Pijngrens

Kennedy

November 2014

Het bovenlijf wordt omarmd door de takken van een grote struik. Er is een mes in de keel geplant, het staat fier rechtop, alsof het trots is op de overwinning.

Overal zitten slierten bloed.

Wijd open ogen staren de wereld in.

..

De vrouw die het lichaam heeft gevonden is nog steeds niet aanspreekbaar. Ze is door een agente naar een plek geloodst waar ze de struik niet meer kan zien. Nadat ze erin geslaagd was het alarmnummer te bellen en te vertellen waar ze was en wat ze had aangetroffen, is bij haar het licht uitgegaan. Ze stoot nu en dan klanken uit die wanhopig klinken, maar onverstaanbaar zijn. Er zitten zweetdruppels op haar bovenlip.

Haar hond likt haar gezicht.

..

Iemand maakt foto’s vanuit allerlei posities. Als een van de aanwezige agenten of ambulancebroeders iets zegt, gebeurt dat op gedempte toon. Hun bewegingen lijken zich te voegen naar de alom vertragende stilte.

Een van de agenten meldt dat de technische recherche onderweg is en voegt eraan toe dat hij de aanblik van het dode lichaam een gruwelijk stilleven vindt.

‘Het is bijna mooi van lelijkheid,’ antwoordt een collega.

Juni 2014

Vannacht kwam de droom terug, na jaren niets van zich te hebben laten horen.

Ik zat half rechtop, mijn benen lagen in de beugels. Ik kon als ik over mijn buik heen keek het hoofd zien van de vroedvrouw, die bij de onderkant van mijn lijf onduidelijke dingen deed. Er liep een brede grijze streep aan weerszijden van de middenscheiding in haar haren. De rest was donkerblond.

De pijn werd weer heviger en bereikte opnieuw een grens. Nu ga ik echt dood, dacht ik. Nu is het te erg.

Iemand veegde met een doek over mijn voorhoofd.

‘Je doet het goed,’ hoorde ik mijn moeder zeggen. ‘Nog even doorzetten.’

Ik wilde antwoorden dat er niets viel door te zetten, omdat ik binnen een paar minuten zou overlijden, en toen kwam de volgende wee. Weer erger.

‘Puffen!’ riep de vroedvrouw.

Het volgende uur pufte ik en mijn moeder pufte mee. Of was het een halve dag? Was het eigenlijk nog steeds vrijdag?

Ik zag dat de vroedvrouw een vinger in de lucht stak. ‘Bijna volledige ontsluiting. Dan mag ze gaan persen.’

Persen? Pérsen?

Ik ben hier niet, besloot ik.

Mijn moeder en de vroedvrouw spraken met elkaar alsof ik er niet bij was. Ze waren het erover eens dat de baby goed was ingedaald en dat ik een jong en soepel lichaam had.

Ik wilde zeggen dat er niets soepels te ontdekken viel aan een kamerolifant, maar iedere keer als ik een woord wilde uitspreken belette een nieuwe pijnscheut me dat. Waarom had niemand me iets verteld over die verschrikkelijke pijn? Toen riep de vroedvrouw dat ik nog één keer goed moest persen en op het moment dat ik zeker wist dat de huid van mijn gezicht in tweeën zou splijten, dreef er iets uit me naar buiten en begonnen de vrouwen te juichen.

‘Het is een meisje,’ zei mijn moeder.

‘Wil ze het een naam geven?’ vroeg de vroedvrouw even later.

‘Nee,’ antwoordde mijn moeder.

‘Marjanne,’ probeerde ik te zeggen.

Maar niemand luisterde.

..

De droom kwam aanvankelijk elk jaar in juni langs, later leek hij me vergeten te zijn.

Tot nu.

Dat moest ik je dus even vertellen.

Annemiek

..

..

1

Ze heeft het telefoonnummer van Fiom maar één keer gezien en sinds dat moment kan ze het elk moment van de dag noemen. Maar wat gaat ze ermee doen?

Ze hinkt op twee gedachten. De ene adviseert haar om het nummer toch maar te vergeten, de andere nodigt haar uit om de cijfers in te toetsen.

Wat kan Fiom bellen haar opleveren? Het enige wat ze zeker weet is dat deze organisatie zich bezighoudt met afstammingsvragen, maar zouden ze daar ook werkelijk iets voor haar kunnen betekenen? De vraag maakt haar onrustig en onzeker.

Arnoud Jan lijkt daar niets van te merken.

Hij is nu in de tuin het gras aan het maaien. Ze kijkt naar zijn nog altijd aantrekkelijke lijf, naar zijn korte grijze haar, naar zijn soepele bewegingen. Een paar weken geleden vertelde hij glunderend dat iemand met wie hij in een grand café aan de praat raakte hem hooguit zestig schatte en dat ze hem niet had willen geloven toen hij vertelde dat ze daar elf jaar bij kon optellen. Annemiek is niet ingegaan op dat ‘ze’. Dat is de code, al jaren. Hij deelt mee, zij luistert.

..

Op de dag dat ze hier aankwam was hij ook het gras aan het maaien. Hij stond op dezelfde plek als nu en hij droeg een rood vest. Hij was groot, had brede schouders en smalle heupen. Zijn gemillimeterde blonde haar gaf hem iets jongensachtigs. Aan de kleur van zijn gezicht was te zien dat hij regelmatig in de tuin werkte.

Ze vond hem direct een mooie man. Verder niets, want ze kwam niet voor hem persoonlijk. Ze kwam omdat iemand voor zijn dochter moest zorgen.

Hun huisarts was bevriend met Arnoud Jan Biesheuvel, een notaris die in Oudendijk woonde en die onlangs zijn vrouw had verloren, vlak na de geboorte van hun eerste kind. De notaris zocht een hulp voor dag en nacht en hun huisarts had gevraagd of Annemiek voor zijn vriend zou willen werken.

Annemiek was zestien, had net haar eigen baby ter adoptie afgestaan en werd door haar moeder gestimuleerd om het roer in haar leven om te gooien. Haar moeder ging ervan uit dat de verwekker van het kind nog ergens in de buurt was en dat de oplossing voor de kans dat hij haar dochter opnieuw zwanger zou maken bestond uit haar vertrek naar Oudendijk.

Annemiek had liever een tijdje bij haar vader willen gaan wonen, maar toen ze die wens uitsprak vloog haar moeder haar aan en moest door zus Peggy van Annemiek af worden getrokken. Later zei Peggy dat Annemiek uitblonk in domme teksten uitkramen en dat ze er niet op hoefde te rekenen dat ze welkom zou zijn ‘bij je pappie’. Toen kon Annemiek het niet laten om het geheim prijs te geven dat ze tot dat moment zorgvuldig voor zichzelf had gehouden en ze vertelde dat ze hun vader een paar keer na de scheiding had gezien. Peggy stuiterde van ongeloof, maar ze wilde wel graag weten wanneer dat was geweest en hoe vaak. Het leek Annemiek beter om niet te vertellen dat hun vader regelmatig op haar stond te wachten als ze uit school kwam. Toen Peggy wilde weten of hij zijn vrouw en dat kind bij zich had gehad en of ze wel wist dat de nieuwe vrouw van hun vader maar drie jaar ouder was dan zijn oudste dochter, loog ze dat hij alleen was geweest. Terwijl ze dat zei besefte ze dat ze haar vader en zijn nieuwe gezin niet meer zou zien als ze naar Oudendijk vertrok.

..

Annemieks moeder drong aan op een snelle beslissing. ‘Je zult opknappen als je een tijdje in een andere omgeving bent en dan kun je toch nog voor een baby zorgen,’ zei ze en ze voegde eraan toe dat deze mogelijkheid om alles achter zich te laten een aanwijzing was dat de maagd Maria zich over haar had ontfermd. Annemiek moest mee naar de kerk om een grote kaars op te steken bij het Mariabeeld. Ze had met liefde de hele kerk in de fik gestoken.

..

Het is jaren geleden dat ze zo expliciet dacht aan de eerste keer dat ze Arnoud Jan zag. Hij keek niet naar hen, hij maaide gewoon verder.

Ze werden binnengelaten door de vrouw die tijdelijk voor de baby en het huishouden had gezorgd. Ze bekeek Annemiek met een achterdochtige blik in haar ogen. ‘Notaris heeft veel meegemaakt,’ zei ze. ‘Hij moet dat allemaal nog verwerken. Hij houdt niet van loze praatjes en zeker niet van gezeur. Als er iets is, kun je dat het beste met iemand bespreken die je kent, bijvoorbeeld met je moeder.’

‘Mijn dochter heeft geen problemen,’ verzekerde Annemieks moeder de vrouw. ‘Ze kan hard werken en ze weet hoe ze een baby moet verzorgen. Ze heeft al vaak op de baby van de buurvrouw gepast. De notaris zal blij zijn dat ze er is.’

‘Er moet heel wat gebeuren om die man ooit nog blij te maken,’ antwoordde de hulp. ‘Laten we hopen dat hij later weer een vrouw vindt.’ Ze bekeek Annemiek van top tot teen en wendde haar blik af. ‘Uit zijn eigen milieu.’

..

Hij is klaar met maaien en haalt iets uit de binnenzak van zijn colbert. Het is zijn mobiele telefoon. Lijkt het nu maar zo, of ziet hij er echt een beetje grauw uit? Zijn gezicht licht op als hij begint te praten. Waarschijnlijk is het Linda. Zijn dochter is de enige die zijn gezicht zo kan laten stralen.

Er valt iets uit de zak van zijn broek, maar dat merkt hij niet. Hij drukt met zijn ene hand het mobieltje tegen zijn oor en duwt met de andere hand de grasmaaier in de richting van de schuur.

Annemiek tuurt naar de plek waar iets viel. Het ligt in het gemaaide gras en het glinstert.

2

Arnoud Jan heeft een week geleden aangekondigd dat hij Linda en Gjalt heeft uitgenodigd om mee uit eten te gaan op de dag dat hij en Annemiek drieëndertig jaar getrouwd zijn. Hij heeft voor vier personen gereserveerd bij Delphi in Heerhugowaard. Annemiek had hem willen vragen waarom ze niet een keer naar een goede bistro konden gaan of naar de Portugees. Altijd weer naar de Griek, altijd hetzelfde menu. Altijd hetzelfde ritueel van de kaart aandachtig bestuderen en dan nooit iets anders bestellen dan de keftedes als voorgerecht, de moscharisia als hoofdgerecht, de Coupe Alexia als nagerecht, en er een fles Montenero bij drinken.

Hoe banaal kan uit eten gaan worden? Wat een rotgevoel kan het geven als je je realiseert dat je man zich al jaren gedraagt als een gewoontedier.

Maar ze vroeg natuurlijk niets.

De avond verloopt anders dan andere avonden die ze hebben doorgebracht bij Delphi. Annemiek merkt direct dat er iets met Linda aan de hand is. Haar stiefdochter kijkt haar geen enkele keer recht aan en heeft nadat ze haar een vluchtige kus heeft gegeven niets meer tegen haar gezegd. Ze zit naast Gjalt en vertelt enthousiast aan haar vader dat ze plannen hebben om hun huis te verbouwen. Haar man zegt weinig en ook hij mijdt duidelijk oogcontact.

Arnoud Jan lacht veel, maar Annemiek heeft de indruk dat hij niet echt lacht. Hij bestudeert de menukaart langer dan anders en bestelt de kotopoulo salata als voorgerecht, de filetto Stroganoff als hoofdgerecht en de yaourti als nagerecht. ‘Laat ik een keer gek doen,’ zegt hij, ‘en ook een andere wijn bestellen. Iedereen akkoord met een Imiglykos?’

Hij wenkt de ober en Annemiek weet dat er iets grondig mis is.

Gjalt informeert een paar keer hoe het gaat op haar werk. Hij wil vooral weten of daar ook sprake is van inkrimping, zoals bij veel grote bedrijven, en of ze haar baan kan behouden.

Annemiek zou willen antwoorden dat het niet echt nodig is om haar eigen inkomen te verdienen, maar ze is bang dat ze dan kritische vragen krijgt. Ze benadrukt daarom dat ze zich geen zorgen maakt over de toekomst.

In een flits ziet ze dat Arnoud Jan en Linda elkaar aankijken. Gelukkig houdt Gjalt erover op.

Niemand heeft het over de aanleiding voor dit etentje. Zal ze zelf iets zeggen over de drieëndertig jaar die achter hen liggen? Maar wat dan?

Arnoud Jan vraagt een paar keer aan Linda en Gjalt of de menu­keuze van vandaag hun bevalt. Ze beamen het.

‘Ik vind het ook erg lekker,’ zegt Annemiek.

..

‘Wat was het gezellig!’ roept Arnoud Jan als ze afscheid nemen van Linda en Gjalt. Ze zwaaien hen na en Annemiek rijdt naar huis. Ze wisselen de hele weg geen woord met elkaar en als ze thuiskomen meldt Arnoud Jan dat hij direct naar bed gaat.

..

Dit is het geschikte moment.

Het huis is stil en ook al is het gemeubileerd, het voelt leeg aan. Of voelt ze alleen de leegte in zichzelf? Wat het ook is, een leeg gevoel maakt het mogelijk om op papier te zetten wat ze zou kunnen zeggen als ze met Fiom belt. Leegte maakt het mogelijk om niet het gevoel te krijgen dat ze stikt als ze de woorden die ze opschrijft naleest.

Ze trekt de onderste lade van het dressoir open en haalt een aantekenboekje tevoorschijn. Er zit ook een notitiemogelijkheid op haar mobiel, bedenkt ze.

Toch maar het papier gebruiken.

3

Ze heeft er altijd rekening mee gehouden dat dit zou kunnen gebeuren maar nu het echt gebeurt, emotioneert het Annemiek. Ze leest wat ze heeft opgeschreven. Niet dat het veel woorden zijn, maar ze hakken er toch behoorlijk in.

..

Ik zoek contact met de dochter die ik heb afgestaan.

..

Ze wil een ander briefje lezen.

..

Like you, love you.

..

Garin schreef altijd met een zwarte viltstift. Dat viel haar voor de eerste keer op toen hij tijdens het sollicitatiegesprek dat ze met hem voerde een A4’tje tevoorschijn haalde om de afspraken te noteren. Ze zou iedere woensdag- en zaterdagmiddag van één tot zes uur de hal, garderobe, toiletten, douches, bar en danszaal schoonmaken.

‘Dat wordt stevig aanpoten,’ zei hij lachend. Hij bekeek haar van top tot teen. ‘Maar ik denk dat jij dat wel aankunt.’

Annemiek voelde zich een domme gans, omdat ze nauwelijks in staat was ergens antwoord op te geven. De man tegenover haar was zo ongemakkelijk aantrekkelijk dat haar stembanden er verlamd door raakten. Ze was al onder de indruk van zijn stem geweest de eerste keer dat ze hem hoorde, toen ze opbelde. Haar moeder had in de krant een advertentie gezien waarin Dansschool Teeven en Homberg een schoonmaakster zocht. Ze was van mening dat Annemiek daarop moest reageren, zodat ze haar eigen zakgeld zou kunnen verdienen. Daar voorzag de fooi die ze als alimentatie kregen beslist niet in.

Soms berispt ze zichzelf als ze terugdenkt aan de eerste keer dat ze Garins stem hoorde, omdat ze nog feilloos weet hoe die klonk. Ze vindt het niet bij haar leeftijd horen om zich dit te willen herinneren. Deze behoefte heeft in haar volwassen ogen een infantiel tintje. Toch wil ze niets wissen van die eerste keer. En ook niets van wat daarna gebeurde. Nog steeds niet.

..

‘Ik loop het eerste uur met je mee,’ zei hij de eerste woensdagmiddag. ‘Dan wijs ik je waar alles staat en wat je precies moet doen.’

Ze probeerde niet steeds naar hem te kijken, want hij mocht niet merken dat ze hem aantrekkelijk vond. Hij was groot en breed, maar zeker niet dik. En hij had een prachtige mond, waar steeds een glimlach langs zweefde. Zijn blauwe ogen leken dwars door haar heen te kijken.

‘Heb je al een vriendje?’ vroeg hij, toen ze na twee uur een glas frisdrank namen.

Annemiek schrok van die vraag.

‘Ik ben veel te direct,’ stelde hij vast. ‘Neem me niet kwalijk.’

‘Ik heb geen vriendje,’ lukte het haar te zeggen.

‘Wil je nog niet?’

‘Ik ben net zestien.’

‘Leeftijd zegt niets. Je bent al een vrouw. Een mooie vrouw.’

Ze streek met haar handen langs haar heupen. ‘Ik ben te dik. Ik wil afvallen.’

Hij raakte even haar hand aan. ‘Niet doen, niet afvallen. Mannen vrijen niet graag met een skelet.’

Ze voelde dat ze bloosde.

..

‘Op zaterdag doe ik altijd iets aan de administratie,’ zei Garin de tweede keer dat ze kwam werken. ‘Als je me nodig hebt zit ik in het kantoor.’ Hij riep na anderhalf uur dat ze even iets moest komen drinken.

Bij de derde slok verslikte ze zich en moest ze hevig hoesten.

‘Heel diep ademhalen met je mond wijd open,’ hoorde ze hem roepen. Hij veegde de tranen die bij de hoestbui tevoorschijn waren gekomen van haar wangen. ‘Ook in tranen ben je een mooie vrouw,’ fluisterde hij. ‘Ik heb een vraag, mag ik die stellen?’

Annemiek staarde hem aan. Ze kon niet geloven dat hij vroeg of ze gekust wilde worden.

..

De dagen daarna dacht ze aan niets anders dan aan alle kussen en aan zijn handen die over haar heupen, billen en borsten hadden gedwaald. De daaropvolgende woensdag riep hij haar niet om iets te komen drinken, maar toen het bijna zes uur was zei hij dat ze wel even mocht douchen. Een uur later lag ze nog na te trillen van alle passie en een beetje geweld die haar waren overkomen. Hij wilde diep in haar en bedacht allerlei standjes om dit mogelijk te maken. Dat leverde acrobatische toeren op, waardoor ze het gevoel had dat de spieren in haar liezen gescheurd waren. Dat was geen fijn gevoel, maar toch had ze niet geprotesteerd. Ontmaagd worden had minder pijn gedaan dan ze had verwacht en toen dat eenmaal was gebeurd ging alles vanzelf. De kramp in haar onderlijf maakte plaats voor een ­wilde, ontembare lust. Ze kronkelde onder hem toen hij eerst aan haar tepels zoog en vanaf het moment dat zijn mond zich naar beneden verplaatste raakte ze bijna in ademnood.

Toen ze na een uur weer buiten bij haar fiets stond wilde ze het liefst nog een keer naar binnen gaan, weer op de bank in de kleedkamer gaan liggen en haar benen spreiden voor zijn mond. Niemand had haar ooit verteld dat een man je met zijn tong totaal gek kon maken en ze verlangde direct nadat ze afscheid hadden genomen al naar de volgende keer. Haar onderlijf stond nog in brand, ondanks de pijnlijke spieren. Ze was trots, omdat hij haar verkoos boven zijn vrouw. Omdat hij niet wegkeek van haar volle lijf, maar haar omvang hem juist opwond.

‘Je straalt helemaal als je de dansschool hebt schoongemaakt,’ merkte haar moeder een paar weken later op. ‘Je kunt maar ergens blij van worden.’

..

Vanaf de tweede keer dat ze vreeën gebruikte Garin condooms. ‘Ik kan beter geen kinderen bij een andere vrouw verwekken,’ legde hij uit.

Een week later bedacht Annemiek dat ze al drie dagen eerder ongesteld had moeten zijn en ze meende wat gerommel in haar buik te voelen. Ik ben deze maand gewoon wat later, suste ze haar ongeruste gevoel in gedachten. Dat komt door de spanning. Het is soms te spannend, daar reageert mijn cyclus op. Er flitste een beeld door haar hoofd waar ze van schrok. Het beeld van een baby. Hij wil meer met me, dacht ze, dat heeft hij gezegd. Nu nog even niet, hij moet dat goed voorbereiden. Als ik zwanger zou zijn, laat hij me zeker niet in de steek. Zijn huwelijk stelt al een hele tijd niets meer voor, hij verdenkt zijn vrouw Quirine ervan dat ze ook iets met een ander heeft. Maar ik kan niet zwanger zijn. Je wordt nooit zwanger van de eerste keer seks.

Haar tepels waren erg gevoelig, ze nam zich voor haar bh uit te doen als ze thuis was.

..

Ze heeft het briefje teruggedaan in de doos en leest nog een keer wat ze zelf heeft opgeschreven. ‘Ik zoek contact met mijn dochter,’ fluistert ze.

Zou Marjanne op Garin lijken?

Maxim

..

..

4

Sinds Sharon heeft aangekondigd dat ze wil trouwen is er iets veranderd. Er hangt constant een spanning in de lucht, waardoor één verkeerd woord een ontploffing kan veroorzaken die alles om je heen wegvaagt.

Ze wil niet alleen trouwen, maar ook een feest. En een jurk. En hij moet een trouwpak kopen.

Ze wil zijn naam gaan voeren. ‘Mevrouw Sharon Teeven-Brandong, dat klinkt goed,’ beweerde ze onlangs.

Maxim vraagt zich af wat ze met haar gezonde verstand heeft gedaan, maar hij kijkt wel uit om die vraag te stellen.

Ze eist ook elke avond seks.

Hij wil niet trouwen en hij wil niet elke avond seks. Dat kon hij zich toen hij twintig was niet voorstellen, maar hij is geen twintig meer.

Ze schold hem gisteravond uit voor ouwe lul, toen hij niet reageerde op het zwarte kanten lingeriesetje dat ze blijkbaar net had aangeschaft.

Het bijvoeglijk naamwoord klopt, al is het geen zuiver Nederlands. Het zelfstandig naamwoord heeft ze nooit eerder in haar mond genomen.

Ze vindt hem koel en harteloos. Ze vindt van alles van hem en hij verwacht dat ze meer scheldwoorden aan haar mening gaat verspillen. Schelden lijkt nu de nieuwe trend.

Ze praat de laatste tijd veel te veel. Ze begint er meteen mee als ze wakker wordt en alles wat ze zegt heeft een heftige lading. Zou ze iets willen zeggen en weet ze niet hoe ze moet beginnen? Verwacht ze dat hij het initiatief neemt om haar te laten vertellen wat ze kwijt wil? Is die plotselinge trouwwens niet meer dan een opstapje naar een heel ander gesprek? Dat doen vrouwen vaker, hij weet er alles van. Als ze iets bespreekbaar willen maken missen ze het vermogen om het beestje bij de naam te noemen. Ze kunnen niet zonder barricaderende elementen en duistere zijwegen.

Hij wil Sharon de mond snoeren, desnoods op de beproefde manier. Soms moet je als man duidelijk optreden.

Hoe komt hij aan deze vrouw? Hij weet dat dit een retorische vraag is. Niemand heeft hem gedwongen om vlak na zijn scheiding van Bridget aan te pappen met de eerste vriendin die beschikbaar was. Niemand heeft tegen hem gezegd dat hij een paar maanden later met haar moest gaan samenwonen. Hij houdt deze relatie zelf al ruim negen jaar in stand. Hij kan zich beter afvragen hoe hij van haar af komt.

Volgens zijn beste vriend Doug heeft hij een neus voor het type Sharon. De categorie die moeilijk doet als het gemakkelijk kan. Doug valt op andere vrouwen. Hij heeft oog voor avontuurlijke vrouwen die buiten de gevestigde paden durven te treden en die in een paar woorden duidelijk kunnen maken wat ze van je willen. Het type dat er geen verborgen agenda op na houdt en dat niet het bloed onder je nagels vandaan haalt. Doug noemt het ‘vrouwen met ballen’.

Doug heeft alleen thuis een vrouw die niet aan zijn ideaalbeeld voldoet. Famke is vijftien jaar jonger dan hij en alles wat te maken heeft met emancipatie is aan haar voorbijgegaan. Ze heeft geen baan, maar zorgt voor de kinderen en voor Doug. Ze doet vrijwilligerswerk voor een organisatie die eenzame ouderen begeleidt, is voorleesmoeder, oppasmoeder, luizenmoeder, en vangt iedere zomer kinderen uit arme gezinnen op. Ze stelt nooit moeilijke vragen en is altijd beschikbaar in bed. Volgens Doug komt het niet in haar op dat hij ook met andere vrouwen zou kunnen vrijen.

Doug adviseert Maxim vaak om ook een vriendin voor seks buiten de deur te zoeken, maar daar moet hij niet aan denken. Voorlopig heeft hij zijn handen vol aan voorkomen dat hij weer naar het stadhuis wordt gesleept. Dat moet niet gebeuren. Tenzij de vrouw die hij nooit kwijt had mogen raken het voorstelt.

Sharon moet ophouden met dat gewauwel over een huwelijk. Hoe legt hij haar het zwijgen op zonder in de problemen te raken? Ze weet precies hoe ze hem kwaad kan krijgen en hij weet dat