Το Μυστικό - Βιβλίο 2 - Η Αποκάλυψη: TΟ ΜΥΣΤΙΚΟ - Ημερολόγιο για κορίτσια απο 9 ως 12 ετών., #2

Βιβλίο 2

Αποκάλυψη

Κατασκοπεία....

Στην αρχή, ήμουν σίγουρη ότι όλα ήταν παιχνίδια της φαντασίας μου, η οποία έτρεχε σα τρελή, κάτι συνηθισμένο για μένα. Εκείνη τη στιγμή όμως, καθώς στεκόμουν παγωμένη στο σημείο εκείνο με τους πυκνούς θάμνους-φράχτη, που χώριζαν τον κήπο του Σαμ από τον δικό μου, δεν μπορούσα να βρω εξήγηση. Πεπεισμένη ότι η σκηνή που αντίκριζα δε μπορεί να είναι αληθινή, έτριψα τα μάτια μου για να διώξω την τρελή εικόνα που είχα μπροστά μου. Αλλά η εικόνα δεν έφευγε από μπροστά μου με τίποτα. Στην πραγματικότητα, όσο περισσότερο ανοιγόκλεινα τα μάτια μου τόσο πιο καθαρά έβλεπα. Με δέος λοιπόν κοιτούσα ακίνητη σαν άγαλμα, τη σκηνή που παιζόταν μπροστά μου. Το παράθυρο στο υπνοδωμάτιο του Σαμ ήταν διάπλατα ανοιχτό και οι κουρτίνες τραβηγμένες, δίνοντας μου άπλετη θέα των αντικειμένων που πετούσαν με φόρα πάνω κάτω, γύρω γύρω μέσα στο δωμάτιο. Αυτό από μόνο του σαν θέαμα ήταν αρκετά παράξενο.

Αλλά η εικόνα του ίδιου του Σαμ να στέκεται ήρεμος ενώ τα αντικείμενα πετούσαν γύρω του, παρά τρίχα να τον πετύχουν κιόλας κάποια από αυτά, ήταν το πιο περίεργο πράγμα που έχω δει ποτέ. Στην πραγματική ζωή δηλαδή. Ήμουν τόσο μαγεμένη από ότι συνέβαινε που στην αρχή δεν τον είδα να στρέφει το κεφάλι του προς το μέρος μου. Δεν είχα ιδέα τι τον έκανε να γυρίσει και να κοιτάξει έξω από το παράθυρο προς την κατεύθυνση που βρισκόμουν. Αλλά όταν το ξανασκέφτηκα αργότερα, νομίζω πως αισθάνθηκε την παρουσία μου. Επίσης αποφάσισα ότι μάλλον είχε μεταφυσικές ικανότητες σαν τη μητέρα του.

Τη συγκεκριμένη στιγμή όμως, τίποτα από όλα αυτά δεν ήταν σημαντικό. Αυτό που ήταν σημαντικό ήταν το γεγονός ότι δεν ήμουν απόλυτα καμουφλαρισμένη από τα δέντρα γύρω μου όπως νόμιζα στην αρχή. Αντιθέτως, ο Σαμ ήξερε ότι στεκόμουν εκεί με τα μάτια ορθάνοιχτα και απορημένη κοιτώντας τον έντονα. Αφού με έπιασε στα πράσα, να βλέπω κάτι που δεν έπρεπε να δω, ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται. Και χωρίς δεύτερη σκέψη, γύρισα και έτρεξα πίσω στην ασφάλεια του σπιτιού μου.

Αγνοώντας τις γρατσουνιές από τα κλαδιά στα γυμνά μπράτσα μου, η ανάγκη να δραπετεύσω ήταν τόσο δυνατή που έτρεχα σα το σίφουνα και έσπρωχνα ότι υπήρχε στο δρόμο μου για να καταφέρω να περάσω στον δικό μας κήπο. Χωρίς να σταματήσω ούτε για μια ανάσα, γρήγορα έτρεξα πάνω στο φρεσκοκομμένο γρασίδι μέχρι που έφτασα στην μπροστινή είσοδο.

Μόνο όταν μπήκα μέσα στο σπίτι μου και κοπάνησα την πόρτα πίσω μου με δύναμη, τότε σταμάτησα για ένα λεπτό με την καρδιά μου να βροντοκοπάει στο στήθος μου. Και αφού σιγουρεύτηκα ότι κλείδωσα, ανέβηκα τα σκαλιά δυο δυο θέλοντας να απεγνωσμένα να φτάσω στο δωμάτιο μου.

Το κεφάλι μου γύριζε καθώς έφερνα την εικόνα στο μυαλό μου, τη σκηνή που μόλις είχα αφήσει πίσω μου. Κοιτώντας προς το παράθυρο μου, έτρεξα να το κλείσω. Ο Σαμ βρισκόταν στην άλλη πλευρά των ψηλών δέντρων που χώριζαν τα σπίτια μας και μόνο ένας μικρός διαδρομάκος στον κήπο στεκόταν ανάμεσα μας.

Κλείνοντας γρήγορα τις κουρτίνες σε μια προσπάθεια να φτιάξω φράγμα ανάμεσα μας, έπεσα πάνω στο κρεββάτι μου και η καρδιά μου ακόμη χτυπούσε δυνατά.  Το αγόρι που πίστευα ότι έχω αρχίσει να γνωρίζω καλά, δεν ήταν αυτό που φαινόταν. Αντίθετα, μόλις ανακάλυψα ότι το παιδί για το οποίο με είχαν προειδοποιήσει όλοι στο σχολείο, όντως είχε ένα είδος υπερφυσικών δυνάμεων. Τουλάχιστον έτσι φαινόταν. Ήμουν μάρτυρας της σκηνής με τα ίδια μου τα μάτια και δεν υπήρχε άλλη λογική εξήγηση.

Του είχαν βάλει την ταμπέλα του φρικιού επειδή η μαμά του ήταν ένα είδος μέντιουμ ή κάτι τέτοιο. Όλες οι ιστορίες που είχα ακούσει ξαναγύρισαν στο μυαλό μου. Ίσως οι φήμες να ήταν αληθινές και πίσω από τις κλειστές πόρτες να συνέβαιναν πολλά και παράξενα πράγματα στο σαραβαλιασμένο διπλανό σπίτι. Και αν πραγματικά ήταν έτσι τότε για τι άλλα ήταν ικανοί ο Σαμ και η μαμά του;

Καθώς καθόμουν στο κρεββάτι μου, κόντρα στον τοίχο πάνω σε ένα από τα πολύχρωμα μαξιλάρια που είχα ως ντεκόρ πάνω στο κουβερλί μου, αγκάλιασα το αγαπημένο μου. Είχε σχήμα καρδιάς και ήταν καλυμμένο με πολύ μαλακό βελούδινο ύφασμα. Το έντονο μοβ χρώμα του έκανε αντίθεση με όλα τα άλλα χρώματα και η απαλότητα του με ηρεμούσε καθώς καθόμουν εκεί βυθισμένη στις σκέψεις μου.

Τελικά οι χτύποι της καρδιάς μου ηρέμησαν και ξαναβρήκαν το σταθερό ρυθμό τους και εγώ άρχισα να σκέφτομαι πιο λογικά, με τις απαντήσεις να μου έρχονται στο κεφάλι η μια μετά την άλλη.

Κάθε παράξενο γεγονός που είχε συμβεί, κάθε ανεξήγητο γεγονός στο οποίο είχα υπάρξει μάρτυρας από τότε που μετακομίσαμε δίπλα στον Σαμ, είχε προκληθεί από τον ίδιο. Τα ‘περίεργα’ ατυχήματα που συνέβαιναν γύρω από τον Τζέικ, τα αντικείμενα που πέφταν στο δρόμο του, το ποτήρι με το γάλα που ξαφνικά έσπασε σε χίλια κομμάτια και τον πιτσίλισε παντού, και το χειρότερο απ’ όλα, το κλαδί του δέντρου που έσπασε και ως εκ’ θαύματος ο Τζέικ γλύτωσε την τελευταία στιγμή. Επιτέλους υπήρχε μια λογική και ξεκάθαρη εξήγηση για όλα αυτά.

Έφταιγε ο Σαμ. Ήμουν σίγουρη.

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όλες οι ανησυχίες που είχα μέσα μου, έγιναν καμπανάκια που έκρουαν τον κίνδυνο. 

Σαμ...

Όταν έφτασα στο σχολείο την επόμενη μέρα, τα μάτια μου στράφηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις ψάχνοντας την Τες. Δεν είχα κοιμηθεί σχεδόν καθόλου την προηγούμενη νύχτα, δε μπορούσα να τη βγάλω από το μυαλό μου. 

Η εικόνα της σοκαρισμένης της έκφρασης το προηγούμενο απόγευμα έπαιζε σε επανάληψη μέσα στο κεφάλι μου και δε μπορούσα να διώξω τη σκέψη αυτή με τίποτα. Τη στιγμή που κοίταξα τόσο απερίσκεπτα από το παράθυρο του δωματίου μου και έπιασα τη λάμψη των ξανθών μαλλιών της στους θάμνους, το στομάχι μου έγινε κόμπος. Σαν ένα βάρος που μου έφερνε ναυτία και αυτό το συναίσθημα παρέμεινε μαζί μου καθώς έμπαινα στο σχολείο.

Η απόλυτη καταστροφή! Πως το άφησα να γίνει αυτό; Δεν υπήρχε περίπτωση να μου ξαναμιλήσει, πόσο μάλλον να είναι φίλη μου. 

Οι σκέψεις τριγύριζαν ανελέητα στο κεφάλι μου. Και περπατούσα, ψάχνοντας την, απεγνωσμένος να μάθω τελικά τι θα γίνει, είτε έτσι, ή αλλιώς.

Και τότε την εντόπισα. Στεκόταν ανάμεσα σε μια παρέα παιδιών. Ο Τζέικ φυσικά ήταν δίπλα της και μόλις με είδε η Τες, πάγωσε. Αλλά το ίδιο έκανε και όλη η παρέα μαζί της. Όλα τα μάτια γύρισαν προς το μέρος μου.

Το έμαθαν όλοι! Τώρα, γνωρίζουν όλοι ότι είμαι φρικιό.

Άρρωστος από το φόβο μου, έβαλα το κεφάλι κάτω και άρχισα να περπατώ πιο γρήγορα, να φύγω όσο πιο μακριά