Ευτυχία είναι...

συγγραφέων

Πρόλογος

Τι είναι, άραγε, ευτυχία; Εξαρτάται από την τύχη, από το ήθος του ανθρώπου, τις επιλογές του; Σχετίζεται με τις σκέψεις, τα συναισθήματα; Είναι ίδια για όλους; Πού πρέπει να την αναζητήσουμε; Πώς γινόμαστε αντάξιοί της; Κι αν τη βιώσουμε, τη διατηρούμε πάντα; Πολλοί, σε όλους τους αιώνες, έχουν προσεγγίσει το νόημα της ευτυχίας. Ωστόσο, στην εποχή μας είναι ακόμη ζητούμενο. Προσπαθούμε να αντλήσουμε ευχαρίστηση από διάφορες πηγές χαράς, αλλά συνήθως διαπιστώνουμε λίγο αργότερα ότι δεν ικανοποιούμε την ανάγκη της ψυχής μας. Πού κάνουμε λάθος; Ποιος μπορεί να μας βοηθήσει να το εντοπίσουμε; Θυμάμαι σε κάποια εκδήλωση, πλησίασα μια γυναίκα, που πριν από λίγες ώρες είχε βραβευτεί για το κοινωνικό της έργο, και τη ρώτησα πώς αισθάνεται.

«Είμαι ευτυχισμένη», μου απάντησε χαμογελώντας.

«Και πώς ορίζετε την ευτυχία;», της είπα.

«Ήμουν πλούσια… πολύ. Παντρεύτηκα έναν άντρα πλουσιότερο κι άρχισα να ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο. Διάλεγα τα πιο ακριβά ρούχα, τα πιο φανταχτερά κοσμήματα… Πάντα, όμως, ό,τι κι αν φορούσα, παρέμενα η ίδια. Όπου κι αν πήγαινα, επέστρεφα η ίδια! Συνειδητοποίησα, λοιπόν, ότι την ευτυχία δεν μπορείς να τη συναντήσεις, όταν γυρίζεις γύρω από τον εαυτό σου. Πρέπει να την ψάξεις έξω από σένα και ταυτόχρονα μέσα σε σένα…».

Με αφορμή αυτή τη γνωριμία, ξεκίνησα το ταξίδι αναζήτησης της ευτυχίας με συνοδοιπόρους ξεχωριστές προσωπικότητες που μαρτυρούν από ένα μυστικό για το πώς, τελικά, βρίσκεται η ευτυχία που όλοι μας ψάχνουμε…

Καλό μας ταξίδι!

Ιωάννα Σκαρλάτου

Η Ευτυχία τού…

«σ’ αγαπώ, γιατί είσαι εσύ»

του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης

κ.κ. Παύλου Ιωάννου

«Σ’ αγαπώ, γιατί είσαι εσύ»… Έχετε σκεφθεί ποτέ το μήνυμα που κομίζει αυτός ο στίχος; Σε αγαπώ και μπορώ να σε αγαπώ, γιατί δεν είσαι εγώ. Αυτή είναι η πρώτη του ερμηνεία. Στην ουσία, δεν σε αγαπώ, εάν θέλω εσύ να γίνεις εγώ.

Με τη διαφορετικότητα του κάθε προσώπου μέσα στην αγάπη επιτυγχάνεται ο διαρκής εμπλουτισμός της σχέσης. Αλλιώς, όπως λένε στον κόσμο και στην κοινωνία μας, «παλιώνει η σχέση και ο γάμος». Παλιώνει, όμως, γιατί εμείς τον αφήνουμε να παλιώνει.

Εάν συνειδητοποιήσουμε τη δυνατότητα κάθε ανθρώπου να αγιάζεται και να μετέχει όλο και περισσότερο της δόξης του Θεού και της Χάριτός Του, τότε μπορούμε να έχουμε διαρκώς έναν καινούργιο άνθρωπο. Εμείς, όμως, προσπαθούμε να «διορθώσουμε» τα έργα του Θεού, νομίζοντας ότι ξέρουμε καλύτερα τι πρέπει να κάνουμε…

Θα αποδειχθεί τραγικότερο το θέμα, εάν προσεγγίσουμε μια άλλη σχέση, πολύ βασική και καθημερινή: τη σχέση των παιδιών με τους γονείς τους ή –αν θέλετε– των γονέων με τα παιδιά τους. Είναι, όντως, μια δύσκολη σχέση, πολλές φορές χωρίς ελευθερία, στο όνομα της αγάπης. Αλλά συνήθως, όταν ο εγωισμός παίρνει τη θέση της αγάπης, έρχεται πάρα πολύ εύκολα η σύγκρουση.

Έχετε αναρωτηθεί τι είναι ο εγωισμός; Ο εγωισμός είναι αντίθετος με την αγάπη. Είναι ένας καρκίνος! Τι είναι ο καρκίνος; Ανώμαλος πολλαπλασιασμός των κυττάρων, ενάντια στον ίδιο τους τον εαυτό...

Αλήθεια, όταν μεγαλώνουμε το παιδί μας, τι όραμα έχουμε στη ζωή μας; Το μεγαλώνουμε, για να ζήσει ελεύθερα και να σταθεί στα πόδια του, ή το «καμαρώνουμε», γιατί μας ακούει; Εάν χαιρόμαστε, επειδή μας ακούει πάντα, έχουμε αναγνωρίσει και ανακηρύξει αλάθητο τον εαυτό μας. Πιστεύουμε ότι έχουμε πάντα δίκιο!

Κι όμως, θα έπρεπε να ανησυχούμε, αν μας ακούει πάντα, και πολύ περισσότερο κατά την περίοδο της εφηβείας του, όταν δηλαδή προσπαθεί να κατακτήσει την ελευθερία. Ναι, θέλει και χρειάζεται την αγάπη μας, αλλά όχι με τη στέρηση της ελευθερίας του. Σκεφθείτε: Χωρίς ελευθερία, δεν υπάρχει ευθύνη. Κι αυτό το ξέρουμε και το βιώνουμε.

Η Αγάπη είναι μια κίνηση εκστατική. Αγάπη σημαίνει κίνηση... Κινούμαι, για να συναντήσω τον άλλο. Και αυτή την αγάπη την αναγνωρίζουμε στον Θεό, γιατί δημιουργεί τον κόσμο μας από αγάπη.  Συνεπώς, αγαπώ τους άλλους, μόνο όταν «βγαίνω» από τον εαυτό μου…

«Εγώ αυτός είμαι. Δεν αλλάζω!», λένε κάποιοι. Επιτρέψτε μου να απαντήσω… Είστε ανίκανοι ν’ αγαπήσετε. Όποιος αγαπάει, αλλάζει! Ερωτώ, λοιπόν: Όταν τσακώνεται ένα ζευγάρι μπροστά στα παιδιά και εκείνα πληγώνονται, ποιος μπορεί να μιλήσει για αγάπη; Δηλαδή, εάν μισούσαμε τα παιδιά μας, τι θα κάναμε;

Ο άλλος, που έχουμε απέναντι μας, τι είναι; Αντικείμενο χρήσης ή Πρόσωπο Αγάπης; Αν τον αντιμετωπίσουμε ως αντικείμενο χρήσης, η «αγάπη» αυτή θα είναι ανεπαρκής! Μήπως για αυτόν τον λόγο χωρίζουν τα νέα ζευγάρια; Μήπως για αυτό, μετά τα δύο-τρία πρώτα χρόνια του γάμου, αρχίζουμε να βλέπουμε τον άνθρωπο που αγαπήσαμε ως εχθρό μας;

Σήμερα πλέον, συζητάμε και για το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης... Μα κάθε λέξη σε αυτή τη φράση αναιρεί την άλλη. Στον γάμο δεν ζητάμε νομιμοποίηση. Ευλογία ζητάμε. Ο Γάμος είναι Μυστήριο! Μυστήριο Μέγα! Ποιος φοβάται τον Γάμο; Επιτρέψτε μου να πω: αυτός που δεν ξέρει ν’ αγαπάει. Σκεφτείτε… Ανάμεσα στις φράσεις «σε αγαπώ» και «μου αρέσεις» υπάρχει χάσμα μέγα!

Θυμάμαι κάποτε σε ένα χωριό, περπατούσα μαζί με έναν κύριο μπροστά από την Εκκλησία. Σταματά προς στιγμή να μιλάει για το θέμα που μου ανέλυε και μου δείχνει συγκινημένος την Εκκλησία. «Κοιτάξτε! Εδώ, σ’ αυτή την Εκκλησία, παντρεύτηκα με τη γυναίκα μου! Πρέπει να την κάνω ευτυχισμένη!». Υπήρχε ένας σεβασμός, μια ιερότητα στη συνείδηση αυτού του ανθρώπου...

Παιδιά μου, αγάπη χωρίς θυσία και έξοδο από τον ίδιο τον εαυτό μας δεν υπάρχει. Δυστυχώς, φτιάξαμε μία γενιά που δεν μπορεί ν’ αγαπήσει. Να θυμάστε, όμως, ότι η αγάπη μπορεί να γεννηθεί μόνο εκεί που υπάρχει η ωραιότητα.