Kamp Hatıralarım

KAMP

HATIRALARIM

Deniz Zengin

Published by Crabs Publishing at Smashwords

Copyright © 2018 Crabs Publishing

Tüm hakları saklıdır. Bu yayının herhangi bir bölümü, yayınevinin önceden izni olmaksızın, hiçbir formatta ve hiçbir amaçla çoğaltılamaz, dağıtılamaz, yayılamaz, bir veri tabanı veya bilgi kurtarma sisteminde saklanamaz.

Bu e-kitap sadece sizin kullanımınız için lisanslanmıştır. Bu e-kitap başkalarına tekrar satılamaz veya verilemez.

Eğer bu kitabı paylaşmak istiyorsanız lütfen her birey için bir kopya satın alın. Eğer bu kitabı okuyorsanız fakat satın almadıysanız veya sadece sizin kullanımınız için satın alınmadıysa lütfen satın alan kişiye iade edin ve kendinize bir kopya satın alın.

Yazarımızın emeğine saygı gösterdiğiniz için teşekkür ederiz.

Kamp Hatıralarım / Deniz Zengin



Yayın No: 1

Hatıra: 1

Deniz Zengin Eserleri: 1



Yayın yönetmeni: Halit Emre Yaman

Editör: Irmak Aksu

Kapak resmi: Öykü Adal

Kapak tasarımı: Erdal Akçay

Teknik hazırlık: Güray Ordueri



Yayın tarihi: 2018

Dijital ISBN: 978-046-361-249-1



e-posta: crabspublishing@gmail.com

Twitter: @CrabPublishing

DENİZ ZENGİN

İstanbul doğumlu, 3 çocuk annesi ve İpek Medya Grubu’nda gazete köşe yazarlığı yapmış olan Deniz Zengin, şu an Avrupa’da Sosyal Politikalar üzerinde doktora çalışmasına devam etmektedir.

"Belki hiçbir şey yolunda gitmedi…

Ama hiçbir şey de beni yolumdan etmedi!"

Deniz Zengin

İÇİNDEKİLER

TAKDİM

BAŞLARKEN

BEN KİMİM?

BENİM ADIM DENİZ

BEN NEREDEYİM? KİMLERLE BERABERİM?

AVRUPA’YA YOLCULUK

ENSAR & MUHACİR KARDEŞLİĞİ

AĞLAMAK KÂRIM OLDU

SANA YAZILMIŞ YAZGINI SEV

AĞLAMA

YAVRUM HASTA

HER BEBEK YENİ BİR ÜMİT

AKŞAM YEMEĞİ

İYİLİK OYUNU

LAVABOLAR & WC

UYUMA

ANNE ÖLME

GÖÇMEN BÜROSU

TOST / DOST MAKİNESİ

KOŞU-YORUM

YOLUN KADERİ

BİR KOVA SU

ARAKAN

BAYRAM

ÇAY

CEZAEVİNE MEKTUP

HATUN TUĞLUK HEPİMİZİN ANNESİ

MAĞDUR EDEBİYATI

BEN YETİM

KAÇIRILDIM

SEFERBER OLMA ZAMANI

HASTANEDEN HAPİSHANEYE

668 BEBEK HAPİSTE

İNLE! MATEMDİR MUHARREM’DİR BUGÜN

HASTANEDEYİZ

HADİSELERİ DOĞRU OKUMAK

HASTANEDEN HAPİSHANEYE 668 BEBEK

BASIN BİLDİRİSİ

İYİ Kİ VARSIN GAZETECİLER VE YAZARLAR VAKFI

DELİ SAÇMASI BİR HAYAT… YE, İÇ, YAT

VEFALI BİR ADAM DUA İSTİYOR

ÇOK MU ÖNEMLİ! KAMP KAPANIYOR

CANINA YANDIĞIM SÜREÇ

ACISIYLA TATLISIYLA 3X3=9 ÇOCUĞUN HİKÂYESİ

KİLİSEDE BİR CUMA

AHVALİ ÖZETLEDİM

ÖKSÜZ EMRAH

BÜYÜK ÇARESİZLİĞİMİZ

ATLA

KADINLAR

ANNE BAĞRINA TAŞ MI BASACAK?

MAHALLE BASKISI

VAR OLMANIN DAYANILMAZ AĞIRLIĞI

ZULMEDENLER GÖRMEZ

KİMLİK(SİZ)

ORGANİK OYUNCAK

BİR DİLEĞİM VAR

ANAHTAR

YAŞAMAK KADAR ÖZGÜR 1

SEVGİLİ ARKADAŞIM KATA

YAŞAMAK KADAR ÖZGÜR 2

ÖLDÜM

TANDIR EKMEĞİ

ÖĞRETMENİM ANNİCA

İYİLER KAZANIR, KÖTÜLER KAZANAMAZ!

SIFIR NOKTASI

ÜMİT Kİ EN ÇOK YAKIŞANDIR BİZE

ELİN OĞLU ELON MUSK

YAŞASIN DİASPORA

YOKTUR ONLARIN MEZAR TAŞLARI

ASLAN BABAM

EY AHALİ DUYDUK DUYMADIK DEMEYİN!

AYNALAR

İNSANCA YAŞA, İNSANCA YAŞAT

SÜPERMEN AKÜ

PATATES KIZARTMASI

BİR LOGO HATIRASI

ÇILGIN TÜRKLER, SAKİN AVRUPALILAR

135 CM OTO KOLTUĞU

YALAN YOK, DOSDOĞRU YAŞIYORLAR

AVRUPA’DA KADIN OLMAK

YALNIZLIK SENFONİSİ

TEŞEKKÜRLER

BİRKAÇ FOTOĞRAF

TAKDİM

Hep geride kalanlar ah, vah eder,

Ama en büyük acıyı gidenler çeker.

Okuyacağınız bu kitap;

Başına gelmeyenin, hoşuna gelirmiş. Atasözünün, hoşa gidilen değil, başa gelinen bölümüdür.

Hayatın en ağır yükünü sırtına değil, yüreğine koyarak çıktığı yolda; yolda kalmamak, başka gönüllere umut olmak, umut aşılamak için yollara düşmüş bir gönlün, gönülsüz olarak yazdığı, gönül yazıları...

Bedenin efendiliğinden sıyrılıp, ruhunun, duygularının, hayallerinin, yeniden kuracağı hayatın efendisi olmak için mücadele veren bir kadın, bir anne, bir birey, bir insanın; insan olarak kalabilmeyi gaye edinmiş, gücünü kalemden almış, kalemin gücüyle ayakta kalmış bir gönlün yazıları...

Duyduğu, okuduğu, şahit olduğu her acıya, her zulme ağlayan, ateş nereye düşerse düşsün, kendi ocağına düşmüş gibi acı duyan; şahit olduğu acılara eliyle, diliyle, dualarıyla dur diyen bir gönül insanının, zamanı en doğru şekilde değerlendirmek için gösterdiği gayretin bize bakan yönüdür bu satırlar...

Hayata yeniden yelken açmak istediğinizde yaşananlar ve yaşanacak olanların harmanlandığı, ayaklara pranga vurup, vazgeçildiği bir dönemde; her şeye rağmen Vira Bismillah deyip dualarıyla yol alan bir yolcunun yazıları...

Hasreti buram buram yaşarken, gurbeti satır aralarına sıkıştıran bir yüreğin, kendinden önce yaralı gönüller için gurbette tüllenen bir yüreğin yazıları...

Kırık bir kalbi yüklenip kendi kendine yararlarını sararken, etrafındaki sevdiklerine, kendisini sevenlere gülümseyen bir kalbin yazıları...

Yanına aldığı dört bavuldan daha ağırdı, yaşadığı hayatı bırakmak. Sevdiklerini, anılarını, hayatı, yaşanacakları bırakıp gitmek daha da ağırdı. Hiç bilmediği, kırkından sonra meramını anlatmak için önce Tarzanca sonra da yaşayacağı ülkenin dilini öğrenmek zorunda kalacağı bir hayata sabır yüklenip yola revan olmuş bir kadının, gönlünden kalemine dökülen yazılar, bu satırlar...

Okurken kimi zaman kendinizi sorgulayacak, Ben olsam yapamazdım. diyeceksiniz. Kimi zaman da duanın, teslim olmanın gücüne şahit olacak, imanınızı yeniden tazelemek isteyeceksiniz. Her şeyden önemlisi, ister kadın olun, ister erkek bu hayatta neler yapabileceğinizin sınırlarını hayal edeceksiniz.

Okurken bazı cümlelerde yaşanan zihin karmaşasını, çaresizliği fark edeceksiniz. Yaşanan bu iç sancıların cümlelerde aksini görecek, okudukça aynı sancıyı hissedeceksiniz.

Yazının, okuyucu ile buluştuğu yerde önce kul, sonra insan, sonra birey, anne, kadın, gönül insanı, gönülsüz bir kalemin yaşadığı sıkıntıların cümlelere yansımasına şahit olacaksınız.

Bir döneme, yaşananlara şahit olması adına yazılan bu satırların, gelecek nesillere ufuk oluşturması için yazılan günlüklerin, yüklendiği vazifeyi yerine getirmesi adına bu satırları okuyan herkese sonsuz teşekkürler.

IRMAK AKSU

BAŞLARKEN...

Yeni bir hayata,

Eskiye dair ne varsa

Sığdırıp üç beş bavula

Düştüm yollara.

Yol uzun,

Dertli gönül çok

Derman olmak için

Allah'tan gayrı sığınacak makam yok.

BEN KİMİM?

Yanlış bildiğin yolda, herkesle yürüyeceğine; doğru bildiğin yolda, tek başına yürü. Seni hayallerine ulaştıracak en önemli şey, cesaretindir. diyerek yola revan olmuş birisiyim.

Üniversitede doktora öğrencisiydim, gazetelerde yazılarım yayınlanırdı, sivil toplum kuruluşlarında aktif görev alırdım, oldukça iyi bir çevrem vardı ve tanınırdım. En önemlisi kimseyi incitmemiş bir anneydim ben.

Hayat, bir fotoğraf makinesi objektifi değildi. O yüzden, maalesef, her karesinde gülemiyorsunuz.

Küçük dünyalarında, kendi halinde yaşayan, hayata bir kenarından tutunmaya çalışan bir sürü insanın başına olmadık şeyler geliyordu.

Bu olağan dışı olaylar elbette benim sokağımdan da geçecekti. Geçerken de objektife gülümseyemeyecektim.

Doktoram yarım kalmış, gazetem kapatılmıştı. Güzel niyetlerle başladığım her şey baltalanmıştı.

Onlarca insan tutuklanıyordu. Binlerce kadın, kadınlarla birlikte binlerce çocuk, her meslekten, her kesimden kişiler, hatta öğrenciler bile tutuklanıyordu birer, beşer, yüzer… Sayıları her geçen gün çoğalan gönül kırmamış, gönül dahi koymamış binlerce kişi.

Bu kasırga beni de içine alacaktı. Benden hiçbir farkı olmayan on binlerce kadın gibi hiç bir suç işlemeden ben de hapishanelere düşebilirdim. Adaletin olmadığı yerde suçsuzluğumu nasıl ispat edebilirdim? Üstelik üç çocukla tek başıma kalmışken. Çocuklarımı gölgemden nasıl mahrum edebilirdim ya da onlarla dört duvar arasına nasıl girebilirdim?

Tek başıma kalmışken diyorum. Çünkü artık hayatı tek başıma omuzluyorum.

Kadınlar bir çınara yaslanıp yaşlanmak ister, adamlar bir papatyaya sarılıp uslanmak...

Adam kadına çınar,

Kadın adama papatya olduğu sürece

Ne papatya incinir,

Ne de çınar devrilir.

Aynı yolun sevdalıları olarak başladığımız, aynı yastığa baş koyduğumuz çocuklarımın babası ile bu süreçte yollarımızı ayırdık.

İfadesi kolay ama yaşaması oldukça zor olan, birbiri içinde birçok problemle aynı anda mücadele ediyordum. Bir zamanlar birbirimize hülyalarımızdan bahseder, koca bir dünyayı değiştirme idealleri uğrunda her şeyi göze alırdık. Bu uğurda fedakârlık gerekiyorsa bundan hiç çekinmezdik. Kendimizi değiştirdiğimizde, dünyanın değişeceğine inanırdık. Aynı yolun yolcusuyduk. Onun (eşimin) mefkûresine inanmıştım. Nihayet, aramızdaki sevda ile nikâh masasına oturmuştuk. Bu beraberlik ahret beraberliği olacaktı.

Her şey çok güzeldi. Bir tek evlilik ağacının meyvesi eksikti. Etrafımızda anne babalar görüyorduk. Biz de boğazımız düğümlene düğümlene onların mutluluklarını seyrediyorduk. Onlar yavrularını severken gözlerimiz buğulanıyordu. Dualarla birlikte tedavi süreci başladı. Zorlu geçen günlerin, imtihan dolu uzun yılların sonunda ikiz çocuklarımız dünyaya geldi.

İyi şeyler inandığında, daha iyi şeyler sabrettiğinde ve en iyi şeyler hiç vazgeçmediğinde gelir.

Şimdi beş yaşında olan kızlarım; Halide ve Refika ömrümü uzatmıştı benim. Öpüp koklayıp bağrımıza bastığımız yavrularımız, hayatımızı şenlendirmişti. Mutluluk bu muydu? Huzuru yudum yudum çocuğunun kokusunda içine çekmek bu muydu? Masallardaki krallara tavsiye edilen altıntop bu muydu?

Masal odur ki,

Bir ülkenin kralı çok mutsuzdu. Tebdili mekân halkının arasında dolaşırken bir evden gelen kahkahaların sebebini merak etti. Evin sahibini çağırdı. Mutluluğun sebebini sordu. Yoksul adam iki büklüm, başı öne eğik cevap verdi:

Bizim bir altıntopumuz var kralım. Hanımla karşılıklı oturur, bu altıntopu birbirimize atarız. Topu tutan da atan da çok mutlu olur. Kahkahalarımızın sebebi budur. dedi.

Kral bu yoksul adamın nasıl bir altıntopu olabilir diye düşündü. Ama bundan daha önemli olan, bir an önce mutlu olmaktı. Bu yüzden hemen bir altıntop yaptırdı. Kraliçeyi karşısına aldı. Topu ona attı, tuttu. Ama bir türlü kahkaha atamadı.

Yoksul adamı yeniden çağırdı. Kızdı. Öfkesini kustu. Kendi mutsuzluğunun sebebini sordu.

Yoksul adam:

Kralım benim gerçekte altın bir topum yok. Bu yüzden altıntopu Kraliçeye atınca, o da tutup size atınca neden mutlu olmadınız bilemiyorum. Ama bizim altıntopumuz, çocuğumuz. Bizim çocuk her akşam bir anasına, bir bana gülücükler saçar, biz de onun için mutlu olur kahkahalar atarız. dedi.

Kral mutluluğun kaynağı altıntopun çocuk olduğunu anlayınca, sarayı çocuk sesleri ile doldurdu. Kraliçe ve çocukları ile birlikte sonsuza kadar mutlu yaşadılar.

Biz de kendi sarayımızda, sonsuza kadar mutlu yaşayacaktık. Bunun için çıkmıştık yola, üstelik bizim altıntopumuz değil, altıntoplarımız vardı. Fakat günler geçtikçe, Sonsuza kadar mutlu yaşadılar. ifadesinin bizim için geçerli olmadığını öğrenecektim.

Tam iki yıl sonra, hiç beklemediğimiz bir zamanda erkek evladımız dünyaya geldi. Minik yavrum Numan'ın doğumu ile birlikte hayatımızın zor sınavları başlamış oldu. Zira 2013 yılsonu ve o günlerle birlikte hayatlarımıza giren bir Aralık zemherisi vardı. Zihinler bölünmüştü, herkesin çevresinde derin izler bırakacak ayrılıklar yaşanıyordu. Aileler, dostlar akrabalar herkes karmakarışık bir kaosun içine düşmüştü. Memleketimiz bunları yaşarken, çok geçmedi; bu derin zihni bölünmeler bizim ailemizde de yerini aldı. Sadece zihinsel ayrılıkla kalmadı,