Σ' αγαπώ για πάντα

1. Συνάντηση, διαφωνία και το πρώτο ραντεβού που δεν είχαμε

Και χωρίς άλλη τον έχασα. Ήταν η πιο οδυνηρή στιγμή της ζωής μου και η αρχή μιας άλλης πολύ διαφορετικής.

Ο Φραν και εγώ γνωριστήκαμε τις τελευταίες ημέρες του καλοκαιριού στην πόλη μου, στο Έλτσε. Είχε γίνει μια μεγάλη επιχείρηση στο πλαίσιο της συμφωνίας του βραχίονα, και ακριβώς αυτή η εταιρεία ήταν όπου έχω εργαστεί για χρόνια στον τομέα της τεχνολογίας των πληροφοριών. Επρόκειτο να είναι το πρόσωπο της εταιρείας, η οποία θα μας εκπροσωπήσει στα ταξίδια εταιρείας, η οποία θα διαπραγματευθεί σχετικά με όλες τις συνεδριάσεις και χορήγησε τις συνεντεύξεις στον τύπο. Ο Φραν ήταν γνωστό στο κοινό να έχουν ένα πολύ γνωστό ισπανικό μοντέλο - γεννημένος στη Βαρκελώνη, του οποίου η ομορφιά δεν επρόκειτο απαρατήρητη, που είχε παρελάσει στο Μιλάνο, Παρίσι ή στη Νέα Υόρκη για τους καλύτερους σχεδιαστές.

Δεν ήταν κάτι στιγμιαίο, δεν συνέβαινε όπως στις ταινίες, δεν ερωτεύτηκα τον αμέσως μόλις το είδα, αν και με έκανε να με προσελκύσει. Ένα απόγευμα στις αρχές Σεπτεμβρίου μου ζητήθηκε να πάω στο γραφείο του αντιπροέδρου για να συναντήσω τον νέο εκπρόσωπο της εταιρείας. Δεν μου έλεγαν το όνομα, αν και αν το είχαν κάνει, δεν θα ήξερα ποιος ήταν, γιατί ας το αντιμετωπίσουμε, η μόδα δεν ήταν το κύριο ενδιαφέρον μου, πάντα ένιωσα ταυτισμένος με την αρχή του χαρακτήρα που έπαιξε η Αν Χάθαγουεϊ στην ταινία  Ο Διάβολος Φοράει Prada.

Όταν έφτασα στο γραφείο, εισήγαγα σε ένα ψηλό, σκοτεινό αγόρι με ελαφρώς μακρυά μαλλιά, σκοτεινά μάτια, μαυρισμένο δέρμα και πολύ όμορφο, ο οποίος, προφανώς, δεν χρειαζόταν να πει ότι ήταν όμορφος, τα λόγια του έδωσαν την αλαζονεία ότι Μπορεί κανείς να περιμένει από ένα μοντέλο.

Όλη η φυσική έλξη ανάμεσα μας εμφανίστηκε πολύ γρήγορα, την πρώτη φορά που κοίταξα στα μάτια του, τρέμουλα. Μου άρεσε πολύ, μου άρεσε πάρα πολύ την αδιάκοπη ματαιοδοξία του.. Νομίζω ότι κατάλαβε αμέσως δεδομένου ότι κοίταξα κάτω μια μορφή κάπως ανόητο, σαν να μου ντροπή (Και έτσι). Αυτή η μέρα δεν ήταν ακόμη καλά χτενισμένη, τα ρούχα δεν ήταν τα καλύτερα που είχα και τη μύτη μου ήταν κόκκινη λόγω κρυολογήματος. Όχι ότι αυτά τα πράγματα μου πείραξε πάρα πολύ, αλλά το γυναικείο ένστικτο μου, αν είχα ποτέ, έκανε μια εμφάνιση εκείνη τη στιγμή, υπενθυμίζοντάς μου ότι θα πρέπει να διορθώσεις κάτι άλλο για να πάω στη δουλειά (σε περίπτωση που γνώριζα έναν ορεινό όγκο). Αν κάποιος από τους δύο καλύτερους φίλους μου, η Λάουρα, με είχε δει εκείνη τη στιγμή, νομίζω ότι επίσης θα ντρεπόταν και για μένα. Ήταν ό, τι δεν ήμουν, όχι ότι ήταν ιδιαίτερα όμορφη ή ελκυστική, αλλά το έκανε. κάθε  μέρα ήρθη δύο ώρες πριν, για να χτενίστε τα μαλλιά, φόρεμα και μακιγιάζ του σωστά,, κάτι που δεν συνέλαβε, θα πραγματικά κάποιος θα χρησιμοποιήσει τόσο χρόνο και προσπάθεια να ευχαριστήσουν τους άλλους ή τον εαυτό της; Τόσο ανασφαλής και δυσαρεστημένη με το σώμα και το πρόσωπό της Λάουρας αισθάνθηκε;

Μου χαιρέτησε με το πρόσωπο να ξέρει τα πάντα, και όταν κράτησε το χέρι του σε μένα για να τον κουνήσει ένιωσα πως με κοίταξε με αποδοκιμασία. Υποτίθεται ότι δεν ήταν συνηθισμένος να ασχολείται με γυναίκες που έδωσαν κοντύτερος από 1.80, δεν φέρουν ολόκληρο το κατάστημα μακιγιάζ στο πρόσωπο του, και δεν φορούσαν ρούχα που είχε λιγότερο από μια ημέρα παλιό. Ο Φραν μίλησε μερικές φράσεις με τον αντιπρόεδρο της εταιρείας, τον Άγγλος Γουέρι, και έφυγε.  Όταν ο Γουέρι και εγώ ήμασταν μόνοι, με πληροφόρησε για ο οποιος ήταν:

«Είναι ο Φραν Μαρτίνεζ». Κοίταξα τον Γουέρι με ένα κανονικό πρόσωπο. «Είναι ο γαμημένο Φραν Μαρτίνεζ και το έχουμε μόνο για εμάς! Δεν ξέρεις ποιος είναι;»

«Θα έπρεπε;», ρώτησα χωρίς να έχει ένα συγκεκριμένο χώρο.

«Είναι ένα από τα πιο γνωστά ισπανικά μοντέλα σε διεθνές επίπεδο». Ο Γουέρι μου απάντησε ενθουσιασμένος.

«Συγγνώμη δεν είμαι πολύ μοντέλα, αλλά δεν νομίζω να έχει ηλικία για να συνταξη».

«Βεβαίως, αγαπητή μου, είναι ότι μετά από επτά χρόνια είναι στην κορυφή αποφάσισε να εξετάσει νέες προκλήσεις». Ο Γουέρι με πληροφόρησε.

«Και αφήνεις τις πασαρέλες;»

«Μόνο για τώρα».

«Και τι μπορεί να γνωρίζει ένα μοντέλο για την πώληση, τη φυτεία, την εισαγωγή, την εξαγωγή των δέντρων και κάθε είδους φυτών;», ρώτησα χωρίς να καταλάβω ότι θα μπορούσε να φέρει σε ένα υποτιθέμενο μοντέλο στην εταιρεία μου.

«Ίσως γνωρίζω ποιες είναι οι καλύτερες αγορές και ό, τι είναι της μόδας σε κάθε  χώρα χάρη στα ταξίδια μου σε όλο τον κόσμο, ίσως γνωρίζω πώς δουλεύει η χρηματοδότηση χάρη στην εταιρεία των γονέων μου, ίσως να είναι ένα μυστικό που ενδιαφέρει στην βοτανική, ίσως η παρουσία μου να βοηθήσει να ανοίξουν οι πόρτες, ίσως ο μάστερ μου στο διεθνές εμπόριο δεν είναι μόνο ένα μικρό γέμισμα στο Βιογραφικό σημείωμα μου, ή ίσως, απλά ένα ωραίο πρόσωπο που περπατά μερικά μέτρα πασαρέλα μπροστά σε άγνωστο, δεν ξέρω, ποια είναι η γνώμη σου, κυρία Γκονσάλες;». Ο Φραν είχε εισέλθει στο δωμάτιο χωρίς καν να το γνωρίζω και μου είπε ότι με μια σαγηνευτική φωνή, ενισχύοντας τις λέξεις ίσως, μόδα και μυστικό, το οποίο πρέπει να παραδεχτώ ότι είμαι ενθουσιασμένη. Είχε με κάνει να βλέπω ότι αυτό κρίνοντας με επιπολαιότητα, επιπλέον μέχρι τότε που άφησε μέρος του εγώ του, δεν το βλέπω ως κάποιος σοβαρός που είχε κάτι να συνεισφέρει στην εταιρεία.

Για μια στιγμή οι τρεις παραμείναμε σε μια άβολη σιωπή μέσα στο ίδιο δωμάτιο, ενώ τα μάτια μου παρέμεινε σταθερό στα μάτια του Φραν και τα όμορφα καστανά μάτια του Φραν παρέμειναν σταθερά πάνω στα σκούρα μπλε μάτια μου περιμένοντας μια απάντηση από το μέρος μου.

«Νομίζω ότι η Αδέλα έχει εκφράσει τα λόγια της άσχημα». Ο Γουέρι με συγχώρησε.

«Όχι, θα έλεγα ότι έχει πει ακριβώς τι ήθελε να πει.. Κύριε, μπορείς να μας δώσεις μια στιγμή μόνους;», είπε ο Φραν θυμωμένος.

Ο Γουέρι με κοίταξε για να δει αν φαινόταν σωστό, κούνησε το κεφάλι και άφησε το δωμάτιο, κλείνοντας την πόρτα πίσω του. Εκείνη τη στιγμή ήμασταν μόνο οι δυο στο δωμάτιο, κοίταξα προς το παράθυρο, αλλά χωρίς να κοιτάω τίποτα, αυτός κοίταξε σε μένα, αλλά κανένας από αυτούς δεν είπε τίποτα, η ένταση ήταν απτή. Δεν ήξερα γιατί, αλλά μου άρεσε αυτό το αγόρι, οι σκέψεις μου περιπλανιόταν να τρέξω εκεί και να σκίζω τα ρούχα του εκεί, δεν είχα ποτέ μια τέτοια αντίδραση, ακόμα και σκέφτηκα.

Όταν τελικά αποφάσισα να μιλήσω, πήγε μπροστά μου:

«Νομίζω ότι ξεκινήσαμε με λάθος πόδι, σε βγάλω για δείπνο», είπε με εκπλήσσει.

«Συγγνώμη; Δεν σε ξέρω»,  η πρόσκληση του Φραν είχε με τόσο απροετοίμαστη που αντιδρούσα με το φόβο.

«Έλα τώρα, γυναίκα! Θα δουλέψουμε μαζί, και είναι θέμα χρόνου να με γνωρίσεις. και είναι θέμα χρόνου να με γνωρίσεις. Είναι εντάξει αν σε παίρνω στο τραπέζι σου στο τέλος της ημέρας;»

«Όχι! Και δεν νομίζω ότι μετά από αυτή την αρχή σχέση το καλύτερο να είναι ένα ραντεβού». Δεν ήξερα πώς να δώσει μακριά, δεν με πείραζε να μείνω μαζί του, δεν με πείραζε να μείνωμε αγνώστους, αυτό έχει σημασία για μένα είναι ότι δεν ήταν σε θέση να ελέγξω τον εαυτό μου μπροστά του.

Μετά από μερικά ακόμα λεπτά, όπου εφευρέθηκα μερικές αξιόπιστες δικαιολογίες, άφησα το δωμάτιο να τον αφήνει με τη λέξη στο στόμα του.

Πήγα πίσω στο τραπέζι μου και συνέχισα τη δουλειά μου. Στην πραγματικότητα το έκανα σαν να το πήρα πίσω. Άρχισα να διαβάζω στο διαδίκτυο για το νέο συνεργάτη μου. Προφανώς το αγόρι είχε χαράξει μια καριέρα από την πιο επιτυχημένη παρέλαση για όλους τους μεγάλους σχεδιαστές. Υπήρχαν πολλές φωτογραφίες: πασαρέλες, καταλόγους, κοινωνικές εκδηλώσεις... Αργότερα πήγα να βρω για βίντεο, είχε επίσης ανακοινώσεις, αν και η πλειοψηφία είχε εκδοθεί σε άλλες χώρες. Έψαξα στις σελίδες κοινωνικής της δικτύωσης, που ήταν μια μεγάλη πηγή πληροφοριών: φωτογραφίες από τους μέλη της οικογένειας, τα χόμπι, ταξίδια, φωτογραφίες με διασημότητες και τις φωτογραφίες με την πρώην... Αυτό που πρέπει να παραδεχτώ, με κάνει ζηλιάρα. Επικεντρώθηκα στο τελευταίο και έψαχνα για περισσότερες φωτογραφίες και δεδομένα.

Όλες ήταν όμορφα και το ποσό ήταν αρκετά μεγάλο. Ίσως ήταν αυτές οι φωτογραφίες, ή ίσως ό, τι είχαν αισθανθεί να είναι μόνη στο ίδιο δωμάτιο, ό, τι με ώθησε να σηκωθώ, στο γραφείο του και να του πω ότι αποδέχθηκε το ραντεβού, αλλά μην με πάρει, θα ήθελα να πάω στο εστιατόριο, δεν Θα πήγαινα με αυτό που φορούσα. Και χωρίς να ξέρει γιατί, η επιθυμία να εντυπωσιάσω τον Φραν με έπιασε.

Μετά την έξοδο από την εργασία που έτρεξε στο αυτοκίνητο, η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα, το δρόμο για το σπίτι δεν θα είναι μεγάλο αν δεν ήταν ώρα αιχμής, αλλά ήταν. Έτρεξα όλα γρήγορα ότι θα μπορούσα, πήδηξα δύο κόκκιν (οι δύο πρώτοι της ζωής μου) και πήρα το σπίτι, ευτυχώς διατίθεται ιδιωτικός χώρος στάθμευσης.

Το σπίτι μου ήταν στα περίχωρα της πόλης, ακριβώς δίπλα στο Parque Multiaventura, σε ένα νέο πολυκατοικία. Το διαμέρισμα αποτελείται από τρία υπνοδωμάτια, σαλόνι, κουζίνα, δύο μπάνια (ένα εκ των οποίων ήταν αποκλειστικά στο κυρίως υπνοδωμάτιο) και δύο μικροσκοπικά μπαλκόνια.

Μόλις μπήκα στο διαμέρισμά μου, έριξα την τσάντα προς τη μία πλευρά και πήγα να γδύνομαι τραβώντας τα ρούχα στο πάτωμα. Δεν είχα χρόνο να ντους, έτσι έτρεξα στο ντουλάπι και έβαλα ένα μπλε φόρεμα που μου έδωσε ο άλλος καλύτερος φίλος μου, η Πώλα.  Ήταν ένα από τα λίγα φορέματα που είχα, όχι ότι δεν μου άρεσαν τα φορέματα, ήμουν πολύ συνηθισμένη με παντελόνι. Πήρα ένα μπλε παπούτσια πολύτιμο που μόλις είχε χρησιμοποιηθεί, και πήγα προς τον καθρέφτη στο δωμάτιό μου, πήρα τρεις γύρους μπροστά του, σαν να χορεύει ένα ευαίσθητο τραγούδι, ένιωσα σαν Σταχτοπούτα, αλλά υπάρχει ακόμα κάτι που πρέπει να γίνει, μακιγιάζ και κομμωτήριο. Μακιγιάζ ήμουν πολύ καλός, αν και δεν αρέσει πάρα πολύ, αλλά στην περίπτωση των μαλλιών αν ήταν κάτι απλό καλά, αλλά αν ήταν κάτι πιο περίπλοκο χρειάζεται βοήθεια, και σε αυτή την περίπτωση ήθελα κάτι που έμοιαζε εντυπωσιακά και ήταν γρήγορη να κάνει έτσι αν ποτέ χρειαστεί να πάει με κάτι καλύτερο για τα μαλλιά γίνει και δεν θα μπορούσε να πάει σε ένα κομμωτήριο, κατέφυγε στο γείτονά μου, ο οποίος ήταν γρήγορη και αποτελεσματική. Χτύπησα το κουδούνι, εκείνη τη στιγμή προετοίμαζε δείπνο. Ο σύζυγός της το άνοιξε, στο βάθος που ακούσες τηλεόραση και τον θόρυβο των παιδιών, χωρίς αμφιβολία τα παιδιά των γειτόνων μου. Του εξήγησα τι ήθελα και δυστυχώς για μένα γείτονά μου μου είπε ότι δεν είχε, είχε πάει για να πάρει κάποια συστατικά για δείπνο, αλλά ότι θα έρθει σύντομα.

Πήγα πίσω στο διαμέρισμά μου, δεν ήξερα τι να κάνω, σκέφτηκα ότι το καλύτερο θα ήταν να με καθησυχάσει, κάθισα στον καναπέ. Το ρολόι δεν σταματήσουν να προβάλλονται και δεν ήθελα να πάω αργά. Πήρα υπολογιστής ταμπλέτα μου και έψαξα τη διεύθυνση του εστιατορίου, ήξερα ότι ήταν ένα ακριβό και αποκλειστική θέση, αλλά όταν είδα τις τιμές του μενού με συνεπήρε. Εκείνη τη στιγμή με εξέπληξαν δύο πράγματα: να με καλέσουν σε ένα μέρος σαν κι αυτό και ότι υπήρχαν άνθρωποι πρόθυμοι να πληρώσουν τόσα πολλά για αυτό που φαινόταν τόσο λίγο.

Τα λεπτά πέρασαν και ο γείτονάς μου δεν επέστρεψε, σκέφτηκα για να πάρει κάτι απλό που δεν θα ήταν κακό, αλλά στη συνέχεια χτύπησε το κουδούνι, ήταν αυτή. παραξενευτηκε που με ειδε τόσο καλοντυμένη και μου έκανε απρεπές ερωτήσεις, τα οποία μου απάντησε ευγενικά και με χαμόγελο. Σε λίγα λεπτά καστανά μαλλιά μου ορίσει μια όμορφη κορδέλλα. Επέλεξα μια ωραία τσάντα, έβαλα τα απαραίτητα και άρχισα να φύγει, αλλά ακριβώς τότε το κινητό μου χτύπησε. Ήταν η αδελφή μου η Τσελέστε, φώναζε στην άλλη πλευρά της τηλεφωνικής γραμμής. Μου είπε ότι ο φίλος της την είχε αφήσει και ότι αν θα μπορούσε να μείνει λίγες μέρες στο σπίτι μου.. Δέκα λεπτά αργότερα βγήκε με το αυτοκίνητό μου στο σπίτι του φίλου της αδελφής μου, τώρα πρώην φίλο, με μπλουτζίν και φανέλα και με τα μαλλιά κάτω. Αντίο εισαγωγικά!

Έφτασα στο δρόμο όπου έμενε η αδελφή μου, μια όχι πολύ όμορφη περιοχή. Μου περίμενε στο πεζοδρόμιο με μια βαλίτσα και μια αθλητική τσάντα. Σταμάτησα σε διπλή σειρά, όπως αυτή προσεγγίζεται, η πίσω πόρτα ανοίγει, αφήνοντας τα υπάρχοντά τους και να καθίσει στη θέση του συνοδηγού. Μόλις την είδα, νιώθω νευρικός.

«Αλλά τι σου συνέβη;», είπα πολύ ταραγμένη.

Η Τσελέστε κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

«Θα το αναφέρεις, έτσι; Φώναξε. Πρέπει να το αναφέρεις.

«Ας πάμε