Ο Αισθησιακός της Βίκινγκ: Ατμοσφαιρικοί Βίκινγκ

Ο Αισθησιακός Της Βίκινγκ

AJ Tipton

Translated by

Anna Ο Αισθησιακός Της Βίκινγκ

Πνευματικά δικαιώματα © AJ Tipton 2015-2018

Όλα τα δικαιώματα υπόκεινται παραπάνω και δια νομοθεσίας Αναπαραγωγής, Σχεδιασμού και Πατέντας της νομοθετικής πράξης του 1988 (ή όποιου άλλου νόμου – εξαρτάται από την κάθε χώρα).

Κανένα μέρος αυτού του βιβλίου δεν επιτρέπεται να αναπαραχθεί ή να τοποθετηθεί σε οποιοδήποτε σύστημα επανάκτησης, να μεταφερθεί σε οποιαδήποτε μορφή, ηλεκτρονική, μηχανική, φωτοτυπία, εγγραφή ή ότι άλλο, χωρίς τη γραπτή συναίνεση και συγκατάθεση του εκδότη.

Η άδεια δίδεται αποκλειστικά και μόνο από τους: a.j.tipton.author@gmail.com

Μετάφραση – Επιμέλεια: Βάντη Άννα – Κέφου Βασιλική

Αυτό το βιβλίο πωλείται μόνο σε ενήλικες αναγνώστες.

Η ιστορία είναι φανταστική. Ονόματα, χαρακτήρες, οργανισμοί, τοποθεσίες, γεγονότα και περιστατικά είναι είτε της φαντασίας της συγγραφέα ή εάν υπάρχουν έχουν χρησιμοποιηθεί για την ιστορία χωρίς να υπονοούν ή να σημαίνουν κάτι. Όλοι οι χαρακτήρες που εμπλέκονται σεξουαλικά στο βιβλίο αυτό είναι από 18 χρονών και επάνω.

Εξώφυλλο από: Chameleonstudio74.

Την ώρα που η Όντρεϊ ΜακΤάγγερτ ανέβαινε προς την καλύβα με το θλιβερό, γεμάτο βαθουλώματα ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο, έβρισε για δέκατη πέμπτη φορά μέσα στην ημέρα. Καταραμένο ηλίθιο αεροπλάνο με το χαλασμένο Wi-Fi. Καταραμένο ηλίθιο αυτοκίνητο που δεν έχεις ραδιόφωνο. Καταραμένη ηλίθια χώρα που οι άνθρωποι οδηγούν από τη λάθος μεριά του καταραμένου δρόμου. Καταραμένο ηλίθιο φανάρι που δεν έφυγε από μπροστά της αρκετά γρήγορα. Καταραμένε ηλίθιε πρώην που την κεράτωσε με την καταραμένη πρώην σύζυγο του. Και τελικά…

«Καταραμένη ηλίθια Γιαγιά που πέθανες και με αναγκάζεις να πάω να μαζέψω και να πουλήσω την καταραμένη ηλιίθια καλύβα σου.»

Ένας μικρός κεραυνός χτύπησε το έδαφος μπροστά της αφήνοντας ένα μαυρισμένο σημάδι στο έδαφος.

«Συγνώμη Γιαγιά, δεν το εννοούσα,» μουρμούρισε η Όντρεϊ. Η Γιαγιά έλεγε πάντα πως έβλεπε το θάνατο περισσότερο σαν μία πρόταση παρά σαν κάτι αναπόφευκτο, αλλά ακόμη κι έτσι δεν έλειπε λιγότερο στην Όντρεϊ.

Η Όντρεϊ βγήκε από το αυτοκίνητο σπρώχνοντας με δύναμη τη χτυπημένη πόρτα και χάιδεψε το πλαϊνό τού με το ένα της δάχτυλο να λάμπει μέχρι που τα βαθουλώματα ίσιωσαν και το αυτοκίνητο απέκτησε ξανά το λείο του φινίρισμα. Ότι δεν γνώριζε η ασφάλεια του ενοικιαζόμενου αυτοκινήτου, δεν θα τους πείραζε κιόλας. Πέρασε την τσάντα της στον ώμο, πάλεψε για να βγάλει τα υπόλοιπα πράγματα της από το πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου, και ανέβηκε σφυρίζοντας το στριφογυριστό δρομάκι.

Η Όντρεϊ πήρε την τελευταία στροφή και είδε για πρώτη φορά την καλύβα. Το σαγόνι της έπεσε καθώς προσπαθούσε να καταλάβει όσα έβλεπε. Το σπίτι της γιαγιάς τής έμοιαζε σα να βγήκε από παραμύθι με νεράιδες: ένας διώροφος πέτρινος παράδεισος με κισσούς να ανεβαίνουν από τη μία του πλευρά και να φτάνουν σε ένα γραφικό μπαλκόνι με σφυρήλατα κάγκελα. «Η καλύβα,» όπως συνήθιζε να την αποκαλεί η γιαγιά, δεν ταίριαζε με τίποτε στο ξεχαρβαλωμένο και μικρό οίκημα την εικόνα του οποίου σου έφερνε στο νου η λέξη.

«Γαμώτο, Γιαγιά, έπρεπε να μου είχες πει ότι έμενες σε ένα γαμημένο κάστρο.» Η «καλύβα», όπως ανακάλυψε πρόσφατα η Όντρεϊ όταν διαβάστηκε η διαθήκη, συμπεριλάμβανε επίσης μια τεράστια έκταση γης με άδειους πια στάβλους, αρκετά βοσκοτόπια μέχρι και μία ιδιωτική λίμνη.

Όλα δικά της.

Η Όντρεϊ έπαιζε με το ασημένιο μενταγιόν