Ο Φλογερός Της Βίκινγκ

O Φλογερός της Βίκινγκ

AJ Tipton

Translated by

Anna Vanti

Πνευματικά δικαιώματα © AJ Tipton 2015-2018

Όλα τα δικαιώματα υπόκεινται παραπάνω και δια νομοθεσίας Αναπαραγωγής, Σχεδιασμού και Πατέντας της νομοθετικής πράξης του 1988 (ή όποιου άλλου νόμου – εξαρτάται από την κάθε χώρα).

Κανένα μέρος αυτού του βιβλίου δεν επιτρέπεται να αναπαραχθεί ή να τοποθετηθεί σε οποιοδήποτε σύστημα επανάκτησης, να μεταφερθεί σε οποιαδήποτε μορφή, ηλεκτρονική, μηχανική, φωτοτυπία, εγγραφή ή ότι άλλο, χωρίς τη γραπτή συναίνεση και συγκατάθεση του εκδότη.

Η άδεια δίδεται αποκλειστικά και μόνο από τους: a.j.tipton.author@gmail.com

Μετάφραση – Επιμέλεια: Βάντη Άννα – Κέφου Βασιλική

Αυτό το βιβλίο πωλείται μόνο σε ενήλικες αναγνώστες.

Η ιστορία είναι φανταστική. Ονόματα, χαρακτήρες, οργανισμοί, τοποθεσίες, γεγονότα και περιστατικά είναι είτε της φαντασίας της συγγραφέα ή εάν υπάρχουν έχουν χρησιμοποιηθεί για την ιστορία χωρίς να υπονοούν ή να σημαίνουν κάτι. Όλοι οι χαρακτήρες που εμπλέκονται σεξουαλικά στο βιβλίο αυτό είναι από 18 χρονών και επάνω.

Εξώφυλλο από: Chameleonstudio74.

Ηνέα γραμματέας τελικά φαινόταν καταπληκτική επιλογή – οι γροθιές της χτυπούσαν ρυθμικά την άκρη του τεράστιου μαονένιου γραφείου του καθώς διείσδυε μέσα της με δύναμη παίρνοντας την από πίσω. Η πιο πρόσφατη από μία σειρά γραμματέων – Σίσσυ;, Σάλυ; Το όνομα της ήταν εντελώς αθώο και ασήμαντο – μιλούσε πάρα πολύ για τα γούστα του. Ο Μικέλ αντιστάθηκε στην έντονη ανάγκη του να στριφογυρίσει τα μάτια του στις λαχανιασμένες απαιτήσεις της.

«Κι άλλο! Δώσε μου! Αχ, Θεέ μου, πιο δυνατά! Κι άλλο! Κι άλλο! Θεέ μου! Αχ, ναι! Κι άλλο!» Έσκυψε μπροστά και κάλυψε το στόμα της με την παλάμη του, περιορίζοντας τα ουρλιαχτά της πριν όλο το γραφείο καταλάβει τι έκαναν. Αφού περίμενε λίγα ακόμη δευτερόλεπτα για να κοπάσει ο δυνατός οργασμός της, τραβήχτηκε και τελείωσε στα αψεγάδιαστα οπίσθια της. Βαριεστημένος, ο Μικέλ χασμουρήθηκε. Τα είχε ακούσει όλα άπειρες φορές.

Κάνοντας τεράστια προσπάθεια να καταπνίξει ένα ακόμη χασμουρητό ώστε να μη βγει από τα χείλη του, ο Μικέλ πέρασε τα δάχτυλα του μέσα από τα κοντά, ξανθά μαλλιά του. Ύστερα από αιώνες παρεκτροπών είχε απολαύσει κάθε τύπο γυναίκας – νέες και μεγαλύτερες, αριστοκράτισσες και αστές. Ακόνισε τις σεξουαλικές του ικανότητες σε ιέρειες και πριγκίπισσες, σε φαραώ και χωριάτισσες, αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορούσε να αντισταθεί στην απροσδιόριστη γοητεία των γραμματέων της εταιρείας του. Σίγουρα δεν ήταν κακό ότι αυτές οι γυναίκες έριχναν μια ματιά στα σμιλεμένα χαρακτηριστικά του, τους σιδερένιους κοιλιακούς και στους σμιλεμένους δικέφαλους και του την έπεφταν αμέσως.

Η τελευταία γραμματέας – ο Μικέλ ήταν τώρα σχεδόν σίγουρος ότι το όνομα της ήταν Σαμάνθα – πήρε το κουτί με τα χαρτομάντηλα που της έδωσε καθώς ταχτοποιούσε τον εαυτό της. Πετάρισε γρήγορα τα μάτια της με ένα λάγνο χαμόγελο κολλημένο στο πρόσωπο της, μία κακή απομίμηση των πιν απς. Θα ήταν πιο αποτελεσματικό αν η υπόλοιπη έκφραση της δεν ήταν τόσο… αόριστη. Τη βοήθησε να τακτοποιηθεί και την οδήγησε προς την πόρτα του γραφείου του όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

«Ήταν καταπληκτικά, Στέφανι,» της είπε φιλώντας τη πεταχτά στα χείλη. Ακόμη και η Κλεοπάτρα ήξερε πως δεν έπρεπε να περιμένει κάτι από εκείνον όταν την έλεγε Λίβια. «Ήταν πραγματικά…» σταμάτησε σκόπιμα, κάνοντας την να περιμένει το κομπλιμέντο, «ιδιαίτερες στιγμές.»

Η γυναίκα με το ζόρι τον κοίταξε. Ο Μικέλ αισθάνθηκε λίγο ενοχλημένος. Της είχε προσφέρει τρεις οργασμούς – σίγουρα ήταν λογικό να περιμένει κάποια αντίδραση. Η τύπισσα είχε ήδη βγάλει το κινητό της και έπαιζε ένα παιχνίδι στο οποίο έπρεπε να ταιριάζεις τουβλάκια.

Τελείωσε ένα επίπεδο και μάζεψε το κινητό, κοιτώντας τριγύρω της, προφανώς περιμένοντας για κάτι. Δεν μπορούσε να φανταστεί ποιον περίμενε. Είχε ξεκινήσει να δουλεύει στις Κατεδαφίσεις Τοίχων Προστασίας πριν λίγες μέρες, και δεν είχε μπει στον κόπο να γνωριστεί με κάποιον παρά μόνο με εκείνον. Οι περισσότεροι από τους εργαζόμενους είχαν φύγει για μεσημεριανό, και οι διάδρομοι που οδηγούσαν στο γραφείο του Μικέλ ήταν σχεδόν ερημωμένοι. Ένας ψηλός καστανός άντρας με μπλε καρό παντελόνι, ταιριαστές τιράντες, και λευκό πουκάμισο κουμπωμένο ως το λαιμό, εμφανίστηκε στη γωνία του καφέ-γκρι διαδρόμου ξεφυλλίζοντας μία στοίβα αναφορές.

«Το όνομα μου είναι Λίζι!» στρίγγλισε, ενθουσιασμένη που είχε επιτέλους κοινό. Κοπάνησε το πόδι της με τόση δύναμη στο πάτωμα που ο Μικέλ ανησύχησε για τη διάρκεια ζωής του παπουτσιού της. «Θεέ μου, είσαι το χειρότερο αφεντικό που έχει υπάρξει!» του πέταξε με μίσος, στρέφοντας με επιθετικό τόνο, ένα επιμελώς περιποιημένο νύχι στο πρόσωπο του.

«Συγνώμη που σου το λέω αυτό γλυκιά μου, αλλά αυτός δεν είναι το αφεντικό,» είπε ο Νικ μεταφέροντας τις αναφορές σε μία τακτοποιημένη στοίβα κάτω από το χέρι του, ενώ τα ανοιχτογάλαζα μάτια του ακολούθησαν το κόκκινο νύχι που έδειχνε τον Μικέλ. «Α, όχι…» γέλασε σιγανά, «πήγες και χαράμισες όλο αυτό τον ενθουσιασμό σε έναν χαμηλού επιπέδου οικοδόμο; Ελπίζω πραγματικά να ‘’σου τον φόρεσε’ καλά."

«Χριστέ μου, Νικ, ‘χαμηλού επιπέδου’; Με σκοτώνεις!» γέλασε ο Μικέλ με ψεύτικο θυμό. Έσκυψε γρήγορα καθώς τα νύχια της Λίζι έσκιζαν τον αέρα όπου πριν λίγο βρισκόταν το πρόσωπο του. Τα ανακλαστικά ενός Βίκινγκ χιλίων ετών ήταν χρήσιμα μερικές φορές.

«ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ;!» ο Μικέλ μόλις που κατάφερε να αποφύγει ένα ακόμη χτύπημα από τα νύχια της που κατευθύνοντας στο καλοσχηματισμένο, πλατύ του στέρνο ενώ εκσφενδονιζόταν το ροζ γεμάτο στρας κινητό της.

«Πίστεψε με τίγρη, δεν έχεις καμία πιθανότητα με το αφεντικό,» είπε ο Νίκ με ένα πονηρό χαμόγελο. «Είναι ο άντρας μου.»

Το πρόσωπο της Λίζι μετατράπηκε σε μία μάσκα καθαρής αποστροφής καθώς ανέλυε αυτή την πληροφορία.

«Έλα ‘αφεντικό’ δεν πάμε στο μεσημεριανό μίτινγκ;» είπε ο Νικ δίνοντας μία μπουνιά στον ώμο του Μικέλ, γελώντας. Ο εξαίσιος πισινός της Λίζι έφυγε θυμωμένα προς την αντίθετη κατεύθυνση. «Εμείς οι απλοί βοηθοί σου θα χανόμασταν χωρίς την σοφία σου και την ηγετική σου ικανότητα, ω μεγάλε.» Περπάτησαν μαζί μέσα από τους δαιδαλώδης διαδρόμους των γραφείων.

«Σκάσε Νικοβράκι.» Κάποτε στοιχημάτισε μεθυσμένος ότι μπορούσε να βγάζει κάθε μέρα για μία εβδομάδα, ένα καινούριο παρατσούκλι στον Νικ και κέρδισε, και από τότε η συνήθεια παρέμεινε. «Δεν της είπα ότι ήμουν το αφεντικό. Αλλά πως μπορώ να αρνηθώ σε ένα γλυκό, σέξι πραγματάκι…" ο Μικέλ κούνησε το χέρι του πάνω κάτω δείχνοντας τις φαρδιές πλάτες, τους σμιλεμένους κοιλιακούς και τον ολοστρόγγυλο πισινό του, «όλο αυτό;»

«Πραγματικά θα ήταν έγκλημα ενάντια στο γυναικείο φύλο,» είπε ο Νικ με ψεύτικη λατρεία, σκύβοντας το κεφάλι και φέρνοντας το χέρι στην καρδιά του. «Αν και θα μπορούσες να περιμένεις μια εβδομάδα. Η Μικρή σου Δεσποινίς Νύχια βρισκόταν εδώ ίσα με ένα δευτερόλεπτο, και είμαι 90% σίγουρος