Κατηγορούμενος

Η ΜΕΡΑ ΗΤΑΝ ηλιόλουστη και ζεστή. Επιτέλους έμπαινε η άνοιξη!

Ο φετινός βαρύς χειμώνας την είχε ταλαιπωρήσει πολύ και τώρα που επιτέλους άνοιγε ο καιρός, προσπαθούσε να φέρει σε λογαριασμό τον κήπο της και να περιποιηθεί τα λουλούδια.

Φορούσε αθλητική φόρμα, σπορτέξ και είχε λυτά στους ώμους τα χρυσαφένια μαλλιά της.

Με τις τελευταίες χιονοπτώσεις είχε σπάσει η τέντα του κήπου και έπρεπε τώρα πια, να φωνάξει ένα τεχνίτη για να φτιάξει αυτήν την περιβόητη κεραμοσκεπή, που από καιρό είχε στο μυαλό της.

Αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα από τις δουλειές, για να απολαύσει ένα ζεστό καφέ -επιτέλους μετά από τόσο καιρό- στον αγαπημένο της κήπο. Σε αυτόν τον κήπο που τόσο αγαπούσε να φροντίζει και να καμαρώνει. Αυτός ο κήπος ήταν η συνάντηση με τον εαυτό της. Ήταν το καθημερινό της ραντεβού με τον πιο πιστό της σύντροφο. Ήταν η απελευθέρωση του εσωτερικού της παιδιού, καθώς αυτό ξαμολιόταν και περιδιάβαινε αμέριμνο ανάμεσα στα μικρά δεντράκια και τα χρωματιστά λουλούδια. Το καμάρωνε καθώς το παρατηρούσε να κλαδεύει τα μικρά δέντρα και να γυαλίζει με το μαλακό πανί τα φύλλα σε κάποιο από τα κρινάκια στις γλάστρες. Απολάμβανε να παρακολουθεί τις συνομιλίες του μαζί τους.

Συνομιλίες; Ώρες είναι να ακούσουμε ότι απαντούσαν κι αυτά! Είπαμε: παρακολουθούσε. Όχι άκουγε ή έβλεπε! Παρακολουθώ θα πει: «εστιάζω τις αισθήσεις μου κάπου και παρατηρώ σε βάθος». Παρατηρώ με όλες μου τις αισθήσεις: ακούω, βλέπω, μυρίζω, αγγίζω, γεύομαι… συναισθάνομαι!!! Απολάμβανε με την συναισθηματική νοημοσύνη της, εξασκώντας χωρίς να το υποψιάζεται καν, την τέχνη της συναίσθησης!

Ήταν μια μορφή διαλογισμού, ένα είδος ψυχοθεραπείας γι αυτήν, η ενασχόλησή της με αυτήν την μικρή όαση. Η απόδραση από την καθημερινότητα, η αποσύνδεσή της από την αρνητικότητα και τις εντάσεις που προκαλούν οι «φρενήρεις ρυθμοί εξέλιξης», τους οποίους μπασταρδεμένα και ιδιοτελέστατα προσπαθούν να επιβάλλουν οι μεν στους δε. Οι «λάτρεις της παράδοσης» από την άλλη, επιθυμούν να φρενάρουν την όποια δραστηριότητα δεν γνωρίζουν, να μην αφήσουν να γεννηθεί το οτιδήποτε δεν έχουν μάθει να χειρίζονται και να χρησιμοποιούν (για ίδιον όφελος κυρίως). Σαν αλλοτινών εποχών Ηρώδεις, επιχειρούν να εξαφανίσουν οτιδήποτε φοβούνται ότι μπορεί να απειλήσει την ασφάλεια του μικρόκοσμού τους.

Αυτά και άλλα πολλά, έπαυαν να υπάρχουν από την στιγμή που άφηνε το σκαλοπάτι της κουζίνας και έβγαινε στον κήπο. Φυσικά έχουν υπάρξει οι στιγμές που έχει πλαντάξει στο κλάμα, οι στιγμές που αισθάνθηκε ότι δεν υπάρχει τίποτα καλό γι αυτήν εκεί έξω, οι ώρες που φαντασιώθηκε ότι είναι το πιο σημαντικό άτομο στον πλανήτη, οι στιγμές που ονειρεύτηκε πως κέρδισε το τζόκερ.

Ενώ το φως της μέρας έδινε μια ατμόσφαιρα αισιόδοξη, λαμπερή, χρωματιστή και φρέσκια’ μια εικόνα που ανάδυε ζωή, κίνηση, χρώμα, θετικότητα, ζεστασιά, σύνδεση με τις ευλογίες… ο κήπος είχε μια διαφορετική γοητεία το βράδυ.

Το βράδυ άναβε τα κεριά της, έβαζε απαλή μουσική στο στερεοφωνικό και αφηνόταν στα όνειρα, στους απολογισμούς, στην παρατήρηση, στην μελέτη, στον σχεδιασμό… Άκουγε μουσική και πολλές φορές χόρευε. Η βραδινή όψη του μικρού της κήπου, είχε μια άλλη ομορφιά.

Κάθε ομορφιά βέβαια παραμένει άγνωστη μέχρι να την ανακαλύψουμε. Πόσες φορές δεν έχει τύχει να προσπεράσουμε κάτι αληθινά όμορφο χωρίς να το προσέξουμε γιατί ήμασταν συντονισμένοι σε κάτι άλλο; Πόσες φορές δεν μας έχει συμβεί να «ανακαλύψουμε» κάτι, το οποίο ήταν συνέχεια δίπλα μας, αλλά ποτέ δεν του είχαμε δώσει ιδιαίτερη προσοχή;

Για να ανακαλύψουμε λοιπόν κάτι, είναι σημαντικό να το αποφασίσουμε πρώτα. Να το θέλουμε και κατόπιν να αποφασίσουμε να το κάνουμε. Επιθυμία δηλαδή και κατόπιν Δράση για να συμβεί το Αποτέλεσμα.

Θέλω να ανακαλύψω την χαρά, κινούμαι προς αυτήν την κατεύθυνση και την αντιλαμβάνομαι όταν περάσει από κοντά μου. Δεν μου ξεφεύγει!

Τηλεφωνώ σε κάποιο φίλο ή καλώ κάποια άτομα σπίτι μου (με τα οποία μοιράζομαι συνήθως χαρούμενες στιγμές), συμμετέχω σε κάποια ευχάριστη δραστηριότητα, διαβάζω ένα βιβλίο, βλέπω μια ταινία στην τηλεόραση, οπότε απολαμβάνω ορισμένες στιγμές χαρούμενες. Και το αντίθετο! Παρακολουθώ δελτία ειδήσεων, κινδυνολογίες, εμπλέκομαι σε κουτσομπολιά, αποφεύγω να συμμετέχω σε οτιδήποτε μπορεί να περιέχει χαρά κι ευχαρίστηση και καλλιεργώ το έδαφος ώστε στην πρώτη στραβομάρα που συναντώ, αισθάνομαι μίζερα και κακομοιριασμένα.

Το βράδυ αυτός ο κήπος έχει μια άλλη μαγεία. Ένας άλλος κόσμος που βρισκόταν εκεί για να εκπληρώσει κάθε της όνειρο. Μια μηχανή του χρόνου που μπορούσε να την ταξιδέψει στο παρελθόν, αλλά και στο μέλλον. Τα φωτάκια σπαρμένα ανάμεσα στα φυτά, ετοίμαζαν το διαστημόπλοιο για ένα ακόμα συμπαντικό ταξίδι, ενώ άλλες φορές τα παιχνιδίσματα που έκαναν οι σκιές με τα φύλλα στους τοίχους, της πρόσφεραν ένα πρώτης τάξης θέαμα. Μερικές φορές πρωταγωνιστούσαν άτομα και καταστάσεις γνώριμα κι άλλες φορές πάλι, της αποκάλυπταν την εξέλιξη σε ένα θέμα.

Όχι, δεν ήταν ούτε μάγισσα, ούτε ονειροπαρμένη!

Έφτιαξε έναν μυρωδάτο καφέ, πήρε τα τσιγάρα και ξαπλώθηκε φαρδιά πλατιά στην αγαπημένη της πολυθρόνα από μπαμπού, όταν χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας.

Η Ιόλη είναι μια γυναίκα γύρω στα 60, κομψή και πολύ όμορφη. Καλοδιατηρημένη λες και ο χρόνος είχε αποφύγει να την αγγίξει, ή τουλάχιστον τη σεβάστηκε τόσο, ώστε στο διάβα του να μην αφήσει κανένα βάρβαρο σημάδι απάνω της. Μόνο κάποιες πινελιές ωριμότητας μπορούσε να διακρίνει κανείς, οι οποίες γλύκαιναν ακόμη περισσότερο τα χαρακτηριστικά της. Μετρίου αναστήματος, με λυγερή κορμοστασιά και μια γλυκύτητα στην φωνή της, που έκανε τον ακροατή της να παρακολουθεί μαγεμένος ότι και να του έλεγε. Μια λάμψη και μια σοφία εξέπεμπε η παρουσία της, που εξημέρωνε τους πάντες. Η δε φωνή της, μαλακιά και μειλίχια, ταξίδευε τον ακροατή της σαν απαλό σύννεφο που αρμενίζει σε γαλάζιο ουρανό, με χαλαρότητα και αρμονία.

Και είχε συνήθως πολλές ιστορίες να διηγηθεί. Ήξερε τόσα πολλά πράγματα, γιατί είχε ζήσει τόσα πολλά.

Μόλις χτες είχε τηλεφωνηθεί με τον ανιψιό της, ο οποίος της είχε ανεβάσει πολύ τη διάθεση, λέγοντάς της πόσο του έχει λείψει και ότι θα περάσει σήμερα να την δει. Ο Έκτορας (ο περί ου ο λόγος), ήταν ένα παλικάρι 19 ετών, ευγενικό, με πολύ αρρενωπά χαρακτηριστικά, τα οποία έρχονταν σε αντίθεση με την παιδική αφέλεια που εξέφραζε πολλές φορές.

Φευγαλέα πέρασε από το μυαλό της η εικόνα του Φοίβου και σκέφτηκε πως έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που τον είδε τελευταία φορά. Στην θύμηση αυτή, η έκφρασή της γέμισε τρυφερότητα.

Μόλις πρόβαλε στην πόρτα ο Έκτορας, με αυτό το πάντα χαμογελαστό του πρόσωπο και την μόνιμα πρόσχαρη και ευγενική του παρουσία, φώτισε η μέρα της ακόμα περισσότερο.

- Καλώς το αγόρι μου, του είπε και άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά της για να τον σφίξει μέσα.

- Θειούλα μου καλώς σε βρίσκω, της απάντησε αυτός και την έσφιξε στην αγκαλιά του, φιλώντας την ηχηρά στο μάγουλο. Υπέροχη όπως πάντα! πρόσθεσε.

- Κάτι κάνεις και ομορφαίνεις κάθε φορά και περισσότερο εσύ, συνέχισε με το γνωστό του ενθουσιασμό.

- Θεέ μου τι μαλαγάνας, του απάντησε παιχνιδιάρικα. Ήθελα να ήξερα από πού πήρες. Μόλις έφτιαξα καφέ και ετοιμαζόμουνα να τον απολαύσω στο κήπο, έλα να φτιάξουμε και ένα δικό σου και να πάμε να τους πιούμε παρέα, αστέρι μου.

- Θείτσα μου έχεις έναν υπέροχο κήπο της είπε αφού κάθισαν. Δεν φαντάζεσαι πόσο μου αρέσει να κάθομαι παρέα μαζί σου εδώ.

- Ψεύτη, του λέει αυτή ναζιάρικα, με ένα χαδιάρικο τόνο στη φωνή της. Σιγά μη μου πεις πως προτιμάς να κάθεσαι παρέα με μια γριά γυναίκα, αντί να βολτάρεις με τις κοπελίτσες.

- Θείτσα μου σε παρακαλώ πολύ! την διέκοψε πριν καλά καλά ολοκληρώσει τη φράση της, τάχα μου τάχα μου αυστηρά. Το ξέρεις ότι δεν μου αρέσει καθόλου να μιλάς έτσι για τον εαυτό σου. Άκου γριά γυναίκα! Είσαι μια κούκλα αφενός και αν θες να ξέρεις, είσαι η πιο ενδιαφέρουσα και γοητευτική παρέα, από τις περισσότερες κοπελίτσες που κυκλοφορούν, την μάλωσε γλυκά.

- Μωρέ είσαι ένας εσύ… του αποκρίθηκε κολακευμένη. Κάτι τέτοια θα λες στα κοριτσάκια και σπέρνεις θύματα στο πέρασμά σου.

- Χα, χα… σπέρνω θύματα… επανέλαβε αυτός γελώντας. Έχεις ένα τρόπο που τα λες θεία μου΄ και μετά λες για μένα.

- Για πες μου όμως τα νέα σου, πως τα περνάς; Το σχολείο σου; Οι κατακτήσεις; Η μαμά; Ο μπαμπάς; συνέχισε με ένα καταιγισμό ερωτήσεων η Ιόλη.

- Η μαμά και ο μπαμπάς καλά είναι δόξα τω Θεώ, απάντησε ρίχνοντας έναν αναστεναγμό ο Έκτορας και παίρνοντας βαθιά ανάσα συνέχισε: Μερικές φορές με τρελαίνουν με αυτή τους την ανησυχία, που πάω, τι κάνω, πως το κάνω, γιατί το κάνω… Με εκνευρίζουν και φέρομαι απότομα και άσχημα, αλλά τι να τους κάνω; Καταλαβαίνω, ότι από το ενδιαφέρον και την «αγάπη» τους (σχημάτισε στον αέρα με τα δάχτυλά του το σήμα των εισαγωγικών) προκαλείται όλο αυτό και δεν μπορώ να τους θυμώσω για πολύ. Στεναχωριέμαι μετά, που τους έχω μιλήσει απότομα και μαλώσαμε. Ας τα να πάνε!

- Έτσι είναι αγόρι μου. Όταν γίνεις και συ γονιός θα καταλάβεις αυτήν την ανησυχία, που δημιουργείται από το φόβο μη τυχόν συμβεί κάτι άσχημο ή κακό στα αγαπημένα μας πρόσωπα.

- Ναι, όταν… σιγομουρμούρισε ο Έκτορας μέσα από τα δόντια του.

- Μπορεί να μας οδηγεί σε υπερβολές και ακρότητες πολλές φορές, αλλά η αγάπη ομορφιά μου, γεννάει φόβους και ανησυχία, συνέχιζε η Ιόλη, κάνοντας ότι δεν άκουσε το σιγομουρμούρισμά του.

- Δεν είναι η αγάπη που γεννάει φόβους, είπε σαν να μιλούσε στον εαυτό του ο Έκτορας. Η έλλειψη πίστης και οι ανασφάλειες τους γεννάνε, συμπλήρωσε στον ίδιο τόνο.

- Τις προάλλες που η μάνα σου ήταν άρρωστη, εσύ δεν είχες ανησυχήσει;

- Όχι δεν είχα ανησυχήσει, απάντησε πεισμωμένος. Είχα την βεβαιότητα ότι όλα θα πάνε καλά, έκανα την προσευχή μου, της έστελνα την αγάπη μου και όλα πήγαν κατ ευχήν, αποκρίθηκε τέλος, τεντώνοντας με αυτοπεποίθηση τον κορμό, το λαιμό και το κεφάλι του.

- Ποτέ δεν θα πάψουν να με εκπλήσσουν αυτά τα νέα παιδιά με την ωριμότητά τους, σκέφτηκε η Ιόλη.

«Εμένα θα μου πεις… Ψεύτη!», έλεγε από μέσα του ο Έκτορας, σκεφτόμενος αυτό το καινούριο νταραβεράκι, που είχε τον τελευταίο καιρό και που σε κάποιες στιγμές, τον έτρωγε το σαράκι… που είναι, τι κάνει…. κλπ….

- Ευκολότερα αντιμετωπίζει ο καθένας μας κάτι άσχημο ή κακό που συμβαίνει στον εαυτό του, παρά όταν συμβεί σε πρόσωπα που αγαπάμε, πρόσθεσε η θεία, ρίχνοντας όμως κλεφτές ματιές στον προβληματισμένο Έκτορα. Κι αυτός δεν μπορούσε να μην παραδεχτεί ότι κάποιο δίκιο το έχει η γλυκιά γυναίκα.

- Το σχολείο πάει καλά, έχω στριμωχτεί στο διάβασμα αυτόν τον καιρό γιατί ετοιμάζομαι για εξετάσεις, πέταξε το αγόρι σε μια προσπάθεια να αλλάξει θέμα, συνεχίζοντας τις απαντήσεις του στα ερωτήματά της. Το θέμα δεν είναι αν ξέρω το μάθημα ή όχι, γιατί εφόσον υπάρχει ενδιαφέρον από την πλευρά μου, τα μαθαίνω ήδη από τις παραδόσεις. Αρκετές είναι οι φορές που δεν χρειάζομαι καν τις παραδόσεις για να μάθω κάτι που με ενδιαφέρει. Πρέπει όμως οι διατυπώσεις να έχουν συγκεκριμένο τρόπο και αυτό είναι που μου τη σπάει. Μου τη δίνει που πρέπει για χάρη των τύπων, να χάνουμε την ουσία των πραγμάτων.

- Αυτό δυστυχώς δεν συμβαίνει μόνο στα μαθήματα και στο σχολείο μάτια μου, του απάντησε η Ιόλη. Δυστυχώς είναι κι αυτό μέσα στο πρόγραμμα.

- Ναι αλλά μου τη δίνει αβάσταχτα, έκανε θυμωμένος εκείνος, σχηματίζοντας μια γροθιά που αιωρήθηκε στον αέρα.

- Πολλές φορές είμαστε αναγκασμένοι να ακολουθούμε τους τύπους και δίνουμε περισσότερη αξία σε αυτό που φαίνεται, χωρίς να εξετάζουμε αυτό που πραγματικά υπάρχει. Είμαστε περίεργα όντα οι άνθρωποι μωρό μου.

- Θεωρώ πολύ ηλίθιους όσους το κάνουν αυτό, είπε με ένα παιδικό πείσμα ο Έκτορας. Ακόμα και τον εαυτό μου, όταν παρασύρομαι σε αυτήν την κατάσταση.

- Αυτή είναι και η βασική δυσκολία στη ζωή μας, να κατορθώνουμε να κρατάμε τις ισορροπίες. Είναι τέχνη η ζωή αγόρι μου. Το να είσαι από τη μια και το να φαίνεσαι από την άλλη, να σκέπτεσαι και να πράττεις, να οραματίζεσαι και να υλοποιείς. Είναι μια συνεχής προσπάθεια. Τίποτα δεν γίνεται από μόνο του, χρειάζεται δουλειά, ικανότητες… τεχνική! είπε τονίζοντας την τελευταία λέξη η θεία Ιόλη.

- Τεχνική; ρώτησε απορημένος ο Έκτορας. Μα, μπορεί κανείς να είναι αυθεντικός, χρησιμοποιώντας τεχνικές; Εγώ πιστεύω ότι πρέπει πάνω απ΄όλα να είμαστε αυθεντικοί.

- Οι ικανότητες αγόρι μου μόνες τους, χωρίς την τεχνική, μπορεί να έχουν αποτέλεσμα θετικό αλλά άκομψο. Και η τεχνική χωρίς τις ικανότητες από την άλλη, μπορεί να έχει αποτέλεσμα αλλά χωρίς θέρμη, φλόγα… αυθεντικότητα! του είπε με ένα γλυκό χαμόγελο η Ιόλη. Και πάνω απ΄όλα χρειάζεται δουλειά… δουλειά… δουλειά! Να προσπαθούμε, να πειραματιζόμαστε, να βελτιωνόμαστε, να μαθαίνουμε…

Συνειδητοποίησε ότι είχε πάρει το δασκαλίστικό της και αυτό την ενοχλούσε. Πολλές φορές με τον Φοίβο είχαν έρθει σε αντιπαράθεση στο παρελθόν, γιατί είχε θεωρήσει το ύφος του δασκαλίστικο και πολλές φορές έκτοτε, το είχε η ίδια οικειοποιηθεί.

- Να, είδες; με κάνεις και μιλάω σαν δασκάλα τώρα, λες και σου κάνω κήρυγμα. Ότι απεχθάνομαι περισσότερο δηλαδή, του ομολόγησε.

- Μου αρέσει τόσο πολύ να σε ακούω θεία, της απάντησε ο Έκτορας γλυκά.

- Δεν γίνεται από πρόθεση να το παίξω σοφή ή δασκάλα να ξέρεις. Απλά είναι ορισμένα πράγματα που όταν τα εξιστορείς εξ εμπειρίας, χρησιμοποιώντας μοιραία ορισμούς, φαίνεται σε μερικούς ανθρώπους σαν να παριστάνεις το δάσκαλο.

- Έχεις έναν θαυμάσιο τρόπο που βλέπεις τα πράγματα και πάντα χαίρομαι να σε ακούω και να μου μεταδίδεις τις εμπειρίες σου, απάντησε με την αφοπλιστική του ευγένεια ο γοητευτικός νεαρός.

- Τι μου θυμίζεις…. Πόσο με ταξιδεύεις βρε αγόρι μου! του αποκρίθηκε με νοσταλγία. Πόσο μοιάζεις με τον Φοίβο. Αλήθεια, δεν σου έχω μιλήσει ποτέ για τον Φοίβο, ε; τον ρώτησε.

- Όχι, απάντησε με ενδιαφέρον ο Έκτορας, περιμένοντας ανυπόμονα, να ακούσει κάποια από τις συναρπαστικές ιστορίες της θείας Ιόλης. Ποιος είναι αυτός; Θαυμαστής σου; Αμόρε σου; τη ρώτησε δήθεν πειραχτικά.

- Αμόρε μου!!!…. θαυμαστής μου! είπε μάλλον μονολογώντας η θεία Ιόλη, καθώς σε κάθε λέξη χαμήλωνε ο τόνος της φωνής της. Μάλλον εγώ υπήρξα ανέκαθεν θαυμάστριά του, κατέληξε σαν να μιλούσε στον εαυτό της.

ΠΡΟΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΙΝ ΠΡΟΤΥΠΩΝ

*ΑΝ μπορείς κάθε στιγμή σου νάναι μια δημιουργία....

- ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ που θυμόταν τον εαυτό του αυτός ο άνθρωπος, συνήθιζε να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω του και ιδιαίτερα τις συμπεριφορές τους. Όχι μόνο τη συμπεριφορά τους προς τον ίδιο, αλλά γενικά τη συμπεριφορά τους στους γύρω, τις στάσεις ζωής τους, τους τρόπους αντιμετώπισης καταστάσεων, τους τρόπους που ο καθένας αντιλαμβανόταν τα πράγματα. Η συμπεριφορά του καθενός προς τον ίδιο του τον εαυτό, τον γοήτευε εξίσου.

Μέσα στο λεωφορείο, στον ηλεκτρικό, στην εκκλησία, σε μια συγκέντρωση... παρακολουθούσε τους ανθρώπους και προσπαθούσε να καταλάβει από την έκφραση του προσώπου τους, σε τι κατάσταση βρισκόταν ο καθένας.

Προσπαθούσε να φανταστεί την οικογενειακή ή προσωπική κατάσταση του καθενός, αν ήταν παντρεμένος/η, αν είχε παιδιά, τι δουλειά έκανε κλπ... Έφτιαχνε σενάρια δηλαδή. Στη συνέχεια εξερευνούσε την ψυχολογική του κατάσταση, τις συνθήκες που την είχαν διαμορφώσει ως και την θεώρησή του για τη ζωή. Αν είχε την ευκαιρία να εξακριβώσει κάτι από όλα αυτά, έβλεπε πόση απόκλιση είχε από την δική του ερμηνεία η αληθινή κατάσταση και η διαδικασία αυτή είχε γίνει ένα από τα αγαπημένα του παιχνίδια.

Με μια έντονα φιλοσοφική διάθεση για όλα τα πράγματα και τις καταστάσεις γύρω του, έβρισκε άτομα που τα θαύμαζε σε διάφορους τομείς της ζωής τους, προσπαθώντας ίσως, να βρει κάποιο παράδειγμα προς μίμηση.

Στην προσπάθειά του αυτή, εντόπιζε πράγματα που δεν του άρεσαν, εντόπιζε παραδείγματα προς αποφυγήν, αλλά κάποιον άνθρωπο που θα μπορούσε να τον τοποθετήσει στη θέση του προτύπου προς μίμηση........ ΔΕΝ ΕΒΡΙΣΚΕ !!!

Θαύμαζε ανθρώπους για διάφορα επιτεύγματα που είχαν κάνει στην δουλειά τους, στην τέχνη τους, στην προσωπική τους ζωή… αλλά προσπαθούσε να βρει έναν συνδυασμό όλων αυτών κι ακόμα περισσοτέρων, σε ΕΝΑΝ άνθρωπο. Θεωρούσε, ότι ένα τέτοιο τύπο ανθρώπου θα ήθελε σαν πρότυπο προς μίμηση και προσπαθούσε –ουτοπιστικά- να τον βρει.

«Η προσωπικότητα δεν χαρακτηρίζεται μόνο από αυτά που κάνει, αλλά ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΤΑ ΚΑΝΕΙ», έλεγε συχνά στις συναναστροφές του και πληκτρολογούσε αλληλογραφώντας στο ίντερνετ, με γνωστούς και αγνώστους.

Η Ιόλη φαινόταν να ταξιδεύει η ίδια καθώς αφηγούταν την ιστορία της, φαινόταν να ζει τις καταστάσεις που περιέγραφε και ο Έκτορας δεν χόρταινε να παρακολουθεί κάθε της μορφασμό, κάθε έκφραση που έπαιρνε το πρόσωπό της, τον τρόπο με τον οποίο ξεστόμιζε την κάθε λέξη.

- Πληκτρολογούσε με ταχύτητα και πάθος, στέλνοντας γράμματα, λέξεις, προτάσεις στην οθόνη του υπολογιστή, ενώ αυτά μεταβιβάζονταν ταυτόχρονα στην άλλη άκρη του κόσμου, συνέχιζε την αφήγησή της η θεία .

«Έχουνε βγάλει σύστημα που δεν χρειάζεται πια να πληκτρολογείς», σκέφτηκε σε κάποια στιγμή την πληροφορία που κάπου είχε διαβάσει. «Τυπώνει καθώς εσύ υπαγορεύεις...» συνέχιζε μονολογώντας έναν διάλογο η θεία αυξομειώνοντας τον τόνο της φωνής της, μιμούμενη τάχα τον Φοίβο καθώς μιλούσε με τον εαυτό του. Χρησιμοποιούσε τουλάχιστον δυο διαφορετικές φωνές, αναπαριστάνοντας τον αντίλογό του με τον ίδιο του τον εαυτό:

«Σιγά μην κατορθώνει να αναγνωρίσει τη φωνή και να καταλάβει σύνθετες και περίεργες λέξεις», ανταπαντούσε με μια διαφορετική χροιά.

«Θα χρειαστεί αρκετά χρόνια ακόμη μέχρι να τελειοποιηθεί και να μπορεί να δουλεύει σωστά», κατέληγε με μια άλλη πάλι φωνή.

Αμφισβητούσε συχνά τις τεχνολογικές πληροφορίες που λάμβανε για ένα θέμα, μέχρι να καταφέρει να έχει προσωπική άποψη ο ίδιος.

- Πότε γινόταν αυτό; ρώτησε διστακτικά το αγόρι.

- Καμιά δεκαπενταριά χρόνια πριν, ίσως και είκοσι, απάντησε η γυναίκα. Γιατί ρωτάς;

- Γιατί ακόμα και σήμερα αυτά τα συστήματα δεν δουλεύουν σωστά. Δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν στις αρχικές τους μορφές. Αλλά να μη σε διακόπτω. Συνέχισε θεία, την παρότρυνε.

- Είχε το συνήθειο να μονολογεί αναλύοντας τις σκέψεις του. Αυτό ήταν ένα πράγμα που συνήθιζε συχνά να κάνει, συνέχιζε η γυναίκα απτόητη.

- Εξάλλου, αυτός δακτυλογραφώντας, μπορούσε να αποτυπώνει τη σκέψη του γρηγορότερα από ότι όταν έγραφε χειρόγραφα. Φανταζόταν αυτές οι λέξεις που γράφει, να μεταβιβάζονται από το πληκτρολόγιο στην οθόνη και μέσα από τα καλώδια του τηλεφώνου να φτάνουν στην άλλη άκρη του κόσμου. Μαγικό! Φανταζόταν γράμματα να εισχωρούν μέσα σε καλώδια και κατόπιν μέσω δορυφόρου, να μπαίνουν στα καλώδια του άλλου τηλεφώνου χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και τέλος, να αποτυπώνονται λέξεις στην οθόνη του συνομιλητή του. Και όλα αυτά στιγμιαία. Πόσο τον έλκυε αυτή η επικοινωνία! Γενικά θα έλεγε κανείς, τον έλκυε κάθε είδους επικοινωνία. Από τα σήματα καπνού που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι πολιτισμοί, στα σήματα μόρς που είχαν παρόμοιο τρόπο μεταφοράς με αυτόν του υπολογιστή, διέκρινε μια μαγεία που τον προκαλούσε να την εξερευνήσει.

Όμως δεν μπορεί κανείς να μάθει τα πάντα στο χρονικό διάστημα που έχει στην διάθεσή του στη ζωή αυτή. Έτσι πρέπει να επιλέξει. Ή θα μάθει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η μεταφορά των γραμμάτων μέσω καλωδίων ή θα κάνει χρήση της υπηρεσίας που έχει στην διάθεσή του. Αυτός αποφάσισε το δεύτερο! Εξάλλου η μαγεία υπάρχει παντού. Όση μαγεία υπάρχει στην μεταμόρφωση των γραμμάτων και των λέξεων μέχρι αυτές να φτάσουν στον τελικό αποδέκτη, τόση επίσης υπάρχει και στην επίδραση που αυτές έχουν στο κάθε άτομο που τις εισπράττει.

- Δεν είναι μαγικό να έρχεται κανείς σε επαφή ανταλλάσσοντας σκέψεις και εμπειρίες με τόσα πολλά διαφορετικά άτομα από όλα τα μέρη του πλανήτη; Δεν είναι μαγικό το πώς αλληλεπιδρούν οι ανθρώπινες συμπεριφορές και πως αυτές εκφράζονται μέσα από απρόσωπες λέξεις που εμφανίζονται σε μια φωτιζόμενη οθόνη;

Μέσα σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα, με την χρήση του διαδικτύου είχε κατορθώσει να γνωριστεί με τόσους πολλούς ανθρώπους, κάθε κοινωνικής θέσης, κάθε οικογενειακής κατάστασης, από κάθε σημείο της γης.

Δεχόταν δεκάδες προσκλήσεις από αυτές τις γνωριμίες να επισκεφτεί στη χώρα τους και να τον φιλοξενήσουν στα σπίτια τους, όπως και αυτός φιλοξενούσε κατά καιρούς επισκέπτες από το εξωτερικό.

Πληθώρα επαφών, αρκετές από τις οποίες μπορούν να χαρακτηριστούν «στενές» (με την βοήθεια ακουστικών, κάμερας και λοιπού τεχνολογικού εξοπλισμού), πολλές όμως από αυτές ήταν ουσιαστικότερες. Ειδικά ένα άτομο με το οποίο επικοινωνούσε σε κάθε δύσκολη στιγμή, ζητώντας του από συμβουλές ως και να προσεύχεται γι αυτόν ακόμα. Αναρωτιόταν μερικές φορές, πόσο καιρό γνωρίζονταν και πως έγινε η πρώτη τους επαφή. Πώς μια τυχαία συνάντηση σε κάποιο σημείο του ίντερνετ, έγινε μια «κοντινή» φιλική σχέση διαρκείας, χωρίς να έχει συναντήσει ποτέ ο ένας τον άλλο. Βέβαια μέσα από τις προσωπικές ιστοσελίδες που είχε δημιουργήσει ο Φοίβος, του είχε δείξει μερικές φωτογραφίες του και είχε λάβει και κάποια δική του, αλλά... μόνο μέσω κάμερας είχαν ειδωθεί -κάποια φορά- σε πραγματικό χρόνο.

Και όμως! Είχε ξεδιπλώσει ο ένας τον εαυτό του στον άλλο, είχαν συμπαρασταθεί ο ένας στον άλλο και είχαν αλληλοβοηθηθεί σε δύσκολες στιγμές. Ακόμα και sex είχαν κάνει μέσω του ίντερνετ.

Και μη με ρωτήσεις τώρα πως γίνεται το sex από το ίντερνετ, γιατί Α!, του πέταξε χαριτωμενίστικα, ρίχνοντάς του με χαμόγελο ένα πονηρό βλέμμα, για πρώτη φορά από την στιγμή που είχε αρχίσει να χώνεται μέσα στην εξιστόρησή της.

Ο Έκτορας την παρακολουθούσε γοητευμένος από τις περιγραφές της, αλλά σαστισμένος, γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει τίποτα. Οι πληροφορίες που συνέλεγε από τα λεγόμενα της θείας τον ενθουσίαζαν. Ειδικά αυτό το: «Η προσωπικότητα δεν χαρακτηρίζεται μόνο από αυτά που κάνει, αλλά ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΤΑ ΚΑΝΕΙ», ήταν σίγουρα ένα στοιχείο που θα αποτυπωνόταν καλά στο κεφάλι του. Η πληροφορία για το σύστημα φωνητικής πληκτρολόγησης δεν του ήταν άγνωστη, αλλά δεν έβρισκε σύνδεση στα λεγόμενα της θείας. Μην τολμώντας να διακόψει όμως την αφήγησή της, είχε στηθεί και παρακολουθούσε με προσοχή, προσπαθώντας να καταγράφει κάθε λέξη που άκουγε.

Η Ιόλη είχε έναν εξαιρετικό τρόπο αφήγησης. Με την γαλήνια φωνή της να αλλάζει συχνά τόνους, ανάλογα με το κάθε σημείο της ιστορίας που κάθε φορά εξιστορούσε, οι εκφράσεις του προσώπου της έπαιρναν διάφορες μορφές και ταξίδευε τον ακροατή της, παρασέρνοντάς τον μαζί της στους χώρους που περιέγραφε.

- Τόσο μακριά και τόσο κοντά συνάμα, συνέχιζε την αφήγησή της η γυναίκα.

- Από τη μια η επικοινωνία των ανθρώπων τείνει να γίνεται πιο απρόσωπη, αλλά από την άλλη οι αποστάσεις εκμηδενίζονται και έρχονται κοντά –πολύ κοντά μερικές φορές- άνθρωποι που σε κανονικές συνθήκες δεν θα μπορούσαν να διασταυρωθούν ποτέ, έλεγε συχνά σε κάποια σεμινάρια που έδινε αρκετά χρόνια αργότερα, για ηλεκτρονικούς υπολογιστές.

- Και όλες αυτές οι ανταλλαγές πληροφοριών, εμπειριών, εντυπώσεων, διαφορετικής κουλτούρας....

- Βρισκόταν στην ευχάριστη θέση να έχει ξεμπερδέψει μετά από πολλά χρόνια δικαστικών αγώνων, στα οποία τον ενέπλεξε η συνεργασία του με εκείνο το περιοδικό. Για πολλά χρόνια είχε αναγκαστεί να περάσει πολύ δύσκολα, να βιώσει στερήσεις και