Ανεξίτηλοι λεκέδες και πολύχρωμες πεταλούδες

Χρήστος Αμβαζάς

Ανεξιτηλοι λεκέδες

και

πολύχρωμες πεταλούδες

Τριλογία διηγημάτων

ΤΙΤΛΟΣ ΒΙΒΛΙΟΥ:                Ανεξίτηλοι λεκέδες και

                                           πολύχρωμες πεταλούδες

                                           3 Διηγήματα

                                           •Μικρή οβάλ ξύλινη κορνίζα

                                           •Ανεξίτηλοι λεκέδες

                                           •Άγγελοι και δαίμονες

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ:                      Χρήστος Αμβαζάς

© Χρήστος Αμβαζάς

ISBN e-book :                     978-618-82752-8-7

Ηλεκ/κό ταχυδρομείο:      ch.amvazas@hotmail.com

Ιστοσελίδα:                        www.amvazas.com

Μικρή οβάλ ξύλινη κορνίζα

Μικρή οβάλ ξύλινη κορνίζα

O Νίκος δεν ήταν άνθρωπος των καταχρήσεων και των παθών.

Τζόγος, αλκοόλ, ξενύχτια και άλλα τέτοια παρεμφερή δεν ήταν στοιχεία της ζωής του. Η ζωή του ήταν μετρημένη, νοικοκυρεμένη, ας πούμε.

Τα πάθη όμως δεν είναι μόνο ο τζόγος, το αλκοόλ, και τα ξενύχτια. Υπάρχουν ένα σωρό ακόμη μικρά και μεγάλα.

Το πάθος το δικό του, το μεγάλο του πάθος, ήταν οι γυναίκες. Οι γυναίκες ήταν η αδυναμία του. Λάτρης του ασθενούς, του ωραίου φύλου. Αθεράπευτος γυναικάς. Πιστός οπαδός του ποδόγυρου και λάτρης της γυναικείας ομορφιάς.

Αδιακρίτως. Ξανθές, μελαχρινές, κοκκινομάλλες, ψηλές, κοντές, με γαλάζια ή με μαύρα μάτια με καστανά ή πράσινα, πολύ όμορφες, ημιόμορφες ή έστω και καλούτσικες συμπεριλαμβανόταν μέσα στα γούστα του.

Οι φυλετικές διακρίσεις δεν ήταν χαρακτηριστικό του.

Η μόνη εξαίρεση ήταν οι χοντρές, όχι από ρατσισμό, αλλά να…Τα κιλά του, η σωματική του διάπλαση δεν του επέτρεπαν να τα βάζει με αντιπάλους της κατηγορίας βαρέων βαρών.  Εξ άλλου κάτι τέτοιο θα ήταν και αντιαθλητικό.

Κουσούρι  το να είσαι γυναικάς;

Μεγάλο κουσούρι.

Και αυτός πότε το απέκτησε;

Δεν το απέκτησε. Έτσι είχε γεννηθεί. Μέσα στα γονίδια του ήταν το πάθος του για τις γυναίκες. Δεν ήξερε από ποιον πρόγονό του το είχε κληρονομήσει, γιατί όταν οι γονείς του, η μάνα του και ο πατέρας του, μιλούσαν από καμιά φορά για τους παππούδες του και για τις γιαγιάδες του και για τους  παππούδες και τις γιαγιάδες τις δικές τους, ποτέ δεν είχαν αναφέρει ότι κάποιος απ' αυτούς ήταν ερωτομανής ή κάτι παρόμοιο. Εξ άλλου τί να πουν μπροστά του; Μικρό παιδί ήταν ακόμη.

Ίσως και η αγαπημένη του συνήθεια, ακόμη όταν ήταν βρέφος, το να αποκοιμάται ακουμπώντας το μάγουλό του στο στρουμπουλό μπράτσο της μητέρας του, να ήταν μια βρεφική ερωτική του έκφραση. Ίσως.

Δεν άργησε να εκδηλωθεί. Στο νηπιαγωγείο πήγαινε όταν για πρώτη φορά τον έπιασαν στα πράσα.

Τότε, όταν εκείνος πήγαινε στο νηπιαγωγείο, τα νηπιαγωγεία δεν ήταν όπως είναι σήμερα. Με δικές τους κτηριακές εγκαταστάσεις, ανεξάρτητα από τα άλλα σχολεία. Η μια και μοναδική τάξη της προσχολικής παιδείας, η τάξη του νηπιαγωγείου στεγαζόταν μαζί με τα Δημοτικά σχολεία.

Από μικρός ήταν όμορφο παιδάκι. Ένα κουκλάκι και μισό ήταν όταν πήγαινε στα νήπια. Σγουρά πυκνά μαλλιά, μεγάλα πράσινα μάτια, σαρκώδη χείλη και δυο ροδαλά μαγουλάκια σαν ώριμα ροδάκινα Η ιδανική κούκλα για τα μεγαλύτερα κορίτσια της πέμπτης και της έκτης τάξης.

Σε κάθε διάλειμμα, ή σχεδόν σε κάθε, ήταν στην αγκαλιά ενός μεγαλύτερου κοριτσιού που χαιρόταν τη νηπιακή του ομορφιά.

Κοιτάξτε καλέ τι όμορφο παιδάκι που έχω στην αγκαλιά μου! κοκορευόταν στις συμμαθήτριές της όποια τον κρατούσε στην αγκαλιά της.

Και στον ίδιο του άρεζαν οι κοριτσίστικες αγκαλιές και πολύ μάλιστα. Ιδίως όταν κανένα κορίτσι ακουμπούσε το μάγουλό της στο μάγουλό του ή όταν τον έσφιγγαν πολύ στην αγκαλιά τους και ένιωθε ένα άγουρο κοριτσίστικο στήθος να τον πιέζει. Τότε τρελαινόταν από χαρά και ένιωθε και μια ενόχληση μέσα στο βρακί του.   Ώσπου μια μέρα…

Προχωρημένη Άνοιξη ήταν. Η μέρα ζεστή· πολύ ζεστή μάλιστα. Τα σχολεία σε λίγες μέρες θα έκλειναν για τις καλοκαιρινές διακοπές κι' αυτός ήταν στην αγκαλιά της Έφης. Η Έφη ήταν η αγαπημένη του αγκαλιά, γιατί ή Έφη ήταν… μεγαλοκοπέλα. Σχεδόν σχηματισμένη γυναίκα στα δώδεκα της χρόνια. Και τι το 'θελε η έρμη; Είπαμε: έκανε ζέστη κι' αυτή είχε ξεκούμπωτα τα δυο επάνω κουμπιά της σχολικής της ποδιάς.

Πολύ του άρεζε να κάνει χάζι στο όμορφο αυλάκι ανάμεσα στο στήθος της και ήταν και αυθόρμητο παιδί. Από μικρός ήταν αυθόρμητος.

Πάνω στον αυθορμητισμό του, κάνει μια έτσι, χώνει το χέρι του στην ανοιχτή ποδιά και της χουφτώνει το βυζί.

Κατατρόμαξε το κορίτσι. Κάνει μια κίνηση, να τον απομακρύνει από το στήθος της και πάνω στην κίνησή της διαπιστώνει και το άλλο: Η ζωντανή της κούκλα είχε στύση.

Σοκαρίστηκε για τα καλά το κορίτσι και τον παράτησε αμέσως. Η λέξη παράτησε δεν ταιριάζει καθόλου. Τον πέταξε αμέσως από την αγκαλιά της.

Σοκ η Έφη αλλά σοκ κι' εκείνος, το νήπιο. Δεν είναι λίγο πράγμα από την ερωτική αγκαλιά της Έφης κι' από τη  μια στιγμή στην άλλη να βρεθείς πεσμένος στο χώμα με ματωμένο το γόνατο. Τι να πεις; Καλά να πάθει. Ας μην ήταν τόσο αυθόρμητος. 

Σοκαρίστηκε, αλλά μυαλό δεν έβαλε. Τουλάχιστον έκοψε τις χειρονομίες, αλλά κατά τα άλλα…

Στη δευτέρα τάξη ήταν ερωτοχτυπημένος με τη Φανούλα. Στο σχόλασμα μπρος η Φανούλα από πίσω αυτός. Δυστυχώς όμως η Φανούλα καθόταν κοντά στο σχολείο και η καθημερινή ερωτική του ιστορία τελείωνε σύντομα. Στην τρίτη και στην τετάρτη με την Άννα και στις επόμενες δύο τάξεις με τη Νανά.

Τα αγαπημένα του παιχνίδια σε 'κείνη την ηλικία, στην ηλικία του Δημοτικού, ήταν ο γιατρός και ο ασθενής και το κρυφτό.

Τον ασθενή και το γιατρό τον έπαιζε, μάλλον τον έπαιξε, γιατί τον είχε παίξει μόνο τρεις φορές, με την Ελενίτσα, που καθόταν στο διπλανό σπίτι, που ήταν ενάμιση χρόνο μικρότερή του και αρκετά ευκολόπιστη. Την τρίτη φορά τους τσάκωσε η μαμά της Ελενίτσας, να ψηλαφεί με ιατρική δεινότητα και να ακροάζεται τη γυμνή Ελενίτσα, που ήταν ξαπλωμένη στα σκαλοπάτια, εμπρός στην πόρτα του σπιτιού τους. Αυτός σαν καλός γιατρός που ήταν της παρείχε τις ιατρικές του υπηρεσίες. Ε ποιός είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε. Η Τσιρίδα που βγήκε από το το στόμα της μαμάς της Ελενίτσας ξεπέρασε κατά πολύ σε ένταση τις σειρήνες συναγερμού της πόλης, που εκείνο τον καιρό κάθε τρεις και πέντε σήμαιναν δοκιμαστικούς συναγερμούς.

Το διάταγμα που εκδόθηκε ήταν άκρως απαγορευτικό:

Μη σε ξαναδώ να παίζεις μ' αυτό το παλιόπαιδο γιατί θα σου κόψω τα πόδια. Ακούς μωρή. Άντε τρέχα μέσα βάλε κανένα ρούχο επάνω σου. Και συ βρε αλήτη… φύγε από δω και μη σε ξαναδώ μπροστά μου. Μη σε ξαναδώ με την Ελένη μου γιατί θα σου βγάλω τ' αφτιά.

Ευτυχώς δεν εκδόθηκε κανένα κοινό ανακοινωθέν ή ιατρικό ανακοινωθέν, όπως θα ταίριαζε, για εκείνη την ιατρική του δραστηριότητα.  Πάντως η Ελενίτσα πάει, αλλά οι εμπειρίες και οι διαπιστώσεις παρέμειναν. Τελείως ανήθικες διαπιστώσεις, ειδικά για ένα μικρό παιδί.

Τότε, με την Ελενίτσα, το μικρό παιδί διαπίστωσε πόσο πιο όμορφο και πόσο πολύ σαγηνευτικό είναι το κοριτσίστικο κορμί όταν είναι γυμνό, ξαπλωμένο ανάσκελα στις σκάλες του σπιτιού του και πόσο μεγάλο ενδιαφέρον είχαν οι ιατρικές φροντίδες που του παρείχε. Ακόμη διαπίστωσε πόσο εύκολο είναι να πείσεις τον ασθενή σου να βγάλει τα ρούχα του για να κάνεις πιο εύκολα τη διάγνωσή σου. Να τον ακροαστείς και να τον ψηλαφίσεις.

Όταν έπαιζε κρυφτό ποτέ δεν πήγαινε να κρυφτεί μόνος του. Φοβόταν; Όχι, αλλά πάντοτε φρόντιζε να κρυφτεί με ένα από τα κορίτσια της παρέας για να μη φοβάται εκείνο. Για να την προστατεύει. Και πάντα το προστάτευε το κορίτσι περνώντας, σε πρώτη φάση, το χέρι του πάνω από τον ώμο της. Το κακό όμως ήταν ότι δεν υπήρχε δεύτερη φάση, γιατί με μια επιδέξια κίνησή του ώμου του, το κάθε κορίτσι απέφευγε την προστασία που τόσο απλόχερα του πρόσφερε. Ντρεπόταν· γι' αυτό τον απέρριπταν. Όχι όμως τον ίδιο. Μόνο την προστασία του απέφευγε, γιατί και την επόμενη φορά πάλι μαζί του πήγαιναν να κρυφτούν. Κάτι προσπαθούσε να συμπεράνει από αυτή τη παράξενη συμπεριφορά των κοριτσιών αλλά δεν ήξερε τι. Κάτι σαν: Σε θέλω αλλά δε σε θέλω κιόλας. Παράξενο.

Η προσφορά της προστασίας του συνεχίστηκε και βρήκε αποδέκτη όταν στην παρέα προστέθηκε και η Ρινιώ.

Η Ρινιώ είχε έρθει από την επαρχία και θα έμενε, φιλοξενούμενη, δύο μήνες, στη θεία της. Οι γονείς της είχαν πάει κάπου στο εξωτερικό για να τακτοποιήσουν κάτι περιουσιακά του θείου της που έμενε μόνιμα στο εξωτερικό και που είχε πεθάνει, πάλι μόνιμα, εκεί.

Από την πρώτη φορά που κρύφτηκε με τη Ρινιώ η προσφορά του για προστασία έγινε δεκτή. Την προστάτευσε δέοντος. Τη δεύτερη φορά τον προστάτευσε και η Ρινιώ και από τότε κρυβόταν πάντα μαζί προστατεύοντας ό ένας τον άλλο. Η Ρινιώ δεν ντρεπόταν δεν είχε αναστολές. Δεχόταν ότι της πρόσφεραν και πρόσφερε ότι της ζητούσαν. 

Είχε περάσει πολύ ωραία εκείνους τους δύο μήνες χωρίς τις αναστολές της Ρινιώς και με τη Ρινιώ. Δυστυχώς όμως μετά από δύο μήνες έφυγε.

Τώρα;

Τώρα έπρεπε να ασχοληθεί με νέες αναζητήσεις και πού ξέρεις ίσως… Ίσως να υπήρχε κάτι νέο κάτι αλλιώτικο, διαφορετικό, ίσως και πρωτόγνωρο.

Η Ρινιώ υπήρξε σπουδαία δασκάλα.

Του έμαθε ότι όλα τα κορίτσια, αν όχι όλα, τα πιο πολλά ζητούν από τα αγόρια ότι ακριβώς ζητούν και όλα τα αγόρια από τα κορίτσια. Αν όχι όλα τα αγόρια ίσως τα πιο πολλά και αν όχι τα πιο πολλά, τουλάχιστον ότι ζητούσε αυτός.

Και η αμοιβαία ανταλλαγή σίγουρα θα έπαιρνε σάρκα και οστά ή μάλλον μόνο σάρκα θα έπαιρνε, αν με κάποιο μαγικό τρόπο η ντροπή και οι αναστολές των κοριτσιών πήγαιναν  στην μπάντα. Αν παραμεριζόταν. Πώς όμως; Με ποιό τρόπο; 

Τα έξη χρόνια του γυμνασίου ήταν μια τελείως άγονη εποχή. Η εποχή των ισχνών αγελάδων.

Δυστυχώς τα Γυμνάσια τότε ήταν αρρένων και θηλαίων και η επίδραση των γυναικών επάνω του, όπως και η δική του επίδραση προς τα κορίτσια περιορίστηκε στο ελάχιστο. 

Στο Πανεπιστήμιο, που το παιδί μέσα του είχε πεθάνει και στη θέση του είχε γεννηθεί ο άντρας, του 'δωσε και κατάλαβε. Ποιός είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε. Δεν άφησε συμφοιτήτρια του για συμφοιτήτρια που να μη την…. ή έστω να μη την παρενοχλήσει σεξουαλικά.

Στο πανεπιστήμιο έλυσε και το πρόβλημα:

 ντροπές και αναστολές που προέρχονται από την ντροπή. Και αν αυτό ήταν θέμα κάποιου μαθήματος ε τότε σίγουρα στο μάθημα αυτό θα έπαιρνε δέκα. Θα αρίστευε.

Οι αναστολές πρέπει να καταρρίπτονται, τουλάχιστον εκεί που υπάρχουν και στο βαθμό που υπάρχουν, γιατί σε αρκετές περιπτώσεις το εν λόγω πρόβλημα δεν υφίσταται. Είναι ανύπαρκτο. (βλέπε Ρινιώ), θα έγραφε στη διατριβή του και πού ξέρεις μπορεί να τον ανακήρυτταν και σε διδάκτορα ή σε κάτι σχετικό και παρόμοιο και να έπαιρνε την έδρα της γυναικείας κατάκτησης.

Μελέτησε και τον τρόπο κατάρριψης των αναστολών και διατύπωσε τη μέθοδο: Ο λόγος, αλλά μόνο ο προφορικός λόγος. Ο γραπτός λόγος αποκλείστηκε και αποκλείστηκε μετά από μια προσωπική του κακή εμπειρία.

Τι του είχε έρθει και είχε γράψει εκείνο το ερωτικό γράμμα; Άπειρος ήταν ακόμη και το γράμμα του γεμάτο με υποσχέσεις και με ταξίματα. Η κοπελιά είχε αποδειχτεί ακατάλληλη. Δεν πληρούσε τις προδιαγραφές για μια σχετικά μεγάλη χρονική διάρκεια. Ίδρωσε να την ξεφορτωθεί.

Και εδώ που μου γράφεις για αγάπες και αιώνιους έρωτες; Εσύ δεν τα έγραψες αυτά; Τόσο κρατάει για 'σένα ένας αιώνας; Είκοσι μέρες;  Του είπε δείχνοντας του το γράμμα του και κλαίγοντας.

Να… ξέρεις… Εγώ δεν… μάσησε τα λόγια του. Τι να έλεγε;

Του πέταξε το γράμμα στη μούρη και έφυγε, πάλι κλαίγοντας.

Παλιοψεύτη.

Α-πα-πα. Ποτέ ξανά γράμμα. Ποτέ ξανά ερωτική επιστολή. Οι ερωτικές επιστολές είναι κάτι σαν συμβόλαιο και ποτέ δεν πρέπει να γράφονται αν δεν υπάρχει η πρόθεση και η διάθεση να τηρηθούν οι όροι. Ενώ τα λόγια!

Ίσως να μην είχες καταλάβει καλά αυτά που σου είχα πει. Ίσως να φταίω κι' εγώ. Να μη σου έδωσα να καταλάβεις. Να μη διατύπωσα καλά αυτά που σου είχα πει… και η υπόθεση έληγε.

Έτσι είναι και έτσι πρέπει να γίνεται.

Η έρευνα πρέπει να αποδεικνύεται και πειραματικά, και πολλές φορές η αποτυχία ενός πειράματος να μας διδάσκει να μην επαναλάβουμε το ίδιο λάθος.

Καθώς τα χρόνια περνούσαν και μαζί μ' αυτά και οι γυναίκες απ' τη ζωή του, είχε αποκτήσει μια τρομερή εξειδίκευση. Είχε εξελιχτεί στον καλύτερο κυνηγό.

Στα δέκα θηράματα που έβαζε στο στόχαστρό του έριχνε τα εννέα.  Τα έριχνε; Τι δηλαδή τα σκότωνε;

Όχι - όχι. Μην πανικοβάλλεστε. Τα έριχνε στο κρεβάτι του, γιατί τα θηράματα του ήταν γυναίκες κι' αυτός ο θηρευτής. Ο εραστής.

Καμιά όμως από τις γυναίκες της ζωής του δεν θέλησε, δεν διεκδίκησε να τον κάνει δικό της. Για πάντα δικό της.

Αν οι γυναίκες του επεδίωκαν κάτι τέτοιο θα έπρεπε να κηρυχτεί ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος των γυναικών, τόσες που ήταν. Αλλά ας μην υπερβάλουμε. Σίγουρα ο πόλεμος δεν θα ήταν παγκόσμιος, αλλά πάλι σίγουρα, Πανελλήνιος θα ήταν, γιατί…

 Οι πιο όμορφες γυναίκες του κόσμου όλου, οι πιο ερωτικές γυναίκες είναι οι Ελληνίδες. Γυναίκες σαν τις Ελληνίδες δεν υπάρχουν πουθενά.  Ήταν ένα από τα βασικά πιστεύω του και δεν παρέκλινε ποτέ απ' αυτό, ούτε μια μοίρα δεξιά ούτε μια μοίρα αριστερά. Γύρισε σε πολλά μέρη του κόσμου, αλλά όπου κι' αν πήγε δεν έκανε καμιά ερωτική σχέση. Δεν επεδίωξε να κάνει ερωτική σχέση.

Μα τι στην ευχή; Ρατσιστής ήταν;  Ε όχι και ρατσιστής. Γιατί πήγε και σε Ευρώπη και σε Αμερική οπού επικρατεί η λευκή φυλή.  Ίσως ο όρος ερωτικός σοβινιστής να του ταίριαζε, αλλά τέτοιος όρος δεν έχει καθιερωθεί ακόμη τουλάχιστον.

Τελικά τι ήταν ο Νίκος; Μια ερωτική μηχανή; Όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω;

Λάθος.

Ο Νίκος, μπορεί να ήταν ό,τι ήταν, αλλά 'πάνω απ' όλα ήταν εκλεκτικός. Εκτός από τις χοντρές απέφευγε και τις χαζές, χωρίς να κάνει άλλες διακρίσεις.

Δεν τον πολυένοιαζε αν ο ερωτικός σύντροφος εμφανισιακά  χαρακτηριζόταν σαν καλή, καλούτσικη ή υπέροχη, αλλά τον ένοιαζε η εν γένει συμπεριφορά του. Η συντροφικότητα, το ενδιαφέρον, η προσφορά. Ήθελε να προσφέρει, αλλά και να εισπράττει. Ήθελε η κάθε ερωτική του ιστορία, όσο σύντομη και να ήταν, να έχει πληρότητα. Να είναι η σύντομη  ιστορία δύο ανθρώπων

 Είπαμε ότι καμιά από τις γυναίκες του δεν επεδίωξε να τον κάνει δικό της, γιατί τον ένιωθε δικό της.

Τις λίγες ώρες, τη μια μέρα, τις λίγες μέρες ή τη μια εβδομάδα που ζούσε μαζί του, που μοιραζόταν το κρεβάτι του, που του έδινε το κορμί της και έπαιρνε το δικό του κορμί, τον ένιωθε πραγματικά δικό της. Ένιωθε ότι ήταν δικός της ψύχη τε και σώματι.  Και μη κρυβόμαστε. Πιο μεγάλος, πιο ευαίσθητος δέκτης από τη γυναικεία διαίσθηση δεν υπάρχει. Τον ένιωθε δικό της γιατί ήταν δικός της.

Ένα μεγάλο του προτέρημα, που ίσως να ήταν και ελάττωμα, δεν μπορεί να προσδιοριστεί τί ακριβώς ήταν, ήταν η ευαισθησία του και ο συναισθηματισμός του.

Ποτέ του δεν έσμιξε με γυναίκα αν πρώτα δεν την είχε ερωτευτεί. Πρώτα η ψυχή, πρώτα τα συναισθήματα και μετά η σάρκα. Έτσι η σάρκα γινόταν πιο γλυκιά, πιο ερωτική, πιο δική του.

Τέτοιος ήταν.

Τώρα θα μου πείτε πως είναι δυνατόν; Ένας Δον Ζουάν, ένας ερωτομανής, που με λίγη επιείκεια θα έπρεπε να χαρακτηριστεί γυναικάς ή γκομενάκιας κι' ακόμη πιο επιεικώς στιγμιαίος εραστής, πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο ευαίσθητος και τόσο αισθηματίας, Γίνεται;

Ίσως κάποιος ψυχολόγος να μπορούσε να απαντήσει στο ερώτημα.

Ο ίδιος δεν ρώτησε ποτέ τη γνώμη κάποιου ψυχολόγου, γιατί δεν πίστευε και ούτε είχε σκεφτεί ποτέ του ότι η όλη  συμπεριφορά του με τις γυναίκες είχε κάτι παράξενο ή κάτι παράλογο.

Σε γενικές γραμμές, η ευστοχία του στους ερωτικούς του στόχους ήταν καταπληκτική. Δεν του ξέφευγε γυναίκα για γυναίκα. Όλες; Σχεδόν όλες.

Ήταν όμορφος;  Αυτό μόνο μια γυναίκα θα μπορούσε να το κρίνει, αλλά οπωσδήποτε ήταν γοητευτικός.

Η γοητεία του ήταν το ακαταμάχητο όπλο του. Κάτι σαν βόμβα Ναπάλμ, που έλιωνε, που εξουδετέρωνε κάθε γυναικείο ενδοιασμό. 

Ποτέ του δεν δέθηκε για πολύ καιρό με μια γυναίκα. Δεν φαντάστηκε, δεν διανοήθηκε έστω για ένα μικρό διάστημα της ζωής του αυτό που λέμε δια βίου συμβίωση, μέχρι που στο τέλος…

Δεν περνούσε καθόλου άσχημα. Μάλλον καλά περνούσε. Και γιατί όχι; Δεν του έλειπε τίποτε. Ήταν νέος, υγιής, γοητευτικός και ευκατάστατος.

Οι δουλειές του πήγαιναν μια χαρά. Είχε την αντιπροσωπεία μια ξένης μεγάλης φαρμακευτικής εταιρείας και… πουλούσε. Δεν ήταν όμως αυτό που λέμε το αφεντικό. Εντάξει αυτός ήταν το αφεντικό, αλλά δούλευε όσο κανένας άλλος στην εταιρεία του. Συνέχεια βρισκόταν από τη μια άκρη της Ελλάδος στην άλλη. Είχε μια στρατιά ιατρικούς επισκέπτες για να λανσάρουν τα φάρμακα του στα γιατρουδάκια, αλλά οι μεγάλοι γιατροί, τα μεγάλα ονόματα, αυτοί που πραγματικά καθόριζαν την αγορά του φαρμάκου ήταν στο δικό του πελατολόγιο.  Από την Κρήτη στην Αλεξανδρούπολη και από τα Γιάννενα στη Ρόδο. Δηλαδή: έδρα όπου βραδιάσει.

Ε όχι ακριβώς, γιατί η έδρα του ήταν στην Αθήνα. Εκεί ήταν και το σπίτι του, αλλά η έδρα μιας επιχείρησης σήμερα είναι εκεί που βρίσκεται το αφεντικό με το Lap Top του και με το κινητό του τηλέφωνο.

Από την οθόνη του υπολογιστή του καταλάβαινε ακόμη και τη διάθεση της γραμματέας του, αν είχε κέφι για δουλειά ή αν ήταν μαχμουρλού. Τι σου κάνει το Skype, το Outlook και οι άλλες εφαρμογές! Τι σου κάνει το Internet! 

Το σπίτι του, μια μεζονέτα κάπου στους πρόποδες του Υμηττού, το χαιρόταν για τα καλά η γυναίκα που την είχε για να το φροντίζει. Τον ίδιο δεν τον έβλεπε το σπίτι του ούτε εξήντα μέρες το χρόνο. Εξήντα; Μάλλον πολλές είπα.

Μόνιμη κατοικία πουθενά. Ξενοδοχόβιος.

Πάντα η πρώτη του επιλογή, η συμπάθεια του ήταν τα motel και τα bungalows. Χώροι για ύπνο ή οτιδήποτε άλλο με δική τους, ανεξάρτητη είσοδο. Δεν υπήρχε κανένας λόγος οι γυναίκες του, οι εφήμεροι έρωτές του να παρελαύνουν μπροστά από τις Reception των ξενοδοχείων. Ήταν και θέμα αξιοπρέπειας στη μέση. Όχι δικής του. Των δεσποινίδων που συνόδευε και τον συνόδευαν.

Και πάντα, κανόνας άγραφος και απαράβατος , η ερωτική του σύντροφος να είναι δεσποινίς. Ποτέ κυρία. Ποτέ του δεν είχε διανοηθεί να διαταράξει μια οικογενειακή γαλήνη για ένα δικό του καπρίτσιο, έστω κι' αν αυτή η οικογενειακή γαλήνη ήταν ήδη υπό κατάρρευση. Δεν θα τραβούσε αυτός τον ακρογωνιαίο λίθο που θα έφερνε την καταστροφή.

Τέτοιος ηθικός ερωτύλος ήταν.

Ο ερωτύλος φαινόμενο.

***

Τώρα… Τώρα στα εξήντα οκτώ του χρόνια τί έκανε; Τίποτε δεν μπορούσε να κάνει πια, ή το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να περιμένει το θάνατο. Και το ήξερε: Δεν θα αργούσε.

Πριν από δύο χρόνια τον είχε χτυπήσει η επάρατος. Έκανε διάφορες θεραπείες, αλλά ούτε τα δικά του φάρμακα, ούτε τα φάρμακα άλλων εταιρειών δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν. Απλά του έδωσαν μια παράταση ζωής. Μια παράταση με ημερομηνία λήξης και η ημερομηνία αυτή ήταν κοντά.

Τον ίδιο, όχι πως δεν τον ένοιαζε, αλλά δεν τον ένοιαζε πολύ. Δεν ήταν λιπόψυχος. Το είχε πάρει απόφαση και είχε συλλογιστεί κιόλας: Ίσως εκεί να είναι καλύτερα.

Πράγματι ίσως να είναι καλύτερο το να περιμένεις το θάνατο από το να περιμένεις ή να ζεις τη μοναξιά και η μοναξιά ήταν η μόνη εναλλακτική περίπτωση γι' αυτόν. Λοιπόν; Θάνατος ή Μοναξιά;

Έμοιαζε με σπασμένο καράβι, πεταμένο, ξεβρασμένο στην ακτή. Σε μια ακτή που μήτε άνθρωποι πήγαιναν, μήτε γλάροι πετούσαν. Σπασμένο καράβι χωρίς κατάρτια και πανιά. Μόνο η άγκυρα του είχε μείνει, στραβωμένη κι' αυτή, καρφωμένη στην στεγνή άμμο.

Τόσα και τόσα ταξίδια είχε κάνει αλλά ποτέ του δεν είχε αράξει σε λιμάνι. Πάντα άνοιγε πανιά και σαλπάριζε για αλλού. Κι' αν δεν έφευγε ο ίδιος έδιωχνε τους γλάρους που είχαν καθίσει στα ξάρτια και στα σύρματα του καραβιού του.

Ενώ υπήρξε δειλός, τώρα περίμενε τον αφανισμό του με θάρρος και καρτερικότητα. Δεν φοβόταν το θάνατο ενώ είχε φοβηθεί κάτι τόσο απλό και όμορφο.