Του παππού τα παραμύθια

Του παππού τα παραμύθια

Τρία παραμύθια για μικρά, για μεγάλα

καιγια μεγαλύτερα παιδιά

• Τα προξενιά της ποντικίτσας

• Ο Μάνθος, η Οργή και η Θλίψη

• Μια ιστορία με πολλά μπαλόνια

ΤΙΤΛΟΣ      Του παππού τα παραμύθια.

                  - Τα προξενιά της ποντικίτσας

                   - Ο Μάνθος η Οργή και η Θλίψη

                   - Μια ιστορία με πολλά μπαλόνια

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ:                     Χρήστος Αμβαζάς

ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ:           Χρήστος Αμβαζάς

ISBN e-bool:                      978-618-84174-1-0

Ηλεκτρονική Δ/ση:   ch.amvazas@hotmail.com

Ιστότοπος:          Christos-amvazas.gr

Τα προξενιά της ποντικίτσας

Παραμύθι

Η οικογένεια

Μια φορά κι’ έναν καιρό, έτσι αρχίζουν όλα τα παραμύθια, ζούσαν τρισευτυχσμνοι, στο υπόγειο ενός μεγάλου σπτιού, ο κυρ-Ποντικός με την οικογένεια του.

Δεν ήταν μεγάλη η οικογένεια του κυρ-Ποντικού. Τρία ποντίκια ήταν όλοι κι’ όλοι:

Αυτός, ή γυναίκα του η κυρά-Ποντικίνα και η κόρη τους η Ποντικίτσα.

Και φυσικά, στο υπόγειο, δεν ζούσαν μόνοι. Μια ολόκληρη κοινωνία ποντικιών ζούσε μέσα στο υπόγειο.

Τίποτε δεν τους έλειπε. Απ’ τα παλιά ξεχαρβαλωμένα ντουλάπια της κουζίνας, έπαιρναν ότι τραβούσε η ψυχή τους. Ήταν και το κελάρι κοντά στη φωλιά τους, το ρήμαζαν κι’ αυτό. Μια χαρά περνούσαν όλοι τους.

Τις προμήθειες σε τρόφιμα τις είχε αναλάβει ο κυρ-Ποντικός. Μερικές φορές, στο κουβάλημα, τον βοηθούσε και η κυρά-Ποντικίνα. Η κόρη τους όμως η Ποντικίτσα δεν συμμετείχε ποτέ στη μεταφορά των τροφίμων, όπως δεν συμμετείχε και σε καμιά άλλη δουλειά του σπιτιού.

Το μόνο που έκανε, και το έκανε με μεγάλη επιμέλεια, ήταν να στέκεται απέναντι από τον καθρέφτη και να φροντίζει την ομορφιά της.

Ας μη την αδικήσουμε όμως. Η μικρή Ποντικίτσα ήταν πολύ όμορφη. Ίσως η πιο όμορφη στην ποντικοκοινωνία του υπογείου.

Όσο όμορφη όμως ήταν, άλλο τόσο και παραπάνω, ήταν ψηλομύτα, εγωίστρια, ονειροπαρμένη και ψωροπερήφανη. Τι να πεις; Μοναχοκόρη ήταν· κακομαθημένη.

Τα χρόνια περνούσαν και κάποτε η όμορφη Ποντικίτσα έφτασε σε ηλικία γάμου.

Τα προξενιά διαδεχόταν το ένα το άλλο, αλλά της Ποντικίτσας ό ένας της ξίνιζε κι’ άλλος της βρωμούσε.

Πάντα «όχι» έλεγε.

Μια μέρα ο κυρ-Ποντικός γύρισε στη φωλιά του πολύ χαρούμενος.

«Πιάσε ένα κομμάτι γραβιέρα και φώναξε την κόρη μας. Έχω να σας αναγγείλω κάτι πολύ σοβαρό», είπε στην κυρά-Ποντικίνα.

Το συνήθιζε αυτό ο κυρ-Ποντικός: Να μασουλάει λίγη γραβιέρα, κάθε φορά που ήταν να πει κάτι σοβαρό.

«Ποντικίτσαααα… Έλα καλέ που σε θέλει ο μπαμπάς», έβαλε μια φωνή η κυρά-Ποντικίνα και σε λίγο εμφανίστηκε συνάμενη - κουνάμενη η Ποντικίτσα.

«Τι θέλεις καλέ μπαμπά;»

«Σήμερα κόρη μου με αντάμωσε ο φίλος μου ο Ποντικόμαυρος, και μου είπε ότι ο γιός του, ο Ποντικοκγριζούλης, σε θέλει για γυναίκα του. Μου είπε μάλιστα ότι ο Ποντικογκριζούλης είναι τρελά ερω-τευμένος μαζί σου. Τι λες λοιπόν; Για πότε να ορίσουμε τους αρραβώνες;»

«Τι λες καλέ μπαμπά; Τον Ποντικογκριζούλη; Χα- χα – χα. Ας γελάσω».

Γύρισε την πλάτη στο μπαμπά της. Ψήλωσε την μύτη πιο ψηλά από ότι συνήθως και δήλωσε:

«Δεν πάμε καλά που θα παντρευτώ ποντικό. Εγώ ποντικό δεν παίρνω».

«Και τι… ποιόν θα παντρευτείς κόρη μου;» απόρησε ο μπαμπάς της.

«Εγώ; Εγώ θα παντρευτώ τον πιο μεγάλο. Τον πιο δυνατό του κόσμου».

«Και ποιος είναι αυτός;» μπήκε στη μέση και η κυρά-Ποντικίνα.

Συλλογίστηκε για λίγο η Ποντικίτσα, να βρει ποιός είναι αυτός που ήθελε για άντρα της και σε λίγο της ήρθε η ιδέα:

«Μα καλά. Που ζείτε; Ααα.. εσείς είστε βαθιά νυχτωμένοι. Δεν ξέρετε ποιος είναι ο πιο μεγάλος και ο πιο δυνατός; Μα ποιος άλλος… Ο Ήλιος είναι. Εγώ θα παντρευτώ τον Ήλιο και κανέναν άλλο» και χτύπησε με πείσμα το πόδι της στο πάτωμα.

Του ‘ρθε ο ουρανός σφοντύλι του κυρ-Ποντικού, με τη δήλωση της κόρης του

«Τι; Τον ποιόν;» Δεν πίστευε στα αφτιά του. Είπαμε