آنان که با منند بیایند ـ جلد ۴

آنان که با منند‌، بیایند

جلد ۴

(رمان تاریخی)

علیرضا خالوکاکایی (ع. طارق)

آغاز نگارش: بهار ۱۳۸۶

پایان نگارش: پاییز۱۳۹۷

Title: Those who are with me, come to me

Volume 4

isbn: 9780463345030

Author: Ali reza khalo kakaee

Publisher: Smashwords, Inc

ارتباط بین دو سپاه، بعد از آخرین گفتگوی بی ‌سرانجام حسین بن علی و عمرسعد به خاموشی گراییده بود. در فضای سنگین ناشی از سکوت بین دو اردوگاه، ناگهان بانگی نکره و شاخ شاخ‌ گوش‌ ها را به شنیدن واداشت.

ـ کجایند خواهر زادگان من، عباس، عبدالله، جعفر و عثمان؟!

سکوت با هزار زبان گویا به او پاسخ داد.

شمر ‌بن ‌ذی الجوشن اما از بی‌ اعتنایی سکوت به کلامش، کنفت نشد و دوباره با هرایی گوش ‌خراش‌ تر خواسته‌ی خود را تکرار کرد.

ـ کجایند خواهر زادگان من؟! برایشان از امیر عبیدالله ‌بن ‌زیاد قباله‌ی امان آورده ‌ام.

[بر اساس سنت‌های قبیله‌ یی و پیوندهای جاهلی، شمر با مادر عباس ‌بن ‌علی (ام‌البنین) هم قبیله بود. [هر دو از قبیله‌ی بنی ‌کلاب بودند]. او می‌‌خواست با این بهانه عباس و برادرانش را به خیانت نسبت به حسین ترغیب کند. ]

حسین به عباس ‌بن ‌علی گفت:

ـ اگر چه او فاسق است اما باید جوابش را داد.

عباس به همراه برادرانش از خیمه بیرون رفتند.

شمر در حالی که یک ردیف دندان‌ های چرکینش را در نیشخندی مرموز بیرون ریخته بود، طوماری را به سوی آنان دراز کرد و گفت:

ـ شما خواهرزادگان منید. به زودی گرد باد مرگ‌ آور لشگر کوفه برحسین بن علی و یاران او خواهد وزید، من برایتان امان ‌نامه آورده‌ام؛ به شرط آن که به حسین‌ پشت کنید و تنها گذاریدش.

عباس که یکی از چهار مخاطب این دعوت به خیانت بود، برآشفت. دست بر قبضه‌ی شمشیر نهاد و با تغییر و تندی بر سر او نعره کشید:

ـ دست‌ های تو قطع بادا! ای دشمن ‌ترین دشمنان خدا! ما را این دام برمی‌‌نهی تا از پیشوای آرمانی خود دست برداریم؟! ما را امان می‌‌دهی اما فرزند پیامبر خدا را امانی نیست. ارزان تو باد! آن امان امضا شده با دست‌ های آن طغیان‌ گر لعنت یاد.

...

خونی داغ به شقیقه‌ی شمر دوید و طرح به هم ریخته‌ی چهره‌ی شمشیرخورده او را به رنگ خشم درآورد، پشت کرد و از همان راه که آمده بود با گامهای گریزان و تاریک دور شد.

عصر تاسوعا. نهم محرم سال ۶۱ هجری

عمر سعد بیش از این نمی‌‌‌خواست در حضور شمر که مترصد ربودن فرماندهی سپاه از او بود، جنگ را به تأخیر اندازد و به بی‌ لیاقتی و مدارا با حسین متهم شود بنابراین با دستپاچگی و بدون بدون مشورت با سران سپاه و نیز بی هیچ اخطار قبلی برای شروع جنگ، ناگهان با اسب به میان لشگریان آمد،‌ شمشیرش را کشید و با تیغه‌ی عریان آن خیمه های معدود اردوی حسین را نشانه گرفت و فریاد زد:

«یا خیل‌الله ارکبی و بالجنه ابشری»

ای لشگریان خدا سوار شوید! شما را به بهشت بشارت می‌‌دهم.

صدای شیهه‌ی مضطرب اسب‌ها با هوای دلگیرغروب درآمیخت. در سپاه یزید تلاطم افتاد، و طلایه های آن با هیاهوی تمام به سوی خیمه های حسین بن علی به حرکت درآمدند.

امام از شدت خستگی بر شمشیر خود تکیه داده و به قیلوله‌ یی سبک فرو رفته بود. زینب با شنیدن همهمه و هنگامه‌ی ناگهان انگیخته‌ی سپاه اعزامی از کوفه، سراسیمه از خیمه‌ی خویش بیرون آمد. لبه‌ی جلویی میدانچه‌ی بین دو اردو، از غباری چرکین تاریک شده بود اما می‌‌شد در پرتو واژگون و سرخ‌ فام آفتاب رو به افول، پرهیب تاخت ‌آوران شمشیر به دست را به خوبی مشاهده کرد.

زینب به میان خیمه دوید و دست بر شانه‌ی برادر نهاد.

ـ عزیز دل خواهر! سپاه ابن‌ زیاد آماده‌ی حمله به خیمه هاست، برخیز!

حسین سر از کنده‌ی زانوان و قبضه‌ی شمشیر برداشت و با آرامش و طمأنینه ـ آنچنان که گویی بیدارباش فاجعه را نشنیده است ـ گفت:

ـ جدم، رسول خدا را در خواب ‌دیدم. به من گفت: «به زودی نزد ما خواهی بود».

...

عباس‌بن‌علی همزمان با زینب وارد خیمه شده بود. حسین رو به او کرد و گفت:

ـ برادرم، عباس! با تعدادی از سواران برو! و دلیل بلوا و آرایش تهاجمی لشگر‌های عمر ‌بن‌ سعد را جویا شو!

عباس بیرون رفت، زهیر ‌بن ‌قین و حبیب‌ بن‌ مظاهر را همراه با ۱۸سوارکار برداشت و به سوی طلایه‌داران دشمن شتافت.

***

ـ کسی از شما به من بگوید، به چه کار آمده‌اید؟ فرمانده‌ی شمایان کیست؟

ـ از امیر عبیدالله‌ بن ‌زیاد فرمان آمده است که تسلیم شده و بیعت کنید یا بی ‌درنگ یورشی سهمگین آغاز خواهد شد.

ـ صبر کنید! و بیشتر از این پیشتر نیایید! تا من این خواست شما را به حسین بن علی برسانم و پاسخ بیاورم.

عباس یارانش را در آنجا باقی گذاشت تا مانع پیشروی بیشتر دشمن شوند، خود برای رساندن پیغام، به تاخت، سوی حسین رفت.

...

ـ برادرم! به آنها بگو تا صبح فردا، جنگ را به تأخیر انداخته و تا آن هنگام به ما مهلت دهند در آخرین شب عمر، قرآن بخوانیم نماز به جا بیاوریم و نیایش کنیم.

عمر ‌بن ‌سعد برای اینکه در مورد پیشنهاد حسین، به مسامحه‌ متهم نشود، از شمر پرسید:

ـ نظرتو چیست؟

ابن‌مرجانه گفت:

ـ نظر مرا می‌‌دانی. امیر تویی، آنچه به صلاح می‌‌دانی، همان کن.

ـ صلاحدید من است که بیش از این مهلت نباید داد، مدارا با حسین کافی‌ست.

این جمله‌ی عمر سعد بر برخی فرماندهان سپاه گران آمد و آن را دلیل بر ضعف تلقی کردند. قیس بن اشعث و عمر بن حجاج گفتند:

ـ اگر کسی از سپاهیان كفر و شرك از ما مهلت می‌‌خواست، دریغ نمی‌‌کردیم چگونه از فرزند زاده‌ی رسول خدا دریغ می‌‌کنیم؟

عمر‌سعد که گویی منتظر چنین جمله ‌یی بود تا از تیغ تیز نگاه شمر در هنگامه‌ی این تصمیم دشوار بگریزد، با تظاهر به بی‌ میلی گفت:

ـ حال که نظر قاطع فرماندهان این است، فقط همین امشب را به آنان رخصت می‌‌دهیم. سپیده ‌دمان گفتگوی ما با زبان کج شمشیر خواهد بود.

...

ـ یارانی بهتر و باوفاتر از شما و خویشاوندانی فداکارتر و به حقیقت نزدیک‌تر از خویشاوندان خویش سراغ ندارم؛ اما اینک شب است و چراغ‌ها خاموش. اینک شب است و رنگ‌‌ها یکدست. چشم، الوان احساس‌ های انسانی در دیگر چشم‌ها را نمی‌‌بیند. از پرده‌‌ی شب که شرم را می‌‌کشد، سود جویید و بی ‌‌آنکه برای آخرین بار مرا بنگرید و از این نگاه شا‌ئبه‌‌ یی از محذوریت در تصمیمتان خطور کند، سر خویش گیرید و راه خویش در پیش. اگر خواستید دست یکی از اهل بیت مرا نیز گرفته با خود به در ببرید.

تا دیر نشده تا در فرصت را کلون نکرده‌‌اند، تا شب تتق امان خویش را تمام گسترانده و چشمان شریران فروبسته است، تا شمشیرها در غلاف ‌ها در خوابند و تیرها در تیردان‌‌ ها، پای بست، بروید! بروید! بروید! و مرا با این لشکر جرار به‌حال خود واگذارید. آنها تنها مرا می‌‌جویند. آنان فقط سرخای خون مرا می‌‌خواهند، و تا این تف ‌زار پرت افتاده را با خونم فرش نکنند، پای پس نخواهند کشید.

بروید! بروید! بیعتم را از شمایان برداشتم، بروید!

...

با این گفته‌ی حسین، برای ثانیه هایی چند، سکوت، با ثقل سهمگین خود در تاریک‌ ـ روشن خیمه‌ی کوچک لنگر انداخت و در چشمان به رنگ بهت درآمده‌ی تک تک یاران او نگریست.

...

ـ به کجا؟! کجا برویم جان برادر!؟ ... برویم تا تو را در این حصاراحصار تشنه به خون تنها گذاریم؟!

می‌‌گویی برویم تا پس از قطعه قطعه شدن تو زنده بمانیم؟!

نه بخدا چنین زندگی نه شایسته‌ی ماست.

[این را عباس‌ ابوالفضل گفت و دیگر اهل بیت او سخنی بر آن نیفزودند زیرا تمام سخن گفته شده بود و آنها تنها تکرارش کردند].

...

حسین بن علی با قطره اشکی در گوشه‌ی چشم، لبالب از درک عظمت خیره‌ کننده‌ی انسان در دشوار جای تصمیم، دیده از آنان برگرداند تا بر احساس زود یافته‌ی خویش فائق آمده باشد.

فرزندان، برادران و برادر زادگان او مانند تنی واحد بر پای ایستاده بودند، ناچار روی به زادگان مسلم بن عقیل کرد:

ـ شهادت پدرشمایان را کافی است. من بیعتم را برداشتم، بروید!

سکوتی سنگین پای باز ـ با هجوم خاکستری خود ـ بغض‌ها را از تپش ایستانید. شاید ثانیه‌یی، شاید دقیقه‌یی... آه! آنجا که زمان خود انگشت حیرت بر لب، باز ایستاده بود، سخن از زمان بیهوده بود.

...

ـ ای پسر پیامبر! برویم تا خسران ‌زادگانی انگشت ‌نما باشیم؟! مردم چه به ما خواهند گفت؟ آیا نمی‌‌گویند پیشوای خود را در لحظه‌ی ضرور تنها گذارده و در دفاع از او قبضه‌ی شمشیری نفشارده و تیری پرتاب نکرده‌ اند؟ نه! به خدا قسم این نه شایسته‌ی ماست. از تو دور نمی‌‌شویم تا با وجیزه‌ی جانهایمان نگاهدارت باشیم و مرگ سرخمان سپری باشد گرداگردت. خدا، بی‌تو زندگی را در نظر ما زشت گرداناد!

...

سکوت گریخته دوباره بازگشت تا فرصتی به عرضه‌ی خود بجوید. مسلم ‌بن‌ عوسجه مهلت نداد، ناگهان مانند صاعقه ‌یی از شعله، قامت خود را فرا کشید:

ـ آیا برویم و تنهایت گذاریم با این همه دشمن که شمشیرهایشان در هذیانی شبانه، خواب نوشیدن خون تو را می‌‌بیند و در جان تاریک هر کدامشان کژدمی