Arbola naiz, eta zuhaitza

ARBOLA NAIZ, ETA ZUHAITZA

Bitartean ibillico dira becatutic becatura amilduaz; oraiñ pensamentu batean, gueroseago itz loyak gozotoro aditzean: oraiñ escuca, edo queñada batean, guero musu edo laztanetan: oraiñ ipui ciquiñac contatzen, guero dantzan,

edo dantza ondoan

alberdanian.

J.B. Agirre

© 2009, Josetxo Azkona

© Azal eta diseinuarena: 2009, Antton Olariaga

© Edizio honena: 2009, ALBERDANIA, S.L.

Istillaga, 2, behea C. 20304 Irun

Tf.: 943 63 28 14 Fax: 943 63 80 55

alberdania@alberdania.net

Comunicación Interactiva Adimedia, S.L.-ek digitalizatua

www.adimedia.net

Paperezko edizioaren ISBN zenbakia: 978-84-9868-048-5

Edizio digitalaren ISBN zenbakia: 978-84-9868-158-1

Mobipocket Edizio digitalaren ISBN zenbakia: 978-84-9868-157-4

Legezko Gordailua: S.S. 589/2009

JOSETXO AZKONA

ARBOLA NAIZ, ETA ZUHAITZA

POESIA

ALBERDANIA

I

Arbola naiz, eta zuhaitza

Preludioa

I

Baratzeko ontzi batean kimu bat, gereziondo batena.

Baratzezainak ontzitik atera eta tentuz darama eguterako

xoko batera. Han, menturaz, sustraituko da

lur heze ongarriztatuan. Gereziondoa aldagarria da,

toki batetik bestera aldatu edo mudatzen delako (dugulako).

Arbola da, eta ez zuhaitza, hiri ertzeko ibaiaren alde

banatan, behinola, landatu zituzten makalak eta alboak bezala.

Fruitu ahogozagarriak emanen ditu gereziondoak,

denbora igaro ahala: zuek bai zuek ekaineko gerezi gozoak!

Honexegatik ere, arbola da, eta ez zuhaitza.

II

Hagina, gereziondoa ez bezala, ez da haztegietan sortzen.

Ez du, bera den modura izateko, inoren obratzerik behar.

Izatezkoa da eta iraunkorra, guztiz basa, berez sortua

delako basoan edo oihanean, pagoaren edo ametzaren antzera.

Zuhaitza da, eta ez arbola. Tximistak, edo aizkorak,

edo motozerrak aise hil dezake, baina.

Hagina, gereziondoaren kolore bertsuko opariak

emanagatik ere, ez da emari onekoa, toxikoak baitira

bere fruituak. Zuhaitza da, baina ez arbola.

III

Gereziondoa eta hagina gara:

arbolak eta zuhaitzak.

Grabitate legearen arabera

Ibili eta ibili,

baina beheko bideak

ez zuen nora.

Eta, goraka joz,

iritsi ginen hona,

euskarririk gabeko

aberri honetara.

Harrezkero,

hodeiak ditugu gotorleku.

Harrezkero,

pisugabetasunarekin jolasten gara

espazioaren zuztarrean.

Hori horrela,

noiz eroriko,

ontzen den sagarraren gisan?

Alderik alde

Aldizkari zabalduan,

Gustave Coubert

eta Munduaren Jatorria.

Ezpainak zabalik,

basoak dira zure ezpainak.

Eta denboraren burrunba, mahaiko espazio izugarrian.

Zure bularrak ere basoak dira,

urriko lertsunek algara bizian hegaldatu zituztenak.

Zangoak zabalik,

lur hezearen gaineko basoak dira zure zangoak.

Eta zulo bat beste zulo handiago baten barruan.

Basoa da zure alua, egunez eguneko

eguzkiaren zainez naharo ehundua.

Eta basoa ere bada zure biloa,

iparrera begira dagoen goroldioa bezain biguna.

Zutundu

eta basoratu naiz zure baitara:

munduaren lehenengo goizeko lantxurdaz

busti dut ene mingaina.

Han goitik

Inoiz igo al zara zuhaitz batera?

Harrapatu al duzu inoiz txorien aierua habian?

Eraiki, bai, beste mundurik adar arteko zurrumurruan?

Iragana eta oraina nahaspilatzen dira han goitik begiratuta:

Basajaunak ez zuen bizarrik,

Elektroiak halabeharraren