ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΣΤΟ ΑΙΜΑ

ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

Όσο κι αν ξορκίζεις το παρελθόν, θα είναι πάντα η σκιά σου.

––––––––

1

Καθόμουν στο στέκι μου, ένα εστιατόριο στα προάστια της Νέας Υόρκης. Ήταν από αυτά με τους μεγάλους, άνετους δερμάτινους καναπέδες, που ειδικεύονται στα μπέργκερ και τις μπριζόλες. Είχα παραγγείλει το αγαπημένο μου με τυρί και μπέικον και το έτρωγα σιγά σιγά, πίνοντας μια μεγάλη μαύρη μπίρα από βαρέλι.

Είχα το προνόμιο να διαθέτω τη δική μου γωνιά στο μαγαζί. Έναν απομονωμένο γωνιακό καναπέ, με πλάτη στον τοίχο και δίπλα στη μεγάλη τζαμαρία που έβλεπε έξω στη λεωφόρο. Στη γωνία αυτή μου επέτρεπαν ακόμα να καπνίζω. Είχα πει στον εαυτό μου ότι θα το κόψω εδώ και χρόνια, αλλά είχα φτάσει στα 35 και δεν τα είχα καταφέρει. Τουλάχιστον πρόσεχα λίγο τη διατροφή μου. Έτρωγα εδώ μόνο μια φορά την εβδομάδα πλέον.

Έξω ο ήλιος έδυε σιγά σιγά και χιόνιζε ελαφρά. Ένα τέλειο απόγευμα. Οι σκέψεις μου όμως απείχαν πολύ απ’ το τέλειο. Σκεφτόμουν, ξανά, τη νεκρή γυναίκα μου. Είχε σκοτωθεί πριν τρία χρόνια. Και έφταιγα εγώ. Τότε ήμουν ακόμα στην αστυνομία. Ο καλύτερος ντετέκτιβ της Πολιτείας στο κυνήγι και τη σύλληψη των κατά συρροή δολοφόνων. Αμέτρητες επιτυχίες, μέχρι την τραγωδία.

Ο τελευταίος που κυνήγησα σκότωνε γυναίκες. Για την ακρίβεια, είχε σκοτώσει επτά σε όλη τη χώρα πριν τον πιάσω. Τους έκοβε το λαιμό με ένα μεγάλο μαχαίρι, από αυτά που σφάζουν τα ζώα, και τους χάρασσε ένα Χ στο μέτωπο. Δεν τους έκανε τίποτα άλλο, απλά τις έσφαζε. Ψυχρά και στιγμιαία. Και ήταν καλός. Δεν άφηνε κανένα ίχνος, παρά το γεγονός ότι οι φόνοι γίνονταν σε δημόσιους χώρους - ή ίσως ακριβώς γι’ αυτό, καθώς είναι πολύ δύσκολο να εντοπίσεις και να ξεδιαλύνεις τα όποια κρίσιμα υλικά δεδομένα όταν το πτώμα βρίσκεται έξω, στον δρόμο. Όσο απίστευτο και αν φαίνεται, δεν είχαμε μπορέσει να βρούμε ούτε ένα αξιοποιήσιμο στοιχείο.

Τελικά, τον παρέσυρα με το γνωστό τέχνασμα. Ο πρώτος του φόνος είχε γίνει στη Νέα Υόρκη. Ήμουν λοιπόν ο επικεφαλής της έρευνας. Ζήτησα από τις τοπικές εφημερίδες να δημοσιεύσουν κάποιες δηλώσεις μου, όλες με τον ίδιο τίτλο: «Θρασύδειλο ανθρωπάκι σκοτώνει γυναίκες όταν βρίσκονται μόνες». Δεν άντεξε και λίγες μέρες μετά μου τηλεφώνησε στο γραφείο μου. «Θα σου δείξει το ανθρωπάκι ποιος είναι» ήταν η μοναδική του κουβέντα.

Η κλήση είχε γίνει από τηλεφωνικό θάλαμο σε βενζινάδικο, μέσα στη Νέα Υόρκη. Το σημείο ήταν πολυσύχναστο, αλλά υπήρχαν κάμερες που κατέγραφαν όποιον εισερχόταν για να βάλει βενζίνη. Αναρωτήθηκα τότε πώς ήταν δυνατόν να είχε κάνει τέτοιο λάθος ο δολοφόνος. Προφανώς δεν το είχε προσχεδιάσει να πάρει τηλέφωνο από εκείνο το σημείο. Ήταν μια παρόρμηση της στιγμής που δεν μπόρεσε να ελέγξει. Το τετριμμένο τέχνασμα είχε πιάσει.

Τρία μερόνυχτα έβλεπα τα βίντεο. Το ένστικτό μου έδειξε τρεις υπόπτους, από τα δέκα περίπου άτομα που εισήλθαν στο βενζινάδικο λίγο πριν το τηλεφώνημα. Βρήκαμε τις πινακίδες των αυτοκινήτων τους και ψάξαμε τα στοιχεία τους. Οι δύο ήταν εργαζόμενοι. Ο τρίτος ήταν άεργος, εισοδηματίας από ενοίκια ακινήτων. Έβαλα αμέσως να τους εντοπίσουν, ειδικά τον τελευταίο.

Δύο βράδια μετά, ήμουν στο αυτοκίνητο με τη γυναίκα μου και γυρνούσαμε σπίτι από μία γιορτή. Ήμασταν εύθυμοι και χαμογελαστοί και οι δύο.

«Περνάμε ακόμα τέλεια μωρό μου ε;»

«Ναι αγάπη μου, τέλεια».

Το υπηρεσιακό μου τηλέφωνο χτύπησε. Απάντησα ενστικτωδώς. Ο άεργος εισοδηματίας είχε εντοπιστεί. Είχε βγει από το διαμέρισμα που χρησιμοποιούσε ως κατοικία και περιφερόταν για μισή ώρα στους γύρω δρόμους, χωρίς κάποιον προφανή σκοπό. Αυτό είχε κινήσει σοβαρές υποψίες στους αστυνομικούς που τον παρακολουθούσαν. Βρισκόταν σε μια υποβαθμισμένη συνοικία της πόλης, από αυτές που ειδικά το βράδυ έκρυβαν πολλούς κινδύνους.

Έστριψα αμέσως το αυτοκίνητο και κατευθύνθηκα προς τα εκεί.

«Συγγνώμη μωρό μου, κάνε λίγο υπομονή. Σε καμιά ώρα θα έχουμε τελειώσει με αυτόν τον χασάπη. Να μην προλάβει να ξανασκοτώσει».

Το χαμόγελό της έφυγε. Σοβάρεψε απότομα. Αυτή η εικόνα έχει μείνει χαραγμένη, δεν φεύγει με τίποτα από το μυαλό μου. Είναι κάθε φορά σαν μαχαίρι στην καρδιά, μετά από τόσο καιρό.

«Ναι, πρέπει να τον πιάσεις. Έχει κάνει κακό σε τόσες γυναίκες».

Στους δρόμους δεν βρήκαμε κίνηση. Ήταν εργάσιμη ημέρα. Σε δέκα λεπτά ήμασταν στη γειτονιά όπου περιφερόταν ο ύποπτος. Επικοινώνησα με τους αστυνομικούς που βρίσκονταν στο σημείο και πάρκαρα το αυτοκίνητο δύο στενά πιο νότια από τον δρόμο στον οποίο περπατούσε εκείνη τη στιγμή. Της είπα να περιμένει μέσα στο αυτοκίνητο και να κλειδώσει τις πόρτες. Σε λίγα λεπτά θα ήμουν πίσω και θα ξεκινούσαμε για το σπίτι. Ήμουν σίγουρος ότι αυτός ήταν ο άνθρωπος που έψαχνα και ότι θα κουβαλούσε μαζί του το φονικό όπλο.

Έτρεξα γρήγορα προς το σημείο του υπόπτου. Οι δρόμοι της Νέας Υόρκης, έτσι όπως τέμνονταν δημιουργώντας σχεδόν όμοια τετράγωνα, διευκόλυναν την κατάσταση. Προσέγγισα σκυφτός τη γωνία ενός κτιρίου. Στο απέναντι πεζοδρόμιο, στα σκοτεινά και πίσω από ένα παρκαρισμένο φορτηγάκι, είδα τους δύο νεαρούς αστυνομικούς. Τα μάτια τους ήταν ορθάνοιχτα, σχεδόν γουρλωμένα. Ήταν φανερό ότι είχαν πολύ άγχος και ένταση. Μάλλον δεν είχαν ξαναβρεθεί σε ανάλογη κατάσταση, στα λίγα μέτρα από έναν πιθανό κατά συρροή δολοφόνο. Σήκωσα το δάχτυλο του δεξιού μου χεριού και τους έκανα σήμα να μείνουν απόλυτα ήσυχοι. Ο ειδικός ήταν εκεί.

Κοίταξα προς τα αριστερά από τη γωνία του κτιρίου και τον είδα. Ένας κανονικός τύπος γύρω στα 35 με μια μακριά μαύρη καπαρντίνα και ασορτί σκούφο. Ίσως για να μην του ξεφύγει καμιά τρίχα στον τόπο του εγκλήματος σκέφτηκα. Αλλά δεν ήταν μόνος. Μίλαγε με κάποια γυναίκα που έκανε κινήσεις για να προχωρήσει ενώ αντάλλασσε κουβέντες με αυτόν. Μάλλον της ήταν ένας εντελώς άγνωστος που τη σταμάτησε δήθεν για να τη ρωτήσει κάτι.

Έβγαλα το όπλο μου και άρχισα να πλησιάζω, πολύ προσεχτικά. Και τότε την άρπαξε. Με το αριστερό του χέρι της έπιασε το λαιμό και με το δεξί έβγαλε από την τσέπη της καπαρντίνας το μαχαίρι. Τα χέρια του ήταν και τα δύο γαντοφορεμένα. Η φωνή μου πρέπει να ξύπνησε τους πάντες σε απόσταση δύο τετραγώνων:

«Άφησέ την και πέτα το μαχαίρι»!

Η λαβή του χαλάρωσε και η κοπέλα έφυγε τρέχοντας. Γύρισε και με κοίταξε, κρατώντας το μαχαίρι ψηλά. Είδε το πιστόλι μου να τον σημαδεύει στο ύψος των ματιών. Στην πραγματικότητα, δεν θα με πείραζε να αναγκαστώ να πατήσω τη σκανδάλη. Ήμουν τόσο καλός στο σημάδι πλέον, που μία σφαίρα θα ήταν αρκετή να απαλλάξει τον κόσμο από αυτό το έκτρωμα.

Όμως αυτός απλά χαμογέλασε, κοιτώντας με με τα άδεια του μάτια, και άφησε το μαχαίρι να πέσει.

«Εντάξει, κέρδισες».

«Γύρνα από την άλλη και γονάτισε».

Έκανε ότι του είπα. Οι δύο αστυνομικοί είχαν βρεθεί δίπλα μου.

«Βάλτε του χειροπέδες. Τα χέρια του πίσω από την πλάτη, σφιχτά».

Εκείνη τη στιγμή άκουσα τους πυροβολισμούς. Δύο κρότοι απανωτοί. Και μετά ένας τρίτος. Ένιωσα σαν να πυροβολούσαν εμένα. Στην καρδιά. Οι ήχοι είχαν ακουστεί από το σημείο που είχα παρκάρει το αμάξι.

Έτρεξα σαν τρελός προς τα κει. Όταν έφτασα στο σημείο, είδα ένα περιπολικό σταματημένο στη μέση του δρόμου. Ήταν δύο ακόμα αστυνομικοί που είχαν ειδοποιηθεί για να βοηθήσουν στην παρακολούθηση του υπόπτου. Ο ένας στεκόταν με το όπλο στο χέρι, πάνω από ένα πρεζόνι που είχε πυροβοληθεί και ξεψυχούσε στο οδόστρωμα. Ο άλλος κοίταζε μέσα στο αμάξι μου.

Πλησίασα. Το τζάμι του συνοδηγού ήταν θρυμματισμένο. Η σκηνή παίχτηκε μέσα στο μυαλό μου. Μπορούσα να την καταλάβω και να τη δω σαν θεατής, όπως τόσες και τόσες σκηνές εγκλήματος. Μόνο που αυτή ήταν η δική μου σκηνή. Η δική μου τραγωδία.

Το πρεζόνι είχε πλησιάσει το αυτοκίνητο. Προσπάθησε να ανοίξει την πόρτα για να κλέψει ό,τι μπορούσε από τη γυναίκα μου. Η πόρτα δεν άνοιγε. Έβγαλε όπλο και πυροβόλησε δυο φορές μέσα από το τζάμι. Εκείνη τη στιγμή έφτανε το περιπολικό. Το είδε και προσπάθησε να φύγει. Ο αστυνομικός πρόλαβε να κατέβει και να τον πυροβολήσει.

Άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου. Παντού υπήρχαν αίματα. Το σώμα της γυναίκας μου ήταν ανάσκελα στα μπροστινά καθίσματα. Την πήρα στα χέρια μου. Τα μάτια της ήταν ορθάνοιχτα. Κοιτούσαν άψυχα προς τον ουρανό. Ήταν νεκρή.

Το μυαλό μου ήταν έτοιμο να εκραγεί. Βγήκα από το αυτοκίνητο και κατευθύνθηκα προς το πρεζόνι. Ο αστυνομικός είχε σκύψει από πάνω του και με κοίταξε. Μου έκανε νόημα ότι είχε πεθάνει. Έκρυψα για μια στιγμή το πρόσωπό μου στα χέρια μου. Δεν ήταν δυνατόν να συνέβαινε αυτό.

Γύρισα και άρχισα να τρέχω προς το σημείο όπου είχα συλλάβει τον κατά συρροήν δολοφόνο. Οι αστυνομικοί του είχαν δέσει τα χέρια στην πλάτη όπως τους είχα πει και τον κρατούσαν γονατισμένο στο πεζοδρόμιο.

«Αφήστε τον».

Με κοίταξαν σαστισμένοι αλλά κάτι στο βλέμμα μου τους έκανε να τον αφήσουν αμέσως. Ο δολοφόνος μίλησε με ένα αμυδρό χαμόγελο ακόμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του:

«Τι έγινε; Άκουσα πυροβολισμούς».

Τον σήκωσα και του έβγαλα τις χειροπέδες. Τον γύρισα με πρόσωπο προς το μέρος μου.

«Μπορώ να φύγω;» ρώτησε σαρκαστικά.

Τον χτύπησα πρώτα με το δεξί μου χέρι. Δυνατά κάτω από το αριστερό του μάτι. Παραπάτησε και βρέθηκε να στηρίζεται με την πλάτη στον τοίχο της πολυκατοικίας που βρισκόταν στο σημείο. Το επόμενο χτύπημα ήταν με το αριστερό, στο σαγόνι του. Ακούστηκε ένας υπόκωφος ήχος, σαν κάτι να έσπασε. Σωριάστηκε στο έδαφος. Τον κλώτσησα αμέσως στα πλευρά με όλη μου τη δύναμη. Έβγαλε μια πνιχτή κραυγή.

Ένας από τους αστυνομικούς μου φώναξε αγχωμένος:

«Ίσως να πρέπει να τον αφήσεις τώρα».

Γύρισα και κοίταξα τα δύο νεαρά παιδιά. Είχαν αρχίσει να σοκάρονται. Έβγαλα το πιστόλι μου. Πλέον είχαν τρομάξει. Οπισθοχώρησαν ένα-δυο βήματα.

«Μη..» μπόρεσε ο ένας να ψελλίσει.

Στράφηκα στον δολοφόνο, ο οποίος είχε κουλουριαστεί μετά την κλοτσιά. Έβγαλα την ασφάλεια και τον πυροβόλησα στον δεξί του μηρό. Τώρα άρχισε να σφαδάζει. Με το ζόρι κρατιόμουν να μην του ρίξω στο κεφάλι. Σήκωσα ελαφρά το όπλο και τον σημάδεψα. Το δάχτυλο μου πίεζε σταδιακά τη σκανδάλη. Ένα κλικ και τα μυαλά του θα χύνονταν στο πεζοδρόμιο και τον τοίχο.

Εκείνη τη στιγμή κατέκλυσαν το στενό και από τις δύο μεριές τρία συμβατικά αυτοκίνητα της αστυνομίας, γεμάτα με πάνοπλους ντετέκτιβ. Οι πυροβολισμοί δυο στενά πιο κάτω σε συνδυασμό με τον εντοπισμό του κατά συρροήν δολοφόνου είχαν προκαλέσει τεράστια κινητοποίηση. Ο επικεφαλής τους πήδηξε από το αυτοκίνητο πριν καλά καλά  αυτό σταματήσει.

«Μην το κάνεις»!

Τον κοίταξα.  Με πολύ κόπο, πήρα το δάχτυλό μου από τη σκανδάλη και χαμήλωσα αργά το όπλο. Έδωσε εντολή στους άλλους να μαζέψουν τον δολοφόνο, με πλησίασε και με έπιασε από τον ώμο.

«Έμαθα τι έγινε. Λυπάμαι πολύ. Γι’ αυτό εδώ μην ανησυχείς. Θα μείνει μεταξύ μας. Πρέπει να ηρεμήσεις τώρα πριν γίνει χειρότερη ζημιά».

Έσκυψα το κεφάλι και έφυγα, ευχόμενος να μπορούσα να εξαφανιστώ στα έγκατα της γης για να μη νιώθω τον πόνο.

Το συμβάν δεν έμεινε όμως μεταξύ μας. Την άλλη μέρα όλη η ιστορία για τη γυναίκα μου ήταν πρωτοσέλιδο. Υπήρξε μάλιστα και κάποιος κάτοικος της περιοχής που άκουσε τη φασαρία, κατέγραψε με το κινητό του την επίθεσή μου στο δολοφόνο και έδωσε το βίντεο στα κανάλια και τις εφημερίδες.

Ο βίαιος ντετέκτιβ που τρελάθηκε μετά το θάνατο της γυναίκας του ήταν γεγονός. Με εικόνα και ήχο. Όλη η χώρα με είδε να δέρνω και να πυροβολώ τον δολοφόνο μετά τη σύλληψη, αλλά και να ετοιμάζομαι να του τινάξω τα μυαλά στον αέρα. Φυσικά, το Σώμα δεν μπορούσε παρά να με διώξει. Ήμουν τυχερός που φρόντισε να μη μου απαγγελθούν και κατηγορίες. Οι συνάδελφοί μου και οι ανώτεροι στεναχωρήθηκαν πολύ. Ένας απίστευτος συνδυασμός ταυτόχρονων ατυχών γεγονότων και η πολιτεία θα έχανε τον καλύτερο ντετέκτιβ της. Δεν μπορούσε όμως να γίνει αλλιώς μετά τη δημοσιοποίηση. Έπρεπε να φύγω.

Έτσι, τώρα, ήμουν ο καλύτερος ιδιωτικός ντετέκτιβ. Αν είστε ευκατάστατος και η γυναίκα σας πηδιέται, είμαι εδώ και δύο χρόνια ο άνθρωπός σας. Είμαι και αρκετά απειλητικός εξάλλου. Βίαιος και τρελαμένος, με οπτικοακουστικά ντοκουμέντα και διαπιστευτήρια.

Κοίταξα το πιάτο μου. Το μπέργκερ είχε μείνει μισοτελειωμένο. Τελείωσα την μπίρα μου με μια γουλιά, άφησα τα λεφτά στο τραπέζι και σηκώθηκα να φύγω.

Βγήκα έξω και έσφιξα το παλτό μου. Το χιόνι και το κρύο είχαν δυναμώσει. Μια υπέροχη χειμωνιάτικη ατμόσφαιρα. Ήθελα να την απολαύσω, να χαθώ σ’ αυτήν. Οι σκέψεις και οι αναμνήσεις όπως δεν έφευγαν. Ήταν εκεί, πιο βασανιστικές από ποτέ. Και δεν με άφηναν να χαρώ τίποτα.

2

Οδήγησα την αγαπημένη μου μαύρη Μάστανγκ προς το κέντρο της πόλης. Η νύχτα έφτανε γρήγορα και είχα μια δουλειά να τακτοποιήσω. Για την ακρίβεια, μια ιδιαίτερα καλοπληρωμένη δουλειά. Είχα ήδη εισπράξει 5.000 δολάρια ως προκαταβολή και σε λίγο θα εξασφάλιζα άλλα τόσα.

Πολύ καλά χρήματα για μια εύκολη και καθόλου κουραστική εργασία. Βέβαια, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι για τον πρώην κορυφαίο ντετέκτιβ της Πολιτείας, ήταν μια εντελώς άχαρη και υποτιμητική δραστηριότητα. Δεν με ένοιαζε όμως καθόλου τι θα έλεγε κάποιος αν μάθαινε λεπτομέρειες. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να εισπράξω το σύνολο της εξαιρετικής μου αμοιβής και να συνεχίσω να ζω τη ζωή μου, καλύπτοντας άνετα όλα τα έξοδά μου. Να συνεχίσω να ζω, έστω όπως ζούσα. Απλά να υπάρχει κάτι για να περνάω.