Sprookjes op slippers

Sprookjes op slippers

Nora van Elschot

Hoofdstuk 1

‘Eva!’ riep Karlijn. ‘Ik ben er!’ Ze liep de hoek om de huiskamer in en botste tegen Eva’s broer aan.

‘Sorry.’ Sander werd rood.

‘Mijn schuld.’ zei Karlijn. Ze zag de koffer die hij droeg. ‘Kan ik helpen?’

‘Nee, hoeft niet.’ antwoordde Sander. ‘Dit is de laatste.’

‘Oké.’

‘Wat kom je hier eigenlijk doen?’ Sander keek Karlijn aan.

‘Wat Karlijn hier komt doen?’ Eva kwam de kamer in. ‘Ze gaat mee natuurlijk.’

‘Mee?’ vroeg Sander. ‘Met ons?’ 

‘Ja.’ zeiden Eva en Karlijn.

‘Waarom mag ik dan niemand meenemen?’ vroeg Sander.

‘Vind je het erg dat ik meega?’ Karlijn keek Sander aan.

‘Ja, eigenlijk wel. Maar nu hoef ik tenminste de komende drie weken niet met m’n zusje door te brengen.’

‘Nou, bedankt.’ merkte Eva op.

‘Ik bedoelde het aardig hoor.’ zei Sander. ‘Nu zijn we met z’n drieën.’

De vader van Eva en Sander liep de huiskamer binnen. ‘Sander, staat alles al in de auto?’

‘Dit is de laatste koffer, pap.’ antwoordde Sander.

‘Oké, dan kunnen we zo weg.’

‘Pap, waarom gaat Karlijn ook mee?’

‘Omdat die niet met haar ouders op vakantie kan, dus Eva heeft gevraagd of ze met ons mee mocht.’

‘Maar dan mag ik toch ook iemand meenemen?’

‘Karlijn is hier zo vaak, ze mag Diane ook wel leren kennen voor ik met haar ga trouwen. Ze zal Diane na de bruiloft ook vaak tegenkomen als ze hier is. En Diane wilde Karlijn ook graag leren kennen. Nu zijn jullie met z’n drieën.’

‘Maar dan zit ik heel de vakantie met twee meiden opgescheept.’

‘En ik dacht altijd dat je zo gek was op meiden.’ zei Eva tegen haar broer.

‘Normale meiden, ja.’ zei Sander.

‘Nou, bedankt.’ zei Eva.

‘Nu kunnen jullie samen leuke dingen gaan doen.’ zei haar vader.

‘Ja, pap. Je hebt ons al duizend keer verteld dat een zwembad en een tennisbaan is.’ zei Eva. ‘En ik weet niet wat er allemaal nog meer was.’

‘Ze hebben een sauna, een eigen bioscoop, paarden, ...’ begon haar vader.

‘Een grote tuin, blablabla.’ Sander pakte de koffer op en liep de kamer uit.

‘Hebben jullie zin in de vakantie, meiden?’ vroeg Eva’s vader.

‘Zeker weten.’ zei Karlijn. ‘Toch, Eva?’

‘Echt wel.’ zei Eva.

‘Dan gaan we nu vertrekken.’ zei haar vader.

‘Dan gaat het avontuur nu beginnen.’ lachte Eva.

Een kwartiertje later zaten ze met z’n vieren in de auto. Ze waren op weg naar het huis van de verloofde van Eva’s vader, Diane. Die woonde in een groot huis en over iets minder dan drie weken zou ze gaan trouwen.

Karlijn en Eva zaten achterin te kletsen en Sander zat voorin naast z’n vader. 

‘Pap, is het eigenlijk ver rijden?’ vroeg Eva.

‘Nog een uurtje ongeveer.’ antwoordde haar vader.

‘Is het echt een groot huis zoals jij altijd zegt?’ vroeg Sander.

‘Jongens, het lijkt wel een kasteel.’

‘We zitten nu niet in een sprookje, hoor.’ vond Eva.

‘Nou, je weet maar nooit wat er allemaal nog kan gaan gebeuren.’ vond Karlijn.

‘Sprookjes bestaan niet, hoor.’ zei Eva.

‘Nou, misschien ontmoet je bij dat kasteel wel je droomprins op het witte paard.’ plaagde Sander.

‘Dan mag jij een prinses gaan redden of een draak verslaan.’ zei Eva.

Allemaal moesten ze lachen.

‘Jullie zijn heel wat van plan de komende weken.’ zei hun vader. ‘Maar we beginnen gewoon rustig zonder prinsessen en draken.’

‘Waar beginnen we dan mee?’ vroeg Eva plagerig.

‘Vanavond gaan we uit eten.’

‘Waar naar toe?’

‘Geen idee, Diane wist een leuk restaurant.’

‘Zo’n chique zeker?’ vroeg Sander.

‘Nou, ze houdt vast wel rekening met jullie.’ zei zijn vader.

‘Denk je?’ vroeg Sander.

‘Diane is toch hartstikke aardig?’ vond Eva. ‘Dat doet ze echt wel.’

‘Maar wat weet zij nu over kinderen?’

‘Ze heeft ons toch al eerder ontmoet?’ zei Eva. ‘Toen zijn we ook gewoon naar een snackbar gegaan.’

‘Maar dat hadden wij gekozen.’ vond Sander.

‘We zullen wel zien waar we naar toe gaan, jongens.’ zei Eva’s vader. ‘Eerst moeten we even zorgen dat we er komen. Karlijn en Eva, willen jullie samen een slaapkamer?’

‘Ik denk niet dat er dan veel geslapen wordt.’ lachte Eva.

‘Nee, en dan heb ik natuurlijk heel de nacht last van dat geklets van jullie.’ zei Sander. Eva gaf hem een por.

‘Alledrie een eigen kamer dan maar?’ vroeg hun vader.

‘Graag.’ zei Sander.

‘Hebben we dan ook alledrie een eigen badkamer?’ vroeg Eva.

‘Dat weet ik niet zeker,’ zei haar vader. ‘Maar misschien wel.’

‘Wat zullen we eerst gaan doen als we daar aankomen?’ vroeg Eva. ‘We zouden kunnen gaan zwemmen.’

‘Eerst gaan jullie gewoon naar Diane om haar te begroeten,’ zei haar vader. ‘En daarna zien we wel wat jullie kunnen gaan doen. Willen jullie je slaapkamers niet eerst zien?’

––––––––

Drie kwartier later reden ze door een rustig dorpje.

‘Willen jullie nog even uitstappen of zullen we meteen doorrijden?’ vroeg Eva’s vader.

‘Doorrijden.’ zeiden de andere drie tegelijk.

‘Dat is duidelijk. We zijn er bijna. Het huis staat in de volgende straat.’ Eva’s vader reed de straat in. ‘Daar is het. In de verte zie je het liggen als je goed kijkt. Zien jullie die bomen daar? Daar staat het huis.’ Eva’s vader stopte de auto voor een groot, zwart hek. Het hek ging langzaam open en Sander, Karlijn en Eva keken verbaasd naar het grote huis.

‘Nou, het is inderdaad een kasteel.’ zei Sander.

Toen Eva’s vader de auto stopte, stapten ze alle vier uit de auto.

‘Ik heb echt het idee dat ik in een sprookje zit.’ zei Eva.

‘Ik ook.’ zei Karlijn. ‘Ik voel me net een prinses.’

‘Zo’n prinses die naar het bal toe gaat zeker?’ vroeg Sander.

‘Dat bedoel ik, ja.’ zei Karlijn.

‘Met een gouden koets.’ plaagde Sander.

‘Ja, en jij mag mijn prins zijn.’ Karlijn gaf Sander plagerig een duw.

Sander schudde z’n hoofd en zuchtte. ‘Meiden...’

Diane kwam naar hen toe lopen. ‘Hallo jongens, leuk dat jullie er zijn.’

‘Hoi Diane.’ groette Eva.

Diane keek Karlijn aan. ‘Jij bent vast die vriendin van Eva.’

‘Klopt. Ik ben Karlijn.’ Karlijn gaf Eva een hand.

‘Leuk dat je mee bent gekomen.’ Toen keek Diane naar Eva’s vader. ‘Ik zal zorgen dat iemand jullie spullen naar binnen brengt. Komen jullie maar mee naar de zitkamer.’

Sander, Karlijn en Eva liepen achter Diane en haar verloofde naar de zitkamer.

‘Wat een huis.’ zei Sander zachtjes tegen de andere twee.

‘Ik zou hier best willen wonen.’ zei Karlijn.

‘Volgens mij verdwaal ik hier wel een keer.’ zei Eva.

‘Dat denk ik ook wel.’ fluisterde Sander.

‘Hier is de zitkamer.’ zei Diane. ‘Als jullie iets willen drinken, dan hoef je dat alleen maar tegen een dienstmeisje te zeggen. Die komt het wel brengen.’

‘Nou, ik wil wel wat drinken.’ zei Sander.

‘Ik zal zorgen dat er iets gebracht wordt.’ zei Diane. ‘Willen jullie hier iets drinken of op het terras?’

‘Buiten.’ zeiden Karlijn en Eva tegelijk.

‘Oké, dan gaan we op het terras zitten.’ zei Diane.

Nadat ze wat gedronken hadden liet Diane aan Sander, Karlijn en Eva hun kamers zien. Ze hadden alledrie een hele grote eigen kamer. Toen ze een deel van hun spullen uitgepakt hadden, gingen ze met z’n drieën zwemmen in het zwembad achter in de grote tuin. Daarna aten ze in een chic restaurant en iedereen ging die avond op tijd naar bed.

De volgende ochtend ontbeten ze met z’n allen in de eetkamer. Daarna besloten Sander en Karlijn dat ze naar het dorpje wilden en uiteindelijk ging Eva ook mee.

In de schuur stonden genoeg fietsen. Om elf uur fietsten Sander, Karlijn en Eva naar het dorpje. Daar waren wat winkeltjes en veel terrasjes.

‘Jullie gaan toch niet shoppen, hè?’ vroeg Sander toen ze hun fietsen weg hadden gezet.

‘Wat moeten we anders doen?’ vroeg Eva.

‘Nee, dat doen we niet.’ zei Karlijn. ‘Dat kunnen we Sander niet aandoen.’

‘Gelukkig maar.’ zei Sander.

‘Wat willen jullie dan doen?’ vroeg Eva.

‘Wat wil jij doen?’ Karlijn keek Sander aan.

‘Uhmm... Geen idee.’ zei Sander. ‘We kunnen toch gewoon gaan lopen door de winkelstraat? Dan zien we wel wat we tegenkomen.’

‘Dat vind ik een goed idee.’ zei Karlijn.

‘Ik niet.’ zei Eva.

‘Eef, morgen gaan we shoppen.’ zei Karlijn.

‘Volgens mij valt er hier niet veel te shoppen.’ zei Sander. ‘Er zijn hier bijna alleen maar souvenirwinkeltjes.’

‘Daar kun je ook leuke dingen kopen.’ vond Karlijn.

‘Maar geen kleren.’ zei Eva.

‘Heb je nu al weer nieuwe kleren nodig?’ vroeg Sander. ‘Je bent drie dagen geleden nog naar de stad geweest.’

‘Is het verboden om zo vaak te gaan dan?’

‘Nee, maar het is wel echt iets voor meiden.’

‘Net of jij nooit kleren gaat kopen.’

‘Dat zei ik niet,’ zei Sander. ‘Maar ik ga maar één of twee keer per maand. Meiden shoppen ongeveer twee of drie keer per week.’

‘Maar we kopen niet altijd iets.’ zei Karlijn.

‘Jij misschien niet, maar Eva wel.’ zei Sander.

‘Nou, wat gaan we doen?’ vroeg Eva.

‘Lopen.’ zei Sander.

‘Waar naar toe?’ vroeg Eva.

‘Gewoon, tot we iets leuks tegenkomen.’ zei Sander.

Met z’n drieën liepen ze een kwartier door de winkelstraat en daarna gingen ze op een terrasje zitten.

‘Echt veel kinderen zijn hier niet.’ vond Karlijn.

‘Nee,’ zei Eva. ‘En volgens mij zijn alle mensen hier toeristen.’

‘Dat klopt.’ Het meisje dat aan een tafeltje naast hen zat, draaide zich om. ‘Zodra de zomervakantie begint, gaat bijna iedereen in het dorp op vakantie. Maar toeristen vinden het hier leuk.’

‘Woon jij hier dan?’ vroeg Sander.

‘Ja,’ zei het meisje. ‘En iedereen die ik ken, is op vakantie.’

‘Er zijn echt alleen maar toeristen,’ zei een jongen. ‘Dus daarom zit ik de hele vakantie met m’n broertje en zusje opgescheept.’

‘Dat ken ik.’ Sander keek Eva aan.

‘Waarom zijn jullie niet op vakantie dan?’ vroeg Karlijn. ‘Je zei net dat het hele dorp op vakantie is.’

‘Onze moeder heeft een winkel,’ legde het meisje uit. ‘Dus die heeft geen reden om hier weg te gaan. In de vakanties gaat het met de winkel beter dan normaal.’

‘Wat voor winkel?’ vroeg Eva.

‘Een bakkerij.’ zei het meisje. ‘Jullie zijn toch ook toeristen?’

‘Ja. Maar we komen hier niet omdat we het dorpje mooi vinden.’ zei Sander. ‘Mijn vader gaat trouwen met iemand die hier in de buurt woont.’

‘Met wie?’ vroeg de oudste jongen.

‘Ene Diane.’ zei Eva.

‘Met dat grote huis aan de rand van het dorp?’ vroeg het meisje.

‘Ja.’ zei Karlijn.

Het meisje en de twee jongens keken elkaar aan.

‘We moeten helaas weer gaan.’ zei het meisje tegen Sander, Karlijn en Eva.

‘Weten jullie misschien of er in dit dorp ook nog iets leuks te doen is?’ vroeg Sander.

‘Helemaal niets.’ zei de grootste jongen. ‘Maar de toeristen komen ook alleen maar voor de bezienswaardigheden en de attracties, die er trouwens helemaal niet zijn.’

‘Nou, dan gaan we maar drie weken zwemmen in de tuin.’ zei Sander.

‘Dat lijkt me het beste.’ zei Karlijn. ‘Maar morgen gaan we shoppen, Eva.’

‘Dat is afgesproken.’ zei Eva.

Hoofdstuk 2

Sander, Karlijn en Eva brachten de rest van de zondag in het dorpje door. Karlijn en Eva besloten om toch maar niet de volgende dag te gaan shoppen, omdat er maar weinig winkels in het dorp waren. Toen ze vlak voor het avondeten thuiskwamen, ging Sander naar z’n vader. Karlijn en Eva gingen op Eva’s kamer