ซัวบุนกี

ซัวบุนกี เป็นลูกสาวของซัวหยง สมุหพระราชวังประจำาราชวงศ์ฮั่น (สามก๊กฉบับเจ้าพระ

ยาฯ หน รู้จักในนามว่า "ซัวเอี๋ยม") ครั้งหนึ่งเมื่อ ซัวหยงกราบทูลพระเจ้าเลนเต้เรื่องขันทีประพฤติ
ตนไม่อยู่ในทำานองคลองธรรม เขาจึงถูกภัยการเมืองบังคับให้ต้องพาครอบครัวไปอยู่บ้านนอก ภาย
หลังเมื่อขันทีทั้ง ๑๐ ถูกกำาจัด ตั๊งโต๊ะจึงขอร้องแกมบังคับให้เขากลับเข้าราชการ ซัวหยงจึงพา
ลูกสาวกลับมานครลกเอี๋ยงอีกครั้ง

ในครั้งนั้น โจโฉ เป็นนายทหารนครบาล วัย ๓๕ ปี เขาได้พบกับ ซัวบุนกี วัย ๑๙ แล้ว

นึกออกว่า หญิงสาวที่งามจนเขาตะลึงลืมโลกนัน้ คือเด็กหญิงวัย ๕-๖ ขวบที่เขาเคยเห็นมาเมื่อสิบ
กว่าปีก่อนนั่นเอง

ซัวบุนกี เป็นบัณฑิตหญิงที่เฉลียวฉลาด เก่งกาจด้านอักษรศาสตร์และกวี จึงเป็นทีน่ ับถือต่อ

ขุนนางทั่วไป รวมถึงโจโฉด้วย ในวัย ๑๙ ซัวบุนกี แต่งงานแล้ว และสามีของนางก็สิ้นเสียแล้ว นาง
จึงเป็นม่ายสาววัยสะพรั่ง และได้รับยกย่องว่า เป็นดรุณีบัณฑิตคนหนึ่งของนครลกเอี๋ยง
 ครั้งหนึ่งทั้งสองคนได้สนทนากันโดยซัวบุนกีได้ถามสารทุกข์สุขดิบของโจโฉ

"ข้ามิได้ถามถึงชีวติ การเมืองของท่าน ข้าถามตัวของท่านเอง ข้าได้ยนิ ข่าวว่าท่านเป็นคนเจ้าชู"้

โจโฉตอบ "ผูห้ ญิงในเมืองลกเอีย๋ งเปรียบเหมือนผงดิน ไม่อาจนำามาเทียบกับความงามของเจ้าได้

โจโฉนั้นเห็นว่า ผู้หญิงในวัย ๑๙ นั้น คือช่วงที่ดีที่สุดในชีวิตของพวกเธอ เพราะวัย ๑๙ นัน้

ไม่ใช่เด็กที่ยังไม่ประสีประสา และก็ไม่ใช่ผู้ใหญ่ที่กร้านโลกจนสูญเสียความสดใส สาว ๑๙ ที่เขา
เห็นคนนี้ "...ที่ดวงตาและปลายคิ้วของนางมีแววของสตรีที่เคยผ่านความรักมาก่อน"

โจโฉในวัย ๓๕ และ ซุนบัวกี ในวัย ๑๙ ได้พบกัน และพรากกันในไม่นานนัก

แม้อายุจะห่างกัน แต่นนั่ ก็ไม่ใช่อุปสรรคของความรัก เพราะความรักเป็นเรื่องราวของคน

สองคน ความยากของความรักอยู่ที่เงื่อนไขของโลก เพราะเป็นตัวกำาหนดบทบาทความสัมพันธ์ของ
คนในโลกแห่งความจริง อย่างที่โจโฉและซัวบุนกีได้พบกับอุปสรรคทางการเมือง เพราะโจโฉต้อง
ลี้ภัยจากเมืองลกเอี๋ยง หลังจากการลองสังหารตั๋งโต๊ะที่ล้มเหลว

ก่อนจากไป เขาแอบไปหาหญิงคนที่เขารัก

ซัวบุนกีถามโจโฉว่า "ท่านมาหาข้าครั้งนี้ ท่านมาลา หรือจะมาพาท่านไปกับท่าน"

ซัวบุนกีตระหนักดีว่า ผูห้ ญิงสวยนั้น ยามบ้านเมืองเป็นปกติสุขจะเป็นคนที่โชคดีที่สุด หาก

แต่ในยามที่บ้านเมืองเกิดวิกฤติสงคราม ผูห้ ญิงสวยก็จะกลายเป็นผู้หญิงที่โชคร้ายที่สุดไป

และในที่สุด การตัดสินใจของโจโฉที่ไม่อยากให้นางได้รับอันตรายระหว่างหลบหนี กลับ

เป็นการผลักไสให้นางตกไปสู่ชะตากรรมที่น่าสงสารในเวลาต่อมา

พิษของสงคราม เป็นพิษที่ระบาดไปกว้างขวางและสร้างความทุกข์ทรมาณให้กับทุกคนไม่
ว่าจะอยู่ในฝ่ายใด เช่นเดียวกับ ซัวบุนกี

ภายหลังจากตั๋งโต๊ะเผานครลกเอี๋ยง แล้วย้ายเมืองหลวงไปอยู่นครเตียงอั๋น ซัวบุนกีก็ต้อง

ย้ายตามซัวหยงผู้เป็นพ่อไปด้วย
 ครัน้ สิ้นตั๋งโต๊ะ ซัวหยงก็ต้องดับไปด้วยตามการตัดสินของอ้องอุ้น ซัวบุนกีจึงต้อง
เคว้งคว้างอยู่ท่ามกลางความปั่นป่วนของบ้านเมือง

เมื่อทหารคนสนิทของตั๋งโต๊ะร่วมมือกับชนเผ่าป่าเถื่อนทางภาคเหนือ บุกโจมตีนครเตียง
อั๋น นางก็ถูกโจเอียนอ้อง หัวหน้าเผ่าจับตัวไปเป็นชายาอยู่ต่างแดน

นางถูกกระทำาทารุณทั้งกายและใจอยู่ ๑๙ ปี

ครัน้ เมื่อโจโฉมีอำานาจ จึงขอไถ่ตัวนางมาจากภาคเหนือของคนเถื่อนพวกนั้น

ซัวบุนกีอายุ ๓๘ ปี แม้แสงแห่งรักจะยังคงส่องประกายอยูใ่ นใจนาง แต่มันก็ไม่เพียงพอจะ

ส่องไล่ความมืดจากภัยสงครามที่นางได้ประสบมาตลอดครึ่งชีวิตของนาง ซัวบุนกี หาได้ดีใจใน
การกลับคืนสู่เมืองเกิด เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยรุ่งโรจน์ได้พังทลายสิ้นแล้ว และที่สำาคัญคือ มันไม่
สามารถกลับมางอกงามได้อีกแล้ว ดั่งนครลกเอี๋ยงที่นางรักและผูกพันธ์รวมทั้งญาตพี่น้องที่ต้องล้ม
ตายจากกันด้วยภัยสงคราม

ฉะนัน้ นางจึงไม่อาจจะตอบรับความรักของโจโฉได้ เพราะนางไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว

นางบอกโจโฉว่า "มนุษย์ทุกคนไม่อาจกลับคืนสู่อดีตได้"

และวิงวอนต่อโจโฉ ขอให้นางได้แต่งงานกับตังกี๋ ข้าราชการชั้นผู้น้อย เพราะในบั้นปลาย

ชีวิตของนางที่เหลือ นางต้องการเพียง "ชีวิตที่สุขสงบ ไร้ผู้คนถามหา"

ในขณะนั้น โจโฉมีอำานาจกว่าใครในแผ่นดิน จนเขาสามารถกล่าวว่า "ตำาแหน่งฮ่องเต้

ไม่ใช่สิ่งจำาเป็น" ได้ เพราะเขามีอำานาจและยังสามารถใช้อำานาจนั้นอยู่ได้เต็มที่เท่าที่ต้องการ แต่เขาก็
ไม่อาจจะคัดค้านความต้องการของนางได้

เพราะเขายังนับถือเลื่อมใสในความงามสง่าของซัวบุนกี ซึ่งมีความเข้าอกเขาใจในชีวิตอย่าง
ลึกซึ้ง ดังที่นางได้ประพันธ์ไว้ในบทกวี "ชีวิตกำาสรด" ที่แม้แต่โจโฉก็ยกย่องว่า แต่งได้ดีมาก ว่า..
 "ชีวิตของข้า เกิดมาไร้เดียงสา พบแต่โศกา อาดูรสูญสิ้นทุกสิ่งทุกสิ่งไป ระกำาลำาเค็ญ เห็น
ความยุ่งเหยิง ท่ามกลางแสงเพลิงเริมแลบบัลลังก์ฮั่น วอดวาย"

แม้จะเป็นยอดบุรุษ แต่ก็ล้วนจะต้องมีสิ่งที่ไม่สมหวังอยู่เช่นกัน

โจโฉ แม้จะมีนางอยู่ในใจ แต่ครั้นเมื่อได้พบกัน เขากลับต้องเป็นผู้ตบแต่งผู้หญิงที่เขารัก

ให้เป็นคู่ชีวิตของคนอื่น

ซัวบุนกี เป็นสตรีที่สวย เก่ง เข้มแข็ง รูใ้ จเท่าทันคน วัย ๑๙ ปีของนางอาจจะเป็นช่วงที่ดีสุด

ของนางทั้งในความทรงจำาของนางเอง และในความทรงจำาของโจโฉ แต่เพราะความทรงจำาในวัย
๑๙ ของนางในฐานะบัณฑิตสาวแห่งนครลกเอี๋ยงกับความทรงในอีก ๑๙ ปีต่อมาในต่างแดน ที่ทำาให้
นางไม่อาจจะเลือกการเป็นคู่ชีวิตของโจโฉได้

วัย ๓๘ ของนาง แม้จะไม่มีที่ให้ความทรงจำาแห่งอารมณ์รักเติบโตได้อีกแล้ว แต่สิ่งที่นางมี

คือการถึงแก่นแท้ของชีวิต เพราะท่ามกลางชะตากรรมที่โหดร้าย แก่นแท้ของชีวิตคือสิ่งที่ช่วยทำาให้
เรายังยืนอยู่ได้ และชีวิตที่สุขสงบ ไร้ผู้คนถามหา คือแก่นแท้ที่นางต้องการ

๑๙ ปีทดี่ ี และ ๑๙ ปีที่โหดร้าย ท้ายที่สุด มันก็คือ ๓๘ ปีที่เข้มแข็งของ ซัวบุนกี

ที่มา สามก๊กฉบับคนกันเอง โดยเอื้อ อัญชลี

ชื่อตอน สาว 19 เรียบเรียงจากเรื่องแต่งบนเรื่องแต่ง "สามก๊กฉบับพิศวาส ชีวิตรักของโจโฉ" โดย สุทธิผล นิติ
วัฒนา