You are on page 1of 54

Bachelor's Puzzle Dedicated to <----------- PA-click nun...

=D

*Bachelor's Puzzle* by Alesana Marie

This is a published book under a copyright.2010 Copyright.2010 All rights reserved

(sorry di ko na-edit ang spacing... pwede nyo na itong mabili sa National Bookstore under Bookware Corporation, My Special Valentines entitled Dear Enemy=D)

*SUMMER* ang paboritong season ni September. Matagal na rin niyang hinihintay ang panahon ng tag init. Sa panahon kasing iyon siya nakakapunta sa villa ng ninong niya sa Zambales na malapit sa beach. Napakaganda at nakalulula sa laki ang villa, para sa kanya ang lugar na iyon ang nagsilbing palasyo niya noong siya ay bata palamang at naniniwala pa sa mga prinsipe at prinsesa. Kinasanayan na niya ang pagpunta doon at kinaiinipan ang mga araw na kailangang palipasin upang muling makita ang villa.

Ngunit kung dati ay masaya siya sa tuwing dadalaw sa villa ngayon ay

kabaligtaran na. Pumanaw ang ninong niya dahil sa matagal nang sakit nito sa puso. The death of her godfather was a shock, masigla pa kasi ito noong huling dalaw niya. Nalaman na lamang niya ang balita dahil sa abogado nito at agad siyang pinapupunta para sa burial.

Seph, kumpleto na ba ang gamit mo? tanong ng ina ni September pagkapasok sa kwarto ng dalaga. With her light make up, she looked ten years younger than she should have. Nagtatrabaho kasi ito sa isang womens magazine bilang editor kaya naman hindi na nakapagtataka na alaga nito ang sarili. O, baka may nakalimutan ka, i-check mo muna anito habang sinusuri ang closet niya kung may nakalimutan siyang isama sa mga dadalhin.

Ma, na double check ko na po, sagot niya habang nakangiti dito. Wala namang kulang. Seph short for September, iyon ang ipinangalan sa kanya dahil sa ipinanganak siya sa buwan ng setyembre. Muli siyang umikot sa harapan ng salamin upang tingnan ang sarili. Simpleng puting T-shirt na tinernuhan ng skinny jeans at flat na sapatos ang suot niya. Kinuha na niya ang kanyang brown na body bag at isinuot ito.

Nasa magkasalungat na direksyon silang mag-ina, sophisticated ito at plain naman siya. Kahit na malaki ang pagkakahawig nilang dalawa ay malaki ang pagkakaiba ng kanilang taste sa maraming bagay. Maputi siya at lagpas sa balikat ang kanyang straight na hindi kaitimang buhok. May height na five feet and four inches at may slim na pangagatawan. Simple lamang siya kung titingnan, hindi masyadong attractive. Hindi stand out ang beauty niya, pero hindi naman siya kulelat sa bagay na iyon.

Seph, sweetie, wika ng kanyang ina sabay lapit sa kanya at hinawakan siya sa magkabilang balikat. Pagdating mo sana sa villa hwag mong kalilimutang isuot ang mga ipinagbilin ko sayo para naman maayos kang tingnan doon. Siguradong maraming kilalang tao ang pupunta doon, makibagay ka at baka mapagkamalan kang maid. Tandaan mo kung anong trabaho ni Mama, baka sabihin nila pinababayaan kita. Hmm? bilin nito na animo ten years old ang kausap.

Napabuntong hininga siya sa hiling nito. Hindi lang ito ang unang pagkakataon na sinabi iyon sa kanya ng kanyang ina. Gusto kasi nitong magbihis siya at gumalaw bilang isang dalaga katulad ng mga modelo nito sa magazine. Isa ito sa mga napakaraming bagay na pinag tatalunan nilang mag ina. Silang dalawa nalang kasi ang mag kasama sa buhay. Namatay sa car accident ang kanyang ama noong anim na taong gulang palamang siya. Kaya naman mula sa pagiging simpleng housewife ay napilitan itong magtrabaho upang may maipangtustos sa kanilang pang araw-araw na gastusin lalo na sa pag aaral niya.

Dahil sa bata at maganda pa ang kanyang Mama ay marami ang nanliligaw dito. Isa sa mga bagay na kinaiinisan niya. Madalas kasi nitong

ine-entertain ang mga suitor na ang pakilala nito sa kanya ay kaibigan lamang - sa mismong bahay nila. Walang lalaki sa pamilya kaya naman siya ang naging gwardya ng kanyang mama mula sa mga manliligaw nito. Palagi siyang nakabantay sa tuwing may dadalaw na lalaki sa bahay. Akward man para sa kanya ang gawin iyon, gusto parin niyang iparamdam na unwelcome ang lahat ng manliligaw ng kanyang Mama. Mabuti nalang at wala namang pumapasa sa taste ng kanyang ina, marahil ay mahal pa nito ang nasirang asawa.

Yes Ma, hindi ko po nakakalimutan, napipilitang sagot niya. Kilala niya ito, kung makikipagtalo pa siya dito ay tiyak na hindi siya makakaalis kaagad. I promise, gagawin ko ang mga bilin nyo. Sumilay naman ang matamis na ngiti sa mga labi nito dahil sa pangako niya. Ate handa na daw po ang sasakyan, saad ng kanilang kawaksi. Nandoon na rin po ang mga bagahe sa loob.

Ok, salamat sagot niya. Tumango ito at lumabas na ng kwarto. O pano, Ma, tayo na sa baba yakag niya habang uma-abrisete dito, sabay silang lumabas ng kwarto at bumaba sa mahabang hagdanan.

Sa tapat ng pintuan ng malaking bahay nag hihintay ang bago niyang kotse. Ang 'Dream Car' niyang silver na volvo C30 model. Ito ang gift niya sa kanyang sarili nang makagraduate siya sa course na business management. Halos maubos ang lahat ng savings niya sa bangko na matagal din niyang inipon para sa kanyang sarili. Mabuti nalang at nagprisenta ang kanyang ina para bayaran ang kalahati ng presyo ng kotse. Malaking tulong para sa kanila ang pagkakaugnay ng kanyang Mama sa fashion industry dahil sa mga discount at free stuff na nakukuha nila.

Tumawag ka kapag nakarating ka na sa villa ok? I'll miss you pagkawika ay niyakap siya nito ng mahigpit. Sasama sana ito sa kanya sa Zambales pero nagkataon naman na may aasikasuhin itong launching ng magazine.

Nagdagdag nga pala ako ng isang suitcase sa kotse mo, dumating kasi yong mga bagong sample ng damit, tukoy nito sa mga libreng sample na ipinapadala ng mga nasa clothing lines sa magazine. Matapos kasing suriin ang sample ay maglalathala ang magazine ng kumento tungkol sa mga bagong labas na design ng particular na clothing line na nagbigay ng sample. Nakakatulong ang magazine para makilala sa indutriya ng fashion ang mga bagong pangalan ng mga damit. Kasama na dito ang make up, bags at kung anu-ano pa.

Kumalas na ito sa kanya at saka siya nagtungo sa kanyang kotse. Be careful honey, habol nito ng makasakay siya. Kumaway siya bilang paalam dito at sinimulan ng mag drive.

*SA VILLA,* abalang abala ang mga katulong dahil sa pagaasikaso sa mga bisita na nakatanggap ng tawag mula sa abogado ng yumaong Seor. Mga kamag-anak, kaibigan at kasama sa hanapbuhay ni Seor Al ang karaniwang bumisita sa memorial chapel kung saan nakalagak ang mga labi nito. Tumutuloy naman sa villa ang mga ito pagkatapos upang makapagpahinga. Karamihan sa mga ito ang hindi parin makapaniwala sa nangyari sa Seor. Lumikha naman ng bulong bulungan ang pagdating ng tagapagmana nito na si Jacob de la Vega. Ito ang nag iisang anak at tagapagmana ni Seor Al. Matagal din itong nawala sa bansang Pilipinas at walang nakakaalam kung saan ito tumira maski ang sariling ama. Hindi naman kasi gawain ng dalawa ang magkumustahan o magkwentuhan dahil sa parehong aloof ang pag uugali ng mag-ama. Nakadagdag pa dito ang pagiging sakit sa ulo ni Jacob sa ama. Nagsimula ang paglayo nila sa isat isa nang mamatay si Seora Alyssa, nagdulot iyon ng malaking pagbabago sa buhay ng dalawa.

Maraming naipundar na negosyo ang pamilya dela Vega, kilala ang pamilya nito sa pagkakaroon ng mga hotel at restaurant sa ibat ibang panig ng Pilipinas. Kaya naman ganoon na lamang ang pag aalala ng mga empleyado ng nasirang Seor dahil sa maaaring pamamahala ng anak nito. Hindi kaila sa kanila ang pagiging rebelde nito. Patunay na rito ang sasandaling oras na pagtigil nito sa chapel, wala itong ibang kinausap bukod sa mga kasama nitong kaibigan. Pagkatapos nitong umalis ay wala nang nakakita dito dahil hindi na ito muli pang bumalik sa villa. Dude ang boring naman sa villa mo, reklamo ni enzo na siyang nagda-drive ng kotse. Akala ko pa naman may makikilala akong mga chix dito?

Oo nga, wala ka bang magandang pinsan man lang? sabat ni Migs na nasa backseat at makalat na kinakain ang biniling chichiria.

Nag-rereklamo ba kayo? sagot ni Jacob sa naiiritang tono. Sinabi ko ba na sumama kayo? Umuwi nalang kayo kung gusto nyo.

Nasa Paris si Jacob kasama ang mga kaibigan nang abutan siya ng tawag ng abogado ng kanyang ama. Ikinagulat niya nang labis ang pagpanaw nito. Hindi man sila magkasundo ay hindi naman niya ninais na mawala ito kahit na sumuko ito sa pagiging ama sa kanya. Sapilitan siya nitong ipinadala sa America para mag aral. Hindi rin naman niya natapos ang pag-aaral roon, kung hindi detention ay expulsion ang nangyayari sa kanya. Kinasawaan niya ang pag pasok ng maaga sa eskwelahan, pati ang patakaran dito, kahit pa man dati ay aksaya lang ng panahon para sa kanya ang pag aaral. Hindi na niya kailangan ng diploma dahil balang araw ay siya rin naman ang magmamana ng lahat ng kayamanan ng kanyang ama. Siya lang naman kasi ang nag iisang tagapagmana nito. Wala siyang balak na pamahalaan ang mga negosyo nito. Ano ba ang alam niya sa pagnenegosyo? Balak nga niya na kausapin ang abogado ng ama upang maibenta ang mga ito.

Pare hahayaan ka ba naman naming umalis ng hindi kami kasama? sabi ni Jedd habang hindi inaalis ang mga mata sa hawak na PSP. And besides, boring kapag wala ka. Ikaw kasi ang palaging nanlilibre sa grupo dugtong pa nito pagkatapos ay malakas na napasigaw hudyat ng pagkapanalo nito sa laro.

Ha! Sinasabi ko na nga ba. sagot niya habang makatingin sa labas ng bintana. Pamilyar ang bawat tanawin sa labas hindi man niya aminin ay may bumangon na pag-ka-miss sa kanyang puso.

Mga dude, may nakita na ba kayong gas station? tanong ni Enzo habang patuloy sa pagddrive. Hindi ba gasoline station yon? turo ni Migs sa di kalayuan. Sabay sabay silang napalingon sa direksyon na itinuro nito.

Ugh. This place got poor taste man halos sabay sabay na reklamo ng tatlo.

MISS SUKLI nyo po sabay abot ng pera kay September ng babae na nasa counter. Thanks aniya at inabot ito. Naubusan siya ng gas kaya't tumigil muna siya sa maliit na gasolinahan at bumili na rin ng snacks. Malapit na rin siya sa villa ng ninong niya. Inabot din siya ng ilang oras sa pagddrive, mag aalas onse na ng tanghali pag tingin niya sa wristwatch niya. Paglabas niya ng mini store ay malakas na tawanan ang sumalubong sa kanya. Isang pulang convertible na sasakyan ang nakaparada sa likuran ng kotse niya at bumuo ng animo T-position. Mula roon bumaba ang apat na lalaki na tuloy parin sa pagtawa. Puro may mga hitsura ang mga binata na sa tantya niya ay mas matanda lang sa kanya ng ilang taon. Twenty na sya kaya mga nasa twenty two or three lang ang edad ng mga ito. Sa apat na binata isa ang pumukaw ng kanyang atensyon, hindi lang dahil sa ito ang pinakamatangakad sa grupo kundi sa hindi kapanipaniwalang anyo nito.

Kung ilalarawan niyang mabuti, napakaganda ng mukha nito. Maputi na medyo namumula ang makinis na balat nito. Matangos ang ilong at may magandang hugis ng mga labi, kahit na sinong babae ay mapapatulala sa kagwapuhan nito. Nakapag paangat din sa kakisigan nito ang buhok na may pag kamahaba na umabot hangang dulo ng leeg, natatakpan din ng buhok ang noo nito. Matangkad ito, kasingtangkad ng drummer nila sa banda noon na si Railey, six feet and two inches. Maganda ang pangangatawan nito, yung tipong pangmodelo ang dating. Kasing lamig naman ng yelo ang aura na bumabalot dito. Hindi na siya magtataka kung maraming babae ang naa-attract dito, at isa na siya doon.

Excuse me? nagulat siya ng magsalita ito habang nakatingin sa kanya.

Tila ginapangan ng mga langgam ang mukha niya. Hindi niya namalayan ang paglapit nito sa kanya. W-what? napakurap kurap na tanong niya. Dude lakas tama yata sayo, sabad ng isang chinitong lalaki sa likod ng kausap niya na sinundan ng tawanan ng dalawa pa.

Lalong uminit ang mukha niya. Ganoon ba siya ka-obvious tumitig?

Nakaharang ka sa daan, saad ng binata na mukhang naiinip na. Hanggang kailan mo ba balak tumayo dyan at titigan ako? dugtong pa nito at muling nagtawanan ang mga nasa likod nito.

Im not-! sagot niya.

Whatever, putol sa kanya ng gwapong estranghero. Now step aside utos nito sa ma-awtoridad na boses.

Sumunod naman kaagad siya at nagpatuloy na sa pagpasok ang apat na binata sa maliit na tindahan. Sandali lang, habol niya at pinilit ang sarili na makabawi sa pagkakapahiya. Pa'no naman yong kotse mo? Nakaharang sa kotse ko, pwede ba na ayusin mo muna? Nag mamadali kasi ako.

Kunot noong nilingon siya nito at mataman na tinitigan siya sa mga mata. Hinagod siya ng tingin ng binata mula ulo hanggang paa at muling ibinalik sa mukha niya ang tingin nito. Sa pagkakataong iyon niya napansin ang magagandang pares ng mga mata meron ito. Deep set at expressive. Naisip niya na kahit siguro ang pinakamagaling na pintor sa buong mundo ay hindi kayang kopyahin ang napakagandang expression ng mga mata nito.

Hindi niya namalayan nang gumalaw ito at walang permiso na kinuha ang isang kamay niya. Napakislot siya nang mahawakan siya nito, naramdaman niya ang kakaibang sensasyon na biglang bumalot sa buong katawan niya. May inilagay ito sa kanyang kamay at saka binitawan. Nalipat sa kamay niya ang kanyang tingin. Tila naguluhan siya ng makita ang ibinigay sa kanya nito.

Its three thousand, that should be enough, sabi nito at saka tinawag

ang chinitong lalaki. May kinuha itong susi mula sa kausap. Take this, ikaw nalang magpark ng sasakyan sa kabila, parang wala lang na sabi nito na tila sanay na sa ganoong set up.

Tinalikuran na siya nito. Biglang napalitan ng inis ang paghanga niya dito. At ginawa mo pa kong utusan. Anong tingin mo sakin ha? Tiningnan niya ang kanyang kamay na may hawak na ilang pares ng limang daan at susi ng sasakyan.

Teka! sigaw niya sa binata. Ngali ngaling batukan niya ito.

Kung ako sayo hindi ko na siya hahabulin, hindi kasi yan mahilig sa mga babae nakangising singit ng chinitong lalaki. Ikaw nang bahala mag ayos sa kotse namin, nagmamadali ka hindi ba? humalukipkip pa ito habang natatawang nakatingin sa kanya. O kung gusto mo makipag kwentuhan ka nalang muna sa'min tinapunan siya nito ng makahulugang tingin.

Oo nga Miss Beautiful... sang ayon ng isang kasama nito na mala-Bob Marley ang dating pinabata nga lang at higit na mas gwapo.

Ang sarap sakalin ng mga to! No thank you!

Nag iinit ang magkabilang tenga niya nang lagpasan niya ang mga ito. Ipag-park pala ha? Pumasok siya sa loob ng kanyang volvo at binuhay ang engine ng sasakyan. Pinaandar niya ang kotse at binunggo ang nasa likod nito. Hah! Buti nga sa inyo! Tinamaan ang pintuan ng pulang M3 at nagkaroon ng visible na gasgas sa pintura.

Biglang naglabasan ang apat ng marinig ang malakas na tunog ng alarm ng kotse.

You, crazy bitch! hiyaw sa kanya ng chinito, nakasabunot ang mga kamay nito sa buhok at tila maiiyak sa nakita. Ito marahil ang may ari ng M3.

Nag bunyi siya sa pagkapanalo laban sa mga ito. Oops, sorry, sarcastic na sabi niya at saka lumabas sa kanyang kotse. Oh! Nagasgasan ko yata ang kotse nyo, saad niya na parang concern sa kotse ng mga ito. Lumapit siya sa chinitong lalaki na namumutla ang mukha. Here, sorry about your car, at ibinigay niya dito ang pera at susi na hawak niya. That should be enough, humalukipkip siya. Now move it!

MALUNGKOT na atmosphere ang dinatnan ni September pagpasok ng kotse niya sa villa, idagdag pa ang maulap na kalangitan. Marami ring sasakyan ang nakaparada sa labas nito. Sinalubong kaagad siya ni Nanay Rosie na tagapamahala ng villa. Makikita sa mukha nito ang labis na lungkot dahil sa nangyari pero nagawa parin nitong ngitian siya. Tinawag nito ang anak na si Julio upang tulungan sila sa pagbubuhat sa mga dala niyang gamit. Inakyat nila ang mahaba at carpeted na hagdanan. Isinuksok ng matanda ang susi sa key hole ng mapatapat na sila sa pintuan ng kanyang kwarto. Tumuloy siya kasama ang dalawa sa malaking kwarto na madalas niyang ginagamit sa tuwing magbabakasyon siya sa villa. Nang maibaba ang kanyang mga bag sa tabi ng malaking kama ay iniwan na sila ni Julio.

Mabuti at nakapunta ka hija, saad ni Nanay Rosie. Nasa synkwenta anyos na ito at medyo malaking babae. Matagal na rin itong nag sisilbi sa ninong Al niya. Ang mama mo hindi mo ba kasama? pag uusisa nito habang tinutulungan siyang ilabas ang mga gamit mula sa bag.

Hindi po eh, may launching kasi ang magazine kaya...

Ahh.. ganon ba? Siguradong hindi rin inaasahan ng mama mo ang nangyari. Kami nga din dito..hindi parin makapaniwala na wala na ang ninong mo- naputol ang sinasabi nito at nag umpisa nang umiyak.

Nanay Rosie, nilapitan niya ito at hinagod ang likod.

Ang buti niya saming lahat, kahit kailan hindi naging iba ang turing niya sa amin, sinundan ito ng hikbi. Naku pasensya ka na hija, nagpahid ito ng mga luha at saka humarap sa kanya. Teka nakalimutan ko, gusto mo bang kumain? Dadalhan nalang kita dito sa kwarto ng makakain, siguradong nagugutom ka na, sandali lang ha.

Tumango siya at lumabas na ito ng kwarto. Umuulan pagtingin niya sa kanyang bintana. Mukhang nakikidalamhati rin ang langit. Naging napakabuting kaibigan at ama amahan sa kanya ng kanyang ninong. Napabuntong hininga siya nang maalala ito. Tapos na siya sa pag iyak, umiyak na siya ng labis nang nasa bahay siya. Hindi naman kasi niya gusto ang may makakita sa kanyang umiiyak.

Nag patuloy siya sa pag aayos ng gamit pagkatapos ay naisipan niyang mag

babad sa tubig. Ilang minuto pa at lumabas na rin siya sa bathroom, sakto namang dumating si Nanay Rosie dala ang pagkain.

Siya nga po pala 'Nay, nasaan na po yung anak ni ninong? Dumating na po ba? pag uusisa niya habang kumakain.

Si seorito? Oo, nagulat nga kaming lahat dito. Hindi kasi siya tumawag para mag pasundo sa airport. Kaninang umaga lang siya dumating. Pero umalis din kaninang tanghali kasama yung mga kaibigan niya, hanggang ngayon hindi pa bumabalik, umiiling na saad nito at halatang disappointed. Kawawa naman ang Seor, siguradong hindi maaasikasong mabuti ang naiwang negosyo, nagbuntong hininga ito.

Naisip ni September na itanong dito kung bakit ngunit mas minabuti na lamang niyang hwag patagalin ang nakikita niyang disappointment sa mukha nito.

Sa halip ay iba ang itinanong niya. Hindi ko pa nga po pala nakikita ang anak ni Ninong. Magkamukha po ba silang mag ama?

Kamukha siya ng kanyang ina. Napakagwapong bata pero yung ugali nagmana sa Ninong mo, matigas ang ulo, natatawang sabi nito. Pareho silang mag ama, matigas ang ulo. Siguro kaya hindi sila mag kasundo.

Pero mabait naman po si ninong Al ah.. Bakit hindi sila magkasundo?

Hindi ko nga rin alam. Nag simula kasing maging rebelde yung batang iyon nang mawala ang Seora. Si Seor naman... maxadong dinamdam ang nangyari. Hindi na rin sila masyadong nag uusap na mag ama simula noon... Hanggang sa lumayo ng lumayo ang loob ng mag ama sa isat isa. Naiiling na saad nito.

Nang matapos siyang kumain ay lumabas na rin si Nanay Rosie sa silid. Naiwan siyang mag isa sa malaking kwarto habang tuloy parin ang malakas na pag ulan sa labas. Kumpleto sa gamit ang kwarto, para itong isang suite sa isang mamahaling hotel. May malaking bintana ang kwarto niya na aabot ang taas hanggang kisame. Kita dito ang dagat. Mayroon itong apat na palapag at dalawamput limang kwarto. Ang buong villa naman kasama ang buong bakuran ay kasing laki ng malacaang. Ang alam niya ay marami pang ibang bahay at lupain ang kanyang ninong bukod sa villa na iyon. Hindi naman kasi lingid sa kaalaman niya na mayaman ang mga ito. Matalik na magkaibigan ang ama niya at ang kanyang ninong. Siguradong magkasama na ang dalawa sa langit at nagkukumustahan.

Nang matapos mag toothbrush ay nagpasya siyang matulog nang maaga. Humiga siya sa malaking kama at unti unting nakatulog.

DUDE, yung nakapula sabi ni Migs kay Jacob habang nakaturo sa babaeng nakapula na napaliligiran ng iba nitong kaibigang babae. Pumasok sila sa isang bar para makapagsaya. Kasalukuyan silang nag pupustahan para sa kung sino man ang unang makakuha ng number ng babae sa pinakamaikling oras.

Four minutes, bet ni Enzo at nag baba ng five thousand sa lamesa sa gitna nila.

Three minutes, tapat ni Migs at nagbaba rin ng parehong bilang ng pera.

Two minutes, sabi ni Jacob at ipinatong ang five thousand sa lamesa.

Nagpalakpakan ang kanyang mga kaibigan. Tumayo siya at naglakad patungo sa target niya. Maraming babae ang nag sasayaw sa dance floor at halata niyang na-attract kaagad ang mga ito sa kanya. Ang iba sa mga ito ay pilit na kinukuha ang kanyang atensyon sa pamamagitan ng mapang-akit na pagsasayaw. Nilagpasan niya ang mga ito. Wala siyang hilig sa mga babae. Para kasi sa kanya hindi dapat binibigyan ng halaga ang mga ito. They're all the same pagdating sa objective. First, makakuha ng lalaki na pwede nilang gawing ATM machine. Second, magkaroon ng pangdisplay at maipagyayabang sa ibang kaibigan. And third, gawin silang personal slave. Ito ang mga dahilan kung bakit ayaw niya sa mga babae. Masyadong maarte at demanding, higit sa lahat gustong gustong pinauulanan ng atensyon.

Narating din niya ang kanyang target na nakaupo sa high stool sa harap ng wine bar. Umorder siya ng tequilla paglapit niya sa bar, no lime, no salt. Sinadya niya ang kaunting distansya na nakapagitan sa kanila ng babae. Katulad ng inaasahan ang grupo nito ang kusang lumapit sa kanya upang makipagkilala. Walang kahirap hirap na bumalik siya sa mga kabarkada na dala ang number nito, iiling iling pa ang mga ito sa kanya hanggang sa makaupo siya sa couch. We envy you, saad ni Jedd ng makaupo na siya at kinuha ang napanalunan. Ang lakas mo talaga sa mga chicks pare, bakit ba hindi ako ipinanganak na kasing swerte mo? Habulin na, mayaman pa!

At mas yayaman pa siya pag katapos basahin ang last will singit ni Migs. Nagtawanan ang tatlo.

Nagtaas ng baso si Enzo. Okay, para sa pinakamayaman, pinakahabulin at pinakamaswerte nating kaibigan na si Jake, cheers! at sabay sabay silang nag taas ng kanya kanyang baso at ininom ang laman nito.

Chapter II Makalipas ang dalawang araw ay inihatid na sa huling hantungan ang mga labi ng yumaong Seor. Hindi nagpakita ang anak nito sa libing. Kung kailan man ito muling magpapakita ay tanging ito lamang ang nakakaalam. Samantala, nakadama naman ng awa si September para sa kanyang ninong dahil hanggang sa huli ay binigo parin ito ng nag iisang anak. Ganoon ba kalayo ang loob nito sa ama para magawang hindi ito puntahan? Hindi niya lubos na maisip na may ganoong klase ng tao na nagkikimkim ng galit sa taong itinuring na niyang ama, lalo na at anak pa nito iyon. He possesed one of the purest hearts in the world, iyon ang pagkakakilala niya sa ama amahan at alam niyang tama siya sa bagay na iyon.

Seph, hija tayo na sa sasakyan, yakag sa kanya ni Rosie habang hawak ang itim na payong. Sila nalang ang naiwang nakatayo sa naging puntod ng Seor nang biglang umambon. Tumango siya at sumama dito patungo sa naghihintay na kotse.

Nang makasakay ay agad na itong pinaandar ng driver. Mula sa sinasakyan ay may napansin siyang lalaki na nakaitim na lumapit sa puntod ng kanyang ninong. Sigurado siyang hindi ito isa sa mga kamag anak ng kanyang ninong na nasa villa. Hindi man niya nakita ang mukha nito ay nakasisiguro siya. Wala kasi sa mga ito ang may ganoong tindig at pangangatawan. Tiningnan niyang mabuti ang misteryosong lalaki hangang sa lumayo na ang kanilang sinasakyan at mawala na ito sa kanyang paningin.

YOU?! You're that crazy bitch na bumunggo sa kotse ko! paratang sa kanya ng pamilyar na lalaki pagdating niya sa villa. Matangkad ito, maputi at chinito! May kasama itong isa pang lalaki na patuloy sa paglalaro ng PSP na para namang walang pakialam sa nangyayari. Just my luck... What are you doing here? tanong niya na pinilit itago ang pagkagulat. Hey, I should ask you that same question, sinamahan ng ngisi at saka humalukipkip. So, isa ka pala sa mga kamag anak ni Tito, tumawa ito. Im sure, magugulat si Jake kapag nakita niya kung sinong nandito ngayon sa villa niya, pagkasabi ay tumatawang tumalikod na ang mga ito sa kanya.

Naiwan siyang tulala. Oh shucks! This can't be... naibulong niya nang maisip niya ang posibilidad na ang mga ito ang sinasabi ni nanay Rosie sa kanya na barkada ng seorito. Kung ganoon ay isa sa apat na iyon ang anak ng ninong niya. Kung mamalasin ka nga naman! Nakagat niya ang ibabang labi sa naisip.

Dala ng panic ay agad siyang umakyat at pumasok sa kanyang kwarto. Kailangan niyang makaalis kaagad sa villa. Kinuha niya ang kanyang bag at nagsimulang mag-impake ng gamit. Siguradong hindi magiging maganda para sa kanya kapag nagharap silang dalawa ng bagong may ari ng villa. Hindi pa naman maganda ang unang pagkikita nila. Wala siyang mukhang maihaharap kapag nagkataon. Nasa ganoon siyang ayos nang pumasok si nanay Rosie. Nagtatakang nilapitan siya nito at may bakas ng pag aalala.

Anak saan ka pupunta? Aalis ka?

Kailangan ko po kasing umalis, may emergency po kasi, pag sisisnungaling niya habang patuloy sa pag iimpake. Pumasok siya sa banyo para kunin ang iba pang gamit. Sinundan siya nito. Ipinapatawag ka ni Attorney Dominguez sa library, anito habang nakasunod sa kanya. Napatda siya at napapihit dito. Bakit daw po? nagtatakang tanong niya.

Ang alam ko kasi ngayon babasahin ang last will and testament ni Seor, saad nito. Pumunta ka na doon.

Pumasok si Seph sa library na may nadaramang pagkailang sa mga tao sa loob. Ang totoo niyan ay hindi naman talaga siya dapat na nandoon. Pamilyar na mga mukha ang inabutan niya sa loob. Pagkaupo niya sa bakanteng silya ay nag umpisa na sa pagbasa ang abogado sa dokumentong hawak nito. Inikot niya ang kanyang paningin sa mga naroroon. Tahimik ang mga ito habang pinakikinggan sa pagbabasa ang abogado. Kaunti lang sila sa loob, isang matandang babae at limang matatandang lalaki. Napansin niyang wala sa loob ng silid ang kahit na sino sa apat na binata na nakabungguan niya. Nakaramdam siya ng relief pero naiwan parin sa kanya ang kagustuhang makita kung sino sa apat ang anak ng Ninong niya.

Ang mga bahay bakasyunan, maliliit na negosyo at ibang lupa pati na rin time deposit ang narining niyang ipinamana sa mga kamag anakan ng kanyang Ninong. Nabigyan ang anim na naroroon na mukhang wala naman kaso sa kanila kung mabigyan man o hindi. Marahil ay hindi na kailangan ng mga ito ang mana?

Mayamaya ay narinig niyang bumukas ang pinto sa likod niya. Nilingon

niya ito at iniluwa ang isang napakagwapong lalaki. Her heart stopped beating at the very sight of him and seemed to expand inside her chest. May nakapa siyang tuwa sa pagkakakita sa binata. Para siyang teenager na hindi mapakali sa upuan dahil sa pagkakakita sa crush nito. Disgusted with herself wala sa sarili na naipilig niya ang kanyang ulo. Nag-dire-diretso ang binata nang hindi siya tinitingnan at umupo sa bakanteng silya na di kalayuan sa kanya sa isang pang animang lamesa. Tumikhim ang abogado at ipinagpatuloy ang pagbabasa.

Para naman sa aking nag iisang anak na si Jacob mamanahin niya ang lahat ng aking natitirang pag aari, kasama ang mga negosyo. But this will is in effect only when the heir meets the requirement. May kondisyon bago niya makuha ang lahat ng aking ari-arian.

Are you kidding me? kalmado lang ang boses ng binata pero may kaunting tinig ng pagkainis.

Una, ang aking anak ay kailangang lumipat ng tirahan sa mas maliit na lugar na ibibigay ng aking pinagkakatiwalaang abogado. Pangalawa, regular siyang papasok bilang empleyado sa isang kainan na pagmamayari ng aking napakiusapang kaibigan, ito ay sa loob ng anim na buwan. Pangatlo, bawal siyang matanggal sa trabaho. Ito ay upang- naputol ang pagbabasa ng abogado ng tumayo ang binata.

Nonsense, ako ang tagapagmana, nag iisang anak! Damn it! Anong kalokohan yan?! hindi na nakapagtimping saad nito na tila galit na tigre ang hitsura.

Nagulat ang ibang tao na naroroon. Nagsimula na ang mahinang bulungan sa loob ng silid. Higit na nagulat ang dalaga. Halata sa binata na hindi ito nasisiyahan sa mga naririnig. Ano kaya ang binabalak ng kanyang namayapang ninong?

-upang matutunan ang ibat ibang bagay sa pagnenegosyo at malaman ang hirap ng bawat gawain. pagpapatuloy ng abogado na parang walang narinig mula sa binata. Wala rin sa mukha nito ang epekto ng galit ni Jacob. Kung hindi man pumayag ang aking anak sa kondisyon na ito, ang aking ari arian ay mapupunta sa aking inaanak na si September Olivarez Nagtinginan kay September ang lahat ng tao sa loob ng silid. Hindi niya gustong sumingit sa anumang gulo sa pagitan ng kanyang namayapang Ninong at anak nito. Ang maging tagapagmana nito ang pinakahuling bagay na maiisip niya o mas tamang sabihin na kahit kailan ay hindi niya naisip ang bagay na iyon. Tumingin sa kanya si Jacob nang may pang aakusang mata. I get it! This is your idea, isn't it? paratang sa kanya ng binata. Hindi siya nakasagot. Siya man ay nabigla rin sa mga narinig. Kung ang aking anak ay maisipan na kusang isuko ang kayamanan,

makakatanggap siya ng point zero five percent mula sa mana. Ang matitira naman ay mapupunta sa aking inaanak.

Great! that's just fucking great! saad ng binata padabog na tumayo. Dinuro nito ang abogado

You're fired! Damn it!

You have no right to fire me kalmadong sagot ng abogado habang inilalagay sa loob ng itim na attache case ang mga dokumento. Kailangan mong sundin ang will kung gusto mong makuha ang-

Damn you! galit na sigaw ng binata sa abogado.

Nagtayuan na ang ibang kamag anak sa loob ng kwarto at lumabas. Nag bubulungan parin ang mga ito. Pagkasara ng pintuan ay hinarap siya ng galit na binata. Nakamamatay ang tingin na ipinukol nito sa kanya.

Don't act na wala kang alam dito. Baka akala mo hindi ko alam na matagal ka nang sumisipsip sa Papa ko, nakatitig ito sa kanya. Nammumula sa galit ang mukha nito.

A-ano bang sinasabi mo dyan? Ni hindi mo nga ako kilala, she mumbled. Iniiwas niya ang paningin dito.

Oh, I know exactly who you are. Isa kang nobody na bigla na lang mangunguha ng bagay na hindi sa kanya! anito sa mataas na tono. Jerk! balik niya.

Tumikhim ang abogado upang makuha ang atensyon nilang dalawa. Here's the address na pupuntahan mo ini-abot ng abogado ang papel sa binata ngunit ng matanto nito na walang balak na kunin ng kausap ang papel ay ipinatong na nito ito sa lamesa. Call me when you need help.

You can go to hell! Magsama kayong dalawa! sagot ni Jacob, lumabas ito ng silid at padabog na isinara ang pintuan.

Ms. Olivarez, ikaw na sanang bahala na mag-supervise sa kanya mayamaya ay sabi ng abogado sa kanya nang maiwan silang dalawa sa kwarto.

Huh? B-bakit? kumunot ang noo niya dito.

Sa Diner ninyo siya magtatrabaho HINDI parin makapaniwala si September sa mga nangyari. Ayaw niyang papasukin sa kanyang isip na totoo ang mga narinig niya kanina. Paano nagawa ng kanyang ninong ito sa kanya? Napakalaking gusot ng napasukan niya dahil dito. Siguradong magugulo ang buhay niya dahil sa will na iyon. Hindi niya hiniling dito na pamanahan siya ng kahit na ano. Napakalaking responsibilidad ang ipinatong sa kanya, lalo na ang pagbe-baby sit sa anak nito. Hindi niya alam kung kakayanin niya na tuparin ang huling kahilingan ng kanyang ninong.

Ang nasabing Diner ay nasa laguna, negosyo ito ng kanyang yumaong lolo, ipinangako niya dito na siya ang bahala doon. Isipin pa lang niya na makakasama niya si Jacob roon ay kinikilabutan na siya. Paano naman kaya niya ito pakikisamahan? Siguradong araw araw lang sila nitong mag aaway.

Huminto ang sasakyan niya nang magred light. Pauwi na siya sa bahay nila sa Alabang. Kahit na alam niyang aabutan siya ng dilim sa daan ay umalis pa rin siya. Hindi na siya makatagal sa villa, ayaw niyang makasama sa iisang bubong ang nakakatakot na binata na iyon. Hindi niya inaasahan na ang pagbubukas ng will ang magsisilbing Pandoras Box niya. Paano ba nangyari na ang iilang piraso ng papel na iyon ay magdudulot sa kanya ng napakalaking problema? Nakauwi si September ng hindi niya namamalayan. Agad siyang sinalubong ng maid nilang si Aling Nita at tinulungan sa pagbibitbit ng mga gamit.

Si mama po nasaan? agad niyang tanong dito nang makapasok sila ng bahay.

Umalis kaninang umaga, may meeting daw anito. Para ngang ang dami niyang ginagawa ngayon.

Ganoon po ba? Sige po paki-akyat nalang po ng mga gamit sa taas, aniya. Agad na sumunod ang matandang kawaksi.

Dala ng pagod ay pasalampak siyang naupo sa sofa. Gabi na, hindi parin umuuwi ang kanyang Mama. Madalas ay talagang gabi na ito nauwi, sanay na

siya roon. Pero ngayon, kailangan niyang masabi ang nangyari sa villa. Kailangan niyang masabi ang gulo na napasok niya at kailangan niyang humingi ng payo mula dito.

Humiga si September sa mahabang sofa. Inunat niya ang katawan at naramdaman ang ginhawang idinulot niyon. Gusto niyang hintayin ang kanyang mama. Pero ilang minuto pa ang lumipas ay namigat na ang kanyang mga mata at unti unti na siyang nakatulog. HINDI mo pwedeng gamitin ang sasakyan, sabi ng abogado kay Jacob nang ipahanda ng binata ang kotse sa driver.

Ano pa ba ang ginagawa mo dito? aniya. Agad na kumulo ang dugo niya ng makita ito. Wala siyang panahon para makipaglokohan dito ngayon. Pakiramdam niya ay pinagkakaisahan siya ng lahat. Hindi ba't sinabi ko nang tanggal ka na? Kunin mo na ang sweldo mo at umalis ka na!

Jacob, hindi lang ang sasakyan ang hindi mo pwedeng gamitin. Hindi ka rin maaaring manatili sa villa, sa penthouse at sa mga bahay na pag aari ng iyong ama. You can't use anything na binili o ginamitan ng pera niya. Kasama na dito ang mga kotse at condo unit mo, may inilapag itong puting sobre sa center table. Pumunta ka sa address na nasa loob. May maliit na bahay doon ang Mama mo, pwede mo iyong gamitin. Malapit din yan sa papasukan mo. May pera din sa loob niyan, allowance mo, dagdag nito at saka umalis sa salas.

Dinampot niya ang papel na may kalakip na address ng lugar na pupuntahan niya. Fine! Tingnan lang natin kung sinong mananalo sa'tin, aniya sa pabulong na boses at nagpupuyos na kalooban. Desidido siyang makuha ang mana niya. Karapatan niyang makuha iyon bilang nag iisang anak nito. Hanggang sa huli talaga ay gustong gusto siyang pinahihirapan ng ama. Siguradong pinagtatawanan siya nito kung saan man ito naroroon. Ngitngit na ngitngit ang kalooban niya.

Panuorin mo kung anong gagawin ko sa pera mo.

Agad niyang inayos ang gamit na dadalhin. Balak niyang pumunta muna sa manila kasama ang kanyang mga kaibigan. Magpapalipas muna siya doon ng ilang araw bago pumunta sa laguna. Hindi niya maaaring sabihin sa mga ito ang nangyayari. Siguradong pagtatawanan lang siya ng mga ito. Mawala man ang lahat sa kanya, hindi niya hahayaang pati pride niya ay mawala na rin.

Chapter III

Isang maliit na bahay ang itinuro kay Jacob ng isang matandang babae na naglalako ng kakanin nang tanungin niya. Kasalukuyan niyang hinahanap ang bahay na nasa address na ibinigay sa kanya ng abogado. Sa isang liblib na lugar sa bayan ng San Pablo sa Laguna siya napunta. Maraming puno ng niyog dito, marami ring hayop katulad ng kambing, kalabaw at kabayo ang nakita niyang nakatali sa puno. Nilapitan niya ang lugar na itinuro ng matanda na napagtanungan. Isa itong lumang bahay na yari sa kahoy na mukhang itinayo pa noong panahon ng mga kastila. Napaliligiran ito ng hindi kataasang bakod na yari rin sa kahoy. Medyo malayo ang agwat nito sa ibang bahay.

Binuksan niya ang gate at pumasok sa loob ng bahay. Mababa ang kisame nito, masyadong maliit para sa kanya. Medyo masikip din sa loob, hindi kasing ganda ng suite o condo unit niya. Maayos naman tingnan ang salas kahit maliit. May gamit na sa loob pwera na lang sa tv at radyo. Isang mahabang sofa na nakaharap sa may bintana ng kwarto ang laman nito mayroon din itong piano na hindi kalakihan at yari rin sa kahoy. May lamesa sa gitna nito at may bookshelf sa gilid ng pader. May isa itong kwarto na naglalaman ng isang maliit na kama, katabi nito ay isang lamesa na may lampshade at antigong closet sa sulok. May bintana din sa gilid nito. Nilibot pa niya ang ibang parte ng bahay. May kusina sa labas, kumpleto sa mga gamit mula sa mga plato, baso, kutsara, kawali at iba pa. Ang lutuan nito ay kailangang gamitan ng panggatong o uling. Hindi rin kalakihan ang banyo, ngunit gumagana pa naman ang gripo. Nang magdilim ay agad niyang binuksan ang ilaw. Gumagana din ang kuryente na siyang ipinagpasalamat niya ng husto. Halatang ipinahanda na iyon ng abogado para sa kanyang pagdating.

Hindi niya akalain na sa mumunting bahay na iyon dating tumira ang kanyang ina. Alam niyang galing sa mahirap na pamilya ito, ngunit ni minsan ay hindi niya naisip na ganoon pala sila kahirap. Tahimik sa lugar at walang maririnig kung hindi huni ng ibat ibang insekto. 'Anim na buwan lang naman ang kailangan' aniya sa sarili habang nakahiga sa maliit na kama. Natawa siya. Alas sais y medya na nang tumingin siya sa orasan na nakasabit sa pader.

Tao po! mayamaya ay tawag ng isang boses mula sa labas ng bahay. Galing sa isang babae. Magandang gabi po!

Mula sa bintana ng kwarto ay tiningnan niya ang may ari ng boses. Hindi niya ito masyadong maaninag kahit na bukas ang ilaw sa labas ng bahay. Nagpasya siyang lumabas upang puntahan ito. Nang mabuksan niya ang gate ay tumambad sa kanya ang nakangiting mukha ng may edad na babae, may kasama itong batang babae. Mabilog ang matanda na sa tingin niya ay kasing tanda lang ni Aling Rosie sa villa, ang kasama naman nito ay mga nasa sampu na ang edad. Hijo, mag isa ka lang ba dito? Nabalitaan ko na may tumira na dito. Kilala ko kasi ang dating may ari ng bahay na iyan, kwento nito habang

inaaninag na mabuti ang mukha niya. Hindi nawawala sa mukha nito ang ngiti.

Hindi siya sumagot, tiningnan lang din niya ito.

Heto nga pala nagdala ako ng pagkain, pa-welcome namin sa iyo iyan inabot nito sa kanya ang isang maliit na bilao. Kung may kailangan ka, hwag kang mahihiya sa amin lumapit ha? Ay napakagwapong bata mo pala natatawa nitong wika. Ang kasama naman nito ay ngumiti sa kanya. Ay, sige, yun lang. Mauna na kami sa iyo, anito at nagsimulang maglakad palayo. Madilim sa daan kaya may hawak ang mga itong flashlight. Hindi sementado ang kalsada, madamo din ang gilid nito. Kung ilalarawang mabuti ay napaliligiran sila ng mga puno ng niyog. Mag iingat ho kayo... habol niya dito, nailang tuloy siya bigla sa sarili. Naguluhan man sa nasabi niya ay binalewala din niya ito. Hindi siya sanay sa mga ganoong pakikipag usap. Hindi naman talaga pag uusap ang dumaan dahil ang matanda lang naman ang nagsasalita. Wala siyang sinabi dito o sinagot sa tanong.

Ikaw din hijo... anito at nagsimula nang maglaho sa dilim ang dalawa. Pumasok na siya sa loob ng bahay. Inalis niya ang takip sa bilao, pansit ang laman nito. May kalamansi rin itong kasama na hiniwa sa gitna. Natawa siya sa nakita. Mga anghel ba ang nakatira dito? Ito ang lugar kung saan mga mabubuting tao ang nakatira. At isa sa mga mabubuting tao na iyon ang kanyang yumaong ina. Muling gumuhit sa kanya ang pait ng alaala sa kanyang pagkabata.

*NAGULAT* si September nang tawagin siya mula sa kusina ng waiter nilang si Pancho. Nang tanungin niya kung sino ang naghahanap ay lalo pa siyang nagulat sa isinagot nito. Nabitawan niya ang hawak na sandok na ipinanghahalo niya sa kanyang nilulutong sinangag. Tanghaling tapat kaya puno ngayon ang Diner nila, ito ang oras kung saan abala silang lahat. Kahit na may kaliitan ang kainan na maaari lamang maglaman ng tatlumpong katao ay dinudumog parin ito. Malapit kasi ito sa isang malaking hospital. Karamihan sa mga customer ay nurse at doktor o mga nagbabantay sa kamag anak na pasyente dito.

Papasukin mo sa office utos niya dito. Agad itong kumilos.

Tinanggal niya ang suot na apron. Ipinasa niya ang niluluto sa isa pang kusinera na nagtatrabaho sa Diner nila. Pinakalma niya ang sarili bago tuluyang lumabas ng kusina. Ito ang sandaling kinatatakutan niya. Tumuloy siya sa kanyang maliit na office. Doon, naghihintay ang binata na siyang nagpasikip sa maliit na opisina. Hindi dito bagay ang inuupuan, masyado itong maliit para sa isang matangkad na tulad nito. Dahil rin sa masyado itong makisig kung kaya't hindi ito bumagay sa

lugar. Mas bagay itong maging customer sa isang class na italian restaurant. Napatigil siya sa pag iisip nang lingunin siya nito. Tumayo ito nang makita siya. Hanggang kailan mo ba ako balak paghintayin dito? kunot ang noong reklamo nito sa kanya. Ang init dito alam mo ba yun? naglandas ang pawis sa noo nito.

Napabuntong hininga siya. Wala paring ipinagbago. Ganyan mo ba babatiin ang boss mo? I see you're here to work, aniya habang lumalapit sa kanyang lamesa at saka umupo. Sinenyasan niya itong maupo sa harap niya. Nanatili itong nakatayo. Ready ka na ba? Kailan mo gustong mag umpisa? tanong niya. Nag kunwari siyang may inaayos na mga papel sa kanyang lamesa upang iwasan ang tingin nito.

The sooner the better maikling sagot nito.

Okay... May experience ka baer I mean nagtrabaho ka na ba ganitong klase ng lugar? nagtaas siya ng tingin dito.

Mukha ba akong may experience sa ganyang kababang trabaho? And besides may sarili akong chef, sagot nito. At kung kakain lang din ako, hindi sa ganitong ka-cheap na lugar.

Well, nagtatanong lang naman ako. Wala kasi akong maisip na trabahong ibibigay sa'yo.

Wala nga ba? O baka... may ibinulong itong hindi niya naintindihan.

Sige, since na wala kang alam sa mga ganitong trabaho, gagawin kitang manager, okay? sarkastikong sabi niya.

Manager? kumunot ang noo nito.

Tumayo siya at ibinigay ang mop dito. Floor manager, congratulations. Iyong iyo ang position na yan. Tamang tama ang dating mo, nang aasar na sabi niya dito. Pwede ka nang magstart tomorrow, six 'o clock.

Nagpapatawa ka ba? O nang aasar lang talaga?... Ako gagawin mong

janitor? inis na sagot nito. I can't believe this! This is fucking ridiculus!

Please watch your tounge young man. Ayoko ng ganyang attitude dito. And besides sabi mo wala kang experience. Eh di ayan, pinakamadaling trabaho dito. Tagalinis Pinagdiinan niya ang salitang 'pinakamadali'.

Ikaw ang mag lalampaso ng sahig, mag liligpit ng mga pinag kainan, magtatapon ng basura. At kapag wala ka ng ginagawa, pagbuksan mo ng pintuan ang mga customer na darating okay? pag iisa isa niya. And don't worry, I'll be watching you, of course, inis itong nakatingin sa kanya. Tila walang balak kunin ang mop na hawak niya. Okay lang naman kung ayaw mo, maghahanap nalang ako ng iba, baka naman sabihin mo pinipilit kita. Kaso wala nang ibang vacant na position dito...

Fine! Bukas babalik ako... Nag buntong hininga ito at saka aktong lalabas ng opisina nang pigilan niya.

May nakalimutan nga pala akong sabihin sa'yo habol niya. What? inip na tanong nito.

May kinuha siyang plastic sa ilalim ng kanyang lamesa. Iniabot niya ito sa binata. Isuot mo yan, uniform. Hindi kasi pwede yang suot mo. Mabilis nitong kinuha ang plastic na hawak niya, inis siya nitong tiningnan. Nang makalabas ito ng kwarto ay umupo siya at napasandal siya sa kanyang swivel chair. Nag buntong hininga siya. Hindi siya makapaniwala na nasabi niya iyon dito. Kung sabagay, madali lang para sa kanya ang umarte na matapang. Palagi kasi niya itong ginagawa sa mga suitor ng mama niya.

Naalala niya ang sinabi sa kanya ng kanyang mama nang ikwento niya dito ang nangyari sa villa. Ibinalita niya dito na sa Diner nila magtatrabaho ang anak ng kanyang ninong.

Anak, tiisin mo nalang, pakisamahan mo kapag dumating. I'm sure hindi yan ibibigay sa'yo ng ninong mo kung alam niyang hindi mo kaya ang ipinagagawa niya anito. And besides anak siya ni Al, so sa tingin ko mabuti naman siyang tao. Ang balita ko napaka-gwapo ng anak ng ninong mo, ayaw mo nun? Iba naman ang mukha na makikita mo sa Diner natin, siguradong dadami pa ang customer! excited na sabi nito.

Gwapo nga ang sama naman ng ugali reklamo niya dito.

Eh di aminado kang gwapo nga. Hayaan mo na, magbabago din yun tila sigurado nitong sabi.

KINABUKASAN, maagang pumunta sa Diner si September upang tumulong sa pagluluto. Isa sa mga masasabing skills niya ang pagluluto. Binalak niyang kumuha sana ng kursong culinary, ngunit napagpasyahan niyang management nalang para sa negosyo na balak niyang itayo sa hinaharap. Alas singko palang ng madaling araw ng tumingin siya sa kanyang wristwatch, pero batid niyang marami nang customer ng ganoong oras.

Ipinarada niya ang kanyang sasakyan sa gilid ng kainan. Pinatay niya ang makina nito at bumaba sa kotse. Dali-dali siyang pumasok sa Diner, tumunog ang nakasabit na maliit na bell nang buksan niya ang pintuan. Sinalubong siya ng waiter nilang si Enrico habang si Pancho naman ay nakita niyang naghahatid ng pagkain sa customer na nakaupo sa pinakasulok ng kainan. Katulad ng inaasahan ay marami nang tao roon.

Good morning po, bati sa kanya ni Enrico.

Good morning, sagot niya. Dumiretso siya sa kanyang opisina at inayos ang hindi pa tuyong buhok. Hindi na niya ito nagawa pang patuyuin sa bahay dahil sa pagmamadali. Itinaas niya ito at itinaling mabuti. Pagkatapos nito ay pumunta na siya sa kusina upang tumulong sa pagluluto. Si Anita na mas matanda sa kanya ng anim na taon ang kasama niya sa pagluluto.

Hindi ito nakatapos ng pag aaral dahil sa kahirapan, highschool lang ang naabot nito. Galing ito sa probinsya ng Quezon at napadpad sa lugar nila. Naghahanap daw ito ng mapapasukan, mabait naman kaya tinanggap niya ng walang pag aalinlangan. Bukod doon ay magaling din itong magluto. Kasama rin nila ang tagahugas ng pinggan na si Paolo, mas bata naman ito sa kanya ng limang taon. Katulad ni Anita ay hindi rin ito nakatapos ng pag aaral.

Tinulungan niya itong magluto, karaniwang order sa umaga ang pancake, beef mami, lugaw at kanin na may kasamang ibat ibang ulam tulad ng hotdog, itlog, tapa, adobo at iba pa.

Makalipas ang ilang oras ay tinawag siya ni Pancho dahil may naghahanap daw sa kanya. May ideya na siya kung bakit.

You're right on time, bati niya sa kausap. Katulad ng dati ay hindi nabawasan ang kakisigan ni Jacob kahit na suot na nito ang uniporme na ibinigay niya. Mukhang mas nadagdagan pa nga ang dating nito dahil sa mabango at malinis nitong ayos. Hindi niya mapigilan ang mapatanga dito nang malaglag ang ilang hibla ng basang buhok nito sa noo, parang kay sarap hawiin ng mga iyon. Ilang beses na naipilig niya ang ulo. Mabuti nalang at hindi sa kaya na katingin ang binata.

Why? Ine-expect mo bang malelate ako? sarkastikong sabi nito habang iniikot ang paningin sa buong kainan.

Natawa lang siya dito. Masyadong maganda ang mood niya para maasar dito. Kaunti na lang ang nakain sa Diner nang oras na iyon. Tinawag niya sina Pancho, Enrico, Anita at Paolo upang ipakilala ang bagong dating na binata.

May bago tayong makakasama sa Diner, This is Jacob

Jake, pagtatama ng binata sa kanya.

Ok. So,.. this is Jake dela Vega, isa siyang malapit na kaibigan ng pamilya namin patuloy niya. Nakatitig ang mga ito sa binata, tila manghang mangha sa nakikita. Animo nakakita nang nakakabilib na performance sa circus ang mga ito. Puno ng admirasyon at paghanga na may kahalong pagtataka ang ekspresyon ng mga mukha ng mga ito.

Mag sisimula siyang magtrabaho ngayong araw tumingin siya sa binata. Jake, this is Anita, Paolo, Pancho and Enrico pakilala niya. Yun lang so pwede na tayong bumalik sa mga pwesto natin, nang hindi gumalaw ang apat ay tumikhim siya. Tila nagulat ang mga ito at isa isang bumalik sa mga naiwang pwesto maliban kay Paolo.

Ahmm... Ate pwede po ba kayong makausap sandali? tanong nito.

Oo naman, ano ba yon?

Pwede po ba akong umuwi muna ngayon? Birthday po kasi ni Nanay eh paliwanag nito.

Ah.. Ganun ba? Sige yun lang pala kinuha niya ang wallet sa bulsa at dumukot ng pera doon.

Heto, ibili mo nang regalo ang nanay mo ha, bumili ka na rin ng cake. Pakisabi Happy Birthday nakangiting sabi niya dito. Tuwang tuwa na tinanggap nito ang perang iniabot niya at saka masayang nag paalam.

You really shouldn't do that, saad ng binatang nasa tabi niya. Nanatili ito roon at pinanood ang eksena.

Ang alin? nagtatakang tanong niya dito.

Masasanay ang mga tauhan mo kapag masyado kang mabait sa kanila. Sino na ngayon ang papalit sa pwesto ng batang yon? nakangising tanong nito sa kanya. Nginitian niya ito at makahulugan na tinitigan. Eh di ikaw Hindi ganyan aniya habang pinagmamasdan si Jacob sa pag huhugas ng pinggan. Kasama niya ito sa loob ng kusina. Linisin mong mabuti, utos niya. Halatang hindi ito sanay sa ganoong gawain. Nakasuot din ito ng pink na apron. Cute na cute siya dito kaya kahit na masungit ito ay nagagawa parin niyang ngitian. Natatawa siya habang pinapanuod ito sa ginagawa.

Banlawan mong mabuti, amuyin mo kung amoy sabon pa, kung oo, banlawan mo ulit patuloy niya.

Ang dami mong inuutos. Bakit hindi nalang ikaw ang gumawa nito? singhal nito sa kanya.

Kung ako ang gagawa nyan, sinong mag luluto? Ikaw? Kaya mo ba? aniya. Magkasalubong ang kilay nito nang tumingin sa kanya. Pwede ba hwag mo nga akong pinagmumukhang walang alam. Ano bang tingin mo sakin? tiningnan nito ang platong sinasabunan. Ang dami dami nitong ipinapagawa mo sakin... reklamo pa nito.

Natatawa siyang sumagot dito. You'll survive, aniya. Alam mo ba kung anong sabi sakin ni attorney? Kailangan daw, hwag kong palalampasin ang anim na buwan nang wala kang ginagawang effort man lang. Dapat ka daw matuto.

Pinag kakaisahan nyo 'kong dalawa. Hintayin nyo lang kapag natapos ako dito... bulong nito.

Oo na, bilisan mo na dyan. Malapit nang dumating yung ibang customer. Tanghali na hindi ka pa tapos dyan, pang iinis niya.

Pa'no ko naman matatapos 'to, pinapaulit mo palagi sa'kin. Umaabuso ka na masyado. Pwede ka namang bumili ng dishwasher sa'kin mo pa pinapagawa to. This is fu---ng emberassing Hinampas niya ito sa balikat. Anong sabi ko tungkol sa mga ganyang words ha? Kung ayaw mong magtrabaho eh di sabihin mo sa abogado na suko ka na para wala ka nang problema

Napalingon ito sa kanya. Oh, I get it now. This is your way to get rid of me, isn't it? hinaluan ng pang didiri ang tingin nito sa kanya. Para masolo mo ang mana.

Tinuktukan niya ito nang sandok sa ulo. Pa'no kung ganon nga? Anong gagawin mo? Ayusin mo nalang yang ginagawa mo. Bilisan mo dyan, tama na ang reklamo. Sa ayaw at sa gusto mo ako ang masusunod dito. matapang na saad niya. Reklamo ka ng reklamo dyan, maganda nga yan para may matutunan kang ibang bagay. Maranasan mo kung paano ang mautusan at magbanat ng buto!

May ibinulong itong hindi niya naintindihan. Nagpatuloy siya sa pagluluto kasama si Anita, nakangiting nagkatinginan sila nito.

Anak mayaman? pabulong na tanong sa kanya ni Anita habang nakatingin kay Jacob.

Oo, hindi ko nga alam kung ano bang gagawin ko d'yan. Tingnan mo walang kaalam alam sa kusina, bulong niya dito.

Ahh... habang umiiling na sabi nito. Pero gwapo, tila kinikilig na sabi nito at saka sinulyapan ang binata.

Napapangiti lang siya sa sinabi nito at saka nagpatuloy sa ginagawa. Sino nga bang hindi makakapansin sa kagwapuhan nito? Ito na yata ang pinakaperpektong nilalang na ginawa ng Diyos, huwag na nga lang isama ang ugali.

Dumagsa ang order makalipas ang ilang minuto. Mga lutong ulam naman ang ginagawa nila, adobo, sinigang, menudo at iba pa. Nang matapos ay tumulong siya sa pag seserve sa mga customer ng pag kain. Tumulong din siya sa pag lilinis at pag dadala ng mga pinag kainan sa kusina. Tinulungan niya ang binata sa pag huhugas ng mga gamit na plato, kutsara at baso. Kung ikukumpara kanina ay mabilis na itong maghugas ng mga pinagkainan. Ipinagpasalamat niya na mabilis matuto ang binata.

Nag paalam sa kanya si Anita upang bumili ng isang kinulang na pansahog sa di kalayuang tindahan. Mahabang katahimikan ang dumaan sa pagitan ng naiwan na si Jacob at September.

Jake, pumunta ka nga pala dito nang Alas kwatro ng umaga may pupuntahan tayo. Nakakunot ang noo na tiningnan siya nito. Nagpapatawa ka ba? Sino bang gumigising ng ganoon kaaga? maangas na tanong nito sa kanya. Ayoko, iba nalang ang isama mo. Kahit talaga kailan hindi siya pinangingilagan ng binata.

Alam mo naman sigurong pwede kang masesante sa trabaho kung hindi ka susunod sa'kin hindi ba? Bahala ka ikaw rin. Kapag hindi mo natapos yung six months na

Sinasabi ko na nga ba, putol nito sa kanya. Balak mo talaga simula palang noong una na pahirapan ako para mapasayo ang mana. nag ngingit ngit na sabi nito.

Hindi niya pinansin ang galit na mukha nito. Pinameywangan niya ang kausap at matapang niya itong pinagsabihan.

Ok, sabihin na lang nating ganoon nga. nang aasar na nginitian niya ito. Ano ngayon ang balak mo? Magrereklamo ka sa abogado? Magsusumbong ka na inaapi kita natigilan siya nang makita ang pagtiim ng mga bagang ng binata at ang nakamamatay na tingin na ipinupukol nito sa kanya. Bahagya siyang nakaramdam ng takot dito.

We'll see about that Miss Olivarez kalmado ang boses nito ngunit nakapagtataka na puno ito ng galit at pagkamuhi. Hinding hindi ko aatrasan ang hamon mo at sisiguraduhin ko na ikaw at hindi ako ang matatalo sa bandang huli. Iyon lang at mabilis na siya nitong iniwan sa kusina.

Nanlalambot na napaupo siya sa isang plastic chair sa tabi ng maliit na lamesa. Napakabilis ng pagtibok ng kanyang puso. Ganoon katindi ang idinulot sa kanya ng matalim na tingin ng binata. Kasama na roon ang mga sinabi nito. Tila mayroon itong isa pang itinatagong katauhan sa loob nito. Ganoon ba katindi ang galit ni Jacob dela Vega sa kanya. Nakapag tataka naman. Mukha ba talaga siyang isang oportunista para sa binata?

Napabuntong hininga siya. Siguro sa susunod ay pipigilan na niya ang pang aasar dito. Paano kaya niya paaamuhin ang isang katulad nito na mukhang mas nakakatakot pa kaysa sa tigre. Kaya pala iniwan ng kanyang ninong ang will na may ganoong kondisyon ay para mapagbago ang ugali ang anak nito.

Stupid... she whispered it leaning back and closing her eyes for just a moment Oh, I'm such a coward.

Chapter IV

Hello Seph! Sweetheart! ang massiglang bati sa kanya ng kanyang Mama sa telepono. Kahit kailan ay talagang napaka masiyahin nito sa lahat ng oras.

Hi Ma, 'musta aniya habang inilalagay sa loob ng oven ang isang tray ng ginawa niyang chocolate chip cookies. Mag aalas nuebe na nang gabi nang tawagan siya nito. Madalas nila itong gawin para mapag kwentuhan ang nangyari sa buong maghapon nila.

How's your day, honey? Ugh. Not bad... I think.

Oh, tell me all about it may pag aalala sa boses nito.

Bumuntong hininga siya. I don't think so Ma, I don't want to talk about it. I mean... Paano nga ba niya sasabihin sa ina ang naging pag aaway nila ng binata sa unang araw palang nang pagpasok nito. Na pinaratangan siya nitong isang oportunista. At matindi ang galit nito sa kanya. Sa tuwing maiisip ang mga bagay na iyon ay sumasakit ang ulo niya at pumapangit ang mood niya. Napagpasyahan niyang magbake ng cookies

para gumanda ang pakiramdam niya at para makalimutan na rin ang mga nangyari kanina.

It's okay pumpkin. It's going to be fine, trust me.

Natawa siya dito. Iniba na niya ang usapan at itinanong dito ang tungkol sa launching ng magazine. Hindi naman dahil sa intersado siya sa event, ayaw lang niya na sa kanya umikot ang usapan. Tumagal nang ilang minuto ang kwentuhan nila sa telepono. Naunang nagpaalam sa telepono si September. Idinahilan niya ang tungkol sa maaga niyang pag pasok sa Diner. Nang maibaba ang telepono ay inilagay niya ang hindi na nagawa pang kainin na mga cookies sa isang jar. Nang matapos ay umakyat na siya sa kwarto sa itaas ng bahay upang matulog.

INIP na naghihintay si September kay Jacob sa tapat ng kanilang Diner. Alas kwatro na ng madaling araw ay wala parin ang binata. Wala ba itong balak na sumunod sa inutos niya kahapon? Siya ang nakatoka na mamili ng mga ingredients sa pagluluto at naisipan niyang isama ito upang magbitbit ng mga pinamili. Ang totoo nyan halinhinan sila ni Anita sa pamimili, isinasama nito si Pancho bilang taga bitbit. Si Paolo naman ang madalas niyang isinasama. Ngunit dahil wala si Paolo kahapon ay naisipan niyang si Jacob na muna ang ipalit dito. Lumipas ang sampung minuto ay wala parin ito. Nagtatalo ang isipan niya kung dapat na ba siyang umalis o hintayin ito. Baka natraffic lang o kaya walang masakyan. O baka naman naaksidente, pero pwede ring tulog parin hanggang ngayon ang ugok na iyon. Baka naman wala ka talagang balak na siputin ka? Kung anu-ano pa ang naisip niyang dahilan kung bakit wala parin ito.

Napapitlag siya ng biglang may tumapik sa balikat niya.

Jeez! Ginulat mo 'ko. Hindi kita narinig na dumating, kinakabahan na sabi niya. When she saw his beautiful face she very nearly sigh like a teenager faced with a hollywood actor.

You didn't hear because you were daydreaming.

Namula siya sa sinabi nito. Ganoon ba? napangiti siya rito.

Ginaya nito ng pilit ang ngiti niya. Sa'n mo ba ako balak dalhin ngayon at ang aga aga mo 'kong pinagising?

You'll see... sabi niya at saka pumara ng tricycle.

Hindi mo ba gagamitin ang kotse mo?

Hindi, baka kasi mangamoy sa loob ng kotse ang mga bibilihin natin

Tumaas ang isang kilay nito at saka humarap sa kanya. Bibilihin?

Tumango siya at saka sumakay sa tricycle na tumigil sa tapat nila. Sumakay na rin ito at pinaandar na ng driver ang tricycle. Mag katabi silang nakaupo sa loob noon. Amoy niya ang mabangong perfume nito. Sa labas nakatingin ang binata kaya naman sinamantala niya ang pag titig sa mukha nito sa itaas na salamin ng tricycle. Matagal niya itong pinagmasdan, kaya naman nagulat siya nang bigla itong sumilip sa salamin na tinititigan niya. Huli ka! Bigla siyang nag iba ng direksyon na tiningnan. Pulang pula ang mukha niya at hindi na muli pang sumilip sa salamin. Pagkalipas ng sampung minuto ay bumaba na sila sa tapat ng pamilihan ng bayan ng San Pablo. Binayaran niya ang pamasahe nilang dalawa at pumasok sa loob ng palengke. Nalukot ang ilong ni Jacob nang makapsok sila sa palengke. Marahil ay naamoy nito ang lansa ng iba't ibang itinitinda roon. Sa isdaan sila unang tumigil. Pinigilan niya ang pag angat ng kamay nito na sana ay ipangtatakip sa ilong.

Hindi ka pa nakakapasok sa loob ng palengke 'no?

Kung alam ko lang na dito mo 'ko dadalhin eh di sana hindi nalang ako pumunta reklamo nito na tila hirap huminga.

Umayos ka nga. Ikaw ang magbibitbit ng mga pinamili natin mamaya.

Sinasabi ko na nga ba, masama ang kutob ko dito.

Welcome to the real world! aniya. Tumawa siya ng mahina nang makita ang lukot na ilong ni Jacob. Hinarap niya ang tindera ng isda at umorder dito ng ilang kilo na karaniwan niyang binibili. Nang mapansin na may kataasan ang presyo ay nakipag tawaran siya dito. Nang matapos ay ipinabitbit niya ang nabili sa binata. Sumunod nilang pinuntahan ang mga nagtitinda ng karne ng baboy. Katulad sa nauna niyang binilihan ay mahabang tawaran din ang ginawa niya. Tuwang tuwa siya kapag pinagbibigyan siya ng mga ito. Halos bagsak presyo ang mga tawad niya sa mga ito. Huli nilang pinuntahan ang mga nagtitinda ng gulay. Dito siya hindi nakipagtawaran, mabababa lang kasi ang mga presyo na ibinigay sa kanya. Kilala na kasi siya ng mga ito.

Nang mabili ang lahat ng kailangan ay agad silang humanap ng masasakyan.

Napakakuripot mo pala sabi ng binata. Nakakahiya ka kasama, pinagtitinginan tayo doon sa loob, hindi mo ba pansin?

Hindi naman. Lahat ng tao ginagawa iyon kapag namimili sa palengke. Hindi ka pa kasi nakakapunta d'on aniya at saka pumasok sa loob ng pinarang tricycle. Sumunod na pumasok ang binata na bitbit ang lahat ng pinamili.

Tsaka, hindi ako ang pinagtitinginan d'on. Ikaw. turo niya.

Bakit ako?

Tingnan mo nga yang suot mo.

Anong masama sa suot ko?

Mukha ka kasing...

Ano?

Hindi normal

Natawa ito nang mahina.

Really! Mukha kang artista sa suot mo. Mamahalin pa ang tatak.

Palagi naman ganito ang suot ko kahit saan ako pumunta.

Hindi sa palengke. Kaya tuloy ang mahal ng singil sa'tin kanina. Mahal na ba 'yon? Sobrang mura kaya. Siningkitan niya ito ng mata. Mahal kaya. Kaya nga ako nakipagtawaran, tingnan mo ang tagal natin sa loob.

Hindi iyon mahal, pakikipagtalo nito. Kuripot ka lang talaga.

Ano bang alam mo sa mga presyo? Puro mura lang naman para sa'yo ang lahat ng mga binibili mo, mayaman ka kasi.

Napatingin ito sa kanya. Wala itong sinabi. Lumingon ito sa labas. Mukhang wala na itong balak pang muli na umimik. Napabuntong hininga siya ng malalim.

Pagpasok nila sa Diner ay alas cinco kinse na kaya naman dali-dali niyang inayos ang mga ingredients. Nasa loob na sina Pancho, Enrico at Anita ngunit wala parin si Paolo. Mayroon narin ilang customer na nag-u-umagahan sa loob. Mabuti nalang at puro pancakes ang in-order ng mga ito. Nagsimula na sa pagtakbo ang oras at sila din ay naging busy sa kani kanilang ginagawa. Si Jacob ang muling pumalit sa pwesto na naiwan ni Paolo tahimik lamang ito sa pag huhugas ng mga pinggan. Makalipas ang ilang oras ng katahimikan sa loob ng kusina ay nabasag iyon ng may narinig silang nabasag na pinggan sa labas

Dalilidali niyang iniwan ang niluluto at patakbo siyang lumabas ng kusina. Isang nabasag na pinggan ang nakita niya sa sahig sa tabi ng upuan ng isang lalaking customer. Tumayo ang tila galit na customer at sinita si Pancho. Lumapit siya at gumitna sa dalawa.

Anong nangyari dito? kinakabahang tanong niya. Nag aalalang tiningnan niya ang namumutlang mukha ni Pancho.

Etong lokong to, tinapunan ng sauce ang damit ko! galit na reklamo ng customer. Nagtinginan ang ibang customer sa kanilang tatlo.

Eh hindi ko naman po sinasadya. Nag-sorry na nga po ako eh paliwanag ni Pancho.

So ganon lang yon? Sorry? Tingnan mo nga tong damit ko! Tatanga tanga kasi! sabi ng may kalakihang lalaki na nasa edad na mahigit treinta.

Kaya nga po nag sosori eh, hindi ko naman po sinasadya, napataas na rin ang tono ng nagtitimping si Pancho.

Lumapit ang galit na mama sa kaninang namumutlang si Pancho, napalitan na ng galit ang mukha nito. Siguradong away ang kahahantungan ng dalawa kung hindi niya ito pipigilin. Dinig niya ang bulungan ng iba pang customer na nahinto sa pagkain. Ramdam niya ang pagtingin ng mga ito sa kanila.

Naging mabilis ang mga pangyayari, hindi niya alam kung sino sa dalawa ang nakadanggil sa kanya. Muntik na siyang mapahiga sa sahig, mabuti nalang at may sumalo sa kanya. Nakita niya ang nag aalalang mukha ni Jacob sa kanya na halos kadikit na rin ng mukha niya. Tinulungan siya nitong makatayo at tiningnan ang dalawang lalaki sa harapan nila. Ramdam ang tensyon sa loob ng kainan.

Hinawakan ni Jacob sa balikat ang galit na customer. Naiwan siya sa likod ng binata di kalayuan sa mga ito. Mayamaya ay lumapit si Anita sa kanya.

Pare hwag naman dito, sabi ni jacob sa lalaki gamit ang ma awtoridad na boses.

Hwag mo nga akong mapare pare, yun lang at tinulak nito ang binata sa dibdib. Dinuro pa nito ang umaawat na si Jacob. Hwag ka ngang makialam dito, bakit hindi ka nalang bumalik sa trabaho mo?! sigaw nito. Muli nitong itinulak ang binata palayo. Mga walang pinag aralan!

Doon nagulat si September sa sumunod na nangyari. Nakita nalang niya na nag susuntukan na ang dalawa. Ang unang suntok ay nag mula kay Jacob. Tinamaan ang galit na customer sa mukha. Hilo itong tumayo nang matamaan. Sumugod ito ng suntok upang gumanti. Naiwasan naman ito ni Jacob. Para siyang nanunuod ng pelikula ng mga sandaling iyon. Naramdaman nalang niya na nag alisan na ang ibang customer sa loob ng kainan. Agad na lumapit si Enrico upang umawat, tumulong din si Pancho. Siya naman ay parang napako sa kanyang kinatatayuan, katulad niya ay ganun din si Anita.

JACOB dela Vega! Pwede ka ng lumabas, malakas na tawag ng pulis sa nakakulong na binata. Nagreklamo ang customer na sinuntok nito sa mga pulis. Agad niyang piniyansahan ito, binayaran din niya ang mga nagastos sa hospital ng lalaking nabugbog nito. Dahil sa nangyari ay isinara muna niya ang Diner at pinauwi ang mga tauhan niya. Hinintay niya ang binata sa labas ng police station. Nang makita niya ito, wala siyang mabasa na emosyon sa mukha nito. Lumabas ito at tumigil sa tabi niya. Are you okay? tanong niya dito. Totoo ba yang pag aalala mo? sarkastikong sagot nito. Hindi parin nagbabago sa pakikitungo sa kanya. Mukhang okay ka naman, pinag alala mo ko... Yeah right nakakunot ang noo nito nang humarap sa kanya. Ayaw mong maniwala? Nababaliw ka na, nagtuloy ito sa paglakad at iniwan siya. Saan ka pupunta? habol niya dito. Uuwi na, hindi siya nilingon nito. Hinabol niya ito at pilit na sumabay sa paglakad nito. Ihahatid na kita, saan ka nakatira? None of your business, masungit na sagot nito. Why are you always like that? pangungulit niya. Like what? Snob and stubborn... I'm not a snob, I just don't like you, mariing sabi nito. Sinabi nang ihahatid na nga kita! pagpupumilit parin niya habang sinusundan ang binata. Hinarap siya nito. Mas lalo siyang nanliit sa pagtingala niya sa mukha ng binata, napaka tangkad nito. Alin ba sa mga sinabi ko ang hindi mo naintindihan? tila iritadong tanong nito. Ang ayoko sa lahat yung pinipilit ako sa hindi ko gusto, kaya ayoko sayo. Hindi naman kita kaibigan, pati ba naman dito sa labas uutusan mo parin ako? Nakakasawa na yang pagiging bossy mo. Sana matapos na ang anim na bwan para makuha ko na ang mana ko at makalayo na sa miserableng lugar na ito. Natahimik siya. Nasaktan siya sa sinabi nito sa di maipaliwanag na dahilan. Parang pinisil ang puso niya sa narinig. Ang akala niya ay maayos na ang lahat, na okay na silang dalawa. Naging maganda naman ang pakikitungo nito sa kanya kaninang umaga. Pero bakit biglang nagbago? Ang akala niya ay magkaibigan na silang dalawa. Gusto lang naman niyang maging maayos ang lahat sa pagitan nilang dalawa. Hindi ang katulad niya ang mahilig maglapit ng sarili sa ibang tao, lalo na sa isang lalaki. Ito ang unang beses na ginawa niya iyon at ito pa ang napala niya. Anak ito ng taong itinuring na niyang ama, kaya hindi naman masama kung subukan niyang kaibiganin ito. Siya naman kasi itong isang gaga at kalahati para umasang magiging close din sila balang araw. Halata naman niyang ayaw nito sa kanya simula

palang. Kahit na karibal ang tingin ni Jacob sa kanya, gusto parin niyang mapalapit dito. Ang totoo niyan hindi rin niya alam kung bakit. Nang sabihan siya nito na hindi siya nito gusto, napahiya siya, hindi lang sa harap ng binata kundi maging sa sarili niya. Ganoon ba talaga kasama ang tingin sa kanya ng binata? Isang oportunista parin ba ang tingin nito sa kanya? Ganoon kababa? Kaya hwag mo nalang akong pakialaman okay? dugtong pa nito. You stupid... Jerk! pikon na sabi niya dito. Sinuntok niya ito sa dibdib ngunit imbes na masaktan ay nagulat lang ito sa ginawa niya. Napaupo siya at itinago ang mukha na malapit nang maiyak sa kanyang mga tuhod. Niyakap niya ang mga binti niya. Hindi niya napigilan ang paghagulgol ng iyak. Childish man tingnan ay wala siyang pakialam. Bakit ka naman umiiyak dyan? Ako na nga ang sinuntok mo Ang sama mo... aniya sa pagitan ng mga hikbi. Ayaw talaga niyang umiyak, pinakikita kasi nito na mahina siyang babae. Noon pa man ay iyakin na talaga siya at mahirap siyang patahanin kapag naumpisahan na niya. Naramdaman niyang ipinatong nito ang isang kamay sa likod niya. Isang tuhod nito ang nakaluhod. Tahan na, pinagtitinginan na tayo dito. Baka akalain pa nila kung anong ginawa ko sa'yo bulong nito sa kanya, halatang hindi alam ang gagawin. Please naman tumahan ka na, sige na. Kasalanan mo 'to, akusa niya habang hindi parin tumitigil sa pag iyak. Bakit ako? narinig niya itong bumuntong hininga. Sige na sorry na. Please stop crying, tila hirap itong sabihin ang mga iyon. Dumukot ito ng panyo sa bulsa at ibinigay nito iyon sa kanya. Kinuha naman niya ito. Ipinahid sa basang pisngi niya at mata. Mabango ang panyo nang amuyin niya. Pabango ng lalaki, hindi masakit sa ilong di katulad ng ibang naamoy niya. Kailangan lang pala niyang umiyak para palambutin ang puso nito. Mabuti naman at may itinatagong kahinaan ang lalaking ito. Napakaiyakin mo pala, tukso nito sa kanya at hinimas ang ulo niyang parang bata. Tiningnan niya ito at natawa siya. Hindi niya alam kung bakit, basta natatawa lang siya. Mukha na tuloy siyang baliw. Nakita niyang pinilit nitong itinago ang ngiti sa pamamagitan ng pagsasalubong ng mga kilay. Siguro may sayad ka nga. Kanina lang umiiyak ka ngayon tumatawa ka na. Hindi kita maintindihan. Alam niyang natatawa ito ngunit itinatago lang. Tumawa siya at saka tumayo. Hawak parin niya ang mabangong panyo nito. Alam mo para kang sira, anito na tumayo rin. Dapat sa'yo dinadala sa mental inilagay nito ang magkabilang kamay sa bulsa ng pantalon nito. Kung ako sira, ikaw naman uto-uto, nakangiting sagot niya. Hindi naman ito makapaniwala sa sinabi niya. Bago pa man ito makapag salita ay inunahan na niya. Tayo na, yakag niya dito. Nauna na siyang naglakad dito patungo sa kanyang kotse. At bakit naman ako sasama sa'yo? Pumasok ka sa loob ng kotse kung ayaw mong mapahiya ulit, pananakot niya dito. Natigilan ito sa sinabi niya, ngunit mayamaya ay sumunod din sa kanya. Nang makaupo siya sa harap ng manibela ay pumasok na rin ito at naupo sa gilid niya. All kinds of people are pissing me off today pabulong na litaniya nito. Umiiling na natawa siya sa sinabi nito. Ito naman ay tiningnan lang siya na may ekspresyon sa mukhang nag sasabing I cant believe this. Could you put your seatbelt on, please? aniya dito habang binubuhay ang engine ng sasakyan. Right... mahinang sabi nito habang inilalagay ang seatbelt. Chapter V

Bakit tayo bumalik dito? tanong kay September ni Jacob habang nakatanaw sa Diner. As usual ay kunot parin ang noo nito nang pumihit sa kanya. Nasanay na rin siya sa ganoong expression ng mukha nito lalo na kung hindi nito gusto ang ideya niya. Gutom na ko, sagot niya sa binata habang pina-park ang kotse sa unahan ng Diner. Mayamaya ay pinatay na ni September ang engine. Kumain muna tayo. Bumaba ang dalawa mula sa kotse. Isinuksok niya ang susi ng diner sa key hole at binuksan ang pintuan ng kainan. Tumunog ang maliit na bell sa taas nito. Nakalagay parin ang close sign sa pintuan. Naunang pumasok si September at kasunod naman niya si Jacob. In-on niya ang ilaw at dumiretso sa kusina. Ang alam niya marami pang lutong pagkain ang naiwan doon dahil half day lang sila ngayong araw. Binuksan niya ang may kalakihang refrigerator, nandoon ang mga natirang ulam. Kinuha niya ang mga iyon at isinalin sa kaserola upang initin. Nakita niyang nakasandal sa pinto ng kusina ang binata at pinapanuod siya sa kanyang ginagawa. Nahiya siya sa tingin nito. Sila lang kasing dalawa tao doon. May nabuhay naman na excitement sa puso niya. Masaya niyang binuksan ang stove at ipinatong ang kaserola dito. I've never seen a girl cooking before he said with a melancholy voice. Kumunot ang noo niya sa sinabi nito. Huh? Ano yon? tanong niya nang lingunin niya ito. Tumawa ito, hindi tawa na masaya kundi tawa na parang may malungkot na naalala. Nothing, bilisan mo dyan. Nagugutom na din ako utos nito at iniwan na siya sa kanyang ginagawa. Nagpatuloy siya sa ginagawa. Sinunod niyang ilagay sa stove ang dalawa pang kaserola na may lamang iba pang klase ng ulam. Nang matapos ay nag salin siya sa pinggan nito at inilagay sa tray upang dalhin sa dining area. Yummy! saad niya nang mailapag sa lamesa ang tray na dala. Nakaupo sa tapat niya ang binata. Hawak nito ang cellphone nito at dito nakatingin. Bumalik siya sa loob ng kusina upang kunin ang isa pang tray ng pagkain na may kasamang baso ng tubig. Muli niya itong inilapag sa lamesa. Halos mapuno iyon ng mga plato, naglabas din kasi siya ng desert na refrigerated cake. Let's eat! masayang sambit niya ng makaupo. Tila nagulat pa ang binata nang makita ang mga pagkain sa lamesa. Ang lakas mo palang kumain anito. Gutom na 'ko eh, kumain ka nalang dyan. nagsimula na siyang kumain at ganoon din ito. Hindi ka ba nag da-diet? Napatingin siya dito. Hindi naman sa mataba ka. Ang alam ko kasi mahilig ang mga babae sa pag da-diet at sa mga kung anu-anong pampaganda Mas takot akong magutom kaysa tumaba, aniya at muling sumubo ng pagkain. Hindi na ito nagsalita pa pagkatapos. Tahimik silang kumain. Paminsan minsan ay sinusulyapan niya ang katapat na binata. Hinahangaan niya ang kakisigan nito. Gusto niyang sauluhin ang bawat anggulo ng katawan nito, lalo na ang napakaganda at perpektong mukha ng binata. Siguro nga ay may nararamdaman siyang paghanga para dito. Crush? Nalate yata para sa kanya ang pag dating ng bagay na 'yon. Hindi na siya teenager para kiligin sa mga gwapong lalaki. Marami rin namang gwapo sa dating school niya nang nasa college palang siya. Pero yung average lang na gwapo, hindi katulad ng kaharap niya. Saksakan ng gwapo at nuknukan din ng kasungitan. Pero para sa kanya, nadagdagan pa ang appeal nito dahil sa ugali. Ayaw kasi niya sa mga lalaki na masyadong pa-sweet at mushy. Masyado siyang pihikan pagdating sa mga lalaki. That's the reason kung bakit never pa siyang nagka-boyfriend. May mga nanligaw sa kanya nung

high school, pero naisip niya na masyado pa siyang bata para magboyfriend kaya wala siyang sinagot. Noong college naman meron din kaso masyado siyang busy sa pag aaral. Ayaw niyang madaliin ang sarili pag dating sa pag-ibig. Hindi kasi niya gustong magsisi sa huli. Siguro nga siya yung tipo ng tao na safe player, hindi gumagawa ng mga bagay na alam niyang ikapapahamak ng sarili. Syempre hindi niya iniisip na mapapahamak siya kung mag mamahal siya, ayaw lang talaga niyang mag kamali. Ayaw niyang masaktan sa huli. Mas mabuti nang hwag nalang mag invest ng ganoong feeling para sa ibang tao. Naisip niya na kung hindi niya pipigilin ang nararamdaman para sa binata ay maaaring mas lumalim pa ito. Kung mauwi man ang pag hanga na nararamdaman niya sa pagmamahal, siguradong mahihirapan siya sa bandang huli. Pagkatapos ng anim na buwan na training ng binata ay siguradong aalis rin ito at hindi na sila magkikita pang muli. Ito pa naman yung tipo nang tao na medyo masikreto. Nang matapos silang kumain ay niligpit na niya ang mga pinagkainan. Dinala niya ito sa kusina upang hugasan. Naiwan naman ang binata sa kinauupuan habang siya ay abala sa ginagawa. Nang matapos na siya ay bumalik na siya sa dining area. Wala na ang binata dito. Sigurado siyang umalis ito habang nasa kusina siya. 'Ni hindi man lang nagpaalam,' naisaisp niya. 'Siguro ayaw lang talaga magpahatid' Nag drive si September patungo sa bahay na tinutuluyan niya sa isang subdivision sa San Pablo. Mag kakalayo ang mga bahay sa subdivision. Puno ito ng mga matataas na puno ng akasya, ang mga bakanteng lote naman ay napupuno ng mga di kataasang berdeng damo. Nang makapasok ang kotse sa subdivision ay nagtuloy siya sa pagda-drive patungo sa pinakasentrong bahay sa lugar. May kalakihan din ang bahay na tinutuluyan niya. May dalawang palapag ito at anim na kwarto, dalawa sa ibaba at apat sa itaas. Pininturahan ito ng malamlam na kulay ng orange at ang bubong naman ay kulay pula tulad ng isang old rose. Ito ang dating bahay ng lolo at lola niya sa father side. Nag park siya sa tapat ng puting gate ng bahay. Nang makababa ng sasakyan ay ipinasok niya ang susi sa nakalock na gate nito. Binuksan niya ito at nilagpasan ang maliit na garden patungong main door. Muli niyang ipinasok sa keyhole ang susing hawak upang buksan ang pinto. Pumasok siya at tumuloy sa living room. Umupo siya roon at isinandal ang pagod na katawan. Ilang sandali lang ang nakalipas nang biglang tumunog ang kanyang cellphone. Dinukot niya ito sa backpocket ng pantalon niya. Mula sa screen nito ay nakita niya ang pangalan ng tumatawag. Hello, Ma... sagot niya dito nang mailapit sa tenga ang cellphone. Hi sweetie, nasan ka? masayang tanong nito. Nasa bahay, kakauwi ko lang. Bakit? Oh, nothing. Gusto lang kitang kumustahin pag dadahilan nito. Kilala niya ang kanyang mama at hindi ito ang klase ng tao na tumatawag sa ganong oras habang nasa office upang kumustahin lang siya. Nag buntong hininga siya at hinawakan ang noo. Alam niyang may kailangan ito sa kanya. What is it you want this time Ma? inip na tanong niya. Tumawa ang nasa kabilang linya. Ok honey, straight to the point na tayo. Well gusto ko lang sanang itanong kung napag desisyunan mo nang sumama sakin sa launching ng magazine. Next saturday na kasi 'yon eh. paliwanag nito. Ma, alam mo naman na ayokong pumunta sa mga ganyan. And besides wala naman akong gagawin dyan. Magmumukmok lang ako. Wala siyang hilig amattend sa mga ganoong party. Puro celebrities kasi at kailangan niyang magdress kung pupunta man siya. Matagal na siya nitong kinukulit na pumunta doon. Please honey, I need you. Kailangan kita doon, suportahan mo naman si Mama pag susumamo nito. Naipromise ko kasi sa ibang staff na dadalhin

kita. Gusto ka rin kasi nilang makita for the first time. Sige na, pagbigyan mo na si Mama. Sige ka magtatampo ako nyan sa'yo, pananakot nito. Ok Ma, I forfeit she said it with a sigh. Siguradong hindi siya nito lulubayan kung hindi niya ito pag bibigyan. Ang anumang ipinangako ng mama niya sa ibang tao ay siguradong tutuparin nito. Isa ito sa tinatawag nitong moral code. Yes! Thank you sweetie! masayang sabi nito. Tamang tama, ibinili kita ng dress siguradong mas lalo ka pang gaganda. Alam ko naman kasing hindi mo matitiis si Mama eh. Siya nga pala magdala ka ng ka-date ha! anito. D-date? Why? nagulat na tanong niya. Basta, Ah! alam ko na ako nalang ang mag hahanap ng date mo. OK? excited na saad nito. Pero Ma- Ok, bye honey! Love you! pag kasabi nito ay naputol na ang liniya. Kinabukasan ay wala sa sarili si September habang nagluluto ng pananghaliang ulam sa Diner. Kusang gumagalaw ang katawan niya sa nakasanayan na nitong gawin. Inaalala niya ang party na pupuntahan niya sa sabado. Maging si Anita ay nag tataka sa ikinikilos niya. Hindi man ito nag tatanong kung bakit ay nakikita naman niya sa mukha nito ang pagtataka. Si Paolo na kasama rin niya sa kusina ay tahimik lang sa ginagawa. Si Jacob naman ay kasalukuyang nag lalampaso ng sahig gamit ang mop na ibinigay niya dito. Nang maalala ang binata ay lumabas siya ng kusina upang tingnan ang ginagawa nito. Nakita niya itong napaliligiran ng mga babae na sa tingin niya ay mga kolehiyala na nag aaral di kalayuan sa Diner nila. Tila may itinatanong ang mga ito kay Jacob. Nakikita niyang puno ng admirasyon ang mga mata ng mga ito. Ang hindi niya makita ay ang mukha ng binata dahil nakatalikod ito sa kanya. Wala mang dahilan ay nakaramdam siya ng inis sa nakita. NAIINIS na pinagmasdan ni Jacob ang sahig na nilalampaso. Paano ba siya humantong sa ganoong uri ng trabaho? Ni hindi nga siya nakaranas ng kahit anong klase ng pag hihirap simula pagkabata. Kahit nang pumunta siya sa ibang bansa ay hindi siya nakaranas ng hirap dahil marami siyang pera. Pero ngayon heto siya at nag lalampaso ng sahig. Kahapon naman ay naranasan niya ang mag hugas ng pinggan. Shit! Hindi simpleng pag huhugas ng mga plato ang ginawa niya, paulit ulit itong ipinagawa sa kanya ng pala-utos na inaanak ng ama niya. Dammit! At hindi lang yon, napakaraming plato ang hinugasan niya kahapon. Nakadagdag pa ang sobrang init na panahon sa ikinaiinis niya. Stupid global warming! Hindi lang ang mga gawaing ito ang nakasira ng mood niya kung hindi ang mga babaeng kanina pa nangungulit sa kanya. Pilit na inaalam ng mga ito ang cellphone number niya. Tuwing tumatanggi siyang ibigay sa mga ito ang number niya ay parang mas lalo lang ang mga itong kinikilig sa kanya. Syempre hindi siya manhid para hindi mahalata iyon. Ang pagiging cold niya ang mas nagugustuhan ng mga babae sa kanya. Siguro ay dahil sa nacha-challenge ang mga ito sa kanya. Hindi na siya magugulat pa kung pagpustahan siya ng mga ito. Hindi na bago para sa kanya ang bagay na iyon. Hindi naman niya pwedeng baguhin ang cold niyang ugali para lang lubayan siya ng mga ito. Hindi rin naman niya kayang maging friendly sa mga babae. Mas pipiliin niyang isuko ang lahat ng meron siya bago gawin ang bagay na yon. Kasama na doon ang kayamanan. Nang maalala ang tungkol sa bagay na iyon ay sumagi sa kanya ang mukha ni September. Ang inaanak ng ama niya. Ang totoo niyan hindi niya ito maintindihan. Kakaiba ang kilos nito sa ibang babae na kilala niya. Kahit sa pananamit ay iba ito mag ayos. Palaging pantalon at T-shirt na

may mga kakaibang nakasulat. Walang make up at hindi pinag kakaabalahang ayusin ang buhok. Ito ang tipo ng tao na kung mag-ayos ay hindi pag kakainteresan ng iba na tingnan. Simpleng kagandahan, palaging simple pero gusto niya ang bagay na iyon. Mabuti nalang at hindi ito katulad ng mga babaeng nangungulit sa kanya ngayon. Hindi ito pasweet o flirt. Nagustuhan rin niya ang pagiging matapang nito, kahit anong gawin niyang pagsusungit ay nadadala nito. Marunong itong makipagsabayan sa pakikipagtalo sa kanya. Makulit lang ito kapag nag uutos sa kanya. Kung nagkataon siguro na katulad ito ng ibang babae ay kaagad siyang matuturn off dito. Sa tingin niya, interesting na babae si September Olivarez. Ano na Jake? May girlfriend ka na ba? tawag pansin sa kanya ng mga babaeng nakapalibot sa kanya. Nalaman nito ang kanyang pangalan dahil sa maliit na name tag na suot niya sa gilid ng kanyang suot na uniform. Oo nga may girlfriend ka na ba? ulit ng isa pa. Baka pwede ka muna naming makakwentuhan kinikilig na request nito. Hindi pwede maiksing sagot niya. Hindi niya maituloy ang pag lalampaso ng sahig dahil sa mga ito. Talagang sinusubukan ang pasensya niya. Alam mo hindi bagay sa'yo yang trabaho mo saad ng isa sa mga ito. Sumama ka nalang sa amin. Siguradong mag e-enjoy ka, nang aakit ang tingin na pinukol na isa sa mga ito sa kanya. Malapit na siyang maubusan ng pasensya sa mga ito. Pasalamat ang mga ito at hindi siya napatol sa mga babae. Siguro kung mga bading ang mga ito ay kanina pa niyang napagsusuntok, katulad ng minsang nangyari sa bar na pinuntahan niya noon. Naalala tuloy niya ang nangyari noon, nakulong siya dahil sa pambu-bugbog sa bading na kumursunada sa kanya at nagprisentang maging sugar mommy niya. Jacob! tawag sa kanya ng isang pamilyar na boses ng babae mula sa likuran. Nilingon niya ito. Nakita niya ang pormal na mukha ni September. Sumunod ka sa'kin sabi nito at tumuloy sa kusina. Girlfriend mo? tanong sa kanya ng babae sa tabi niya. Yamot na iniwan niya ang mga ito at sumunod sa kusina. Nang pumasok siya sa loob ay nakita niya si September habang kinakausap si Paolo na kasalukuyang tinatanggal ang suot na apron. What is it? he asked. Magpalit kayo ni Paolo ng pwesto, utos nito at tinalikuran na siya. Nagpatuloy ito sa pag luluto. Ibinigay sa kanya ng binatilyong si Paolo ang apron at yellow na plastic gloves. Nagtataka na tinanggap niya iyon. Lagot ka, ikaw kasi... bulong sa kanya nito bago siya tuluyang nilagpasan. Bakit mo kami pinagpalit? May problema ba? tanong niya sa dalaga. Makahulugan ang tingin na pinukol nito sa kanya. Bakit mas gusto mo ba sa labas? mahinahon na sagot nito sa kanya ngunit may bakas ng pag kainis. May ibinulong din itong hindi niya naintindihan. Hindi siya sumagot at ipinagpatuloy ang trabaho na naiwan ni Paolo. Ang totoo, kahit hindi niya gusto ang ginagawa niya ngayon mas pipiliin niya na mag kulong sa loob ng kusina kaysa lumabas at kulitin ng mga babae. Pero bakit nga kaya siya pinalipat ng pwesto nito? Baka napansin nitong hindi siya makakilos ng ayos sa labas dahil sa mga babaeng customer. Hindi niya kasalanan na maraming babae ang nagpapapansin sa kanya. Iyon kaya ang dahilan kung bakit? Pero bakit naman yata parang ang taray nito ngayon? At anong ibig sabihin ng ibinulong sa kanya ni Paolo? Ang mga babae talaga. Ipinag patuloy niya ang trabaho ng hindi na muling nag sasalita pa. Kapag kinakausap siya ay tsaka lang siya iimik. Naging tahimik sa loob ng kusina, wala kasi sa kanilang dalawa ni September ang nagsasalita. Lumipas ang buong maghapon na katahimikan ang namamayani. Hanggang nang mag uwian na silang lahat. Kinabukasan ay ganoon parin ang dinatnan niya sa Diner, at pati na rin ng mga sumunod na araw. 'Matamlay si Miss September ngayon' naalala niyang sabi ni Pancho sa kanya ng makalabas ng

Diner. 'Pansin mo?' tanong pa sa kanya nito. Sa kanilang lahat ay sigurado siyang sa kanya ito pinaka-umiiwas. Ang hindi niya maintindihan ay kung bakit. Dahil kaya ito sa mana? O dahil sa mga nasabi niya noong isang araw. Nahulog siya sa malalim na pag iisip. Chapter VI OH MY GOSH! exagerated na sambit kay September ng kanyang Mama ng makita siya sa party na suot ang biniling cocktail dress nito. Sweetie, you're so beautiful! anito at niyakap siya. Humiwalay ito at muli siyang pinagmasdan mula ulo hanggang paa habang hawak nito ang magkabila niyang braso. Combination ng black at pink ang dress niya. Black ang top nito at makintab na pink naman ang bottom. Stilleto naman ang sapin niya sa paa na may taas na three inches. Pinamake-up-an din siya ng kanyang Mama sa magaling na make up artist nito na si Gretchen. Napakalaki ng ipinagbago ng kanyang sarili pag harap niya sa salamin. Ang kanyang straight na buhok ay pinakulot nito at inayos upang bumagay sa mukha niya. Hindi siya makapaniwala sa nakita niya. Ngayon ay alam na niya ang pakiramdam ni Cinderella nang maayusan siya ng kanyang fairy godmother. Hintayin mo lang yung kadate mo ok? Padating na siya. sabi nito habang pinapaupo siya sa isang table for two sa bandang unahan malapit sa stage. Mayamaya ay iniwan siya nito at pumunta sa backstage. Naiwan siya sa kinauupuan. Nilibot ng kanyang paningin ang malawak na kwarto. Napaka elegante ng mga decorations. Ang mga bisita ay kumikislap sa sobrang kagandahan. Napakaraming tao ang dumalo sa launching. Kahit naman pala hindi siya dumating ay okay lang. Maraming sikat na celebrities ang nandoon. Yung iba naman ay pulitiko. At yung iba katulad lang niya na mapalad na na-invite na pumunta. Nakakainip para sa kanya ang party. Bukod sa Mama niya na paminsan minsan siyang sinasamahan sa table na iyon ay wala na siyang ibang kilala. Wala ng ibang lumalapit pa sa kanya. Nainip siya sa loob kaya't naisipan niyang lumabas upang makalanghap ng sariwang hangin. Pagtayo niya ay may nahagip ang kanyang mga mata. Isang prinsipe ang papalapit sa kinaroroonan niya. He was wearing a black tuxedo. Pigil niya ang paghinga habang naglalakad ito palapit sa kanya. Ito ang prinsipe na nabubuhay lamang sa mga fairy tales para mapangasawa ng mga prinsesa. Napakagwapo at napaka kisig nitong tingnan sa suot nito. Tumingin siya sa likod niya upang i-check kung sa kanya nga ito nakatingin. Wala namang ibang lamesa sa likod niya. Nanatili siya sa pagkakatayo at tinitigang mabuti ang perpektong mukha nito. Doon niya nakilala kung sino ang binata. Si Jacob dela Vega! Anong ginagawa nito dito? Biglang dumagundong ang dibdib niya sa pagkakakita dito. Ang kulang nalang ay puting kabayo para magmukha itong isang totoong prinsipe at naimagine niya ang sarili bilang prinsesa nito. Napalunok siya nang makalapit na ito. You... ang tanging nasabi niya ng maabot siya nito. Nanatili siyang nakatitig sa mga mata nito. He was smiling! Me... anito at kinuha ang kamay niya upang halikan. May kuryente na dumaloy sa balat niya nang hawakan siya nito. Bigla siyang nakaramdam ng panlalabot sa mga tuhod niya nang madampian ng mga labi nito ang nangingig niyang kamay. You look beautiful, anito habang nakatingin sa namumula niyang mukha. You're perfect, nagni-ning-ning ang mga mata nito na animo siya ang pinakamagandang babae sa lahat. Noon niya nalaman ang ibig sabihin ng kilig to the bones na palagi niyang naririnig sa mga babae. Hindi parin nito binibitawan ang isang kamay niya, at sana ay hwag na. Handa niyang ibigay ang lahat, ipagpalit ang lahat tumagal lang ang paghawak nito sa kamay niya.

W-what are y- naputol ang tanong niya nang lumapit ang kanyang Mama. Napakalapad ng pagkakangiti nito. Tila kanina pa silang pinapanuod na dalawa. Jake! Hijo! pagbati nito. Wow! Thanks for coming! Salamat sa pagpayag mo na maging date ni Seph. You look great! masayang saad ng kanyang Mama sa binata. D-date? nanlalaki ang mga matang tanong niya sa ina. Bigla tuloy siyang inulan ng hiya, pinakiusapan lang pala ito ng Mama niya na maging date niya? Kaya naman pala sa kanya ito lumapit. Nakaramdam siya ng dissapointment. Kaya naman pala. Yes. Hindi ba sinabi ko sa'yo na ikukuha kita ng ka-date. Para naman may makasama ka dito. Nagulat ka ba? anito at muling bumaling sa binata. O pano? Ikaw nalang ang bahala sa baby ko okay? Yes Tita. sagot ng binata at tumingin sa kanya nang makahulugan. Ok, have fun! pag kasabi ay nag-mamadali sila nitong iniwan at sinalubong ang bagong dating na bisita. Napa buntong hininga siya at sinapo ang noo. Paano ba ito nagawa ng kanyang Mama? Sa dami naman ng kadate na pipiliin nito bakit si Jacob pa? Para saan pa ang ilang araw na pag iwas niya dito kung sila rin pala ang mag kasama sa party? Pinipigilan na nga niya ang sarili upang hwag lumalim ang nararamdaman para dito. Narealize niya na gusto na niya ang binata. Sa tingin niya ay selos ang naramdaman niya nang makita niya itong napaliligiran ng mga babae. Hindi niya gustong maulit ang naramdamang iyon kaya umiwas siya. Tanggap naman kasi niya na imposibleng magustuhan din siya nito. Hindi niya alam kung kailan nagsimula ang pag kagusto niya dito. Napakabilis kasi ng mga pangyayari. Wala pang ilang araw ay nahulog kaagad siya dito. Hindi, siguro ay sa unang pagkakita palang niya sa binata, unang pagkikita palang ay napahanga na siya nito. Simula kasi ng araw na iyon ay tumatak na sa isip niya ang mukha ng binata at hiniling niya na sana ay muli silang magkita. Mayamaya ay biglang namatay ang mga ilaw. Natirang nakasindi ang spotlight at nakatutok sa pinakasentrong bahagi ng stage. Dalawang babae ang nakatayo roon at katabi ang malaking parihabang bagay na may takip na puting tela. Nagsimulang magsalita ito. Una nitong pinasalamatan ang mga bisitang dumating sa launching. Marami pa itong sinabi ngunit hindi na niya pinag aksayahang intindihin pa. Mayamaya ay napuno ng maraming usok ang stage at nagkaroon ng ibat ibang kulay ng malalamlam na ilaw. Inalis na ang balot na puting tela sa parihabang bagay na nasa stage. Ang front cover nang magazine ang laman noon. Isang sophisticated na babae ang nasa cover habang may hawak na glass ng redwine. Ilang sandali pa ay tumayo siya at nagpaalam kay Jacob na pupunta sandali sa ladies room. Nag alok naman ang binata na sasamahan siya nito papunta doon dahil madilim. Tumanggi siya. Iniwan na niya ito at tinungo ang ladies room sa dulo ng pasilyo. Nang makapasok ay hinarap niya ang sarili sa mahabang salamin sa loob nito. Huminga siya ng malalim. Hinugasan niya ang kanyang mga kamay, pinunasan niya ito at saka lumabas. Dahil hindi pa tapos ang show sa stage na ngayon ay napupuno ng mga babaeng model, hindi parin binubuksan ang ibang ilaw. Hindi na niya makita ang table na pinanggalingan, masyadong madilim doon. Ipinasya na lang niyang pumunta muna sa labas. Sa terrace dinala si September ng daan na tinahak niya. Maliwanag ang buwan pagkatingala niya. Malamig naman ang hangin na dumadampi sa lantad na balat niya. Nawala ang mga alalahanin niya ng sadaling iyon. Parang kay tagal na niyang hindi naramdaman ang ganoong pakiramdam. Palagi kasi siyang nag iisip ng malalim ng mga nagdaang araw. Nag lakad lakad pa siya hanggang sa maabot niya ang ang parking lot. Maraming sasakyan ang nakapark roon. Nakita niya ang kanyang volvo na napag gigitnaan ng dalawa pang sasakyan. Nilapitan niya iyon, gusto muna sana niyang umupo sa loob ng kanyang kotse at makinig sa music.

Hindi pa man siya masyadong nakalalapit ay may nakita siyang dalawang lalaki na animo nagtatago sa tagiliran ng kanyang kotse. Napansin siya ng mga ito na parang nabulabog na mga daga. Nagkatinginan ang dalawa. Napansin niyang may hawak na mahabang bagay ang isa sa mga ito. Mukha itong isang alambre. Magnanakaw. Sigurado siyang magnanakaw ang mga ito, napanuod niya sa tv kung paano inaalis ang lock ng kotse gamit ang mahabang alambre. Kinabahan siya. Terror seized her so strongly that she was literally trapped by it. She couldn't make her feet move. They were standing a few feet away from her. Nakita niyang gumalaw ang mga ito papihit sa kanya. Lagot siya kung hindi siya tatakbo. Nilingon niya ang paligid walang ibang tao roon. Walang ibang tutulong sa kanya kung sakasakali. Naisip niyang hindi siya bubuhayin ng dalawang magnanakaw dahil nakita niya ang mukha ng mga ito. Humakbang ang dalawa, sa una ay mabagal ngunit nang pumihit siya upang tumakbo ay hinabol siya ng mga ito. Mahigpit siyang hinawakan ng mga ito sa kanyang magkabila braso. Hindi siya makalaban, narealize niya kung gaano siya kahina bilang isang babae. Sa ganoong paraan ba siya mamamatay? Hindi niya kailanman pinangarap na mamatay sa masakit na paraan. Duguan at nakahandusay ang walang buhay niyang katawan sa isang madilim at liblib na lugar. Paano na ang Mama niya? At ang mga pangarap niya? Sa isip ay nakita niya ang umiiyak na mukha ng kanyang Mama habang siya naman ay nakakulong sa isang mahabang kahon na may salamin at nakasuot ng puting damit. Hindi niya nanaisin na mangyari iyon. Kung makakalapit lang sana siya sa kanyang kotse at makukuha ang baseball bat na nakatago roon. Pero paano naman kaya siya makakatakas sa dalawang lalaki na humahawak sa kanya? Gusto niyang sumigaw, malakas na sigaw. Pero gustuhin man niya walang boses ang namuo sa kanya. Sa sobrang takot ay nawala ang boses niya. Naramdaman niya na hinihila siya ng dalawa patungo sa isang itim na van. Bitiwan nyo 'ko, pag pupumiglas niya. Ngunit mas lalo lamang humigpit ang hawak ng mga ito sa kanya. Mula sa itim na van na hindi kalayuan sa kanila ay nakita niya ang isa pang lalaki na lumabas mula rito upang buksan ang pintuan. Isasama siya ng mga ito. Natakot siya, no way na sasama siya sa mga ito. She was now ready and about to scream for help when she heard a loud familiar voice. It was him, dressed in black. The relief was there, pero napalitan din ito ng pag aalala para sa binata. Nag iisa lang ito, kung may balak man itong labanan ang tatlo, para na rin nitong hinarap ang sarili nitong kamatayan. Sigurado siyang wala itong laban sa mga magnanakaw, katulad niya ay mapapahamak lang ang binata. Maaaring armado ang mga ito ng baril o kaya naman ay patalim. Kasalanan niya kung may mangyaring masama sa binata. Let her go, he said with a low threatening voice. He made a step forward. Kapag sinaktan nyo ang babaing yan, mananagot kayo sakin! Dont be stupid! Run! pagsusumamo niya. Hindi siya nito pinansin, parang wala lang na naglakad ito palapit sa kanila. Mayabang kang bata ka ah! at sumugod ang isa sa mga humahawak sa kanya. Malaking mama ito, mas matanda sa kanilang dalawa ni Jacob. Mas malaki rin ang katawan nito. Mula sa likod ng bulsa ng pantalon ay dumukot ito na isang balisong. Nasindak siya. Sinugod nito ang binata. Mabilis naman iyong naiwasan ni Jacob. Hinawakan nito ang kamay ng lalaki na may hawak na balisong, itinaas nito ang kamay nito at hinila sa balikat upang tuhudin sa sikmura. Bumagsak ang namimilipit sa sakit na kalaban. Nagpatuloy sa pag lakad palapit sa kinaroroonan ng dalaga si Jacob. Wala mang bakas ng emosyon ang mukha nito ay nagbabaga naman sa galit ang mga mata nito. Ang lalaki naman na bagong labas sa itim na van ang sumunod na sumugod. Mabilis itong kumilos at buong lakas na sinuntok sa mukha si

Jacob. Tinamaan ang binata pero parang balewala lang na gumanti ito. Ginulpi nito ang lalaki, magkabilang suntok ang ibinigay ng binata dito. Duguan ang mukha ng magnanakaw dahil sa mga suntok na inabot galing kay Jacob. Lupaypay na ang lalaki sa gulping natamo. Natakot si September sa nasaksihan. Parang sinapian ng masamang espirito si Jacob. Puno ng galit ang binata, parang walang sinuman ang kayang pumigil dito. Hindi parin nito tinitigilan ang nakahandusay na lalaki. 'Papatayin ba niya ito?' tanong niya sa sarili. Sira ulo ka ah! malakas na sigaw ng natirang lalaki na may hawak sa kanya. Patulak siyang binitawan nito. Napahiga siya sa semento, nagasgasan ang kamay at braso niya. Sinugod nito ang binata may hawak rin itong patalim. Naalala niyang kunin ang baseball bat sa kanyang sasakyan. Nagmadali siya at binuksan ang pintuan ng kanyang kotse. Mula sa likod ng unahang upuan ay nagmamadali niyang kinuha ang bat. Mahigpit niya itong hinawakan. Kahit na hawak na niya ito ay hindi naman niya magawang gamitin. Hindi niya kayang manakit ng tao. Nanatili siyang hawak ang bat habang pinapanuod ang pag lalaban ng dalawa. Pero katulad din ng mga nauna ay nananakit ang katawan na bumagsak ang kalaban ni Jacob. Tila may sapi parin ito. Hindi ito tumitigil sa pagsuntok sa lalaki na nakahiga at hindi na maka laban pa. Natakot siya na lapitan ito. Mayamaya ay tumigil ito, humihingal na tumayo ito at inayos ang sarili. Tumingin ito sa paligid na tila may hinahanap. Naisip niyang baka siya ang hinahanap nito kaya patakbo siyang lumapit dito. Nang makalapit siya ay nilingon siya nito. Wala na ang galit sa mga mata nito, napalitan ng concern at relief ang expression ng mukha nito. Binitawan na niya ang hawak na baseball bat at agad na yumakap dito. Dahil sa samut saring emosyon na lumukob sa kanya ay hindi niya napigilang umiyak. Easy, love... Im here, he murmured in her ear, his voice was deep and soothing. His embrace felt like home. I wont let them hurt you... I promise. Lalo niyang hinigpitan ang yakap sa binata. Mayamaya ay may naramdaman siyang basa sa damit nito, nang tingnan niya ang kanyang kamay ay sinalakay siya ng matinding gulat at takot. The sticky red stain on her hands was blood indeed, she realized, staring in horror at the unmistakable evidence that Jacob had been hurt. Pero paanong nangyari iyon? Hindi niya nakitang tinamaan ito. Tumulo ang luha niya. Hindi niya alam ang gagawin nagtatanong ang mga matang tiningnan niya ang mukha nito. Nabasa naman nito ang emosyon sa mukha niya. Nang humiwalay ito sa kanya ay tila nanghihina na napaluhod ito. Chapter VII Sa isang malaking hospital dumiretso si September kasama ang kanyang Mama, doon nila dinala si Jacob upang gamutin. Maraming dugo ang nawala dito kaya't kailangang salinan. Hindi naman daw delikado ang natamong sugat nito na siyang ipinagpasalamat ng malaki ni September. Ngunit hindi naging ganap ang kanyang pasasalamat dahil umaga na ay hindi parin ito nagkakamalay. 'Mabuti nalang at hindi malalim ang pagkakabaon ng patalim,' naalala niyang sabi ng doktor na gumamot dito. 'Pero kailangan muna niyang magpahinga, bawal siyang gumalaw masyado maaari kasi na dumugo ang sugat niya' paliwanag pa nito. Aside from that, hes fine. Mabilis na makakarecover ang pasyente dahil narin sa malusog niyang pangangatawan. Ang tatlong magnanakaw naman ay dinala sa presinto upang ikulong. Hindi niya malaman kung magpapasalamat ba siya na kahit papaano ay ligtas ang binata kahit na muntik nang manganib ang buhay nito. Hindi niya maalis ang sisi sa kanyang sarili, kung hindi dahil sa kanya hindi mangyayari

ito. Kung bakit ba naman kasi niya naisipan pang lumabas ng party na iyon at mag isang naglakad sa parking lot? Hindi sana nakahiga ngayon ang binatang ito sa kanyang harapan sa isang puting kama sa loob ng ospital. Nasa loob sila ng isang private room, siya ang naiwang nagbabantay dito. Umalis kasi ang kanyang Mama upang mag palit ng damit. Ayaw naman niyang iwan ang binata kaya't nagpadala nalang siya ng damit sa kanyang ina. Nagbuntong hininga siya at saka nangalumbaba sa kama na hinihigaan ni Jacob. Nasa gilid siya nito. Kahit na tulog ay hindi nabawasan ang kakisigan ng binata. Katulad parin ng dati, para itong isang magnet na humihila sa kanya palapit. Tinitigan niya ang mukha nito. Parang kay sarap haplusin noon. Sira! saway niya sa kanyang sarili. No way na mapasakanya ang imposibleng nilalang na ito. Mas mabuti pa sigurong hwag nalang siyang umasa pa. 'Pero hindi naman masama ang mangarap 'di ba?' pilya niyang naisip. Ang swerte ng babae na mapapangasawa nito. Kayang kaya nitong ipagtanggol ang sino man laban sa masasamang tao. Siguradong kaiingitan niya ng sobra ang babae na iibigin nito. Atleast na-experience niya ang ganoong feeling. 'Masarap pala sa pakiramdam nang may nagtatangol sa'yo' saisip niya. Naging mataas ang tingin niya sa kanyang sarili dahil ipinag tanggol siya ng kahanga hangang nilalang na ito sa kanyang harapan. Napangiti siya sa naisip. Pero bakit kaya nito iyon ginawa? Nawala ang ngiti niya nang maalala ang eksena sa parking lot. Kinilabutan siya bigla, hindi si Jacob ang taong iyon, masyadong marahas. Ibang iba ang Jacob na nakahiga ngayon sa Jacob na nakita niyang nakikipaglaban sa parking lot. 'Maaaring nagawa lang niya yon dahil sa pag aalala niya sa'yo' anang isang boses sa kanyang isip. 'Baka mahal ka na rin niya?' Imposible mahinang sabi niya. Hindi niya tatanggapin ang rason na iyon dahil napaka imposibleng mangyari noon. Nang akmang tatayo na siya ay may naramdaman siyang humila sa kanyang kamay. Nilingon niya ito, nakapikit parin ang mga mata ng binata. Jake? mahinang tawag niya upang masiguro kung gising na ito. Unti unti ang ginawang pag mulat ng mga mata nito. Nasaan ako? tila nasilaw sa liwanag na sabi nito habang ikinukurap ang mga mata. Anong ginagawa ko dito? Nasa hospital tayo, ginamot ka nila, nag aalalang paliwanag niya. Nang aktong babangon na ito ay pinigilan niya. Humiga ka muna, hindi pa magaling ang sugat mo. Tahimik siyang sinunod nito. Nagkatitigan sila, siya ang unang nagbaba ng tingin. Mas mabuti pa tawagin ko nalang yung doktor para Stay, bulong nito, halatang hindi pa nakakabawi nang lakas. Are you sure? Ok ka lang ba? I mean, sumasakit pa ba ang sugat mo? natatarantang tanong niya. No... mahinang sagot nito. Ok. Mahabang katahimikan ang sumunod. Muling ipinikit ng binata ang mga mata nito, hindi niya alam kung natutulog na ba ito o hindi. Ipinatong niya ang mag kabilang siko sa gilid ng kama ni Jacob habang nakapangalumbaba na hinintay niyang bumukas muli ang mga mata nito. Bumuntong hininga siya. Hindi nagtagal at namigat ang kanyang mga mata. Hindi kasi siya natulog, buong magdamag niyang binantayan ang binata. Naisip niyang umidlip sandali. Hindi alam ni September kung gaano siya katagal nakatulog. Nagising na lang siya na nakahiga sa mahabang sofa sa loob ng kwarto. Meron ding nakataklob na kumot sa katawan niya. Napansin niyang naka dress parin siya. Sino kaya ang bumuhat sa kanya papunta roon? Si jacob? Nang maalala ay napabalikwas siya at hinanap ito sa higaan nito. Wala ito roon, wala rin sa banyo nang tingnan niya. Papalabas na sana siya nang

biglang bumukas ang pinto. Nakita niya ang mukha ng kanyang Mama, sumunod ang mukha ni Jacob. Mag kasama ang dalawa. Ma, saan kayo galing? agad na tanong niya. Sa doktor, dumugo kasi yung sugat niya sa likod kaya sinamahan ko. So, totoo pala ang hinala niya. Kaya siguro dumugo iyon ay dahil sa pagbuhat sa kanya. Sinundan niya ng tingin ang binata habang pabalik sa higaan nito. Sinabi ko na kasing hwag gumalaw masyado, mahinang sabi niya sa binata nang makalapit siya dito. Kumunot ang noo nito. Hindi ko alam na ganoon ka kabigat, sa payat mong yan, natatawang kunwaring reklamo nito sa kanya. Nangingislap pa rin ang mga mata nito habang nakatingin sa kanya. Naalala tuloy niya ang gabing iyon kung saan nakita rin niya ang kislap sa mga mata nito. Sandali siyang lihim na napangiti. 'Nagpapa-cute ba ang ugok na 'to?' tanong niya sa sarili. Pinameywangan niya ito. Eh sino bang may sabi sa'yong ilipat ako sa sofa? mataray na sagot niya. Natawa ito sa ginawa niya. Kaya kong tiisin yung sakit ng sugat ko, hindi ko lang talaga kinaya ang paghihilik mo. Hindi ako makatulog. Namula siya. Yabang nito, don't worry kasi never mo na ulit yung maririnig no. I don't think so, sa susunod kasi na babantayan mo ko siguradong makakatulog ka ulit, malapad ang ngiting tila may kahulugan ang ibinigay nito sa kanya. Sa susunod? ulit niya. Seph, honey... tawag sa kanya ng kanyang ina sa likod. Nakalimutan na niya ito. Bakit Ma? In-invite ko kasi si Jake na sa bahay na muna magpagaling. Tutal malayo ang byahe pauwi sa kanila. And sinabi ko rin na ikaw muna ang magbabantay sa kanya, nakikiusap ang tingin nito sa kanya. What?! naibulalas niya. NURSE pakilipat nga sa ibang channel utos ni Jacob kay September habang nakahiga sa malaking kama sa loob ng guest room ng bahay ng mga Olivarez. Katabi mo lang yung remote ah reklamo niya dito. Hindi ako makagalaw eh, pagdadahilan nito habang malapad ang ngiting nakatingin sa kanya. 'Do not lose your temper, do not lose your temper,' she chanted to herself. Kinuha niya ang remote sa kama nito na ilang dangkal lang ang layo mula sa kamay nito. Unang araw ng pagsisilbi niya dito pero pinapahirapan na kaagad siya. Kanina pa siya nito inuutusan ng kung anu-ano. Kung tutuusin ay kaya naman nitong gawin ang mga ipinagagawa sa kanya. Ni hindi siya makalabas ng kwarto nito. Kung lalabas man siya ay sandaling sandali lang dahil kapag natagalan siya ay pinapatunog nito ang bell para matawag siya. Ayaw nitong utusan ang ibang katulong sa bahay. Sa tuwing pinapaakyat niya sa kwarto ni Jacob ang isang kawaksi ay bumabalik ito sa kanya at sinasabing siya ang tinatawag nito. Siya rin ang nagluto ng umagahan at tanghalian nito. Ayaw kasi nitong kainin ang luto ng cook nila. Ngayon naman ay katatapos lang niyang ipag bake ito nang cheese cake na may kasamang strawberries sa ibabaw. Ngunit nagreklamo pa ito dahil masyado daw iyong matamis, pero patuloy naman sa pagkain ng cake. Para itong nagbalik sa pagkabata. May kailangan pa po ba kayo Seorito? sarkastikong tanong niya. Talagang ginampanan na nito ang pagiging hari ng pag uutos. Yung unan ko masyadong mataas, pakiayos nga. Sarap kutusan! Nagbuntong hininga siya at inikutan niya ito ng mga mata. I can't believe this, bulong niya. Inayos niya ang unan sa likod nito. Anything else? Your highness? pilit na ngiti ang ibinigay niya dito.

Pakipatay ng TV, utos nito at binuklat ang comic book na binabasa. Lumapit siya sa TV at in-off ito. Humalukipkip siya at naupo sa gilid ng kama. Kung wala ka nang ipagagawa lalabas na muna ako para makapagpahinga ka. O mas tamang sabihing magpapahinga na muna ko, kanina mo pa ako inuutusan eh. Seph, about that night, tukoy ng binata sa gabing nangyari ang masamang insidente. Natakot ka ba? pag iiba nito sa usapan. Natigilan si September sa biglaang interogasyon nito. Mahirap balikan ang mga nangyari nang gabing iyon lalo na at palagi niyang naaalala na naging kasalanan niya ang pagkakasaksak sa binata. Hanggat maaari ay mas gusto niyang hwag na lamang pag usapan ang nangyari. Bumuntong hininga siya saka tinitigan si Jacob. Naghihintay parin ito ng kasagutan sa kanya. Well, syempre natakot ako. Akala ko nga mamamatay na ako nung gabing yon. Napangiti siya nang pagak nang maalala ang nangyari. Lumunok siya bago nagpatuloy. Balak kasi nila akong isamakidnapin...? I dont know, pero alam kong natigilan siya nang biglang nagbago ang ekspresyon nang mukha ng binata. Bahagyang tumiim ang mga bagang nito. Kung ganoon bakit hindi ka sumigaw? para itong tatay na pinapagalitan siya dahil sa nagawang kasalanan. At saka bakit lumabas ka nang hindi nagpapaalam sakin ang sabi mo sa ladies room ka lang? Napakamot siya ng ulo sa itinanong nito. Bakit ba bigla nalang napapunta dito ang usapan? Balak ko talagang bumalik nun sa table natin ang kaso masyadong madilim. Hindi ko makita ang daan kaya... ayun naisipan ko nalang na lumabas. Alam mo kakaiba ka... Huh? Paanong kakaiba? Yung kakaiba na maganda o pangit? Simpleng ngiti lamang ang itinugon nito at saka napailing. Ano ba ang dapat kong gawin sayo? he sigh. Hey, whats that supposed to mean? tinampal niya ito sa binti na nakapag paigtad naman sa binata. Natawa siya sa reaksyon nito. I'm bored, dance for me, balik sa paguutos nito at saka itinapon ang binabasang komiks. Naningkit ang mga mata niya. 'Kainis na 'tong unggoy na 'to ah! Ano bang akala nya sakin sumasali sa audition? Pasalamat siya't... ' Ngalingaling iumpog niya ang ulo nito sa pader. Pinilit niya itong ngitian, yung may kahalong pagkainis. Im afraid thats not possible. I cant dance. palusot niya. Then sing, naiinip na sabi nito. Hindi ako marunong kumanta. Tinirikan niya ito ng mata. Bumuntong hininga ito at nag isip ng ibang ipagagawa sa kanya. Mayamaya ay bigla nitong tinanggal ang suot na T-shirt. Parang slow motion ang naging pagtanggal nito ng damit. Kahit anong pilit niya sa sariling iiwas ang tingin dito ay hindi niya magawa. Napalunok siya. Nagulat siya ng makita ang hubad nitong katawan. Bumilis ang tibok ng kanyang puso. Agad niya itong tinalikuran bago paman mahuli ang lahat. Tumayo siya at dumistansya dito. Ano bang ginagawa mo? Isuot mo nga yan! kunwari ay inis na sabi niya dito. Narinig niya itong tumawa sandali. Don't tell me, hindi ka pa nakakakita ng mga nakahubad na lalaki, anito. Lumapit ka nga dito utos nito. 'Teka anong balak ng unggoy na 'to?' saisip niya. Ayoko nga, mataray na sagot niya. Baka kung anu-anong kalokohan yang iniisip mo dyan. Lumapit ka dito at tulungan mo ako na alisin 'tong benda. Maliligo ako. Namula siya. Naimagine niyang naliligo ito. Bad girl! Bakit ba kasi kailangan pa nitong sabihin na maliligo ito? Ikaw nalang ang magtanggal, kaya mo naman yan... Gupitin mo nalang, no way na sumunod siya sa utos nito! Hindi niya gustong makita ang mapangakit na katawan ng binata. Baka ikahimatay niya iyon kung sakali man na tingnan niya o mahawakan. Pero isang bahagi ng isip niya ang

gustong gawin iyon. Kadiri ka September, behave! Natatakot ka ba sakin? tanong nito. O baka naman ngayon ka lang nakakita ng ganitong kagandang katawan? Siguro naglalaway ka na dyan ano? at tumawa ito nang malakas. Napapihit siya dito at saka pinamaywangan ang kausap. Pwede ba? mataray na sabi niya at tinaasan niya ito ng isang kilay. Puro kaya mga lalaki ang kasama ko sa banda dati. And for your information hindi kita pinagnanasahan. Asa ka pa! You wish! Nagulat ito sa sinabi niya. Banda? Oo, bakit? Kasali ka sa isang band, pero hindi ka marunong kumanta? natatawang sabi nito. Bakit? Kailangan bang marunong kang kumanta para makasali sa banda? So anong position mo don? manghang tanong nito, tila interesado sa nalaman. Wala ka na do'n, at tsaka pwede ba isuot mo na nga yang damit mo utos niya. Akala ko ba hindi ka affected sa katawan ko? pilyo itong ngumiti. Jacob dela Vega! Isuot mo yang T-shirt mo ngayon din, kung ayaw mong.. A-anong ginagawa mo? nagpa-panic na tanong niya nang bigla itong tumayo sa kama at lumapit sa kanya. So natatakot ka sa'kin? tanong nito nang ma-corner siya. Napaatras siya. A-anong ginagawa mo? nanginginig na tanong niya. Tuloy ito sa paglapit at siya naman ay tuloy sa pag atras. Napasandal siya sa nakasarang pintuan ng kwarto. Itinukod ng binata ang dalawang kamay sa dalawang tagiliran ni September upang maikulong siya. Naranasan mo na ba'ng mahalikan? bigla ay tanong nito habang nakatitig sa kanyang mga labi. Mapang-akit ang sumilay na ngiti nito sa mga labi. Napalunok ang dalaga. Magkalapit ang kanilang mga mukha na siyang naging dahilan upang maamoy niya ang mabangong hininga nito. Nakagat niya ang ibabang labi. Unti unting inilapit ng binata ang mukha sa kanya. Napatitig siya sa mapang akit nitong mga labi. Napapikit siya nang mariin at hinintay ang susunod na gagawin nito, mayamaya ay suminok siya. Napatigil sa paglapit ang mukha ng binata at tiningnan siya. Puno nang amazement ang mukha nito. Hanggang sa inalis na nito ang dalawang kamay sa kanyang mag kabilang tagiliran. Lumayo ito ng bahagya at tumuloy sa pagtawa. Unbelievable! singit nito sa pagitan ng pag tawa. Muli siyang suminok at mas lalo pa itong napatawa ng malakas. Sarkastikong nginitian niya ito at saka binuksan ang pinto at lumabas ng kwarto. Nagpatuloy siya sa paglakad hanggang maabot ang pintuan ng sarili niyang kwarto. Binuksan niya iyon at agad na pumasok sa loob. Napahiga siya sa kanyang kama at hinawakan niya ang kanyang mga labi. Muntik na! Ang unggoy na yon, kainis! Inis na tinakpan niya ang mukha ng unan.

Chapter VIII Makalipas ang dalawang linggo ay walang paalam na umalis si Jacob sa bahay ng mga Olivarez. Samantala, si September naman ay nagtagal pa ng isang araw sa bahay na iyon sa alabang bago bumalik sa Laguna. Nang lumipas ang tatlong araw ay hindi parin nakikita ng dalaga si Jacob. Hindi ito sumusulpot sa Diner. Ni tawag man lang ay wala siya ritong narinig. Nag alala siya kaya naman tinawagan niya ang abogado ng kanyang ninong para mahingi ang address na tinitirahan ng binata. Nang makuha ay nagmamadali siyang umalis sa Diner para bisitahin si Jacob. Paano ba nitong nagawa na umalis ng hindi man lang nagpapaalam at

hindi man lang tumatawag para malaman niya kung ayos lang ito o hindi? Pagkalipas ng halos kalahating oras ng pagddrive ay narating ni September ang isang maliit at tagong barangay. Kakaunti lamang ang mga bahay roon. Ipinagtanong niya kung saan matatagpuan ang bahay sa address o kung may nakita silang bagong lipat roon na matangkad at maputing lalaki. Mukhang kilala ng mga tagaroon ang binata dahil madaling naituro ng mga ito ang lugar na tinitirahan ni Jacob. Ang bahay pala nito ang nasa pinakadulo ng daan kung di-diretsuhin niya. Nag pasalamat siya sa mga napagtanungan at saka nagpatuloy sa pag da-drive. Hindi na sementado ang dinadaanan ng kanyang kotse, isa na itong maalikabok at hindi patag na lupa. JAKE?! tawag ng isang pamilyar na boses kay Jacob. Napabalikwas siya mula sa pagkakahiga sa kama at agad na sumilip sa bintana ng kanyang kwarto. Tama siya, si September nga ang may ari ng boses, ang akala niya ay imahinasyon lamang niya iyon. Pero ano naman kaya ang ginagawa ng dalaga sa tapat ng bahay niya? May kailangan kaya ito? Jacob! Nandyan ka ba?! muli nitong tawag. Isinuot niya ang T-shirt na nasa tabi ng kanyang kama. Masyadong mainit ang panahon dahil summer kaya naisipan niya itong hubarin kanina. Lumabas siya ng bahay upang mabuksan ang nakasarang gate. Kunot ang noo na sinalubong niya ng tingin ang dalaga. May nakita siyang nagdaan na relief sa mukha nito. Pa'no mo nalaman ang bahay ko? agad na tanong niya rito. May kailangan ka ba? Hindi mo man lang ba ako papapasukin? Ang init dito... Umalis siya mula sa pagkakaharang sa daraanan nito. Agad itong pumasok at dumiretso sa terrace ng bahay. Huminto ito roon at hinintay siyang makalapit upang buksan ang pinto ng bahay. Napansin niyang may dala itong malaking paper bag sa isang kamay. Lumapit siya at binuksan ang pinto para sa dalaga. Ano 'yan? tanong niya nang makapasok sila sa loob ng bahay. Naupo ito sa sofa sa sala samantalang nanatili siyang nakatayo. Iniikot ni September ang tingin sa buong kwarto. Ito? tanong ng dalaga habang itinataas ang dalang paper bag. Uhmm... Mga bagay na dinadala kapag dumadalaw sa may sakit anito habang iniaabot ang paper bag sa kanya. Tiningnan niya ang laman ng bag, may mga prutas at isang malaking kahon ng pizza. Natawa siya ng mahina. Napalingon ang dalaga sa kanya. Pizza? Dapat flowers yan, pero mas maganda nang pizza simpleng sagot nito. Bakit ka nga pala umalis nang hindi man lang nagsasabi? Hindi ka man lang tumatawag, hindi ka rin napasok. Ang akala ko tuloy kung napano ka na. Wala ka bang cell phone? O masyado kang busy dito para maisip man lang na tumawag sakin? sunod sunod na tanong nito, na tila nagtatampong bata na hindi inuwian ng pasalubong. Natawa siya sa inasta nito, hindi madalas na makita niyang ganoon ang hitsura ni September. Cute. Kung sa iba siguro mate-turn off siya pero hindi kay September dahil espesyal ito para sa kanya, since na once in a blue moon lang siya humanga sa isang babae, sasamantalahin na niya ang pagkakataon. Umupo siya sa tabi nito at halos idikit ang mukha na nagtanong. Na-miss mo ko no? malapad ang ngiting tanong niya. September was blushing like a teenager. Her mouth opened that lovely lush, delicious mouth of hers but no sound came out. Hinawakan niya ang isang pisngi nito upang salubungin ang mga mata niya, tila nagulat ito kaya hindi na nakapagprotesta. Akmang aangkinin na niya ang mga labi nito nang biglang may kumalabog sa kanyang pintuan. Napatigil siya sa ginagawa at napasulyap sa pinto, hindi na niya napigilan ang dalaga nang tumayo ito upang pagbuksan ang kumakatok. Dammit! Hindi ko ba talaga magagawang halikan ang babaing ito nang walang istorbo? Hinayang na hinayang siya

sa nasayang na pagkakataon. Sa susunod siguro ay dadalhin na niya si September sa isang deserted island para magawa na niya ang gusto niyang gawin dito. NAPAKABILIS ng mga pangyayari para masundan ni September. Paano ba sila humantong sa ganoong ayos? Hindi man tingnan ang sarili ay alam niyang kulay kamatis na ang kanyang mukha sa sobrang hiya. Pilit mang pakalmahin ang sarili ay hindi niya magawang kontrolin ang tila sumisirko niyang puso. Parang mabilis na tinatambol ang puso niya. Sa buong buhay niya ay ngayon lamang ito nangyari sa kanya. Kahit na parang sumisikip ang dibdib niya ay nakapagtatakang napakagaan ng pakiramdam niya at gusto niya iyon. Nang maabot ang knob ng pintuan at buksan niya iyon ay naalis ang ngiti sa kanyang mga labi nang makita ang batang luhaan. Ate tulungan nyo po ang lola ko... tuloy sa pag iyak ang batang babae na sa tingin niya ay kasasampa lamang ng sampu ang edad. Lumuhod siya sa harap nito upang magpantay ang kanilang mga mukha. Bakit? Anong nangyari? Humikbi ito habang kinukusot ang basang mga mata. Si lola, tulungan nyo po si lola, pagsusumamo nito. Dala marahil ng instinct ay binalikan niya si Jacob at hinila papunta sa bata, basta ang alam lang niya ay kailangan nilang magmadali at kailangan nila ang tulong ng binata. Ituro mo sa'min kung nasa'n ang lola mo. utos niya sa bata. Nagmamadali itong tumakbo at sinundan nilang dalawa ni Jacob. Hindi kalayuan ay may natanaw silang maliit na bahay. Sa labas noon ay nakita nila ang walang malay na matanda na nakahiga sa lupa. Patakbo nila itong nilapitan. Lumuhod siya at hinawakan ito. Lola? Lola? Still no sign, no movement. Nakaramdam siya ng kaba na baka nahuli na sila at patay na ito, but then she was breathing. Her chest barely rising and falling, the air going in and out. So shes not -- in the other word -- dead. Think. Ano ba ang ginagawa sa mga taong unconscious? CPR? No need for that, humihinga siya. Check the heart? She put her ear to her chest and heard the heart thumping. Okay, so buhay talaga siya. Kahit paano ay nabawasan ang pag aalala niya. Anong nangyari sa lola mo? narinig niyang tanong ni Jacob sa umiiyak na bata, bakas ang pagkabigla at pag aalala sa boses nito. H-hindi ko po a-alam, b-bigla po siyang natumba... umiiyak na saad nito. Jake, tulungan mo 'ko dito, kailangan natin siyang madala sa ospital Agad itong lumapit at binuhat ang matanda. Tinungo nila ang kanyang kotse na nakaparada sa tapat ng gate ng bahay ni Jacob. Nahirapan sila sa pagpasok sa matanda sa kotse niya dahil ang dalawang pintuan lang sa may front seat ang available. Dahil sa may kaliitan ang kanyang kotse ay siya ang naunang pumasok at inalalayan ang matanda patungo sa backseat. Si Jacob ang umupo sa harapan ng manibela at nasa opposite side naman nito ang batang babae.

Chapter IX May nakita kaming bara sa ugat ng pasyente malapit sa puso saad ng doktor na tumingin sa matanda na dinala nila ni Jacob sa ospital. Kailangan niyang maoperahan dahil maaaring ikamatay iyon ng pasyente patuloy nito. Natutop niya ang bibig sa narinig. Kayo ba ang kamag anak ng pasyente? Kapit bahay po. Ganoon ba? Kailangan kong makausap ang ibang kamag anak ng pasyente

dahil kailangan niyang maoperahan sa lalong madaling panahon. Kailangan ko rin silang makausap tungkol sa mga gastusin, hindi biro ang halagang kailangan para sa operasyon at pagpapagaling ni lola. Wala na po akong alam na ibang kamag anak ni lola. Ang alam ko siya at ang apo nya nalang ang magkasama sa buhay, saad niya. Nalaman niya iyon dahil sa apo ng matanda na ang pangalan pala ay Marie. Yung sa hospital bills po, ako nalang po ang bahalang umasikaso. Kung maaari lang po, sa lalong madaling panahon, operahan nyo na po si lola. Iligtas nyo po siya, pakiusap niya. Hindi man niya kilala ang matanda ay naaawa naman siya sa apo nito na walang tigil sa pag-iyak. Paano na ito kung mawawala pa ang nag iisang kamag anak at kasama nito sa buhay. Naalala niya kung gaano kasakit ang mawalan ng minamahal. Katulad ng pag kawala ng kanyang ama noong maliit pa siya. Maswerte pa nga siya dahil may ina pa siya na mag aalaga sa kanya. Pero ang kaawa awang batang iyon ay wala nang ibang inaasahan kung hindi ang lola nito. Ang problema nalang ngayon ay ang pera na ibabayad sa mga bills ng matanda. Malaking halaga ang kakailanganin. Hindi kasya ang pera na naitabi niya sa bangko. Kulang na kulang iyon. Nahihiya naman siya sa kanyang Mama na humingi ng pera na pambayad para sa taong hindi naman nila kakilala. Ang tanging solusyon ay ang ibenta niya ang kanyang sasakyan. Siguradong kakasya ang perang matatanggap niya para sa mga gastusin sa ospital. ANONG problema? Ano'ng sabi ng doktor? tanong ni Jacob kay September nang makita niya itong nakaupo sa bench sa tapat ng kwartong kinuha nila para sa matanda. Kasama nitong nakaupo si Marie. Lumingon sa kanya ang bata, mayamaya ay pumasok sa loob ng kwarto ng lola nito. Siya ang pumalit sa pwesto ni Marie. Umupo siya at hinawakan ang isang kamay ng dalaga. Kailangan daw ng malaking halaga para sa operasyon pati na sa gamot at iba pang hospital bills malungkot na sabi nito. Bumuntong hininga siya. Are you okay? tanong niya. Anong iniisip mo? Humugot ito ng malalim na hininga at saka tipid na ngumiti sa kanya. Iniisip ko kung anong gagawin ko para matulungan sila, actually may plano na nga ako. Kung maibebenta ko ang kotse ko wala ng problema. Ibebenta mo ang kotse mo? Kotse para sa isang buhay, hindi na masama di ba? Pwede naman akong bumili ng isa pang kotse kapag nagkapera ulit ako, kahit na hindi iyon kasing ganda ng una. Wala naman sakin yun, ang mahalaga gumaling si Lola. Nakaramdam siya ng panliliit sa sarili. Kaya nitong magbigay samantalang siya ay nananatiling makasarili. Ano nga ba ang materyal na bagay kung ikukumpara sa buhay? Bakit ba ngayon lang niya na-realize ang bagay na iyon? Wala siyang ibang inintindi kung hindi ang sarili lang niya at walang ibang minahal kung hindi sarili lang din niya. At ngayon, hindi niya maatim na umupo sa silyang ito nang hindi kumikilos. Hindi kaya ng pride niya na pabayaan si September na pumasan ng lahat ng problema. Alam niyang hindi lang ito pride, marahil ay may nagbago na talaga sa kanya. Pagbabago na hindi niya namalayang dumating. Love was so strange. It didnt mean anything then it meant everything. Hwag na, hindi mo kailangang ibenta ang kotse mo. Alam kong mahalaga sayon yon. Ako na ang bahala, aanhin ko pa ang milyones ko kung hindi ko gagastusin? pagmamayabang niya. Makahulugan siya nitong tiningnan. Hwag ka ngang mayabang dyan, ni kotse nga wala ka. Kapag sinabi kong ako ang bahala, ako ang bahala, okay? Hwag ka nang masyadong mag isip. Hinaplos niya ang pisngi nito. Kumunot ang noo nito at saka parang may biglang naalala. Natutop nito ang bibig. Please dont tell me na... may pag susumamo sa boses nito.

Hinawakan siya nito sa kamay, nanlalamig ang mga iyon. Bakit? alam niyang nabasa na nito ang nasa isip niya. Hindi ako tanga para hindi maisip ang binabalak mo tumaas na ang boses nito. Plano mong isuko ang mana mo para makuha ang... Alam mong hindi mo kailangang gawin yan, hindi ako papayag na gawin mo yan. I made a choice, Seph he said with a sigh. If it will help others, I have to do it! No, pag protesta nito na sinabayan ng pag iling. Marami na akong naging kasalanan, mga pagkakamali. At gusto ko na kahit ngayon lang may magawa akong tama sa buhay ko. Natawa siya sa sarili. Malaki na talaga ang ipinagbago niya. Tinulungan siya ni September na magkaroon ng pag asa sa buhay, ang maging masaya. Higit sa lahat ay tinuruan siya nito kung paano ang magmahal. Bigla tuloy niyang naalala ang Pandoras Box. Sa lahat ng hindi magagandang bagay na nangyari sa buhay niya, may natira parin sa kanyang pag asa. Hayaan mo sana akong gawin ang kung ano ay sa tingin kong tama. Hinawakan niya ng mahigpit ang mga kamay ng dalaga. Gusto kong bumawi sa lahat ng kasalanan na nagawa ko, gusto ko silang tulungan. Kung patuloy akong aasa sa mana na matatanggap ko, patuloy lang akong magiging makasarili. At ayokong maging huli ang lahat para sa'kin. Tinitigan niya ito. Sandaling natahimik si September at nagbaba ng tingin. Sige, humugot ito ng malalim na hininga. May gusto lang akong hilingin sayo. Mataman siya nitong tinitigan. Anything, ngumiti siya kahit bahagyang naguguluhan. Pakasalan mo 'ko, hindi iyon isang pakiusap kung hindi isang utos. Ganoon na lang ang pagkagulat niya. Nawala ang ngiti sa kanyang mga labi. Hindi niya maintindihan kung bakit bigla nitong sinabi iyon sa ganoong sitwasyon. And to think na ito pa ang naunang mag-yaya na mag pakasal sila. Hindi ito ang tipo ng tao na magdedemand ng ganoon. Pakasalan siya? Syempre sa hinaharap alam niyang aalukin niya ito ng kasal pero hindi pa ngayon at hindi sa ganitong pagkakataon. At wala rin siyang balak magpropose ng kasal habang nasa loob sila ng ospital. Ano ba ang iniisip nito? Bakit bigla itong nagyayang magpakasal? Alam niyang hindi pa ito handa sa bagay na iyon at ganoon din siya. Nang matigilan siya at hindi kaagad nakasagot ay nagpatuloy ito. Sa oras na mapunta sa pangalan ko ang lahat, ipangako mo sana sa'kin na hahayaan mo akong maging asawa mo, seryoso ang mukha nito sa sinabi. Iyon lang ang tanging paraan para... Para mapunta sa ating dalawa ang properties ni Papa, tama ba? pilit na tawa ang ginawa niya. Magpapakasal ka ba sa taong hindi mo mahal? Pasensya ka na, pero hindi ko hahayaan na gawin mo yan. Maling mali ang konsepto at dahilan mo sa kasal huminga siya ng malalim upang maibsan ang paninikip ng dibdib niya. Mahirap tumanggi sa taong mahal mo. Dont feel sorry for me Seph, please. Dont marry me just because Pero mahal kita, punong puno ng emosyon na sambit nito. Napakalaki nang idinulot nitong kaligayahan sa kanya. Mahal siya nito. Gusto niyang yakapin ito ng mahigpit at hwag nang pakawalan pa. Ngayon mahihirapan na siyang iwan ito. Nag uumapaw ang damdaming gustong kumawala sa loob niya. Pakiramdam tuloy niya ay sasabog siyang parang bomba dahil alam niyang hindi pa ito ang tamang panahon para sa kanilang dalawa. Hindi pa tamang umamin siya dito. Marami pa siyang dapat baguhin sa sarili, kailangan pa niyang iayos ang napabayaang buhay. Paano niya magagawang ibigay dito ang puso niya nang buong buo kung hindi pa kumpleto ang pagkatao niya? He took a deep breath, held it, let it out. Im sorry but I cant marry you Seph. Tila pinisil ang puso niya sa sariling binitawang salita. God, was that my voice? I just cant. Pigil niya ang sariling hwag tingnan sa mga mata ang dalaga. He knew she was hurting, pero ito ang

mas makabubuti para sa kanilang dalawa. Mabuti nang ayusin muna niya ang buhay niya bago tuluyang ibigay ang puso dito. Im sorry. Patakbo itong lumayo sa kanya. Doon lang niya napakawalan ang galit sa sarili. Naikuyom niya ang kamay at buong lakas na sinuntok ang pader. Hindi niya mapapatawad ang sarili sa pananakit dito. WALA NANG Jacob na naabutan si September sa ospital pagbalik niya. Katulad ng dati, walang paalam na umalis ito. Tila tumigil ang pag ikot ng mundo para sa kanya dahil alam niyang hindi na ito babalik pa. Tila binalot ng yelo ang puso niya ng mga sandaling iyon. Ikinagulat naman niya ang pagdating ni Attorney Dominguez sa ospital sa napakaiksing oras. Sinabi nitong tinawagan daw ito ni Jacob at mabilis na pinapupunta at ipinapaasikaso ang mga dapat bayaran sa ospital. Ibinalita nito sa kanya ang ginawang pag suko ng binata sa mana kapalit ng maliit na porsyento na matatanggap nito na tamang tama lamang sa kinakailangang halaga. Sa palagay ko ay naging napakalaki ng pagbabago ng ugali ni Jacob dela Vega saad ng abogado kay September habang umiinom ng kape sa canteen ng ospital. Malaki ang naitulong mo Ms. Olivarez sa pagbabago niya. Natuto na siyang maging mapag bigay at mag pahalaga sa buhay ng ibang tao. Sa tingin ko, ikatutuwa ng ama niya ang makitang nag bago na ang anak niya. To think na isinuko nito ang kayamanan para matulungan ang mag lola, humahanga ako sa ginawa niya. Sa tingin ko, mapagbigay na talaga si Jacob simula palang noong una. Nakalimutan na nga lang niya ang bagay na iyon dahil sa pagbabago bigla ng buhay niya. Hindi naging madali para sa kanya na mamatayan ng ina, napakabata pa kasi niya nang iwan siya. Biglang nagbago ang pananaw niya sa buhay aniya habang hawak ang tasa ng kape. Nakaramdam siya ng matinding pangungulila sa binata. Mag iisang linggo na rin ang nakalipas simula nang umalis ito. Naoperahan na ang matanda na ngayon ay nagpapagaling na salamat sa tulong ni Jacob. And we thank you for bringing the old Jacob back, He set his cup down carefully on the saucer. Attorney, ano po ba talaga ang plano ni Ninong? May inililihim po ba kayo samin? Siguradong may iba pang balak si Ninong. Natawa ito senyales ng pagkabisto. Kaya nga ako naririto ay upang idis-cuss ang tungkol dyan. Ang totoo niyan ginawa lang talaga ang mga kondisyon na iyon para matuto si Jakob na sumunod at mag karoon ng bagay na pahahalagahan niya. Matuto sa buhay at maging responsableng tao. Hindi naman talaga mahalaga kung matapos ang anim na buwan, anito at inilapag ang dalawang kamay sa lamesa. Mananatili sa pangalan ni Jacob dela Vega ang mga natirang ari-arian ng ama niya. Isa iyong regalo mula sa Seor, sa oras daw na matutunan na ni Jacob ang pagbibigay ng halaga sa ibang tao hindi lang sa kanyang sarili ay maaari na nitong makuha ang mana, nakangiti nitong sabi. Napaawang lang ang kanyang bibig, wala siyang masabi. Tama nga siya, hindi ito maaaring pabayaan ng ama nito. Nakaramdam siya ng tuwa para sa binata. Siguradong magiging responsable na ito sa pagpapalakad ng mga negosyo na naiwan ng ama. And this is for you, nakangiting sabi ng abogado sa kanya. May inilabas itong dokumento mula sa attache case at inilapag sa lamesa upang tingnan niya. Ipinabibigay ni Seor dela Vega ang dokumentong iyan. Nakasaad diyan na simula ngayon, ang villa ay nasa ilalim na ng iyong pangalan. Gulat na napatingin siya sa dokumento na nasa lamesa. Binuklat niya iyon. Totoo nga, nakalagay ang pangalan niya bilang may ari ng villa. Hindi niya inaasahan na ireregalo iyon sa kanya ng kanyang yumaong Ninong. Ngayon ay alam na niyang hindi lang ang pagiging matigas ang ulo ang namana ni Jacob sa ama nito, namana rin nito ang pagiging mapag bigay. Napangiti siya sa naisisp. Punong puno talaga ng sorpresa ang

dalawang iyon. 'Ibang klaseng mag ama. ILANG linggo pa at nakalabas na ng ospital ang matanda. Labis ang naging pagpapasalamat nito sa kanya at sa abogado. Halos maluha ito sa sobrang pasasalamat. Kung hindi daw kasi dahil sa kanila ay malamang na wala na ito. Wala rin kasi itong ibang kamag anak na magbabantay kay Marie. Inihatid niya ang mag lola sa bahay ng mga ito. Salamat talaga nang marami, hija ha, ulit nito sa di niya mabilang na beses. Mag ingat po kayo dito lola ha? Minsan po dadalawin ko kayo, aniya. Yumakap sa kanya si Marie. Napalapit na rin siya dito dahil malambing at mabait ito kahit na may pagkamahiyain. Sa susunod dadalhan kita ng mga laruan, ngumiti siya dito. Sige po lola, aalis na po ako pag papaalam niya. O sige, mag ingat ka ha. Dumalaw ka kahit kailan mo gusto. Kumaway na siya dito at saka lumulan sa kotse. Sinimulan na niyang patakbuhin ang sasakyan. Hindi na niya napigilan ang sarili nang magdrive siya patungo sa bahay na tinirahan ni Jacob. Binuksan niya ang hindi naka lock na gate at pinasok niya ang bahay. Tahimik sa loob na parang matagal nang hindi tinitirahan. Binuksan niya ang pintuan ng kwarto ni Jacob. Wala na ang mga gamit ng binata sa loob ng maliit na closet. Nag simula na ang pagtulo ng mga luha niya na matagal na rin niyang pinipigilan. Paano nitong nagawang umalis ng hindi man lang nagpapaalam? Sanay na siya sa hindi nito pagpapaalam, pero ng mga sandaling iyon ay alam na niyang hindi na sila muli pang magkikita ng binata. Umiiyak na nahiga siya sa kama nito. Buong puso niyang hiniling ang pagbabalik nito.

Chapter X Three years later... Nanay Rosie kumusta na po? bati ni September nang salubungin siya ng matandang namamahala sa villa na ngayon ay kanya nang pag aari. Tuwang tuwa ito nang makita siya. Tinulungan siya nito sa mga bitbit niyang bagahe. Mabuti at nakabisita ka, naku hija mas lalo ka yatang gumanda ngayon, may nobyo ka na ba anak? excited na tanong nito sa kanya habang inaakyat nila ang mataas na hagdanan. Iginala niya ang paningin sa loob ng malaking bahay. Halos wala paring nagbago, ito parin ang villa na iniwan niya tatlong taon na ang nakararaan. Tandang tanda parin niya ang mga nangyari sa loob noon. Ang mga masasaya at malulungkot na alaala. Pilit niyang inalis sa isipan ang lahat ng tungkol kay Jacob. Hindi parin lumilipas ang sakit na nararamdaman niya dahil sa pag alis nito. Nang mawala ito ay parang nawala ang kalahati ng pagkatao niya. Wala siyang ibang ginawa kung hindi ang pakilusin ang katawan niya sa nakasanayan nitong gawin bago dumating ang binata sa buhay niya. Hanggang sa hindi na niya nakayanan o hindi na siya nakayanan tingnan ng mga taong nakapaligid sa kanya. Nandoon nga ang katawan niya pero wala ang isip niya. Minabuti niyang sa bahay nila sa Alabang siya magbakasyon pero hindi siya nakayanan ng kanyang ina. Palagi daw kasi s'yang wala sa sarili at hindi makausap minsan. Kaya napag isipan nalang niya na dumalaw sa villa. Nandito na tayo, sabi ni Nanay Rosie at inilapag ang bag sa tabi ng kama. Katulad pa rin ng dati ang kwarto mo. Sya nga pala kung may gusto kang ipabago dito sa villa sabihin mo lang, ngayong sa iyo na ito eh mas

makabubuting bago sa paningin mo ang lahat. Alam kong may mga bagay na hindi mo gustong maalala. Salamat po, 'Nay. Mas gusto ko po na manatili ang lahat sa dati nitong ayos. Napansin niyang biglang lumungkot ang mata nito. Bumuntong hininga ito. Anak, kung minsan hindi rin maganda na manatili tayong nabubuhay sa nakaraan. Minsan para maharap natin ang bukas kailangan nating matutunan na bumitaw sa nakalipas na. Suhestyon nito na parang alam ang pinagdaraanan ni September. Mas makabubuti iyon para sayo. Ngumiti siya ng tipid. Tama ito sa sinabi. Kapag po siguro handa na ako. Nakakaunawang nginitian siya nito. Teka ipag luluto kita ng paborito mo, sinigang hindi ba? pag iiba nito sa usapan. Siguradong gutom ka na. tumalikod ito at hinarap ang pinto palabas Sandali lang ha sabi pa nito. Tumango siya at tuluyan na itong lumabas ng silid. Nanghihina na napahiga siya sa kanyang kama. Tinitigan niya ang kisame. Nagtagal ang paningin niya roon kahit wala naman siyang ibang nakikita. Bumuntong hininga siya at saka napagpasyahan na ikutin ang buong villa para lang mawala ang pagka inip. Lumabas siya ng kwarto at nagpatuloy sa paglalakad. Inisa isa niya ang bawat kwartong madaanan niya. Wala namang masyadong ipinagkaiba ang ibang kwarto sa isat isa. Binuksan niya ang may kalakihan pinto na sa tingin niya ay ang kwarto ng dating may ari ng villa. Simple ang design ng kwarto pero elegante. Isang malaking portrait ng babae ang umagaw sa atensyon niya na nakasabit sa dingding. Umabot ang taas nito sa kisame. Napakaganda nito, maamo ang batang mukha. Tila multo naman na nagbalik sa kanya ang mukha ni Jacob. Magkatulad sila ng mga mata. Pamilyar ang sakit na naramdaman niya. Napalunok siya at nanatiling nakatitig sa magandang mukha ng ina ni Jacob. PINAGMASDAN ni September ang napakagandang paglubog ng araw sa may dalampasigan. Malamig ang hangin na dumadampi sa balat niya. Nakaramdam siya ng biglang panlalamig. Ngunit kahit na ganoon ay hindi parin niya maialis ang tingin sa napakagandang tanawin. Umupo siya sa hagdanan ng kubo at inalis ang suot na tsinelas upang maramdaman ang buhangin sa kanyang mga paa. Pakiramdam niya ay isa siyang preso na bagong laya mula sa napakatagal na pagkakakulong. Sumilay ang ngiti sa kanyang mga labi, magaan ang pakiramdam niya. Ipinikit niya ang mga mata at pinakinggan ang tunog na nagmumula sa dagat. Daydreaming again? mayamaya ay untag ng isang pamilyar na boses na malapit sa kanya. Hindi maipaliwanag ang kaba na naramdaman niya ng mga oras na iyon. Awtomatikong bumilis ang pintig na kanyang puso nang marinig ang tinig nito. Napasinghap siya nang makilala kung sino ang nasa tapat niya habang nakangiting nakatitig sa mukha niya. Si Jacob dela Vega. Napakurap kurap siya na parang multo ang nakita. Hindi na siya magtataka kung tinakasan man ng kulay ang mukha niya dahil sa tingin niya ay malapit na siyang mawalan ng malay. Hindi siya nakakilos ng matagal. Tinitigan lang niya ang mukha nito sa matang nagtatanong. Akmang hahawakan nito ang pisngi niya subalit agad siyang tumayo at dali-daling nilagpasan ito. Hindi niya alam kung bakit bigla siyang lumayo. Hindi ba't matagal na niya itong gustong makita? Mayakap? At masabi dito na kahit kailan ay hindi ito nawala sa isip niya? Itanong kung bakit ito biglang nawala at iniwan siya? Punong puno ng ibat ibang emosyon ang dibdib niya. Ang alam lang niya sinaktan siya nito. Pinaasa. Isang kamay ang pumigil kay September mula sa mabilis na paglalakad. Hinawakan siya nito sa isang braso at pinaharap sa direksyon nito. Hindi niya ito magawang tingnan sa mata kaya hinawakan nito ang magkabilang pisngi niya upang magkatitigan sila. Nakaramdam siya ng matinding

panghihina lalo na sa kanyang mga paa. Please don't walk away from me, may pagsusumamo sa boses ni Jacob. You taught me how, naghihinanakit na sabi niya rito. Forgive me... I did what I thought was right, what was best for us. No, she shook her head. you only did what you thought was best for you. Tears shone in her eyes. Bakit ka pa ba bumalik? Pinilit niyang patatagin ang sarili habang nakikipaglaban sa titig ng binata. Believe me, It's not like that... umiling iling ito, tila nararamdaman ang paghihirap niya. The hell it is! parang bulkang sumabog ang pagtitimpi niya. Sinubukan niyang makakalas mula sa pagkakahawak nito sa kanya subalit nabigo rin siya sa bandang huli. Damn it! Listen to me! Just listen to me, utos nito. Please let go of me! she sobbed the words out. I can't. Just listen to me please... Hindi ako umalis nang walang mabigat na dahilan. Bumalik ako sa states para tapusin ang pag aaral ko. Noong una, balewala lang naman sakin kung hindi ako makapagtapos, pero sa kagustuhan kong ayusin ang buhay ko, kinailangan kong gumawa ng desisyon. Hinawakan ni Jacob ang isang pisngi niya at tinitigan siya. Dahil sa'yo kaya ko nagawa 'yon, dahil gusto kong maging karapat dapat para sa'yo. Patawarin mo ako, alam ko na nasaktan kita. Naging mahina ako, alam ko na hindi ko kayang magpaalam sayo. His voice was soft and sincere, his eyes were honest. Kung alam mo lang sana kung gaano kahirap para sa'kin na hindi ka makita o hindi marinig ang boses mo. Kung paano ko tiniis ang bawat araw at oras na wala ka sa tabi ko. Halos mabaliw ako. Ilang beses na naisip ko na sumuko nalang at bumalik sa Pilipinas para makita ka, pero sa tuwing naiisip ko yun kinakain ako ng pride ko. Hindi ko kayang bumalik nang walang maipagmamalaki sayo. God! I thought too damn much of you. I've suffered being without you. he pressed his lips to her numb hands. Forgive me... Sukat sa narinig ay nag uunahang tumulo ang butil ng luha niya. Wala kang ideya kung gaano ako nasaktan nang iwan mo ko. Pakiramdam ko mamamatay na ako. Humikbi siya. I can see it in your eyes, I see every ounce of pain I caused you. He cupped her face I love you. I'm asking you to forgive me for doing what I thought was right. And I'm begging you to take me. I'll have no other but you. Naramdaman niya ang sinseridad sa boses ni Jacob at pagmamahal sa mga sinabi nito. Buong puso niya itong tinanggap ng walang halong pag-a-alinlangan. Parang bulang naglaho ang sakit na dinadala niya. Nagkaroon ng tunog ang pag iyak niya. Alam niyang seryoso ito sa kanya, na mahal siya nito at katulad niya ay nahirapan din ito ng maghiwalay sila. Naniniwala siya sa lahat ng mga sinabi nito sa kanya. Gusto niyang sabihin dito na pinapatawad na niya ito at katulad nito ay mahal rin niya ang binata. Mahal na mahal. Nag uumapaw na iba't ibang emosyon ang nararamdaman niya pero mas nangingibabaw ang kasiyahan ng kanyang puso. I'm sorry, please don't cry. Hinalikan siya nito sa noo at pinahid nito ang mga luha sa kanyang mga pisngi. Nang hindi parin tumigil ang pag-iyak niya ay niyakap siya nito ng mahigpit. Sa yakap nito siya nakaramdam ng security, unti unti siyang tumigil sa pag iyak. Kay tagal niyang pinanabikan na muling makulong sa mga bisig nito. Naalala tuloy niya ang unang beses na patahanin siya nito. I'm really sorry, I know your not ready for me... No, it's not that. I forgive you. And? tila may hinahanap ito sa mukha niya. Do... you... love me too? may hindi pagkasigurado na tanong nito. Hindi ito nakatiis ng matagalan si September sa pagsagot. Damn it, Seph! I know you do. Just say it. Natawa siya. Yes. I love you too Jacob dela Vega! mabilis na sagot

niya habang hawak ang isang pisngi nito. Napuno nang excitement ang mata nito. He touched his lips to hers, held them there for a moment. Hindi pa doon natapos ang kasiyahan na nararamdaman niya. Buong gulat ni September nang lumuhod si Jacob sa harapan niya at saka nag propose. I want you to marry me September Olivarez. Will you marry me? mayamaya ay tanong nito sa kanya. Walang pag aalinlangan na sumagot siya. Yes! With joy overflowing in her heart, wala na siyang mahihiling pa. Pleasure swirled into his eyes. Tumayo ito at hinalikan siya sa noo. I swear I'll cherish you as long as I live. Kailan mo pa nalaman na mahal mo ko? tanong ni september kay Jacob habang naglalakad sila sa dalampasigan. Tumawa ito. Matagal na, nag isip ito. Nung tuktukan mo ako ng sandok sa ulo sa kusina. Noon ko narealize na ikaw ang babaing pakakasalan ko. Ikaw kasi ang may kakayahan na makapagpatino sakin. Kahit si Papa hindi ako nagawang patinoin. Mahal mo na ako bago mo pa ako tinanggihan sa alok ko dati na pakasalan mo ko? kunwaring nagtatampo na tanong niya. Ang daya mo. Wala kang ideya kung gaano kahirap para sa akin na humindi sa iyo. At ang isa pa, ayokong pakasal sa taong naaawa lang sakin. Tinampal niya ito sa braso at umarte naman itong nasaktan sa palo niya. Cute! Sinabi ko naman na mahal kita hindi ba? Hindi ka ba naniwala sa akin dati? Hinawakan siya nito sa baba. Mahirap maniwala sa taong saksakan ng bait. Pero napasaya mo ako nung sinabi mo yon. Kumunot ang noo niya. Hindi halata, nakalabing sagot niya. Tumawa ito. You look cute when you do that. Do it again. Hindi siya kumibo at tuluyan nang ginampanan ang pagkukunwaring nagtatampo dito. Mahal na mahal kita! Alam mo ba kung gaano karaming I love you meron para sayo sa puso ko? Gaano nga ba? nangingiting tanong niya. Hindi ko rin alam eh, ang alam ko lang pakiramdam ko sasabog ako sa sobrang pagmamahal sayo. I love you, I love you, I love you, I love you. Walang katapusan. His words warmed her heart. I love you too. And I love more... And his lips found hers.

You might also like