Professional Documents
Culture Documents
«… ‘Ένα βράδυ αμέσως μετά το δείλι, άναψα το λυχνάρι μου και μαζί ένα μικρό
θυμιατήρι με μοσχολίβανο για να μυρίσει λίγο το στενάχωρο και ζεστό κελί μου.
Την προηγούμενη είχα αρχίσει να μελετάω προσεκτικά το πρώτο κεφάλαιο της
Γενέσεως. Η μελέτη μου αυτή, αμέσως μετά τις πρώτες γραμμές, με είχε γεμίσει
κατάπληξη που γρήγορα έγινε σύγχυση και ένα πλήθος ερωτηματικά είχαν ορθωθεί
μπροστά μου. Αποφάσισα να γράψω με την ελπίδα πως, με τον τρόπο αυτό, θα
ξεκαθάριζα λίγο τις σκέψεις μου, αλλά δεν υποπτευόμουν έως που θα με
παρέσερνε το καλάμι που κρατούσα στο χέρι:
υπονοεί… Και ήσαν οι δύο γυμνοί ο τε Αδάμ και η γυνή αυτού, και ουκ
από το πονηρόν;
Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και ομοίωσίν του αλλά τον
που το είχε πλάσει κατ’ εικόνα και ομοίωσίν Του. Τούτο οδηγεί στο
του και όχι μόνο την παραδεχόταν, αλλά έδινε στον Πονηρό την
συνείδηση. Η Εύα έφαγε από το Ξύλο και έδωσε και του Αδάμ να φάει.
ο μόνος από τα πλάσματα του Θεού που πρέπει να ζει με την απίστευτη
κατάρα στους ώμους του, εν ιδρώτι του προσώπου του φάγηται τον
Και πρέπει και γι’ αυτό να τιμωρηθεί ο άνθρωπος και ο διάβολος εις
τον αιώνα;
Αλλά, αφού ο Κύριος ήξερε την παρουσία του Διαβόλου μέσα στον
ενσυνείδητη, δηλαδή διάκριση του καλού και του κακού και δυνατότης
σωτηρίας. Δεν είναι τούτο ανεκτίμητο δώρο; Και αυτό το δώρο του
Διάβολος, που για την πράξη του αυτή γκρεμίστηκε στην γέννα του
καθαρή! Ο Προμηθέας δεν πειθαρχεί στο Δία και κλέβει το ζωογόνο και
προς τον Δία είναι κλεπταποδόχος, κι όμως δεν τιμωρείται. Για πιο
λόγο; Επειδή είχε πλαστεί ατελής και αποκτούσε ένα στοιχείο
ελευθερώνει ο Ηρακλής από τον Καύκασο, ενώ για τον Πονηρό ελπίδα
Για να μας κάνει να νιώθουμε την αξία του δώρου που μας έκανε.
Και για να μας πειράζει τόσο συχνά, θα πει πως επιζητεί την
ευγνωμοσύνη μας, την αγάπη μας, πως ζητάει από μας κάτι σ’
ασυνειδησίας, μας λύτρωσε από το σκοτάδι της, μας έφερε το φως και
ακούγοντας πλάι μου μια βαθειά φωνή που ψιθύρισε, σαν ηχώ της
σκέψης μου:
«Ωσαννά τω Σατανά!»
της αυλικής στολής. Καταχλώμιασα από την ντροπή όταν είδα τον
ξένο, αλλά η ντροπή μου έγινε θυμός και ένιωσα ένα δυνατό πύρωμα
στο πρόσωπο μου και μία δυνατή ζαλάδα. Θέλησα να φωνάξω του
να λέει:
έγραψες, έως τώρα, έχουν κάποια αξία, αλλά είναι και λίγο ισχνά.
Εκτός τούτου, ποια η ανάγκη της αναδρομής και της σύγκρισης με την
και αυτό είναι επιχείρημα πολύ πιο ισχυρό για τους συλλογισμούς σου
μέσα;…»
πως είχα χάσει το βάρος μου και μου ήταν αδύνατο να μετακινηθώ από
τη θέση μου.
λέτε, λόγια;»
Τα μάτια του σπίθισαν και δυο φλογίτσες έπαιξαν τις κόρες τους.
διακρίνω πιο καλά, γιατί, εντελώς αθόρυβα, είχε πλησιάσει πιο κοντά,
είναι υπό εξέταση, αλλ’ ας είναι…Λες ύστερα ότι σας έδωσα συνείδηση
αυτό. Αλλά κάτι άλλο παράλειψες! Ότι σας έκανα ένα ανεκτίμητο
σκέπτεστε. Σας χάρισα τη γνώση. Σας χάρισα το νου, που χωρίς αυτόν
πνεύμα δεν υπάρχει. Τι μπορεί μόνη της η ψυχή; Τίποτα! Εγώ σας
έδωσα τη θεία σπίθα που, ίσως από λησμοσύνη, ίσως από υπολογισμό,
δεν σας είχε προσθέσει ο Δημιουργός και έτσι κάνοντας, σας έκανα
πάντες». Το λέει και ο Μαθαίος στην επί του Όρους ομιλία: «Υμείς εστέ
Γής, αφού εγώ σας έφερα το φως. Ξαναδιάβασε τον Ιωάννη…Τι είπε ο
Χριστός προς τους Ιουδαίους; «Υμείς εκ του πατρός του Διαβόλου εστέ
και τας επιθυμίας του πατρός υμών θέλετε ποιείν». Είστε λοιπόν οι
… Αντιπάλου μου!
Ουρανοίς…».
και έφτιαξαν οι άγιοι Πατέρες της Νίκαιας και μοιάζει σαν νομοθετικό
σας δόθηκε από τα χείλη του Άλλου, όταν μίλησε στα πλήθη από το
ευαγγελιστής.
αφού, απ’ τους προπάτορες σου, έμαθες να πιστεύεις πως είμαι εχθρός
του Θεού, πως έπεσα στα Τάρταρα και τυραννώ τις ψυχές των
εγώ στην κόλαση κι εσείς μεσοστρατίς στην Γη, κότινος τάχα της
του Κυρίου του, που θέλησε, αχάριστα, να χτυπήσει τον ευεργέτη του
λίγο χαζά και όμως από τα όσα άρχισες να γράφεις εκεί φαίνεσαι
συμβουλευτείς, τον ξέρω απέξω, όπως άλλωστε όλη την Αγία Γραφή.
«Ηκούσατε ότι ερρέθη, αγαπήσεις τον πλησίον σου και μισήσεις τον
εχθρόν σου, εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών και
ποτέ ακούστηκε να έχει ανάψει ποτέ ένας χριστιανός ένα κεράκι για
κάνετε και μια δέηση για μένα και ν’ ανάβετε μπροστά στην εικόνα του
Παντοκράτορα – όχι κανενός αγίου!- ένα κερί και για τον … Καλά! Μην
τρομάζεις! Δεν λέω το όνομα μου, αλλά σκέψου πως με την δική σας
πότε στο όνομα μου θα κάνατε την προσευχή σας… Ανατριχιάζεις; Είσαι
πριν. Αλλά σου αναλύω τις δικές σας δοξασίες, όπως τις έχετε
εσείς στη μέση να καμαρώνετε αυτάρεσκα, τιμή της αιώνιας μάχης! Σας
είναι δικός σας στίβος, όπου να επιδίδεστε στην άσκηση του καλού και
του κακού! Ελεεινοί οιηματίες που δεν στοχάζεστε ότι και σεις είστε
πλάσματα του κόσμου τούτου, υποταγμένα στην εσωτερική λειτουργία
του που ούτε καν την υποπτεύεστε. Είναι έτσι πλασμένος ο κόσμος,
Αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και
αδίκους».
Είχε πλησιάσει ακόμα πιο πολύ και τον έβλεπα καθαρά. Η ομιλία
του είχε μεγάλη γοητεία. Άρθρωνε ευδιάκριτα τις λέξεις, και η φωνή
του, βαθειά και ζεστή, είχε παλμούς απαλούς που κυμάτιζαν μέσα στον
αέρα και τους ένιωθα να απλώνονται σ’ όλο μου το σώμα, σαν χάδι
θερμό. Ήταν πολύ ήρεμος. Μια- δυο φορές μόνο είχε ζωηρέψει.
σταλάζω την αμφιβολία στην ψυχή σου, αλλά είμαι ήσυχος! Όταν ο
Άλλος ανατείλει τον ήλιο του, αύριο πρωί, θα έχεις ξεχάσει τη σοφία
ετούτης της νυχτιάς και θα έχεις επιστρέψει στα παλιά και στα εύκολα.
Αυτά που σου λέω τα συγκρατούν οι φύσεις οι εκλεκτές που είναι καλά
Από τη μια το Καλό, από την άλλη το Κακό και στη μέση εσείς, μικρό
και τιποτένιο πράγμα… Τότε θα ρωτήσεις γιατί σου παρουσιάστηκα,
αφού δεν είσαι εκλεκτός; Αλλά εσύ με κάλεσες. Έχεις γράψει εκεί,
μερικούς εκλεκτούς, όχι μόνο της δικής σας Εκκλησίας, αλλά και σε
αυτήν υπεροχή έναντι του Άλλου. Ο Άλλος φανερώθηκε μία φορά και
είχατε σταυρώσει, δεν θα είχε αναστηθεί, και αν δεν είχε αναστηθεί δεν
αντιλαμβάνεσαι, ή όχι πως μ’ αυτόν τον τρόπο δοξάζετε την ίδια την
Είχατε ανάγκη από ένα θαύμα για να πιστέψετε στο Θεό και είχα
εγώ νομίσει πως δίνοντας σας συνείδηση σας είχα δώσει ταυτόχρονα
και τη συνείδηση του θείου. Όχι! Ήταν ανάγκη να γίνει ένα θαύμα και ο
Λύτρωσης και η έννοια της Αγάπης. Μεταχειρίζομαι την λέξη, όπως την
τον Πιλάτο και προπάντων τον δύστυχο Ιούδα. Όλη αυτή η πλευρά του
των άλλων που Τον σταύρωσαν για τη δική Σας σωτηρία, χωρίς να σας
έρχεται ποτέ στο νου ότι εσείς, ναι εσείς, είσαστε οι πρωταίτιοι του
μαρτυρίου του Άλλου. Είστε συνένοχοι του Άννα και του Καϊάφα,
κάποιος, φυσικά, έπρεπε να βγει λευκός από όλη αυτήν την τραγωδία.
Έτσι τον έχετε πλάσσει, χωρίς να σκέπτεσθε πως ίσως ο πιο φταίχτης
κρίνει, ήταν άρχοντας και αρνήθηκε να ασκήσει την εξουσία του, ήταν
το όνειρο της γυναίκας του. Ξέρω καλά πως όλοι σας νιώθετε έναν
λεκάνη… Και ο Ιούδας; Γιατί δεν του έχετε αφιερώσει εκκλησίες και
Το ύφος του είχε γίνει ανεπαίσθητα αυστηρό και η φωνή του είχε
«Ο Ιούδας είναι ένας από τους Δώδεκα. Πρόσεξε τι είναι από τους
τυφλούς και κωφάλαλους και εξέβαλε δαιμόνια. Όχι μόνο αυτά, αλλά
είχε και σπουδαία θέση στην παρέα… με συγχωρείς, στην συνοδεία του
Άλλου. Ήταν ο ταμίας! Αυτός κρατούσε τον κορβανά και μάλιστα ήταν
Βλέπεις λοιπόν πως και ο Ιούδας είναι από τους εκλεκτούς και τους
αγαπητούς. Και όταν ήρθε η στιγμή, όταν μέσα στην ανοιξιάτικη νύχτα
εφ ω πάρει». Φ ί λ ε ! του λέει Φίλε! Και σεις θαρρείτε πως το Καλό και
το Κακό είναι εχθροί! Ο Ισκαριώτης φίλησε τον Άλλον και αυτή είναι η
σχήματα γιατί δεν μπορείτε να κάνετε το καλό παρά μόνο με την ελπίδα
κακό από τον φόβο κάποιας τιμωρίας. Αλλά επιδοθήκατε και στην
πονηρία, ότι δολερή πράξη κάνετε –με τα δικά σας κριτήρια- και η
μετάνοια αυτή φωλιάζει στη σκέψη σας από πριν. Η μετάνοια είναι και
Τίποτα δεν έρχεται ύστερα. Είμαι φίλος των ανθρώπων Σου το έχω
αποδείξει και γι’ αυτό βρίσκομαι μαζί σου απόψε, για να σε βγάλω από
την πλάνη αυτή. Μην ελπίζεις σε παράδεισο μην φοβάσαι Κόλαση. Δεν
υπάρχουν. Υπάρχουν η Ζωή και ο Θάνατος και όταν φάγατε από το
Ξύλο της Γνώσης, σεις μόνοι, από όλα τα άλλα πλάσματα του Κόσμου,
μάθετε πως υπάρχει και Θάνατος. Είστε τα μόνα πλάσματα που ξέρετε
πως θα ρθει η μέρα του Τέλους. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο
που σας έκανα, δείχνοντας σας τον τρόπο να νιώσετε την αξία της
ζωής».
ξορκισμό:
«…Ο Θεός των Θεών και Κύριος των Κυρίων, ο των Πυρίνων
Θεού Σαβαώθ και πάσης στρατιάς Αγγέλων Θεού Αδωνάι, έξελθε και
πίσω του ο τοίχος λές και χωνευόταν η μορφή του μέσα στην
τοιχοδομή. Τα μάτια του μόνο έμεινα λαμπρά και ευδιάκριτα σαν δυο
-------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------
1 σχόλια:
Ανώνυμος είπε...
Μη ξεχνάς συνάνθρωπε πως κάνεις αυτό που καταδικάζεις. Εκθιάζεις ένα κείμενο
ενός, σωστού για σένα δάσκαλου, ενος πνευματικού ανθρώπου. Όμως κι αυτό
κείμενο είναι όπως όλα τα άλλα. Βιάζεσαι να πεις ότι αυτό είναι το σωστό, να
στερηθείς κρίση και άποψη, το δώρο που σου χάρισε ο ευώνυμος, όπως
ανάφερεται, για να μειώσεις τον "εχθρό" σου. Σαστίζεις στην εκκλησιά και στην
πίστη, στις μυθοπλασίες τους, στον εμπαιγμό τους, αλλά πιστεύεις ακράδαντα
πάλι σε ένα κείμενο. Πάλι σε κάτι γραμμένο από κάποιον, απλά επείδη είναι φίλα
προσκείμενο σε σένα. Δεν σου λέω, σε καμία περίπτωση, να πιστέψεις στο Θεό ή
οπουδήποτε αλλού, ούτε θα σε καταδικάσω σαν λάθος. Κάτι τέτοιο το θεωρώ
άσκοπο και ανόητο. Θα σου πω μόνο ότι όποιος δεν πιστεύει ή ελπίζει σε κάτι δεν
είναι ελεύθερος, αλλά νεκρός. Νεκρός που περιμένει να τον θάψουν γιατί απλά
ήρθε χωρίς αξία σ' αυτόν τον κόσμο. Ένα άνθρωπο που μπορείς να τον διακρίνεις
σε κατώτερο, σε άχρηστο, σε δούλο, αν δεν ταιριάζει με τα δόγματα της
κοινωνίας. Δεν είναι απλά καλό και κακό, σκοταδισμός και γνώση. Υπάρχουν πιο
λεπτές γραμμές στα περισσότερα πράγματα. Καλή σου μέρα