‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫ﻃﻪ )‪(1‬‬

‫ﻣﺎ ﻗﺮﺁن را ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل ﻧﻜﺮدﻳﻢ آﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﻴﻔﻜﻨﻰ! )‪(2‬‬

‫ﺁن را ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى ﻳﺎدﺁورى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ )از ﺧﺪا( ﻣﻰﺗﺮﺳﻨﺪ ﻧﺎزل ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ‪(3) .‬‬

‫)اﻳﻦ ﻗﺮﺁن( از ﺳﻮى آﺴﻰ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ آﻪ زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎى ﺑﻠﻨﺪ را ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪(4) .‬‬

‫هﻤﺎن ﺑﺨﺸﻨﺪﻩاى آﻪ ﺑﺮ ﻋﺮش ﻣﺴﻠﻂ اﺳﺖ‪(5) .‬‬

‫از ﺁن اوﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ در زﻣﻴﻦ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻴﺎن ﺁن دو‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ در زﻳﺮ ﺧﺎك )ﭘﻨﻬﺎن( اﺳﺖ! )‪(6‬‬

‫اﮔﺮ ﺳﺨﻦ ﺁﺷﻜﺎرا ﺑﮕﻮﻳﻰ )ﻳﺎ ﻣﺨﻔﻰ آﻨﻰ(‪ ،‬او اﺳﺮار ‪-‬و ﺣﺘﻰ ﭘﻨﻬﺎنﺗﺮ از ﺁن‪ -‬را ﻧﻴﺰ ﻣﻰداﻧﺪ! )‪(7‬‬

‫او ﺧﺪاوﻧﺪى اﺳﺖ آﻪ ﻣﻌﺒﻮدى ﺟﺰ او ﻧﻴﺴﺖ; و ﻧﺎﻣﻬﺎى ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ از ﺁن اوﺳﺖ! )‪(8‬‬

‫و ﺁﻳﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ ﺗﻮ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ؟ )‪(9‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )از دور( ﺁﺗﺸﻰ ﻣﺸﺎهﺪﻩ آﺮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪)» :‬اﻧﺪآﻰ( درﻧﮓ آﻨﻴﺪ آﻪ ﻣﻦ ﺁﺗﺸﻰ دﻳﺪم! ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻌﻠﻪاى از ﺁن ﺑﺮاى‬

‫ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎورم; ﻳﺎ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ اﻳﻦ ﺁﺗﺶ راﻩ را ﭘﻴﺪا آﻨﻢ!« )‪(10‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻧﺰد ﺁﺗﺶ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻧﺪا دادﻩ ﺷﺪ آﻪ‪» :‬اى ﻣﻮﺳﻰ! )‪(11‬‬

‫ﻣﻦ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮام! آﻔﺸﻬﺎﻳﺖ را ﺑﻴﺮون ﺁر‪ ،‬آﻪ ﺗﻮ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻘﺪس »ﻃﻮى« هﺴﺘﻰ! )‪(12‬‬

‫و ﻣﻦ ﺗﻮ را )ﺑﺮاى ﻣﻘﺎم رﺳﺎﻟﺖ( ﺑﺮﮔﺰﻳﺪم; اآﻨﻮن ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﺗﻮ وﺣﻰ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﮔﻮش ﻓﺮادﻩ! )‪(13‬‬

‫ﻣﻦ »اﷲ« هﺴﺘﻢ; ﻣﻌﺒﻮدى ﺟﺰ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ! ﻣﺮا ﺑﭙﺮﺳﺖ‪ ،‬و ﻧﻤﺎز را ﺑﺮاى ﻳﺎد ﻣﻦ ﺑﭙﺎدار! )‪(14‬‬

‫ﺑﻄﻮر ﻗﻄﻊ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ! ﻣﻰﺧﻮاهﻢ ﺁن را ﭘﻨﻬﺎن آﻨﻢ‪ ،‬ﺗﺎ هﺮ آﺲ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﻌﻰ و آﻮﺷﺶ ﺧﻮد‪ ،‬ﺟﺰا دادﻩ ﺷﻮد! )‪(15‬‬

‫ﭘﺲ ﻣﺒﺎدا آﺴﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁن اﻳﻤﺎن ﻧﺪارد و از هﻮﺳﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻴﺮوى ﻣﻰآﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮ را از ﺁن ﺑﺎزدارد; آﻪ هﻼك ﺧﻮاهﻰ ﺷﺪ! )‪(16‬‬

‫و ﺁن ﭼﻴﺴﺖ در دﺳﺖ راﺳﺖ ﺗﻮ‪ ،‬اى ﻣﻮﺳﻰ؟! )‪(17‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻋﺼﺎى ﻣﻦ اﺳﺖ; ﺑﺮ ﺁن ﺗﻜﻴﻪ ﻣﻰآﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺮگ درﺧﺘﺎن را ﺑﺎ ﺁن ﺑﺮاى ﮔﻮﺳﻔﻨﺪاﻧﻢ ﻓﺮوﻣﻰرﻳﺰم; و ﻣﺮا ﺑﺎ ﺁن آﺎرهﺎ و ﻧﻴﺎزهﺎى دﻳﮕﺮى‬

‫اﺳﺖ‪(18) .‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻣﻮﺳﻰ! ﺁن را ﺑﻴﻔﻜﻦ‪(19) «.‬‬

‫ﭘﺲ ﻣﻮﺳﻰ ﺁن )ﻋﺼﺎ( را اﻓﻜﻨﺪ‪ ،‬آﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن اژدهﺎﻳﻰ ﺷﺪ آﻪ ﺑﻪ هﺮ ﺳﻮ ﻣﻰﺷﺘﺎﻓﺖ‪(20) .‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁن را ﺑﮕﻴﺮ و ﻧﺘﺮس‪ ،‬ﻣﺎ ﺁن را ﺑﻪ ﺻﻮرت اوﻟﺶ ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮداﻧﻴﻢ‪(21) .‬‬

‫و دﺳﺘﺖ را ﺑﻪ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﺖ ﺑﺒﺮ‪ ،‬ﺗﺎ ﺳﻔﻴﺪ و ﺑﻰﻋﻴﺐ ﺑﻴﺮون ﺁﻳﺪ; اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ دﻳﮕﺮى )از ﺳﻮى ﺧﺪاوﻧﺪ( اﺳﺖ‪(22) .‬‬

‫ﺗﺎ از ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى ﺑﺰرگ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎن دهﻴﻢ‪(23) .‬‬

‫اﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺮو‪ ،‬آﻪ او ﻃﻐﻴﺎن آﺮدﻩ اﺳﺖ‪(24) «.‬‬

‫)ﻣﻮﺳﻰ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﺳﻴﻨﻪام را ﮔﺸﺎدﻩ آﻦ; )‪(25‬‬

‫و آﺎرم راﺑﺮاﻳﻢ ﺁﺳﺎن ﮔﺮدان! )‪(26‬‬

‫و ﮔﺮﻩ از زﺑﺎﻧﻢ ﺑﮕﺸﺎى; )‪(27‬‬

 ‫ﺗﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺮا ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ! )‪(28‬‬

‫و وزﻳﺮى از ﺧﺎﻧﺪاﻧﻢ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻗﺮار دﻩ‪(29) ...‬‬

‫ﺑﺮادرم هﺎرون را! )‪(30‬‬

‫ﺑﺎ او ﭘﺸﺘﻢ را ﻣﺤﻜﻢ آﻦ; )‪(31‬‬

‫و او را در آﺎرم ﺷﺮﻳﻚ ﺳﺎز; )‪(32‬‬

‫ﺗﺎ ﺗﻮ را ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺴﺒﻴﺢ ﮔﻮﻳﻴﻢ; )‪(33‬‬

‫و ﺗﻮ را ﺑﺴﻴﺎر ﻳﺎد آﻨﻴﻢ; )‪(34‬‬

‫ﭼﺮا آﻪ ﺗﻮ هﻤﻴﺸﻪ از ﺣﺎل ﻣﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮدﻩاى!« )‪(35‬‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اى ﻣﻮﺳﻰ! ﺁﻧﭽﻪ را ﺧﻮاﺳﺘﻰ ﺑﻪ ﺗﻮ دادﻩ ﺷﺪ! )‪(36‬‬

‫و ﻣﺎ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺗﻮ را ﻣﺸﻤﻮل ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ‪(37) ...‬‬

‫ﺁن زﻣﺎن آﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرت ﺁﻧﭽﻪ ﻻزم ﺑﻮد اﻟﻬﺎم آﺮدﻳﻢ‪(38) ...‬‬

‫آﻪ‪» :‬او را در ﺻﻨﺪوﻗﻰ ﺑﻴﻔﻜﻦ‪ ،‬و ﺁن ﺻﻨﺪوق را ﺑﻪ درﻳﺎ ﺑﻴﻨﺪاز‪ ،‬ﺗﺎ درﻳﺎ ﺁن را ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ اﻓﻜﻨﺪ; و دﺷﻤﻦ ﻣﻦ و دﺷﻤﻦ او‪ ،‬ﺁن را ﺑﺮﮔﻴﺮد!« و ﻣﻦ‬
‫ﻣﺤﺒﺘﻰ از ﺧﻮدم ﺑﺮ ﺗﻮ اﻓﻜﻨﺪم‪ ،‬ﺗﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ دﻳﺪﮔﺎن ) ﻋﻠﻢ( ﻣﻦ‪ ،‬ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮى )و ﭘﺮورش ﻳﺎﺑﻰ(! )‪(39‬‬

‫در ﺁن هﻨﮕﺎم آﻪ ﺧﻮاهﺮت )در ﻧﺰدﻳﻜﻰ آﺎخ ﻓﺮﻋﻮن( راﻩ ﻣﻰرﻓﺖ و ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ آﺴﻰ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎن دهﻢ آﻪ اﻳﻦ ﻧﻮزاد را آﻔﺎﻟﺖ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫)و داﻳﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﺮاى او ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد(!« ﭘﺲ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻣﺎدرت ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺗﻮ روﺷﻦ ﺷﻮد; و ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻧﮕﺮدد! و ﺗﻮ ﻳﻜﻰ )از ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﺎن(‬

‫را آﺸﺘﻰ; اﻣﺎ ﻣﺎ ﺗﻮ را از اﻧﺪوﻩ ﻧﺠﺎت دادﻳﻢ! و ﺑﺎرهﺎ ﺗﻮ را ﺁزﻣﻮدﻳﻢ! ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬ﺳﺎﻟﻴﺎﻧﻰ در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم »ﻣﺪﻳﻦ; سذﻟﻠّﻪ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﻤﻮدى; ﺳﭙﺲ‬

‫در زﻣﺎن ﻣﻘﺪر )ﺑﺮاى ﻓﺮﻣﺎن رﺳﺎﻟﺖ( ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﺎ ﺁﻣﺪى‪ ،‬اى ﻣﻮﺳﻰ! )‪(40‬‬

‫و ﻣﻦ ﺗﻮ را ﺑﺮاى ﺧﻮدم ﺳﺎﺧﺘﻢ )و ﭘﺮورش دادم(! )‪(41‬‬

‫)اآﻨﻮن( ﺗﻮ و ﺑﺮادرت ﺑﺎ ﺁﻳﺎت ﻣﻦ ﺑﺮوﻳﺪ‪ ،‬و در ﻳﺎد ﻣﻦ آﻮﺗﺎهﻰ ﻧﻜﻨﻴﺪ! )‪(42‬‬

‫ﺑﺴﻮى ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺮوﻳﺪ; آﻪ ﻃﻐﻴﺎن آﺮدﻩ اﺳﺖ! )‪(43‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﻨﺮﻣﻰ ﺑﺎ او ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ; ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺘﺬآﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﻳﺎ )از ﺧﺪا( ﺑﺘﺮﺳﺪ! )‪(44‬‬

‫)ﻣﻮﺳﻰ و هﺎرون( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! از اﻳﻦ ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﻢ آﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﭘﻴﺸﻰ ﮔﻴﺮد )و ﻗﺒﻞ از ﺑﻴﺎن ﺣﻖ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺁزار دهﺪ(; ﻳﺎ ﻃﻐﻴﺎن آﻨﺪ )و ﻧﭙﺬﻳﺮد(!«‬
‫)‪(45‬‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻧﺘﺮﺳﻴﺪ! ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ; )هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را( ﻣﻰﺷﻨﻮم و ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ! )‪(46‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﺮاغ او ﺑﺮوﻳﺪ و ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮﺋﻴﻢ! ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻔﺮﺳﺖ; و ﺁﻧﺎن را ﺷﻜﻨﺠﻪ و ﺁزار ﻣﻜﻦ! ﻣﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪ روﺷﻨﻰ از‬
‫ﺳﻮى ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺁوردﻩاﻳﻢ! و درود ﺑﺮ ﺁن آﺲ ﺑﺎد آﻪ از هﺪاﻳﺖ ﭘﻴﺮوى ﻣﻰآﻨﺪ! )‪(47‬‬

‫ﺑﻪ ﻣﺎ وﺣﻰ ﺷﺪﻩ آﻪ ﻋﺬاب ﺑﺮ آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ )ﺁﻳﺎت اﻟﻬﻰ را( ﺗﻜﺬﻳﺐ آﻨﺪ و ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ!« )‪(48‬‬

‫)ﻓﺮﻋﻮن( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎ آﻴﺴﺖ‪ ،‬اى ﻣﻮﺳﻰ؟!« )‪(49‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺎ هﻤﺎن آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺑﻪ هﺮ ﻣﻮﺟﻮدى‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ را ﻻزﻣﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ او ﺑﻮدﻩ دادﻩ; ﺳﭙﺲ هﺪاﻳﺖ آﺮدﻩ اﺳﺖ!« )‪(50‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻧﺴﻠﻬﺎى ﮔﺬﺷﺘﻪ )آﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﻬﺎ اﻳﻤﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ( ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ؟!« )‪(51‬‬
 ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﮔﺎهﻰ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻧﺰد ﭘﺮوردﮔﺎرم در آﺘﺎﺑﻰ ﺛﺒﺖ اﺳﺖ; ﭘﺮوردﮔﺎرم هﺮﮔﺰ ﮔﻤﺮاﻩ ﻧﻤﻰﺷﻮد‪ ،‬و ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﻰآﻨﺪ )و ﺁﻧﭽﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ‬

‫ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰدهﺪ(! )‪(52‬‬

‫هﻤﺎن ﺧﺪاوﻧﺪى آﻪ زﻣﻴﻦ را ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻣﺤﻞ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻗﺮار داد; و راﻩهﺎﻳﻰ در ﺁن اﻳﺠﺎد آﺮد; و از ﺁﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺁﺑﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎد!« آﻪ ﺑﺎ ﺁن‪ ،‬اﻧﻮاع‬

‫ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﮔﻴﺎهﺎن را )از ﺧﺎك ﺗﻴﺮﻩ( ﺑﺮﺁوردﻳﻢ‪(53) .‬‬

‫هﻢ ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﺨﻮرﻳﺪ; و هﻢ ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎﻧﺘﺎن را در ﺁن ﺑﻪ ﭼﺮا ﺑﺮﻳﺪ! ﻣﺴﻠﻤﺎ در اﻳﻨﻬﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى روﺷﻨﻰ ﺑﺮاى ﺧﺮدﻣﻨﺪان اﺳﺖ! )‪(54‬‬

‫ﻣﺎ ﺷﻤﺎ را از ﺁن ) زﻣﻴﻦ( ﺁﻓﺮﻳﺪﻳﻢ; و در ﺁن ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮداﻧﻴﻢ; و ﺑﺎر دﻳﮕﺮ )در ﻗﻴﺎﻣﺖ( ﺷﻤﺎ را از ﺁن ﺑﻴﺮون ﻣﻰﺁورﻳﻢ! )‪(55‬‬

‫ﻣﺎ هﻤﻪ ﺁﻳﺎت ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن دادﻳﻢ; اﻣﺎ او ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮد و ﺳﺮﺑﺎز زد! )‪(56‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻣﻮﺳﻰ! ﺁﻳﺎ ﺁﻣﺪﻩاى آﻪ ﺑﺎ ﺳﺤﺮ ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺎ را از ﺳﺮزﻣﻴﻨﻤﺎن ﺑﻴﺮون آﻨﻰ؟! )‪(57‬‬

‫ﻗﻄﻌﺎ ﻣﺎ هﻢ ﺳﺤﺮى هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁن ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺁورد! هﻢ اآﻨﻮن )ﺗﺎرﻳﺨﺶ را ﺗﻌﻴﻴﻦ آﻦ‪ ،‬و( ﻣﻮﻋﺪى ﻣﻴﺎن ﻣﺎ و ﺧﻮدت ﻗﺮار دﻩ آﻪ ﻧﻪ ﻣﺎ و ﻧﻪ ﺗﻮ‪،‬‬

‫از ﺁن ﺗﺨﻠﻒ ﻧﻜﻨﻴﻢ; ﺁن هﻢ در ﻣﻜﺎﻧﻰ آﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ هﻤﻪ ﻳﻜﺴﺎن ﺑﺎﺷﺪ!« )‪(58‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻴﻌﺎد ﻣﺎ و ﺷﻤﺎ روز زﻳﻨﺖ ) روز ﻋﻴﺪ( اﺳﺖ; ﺑﻪ ﺷﺮط اﻳﻨﻜﻪ هﻤﻪ ﻣﺮدم ‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ روز‪ ،‬ﺑﺎﻻ ﻣﻰﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ!« )‪(59‬‬

‫ﻓﺮﻋﻮن ﺁن ﻣﺠﻠﺲ را ﺗﺮك ﮔﻔﺖ; و ﺗﻤﺎم ﻣﻜﺮ و ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ آﺮد; و ﺳﭙﺲ هﻤﻪ را )در روز ﻣﻮﻋﻮد( ﺁورد‪(60) .‬‬

‫ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬واى ﺑﺮ ﺷﻤﺎ! دروغ ﺑﺮ ﺧﺪا ﻧﺒﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬آﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﺎ ﻋﺬاﺑﻰ ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻰﺳﺎزد! و هﺮ آﺲ آﻪ )ﺑﺮ ﺧﺪا( دروغ ﺑﺒﻨﺪد‪ ،‬ﻧﻮﻣﻴﺪ )و‬
‫ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮردﻩ( ﻣﻰﺷﻮد!« )‪(61‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ در ﻣﻴﺎن ﺧﻮد‪ ،‬در ﻣﻮرد اداﻣﻪ راهﺸﺎن ﺑﻪ ﻧﺰاع ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ; و ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ و درﮔﻮﺷﻰ ﺑﺎ هﻢ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪(62) .‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ دو )ﻧﻔﺮ( ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺳﺎﺣﺮﻧﺪ! ﻣﻰﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺎ ﺳﺤﺮﺷﺎن ﺷﻤﺎ را از ﺳﺮزﻣﻴﻨﺘﺎن ﺑﻴﺮون آﻨﻨﺪ و راﻩ و رﺳﻢ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ را از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮﻧﺪ!‬
‫)‪(63‬‬

‫اآﻨﻮن آﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﻧﻴﺮو و ﻧﻘﺸﻪ ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ آﻨﻴﺪ‪ ،‬و در ﻳﻚ ﺻﻒ )ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﻣﺒﺎرزﻩ( ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ; اﻣﺮوز رﺳﺘﮕﺎرى از ﺁن آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ‬

‫ﺑﺮﺗﺮى ﺧﻮد را اﺛﺒﺎت آﻨﺪ! )‪(64‬‬

‫)ﺳﺎﺣﺮان( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﻣﻮﺳﻰ! ﺁﻳﺎ ﺗﻮ اول )ﻋﺼﺎى ﺧﻮد را( ﻣﻰاﻓﻜﻨﻰ‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﺎ آﺴﺎﻧﻰ ﺑﺎﺷﻴﻢ آﻪ اول ﺑﻴﻔﻜﻨﻴﻢ؟!« )‪(65‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ اول ﺑﻴﻔﻜﻨﻴﺪ!« در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم ﻃﻨﺎﺑﻬﺎ و ﻋﺼﺎهﺎى ﺁﻧﺎن ﺑﺮ اﺛﺮ ﺳﺤﺮﺷﺎن ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﻴﺪ آﻪ ﺣﺮآﺖ ﻣﻰآﻨﺪ! )‪(66‬‬

‫ﻣﻮﺳﻰ ﺗﺮس ﺧﻔﻴﻔﻰ در دل اﺣﺴﺎس آﺮد )ﻣﺒﺎدا ﻣﺮدم ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﻮﻧﺪ(! )‪(67‬‬

‫ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬ﻧﺘﺮس! ﺗﻮ ﻣﺴﻠﻤﺎ )ﭘﻴﺮوز و( ﺑﺮﺗﺮى! )‪(68‬‬

‫و ﺁﻧﭽﻪ را در دﺳﺖ راﺳﺖ دارى ﺑﻴﻔﻜﻦ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺁﻧﭽﻪ را ﺳﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ ﻣﻰﺑﻠﻌﺪ! ﺁﻧﭽﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻜﺮ ﺳﺎﺣﺮ اﺳﺖ; و ﺳﺎﺣﺮ هﺮ ﺟﺎ رود رﺳﺘﮕﺎر‬

‫ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ!« )‪(69‬‬

‫)ﻣﻮﺳﻰ ﻋﺼﺎى ﺧﻮد را اﻓﻜﻨﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ را آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻠﻌﻴﺪ‪ (.‬ﺳﺎﺣﺮان هﻤﮕﻰ ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر هﺎرون و‬

‫ﻣﻮﺳﻰ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻳﻢ!« )‪(70‬‬

‫)ﻓﺮﻋﻮن( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اذن دهﻢ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺁوردﻳﺪ؟! ﻣﺴﻠﻤﺎ او ﺑﺰرگ ﺷﻤﺎﺳﺖ آﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﺤﺮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ اﺳﺖ! ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫دﺳﺘﻬﺎ و ﭘﺎهﺎﻳﺘﺎن را ﺑﻄﻮر ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻗﻄﻊ ﻣﻰآﻨﻢ; و ﺷﻤﺎ را از ﺗﻨﻪهﺎى ﻧﺨﻞ ﺑﻪ دار ﻣﻰﺁوﻳﺰم; و ﺧﻮاهﻴﺪ داﻧﺴﺖ ﻣﺠﺎزات آﺪام ﻳﻚ از ﻣﺎ دردﻧﺎآﺘﺮ‬
‫و ﭘﺎﻳﺪارﺗﺮ اﺳﺖ!« )‪(71‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺁن آﺴﻰ آﻪ ﻣﺎ را ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﺗﻮ را ﺑﺮ دﻻﻳﻞ روﺷﻨﻰ آﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﻣﻘﺪم ﻧﺨﻮاهﻴﻢ داﺷﺖ! هﺮ ﺣﻜﻤﻰ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ‬

‫ﺑﻜﻦ; ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ در اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻰ ﺣﻜﻢ آﻨﻰ! )‪(72‬‬

 ‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرﻣﺎن اﻳﻤﺎن ﺁوردﻳﻢ ﺗﺎ ﮔﻨﺎهﺎﻧﻤﺎن و ﺁﻧﭽﻪ را از ﺳﺤﺮ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﺤﻤﻴﻞ آﺮدى ﺑﺒﺨﺸﺎﻳﺪ; و ﺧﺪا ﺑﻬﺘﺮ و ﭘﺎﻳﺪارﺗﺮ اﺳﺖ!« )‪(73‬‬

‫هﺮ آﺲ در ﻣﺤﻀﺮ ﭘﺮوردﮔﺎرش ﺧﻄﺎآﺎر ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﺁﺗﺶ دوزخ ﺑﺮاى اوﺳﺖ; در ﺁن ﺟﺎ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﻰﻣﻴﺮد و ﻧﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰآﻨﺪ! )‪(74‬‬

‫و هﺮ آﺲ ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﻧﺰد او ﺁﻳﺪ‪ ،‬و اﻋﻤﺎل ﺻﺎﻟﺢ اﻧﺠﺎم دادﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ آﺴﺎﻧﻰ درﺟﺎت ﻋﺎﻟﻰ دارﻧﺪ‪(75) . ..‬‬

‫ﺑﺎﻏﻬﺎى ﺟﺎوﻳﺪان ﺑﻬﺸﺖ‪ ،‬آﻪ ﻧﻬﺮهﺎ از زﻳﺮ درﺧﺘﺎﻧﺶ ﺟﺎرى اﺳﺖ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ هﻤﻴﺸﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد; اﻳﻦ اﺳﺖ ﭘﺎداش آﺴﻰ آﻪ ﺧﻮد را‬

‫ﭘﺎك ﻧﻤﺎﻳﺪ! )‪(76‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ وﺣﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ آﻪ‪» :‬ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﻢ را )از ﻣﺼﺮ( ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺒﺮ; و ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ راهﻰ ﺧﺸﻚ در درﻳﺎ ﺑﮕﺸﺎ; آﻪ ﻧﻪ از ﺗﻌﻘﻴﺐ‬

‫)ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﺎن( ﺧﻮاهﻰ ﺗﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ از ﻏﺮق ﺷﺪن در درﻳﺎ! سذﻟﻠّﻪ )‪(77‬‬

‫)ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ( ﻓﺮﻋﻮن ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮﻳﺎﻧﺶ ﺁﻧﻬﺎ را دﻧﺒﺎل آﺮدﻧﺪ; و درﻳﺎ ﺁﻧﺎن را )در ﻣﻴﺎن اﻣﻮاج ﺧﺮوﺷﺎن ﺧﻮد( ﺑﻄﻮر آﺎﻣﻞ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ! )‪(78‬‬

‫ﻓﺮﻋﻮن ﻗﻮم ﺧﻮد را ﮔﻤﺮاﻩ ﺳﺎﺧﺖ; و هﺮﮔﺰ هﺪاﻳﺖ ﻧﻜﺮد! )‪(79‬‬

‫اى ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ! ﻣﺎ ﺷﻤﺎ را از ﭼﻨﮕﺎل دﺷﻤﻨﺘﺎن ﻧﺠﺎت دادﻳﻢ; و در ﻃﺮف راﺳﺖ آﻮﻩ ﻃﻮر‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎ وﻋﺪﻩ ﮔﺬاردﻳﻢ; و »ﻣﻦ« و »ﺳﻠﻮى« ﺑﺮ‬

‫ﺷﻤﺎ ﻧﺎزل آﺮدﻳﻢ! )‪(80‬‬

‫ﺑﺨﻮرﻳﺪاز روزﻳﻬﺎى ﭘﺎآﻴﺰﻩاى آﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻩاﻳﻢ; و در ﺁن ﻃﻐﻴﺎن ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻪ ﻏﻀﺐ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ وارد ﺷﻮد و هﺮ آﺲ ﻏﻀﺒﻢ ﺑﺮ او وارد ﺷﻮد‪،‬‬

‫ﺳﻘﻮب ﻣﻰآﻨﺪ! )‪(81‬‬

‫و ﻣﻦ هﺮ آﻪ را ﺗﻮﺑﻪ آﻨﺪ‪ ،‬و اﻳﻤﺎن ﺁورد‪ ،‬و ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺢ اﻧﺠﺎم دهﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ هﺪاﻳﺖ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻰﺁﻣﺮزم! )‪(82‬‬

‫اى ﻣﻮﺳﻰ! ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺳﺒﺐ ﺷﺪ آﻪ از ﻗﻮﻣﺖ ﭘﻴﺸﻰ ﮔﻴﺮى‪ ،‬و )ﺑﺮاى ﺁﻣﺪن ﺑﻪ آﻮﻩ ﻃﻮر(ﻋﺠﻠﻪ آﻨﻰ؟! )‪(83‬‬

‫ﻋﺮض آﺮد‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﺁﻧﺎن در ﭘﻰ ﻣﻨﻨﺪ; و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺗﻮ ﺷﺘﺎب آﺮدم‪ ،‬ﺗﺎ از ﻣﻦ ﺧﺸﻨﻮد ﺷﻮى! سذﻟﻠّﻪ )‪(84‬‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻣﺎ ﻗﻮم ﺗﻮ را ﺑﻌﺪ از ﺗﻮ‪ ،‬ﺁزﻣﻮدﻳﻢ و ﺳﺎﻣﺮى ﺁﻧﻬﺎ را ﮔﻤﺮاﻩ ﺳﺎﺧﺖ!« )‪(85‬‬

‫ﻣﻮﺳﻰ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ و اﻧﺪوهﻨﺎك ﺑﻪ ﺳﻮى ﻗﻮم ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم ﻣﻦ! ﻣﮕﺮ ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن وﻋﺪﻩ ﻧﻴﻜﻮﻳﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺪاد؟! ﺁﻳﺎ ﻣﺪت‬
‫ﺟﺪاﻳﻰ ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻃﻮل اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ ﻏﻀﺐ ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺎزل ﺷﻮد آﻪ ﺑﺎ وﻋﺪﻩ ﻣﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ آﺮدﻳﺪ؟!« )‪(86‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﻞ و ارادﻩ ﺧﻮد از وﻋﺪﻩ ﺗﻮ ﺗﺨﻠﻒ ﻧﻜﺮدﻳﻢ; ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻘﺪارى از زﻳﻮرهﺎى ﻗﻮم را آﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد داﺷﺘﻴﻢ اﻓﻜﻨﺪﻳﻢ!« و ﺳﺎﻣﺮى اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ‬

‫اﻟﻘﺎ آﺮد‪(87) ...‬‬

‫و ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﻣﺠﺴﻤﻪ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪاى آﻪ ﺻﺪاﻳﻰ هﻤﭽﻮن ﺻﺪاى ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ )واﻗﻌﻰ( داﺷﺖ ﭘﺪﻳﺪ ﺁورد; و )ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﺧﺪاى ﺷﻤﺎ‪ ،‬و‬

‫ﺧﺪاى ﻣﻮﺳﻰ اﺳﺖ!« و او ﻓﺮاﻣﻮش آﺮد )ﭘﻴﻤﺎﻧﻰ را آﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد(! )‪(88‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻨﺪ آﻪ )اﻳﻦ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ( هﻴﭻ ﭘﺎﺳﺨﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻧﻤﻰدهﺪ‪ ،‬و ﻣﺎﻟﻚ هﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﻮد و زﻳﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ؟! )‪(89‬‬

‫و ﭘﻴﺶ از ﺁن‪ ،‬هﺎرون ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬اى ﻗﻮم ﻣﻦ! ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﻮرد ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﺪ! ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ رﺣﻤﺎن اﺳﺖ!‬

‫ﭘﺲ‪ ،‬از ﻣﻦ ﭘﻴﺮوى آﻨﻴﺪ‪ ،‬و ﻓﺮﻣﺎﻧﻢ را اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ!« )‪(90‬‬

‫وﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ هﻤﭽﻨﺎن ﮔﺮد ﺁن ﻣﻰﮔﺮدﻳﻢ )و ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ اداﻣﻪ ﻣﻰدهﻴﻢ( ﺗﺎ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺎ ﺑﺎزﮔﺮدد!« )‪(91‬‬

‫)ﻣﻮﺳﻰ( ﮔﻔﺖ‪» :‬اى هﺎرون! ﭼﺮا هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ دﻳﺪى ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪(92) ...‬‬

‫از ﻣﻦ ﭘﻴﺮوى ﻧﻜﺮدى؟! ﺁﻳﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺮا ﻋﺼﻴﺎن ﻧﻤﻮدى؟!« )‪(93‬‬

‫)هﺎرون( ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺎدرم! ) اى ﺑﺮادر!( رﻳﺶ و ﺳﺮ ﻣﺮا ﻣﮕﻴﺮ! ﻣﻦ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﺑﮕﻮﻳﻰ ﺗﻮ ﻣﻴﺎن ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺗﻔﺮﻗﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻰ‪ ،‬و ﺳﻔﺎرش‬

‫ﻣﺮا ﺑﻪ آﺎر ﻧﺒﺴﺘﻰ!« )‪(94‬‬

‫)ﻣﻮﺳﻰ رو ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮى آﺮد و( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﭼﺮا اﻳﻦ آﺎر را آﺮدى‪ ،‬اى ﺳﺎﻣﺮى؟!« )‪(95‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﭼﻴﺰى دﻳﺪم آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ; ﻣﻦ ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﺁﺛﺎر رﺳﻮل )و ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺧﺪا( را ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺁن را اﻓﻜﻨﺪم‪ ،‬و اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ )هﻮاى( ﻧﻔﺲ‬

‫ﻣﻦ اﻳﻦ آﺎر را در ﻧﻈﺮم ﺟﻠﻮﻩ داد!« )‪(96‬‬

‫)ﻣﻮﺳﻰ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮو‪ ،‬آﻪ ﺑﻬﺮﻩ ﺗﻮ در زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ )هﺮ آﺲ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮد( ﺑﮕﻮﺋﻰ سخﻟﻠّﻬﺒﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﻧﮕﻴﺮ!« و ﺗﻮ ﻣﻴﻌﺎدى‬

‫)از ﻋﺬاب ﺧﺪا( دارى‪ ،‬آﻪ هﺮﮔﺰ ﺗﺨﻠﻒ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ! )اآﻨﻮن( ﺑﻨﮕﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﺒﻮدت آﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺁن را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻰآﺮدى! و ﺑﺒﻴﻦ ﻣﺎ ﺁن را ﻧﺨﺴﺖ‬
‫ﻣﻰﺳﻮزاﻧﻴﻢ; ﺳﭙﺲ ذرات ﺁن را ﺑﻪ درﻳﺎ ﻣﻰﭘﺎﺷﻴﻢ! )‪(97‬‬

‫ﻣﻌﺒﻮد ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪاوﻧﺪى اﺳﺖ آﻪ ﺟﺰ او ﻣﻌﺒﻮدى ﻧﻴﺴﺖ; و ﻋﻠﻢ او هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ! سذﻟﻠّﻪ )‪(98‬‬

‫اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺨﺸﻰ از اﺧﺒﺎر ﭘﻴﺸﻴﻦ را ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺑﺎزﮔﻮ ﻣﻰآﻨﻴﻢ; و ﻣﺎ از ﻧﺰد ﺧﻮد‪ ،‬ذآﺮ )و ﻗﺮﺁﻧﻰ( ﺑﻪ ﺗﻮ دادﻳﻢ! )‪(99‬‬

‫هﺮ آﺲ از ﺁن روى ﮔﺮدان ﺷﻮد‪ ،‬روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺎر ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ )از ﮔﻨﺎﻩ و ﻣﺴﺆوﻟﻴﺖ( ﺑﺮ دوش ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ! )‪(100‬‬

‫در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ; و ﺑﺪ ﺑﺎرى اﺳﺖ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ در روز ﻗﻴﺎﻣﺖ! )‪(101‬‬

‫هﻤﺎن روزى آﻪ در »ﺻﻮر« دﻣﻴﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮد; و ﻣﺠﺮﻣﺎن را ﺑﺎ ﺑﺪﻧﻬﺎى آﺒﻮد‪ ،‬در ﺁن روز ﺟﻤﻊ ﻣﻰآﻨﻴﻢ! )‪(102‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﺁهﺴﺘﻪ ﺑﺎ هﻢ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻰآﻨﻨﺪ; )ﺑﻌﻀﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ (:‬ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ دﻩ )ﺷﺒﺎﻧﻪ روز در ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺮزخ( ﺗﻮﻗﻒ آﺮدﻳﺪ! )و ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ ﭼﻘﺪر ﻃﻮﻻﻧﻰ ﺑﻮدﻩ‬
‫اﺳﺖ!( )‪(103‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﺁﮔﺎهﺘﺮﻳﻢ‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻧﻴﻜﻮروشﺗﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪»:‬ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ روز درﻧﮓ آﺮدﻳﺪ!« )‪(104‬‬

‫و از ﺗﻮ درﺑﺎرﻩ آﻮﻩهﺎ ﺳﺆال ﻣﻰآﻨﻨﺪ; ﺑﮕﻮ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرم ﺁﻧﻬﺎ را )ﻣﺘﻼﺷﻰ آﺮدﻩ( ﺑﺮﺑﺎد ﻣﻰدهﺪ! )‪(105‬‬

‫ﺳﭙﺲ زﻣﻴﻦ را ﺻﺎف و هﻤﻮار و ﺑﻰﺁب و ﮔﻴﺎﻩ رهﺎ ﻣﻰﺳﺎزد‪(106) ...‬‬

‫ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاى آﻪ در ﺁن‪ ،‬هﻴﭻ ﭘﺴﺘﻰ و ﺑﻠﻨﺪى ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻰ!« )‪(107‬‬

‫در ﺁن روز‪ ،‬هﻤﻪ از دﻋﻮت آﻨﻨﺪﻩ اﻟﻬﻰ ﭘﻴﺮوى ﻧﻤﻮدﻩ‪ ،‬و ﻗﺪرت ﺑﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ او ﻧﺨﻮاهﻨﺪ داﺷﺖ )و هﻤﮕﻰ از ﻗﺒﺮهﺎ ﺑﺮﻣﻰﺧﻴﺰﻧﺪ(; و هﻤﻪ ﺻﺪاهﺎ در‬

‫ﺑﺮاﺑﺮ )ﻋﻈﻤﺖ( ﺧﺪاوﻧﺪ رﺣﻤﺎن‪ ،‬ﺧﺎﺿﻊ ﻣﻰﺷﻮد; و ﺟﺰ ﺻﺪاى ﺁهﺴﺘﻪ ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰﺷﻨﻮى! )‪(108‬‬

‫در ﺁن روز‪ ،‬ﺷﻔﺎﻋﺖ هﻴﭻ آﺲ ﺳﻮدى ﻧﻤﻰﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﺟﺰ آﺴﻰ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ رﺣﻤﺎن ﺑﻪ او اﺟﺎزﻩ دادﻩ‪ ،‬و ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎر او راﺿﻰ اﺳﺖ‪(109) .‬‬

‫ﺁﻧﭽﻪ را ﭘﻴﺶ رو دارﻧﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ را )در دﻧﻴﺎ( ﭘﺸﺖ ﺳﺮﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ ﻣﻰداﻧﺪ; وﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ )ﻋﻠﻢ( او اﺣﺎﻃﻪ ﻧﺪارﻧﺪ! )‪(110‬‬

‫و )در ﺁن روز( هﻤﻪ ﭼﻬﺮﻩهﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﻰ ﻗﻴﻮم‪ ،‬ﺧﺎﺿﻊ ﻣﻰﺷﻮد; و ﻣﺎﻳﻮس )و زﻳﺎﻧﻜﺎر( اﺳﺖ ﺁن آﻪ ﺑﺎر ﺳﺘﻤﻰ ﺑﺮ دوش دارد! )‪(111‬‬

‫)اﻣﺎ( ﺁن آﺲ آﻪ آﺎرهﺎى ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻧﺠﺎم دهﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻪ از ﻇﻠﻤﻰ ﻣﻰﺗﺮﺳﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ از ﻧﻘﺼﺎن ﺣﻘﺶ‪(112) .‬‬

‫و اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺁن را ﻗﺮﺁﻧﻰ ﻋﺮﺑﻰ ) ﻓﺼﻴﺢ و ﮔﻮﻳﺎ( ﻧﺎزل آﺮدﻳﻢ‪ ،‬و اﻧﻮاع وﻋﻴﺪهﺎ )و اﻧﺬارهﺎ( را در ﺁن ﺑﺎزﮔﻮ ﻧﻤﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻘﻮا ﭘﻴﺸﻪ آﻨﻨﺪ; ﻳﺎ ﺑﺮاى‬

‫ﺁﻧﺎن ﺗﺬآﺮى ﭘﺪﻳﺪ ﺁورد! )‪(113‬‬

‫ﭘﺲ ﺑﻠﻨﺪﻣﺮﺗﺒﻪ اﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪى آﻪ ﺳﻠﻄﺎن ﺣﻖ اﺳﺖ! ﭘﺲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ )ﺗﻼوت( ﻗﺮﺁن ﻋﺠﻠﻪ ﻣﻜﻦ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻜﻪ وﺣﻰ ﺁن ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد; و‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﻋﻠﻢ ﻣﺮا اﻓﺰون آﻦ!« )‪(114‬‬

‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‪ ،‬از ﺁدم ﭘﻴﻤﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ; اﻣﺎ او ﻓﺮاﻣﻮش آﺮد; و ﻋﺰم اﺳﺘﻮارى ﺑﺮاى او ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﻢ! )‪(115‬‬

‫و ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁور هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬ﺑﺮاى ﺁدم ﺳﺠﺪﻩ آﻨﻴﺪ!« هﻤﮕﻰ ﺳﺠﺪﻩ آﺮدﻧﺪ; ﺟﺰ اﺑﻠﻴﺲ آﻪ ﺳﺮﺑﺎز زد )و ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻜﺮد(!‬

‫)‪(116‬‬

‫ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬اى ﺁدم! اﻳﻦ )اﺑﻠﻴﺲ( دﺷﻤﻦ ﺗﻮ و )دﺷﻤﻦ( هﻤﺴﺮ ﺗﻮﺳﺖ! ﻣﺒﺎدا ﺷﻤﺎ را از ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻴﺮون آﻨﺪ; آﻪ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ و رﻧﺞ ﺧﻮاهﻰ‬

‫اﻓﺘﺎد! )‪(117‬‬

‫)اﻣﺎ ﺗﻮ در ﺑﻬﺸﺖ راﺣﺖ هﺴﺘﻰ! و ﻣﺰﻳﺘﺶ( ﺑﺮاى ﺗﻮ اﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ در ﺁن ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﺑﺮهﻨﻪ ﻧﺨﻮاهﻰ ﺷﺪ; )‪(118‬‬
 ‫و در ﺁن ﺗﺸﻨﻪ ﻧﻤﻰﺷﻮى‪ ،‬و ﺣﺮارت ﺁﻓﺘﺎب ﺁزارت ﻧﻤﻰدهﺪ!« )‪(119‬‬

‫وﻟﻰ ﺷﻴﻄﺎن او را وﺳﻮﺳﻪ آﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺁدم! ﺁﻳﺎ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ ﺗﻮ را ﺑﻪ درﺧﺖ زﻧﺪﮔﻰ ﺟﺎوﻳﺪ‪ ،‬و ﻣﻠﻜﻰ ﺑﻰزوال راهﻨﻤﺎﻳﻰ آﻨﻢ؟!« )‪(120‬‬

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم هﺮ دو از ﺁن ﺧﻮردﻧﺪ‪) ،‬و ﻟﺒﺎس ﺑﻬﺸﺘﻴﺸﺎن ﻓﺮو رﻳﺨﺖ‪ (،‬و ﻋﻮرﺗﺸﺎن ﺁﺷﻜﺎر ﮔﺸﺖ و ﺑﺮاى ﭘﻮﺷﺎﻧﺪن ﺧﻮد‪ ،‬از ﺑﺮﮔﻬﺎى )درﺧﺘﺎن(‬

‫ﺑﻬﺸﺘﻰ ﺟﺎﻣﻪ دوﺧﺘﻨﺪ! )ﺁرى( ﺁدم ﭘﺮوردﮔﺎرش را ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ آﺮد‪ ،‬و از ﭘﺎداش او ﻣﺤﺮوم ﺷﺪ! )‪(121‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﭘﺮوردﮔﺎرش او را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ‪ ،‬و ﺗﻮﺑﻪاش را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬و هﺪاﻳﺘﺶ ﻧﻤﻮد‪(122) .‬‬

‫)ﺧﺪاوﻧﺪ( ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬هﺮ دو از ﺁن )ﺑﻬﺸﺖ( ﻓﺮود ﺁﻳﻴﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ دﺷﻤﻦ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد! وﻟﻰ هﺮﮔﺎﻩ هﺪاﻳﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺷﻤﺎ ﺁﻳﺪ‪ ،‬هﺮ‬

‫آﺲ از هﺪاﻳﺖ ﻣﻦ ﭘﻴﺮوى آﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﮔﻤﺮاﻩ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬و ﻧﻪ در رﻧﺞ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد! )‪(123‬‬

‫و هﺮ آﺲ از ﻳﺎد ﻣﻦ روى ﮔﺮدان ﺷﻮد‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ )ﺳﺨﺖ و( ﺗﻨﮕﻰ ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ; و روز ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬او را ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﻣﺤﺸﻮر ﻣﻰآﻨﻴﻢ!« )‪(124‬‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﭼﺮا ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﻣﺤﺸﻮرم آﺮدى؟! ﻣﻦ آﻪ ﺑﻴﻨﺎ ﺑﻮدم!« )‪(125‬‬

‫ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬ﺁن ﮔﻮﻧﻪ آﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﻦ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺁﻣﺪ‪ ،‬و ﺗﻮ ﺁﻧﻬﺎ را ﻓﺮاﻣﻮش آﺮدى; اﻣﺮوز ﻧﻴﺰ ﺗﻮ ﻓﺮاﻣﻮش ﺧﻮاهﻰ ﺷﺪ!« )‪(126‬‬

‫و اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺟﺰا ﻣﻰدهﻴﻢ آﺴﻰ را آﻪ اﺳﺮاف آﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺁﻳﺎت ﭘﺮوردﮔﺎرش اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎورد! و ﻋﺬاب ﺁﺧﺮت‪ ،‬ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ و ﭘﺎﻳﺪارﺗﺮ اﺳﺖ! )‪(127‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﺑﺮاى هﺪاﻳﺖ ﺁﻧﺎن آﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﺑﺴﻴﺎرى از ﻧﺴﻠﻬﺎى ﭘﻴﺸﻴﻦ را )آﻪ ﻃﻐﻴﺎن و ﻓﺴﺎد آﺮدﻧﺪ( هﻼك ﻧﻤﻮدﻳﻢ‪ ،‬و اﻳﻨﻬﺎ در ﻣﺴﻜﻨﻬﺎى )وﻳﺮان‬

‫ﺷﺪﻩ( ﺁﻧﺎن راﻩ ﻣﻰروﻧﺪ! ﻣﺴﻠﻤﺎ در اﻳﻦ اﻣﺮ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى روﺷﻨﻰ ﺑﺮاى ﺧﺮدﻣﻨﺪان اﺳﺖ‪(128) .‬‬

‫و اﮔﺮ ﺳﻨﺖ و ﺗﻘﺪﻳﺮ ﭘﺮوردﮔﺎرت و ﻣﻼﺣﻈﻪ زﻣﺎن ﻣﻘﺮر ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻋﺬاب اﻟﻬﻰ ﺑﺰودى داﻣﺎن ﺁﻧﺎن را ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ! )‪(129‬‬

‫ﭘﺲ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺻﺒﺮ آﻦ! و ﭘﻴﺶ از ﻃﻠﻮع ﺁﻓﺘﺎب‪ ،‬و ﻗﺒﻞ از ﻏﺮوب ﺁن; ﺗﺴﺒﻴﺢ و ﺣﻤﺪ ﭘﺮوردﮔﺎرت را ﺑﺠﺎ ﺁور; و هﻤﭽﻨﻴﻦ )ﺑﺮﺧﻰ( از‬

‫ﺳﺎﻋﺎت ﺷﺐ و اﻃﺮاف روز )ﭘﺮوردﮔﺎرت را( ﺗﺴﺒﻴﺢ ﮔﻮى; ﺑﺎﺷﺪ آﻪ )از اﻟﻄﺎف اﻟﻬﻰ( ﺧﺸﻨﻮد ﺷﻮى! )‪(130‬‬

‫و هﺮﮔﺰ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى ﻣﺎدى‪ ،‬آﻪ ﺑﻪ ﮔﺮوﻩهﺎﻳﻰ از ﺁﻧﺎن دادﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻴﻔﻜﻦ! اﻳﻨﻬﺎ ﺷﻜﻮﻓﻪهﺎى زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎﺳﺖ; ﺗﺎ ﺁﻧﺎن را در ﺁن‬

‫ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻴﻢ; و روزى ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﻬﺘﺮ و ﭘﺎﻳﺪارﺗﺮ اﺳﺖ! )‪(131‬‬

‫ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﻓﺮﻣﺎن دﻩ; و ﺑﺮ اﻧﺠﺎم ﺁن ﺷﻜﻴﺒﺎ ﺑﺎش! از ﺗﻮ روزى ﻧﻤﻰﺧﻮاهﻴﻢ; )ﺑﻠﻜﻪ( ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ روزى ﻣﻰدهﻴﻢ; و ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻧﻴﻚ ﺑﺮاى‬

‫ﺗﻘﻮاﺳﺖ! )‪(132‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا )ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ( ﻣﻌﺠﺰﻩ و ﻧﺸﺎﻧﻪاى از ﺳﻮى ﭘﺮوردﮔﺎرش ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻧﻤﻰﺁورد؟! )ﺑﮕﻮ‪ (:‬ﺁﻳﺎ ﺧﺒﺮهﺎى روﺷﻨﻰ آﻪ در آﺘﺎﺑﻬﺎى )ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ(‬

‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﻮدﻩ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪ؟! )‪(133‬‬

‫اﮔﺮ ﻣﺎ ﺁﻧﺎن را ﭘﻴﺶ از ﺁن )آﻪ ﻗﺮﺁن ﻧﺎزل ﺷﻮد( ﺑﺎ ﻋﺬاﺑﻰ هﻼك ﻣﻰآﺮدﻳﻢ‪) ،‬در ﻗﻴﺎﻣﺖ( ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﭼﺮا ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎدى‬

‫ﺗﺎ از ﺁﻳﺎت ﺗﻮ ﭘﻴﺮوى آﻨﻴﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻜﻪذﻟﻴﻞ و رﺳﻮا ﺷﻮﻳﻢ!« )‪(134‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬هﻤﻪ )ﻣﺎ و ﺷﻤﺎ( در اﻧﺘﻈﺎرﻳﻢ! )ﻣﺎ در اﻧﺘﻈﺎر وﻋﺪﻩ ﭘﻴﺮوزى‪ ،‬و ﺷﻤﺎ در اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻜﺴﺖ ﻣﺎ!( ﺣﺎل آﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻜﺸﻴﺪ! اﻣﺎ‬

‫ﺑﺰودى ﻣﻰداﻧﻴﺪ ﭼﻪ آﺴﻰ از اﺻﺤﺎب ﺻﺮاط ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ‪ ،‬و ﭼﻪ آﺴﻰ هﺪاﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ! )‪(135‬‬
‫‪ +‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ در ﺷﻨﺒﻪ ‪1384/07/02‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 6:55‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻮﺳﻂ روح اﷲ ﮐﺮﯾﻤﯽ | ‪ 28‬ﻧﻈﺮ‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻣﺮﯾﻢ‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫آﻬﻴﻌﺺ )‪(1‬‬

‫)اﻳﻦ( ﻳﺎدى اﺳﺖ از رﺣﻤﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻩاش زآﺮﻳﺎ‪(2) ...‬‬

‫در ﺁن هﻨﮕﺎم آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرش را در ﺧﻠﻮﺗﮕﺎﻩ )ﻋﺒﺎدت( ﭘﻨﻬﺎن ﺧﻮاﻧﺪ‪(3) ...‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! اﺳﺘﺨﻮاﻧﻢ ﺳﺴﺖ ﺷﺪﻩ; و ﺷﻌﻠﻪ ﭘﻴﺮى ﺗﻤﺎم ﺳﺮم را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ; و ﻣﻦ هﺮﮔﺰ در دﻋﺎى ﺗﻮ‪ ،‬از اﺟﺎﺑﺖ ﻣﺤﺮوم ﻧﺒﻮدﻩام! )‪(4‬‬
‫و ﻣﻦ از ﺑﺴﺘﮕﺎﻧﻢ ﺑﻌﺪ از ﺧﻮدم ﺑﻴﻤﻨﺎآﻢ )آﻪ ﺣﻖ ﭘﺎﺳﺪارى از ﺁﻳﻴﻦ ﺗﻮ را ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪارﻧﺪ(! و )از ﻃﺮﻓﻰ( هﻤﺴﺮم ﻧﺎزا و ﻋﻘﻴﻢ اﺳﺖ; ﺗﻮ از ﻧﺰد ﺧﻮد‬

‫ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺒﺨﺶ‪(5) ...‬‬

‫آﻪ وارث ﻣﻦ و دودﻣﺎن ﻳﻌﻘﻮب ﺑﺎﺷﺪ; و او را ﻣﻮرد رﺿﺎﻳﺘﺖ ﻗﺮار دﻩ!« )‪(6‬‬

‫اى زآﺮﻳﺎ! ﻣﺎ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪى ﺑﺸﺎرت ﻣﻰدهﻴﻢ آﻪ ﻧﺎﻣﺶ »ﻳﺤﻴﻰ« اﺳﺖ; و ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‪ ،‬هﻤﻨﺎﻣﻰ ﺑﺮاى او ﻗﺮار ﻧﺪادﻩاﻳﻢ! )‪(7‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻓﺮزﻧﺪى ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد؟! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ هﻤﺴﺮم ﻧﺎزا و ﻋﻘﻴﻢ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻣﻦ ﻧﻴﺰ از ﺷﺪت ﭘﻴﺮى اﻓﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩام!«‬

‫) ‪(8‬‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرت اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻔﺘﻪ )و ارادﻩ آﺮدﻩ(! اﻳﻦ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺁﺳﺎن اﺳﺖ; و ﻗﺒﻼ ﺗﻮ را ﺁﻓﺮﻳﺪم در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﭼﻴﺰى ﻧﺒﻮدى!« )‪(9‬‬

‫ﻋﺮض آﺮد‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﻧﺸﺎﻧﻪاى ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻗﺮار دﻩ!« ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﻮ اﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ ﺳﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ روز ﻗﺪرت ﺗﻜﻠﻢ )ﺑﺎ ﻣﺮدم( ﻧﺨﻮاهﻰ داﺷﺖ;‬

‫در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ زﺑﺎﻧﺖ ﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ!« )‪(10‬‬

‫او از ﻣﺤﺮاب ﻋﺒﺎدﺗﺶ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺮدم ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ; و ﺑﺎ اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪)» :‬ﺑﺸﻜﺮاﻧﻪ اﻳﻦ ﻣﻮهﺒﺖ‪ (،‬ﺻﺒﺢ و ﺷﺎم ﺧﺪا را ﺗﺴﺒﻴﺢ ﮔﻮﻳﻴﺪ!« )‪(11‬‬

‫اى ﻳﺤﻴﻰ! آﺘﺎب )ﺧﺪا( را ﺑﺎ ﻗﻮت ﺑﮕﻴﺮ! و ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺒﻮت )و ﻋﻘﻞ آﺎﻓﻰ( در آﻮدآﻰ ﺑﻪ او دادﻳﻢ! )‪(12‬‬

‫و رﺣﻤﺖ و ﻣﺤﺒﺘﻰ از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ او ﺑﺨﺸﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬و ﭘﺎآﻰ )دل و ﺟﺎن(! و او ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎر ﺑﻮد! )‪(13‬‬

‫او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﻧﻴﻜﻮآﺎر ﺑﻮد; و ﺟﺒﺎر )و ﻣﺘﻜﺒﺮ( و ﻋﺼﻴﺎﻧﮕﺮ ﻧﺒﻮد! )‪(14‬‬

‫ﺳﻼم ﺑﺮ او‪ ،‬ﺁن روز آﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬و ﺁن روز آﻪ ﻣﻰﻣﻴﺮد‪ ،‬و ﺁن روز آﻪ زﻧﺪﻩ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد! )‪(15‬‬

‫و در اﻳﻦ آﺘﺎب )ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ(‪ ،‬ﻣﺮﻳﻢ را ﻳﺎد آﻦ‪ ،‬ﺁن هﻨﮕﺎم آﻪ از ﺧﺎﻧﻮادﻩاش ﺟﺪا ﺷﺪ‪ ،‬و در ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺷﺮﻗﻰ )ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس( ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ; )‪(16‬‬

‫و ﻣﻴﺎن ﺧﻮد و ﺁﻧﺎن ﺣﺠﺎﺑﻰ اﻓﻜﻨﺪ )ﺗﺎ ﺧﻠﻮﺗﮕﺎهﺶ از هﺮ ﻧﻈﺮ ﺑﺮاى ﻋﺒﺎدت ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﺎﺷﺪ(‪ .‬در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﻣﺎ روح ﺧﻮد را ﺑﺴﻮى او ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; و او‬

‫در ﺷﻜﻞ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻰﻋﻴﺐ و ﻧﻘﺺ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺮﻳﻢ ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ! )‪(17‬‬

‫او )ﺳﺨﺖ ﺗﺮﺳﻴﺪ و( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ از ﺷﺮ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪاى رﺣﻤﺎن ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻰﺑﺮم اﮔﺮ ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎرى! )‪(18‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮام; )ﺁﻣﺪﻩام( ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﭘﺎآﻴﺰﻩاى ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺒﺨﺸﻢ!« )‪(19‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻓﺮزﻧﺪى ﺑﺮاى ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ؟! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺗﺎآﻨﻮن اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪ ،‬و زن ﺁﻟﻮدﻩاى هﻢ ﻧﺒﻮدﻩام!« )‪(20‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻄﻠﺐ هﻤﻴﻦ اﺳﺖ! ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻓﺮﻣﻮدﻩ‪ :‬اﻳﻦ آﺎر ﺑﺮ ﻣﻦ ﺁﺳﺎن اﺳﺖ! )ﻣﺎ او را ﻣﻰﺁﻓﺮﻳﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﻗﺪرت ﺧﻮﻳﺶ را ﺁﺷﻜﺎر ﺳﺎزﻳﻢ;( و او را‬

‫ﺑﺮاى ﻣﺮدم ﻧﺸﺎﻧﻪاى ﻗﺮار دهﻴﻢ; و رﺣﻤﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ از ﺳﻮى ﻣﺎ! و اﻳﻦ اﻣﺮى اﺳﺖ ﭘﺎﻳﺎن ﻳﺎﻓﺘﻪ )و ﺟﺎى ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﺪارد(!« )‪(21‬‬

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم )ﻣﺮﻳﻢ( ﺑﻪ او ﺑﺎردار ﺷﺪ; و او را ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ دور دﺳﺘﻰ ﺑﺮد )و ﺧﻠﻮت ﮔﺰﻳﺪ( )‪(22‬‬

‫درد زاﻳﻤﺎن او را ﺑﻪ آﻨﺎر ﺗﻨﻪ درﺧﺖ ﺧﺮﻣﺎﻳﻰ آﺸﺎﻧﺪ; )ﺁﻧﻘﺪر ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ آﻪ( ﮔﻔﺖ‪» :‬اى آﺎش ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﻣﺮدﻩ ﺑﻮدم‪ ،‬و ﺑﻜﻠﻰ ﻓﺮاﻣﻮش‬

‫ﻣﻰﺷﺪم!« )‪(23‬‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن از ﻃﺮف ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺎﻳﺶ او را ﺻﺪا زد آﻪ‪» :‬ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﺒﺎش! ﭘﺮوردﮔﺎرت زﻳﺮ ﭘﺎى ﺗﻮ ﭼﺸﻤﻪ ﺁﺑﻰ )ﮔﻮارا( ﻗﺮار دادﻩ اﺳﺖ! )‪(24‬‬

‫و اﻳﻦ ﺗﻨﻪ ﻧﺨﻞ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮد ﺗﻜﺎن دﻩ‪ ،‬رﻃﺐ ﺗﺎزﻩاى ﺑﺮ ﺗﻮ ﻓﺮو ﻣﻰرﻳﺰد! )‪(25‬‬

‫)از اﻳﻦ ﻏﺬاى ﻟﺬﻳﺬ( ﺑﺨﻮر; و )از ﺁن ﺁب ﮔﻮارا( ﺑﻨﻮش; و ﭼﺸﻤﺖ را )ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﻟﻮد ﺟﺪﻳﺪ( روﺷﻦ دار! و هﺮﮔﺎﻩ آﺴﻰ از اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را دﻳﺪى‪) ،‬ﺑﺎ‬

‫اﺷﺎرﻩ( ﺑﮕﻮ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺮاى ﺧﺪاوﻧﺪ رﺣﻤﺎن روزﻩاى ﻧﺬر آﺮدﻩام; ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﻣﺮوز ﺑﺎ هﻴﭻ اﻧﺴﺎﻧﻰ هﻴﭻ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻢ! )و ﺑﺪان آﻪ اﻳﻦ ﻧﻮزاد‪ ،‬ﺧﻮدش‬

‫از ﺗﻮ دﻓﺎع ﺧﻮاهﺪ آﺮد!(« )‪(26‬‬

‫)ﻣﺮﻳﻢ( در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ او را در ﺁﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺰد ﻗﻮﻣﺶ ﺁورد; ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﻣﺮﻳﻢ! آﺎر ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺠﻴﺐ و ﺑﺪى اﻧﺠﺎم دادى! )‪(27‬‬

‫اى ﺧﻮاهﺮ هﺎرون! ﻧﻪ ﭘﺪرت ﻣﺮد ﺑﺪى ﺑﻮد‪ ،‬و ﻧﻪ ﻣﺎدرت زن ﺑﺪ آﺎرﻩاى!!« )‪(28‬‬
 ‫)ﻣﺮﻳﻢ( ﺑﻪ او اﺷﺎرﻩ آﺮد; ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ آﻮدآﻰ آﻪ در ﮔﺎهﻮارﻩ اﺳﺖ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ؟!« )‪(29‬‬

‫)ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻋﻴﺴﻰ زﺑﺎن ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﺸﻮد و( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺪاﻳﻢ; او آﺘﺎب )ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ( ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻩ; و ﻣﺮا ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻗﺮار دادﻩ اﺳﺖ! )‪(30‬‬

‫و ﻣﺮا ‪-‬هﺮ ﺟﺎ آﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ -‬وﺟﻮدى ﭘﺮﺑﺮآﺖ ﻗﺮار دادﻩ; و ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ آﻪ زﻧﺪﻩام‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﻪ ﻧﻤﺎز و زآﺎت ﺗﻮﺻﻴﻪ آﺮدﻩ اﺳﺖ! )‪(31‬‬

‫و ﻣﺮا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﻧﻴﻜﻮآﺎر ﻗﺮار دادﻩ; و ﺟﺒﺎر و ﺷﻘﻰ ﻗﺮار ﻧﺪادﻩ اﺳﺖ! )‪(32‬‬

‫و ﺳﻼم )ﺧﺪا( ﺑﺮ ﻣﻦ‪ ،‬در ﺁن روز آﻪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪم‪ ،‬و در ﺁن روز آﻪ ﻣﻰﻣﻴﺮم‪ ،‬و ﺁن روز آﻪ زﻧﺪﻩ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ!« )‪(33‬‬

‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ; ﮔﻔﺘﺎر ﺣﻘﻰ آﻪ در ﺁن ﺗﺮدﻳﺪ ﻣﻰآﻨﻨﺪ! )‪(34‬‬

‫هﺮﮔﺰ ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﺒﻮد آﻪ ﻓﺮزﻧﺪى اﺧﺘﻴﺎر آﻨﺪ! ﻣﻨﺰﻩ اﺳﺖ او! هﺮﮔﺎﻩ ﭼﻴﺰى را ﻓﺮﻣﺎن دهﺪ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻮﺟﻮد ﺑﺎش!« هﻤﺎن دم ﻣﻮﺟﻮد‬

‫ﻣﻰﺷﻮد! )‪(35‬‬

‫و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻦ و ﺷﻤﺎﺳﺖ! او را ﭘﺮﺳﺘﺶ آﻨﻴﺪ; اﻳﻦ اﺳﺖ راﻩ راﺳﺖ! )‪(36‬‬

‫وﻟﻰ )ﺑﻌﺪ از او( ﮔﺮوﻩهﺎﻳﻰ از ﻣﻴﺎن ﭘﻴﺮواﻧﺶ اﺧﺘﻼف آﺮدﻧﺪ; واى ﺑﻪ ﺣﺎل آﺎﻓﺮان از ﻣﺸﺎهﺪﻩ روز ﺑﺰرگ )رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ(! )‪(37‬‬

‫در ﺁن روز آﻪ ﻧﺰد ﻣﺎ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎى ﺷﻨﻮا و ﭼﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎى ﺑﻴﻨﺎﻳﻰ ﭘﻴﺪا ﻣﻰآﻨﻨﺪ! وﻟﻰ اﻳﻦ ﺳﺘﻤﮕﺮان اﻣﺮوز در ﮔﻤﺮاهﻰ ﺁﺷﻜﺎرﻧﺪ! )‪(38‬‬

‫ﺁﻧﺎن را از روز ﺣﺴﺮت ) روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ آﻪ ﺑﺮاى هﻤﻪ ﻣﺎﻳﻪ ﺗﺎﺳﻒ اﺳﺖ( ﺑﺘﺮﺳﺎن‪ ،‬در ﺁن هﻨﮕﺎم آﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ! و ﺁﻧﻬﺎ در ﻏﻔﻠﺘﻨﺪ و‬

‫اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ! )‪(39‬‬

‫ﻣﺎ‪ ،‬زﻣﻴﻦ و ﺗﻤﺎم آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﺑﺮ ﺁن هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ارث ﻣﻰﺑﺮﻳﻢ; و هﻤﮕﻰ ﺑﺴﻮى ﻣﺎ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ! )‪(40‬‬

‫در اﻳﻦ آﺘﺎب‪ ،‬اﺑﺮاهﻴﻢ را ﻳﺎد آﻦ‪ ،‬آﻪ او ﺑﺴﻴﺎر راﺳﺘﮕﻮ‪ ،‬و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ )ﺧﺪا( ﺑﻮد! )‪(41‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﭘﺪرش ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﭘﺪر! ﭼﺮا ﭼﻴﺰى را ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻰ آﻪ ﻧﻪ ﻣﻰﺷﻨﻮد‪ ،‬و ﻧﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ هﻴﭻ ﻣﺸﻜﻠﻰ را از ﺗﻮ ﺣﻞ ﻣﻰآﻨﺪ؟!‬

‫)‪(42‬‬

‫اى ﭘﺪر! داﻧﺸﻰ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ آﻪ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ اﺳﺖ; ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ از ﻣﻦ ﭘﻴﺮوى آﻦ‪ ،‬ﺗﺎ ﺗﻮ را ﺑﻪ راﻩ راﺳﺖ هﺪاﻳﺖ آﻨﻢ! )‪(43‬‬

‫اى ﭘﺪر! ﺷﻴﻄﺎن را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻜﻦ‪ ،‬آﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ رﺣﻤﺎن‪ ،‬ﻋﺼﻴﺎﻧﮕﺮ ﺑﻮد! )‪(44‬‬

‫اى ﭘﺪر! ﻣﻦ از اﻳﻦ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ آﻪ از ﺳﻮى ﺧﺪاوﻧﺪ رﺣﻤﺎن ﻋﺬاﺑﻰ ﺑﻪ ﺗﻮ رﺳﺪ‪ ،‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ از دوﺳﺘﺎن ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺎﺷﻰ!« )‪(45‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اى اﺑﺮاهﻴﻢ! ﺁﻳﺎ ﺗﻮ از ﻣﻌﺒﻮدهﺎى ﻣﻦ روى ﮔﺮداﻧﻰ؟! اﮔﺮ )از اﻳﻦ آﺎر( دﺳﺖ ﺑﺮﻧﺪارى‪ ،‬ﺗﻮ را ﺳﻨﮕﺴﺎر ﻣﻰآﻨﻢ! و ﺑﺮاى ﻣﺪﺗﻰ ﻃﻮﻻﻧﻰ از‬

‫ﻣﻦ دور ﺷﻮ!« )‪(46‬‬

‫)اﺑﺮاهﻴﻢ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻼم ﺑﺮ ﺗﻮ! ﻣﻦ ﺑﺰودى از ﭘﺮوردﮔﺎرم ﺑﺮاﻳﺖ ﺗﻘﺎﺿﺎى ﻋﻔﻮ ﻣﻰآﻨﻢ; ﭼﺮا آﻪ او هﻤﻮارﻩ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ! )‪(47‬‬

‫و از ﺷﻤﺎ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ ﻏﻴﺮ ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬آﻨﺎرﻩﮔﻴﺮى ﻣﻰآﻨﻢ; و ﭘﺮوردﮔﺎرم را ﻣﻰﺧﻮاﻧﻢ; و اﻣﻴﺪوارم در ﺧﻮاﻧﺪن ﭘﺮوردﮔﺎرم ﺑﻰﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﺎﻧﻢ!« )‪(48‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ از ﺁﻧﺎن و ﺁﻧﭽﻪ ﻏﻴﺮ ﺧﺪا ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ آﻨﺎرﻩﮔﻴﺮى آﺮد‪ ،‬ﻣﺎ اﺳﺤﺎق و ﻳﻌﻘﻮب را ﺑﻪ او ﺑﺨﺸﻴﺪﻳﻢ; و هﺮ ﻳﻚ را ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى )ﺑﺰرگ( ﻗﺮار‬

‫دادﻳﻢ! )‪(49‬‬

‫و از رﺣﻤﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻋﻄﺎ آﺮدﻳﻢ; و ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎم ﻧﻴﻚ و ﻣﻘﺎم ﺑﺮﺟﺴﺘﻪاى )در ﻣﻴﺎن هﻤﻪ اﻣﺘﻬﺎ( ﻗﺮار دادﻳﻢ! )‪(50‬‬

‫و در اﻳﻦ آﺘﺎب )ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ( از ﻣﻮﺳﻰ ﻳﺎد آﻦ‪ ،‬آﻪ او ﻣﺨﻠﺺ ﺑﻮد‪ ،‬و رﺳﻮل و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى واﻻ ﻣﻘﺎم! )‪(51‬‬

‫ﻣﺎ او را از ﻃﺮف راﺳﺖ )آﻮﻩ( ﻃﻮر ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ; و ﻧﺠﻮاآﻨﺎن او را )ﺑﻪ ﺧﻮد( ﻧﺰدﻳﻚ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ; )‪(52‬‬

‫و ﻣﺎ از رﺣﻤﺖ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺮادرش هﺎرون را ‪-‬آﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺑﻮد‪ -‬ﺑﻪ او ﺑﺨﺸﻴﺪﻳﻢ‪(53) .‬‬

‫و در اﻳﻦ آﺘﺎب )ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ( از اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ )ﻧﻴﺰ( ﻳﺎد آﻦ‪ ،‬آﻪ او در وﻋﺪﻩهﺎﻳﺶ ﺻﺎدق‪ ،‬و رﺳﻮل و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى )ﺑﺰرگ( ﺑﻮد! )‪(54‬‬
 ‫او هﻤﻮارﻩ ﺧﺎﻧﻮادﻩاش را ﺑﻪ ﻧﻤﺎز و زآﺎت ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰداد; و هﻤﻮارﻩ ﻣﻮرد رﺿﺎﻳﺖ ﭘﺮوردﮔﺎرش ﺑﻮد‪(55) .‬‬

‫و در اﻳﻦ آﺘﺎب‪ ،‬از ادرﻳﺲ )ﻧﻴﺰ( ﻳﺎد آﻦ‪ ،‬او ﺑﺴﻴﺎر راﺳﺘﮕﻮ و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ )ﺑﺰرﮔﻰ( ﺑﻮد‪(56) .‬‬

‫و ﻣﺎ او را ﺑﻪ ﻣﻘﺎم واﻻﻳﻰ رﺳﺎﻧﺪﻳﻢ‪(57) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﻰ ﺑﻮدﻧﺪ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺸﻤﻮل ﻧﻌﻤﺘﺸﺎن ﻗﺮار دادﻩ ﺑﻮد‪ ،‬از ﻓﺮزﻧﺪان ﺁدم‪ ،‬و از آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺎ ﻧﻮح ﺑﺮ آﺸﺘﻰ ﺳﻮار آﺮدﻳﻢ‪ ،‬و از دودﻣﺎن‬

‫اﺑﺮاهﻴﻢ و ﻳﻌﻘﻮب‪ ،‬و از آﺴﺎﻧﻰ آﻪ هﺪاﻳﺖ آﺮدﻳﻢ و ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻳﻢ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮدﻧﺪ آﻪ وﻗﺘﻰ ﺁﻳﺎت ﺧﺪاوﻧﺪ رﺣﻤﺎن ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﻰﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﺎك‬

‫ﻣﻰاﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ و ﮔﺮﻳﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪(58) .‬‬

‫اﻣﺎ ﭘﺲ از ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﻪاى روى آﺎر ﺁﻣﺪﻧﺪ آﻪ ﻧﻤﺎز را ﺗﺒﺎﻩ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و از ﺷﻬﻮات ﭘﻴﺮوى ﻧﻤﻮدﻧﺪ; و ﺑﺰودى )ﻣﺠﺎزات( ﮔﻤﺮاهﻰ ﺧﻮد را‬

‫ﺧﻮاهﻨﺪ دﻳﺪ! )‪(59‬‬

‫ﻣﮕﺮ ﺁﻧﺎن آﻪ ﺗﻮﺑﻪ آﻨﻨﺪ‪ ،‬و اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ ،‬و آﺎر ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻧﺠﺎم دهﻨﺪ; ﭼﻨﻴﻦ آﺴﺎﻧﻰ داﺧﻞ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و آﻤﺘﺮﻳﻦ ﺳﺘﻤﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن‬
‫ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪(60) .‬‬

‫وارد ﺑﺎﻏﻬﺎﻳﻰ ﺟﺎوداﻧﻰ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ رﺣﻤﺎن ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺁن وﻋﺪﻩ دادﻩ اﺳﺖ; هﺮ ﭼﻨﺪ ﺁن را ﻧﺪﻳﺪﻩاﻧﺪ; ﻣﺴﻠﻤﺎ وﻋﺪﻩ ﺧﺪا ﺗﺤﻘﻖ‬

‫ﻳﺎﻓﺘﻨﻰ اﺳﺖ! )‪(61‬‬

‫در ﺁن ﺟﺎ هﺮﮔﺰ ﮔﻔﺘﺎر ﻟﻐﻮ و ﺑﻴﻬﻮدﻩاى ﻧﻤﻰﺷﻨﻮﻧﺪ; و ﺟﺰ ﺳﻼم در ﺁن ﺟﺎ ﺳﺨﻨﻰ ﻧﻴﺴﺖ; و هﺮ ﺻﺒﺢ و ﺷﺎم‪ ،‬روزى ﺁﻧﺎن در ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻘﺮر اﺳﺖ‪.‬‬

‫)‪(62‬‬

‫اﻳﻦ هﻤﺎن ﺑﻬﺸﺘﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎر ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ارث ﻣﻰدهﻴﻢ‪(63) .‬‬

‫)ﭘﺲ از ﺗﺎﺧﻴﺮ وﺣﻰ‪ ،‬ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻋﺮض آﺮد‪ (:‬ﻣﺎ ﺟﺰ ﺑﻔﺮﻣﺎن ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ‪ ،‬ﻧﺎزل ﻧﻤﻰﺷﻮﻳﻢ; ﺁﻧﭽﻪ ﭘﻴﺶ روى ﻣﺎ‪ ،‬و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﺎ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ‬

‫ﻣﻴﺎن اﻳﻦ دو ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬هﻤﻪ از ﺁن اوﺳﺖ; و ﭘﺮوردﮔﺎرت هﺮﮔﺰ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻜﺎر ﻧﺒﻮدﻩ )و ﻧﻴﺴﺖ(! )‪(64‬‬

‫هﻤﺎن ﭘﺮوردﮔﺎر ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻴﺎن ﺁن دو ﻗﺮار دارد! او را ﭘﺮﺳﺘﺶ آﻦ; و در راﻩ ﻋﺒﺎدﺗﺶ ﺷﻜﻴﺒﺎ ﺑﺎش! ﺁﻳﺎ ﻣﺜﻞ و ﻣﺎﻧﻨﺪى ﺑﺮاى او‬

‫ﻣﻰﻳﺎﺑﻰ؟! )‪(65‬‬

‫اﻧﺴﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﭘﺲ از ﻣﺮدن‪ ،‬زﻧﺪﻩ )از ﻗﺒﺮ( ﺑﻴﺮون ﺧﻮاهﻢ ﺁﻣﺪ؟!« )‪(66‬‬

‫ﺁﻳﺎ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﻰﺁورد آﻪ ﻣﺎ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ او را ﺁﻓﺮﻳﺪﻳﻢ در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﭼﻴﺰى ﻧﺒﻮد؟! )‪(67‬‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت آﻪ هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ را هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ در ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺟﻤﻊ ﻣﻰآﻨﻴﻢ; ﺳﭙﺲ هﻤﻪ را ‪-‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺑﻪ زاﻧﻮ درﺁﻣﺪﻩاﻧﺪ‪ -‬ﮔﺮداﮔﺮد‬
‫ﺟﻬﻨﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻰﺳﺎزﻳﻢ‪(68) .‬‬

‫ﺳﭙﺲ از هﺮ ﮔﺮوﻩ و ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ‪ ،‬آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ رﺣﻤﺎن از هﻤﻪ ﺳﺮآﺶ ﺗﺮ ﺑﻮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺪا ﻣﻰآﻨﻴﻢ‪(69) .‬‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁن‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺨﻮﺑﻰ از آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺮاى ﺳﻮﺧﺘﻦ در ﺁﺗﺶ ﺳﺰاوارﺗﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺁﮔﺎهﺘﺮﻳﻢ! )‪(70‬‬

‫و هﻤﻪ ﺷﻤﺎ )ﺑﺪون اﺳﺘﺜﻨﺎ( وارد ﺟﻬﻨﻢ ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ; اﻳﻦ اﻣﺮى اﺳﺖ ﺣﺘﻤﻰ و ﻗﻄﻌﻰ ﺑﺮ ﭘﺮوردﮔﺎرت! )‪(71‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺁﻧﻬﺎ را آﻪ ﺗﻘﻮا ﭘﻴﺸﻪ آﺮدﻧﺪ از ﺁن رهﺎﻳﻰ ﻣﻰﺑﺨﺸﻴﻢ; و ﻇﺎﻟﻤﺎن را ‪-‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ )از ﺿﻌﻒ و ذﻟﺖ( ﺑﻪ زاﻧﻮ درﺁﻣﺪﻩاﻧﺪ‪ -‬در ﺁن رهﺎ‬

‫ﻣﻰﺳﺎزﻳﻢ‪(72) .‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺁﻳﺎت روﺷﻦ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬آﺎﻓﺮان ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬آﺪام ﻳﻚ از دو ﮔﺮوﻩ ) ﻣﺎ و ﺷﻤﺎ( ﺟﺎﻳﮕﺎهﺶ ﺑﻬﺘﺮ‪ ،‬و‬

‫ﺟﻠﺴﺎت اﻧﺲ و ﻣﺸﻮرﺗﺶ زﻳﺒﺎﺗﺮ‪ ،‬و ﺑﺨﺸﺶ او ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ؟ !« )‪(73‬‬

‫ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر اﻗﻮاﻣﻰ را ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﺎن ﻧﺎﺑﻮد آﺮدﻳﻢ آﻪ هﻢ ﻣﺎل و ﺛﺮوﺗﺸﺎن از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد‪ ،‬و هﻢ ﻇﺎهﺮﺷﺎن ﺁراﺳﺘﻪﺗﺮ! )‪(74‬‬
 ‫ﺑﮕﻮ‪» :‬آﺴﻰ آﻪ در ﮔﻤﺮاهﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ او ﻣﻬﻠﺖ دهﺪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ آﻪ وﻋﺪﻩ اﻟﻬﻰ را ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ :‬ﻳﺎ ﻋﺬاب )اﻳﻦ دﻧﻴﺎ(‪ ،‬ﻳﺎ‬

‫)ﻋﺬاب( ﻗﻴﺎﻣﺖ! )ﺁن روز( ﺧﻮاهﻨﺪ داﻧﺴﺖ ﭼﻪ آﺴﻰ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﺪﺗﺮ‪ ،‬و ﻟﺸﻜﺮش ﻧﺎﺗﻮاﻧﺘﺮ اﺳﺖ!« )‪(75‬‬

‫)اﻣﺎ( آﺴﺎﻧﻰ آﻪ در راﻩ هﺪاﻳﺖ ﮔﺎم ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ هﺪاﻳﺘﺸﺎن ﻣﻰاﻓﺰاﻳﺪ; و ﺁﺛﺎر ﺷﺎﻳﺴﺘﻪاى آﻪ )از اﻧﺴﺎن( ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺛﻮاﺑﺶ در‬

‫ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﻬﺘﺮ‪ ،‬و ﻋﺎﻗﺒﺘﺶ ﺧﻮﺑﺘﺮ اﺳﺖ! )‪(76‬‬

‫ﺁﻳﺎ دﻳﺪى آﺴﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ آﺎﻓﺮ ﺷﺪ‪ ،‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﻮال و ﻓﺮزﻧﺪان ﻓﺮاواﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ«؟! )‪(77‬‬

‫ﺁﻳﺎ او از ﻏﻴﺐ ﺁﮔﺎﻩ ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻧﺰد ﺧﺪا ﻋﻬﺪ و ﭘﻴﻤﺎﻧﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ؟! )‪(78‬‬

‫هﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ! ﻣﺎ ﺑﺰودى ﺁﻧﭽﻪ را ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻴﻢ و ﻋﺬاب را ﺑﺮ او ﻣﺴﺘﻤﺮ ﺧﻮاهﻴﻢ داﺷﺖ! )‪(79‬‬

‫ﺁﻧﭽﻪ را او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ )از اﻣﻮال و ﻓﺮزﻧﺪان(‪ ،‬از او ﺑﻪ ارث ﻣﻰﺑﺮﻳﻢ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺰد ﻣﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ! )‪(80‬‬

‫و ﺁﻧﺎن ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﻌﺒﻮداﻧﻰ را ﺑﺮاى ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎﻳﻪ ﻋﺰﺗﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ! )ﭼﻪ ﭘﻨﺪار ﺧﺎﻣﻰ!( )‪(81‬‬

‫هﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ! ﺑﻪ زودى )ﻣﻌﺒﻮدهﺎ( ﻣﻨﻜﺮ ﻋﺒﺎدت ﺁﻧﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ; )ﺑﻠﻜﻪ( ﺑﺮ ﺿﺪﺷﺎن ﻗﻴﺎم ﻣﻰآﻨﻨﺪ! )‪(82‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻧﺪﻳﺪى آﻪ ﻣﺎ ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ را ﺑﺴﻮى آﺎﻓﺮان ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ ﺗﺎ ﺁﻧﺎن را ﺷﺪﻳﺪا ﺗﺤﺮﻳﻚ آﻨﻨﺪ؟! )‪(83‬‬

‫ﭘﺲ درﺑﺎرﻩ ﺁﻧﺎن ﺷﺘﺎب ﻣﻜﻦ; ﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ )و اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن( را ﺑﻪ دﻗﺖ ﺷﻤﺎرﻩ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ! )‪(84‬‬

‫در ﺁن روز آﻪ ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎران را دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﺑﺴﻮى ﺧﺪاوﻧﺪ رﺣﻤﺎن )و ﭘﺎداﺷﻬﺎى او( ﻣﺤﺸﻮر ﻣﻰآﻨﻴﻢ‪(85) ...‬‬

‫و ﻣﺠﺮﻣﺎن را )هﻤﭽﻮن ﺷﺘﺮان ﺗﺸﻨﻪآﺎﻣﻰ آﻪﺑﻪ ﺳﻮى ﺁﺑﮕﺎﻩ ﻣﻰروﻧﺪ( ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﻰراﻧﻴﻢ‪(86) ...‬‬

‫ﺁﻧﺎن هﺮﮔﺰ ﻣﺎﻟﻚ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ; ﻣﮕﺮ آﺴﻰ آﻪ ﻧﺰد ﺧﺪاوﻧﺪ رﺣﻤﺎن‪ ،‬ﻋﻬﺪ و ﭘﻴﻤﺎﻧﻰ دارد‪(87) .‬‬

‫و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ رﺣﻤﺎن ﻓﺮزﻧﺪى ﺑﺮاى ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ اﺳﺖ«‪(88) .‬‬

‫راﺳﺘﻰ ﻣﻄﻠﺐ زﺷﺖ و زﻧﻨﺪﻩاى ﮔﻔﺘﻴﺪ! )‪(89‬‬

‫ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ از هﻢ ﻣﺘﻼﺷﻰ ﮔﺮدد‪ ،‬و زﻣﻴﻦ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬و آﻮﻩهﺎ ﺑﺸﺪت ﻓﺮو رﻳﺰد‪(90) ...‬‬

‫از اﻳﻦ رو آﻪ ﺑﺮاى ﺧﺪاوﻧﺪ رﺣﻤﺎن ﻓﺮزﻧﺪى ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪﻧﺪ! )‪(91‬‬

‫در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ هﺮﮔﺰ ﺑﺮاى ﺧﺪاوﻧﺪ رﺣﻤﺎن ﺳﺰاوار ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﻓﺮزﻧﺪى ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ! )‪(92‬‬

‫ﺗﻤﺎم آﺴﺎﻧﻰ آﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺪﻩ اوﻳﻨﺪ! )‪(93‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ را اﺣﺼﺎ آﺮدﻩ‪ ،‬و ﺑﻪ دﻗﺖ ﺷﻤﺮدﻩ اﺳﺖ! )‪(94‬‬

‫و هﻤﮕﻰ روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ‪ ،‬ﺗﻚ و ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺰد او ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ! )‪(95‬‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ و آﺎرهﺎى ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻧﺠﺎم دادﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ رﺣﻤﺎن ﻣﺤﺒﺘﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن در دﻟﻬﺎ ﻗﺮار ﻣﻰدهﺪ! )‪(96‬‬

‫و ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺁن ) ﻗﺮﺁن( را ﺑﺮ زﺑﺎن ﺗﻮ ﺁﺳﺎن ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎران را ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺁن ﺑﺸﺎرت دهﻰ‪ ،‬و دﺷﻤﻨﺎن ﺳﺮﺳﺨﺖ را ﺑﺎ ﺁﻧﺎن اﻧﺬار آﻨﻰ‪(97) .‬‬

‫ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر اﻗﻮام )ﺑﻰاﻳﻤﺎن و ﮔﻨﻬﻜﺎرى( را آﻪ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﺎن هﻼك آﺮدﻳﻢ; ﺁﻳﺎ اﺣﺪى از ﺁﻧﻬﺎ را اﺣﺴﺎس ﻣﻰآﻨﻰ؟! ﻳﺎ آﻤﺘﺮﻳﻦ ﺻﺪاﻳﻰ از ﺁﻧﺎن‬

‫ﻣﻰﺷﻨﻮى؟! )‪(98‬‬
‫‪ +‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ در ﺷﻨﺒﻪ ‪1384/07/02‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 6:51‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻮﺳﻂ روح اﷲ ﮐﺮﯾﻤﯽ | ‪ 5‬ﻧﻈﺮ‬
‫ﺳﻮرﻩ اﻟﮑﻬﻒ‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫ﺣﻤﺪ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﺪاﻳﻰ اﺳﺖ آﻪ اﻳﻦ آﺘﺎب )ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ( را ﺑﺮ ﺑﻨﺪﻩ )ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ(اش ﻧﺎزل آﺮد‪ ،‬و هﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ آﮋى در ﺁن ﻗﺮار ﻧﺪاد‪(1) ...‬‬
‫در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺛﺎﺑﺖ و ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ و ﻧﮕﺎهﺒﺎن آﺘﺎﺑﻬﺎى )ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ( دﻳﮕﺮ اﺳﺖ; ﺗﺎ )ﺑﺪآﺎران را( از ﻋﺬاب ﺷﺪﻳﺪ او ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ; و ﻣﺆﻣﻨﺎﻧﻰ را آﻪ آﺎرهﺎى‬

‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺸﺎرت دهﺪ آﻪ ﭘﺎداش ﻧﻴﻜﻮﻳﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪(2) ...‬‬

‫)هﻤﺎن ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﻳﻦ( آﻪ ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ! )‪(3‬‬

‫و )ﻧﻴﺰ( ﺁﻧﻬﺎ را آﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪى )ﺑﺮاى ﺧﻮد( اﻧﺘﺨﺎب آﺮدﻩ اﺳﺖ«‪ ،‬اﻧﺬار آﻨﺪ‪(4) .‬‬

‫ﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ )هﺮﮔﺰ( ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻳﻘﻴﻦ دارﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﭘﺪراﻧﺸﺎن! ﺳﺨﻦ ﺑﺰرﮔﻰ از دهﺎﻧﺸﺎن ﺧﺎرج ﻣﻰﺷﻮد! ﺁﻧﻬﺎ ﻓﻘﻂ دروغ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ! )‪(5‬‬

‫ج‪(832‬ﮔﻮﻳﻰ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻋﻤﺎل ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﺧﻮد را از ﻏﻢ و اﻧﺪوﻩ هﻼك آﻨﻰ اﮔﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎر اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎورﻧﺪ! )‪(6‬‬

‫ﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ را روى زﻣﻴﻦ اﺳﺖ زﻳﻨﺖ ﺁن ﻗﺮار دادﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻴﻢ آﻪ آﺪاﻣﻴﻨﺸﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآﻨﻨﺪ! )‪(7‬‬

‫)وﻟﻰ( اﻳﻦ زرق و ﺑﺮﻗﻬﺎ ﭘﺎﻳﺪار ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬و ﻣﺎ )ﺳﺮاﻧﺠﺎم( ﻗﺸﺮ روى زﻣﻴﻦ را ﺧﺎك ﺑﻰ ﮔﻴﺎهﻰ ﻗﺮار ﻣﻰدهﻴﻢ! )‪(8‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﮔﻤﺎن آﺮدى اﺻﺤﺎب آﻬﻒ و رﻗﻴﻢ از ﺁﻳﺎت ﻋﺠﻴﺐ ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ؟! )‪(9‬‬

‫» زﻣﺎﻧﻰ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎور آﻪ ﺁن ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻪ ﻏﺎر ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﻣﺎ را از ﺳﻮى ﺧﻮدت رﺣﻤﺘﻰ ﻋﻄﺎ آﻦ‪ ،‬و راﻩ ﻧﺠﺎﺗﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ‬

‫ﻓﺮاهﻢ ﺳﺎز!« )‪(10‬‬

‫ﻣﺎ )ﭘﺮدﻩ ﺧﻮاب را( در ﻏﺎر ﺑﺮ ﮔﻮﺷﺸﺎن زدﻳﻢ‪ ،‬و ﺳﺎﻟﻬﺎ در ﺧﻮاب ﻓﺮو رﻓﺘﻨﺪ‪(11) .‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺁﻧﺎن را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻴﻢ )و اﻳﻦ اﻣﺮ ﺁﺷﻜﺎر ﮔﺮدد آﻪ( آﺪام ﻳﻚ از ﺁن دو ﮔﺮوﻩ‪ ،‬ﻣﺪت ﺧﻮاب ﺧﻮد را ﺑﻬﺘﺮ ﺣﺴﺎب آﺮدﻩاﻧﺪ‪(12) .‬‬

‫ﻣﺎ داﺳﺘﺎن ﺁﻧﺎن را ﺑﺤﻖ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺑﺎزﮔﻮ ﻣﻰآﻨﻴﻢ; ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻮاﻧﺎﻧﻰ ﺑﻮدﻧﺪ آﻪ ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﺎ ﺑﺮ هﺪاﻳﺘﺸﺎن اﻓﺰودﻳﻢ‪(13) .‬‬

‫و دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن را ﻣﺤﻜﻢ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ در ﺁن ﻣﻮﻗﻊ آﻪ ﻗﻴﺎم آﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺎ‪ ،‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ اﺳﺖ; هﺮﮔﺰ ﻏﻴﺮ او ﻣﻌﺒﻮدى را‬

‫ﻧﻤﻰﺧﻮاﻧﻴﻢ; آﻪ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ آﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺳﺨﻨﻰ ﺑﮕﺰاف ﮔﻔﺘﻪاﻳﻢ‪(14) .‬‬

‫اﻳﻦ ﻗﻮم ﻣﺎ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﻣﻌﺒﻮدهﺎﻳﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا اﻧﺘﺨﺎب آﺮدﻩاﻧﺪ; ﭼﺮا دﻟﻴﻞ ﺁﺷﻜﺎرى )ﺑﺮ اﻳﻦ آﺎر( ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ؟! و ﭼﻪ آﺴﻰ ﻇﺎﻟﻤﺘﺮ اﺳﺖ از ﺁن آﺲ‬

‫آﻪ ﺑﺮ ﺧﺪا دروغ ﺑﺒﻨﺪد؟!« )‪(15‬‬

‫و )ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ (:‬هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ از ﺁﻧﺎن و ﺁﻧﭽﻪ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻨﺪ آﻨﺎرﻩﮔﻴﺮى آﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻏﺎر ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﻳﺪ; آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن )ﺳﺎﻳﻪ( رﺣﻤﺘﺶ را ﺑﺮ‬

‫ﺷﻤﺎ ﻣﻰﮔﺴﺘﺮاﻧﺪ; و در اﻳﻦ اﻣﺮ‪ ،‬ﺁراﻣﺸﻰ ب ﺷﻤﺎ ﻓﺮاهﻢ ﻣﻰﺳﺎزد! )‪(16‬‬

‫و )اﮔﺮ در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮدى( ﺧﻮرﺷﻴﺪ را ﻣﻰدﻳﺪى آﻪ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﻃﻠﻮع‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﻏﺎرﺷﺎن ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﻣﻰﮔﺮدد; و ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﻏﺮوب‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬

‫ﭼﭗ; و ﺁﻧﻬﺎ در ﻣﺤﻞ وﺳﻴﻌﻰ از ﺁن )ﻏﺎر( ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ; اﻳﻦ از ﺁﻳﺎت ﺧﺪاﺳﺖ! هﺮ آﺲ را ﺧﺪا هﺪاﻳﺖ آﻨﺪ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ واﻗﻌﻰ اوﺳﺖ; و هﺮ‬

‫آﺲ را ﮔﻤﺮاﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ وﻟﻰ و راهﻨﻤﺎﻳﻰ ﺑﺮاى او ﻧﺨﻮاهﻰ ﻳﺎﻓﺖ! )‪(17‬‬

‫و )اﮔﺮ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰآﺮدى( ﻣﻰﭘﻨﺪاﺷﺘﻰ ﺑﻴﺪارﻧﺪ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ در ﺧﻮاب ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ! و ﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ و ﭼﭗ ﻣﻴﮕﺮداﻧﺪﻳﻢ )ﺗﺎ‬

‫ﺑﺪﻧﺸﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻤﺎﻧﺪ(‪ .‬و ﺳﮓ ﺁﻧﻬﺎ دﺳﺘﻬﺎى ﺧﻮد را ﺑﺮ دهﺎﻧﻪ ﻏﺎر ﮔﺸﻮدﻩ ﺑﻮد )و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﻰ ﻣﻰآﺮد(‪ .‬اﮔﺮ ﻧﮕﺎهﺸﺎن ﻣﻰآﺮدى‪ ،‬از ﺁﻧﺎن‬
‫ﻣﻰﮔﺮﻳﺨﺘﻰ; و ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎى ﺗﻮ از ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ ﭘﺮ ﻣﻰﺷﺪ! )‪(18‬‬

‫اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ را )از ﺧﻮاب( ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻴﻢ ﺗﺎ از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺳﺆال آﻨﻨﺪ; ﻳﻜﻰ از ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﺪت ﺧﻮاﺑﻴﺪﻳﺪ؟!« ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻳﻚ روز‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﺨﺸﻰ از ﻳﻚ‬

‫روز!« )و ﭼﻮن ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﺪت ﺧﻮاﺑﺸﺎن را دﻗﻴﻘﺎ ﺑﺪاﻧﻨﺪ( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن از ﻣﺪت ﺧﻮاﺑﺘﺎن ﺁﮔﺎهﺘﺮ اﺳﺖ! اآﻨﻮن ﻳﻚ ﻧﻔﺮ از ﺧﻮدﺗﺎن را ﺑﺎ اﻳﻦ‬

‫ﺳﻜﻪاى آﻪ دارﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻨﮕﺮد آﺪام ﻳﻚ از ﺁﻧﻬﺎ ﻏﺬاى ﭘﺎآﻴﺰﻩﺗﺮى دارﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﻘﺪارى از ﺁن ﺑﺮاى روزى ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎورد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ دﻗﺖ‬

‫آﻨﺪ‪ ،‬و هﻴﭻ آﺲ را از وﺿﻊ ﺷﻤﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﺴﺎزد‪(19) ...‬‬

‫ﭼﺮا آﻪ اﮔﺮ ﺁﻧﺎن از وﺿﻊ ﺷﻤﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻨﮕﺴﺎرﺗﺎن ﻣﻰآﻨﻨﺪ; ﻳﺎ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺁﻳﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮداﻧﻨﺪ; و در ﺁن ﺻﻮرت‪ ،‬هﺮﮔﺰ روى رﺳﺘﮕﺎرى‬

‫را ﻧﺨﻮاهﻴﺪ دﻳﺪ!« )‪(20‬‬

 ‫و اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻣﺮدم را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺎل ﺁﻧﻬﺎ آﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻨﺪ آﻪ وﻋﺪﻩ ﺧﺪاوﻧﺪ )در ﻣﻮرد رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ( ﺣﻖ اﺳﺖ; و در ﭘﺎﻳﺎن ﺟﻬﺎن و ﻗﻴﺎم ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺷﻜﻰ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ! در ﺁن هﻨﮕﺎم آﻪ ﻣﻴﺎن ﺧﻮد درﺑﺎرﻩ آﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺰاع داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺮوهﻰ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻨﺎﻳﻰ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺑﺴﺎزﻳﺪ )ﺗﺎ ﺑﺮاى هﻤﻴﺸﻪ از ﻧﻈﺮ ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﺷﻮﻧﺪ! و از ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ آﻪ( ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن از وﺿﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﮔﺎهﺘﺮ اﺳﺖ!« وﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ از رازﺷﺎن ﺁﮔﺎهﻰ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ )و ﺁن را دﻟﻴﻠﻰ ﺑﺮ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ‬
‫دﻳﺪﻧﺪ( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﻣﺴﺠﺪى در آﻨﺎر )ﻣﺪﻓﻦ( ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﺳﺎزﻳﻢ )ﺗﺎ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺁﻧﺎن ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺸﻮد‪(21) «(.‬‬

‫ﮔﺮوهﻰ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬آﻪ ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﮕﺸﺎن ﺑﻮد!« و ﮔﺮوهﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﭙﻨﭻ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬آﻪ ﺷﺸﻤﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﺳﮕﺸﺎن ﺑﻮد‪- «.‬هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺳﺨﻨﺎﻧﻰ ﺑﻰدﻟﻴﻞ اﺳﺖ‪ -‬و ﮔﺮوهﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺁﻧﻬﺎ هﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و هﺸﺘﻤﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﮕﺸﺎن ﺑﻮد‪ «.‬ﺑﮕﻮ‪:‬‬

‫»ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻦ از ﺗﻌﺪادﺷﺎن ﺁﮔﺎهﺘﺮ اﺳﺖ!« ﺟﺰ ﮔﺮوﻩ آﻤﻰ‪ ،‬ﺗﻌﺪاد ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ درﺑﺎرﻩ ﺁﻧﺎن ﺟﺰ ﺑﺎ دﻟﻴﻞ ﺳﺨﻦ ﻣﮕﻮ; و از هﻴﭻ آﺲ‬

‫درﺑﺎرﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺆال ﻣﻜﻦ! )‪(22‬‬

‫و هﺮﮔﺰ در ﻣﻮرد آﺎرى ﻧﮕﻮ‪» :‬ﻣﻦ ﻓﺮدا ﺁن را اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻢ«‪(23) ...‬‬

‫ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاهﺪ! و هﺮﮔﺎﻩ ﻓﺮاﻣﻮش آﺮدى‪) ،‬ﺟﺒﺮان آﻦ( و ﭘﺮوردﮔﺎرت را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎور; و ﺑﮕﻮ‪» :‬اﻣﻴﺪوارم آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرم ﻣﺮا ﺑﻪ راهﻰ‬

‫روﺷﻨﺘﺮ از اﻳﻦ هﺪاﻳﺖ آﻨﺪ!« )‪(24‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ در ﻏﺎرﺷﺎن ﺳﻴﺼﺪ ﺳﺎل درﻧﮓ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺳﺎل )ﻧﻴﺰ( ﺑﺮ ﺁن اﻓﺰودﻧﺪ‪(25) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ از ﻣﺪت ﺗﻮﻗﻔﺸﺎن ﺁﮔﺎهﺘﺮ اﺳﺖ; ﻏﻴﺐ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ از ﺁن اوﺳﺖ! راﺳﺘﻰ ﭼﻪ ﺑﻴﻨﺎ و ﺷﻨﻮاﺳﺖ! ﺁﻧﻬﺎ هﻴﭻ وﻟﻰ و ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ‬
‫ﺟﺰ او ﻧﺪارﻧﺪ! و او هﻴﭻ آﺲ را در ﺣﻜﻢ ﺧﻮد ﺷﺮآﺖ ﻧﻤﻰدهﺪ!« )‪(26‬‬

‫ﺁﻧﭽﻪ را از آﺘﺎب ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﻪ ﺗﻮ وﺣﻰ ﺷﺪﻩ ﺗﻼوت آﻦ! هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺳﺨﻨﺎن او را دﮔﺮﮔﻮن ﻧﻤﻰﺳﺎزد; و هﺮﮔﺰ ﭘﻨﺎهﮕﺎهﻰ ﺟﺰ او ﻧﻤﻰﻳﺎﺑﻰ! )‪(27‬‬

‫ﺑﺎ آﺴﺎﻧﻰ ﺑﺎش آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﻮد را ﺻﺒﺢ و ﻋﺼﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬و ﺗﻨﻬﺎ رﺿﺎى او را ﻣﻰﻃﻠﺒﻨﺪ! و هﺮﮔﺰ ﺑﺨﺎﻃﺮ زﻳﻮرهﺎى دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را از ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﺮﻣﮕﻴﺮ! و از آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻗﻠﺒﺸﺎن را از ﻳﺎد ﺧﻮد ﻏﺎﻓﻞ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻜﻦ! هﻤﺎﻧﻬﺎ آﻪ از هﻮاى ﻧﻔﺲ ﭘﻴﺮوى آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و آﺎرهﺎﻳﺸﺎن اﻓﺮاﻃﻰ‬

‫اﺳﺖ‪(28) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬اﻳﻦ ﺣﻖ اﺳﺖ از ﺳﻮى ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن! هﺮ آﺲ ﻣﻰﺧﻮاهﺪ اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورد )و اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﭘﺬﻳﺮا ﺷﻮد(‪ ،‬و هﺮ آﺲ ﻣﻴﺨﻮاهﺪ آﺎﻓﺮ ﮔﺮدد!« ﻣﺎ‬

‫ﺑﺮاى ﺳﺘﻤﮕﺮان ﺁﺗﺸﻰ ﺁﻣﺎدﻩ آﺮدﻳﻢ آﻪ ﺳﺮاﭘﺮدﻩاش ﺁﻧﺎن را از هﺮ ﺳﻮ اﺣﺎﻃﻪ آﺮدﻩ اﺳﺖ! و اﮔﺮ ﺗﻘﺎﺿﺎى ﺁب آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺁﺑﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﻣﻴﺎورﻧﺪ آﻪ‬
‫هﻤﭽﻮن ﻓﻠﺰ ﮔﺪاﺧﺘﻪ ﺻﻮرﺗﻬﺎ را ﺑﺮﻳﺎن ﻣﻰآﻨﺪ! ﭼﻪ ﺑﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻰ‪ ،‬و ﭼﻪ ﺑﺪ ﻣﺤﻞ اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ اﺳﺖ! )‪(29‬‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ و آﺎرهﺎى ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﭘﺎداش ﻧﻴﻜﻮآﺎران را ﺿﺎﻳﻊ ﻧﺨﻮاهﻴﻢ آﺮد! )‪(30‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺎودان ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن اﺳﺖ; ﺑﺎﻏﻬﺎﻳﻰ از ﺑﻬﺸﺖ آﻪ ﻧﻬﺮهﺎ از زﻳﺮ درﺧﺘﺎن و ﻗﺼﺮهﺎﻳﺶ ﺟﺎرى اﺳﺖ; در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ‬

‫دﺳﺘﺒﻨﺪهﺎﻳﻰ از ﻃﻼ ﺁراﺳﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ; و ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﻰ )ﻓﺎﺧﺮ( ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﺒﺰ‪ ،‬از ﺣﺮﻳﺮ ﻧﺎزك و ﺿﺨﻴﻢ‪ ،‬درﺑﺮ ﻣﻰآﻨﻨﺪ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﺘﻬﺎ ﺗﻜﻴﻪ‬

‫آﺮدﻩاﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﭘﺎداش ﺧﻮﺑﻰ‪ ،‬و ﭼﻪ ﺟﻤﻊ ﻧﻴﻜﻮﻳﻰ! )‪(31‬‬

‫)اى ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ!( ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﻣﺜﺎﻟﻰ ﺑﺰن‪ :‬ﺁن دو ﻣﺮد‪ ،‬آﻪ ﺑﺮاى ﻳﻜﻰ از ﺁﻧﻬﺎ دو ﺑﺎغ از اﻧﻮاع اﻧﮕﻮرهﺎ ﻗﺮار دادﻳﻢ; و ﮔﺮداﮔﺮد ﺁن دو )ﺑﺎغ( را ﺑﺎ درﺧﺘﺎن ﻧﺨﻞ‬

‫ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻳﻢ; و در ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن زراﻋﺖ ﭘﺮ ﺑﺮآﺘﻰ ﻗﺮاردادﻳﻢ‪(32) .‬‬

‫هﺮ دو ﺑﺎغ‪ ،‬ﻣﻴﻮﻩ ﺁوردﻩ ﺑﻮد‪) ،‬ﻣﻴﻮﻩهﺎى ﻓﺮاوان‪ (،‬و ﭼﻴﺰى ﻓﺮوﮔﺬار ﻧﻜﺮدﻩ ﺑﻮد; و ﻣﻴﺎن ﺁن دو‪ ،‬ﻧﻬﺮ ﺑﺰرﮔﻰ ﺟﺎرى ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪(33) .‬‬

‫ﺻﺎﺣﺐ اﻳﻦ ﺑﺎغ‪ ،‬درﺁﻣﺪ ﻓﺮاواﻧﻰ داﺷﺖ; ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ‪ ،‬ﺑﻪ دوﺳﺘﺶ ‪-‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺑﺎ او ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻰآﺮد‪ -‬ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ از ﻧﻈﺮ ﺛﺮوت از ﺗﻮ‬

‫ﺑﺮﺗﺮ‪ ،‬و از ﻧﻈﺮ ﻧﻔﺮات ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪﺗﺮم!« )‪(34‬‬

‫و در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺳﺘﻤﻜﺎر ﺑﻮد‪ ،‬در ﺑﺎغ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺎم ﻧﻬﺎد‪ ،‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﮔﻤﺎن ﻧﻤﻰآﻨﻢ هﺮﮔﺰ اﻳﻦ ﺑﺎغ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﻮد! )‪(35‬‬

‫و ﺑﺎور ﻧﻤﻰآﻨﻢ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺮﭘﺎ ﮔﺮدد! و اﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﻮى ﭘﺮوردﮔﺎرم ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪﻩ ﺷﻮم )و ﻗﻴﺎﻣﺘﻰ در آﺎر ﺑﺎﺷﺪ(‪ ،‬ﺟﺎﻳﮕﺎهﻰ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ ﺟﺎ ﺧﻮاهﻢ ﻳﺎﻓﺖ!«‬
‫)‪(36‬‬
‫دوﺳﺖ )ﺑﺎ اﻳﻤﺎن( وى ‪-‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺑﺎ او ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻰآﺮد‪ -‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﻰ آﻪ ﺗﻮ را از ﺧﺎك‪ ،‬و ﺳﭙﺲ از ﻧﻄﻔﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪ‪ ،‬و ﭘﺲ از ﺁن ﺗﻮ را ﻣﺮد‬

‫آﺎﻣﻠﻰ ﻗﺮار داد ‪ ،‬آﺎﻓﺮ ﺷﺪى؟! )‪(37‬‬

‫وﻟﻰ ﻣﻦ آﺴﻰ هﺴﺘﻢ آﻪ »اﷲ« ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ; و هﻴﭻ آﺲ را ﺷﺮﻳﻚ ﭘﺮوردﮔﺎرم ﻗﺮارﻧﻤﻰدهﻢ! )‪(38‬‬

‫ﭼﺮا هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ وارد ﺑﺎﻏﺖ ﺷﺪى‪ ،‬ﻧﮕﻔﺘﻰ اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺘﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ؟! ﻗﻮت )و ﻧﻴﺮوﻳﻰ( ﺟﺰ از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ! و اﮔﺮ‬

‫ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ ﻣﻦ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎل و ﻓﺮزﻧﺪ از ﺗﻮ آﻤﺘﺮم )ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻬﻤﻰ ﻧﻴﺴﺖ(! )‪(39‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺮوردﮔﺎرم ﺑﻬﺘﺮ از ﺑﺎغ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪهﺪ; و ﻣﺠﺎزات ﺣﺴﺎب ﺷﺪﻩاى از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﺑﺎغ ﺗﻮ ﻓﺮوﻓﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮﻧﻪاى آﻪ ﺁن را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﻰﮔﻴﺎﻩ‬

‫ﻟﻐﺰﻧﺪﻩاى ﻣﺒﺪل آﻨﺪ! )‪(40‬‬

‫و ﻳﺎ ﺁب ﺁن در اﻋﻤﺎل زﻣﻴﻦ ﻓﺮو رود‪ ،‬ﺁن ﮔﻮﻧﻪ آﻪ هﺮﮔﺰ ﻧﺘﻮاﻧﻰ ﺁن را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁورى!« )‪(41‬‬

‫)ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎل ﻋﺬاب اﻟﻬﻰ ﻓﺮا رﺳﻴﺪ‪ (،‬و ﺗﻤﺎم ﻣﻴﻮﻩهﺎى ﺁن ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪ; و او ﺑﺨﺎﻃﺮ هﺰﻳﻨﻪ هﺎﻳﻰ آﻪ در ﺁن ﺻﺮف آﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ دﺳﺘﻬﺎى ﺧﻮد‬
‫را ﺑﻪ هﻢ ﻣﻰﻣﺎﻟﻴﺪ ‪-‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺎغ ﺑﺮ دارﺑﺴﺘﻬﺎﻳﺶ ﻓﺮو رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ -‬و ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬اى آﺎش آﺴﻰ را هﻤﺘﺎى ﭘﺮوردﮔﺎرم ﻗﺮار ﻧﺪادﻩ ﺑﻮدم!‬

‫سذﻟﻠّﻪ )‪(42‬‬

‫و ﮔﺮوهﻰ ﻧﺪاﺷﺖ آﻪ او را در ﺑﺮاﺑﺮ )ﻋﺬاب( ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﺎرى دهﻨﺪ; و از ﺧﻮدش )ﻧﻴﺰ( ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻳﺎرى ﮔﻴﺮد‪(43) .‬‬

‫در ﺁﻧﺠﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪ آﻪ وﻻﻳﺖ )و ﻗﺪرت( از ﺁن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﺣﻖ اﺳﺖ! اوﺳﺖ آﻪ ﺑﺮﺗﺮﻳﻦ ﺛﻮاب‪ ،‬و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻋﺎﻗﺒﺖ را )ﺑﺮاى ﻣﻄﻴﻌﺎن( دارد! )‪(44‬‬

‫)اى ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ!( زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ را ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﺑﻪ ﺁﺑﻰ ﺗﺸﺒﻴﻪ آﻦ آﻪ از ﺁﺳﻤﺎن ﻓﺮو ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﻴﻢ; و ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺁن‪ ،‬ﮔﻴﺎهﺎن زﻣﻴﻦ )ﺳﺮﺳﺒﺰ ﻣﻰﺷﻮد و( در‬

‫هﻢ ﻓﺮوﻣﻴﺮود‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻰ ﻣﻰﺧﺸﻜﺪ; و ﺑﺎدهﺎ ﺁن را ﺑﻪ هﺮ ﺳﻮ ﭘﺮاآﻨﺪﻩ ﻣﻰآﻨﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ! )‪(45‬‬

‫ﻣﺎل و ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬زﻳﻨﺖ زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎﺳﺖ; و ﺑﺎﻗﻴﺎت ﺻﺎﻟﺤﺎت ) ارزﺷﻬﺎى ﭘﺎﻳﺪار و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ( ﺛﻮاﺑﺶ ﻧﺰد ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﻬﺘﺮ و اﻣﻴﺪﺑﺨﺶﺗﺮ اﺳﺖ! )‪(46‬‬

‫و روزى را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎور آﻪ آﻮﻩهﺎ را ﺑﻪ ﺣﺮآﺖ درﺁورﻳﻢ; و زﻣﻴﻦ را ﺁﺷﻜﺎر )و ﻣﺴﻄﺢ( ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ; و هﻤﻪ ﺁﻧﺎن ) اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ( را ﺑﺮﻣﻰاﻧﮕﻴﺰﻳﻢ‪ ،‬و‬

‫اﺣﺪى از اﻳﺸﺎن را ﻓﺮوﮔﺬار ﻧﺨﻮاهﻴﻢ آﺮد! )‪(47‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ هﻤﻪ در ﻳﻚ ﺻﻒ ﺑﻪ )ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ( ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ; )و ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد‪ (:‬هﻤﮕﻰ ﻧﺰد ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻳﺪ‪ ،‬هﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ آﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر‬

‫ﺷﻤﺎ را ﺁﻓﺮﻳﺪﻳﻢ! اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﮔﻤﺎن ﻣﻰآﺮدﻳﺪ ﻣﺎ هﺮﮔﺰ ﻣﻮﻋﺪى ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻗﺮار ﻧﺨﻮاهﻴﻢ داد! )‪(48‬‬

‫و آﺘﺎب ) آﺘﺎﺑﻰ آﻪ ﻧﺎﻣﻪ اﻋﻤﺎل هﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎﺳﺖ( در ﺁن ﺟﺎ ﮔﺬاردﻩ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﭘﺲ ﮔﻨﻬﻜﺎران را ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ آﻪ از ﺁﻧﭽﻪ در ﺁن اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺮﺳﺎن و‬

‫هﺮاﺳﺎﻧﻨﺪ; و ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اى واى ﺑﺮ ﻣﺎ! اﻳﻦ ﭼﻪ آﺘﺎﺑﻰ اﺳﺖ آﻪ هﻴﭻ ﻋﻤﻞ آﻮﭼﻚ و ﺑﺰرﮔﻰ را ﻓﺮوﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺁن را ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﺁوردﻩ‬

‫اﺳﺖ؟! و )اﻳﻦ در ﺣﺎﻟﻰ اﺳﺖ آﻪ( هﻤﻪ اﻋﻤﺎل ﺧﻮد را ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ; و ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﻪ هﻴﭻ آﺲ ﺳﺘﻢ ﻧﻤﻰآﻨﺪ‪(49) .‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁرﻳﺪ زﻣﺎﻧﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬ﺑﺮاى ﺁدم ﺳﺠﺪﻩ آﻨﻴﺪ!« ﺁﻧﻬﺎ هﻤﮕﻰ ﺳﺠﺪﻩ آﺮدﻧﺪ ﺟﺰ اﺑﻠﻴﺲ ‪-‬آﻪ از ﺟﻦ ﺑﻮد‪ -‬و از ﻓﺮﻣﺎن‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرش ﺑﻴﺮون ﺷﺪ ﺁﻳﺎ )ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ (،‬او و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﺑﻪ ﺟﺎى ﻣﻦ اوﻟﻴﺎى ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ دﺷﻤﻦ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻨﺪ؟!‬

‫)ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدارى از ﺷﻴﻄﺎن و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺑﻪ ﺟﺎى اﻃﺎﻋﺖ ﺧﺪا‪ (،‬ﭼﻪ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻨﻰ ﺑﺪى اﺳﺖ ﺑﺮاى ﺳﺘﻤﻜﺎران! )‪(50‬‬

‫ﻣﻦ هﺮﮔﺰ ﺁﻧﻬﺎ ) اﺑﻠﻴﺲ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ( را ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺧﻮدﺷﺎن‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺴﺎﺧﺘﻢ! و ﻣﻦ هﻴﭻ ﮔﺎﻩ‬

‫ﮔﻤﺮاﻩآﻨﻨﺪﮔﺎن را دﺳﺘﻴﺎر ﺧﻮد ﻗﺮار ﻧﻤﻰدهﻢ! )‪(51‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورﻳﺪ روزى را آﻪ )ﺧﺪاوﻧﺪ( ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬هﻤﺘﺎﻳﺎﻧﻰ را آﻪ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻣﻰﭘﻨﺪاﺷﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ )ﺗﺎ ﺑﻪ آﻤﻚ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﺘﺎﺑﻨﺪ!(« وﻟﻰ هﺮ ﭼﻪ‬

‫ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ‪،‬ﺟﻮاﺑﺸﺎن ﻧﻤﻰدهﻨﺪ; و در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ دو ﮔﺮوﻩ‪ ،‬آﺎﻧﻮن هﻼآﺘﻰ ﻗﺮاردادﻩاﻳﻢ! )‪(52‬‬

‫و ﮔﻨﻬﻜﺎران‪ ،‬ﺁﺗﺶ )دوزخ( را ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ; و ﻳﻘﻴﻦ ﻣﻰآﻨﻨﺪ آﻪ ﺑﺎ ﺁن درﻣﻰﺁﻣﻴﺰﻧﺪ‪،‬و هﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ راﻩ ﮔﺮﻳﺰى از ﺁن ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪(53) .‬‬

‫و در اﻳﻦ ﻗﺮﺁن‪ ،‬از هﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺜﻠﻰ ﺑﺮاى ﻣﺮدم ﺑﻴﺎن آﺮدﻩاﻳﻢ; وﻟﻰ اﻧﺴﺎن ﺑﻴﺶ از هﺮ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﻣﻰﭘﺮدازد! )‪(54‬‬
 ‫و ﭼﻴﺰى ﻣﺮدم را ﺑﺎزﻧﺪاﺷﺖ از اﻳﻨﻜﻪ ‪-‬وﻗﺘﻰ هﺪاﻳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺸﺎن ﺁﻣﺪ‪ -‬اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ و از ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﻃﻠﺐ ﺁﻣﺮزش آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ‬

‫)ﺧﻴﺮﻩﺳﺮى آﺮدﻧﺪ; ﮔﻮﻳﻰ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ( ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻋﺬاب )اﻟﻬﻰ( در ﺑﺮاﺑﺮﺷﺎن ﻗﺮار ﮔﻴﺮد! )‪(55‬‬

‫ﻣﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان را‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﻌﻨﻮان ﺑﺸﺎرت دهﻨﺪﻩ و اﻧﺬار آﻨﻨﺪﻩ‪ ،‬ﻧﻤﻰﻓﺮﺳﺘﻴﻢ; اﻣﺎ آﺎﻓﺮان هﻤﻮارﻩ ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ )ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﺧﻮد‪ (،‬ﺣﻖ را‬

‫ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺁن از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدارﻧﺪ! و ﺁﻳﺎت ﻣﺎ‪ ،‬و ﻣﺠﺎزاﺗﻬﺎﻳﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن وﻋﺪﻩ دادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪،‬ﺑﻪ ﺑﺎد ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ! )‪(56‬‬

‫ﭼﻪ آﺴﻰ ﺳﺘﻤﻜﺎرﺗﺮ اﺳﺖ از ﺁن آﺲ آﻪ ﺁﻳﺎت ﭘﺮوردﮔﺎرش ﺑﻪ او ﺗﺬآﺮ دادﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬و از ﺁن روى ﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎى ﺧﻮد ﭘﻴﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎد‬

‫ﻓﺮاﻣﻮش آﺮد؟! ﻣﺎ ﺑﺮ دﻟﻬﺎى اﻳﻨﻬﺎ ﭘﺮدﻩهﺎﻳﻰ اﻓﻜﻨﺪﻩاﻳﻢ ﺗﺎ ﻧﻔﻬﻤﻨﺪ; و در ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺸﺎن ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ﻗﺮار دادﻩاﻳﻢ )ﺗﺎ ﺻﺪاى ﺣﻖ را ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ(! و از اﻳﻦ‬

‫رو اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى هﺪاﻳﺖ ﺑﺨﻮاﻧﻰ‪ ،‬هﺮﮔﺰ هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻰﺷﻮﻧﺪ! )‪(57‬‬

‫و ﭘﺮوردﮔﺎرت‪ ،‬ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﺻﺎﺣﺐ رﺣﻤﺖ اﺳﺖ; اﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن ﻣﺠﺎزات آﻨﺪ‪ ،‬ﻋﺬاب را هﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎد; وﻟﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﻣﻮﻋﺪى اﺳﺖ آﻪ هﺮﮔﺰ از ﺁن راﻩ ﻓﺮارى ﻧﺨﻮاهﻨﺪ داﺷﺖ! )‪(58‬‬

‫اﻳﻦ ﺷﻬﺮهﺎ و ﺁﺑﺎدﻳﻬﺎﻳﻰ اﺳﺖ آﻪ ﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ را هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺳﺘﻢ آﺮدﻧﺪ هﻼك ﻧﻤﻮدﻳﻢ; و ﺑﺮاى هﻼآﺘﺸﺎن ﻣﻮﻋﺪى ﻗﺮار دادﻳﻢ! )ﺁﻧﻬﺎ وﻳﺮاﻧﻪهﺎﻳﺶ‬

‫را ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﻋﺒﺮت ﻧﻤﻰﮔﻴﺮﻧﺪ!( )‪(59‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎور هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ دوﺳﺖ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬دﺳﺖ از ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺑﺮﻧﻤﻰدارم ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺗﻼﻗﻰ دو درﻳﺎ ﺑﺮﺳﻢ; هﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺪت‬

‫ﻃﻮﻻﻧﻰ ﺑﻪ راﻩ ﺧﻮد اداﻣﻪ دهﻢ! )‪(60‬‬

‫)وﻟﻰ( هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺗﻼﻗﻰ ﺁن دو درﻳﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎهﻰ ﺧﻮد را )آﻪ ﺑﺮاى ﺗﻐﺬﻳﻪ هﻤﺮاﻩ داﺷﺘﻨﺪ( ﻓﺮاﻣﻮش آﺮدﻧﺪ; و ﻣﺎهﻰ راﻩ ﺧﻮد را در‬

‫درﻳﺎ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ )و روان ﺷﺪ(‪(61) .‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ از ﺁن ﺟﺎ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪) ،‬ﻣﻮﺳﻰ( ﺑﻪ ﻳﺎر هﻤﺴﻔﺮش ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻏﺬاى ﻣﺎ را ﺑﻴﺎور‪ ،‬آﻪ ﺳﺨﺖ از اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩاﻳﻢ!« )‪(62‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارى هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﺎ )ﺑﺮاى اﺳﺘﺮاﺣﺖ( ﺑﻪ آﻨﺎر ﺁن ﺻﺨﺮﻩ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻦ )در ﺁن ﺟﺎ( ﻓﺮاﻣﻮش آﺮدم ﺟﺮﻳﺎن ﻣﺎهﻰ را ﺑﺎزﮔﻮ آﻨﻢ‬

‫‪-‬و ﻓﻘﻂ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻮد آﻪ ﺁن را از ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﺮد‪ -‬و ﻣﺎهﻰ ﺑﻄﺮز ﺷﮕﻔﺖﺁورى راﻩ ﺧﻮد را در درﻳﺎ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ!« )‪(63‬‬

‫)ﻣﻮﺳﻰ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁن هﻤﺎن ﺑﻮد آﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ!« ﺳﭙﺲ از هﻤﺎن راﻩ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﭘﻰﺟﻮﻳﻰ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪(64) .‬‬

‫)در ﺁن ﺟﺎ( ﺑﻨﺪﻩاى از ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﺎ را ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ آﻪ رﺣﻤﺖ )و ﻣﻮهﺒﺖ ﻋﻈﻴﻤﻰ( از ﺳﻮى ﺧﻮد ﺑﻪ او دادﻩ‪ ،‬و ﻋﻠﻢ ﻓﺮاواﻧﻰ از ﻧﺰد ﺧﻮد ﺑﻪ او ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ‬

‫ﺑﻮدﻳﻢ‪(65) .‬‬

‫ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ از ﺗﻮ ﭘﻴﺮوى آﻨﻢ ﺗﺎ از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﻌﻠﻴﻢ دادﻩ ﺷﺪﻩ و ﻣﺎﻳﻪ رﺷﺪ و ﺻﻼح اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻣﻮزى؟« )‪(66‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ هﺮﮔﺰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻰ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ آﻨﻰ! )‪(67‬‬

‫و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻰ در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﻴﺰى آﻪ از رﻣﻮزش ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺘﻰ ﺷﻜﻴﺒﺎ ﺑﺎﺷﻰ؟! )‪(68‬‬

‫)ﻣﻮﺳﻰ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﻣﺮا ﺷﻜﻴﺒﺎ ﺧﻮاهﻰ ﻳﺎﻓﺖ; و در هﻴﭻ آﺎرى ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺗﻮ ﻧﺨﻮاهﻢ آﺮد!« )‪(69‬‬

‫)ﺧﻀﺮ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ ﺑﺪﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻰ‪ ،‬از هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﭙﺮس ﺗﺎ ﺧﻮدم )ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ( ﺁن را ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺑﺎزﮔﻮ آﻨﻢ‪(70) «.‬‬

‫ﺁن دو ﺑﻪ راﻩ اﻓﺘﺎدﻧﺪ; ﺗﺎ ﺁن آﻪ ﺳﻮار آﺸﺘﻰ ﺷﺪﻧﺪ‪) ،‬ﺧﻀﺮ( آﺸﺘﻰ را ﺳﻮراخ آﺮد‪) .‬ﻣﻮﺳﻰ( ﮔﻔﺖ‪ ; :‬سخﻟﻠّﻬﺂﻳﺎ ﺁن را ﺳﻮراخ آﺮدى آﻪ اهﻠﺶ‬

‫را ﻏﺮق آﻨﻰ؟! راﺳﺘﻰ آﻪ ﭼﻪ آﺎر ﺑﺪى اﻧﺠﺎم دادى!« )‪(71‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺗﻮ هﺮﮔﺰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻰ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ آﻨﻰ؟!« )‪(72‬‬

‫)ﻣﻮﺳﻰ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻜﺎرﻳﻢ ﻣﺆاﺧﺬﻩ ﻣﻜﻦ و از اﻳﻦ آﺎرم ﺑﺮ ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﻣﮕﻴﺮ! سذﻟﻠّﻪ )‪(73‬‬

‫ﺑﺎز ﺑﻪ راﻩ ﺧﻮد اداﻣﻪ دادﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﻮﺟﻮاﻧﻰ را دﻳﺪﻧﺪ; و او ﺁن ﻧﻮﺟﻮان را آﺸﺖ‪) .‬ﻣﻮﺳﻰ( ﮔﻔﺖ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﺂﻳﺎ اﻧﺴﺎن ﭘﺎآﻰ را‪ ،‬ﺑﻰ ﺁﻧﻜﻪ ﻗﺘﻠﻰ‬

‫آﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آﺸﺘﻰ؟! ﺑﺮاﺳﺘﻰ آﺎر زﺷﺘﻰ اﻧﺠﺎم دادى! سذﻟﻠّﻪ )‪(74‬‬
 ‫)ﺑﺎز ﺁن ﻣﺮد ﻋﺎﻟﻢ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘﻢ آﻪ ﺗﻮ هﺮﮔﺰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻰ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺒﺮ آﻨﻰ؟!« )‪(75‬‬

‫)ﻣﻮﺳﻰ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ اﮔﺮ درﺑﺎرﻩ ﭼﻴﺰى از ﺗﻮ ﺳﺆال آﺮدم‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ هﻤﺮاهﻰ ﻧﻜﻦ; )زﻳﺮا( از ﺳﻮى ﻣﻦ ﻣﻌﺬور ﺧﻮاهﻰ ﺑﻮد!« )‪(76‬‬

‫ﺑﺎز ﺑﻪ راﻩ ﺧﻮد اداﻣﻪ دادﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻗﺮﻳﻪاى رﺳﻴﺪﻧﺪ; از ﺁﻧﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ آﻪ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻏﺬا دهﻨﺪ; وﻟﻰ ﺁﻧﺎن از ﻣﻬﻤﺎن آﺮدﻧﺸﺎن ﺧﻮددارى‬

‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ; )ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل( در ﺁن ﺟﺎ دﻳﻮارى ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ آﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺮورﻳﺰد; و )ﺁن ﻣﺮد ﻋﺎﻟﻢ( ﺁن را ﺑﺮﭘﺎ داﺷﺖ‪) .‬ﻣﻮﺳﻰ( ﮔﻔﺖ‪)» :‬ﻻاﻗﻞ(‬

‫ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﻦ آﺎر ﻣﺰدى ﺑﮕﻴﺮى!« )‪(77‬‬

‫او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﻚ زﻣﺎن ﺟﺪاﻳﻰ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻓﺮا رﺳﻴﺪﻩ; اﻣﺎ ﺑﺰودى راز ﺁﻧﭽﻪ را آﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻰ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁن ﺻﺒﺮ آﻨﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﺒﺮ ﻣﻰدهﻢ‪(78) .‬‬

‫اﻣﺎ ﺁن آﺸﺘﻰ ﻣﺎل ﮔﺮوهﻰ از ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان ﺑﻮد آﻪ ﺑﺎ ﺁن در درﻳﺎ آﺎر ﻣﻰآﺮدﻧﺪ; و ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺁن را ﻣﻌﻴﻮب آﻨﻢ; )ﭼﺮا آﻪ( ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﺎن‬

‫ﭘﺎدﺷﺎهﻰ )ﺳﺘﻤﮕﺮ( ﺑﻮد آﻪ هﺮ آﺸﺘﻰ )ﺳﺎﻟﻤﻰ( را ﺑﺰور ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ! )‪(79‬‬

‫و اﻣﺎ ﺁن ﻧﻮﺟﻮان‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدرش ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮدﻧﺪ; و ﺑﻴﻢ داﺷﺘﻴﻢ آﻪ ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﻃﻐﻴﺎن و آﻔﺮ وادارد! )‪(80‬‬

‫از اﻳﻦ رو‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﺑﻪ ﺟﺎى او‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪى ﭘﺎآﺘﺮ و ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖﺗﺮ ﺑﻪ ﺁن دو ﺑﺪهﺪ! )‪(81‬‬

‫و اﻣﺎ ﺁن دﻳﻮار‪ ،‬از ﺁن دو ﻧﻮﺟﻮان ﻳﺘﻴﻢ در ﺁن ﺷﻬﺮ ﺑﻮد; و زﻳﺮ ﺁن‪ ،‬ﮔﻨﺠﻰ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺁن دو وﺟﻮد داﺷﺖ; و ﭘﺪرﺷﺎن ﻣﺮد ﺻﺎﻟﺤﻰ ﺑﻮد; و ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺣﺪ ﺑﻠﻮغ ﺑﺮﺳﻨﺪ و ﮔﻨﺠﺸﺎن را اﺳﺘﺨﺮاج آﻨﻨﺪ; اﻳﻦ رﺣﻤﺘﻰ از ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﻮد; و ﻣﻦ ﺁن )آﺎرهﺎ( را ﺧﻮدﺳﺮاﻧﻪ اﻧﺠﺎم ﻧﺪادم;‬

‫اﻳﻦ ﺑﻮد رازآﺎرهﺎﻳﻰ آﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻰ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﺧﺮج دهﻰ!« )‪(82‬‬

‫و از ﺗﻮ درﺑﺎرﻩ »ذو اﻟﻘﺮﻧﻴﻦ« ﻣﻰﭘﺮﺳﻨﺪ; ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺑﺰودى ﺑﺨﺸﻰ از ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ او را ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﺎزﮔﻮ ﺧﻮاهﻢ آﺮد‪(83) «.‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ او در روى زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﻗﺪرت و ﺣﻜﻮﻣﺖ دادﻳﻢ; و اﺳﺒﺎب هﺮ ﭼﻴﺰ را در اﺧﺘﻴﺎرش ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ‪(84) .‬‬

‫او از اﻳﻦ اﺳﺒﺎب‪) ،‬ﭘﻴﺮوى و اﺳﺘﻔﺎدﻩ( آﺮد‪(85) ...‬‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻏﺮوﺑﮕﺎﻩ ﺁﻓﺘﺎب رﺳﻴﺪ; )در ﺁن ﺟﺎ( اﺣﺴﺎس آﺮد )و در ﻧﻈﺮش ﻣﺠﺴﻢ ﺷﺪ( آﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ در ﭼﺸﻤﻪ ﺗﻴﺮﻩ و ﮔﻞﺁﻟﻮدى ﻓﺮو ﻣﻰرود; و در ﺁن‬

‫ﺟﺎ ﻗﻮﻣﻰ را ﻳﺎﻓﺖ; ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬اى ذو اﻟﻘﺮﻧﻴﻦ! ﺁﻳﺎ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ )ﺁﻧﺎن( را ﻣﺠﺎزات آﻨﻰ‪ ،‬و ﻳﺎ روش ﻧﻴﻜﻮﻳﻰ در ﻣﻮرد ﺁﻧﻬﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﺎﻳﻰ؟« )‪(86‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺎ آﺴﻰ را آﻪ ﺳﺘﻢ آﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺠﺎزات ﺧﻮاهﻴﻢ آﺮد; ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﻮى ﭘﺮوردﮔﺎرش ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮدد‪ ،‬و ﺧﺪا او را ﻣﺠﺎزات ﺷﺪﻳﺪى‬

‫ﺧﻮاهﺪ آﺮد! )‪(87‬‬

‫و اﻣﺎ آﺴﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁورد و ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺢ اﻧﺠﺎم دهﺪ‪ ،‬ﭘﺎداﺷﻰ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ; و ﻣﺎ دﺳﺘﻮر ﺁﺳﺎﻧﻰ ﺑﻪ او ﺧﻮاهﻴﻢ داد‪(88) «.‬‬

‫ﺳﭙﺲ )ﺑﺎر دﻳﮕﺮ( از اﺳﺒﺎﺑﻰ )آﻪ در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺖ( ﺑﻬﺮﻩ ﮔﺮﻓﺖ‪(89) ...‬‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﺳﺘﮕﺎﻩ ﺧﻮرﺷﻴﺪ رﺳﻴﺪ; )در ﺁن ﺟﺎ( دﻳﺪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺮ ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ ﻃﻠﻮع ﻣﻰآﻨﺪ آﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ )ﺗﺎﺑﺶ( ﺁﻓﺘﺎب‪ ،‬ﭘﻮﺷﺸﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮار ﻧﺪادﻩ‬

‫ﺑﻮدﻳﻢ )و هﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﺎﻳﺒﺎﻧﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ(‪(90) .‬‬

‫)ﺁرى( اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺑﻮد )آﺎر ذو اﻟﻘﺮﻧﻴﻦ(! و ﻣﺎ ﺑﺨﻮﺑﻰ از اﻣﻜﺎﻧﺎﺗﻰ آﻪ ﻧﺰد او ﺑﻮد ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮدﻳﻢ! )‪(91‬‬

‫)ﺑﺎز( از اﺳﺒﺎب ﻣﻬﻤﻰ )آﻪ در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺖ( اﺳﺘﻔﺎدﻩ آﺮد‪(92) ...‬‬

‫)و هﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ راﻩ ﺧﻮد اداﻣﻪ داد( ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن دو آﻮﻩ رﺳﻴﺪ; و در آﻨﺎر ﺁن دو )آﻮﻩ( ﻗﻮﻣﻰ را ﻳﺎﻓﺖ آﻪ هﻴﭻ ﺳﺨﻨﻰ را ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ )و زﺑﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻮد(! )‪(93‬‬

‫)ﺁن ﮔﺮوﻩ ﺑﻪ او( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ذو اﻟﻘﺮﻧﻴﻦ ﻳﺎﺟﻮج و ﻣﺎﺟﻮج در اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻓﺴﺎد ﻣﻰآﻨﻨﺪ; ﺁﻳﺎ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻣﺎ هﺰﻳﻨﻪاى ﺑﺮاى ﺗﻮ ﻗﺮار دهﻴﻢ‪ ،‬آﻪ‬
‫ﻣﻴﺎن ﻣﺎ و ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺪى اﻳﺠﺎد آﻨﻰ؟!« )‪(94‬‬

‫)ذو اﻟﻘﺮﻧﻴﻦ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرم در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻦ ﮔﺬاردﻩ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ )از ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻰآﻨﻴﺪ(! ﻣﺮا ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻳﻰ ﻳﺎرى دهﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﻴﺎن‬

‫ﺷﻤﺎ و ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺪ ﻣﺤﻜﻤﻰ ﻗﺮار دهﻢ! )‪(95‬‬

‫ﻗﻄﻌﺎت ﺑﺰرگ ﺁهﻦ ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﻴﺎورﻳﺪ )و ﺁﻧﻬﺎ را روى هﻢ ﺑﭽﻴﻨﻴﺪ(!« ﺗﺎ وﻗﺘﻰ آﻪ آﺎﻣﻼ ﻣﻴﺎن دو آﻮﻩ را ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪)» :‬در اﻃﺮاف ﺁن ﺁﺗﺶ ﺑﻴﻔﺮوزﻳﺪ‪،‬‬

‫و( در ﺁن ﺑﺪﻣﻴﺪ!« )ﺁﻧﻬﺎ دﻣﻴﺪﻧﺪ( ﺗﺎ ﻗﻄﻌﺎت ﺁهﻦ را ﺳﺮخ و ﮔﺪاﺧﺘﻪ آﺮد‪ ،‬و ﮔﻔﺖ‪)» :‬اآﻨﻮن( ﻣﺲ ﻣﺬاب ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﻴﺎورﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ روى ﺁن ﺑﺮﻳﺰم!« )‪(96‬‬

‫)ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭼﻨﺎن ﺳﺪ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪى ﺳﺎﺧﺖ( آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ) ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻳﺎﺟﻮج و ﻣﺎﺟﻮج( ﻗﺎدر ﻧﺒﻮدﻧﺪ از ﺁن ﺑﺎﻻ روﻧﺪ; و ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﻘﺒﻰ در ﺁن اﻳﺠﺎد آﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫)‪(97‬‬

‫)ﺁﻧﮕﺎﻩ( ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ از رﺣﻤﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ! اﻣﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ وﻋﺪﻩ ﭘﺮوردﮔﺎرم ﻓﺮا رﺳﺪ‪ ،‬ﺁن را در هﻢ ﻣﻰآﻮﺑﺪ; و وﻋﺪﻩ ﭘﺮوردﮔﺎرم ﺣﻖ‬

‫اﺳﺖ!« )‪(98‬‬

‫و در ﺁن روز )آﻪ ﺟﻬﺎن ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻰﮔﻴﺮد(‪ ،‬ﻣﺎ ﺁﻧﺎن را ﭼﻨﺎن رهﺎ ﻣﻰآﻨﻴﻢ آﻪ درهﻢ ﻣﻮج ﻣﻰزﻧﻨﺪ; و در ﺻﻮر ) ﺷﻴﭙﻮر( دﻣﻴﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮد; و ﻣﺎ هﻤﻪ را‬
‫ﺟﻤﻊ ﻣﻰآﻨﻴﻢ! )‪(99‬‬

‫در ﺁن روز‪ ،‬ﺟﻬﻨﻢ را ﺑﺮ آﺎﻓﺮان ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻰدارﻳﻢ! )‪(100‬‬

‫هﻤﺎﻧﻬﺎ آﻪ ﭘﺮدﻩاى ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن را از ﻳﺎد ﻣﻦ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻗﺪرت ﺷﻨﻮاﻳﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ! )‪(101‬‬

‫ﺁﻳﺎ آﺎﻓﺮان ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﻢ را ﺑﻪ ﺟﺎى ﻣﻦ اوﻟﻴﺎى ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب آﻨﻨﺪ؟! ﻣﺎ ﺟﻬﻨﻢ را ﺑﺮاى ﭘﺬﻳﺮاﻳﻰ آﺎﻓﺮان ﺁﻣﺎدﻩ آﺮدﻩاﻳﻢ! )‪(102‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺒﺮ دهﻴﻢ آﻪ زﻳﺎﻧﻜﺎرﺗﺮﻳﻦ )ﻣﺮدم( در آﺎرهﺎ‪ ،‬ﭼﻪ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ؟ )‪(103‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺗﻼﺷﻬﺎﻳﺸﺎن در زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ ﮔﻢ )و ﻧﺎﺑﻮد( ﺷﺪﻩ; ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﻰﭘﻨﺪارﻧﺪ آﺎر ﻧﻴﻚ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻨﺪ!« )‪(104‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻳﺎت ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن و ﻟﻘﺎى او آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ; ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ‪ ،‬اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن ﺣﺒﻂ و ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪ! از اﻳﻦ رو روز ﻗﻴﺎﻣﺖ‪،‬‬

‫ﻣﻴﺰاﻧﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﻧﺨﻮاهﻴﻢ آﺮد! )‪(105‬‬

‫)ﺁرى‪ (،‬اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ اﺳﺖ! آﻴﻔﺮﺷﺎن دوزخ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁﻧﻜﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺁﻳﺎت ﻣﻦ و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﻢ را ﺑﻪ ﺳﺨﺮﻳﻪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ! )‪(106‬‬

‫اﻣﺎ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ و آﺎرهﺎى ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻏﻬﺎى ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻰ ﺁﻧﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪(107) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ; و هﺮﮔﺰ ﺗﻘﺎﺿﺎى ﻧﻘﻞ ﻣﻜﺎن از ﺁن ﺟﺎ ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ! )‪(108‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬اﮔﺮ درﻳﺎهﺎ ﺑﺮاى )ﻧﻮﺷﺘﻦ( آﻠﻤﺎت ﭘﺮوردﮔﺎرم ﻣﺮآﺐ ﺷﻮد‪ ،‬درﻳﺎهﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻰﮔﻴﺮد‪ .‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻜﻪ آﻠﻤﺎت ﭘﺮوردﮔﺎرم ﭘﺎﻳﺎن ﻳﺎﺑﺪ; هﺮ ﭼﻨﺪ‬

‫هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁن )درﻳﺎهﺎ( را آﻤﻚ ﺁن ﻗﺮار دهﻴﻢ!« )‪(109‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺸﺮى هﺴﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ; )اﻣﺘﻴﺎزم اﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ( ﺑﻪ ﻣﻦ وﺣﻰ ﻣﻰﺷﻮد آﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻌﺒﻮدﺗﺎن ﻣﻌﺒﻮد ﻳﮕﺎﻧﻪ اﺳﺖ; ﭘﺲ هﺮ آﻪ ﺑﻪ‬

‫ﻟﻘﺎى ﭘﺮوردﮔﺎرش اﻣﻴﺪ دارد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ آﺎرى ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻧﺠﺎم دهﺪ‪ ،‬و هﻴﭻ آﺲ را در ﻋﺒﺎدت ﭘﺮوردﮔﺎرش ﺷﺮﻳﻚ ﻧﻜﻨﺪ! )‪(110‬‬
‫‪ +‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ در ﺷﻨﺒﻪ ‪1384/07/02‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 6:49‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻮﺳﻂ روح اﷲ ﮐﺮﯾﻤﯽ | ﯾﮏ ﻧﻈﺮ‬
‫ﺳﻮرﻩ اﻻﺳﺮاء‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺑﺨﺸﺎﻳﺸﮕﺮ‬

‫ﭘﺎك و ﻣﻨﺰﻩ اﺳﺖ ﺧﺪاﻳﻰ آﻪ ﺑﻨﺪﻩاش را در ﻳﻚ ﺷﺐ‪ ،‬از ﻣﺴﺠﺪ اﻟﺤﺮام ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ اﻻﻗﺼﻰ ‪-‬آﻪ ﮔﺮداﮔﺮدش را ﭘﺮﺑﺮآﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻳﻢ‪ -‬ﺑﺮد‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺮﺧﻰ‬

‫از ﺁﻳﺎت ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن دهﻴﻢ; ﭼﺮا آﻪ او ﺷﻨﻮا و ﺑﻴﻨﺎﺳﺖ‪(1) .‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ دادﻳﻢ; و ﺁن را وﺳﻴﻠﻪ هﺪاﻳﺖ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ; )و ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ (:‬ﻏﻴﺮ ﻣﺎ را ﺗﻜﻴﻪﮔﺎﻩ ﺧﻮد ﻗﺮار ﻧﺪهﻴﺪ! )‪(2‬‬

‫اى ﻓﺮزﻧﺪان آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺎ ﻧﻮح )ﺑﺮ آﺸﺘﻰ( ﺳﻮار آﺮدﻳﻢ! او ﺑﻨﺪﻩ ﺷﻜﺮﮔﺰارى ﺑﻮد‪) .‬ﺷﻤﺎ هﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ او ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑﻴﺪ!( )‪(3‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ در آﺘﺎب )ﺗﻮرات( اﻋﻼم آﺮدﻳﻢ آﻪ دوﺑﺎر در زﻣﻴﻦ ﻓﺴﺎد ﺧﻮاهﻴﺪ آﺮد‪ ،‬و ﺑﺮﺗﺮىﺟﻮﻳﻰ ﺑﺰرﮔﻰ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻧﻤﻮد‪(4) .‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ وﻋﺪﻩ ﻓﺮا رﺳﺪ‪ ،‬ﮔﺮوهﻰ از ﺑﻨﺪﮔﺎن ﭘﻴﻜﺎرﺟﻮى ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺿﺪ ﺷﻤﺎ ﻣﻴﺎﻧﮕﻴﺰﻳﻢ )ﺗﺎ ﺷﻤﺎ را ﺳﺨﺖ در هﻢ آﻮﺑﻨﺪ; ﺣﺘﻰ ﺑﺮاى‬

‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردن ﻣﺠﺮﻣﺎن(‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪهﺎ را ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و اﻳﻦ وﻋﺪﻩاى اﺳﺖ ﻗﻄﻌﻰ! )‪(5‬‬
 ‫ﺳﭙﺲ ﺷﻤﺎ را ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻴﺮﻩ ﻣﻰآﻨﻴﻢ; و ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ داراﻳﻴﻬﺎ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻰ آﻤﻚ ﺧﻮاهﻴﻢ آﺮد; و ﻧﻔﺮات ﺷﻤﺎ را ﺑﻴﺸﺘﺮ )از دﺷﻤﻦ(‬

‫ﻗﺮارﻣﻰدهﻴﻢ‪(6) .‬‬

‫اﮔﺮ ﻧﻴﻜﻰ آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﻧﻴﻜﻰ ﻣﻰآﻨﻴﺪ; و اﮔﺮ ﺑﺪى آﻨﻴﺪ ﺑﺎز هﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ .‬و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ وﻋﺪﻩ دوم ﻓﺮا رﺳﺪ‪) ،‬ﺁﻧﭽﻨﺎن دﺷﻤﻦ ﺑﺮ‬

‫ﺷﻤﺎ ﺳﺨﺖ ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮﻓﺖ آﻪ( ﺁﺛﺎر ﻏﻢ و اﻧﺪوﻩ در ﺻﻮرﺗﻬﺎﻳﺘﺎن ﻇﺎهﺮ ﻣﻰﺷﻮد; و داﺧﻞ ﻣﺴﺠﺪ )اﻻﻗﺼﻰ( ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ هﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ آﻪ ﺑﺎر اول وارد‬
‫ﺷﺪﻧﺪ; و ﺁﻧﭽﻪ را زﻳﺮ ﺳﻠﻄﻪ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬در هﻢ ﻣﻰآﻮﺑﻨﺪ‪(7) .‬‬

‫اﻣﻴﺪ اﺳﺖ ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رﺣﻢ آﻨﺪ! هﺮﮔﺎﻩ ﺑﺮﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺎ هﻢ ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮدﻳﻢ; و ﺟﻬﻨﻢ را ﺑﺮاى آﺎﻓﺮان‪ ،‬زﻧﺪان ﺳﺨﺘﻰ ﻗﺮار دادﻳﻢ‪(8) .‬‬

‫اﻳﻦ ﻗﺮﺁن‪ ،‬ﺑﻪ راهﻰ آﻪ اﺳﺘﻮارﺗﺮﻳﻦ راﻩهﺎﺳﺖ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ; و ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎﻧﻰ آﻪ اﻋﻤﺎل ﺻﺎﻟﺢ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺸﺎرت ﻣﻰدهﺪ آﻪ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ‬
‫ﭘﺎداش ﺑﺰرﮔﻰ اﺳﺖ‪(9) .‬‬

‫و اﻳﻨﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺬاب دردﻧﺎآﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﺁﻣﺎدﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻳﻢ‪(10) .‬‬

‫اﻧﺴﺎن )ﺑﺮ اﺛﺮ ﺷﺘﺎﺑﺰدﮔﻰ(‪ ،‬ﺑﺪﻳﻬﺎ را ﻃﻠﺐ ﻣﻰآﻨﺪ ﺁن ﮔﻮﻧﻪ آﻪ ﻧﻴﻜﻴﻬﺎ را ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ; و اﻧﺴﺎن‪ ،‬هﻤﻴﺸﻪ ﻋﺠﻮل ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ! )‪(11‬‬

‫ﻣﺎ ﺷﺐ و روز را دو ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﻮﺣﻴﺪ و ﻋﻈﻤﺖ ﺧﻮد ﻗﺮار دادﻳﻢ; ﺳﭙﺲ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺷﺐ را ﻣﺤﻮ آﺮدﻩ‪ ،‬و ﻧﺸﺎﻧﻪ روز را روﺷﻨﻰﺑﺨﺶ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ ﺗﺎ )در‬

‫ﭘﺮﺗﻮ ﺁن‪ (،‬ﻓﻀﻞ ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن را ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ )و ﺑﻪ ﺗﻼش زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ(‪ ،‬و ﻋﺪد ﺳﺎﻟﻬﺎ و ﺣﺴﺎب را ﺑﺪاﻧﻴﺪ; و هﺮ ﭼﻴﺰى را ﺑﻄﻮر ﻣﺸﺨﺺ و ﺁﺷﻜﺎر‪،‬‬

‫ﺑﻴﺎن آﺮدﻳﻢ‪(12) .‬‬

‫و هﺮ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬اﻋﻤﺎﻟﺶ را ﺑﺮ ﮔﺮدﻧﺶ ﺁوﻳﺨﺘﻪاﻳﻢ; و روز ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬آﺘﺎﺑﻰ ﺑﺮاى او ﺑﻴﺮون ﻣﻰﺁورﻳﻢ آﻪ ﺁن را در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻮد‪ ،‬ﮔﺸﻮدﻩ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ! )اﻳﻦ‬

‫هﻤﺎن ﻧﺎﻣﻪ اﻋﻤﺎل اوﺳﺖ!( )‪(13‬‬

‫)و ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﻢ‪ (:‬آﺘﺎﺑﺖ را ﺑﺨﻮان‪ ،‬آﺎﻓﻰ اﺳﺖ آﻪ اﻣﺮوز‪ ،‬ﺧﻮد ﺣﺴﺎﺑﮕﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺷﻰ! )‪(14‬‬

‫هﺮ آﺲ هﺪاﻳﺖ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺮاى ﺧﻮد هﺪاﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ; و ﺁن آﺲ آﻪ ﮔﻤﺮاﻩ ﮔﺮدد‪ ،‬ﺑﻪ زﻳﺎن ﺧﻮد ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ; و هﻴﭻ آﺲ ﺑﺎر ﮔﻨﺎﻩ دﻳﮕﺮى را ﺑﻪ‬
‫دوش ﻧﻤﻰآﺸﺪ; و ﻣﺎ هﺮﮔﺰ )ﻗﻮﻣﻰ را( ﻣﺠﺎزات ﻧﺨﻮاهﻴﻢ آﺮد‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى ﻣﺒﻌﻮث آﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ )ﺗﺎ وﻇﺎﻳﻔﺸﺎن را ﺑﻴﺎن آﻨﺪ‪(15) (.‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﺨﻮاهﻴﻢ ﺷﻬﺮ و دﻳﺎرى را هﻼك آﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ اواﻣﺮ ﺧﻮد را ﺑﺮاى »ﻣﺘﺮﻓﻴﻦ« )و ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان ﻣﺴﺖ ﺷﻬﻮت( ﺁﻧﺠﺎ‪ ،‬ﺑﻴﺎن ﻣﻰدارﻳﻢ‪،‬‬

‫ﺳﭙﺲ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و اﺳﺘﺤﻘﺎق ﻣﺠﺎزات ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺷﺪت درهﻢ ﻣﻰآﻮﺑﻴﻢ‪(16) .‬‬

‫ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺮدﻣﻰ آﻪ در ﻗﺮون ﺑﻌﺪ از ﻧﻮح‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ; )و ﻃﺒﻖ هﻤﻴﻦ ﺳﻨﺖ‪ (،‬ﺁﻧﻬﺎ را هﻼك آﺮدﻳﻢ! و آﺎﻓﻰ اﺳﺖ آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت از‬

‫ﮔﻨﺎهﺎن ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺁﮔﺎﻩ‪ ،‬و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁن ﺑﻴﻨﺎﺳﺖ‪(17) .‬‬

‫ﺁن آﺲ آﻪ )ﺗﻨﻬﺎ( زﻧﺪﮔﻰ زودﮔﺬر )دﻧﻴﺎ( را ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ‪ ،‬ﺁن ﻣﻘﺪار از ﺁن را آﻪ ﺑﺨﻮاهﻴﻢ ‪-‬و ﺑﻪ هﺮ آﺲ ارادﻩ آﻨﻴﻢ‪ -‬ﻣﻰدهﻴﻢ; ﺳﭙﺲ دوزخ را ﺑﺮاى‬

‫او ﻗﺮار ﺧﻮاهﻴﻢ داد‪ ،‬آﻪ در ﺁﺗﺶ ﺳﻮزاﻧﺶ ﻣﻰﺳﻮزد در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻧﻜﻮهﻴﺪﻩ و راﻧﺪﻩ )درﮔﺎﻩ ﺧﺪا( اﺳﺖ‪(18) .‬‬

‫و ﺁن آﺲ آﻪ ﺳﺮاى ﺁﺧﺮت را ﺑﻄﻠﺒﺪ‪ ،‬و ﺑﺮاى ﺁن ﺳﻌﻰ و آﻮﺷﺶ آﻨﺪ ‪-‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ -‬ﺳﻌﻰ و ﺗﻼش او‪) ،‬از ﺳﻮى ﺧﺪا(‬

‫ﭘﺎداش دادﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪(19) .‬‬

‫هﺮ ﻳﻚ از اﻳﻦ دو ﮔﺮوﻩ را از ﻋﻄﺎى ﭘﺮوردﮔﺎرت‪ ،‬ﺑﻬﺮﻩ و آﻤﻚ ﻣﻰدهﻴﻢ; و ﻋﻄﺎى ﭘﺮوردﮔﺎرت هﺮﮔﺰ )از آﺴﻰ( ﻣﻨﻊ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‪(20) .‬‬

‫ﺑﺒﻴﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻌﻀﻰ را )در دﻧﻴﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﻼﺷﺸﺎن( ﺑﺮ ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕﺮ ﺑﺮﺗﺮى ﺑﺨﺸﻴﺪﻩاﻳﻢ; درﺟﺎت ﺁﺧﺮت و ﺑﺮﺗﺮﻳﻬﺎﻳﺶ‪ ،‬از اﻳﻦ هﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ! )‪(21‬‬

‫هﺮﮔﺰ ﻣﻌﺒﻮد دﻳﮕﺮى را ﺑﺎ ﺧﺪا ﻗﺮار ﻣﺪﻩ‪ ،‬آﻪ ﻧﻜﻮهﻴﺪﻩ و ﺑﻰﻳﺎر و ﻳﺎور ﺧﻮاهﻰ ﻧﺸﺴﺖ! )‪(22‬‬

‫و ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻓﺮﻣﺎن دادﻩ‪ :‬ﺟﺰ او را ﻧﭙﺮﺳﺘﻴﺪ! و ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻧﻴﻜﻰ آﻨﻴﺪ! هﺮﮔﺎﻩ ﻳﻜﻰ از ﺁن دو‪ ،‬ﻳﺎ هﺮ دوى ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻧﺰد ﺗﻮ ﺑﻪ ﺳﻦ ﭘﻴﺮى رﺳﻨﺪ‪،‬‬
‫آﻤﺘﺮﻳﻦ اهﺎﻧﺘﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ روا ﻣﺪار! و ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﺰن! و ﮔﻔﺘﺎر ﻟﻄﻴﻒ و ﺳﻨﺠﻴﺪﻩ و ﺑﺰرﮔﻮاراﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ! )‪(23‬‬

‫و ﺑﺎﻟﻬﺎى ﺗﻮاﺿﻊ ﺧﻮﻳﺶ را از ﻣﺤﺒﺖ و ﻟﻄﻒ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﻓﺮود ﺁر! و ﺑﮕﻮ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮا در آﻮﭼﻜﻰ ﺗﺮﺑﻴﺖ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺸﻤﻮل‬

‫رﺣﻤﺘﺸﺎن ﻗﺮار دﻩ!« )‪(24‬‬

 ‫ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎ از درون دﻟﻬﺎﻳﺘﺎن ﺁﮔﺎهﺘﺮ اﺳﺖ; )اﮔﺮ ﻟﻐﺰﺷﻰ در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ داﺷﺘﻴﺪ( هﺮ ﮔﺎﻩ ﺻﺎﻟﺢ ﺑﺎﺷﻴﺪ )و ﺟﺒﺮان آﻨﻴﺪ( او ﺑﺎزﮔﺸﺖآﻨﻨﺪﮔﺎن را‬

‫ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ‪(25) .‬‬

‫و ﺣﻖ ﻧﺰدﻳﻜﺎن را ﺑﭙﺮداز‪ ،‬و )هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺣﻖ( ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ و واﻣﺎﻧﺪﻩ در راﻩ را! و هﺮﮔﺰ اﺳﺮاف و ﺗﺒﺬﻳﺮ ﻣﻜﻦ‪(26) ،‬‬

‫ﭼﺮا آﻪ ﺗﺒﺬﻳﺮآﻨﻨﺪﮔﺎن‪ ،‬ﺑﺮادران ﺷﻴﺎﻃﻴﻨﻨﺪ; و ﺷﻴﻄﺎن در ﺑﺮاﺑﺮ ﭘﺮوردﮔﺎرش‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎﺳﭙﺎس ﺑﻮد! )‪(27‬‬

‫و هﺮﮔﺎﻩ از ﺁﻧﺎن ) ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان( روى ﺑﺮﺗﺎﺑﻰ‪ ،‬و اﻧﺘﻈﺎر رﺣﻤﺖ ﭘﺮوردﮔﺎرت را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ )ﺗﺎ ﮔﺸﺎﻳﺸﻰ در آﺎرت ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ آﻤﻚ آﻨﻰ(‪،‬‬

‫ﺑﺎ ﮔﻔﺘﺎر ﻧﺮم و ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﻟﻄﻒ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮ! )‪(28‬‬

‫هﺮﮔﺰ دﺳﺘﺖ را ﺑﺮ ﮔﺮدﻧﺖ زﻧﺠﻴﺮ ﻣﻜﻦ‪) ،‬و ﺗﺮك اﻧﻔﺎق و ﺑﺨﺸﺶ ﻣﻨﻤﺎ( و ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ )ﻧﻴﺰ( دﺳﺖ ﺧﻮد را ﻣﮕﺸﺎى‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﻮرد ﺳﺮزﻧﺶ ﻗﺮار ﮔﻴﺮى و‬

‫از آﺎر ﻓﺮوﻣﺎﻧﻰ! )‪(29‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ‪ ،‬ﭘﺮوردﮔﺎرت روزى را ﺑﺮاى هﺮ آﺲ ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﮔﺸﺎدﻩ ﻳﺎ ﺗﻨﮓ ﻣﻰدارد; او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ و ﺑﻴﻨﺎﺳﺖ‪(30) .‬‬

‫و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺘﺎن را از ﺗﺮس ﻓﻘﺮ‪ ،‬ﻧﻜﺸﻴﺪ! ﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ و ﺷﻤﺎ را روزى ﻣﻰدهﻴﻢ; ﻣﺴﻠﻤﺎ آﺸﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺰرﮔﻰ اﺳﺖ! )‪(31‬‬

‫و ﻧﺰدﻳﻚ زﻧﺎ ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬آﻪ آﺎر ﺑﺴﻴﺎر زﺷﺖ‪ ،‬و ﺑﺪ راهﻰ اﺳﺖ! )‪(32‬‬

‫و آﺴﻰ را آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮﻧﺶ را ﺣﺮام ﺷﻤﺮدﻩ‪ ،‬ﻧﻜﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﺤﻖ! و ﺁن آﺲ آﻪ ﻣﻈﻠﻮم آﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺮاى وﻟﻴﺶ ﺳﻠﻄﻪ )و ﺣﻖ ﻗﺼﺎص( ﻗﺮار‬

‫دادﻳﻢ; اﻣﺎ در ﻗﺘﻞ اﺳﺮاف ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮا آﻪ او ﻣﻮرد ﺣﻤﺎﻳﺖ اﺳﺖ! )‪(33‬‬

‫و ﺑﻪ ﻣﺎل ﻳﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ راﻩ ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺣﺪ ﺑﻠﻮغ رﺳﺪ! و ﺑﻪ ﻋﻬﺪ )ﺧﻮد( وﻓﺎ آﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻪ از ﻋﻬﺪ ﺳﺆال ﻣﻰﺷﻮد! )‪(34‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺣﻖ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ را ادا ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ ﺗﺮازوى درﺳﺖ وزن آﻨﻴﺪ! اﻳﻦ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ‪ ،‬و ﻋﺎﻗﺒﺘﺶ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ اﺳﺖ‪(35) .‬‬

‫از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺁن ﺁﮔﺎهﻰ ﻧﺪارى‪ ،‬ﭘﻴﺮوى ﻣﻜﻦ‪ ،‬ﭼﺮا آﻪ ﮔﻮش و ﭼﺸﻢ و دل‪ ،‬هﻤﻪ ﻣﺴﺆوﻟﻨﺪ‪(36) .‬‬

‫و روى زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻜﺒﺮ راﻩ ﻣﺮو! ﺗﻮ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻰ زﻣﻴﻦ را ﺑﺸﻜﺎﻓﻰ‪ ،‬و ﻃﻮل ﻗﺎﻣﺘﺖ هﺮﮔﺰ ﺑﻪ آﻮﻩهﺎ ﻧﻤﻰرﺳﺪ! )‪(37‬‬

‫هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﮔﻨﺎهﺶ ﻧﺰد ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ اﺳﺖ‪(38) .‬‬

‫اﻳﻦ )اﺣﻜﺎم(‪ ،‬از ﺣﻜﻤﺘﻬﺎﻳﻰ اﺳﺖ آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﻪ ﺗﻮ وﺣﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ; و هﺮﮔﺰ ﻣﻌﺒﻮدى ﺑﺎ ﺧﺪا ﻗﺮار ﻣﺪﻩ‪ ،‬آﻪ در ﺟﻬﻨﻢ اﻓﻜﻨﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮى‪ ،‬در‬

‫ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺳﺮزﻧﺶ ﺷﺪﻩ‪ ،‬و راﻧﺪﻩ )درﮔﺎﻩ ﺧﺪا( ﺧﻮاهﻰ ﺑﻮد! )‪(39‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﻓﺮزﻧﺪان ﭘﺴﺮ را ﻣﺨﺼﻮص ﺷﻤﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬و ﺧﻮدش دﺧﺘﺮاﻧﻰ از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ اﺳﺖ؟! ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﺑﺰرگ )و ﺑﺴﻴﺎر زﺷﺘﻰ(‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ! )‪(40‬‬

‫ﻣﺎ در اﻳﻦ ﻗﺮﺁن‪ ،‬اﻧﻮاع ﺑﻴﺎﻧﺎت ﻣﺆﺛﺮ را ﺁوردﻳﻢ ﺗﺎ ﻣﺘﺬآﺮ ﺷﻮﻧﺪ! وﻟﻰ )ﮔﺮوهﻰ از آﻮردﻻن‪ (،‬ﺟﺰ ﺑﺮ ﻧﻔﺮﺗﺸﺎن ﻧﻤﻰاﻓﺰاﻳﺪ‪(41) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬اﮔﺮ ﺁﻧﭽﻨﺎن آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﺎ او ﺧﺪاﻳﺎﻧﻰ ﺑﻮد‪ ،‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت‪) ،‬ﺧﺪاﻳﺎن( ﺳﻌﻰ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ راهﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى )ﺧﺪاوﻧﺪ( ﺻﺎﺣﺐ ﻋﺮش ﭘﻴﺪا‬

‫آﻨﻨﺪ‪(42) «.‬‬

‫او ﭘﺎك و ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ از ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮﺗﺮ و ﻣﻨﺰﻩﺗﺮ! )‪(43‬‬

‫ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎى هﻔﺘﮕﺎﻧﻪ و زﻣﻴﻦ و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ در ﺁﻧﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬هﻤﻪ ﺗﺴﺒﻴﺢ او ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ; و هﺮ ﻣﻮﺟﻮدى‪ ،‬ﺗﺴﺒﻴﺢ و ﺣﻤﺪ او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ; وﻟﻰ ﺷﻤﺎ‬

‫ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻴﺪ; او ﺑﺮدﺑﺎر و ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪(44) .‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻗﺮﺁن ﻣﻰﺧﻮاﻧﻰ‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﺗﻮ و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﻪ ﺁﺧﺮت اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺠﺎب ﻧﺎﭘﻴﺪاﻳﻰ ﻗﺮارﻣﻰدهﻴﻢ; )‪(45‬‬

‫و ﺑﺮ دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن ﭘﻮﺷﺸﻬﺎﻳﻰ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁن را ﻧﻔﻬﻤﻨﺪ; و در ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺸﺎن ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ; و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت را در ﻗﺮﺁن ﺑﻪ ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ ﻳﺎد ﻣﻰآﻨﻰ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﭘﺸﺖ ﻣﻰآﻨﻨﺪ و از ﺗﻮ روى ﺑﺮ ﻣﻰﮔﺮداﻧﻨﺪ‪(46) .‬‬

 ‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺗﻮ ﮔﻮش ﻓﺮاﻣﻰدهﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻰداﻧﻴﻢ ﺑﺮاى ﭼﻪ ﮔﻮش ﻓﺮا ﻣﻰدهﻨﺪ; )و هﻤﭽﻨﻴﻦ( در ﺁن هﻨﮕﺎم آﻪ ﺑﺎ هﻢ ﻧﺠﻮا‬

‫ﻣﻰآﻨﻨﺪ; ﺁﻧﮕﺎﻩ آﻪ ﺳﺘﻤﮕﺮان ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺟﺰ از اﻧﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻓﺴﻮن ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﭘﻴﺮوى ﻧﻤﻰآﻨﻴﺪ!« )‪(47‬‬

‫ﺑﺒﻴﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﻣﺜﻠﻬﺎ زدﻧﺪ! در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ راﻩ ﺣﻖ را ﭘﻴﺪا آﻨﻨﺪ‪(48) .‬‬

‫و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﺎ‪ ،‬اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎى ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ و ﭘﺮاآﻨﺪﻩاى ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬دﮔﺮ ﺑﺎر ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺗﺎزﻩاى ﺧﻮاهﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ؟!« )‪(49‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺳﻨﮓ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻳﺎ ﺁهﻦ‪(50) ،‬‬

‫ﻳﺎ هﺮ ﻣﺨﻠﻮﻗﻰ آﻪ در ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ‪ ،‬از ﺁن هﻢ ﺳﺨﺖﺗﺮ اﺳﺖ )و از ﺣﻴﺎت و زﻧﺪﮔﻰ دورﺗﺮ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﺧﺪا ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺠﺪد‬

‫ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ(‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺰودى ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﭼﻪ آﺴﻰ ﻣﺎ را ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮداﻧﺪ؟!« ﺑﮕﻮ‪» :‬هﻤﺎن آﺴﻰ آﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر ﺷﻤﺎ را ﺁﻓﺮﻳﺪ‪ «.‬ﺁﻧﺎن ﺳﺮ ﺧﻮد را )از‬

‫روى ﺗﻌﺠﺐ و اﻧﻜﺎر‪ (،‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﺗﻮ ﺧﻢ ﻣﻰآﻨﻨﺪ و ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬در ﭼﻪ زﻣﺎﻧﻰ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد؟!« ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺎﺷﺪ! )‪(51‬‬

‫هﻤﺎن روز آﻪ ﺷﻤﺎ را )از ﻗﺒﺮهﺎﻳﺘﺎن( ﻓﺮاﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ; ﺷﻤﺎ هﻢ اﺟﺎﺑﺖ ﻣﻰآﻨﻴﺪ در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺣﻤﺪ او را ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ; ﻣﻰﭘﻨﺪارﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺪت آﻮﺗﺎهﻰ‬
‫)در ﺟﻬﺎن ﺑﺮزخ( درﻧﮓ آﺮدﻩاﻳﺪ!« )‪(52‬‬

‫ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺳﺨﻨﻰ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ آﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ! ﭼﺮا آﻪ )ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻧﺎﻣﻮزون(‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺘﻨﻪ و ﻓﺴﺎد ﻣﻰآﻨﺪ; هﻤﻴﺸﻪ‬

‫ﺷﻴﻄﺎن دﺷﻤﻦ ﺁﺷﻜﺎرى ﺑﺮاى اﻧﺴﺎن ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ! )‪(53‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎ‪ ،‬از )ﻧﻴﺎت و اﻋﻤﺎل( ﺷﻤﺎ ﺁﮔﺎهﺘﺮ اﺳﺖ; اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺪاﻧﺪ(‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﻣﺸﻤﻮل رﺣﻤﺖ ﺧﻮد ﻣﻰﺳﺎزد; و اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺠﺎزات ﻣﻰآﻨﺪ; و ﻣﺎ ﺗﻮ را ﺑﻌﻨﻮان ﻣﺎﻣﻮر ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﻧﻔﺮﺳﺘﺎدﻩاﻳﻢ )آﻪ ﺁﻧﺎن را ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﻳﻤﺎن آﻨﻰ!( )‪(54‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ‪ ،‬از ﺣﺎل هﻤﻪ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺁﮔﺎهﺘﺮ اﺳﺖ; و )اﮔﺮ ﺗﻮ را ﺑﺮ دﻳﮕﺮان ﺑﺮﺗﺮى دادﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‪ (،‬ﻣﺎ ﺑﻌﻀﻰ از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان را ﺑﺮ ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕﺮ ﺑﺮﺗﺮى دادﻳﻢ; و ﺑﻪ داوود‪ ،‬زﺑﻮر ﺑﺨﺸﻴﺪﻳﻢ‪(55) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا )ﻣﻌﺒﻮد ﺧﻮد( ﻣﻰﭘﻨﺪارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ! ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺸﻜﻠﻰ را از ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻃﺮف ﺳﺎزﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮى در ﺁن‬
‫اﻳﺠﺎد آﻨﻨﺪ‪(56) «.‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﺁﻧﺎن ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮدﺷﺎن وﺳﻴﻠﻪاى )ﺑﺮاى ﺗﻘﺮب( ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﻣﻰﺟﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬وﺳﻴﻠﻪاى هﺮ ﭼﻪ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ; و ﺑﻪ رﺣﻤﺖ او‬

‫اﻣﻴﺪوارﻧﺪ; و از ﻋﺬاب او ﻣﻰﺗﺮﺳﻨﺪ; ﭼﺮا آﻪ ﻋﺬاب ﭘﺮوردﮔﺎرت‪ ،‬هﻤﻮارﻩ در ﺧﻮر ﭘﺮهﻴﺰ و وﺣﺸﺖ اﺳﺖ! )‪(57‬‬

‫هﻴﭻ ﺷﻬﺮ و ﺁﺑﺎدى ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺁن را ﭘﻴﺶ از روز ﻗﻴﺎﻣﺖ هﻼك ﻣﻰآﻨﻴﻢ; ﻳﺎ )اﮔﺮ ﮔﻨﺎهﻜﺎرﻧﺪ‪ ( ،‬ﺑﻪ ﻋﺬاب ﺷﺪﻳﺪى ﮔﺮﻓﺘﺎرﺷﺎن ﺧﻮاهﻴﻢ‬

‫ﺳﺎﺧﺖ; اﻳﻦ‪ ،‬در آﺘﺎب اﻟﻬﻰ ) ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ( ﺛﺒﺖ اﺳﺖ‪(58) .‬‬

‫هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﺎ ﻧﺒﻮد آﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﺠﺰات )درﺧﻮاﺳﺘﻰ ﺑﻬﺎﻧﻪﺟﻮﻳﺎن( را ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن )آﻪ هﻤﻴﻦ درﺧﻮاﺳﺘﻬﺎ را داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ‬

‫اﻳﺸﺎن هﻤﺎهﻨﮓ ﺑﻮدﻧﺪ(‪ ،‬ﺁن را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ; )از ﺟﻤﻠﻪ‪ (،‬ﻣﺎ ﺑﻪ )ﻗﻮم( ﺛﻤﻮد‪ ،‬ﻧﺎﻗﻪ دادﻳﻢ; )ﻣﻌﺠﺰﻩاى( آﻪ روﺷﻨﮕﺮ ﺑﻮد; اﻣﺎ ﺑﺮ ﺁن ﺳﺘﻢ آﺮدﻧﺪ )و‬

‫ﻧﺎﻗﻪ را آﺸﺘﻨﺪ(‪ .‬ﻣﺎ ﻣﻌﺠﺰات را ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى ﺑﻴﻢ دادن )و اﺗﻤﺎم ﺣﺠﺖ( ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﻴﻢ‪(59) .‬‬

‫)ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁور( زﻣﺎﻧﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرت اﺣﺎﻃﻪ آﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﻣﺮدم دارد; )و از وﺿﻌﺸﺎن آﺎﻣﻼ ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪ (.‬و ﻣﺎ ﺁن رؤﻳﺎﻳﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ‬
‫ﻧﺸﺎن دادﻳﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﻣﺮدم ﺑﻮد; هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﺠﺮﻩ ﻣﻠﻌﻮﻧﻪ ) درﺧﺖ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺷﺪﻩ( را آﻪ در ﻗﺮﺁن ذآﺮ آﺮدﻩاﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻴﻢ دادﻩ )و‬

‫اﻧﺬار( ﻣﻰآﻨﻴﻢ; اﻣﺎ ﺟﺰ ﻃﻐﻴﺎن ﻋﻈﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻰاﻓﺰاﻳﺪ!« )‪(60‬‬

‫)ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( زﻣﺎﻧﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬ﺑﺮاى ﺁدم ﺳﺠﺪﻩ آﻨﻴﺪ!« ﺁﻧﻬﺎ هﻤﮕﻰ ﺳﺠﺪﻩ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺰ اﺑﻠﻴﺲ آﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺑﺮاى آﺴﻰ‬

‫ﺳﺠﺪﻩ آﻨﻢ آﻪ او را از ﺧﺎك ﺁﻓﺮﻳﺪﻩاى؟!« )‪(61‬‬

‫)ﺳﭙﺲ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ‪ ،‬اﻳﻦ آﺴﻰ را آﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﺗﺮى دادﻩاى )ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﻴﻞ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ؟( اﮔﺮ ﻣﺮا ﺗﺎ روز ﻗﻴﺎﻣﺖ زﻧﺪﻩ ﺑﮕﺬارى‪ ،‬هﻤﻪ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را‪ ،‬ﺟﺰ ﻋﺪﻩ آﻤﻰ‪ ،‬ﮔﻤﺮاﻩ و رﻳﺸﻪآﻦ ﺧﻮاهﻢ ﺳﺎﺧﺖ!« )‪(62‬‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﺮو! هﺮ آﺲ از ﺁﻧﺎن از ﺗﻮ ﺗﺒﻌﻴﺖ آﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻬﻨﻢ آﻴﻔﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬آﻴﻔﺮى اﺳﺖ ﻓﺮاوان! )‪(63‬‬
 ‫هﺮ آﺪام از ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻰﺗﻮاﻧﻰ ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﺖ ﺗﺤﺮﻳﻚ آﻦ! و ﻟﺸﻜﺮ ﺳﻮارﻩ و ﭘﻴﺎدﻩات را ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺴﻴﻞ دار! و در ﺛﺮوت و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن ﺷﺮآﺖ ﺟﻮى! و‬

‫ﺁﻧﺎن را ﺑﺎ وﻋﺪﻩهﺎ ﺳﺮﮔﺮم آﻦ! ‪-‬وﻟﻰ ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﺟﺰ ﻓﺮﻳﺐ و دروغ‪ ،‬وﻋﺪﻩاى ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻰدهﺪ‪(64) -‬‬

‫)اﻣﺎ ﺑﺪان( ﺗﻮ هﺮﮔﺰ ﺳﻠﻄﻪاى ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﻦ‪ ،‬ﻧﺨﻮاهﻰ ﻳﺎﻓﺖ )و ﺁﻧﻬﺎ هﻴﭻﮔﺎﻩ ﺑﻪ دام ﺗﻮ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻧﻤﻰﺷﻮﻧﺪ(! هﻤﻴﻦ ﻗﺪر آﺎﻓﻰ اﺳﺖ آﻪ‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺣﺎﻓﻆ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪(65) «.‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ آﺸﺘﻰ را در درﻳﺎ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺣﺮآﺖ درﻣﻰﺁورد‪ ،‬ﺗﺎ از ﻧﻌﻤﺖ او ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﺷﻮﻳﺪ; او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫اﺳﺖ‪(66) .‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ در درﻳﺎ ﻧﺎراﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺟﺰ او‪ ،‬ﺗﻤﺎم آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ )ﺑﺮاى ﺣﻞ ﻣﺸﻜﻼت ﺧﻮد( ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻰآﻨﻴﺪ; اﻣﺎ‬
‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻰ ﻧﺠﺎت دهﺪ‪ ،‬روى ﻣﻰﮔﺮداﻧﻴﺪ; و اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎﺳﭙﺎس اﺳﺖ! )‪(67‬‬

‫ﺁﻳﺎ از اﻳﻦ اﻳﻤﻦ هﺴﺘﻴﺪ آﻪ در ﺧﺸﻜﻰ )ﺑﺎ ﻳﻚ زﻟﺰﻟﻪ ﺷﺪﻳﺪ( ﺷﻤﺎ را در زﻣﻴﻦ ﻓﺮو ﺑﺒﺮد‪ ،‬ﻳﺎ ﻃﻮﻓﺎﻧﻰ از ﺳﻨﮕﺮﻳﺰﻩ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ )و در ﺁن‬

‫ﻣﺪﻓﻮﻧﺘﺎن آﻨﺪ(‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺣﺎﻓﻆ )و ﻳﺎورى( ﺑﺮاى ﺧﻮد ﻧﻴﺎﺑﻴﺪ؟! )‪(68‬‬

‫ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻤﻦ هﺴﺘﻴﺪ آﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ درﻳﺎ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬و ﺗﻨﺪﺑﺎد آﻮﺑﻨﺪﻩاى ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬و ﺷﻤﺎ را ﺑﺨﺎﻃﺮ آﻔﺮﺗﺎن ﻏﺮق آﻨﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ‬

‫دادﺧﻮاﻩ و ﺧﻮﻧﺨﻮاهﻰ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺎ ﭘﻴﺪا ﻧﻜﻨﻴﺪ؟! )‪(69‬‬

‫ﻣﺎ ﺁدﻣﻴﺰادﮔﺎن را ﮔﺮاﻣﻰ داﺷﺘﻴﻢ; و ﺁﻧﻬﺎ را در ﺧﺸﻜﻰ و درﻳﺎ‪) ،‬ﺑﺮ ﻣﺮآﺒﻬﺎى راهﻮار( ﺣﻤﻞ آﺮدﻳﻢ; و از اﻧﻮاع روزﻳﻬﺎى ﭘﺎآﻴﺰﻩ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن روزى دادﻳﻢ;‬

‫و ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺮ ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﻮﺟﻮداﺗﻰ آﻪ ﺧﻠﻖ آﺮدﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮﺗﺮى ﺑﺨﺸﻴﺪﻳﻢ‪(70) .‬‬

‫)ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( روزى را آﻪ هﺮ ﮔﺮوهﻰ را ﺑﺎ ﭘﻴﺸﻮاﻳﺸﺎن ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﻢ! آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻋﻤﻠﺸﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺘﺸﺎن دادﻩ ﺷﻮد‪ ،‬ﺁن را )ﺑﺎ‬
‫ﺷﺎدى و ﺳﺮور( ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ; و ﺑﻘﺪر رﺷﺘﻪ ﺷﻜﺎف هﺴﺘﻪ ﺧﺮﻣﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﺳﺘﻢ ﻧﻤﻰﺷﻮد! )‪(71‬‬

‫اﻣﺎ آﺴﻰ آﻪ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن )از دﻳﺪن ﭼﻬﺮﻩ ﺣﻖ( ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬در ﺁﺧﺮت ﻧﻴﺰ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ و ﮔﻤﺮاهﺘﺮ اﺳﺖ! )‪(72‬‬

‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮ را )ﺑﺎ وﺳﻮﺳﻪهﺎى ﺧﻮد( از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ وﺣﻰ آﺮدﻩاﻳﻢ ﺑﻔﺮﻳﺒﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻏﻴﺮ ﺁن را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ دهﻰ; و در ﺁن ﺻﻮرت‪ ،‬ﺗﻮ را ﺑﻪ‬

‫دوﺳﺘﻰ ﺧﻮد ﺑﺮﻣﻴﮕﺰﻳﻨﻨﺪ! )‪(73‬‬

‫و اﮔﺮ ﻣﺎ ﺗﻮ را ﺛﺎﺑﺖ ﻗﺪم ﻧﻤﻰﺳﺎﺧﺘﻴﻢ )و در ﭘﺮﺗﻮ ﻣﻘﺎم ﻋﺼﻤﺖ‪ ،‬ﻣﺼﻮن از اﻧﺤﺮاف ﻧﺒﻮدى(‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﺗﻤﺎﻳﻞ آﻨﻰ‪(74) .‬‬

‫اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰآﺮدى‪ ،‬ﻣﺎ دو ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺠﺎزات )ﻣﺸﺮآﺎن( در زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ‪ ،‬و دو ﺑﺮاﺑﺮ )ﻣﺠﺎزات( ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﭼﺸﺎﻧﺪﻳﻢ; ﺳﭙﺲ در‬

‫ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺎ‪ ،‬ﻳﺎورى ﺑﺮاى ﺧﻮد ﻧﻤﻰﻳﺎﻓﺘﻰ! )‪(75‬‬

‫و ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد )ﺑﺎ ﻧﻴﺮﻧﮓ و ﺗﻮﻃﺌﻪ( ﺗﻮ را از اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﻠﻐﺰاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ از ﺁن ﺑﻴﺮوﻧﺖ آﻨﻨﺪ!و هﺮﮔﺎﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪) ،‬ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﺠﺎزات ﺳﺨﺖ اﻟﻬﻰ‬

‫ﺷﺪﻩ‪ (،‬و ﭘﺲ از ﺗﻮ‪ ،‬ﺟﺰ ﻣﺪت آﻤﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪﻧﺪ! )‪(76‬‬

‫اﻳﻦ ﺳﻨﺖ )ﻣﺎ در ﻣﻮرد( ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﻰ اﺳﺖ آﻪ ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; و هﺮﮔﺰ ﺑﺮاى ﺳﻨﺖ ﻣﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ و دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﻧﺨﻮاهﻰ ﻳﺎﻓﺖ! )‪(77‬‬

‫ﻧﻤﺎز را از زوال ﺧﻮرﺷﻴﺪ )هﻨﮕﺎم ﻇﻬﺮ( ﺗﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺷﺐ ) ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ( ﺑﺮﭘﺎ دار; و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻗﺮﺁن ﻓﺠﺮ ) ﻧﻤﺎز ﺻﺒﺢ( را; ﭼﺮا آﻪ ﻗﺮﺁن ﻓﺠﺮ‪،‬‬

‫ﻣﺸﻬﻮد )ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺷﺐ و روز( اﺳﺖ! )‪(78‬‬

‫و ﭘﺎﺳﻰ از ﺷﺐ را )از ﺧﻮاب ﺑﺮﺧﻴﺰ‪ ،‬و( ﻗﺮﺁن )و ﻧﻤﺎز( ﺑﺨﻮان! اﻳﻦ ﻳﻚ وﻇﻴﻔﻪ اﺿﺎﻓﻰ ﺑﺮاى ﺗﻮﺳﺖ; اﻣﻴﺪ اﺳﺖ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻣﻰ در‬
‫ﺧﻮر ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰد! )‪(79‬‬

‫و ﺑﮕﻮ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﻣﺮا )در هﺮ آﺎر‪ (،‬ﺑﺎ ﺻﺪاﻗﺖ وارد آﻦ‪ ،‬و ﺑﺎ ﺻﺪاﻗﺖ ﺧﺎرج ﺳﺎز! و از ﺳﻮى ﺧﻮد‪ ،‬ﺣﺠﺘﻰ ﻳﺎرى آﻨﻨﺪﻩ ﺑﺮاﻳﻢ ﻗﺮار دﻩ!« )‪(80‬‬

‫و ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺣﻖ ﺁﻣﺪ‪ ،‬و ﺑﺎﻃﻞ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪ; ﻳﻘﻴﻨﺎ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪﻧﻰ اﺳﺖ!« )‪(81‬‬

‫و از ﻗﺮﺁن‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻔﺎ و رﺣﻤﺖ اﺳﺖ ﺑﺮاى ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬ﻧﺎزل ﻣﻰآﻨﻴﻢ; و ﺳﺘﻤﮕﺮان را ﺟﺰ ﺧﺴﺮان )و زﻳﺎن( ﻧﻤﻰاﻓﺰاﻳﺪ‪(82) .‬‬
 ‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻧﻌﻤﺖ ﻣﻰﺑﺨﺸﻴﻢ‪) ،‬از ﺣﻖ( روى ﻣﻰﮔﺮداﻧﺪ و ﻣﺘﻜﺒﺮاﻧﻪ دور ﻣﻰﺷﻮد; و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )آﻤﺘﺮﻳﻦ( ﺑﺪى ﺑﻪ او ﻣﻰرﺳﺪ‪،‬‬

‫)از هﻤﻪ ﭼﻴﺰ( ﻣﺎﻳﻮس ﻣﻰﮔﺮدد! )‪(83‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬هﺮ آﺲ ﻃﺒﻖ روش )و ﺧﻠﻖ و ﺧﻮى( ﺧﻮد ﻋﻤﻞ ﻣﻰآﻨﺪ; و ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ راهﺸﺎن ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﺪ‪(84) «.‬‬

‫و از ﺗﻮ درﺑﺎرﻩ »روح« ﺳﺆال ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮ‪» :‬روح از ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ; و ﺟﺰ اﻧﺪآﻰ از داﻧﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻩ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ!« )‪(85‬‬

‫و اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻴﻢ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﺮ ﺗﻮ وﺣﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩاﻳﻢ‪ ،‬از ﺗﻮ ﻣﻰﮔﻴﺮﻳﻢ; ﺳﭙﺲ آﺴﻰ را ﻧﻤﻰﻳﺎﺑﻰ آﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺎ‪ ،‬از ﺗﻮ دﻓﺎع آﻨﺪ‪(86) ...‬‬

‫ﻣﮕﺮ رﺣﻤﺖ ﭘﺮوردﮔﺎرت )ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎﻟﺖ ﮔﺮدد‪ (،‬آﻪ ﻓﻀﻞ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺰرگ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ! )‪(87‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬اﮔﺮ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ و ﭘﺮﻳﺎن )ﺟﻦ و اﻧﺲ( اﺗﻔﺎق آﻨﻨﺪ آﻪ هﻤﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ ﻗﺮﺁن را ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁن را ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺁورد; هﺮ ﭼﻨﺪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را )در اﻳﻦ آﺎر(‬

‫آﻤﻚ آﻨﻨﺪ‪(88) .‬‬

‫ﻣﺎ در اﻳﻦ ﻗﺮﺁن‪ ،‬ﺑﺮاى ﻣﺮدم از هﺮ ﭼﻴﺰ ﻧﻤﻮﻧﻪاى ﺁوردﻳﻢ )و هﻤﻪ ﻣﻌﺎرف در ﺁن ﺟﻤﻊ اﺳﺖ(; اﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮدم )در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁن‪ ،‬از هﺮ آﺎرى( ﺟﺰ اﻧﻜﺎر‪،‬‬

‫اﺑﺎ داﺷﺘﻨﺪ! )‪(89‬‬

‫و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻳﻢ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﭼﺸﻤﻪﺟﻮﺷﺎﻧﻰ از اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ )ﺧﺸﻚ و ﺳﻮزان( ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺧﺎرج ﺳﺎزى‪(90) ...‬‬

‫ﻳﺎ ﺑﺎﻏﻰ از ﻧﺨﻞ و اﻧﮕﻮر از ﺁن ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ; و ﻧﻬﺮهﺎ در ﻻﺑﻪﻻى ﺁن ﺟﺎرى آﻨﻰ‪(91) ...‬‬

‫ﻳﺎ ﻗﻄﻌﺎت )ﺳﻨﮕﻬﺎى( ﺁﺳﻤﺎن را ‪-‬ﺁﻧﭽﻨﺎن آﻪ ﻣﻰﭘﻨﺪارى‪ -‬ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺎ ﻓﺮود ﺁرى; ﻳﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن را در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﻴﺎورى‪(92) ...‬‬

‫ﻳﺎ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪاى ﭘﺮ ﻧﻘﺶ و ﻧﮕﺎر از ﻃﻼ ﺑﺎﺷﺪ; ﻳﺎ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ روى; ﺣﺘﻰ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن روى‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻳﻢ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺎﻣﻪاى ﺑﺮ ﻣﺎ ﻓﺮود‬

‫ﺁورى آﻪ ﺁن را ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ! »ﺑﮕﻮ‪ «:‬ﻣﻨﺰﻩ اﺳﺖ ﭘﺮوردﮔﺎرم )از اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﻰﻣﻌﻨﻰ(! ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﺟﺰ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺧﺪا هﺴﺘﻢ؟! )‪(93‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰى آﻪ ﺑﻌﺪ از ﺁﻣﺪن هﺪاﻳﺖ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ ﻣﺮدم اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﻮد )آﻪ از روى ﻧﺎداﻧﻰ و ﺑﻰﺧﺒﺮى( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺸﺮى را ﺑﻌﻨﻮان‬
‫رﺳﻮل ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﺳﺖ؟!« )‪(94‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪)» :‬ﺣﺘﻰ( اﮔﺮ در روى زﻣﻴﻦ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﻰ )زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪ ،‬و( ﺑﺎ ﺁراﻣﺶ ﮔﺎم ﺑﺮﻣﻰداﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪاى را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان رﺳﻮل‪ ،‬ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ!« )ﭼﺮا آﻪ رهﻨﻤﺎى هﺮ ﮔﺮوهﻰ ﺑﺎﻳﺪ از ﺟﻨﺲ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺎﺷﺪ(‪(95) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬هﻤﻴﻦ آﺎﻓﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ ﮔﻮاﻩ ﺑﺎﺷﺪ; ﭼﺮا آﻪ او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺁﮔﺎﻩ و ﺑﻴﻨﺎﺳﺖ! )‪(96‬‬

‫هﺮ آﺲ را ﺧﺪا هﺪاﻳﺖ آﻨﺪ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ واﻗﻌﻰ اوﺳﺖ; و هﺮ آﺲ را )ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻋﻤﺎﻟﺶ( ﮔﻤﺮاﻩ ﺳﺎزد‪ ،‬هﺎدﻳﺎن و ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻰ ﻏﻴﺮ ﺧﺪا ﺑﺮاى او‬

‫ﻧﺨﻮاهﻰ ﻳﺎﻓﺖ; و روز ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺮ ﺻﻮرﺗﻬﺎﻳﺸﺎن ﻣﺤﺸﻮر ﻣﻰآﻨﻴﻢ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ و ﮔﻨﮓ و آﺮﻧﺪ; ﺟﺎﻳﮕﺎهﺸﺎن دوزخ اﺳﺖ; هﺮ زﻣﺎن‬

‫ﺁﺗﺶ ﺁن ﻓﺮوﻧﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻌﻠﻪ ﺗﺎزﻩاى ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﻣﻰاﻓﺰاﻳﻴﻢ! )‪(97‬‬

‫اﻳﻦ آﻴﻔﺮ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﺎ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎى ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ و ﺧﺎآﻬﺎى ﭘﺮاآﻨﺪﻩاى‬
‫ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺗﺎزﻩاى ﺧﻮاهﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ؟! سذﻟﻠّﻪ )‪(98‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ ﺧﺪاﻳﻰ آﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ را ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ‪ ،‬ﻗﺎدر اﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﺎن را ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪ )و ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺎزﺷﺎن ﮔﺮداﻧﺪ(؟! و ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﺳﺮﺁﻣﺪى‬

‫ﻗﻄﻌﻰ ‪-‬آﻪ ﺷﻜﻰ در ﺁن ﻧﻴﺴﺖ‪ -‬ﻗﺮار دادﻩ; اﻣﺎ ﻇﺎﻟﻤﺎن‪ ،‬ﺟﺰ آﻔﺮ و اﻧﻜﺎر را ﭘﺬﻳﺮا ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ! )‪(99‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺎﻟﻚ ﺧﺰاﺋﻦ رﺣﻤﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻦ ﺑﻮدﻳﺪ‪ .‬در ﺁن ﺻﻮرت‪) ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺗﻨﮓ ﻧﻈﺮى( اﻣﺴﺎك ﻣﻰآﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا اﻧﻔﺎق‪ ،‬ﻣﺎﻳﻪ ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﻰ‬

‫ﺷﻤﺎ ﺷﻮد« و اﻧﺴﺎن ﺗﻨﮓ ﻧﻈﺮ اﺳﺖ! )‪(100‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﻧﻪ ﻣﻌﺠﺰﻩ روﺷﻦ دادﻳﻢ; ﭘﺲ از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺳﺆال آﻦ ﺁن زﻣﺎن آﻪ اﻳﻦ )ﻣﻌﺠﺰات ﻧﻪ ﮔﺎﻧﻪ( ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﺪ )ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ(؟!‬

‫ﻓﺮﻋﻮن ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻣﻮﺳﻰ! ﮔﻤﺎن ﻣﻰآﻨﻢ ﺗﻮ دﻳﻮاﻧﻪ )ﻳﺎ ﺳﺎﺣﺮى(!« )‪(101‬‬
 ‫)ﻣﻮﺳﻰ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﻣﻰداﻧﻰ اﻳﻦ ﺁﻳﺎت را ﺟﺰ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ ‪-‬ﺑﺮاى روﺷﻨﻰ دﻟﻬﺎ‪ -‬ﻧﻔﺮﺳﺘﺎدﻩ; و ﻣﻦ ﮔﻤﺎن ﻣﻰآﻨﻢ اى ﻓﺮﻋﻮن‪ ،‬ﺗﻮ‬

‫)ﺑﺰودى( هﻼك ﺧﻮاهﻰ ﺷﺪ!« )‪(102‬‬

‫ﭘﺲ )ﻓﺮﻋﻮن( ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺁﻧﺎن را از ﺁن ﺳﺮزﻣﻴﻦ رﻳﺸﻪ آﻦ ﺳﺎزد; وﻟﻰ ﻣﺎ‪ ،‬او و ﺗﻤﺎم آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﺑﺎ او ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻏﺮق آﺮدﻳﻢ‪(103) .‬‬

‫و ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺑﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬در اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ) ﻣﺼﺮ و ﺷﺎم( ﺳﺎآﻦ ﺷﻮﻳﺪ! اﻣﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ وﻋﺪﻩ ﺁﺧﺮت ﻓﺮا رﺳﺪ‪ ،‬هﻤﻪ ﺷﻤﺎ را‬

‫دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻰ )ﺑﻪ ﺁن دادﮔﺎﻩ ﻋﺪل( ﻣﻰﺁورﻳﻢ« )‪(104‬‬

‫و ﻣﺎ ﻗﺮﺁن را ﺑﺤﻖ ﻧﺎزل آﺮدﻳﻢ; و ﺑﺤﻖ ﻧﺎزل ﺷﺪ; و ﺗﻮ را‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﻌﻨﻮان ﺑﺸﺎرتدهﻨﺪﻩ و ﺑﻴﻢدهﻨﺪﻩ‪ ،‬ﻧﻔﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ! )‪(105‬‬

‫و ﻗﺮﺁﻧﻰ آﻪ ﺁﻳﺎﺗﺶ را از هﻢ ﺟﺪا آﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁن را ﺑﺎ درﻧﮓ ﺑﺮ ﻣﺮدم ﺑﺨﻮاﻧﻰ; و ﺁن را ﺑﺘﺪرﻳﺞ ﻧﺎزل آﺮدﻳﻢ‪(106) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺧﻮاﻩ ﺑﻪ ﺁن اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪ ،‬و ﺧﻮاﻩ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎورﻳﺪ‪ ،‬آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﭘﻴﺶ از ﺁن ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ داﻧﺶ دادﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )اﻳﻦ ﺁﻳﺎت( ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺧﻮاﻧﺪﻩ‬

‫ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﺳﺠﺪﻩآﻨﺎن ﺑﻪ ﺧﺎك ﻣﻰاﻓﺘﻨﺪ‪(107) ...‬‬

‫و ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻣﻨﺰﻩ اﺳﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺎ‪ ،‬آﻪ وﻋﺪﻩهﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ اﻧﺠﺎمﺷﺪﻧﻰ اﺳﺖ !« )‪(108‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ )ﺑﻰاﺧﺘﻴﺎر( ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻰاﻓﺘﻨﺪ و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و )ﺗﻼوت اﻳﻦ ﺁﻳﺎت‪ ،‬هﻤﻮارﻩ( ﺑﺮ ﺧﺸﻮﻋﺸﺎن ﻣﻰاﻓﺰاﻳﺪ‪(109) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪»» :‬اﷲ« را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ ﻳﺎ »رﺣﻤﺎن« را‪ ،‬هﺮ آﺪام را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪) ،‬ذات ﭘﺎآﺶ ﻳﻜﻰ اﺳﺖ; و( ﺑﺮاى او ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﺎﻣﻬﺎﺳﺖ!« و ﻧﻤﺎزترا زﻳﺎد ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ‬

‫ﺧﻴﻠﻰ ﺁهﺴﺘﻪ ﻧﺨﻮان; و در ﻣﻴﺎن ﺁن دو‪ ،‬راهﻰ )ﻣﻌﺘﺪل( اﻧﺘﺨﺎب آﻦ! )‪(110‬‬

‫و ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺑﺮاى ﺧﺪاوﻧﺪى اﺳﺖ آﻪ ﻧﻪ ﻓﺮزﻧﺪى ﺑﺮاى ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب آﺮدﻩ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺷﺮﻳﻜﻰ در ﺣﻜﻮﻣﺖ دارد‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺿﻌﻒ و ذﻟﺖ‪،‬‬

‫)ﺣﺎﻣﻰ و( ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﺑﺮاى اوﺳﺖ!« و او را ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺰرگ ﺑﺸﻤﺎر! )‪(111‬‬

‫‪ +‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ در ﺷﻨﺒﻪ ‪1384/07/02‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 6:46‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻮﺳﻂ روح اﷲ ﮐﺮﯾﻤﯽ | ‪ 3‬ﻧﻈﺮ‬
‫ﺳﻮرﻩ اﻟﻨﺤﻞ‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺑﺨﺸﺎﻳﺸﮕﺮ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا )ﺑﺮاى ﻣﺠﺎزات ﻣﺸﺮآﺎن و ﻣﺠﺮﻣﺎن‪ (،‬ﻓﺮا رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ; ﺑﺮاى ﺁن ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻨﻴﺪ! ﻣﻨﺰﻩ و ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁﻧﭽﻪ هﻤﺘﺎى او‬

‫ﻗﺮارﻣﻰدهﻨﺪ! )‪(1‬‬

‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن را ﺑﺎ روح )اﻟﻬﻰ( ﺑﻔﺮﻣﺎﻧﺶ ﺑﺮ هﺮ آﺲ از ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺑﺨﻮاهﺪ ﻧﺎزل ﻣﻰآﻨﺪ; )و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دﺳﺘﻮر ﻣﻰدهﺪ( آﻪ ﻣﺮدم را اﻧﺬار آﻨﻴﺪ; )و‬

‫ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪ (:‬ﻣﻌﺒﻮدى ﺟﺰ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ; از )ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ دﺳﺘﻮر( ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ! )‪(2‬‬

‫ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ را ﺑﺤﻖ ﺁﻓﺮﻳﺪ; او ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ از اﻳﻨﻜﻪ هﻤﺘﺎﻳﻰ ﺑﺮاى او ﻗﺮار ﻣﻰدهﻨﺪ! )‪(3‬‬

‫اﻧﺴﺎن را از ﻧﻄﻔﻪ ﺑﻰارزﺷﻰ ﺁﻓﺮﻳﺪ; و ﺳﺮاﻧﺠﺎم )او ﻣﻮﺟﻮدى ﻓﺼﻴﺢ‪ ،‬و( ﻣﺪاﻓﻊ ﺁﺷﻜﺎر از ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﮔﺮدﻳﺪ! )‪(4‬‬

‫و ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎن را ﺁﻓﺮﻳﺪ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ در ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ وﺳﻴﻠﻪ ﭘﻮﺷﺶ‪ ،‬و ﻣﻨﺎﻓﻊ دﻳﮕﺮى اﺳﺖ; و از ﮔﻮﺷﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﺧﻮرﻳﺪ! )‪(5‬‬

‫و در ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ زﻳﻨﺖ و ﺷﻜﻮﻩ اﺳﺖ ﺑﻪ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺘﮕﺎهﺸﺎن ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮداﻧﻴﺪ‪ ،‬و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )ﺻﺒﺤﮕﺎهﺎن( ﺑﻪ ﺻﺤﺮا‬

‫ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﻴﺪ! )‪(6‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎرهﺎى ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺷﻬﺮى ﺣﻤﻞ ﻣﻰآﻨﻨﺪ آﻪ ﺟﺰ ﺑﺎ ﻣﺸﻘﺖ زﻳﺎد‪ ،‬ﺑﻪ ﺁن ﻧﻤﻰرﺳﻴﺪﻳﺪ; ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن رؤوف و رﺣﻴﻢ اﺳﺖ )آﻪ اﻳﻦ‬

‫وﺳﺎﻳﻞ ﺣﻴﺎت را در اﺧﺘﻴﺎرﺗﺎن ﻗﺮار دادﻩ(! )‪(7‬‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ اﺳﺒﻬﺎ و اﺳﺘﺮهﺎو اﻻﻏﻬﺎ را ﺁﻓﺮﻳﺪ; ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻮار ﺷﻮﻳﺪ و زﻳﻨﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﭼﻴﺰهﺎﻳﻰ ﻣﻰﺁﻓﺮﻳﻨﺪ آﻪ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ‪(8) .‬‬

‫و ﺑﺮ ﺧﺪاﺳﺖ آﻪ راﻩ راﺳﺖ را )ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن( ﻧﺸﺎن دهﺪ; اﻣﺎ ﺑﻌﻀﻰ از راﻩهﺎ ﺑﻴﺮاهﻪ اﺳﺖ! و اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬هﻤﻪ ﺷﻤﺎ را )ﺑﻪ اﺟﺒﺎر( هﺪاﻳﺖ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ );وﻟﻰ اﺟﺒﺎر ﺳﻮدى ﻧﺪارد(‪(9) .‬‬

‫او آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ از ﺁﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺁﺑﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬آﻪ ﻧﻮﺷﻴﺪن ﺷﻤﺎ از ﺁن اﺳﺖ; و )هﻤﭽﻨﻴﻦ( ﮔﻴﺎهﺎن و درﺧﺘﺎﻧﻰ آﻪ ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﺧﻮد را در ﺁن ﺑﻪ ﭼﺮا‬

‫ﻣﻰﺑﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺰ از ﺁن اﺳﺖ‪(10) .‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﺁن )ﺁب ﺑﺎران(‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ زراﻋﺖ و زﻳﺘﻮن و ﻧﺨﻞ و اﻧﮕﻮر‪ ،‬و از هﻤﻪ ﻣﻴﻮﻩهﺎ ﻣﻰروﻳﺎﻧﺪ; ﻣﺴﻠﻤﺎ در اﻳﻦ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ روﺷﻨﻰ ﺑﺮاى‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪان اﺳﺖ‪(11) .‬‬

‫او ﺷﺐ و روز و ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎﻩ را ﻣﺴﺨﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﺎﺧﺖ; و ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن او ﻣﺴﺨﺮ ﺷﻤﺎﻳﻨﺪ; در اﻳﻦ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﻳﻰ اﺳﺖ )از ﻋﻈﻤﺖ‬

‫ﺧﺪا‪ (،‬ﺑﺮاى ﮔﺮوهﻰ آﻪ ﻋﻘﻞ ﺧﻮد را ﺑﻪ آﺎر ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ! )‪(12‬‬

‫)ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ‪ (،‬ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻰ را آﻪ در زﻣﻴﻦ ﺑﻪ رﻧﮕﻬﺎى ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﻧﻴﺰ ﻣﺴﺨﺮ )ﻓﺮﻣﺎن ﺷﻤﺎ( ﺳﺎﺧﺖ; در اﻳﻦ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ روﺷﻨﻰ اﺳﺖ ﺑﺮاى‬
‫ﮔﺮوهﻰ آﻪ ﻣﺘﺬآﺮ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ! )‪(13‬‬

‫او آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ درﻳﺎ را ﻣﺴﺨﺮ )ﺷﻤﺎ( ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ از ﺁن‪ ،‬ﮔﻮﺷﺖ ﺗﺎزﻩ ﺑﺨﻮرﻳﺪ; و زﻳﻮرى ﺑﺮاى ﭘﻮﺷﻴﺪن )ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮوارﻳﺪ( از ﺁن اﺳﺘﺨﺮاج آﻨﻴﺪ; و‬

‫آﺸﺘﻴﻬﺎ را ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ آﻪ ﺳﻴﻨﻪ درﻳﺎ را ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ )ﺑﻪ ﺗﺠﺎرت ﭘﺮدازﻳﺪ و( از ﻓﻀﻞ ﺧﺪا ﺑﻬﺮﻩ ﮔﻴﺮﻳﺪ; ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻜﺮ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى او را ﺑﺠﺎ ﺁورﻳﺪ!‬

‫)‪(14‬‬

‫و در زﻣﻴﻦ‪ ،‬آﻮﻩهﺎى ﺛﺎﺑﺖ و ﻣﺤﻜﻤﻰ اﻓﻜﻨﺪ ﺗﺎ ﻟﺮزش ﺁن را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻴﺮد; و ﻧﻬﺮهﺎ و راﻩهﺎﻳﻰ اﻳﺠﺎد آﺮد‪ ،‬ﺗﺎ هﺪاﻳﺖ ﺷﻮﻳﺪ‪(15) .‬‬

‫و )ﻧﻴﺰ( ﻋﻼﻣﺎﺗﻰ ﻗﺮار داد; و )ﺷﺐ هﻨﮕﺎم( ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺳﺘﺎرﮔﺎن هﺪاﻳﺖ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪(16) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ آﺴﻰ آﻪ )اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت را( ﻣﻰﺁﻓﺮﻳﻨﺪ‪ ،‬هﻤﭽﻮن آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﻧﻤﻰﺁﻓﺮﻳﻨﺪ؟! ﺁﻳﺎ ﻣﺘﺬآﺮ ﻧﻤﻰﺷﻮﻳﺪ؟! )‪(17‬‬

‫و اﮔﺮ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى ﺧﺪا را ﺑﺸﻤﺎرﻳﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺁﻧﻬﺎ را اﺣﺼﺎ آﻨﻴﺪ; ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ! )‪(18‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﭽﻪ را ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰدارﻳﺪ و ﺁﻧﭽﻪ را ﺁﺷﻜﺎر ﻣﻰﺳﺎزﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻰداﻧﺪ‪(19) .‬‬

‫ﻣﻌﺒﻮدهﺎﻳﻰ را آﻪ ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰى را ﺧﻠﻖ ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ; ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮدﺷﺎن هﻢ ﻣﺨﻠﻮﻗﻨﺪ! )‪(20‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮدﮔﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ هﺮﮔﺰ اﺳﺘﻌﺪاد ﺣﻴﺎت ﻧﺪارﻧﺪ; و ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ )ﻋﺒﺎدتآﻨﻨﺪﮔﺎﻧﺸﺎن( در ﭼﻪ زﻣﺎﻧﻰ ﻣﺤﺸﻮر ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ! )‪(21‬‬

‫ﻣﻌﺒﻮد ﺷﻤﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﮕﺎﻧﻪ اﺳﺖ; اﻣﺎ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁﺧﺮت اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ‪ ،‬دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن )ﺣﻖ را( اﻧﻜﺎر ﻣﻰآﻨﺪ و ﻣﺴﺘﻜﺒﺮﻧﺪ‪(22) .‬‬

‫ﻗﻄﻌﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁﻧﭽﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰدارﻧﺪ و ﺁﻧﭽﻪ ﺁﺷﻜﺎر ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ; او ﻣﺴﺘﻜﺒﺮان را دوﺳﺖ ﻧﻤﻰدارد! )‪(23‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻧﺎزل آﺮدﻩ اﺳﺖ؟« ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﻳﻨﻬﺎ )وﺣﻰ اﻟﻬﻰ ﻧﻴﺴﺖ;( هﻤﺎن اﻓﺴﺎﻧﻪهﺎى دروﻏﻴﻦ‬

‫ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن اﺳﺖ!« )‪(24‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ روز ﻗﻴﺎﻣﺖ‪) ،‬هﻢ( ﺑﺎر ﮔﻨﺎهﺎن ﺧﻮد را ﺑﻄﻮر آﺎﻣﻞ ﺑﺮ دوش آﺸﻨﺪ; و هﻢ ﺳﻬﻤﻰ از ﮔﻨﺎهﺎن آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺟﻬﻞ‪ ،‬ﮔﻤﺮاهﺸﺎن‬

‫ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ! ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎر ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺪى ﺑﺮ دوش ﻣﻰآﺸﻨﺪ! )‪(25‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻗﺒﻞ از اﻳﺸﺎن ﺑﻮدﻧﺪ )ﻧﻴﺰ( از اﻳﻦ ﺗﻮﻃﺌﻪهﺎ داﺷﺘﻨﺪ; وﻟﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺷﺎﻟﻮدﻩ )زﻧﺪﮔﻰ( ﺁﻧﻬﺎ رﻓﺖ; و ﺁن را از اﺳﺎس وﻳﺮان آﺮد;‬

‫و ﺳﻘﻒ از ﺑﺎﻻ ﺑﺮ ﺳﺮﺷﺎن ﻓﺮو رﻳﺨﺖ; و ﻋﺬاب )اﻟﻬﻰ( از ﺁن ﺟﺎﻳﻰ آﻪ ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺸﺎن ﺁﻣﺪ! )‪(26‬‬

‫ﺳﭙﺲ روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺧﺪا ﺁﻧﻬﺎ را رﺳﻮا ﻣﻰﺳﺎزد; و ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺷﺮﻳﻜﺎﻧﻰ آﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ دﻳﮕﺮان دﺷﻤﻨﻰ ﻣﻰآﺮدﻳﺪ‪،‬‬

‫آﺠﺎ هﺴﺘﻴﺪ؟!« )در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ (،‬آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻠﻢ دادﻩ ﺷﺪﻩ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬رﺳﻮاﻳﻰ و ﺑﺪﺑﺨﺘﻰ‪ ،‬اﻣﺮوز ﺑﺮ آﺎﻓﺮان اﺳﺖ!« )‪(27‬‬

‫هﻤﺎﻧﻬﺎ آﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن )ﻣﺮگ( روﺣﺸﺎن را ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻇﻠﻢ آﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ! در اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ )و ﺑﺪروغ‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ (:‬ﻣﺎ آﺎر ﺑﺪى اﻧﺠﺎم ﻧﻤﻰدادﻳﻢ! ﺁرى‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻳﺪ ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ! )‪(28‬‬

‫)ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد‪ (:‬اآﻨﻮن از درهﺎى ﺟﻬﻨﻢ وارد ﺷﻮﻳﺪ در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد! ﭼﻪ ﺟﺎى ﺑﺪى اﺳﺖ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﻣﺴﺘﻜﺒﺮان!‬

‫)‪(29‬‬
 ‫)وﻟﻰ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ( ﺑﻪ ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎران ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰﺷﺪ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻧﺎزل آﺮدﻩ اﺳﺖ؟« ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﻴﺮ )و ﺳﻌﺎدت(« )ﺁرى‪ (،‬ﺑﺮاى‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻧﻴﻜﻰ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻧﻴﻜﻰ اﺳﺖ; و ﺳﺮاى ﺁﺧﺮت از ﺁن هﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ; و ﭼﻪ ﺧﻮب اﺳﺖ ﺳﺮاى ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎران! )‪(30‬‬

‫ﺑﺎﻏﻬﺎﻳﻰ از ﺑﻬﺸﺖ ﺟﺎوﻳﺪان اﺳﺖ آﻪ هﻤﮕﻰ وارد ﺁن ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ; ﻧﻬﺮهﺎ از زﻳﺮ درﺧﺘﺎﻧﺶ ﻣﻰﮔﺬرد; هﺮ ﭼﻪ ﺑﺨﻮاهﻨﺪ در ﺁﻧﺠﺎ هﺴﺖ; ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎران را ﭼﻨﻴﻦ ﭘﺎداش ﻣﻰدهﺪ! )‪(31‬‬

‫هﻤﺎﻧﻬﺎ آﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن )ﻣﺮگ( روﺣﺸﺎن را ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﭘﺎك و ﭘﺎآﻴﺰﻩاﻧﺪ; ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺳﻼم ﺑﺮ ﺷﻤﺎ! وارد ﺑﻬﺸﺖ ﺷﻮﻳﺪ ﺑﻪ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ اﻋﻤﺎﻟﻰ آﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻳﺪ!« )‪(32‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ اﻧﺘﻈﺎرى ﺟﺰ اﻳﻦ دارﻧﺪ آﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن )ﻗﺒﺾ ارواح( ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺸﺎن ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺮوردﮔﺎرت )ﺑﺮاى ﻣﺠﺎزاﺗﺸﺎن( ﻓﺮا رﺳﺪ )ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮﺑﻪ‬
‫آﻨﻨﺪ؟! وﻟﻰ ﺗﻮﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ در ﺁن زﻣﺎن ﺑﻰ اﺛﺮ اﺳﺖ! ﺁرى‪ (،‬آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﺸﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ آﺮدﻧﺪ! ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺘﻢ ﻧﻜﺮد; وﻟﻰ ﺁﻧﺎن‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺳﺘﻢ ﻣﻰﻧﻤﻮدﻧﺪ! )‪(33‬‬

‫و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺪﻳﻬﺎى اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ رﺳﻴﺪ; و ﺁﻧﭽﻪ را )از وﻋﺪﻩهﺎى ﻋﺬاب( اﺳﺘﻬﺰا ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺁﻧﺎن وارد ﺷﺪ‪(34) .‬‬

‫ﻣﺸﺮآﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺎ و ﻧﻪ ﭘﺪران ﻣﺎ‪ ،‬ﻏﻴﺮ او را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻤﻰآﺮدﻳﻢ; و ﭼﻴﺰى را ﺑﺪون اﺟﺎزﻩ او ﺣﺮام ﻧﻤﻰﺳﺎﺧﺘﻴﻢ!«‬

‫)ﺁرى‪ (،‬آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﺸﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻴﺰ هﻤﻴﻦ آﺎرهﺎ را اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ; وﻟﻰ ﺁﻳﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان وﻇﻴﻔﻪاى ﺟﺰ اﺑﻼغ ﺁﺷﻜﺎر دارﻧﺪ؟! )‪(35‬‬

‫ﻣﺎ در هﺮ اﻣﺘﻰ رﺳﻮﻟﻰ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻴﻢ آﻪ‪» :‬ﺧﺪاى ﻳﻜﺘﺎ را ﺑﭙﺮﺳﺘﻴﺪ; و از ﻃﺎﻏﻮت اﺟﺘﻨﺎب آﻨﻴﺪ!« ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﺮوهﻰ را هﺪاﻳﺖ آﺮد; و ﮔﺮوهﻰ ﺿﻼﻟﺖ‬

‫و ﮔﻤﺮاهﻰ داﻣﺎﻧﺸﺎن را ﮔﺮﻓﺖ; ﭘﺲ در روى زﻣﻴﻦ ﺑﮕﺮدﻳﺪ و ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺗﻜﺬﻳﺐآﻨﻨﺪﮔﺎن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮد! )‪(36‬‬

‫هﺮ ﻗﺪر ﺑﺮ هﺪاﻳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﺮﻳﺺ ﺑﺎﺷﻰ‪) ،‬ﺳﻮدى ﻧﺪارد; ﭼﺮا( آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ آﺴﻰ را آﻪ ﮔﻤﺮاﻩ ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻰآﻨﺪ; و ﺁﻧﻬﺎ ﻳﺎوراﻧﻰ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ‬
‫داﺷﺖ! )‪(37‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻮﮔﻨﺪهﺎى ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻳﺎد آﺮدﻧﺪ آﻪ‪» :‬هﺮﮔﺰ ﺧﺪاوﻧﺪ آﺴﻰ را آﻪ ﻣﻰﻣﻴﺮد‪ ،‬ﺑﺮﻧﻤﻰاﻧﮕﻴﺰد! سذﻟﻠّﻪ ﺁرى‪ ،‬اﻳﻦ وﻋﺪﻩ ﻗﻄﻌﻰ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫)آﻪ هﻤﻪ ﻣﺮدﮔﺎن را ﺑﺮاى ﺟﺰا ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮداﻧﺪ(; وﻟﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮدم ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ! )‪(38‬‬

‫هﺪف اﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ ﺁﻧﭽﻪ را در ﺁن اﺧﺘﻼف داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ روﺷﻦ ﺳﺎزد; و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻣﻨﻜﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﻨﺪ دروغ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ! )‪(39‬‬

‫)رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻣﺸﻜﻞ ﻧﻴﺴﺖ; زﻳﺮا( وﻗﺘﻰ ﭼﻴﺰى را ارادﻩ ﻣﻰآﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺁن ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﻢ‪» :‬ﻣﻮﺟﻮد ﺑﺎش!« ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻮﺟﻮد‬

‫ﻣﻰﺷﻮد‪(40) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﭘﺲ از ﺳﺘﻢ دﻳﺪن در راﻩ ﺧﺪا‪ ،‬هﺠﺮت آﺮدﻧﺪ‪ ،‬در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ )و ﻣﻘﺎم( ﺧﻮﺑﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰدهﻴﻢ; و ﭘﺎداش ﺁﺧﺮت‪ ،‬از ﺁن هﻢ ﺑﺰرﮔﺘﺮ‬

‫اﺳﺖ اﮔﺮ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ! )‪(41‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺻﺒﺮ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﭘﻴﺸﻪ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﺗﻮآﻞ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪(42) .‬‬

‫و ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ‪ ،‬ﺟﺰ ﻣﺮداﻧﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ وﺣﻰ ﻣﻰآﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻔﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ! اﮔﺮ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ‪ ،‬از ﺁﮔﺎهﺎن ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ )ﺗﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻜﻨﻴﺪ از اﻳﻨﻜﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ اﺳﻼم از‬

‫ﻣﻴﺎن هﻤﻴﻦ ﻣﺮدان ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ(! )‪(43‬‬

‫)از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ آﻪ( از دﻻﻳﻞ روﺷﻦ و آﺘﺐ )ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺁﮔﺎهﻨﺪ!( و ﻣﺎ اﻳﻦ ذآﺮ ) ﻗﺮﺁن( را ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل آﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺮدم ﻧﺎزل‬

‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ روﺷﻦ ﺳﺎزى; و ﺷﺎﻳﺪ اﻧﺪﻳﺸﻪ آﻨﻨﺪ! )‪(44‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﺗﻮﻃﺌﻪﮔﺮان از اﻳﻦ اﻳﻤﻦ ﮔﺸﺘﻨﺪ آﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺧﺪا ﺁﻧﻬﺎ را در زﻣﻴﻦ ﻓﺮوﺑﺮد‪ ،‬و ﻳﺎ ﻣﺠﺎزات )اﻟﻬﻰ(‪ ،‬از ﺁن ﺟﺎ آﻪ اﻧﺘﻈﺎرش را ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬

‫ﺳﺮاﻏﺸﺎن ﺁﻳﺪ؟!‪(45) ...‬‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ هﻨﮕﺎﻣﻰ )آﻪ ﺑﺮاى آﺴﺐ ﻣﺎل و ﺛﺮوت اﻓﺰوﻧﺘﺮ( در رﻓﺖ و ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬داﻣﺎﻧﺸﺎن را ﺑﮕﻴﺮد در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﻓﺮار ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟!‪(46) ...‬‬

‫ﻳﺎ ﺑﻄﻮر ﺗﺪرﻳﺠﻰ‪ ،‬ﺑﺎ هﺸﺪارهﺎى ﺧﻮفاﻧﮕﻴﺰ ﺁﻧﺎن را ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺳﺎزد؟! ﭼﺮا آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎ‪ ،‬رؤوف و رﺣﻴﻢ اﺳﺖ‪(47) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺧﺪا را ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ آﻪ ﺳﺎﻳﻪهﺎﻳﺸﺎن از راﺳﺖ و ﭼﭗ ﺣﺮآﺖ دارﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ ﺧﻀﻮع ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻰآﻨﻨﺪ؟! )‪(48‬‬
 ‫)ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺎﻳﻪهﺎ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ( ﺗﻤﺎم ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ از ﺟﻨﺒﻨﺪﮔﺎن وﺟﻮد دارد‪ ،‬و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻰآﻨﻨﺪ و ﺗﻜﺒﺮ‬

‫ﻧﻤﻰورزﻧﺪ‪(49) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ )ﺗﻨﻬﺎ( از )ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ( ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن‪ ،‬آﻪ ﺣﺎآﻢ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻰﺗﺮﺳﻨﺪ; و ﺁﻧﭽﻪ را ﻣﺎﻣﻮرﻳﺖ دارﻧﺪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻨﺪ‪(50) .‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮﻣﺎن دادﻩ‪» :‬دو ﻣﻌﺒﻮد )ﺑﺮاى ﺧﻮد( اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻜﻨﻴﺪ; ﻣﻌﺒﻮد )ﺷﻤﺎ( هﻤﺎن ﺧﺪاى ﻳﮕﺎﻧﻪ اﺳﺖ; ﺗﻨﻬﺎ از )آﻴﻔﺮ( ﻣﻦ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ!« )‪(51‬‬

‫ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺁن اوﺳﺖ; و دﻳﻦ ﺧﺎﻟﺺ )ﻧﻴﺰ( هﻤﻮارﻩ از ﺁن او ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ; ﺁﻳﺎ از ﻏﻴﺮ او ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﺪ؟! )‪(52‬‬

‫ﺁﻧﭽﻪ از ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ دارﻳﺪ‪ ،‬هﻤﻪ از ﺳﻮى ﺧﺪاﺳﺖ! و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻧﺎراﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رﺳﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ او را ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﺪ! )‪(53‬‬

‫)اﻣﺎ( هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻧﺎراﺣﺘﻰ و رﻧﺞ را از ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻃﺮف ﻣﻰﺳﺎزد‪ ،‬ﻧﺎﮔﺎﻩ ﮔﺮوهﻰ از ﺷﻤﺎ ﺑﺮاى ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن هﻤﺘﺎ ﻗﺎﺋﻞ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪(54) .‬‬

‫)ﺑﮕﺬار( ﺗﺎ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻳﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دادﻩاﻳﻢ آﻔﺮان آﻨﻨﺪ! )اآﻨﻮن( ﭼﻨﺪ روزى )از ﻣﺘﺎع دﻧﻴﺎ( ﺑﻬﺮﻩ ﮔﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺰودى ﺧﻮاهﻴﺪ داﻧﺴﺖ )ﺳﺮاﻧﺠﺎم‬

‫آﺎرﺗﺎن ﺑﻪ آﺠﺎ ﺧﻮاهﺪ آﺸﻴﺪ(! )‪(55‬‬

‫ﺁﻧﺎن ﺑﺮاى ﺑﺘﻬﺎﻳﻰ آﻪ هﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﻮد و زﻳﺎﻧﻰ از ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺮاغ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻬﻤﻰ از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن روزى دادﻩاﻳﻢ ﻗﺮارﻣﻰدهﻨﺪ; ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ‪) ،‬در‬

‫دادﮔﺎﻩ ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ (،‬از اﻳﻦ اﻓﺘﺮاهﺎ آﻪ ﻣﻰﺑﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎزﭘﺮﺳﻰ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ! )‪(56‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ )در ﭘﻨﺪار ﺧﻮد‪ (،‬ﺑﺮاى ﺧﺪاوﻧﺪ دﺧﺘﺮان ﻗﺮارﻣﻰدهﻨﺪ; ‪-‬ﻣﻨﺰﻩ اﺳﺖ )از اﻳﻨﻜﻪ ﻓﺮزﻧﺪى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ(‪ -‬وﻟﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮدﺷﺎن‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ را ﻣﻴﻞ دارﻧﺪ‬

‫ﻗﺎﺋﻞ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪(57) ...‬‬

‫در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ هﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻳﻜﻰ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺸﺎرت دهﻨﺪ دﺧﺘﺮ ﻧﺼﻴﺐ ﺗﻮ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺻﻮرﺗﺶ )از ﻓﺮاب ﻧﺎراﺣﺘﻰ( ﺳﻴﺎﻩ ﻣﻰﺷﻮد; و ﺑﻪ ﺷﺪت ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ‬

‫ﻣﻰﮔﺮدد;‪(58) ...‬‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﺸﺎرت ﺑﺪى آﻪ ﺑﻪ او دادﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬از ﻗﻮم و ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺧﻮد ﻣﺘﻮارى ﻣﻰﮔﺮدد; )و ﻧﻤﻰداﻧﺪ( ﺁﻳﺎ او را ﺑﺎ ﻗﺒﻮل ﻧﻨﮓ ﻧﮕﻬﺪارد‪ ،‬ﻳﺎ در ﺧﺎك ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ‬

‫آﻨﺪ؟! ﭼﻪ ﺑﺪ ﺣﻜﻢ ﻣﻰآﻨﻨﺪ! )‪(59‬‬

‫ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﻪ ﺳﺮاى ﺁﺧﺮت اﻳﻤﺎن ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺻﻔﺎت زﺷﺖ اﺳﺖ; و ﺑﺮاى ﺧﺪا‪ ،‬ﺻﻔﺎت ﻋﺎﻟﻰ اﺳﺖ; و او ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ‪(60) .‬‬

‫و اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮدم را ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻇﻠﻤﺸﺎن ﻣﺠﺎزات ﻣﻰآﺮد‪ ،‬ﺟﻨﺒﻨﺪﻩاى را ﺑﺮ ﭘﺸﺖ زﻣﻴﻦ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰﮔﺬارد; وﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ را ﺗﺎ زﻣﺎن ﻣﻌﻴﻨﻰ ﺑﻪ ﺗﺎﺧﻴﺮ‬

‫ﻣﻰاﻧﺪازد‪ .‬و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ اﺟﻠﺸﺎن ﻓﺮا رﺳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺗﺎﺧﻴﺮ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﭘﻴﺸﻰ ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ‪(61) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮاى ﺧﺪا ﭼﻴﺰهﺎﻳﻰ ﻗﺮارﻣﻰدهﻨﺪ آﻪ ﺧﻮدﺷﺎن از ﺁن آﺮاهﺖ دارﻧﺪ ) ﻓﺮزﻧﺪان دﺧﺘﺮ(; ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل زﺑﺎﻧﺸﺎن ﺑﻪ دروغ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻧﻴﻜﻰ‬

‫دارﻧﺪ! از اﻳﻦ رو ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﺁﺗﺶ اﺳﺖ; و ﺁﻧﻬﺎ از ﭘﻴﺸﮕﺎﻣﺎن )دوزخ(اﻧﺪ‪(62) .‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى اﻣﺘﻬﺎى ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; اﻣﺎ ﺷﻴﻄﺎن اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن را در ﻧﻈﺮﺷﺎن ﺁراﺳﺖ; و اﻣﺮوز او وﻟﻰ و‬

‫ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﺸﺎن اﺳﺖ; و ﻣﺠﺎزات دردﻧﺎآﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ! )‪(63‬‬

‫ﻣﺎ ﻗﺮﺁن را ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل ﻧﻜﺮدﻳﻢ ﻣﮕﺮ ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﺁﻧﭽﻪ را در ﺁن اﺧﺘﻼف دارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ روﺷﻦ آﻨﻰ; و )اﻳﻦ ﻗﺮﺁن( ﻣﺎﻳﻪ هﺪاﻳﺖ و رﺣﻤﺖ اﺳﺖ ﺑﺮاى‬

‫ﻗﻮﻣﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورﻧﺪ! )‪(64‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺁﺑﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎد; و زﻣﻴﻦ را‪ ،‬ﭘﺲ از ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﻴﺎت ﺑﺨﺸﻴﺪ! در اﻳﻦ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ روﺷﻨﻰ اﺳﺖ ﺑﺮاى ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ آﻪ ﮔﻮش ﺷﻨﻮا‬

‫دارﻧﺪ! )‪(65‬‬

‫و در وﺟﻮد ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎن‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ )درﺳﻬﺎى( ﻋﺒﺮﺗﻰ اﺳﺖ‪ :‬از درون ﺷﻜﻢ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬از ﻣﻴﺎن ﻏﺬاهﺎى هﻀﻢﺷﺪﻩ و ﺧﻮن‪ ،‬ﺷﻴﺮ ﺧﺎﻟﺺ و ﮔﻮارا ﺑﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ ﻣﻰﻧﻮﺷﺎﻧﻴﻢ! )‪(66‬‬

‫و از ﻣﻴﻮﻩهﺎى درﺧﺘﺎن ﻧﺨﻞ و اﻧﮕﻮر‪ ،‬ﻣﺴﻜﺮات )ﻧﺎﭘﺎك( و روزى ﺧﻮب و ﭘﺎآﻴﺰﻩ ﻣﻰﮔﻴﺮﻳﺪ; در اﻳﻦ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ روﺷﻨﻰ اﺳﺖ ﺑﺮاى ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ آﻪ‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻰآﻨﻨﺪ! )‪(67‬‬

‫و ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ ﺑﻪ زﻧﺒﻮر ﻋﺴﻞ »وﺣﻰ« )و اﻟﻬﺎم ﻏﺮﻳﺰى( ﻧﻤﻮد آﻪ‪» :‬از آﻮﻩهﺎ و درﺧﺘﺎن و دارﺑﺴﺘﻬﺎﻳﻰ آﻪ ﻣﺮدم ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪهﺎﻳﻰ ﺑﺮﮔﺰﻳﻦ!‬

‫)‪(68‬‬

‫ﺳﭙﺲ از ﺗﻤﺎم ﺛﻤﺮات )و ﺷﻴﺮﻩ ﮔﻠﻬﺎ( ﺑﺨﻮر و راﻩهﺎﻳﻰ را آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺗﻌﻴﻴﻦ آﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮاﺣﺘﻰ ﺑﭙﻴﻤﺎ! »از درون ﺷﻜﻢ ﺁﻧﻬﺎ‪،‬‬

‫ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻰ ﺑﺎ رﻧﮕﻬﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺧﺎرج ﻣﻰﺷﻮد آﻪ در ﺁن‪ ،‬ﺷﻔﺎ ﺑﺮاى ﻣﺮدم اﺳﺖ; ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ در اﻳﻦ اﻣﺮ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ روﺷﻨﻰ اﺳﺖ ﺑﺮاى ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ آﻪ‬
‫ﻣﻰاﻧﺪﻳﺸﻨﺪ‪(69) .‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را ﺁﻓﺮﻳﺪ; ﺳﭙﺲ ﺷﻤﺎ را ﻣﻰﻣﻴﺮاﻧﺪ; ﺑﻌﻀﻰ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮبﺗﺮﻳﻦ ﺳﻨﻴﻦ ﺑﺎﻻى ﻋﻤﺮ ﻣﻰرﺳﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از ﻋﻠﻢ و ﺁﮔﺎهﻰ‪ ،‬ﭼﻴﺰى‬

‫ﻧﺪاﻧﻨﺪ )و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻓﺮاﻣﻮش آﻨﻨﺪ(; ﺧﺪاوﻧﺪ داﻧﺎ و ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ! )‪(70‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻌﻀﻰ از ﺷﻤﺎ را ﺑﺮ ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕﺮ از ﻧﻈﺮ روزى ﺑﺮﺗﺮى داد )ﭼﺮا آﻪ اﺳﺘﻌﺪادهﺎ و ﺗﻼﺷﻬﺎﻳﺘﺎن ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ(! اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﺮﺗﺮى دادﻩ‬

‫ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ از روزى ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﺮدﮔﺎﻧﺸﺎن ﺑﺪهﻨﺪ و هﻤﮕﻰ در ﺁن ﻣﺴﺎوى ﮔﺮدﻧﺪ; ﺁﻳﺎ ﺁﻧﺎن ﻧﻌﻤﺖ ﺧﺪا را اﻧﻜﺎر ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ )آﻪ ﺷﻜﺮ او‬

‫را ادا ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ(؟! )‪(71‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ از ﺟﻨﺲ ﺧﻮدﺗﺎن هﻤﺴﺮاﻧﻰ ﻗﺮار داد; و از هﻤﺴﺮاﻧﺘﺎن ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻓﺮزﻧﺪان و ﻧﻮﻩهﺎﻳﻰ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁورد; و از ﭘﺎآﻴﺰﻩهﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬

‫روزى داد; ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻞ اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻌﻤﺖ ﺧﺪا را اﻧﻜﺎر ﻣﻰآﻨﻨﺪ؟! )‪(72‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮداﺗﻰ را ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻨﺪ آﻪ هﻴﭻ رزﻗﻰ را ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن از ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ در اﺧﺘﻴﺎر ﻧﺪارﻧﺪ; و ﺗﻮان اﻳﻦ آﺎر را ﻧﻴﺰ ﻧﺪارﻧﺪ‪(73) .‬‬

‫ﭘﺲ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺧﺪا اﻣﺜﺎل )و ﺷﺒﻴﻪهﺎ( ﻗﺎﺋﻞ ﻧﺸﻮﻳﺪ! ﺧﺪا ﻣﻰداﻧﺪ‪ ،‬و ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ‪(74) .‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺜﺎﻟﻰ زدﻩ‪ :‬ﺑﺮدﻩ ﻣﻤﻠﻮآﻰ را آﻪ ﻗﺎدر ﺑﺮ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ; و اﻧﺴﺎن )ﺑﺎ اﻳﻤﺎﻧﻰ( را آﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮد‪ ،‬رزﻗﻰ ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻪ او ﺑﺨﺸﻴﺪﻩاﻳﻢ‪ ،‬و او‬
‫ﭘﻨﻬﺎن و ﺁﺷﻜﺎر از ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ او دادﻩ‪ ،‬اﻧﻔﺎق ﻣﻰآﻨﺪ; ﺁﻳﺎ اﻳﻦ دو ﻧﻔﺮ ﻳﻜﺴﺎﻧﻨﺪ؟! ﺷﻜﺮ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ اآﺜﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ! )‪(75‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺜﺎﻟﻰ )دﻳﮕﺮ( زدﻩ اﺳﺖ‪ :‬دو ﻧﻔﺮ را‪ ،‬آﻪ ﻳﻜﻰ از ﺁن دو‪ ،‬ﮔﻨﮓ ﻣﺎدرزاد اﺳﺖ; و ﻗﺎدر ﺑﺮ هﻴﭻ آﺎرى ﻧﻴﺴﺖ; و ﺳﺮﺑﺎر ﺻﺎﺣﺒﺶ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ; او‬

‫را در ﭘﻰ هﺮ آﺎرى ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬ﺧﻮب اﻧﺠﺎم ﻧﻤﻰدهﺪ; ﺁﻳﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺑﺎ آﺴﻰ آﻪ اﻣﺮ ﺑﻪ ﻋﺪل و داد ﻣﻰآﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺮ راهﻰ راﺳﺖ ﻗﺮار دارد‪،‬‬

‫ﺑﺮاﺑﺮ اﺳﺖ؟! )‪(76‬‬

‫ﻏﻴﺐ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮص ﺧﺪاﺳﺖ )و او هﻤﻪ را ﻣﻰداﻧﺪ(; و اﻣﺮ ﻗﻴﺎﻣﺖ)ﺑﻘﺪرى ﻧﺰدﻳﻚ و ﺁﺳﺎن اﺳﺖ( درﺳﺖ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﭼﺸﻢ ﺑﺮهﻢ‬

‫زدن‪ ،‬و ﻳﺎ از ﺁن هﻢ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ; ﭼﺮا آﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ هﺮ ﭼﻴﺰى ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ! )‪(77‬‬

‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را از ﺷﻜﻢ ﻣﺎدراﻧﺘﺎن ﺧﺎرج ﻧﻤﻮد در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻴﺪ; و ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﮔﻮش و ﭼﺸﻢ و ﻋﻘﻞ ﻗﺮار داد‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﻜﺮ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ او را ﺑﺠﺎ ﺁورﻳﺪ! )‪(78‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺮ ﻓﺮاز ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻧﮕﻪداﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻧﻈﺮ ﻧﻴﻔﻜﻨﺪﻧﺪ؟ هﻴﭻ آﺲ ﺟﺰ ﺧﺪا ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﻰدارد; در اﻳﻦ اﻣﺮ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﻳﻰ )از‬
‫ﻋﻈﻤﺖ و ﻗﺪرت ﺧﺪا( اﺳﺖ ﺑﺮاى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورﻧﺪ! )‪(79‬‬

‫و ﺧﺪا ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ از ﺧﺎﻧﻪهﺎﻳﺘﺎن ﻣﺤﻞ ﺳﻜﻮﻧﺖ )و ﺁراﻣﺶ( ﻗﺮار داد; و از ﭘﻮﺳﺖ ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻪهﺎﻳﻰ ﻗﺮار داد آﻪ روز آﻮچ آﺮدن‬

‫و روز اﻗﺎﻣﺘﺘﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﻰ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ آﻨﻴﺪ; و از ﭘﺸﻢ و آﺮك و ﻣﻮى ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ اﺛﺎث و ﻣﺘﺎع )و وﺳﺎﻳﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ زﻧﺪﮔﻰ( ﺗﺎ‬

‫زﻣﺎن ﻣﻌﻴﻨﻰ ﻗﺮار داد‪(80) .‬‬

‫و )ﻧﻴﺰ( ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ ﺳﺎﻳﻪهﺎﻳﻰ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻗﺮار دادﻩ; و از آﻮﻩهﺎ ﭘﻨﺎهﮕﺎﻩهﺎﻳﻰ; و ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺮاهﻨﻬﺎﻳﻰ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ‪ ،‬آﻪ ﺷﻤﺎ را از‬

‫ﮔﺮﻣﺎ )و ﺳﺮﻣﺎ( ﺣﻔﻆ ﻣﻰآﻨﺪ; و ﭘﻴﺮاهﻨﻬﺎﻳﻰ آﻪ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺟﻨﮓ‪ ،‬ﺣﺎﻓﻆ ﺷﻤﺎﺳﺖ; اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻳﺶ را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ آﺎﻣﻞ ﻣﻰآﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ‬
‫ﻓﺮﻣﺎن او ﺷﻮﻳﺪ! )‪(81‬‬

‫)ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ‪ (،‬اﮔﺮ روى ﺑﺮﺗﺎﺑﻨﺪ‪) ،‬ﻧﮕﺮان ﻣﺒﺎش;( ﺗﻮ ﻓﻘﻂ وﻇﻴﻔﻪ اﺑﻼغ ﺁﺷﻜﺎر دارى‪(82) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻌﻤﺖ ﺧﺪا را ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻨﺪ; ﺳﭙﺲ ﺁن را اﻧﻜﺎر ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و اآﺜﺮﺷﺎن آﺎﻓﺮﻧﺪ! )‪(83‬‬
‫)ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورﻳﺪ( روزى را آﻪ از هﺮ اﻣﺘﻰ ﮔﻮاهﻰ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺑﺮﻣﻰاﻧﮕﻴﺰﻳﻢ; ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن آﻪ آﻔﺮ ورزﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬اﺟﺎزﻩ )ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ( دادﻩ ﻧﻤﻰﺷﻮد;‬

‫)ﺑﻠﻜﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎ و ﮔﻮش و ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﭘﻮﺳﺖ ﺗﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﻨﺪ!( و )ﻧﻴﺰ( اﺟﺎزﻩ ﻋﺬرﺧﻮاهﻰ و ﺗﻘﺎﺿﺎى ﻋﻔﻮ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻧﻤﻰدهﻨﺪ! )‪(84‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻇﺎﻟﻤﺎن ﻋﺬاب را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺨﻔﻴﻒ دادﻩ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬و ﻧﻪ ﻣﻬﻠﺖ! )‪(85‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﺸﺮآﺎن ﻣﻌﺒﻮدهﺎﻳﻰ را آﻪ هﻤﺘﺎى ﺧﺪا ﻗﺮار دادﻧﺪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! اﻳﻨﻬﺎ هﻤﺘﺎﻳﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺗﻮ‪،‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ! »در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﻣﻌﺒﻮدان ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺷﻤﺎ دروﻏﮕﻮ هﺴﺘﻴﺪ! )ﺷﻤﺎ هﻮاى ﻧﻔﺲ ﺧﻮد را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻰآﺮدﻳﺪ!(«‬
‫)‪(86‬‬

‫و در ﺁن روز‪ ،‬هﻤﮕﻰ )ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ( در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪا ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ; و ﺗﻤﺎم ﺁﻧﭽﻪ را )ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا( دروغ ﻣﻰﺑﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻢ و ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻰﺷﻮد! )‪(87‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ و )ﻣﺮدم را( از راﻩ ﺧﺪا ﺑﺎزداﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻓﺴﺎدى آﻪ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺬاﺑﻰ ﺑﺮ ﻋﺬاﺑﺸﺎن ﻣﻰاﻓﺰاﻳﻴﻢ! )‪(88‬‬

‫)ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( روزى را آﻪ از هﺮ اﻣﺘﻰ‪ ،‬ﮔﻮاهﻰ از ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﻣﻰاﻧﮕﻴﺰﻳﻢ; و ﺗﻮ را ﮔﻮاﻩ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﻗﺮارﻣﻰدهﻴﻢ! و ﻣﺎ اﻳﻦ آﺘﺎب را ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل‬
‫آﺮدﻳﻢ آﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪ ،‬و ﻣﺎﻳﻪ هﺪاﻳﺖ و رﺣﻤﺖ و ﺑﺸﺎرت ﺑﺮاى ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن اﺳﺖ! )‪(89‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﺪل و اﺣﺴﺎن و ﺑﺨﺸﺶ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻜﺎن ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰدهﺪ; و از ﻓﺤﺸﺎ و ﻣﻨﻜﺮ و ﺳﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻬﻰ ﻣﻰآﻨﺪ; ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻧﺪرز ﻣﻰدهﺪ‪،‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺘﺬآﺮ ﺷﻮﻳﺪ! )‪(90‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻬﺪ او وﻓﺎ آﻨﻴﺪ! و ﺳﻮﮔﻨﺪهﺎ را ﺑﻌﺪ از ﻣﺤﻜﻢ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻧﺸﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺧﺪا را آﻔﻴﻞ و ﺿﺎﻣﻦ ﺑﺮ‬

‫)ﺳﻮﮔﻨﺪ( ﺧﻮد ﻗﺮار دادﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﺪ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ! )‪(91‬‬

‫هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁن زن )ﺳﺒﻚ ﻣﻐﺰ( ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ آﻪ ﭘﺸﻤﻬﺎى ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺧﻮد را‪ ،‬ﭘﺲ از اﺳﺘﺤﻜﺎم‪،‬واﻣﻰﺗﺎﺑﻴﺪ! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ )ﺳﻮﮔﻨﺪ و ﭘﻴﻤﺎن( ﺧﻮد را وﺳﻴﻠﻪ‬

‫ﺧﻴﺎﻧﺖ و ﻓﺴﺎد ﻗﺮار ﻣﻰدهﻴﺪ; ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﮔﺮوهﻰ‪ ،‬ﺟﻤﻌﻴﺘﺸﺎن از ﮔﺮوﻩ دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ )و آﺜﺮت دﺷﻤﻦ را ﺑﻬﺎﻧﻪاى ﺑﺮاى ﺷﻜﺴﺘﻦ ﺑﻴﻌﺖ‬
‫ﺑﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻣﻰﺷﻤﺮﻳﺪ(! ﺧﺪا ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎ را ﺑﺎ اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﻣﻰآﻨﺪ; و ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ روز ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ را در ﺁن اﺧﺘﻼف داﺷﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ‬

‫روﺷﻦ ﻣﻰﺳﺎزد! )‪(92‬‬

‫و اﮔﺮ ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬هﻤﻪ ﺷﻤﺎ را اﻣﺖ واﺣﺪى ﻗﺮارﻣﻰداد; )و هﻤﻪ را ﺑﻪ اﺟﺒﺎر وادار ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﻣﻰآﺮد; اﻣﺎ اﻳﻤﺎن اﺟﺒﺎرى ﻓﺎﻳﺪﻩاى ﻧﺪارد!(‬

‫وﻟﻰ ﺧﺪا هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺪاﻧﺪ( ﮔﻤﺮاﻩ‪ ،‬و هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﻻﻳﻖ ﺑﺪاﻧﺪ( هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ! )ﺑﻪ ﮔﺮوهﻰ ﺗﻮﻓﻴﻖ هﺪاﻳﺖ دادﻩ‪،‬‬

‫و از ﮔﺮوهﻰ ﺳﻠﺐ ﻣﻰآﻨﺪ!( و ﻳﻘﻴﻨﺎ ﺷﻤﺎ از ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎزﭘﺮﺳﻰ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ! )‪(93‬‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪهﺎﻳﺘﺎن را وﺳﻴﻠﻪ ﺗﻘﻠﺐ و ﺧﻴﺎﻧﺖ در ﻣﻴﺎن ﺧﻮد ﻗﺮار ﻧﺪهﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﮔﺎﻣﻰ ﺑﻌﺪ از ﺛﺎﺑﺖﮔﺸﺘﻦ )ﺑﺮ اﻳﻤﺎن( ﻣﺘﺰﻟﺰل ﺷﻮد; و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺎزداﺷﺘﻦ‬

‫)ﻣﺮدم( از راﻩ ﺧﺪا‪ ،‬ﺁﺛﺎر ﺳﻮء ﺁن را ﺑﭽﺸﻴﺪ! و ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻋﺬاب ﻋﻈﻴﻤﻰ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد! )‪(94‬‬

‫و )هﺮﮔﺰ( ﭘﻴﻤﺎن اﻟﻬﻰ را ﺑﺎ ﺑﻬﺎى آﻤﻰ ﻣﺒﺎدﻟﻪ ﻧﻜﻨﻴﺪ )و هﺮ ﺑﻬﺎﻳﻰ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁن ﻧﺎﭼﻴﺰ اﺳﺖ!( ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺰد ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اﮔﺮ‬
‫ﻣﻰداﻧﺴﺘﻴﺪ‪(95) .‬‬

‫ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺰد ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻓﺎﻧﻰ ﻣﻰﺷﻮد; اﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺰد ﺧﺪاﺳﺖ ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ; و ﺑﻪ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺻﺒﺮ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﭘﻴﺸﻪ آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ اﻋﻤﺎﻟﻰ‬

‫آﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻧﺪ ﭘﺎداش ﺧﻮاهﻴﻢ داد‪(96) .‬‬

‫هﺮ آﺲ آﺎر ﺷﺎﻳﺴﺘﻪاى اﻧﺠﺎم دهﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﻩ ﻣﺮد ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ زن‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻣﺆﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺗﻰ ﭘﺎك زﻧﺪﻩ ﻣﻰدارﻳﻢ; و ﭘﺎداش ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ‬

‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ اﻋﻤﺎﻟﻰ آﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮاهﻴﻢ داد‪(97) .‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻗﺮﺁن ﻣﻰﺧﻮاﻧﻰ‪ ،‬از ﺷﺮ ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻄﺮود‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮ! )‪(98‬‬

‫ﭼﺮا آﻪ او‪ ،‬ﺑﺮ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ و ﺑﺮ ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﺗﻮآﻞ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺴﻠﻄﻰ ﻧﺪارد‪(99) .‬‬

‫ﺗﺴﻠﻂ او ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ آﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ آﻪ او را ﺑﻪ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ) ﺧﺪا( ﺷﺮك ﻣﻰورزﻧﺪ )و ﻓﺮﻣﺎن ﺷﻴﻄﺎن را ﺑﻪ‬

‫ﺟﺎى ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا‪ ،‬ﮔﺮدن ﻣﻰﻧﻬﻨﺪ( )‪(100‬‬

 ‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺁﻳﻪاى را ﺑﻪ ﺁﻳﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﺒﺪل آﻨﻴﻢ ) ﺣﻜﻤﻰ را ﻧﺴﺦ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ( ‪-‬و ﺧﺪا ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻰداﻧﺪ ﭼﻪ ﺣﻜﻤﻰ را ﻧﺎزل آﻨﺪ‪ -‬ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺗﻮ‬

‫اﻓﺘﺮا ﻣﻰﺑﻨﺪى!« اﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮﺷﺎن )ﺣﻘﻴﻘﺖ را( ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ! )‪(101‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪ ،‬روح اﻟﻘﺪس ﺁن را از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﺤﻖ ﻧﺎزل آﺮدﻩ‪ ،‬ﺗﺎ اﻓﺮاد ﺑﺎاﻳﻤﺎن را ﺛﺎﺑﺖﻗﺪم ﮔﺮداﻧﺪ; و هﺪاﻳﺖ و ﺑﺸﺎرﺗﻰ اﺳﺖ ﺑﺮاى ﻋﻤﻮم‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن! )‪(102‬‬

‫ﻣﺎ ﻣﻰداﻧﻴﻢ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﺁﻳﺎت را اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻪ او ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدهﺪ!« در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ زﺑﺎن آﺴﻰ آﻪ اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪ او ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻰدهﻨﺪ‬

‫ﻋﺠﻤﻰ اﺳﺖ; وﻟﻰ اﻳﻦ )ﻗﺮﺁن(‪ ،‬زﺑﺎن ﻋﺮﺑﻰ ﺁﺷﻜﺎر اﺳﺖ! )‪(103‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ‪ ،‬آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻳﺎت اﻟﻬﻰ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺁﻧﻬﺎ را هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻰآﻨﺪ; و ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﻋﺬاب دردﻧﺎآﻰ اﺳﺖ‪(104) .‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ دروغ ﻣﻰﺑﻨﺪﻧﺪ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻳﺎت ﺧﺪا اﻳﻤﺎن ﻧﺪارﻧﺪ; )ﺁرى‪ (،‬دروﻏﮕﻮﻳﺎن واﻗﻌﻰ ﺁﻧﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ! )‪(105‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻌﺪ از اﻳﻤﺎن آﺎﻓﺮ ﺷﻮﻧﺪ ‪-‬ﺑﺠﺰ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر واﻗﻊ ﺷﺪﻩاﻧﺪ در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻗﻠﺒﺸﺎن ﺁرام و ﺑﺎ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪ -‬ﺁرى‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺳﻴﻨﻪ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﭘﺬﻳﺮش آﻔﺮ ﮔﺸﻮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﻏﻀﺐ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ; و ﻋﺬاب ﻋﻈﻴﻤﻰ در اﻧﺘﻈﺎرﺷﺎن! )‪(106‬‬

‫اﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁن اﺳﺖ آﻪ زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ )و ﭘﺴﺖ را( ﺑﺮ ﺁﺧﺮت ﺗﺮﺟﻴﺢ دادﻧﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ اﻓﺮاد ﺑﻰاﻳﻤﺎن )ﻟﺠﻮج( را هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻰآﻨﺪ‪(107) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ )ﺑﺮ اﺛﺮ ﻓﺰوﻧﻰ ﮔﻨﺎﻩ‪ (،‬ﺧﺪا ﺑﺮ ﻗﻠﺐ و ﮔﻮش و ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن ﻣﻬﺮ ﻧﻬﺎدﻩ; )ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻨﺪ‪ (،‬و ﻏﺎﻓﻼن واﻗﻌﻰ‬

‫هﻤﺎﻧﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ! )‪(108‬‬

‫و ﻧﺎﭼﺎر ﺁﻧﻬﺎ در ﺁﺧﺮت زﻳﺎﻧﻜﺎرﻧﺪ‪(109) .‬‬

‫اﻣﺎ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻌﺪ از ﻓﺮﻳﺐﺧﻮردن‪) ،‬ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ و( هﺠﺮت آﺮدﻧﺪ; ﺳﭙﺲ ﺟﻬﺎد آﺮدﻧﺪ و در راﻩ ﺧﺪا اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ‬

‫ﻧﻤﻮدﻧﺪ; ﭘﺮوردﮔﺎرت‪ ،‬ﺑﻌﺪ از اﻧﺠﺎم اﻳﻦ آﺎرهﺎ‪ ،‬ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ )و ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﺸﻤﻮل رﺣﻤﺖ ﺧﻮد ﻣﻰﺳﺎزد(‪(110) .‬‬

‫)ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( روزى را آﻪ هﺮ آﺲ )در ﻓﻜﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ اﺳﺖ; و ﺗﻨﻬﺎ( ﺑﻪ دﻓﺎع از ﺧﻮد ﺑﺮﻣﻰﺧﻴﺰد; و ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻋﻤﺎل هﺮ آﺴﻰ‪ ،‬ﺑﻰآﻢ و آﺎﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺑﻪ او دادﻩ ﻣﻰﺷﻮد; و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻇﻠﻢ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ! )‪(111‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ )ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن آﻪ آﻔﺮان ﻧﻌﻤﺖ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ (،‬ﻣﺜﻠﻰ زدﻩ اﺳﺖ‪ :‬ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺁﺑﺎدى آﻪ اﻣﻦ و ﺁرام و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد; و هﻤﻮارﻩ روزﻳﺶ از هﺮ ﺟﺎ‬

‫ﻣﻰرﺳﻴﺪ; اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى ﺧﺪا ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﻰ آﺮدﻧﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻋﻤﺎﻟﻰ آﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻧﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺎس ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ و ﺗﺮس را ﺑﺮ اﻧﺪاﻣﺸﺎن‬
‫ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ! )‪(112‬‬

‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى از ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﺪ‪ ،‬او را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ; از اﻳﻦ رو ﻋﺬاب اﻟﻬﻰ ﺁﻧﻬﺎ را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻇﺎﻟﻢ ﺑﻮدﻧﺪ! )‪(113‬‬

‫ﭘﺲ‪ ،‬از ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا روزﻳﺘﺎن آﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﻼل و ﭘﺎآﻴﺰﻩ ﺑﺨﻮرﻳﺪ; و ﺷﻜﺮ ﻧﻌﻤﺖ ﺧﺪا را ﺑﺠﺎ ﺁورﻳﺪ اﮔﺮ او را ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻴﺪ! )‪(114‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮدار‪ ،‬ﺧﻮن‪ ،‬ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮك و ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﺎ ﻧﺎم ﻏﻴﺮ ﺧﺪا ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﺮام آﺮدﻩ اﺳﺖ; اﻣﺎ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬در‬

‫ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺗﺠﺎوز و ﺗﻌﺪى از ﺣﺪ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ‪) ،‬ﺧﺪا ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ; ﭼﺮا آﻪ( ﺧﺪا ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(115) .‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دروﻏﻰ آﻪ ﺑﺮ زﺑﺎﻧﺘﺎن ﺟﺎرى ﻣﻰﺷﻮد )و ﭼﻴﺰى را ﻣﺠﺎز و ﭼﻴﺰى را ﻣﻤﻨﻮع ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ (،‬ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﺣﻼل اﺳﺖ و ﺁن ﺣﺮام«‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺮ ﺧﺪا‬

‫اﻓﺘﺮا ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا دروغ ﻣﻰﺑﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬رﺳﺘﮕﺎر ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ! )‪(116‬‬

‫ﺑﻬﺮﻩ آﻤﻰ اﺳﺖ )آﻪ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻧﺼﻴﺒﺸﺎن ﻣﻰﺷﻮد(; و ﻋﺬاب دردﻧﺎآﻰ در اﻧﺘﻈﺎر ﺁﻧﺎن اﺳﺖ! )‪(117‬‬

‫ﭼﻴﺰهﺎﻳﻰ را آﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺷﺮح دادﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮ ﻳﻬﻮد ﺣﺮام آﺮدﻳﻢ; ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺘﻢ ﻧﻜﺮدﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ!‬

‫)‪(118‬‬

‫اﻣﺎ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ از روى ﺟﻬﺎﻟﺖ‪ ،‬ﺑﺪى آﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺗﻮﺑﻪ آﺮدﻩ و در ﻣﻘﺎم ﺟﺒﺮان ﺑﺮﺁﻣﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(119) .‬‬

 ‫اﺑﺮاهﻴﻢ )ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ( اﻣﺘﻰ ﺑﻮد ﻣﻄﻴﻊ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا; ﺧﺎﻟﻰ از هﺮ ﮔﻮﻧﻪ اﻧﺤﺮاف; و از ﻣﺸﺮآﺎن ﻧﺒﻮد; )‪(120‬‬

‫ﺷﻜﺮﮔﺰار ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى ﭘﺮوردﮔﺎر ﺑﻮد; ﺧﺪا او را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ; و ﺑﻪ راهﻰ راﺳﺖ هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻮد! )‪(121‬‬

‫ﻣﺎ در دﻧﻴﺎ ﺑﻪ او )هﻤﺖ( ﻧﻴﻜﻮﻳﻰ دادﻳﻢ; و در ﺁﺧﺮت از ﻧﻴﻜﺎن اﺳﺖ! )‪(122‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺗﻮ وﺣﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ آﻪ از ﺁﻳﻴﻦ اﺑﺮاهﻴﻢ ‪-‬آﻪ اﻳﻤﺎﻧﻰ ﺧﺎﻟﺺ داﺷﺖ و از ﻣﺸﺮآﺎن ﻧﺒﻮد‪ -‬ﭘﻴﺮوى آﻦ! )‪(123‬‬

‫)ﺗﺤﺮﻳﻤﻬﺎى( روز ﺷﻨﺒﻪ )ﺑﺮاى ﻳﻬﻮد( ﻓﻘﻂ ﺑﻌﻨﻮان ﻳﻚ ﻣﺠﺎزات ﺑﻮد‪ ،‬آﻪ در ﺁن هﻢ اﺧﺘﻼف آﺮدﻧﺪ; و ﭘﺮوردﮔﺎرت روز ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬در ﺁﻧﭽﻪ اﺧﺘﻼف‬

‫داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ داورى ﻣﻰآﻨﺪ! )‪(124‬‬

‫ﺑﺎ ﺣﻜﻤﺖ و اﻧﺪرز ﻧﻴﻜﻮ‪ ،‬ﺑﻪ راﻩ ﭘﺮوردﮔﺎرت دﻋﻮت ﻧﻤﺎ! و ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ روﺷﻰ آﻪ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اﺳﺘﺪﻻل و ﻣﻨﺎﻇﺮﻩ آﻦ! ﭘﺮوردﮔﺎرت‪ ،‬از هﺮ آﺴﻰ ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﻣﻰداﻧﺪ ﭼﻪ آﺴﻰ از راﻩ او ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ; و او ﺑﻪ هﺪاﻳﺖﻳﺎﻓﺘﮕﺎن داﻧﺎﺗﺮ اﺳﺖ‪(125) .‬‬

‫و هﺮ ﮔﺎﻩ ﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ ﻣﺠﺎزات آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﻘﺪارى آﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻌﺪى ﺷﺪﻩ آﻴﻔﺮ دهﻴﺪ! و اﮔﺮ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ آﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻳﻦ آﺎر ﺑﺮاى ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﺎن ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫)‪(126‬‬

‫ﺻﺒﺮ آﻦ‪ ،‬و ﺻﺒﺮ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى ﺧﺪا و ﺑﻪ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ! و ﺑﺨﺎﻃﺮ )آﺎرهﺎى( ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬اﻧﺪوهﮕﻴﻦ و دﻟﺴﺮد ﻣﺸﻮ! و از ﺗﻮﻃﺌﻪهﺎى ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬در ﺗﻨﮕﻨﺎ ﻗﺮار‬
‫ﻣﮕﻴﺮ! )‪(127‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ آﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺗﻘﻮا ﭘﻴﺸﻪ آﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻧﻴﻜﻮآﺎرﻧﺪ‪(128) .‬‬
‫‪ +‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ در ﺷﻨﺒﻪ ‪1384/07/02‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 6:43‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻮﺳﻂ روح اﷲ ﮐﺮﯾﻤﯽ | ﯾﮏ ﻧﻈﺮ‬
‫ﺳﻮرﻩ اﻟﺤﺠﺮ‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺑﺨﺸﺎﻳﺸﮕﺮ‬

‫اﻟﺮ‪ ،‬اﻳﻦ ﺁﻳﺎت آﺘﺎب‪ ،‬و ﻗﺮﺁن ﻣﺒﻴﻦ اﺳﺖ‪(1) .‬‬

‫آﺎﻓﺮان )هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺁﺛﺎر ﺷﻮم اﻋﻤﺎل ﺧﻮد را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ (،‬ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺁرزو ﻣﻰآﻨﻨﺪ آﻪ اى آﺎش ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻮدﻧﺪ! )‪(2‬‬

‫ﺑﮕﺬار ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻬﺮﻩ ﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬و ﺁرزوهﺎ ﺁﻧﺎن را ﻏﺎﻓﻞ ﺳﺎزد; وﻟﻰ ﺑﺰودى ﺧﻮاهﻨﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ! )‪(3‬‬

‫ﻣﺎ اهﻞ هﻴﭻ ﺷﻬﺮ و دﻳﺎرى را هﻼك ﻧﻜﺮدﻳﻢ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ اﺟﻞ ﻣﻌﻴﻦ )و زﻣﺎن ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮى( داﺷﺘﻨﺪ! )‪(4‬‬

‫هﻴﭻ ﮔﺮوهﻰ از اﺟﻞ ﺧﻮد ﭘﻴﺸﻰ ﻧﻤﻰﮔﻴﺮد; و از ﺁن ﻋﻘﺐ ﻧﺨﻮاهﺪ اﻓﺘﺎد! )‪(5‬‬

‫و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى آﺴﻰ آﻪ »ذآﺮ« ) ﻗﺮﺁن( ﺑﺮ او ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺗﻮ دﻳﻮاﻧﻪاى! )‪(6‬‬

‫اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ‪ ،‬ﭼﺮا ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن را ﻧﺰد ﻣﺎ ﻧﻤﻰزورى؟!« )‪(7‬‬

‫)اﻣﺎ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ( ﻣﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن را‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﺤﻖ‪ ،‬ﻧﺎزل ﻧﻤﻰآﻨﻴﻢ‪;،‬و هﺮﮔﺎﻩ ﻧﺎزل ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﻣﻬﻠﺖ دادﻩ ﻧﻤﻰﺷﻮد );و در ﺻﻮرت اﻧﻜﺎر‪،‬‬

‫ﺑﻪ ﻋﺬاب اﻟﻬﻰ ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻰﮔﺮدﻧﺪ(! )‪(8‬‬

‫ﻣﺎ ﻗﺮﺁن را ﻧﺎزل آﺮدﻳﻢ; و ﻣﺎ ﺑﻄﻮر ﻗﻄﻊ ﻧﮕﻬﺪار ﺁﻧﻴﻢ! )‪(9‬‬

‫ﻣﺎ ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ )ﻧﻴﺰ( ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﻰ در ﻣﻴﺎن اﻣﺘﻬﺎى ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ‪(10) .‬‬

‫هﻴﭻ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻰﺁﻣﺪ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ او را ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪(11) .‬‬

‫ﻣﺎ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ )و از هﺮ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻤﻜﻦ( ﻗﺮﺁن را ﺑﻪ درون دﻟﻬﺎى ﻣﺠﺮﻣﺎن راﻩ ﻣﻰدهﻴﻢ! )‪(12‬‬

‫)اﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ (،‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺁن اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ; روش اﻗﻮام ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد! )‪(13‬‬

‫و اﮔﺮ درى از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻪ روى ﺁﻧﺎن ﺑﮕﺸﺎﻳﻴﻢ‪ ،‬و ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در ﺁن ﺑﺎﻻ روﻧﺪ‪(14) ...‬‬

‫ﺑﺎز ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ را ﭼﺸﻢﺑﻨﺪى آﺮدﻩاﻧﺪ; ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺎ )ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ( ﺳﺤﺮ ﺷﺪﻩاﻳﻢ!« )‪(15‬‬
 ‫ﻣﺎ در ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮﺟﻬﺎﻳﻰ ﻗﺮار دادﻳﻢ; و ﺁن را ﺑﺮاى ﺑﻴﻨﻨﺪﮔﺎن ﺁراﺳﺘﻴﻢ‪(16) .‬‬

‫و ﺁن را از هﺮ ﺷﻴﻄﺎن راﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩاى ﺣﻔﻆ آﺮدﻳﻢ; )‪(17‬‬

‫ﻣﮕﺮ ﺁن آﺲ آﻪ اﺳﺘﺮاق ﺳﻤﻊ آﻨﺪ )و دزداﻧﻪ ﮔﻮش ﻓﺮا دهﺪ( آﻪ »ﺷﻬﺎب ﻣﺒﻴﻦ« او را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﻰآﻨﺪ )و ﻣﻰراﻧﺪ( )‪(18‬‬

‫و زﻣﻴﻦ را ﮔﺴﺘﺮدﻳﻢ; و در ﺁن آﻮﻩهﺎى ﺛﺎﺑﺘﻰ اﻓﻜﻨﺪﻳﻢ; و از هﺮ ﮔﻴﺎﻩ ﻣﻮزون‪ ،‬در ﺁن روﻳﺎﻧﺪﻳﻢ; )‪(19‬‬

‫و ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ اﻧﻮاع وﺳﺎﻳﻞ زﻧﺪﮔﻰ در ﺁن ﻗﺮار دادﻳﻢ; هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮاى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ روزى دهﻴﺪ! )‪(20‬‬

‫و ﺧﺰاﺋﻦ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺰد ﻣﺎﺳﺖ; وﻟﻰ ﻣﺎ ﺟﺰ ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﻣﻌﻴﻦ ﺁن را ﻧﺎزل ﻧﻤﻰآﻨﻴﻢ! )‪(21‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﺎدهﺎ را ﺑﺮاى ﺑﺎرور ﺳﺎﺧﺘﻦ )اﺑﺮهﺎ و ﮔﻴﺎهﺎن( ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; و از ﺁﺳﻤﺎن ﺁﺑﻰ ﻧﺎزل آﺮدﻳﻢ‪ ،‬و ﺷﻤﺎ را ﺑﺎ ﺁن ﺳﻴﺮاب ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺷﻤﺎ‬

‫ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ ﺣﻔﻆ و ﻧﮕﻬﺪارى ﺁن را ﻧﺪاﺷﺘﻴﺪ! )‪(22‬‬

‫» ﻣﺎﻳﻴﻢ آﻪ زﻧﺪﻩ ﻣﻰآﻨﻴﻢ و ﻣﻰﻣﻴﺮاﻧﻴﻢ; و ﻣﺎﻳﻴﻢ وارث )هﻤﻪ ﺟﻬﺎن(! )‪(23‬‬

‫ﻣﺎ‪ ،‬هﻢ ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن ﺷﻤﺎ را داﻧﺴﺘﻴﻢ; و هﻢ ﻣﺘﺎﺧﺮان را! )‪(24‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ‪ ،‬ﻗﻄﻌﺎ ﺁﻧﻬﺎ را )در ﻗﻴﺎﻣﺖ( ﺟﻤﻊ و ﻣﺤﺸﻮر ﻣﻰآﻨﺪ; ﭼﺮا آﻪ او ﺣﻜﻴﻢ و داﻧﺎﺳﺖ! )‪(25‬‬

‫ﻣﺎ اﻧﺴﺎن را از ﮔﻞ ﺧﺸﻜﻴﺪﻩاى )هﻤﭽﻮن ﺳﻔﺎل( آﻪ از ﮔﻞ ﺑﺪ ﺑﻮى )ﺗﻴﺮﻩ رﻧﮕﻰ( ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺁﻓﺮﻳﺪﻳﻢ! )‪(26‬‬

‫و ﺟﻦ را ﭘﻴﺶ از ﺁن‪ ،‬از ﺁﺗﺶ ﮔﺮم و ﺳﻮزان ﺧﻠﻖ آﺮدﻳﻢ! )‪(27‬‬

‫و )ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎور( هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺸﺮى را از ﮔﻞ ﺧﺸﻜﻴﺪﻩاى آﻪ از ﮔﻞ ﺑﺪﺑﻮﻳﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻣﻰﺁﻓﺮﻳﻨﻢ‪.‬‬

‫)‪(28‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ آﺎر ﺁن را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪم‪ ،‬و در او از روح ﺧﻮد )ﻳﻚ روح ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ و ﺑﺰرگ( دﻣﻴﺪم‪ ،‬هﻤﮕﻰ ﺑﺮاى او ﺳﺠﺪﻩ آﻨﻴﺪ!« )‪(29‬‬

‫هﻤﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬ﺑﻰ اﺳﺘﺜﻨﺎ‪ ،‬ﺳﺠﺪﻩ آﺮدﻧﺪ‪(30) ...‬‬

‫ﺟﺰ اﺑﻠﻴﺲ‪ ،‬آﻪ اﺑﺎ آﺮد از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﺳﺠﺪﻩآﻨﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪(31) .‬‬

‫)ﺧﺪاوﻧﺪ( ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اى اﺑﻠﻴﺲ! ﭼﺮا ﺑﺎ ﺳﺠﺪﻩآﻨﻨﺪﮔﺎن ﻧﻴﺴﺘﻰ؟!« )‪(32‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ هﺮﮔﺰ ﺑﺮاى ﺑﺸﺮى آﻪ او را از ﮔﻞ ﺧﺸﻜﻴﺪﻩاى آﻪ از ﮔﻞ ﺑﺪﺑﻮﻳﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩاى‪ ،‬ﺳﺠﺪﻩ ﻧﺨﻮاهﻢ آﺮد!« )‪(33‬‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬از ﺻﻒ ﺁﻧﻬﺎ ) ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن( ﺑﻴﺮون رو‪ ،‬آﻪ راﻧﺪﻩﺷﺪﻩاى )از درﮔﺎﻩ ﻣﺎ!(‪.‬‬

‫و ﻟﻌﻨﺖ )و دورى از رﺣﻤﺖ ﺣﻖ( ﺗﺎ روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد!« )‪(35‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﻣﺮا ﺗﺎ روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﻬﻠﺖ دﻩ )و زﻧﺪﻩ ﺑﮕﺬار!(« )‪(36‬‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺗﻮ از ﻣﻬﻠﺖ ﻳﺎﻓﺘﮕﺎﻧﻰ! )‪(37‬‬

‫)اﻣﺎ ﻧﻪ ﺗﺎ روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ( ﺗﺎ روز وﻗﺖ ﻣﻌﻴﻨﻰ‪(38) «.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﭼﻮن ﻣﺮا ﮔﻤﺮاﻩ ﺳﺎﺧﺘﻰ‪ ،‬ﻣﻦ )ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى ﻣﺎدى را( در زﻣﻴﻦ در ﻧﻈﺮ ﺁﻧﻬﺎ زﻳﻨﺖ ﻣﻰدهﻢ‪ ،‬و هﻤﮕﻰ را ﮔﻤﺮاﻩ ﺧﻮاهﻢ ﺳﺎﺧﺖ‪،‬‬

‫)‪(39‬‬

‫ﻣﮕﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﺨﻠﺼﺖ را‪(40) «.‬‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اﻳﻦ راﻩ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﻣﻦ اﺳﺖ )و ﺳﻨﺖ هﻤﻴﺸﮕﻴﻢ(‪(41) ...‬‬

‫آﻪ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﻢ ﺗﺴﻠﻂ ﻧﺨﻮاهﻰ ﻳﺎﻓﺖ; ﻣﮕﺮ ﮔﻤﺮاهﺎﻧﻰ آﻪ از ﺗﻮ ﭘﻴﺮوى ﻣﻰآﻨﻨﺪ; )‪(42‬‬

‫و دوزخ‪ ،‬ﻣﻴﻌﺎدﮔﺎﻩ هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ! )‪(43‬‬

 ‫هﻔﺖ در دارد; و ﺑﺮاى هﺮ درى‪ ،‬ﮔﺮوﻩ ﻣﻌﻴﻨﻰ از ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪﻩاﻧﺪ! )‪(44‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ‪ ،‬ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎران در ﺑﺎﻏﻬﺎ)ى ﺳﺮﺳﺒﺰ ﺑﻬﺸﺖ( و در آﻨﺎر ﭼﺸﻤﻪهﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪(45) .‬‬

‫)ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ (:‬داﺧﻞ اﻳﻦ ﺑﺎﻏﻬﺎ ﺷﻮﻳﺪ ﺑﺎ ﺳﻼﻣﺖ و اﻣﻨﻴﺖ! )‪(46‬‬

‫هﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻏﻞ ) ﺣﺴﺪ و آﻴﻨﻪ و دﺷﻤﻨﻰ( را از ﺳﻴﻨﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﻣﻰآﻨﻴﻢ )و روﺣﺸﺎن را ﭘﺎك ﻣﻰﺳﺎزﻳﻢ(; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ هﻤﻪ ﺑﺮاﺑﺮﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺮ ﺗﺨﺘﻬﺎ‬

‫روﺑﻪروى ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻗﺮار دارﻧﺪ‪(47) .‬‬

‫هﻴﭻ ﺧﺴﺘﮕﻰ و ﺗﻌﺒﻰ در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻰرﺳﺪ‪ ،‬و هﻴﭻ ﮔﺎﻩ از ﺁن اﺧﺮاج ﻧﻤﻰﮔﺮدﻧﺪ! )‪(48‬‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﻢ را ﺁﮔﺎﻩ آﻦ آﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ! )‪(49‬‬

‫و )اﻳﻨﻜﻪ( ﻋﺬاب و آﻴﻔﺮ ﻣﻦ‪ ،‬هﻤﺎن ﻋﺬاب دردﻧﺎك اﺳﺖ! )‪(50‬‬

‫و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ از ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎى اﺑﺮاهﻴﻢ ﺧﺒﺮ دﻩ! )‪(51‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﺮ او وارد ﺷﺪﻧﺪ و ﺳﻼم آﺮدﻧﺪ; )اﺑﺮاهﻴﻢ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ از ﺷﻤﺎ ﺑﻴﻤﻨﺎآﻴﻢ!« )‪(52‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻧﺘﺮس‪ ،‬ﻣﺎ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﭘﺴﺮى داﻧﺎ ﺑﺸﺎرت ﻣﻰدهﻴﻢ!« )‪(53‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ )ﭼﻨﻴﻦ( ﺑﺸﺎرت ﻣﻰدهﻴﺪ ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﭘﻴﺮ ﺷﺪﻩام؟! ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺸﺎرت ﻣﻰدهﻴﺪ؟! سذﻟﻠّﻪ )‪(54‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺣﻖ ﺑﺸﺎرت دادﻳﻢ; از ﻣﺎﻳﻮﺳﺎن ﻣﺒﺎش!« )‪(55‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﺰ ﮔﻤﺮاهﺎن‪ ،‬ﭼﻪ آﺴﻰ از رﺣﻤﺖ ﭘﺮوردﮔﺎرش ﻣﺎﻳﻮس ﻣﻰﺷﻮد؟!« )‪(56‬‬

‫)ﺳﭙﺲ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎﻣﻮرﻳﺖ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ اى ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﺧﺪا؟« )‪(57‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻗﻮﻣﻰ ﮔﻨﻬﻜﺎر ﻣﺎﻣﻮرﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﻢ )ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ را هﻼك آﻨﻴﻢ(! )‪(58‬‬

‫ﻣﮕﺮ ﺧﺎﻧﺪان ﻟﻮط‪ ،‬آﻪ هﻤﮕﻰ ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﻴﻢ داد‪(59) ...‬‬

‫ﺑﺠﺰ هﻤﺴﺮش‪ ،‬آﻪ ﻣﻘﺪر داﺷﺘﻴﻢ از ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪﮔﺎن )در ﺷﻬﺮ‪ ،‬و هﻼكﺷﻮﻧﺪﮔﺎن( ﺑﺎﺷﺪ!« )‪(60‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن )ﺧﺪا( ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺧﺎﻧﺪان ﻟﻮط ﺁﻣﺪﻧﺪ‪(61) ...‬‬

‫)ﻟﻮط( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﮔﺮوﻩ ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﻰ هﺴﺘﻴﺪ!« )‪(62‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ هﻤﺎن ﭼﻴﺰى را ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺁوردﻩاﻳﻢ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ) آﺎﻓﺮان( در ﺁن ﺗﺮدﻳﺪ داﺷﺘﻨﺪ )ﺁرى‪ (،‬ﻣﺎ ﻣﺎﻣﻮر ﻋﺬاﺑﻴﻢ(! )‪(63‬‬

‫ﻣﺎ واﻗﻌﻴﺖ ﻣﺴﻠﻤﻰ را ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺁوردﻩاﻳﻢ; و راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﻢ! )‪(64‬‬

‫ﭘﺲ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮادﻩات را در اواﺧﺮ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮدار‪ ،‬و از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺒﺮ; و ﺧﻮدت ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺁﻧﻬﺎ ﺣﺮآﺖ آﻦ; و آﺴﻰ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻨﮕﺮد;‬
‫ﻣﺎﻣﻮر هﺴﺘﻴﺪ ﺑﺮوﻳﺪ!« )‪(65‬‬

‫و ﻣﺎ ﺑﻪ ﻟﻮط اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را وﺣﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ آﻪ ﺻﺒﺤﮕﺎهﺎن‪ ،‬هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ رﻳﺸﻪآﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪(66) .‬‬

‫)از ﺳﻮى دﻳﮕﺮ‪ (،‬اهﻞ ﺷﻬﺮ )از ورود ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻄﺮف ﺧﺎﻧﻪ ﻟﻮط( ﺁﻣﺪﻧﺪ در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺷﺎدﻣﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪(67) .‬‬

‫)ﻟﻮط( ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﻬﺎ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن ﻣﻨﻨﺪ; ﺁﺑﺮوى ﻣﺮا ﻧﺮﻳﺰﻳﺪ! )‪(68‬‬

‫و از ﺧﺪا ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬و ﻣﺮا ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻧﺴﺎزﻳﺪ!« )‪(69‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻣﺎ ﺗﻮ را از ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﻧﻬﻰ ﻧﻜﺮدﻳﻢ )و ﻧﮕﻔﺘﻴﻢ آﺴﻰ را ﺑﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﻰ ﻧﭙﺬﻳﺮ؟!« )‪(70‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺧﺘﺮان ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮاهﻴﺪ آﺎر ﺻﺤﻴﺤﻰ اﻧﺠﺎم دهﻴﺪ )ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ازدواج آﻨﻴﺪ‪ ،‬و از ﮔﻨﺎﻩ و ﺁﻟﻮدﮔﻰ ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ!(« )‪(71‬‬

‫ﺑﻪ ﺟﺎن ﺗﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ در ﻣﺴﺘﻰ ﺧﻮد ﺳﺮﮔﺮداﻧﻨﺪ )و ﻋﻘﻞ و ﺷﻌﻮر ﺧﻮد را از دﺳﺖ دادﻩاﻧﺪ(! )‪(72‬‬
 ‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬هﻨﮕﺎم ﻃﻠﻮع ﺁﻓﺘﺎب‪ ،‬ﺻﻴﺤﻪ )ﻣﺮﮔﺒﺎر ‪-‬ﺑﺼﻮرت ﺻﺎﻋﻘﻪ ﻳﺎ زﻣﻴﻦﻟﺮزﻩ‪ (-‬ﺁﻧﻬﺎ را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ! )‪(73‬‬

‫ﺳﭙﺲ )ﺷﻬﺮ و ﺁﺑﺎدى ﺁﻧﻬﺎ را زﻳﺮ و رو آﺮدﻳﻢ;( ﺑﺎﻻى ﺁن را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻗﺮار دادﻳﻢ; و ﺑﺎراﻧﻰ از ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮو رﻳﺨﺘﻴﻢ! )‪(74‬‬

‫در اﻳﻦ )ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﻋﺒﺮتاﻧﮕﻴﺰ(‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﻳﻰ اﺳﺖ ﺑﺮاى هﻮﺷﻴﺎران! )‪(75‬‬

‫و وﻳﺮاﻧﻪهﺎى ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮ راﻩ )آﺎرواﻧﻬﺎ(‪ ،‬هﻤﻮارﻩ ﺛﺎﺑﺖ و ﺑﺮﻗﺮار اﺳﺖ; )‪(76‬‬

‫در اﻳﻦ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪاى اﺳﺖ ﺑﺮاى ﻣﺆﻣﻨﺎن! )‪(77‬‬

‫»اﺻﺤﺎب اﻻﻳﻜﻪ« ) ﺻﺎﺣﺒﺎن ﺳﺮزﻣﻴﻨﻬﺎى ﭘﺮدرﺧﺖ ﻗﻮم ﺷﻌﻴﺐ( ﻣﺴﻠﻤﺎ ﻗﻮم ﺳﺘﻤﮕﺮى ﺑﻮدﻧﺪ! )‪(78‬‬

‫ﻣﺎ از ﺁﻧﻬﺎ اﻧﺘﻘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ; و )ﺷﻬﺮهﺎى وﻳﺮان ﺷﺪﻩ( اﻳﻦ دو ) ﻗﻮم ﻟﻮط و اﺻﺤﺎب اﻻﻳﻜﻪ( ﺑﺮ ﺳﺮ راﻩ )ﺷﻤﺎ در ﺳﻔﺮهﺎى ﺷﺎم(‪ ،‬ﺁﺷﻜﺎر اﺳﺖ!‬

‫)‪(79‬‬

‫و »اﺻﺤﺎب ﺣﺠﺮ« ) ﻗﻮم ﺛﻤﻮد( ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ! )‪(80‬‬

‫ﻣﺎ ﺁﻳﺎت ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺁﻧﺎن دادﻳﻢ; وﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ از ﺁن روى ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ! )‪(81‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺎﻧﻪهﺎى اﻣﻦ در دل آﻮﻩهﺎ ﻣﻰﺗﺮاﺷﻴﺪﻧﺪ‪(82) .‬‬

‫اﻣﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺻﻴﺤﻪ )ﻣﺮﮔﺒﺎر(‪ ،‬ﺻﺒﺤﮕﺎهﺎن ﺁﻧﺎن را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ; )‪(83‬‬

‫و ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را از ﻋﺬاب اﻟﻬﻰ ﻧﺠﺎت ﻧﺪاد! )‪(84‬‬

‫ﻣﺎ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ و ﺁﻧﭽﻪ را ﻣﻴﺎن ﺁن دو اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﺤﻖ ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪﻳﻢ; و ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻮﻋﻮد ) ﻗﻴﺎﻣﺖ( ﻗﻄﻌﺎ ﻓﺮا ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ )و ﺟﺰاى هﺮ آﺲ ﺑﻪ او‬

‫ﻣﻰرﺳﺪ(! ﭘﺲ‪ ،‬از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻃﺮز ﺷﺎﻳﺴﺘﻪاى ﺻﺮفﻧﻈﺮ آﻦ )و ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺮ ﻧﺎداﻧﻴﻬﺎﻳﺸﺎن ﻣﻼﻣﺖ ﻧﻨﻤﺎ(! )‪(85‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ‪ ،‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ‪ ،‬ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ! )‪(86‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﻮرﻩ ﺣﻤﺪ و ﻗﺮﺁن ﻋﻈﻴﻢ دادﻳﻢ! )‪(87‬‬

‫)ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ (،‬هﺮﮔﺰ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى )ﻣﺎدى(‪ ،‬آﻪ ﺑﻪ ﮔﺮوﻩهﺎﻳﻰ از ﺁﻧﻬﺎ ) آﻔﺎر( دادﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻴﻔﻜﻦ! و ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻧﻬﺎ دارﻧﺪ‪ ،‬ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﺒﺎش!‬

‫و ﺑﺎل )ﻋﻄﻮﻓﺖ( ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﻓﺮود ﺁر! )‪(88‬‬

‫و ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻣﻦ اﻧﺬارآﻨﻨﺪﻩ ﺁﺷﻜﺎرم!« )‪(89‬‬

‫)ﻣﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﺬاﺑﻰ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﻴﻢ( هﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ آﻪ ﺑﺮ ﺗﺠﺰﻳﻪﮔﺮان )ﺁﻳﺎت اﻟﻬﻰ( ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ! )‪(90‬‬

‫هﻤﺎﻧﻬﺎ آﻪ ﻗﺮﺁن را ﺗﻘﺴﻴﻢ آﺮدﻧﺪ );ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﻪ ﺳﻮدﺷﺎن ﺑﻮد ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﺮ ﺧﻼف هﻮﺳﻬﺎﻳﺸﺎن ﺑﻮد رهﺎ ﻧﻤﻮدﻧﺪ(! )‪(91‬‬

‫ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺳﻮﮔﻨﺪ‪) ،‬در ﻗﻴﺎﻣﺖ( از هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺆال ﺧﻮاهﻴﻢ آﺮد‪(92) ...‬‬

‫از ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ! )‪(93‬‬

‫ﺁﻧﭽﻪ را ﻣﺎﻣﻮرﻳﺖ دارى‪ ،‬ﺁﺷﻜﺎرا ﺑﻴﺎن آﻦ! و از ﻣﺸﺮآﺎن روى ﮔﺮدان )و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ اﻋﺘﻨﺎ ﻧﻜﻦ(! )‪(94‬‬

‫ﻣﺎ ﺷﺮ اﺳﺘﻬﺰاآﻨﻨﺪﮔﺎن را از ﺗﻮ دﻓﻊ ﺧﻮاهﻴﻢ آﺮد; )‪(95‬‬

‫هﻤﺎﻧﻬﺎ آﻪ ﻣﻌﺒﻮد دﻳﮕﺮى ﺑﺎ ﺧﺪا ﻗﺮار دادﻧﺪ; اﻣﺎ ﺑﺰودى ﻣﻰﻓﻬﻤﻨﺪ! )‪(96‬‬

‫ﻣﺎ ﻣﻰداﻧﻴﻢﺳﻴﻨﻪات از ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﺗﻨﮓ ﻣﻰﺷﻮد )و ﺗﻮ را ﺳﺨﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰآﻨﻨﺪ(‪(97) .‬‬

‫)ﺑﺮاى دﻓﻊ ﻧﺎراﺣﺘﻰ ﺁﻧﺎن( ﭘﺮوردﮔﺎرت را ﺗﺴﺒﻴﺢ و ﺣﻤﺪ ﮔﻮ! و از ﺳﺠﺪﻩآﻨﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎش! )‪(98‬‬

‫و ﭘﺮوردﮔﺎرت را ﻋﺒﺎدت آﻦ ﺗﺎ ﻳﻘﻴﻦ ) ﻣﺮگ( ﺗﻮ ﻓﺮا رﺳﺪ! )‪(99‬‬

‫‪ +‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ در ﺷﻨﺒﻪ ‪1384/07/02‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 6:40‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻮﺳﻂ روح اﷲ ﮐﺮﯾﻤﯽ | ‪ 4‬ﻧﻈﺮ‬
‫ﺳﻮرﻩ اﺑﺮاهﻴﻢ‬
 ‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺑﺨﺸﺎﻳﺸﮕﺮ‬

‫اﻟﺮ‪) ،‬اﻳﻦ( آﺘﺎﺑﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل آﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﺮدم را از ﺗﺎرﻳﻜﻴﻬﺎ)ى ﺷﺮك و ﻇﻠﻢ و ﺟﻬﻞ‪ (،‬ﺑﻪ ﺳﻮى روﺷﻨﺎﻳﻰ )اﻳﻤﺎن و ﻋﺪل و ﺁﮔﺎهﻰ‪(،‬‬

‫ﺑﻔﺮﻣﺎن ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن در ﺁورى‪ ،‬ﺑﺴﻮى راﻩ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺰﻳﺰ و ﺣﻤﻴﺪ‪(1) .‬‬

‫هﻤﺎن ﺧﺪاﻳﻰ آﻪ ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و ﺁﻧﭽﻪ در زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺁن اوﺳﺖ; واى ﺑﺮ آﺎﻓﺮان از ﻣﺠﺎزات ﺷﺪﻳﺪ )اﻟﻬﻰ(! )‪(2‬‬

‫هﻤﺎﻧﻬﺎ آﻪ زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ را ﺑﺮ ﺁﺧﺮت ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰدهﻨﺪ; و )ﻣﺮدم را( از راﻩ ﺧﺪا ﺑﺎز ﻣﻰدارﻧﺪ; و ﻣﻰﺧﻮاهﻨﺪ راﻩ ﺣﻖ را ﻣﻨﺤﺮف ﺳﺎزﻧﺪ; ﺁﻧﻬﺎ در‬

‫ﮔﻤﺮاهﻰ دورى هﺴﺘﻨﺪ! )‪(3‬‬

‫ﻣﺎ هﻴﭻ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى را‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻗﻮﻣﺶ‪ ،‬ﻧﻔﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; ﺗﺎ )ﺣﻘﺎﻳﻖ را( ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺁﺷﻜﺎر ﺳﺎزد; ﺳﭙﺲ ﺧﺪا هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺑﺪاﻧﺪ(‬

‫ﮔﻤﺮاﻩ‪ ،‬و هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺪاﻧﺪ( هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ; و او ﺗﻮاﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ‪(4) .‬‬

‫ﻣﺎ ﻣﻮﺳﻰ را ﺑﺎ ﺁﻳﺎت ﺧﻮد ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; )و دﺳﺘﻮر دادﻳﻢ‪ (:‬ﻗﻮﻣﺖ را از ﻇﻠﻤﺎت ﺑﻪ ﻧﻮر ﺑﻴﺮون ﺁر! و سخﻟﻠّﻬﺎﻳﺎم اﷲ« را ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻳﺎد ﺁور! در اﻳﻦ‪،‬‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﻳﻰ اﺳﺖ ﺑﺮاى هﺮ ﺻﺒﺮ آﻨﻨﺪﻩ ﺷﻜﺮﮔﺰار! )‪(5‬‬

‫و )ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎور( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ ﻗﻮﻣﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻌﻤﺖ ﺧﺪا را ﺑﺮ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻰ آﻪ ﺷﻤﺎ را از )ﭼﻨﮕﺎل( ﺁل‬

‫ﻓﺮﻋﻮن رهﺎﻳﻰ ﺑﺨﺸﻴﺪ! هﻤﺎﻧﻬﺎ آﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ وﺟﻬﻰ ﻋﺬاب ﻣﻰآﺮدﻧﺪ; ﭘﺴﺮاﻧﺘﺎن را ﺳﺮ ﻣﻰﺑﺮﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬و زﻧﺎﻧﺘﺎن را )ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺘﮕﺎرى( زﻧﺪﻩ‬

‫ﻣﻰﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ; و در اﻳﻦ‪ ،‬ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﺑﺰرﮔﻰ از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻮد!« )‪(6‬‬

‫و )هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن اﻋﻼم داﺷﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺷﻜﺮﮔﺰارى آﻨﻴﺪ‪) ،‬ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮد را( ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﻢ اﻓﺰود; و اﮔﺮ‬

‫ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﻰ آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺎزاﺗﻢ ﺷﺪﻳﺪ اﺳﺖ!« )‪(7‬‬

‫و ﻣﻮﺳﻰ )ﺑﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ( ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ و هﻤﻪ ﻣﺮدم روى زﻣﻴﻦ آﺎﻓﺮ ﺷﻮﻳﺪ‪) ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا زﻳﺎﻧﻰ ﻧﻤﻰرﺳﺪ; ﭼﺮا آﻪ( ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻰﻧﻴﺎز و‬

‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ اﺳﺖ!« )‪(8‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﺧﺒﺮ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﭘﻴﺶ از ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺮﺳﻴﺪ؟! »ﻗﻮم ﻧﻮح« و »ﻋﺎد« و »ﺛﻤﻮد« و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﭘﺲ از اﻳﺸﺎن ﺑﻮدﻧﺪ; هﻤﺎﻧﻬﺎ آﻪ ﺟﺰ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁﻧﺎن ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ; ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﺸﺎن دﻻﻳﻞ روﺷﻦ ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ )از روى ﺗﻌﺠﺐ و اﺳﺘﻬﺰا( دﺳﺖ ﺑﺮ دهﺎن ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫»ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺁن ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬آﺎﻓﺮﻳﻢ! و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁن ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻚ و ﺗﺮدﻳﺪ دارﻳﻢ!; سذﻟﻠّﻪ )‪(9‬‬

‫رﺳﻮﻻن ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ در ﺧﺪا ﺷﻚ اﺳﺖ؟! ﺧﺪاﻳﻰ آﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ را ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ; او ﺷﻤﺎ را دﻋﻮت ﻣﻰآﻨﺪ ﺗﺎ ﮔﻨﺎهﺎﻧﺘﺎن را ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ ،‬و ﺗﺎ‬

‫ﻣﻮﻋﺪﻣﻘﺮرى ﺷﻤﺎ را ﺑﺎﻗﻰ ﮔﺬارد!« ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪)» :‬ﻣﺎ اﻳﻨﻬﺎ را ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻴﻢ! هﻤﻴﻦ اﻧﺪازﻩ ﻣﻰداﻧﻴﻢ آﻪ( ﺷﻤﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎﻳﻰ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎ هﺴﺘﻴﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻰﺧﻮاهﻴﺪ ﻣﺎ را از ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪراﻧﻤﺎن ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ ﺑﺎزدارﻳﺪ; ﺷﻤﺎ دﻟﻴﻞ و ﻣﻌﺠﺰﻩ روﺷﻨﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﻴﺎورﻳﺪ!« )‪(10‬‬

‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﺸﺎن ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬درﺳﺖ اﺳﺖ آﻪ ﻣﺎ ﺑﺸﺮى هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬وﻟﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ هﺮ آﺲ از ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ‬
‫ﺑﺪاﻧﺪ(‪ ،‬ﻧﻌﻤﺖ ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ )و ﻣﻘﺎم رﺳﺎﻟﺖ ﻋﻄﺎ ﻣﻰآﻨﺪ(! و ﻣﺎ هﺮﮔﺰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻣﻌﺠﺰﻩاى ﺟﺰ ﺑﻔﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﺑﻴﺎورﻳﻢ! )و از ﺗﻬﺪﻳﺪهﺎى ﺷﻤﺎ‬

‫ﻧﻤﻰهﺮاﺳﻴﻢ;( اﻓﺮاد ﺑﺎاﻳﻤﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﺧﺪا ﺗﻮآﻞ آﻨﻨﺪ! )‪(11‬‬

‫و ﭼﺮا ﺑﺮ ﺧﺪا ﺗﻮآﻞ ﻧﻜﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ راﻩهﺎى )ﺳﻌﺎدت( رهﺒﺮى آﺮدﻩ اﺳﺖ؟! و ﻣﺎ ﺑﻄﻮر ﻣﺴﻠﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁزارهﺎى ﺷﻤﺎ ﺻﺒﺮ ﺧﻮاهﻴﻢ آﺮد‬

‫)و دﺳﺖ از رﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﻧﻤﻰدارﻳﻢ(! و ﺗﻮآﻞآﻨﻨﺪﮔﺎن‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮ ﺧﺪا ﺗﻮآﻞ آﻨﻨﺪ!« )‪(12‬‬

‫)وﻟﻰ( آﺎﻓﺮان ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﻗﻄﻌﺎ ﺷﻤﺎ را از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮد ﺑﻴﺮون ﺧﻮاهﻴﻢ آﺮد‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺁﻳﻴﻦ ﻣﺎ ﺑﺎزﮔﺮدﻳﺪ!« در اﻳﻦ ﺣﺎل‪،‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ وﺣﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎد آﻪ‪» :‬ﻣﺎ ﻇﺎﻟﻤﺎن را هﻼك ﻣﻰآﻨﻴﻢ! )‪(13‬‬

‫و ﺷﻤﺎ را ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﺎن در زﻣﻴﻦ ﺳﻜﻮت ﺧﻮاهﻴﻢ داد‪ ،‬اﻳﻦ )ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ(‪ ،‬ﺑﺮاى آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ از ﻣﻘﺎم )ﻋﺪاﻟﺖ( ﻣﻦ ﺑﺘﺮﺳﺪ; و از ﻋﺬاب )ﻣﻦ(‬

‫ﺑﻴﻤﻨﺎك ﺑﺎﺷﺪ!« )‪(14‬‬

‫و ﺁﻧﻬﺎ )از ﺧﺪا( ﺗﻘﺎﺿﺎى ﻓﺘﺢ و ﭘﻴﺮوزى )ﺑﺮ آﻔﺎر( آﺮدﻧﺪ; و )ﺳﺮاﻧﺠﺎم( هﺮ ﮔﺮدﻧﻜﺶ ﻣﻨﺤﺮﻓﻰ ﻧﻮﻣﻴﺪ و ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪ! )‪(15‬‬
 ‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او ﺟﻬﻨﻢ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد; و از ﺁب ﺑﺪ ﺑﻮى ﻣﺘﻌﻔﻨﻰ ﻧﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮد! )‪(16‬‬

‫ﺑﺰﺣﻤﺖ ﺟﺮﻋﻪ ﺟﺮﻋﻪ ﺁن را ﺳﺮﻣﻰآﺸﺪ; و هﺮﮔﺰ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﻞ ﺧﻮد ﺁن را ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﺪ; و ﻣﺮگ از هﺮﺟﺎ ﺑﻪ ﺳﺮاغ او ﻣﻰﺁﻳﺪ; وﻟﻰ ﺑﺎ اﻳﻦ‬

‫هﻤﻪ ﻧﻤﻰﻣﻴﺮد! و ﺑﺪﻧﺒﺎل ﺁن‪ ،‬ﻋﺬاب ﺷﺪﻳﺪى اﺳﺖ! )‪(17‬‬

‫اﻋﻤﺎل آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﺧﺎآﺴﺘﺮى اﺳﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﻨﺪﺑﺎد در ﻳﻚ روز ﻃﻮﻓﺎﻧﻰ! ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ ﻧﺪارﻧﺪ آﻤﺘﺮﻳﻦ‬

‫ﭼﻴﺰى از ﺁﻧﭽﻪ را اﻧﺠﺎم دادﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁورﻧﺪ; و اﻳﻦ هﻤﺎن ﮔﻤﺮاهﻰ دور و دراز اﺳﺖ! )‪(18‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻧﺪﻳﺪى ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ را ﺑﺤﻖ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ؟! اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﻣﻰﺑﺮد و ﺧﻠﻖ ﺗﺎزﻩاى ﻣﻰﺁورد! )‪(19‬‬

‫و اﻳﻦ آﺎر ﺑﺮاى ﺧﺪا ﻣﺸﻜﻞ ﻧﻴﺴﺖ! )‪(20‬‬

‫و )در ﻗﻴﺎﻣﺖ(‪ ،‬هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺪا ﻇﺎهﺮ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ; در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﺿﻌﻔﺎ ) دﻧﺒﺎﻟﻪروان ﻧﺎدان( ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻜﺒﺮان )و رهﺒﺮان ﮔﻤﺮاﻩ( ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ‬

‫ﭘﻴﺮوان ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻳﻢ! ﺁﻳﺎ )اآﻨﻮن آﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﭘﻴﺮوى از ﺷﻤﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﺠﺎزات اﻟﻬﻰ ﺷﺪﻩاﻳﻢ‪ (،‬ﺷﻤﺎ ﺣﺎﺿﺮﻳﺪ ﺳﻬﻤﻰ از ﻋﺬاب اﻟﻬﻰ را ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ و از ﻣﺎ‬
‫ﺑﺮدارﻳﺪ؟« ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﻣﺎ را هﺪاﻳﺖ آﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺎ را هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﺮدﻳﻢ! )وﻟﻰ آﺎر از اﻳﻨﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ (،‬ﭼﻪ ﺑﻴﺘﺎﺑﻰ آﻨﻴﻢ‬

‫و ﭼﻪ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ‪ ،‬ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻧﺪارد; راﻩ ﮔﺮﻳﺰى ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ!« )‪(21‬‬

‫و ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ آﺎر ﺗﻤﺎم ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ وﻋﺪﻩ ﺣﻖ داد; و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ وﻋﺪﻩ )ﺑﺎﻃﻞ( دادم‪ ،‬و ﺗﺨﻠﻒ آﺮدم! ﻣﻦ‬

‫ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻄﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ دﻋﻮﺗﺘﺎن آﺮدم و ﺷﻤﺎ دﻋﻮت ﻣﺮا ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻴﺪ! ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﻣﺮا ﺳﺮزﻧﺶ ﻧﻜﻨﻴﺪ; ﺧﻮد را ﺳﺮزﻧﺶ آﻨﻴﺪ! ﻧﻪ ﻣﻦ‬

‫ﻓﺮﻳﺎدرس ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻳﺎدرس ﻣﻦ! ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﺮك ﺷﻤﺎ درﺑﺎرﻩ ﺧﻮد‪ ،‬آﻪ از ﻗﺒﻞ داﺷﺘﻴﺪ‪) ،‬و اﻃﺎﻋﺖ ﻣﺮا هﻤﺮدﻳﻒ اﻃﺎﻋﺖ‬
‫ﺧﺪا ﻗﺮار دادﻳﺪ( ﺑﻴﺰار و آﺎﻓﺮم!« ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺳﺘﻤﻜﺎران ﻋﺬاب دردﻧﺎآﻰ دارﻧﺪ! )‪(22‬‬

‫و آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ و اﻋﻤﺎل ﺻﺎﻟﺢ اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺎﻏﻬﺎى ﺑﻬﺸﺖ وارد ﻣﻰآﻨﻨﺪ; ﺑﺎﻏﻬﺎﻳﻰ آﻪ ﻧﻬﺮهﺎ از زﻳﺮ درﺧﺘﺎﻧﺶ ﺟﺎرى اﺳﺖ;‬

‫ﺑﻪ اذن ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن‪ ،‬ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﻣﻰﻣﺎﻧﻨﺪ; و ﺗﺤﻴﺖ ﺁﻧﻬﺎ در ﺁن‪» ،‬ﺳﻼم« اﺳﺖ‪(23) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻧﺪﻳﺪى ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ »آﻠﻤﻪ ﻃﻴﺒﻪ« )و ﮔﻔﺘﺎر ﭘﺎآﻴﺰﻩ( را ﺑﻪ درﺧﺖ ﭘﺎآﻴﺰﻩاى ﺗﺸﺒﻴﻪ آﺮدﻩ آﻪ رﻳﺸﻪ ﺁن )در زﻣﻴﻦ( ﺛﺎﺑﺖ‪ ،‬و ﺷﺎﺧﻪ ﺁن در‬

‫ﺁﺳﻤﺎن اﺳﺖ؟! )‪(24‬‬

‫هﺮ زﻣﺎن ﻣﻴﻮﻩ ﺧﻮد را ﺑﻪ اذن ﭘﺮوردﮔﺎرش ﻣﻰدهﺪ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاى ﻣﺮدم ﻣﺜﻠﻬﺎ ﻣﻰزﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺘﺬآﺮ ﺷﻮﻧﺪ )و ﭘﻨﺪ ﮔﻴﺮﻧﺪ(! )‪(25‬‬

‫)هﻤﭽﻨﻴﻦ( »آﻠﻤﻪ ﺧﺒﻴﺜﻪ« )و ﺳﺨﻦ ﺁﻟﻮدﻩ( را ﺑﻪ درﺧﺖ ﻧﺎﭘﺎآﻰ ﺗﺸﺒﻴﻪ آﺮدﻩ آﻪ از روى زﻣﻴﻦ ﺑﺮآﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬و ﻗﺮار و ﺛﺒﺎﺗﻰ ﻧﺪارد‪(26) .‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻔﺘﺎر و اﻋﺘﻘﺎد ﺛﺎﺑﺘﺸﺎن‪ ،‬اﺳﺘﻮار ﻣﻰدارد; هﻢ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‪ ،‬و هﻢ در ﺳﺮاى دﻳﮕﺮ! و ﺳﺘﻤﮕﺮان را‬

‫ﮔﻤﺮاﻩ ﻣﻰﺳﺎزد‪) ،‬و ﻟﻄﻒ ﺧﻮد را از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﻣﻰﮔﻴﺮد( ; ﺧﺪاوﻧﺪ هﺮ آﺎر را ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺑﺪاﻧﺪ( اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﺪ! )‪(27‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻧﺪﻳﺪى آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﻧﻌﻤﺖ ﺧﺪا را ﺑﻪ آﻔﺮان ﺗﺒﺪﻳﻞ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻗﻮم ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﺮاى ﻧﻴﺴﺘﻰ و ﻧﺎﺑﻮدى آﺸﺎﻧﺪﻧﺪ؟! )‪(28‬‬

‫)ﺳﺮاى ﻧﻴﺴﺘﻰ و ﻧﺎﺑﻮدى‪ ،‬هﻤﺎن( ﺟﻬﻨﻢ اﺳﺖ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ در ﺁﺗﺶ ﺁن وارد ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ; و ﺑﺪ ﻗﺮارﮔﺎهﻰ اﺳﺖ! )‪(29‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮاى ﺧﺪا هﻤﺘﺎﻳﺎﻧﻰ ﻗﺮار دادﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ )ﻣﺮدم را( از راﻩ او )ﻣﻨﺤﺮف و( ﮔﻤﺮاﻩ ﺳﺎزﻧﺪ; ﺑﮕﻮ‪)» :‬ﭼﻨﺪ روزى از زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ و ﻟﺬات ﺁن( ﺑﻬﺮﻩ ﮔﻴﺮﻳﺪ;‬

‫اﻣﺎ ﻋﺎﻗﺒﺖ آﺎر ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁﺗﺶ )دوزخ( اﺳﺖ! سذﻟﻠّﻪ )‪(30‬‬

‫ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﻦ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ ﺑﮕﻮ ﻧﻤﺎز را ﺑﺮﭘﺎ دارﻧﺪ; و از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ روزى دادﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن و ﺁﺷﻜﺎر‪ ،‬اﻧﻔﺎق آﻨﻨﺪ; ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻜﻪ روزى ﻓﺮا‬
‫رﺳﺪ آﻪ ﻧﻪ در ﺁن ﺧﺮﻳﺪ و ﻓﺮوش اﺳﺖ‪ ،‬و ﻧﻪ دوﺳﺘﻰ! )ﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺎل ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ از آﻴﻔﺮ ﺧﺪا رهﺎﻳﻰ ﻳﺎﺑﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﺎ ﭘﻴﻮﻧﺪهﺎى ﻣﺎدى!( )‪(31‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ هﻤﺎن آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ را ﺁﻓﺮﻳﺪ; و از ﺁﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺁﺑﻰ ﻧﺎزل آﺮد; و ﺑﺎ ﺁن‪ ،‬ﻣﻴﻮﻩهﺎ)ى ﻣﺨﺘﻠﻒ( را ﺑﺮاى روزى ﺷﻤﺎ )از زﻣﻴﻦ(‬

‫ﺑﻴﺮون ﺁورد; و آﺸﺘﻰهﺎ را ﻣﺴﺨﺮ ﺷﻤﺎ ﮔﺮداﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺮ ﺻﻔﺤﻪ درﻳﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن او ﺣﺮآﺖ آﻨﻨﺪ; و ﻧﻬﺮهﺎ را )ﻧﻴﺰ( ﻣﺴﺨﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻮد; )‪(32‬‬

‫و ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎﻩ را ‪-‬آﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻨﻈﻤﻰ درآﺎرﻧﺪ‪ -‬ﺑﻪ ﺗﺴﺨﻴﺮ ﺷﻤﺎ درﺁورد; و ﺷﺐ و روز را )ﻧﻴﺰ( ﻣﺴﺨﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﺎﺧﺖ; )‪(33‬‬
 ‫و از هﺮ ﭼﻴﺰى آﻪ از او ﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ داد; و اﮔﺮ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى ﺧﺪا را ﺑﺸﻤﺎرﻳﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﺁﻧﻬﺎ را ﺷﻤﺎرﻩ ﻧﺘﻮاﻧﻴﺪ آﺮد! اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺳﺘﻤﮕﺮ و ﻧﺎﺳﭙﺎس‬

‫اﺳﺖ! )‪(34‬‬

‫)ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( زﻣﺎﻧﻰ را آﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ) ﻣﻜﻪ( را ﺷﻬﺮ اﻣﻨﻰ ﻗﺮار دﻩ! و ﻣﻦ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ را از ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺘﻬﺎ دور ﻧﮕﺎﻩ دار!‬

‫)‪(35‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﺁﻧﻬﺎ ) ﺑﺘﻬﺎ( ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺮدم را ﮔﻤﺮاﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ! هﺮ آﺲ از ﻣﻦ ﭘﻴﺮوى آﻨﺪ از ﻣﻦ اﺳﺖ; و هﺮ آﺲ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﻣﻦ آﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ و‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ! )‪(36‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﻣﻦ ﺑﻌﻀﻰ از ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ را در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﻰﺁب و ﻋﻠﻔﻰ‪ ،‬در آﻨﺎر ﺧﺎﻧﻪاى آﻪ ﺣﺮم ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺎآﻦ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﺗﺎ ﻧﻤﺎز را ﺑﺮﭘﺎ دارﻧﺪ; ﺗﻮ دﻟﻬﺎى‬
‫ﮔﺮوهﻰ از ﻣﺮدم را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎز; و از ﺛﻤﺮات ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ روزى دﻩ; ﺷﺎﻳﺪ ﺁﻧﺎن ﺷﻜﺮ ﺗﻮ را ﺑﺠﺎى ﺁورﻧﺪ! )‪(37‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﺗﻮ ﻣﻰداﻧﻰ ﺁﻧﭽﻪ را ﻣﺎ ﭘﻨﻬﺎن و ﻳﺎ ﺁﺷﻜﺎر ﻣﻰآﻨﻴﻢ; و ﭼﻴﺰى در زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﺧﺪا ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻴﺴﺖ! )‪(38‬‬

‫ﺣﻤﺪ ﺧﺪاى را آﻪ در ﭘﻴﺮى‪ ،‬اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ و اﺳﺤﺎق را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪ; ﻣﺴﻠﻤﺎ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ )و اﺟﺎﺑﺖ آﻨﻨﺪﻩ( دﻋﺎﺳﺖ‪(39) .‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرا‪ :‬ﻣﺮا ﺑﺮﭘﺎ آﻨﻨﺪﻩ ﻧﻤﺎز ﻗﺮار دﻩ‪ ،‬و از ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ )ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﻣﺎ(‪ ،‬ﭘﺮوردﮔﺎرا‪ :‬دﻋﺎى ﻣﺮا ﺑﭙﺬﻳﺮ! )‪(40‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﻣﻦ و ﭘﺪر و ﻣﺎدرم و هﻤﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن را‪ ،‬در ﺁن روز آﻪ ﺣﺴﺎب ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻴﺎﻣﺮز! )‪(41‬‬

‫ﮔﻤﺎن ﻣﺒﺮ آﻪ ﺧﺪا‪ ،‬از ﺁﻧﭽﻪ ﻇﺎﻟﻤﺎن اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻨﺪ‪ ،‬ﻏﺎﻓﻞ اﺳﺖ! )ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ آﻴﻔﺮ( ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺮاى روزى ﺗﺎﺧﻴﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ آﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎ در ﺁن )ﺑﻪ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ( از ﺣﺮآﺖ ﺑﺎزﻣﻰاﻳﺴﺘﺪ‪(42) ...‬‬

‫ﮔﺮدﻧﻬﺎ را آﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺳﺮهﺎ را ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪآﺮدﻩ‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﭘﻠﻚ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺸﺎن از ﺣﺮآﺖ ﺑﺎزﻣﻰﻣﺎﻧﺪ; زﻳﺮا ﺑﻪ هﺮ ﻃﺮف ﻧﮕﺎﻩ آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺁﺛﺎر ﻋﺬاب ﺁﺷﻜﺎر‬

‫اﺳﺖ!( و )در اﻳﻦ ﺣﺎل( دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن )ﻓﺮوﻣﻰرﻳﺰد; و از اﻧﺪﻳﺸﻪ و اﻣﻴﺪ‪ (،‬ﺧﺎﻟﻰ ﻣﻰﮔﺮدد! )‪(43‬‬

‫و ﻣﺮدم را از روزى آﻪ ﻋﺬاب اﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺸﺎن ﻣﻰﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺘﺮﺳﺎن! ﺁن روز آﻪ ﻇﺎﻟﻤﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﭙﺮوردﮔﺎرا! ﻣﺪت آﻮﺗﺎهﻰ ﻣﺎ را ﻣﻬﻠﺖ‬

‫دﻩ‪ ،‬ﺗﺎ دﻋﻮت ﺗﻮ را ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ و از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﭘﻴﺮوى آﻨﻴﻢ!« )اﻣﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰﺷﻨﻮﻧﺪ آﻪ‪ (:‬ﻣﮕﺮ ﻗﺒﻼ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻧﻜﺮدﻩ ﺑﻮدﻳﺪ آﻪ زوال و ﻓﻨﺎﻳﻰ ﺑﺮاى‬
‫ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ؟! )‪(44‬‬

‫)ﺁرى ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻳﺪ آﻪ( در ﻣﻨﺎزل )و آﺎﺧﻬﺎى( آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺳﺘﻢ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺎآﻦ ﺷﺪﻳﺪ; و ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺁﺷﻜﺎر ﺷﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﺎن رﻓﺘﺎر‬
‫آﺮدﻳﻢ; و ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻣﺜﻠﻬﺎ )از ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن( زدﻳﻢ )ﺑﺎز هﻢ ﺑﻴﺪار ﻧﺸﺪﻳﺪ(! )‪(45‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻣﻜﺮ )و ﻧﻴﺮﻧﮓ( ﺧﻮد را ﺑﻪ آﺎر زدﻧﺪ; و هﻤﻪ ﻣﻜﺮهﺎ )و ﺗﻮﻃﺌﻪهﺎﻳﺸﺎن( ﻧﺰد ﺧﺪا ﺁﺷﻜﺎر اﺳﺖ‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻜﺮﺷﺎن ﭼﻨﺎن ﺑﺎﺷﺪ آﻪ آﻮﻩهﺎ‬

‫را از ﺟﺎ ﺑﺮآﻨﺪ! )‪(46‬‬

‫ﭘﺲ ﮔﻤﺎن ﻣﺒﺮ آﻪ ﺧﺪا وﻋﺪﻩاى را آﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﺶ دادﻩ‪ ،‬ﺗﺨﻠﻒ آﻨﺪ! ﭼﺮا آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺎدر و اﻧﺘﻘﺎم ﮔﻴﺮﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪(47) .‬‬

‫در ﺁن روز آﻪ اﻳﻦ زﻣﻴﻦ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ دﻳﮕﺮ‪ ،‬و ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ )ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎى دﻳﮕﺮى( ﻣﺒﺪل ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬و ﺁﻧﺎن در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪاوﻧﺪ واﺣﺪ ﻗﻬﺎر ﻇﺎهﺮ ﻣﻰﮔﺮدﻧﺪ!‬

‫)‪(48‬‬

‫و در ﺁن روز‪ ،‬ﻣﺠﺮﻣﺎن را ﺑﺎ هﻢ در ﻏﻞ و زﻧﺠﻴﺮ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ! )آﻪ دﺳﺘﻬﺎ و ﮔﺮدﻧﻬﺎﻳﺸﺎن را ﺑﻪ هﻢ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ!( )‪(49‬‬

‫ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﺸﺎن از ﻗﻄﺮان ) ﻣﺎدﻩ ﭼﺴﺒﻨﺪﻩ ﺑﺪ ﺑﻮى ﻗﺎﺑﻞ اﺷﺘﻌﺎل( اﺳﺖ; و ﺻﻮرﺗﻬﺎﻳﺸﺎن را ﺁﺗﺶ ﻣﻰﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪(50) ...‬‬

‫ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ هﺮ آﺲ را‪ ،‬هﺮ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم دادﻩ‪ ،‬ﺟﺰا دهﺪ! ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺮﻳﻊ اﻟﺤﺴﺎب اﺳﺖ! )‪(51‬‬

‫اﻳﻦ )ﻗﺮﺁن‪ (،‬ﭘﻴﺎم )و اﺑﻼﻏﻰ( ﺑﺮاى )ﻋﻤﻮم( ﻣﺮدم اﺳﺖ; ﺗﺎ هﻤﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺁن اﻧﺬار ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺪاﻧﻨﺪ او ﺧﺪا ﻳﻜﺘﺎﺳﺖ; و ﺗﺎ ﺻﺎﺣﺒﺎن ﻣﻐﺰ )و‬

‫اﻧﺪﻳﺸﻪ( ﭘﻨﺪ ﮔﻴﺮﻧﺪ! )‪(52‬‬

‫‪ +‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ در ﺷﻨﺒﻪ ‪1384/07/02‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 4:2‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻮﺳﻂ روح اﷲ ﮐﺮﯾﻤﯽ | ‪ 2‬ﻧﻈﺮ‬
‫ﺳﻮرﻩ اﻟﺮﻋﺪ‬
 ‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺑﺨﺸﺎﻳﺸﮕﺮ‬

‫اﻟﻤﺮ‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ ﺁﻳﺎت آﺘﺎب )ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ( اﺳﺖ; و ﺁﻧﭽﻪ از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺣﻖ اﺳﺖ; وﻟﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮدم اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ! )‪(1‬‬

‫ﺧﺪا هﻤﺎن آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ را‪ ،‬ﺑﺪون ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﻳﻰ آﻪ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ دﻳﺪﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺖ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﺮ ﻋﺮش اﺳﺘﻴﻼ ﻳﺎﻓﺖ )و زﻣﺎم ﺗﺪﺑﻴﺮ‬

‫ﺟﻬﺎن را در آﻒ ﻗﺪرت ﮔﺮﻓﺖ(; و ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎﻩ را ﻣﺴﺨﺮ ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬آﻪ هﺮ آﺪام ﺗﺎ زﻣﺎن ﻣﻌﻴﻨﻰ ﺣﺮآﺖ دارﻧﺪ! آﺎرهﺎ را او ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻣﻰآﻨﺪ; ﺁﻳﺎت را‬

‫)ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ( ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ; ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻟﻘﺎى ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﻳﻘﻴﻦ ﭘﻴﺪا آﻨﻴﺪ! )‪(2‬‬

‫و او آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ زﻣﻴﻦ را ﮔﺴﺘﺮد; و در ﺁن آﻮﻩهﺎ و ﻧﻬﺮهﺎﻳﻰ ﻗﺮار داد; و در ﺁن از ﺗﻤﺎم ﻣﻴﻮﻩهﺎ دو ﺟﻔﺖ ﺁﻓﺮﻳﺪ; )ﭘﺮدﻩ ﺳﻴﺎﻩ( ﺷﺐ را ﺑﺮ روز‬

‫ﻣﻰﭘﻮﺷﺎﻧﺪ; در اﻳﻨﻬﺎ ﺁﻳﺎﺗﻰ اﺳﺖ ﺑﺮاى ﮔﺮوهﻰ آﻪ ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻰآﻨﻨﺪ! )‪(3‬‬

‫و در روى زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﻗﻄﻌﺎﺗﻰ در آﻨﺎر هﻢ ﻗﺮار دارد آﻪ ﺑﺎ هﻢ ﻣﺘﻔﺎوﺗﻨﺪ; و )ﻧﻴﺰ( ﺑﺎﻏﻬﺎﻳﻰ از اﻧﮕﻮر و زراﻋﺖ و ﻧﺨﻠﻬﺎ‪) ،‬و درﺧﺘﺎن ﻣﻴﻮﻩ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن( آﻪ ﮔﺎﻩ‬

‫ﺑﺮ ﻳﻚ ﭘﺎﻳﻪ ﻣﻰروﻳﻨﺪ و ﮔﺎﻩ ﺑﺮ دو ﭘﺎﻳﻪ; )و ﻋﺠﻴﺐﺗﺮ ﺁﻧﻜﻪ( هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ از ﻳﻚ ﺁب ﺳﻴﺮاب ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ! و ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﻌﻀﻰ از ﺁﻧﻬﺎ را از ﺟﻬﺖ ﻣﻴﻮﻩ ﺑﺮ‬

‫دﻳﮕﺮى ﺑﺮﺗﺮى ﻣﻰدهﻴﻢ; در اﻳﻨﻬﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﻳﻰ اﺳﺖ ﺑﺮاى ﮔﺮوهﻰ آﻪ ﻋﻘﻞ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ آﺎر ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ! )‪(4‬‬

‫و اﮔﺮ )از ﭼﻴﺰى( ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻰآﻨﻰ‪ ،‬ﻋﺠﻴﺐ ﮔﻔﺘﺎر ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ آﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﺎ ﺧﺎك ﺷﺪﻳﻢ‪) ،‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ زﻧﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮﻳﻢ و( ﺑﻪ ﺧﻠﻘﺖ‬

‫ﺟﺪﻳﺪى ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮدﻳﻢ؟!« ﺁﻧﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻩاﻧﺪ; و ﺁﻧﺎن ﻏﻞ و زﻧﺠﻴﺮهﺎ در ﮔﺮدﻧﺸﺎن اﺳﺖ; و ﺁﻧﻬﺎ اهﻞ دوزﺧﻨﺪ‪،‬‬

‫و ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ! )‪(5‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺶ از ﺣﺴﻨﻪ )و رﺣﻤﺖ(‪ ،‬از ﺗﻮ ﺗﻘﺎﺿﺎى ﺷﺘﺎب در ﺳﻴﺌﻪ )و ﻋﺬاب( ﻣﻰآﻨﻨﺪ; ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻼهﺎى ﻋﺒﺮت اﻧﮕﻴﺰ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ! و‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺮدم ‪-‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻇﻠﻢ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ -‬داراى ﻣﻐﻔﺮت اﺳﺖ; و )در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل‪ (،‬ﭘﺮوردﮔﺎرت داراى ﻋﺬاب ﺷﺪﻳﺪ اﺳﺖ! )‪(6‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﺁﻳﻪ )و ﻣﻌﺠﺰﻩاى( از ﭘﺮوردﮔﺎرش ﺑﺮ او ﻧﺎزل ﻧﺸﺪﻩ؟!« ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﻴﻢ دهﻨﺪﻩاى! و ﺑﺮاى هﺮ ﮔﺮوهﻰ هﺪاﻳﺖ‬

‫آﻨﻨﺪﻩاى اﺳﺖ );و اﻳﻨﻬﺎ هﻤﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮاى ﺟﺴﺘﺠﻮى ﺣﻘﻴﻘﺖ(! )‪(7‬‬

‫ﺧﺪا از ﺟﻨﻴﻦهﺎﻳﻰ آﻪ هﺮ )اﻧﺴﺎن ﻳﺎ ﺣﻴﻮان( ﻣﺎدﻩاى ﺣﻤﻞ ﻣﻰآﻨﺪ ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ; و ﻧﻴﺰ از ﺁﻧﭽﻪ رﺣﻤﻬﺎ آﻢ ﻣﻰآﻨﻨﺪ )و ﭘﻴﺶ از ﻣﻮﻋﺪ ﻣﻘﺮر‬

‫ﻣﻰزاﻳﻨﺪ(‪ ،‬و هﻢ از ﺁﻧﭽﻪ اﻓﺰون ﻣﻰآﻨﻨﺪ )و ﺑﻌﺪ از ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻴﺰاﻳﻨﺪ(; و هﺮ ﭼﻴﺰ ﻧﺰد او ﻣﻘﺪار ﻣﻌﻴﻨﻰ دارد‪(8) .‬‬

‫او از ﻏﻴﺐ و ﺷﻬﻮد ﺁﮔﺎﻩ‪ ،‬وﺑﺰرگ و ﻣﺘﻌﺎﻟﻰ اﺳﺖ! )‪(9‬‬

‫ﺑﺮاى او ﻳﻜﺴﺎن اﺳﺖ آﺴﺎﻧﻰ از ﺷﻤﺎ آﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺁن را ﺁﺷﻜﺎر ﺳﺎزﻧﺪ; و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﺣﺮآﺖ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ در‬

‫روﺷﻨﺎﻳﻰ روز‪(10) .‬‬

‫ﺑﺮاى اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻣﺎﻣﻮراﻧﻰ اﺳﺖ آﻪ ﭘﻰ در ﭘﻰ‪ ،‬از ﭘﻴﺶ رو‪ ،‬و از ﭘﺸﺖ ﺳﺮش او را از ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ) ﺣﻮادث ﻏﻴﺮ ﺣﺘﻤﻰ( ﺣﻔﻆ ﻣﻰآﻨﻨﺪ; )اﻣﺎ(‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ هﻴﭻ ﻗﻮم )و ﻣﻠﺘﻰ( را ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻤﻰدهﺪ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﻧﺎن ﺁﻧﭽﻪ را در ﺧﻮدﺷﺎن اﺳﺖ ﺗﻐﻴﻴﺮ دهﻨﺪ! و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺧﺪا ارادﻩ ﺳﻮﺋﻰ‬
‫ﺑﻪ ﻗﻮﻣﻰ )ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن( آﻨﺪ‪ ،‬هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﺎﻧﻊ ﺁن ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ; و ﺟﺰ ﺧﺪا‪ ،‬ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ داﺷﺖ! )‪(11‬‬

‫او آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺑﺮق را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻰدهﺪ‪ ،‬آﻪ هﻢ ﻣﺎﻳﻪ ﺗﺮس اﺳﺖ و هﻢ ﻣﺎﻳﻪ اﻣﻴﺪ; و اﺑﺮهﺎى ﺳﻨﮕﻴﻦﺑﺎر اﻳﺠﺎد ﻣﻰآﻨﺪ! )‪(12‬‬

‫و رﻋﺪ‪ ،‬ﺗﺴﺒﻴﺢ و ﺣﻤﺪ او ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ; و )ﻧﻴﺰ( ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن از ﺗﺮس او! و ﺻﺎﻋﻘﻪهﺎ را ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺪ; و هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺁن ﻣﻰﺳﺎزد‪) ،‬در‬

‫ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﺸﺎهﺪﻩ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺁﻳﺎت اﻟﻬﻰ‪ ،‬ﺑﺎز هﻢ( درﺑﺎرﻩ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ! و او ﻗﺪرﺗﻰ ﺑﻰاﻧﺘﻬﺎ )و ﻣﺠﺎزاﺗﻰ دردﻧﺎك( دارد! )‪(13‬‬

‫دﻋﻮت ﺣﻖ از ﺁن اوﺳﺖ! و آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ )ﻣﺸﺮآﺎن( ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ‪) ،‬هﺮﮔﺰ( ﺑﻪ دﻋﻮت ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻨﺪ! ﺁﻧﻬﺎ هﻤﭽﻮن آﺴﻰ‬

‫هﺴﺘﻨﺪ آﻪ آﻔﻬﺎى )دﺳﺖ( ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁب ﻣﻰﮔﺸﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺁب ﺑﻪ دهﺎﻧﺶ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬و هﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ! و دﻋﺎى آﺎﻓﺮان‪ ،‬ﺟﺰ در ﺿﻼل )و‬

‫ﮔﻤﺮاهﻰ( ﻧﻴﺴﺖ! )‪(14‬‬

‫ﺗﻤﺎم آﺴﺎﻧﻰ آﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ هﺴﺘﻨﺪ ‪-‬از روى اﻃﺎﻋﺖ ﻳﺎ اآﺮاﻩ‪ -‬و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺳﺎﻳﻪهﺎﻳﺸﺎن‪ ،‬هﺮ ﺻﺒﺢ و ﻋﺼﺮ ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫)‪(15‬‬
 ‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﭼﻪ آﺴﻰ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ اﺳﺖ؟« ﺑﮕﻮ‪» :‬اﷲ!« )ﺳﭙﺲ( ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻳﺎ اوﻟﻴﺎ )و ﺧﺪاﻳﺎﻧﻰ( ﻏﻴﺮ از او ﺑﺮاى ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩاﻳﺪ آﻪ‬

‫)ﺣﺘﻰ( ﻣﺎﻟﻚ ﺳﻮد و زﻳﺎن ﺧﻮد ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ )ﺗﺎ ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ؟!(; سذﻟﻠّﻪ ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ و ﺑﻴﻨﺎ ﻳﻜﺴﺎﻧﻨﺪ؟! ﻳﺎ ﻇﻠﻤﺘﻬﺎ و ﻧﻮر ﺑﺮاﺑﺮﻧﺪ؟! ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ‬

‫هﻤﺘﺎﻳﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﺧﺪا ﻗﺮار دادﻧﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺁﻧﺎن هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺧﺪا ﺁﻓﺮﻳﻨﺸﻰ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ ﺁﻓﺮﻳﻨﺸﻬﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺸﺘﺒﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؟!« ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺧﺪا‬
‫ﺧﺎﻟﻖ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ; و اوﺳﺖ ﻳﻜﺘﺎ و ﭘﻴﺮوز!« )‪(16‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁﺳﻤﺎن ﺁﺑﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎد; و از هﺮ درﻩ و رودﺧﺎﻧﻪاى ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻴﻼﺑﻰ ﺟﺎرى ﺷﺪ; ﺳﭙﺲ ﺳﻴﻞ ﺑﺮ روى ﺧﻮد آﻔﻰ ﺣﻤﻞ آﺮد; و از‬

‫ﺁﻧﭽﻪ )در آﻮرﻩهﺎ‪ (،‬ﺑﺮاى ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردن زﻳﻨﺖ ﺁﻻت ﻳﺎ وﺳﺎﻳﻞ زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬ﺁﺗﺶ روى ﺁن روﺷﻦ ﻣﻰآﻨﻨﺪ ﻧﻴﺰ آﻔﻬﺎﻳﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁن ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻰﺁﻳﺪ ‪-‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺣﻖ و ﺑﺎﻃﻞ را ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺜﻞ ﻣﻰزﻧﺪ!‪ -‬اﻣﺎ آﻔﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﭘﺮﺗﺎب ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺳﻮد ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ ) ﺁب ﻳﺎ ﻓﻠﺰ ﺧﺎﻟﺺ ( در‬

‫زﻣﻴﻦ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ; ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻣﺜﺎل ﻣﻰزﻧﺪ! )‪(17‬‬

‫ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ آﻪ دﻋﻮت ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن را اﺟﺎﺑﺖ آﺮدﻧﺪ‪) ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم و( ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ اﺳﺖ; و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ دﻋﻮت او را اﺟﺎﺑﺖ ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪) ،‬ﺁﻧﭽﻨﺎن در‬

‫وﺣﺸﺖ ﻋﺬاب اﻟﻬﻰ ﻓﺮو ﻣﻰروﻧﺪ‪ ،‬آﻪ( اﮔﺮ ﺗﻤﺎم ﺁﻧﭽﻪ روى زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬و هﻤﺎﻧﻨﺪش‪ ،‬از ﺁن ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬هﻤﻪ را ﺑﺮاى رهﺎﻳﻰ از ﻋﺬاب‬

‫ﻣﻰدهﻨﺪ! )وﻟﻰ از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ!(ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺣﺴﺎب ﺑﺪى اﺳﺖ; و ﺟﺎﻳﮕﺎهﺸﺎن ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬و ﭼﻪ ﺑﺪ ﺟﺎﻳﮕﺎهﻰ اﺳﺖ! )‪(18‬‬

‫ﺁﻳﺎ آﺴﻰ آﻪ ﻣﻰداﻧﺪ ﺁﻧﭽﻪ از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ ﺣﻖ اﺳﺖ‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﺳﺖ؟! ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺎﺣﺒﺎن اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﺘﺬآﺮ‬

‫ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪(19) ...‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ اﻟﻬﻰ وﻓﺎ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﭘﻴﻤﺎن را ﻧﻤﻰﺷﻜﻨﻨﺪ‪(20) ...‬‬

‫و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﭘﻴﻮﻧﺪهﺎﻳﻰ را آﻪ ﺧﺪا دﺳﺘﻮر ﺑﻪ ﺑﺮﻗﺮارى ﺁن دادﻩ‪ ،‬ﺑﺮﻗﺮار ﻣﻴﺪارﻧﺪ; و از ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﻣﻰﺗﺮﺳﻨﺪ; و از ﺑﺪى ﺣﺴﺎب )روز ﻗﻴﺎﻣﺖ( ﺑﻴﻢ‬

‫دارﻧﺪ‪(21) ...‬‬

‫و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ذات )ﭘﺎك( ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و ﻧﻤﺎز را ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻰدارﻧﺪ; و از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ روزى دادﻩاﻳﻢ‪ ،‬در ﭘﻨﻬﺎن و ﺁﺷﻜﺎر‪ ،‬اﻧﻔﺎق‬

‫ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و ﺑﺎ ﺣﺴﻨﺎت‪ ،‬ﺳﻴﺌﺎت را از ﻣﻴﺎن ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ; ﭘﺎﻳﺎن ﻧﻴﻚ ﺳﺮاى دﻳﮕﺮ‪،‬از ﺁن ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪(22) ...‬‬

‫)هﻤﺎن( ﺑﺎﻏﻬﺎى ﺟﺎوﻳﺪان ﺑﻬﺸﺘﻰ آﻪ وارد ﺁن ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ; و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﺪران و هﻤﺴﺮان و ﻓﺮزﻧﺪان ﺻﺎﻟﺢ ﺁﻧﻬﺎ; و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن از هﺮ درى ﺑﺮ ﺁﻧﺎن‬
‫وارد ﻣﻰﮔﺮدﻧﺪ‪(23) ...‬‬

‫)و ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ (:‬ﺳﻼم ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺻﺒﺮ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﺘﺎن! ﭼﻪ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺁن ﺳﺮا)ى ﺟﺎوﻳﺪان(! )‪(24‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﻋﻬﺪ اﻟﻬﻰ را ﭘﺲ از ﻣﺤﻜﻢ آﺮدن ﻣﻰﺷﻜﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﭘﻴﻮﻧﺪهﺎﻳﻰ را آﻪ ﺧﺪا دﺳﺘﻮر ﺑﻪ ﺑﺮﻗﺮارى ﺁن دادﻩ ﻗﻄﻊ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬و در روى زﻣﻴﻦ ﻓﺴﺎد‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ; و ﺑﺪى )و ﻣﺠﺎزات( ﺳﺮاى ﺁﺧﺮت! )‪(25‬‬

‫ﺧﺪا روزى را ﺑﺮاى هﺮ آﺲ ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺪاﻧﺪ( وﺳﻴﻊ‪ ،‬ﺑﺮاى هﺮ آﺲ ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺑﺪاﻧﺪ‪ (،‬ﺗﻨﮓ ﻗﺮارﻣﻰدهﺪ; وﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ ) آﺎﻓﺮان(‬

‫ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺷﺎد )و ﺧﻮﺷﺤﺎل( ﺷﺪﻧﺪ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﺧﺮت‪ ،‬ﻣﺘﺎع ﻧﺎﭼﻴﺰى اﺳﺖ! )‪(26‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﺁﻳﻪ )و ﻣﻌﺠﺰﻩ(اى از ﭘﺮوردﮔﺎرش ﺑﺮ او ﻧﺎزل ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ؟! سذﻟﻠّﻪ ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ‬

‫ﮔﻤﺮاﻩ‪ ،‬و هﺮ آﺲ را آﻪ ﺑﺎزﮔﺮدد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮدش هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ! )آﻤﺒﻮدى در ﻣﻌﺠﺰﻩهﺎ ﻧﻴﺴﺖ; ﻟﺠﺎﺟﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺎﻧﻊ اﺳﺖ!(« )‪(27‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ‪ ،‬و دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻳﺎد ﺧﺪا ﻣﻄﻤﺌﻦ )و ﺁرام( اﺳﺖ; ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻳﺎد ﺧﺪا دﻟﻬﺎ ﺁراﻣﺶ ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ! )‪(28‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ و آﺎرهﺎى ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎآﻴﺰﻩﺗﺮﻳﻦ )زﻧﺪﮔﻰ(ﻧﺼﻴﺒﺸﺎن اﺳﺖ; و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺳﺮاﻧﺠﺎﻣﻬﺎ! )‪(29‬‬

‫هﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ )آﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﭘﻴﺸﻴﻦ را ﻣﺒﻌﻮث آﺮدﻳﻢ‪ (،‬ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻣﻴﺎن اﻣﺘﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ آﻪ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻬﺎ اﻣﺘﻬﺎى دﻳﮕﺮى ﺁﻣﺪﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﻪ‬

‫ﺗﻮ وﺣﻰ ﻧﻤﻮدﻩاﻳﻢ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺑﺨﻮاﻧﻰ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺑﻪ رﺣﻤﺎن ) ﺧﺪاوﻧﺪى آﻪ رﺣﻤﺘﺶ هﻤﮕﺎن را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ( آﻔﺮ ﻣﻰورزﻧﺪ; ﺑﮕﻮ‪» :‬او ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻦ‬
‫اﺳﺖ! ﻣﻌﺒﻮدى ﺟﺰ او ﻧﻴﺴﺖ! ﺑﺮ او ﺗﻮآﻞ آﺮدم; و ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ ﺑﺴﻮى اوﺳﺖ!« )‪(30‬‬
 ‫اﮔﺮ ﺑﻮﺳﻴﻞ; ﻗﺮﺁن‪ ،‬آﻮﻩهﺎ ﺑﻪ ﺣﺮآﺖ درﺁﻳﻨﺪ ﻳﺎ زﻣﻴﻨﻬﺎ ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻮﺳﻴﻞ; ﺁن ﺑﺎ ﻣﺮدﮔﺎن ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد‪) ،‬ﺑﺎز هﻢ اﻳﻤﺎن ﻧﺨﻮاهﻨﺪ‬

‫ﺁورد!( وﻟﻰ هﻤﻪ آﺎرهﺎ در اﺧﺘﻴﺎر ﺧﺪاﺳﺖ! ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ آﻪ اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاهﺪ هﻤﻪ ﻣﺮدم را )ﺑﻪ اﺟﺒﺎر( هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ‬

‫)اﻣﺎ هﺪاﻳﺖ اﺟﺒﺎرى ﺳﻮدى ﻧﺪارد(! و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻼهﺎى آﻮﺑﻨﺪﻩاى ﺑﺮ آﺎﻓﺮان ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن وارد ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬و ﻳﺎ ﺑﻨﺰدﻳﻜﻰ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮود‬
‫ﻣﻰﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ وﻋﺪﻩ )ﻧﻬﺎﻳﻰ( ﺧﺪا ﻓﺮا رﺳﺪ; ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ در وﻋﺪ; ﺧﻮد ﺗﺨﻠﻒ ﻧﻤﻰآﻨﺪ! )‪(31‬‬

‫)ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ را اﺳﺘﻬﺰا ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ (،‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﭘﻴﺶ از ﺗﻮرا ﻧﻴﺰ ﻣﻮرد اﺳﺘﻬﺰا ﻗﺮار دادﻧﺪ; ﻣﻦ ﺑﻪ آﺎﻓﺮان ﻣﻬﻠﺖ دادم; ﺳﭙﺲ ﺁﻧﻬﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻢ; دﻳﺪى ﻣﺠﺎزات‬

‫ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮد؟! )‪(32‬‬

‫ﺁﻳﺎ آﺴﻰ آﻪ ﺑﺎﻻى ﺳﺮ هﻤﻪ اﻳﺴﺘﺎدﻩ‪) ،‬و ﺣﺎﻓﻆ و ﻧﮕﻬﺒﺎن و ﻣﺮاﻗﺐ هﻤﻪ اﺳﺖ‪ (،‬و اﻋﻤﺎل هﻤﻪ را ﻣﻰﺑﻴﻴﻨﺪ )‪،‬هﻤﭽﻮن آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ هﻴﭻ‬

‫ﻳﻚ از اﻳﻦ ﺻﻔﺎت را ﻧﺪارد(؟! ﺁﻧﺎن ﺑﺮاى ﺧﺪا هﻤﺘﺎﻳﺎﻧﻰ ﻗﺮار دادﻧﺪ; ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﺎم ﺑﺒﺮﻳﺪ! ﺁﻳﺎ ﭼﻴﺰى را ﺑﻪ او ﺧﺒﺮ ﻣﻰدهﻴﺪ آﻪ از وﺟﻮد ﺁن در روى‬

‫زﻣﻴﻦ ﺑﻰﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﻇﺎهﺮى )و ﺗﻮ ﺧﺎﻟﻰ( ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ؟!« )ﻧﻪ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻜﻰ ﺑﺮاى ﺧﺪا وﺟﻮد ﻧﺪارد;( ﺑﻠﻜﻪ در ﻧﻈﺮ آﺎﻓﺮان‪ ،‬دروﻏﻬﺎﻳﺸﺎن‬
‫زﻳﻨﺖ دادﻩ ﺷﺪﻩ‪) ،‬و ﺑﺮ اﺛﺮ ﻧﺎﭘﺎآﻰ درون‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰﭘﻨﺪارﻧﺪ آﻪ واﻗﻌﻴﺘﻰ دارد;( و ﺁﻧﻬﺎ از راﻩ )ﺧﺪا( ﺑﺎزداﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩاﻧﺪ; و هﺮ آﺲ را ﺧﺪا ﮔﻤﺮاﻩ‬

‫آﻨﺪ‪ ،‬راهﻨﻤﺎﻳﻰ ﺑﺮاى او وﺟﻮد ﻧﺨﻮاهﺪ داﺷﺖ! )‪(33‬‬

‫در دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﻋﺬاﺑﻰ )دردﻧﺎك( اﺳﺖ; و ﻋﺬاب ﺁﺧﺮت ﺳﺨﺖﺗﺮ اﺳﺖ; و در ﺑﺮاﺑﺮ )ﻋﺬاب( ﺧﺪا‪ ،‬هﻴﭻ آﺲ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﮕﻪ دارد! )‪(34‬‬

‫ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺑﻬﺸﺘﻰ آﻪ ﺑﻪ ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎران وﻋﺪﻩ دادﻩ ﺷﺪﻩ‪) ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ( ﻧﻬﺮهﺎى ﺁب از زﻳﺮ درﺧﺘﺎﻧﺶ ﺟﺎرى اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻴﻮﻩ ﺁن هﻤﻴﺸﮕﻰ‪ ،‬و‬

‫ﺳﺎﻳﻪاش داﺋﻤﻰ اﺳﺖ; اﻳﻦ ﺳﺮاﻧﺠﺎم آﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ آﻪ ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎرى ﭘﻴﺸﻪ آﺮدﻧﺪ; و ﺳﺮاﻧﺠﺎم آﺎﻓﺮان‪ ،‬ﺁﺗﺶ اﺳﺖ! )‪(35‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن دادﻩاﻳﻢ‪ ،‬از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻨﺪ; و ﺑﻌﻀﻰ از اﺣﺰاب )و ﮔﺮوﻩهﺎ(‪ ،‬ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﺁن را اﻧﻜﺎر‬

‫ﻣﻰآﻨﻨﺪ; ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻣﻦ ﻣﺎﻣﻮرم آﻪ »اﷲ« را ﺑﭙﺮﺳﺘﻢ; و ﺷﺮﻳﻜﻰ ﺑﺮاى او ﻗﺎﺋﻞ ﻧﺸﻮم! ﺑﻪ ﺳﻮى او دﻋﻮت ﻣﻰآﻨﻢ; و ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﻦ ﺑﺴﻮى‬

‫اوﺳﺖ!« )‪(36‬‬

‫هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ )آﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﭘﻴﺸﻴﻦ آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ دادﻳﻢ‪ (،‬ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ اﻳﻦ )ﻗﺮﺁن( را ﺑﻌﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎن روﺷﻦ و ﺻﺮﻳﺤﻰ ﻧﺎزل آﺮدﻳﻢ; و اﮔﺮ از‬

‫هﻮﺳﻬﺎى ﺁﻧﺎن ‪-‬ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﻜﻪ ﺁﮔﺎهﻰ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻩ‪ -‬ﭘﻴﺮوى آﻨﻰ‪ ،‬هﻴﭻ آﺲ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺪا‪ ،‬از ﺗﻮ ﺣﻤﺎﻳﺖ و ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى ﻧﺨﻮاهﺪ آﺮد‪(37) .‬‬

‫ﻣﺎ ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ )ﻧﻴﺰ( رﺳﻮﻻﻧﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; و ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ هﻤﺴﺮان و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻰ ﻗﺮار دادﻳﻢ; و هﻴﭻ رﺳﻮﻟﻰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ا)ز ﭘﻴﺶ ﺧﻮد( ﻣﻌﺠﺰﻩاى‬

‫ﺑﻴﺎورد‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎن ﺧﺪا! هﺮ زﻣﺎﻧﻰ ﻧﻮﺷﺘﻪاى دارد )و ﺑﺮاى هﺮ آﺎرى‪ ،‬ﻣﻮﻋﺪى ﻣﻘﺮر اﺳﺖ(! )‪(38‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ هﺮ ﭼﻪ را ﺑﺨﻮاهﺪ ﻣﺤﻮ‪ ،‬و هﺮ ﭼﻪ را ﺑﺨﻮاهﺪ اﺛﺒﺎت ﻣﻰآﻨﺪ; و »ام اﻟﻜﺘﺎب« ) ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ( ﻧﺰد اوﺳﺖ! )‪(39‬‬

‫و اﮔﺮ ﭘﺎرﻩاى از ﻣﺠﺎزاﺗﻬﺎ را آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ وﻋﺪﻩ ﻣﻰدهﻴﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎن دهﻴﻢ‪ ،‬ﻳﺎ )ﭘﻴﺶ از ﻓﺮا رﺳﻴﺪن اﻳﻦ ﻣﺠﺎزاﺗﻬﺎ( ﺗﻮ را ﺑﻤﻴﺮاﻧﻴﻢ‪ ،‬در هﺮ ﺣﺎل ﺗﻮ‬

‫ﻓﻘﻂ ﻣﺎﻣﻮر اﺑﻼغ هﺴﺘﻰ; و ﺣﺴﺎب )ﺁﻧﻬﺎ( ﺑﺮﻣﺎﺳﺖ‪(40) .‬‬

‫» ﺁﻳﺎ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ آﻪ ﻣﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺮاغ زﻣﻴﻦ ﻣﻰﺁﻳﻴﻢ و از اﻃﺮاف )و ﺟﻮاﻧﺐ( ﺁن آﻢ ﻣﻰآﻨﻴﻢ؟! )و ﺟﺎﻣﻌﻪهﺎ‪ ،‬ﺗﻤﺪﻧﻬﺎ‪ ،‬و داﻧﺸﻤﻨﺪان ﺗﺪرﻳﺠﺎ از‬

‫ﻣﻴﺎن ﻣﻰروﻧﺪ‪ (.‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﻰآﻨﺪ; و هﻴﭻ آﺲ را ﻳﺎراى ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى ﻳﺎ رد اﺣﻜﺎم او ﻧﻴﺴﺖ; و او ﺳﺮﻳﻊ اﻟﺤﺴﺎب اﺳﺖ! )‪(41‬‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﺎن ﻧﻴﺰ آﺴﺎﻧﻰ ﻃﺮﺣﻬﺎ و ﻧﻘﺸﻪهﺎ آﺸﻴﺪﻧﺪ; وﻟﻰ ﺗﻤﺎم ﻃﺮﺣﻬﺎ و ﻧﻘﺸﻪهﺎ از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ! او از آﺎر هﺮ آﺲ ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ; و ﺑﺰودى آﻔﺎر‬

‫ﻣﻰداﻧﻨﺪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم )ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ( در ﺳﺮاى دﻳﮕﺮ از ﺁن آﻴﺴﺖ! )‪(42‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺗﻮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻧﻴﺴﺘﻰ!« ﺑﮕﻮ‪» :‬آﺎﻓﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬و آﺴﻰ آﻪ ﻋﻠﻢ آﺘﺎب )و ﺁﮔﺎهﻰ ﺑﺮ ﻗﺮﺁن( ﻧﺰد اوﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻣﻴﺎن ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ ﮔﻮاﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ!« )‪(43‬‬

‫‪ +‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ در ﺷﻨﺒﻪ ‪1384/07/02‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 3:56‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻮﺳﻂ روح اﷲ ﮐﺮﯾﻤﯽ | ﯾﮏ ﻧﻈﺮ‬
‫ﺳﻮرﻩ ﯾﻮﺳﻒ‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ و ﺑﺨﺸﺎﻳﺸﮕﺮ‬

‫اﻟﺮ‪ ،‬ﺁن ﺁﻳﺎت آﺘﺎب ﺁﺷﻜﺎر اﺳﺖ! )‪(1‬‬

 ‫ﻣﺎ ﺁن را ﻗﺮﺁﻧﻰ ﻋﺮﺑﻰ ﻧﺎزل آﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻤﺎ درك آﻨﻴﺪ )و ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪ(! )‪(2‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺳﺮﮔﺬﺷﺘﻬﺎ را از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻦ ﻗﺮﺁن ‪-‬آﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ وﺣﻰ آﺮدﻳﻢ‪ -‬ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎزﮔﻮ ﻣﻰآﻨﻴﻢ; و ﻣﺴﻠﻤﺎ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‪ ،‬از ﺁن ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻰ! )‪(3‬‬

‫)ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎور( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻪ ﭘﺪرش ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺪرم! ﻣﻦ در ﺧﻮاب دﻳﺪم آﻪ ﻳﺎزدﻩ ﺳﺘﺎرﻩ‪ ،‬و ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎﻩ در ﺑﺮاﺑﺮم ﺳﺠﺪﻩ‬

‫ﻣﻰآﻨﻨﺪ!« )‪(4‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﺮزﻧﺪم! ﺧﻮاب ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﺑﺮادراﻧﺖ ﺑﺎزﮔﻮ ﻣﻜﻦ‪ ،‬آﻪ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﻧﻘﺸﻪ )ﺧﻄﺮﻧﺎآﻰ( ﻣﻰآﺸﻨﺪ; ﭼﺮا آﻪ ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬دﺷﻤﻦ ﺁﺷﻜﺎر اﻧﺴﺎن‬

‫اﺳﺖ! )‪(5‬‬

‫و اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺗﻮ را ﺑﺮﻣﻰﮔﺰﻳﻨﺪ; و از ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮاﺑﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰﺁﻣﻮزد; و ﻧﻌﻤﺘﺶ را ﺑﺮ ﺗﻮ و ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪان ﻳﻌﻘﻮب ﺗﻤﺎم و آﺎﻣﻞ ﻣﻰآﻨﺪ‪،‬‬

‫هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ آﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺮ ﭘﺪراﻧﺖ اﺑﺮاهﻴﻢ و اﺳﺤﺎق ﺗﻤﺎم آﺮد; ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ‪ ،‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ داﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ!« )‪(6‬‬

‫در )داﺳﺘﺎن( ﻳﻮﺳﻒ و ﺑﺮادراﻧﺶ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎ)ى هﺪاﻳﺖ( ﺑﺮاى ﺳﺆالآﻨﻨﺪﮔﺎن ﺑﻮد! )‪(7‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )ﺑﺮادران( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻳﻮﺳﻒ و ﺑﺮادرش ) ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ( ﻧﺰد ﭘﺪر‪ ،‬از ﻣﺎ ﻣﺤﺒﻮﺑﺘﺮﻧﺪ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻣﺎ ﮔﺮوﻩ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪى هﺴﺘﻴﻢ! ﻣﺴﻠﻤﺎ ﭘﺪر ﻣﺎ‪،‬‬

‫در ﮔﻤﺮاهﻰ ﺁﺷﻜﺎرى اﺳﺖ! )‪(8‬‬

‫ﻳﻮﺳﻒ را ﺑﻜﺸﻴﺪ; ﻳﺎ او را ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ دوردﺳﺘﻰ ﺑﻴﻔﻜﻨﻴﺪ; ﺗﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﭘﺪر‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ; و ﺑﻌﺪ از ﺁن‪) ،‬از ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮد ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻰآﻨﻴﺪ; و( اﻓﺮاد‬

‫ﺻﺎﻟﺤﻰ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد! )‪(9‬‬

‫ﻳﻜﻰ از ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﻮﺳﻒ را ﻧﻜﺸﻴﺪ! و اﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮاهﻴﺪ آﺎرى اﻧﺠﺎم دهﻴﺪ‪ ،‬او را در ﻧﻬﺎﻧﮕﺎﻩ ﭼﺎﻩ ﺑﻴﻔﻜﻨﻴﺪ; ﺗﺎ ﺑﻌﻀﻰ از ﻗﺎﻓﻠﻪهﺎ او را ﺑﺮﮔﻴﺮﻧﺪ )و‬

‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻜﺎن دورى ﺑﺒﺮﻧﺪ(!« )‪(10‬‬

‫)و ﺑﺮاى اﻧﺠﺎم اﻳﻦ آﺎر‪ ،‬ﺑﺮادران ﻧﺰد ﭘﺪر ﺁﻣﺪﻧﺪ و( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺪرﺟﺎن! ﭼﺮا ﺗﻮ درﺑﺎرﻩ )ﺑﺮادرﻣﺎن( ﻳﻮﺳﻒ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﻤﻰآﻨﻰ؟! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻣﺎ‬

‫ﺧﻴﺮﺧﻮاﻩ او هﺴﺘﻴﻢ! )‪(11‬‬

‫ﻓﺮدا او را ﺑﺎ ﻣﺎ )ﺑﻪ ﺧﺎرج ﺷﻬﺮ( ﺑﻔﺮﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﻏﺬاى آﺎﻓﻰ ﺑﺨﻮرد و ﺗﻔﺮﻳﺢ آﻨﺪ; و ﻣﺎ ﻧﮕﻬﺒﺎن او هﺴﺘﻴﻢ!« )‪(12‬‬

‫)ﭘﺪر( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ از ﺑﺮدن او ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﻰﺷﻮم; و از اﻳﻦ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ آﻪ ﮔﺮگ او را ﺑﺨﻮرد‪ ،‬و ﺷﻤﺎ از او ﻏﺎﻓﻞ ﺑﺎﺷﻴﺪ!« )‪(13‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﮔﺮوﻩ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪى هﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﮔﺮگ او را ﺑﺨﻮرد‪ ،‬ﻣﺎ از زﻳﺎﻧﻜﺎران ﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﻮد )و هﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰى( ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ!(« )‪(14‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ وى را در ﻣﺨﻔﻰﮔﺎﻩ ﭼﺎﻩ ﻗﺮار دهﻨﺪ‪) ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻘﺼﺪ ﺧﻮد را ﻋﻤﻠﻰ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ;( و ﺑﻪ او وﺣﻰ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ رادر ﺁﻳﻨﺪﻩ از اﻳﻦ آﺎرﺷﺎن ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺧﻮاهﻰ ﺳﺎﺧﺖ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ! )‪(15‬‬

‫)ﺑﺮادران ﻳﻮﺳﻒ( ﺷﺐ هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﮔﺮﻳﺎن ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﭘﺪر ﺁﻣﺪﻧﺪ‪(16) .‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﭘﺪر! ﻣﺎ رﻓﺘﻴﻢ و ﻣﺸﻐﻮل ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬و ﻳﻮﺳﻒ را ﻧﺰد اﺛﺎث ﺧﻮد ﮔﺬاردﻳﻢ; و ﮔﺮگ او را ﺧﻮرد! ﺗﻮ هﺮﮔﺰ ﺳﺨﻦ ﻣﺎ را ﺑﺎور ﻧﺨﻮاهﻰ‬
‫آﺮد‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ راﺳﺘﮕﻮ ﺑﺎﺷﻴﻢ!« )‪(17‬‬

‫و ﭘﻴﺮاهﻦ او را ﺑﺎ ﺧﻮﻧﻰ دروﻏﻴﻦ )ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬ﻧﺰد ﭘﺪر( ﺁوردﻧﺪ; ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻮﺳﻬﺎى ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ ﺷﻤﺎ اﻳﻦ آﺎر را ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺁراﺳﺘﻪ! ﻣﻦ ﺻﺒﺮ ﺟﻤﻴﻞ‬

‫)و ﺷﻜﻴﺒﺎﺋﻰ ﺧﺎﻟﻰ از ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﻰ( ﺧﻮاهﻢ داﺷﺖ; و در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﺎرى ﻣﻰﻃﻠﺒﻢ!« )‪(18‬‬

‫و )در هﻤﻴﻦ ﺣﺎل( آﺎرواﻧﻰ ﻓﺮا رﺳﻴﺪ; و ﻣﺎﻣﻮر ﺁب را )ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺁب( ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ; او دﻟﻮ ﺧﻮد را در ﭼﺎﻩ اﻓﻜﻨﺪ; )ﻧﺎﮔﻬﺎن( ﺻﺪا زد‪» :‬ﻣﮋدﻩ ﺑﺎد! اﻳﻦ‬

‫آﻮدآﻰ اﺳﺖ )زﻳﺒﺎ و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻰ!(« و اﻳﻦ اﻣﺮ را ﺑﻌﻨﻮان ﻳﻚ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ از دﻳﮕﺮان ﻣﺨﻔﻰ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻧﻬﺎ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮد‪(19) .‬‬

‫و )ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ (،‬او را ﺑﻪ ﺑﻬﺎى آﻤﻰ ‪-‬ﭼﻨﺪ درهﻢ‪ -‬ﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ; و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ) ﻓﺮوﺧﺘﻦ( او‪ ،‬ﺑﻰ رﻏﺒﺖ ﺑﻮدﻧﺪ );ﭼﺮا آﻪ ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ رازﺷﺎن ﻓﺎش‬

‫ﺷﻮد(‪(20) .‬‬
‫و ﺁن آﺲ آﻪ او را از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺧﺮﻳﺪ ) ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺼﺮ(‪ ،‬ﺑﻪ هﻤﺴﺮش ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻘﺎم وى را ﮔﺮاﻣﻰ دار‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺳﻮدﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ; و ﻳﺎ او را‬

‫ﺑﻌﻨﻮان ﻓﺮزﻧﺪ اﻧﺘﺨﺎب آﻨﻴﻢ!« و اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻳﻮﺳﻒ را در ﺁن ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺘﻤﻜﻦ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ! )ﻣﺎ اﻳﻦ آﺎر را آﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺎ او را ﺑﺰرگ دارﻳﻢ; و( از ﻋﻠﻢ ﺗﻌﺒﻴﺮ‬

‫ﺧﻮاب ﺑﻪ او ﺑﻴﺎﻣﻮزﻳﻢ; ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ آﺎر ﺧﻮد ﭘﻴﺮوز اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮدم ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ! )‪(21‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺑﻠﻮغ و ﻗﻮت رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺎ »ﺣﻜﻢ« ) ﻧﺒﻮت( و »ﻋﻠﻢ« ﺑﻪ او دادﻳﻢ; و اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻧﻴﻜﻮآﺎران را ﭘﺎداش ﻣﻰدهﻴﻢ! )‪(22‬‬

‫و ﺁن زن آﻪ ﻳﻮﺳﻒ در ﺧﺎﻧﻪ او ﺑﻮد‪ ،‬از او ﺗﻤﻨﺎى آﺎﻣﺠﻮﻳﻰ آﺮد; درهﺎ را ﺑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺎ )ﺑﺴﻮى ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﻣﻬﻴﺎﺳﺖ!(« )ﻳﻮﺳﻒ( ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫»ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻰﺑﺮم ﺑﻪ ﺧﺪا! او ) ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺼﺮ( ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻌﻤﺖ ﻣﻦ اﺳﺖ; ﻣﻘﺎم ﻣﺮا ﮔﺮاﻣﻰ داﺷﺘﻪ; )ﺁﻳﺎ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ او ﻇﻠﻢ و ﺧﻴﺎﻧﺖ آﻨﻢ؟!( ﻣﺴﻠﻤﺎ‬

‫ﻇﺎﻟﻤﺎن رﺳﺘﮕﺎر ﻧﻤﻰﺷﻮﻧﺪ!« )‪(23‬‬

‫ﺁن زن ﻗﺼﺪ او آﺮد; و او ﻧﻴﺰ ‪-‬اﮔﺮ ﺑﺮهﺎن ﭘﺮوردﮔﺎر را ﻧﻤﻰدﻳﺪ‪ -‬ﻗﺼﺪ وى ﻣﻰﻧﻤﻮد! اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ آﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺪى و ﻓﺤﺸﺎ را از او دور ﺳﺎزﻳﻢ; ﭼﺮا آﻪ او‬

‫از ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﺨﻠﺺ ﻣﺎ ﺑﻮد! )‪(24‬‬

‫و هﺮ دو ﺑﻪ ﺳﻮى در‪ ،‬دوﻳﺪﻧﺪ )در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ هﻤﺴﺮ ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﻳﻮﺳﻒ را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﻰآﺮد(; و ﭘﻴﺮاهﻦ او را از ﭘﺸﺖ )آﺸﻴﺪ و( ﭘﺎرﻩ آﺮد‪ .‬و در اﻳﻦ‬

‫هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﺁﻗﺎى ﺁن زن را دم در ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ! ﺁن زنﮔﻔﺖ‪» :‬آﻴﻔﺮ آﺴﻰ آﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اهﻞ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﻧﺖ آﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺰ زﻧﺪان و ﻳﺎ ﻋﺬاب دردﻧﺎك‪ ،‬ﭼﻪ‬

‫ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد؟! سذﻟﻠّﻪ )‪(25‬‬

‫)ﻳﻮﺳﻒ( ﮔﻔﺖ‪» :‬او ﻣﺮا ﺑﺎ اﺻﺮار ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد دﻋﻮت آﺮد!« و در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﺷﺎهﺪى از ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺁن زن ﺷﻬﺎدت داد آﻪ‪» :‬اﮔﺮ ﭘﻴﺮاهﻦ او از‬
‫ﭘﻴﺶ رو ﭘﺎرﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺁن ﺁن راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬و او از دروﻏﮕﻮﻳﺎن اﺳﺖ‪(26) .‬‬

‫و اﮔﺮ ﭘﻴﺮاهﻨﺶ از ﭘﺸﺖ ﭘﺎرﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺁن زن دروغ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬و او از راﺳﺘﮕﻮﻳﺎن اﺳﺖ‪(27) «.‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺼﺮ( دﻳﺪ ﭘﻴﺮاهﻦ او ) ﻳﻮﺳﻒ( از ﭘﺸﺖ ﭘﺎرﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ از ﻣﻜﺮ و ﺣﻴﻠﻪ ﺷﻤﺎ زﻧﺎن اﺳﺖ; آﻪ ﻣﻜﺮ و ﺣﻴﻠﻪ ﺷﻤﺎ زﻧﺎن‪،‬‬

‫ﻋﻈﻴﻢ اﺳﺖ! )‪(28‬‬

‫ﻳﻮﺳﻒ از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬ﺻﺮفﻧﻈﺮ آﻦ! و ﺗﻮ اى زن ﻧﻴﺰ از ﮔﻨﺎهﺖ اﺳﺘﻐﻔﺎر آﻦ‪ ،‬آﻪ از ﺧﻄﺎآﺎران ﺑﻮدى!« )‪(29‬‬

‫)اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن در ﺷﻬﺮ ﻣﻨﻌﻜﺲ ﺷﺪ;( ﮔﺮوهﻰ از زﻧﺎن ﺷﻬﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬هﻤﺴﺮ ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﺟﻮاﻧﺶ ) ﻏﻼﻣﺶ( را ﺑﺴﻮى ﺧﻮد دﻋﻮت ﻣﻰآﻨﺪ! ﻋﺸﻖ اﻳﻦ‬

‫ﺟﻮان‪ ،‬در اﻋﻤﺎق ﻗﻠﺒﺶ ﻧﻔﻮذ آﺮدﻩ‪ ،‬ﻣﺎ او را در ﮔﻤﺮاهﻰ ﺁﺷﻜﺎرى ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ!« )‪(30‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )هﻤﺴﺮ ﻋﺰﻳﺰ( از ﻓﻜﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺸﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد )و از ﺁﻧﻬﺎ دﻋﻮت آﺮد(; و ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺸﺘﻰ )ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ‪ ،‬و ﻣﺠﻠﺲ‬

‫ﺑﺎﺷﻜﻮهﻰ( ﻓﺮاهﻢ ﺳﺎﺧﺖ; و ﺑﻪ دﺳﺖ هﺮ آﺪام‪ ،‬ﭼﺎﻗﻮﻳﻰ )ﺑﺮاى ﺑﺮﻳﺪن ﻣﻴﻮﻩ( داد; و در اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ )ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ( ﮔﻔﺖ‪» :‬وارد ﻣﺠﻠﺲ ﺁﻧﺎن ﺷﻮ!«‬
‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﭼﺸﻤﺸﺎن ﺑﻪ او اﻓﺘﺎد‪ ،‬او را ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺰرگ )و زﻳﺒﺎ( ﺷﻤﺮدﻧﺪ; و )ﺑﻰﺗﻮﺟﻪ( دﺳﺘﻬﺎى ﺧﻮد را ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ; و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﻨﺰﻩ اﺳﺖ ﺧﺪا! اﻳﻦ‬

‫ﺑﺸﺮ ﻧﻴﺴﺖ; اﻳﻦ ﻳﻚ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺰرﮔﻮار اﺳﺖ!« )‪(31‬‬

‫)هﻤﺴﺮ ﻋﺰﻳﺰ( ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ هﻤﺎن آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ )ﻋﺸﻖ( او ﻣﺮا ﺳﺮزﻧﺶ آﺮدﻳﺪ! )ﺁرى‪ (،‬ﻣﻦ او را ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ دﻋﻮت آﺮدم; و او‬

‫ﺧﻮددارى آﺮد! و اﮔﺮ ﺁﻧﭽﻪ را دﺳﺘﻮر ﻣﻰدهﻢ اﻧﺠﺎم ﻧﺪهﺪ‪ ،‬ﺑﻪ زﻧﺪان ﺧﻮاهﺪ اﻓﺘﺎد; و ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺧﻮار و ذﻟﻴﻞ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ!« )‪(32‬‬

‫)ﻳﻮﺳﻒ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! زﻧﺪان ﻧﺰد ﻣﻦ ﻣﺤﺒﻮﺑﺘﺮ اﺳﺖ از ﺁﻧﭽﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﻣﺮا ﺑﺴﻮى ﺁن ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ! و اﮔﺮ ﻣﻜﺮ و ﻧﻴﺮﻧﮓ ﺁﻧﻬﺎ را از ﻣﻦ ﺑﺎز ﻧﮕﺮداﻧﻰ‪،‬‬

‫ﺑﺴﻮى ﺁﻧﺎن ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ و از ﺟﺎهﻼن ﺧﻮاهﻢ ﺑﻮد!« )‪(33‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرش دﻋﺎى او را اﺟﺎﺑﺖ آﺮد; و ﻣﻜﺮ ﺁﻧﺎن را از او ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ; ﭼﺮا آﻪ او ﺷﻨﻮا و داﻧﺎﺳﺖ! )‪(34‬‬

‫و ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى )ﭘﺎآﻰ ﻳﻮﺳﻒ( را دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ او را ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻰ زﻧﺪاﻧﻰ آﻨﻨﺪ! )‪(35‬‬

‫و دو ﺟﻮان‪ ،‬هﻤﺮاﻩ او وارد زﻧﺪان ﺷﺪﻧﺪ; ﻳﻜﻰ از ﺁن دو ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ در ﺧﻮاب دﻳﺪم آﻪ )اﻧﮕﻮر ﺑﺮاى( ﺷﺮاب ﻣﻰﻓﺸﺎرم!« و دﻳﮕﺮى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ در‬

‫ﺧﻮاب دﻳﺪم آﻪ ﻧﺎن ﺑﺮ ﺳﺮم ﺣﻤﻞ ﻣﻰآﻨﻢ; و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن از ﺁن ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ; ﻣﺎ را از ﺗﻌﺒﻴﺮ اﻳﻦ ﺧﻮاب ﺁﮔﺎﻩ آﻦ آﻪ ﺗﻮ را از ﻧﻴﻜﻮآﺎران ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ‪(36) «.‬‬
‫)ﻳﻮﺳﻒ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻜﻪ ﺟﻴﺮﻩ ﻏﺬاﻳﻰ ﺷﻤﺎ ﻓﺮا رﺳﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را از ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮاﺑﺘﺎن ﺁﮔﺎﻩ ﺧﻮاهﻢ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬اﻳﻦ‪ ،‬از داﻧﺸﻰ اﺳﺖ آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرم‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺁﻳﻴﻦ ﻗﻮﻣﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺳﺮاى دﻳﮕﺮ آﺎﻓﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺮك ﮔﻔﺘﻢ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮهﺒﺘﻰ ﺷﺪم(! )‪(37‬‬

‫ﻣﻦ از ﺁﻳﻴﻦ ﭘﺪراﻧﻢ اﺑﺮاهﻴﻢ و اﺳﺤﺎق و ﻳﻌﻘﻮب ﭘﻴﺮوى آﺮدم! ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﺒﻮد ﭼﻴﺰى را هﻤﺘﺎى ﺧﺪا ﻗﺮار دهﻴﻢ; اﻳﻦ از ﻓﻀﻞ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻣﺎ و ﺑﺮ‬

‫ﻣﺮدم اﺳﺖ; وﻟﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮدم ﺷﻜﺮﮔﺰارى ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ! )‪(38‬‬

‫اى دوﺳﺘﺎن زﻧﺪاﻧﻰ ﻣﻦ! ﺁﻳﺎ ﺧﺪاﻳﺎن ﭘﺮاآﻨﺪﻩ ﺑﻬﺘﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﻜﺘﺎى ﭘﻴﺮوز؟! )‪(39‬‬

‫اﻳﻦ ﻣﻌﺒﻮدهﺎﻳﻰ آﻪ ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺟﺰ اﺳﻤﻬﺎﺋﻰ )ﺑﻰﻣﺴﻤﺎ( آﻪ ﺷﻤﺎ و ﭘﺪراﻧﺘﺎن ﺁﻧﻬﺎ را ﺧﺪا ﻧﺎﻣﻴﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ; ﺧﺪاوﻧﺪ هﻴﭻ‬

‫دﻟﻴﻠﻰ ﺑﺮ ﺁن ﻧﺎزل ﻧﻜﺮدﻩ; ﺣﻜﻢ ﺗﻨﻬﺎ از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ; ﻓﺮﻣﺎن دادﻩ آﻪ ﻏﻴﺮ از او را ﻧﭙﺮﺳﺘﻴﺪ! اﻳﻦ اﺳﺖ ﺁﻳﻴﻦ ﭘﺎﺑﺮﺟﺎ; وﻟﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮدم ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ!‬
‫)‪(40‬‬

‫اى دوﺳﺘﺎن زﻧﺪاﻧﻰ ﻣﻦ! اﻣﺎ ﻳﻜﻰ از ﺷﻤﺎ )دو ﻧﻔﺮ‪ ،‬ﺁزاد ﻣﻰﺷﻮد; و( ﺳﺎﻗﻰ ﺷﺮاب ﺑﺮاى ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮد ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ; و اﻣﺎ دﻳﮕﺮى ﺑﻪ دار ﺁوﻳﺨﺘﻪ‬

‫ﻣﻰﺷﻮد; و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن از ﺳﺮ او ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ! و ﻣﻄﻠﺒﻰ آﻪ درﺑﺎرﻩ ﺁن )از ﻣﻦ( ﻧﻈﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ‪ ،‬ﻗﻄﻌﻰ و ﺣﺘﻤﻰ اﺳﺖ!« )‪(41‬‬

‫و ﺑﻪ ﺁن ﻳﻜﻰ از ﺁن دو ﻧﻔﺮ‪ ،‬آﻪ ﻣﻰداﻧﺴﺖ رهﺎﻳﻰ ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا ﻧﺰد ﺻﺎﺣﺒﺖ ) ﺳﻠﻄﺎن ﻣﺼﺮ( ﻳﺎدﺁورى آﻦ!« وﻟﻰ ﺷﻴﻄﺎن ﻳﺎدﺁورى او را‬

‫ﻧﺰد ﺻﺎﺣﺒﺶ از ﺧﺎﻃﺮ وى ﺑﺮد; و ﺑﺪﻧﺒﺎل ﺁن‪) ،‬ﻳﻮﺳﻒ( ﭼﻨﺪ ﺳﺎل در زﻧﺪان ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪ‪(42) .‬‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ در ﺧﻮاب دﻳﺪم هﻔﺖ ﮔﺎو ﭼﺎق را آﻪ هﻔﺖ ﮔﺎو ﻻﻏﺮ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ; و هﻔﺖ ﺧﻮﺷﻪ ﺳﺒﺰ و هﻔﺖ ﺧﻮﺷﻪ ﺧﺸﻜﻴﺪﻩ; )آﻪ‬

‫ﺧﺸﻜﻴﺪﻩهﺎ ﺑﺮ ﺳﺒﺰهﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪﻧﺪ; و ﺁﻧﻬﺎ را از ﺑﻴﻦ ﺑﺮدﻧﺪ‪ (.‬اى ﺟﻤﻌﻴﺖ اﺷﺮاف! درﺑﺎرﻩ ﺧﻮاب ﻣﻦ ﻧﻈﺮ دهﻴﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺧﻮاب را ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﻰآﻨﻴﺪ!« )‪(43‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﻮاﺑﻬﺎى ﭘﺮﻳﺸﺎن و ﭘﺮاآﻨﺪﻩاى اﺳﺖ; و ﻣﺎ از ﺗﻌﺒﻴﺮ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮاﺑﻬﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ!« )‪(44‬‬

‫و ﻳﻜﻰ از ﺁن دو آﻪ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪-‬و ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﺁﻣﺪ‪ -‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺗﺎوﻳﻞ ﺁن را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﻰدهﻢ; ﻣﺮا )ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺁن ﺟﻮان‬

‫زﻧﺪاﻧﻰ( ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ!« )‪(45‬‬

‫)او ﺑﻪ زﻧﺪان ﺁﻣﺪ‪ ،‬و ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ (:‬ﻳﻮﺳﻒ‪ ،‬اى ﻣﺮد ﺑﺴﻴﺎر راﺳﺘﮕﻮ! درﺑﺎرﻩ اﻳﻦ ﺧﻮاب اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ آﻦ آﻪ هﻔﺖ ﮔﺎو ﭼﺎق را هﻔﺖ ﮔﺎو ﻻﻏﺮ‬

‫ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ; و هﻔﺖ ﺧﻮﺷﻪ ﺗﺮ‪ ،‬و هﻔﺖ ﺧﻮﺷﻪ ﺧﺸﻜﻴﺪﻩ; ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺴﻮى ﻣﺮدم ﺑﺎزﮔﺮدم‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ )از ﺗﻌﺒﻴﺮ اﻳﻦ ﺧﻮاب( ﺁﮔﺎﻩ ﺷﻮﻧﺪ! )‪(46‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻔﺖ ﺳﺎل ﺑﺎ ﺟﺪﻳﺖ زراﻋﺖ ﻣﻰآﻨﻴﺪ; و ﺁﻧﭽﻪ را درو آﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﺟﺰ آﻤﻰ آﻪ ﻣﻰﺧﻮرﻳﺪ‪ ،‬در ﺧﻮﺷﻪهﺎى ﺧﻮد ﺑﺎﻗﻰ ﺑﮕﺬارﻳﺪ )و ذﺧﻴﺮﻩ‬

‫ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ(‪(47) .‬‬

‫ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬هﻔﺖ ﺳﺎل ﺳﺨﺖ )و ﺧﺸﻜﻰ و ﻗﺤﻄﻰ( ﻣﻰﺁﻳﺪ‪ ،‬آﻪ ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﺮاى ﺁن ﺳﺎﻟﻬﺎ ذﺧﻴﺮﻩ آﺮدﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ; ﺟﺰ آﻤﻰ آﻪ )ﺑﺮاى ﺑﺬر(‬

‫ذﺧﻴﺮﻩ ﺧﻮاهﻴﺪ آﺮد‪(48) .‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺳﺎﻟﻰ ﻓﺮاﻣﻰرﺳﺪ آﻪ ﺑﺎران ﻓﺮاوان ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺮدم ﻣﻰﺷﻮد; و در ﺁن ﺳﺎل‪ ،‬ﻣﺮدم ﻋﺼﺎرﻩ )ﻣﻴﻮﻩهﺎ و داﻧﻪهﺎى روﻏﻨﻰ را( ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ )و‬

‫ﺳﺎل ﭘﺮ ﺑﺮآﺘﻰ اﺳﺖ‪(49) «(.‬‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪» :‬او را ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁورﻳﺪ!« وﻟﻰ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ او ﻧﺰد وى ) ﻳﻮﺳﻒ( ﺁﻣﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﺒﻪ ﺳﻮى ﺻﺎﺣﺒﺖ ﺑﺎزﮔﺮد‪ ،‬و از او ﺑﭙﺮس‬
‫ﻣﺎﺟﺮاى زﻧﺎﻧﻰ آﻪ دﺳﺘﻬﺎى ﺧﻮد را ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ آﻪ ﺧﺪاى ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪(50) «.‬‬

‫)ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺁن زﻧﺎن را ﻃﻠﺒﻴﺪ و( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻳﻮﺳﻒ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮﻳﺶ دﻋﻮت آﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﺟﺮﻳﺎن آﺎر ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺑﻮد؟« ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﻨﺰﻩ اﺳﺖ‬

‫ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺎ هﻴﭻ ﻋﻴﺒﻰ در او ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﻢ!« )در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم( هﻤﺴﺮ ﻋﺰﻳﺰ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻵن ﺣﻖ ﺁﺷﻜﺎر ﮔﺸﺖ! ﻣﻦ ﺑﻮدم آﻪ او را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد دﻋﻮت‬

‫آﺮدم; و او از راﺳﺘﮕﻮﻳﺎن اﺳﺖ! )‪(51‬‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁن ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺪ ﻣﻦ در ﻏﻴﺎب ﺑﻪ او ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﻜﺮدم; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻜﺮ ﺧﺎﺋﻨﺎن را هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻰآﻨﺪ! )‪(52‬‬

‫ﻣﻦ هﺮﮔﺰ ﺧﻮدم را ﺗﺒﺮﺋﻪ ﻧﻤﻰآﻨﻢ‪ ،‬آﻪ ﻧﻔﺲ )ﺳﺮآﺶ( ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﺑﺪﻳﻬﺎ اﻣﺮ ﻣﻰآﻨﺪ; ﻣﮕﺮ ﺁﻧﭽﻪ را ﭘﺮوردﮔﺎرم رﺣﻢ آﻨﺪ! ﭘﺮوردﮔﺎرم ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(53) «.‬‬

‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪» :‬او ) ﻳﻮﺳﻒ( را ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁورﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ وى را ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮد ﮔﺮداﻧﻢ!« هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺰد وى ﺁﻣﺪ و( ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ آﺮد‪) ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬

‫ﺑﻪ ﻋﻘﻞ و دراﻳﺖ او ﭘﻰ ﺑﺮد; و( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ اﻣﺮوز ﻧﺰد ﻣﺎ ﺟﺎﻳﮕﺎهﻰ واﻻ دارى‪ ،‬و ﻣﻮرد اﻋﺘﻤﺎد هﺴﺘﻰ!« )‪(54‬‬

‫)ﻳﻮﺳﻒ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﺧﺰاﺋﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ )ﻣﺼﺮ( ﻗﺮار دﻩ‪ ،‬آﻪ ﻧﮕﻬﺪارﻧﺪﻩ و ﺁﮔﺎهﻢ!« )‪(55‬‬

‫و اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ )ﻣﺼﺮ( ﻗﺪرت دادﻳﻢ‪ ،‬آﻪ هﺮ ﺟﺎ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ در ﺁن ﻣﻨﺰل ﻣﻰﮔﺰﻳﺪ )و ﺗﺼﺮف ﻣﻰآﺮد(! ﻣﺎ رﺣﻤﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ‬

‫هﺮ آﺲ ﺑﺨﻮاهﻴﻢ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺪاﻧﻴﻢ( ﻣﻴﺒﺨﺸﻴﻢ; و ﭘﺎداش ﻧﻴﻜﻮآﺎران را ﺿﺎﻳﻊ ﻧﻤﻰآﻨﻴﻢ! )‪(56‬‬

‫)اﻣﺎ( ﭘﺎداش ﺁﺧﺮت‪ ،‬ﺑﺮاى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ و ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎرى داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ! )‪(57‬‬

‫)ﺳﺮزﻣﻴﻦ آﻨﻌﺎن را ﻗﺤﻄﻰ ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ;( ﺑﺮادران ﻳﻮﺳﻒ )در ﭘﻰ ﻣﻮاد ﻏﺬاﻳﻰ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ( ﺁﻣﺪﻧﺪ; و ﺑﺮ او وارد ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬او ﺁﻧﺎن را ﺷﻨﺎﺧﺖ; وﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ او‬

‫را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪(58) .‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )ﻳﻮﺳﻒ( ﺑﺎرهﺎى ﺁﻧﺎن را ﺁﻣﺎدﻩ ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪)» :‬ﻧﻮﺑﺖ ﺁﻳﻨﺪﻩ( ﺁن ﺑﺮادرى را آﻪ از ﭘﺪر دارﻳﺪ‪ ،‬ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁورﻳﺪ! ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻴﺪ ﻣﻦ ﺣﻖ‬
‫ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ را ادا ﻣﻰآﻨﻢ‪ ،‬و ﻣﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﻴﺰﺑﺎﻧﺎن هﺴﺘﻢ؟! )‪(59‬‬

‫و اﮔﺮ او را ﻧﺰد ﻣﻦ ﻧﻴﺎورﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ آﻴﻞ )و ﭘﻴﻤﺎﻧﻪاى از ﻏﻠﻪ( ﻧﺰد ﻣﻦ ﺧﻮاهﻴﺪ داﺷﺖ; و ﻧﻪ )اﺻﻼ( ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮﻳﺪ!« )‪(60‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺑﺎ ﭘﺪرش ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺧﻮاهﻴﻢ آﺮد; )و ﺳﻌﻰ ﻣﻰآﻨﻴﻢ ﻣﻮاﻓﻘﺘﺶ را ﺟﻠﺐ ﻧﻤﺎﺋﻴﻢ;( و ﻣﺎ اﻳﻦ آﺎر را ﺧﻮاهﻴﻢ آﺮد!« )‪(61‬‬

‫)ﺳﭙﺲ( ﺑﻪ آﺎرﮔﺰاران ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﻌﻨﻮان ﻗﻴﻤﺖ ﭘﺮداﺧﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬در ﺑﺎرهﺎﻳﺸﺎن ﺑﮕﺬارﻳﺪ! ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺲ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺁن را‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ; و ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ!« )‪(62‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﭘﺪرﺷﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﭘﺪر! دﺳﺘﻮر دادﻩ ﺷﺪﻩ آﻪ )ﺑﺪون ﺣﻀﻮر ﺑﺮادرﻣﺎن ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ( ﭘﻴﻤﺎﻧﻪاى )از ﻏﻠﻪ( ﺑﻪ ﻣﺎ‬

‫ﻧﺪهﻨﺪ; ﭘﺲ ﺑﺮادرﻣﺎن را ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻔﺮﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﺳﻬﻤﻰ )از ﻏﻠﻪ( درﻳﺎﻓﺖ دارﻳﻢ; و ﻣﺎ او را ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﺧﻮاهﻴﻢ آﺮد!« )‪(63‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن آﻨﻢ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ آﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادرش )ﻳﻮﺳﻒ( اﻃﻤﻴﻨﺎن آﺮدم )و دﻳﺪﻳﺪ ﭼﻪ ﺷﺪ(؟! و )در هﺮ ﺣﺎل‪(،‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺣﺎﻓﻆ‪ ،‬و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺘﺮﻳﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎن اﺳﺖ سذﻟﻠّﻪ )‪(64‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﺘﺎع ﺧﻮد را ﮔﺸﻮدﻧﺪ‪ ،‬دﻳﺪﻧﺪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ! ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺪر! ﻣﺎ دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻣﻴﺨﻮاهﻴﻢ؟! اﻳﻦ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺎز ﭘﺲ ﮔﺮداﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ! )ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ آﻪ ﺑﺮادر را ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﻰ;( و ﻣﺎ ﺑﺮاى ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻮاد ﻏﺬاﻳﻰ ﻣﻰﺁورﻳﻢ; و ﺑﺮادرﻣﺎن‬
‫را ﺣﻔﻆ ﺧﻮاهﻴﻢ آﺮد; و ﻳﻚ ﺑﺎر ﺷﺘﺮ زﻳﺎدﺗﺮ درﻳﺎﻓﺖ ﺧﻮاهﻴﻢ داﺷﺖ; اﻳﻦ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ )ﺑﺎر( آﻮﭼﻜﻰ اﺳﺖ!« )‪(65‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ هﺮﮔﺰ او را ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮاهﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺗﺎ ﭘﻴﻤﺎن ﻣﺆآﺪ اﻟﻬﻰ ﺑﺪهﻴﺪ آﻪ او را ﺣﺘﻤﺎ ﻧﺰد ﻣﻦ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺁورد! ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ )ﺑﺮ اﺛﺮ ﻣﺮگ ﻳﺎ ﻋﻠﺖ‬

‫دﻳﮕﺮ‪ (،‬ﻗﺪرت از ﺷﻤﺎ ﺳﻠﺐ ﮔﺮدد‪ .‬و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﻤﺎن اﺳﺘﻮار ﺧﻮد را در اﺧﺘﻴﺎر او ﮔﺬاردﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﻢ‪،‬‬

‫ﻧﺎﻇﺮ و ﻧﮕﻬﺒﺎن اﺳﺖ!« )‪(66‬‬

‫و )هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺣﺮآﺖ آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻘﻮب( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻦ! از ﻳﻚ در وارد ﻧﺸﻮﻳﺪ; ﺑﻠﻜﻪ از درهﺎى ﻣﺘﻔﺮق وارد ﮔﺮدﻳﺪ )ﺗﺎ ﺗﻮﺟﻪ‬

‫ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺳﻮى ﺷﻤﺎ ﺟﻠﺐ ﻧﺸﻮد(! و )ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ دﺳﺘﻮر‪ ( ،‬ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻢ ﺣﺎدﺛﻪاى را آﻪ از ﺳﻮى ﺧﺪا ﺣﺘﻤﻰ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺷﻤﺎ دﻓﻊ آﻨﻢ! ﺣﻜﻢ و‬
‫ﻓﺮﻣﺎن‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ! ﺑﺮ او ﺗﻮآﻞ آﺮدﻩام; و هﻤﻪ ﻣﺘﻮآﻼن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ او ﺗﻮآﻞ آﻨﻨﺪ!« )‪(67‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ از هﻤﺎن ﻃﺮﻳﻖ آﻪ ﭘﺪر ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دﺳﺘﻮر دادﻩ ﺑﻮد وارد ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻦ آﺎر هﻴﭻ ﺣﺎدﺛﻪ ﺣﺘﻤﻰ اﻟﻬﻰ را ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﺁﻧﻬﺎ دور ﺳﺎزد‪،‬‬

‫ﺟﺰ ﺣﺎﺟﺘﻰ در دل ﻳﻌﻘﻮب )آﻪ از اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ( اﻧﺠﺎم ﺷﺪ )و ﺧﺎﻃﺮش ﺁرام ﮔﺮﻓﺖ(; و او ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻌﻠﻴﻤﻰ آﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ او دادﻳﻢ‪ ،‬ﻋﻠﻢ ﻓﺮاواﻧﻰ‬

‫داﺷﺖ; وﻟﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮدم ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ! )‪(68‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )ﺑﺮادران( ﺑﺮ ﻳﻮﺳﻒ وارد ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮادرش را ﻧﺰد ﺧﻮد ﺟﺎى داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺮادر ﺗﻮ هﺴﺘﻢ‪ ،‬از ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻧﻬﺎ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻧﺪ‪ ،‬ﻏﻤﮕﻴﻦ‬

‫و ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺒﺎش!« )‪(69‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )ﻣﺎﻣﻮر ﻳﻮﺳﻒ( ﺑﺎرهﺎى ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺴﺖ‪ ،‬ﻇﺮف ﺁﺑﺨﻮرى ﭘﺎدﺷﺎﻩ را در ﺑﺎر ﺑﺮادرش ﮔﺬاﺷﺖ; ﺳﭙﺲ آﺴﻰ ﺻﺪا زد; »اى اهﻞ ﻗﺎﻓﻠﻪ‪،‬‬

‫ﺷﻤﺎ دزد هﺴﺘﻴﺪ!« )‪(70‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ رو ﺑﻪ ﺳﻮى او آﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﮔﻢ آﺮدﻩاﻳﺪ؟« )‪(71‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ را! و هﺮ آﺲ ﺁن را ﺑﻴﺎورد‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﺷﺘﺮ )ﻏﻠﻪ( ﺑﻪ او دادﻩ ﻣﻰﺷﻮد; و ﻣﻦ ﺿﺎﻣﻦ اﻳﻦ )ﭘﺎداش( هﺴﺘﻢ!« )‪(72‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰداﻧﻴﺪ ﻣﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩاﻳﻢ آﻪ در اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻓﺴﺎد آﻨﻴﻢ; و ﻣﺎ )هﺮﮔﺰ( دزد ﻧﺒﻮدﻩاﻳﻢ!« )‪(73‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ دروﻏﮕﻮ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬آﻴﻔﺮش ﭼﻴﺴﺖ؟« )‪(74‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬هﺮ آﺲ )ﺁن ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ( در ﺑﺎر او ﭘﻴﺪا ﺷﻮد‪ ،‬ﺧﻮدش آﻴﻔﺮ ﺁن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد;)و ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻦ آﺎر‪ ،‬ﺑﺮدﻩ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ;( ﻣﺎ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺳﺘﻤﮕﺮان‬

‫را آﻴﻔﺮ ﻣﻰدهﻴﻢ!« )‪(75‬‬

‫در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪) ،‬ﻳﻮﺳﻒ(ﻗﺒﻞ از ﺑﺎر ﺑﺮادرش‪ ،‬ﺑﻪ آﺎوش ﺑﺎرهﺎى ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮداﺧﺖ; ﺳﭙﺲ ﺁن را از ﺑﺎر ﺑﺮادرش ﺑﻴﺮون ﺁورد; اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ راﻩ ﭼﺎرﻩ را ﺑﻪ‬

‫ﻳﻮﺳﻒ ﻳﺎد دادﻳﻢ! او هﺮﮔﺰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮادرش را ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺁﻳﻴﻦ ﭘﺎدﺷﺎﻩ )ﻣﺼﺮ( ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاهﺪ! درﺟﺎت هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﻴﻢ ﺑﺎﻻ‬
‫ﻣﻰﺑﺮﻳﻢ; و ﺑﺮﺗﺮ از هﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﻋﻠﻤﻰ‪ ،‬ﻋﺎﻟﻤﻰ اﺳﺖ! )‪(76‬‬

‫)ﺑﺮادران( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ او )ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ( دزدى آﻨﺪ‪) ،‬ﺟﺎى ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ;( ﺑﺮادرش )ﻳﻮﺳﻒ( ﻧﻴﺰ ﻗﺒﻞ از او دزدى آﺮد« ﻳﻮﺳﻒ )ﺳﺨﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ‪،‬‬

‫و( اﻳﻦ )ﻧﺎراﺣﺘﻰ( را در درون ﺧﻮد ﭘﻨﻬﺎن داﺷﺖ‪ ،‬و ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺁﺷﻜﺎر ﻧﻜﺮد; )هﻤﻴﻦ اﻧﺪازﻩ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ )از دﻳﺪﮔﺎﻩ ﻣﻦ‪ (،‬از ﻧﻈﺮ ﻣﻨﺰﻟﺖ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ‬

‫ﻣﺮدﻣﻴﺪ! و ﺧﺪا از ﺁﻧﭽﻪ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺁﮔﺎهﺘﺮ اﺳﺖ!« )‪(77‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﻋﺰﻳﺰ! او ﭘﺪر ﭘﻴﺮى دارد )آﻪ ﺳﺨﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰﺷﻮد(; ﻳﻜﻰ از ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺟﺎى او ﺑﮕﻴﺮ; ﻣﺎ ﺗﻮ را از ﻧﻴﻜﻮآﺎران ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ!« )‪(78‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮ ﺧﺪا آﻪ ﻣﺎ ﻏﻴﺮ از ﺁن آﺲ آﻪ ﻣﺘﺎع ﺧﻮد را ﻧﺰد او ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﻢ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ; در ﺁن ﺻﻮرت‪ ،‬از ﻇﺎﻟﻤﺎن ﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﻮد!« )‪(79‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )ﺑﺮادران( از او ﻣﺎﻳﻮس ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آﻨﺎرى رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎ هﻢ ﺑﻪ ﻧﺠﻮا ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ; )ﺑﺮادر( ﺑﺰرﮔﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ ﭘﺪرﺗﺎن از ﺷﻤﺎ‬

‫ﭘﻴﻤﺎن اﻟﻬﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ; و ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ درﺑﺎرﻩ ﻳﻮﺳﻒ آﻮﺗﺎهﻰ آﺮدﻳﺪ؟! ﻣﻦ از اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺣﺮآﺖ ﻧﻤﻰآﻨﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﭘﺪرم ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزﻩ دهﺪ; ﻳﺎ ﺧﺪا‬
‫درﺑﺎرﻩ ﻣﻦ داورى آﻨﺪ‪ ،‬آﻪ او ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺣﻜﻢآﻨﻨﺪﮔﺎن اﺳﺖ! )‪(80‬‬

‫ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى ﭘﺪرﺗﺎن ﺑﺎزﮔﺮدﻳﺪ و ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪ :‬ﭘﺪر)ﺟﺎن(‪ ،‬ﭘﺴﺮت دزدى آﺮد! و ﻣﺎ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻴﻢ ﮔﻮاهﻰ ﻧﺪادﻳﻢ; و ﻣﺎ از ﻏﻴﺐ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﺒﻮدﻳﻢ!‬
‫)‪(81‬‬

‫)و اﮔﺮ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﺪارى‪ (،‬از ﺁن ﺷﻬﺮ آﻪ در ﺁن ﺑﻮدﻳﻢ ﺳﺆال آﻦ‪ ،‬و ﻧﻴﺰ از ﺁن ﻗﺎﻓﻠﻪ آﻪ ﺑﺎ ﺁن ﺁﻣﺪﻳﻢ )ﺑﭙﺮس(! و ﻣﺎ )در ﮔﻔﺘﺎر ﺧﻮد( ﺻﺎدق‬

‫هﺴﺘﻴﻢ!« )‪(82‬‬

‫)ﻳﻌﻘﻮب( ﮔﻔﺖ‪)» :‬هﻮاى( ﻧﻔﺲ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻣﺴﺎﻟﻪ را ﭼﻨﻴﻦ در ﻧﻈﺮﺗﺎن ﺁراﺳﺘﻪ اﺳﺖ! ﻣﻦ ﺻﺒﺮ ﻣﻰآﻨﻢ‪ ،‬ﺻﺒﺮى زﻳﺒﺎ )و ﺧﺎﻟﻰ از آﻔﺮان(! اﻣﻴﺪوارم‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ; ﭼﺮا آﻪ او داﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ! )‪(83‬‬

‫و از ﺁﻧﻬﺎ روى ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬وا اﺳﻔﺎ ﺑﺮ ﻳﻮﺳﻒ!« و ﭼﺸﻤﺎن او از اﻧﺪوﻩ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺸﻢ ﺧﻮد را ﻓﺮو ﻣﻰﺑﺮد )و هﺮﮔﺰ آﻔﺮان‬

‫ﻧﻤﻰآﺮد(! )‪(84‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮ ﺁﻧﻘﺪر ﻳﺎد ﻳﻮﺳﻒ ﻣﻰآﻨﻰ ﺗﺎ در ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻣﺮگ ﻗﺮار ﮔﻴﺮى‪ ،‬ﻳﺎ هﻼك ﮔﺮدى!« )‪(85‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻏﻢ و اﻧﺪوهﻢ را ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ )و ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻧﺰد او ﻣﻰﺑﺮم(! و از ﺧﺪا ﭼﻴﺰهﺎﻳﻰ ﻣﻰداﻧﻢ آﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ! )‪(86‬‬

‫ﭘﺴﺮاﻧﻢ! ﺑﺮوﻳﺪ‪ ،‬و از ﻳﻮﺳﻒ وﺑﺮادرش ﺟﺴﺘﺠﻮ آﻨﻴﺪ; و از رﺣﻤﺖ ﺧﺪا ﻣﺎﻳﻮس ﻧﺸﻮﻳﺪ; آﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺮوﻩ آﺎﻓﺮان‪ ،‬از رﺣﻤﺖ ﺧﺪا ﻣﺎﻳﻮس ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ!«‬
‫)‪(87‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ او ) ﻳﻮﺳﻒ( وارد ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﻋﺰﻳﺰ! ﻣﺎ و ﺧﺎﻧﺪان ﻣﺎ را ﻧﺎراﺣﺘﻰ ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬و ﻣﺘﺎع آﻤﻰ )ﺑﺮاى ﺧﺮﻳﺪ ﻣﻮاد ﻏﺬاﻳﻰ( ﺑﺎ‬

‫ﺧﻮد ﺁوردﻩاﻳﻢ; ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ را ﺑﺮاى ﻣﺎ آﺎﻣﻞ آﻦ; و ﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﺼﺪق و ﺑﺨﺸﺶ ﻧﻤﺎ‪ ،‬آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﮔﺎن را ﭘﺎداش ﻣﻰدهﺪ!« )‪(88‬‬
 ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ داﻧﺴﺘﻴﺪ ﺑﺎ ﻳﻮﺳﻒ و ﺑﺮادرش ﭼﻪ آﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ آﻪ ﺟﺎهﻞ ﺑﻮدﻳﺪ؟!« )‪(89‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺗﻮ هﻤﺎن ﻳﻮﺳﻔﻰ؟!« ﮔﻔﺖ‪)» :‬ﺁرى‪ (،‬ﻣﻦ ﻳﻮﺳﻔﻢ‪ ،‬و اﻳﻦ ﺑﺮادر ﻣﻦ اﺳﺖ! ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻨﺖ ﮔﺬارد; هﺮ آﺲ ﺗﻘﻮا ﭘﻴﺸﻪ آﻨﺪ‪ ،‬و‬

‫ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪) ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭘﻴﺮوز ﻣﻰﺷﻮد;( ﭼﺮا آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺎداش ﻧﻴﻜﻮآﺎران را ﺿﺎﻳﻊ ﻧﻤﻰآﻨﺪ!« )‪(90‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮ را ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺮﺗﺮى ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ; و ﻣﺎ ﺧﻄﺎآﺎر ﺑﻮدﻳﻢ!« )‪(91‬‬

‫)ﻳﻮﺳﻒ( ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺮوز ﻣﻼﻣﺖ و ﺗﻮﺑﻴﺨﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ! ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ; و او ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺘﺮﻳﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎن اﺳﺖ! )‪(92‬‬

‫اﻳﻦ ﭘﻴﺮاهﻦ ﻣﺮا ﺑﺒﺮﻳﺪ‪ ،‬و ﺑﺮ ﺻﻮرت ﭘﺪرم ﺑﻴﻨﺪازﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻨﺎ ﻣﻰﺷﻮد! و هﻤﻪ ﻧﺰدﻳﻜﺎن ﺧﻮد را ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﻴﺎورﻳﺪ!« )‪(93‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ آﺎروان )از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ( ﺟﺪا ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺪرﺷﺎن ) ﻳﻌﻘﻮب( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻮى ﻳﻮﺳﻒ را اﺣﺴﺎس ﻣﻰآﻨﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻧﺎداﻧﻰ و آﻢ‬

‫ﻋﻘﻠﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﻧﺪهﻴﺪ!« )‪(94‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻮ در هﻤﺎن ﮔﻤﺮاهﻰ ﺳﺎﺑﻘﺖ هﺴﺘﻰ!« )‪(95‬‬

‫اﻣﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﺸﺎرت دهﻨﺪﻩ ﻓﺮا رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺁن )ﭘﻴﺮاهﻦ( را ﺑﺮ ﺻﻮرت او اﻓﻜﻨﺪ; ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪ! ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻣﻦ از ﺧﺪا ﭼﻴﺰهﺎﻳﻰ‬

‫ﻣﻰداﻧﻢ آﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ؟!« )‪(96‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺪر! از ﺧﺪا ﺁﻣﺮزش ﮔﻨﺎهﺎن ﻣﺎ را ﺑﺨﻮاﻩ‪ ،‬آﻪ ﻣﺎ ﺧﻄﺎآﺎر ﺑﻮدﻳﻢ!« )‪(97‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺰودى ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ از ﭘﺮوردﮔﺎرم ﺁﻣﺮزش ﻣﻰﻃﻠﺒﻢ‪ ،‬آﻪ او ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ!« )‪(98‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﺮ ﻳﻮﺳﻒ وارد ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬او ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮد را در ﺁﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻤﮕﻰ داﺧﻞ ﻣﺼﺮ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬آﻪ اﻧﺸﺎء اﷲ در اﻣﻦ و اﻣﺎن‬

‫ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد!« )‪(99‬‬

‫و ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪ; و هﻤﮕﻰ ﺑﺨﺎﻃﺮ او ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ اﻓﺘﺎدﻧﺪ; و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺪر! اﻳﻦ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮاﺑﻰ اﺳﺖ آﻪ ﻗﺒﻼ دﻳﺪم; ﭘﺮوردﮔﺎرم ﺁن را‬
‫ﺣﻖ ﻗﺮار داد! و او ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﻜﻰ آﺮد هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﺮا از زﻧﺪان ﺑﻴﺮون ﺁورد‪ ،‬و ﺷﻤﺎ را از ﺁن ﺑﻴﺎﺑﺎن )ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ( ﺁورد ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﻜﻪ ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﻣﻦ و‬

‫ﺑﺮادراﻧﻢ ﻓﺴﺎد آﺮد‪.‬ﭘﺮوردﮔﺎرم ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﺪ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻣﻰداﻧﺪ‪ (،‬ﺻﺎﺣﺐ ﻟﻄﻒ اﺳﺖ; ﭼﺮا آﻪ او داﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ! )‪(100‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﺑﺨﺸﻰ )ﻋﻈﻴﻢ( از ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪى‪ ،‬و ﻣﺮا از ﻋﻠﻢ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮاﺑﻬﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻰ! اى ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ! ﺗﻮ وﻟﻰ و‬

‫ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﻣﻦ در دﻧﻴﺎ و ﺁﺧﺮت هﺴﺘﻰ‪ ،‬ﻣﺮا ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻤﻴﺮان; و ﺑﻪ ﺻﺎﻟﺤﺎن ﻣﻠﺤﻖ ﻓﺮﻣﺎ!« )‪(101‬‬

‫اﻳﻦ از ﺧﺒﺮهﺎى ﻏﻴﺐ اﺳﺖ آﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ وﺣﻰ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﻴﻢ! ﺗﻮ )هﺮﮔﺰ( ﻧﺰد ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮدى هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻧﻘﺸﻪ ﻣﻰآﺸﻴﺪﻧﺪ!‬

‫)‪(102‬‬

‫و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮدم‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ اﺻﺮار داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ! )‪(103‬‬

‫و ﺗﻮ )هﺮﮔﺰ( از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺎداﺷﻰ ﻧﻤﻰﻃﻠﺒﻰ; ﺁن ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﺗﺬآﺮى ﺑﺮاى ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن! )‪(104‬‬

‫و ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺸﺎﻧﻪاى )از ﺧﺪا( در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ از آﻨﺎرش ﻣﻰﮔﺬرﻧﺪ‪ ،‬و از ﺁن روﻳﮕﺮداﻧﻨﺪ! )‪(105‬‬

‫و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﻣﺪﻋﻰ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺸﺮآﻨﺪ! )‪(106‬‬

‫ﺁﻳﺎ اﻳﻤﻦ از ﺁﻧﻨﺪ آﻪ ﻋﺬاب ﻓﺮاﮔﻴﺮى از ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺁﻧﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺳﺎﻋﺖ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻓﺮارﺳﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟! )‪(107‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬اﻳﻦ راﻩ ﻣﻦ اﺳﺖ ﻣﻦ و ﭘﻴﺮواﻧﻢ‪ ،‬و ﺑﺎ ﺑﺼﻴﺮت آﺎﻣﻞ‪ ،‬هﻤﻪ ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا دﻋﻮت ﻣﻰآﻨﻴﻢ! ﻣﻨﺰﻩ اﺳﺖ ﺧﺪا! و ﻣﻦ از ﻣﺸﺮآﺎن‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻢ!« )‪(108‬‬

‫و ﻣﺎ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ‪ ،‬ﺟﺰ ﻣﺮداﻧﻰ از اهﻞ ﺁﺑﺎدﻳﻬﺎ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ وﺣﻰ ﻣﻰآﺮدﻳﻢ! ﺁﻳﺎ )ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن دﻋﻮت ﺗﻮ‪ (،‬در زﻣﻴﻦ ﺳﻴﺮ ﻧﻜﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‬

‫ﻋﺎﻗﺒﺖ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﭼﻪ ﺷﺪ؟! و ﺳﺮاى ﺁﺧﺮت ﺑﺮاى ﭘﺮهﻴﺰآﺎران ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ! ﺁﻳﺎ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻰآﻨﻴﺪ؟! )‪(109‬‬
‫)ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺑﻪ دﻋﻮت ﺧﻮد‪ ،‬و دﺷﻤﻨﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺧﻮد هﻤﭽﻨﺎن اداﻣﻪ دادﻧﺪ( ﺗﺎ ﺁﻧﮕﺎﻩ آﻪ رﺳﻮﻻن ﻣﺎﻳﻮس ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و )ﻣﺮدم( ﮔﻤﺎن آﺮدﻧﺪ آﻪ‬

‫ﺑﻪ ﺁﻧﺎن دروغ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ; در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﻳﺎرى ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﺪ; ﺁﻧﺎن را آﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ; و ﻣﺠﺎزات و ﻋﺬاب ﻣﺎ از ﻗﻮم‬

‫ﮔﻨﻬﻜﺎر ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪﻩ ﻧﻤﻰﺷﻮد! )‪(110‬‬

‫در ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺁﻧﻬﺎ درس ﻋﺒﺮﺗﻰ ﺑﺮاى ﺻﺎﺣﺒﺎن اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻮد! اﻳﻨﻬﺎ داﺳﺘﺎن دروﻏﻴﻦ ﻧﺒﻮد; ﺑﻠﻜﻪ )وﺣﻰ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ ،‬و( هﻤﺎهﻨﮓ اﺳﺖ ﺑﺎ‬
‫ﺁﻧﭽﻪ ﭘﻴﺶ روى او )از آﺘﺐ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﭘﻴﺸﻴﻦ( ﻗﺮار دارد; و ﺷﺮح هﺮ ﭼﻴﺰى )آﻪ ﭘﺎﻳﻪ ﺳﻌﺎدت اﻧﺴﺎن اﺳﺖ(; و هﺪاﻳﺖ و رﺣﻤﺘﻰ اﺳﺖ ﺑﺮاى‬

‫ﮔﺮوهﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورﻧﺪ! )‪(111‬‬

‫‪ +‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ در ﺷﻨﺒﻪ ‪1384/07/02‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 3:45‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻮﺳﻂ روح اﷲ ﮐﺮﯾﻤﯽ | ‪ 2‬ﻧﻈﺮ‬
‫ﺳﻮرﻩ هﻮد‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺑﺨﺸﺎﻳﺸﮕﺮ‬

‫اﻟﺮ‪ ،‬اﻳﻦ آﺘﺎﺑﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺁﻳﺎﺗﺶ اﺳﺘﺤﻜﺎم ﻳﺎﻓﺘﻪ; ﺳﭙﺲ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﺷﺪﻩ و از ﻧﺰد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﻜﻴﻢ و ﺁﮔﺎﻩ )ﻧﺎزل ﮔﺮدﻳﺪﻩ( اﺳﺖ! )‪(1‬‬

‫)دﻋﻮت ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ( آﻪ‪ :‬ﺟﺰ »اﷲ« را ﻧﭙﺮﺳﺘﻴﺪ! ﻣﻦ از ﺳﻮى او ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻴﻢ دهﻨﺪﻩ و ﺑﺸﺎرت دهﻨﺪﻩام! )‪(2‬‬

‫و اﻳﻨﻜﻪ‪ :‬از ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻣﺮزش ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ; ﺳﭙﺲ ﺑﺴﻮى او ﺑﺎزﮔﺮدﻳﺪ; ﺗﺎ ﺷﻤﺎ را ﺗﺎ ﻣﺪت ﻣﻌﻴﻨﻰ‪) ،‬از ﻣﻮاهﺐ زﻧﺪﮔﻰ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‪ (،‬ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ‬

‫ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﺳﺎزد; و ﺑﻪ هﺮ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﻀﻴﻠﺘﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻘﺪار ﻓﻀﻴﻠﺘﺶ ﺑﺒﺨﺸﺪ! و اﮔﺮ )از اﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎن( روى ﮔﺮدان ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ از ﻋﺬاب روز ﺑﺰرﮔﻰ‬

‫ﺑﻴﻤﻨﺎآﻢ! )‪(3‬‬

‫)ﺑﺪاﻧﻴﺪ( ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﻮى »اﷲ« اﺳﺖ‪ ،‬و او ﺑﺮ هﺮ ﭼﻴﺰ ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ! )‪(4‬‬

‫ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ )ﺳﺮهﺎ را ﺑﻪ هﻢ ﻧﺰدﻳﻚ ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬و( ﺳﻴﻨﻪهﺎﺷﺎن را در آﻨﺎر هﻢ ﻗﺮارﻣﻰدهﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺧﻮد )و ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮﻳﺶ( را از او ) ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ(‬

‫ﭘﻨﻬﺎن دارﻧﺪ! ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻰﭘﻴﭽﻨﺪ و ﺧﻮﻳﺶ را در ﺁن ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪) ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ( ﻣﻰداﻧﺪ ﺁﻧﭽﻪ را ﭘﻨﻬﺎن‬

‫ﻣﻰآﻨﻨﺪ و ﺁﻧﭽﻪ را ﺁﺷﻜﺎر ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ; ﭼﺮا آﻪ او‪ ،‬از اﺳﺮار درون ﺳﻴﻨﻪهﺎ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ! )‪(5‬‬

‫هﻴﭻ ﺟﻨﺒﻨﺪﻩاى در زﻣﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ روزى او ﺑﺮ ﺧﺪاﺳﺖ! او ﻗﺮارﮔﺎﻩ و ﻣﺤﻞ ﻧﻘﻞ و اﻧﺘﻘﺎﻟﺶ را ﻣﻰداﻧﺪ; هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ در آﺘﺎب ﺁﺷﻜﺎرى ﺛﺒﺖ‬

‫اﺳﺖ! ) در ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ ‪ ،‬در آﺘﺎب ﻋﻠﻢ ﺧﺪا( )‪(6‬‬

‫او آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ را در ﺷﺶ روز ) ﺷﺶ دوران( ﺁﻓﺮﻳﺪ; و ﻋﺮش )ﺣﻜﻮﻣﺖ( او‪ ،‬ﺑﺮ ﺁب ﻗﺮار داﺷﺖ; )ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﺁﻓﺮﻳﺪ( ﺗﺎ ﺷﻤﺎ‬

‫را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﺪ آﻪ آﺪاﻣﻴﻚ ﻋﻤﻠﺘﺎن ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ! و اﮔﺮ )ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ( ﺑﮕﻮﻳﻰ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺑﻌﺪ از ﻣﺮگ‪ ،‬ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ! »‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎ« آﺎﻓﺮان ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪:‬‬

‫»اﻳﻦ ﺳﺤﺮى ﺁﺷﻜﺎر اﺳﺖ!« )‪(7‬‬

‫و اﮔﺮ ﻣﺠﺎزات را ﺗﺎ زﻣﺎن ﻣﺤﺪودى از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﺎﺧﻴﺮ اﻧﺪازﻳﻢ‪) ،‬از روى اﺳﺘﻬﺰا ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺎﻧﻊ ﺁن ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؟!« ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺁن روز آﻪ‬

‫)ﻋﺬاب( ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺸﺎن ﺁﻳﺪ‪ ،‬از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪﻩ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ; )و هﻴﭻ ﻗﺪرﺗﻰ ﻣﺎﻧﻊ ﺁن ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد;( و ﺁﻧﭽﻪ را ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪ ،‬داﻣﺎﻧﺸﺎن را‬

‫ﻣﻰﮔﻴﺮد! )‪(8‬‬

‫و اﮔﺮ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻧﻌﻤﺘﻰ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﭽﺸﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺁن را از او ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﻧﻮﻣﻴﺪ و ﻧﺎﺳﭙﺎس ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد! )‪(9‬‬

‫و اﮔﺮ ﺑﻌﺪ از ﺷﺪت و رﻧﺠﻰ آﻪ ﺑﻪ او رﺳﻴﺪﻩ‪ ،‬ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻳﻰ ﺑﻪ او ﺑﭽﺸﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﺸﻜﻼت از ﻣﻦ ﺑﺮﻃﺮف ﺷﺪ‪ ،‬و دﻳﮕﺮ ﺑﺎز ﻧﺨﻮاهﺪ ﮔﺸﺖ!«‬
‫و ﻏﺮق ﺷﺎدى و ﻏﻔﻠﺖ و ﻓﺨﺮﻓﺮوﺷﻰ ﻣﻰﺷﻮد‪(10) ...‬‬

‫ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ )در ﺳﺎﻳﻪ اﻳﻤﺎن راﺳﺘﻴﻦ‪ (،‬ﺻﺒﺮ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ورزﻳﺪﻧﺪ و آﺎرهﺎى ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ; آﻪ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺁﻣﺮزش و اﺟﺮ ﺑﺰرﮔﻰ اﺳﺖ!‬

‫)‪(11‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ )اﺑﻼغ( ﺑﻌﺾ ﺁﻳﺎﺗﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ وﺣﻰ ﻣﻰﺷﻮد‪) ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻋﺪم ﭘﺬﻳﺮش ﺁﻧﻬﺎ( ﺗﺮك آﻨﻰ )و ﺑﻪ ﺗﺎﺧﻴﺮ اﻧﺪازى(; و ﺳﻴﻨﻪات از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺗﻨﮓ )و‬

‫ﻧﺎراﺣﺖ( ﺷﻮد آﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﮔﻨﺠﻰ ﺑﺮ او ﻧﺎزل ﻧﺸﺪﻩ؟! و ﻳﺎ ﭼﺮا ﻓﺮﺷﺘﻪاى هﻤﺮاﻩ او ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ اﺳﺖ؟!« )اﺑﻼغ آﻦ‪ ،‬و ﻧﮕﺮان و ﻧﺎراﺣﺖ‬

‫ﻣﺒﺎش! ﭼﺮا آﻪ( ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﻴﻢ دهﻨﺪﻩاى; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎهﺒﺎن و ﻧﺎﻇﺮ ﺑﺮ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ );و ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺁﻧﺎن ﻣﻰرﺳﺪ(! )‪(12‬‬
 ‫ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬او ﺑﻪ دروغ اﻳﻦ )ﻗﺮﺁن( را )ﺑﻪ ﺧﺪا( ﻧﺴﺒﺖ دادﻩ )و ﺳﺎﺧﺘﮕﻰ اﺳﺖ(!« ﺑﮕﻮ‪» :‬اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ هﻢ دﻩ ﺳﻮرﻩ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﮕﻰ هﻤﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ ﻗﺮﺁن ﺑﻴﺎورﻳﺪ; و ﺗﻤﺎم آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ ‪-‬ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا‪) -‬ﺑﺮاى اﻳﻦ آﺎر( دﻋﻮت آﻨﻴﺪ!« )‪(13‬‬

‫و اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ دﻋﻮت ﺷﻤﺎ را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﻴﺪ )ﻗﺮﺁن( ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻋﻠﻢ اﻟﻬﻰ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ; و هﻴﭻ ﻣﻌﺒﻮدى ﺟﺰ او ﻧﻴﺴﺖ! ﺁﻳﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺗﺴﻠﻴﻢ‬

‫ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ؟ )‪(14‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ و زﻳﻨﺖ ﺁن را ﺑﺨﻮاهﻨﺪ‪) ،‬ﻧﺘﻴﺠﻪ( اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن را در هﻤﻴﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﻄﻮر آﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰدهﻴﻢ; و ﭼﻴﺰى آﻢ و آﺎﺳﺖ از ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ! )‪(15‬‬

‫)وﻟﻰ( ﺁﻧﻬﺎ در ﺁﺧﺮت‪ ،‬ﺟﺰ ﺁﺗﺶ‪) ،‬ﺳﻬﻤﻰ( ﻧﺨﻮاهﻨﺪ داﺷﺖ; و ﺁﻧﭽﻪ را در دﻧﻴﺎ )ﺑﺮاى ﻏﻴﺮ ﺧﺪا( اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺑﺎد ﻣﻰرود; و ﺁﻧﭽﻪ را ﻋﻤﻞ‬
‫ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻃﻞ و ﺑﻰاﺛﺮ ﻣﻰﺷﻮد! )‪(16‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﺁن آﺲ آﻪ دﻟﻴﻞ ﺁﺷﻜﺎرى از ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﻮﻳﺶ دارد‪ ،‬و ﺑﺪﻧﺒﺎل ﺁن‪ ،‬ﺷﺎهﺪى از ﺳﻮى او ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﭘﻴﺶ از ﺁن‪ ،‬آﺘﺎب ﻣﻮﺳﻰ آﻪ ﭘﻴﺸﻮا و‬

‫رﺣﻤﺖ ﺑﻮد )ﮔﻮاهﻰ ﺑﺮ ﺁن ﻣﻰدهﺪ‪ ،‬هﻤﭽﻮن آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ(؟! ﺁﻧﻬﺎ ) ﺣﻖﻃﻠﺒﺎن و ﺣﻘﻴﻘﺖﺟﻮﻳﺎن( ﺑﻪ او )آﻪ داراى اﻳﻦ‬

‫وﻳﮋﮔﻴﻬﺎﺳﺖ‪ (،‬اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورﻧﺪ! و هﺮ آﺲ از ﮔﺮوﻩهﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ او آﺎﻓﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﺁﺗﺶ وﻋﺪﻩﮔﺎﻩ اوﺳﺖ! ﭘﺲ‪ ،‬ﺗﺮدﻳﺪى در ﺁن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش آﻪ ﺁن‬

‫ﺣﻖ اﺳﺖ از ﭘﺮوردﮔﺎرت! وﻟﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮدم اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ! )‪(17‬‬

‫ﭼﻪ آﺴﻰ ﺳﺘﻤﻜﺎرﺗﺮ اﺳﺖ از آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺮ ﺧﺪا اﻓﺘﺮا ﻣﻰﺑﻨﺪﻧﺪ؟! ﺁﻧﺎن )روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ( ﺑﺮ ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ‬
‫ﺷﺎهﺪان ) ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن( ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﻳﻨﻬﺎ هﻤﺎﻧﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن دروغ ﺑﺴﺘﻨﺪ! اى ﻟﻌﻨﺖ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻇﺎﻟﻤﺎن ﺑﺎد!« )‪(18‬‬

‫هﻤﺎﻧﻬﺎ آﻪ )ﻣﺮدم را( از راﻩ ﺧﺪا ﺑﺎزﻣﻰدارﻧﺪ; و راﻩ ﺣﻖ را آﺞ و ﻣﻌﻮج ﻧﺸﺎن ﻣﻰدهﻨﺪ; و ﺑﻪ ﺳﺮاى ﺁﺧﺮت آﺎﻓﺮﻧﺪ! )‪(19‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ هﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ ﻓﺮار در زﻣﻴﻦ را ﻧﺪارﻧﺪ; و ﺟﺰ ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻬﺎﻳﻰ ﻧﻤﻰﻳﺎﺑﻨﺪ! ﻋﺬاب ﺧﺪا ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻀﺎﻋﻒ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد; )ﭼﺮا آﻪ هﻢ‬

‫ﺧﻮدﺷﺎن ﮔﻤﺮاﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و هﻢ دﻳﮕﺮان را ﮔﻤﺮاﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ; ( ﺁﻧﻬﺎ هﺮﮔﺰ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ ﺷﻨﻴﺪن )ﺣﻖ را( ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ; و )ﺣﻘﻴﻘﺖ را( ﻧﻤﻰدﻳﺪﻧﺪ! )‪(20‬‬

‫ﺁﻧﺎن آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ وﺟﻮد ﺧﻮد را از دﺳﺖ دادﻩاﻧﺪ; و ﺗﻤﺎم ﻣﻌﺒﻮدهﺎى دروﻏﻴﻦ از ﻧﻈﺮﺷﺎن ﮔﻢ ﺷﺪﻧﺪ‪(21) ...‬‬

‫)ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر( ﺁﻧﻬﺎ در ﺳﺮاى ﺁﺧﺮت‪ ،‬ﻗﻄﻌﺎ از هﻤﻪ زﻳﺎﻧﻜﺎرﺗﺮﻧﺪ! )‪(22‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ و آﺎرهﺎى ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ و در ﺑﺮاﺑﺮ ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﺧﻀﻮع و ﺧﺸﻮع آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ اهﻞ ﺑﻬﺸﺘﻨﺪ; و ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن‬

‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ! )‪(23‬‬

‫ﺣﺎل اﻳﻦ دو ﮔﺮوﻩ ) ﻣﺆﻣﻨﺎن و ﻣﻨﻜﺮان(‪ ،‬ﺣﺎل »ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ و آﺮ« و »ﺑﻴﻨﺎ و ﺷﻨﻮا« اﺳﺖ; ﺁﻳﺎ اﻳﻦ دو‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﻧﺪ؟! ﺁﻳﺎ ﭘﻨﺪ ﻧﻤﻰﮔﻴﺮﻧﺪ؟! )‪(24‬‬

‫ﻣﺎ ﻧﻮح را ﺑﺴﻮى ﻗﻮﻣﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ );ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ(‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻴﻢدهﻨﺪﻩاى ﺁﺷﻜﺎرم! )‪(25‬‬

‫ﺟﺰ »اﷲ« ) ﺧﺪاى ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻳﻜﺘﺎ( را ﻧﭙﺮﺳﺘﻴﺪ; زﻳﺮا ﺑﺮ ﺷﻤﺎ از ﻋﺬاب روز دردﻧﺎآﻰ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ! )‪(26‬‬

‫اﺷﺮاف آﺎﻓﺮ ﻗﻮﻣﺶ )در ﭘﺎﺳﺦ او( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺗﻮ را ﺟﺰ ﺑﺸﺮى هﻤﭽﻮن ﺧﻮدﻣﺎن ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻴﻢ! و آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ از ﺗﻮ ﭘﻴﺮوى آﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﮔﺮوهﻰ‬

‫اراذل ﺳﺎدﻩﻟﻮح‪ ،‬ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﻧﻤﻰآﻨﻴﻢ; و ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻓﻀﻴﻠﺘﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻴﻢ; ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻤﺎ را دروﻏﮕﻮ ﺗﺼﻮر ﻣﻰآﻨﻴﻢ!« )‪(27‬‬

‫)ﻧﻮح( ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﻦ دﻟﻴﻞ روﺷﻨﻰ از ﭘﺮوردﮔﺎرم داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬و از ﻧﺰد ﺧﻮدش رﺣﻤﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻩ ﺑﺎﺷﺪ ‪-‬و ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺨﻔﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ‪) -‬ﺁﻳﺎ ﺑﺎز‬

‫هﻢ رﺳﺎﻟﺖ ﻣﺮا اﻧﻜﺎر ﻣﻰآﻨﻴﺪ(؟! ﺁﻳﺎ ﻣﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﭘﺬﻳﺮش اﻳﻦ دﻟﻴﻞ روﺷﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺳﺎزﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺷﻤﺎ آﺮاهﺖ دارﻳﺪ؟! )‪(28‬‬

‫اى ﻗﻮم! ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ دﻋﻮت‪ ،‬اﺟﺮ و ﭘﺎداﺷﻰ از ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﻃﻠﺒﻢ; اﺟﺮ ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﺧﺪاﺳﺖ! و ﻣﻦ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ‪) ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ(‬

‫از ﺧﻮد ﻃﺮد ﻧﻤﻰآﻨﻢ; ﭼﺮا آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن را ﻣﻼﻗﺎت ﺧﻮاهﻨﺪ آﺮد; )اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ را از ﺧﻮد ﺑﺮاﻧﻢ‪ ،‬در دادﮔﺎﻩ ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬ﺧﺼﻢ ﻣﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد;(‬

‫وﻟﻰ ﺷﻤﺎ را ﻗﻮم ﺟﺎهﻠﻰ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ! )‪(29‬‬

‫اى ﻗﻮم! ﭼﻪ آﺴﻰ ﻣﺮا در ﺑﺮاﺑﺮ )ﻣﺠﺎزات( ﺧﺪا ﻳﺎرى ﻣﻰدهﺪ اﮔﺮ ﺁﻧﺎن را ﻃﺮد آﻨﻢ؟! ﺁﻳﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﻤﻰآﻨﻴﺪ؟! )‪(30‬‬
 ‫ﻣﻦ هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻢ ﺧﺰاﺋﻦ اﻟﻬﻰ ﻧﺰد ﻣﻦ اﺳﺖ! و ﻏﻴﺐ هﻢ ﻧﻤﻰداﻧﻢ! و ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻢ ﻣﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪام! و )ﻧﻴﺰ( ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻢ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ در‬

‫ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻮار ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻴﺮى ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ داد; ﺧﺪا از دل ﺁﻧﺎن ﺁﮔﺎهﺘﺮ اﺳﺖ! )ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺮاﻧﻢ‪ (،‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت از‬

‫ﺳﺘﻤﻜﺎران ﺧﻮاهﻢ ﺑﻮد!« )‪(31‬‬

‫)ﻧﻮح( ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺧﺪا ارادﻩ آﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮاهﺪ ﺁورد; و ﺷﻤﺎ ﻗﺪرت ﻓﺮار )از ﺁن را( ﻧﺨﻮاهﻴﺪ داﺷﺖ! )‪(32‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﻧﻮح! ﺑﺎ ﻣﺎ ﺟﺮ و ﺑﺤﺚ آﺮدى‪ ،‬و زﻳﺎد هﻢ ﺟﺮ و ﺑﺤﺚ آﺮدى! )ﺑﺲ اﺳﺖ!( اآﻨﻮن اﮔﺮ راﺳﺘﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ را )از ﻋﺬاب اﻟﻬﻰ( ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎ وﻋﺪﻩ ﻣﻰدهﻰ ﺑﻴﺎور!« )‪(33‬‬

‫)اﻣﺎ ﭼﻪ ﺳﻮد آﻪ( هﺮﮔﺎﻩ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاهﺪ ﺷﻤﺎ را )ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎهﺎﻧﺘﺎن( ﮔﻤﺮاﻩ ﺳﺎزد‪ ،‬و ﻣﻦ ﺑﺨﻮاهﻢ ﺷﻤﺎ را اﻧﺪرز دهﻢ‪ ،‬اﻧﺪرز ﻣﻦ ﺳﻮدى ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﺎن‬
‫ﻧﺨﻮاهﺪ داﺷﺖ! او ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎﺳﺖ; و ﺑﺴﻮى او ﺑﺎزﮔﺸﺖ دادﻩ ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ‪(34) «.‬‬

‫)ﻣﺸﺮآﺎن( ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬او ) ﻣﺤﻤﺪ )ص(( اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﺑﺪروغ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ دادﻩ اﺳﺖ! » ﺑﮕﻮ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﺎﮔﺮ ﻣﻦ اﻳﻨﻬﺎ را از ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﻢ و ﺑﻪ او ﻧﺴﺒﺖ دهﻢ‪ ،‬ﮔﻨﺎهﺶ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﻣﻦ اﺳﺖ; وﻟﻰ ﻣﻦ از ﮔﻨﺎهﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺰارم!« )‪(35‬‬

‫ﺑﻪ ﻧﻮح وﺣﻰ ﺷﺪ آﻪ‪» :‬ﺟﺰ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ )ﺗﺎآﻨﻮن( اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ هﻴﭻ آﺲ از ﻗﻮم ﺗﻮ اﻳﻤﺎن ﻧﺨﻮاهﺪ ﺁورد! ﭘﺲ‪ ،‬از آﺎرهﺎﻳﻰ آﻪ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﺒﺎش! )‪(36‬‬

‫و )اآﻨﻮن( در ﺣﻀﻮر ﻣﺎ و ﻃﺒﻖ وﺣﻰ ﻣﺎ‪ ،‬آﺸﺘﻰ ﺑﺴﺎز! و درﺑﺎرﻩ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺳﺘﻢ آﺮدﻧﺪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﻜﻦ‪ ،‬آﻪ )هﻤﻪ( ﺁﻧﻬﺎ ﻏﺮق ﺷﺪﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ!«‬

‫)‪(37‬‬

‫او ﻣﺸﻐﻮل ﺳﺎﺧﺘﻦ آﺸﺘﻰ ﺑﻮد‪ ،‬و هﺮ زﻣﺎن ﮔﺮوهﻰ از اﺷﺮاف ﻗﻮﻣﺶ ﺑﺮ او ﻣﻰﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬او را ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ; )وﻟﻰ ﻧﻮح( ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﺎ را‬
‫ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺎ را هﻤﻴﻦﮔﻮﻧﻪ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺧﻮاهﻴﻢ آﺮد! )‪(38‬‬

‫ﺑﺰودى ﺧﻮاهﻴﺪ داﻧﺴﺖ ﭼﻪ آﺴﻰ ﻋﺬاب ﺧﻮارآﻨﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺶ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪ ،‬و ﻣﺠﺎزات ﺟﺎودان ﺑﺮ او وارد ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ!« )‪(39‬‬

‫)اﻳﻦ وﺿﻊ هﻤﭽﻨﺎن اداﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ( ﺗﺎ ﺁن زﻣﺎن آﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎ ﻓﺮا رﺳﻴﺪ‪ ،‬و ﺗﻨﻮر ﺟﻮﺷﻴﺪن ﮔﺮﻓﺖ; )ﺑﻪ ﻧﻮح( ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬از هﺮ ﺟﻔﺘﻰ از ﺣﻴﻮاﻧﺎت )از ﻧﺮ و‬

‫ﻣﺎدﻩ( ﻳﻚ زوج در ﺁن )آﺸﺘﻰ( ﺣﻤﻞ آﻦ! هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﺎﻧﺪاﻧﺖ را )ﺑﺮ ﺁن ﺳﻮار آﻦ( ‪-‬ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﻗﺒﻼ وﻋﺪﻩ هﻼك ﺁﻧﺎن دادﻩ ﺷﺪﻩ ) هﻤﺴﺮ و ﻳﻜﻰ‬

‫از ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺖ(‪ -‬و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺆﻣﻨﺎن را!« اﻣﺎ ﺟﺰ ﻋﺪﻩ آﻤﻰ هﻤﺮاﻩ او اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻧﺪ! )‪(40‬‬

‫او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪا ﺑﺮ ﺁن ﺳﻮار ﺷﻮﻳﺪ! و هﻨﮕﺎم ﺣﺮآﺖ و ﺗﻮﻗﻒ آﺸﺘﻰ‪ ،‬ﻳﺎد او آﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرم ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ!« )‪(41‬‬

‫و ﺁن آﺸﺘﻰ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را از ﻣﻴﺎن اﻣﻮاﺟﻰ هﻤﭽﻮن آﻮﻩهﺎ ﺣﺮآﺖ ﻣﻴﺪاد; )در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ (،‬ﻧﻮح ﻓﺮزﻧﺪش را آﻪ در ﮔﻮﺷﻪاى ﺑﻮد ﺻﺪا زد‪» :‬ﭘﺴﺮم!‬

‫هﻤﺮاﻩ ﻣﺎ ﺳﻮار ﺷﻮ‪ ،‬و ﺑﺎ آﺎﻓﺮان ﻣﺒﺎش!« )‪(42‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺰودى ﺑﻪ آﻮهﻰ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻴﺒﺮم ﺗﺎ ﻣﺮا از ﺁب ﺣﻔﻆ آﻨﺪ!« )ﻧﻮح( ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺮوز هﻴﭻ ﻧﮕﻬﺪارى در ﺑﺮاﺑﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺴﺖ; ﻣﮕﺮ ﺁن آﺲ را‬

‫آﻪ او رﺣﻢ آﻨﺪ!« در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﻣﻮج در ﻣﻴﺎن ﺁن دو ﺣﺎﻳﻞ ﺷﺪ; و او در زﻣﺮﻩ ﻏﺮقﺷﺪﮔﺎن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ! )‪(43‬‬

‫و ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪» :‬اى زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﺑﺖ را ﻓﺮو ﺑﺮ! و اى ﺁﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺧﻮددارى آﻦ! و ﺁب ﻓﺮو ﻧﺸﺴﺖ و آﺎر ﭘﺎﻳﺎن ﻳﺎﻓﺖ و )آﺸﺘﻰ( ﺑﺮ )داﻣﻨﻪ آﻮﻩ( ﺟﻮدى‪،‬‬
‫ﭘﻬﻠﻮ ﮔﺮﻓﺖ; و )در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ (،‬ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪ «:‬دور ﺑﺎد ﻗﻮم ﺳﺘﻤﮕﺮ )از ﺳﻌﺎدت و ﻧﺠﺎت و رﺣﻤﺖ ﺧﺪا!(« )‪(44‬‬

‫ﻧﻮح ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرش ﻋﺮض آﺮد‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﭘﺴﺮم از ﺧﺎﻧﺪان ﻣﻦ اﺳﺖ; و وﻋﺪﻩ ﺗﻮ )در ﻣﻮرد ﻧﺠﺎت ﺧﺎﻧﺪاﻧﻢ( ﺣﻖ اﺳﺖ; و ﺗﻮ از هﻤﻪ‬

‫ﺣﻜﻢآﻨﻨﺪﮔﺎن ﺑﺮﺗﺮى!« )‪(45‬‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اى ﻧﻮح! او از اهﻞ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ! او ﻋﻤﻞ ﻏﻴﺮ ﺻﺎﻟﺤﻰ اﺳﺖ ) ﻓﺮد ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﻪاى اﺳﺖ(! ﭘﺲ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ را از ﺁن ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺘﻰ‪ ،‬از ﻣﻦ ﻣﺨﻮاﻩ!‬

‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻧﺪرز ﻣﻰدهﻢ ﺗﺎ از ﺟﺎهﻼن ﻧﺒﺎﺷﻰ!!« )‪(46‬‬

‫ﻋﺮض آﺮد‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻰﺑﺮم آﻪ از ﺗﻮ ﭼﻴﺰى ﺑﺨﻮاهﻢ آﻪ از ﺁن ﺁﮔﺎهﻰ ﻧﺪارم! و اﮔﺮ ﻣﺮا ﻧﺒﺨﺸﻰ‪ ،‬و ﺑﺮ ﻣﻦ رﺣﻢ ﻧﻜﻨﻰ‪ ،‬از‬

‫زﻳﺎﻧﻜﺎران ﺧﻮاهﻢ ﺑﻮد!« )‪(47‬‬

‫)ﺑﻪ ﻧﻮح( ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪» :‬اى ﻧﻮح! ﺑﺎ ﺳﻼﻣﺖ و ﺑﺮآﺎﺗﻰ از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ و ﺑﺮ ﺗﻤﺎم اﻣﺘﻬﺎﻳﻰ آﻪ ﺑﺎ ﺗﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮود ﺁى! و اﻣﺘﻬﺎى ﻧﻴﺰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ‬

‫را از ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﻋﺬاب دردﻧﺎآﻰ از ﺳﻮى ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰرﺳﺪ )‪،‬ﭼﺮا آﻪ اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ را آﻔﺮان ﻣﻰآﻨﻨﺪ!(« )‪(48‬‬

‫اﻳﻨﻬﺎ از ﺧﺒﺮهﺎى ﻏﻴﺐ اﺳﺖ آﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ )اى ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ( وﺣﻰ ﻣﻰآﻨﻴﻢ; ﻧﻪ ﺗﻮ‪ ،‬و ﻧﻪ ﻗﻮﻣﺖ‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ را ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻴﺪ! ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﺻﺒﺮ و‬

‫اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ آﻦ‪ ،‬آﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ از ﺁن ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎران اﺳﺖ! )‪(49‬‬

‫)ﻣﺎ( ﺑﻪ ﺳﻮى )ﻗﻮم( ﻋﺎد‪ ،‬ﺑﺮادرﺷﺎن »هﻮد« را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; )ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ( ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم ﻣﻦ! ﺧﺪا را ﭘﺮﺳﺘﺶ آﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻪ ﻣﻌﺒﻮدى ﺟﺰ او ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ! ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﻬﻤﺖ ﻣﻰزﻧﻴﺪ )و ﺑﺘﻬﺎ را ﺷﺮﻳﻚ او ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﺪ(! )‪(50‬‬

‫اى ﻗﻮم ﻣﻦ! ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﺑﺮاى اﻳﻦ )رﺳﺎﻟﺖ(‪ ،‬ﭘﺎداﺷﻰ ﻧﻤﻰﻃﻠﺒﻢ; ﭘﺎداش ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﻣﺮا ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ; ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻴﺪ؟!‬
‫)‪(51‬‬

‫و اى ﻗﻮم ﻣﻦ! از ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﻃﻠﺐ ﺁﻣﺮزش آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﻮى او ﺑﺎزﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ )ﺑﺎران( ﺁﺳﻤﺎن را ﭘﻰ در ﭘﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ; و ﻧﻴﺮوﻳﻰ ﺑﺮ‬

‫ﻧﻴﺮوﻳﺘﺎن ﺑﻴﻔﺰاﻳﺪ! و ﮔﻨﻬﻜﺎراﻧﻪ‪ ،‬روى )از ﺣﻖ( ﺑﺮ ﻧﺘﺎﺑﻴﺪ! سذﻟﻠّﻪ )‪(52‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى هﻮد! ﺗﻮ دﻟﻴﻞ روﺷﻨﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻧﻴﺎوردﻩاى! و ﻣﺎ ﺧﺪاﻳﺎن ﺧﻮد را ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺣﺮف ﺗﻮ‪ ،‬رهﺎ ﻧﺨﻮاهﻴﻢ آﺮد! و ﻣﺎ )اﺻﻼ( ﺑﻪ ﺗﻮ اﻳﻤﺎن‬

‫ﻧﻤﻰﺁورﻳﻢ! )‪(53‬‬

‫ﻣﺎ )درﺑﺎرﻩ ﺗﻮ( ﻓﻘﻂ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﻢ‪ :‬ﺑﻌﻀﻰ از ﺧﺪاﻳﺎن ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ زﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪﻩ )و ﻋﻘﻠﺖ را رﺑﻮدﻩ(اﻧﺪ! سذﻟﻠّﻪ )هﻮد( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت‬

‫ﻣﻰﻃﻠﺒﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﮔﻮاﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ آﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺰارم از ﺁﻧﭽﻪ ﺷﺮﻳﻚ )ﺧﺪا( ﻗﺮارﻣﻰدهﻴﺪ‪(54) ...‬‬

‫از ﺁﻧﭽﻪ ﻏﻴﺮ او )ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻴﺪ(! ﺣﺎل آﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬هﻤﮕﻰ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻧﻘﺸﻪ ﺑﻜﺸﻴﺪ; و ﻣﺮا ﻣﻬﻠﺖ ﻧﺪهﻴﺪ! )اﻣﺎ ﺑﺪاﻧﻴﺪ آﺎرى از دﺳﺖ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ!( )‪(55‬‬

‫ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺮ »اﷲ« آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻦ و ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮآﻞ آﺮدﻩام! هﻴﭻ ﺟﻨﺒﻨﺪﻩاى ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ او ﺑﺮ ﺁن ﺗﺴﻠﻂ دارد; )اﻣﺎ ﺳﻠﻄﻪاى ﺑﺎ ﻋﺪاﻟﺖ! ﭼﺮا‬

‫آﻪ( ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻦ ﺑﺮ راﻩ راﺳﺖ اﺳﺖ! )‪(56‬‬

‫ﭘﺲ اﮔﺮ روى ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻦ رﺳﺎﻟﺘﻰ را آﻪ ﻣﺎﻣﻮر ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رﺳﺎﻧﺪم; و ﭘﺮوردﮔﺎرم ﮔﺮوﻩ دﻳﮕﺮى را ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﻣﻰآﻨﺪ; و ﺷﻤﺎ آﻤﺘﺮﻳﻦ‬

‫ﺿﺮرى ﺑﻪ او ﻧﻤﻰرﺳﺎﻳﻨﺪ; ﭘﺮوردﮔﺎرم ﺣﺎﻓﻆ و ﻧﮕﺎهﺒﺎن هﺮ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ!« )‪(57‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎ ﻓﺮا رﺳﻴﺪ‪» ،‬هﻮد« و آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﺑﺎ او اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ رﺣﻤﺖ ﺧﻮد ﻧﺠﺎت دادﻳﻢ; و ﺁﻧﻬﺎ را از ﻋﺬاب ﺷﺪﻳﺪ‪،‬‬

‫رهﺎﻳﻰ ﺑﺨﺸﻴﺪﻳﻢ! )‪(58‬‬

‫و اﻳﻦ ﻗﻮم »ﻋﺎد« ﺑﻮد آﻪ ﺁﻳﺎت ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن را اﻧﻜﺎر آﺮدﻧﺪ; و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان او را ﻣﻌﺼﻴﺖ ﻧﻤﻮدﻧﺪ; و از ﻓﺮﻣﺎن هﺮ ﺳﺘﻤﮕﺮ دﺷﻤﻦ ﺣﻖ‪ ،‬ﭘﻴﺮوى آﺮدﻧﺪ!‬

‫)‪(59‬‬

‫ﺁﻧﺎن‪ ،‬در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ و روز ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬ﻟﻌﻨﺖ )و ﻧﺎم ﻧﻨﮕﻴﻨﻰ( ﺑﺪﻧﺒﺎل دارﻧﺪ! ﺑﺪاﻧﻴﺪ »ﻋﺎد«ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن آﻔﺮ ورزﻳﺪﻧﺪ! دور ﺑﺎد »ﻋﺎد« ‪-‬ﻗﻮم هﻮد‪-‬‬

‫)از رﺣﻤﺖ ﺧﺪا‪ ،‬و ﺧﻴﺮ و ﺳﻌﺎدت(! )‪(60‬‬

‫و ﺑﺴﻮى ﻗﻮم »ﺛﻤﻮد«‪ ،‬ﺑﺮادرﺷﺎن »ﺻﺎﻟﺢ« را )ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ(; ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم ﻣﻦ! ﺧﺪا را ﭘﺮﺳﺘﺶ آﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻪ ﻣﻌﺒﻮدى ﺟﺰ او ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ!‬

‫اوﺳﺖ آﻪ ﺷﻤﺎ را از زﻣﻴﻦ ﺁﻓﺮﻳﺪ‪ ،‬و ﺁﺑﺎدى ﺁن را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ واﮔﺬاﺷﺖ! از او ﺁﻣﺮزش ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﻮى او ﺑﺎزﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرم )ﺑﻪ‬

‫ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد( ﻧﺰدﻳﻚ‪ ،‬و اﺟﺎﺑﺖآﻨﻨﺪﻩ )ﺧﻮاﺳﺘﻪهﺎى ﺁﻧﻬﺎ( اﺳﺖ!« )‪(61‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﺻﺎﻟﺢ! ﺗﻮ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‪ ،‬ﻣﺎﻳﻪ اﻣﻴﺪ ﻣﺎ ﺑﻮدى! ﺁﻳﺎ ﻣﺎ را از ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪراﻧﻤﺎن ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻬﻰ ﻣﻰآﻨﻰ؟! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻣﺎ‪ ،‬در‬

‫ﻣﻮرد ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁن دﻋﻮﺗﻤﺎن ﻣﻰآﻨﻰ‪ ،‬در ﺷﻚ و ﺗﺮدﻳﺪ هﺴﺘﻴﻢ!« )‪(62‬‬

 ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم! اﮔﺮ ﻣﻦ دﻟﻴﻞ ﺁﺷﻜﺎرى از ﭘﺮوردﮔﺎرم داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬و رﺣﻤﺘﻰ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻩ ﺑﺎﺷﺪ )‪،‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﻢ از اﺑﻼغ رﺳﺎﻟﺖ او‬

‫ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ آﻨﻢ(؟! اﮔﺮ ﻣﻦ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ او آﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻪ آﺴﻰ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮا در ﺑﺮاﺑﺮ وى ﻳﺎرى دهﺪ؟! ﭘﺲ‪) ،‬ﺳﺨﻨﺎن( ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺟﺰ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﻪ زﻳﺎﻧﻜﺎر‬

‫ﺑﻮدﻧﺘﺎن‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻤﻰاﻓﺰاﻳﺪ! )‪(63‬‬

‫اى ﻗﻮم ﻣﻦ! اﻳﻦ »ﻧﺎﻗﻪ« ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ ،‬آﻪ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪاى اﺳﺖ; ﺑﮕﺬارﻳﺪ در زﻣﻴﻦ ﺧﺪا ﺑﻪ ﭼﺮا ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮد; هﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺁزارى ﺑﻪ ﺁن‬
‫ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬آﻪ ﺑﺰودى ﻋﺬاب ﺧﺪا ﺷﻤﺎ را ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮﻓﺖ!« )‪(64‬‬

‫)اﻣﺎ( ﺁﻧﻬﺎ ﺁن )ﻧﺎﻗﻪ( را از ﭘﺎى در ﺁوردﻧﺪ! و )ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ( ﮔﻔﺖ‪)» :‬ﻣﻬﻠﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ!( ﺳﻪ روز در ﺧﺎﻧﻪهﺎﻳﺘﺎن ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﮔﺮدﻳﺪ; )و ﺑﻌﺪ از‬

‫ﺁن‪ ،‬ﻋﺬاب اﻟﻬﻰ ﻓﺮا ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ;( اﻳﻦ وﻋﺪﻩاى اﺳﺖ آﻪ دروغ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد!« )‪(65‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻓﺮﻣﺎن )ﻣﺠﺎزات( ﻣﺎ ﻓﺮا رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺻﺎﻟﺢ و آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﺑﺎ او اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ رﺣﻤﺖ ﺧﻮد )از ﺁن ﻋﺬاب( و از رﺳﻮاﻳﻰ ﺁن روز‪،‬‬

‫رهﺎﻳﻰ ﺑﺨﺸﻴﺪﻳﻢ; ﭼﺮا آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻗﻮى و ﺷﻜﺴﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ! )‪(66‬‬

‫و آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﺳﺘﻢ آﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺻﻴﺤﻪ )ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ( ﻓﺮوﮔﺮﻓﺖ; و در ﺧﺎﻧﻪهﺎﻳﺸﺎن ﺑﻪ روى اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﻣﺮدﻧﺪ‪(67) ...‬‬

‫ﺁﻧﭽﻨﺎن آﻪ ﮔﻮﻳﻰ هﺮﮔﺰ ﺳﺎآﻦ ﺁن دﻳﺎر ﻧﺒﻮدﻧﺪ! ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻗﻮم ﺛﻤﻮد‪ ،‬ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن را اﻧﻜﺎر آﺮدﻧﺪ! دور ﺑﺎد ﻗﻮم ﺛﻤﻮد )از رﺣﻤﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر(! )‪(68‬‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﻣﺎ ) ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن( ﺑﺮاى اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﺸﺎرت ﺁوردﻧﺪ; ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺳﻼم!« )او ﻧﻴﺰ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻼم! سذﻟﻠّﻪ و ﻃﻮﻟﻰ ﻧﻜﺸﻴﺪ آﻪ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ‬

‫ﺑﺮﻳﺎﻧﻰ )ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ( ﺁورد‪(69) .‬‬

‫)اﻣﺎ( هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ دﻳﺪ دﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺁن ﻧﻤﻰرﺳﺪ )و از ﺁن ﻧﻤﻰﺧﻮرﻧﺪ‪ ،‬آﺎر( ﺁﻧﻬﺎ را زﺷﺖ ﺷﻤﺮد; و در دل اﺣﺴﺎس ﺗﺮس ﻧﻤﻮد‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫»ﻧﺘﺮس! ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻗﻮم ﻟﻮط ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩاﻳﻢ!« )‪(70‬‬

‫و هﻤﺴﺮش اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪) ،‬از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻰ( ﺧﻨﺪﻳﺪ; ﭘﺲ او را ﺑﺸﺎرت ﺑﻪ اﺳﺤﺎق‪ ،‬و ﺑﻌﺪ از او ﻳﻌﻘﻮب دادﻳﻢ‪(71) .‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اى واى ﺑﺮ ﻣﻦ! ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﻰﺁورم در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﭘﻴﺮزﻧﻢ‪ ،‬و اﻳﻦ ﺷﻮهﺮم ﭘﻴﺮﻣﺮدى اﺳﺖ؟! اﻳﻦ راﺳﺘﻰ ﭼﻴﺰ ﻋﺠﻴﺒﻰ اﺳﺖ!« )‪(72‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ از ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻴﻜﻨﻰ؟! اﻳﻦ رﺣﻤﺖ ﺧﺪا و ﺑﺮآﺎﺗﺶ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﺎﻧﻮادﻩ اﺳﺖ; ﭼﺮا آﻪ او ﺳﺘﻮدﻩ و واﻻ اﺳﺖ!« )‪(73‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺗﺮس اﺑﺮاهﻴﻢ ﻓﺮو ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬و ﺑﺸﺎرت ﺑﻪ او رﺳﻴﺪ‪ ،‬درﺑﺎرﻩ ﻗﻮم ﻟﻮط ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﻣﻰآﺮد‪(74) ...‬‬

‫ﭼﺮا آﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺮدﺑﺎر و دﻟﺴﻮز و ﺑﺎزﮔﺸﺖآﻨﻨﺪﻩ )ﺑﺴﻮى ﺧﺪا( ﺑﻮد! )‪(75‬‬

‫اى اﺑﺮاهﻴﻢ! از اﻳﻦ )درﺧﻮاﺳﺖ( ﺻﺮفﻧﻈﺮ آﻦ‪ ،‬آﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻓﺮا رﺳﻴﺪﻩ; و ﺑﻄﻮر ﻗﻄﻊ ﻋﺬاب )اﻟﻬﻰ( ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﺁﻳﺪ; و ﺑﺮﮔﺸﺖ‬

‫ﻧﺪارد! )‪(76‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ رﺳﻮﻻن ﻣﺎ ) ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻋﺬاب( ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻟﻮط ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬از ﺁﻣﺪﻧﺸﺎن ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ; و ﻗﻠﺒﺶ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﮔﺸﺖ; و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺮوز روز‬

‫ﺳﺨﺘﻰ اﺳﺖ!« )زﻳﺮا ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ; و ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻗﻮم ﺗﺒﻬﻜﺎر ﻣﺰاﺣﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻮﻧﺪ‪(77) (.‬‬

‫ﻗﻮم او )ﺑﻘﺼﺪ ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن( ﺑﺴﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﺮاغ او ﺁﻣﺪﻧﺪ ‪-‬و ﻗﺒﻼ آﺎرهﺎى ﺑﺪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻧﺪ‪ -‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم ﻣﻦ! اﻳﻨﻬﺎ دﺧﺘﺮان ﻣﻨﻨﺪ;‬

‫ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﭘﺎآﻴﺰﻩﺗﺮﻧﺪ! )ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ازدواج آﻨﻴﺪ; و از زﺷﺘﻜﺎرى ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ!( از ﺧﺪا ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ; و ﻣﺮا در ﻣﻮرد ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎﻧﻢ رﺳﻮا ﻧﺴﺎزﻳﺪ! ﺁﻳﺎ در ﻣﻴﺎن‬

‫ﺷﻤﺎ ﻳﻚ ﻣﺮد ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ و ﺁﮔﺎﻩ وﺟﻮد ﻧﺪارد؟!« )‪(78‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺗﻮ آﻪ ﻣﻰداﻧﻰ ﻣﺎ ﺗﻤﺎﻳﻠﻰ ﺑﻪ دﺧﺘﺮان ﺗﻮ ﻧﺪارﻳﻢ; و ﺧﻮب ﻣﻰداﻧﻰ ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﻴﻢ!« )‪(79‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪)» :‬اﻓﺴﻮس!( اى آﺎش در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻗﺪرﺗﻰ داﺷﺘﻢ; ﻳﺎ ﺗﻜﻴﻪﮔﺎﻩ و ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن ﻣﺤﻜﻤﻰ در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻦ ﺑﻮد! )ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ‬

‫زﺷﺖﺳﻴﺮﺗﺎن ددﻣﻨﺶ ﭼﻪ آﻨﻢ!(« )‪(80‬‬

‫)ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻋﺬاب( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﻟﻮط! ﻣﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮاﻳﻢ! ﺁﻧﻬﺎ هﺮﮔﺰ دﺳﺘﺮﺳﻰ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻴﺪا ﻧﺨﻮاهﻨﺪ آﺮد! در دل ﺷﺐ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮادﻩات را )از‬

‫اﻳﻦ ﺷﻬﺮ( ﺣﺮآﺖ دﻩ! و هﻴﭻ ﻳﻚ از ﺷﻤﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش را ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻜﻨﺪ; ﻣﮕﺮ هﻤﺴﺮت‪ ،‬آﻪ او هﻢ ﺑﻪ هﻤﺎن ﺑﻼﻳﻰ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﺎر‬

‫ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ! ﻣﻮﻋﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺻﺒﺢ اﺳﺖ; ﺁﻳﺎ ﺻﺒﺢ ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﻴﺴﺖ؟!« )‪(81‬‬
‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎ ﻓﺮا رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺁن )ﺷﻬﺮ و دﻳﺎر( را زﻳﺮ و رو آﺮدﻳﻢ; و ﺑﺎراﻧﻰ از ﺳﻨﮓ ) ﮔﻠﻬﺎى ﻣﺘﺤﺠﺮ( ﻣﺘﺮاآﻢ ﺑﺮ روى هﻢ‪ ،‬ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎزل‬

‫ﻧﻤﻮدﻳﻢ‪(82) ...‬‬

‫)ﺳﻨﮕﻬﺎﻳﻰ آﻪ( ﻧﺰد ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻧﺸﺎﻧﺪار ﺑﻮد; و ﺁن‪) ،‬از ﺳﺎﻳﺮ( ﺳﺘﻤﮕﺮان دور ﻧﻴﺴﺖ! )‪(83‬‬

‫و ﺑﺴﻮى »ﻣﺪﻳﻦ« ﺑﺮادرﺷﺎن ﺷﻌﻴﺐ را )ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ(; ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم ﻣﻦ! ﺧﺪا را ﭘﺮﺳﺘﺶ آﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻪ ﺟﺰ او‪ ،‬ﻣﻌﺒﻮد دﻳﮕﺮى ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ!‬

‫ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ و وزن را آﻢ ﻧﻜﻨﻴﺪ )و دﺳﺖ ﺑﻪ آﻢﻓﺮوﺷﻰ ﻧﺰﻧﻴﺪ(! ﻣﻦ )هﻢ اآﻨﻮن( ﺷﻤﺎ را در ﻧﻌﻤﺖ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ; )وﻟﻰ( از ﻋﺬاب روز ﻓﺮاﮔﻴﺮ‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺑﻴﻤﻨﺎآﻢ! )‪(84‬‬

‫و اى ﻗﻮم ﻣﻦ! ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ و وزن را ﺑﺎ ﻋﺪاﻟﺖ‪ ،‬ﺗﻤﺎم دهﻴﺪ! و ﺑﺮ اﺷﻴﺎء )و اﺟﻨﺎس( ﻣﺮدم‪ ،‬ﻋﻴﺐ ﻧﮕﺬارﻳﺪ; و از ﺣﻖ ﺁﻧﺎن ﻧﻜﺎهﻴﺪ! و در زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻓﺴﺎد‬
‫ﻧﻜﻮﺷﻴﺪ! )‪(85‬‬

‫ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻗﻰ ﮔﺬاردﻩ )از ﺳﺮﻣﺎﻳﻪهﺎى ﺣﻼل(‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اﮔﺮ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ! و ﻣﻦ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺪار ﺷﻤﺎ )و ﻣﺎﻣﻮر ﺑﺮ‬

‫اﺟﺒﺎرﺗﺎن ﺑﻪ اﻳﻤﺎن( ﻧﻴﺴﺘﻢ! )‪(86‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﺷﻌﻴﺐ! ﺁﻳﺎ ﻧﻤﺎزت ﺑﻪ ﺗﻮ دﺳﺘﻮر ﻣﻰدهﺪ آﻪ ﺁﻧﭽﻪ را ﭘﺪراﻧﻤﺎن ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺮك آﻨﻴﻢ; ﻳﺎ ﺁﻧﭽﻪ را ﻣﻰﺧﻮاهﻴﻢ در اﻣﻮاﻟﻤﺎن اﻧﺠﺎم‬

‫ﻧﺪهﻴﻢ؟! ﺗﻮ آﻪ ﻣﺮد ﺑﺮدﺑﺎر و ﻓﻬﻤﻴﺪﻩاى هﺴﺘﻰ! سذﻟﻠّﻪ )‪(87‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم! ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺎﻩ ﻣﻦ دﻟﻴﻞ ﺁﺷﻜﺎرى از ﭘﺮوردﮔﺎرم داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬و رزق )و ﻣﻮهﺒﺖ( ﺧﻮﺑﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪) ،‬ﺁﻳﺎ‬

‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮ ﺧﻼف ﻓﺮﻣﺎن او رﻓﺘﺎر آﻨﻢ؟!( ﻣﻦ هﺮﮔﺰ ﻧﻤﻰﺧﻮاهﻢ ﭼﻴﺰى آﻪ ﺷﻤﺎ را از ﺁن ﺑﺎز ﻣﻰدارم‪ ،‬ﺧﻮدم ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﻮم! ﻣﻦ ﺟﺰ اﺻﻼح ‪-‬ﺗﺎ‬
‫ﺁﻧﺠﺎ آﻪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ دارم‪ -‬ﻧﻤﻰﺧﻮاهﻢ! و ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻣﻦ‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ! ﺑﺮ او ﺗﻮآﻞ آﺮدم; و ﺑﻪ ﺳﻮى او ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮدم! )‪(88‬‬

‫و اى ﻗﻮم ﻣﻦ! دﺷﻤﻨﻰ و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ‪ ،‬ﺳﺒﺐ ﻧﺸﻮد آﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ هﻤﺎن ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻰ آﻪ ﻗﻮم ﻧﻮح ﻳﺎ ﻗﻮم هﻮد ﻳﺎ ﻗﻮم ﺻﺎﻟﺢ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪،‬‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﻮﻳﺪ! و ﻗﻮم ﻟﻮط از ﺷﻤﺎ ﭼﻨﺪان دور ﻧﻴﺴﺖ! )‪(89‬‬

‫از ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﻮد‪ ،‬ﺁﻣﺮزش ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ; و ﺑﻪ ﺳﻮى او ﺑﺎزﮔﺮدﻳﺪ; آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرم ﻣﻬﺮﺑﺎن و دوﺳﺘﺪار )ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺗﻮﺑﻪآﺎر( اﺳﺖ!« )‪(90‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﺷﻌﻴﺐ! ﺑﺴﻴﺎرى از ﺁﻧﭽﻪ را ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻴﻢ! و ﻣﺎ ﺗﻮ را در ﻣﻴﺎن ﺧﻮد‪ ،‬ﺿﻌﻴﻒ ﻣﻰﻳﺎﺑﻴﻢ; و اﮔﺮ )ﺑﺨﺎﻃﺮ( ﻗﺒﻴﻠﻪ آﻮﭼﻜﺖ‬

‫ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺗﻮ را ﺳﻨﮕﺴﺎر ﻣﻰآﺮدﻳﻢ; و ﺗﻮ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺎ ﻗﺪرﺗﻰ ﻧﺪارى!« )‪(91‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم! ﺁﻳﺎ ﻗﺒﻴﻠﻪ آﻮﭼﻚ ﻣﻦ‪ ،‬ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻋﺰﻳﺰﺗﺮ از ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ؟! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ )ﻓﺮﻣﺎن( او را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪاﻳﺪ! ﭘﺮوردﮔﺎرم ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ‬

‫اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﺪ‪ ،‬اﺣﺎﻃﻪ دارد )و ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ(! )‪(92‬‬

‫اى ﻗﻮم! هﺮ آﺎرى از دﺳﺘﺘﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺠﺎم دهﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻦ هﻢ آﺎر ﺧﻮد را ﺧﻮاهﻢ آﺮد; و ﺑﺰودى ﺧﻮاهﻴﺪ داﻧﺴﺖ ﭼﻪ آﺴﻰ ﻋﺬاب‬

‫ﺧﻮارآﻨﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺶ ﻣﻰﺁﻳﺪ‪ ،‬و ﭼﻪ آﺴﻰ دروﻏﮕﻮﺳﺖ! ﺷﻤﺎ اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻜﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻦ هﻢ در اﻧﺘﻈﺎرم!« )‪(93‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎ ﻓﺮا رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻌﻴﺐ و آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﺑﺎ او اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ رﺣﻤﺖ ﺧﻮد ﻧﺠﺎت دادﻳﻢ; و ﺁﻧﻬﺎ را آﻪ ﺳﺘﻢ آﺮدﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺻﻴﺤﻪ )ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ( ﻓﺮو ﮔﺮﻓﺖ; و در دﻳﺎر ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ رو اﻓﺘﺎدﻧﺪ )و ﻣﺮدﻧﺪ(‪(94) ...‬‬

‫ﺁﻧﭽﻨﺎن آﻪ ﮔﻮﻳﻰ هﺮﮔﺰ از ﺳﺎآﻨﺎن ﺁن )دﻳﺎر( ﻧﺒﻮدﻧﺪ! دور ﺑﺎد ﻣﺪﻳﻦ )و اهﻞ ﺁن( از رﺣﻤﺖ ﺧﺪا‪ ،‬هﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ آﻪ ﻗﻮم ﺛﻤﻮد دور ﺷﺪﻧﺪ! )‪(95‬‬

‫ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﻮﺳﻰ را ﺑﺎ ﺁﻳﺎت ﺧﻮد و دﻟﻴﻞ ﺁﺷﻜﺎرى ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ‪(96) ...‬‬

‫ﺑﺴﻮى ﻓﺮﻋﻮن و اﻃﺮاﻓﻴﺎﻧﺶ; اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ از ﻓﺮﻣﺎن ﻓﺮﻋﻮن ﭘﻴﺮوى آﺮدﻧﺪ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻓﺮﻋﻮن‪ ،‬ﻣﺎﻳﻪ رﺷﺪ و ﻧﺠﺎت ﻧﺒﻮد! )‪(97‬‬

‫روز ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬او در ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﻗﻮﻣﺶ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد; و )ﺑﻪ ﺟﺎى ﭼﺸﻤﻪهﺎى زﻻل ﺑﻬﺸﺖ( ﺁﻧﻬﺎ را وارد ﺁﺗﺶ ﻣﻰآﻨﺪ! و ﭼﻪ ﺑﺪ ﺁﺑﺸﺨﻮرى اﺳﺖ‬

‫)ﺁﺗﺶ(‪ ،‬آﻪ ﺑﺮ ﺁن وارد ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ! )‪(98‬‬

‫ﺁﻧﺎن در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن و روز ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬ﻟﻌﻨﺘﻰ ﺑﺪﻧﺒﺎل دارﻧﺪ; و ﭼﻪ ﺑﺪ ﻋﻄﺎﻳﻰ اﺳﺖ )ﻟﻌﻦ و دورى از رﺣﻤﺖ ﺧﺪا(‪ ،‬آﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﺁﻧﺎن ﻣﻰﺷﻮد! )‪(99‬‬
 ‫اﻳﻦ از اﺧﺒﺎر ﺷﻬﺮهﺎ و ﺁﺑﺎدﻳﻬﺎﺳﺖ آﻪ ﻣﺎ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺑﺎزﮔﻮ ﻣﻰآﻨﻴﻢ; آﻪ ﺑﻌﻀﻰ )هﻨﻮز( ﺑﺮﭘﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻌﻀﻰ درو ﺷﺪﻩاﻧﺪ )و از ﻣﻴﺎن رﻓﺘﻪاﻧﺪ(!‬

‫)‪(100‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺘﻢ ﻧﻜﺮدﻳﻢ; ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺳﺘﻢ روا داﺷﺘﻨﺪ! و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺠﺎزات اﻟﻬﻰ ﻓﺮا رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻌﺒﻮداﻧﻰ را آﻪ ﻏﻴﺮ‬

‫از ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﻳﺎرى ﻧﻜﺮدﻧﺪ; و ﺟﺰ ﺑﺮ هﻼآﺖ ﺁﻧﺎن ﻧﻴﻔﺰودﻧﺪ! )‪(101‬‬

‫و اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻣﺠﺎزات ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺷﻬﺮهﺎ و ﺁﺑﺎدﻳﻬﺎى ﻇﺎﻟﻢ را ﻣﺠﺎزات ﻣﻰآﻨﺪ! )ﺁرى‪ (،‬ﻣﺠﺎزات او‪ ،‬دردﻧﺎك و ﺷﺪﻳﺪ اﺳﺖ!‬

‫)‪(102‬‬

‫در اﻳﻦ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪاى اﺳﺖ ﺑﺮاى آﺴﻰ آﻪ از ﻋﺬاب ﺁﺧﺮت ﻣﻰﺗﺮﺳﺪ; هﻤﺎن روزى اﺳﺖ آﻪ ﻣﺮدم در ﺁن ﺟﻤﻊ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و روزى آﻪ هﻤﻪ ﺁن را‬
‫ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪(103) .‬‬

‫و ﻣﺎ ﺁن )ﻣﺠﺎزات( را‪ ،‬ﺟﺰ ﺗﺎ زﻣﺎن ﻣﺤﺪودى‪ ،‬ﺗﺎﺧﻴﺮ ﻧﻤﻰاﻧﺪازﻳﻢ! )‪(104‬‬

‫ﺁن روز آﻪ )ﻗﻴﺎﻣﺖ و زﻣﺎن ﻣﺠﺎزات( ﻓﺮا رﺳﺪ‪ ،‬هﻴﭻ آﺲ ﺟﺰ ﺑﻪ اﺟﺎزﻩ او ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﺪ; ﮔﺮوهﻰ ﺑﺪﺑﺨﺘﻨﺪ و ﮔﺮوهﻰ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ! )‪(105‬‬

‫اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬در ﺁﺗﺸﻨﺪ; و ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن در ﺁﻧﺠﺎ‪» ،‬زﻓﻴﺮ« و »ﺷﻬﻴﻖ« ) ﻧﺎﻟﻪهﺎى ﻃﻮﻻﻧﻰ دم و ﺑﺎزدم( اﺳﺖ‪(106) ...‬‬

‫ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ ﺑﺮﭘﺎﺳﺖ; ﻣﮕﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﺨﻮاهﺪ! ﭘﺮوردﮔﺎرت هﺮ ﭼﻪ را ﺑﺨﻮاهﺪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﺪ! )‪(107‬‬

‫اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ و ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺑﻬﺸﺖ ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ ﺑﺮﭘﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﺨﻮاهﺪ!‬

‫ﺑﺨﺸﺸﻰ اﺳﺖ ﻗﻄﻊ ﻧﺸﺪﻧﻰ! )‪(108‬‬

‫ﭘﺲ ﺷﻚ و ﺗﺮدﻳﺪى )در ﺑﺎﻃﻞ ﺑﻮدن( ﻣﻌﺒﻮدهﺎﻳﻰ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮد راﻩ ﻣﺪﻩ! ﺁﻧﻬﺎ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﺒﻮدهﺎ را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻰآﻨﻨﺪ آﻪ‬

‫ﭘﺪراﻧﺸﺎن ﻗﺒﻼ ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﺎ ﻧﺼﻴﺐ ﺁﻧﺎن را ﺑﻰآﻢ و آﺎﺳﺖ ﺧﻮاهﻴﻢ داد! )‪(109‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ دادﻳﻢ; ﺳﭙﺲ در ﺁن اﺧﺘﻼف ﺷﺪ; و اﮔﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﻗﺒﻠﻰ ﺧﺪا )در زﻣﻴﻨﻪﺁزﻣﺎﻳﺶ و اﺗﻤﺎم ﺣﺠﺖ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ( ﻧﺒﻮد‪ ،‬در ﻣﻴﺎن‬

‫ﺁﻧﺎن داورى ﻣﻰﺷﺪ! و ﺁﻧﻬﺎ )هﻨﻮز( در ﺷﻚاﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻜﻰ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﺪﮔﻤﺎﻧﻰ! )‪(110‬‬

‫و ﭘﺮوردﮔﺎرت اﻋﻤﺎل هﺮ ﻳﻚ را ﺑﻰآﻢ و آﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮاهﺪ داد; او ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآﻨﻨﺪ ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ! )‪(111‬‬

‫ﭘﺲ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ آﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻳﺎﻓﺘﻪاى‪ ،‬اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ آﻦ; و هﻤﭽﻨﻴﻦ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺴﻮى ﺧﺪا ﺁﻣﺪﻩاﻧﺪ )ﺑﺎﻳﺪ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ آﻨﻨﺪ(! و ﻃﻐﻴﺎن ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻪ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﭽﻪ را اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﺪ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ! )‪(112‬‬

‫و ﺑﺮ ﻇﺎﻟﻤﺎن ﺗﻜﻴﻪ ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬آﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﻰﺷﻮد ﺁﺗﺶ ﺷﻤﺎ را ﻓﺮا ﮔﻴﺮد; و در ﺁن ﺣﺎل‪ ،‬هﻴﭻ وﻟﻰ و ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻧﺨﻮاهﻴﺪ داﺷﺖ; و ﻳﺎرى‬
‫ﻧﻤﻰﺷﻮﻳﺪ! )‪(113‬‬

‫در دو ﻃﺮف روز‪ ،‬و اواﻳﻞ ﺷﺐ‪ ،‬ﻧﻤﺎز را ﺑﺮﭘﺎ دار; ﭼﺮا آﻪ ﺣﺴﻨﺎت‪ ،‬ﺳﻴﺌﺎت )و ﺁﺛﺎر ﺁﻧﻬﺎ را( از ﺑﻴﻦ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ; اﻳﻦ ﺗﺬآﺮى اﺳﺖ ﺑﺮاى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اهﻞ‬

‫ﺗﺬآﺮﻧﺪ! )‪(114‬‬

‫و ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ آﻦ‪ ،‬آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺎداش ﻧﻴﻜﻮآﺎران را ﺿﺎﻳﻊ ﻧﺨﻮاهﺪ آﺮد! )‪(115‬‬

‫ﭼﺮا در ﻗﺮون )و اﻗﻮام( ﻗﺒﻞ از ﺷﻤﺎ‪ ،‬داﻧﺸﻤﻨﺪان ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺪرﺗﻰ ﻧﺒﻮدﻧﺪ آﻪ از ﻓﺴﺎد در زﻣﻴﻦ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى آﻨﻨﺪ؟! ﻣﮕﺮ اﻧﺪآﻰ از ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬آﻪ ﻧﺠﺎﺗﺸﺎن‬

‫دادﻳﻢ! و ﺁﻧﺎن آﻪ ﺳﺘﻢ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪ ،‬از ﺗﻨﻌﻢ و آﺎﻣﺠﻮﺋﻰ ﭘﻴﺮوى آﺮدﻧﺪ; و ﮔﻨﺎهﻜﺎر ﺑﻮدﻧﺪ )و ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪﻧﺪ(! )‪(116‬‬

‫و ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮد آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺁﺑﺎدﻳﻬﺎ را ﺑﻈﻠﻢ و ﺳﺘﻢ ﻧﺎﺑﻮد آﻨﺪ در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ اهﻠﺶ در ﺻﺪد اﺻﻼح ﺑﻮدﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ! )‪(117‬‬

‫و اﮔﺮ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬هﻤﻪ ﻣﺮدم را ﻳﻚ اﻣﺖ )ﺑﺪون هﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ اﺧﺘﻼف( ﻗﺮار ﻣﻰداد; وﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ هﻤﻮارﻩ ﻣﺨﺘﻠﻔﻨﺪ‪(118) ...‬‬

‫ﻣﮕﺮ آﺴﻰ را آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت رﺣﻢ آﻨﺪ! و ﺑﺮاى هﻤﻴﻦ )ﭘﺬﻳﺮش رﺣﻤﺖ( ﺁﻧﻬﺎ را ﺁﻓﺮﻳﺪ! و ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻗﻄﻌﻰ ﺷﺪﻩ آﻪ‪ :‬ﺟﻬﻨﻢ را از هﻤﻪ‬

‫)ﺳﺮآﺸﺎن و ﻃﺎﻏﻴﺎن( ﺟﻦ و اﻧﺲ ﭘﺮ ﺧﻮاهﻢ آﺮد! )‪(119‬‬

 ‫ﻣﺎ از هﺮ ﻳﻚ از ﺳﺮﮔﺬﺷﺘﻬﺎى اﻧﺒﻴﺎ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺑﺎزﮔﻮ آﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺁن‪ ،‬ﻗﻠﺒﺖ را ﺁراﻣﺶ ﺑﺨﺸﻴﻢ; و ارادﻩات ﻗﻮى ﮔﺮدد‪ .‬و در اﻳﻦ )اﺧﺒﺎر و‬

‫ﺳﺮﮔﺬﺷﺘﻬﺎ‪ (،‬ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺣﻖ‪ ،‬و ﺑﺮاى ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻣﻮﻋﻈﻪ و ﺗﺬآﺮ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪(120) .‬‬

‫و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮ‪» :‬هﺮ ﭼﻪ در ﻗﺪرت دارﻳﺪ‪ ،‬اﻧﺠﺎم دهﻴﺪ! ﻣﺎ هﻢ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﻢ! )‪(121‬‬

‫و اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻜﺸﻴﺪ! ﻣﺎ هﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮﻳﻢ! )‪(122‬‬

‫و )ﺁﮔﺎهﻰ از( ﻏﻴﺐ )و اﺳﺮار ﻧﻬﺎن( ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ; و هﻤﻪ آﺎرهﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى او ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮدد! ﭘﺲ او را ﭘﺮﺳﺘﺶ آﻦ! و ﺑﺮ او‬

‫ﺗﻮآﻞ ﻧﻤﺎ! و ﭘﺮوردﮔﺎرت از آﺎرهﺎﻳﻰ آﻪ ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻴﺴﺖ! )‪(123‬‬

‫‪ +‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ در ﺷﻨﺒﻪ ‪1384/07/02‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 3:42‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻮﺳﻂ روح اﷲ ﮐﺮﯾﻤﯽ | ﯾﮏ ﻧﻈﺮ‬
‫ﺳﻮرﻩ ﯾﻮﻧﺲ‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺑﺨﺸﺎﻳﺸﮕﺮ‬

‫اﻟﺮ‪ ،‬اﻳﻦ ﺁﻳﺎت آﺘﺎب اﺳﺘﻮار و ﺣﻜﻤﺖ ﺁﻣﻴﺰ اﺳﺖ! )‪(1‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﺑﺮاى ﻣﺮدم‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ ﺷﮕﻔﺘﻰ ﺑﻮد آﻪ ﺑﻪ ﻣﺮدى از ﺁﻧﻬﺎ وﺣﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ آﻪ ﻣﺮدم را )از ﻋﻮاﻗﺐ آﻔﺮ و ﮔﻨﺎﻩ( ﺑﺘﺮﺳﺎن‪ ،‬و ﺑﻪ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن‬

‫ﺁوردﻩاﻧﺪ ﺑﺸﺎرت دﻩ آﻪ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﻴﻚ )و ﭘﺎداﺷﻬﺎى ﻣﺴﻠﻢ( ﻧﺰد ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن اﺳﺖ؟! )اﻣﺎ( آﺎﻓﺮان ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮد‪ ،‬ﺳﺎﺣﺮ ﺁﺷﻜﺎرى‬

‫اﺳﺖ!; سذﻟﻠّﻪ )‪(2‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪى اﺳﺖ آﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ را در ﺷﺶ روز ) ﺷﺶ دوران( ﺁﻓﺮﻳﺪ; ﺳﭙﺲ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ )ﻗﺪرت( ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ آﺎر‬

‫)ﺟﻬﺎن( ﭘﺮداﺧﺖ; هﻴﭻ ﺷﻔﺎﻋﺖ آﻨﻨﺪﻩاى‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﺎ اذن او ﻧﻴﺴﺖ; اﻳﻦ اﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎ! ﭘﺲ او را ﭘﺮﺳﺘﺶ آﻨﻴﺪ! ﺁﻳﺎ ﻣﺘﺬآﺮ‬
‫ﻧﻤﻰﺷﻮﻳﺪ؟! )‪(3‬‬

‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ هﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﻮى اوﺳﺖ! ﺧﺪاوﻧﺪ وﻋﺪﻩ ﺣﻘﻰ ﻓﺮﻣﻮدﻩ; او ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ را ﺁﻏﺎز ﻣﻰآﻨﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺁن را ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ اﻳﻤﺎن‬

‫ﺁوردﻩ و آﺎرهﺎى ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻧﺠﺎم دادﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪاﻟﺖ ﺟﺰا دهﺪ; و ﺑﺮاى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻰ از ﻣﺎﻳﻊ ﺳﻮزان اﺳﺖ; و ﻋﺬاﺑﻰ دردﻧﺎك‪،‬‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁﻧﻜﻪ آﻔﺮ ﻣﻰورزﻳﺪﻧﺪ! )‪(4‬‬

‫او آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را روﺷﻨﺎﻳﻰ‪ ،‬و ﻣﺎﻩ را ﻧﻮر ﻗﺮار داد; و ﺑﺮاى ﺁن ﻣﻨﺰﻟﮕﺎﻩهﺎﻳﻰ ﻣﻘﺪر آﺮد‪ ،‬ﺗﺎ ﻋﺪد ﺳﺎﻟﻬﺎ و ﺣﺴﺎب )آﺎرهﺎ( را ﺑﺪاﻧﻴﺪ;‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻦ را ﺟﺰ ﺑﺤﻖ ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪﻩ; او ﺁﻳﺎت )ﺧﻮد را( ﺑﺮاى ﮔﺮوهﻰ آﻪ اهﻞ داﻧﺸﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺮح ﻣﻰدهﺪ! )‪(5‬‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎ در ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ ﺷﺐ و روز‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ‪ ،‬ﺁﻳﺎت )و ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﻳﻰ( اﺳﺖ ﺑﺮاى ﮔﺮوهﻰ آﻪ ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎرﻧﺪ )و‬
‫ﺣﻘﺎﻳﻖ را ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ(‪(6) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﺎ )و روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ( ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ ﺧﺸﻨﻮد ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺮ ﺁن ﺗﻜﻴﻪ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ از ﺁﻳﺎت ﻣﺎ ﻏﺎﻓﻠﻨﺪ‪(7) ،‬‬

‫)هﻤﻪ( ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺎﻳﮕﺎهﺸﺎن ﺁﺗﺶ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ آﺎرهﺎﻳﻰ آﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻧﺪ! )‪(8‬‬

‫)وﻟﻰ( آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ و آﺎرهﺎى ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﺁﻧﻬﺎ را در ﭘﺮﺗﻮ اﻳﻤﺎﻧﺸﺎن هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ; از زﻳﺮ )ﻗﺼﺮهﺎى( ﺁﻧﻬﺎ‬

‫در ﺑﺎﻏﻬﺎى ﺑﻬﺸﺖ‪ ،‬ﻧﻬﺮهﺎ ﺟﺎرى اﺳﺖ‪(9) .‬‬

‫ﮔﻔﺘﺎر )و دﻋﺎى( ﺁﻧﻬﺎ در ﺑﻬﺸﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﻣﻨﺰهﻰ ﺗﻮ!« و ﺗﺤﻴﺖ ﺁﻧﻬﺎ در ﺁﻧﺠﺎ‪ :‬ﺳﻼم; و ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺳﺨﻨﺸﺎن اﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ‪» :‬ﺣﻤﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺨﺼﻮص ﭘﺮوردﮔﺎر ﻋﺎﻟﻤﻴﺎن اﺳﺖ!« )‪(10‬‬

‫اﮔﺮ هﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ آﻪ ﻣﺮدم در ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردن »ﺧﻮﺑﻰ«هﺎ ﻋﺠﻠﻪ دارﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻣﺠﺎزاﺗﺸﺎن ﺷﺘﺎب ﻣﻰآﺮد‪) ،‬ﺑﺰودى( ﻋﻤﺮﺷﺎن ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن‬

‫ﻣﻰرﺳﻴﺪ )و هﻤﮕﻰ ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ(; وﻟﻰ آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻟﻘﺎى ﻣﺎ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد رهﺎ ﻣﻰآﻨﻴﻢ ﺗﺎ در ﻃﻐﻴﺎﻧﺸﺎن ﺳﺮﮔﺮدان‬

‫ﺷﻮﻧﺪ! )‪(11‬‬
 ‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن زﻳﺎن )و ﻧﺎراﺣﺘﻰ( رﺳﺪ‪ ،‬ﻣﺎ را )در هﺮ ﺣﺎل‪ (:‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ‪ ،‬ﻳﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻳﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ;‬

‫اﻣﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻧﺎراﺣﺘﻰ را از او ﺑﺮﻃﺮف ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻣﻰرود آﻪ ﮔﻮﻳﻰ هﺮﮔﺰ ﻣﺎ را ﺑﺮاى ﺣﻞ ﻣﺸﻜﻠﻰ آﻪ ﺑﻪ او رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺨﻮاﻧﺪﻩ اﺳﺖ!‬

‫اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺮاى اﺳﺮاﻓﻜﺎران‪ ،‬اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن زﻳﻨﺖ دادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ )آﻪ زﺷﺘﻰ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ را درك ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ(! )‪(12‬‬

‫ﻣﺎ اﻣﺘﻬﺎى ﭘﻴﺶ از ﺷﻤﺎ را‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻇﻠﻢ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬هﻼك ﻧﻤﻮدﻳﻢ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﺸﺎن دﻻﻳﻞ روﺷﻦ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ اﻳﻤﺎن‬
‫ﻧﻴﺎوردﻧﺪ; اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﮔﺮوﻩ ﻣﺠﺮﻣﺎن را آﻴﻔﺮ ﻣﻰدهﻴﻢ! )‪(13‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺷﻤﺎ را ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎن ﺁﻧﻬﺎ در روى زﻣﻴﻦ ‪-‬ﭘﺲ از اﻳﺸﺎن‪ -‬ﻗﺮار دادﻳﻢ; ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺷﻤﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآﻨﻴﺪ! )‪(14‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺁﻳﺎت روﺷﻦ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻟﻘﺎى ﻣﺎ )و روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ( ﻧﺪارﻧﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻗﺮﺁﻧﻰ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ‬
‫ﺑﻴﺎور‪ ،‬ﻳﺎ ﺁن را ﺗﺒﺪﻳﻞ آﻦ! )و ﺁﻳﺎت ﻧﻜﻮهﺶ ﺑﺘﻬﺎ را ﺑﺮدار(« ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻣﻦ ﺣﻖ ﻧﺪارم آﻪ از ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﺁن را ﺗﻐﻴﻴﺮ دهﻢ; ﻓﻘﻂ از ﭼﻴﺰى آﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ وﺣﻰ‬

‫ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﭘﻴﺮوى ﻣﻰآﻨﻢ! ﻣﻦ اﮔﺮ ﭘﺮوردﮔﺎرم را ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ آﻨﻢ‪ ،‬از ﻣﺠﺎزات روز ﺑﺰرگ )ﻗﻴﺎﻣﺖ( ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ!« )‪(15‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﺁﻳﺎت را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﺧﻮاﻧﺪم; و ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁن ﺁﮔﺎهﺘﺎن ﻧﻤﻰآﺮد; ﭼﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‪ ،‬در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ‬

‫زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻤﻮدم; )و هﺮﮔﺰ ﺁﻳﻪاى ﻧﻴﺎوردم;( ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻴﺪ؟!« )‪(16‬‬

‫ﭼﻪ آﺴﻰ ﺳﺘﻤﻜﺎرﺗﺮ اﺳﺖ از ﺁن آﺲ آﻪ ﺑﺮ ﺧﺪا دروغ ﻣﻰﺑﻨﺪد‪ ،‬ﻳﺎ ﺁﻳﺎت او را ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻣﻰآﻨﺪ؟! ﻣﺴﻠﻤﺎ ﻣﺠﺮﻣﺎن رﺳﺘﮕﺎر ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ! )‪(17‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا‪ ،‬ﭼﻴﺰهﺎﻳﻰ را ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻨﺪ آﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن زﻳﺎن ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺳﻮدى ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ; و ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﻳﻨﻬﺎ ﺷﻔﻴﻌﺎن ﻣﺎ ﻧﺰد ﺧﺪا‬

‫هﺴﺘﻨﺪ!« ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﺧﺒﺮ ﻣﻰدهﻴﺪ آﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ ﺳﺮاغ ﻧﺪارد؟!« ﻣﻨﺰﻩ اﺳﺖ او‪ ،‬و ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ از ﺁن هﻤﺘﺎﻳﺎﻧﻰ آﻪ ﻗﺮار‬
‫ﻣﻰدهﻨﺪ! )‪(18‬‬

‫)در ﺁﻏﺎز( هﻤﻪ ﻣﺮدم اﻣﺖ واﺣﺪى ﺑﻮدﻧﺪ; ﺳﭙﺲ اﺧﺘﻼف آﺮدﻧﺪ; و اﮔﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﻰ از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎرت )درﺑﺎرﻩ ﻋﺪم ﻣﺠﺎزات ﺳﺮﻳﻊ ﺁﻧﺎن( از ﻗﺒﻞ ﺻﺎدر‬

‫ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ در ﺁﻧﭽﻪ اﺧﺘﻼف داﺷﺘﻨﺪ داورى ﻣﻰﺷﺪ )و ﺳﭙﺲ هﻤﮕﻰ ﺑﻪ ﻣﺠﺎزات ﻣﻰرﺳﻴﺪﻧﺪ(‪(19) .‬‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﻣﻌﺠﺰﻩاى از ﭘﺮوردﮔﺎرش ﺑﺮ او ﻧﺎزل ﻧﻤﻰﺷﻮد؟!« ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻏﻴﺐ )و ﻣﻌﺠﺰات( ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاى ﺧﺪا )و ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن او( اﺳﺖ! ﺷﻤﺎ در اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻦ هﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ در اﻧﺘﻈﺎرم! )ﺷﻤﺎ در اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻌﺠﺰات ﺑﻬﺎﻧﻪﺟﻮﻳﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ هﻢ در اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺠﺎزات ﺷﻤﺎ!(« )‪(20‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﻣﺮدم‪ ،‬ﭘﺲ از ﻧﺎراﺣﺘﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬رﺣﻤﺘﻰ ﺑﭽﺸﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬در ﺁﻳﺎت ﻣﺎ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﻣﻰآﻨﻨﺪ )‪،‬و ﺑﺮاى ﺁن ﻧﻌﻤﺖ و رﺣﻤﺖ‬

‫ﺗﻮﺟﻴﻬﺎت ﻧﺎروا ﻣﻰآﻨﻨﺪ(; ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺮﻳﻌﺘﺮ از ﺷﻤﺎ ﻣﻜﺮ ) ﭼﺎرﻩﺟﻮﻳﻰ( ﻣﻰآﻨﺪ; و رﺳﻮﻻن ) ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ( ﻣﺎ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﻣﻰآﻨﻴﺪ )و ﻧﻘﺸﻪ‬
‫ﻣﻰآﺸﻴﺪ(‪ ،‬ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻨﺪ!« )‪(21‬‬

‫او آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺷﻤﺎ را در ﺧﺸﻜﻰ و درﻳﺎ ﺳﻴﺮ ﻣﻰدهﺪ; زﻣﺎﻧﻰ آﻪ در آﺸﺘﻰ ﻗﺮارﻣﻰﮔﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬و ﺑﺎدهﺎى ﻣﻮاﻓﻖ ﺁﻧﺎن را )ﺑﺴﻮى ﻣﻘﺼﺪ(‬

‫ﺣﺮآﺖ ﻣﻴﺪهﺪ و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻃﻮﻓﺎن ﺷﺪﻳﺪى ﻣﻰوزد; و اﻣﻮاج از هﺮ ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﺁﻳﺪ; و ﮔﻤﺎن ﻣﻰآﻨﻨﺪ هﻼك ﺧﻮاهﻨﺪ‬

‫ﺷﺪ; در ﺁن هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﺧﺪا را از روى اﺧﻼص ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ آﻪ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﺎ را از اﻳﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎرى ﻧﺠﺎت دهﻰ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ از ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاران ﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﻮد!« )‪(22‬‬

‫اﻣﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺧﺪا ﺁﻧﻬﺎ را رهﺎﻳﻰ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪) ،‬ﺑﺎز( ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ‪ ،‬در زﻣﻴﻦ ﺳﺘﻢ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ‪ .‬اى ﻣﺮدم! ﺳﺘﻤﻬﺎى ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑﻪ زﻳﺎن ﺧﻮد ﺷﻤﺎﺳﺖ! از‬

‫زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ ﺑﻬﺮﻩ )ﻣﻴﺒﺮﻳﺪ(‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﻮى ﻣﺎﺳﺖ; و ﻣﺎ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻴﻜﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺒﺮ ﻣﻴﺪهﻴﻢ! )‪(23‬‬

‫ﻣﺜﻞ زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁﺑﻰ اﺳﺖ آﻪ از ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺎزل آﺮدﻩاﻳﻢ; آﻪ در ﭘﻰ ﺁن‪ ،‬ﮔﻴﺎهﺎن )ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن( زﻣﻴﻦ ‪-‬آﻪ ﻣﺮدم و ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎن از ﺁن‬

‫ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ‪ -‬ﻣﻰروﻳﺪ; ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ آﻪ زﻣﻴﻦ‪ ،‬زﻳﺒﺎﻳﻰ ﺧﻮد را ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﺁراﺳﺘﻪ ﻣﻰﮔﺮدد‪ ،‬و اهﻞ ﺁن ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ آﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﺁن ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ‬
‫ﮔﺮدﻧﺪ‪) ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن( ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎ‪ ،‬ﺷﺐهﻨﮕﺎم ﻳﺎ در روز‪) ،‬ﺑﺮاى ﻧﺎﺑﻮدى ﺁن( ﻓﺮاﻣﻰرﺳﺪ; )ﺳﺮﻣﺎ ﻳﺎ ﺻﺎﻋﻘﻪاى را ﺑﺮ ﺁن ﻣﺴﻠﻂ ﻣﻰﺳﺎزﻳﻢ;( و ﺁﻧﭽﻨﺎن ﺁن‬

‫را درو ﻣﻰآﻨﻴﻢ آﻪ ﮔﻮﻳﻰ دﻳﺮوز هﺮﮔﺰ )ﭼﻨﻴﻦ آﺸﺘﺰارى( ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ! اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺁﻳﺎت ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﮔﺮوهﻰ آﻪ ﻣﻰاﻧﺪﻳﺸﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺮح ﻣﻰدهﻴﻢ!‬

‫)‪(24‬‬

‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺮاى ﺻﻠﺢ و ﺳﻼﻣﺖ دﻋﻮت ﻣﻰآﻨﺪ; و هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ و ﻻﻳﻖ ﺑﺒﻴﻨﺪ( ‪ ،‬ﺑﻪ راﻩ راﺳﺖ هﺪاﻳﺖ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ‪(25) .‬‬
‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻧﻴﻜﻰ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎداش ﻧﻴﻚ و اﻓﺰون ﺑﺮ ﺁن دارﻧﺪ; و ﺗﺎرﻳﻜﻰ و ذﻟﺖ‪ ،‬ﭼﻬﺮﻩهﺎﻳﺸﺎن را ﻧﻤﻰﭘﻮﺷﺎﻧﺪ; ﺁﻧﻬﺎ اهﻞ ﺑﻬﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن‬

‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪(26) .‬‬

‫اﻣﺎ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎهﺎن ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺰاى ﺑﺪى ﺑﻤﻘﺪار ﺁن دارﻧﺪ; و ذﻟﺖ و ﺧﻮارى‪ ،‬ﭼﻬﺮﻩ ﺁﻧﺎن را ﻣﻰﭘﻮﺷﺎﻧﺪ; و هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ را از‬

‫)ﻣﺠﺎزات( ﺧﺪا ﻧﮕﻪ دارد! )ﭼﻬﺮﻩهﺎﻳﺸﺎن ﺁﻧﭽﻨﺎن ﺗﺎرﻳﻚ اﺳﺖ آﻪ( ﮔﻮﻳﻰ ﺑﺎ ﭘﺎرﻩهﺎﻳﻰ از ﺷﺐ ﺗﺎرﻳﻚ‪ ،‬ﺻﻮرت ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ! ﺁﻧﻬﺎ اهﻞ‬
‫دوزﺧﻨﺪ; و ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ! )‪(27‬‬

‫)ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورﻳﺪ( روزى را آﻪ هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺟﻤﻊ ﻣﻰآﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﺸﺮآﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﻢ‪» :‬ﺷﻤﺎ و ﻣﻌﺒﻮدهﺎﻳﺘﺎن در ﺟﺎى ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﺎﺷﻴﺪ )ﺗﺎ ﺑﻪ‬

‫ﺣﺴﺎﺑﺘﺎن رﺳﻴﺪﮔﻰ ﺷﻮد!(« ﺳﭙﺲ ﺁﻧﻬﺎ را از هﻢ ﺟﺪا ﻣﻰﺳﺎزﻳﻢ )و از هﺮ ﻳﻚ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﺳﺆال ﻣﻰآﻨﻴﻢ(‪ .‬و ﻣﻌﺒﻮدهﺎﻳﺸﺎن )ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ( ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪:‬‬

‫»ﺷﻤﺎ )هﺮﮔﺰ( ﻣﺎ را ﻋﺒﺎدت ﻧﻤﻰآﺮدﻳﺪ!« )‪(28‬‬

‫)ﺁﻧﻬﺎ در ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ (:‬هﻤﻴﻦ ﺑﺲ آﻪ ﺧﺪا ﻣﻴﺎن ﻣﺎ و ﺷﻤﺎ ﮔﻮاﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺎ از ﻋﺒﺎدت ﺷﻤﺎ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮدﻳﻢ! )‪(29‬‬

‫در ﺁن ﺟﺎ‪ ،‬هﺮ آﺲ ﻋﻤﻠﻰ را آﻪ ﻗﺒﻼ اﻧﺠﺎم دادﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻰﺁزﻣﺎﻳﺪ‪ .‬و هﻤﮕﻰ ﺑﺴﻮى »اﷲ« ‪-‬ﻣﻮﻻ و ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺧﻮد‪ -‬ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪﻩ‬

‫ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ; و ﭼﻴﺰهﺎﻳﻰ را آﻪ ﺑﺪروغ هﻤﺘﺎى ﺧﺪا ﻗﺮار دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻢ و ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ! )‪(30‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﭼﻪ آﺴﻰ ﺷﻤﺎ را از ﺁﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ روزى ﻣﻰدهﺪ؟ ﻳﺎ ﭼﻪ آﺴﻰ ﻣﺎﻟﻚ )و ﺧﺎﻟﻖ( ﮔﻮش و ﭼﺸﻤﻬﺎﺳﺖ؟ و ﭼﻪ آﺴﻰ زﻧﺪﻩ را از ﻣﺮدﻩ‪،‬‬

‫و ﻣﺮدﻩ را از زﻧﺪﻩ ﺑﻴﺮون ﻣﻰﺁورد؟ و ﭼﻪ آﺴﻰ اﻣﻮر )ﺟﻬﺎن( را ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻣﻰآﻨﺪ؟« ﺑﺰودى )در ﭘﺎﺳﺦ( ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪا«‪ ،‬ﺑﮕﻮ‪» :‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﺗﻘﻮا ﭘﻴﺸﻪ‬
‫ﻧﻤﻰآﻨﻴﺪ )و از ﺧﺪا ﻧﻤﻰﺗﺮﺳﻴﺪ(؟! )‪(31‬‬

‫ﺁن اﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﺣﻖ ﺷﻤﺎ )داراى هﻤﻪ اﻳﻦ ﺻﻔﺎت(! ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺣﻖ‪ ،‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰى ﺟﺰ ﮔﻤﺮاهﻰ وﺟﻮد دارد؟! ﭘﺲ ﭼﺮا )از‬

‫ﭘﺮﺳﺘﺶ او( روى ﮔﺮدان ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ؟! )‪(32‬‬

‫اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﺮ ﻓﺎﺳﻘﺎن ﻣﺴﻠﻢ ﺷﺪﻩ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ )ﭘﺲ از اﻳﻦ هﻤﻪ ﻟﺠﺎﺟﺖ و ﮔﻨﺎﻩ(‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺁورد! )‪(33‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻳﺎ هﻴﭻ ﻳﻚ از ﻣﻌﺒﻮدهﺎى ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ را اﻳﺠﺎد ﻣﻰآﻨﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮداﻧﺪ؟!« ﺑﮕﻮ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﺘﻨﻬﺎ ﺧﺪا ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ را اﻳﺠﺎد آﺮدﻩ‪ ،‬ﺳﭙﺲ‬

‫ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮداﻧﺪ; ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﭼﺮا از ﺣﻖ روىﮔﺮدان ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ؟!« )‪(34‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻳﺎ هﻴﭻ ﻳﻚ از ﻣﻌﺒﻮدهﺎى ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﺣﻖ هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ؟! ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺣﻖ هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ! ﺁﻳﺎ آﺴﻰ آﻪ هﺪاﻳﺖ ﺑﻪ ﺳﻮى‬

‫ﺣﻖ ﻣﻰآﻨﺪ ﺑﺮاى ﭘﻴﺮوى ﺷﺎﻳﺴﺘﻪﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﺎ ﺁن آﺲ آﻪ ﺧﻮد هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻰﺷﻮد ﻣﮕﺮ هﺪاﻳﺘﺶ آﻨﻨﺪ؟ ﺷﻤﺎ را ﭼﻪ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ داورى‬
‫ﻣﻰآﻨﻴﺪ؟! سذﻟﻠّﻪ )‪(35‬‬

‫و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺟﺰ از ﮔﻤﺎن )و ﭘﻨﺪارهﺎى ﺑﻰاﺳﺎس(‪ ،‬ﭘﻴﺮوى ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ; )در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ( ﮔﻤﺎن‪ ،‬هﺮﮔﺰ اﻧﺴﺎن را از ﺣﻖ ﺑﻰﻧﻴﺎز ﻧﻤﻰﺳﺎزد )و ﺑﻪ‬

‫ﺣﻖ ﻧﻤﻰرﺳﺎﻧﺪ(! ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻨﺪ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ! )‪(36‬‬

‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﺒﻮد )و اﻣﻜﺎن ﻧﺪاﺷﺖ( آﻪ اﻳﻦ ﻗﺮﺁن‪ ،‬ﺑﺪون وﺣﻰ اﻟﻬﻰ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ دادﻩ ﺷﻮد; وﻟﻰ ﺗﺼﺪﻳﻘﻰ اﺳﺖ ﺑﺮاى ﺁﻧﭽﻪ ﭘﻴﺶ از ﺁن اﺳﺖ‬

‫)از آﺘﺐ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ(‪ ،‬و ﺷﺮح و ﺗﻔﺼﻴﻠﻰ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ اﺳﺖ; ﺷﻜﻰ در ﺁن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬و از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎر ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن اﺳﺖ‪(37) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬او ﻗﺮﺁن را ﺑﺪروغ ﺑﻪﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ دادﻩ اﺳﺖ«؟! ﺑﮕﻮ‪» :‬اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬ﻳﻚ ﺳﻮرﻩ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁن ﺑﻴﺎورﻳﺪ; و ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا‪ ،‬هﺮ‬

‫آﺲ را ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ )ﺑﻪ ﻳﺎرى( ﻃﻠﺒﻴﺪ!« )‪(38‬‬

‫)وﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ از روى ﻋﻠﻢ و داﻧﺶ ﻗﺮﺁن را اﻧﻜﺎر ﻧﻜﺮدﻧﺪ;( ﺑﻠﻜﻪ ﭼﻴﺰى را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ آﻪ ﺁﮔﺎهﻰ از ﺁن ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬و هﻨﻮز واﻗﻌﻴﺘﺶ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن روﺷﻦ‬

‫ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ! ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ هﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ; ﭘﺲ ﺑﻨﮕﺮ ﻋﺎﻗﺒﺖ آﺎر ﻇﺎﻟﻤﺎن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮد! )‪(39‬‬

‫ﺑﻌﻀﻰ از ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁن اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورﻧﺪ; و ﺑﻌﻀﻰ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ; و ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﻪ ﻣﻔﺴﺪان ﺁﮔﺎهﺘﺮ اﺳﺖ )و ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﺪ(! )‪(40‬‬

‫و اﮔﺮ ﺗﻮ را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻋﻤﻞ ﻣﻦ ﺑﺮاى ﻣﻦ‪ ،‬و ﻋﻤﻞ ﺷﻤﺎ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎﺳﺖ! ﺷﻤﺎ از ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻢ ﺑﻴﺰارﻳﺪ و ﻣﻦ )ﻧﻴﺰ( از ﺁﻧﭽﻪ‬
‫ﺷﻤﺎاﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﺪ ﺑﻴﺰارم!« )‪(41‬‬
‫ﮔﺮوهﻰ از ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﺑﺴﻮى ﺗﻮ ﮔﻮش ﻓﺮاﻣﻰدهﻨﺪ );اﻣﺎ ﮔﻮﻳﻰ هﻴﭻ ﻧﻤﻰﺷﻨﻮﻧﺪ و آﺮﻧﺪ(! ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻰ ﺳﺨﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮔﻮش آﺮان ﺑﺮﺳﺎﻧﻰ‪ ،‬هﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﻧﻔﻬﻤﻨﺪ؟! )‪(42‬‬

‫و ﮔﺮوهﻰ از ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﺗﻮ ﻣﻰﻧﮕﺮﻧﺪ )اﻣﺎ ﮔﻮﻳﻰ هﻴﭻ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻨﺪ(! ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻰ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﻳﺎن را هﺪاﻳﺖ آﻨﻰ‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ؟! )‪(43‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ هﻴﭻ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺳﺘﻢ ﻧﻤﻰآﻨﺪ; وﻟﻰ اﻳﻦ ﻣﺮدﻣﻨﺪ آﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺳﺘﻢ ﻣﻰآﻨﺪ! )‪(44‬‬

‫)ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁور( روزى را آﻪ )ﺧﺪاوﻧﺪ( ﺁﻧﻬﺎ را ﺟﻤﻊ )و ﻣﺤﺸﻮر( ﻣﻰﺳﺎزد; ﺁﻧﭽﻨﺎن آﻪ )اﺣﺴﺎس ﻣﻰآﻨﻨﺪ( ﮔﻮﻳﻰ ﺟﺰ ﺳﺎﻋﺘﻰ از روز‪) ،‬در دﻧﻴﺎ( ﺗﻮﻗﻒ‬

‫ﻧﻜﺮدﻧﺪ; ﺑﻪ ﺁن ﻣﻘﺪار آﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را )ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ و( ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ! ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﻟﻘﺎى ﺧﺪاوﻧﺪ )و روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ( را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺎن ﺑﺮدﻧﺪ و هﺪاﻳﺖ‬

‫ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ! )‪(45‬‬

‫اﮔﺮ ﻣﺎ‪ ،‬ﭘﺎرﻩاى از ﻣﺠﺎزاﺗﻬﺎﻳﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ وﻋﺪﻩ دادﻩاﻳﻢ‪) ،‬در ﺣﺎل ﺣﻴﺎت ﺗﻮ )ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎن دهﻴﻢ‪ ،‬و ﻳﺎ( ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻜﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻋﺬاب ﺷﻮﻧﺪ‪ (،‬ﺗﻮ را‬

‫از دﻧﻴﺎ ﺑﺒﺮﻳﻢ‪ ،‬در هﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﺎزﮔﺸﺘﺸﺎن ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺎﺳﺖ; ﺳﭙﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻧﻬﺎ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻧﺪ ﮔﻮاﻩ اﺳﺖ! )‪(46‬‬

‫ﺑﺮاى هﺮ اﻣﺘﻰ‪ ،‬رﺳﻮﻟﻰ اﺳﺖ; هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ رﺳﻮﻟﺸﺎن ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁﻧﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪاﻟﺖ در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ داورى ﻣﻰﺷﻮد; و ﺳﺘﻤﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ‬

‫ﺷﺪ! )‪(47‬‬

‫و ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﺋﻰ‪ ،‬اﻳﻦ وﻋﺪﻩ )ﻣﺠﺎزات( آﻰ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد؟« )‪(48‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻣﻦ )ﺣﺘﻰ( ﺑﺮاى ﺧﻮدم زﻳﺎن و ﺳﻮدى را ﻣﺎﻟﻚ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪) ،‬ﺗﺎ ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ!( ﻣﮕﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاهﺪ‪) .‬اﻳﻦ ﻣﻘﺪار ﻣﻰداﻧﻢ آﻪ( ﺑﺮاى‬

‫هﺮ ﻗﻮم و ﻣﻠﺘﻰ‪ ،‬ﺳﺮﺁﻣﺪى اﺳﺖ; هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ اﺟﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮا رﺳﺪ‪) ،‬و ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺠﺎزات ﻳﺎ ﻣﺮﮔﺸﺎن ﺻﺎدر ﺷﻮد‪ (،‬ﻧﻪ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﺗﺎﺧﻴﺮ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ‬

‫ﭘﻴﺸﻰ ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ! )‪(49‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﺠﺎزات او‪ ،‬ﺷﺐهﻨﮕﺎم ﻳﺎ در روز ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺷﻤﺎ ﺁﻳﺪ )‪،‬ﺁﻳﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺁن را از ﺧﻮد دﻓﻊ آﻨﻴﺪ؟!(« ﭘﺲ ﻣﺠﺮﻣﺎن ﺑﺮاى ﭼﻪ ﻋﺠﻠﻪ‬

‫ﻣﻰآﻨﻨﺪ؟! )‪(50‬‬

‫ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺁﻧﮕﺎﻩ آﻪ واﻗﻊ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁن اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورﻳﺪ! )ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد‪ (:‬ﺣﺎﻻ؟! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻗﺒﻼ ﺑﺮاى ﺁن ﻋﺠﻠﻪ ﻣﻰآﺮدﻳﺪ! )وﻟﻰ اآﻨﻮن‬

‫ﭼﻪ ﺳﻮد!( )‪(51‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺑﻪ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺳﺘﻢ آﺮدﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد‪ :‬ﻋﺬاب اﺑﺪى را ﺑﭽﺸﻴﺪ! ﺁﻳﺎ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻳﺪ آﻴﻔﺮ دادﻩ ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ؟!« )‪(52‬‬

‫از ﺗﻮ ﻣﻰﭘﺮﺳﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺁن )وﻋﺪﻩ ﻣﺠﺎزات اﻟﻬﻰ( ﺣﻖ اﺳﺖ؟« ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁرى‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرم ﺳﻮﮔﻨﺪ‪ ،‬ﻗﻄﻌﺎ ﺣﻖ اﺳﺖ; و ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ از ﺁن‬

‫ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى آﻨﻴﺪ!« )‪(53‬‬

‫و هﺮ آﺲ آﻪ ﺳﺘﻢ آﺮدﻩ‪ ،‬اﮔﺮ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺁﻧﭽﻪ روى زﻣﻴﻦ اﺳﺖ در اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪) ،‬هﻤﻪ را از هﻮل ﻋﺬاب‪ (،‬ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰدهﺪ! و‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻋﺬاب را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ )،‬ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ; اﻣﺎ( ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮد را آﺘﻤﺎن ﻣﻰآﻨﻨﺪ )‪،‬ﻣﺒﺎدا رﺳﻮاﺗﺮ ﺷﻮﻧﺪ(! و در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻌﺪاﻟﺖ‬

‫داورى ﻣﻰﺷﻮد; و ﺳﺘﻤﻰ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ! )‪(54‬‬

‫ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ! ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ وﻋﺪﻩ ﺧﺪا ﺣﻖ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ! )‪(55‬‬

‫اى ﻣﺮدم! اﻧﺪرزى از ﺳﻮى ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ; و درﻣﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﭽﻪ در ﺳﻴﻨﻪهﺎﺳﺖ; )درﻣﺎﻧﻰ ﺑﺮاى دﻟﻬﺎى ﺷﻤﺎ;( و هﺪاﻳﺖ و‬

‫رﺣﻤﺘﻰ اﺳﺖ ﺑﺮاى ﻣﺆﻣﻨﺎن! )‪(57‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺑﻪ ﻓﻀﻞ و رﺣﻤﺖ ﺧﺪا ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﻮﻧﺪ; آﻪ اﻳﻦ‪ ،‬از ﺗﻤﺎم ﺁﻧﭽﻪ ﮔﺮدﺁورى آﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ!« )‪(58‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻳﺎ روزﻳﻬﺎﻳﻰ را آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺎزل آﺮدﻩ دﻳﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬آﻪ ﺑﻌﻀﻰ از ﺁن را ﺣﻼل‪ ،‬و ﺑﻌﻀﻰ را ﺣﺮام ﻧﻤﻮدﻩاﻳﺪ؟!« ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬

‫اﺟﺎزﻩ دادﻩ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﺮ ﺧﺪا اﻓﺘﺮا ﻣﻰ ﺑﻨﺪﻳﺪ )و از ﭘﻴﺶ ﺧﻮد‪ ،‬ﺣﻼل و ﺣﺮام ﻣﻰآﻨﻴﺪ؟!(« )‪(59‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﺮ ﺧﺪا اﻓﺘﺮا ﻣﻰﺑﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬درﺑﺎرﻩ )ﻣﺠﺎزات( روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻰاﻧﺪﻳﺸﻨﺪ؟! ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ هﻤﻪ ﻣﺮدم ﻓﻀﻞ )و ﺑﺨﺸﺶ( دارد‪ ،‬اﻣﺎ‬

‫اآﺜﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰارى ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ! )‪(60‬‬

 ‫در هﻴﭻ ﺣﺎل )و اﻧﺪﻳﺸﻪاى( ﻧﻴﺴﺘﻰ‪ ،‬و هﻴﭻ ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﻗﺮﺁن را ﺗﻼوت ﻧﻤﻰآﻨﻰ‪ ،‬و هﻴﭻ ﻋﻤﻠﻰ را اﻧﺠﺎم ﻧﻤﻰدهﻴﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﮔﻮاﻩ ﺑﺮ‬

‫ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻴﻢ در ﺁن هﻨﮕﺎم آﻪ وارد ﺁن ﻣﻰ ﺷﻮﻳﺪ! و هﻴﭻ ﭼﻴﺰ در زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن‪ ،‬از ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ ﻣﺨﻔﻰ ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ; ﺣﺘﻰ ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ‬

‫ذرﻩاى‪ ،‬و ﻧﻪ آﻮﭼﻜﺘﺮ از ﺁن و ﻧﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ )هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ( در آﺘﺎب ﺁﺷﻜﺎر )و ﻟﻮح ﻣﺤﻔﻮظ ﻋﻠﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ( ﺛﺒﺖ اﺳﺖ! )‪(61‬‬

‫ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ )دوﺳﺘﺎن و( اوﻟﻴﺎى ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﺮﺳﻰ دارﻧﺪ و ﻧﻪ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ! )‪(62‬‬

‫هﻤﺎﻧﻬﺎ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬و )از ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا( ﭘﺮهﻴﺰ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪(63) .‬‬

‫در زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ و در ﺁﺧﺮت‪ ،‬ﺷﺎد )و ﻣﺴﺮور(ﻧﺪ; وﻋﺪﻩهﺎى اﻟﻬﻰ ﺗﺨﻠﻒ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ! اﻳﻦ اﺳﺖ ﺁن رﺳﺘﮕﺎرى ﺑﺰرگ! )‪(64‬‬

‫ﺳﺨﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮ را ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻧﺴﺎزد! ﺗﻤﺎم ﻋﺰت )و ﻗﺪرت(‪ ،‬از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ; و او ﺷﻨﻮا و داﻧﺎﺳﺖ! )‪(65‬‬

‫ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﻤﺎم آﺴﺎﻧﻰ آﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬از ﺁن ﺧﺪا ﻣﻰﺑﺎﺷﻨﺪ! و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﻏﻴﺮ ﺧﺪا را هﻤﺘﺎى او ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ‪) ،‬از ﻣﻨﻄﻖ و‬

‫دﻟﻴﻠﻰ( ﭘﻴﺮوى ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ; ﺁﻧﻬﺎ ﻓﻘﻂ از ﭘﻨﺪار ﺑﻰ اﺳﺎس ﭘﻴﺮوى ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و ﺁﻧﻬﺎ ﻓﻘﻂ دروغ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ! )‪(66‬‬

‫او آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺷﺐ را ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺁﻓﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ در ﺁن ﺁراﻣﺶ ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ; و روز را روﺷﻨﻰ ﺑﺨﺶ )ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻼش زﻧﺪﮔﻰ ﭘﺮدازﻳﺪ( در اﻳﻨﻬﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﻳﻰ‬

‫اﺳﺖ ﺑﺮاى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﮔﻮش ﺷﻨﻮا دارﻧﺪ! )‪(67‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮزﻧﺪى ﺑﺮاى ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب آﺮدﻩ اﺳﺖ«! )از هﺮ ﻋﻴﺐ و ﻧﻘﺺ و اﺣﺘﻴﺎﺟﻰ( ﻣﻨﺰﻩ اﺳﺖ! او ﺑﻰﻧﻴﺎز اﺳﺖ! از ﺁن اوﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ در‬

‫ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و ﺁﻧﭽﻪ در زﻣﻴﻦ اﺳﺖ! ﺷﻤﺎ هﻴﭻﮔﻮﻧﻪ دﻟﻴﻠﻰ ﺑﺮ اﻳﻦ ادﻋﺎ ﻧﺪارﻳﺪ! ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺘﻰ ﻣﻰدهﻴﺪ آﻪ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ؟! )‪(68‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا دروغ ﻣﻰﺑﻨﺪﻧﺪ‪) ،‬هﺮﮔﺰ( رﺳﺘﮕﺎر ﻧﻤﻰﺷﻮﻧﺪ! )‪(69‬‬

‫ﺑﻬﺮﻩاى )ﻧﺎﭼﻴﺰ( از دﻧﻴﺎ دارﻧﺪ; ﺳﭙﺲ ﺑﺎزﮔﺸﺘﺸﺎن ﺑﺴﻮى ﻣﺎﺳﺖ; و ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺠﺎزات ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺰاى آﻔﺮﺷﺎن ﻣﻰﭼﺸﺎﻧﻴﻢ! )‪(70‬‬

‫ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﻧﻮح را ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﻮان! در ﺁن هﻨﮕﺎم آﻪ ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم ﻣﻦ! اﮔﺮ ﺗﺬآﺮات ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻳﺎت اﻟﻬﻰ‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﻨﮕﻴﻦ )و‬

‫ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ( اﺳﺖ‪) ،‬هﺮ آﺎر از دﺳﺘﺘﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻜﻨﻴﺪ‪ (.‬ﻣﻦ ﺑﺮ ﺧﺪا ﺗﻮآﻞ آﺮدﻩام! ﻓﻜﺮ ﺧﻮد‪ ،‬و ﻗﺪرت ﻣﻌﺒﻮدهﺎﻳﺘﺎن را ﺟﻤﻊ آﻨﻴﺪ;‬

‫ﺳﭙﺲ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻧﻤﺎﻧﺪ; )ﺗﻤﺎم ﺟﻮاﻧﺐ آﺎرﺗﺎن را ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ;( ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﻣﻦ ﭘﺎﻳﺎن دهﻴﺪ‪ ،‬و )ﻟﺤﻈﻪاى( ﻣﻬﻠﺘﻢ ﻧﺪهﻴﺪ! )اﻣﺎ‬
‫ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ ﻧﺪارﻳﺪ!( )‪(71‬‬

‫و اﮔﺮ از ﻗﺒﻮل دﻋﻮﺗﻢ روى ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ‪) ،‬آﺎر ﻧﺎدرﺳﺘﻰ آﺮدﻩاﻳﺪ; ﭼﻪ اﻳﻨﻜﻪ( ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﻣﺰدى ﻧﻤﻰﺧﻮاهﻢ; ﻣﺰد ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﺧﺪاﺳﺖ! و ﻣﻦ‬
‫ﻣﺎﻣﻮرم آﻪ از ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ) ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﮔﺎن در ﺑﺮاﺑﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا( ﺑﺎﺷﻢ!« )‪(72‬‬

‫اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ او را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ! و ﻣﺎ‪ ،‬او و آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﺑﺎ او در آﺸﺘﻰ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺠﺎت دادﻳﻢ; و ﺁﻧﺎن را ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ )و وارث آﺎﻓﺮان( ﻗﺮار دادﻳﻢ; و‬

‫آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻏﺮق ﻧﻤﻮدﻳﻢ! ﭘﺲ ﺑﺒﻴﻦ ﻋﺎﻗﺒﺖ آﺎر آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻧﺬار ﺷﺪﻧﺪ )و ﺑﻪ اﻧﺬار اﻟﻬﻰ اهﻤﻴﺖ ﻧﺪادﻧﺪ(‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ‬

‫ﺑﻮد! )‪(73‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺑﻌﺪ از ﻧﻮح‪ ،‬رﺳﻮﻻﻧﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻗﻮﻣﺸﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; ﺁﻧﺎن دﻻﻳﻞ روﺷﻦ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺁوردﻧﺪ; اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻴﺰى آﻪ ﭘﻴﺶ از ﺁن ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻩ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻧﺪ! اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮ دﻟﻬﺎى ﺗﺠﺎوزآﺎران ﻣﻬﺮ ﻣﻰﻧﻬﻴﻢ )ﺗﺎ ﭼﻴﺰى را درك ﻧﻜﻨﻨﺪ(! )‪(74‬‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻣﻮﺳﻰ و هﺎرون را ﺑﺎ ﺁﻳﺎت ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻮى ﻓﺮﻋﻮن و اﻃﺮاﻓﻴﺎﻧﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻜﺒﺮ آﺮدﻧﺪ )و زﻳﺮ ﺑﺎر ﺣﻖ ﻧﺮﻓﺘﻨﺪ; ﭼﺮا آﻪ( ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﮔﺮوهﻰ ﻣﺠﺮم ﺑﻮدﻧﺪ! )‪(75‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺣﻖ از ﻧﺰد ﻣﺎ ﺑﺴﺮاغ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ‪ ،‬ﺳﺤﺮى اﺳﺖ ﺁﺷﻜﺎر !« )‪(76‬‬

‫ﻣﻮﺳﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ درﺑﺎرﻩ ﺣﻖ‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪ‪) ،‬ﭼﻨﻴﻦ( ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ؟! ﺁﻳﺎ اﻳﻦ ﺳﺤﺮ اﺳﺖ؟! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺳﺎﺣﺮان )هﺮﮔﺰ(‬

‫رﺳﺘﮕﺎر )و ﭘﻴﺮوز( ﻧﻤﻰﺷﻮﻧﺪ! )‪(77‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺁﻣﺪﻩاى آﻪ ﻣﺎ را‪ ،‬از ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪراﻧﻤﺎن را ﺑﺮ ﺁن ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻨﺼﺮف ﺳﺎزى; و ﺑﺰرﮔﻰ )و رﻳﺎﺳﺖ( در روى زﻣﻴﻦ‪ ،‬از ﺁن ﺷﻤﺎ دو ﺗﻦ ﺑﺎﺷﺪ؟!‬

‫ﻣﺎ )هﺮﮔﺰ( ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻳﻢ!« )‪(78‬‬

 ‫ﻓﺮﻋﻮن ﮔﻔﺖ‪)» :‬ﺑﺮوﻳﺪ و( هﺮ ﺟﺎدوﮔﺮ )و ﺳﺎﺣﺮ( داﻧﺎﻳﻰ را ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁورﻳﺪ!« )‪(79‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺳﺎﺣﺮان )ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﻣﺒﺎرزﻩ( ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻧﭽﻪ )از وﺳﺎﻳﻞ ﺳﺤﺮ( را ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻴﻔﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻔﻜﻨﻴﺪ!« )‪(80‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ اﻓﻜﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺳﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ ﺁوردﻳﺪ‪ ،‬ﺳﺤﺮ اﺳﺖ; آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺰودى ﺁن را ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻰآﻨﺪ; ﭼﺮا آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ )هﺮﮔﺰ( ﻋﻤﻞ‬

‫ﻣﻔﺴﺪان را اﺻﻼح ﻧﻤﻰآﻨﺪ! )‪(81‬‬

‫او ﺣﻖ را ﺑﻪ وﻋﺪﻩ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺗﺤﻘﻖ ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ; هﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺠﺮﻣﺎن آﺮاهﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ!« )‪(82‬‬

‫)در ﺁﻏﺎز‪ (،‬هﻴﭻ آﺲ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎورد‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﮔﺮوهﻰ از ﻓﺮزﻧﺪان ﻗﻮم او; )ﺁن هﻢ( ﺑﺎ ﺗﺮس از ﻓﺮﻋﻮن و اﻃﺮاﻓﻴﺎﻧﺶ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﺁﻧﻬﺎ را ﺷﻜﻨﺠﻪ‬

‫آﻨﻨﺪ; زﻳﺮا ﻓﺮﻋﻮن‪ ،‬ﺑﺮﺗﺮىﺟﻮﻳﻰ در زﻣﻴﻦ داﺷﺖ; و از اﺳﺮاﻓﻜﺎران ﺑﻮد! )‪(83‬‬

‫ﻣﻮﺳﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم ﻣﻦ! اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮ او ﺗﻮآﻞ آﻨﻴﺪ اﮔﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻓﺮﻣﺎن او هﺴﺘﻴﺪ!« )‪(84‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﺧﺪا ﺗﻮآﻞ دارﻳﻢ; ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﻣﺎ را ﻣﻮرد ﺷﻜﻨﺠﻪ ﮔﺮوﻩ ﺳﺘﻤﮕﺮ ﻗﺮار ﻣﺪﻩ! )‪(85‬‬

‫و ﻣﺎ را ﺑﺎ رﺣﻤﺘﺖ از )دﺳﺖ( ﻗﻮم آﺎﻓﺮ رهﺎﻳﻰ ﺑﺨﺶ! )‪(86‬‬

‫و ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ و ﺑﺮادرش وﺣﻰ آﺮدﻳﻢ آﻪ‪» :‬ﺑﺮاى ﻗﻮم ﺧﻮد‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪهﺎﻳﻰ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ اﻧﺘﺨﺎب آﻨﻴﺪ; و ﺧﺎﻧﻪهﺎﻳﺘﺎن را ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ )و ﻣﺘﻤﺮآﺰ(‬

‫ﻗﺮار دهﻴﺪ! و ﻧﻤﺎز را ﺑﺮﭘﺎ دارﻳﺪ! و ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺑﺸﺎرت دﻩ )آﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭘﻴﺮوز ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ!(« )‪(87‬‬

‫ﻣﻮﺳﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﺗﻮ ﻓﺮﻋﻮن و اﻃﺮاﻓﻴﺎﻧﺶ را زﻳﻨﺖ و اﻣﻮاﻟﻰ )ﺳﺮﺷﺎر( در زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ دادﻩاى‪ ،‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! در ﻧﺘﻴﺠﻪ)ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺖ را( از راﻩ ﺗﻮ‬
‫ﮔﻤﺮاﻩ ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ! ﭘﺮوردﮔﺎرا! اﻣﻮاﻟﺸﺎن را ﻧﺎﺑﻮد آﻦ! و )ﺑﺠﺮم ﮔﻨﺎهﺎﻧﺸﺎن‪ (،‬دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن را ﺳﺨﺖ و ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺳﺎز‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاى آﻪ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎورﻧﺪ ﺗﺎ‬

‫ﻋﺬاب دردﻧﺎك را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ!« )‪(88‬‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬دﻋﺎى ﺷﻤﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ! اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﺮج دهﻴﺪ; و از راﻩ )و رﺳﻢ( آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ!« )‪(89‬‬

‫)ﺳﺮاﻧﺠﺎم( ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را از درﻳﺎ ) رود ﻋﻈﻴﻢ ﻧﻴﻞ( ﻋﺒﻮر دادﻳﻢ; و ﻓﺮﻋﻮن و ﻟﺸﻜﺮش از ﺳﺮ ﻇﻠﻢ و ﺗﺠﺎوز‪ ،‬ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺁﻧﻬﺎ رﻓﺘﻨﺪ; هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ‬

‫ﻏﺮﻗﺎب داﻣﻦ او را ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻤﺎن ﺁوردم آﻪ هﻴﭻ ﻣﻌﺒﻮدى‪ ،‬ﺟﺰ آﺴﻰ آﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ‪ ،‬وﺟﻮد ﻧﺪارد; و ﻣﻦ از‬

‫ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ هﺴﺘﻢ! سذﻟﻠّﻪ )‪(90‬‬

‫)اﻣﺎ ﺑﻪ او ﺧﻄﺎب ﺷﺪ‪ (:‬اﻵن؟!! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻗﺒﻼ ﻋﺼﻴﺎن آﺮدى‪ ،‬و از ﻣﻔﺴﺪان ﺑﻮدى! )‪(91‬‬

‫وﻟﻰ اﻣﺮوز‪ ،‬ﺑﺪﻧﺖ را )از ﺁب( ﻧﺠﺎت ﻣﻰدهﻴﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﻋﺒﺮﺗﻰ ﺑﺮاى ﺁﻳﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎﺷﻰ! و ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺮدم‪ ،‬از ﺁﻳﺎت ﻣﺎ ﻏﺎﻓﻠﻨﺪ! )‪(92‬‬

‫)ﺳﭙﺲ( ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را در ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺻﺪق )و راﺳﺘﻰ( ﻣﻨﺰل دادﻳﻢ; و از روزﻳﻬﺎى ﭘﺎآﻴﺰﻩ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻄﺎ آﺮدﻳﻢ; )اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﺰاع و اﺧﺘﻼف‬

‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ!( و اﺧﺘﻼف ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﻜﻪ ﻋﻠﻢ و ﺁﮔﺎهﻰ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺸﺎن ﺁﻣﺪ! ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ روز ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬در ﺁﻧﭽﻪ اﺧﺘﻼف ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ‬
‫داورى ﻣﻰآﻨﺪ! )‪(93‬‬

‫و اﮔﺮ در ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل آﺮدﻩاﻳﻢ ﺗﺮدﻳﺪى دارى‪ ،‬از آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ را ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﺑﭙﺮس‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ‪» ،‬ﺣﻖ« از ﻃﺮف‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﻪ ﺗﻮ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ; ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬هﺮﮔﺰ از ﺗﺮدﻳﺪآﻨﻨﺪﮔﺎن ﻣﺒﺎش! )ﻣﺴﻠﻤﺎ او ﺗﺮدﻳﺪى ﻧﺪاﺷﺖ! اﻳﻦ درﺳﻰ ﺑﺮاى ﻣﺮدم ﺑﻮد!( )‪(94‬‬

‫و از ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺒﺎش آﻪ ﺁﻳﺎت ﺧﺪا را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬آﻪ از زﻳﺎﻧﻜﺎران ﺧﻮاهﻰ ﺑﻮد! )‪(95‬‬

‫)و ﺑﺪان( ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪) ،‬و ﺑﺠﺮم اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن‪ ،‬ﺗﻮﻓﻴﻖ هﺪاﻳﺖ را از ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ هﺮﮔﺰ( اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ‪(96) ،‬‬

‫هﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻤﺎم ﺁﻳﺎت )و ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى اﻟﻬﻰ( ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ آﻪ ﻋﺬاب دردﻧﺎك را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ! )زﻳﺮا ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﮔﻨﺎﻩ‪ ،‬ﻗﻠﺒﻬﺎﻳﺸﺎن را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬و‬

‫راهﻰ ﺑﻪ روﺷﻨﺎﻳﻰ ﻧﺪارﻧﺪ!( )‪(97‬‬

 ‫ﭼﺮا هﻴﭻ ﻳﻚ از ﺷﻬﺮهﺎ و ﺁﺑﺎدﻳﻬﺎ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻧﺪ آﻪ )اﻳﻤﺎﻧﺸﺎن ﺑﻤﻮﻗﻊ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و( ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺸﺎن ﻣﻔﻴﺪ اﻓﺘﺪ؟! ﻣﮕﺮ ﻗﻮم ﻳﻮﻧﺲ‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ‬

‫اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺬاب رﺳﻮا آﻨﻨﺪﻩ را در زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ از ﺁﻧﺎن ﺑﺮﻃﺮف ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ; و ﺗﺎ ﻣﺪت ﻣﻌﻴﻨﻰ ) ﭘﺎﻳﺎن زﻧﺪﮔﻰ و اﺟﻠﺸﺎن( ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ‪(98) .‬‬

‫و اﮔﺮ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻤﺎم آﺴﺎﻧﻰ آﻪ روى زﻣﻴﻦ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬هﻤﮕﻰ ﺑﻪ)اﺟﺒﺎر( اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁوردﻧﺪ; ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮاهﻰ ﻣﺮدم را ﻣﺠﺒﻮر‬
‫ﺳﺎزى آﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ؟! )اﻳﻤﺎن اﺟﺒﺎرى ﭼﻪ ﺳﻮدى دارد؟!( )‪(99‬‬

‫)اﻣﺎ( هﻴﭻ آﺲ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورد‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا )و ﺗﻮﻓﻴﻖ و ﻳﺎرى و هﺪاﻳﺖ او(! و ﭘﻠﻴﺪى )آﻔﺮ و ﮔﻨﺎﻩ( را ﺑﺮ آﺴﺎﻧﻰ ﻗﺮارﻣﻰدهﺪ آﻪ‬

‫ﻧﻤﻰاﻧﺪﻳﺸﻨﺪ‪(100) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻧﮕﺎﻩ آﻨﻴﺪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ )از ﺁﻳﺎت ﺧﺪا و ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى ﺗﻮﺣﻴﺪش( در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ اﺳﺖ!« اﻣﺎ اﻳﻦ ﺁﻳﺎت و اﻧﺬارهﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل آﺴﺎﻧﻰ آﻪ )ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬

‫ﻟﺠﺎﺟﺖ( اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ ﻣﻔﻴﺪ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد! )‪(101‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ )ﭼﻴﺰى( ﺟﺰ هﻤﺎﻧﻨﺪ روزهﺎى ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن )و ﺑﻼهﺎ و ﻣﺠﺎزاﺗﻬﺎﻳﺸﺎن( را اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻰآﺸﻨﺪ؟! ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺷﻤﺎ اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻜﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ‬

‫اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻰآﺸﻢ!« )‪(102‬‬

‫ﺳﭙﺲ )هﻨﮕﺎم ﻧﺰول ﺑﻼ و ﻣﺠﺎزات‪ (،‬ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﺧﻮد و آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ )ﺑﻪ ﺁﻧﺎن( اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﻣﻰدهﻴﻢ و هﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣﻖ‬

‫اﺳﺖ آﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن )ﺑﻪ ﺗﻮ( را )ﻧﻴﺰ( رهﺎﻳﻰ ﺑﺨﺸﻴﻢ! )‪(103‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬اى ﻣﺮدم! اﮔﺮ در ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻣﻦ ﺷﻚ دارﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎﻳﻰ را آﻪ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻰﭘﺮﺳﺘﻢ! ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪاوﻧﺪى را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻰآﻨﻢ آﻪ ﺷﻤﺎ‬

‫را ﻣﻰﻣﻴﺮاﻧﺪ! و ﻣﻦ ﻣﺎﻣﻮرم آﻪ از ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺑﺎﺷﻢ! )‪(104‬‬

‫و )ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺘﻮر دادﻩ ﺷﺪﻩ آﻪ‪ (:‬روى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺁﻳﻴﻨﻰ ﻣﺘﻮﺟﻪﺳﺎز آﻪ از هﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺮك‪ ،‬ﺧﺎﻟﻰ اﺳﺖ; و از ﻣﺸﺮآﺎن ﻣﺒﺎش! )‪(105‬‬

‫و ﺟﺰ ﺧﺪا‪ ،‬ﭼﻴﺰى را آﻪ ﻧﻪ ﺳﻮدى ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ و ﻧﻪ زﻳﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻣﺨﻮان! آﻪ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ آﻨﻰ‪ ،‬از ﺳﺘﻤﻜﺎران ﺧﻮاهﻰ ﺑﻮد! )‪(106‬‬

‫و اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ‪) ،‬ﺑﺮاى اﻣﺘﺤﺎن ﻳﺎ آﻴﻔﺮ ﮔﻨﺎﻩ‪ (،‬زﻳﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺗﻮ رﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬هﻴﭻ آﺲ ﺟﺰ او ﺁن را ﺑﺮﻃﺮف ﻧﻤﻰﺳﺎزد; و اﮔﺮ ارادﻩ ﺧﻴﺮى ﺑﺮاى ﺗﻮ آﻨﺪ‪ ،‬هﻴﭻ‬

‫آﺲ ﻣﺎﻧﻊ ﻓﻀﻞ او ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ! ﺁﻧﺮا ﺑﻪ هﺮ آﺲ از ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺑﺨﻮاهﺪ ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ; و او ﻏﻔﻮر و رﺣﻴﻢ اﺳﺖ!« )‪(107‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬اى ﻣﺮدم! ﺣﻖ از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪﻩ; هﺮ آﺲ )در ﭘﺮﺗﻮ ﺁن( هﺪاﻳﺖ ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺧﻮد هﺪاﻳﺖ ﺷﺪﻩ; و هﺮ آﺲ ﮔﻤﺮاﻩ‬

‫ﮔﺮدد‪ ،‬ﺑﻪ زﻳﺎن ﺧﻮد ﮔﻤﺮاﻩ ﻣﻰﮔﺮدد; و ﻣﻦ ﻣﺎﻣﻮر )ﺑﻪ اﺟﺒﺎر( ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ!« )‪(108‬‬

‫و از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ وﺣﻰ ﻣﻰﺷﻮد ﭘﻴﺮوى آﻦ‪ ،‬و ﺷﻜﻴﺒﺎ ﺑﺎش )و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻧﻤﺎ(‪ ،‬ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮﻣﺎن )ﭘﻴﺮوزى( را ﺻﺎدر آﻨﺪ; و او ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺣﺎآﻤﺎن‬

‫اﺳﺖ! )‪(109‬‬
‫‪ +‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ در ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ‪1384/06/31‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 8:8‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻮﺳﻂ روح اﷲ ﮐﺮﯾﻤﯽ | ‪ 5‬ﻧﻈﺮ‬
‫ﺳﻮرﻩ اﻟﺘﻮﺑﻪ‬

‫)اﻳ ﺪ!)‪1‬ﺑﻴﺰارى از ﺳﻮى ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ او‪ ،‬ﺑﻪ آﺴﺎﻧﻰ از ﻣﺸﺮآﺎن اﺳﺖ آﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻪ )اﻳﻦ‪ ،‬اﻋﻼم(‬
‫و ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺷﻤﺎ !)ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﺮوﻳﺪ‪ ،‬و ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪو هﺮ ﺟﺎ ﻣﻰ(در زﻣﻴﻦ ﺳﻴﺮ آﻨﻴﺪ )ﻣﻬﻠﺖ دارﻳﺪ آﻪ ﺁزاداﻧﻪ(ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ‬
‫)ﺗﻮاﻧﻴ ﺪ ﺧ ﺪا را ﻧ ﺎﺗﻮان ﺳ ﺎزﻳﺪ‪) ،‬و از ﻗ ﺪرت او ﻓ ﺮار آﻨﻴ ﺪ! و ﺑﺪاﻧﻴ ﺪ( ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺧﻮارآﻨﻨ ﺪﻩ آ ﺎﻓﺮان اﺳ ﺖ! )‪2‬ﻧﻤﻰ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮش ‪:‬آﻪ )روز ﻋﻴﺪ ﻗﺮﺑﺎن (ﻣﺮدم در روز ﺣﺞ اآﺒﺮ )ﻋﻤﻮم(ﻩ و اﻳ ﻦ‪ ،‬اﻋﻼﻣ ﻰ اﺳ ﺖ از ﻧﺎﺣﻴ ﻪ ﺧ ﺪا و ﭘﻴ ﺎﻣﺒﺮش ب‬
‫ﺗﻮاﻧﻴ ﺪ ﺧ ﺪا راو اﮔﺮ ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰ !ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬اﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ !از ﻣﺸﺮآﺎن ﺑﻴﺰارﻧﺪ‬
‫)ارت دﻩ! )‪3‬ﻧ ﺎﺗﻮان ﺳ ﺎزﻳﺪ )و از ﻗﻠﻤ ﺮو ﻗ ﺪرﺗﺶ ﺧ ﺎرج ﺷ ﻮﻳﺪ(! و آ ﺎﻓﺮان را ﺑ ﻪ ﻣﺠ ﺎزات دردﻧ ﺎك ﺑ ﺶ‬
‫ﻣﮕ ﺮ آﺴ ﺎﻧﻰ از ﻣﺸ ﺮآﺎن آ ﻪ ﺑ ﺎ ﺁﻧﻬ ﺎ ﻋﻬ ﺪ ﺑﺴ ﺘﻴﺪ‪ ،‬و ﭼ ﻴﺰى از ﺁن را در ﺣ ﻖ ﺷ ﻤﺎ ﻓﺮوﮔ ﺬار ﻧﻜﺮدﻧ ﺪ‪ ،‬و اﺣ ﺪى را ﺑ ﺮ‬
‫ﺿ ﺪ ﺷ ﻤﺎ ﺗﻘﻮﻳ ﺖ ﻧﻨﻤﻮدﻧ ﺪ; ﭘﻴﻤ ﺎن ﺁﻧﻬ ﺎ را ﺗ ﺎ ﭘﺎﻳ ﺎن ﻣﺪﺗﺸ ﺎن ﻣﺤ ﺘﺮم ﺑﺸ ﻤﺮﻳﺪ; زﻳ ﺮا ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﭘﺮهﻴﺰﮔ ﺎران را‬
‫)دوﺳ ﺖ دارد! )‪4‬‬
‫ان را ه ﺮ ﺟ ﺎ ﻳﺎﻓﺘﻴ ﺪ ﺑ ﻪ ﻗﺘ ﻞ ﺑﺮﺳ ﺎﻧﻴﺪ; و ﺁﻧﻬ ﺎ را اﺳ ﻴﺮ ﺳ ﺎزﻳﺪ; وه ﺎى ﺣ ﺮام ﭘﺎﻳ ﺎن ﮔﺮﻓ ﺖ‪ ،‬ﻣﺸ ﺮكوﻗﺘﻰ ﻣﺎﻩ )اﻣﺎ(‬
‫ﻣﺤﺎﺻ ﺮﻩ آﻨﻴ ﺪ; و در ه ﺮ آﻤﻴﻨﮕ ﺎﻩ‪ ،‬ﺑ ﺮ ﺳ ﺮ راﻩ ﺁﻧﻬ ﺎ ﺑﻨﺸ ﻴﻨﻴﺪ! هﺮﮔ ﺎﻩ ﺗﻮﺑ ﻪ آﻨﻨ ﺪ‪ ،‬و ﻧﻤ ﺎز را ﺑﺮﭘ ﺎ دارﻧ ﺪ‪ ،‬و زآ ﺎت‬
 ‫)را ﺑﭙﺮدازﻧ ﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬ ﺎ را ره ﺎ ﺳ ﺎزﻳﺪ; زﻳ ﺮا ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺁﻣﺮزﻧ ﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑ ﺎن اﺳ ﺖ! )‪5‬‬
‫ﺪو اﮔ ﺮ ﻳﻜ ﻰ از ﻣﺸ ﺮآﺎن از ﺗ ﻮ پ‬ ‫!)ﻧﺎهﻨ ﺪﮔﻰ ﺑﺨﻮاه ﺪ‪ ،‬ﺑ ﻪ او ﭘﻨ ﺎﻩ دﻩ ﺗ ﺎ ﺳ ﺨﻦ ﺧ ﺪا را ﺑﺸ ﻨﻮد )و در ﺁن ﺑﻴﻨﺪﻳﺸ‬
‫)ﺳ ﭙﺲ او را ﺑ ﻪ ﻣﺤ ﻞ اﻣﻨ ﺶ ﺑﺮﺳ ﺎن‪ ،‬ﭼ ﺮا آ ﻪ ﺁﻧﻬ ﺎ ﮔ ﺮوهﻰ ﻧﺎﺁﮔﺎهﻨ ﺪ! )‪6‬‬
‫ﭼﮕﻮﻧ ﻪ ﺑ ﺮاى ﻣﺸ ﺮآﺎن ﭘﻴﻤ ﺎﻧﻰ ﻧ ﺰد ﺧ ﺪا و رﺳ ﻮل او ﺧﻮاه ﺪ ﺑ ﻮد )در ﺣ ﺎﻟﻰ آ ﻪ ﺁﻧﻬ ﺎ هﻤ ﻮارﻩ ﺁﻣ ﺎدﻩ ﺷﻜﺴ ﺘﻦ ﭘﻴﻤﺎﻧﺸ ﺎن‬
‫ﺟ ﺪ اﻟﺤ ﺮام ﺑ ﺎ ﺁﻧ ﺎن ﭘﻴﻤ ﺎن ﺑﺴ ﺘﻴﺪ; )و ﭘﻴﻤ ﺎن ﺧ ﻮد را ﻣﺤ ﺘﺮم ﺷ ﻤﺮدﻧﺪ;( ﺗ ﺎهﺴ ﺘﻨﺪ(؟! ﻣﮕ ﺮ آﺴ ﺎﻧﻰ آ ﻪ ﻧ ﺰد ﻣ ﺲ‬
‫)زﻣ ﺎﻧﻰ آ ﻪ در ﺑ ﺮاﺑﺮ ﺷ ﻤﺎ وﻓ ﺎدار ﺑﺎﺷ ﻨﺪ‪ ،‬ﺷ ﻤﺎ ﻧ ﻴﺰ وﻓ ﺎدارى آﻨﻴ ﺪ‪ ،‬آ ﻪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﭘﺮهﻴﺰﮔ ﺎران را دوﺳ ﺖ دارد! )‪7‬‬
‫ﭼﮕﻮﻧ ﻪ )ﭘﻴﻤ ﺎن ﻣﺸ ﺮآﺎن ارزش دارد(‪ ،‬در ﺣ ﺎﻟﻰ آ ﻪ اﮔ ﺮ ﺑ ﺮ ﺷ ﻤﺎ ﻏﺎﻟ ﺐ ﺷ ﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻧ ﻪ ﻣﻼﺣﻈ ﻪ ﺧﻮﻳﺸ ﺎوﻧﺪى ﺑ ﺎ ﺷ ﻤﺎ را‬
‫آﻨﻨ ﺪ‪ ،‬وﻟ ﻰ دﻟﻬﺎﻳﺸ ﺎن اﺑ ﺎ دارد; و ﺑﻴﺸ ﺘﺮ ﺁﻧﻬ ﺎ ﻓﺮﻣ ﺎﻧﺒﺮدارﺷﻤﺎ را ﺑﺎ زﺑﺎن ﺧﻮد ﺧﺸﻨﻮد ﻣﻰ !آﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﭘﻴﻤﺎن را؟ﻣﻰ‬
‫ﺘﻨﺪ! )‪8‬‬ ‫)ﻧﻴﺴ‬
‫)دادﻧ ﺪ! )‪9‬ﺁﻧﻬﺎ اﻋﻤﺎل ﺑﺪى اﻧﺠﺎم ﻣﻰ ;از راﻩ او ﺑﺎز داﺷﺘﻨﺪ )ﻣﺮدم را(و ;ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻳﺎت ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺑﻬﺎى آﻤﻰ ﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‬
‫)آﻨﻨ ﺪ; و ﺁﻧﻬ ﺎ هﻤ ﺎن ﺗﺠ ﺎوز آﺎراﻧﻨ ﺪ! )‪10‬درﺑﺎرﻩ هﻴﭻ ﻓﺮد ﺑﺎاﻳﻤﺎﻧﻰ رﻋﺎﻳﺖ ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪى و ﭘﻴﻤﺎن را ﻧﻤﻰ )ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ درﺑﺎرﻩ ﺷﻤﺎ‪(،‬‬
‫داﻧﻨﺪ و ﻣﺎ ﺁﻳﺎت ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﮔﺮوهﻰ آﻪ ﻣﻰ;اﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻤﺎز را ﺑﺮﭘﺎ دارﻧﺪ‪ ،‬و زآﺎت را ﺑﭙﺮدازﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮادر دﻳﻨﻰ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻨﺪ )وﻟﻰ(‬
‫)دهﻴ ﻢ! )‪11‬ﻣﻰ اﻧﺪﻳﺸ ﻨﺪ(‪ ،‬ﺷ ﺮحو ﻣﻰ(‬
‫و اﮔ ﺮ ﭘﻴﻤﺎﻧﻬ ﺎى ﺧ ﻮد را ﭘ ﺲ از ﻋﻬ ﺪ ﺧ ﻮﻳﺶ ﺑﺸ ﻜﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﺁﻳﻴ ﻦ ﺷ ﻤﺎ را ﻣ ﻮرد ﻃﻌ ﻦ ﻗ ﺮار دهﻨ ﺪ‪ ،‬ﺑ ﺎ ﭘﻴﺸ ﻮاﻳﺎن آﻔ ﺮ‬
‫)ﭘﻴﻜ ﺎر آﻨﻴ ﺪ; ﭼ ﺮا آ ﻪ ﺁﻧﻬ ﺎ ﭘﻴﻤ ﺎﻧﻰ ﻧﺪارﻧ ﺪ; ﺷ ﺎﻳﺪ )ﺑ ﺎ ﺷ ﺪت ﻋﻤ ﻞ( دﺳ ﺖ ﺑﺮدارﻧ ﺪ! )‪12‬‬
‫در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ !آﻨﻴﺪ؟ ﭘﻴﻜﺎر ﻧﻤﻰ ‪،‬ﺁﻳ ﺎ ﺑ ﺎ ﮔ ﺮوهﻰ آ ﻪ ﭘﻴﻤﺎﻧﻬ ﺎى ﺧ ﻮد را ﺷﻜﺴ ﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺗﺼ ﻤﻴﻢ ﺑ ﻪ اﺧ ﺮاج ﭘﻴ ﺎﻣﺒﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨ ﺪ‬
‫ﺗﺮﺳ ﻴﺪ؟! ﺑ ﺎ اﻳﻨﻜ ﻪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺳ ﺰاوارﺗﺮ اﺳ ﺖ آ ﻪ از اوﺁﻳﺎ از ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰ ;ﺁﻏﺎز آﺮدﻧﺪ )ﭘﻴﻜﺎر ﺑﺎ ﺷﻤﺎ را(ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر‬
‫)ﺑﺘﺮﺳ ﻴﺪ‪ ،‬اﮔ ﺮ ﻣ ﺆﻣﻦ هﺴ ﺘﻴﺪ! )‪13‬‬
‫ﺳﻴﻨﻪ ﮔﺮوهﻰ از ﻣﺆﻣﻨﺎن را ﺷﻔﺎ ﺳ ﺎزد; وو ﺁﻧﺎن را رﺳﻮا ﻣﻰ ;آﻨﺪﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﻜﺎر آﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﺠﺎزات ﻣﻰ‬
‫)ﻧﻬ ﺪ( )‪14‬و ﺑﺮ ﻗﻠﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮهﻢ ﻣﻰ ;(ﺑﺨﺸﺪﻣﻰ‬
‫‪.‬ﭘ ﺬﻳﺮد; و ﺧﺪاوﻧ ﺪ داﻧ ﺎ و ﺣﻜﻴ ﻢ اﺳ ﺖىﻢ ‪)،‬و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺪاﻧﺪ(و ﺧﺪا ﺗﻮﺑﻪ هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ !ﺑﺮدو ﺧﺸﻢ دﻟﻬﺎى ﺁﻧﺎن را از ﻣﻴﺎن ﻣﻰ‬
‫)‪(15‬‬
‫آﻪ از ﺷﻤﺎ ﺟﻬﺎد آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا و رﺳﻮﻟﺶ و ﺷ ﻮﻳﺪ در ﺣ ﺎﻟﻰ آ ﻪ هﻨ ﻮز آﺴ ﺎﻧﻰرهﺎ ﻣﻰ )ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد(ﺁﻳﺎ ﮔﻤﺎن آﺮدﻳﺪ آﻪ‬
‫و );و ﺻﻔﻮف از هﻢ ﺟﺪا ﮔﺮدد ;ﺑﺎﻳﺪ ﺁزﻣﻮن ﺷﻮﻳﺪ( !اﻧﺪ؟ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺸﺪﻩ )از دﻳﮕﺮان(ﻣﺆﻣﻨﺎن را ﻣﺤﺮم اﺳﺮار ﺧﻮﻳﺶ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻨﻤﻮدﻧﺪ‪،‬‬
‫)آﻨﻴ ﺪ‪ ،‬ﺁﮔ ﺎﻩ اﺳ ﺖ! )‪16‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‬
‫)ارزشو ﺑﻰ(ﺁﻧﻬﺎ اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن ﻧﺎﺑﻮد !دهﻨﺪآﻔﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰ ﻣﺸ ﺮآﺎن ﺣ ﻖ ﻧﺪارﻧ ﺪ ﻣﺴ ﺎﺟﺪ ﺧ ﺪا را ﺁﺑ ﺎد آﻨﻨ ﺪ در ﺣ ﺎﻟﻰ آ ﻪ ﺑ ﻪ‬
‫)ﺷ ﺪﻩ; و در ﺁﺗ ﺶ )دوزخ(‪ ،‬ﺟﺎوداﻧ ﻪ ﺧﻮاهﻨ ﺪ ﻣﺎﻧ ﺪ! )‪17‬‬
‫آﻨ ﺪ آ ﻪ اﻳﻤ ﺎن ﺑ ﻪ ﺧ ﺪا و روز ﻗﻴﺎﻣ ﺖ ﺁوردﻩ‪ ،‬و ﻧﻤ ﺎز را ﺑﺮﭘ ﺎ دارد‪ ،‬و زآ ﺎت را ﺑ ﭙﺮدازد‪ ،‬وﻣﺴﺎﺟﺪ ﺧﺪا را ﺗﻨﻬﺎ آﺴﻰ ﺁﺑﺎد ﻣﻰ‬
‫)ﻳﺎﻓﺘﮕ ﺎن ﺑﺎﺷ ﻨﺪ‪18) .‬هﺪاﻳﺖ ﺟ ﺰ از ﺧ ﺪا ﻧﺘﺮﺳ ﺪ; اﻣﻴ ﺪ اﺳ ﺖ ﭼﻨﻴ ﻦ ﮔ ﺮوهﻰ از‬
‫آﺴﻰ ﻗﺮار دادﻳﺪ آﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا و روز ﻗﻴﺎﻣﺖ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ‪ ،‬و در )ﻋﻤﻞ(ﺁﻳﺎ ﺳﻴﺮاب آﺮدن ﺣﺠﺎج‪ ،‬و ﺁﺑﺎد ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﺴﺠﺪ اﻟﺤﺮام را‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ‬
‫)آﻨ ﺪ! )‪19‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﺮوﻩ ﻇﺎﻟﻤﺎن را هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻰ !ﻧﺰد ﺧﺪا ﻣﺴﺎوى ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ )اﻳﻦ دو‪!(،‬راﻩ او ﺟﻬﺎد آﺮدﻩ اﺳﺖ؟‬
‫;ﺁوردﻧ ﺪ‪ ،‬و هﺠ ﺮت آﺮدﻧ ﺪ‪ ،‬و ﺑ ﺎ اﻣ ﻮال و ﺟﺎﻧﻬﺎﻳﺸ ﺎن در راﻩ ﺧ ﺪا ﺟﻬ ﺎد ﻧﻤﻮدﻧ ﺪ‪ ،‬ﻣﻘﺎﻣﺸ ﺎن ﻧ ﺰد ﺧ ﺪا ﺑ ﺮﺗﺮ اﺳ ﺖ ﺁﻧﻬ ﺎ آ ﻪ اﻳﻤ ﺎن‬
‫)و ﺁﻧﻬ ﺎ ﭘ ﻴﺮوز و رﺳ ﺘﮕﺎرﻧﺪ! )‪20‬‬
‫ده ﺪ آ ﻪ در ﺁن‪ ،‬ﻧﻌﻤﺘﻬ ﺎىىﻢ ﺗﺮاﺷﺐ ﺗﺸﻬﺐ زا ىﻴﺎهﻐﺎب و ‪)،‬ﺧﻮﻳﺶ(ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ رﺣﻤﺘﻰ از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺧﻮد‪ ،‬و رﺿﺎﻳﺖ‬
‫)ﺟﺎوداﻧ ﻪ دارﻧ ﺪ; )‪21‬‬
‫)ارﻩ و ﺗ ﺎ اﺑ ﺪ در اﻳ ﻦ ﺑﺎﻏﻬ ﺎ )و در ﻣﻴ ﺎن اﻳ ﻦ ﻧﻌﻤﺘﻬ ﺎ( ﺧﻮاهﻨ ﺪ ﺑ ﻮد; زﻳ ﺮا ﭘ ﺎداش ﻋﻈﻴ ﻢ ﻧ ﺰد ﺧﺪاوﻧ ﺪ اﺳ ﺖ! )‪22‬هﻤﻮ‬
‫ﮔ ﺎﻩ( ﺧﻮدو ﻳﺎر و ﻳﺎور و ﺗﻜﻴﻪ(هﺮﮔﺎﻩ ﭘﺪران و ﺑﺮادران ﺷﻤﺎ‪ ،‬آﻔﺮ را ﺑﺮ اﻳﻤﺎن ﺗﺮﺟﻴﺢ دهﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را وﻟﻰ !اﻳﺪاى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ‬
‫)ان را وﻟ ﻰ ﺧ ﻮد ﻗ ﺮار دهﻨ ﺪ‪ ،‬ﺳ ﺘﻤﮕﺮﻧﺪ! )‪23‬ﻗ ﺮار ﻧﺪهﻴ ﺪ! و آﺴ ﺎﻧﻰ از ﺷ ﻤﺎ آ ﻪ ﺁن‬
‫اﻳﺪ‪ ،‬و ﺗﺠﺎرﺗﻰ آﻪ از آﺴﺎد ﺷﺪﻧﺶ اﮔﺮ ﭘﺪران و ﻓﺮزﻧﺪان و ﺑﺮادران و هﻤﺴﺮان و ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺷﻤﺎ‪ ،‬و اﻣﻮاﻟﻰ آﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردﻩ« ‪:‬ﺑﮕﻮ‬
‫ﺗﺮﺳ ﻴﺪ‪ ،‬و ﺧﺎﻧ ﻪ ه ﺎﺋﻰ آ ﻪ ﺑ ﻪ ﺁن ﻋﻼﻗ ﻪ دارﻳ ﺪ‪ ،‬در ﻧﻈﺮﺗ ﺎن از ﺧﺪاوﻧ ﺪ و ﭘﻴ ﺎﻣﺒﺮش و ﺟﻬ ﺎد در راه ﺶ ﻣﺤﺒﻮﺑ ﺘﺮﻣﻰ‬
‫)آﻨ ﺪ! )‪24‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار را هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻰ ;اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺎﺷﻴﺪ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﺬاﺑﺶ را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺎزل آﻨﺪ اﺳ ﺖ‪ ،‬در‬
‫ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺷ ﻤﺎ را در ﺟﺎه ﺎى زﻳ ﺎدى ﻳ ﺎرى آ ﺮد )و ﺑ ﺮ دﺷ ﻤﻦ ﭘ ﻴﺮوز ﺷ ﺪﻳﺪ(; و در روز ﺣﻨﻴ ﻦ )ﻧ ﻴﺰ ﻳ ﺎرى ﻧﻤ ﻮد(; در ﺁن‬
 ‫ى ﺟﻤﻌﻴ ﺖ( هﻴ ﭻ ﺑ ﻪ دردﺗ ﺎن ﻧﺨ ﻮرد و زﻣﻴ ﻦهﻨﮕ ﺎم آ ﻪ ﻓ ﺰوﻧﻰ ﺟﻤﻌﻴﺘﺘ ﺎن ﺷ ﻤﺎ را ﻣﻐ ﺮور ﺳ ﺎﺧﺖ‪ ،‬وﻟ ﻰ )اﻳ ﻦ ﻓ ﺰون‬
‫)ﺑ ﺎ هﻤ ﻪ وﺳ ﻌﺘﺶ ﺑ ﺮ ﺷ ﻤﺎ ﺗﻨ ﮓ ﺷ ﺪﻩ; ﺳ ﭙﺲ ﭘﺸ ﺖ )ﺑ ﻪ دﺷ ﻤﻦ( آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﻓ ﺮار ﻧﻤﻮدﻳ ﺪ! )‪25‬‬
‫دﻳﺪﻳ ﺪ; و آ ﺎﻓﺮان را ﻣﺠ ﺎزاتو ﻟﺸﻜﺮهﺎﻳﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎد آﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰ ;ﺧﻮد را ﺑﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮش و ﺑﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻧﺎزل آﺮد »ﺳﻜﻴﻨﻪ«ﺳﭙﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫)آ ﺮد; و اﻳ ﻦ اﺳ ﺖ ﺟ ﺰاى آ ﺎﻓﺮان! )‪26‬‬
‫)ﭘ ﺬﻳﺮد; و ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺁﻣﺮزﻧ ﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑ ﺎن اﺳ ﺖ‪27) .‬ىﻢ ‪)،‬و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺪاﻧﺪ(ﺗﻮﺑﻪ هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ ‪-‬ﺑﻌﺪ از ﺁن‪-‬ﭘﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ س‬
‫‪،‬ﺗﺮﺳ ﻴﺪو اﮔﺮ از ﻓﻘﺮ ﻣﻰ !ﭘﺲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻌﺪ از اﻣﺴﺎل‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﺴﺠﺪ اﻟﺤﺮام ﺷﻮﻧﺪ ;ﻣﺸﺮآﺎن ﻧﺎﭘﺎآﻨﺪ !اﻳﺪاى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ‬
‫)آﻨ ﺪ;( ﺧﺪاوﻧ ﺪ داﻧ ﺎ و ﺣﻜﻴ ﻢ اﺳ ﺖ‪28) .‬و از راﻩ دﻳﮕﺮ ﺟﺒﺮان ﻣﻰ( ;ﺳﺎزدﻧﻴﺎز ﻣﻰش ﺑﻰﺧﺪاوﻧ ﺪ هﺮﮔ ﺎﻩ ﺑﺨﻮاه ﺪ‪ ،‬ﺷ ﻤﺎ را ﺑ ﻪ آ ﺮم‬
‫ﺷﻤﺮﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﺎ آﺴﺎﻧﻰ از اهﻞ آﺘﺎب آﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﻪ روز ﺟﺰا اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺁﻧﭽﻪ را ﺧﺪا و رﺳﻮﻟﺶ ﺗﺤﺮﻳﻢ آﺮدﻩ ﺣﺮام ﻣﻰ‬
‫)ﻳ ﻢ‪ ،‬ﺟﺰﻳ ﻪ را ﺑ ﻪ دﺳ ﺖ ﺧ ﻮد ﺑﭙﺮدازﻧ ﺪ! )‪29‬ﭘﺬﻳﺮﻧ ﺪ‪ ،‬ﭘﻴﻜ ﺎر آﻨﻴ ﺪ ﺗ ﺎ زﻣ ﺎﻧﻰ آ ﻪ ﺑ ﺎ ﺧﻀ ﻮع و ﺗﺴ ﻞﺁﻳﻴﻦ ﺣﻖ را ﻣﻰ‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬آﻪ هﻤﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺑﺎ زﺑﺎن ﺧﻮد ﻣﻰ »!ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﺳﺖ« ‪:‬و ﻧﺼﺎرى آﻔﺘﻨﺪ »!ﻋﺰﻳﺮ ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﺳﺖ« ‪:‬ﻳﻬﻮد ﮔﻔﺘﻨﺪ‬
‫)ﻳﺎﺑﻨ ﺪ؟! )‪30‬ﺧﺪا ﺁﻧﺎن را ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ از ﺣﻖ اﻧﺤﺮاف ﻣﻰ ;ﮔﻔﺘﺎر آﺎﻓﺮان ﭘﻴﺸﻴﻦ اﺳﺖ‬
‫در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ;ﻣﺴﻴﺢ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺮﻳﻢ را )هﻤﭽﻨﻴﻦ(را ﻣﻌﺒﻮدهﺎﻳﻰ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺪا ﻗﺮار دادﻧﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﻬ ﺎ( داﻧﺸ ﻤﻨﺪان و راهﺒ ﺎن ﺧ ﻮﻳﺶ(‬
‫) دهﻨﺪ! )‪31‬دﺳﺘﻮر ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﺟﺰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﻜﺘﺎﺋﻰ را آﻪ ﻣﻌﺒﻮدى ﺟﺰ او ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﭙﺮﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬او ﭘﺎك و ﻣﻨﺰﻩ اﺳﺖ از ﺁﻧﭽﻪ هﻤﺘﺎﻳﺶ ﻗﺮار ﻣﻰ‬
‫ﺧﻮاه ﺪ آ ﻪ ﻧ ﻮر ﺧ ﻮد را آﺎﻣ ﻞ آﻨ ﺪ‪ ،‬ه ﺮ ﭼﻨ ﺪﺟﺰ اﻳﻦ ﻧﻤﻰ ﺧﻮاهﻨ ﺪ ﻧ ﻮر ﺧ ﺪا را ﺑ ﺎ ده ﺎن ﺧ ﻮد ﺧ ﺎﻣﻮش آﻨﻨ ﺪ; وﻟ ﻰ ﺧ ﺪاﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰ‬
‫)آ ﺎﻓﺮان ﻧﺎﺧﺸ ﻨﻮد ﺑﺎﺷ ﻨﺪ! )‪32‬‬
‫ه ﺎ ﻏﺎﻟ ﺐ ﮔﺮداﻧ ﺪ‪ ،‬ه ﺮ ﭼﻨ ﺪ ﻣﺸ ﺮآﺎن آﺮاه ﺖاو آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ رﺳﻮﻟﺶ را ﺑﺎ هﺪاﻳﺖ و ﺁﻳﻴﻦ ﺣﻖ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺗﺎ ﺁن را ﺑﺮ هﻤﻪ ﺁﻳﻴﻦ‬
‫)داﺷ ﺘﻪ ﺑﺎﺷ ﻨﺪ! )‪33‬‬
‫از )ﺁﻧﺎن را(ﺧﻮرﻧﺪ‪ ،‬و و راهﺒﺎن‪ ،‬اﻣﻮال ﻣﺮدم را ﺑﺒﺎﻃﻞ ﻣﻰ )اباﻳ ﺪ! ﺑﺴ ﻴﺎرى از داﻧﺸ ﻤﻨﺪان )اهﻞ آﺖاى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ‬
‫آﻨﻨ ﺪ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﻣﺠ ﺎزاتﺳﺎزﻧﺪ‪ ،‬و در راﻩ ﺧﺪا اﻧﻔﺎق ﻧﻤﻰﻣﻰ )و ذﺧﻴﺮﻩ و ﭘﻨﻬﺎن(و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻃﻼ و ﻧﻘﺮﻩ را ﮔﻨﺠﻴﻨﻪ !دارﻧﺪراﻩ ﺧﺪا ﺑﺎزﻣﻰ‬
‫)دردﻧ ﺎآﻰ ﺑﺸ ﺎرت دﻩ! )‪34‬‬
‫و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ( ;آﻨﻨﺪﺁن ﺻﻮرﺗﻬﺎ و ﭘﻬﻠﻮهﺎ و ﭘﺸﺘﻬﺎﻳﺸﺎن را داغ ﻣﻰ در ﺁن روز آ ﻪ ﺁن را در ﺁﺗ ﺶ ﺟﻬﻨ ﻢ‪ ،‬ﮔ ﺮم و ﺳ ﻮزان آ ﺮدﻩ‪ ،‬و ﺑ ﺎ‬
‫!اﻧﺪوﺧﺘﻴ ﺪﭘﺲ ﺑﭽﺸﻴﺪ ﭼﻴﺰى را آﻪ ﺑﺮاى ﺧﻮد ﻣﻰ !)و ﮔﻨﺠﻴﻨﻪ ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ(اﻳﻦ هﻤﺎن ﭼﻴﺰى اﺳﺖ آﻪ ﺑﺮاى ﺧﻮد اﻧﺪوﺧﺘﻴﺪ ‪):‬ﮔﻮﻳﻨﺪﻣﻰ‬
‫)‪(35‬‬
‫آﻪ ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ از ﺁن‪ ،‬ﻣﺎﻩ ﺣﺮام ;هﺎ ﻧﺰد ﺧﺪاوﻧﺪ در آﺘﺎب اﻟﻬﻰ‪ ،‬از ﺁن روز آﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ را ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ‪ ،‬دوازدﻩ ﻣﺎﻩ اﺳﺖﺗﻌﺪاد ﻣﺎﻩ‬
‫ه ﺎ ﺑ ﻪ ﺧ ﻮد ﺳ ﺘﻢ ﻧﻜﻨﻴ ﺪ )وﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬در اﻳﻦ ﻣﺎﻩ !اﺳﺖ )ى اﻟﻬﻰ(اﻳﻦ‪ ،‬ﺁﻳﻴﻦ ﺛﺎﺑﺖ و ﭘﺎﺑﺮﺟﺎ )‪.‬ﺑﺎﺷﺪو ﺟﻨﮓ در ﺁن ﻣﻤﻨﻮع ﻣﻰ( ;اﺳﺖ‬
‫ﺑﺎ ﻣﺸﺮآﺎن‪ ،‬دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﭘﻴﻜﺎر آﻨﻴﺪ‪ ،‬هﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻰ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ )ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﻧﺒﺮد(و !)ﭘﺮهﻴﺰﻳﺪاز هﺮﮔﻮﻧ ﻪ ﺧﻮﻧ ﺮﻳﺰى ب‬
‫)آﻨﻨ ﺪ; و ﺑﺪاﻧﻴ ﺪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺑ ﺎ ﭘﺮهﻴﺰﮔ ﺎران اﺳ ﺖ! )‪36‬ﭘﻴﻜﺎر ﻣﻰ‬
‫ﻳﻚ ﺳﺎل‪ ،‬ﺁن را ;ﺷ ﻮﻧﺪآﻪ ﺑﺎ ﺁن‪ ،‬آﺎﻓﺮان ﮔﻤﺮاﻩ ﻣﻰ ;اﺳﺖ)ﻣﺸﺮآﺎن( رﻓﻚ رد ىﺸﻴﺎزﻓﺎ ‪)،‬هﺎى ﺣﺮامﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ آﺮدن و ﺗﺎﺧﻴﺮ ﻣﺎﻩ (ء ﻧﺴﻰ‬
‫ه ﺎﻳﻰ آ ﻪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺗﺤ ﺮﻳﻢ آ ﺮدﻩ ﺑﺸ ﻮد )و ﻋ ﺪد ﭼﻬ ﺎر ﻣ ﺎﻩ‪ ،‬ﺑ ﻪ ﭘﻨﺪارﺷ ﺎنﺣﻼل‪ ،‬و ﺳﺎل دﻳﮕﺮ ﺁن را ﺣﺮام ﻣﻰ آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺪار ﻣﺎﻩ‬
‫ﺗﻜﻤﻴ ﻞ ﮔ ﺮدد(; و ﺑ ﻪ اﻳ ﻦ ﺗﺮﺗﻴ ﺐ‪ ،‬ﺁﻧﭽ ﻪ را ﺧ ﺪا ﺣ ﺮام آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﺣ ﻼل ﺑﺸ ﻤﺮﻧﺪ‪ .‬اﻋﻤ ﺎل زﺷﺘﺸ ﺎن در ﻧﻈﺮﺷ ﺎن زﻳﺒ ﺎ‬
‫)آﻨ ﺪ! )‪37‬را هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻰ ﺟﻠ ﻮﻩ دادﻩ ﺷ ﺪﻩ; و ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺟﻤﻌﻴ ﺖ آ ﺎﻓﺮان‬
‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ »!ﺑﻪ ﺳﻮى ﺟﻬﺎد در راﻩ ﺧﺪا ﺣﺮآﺖ آﻨﻴﺪ« ‪:‬ﺷﻮدﭼﺮا هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰ !اﻳﺪاى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ‬
‫اﻳ ﺪ؟! ﺑ ﺎ اﻳﻨﻜ ﻪ ﻣﺘ ﺎع زﻧ ﺪﮔﻰ دﻧﻴ ﺎ‪ ،‬درﺁﻳﺎ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺁﺧﺮت راﺿﻰ ﺷﺪﻩ !؟)دهﻴﺪو ﺳﺴﺘﻰ ﺑﻪ ﺧﺮج ﻣﻰ(آﻨﻴﺪ ﻣﻰ‬
‫)ﺟ ﺰ اﻧ ﺪآﻰ ﻧﻴﺴ ﺖ! )‪، 38‬ﺑ ﺮاﺑﺮ ﺁﺧ ﺮت‬
‫;دهﺪآﻨﺪ‪ ،‬و ﮔﺮوﻩ دﻳﮕﺮى ﻏﻴﺮ از ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺟﺎى ﺷﻤﺎ ﻗﺮارﻣﻰﺣﺮآﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﻣﺠﺎزات دردﻧﺎآﻰ ﻣﻰ )ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﻴﺪان ﺟﻬﺎد(اﮔﺮ‬
‫)رﺳ ﺎﻧﻴﺪ; و ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺑ ﺮ ه ﺮ ﭼ ﻴﺰى ﺗﻮاﻧﺎﺳ ﺖ! )‪39‬و هﻴﭻ زﻳﺎﻧﻰ ﺑﻪ او ﻧﻤﻰ‬
‫ﺁن هﻨﮕﺎم آﻪ آﺎﻓﺮان او را );ﻟﺘﺮﻳﻦ ﺳﺎﻋﺎت‪ ،‬او را ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺖاﮔ ﺮ او را ﻳ ﺎرى ﻧﻜﻨﻴ ﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ او را ﻳ ﺎرى آ ﺮد; )و در ﻣﺸ ﻚ‬
‫در ﺁن هﻨﮕﺎم آﻪ ﺁن دو در ﻏﺎر ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و او ﺑﻪ ;)و ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ هﻤﺮاﻩ ﻧﺪاﺷﺖ(ﺑﻴﺮون آﺮدﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ دوﻣﻴﻦ ﻧﻔﺮ ﺑﻮد )از ﻣﻜﻪ(‬
‫و ﺑﺎ ;ﺧﻮد را ﺑﺮ او ﻓﺮﺳﺘﺎد )ﮔﻔ ﺖ‪» :‬ﻏ ﻢ ﻣﺨ ﻮر‪ ،‬ﺧ ﺪا ﺑ ﺎ ﻣﺎﺳ ﺖ!« در اﻳ ﻦ ﻣﻮﻗ ﻊ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺳ ﻜﻴﻨﻪ )و ﺁراﻣﺶهﻤﺮاﻩ ﺧﻮد ﻣﻰ‬
‫آﺮدﻳ ﺪ‪ ،‬او را ﺗﻘﻮﻳ ﺖ ﻧﻤ ﻮد; و ﮔﻔﺘ ﺎر )و هﺪف( آ ﺎﻓﺮان را ﭘ ﺎﻳﻴﻦ ﻗ ﺮار داد‪) ،‬و ﺁﻧﻬ ﺎ را ﺑ ﺎﻟﺸﻜﺮهﺎﻳﻰ آﻪ ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﻧﻤﻰ‬
‫)ﺷﻜﺴ ﺖ ﻣﻮاﺟ ﻪ ﺳ ﺎﺧﺖ;( و ﺳ ﺨﻦ ﺧ ﺪا )و ﺁﻳﻴ ﻦ او(‪ ،‬ﺑ ﺎﻻ )و ﭘ ﻴﺮوز(اﺳ ﺖ; و ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﻋ ﺰﻳﺰ و ﺣﻜﻴ ﻢ اﺳ ﺖ! )‪40‬‬
‫ﺳ ﺒﻜﺒﺎر ﺑﺎﺷ ﻴﺪ ﻳ ﺎ ﺳ ﻨﮕﻴﻦ ﺑ ﺎر! و ﺑﺎ اﻣ ﻮال و ﺟﺎﻧﻬ ﺎى ﺧ ﻮد‪ ،‬در راﻩ ﺧ ﺪا ;هﻤﮕ ﻰ ﺑ ﻪ ﺳ ﻮى ﻣﻴ ﺪان ﺟﻬ ﺎد( ﺣﺮآ ﺖ آﻨﻴ ﺪ(‬
‫)ﺟﻬ ﺎد ﻧﻤﺎﻳﻴ ﺪ; اﻳ ﻦ ﺑ ﺮاى ﺷ ﻤﺎ ﺑﻬ ﺘﺮ اﺳ ﺖ اﮔ ﺮ ﺑﺪاﻧﻴ ﺪ! )‪41‬‬
 ‫;آﻨﻨ ﺪاز ﺗﻮ ﭘﻴﺮوى ﻣﻰ )ﺑﻪ ﻃﻤﻊ دﻧﻴﺎ( ‪،‬دﺷﺎب ﻧﺎﺳﺂ ىﺮﻓﺲ و ‪)،‬و در دﺳﺘﺮس(اﮔﺮ ﻏﻨﺎﻳﻤﻰ ﻧﺰدﻳﻚ )اﻣﺎ ﮔﺮوهﻰ از ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﻨﺪ آﻪ(‬
‫آﻨﻨﺪ و ﺑﺰودى ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻣﻰ );زﻧﻨﺪﺳﺮﺑﺎز ﻣﻰ(اﺳﺖ‪) ،‬و ﭘﺮ ﻣﺸﻘﺖ(راﻩ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ دور )ﺗﺒﻮك‪ ،‬وﻟ ﻰ )اآﻨ ﻮن آ ﻪ ﺑ ﺮاى ﻣﻴ ﺪان‬
‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ;آﻨﻨﺪﺧﻮد را هﻼك ﻣﻰ )ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ اﻋﻤﺎل و اﻳﻦ دروﻏﻬﺎ‪ ،‬در واﻗﻊ( »!آﺮدﻳﻢاﮔﺮ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ داﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬هﻤﺮاﻩ ﺷﻤﺎ ﺣﺮآﺖ ﻣﻰ« ‪:‬آﻪ‬
‫)داﻧ ﺪ ﺁﻧﻬ ﺎ دروﻏﮕ ﻮ هﺴ ﺘﻨﺪ! )‪42‬ﻣﻰ‬
‫‪،‬آ ﺮدىﺧﻮب ﺑﻮد ﺻﺒﺮ ﻣﻰ( !ﭼﺮا ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻜﻪ راﺳﺘﮕﻮﻳﺎن و دروﻏﮕﻮﻳﺎن را ﺑﺸﻨﺎﺳﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ اﺟﺎزﻩ دادى؟ ;ا ﺑﺨﺸﻴﺪﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺗ ﻮ ر‬
‫)ﺗ ﺎ ه ﺮ دو ﮔ ﺮوﻩ ﺧ ﻮد را ﻧﺸ ﺎن دهﻨ ﺪ!( )‪43‬‬
‫و ;ﮔﻴﺮﻧ ﺪﺑﺎ اﻣﻮال و ﺟﺎﻧﻬﺎﻳﺸﺎن‪ ،‬از ﺗﻮ اﺟﺎزﻩ ﻧﻤﻰ )در راﻩ ﺧﺪا(ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا و روز ﺟﺰا اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ‪ ،‬هﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﺑﺮاى ﺗﺮك ﺟﻬﺎد‬
‫)ﺷﻨﺎﺳ ﺪ‪44) .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎران را ﻣﻰ‬
‫ﮔﻴﺮﻧ ﺪ آ ﻪ ﺑ ﻪ ﺧ ﺪا و روز ﺟ ﺰا اﻳﻤ ﺎن ﻧﺪارﻧ ﺪ‪ ،‬و دﻟﻬﺎﻳﺸ ﺎن ﺑ ﺎ ﺷ ﻚ و ﺗﺮدﻳ ﺪﻣﻰ )اﻳﻦ آﺎر را(ﺗﻨﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ از ﺗﻮ اﺟﺎزﻩ‬
‫)ﺁﻣﻴﺨﺘ ﻪ اﺳ ﺖ; ﺁﻧﻬ ﺎ در ﺗﺮدﻳ ﺪ ﺧ ﻮد ﺳ ﺮﮔﺮداﻧﻨﺪ‪45) .‬‬
‫ﺪ‪ ،‬و( ارادﻩ داﺷ ﺘﻨﺪ آ ﻪ )ﺑﺴ ﻮى ﻣﻴ ﺪان ﺟﻬ ﺎد( ﺧﺎرجراﺳﺖ ﻣﻰ(اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫وﻟﻰ !ﺳﺎﺧﺘﻨﺪاى ﺑﺮاى ﺁن ﻓﺮاهﻢ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬وﺳﻴﻠﻪ ﮔﻔﺘﻨ‬
‫ﺑﺎ « ‪:‬و ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ;ﺑﺎز داﺷﺖ )از ﺟﻬﺎد(ﺁﻧﻬﺎ را )و ;ﺗﻮﻓﻴﻘﺶ را از ﺁﻧﺎن ﺳﻠﺐ آﺮد(از اﻳﻦ رو ;ﺧﺪا از ﺣﺮآﺖ ﺁﻧﻬﺎ آﺮاهﺖ داﺷﺖ‬
‫ﻴﻨﻴﺪ!« )‪» ( 46‬ﻗﺎﻋﺪﻳﻦ«‬ ‫)آﻮدآ ﺎن و ﭘ ﻴﺮان و ﺑﻴﻤ ﺎران( ﺑﻨﺸ‬
‫و ﺑﺴﺮﻋﺖ در ﺑﻴﻦ ;اﻓﺰودﻧﺪﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺰ اﺿﻄﺮاب و ﺗﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰارج ﻣﻰاﮔ ﺮ ﺁﻧﻬ ﺎ هﻤ ﺮاﻩ ﺷ ﻤﺎ )ﺑﺴ ﻮى ﻣﻴ ﺪان ﺟﻬ ﺎد( خ‬
‫هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺁﻧﻬﺎ آﺎﻣﻼ )ﺳﺴﺖ و ﺿﻌﻴﻒ(و در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ‪ ،‬اﻓﺮادى ;ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪﻣﻰ )و اﻳﺠﺎد ﺗﻔﺮﻗﻪ و ﻧﻔﺎق(اﻧﮕﻴﺰى ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻓﺘﻨﻪ‬
‫)ﺷﻨﺎﺳ ﺪ‪47) .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻇﺎﻟﻤﺎن را ﻣﻰ ;دهﻨﺪﮔﻮش ﻓﺮاﻣﻰ‬
‫اﻧﮕ ﻴﺰى ﺑﻮدﻧ ﺪ‪ ،‬و آﺎره ﺎ را ﺑ ﺮ ﺗ ﻮ دﮔ ﺮﮔﻮن ﺳ ﺎﺧﺘﻨﺪ )و ﺑ ﻪ ه ﻢ رﻳﺨﺘﻨ ﺪ(; ﺗ ﺎ ﺁندر ﭘﻰ ﻓﺘﻨﻪ )ﻧﻴﺰ(ن ﺁﻧﻬ ﺎ ﭘﻴ ﺶ از اي‬
‫)آ ﻪ ﺣ ﻖ ﻓ ﺮا رﺳ ﻴﺪ‪ ،‬و ﻓﺮﻣ ﺎن ﺧ ﺪا ﺁﺷ ﻜﺎر ﮔﺸ ﺖ )و ﭘ ﻴﺮوز ﺷ ﺪﻳﺪ(‪ ،‬در ﺣ ﺎﻟﻰ آ ﻪ ﺁﻧﻬ ﺎ آﺮاه ﺖ داﺷ ﺘﻨﺪ‪48) .‬‬
‫)هﻢ اآﻨﻮن(ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺁﻧﻬﺎ !»ﻧﻴﻔﻜﻦ ﮔﻮﻳﻨ ﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﻣ ﺎ اﺟ ﺎزﻩ دﻩ )ﺗ ﺎ در ﺟﻬ ﺎد ﺷ ﺮآﺖ ﻧﻜﻨﻴ ﻢ(‪ ،‬و ﻣ ﺎ را ﺑ ﻪ ﮔﻨ ﺎﻩﺑﻌﻀﻰ از ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰ‬
‫)اﻧ ﺪ; و ﺟﻬﻨ ﻢ‪ ،‬آ ﺎﻓﺮان را اﺣﺎﻃ ﻪ آ ﺮدﻩ اﺳ ﺖ! )‪49‬در ﮔﻨﺎﻩ ﺳﻘﻮط آﺮدﻩ‬
‫و »‪.‬اﻳﻢﻣﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮد را از ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ« ‪:‬ﮔﻮﻳﻨﺪو اﮔﺮ ﻣﺼﻴﺒﺘﻰ ﺑﻪ ﺗﻮ رﺳﺪ‪ ،‬ﻣﻰ ;آﻨﺪهﺮﮔﺎﻩ ﻧﻴﻜﻰ ﺑﻪ ﺗﻮ رﺳﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰ‬
‫)ﮔﺮدﻧ ﺪ در ﺣ ﺎﻟﻰ آ ﻪ ﺧﻮﺷ ﺤﺎﻟﻨﺪ! )‪50‬ﺑﺎزﻣﻰ‬
‫ده ﺪ‪ ،‬ﻣﮕ ﺮ ﺁﻧﭽ ﻪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺑ ﺮاى ﻣ ﺎ ﻧﻮﺷ ﺘﻪ و ﻣﻘ ﺮر داﺷ ﺘﻪ اﺳ ﺖ; او ﻣﻮﻻ )واى ﺑﺮاى ﻣﺎ رخ ﻧﻤﻰهﻴﭻ ﺣﺎدﺛﻪ« ‪:‬وﺑ ﮓ‬
‫)ﺳﺮﭘﺮﺳ ﺖ( ﻣﺎﺳ ﺖ; و ﻣﺆﻣﻨ ﺎن ﺑﺎﻳ ﺪ ﺗﻨﻬ ﺎ ﺑ ﺮ ﺧ ﺪا ﺗﻮآ ﻞ آﻨﻨ ﺪ!« )‪51‬‬
‫ﺑﮕ ﻮ‪» :‬ﺁﻳ ﺎ درﺑ ﺎرﻩ ﻣ ﺎ‪ ،‬ﺟ ﺰ ﻳﻜ ﻰ از دو ﻧﻴﻜ ﻰ را اﻧﺘﻈ ﺎر دارﻳ ﺪ؟!)‪ :‬ﻳ ﺎ ﭘ ﻴﺮوزى ﻳ ﺎ ﺷ ﻬﺎدت( وﻟ ﻰ ﻣ ﺎ اﻧﺘﻈ ﺎر دارﻳ ﻢ آ ﻪ‬
‫اآﻨﻮن آﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪) ،‬ﻣﺠﺎزات ﺷﻮﻳﺪ(ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺎ )در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن(ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ )در ﺁن ﺟﻬﺎن(داوﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺬاﺑﻰ از ﺳﻮى ﺧﻮدش خ‬
‫)آﺸ ﻴﻢ!« )‪52‬ﺷﻤﺎ اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻜﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺎ هﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻰ‬
‫)وم ﻓﺎﺳ ﻘﻰ ﺑﻮدﻳ ﺪ!« )‪53‬ﺷ ﻮد; ﭼﺮا آ ﻪ ﺷ ﻤﺎ قﺧﻮاﻩ از روى ﻣﻴﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ اآﺮاﻩ‪ ،‬هﺮﮔﺰ از ﺷﻤﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﻤﻰ ;اﻧﻔﺎق آﻨﻴﺪ« ‪:‬ﺑﮕﻮ‬
‫ﺁورﻧﺪ ﺟﺰ ﺑﺎ آﺴﺎﻟﺖ‪ ،‬و اﻧﻔﺎق هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﺎﻧﻊ ﻗﺒﻮل اﻧﻔﺎﻗﻬﺎى ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮش آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻤﺎز ﺑﺠﺎ ﻧﻤﻰ‬
‫)آﻨﻨ ﺪ ﻣﮕ ﺮ ﺑ ﺎ آﺮاه ﺖ! )‪54‬ﻧﻤﻰ‬
‫ﺁن‪ ،‬در زﻧ ﺪﮔﻰ دﻧﻴ ﺎ ﻋ ﺬاب آﻨ ﺪ‪ ،‬و ﺧﻮاه ﺪ ﺁﻧ ﺎن را ﺑ ﻪ وﺳ ﻴﻠﻪﺧﺪا ﻣﻰ ;اﻣﻮال و اوﻻد ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺗﻮ را در ﺷﮕﻔﺘﻰ ﻓﺮو ﻧﺒﺮد )ﻓﺰوﻧﻰ(و‬
‫)در ﺣ ﺎل آﻔ ﺮ ﺑﻤﻴﺮﻧ ﺪ! )‪55‬‬
‫و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺮس از (ﺗﺮﺳﻨﺪ وﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺮوهﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﻣﻰ ;ﺧﻮرﻧﺪ آﻪ از ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ از ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻰ‬
‫)ﮔﻮﻳﻨ ﺪ(! )‪56‬ﻓﺎش ﺷﺪن اﺳﺮارﺷﺎن دروغ ﻣﻰ‬
‫)آﻨﻨ ﺪ‪57) .‬آﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ و ﺷﺘﺎب ﻓﺮار ﻣﻰاﺑﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻮى ﺁن ﺣﺮآﺖ ﻣﻰاﮔ ﺮ ﭘﻨﺎهﮕ ﺎﻩ ﻳ ﺎ ﻏﺎره ﺎ ﻳ ﺎ راه ﻰ در زﻳ ﺮ زﻣﻴ ﻦ ﺑ ﻲ‬
‫;ﺷﻮﻧﺪﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دادﻩ ﺷﻮد‪ ،‬راﺿﻰ ﻣﻰ )ﻏﻨﺎﻳﻢ‪ ،‬ﺳﻬﻤﻰ(اﮔﺮ از ﺁن ;ﻏﻨﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﺮدﻩ ﻣﻴﮕﻴﺮﻧﺪ )ﺗﻘﺴﻴﻢ(و در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ در‬
‫)ﮔﻴﺮﻧ ﺪ );ﺧ ﻮاﻩ ﺣ ﻖ ﺁﻧﻬ ﺎ ﺑﺎﺷ ﺪ ﻳ ﺎ ﻧ ﻪ(! )‪58‬و اﮔﺮ دادﻩ ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﺧﺸﻢ ﻣﻰ‬
‫و ﺑﺰودى ﺧﺪا و !ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاى ﻣﺎ آﺎﻓﻰ اﺳﺖ« ‪:‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮش ﺑﻪ ﺁﻧﺎن دادﻩ راﺿﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ )ﻟﻰ آﻪدر ﺣﺎ(‬
‫)ﻃﻠﺒﻴ ﻢ‪) « .‬ﺑ ﺮاى ﺁﻧﻬ ﺎ ﺑﻬ ﺘﺮ اﺳ ﺖ(! )‪59‬ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ رﺿﺎى او را ﻣﻰ ;ﺑﺨﺸﻨﺪرﺳﻮﻟﺶ‪ ،‬از ﻓﻀﻞ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰ‬
‫آﺸﻨﺪ‪ ،‬و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺮاى ﺟﻠﺐ ﺁن زﺣﻤﺖ ﻣﻰ )ورىزآﺎﺗﻬ ﺎ ﻣﺨﺼ ﻮص ﻓﻘ ﺮا و ﻣﺴ ﺎآﻴﻦ و آﺎرآﻨ ﺎﻧﻰ اﺳ ﺖ آ ﻪ ﺑ ﺮاى )ﺟﻤﻊ ﺁ‬
‫ﺷ ﻮد‪ ،‬و ﺑ ﺮاى )ﺁزادى( ﺑﺮدﮔ ﺎن‪ ،‬و )اداى دﻳ ﻦ( ﺑ ﺪهﻜﺎران‪ ،‬و در راﻩ )ﺗﻘﻮﻳ ﺖ ﺁﻳﻴ ﻦ( ﺧ ﺪا‪ ،‬و واﻣﺎﻧ ﺪﮔﺎنﻣﺤﺒﺘﺸﺎن اﻗﺪام ﻣﻰ‬
‫)در راﻩ; اﻳ ﻦ‪ ،‬ﻳ ﻚ ﻓﺮﻳﻀ ﻪ )ﻣﻬﻢ( اﻟﻬ ﻰ اﺳ ﺖ; و ﺧﺪاوﻧ ﺪ داﻧ ﺎ و ﺣﻜﻴ ﻢ اﺳ ﺖ! )‪60‬‬
‫ﺑﺎور ﺑﻮدن او ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮش« ‪:‬ﺑﮕﻮ »!ﺑﺎورى اﺳﺖاو ﺁدم ﺧﻮش« ‪:‬ﮔﻮﻳﻨﺪدهﻨﺪ و ﻣﻰﻣﻰ از ﺁﻧﻬ ﺎ آﺴ ﺎﻧﻰ هﺴ ﺘﻨﺪ آ ﻪ ﭘﻴ ﺎﻣﺒﺮ را ﺁزار‬
‫و رﺣﻤﺖ اﺳﺖ ﺑﺮاى آﺴﺎﻧﻰ از ﺷﻤﺎ آﻪ اﻳﻤﺎن ;آﻨﺪﻣﺆﻣﻨﺎن را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻰ )ﺗﻨﻬﺎ(و ;او ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن دارد )وﻟﻰ ﺑﺪاﻧﻴﺪ( !ﺷﻤﺎﺳﺖ‬
‫)‪! (61‬دهﻨ ﺪ‪ ،‬ﻋ ﺬاب دردﻧ ﺎآﻰ دارﻧ ﺪو ﺁﻧﻬﺎ آﻪ رﺳﻮل ﺧﺪا را ﺁزار ﻣﻰ »!اﻧﺪﺁوردﻩ‬
‫ﺗ ﺮ اﻳ ﻦ اﺳ ﺖ آ ﻪ ﺧ ﺪا و رﺳ ﻮﻟﺶ رادر ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ;آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﻤﺎ را راﺿﻰ ﺳﺎزﻧﺪﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻣﻰ‬
‫)راﺿ ﻰ آﻨﻨ ﺪ‪ ،‬اﮔ ﺮ اﻳﻤ ﺎن دارﻧ ﺪ! )‪62‬‬
‫ﻣﺎﻧ ﺪ؟! اﻳ ﻦ‪ ،‬هﻤ ﺎن رﺳ ﻮاﻳﻰﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﻣﻰ ;داﻧﻨﺪ هﺮ آﺲ ﺑﺎ ﺧﺪا و رﺳﻮﻟﺶ دﺷﻤﻨﻰ آﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى او ﺁﺗﺶ دوزخ اﺳﺖﺁﻳﺎ ﻧﻤﻰ‬
‫)ﺑ ﺰرگ اﺳ ﺖ! )‪63‬‬
‫‪:‬اى ﺑ ﺮ ﺿ ﺪ ﺁﻧ ﺎن ﻧ ﺎزل ﮔ ﺮدد‪ ،‬و ﺑ ﻪ ﺁﻧﻬ ﺎ از اﺳ ﺮار درون ﻗﻠﺒﺸ ﺎن ﺧ ﺒﺮ ده ﺪ‪ .‬ﺑﮕ ﻮﻣﻨﺎﻓﻘﺎن از ﺁن ﺑﻴﻢ دارﻧﺪ آﻪ ﺳﻮرﻩ‬
‫)ﺳ ﺎزد!« )‪64‬از ﺁن ﺑﻴﻢ دارﻳﺪ‪ ،‬ﺁﺷﻜﺎر ﻣﻰ اﺳ ﺘﻬﺰا آﻨﻴ ﺪ! ﺧﺪاوﻧ ﺪ‪ ،‬ﺁﻧﭽ ﻪ را«‬
‫ﺁﻳﺎ ﺧﺪا و ﺁﻳﺎت «‪:‬ﺑﮕﻮ »!آﺮدﻳﻢﻣﺎ ﺑﺎزى و ﺷﻮﺧﻰ ﻣﻰ« ‪:‬ﮔﻮﻳﻨﺪىﻢ ‪!»)،‬ﭼﺮا اﻳﻦ اﻋﻤﺎل ﺧﻼف را اﻧﺠﺎم دادﻳﺪ؟« ‪(:‬و اﮔﺮ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﭙﺮﺳﻰ‬
‫)آﺮدﻳ ﺪ؟!« )‪65‬او و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮش را ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣﻰ‬
‫ﻣ ﺎن ﺁوردن‪ ،‬آ ﺎﻓﺮ ﺷ ﺪﻳﺪ! اﮔ ﺮ ﮔ ﺮوهﻰ از ﺷ ﻤﺎﺑﮕ ﻮ‪ (:‬ﻋ ﺬر ﺧﻮاه ﻰ ﻧﻜﻨﻴ ﺪ )آ ﻪ ﺑﻴﻬ ﻮدﻩ اﺳ ﺖ; ﭼﺮا آ ﻪ( ﺷ ﻤﺎ ﭘ ﺲ از اي(‬
‫)را )ﺑﺨ ﺎﻃﺮ ﺗﻮﺑ ﻪ( ﻣ ﻮرد ﻋﻔ ﻮ ﻗ ﺮار دهﻴ ﻢ‪ ،‬ﮔ ﺮوﻩ دﻳﮕ ﺮى را ﻋ ﺬاب ﺧ ﻮاهﻴﻢ آ ﺮد; زﻳ ﺮا ﻣﺠ ﺮم ﺑﻮدﻧ ﺪ! )‪66‬‬
‫)از اﻧﻔﺎق و ﺑﺨﺸﺶ(و دﺳﺘﻬﺎﻳﺸﺎن را ;آﻨﻨﺪﺁﻧﻬﺎ اﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﻜﺮ‪ ،‬و ﻧﻬﻰ از ﻣﻌﺮوف ﻣﻰ !ﻣﺮدان ﻣﻨﺎﻓﻖ و زﻧﺎن ﻣﻨﺎﻓﻖ‪ ،‬هﻤﻪ از ﻳﻚ ﮔﺮوهﻨﺪ‬
‫‪،‬ﺧ ﺪا را ﻓ ﺮاﻣﻮش آﺮدﻧ ﺪ‪ ،‬و ﺧ ﺪا )ﻧ ﻴﺰ( ﺁﻧﻬ ﺎ را ﻓ ﺮاﻣﻮش آ ﺮد )‪،‬و رﺣﻤﺘ ﺶ را از ﺁﻧﻬ ﺎ ﻗﻄ ﻊ ﻧﻤ ﻮد(; ﺑ ﻪ ﻳﻘﻴ ﻦ ;ﺑﻨﺪﻧ ﺪﻣﻰ‬
‫)ﻣﻨﺎﻓﻘ ﺎن هﻤ ﺎن ﻓﺎﺳ ﻘﺎﻧﻨﺪ! )‪67‬‬
‫هﻤ ﺎن ﺑ ﺮاى ﺁﻧﻬ ﺎ آ ﺎﻓﻰ‪ -‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺑ ﻪ ﻣ ﺮدان و زﻧ ﺎن ﻣﻨ ﺎﻓﻖ و آﻔ ﺎر‪ ،‬وﻋ ﺪﻩ ﺁﺗ ﺶ دوزخ دادﻩ; ﺟﺎوداﻧ ﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨ ﺪ ﻣﺎﻧ ﺪ‬
‫)د دور ﺳ ﺎﺧﺘﻪ; و ﻋ ﺬاب هﻤﻴﺸ ﮕﻰ ﺑ ﺮاى ﺁﻧﻬﺎﺳ ﺖ! )‪68‬و ﺧﺪا ﺁﻧﻬﺎ را از رﺣﻤﺖ ﺧ ﻮ ‪!-‬اﺳ ﺖ‬
‫ﺷ ﻤﺎ ﻣﻨﺎﻓﻘ ﺎن‪ (،‬هﻤﺎﻧﻨ ﺪ آﺴ ﺎﻧﻰ هﺴ ﺘﻴﺪ آ ﻪ ﻗﺒ ﻞ از ﺷ ﻤﺎ ﺑﻮدﻧ ﺪ )و راﻩ ﻧﻔ ﺎق ﭘﻴﻤﻮدﻧ ﺪ; ﺑﻠﻜ ﻪ( ﺁﻧﻬ ﺎ از ﺷ ﻤﺎ(‬
‫ﻧﻴﺮوﻣﻨ ﺪﺗﺮ‪ ،‬و اﻣ ﻮال و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸ ﺎن ﺑﻴﺸ ﺘﺮ ﺑ ﻮد! ﺁﻧﻬ ﺎ از ﺑﻬ ﺮﻩ ﺧ ﻮد )از ﻣﻮاه ﺐ اﻟﻬ ﻰ در راﻩ ﮔﻨ ﺎﻩ و ه ﻮس( اﺳ ﺘﻔﺎدﻩ‬
‫ز ﺑﻬ ﺮﻩ ﺧ ﻮد‪) ،‬در اﻳ ﻦ راﻩ( اﺳ ﺘﻔﺎدﻩ آﺮدﻳ ﺪ‪ ،‬هﻤ ﺎن ﮔﻮﻧ ﻪ آ ﻪ ﺁﻧﻬ ﺎ اﺳ ﺘﻔﺎدﻩ آﺮدﻧ ﺪ; ﺷ ﻤﺎ )در آﻔ ﺮ وآﺮدﻧ ﺪ; ﺷ ﻤﺎ ﻧ ﻴﺰ ا‬
‫ﻧﻔ ﺎق و اﺳ ﺘﻬﺰاى ﻣﺆﻣﻨ ﺎن( ﻓ ﺮو رﻓﺘﻴ ﺪ‪ ،‬هﻤ ﺎن ﮔﻮﻧ ﻪ آ ﻪ ﺁﻧﻬ ﺎ ﻓ ﺮو رﻓﺘﻨ ﺪ; )وﻟ ﻰ ﺳ ﺮاﻧﺠﺎم( اﻋﻤﺎﻟﺸ ﺎن در دﻧﻴ ﺎ و‬
‫)ﺁﺧ ﺮت ﻧ ﺎﺑﻮد ﺷ ﺪ; و ﺁﻧﻬ ﺎ هﻤ ﺎن زﻳﺎﻧﻜﺎراﻧﻨ ﺪ! )‪69‬‬
‫اﺻﺤﺎب «و »ﻗﻮم اﺑﺮاهﻴﻢ«و »ﺛﻤﻮد«و »ﻋﺎد«و »ﻗﻮم ﻧﻮح« !ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ؟ ﺁﻳ ﺎ ﺧ ﺒﺮ آﺴ ﺎﻧﻰ آ ﻪ ﭘﻴ ﺶ از ﺁﻧﻬ ﺎ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ );وﻟﻰ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ(ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﺸﺎن دﻻﻳﻞ روﺷﻦ ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﺁوردﻧﺪ‪); ،‬ﻗﻮم ﻟﻮط ( »ﺷﻬﺮهﺎى زﻳﺮ و رو ﺷﺪﻩ«و )ﻗﻮم ﺷﻌﻴﺐ ( »ﻣﺪﻳﻦ‬
‫)‪! (70‬آﺮدﻧ ﺪﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺘﻢ ﻧﻜﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺳﺘﻢ ﻣﻰ‬
‫و زآﺎت را ;دارﻧﺪﻧﻤﺎز را ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻰ ;آﻨﻨﺪاﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮوف‪ ،‬و ﻧﻬﻰ از ﻣﻨﻜﺮ ﻣﻰ ;ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﻧﺪ )و ﻳﺎر و ﻳﺎور(ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﺑﺎاﻳﻤﺎن‪ ،‬وﻟﻰ‬
‫دهﺪ; ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺗﻮاﻧ ﺎ و ﺣﻜﻴ ﻢﺑﺰودى ﺧﺪا ﺁﻧﺎن را ﻣﻮرد رﺣﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺮارﻣﻰ ;آﻨﻨﺪو ﺧﺪا و رﺳﻮﻟﺶ را اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰ ;ﭘﺮدازﻧﺪﻣﻰ‬
‫)اﺳ ﺖ! )‪71‬‬
‫;ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ ;ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﺑﺎاﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﺎﻏﻬﺎﻳﻰ از ﺑﻬﺸﺖ وﻋﺪﻩ دادﻩ آﻪ ﻧﻬﺮهﺎ از زﻳﺮ درﺧﺘﺎﻧﺶ ﺟﺎرى اﺳﺖ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺑ ﻪ‬
‫اى در ﺑﻬﺸ ﺘﻬﺎى ﺟ ﺎودان )ﻧﺼ ﻴﺐ ﺁﻧﻬ ﺎ ﺳ ﺎﺧﺘﻪ(; و )ﺧﺸ ﻨﻮدى و( رﺿ ﺎى ﺧ ﺪا‪) ،‬از هﻤﻪ اﻳﻨﻬ ﺎ( ﺑ ﺮﺗﺮهﺎى ﭘﺎآﻴﺰﻩو ﻣﺴﻜﻦ‬
‫)اﺳ ﺖ; و ﭘ ﻴﺮوزى ﺑ ﺰرگ‪ ،‬هﻤﻴ ﻦ اﺳ ﺖ! )‪72‬‬
‫ﺑ ﺎ آ ﺎﻓﺮان و ﻣﻨﺎﻓﻘ ﺎن ﺟﻬ ﺎد آ ﻦ‪ ،‬و ﺑ ﺮ ﺁﻧﻬ ﺎ ﺳ ﺨﺖ ﺑﮕ ﻴﺮ! ﺟﺎﻳﮕﺎهﺸ ﺎن ﺟﻬﻨ ﻢ اﺳ ﺖ; و ﭼ ﻪ ﺑ ﺪ !اى ﭘﻴ ﺎﻣﺒﺮ‬
‫)ﺳﺮﻧﻮﺷ ﺘﻰ دارﻧ ﺪ! )‪73‬‬
‫و ﭘﺲ از ;اﻧﺪدر ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻗﻄﻌﺎ ﺳﺨﻨﺎن آﻔﺮﺁﻣﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪ ;اﻧﺪﻧﮕﻔﺘﻪ )در ﻏﻴﺎب ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ‪ ،‬ﺳﺨﻨﺎن ﻧﺎدرﺳﺖ(ﺧﻮرﻧﺪ آﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻰ‬
‫ﮔﻴﺮﻧﺪ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﻘﻂ از اﻳﻦ اﻧﺘﻘﺎم ﻣﻰ ‪.‬ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬آﻪ ﺑﻪ ﺁن ﻧﺮﺳﻴﺪﻧﺪ )ر ﺧﻄﺮﻧﺎآﻰاﻧ ﺪ; و ﺗﺼ ﻤﻴﻢ )ﺑ ﻪ آ ﺎﺁوردﻧﺸﺎن‪ ،‬آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻩاﺳﻼم‬
‫ﻧﻴ ﺎز ﺳ ﺎﺧﺘﻨﺪ! )ﺑ ﺎ اﻳ ﻦ ﺣ ﺎل‪ (،‬اﮔ ﺮ ﺗﻮﺑ ﻪ آﻨﻨ ﺪ‪ ،‬ﺑ ﺮاى ﺁﻧﻬ ﺎ ﺑﻬ ﺘﺮ اﺳ ﺖ; وﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻰ )و آﺮم(و رﺳﻮﻟﺶ‪ ،‬ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﻓﻀﻞ‬
‫اهﺪ داد; و در ﺳﺮاﺳ ﺮ زﻣﻴ ﻦ‪ ،‬ﻧ ﻪاﮔ ﺮ روى ﮔﺮداﻧﻨ ﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺁﻧﻬ ﺎ را در دﻧﻴ ﺎ و ﺁﺧ ﺮت‪ ،‬ﺑ ﻪ ﻣﺠ ﺎزات دردﻧ ﺎآﻰ آﻴﻔ ﺮ ﺧ ﻮ‬
‫)وﻟ ﻰ و ﺣ ﺎﻣﻰ دارﻧ ﺪ‪ ،‬و ﻧ ﻪ ﻳ ﺎورى! )‪74‬‬
‫ﺑﻌﻀ ﻰ از ﺁﻧﻬ ﺎ ﺑ ﺎ ﺧ ﺪا ﭘﻴﻤ ﺎن ﺑﺴ ﺘﻪ ﺑﻮدﻧ ﺪ آ ﻪ‪» :‬اﮔ ﺮ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﻣ ﺎ را از ﻓﻀ ﻞ ﺧ ﻮد روزى ده ﺪ‪ ،‬ﻗﻄﻌ ﺎ ﺻ ﺪﻗﻪ ﺧ ﻮاهﻴﻢ‬
‫)داد; و از ﺻ ﺎﻟﺤﺎن )و ﺷ ﺎآﺮان( ﺧ ﻮاهﻴﻢ ﺑ ﻮد!« )‪75‬‬
‫)رزﻳﺪﻧ ﺪ و ﺳ ﺮﭘﻴﭽﻰ آﺮدﻧ ﺪ و روى ﺑﺮﺗﺎﻓﺘﻨ ﺪ! )‪76‬اﻣ ﺎ هﻨﮕ ﺎﻣﻰ آ ﻪ ﺧ ﺪا از ﻓﻀ ﻞ ﺧ ﻮد ﺑ ﻪ ﺁﻧﻬ ﺎ ﺑﺨﺸ ﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺨ ﻞ و‬
‫ﻳﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁن اﺳﺖ آﻪ از ﭘﻴﻤﺎن اﻟﻬﻰ ﺗﺨﻠﻒ ‪.‬ﻧﻔﺎق را‪ ،‬ﺗﺎ روزى آﻪ ﺧﺪا را ﻣﻼﻗﺎت آﻨﻨﺪ‪ ،‬در دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن ﺑﺮﻗﺮار ﺳﺎﺧﺖ )روح(اﻳﻦ ﻋﻤﻞ‪،‬‬
 ‫ﺪ‪77) .‬و ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁن اﺳﺖ آﻪ دروغ ﻣﻰ ;ﺟﺴﺘﻨﺪ‬ ‫)ﮔﻔﺘﻨ‬
‫)داﻧ ﺪ; و ﺧﺪاوﻧ ﺪ داﻧ ﺎى هﻤ ﻪ ﻏﻴﺒﻬ ﺎ )و اﻣ ﻮر ﭘﻨﻬ ﺎﻧﻰﻧﻬﺎ را ﻣﻰداﻧﺴ ﺘﻨﺪ آ ﻪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ‪ ،‬اﺳ ﺮار و ﺳ ﺨﻨﺎن درﮔﻮﺷ ﻰ ﺁﺁﻳﺎ ﻧﻤﻰ‬
‫)اﺳ ﺖ؟! )‪78‬‬
‫)ﻧﺎﭼﻴﺰ(ﺟﺰ ﺑﻪ ﻣﻘﺪار )ﺑﺮاى اﻧﻔﺎق در راﻩ ﺧﺪا(آﻨﻨﺪ‪ ،‬و آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﺁﻧﻬﺎﻳﻰ آﻪ از ﻣﺆﻣﻨﺎن اﻃﺎﻋﺖ آﺎر‪ ،‬در ﺻﺪﻗﺎﺗﺸﺎن ﻋﻴﺒﺠﻮﻳﻰ ﻣﻰ‬
‫دهﺪ;( و ﺑ ﺮاىو آﻴﻔﺮ اﺳﺘﻬﺰاآﻨﻨﺪﮔﺎن را ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰ( ;آﻨ ﺪﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺎﺋﻰ ﺧﻮد دﺳﺘﺮﺳﻰ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣﻰ‬
‫)ﺁﻧﻬ ﺎ ﻋ ﺬاب دردﻧ ﺎآﻰ اﺳ ﺖ! )‪79‬‬
‫ﭼﺮا آﻪ ﺧﺪا و !ﺁﻣﺮزداﮔﺮ هﻔﺘﺎد ﺑﺎر ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ اﺳﺘﻐﻔﺎر آﻨﻰ‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﺧﺪا ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﻤﻰ )ﺣﺘﻰ(ﭼﻪ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ اﺳﺘﻐﻔﺎر آﻨﻰ‪ ،‬و ﭼﻪ ﻧﻜﻨﻰ‪،‬‬
‫)آﻨ ﺪ! )‪80‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻓﺎﺳﻘﺎن را هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻰ ;ﭘﻴﺎﻣﺒﺮش را اﻧﻜﺎر آﺮدﻧﺪ‬
‫ﺟﻮﻳ ﺎن )از ﺟﻨ ﮓ ﺗﺒ ﻮك‪ (،‬از ﻣﺨﺎﻟﻔ ﺖ ﺑ ﺎ رﺳ ﻮل ﺧ ﺪا ﺧﻮﺷ ﺤﺎل ﺷ ﺪﻧﺪ; و آﺮاه ﺖ داﺷ ﺘﻨﺪ آ ﻪ ﺑ ﺎ اﻣ ﻮال و ﺟﺎﻧﻬ ﺎىﺗﺨﻠﻒ‬
‫ﺪ‪» :‬در اﻳ ﻦ ﮔﺮﻣ ﺎ‪) ،‬ﺑﺴ ﻮى ﻣﻴ ﺪان( ﺣﺮآ ﺖ‬ ‫ﺧ ﻮد‪ ،‬در راﻩ ﺧ ﺪا ﺟﻬ ﺎد آﻨﻨ ﺪ; و )ﺑ ﻪ ﻳﻜ ﺪﻳﮕﺮ و ﺑ ﻪ ﻣﺆﻣﻨ ﺎن( ﮔﻔﺘﻨ‬
‫)داﻧﺴ ﺘﻨﺪ! )‪81‬ﮔﺮ ﻣﻰﻧﻜﻨﻴ ﺪ!« )ﺑ ﻪ ﺁﻧ ﺎن( ﺑﮕ ﻮ‪» :‬ﺁﺗ ﺶ دوزخ از اﻳ ﻦ ه ﻢ ﮔﺮﻣ ﺘﺮ اﺳ ﺖ!« ا‬
‫اﻳﻦ‪ ،‬ﺟﺰاى آﺎرهﺎﻳﻰ اﺳﺖ آﻪ اﻧﺠﺎم )ﭼﺮا آﻪ ﺁﺗﺶ ﺟﻬﻨﻢ در اﻧﺘﻈﺎرﺷﺎن اﺳﺖ( !رو ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ آﻤﺘﺮ ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ و ﺑﺴﻴﺎر ﺑﮕﺮﻳﻨﺪاز اﻳﻦ‬
‫)دادﻧ ﺪ! )‪82‬ﻣﻰ‬
‫‪:‬هﺮﮔ ﺎﻩ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺗ ﻮ را ﺑﺴ ﻮى ﮔ ﺮوهﻰ از ﺁﻧ ﺎن ﺑﺎزﮔﺮداﻧ ﺪ‪ ،‬و از ﺗ ﻮ اﺟ ﺎزﻩ ﺧ ﺮوج )ﺑﺴ ﻮى ﻣﻴ ﺪان ﺟﻬ ﺎد( ﺑﺨﻮاهﻨ ﺪ‪ ،‬ﺑﮕ ﻮ‬
‫ﮔ ﻴﺮى راﺿ ﻰﺷﻤﺎ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ آﻨﺎرﻩ !و هﺮﮔﺰ هﻤﺮاﻩ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺎ دﺷﻤﻨﻰ ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﺟﻨﮕﻴﺪ !ﻩ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﺎرج ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﺷﺪهﻴ ﭻ ﮔ ﺎ«‬
‫)ﺷ ﺪﻳﺪ‪ ،‬اآﻨ ﻮن ﻧ ﻴﺰ ﺑ ﺎ ﻣﺘﺨﻠﻔ ﺎن ﺑﻤﺎﻧﻴ ﺪ!« )‪83‬‬
‫ه ﺮﮔﺰ ﺑ ﺮ ﻣ ﺮدﻩ هﻴ ﭻ ﻳ ﻚ از ﺁﻧ ﺎن‪ ،‬ﻧﻤ ﺎز ﻧﺨ ﻮان! و ﺑ ﺮ آﻨ ﺎر ﻗ ﺒﺮش‪) ،‬ﺑ ﺮاى دﻋ ﺎ و ﻃﻠ ﺐ ﺁﻣ ﺮزش‪ (،‬ﻧﺎﻳﺴ ﺖ! ﭼﺮا آ ﻪ ﺁﻧﻬ ﺎ‬
‫)آ ﺎﻓﺮ ﺷ ﺪﻧﺪ; و در ﺣ ﺎﻟﻰ آ ﻪ ﻓﺎﺳ ﻖ ﺑﻮدﻧ ﺪ از دﻧﻴ ﺎ رﻓﺘﻨ ﺪ! )‪ 84‬ﺑ ﻪ ﺧ ﺪا و رﺳ ﻮﻟﺶ‬
‫ﺧﻮاه ﺪ ﺁﻧﻬ ﺎ را ﺑ ﻪ اﻳ ﻦ وﺳ ﻴﻠﻪ درﺧﺪا ﻣﻰ )ﺑﻠﻜﻪ ;اﻳﻦ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻌﻤﺖ ﻧﻴﺴﺖ( !ﻣﺒﺎدا اﻣﻮال و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن‪ ،‬ﻣﺎﻳﻪ ﺷﮕﻔﺘﻰ ﺗﻮ ﮔﺮدد‬
‫)دﻧﻴ ﺎ ﻋ ﺬاب آﻨ ﺪ‪ ،‬و ﺟﺎﻧﺸ ﺎن ﺑﺮﺁﻳ ﺪ در ﺣ ﺎﻟﻰ آ ﻪ آﺎﻓﺮﻧ ﺪ! )‪85‬‬
‫اهﻨﺂ زا ىﺪارﻓﺎ ‪!»،‬و هﻤﺮاﻩ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮش ﺟﻬﺎد آﻨﻴﺪ !ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﺪ« ‪:‬آﻪ )ﺑﻪ ﺁﻧﺎن دﺳﺘﻮر دهﺪ اى ﻧ ﺎزل ﺷ ﻮد )وو هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺳﻮرﻩ‬
‫)ﮔﻮﻳﻨ ﺪ‪» :‬ﺑﮕ ﺬار ﻣ ﺎ ﺑ ﺎ ﻗﺎﻋ ﺪﻳﻦ ) ﺁﻧﻬ ﺎ آ ﻪ از ﺟﻬ ﺎد ﻣﻌﺎﻓﻨ ﺪﺧﻮاهﻨﺪ و ﻣﻰآﻪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ دارﻧﺪ‪ ،‬از ﺗﻮ اﺟﺎزﻩ ﻣﻰ )ﮔﺮوﻩ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن (‬
‫)ﺑﺎﺷ ﻴﻢ!« )‪86‬‬
‫)ﻓﻬﻤﻨ ﺪ! )‪87‬ﻧﻤﻰ )ﭼﻴﺰى(از اﻳﻦ رو ;و ﺑﺮ دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن ﻣﻬﺮ ﻧﻬﺎدﻩ ﺷﺪﻩ ;ﻧﺪﺁرى‪ (،‬ﺁﻧﻬ ﺎ راﺿ ﻰ ﺷ ﺪﻧﺪ آ ﻪ ﺑ ﺎ ﻣﺘﺨﻠﻔ ﺎن ﺑ ﺎش(‬
‫وﻟ ﻰ ﭘﻴ ﺎﻣﺒﺮ و آﺴ ﺎﻧﻰ آ ﻪ ﺑ ﺎ او اﻳﻤ ﺎن ﺁوردﻧ ﺪ‪ ،‬ﺑ ﺎ اﻣ ﻮال و ﺟﺎﻧﻬﺎﻳﺸ ﺎن ﺟﻬ ﺎد آﺮدﻧ ﺪ; و هﻤ ﻪ ﻧﻴﻜﻴﻬ ﺎ ﺑ ﺮاى ﺁﻧﻬﺎﺳ ﺖ; و‬
‫)ﺁﻧﻬ ﺎ هﻤ ﺎن رﺳ ﺘﮕﺎراﻧﻨﺪ! )‪88‬‬
‫درﺧﺘ ﺎﻧﺶ ﺟ ﺎرى اﺳ ﺖ; ﺟﺎوداﻧ ﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨ ﺪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺑ ﺮاى ﺁﻧﻬ ﺎ ﺑﺎﻏﻬ ﺎﻳﻰ از ﺑﻬﺸ ﺖ ﻓ ﺮاهﻢ ﺳ ﺎﺧﺘﻪ آ ﻪ ﻧﻬﺮه ﺎ از زﻳ ﺮ‬
‫)ﺑ ﻮد; و اﻳ ﻦ اﺳ ﺖ رﺳ ﺘﮕﺎرى )و ﭘ ﻴﺮوزى( ﺑ ﺰرگ! )‪89‬‬
‫و ﻋﺬرﺁورﻧ ﺪﮔﺎن از اﻋ ﺮاب‪) ،‬ﻧ ﺰد ﺗ ﻮ( ﺁﻣﺪﻧ ﺪ آ ﻪ ﺑ ﻪ ﺁﻧﻬ ﺎ اﺟ ﺎزﻩ )ﻋ ﺪم ﺷ ﺮآﺖ در ﺟﻬ ﺎد( دادﻩ ﺷ ﻮد; و ﺁﻧﻬ ﺎ آ ﻪ ﺑ ﻪ ﺧ ﺪا و‬
‫ﺘﻨﺪ; ﺑ ﺰودى ﺑ ﻪ آﺴ ﺎﻧﻰ از ﺁﻧﻬ ﺎ آ ﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔ ﺖ‬ ‫ﭘﻴ ﺎﻣﺒﺮش دروغ ﮔﻔﺘﻨ ﺪ‪) ،‬ﺑ ﺪون هﻴ ﭻ ﻋ ﺬرى در ﺧﺎﻧ ﻪ ﺧ ﻮد( ﻧﺸﺴ‬
‫)آﺮدﻧ ﺪ )و ﻣﻌ ﺬور ﻧﺒﻮدﻧ ﺪ(‪ ،‬ﻋ ﺬاب دردﻧ ﺎآﻰ ﺧﻮاه ﺪ رﺳ ﻴﺪ! )‪90‬‬
‫اى ﺑ ﺮاى اﻧﻔ ﺎق )در راﻩ ﺟﻬﺎد( ﻧﺪارﻧ ﺪ‪ ،‬اﻳ ﺮادى ﻧﻴﺴ ﺖ )آ ﻪ در ﻣﻴ ﺪان ﺟﻨ ﮓو ﺑﻴﻤﺎران و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺑ ﺮ ﺿ ﻌﻴﻔﺎن‬
‫ﺷ ﺮآﺖ ﻧﺠﻮﻳﻨ ﺪ‪ (،‬هﺮﮔ ﺎﻩ ﺑ ﺮاى ﺧ ﺪا و رﺳ ﻮﻟﺶ ﺧ ﻴﺮﺧﻮاهﻰ آﻨﻨ ﺪ );و از ﺁﻧﭽ ﻪ در ﺗ ﻮان دارﻧ ﺪ‪ ،‬ﻣﻀ ﺎﻳﻘﻪ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨ ﺪ(‪ .‬ﺑ ﺮ‬
‫)ﻧﻴﻜﻮآ ﺎران راﻩ ﻣﺆاﺧ ﺬﻩ ﻧﻴﺴ ﺖ; و ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺁﻣﺮزﻧ ﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑ ﺎن اﺳ ﺖ! )‪91‬‬
‫‪:‬ﻧ ﻴﺰ( اﻳ ﺮادى ﻧﻴﺴ ﺖ ﺑ ﺮ ﺁﻧﻬ ﺎ آ ﻪ وﻗ ﺘﻰ ﻧ ﺰد ﺗ ﻮ ﺁﻣﺪﻧ ﺪ آ ﻪ ﺁﻧ ﺎن را ﺑ ﺮ ﻣﺮآ ﺒﻰ )ﺑ ﺮاى ﺟﻬ ﺎد( ﺳ ﻮار آ ﻨﻰ‪ ،‬ﮔﻔ ﺘﻰ( و‬
‫ﻣﺮآ ﺒﻰ آ ﻪ ﺷ ﻤﺎ را ﺑ ﺮ ﺁن ﺳ ﻮار آﻨ ﻢ‪ ،‬ﻧ ﺪارم!« )از ﻧ ﺰد ﺗ ﻮ( ﺑﺎزﮔﺸ ﺘﻨﺪ در ﺣ ﺎﻟﻰ آ ﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺸ ﺎن از اﻧ ﺪوﻩ اﺷ ﻜﺒﺎر«‬
‫)ن ﺑﺮوﻧ ﺪ( )‪92‬ﺑ ﻮد; زﻳ ﺮا ﭼ ﻴﺰى ﻧﺪاﺷ ﺘﻨﺪ آ ﻪ در راﻩ ﺧ ﺪا اﻧﻔ ﺎق آﻨﻨ ﺪ )و ﺑ ﺎ ﺁن ﺑ ﻪ ﻣﻴ ﺪا‬
‫ﺁﻧﻬﺎ );و اﻣﻜﺎﻧﺎت آﺎﻓﻰ ﺑﺮاى ﺟﻬﺎد دارﻧﺪ( ;ﺧﻮاهﻨﺪ در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺗﻮاﻧﮕﺮﻧﺪراﻩ ﻣﺆاﺧﺬﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ روى آﺴﺎﻧﻰ ﺑﺎز اﺳﺖ آﻪ از ﺗﻮ اﺟﺎزﻩ ﻣﻰ‬
‫!داﻧﻨ ﺪﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰ ;و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن ﻣﻬﺮ ﻧﻬﺎدﻩ ;ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ )زﻧﺎن و آﻮدآﺎن و ﺑﻴﻤﺎران (راﺿﻰ ﺷﺪﻧﺪ آﻪ ﺑﺎ ﻣﺘﺨﻠﻔﺎن‬
‫)‪(93‬‬
‫ﻋﺬرﺧﻮاهﻰ ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺎ هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ « ‪:‬ﺑﮕﻮ ;آﻨﻨﺪﺑﺎز ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬از ﺷﻤﺎ ﻋﺬرﺧﻮاهﻰ ﻣﻰ )آﻪ از ﺟﻬﺎد ﺗﺨﻠﻒ آﺮدﻧﺪ(هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﺴﻮى ﺁﻧﻬﺎ‬
‫ﺑﻴﻨﻨ ﺪ; ﺳ ﭙﺲ ﺑ ﻪ ﺳ ﻮىو ﺧﺪا و رﺳﻮﻟﺶ‪ ،‬اﻋﻤﺎل ﺷﻤﺎ را ﻣﻰ ;ﭼﺮا آﻪ ﺧﺪا ﻣﺎ را از اﺧﺒﺎرﺗﺎن ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ !اﻳﻤﺎن ﻧﺨﻮاهﻴﻢ ﺁورد‬
‫» )!دهﺪو ﺟﺰا ﻣﻰ(آﻨﺪ دادﻳﺪ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ ﻣﻰو او ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰ ;ﺷﻮﻳﺪر اﺳﺖ ﺑﺎزﮔﺸﺖ دادﻩ ﻣﻰآﺴ ﻰ آ ﻪ داﻧ ﺎى ﭘﻨﻬ ﺎن و ﺁﺷ ﻜﺎ‬
 ‫)‪(94‬‬
‫آﻨﻨ ﺪ‪ ،‬ﺗ ﺎ از ﺁﻧﻬ ﺎ اﻋ ﺮاض )و ﺻ ﺮف ﻧﻈ ﺮ( آﻨﻴ ﺪ; از ﺁﻧﻬ ﺎهﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﺴﻮى ﺁﻧﺎن ﺑﺎزﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻣﻰ‬
‫)دادﻧ ﺪ‪95) .‬اهﺸﺎن دوزخ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻜﻴﻔﺮ اﻋﻤﺎﻟﻰ آﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰاﻋ ﺮاض آﻨﻴ ﺪ )و روى ﺑﮕﺮداﻧﻴ ﺪ(; ﭼ ﺮا آ ﻪ ﭘﻠﻴﺪﻧ ﺪ! و ﺟﺎﻳ ﮓ‬
‫آﻨﻨ ﺪ ﺗ ﺎ از ﺁﻧﻬ ﺎ راﺿ ﻰ ﺷ ﻮﻳﺪ; اﮔ ﺮ ﺷ ﻤﺎ از ﺁﻧﻬ ﺎ راﺿ ﻰ ﺷ ﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ )ه ﺮﮔﺰ( از ﺟﻤﻌﻴ ﺖﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻗﺴﻢ ﻳﺎد ﻣﻰ‬
‫)ﻓﺎﺳ ﻘﺎن راﺿ ﻰ ﻧﺨﻮاه ﺪ ﺷ ﺪ! )‪96‬‬
‫دا ﺑ ﺮ ﭘﻴ ﺎﻣﺒﺮش ﻧ ﺎزلﻧﺸ ﻴﻨﺎن ﻋ ﺮب‪ ،‬آﻔ ﺮ و ﻧﻔﺎﻗﺸ ﺎن ﺷ ﺪﻳﺪﺗﺮ اﺳ ﺖ; و ﺑ ﻪ ﻧﺎﺁﮔ ﺎهﻰ از ﺣ ﺪود و اﺣﻜ ﺎﻣﻰ آ ﻪ خﺑﺎدﻳﻪ‬
‫)آ ﺮدﻩ‪ ،‬ﺳ ﺰاوارﺗﺮﻧﺪ; و ﺧﺪاوﻧ ﺪ داﻧ ﺎ و ﺣﻜﻴ ﻢ اﺳ ﺖ! )‪97‬‬
‫و اﻧﺘﻈﺎر ﺣﻮادث دردﻧﺎآﻰ ;دارﻧﺪآﻨﻨﺪ‪،‬ﻏﺮاﻣﺖ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰاﻧﻔﺎق ﻣﻰ )در راﻩ ﺧﺪا(ﻧﺸﻴﻦ‪ ،‬ﭼﻴﺰى را آﻪ اﻋﺮاب ﺑﺎدﻳﻪ )اﻳﻦ(ﮔﺮوهﻰ از‬
‫)‪! (98‬آﺸ ﻨﺪ; ﺣ ﻮادث دردﻧ ﺎك ﺑ ﺮاى ﺧ ﻮد ﺁﻧﻬﺎﺳ ﺖ; و ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺷ ﻨﻮا و داﻧﺎﺳ ﺖﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻣﻰ‬
‫آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻳﻪ ﺗﻘﺮب ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬و دﻋﺎى و ﺁﻧﭽﻪ را اﻧﻔﺎق ﻣﻰ ;ﻧﺸﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا و روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ اﻳﻤﺎن دارﻧﺪاز ﻋﺮﺑﻬﺎى ﺑﺎدﻳﻪ )دﻳﮕﺮ(ﮔﺮوهﻰ‬
‫داﻧﻨ ﺪ; ﺁﮔ ﺎﻩ ﺑﺎﺷ ﻴﺪ اﻳﻨﻬ ﺎ ﻣﺎﻳ ﻪ ﺗﻘ ﺮب ﺁﻧﻬﺎﺳ ﺖ! ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺑ ﺰودى ﺁﻧ ﺎن را در رﺣﻤ ﺖ ﺧ ﻮد وارد ﺧﻮاه ﺪ ﺳ ﺎﺧﺖ; ﺑ ﻪﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻣﻰ‬
‫)ان اﺳ ﺖ! )‪99‬ﻳﻘﻴ ﻦ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺁﻣﺮزﻧ ﺪﻩ و ﻣﻬ ﺮب‬
‫ﭘﻴﺸ ﮕﺎﻣﺎن ﻧﺨﺴ ﺘﻴﻦ از ﻣﻬ ﺎﺟﺮﻳﻦ و اﻧﺼ ﺎر‪ ،‬و آﺴ ﺎﻧﻰ آ ﻪ ﺑ ﻪ ﻧﻴﻜ ﻰ از ﺁﻧﻬ ﺎ ﭘ ﻴﺮوى آﺮدﻧ ﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ از ﺁﻧﻬ ﺎ ﺧﺸ ﻨﻮد‬
‫ﮔﺸ ﺖ‪ ،‬و ﺁﻧﻬ ﺎ )ﻧ ﻴﺰ( از او ﺧﺸ ﻨﻮد ﺷ ﺪﻧﺪ; و ﺑﺎﻏﻬ ﺎﻳﻰ از ﺑﻬﺸ ﺖ ﺑ ﺮاى ﺁﻧ ﺎن ﻓ ﺮاهﻢ ﺳ ﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬آ ﻪ ﻧﻬﺮه ﺎ از زﻳ ﺮ‬
‫)ت ﭘ ﻴﺮوزى ﺑ ﺰرگ! )‪100‬درﺧﺘ ﺎﻧﺶ ﺟ ﺎرى اﺳ ﺖ; ﺟﺎوداﻧ ﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨ ﺪ ﻣﺎﻧ ﺪ; و اﻳ ﻦ اس‬
‫ﺗﻮ ‪.‬دﻧﺪﻧﺐ ىﺎپ ﻗﺎﻓﻦ هﺐ ﺗﺨﺲ ىﻬﻮرگ ‪)،‬ﻧﻴﺰ(و از اهﻞ ﻣﺪﻳﻨﻪ ;ﻧﺸﻴﻦ آﻪ اﻃﺮاف ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻌﻰ ﻣﻨﺎﻓﻘﻨﺪاﻋﺮاب ﺑﺎدﻳﻪ )ﻣﻴﺎن(و از‬
‫آﻨﻴ ﻢ )‪:‬ﻣﺠ ﺎزاﺗﻰ ﺑ ﺎ رﺳ ﻮاﻳﻰ در دﻧﻴ ﺎ‪ ،‬وﺑﺰودى ﺁﻧﻬﺎ را دو ﺑﺎر ﻣﺠﺎزات ﻣﻰ ‪.‬ﺷﻨﺎﺳﻰ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻰ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢﺁﻧﻬﺎ را ﻧﻤﻰ‬
‫)ﺷ ﻮﻧﺪ‪101) .‬ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﻣﻰ)در ﻗﻴﺎﻣﺖ(ﺳﭙﺲ ﺑﺴﻮى ﻣﺠﺎزات ﺑﺰرﮔﻰ ;)ى ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﻣﺮگﻣﺠﺎزات‬
‫رود آ ﻪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺗﻮﺑ ﻪ ﺁﻧﻬ ﺎ رااﻣﻴﺪ ﻣﻰ ;و آﺎر ﺧﻮب و ﺑﺪ را ﺑﻪ هﻢ ﺁﻣﻴﺨﺘﻨﺪ ;و ﮔﺮوهﻰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻨﺎهﺎن ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف آﺮدﻧﺪ‬
‫)ﺑﭙ ﺬﻳﺮد; ﺑ ﻪ ﻳﻘﻴ ﻦ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺁﻣﺮزﻧ ﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑ ﺎن اﺳ ﺖ! )‪102‬‬
‫ﺑﻌﻨ ﻮان زآ ﺎت( ﺑﮕ ﻴﺮ‪ ،‬ﺗ ﺎ ﺑﻮﺳ ﻴﻠﻪ ﺁن‪ ،‬ﺁﻧﻬ ﺎ را ﭘ ﺎك ﺳ ﺎزى و ﭘ ﺮورش ده ﻰ! و )ﺑ ﻪ هﻨﮕ ﺎم( اىاز اﻣﻮال ﺁﻧﻬﺎ ﺻﺪﻗﻪ‬
‫)ﮔ ﺮﻓﺘﻦ زآ ﺎت‪ (،‬ﺑ ﻪ ﺁﻧﻬ ﺎ دﻋ ﺎ آ ﻦ; آ ﻪ دﻋ ﺎى ﺗ ﻮ‪ ،‬ﻣﺎﻳ ﻪ ﺁراﻣ ﺶ ﺁﻧﻬﺎﺳ ﺖ; و ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺷ ﻨﻮا و داﻧﺎﺳ ﺖ! )‪103‬‬
‫!ﭘ ﺬﻳﺮ و ﻣﻬﺮﺑ ﺎن اﺳ ﺖ؟ﺑﻪﮔ ﻴﺮد‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺗ ﻮﭘﺬﻳﺮد‪ ،‬و ﺻﺪﻗﺎت را ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮﺑﻪ را از ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﻣﻰﺁﻳﺎ ﻧﻤﻰ‬
‫)‪(104‬‬
‫;ﺷﻮﻳﺪو ﺑﺰودى‪ ،‬ﺑﺴﻮى داﻧﺎى ﻧﻬﺎن و ﺁﺷﻜﺎر‪ ،‬ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪﻩ ﻣﻰ !ﺑﻴﻨﻨﺪﺧﺪاوﻧﺪ و ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ او و ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬اﻋﻤﺎل ﺷﻤﺎ را ﻣﻰ !ﻋﻤﻞ آﻨﻴﺪ« ‪:‬ﺑﮕﻮ‬
‫)دهﺪ!« )‪105‬آﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺒﺮ ﻣﻰو ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ‬
‫ﭘ ﺬﻳﺮدآﻨﺪ‪ ،‬و ﻳﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﺁﻧﺎن را ﻣﻰﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﺠﺎزات ﻣﻰ ;)ﺧﺪاﺳﺖ اﻧ ﺪ )و آﺎرﺷ ﺎن ﺑ ﺎو ﮔﺮوهﻰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا واﮔﺬار ﺷﺪﻩ‬
‫)ه ﺮ ﻃ ﻮر آ ﻪ ﺷﺎﻳﺴ ﺘﻪ ﺑﺎﺷ ﻨﺪ(; و ﺧﺪاوﻧ ﺪ داﻧ ﺎ و ﺣﻜﻴ ﻢ اﺳ ﺖ! )‪(،106‬‬
‫‪،‬اﻓﻜ ﻨﻰ ﻣﻴ ﺎن ﻣﺆﻣﻨ ﺎنآﻔﺮ‪ ،‬و ﺗﻔﺮﻗﻪ )ﺗﻘﻮﻳﺖ( و ‪)،‬ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن(آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﻣﺴﺠﺪى ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﺑﺮاى زﻳﺎن )ﮔﺮوهﻰ دﻳﮕﺮ از ﺁﻧﻬﺎ(‬
‫‪)،‬و ﺧﺪﻣﺖ(ﺟﺰ ﻧﻴﻜﻰ « ‪:‬آﻨﻨﺪ آﻪﺁﻧﻬﺎ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻣﻰ ;آﻪ از ﭘﻴﺶ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮش ﻣﺒﺎرزﻩ آﺮدﻩ ﺑﻮد و آﻤﻴﻨﮕ ﺎﻩ ﺑ ﺮاى آﺴ ﻰ‬
‫)ده ﺪ آ ﻪ ﺁﻧﻬ ﺎ دروﻏﮕ ﻮ هﺴ ﺘﻨﺪ! )‪107‬اﻣﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰ »!اﻳﻢﻧﻈﺮى ﻧﺪاﺷﺘﻪ‬
‫)ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت(در ﺁن ﺗ ﺮ اﺳ ﺖ آ ﻪﺁن ﻣﺴﺠﺪى آﻪ از روز ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ ﺗﻘﻮا ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ !ﻧﺎﻳﺴﺖ )ﻣﺴﺠﺪ ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت(هﺮﮔﺰ در ﺁن‬
‫)دارﻧ ﺪ ﭘ ﺎآﻴﺰﻩ ﺑﺎﺷ ﻨﺪ; و ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﭘﺎآﻴﺰﮔ ﺎن را دوﺳ ﺖ دارد! )‪108‬در ﺁن‪ ،‬ﻣﺮداﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ دوﺳﺖ ﻣﻰ ;ﺑﺎﻳﺴﺘﻰ‬
‫ﺁﻳ ﺎ آﺴ ﻰ آ ﻪ ﺷ ﺎﻟﻮدﻩ ﺁن را ﺑ ﺮ ﺗﻘ ﻮاى اﻟﻬ ﻰ و ﺧﺸ ﻨﻮدى او ﺑﻨ ﺎ آ ﺮدﻩ ﺑﻬ ﺘﺮ اﺳ ﺖ‪،‬ﻳﺎ آﺴ ﻰ آ ﻪ اﺳ ﺎس ﺁن را ﺑ ﺮ آﻨ ﺎر‬
‫)آﻨ ﺪ! )‪109‬رﻳﺰد؟ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﺮوﻩ ﺳﺘﻤﮕﺮان را هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻰﻓﺮوﻣﻰ ﭘﺮﺗﮕ ﺎﻩ ﺳﺴ ﺘﻰ ﺑﻨ ﺎ ﻧﻤ ﻮدﻩ آ ﻪ ﻧﺎﮔﻬ ﺎن در ﺁﺗ ﺶ دوزخ‬
‫ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن ﭘﺎرﻩ ﭘﺎرﻩ ;ﻣﺎﻧﺪاﻳﻦ ﺑﻨﺎﻳﻰ را آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬هﻤﻮارﻩ ﺑﺼﻮرت ﻳﻚ وﺳﻴﻠﻪ ﺷﻚ و ﺗﺮدﻳﺪ‪،‬در دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰ )اﻣﺎ(‬
‫)اﺳ ﺖ! )‪ 110‬رود(; و ﺧﺪاوﻧ ﺪ داﻧ ﺎ و ﺣﻜﻴ ﻢوﮔﺮﻧﻪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ از دل ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮون ﻧﻤﻰ ;و ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ(ﺷﻮد‬
‫در راﻩ ﺧﺪا )‪:‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ آﻪ( ;ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﺑﺎﺷﺪ )در ﺑﺮاﺑﺮش(ﺧﺪاوﻧﺪ از ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬ﺟﺎﻧﻬﺎ و اﻣﻮاﻟﺸﺎن را ﺧﺮﻳﺪارى آﺮدﻩ‪ ،‬آﻪ‬
‫ﺷ ﻮﻧﺪ; اﻳ ﻦ وﻋ ﺪﻩ ﺣﻘ ﻰ اﺳ ﺖ ﺑ ﺮ او‪ ،‬آ ﻪ در ﺗ ﻮرات و اﻧﺠﻴ ﻞ و ﻗ ﺮﺁن ذآ ﺮ ﻓ ﺮﻣﻮدﻩ; و ﭼﻪآﺸﻨﺪ و آﺸﺘﻪ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻰﭘﻴﻜﺎر ﻣﻰ‬
‫اﻳ ﺪ; و اﻳ ﻦ اﺳ ﺖ ﺁناآﻨﻮن ﺑﺸﺎرت ﺑﺎد ﺑﺮ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑﻪ داد و ﺳﺘﺪى آﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا آﺮدﻩ !ادارﺗﺮ اﺳﺖ؟آﺴ ﻰ از ﺧ ﺪا ﺑ ﻪ ﻋﻬ ﺪش وف‬
‫)ﭘ ﻴﺮوزى ﺑ ﺰرگ! )‪111‬‬
‫ﺁوران‪ ،‬ﺁﻣ ﺮان ﺑ ﻪ ﻣﻌ ﺮوف‪ ،‬ﻧﻬ ﻰ آﻨﻨ ﺪﮔﺎن ازآﻨﻨﺪﮔﺎن‪ ،‬ﻋﺒﺎدت آﺎران‪ ،‬ﺳﭙﺎﺳﮕﻮﻳﺎن‪ ،‬ﺳﻴﺎﺣﺖ آﻨﻨﺪﮔﺎن‪ ،‬رآﻮع آﻨﻨﺪﮔﺎن‪ ،‬ﺳﺠﺪﻩﺗﻮﺑﻪ‬
‫)اﻧ ﺪ( ; و ﺑﺸ ﺎرت دﻩ ﺑ ﻪ )اﻳﻨﭽﻨﻴ ﻦ( ﻣﺆﻣﻨ ﺎن! )‪112‬ﺣﻘﻴﻘﻰ ﻣﻨﻜ ﺮ‪ ،‬و ﺣﺎﻓﻈ ﺎن ﺣ ﺪود )و ﻣﺮزهﺎى(اﻟﻬ ﻰ‪) ،‬ﻣﺆﻣﻨ ﺎن‬
 ‫ﺑ ﺮاى ﭘﻴ ﺎﻣﺒﺮ و ﻣﺆﻣﻨ ﺎن‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴ ﺘﻪ ﻧﺒ ﻮد آ ﻪ ﺑ ﺮاى ﻣﺸ ﺮآﺎن )از ﺧﺪاوﻧ ﺪ( ﻃﻠ ﺐ ﺁﻣ ﺮزش آﻨﻨ ﺪ‪ ،‬ه ﺮ ﭼﻨ ﺪ از‬
‫)ﻧﺰدﻳﻜﺎﻧﺸ ﺎن ﺑﺎﺷ ﻨﺪ; )ﺁن هﻢ( ﭘ ﺲ از ﺁﻧﻜ ﻪ ﺑ ﺮ ﺁﻧﻬ ﺎ روﺷ ﻦ ﺷ ﺪ آ ﻪ اﻳ ﻦ ﮔ ﺮوﻩ‪ ،‬اه ﻞ دوزﺧﻨ ﺪ! )‪113‬‬
‫اى ﺑ ﻮد آ ﻪ ﺑ ﻪ او دادﻩ ﺑ ﻮد )ﺗ ﺎ وى را ﺑﺴ ﻮىهﺪﻋﻮ رﻃﺎﺧﺐ ﻃﻘﻒ ‪)،‬ﻳﺶ ﺁزرو اﺳ ﺘﻐﻔﺎر اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﺑ ﺮاى ﭘ ﺪرش ) ﻋﻤﻮ‬
‫‪،‬اﻳﻤ ﺎن ﺟ ﺬب آﻨ ﺪ(; اﻣ ﺎ هﻨﮕ ﺎﻣﻰ آ ﻪ ﺑ ﺮاى او روﺷ ﻦ ﺷ ﺪ آ ﻪ وى دﺷ ﻤﻦ ﺧﺪاﺳ ﺖ‪ ،‬از او ﺑ ﻴﺰارى ﺟﺴ ﺖ; ﺑ ﻪ ﻳﻘﻴ ﻦ‬
‫)اﺑ ﺮاهﻴﻢ ﻣﻬﺮﺑ ﺎن و ﺑﺮدﺑ ﺎر ﺑ ﻮد! )‪114‬‬
‫ن ﺁوردﻧ ﺪ( ﮔﻤ ﺮاﻩ )و ﻣﺠﺎزات( آﻨ ﺪ; ﻣﮕ ﺮ ﺁﻧﻜ ﻪﭼﻨ ﺎن ﻧﺒ ﻮد آ ﻪ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﻗﻮﻣ ﻰ را‪ ،‬ﭘ ﺲ از ﺁن آ ﻪ ﺁﻧﻬ ﺎ را ه ﺪاﻳﺖ آ ﺮد )و اﻳﻤ ﺎ‬
‫اﻣ ﻮرى را آ ﻪ ﺑﺎﻳ ﺪ از ﺁن ﺑﭙﺮهﻴﺰﻧ ﺪ‪ ،‬ﺑ ﺮاى ﺁﻧ ﺎن ﺑﻴ ﺎن ﻧﻤﺎﻳ ﺪ )و ﺁﻧﻬ ﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔ ﺖ آﻨﻨ ﺪ(; زﻳ ﺮا ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺑ ﻪ ه ﺮ ﭼ ﻴﺰى‬
‫)داﻧﺎﺳ ﺖ! )‪115‬‬
‫)ﻣﻴﺮاﻧ ﺪ; و ﺟ ﺰ ﺧ ﺪا‪ ،‬وﻟ ﻰ و ﻳ ﺎورى ﻧﺪارﻳ ﺪ! )‪116‬آﻨﺪ و ﻣﻰزﻧﺪﻩ ﻣﻰ ;ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ ﺗﻨﻬﺎ از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ‬
‫ﻣﺴ ﻠﻤﺎ ﺧﺪاوﻧ ﺪ رﺣﻤ ﺖ ﺧ ﻮد را ﺷ ﺎﻣﻞ ﺣ ﺎل ﭘﻴ ﺎﻣﺒﺮ و ﻣﻬ ﺎﺟﺮان و اﻧﺼ ﺎر‪ ،‬آ ﻪ در زﻣ ﺎن ﻋﺴ ﺮت و ﺷ ﺪت )در ﺟﻨ ﮓ ﺗﺒ ﻮك( از‬
‫او ﭘ ﻴﺮوى آﺮدﻧ ﺪ‪ ،‬ﻧﻤ ﻮد; ﺑﻌ ﺪ از ﺁﻧﻜ ﻪ ﻧﺰدﻳ ﻚ ﺑ ﻮد دﻟﻬ ﺎى ﮔ ﺮوهﻰ از ﺁﻧﻬ ﺎ‪ ،‬از ﺣ ﻖ ﻣﻨﺤ ﺮف ﺷ ﻮد )و از ﻣﻴ ﺪان ﺟﻨ ﮓ‬
‫)هﺮﺑ ﺎن و رﺣﻴ ﻢ اﺳ ﺖ! )‪117‬ﺑﺎزﮔﺮدﻧ ﺪ(; ﺳ ﭙﺲ ﺧ ﺪا ﺗﻮﺑ ﻪ ﺁﻧﻬ ﺎ را ﭘ ﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬آ ﻪ او ﻧﺴ ﺒﺖ ﺑ ﻪ ﺁﻧ ﺎن م‬
‫ﺗﺎ ﺁن ﺣﺪ آﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﺎ هﻤﻪ )و ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﻗﻄﻊ راﺑﻄﻪ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪(،‬ﺗﺨﻠﻒ ﺟﺴﺘﻨﺪ‪) ،‬از ﺷﺮآﺖ در ﺟﻨﮓ ﺗﺒﻮك(ﺁن ﺳﻪ ﻧﻔﺮ آﻪ )هﻤﭽﻨﻴﻦ(‬
‫ﺪ; )در ﺁن هﻨﮕ ﺎم( داﻧﺴ ﺘﻨﺪ ﭘﻨﺎهﮕ ﺎهﻰ از ﺧ ﺪادر وﺟﻮد ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺟﺎﻳﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮد ﻧﻤﻰ )ﺣﺘﻰ( ;وﺳﻌﺘﺶ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻨ‬
‫ﭘ ﺬﻳﺮ وﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺗﻮﺑﻪ ;ﺗﺎ ﺗﻮﺑﻪ آﻨﻨﺪ )و ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﺗﻮﻓﻴﻖ داد(ﺳﭙﺲ ﺧﺪا رﺣﻤﺘﺶ را ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻮد‪; ،‬او ﻧﻴﺴﺖ ﺟ ﺰ ﺑﺴ ﻮى‬
‫)ﻣﻬﺮﺑ ﺎن اﺳ ﺖ! )‪118‬‬
‫)اﻳ ﺪ! از )ﻣﺨﺎﻟﻔ ﺖ ﻓﺮﻣ ﺎن( ﺧ ﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳ ﺪ‪ ،‬و ﺑ ﺎ ﺻ ﺎدﻗﺎن ﺑﺎﺷ ﻴﺪ! )‪119‬اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ‬
‫و ﺑﺮاى ﺣﻔﻆ ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬از ;اﻃﺮاف ﺁﻧﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬از رﺳﻮل ﺧﺪا ﺗﺨﻠﻒ ﺟﻮﻳﻨﺪ ﻧﺸ ﻴﻨﺎﻧﻰ آ ﻪﺳﺰاوار ﻧﻴﺴﺖ آﻪ اهﻞ ﻣﺪﻳﻨﻪ‪ ،‬و ﺑﺎدﻳﻪ‬
‫رﺳﺪ و هﻴﭻ ﮔﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﻮﺟﺐ اﻳﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁن اﺳﺖ آﻪ هﻴﭻ ﺗﺸﻨﮕﻰ و ﺧﺴﺘﮕﻰ‪ ،‬و ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ در راﻩ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻰ !ﺟﺎن او ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﻨﺪ‬
‫ر ﺁن‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺤﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺧﻮرﻧ ﺪ‪ ،‬ﻣﮕ ﺮ اﻳﻨﻜ ﻪ ﺑ ﻪ ﺧ ﺎطاى از دﺷﻤﻦ ﻧﻤﻰدارﻧﺪ‪ ،‬و ﺿﺮﺑﻪﺷﻮد ﺑﺮﻧﻤﻰﺧﺸﻢ آﺎﻓﺮان ﻣﻰ‬
‫)آﻨ ﺪ! )‪120‬زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺎداش ﻧﻴﻜﻮآﺎران را ﺗﺒﺎﻩ ﻧﻤﻰ ;ﺷﻮدﻣﻰ‬
‫ﭘﻴﻤﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻰ )ﺑﺴﻮى ﻣﻴﺪان ﺟﻬﺎد و ﻳﺎ در ﺑﺎزﮔﺸﺖ(آﻨﻨﺪ‪ ،‬و هﻴﭻ ﺳﺮزﻣﻴﻨﻰ را اﻧﻔﺎق ﻧﻤﻰ )در اﻳﻦ راﻩ(و هﻴﭻ ﻣﺎل آﻮﭼﻚ ﻳﺎ ﺑﺰرﮔﻰ را‬
‫)را ﺑﻌﻨ ﻮان ﺑﻬ ﺘﺮﻳﻦ اﻋﻤﺎﻟﺸ ﺎن‪ ،‬ﭘ ﺎداش ده ﺪ‪ 121) .‬ﺷ ﻮد; ﺗ ﺎ ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺁنﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻰ‬
‫اى درو ﻃﺎﻳﻔﻪ(آﻨﺪ اى آﻮچ ﻧﻤﻰﭼﺮا از هﺮ ﮔﺮوهﻰ از ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﻃﺎﻳﻔﻪ ;آﻮچ آﻨﻨﺪ )ﺑﺴﻮى ﻣﻴﺪان ﺟﻬﺎد(ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺆﻣﻨﺎن هﻤﮕﻰ‬
‫اﻣﺪﻳﻨ ﻪ ﺑﻤﺎﻧ ﺪ(‪ ،‬ﺗ ﺎ در دﻳ ﻦ )و ﻣﻌ ﺎرف و اﺣﻜ ﺎم اﺳ ﻼم( ﺁﮔ ﺎهﻰ ﻳﺎﺑﻨ ﺪ و ﺑ ﻪ هﻨﮕ ﺎم ﺑﺎزﮔﺸ ﺖ ﺑﺴ ﻮى ﻗ ﻮم ﺧ ﻮد‪ ،‬ﺁﻧﻬ ﺎ ر‬
‫)ﺑﻴ ﻢ دهﻨ ﺪ؟! ﺷ ﺎﻳﺪ )از ﻣﺨﺎﻟﻔ ﺖ ﻓﺮﻣ ﺎن ﭘﺮوردﮔ ﺎر( ﺑﺘﺮﺳ ﻨﺪ‪ ،‬و ﺧ ﻮددارى آﻨﻨ ﺪ! )‪122‬‬
‫اﻳ ﺪ! ﺑ ﺎ آ ﺎﻓﺮاﻧﻰ آ ﻪ ﺑ ﻪ ﺷ ﻤﺎ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮﻧ ﺪ‪ ،‬ﭘﻴﻜ ﺎر آﻨﻴ ﺪ! )و دﺷ ﻤﻦ دورﺗ ﺮ‪ ،‬ﺷ ﻤﺎ را ازاى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ‬
‫ﺧﺪاوﻧ ﺪ ﺑ ﺎ دﺷ ﻤﻨﺎن ﻧﺰدﻳ ﻚ ﻏﺎﻓ ﻞ ﻧﻜﻨ ﺪ!( ﺁﻧﻬ ﺎ ﺑﺎﻳ ﺪ در ﺷ ﻤﺎ ﺷ ﺪت و ﺧﺸ ﻮﻧﺖ )و ﻗ ﺪرت( اﺣﺴ ﺎس آﻨﻨ ﺪ; و ﺑﺪاﻧﻴ ﺪ‬
‫)ﭘﺮهﻴﺰﮔ ﺎران اﺳ ﺖ! )‪123‬‬
‫»!اﻳﻦ ﺳﻮرﻩ‪ ،‬اﻳﻤﺎن آﺪام ﻳﻚ از ﺷﻤﺎ را اﻓﺰون ﺳﺎﺧﺖ؟« ‪:‬ﮔﻮﻳﻨﺪﻣﻰ )ﺑﻪ دﻳﮕﺮان(ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻌﻀﻰ از ﺁﻧﺎن اى ﻧﺎزل ﻣﻰو هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺳﻮرﻩ‬
‫)‪4‬اﻧ ﺪ‪ ،‬ﺑ ﺮ اﻳﻤﺎﻧﺸ ﺎن اﻓ ﺰودﻩ; و ﺁﻧﻬ ﺎ )ﺑ ﻪ ﻓﻀ ﻞ و رﺣﻤ ﺖ اﻟﻬ ﻰ( ﺧﻮﺷ ﺤﺎﻟﻨﺪ‪12) .‬اﻣﺎ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ )‪:‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ(‬
‫و اﻣ ﺎ ﺁﻧﻬ ﺎ آ ﻪ در دﻟﻬﺎﻳﺸ ﺎن ﺑﻴﻤ ﺎرى اﺳ ﺖ‪ ،‬ﭘﻠﻴ ﺪى ﺑ ﺮ ﭘﻠﻴﺪﻳﺸ ﺎن اﻓ ﺰودﻩ; و از دﻧﻴ ﺎ رﻓﺘﻨ ﺪ در ﺣ ﺎﻟﻰ آ ﻪ آ ﺎﻓﺮ‬
‫)ﺑﻮدﻧ ﺪ‪125) .‬‬
‫)ﮔﺮدﻧ ﺪ! )‪126‬آﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﺘﺬآﺮ هﻢ ﻧﻤﻰﺑﺎز ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻤﻰ !ﺷﻮﻧﺪ؟ﺑﻴﻨﻨﺪ آﻪ در هﺮ ﺳﺎل‪ ،‬ﻳﻚ ﻳﺎ دو ﺑﺎر ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﻣﻰﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻰ‬
‫ﮔﺮ (ﺑﻴﻨﺪ؟ ﺁﻳﺎ آﺴﻰ ﺷﻤﺎ را ﻣﻰ« ‪:‬ﮔﻮﻳﻨﺪآﻨﻨﺪ و ﻣﻰﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰ )ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن (ﻋﻀﻰ از ﺁﻧﻬﺎ ﺷ ﻮد‪ ،‬باى ﻧﺎزل ﻣﻰو هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺳﻮرﻩ‬
‫از (ﺧﺪاوﻧﺪ دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن را ;)روﻧﺪو ﺑﻴﺮون ﻣﻰ(ﺷﻮﻧﺪ ﺳﭙﺲ ﻣﻨﺼﺮف ﻣﻰ ») !ﺷﻮداز ﺣﻀﻮر ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺑﻴﺮون روﻳﻢ‪ ،‬آﺴﻰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﻰ‬
‫)داﻧﺸ ﻨﺪ(! )‪127‬و ﺑﻰ( ﻓﻬﻤﻨ ﺪﭼﺮا آﻪ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﮔﺮوهﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﻧﻤﻰ ;ﻣﻨﺼﺮف ﺳﺎﺧﺘﻪ )ﺣﻖ‬
‫ﺑ ﻪ ﻳﻘﻴ ﻦ‪ ،‬رﺳ ﻮﻟﻰ از ﺧ ﻮد ﺷ ﻤﺎ ﺑﺴ ﻮﻳﺘﺎن ﺁﻣ ﺪ آ ﻪ رﻧﺠﻬ ﺎى ﺷ ﻤﺎ ﺑ ﺮ او ﺳ ﺨﺖ اﺳ ﺖ; و اﺻ ﺮار ﺑ ﺮ ه ﺪاﻳﺖ ﺷ ﻤﺎ دارد; و‬
‫)ﻧﺴ ﺒﺖ ﺑ ﻪ ﻣﺆﻣﻨ ﺎن‪ ،‬رﺋ ﻮف و ﻣﻬﺮﺑ ﺎن اﺳ ﺖ! )‪128‬‬
‫ﺑ ﺮ او ;آﻨ ﺪ; هﻴ ﭻ ﻣﻌﺒ ﻮدى ﺟ ﺰ او ﻧﻴﺴ ﺖﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮا آﻔﺎﻳﺖ ﻣﻰ« ‪:‬ﺑﮕﻮ )!ﻧﮕﺮان ﻣﺒﺎش(روى ﺑﮕﺮداﻧﻨﺪ‪) ،‬از ﺣﻖ(اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ‬
‫)ﺗﻮآ ﻞ آ ﺮدم; و او ﺻ ﺎﺣﺐ ﻋ ﺮش ﺑ ﺰرگ اﺳ ﺖ!« )‪129‬‬

‫‪ +‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ در ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ‪1384/06/31‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 8:6‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻮﺳﻂ روح اﷲ ﮐﺮﯾﻤﯽ | ‪ 2‬ﻧﻈﺮ‬
 ‫ﺳﻮرﻩ اﻻﻧﻔﺎل‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺑﺨﺸﺎﻳﺸﮕﺮ‬

‫از ﺗﻮ درﺑﺎرﻩ اﻧﻔﺎل ) ﻏﻨﺎﻳﻢ‪ ،‬و هﺮﮔﻮﻧﻪ ﻣﺎل ﺑﺪون ﻣﺎﻟﻚ ﻣﺸﺨﺺ( ﺳﺆال ﻣﻰآﻨﻨﺪ ; ﺑﮕﻮ‪» :‬اﻧﻔﺎل ﻣﺨﺼﻮص ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ اﺳﺖ; ﭘﺲ‪ ،‬از )ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن( ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ! و ﺧﺼﻮﻣﺘﻬﺎﻳﻰ را آﻪ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺁﺷﺘﻰ دهﻴﺪ! و ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮش را اﻃﺎﻋﺖ آﻨﻴﺪ اﮔﺮ اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ! )‪(1‬‬

‫ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ هﺮﮔﺎﻩ ﻧﺎم ﺧﺪا ﺑﺮدﻩ ﺷﻮد‪ ،‬دﻟﻬﺎﺷﺎن ﺗﺮﺳﺎن ﻣﻴﮕﺮدد; و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺁﻳﺎت او ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮد‪،‬‬

‫اﻳﻤﺎﻧﺸﺎن ﻓﺰوﻧﺘﺮ ﻣﻰﮔﺮدد; و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﺗﻮآﻞ دارﻧﺪ‪(2) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﻧﻤﺎز را ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻰدارﻧﺪ; و از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ روزى دادﻩاﻳﻢ‪ ،‬اﻧﻔﺎق ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪(3) .‬‬

‫)ﺁرى‪ (،‬ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺁﻧﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ; ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن درﺟﺎﺗﻰ )ﻣﻬﻢ( ﻧﺰد ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن اﺳﺖ; و ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺁﻣﺮزش و روزى ﺑﻰﻧﻘﺺ و ﻋﻴﺐ اﺳﺖ‪.‬‬
‫) ‪(4‬‬

‫هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ آﻪ ﺧﺪا ﺗﻮ را ﺑﺤﻖ از ﺧﺎﻧﻪ )ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﻴﺪان ﺑﺪر‪ (،‬ﺑﻴﺮون ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﮔﺮوهﻰ از ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻧﺎﺧﺸﻨﻮد ﺑﻮدﻧﺪ );وﻟﻰ‬

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎﻣﺶ ﭘﻴﺮوزى ﺑﻮد! ﻧﺎﺧﺸﻨﻮدى ﻋﺪﻩاى از ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻏﻨﺎﻳﻢ ﺑﺪر ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ(! )‪(5‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺲ از روﺷﻦ ﺷﺪن ﺣﻖ‪ ،‬ﺑﺎز ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ; )و ﭼﻨﺎن ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ ﺁﻧﻬﺎ را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬آﻪ( ﮔﻮﻳﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺮگ راﻧﺪﻩ‬

‫ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و ﺁن را ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﻣﻰﻧﮕﺮﻧﺪ! )‪(6‬‬

‫و )ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁرﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ وﻋﺪﻩ داد آﻪ ﻳﻜﻰ از دو ﮔﺮوﻩ ) آﺎروان ﺗﺠﺎرى ﻗﺮﻳﺶ‪ ،‬ﻳﺎ ﻟﺸﻜﺮ ﻣﺴﻠﺢ ﺁﻧﻬﺎ( ﻧﺼﻴﺐ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﺪ‬

‫ﺑﻮد; و ﺷﻤﺎ دوﺳﺖ ﻣﻰداﺷﺘﻴﺪ آﻪ آﺎروان )ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻠﺢ( ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ )و ﺑﺮ ﺁن ﭘﻴﺮوز ﺷﻮﻳﺪ(; وﻟﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰﺧﻮاهﺪ ﺣﻖ را ﺑﺎ آﻠﻤﺎت ﺧﻮد‬
‫ﺗﻘﻮﻳﺖ‪ ،‬و رﻳﺸﻪ آﺎﻓﺮان را ﻗﻄﻊ آﻨﺪ; )از اﻳﻦ رو ﺷﻤﺎ را ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﻴﻠﺘﺎن ﺑﺎ ﻟﺸﻜﺮ ﻗﺮﻳﺶ درﮔﻴﺮ ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬و ﺁن ﭘﻴﺮوزى ﺑﺰرگ ﻧﺼﻴﺒﺘﺎن ﺷﺪ‪(7) (.‬‬

‫ﺗﺎ ﺣﻖ را ﺗﺜﺒﻴﺖ آﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺎﻃﻞ را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدارد‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺠﺮﻣﺎن آﺮاهﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪(8) .‬‬

‫)ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورﻳﺪ( زﻣﺎﻧﻰ را )آﻪ از ﺷﺪت ﻧﺎراﺣﺘﻰ در ﻣﻴﺪان ﺑﺪر‪ (،‬از ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن آﻤﻚ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ; و او ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺷﻤﺎ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ )و ﮔﻔﺖ(‪:‬‬

‫ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﺑﺎ ﻳﻜﻬﺰار از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬آﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ هﻢ ﻓﺮود ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎرى ﻣﻰآﻨﻢ‪(9) .‬‬

‫وﻟﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻦ را ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاى ﺷﺎدى و اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻗﻠﺐ ﺷﻤﺎ ﻗﺮار داد; وﮔﺮﻧﻪ‪ ،‬ﭘﻴﺮوزى ﺟﺰ از ﻃﺮف ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ; ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮاﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ! )‪(10‬‬

‫و )ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﺧﻮاب ﺳﺒﻜﻰ آﻪ ﻣﺎﻳﻪ ﺁراﻣﺶ از ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ; و ﺁﺑﻰ از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﻤﺎ را ﺑﺎ‬

‫ﺁن ﭘﺎك آﻨﺪ; و ﭘﻠﻴﺪى ﺷﻴﻄﺎن را از ﺷﻤﺎ دور ﺳﺎزد; و دﻟﻬﺎﻳﺘﺎن را ﻣﺤﻜﻢ‪ ،‬و ﮔﺎﻣﻬﺎ را ﺑﺎ ﺁن اﺳﺘﻮار دارد! )‪(11‬‬

‫و )ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁر( ﻣﻮﻗﻌﻰ را آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن وﺣﻰ آﺮد‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ; آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺛﺎﺑﺖ ﻗﺪم دارﻳﺪ! ﺑﺰودى در‬

‫دﻟﻬﺎى آﺎﻓﺮان ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ ﻣﻰاﻓﻜﻨﻢ; ﺿﺮﺑﻪهﺎ را ﺑﺮ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﮔﺮدن )ﺑﺮ ﺳﺮهﺎى دﺷﻤﻨﺎن( ﻓﺮود ﺁرﻳﺪ! و هﻤﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺸﺎن را ﻗﻄﻊ آﻨﻴﺪ!‬

‫)‪(12‬‬

‫اﻳﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁن اﺳﺖ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮش )ص( دﺷﻤﻨﻰ ورزﻳﺪﻧﺪ; و هﺮ آﺲ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮش دﺷﻤﻨﻰ آﻨﺪ‪) ،‬آﻴﻔﺮ ﺷﺪﻳﺪى ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ;( و‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺪﻳﺪ اﻟﻌﻘﺎب اﺳﺖ! )‪(13‬‬

‫اﻳﻦ )ﻣﺠﺎزات دﻧﻴﺎ( را ﺑﭽﺸﻴﺪ! و ﺑﺮاى آﺎﻓﺮان‪ ،‬ﻣﺠﺎزات ﺁﺗﺶ )در ﺟﻬﺎن دﻳﮕﺮ( ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد! )‪(14‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﺎ اﻧﺒﻮﻩ آﺎﻓﺮان در ﻣﻴﺪان ﻧﺒﺮد روﺑﻪرو ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺸﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ )و ﻓﺮار ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ(! )‪(15‬‬

‫و هﺮ آﺲ در ﺁن هﻨﮕﺎم ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺸﺖ آﻨﺪ ‪-‬ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ هﺪﻓﺶ آﻨﺎرﻩﮔﻴﺮى از ﻣﻴﺪان ﺑﺮاى ﺣﻤﻠﻪ ﻣﺠﺪد‪ ،‬و ﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﮔﺮوهﻰ )از‬
‫ﻣﺠﺎهﺪان( ﺑﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪) -‬ﭼﻨﻴﻦ آﺴﻰ( ﺑﻪ ﻏﻀﺐ ﺧﺪا ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ; و ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ او ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬و ﭼﻪ ﺑﺪ ﺟﺎﻳﮕﺎهﻰ اﺳﺖ! )‪(16‬‬

‫اﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮدﻳﺪ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ را آﺸﺘﻴﺪ; ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ را آﺸﺖ! واﻳﻦ ﺗﻮ ﻧﺒﻮدى )اى ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ آﻪ ﺧﺎك و ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺁﻧﻬﺎ( اﻧﺪاﺧﺘﻰ; ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪا‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ! و ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺆﻣﻨﺎن را ﺑﻪ اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ اﻣﺘﺤﺎن ﺧﻮﺑﻰ آﻨﺪ; ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻨﻮا و داﻧﺎﺳﺖ‪(17) .‬‬
 ‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺆﻣﻨﺎن و آﺎﻓﺮان‪ ،‬هﻤﺎن ﺑﻮد آﻪ دﻳﺪﻳﺪ! و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺴﺖآﻨﻨﺪﻩ ﻧﻘﺸﻪهﺎى آﺎﻓﺮان اﺳﺖ‪(18) .‬‬

‫اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻓﺘﺢ و ﭘﻴﺮوزى ﻣﻰﺧﻮاهﻴﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺮوزى ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪ! و اﮔﺮ )از ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ( ﺧﻮددارى آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ! و اﮔﺮ ﺑﺎزﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺎ‬

‫هﻢ ﺑﺎز ﺧﻮاهﻴﻢ ﮔﺸﺖ; و ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺷﻤﺎ هﺮ ﭼﻨﺪ زﻳﺎد ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را )از ﻳﺎرى ﺧﺪا( ﺑﻰﻧﻴﺎز ﻧﺨﻮاهﺪ آﺮد; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺆﻣﻨﺎن اﺳﺖ! )‪(19‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮش را اﻃﺎﻋﺖ آﻨﻴﺪ; و ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ )ﺳﺨﻨﺎن او را( ﻣﻰﺷﻨﻮﻳﺪ! )‪(20‬‬

‫و هﻤﺎﻧﻨﺪ آﺴﺎﻧﻰ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ آﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ!« وﻟﻰ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻤﻰﺷﻨﻴﺪﻧﺪ! )‪(21‬‬

‫ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺟﻨﺒﻨﺪﮔﺎن ﻧﺰد ﺧﺪا‪ ،‬اﻓﺮاد آﺮ و ﻻﻟﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ‪(22) .‬‬

‫و اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻴﺮى در ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰداﻧﺴﺖ‪) ،‬ﺣﺮف ﺣﻖ را( ﺑﻪ ﮔﻮش ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ; وﻟﻰ )ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل آﻪ دارﻧﺪ‪ (،‬اﮔﺮ ﺣﻖ را ﺑﻪ ﮔﻮش ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ آﺮدﻩ و روﮔﺮدان ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪(23) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! دﻋﻮت ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ را اﺟﺎﺑﺖآﻨﻴﺪ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﭼﻴﺰى ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ آﻪ ﺷﻤﺎ را ﺣﻴﺎت ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ!‬

‫و ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻴﺎن اﻧﺴﺎن و ﻗﻠﺐ او ﺣﺎﻳﻞ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬و هﻤﻪ ﺷﻤﺎ )در ﻗﻴﺎﻣﺖ( ﻧﺰد او ﮔﺮدﺁورى ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ! )‪(24‬‬

‫و از ﻓﺘﻨﻪاى ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ آﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﺘﻤﻜﺎران ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰرﺳﺪ; )ﺑﻠﻜﻪ هﻤﻪ را ﻓﺮا ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮﻓﺖ; ﭼﺮا آﻪ دﻳﮕﺮان ﺳﻜﻮت اﺧﺘﻴﺎر آﺮدﻧﺪ‪ (.‬و ﺑﺪاﻧﻴﺪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ آﻴﻔﺮ ﺷﺪﻳﺪ دارد! )‪(25‬‬

‫و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورﻳﺪ هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﺷﻤﺎ در روى زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﮔﺮوهﻰ آﻮﭼﻚ و اﻧﺪك و زﺑﻮن ﺑﻮدﻳﺪ; ﺁﻧﭽﻨﺎن آﻪ ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﺪﻳﺪ ﻣﺮدم ﺷﻤﺎ را ﺑﺮﺑﺎﻳﻨﺪ! وﻟﻰ‬

‫او ﺷﻤﺎ را ﭘﻨﺎﻩ داد; و ﺑﺎ ﻳﺎرى ﺧﻮد ﺗﻘﻮﻳﺖ آﺮد; و از روزﻳﻬﺎى ﭘﺎآﻴﺰﻩ ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ; ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻜﺮ ﻧﻌﻤﺘﺶ را ﺑﺠﺎ ﺁورﻳﺪ! )‪(26‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! ﺑﻪ ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ! و )ﻧﻴﺰ( در اﻣﺎﻧﺎت ﺧﻮد ﺧﻴﺎﻧﺖ روا ﻣﺪارﻳﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻣﻴﺪاﻧﻴﺪ )اﻳﻦ آﺎر‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ‬

‫ﺑﺰرﮔﻰ اﺳﺖ(! )‪(27‬‬

‫و ﺑﺪاﻧﻴﺪ اﻣﻮال و اوﻻد ﺷﻤﺎ‪ ،‬وﺳﻴﻠﻪ ﺁزﻣﺎﻳﺶ اﺳﺖ; و )ﺑﺮاى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ از ﻋﻬﺪﻩ اﻣﺘﺤﺎن ﺑﺮﺁﻳﻨﺪ‪ (،‬ﭘﺎداش ﻋﻈﻴﻤﻰ ﻧﺰد ﺧﺪاﺳﺖ! )‪(28‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! اﮔﺮ از )ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻓﺮﻣﺎن( ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ وﺳﻴﻠﻪاى ﺟﻬﺖ ﺟﺪا ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺣﻖ از ﺑﺎﻃﻞ ﻗﺮارﻣﻰدهﺪ;‬

‫)روﺷﻦﺑﻴﻨﻰ ﺧﺎﺻﻰ آﻪ در ﭘﺮﺗﻮ ﺁن‪ ،‬ﺣﻖ را از ﺑﺎﻃﻞ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ;( و ﮔﻨﺎهﺎﻧﺘﺎن را ﻣﻰﭘﻮﺷﺎﻧﺪ; و ﺷﻤﺎ را ﻣﻰزﻣﺮزد; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺻﺎﺣﺐ ﻓﻀﻞ‬

‫و ﺑﺨﺸﺶ ﻋﻈﻴﻢ اﺳﺖ! )‪(29‬‬

‫)ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎور( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ آﺎﻓﺮان ﻧﻘﺸﻪ ﻣﻰآﺸﻴﺪﻧﺪ آﻪ ﺗﻮ را ﺑﻪ زﻧﺪان ﺑﻴﻔﻜﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬و ﻳﺎ )از ﻣﻜﻪ( ﺧﺎرج ﺳﺎزﻧﺪ; ﺁﻧﻬﺎ ﭼﺎرﻩ‬

‫ﻣﻰاﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻧﺪ )و ﻧﻘﺸﻪ ﻣﻰآﺸﻴﺪﻧﺪ(‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧﺪ هﻢ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻣﻰآﺮد; و ﺧﺪا ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﭼﺎرﻩ ﺟﻮﻳﺎن و ﺗﺪﺑﻴﺮآﻨﻨﺪﮔﺎن اﺳﺖ! )‪(30‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ; )ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻤﻰ ﻧﻴﺴﺖ;( ﻣﺎ هﻢ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻴﻢ ﻣﺜﻞ ﺁن را ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﻢ; اﻳﻨﻬﺎ‬

‫هﻤﺎن اﻓﺴﺎﻧﻪهﺎى ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن اﺳﺖ!« )وﻟﻰ دروغ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬و هﺮﮔﺰ ﻣﺜﻞ ﺁن را ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ‪(31) (.‬‬

‫و )ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎور( زﻣﺎﻧﻰ را آﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! اﮔﺮ اﻳﻦ ﺣﻖ اﺳﺖ و از ﻃﺮف ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎراﻧﻰ از ﺳﻨﮓ از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﻣﺎ ﻓﺮود ﺁر! ﻳﺎ ﻋﺬاب‬

‫دردﻧﺎآﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﻔﺮﺳﺖ!« )‪(32‬‬

‫وﻟﻰ )اى ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ!( ﺗﺎ ﺗﻮ در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ هﺴﺘﻰ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﺠﺎزات ﻧﺨﻮاهﺪ آﺮد; و )ﻧﻴﺰ( ﺗﺎ اﺳﺘﻐﻔﺎر ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﻋﺬاﺑﺸﺎن ﻧﻤﻰآﻨﺪ‪(33) .‬‬

‫ﭼﺮا ﺧﺪا ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﺠﺎزات ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ از )ﻋﺒﺎدت ﻣﻮﺣﺪان در آﻨﺎر( ﻣﺴﺠﺪ اﻟﺤﺮام ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى ﻣﻰآﻨﻨﺪ در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﺁن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟!‬

‫ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﺁن‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎراﻧﻨﺪ; وﻟﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ‪(34) .‬‬

‫)ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﻣﺪﻋﻰ هﺴﺘﻨﺪ ﻣﺎ هﻢ ﻧﻤﺎز دارﻳﻢ‪ (،‬ﻧﻤﺎزﺷﺎن ﻧﺰد ﺧﺎﻧﻪ )ﺧﺪا(‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺟﺰ »ﺳﻮت آﺸﻴﺪن سذﻟﻠّﻪ »آﻒ زدن« ﻧﺒﻮد; ﭘﺲ ﺑﭽﺸﻴﺪ‬
‫ﻋﺬاب )اﻟﻬﻰ( را ﺑﺨﺎﻃﺮ آﻔﺮﺗﺎن! )‪(35‬‬
 ‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻣﻮاﻟﺸﺎن را ﺑﺮاى ﺑﺎزداﺷﺘﻦ )ﻣﺮدم( از راﻩ ﺧﺪا ﺧﺮج ﻣﻰآﻨﻨﺪ; ﺁﻧﺎن اﻳﻦ اﻣﻮال را )آﻪ ﺑﺮاى ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردﻧﺶ زﺣﻤﺖ‬

‫آﺸﻴﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬در اﻳﻦ راﻩ( ﻣﺼﺮف ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎﻳﻪ ﺣﺴﺮت و اﻧﺪوهﺸﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ; و ﺳﭙﺲ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺧﻮرد; و )در ﺟﻬﺎن دﻳﮕﺮ(‬

‫آﺎﻓﺮان هﻤﮕﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى دوزخ ﮔﺮدﺁورى ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪(36) .‬‬

‫)اﻳﻨﻬﺎ هﻤﻪ( ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁن اﺳﺖ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ )ﻣﻰﺧﻮاهﺪ( ﻧﺎﭘﺎك را از ﭘﺎك ﺟﺪا ﺳﺎزد‪ ،‬و ﻧﺎﭘﺎآﻬﺎ را روى هﻢ ﺑﮕﺬارد‪ ،‬و هﻤﻪ را ﻣﺘﺮاآﻢ ﺳﺎزد‪ ،‬و ﻳﻜﺠﺎ در‬
‫دوزخ ﻗﺮار دهﺪ; و اﻳﻨﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ زﻳﺎﻧﻜﺎران! )‪(37‬‬

‫ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﮕﻮ‪» :‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ از ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎز اﻳﺴﺘﻨﺪ‪) ،‬و اﻳﻤﺎن ﺁورﻧﺪ‪ (،‬ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﺸﻮدﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ; و اﮔﺮ ﺑﻪ اﻋﻤﺎل ﺳﺎﺑﻖ‬

‫ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻨﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﮔﺬﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬درﺑﺎرﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺎرى ﻣﻰﺷﻮد );و ﺣﻜﻢ ﻧﺎﺑﻮدى ﺁﻧﺎن ﺻﺎدر ﻣﻰﮔﺮدد(‪(38) .‬‬

‫و ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﻜﺎر آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻓﺘﻨﻪ ) ﺷﺮك و ﺳﻠﺐ ﺁزادى( ﺑﺮﭼﻴﺪﻩ ﺷﻮد‪ ،‬و دﻳﻦ )و ﭘﺮﺳﺘﺶ( هﻤﻪ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ! و اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ )از راﻩ ﺷﺮك‬

‫وﻓﺴﺎد ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬و از اﻋﻤﺎل ﻧﺎدرﺳﺖ( ﺧﻮددارى آﻨﻨﺪ‪) ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻰﭘﺬﻳﺮد;( ﺧﺪا ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻨﺪ ﺑﻴﻨﺎﺳﺖ‪(39) .‬‬

‫و اﮔﺮ ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﻴﺪ )ﺿﺮرى ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰرﺳﺎﻧﻨﺪ;( ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﺷﻤﺎﺳﺖ! ﭼﻪ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﺧﻮﺑﻰ! و ﭼﻪ ﻳﺎور ﺧﻮﺑﻰ! )‪(40‬‬

‫ﺑﺪاﻧﻴﺪ هﺮﮔﻮﻧﻪ ﻏﻨﻴﻤﺘﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁورﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻤﺲ ﺁن ﺑﺮاى ﺧﺪا‪ ،‬و ﺑﺮاى ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ‪ ،‬و ﺑﺮاى ذىاﻟﻘﺮﺑﻰ و ﻳﺘﻴﻤﺎن و ﻣﺴﻜﻴﻨﺎن و واﻣﺎﻧﺪﮔﺎن در راﻩ )از‬

‫ﺁﻧﻬﺎ( اﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺪا و ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﻮد در روز ﺟﺪاﻳﻰ ﺣﻖ از ﺑﺎﻃﻞ‪ ،‬روز درﮔﻴﺮى دو ﮔﺮوﻩ )ﺑﺎاﻳﻤﺎن و ﺑﻰاﻳﻤﺎن( ) روز ﺟﻨﮓ ﺑﺪر( ﻧﺎزل آﺮدﻳﻢ‪،‬‬

‫اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ هﺮ ﭼﻴﺰى ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ! )‪(41‬‬

‫در ﺁن هﻨﮕﺎم آﻪ ﺷﻤﺎ در ﻃﺮف ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﻬﺎ در ﻃﺮف ﺑﺎﻻ; )و دﺷﻤﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺗﺮى داﺷﺖ;( و آﺎروان )ﻗﺮﻳﺶ(‪ ،‬ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺮ از ﺷﻤﺎ ﺑﻮد; )و‬

‫وﺿﻊ ﭼﻨﺎن ﺳﺨﺖ ﺑﻮد آﻪ( اﮔﺮ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ وﻋﺪﻩ ﻣﻰﮔﺬاﺷﺘﻴﺪ )آﻪ در ﻣﻴﺪان ﻧﺒﺮد ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻳﺪ(‪ ،‬در اﻧﺠﺎم وﻋﺪﻩ ﺧﻮد اﺧﺘﻼف ﻣﻰآﺮدﻳﺪ; وﻟﻰ‬

‫)هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ( ﺑﺮاى ﺁن ﺑﻮد آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬آﺎرى را آﻪ ﻣﻰﺑﺎﻳﺴﺖ اﻧﺠﺎم ﺷﻮد‪ ،‬ﺗﺤﻘﻖ ﺑﺨﺸﺪ; ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ هﻼك )و ﮔﻤﺮاﻩ( ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬از روى اﺗﻤﺎم‬

‫ﺣﺠﺖ ﺑﺎﺷﺪ; و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ زﻧﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ )و هﺪاﻳﺖ ﻣﻰﻳﺎﺑﻨﺪ( ‪ ،‬از روى دﻟﻴﻞ روﺷﻦ ﺑﺎﺷﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻨﻮاو داﻧﺎﺳﺖ‪(42) .‬‬

‫در ﺁن هﻨﮕﺎم آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻌﺪاد ﺁﻧﻬﺎ را در ﺧﻮاب ﺑﻪ ﺗﻮ آﻢ ﻧﺸﺎن داد; و اﮔﺮ ﻓﺮاوان ﻧﺸﺎن ﻣﻰداد‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺳﺴﺖ ﻣﻰﺷﺪﻳﺪ; و )درﺑﺎرﻩ ﺷﺮوع‬

‫ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ( آﺎرﺗﺎن ﺑﻪ اﺧﺘﻼف ﻣﻰآﺸﻴﺪ; وﻟﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ )ﺷﻤﺎ را از ﺷﺮ اﻳﻨﻬﺎ( ﺳﺎﻟﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ; ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ درون ﺳﻴﻨﻪهﺎﺳﺖ‪،‬‬
‫داﻧﺎﺳﺖ‪(43) .‬‬

‫و در ﺁن هﻨﮕﺎم )آﻪ در ﻣﻴﺪان ﻧﺒﺮد‪ (،‬ﺑﺎ هﻢ روﺑﻪرو ﺷﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺷﻤﺎ آﻢ ﻧﺸﺎن ﻣﻰداد; و ﺷﻤﺎ را )ﻧﻴﺰ( ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺁﻧﻬﺎ آﻢ ﻣﻰﻧﻤﻮد;‬

‫ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬آﺎرى را آﻪ ﻣﻰﺑﺎﻳﺴﺖ اﻧﺠﺎم ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺻﻮرت ﺑﺨﺸﺪ; )ﺷﻤﺎ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪ و اﻗﺪام ﺑﻪ ﺟﻨﮓ آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ هﻢ وﺣﺸﺖ ﻧﻜﻨﻨﺪ و ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺷﻜﺴﺖ ﺑﺨﻮرﻧﺪ!( و هﻤﻪ آﺎرهﺎ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺮدد‪(44) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )در ﻣﻴﺪان ﻧﺒﺮد( ﺑﺎ ﮔﺮوهﻰ رو ﺑﻪ رو ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺛﺎﺑﺖ ﻗﺪم ﺑﺎﺷﻴﺪ! و ﺧﺪا را ﻓﺮاوان ﻳﺎد آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ‬

‫رﺳﺘﮕﺎر ﺷﻮﻳﺪ! )‪(45‬‬

‫و )ﻓﺮﻣﺎن( ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮش را اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ! و ﻧﺰاع )و آﺸﻤﻜﺶ( ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺳﺴﺖ ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬و ﻗﺪرت )و ﺷﻮآﺖ( ﺷﻤﺎ از ﻣﻴﺎن ﻧﺮود! و ﺻﺒﺮ و‬

‫اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ آﻨﻴﺪ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ آﻨﻨﺪﮔﺎن اﺳﺖ! )‪(46‬‬

‫و ﻣﺎﻧﻨﺪ آﺴﺎﻧﻰ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ آﻪ از روى هﻮى ﭘﺮﺳﺘﻰ و ﻏﺮور و ﺧﻮدﻧﻤﺎﻳﻰ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺮدم‪ ،‬از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮد ﺑﻪ )ﺳﻮى ﻣﻴﺪان ﺑﺪر( ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻧﺪ; و‬
‫)ﻣﺮدم را( از راﻩ ﺧﺪا ﺑﺎزﻣﻰداﺷﺘﻨﺪ; )و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮردﻧﺪ( و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬اﺣﺎﻃﻪ )و ﺁﮔﺎهﻰ( دارد! )‪(47‬‬

‫و )ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁور( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬اﻋﻤﺎل ﺁﻧﻬﺎ ) ﻣﺸﺮآﺎن( را در ﻧﻈﺮﺷﺎن ﺟﻠﻮﻩ داد‪ ،‬و ﮔﻔﺖ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﺎﻣﺮوز هﻴﭻ آﺲ از ﻣﺮدم ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺮوز‬

‫ﻧﻤﻰﮔﺮدد! و ﻣﻦ‪ ،‬هﻤﺴﺎﻳﻪ )و ﭘﻨﺎﻩدهﻨﺪﻩ( ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ!« اﻣﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ دو ﮔﺮوﻩ )آﺎﻓﺮان‪ ،‬و ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻣﻮرد ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن( در ﺑﺮاﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‬

‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ )دوﺳﺘﺎن و ﭘﻴﺮواﻧﻢ( ﺑﻴﺰارم! ﻣﻦ ﭼﻴﺰى ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ آﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻴﺪ; ﻣﻦ از ﺧﺪا‬

‫ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺪﻳﺪاﻟﻌﻘﺎب اﺳﺖ!« )‪(48‬‬

 ‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن‪ ،‬و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ در دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن ﺑﻴﻤﺎرى اﺳﺖ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ )ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن( را دﻳﻨﺸﺎن ﻣﻐﺮور ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪) «.‬ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ آﻪ( هﺮ آﺲ ﺑﺮ ﺧﺪا ﺗﻮآﻞ آﻨﺪ‪) ،‬ﭘﻴﺮوز ﻣﻰﮔﺮدد;( ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ! )‪(49‬‬

‫و اﮔﺮ ﺑﺒﻴﻨﻰ آﺎﻓﺮان را هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن )ﻣﺮگ(‪ ،‬ﺟﺎﻧﺸﺎن را ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ و ﺑﺮ ﺻﻮرت و ﭘﺸﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰزﻧﻨﺪ و )ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ (:‬ﺑﭽﺸﻴﺪ ﻋﺬاب‬

‫ﺳﻮزﻧﺪﻩ را )‪،‬ﺑﻪ ﺣﺎل ﺁﻧﺎن ﺗﺎﺳﻒ ﺧﻮاهﻰ ﺧﻮرد(! )‪(50‬‬

‫اﻳﻦ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ آﺎرهﺎﻳﻰ اﺳﺖ آﻪ از ﭘﻴﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩاﻳﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﺳﺘﻢ روا ﻧﻤﻰدارد! )‪(51‬‬

‫)ﺣﺎل اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ ﻣﺸﺮآﺎن‪ (،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺣﺎل ﻧﺰدﻳﻜﺎن ﻓﺮﻋﻮن‪ ،‬و آﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ آﻪ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﺎن ﺑﻮدﻧﺪ; ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻳﺎت ﺧﺪا را اﻧﻜﺎر آﺮدﻧﺪ; ﺧﺪاوﻧﺪ هﻢ ﺁﻧﺎن‬

‫را ﺑﻪ ﮔﻨﺎهﺎﻧﺸﺎن آﻴﻔﺮ داد; ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﻮى‪ ،‬و آﻴﻔﺮش ﺷﺪﻳﺪ اﺳﺖ )‪(52‬‬

‫اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁن اﺳﺖ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬هﻴﭻ ﻧﻌﻤﺘﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﮔﺮوهﻰ دادﻩ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻤﻰدهﺪ; ﺟﺰ ﺁﻧﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺗﻐﻴﻴﺮ دهﻨﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻨﻮا و‬

‫داﻧﺎﺳﺖ! )‪(53‬‬

‫اﻳﻦ‪) ،‬درﺳﺖ( ﺷﺒﻴﻪ )ﺣﺎل( ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﺎن و آﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ آﻪ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ; ﺁﻳﺎت ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ; ﻣﺎ هﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎهﺎﻧﺸﺎن‪،‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ را هﻼك آﺮدﻳﻢ‪ ،‬و ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﺎن را ﻏﺮق ﻧﻤﻮدﻳﻢ; و هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻇﺎﻟﻢ )و ﺳﺘﻤﮕﺮ( ﺑﻮدﻧﺪ! )‪(54‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺟﻨﺒﻨﺪﮔﺎن ﻧﺰد ﺧﺪا‪ ،‬آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ و اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ‪(55) .‬‬

‫هﻤﺎن آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﻤﺎن ﺑﺴﺘﻰ; ﺳﭙﺲ هﺮ ﺑﺎر ﻋﻬﺪ و ﭘﻴﻤﺎن ﺧﻮد را ﻣﻰﺷﻜﻨﻨﺪ; و )از ﭘﻴﻤﺎن ﺷﻜﻨﻰ و ﺧﻴﺎﻧﺖ‪ (،‬ﭘﺮهﻴﺰ ﻧﺪارﻧﺪ‪(56) .‬‬

‫اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ را در )ﻣﻴﺪان( ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺎﺑﻰ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻤﻠﻪ آﻦ آﻪ ﺟﻤﻌﻴﺘﻬﺎﻳﻰ آﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺁﻧﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺮاآﻨﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ; ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺘﺬآﺮ ﮔﺮدﻧﺪ )و‬

‫ﻋﺒﺮت ﮔﻴﺮﻧﺪ(! )‪(57‬‬

‫و هﺮﮔﺎﻩ )ﺑﺎ ﻇﻬﻮر ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﻳﻰ‪ (،‬از ﺧﻴﺎﻧﺖ ﮔﺮوهﻰ ﺑﻴﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ )آﻪ ﻋﻬﺪ ﺧﻮد را ﺷﻜﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺣﻤﻠﻪ ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮاﻧﻪ آﻨﻨﺪ(‪ ،‬ﺑﻄﻮر ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ‬

‫اﻋﻼم آﻦ آﻪ ﭘﻴﻤﺎﻧﺸﺎن ﻟﻐﻮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ; زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺎﺋﻨﺎن را دوﺳﺖ ﻧﻤﻰدارد! )‪(58‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ راﻩ آﻔﺮ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻤﺎن ﻧﻜﻨﻨﺪ )ﺑﺎ اﻳﻦ اﻋﻤﺎل‪ (،‬ﭘﻴﺶ ﺑﺮدﻩاﻧﺪ )و از ﻗﻠﻤﺮو آﻴﻔﺮ ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪاﻧﺪ(! ﺁﻧﻬﺎ هﺮﮔﺰ ﻣﺎ را ﻧﺎﺗﻮان ﻧﺨﻮاهﻨﺪ‬

‫آﺮد! )‪(59‬‬

‫هﺮ ﻧﻴﺮوﻳﻰ در ﻗﺪرت دارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ) دﺷﻤﻨﺎن(‪ ،‬ﺁﻣﺎدﻩ ﺳﺎزﻳﺪ! و )هﻤﭽﻨﻴﻦ( اﺳﺒﻬﺎى ورزﻳﺪﻩ )ﺑﺮاى ﻣﻴﺪان ﻧﺒﺮد(‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺁن‪،‬‬
‫دﺷﻤﻦ ﺧﺪا و دﺷﻤﻦ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻴﺪ! و )هﻤﭽﻨﻴﻦ( ﮔﺮوﻩ دﻳﮕﺮى ﻏﻴﺮ از اﻳﻨﻬﺎ را‪ ،‬آﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﺷﻨﺎﺳﻴﺪ و ﺧﺪا ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﺪ! و هﺮ‬

‫ﭼﻪ در راﻩ ﺧﺪا )و ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺑﻨﻴﻪ دﻓﺎﻋﻰ اﺳﻼم( اﻧﻔﺎق آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻄﻮر آﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﺘﻢ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ! )‪(60‬‬

‫و اﮔﺮ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺻﻠﺢ ﻧﺸﺎن دهﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﻴﺰ از در ﺻﻠﺢ درﺁى; و ﺑﺮ ﺧﺪا ﺗﻮآﻞ آﻦ‪ ،‬آﻪ او ﺷﻨﻮا و داﻧﺎﺳﺖ! )‪(61‬‬

‫و اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻨﺪ ﺗﻮ را ﻓﺮﻳﺐ دهﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺮاى ﺗﻮ آﺎﻓﻰ اﺳﺖ; او هﻤﺎن آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺗﻮ را‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﺎرى ﺧﻮد و ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬ﺗﻘﻮﻳﺖ آﺮد‪(62) ...‬‬

‫و دﻟﻬﺎى ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎ هﻢ‪ ،‬اﻟﻔﺖ داد! اﮔﺮ ﺗﻤﺎم ﺁﻧﭽﻪ را روى زﻣﻴﻦ اﺳﺖ ﺻﺮف ﻣﻰآﺮدى آﻪ ﻣﻴﺎن دﻟﻬﺎى ﺁﻧﺎن اﻟﻔﺖ دهﻰ‪ ،‬ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻰ! وﻟﻰ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ اﻟﻔﺖ اﻳﺠﺎد آﺮد! او ﺗﻮاﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ! )‪(63‬‬

‫اى ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ! ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻣﺆﻣﻨﺎﻧﻰ آﻪ از ﺗﻮ ﭘﻴﺮوى ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺗﻮ آﺎﻓﻰ اﺳﺖ );ﻓﻘﻂ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻜﻴﻪ آﻦ(! )‪(64‬‬

‫اى ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ! ﻣﺆﻣﻨﺎن را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ )ﺑﺎ دﺷﻤﻦ( ﺗﺸﻮﻳﻖ آﻦ! هﺮﮔﺎﻩ ﺑﻴﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ از ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ دوﻳﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و اﮔﺮ‬

‫ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ هﺰار ﻧﻔﺮ از آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺮوز ﻣﻰﮔﺮدﻧﺪ; ﭼﺮا آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺮوهﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻨﺪ! )‪(65‬‬

‫هﻢ اآﻨﻮن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺨﻔﻴﻒ داد‪ ،‬و داﻧﺴﺖ آﻪ در ﺷﻤﺎ ﺿﻌﻔﻰ اﺳﺖ; ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬هﺮﮔﺎﻩ ﻳﻜﺼﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ از ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ‬
‫دوﻳﺴﺖ ﻧﻔﺮ ﭘﻴﺮوز ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ; و اﮔﺮ ﻳﻜﻬﺰار ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ دو هﺰار ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﻏﻠﺒﻪ ﺧﻮاهﻨﺪ آﺮد! و ﺧﺪا ﺑﺎ ﺻﺎﺑﺮان اﺳﺖ! )‪(66‬‬
 ‫هﻴﭻ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى ﺣﻖ ﻧﺪارد اﺳﻴﺮاﻧﻰ )از دﺷﻤﻦ( ﺑﮕﻴﺮد ﺗﺎ آﺎﻣﻼ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺮوز ﮔﺮدد );و ﺟﺎى ﭘﺎى ﺧﻮد را در زﻣﻴﻦ ﻣﺤﻜﻢ آﻨﺪ(! ﺷﻤﺎ ﻣﺘﺎع ﻧﺎﭘﺎﻳﺪار‬

‫دﻧﻴﺎ را ﻣﻰﺧﻮاهﻴﺪ; )و ﻣﺎﻳﻠﻴﺪ اﺳﻴﺮان ﺑﻴﺸﺘﺮى ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬و در ﺑﺮاﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻓﺪﻳﻪ ﺁزاد آﻨﻴﺪ; وﻟﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮاى دﻳﮕﺮ را )ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ( ﻣﻰﺧﻮاهﺪ;‬

‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺎدر و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ! )‪(67‬‬

‫اﮔﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﺳﺎﺑﻖ ﺧﺪاﻧﺒﻮد )آﻪ ﺑﺪون اﺑﻼغ‪ ،‬هﻴﭻ اﻣﺘﻰ را آﻴﻔﺮ ﻧﺪهﺪ(‪ ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﭼﻴﺰى ) اﺳﻴﺮاﻧﻰ( آﻪ ﮔﺮﻓﺘﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺎزات ﺑﺰرﮔﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰرﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫)‪(68‬‬

‫از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬ﺣﻼل و ﭘﺎآﻴﺰﻩ ﺑﺨﻮرﻳﺪ; و از ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ; ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ! )‪(69‬‬

‫اى ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ! ﺑﻪ اﺳﻴﺮاﻧﻰ آﻪ در دﺳﺖ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻨﺪ ﺑﮕﻮ‪» :‬اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻴﺮى در دﻟﻬﺎى ﺷﻤﺎ ﺑﺪاﻧﺪ‪) ،‬و ﻧﻴﺎت ﭘﺎآﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ (،‬ﺑﻬﺘﺮ از ﺁﻧﭽﻪ‬
‫از ﺷﻤﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰدهﺪ; و ﺷﻤﺎ را ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ!« )‪(70‬‬

‫اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﻧﺖ آﻨﻨﺪ‪) ،‬ﺗﺎزﮔﻰ ﻧﺪارد( ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ )ﻧﻴﺰ( ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﻴﺎﻧﺖ آﺮدﻧﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ )ﺷﻤﺎ را( ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺮوز آﺮد; ﺧﺪاوﻧﺪ داﻧﺎ‬

‫و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ! )‪(71‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ و هﺠﺮت ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ اﻣﻮال و ﺟﺎﻧﻬﺎى ﺧﻮد در راﻩ ﺧﺪا ﺟﻬﺎد آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﭘﻨﺎﻩ دادﻧﺪ و ﻳﺎرى ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ ﻳﺎران‬

‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﻧﺪ; و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ و ﻣﻬﺎﺟﺮت ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ ،‬هﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ وﻻﻳﺖ ) دوﺳﺘﻰ و ﺗﻌﻬﺪى( در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺪارﻳﺪ ﺗﺎ هﺠﺮت آﻨﻨﺪ! و )ﺗﻨﻬﺎ( اﮔﺮ در‬

‫)ﺣﻔﻆ( دﻳﻦ )ﺧﻮد( از ﺷﻤﺎ ﻳﺎرى ﻃﻠﺒﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﻳﺎرى آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﺮ ﺿﺪ ﮔﺮوهﻰ آﻪ ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ و ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﭘﻴﻤﺎن )ﺗﺮك ﻣﺨﺎﺻﻤﻪ(‬
‫اﺳﺖ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪﺁﻧﭽﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻨﺎﺳﺖ! )‪(72‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬اوﻟﻴﺎء )و ﻳﺎوران و ﻣﺪاﻓﻌﺎن( ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﻧﺪ; اﮔﺮ )اﻳﻦ دﺳﺘﻮر را( اﻧﺠﺎم ﻧﺪهﻴﺪ‪ ،‬ﻓﺘﻨﻪ و ﻓﺴﺎد ﻋﻈﻴﻤﻰ در زﻣﻴﻦ روى ﻣﻰدهﺪ‪.‬‬

‫)‪(73‬‬

‫و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ و هﺠﺮت ﻧﻤﻮدﻧﺪ و در راﻩ ﺧﺪا ﺟﻬﺎد آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﭘﻨﺎﻩ دادﻧﺪ و ﻳﺎرى ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﺎن ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺣﻘﻴﻘﻰاﻧﺪ; ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ‪،‬‬

‫ﺁﻣﺮزش )و رﺣﻤﺖ ﺧﺪا( و روزى ﺷﺎﻳﺴﺘﻪاى اﺳﺖ‪(74) .‬‬

‫و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻌﺪا اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ و هﺠﺮت آﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺟﻬﺎد ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬از ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻨﺪ; و ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‪ ،‬در اﺣﻜﺎﻣﻰ آﻪ‬

‫ﺧﺪا ﻣﻘﺮر داﺷﺘﻪ‪) ،‬از دﻳﮕﺮان( ﺳﺰاوارﺗﺮﻧﺪ; ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ داﻧﺎﺳﺖ‪(75) .‬‬
‫‪ +‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ در ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ‪1384/06/31‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 8:5‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻮﺳﻂ روح اﷲ ﮐﺮﯾﻤﯽ | ﻧﻈﺮ ﺑﺪهﻴﺪ‬
‫ﺳﻮرﻩ اﻻﻋﺮاف‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺑﺨﺸﺎﻳﺸﮕﺮ‬

‫اﻟﻤﺺ )‪(1‬‬

‫اﻳﻦ آﺘﺎﺑﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ; و ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺁن‪ ،‬ﻧﺎراﺣﺘﻰ در ﺳﻴﻨﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻰ! ﺗﺎ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺁن‪) ،‬ﻣﺮدم را از ﻋﻮاﻗﺐ ﺳﻮء ﻋﻘﺎﻳﺪ و‬

‫اﻋﻤﺎل ﻧﺎدرﺳﺘﺸﺎن( ﺑﻴﻢ دهﻰ; و ﺗﺬآﺮى اﺳﺖ ﺑﺮاى ﻣﺆﻣﻨﺎن‪(2) .‬‬

‫از ﭼﻴﺰى آﻪ از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﭘﻴﺮوى آﻨﻴﺪ! و از اوﻟﻴﺎ و ﻣﻌﺒﻮدهﺎى دﻳﮕﺮ ﺟﺰ او‪ ،‬ﭘﻴﺮوى ﻧﻜﻨﻴﺪ! اﻣﺎ آﻤﺘﺮ ﻣﺘﺬآﺮ ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ!‬

‫) ‪(3‬‬

‫ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﻬﺮهﺎ و ﺁﺑﺎدﻳﻬﺎ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ را )ﺑﺮ اﺛﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﻓﺮاواﻧﺸﺎن( هﻼك آﺮدﻳﻢ!و ﻋﺬاب ﻣﺎ ﺷﺐهﻨﮕﺎم‪ ،‬ﻳﺎ در روز هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ آﺮدﻩ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺸﺎن ﺁﻣﺪ‪(4) .‬‬

‫و در ﺁن ﻣﻮﻗﻊ آﻪ ﻋﺬاب ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺳﺨﻨﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪»:‬ﻣﺎ ﻇﺎﻟﻢ ﺑﻮدﻳﻢ! سذﻟﻠّﻪ )وﻟﻰ اﻳﻦ اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ‪ ،‬دﻳﮕﺮ دﻳﺮ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺑﻮد; و ﺳﻮدى ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺸﺎن ﻧﺪاﺷﺖ‪(5) (.‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ‪) ،‬هﻢ( از آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﺳﺆال ﺧﻮاهﻴﻢ آﺮد; )و هﻢ( از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺳﺆال ﻣﻰآﻨﻴﻢ! )‪(6‬‬
 ‫و ﻣﺴﻠﻤﺎ )اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن را( ﺑﺎ ﻋﻠﻢ )ﺧﻮد( ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﺷﺮح ﺧﻮاهﻴﻢ داد; و ﻣﺎ هﺮﮔﺰ ﻏﺎﻳﺐ ﻧﺒﻮدﻳﻢ )ﺑﻠﻜﻪ هﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﺿﺮ و ﻧﺎﻇﺮ اﻋﻤﺎل ﺑﻨﺪﮔﺎن‬

‫هﺴﺘﻴﻢ(! )‪(7‬‬

‫وزن آﺮدن )اﻋﻤﺎل‪ ،‬و ﺳﻨﺠﺶ ارزش ﺁﻧﻬﺎ( در ﺁن روز‪ ،‬ﺣﻖ اﺳﺖ! آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻣﻴﺰاﻧﻬﺎى )ﻋﻤﻞ( ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻨﮕﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬هﻤﺎن رﺳﺘﮕﺎراﻧﻨﺪ! )‪(8‬‬

‫و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻣﻴﺰاﻧﻬﺎى )ﻋﻤﻞ( ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺒﻚ اﺳﺖ‪ ،‬اﻓﺮادى هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ وﺟﻮد ﺧﻮد را‪ ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻤﻰ آﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ‬

‫ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪ ،‬از دﺳﺖ دادﻩاﻧﺪ‪(9) .‬‬

‫ﻣﺎ ﺗﺴﻠﻂ و ﻣﺎﻟﻜﻴﺖ و ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ را ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻗﺮار دادﻳﻢ; و اﻧﻮاع وﺳﺎﻳﻞ زﻧﺪﮔﻰ را ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻓﺮاهﻢ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ; اﻣﺎ آﻤﺘﺮ ﺷﻜﺮﮔﺰارى‬

‫ﻣﻰآﻨﻴﺪ! )‪(10‬‬

‫ﻣﺎ ﺷﻤﺎ را ﺁﻓﺮﻳﺪﻳﻢ; ﺳﭙﺲ ﺻﻮرت ﺑﻨﺪى آﺮدﻳﻢ; ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬ﺑﺮاى ﺁدم ﺧﻀﻮع آﻨﻴﺪ! « ﺁﻧﻬﺎ هﻤﻪ ﺳﺠﺪﻩ آﺮدﻧﺪ; ﺟﺰ اﺑﻠﻴﺲ آﻪ از‬

‫ﺳﺠﺪﻩآﻨﻨﺪﮔﺎن ﻧﺒﻮد‪(11) .‬‬

‫)ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ او( ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬در ﺁن هﻨﮕﺎم آﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎن دادم‪ ،‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮ را ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ آﻪ ﺳﺠﺪﻩ آﻨﻰ؟« ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ از او ﺑﻬﺘﺮم; ﻣﺮا از ﺁﺗﺶ‬

‫ﺁﻓﺮﻳﺪﻩاى و او را از ﮔﻞ!« )‪(12‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺁن )ﻣﻘﺎم و ﻣﺮﺗﺒﻪات( ﻓﺮود ﺁى! ﺗﻮ ﺣﻖ ﻧﺪارى در ﺁن )ﻣﻘﺎم و ﻣﺮﺗﺒﻪ( ﺗﻜﺒﺮ آﻨﻰ! ﺑﻴﺮون رو‪ ،‬آﻪ ﺗﻮ از اﻓﺮاد ﭘﺴﺖ و آﻮﭼﻜﻰ! )‪(13‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا ﺗﺎ روزى آﻪ )ﻣﺮدم( ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﻣﻬﻠﺖ دﻩ )و زﻧﺪﻩ ﺑﮕﺬار!(« )‪(14‬‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺗﻮ از ﻣﻬﻠﺖ دادﻩ ﺷﺪﮔﺎﻧﻰ!« )‪(15‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اآﻨﻮن آﻪ ﻣﺮا ﮔﻤﺮاﻩ ﺳﺎﺧﺘﻰ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ راﻩ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺗﻮ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ آﻤﻴﻦ ﻣﻰ آﻨﻢ! )‪(16‬‬

‫ﺳﭙﺲ از ﭘﻴﺶ رو و از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ‪ ،‬و از ﻃﺮف راﺳﺖ و از ﻃﺮف ﭼﭗ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺸﺎن ﻣﻰروم; و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻧﻬﺎ را ﺷﻜﺮﮔﺰار ﻧﺨﻮاهﻰ ﻳﺎﻓﺖ!«‬

‫)‪(17‬‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬از ﺁن )ﻣﻘﺎم(‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﻨﮓ و ﻋﺎر و ﺧﻮارى‪ ،‬ﺑﻴﺮون رو! و ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻣﻰآﻨﻢ آﻪ هﺮ آﺲ از ﺁﻧﻬﺎ از ﺗﻮ ﭘﻴﺮوى آﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻬﻨﻢ را از ﺷﻤﺎ هﻤﮕﻰ ﭘﺮ‬

‫ﻣﻰآﻨﻢ! )‪(18‬‬

‫و اى ﺁدم! ﺗﻮ و هﻤﺴﺮت در ﺑﻬﺸﺖ ﺳﺎآﻦ ﺷﻮﻳﺪ! و از هﺮ ﺟﺎ آﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺨﻮرﻳﺪ! اﻣﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ درﺧﺖ ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬آﻪ از ﺳﺘﻤﻜﺎران ﺧﻮاهﻴﺪ‬

‫ﺑﻮد!« )‪(19‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺷﻴﻄﺎن ﺁن دو را وﺳﻮﺳﻪ آﺮد‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ را از اﻧﺪاﻣﺸﺎن ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺁﺷﻜﺎر ﺳﺎزد; و ﮔﻔﺖ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﭙﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺷﻤﺎ را از اﻳﻦ درﺧﺖ ﻧﻬﻰ‬
‫ﻧﻜﺮدﻩ ﻣﮕﺮ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ )اﮔﺮ از ﺁن ﺑﺨﻮرﻳﺪ‪ (،‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺟﺎوداﻧﻪ )در ﺑﻬﺸﺖ( ﺧﻮاهﻴﺪ ﻣﺎﻧﺪ!« )‪(20‬‬

‫و ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد آﺮد آﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ از ﺧﻴﺮﺧﻮاهﺎﻧﻢ‪(21) .‬‬

‫و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺐ )از ﻣﻘﺎﻣﺸﺎن( ﻓﺮودﺁورد‪ .‬و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ از ﺁن درﺧﺖ ﭼﺸﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻧﺪاﻣﺸﺎن ) ﻋﻮرﺗﺸﺎن( ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﺷﻜﺎر ﺷﺪ; و‬

‫ﺷﺮوع آﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻗﺮار دادن ﺑﺮﮔﻬﺎى )درﺧﺘﺎن( ﺑﻬﺸﺘﻰ ﺑﺮ ﺧﻮد‪ ،‬ﺗﺎ ﺁن را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻨﺪ‪ .‬و ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﺪاد داد آﻪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ را از ﺁن درﺧﺖ‬

‫ﻧﻬﻰ ﻧﻜﺮدم؟! وﻧﮕﻔﺘﻢ آﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ دﺷﻤﻦ ﺁﺷﻜﺎرى اﺳﺖ؟!« )‪(22‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺳﺘﻢ آﺮدﻳﻢ! و اﮔﺮ ﻣﺎ را ﻧﺒﺨﺸﻰ و ﺑﺮ ﻣﺎ رﺣﻢ ﻧﻜﻨﻰ‪ ،‬از زﻳﺎﻧﻜﺎران ﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﻮد!« )‪(23‬‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪)» :‬از ﻣﻘﺎم ﺧﻮﻳﺶ‪ (،‬ﻓﺮود ﺁﻳﻴﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺑﻌﻀﻰ از ﺷﻤﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻌﺾ دﻳﮕﺮ‪ ،‬دﺷﻤﻦ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد! )ﺷﻴﻄﺎن دﺷﻤﻦ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬و‬

‫ﺷﻤﺎ دﺷﻤﻦ او!( و ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ در زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﻗﺮارﮔﺎﻩ و وﺳﻴﻠﻪ ﺑﻬﺮﻩﮔﻴﺮى ﺗﺎ زﻣﺎن ﻣﻌﻴﻨﻰ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪(24) «.‬‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬در ﺁن ) زﻣﻴﻦ( زﻧﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ; و در ﺁن ﻣﻰﻣﻴﺮﻳﺪ; و )در رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ( از ﺁن ﺧﺎرج ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ‪(25) «.‬‬
 ‫اى ﻓﺮزﻧﺪان ﺁدم! ﻟﺒﺎﺳﻰ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ آﻪ اﻧﺪام ﺷﻤﺎ را ﻣﻰﭘﻮﺷﺎﻧﺪ و ﻣﺎﻳﻪ زﻳﻨﺖ ﺷﻤﺎﺳﺖ; اﻣﺎ ﻟﺒﺎس ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎرى ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ! اﻳﻨﻬﺎ‬

‫)هﻤﻪ( از ﺁﻳﺎت ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﺘﺬآﺮ )ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى او( ﺷﻮﻧﺪ! )‪(26‬‬

‫اى ﻓﺮزﻧﺪان ﺁدم! ﺷﻴﻄﺎن ﺷﻤﺎ را ﻧﻔﺮﻳﺒﺪ‪ ،‬ﺁن ﮔﻮﻧﻪ آﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺷﻤﺎ را از ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻴﺮون آﺮد‪ ،‬و ﻟﺒﺎﺳﺸﺎن را از ﺗﻨﺸﺎن ﺑﻴﺮون ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ‬

‫ﻋﻮرﺗﺸﺎن را ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎن دهﺪ! ﭼﻪ اﻳﻨﻜﻪ او و هﻤﻜﺎراﻧﺶ ﺷﻤﺎ را ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ از ﺟﺎﻳﻰ آﻪ ﺷﻤﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻴﺪ; )اﻣﺎ ﺑﺪاﻧﻴﺪ( ﻣﺎ ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ را‬
‫اوﻟﻴﺎى آﺴﺎﻧﻰ ﻗﺮار دادﻳﻢ آﻪ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ! )‪(27‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ آﺎر زﺷﺘﻰ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻨﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﭘﺪران ﺧﻮد را ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺁن دﺳﺘﻮر دادﻩ اﺳﺖ!« ﺑﮕﻮ‪:‬‬

‫»ﺧﺪاوﻧﺪ )هﺮﮔﺰ( ﺑﻪ آﺎر زﺷﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻧﻤﻰدهﺪ! ﺁﻳﺎ ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻰدهﻴﺪ آﻪ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ؟!« )‪(28‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرم اﻣﺮ ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ آﺮدﻩ اﺳﺖ; و ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮﻳﺶ را در هﺮ ﻣﺴﺠﺪ )و ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﻋﺒﺎدت( ﺑﻪ ﺳﻮى او آﻨﻴﺪ! و او را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ‬

‫آﻪ دﻳﻦ )ﺧﻮد( را ﺑﺮاى او ﺧﺎﻟﺺ ﮔﺮداﻧﻴﺪ! )و ﺑﺪاﻧﻴﺪ( هﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ آﻪ در ﺁﻏﺎز ﺷﻤﺎ را ﺁﻓﺮﻳﺪ‪) ،‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ در رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ( ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮدﻳﺪ! )‪(29‬‬

‫ﺟﻤﻌﻰ را هﺪاﻳﺖ آﺮدﻩ; و ﺟﻤﻌﻰ )آﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ (،‬ﮔﻤﺮاهﻰ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺴﻠﻢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ )آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ( ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ را ﺑﻪ‬

‫ﺟﺎى ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬اوﻟﻴﺎى ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب آﺮدﻧﺪ; و ﮔﻤﺎن ﻣﻰآﻨﻨﺪ هﺪاﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ! )‪(30‬‬

‫اى ﻓﺮزﻧﺪان ﺁدم! زﻳﻨﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ هﻨﮕﺎم رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮدارﻳﺪ! و )از ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى اﻟﻬﻰ( ﺑﺨﻮرﻳﺪ و ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﺳﺮاف ﻧﻜﻨﻴﺪ آﻪ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺴﺮﻓﺎن را دوﺳﺖ ﻧﻤﻰدارد! )‪(31‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﭼﻪ آﺴﻰ زﻳﻨﺘﻬﺎى اﻟﻬﻰ را آﻪ ﺑﺮاى ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ‪ ،‬و روزﻳﻬﺎى ﭘﺎآﻴﺰﻩ را ﺣﺮام آﺮدﻩ اﺳﺖ؟!« ﺑﮕﻮ‪» :‬اﻳﻨﻬﺎ در زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺑﺮاى‬

‫آﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ; )اﮔﺮ ﭼﻪ دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺸﺎرآﺖ دارﻧﺪ; وﻟﻰ( در ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻟﺺ )ﺑﺮاى ﻣﺆﻣﻨﺎن( ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ «.‬اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ‬

‫ﺁﻳﺎت )ﺧﻮد( را ﺑﺮاى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺁﮔﺎهﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺮح ﻣﻰدهﻴﻢ! )‪(32‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ اﻋﻤﺎل زﺷﺖ را‪ ،‬ﭼﻪ ﺁﺷﻜﺎر ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎن‪ ،‬ﺣﺮام آﺮدﻩ اﺳﺖ; و )هﻤﭽﻨﻴﻦ( ﮔﻨﺎﻩ و ﺳﺘﻢ ﺑﻨﺎﺣﻖ را; و اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻴﺰى را آﻪ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ دﻟﻴﻠﻰ ﺑﺮاى ﺁن ﻧﺎزل ﻧﻜﺮدﻩ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻚ او ﻗﺮار دهﻴﺪ; و ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻄﻠﺒﻰ ﻧﺴﺒﺖ دهﻴﺪ آﻪ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ‪(33) «.‬‬

‫ﺑﺮاى هﺮ ﻗﻮم و ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ‪ ،‬زﻣﺎن و ﺳﺮﺁﻣﺪ )ﻣﻌﻴﻨﻰ( اﺳﺖ; و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺳﺮﺁﻣﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮا رﺳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺳﺎﻋﺘﻰ از ﺁن ﺗﺎﺧﻴﺮ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﺮ ﺁن‬

‫ﭘﻴﺸﻰ ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ‪(34) .‬‬

‫اى ﻓﺮزﻧﺪان ﺁدم! اﮔﺮ رﺳﻮﻻﻧﻰ از ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺘﺎن ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ آﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺮا ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﺎزﮔﻮ آﻨﻨﺪ‪) ،‬از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺮوى آﻨﻴﺪ;( آﺴﺎﻧﻰ آﻪ‬
‫ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎرى ﭘﻴﺸﻪ آﻨﻨﺪ و ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺢ اﻧﺠﺎم دهﻨﺪ )و در اﺻﻼح ﺧﻮﻳﺶ و دﻳﮕﺮان ﺑﻜﻮﺷﻨﺪ(‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﺮﺳﻰ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ و ﻧﻪ ﻏﻤﻨﺎك ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪(35) .‬‬

‫و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﻨﻨﺪ‪ ،‬و در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁن ﺗﻜﺒﺮ ورزﻧﺪ‪ ،‬اهﻞ دوزﺧﻨﺪ; ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪(36) .‬‬

‫ﭼﻪ آﺴﻰ ﺳﺘﻤﻜﺎرﺗﺮ اﺳﺖ از ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﺮ ﺧﺪا دروغ ﻣﻰﺑﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺁﻳﺎت او را ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻣﻰ آﻨﻨﺪ؟! ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺼﻴﺒﺸﺎن را از ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻘﺪر ﺷﺪﻩ )از ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ و‬
‫ﻣﻮاهﺐ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن( ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ; ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ آﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﻣﺎ )ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻗﺒﺾ ارواح( ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺸﺎن روﻧﺪ و ﺟﺎﻧﺸﺎن را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ; از ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﭘﺮﺳﻨﺪ‪:‬‬

‫»آﺠﺎﻳﻨﺪ ﻣﻌﺒﻮدهﺎﻳﻰ آﻪ ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﻳﺪ؟! )ﭼﺮا ﺑﻪ ﻳﺎرى ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﺁﻳﻨﺪ؟!(« ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺁﻧﻬﺎ )هﻤﻪ( ﮔﻢ ﺷﺪﻧﺪ )و از ﻣﺎ دور ﮔﺸﺘﻨﺪ!(«‬

‫و ﺑﺮ ﺿﺪ ﺧﻮد ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﻨﺪ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺑﻮدﻧﺪ! )‪(37‬‬

‫)ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ( ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬در ﺻﻒ ﮔﺮوﻩهﺎى ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺧﻮد از ﺟﻦ و اﻧﺲ در ﺁﺗﺶ وارد ﺷﻮﻳﺪ!« هﺮ زﻣﺎن آﻪ ﮔﺮوهﻰ وارد ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺮوﻩ دﻳﮕﺮ‬

‫را ﻟﻌﻦ ﻣﻰآﻨﻨﺪ; ﺗﺎ هﻤﮕﻰ ﺑﺎ ذﻟﺖ در ﺁن ﻗﺮار ﮔﻴﺮﻧﺪ‪) .‬در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم( ﮔﺮوﻩ ﭘﻴﺮوان درﺑﺎرﻩ ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪا! اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ آﻪ ﻣﺎ‬
‫را ﮔﻤﺮاﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ; ﭘﺲ آﻴﻔﺮ ﺁﻧﻬﺎ را از ﺁﺗﺶ دو ﺑﺮاﺑﺮ آﻦ! )آﻴﻔﺮى ﺑﺮاى ﮔﻤﺮاهﻴﺸﺎن‪ ،‬و آﻴﻔﺮى ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮔﻤﺮاﻩ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﺎ‪ «(.‬ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬ﺑﺮاى‬

‫هﺮ آﺪام )از ﺷﻤﺎ( ﻋﺬاب ﻣﻀﺎﻋﻒ اﺳﺖ; وﻟﻰ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ! )ﭼﺮا آﻪ ﭘﻴﺮوان اﮔﺮ ﮔﺮد ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن ﮔﻤﺮاﻩ را ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺪرﺗﻰ ﺑﺮ اﻏﻮاى ﻣﺮدم‬

‫ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪(38) «(.‬‬

‫و ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺮوان ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺷﻤﺎ اﻣﺘﻴﺎزى ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻴﺪ; ﭘﺲ ﺑﭽﺸﻴﺪ ﻋﺬاب )اﻟﻬﻰ( را در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻳﺪ! )‪(39‬‬
 ‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁن ﺗﻜﺒﺮ ورزﻳﺪﻧﺪ‪) ،‬هﺮﮔﺰ( درهﺎى ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻪ روﻳﺸﺎن ﮔﺸﻮدﻩ ﻧﻤﻰﺷﻮد; و )هﻴﭻ ﮔﺎﻩ( داﺧﻞ‬

‫ﺑﻬﺸﺖ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺷﺘﺮ از ﺳﻮراخ ﺳﻮزن ﺑﮕﺬرد! اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬ﮔﻨﻬﻜﺎران را ﺟﺰا ﻣﻰدهﻴﻢ! )‪(40‬‬

‫ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﺘﺮى از )ﺁﺗﺶ( دوزخ‪ ،‬و روى ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻮﺷﺸﻬﺎﻳﻰ )از ﺁن( اﺳﺖ; و اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻇﺎﻟﻤﺎن را ﺟﺰا ﻣﻴﺪهﻴﻢ! )‪(41‬‬

‫و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ و اﻋﻤﺎل ﺻﺎﻟﺢ اﻧﺠﺎم دادﻩاﻧﺪ ‪-‬اﻟﺒﺘﻪ هﻴﭻ آﺲ را ﺟﺰ ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻴﺶ ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻧﻤﻰآﻨﻴﻢ‪ -‬ﺁﻧﻬﺎ اهﻞ ﺑﻬﺸﺘﻨﺪ; و‬

‫ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪(42) .‬‬

‫و ﺁﻧﭽﻪ در دﻟﻬﺎ از آﻴﻨﻪ و ﺣﺴﺪ دارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻣﻰآﻨﻴﻢ )ﺗﺎ در ﺻﻔﺎ و ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ ﺑﺎ هﻢ زﻧﺪﮔﻰ آﻨﻨﺪ(; و از زﻳﺮ )ﻗﺼﺮهﺎ و درﺧﺘﺎن( ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻧﻬﺮهﺎ ﺟﺮﻳﺎن‬

‫دارد; ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﺪاوﻧﺪى اﺳﺖ آﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ اﻳﻦ )هﻤﻪ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ( رهﻨﻤﻮن ﺷﺪ; و اﮔﺮ ﺧﺪا ﻣﺎ را هﺪاﻳﺖ ﻧﻜﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎ )ﺑﻪ‬
‫اﻳﻨﻬﺎ( راﻩ ﻧﻤﻰﻳﺎﻓﺘﻴﻢ! ﻣﺴﻠﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺎ ﺣﻖ را ﺁوردﻧﺪ!« و )در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم( ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻧﺪا دادﻩ ﻣﻰﺷﻮد آﻪ‪» :‬اﻳﻦ ﺑﻬﺸﺖ را در ﺑﺮاﺑﺮ‬

‫اﻋﻤﺎﻟﻰ آﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ارث ﺑﺮدﻳﺪ!« )‪(43‬‬

‫و ﺑﻬﺸﺘﻴﺎن دوزﺧﻴﺎن را ﺻﺪا ﻣﻰزﻧﻨﺪ آﻪ‪» :‬ﺁﻧﭽﻪ را ﭘﺮوردﮔﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ وﻋﺪﻩ دادﻩ ﺑﻮد‪ ،‬هﻤﻪ را ﺣﻖ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ; ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ هﻢ ﺁﻧﭽﻪ را ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺑﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ وﻋﺪﻩ دادﻩ ﺑﻮد ﺣﻖ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ؟!« در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﻧﺪادهﻨﺪﻩاىدر ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺪا ﻣﻰدهﺪ آﻪ‪» :‬ﻟﻌﻨﺖ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺳﺘﻤﮕﺮان ﺑﺎد! )‪(44‬‬

‫هﻤﺎﻧﻬﺎ آﻪ )ﻣﺮدم را( از راﻩ ﺧﺪا ﺑﺎزﻣﻰدارﻧﺪ‪ ،‬و )ﺑﺎ اﻟﻘﺎى ﺷﺒﻬﺎت( ﻣﻰﺧﻮاهﻨﺪ ﺁن را آﺞ و ﻣﻌﻮج ﻧﺸﺎن دهﻨﺪ; و ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮت آﺎﻓﺮﻧﺪ!« )‪(45‬‬

‫و در ﻣﻴﺎن ﺁن دو ) ﺑﻬﺸﺘﻴﺎن و دوزﺧﻴﺎن(‪ ،‬ﺣﺠﺎﺑﻰ اﺳﺖ; و ﺑﺮ »اﻋﺮاف« ﻣﺮداﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ هﺮ ﻳﻚ از ﺁن دو را از ﭼﻬﺮﻩﺷﺎن ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻨﺪ; و ﺑﻪ‬

‫ﺑﻬﺸﺘﻴﺎن ﺻﺪا ﻣﻰزﻧﻨﺪ آﻪ‪» :‬درود ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد!« اﻣﺎ داﺧﻞ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﻤﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ اﻣﻴﺪ ﺁن را دارﻧﺪ‪(46) .‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﭼﺸﻤﺸﺎن ﺑﻪ دوزﺧﻴﺎن ﻣﻰاﻓﺘﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﻣﺎ را ﺑﺎ ﮔﺮوﻩ ﺳﺘﻤﮕﺮان ﻗﺮار ﻣﺪﻩ!« )‪(47‬‬

‫و اﺻﺤﺎب اﻋﺮاف‪ ،‬ﻣﺮداﻧﻰ )از دوزﺧﻴﺎن را( آﻪ از ﺳﻴﻤﺎﻳﺸﺎن ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ ،‬ﺻﺪا ﻣﻰزﻧﻨﺪ و ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪)» :‬دﻳﺪﻳﺪ آﻪ( ﮔﺮدﺁورى ﺷﻤﺎ )از‬

‫ﻣﺎل و ﺛﺮوت و ﺁن و ﻓﺮزﻧﺪ( و ﺗﻜﺒﺮهﺎى ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﺎن ﺳﻮدى ﻧﺪاد!« )‪(48‬‬

‫ﺁﻳﺎ اﻳﻨﻬﺎ ) اﻳﻦ واﻣﺎﻧﺪﮔﺎن ﺑﺮ اﻋﺮاف( هﻤﺎﻧﺎن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد آﺮدﻳﺪ رﺣﻤﺖ ﺧﺪا هﺮﮔﺰ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎﻟﺸﺎن ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ؟! )وﻟﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ‬

‫اﻳﻤﺎن و ﺑﻌﻀﻰ اﻋﻤﺎل ﺧﻴﺮﺷﺎن‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺨﺸﻴﺪ; هﻢ اآﻨﻮن ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد‪ (:‬داﺧﻞ ﺑﻬﺸﺖ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬آﻪ ﻧﻪ ﺗﺮﺳﻰ دارﻳﺪ و ﻧﻪ ﻏﻤﻨﺎك‬

‫ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ! )‪(49‬‬

‫و دوزﺧﻴﺎن‪ ،‬ﺑﻬﺸﺘﻴﺎن را ﺻﺪا ﻣﻰزﻧﻨﺪ آﻪ‪)» :‬ﻣﺤﺒﺖ آﻨﻴﺪ( و ﻣﻘﺪارى ﺁب‪ ،‬ﻳﺎ از ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ روزى دادﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ!« ﺁﻧﻬﺎ )در ﭘﺎﺳﺦ(‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﺮ آﺎﻓﺮان ﺣﺮام آﺮدﻩ اﺳﺖ!« )‪(50‬‬

‫هﻤﺎﻧﻬﺎ آﻪ دﻳﻦ و ﺁﻳﻴﻦ ﺧﻮد را ﺳﺮﮔﺮﻣﻰ و ﺑﺎزﻳﭽﻪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ; و زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ ﺁﻧﺎن را ﻣﻐﺮور ﺳﺎﺧﺖ; اﻣﺮوز ﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻰآﻨﻴﻢ‪ ،‬هﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ‬

‫آﻪ ﻟﻘﺎى ﭼﻨﻴﻦ روزى را ﻓﺮاﻣﻮش آﺮدﻧﺪ و ﺁﻳﺎت ﻣﺎ را اﻧﻜﺎر ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪(51) .‬‬

‫ﻣﺎ آﺘﺎﺑﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺁوردﻳﻢ آﻪ )اﺳﺮار و رﻣﻮز( ﺁن را ﺑﺎ ﺁﮔﺎهﻰ ﺷﺮح دادﻳﻢ; )آﺘﺎﺑﻰ( آﻪ ﻣﺎﻳﻪ هﺪاﻳﺖ و رﺣﻤﺖ ﺑﺮاى ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ اﺳﺖ آﻪ اﻳﻤﺎن‬

‫ﻣﻰﺁورﻧﺪ‪(52) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺰ اﻧﺘﻈﺎر ﺗﺎوﻳﻞ ﺁﻳﺎت )و ﻓﺮا رﺳﻴﺪن ﺗﻬﺪﻳﺪهﺎى اﻟﻬﻰ( دارﻧﺪ؟ ﺁن روز آﻪ ﺗﺎوﻳﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮا رﺳﺪ‪) ،‬آﺎر از آﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬و ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻰ ﺳﻮدى‬

‫ﻧﺪارد; و( آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻗﺒﻼ ﺁن را ﻓﺮاﻣﻮش آﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺎ‪ ،‬ﺣﻖ را ﺁوردﻧﺪ; ﺁﻳﺎ )اﻣﺮوز( ﺷﻔﻴﻌﺎﻧﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ وﺟﻮد‬

‫دارﻧﺪ آﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ آﻨﻨﺪ؟ ﻳﺎ )ﺑﻪ ﻣﺎ اﺟﺎزﻩ دادﻩ ﺷﻮد ﺑﻪ دﻧﻴﺎ( ﺑﺎزﮔﺮدﻳﻢ‪ ،‬و اﻋﻤﺎﻟﻰ ﻏﻴﺮ از ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻳﻢ‪ ،‬اﻧﺠﺎم دهﻴﻢ؟!« )وﻟﻰ(‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ وﺟﻮد ﺧﻮد را از دﺳﺖ دادﻩاﻧﺪ; و ﻣﻌﺒﻮدهﺎﻳﻰ را آﻪ ﺑﻪ دروغ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬هﻤﮕﻰ از ﻧﻈﺮﺷﺎن ‪:‬ﮔﻢ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪) .‬ﻧﻪ راﻩ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻰ‬
‫دارﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺷﻔﻴﻌﺎﻧﻰ!( )‪(53‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪى اﺳﺖ آﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ را در ﺷﺶ روز ) ﺷﺶ دوران( ﺁﻓﺮﻳﺪ; ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺟﻬﺎن هﺴﺘﻰ ﭘﺮداﺧﺖ; ﺑﺎ )ﭘﺮدﻩ‬

‫ﺗﺎرﻳﻚ( ﺷﺐ‪ ،‬روز را ﻣﻰ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ; و ﺷﺐ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل روز‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ در ﺣﺮآﺖ اﺳﺖ; و ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎﻩ و ﺳﺘﺎرﮔﺎن را ﺁﻓﺮﻳﺪ‪ ،‬آﻪ ﻣﺴﺨﺮ ﻓﺮﻣﺎن او‬
 ‫هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ آﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ و ﺗﺪﺑﻴﺮ )ﺟﻬﺎن(‪ ،‬از ﺁن او )و ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن او(ﺳﺖ! ﭘﺮ ﺑﺮآﺖ )و زوالﻧﺎﭘﺬﻳﺮ( اﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪى آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن‬

‫اﺳﺖ! )‪(54‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﻮد را )ﺁﺷﻜﺎرا( از روى ﺗﻀﺮع‪ ،‬و در ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ! )و از ﺗﺠﺎوز‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﺮدارﻳﺪ آﻪ( او ﻣﺘﺠﺎوزان را دوﺳﺖ ﻧﻤﻰدارد! )‪(55‬‬

‫و در زﻣﻴﻦ ﭘﺲ از اﺻﻼح ﺁن ﻓﺴﺎد ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬و او را ﺑﺎ ﺑﻴﻢ و اﻣﻴﺪ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ! )ﺑﻴﻢ از ﻣﺴﺆوﻟﻴﺘﻬﺎ‪ ،‬و اﻣﻴﺪ ﺑﻪ رﺣﻤﺘﺶ‪ .‬و ﻧﻴﻜﻰ آﻨﻴﺪ( زﻳﺮا رﺣﻤﺖ ﺧﺪا‬

‫ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮآﺎران ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ! )‪(56‬‬

‫او آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺑﺎدهﺎ را ﺑﺸﺎرت دهﻨﺪﻩ در ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ )ﺑﺎران( رﺣﻤﺘﺶ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺪ; ﺗﺎ اﺑﺮهﺎى ﺳﻨﮕﻴﻦﺑﺎر را )ﺑﺮ دوش( آﺸﻨﺪ; )ﺳﭙﺲ( ﻣﺎ‬

‫ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى زﻣﻴﻨﻬﺎى ﻣﺮدﻩ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﻴﻢ; و ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺁب )ﺣﻴﺎﺗﺒﺨﺶ( را ﻧﺎزل ﻣﻰآﻨﻴﻢ; و ﺑﺎ ﺁن‪ ،‬از هﺮﮔﻮﻧﻪ ﻣﻴﻮﻩاى )از ﺧﺎك ﺗﻴﺮﻩ(‬
‫ﺑﻴﺮون ﻣﻰﺁورﻳﻢ; اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ )آﻪ زﻣﻴﻨﻬﺎى ﻣﺮدﻩ را زﻧﺪﻩ آﺮدﻳﻢ‪ (،‬ﻣﺮدﮔﺎن را )ﻧﻴﺰ در ﻗﻴﺎﻣﺖ( زﻧﺪﻩ ﻣﻰآﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ )ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺜﺎل( ﻣﺘﺬآﺮ‬

‫ﺷﻮﻳﺪ! )‪(57‬‬

‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﭘﺎآﻴﺰﻩ ‪0‬و ﺷﻴﺮﻳﻦ(‪ ،‬ﮔﻴﺎهﺶ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻰروﻳﺪ; اﻣﺎ ﺳﺮزﻣﻴﻨﻬﺎى ﺑﺪ ﻃﻴﻨﺖ )و ﺷﻮرﻩزار(‪ ،‬ﺟﺰ ﮔﻴﺎﻩ ﻧﺎﭼﻴﺰ و ﺑﻰارزش‪ ،‬از ﺁن‬

‫ﻧﻤﻰروﻳﺪ; اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺁﻳﺎت )ﺧﻮد( را ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺷﻜﺮﮔﺰارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺎن ﻣﻰآﻨﻴﻢ! )‪(58‬‬

‫ﻣﺎ ﻧﻮح را ﺑﻪ ﺳﻮى ﻗﻮﻣﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; او ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم ﻣﻦ! )ﺗﻨﻬﺎ( ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﮕﺎﻧﻪ را ﭘﺮﺳﺘﺶ آﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻪ ﻣﻌﺒﻮدى ﺟﺰ او ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ! )و اﮔﺮ ﻏﻴﺮ او را ﻋﺒﺎدت آﻨﻴﺪ‪ (،‬ﻣﻦ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ از ﻋﺬاب روز ﺑﺰرﮔﻰ ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ!« )‪(59‬‬

‫)وﻟﻰ( اﺷﺮاف ﻗﻮﻣﺶ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺗﻮ را در ﮔﻤﺮاهﻰ ﺁﺷﻜﺎرى ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ!« )‪(60‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم ﻣﻦ! هﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻤﺮاهﻰ در ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ; وﻟﻰ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩاى از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺟﻬﺎﻧﻴﺎﻧﻢ! )‪(61‬‬

‫رﺳﺎﻟﺘﻬﺎى ﭘﺮوردﮔﺎرم را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺑﻼغ ﻣﻰآﻨﻢ; و ﺧﻴﺮﺧﻮاﻩ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ; و از ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻴﺰهﺎﻳﻰ ﻣﻰداﻧﻢ آﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ‪(62) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﺗﻌﺠﺐ آﺮدﻩاﻳﺪ آﻪ دﺳﺘﻮر ﺁﮔﺎﻩ آﻨﻨﺪﻩ ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﺮدى از ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ )از ﻋﻮاﻗﺐ اﻋﻤﺎل ﺧﻼف( ﺑﻴﻤﺘﺎن دهﺪ‪ ،‬و‬
‫)در ﭘﺮﺗﻮ اﻳﻦ دﺳﺘﻮر‪ (،‬ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎرى ﭘﻴﺸﻪ آﻨﻴﺪ و ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺸﻤﻮل رﺣﻤﺖ )اﻟﻬﻰ( ﮔﺮدﻳﺪ؟! )‪(63‬‬

‫اﻣﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم او را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ; و ﻣﺎ او و آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﺑﺎ وى در آﺸﺘﻰ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬رهﺎﻳﻰ ﺑﺨﺸﻴﺪﻳﻢ; و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻏﺮق آﺮدﻳﻢ; ﭼﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺮوهﻰ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ )و آﻮردل( ﺑﻮدﻧﺪ‪(64) .‬‬

‫و ﺑﻪ ﺳﻮى ﻗﻮم ﻋﺎد‪ ،‬ﺑﺮادرﺷﺎن »هﻮد« را )ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ(; ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم ﻣﻦ! )ﺗﻨﻬﺎ( ﺧﺪا را ﭘﺮﺳﺘﺶ آﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻪ ﺟﺰ او ﻣﻌﺒﻮدى ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ! ﺁﻳﺎ ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎرى ﭘﻴﺸﻪ ﻧﻤﻰآﻨﻴﺪ؟!« )‪(65‬‬

‫اﺷﺮاف آﺎﻓﺮ ﻗﻮم او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺗﻮ را در ﺳﻔﺎهﺖ )و ﻧﺎداﻧﻰ و ﺳﺒﻚ ﻣﻐﺰى( ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬و ﻣﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺗﻮ را از دروﻏﮕﻮﻳﺎن ﻣﻰداﻧﻴﻢ!« )‪(66‬‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم ﻣﻦ! هﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﻔﺎهﺘﻰ در ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ; وﻟﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩاى از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎر ﺟﻬﺎﻧﻴﺎﻧﻢ‪(67) .‬‬

‫رﺳﺎﻟﺘﻬﺎى ﭘﺮوردﮔﺎرم را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺑﻼغ ﻣﻰآﻨﻢ; و ﻣﻦ ﺧﻴﺮﺧﻮاﻩ اﻣﻴﻨﻰ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ‪(68) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﺗﻌﺠﺐ آﺮدﻩاﻳﺪ آﻪ دﺳﺘﻮر ﺁﮔﺎﻩ آﻨﻨﺪﻩ ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﺮدى از ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﺗﺎ )از ﻣﺠﺎزات اﻟﻬﻰ( ﺑﻴﻤﺘﺎن دهﺪ؟! و ﺑﻪ ﻳﺎد‬

‫ﺁورﻳﺪ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺷﻤﺎ را ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎن ﻗﻮم ﻧﻮح ﻗﺮار داد; و ﺷﻤﺎ را از ﺟﻬﺖ ﺧﻠﻘﺖ )ﺟﺴﻤﺎﻧﻰ( ﮔﺴﺘﺮش )و ﻗﺪرت( داد; ﭘﺲ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى ﺧﺪا را ﺑﻪ‬

‫ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ رﺳﺘﮕﺎر ﺷﻮﻳﺪ!« )‪(69‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻣﺎ ﺁﻣﺪﻩاى آﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪاى ﻳﮕﺎﻧﻪ را ﺑﭙﺮﺳﺘﻴﻢ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ را ﭘﺪران ﻣﺎ ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬رهﺎ آﻨﻴﻢ؟! ﭘﺲ اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﺋﻰ ﺁﻧﭽﻪ‬

‫را )از ﺑﻼ و ﻋﺬاب اﻟﻬﻰ( ﺑﻪ ﻣﺎ وﻋﺪﻩ ﻣﻰدهﻰ‪ ،‬ﺑﻴﺎور«! )‪(70‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻠﻴﺪى و ﻏﻀﺐ ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ! ﺁﻳﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ در ﻣﻮرد ﻧﺎﻣﻬﺎﻳﻰ ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﻣﻰآﻨﻴﺪ آﻪ ﺷﻤﺎ و ﭘﺪراﻧﺘﺎن ‪0‬ﺑﻌﻨﻮان ﻣﻌﺒﻮد و‬

‫ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺮ ﺑﺘﻬﺎ( ﮔﺬاردﻩاﻳﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ هﻴﭻ دﻟﻴﻠﻰ درﺑﺎرﻩ ﺁن ﻧﺎزل ﻧﻜﺮدﻩ اﺳﺖ؟! ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻦ هﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ اﻧﺘﻈﺎر‬

‫ﻣﻰآﺸﻢ! )ﺷﻤﺎ اﻧﺘﻈﺎر ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻦ‪ ،‬و ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻋﺬاب اﻟﻬﻰ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ!(« )‪(71‬‬
 ‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬او و آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﺑﺎ او ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺣﻤﺖ ﺧﻮد ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﻴﺪﻳﻢ; و رﻳﺸﻪ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ و اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻧﺪ‪ ،‬ﻗﻄﻊ‬

‫آﺮدﻳﻢ! )‪(72‬‬

‫و ﺑﻪ ﺳﻮى )ﻗﻮم( ﺛﻤﻮد‪ ،‬ﺑﺮادرﺷﺎن ﺻﺎﻟﺢ را )ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ(; ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم ﻣﻦ! )ﺗﻨﻬﺎ( ﺧﺪا را ﺑﭙﺮﺳﺘﻴﺪ‪ ،‬آﻪ ﺟﺰ او‪ ،‬ﻣﻌﺒﻮدى ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ!‬

‫دﻟﻴﻞ روﺷﻨﻰ از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪﻩ‪ :‬اﻳﻦ »ﻧﺎﻗﻪ« اﻟﻬﻰ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻣﻌﺠﺰﻩاى اﺳﺖ; او را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد واﮔﺬارﻳﺪ آﻪ در زﻣﻴﻦ ﺧﺪا‬
‫)از ﻋﻠﻔﻬﺎى ﺑﻴﺎﺑﺎن( ﺑﺨﻮرد! و ﺁن را ﺁزار ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬آﻪ ﻋﺬاب دردﻧﺎآﻰ ﺷﻤﺎ را ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮﻓﺖ! )‪(73‬‬

‫و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورﻳﺪ آﻪ ﺷﻤﺎ را ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎن ﻗﻮم »ﻋﺎد« ﻗﺮار داد‪ ،‬و در زﻣﻴﻦ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬آﻪ در دﺷﺘﻬﺎﻳﺶ‪ ،‬ﻗﺼﺮهﺎ ﺑﺮاى ﺧﻮد ﺑﻨﺎ ﻣﻰآﻨﻴﺪ; و‬

‫در آﻮﻩهﺎ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺧﻮد ﺧﺎﻧﻪهﺎ ﻣﻰ ﺗﺮاﺷﻴﺪ! ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى ﺧﺪا را ﻣﺘﺬآﺮ ﺷﻮﻳﺪ! و در زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺴﺎد ﻧﻜﻮﺷﻴﺪ!« )‪(74‬‬

‫)وﻟﻰ( اﺷﺮاف ﻣﺘﻜﺒﺮ ﻗﻮم او‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻀﻌﻔﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ )ﺑﺮاﺳﺘﻰ( ﺷﻤﺎ ﻳﻘﻴﻦ دارﻳﺪ آﻪ ﺻﺎﻟﺢ از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎرش‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؟!« ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ او ﺑﺪان ﻣﺎﻣﻮرﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﻢ‪(75) «.‬‬

‫ﻣﺘﻜﺒﺮان ﮔﻔﺘﻨﺪ‪)» :‬وﻟﻰ( ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺁن اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ‪ ،‬آﺎﻓﺮﻳﻢ!« )‪(76‬‬

‫ﺳﭙﺲ »ﻧﺎﻗﻪ« را ﭘﻰ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و از ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﺳﺮﭘﻴﭽﻴﺪﻧﺪ; و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﺻﺎﻟﺢ! اﮔﺮ ﺗﻮ از ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن )ﺧﺪا( هﺴﺘﻰ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎ را ﺑﺎ ﺁن‬

‫ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻰآﻨﻰ‪ ،‬ﺑﻴﺎور!« )‪(77‬‬

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم زﻣﻴﻦ ﻟﺮزﻩ ﺁﻧﻬﺎ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ; و ﺻﺒﺤﮕﺎهﺎن‪) ،‬ﺗﻨﻬﺎ( ﺟﺴﻢ ﺑﻰﺟﺎﻧﺸﺎن در ﺧﺎﻧﻪهﺎﺷﺎن ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪(78) .‬‬

‫)ﺻﺎﻟﺢ( از ﺁﻧﻬﺎ روى ﺑﺮﺗﺎﻓﺖ; و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم! ﻣﻦ رﺳﺎﻟﺖ ﭘﺮوردﮔﺎرم را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺑﻼغ آﺮدم‪ ،‬و ﺷﺮط ﺧﻴﺮﺧﻮاهﻰ را اﻧﺠﺎم دادم‪ ،‬وﻟﻰ )ﭼﻪ آﻨﻢ‬

‫آﻪ( ﺷﻤﺎ ﺧﻴﺮﺧﻮاهﺎن را دوﺳﺖ ﻧﺪارﻳﺪ!« )‪(79‬‬

‫و )ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁورﻳﺪ( ﻟﻮط را‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻋﻤﻞ ﺑﺴﻴﺎر زﺷﺘﻰ را اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﺪ آﻪ هﻴﭽﻴﻚ از ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺷﻤﺎ‬

‫اﻧﺠﺎم ﻧﺪادﻩ اﺳﺖ؟! )‪(80‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ از روى ﺷﻬﻮت ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻣﺮدان ﻣﻰروﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ زﻧﺎن؟! ﺷﻤﺎ ﮔﺮوﻩ اﺳﺮاﻓﻜﺎر )و ﻣﻨﺤﺮﻓﻰ( هﺴﺘﻴﺪ! )‪(81‬‬

‫وﻟﻰ ﭘﺎﺳﺦ ﻗﻮﻣﺶ ﭼﻴﺰى ﺟﺰ اﻳﻦ ﻧﺒﻮد آﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻨﻬﺎ را از ﺷﻬﺮ و دﻳﺎر ﺧﻮد ﺑﻴﺮون آﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﻣﺮدﻣﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﭘﺎآﺪاﻣﻨﻰ را ﻣﻰﻃﻠﺒﻨﺪ‬

‫)و ﺑﺎ ﻣﺎ هﻤﺼﺪا ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ!(« )‪(82‬‬

‫)ﭼﻮن آﺎر ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ رﺳﻴﺪ‪ (،‬ﻣﺎ او و ﺧﺎﻧﺪاﻧﺶ را رهﺎﻳﻰ ﺑﺨﺸﻴﺪﻳﻢ; ﺟﺰ هﻤﺴﺮش‪ ،‬آﻪ از ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪﮔﺎن )در ﺷﻬﺮ( ﺑﻮد‪(83) .‬‬

‫و )ﺳﭙﺲ ﭼﻨﺎن( ﺑﺎراﻧﻰ )از ﺳﻨﮓ( ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; )آﻪ ﺁﻧﻬﺎ را در هﻢ آﻮﺑﻴﺪ و ﻧﺎﺑﻮد ﺳﺎﺧﺖ‪ (.‬ﭘﺲ ﺑﻨﮕﺮ ﺳﺮاﻧﺠﺎم آﺎر ﻣﺠﺮﻣﺎن ﭼﻪ ﺷﺪ! )‪(84‬‬

‫و ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺪﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺮادرﺷﺎن ﺷﻌﻴﺐ را )ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ(; ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم ﻣﻦ! ﺧﺪا را ﺑﭙﺮﺳﺘﻴﺪ‪ ،‬آﻪ ﺟﺰ او ﻣﻌﺒﻮدى ﻧﺪارﻳﺪ! دﻟﻴﻞ روﺷﻨﻰ از ﻃﺮف‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ; ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﺣﻖ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ و وزن را ادا آﻨﻴﺪ! و از اﻣﻮال ﻣﺮدم ﭼﻴﺰى ﻧﻜﺎهﻴﺪ! و در روى زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﻜﻪ )در‬

‫ﭘﺮﺗﻮ اﻳﻤﺎن و دﻋﻮت اﻧﺒﻴﺎء( اﺻﻼح ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺴﺎد ﻧﻜﻨﻴﺪ! اﻳﻦ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اﮔﺮ ﺑﺎ اﻳﻤﺎن هﺴﺘﻴﺪ! )‪(85‬‬

‫و ﺑﺮ ﺳﺮ هﺮ راﻩ ﻧﻨﺸﻴﻨﻴﺪ آﻪ )ﻣﺮدم ﺑﺎ اﻳﻤﺎن را( ﺗﻬﺪﻳﺪ آﻨﻴﺪ و ﻣﺆﻣﻨﺎن را از راﻩ ﺧﺪا ﺑﺎز دارﻳﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ )اﻟﻘﺎى ﺷﺒﻬﺎت‪ (،‬ﺁن را آﺞ و ﻣﻌﻮج ﻧﺸﺎن‬

‫دهﻴﺪ! و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورﻳﺪ زﻣﺎﻧﻰ را آﻪ اﻧﺪك ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬و او ﺷﻤﺎ را ﻓﺰوﻧﻰ داد! و ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻔﺴﺪان ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮد! )‪(86‬‬

‫و اﮔﺮ ﮔﺮوهﻰ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁن ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩام اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ‪ ،‬و ﮔﺮوهﻰ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺒﺮ آﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ داورى آﻨﺪ‪،‬‬
‫آﻪ او ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ داوران اﺳﺖ! )‪(87‬‬

‫اﺷﺮاف زورﻣﻨﺪ و ﻣﺘﻜﺒﺮ از ﻗﻮم او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﺷﻌﻴﺐ! ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻮ و آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ‪ ،‬از ﺷﻬﺮ و دﻳﺎر ﺧﻮد ﺑﻴﺮون ﺧﻮاهﻴﻢ‬

‫آﺮد‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﺁﻳﻴﻦ ﻣﺎ ﺑﺎزﮔﺮدﻳﺪ!« آﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ )ﻣﻰﺧﻮاهﻴﺪ ﻣﺎ را ﺑﺎزﮔﺮداﻧﻴﺪ( اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ؟! )‪(88‬‬
‫اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻳﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﺎزﮔﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪا ﻣﺎ را از ﺁن ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا دروغ ﺑﺴﺘﻪاﻳﻢ; و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁن ﺑﺎزﮔﺮدﻳﻢ ﻣﮕﺮ‬

‫اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪاﻳﻰ آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺎﺳﺖ ﺑﺨﻮاهﺪ; ﻋﻠﻢ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ اﺣﺎﻃﻪ دارد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﺧﺪا ﺗﻮآﻞ آﺮدﻩاﻳﻢ‪ .‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﻣﻴﺎن ﻣﺎ و ﻗﻮم ﻣﺎ‬

‫ﺑﺤﻖ داورى آﻦ‪ ،‬آﻪ ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ داوراﻧﻰ!« )‪(89‬‬

‫اﺷﺮاف زورﻣﻨﺪ از ﻗﻮم او آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ از ﺷﻌﻴﺐ ﭘﻴﺮوى آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ هﻢ زﻳﺎﻧﻜﺎر ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ!« )‪(90‬‬

‫ﺳﭙﺲ زﻣﻴﻦ ﻟﺮزﻩ ﺁﻧﻬﺎ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ; و ﺻﺒﺤﮕﺎهﺎن ﺑﺼﻮرت اﺟﺴﺎدى ﺑﻰﺟﺎن در ﺧﺎﻧﻪهﺎﺷﺎن ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪(91) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺷﻌﻴﺐ را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ‪) ،‬ﺁﻧﭽﻨﺎن ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪﻧﺪ آﻪ( ﮔﻮﻳﺎ هﺮﮔﺰ در ﺁن )ﺧﺎﻧﻪهﺎ( ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ! ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺷﻌﻴﺐ را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺎﻧﻜﺎر‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ! )‪(92‬‬

‫ﺳﭙﺲ از ﺁﻧﺎن روى ﺑﺮﺗﺎﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم ﻣﻦ! ﻣﻦ رﺳﺎﻟﺘﻬﺎى ﭘﺮوردﮔﺎرم را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺑﻼغ آﺮدم و ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺧﻴﺮﺧﻮاهﻰ ﻧﻤﻮدم; ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪،‬‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﺣﺎل ﻗﻮم ﺑﻰاﻳﻤﺎن ﺗﺎﺳﻒ ﺑﺨﻮرم؟!« )‪(93‬‬

‫و ﻣﺎ در هﻴﭻ ﺷﻬﺮ و ﺁﺑﺎدى ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى ﻧﻔﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ اهﻞ ﺁن را ﺑﻪ ﻧﺎراﺣﺘﻴﻬﺎ و ﺧﺴﺎرﺗﻬﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ; ﺷﺎﻳﺪ )ﺑﻪ ﺧﻮد ﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺳﻮى‬

‫ﺧﺪا( ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ و ﺗﻀﺮع آﻨﻨﺪ! )‪(94‬‬

‫ﺳﭙﺲ )هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ اﻳﻦ هﺸﺪارهﺎ در ﺁﻧﺎن اﺛﺮ ﻧﮕﺬاﺷﺖ(‪ ،‬ﻧﻴﻜﻰ )و ﻓﺮاواﻧﻰ ﻧﻌﻤﺖ و رﻓﺎﻩ( را ﺑﻪ ﺟﺎى ﺑﺪى )و ﻧﺎراﺣﺘﻰ و ﮔﺮﻓﺘﺎرى( ﻗﺮار دادﻳﻢ;‬

‫ﺁﻧﭽﻨﺎن آﻪ ﻓﺰوﻧﻰ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪) ،‬و هﻤﻪﮔﻮﻧﻪ ﻧﻌﻤﺖ و ﺑﺮآﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﻐﺮور ﺷﺪﻧﺪ‪ (،‬و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪)» :‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎ ﻧﺒﻮدﻳﻢ آﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر اﻳﻦ ﻣﺸﻜﻼت ﺷﺪﻳﻢ;( ﺑﻪ‬

‫ﭘﺪران ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻧﺎراﺣﺘﻴﻬﺎى ﺟﺴﻤﻰ و ﻣﺎﻟﻰ رﺳﻴﺪ‪ «.‬ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﺎﮔﻬﺎن )ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن( ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ )و ﻣﺠﺎزات آﺮدﻳﻢ(‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ‬
‫آﻪ ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ‪(95) .‬‬

‫و اﮔﺮ اهﻞ ﺷﻬﺮهﺎ و ﺁﺑﺎدﻳﻬﺎ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁوردﻧﺪ و ﺗﻘﻮا ﭘﻴﺸﻪ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮآﺎت ﺁﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ را ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﺸﻮدﻳﻢ; وﻟﻰ )ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻖ را( ﺗﻜﺬﻳﺐ‬

‫آﺮدﻧﺪ; ﻣﺎ هﻢ ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ آﻴﻔﺮ اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن ﻣﺠﺎزات آﺮدﻳﻢ‪(96) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ اهﻞ اﻳﻦ ﺁﺑﺎدﻳﻬﺎ‪ ،‬از اﻳﻦ اﻳﻤﻨﻨﺪ آﻪ ﻋﺬاب ﻣﺎ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ در ﺧﻮاب ﺑﺎﺷﻨﺪ؟! )‪(97‬‬

‫ﺁﻳﺎ اهﻞ اﻳﻦ ﺁﺑﺎدﻳﻬﺎ‪ ،‬از اﻳﻦ اﻳﻤﻨﻨﺪ آﻪ ﻋﺬاب ﻣﺎ هﻨﮕﺎم روز ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺸﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺳﺮﮔﺮم ﺑﺎزى هﺴﺘﻨﺪ؟! )‪(98‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮد را از ﻣﻜﺮ اﻟﻬﻰ در اﻣﺎن ﻣﻰداﻧﻨﺪ؟! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺟﺰ زﻳﺎﻧﻜﺎران‪ ،‬ﺧﻮد را از ﻣﻜﺮ )و ﻣﺠﺎزات( ﺧﺪا اﻳﻤﻦ ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ! )‪(99‬‬

‫ﺁﻳﺎ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ وارث روى زﻣﻴﻦ ﺑﻌﺪ از ﺻﺎﺣﺒﺎن ﺁن ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺒﺮت ﻧﻤﻰﮔﻴﺮﻧﺪ آﻪ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻴﻢ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﮔﻨﺎهﺎﻧﺸﺎن هﻼك ﻣﻰآﻨﻴﻢ‪ ،‬و ﺑﺮ‬

‫دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن ﻣﻬﺮ ﻣﻰﻧﻬﻴﻢ ﺗﺎ )ﺻﺪاى ﺣﻖ را( ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ؟! )‪(100‬‬

‫اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺷﻬﺮهﺎ و ﺁﺑﺎدﻳﻬﺎﻳﻰ اﺳﺖ آﻪ ﻗﺴﻤﺘﻰ از اﺧﺒﺎر ﺁن را ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺷﺮح ﻣﻰدهﻴﻢ; ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﺸﺎن دﻻﻳﻞ روﺷﻦ ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﺁوردﻧﺪ; )وﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﭼﻨﺎن ﻟﺠﻮج ﺑﻮدﻧﺪ آﻪ( ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻗﺒﻼ ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁوردﻧﺪ! اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ دﻟﻬﺎى آﺎﻓﺮان ﻣﻬﺮ ﻣﻰﻧﻬﺪ )و ﺑﺮ اﺛﺮ ﻟﺠﺎﺟﺖ و‬

‫اداﻣﻪ ﮔﻨﺎﻩ‪ ،‬ﺣﺲ ﺗﺸﺨﻴﺼﺸﺎن را ﺳﻠﺐ ﻣﻰآﻨﺪ(! )‪(101‬‬

‫و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﭘﻴﻤﺎن ﺧﻮد ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﻢ; )ﺑﻠﻜﻪ( اآﺜﺮ ﺁﻧﻬﺎ را ﻓﺎﺳﻖ و ﮔﻨﻬﻜﺎر ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ! )‪(102‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺑﺪﻧﺒﺎل ﺁﻧﻬﺎ ) ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﭘﻴﺸﻴﻦ( ﻣﻮﺳﻰ را ﺑﺎ ﺁﻳﺎت ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻓﺮﻋﻮن و اﻃﺮاﻓﻴﺎن او ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ )ﺑﺎ ﻋﺪم ﭘﺬﻳﺮش(‪ ،‬ﺑﻪ ﺁن‬

‫)ﺁﻳﺎت( ﻇﻠﻢ آﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻣﻔﺴﺪان ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮد! )‪(103‬‬

‫و ﻣﻮﺳﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻓﺮﻋﻮن! ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩاى از ﺳﻮى ﭘﺮوردﮔﺎر ﺟﻬﺎﻧﻴﺎﻧﻢ‪(104) .‬‬

‫ﺳﺰاوار اﺳﺖ آﻪ ﺑﺮ ﺧﺪا ﺟﺰ ﺣﻖ ﻧﮕﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ دﻟﻴﻞ روﺷﻨﻰ از ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺁوردﻩام; ﭘﺲ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻔﺮﺳﺖ!« )‪(105‬‬

‫)ﻓﺮﻋﻮن( ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻧﺸﺎﻧﻪاى ﺁوردﻩاى‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻩ اﮔﺮ از راﺳﺘﮕﻮﻳﺎﻧﻰ!« )‪(106‬‬

‫)ﻣﻮﺳﻰ( ﻋﺼﺎى ﺧﻮد را اﻓﻜﻨﺪ; ﻧﺎﮔﻬﺎن اژدهﺎى ﺁﺷﻜﺎرى ﺷﺪ! )‪(107‬‬

 ‫و دﺳﺖ ﺧﻮد را )از ﮔﺮﻳﺒﺎن( ﺑﻴﺮون ﺁورد; ﺳﻔﻴﺪ )و درﺧﺸﺎن( ﺑﺮاى ﺑﻴﻨﻨﺪﮔﺎن ﺑﻮد! )‪(108‬‬

‫اﻃﺮاﻓﻴﺎن ﻓﺮﻋﻮن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻰﺷﻚ‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﺎﺣﺮى ﻣﺎهﺮ و داﻧﺎ اﺳﺖ! )‪(109‬‬

‫ﻣﻰﺧﻮاهﺪ ﺷﻤﺎ را از ﺳﺮزﻣﻴﻨﺘﺎن ﺑﻴﺮون آﻨﺪ; )ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬و( در ﺑﺮاﺑﺮ او ﭼﻪ دﺳﺘﻮرى دارﻳﺪ؟« )‪(110‬‬

‫)ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮن( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪)» :‬آﺎر( او و ﺑﺮادرش را ﺑﻪ ﺗﺎﺧﻴﺮ اﻧﺪاز‪ ،‬و ﺟﻤﻊﺁورىآﻨﻨﺪﮔﺎن را ﺑﻪ هﻤﻪ ﺷﻬﺮهﺎ ﺑﻔﺮﺳﺖ‪(111) ...‬‬

‫ﺗﺎ هﺮ ﺳﺎﺣﺮ داﻧﺎ )و آﺎرﺁزﻣﻮدﻩاى( را ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﻮ ﺑﻴﺎورﻧﺪ!« )‪(112‬‬

‫ﺳﺎﺣﺮان ﻧﺰد ﻓﺮﻋﻮن ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ اﮔﺮ ﻣﺎ ﭘﻴﺮوز ﮔﺮدﻳﻢ‪ ،‬اﺟﺮ و ﭘﺎداش ﻣﻬﻤﻰ ﺧﻮاهﻴﻢ داﺷﺖ؟ !« )‪(113‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁرى‪ ،‬و ﺷﻤﺎ از ﻣﻘﺮﺑﺎن ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد!« )‪(114‬‬

‫)روز ﻣﺒﺎرزﻩ ﻓﺮا رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺳﺎﺣﺮان( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﻣﻮﺳﻰ! ﻳﺎ ﺗﻮ )وﺳﺎﻳﻞ ﺳﺤﺮت را( ﺑﻴﻔﻜﻦ‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﺎ ﻣﻰاﻓﻜﻨﻴﻢ!« )‪(115‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺑﻴﻔﻜﻨﻴﺪ!« و هﻨﮕﺎﻣﻰ )آﻪ وﺳﺎﻳﻞ ﺳﺤﺮ ﺧﻮد را( اﻓﻜﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮدم را ﭼﺸﻢﺑﻨﺪى آﺮدﻧﺪ و ﺗﺮﺳﺎﻧﺪﻧﺪ; و ﺳﺤﺮ ﻋﻈﻴﻤﻰ ﭘﺪﻳﺪ ﺁوردﻧﺪ‪.‬‬

‫)‪(116‬‬

‫)ﻣﺎ( ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ وﺣﻰ آﺮدﻳﻢ آﻪ‪» :‬ﻋﺼﺎى ﺧﻮد را ﺑﻴﻔﻜﻦ!« ﻧﺎﮔﻬﺎن )ﺑﺼﻮرت ﻣﺎر ﻋﻈﻴﻤﻰ در ﺁﻣﺪ آﻪ( وﺳﺎﻳﻞ دروﻏﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺴﺮﻋﺖ‬

‫ﺑﺮﻣﻰﮔﺮﻓﺖ‪(117) .‬‬

‫)در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ (،‬ﺣﻖ ﺁﺷﻜﺎر ﺷﺪ; و ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻃﻞ ﮔﺸﺖ‪(118) .‬‬

‫و در ﺁﻧﺠﺎ )هﻤﮕﻰ( ﻣﻐﻠﻮب ﺷﺪﻧﺪ; و ﺧﻮار و آﻮﭼﻚ ﮔﺸﺘﻨﺪ‪(119) .‬‬

‫و ﺳﺎﺣﺮان )ﺑﻰاﺧﺘﻴﺎر( ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪(120) .‬‬

‫و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن اﻳﻤﺎن ﺁوردﻳﻢ; )‪(121‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻮﺳﻰ و هﺎرون!« )‪(122‬‬

‫ﻓﺮﻋﻮن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺟﺎزﻩ دهﻢ‪ ،‬ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺁوردﻳﺪ؟! ﺣﺘﻤﺎ اﻳﻦ ﻧﻴﺮﻧﮓ و ﺗﻮﻃﺌﻪاى اﺳﺖ آﻪ در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ )و دﻳﺎر( ﭼﻴﺪﻩاﻳﺪ‪،‬‬

‫ﺗﺎ اهﻠﺶ را از ﺁن ﺑﻴﺮون آﻨﻴﺪ; وﻟﻰ ﺑﺰودى ﺧﻮاهﻴﺪ داﻧﺴﺖ! )‪(123‬‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻰﺧﻮرم آﻪ دﺳﺘﻬﺎ و ﭘﺎهﺎى ﺷﻤﺎ را ﺑﻄﻮر ﻣﺨﺎﻟﻒ ) دﺳﺖ راﺳﺖ ﺑﺎ ﭘﺎى ﭼﭗ‪ ،‬ﻳﺎ دﺳﺖ ﭼﭗ ﺑﺎ ﭘﺎى راﺳﺖ( ﻗﻄﻊ ﻣﻰآﻨﻢ; ﺳﭙﺲ‬

‫هﻤﮕﻰ را ﺑﻪ دار ﻣﻰﺁوﻳﺰم! )‪(124‬‬

‫)ﺳﺎﺣﺮان( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪)» :‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ (،‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى ﭘﺮوردﮔﺎرﻣﺎن ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮدﻳﻢ! )‪(125‬‬

‫اﻧﺘﻘﺎم ﺗﻮ از ﻣﺎ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻳﺎت ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﻮﻳﺶ ‪-‬هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻣﺎ ﺁﻣﺪ‪ -‬اﻳﻤﺎن ﺁوردﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎر اﻟﻬﺎ! ﺻﺒﺮ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺑﺮ‬

‫ﻣﺎ ﻓﺮو رﻳﺰ! )و ﺁﺧﺮﻳﻦ درﺟﻪ ﺷﻜﻴﺒﺎﺋﻰ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﻓﺮﻣﺎ!( و ﻣﺎ را ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻤﻴﺮان!« )‪(126‬‬

‫و اﺷﺮاف ﻗﻮم ﻓﺮﻋﻮن )ﺑﻪ او( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻣﻮﺳﻰ و ﻗﻮﻣﺶ را رهﺎ ﻣﻰآﻨﻰ آﻪ در زﻣﻴﻦ ﻓﺴﺎد آﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﺗﻮ و ﺧﺪاﻳﺎﻧﺖ را رهﺎ ﺳﺎزد؟!« ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﺑﺰودى ﭘﺴﺮاﻧﺸﺎن را ﻣﻰآﺸﻴﻢ‪ ،‬و دﺧﺘﺮاﻧﺸﺎن را زﻧﺪﻩ ﻧﮕﻪ ﻣﻰدارﻳﻢ )ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﺪﻣﺖ آﻨﻨﺪ(; و ﻣﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ آﺎﻣﻼ ﻣﺴﻠﻄﻴﻢ!« )‪(127‬‬

‫ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺧﺪا ﻳﺎرى ﺟﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﭘﻴﺸﻪ آﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻪ زﻣﻴﻦ از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬و ﺁن را ﺑﻪ هﺮ آﺲ از ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ آﻪ‬

‫ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬واﮔﺬار ﻣﻰآﻨﺪ; و ﺳﺮاﻧﺠﺎم )ﻧﻴﻚ( ﺑﺮاى ﭘﺮهﻴﺰآﺎران اﺳﺖ!« )‪(128‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﻰ ﺁزار دﻳﺪﻳﻢ‪) ،‬هﻢ اآﻨﻮن( ﭘﺲ از ﺁﻣﺪﻧﺖ ﻧﻴﺰ ﺁزار ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ! )آﻰ اﻳﻦ ﺁزارهﺎ ﺳﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ؟(« ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫»اﻣﻴﺪ اﺳﺖ ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن دﺷﻤﻦ ﺷﻤﺎ را هﻼك آﻨﺪ‪ ،‬و ﺷﻤﺎ را در زﻣﻴﻦ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ )ﺁﻧﻬﺎ( ﺳﺎزد‪ ،‬و ﺑﻨﮕﺮد ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآﻨﻴﺪ!« )‪(129‬‬

‫و ﻣﺎ ﻧﺰدﻳﻜﺎن ﻓﺮﻋﻮن )و ﻗﻮم او( را ﺑﻪ ﺧﺸﻜﺴﺎﻟﻰ و آﻤﺒﻮد ﻣﻴﻮﻩهﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎر آﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺘﺬآﺮ ﮔﺮدﻧﺪ! )‪(130‬‬
‫)اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻨﺪ ﻧﮕﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻧﻴﻜﻰ )و ﻧﻌﻤﺖ( ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰرﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﺒﺨﺎﻃﺮ ﺧﻮد ﻣﺎﺳﺖ‪ «.‬وﻟﻰ ﻣﻮﻗﻌﻰ آﻪ‬

‫ﺑﺪى )و ﺑﻼ( ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰرﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬از ﺷﻮﻣﻰ ﻣﻮﺳﻰ و آﺴﺎن اوﺳﺖ«! ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﻧﺰد ﺧﺪاﺳﺖ; وﻟﻰ‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ! )‪(131‬‬

‫و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬هﺮ زﻣﺎن ﻧﺸﺎﻧﻪ و ﻣﻌﺠﺰﻩاى ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﻴﺎورى آﻪ ﺳﺤﺮﻣﺎن آﻨﻰ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻳﻢ!« )‪(132‬‬

‫ﺳﭙﺲ )ﺑﻼهﺎ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ هﻢ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎزل آﺮدﻳﻢ‪ (:‬ﻃﻮﻓﺎن و ﻣﻠﺦ و ﺁﻓﺖ ﮔﻴﺎهﻰ و ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪهﺎ و ﺧﻮن را ‪-‬آﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﻳﻰ از هﻢ ﺟﺪا ﺑﻮدﻧﺪ‪ -‬ﺑﺮ‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; )وﻟﻰ ﺑﺎز ﺑﻴﺪار ﻧﺸﺪﻧﺪ‪ ،‬و( ﺗﻜﺒﺮ ورزﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺟﻤﻌﻴﺖ ﮔﻨﻬﻜﺎرى ﺑﻮدﻧﺪ! )‪(133‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻼ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺴﻠﻂ ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﻣﻮﺳﻰ! از ﺧﺪاﻳﺖ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﺨﻮاﻩ ﺑﻪ ﻋﻬﺪى آﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ آﺮدﻩ‪ ،‬رﻓﺘﺎر آﻨﺪ! اﮔﺮ اﻳﻦ ﺑﻼ را از‬
‫ﻣﺎ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﺳﺎزى‪ ،‬ﻗﻄﻌﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورﻳﻢ‪ ،‬وﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮاهﻴﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎد!« )‪(134‬‬

‫اﻣﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻼ را‪ ،‬ﭘﺲ از ﻣﺪت ﻣﻌﻴﻨﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁن ﻣﻰرﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﻣﻰداﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﭘﻴﻤﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﻰﺷﻜﺴﺘﻨﺪ! )‪(135‬‬

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم از ﺁﻧﻬﺎ اﻧﺘﻘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬و ﺁﻧﺎن را در درﻳﺎ ﻏﺮق آﺮدﻳﻢ; زﻳﺮا ﺁﻳﺎت ﻣﺎ را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و از ﺁن ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪(136) .‬‬

‫و ﻣﺸﺮﻗﻬﺎ و ﻣﻐﺮﺑﻬﺎى ﭘﺮ ﺑﺮآﺖ زﻣﻴﻦ را ﺑﻪ ﺁن ﻗﻮم ﺑﻪ ﺿﻌﻒ آﺸﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ )زﻳﺮ زﻧﺠﻴﺮ ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ(‪ ،‬واﮔﺬار آﺮدﻳﻢ; و وﻋﺪﻩ ﻧﻴﻚ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﺮ‬

‫ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺻﺒﺮ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺧﺮج دادﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﻓﺖ; و ﺁﻧﭽﻪ ﻓﺮﻋﻮن و ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﺎن )از آﺎﺧﻬﺎى ﻣﺠﻠﻞ( ﻣﻰﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ از‬

‫ﺑﺎﻏﻬﺎى دارﺑﺴﺖدار ﻓﺮاهﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در هﻢ آﻮﺑﻴﺪﻳﻢ! )‪(137‬‬

‫و ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را )ﺳﺎﻟﻢ( از درﻳﺎ ﻋﺒﻮر دادﻳﻢ; )ﻧﺎﮔﺎﻩ( در راﻩ ﺧﻮد ﺑﻪ ﮔﺮوهﻰ رﺳﻴﺪﻧﺪ آﻪ اﻃﺮاف ﺑﺘﻬﺎﻳﺸﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮاﺿﻊ و ﺧﻀﻮع‪ ،‬ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫)در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ( ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﺘﻮ هﻢ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻣﻌﺒﻮدى ﻗﺮار دﻩ‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻌﺒﻮدان )و ﺧﺪاﻳﺎﻧﻰ( دارﻧﺪ!«‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﺸﻤﺎ ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ ﺟﺎهﻞ و ﻧﺎدان هﺴﺘﻴﺪ! )‪(138‬‬

‫اﻳﻨﻬﺎ )را آﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﺪ(‪ ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم آﺎرﺷﺎن ﻧﺎﺑﻮدى اﺳﺖ; و ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻃﻞ )و ﺑﻴﻬﻮدﻩ( اﺳﺖ‪(139) .‬‬

‫)ﺳﭙﺲ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻏﻴﺮ از ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺒﻌﻮدى ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻄﻠﺒﻢ؟! ﺧﺪاﻳﻰ آﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن )و ﻣﺮدم ﻋﺼﺮﺗﺎن( ﺑﺮﺗﺮى داد!« )‪(140‬‬

‫)ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورﻳﺪ( زﻣﺎﻧﻰ را آﻪ از )ﭼﻨﮕﺎل( ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﺎن ﻧﺠﺎﺗﺘﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪﻳﻢ! ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﻤﺎ را ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻣﻰدادﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮاﻧﺘﺎن را ﻣﻰآﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬و‬

‫زﻧﺎﻧﺘﺎن را )ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺘﮕﺎرى( زﻧﺪﻩ ﻣﻰﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ; و در اﻳﻦ‪ ،‬ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﺑﺰرﮔﻰ از ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻮد‪(141) .‬‬

‫و ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻰ‪ ،‬ﺳﻰ ﺷﺐ وﻋﺪﻩ ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ; ﺳﭙﺲ ﺁن را ﺑﺎ دﻩ ﺷﺐ )دﻳﮕﺮ( ﺗﻜﻤﻴﻞ ﻧﻤﻮدﻳﻢ; ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﻣﻴﻌﺎد ﭘﺮوردﮔﺎرش )ﺑﺎ او(‪ ،‬ﭼﻬﻞ‬

‫ﺷﺐ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ .‬و ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ ﺑﺮادرش هﺎرون »ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻣﻦ در ﻣﻴﺎن ﻗﻮﻣﻢ ﺑﺎش‪ .‬و )ﺁﻧﻬﺎ( را اﺻﻼح آﻦ! و از روش ﻣﻔﺴﺪان‪ ،‬ﭘﻴﺮوى ﻣﻨﻤﺎ!«‬

‫)‪(142‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ ﻣﻴﻌﺎدﮔﺎﻩ ﻣﺎ ﺁﻣﺪ‪ ،‬و ﭘﺮوردﮔﺎرش ﺑﺎ او ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻋﺮض آﺮد‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﺧﻮدت را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دﻩ‪ ،‬ﺗﺎ ﺗﻮ را ﺑﺒﻴﻨﻢ!«‬

‫ﮔﻔﺖ‪» :‬هﺮﮔﺰ ﻣﺮا ﻧﺨﻮاهﻰ دﻳﺪ! وﻟﻰ ﺑﻪ آﻮﻩ ﺑﻨﮕﺮ‪ ،‬اﮔﺮ در ﺟﺎى ﺧﻮد ﺛﺎﺑﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮا ﺧﻮاهﻰ دﻳﺪ!« اﻣﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرش ﺑﺮ آﻮﻩ ﺟﻠﻮﻩ‬
‫آﺮد‪ ،‬ﺁن را هﻤﺴﺎن ﺧﺎك ﻗﺮار داد; و ﻣﻮﺳﻰ ﻣﺪهﻮش ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ هﻮش ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻋﺮض »ﺧﺪاوﻧﺪا! ﻣﻨﺰهﻰ ﺗﻮ )از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ را‬

‫ﺑﺒﻴﻨﻢ(! ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺗﻮ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ! و ﻣﻦ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣﺆﻣﻨﺎﻧﻢ!« )‪(143‬‬

‫)ﺧﺪاوﻧﺪ( ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اى ﻣﻮﺳﻰ! ﻣﻦ ﺗﻮ را ﺑﺎ رﺳﺎﻟﺘﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬و ﺑﺎ ﺳﺨﻦﮔﻔﺘﻨﻢ )ﺑﺎ ﺗﻮ(‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺮدم ﺑﺮﺗﺮى دادم و ﺑﺮﮔﺰﻳﺪم; ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫دادﻩام ﺑﮕﻴﺮ و از ﺷﻜﺮﮔﺰاران ﺑﺎش!« )‪(144‬‬

‫و ﺑﺮاى او در اﻟﻮاح اﻧﺪرزى از هﺮ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﻧﻮﺷﺘﻴﻢ; و ﺑﻴﺎﻧﻰ از هﺮ ﭼﻴﺰ آﺮدﻳﻢ ‪»-‬ﭘﺲ ﺁن را ﺑﺎ ﺟﺪﻳﺖ ﺑﮕﻴﺮ! و ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﻮد ﺑﮕﻮ‪ :‬ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮﺗﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﻋﻤﻞ آﻨﻨﺪ! )و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ‪ ،‬آﻴﻔﺮﺷﺎن دوزخ اﺳﺖ;( و ﺑﺰودى ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﻓﺎﺳﻘﺎن را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎن ﺧﻮاهﻢ داد!« )‪(145‬‬
‫ﺑﺰودى آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ در روى زﻣﻴﻦ ﺑﻨﺎﺣﻖ ﺗﻜﺒﺮ ﻣﻰورزﻧﺪ‪ ،‬از )اﻳﻤﺎن ﺑﻪ( ﺁﻳﺎت ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﻨﺼﺮف ﻣﻰﺳﺎزم! ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻨﺎﻧﻨﺪ آﻪ اﮔﺮ هﺮ ﺁﻳﻪ و ﻧﺸﺎﻧﻪاى را‬

‫ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁن اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ; اﮔﺮ راﻩ هﺪاﻳﺖ را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺁن را راﻩ ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ; و اﮔﺮ ﻃﺮﻳﻖ ﮔﻤﺮاهﻰ را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺁن را راﻩ ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب‬

‫ﻣﻰآﻨﻨﺪ! )هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ( ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁن اﺳﺖ آﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و از ﺁن ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮدﻧﺪ! )‪(146‬‬

‫و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺁﻳﺎت‪ ،‬و دﻳﺪار رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ را ﺗﻜﺬﻳﺐ )و اﻧﻜﺎر( آﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻰ ﮔﺮدد; ﺁﻳﺎ ﺟﺰ ﺁﻧﭽﻪ را ﻋﻤﻞ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ ﭘﺎداش دادﻩ‬
‫ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ؟! )‪(147‬‬

‫ﻗﻮم ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻌﺪ )از رﻓﺘﻦ( او )ﺑﻪ ﻣﻴﻌﺎدﮔﺎﻩ ﺧﺪا(‪ ،‬از زﻳﻮرهﺎى ﺧﻮد ﮔﻮﺳﺎﻟﻪاى ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ; ﺟﺴﺪ ﺑﻰﺟﺎﻧﻰ آﻪ ﺻﺪاى ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ داﺷﺖ! ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﻧﻤﻰدﻳﺪﻧﺪ آﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ راﻩ )راﺳﺖ( هﺪاﻳﺘﺸﺎن ﻧﻤﻰآﻨﺪ؟! ﺁن را )ﺧﺪاى ﺧﻮد( اﻧﺘﺨﺎب آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻇﺎﻟﻢ ﺑﻮدﻧﺪ! )‪(148‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻪ دﺳﺘﺸﺎن اﻓﺘﺎد‪ ،‬و دﻳﺪﻧﺪ ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﭘﺮوردﮔﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ رﺣﻢ ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﺎ را ﻧﻴﺎﻣﺮزد‪ ،‬ﺑﻄﻮر ﻗﻄﻊ از‬

‫زﻳﺎﻧﻜﺎران ﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﻮد!« )‪(149‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ و اﻧﺪوهﻨﺎك ﺑﻪ ﺳﻮى ﻗﻮم ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ از ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎﻧﻰ ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﻮدﻳﺪ )و ﺁﻳﻴﻦ ﻣﺮا ﺿﺎﻳﻊ‬

‫آﺮدﻳﺪ(! ﺁﻳﺎ درﻣﻮرد ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن )و ﺗﻤﺪﻳﺪ ﻣﺪت ﻣﻴﻌﺎد او(‪ ،‬ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻤﻮدﻳﺪ )و زود ﻗﻀﺎوت آﺮدﻳﺪ؟!(« ﺳﭙﺲ اﻟﻮاح را اﻓﻜﻨﺪ‪ ،‬و ﺳﺮ ﺑﺮادر ﺧﻮد‬

‫را ﮔﺮﻓﺖ )و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ( ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد آﺸﻴﺪ; او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺎدرم! اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ‪ ،‬ﻣﺮا در ﻓﺸﺎر ﮔﺬاردﻧﺪ و ﻧﺎﺗﻮان آﺮدﻧﺪ; و ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﻣﺮا‬
‫ﺑﻜﺸﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ آﺎرى ﻧﻜﻦ آﻪ دﺷﻤﻨﺎن ﻣﺮا ﺷﻤﺎﺗﺖ آﻨﻨﺪ و ﻣﺮا ﺑﺎ ﮔﺮوﻩ ﺳﺘﻤﻜﺎران ﻗﺮار ﻣﺪﻩ!« )‪(150‬‬

‫)ﻣﻮﺳﻰ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﻣﻦ و ﺑﺮادرم را ﺑﻴﺎﻣﺮز‪ ،‬و ﻣﺎ را در رﺣﻤﺖ ﺧﻮد داﺧﻞ ﻓﺮﻣﺎ‪ ،‬و ﺗﻮ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺘﺮﻳﻦ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻧﻰ!« )‪(151‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ را )ﻣﻌﺒﻮد ﺧﻮد( ﻗﺮار دادﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺰودى ﺧﺸﻢ ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن‪ ،‬و ذﻟﺖ در زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰرﺳﺪ; و اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ‪ ،‬آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ‬

‫)ﺑﺮ ﺧﺪا( اﻓﺘﺮا ﻣﻰﺑﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬آﻴﻔﺮ ﻣﻰ دهﻴﻢ! )‪(152‬‬

‫و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﮔﻨﺎﻩ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻤﻮدﻧﺪ و اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪) ،‬اﻣﻴﺪ ﻋﻔﻮ او را دارﻧﺪ; زﻳﺮا( ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ‪ ،‬در ﭘﻰ اﻳﻦ آﺎر‪ ،‬ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫)‪(153‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺧﺸﻢ ﻣﻮﺳﻰ ﻓﺮو ﻧﺸﺴﺖ; اﻟﻮاح )ﺗﻮرات( را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ; و در ﻧﻮﺷﺘﻪهﺎى ﺁن‪ ،‬هﺪاﻳﺖ و رﺣﻤﺖ ﺑﺮاى آﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮد آﻪ از ﭘﺮوردﮔﺎر‬

‫ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻰﺗﺮﺳﻨﺪ )و از ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺶ ﺑﻴﻢ دارﻧﺪ(‪(154) .‬‬

‫ﻣﻮﺳﻰ از ﻗﻮم ﺧﻮد‪ ،‬هﻔﺘﺎد ﺗﻦ از ﻣﺮدان را ﺑﺮاى ﻣﻴﻌﺎدﮔﺎﻩ ﻣﺎ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ; و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ زﻣﻴﻦﻟﺮزﻩ ﺁﻧﻬﺎ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ )و هﻼك ﺷﺪﻧﺪ(‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﭘﺮوردﮔﺎرا! اﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻰ‪ ،‬ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻰ ﺁﻧﻬﺎ و ﻣﺮا ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﻧﻴﺰ هﻼك آﻨﻰ! ﺁﻳﺎ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺳﻔﻴﻬﺎﻧﻤﺎن اﻧﺠﺎم دادﻩاﻧﺪ‪) ،‬ﻣﺠﺎزات و(‬

‫هﻼك ﻣﻰآﻨﻰ؟! اﻳﻦ‪ ،‬ﺟﺰ ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﺗﻮ‪ ،‬ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ; آﻪ هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﻰ )و ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺑﺪاﻧﻰ(‪ ،‬ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺁن ﮔﻤﺮاﻩ ﻣﻰﺳﺎزى; و هﺮ‬

‫آﺲ را ﺑﺨﻮاهﻰ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺒﻴﻨﻰ(‪ ،‬هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﻨﻰ! ﺗﻮ وﻟﻰ ﻣﺎﻳﻰ‪ ،‬و ﻣﺎ را ﺑﻴﺎﻣﺮز‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺎ رﺣﻢ آﻦ‪ ،‬و ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺁﻣﺮزﻧﺪﮔﺎﻧﻰ! )‪(155‬‬

‫و ﺑﺮاى ﻣﺎ‪ ،‬در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ و ﺳﺮاى دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻧﻴﻜﻰ ﻣﻘﺮر ﻓﺮﻣﺎ; ﭼﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺗﻮ ﺑﺎزﮔﺸﺖ آﺮدﻩاﻳﻢ! »)ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺑﺮاﺑﺮ اﻳﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ(‬

‫ﮔﻔﺖ‪ «:‬ﻣﺠﺎزاﺗﻢ را ﺑﻪ هﺮ آﺲ ﺑﺨﻮاهﻢ ﻣﻰرﺳﺎﻧﻢ; و رﺣﻤﺘﻢ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ; و ﺁن را ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺗﻘﻮا ﭘﻴﺸﻪ آﻨﻨﺪ‪ ،‬و زآﺎت را ﺑﭙﺮدازﻧﺪ‪،‬‬
‫و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻘﺮر ﺧﻮاهﻢ داﺷﺖ! )‪(156‬‬

‫هﻤﺎﻧﻬﺎ آﻪ از ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ )ﺧﺪا(‪ ،‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ »اﻣﻰ« ﭘﻴﺮوى ﻣﻰآﻨﻨﺪ; ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى آﻪ ﺻﻔﺎﺗﺶ را‪ ،‬در ﺗﻮرات و اﻧﺠﻴﻠﻰ آﻪ ﻧﺰدﺷﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻰﻳﺎﺑﻨﺪ; ﺁﻧﻬﺎ را‬
‫ﺑﻪ ﻣﻌﺮوف دﺳﺘﻮر ﻣﻰدهﺪ‪ ،‬و از ﻣﻨﻜﺮ ﺑﺎز ﻣﻴﺪارد; اﺷﻴﺎر ﭘﺎآﻴﺰﻩ را ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻼل ﻣﻰﺷﻤﺮد‪ ،‬و ﻧﺎﭘﺎآﻴﻬﺎ را ﺗﺤﺮﻳﻢ ﻣﻰ آﻨﺪ; و ﺑﺎرهﺎى ﺳﻨﮕﻴﻦ‪ ،‬و‬

‫زﻧﺠﻴﺮهﺎﻳﻰ را آﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪) ،‬از دوش و ﮔﺮدﻧﺸﺎن( ﺑﺮ ﻣﻰدارد‪ ،‬ﭘﺲ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬و ﺣﻤﺎﻳﺖ و ﻳﺎرﻳﺶ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و از ﻧﻮرى آﻪ ﺑﺎ‬

‫او ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ ﭘﻴﺮوى ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﺎن رﺳﺘﮕﺎراﻧﻨﺪ‪(157) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬اى ﻣﺮدم! ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺳﻮى هﻤﻪ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ; هﻤﺎن ﺧﺪاﻳﻰ آﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ‪ ،‬از ﺁن اوﺳﺖ; ﻣﻌﺒﻮدى ﺟﺰ او‬

‫ﻧﻴﺴﺖ; زﻧﺪﻩ ﻣﻰآﻨﺪ و ﻣﻰﻣﻴﺮاﻧﺪ; ﭘﺲ اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺪا و ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩاش‪ ،‬ﺁن ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ درس ﻧﺨﻮاﻧﺪﻩاى آﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا و آﻠﻤﺎﺗﺶ اﻳﻤﺎن دارد; و از‬
‫او ﭘﻴﺮوى آﻨﻴﺪ ﺗﺎ هﺪاﻳﺖ ﻳﺎﺑﻴﺪ!« )‪(158‬‬
 ‫و از ﻗﻮم ﻣﻮﺳﻰ‪ ،‬ﮔﺮوهﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺣﻖ هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و ﺑﻪ ﺣﻖ و ﻋﺪاﻟﺖ ﺣﻜﻢ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪(159) .‬‬

‫ﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ دوازدﻩ ﮔﺮوﻩ ‪-‬آﻪ هﺮ ﻳﻚ ﺷﺎﺧﻪاى )از دودﻣﺎن اﺳﺮاﺋﻴﻞ( ﺑﻮد ‪ -‬ﺗﻘﺴﻴﻢ آﺮدﻳﻢ‪ .‬و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻗﻮم ﻣﻮﺳﻰ )در ﺑﻴﺎﺑﺎن( از او ﺗﻘﺎﺿﺎى‬

‫ﺁب آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ او وﺣﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ آﻪ‪» :‬ﻋﺼﺎى ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﺑﺰن!« ﻧﺎﮔﻬﺎن دوازدﻩ ﭼﺸﻤﻪ از ﺁن ﺑﻴﺮون ﺟﺴﺖ; ﺁﻧﭽﻨﺎن آﻪ هﺮ ﮔﺮوﻩ‪ ،‬ﭼﺸﻤﻪ‬

‫و ﺁﺑﺸﺨﻮر ﺧﻮد را ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬و اﺑﺮ را ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﻳﺒﺎن ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ; و ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ »ﻣﻦ« و »ﺳﻠﻮى« ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; )و ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ (:‬از روزﻳﻬﺎى‬
‫ﭘﺎآﻴﺰﻩاى آﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺨﻮرﻳﺪ! )و ﺷﻜﺮ ﺧﺪا را ﺑﺠﺎ ﺁورﻳﺪ! ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ و ﺳﺘﻢ آﺮدﻧﺪ; وﻟﻰ( ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﺘﻢ ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻟﻜﻦ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن‬

‫ﺳﺘﻢ ﻣﻰﻧﻤﻮدﻧﺪ‪(160) .‬‬

‫و )ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪» :‬در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ) ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ( ﺳﺎآﻦ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬و از هﺮ ﺟﺎ )و ﺑﻪ هﺮ آﻴﻔﻴﺖ( ﺑﺨﻮاهﻴﺪ‪ ،‬از‬

‫ﺁن ﺑﺨﻮرﻳﺪ )و ﺑﻬﺮﻩ ﮔﻴﺮﻳﺪ(! و ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪا! ﮔﻨﺎهﺎن ﻣﺎ را ﺑﺮﻳﺰ! و از در )ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس( ﺑﺎ ﺗﻮاﺿﻊ وارد ﺷﻮﻳﺪ! آﻪ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎهﺎن ﺷﻤﺎ‬

‫را ﻣﻰﺑﺨﺸﻢ; و ﻧﻴﻜﻮآﺎران را ﭘﺎداش ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻮاهﻴﻢ داد‪(161) «.‬‬

‫اﻣﺎ ﺳﺘﻤﮕﺮان ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﺨﻦ )و ﺁن ﻓﺮﻣﺎﻧﻬﺎ( را‪ ،‬ﺑﻐﻴﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ دادﻧﺪ; از اﻳﻦرو ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺳﺘﻤﻰ آﻪ روا ﻣﻴﺪاﺷﺘﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻼﻳﻰ از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ )و ﻣﺠﺎزاﺗﺸﺎن آﺮدﻳﻢ(‪(162) .‬‬

‫و از ﺁﻧﻬﺎ درﺑﺎرﻩ )ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ( ﺷﻬﺮى آﻪ در ﺳﺎﺣﻞ درﻳﺎ ﺑﻮد ﺑﭙﺮس! زﻣﺎﻧﻰ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ در روزهﺎى ﺷﻨﺒﻪ‪ ،‬ﺗﺠﺎوز )و ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ( ﺧﺪا ﻣﻰآﺮدﻧﺪ; هﻤﺎن‬

‫هﻨﮕﺎم آﻪ ﻣﺎهﻴﺎﻧﺸﺎن‪ ،‬روز ﺷﻨﺒﻪ )آﻪ روز ﺗﻌﻄﻴﻞ و اﺳﺘﺮاﺣﺖ و ﻋﺒﺎدت ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﻄﺢ ﺁب‪ (،‬ﺁﺷﻜﺎر ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ; اﻣﺎ در ﻏﻴﺮ روز ﺷﻨﺒﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮاغ‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻰﺁﻣﺪﻧﺪ; اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﭼﻴﺰى ﺁزﻣﺎﻳﺶ آﺮدﻳﻢ آﻪ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ! )‪(163‬‬

‫و )ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁر( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﮔﺮوهﻰ از ﺁﻧﻬﺎ )ﺑﻪ ﮔﺮوﻩ دﻳﮕﺮ( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﺟﻤﻌﻰ )ﮔﻨﻬﻜﺎر( را اﻧﺪرز ﻣﻰدهﻴﺪ آﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ را هﻼك‬

‫ﺧﻮاهﺪ آﺮد‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺬاب ﺷﺪﻳﺪى ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺧﻮاهﺪ ﺳﺎﺧﺖ؟! )ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد واﮔﺬارﻳﺪ ﺗﺎ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﻮﻧﺪ!(« ﮔﻔﺘﻨﺪ‪)» :‬اﻳﻦ اﻧﺪرزهﺎ‪ (،‬ﺑﺮاى اﻋﺘﺬار‬

‫)و رﻓﻊ ﻣﺴﺆوﻟﻴﺖ( در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎﺳﺖ; ﺑﻌﻼوﻩ ﺷﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ )ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ‪ ،‬و از ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺎز اﻳﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬و( ﺗﻘﻮا ﭘﻴﺸﻪ آﻨﻨﺪ!« )‪(164‬‬

‫اﻣﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺗﺬآﺮاﺗﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دادﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﻓﺮاﻣﻮش آﺮدﻧﺪ‪) ،‬ﻟﺤﻈﻪ ﻋﺬاب ﻓﺮا رﺳﻴﺪ; و( ﻧﻬﻰآﻨﻨﺪﮔﺎن از ﺑﺪى را رهﺎﻳﻰ ﺑﺨﺸﻴﺪﻳﻢ; و‬

‫آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﺳﺘﻢ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻴﺸﺎن ﺑﻪ ﻋﺬاب ﺷﺪﻳﺪى ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ‪(165) .‬‬

‫)ﺁرى‪ (،‬هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ از ﺁن ﻧﻬﻰ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﺮآﺸﻰ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻣﻴﻤﻮﻧﻬﺎﻳﻰ ﻃﺮدﺷﺪﻩ در ﺁﻳﻴﺪ!« )‪(166‬‬

‫و )ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎور( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت اﻋﻼم آﺮد‪ :‬ﺗﺎ داﻣﻨﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬آﺴﻰ را ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺴﻠﻂ ﺧﻮاهﺪ ﺳﺎﺧﺖ آﻪ هﻤﻮارﻩ ﺁﻧﻬﺎ را در ﻋﺬاب‬

‫ﺳﺨﺘﻰ ﻗﺮار دهﺪ; زﻳﺮا ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻣﺠﺎزاﺗﺶ ﺳﺮﻳﻊ‪) ،‬و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪآﺎران( ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(167) .‬‬

‫و ﺁﻧﻬﺎ را در زﻣﻴﻦ ﺑﺼﻮرت ﮔﺮوﻩهﺎﻳﻰ‪ ،‬ﭘﺮاآﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ; ﮔﺮوهﻰ از ﺁﻧﻬﺎ ﺻﺎﻟﺢ‪ ،‬و ﮔﺮوهﻰ ﻧﺎﺻﺎﻟﺤﻨﺪ‪ .‬و ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﻧﻴﻜﻰهﺎ و ﺑﺪىهﺎ ﺁزﻣﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ‬

‫ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ! )‪(168‬‬

‫ﭘﺲ از ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻰ ﺟﺎى ﺁﻧﻬﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ آﻪ وارث آﺘﺎب )ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺗﻮرات( ﺷﺪﻧﺪ; )اﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ (،‬ﻣﺘﺎع اﻳﻦ دﻧﻴﺎى ﭘﺴﺖ را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪) ،‬ﺑﺮ‬

‫اﻃﺎﻋﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻰدهﻨﺪ( و ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬سخﻟﻠّﻪ)اﮔﺮ ﻣﺎ ﮔﻨﻬﻜﺎرﻳﻢ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻰآﻨﻴﻢ و( ﺑﺰودى ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺷﺪ!« اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﺘﺎع‬
‫دﻳﮕﺮى هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁن ﺑﻪ دﺳﺘﺸﺎن ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ ،‬ﺁن را )ﻧﻴﺰ( ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ‪) ،‬و ﺑﺎز ﺣﻜﻢ ﺧﺪا را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻰاﻓﻜﻨﻨﺪ‪ (.‬ﺁﻳﺎ ﭘﻴﻤﺎن آﺘﺎب )ﺧﺪا( از ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ‬

‫ﻧﺸﺪﻩ آﻪ ﺑﺮ ﺧﺪا )دروغ ﻧﺒﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬و( ﺟﺰ ﺣﻖ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﺎن ﺑﺎرهﺎ ﺁﻧﺮا ﺧﻮاﻧﺪﻩاﻧﺪ؟! و ﺳﺮاى ﺁﺧﺮت ﺑﺮاى ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎران ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺁﻳﺎﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻴﺪ؟!‬

‫)‪(169‬‬

‫و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﻪ آﺘﺎب )ﺧﺪا( ﺗﻤﺴﻚ ﺟﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﻤﺎز را ﺑﺮﭘﺎ دارﻧﺪ‪) ،‬ﭘﺎداش ﺑﺰرﮔﻰ ﺧﻮاهﻨﺪ داﺷﺖ; زﻳﺮا( ﻣﺎ ﭘﺎداش ﻣﺼﻠﺤﺎن را ﺿﺎﻳﻊ ﻧﺨﻮاهﻴﻢ آﺮد!‬

‫)‪(170‬‬

‫و )ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎور( هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ آﻮﻩ را هﻤﭽﻮن ﺳﺎﻳﺒﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﻓﺮاز ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪ آﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻨﺎن آﻪ ﮔﻤﺎن آﺮدﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﻓﺮود ﻣﻰﺁﻣﺪ; )و در هﻤﻴﻦ‬

‫ﺣﺎل‪ ،‬از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﻤﺎن ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ و ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ (:‬ﺁﻧﭽﻪ را )از اﺣﻜﺎم و دﺳﺘﻮرهﺎ( ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﻮت )و ﺟﺪﻳﺖ( ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ! و ﺁﻧﭽﻪ در ﺁن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪) ،‬و ﻋﻤﻞ آﻨﻴﺪ‪ (،‬ﺗﺎ ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎر ﺷﻮﻳﺪ! )‪(171‬‬
 ‫و )ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎور( زﻣﺎﻧﻰ را آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت از ﭘﺸﺖ و ﺻﻠﺐ ﻓﺮزﻧﺪان ﺁدم‪ ،‬ذرﻳﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ; و ﺁﻧﻬﺎ را ﮔﻮاﻩ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺳﺎﺧﺖ; )و ﻓﺮﻣﻮد‪(:‬‬

‫»ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ؟« ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁرى‪ ،‬ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﻴﻢ!« )ﭼﻨﻴﻦ آﺮد ﻣﺒﺎدا( روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪» :‬ﻣﺎ از اﻳﻦ‪ ،‬ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮدﻳﻢ; )و از‬

‫ﭘﻴﻤﺎن ﻓﻄﺮى ﺗﻮﺣﻴﺪ ﺑﻰﺧﺒﺮ ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ(«! )‪(172‬‬

‫ﻳﺎ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪» :‬ﭘﺪراﻧﻤﺎن ﭘﻴﺶ از ﻣﺎ ﻣﺸﺮك ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎ هﻢ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻰ ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻳﻢ; )و ﭼﺎرﻩاى ﺟﺰ ﭘﻴﺮوى از ﺁﻧﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ;( ﺁﻳﺎ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ‬
‫ﺑﺎﻃﻞﮔﺮاﻳﺎن اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ ﻣﺠﺎزات ﻣﻰآﻨﻰ؟!« )‪(173‬‬

‫اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺁﻳﺎت را ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻰدهﻴﻢ; و ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺣﻖ ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ )و ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻧﺪاى ﺗﻮﺣﻴﺪ در درون ﺟﺎﻧﺸﺎن‪ ،‬از روز ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ(! )‪(174‬‬

‫و ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﻮان ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺁن آﺲ را آﻪ ﺁﻳﺎت ﺧﻮد را ﺑﻪ او دادﻳﻢ; وﻟﻰ )ﺳﺮاﻧﺠﺎم( ﺧﻮد را از ﺁن ﺗﻬﻰ ﺳﺎﺧﺖ و ﺷﻴﻄﺎن در ﭘﻰ او اﻓﺘﺎد‪ ،‬و از‬
‫ﮔﻤﺮاهﺎن ﺷﺪ! )‪(175‬‬

‫و اﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ‪) ،‬ﻣﻘﺎم( او را ﺑﺎ اﻳﻦ ﺁﻳﺎت )و ﻋﻠﻮم و داﻧﺸﻬﺎ( ﺑﺎﻻ ﻣﻰﺑﺮدﻳﻢ; )اﻣﺎ اﺟﺒﺎر‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻼف ﺳﻨﺖ ﻣﺎﺳﺖ; ﭘﺲ او را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد رهﺎ‬

‫آﺮدﻳﻢ( و او ﺑﻪ ﭘﺴﺘﻰ ﮔﺮاﻳﻴﺪ‪ ،‬و از هﻮاى ﻧﻔﺲ ﭘﻴﺮوى آﺮد! ﻣﺜﻞ او هﻤﭽﻮن ﺳﮓ )هﺎر( اﺳﺖ آﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ او ﺣﻤﻠﻪ آﻨﻰ‪ ،‬دهﺎﻧﺶ را ﺑﺎز‪ ،‬و‬

‫زﺑﺎﻧﺶ را ﺑﺮون ﻣﻰﺁورد‪ ،‬و اﮔﺮ او را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد واﮔﺬارى‪ ،‬ﺑﺎز هﻤﻴﻦ آﺎر را ﻣﻰآﻨﺪ; )ﮔﻮﻳﻰ ﭼﻨﺎن ﺗﺸﻨﻪ دﻧﻴﺎﭘﺮﺳﺘﻰ اﺳﺖ آﻪ هﺮﮔﺰ ﺳﻴﺮاب‬

‫ﻧﻤﻰﺷﻮد! )اﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﮔﺮوهﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ; اﻳﻦ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎ را )ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ( ﺑﺎزﮔﻮ آﻦ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻨﺪ )و ﺑﻴﺪار ﺷﻮﻧﺪ(!‬
‫)‪(176‬‬

‫ﭼﻪ ﺑﺪ ﻣﺜﻠﻰ دارﻧﺪ ﮔﺮوهﻰ آﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ; و ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺳﺘﻢ ﻣﻰﻧﻤﻮدﻧﺪ! )‪(177‬‬

‫ﺁن آﺲ را آﻪ ﺧﺪا هﺪاﻳﺖ آﻨﺪ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ )واﻗﻌﻰ( اوﺳﺖ; و آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ )ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن( ﮔﻤﺮاﻩ ﺳﺎزد‪ ،‬زﻳﺎﻧﻜﺎران )واﻗﻌﻰ( ﺁﻧﻬﺎ‬

‫هﺴﺘﻨﺪ! )‪(178‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ‪ ،‬ﮔﺮوﻩ ﺑﺴﻴﺎرى از ﺟﻦ و اﻧﺲ را ﺑﺮاى دوزخ ﺁﻓﺮﻳﺪﻳﻢ; ﺁﻧﻬﺎ دﻟﻬﺎ ) ﻋﻘﻠﻬﺎ (ﻳﻰ دارﻧﺪ آﻪ ﺑﺎ ﺁن )اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬و( ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻨﺪ; و‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺎ ﺁن ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻨﺪ; و ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﻰ آﻪ ﺑﺎ ﺁن ﻧﻤﻰﺷﻨﻮﻧﺪ; ﺁﻧﻬﺎ هﻤﭽﻮن ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎﻧﻨﺪ; ﺑﻠﻜﻪ ﮔﻤﺮاهﺘﺮ! اﻳﻨﺎن هﻤﺎن ﻏﺎﻓﻼﻧﻨﺪ )ﭼﺮا آﻪ ﺑﺎ‬

‫داﺷﺘﻦ هﻤﻪﮔﻮﻧﻪ اﻣﻜﺎﻧﺎت هﺪاﻳﺖ‪ ،‬ﺑﺎز هﻢ ﮔﻤﺮاهﻨﺪ(! )‪(179‬‬

‫و ﺑﺮاى ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﺎﻣﻬﺎى ﻧﻴﻚ اﺳﺖ; ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺁن )ﻧﺎﻣﻬﺎ( ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ! و آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ در اﺳﻤﺎء ﺧﺪا ﺗﺤﺮﻳﻒ ﻣﻰآﻨﻨﺪ )و ﺑﺮ ﻏﻴﺮ او ﻣﻰﻧﻬﻨﺪ‪ ،‬و ﺷﺮﻳﻚ‬

‫ﺑﺮاﻳﺶ ﻗﺎﺋﻞ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ(‪ ،‬رهﺎ ﺳﺎزﻳﺪ! ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺰودى ﺟﺰاى اﻋﻤﺎﻟﻰ را آﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ! )‪(180‬‬

‫و از ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬ﮔﺮوهﻰ ﺑﺤﻖ هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺤﻖ اﺟﺮاى ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪(181) .‬‬

‫و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ از ﺟﺎﺋﻰ آﻪ ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﺠﺎزاﺗﺸﺎن ﺧﻮاهﻴﻢ آﺮد‪(182) .‬‬

‫و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻬﻠﺖ ﻣﻰدهﻢ )ﺗﺎ ﻣﺠﺎزاﺗﺸﺎن دردﻧﺎآﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ(; زﻳﺮا ﻃﺮح و ﻧﻘﺸﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﻗﻮى )و ﺣﺴﺎب ﺷﺪﻩ( اﺳﺖ‪) .‬و هﻴﭻ آﺲ را ﻗﺪرت ﻓﺮار از ﺁن‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪(183) (.‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﺮدﻧﺪ آﻪ هﻤﻨﺸﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ ) ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ( هﻴﭻﮔﻮﻧﻪ )اﺛﺮى از( ﺟﻨﻮن ﻧﺪارد؟! )ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﻧﺎرواﻳﻰ ﺑﻪ او ﻣﻰدهﻨﺪ؟!( او ﻓﻘﻂ ﺑﻴﻢ‬

‫دهﻨﺪﻩ ﺁﺷﻜﺎرى اﺳﺖ )آﻪ ﻣﺮدم را ﻣﺘﻮﺟﻪ وﻇﺎﻳﻔﺸﺎن ﻣﻰﺳﺎزد(‪(184) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ در ﺣﻜﻮﻣﺖ و ﻧﻈﺎم ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪) ،‬از روى دﻗﺖ و ﻋﺒﺮت( ﻧﻈﺮ ﻧﻴﻔﻜﻨﺪﻧﺪ؟! )و ﺁﻳﺎ در اﻳﻦ ﻧﻴﺰ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﻜﺮدﻧﺪ آﻪ(‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺎﻳﺎن زﻧﺪﮔﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟! )اﮔﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ روﺷﻦ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎورﻧﺪ‪ (،‬ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺑﻪ آﺪام ﺳﺨﻦ اﻳﻤﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁورد؟!‬

‫)‪(185‬‬

‫هﺮ آﺲ را ﺧﺪاوﻧﺪ )ﺑﻪ ﺟﺮم اﻋﻤﺎل زﺷﺘﺶ( ﮔﻤﺮاﻩ ﺳﺎزد‪ ،‬هﺪاﻳﺖ آﻨﻨﺪﻩاى ﻧﺪارد; و ﺁﻧﻬﺎ را در ﻃﻐﻴﺎن و ﺳﺮآﺸﻰﺷﺎن رهﺎ ﻣﻰﺳﺎزد‪ ،‬ﺗﺎ‬

‫ﺳﺮﮔﺮدان ﺷﻮﻧﺪ! )‪(186‬‬

 ‫درﺑﺎرﻩ ﻗﻴﺎﻣﺖ از ﺗﻮ ﺳﺆال ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬آﻰ ﻓﺮاﻣﻰرﺳﺪ؟! ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻋﻠﻤﺶ ﻓﻘﻂ ﻧﺰد ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ; و هﻴﭻآﺲ ﺟﺰ او )ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ( وﻗﺖ ﺁن را‬

‫ﺁﺷﻜﺎر ﺳﺎزد; )اﻣﺎ ﻗﻴﺎم ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬ﺣﺘﻰ( در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺳﻨﮕﻴﻦ )و ﺑﺴﻴﺎر ﭘﺮ اهﻤﻴﺖ( اﺳﺖ; و ﺟﺰ ﺑﻄﻮر ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ!«‬

‫)ﺑﺎز( از ﺗﻮ ﺳﺆال ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن آﻪ ﮔﻮﻳﻰ ﺗﻮ از زﻣﺎن وﻗﻮع ﺁن ﺑﺎﺧﺒﺮى! ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻋﻠﻤﺶ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺰد ﺧﺪاﺳﺖ; وﻟﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮدم ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ‪(187) «.‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻣﻦ ﻣﺎﻟﻚ ﺳﻮد و زﻳﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺁﻧﭽﻪ را ﺧﺪا ﺑﺨﻮاهﺪ; )و از ﻏﻴﺐ و اﺳﺮار ﻧﻬﺎن ﻧﻴﺰ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارم‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ارادﻩ آﻨﺪ;( و‬
‫اﮔﺮ از ﻏﻴﺐ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺳﻮد ﻓﺮاواﻧﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮد ﻓﺮاهﻢ ﻣﻰآﺮدم‪ ،‬و هﻴﭻ ﺑﺪى )و زﻳﺎﻧﻰ( ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻰرﺳﻴﺪ; ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻴﻢدهﻨﺪﻩ و‬

‫ﺑﺸﺎرتدهﻨﺪﻩام ﺑﺮاى ﮔﺮوهﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورﻧﺪ! )و ﺁﻣﺎدﻩ ﭘﺬﻳﺮش ﺣﻘﻨﺪ( )‪(188‬‬

‫او ﺧﺪاﻳﻰ اﺳﺖ آﻪ )هﻤﻪ( ﺷﻤﺎ را از ﻳﻚ ﻓﺮد ﺁﻓﺮﻳﺪ; و هﻤﺴﺮش را ﻧﻴﺰ از ﺟﻨﺲ او ﻗﺮار داد‪ ،‬ﺗﺎ در آﻨﺎر او ﺑﻴﺎﺳﺎﻳﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﺎ او‬

‫ﺁﻣﻴﺰش آﺮد‪ ،‬ﺣﻤﻠﻰ ﺳﺒﻚ ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬آﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺁن‪ ،‬ﺑﻪ آﺎرهﺎى ﺧﻮد اداﻣﻪ ﻣﻰداد; و ﭼﻮن ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪ‪ ،‬هﺮ دو از ﺧﺪاوﻧﺪ و ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﻮد‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ سخﻟﻠّﻬﺎﮔﺮ ﻓﺮزﻧﺪ ﺻﺎﻟﺤﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ دهﻰ‪ ،‬از ﺷﺎآﺮان ﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﻮد!« )‪(189‬‬

‫اﻣﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺻﺎﻟﺤﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ داد‪) ،‬ﻣﻮﺟﻮدات دﻳﮕﺮ را در اﻳﻦ ﻣﻮهﺒﺖ ﻣﺆﺛﺮ داﻧﺴﺘﻨﺪ; و( ﺑﺮاى ﺧﺪا‪ ،‬در اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬هﻤﺘﺎﻳﺎﻧﻰ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪﻧﺪ; ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ از ﺁﻧﭽﻪ هﻤﺘﺎى او ﻗﺮار ﻣﻰدهﻨﺪ! )‪(190‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻣﻮﺟﻮداﺗﻰ را هﻤﺘﺎى او ﻗﺮارﻣﻰدهﻨﺪ آﻪ ﭼﻴﺰى را ﻧﻤﻰﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﺧﻮدﺷﺎن ﻣﺨﻠﻮﻗﻨﺪ‪(191) .‬‬

‫و ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺁﻧﺎن را ﻳﺎرى آﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺧﻮدﺷﺎن را ﻳﺎرى ﻣﻰدهﻨﺪ‪(192) .‬‬

‫و هﺮﮔﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى هﺪاﻳﺖ دﻋﻮت آﻨﻴﺪ‪ ،‬از ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺮوى ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ; و ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻳﻜﺴﺎن اﺳﺖ ﭼﻪ ﺁﻧﻬﺎ را دﻋﻮت آﻨﻴﺪ و ﭼﻪ ﺧﺎﻣﻮش‬

‫ﺑﺎﺷﻴﺪ؟! )‪(193‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎﻳﻰ را آﻪ ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﺪ )و ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻰآﻨﻴﺪ(‪ ،‬ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﻰ هﻤﭽﻮن ﺧﻮد ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻨﺪ; ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬و اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ ﭘﺎﺳﺦ دهﻨﺪ )و ﺗﻘﺎﺿﺎﻳﺘﺎن را ﺑﺮﺁورﻧﺪ(! )‪(194‬‬

‫ﺁﻳﺎ )ﺁﻧﻬﺎ ﺣﺪاﻗﻞ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ( ﭘﺎهﺎﻳﻰ دارﻧﺪ آﻪ ﺑﺎ ﺁن راﻩ ﺑﺮوﻧﺪ؟! ﻳﺎ دﺳﺘﻬﺎﻳﻰ دارﻧﺪ آﻪ ﺑﺎ ﺁن ﭼﻴﺰى را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ )و آﺎرى اﻧﺠﺎم دهﻨﺪ(؟! ﻳﺎ‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻰ دارﻧﺪ آﻪ ﺑﺎ ﺁن ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ؟! ﻳﺎ ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﻰ دارﻧﺪ آﻪ ﺑﺎ ﺁن ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ؟! )ﻧﻪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ‪ ،‬هﻴﭻآﺪام‪ (،‬ﺑﮕﻮ‪)» :‬اآﻨﻮن آﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ (،‬ﺑﺘﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫را آﻪ ﺷﺮﻳﻚ ﺧﺪا ﻗﺮار دادﻩاﻳﺪ )ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﻦ( ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻧﻘﺸﻪ ﺑﻜﺸﻴﺪ‪ ،‬و ﻟﺤﻈﻪاى ﻣﻬﻠﺖ ﻧﺪهﻴﺪ‪) ،‬ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻴﺪ آﺎرى از ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ(! )‪(195‬‬

‫وﻟﻰ و ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﺪاﻳﻰ اﺳﺖ آﻪ اﻳﻦ آﺘﺎب را ﻧﺎزل آﺮدﻩ; و او هﻤﻪ ﺻﺎﻟﺤﺎن را ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﻣﻰآﻨﺪ‪(196) .‬‬

‫و ﺁﻧﻬﺎﻳﻰ را آﻪ ﺟﺰ او ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻳﺎرﻳﺘﺎن آﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ )ﺣﺘﻰ( ﺧﻮدﺷﺎن را ﻳﺎرى دهﻨﺪ; )‪(197‬‬

‫و اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ هﺪاﻳﺖ ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺳﺨﻨﺎﻧﺘﺎن را ﻧﻤﻰﺷﻨﻮﻧﺪ! و ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ )آﻪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎى ﻣﺼﻨﻮﻋﻴﺸﺎن( ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ در‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻨﺪ!« )‪(198‬‬

‫)ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎل( ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺪارا آﻦ و ﻋﺬرﺷﺎن را ﺑﭙﺬﻳﺮ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻰهﺎ دﻋﻮت ﻧﻤﺎ‪ ،‬و از ﺟﺎهﻼن روى ﺑﮕﺮدان )و ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﺳﺘﻴﺰﻩ ﻣﻜﻦ(! )‪(199‬‬

‫و هﺮﮔﺎﻩوﺳﻮﺳﻪاى از ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪ ﺗﻮ رﺳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮ; آﻪ او ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ و داﻧﺎﺳﺖ! )‪(200‬‬

‫ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎران هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر وﺳﻮﺳﻪهﺎى ﺷﻴﻄﺎن ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد )ﺧﺪا و ﭘﺎداش و آﻴﻔﺮ او( ﻣﻰاﻓﺘﻨﺪ; و )در ﭘﺮﺗﻮ ﻳﺎد او‪ ،‬راﻩ ﺣﻖ را ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ‬

‫و( ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻴﻨﺎ ﻣﻰﮔﺮدﻧﺪ‪(201) .‬‬

‫و )ﻧﺎﭘﺮهﻴﺰﮔﺎران را( ﺑﺮادراﻧﺸﺎن )از ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ( ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در ﮔﻤﺮاهﻰ ﭘﻴﺶ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺎز ﻧﻤﻰاﻳﺴﺘﻨﺪ! )‪(202‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )در ﻧﺰول وﺣﻰ ﺗﺎﺧﻴﺮ اﻓﺘﺪ‪ ،‬و( ﺁﻳﻪاى ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﻧﻴﺎورى‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﺧﻮدت )از ﭘﻴﺶ ﺧﻮد( ﺁن را ﺑﺮﻧﮕﺰﻳﺪى؟!« ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ از‬

‫ﭼﻴﺰى ﭘﻴﺮوى ﻣﻰآﻨﻢ آﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ وﺣﻰ ﻣﻰﺷﻮد; اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ ﺑﻴﻨﺎﻳﻰ از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن‪ ،‬و ﻣﺎﻳﻪ هﺪاﻳﺖ و رﺣﻤﺖ اﺳﺖ ﺑﺮاى ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ آﻪ‬

‫اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورﻧﺪ‪(203) .‬‬

 ‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻗﺮﺁن ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﻮد‪ ،‬ﮔﻮش ﻓﺮا دهﻴﺪ و ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎﺷﻴﺪ; ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺸﻤﻮل رﺣﻤﺖ ﺧﺪا ﺷﻮﻳﺪ! )‪(204‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرت را در دل ﺧﻮد‪ ،‬از روى ﺗﻀﺮع و ﺧﻮف‪ ،‬ﺁهﺴﺘﻪ و ﺁرام‪ ،‬ﺻﺒﺤﮕﺎهﺎن و ﺷﺎﻣﮕﺎهﺎن‪ ،‬ﻳﺎد آﻦ; و از ﻏﺎﻓﻼن ﻣﺒﺎش! )‪(205‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ )در ﻣﻘﺎم ﻗﺮب( ﻧﺰد ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ هﺴﺘﻨﺪ‪) ،‬هﻴﭻﮔﺎﻩ( از ﻋﺒﺎدﺗﺶ ﺗﻜﺒﺮ ﻧﻤﻰورزﻧﺪ‪ ،‬و او را ﺗﺴﺒﻴﺢ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺮاﻳﺶ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫)‪(206‬‬
‫‪ +‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ در ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ‪1384/06/31‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 8:3‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻮﺳﻂ روح اﷲ ﮐﺮﯾﻤﯽ | ﯾﮏ ﻧﻈﺮ‬
‫ﺳﻮرﻩ اﻻﻧﻌﺎم‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺑﺮاى ﺧﺪاوﻧﺪى اﺳﺖ آﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ را ﺁﻓﺮﻳﺪ‪ ،‬و ﻇﻠﻤﺘﻬﺎ و ﻧﻮر را ﭘﺪﻳﺪ ﺁورد; اﻣﺎ آﺎﻓﺮان ﺑﺮاى ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﻮد‪ ،‬ﺷﺮﻳﻚ و ﺷﺒﻴﻪ‬

‫ﻗﺮارﻣﻰدهﻨﺪ )ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ دﻻﻳﻞ ﺗﻮﺣﻴﺪ و ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ او‪ ،‬در ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺟﻬﺎن ﺁﺷﻜﺎر اﺳﺖ(! )‪(1‬‬

‫او آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺷﻤﺎ را از ﮔﻞ ﺁﻓﺮﻳﺪ; ﺳﭙﺲ ﻣﺪﺗﻰ ﻣﻘﺮر داﺷﺖ )ﺗﺎ اﻧﺴﺎن ﺗﻜﺎﻣﻞ ﻳﺎﺑﺪ(; و اﺟﻞ ﺣﺘﻤﻰ ﻧﺰد اوﺳﺖ )و ﻓﻘﻂ او از ﺁن ﺁﮔﺎﻩ‬

‫اﺳﺖ(‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ )ﻣﺸﺮآﺎن در ﺗﻮﺣﻴﺪ و ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ و ﻗﺪرت او‪ (،‬ﺗﺮدﻳﺪ ﻣﻰآﻨﻴﺪ! )‪(2‬‬

‫اوﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و در زﻣﻴﻦ; ﭘﻨﻬﺎن و ﺁﺷﻜﺎر ﺷﻤﺎ را ﻣﻰداﻧﺪ; و از ﺁﻧﭽﻪ )اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﺪ و( ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰﺁورﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪(3) .‬‬

‫هﻴﭻ ﻧﺸﺎﻧﻪ و ﺁﻳﻪاى از ﺁﻳﺎت ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ از ﺁن روﻳﮕﺮدان ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ! )‪(4‬‬

‫ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﺣﻖ را هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺳﺮاﻏﺸﺎن ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ! وﻟﻰ ﺑﺰودى ﺧﺒﺮ ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﻪ ﺑﺎد ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻣﻰرﺳﺪ; )و از ﻧﺘﺎﻳﺞ آﺎر‬

‫ﺧﻮد‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ(‪(5) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ ﭼﻘﺪر از اﻗﻮام ﭘﻴﺸﻴﻦ را هﻼك آﺮدﻳﻢ؟! اﻗﻮاﻣﻰ آﻪ )از ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ; و( ﻗﺪرﺗﻬﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دادﻩ ﺑﻮدﻳﻢ آﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺪادﻳﻢ;‬

‫ﺑﺎراﻧﻬﺎى ﭘﻰدرﭘﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; و از زﻳﺮ )ﺁﺑﺎدﻳﻬﺎى( ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻧﻬﺮهﺎ را ﺟﺎرى ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ; )اﻣﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺳﺮآﺸﻰ و ﻃﻐﻴﺎن آﺮدﻧﺪ‪ (،‬ﺁﻧﺎن را‬
‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎهﺎﻧﺸﺎن ﻧﺎﺑﻮد آﺮدﻳﻢ; و ﺟﻤﻌﻴﺖ دﻳﮕﺮى ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﺎن ﭘﺪﻳﺪ ﺁوردﻳﻢ‪(6) .‬‬

‫)ﺣﺘﻰ( اﮔﺮ ﻣﺎ ﻧﺎﻣﻪاى روى ﺻﻔﺤﻪاى ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل آﻨﻴﻢ‪ ،‬و )ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ دﻳﺪن و ﺧﻮاﻧﺪن‪ (،‬ﺁن را ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎى ﺧﻮد ﻟﻤﺲ آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎز آﺎﻓﺮان ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪:‬‬

‫»اﻳﻦ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺟﺰ ﻳﻚ ﺳﺤﺮ ﺁﺷﻜﺎر ﻧﻴﺴﺖ«! )‪(7‬‬

‫)از ﺑﻬﺎﻧﻪهﺎى ﺁﻧﻬﺎ اﻳﻦ ﺑﻮد آﻪ( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﻓﺮﺷﺘﻪاى ﺑﺮ او ﻧﺎزل ﻧﺸﺪﻩ )ﺗﺎ او را در دﻋﻮت ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا هﻤﺮاهﻰ آﻨﺪ؟!(« وﻟﻰ اﮔﺮ‬

‫ﻓﺮﺷﺘﻪاى ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ‪) ،‬و ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬ﺟﻨﺒﻪ ﺣﺴﻰ و ﺷﻬﻮد ﭘﻴﺪا آﻨﺪ‪ (،‬آﺎر ﺗﻤﺎم ﻣﻰﺷﻮد; )ﻳﻌﻨﻰ اﮔﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ آﻨﻨﺪ‪ (،‬دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻬﻠﺖ دادﻩ‬

‫ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ )و هﻤﻪ هﻼك ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ(‪(8) .‬‬

‫و اﮔﺮ او را ﻓﺮﺷﺘﻪاى ﻗﺮارﻣﻰدادﻳﻢ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ وى را ﺑﺼﻮرت اﻧﺴﺎﻧﻰ درﻣﻰﺁوردﻳﻢ; )ﺑﺎز ﺑﻪ ﭘﻨﺪار ﺁﻧﺎن‪ (،‬آﺎر را ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺸﺘﺒﻪ ﻣﻰﺳﺎﺧﺘﻴﻢ;‬
‫هﻤﺎنﻃﻮر آﻪ ﺁﻧﻬﺎ آﺎر را ﺑﺮ دﻳﮕﺮان ﻣﺸﺘﺒﻪ ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ! )‪(9‬‬

‫)ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش!( ﺟﻤﻌﻰ از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ را اﺳﺘﻬﺰا آﺮدﻧﺪ; اﻣﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ را ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪ ،‬داﻣﺎﻧﺸﺎن را ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ;‬

‫)و ﻋﺬاب اﻟﻬﻰ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮود ﺁﻣﺪ(‪(10) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬روى زﻣﻴﻦ ﮔﺮدش آﻨﻴﺪ! ﺳﭙﺲ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﻜﺬﻳﺐآﻨﻨﺪﮔﺎن ﺁﻳﺎت اﻟﻬﻰ ﭼﻪ ﺷﺪ؟! سذﻟﻠّﻪ )‪(11‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺁن آﻴﺴﺖ؟« ﺑﮕﻮ‪» :‬از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ; رﺣﻤﺖ )و ﺑﺨﺸﺶ( را ﺑﺮ ﺧﻮد‪ ،‬ﺣﺘﻢ آﺮدﻩ; )و ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ‪(،‬‬

‫ﺑﻄﻮر ﻗﻄﻊ هﻤﻪ ﺷﻤﺎ را در روز ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬آﻪ در ﺁن ﺷﻚ و ﺗﺮدﻳﺪى ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﮔﺮد ﺧﻮاهﺪ ﺁورد‪) .‬ﺁرى‪ (،‬ﻓﻘﻂ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪهﺎى وﺟﻮد ﺧﻮﻳﺶ‬

‫را از دﺳﺖ دادﻩ و ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺧﺴﺮان ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ‪(12) .‬‬

‫و ﺑﺮاى اوﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ در ﺷﺐ و روز ﻗﺮار دارد; و او‪ ،‬ﺷﻨﻮا و داﻧﺎﺳﺖ‪(13) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﺧﺪا را وﻟﻰ ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب آﻨﻢ؟! )ﺧﺪاﻳﻰ( آﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ اﺳﺖ; اوﺳﺖ آﻪ روزى ﻣﻰدهﺪ‪ ،‬و از آﺴﻰ روزى‬

‫ﻧﻤﻰﮔﻴﺮد‪ «.‬ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻣﻦ ﻣﺎﻣﻮرم آﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﺎﺷﻢ; و )ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺘﻮر دادﻩ آﻪ( از ﻣﺸﺮآﺎن ﻧﺒﺎش!« )‪(14‬‬
 ‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻣﻦ )ﻧﻴﺰ( اﮔﺮ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﭘﺮوردﮔﺎرم آﻨﻢ‪ ،‬از ﻋﺬاب روزى ﺑﺰرگ ) روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ( ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ! )‪(15‬‬

‫ﺁن آﺲ آﻪ در ﺁن روز‪ ،‬ﻣﺠﺎزات اﻟﻬﻰ ﺑﻪ او ﻧﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ او را ﻣﺸﻤﻮل رﺣﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺎﺧﺘﻪ; و اﻳﻦ هﻤﺎن ﭘﻴﺮوزى ﺁﺷﻜﺎر اﺳﺖ‪(16) «.‬‬

‫اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ زﻳﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬هﻴﭻ آﺲ ﺟﺰ او ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺁن را ﺑﺮﻃﺮف ﺳﺎزد! و اﮔﺮ ﺧﻴﺮى ﺑﻪ ﺗﻮ رﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬او ﺑﺮ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ; )و از ﻗﺪرت‬

‫او‪ ،‬هﺮﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﻜﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪(17) (.‬‬

‫اوﺳﺖ آﻪ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد‪ ،‬ﻗﺎهﺮ و ﻣﺴﻠﻂ اﺳﺖ; و اوﺳﺖ ﺣﻜﻴﻢ ﺁﮔﺎﻩ! )‪(18‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﮔﻮاهﻰ‪ ،‬ﮔﻮاهﻰ آﻴﺴﺖ؟« )و ﺧﻮدت ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺪﻩ و( ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻮاﻩ ﻣﻴﺎن ﻣﻦ و ﺷﻤﺎﺳﺖ; و )ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺁن اﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ(‬

‫اﻳﻦ ﻗﺮﺁن ﺑﺮ ﻣﻦ وﺣﻰ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﻤﺎ و ﺗﻤﺎم آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ اﻳﻦ ﻗﺮﺁن ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰرﺳﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻢ دهﻢ )و از ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻢ(‪ .‬ﺁﻳﺎ‬

‫ﺑﺮاﺳﺘﻰ ﺷﻤﺎ ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﻴﺪ آﻪ ﻣﻌﺒﻮدان دﻳﮕﺮى ﺑﺎ ﺧﺪاﺳﺖ؟!« ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻣﻦ هﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮاهﻰ ﻧﻤﻰدهﻢ«‪ .‬ﺑﮕﻮ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﺎوﺳﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻌﺒﻮد‬
‫ﻳﮕﺎﻧﻪ; و ﻣﻦ از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮاى او ﺷﺮﻳﻚ ﻗﺮارﻣﻰدهﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺰارم!« )‪(19‬‬

‫ﺁﻧﺎن آﻪ آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن دادﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺨﻮﺑﻰ او ) ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ( را ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ آﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد را ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻨﺪ; ﻓﻘﻂ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ‬

‫ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ وﺟﻮد ﺧﻮد را از دﺳﺖ دادﻩاﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ‪(20) .‬‬

‫ﭼﻪ آﺴﻰ ﺳﺘﻤﻜﺎرﺗﺮ اﺳﺖ از ﺁن آﺲ آﻪ ﺑﺮ ﺧﺪا دروغ ﺑﺴﺘﻪ ) هﻤﺘﺎﻳﻰ ﺑﺮاى او ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪﻩ(‪ ،‬و ﻳﺎ ﺁﻳﺎت او را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻩ اﺳﺖ؟! ﻣﺴﻠﻤﺎ‬

‫ﻇﺎﻟﻤﺎن‪ ،‬رﺳﺘﮕﺎر ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ! )‪(21‬‬

‫ﺁن روز آﻪ هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﺤﺸﻮر ﻣﻰآﻨﻴﻢ; ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﺸﺮآﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﻢ‪» :‬ﻣﻌﺒﻮدهﺎﻳﺘﺎن‪ ،‬آﻪ هﻤﺘﺎى ﺧﺪا ﻣﻰﭘﻨﺪاﺷﺘﻴﺪ‪ ،‬آﺠﺎﻳﻨﺪ؟« )ﭼﺮا ﺑﻪ‬

‫ﻳﺎرى ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﺷﺘﺎﺑﻨﺪ؟!( )‪(22‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﭘﺎﺳﺦو ﻋﺬر ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺟﺰ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪى آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺎﺳﺖ ﺳﻮﮔﻨﺪ آﻪ ﻣﺎ ﻣﺸﺮك ﻧﺒﻮدﻳﻢ!« )‪(23‬‬

‫ﺑﺒﻴﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن )ﻧﻴﺰ( دروغ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﺪروغ هﻤﺘﺎى ﺧﺪا ﻣﻰﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬از دﺳﺖ ﻣﻰدهﻨﺪ! )‪(24‬‬

‫ﭘﺎرﻩاى از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ )ﺳﺨﻨﺎن( ﺗﻮ‪ ،‬ﮔﻮش ﻓﺮاﻣﻰدهﻨﺪ; وﻟﻰ ﺑﺮ دﻟﻬﺎى ﺁﻧﺎن ﭘﺮدﻩهﺎ اﻓﻜﻨﺪﻩاﻳﻢ ﺗﺎ ﺁن را ﻧﻔﻬﻤﻨﺪ; و در ﮔﻮش ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ﻗﺮار‬

‫دادﻩاﻳﻢ‪ .‬و )ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻘﺪرى ﻟﺠﻮﺟﻨﺪ آﻪ( اﮔﺮ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى ﺣﻖ را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ; ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ آﻪ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺗﻮ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ آﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ‬

‫ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮى آﻨﻨﺪ‪ ،‬آﺎﻓﺮان ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﻳﻨﻬﺎ ﻓﻘﻂ اﻓﺴﺎﻧﻪهﺎى ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن اﺳﺖ!« )‪(25‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ دﻳﮕﺮان را از ﺁن ﺑﺎزﻣﻰدارﻧﺪ; و ﺧﻮد ﻧﻴﺰ از ﺁن دورى ﻣﻰآﻨﻨﺪ; ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺰ ﺧﻮد را هﻼك ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻨﺪ! )‪(26‬‬

‫آﺎش )ﺣﺎل ﺁﻧﻬﺎ را( هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﺗﺶ )دوزخ( اﻳﺴﺘﺎدﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺒﻴﻨﻰ! ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬اى آﺎش )ﺑﺎر دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻪ دﻧﻴﺎ( ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪﻩ ﻣﻰﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬و ﺁﻳﺎت‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرﻣﺎن را ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻧﻤﻰآﺮدﻳﻢ‪ ،‬و از ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻣﻰﺑﻮدﻳﻢ! )‪(27‬‬

‫)ﺁﻧﻬﺎ در واﻗﻊ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ (،‬ﺑﻠﻜﻪ اﻋﻤﺎل و ﻧﻴﺎﺗﻰ را آﻪ ﻗﺒﻼ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﺷﻜﺎر ﺷﺪﻩ )و ﺑﻪ وﺣﺸﺖ اﻓﺘﺎدﻩاﻧﺪ(‪ .‬و اﮔﺮ‬

‫ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ هﻤﺎن اﻋﻤﺎﻟﻰ آﻪ از ﺁن ﻧﻬﻰ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮدﻧﺪ; ﺁﻧﻬﺎ دروﻏﮕﻮﻳﺎﻧﻨﺪ‪(28) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﻴﺰى ﺟﺰ اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎى ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ; و ﻣﺎ هﺮﮔﺰ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﻧﺨﻮاهﻴﻢ ﺷﺪ!« )‪(29‬‬

‫اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن اﻳﺴﺘﺎدﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺒﻴﻨﻰ! )ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ( ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ اﻳﻦ ﺣﻖ ﻧﻴﺴﺖ؟« ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺁرى‪ ،‬ﻗﺴﻢ ﺑﻪ‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرﻣﺎن )ﺣﻖ اﺳﺖ!(« ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﻣﺠﺎزات را ﺑﭽﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﺰاى ﺁﻧﭽﻪ اﻧﻜﺎر ﻣﻰآﺮدﻳﺪ!« )‪(30‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﻟﻘﺎى ﭘﺮوردﮔﺎر را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎ زﻳﺎن دﻳﺪﻧﺪ; )و اﻳﻦ ﺗﻜﺬﻳﺐ‪ ،‬اداﻣﻪ ﻣﻰ ﻳﺎﺑﺪ( ﺗﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺸﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ;‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اى اﻓﺴﻮس ﺑﺮ ﻣﺎ آﻪ درﺑﺎرﻩ ﺁن‪ ،‬آﻮﺗﺎهﻰ آﺮدﻳﻢ!« و ﺁﻧﻬﺎ )ﺑﺎر ﺳﻨﮕﻴﻦ( ﮔﻨﺎهﺎﻧﺸﺎن را ﺑﺮ دوش ﻣﻰآﺸﻨﺪ; ﭼﻪ ﺑﺪ ﺑﺎرى ﺑﺮ دوش‬

‫ﺧﻮاهﻨﺪ داﺷﺖ! )‪(31‬‬

‫زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺟﺰ ﺑﺎزى و ﺳﺮﮔﺮﻣﻰ ﻧﻴﺴﺖ! و ﺳﺮاى ﺁﺧﺮت‪ ،‬ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎرﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ! ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻰاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ؟! )‪(32‬‬
 ‫ﻣﺎ ﻣﻰداﻧﻴﻢ آﻪ ﮔﻔﺘﺎر ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺗﻮ را ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﻰآﻨﺪ; وﻟﻰ )ﻏﻢ ﻣﺨﻮر! و ﺑﺪان آﻪ( ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮ را ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ; ﺑﻠﻜﻪ ﻇﺎﻟﻤﺎن‪ ،‬ﺁﻳﺎت ﺧﺪا را اﻧﻜﺎر‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪(33) .‬‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﻰ ﺗﻜﺬﻳﺐ ﺷﺪﻧﺪ; و در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﻜﺬﻳﺒﻬﺎ‪ ،‬ﺻﺒﺮ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ آﺮدﻧﺪ; و )در اﻳﻦ راﻩ‪ (،‬ﺁزار دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻳﺎرى ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ‬

‫رﺳﻴﺪ‪) .‬ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎش! و اﻳﻦ‪ ،‬ﻳﻜﻰ از ﺳﻨﺘﻬﺎى اﻟﻬﻰ اﺳﺖ;( و هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺳﻨﻦ ﺧﺪا را ﺗﻐﻴﻴﺮ دهﺪ; و اﺧﺒﺎر ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺑﻪ ﺗﻮ رﺳﻴﺪﻩ‬
‫اﺳﺖ‪(34) .‬‬

‫و اﮔﺮ اﻋﺮاض ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﻨﮕﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻰ ﻧﻘﺒﻰ در زﻣﻴﻦ ﺑﺰﻧﻰ‪ ،‬ﻳﺎ ﻧﺮدﺑﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﮕﺬارى )و اﻋﻤﺎق زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ را‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮ آﻨﻰ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ آﻦ( ﺗﺎ ﺁﻳﻪ )و ﻧﺸﺎﻧﻪ دﻳﮕﺮى( ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺎورى! )وﻟﻰ ﺑﺪان آﻪ اﻳﻦ ﻟﺠﻮﺟﺎن‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ!( اﻣﺎ اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ‬

‫را )ﺑﻪ اﺟﺒﺎر( ﺑﺮ هﺪاﻳﺖ ﺟﻤﻊ ﺧﻮاهﺪ آﺮد‪) .‬وﻟﻰ هﺪاﻳﺖ اﺟﺒﺎرى‪ ،‬ﭼﻪ ﺳﻮدى دارد؟( ﭘﺲ هﺮﮔﺰ از ﺟﺎهﻼن ﻣﺒﺎش! )‪(35‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ )دﻋﻮت ﺗﻮ را( ﻣﻰﭘﺬﻳﺮﻧﺪ آﻪ ﮔﻮش ﺷﻨﻮا دارﻧﺪ; اﻣﺎ ﻣﺮدﮔﺎن )و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ روح اﻧﺴﺎﻧﻰ را از دﺳﺖ دادﻩاﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ; و( ﺧﺪا‬

‫ﺁﻧﻬﺎ را )در ﻗﻴﺎﻣﺖ( ﺑﺮﻣﻰاﻧﮕﻴﺰد; ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﻮى او‪ ،‬ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮدﻧﺪ‪(36) .‬‬

‫و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﻧﺸﺎﻧﻪ )و ﻣﻌﺠﺰﻩاى( از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎرش ﺑﺮ او ﻧﺎزل ﻧﻤﻰﺷﻮد؟!« ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺎدر اﺳﺖ آﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪاى ﻧﺎزل آﻨﺪ; وﻟﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ!« )‪(37‬‬

‫هﻴﭻ ﺟﻨﺒﻨﺪﻩاى در زﻣﻴﻦ‪ ،‬و هﻴﭻ ﭘﺮﻧﺪﻩاى آﻪ ﺑﺎ دو ﺑﺎل ﺧﻮد ﭘﺮواز ﻣﻰآﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ اﻣﺘﻬﺎﻳﻰ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ هﻴﭻ ﭼﻴﺰرا در‬
‫اﻳﻦ آﺘﺎب‪ ،‬ﻓﺮو ﮔﺬار ﻧﻜﺮدﻳﻢ; ﺳﭙﺲ هﻤﮕﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﻣﺤﺸﻮر ﻣﻰﮔﺮدﻧﺪ‪(38) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬آﺮهﺎ و ﻻﻟﻬﺎﻳﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ در ﺗﺎرﻳﻜﻴﻬﺎ ﻗﺮار دارﻧﺪ‪ .‬هﺮ آﺲ را ﺧﺪا ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺑﺎﺷﺪ‪ (،‬ﮔﻤﺮاﻩ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ; و هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺪاﻧﺪ‪ (،‬ﺑﺮ راﻩ راﺳﺖ ﻗﺮار ﺧﻮاهﺪ داد‪(39) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ دهﻴﺪ اﮔﺮ ﻋﺬاب ﭘﺮوردﮔﺎر ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺷﻤﺎ ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺎ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﻮد‪ ،‬ﺁﻳﺎ )ﺑﺮاى ﺣﻞ ﻣﺸﻜﻼت ﺧﻮد‪ (،‬ﻏﻴﺮ ﺧﺪا را ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﺪ اﮔﺮ‬

‫راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ؟!« )‪(40‬‬

‫)ﻧﻪ‪ (،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺗﻨﻬﺎ او را ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﺪ! و او اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﻣﺸﻜﻠﻰ را آﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁن او را ﺧﻮاﻧﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻃﺮف ﻣﻰﺳﺎزد; و ﺁﻧﭽﻪ را )اﻣﺮوز( هﻤﺘﺎى ﺧﺪا‬

‫ﻗﺮارﻣﻰدهﻴﺪ‪) ،‬در ﺁن روز( ﻓﺮاﻣﻮش ﺧﻮاهﻴﺪ آﺮد‪(41) .‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى اﻣﺘﻬﺎﻳﻰ آﻪ ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ ﺑﻮدﻧﺪ‪) ،‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﻰ( ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; )و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪ (،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﺷﺪت و‬
‫رﻧﺞ و ﻧﺎراﺣﺘﻰ ﻣﻮاﺟﻪ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ; ﺷﺎﻳﺪ )ﺑﻴﺪار ﺷﻮﻧﺪ و در ﺑﺮاﺑﺮ ﺣﻖ‪ (،‬ﺧﻀﻮع آﻨﻨﺪ و ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮔﺮدﻧﺪ! )‪(42‬‬

‫ﭼﺮا هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﺠﺎزات ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن رﺳﻴﺪ‪) ،‬ﺧﻀﻮع ﻧﻜﺮدﻧﺪ و( ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﺸﺪﻧﺪ؟! ﺑﻠﻜﻪ دﻟﻬﺎى ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺴﺎوت ﭘﻴﺪا آﺮد; و ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬هﺮ آﺎرى را آﻪ‬

‫ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪ ،‬در ﻧﻈﺮﺷﺎن زﻳﻨﺖ داد! )‪(43‬‬

‫)ﺁرى‪ (،‬هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )اﻧﺪرزهﺎ ﺳﻮدى ﻧﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬و( ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﺎدﺁورى ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﻓﺮاﻣﻮش آﺮدﻧﺪ‪ ،‬درهﺎى هﻤﻪ ﭼﻴﺰ )از ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ( را ﺑﻪ روى‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺸﻮدﻳﻢ; ﺗﺎ )آﺎﻣﻼ( ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪﻧﺪ )و دل ﺑﻪ ﺁن ﺑﺴﺘﻨﺪ(; ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺁﻧﻬﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ )و ﺳﺨﺖ ﻣﺠﺎزات آﺮدﻳﻢ(; در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬هﻤﮕﻰ‬

‫ﻣﺎﻳﻮس ﺷﺪﻧﺪ; )و درهﺎى اﻣﻴﺪ ﺑﻪ روى ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ(‪(44) .‬‬

‫و )ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ (،‬دﻧﺒﺎﻟﻪ )زﻧﺪﮔﻰ( ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ آﻪ ﺳﺘﻢ آﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪ .‬و ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن اﺳﺖ‪(45) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ دهﻴﺪ اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻮش و ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺘﺎن را ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬و ﺑﺮ دﻟﻬﺎى ﺷﻤﺎ ﻣﻬﺮ ﻧﻬﺪ )آﻪ ﭼﻴﺰى را ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ(‪ ،‬ﭼﻪ آﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﺪاﺳﺖ‬

‫آﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪهﺪ؟!« ﺑﺒﻴﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁﻳﺎت را ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪهﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺮح ﻣﻰدهﻴﻢ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺁﻧﻬﺎ روى ﻣﻰﮔﺮداﻧﻨﺪ! )‪(46‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ دهﻴﺪ اﮔﺮ ﻋﺬاب ﺧﺪا ﺑﻄﻮر ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ )و ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ( ﻳﺎ ﺁﺷﻜﺎرا ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺟﺰ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺳﺘﻤﻜﺎر هﻼك ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ؟!«‬

‫)‪(47‬‬
 ‫ﻣﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان را‪ ،‬ﺟﺰ )ﺑﻪ ﻋﻨﻮان( ﺑﺸﺎرت دهﻨﺪﻩ و ﺑﻴﻢ دهﻨﺪﻩ‪ ،‬ﻧﻤﻰﻓﺮﺳﺘﻴﻢ; ﺁﻧﻬﺎ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ و )ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را( اﺻﻼح آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﺮﺳﻰ ﺑﺮ‬

‫ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ و ﻧﻪ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪(48) .‬‬

‫و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺬاب )ﭘﺮوردﮔﺎر( ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻴﻬﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻣﻰرﺳﺪ‪(49) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻣﻦ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻢ ﺧﺰاﻳﻦ ﺧﺪا ﻧﺰد ﻣﻦ اﺳﺖ; و ﻣﻦ‪) ،‬ﺟﺰ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻣﻮزد‪ (،‬از ﻏﻴﺐ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺘﻢ! و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﻢ ﻣﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪام;‬

‫ﺗﻨﻬﺎ از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ وﺣﻰ ﻣﻰﺷﻮد ﭘﻴﺮوى ﻣﻰآﻨﻢ‪ «.‬ﺑﮕﻮ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﺂﻳﺎ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ و ﺑﻴﻨﺎ ﻣﺴﺎوﻳﻨﺪ؟! ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﻤﻰاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ؟!« )‪(50‬‬

‫و ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺁن )ﻗﺮﺁن(‪ ،‬آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ از روز ﺣﺸﺮ و رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﻰﺗﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻢ دﻩ! )روزى آﻪ در ﺁن‪ (،‬ﻳﺎور و ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ و ﺷﻔﺎﻋﺖآﻨﻨﺪﻩاى ﺟﺰ‬

‫او ) ﺧﺪا( ﻧﺪارﻧﺪ; ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎرى ﭘﻴﺸﻪ آﻨﻨﺪ! )‪(51‬‬

‫و آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﺻﺒﺢ و ﺷﺎم ﺧﺪا را ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬و ﺟﺰ ذات ﭘﺎك او ﻧﻈﺮى ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬از ﺧﻮد دور ﻣﻜﻦ! ﻧﻪ ﭼﻴﺰى از ﺣﺴﺎب ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬و ﻧﻪ‬

‫ﭼﻴﺰى از ﺣﺴﺎب ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ! اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ را ﻃﺮد آﻨﻰ‪ ،‬از ﺳﺘﻤﮕﺮان ﺧﻮاهﻰ ﺑﻮد! )‪(52‬‬

‫و اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻌﻀﻰ از ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﺑﻌﺾ دﻳﮕﺮ ﺁزﻣﻮدﻳﻢ )ﺗﻮاﻧﮕﺮان را ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻓﻘﻴﺮان(; ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﺂﻳﺎ اﻳﻨﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﻣﻴﺎن ﻣﺎ‬

‫)ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ‪ ،‬و( ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻨﺖ ﮔﺬاردﻩ )و ﻧﻌﻤﺖ اﻳﻤﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ؟!« ﺁﻳﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎآﺮان را ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻤﻰﺷﻨﺎﺳﺪ؟! )‪(53‬‬

‫هﺮﮔﺎﻩ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ ﻧﺰد ﺗﻮ ﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺳﻼم ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن‪ ،‬رﺣﻤﺖ را ﺑﺮ ﺧﻮد ﻓﺮض آﺮدﻩ; هﺮ آﺲ از ﺷﻤﺎ‬

‫آﺎر ﺑﺪى از روى ﻧﺎداﻧﻰ آﻨﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺗﻮﺑﻪ و اﺻﻼح )و ﺟﺒﺮان( ﻧﻤﺎﻳﺪ‪) ،‬ﻣﺸﻤﻮل رﺣﻤﺖ ﺧﺪا ﻣﻰﺷﻮد ﭼﺮا آﻪ( او ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(54) «.‬‬

‫و اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻳﺎت را ﺑﺮﻣﻴﺸﻤﺮﻳﻢ‪) ،‬ﺗﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ روﺷﻦ ﺷﻮد‪ (،‬و راﻩ ﮔﻨﺎهﻜﺎران ﺁﺷﻜﺎر ﮔﺮدد‪(55) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻣﻦ از ﭘﺮﺳﺘﺶ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻬﻰ ﺷﺪﻩام!« ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻣﻦ از هﻮى و هﻮﺳﻬﺎى ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﭘﻴﺮوى ﻧﻤﻰآﻨﻢ; اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ‬

‫آﻨﻢ‪ ،‬ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﺪﻩام; و از هﺪاﻳﺖﻳﺎﻓﺘﮕﺎن ﻧﺨﻮاهﻢ ﺑﻮد! سذﻟﻠّﻪ )‪(56‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻣﻦ دﻟﻴﻞ روﺷﻨﻰ از ﭘﺮوردﮔﺎرم دارم; و ﺷﻤﺎ ﺁن را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻩاﻳﺪ! ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ در ﺑﺎرﻩ ﺁن )از ﻧﺰول ﻋﺬاب اﻟﻬﻰ( ﻋﺠﻠﻪ دارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ‬
‫ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ !ﺣﻜﻢ و ﻓﺮﻣﺎن‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ! ﺣﻖ را از ﺑﺎﻃﻞ ﺟﺪا ﻣﻰآﻨﺪ‪ ،‬و او ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺪاآﻨﻨﺪﻩ )ﺣﻖ از ﺑﺎﻃﻞ( اﺳﺖ‪(57) «.‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬اﮔﺮ ﺁﻧﭽﻪ درﺑﺎرﻩ ﺁن ﻋﺠﻠﻪ دارﻳﺪ ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﻮد‪) ،‬و ﺑﻪ درﺧﻮاﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺗﺮﺗﻴﺐاﺛﺮ ﻣﻰدادم‪ ،‬ﻋﺬاب اﻟﻬﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺎزل ﻣﻰﮔﺸﺖ;( و آﺎر ﻣﻴﺎن‬

‫ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد; وﻟﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻇﺎﻟﻤﺎن را ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﺪ )و ﺑﻤﻮﻗﻊ ﻣﺠﺎزات ﻣﻰآﻨﺪ‪(58) «(.‬‬

‫آﻠﻴﺪهﺎى ﻏﻴﺐ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺰد اوﺳﺖ; و ﺟﺰ او‪ ،‬آﺴﻰ ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﻤﻰداﻧﺪ‪ .‬او ﺁﻧﭽﻪ را در ﺧﺸﻜﻰ و درﻳﺎﺳﺖ ﻣﻰداﻧﺪ; هﻴﭻ ﺑﺮﮔﻰ )از درﺧﺘﻰ(‬

‫ﻧﻤﻰاﻓﺘﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ از ﺁن ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ; و ﻧﻪ هﻴﭻ داﻧﻪاى در ﺗﺎرﻳﻜﻴﻬﺎى زﻣﻴﻦ‪ ،‬و ﻧﻪ هﻴﭻ ﺗﺮ و ﺧﺸﻜﻰ وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ در آﺘﺎﺑﻰ ﺁﺷﻜﺎر ) در‬

‫آﺘﺎب ﻋﻠﻢ ﺧﺪا( ﺛﺒﺖ اﺳﺖ‪(59) .‬‬

‫او آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ )روح( ﺷﻤﺎ را در ﺷﺐ )ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺧﻮاب( ﻣﻰﮔﻴﺮد; و از ﺁﻧﭽﻪ در روز آﺮدﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ; ﺳﭙﺲ در روز ﺷﻤﺎ را )از‬

‫ﺧﻮاب( ﺑﺮﻣﻰاﻧﮕﻴﺰد; و )اﻳﻦ وﺿﻊ هﻤﭽﻨﺎن اداﻣﻪ ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ( ﺗﺎ ﺳﺮﺁﻣﺪ ﻣﻌﻴﻨﻰ ﻓﺮا رﺳﺪ; ﺳﭙﺲ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى اوﺳﺖ; و ﺳﭙﺲ ﺷﻤﺎ‬
‫را از ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﻰﺳﺎزد‪(60) .‬‬

‫او ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد ﺗﺴﻠﻂ آﺎﻣﻞ دارد; و ﻣﺮاﻗﺒﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﮔﻤﺎرد; ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ آﻪ ﻳﻜﻰ از ﺷﻤﺎ را ﻣﺮگ ﻓﺮا رﺳﺪ; )در اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ‪ (،‬ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﻣﺎ‬

‫ﺟﺎن او را ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ; و ﺁﻧﻬﺎ )در ﻧﮕﺎهﺪارى ﺣﺴﺎب ﻋﻤﺮ و اﻋﻤﺎل ﺑﻨﺪﮔﺎن‪ (،‬آﻮﺗﺎهﻰ ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ‪(61) .‬‬

‫ﺳﭙﺲ )ﺗﻤﺎم ﺑﻨﺪﮔﺎن( ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا‪ ،‬آﻪ ﻣﻮﻻى ﺣﻘﻴﻘﻰ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺪاﻧﻴﺪ آﻪ ﺣﻜﻢ و داورى‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮص اوﺳﺖ; و او‪ ،‬ﺳﺮﻳﻌﺘﺮﻳﻦ‬

‫ﺣﺴﺎﺑﮕﺮان اﺳﺖ! )‪(62‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﭼﻪ آﺴﻰ ﺷﻤﺎ را از ﺗﺎرﻳﻜﻴﻬﺎى ﺧﺸﻜﻰ و درﻳﺎ رهﺎﻳﻰ ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ؟ در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ او را ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻀﺮع )و ﺁﺷﻜﺎرا( و در ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﺪ;‬

‫)و ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ‪ (:‬اﮔﺮ از اﻳﻦ )ﺧﻄﺮات و ﻇﻠﻤﺘﻬﺎ( ﻣﺎ را رهﺎﻳﻰ ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬از ﺷﻜﺮﮔﺰاران ﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﻮد‪(63) «.‬‬
‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را از اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬و از هﺮ ﻣﺸﻜﻞ و ﻧﺎراﺣﺘﻰ‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﻣﻰدهﺪ; ﺑﺎز هﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺮاى او ﺷﺮﻳﻚ ﻗﺮار ﻣﻰدهﻴﺪ! )و راﻩ آﻔﺮ ﻣﻰﭘﻮﻳﻴﺪ‪«(.‬‬

‫)‪(64‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬او ﻗﺎدر اﺳﺖ آﻪ از ﺑﺎﻻ ﻳﺎ از زﻳﺮ ﭘﺎى ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻋﺬاﺑﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ; ﻳﺎ ﺑﺼﻮرت دﺳﺘﻪهﺎى ﭘﺮاآﻨﺪﻩ ﺷﻤﺎ را ﺑﺎ هﻢ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰد; و ﻃﻌﻢ ﺟﻨﮓ‬

‫)و اﺧﺘﻼف( را ﺑﻪ هﺮ ﻳﻚ از ﺷﻤﺎ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ دﻳﮕﺮى ﺑﭽﺸﺎﻧﺪ‪ «.‬ﺑﺒﻴﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁﻳﺎت ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن را )ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ( ﺑﺎزﮔﻮ ﻣﻰآﻨﻴﻢ! ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ )و‬
‫ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ(! )‪(65‬‬

‫ﻗﻮم و ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺗﻮ‪ ،‬ﺁن )ﺁﻳﺎت اﻟﻬﻰ( را ﺗﻜﺬﻳﺐ و اﻧﻜﺎر آﺮدﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺣﻖ اﺳﺖ! )ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ( ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻣﻦ ﻣﺴﺆول )اﻳﻤﺎنﺁوردن( ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ!‬

‫)وﻇﻴﻔﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ اﺑﻼغ رﺳﺎﻟﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ اﺟﺒﺎر ﺷﻤﺎ ﺑﺮ اﻳﻤﺎن‪(66) «(.‬‬

‫هﺮ ﺧﻴﺮى )آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻩ‪ (،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻗﺮارﮔﺎهﻰ دارد‪) ،‬و در ﻣﻮﻋﺪ ﺧﻮد اﻧﺠﺎم ﻣﻴﮕﻴﺮد‪ (.‬و ﺑﺰودى ﺧﻮاهﻴﺪ داﻧﺴﺖ! )‪(67‬‬

‫هﺮﮔﺎﻩ آﺴﺎﻧﻰ را دﻳﺪى آﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ را اﺳﺘﻬﺰا ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬از ﺁﻧﻬﺎ روى ﺑﮕﺮدان ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ دﻳﮕﺮى ﺑﭙﺮدازﻧﺪ! و اﮔﺮ ﺷﻴﻄﺎن از ﻳﺎد ﺗﻮ ﺑﺒﺮد‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﭘﺲ‬

‫از ﻳﺎدﺁﻣﺪن ﺑﺎ اﻳﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺳﺘﻤﮕﺮ ﻣﻨﺸﻴﻦ! )‪(68‬‬

‫و )اﮔﺮ( اﻓﺮاد ﺑﺎ ﺗﻘﻮا )ﺑﺮاى ارﺷﺎد و اﻧﺪرز ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ(‪ ،‬ﭼﻴﺰى از ﺣﺴﺎب )و ﮔﻨﺎﻩ( ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺴﺖ; وﻟﻰ )اﻳﻦ آﺎر‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎ( ﺑﺮاى‬

‫ﻳﺎدﺁورى ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ )ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ و( ﺗﻘﻮى ﭘﻴﺸﻪ آﻨﻨﺪ! )‪(69‬‬

‫و رهﺎ آﻦ آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﺁﻳﻴﻦ )ﻓﻄﺮى( ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﺎزى و ﺳﺮﮔﺮﻣﻰ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬و زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻐﺮور ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬و ﺑﺎ اﻳﻦ )ﻗﺮﺁن(‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﻳﺎدﺁورى ﻧﻤﺎ‪ ،‬ﺗﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎر )ﻋﻮاﻗﺐ ﺷﻮم( اﻋﻤﺎل ﺧﻮد ﻧﺸﻮﻧﺪ! )و در ﻗﻴﺎﻣﺖ( ﺟﺰ ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻪ ﻳﺎورى دارﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖآﻨﻨﺪﻩاى! و )ﭼﻨﻴﻦ آﺴﻰ( هﺮ‬
‫ﮔﻮﻧﻪ ﻋﻮﺿﻰ ﺑﭙﺮدازد‪ ،‬از او ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ; ﺁﻧﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر اﻋﻤﺎﻟﻰ ﺷﺪﻩاﻧﺪ آﻪ ﺧﻮد اﻧﺠﺎم دادﻩاﻧﺪ; ﻧﻮﺷﺎﺑﻪاى از ﺁب‬

‫ﺳﻮزان ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ; و ﻋﺬاب دردﻧﺎآﻰ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ آﻔﺮ ﻣﻰورزﻳﺪﻧﺪ )و ﺁﻳﺎت اﻟﻬﻰ را اﻧﻜﺎر( ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪(70) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا‪ ،‬ﭼﻴﺰى را ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ )و ﻋﺒﺎدت آﻨﻴﻢ( آﻪ ﻧﻪ ﺳﻮدى ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺎل دارد‪ ،‬ﻧﻪ زﻳﺎﻧﻰ; و )ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‪ (،‬ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ ﺑﻌﺪ از‬

‫ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ را هﺪاﻳﺖ آﺮدﻩ اﺳﺖ؟! هﻤﺎﻧﻨﺪ آﺴﻰ آﻪ ﺑﺮ اﺛﺮ وﺳﻮﺳﻪهﺎى ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬در روى زﻣﻴﻦ راﻩ را ﮔﻢ آﺮدﻩ‪ ،‬و ﺳﺮﮔﺮدان ﻣﺎﻧﺪﻩ‬

‫اﺳﺖ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻳﺎراﻧﻰ هﻢ دارد آﻪ او را ﺑﻪ هﺪاﻳﺖ دﻋﻮت ﻣﻰآﻨﻨﺪ )و ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ (:‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺎ ﺑﻴﺎ!« ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺗﻨﻬﺎ هﺪاﻳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ‬
‫اﺳﺖ; و ﻣﺎ دﺳﺘﻮر دادﻳﻢ آﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻋﺎﻟﻤﻴﺎن ﺑﺎﺷﻴﻢ‪(71) .‬‬

‫و )ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎن دادﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ( اﻳﻨﻜﻪ‪ :‬ﻧﻤﺎز را ﺑﺮﭘﺎ دارﻳﺪ! و از او ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ! و ﺗﻨﻬﺎ اوﺳﺖ آﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﻳﺶ ﻣﺤﺸﻮر ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ‪(72) «.‬‬

‫اوﺳﺖ آﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ را ﺑﺤﻖ ﺁﻓﺮﻳﺪ; و ﺁن روز آﻪ )ﺑﻪ هﺮ ﭼﻴﺰ( ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻮﺟﻮد ﺑﺎش!« ﻣﻮﺟﻮد ﻣﻰﺷﻮد; ﺳﺨﻦ او‪ ،‬ﺣﻖ اﺳﺖ; و در ﺁن‬

‫روز آﻪ در »ﺻﻮر« دﻣﻴﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﺨﺼﻮص اوﺳﺖ‪ ،‬از ﭘﻨﻬﺎن و ﺁﺷﻜﺎر ﺑﺎ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪ ،‬و اوﺳﺖ ﺣﻜﻴﻢ و ﺁﮔﺎﻩ‪(73) .‬‬

‫)ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﻪ ﭘﺪرش ) ﻋﻤﻮﻳﺶ( »ﺁزر« ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺑﺘﻬﺎﺋﻰ را ﻣﻌﺒﻮدان ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻰآﻨﻰ؟! ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﻮ و ﻗﻮم ﺗﻮ را‬

‫در ﮔﻤﺮاهﻰ ﺁﺷﻜﺎرى ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ‪(74) «.‬‬

‫و اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻠﻜﻮت ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ )و ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﻄﻠﻘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ( را ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﻧﺸﺎن دادﻳﻢ; )ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁن اﺳﺘﺪﻻل آﻨﺪ‪ (،‬و اهﻞ ﻳﻘﻴﻦ‬

‫ﮔﺮدد‪(75) .‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )ﺗﺎرﻳﻜﻰ( ﺷﺐ او را ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺳﺘﺎرﻩاى ﻣﺸﺎهﺪﻩ آﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺧﺪاى ﻣﻦ اﺳﺖ؟ سذﻟﻠّﻪ اﻣﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻏﺮوب آﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫»ﻏﺮوبآﻨﻨﺪﮔﺎن را دوﺳﺖ ﻧﺪارم !« )‪(76‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﺎﻩ را دﻳﺪ آﻪ )ﺳﻴﻨﻪ اﻓﻖ را( ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺧﺪاى ﻣﻦ اﺳﺖ؟« اﻣﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )ﺁن هﻢ( ﻏﺮوب آﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ‬
‫ﭘﺮوردﮔﺎرم ﻣﺮا راهﻨﻤﺎﻳﻰ ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎ از ﮔﺮوﻩ ﮔﻤﺮاهﺎن ﺧﻮاهﻢ ﺑﻮد‪(77)«.‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ را دﻳﺪ آﻪ )ﺳﻴﻨﻪ اﻓﻖ را( ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺧﺪاى ﻣﻦ اﺳﺖ؟ اﻳﻦ )آﻪ از هﻤﻪ( ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ!« اﻣﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ‬

‫آﻪ ﻏﺮوب آﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم ﻣﻦ از ﺷﺮﻳﻜﻬﺎﻳﻰ آﻪ ﺷﻤﺎ )ﺑﺮاى ﺧﺪا( ﻣﻰﺳﺎزﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺰارم! )‪(78‬‬
 ‫ﻣﻦ روى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻮى آﺴﻰ آﺮدم آﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ را ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ; ﻣﻦ در اﻳﻤﺎن ﺧﻮد ﺧﺎﻟﺼﻢ; و از ﻣﺸﺮآﺎن ﻧﻴﺴﺘﻢ! )‪(79‬‬

‫وﻟﻰ ﻗﻮم او ) اﺑﺮاهﻴﻢ(‪ ،‬ﺑﺎ وى ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ و ﺳﺘﻴﺰ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ; ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ درﺑﺎرﻩ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ و ﺳﺘﻴﺰ ﻣﻰآﻨﻴﺪ؟! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺎ‬

‫دﻻﻳﻞ روﺷﻦ هﺪاﻳﺖ آﺮدﻩ; و ﻣﻦ از ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ هﻤﺘﺎى )ﺧﺪا( ﻗﺮار ﻣﻰدهﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻰﺗﺮﺳﻢ )و ﺑﻪ ﻣﻦ زﻳﺎﻧﻰ ﻧﻤﻰ رﺳﺎﻧﻨﺪ(! ﻣﮕﺮ ﭘﺮوردﮔﺎرم ﭼﻴﺰى‬

‫را ﺑﺨﻮاهﺪ! وﺳﻌﺖ ﺁﮔﺎهﻰ ﭘﺮوردﮔﺎرم هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را در ﺑﺮﻣﻰﮔﻴﺮد; ﺁﻳﺎ ﻣﺘﺬآﺮ )و ﺑﻴﺪار( ﻧﻤﻰﺷﻮﻳﺪ؟! )‪(80‬‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻦ از ﺑﺘﻬﺎى ﺷﻤﺎ ﺑﺘﺮﺳﻢ؟! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺷﻤﺎ از اﻳﻦ ﻧﻤﻰﺗﺮﺳﻴﺪ آﻪ ﺑﺮاى ﺧﺪا‪ ،‬هﻤﺘﺎﻳﻰ ﻗﺮار دادﻩاﻳﺪ آﻪ هﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ دﻟﻴﻠﻰ درﺑﺎرﻩ ﺁن‪،‬‬

‫ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺎزل ﻧﻜﺮدﻩ اﺳﺖ! )راﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ( آﺪام ﻳﻚ از اﻳﻦ دو دﺳﺘﻪ )ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن و ﺧﺪاﭘﺮﺳﺘﺎن(‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﻪﺗﺮ ﺑﻪ اﻳﻤﻨﻰ )از ﻣﺠﺎزات( هﺴﺘﻨﺪ‬

‫اﮔﺮ ﻣﻰداﻧﻴﺪ؟! )‪(81‬‬

‫)ﺁرى‪ (،‬ﺁﻧﻬﺎ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬و اﻳﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺷﺮك و ﺳﺘﻢ ﻧﻴﺎﻟﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻤﻨﻰ ﺗﻨﻬﺎ از ﺁن ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ; و ﺁﻧﻬﺎ هﺪاﻳﺖﻳﺎﻓﺘﮕﺎﻧﻨﺪ!« )‪(82‬‬

‫اﻳﻨﻬﺎ دﻻﻳﻞ ﻣﺎ ﺑﻮد آﻪ ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻗﻮﻣﺶ دادﻳﻢ! درﺟﺎت هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﻴﻢ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺪاﻧﻴﻢ‪ (،‬ﺑﺎﻻ ﻣﻰﺑﺮﻳﻢ; ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ‪ ،‬ﺣﻜﻴﻢ و‬

‫داﻧﺎﺳﺖ‪(83) .‬‬

‫و اﺳﺤﺎق و ﻳﻌﻘﻮب را ﺑﻪ او ) اﺑﺮاهﻴﻢ( ﺑﺨﺸﻴﺪﻳﻢ; و هﺮ دو را هﺪاﻳﺖ آﺮدﻳﻢ; و ﻧﻮح را )ﻧﻴﺰ( ﭘﻴﺶ از ﺁن هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻮدﻳﻢ; و از ﻓﺮزﻧﺪان او‪ ،‬داوود و‬

‫ﺳﻠﻴﻤﺎن و اﻳﻮب و ﻳﻮﺳﻒ و ﻣﻮﺳﻰ و هﺎرون را )هﺪاﻳﺖ آﺮدﻳﻢ(; اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﻜﻮآﺎران را ﭘﺎداش ﻣﻰدهﻴﻢ! )‪(84‬‬

‫و )هﻤﭽﻨﻴﻦ( زآﺮﻳﺎ و ﻳﺤﻴﻰ و ﻋﻴﺴﻰ و اﻟﻴﺎس را; هﻤﻪ از ﺻﺎﻟﺤﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪(85) .‬‬

‫و اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ و اﻟﻴﺴﻊ و ﻳﻮﻧﺲ و ﻟﻮط را; و هﻤﻪ را ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﺑﺮﺗﺮى دادﻳﻢ‪(86) .‬‬

‫و از ﭘﺪران و ﻓﺮزﻧﺪان و ﺑﺮادران ﺁﻧﻬﺎ )اﻓﺮادى را ﺑﺮﺗﺮى دادﻳﻢ( و ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻳﻢ و ﺑﻪ راﻩ راﺳﺖ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻮدﻳﻢ‪(87) .‬‬

‫اﻳﻦ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ; آﻪ هﺮ آﺲ از ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد را ﺑﺨﻮاهﺪ ﺑﺎ ﺁن راهﻨﻤﺎﻳﻰ ﻣﻰآﻨﺪ! و اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺸﺮك ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻋﻤﺎل )ﻧﻴﻜﻰ( آﻪ اﻧﺠﺎم‬

‫دادﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻰﮔﺮدد )و ﻧﺘﻴﺠﻪاى از ﺁن ﻧﻤﻰﮔﻴﺮﻧﺪ(‪(88) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ آﺘﺎب و ﺣﻜﻢ و ﻧﺒﻮت ﺑﻪ ﺁﻧﺎن دادﻳﻢ; و اﮔﺮ )ﺑﻔﺮض( ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁن آﻔﺮ ورزﻧﺪ‪) ،‬ﺁﻳﻴﻦ ﺣﻖ زﻣﻴﻦ ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ; زﻳﺮا( آﺴﺎن‬

‫دﻳﮕﺮى را ﻧﮕﺎهﺒﺎن ﺁن ﻣﻰﺳﺎزﻳﻢ آﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁن‪ ،‬آﺎﻓﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪(89) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ هﺪاﻳﺘﺸﺎن آﺮدﻩ; ﭘﺲ ﺑﻪ هﺪاﻳﺖ ﺁﻧﺎن اﻗﺘﺪا آﻦ! )و( ﺑﮕﻮ‪» :‬در ﺑﺮاﺑﺮ اﻳﻦ )رﺳﺎﻟﺖ و ﺗﺒﻠﻴﻎ(‪ ،‬ﭘﺎداﺷﻰ از ﺷﻤﺎ‬
‫ﻧﻤﻰﻃﻠﺒﻢ! اﻳﻦ )رﺳﺎﻟﺖ(‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺟﺰ ﻳﻚ ﻳﺎدﺁورى ﺑﺮاى ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﻧﻴﺴﺖ! )اﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪ ﻣﻦ اﺳﺖ(« )‪(90‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺪا را درﺳﺖ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ آﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪا‪ ،‬هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﺮ هﻴﭻ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻧﻔﺮﺳﺘﺎدﻩ اﺳﺖ!« ﺑﮕﻮ‪ ; :‬سخﻟﻠّﻬﭽﻪ آﺴﻰ آﺘﺎﺑﻰ را آﻪ ﻣﻮﺳﻰ‬

‫ﺁورد‪ ،‬ﻧﺎزل آﺮد؟! آﺘﺎﺑﻰ آﻪ ﺑﺮاى ﻣﺮدم‪ ،‬ﻧﻮر و هﺪاﻳﺖ ﺑﻮد; ‪0‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ( ﺁن را ﺑﺼﻮرت ﭘﺮاآﻨﺪﻩ ﻗﺮارﻣﻰدهﻴﺪ; ﻗﺴﻤﺘﻰ را ﺁﺷﻜﺎر‪ ،‬و ﻗﺴﻤﺖ زﻳﺎدى‬

‫را ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰدارﻳﺪ; و ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ دادﻩ ﺷﺪﻩ آﻪ ﻧﻪ ﺷﻤﺎ و ﻧﻪ ﭘﺪراﻧﺘﺎن‪ ،‬از ﺁن ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺒﻮدﻳﺪ!« ﺑﮕﻮ‪ ; :‬سخﻟﻠّﻬﺨﺪا!« ﺳﭙﺲ ﺁﻧﻬﺎ را در‬

‫ﮔﻔﺘﮕﻮهﺎى ﻟﺠﺎﺟﺖﺁﻣﻴﺰﺷﺎن رهﺎ آﻦ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺎزى آﻨﻨﺪ! )‪(91‬‬

‫و اﻳﻦ آﺘﺎﺑﻰ اﺳﺖ آﻪ ﻣﺎ ﺁن را ﻧﺎزل آﺮدﻳﻢ; آﺘﺎﺑﻰ اﺳﺖ ﭘﺮﺑﺮآﺖ‪ ،‬آﻪ ﺁﻧﭽﻪ را ﭘﻴﺶ از ﺁن ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻰآﻨﺪ; )ﺁن را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ ﺗﺎ ﻣﺮدم را ﺑﻪ‬
‫ﭘﺎداﺷﻬﺎى اﻟﻬﻰ‪ ،‬ﺑﺸﺎرت دهﻰ‪ (،‬و ﺗﺎ )اهﻞ( اماﻟﻘﺮى ) ﻣﻜﻪ( و آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﮔﺮد ﺁن هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻰ! )ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺪان( ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﻪ ﺁﺧﺮت اﻳﻤﺎن‬

‫دارﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺁن اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورﻧﺪ; و ﺑﺮ ﻧﻤﺎزهﺎى ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﻰ آﻨﻨﺪ! )‪(92‬‬

‫ﭼﻪ آﺴﻰ ﺳﺘﻤﻜﺎرﺗﺮ اﺳﺖ از آﺴﻰ آﻪ دروﻏﻰ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺒﻨﺪد‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬ﺑﺮ ﻣﻦ‪ ،‬وﺣﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩ«‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺑﻪ او وﺣﻰ ﻧﺸﺪﻩ‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬و آﺴﻰ آﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﻧﺎزل آﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎزل ﻣﻰآﻨﻢ«؟! و اﮔﺮ ﺑﺒﻴﻨﻰ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )اﻳﻦ( ﻇﺎﻟﻤﺎن در ﺷﺪاﻳﺪ‬

‫ﻣﺮگ ﻓﺮو رﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن دﺳﺘﻬﺎ را ﮔﺸﻮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺧﺎرج ﺳﺎزﻳﺪ! اﻣﺮوز در ﺑﺮاﺑﺮ دروﻏﻬﺎﻳﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺴﺘﻴﺪ و‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻳﺎت او ﺗﻜﺒﺮ ورزﻳﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺎزات ﺧﻮارآﻨﻨﺪﻩاى ﺧﻮاهﻴﺪ دﻳﺪ«! )ﺑﻪ ﺣﺎل ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺎﺳﻒ ﺧﻮاهﻰ ﺧﻮرد( )‪(93‬‬
‫و )روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد‪ (:‬هﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻧﻤﻮدﻳﺪ‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ آﻪ روز اول ﺷﻤﺎ را ﺁﻓﺮﻳﺪﻳﻢ! و ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬

‫ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاردﻳﺪ! و ﺷﻔﻴﻌﺎﻧﻰ را آﻪ ﺷﺮﻳﻚ در ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺧﻮد ﻣﻰﭘﻨﺪاﺷﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻴﻢ! ﭘﻴﻮﻧﺪهﺎى ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ‬

‫اﺳﺖ; و ﺗﻤﺎم ﺁﻧﭽﻪ را ﺗﻜﻴﻪﮔﺎﻩ ﺧﻮد ﺗﺼﻮر ﻣﻰآﺮدﻳﺪ‪ ،‬از ﺷﻤﺎ دور و ﮔﻢ ﺷﺪﻩاﻧﺪ! )‪(94‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻜﺎﻓﻨﺪﻩ داﻧﻪ و هﺴﺘﻪ اﺳﺖ; زﻧﺪﻩ را از ﻣﺮدﻩ ﺧﺎرج ﻣﻰﺳﺎزد‪ ،‬و ﻣﺮدﻩ را از زﻧﺪﻩ ﺑﻴﺮون ﻣﻰﺁورد; اﻳﻦ اﺳﺖ ﺧﺪاى ﺷﻤﺎ! ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬
‫از ﺣﻖ ﻣﻨﺤﺮف ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ؟! )‪(95‬‬

‫او ﺷﻜﺎﻓﻨﺪﻩ ﺻﺒﺢ اﺳﺖ; و ﺷﺐ را ﻣﺎﻳﻪ ﺁراﻣﺶ‪ ،‬و ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎﻩ را وﺳﻴﻠﻪ ﺣﺴﺎب ﻗﺮار دادﻩ اﺳﺖ; اﻳﻦ‪ ،‬اﻧﺪازﻩﮔﻴﺮى ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮاﻧﺎى داﻧﺎﺳﺖ!‬

‫)‪(96‬‬

‫او آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺳﺘﺎرﮔﺎن را ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻗﺮار داد‪ ،‬ﺗﺎ در ﺗﺎرﻳﻜﻴﻬﺎى ﺧﺸﻜﻰ و درﻳﺎ‪ ،‬ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺁﻧﻬﺎ راﻩ ﻳﺎﺑﻴﺪ! ﻣﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎ)ى ﺧﻮد( را ﺑﺮاى‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻣﻰداﻧﻨﺪ‪) ،‬و اهﻞ ﻓﻜﺮ و اﻧﺪﻳﺸﻪاﻧﺪ( ﺑﻴﺎن داﺷﺘﻴﻢ! )‪(97‬‬

‫او آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺷﻤﺎ را از ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ﺁﻓﺮﻳﺪ! و ﺷﻤﺎ دو ﮔﺮوﻩ هﺴﺘﻴﺪ‪ :‬ﺑﻌﻀﻰ ﭘﺎﻳﺪار )از ﻧﻈﺮ اﻳﻤﺎن ﻳﺎ ﺧﻠﻘﺖ آﺎﻣﻞ(‪ ،‬و ﺑﻌﻀﻰ ﻧﺎﭘﺎﻳﺪار; ﻣﺎ ﺁﻳﺎت‬

‫ﺧﻮد را ﺑﺮاى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻣﻰﻓﻬﻤﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻧﻤﻮدﻳﻢ! )‪(98‬‬

‫او آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ از ﺁﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺁﺑﻰ ﻧﺎزل آﺮد‪ ،‬و ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺁن‪ ،‬ﮔﻴﺎهﺎن ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن روﻳﺎﻧﺪﻳﻢ; و از ﺁن‪ ،‬ﺳﺎﻗﻪهﺎ و ﺷﺎﺧﻪهﺎى ﺳﺒﺰ‪ ،‬ﺧﺎرج ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ;‬

‫و از ﺁﻧﻬﺎ داﻧﻪهﺎى ﻣﺘﺮاآﻢ‪ ،‬و از ﺷﻜﻮﻓﻪ ﻧﺨﻞ‪ ،‬ﺷﻜﻮﻓﻪهﺎﻳﻰ ﺑﺎ رﺷﺘﻪهﺎى ﺑﺎرﻳﻚ ﺑﻴﺮون ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; و ﺑﺎﻏﻬﺎﻳﻰ از اﻧﻮاع اﻧﮕﻮر و زﻳﺘﻮن و اﻧﺎر‪) ،‬ﮔﺎﻩ(‬
‫ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‪ ،‬و )ﮔﺎﻩ( ﺑﻰﺷﺒﺎهﺖ! هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﻣﻰ دهﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﺁن و ﻃﺮز رﺳﻴﺪﻧﺶ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ آﻪ در ﺁن‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﻳﻰ )از ﻋﻈﻤﺖ‬

‫ﺧﺪا( ﺑﺮاى اﻓﺮاد ﺑﺎاﻳﻤﺎن اﺳﺖ! )‪(99‬‬

‫ﺁﻧﺎن ﺑﺮاى ﺧﺪا هﻤﺘﺎﻳﺎﻧﻰ از ﺟﻦ ﻗﺮار دادﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ; و ﺑﺮاى ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ دروغ و از روى ﺟﻬﻞ‪ ،‬ﭘﺴﺮان و‬

‫دﺧﺘﺮاﻧﻰ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ; ﻣﻨﺰﻩ اﺳﺖ ﺧﺪا‪ ،‬و ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ از ﺁﻧﭽﻪ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﻰآﻨﻨﺪ! )‪(100‬‬

‫او ﭘﺪﻳﺪ ﺁورﻧﺪﻩ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ اﺳﺖ; ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻓﺮزﻧﺪى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟! ﺣﺎل ﺁﻧﻜﻪ هﻤﺴﺮى ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪ ،‬و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ; و او ﺑﻪ‬

‫هﻤﻪ ﭼﻴﺰ داﻧﺎﺳﺖ‪(101) .‬‬

‫)ﺁرى‪ (،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎ! هﻴﭻ ﻣﻌﺒﻮدى ﺟﺰ او ﻧﻴﺴﺖ; ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎر هﻤﻪ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ; او را ﺑﭙﺮﺳﺘﻴﺪ و او ﻧﮕﻬﺒﺎن و ﻣﺪﺑﺮ هﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮدات‬

‫اﺳﺖ‪(102) .‬‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎ او را ﻧﻤﻰﺑﻴﻨﻨﺪ; وﻟﻰ او هﻤﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎ را ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ; و او ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ )اﻧﻮاع ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ‪ ،‬و ﺑﺎ ﺧﺒﺮ از دﻗﺎﻳﻖ ﻣﻮﺟﻮدات‪ (،‬و ﺁﮔﺎﻩ )از هﻤﻪ( ﭼﻴﺰ‬

‫اﺳﺖ‪(103) .‬‬

‫دﻻﻳﻞ روﺷﻦ از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪ; آﺴﻰ آﻪ )ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺁن‪ ،‬ﺣﻖ را( ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮد ﺧﻮد اوﺳﺖ; و آﺴﻰ آﻪ از دﻳﺪن ﺁن‬

‫ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ زﻳﺎن ﺧﻮدش ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ; و ﻣﻦ ﻧﮕﺎهﺒﺎن ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ )و ﺷﻤﺎ را ﺑﺮ ﻗﺒﻮل اﻳﻤﺎن ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻤﻰآﻨﻢ( )‪(104‬‬

‫و اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺁﻳﺎت )ﺧﻮد( را ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻣﻰآﻨﻴﻢ; ﺑﮕﺬار ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺗﻮ درس ﺧﻮاﻧﺪﻩاى )و ﺁﻧﻬﺎ را از دﻳﮕﺮى ﺁﻣﻮﺧﺘﻪاى(«! ﻣﻰﺧﻮاهﻴﻢ ﺁن را ﺑﺮاى‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺁﻣﺎدﻩ درك ﺣﻘﺎﻳﻘﻨﺪ‪ ،‬روﺷﻦ ﺳﺎزﻳﻢ‪(105) .‬‬

‫از ﺁﻧﭽﻪ آﻪ از ﺳﻮى ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﺮ ﺗﻮ وﺣﻰ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﭘﻴﺮوى آﻦ! هﻴﭻ ﻣﻌﺒﻮدى ﺟﺰ او ﻧﻴﺴﺖ! و از ﻣﺸﺮآﺎن‪ ،‬روى ﺑﮕﺮدان! )‪(106‬‬

‫اﮔﺮ ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ‪) ،‬هﻤﻪ ﺑﻪ اﺟﺒﺎر اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁوردﻧﺪ‪ (،‬و هﻴﭻ ﻳﻚ ﻣﺸﺮك ﻧﻤﻰﺷﺪﻧﺪ; و ﻣﺎ ﺗﻮ را ﻣﺴﺆول )اﻋﻤﺎل( ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮار ﻧﺪادﻩاﻳﻢ; و وﻇﻴﻔﻪ‬

‫ﻧﺪارى ﺁﻧﻬﺎ را )ﺑﻪ اﻳﻤﺎن( ﻣﺠﺒﻮر ﺳﺎزى! )‪(107‬‬

‫)ﺑﻪ ﻣﻌﺒﻮد( آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻏﻴﺮ ﺧﺪا را ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ دﺷﻨﺎم ﻧﺪهﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﺁﻧﻬﺎ )ﻧﻴﺰ( از روى )ﻇﻠﻢ و( ﺟﻬﻞ‪ ،‬ﺧﺪا را دﺷﻨﺎم دهﻨﺪ! اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮاى هﺮ‬

‫اﻣﺘﻰ ﻋﻤﻠﺸﺎن را زﻳﻨﺖ دادﻳﻢ ﺳﭙﺲ ﺑﺎزﮔﺸﺖ هﻤﻪ ﺁﻧﺎن ﺑﻪ ﺳﻮى ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن اﺳﺖ; و ﺁﻧﻬﺎ را از ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ ﻣﻰﺳﺎزد )و‬

‫ﭘﺎداش و آﻴﻔﺮ ﻣﻰدهﺪ(‪(108) .‬‬

 ‫ﺑﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ اﺻﺮار‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد آﺮدﻧﺪ آﻪ اﮔﺮ ﻧﺸﺎﻧﻪاى ) ﻣﻌﺠﺰﻩاى( ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ ﺑﻪ ﺁن اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورﻧﺪ; ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻣﻌﺠﺰات ﻓﻘﻂ از‬

‫ﺳﻮى ﺧﺪاﺳﺖ )و در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﻞ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﺠﺰﻩاى ﺑﻴﺎورم(; و ﺷﻤﺎ از آﺠﺎ ﻣﻰداﻧﻴﺪ آﻪ هﺮﮔﺎﻩ ﻣﻌﺠﺰﻩاى ﺑﻴﺎﻳﺪ )اﻳﻤﺎن‬

‫ﻣﻰﺁورﻧﺪ؟ ﺧﻴﺮ‪ (،‬اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ!« )‪(109‬‬

‫و ﻣﺎ دﻟﻬﺎ و ﭼﺸﻤﻬﺎى ﺁﻧﻬﺎ را واژﮔﻮﻧﻪ ﻣﻰﺳﺎزﻳﻢ; )ﺁرى ﺁﻧﻬﺎ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ( هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ آﻪ در ﺁﻏﺎز‪ ،‬ﺑﻪ ﺁن اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻧﺪ! و ﺁﻧﺎن را در ﺣﺎل‬
‫ﻃﻐﻴﺎن و ﺳﺮآﺸﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮد واﻣﻰﮔﺬارﻳﻢ ﺗﺎ ﺳﺮﮔﺮدان ﺷﻮﻧﺪ! )‪(110‬‬

‫)و ﺣﺘﻰ( اﮔﺮ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن را ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎزل ﻣﻰآﺮدﻳﻢ‪ ،‬و ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﻰﻧﻤﻮدﻳﻢ‪ ،‬هﺮﮔﺰ اﻳﻤﺎن‬

‫ﻧﻤﻰﺁوردﻧﺪ; ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاهﺪ! وﻟﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ! )‪(111‬‬

‫اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ در ﺑﺮاﺑﺮ هﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى‪ ،‬دﺷﻤﻨﻰ از ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ اﻧﺲ و ﺟﻦ ﻗﺮار دادﻳﻢ; ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻄﻮر ﺳﺮى )و درﮔﻮﺷﻰ( ﺳﺨﻨﺎن ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ و ﺑﻰاﺳﺎس )ﺑﺮاى‬

‫اﻏﻔﺎل ﻣﺮدم( ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ; و اﮔﺮ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﻰآﺮدﻧﺪ; )و ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﮕﻴﺮد; وﻟﻰ اﺟﺒﺎر ﺳﻮدى‬

‫ﻧﺪارد‪ (.‬ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ و ﺗﻬﻤﺘﻬﺎﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد واﮔﺬار! )‪(112‬‬

‫ﻧﺘﻴﺠﻪ )وﺳﻮﺳﻪهﺎى ﺷﻴﻄﺎن و ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت ﺷﻴﻄﺎنﺻﻔﺘﺎن( اﻳﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ آﻪ دﻟﻬﺎى ﻣﻨﻜﺮان ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﮔﺮدد; و ﺑﻪ ﺁن راﺿﻰ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ; و هﺮ ﮔﻨﺎهﻰ آﻪ ﺑﺨﻮاهﻨﺪ‪ ،‬اﻧﺠﺎم دهﻨﺪ! )‪(113‬‬

‫)ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ (،‬ﺁﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﺧﺪا را ﺑﻪ داورى ﻃﻠﺒﻢ؟! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ اوﺳﺖ آﻪ اﻳﻦ آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ را‪ ،‬آﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ در ﺁن ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﺷﻤﺎ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﺳﺖ; و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ دادﻩاﻳﻢ ﻣﻰداﻧﻨﺪ اﻳﻦ آﺘﺎب‪ ،‬ﺑﺤﻖ از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ; ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ از‬

‫ﺗﺮدﻳﺪآﻨﻨﺪﮔﺎن ﻣﺒﺎش! )‪(114‬‬

‫و آﻼم ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪق و ﻋﺪل‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺪ ﺗﻤﺎم رﺳﻴﺪ; هﻴﭻ آﺲ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ آﻠﻤﺎت او را دﮔﺮﮔﻮن ﺳﺎزد; و او ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ داﻧﺎﺳﺖ‪(115) .‬‬

‫اﮔﺮ از ﺑﻴﺸﺘﺮ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ در روى زﻣﻴﻦ هﺴﺘﻨﺪ اﻃﺎﻋﺖ آﻨﻰ‪ ،‬ﺗﻮ را از راﻩ ﺧﺪا ﮔﻤﺮاﻩ ﻣﻰ آﻨﻨﺪ; )زﻳﺮا( ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ از ﮔﻤﺎن ﭘﻴﺮوى ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬و‬

‫ﺗﺨﻤﻴﻦ و ﺣﺪس )واهﻰ( ﻣﻰزﻧﻨﺪ‪(116) .‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﻪ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ از راﻩ او ﮔﻤﺮاﻩ ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺁﮔﺎهﺘﺮ اﺳﺖ; و هﻤﭽﻨﻴﻦ از آﺴﺎﻧﻰ آﻪ هﺪاﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪(117) .‬‬

‫از )ﮔﻮﺷﺖ( ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺎم ﺧﺪا )هﻨﮕﺎم ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪن( ﺑﺮ ﺁن ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺨﻮرﻳﺪ )و ﻏﻴﺮ از ﺁن ﻧﺨﻮرﻳﺪ( اﮔﺮ ﺑﻪ ﺁﻳﺎت او اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ! )‪(118‬‬

‫ﭼﺮا از ﭼﻴﺰهﺎ ) ﮔﻮﺷﺘﻬﺎ(ﺋﻰ آﻪ ﻧﺎم ﺧﺪا ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮدﻩ ﺷﺪﻩ ﻧﻤﻰﺧﻮرﻳﺪ؟! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ )ﺧﺪاوﻧﺪ( ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﺮام ﺑﻮدﻩ‪ ،‬ﺑﻴﺎن آﺮدﻩ اﺳﺖ!‬

‫ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎﺷﻴﺪ; )آﻪ در اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﺧﻮردن از ﮔﻮﺷﺖ ﺁن ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﺟﺎﻳﺰ اﺳﺖ‪ (.‬و ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺮدم‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ هﻮى و هﻮس و‬
‫ﺑﻰداﻧﺸﻰ‪) ،‬دﻳﮕﺮان را( ﮔﻤﺮاﻩ ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ; و ﭘﺮوردﮔﺎرت‪ ،‬ﺗﺠﺎوزآﺎران را ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﺪ‪(119) .‬‬

‫ﮔﻨﺎهﺎن ﺁﺷﻜﺎر و ﭘﻨﻬﺎن را رهﺎ آﻨﻴﺪ! زﻳﺮا آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺰودى در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺎزات ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪(120) .‬‬

‫و از ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺎم ﺧﺪا ﺑﺮ ﺁن ﺑﺮدﻩ ﻧﺸﺪﻩ‪ ،‬ﻧﺨﻮرﻳﺪ! اﻳﻦ آﺎر ﮔﻨﺎﻩ اﺳﺖ; و ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ ﺑﻪ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ اﻟﻘﺎ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ‬

‫ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ; اﮔﺮ از ﺁﻧﻬﺎ اﻃﺎﻋﺖ آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ هﻢ ﻣﺸﺮك ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد! )‪(121‬‬

‫ﺁﻳﺎ آﺴﻰ آﻪ ﻣﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﭙﺲ او را زﻧﺪﻩ آﺮدﻳﻢ‪ ،‬و ﻧﻮرى ﺑﺮاﻳﺶ ﻗﺮار دادﻳﻢ آﻪ ﺑﺎ ﺁن در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم راﻩ ﺑﺮود‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ در‬

‫ﻇﻠﻤﺘﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ و از ﺁن ﺧﺎرج ﻧﮕﺮدد؟! اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺮاى آﺎﻓﺮان‪ ،‬اﻋﻤﺎل )زﺷﺘﻰ( آﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺰﻳﻴﻦ ﺷﺪﻩ )و زﻳﺒﺎ ﺟﻠﻮﻩ آﺮدﻩ( اﺳﺖ‪(122) .‬‬

‫و )ﻧﻴﺰ( اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ در هﺮ ﺷﻬﺮ و ﺁﺑﺎدى‪ ،‬ﺑﺰرﮔﺎن ﮔﻨﻬﻜﺎرى ﻗﺮار دادﻳﻢ; )اﻓﺮادى آﻪ هﻤﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻗﺪرت در اﺧﺘﻴﺎرﺷﺎن ﮔﺬاردﻳﻢ; اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎدﻩ‬

‫آﺮدﻩ‪ ،‬و راﻩ ﺧﻄﺎ ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ;( و ﺳﺮاﻧﺠﺎم آﺎرﺷﺎن اﻳﻦ ﺷﺪ آﻪ ﺑﻪ ﻣﻜﺮ )و ﻓﺮﻳﺐ ﻣﺮدم( ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ; وﻟﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮدﺷﺎن را ﻓﺮﻳﺐ ﻣﻰدهﻨﺪ و‬

‫ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻨﺪ! )‪(123‬‬
 ‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺁﻳﻪاى ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ هﺮﮔﺰ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻳﻢ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﭼﻴﺰى آﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺧﺪا دادﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ‬

‫هﻢ دادﻩ ﺷﻮد!« ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﮔﺎهﺘﺮ اﺳﺖ آﻪ رﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ را آﺠﺎ ﻗﺮار دهﺪ! ﺑﺰودى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪) ،‬و ﻣﺮدم را از راﻩ ﺣﻖ‬

‫ﻣﻨﺤﺮف ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪ (،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻜﺮ )و ﻓﺮﻳﺐ و ﻧﻴﺮﻧﮕﻰ( آﻪ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺣﻘﺎرت در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪا‪ ،‬و ﻋﺬاب ﺷﺪﻳﺪ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪(124) .‬‬

‫ﺁن آﺲ را آﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاهﺪ هﺪاﻳﺖ آﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻴﻨﻪاش را ﺑﺮاى )ﭘﺬﻳﺮش( اﺳﻼم‪ ،‬ﮔﺸﺎدﻩ ﻣﻰ ﺳﺎزد; و ﺁن آﺲ را آﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻋﻤﺎل ﺧﻼﻓﺶ ﺑﺨﻮاهﺪ‬
‫ﮔﻤﺮاﻩ ﺳﺎزد‪ ،‬ﺳﻴﻨﻪاش را ﺁﻧﭽﻨﺎن ﺗﻨﮓ ﻣﻰآﻨﺪ آﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﻣﻰﺧﻮاهﺪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﺑﺮود; اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﻠﻴﺪى را ﺑﺮ اﻓﺮادى آﻪ اﻳﻤﺎن‬

‫ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ ﻗﺮار ﻣﻰدهﺪ! )‪(125‬‬

‫و اﻳﻦ راﻩ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ )و ﺳﻨﺖ ﺟﺎوﻳﺪان( ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮﺳﺖ; ﻣﺎ ﺁﻳﺎت ﺧﻮد را ﺑﺮاى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﭘﻨﺪ ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺎن آﺮدﻳﻢ! )‪(126‬‬

‫ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ )در ﺑﻬﺸﺖ( ﺧﺎﻧﻪ اﻣﻦ و اﻣﺎن ﻧﺰد ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد; و او‪ ،‬وﻟﻰ و ﻳﺎور ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻋﻤﺎل )ﻧﻴﻜﻰ( آﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻧﺪ‪.‬‬

‫)‪(127‬‬

‫در ﺁن روز آﻪ )ﺧﺪا( هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺟﻤﻊ و ﻣﺤﺸﻮر ﻣﻴﺴﺎزد‪) ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ (:‬اى ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ و ﺟﻦ! ﺷﻤﺎ اﻓﺮاد زﻳﺎدى از اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را ﮔﻤﺮاﻩ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ! دوﺳﺘﺎن و ﭘﻴﺮوان ﺁﻧﻬﺎ از ﻣﻴﺎن اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﭙﺮوردﮔﺎرا! هﺮ ﻳﻚ از ﻣﺎ دو ﮔﺮوﻩ ) ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن و ﭘﻴﺮوانﮔﻤﺮاﻩ( از دﻳﮕﺮى‬

‫اﺳﺘﻔﺎدﻩ آﺮدﻳﻢ; )ﻣﺎ ﺑﻪ ﻟﺬات هﻮس ﺁﻟﻮد و زودﮔﺬر رﺳﻴﺪﻳﻢ; و ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣﻜﻮﻣﺖ آﺮدﻧﺪ;( و ﺑﻪ اﺟﻠﻰ آﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻣﻘﺮر داﺷﺘﻪ ﺑﻮدى رﺳﻴﺪﻳﻢ‪«.‬‬
‫)ﺧﺪاوﻧﺪ( ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺁﺗﺶ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺷﻤﺎﺳﺖ; ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻴﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاهﺪ« ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ ﺣﻜﻴﻢ و داﻧﺎﺳﺖ‪(128) .‬‬

‫ﻣﺎ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺑﻌﻀﻰ از ﺳﺘﻤﮕﺮان را ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕﺮ واﻣﻰﮔﺬارﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﻋﻤﺎﻟﻰ آﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻧﺪ‪(129) .‬‬

‫)در ﺁن روز ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ (:‬اى ﮔﺮوﻩ ﺟﻦ و اﻧﺲ! ﺁﻳﺎ رﺳﻮﻻﻧﻰ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪﻧﺪ آﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺮا ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺑﺎزﮔﻮ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺷﻤﺎ را‬

‫از ﻣﻼﻗﺎت ﭼﻨﻴﻦ روزى ﺑﻴﻢ ﻣﻰ دادﻧﺪ؟! ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺑﺮ ﺿﺪ ﺧﻮدﻣﺎن ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﻴﻢ; )ﺁرى‪ (،‬ﻣﺎ ﺑﺪ آﺮدﻳﻢ(« و زﻧﺪﮔﻰ )ﭘﺮ زرق و ﺑﺮق(‬

‫دﻧﻴﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﻓﺮﻳﺐ داد; و ﺑﻪ زﻳﺎن ﺧﻮد ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﻨﺪ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺑﻮدﻧﺪ! )‪(130‬‬

‫اﻳﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁن اﺳﺖ آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت هﻴﭻﮔﺎﻩ )ﻣﺮدم( ﺷﻬﺮهﺎ و ﺁﺑﺎدﻳﻬﺎ را ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺳﺘﻤﻬﺎﻳﺸﺎن در ﺣﺎل ﻏﻔﻠﺖ و ﺑﻰﺧﺒﺮى هﻼك ﻧﻤﻰآﻨﺪ‪) .‬ﺑﻠﻜﻪ‬

‫ﻗﺒﻼ رﺳﻮﻻﻧﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺪ‪(131) (.‬‬

‫و ﺑﺮاى هﺮ ﻳﻚ )از اﻳﻦ دو دﺳﺘﻪ(‪ ،‬درﺟﺎت )و ﻣﺮاﺗﺒﻰ( اﺳﺖ از ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻤﻞ آﺮدﻧﺪ; و ﭘﺮوردﮔﺎرت از اﻋﻤﺎﻟﻰ آﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻨﺪ‪ ،‬ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫)‪(132‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﻰﻧﻴﺎز و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ; )ﭘﺲ ﺑﻪ آﺴﻰ ﺳﺘﻢ ﻧﻤﻰآﻨﺪ; ﺑﻠﻜﻪ هﻤﻪ‪ ،‬ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻋﻤﺎل ﺧﻮد را ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ;( اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬هﻤﻪ ﺷﻤﺎ را‬

‫ﻣﻰﺑﺮد; ﺳﭙﺲ هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺳﺎزد; هﻤﺎنﻃﻮر آﻪ ﺷﻤﺎ را از ﻧﺴﻞ اﻗﻮام دﻳﮕﺮى ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁورد‪(133) .‬‬

‫ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ وﻋﺪﻩ دادﻩ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻳﻘﻴﻨﺎ ﻣﻰﺁﻳﺪ; و ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ )ﺧﺪا را( ﻧﺎﺗﻮان ﺳﺎزﻳﺪ )و از ﻋﺪاﻟﺖ و آﻴﻔﺮ او ﻓﺮار آﻨﻴﺪ(! )‪(134‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬اى ﻗﻮم ﻣﻦ! هﺮ آﺎر در ﻗﺪرت دارﻳﺪ ﺑﻜﻨﻴﺪ! ﻣﻦ )هﻢ ﺑﻪ وﻇﻴﻔﻪ ﺧﻮد( ﻋﻤﻞ ﻣﻰآﻨﻢ; اﻣﺎ ﺑﺰودى ﺧﻮاهﻴﺪ داﻧﺴﺖ ﭼﻪ آﺴﻰ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻧﻴﻚ‬

‫ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ )و ﭘﻴﺮوزى ﺑﺎ ﭼﻪ آﺴﻰ اﺳﺖ! اﻣﺎ( ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ‪ ،‬ﻇﺎﻟﻤﺎن رﺳﺘﮕﺎر ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ!« )‪(135‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ) ﻣﺸﺮآﺎن( ﺳﻬﻤﻰ از ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ از زراﻋﺖ و ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎن ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺮاى او ﻗﺮار دادﻧﺪ; )و ﺳﻬﻤﻰ ﺑﺮاى ﺑﺘﻬﺎ!( و ﺑﮕﻤﺎن ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ‬

‫ﻣﺎل ﺧﺪاﺳﺖ! و اﻳﻦ هﻢ ﻣﺎل ﺷﺮآﺎى ﻣﺎ ) ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺘﻬﺎ( اﺳﺖ!« ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎل ﺷﺮآﺎى ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﻤﻰرﺳﻴﺪ; وﻟﻰ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎل ﺧﺪا ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ‬

‫ﺷﺮآﺎﻳﺸﺎن ﻣﻰرﺳﻴﺪ! )ﺁرى‪ ،‬اﮔﺮ ﺳﻬﻢ ﺑﺘﻬﺎ ﺑﺎ آﻤﺒﻮدى ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺎل ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎ ﻣﻰدادﻧﺪ; اﻣﺎ ﻋﻜﺲ ﺁن را ﻣﺠﺎز ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ!(‬
‫ﭼﻪ ﺑﺪ ﺣﻜﻢ ﻣﻰآﻨﻨﺪ )آﻪ ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ ﺷﺮك‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﺧﺪا را آﻤﺘﺮ از ﺑﺘﻬﺎ ﻣﻰداﻧﻨﺪ(! )‪(136‬‬

‫هﻤﻴﻦﮔﻮﻧﻪ ﺷﺮآﺎى ﺁﻧﻬﺎ ) ﺑﺘﻬﺎ(‪ ،‬ﻗﺘﻞ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن را در ﻧﻈﺮﺷﺎن ﺟﻠﻮﻩ دادﻧﺪ; )آﻮدآﺎن ﺧﻮد را ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﺘﻬﺎ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪ ،‬و اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻰﻧﻤﻮدﻧﺪ!(‬

‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ هﻼآﺖ اﻓﻜﻨﺪﻧﺪ; و ﺁﻳﻴﻨﺸﺎن را ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﻣﺸﺘﺒﻪ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬و اﮔﺮ ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﻰآﺮدﻧﺪ; )زﻳﺮا ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮ‬

‫ﺁﻧﺎن را ﺑﮕﻴﺮد; وﻟﻰ اﺟﺒﺎر ﺳﻮدى ﻧﺪارد‪ (.‬ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ و ﺗﻬﻤﺘﻬﺎﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد واﮔﺬار )وﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ اﻋﺘﻨﺎ ﻣﻜﻦ(! )‪(137‬‬
‫و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ از ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎن و زراﻋﺖ )آﻪ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﺘﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮاى هﻤﻪ( ﻣﻤﻨﻮع اﺳﺖ; و ﺟﺰ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﻮاهﻴﻢ ‪-‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﺁﻧﻬﺎ‪-‬‬

‫ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﺁن ﺑﺨﻮرﻧﺪ! و )اﻳﻨﻬﺎ( ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎﻧﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺳﻮارﺷﺪن ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ )ﺑﺮ ﻣﺎ( ﺣﺮام ﺷﺪﻩ اﺳﺖ!« و )ﻧﻴﺰ( ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎﻧﻰ )ﺑﻮد( آﻪ )هﻨﮕﺎم ذﺑﺢ‪ (،‬ﻧﺎم‬

‫ﺧﺪا را ﺑﺮ ﺁن ﻧﻤﻰﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺧﺪا دروغ ﻣﻰﺑﺴﺘﻨﺪ; )و ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ اﺣﻜﺎم‪ ،‬هﻤﻪ از ﻧﺎﺣﻴﻪ اوﺳﺖ‪ («.‬ﺑﺰودى )ﺧﺪا( آﻴﻔﺮ اﻓﺘﺮاهﺎى ﺁﻧﻬﺎ را‬
‫ﻣﻰدهﺪ! )‪(138‬‬

‫و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻧﭽﻪ )از ﺑﭽﻪ( در ﺷﻜﻢ اﻳﻦ ﺣﻴﻮاﻧﺎت اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮص ﻣﺮدان ﻣﺎﺳﺖ; و ﺑﺮ هﻤﺴﺮان ﻣﺎ ﺣﺮام اﺳﺖ! اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ) ﻣﺮدﻩ ﻣﺘﻮﻟﺪ‬

‫ﺷﻮد(‪ ،‬هﻤﮕﻰ در ﺁن ﺷﺮﻳﻜﻨﺪ‪ «.‬ﺑﺰودى )ﺧﺪا( آﻴﻔﺮ اﻳﻦ ﺗﻮﺻﻴﻒ )و اﺣﻜﺎم دروﻏﻴﻦ( ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻰدهﺪ; او ﺣﻜﻴﻢ و داﻧﺎﺳﺖ‪(139) .‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد را از روى ﺟﻬﻞ و ﻧﺎداﻧﻰ آﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺧﺴﺮان ﺷﺪﻧﺪ; )زﻳﺮا( ﺁﻧﭽﻪ را ﺧﺪا ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ روزى دادﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻮد ﺗﺤﺮﻳﻢ‬

‫آﺮدﻧﺪ; و ﺑﺮ ﺧﺪا اﻓﺘﺮا ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﺪﻧﺪ; و )هﺮﮔﺰ( هﺪاﻳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪(140) .‬‬

‫اوﺳﺖ آﻪ ﺑﺎﻏﻬﺎى ﻣﻌﺮوش ) ﺑﺎﻏﻬﺎﻳﻰ آﻪ درﺧﺘﺎﻧﺶ روى دارﺑﺴﺖهﺎ ﻗﺮار دارد(‪ ،‬و ﺑﺎﻏﻬﺎى ﻏﻴﺮﻣﻌﺮوش ) ﺑﺎﻏﻬﺎﻳﻰ آﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ دارﺑﺴﺖ ﻧﺪارد( را‬

‫ﺁﻓﺮﻳﺪ; هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﺨﻞ و اﻧﻮاع زراﻋﺖ را‪ ،‬آﻪ از ﻧﻈﺮ ﻣﻴﻮﻩ و ﻃﻌﻢ ﺑﺎ هﻢ ﻣﺘﻔﺎوﺗﻨﺪ; و )ﻧﻴﺰ( درﺧﺖ زﻳﺘﻮن و اﻧﺎر را‪ ،‬آﻪ از ﺟﻬﺘﻰ ﺑﺎ هﻢ ﺷﺒﻴﻪ‪ ،‬و از‬

‫ﺟﻬﺘﻰ ﺗﻔﺎوت دارﻧﺪ; )ﺑﺮگ و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻇﺎهﺮﻳﺸﺎن ﺷﺒﻴﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ اﺳﺖ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻃﻌﻢ ﻣﻴﻮﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺘﻔﺎوت ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ‪ (.‬از ﻣﻴﻮﻩ ﺁن‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺛﻤﺮ ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺨﻮرﻳﺪ! و ﺣﻖ ﺁن را ﺑﻪ هﻨﮕﺎم درو‪ ،‬ﺑﭙﺮدازﻳﺪ! و اﺳﺮاف ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺴﺮﻓﺎن را دوﺳﺖ ﻧﺪارد! )‪(141‬‬

‫)او آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ( از ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎن‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﺑﺎرﺑﺮ‪ ،‬و ﺣﻴﻮاﻧﺎت آﻮﭼﻚ )ﺑﺮاى ﻣﻨﺎﻓﻊ دﻳﮕﺮ( ﺁﻓﺮﻳﺪ; از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ روزى دادﻩ اﺳﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺨﻮرﻳﺪ! و از ﮔﺎﻣﻬﺎى ﺷﻴﻄﺎن ﭘﻴﺮوى ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬آﻪ او دﺷﻤﻦ ﺁﺷﻜﺎر ﺷﻤﺎﺳﺖ! )‪(142‬‬

‫هﺸﺖ ﺟﻔﺖ از ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎن )ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ( ﺁﻓﺮﻳﺪ; از ﻣﻴﺶ دو ﺟﻔﺖ‪ ،‬و از ﺑﺰ دو ﺟﻔﺖ; ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺮهﺎى ﺁﻧﻬﺎ را ﺣﺮام آﺮدﻩ‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﺎدﻩهﺎ را؟ ﻳﺎ‬

‫ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻜﻢ ﻣﺎدﻩهﺎ در ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ؟ اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ )و ﺑﺮ ﺗﺤﺮﻳﻢ اﻳﻨﻬﺎ دﻟﻴﻠﻰ دارﻳﺪ(‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ دهﻴﺪ!« )‪(143‬‬

‫و از ﺷﺘﺮ ﻳﻚ ﺟﻔﺖ‪ ،‬و از ﮔﺎو هﻢ ﻳﻚ ﺟﻔﺖ )ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺁﻓﺮﻳﺪ(; ﺑﮕﻮ‪» :‬آﺪاﻣﻴﻚ از اﻳﻨﻬﺎ را ﺧﺪا ﺣﺮام آﺮدﻩ اﺳﺖ؟ ﻧﺮهﺎ ﻳﺎ ﻣﺎدﻩهﺎ را؟ ﻳﺎ ﺁﻧﭽﻪ را‬

‫ﺷﻜﻢ ﻣﺎدﻩهﺎ درﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ؟ ﻳﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺧﺪا ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻮﺻﻴﻪ آﺮد‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﮔﻮاﻩ )ﺑﺮ اﻳﻦ ﺗﺤﺮﻳﻢ( ﺑﻮدﻳﺪ؟! ﭘﺲ ﭼﻪ آﺴﻰ ﺳﺘﻤﻜﺎرﺗﺮ‬
‫اﺳﺖ از ﺁن آﺲ آﻪ ﺑﺮ ﺧﺪا دروغ ﻣﻰﺑﻨﺪد ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﺮدم را از روى ﺟﻬﻞ ﮔﻤﺮاﻩ ﺳﺎزد؟! ﺧﺪاوﻧﺪ هﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﺳﺘﻤﮕﺮان را هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻰآﻨﺪ« )‪(144‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬در ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ وﺣﻰ ﺷﺪﻩ‪ ،‬هﻴﭻ ﻏﺬاى ﺣﺮاﻣﻰ ﻧﻤﻰﻳﺎﺑﻢ; ﺑﺠﺰ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺮدار ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺧﻮﻧﻰ آﻪ )از ﺑﺪن ﺣﻴﻮان( ﺑﻴﺮون رﻳﺨﺘﻪ‪ ،‬ﻳﺎ ﮔﻮﺷﺖ‬

‫ﺧﻮك ‪-‬آﻪ اﻳﻨﻬﺎ هﻤﻪ ﭘﻠﻴﺪﻧﺪ‪ -‬ﻳﺎ ﺣﻴﻮاﻧﻰ آﻪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ‪ ،‬هﻨﮕﺎم ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪن‪ ،‬ﻧﺎم ﻏﻴﺮ ﺧﺪا ) ﻧﺎم ﺑﺘﻬﺎ( ﺑﺮ ﺁن ﺑﺮدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ «.‬اﻣﺎ آﺴﻰ آﻪ ﻣﻀﻄﺮ‬

‫)ﺑﻪ ﺧﻮردن اﻳﻦ ﻣﺤﺮﻣﺎت( ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻰ ﺁﻧﻜﻪ ﺧﻮاهﺎن ﻟﺬت ﺑﺎﺷﺪ و ﻳﺎ زﻳﺎدﻩ روى آﻨﺪ )ﮔﻨﺎهﻰ ﺑﺮ او ﻧﻴﺴﺖ(; زﻳﺮا ﭘﺮوردﮔﺎرت‪ ،‬ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫)‪(145‬‬

‫و ﺑﺮ ﻳﻬﻮدﻳﺎن‪ ،‬هﺮ ﺣﻴﻮان ﻧﺎﺧﻦدار ) ﺣﻴﻮاﻧﺎﺗﻰ آﻪ ﺳﻢ ﻳﻜﭙﺎرﭼﻪ دارﻧﺪ( را ﺣﺮام آﺮدﻳﻢ; و از ﮔﺎو و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ‪ ،‬ﭘﻴﻪ و ﭼﺮﺑﻴﺸﺎن را ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺗﺤﺮﻳﻢ‬

‫ﻧﻤﻮدﻳﻢ; ﻣﮕﺮ ﭼﺮﺑﻴﻬﺎﻳﻰ آﻪ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮار دارد‪ ،‬و ﻳﺎ در دو ﻃﺮف ﭘﻬﻠﻮهﺎ‪ ،‬و ﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﺨﻮان ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ; اﻳﻦ را ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺳﺘﻤﻰ آﻪ‬

‫ﻣﻰآﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ آﻴﻔﺮ دادﻳﻢ; و ﻣﺎ راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﻢ‪(146) .‬‬

‫اﮔﺮ ﺗﻮ را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﻨﻨﺪ )و اﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ را ﻧﭙﺬﻳﺮﻧﺪ(‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎ‪ ،‬رﺣﻤﺖ ﮔﺴﺘﺮدﻩاى دارد; اﻣﺎ ﻣﺠﺎزات او هﻢاز ﻣﺠﺮﻣﺎن دﻓﻊ‬

‫ﺷﺪﻧﻰ ﻧﻴﺴﺖ! )و اﮔﺮ اداﻣﻪ دهﻴﺪ آﻴﻔﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﺘﻤﻰ اﺳﺖ( )‪(147‬‬

‫ﺑﺰودى ﻣﺸﺮآﺎن )ﺑﺮاى ﺗﺒﺮﺋﻪ ﺧﻮﻳﺶ( ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺎ ﻣﺸﺮك ﻣﻰﺷﺪﻳﻢ و ﻧﻪ ﭘﺪران ﻣﺎ; و ﻧﻪ ﭼﻴﺰى را ﺗﺤﺮﻳﻢ‬

‫ﻣﻰآﺮدﻳﻢ!« آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻴﺰ‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ دروغ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ; و ﺳﺮاﻧﺠﺎم )ﻃﻌﻢ( آﻴﻔﺮ ﻣﺎ را ﭼﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻳﺎ دﻟﻴﻞ روﺷﻨﻰ‬
‫)ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع( دارﻳﺪ؟ ﭘﺲ ﺁن را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن دهﻴﺪ؟ ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ از ﭘﻨﺪارهﺎى ﺑﻰاﺳﺎس ﭘﻴﺮوى ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ ،‬و ﺗﺨﻤﻴﻨﻬﺎى ﻧﺎﺑﺠﺎ ﻣﻰزﻧﻴﺪ‪(148) «.‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬دﻟﻴﻞ رﺳﺎ )و ﻗﺎﻃﻊ( ﺑﺮاى ﺧﺪاﺳﺖ )دﻟﻴﻠﻰ آﻪ ﺑﺮاى هﻴﭻ آﺲ ﺑﻬﺎﻧﻪاى ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰﮔﺬارد(‪ .‬و اﮔﺮ او ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬هﻤﻪ ﺷﻤﺎ را )ﺑﻪ اﺟﺒﺎر(‬
‫هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ‪) .‬وﻟﻰ ﭼﻮن هﺪاﻳﺖ اﺟﺒﺎرى ﺑﻰﺛﻤﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻦ آﺎر را ﻧﻤﻰآﻨﺪ‪(149) «(.‬‬
 ‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﮔﻮاهﺎن ﺧﻮد را‪ ،‬آﻪ ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﻨﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻨﻬﺎ را ﺣﺮام آﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺎورﻳﺪ!« اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ )ﺑﺪروغ( ﮔﻮاهﻰ دهﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺎ ﺁﻧﺎن )هﻤﺼﺪا‬

‫ﻧﺸﻮ! و( ﮔﻮاهﻰ ﻧﺪﻩ! و از هﻮى و هﻮس آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁﺧﺮت اﻳﻤﺎن ﻧﺪارﻧﺪ و ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺷﺮﻳﻚ ﻗﺎﺋﻠﻨﺪ‪،‬‬

‫ﭘﻴﺮوى ﻣﻜﻦ! )‪(150‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺁﻧﭽﻪ را ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﺮام آﺮدﻩ اﺳﺖ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ :‬اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻴﺰى را ﺷﺮﻳﻚ ﺧﺪا ﻗﺮار ﻧﺪهﻴﺪ! و ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻧﻴﻜﻰ آﻨﻴﺪ! و‬
‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺘﺎن را از )ﺗﺮس( ﻓﻘﺮ‪ ،‬ﻧﻜﺸﻴﺪ! ﻣﺎ ﺷﻤﺎ و ﺁﻧﻬﺎ را روزى ﻣﻰدهﻴﻢ; و ﻧﺰدﻳﻚ آﺎرهﺎى زﺷﺖ ﻧﺮوﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺁﺷﻜﺎر ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎن! و اﻧﺴﺎﻧﻰ را‬

‫آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺤﺘﺮم ﺷﻤﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪ! ﻣﮕﺮ ﺑﺤﻖ )و از روى اﺳﺘﺤﻘﺎق(; اﻳﻦ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺁن ﺳﻔﺎرش آﺮدﻩ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ‬

‫درك آﻨﻴﺪ! )‪(151‬‬

‫و ﺑﻪ ﻣﺎل ﻳﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺻﻮرت )و ﺑﺮاى اﺻﻼح(‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺪ رﺷﺪ ﺧﻮد ﺑﺮﺳﺪ! و ﺣﻖ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ و وزن را ﺑﻌﺪاﻟﺖ ادا آﻨﻴﺪ! ‪-‬هﻴﭻ‬

‫آﺲ را‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﻤﻘﺪار ﺗﻮاﻧﺎﻳﻴﺶ‪ ،‬ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻧﻤﻰآﻨﻴﻢ‪ -‬و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺳﺨﻨﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ را رﻋﺎﻳﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻰ اﮔﺮ در ﻣﻮرد ﻧﺰدﻳﻜﺎن )ﺷﻤﺎ(‬
‫ﺑﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎن ﺧﺪا وﻓﺎ آﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺁن ﺳﻔﺎرش ﻣﻰآﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﺘﺬآﺮ ﺷﻮﻳﺪ! )‪(152‬‬

‫اﻳﻦ راﻩ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺁن ﭘﻴﺮوى آﻨﻴﺪ! و از راﻩهﺎى ﭘﺮاآﻨﺪﻩ )و اﻧﺤﺮاﻓﻰ( ﭘﻴﺮوى ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻪ ﺷﻤﺎ را از ﻃﺮﻳﻖ ﺣﻖ‪ ،‬دور ﻣﻰﺳﺎزد! اﻳﻦ‬
‫ﭼﻴﺰى اﺳﺖ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺁن ﺳﻔﺎرش ﻣﻰآﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎرى ﭘﻴﺸﻪ آﻨﻴﺪ!« )‪(153‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ آﺘﺎب )ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ( دادﻳﻢ; )و ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮد را( ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﻧﻴﻜﻮآﺎر ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬آﺎﻣﻞ آﺮدﻳﻢ; و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را )آﻪ ﻣﻮرد ﻧﻴﺎز ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪،‬‬

‫درﺁن( روﺷﻦ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ; آﺘﺎﺑﻰ آﻪ ﻣﺎﻳﻪ هﺪاﻳﺖ و رﺣﻤﺖ ﺑﻮد; ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻟﻘﺎى ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن )و روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ(‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ! )‪(154‬‬

‫و اﻳﻦ آﺘﺎﺑﻰ اﺳﺖ ﭘﺮ ﺑﺮآﺖ‪ ،‬آﻪ ﻣﺎ )ﺑﺮ ﺗﻮ( ﻧﺎزل آﺮدﻳﻢ; از ﺁن ﭘﻴﺮوى آﻨﻴﺪ‪،‬و ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎرى ﭘﻴﺸﻪ ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻣﻮرد رﺣﻤﺖ )ﺧﺪا( ﻗﺮار ﮔﻴﺮﻳﺪ!‬

‫)‪(155‬‬

‫)ﻣﺎ اﻳﻦ آﺘﺎب را ﺑﺎ اﻳﻦ اﻣﺘﻴﺎزات ﻧﺎزل آﺮدﻳﻢ( ﺗﺎ ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ‪» :‬آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ دو ﻃﺎﻳﻔﻪ ﭘﻴﺶ از ﻣﺎ ) ﻳﻬﻮد و ﻧﺼﺎرى( ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ ﺑﻮد; و ﻣﺎ از‬

‫ﺑﺤﺚ و ﺑﺮرﺳﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻰ ﺧﺒﺮ ﺑﻮدﻳﻢ«! )‪(156‬‬

‫ﻳﺎ ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ‪» :‬اﮔﺮ آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﺎزل ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬از ﺁﻧﻬﺎ هﺪاﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪﺗﺮ ﺑﻮدﻳﻢ«! اﻳﻨﻚ ﺁﻳﺎت و دﻻﻳﻞ روﺷﻦ از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن‪ ،‬و هﺪاﻳﺖ و‬
‫رﺣﻤﺖ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪ! ﭘﺲ‪ ،‬ﭼﻪ آﺴﻰ ﺳﺘﻤﻜﺎرﺗﺮ اﺳﺖ از آﺴﻰ آﻪ ﺁﻳﺎت ﺧﺪا را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻩ‪ ،‬و از ﺁن روى ﮔﺮداﻧﺪﻩ اﺳﺖ؟! اﻣﺎ ﺑﺰودى‬

‫آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ از ﺁﻳﺎت ﻣﺎ روى ﻣﻰﮔﺮداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ هﻤﻴﻦ اﻋﺮاض ﺑﻰدﻟﻴﻠﺸﺎن‪ ،‬ﻣﺠﺎزات ﺷﺪﻳﺪ ﺧﻮاهﻴﻢ آﺮد! )‪(157‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﺟﺰ اﻳﻦ اﻧﺘﻈﺎر دارﻧﺪ آﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن )ﻣﺮگ( ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺸﺎن ﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ )ﺧﻮدش( ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻌﻀﻰ از ﺁﻳﺎت ﭘﺮوردﮔﺎرت )و‬

‫ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ(؟! اﻣﺎ ﺁن روز آﻪ ﺑﻌﻀﻰ از ﺁﻳﺎت ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺗﺤﻘﻖ ﭘﺬﻳﺮد‪ ،‬اﻳﻤﺎنﺁوردن اﻓﺮادى آﻪ ﻗﺒﻼ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ در اﻳﻤﺎﻧﺸﺎن‬

‫ﻋﻤﻞ ﻧﻴﻜﻰ اﻧﺠﺎم ﻧﺪادﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻮدى ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺸﺎن ﻧﺨﻮاهﺪ داﺷﺖ! ﺑﮕﻮ‪)» :‬اآﻨﻮن آﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺘﻈﺎرات ﻧﺎدرﺳﺘﻰ دارﻳﺪ‪ (،‬اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻜﺸﻴﺪ ﻣﺎ هﻢ‬
‫اﻧﺘﻈﺎر )آﻴﻔﺮ ﺷﻤﺎ را( ﻣﻰآﺸﻴﻢ!« )‪(158‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺁﻳﻴﻦ ﺧﻮد را ﭘﺮاآﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ دﺳﺘﻪهﺎى ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن )و ﻣﺬاهﺐ ﻣﺨﺘﻠﻒ( ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮ هﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ راﺑﻄﻪاى ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺪارى!‬

‫ﺳﺮ و آﺎر ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺧﺪاﺳﺖ; ﺳﭙﺲ ﺧﺪا ﺁﻧﻬﺎ را از ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﻰآﻨﺪ‪(159) .‬‬

‫هﺮ آﺲ آﺎر ﻧﻴﻜﻰ ﺑﺠﺎ ﺁورد‪ ،‬دﻩ ﺑﺮاﺑﺮ ﺁن ﭘﺎداش دارد‪ ،‬و هﺮ آﺲ آﺎر ﺑﺪى اﻧﺠﺎم دهﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁن‪ ،‬آﻴﻔﺮ ﻧﺨﻮاهﺪ دﻳﺪ; و ﺳﺘﻤﻰ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ‬

‫ﺷﺪ‪(160) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرم ﻣﺮا ﺑﻪ راﻩ راﺳﺖ هﺪاﻳﺖ آﺮدﻩ; ﺁﻳﻴﻨﻰ ﭘﺎﺑﺮﺟﺎ )و ﺿﺎﻣﻦ ﺳﻌﺎدت دﻳﻦ و دﻧﻴﺎ(; ﺁﻳﻴﻦ اﺑﺮاهﻴﻢ; آﻪ از ﺁﻳﻴﻨﻬﺎى ﺧﺮاﻓﻰ روى‬

‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ; و از ﻣﺸﺮآﺎن ﻧﺒﻮد‪(161) «.‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻧﻤﺎز و ﺗﻤﺎم ﻋﺒﺎدات ﻣﻦ‪ ،‬و زﻧﺪﮔﻰ و ﻣﺮگ ﻣﻦ‪ ،‬هﻤﻪ ﺑﺮاى ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن اﺳﺖ‪(162) .‬‬

‫هﻤﺘﺎﻳﻰ ﺑﺮاى او ﻧﻴﺴﺖ; و ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﻣﺎﻣﻮر ﺷﺪﻩام; و ﻣﻦ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻢ!« )‪(163‬‬

 ‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻏﻴﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺮوردﮔﺎرى را ﺑﻄﻠﺒﻢ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ او ﭘﺮوردﮔﺎر هﻤﻪ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ؟! هﻴﭻ آﺲ‪ ،‬ﻋﻤﻞ )ﺑﺪى( ﺟﺰ ﺑﻪ زﻳﺎن ﺧﻮدش‪ ،‬اﻧﺠﺎم‬

‫ﻧﻤﻰدهﺪ; و هﻴﭻ ﮔﻨﻬﻜﺎرى ﮔﻨﺎﻩ دﻳﮕﺮى را ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻧﻤﻰﺷﻮد; ﺳﭙﺲ ﺑﺎزﮔﺸﺖ هﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن اﺳﺖ; و ﺷﻤﺎ را از ﺁﻧﭽﻪ در ﺁن‬

‫اﺧﺘﻼف داﺷﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺒﺮ ﺧﻮاهﺪ داد‪(164) .‬‬

‫و او آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺷﻤﺎ را ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎن )و ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن( ﺧﻮد در زﻣﻴﻦ ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬و درﺟﺎت ﺑﻌﻀﻰ از ﺷﻤﺎ را ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕﺮ ﻗﺮار داد‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﻤﺎ‬
‫را ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺁﻧﭽﻪ در اﺧﺘﻴﺎرﺗﺎن ﻗﺮار دادﻩ ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﺪ; ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ ﺳﺮﻳﻊ اﻟﻌﻘﺎب و ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪) .‬آﻴﻔﺮ آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ از ﺑﻮﺗﻪ‬

‫اﻣﺘﺤﺎن ﻧﺎدرﺳﺖ درﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬زود ﻣﻰدهﺪ; و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺣﻖ ﭘﻮﻳﺎن ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(165) (.‬‬
‫‪ +‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ در ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ‪1384/06/31‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 8:1‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻮﺳﻂ روح اﷲ ﮐﺮﯾﻤﯽ | ﻧﻈﺮ ﺑﺪهﻴﺪ‬
‫ﺳﻮرﻩ اﻟﻤﺎﺋﺪﻩ‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺑﺨﺸﺎﻳﺸﮕﺮ‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎﻧﻬﺎ )و ﻗﺮاردادهﺎ( وﻓﺎ آﻨﻴﺪ! ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎن )و ﺟﻨﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ( ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺣﻼل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ; ﻣﮕﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ‬

‫ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮد )و اﺳﺘﺜﻨﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ(‪ .‬و ﺑﻪ هﻨﮕﺎم اﺣﺮام‪ ،‬ﺻﻴﺪ را ﺣﻼل ﻧﺸﻤﺮﻳﺪ! ﺧﺪاوﻧﺪ هﺮ ﭼﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺑﺎﺷﺪ( ﺣﻜﻢ ﻣﻰآﻨﺪ‪.‬‬

‫) ‪(1‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! ﺷﻌﺎﺋﺮ و ﺣﺪود اﻟﻬﻰ )و ﻣﺮاﺳﻢ ﺣﺞ را ﻣﺤﺘﺮم ﺑﺸﻤﺮﻳﺪ! و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ( را ﺣﻼل ﻧﺪاﻧﻴﺪ! و ﻧﻪ ﻣﺎﻩ ﺣﺮام را‪ ،‬و‬

‫ﻧﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎى ﺑﻰﻧﺸﺎن و ﻧﺸﺎﻧﺪار را‪ ،‬و ﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ را آﻪ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاى ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردن ﻓﻀﻞ ﭘﺮوردﮔﺎر و ﺧﺸﻨﻮدى او ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ! اﻣﺎ‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ از اﺣﺮام ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺻﻴﺪآﺮدن ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻣﺎﻧﻌﻰ ﻧﺪارد‪ .‬و ﺧﺼﻮﻣﺖ ﺑﺎ ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ آﻪ ﺷﻤﺎ را از ﺁﻣﺪن ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ اﻟﺤﺮام )در ﺳﺎل‬
‫ﺣﺪﻳﺒﻴﻪ( ﺑﺎزداﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺷﻤﺎ را وادار ﺑﻪ ﺗﻌﺪى و ﺗﺠﺎوز آﻨﺪ! و )هﻤﻮارﻩ( در راﻩ ﻧﻴﻜﻰ و ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎرى ﺑﺎ هﻢ ﺗﻌﺎون آﻨﻴﺪ! و )هﺮﮔﺰ( در راﻩ ﮔﻨﺎﻩ و‬

‫ﺗﻌﺪى هﻤﻜﺎرى ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ! و از )ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻓﺮﻣﺎن( ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ آﻪ ﻣﺠﺎزات ﺧﺪا ﺷﺪﻳﺪ اﺳﺖ! )‪(2‬‬

‫ﮔﻮﺷﺖ ﻣﺮدار‪ ،‬و ﺧﻮن‪ ،‬و ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮك‪ ،‬و ﺣﻴﻮاﻧﺎﺗﻰ آﻪ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﻧﺎم ﺧﺪا ذﺑﺢ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﺧﻔﻪﺷﺪﻩ‪ ،‬و ﺑﻪ زﺟﺮ آﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﺮ‬

‫اﺛﺮ ﭘﺮتﺷﺪن از ﺑﻠﻨﺪى ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﻪ ﺿﺮب ﺷﺎخ ﺣﻴﻮان دﻳﮕﺮى ﻣﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﻩ ﺻﻴﺪ ﺣﻴﻮان درﻧﺪﻩ ‪-‬ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ )ﺑﻤﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﺁن‬

‫ﺣﻴﻮان ﺑﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬و( ﺁن را ﺳﺮﺑﺒﺮﻳﺪ‪ -‬و ﺣﻴﻮاﻧﺎﺗﻰ آﻪ روى ﺑﺘﻬﺎ )ﻳﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ( ذﺑﺢ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪) ،‬هﻤﻪ( ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﺮام ﺷﺪﻩ اﺳﺖ; و )هﻤﭽﻨﻴﻦ(‬
‫ﻗﺴﻤﺖ آﺮدن ﮔﻮﺷﺖ ﺣﻴﻮان ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﭼﻮﺑﻪهﺎى ﺗﻴﺮ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﺨﺖ ﺁزﻣﺎﻳﻰ; ﺗﻤﺎم اﻳﻦ اﻋﻤﺎل‪ ،‬ﻓﺴﻖ و ﮔﻨﺎﻩ اﺳﺖ ‪-‬اﻣﺮوز‪ ،‬آﺎﻓﺮان از )زوال(‬

‫ﺁﻳﻴﻦ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻣﺎﻳﻮس ﺷﺪﻧﺪ; ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬از ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪ! و از )ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ( ﻣﻦ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ! اﻣﺮوز‪ ،‬دﻳﻦ ﺷﻤﺎ را آﺎﻣﻞ آﺮدم; و ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎم‬

‫ﻧﻤﻮدم; و اﺳﻼم را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺁﻳﻴﻦ )ﺟﺎودان( ﺷﻤﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ‪ -‬اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ در ﺣﺎل ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ‪ ،‬دﺳﺘﺸﺎن ﺑﻪ ﻏﺬاى دﻳﮕﺮى ﻧﺮﺳﺪ‪ ،‬و ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ‬

‫ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‪) ،‬ﻣﺎﻧﻌﻰ ﻧﺪارد آﻪ از ﮔﻮﺷﺘﻬﺎى ﻣﻤﻨﻮع ﺑﺨﻮرﻧﺪ;( ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(3) .‬‬

‫از ﺗﻮ ﺳﺆال ﻣﻰآﻨﻨﺪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰهﺎﻳﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻼل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؟ ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺎآﻴﺰﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺣﻼل ﮔﺮدﻳﺪﻩ; )و ﻧﻴﺰ ﺻﻴﺪ( ﺣﻴﻮاﻧﺎت‬

‫ﺷﻜﺎرى و ﺳﮕﻬﺎى ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ )و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ( آﻪ از ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ دادﻩ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﺎد دادﻩاﻳﺪ‪) ،‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﻼل اﺳﺖ;( ﭘﺲ‪ ،‬از ﺁﻧﭽﻪ اﻳﻦ‬
‫ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ )ﺻﻴﺪ ﻣﻰآﻨﻨﺪ و( ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰدارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺨﻮرﻳﺪ; و ﻧﺎم ﺧﺪا را )ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﺣﻴﻮان ﺑﺮاى ﺷﻜﺎر‪ (،‬ﺑﺮ ﺁن ﺑﺒﺮﻳﺪ; و از )ﻣﻌﺼﻴﺖ(‬

‫ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺮﻳﻊ اﻟﺤﺴﺎب اﺳﺖ!« )‪(4‬‬

‫اﻣﺮوز ﭼﻴﺰهﺎى ﭘﺎآﻴﺰﻩ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺣﻼل ﺷﺪﻩ; و )هﻤﭽﻨﻴﻦ( ﻃﻌﺎم اهﻞ آﺘﺎب‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺣﻼل اﺳﺖ; و ﻃﻌﺎم ﺷﻤﺎ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻼل; و )ﻧﻴﺰ(‬

‫ﺁﻧﺎن ﭘﺎآﺪاﻣﻦ از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‪ ،‬و ﺁﻧﺎن ﭘﺎآﺪاﻣﻦ از اهﻞ آﺘﺎب‪ ،‬ﺣﻼﻟﻨﺪ; هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﻬﺮ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﭙﺮدازﻳﺪ و ﭘﺎآﺪاﻣﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ; ﻧﻪ زﻧﺎآﺎر‪ ،‬و ﻧﻪ دوﺳﺖ‬

‫ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ و ﻧﺎﻣﺸﺮوع ﮔﻴﺮﻳﺪ‪ .‬و آﺴﻰ آﻪ اﻧﻜﺎر آﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺁن اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورد‪ ،‬اﻋﻤﺎل او ﺗﺒﺎﻩ ﻣﻰﮔﺮدد; و در ﺳﺮاى دﻳﮕﺮ‪ ،‬از زﻳﺎﻧﻜﺎران ﺧﻮاهﺪ‬
‫ﺑﻮد‪(5) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﻣﻰاﻳﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺻﻮرت و دﺳﺘﻬﺎ را ﺗﺎ ﺁرﻧﺞ ﺑﺸﻮﻳﻴﺪ! و ﺳﺮ و ﭘﺎهﺎ را ﺗﺎ ﻣﻔﺼﻞ ) ﺑﺮﺁﻣﺪﮔﻰ‬

‫ﭘﺸﺖ ﭘﺎ( ﻣﺴﺢ آﻨﻴﺪ! و اﮔﺮ ﺟﻨﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﺸﻮﻳﻴﺪ )و ﻏﺴﻞ آﻨﻴﺪ(! و اﮔﺮ ﺑﻴﻤﺎر ﻳﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻳﻜﻰ از ﺷﻤﺎ از ﻣﺤﻞ ﭘﺴﺘﻰ ﺁﻣﺪﻩ )‬

‫ﻗﻀﺎى ﺣﺎﺟﺖ آﺮدﻩ(‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ )و ﺁﻣﻴﺰش ﺟﻨﺴﻰ آﺮدﻩاﻳﺪ(‪ ،‬و ﺁب )ﺑﺮاى ﻏﺴﻞ ﻳﺎ وﺿﻮ( ﻧﻴﺎﺑﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺎك ﭘﺎآﻰ ﺗﻴﻤﻢ آﻨﻴﺪ! و از ﺁن‪،‬‬
‫ﺑﺮ ﺻﻮرت ) ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ( و دﺳﺘﻬﺎ ﺑﻜﺸﻴﺪ! ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻤﻰﺧﻮاهﺪ ﻣﺸﻜﻠﻰ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ اﻳﺠﺎد آﻨﺪ; ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﺪ ﺷﻤﺎ را ﭘﺎك ﺳﺎزد و ﻧﻌﻤﺘﺶ را ﺑﺮ‬

‫ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﻤﺎﻳﺪ; ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻜﺮ او را ﺑﺠﺎ ﺁورﻳﺪ! )‪(6‬‬

‫و ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ ﻧﻌﻤﺖ ﺧﺪا را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ‪ ،‬و ﭘﻴﻤﺎﻧﻰ را آﻪ ﺑﺎ ﺗﺎآﻴﺪ از ﺷﻤﺎ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺁن زﻣﺎن آﻪ ﮔﻔﺘﻴﺪ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﺸﻨﻴﺪﻳﻢ و اﻃﺎﻋﺖ آﺮدﻳﻢ«! و از‬

‫)ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻓﺮﻣﺎن( ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ آﻪ ﺧﺪا‪ ،‬از ﺁﻧﭽﻪ درون ﺳﻴﻨﻪهﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ! )‪(7‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! هﻤﻮارﻩ ﺑﺮاى ﺧﺪا ﻗﻴﺎم آﻨﻴﺪ‪ ،‬و از روى ﻋﺪاﻟﺖ‪،‬ﮔﻮاهﻰ دهﻴﺪ! دﺷﻤﻨﻰ ﺑﺎ ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ و ﺗﺮك‬

‫ﻋﺪاﻟﺖ ﻧﻜﺸﺎﻧﺪ! ﻋﺪاﻟﺖ آﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻪ ﺑﻪ ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎرى ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ اﺳﺖ! و از )ﻣﻌﺼﻴﺖ( ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ‪ ،‬آﻪ از ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ! )‪(8‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ و اﻋﻤﺎل ﺻﺎﻟﺢ اﻧﺠﺎم دادﻩاﻧﺪ‪ ،‬وﻋﺪﻩ ﺁﻣﺮزش و ﭘﺎداش ﻋﻈﻴﻤﻰ دادﻩ اﺳﺖ‪(9) .‬‬

‫و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﺁﻳﺎت ﻣﺎ را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬اهﻞ دوزﺧﻨﺪ‪(10) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! ﻧﻌﻤﺘﻰ را آﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ; ﺁن زﻣﺎن آﻪ ﺟﻤﻌﻰ )از دﺷﻤﻨﺎن(‪ ،‬ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻨﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻮى ﺷﻤﺎ دراز آﻨﻨﺪ )و ﺷﻤﺎ را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدارﻧﺪ(‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺪا دﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ را از ﺷﻤﺎ ﺑﺎز داﺷﺖ! از ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ! و ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﺧﺪا ﺗﻮآﻞ‬

‫آﻨﻨﺪ! )‪(11‬‬

‫ﺧﺪا از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﭘﻴﻤﺎن ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬و از ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬دوازدﻩ ﻧﻘﻴﺐ ) ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ( ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻴﻢ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ )ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ! اﮔﺮ ﻧﻤﺎز را‬

‫ﺑﺮﭘﺎ دارﻳﺪ‪ ،‬و زآﺎت را ﺑﭙﺮدازﻳﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ رﺳﻮﻻن ﻣﻦ اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را ﻳﺎرى آﻨﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺮض اﻟﺤﺴﻦ ﺑﺪهﻴﺪ ) در راﻩ او‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪان آﻤﻚ‬

‫آﻨﻴﺪ(‪ ،‬ﮔﻨﺎهﺎن ﺷﻤﺎ را ﻣﻰﭘﻮﺷﺎﻧﻢ ) ﻣﻰ ﺑﺨﺸﻢ(; و ﺷﻤﺎ را در ﺑﺎﻏﻬﺎﻳﻰ از ﺑﻬﺸﺖ‪ ،‬آﻪ ﻧﻬﺮهﺎ از زﻳﺮ درﺧﺘﺎﻧﺶ ﺟﺎرى اﺳﺖ‪ ،‬وارد ﻣﻰآﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ‬
‫هﺮ آﺲ از ﺷﻤﺎ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ آﺎﻓﺮ ﺷﻮد‪ ،‬از راﻩ راﺳﺖ ﻣﻨﺤﺮف ﮔﺮدﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪(12) .‬‬

‫وﻟﻰ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﭘﻴﻤﺎنﺷﻜﻨﻰ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را از رﺣﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ دور ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ; و دﻟﻬﺎى ﺁﻧﺎن را ﺳﺨﺖ و ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻧﻤﻮدﻳﻢ; ﺳﺨﻨﺎن )ﺧﺪا( را از ﻣﻮردش ﺗﺤﺮﻳﻒ‬

‫ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و ﺑﺨﺸﻰ از ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻮﺷﺰد ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش آﺮدﻧﺪ; و هﺮ زﻣﺎن‪ ،‬از ﺧﻴﺎﻧﺘﻰ )ﺗﺎزﻩ( از ﺁﻧﻬﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﻣﻰﺷﻮى‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻋﺪﻩ آﻤﻰ از‬

‫ﺁﻧﺎن; وﻟﻰ از ﺁﻧﻬﺎ درﮔﺬر و ﺻﺮفﻧﻈﺮ آﻦ‪ ،‬آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻴﻜﻮآﺎران را دوﺳﺖ ﻣﻰدارد! )‪(13‬‬

‫و از آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ادﻋﺎى ﻧﺼﺮاﻧﻴﺖ )و ﻳﺎرى ﻣﺴﻴﺢ( داﺷﺘﻨﺪ )ﻧﻴﺰ( ﭘﻴﻤﺎن ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ; وﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﻬﻤﻰ را از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﺗﺬآﺮ دادﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‬

‫ﻓﺮاﻣﻮش آﺮدﻧﺪ; از اﻳﻦ رو در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺗﺎ داﻣﻨﻪ ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬ﻋﺪاوت و دﺷﻤﻨﻰ اﻓﻜﻨﺪﻳﻢ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪) ،‬در ﻗﻴﺎﻣﺖ( ﺁﻧﻬﺎ را از ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻧﺪ)و‬
‫ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺁن(‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪(14) .‬‬

‫اى اهﻞ آﺘﺎب! ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻣﺎ‪ ،‬آﻪ ﺑﺴﻴﺎرى از ﺣﻘﺎﻳﻖ آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ را آﻪ ﺷﻤﺎ آﺘﻤﺎن ﻣﻰآﺮدﻳﺪ روﺷﻦ ﻣﻰﺳﺎزد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪ; و از‬

‫ﺑﺴﻴﺎرى از ﺁن‪) ،‬آﻪ ﻓﻌﻼ اﻓﺸﺎى ﺁن ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ (،‬ﺻﺮف ﻧﻈﺮ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ‪) .‬ﺁرى‪ (،‬از ﻃﺮف ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻮر و آﺘﺎب ﺁﺷﻜﺎرى ﺑﻪ ﺳﻮى ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪ‪.‬‬

‫)‪(15‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺮآﺖ ﺁن‪ ،‬آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ از ﺧﺸﻨﻮدى او ﭘﻴﺮوى آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ راﻩهﺎى ﺳﻼﻣﺖ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ; و ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮد‪ ،‬از ﺗﺎرﻳﻜﻴﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى‬

‫روﺷﻨﺎﻳﻰ ﻣﻰﺑﺮد; و ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى راﻩ راﺳﺖ‪ ،‬رهﺒﺮى ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ‪(16) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪا‪ ،‬هﻤﺎن ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ اﺳﺖ«‪ ،‬ﺑﻄﻮر ﻣﺴﻠﻢ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ; ﺑﮕﻮ‪» :‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاهﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ و ﻣﺎدرش و هﻤﻪ‬

‫آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ روى زﻣﻴﻦ هﺴﺘﻨﺪ هﻼك آﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ آﺴﻰ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى آﻨﺪ؟ )ﺁرى‪ (،‬ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻴﺎن ﺁن دو ﻗﺮار‬
‫دارد از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ; هﺮ ﭼﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﻣﻰﺁﻓﺮﻳﻨﺪ; )ﺣﺘﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﺪون ﭘﺪر‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺴﻴﺢ;( و او‪ ،‬ﺑﺮ هﺮ ﭼﻴﺰى ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ‪(17) «.‬‬

‫ﻳﻬﻮد و ﻧﺼﺎرى ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا و دوﺳﺘﺎن )ﺧﺎص( او هﺴﺘﻴﻢ‪ «.‬ﺑﮕﻮ‪» :‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﺷﻤﺎ را در ﺑﺮاﺑﺮ ﮔﻨﺎهﺎﻧﺘﺎن ﻣﺠﺎزات ﻣﻰآﻨﺪ؟! ﺑﻠﻜﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ هﻢ ﺑﺸﺮى هﺴﺘﻴﺪ از ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻰ آﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ; هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺪاﻧﺪ(‪ ،‬ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ; و هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﻣﺴﺘﺤﻖ‬

‫ﺑﺪاﻧﺪ(‪ ،‬ﻣﺠﺎزات ﻣﻰآﻨﺪ; و ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ و ﺁﻧﭽﻪ در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬از ﺁن اوﺳﺖ; و ﺑﺎزﮔﺸﺖ هﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮدات‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى اوﺳﺖ‪«.‬‬

‫)‪(18‬‬
‫اى اهﻞ آﺘﺎب! رﺳﻮل ﻣﺎ‪ ،‬ﭘﺲ از ﻓﺎﺻﻠﻪ و ﻓﺘﺮﺗﻰ ﻣﻴﺎن ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ را ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎن ﻣﻰآﻨﺪ; ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا‬

‫)روز ﻗﻴﺎﻣﺖ( ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪» :‬ﻧﻪ ﺑﺸﺎرت دهﻨﺪﻩاى ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻣﺎ ﺁﻣﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﻴﻢ دهﻨﺪﻩاى«! )هﻢ اآﻨﻮن‪ ،‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ( ﺑﺸﺎرتدهﻨﺪﻩ و ﺑﻴﻢدهﻨﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى‬

‫ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪ! و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ‪(19) .‬‬

‫)ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم ﻣﻦ! ﻧﻌﻤﺖ ﺧﺪا را ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﺘﺬآﺮ ﺷﻮﻳﺪ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ‪،‬‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﻰ ﻗﺮار داد; )و زﻧﺠﻴﺮ ﺑﻨﺪﮔﻰ و اﺳﺎرت ﻓﺮﻋﻮﻧﻰ را ﺷﻜﺴﺖ( و ﺷﻤﺎ را ﺣﺎآﻢ و ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮد ﻗﺮار داد; و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺰهﺎﻳﻰ‬

‫ﺑﺨﺸﻴﺪ آﻪ ﺑﻪ هﻴﭻ ﻳﻚ از ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﻧﺪادﻩ ﺑﻮد! )‪(20‬‬

‫اى ﻗﻮم! ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻘﺪﺳﻰ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻣﻘﺮر داﺷﺘﻪ‪ ،‬وارد ﺷﻮﻳﺪ! و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﺑﺎزﻧﮕﺮدﻳﺪ )و ﻋﻘﺐ ﮔﺮد ﻧﻜﻨﻴﺪ( آﻪ زﻳﺎﻧﻜﺎر‬

‫ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد!« )‪(21‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﻣﻮﺳﻰ! در ﺁن )ﺳﺮزﻣﻴﻦ(‪ ،‬ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ )ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ و( ﺳﺘﻤﮕﺮﻧﺪ; و ﻣﺎ هﺮﮔﺰ وارد ﺁن ﻧﻤﻰﺷﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ از ﺁن ﺧﺎرج ﺷﻮﻧﺪ; اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ از ﺁن‬

‫ﺧﺎرج ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎ وارد ﺧﻮاهﻴﻢ ﺷﺪ!« )‪(22‬‬

‫)وﻟﻰ( دو ﻧﻔﺮ از ﻣﺮداﻧﻰ آﻪ از ﺧﺪا ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻧﻌﻤﺖ )ﻋﻘﻞ و اﻳﻤﺎن و ﺷﻬﺎﻣﺖ( دادﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺷﻤﺎ وارد دروازﻩ ﺷﻬﺮ‬

‫ﺁﻧﺎن ﺷﻮﻳﺪ! هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ وارد ﺷﺪﻳﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺮوز ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ‪ .‬و ﺑﺮ ﺧﺪا ﺗﻮآﻞ آﻨﻴﺪ اﮔﺮ اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ!« )‪(23‬‬

‫)ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﻣﻮﺳﻰ! ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ در ﺁﻧﺠﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ هﺮﮔﺰ وارد ﻧﺨﻮاهﻴﻢ ﺷﺪ! ﺗﻮ و ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﺮوﻳﺪ و )ﺑﺎ ﺁﻧﺎن( ﺑﺠﻨﮕﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺎ هﻤﻴﻨﺠﺎ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪاﻳﻢ«! )‪(24‬‬

‫)ﻣﻮﺳﻰ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮدم و ﺑﺮادرم را دارم‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﻣﺎ و اﻳﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﮔﻨﻬﻜﺎر‪ ،‬ﺟﺪاﻳﻰ ﺑﻴﻔﻜﻦ!« )‪(25‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ )ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ( ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ )ﻣﻘﺪس(‪ ،‬ﺗﺎ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻤﻨﻮع اﺳﺖ )و ﺑﻪ ﺁن ﻧﺨﻮاهﻨﺪ رﺳﻴﺪ(; ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در زﻣﻴﻦ )در اﻳﻦ‬

‫ﺑﻴﺎﺑﺎن(‪ ،‬ﺳﺮﮔﺮدان ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد; و در ﺑﺎرﻩ )ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ( اﻳﻦ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﮔﻨﻬﻜﺎر‪ ،‬ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﺒﺎش!« )‪(26‬‬

‫و داﺳﺘﺎن دو ﻓﺮزﻧﺪ ﺁدم را ﺑﺤﻖ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﻮان‪ :‬هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ هﺮ آﺪام‪ ،‬آﺎرى ﺑﺮاى ﺗﻘﺮب )ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر( اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ; اﻣﺎ از ﻳﻜﻰ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬و از‬

‫دﻳﮕﺮى ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﺪ; )ﺑﺮادرى آﻪ ﻋﻤﻠﺶ ﻣﺮدود ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺮادر دﻳﮕﺮ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺗﻮ را ﺧﻮاهﻢ آﺸﺖ!«)ﺑﺮادر دﻳﮕﺮ( ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫سخﻟﻠّﻪ)ﻣﻦ ﭼﻪ ﮔﻨﺎهﻰ دارم؟ زﻳﺮا( ﺧﺪا‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ از ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎران ﻣﻰﭘﺬﻳﺮد! )‪(27‬‬

‫اﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﺮاى آﺸﺘﻦ ﻣﻦ‪ ،‬دﺳﺖ دراز آﻨﻰ‪ ،‬ﻣﻦ هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺗﻮ دﺳﺖ ﻧﻤﻰﮔﺸﺎﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻮن از ﭘﺮوردﮔﺎر ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ! )‪(28‬‬

‫ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮاهﻢ ﺗﻮ ﺑﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻦ و ﺧﻮدت )از اﻳﻦ ﻋﻤﻞ( ﺑﺎزﮔﺮدى )و ﺑﺎر هﺮ دو ﮔﻨﺎﻩ را ﺑﻪ دوش آﺸﻰ(; و از دوزﺧﻴﺎن ﮔﺮدى‪ .‬و هﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﺳﺰاى‬

‫ﺳﺘﻤﻜﺎران! )‪(29‬‬

‫ﻧﻔﺲ ﺳﺮآﺶ‪ ،‬آﻢ آﻢ او را ﺑﻪ آﺸﺘﻦ ﺑﺮادرش ﺗﺮﻏﻴﺐ آﺮد; )ﺳﺮاﻧﺠﺎم( او را آﺸﺖ; و از زﻳﺎﻧﻜﺎران ﺷﺪ‪(30) .‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ زاﻏﻰ را ﻓﺮﺳﺘﺎد آﻪ در زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺟﺴﺘﺠﻮ )و آﻨﺪوآﺎو( ﻣﻰآﺮد; ﺗﺎ ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن دهﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﺴﺪ ﺑﺮادر ﺧﻮد را دﻓﻦ آﻨﺪ‪ .‬او ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫»واى ﺑﺮ ﻣﻦ! ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ زاغ ﺑﺎﺷﻢ و ﺟﺴﺪ ﺑﺮادرم را دﻓﻦ آﻨﻢ؟!« و ﺳﺮاﻧﺠﺎم )از ﺗﺮس رﺳﻮاﻳﻰ‪ ،‬و ﺑﺮ اﺛﺮ ﻓﺸﺎر وﺟﺪان‪ ،‬از آﺎر‬

‫ﺧﻮد( ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪ‪(31) .‬‬

‫ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻣﻘﺮر داﺷﺘﻴﻢ آﻪ هﺮ آﺲ‪ ،‬اﻧﺴﺎﻧﻰ را ﺑﺪون ارﺗﻜﺎب ﻗﺘﻞ ﻳﺎ ﻓﺴﺎد در روى زﻣﻴﻦ ﺑﻜﺸﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن اﺳﺖ آﻪ ﮔﻮﻳﻰ‬

‫هﻤﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را آﺸﺘﻪ; و هﺮ آﺲ‪ ،‬اﻧﺴﺎﻧﻰ را از ﻣﺮگ رهﺎﻳﻰ ﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن اﺳﺖ آﻪ ﮔﻮﻳﻰ هﻤﻪ ﻣﺮدم را زﻧﺪﻩ آﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬و رﺳﻮﻻن ﻣﺎ‪،‬‬

‫دﻻﻳﻞ روﺷﻦ ﺑﺮاى ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎرى از ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﭘﺲ از ﺁن در روى زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻌﺪى و اﺳﺮاف آﺮدﻧﺪ‪(32) .‬‬

‫آﻴﻔﺮ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮش ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺮﻣﻰﺧﻴﺰﻧﺪ‪ ،‬و اﻗﺪام ﺑﻪ ﻓﺴﺎد در روى زﻣﻴﻦ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪) ،‬و ﺑﺎ ﺗﻬﺪﻳﺪ اﺳﻠﺤﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎن و ﻣﺎل و ﻧﺎﻣﻮس‬

‫ﻣﺮدم ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ‪ (،‬ﻓﻘﻂ اﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ اﻋﺪام ﺷﻮﻧﺪ; ﻳﺎ ﺑﻪ دار ﺁوﻳﺨﺘﻪ ﮔﺮدﻧﺪ; ﻳﺎ )ﭼﻬﺎر اﻧﮕﺸﺖ از( دﺳﺖ )راﺳﺖ( و ﭘﺎى )ﭼﭗ( ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻌﻜﺲ‬

‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﻮد; و ﻳﺎ از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮد ﺗﺒﻌﻴﺪ ﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ رﺳﻮاﻳﻰ ﺁﻧﻬﺎ در دﻧﻴﺎﺳﺖ; و در ﺁﺧﺮت‪ ،‬ﻣﺠﺎزات ﻋﻈﻴﻤﻰ دارﻧﺪ‪(33) .‬‬
 ‫ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﭘﻴﺶ از دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ آﻨﻨﺪ; ﭘﺲ ﺑﺪاﻧﻴﺪ )ﺧﺪا ﺗﻮﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻰﭘﺬﻳﺮد; ( ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(34) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! از )ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻓﺮﻣﺎن( ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ! و وﺳﻴﻠﻪاى ﺑﺮاى ﺗﻘﺮب ﺑﻪ او ﺑﺠﻮﺋﻴﺪ! و در راﻩ او ﺟﻬﺎد آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ آﻪ‬

‫رﺳﺘﮕﺎر ﺷﻮﻳﺪ! )‪(35‬‬

‫ﺑﻴﻘﻴﻦ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺗﻤﺎم ﺁﻧﭽﻪ روى زﻣﻴﻦ اﺳﺖ و هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁن‪ ،‬ﻣﺎل ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ و هﻤﻪ ﺁن را ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت از آﻴﻔﺮ روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺪهﻨﺪ‪،‬‬

‫از ﺁﻧﺎن ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ; و ﻣﺠﺎزات دردﻧﺎآﻰ ﺧﻮاهﻨﺪ داﺷﺖ‪(36) .‬‬

‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﻨﺪ از ﺁﺗﺶ ﺧﺎرج ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﺁن ﺧﺎرج ﮔﺮدﻧﺪ; و ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺠﺎزاﺗﻰ ﭘﺎﻳﺪار اﺳﺖ‪(37) .‬‬

‫دﺳﺖ ﻣﺮد دزد و زن دزد را‪ ،‬ﺑﻪ آﻴﻔﺮ ﻋﻤﻠﻰ آﻪ اﻧﺠﺎم دادﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﻨﻮان ﻳﻚ ﻣﺠﺎزات اﻟﻬﻰ‪ ،‬ﻗﻄﻊ آﻨﻴﺪ! و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮاﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ‪(38) .‬‬

‫اﻣﺎ ﺁن آﺲ آﻪ ﭘﺲ از ﺳﺘﻢ آﺮدن‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ و ﺟﺒﺮان ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮﺑﻪ او را ﻣﻰﭘﺬﻳﺮد; )و از اﻳﻦ ﻣﺠﺎزات; ﻣﻌﺎف ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬زﻳﺮا( ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(39) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻰ آﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﺋﻰ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ؟ هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺑﺪاﻧﺪ(‪ ،‬آﻴﻔﺮ ﻣﻰآﻨﺪ; و هﺮ آﺲ را‬

‫ﺑﺨﻮاهﺪ و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺪاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ هﺮ ﭼﻴﺰى ﻗﺎدر اﺳﺖ‪(40) .‬‬

‫اى ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ )ﺧﺪا(! ﺁﻧﻬﺎ آﻪ در ﻣﺴﻴﺮ آﻔﺮ ﺷﺘﺎب ﻣﻰآﻨﻨﺪ و ﺑﺎ زﺑﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﻳﻤﺎن ﺁوردﻳﻢ سذﻟﻠّﻪ و ﻗﻠﺐ ﺁﻧﻬﺎ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻩ‪ ،‬ﺗﻮ را‬

‫اﻧﺪوهﮕﻴﻦ ﻧﺴﺎزﻧﺪ! و )هﻤﭽﻨﻴﻦ( ﮔﺮوهﻰ از ﻳﻬﻮدﻳﺎن آﻪ ﺧﻮب ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺗﻮ ﮔﻮش ﻣﻰدهﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ دﺳﺘﺎوﻳﺰى ﺑﺮاى ﺗﻜﺬﻳﺐ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ; ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﺟﺎﺳﻮﺳﺎن ﮔﺮوﻩ دﻳﮕﺮى هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻧﺰد ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩاﻧﺪ; ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺨﻨﺎن را از ﻣﻔﻬﻮم اﺻﻠﻴﺶ ﺗﺤﺮﻳﻒ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬و )ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ( ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪:‬‬

‫»اﮔﺮ اﻳﻦ )آﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﺧﻮاهﻴﻢ( ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻩ ﺷﺪ )و ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺷﻤﺎ داورى آﺮد‪ (،‬ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ )از او( دورى آﻨﻴﺪ!« )وﻟﻰ(‬
‫آﺴﻰ را آﻪ ﺧﺪا )ﺑﺮ اﺛﺮ ﮔﻨﺎهﺎن ﭘﻰدرﭘﻰ او( ﺑﺨﻮاهﺪ ﻣﺠﺎزاتآﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺎدر ﺑﻪ دﻓﺎع از او ﻧﻴﺴﺘﻰ; ﺁﻧﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺧﺪا ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ‬

‫دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن را ﭘﺎك آﻨﺪ; در دﻧﻴﺎ رﺳﻮاﻳﻰ‪ ،‬و در ﺁﺧﺮت ﻣﺠﺎزات ﺑﺰرﮔﻰ ﻧﺼﻴﺒﺸﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪(41) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺗﻮ ﮔﻮش ﻣﻰدهﻨﺪ ﺗﺎ ﺁن را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﻨﻨﺪ; ﻣﺎل ﺣﺮام ﻓﺮاوان ﻣﻰ ﺧﻮرﻧﺪ; ﭘﺲ اﮔﺮ ﻧﺰد ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﺎن داورى آﻦ‪ ،‬ﻳﺎ‬

‫)اﮔﺮ ﺻﻼح داﻧﺴﺘﻰ( ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد واﮔﺬار! و اﮔﺮ از ﺁﻧﺎن ﺻﺮفﻧﻈﺮ آﻨﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ هﻴﭻ زﻳﺎﻧﻰ ﻧﻤﻰرﺳﺎﻧﻨﺪ; و اﮔﺮ ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ داورى آﻨﻰ‪ ،‬ﺑﺎ‬

‫ﻋﺪاﻟﺖ داورى آﻦ‪ ،‬آﻪ ﺧﺪا ﻋﺎدﻻن را دوﺳﺖ دارد! )‪(42‬‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮ را ﺑﻪ داورى ﻣﻰﻃﻠﺒﻨﺪ؟! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺗﻮرات ﻧﺰد اﻳﺸﺎن اﺳﺖ; و در ﺁن‪ ،‬ﺣﻜﻢ ﺧﺪا هﺴﺖ‪) .‬واﻧﮕﻬﻰ( ﭘﺲ از داورىﺧﻮاﺳﺘﻦ از ﺣﻜﻢ‬
‫ﺗﻮ‪) ،‬ﭼﺮا( روى ﻣﻰ ﮔﺮداﻧﻨﺪ؟! ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺆﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪(43) .‬‬

‫ﻣﺎ ﺗﻮرات را ﻧﺎزل آﺮدﻳﻢ در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ در ﺁن‪ ،‬هﺪاﻳﺖ و ﻧﻮر ﺑﻮد; و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان‪ ،‬آﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺁن ﺑﺮاى ﻳﻬﻮد ﺣﻜﻢ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ;‬

‫و )هﻤﭽﻨﻴﻦ( ﻋﻠﻤﺎ و داﻧﺸﻤﻨﺪان ﺑﻪ اﻳﻦ آﺘﺎب آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪﻩ و ﺑﺮ ﺁن ﮔﻮاﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬داورى ﻣﻰﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪) ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ داورى ﺑﺮ ﻃﺒﻖ‬

‫ﺁﻳﺎت اﻟﻬﻰ‪ (،‬از ﻣﺮدم ﻧﻬﺮاﺳﻴﺪ! و از ﻣﻦ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ! و ﺁﻳﺎت ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﻬﺎى ﻧﺎﭼﻴﺰى ﻧﻔﺮوﺷﻴﺪ! و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﻪ اﺣﻜﺎﻣﻰ آﻪ ﺧﺪا ﻧﺎزل آﺮدﻩ ﺣﻜﻢ‬

‫ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬آﺎﻓﺮﻧﺪ‪(44) .‬‬

‫و ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ) ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ( در ﺁن ) ﺗﻮرات(‪ ،‬ﻣﻘﺮر داﺷﺘﻴﻢ آﻪ ﺟﺎن در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﺎن‪ ،‬و ﭼﺸﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻢ‪ ،‬و ﺑﻴﻨﻰ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﻴﻨﻰ‪ ،‬و ﮔﻮش در‬

‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮔﻮش‪ ،‬و دﻧﺪان در ﺑﺮاﺑﺮ دﻧﺪان ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ; و هﺮ زﺧﻤﻰ‪ ،‬ﻗﺼﺎص دارد; و اﮔﺮ آﺴﻰ ﺁن را ﺑﺒﺨﺸﺪ )و از ﻗﺼﺎص‪ ،‬ﺻﺮفﻧﻈﺮ آﻨﺪ(‪ ،‬آﻔﺎرﻩ‬
‫)ﮔﻨﺎهﺎن( او ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰﺷﻮد; و هﺮ آﺲ ﺑﻪ اﺣﻜﺎﻣﻰ آﻪ ﺧﺪا ﻧﺎزل آﺮدﻩ ﺣﻜﻢ ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺘﻤﮕﺮ اﺳﺖ‪(45) .‬‬

‫و ﺑﺪﻧﺒﺎل ﺁﻧﻬﺎ ) ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﭘﻴﺸﻴﻦ(‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ آﺘﺎب ﺗﻮرات را آﻪ ﭘﻴﺶ از او ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺗﺼﺪﻳﻖ داﺷﺖ;‬

‫و اﻧﺠﻴﻞ را ﺑﻪ او دادﻳﻢ آﻪ در ﺁن‪ ،‬هﺪاﻳﺖ و ﻧﻮر ﺑﻮد; و )اﻳﻦ آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﻧﻴﺰ( ﺗﻮرات را‪ ،‬آﻪ ﻗﺒﻞ از ﺁن ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻰآﺮد; و هﺪاﻳﺖ و‬

‫ﻣﻮﻋﻈﻪاى ﺑﺮاى ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎران ﺑﻮد‪(46) .‬‬

‫اهﻞ اﻧﺠﻴﻞ ) ﭘﻴﺮوان ﻣﺴﻴﺢ( ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺁن ﻧﺎزل آﺮدﻩ ﺣﻜﻢ آﻨﻨﺪ! و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﻧﺎزل آﺮدﻩ ﺣﻜﻢ ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻓﺎﺳﻘﻨﺪ‪(47) .‬‬
 ‫و اﻳﻦ آﺘﺎب ) ﻗﺮﺁن( را ﺑﻪ ﺣﻖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل آﺮدﻳﻢ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ آﺘﺐ ﭘﻴﺸﻴﻦ را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻰآﻨﺪ‪ ،‬و ﺣﺎﻓﻆ و ﻧﮕﺎهﺒﺎن ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ; ﭘﺲ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ‬

‫اﺣﻜﺎﻣﻰ آﻪ ﺧﺪا ﻧﺎزل آﺮدﻩ‪ ،‬در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻜﻢ آﻦ! از هﻮى و هﻮﺳﻬﺎى ﺁﻧﺎن ﭘﻴﺮوى ﻧﻜﻦ! و از اﺣﻜﺎم اﻟﻬﻰ‪ ،‬روى ﻣﮕﺮدان! ﻣﺎ ﺑﺮاى هﺮ آﺪام از‬

‫ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺁﻳﻴﻦ و ﻃﺮﻳﻘﻪ روﺷﻨﻰ ﻗﺮار دادﻳﻢ; و اﮔﺮ ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬هﻤﻪ ﺷﻤﺎ را اﻣﺖ واﺣﺪى ﻗﺮارﻣﻰداد; وﻟﻰ ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاهﺪ ﺷﻤﺎ را در ﺁﻧﭽﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﺪ; )و اﺳﺘﻌﺪادهﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺷﻤﺎ را ﭘﺮورش دهﺪ(‪ .‬ﭘﺲ در ﻧﻴﻜﻴﻬﺎ ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺳﺒﻘﺖ ﺟﻮﻳﻴﺪ! ﺑﺎزﮔﺸﺖ هﻤﻪ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑﻪ‬

‫ﺳﻮى ﺧﺪاﺳﺖ; ﺳﭙﺲ از ﺁﻧﭽﻪ در ﺁن اﺧﺘﻼف ﻣﻰآﺮدﻳﺪ; ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺒﺮ ﺧﻮاهﺪ داد‪(48) .‬‬

‫و در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ) اهﻞ آﺘﺎب(‪ ،‬ﻃﺒﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺎزل آﺮدﻩ‪ ،‬داورى آﻦ! و از هﻮﺳﻬﺎى ﺁﻧﺎن ﭘﻴﺮوى ﻣﻜﻦ! و از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺣﺬر ﺑﺎش‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﺗﻮ را از‬

‫ﺑﻌﺾ اﺣﻜﺎﻣﻰ آﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل آﺮدﻩ‪ ،‬ﻣﻨﺤﺮف ﺳﺎزﻧﺪ! و اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ )از ﺣﻜﻢ و داورى ﺗﻮ(‪ ،‬روى ﮔﺮداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪان آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰﺧﻮاهﺪ ﺁﻧﺎن را ﺑﺨﺎﻃﺮ‬

‫ﭘﺎرﻩاى از ﮔﻨﺎهﺎﻧﺸﺎن ﻣﺠﺎزات آﻨﺪ; و ﺑﺴﻴﺎرى از ﻣﺮدم ﻓﺎﺳﻘﻨﺪ‪(49) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻜﻢ ﺟﺎهﻠﻴﺖ را )از ﺗﻮ( ﻣﻰﺧﻮاهﻨﺪ؟! و ﭼﻪ آﺴﻰ ﺑﻬﺘﺮ از ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺮاى ﻗﻮﻣﻰ آﻪ اهﻞ ﻳﻘﻴﻦ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺣﻜﻢ ﻣﻰآﻨﺪ؟! )‪(50‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! ﻳﻬﻮد و ﻧﺼﺎرى را وﻟﻰ )و دوﺳﺖ و ﺗﻜﻴﻪﮔﺎﻩ ﺧﻮد‪ (،‬اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻜﻨﻴﺪ! ﺁﻧﻬﺎ اوﻟﻴﺎى ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﻧﺪ; و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ از ﺷﻤﺎ ﺑﺎ‬

‫ﺁﻧﺎن دوﺳﺘﻰ آﻨﻨﺪ‪ ،‬از ﺁﻧﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ; ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺳﺘﻤﻜﺎر را هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻰآﻨﺪ )‪(51‬‬

‫)وﻟﻰ( آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ در دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن ﺑﻴﻤﺎرى اﺳﺖ ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ آﻪ در )دوﺳﺘﻰ ﺑﺎ ﺁﻧﺎن(‪ ،‬ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﭘﻴﺸﻰ ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﻢ‬

‫ﺣﺎدﺛﻪاى ﺑﺮاى ﻣﺎ اﺗﻔﺎق ﺑﻴﻔﺘﺪ )و ﻧﻴﺎز ﺑﻪ آﻤﻚ ﺁﻧﻬﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ!(« ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﻴﺮوزى ﻳﺎ ﺣﺎدﺛﻪ دﻳﮕﺮى از ﺳﻮى ﺧﻮد )ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن(‬

‫ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎورد; و اﻳﻦ دﺳﺘﻪ‪ ،‬از ﺁﻧﭽﻪ در دل ﭘﻨﻬﺎن داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺸﻴﻤﺎن ﮔﺮدﻧﺪ! )‪(52‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ اﻳﻦ )ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن( هﻤﺎﻧﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺑﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﺎآﻴﺪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد آﺮدﻧﺪ آﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻨﺪ؟! )ﭼﺮا آﺎرﺷﺎن‬

‫ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ رﺳﻴﺪ؟!(« )ﺁرى‪ (،‬اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن ﻧﺎﺑﻮد ﮔﺸﺖ‪ ،‬و زﻳﺎﻧﻜﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪(53) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! هﺮ آﺲ از ﺷﻤﺎ‪ ،‬از ﺁﻳﻴﻦ ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺮدد‪) ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا زﻳﺎﻧﻰ ﻧﻤﻰرﺳﺎﻧﺪ; ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ را ﻣﻰﺁورد آﻪ ﺁﻧﻬﺎ را‬

‫دوﺳﺖ دارد و ﺁﻧﺎن )ﻧﻴﺰ( او را دوﺳﺖ دارﻧﺪ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻣﺘﻮاﺿﻊ‪ ،‬و در ﺑﺮاﺑﺮ آﺎﻓﺮان ﺳﺮﺳﺨﺖ و ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪﻧﺪ; ﺁﻧﻬﺎ در راﻩ ﺧﺪا ﺟﻬﺎد ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪،‬‬
‫و از ﺳﺮزﻧﺶ هﻴﭻ ﻣﻼﻣﺘﮕﺮى هﺮاﺳﻰ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ‪ ،‬ﻓﻀﻞ ﺧﺪاﺳﺖ آﻪ ﺑﻪ هﺮ آﺲ ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ( ﻣﻰدهﺪ; و )ﻓﻀﻞ( ﺧﺪا وﺳﻴﻊ‪ ،‬و‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ داﻧﺎﺳﺖ‪(54) .‬‬

‫ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ و وﻟﻰ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪاﺳﺖ و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ او و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ; هﻤﺎﻧﻬﺎ آﻪ ﻧﻤﺎز را ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻰدارﻧﺪ‪ ،‬و در ﺣﺎل رآﻮع‪ ،‬زآﺎت ﻣﻰدهﻨﺪ‪.‬‬

‫)‪(55‬‬

‫و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ وﻻﻳﺖ ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ او و اﻓﺮاد ﺑﺎاﻳﻤﺎن را ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺮوزﻧﺪ; )زﻳﺮا( ﺣﺰب و ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺧﺪا ﭘﻴﺮوز اﺳﺖ‪(56) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! اﻓﺮادى آﻪ ﺁﻳﻴﻦ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺑﺎد اﺳﺘﻬﺰاء و ﺑﺎزى ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ ‪-‬از اهﻞ آﺘﺎب و ﻣﺸﺮآﺎن‪ -‬وﻟﻰ ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ 1‬و‬

‫از ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ اﮔﺮ اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ! )‪(57‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )اذان ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬و ﻣﺮدم را( ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﻓﺮا ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺁن را ﺑﻪ ﻣﺴﺨﺮﻩ و ﺑﺎزى ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ; اﻳﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁن اﺳﺖ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻤﻌﻰ‬

‫ﻧﺎﺑﺨﺮدﻧﺪ‪(58) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬اى اهﻞ آﺘﺎب! ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﺮدﻩ ﻣﻰﮔﻴﺮﻳﺪ؟ )ﻣﮕﺮ ﻣﺎ ﭼﻪ آﺮدﻩاﻳﻢ( ﺟﺰ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﮕﺎﻧﻪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﻴﺶ از‬
‫اﻳﻦ ﻧﺎزل ﮔﺮدﻳﺪﻩ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﻢ‪ .‬و اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁن اﺳﺖ آﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﻤﺎ‪ ،‬از راﻩ ﺣﻖ‪ ،‬ﺧﺎرج ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪(59) «.‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ را از آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ و ﭘﺎداﺷﺸﺎن ﻧﺰد ﺧﺪا ﺑﺮﺗﺮ از اﻳﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺒﺮ آﻨﻢ؟ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ را از رﺣﻤﺖ ﺧﻮد دور‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬و ﻣﻮرد ﺧﺸﻢ ﻗﺮار دادﻩ‪) ،‬و ﻣﺴﺦ آﺮدﻩ‪ (،‬و از ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻣﻴﻤﻮﻧﻬﺎ و ﺧﻮآﻬﺎﻳﻰ ﻗﺮار دادﻩ‪ ،‬و ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺖ آﺮدﻩاﻧﺪ; ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ و ﻣﺤﻞ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﺪﺗﺮ‬

‫اﺳﺖ; و از راﻩ راﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻤﺮاهﺘﺮﻧﺪ‪(60) « .‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﻢ!« )اﻣﺎ( ﺑﺎ آﻔﺮ وارد ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ آﻔﺮ ﺧﺎرج ﻣﻰﮔﺮدﻧﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬از ﺁﻧﭽﻪ آﺘﻤﺎن‬

‫ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺁﮔﺎهﺘﺮ اﺳﺖ! )‪(61‬‬

 ‫ﺑﺴﻴﺎرى از ﺁﻧﺎن را ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ آﻪ در ﮔﻨﺎﻩ و ﺗﻌﺪى‪ ،‬و ﺧﻮردن ﻣﺎل ﺣﺮام‪ ،‬ﺷﺘﺎب ﻣﻰآﻨﻨﺪ! ﭼﻪ زﺷﺖ اﺳﺖ آﺎرى آﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻧﺪ! )‪(62‬‬

‫ﭼﺮا داﻧﺸﻤﻨﺪان ﻧﺼﺎرى و ﻋﻠﻤﺎى ﻳﻬﻮد‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را از ﺳﺨﻨﺎن ﮔﻨﺎﻩﺁﻣﻴﺰ و ﺧﻮردن ﻣﺎل ﺣﺮام‪ ،‬ﻧﻬﻰ ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ؟! ﭼﻪ زﺷﺖ اﺳﺖ ﻋﻤﻠﻰ آﻪ اﻧﺠﺎم‬

‫ﻣﻰدادﻧﺪ! )‪(63‬‬

‫و ﻳﻬﻮد ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬دﺳﺖ ﺧﺪا )ﺑﺎ زﻧﺠﻴﺮ( ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ «.‬دﺳﺘﻬﺎﻳﺸﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎد! و ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪ ،‬از رﺣﻤﺖ )اﻟﻬﻰ( دور ﺷﻮﻧﺪ! ﺑﻠﻜﻪ هﺮ دو‬

‫دﺳﺖ )ﻗﺪرت( او‪ ،‬ﮔﺸﺎدﻩ اﺳﺖ; هﺮﮔﻮﻧﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ! وﻟﻰ اﻳﻦ ﺁﻳﺎت‪ ،‬آﻪ از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺮ ﻃﻐﻴﺎن و آﻔﺮ ﺑﺴﻴﺎرى‬
‫از ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰاﻓﺰاﻳﺪ‪ .‬و ﻣﺎ در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺎ روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻋﺪاوت و دﺷﻤﻨﻰ اﻓﻜﻨﺪﻳﻢ‪ .‬هﺮ زﻣﺎن ﺁﺗﺶ ﺟﻨﮕﻰ اﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁن را ﺧﺎﻣﻮش ﺳﺎﺧﺖ; و‬

‫ﺑﺮاى ﻓﺴﺎد در زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻼش ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻔﺴﺪان را دوﺳﺖ ﻧﺪارد‪(64) .‬‬

‫و اﮔﺮ اهﻞ آﺘﺎب اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ و ﺗﻘﻮا ﭘﻴﺸﻪ آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎهﺎن ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻰﺑﺨﺸﻴﻢ; و ﺁﻧﻬﺎ را در ﺑﺎﻏﻬﺎى ﭘﺮﻧﻌﻤﺖ ﺑﻬﺸﺖ‪ ،‬وارد ﻣﻰﺳﺎزﻳﻢ‪(65) .‬‬

‫و اﮔﺮ ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﺗﻮرات و اﻧﺠﻴﻞ و ﺁﻧﭽﻪ را از ﺳﻮى ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ ) ﻗﺮﺁن( ﺑﺮﭘﺎ دارﻧﺪ‪ ،‬از ﺁﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ‪ ،‬روزى ﺧﻮاهﻨﺪ ﺧﻮرد; ﺟﻤﻌﻰ‬

‫از ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻣﻌﺘﺪل و ﻣﻴﺎﻧﻪرو هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮﺷﺎن اﻋﻤﺎل ﺑﺪى اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻨﺪ‪(66) .‬‬

‫اى ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ! ﺁﻧﭽﻪ از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬آﺎﻣﻼ )ﺑﻪ ﻣﺮدم( ﺑﺮﺳﺎن! و اﮔﺮ ﻧﻜﻨﻰ‪ ،‬رﺳﺎﻟﺖ او را اﻧﺠﺎم ﻧﺪادﻩاى! ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮ را از‬

‫)ﺧﻄﺮات اﺣﺘﻤﺎﻟﻰ( ﻣﺮدم‪ ،‬ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰدارد; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻌﻴﺖ آﺎﻓﺮان )ﻟﺠﻮج( را هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻰآﻨﺪ‪(67) .‬‬

‫اى اهﻞ آﺘﺎب! ﺷﻤﺎ هﻴﭻ ﺁﻳﻴﻦ ﺻﺤﻴﺤﻰ ﻧﺪارﻳﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮرات و اﻧﺠﻴﻞ و ﺁﻧﭽﻪ را از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮﭘﺎ دارﻳﺪ‪.‬‬

‫وﻟﻰ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ از ﺳﻮى ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ‪) ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻳﻪ ﺑﻴﺪارى ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻰﮔﺮدد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ( ﺑﺮ ﻃﻐﻴﺎن و آﻔﺮ ﺑﺴﻴﺎرى از ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰاﻓﺰاﻳﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪،‬‬
‫از اﻳﻦ ﻗﻮم آﺎﻓﺮ‪) ،‬و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺁﻧﻬﺎ‪ (،‬ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﺒﺎش! )‪(68‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ‪ ،‬و ﻳﻬﻮد و ﺻﺎﺑﺌﺎن و ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬هﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﮕﺎﻧﻪ و روز ﺟﺰا‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ ،‬و ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺢ اﻧﺠﺎم دهﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﺮﺳﻰ ﺑﺮ‬

‫ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬و ﻧﻪ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪(69) .‬‬

‫ﻣﺎ از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﭘﻴﻤﺎن ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ; و رﺳﻮﻻﻧﻰ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; )وﻟﻰ( هﺮ زﻣﺎن ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى ﺣﻜﻤﻰ ﺑﺮ ﺧﻼف هﻮﺳﻬﺎ و دﻟﺨﻮاﻩ ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﻣﻰﺁورد‪ ،‬ﻋﺪﻩاى را ﺗﻜﺬﻳﺐ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ; و ﻋﺪﻩاى را ﻣﻰآﺸﺘﻨﺪ‪(70) .‬‬

‫ﮔﻤﺎن آﺮدﻧﺪ ﻣﺠﺎزاﺗﻰ در آﺎر ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد! از اﻳﻦرو )از دﻳﺪن ﺣﻘﺎﻳﻖ و ﺷﻨﻴﺪن ﺳﺨﻨﺎن ﺣﻖ‪ (،‬ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ و آﺮ ﺷﺪﻧﺪ; ﺳﭙﺲ )ﺑﻴﺪار ﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬و(‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬دﻳﮕﺮﺑﺎر )در ﺧﻮاب ﻏﻔﻠﺖ ﻓﺮو رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬و( ﺑﺴﻴﺎرى از ﺁﻧﻬﺎ آﻮر و آﺮ ﺷﺪﻧﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺑﻴﻨﺎﺳﺖ‪(71) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ هﻤﺎن ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ اﺳﺖ«‪ ،‬ﺑﻴﻘﻴﻦ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪) ،‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮد( ﻣﺴﻴﺢ ﮔﻔﺖ‪ :‬اى ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ! ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﮕﺎﻧﻪ را‪،‬‬

‫آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻦ و ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺮﺳﺘﺶ آﻨﻴﺪ! زﻳﺮا هﺮ آﺲ ﺷﺮﻳﻜﻰ ﺑﺮاى ﺧﺪا ﻗﺮار دهﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻬﺸﺖ را ﺑﺮ او ﺣﺮام آﺮدﻩ اﺳﺖ; و ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ او‬

‫دوزخ اﺳﺖ; و ﺳﺘﻤﻜﺎران‪ ،‬ﻳﺎر و ﻳﺎورى ﻧﺪارﻧﺪ‪(72) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻜﻰ از ﺳﻪ ﺧﺪاﺳﺖ« )ﻧﻴﺰ( ﺑﻴﻘﻴﻦ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ; ﻣﻌﺒﻮدى ﺟﺰ ﻣﻌﺒﻮد ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ; و اﮔﺮ از ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ دﺳﺖ ﺑﺮ‬

‫ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺬاب دردﻧﺎآﻰ ﺑﻪ آﺎﻓﺮان ﺁﻧﻬﺎ )آﻪ روى اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ اﻳﺴﺘﺎدﮔﻰ آﻨﻨﺪ‪ (،‬ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‪(73) .‬‬

‫ﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﺎزﻧﻤﻰﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬و از او ﻃﻠﺐ ﺁﻣﺮزش ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ؟ )در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ( ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(74) .‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ )ﺧﺪا( ﺑﻮد; ﭘﻴﺶ از وى ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن دﻳﮕﺮى ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎدرش‪ ،‬زن ﺑﺴﻴﺎر راﺳﺘﮕﻮﻳﻰ ﺑﻮد; هﺮ دو‪ ،‬ﻏﺬا‬

‫ﻣﻰﺧﻮردﻧﺪ; )ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ دﻋﻮى اﻟﻮهﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ و ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﺮﻳﻢ را دارﻳﺪ؟!( ﺑﻨﮕﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ را ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺁﺷﻜﺎر ﻣﻰﺳﺎزﻳﻢ! ﺳﭙﺲ‬
‫ﺑﻨﮕﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ از ﺣﻖ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ! )‪(75‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺟﺰ ﺧﺪا ﭼﻴﺰى را ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻴﺪ آﻪ ﻣﺎﻟﻚ ﺳﻮد و زﻳﺎن ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ؟! و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻨﻮا و داﻧﺎﺳﺖ‪(76) «.‬‬
‫ﺑﮕﻮ‪» :‬اى اهﻞ آﺘﺎب! در دﻳﻦ ﺧﻮد‪ ،‬ﻏﻠﻮ )و زﻳﺎدﻩ روى( ﻧﻜﻨﻴﺪ! و ﻏﻴﺮ از ﺣﻖ ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ! و از هﻮﺳﻬﺎى ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ آﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﺪﻧﺪ و دﻳﮕﺮان را‬

‫ﮔﻤﺮاﻩ آﺮدﻧﺪ و از راﻩ راﺳﺖ ﻣﻨﺤﺮف ﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺮوى ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ!« )‪(77‬‬

‫آﺎﻓﺮان ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﺑﺮ زﺑﺎن داوود و ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻟﻌﻦ )و ﻧﻔﺮﻳﻦ( ﺷﺪﻧﺪ! اﻳﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁن ﺑﻮد آﻪ ﮔﻨﺎﻩ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺗﺠﺎوز ﻣﻰﻧﻤﻮدﻧﺪ‪(78) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ از اﻋﻤﺎل زﺷﺘﻰ آﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻧﻬﻰ ﻧﻤﻰآﺮدﻧﺪ; ﭼﻪ ﺑﺪآﺎرى اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻧﺪ! )‪(79‬‬

‫ﺑﺴﻴﺎرى از ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ آﻪ آﺎﻓﺮان )و ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن( را دوﺳﺖ ﻣﻰدارﻧﺪ )و ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻃﺮح دوﺳﺘﻰ ﻣﻰرﻳﺰﻧﺪ(; ﻧﻔﺲ )ﺳﺮآﺶ( ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺪ‬

‫اﻋﻤﺎﻟﻰ از ﭘﻴﺶ ﺑﺮاى )ﻣﻌﺎد( ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد! آﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺁن‪ ،‬ﺧﺸﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد; و در ﻋﺬاب )اﻟﻬﻰ( ﺟﺎوداﻧﻪ ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪(80) .‬‬

‫و اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ )ص( و ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ او ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁوردﻧﺪ‪) ،‬هﺮﮔﺰ( ﺁﻧﺎن ) آﺎﻓﺮان( را ﺑﻪ دوﺳﺘﻰ اﺧﺘﻴﺎر ﻧﻤﻰآﺮدﻧﺪ; وﻟﻰ ﺑﺴﻴﺎرى از‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺎﺳﻘﻨﺪ‪(81) .‬‬

‫ﺑﻄﻮر ﻣﺴﻠﻢ‪ ،‬دﺷﻤﻨﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮدم ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن را‪ ،‬ﻳﻬﻮد و ﻣﺸﺮآﺎن ﺧﻮاهﻰ ﻳﺎﻓﺖ; و ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮﻳﻦ دوﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن را آﺴﺎﻧﻰ ﻣﻰﻳﺎﺑﻰ آﻪ‬
‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﻧﺼﺎرى هﺴﺘﻴﻢ«; اﻳﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁن اﺳﺖ آﻪ در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬اﻓﺮادى ﻋﺎﻟﻢ و ﺗﺎرك دﻧﻴﺎ هﺴﺘﻨﺪ; و ﺁﻧﻬﺎ )در ﺑﺮاﺑﺮ ﺣﻖ( ﺗﻜﺒﺮ ﻧﻤﻰورزﻧﺪ‪.‬‬

‫)‪(82‬‬

‫و هﺮ زﻣﺎن ﺁﻳﺎﺗﻰ را آﻪ ﺑﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ )اﺳﻼم( ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻤﻬﺎى ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ آﻪ )از ﺷﻮق‪ (،‬اﺷﻚ ﻣﻰرﻳﺰد‪ ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ آﻪ‬

‫درﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ; ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! اﻳﻤﺎن ﺁوردﻳﻢ; ﭘﺲ ﻣﺎ را ﺑﺎ ﮔﻮاهﺎن )و ﺷﺎهﺪان ﺣﻖ‪ ،‬در زﻣﺮﻩ ﻳﺎران ﻣﺤﻤﺪ( ﺑﻨﻮﻳﺲ! )‪(83‬‬

‫ﭼﺮا ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا و ﺁﻧﭽﻪ از ﺣﻖ ﺑﻪ ﻣﺎ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎورﻳﻢ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺁرزو دارﻳﻢ ﭘﺮوردﮔﺎرﻣﺎن ﻣﺎ را در زﻣﺮﻩ ﺻﺎﻟﺤﺎن ﻗﺮار دهﺪ؟!« )‪(84‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻏﻬﺎﻳﻰ از ﺑﻬﺸﺖ ﭘﺎداش داد آﻪ از زﻳﺮ درﺧﺘﺎﻧﺶ‪ ،‬ﻧﻬﺮهﺎ ﺟﺎرى اﺳﺖ; ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ; و اﻳﻦ‬

‫اﺳﺖ ﺟﺰاى ﻧﻴﻜﻮآﺎران! )‪(85‬‬

‫و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﺁﻳﺎت ﻣﺎ را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬هﻤﺎﻧﻬﺎ اهﻞ دوزﺧﻨﺪ‪(86) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! ﭼﻴﺰهﺎى ﭘﺎآﻴﺰﻩ را آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺣﻼل آﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺮام ﻧﻜﻨﻴﺪ! و از ﺣﺪ‪ ،‬ﺗﺠﺎوز ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ! زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﻣﺘﺠﺎوزان را دوﺳﺖ ﻧﻤﻰدارد‪(87) .‬‬

‫و از ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى ﺣﻼل و ﭘﺎآﻴﺰﻩاى آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ روزى دادﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺨﻮرﻳﺪ! و از )ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ( ﺧﺪاوﻧﺪى آﻪ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ! )‪(88‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺳﻮﮔﻨﺪهﺎى ﺑﻴﻬﻮدﻩ )و ﺧﺎﻟﻰ از ارادﻩ‪ (،‬ﻣﺆاﺧﺬﻩ ﻧﻤﻰآﻨﺪ; وﻟﻰ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﻮﮔﻨﺪهﺎﻳﻰ آﻪ )از روى ارادﻩ( ﻣﺤﻜﻢ آﺮدﻩاﻳﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺆاﺧﺬﻩ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬آﻔﺎرﻩ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻗﺴﻤﻬﺎ‪ ،‬اﻃﻌﺎم دﻩ ﻧﻔﺮ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ‪ ،‬از ﻏﺬاهﺎى ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺧﻮد ﻣﻰدهﻴﺪ; ﻳﺎ ﻟﺒﺎس ﭘﻮﺷﺎﻧﺪن‬

‫ﺑﺮ ﺁن دﻩ ﻧﻔﺮ; و ﻳﺎ ﺁزاد آﺮدن ﻳﻚ ﺑﺮدﻩ; و آﺴﻰ آﻪ هﻴﭻ آﺪام از اﻳﻨﻬﺎ را ﻧﻴﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺳﻪ روز روزﻩ ﻣﻰﮔﻴﺮد; اﻳﻦ‪ ،‬آﻔﺎرﻩ ﺳﻮﮔﻨﺪهﺎى ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺑﻪ‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻣﻰآﻨﻴﺪ )و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻴﺪ(‪ .‬و ﺳﻮﮔﻨﺪهﺎى ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ آﻨﻴﺪ )و ﻧﺸﻜﻨﻴﺪ!( ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻳﺎت ﺧﻮد را اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮاى‬

‫ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎن ﻣﻰآﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻜﺮ او را ﺑﺠﺎ ﺁورﻳﺪ! )‪(89‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! ﺷﺮاب و ﻗﻤﺎر و ﺑﺘﻬﺎ و ازﻻم ) ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺨﺖﺁزﻣﺎﻳﻰ (‪ ،‬ﭘﻠﻴﺪ و از ﻋﻤﻞ ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ‪ ،‬از ﺁﻧﻬﺎ دورى آﻨﻴﺪ ﺗﺎ رﺳﺘﮕﺎر‬
‫ﺷﻮﻳﺪ! )‪(90‬‬

‫ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻰﺧﻮاهﺪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺷﺮاب و ﻗﻤﺎر‪ ،‬در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﻋﺪاوت و آﻴﻨﻪ اﻳﺠﺎد آﻨﺪ‪ ،‬و ﺷﻤﺎ را از ﻳﺎد ﺧﺪا و از ﻧﻤﺎز ﺑﺎزدارد‪ .‬ﺁﻳﺎ )ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ زﻳﺎن‬

‫و ﻓﺴﺎد‪ ،‬و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﻬﻰ اآﻴﺪ‪ (،‬ﺧﻮددارى ﺧﻮاهﻴﺪ آﺮد؟! )‪(91‬‬

‫اﻃﺎﻋﺖ ﺧﺪا و اﻃﺎﻋﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ آﻨﻴﺪ! و )از ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻓﺮﻣﺎن او( ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ! و اﮔﺮ روى ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪ‪) ،‬ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻣﺠﺎزات ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد; و( ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺑﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ‬

‫ﻣﺎ‪ ،‬ﺟﺰ اﺑﻼغ ﺁﺷﻜﺎر‪ ،‬ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮى ﻧﻴﺴﺖ )و اﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪ را در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﻤﺎ‪ ،‬اﻧﺠﺎم دادﻩ اﺳﺖ(‪(92) .‬‬
 ‫ﺑﺮ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ و اﻋﻤﺎل ﺻﺎﻟﺢ اﻧﺠﺎم دادﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎهﻰ در ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮردﻩاﻧﺪ ﻧﻴﺴﺖ; )و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﻴﺪن ﺷﺮاب‪ ،‬ﻗﺒﻞ از ﻧﺰول ﺣﻜﻢ‬

‫ﺗﺤﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺠﺎزات ﻧﻤﻰﺷﻮﻧﺪ;( اﮔﺮ ﺗﻘﻮا ﭘﻴﺸﻪ آﻨﻨﺪ‪ ،‬و اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ ،‬و اﻋﻤﺎل ﺻﺎﻟﺢ اﻧﺠﺎم دهﻨﺪ; ﺳﭙﺲ ﺗﻘﻮا ﭘﻴﺸﻪ آﻨﻨﺪ و اﻳﻤﺎن ﺁورﻧﺪ; ﺳﭙﺲ‬

‫ﺗﻘﻮا ﭘﻴﺸﻪ آﻨﻨﺪ و ﻧﻴﻜﻰ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻴﻜﻮآﺎران را دوﺳﺖ ﻣﻰدارد‪(93) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﭼﻴﺰى از ﺷﻜﺎر آﻪ )ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻄﻮرى آﻪ( دﺳﺘﻬﺎ و ﻧﻴﺰﻩهﺎﻳﺘﺎن ﺑﻪ ﺁن‬
‫ﻣﻰرﺳﺪ‪ ،‬ﻣﻰﺁزﻣﺎﻳﺪ; ﺗﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﻮد ﭼﻪ آﺴﻰ ﺑﺎاﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻏﻴﺐ‪ ،‬از ﺧﺪا ﻣﻰﺗﺮﺳﺪ; و هﺮ آﺲ ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺗﺠﺎوز آﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺎزات دردﻧﺎآﻰ ﺧﻮاهﺪ‬

‫داﺷﺖ‪(94) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! در ﺣﺎل اﺣﺮام‪ ،‬ﺷﻜﺎر ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬و هﺮ آﺲ از ﺷﻤﺎ ﻋﻤﺪا ﺁن را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ آﻔﺎرﻩاى ﻣﻌﺎدل ﺁن از ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎن‬

‫ﺑﺪهﺪ; آﻔﺎرﻩاى آﻪ دو ﻧﻔﺮ ﻋﺎدل از ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻣﻌﺎدل ﺑﻮدن ﺁن را ﺗﺼﺪﻳﻖ آﻨﻨﺪ; و ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﻪ )ﺣﺮﻳﻢ( آﻌﺒﻪ ﺑﺮﺳﺪ; ﻳﺎ )ﺑﻪ ﺟﺎى ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ‪(،‬‬

‫اﻃﻌﺎم ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان آﻨﺪ; ﻳﺎ ﻣﻌﺎدل ﺁن‪ ،‬روزﻩ ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﺗﺎ آﻴﻔﺮ آﺎر ﺧﻮد را ﺑﭽﺸﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﻋﻔﻮ آﺮدﻩ‪ ،‬وﻟﻰ هﺮ آﺲ ﺗﻜﺮار آﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪا از او‬
‫اﻧﺘﻘﺎم ﻣﻰﮔﻴﺮد; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺎ و ﺻﺎﺣﺐ اﻧﺘﻘﺎم اﺳﺖ‪(95) .‬‬

‫ﺻﻴﺪ درﻳﺎ و ﻃﻌﺎم ﺁن ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ و آﺎرواﻧﻴﺎن ﺣﻼل اﺳﺖ; ﺗﺎ )در ﺣﺎل اﺣﺮام( از ﺁن ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﺷﻮﻳﺪ; وﻟﻰ ﻣﺎدام آﻪ ﻣﺤﺮم هﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻜﺎر ﺻﺤﺮا‬
‫ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺣﺮام اﺳﺖ; و از )ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ( ﺧﺪاﻳﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى او ﻣﺤﺸﻮر ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ! )‪(96‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬آﻌﺒﻪ ‪-‬ﺑﻴﺖ اﻟﺤﺮام‪ -‬را وﺳﻴﻠﻪاى ﺑﺮاى اﺳﺘﻮارى و ﺳﺎﻣﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪن ﺑﻪ آﺎر ﻣﺮدم ﻗﺮار دادﻩ; و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺎﻩ ﺣﺮام‪ ،‬و ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎى‬

‫ﺑﻰﻧﺸﺎن‪ ،‬و ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎى ﻧﺸﺎﻧﺪار را; اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ اﺣﻜﺎم )ﺣﺴﺎب ﺷﺪﻩ و دﻗﻴﻖ‪ (،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁن اﺳﺖ آﻪ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و ﺁﻧﭽﻪ در‬

‫زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻰداﻧﺪ; و ﺧﺪا ﺑﻪ هﺮ ﭼﻴﺰى داﻧﺎﺳﺖ‪(97) .‬‬

‫ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺧﺪا داراى ﻣﺠﺎزات ﺷﺪﻳﺪ‪ ،‬و )در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل( ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(98) .‬‬

‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ وﻇﻴﻔﻪاى ﺟﺰ رﺳﺎﻧﻴﺪن ﭘﻴﺎم )اﻟﻬﻰ( ﻧﺪارد; )و ﻣﺴﺆول اﻋﻤﺎل ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ(‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﭽﻪ را ﺁﺷﻜﺎر‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ را ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰدارﻳﺪ ﻣﻰداﻧﺪ‪.‬‬

‫)‪(99‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪)» :‬هﻴﭻﮔﺎﻩ( ﻧﺎﭘﺎك و ﭘﺎك ﻣﺴﺎوى ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ; هﺮ ﭼﻨﺪ ﻓﺰوﻧﻰ ﻧﺎﭘﺎآﻬﺎ‪ ،‬ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺘﻰ اﻧﺪازد! از )ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ( ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ اى ﺻﺎﺣﺒﺎن ﺧﺮد‪،‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ رﺳﺘﮕﺎر ﺷﻮﻳﺪ! )‪(100‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! از ﭼﻴﺰهﺎﻳﻰ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪ آﻪ اﮔﺮ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺁﺷﻜﺎر ﮔﺮدد‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰآﻨﺪ! و اﮔﺮ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﻧﺰول ﻗﺮﺁن‪ ،‬از ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﺳﺆال آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺁﺷﻜﺎر ﻣﻰﺷﻮد; ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ )و ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ( اﺳﺖ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﺑﺮدﺑﺎر اﺳﺖ‪(101) .‬‬

‫ﺟﻤﻌﻰ از ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن ﺷﻤﺎ‪ ،‬از ﺁن ﺳﺌﻮال آﺮدﻧﺪ; و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺁن ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪) .‬ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺷﻤﺎ هﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻰ ﭘﻴﺪا آﻨﻴﺪ‪(.‬‬

‫)‪(102‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ هﻴﭻﮔﻮﻧﻪ »ﺑﺤﻴﺮﻩ« و »ﺳﺎﺋﺒﻪ« و »وﺻﻴﻠﻪ« و »ﺣﺎم« ﻗﺮار ﻧﺪادﻩ اﺳﺖ )اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ ﭼﻬﺎر ﻧﻮع از ﺣﻴﻮاﻧﺎت اهﻠﻰ اﺳﺖ آﻪ در زﻣﺎن‬

‫ﺟﺎهﻠﻴﺖ‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎدﻩ از ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻌﻠﻠﻰ ﺣﺮام ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ; و اﻳﻦ ﺑﺪﻋﺖ‪ ،‬در اﺳﻼم ﻣﻤﻨﻮع ﺷﺪ‪ (.‬وﻟﻰ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﺪا دروغ‬
‫ﻣﻰﺑﻨﺪﻧﺪ; و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻨﺪ! )‪(103‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد‪» :‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﻧﺎزل آﺮدﻩ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺳﻮى ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ!«‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺁﻧﭽﻪ از ﭘﺪران ﺧﻮد ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺎ را‬
‫ﺑﺲ اﺳﺖ!«; ﺁﻳﺎ اﮔﺮ ﭘﺪران ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬و هﺪاﻳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ )ﺑﺎز از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺮوى ﻣﻰآﻨﻨﺪ(؟! )‪(104‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻴﺪ! اﮔﺮ ﺷﻤﺎ هﺪاﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬ﮔﻤﺮاهﻰ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ زﻳﺎﻧﻰ‬

‫ﻧﻤﻰرﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎزﮔﺸﺖ هﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪاﺳﺖ; و ﺷﻤﺎ را از ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ ﻣﻰﺳﺎزد‪(105) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﺮگ ﻳﻜﻰ از ﺷﻤﺎ ﻓﺮا رﺳﺪ‪ ،‬در ﻣﻮﻗﻊ وﺻﻴﺖ ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ‪ ،‬دو ﻧﻔﺮ ﻋﺎدل را ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﺑﻄﻠﺒﺪ;‬

‫ﻳﺎ اﮔﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮت آﺮدﻳﺪ‪ ،‬و ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻣﺮگ ﺷﻤﺎ ﻓﺮا رﺳﻴﺪ‪) ،‬و در ﺁن ﺟﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻰ ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﺪ‪ (،‬دو ﻧﻔﺮ از ﻏﻴﺮ ﺧﻮدﺗﺎن را ﺑﻪ ﮔﻮاهﻰ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ‪ ،‬و اﮔﺮ ﺑﻪ‬
 ‫هﻨﮕﺎم اداى ﺷﻬﺎدت‪ ،‬در ﺻﺪق ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻚ آﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻌﺪ از ﻧﻤﺎز ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰدارﻳﺪ ﺗﺎ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد آﻨﻨﺪ آﻪ‪» :‬ﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﺣﻖ را ﺑﻪ ﭼﻴﺰى‬

‫ﺑﻔﺮوﺷﻴﻢ‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ در ﻣﻮرد ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ! و ﺷﻬﺎدت اﻟﻬﻰ را آﺘﻤﺎن ﻧﻤﻰآﻨﻴﻢ‪ ،‬آﻪ از ﮔﻨﺎهﻜﺎران ﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﻮد!« )‪(106‬‬

‫و اﮔﺮ اﻃﻼﻋﻰ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮد آﻪ ﺁن دو‪ ،‬ﻣﺮﺗﻜﺐ ﮔﻨﺎهﻰ ﺷﺪﻩاﻧﺪ )و ﺣﻖ راآﺘﻤﺎن آﺮدﻩاﻧﺪ(‪ ،‬دو ﻧﻔﺮ از آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﺖ‪ ،‬اوﻟﻰ هﺴﺘﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻪ ﺟﺎى ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮار ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻣﻰآﻨﻨﺪ آﻪ‪» :‬ﮔﻮاهﻰ ﻣﺎ‪ ،‬از ﮔﻮاهﻰ ﺁن دو‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻖ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ اﺳﺖ! و ﻣﺎ ﺗﺠﺎوزى ﻧﻜﺮدﻩاﻳﻢ;‬
‫آﻪ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ آﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬از ﻇﺎﻟﻤﺎن ﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﻮد!« )‪(107‬‬

‫اﻳﻦ آﺎر‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﮔﻮاهﻰ ﺑﺤﻖ دهﻨﺪ‪) ،‬و از ﺧﺪا ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ‪ (،‬و ﻳﺎ )از ﻣﺮدم( ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ آﻪ )دروﻏﺸﺎن ﻓﺎش ﮔﺮدد‪ ،‬و( ﺳﻮﮔﻨﺪهﺎﻳﻰ‬

‫ﺟﺎى ﺳﻮﮔﻨﺪهﺎى ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬از )ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ( ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ‪ ،‬و ﮔﻮش ﻓﺮا دهﻴﺪ! و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻓﺎﺳﻘﺎن را هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻰآﻨﺪ‪(108) .‬‬

‫)از( روزى )ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ( آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان را ﺟﻤﻊ ﻣﻰآﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪)» :‬در ﺑﺮاﺑﺮ دﻋﻮت ﺷﻤﺎ‪ (،‬ﭼﻪ ﭘﺎﺳﺨﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻩ ﺷﺪ؟«‪،‬‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰداﻧﻴﻢ; ﺗﻮ ﺧﻮد‪ ،‬از هﻤﻪ اﺳﺮار ﻧﻬﺎن ﺁﮔﺎهﻰ‪(109) «.‬‬

‫)ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎور( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﺎد آﻦ ﻧﻌﻤﺘﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ و ﻣﺎدرت ﺑﺨﺸﻴﺪم! زﻣﺎﻧﻰ آﻪ ﺗﻮ را ﺑﺎ« روح‬

‫اﻟﻘﺪس »ﺗﻘﻮﻳﺖ آﺮدم; آﻪ در ﮔﺎهﻮارﻩ و ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺑﺰرﮔﻰ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺘﻰ; و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ آﺘﺎب و ﺣﻜﻤﺖ و ﺗﻮرات و اﻧﺠﻴﻞ را ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺁﻣﻮﺧﺘﻢ; و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻦ‪ ،‬از ﮔﻞ ﭼﻴﺰى ﺑﺼﻮرت ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻣﻰﺳﺎﺧﺘﻰ‪ ،‬و در ﺁن ﻣﻰدﻣﻴﺪى‪ ،‬و ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻦ‪ ،‬ﭘﺮﻧﺪﻩاى ﻣﻰﺷﺪ; و آﻮر‬
‫ﻣﺎدرزاد‪ ،‬و ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرى ﭘﻴﺴﻰ را ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﻔﺎ ﻣﻰدادى; و ﻣﺮدﮔﺎن را )ﻧﻴﺰ( ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻦ زﻧﺪﻩ ﻣﻰآﺮدى; و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻨﻰ‬

‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ را از ﺁﺳﻴﺐ رﺳﺎﻧﺪن ﺑﻪ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺎزداﺷﺘﻢ; در ﺁن ﻣﻮﻗﻊ آﻪ دﻻﻳﻞ روﺷﻦ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺁوردى‪ ،‬وﻟﻰ ﺟﻤﻌﻰ از آﺎﻓﺮان ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﻳﻨﻬﺎ ﺟﺰ‬

‫ﺳﺤﺮ ﺁﺷﻜﺎر ﻧﻴﺴﺖ!« )‪(110‬‬

‫و )ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁور( زﻣﺎﻧﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﺣﻮارﻳﻮن وﺣﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدم آﻪ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﻣﻦ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﺪ!; سذﻟﻠّﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻤﺎن ﺁوردﻳﻢ‪ ،‬و ﮔﻮاﻩ‬

‫ﺑﺎش آﻪ ﻣﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻴﻢ!« )‪(111‬‬

‫در ﺁن هﻨﮕﺎم آﻪ ﺣﻮارﻳﻮن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ! ﺁﻳﺎ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺎﺋﺪﻩاى از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﺎزل آﻨﺪ؟« او )در ﭘﺎﺳﺦ( ﮔﻔﺖ‪» :‬از‬

‫ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ اﮔﺮ ﺑﺎ اﻳﻤﺎن هﺴﺘﻴﺪ!« )‪(112‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪)» :‬ﻣﺎ ﻧﻈﺮ ﺑﺪى ﻧﺪارﻳﻢ‪ (،‬ﻣﻰﺧﻮاهﻴﻢ از ﺁن ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪ ،‬و دﻟﻬﺎى ﻣﺎ )ﺑﻪ رﺳﺎﻟﺖ ﺗﻮ( ﻣﻄﻤﺌﻦ ﮔﺮدد; و ﺑﺪاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪاى; و ﺑﺮ ﺁن‪،‬‬

‫ﮔﻮاﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪(113) «.‬‬

‫ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ ﻋﺮض آﺮد‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪا! ﭘﺮوردﮔﺎرا! از ﺁﺳﻤﺎن ﻣﺎﺋﺪﻩاى ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﻔﺮﺳﺖ! ﺗﺎ ﺑﺮاى اول و ﺁﺧﺮ ﻣﺎ‪ ،‬ﻋﻴﺪى ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﻧﺸﺎﻧﻪاى از ﺗﻮ; و ﺑﻪ‬

‫ﻣﺎ روزى دﻩ! ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ روزى دهﻨﺪﮔﺎﻧﻰ!« )‪(114‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ )دﻋﺎى او را ﻣﺴﺘﺠﺎب آﺮد; و( ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻣﻦ ﺁن را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺎزل ﻣﻰآﻨﻢ; وﻟﻰ هﺮ آﺲ از ﺷﻤﺎ ﺑﻌﺪ از ﺁن آﺎﻓﺮ ﮔﺮدد )و راﻩ اﻧﻜﺎر ﭘﻮﻳﺪ(‪ ،‬او‬

‫را ﻣﺠﺎزاﺗﻰ ﻣﻰآﻨﻢ آﻪ اﺣﺪى از ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن را ﭼﻨﺎن ﻣﺠﺎزات ﻧﻜﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻢ!« )‪(115‬‬

‫و ﺁﻧﮕﺎﻩ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﮔﻔﺘﻰ آﻪ ﻣﻦ و ﻣﺎدرم را ﺑﻌﻨﻮان دو ﻣﻌﺒﻮد ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا اﻧﺘﺨﺎب آﻨﻴﺪ؟!«‪ ،‬او‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻨﺰهﻰ ﺗﻮ! ﻣﻦ ﺣﻖ ﻧﺪارم ﺁﻧﭽﻪ را آﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﮕﻮﻳﻢ! اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺨﻨﻰ را ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﻰداﻧﻰ! ﺗﻮ از ﺁﻧﭽﻪ در‬

‫روح و ﺟﺎن ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺁﮔﺎهﻰ; و ﻣﻦ از ﺁﻧﭽﻪ در ذات )ﭘﺎك( ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺘﻢ! ﺑﻴﻘﻴﻦ ﺗﻮ از ﺗﻤﺎم اﺳﺮار و ﭘﻨﻬﺎﻧﻴﻬﺎ ﺑﺎﺧﺒﺮى‪(116) .‬‬

‫ﻣﻦ‪ ،‬ﺟﺰ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺁن ﻓﺮﻣﺎن دادى‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﮕﻔﺘﻢ; )ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻢ‪ (:‬ﺧﺪاوﻧﺪى را ﺑﭙﺮﺳﺘﻴﺪ آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻦ و ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎﺳﺖ! و ﺗﺎ‬

‫زﻣﺎﻧﻰ آﻪ در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﺮاﻗﺐ و ﮔﻮاهﺸﺎن ﺑﻮدم; وﻟﻰ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﺮا از ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻰ‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﻮد ﻣﺮاﻗﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮدى; و ﺗﻮ ﺑﺮ هﺮ ﭼﻴﺰ‪،‬‬

‫ﮔﻮاهﻰ! )‪(117‬‬

‫)ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ (،‬اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﺠﺎزات آﻨﻰ‪ ،‬ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺗﻮاﻧﺪ‪) .‬و ﻗﺎدر ﺑﻪ ﻓﺮار از ﻣﺠﺎزات ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ(; و اﮔﺮ ﺁﻧﺎن را ﺑﺒﺨﺸﻰ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻤﻰ! )ﻧﻪ آﻴﻔﺮ ﺗﻮ‬

‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﻰﺣﻜﻤﺘﻰ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﺨﺸﺶ ﺗﻮ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺿﻌﻒ!(«)‪(118‬‬

 ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬اﻣﺮوز‪ ،‬روزى اﺳﺖ آﻪ راﺳﺘﻰ راﺳﺘﮕﻮﻳﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻮد ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ; ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻏﻬﺎﻳﻰ از ﺑﻬﺸﺖ اﺳﺖ آﻪ ﻧﻬﺮهﺎ از زﻳﺮ‬

‫)درﺧﺘﺎن( ﺁن ﻣﻰﮔﺬرد‪ ،‬و ﺗﺎ اﺑﺪ‪ ،‬ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﻣﻰﻣﺎﻧﻨﺪ; هﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺸﻨﻮد اﺳﺖ‪ ،‬و هﻢ ﺁﻧﻬﺎ از ﺧﺪا ﺧﺸﻨﻮدﻧﺪ; اﻳﻦ‪ ،‬رﺳﺘﮕﺎرى ﺑﺰرگ‬

‫اﺳﺖ!« )‪(119‬‬

‫ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ و ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ; و او ﺑﺮ هﺮ ﭼﻴﺰى ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ‪(120) .‬‬
‫‪ +‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ در ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ‪1384/06/31‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 7:59‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻮﺳﻂ روح اﷲ ﮐﺮﯾﻤﯽ | ﻧﻈﺮ ﺑﺪهﻴﺪ‬
‫ﺳﻮرﻩ اﻟﻨﺴﺎء‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺑﺨﺸﺎﻳﺸﮕﺮ‬

‫اى ﻣﺮدم! از )ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ( ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ! هﻤﺎن آﺴﻰ آﻪ هﻤﻪ ﺷﻤﺎ را از ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﺁﻓﺮﻳﺪ; و هﻤﺴﺮ او را )ﻧﻴﺰ( از ﺟﻨﺲ او ﺧﻠﻖ آﺮد; و‬

‫از ﺁن دو‪ ،‬ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﻓﺮاواﻧﻰ )در روى زﻣﻴﻦ( ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬و از ﺧﺪاﻳﻰ ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ آﻪ )هﻤﮕﻰ ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ او ﻣﻌﺘﺮﻓﻴﺪ; و( هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ‬

‫ﭼﻴﺰى از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻰﺧﻮاهﻴﺪ‪ ،‬ﻧﺎم او را ﻣﻰﺑﺮﻳﺪ! )و ﻧﻴﺰ( )از ﻗﻄﻊ راﺑﻄﻪ ﺑﺎ( ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان ﺧﻮد‪ ،‬ﭘﺮهﻴﺰ آﻨﻴﺪ! زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪(1) .‬‬

‫و اﻣﻮال ﻳﺘﻴﻤﺎن را )هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺣﺪ رﺷﺪ رﺳﻴﺪﻧﺪ( ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺪهﻴﺪ! و اﻣﻮال ﺑﺪ )ﺧﻮد( را‪ ،‬ﺑﺎ اﻣﻮال ﺧﻮب )ﺁﻧﻬﺎ( ﻋﻮض ﻧﻜﻨﻴﺪ! و اﻣﻮال ﺁﻧﺎن را‬
‫هﻤﺮاﻩ اﻣﻮال ﺧﻮدﺗﺎن )ﺑﺎ ﻣﺨﻠﻮط آﺮدن ﻳﺎ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﻮدن( ﻧﺨﻮرﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا اﻳﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺰرﮔﻰ اﺳﺖ! )‪(2‬‬

‫و اﮔﺮ ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﺪ آﻪ )ﺑﻬﻨﮕﺎم ازدواج ﺑﺎ دﺧﺘﺮان ﻳﺘﻴﻢ‪ (،‬ﻋﺪاﻟﺖ را رﻋﺎﻳﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ‪) ،‬از ازدواج ﺑﺎ ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﭼﺸﻢﭘﻮﺷﻰ آﻨﻴﺪ و( ﺑﺎ زﻧﺎن ﭘﺎك )دﻳﮕﺮ( ازدواج‬

‫ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ‪ ،‬دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﻳﺎ ﭼﻬﺎر هﻤﺴﺮ و اﮔﺮ ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﺪ ﻋﺪاﻟﺖ را )درﺑﺎرﻩ هﻤﺴﺮان ﻣﺘﻌﺪد( رﻋﺎﻳﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ هﻤﺴﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬و ﻳﺎ از زﻧﺎﻧﻰ آﻪ‬

‫ﻣﺎﻟﻚ ﺁﻧﻬﺎﺋﻴﺪ اﺳﺘﻔﺎدﻩ آﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻳﻦ آﺎر‪ ،‬از ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى ﻣﻰآﻨﺪ‪(3) .‬‬

‫و ﻣﻬﺮ زﻧﺎن را )ﺑﻄﻮر آﺎﻣﻞ( ﺑﻌﻨﻮان ﻳﻚ ﺑﺪهﻰ )ﻳﺎ ﻋﻄﻴﻪ‪ (،‬ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﺑﭙﺮدازﻳﺪ! )وﻟﻰ( اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻴﺰى از ﺁن را ﺑﺎ رﺿﺎﻳﺖ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ‪،‬‬

‫ﺣﻼل و ﮔﻮارا ﻣﺼﺮف آﻨﻴﺪ! )‪(4‬‬

‫اﻣﻮال ﺧﻮد را‪ ،‬آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ وﺳﻴﻠﻪ ﻗﻮام زﻧﺪﮔﻰ ﺷﻤﺎ ﻗﺮار دادﻩ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﺳﻔﻴﻬﺎن ﻧﺴﭙﺎرﻳﺪ و از ﺁن‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ روزى دهﻴﺪ! و ﻟﺒﺎس ﺑﺮ ﺁﻧﺎن‬

‫ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ و ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ! )‪(5‬‬

‫و ﻳﺘﻴﻤﺎن را ﭼﻮن ﺑﻪ ﺣﺪ ﺑﻠﻮغ ﺑﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻴﺪ! اﮔﺮ در ﺁﻧﻬﺎ رﺷﺪ )آﺎﻓﻰ( ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ‪ ،‬اﻣﻮاﻟﺸﺎن را ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺪهﻴﺪ! و ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺰرگ ﺷﻮﻧﺪ‪،‬‬
‫اﻣﻮاﻟﺸﺎن را از روى اﺳﺮاف ﻧﺨﻮرﻳﺪ! هﺮ آﺲ آﻪ ﺑﻰﻧﻴﺎز اﺳﺖ‪) ،‬از ﺑﺮداﺷﺖ ﺣﻖ اﻟﺰﺣﻤﻪ( ﺧﻮددارى آﻨﺪ; و ﺁن آﺲ آﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮر‬

‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ )و ﻣﻄﺎﺑﻖ زﺣﻤﺘﻰ آﻪ ﻣﻰآﺸﺪ‪ (،‬از ﺁن ﺑﺨﻮرد‪ .‬و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ اﻣﻮاﻟﺸﺎن را ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮداﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺷﺎهﺪ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ! اﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاى‬

‫ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ آﺎﻓﻰ اﺳﺖ‪(6) .‬‬

‫ﺑﺮاى ﻣﺮدان‪ ،‬از ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان از ﺧﻮد ﺑﺮ ﺟﺎى ﻣﻰﮔﺬارﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻬﻤﻰ اﺳﺖ; و ﺑﺮاى زﻧﺎن ﻧﻴﺰ‪ ،‬از ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان‬

‫ﻣﻰﮔﺬارﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻬﻤﻰ; ﺧﻮاﻩ ﺁن ﻣﺎل‪ ،‬آﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ زﻳﺎد; اﻳﻦ ﺳﻬﻤﻰ اﺳﺖ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪﻩ و ﭘﺮداﺧﺘﻨﻰ‪(7) .‬‬

‫و اﮔﺮ ﺑﻬﻨﮕﺎم ﺗﻘﺴﻴﻢ )ارث(‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان )و ﻃﺒﻘﻪاى آﻪ ارث ﻧﻤﻰﺑﺮﻧﺪ( و ﻳﺘﻴﻤﺎن و ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان‪ ،‬ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰى از ﺁن اﻣﻮال را ﺑﻪ‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺪهﻴﺪ! و ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﺑﻪ ﻃﻮر ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ! )‪(8‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﮔﺮ ﻓﺮزﻧﺪان ﻧﺎﺗﻮاﻧﻰ از ﺧﻮد ﺑﻴﺎدﮔﺎر ﺑﮕﺬارﻧﺪ از ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺁﻧﺎن ﻣﻰﺗﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ )از ﺳﺘﻢ درﺑﺎرﻩ ﻳﺘﻴﻤﺎن ﻣﺮدم( ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ! از )ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ( ﺧﺪا‬

‫ﺑﭙﺮهﻴﺰﻧﺪ‪ ،‬و ﺳﺨﻨﻰ اﺳﺘﻮار ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪(9) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻣﻮال ﻳﺘﻴﻤﺎن را ﺑﻪ ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ‪) ،‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ (،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺁﺗﺶ ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ; و ﺑﺰودى در ﺷﻌﻠﻪهﺎى ﺁﺗﺶ )دوزخ( ﻣﻰﺳﻮزﻧﺪ‪.‬‬

‫)‪(10‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺑﺎرﻩ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺘﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻔﺎرش ﻣﻰآﻨﺪ آﻪ ﺳﻬﻢ )ﻣﻴﺮاث( ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﺳﻬﻢ دو دﺧﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ; و اﮔﺮ ﻓﺮزﻧﺪان ﺷﻤﺎ‪) ،‬دو دﺧﺘﺮ و(‬

‫ﺑﻴﺶ از دو دﺧﺘﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬دو ﺳﻮم ﻣﻴﺮاث از ﺁن ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ; و اﮔﺮ ﻳﻜﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻴﻤﻰ )از ﻣﻴﺮاث‪ (،‬از ﺁن اوﺳﺖ‪ .‬و ﺑﺮاى هﺮ ﻳﻚ از ﭘﺪر و ﻣﺎدر او‪ ،‬ﻳﻚ‬
‫ﺷﺸﻢ ﻣﻴﺮاث اﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮ )ﻣﻴﺖ( ﻓﺮزﻧﺪى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ; و اﮔﺮ ﻓﺮزﻧﺪى ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و )ﺗﻨﻬﺎ( ﭘﺪر و ﻣﺎدر از او ارث ﺑﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻣﺎدر او ﻳﻚ ﺳﻮم‬
 ‫اﺳﺖ )و ﺑﻘﻴﻪ از ﺁن ﭘﺪر اﺳﺖ(; و اﮔﺮ او ﺑﺮادراﻧﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺎدرش ﻳﻚ ﺷﺸﻢ ﻣﻰﺑﺮد )و ﭘﻨﺞ ﺷﺸﻢ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺮاى ﭘﺪر اﺳﺖ(‪) .‬هﻤﻪ‬

‫اﻳﻨﻬﺎ‪ (،‬ﺑﻌﺪ از اﻧﺠﺎم وﺻﻴﺘﻰ اﺳﺖ آﻪ او آﺮدﻩ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ از اداى دﻳﻦ اﺳﺖ ‪-‬ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ ﭘﺪران و ﻣﺎدران و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺘﺎن‪ ،‬آﺪاﻣﻴﻚ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ‬

‫ﺳﻮدﻣﻨﺪﺗﺮﻧﺪ!‪ -‬اﻳﻦ ﻓﺮﻳﻀﻪ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬داﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ‪(11) .‬‬

‫و ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻧﺼﻒ ﻣﻴﺮاث زﻧﺎﻧﺘﺎن اﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪى ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ; و اﮔﺮ ﻓﺮزﻧﺪى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻚ ﭼﻬﺎرم از ﺁن ﺷﻤﺎﺳﺖ; ﭘﺲ از‬
‫اﻧﺠﺎم وﺻﻴﺘﻰ آﻪ آﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬و اداى دﻳﻦ )ﺁﻧﻬﺎ(‪ .‬و ﺑﺮاى زﻧﺎن ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻳﻚ ﭼﻬﺎرم ﻣﻴﺮاث ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﻓﺮزﻧﺪى ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ; و اﮔﺮ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪى ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻚ هﺸﺘﻢ از ﺁن ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ; ﺑﻌﺪ از اﻧﺠﺎم وﺻﻴﺘﻰ آﻪ آﺮدﻩاﻳﺪ‪ ،‬و اداى دﻳﻦ‪ .‬و اﮔﺮ ﻣﺮدى ﺑﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ آﻼﻟﻪ ) ﺧﻮاهﺮ ﻳﺎ ﺑﺮادر( از‬

‫او ارث ﻣﻰﺑﺮد‪ ،‬ﻳﺎ زﻧﻰ آﻪ ﺑﺮادر ﻳﺎ ﺧﻮاهﺮى دارد‪ ،‬ﺳﻬﻢ هﺮ آﺪام‪ ،‬ﻳﻚ ﺷﺸﻢ اﺳﺖ )اﮔﺮ ﺑﺮادران و ﺧﻮاهﺮان ﻣﺎدرى ﺑﺎﺷﻨﺪ(; و اﮔﺮ ﺑﻴﺶ از ﻳﻚ‬

‫ﻧﻔﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ در ﻳﻚ ﺳﻮم ﺷﺮﻳﻜﻨﺪ; ﭘﺲ از اﻧﺠﺎم وﺻﻴﺘﻰ آﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬و اداى دﻳﻦ; ﺑﺸﺮط ﺁﻧﻜﻪ )از ﻃﺮﻳﻖ وﺻﻴﺖ و اﻗﺮار ﺑﻪ دﻳﻦ‪ (،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺿﺮر‬
‫ﻧﺰﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻔﺎرش ﺧﺪاﺳﺖ; و ﺧﺪا داﻧﺎ و ﺑﺮدﺑﺎر اﺳﺖ‪(12) .‬‬

‫اﻳﻨﻬﺎ ﻣﺮزهﺎى اﻟﻬﻰ اﺳﺖ; و هﺮ آﺲ ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮش را اﻃﺎﻋﺖ آﻨﺪ‪) ،‬و ﻗﻮاﻧﻴﻦ او را ﻣﺤﺘﺮم ﺑﺸﻤﺮد‪ (،‬ﺧﺪاوﻧﺪ وى را در ﺑﺎﻏﻬﺎﻳﻰ از ﺑﻬﺸﺖ‬

‫وارد ﻣﻰآﻨﺪ آﻪ هﻤﻮارﻩ‪ ،‬ﺁب از زﻳﺮ درﺧﺘﺎﻧﺶ ﺟﺎرى اﺳﺖ; ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﻣﻰﻣﺎﻧﻨﺪ; و اﻳﻦ‪ ،‬ﭘﻴﺮوزى ﺑﺰرﮔﻰ اﺳﺖ! )‪(13‬‬

‫و ﺁن آﺲ آﻪ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮش را آﻨﺪ و از ﻣﺮزهﺎى او ﺗﺠﺎوز ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬او را در ﺁﺗﺸﻰ وارد ﻣﻰآﻨﺪ آﻪ ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ; و ﺑﺮاى‬

‫او ﻣﺠﺎزات ﺧﻮارآﻨﻨﺪﻩاى اﺳﺖ‪(14) .‬‬

‫و آﺴﺎﻧﻰ از زﻧﺎن ﺷﻤﺎ آﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ زﻧﺎ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن را ﺑﻌﻨﻮان ﺷﺎهﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ! اﮔﺮ ﮔﻮاهﻰ دادﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﺎن ) زﻧﺎن( را در ﺧﺎﻧﻪ‬

‫هﺎ)ى ﺧﻮد( ﻧﮕﺎﻩ دارﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﮔﺸﺎن ﻓﺮارﺳﺪ; ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬راهﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮار دهﺪ‪(15) .‬‬

‫و از ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺁن ﻣﺮدان و زﻧﺎﻧﻰ آﻪ )هﻤﺴﺮ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬و( ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺁن آﺎر )زﺷﺖ( ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﺁزار دهﻴﺪ )و ﺣﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺟﺎرى ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ(! و اﮔﺮ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ آﻨﻨﺪ‪ ،‬و )ﺧﻮد را( اﺻﻼح ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪) ،‬و ﺑﻪ ﺟﺒﺮان ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﭙﺮدازﻧﺪ‪ (،‬از ﺁﻧﻬﺎ درﮔﺬرﻳﺪ! زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪﭘﺬﻳﺮ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(16) .‬‬

‫ﭘﺬﻳﺮش ﺗﻮﺑﻪ از ﺳﻮى ﺧﺪا‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاى آﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ آﻪ آﺎر ﺑﺪى را از روى ﺟﻬﺎﻟﺖ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻨﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ زود ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ‬

‫ﭼﻨﻴﻦ اﺷﺨﺎﺻﻰ را ﻣﻰﭘﺬﻳﺮد; و ﺧﺪا داﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ‪(17) .‬‬

‫ﺑﺮاى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎرهﺎى ﺑﺪ را اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻨﺪ‪ ،‬و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﺮگ ﻳﻜﻰ از ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮا ﻣﻰرﺳﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬اﻻن ﺗﻮﺑﻪ آﺮدم!« ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻴﺴﺖ; و ﻧﻪ‬

‫ﺑﺮاى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ در ﺣﺎل آﻔﺮ از دﻧﻴﺎ ﻣﻰروﻧﺪ; اﻳﻨﻬﺎآﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﻋﺬاب دردﻧﺎآﻰ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻓﺮاهﻢ آﺮدﻩاﻳﻢ‪(18) .‬‬

‫اﻳﻨﻬﺎ اﻳﻨﻬﺎ اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺣﻼل ﻧﻴﺴﺖ آﻪ از زﻧﺎن‪ ،‬از روى اآﺮاﻩ )و اﻳﺠﺎد ﻧﺎراﺣﺘﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ‪ (،‬ارث ﺑﺒﺮﻳﺪ! و ﺁﻧﺎن را‬

‫ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار ﻧﺪهﻴﺪ آﻪ ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دادﻩاﻳﺪ )از ﻣﻬﺮ(‪ ،‬ﺗﻤﻠﻚ آﻨﻴﺪ! ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ زﺷﺖ ﺁﺷﻜﺎرى اﻧﺠﺎم دهﻨﺪ‪ .‬و ﺑﺎ ﺁﻧﺎن‪،‬‬

‫ﺑﻄﻮر ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ رﻓﺘﺎر آﻨﻴﺪ! و اﮔﺮ از ﺁﻧﻬﺎ‪) ،‬ﺑﺠﻬﺘﻰ( آﺮاهﺖ داﺷﺘﻴﺪ‪) ،‬ﻓﻮرا ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ ﺟﺪاﻳﻰ ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ!( ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﭼﻴﺰى ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬و‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻴﺮ ﻓﺮاواﻧﻰ در ﺁن ﻗﺮار ﻣﻰدهﺪ! )‪(19‬‬

‫و اﮔﺮ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﺪ آﻪ هﻤﺴﺮ دﻳﮕﺮى ﺑﻪ ﺟﺎى هﻤﺴﺮ ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب آﻨﻴﺪ‪ ،‬و ﻣﺎل ﻓﺮاواﻧﻰ )ﺑﻌﻨﻮان ﻣﻬﺮ( ﺑﻪ او ﭘﺮداﺧﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰى از ﺁن را ﭘﺲ‬

‫ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ! ﺁﻳﺎ ﺑﺮاى ﺑﺎزﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻬﺮ ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻬﻤﺖ و ﮔﻨﺎﻩ ﺁﺷﻜﺎر ﻣﺘﻮﺳﻞ ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ؟! )‪(20‬‬

‫و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁن را ﺑﺎز ﭘﺲ ﻣﻰﮔﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺗﻤﺎس و ﺁﻣﻴﺰش آﺎﻣﻞ داﺷﺘﻪاﻳﺪ؟ و )از اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ (،‬ﺁﻧﻬﺎ )هﻨﮕﺎم ازدواج‪ (،‬از‬

‫ﺷﻤﺎ ﭘﻴﻤﺎن ﻣﺤﻜﻤﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ! )‪(21‬‬

‫ﺑﺎ زﻧﺎﻧﻰ آﻪ ﭘﺪران ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ازدواج آﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ ازدواج ﻧﻜﻨﻴﺪ! ﻣﮕﺮ ﺁﻧﭽﻪ درﮔﺬﺷﺘﻪ )ﭘﻴﺶ از ﻧﺰول اﻳﻦ ﺣﻜﻢ( اﻧﺠﺎم ﺷﺪﻩ اﺳﺖ; زﻳﺮا اﻳﻦ‬

‫آﺎر‪ ،‬ﻋﻤﻠﻰ زﺷﺖ و ﺗﻨﻔﺮﺁور و راﻩ ﻧﺎدرﺳﺘﻰ اﺳﺖ‪(22) .‬‬

‫ﺣﺮام ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻣﺎدراﻧﺘﺎن‪ ،‬و دﺧﺘﺮان‪ ،‬و ﺧﻮاهﺮان‪ ،‬و ﻋﻤﻪهﺎ‪ ،‬و ﺧﺎﻟﻪهﺎ‪ ،‬و دﺧﺘﺮان ﺑﺮادر‪ ،‬و دﺧﺘﺮان ﺧﻮاهﺮ ﺷﻤﺎ‪ ،‬و ﻣﺎدراﻧﻰ آﻪ ﺷﻤﺎ‬

‫را ﺷﻴﺮ دادﻩاﻧﺪ‪ ،‬و ﺧﻮاهﺮان رﺿﺎﻋﻰ ﺷﻤﺎ‪ ،‬و ﻣﺎدران هﻤﺴﺮاﻧﺘﺎن‪ ،‬و دﺧﺘﺮان هﻤﺴﺮﺗﺎن آﻪ در داﻣﺎن ﺷﻤﺎ ﭘﺮورش ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ از هﻤﺴﺮاﻧﻰ آﻪ ﺑﺎ‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﻴﺰش ﺟﻨﺴﻰ داﺷﺘﻪاﻳﺪ ‪-‬و ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﻴﺰش ﺟﻨﺴﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻪاﻳﺪ‪) ،‬دﺧﺘﺮان ﺁﻧﻬﺎ( ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻣﺎﻧﻌﻰ ﻧﺪارد‪ -‬و )هﻤﭽﻨﻴﻦ( هﻤﺴﺮهﺎى‬
 ‫ﭘﺴﺮاﻧﺘﺎن آﻪ از ﻧﺴﻞ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻨﺪ )‪-‬ﻧﻪ ﭘﺴﺮﺧﻮاﻧﺪﻩهﺎ‪ (-‬و )ﻧﻴﺰ ﺣﺮام اﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ( ﺟﻤﻊ ﻣﻴﺎن دو ﺧﻮاهﺮ آﻨﻴﺪ; ﻣﮕﺮ ﺁﻧﭽﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ واﻗﻊ‬

‫ﺷﺪﻩ; ﭼﺮا آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(23) .‬‬

‫و زﻧﺎن ﺷﻮهﺮدار )ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﺮام اﺳﺖ;( ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻬﺎ را آﻪ )از راﻩ اﺳﺎرت( ﻣﺎﻟﻚ ﺷﺪﻩاﻳﺪ; )زﻳﺮا اﺳﺎرت ﺁﻧﻬﺎ در ﺣﻜﻢ ﻃﻼق اﺳﺖ;( اﻳﻨﻬﺎ اﺣﻜﺎﻣﻰ‬

‫اﺳﺖ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻘﺮر داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ زﻧﺎن دﻳﮕﺮ ﻏﻴﺮ از اﻳﻨﻬﺎ )آﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ(‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺣﻼل اﺳﺖ آﻪ ﺑﺎ اﻣﻮال ﺧﻮد‪ ،‬ﺁﻧﺎن را اﺧﺘﻴﺎر‬
‫آﻨﻴﺪ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﭘﺎآﺪاﻣﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ و از زﻧﺎ‪ ،‬ﺧﻮددارى ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ‪ .‬و زﻧﺎﻧﻰ را آﻪ ﻣﺘﻌﻪ ) ازدواج ﻣﻮﻗﺖ( ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ ،‬واﺟﺐ اﺳﺖ ﻣﻬﺮ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﭙﺮدازﻳﺪ‪ .‬و‬

‫ﮔﻨﺎهﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ در ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻌﺪ از ﺗﻌﻴﻴﻦﻣﻬﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺗﻮاﻓﻖ آﺮدﻩاﻳﺪ‪) .‬ﺑﻌﺪا ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺎ ﺗﻮاﻓﻖ‪ ،‬ﺁن را آﻢ ﻳﺎ زﻳﺎد آﻨﻴﺪ‪ (.‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬داﻧﺎ و‬

‫ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ‪(24) .‬‬

‫و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ ازدواج ﺑﺎ زﻧﺎن )ﺁزاد( ﭘﺎآﺪاﻣﻦ ﺑﺎاﻳﻤﺎن را ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺎ زﻧﺎن ﭘﺎآﺪاﻣﻦ از ﺑﺮدﮔﺎن ﺑﺎاﻳﻤﺎﻧﻰ آﻪ در اﺧﺘﻴﺎر دارﻳﺪ ازدواج آﻨﻨﺪ ‪-‬‬

‫ﺧﺪا ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﺷﻤﺎ ﺁﮔﺎﻩﺗﺮ اﺳﺖ; و هﻤﮕﻰ اﻋﻀﺎى ﻳﻚ ﭘﻴﻜﺮﻳﺪ‪ -‬ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎ اﺟﺎزﻩ ﺻﺎﺣﺒﺎن ﺁﻧﺎن ﺗﺰوﻳﺞ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬و ﻣﻬﺮﺷﺎن را ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺪهﻴﺪ; ﺑﻪ‬
‫ﺷﺮط ﺁﻧﻜﻪ ﭘﺎآﺪاﻣﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻄﻮر ﺁﺷﻜﺎر ﻣﺮﺗﻜﺐ زﻧﺎ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ دوﺳﺖ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬و در ﺻﻮرﺗﻰ آﻪ »ﻣﺤﺼﻨﻪ« ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻋﻤﻞ‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻰ ﻋﻔﺖ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺼﻒ ﻣﺠﺎزات زﻧﺎن ﺁزاد را ﺧﻮاهﻨﺪ داﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ )اﺟﺎزﻩ ازدواج ﺑﺎ آﻨﻴﺰان( ﺑﺮاى آﺴﺎﻧﻰ از ﺷﻤﺎﺳﺖ آﻪ ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ )از ﻧﻈﺮ‬

‫ﻏﺮﻳﺰﻩ ﺟﻨﺴﻰ( ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ; و )ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻧﻴﺰ( ﺧﻮددارى )از ازدواج ﺑﺎ ﺁﻧﺎن( ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫)‪(25‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰﺧﻮاهﺪ )ﺑﺎ اﻳﻦ دﺳﺘﻮرهﺎ‪ ،‬راﻩهﺎى ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻰ و ﺳﻌﺎدت را( ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺁﺷﻜﺎر ﺳﺎزد‪ ،‬و ﺑﻪ ﺳﻨﺘﻬﺎى )ﺻﺤﻴﺢ( ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن رهﺒﺮى‬

‫آﻨﺪ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ داﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ‪(26) .‬‬

‫ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاهﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﺒﺨﺸﺪ )و از ﺁﻟﻮدﮔﻰ ﭘﺎك ﻧﻤﺎﻳﺪ(‪ ،‬اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﭘﻴﺮو ﺷﻬﻮاﺗﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻰﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﻜﻠﻰ ﻣﻨﺤﺮف ﺷﻮﻳﺪ‪(27) .‬‬

‫ﺧﺪا ﻣﻴﺨﻮاهﺪ )ﺑﺎ اﺣﻜﺎم ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ازدواج ﺑﺎ آﻨﻴﺰان و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁن‪ (،‬آﺎر را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﺒﻚ آﻨﺪ; و اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺿﻌﻴﻒ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ; )و در ﺑﺮاﺑﺮ ﻃﻮﻓﺎن‬
‫ﻏﺮاﻳﺰ‪ ،‬ﻣﻘﺎوﻣﺖ او آﻢ اﺳﺖ( )‪(28‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! اﻣﻮال ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻞ )و از ﻃﺮق ﻧﺎﻣﺸﺮوع( ﻧﺨﻮرﻳﺪ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﺠﺎرﺗﻰ ﺑﺎ رﺿﺎﻳﺖ ﺷﻤﺎ اﻧﺠﺎم ﮔﻴﺮد‪ .‬و‬

‫ﺧﻮدآﺸﻰ ﻧﻜﻨﻴﺪ! ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(29) .‬‬

‫و هﺮ آﺲ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ را از روى ﺗﺠﺎوز و ﺳﺘﻢ اﻧﺠﺎم دهﺪ‪ ،‬ﺑﺰودى او را در ﺁﺗﺸﻰ وارد ﺧﻮاهﻴﻢ ﺳﺎﺧﺖ; و اﻳﻦ آﺎر ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺁﺳﺎن اﺳﺖ‪(30) .‬‬

‫اﮔﺮ از ﮔﻨﺎهﺎن ﺑﺰرﮔﻰ آﻪ از ﺁن ﻧﻬﻰ ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ ﭘﺮهﻴﺰ آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎهﺎن آﻮﭼﻚ ﺷﻤﺎ را ﻣﻰﭘﻮﺷﺎﻧﻴﻢ; و ﺷﻤﺎ را در ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺧﻮﺑﻰ وارد ﻣﻰﺳﺎزﻳﻢ‪.‬‬

‫)‪(31‬‬

‫ﺑﺮﺗﺮﻳﻬﺎﻳﻰ را آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاى ﺑﻌﻀﻰ از ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕﺮ ﻗﺮار دادﻩ ﺁرزو ﻧﻜﻨﻴﺪ! )اﻳﻦ ﺗﻔﺎوﺗﻬﺎى ﻃﺒﻴﻌﻰ و ﺣﻘﻮﻗﻰ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺣﻔﻆ ﻧﻈﺎم زﻧﺪﮔﻰ‬

‫ﺷﻤﺎ‪ ،‬و ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﻋﺪاﻟﺖ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ (،‬ﻣﺮدان ﻧﺼﻴﺒﻰ از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰﺁورﻧﺪ دارﻧﺪ‪ ،‬و زﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﻧﺼﻴﺒﻰ; )و ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺣﻘﻮق هﻴﭻﻳﻚ‬
‫ﭘﺎﻳﻤﺎل ﮔﺮدد(‪ .‬و از ﻓﻀﻞ )و رﺣﻤﺖ و ﺑﺮآﺖ( ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺮاى رﻓﻊ ﺗﻨﮕﻨﺎهﺎ ﻃﻠﺐ آﻨﻴﺪ! و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ هﺮ ﭼﻴﺰ داﻧﺎﺳﺖ‪(32) .‬‬

‫ﺑﺮاى هﺮ آﺴﻰ‪ ،‬وارﺛﺎﻧﻰ ﻗﺮار دادﻳﻢ‪ ،‬آﻪ از ﻣﻴﺮاث ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﻧﺰدﻳﻜﺎن ارث ﺑﺒﺮﻧﺪ; و )ﻧﻴﺰ( آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬ﻧﺼﻴﺒﺸﺎن را‬

‫ﺑﭙﺮدازﻳﺪ! ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ هﺮ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺷﺎهﺪ و ﻧﺎﻇﺮ اﺳﺖ‪(33) .‬‬

‫ﻣﺮدان‪ ،‬ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ و ﻧﮕﻬﺒﺎن زﻧﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺑﺮﺗﺮﻳﻬﺎﻳﻰ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ )از ﻧﻈﺮ ﻧﻈﺎم اﺟﺘﻤﺎع( ﺑﺮاى ﺑﻌﻀﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕﺮ ﻗﺮار دادﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻧﻔﺎﻗﻬﺎﻳﻰ آﻪ از اﻣﻮاﻟﺸﺎن )در ﻣﻮرد زﻧﺎن( ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ .‬و زﻧﺎن ﺻﺎﻟﺢ‪ ،‬زﻧﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﻣﺘﻮاﺿﻌﻨﺪ‪ ،‬و در ﻏﻴﺎب )هﻤﺴﺮ ﺧﻮد‪ (،‬اﺳﺮار و‬

‫ﺣﻘﻮق او را‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﻘﻮﻗﻰ آﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﻗﺮار دادﻩ‪ ،‬ﺣﻔﻆ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ .‬و )اﻣﺎ( ﺁن دﺳﺘﻪ از زﻧﺎن را آﻪ از ﺳﺮآﺸﻰ و ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﺸﺎن ﺑﻴﻢ‬

‫دارﻳﺪ‪ ،‬ﭘﻨﺪ و اﻧﺪرز دهﻴﺪ! )و اﮔﺮ ﻣﺆﺛﺮ واﻗﻊ ﻧﺸﺪ‪ (،‬در ﺑﺴﺘﺮ از ﺁﻧﻬﺎ دورى ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ! و )اﮔﺮ هﻴﭻ راهﻰ ﺟﺰ ﺷﺪت ﻋﻤﻞ‪ ،‬ﺑﺮاى وادار آﺮدن ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ‬
‫اﻧﺠﺎم وﻇﺎﻳﻔﺸﺎن ﻧﺒﻮد‪ (،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﺗﻨﺒﻴﻪ آﻨﻴﺪ! و اﮔﺮ از ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺮوى آﺮدﻧﺪ‪ ،‬راهﻰ ﺑﺮاى ﺗﻌﺪى ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺠﻮﻳﻴﺪ! )ﺑﺪاﻧﻴﺪ( ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪﻣﺮﺗﺒﻪ و ﺑﺰرگ‬

‫اﺳﺖ‪) .‬و ﻗﺪرت او‪ ،‬ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻗﺪرﺗﻬﺎﺳﺖ‪(34) (.‬‬

 ‫و اﮔﺮ از ﺟﺪاﻳﻰ و ﺷﻜﺎف ﻣﻴﺎن ﺁن دو )هﻤﺴﺮ( ﺑﻴﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻳﻚ داور از ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺷﻮهﺮ‪ ،‬و ﻳﻚ داور از ﺧﺎﻧﻮادﻩ زن اﻧﺘﺨﺎب آﻨﻴﺪ )ﺗﺎ ﺑﻪ آﺎر‬

‫ﺁﻧﺎن رﺳﻴﺪﮔﻰ آﻨﻨﺪ(‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻦ دو داور‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ اﺻﻼح داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮاﻓﻖ ﺁﻧﻬﺎ آﻤﻚ ﻣﻰآﻨﺪ; زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬داﻧﺎ و ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ )و از‬

‫ﻧﻴﺎت هﻤﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ(‪(35) .‬‬

‫و ﺧﺪا را ﺑﭙﺮﺳﺘﻴﺪ! و هﻴﭻﭼﻴﺰ را هﻤﺘﺎى او ﻗﺮار ﻧﺪهﻴﺪ! و ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر‪ ،‬ﻧﻴﻜﻰ آﻨﻴﺪ; هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان و ﻳﺘﻴﻤﺎن و ﻣﺴﻜﻴﻨﺎن‪ ،‬و‬
‫هﻤﺴﺎﻳﻪ ﻧﺰدﻳﻚ‪ ،‬و هﻤﺴﺎﻳﻪ دور‪ ،‬و دوﺳﺖ و هﻤﻨﺸﻴﻦ‪ ،‬و واﻣﺎﻧﺪﮔﺎن در ﺳﻔﺮ‪ ،‬و ﺑﺮدﮔﺎﻧﻰ آﻪ ﻣﺎﻟﻚ ﺁﻧﻬﺎ هﺴﺘﻴﺪ; زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬آﺴﻰ را آﻪ‬

‫ﻣﺘﻜﺒﺮ و ﻓﺨﺮ ﻓﺮوش اﺳﺖ‪) ،‬و از اداى ﺣﻘﻮق دﻳﮕﺮان ﺳﺮﺑﺎز ﻣﻰزﻧﺪ‪ (،‬دوﺳﺖ ﻧﻤﻰدارد‪(36) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺑﺨﻞ ﻣﻰورزﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺑﺨﻞ دﻋﻮت ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ را آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﻓﻀﻞ )و رﺣﻤﺖ( ﺧﻮد ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دادﻩ‪ ،‬آﺘﻤﺎن‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪) .‬اﻳﻦ ﻋﻤﻞ‪ ،‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ از آﻔﺮﺷﺎن ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ;( و ﻣﺎ ﺑﺮاى آﺎﻓﺮان‪ ،‬ﻋﺬاب ﺧﻮارآﻨﻨﺪﻩاى ﺁﻣﺎدﻩ آﺮدﻩاﻳﻢ‪(37) .‬‬

‫و ﺁﻧﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ اﻣﻮال ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﻧﺸﺎندادن ﺑﻪ ﻣﺮدم اﻧﻔﺎق ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬و اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا و روز ﺑﺎزﭘﺴﻴﻦ ﻧﺪارﻧﺪ; )ﭼﺮا آﻪ ﺷﻴﻄﺎن‪،‬‬

‫رﻓﻴﻖ و هﻤﻨﺸﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ;( و آﺴﻰ آﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﻗﺮﻳﻦ او ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺪ هﻤﻨﺸﻴﻦ و ﻗﺮﻳﻨﻰ اﺳﺖ‪(38) .‬‬

‫ﭼﻪ ﻣﻰﺷﺪ اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا و روز ﺑﺎزﭘﺴﻴﻦ اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁوردﻧﺪ‪ ،‬و از ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺁﻧﺎن روزى دادﻩ‪) ،‬در راﻩ او( اﻧﻔﺎق ﻣﻰآﺮدﻧﺪ؟! و ﺧﺪاوﻧﺪ از‬

‫)اﻋﻤﺎل و ﻧﻴﺎت( ﺁﻧﻬﺎ ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪(39) .‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ )ﺣﺘﻰ( ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ذرﻩاى ﺳﺘﻢ ﻧﻤﻰآﻨﺪ; و اﮔﺮ آﺎر ﻧﻴﻜﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺁن را دو ﭼﻨﺪان ﻣﻰﺳﺎزد; و از ﻧﺰد ﺧﻮد‪ ،‬ﭘﺎداش ﻋﻈﻴﻤﻰ )در‬
‫ﺑﺮاﺑﺮ ﺁن( ﻣﻰدهﺪ‪(40) .‬‬

‫ﺣﺎل ﺁﻧﻬﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﺁن روزى آﻪ از هﺮ اﻣﺘﻰ‪ ،‬ﺷﺎهﺪ و ﮔﻮاهﻰ )ﺑﺮ اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن( ﻣﻰﺁورﻳﻢ‪ ،‬و ﺗﻮ را ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﮔﻮاﻩ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺁورد؟ )‪(41‬‬

‫در ﺁن روز‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ )ص( ﺑﻤﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺁرزو ﻣﻰآﻨﻨﺪ آﻪ اى آﺎش )ﺧﺎك ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و( ﺧﺎك ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ زﻣﻴﻨﻬﺎى اﻃﺮاف‬

‫ﻳﻜﺴﺎن ﻣﻰﺷﺪ )و ﺑﻜﻠﻰ ﻣﺤﻮ و ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ(‪ .‬در ﺁن روز‪) ،‬ﺑﺎ ﺁن هﻤﻪ ﮔﻮاهﺎن‪ (،‬ﺳﺨﻨﻰ را ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﺧﺪا ﭘﻨﻬﺎن آﻨﻨﺪ‪(42) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! در ﺣﺎل ﻣﺴﺘﻰ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﭼﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ! و هﻤﭽﻨﻴﻦ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺟﻨﺐ هﺴﺘﻴﺪ ‪-‬ﻣﮕﺮ‬

‫اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ -‬ﺗﺎ ﻏﺴﻞ آﻨﻴﺪ‪ .‬و اﮔﺮ ﺑﻴﻤﺎرﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮ‪ ،‬و ﻳﺎ »ﻗﻀﺎى ﺣﺎﺟﺖ« آﺮدﻩاﻳﺪ‪ ،‬و ﻳﺎ ﺑﺎ زﻧﺎن ﺁﻣﻴﺰش ﺟﻨﺴﻰ داﺷﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬و در اﻳﻦ‬

‫ﺣﺎل‪ ،‬ﺁب )ﺑﺮاى وﺿﻮ ﻳﺎ ﻏﺴﻞ( ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺎك ﭘﺎآﻰ ﺗﻴﻤﻢ آﻨﻴﺪ! )ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ آﻪ( ﺻﻮرﺗﻬﺎ و دﺳﺘﻬﺎﻳﺘﺎن را ﺑﺎ ﺁن ﻣﺴﺢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ و ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪(43) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻧﺪﻳﺪى آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﺑﻬﺮﻩاى از آﺘﺎب )ﺧﺪا( ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دادﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪) ،‬ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻨﻜﻪ از ﺁن‪ ،‬ﺑﺮاى هﺪاﻳﺖ ﺧﻮد و دﻳﮕﺮان اﺳﺘﻔﺎدﻩ آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى‬

‫ﺧﻮﻳﺶ( ﮔﻤﺮاهﻰ ﻣﻰﺧﺮﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﻰﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﻮﻳﺪ؟ )‪(44‬‬

‫ﺧﺪا ﺑﻪ دﺷﻤﻨﺎن ﺷﻤﺎ ﺁﮔﺎهﺘﺮ اﺳﺖ; )وﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ زﻳﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰرﺳﺎﻧﻨﺪ‪ (.‬و آﺎﻓﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺧﺪا وﻟﻰ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ; و آﺎﻓﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺧﺪا‬

‫ﻳﺎور ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪(45) .‬‬

‫ﺑﻌﻀﻰ از ﻳﻬﻮد‪ ،‬ﺳﺨﻨﺎن را از ﺟﺎى ﺧﻮد‪ ،‬ﺗﺤﺮﻳﻒ ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و )ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻨﻜﻪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ و اﻃﺎﻋﺖ آﺮدﻳﻢ«(‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ و‬

‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ آﺮدﻳﻢ! و )ﻧﻴﺰ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ (:‬ﺑﺸﻨﻮ! آﻪ هﺮﮔﺰ ﻧﺸﻨﻮى! و )از روى ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ (:‬راﻋﻨﺎ ) ﻣﺎ را ﺗﺤﻤﻴﻖ آﻦ! (« ﺗﺎ ﺑﺎ زﺑﺎن ﺧﻮد‪،‬‬

‫ﺣﻘﺎﻳﻖ را ﺑﮕﺮداﻧﻨﺪ و در ﺁﻳﻴﻦ ﺧﺪا‪ ،‬ﻃﻌﻨﻪ زﻧﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ )ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻦ هﻤﻪ ﻟﺠﺎﺟﺖ( ﺗﻨﺪ‪» :‬ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ و اﻃﺎﻋﺖ آﺮدﻳﻢ; و ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺎ را ﺑﺸﻨﻮ‬
‫و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻬﻠﺖ دﻩ )ﺗﺎ ﺣﻘﺎﻳﻖ را درك آﻨﻴﻢ( سذﻟﻠّﻪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﺑﻬﺘﺮ‪،‬و ﺑﺎ واﻗﻌﻴﺖ ﺳﺎزﮔﺎرﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺨﺎﻃﺮ آﻔﺮﺷﺎن‪ ،‬از رﺣﻤﺖ‬

‫ﺧﻮد دور ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ; از اﻳﻦ رو ﺟﺰ ﻋﺪﻩ آﻤﻰ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ‪(46) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺘﺎب )ﺧﺪا( ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻩ ﺷﺪﻩ! ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ )ﺑﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺧﻮد( ﻧﺎزل آﺮدﻳﻢ ‪-‬و هﻤﺎهﻨﮓ ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﻳﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ -‬اﻳﻤﺎن‬

‫ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻜﻪ ﺻﻮرﺗﻬﺎﻳﻰ را ﻣﺤﻮ آﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ را از رﺣﻤﺖ ﺧﻮد دور ﺳﺎزﻳﻢ‪ ،‬هﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ آﻪ »اﺻﺤﺎب‬

‫ﺳﺒﺖ« ) ﮔﺮوهﻰ از ﺗﺒﻬﻜﺎران ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ( را دور ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ; و ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا‪ ،‬در هﺮ ﺣﺎل اﻧﺠﺎم ﺷﺪﻧﻰ اﺳﺖ! )‪(47‬‬
 ‫ﺧﺪاوﻧﺪ )هﺮﮔﺰ( ﺷﺮك را ﻧﻤﻰﺑﺨﺸﺪ! و ﭘﺎﻳﻴﻦﺗﺮ از ﺁن را ﺑﺮاى هﺮ آﺲ )ﺑﺨﻮاهﺪ و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺪاﻧﺪ( ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ‪ .‬و ﺁن آﺴﻰ آﻪ ﺑﺮاى ﺧﺪا‪،‬‬

‫ﺷﺮﻳﻜﻰ ﻗﺮار دهﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺰرﮔﻰ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪(48) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻧﺪﻳﺪى آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﺧﻮدﺳﺘﺎﻳﻰ ﻣﻰآﻨﻨﺪ؟! )اﻳﻦ ﺧﻮد ﺳﺘﺎﻳﻴﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻰارزش اﺳﺖ;( ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪا هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﻰآﻨﺪ; و‬

‫آﻤﺘﺮﻳﻦ ﺳﺘﻤﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪(49) .‬‬

‫ﺑﺒﻴﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﺧﺪا دروغ ﻣﻰﺑﻨﺪﻧﺪ! و هﻤﻴﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺁﺷﻜﺎر‪) ،‬ﺑﺮاى ﻣﺠﺎزات ﺁﻧﺎن( آﺎﻓﻰ اﺳﺖ‪(50) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻧﺪﻳﺪى آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﺑﻬﺮﻩاى از آﺘﺎب )ﺧﺪا( ﺑﻪ ﺁﻧﺎن دادﻩ ﺷﺪﻩ‪) ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل(‪ ،‬ﺑﻪ »ﺟﺒﺖ« و سخﻟﻠّﻬﻄﺎﻏﻮت« ) ﺑﺖ و ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن( اﻳﻤﺎن‬

‫ﻣﻰﺁورﻧﺪ‪ ،‬و درﺑﺎرﻩ آﺎﻓﺮان ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬از آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪﺗﺮﻧﺪ«؟! )‪(51‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را از رﺣﻤﺖ ﺧﻮد‪ ،‬دور ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ; و هﺮ آﺲ را ﺧﺪا از رﺣﻤﺘﺶ دور ﺳﺎزد‪ ،‬ﻳﺎورى ﺑﺮاى او ﻧﺨﻮاهﻰ‬

‫ﻳﺎﻓﺖ‪(52) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ ) ﻳﻬﻮد( ﺳﻬﻤﻰ در ﺣﻜﻮﻣﺖ دارﻧﺪ )آﻪ ﺑﺨﻮاهﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ داورى آﻨﻨﺪ(؟ در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪) ،‬هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را در اﻧﺤﺼﺎر ﺧﻮد‬

‫ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ (،‬و آﻤﺘﺮﻳﻦ ﺣﻖ را ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻧﻤﻰدادﻧﺪ‪(53) .‬‬

‫ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺮدم ) ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ و ﺧﺎﻧﺪاﻧﺶ(‪ ،‬و ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا از ﻓﻀﻠﺶ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺣﺴﺪ ﻣﻰورزﻧﺪ؟ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁل اﺑﺮاهﻴﻢ‪) ،‬آﻪ ﻳﻬﻮد از‬

‫ﺧﺎﻧﺪان او هﺴﺘﻨﺪ ﻧﻴﺰ‪ (،‬آﺘﺎب و ﺣﻜﻤﺖ دادﻳﻢ; و ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻋﻈﻴﻤﻰ در اﺧﺘﻴﺎر ﺁﻧﻬﺎ ) ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ( ﻗﺮار دادﻳﻢ‪(54) .‬‬

‫وﻟﻰ ﺟﻤﻌﻰ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺁن اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ; و ﺟﻤﻌﻰ راﻩ )ﻣﺮدم را( ﺑﺮ ﺁن ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ .‬و ﺷﻌﻠﻪ ﻓﺮوزان ﺁﺗﺶ دوزخ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ آﺎﻓﻰ اﺳﺖ! )‪(55‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺰودى ﺁﻧﻬﺎ را در ﺁﺗﺸﻰ وارد ﻣﻰآﻨﻴﻢ آﻪ هﺮﮔﺎﻩ ﭘﻮﺳﺘﻬﺎى ﺗﻨﺸﺎن )در ﺁن( ﺑﺮﻳﺎن ﮔﺮدد )و ﺑﺴﻮزد(‪،‬‬

‫ﭘﻮﺳﺘﻬﺎى دﻳﮕﺮى ﺑﻪ ﺟﺎى ﺁن ﻗﺮار ﻣﻰدهﻴﻢ‪ ،‬ﺗﺎ آﻴﻔﺮ )اﻟﻬﻰ( را ﺑﭽﺸﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ )و روى ﺣﺴﺎب‪ ،‬آﻴﻔﺮ ﻣﻰدهﺪ(‪(56) .‬‬

‫و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ و آﺎرهﺎى ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺰودى ﺁﻧﻬﺎ را در ﺑﺎﻏﻬﺎﻳﻰ از ﺑﻬﺸﺖ وارد ﻣﻰآﻨﻴﻢ آﻪ ﻧﻬﺮهﺎ از زﻳﺮ درﺧﺘﺎﻧﺶ‬
‫ﺟﺎرى اﺳﺖ; هﻤﻴﺸﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ; و هﻤﺴﺮاﻧﻰ ﭘﺎآﻴﺰﻩ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد; و ﺁﻧﺎن را در ﺳﺎﻳﻪهﺎى ﮔﺴﺘﺮدﻩ )و ﻓﺮح ﺑﺨﺶ( ﺟﺎى‬

‫ﻣﻴﺪهﻴﻢ‪(57) .‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰدهﺪ آﻪ اﻣﺎﻧﺘﻬﺎ را ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﺎﻧﺶ ﺑﺪهﻴﺪ! و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم داورى ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ داورى آﻨﻴﺪ! ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬

‫اﻧﺪرزهﺎى ﺧﻮﺑﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰدهﺪ! ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻨﻮا و ﺑﻴﻨﺎﺳﺖ‪(58) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! اﻃﺎﻋﺖ آﻨﻴﺪ ﺧﺪا را! و اﻃﺎﻋﺖ آﻨﻴﺪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا و اوﻟﻮ اﻻﻣﺮ ) اوﺻﻴﺎى ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ( را! و هﺮﮔﺎﻩ در ﭼﻴﺰى ﻧﺰاع داﺷﺘﻴﺪ‪،‬‬

‫ﺁن را ﺑﻪ ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﻴﺪ )و از ﺁﻧﻬﺎ داورى ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ( اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺪا و روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ! اﻳﻦ )آﺎر( ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ‪ ،‬و ﻋﺎﻗﺒﺖ و ﭘﺎﻳﺎﻧﺶ‬

‫ﻧﻴﻜﻮﺗﺮ اﺳﺖ‪(59) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻧﺪﻳﺪى آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻰآﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ )از آﺘﺎﺑﻬﺎى ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ آﻪ( ﺑﺮ ﺗﻮ و ﺑﺮ ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﻰﺧﻮاهﻨﺪ‬

‫ﺑﺮاى داورى ﻧﺰد ﻃﺎﻏﻮت و ﺣﻜﺎم ﺑﺎﻃﻞ ﺑﺮوﻧﺪ؟! ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دﺳﺘﻮر دادﻩ ﺷﺪﻩ آﻪ ﺑﻪ ﻃﺎﻏﻮت آﺎﻓﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻰﺧﻮاهﺪ ﺁﻧﺎن را‬

‫ﮔﻤﺮاﻩ آﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺑﻴﺮاهﻪهﺎى دور دﺳﺘﻰ ﺑﻴﻔﻜﻨﺪ‪(60) .‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد‪» :‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺎزل آﺮدﻩ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺳﻮى ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ سذﻟﻠّﻪ‪ ،‬ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن را ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ آﻪ )از ﻗﺒﻮل‬

‫دﻋﻮت( ﺗﻮ‪ ،‬اﻋﺮاض ﻣﻰآﻨﻨﺪ! )‪(61‬‬

‫ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﺼﻴﺒﺘﻰ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺗﻮ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻣﻰآﻨﻨﺪ آﻪ ﻣﻨﻈﻮر )ﻣﺎ از ﺑﺮدن‬

‫داورى ﻧﺰد دﻳﮕﺮان(‪ ،‬ﺟﺰ ﻧﻴﻜﻰ آﺮدن و ﺗﻮاﻓﻖ )ﻣﻴﺎن ﻃﺮﻓﻴﻦ ﻧﺰاع‪ (،‬ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ؟! )‪(62‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ را در دل دارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻰداﻧﺪ‪ .‬از )ﻣﺠﺎزات( ﺁﻧﺎن ﺻﺮف ﻧﻈﺮ آﻦ! و ﺁﻧﻬﺎ را اﻧﺪرز دﻩ! و ﺑﺎ ﺑﻴﺎﻧﻰ رﺳﺎ‪ ،‬ﻧﺘﺎﻳﺞ‬
‫اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن را ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻮﺷﺰد ﻧﻤﺎ! )‪(63‬‬
‫ﻣﺎ هﻴﭻ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى را ﻧﻔﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ ﻣﮕﺮ ﺑﺮاى اﻳﻦ آﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا‪ ،‬از وى اﻃﺎﻋﺖ ﺷﻮد‪ .‬و اﮔﺮ اﻳﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺳﺘﻢ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‬

‫)و ﻓﺮﻣﺎﻧﻬﺎى ﺧﺪا را زﻳﺮ ﭘﺎ ﻣﻰﮔﺬاردﻧﺪ(‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺰد ﺗﻮ ﻣﻰﺁﻣﺪﻧﺪ; و از ﺧﺪا ﻃﻠﺐ ﺁﻣﺮزش ﻣﻰآﺮدﻧﺪ; و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ هﻢ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ اﺳﺘﻐﻔﺎر ﻣﻰآﺮد; ﺧﺪا را‬

‫ﺗﻮﺑﻪ ﭘﺬﻳﺮ و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻣﻰﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪(64) .‬‬

‫ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺳﻮﮔﻨﺪ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺆﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ در اﺧﺘﻼﻓﺎت ﺧﻮد‪ ،‬ﺗﻮ را ﺑﻪ داورى ﻃﻠﺒﻨﺪ; و ﺳﭙﺲ از داورى ﺗﻮ‪ ،‬در دل ﺧﻮد‬
‫اﺣﺴﺎس ﻧﺎراﺣﺘﻰ ﻧﻜﻨﻨﺪ; و آﺎﻣﻼ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪(65) .‬‬

‫اﮔﺮ )هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﻌﻀﻰ از اﻣﺘﻬﺎى ﭘﻴﺸﻴﻦ‪ (،‬ﺑﻪ ﺁﻧﺎن دﺳﺘﻮر ﻣﻰدادﻳﻢ‪» :‬ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ سذﻟﻠّﻪ‪ ،‬و ﻳﺎ‪» :‬از وﻃﻦ و ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻴﺮون‬

‫روﻳﺪ«‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺪﻩ آﻤﻰ از ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ! و اﮔﺮ اﻧﺪرزهﺎﻳﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن دادﻩ ﻣﻰﺷﺪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد; و ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻘﻮﻳﺖ‬

‫اﻳﻤﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﺷﺪ‪(66) .‬‬

‫و در اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﭘﺎداش ﺑﺰرﮔﻰ از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰدادﻳﻢ‪(67) .‬‬

‫و ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ راﻩ راﺳﺖ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﺮدﻳﻢ‪(68) .‬‬

‫و آﺴﻰ آﻪ ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ را اﻃﺎﻋﺖ آﻨﺪ‪) ،‬در روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ‪ (،‬هﻤﻨﺸﻴﻦ آﺴﺎﻧﻰ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد آﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺗﻤﺎم آﺮدﻩ; از‬

‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان و ﺻﺪﻳﻘﺎن و ﺷﻬﺪا و ﺻﺎﻟﺤﺎن; و ﺁﻧﻬﺎ رﻓﻴﻘﻬﺎى ﺧﻮﺑﻰ هﺴﺘﻨﺪ! )‪(69‬‬

‫اﻳﻦ ﻣﻮهﺒﺘﻰ از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬و آﺎﻓﻰ اﺳﺖ آﻪ او‪) ،‬از ﺣﺎل ﺑﻨﺪﮔﺎن‪ ،‬و ﻧﻴﺎت و اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن( ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪(70) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! ﺁﻣﺎدﮔﻰ ﺧﻮد را )در ﺑﺮاﺑﺮ دﺷﻤﻦ( ﺣﻔﻆ آﻨﻴﺪ و در دﺳﺘﻪهﺎى ﻣﺘﻌﺪد‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﺼﻮرت دﺳﺘﻪ واﺣﺪ‪) ،‬ﻃﺒﻖ ﺷﺮاﻳﻂ هﺮ‬

‫زﻣﺎن و هﺮ ﻣﻜﺎن‪ (،‬ﺑﻪ ﺳﻮى دﺷﻤﻦ ﺣﺮآﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ! )‪(71‬‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ‪ ،‬اﻓﺮادى )ﻣﻨﺎﻓﻖ( هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬آﻪ )هﻢ ﺧﻮدﺷﺎن ﺳﺴﺖ ﻣﻰﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬و هﻢ( دﻳﮕﺮان را ﺑﻪ ﺳﺴﺘﻰ ﻣﻰآﺸﺎﻧﻨﺪ; اﮔﺮ ﻣﺼﻴﺒﺘﻰ ﺑﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻌﻤﺖ داد آﻪ ﺑﺎ ﻣﺠﺎهﺪان ﻧﺒﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﺎهﺪ )ﺁن ﻣﺼﻴﺒﺖ( ﺑﺎﺷﻴﻢ!« )‪(72‬‬

‫و اﮔﺮ ﻏﻨﻴﻤﺘﻰ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ هﺮﮔﺰ ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ و ﺁﻧﻬﺎ دوﺳﺘﻰ و ﻣﻮدﺗﻰ ﻧﺒﻮدﻩ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اى آﺎش ﻣﺎ هﻢ ﺑﺎ‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬و ﺑﻪ رﺳﺘﮕﺎرى )و ﭘﻴﺮوزى( ﺑﺰرﮔﻰ ﻣﻰرﺳﻴﺪﻳﻢ!« )‪(73‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ را ﺑﻪ ﺁﺧﺮت ﻓﺮوﺧﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ در راﻩ ﺧﺪا ﭘﻴﻜﺎر آﻨﻨﺪ!و ﺁن آﺲ آﻪ در راﻩ ﺧﺪا ﭘﻴﻜﺎر آﻨﺪ‪ ،‬و آﺸﺘﻪ ﺷﻮد ﻳﺎ ﭘﻴﺮوز ﮔﺮدد‪،‬‬

‫ﭘﺎداش ﺑﺰرﮔﻰ ﺑﻪ او ﺧﻮاهﻴﻢ داد‪(74) .‬‬

‫ﭼﺮا در راﻩ ﺧﺪا‪ ،‬و )در راﻩ( ﻣﺮدان و زﻧﺎن و آﻮدآﺎﻧﻰ آﻪ )ﺑﻪ دﺳﺖ ﺳﺘﻤﮕﺮان(ﺗﻀﻌﻴﻒ ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﻜﺎر ﻧﻤﻰآﻨﻴﺪ؟! هﻤﺎن اﻓﺮاد )ﺳﺘﻤﺪﻳﺪﻩاى( آﻪ‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﻣﺎ را از اﻳﻦ ﺷﻬﺮ )ﻣﻜﻪ(‪ ،‬آﻪ اهﻠﺶ ﺳﺘﻤﮕﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺮون ﺑﺒﺮ! و از ﻃﺮف ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﻗﺮار دﻩ! و از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮد‪،‬‬

‫ﻳﺎر و ﻳﺎورى ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻓﺮﻣﺎ! )‪(75‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ‪ ،‬در راﻩ ﺧﺪا ﭘﻴﻜﺎر ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ آﺎﻓﺮﻧﺪ‪ ،‬در راﻩ ﻃﺎﻏﻮت ) ﺑﺖ و اﻓﺮاد ﻃﻐﻴﺎﻧﮕﺮ(‪ .‬ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻳﺎران ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﭘﻴﻜﺎر‬

‫آﻨﻴﺪ! )و از ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻬﺮاﺳﻴﺪ!( زﻳﺮا آﻪ ﻧﻘﺸﻪ ﺷﻴﻄﺎن‪) ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ ﻗﺪرﺗﺶ( ﺿﻌﻴﻒ اﺳﺖ‪(76) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻧﺪﻳﺪى آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ )در ﻣﻜﻪ( ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪» :‬ﻓﻌﻼ( دﺳﺖ از ﺟﻬﺎد ﺑﺪارﻳﺪ! و ﻧﻤﺎز را ﺑﺮﭘﺎ آﻨﻴﺪ! و زآﺎت ﺑﭙﺮدازﻳﺪ!« )اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ از اﻳﻦ‬

‫دﺳﺘﻮر‪ ،‬ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدﻧﺪ(‪ ،‬وﻟﻰ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )در ﻣﺪﻳﻨﻪ( ﻓﺮﻣﺎن ﺟﻬﺎد ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دادﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻌﻰ از ﺁﻧﺎن‪ ،‬از ﻣﺮدم ﻣﻰﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬هﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ آﻪ از‬

‫ﺧﺪا ﻣﻰﺗﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ! و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﭼﺮا ﺟﻬﺎد را ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻘﺮر داﺷﺘﻰ؟! ﭼﺮا اﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎن را ﺗﺎ زﻣﺎن ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﺗﺎﺧﻴﺮ ﻧﻴﻨﺪاﺧﺘﻰ؟!« ﺑﻪ‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﻧﺎﭼﻴﺰ اﺳﺖ!و ﺳﺮاى ﺁﺧﺮت‪ ،‬ﺑﺮاى آﺴﻰ آﻪ ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ! و ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ رﺷﺘﻪ ﺷﻜﺎف هﺴﺘﻪ‬
‫ﺧﺮﻣﺎﻳﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﺘﻢ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ! )‪(77‬‬
‫هﺮ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺮگ ﺷﻤﺎ را درﻣﻰﻳﺎﺑﺪ; هﺮ ﭼﻨﺪ در ﺑﺮﺟﻬﺎى ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺎﺷﻴﺪ! و اﮔﺮ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ) ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن( ﺣﺴﻨﻪ )و ﭘﻴﺮوزى( ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ‪،‬‬

‫از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺧﺪاﺳﺖ‪«.‬و اﮔﺮ ﺳﻴﺌﻪ )و ﺷﻜﺴﺘﻰ( ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ‪ ،‬از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺗﻮﺳﺖ‪ «.‬ﺑﮕﻮ‪» :‬هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺧﺪاﺳﺖ‪ «.‬ﭘﺲ ﭼﺮا اﻳﻦ‬

‫ﮔﺮوﻩ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺳﺨﻨﻰ را درك آﻨﻨﺪ؟! )‪(78‬‬

‫)ﺁرى‪ (،‬ﺁﻧﭽﻪ از ﻧﻴﻜﻴﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰرﺳﺪ‪ ،‬از ﻃﺮف ﺧﺪاﺳﺖ; و ﺁﻧﭽﻪ از ﺑﺪى ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻰرﺳﺪ‪ ،‬از ﺳﻮى ﺧﻮد ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬و ﻣﺎ ﺗﻮ را رﺳﻮل ﺑﺮاى ﻣﺮدم‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; و ﮔﻮاهﻰ ﺧﺪا در اﻳﻦ ﺑﺎرﻩ‪ ،‬آﺎﻓﻰ اﺳﺖ! )‪(79‬‬

‫آﺴﻰ آﻪ از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ اﻃﺎﻋﺖ آﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪا را اﻃﺎﻋﺖ آﺮدﻩ; و آﺴﻰ آﻪ ﺳﺮﺑﺎز زﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮ را ﻧﮕﻬﺒﺎن )و ﻣﺮاﻗﺐ( او ﻧﻔﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ )و در ﺑﺮاﺑﺮ او‪ ،‬ﻣﺴﺆول‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻰ(‪(80) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ در ﺣﻀﻮر ﺗﻮ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدارﻳﻢ«; اﻣﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ از ﻧﺰد ﺗﻮ ﺑﻴﺮون ﻣﻰروﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻌﻰ از ﺁﻧﺎن ﺑﺮ ﺧﻼف ﮔﻔﺘﻪهﺎى ﺗﻮ‪ ،‬ﺟﻠﺴﺎت ﺳﺮى‬

‫ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻰدهﻨﺪ; ﺁﻧﭽﻪ را در اﻳﻦ ﺟﻠﺴﺎت ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﺪ‪ .‬اﻋﺘﻨﺎﻳﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻜﻦ! )و از ﻧﻘﺸﻪهﺎى ﺁﻧﺎن وﺣﺸﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﺎش!( و ﺑﺮ ﺧﺪا ﺗﻮآﻞ آﻦ! آﺎﻓﻰ اﺳﺖ آﻪ او ﻳﺎر و ﻣﺪاﻓﻊ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪(81) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ درﺑﺎرﻩ ﻗﺮﺁن ﻧﻤﻰاﻧﺪﻳﺸﻨﺪ؟! اﮔﺮ از ﺳﻮى ﻏﻴﺮ ﺧﺪا ﺑﻮد‪ ،‬اﺧﺘﻼف ﻓﺮاواﻧﻰ در ﺁن ﻣﻰﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪(82) .‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺧﺒﺮى از ﭘﻴﺮوزى ﻳﺎ ﺷﻜﺴﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺳﺪ‪) ،‬ﺑﺪون ﺗﺤﻘﻴﻖ‪ (،‬ﺁن را ﺷﺎﻳﻊ ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ اﮔﺮ ﺁن را ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ و ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن‬

‫‪-‬آﻪ ﻗﺪرت ﺗﺸﺨﻴﺺ آﺎﻓﻰ دارﻧﺪ‪ -‬ﺑﺎزﮔﺮداﻧﻨﺪ‪ ،‬از رﻳﺸﻪهﺎى ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺁﮔﺎﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬و اﮔﺮ ﻓﻀﻞ و رﺣﻤﺖ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺟﺰ ﻋﺪﻩ آﻤﻰ‪،‬‬
‫هﻤﮕﻰ از ﺷﻴﻄﺎن ﭘﻴﺮوى ﻣﻰآﺮدﻳﺪ )و ﮔﻤﺮاﻩ ﻣﻰﺷﺪﻳﺪ(‪(83) .‬‬

‫در راﻩ ﺧﺪا ﭘﻴﻜﺎر آﻦ! ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺴﺆول وﻇﻴﻔﻪ ﺧﻮد هﺴﺘﻰ! و ﻣﺆﻣﻨﺎن را )ﺑﺮ اﻳﻦ آﺎر‪ (،‬ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻧﻤﺎ! اﻣﻴﺪ اﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﻗﺪرت آﺎﻓﺮان ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى‬

‫آﻨﺪ )ﺣﺘﻰ اﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮدت ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﺑﺮوى(! و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺪرﺗﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ‪ ،‬و ﻣﺠﺎزاﺗﺶ دردﻧﺎآﺘﺮ اﺳﺖ‪(84) .‬‬

‫آﺴﻰ آﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ) ﺗﺸﻮﻳﻖ و آﻤﻚ( ﺑﻪ آﺎر ﻧﻴﻜﻰ آﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺼﻴﺒﻰ از ﺁن ﺑﺮاى او ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد; و آﺴﻰ آﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ) ﺗﺸﻮﻳﻖ و آﻤﻚ( ﺑﻪ آﺎر‬

‫ﺑﺪى آﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻬﻤﻰ از ﺁن ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺴﺎﺑﺮس و ﻧﮕﻬﺪار هﺮ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ‪(85) .‬‬

‫هﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺤﻴﺖ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ ﺁن را ﺑﻬﺘﺮ از ﺁن ﺑﺪهﻴﺪ; ﻳﺎ )ﻻاﻗﻞ( ﺑﻪ هﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻮﻳﻴﺪ! ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﺴﺎب هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را دارد‪(86) .‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻌﺒﻮدى ﺟﺰ او ﻧﻴﺴﺖ! و ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ‪ ،‬هﻤﻪ ﺷﻤﺎ را در روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ‪-‬آﻪ ﺷﻜﻰ در ﺁن ﻧﻴﺴﺖ‪ -‬ﺟﻤﻊ ﻣﻰآﻨﺪ! و آﻴﺴﺖ آﻪ از ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬

‫راﺳﺘﮕﻮﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ؟ )‪(87‬‬

‫ﭼﺮا درﺑﺎرﻩ ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ دو دﺳﺘﻪ ﺷﺪﻩاﻳﺪ؟! )ﺑﻌﻀﻰ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻤﻨﻮع‪ ،‬و ﺑﻌﻀﻰ ﻣﺠﺎز ﻣﻰداﻧﻴﺪ‪ (.‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن‪،‬‬

‫)اﻓﻜﺎر( ﺁﻧﻬﺎ را آﺎﻣﻼ واروﻧﻪ آﺮدﻩ اﺳﺖ! ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺧﻮاهﻴﺪ آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ )ﺑﺮ اﺛﺮ اﻋﻤﺎل زﺷﺘﺸﺎن( ﮔﻤﺮاﻩ آﺮدﻩ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ آﻨﻴﺪ؟! در‬

‫ﺣﺎﻟﻰ آﻪ هﺮ آﺲ را ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻤﺮاﻩ آﻨﺪ‪ ،‬راهﻰ ﺑﺮاى او ﻧﺨﻮاهﻰ ﻳﺎﻓﺖ‪(88) .‬‬

‫ﺁﻧﺎن ﺁرزو ﻣﻰآﻨﻨﺪ آﻪ ﺷﻤﺎ هﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻳﺸﺎن آﺎﻓﺮ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬و ﻣﺴﺎوى ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬از ﺁﻧﻬﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻰ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ )ﺗﻮﺑﻪ‬

‫آﻨﻨﺪ‪ ،‬و( در راﻩ ﺧﺪا هﺠﺮت ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬هﺮﮔﺎﻩ از اﻳﻦ آﺎر ﺳﺮ ﺑﺎز زﻧﻨﺪ‪) ،‬و ﺑﻪ اﻗﺪام ﺑﺮ ﺿﺪ ﺷﻤﺎ اداﻣﻪ دهﻨﺪ‪ (،‬هﺮ ﺟﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ‪ ،‬اﺳﻴﺮ آﻨﻴﺪ! و )در‬

‫ﺻﻮرت اﺣﺴﺎس ﺧﻄﺮ( ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ! و از ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬دوﺳﺖ و ﻳﺎر و ﻳﺎورى اﺧﺘﻴﺎر ﻧﻜﻨﻴﺪ!‪(89) .‬‬

‫ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﺎ هﻤﭙﻴﻤﺎﻧﺎن ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﭘﻴﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ;ﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬و از ﭘﻴﻜﺎر ﺑﺎ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻳﺎ ﭘﻴﻜﺎر ﺑﺎ ﻗﻮم ﺧﻮد ﻧﺎﺗﻮان ﺷﺪﻩاﻧﺪ; )ﻧﻪ‬

‫ﺳﺮ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ دارﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺎ ﻗﻮم ﺧﻮد‪ (.‬و اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﺁﻧﺎن را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﺴﻠﻂ ﻣﻰآﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﻜﺎر آﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ‬
‫از ﺷﻤﺎ آﻨﺎرﻩﮔﻴﺮى آﺮدﻩ و ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﻜﺎر ﻧﻨﻤﻮدﻧﺪ‪) ،‬ﺑﻠﻜﻪ( ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺻﻠﺢ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺟﺎزﻩ ﻧﻤﻰدهﺪ آﻪ ﻣﺘﻌﺮض ﺁﻧﺎن ﺷﻮﻳﺪ‪(90) .‬‬

‫ﺑﺰودى ﺟﻤﻌﻴﺖ دﻳﮕﺮى را ﻣﻰﻳﺎﺑﻴﺪ آﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﻨﺪ هﻢ از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺷﻤﺎ در اﻣﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬و هﻢ از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﻗﻮم ﺧﻮدﺷﺎن )آﻪ ﻣﺸﺮآﻨﺪ‪ .‬ﻟﺬا ﻧﺰد ﺷﻤﺎ‬

‫ادﻋﺎى اﻳﻤﺎن ﻣﻰآﻨﻨﺪ; وﻟﻰ( هﺮ زﻣﺎن ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﺳﻮى ﻓﺘﻨﻪ )و ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻰ( ﺑﺎزﮔﺮداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺮ در ﺁن ﻓﺮو ﻣﻰروﻧﺪ! اﮔﺮ از درﮔﻴﺮى ﺑﺎ ﺷﻤﺎ آﻨﺎر‬

‫ﻧﺮﻓﺘﻨﺪ و ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺻﻠﺢ ﻧﻜﺮدﻧﺪ و دﺳﺖ از ﺷﻤﺎ ﻧﻜﺸﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را هﺮ ﺟﺎ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ اﺳﻴﺮ آﻨﻴﺪ و )ﻳﺎ( ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ! ﺁﻧﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﻣﺎ‬

‫ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺗﺴﻠﻂ ﺁﺷﻜﺎرى ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻗﺮار دادﻩاﻳﻢ‪(91) .‬‬

‫هﻴﭻ ﻓﺮد ﺑﺎاﻳﻤﺎﻧﻰ ﻣﺠﺎز ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﻣﺆﻣﻨﻰ را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻦ آﺎر از روى ﺧﻄﺎ و اﺷﺘﺒﺎﻩ از او ﺳﺮ زﻧﺪ; )و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل‪ (،‬آﺴﻰ‬

‫آﻪ ﻣﺆﻣﻨﻰ را از روى ﺧﻄﺎ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺑﺮدﻩ ﻣﺆﻣﻦ را ﺁزاد آﻨﺪ و ﺧﻮﻧﺒﻬﺎﻳﻰ ﺑﻪ آﺴﺎن او ﺑﭙﺮدازد; ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﻧﺒﻬﺎ را ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ‪ .‬و‬

‫اﮔﺮ ﻣﻘﺘﻮل‪ ،‬از ﮔﺮوهﻰ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ دﺷﻤﻨﺎن ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻨﺪ )و آﺎﻓﺮﻧﺪ(‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﻘﺘﻮل ﺑﺎاﻳﻤﺎن ﺑﻮدﻩ‪) ،‬ﺗﻨﻬﺎ( ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺑﺮدﻩ ﻣﺆﻣﻦ را ﺁزاد آﻨﺪ )و ﭘﺮداﺧﺘﻦ‬
‫ﺧﻮﻧﺒﻬﺎ ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ(‪ .‬و اﮔﺮ از ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ و ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﻤﺎﻧﻰ ﺑﺮﻗﺮار اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮﻧﺒﻬﺎى او را ﺑﻪ آﺴﺎن او ﺑﭙﺮدازد‪ ،‬و ﻳﻚ ﺑﺮدﻩ‬

‫ﻣﺆﻣﻦ )ﻧﻴﺰ( ﺁزاد آﻨﺪ‪ .‬و ﺁن آﺲ آﻪ دﺳﺘﺮﺳﻰ )ﺑﻪ ﺁزاد آﺮدن ﺑﺮدﻩ( ﻧﺪارد‪ ،‬دو ﻣﺎﻩ ﭘﻰ در ﭘﻰ روزﻩ ﻣﻰﮔﻴﺮد‪ .‬اﻳﻦ‪) ،‬ﻳﻚ ﻧﻮع ﺗﺨﻔﻴﻒ‪ ،‬و( ﺗﻮﺑﻪ اﻟﻬﻰ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬داﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ‪(92) .‬‬

‫و هﺮ آﺲ‪ ،‬ﻓﺮد ﺑﺎاﻳﻤﺎﻧﻰ را از روى ﻋﻤﺪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺎزات او دوزخ اﺳﺖ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ او ﻏﻀﺐ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ; و او را از رﺣﻤﺘﺶ دور ﻣﻰﺳﺎزد; و ﻋﺬاب ﻋﻈﻴﻤﻰ ﺑﺮاى او ﺁﻣﺎدﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪(93) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ در راﻩ ﺧﺪا ﮔﺎم ﻣﻰزﻧﻴﺪ )و ﺑﻪ ﺳﻔﺮى ﺑﺮاى ﺟﻬﺎد ﻣﻰروﻳﺪ(‪ ،‬ﺗﺤﻘﻴﻖ آﻨﻴﺪ! و ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ‬

‫ﻧﺎﭘﺎﻳﺪار دﻧﻴﺎ )و ﻏﻨﺎﻳﻤﻰ( ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁورﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آﺴﻰ آﻪ اﻇﻬﺎر ﺻﻠﺢ و اﺳﻼم ﻣﻰآﻨﺪ ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ‪» :‬ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻧﻴﺴﺘﻰ« زﻳﺮا ﻏﻨﻴﻤﺘﻬﺎى ﻓﺮاواﻧﻰ‬

‫)ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ( ﻧﺰد ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻗﺒﻼ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮدﻳﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻨﺖ ﻧﻬﺎد )و هﺪاﻳﺖ ﺷﺪﻳﺪ(‪.‬ﭘﺲ‪) ،‬ﺑﺸﻜﺮاﻧﻪ اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺰرگ‪ (،‬ﺗﺤﻘﻴﻖ‬

‫آﻨﻴﺪ! ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﺪ ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪(94) .‬‬

‫)هﺮﮔﺰ( اﻓﺮاد ﺑﺎاﻳﻤﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺪون ﺑﻴﻤﺎرى و ﻧﺎراﺣﺘﻰ‪ ،‬از ﺟﻬﺎد ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺠﺎهﺪاﻧﻰ آﻪ در راﻩ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎل و ﺟﺎن ﺧﻮد ﺟﻬﺎد آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻜﺴﺎن‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ! ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺎهﺪاﻧﻰ را آﻪ ﺑﺎ ﻣﺎل و ﺟﺎن ﺧﻮد ﺟﻬﺎد ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﻗﺎﻋﺪان ) ﺗﺮكآﻨﻨﺪﮔﺎن ﺟﻬﺎد( ﺑﺮﺗﺮى ﻣﻬﻤﻰ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ; و ﺑﻪ هﺮ ﻳﻚ از اﻳﻦ‬

‫دو ﮔﺮوﻩ )ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻜﺸﺎن‪ (،‬ﺧﺪاوﻧﺪ وﻋﺪﻩ ﭘﺎداش ﻧﻴﻚ دادﻩ‪ ،‬و ﻣﺠﺎهﺪان را ﺑﺮ ﻗﺎﻋﺪان‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﺎداش ﻋﻈﻴﻤﻰ ﺑﺮﺗﺮى ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪(95) .‬‬

‫درﺟﺎت )ﻣﻬﻤﻰ( از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬و ﺁﻣﺮزش و رﺣﻤﺖ )ﻧﺼﻴﺐ ﺁﻧﺎن ﻣﻰﮔﺮدد(; و )اﮔﺮ ﻟﻐﺰﺷﻬﺎﻳﻰ داﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ (،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫)‪(96‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن )ﻗﺒﺾ ارواح(‪ ،‬روح ﺁﻧﻬﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺳﺘﻢ آﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺷﻤﺎ در ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻰ ﺑﻮدﻳﺪ؟‬

‫)و ﭼﺮا ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬در ﺻﻒ آﻔﺎر ﺟﺎى داﺷﺘﻴﺪ؟!(« ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮد‪ ،‬ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر و ﻣﺴﺘﻀﻌﻒ ﺑﻮدﻳﻢ‪ «.‬ﺁﻧﻬﺎ )‬

‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﻬﻨﺎور ﻧﺒﻮد آﻪ ﻣﻬﺎﺟﺮت آﻨﻴﺪ؟!« ﺁﻧﻬﺎ )ﻋﺬرى ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬و( ﺟﺎﻳﮕﺎهﺸﺎن دوزخ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺪى‬

‫دارﻧﺪ‪(97) .‬‬

‫ﻣﮕﺮ ﺁن دﺳﺘﻪ از ﻣﺮدان و زﻧﺎن و آﻮدآﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺮاﺳﺘﻰ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ )و ﺣﻘﻴﻘﺘﺎ ﻣﺴﺘﻀﻌﻔﻨﺪ(; ﻧﻪ ﭼﺎرﻩاى دارﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ راهﻰ )ﺑﺮاى‬

‫ﻧﺠﺎت از ﺁن ﻣﺤﻴﻂ ﺁﻟﻮدﻩ( ﻣﻰﻳﺎﺑﻨﺪ‪(98) .‬‬

‫ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻮرد ﻋﻔﻮ ﻗﺮار دهﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻔﻮ آﻨﻨﺪﻩ و ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪(99) .‬‬

‫آﺴﻰ آﻪ در راﻩ ﺧﺪا هﺠﺮت آﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺎهﺎى اﻣﻦ ﻓﺮاوان و ﮔﺴﺘﺮدﻩاى در زﻣﻴﻦ ﻣﻰﻳﺎﺑﺪ‪ .‬و هﺮ آﺲ ﺑﻌﻨﻮان ﻣﻬﺎﺟﺮت ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ او‪ ،‬از‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﺑﻴﺮون رود‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﻣﺮﮔﺶ ﻓﺮا رﺳﺪ‪ ،‬ﭘﺎداش او ﺑﺮ ﺧﺪاﺳﺖ; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(100) .‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺳﻔﺮ ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎهﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﻧﻤﺎز را آﻮﺗﺎﻩ آﻨﻴﺪ اﮔﺮ از ﻓﺘﻨﻪ )و ﺧﻄﺮ( آﺎﻓﺮان ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ; زﻳﺮا آﺎﻓﺮان‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ دﺷﻤﻦ‬

‫ﺁﺷﻜﺎرى هﺴﺘﻨﺪ‪(101) .‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﻰ‪ ،‬و )در ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ( ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﺎز را ﺑﺮﭘﺎ آﻨﻰ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ دﺳﺘﻪاى از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ )ﺑﻪ ﻧﻤﺎز( ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ‪ ،‬و‬

‫ﺳﻼﺣﻬﺎﻳﺸﺎن را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮﮔﻴﺮﻧﺪ; و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺳﺠﺪﻩ آﺮدﻧﺪ )و ﻧﻤﺎز را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ(‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺷﻤﺎ )ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﻧﺒﺮد( ﺑﺮوﻧﺪ‪ ،‬و‬
‫ﺁن دﺳﺘﻪ دﻳﮕﺮ آﻪ ﻧﻤﺎز ﻧﺨﻮاﻧﺪﻩاﻧﺪ )و ﻣﺸﻐﻮل ﭘﻴﻜﺎر ﺑﻮدﻩاﻧﺪ(‪ ،‬ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و ﺑﺎ ﺗﻮ ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ; ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ وﺳﺎﻳﻞ دﻓﺎﻋﻰ و ﺳﻼﺣﻬﺎﻳﺸﺎن )را در ﺣﺎل‬

‫ﻧﻤﺎز( ﺑﺎ ﺧﻮد ﺣﻤﻞ آﻨﻨﺪ; )زﻳﺮا( آﺎﻓﺮان ﺁرزو دارﻧﺪ آﻪ ﺷﻤﺎ از ﺳﻼﺣﻬﺎ و ﻣﺘﺎﻋﻬﺎى ﺧﻮد ﻏﺎﻓﻞ ﺷﻮﻳﺪ و ﻳﻜﺒﺎرﻩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ هﺠﻮم ﺁورﻧﺪ‪ .‬و اﮔﺮ از ﺑﺎران‬

‫ﻧﺎراﺣﺘﻴﺪ‪ ،‬و ﻳﺎ ﺑﻴﻤﺎر )و ﻣﺠﺮوح (هﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻌﻰ ﻧﺪارد آﻪ ﺳﻼﺣﻬﺎى ﺧﻮد را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﮕﺬارﻳﺪ; وﻟﻰ وﺳﺎﻳﻞ دﻓﺎﻋﻰ )ﻣﺎﻧﻨﺪ زرﻩ و ﺧﻮد را( ﺑﺎ ﺧﻮد‬

‫ﺑﺮدارﻳﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺬاب ﺧﻮارآﻨﻨﺪﻩاى ﺑﺮاى آﺎﻓﺮان ﻓﺮاهﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪(102) .‬‬
 ‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻧﻤﺎز را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺪا را ﻳﺎد آﻨﻴﺪ; اﻳﺴﺘﺎدﻩ‪ ،‬و ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬و در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩاﻳﺪ! و هﺮﮔﺎﻩ ﺁراﻣﺶ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ )و‬

‫ﺣﺎﻟﺖ ﺗﺮس زاﻳﻞ ﮔﺸﺖ(‪ ،‬ﻧﻤﺎز را )ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻌﻤﻮل( اﻧﺠﺎم دهﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻤﺎز‪ ،‬وﻇﻴﻔﻪ ﺛﺎﺑﺖ و ﻣﻌﻴﻨﻰ ﺑﺮاى ﻣﺆﻣﻨﺎن اﺳﺖ! )‪(103‬‬

‫و در راﻩ ﺗﻌﻘﻴﺐ دﺷﻤﻦ‪) ،‬هﺮﮔﺰ( ﺳﺴﺖ ﻧﺸﻮﻳﺪ! )زﻳﺮا( اﮔﺮ ﺷﻤﺎ درد و رﻧﺞ ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺷﻤﺎ درد و رﻧﺞ ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ; وﻟﻰ ﺷﻤﺎ‬

‫اﻣﻴﺪى از ﺧﺪا دارﻳﺪ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺪارﻧﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬داﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ‪(104) .‬‬

‫ﻣﺎ اﻳﻦ آﺘﺎب را ﺑﺤﻖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل آﺮدﻳﻢ; ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ‪ ،‬در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم ﻗﻀﺎوت آﻨﻰ; و از آﺴﺎﻧﻰ ﻣﺒﺎش آﻪ از ﺧﺎﺋﻨﺎن ﺣﻤﺎﻳﺖ‬

‫ﻧﻤﺎﻳﻰ! )‪(105‬‬

‫و از ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻃﻠﺐ ﺁﻣﺮزش ﻧﻤﺎ! آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(106) .‬‬

‫و از ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺧﻴﺎﻧﺖ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬دﻓﺎع ﻣﻜﻦ! زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬اﻓﺮاد ﺧﻴﺎﻧﺖﭘﻴﺸﻪ ﮔﻨﻬﻜﺎر را دوﺳﺖ ﻧﺪارد‪(107) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ زﺷﺘﻜﺎرى ﺧﻮد را از ﻣﺮدم ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰدارﻧﺪ; اﻣﺎ از ﺧﺪا ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﻰدارﻧﺪ‪ ،‬و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ در ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺷﺒﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺳﺨﻨﺎﻧﻰ آﻪ ﺧﺪا راﺿﻰ ﻧﺒﻮد‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻨﺪ‪ ،‬اﺣﺎﻃﻪ دارد‪(108) .‬‬

‫ﺁرى‪ ،‬ﺷﻤﺎ هﻤﺎﻧﺎ هﺴﺘﻴﺪ آﻪ در زﻧﺪﮔﻰ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‪ ،‬از ﺁﻧﺎن دﻓﺎع آﺮدﻳﺪ! اﻣﺎ آﻴﺴﺖ آﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬در روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ از ﺁﻧﻬﺎ دﻓﺎع آﻨﺪ؟! ﻳﺎ‬

‫ﭼﻪ آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ وآﻴﻞ و ﺣﺎﻣﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ؟! )‪(109‬‬

‫آﺴﻰ آﻪ آﺎر ﺑﺪى اﻧﺠﺎم دهﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺳﺘﻢ آﻨﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻃﻠﺐ ﺁﻣﺮزش ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺪا را ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪(110) .‬‬

‫و آﺴﻰ آﻪ ﮔﻨﺎهﻰ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ زﻳﺎن ﺧﻮد ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪﻩ; ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬داﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ‪(111) .‬‬

‫و آﺴﻰ آﻪ ﺧﻄﺎ ﻳﺎ ﮔﻨﺎهﻰ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﻮد‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﻴﮕﻨﺎهﻰ را ﻣﺘﻬﻢ ﺳﺎزد‪ ،‬ﺑﺎر ﺑﻬﺘﺎن و ﮔﻨﺎﻩ ﺁﺷﻜﺎرى ﺑﺮ دوش ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪(112) .‬‬

‫اﮔﺮ ﻓﻀﻞ و رﺣﻤﺖ ﺧﺪا ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﺗﻮ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﮔﺮوهﻰ از ﺁﻧﺎن ﺗﺼﻤﻴﻢ داﺷﺘﻨﺪ ﺗﻮ را ﮔﻤﺮاﻩ آﻨﻨﺪ; اﻣﺎ ﺟﺰ ﺧﻮدﺷﺎن را ﮔﻤﺮاﻩ ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ; و هﻴﭻﮔﻮﻧﻪ‬

‫زﻳﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﻰرﺳﺎﻧﻨﺪ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬آﺘﺎب و ﺣﻜﻤﺖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل آﺮد; و ﺁﻧﭽﻪ را ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮﺁﻣﻮﺧﺖ; و ﻓﻀﻞ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺗﻮ )هﻤﻮارﻩ( ﺑﺰرگ‬

‫ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪(113) .‬‬

‫در ﺑﺴﻴﺎرى از ﺳﺨﻨﺎن درﮔﻮﺷﻰ )و ﺟﻠﺴﺎت ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ( ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺧﻴﺮ و ﺳﻮدى ﻧﻴﺴﺖ; ﻣﮕﺮ آﺴﻰ آﻪ )ﺑﻪ اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ‪ (،‬اﻣﺮ ﺑﻪ آﻤﻚ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان‪ ،‬ﻳﺎ‬

‫آﺎر ﻧﻴﻚ‪ ،‬ﻳﺎ اﺻﻼح در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم آﻨﺪ; و هﺮ آﺲ ﺑﺮاى ﺧﺸﻨﻮدى ﭘﺮوردﮔﺎر ﭼﻨﻴﻦ آﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺎداش ﺑﺰرﮔﻰ ﺑﻪ او ﺧﻮاهﻴﻢ داد‪(114) .‬‬

‫آﺴﻰ آﻪ ﺑﻌﺪ از ﺁﺷﻜﺎر ﺷﺪن ﺣﻖ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ آﻨﺪ‪ ،‬و از راهﻰ ﺟﺰ راﻩ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﭘﻴﺮوى ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺎ او را ﺑﻪ هﻤﺎن راﻩ آﻪ ﻣﻰرود ﻣﻰﺑﺮﻳﻢ; و‬

‫ﺑﻪ دوزخ داﺧﻞ ﻣﻰآﻨﻴﻢ; و ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺑﺪى دارد‪(115) .‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺮك ﺑﻪ او را ﻧﻤﻰﺁﻣﺮزد; )وﻟﻰ( آﻤﺘﺮ از ﺁن را ﺑﺮاى هﺮ آﺲ ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺪاﻧﺪ( ﻣﻰﺁﻣﺮزد‪ .‬و هﺮ آﺲ ﺑﺮاى ﺧﺪا هﻤﺘﺎﻳﻰ ﻗﺮار‬

‫دهﺪ‪ ،‬در ﮔﻤﺮاهﻰ دورى اﻓﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‪(116) .‬‬

‫ﺁﻧﭽﻪ ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺘﻬﺎﻳﻰ اﺳﺖ )ﺑﻰروح(‪ ،‬آﻪ هﻴﭻ اﺛﺮى ﻧﺪارد; و )ﻳﺎ( ﺷﻴﻄﺎن ﺳﺮآﺶ و وﻳﺮاﻧﮕﺮ اﺳﺖ‪(117) .‬‬

‫ﺧﺪا او را از رﺣﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ دور ﺳﺎﺧﺘﻪ; و او ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪» :‬از ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺗﻮ‪ ،‬ﺳﻬﻢ ﻣﻌﻴﻨﻰ ﺧﻮاهﻢ ﮔﺮﻓﺖ! )‪(118‬‬

‫و ﺁﻧﻬﺎ را ﮔﻤﺮاﻩ ﻣﻰآﻨﻢ! و ﺑﻪ ﺁرزوهﺎ ﺳﺮﮔﺮم ﻣﻰﺳﺎزم! و ﺑﻪ ﺁﻧﺎن دﺳﺘﻮر ﻣﻰدهﻢ آﻪ )اﻋﻤﺎل ﺧﺮاﻓﻰ اﻧﺠﺎم دهﻨﺪ‪ ،‬و( ﮔﻮش ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎن را‬

‫ﺑﺸﻜﺎﻓﻨﺪ‪ ،‬و ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﭘﺎك ﺧﺪاﻳﻰرا ﺗﻐﻴﻴﺮ دهﻨﺪ! )و ﻓﻄﺮت ﺗﻮﺣﻴﺪ را ﺑﻪ ﺷﺮك ﺑﻴﺎﻻﻳﻨﺪ!(« و هﺮ آﺲ‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎن را ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﺪا وﻟﻰ ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ‪،‬‬

‫زﻳﺎن ﺁﺷﻜﺎرى آﺮدﻩ اﺳﺖ‪(119) .‬‬

‫ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ وﻋﺪﻩهﺎ)ى دروﻏﻴﻦ( ﻣﻰدهﺪ; و ﺑﻪ ﺁرزوهﺎ‪ ،‬ﺳﺮﮔﺮم ﻣﻰﺳﺎزد; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺟﺰ ﻓﺮﻳﺐ و ﻧﻴﺮﻧﮓ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ وﻋﺪﻩ ﻧﻤﻰدهﺪ‪(120) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ) ﭘﻴﺮوان ﺷﻴﻄﺎن( ﺟﺎﻳﮕﺎهﺸﺎن ﺟﻬﻨﻢ اﺳﺖ; و هﻴﭻ راﻩ ﻓﺮارى ﻧﺪارﻧﺪ‪(121) .‬‬
 ‫و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ و اﻋﻤﺎل ﺻﺎﻟﺢ اﻧﺠﺎم دادﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺰودى ﺁن را در ﺑﺎﻏﻬﺎﻳﻰ از ﺑﻬﺸﺖ وارد ﻣﻰآﻨﻴﻢ آﻪ ﻧﻬﺮهﺎ از زﻳﺮ درﺧﺘﺎﻧﺶ ﺟﺎرى‬

‫اﺳﺖ; ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬وﻋﺪﻩ ﺣﻖ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ و آﻴﺴﺖ آﻪ در ﮔﻔﺘﺎر و وﻋﺪﻩهﺎﻳﺶ‪ ،‬از ﺧﺪا ﺻﺎدﻗﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ؟! )‪(122‬‬

‫)ﻓﻀﻴﻠﺖ و ﺑﺮﺗﺮى( ﺑﻪ ﺁرزوهﺎى ﺷﻤﺎ و ﺁرزوهﺎى اهﻞ آﺘﺎب ﻧﻴﺴﺖ; هﺮ آﺲ ﻋﻤﻞ ﺑﺪى اﻧﺠﺎم دهﺪ‪ ،‬آﻴﻔﺮ دادﻩ ﻣﻰﺷﻮد; و آﺴﻰ را ﺟﺰ ﺧﺪا‪،‬‬

‫وﻟﻰ و ﻳﺎور ﺧﻮد ﻧﺨﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪(123) .‬‬

‫و آﺴﻰ آﻪ ﭼﻴﺰى از اﻋﻤﺎل ﺻﺎﻟﺢ را اﻧﺠﺎم دهﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﻩ ﻣﺮد ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ زن‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن آﺴﺎﻧﻰ داﺧﻞ ﺑﻬﺸﺖ‬

‫ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ; و آﻤﺘﺮﻳﻦ ﺳﺘﻤﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪(124) .‬‬

‫دﻳﻦ و ﺁﻳﻴﻦ ﭼﻪ آﺴﻰ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ از ﺁن آﺲ آﻪ ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﺪا آﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﻴﻜﻮآﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﭘﻴﺮو ﺁﻳﻴﻦ ﺧﺎﻟﺺ و ﭘﺎك اﺑﺮاهﻴﻢ ﮔﺮدد؟ و ﺧﺪا‬
‫اﺑﺮاهﻴﻢ را ﺑﻪ دوﺳﺘﻰ ﺧﻮد‪ ،‬اﻧﺘﺨﺎب آﺮد‪(125) .‬‬

‫ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ هﺮ ﭼﻴﺰى اﺣﺎﻃﻪ دارد‪(126) .‬‬

‫از ﺗﻮ درﺑﺎرﻩ ﺣﻜﻢ زﻧﺎن ﺳﺆال ﻣﻰآﻨﻨﺪ; ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ درﺑﺎرﻩ ﺁﻧﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰ دهﺪ‪ :‬ﺁﻧﭽﻪ در ﻗﺮﺁن درﺑﺎرﻩ زﻧﺎن ﻳﺘﻴﻤﻰ آﻪ ﺣﻘﻮﻗﺸﺎن را ﺑﻪ‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻰدهﻴﺪ‪ ،‬و ﻣﻰﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ازدواج آﻨﻴﺪ‪ ،‬و ﻧﻴﺰ ﺁﻧﭽﻪ درﺑﺎرﻩ آﻮدآﺎن ﺻﻐﻴﺮ و ﻧﺎﺗﻮان ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎن ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪) ،‬ﻗﺴﻤﺘﻰ از‬

‫ﺳﻔﺎرﺷﻬﺎى ﺧﺪاوﻧﺪ در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ; و ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻔﺎرش ﻣﻰآﻨﺪ آﻪ( ﺑﺎ ﻳﺘﻴﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ رﻓﺘﺎر آﻨﻴﺪ! و ﺁﻧﭽﻪ از ﻧﻴﻜﻴﻬﺎ اﻧﺠﺎم‬

‫ﻣﻰدهﻴﺪ; ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁن ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ )و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺎداش ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻣﻰدهﺪ(‪(127) .‬‬

‫و اﮔﺮ زﻧﻰ‪ ،‬از ﻃﻐﻴﺎن و ﺳﺮآﺸﻰ ﻳﺎ اﻋﺮاض ﺷﻮهﺮش‪ ،‬ﺑﻴﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻌﻰ ﻧﺪارد ﺑﺎ هﻢ ﺻﻠﺢ آﻨﻨﺪ )و زن ﻳﺎ ﻣﺮد‪ ،‬از ﭘﺎرﻩاى از ﺣﻘﻮق ﺧﻮد‪،‬‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺻﻠﺢ‪ ،‬ﺻﺮف ﻧﻈﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ (.‬و ﺻﻠﺢ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ; اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺮدم )ﻃﺒﻖ ﻏﺮﻳﺰﻩ ﺣﺐ ذات‪ ،‬در اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻮارد( ﺑﺨﻞ ﻣﻰورزﻧﺪ‪ .‬و اﮔﺮ ﻧﻴﻜﻰ آﻨﻴﺪ و‬

‫ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎرى ﭘﻴﺸﻪ ﺳﺎزﻳﺪ )و ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺻﻠﺢ‪ ،‬ﮔﺬﺷﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ(‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﺪ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ )و ﭘﺎداش ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﺪ‬

‫داد(‪(128) .‬‬

‫ﺷﻤﺎ هﺮﮔﺰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ )از ﻧﻈﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﻗﻠﺒﻰ( در ﻣﻴﺎن زﻧﺎن‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﺮﻗﺮار آﻨﻴﺪ‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ آﻮﺷﺶ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ! وﻟﻰ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺧﻮد را ﺑﻜﻠﻰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻳﻚ‬

‫ﻃﺮف ﻧﺴﺎزﻳﺪ آﻪ دﻳﮕﺮى را ﺑﺼﻮرت زﻧﻰ آﻪ ﺷﻮهﺮش را از دﺳﺖ دادﻩ درﺁورﻳﺪ! و اﮔﺮ راﻩ ﺻﻼح و ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎرى ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و‬
‫ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(129) .‬‬

‫)اﻣﺎ( اﮔﺮ )راهﻰ ﺑﺮاى اﺻﻼح در ﻣﻴﺎن ﺧﻮد ﻧﻴﺎﺑﻨﺪ‪ ،‬و( از هﻢ ﺟﺪا ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ هﺮ آﺪام از ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﻓﻀﻞ و آﺮم ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻰﻧﻴﺎز ﻣﻰآﻨﺪ; و‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬داراى ﻓﻀﻞ و آﺮم‪ ،‬و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ‪(130) .‬‬

‫ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و ﺁﻧﭽﻪ در زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬و ﻣﺎ ﺑﻪ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﭘﻴﺶ از ﺷﻤﺎ‪ ،‬آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دادﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﻔﺎرش‬

‫آﺮدﻳﻢ‪) ،‬هﻤﭽﻨﻴﻦ( ﺑﻪ ﺷﻤﺎ )ﻧﻴﺰ( ﺳﻔﺎرش ﻣﻰآﻨﻴﻢ آﻪ از )ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ( ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ! و اﮔﺮ آﺎﻓﺮ ﺷﻮﻳﺪ‪) ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا زﻳﺎﻧﻰ ﻧﻤﻰرﺳﺪ; زﻳﺮا( ﺑﺮاى‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و ﺁﻧﭽﻪ در زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻰﻧﻴﺎز و ﺳﺘﻮدﻩ اﺳﺖ‪(131) .‬‬

‫ﺑﺮاى ﺧﺪاﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ اﺳﺖ; و آﺎﻓﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺣﺎﻓﻆ و ﻧﮕﺎهﺒﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪(132) .‬‬

‫اى ﻣﺮدم! اﮔﺮ او ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را از ﻣﻴﺎن ﻣﻰﺑﺮد و اﻓﺮاد دﻳﮕﺮى را )ﺑﻪ ﺟﺎى ﺷﻤﺎ( ﻣﻰ ﺁورد‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ اﻳﻦ آﺎر ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ‪(133) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﭘﺎداش دﻧﻴﻮى ﺑﺨﻮاهﻨﺪ‪) ،‬و در ﻗﻴﺪ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻣﻌﻨﻮى و اﺧﺮوى ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬در اﺷﺘﺒﺎهﻨﺪ; زﻳﺮا( ﭘﺎداش دﻧﻴﺎ و ﺁﺧﺮت ﻧﺰد ﺧﺪاﺳﺖ; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺷﻨﻮا و ﺑﻴﻨﺎﺳﺖ‪(134) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! آﺎﻣﻼ ﻗﻴﺎم ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ آﻨﻴﺪ! ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺷﻬﺎدت دهﻴﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ )اﻳﻦ ﮔﻮاهﻰ( ﺑﻪ زﻳﺎن ﺧﻮد ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻳﺎ ﭘﺪر و ﻣﺎدر و‬
‫ﻧﺰدﻳﻜﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ! )ﭼﺮا آﻪ( اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻏﻨﻰ ﻳﺎ ﻓﻘﻴﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺰاوارﺗﺮ اﺳﺖ آﻪ از ﺁﻧﺎن ﺣﻤﺎﻳﺖ آﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬از هﻮى و هﻮس‬

‫ﭘﻴﺮوى ﻧﻜﻨﻴﺪ; آﻪ از ﺣﻖ‪ ،‬ﻣﻨﺤﺮف ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ! و اﮔﺮ ﺣﻖ را ﺗﺤﺮﻳﻒ آﻨﻴﺪ‪ ،‬و ﻳﺎ از اﻇﻬﺎر ﺁن‪ ،‬اﻋﺮاض ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﺪ‪،‬‬

‫ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪(135) .‬‬

 ‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! ﺑﻪ ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮش‪ ،‬و آﺘﺎﺑﻰ آﻪ ﺑﺮ او ﻧﺎزل آﺮدﻩ‪ ،‬و آﺘﺐ )ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ( آﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻤﺎن‬

‫)واﻗﻌﻰ( ﺑﻴﺎورﻳﺪ آﺴﻰ آﻪ ﺧﺪا و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن او و آﺘﺎﺑﻬﺎ و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﺶ و روز واﭘﺴﻴﻦ را اﻧﻜﺎر آﻨﺪ‪ ،‬در ﮔﻤﺮاهﻰ دور و درازى اﻓﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‪(136) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎز هﻢ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬و دﻳﮕﺮﺑﺎر آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﺮ آﻔﺮ ﺧﻮد اﻓﺰودﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪا هﺮﮔﺰ ﺁﻧﻬﺎ را‬

‫ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ راﻩ )راﺳﺖ( هﺪاﻳﺖ ﻧﺨﻮاهﺪ آﺮد‪(137) .‬‬

‫ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن ﺑﺸﺎرت دﻩ آﻪ ﻣﺠﺎزات دردﻧﺎآﻰ در اﻧﺘﻈﺎر ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ! )‪(138‬‬

‫هﻤﺎﻧﻬﺎ آﻪ آﺎﻓﺮان را ﺑﻪ ﺟﺎى ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬دوﺳﺖ ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﻋﺰت و ﺁﺑﺮو ﻧﺰد ﺁﻧﺎن ﻣﻰﺟﻮﻳﻨﺪ؟ ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ هﻤﻪ ﻋﺰﺗﻬﺎ از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ؟!‬

‫)‪(139‬‬

‫و ﺧﺪاوﻧﺪ )اﻳﻦ ﺣﻜﻢ را( در ﻗﺮﺁن ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺎزل آﺮدﻩ آﻪ هﺮﮔﺎﻩ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ اﻓﺮادى ﺁﻳﺎت ﺧﺪا را اﻧﻜﺎر و اﺳﺘﻬﺰا ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻨﺸﻴﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ‬

‫دﻳﮕﺮى ﺑﭙﺮدازﻧﺪ! وﮔﺮﻧﻪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ هﻢ ﻣﺜﻞ ﺁﻧﺎن ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن و آﺎﻓﺮان را هﻤﮕﻰ در دوزخ ﺟﻤﻊ ﻣﻰآﻨﺪ‪(140) .‬‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن هﻤﺎﻧﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻰآﺸﻨﺪ و ﻣﺮاﻗﺐ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻨﺪ; اﮔﺮ ﻓﺘﺢ و ﭘﻴﺮوزى ﻧﺼﻴﺐ ﺷﻤﺎ ﮔﺮدد‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻣﮕﺮ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ‬

‫ﻧﺒﻮدﻳﻢ؟ )ﭘﺲ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در اﻓﺘﺨﺎرات و ﻏﻨﺎﻳﻢ ﺷﺮﻳﻜﻴﻢ!( ; سخﻟﻠّﻬﻮ اﮔﺮ ﺑﻬﺮﻩاى ﻧﺼﻴﺐ آﺎﻓﺮان ﮔﺮدد‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﻣﮕﺮ ﻣﺎ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزﻩ و‬

‫ﻋﺪم ﺗﺴﻠﻴﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻧﻤﻰآﺮدﻳﻢ؟ )ﭘﺲ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺷﺮﻳﻚ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﻮد!(« ﺧﺪاوﻧﺪ در روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ داورى ﻣﻰآﻨﺪ; و‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ هﺮﮔﺰ آﺎﻓﺮان را ﺑﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺗﺴﻠﻄﻰ ﻧﺪادﻩ اﺳﺖ‪(141) .‬‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن ﻣﻰﺧﻮاهﻨﺪ ﺧﺪا را ﻓﺮﻳﺐ دهﻨﺪ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ او ﺁﻧﻬﺎ را ﻓﺮﻳﺐ ﻣﻰدهﺪ; و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺑﺮﻣﻰﺧﻴﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ آﺴﺎﻟﺖ ﺑﺮﻣﻰﺧﻴﺰﻧﺪ; و‬

‫در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺮدم رﻳﺎ ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و ﺧﺪا را ﺟﺰ اﻧﺪآﻰ ﻳﺎد ﻧﻤﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ! )‪(142‬‬

‫ﻧﻢ ﻧﻢ ﺁﻧﻬﺎ اﻓﺮاد ﺑﻰهﺪﻓﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﻧﻪ ﺳﻮى اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺳﻮى ﺁﻧﻬﺎﻳﻨﺪ! )ﻧﻪ در ﺻﻒ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻗﺮار دارﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ در ﺻﻒ آﺎﻓﺮان!( و هﺮ آﺲ را‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻤﺮاﻩ آﻨﺪ‪ ،‬راهﻰ ﺑﺮاى او ﻧﺨﻮاهﻰ ﻳﺎﻓﺖ‪(143) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! ﻏﻴﺮ از ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬آﺎﻓﺮان را وﻟﻰ و ﺗﻜﻴﻪﮔﺎﻩ ﺧﻮد ﻗﺮار ﻧﺪهﻴﺪ! ﺁﻳﺎ ﻣﻰﺧﻮاهﻴﺪ )ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ‪ (،‬دﻟﻴﻞ ﺁﺷﻜﺎرى ﺑﺮ ﺿﺪ‬

‫ﺧﻮد در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪا ﻗﺮار دهﻴﺪ؟! )‪(144‬‬

‫ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن در ﭘﺎﻳﻴﻦﺗﺮﻳﻦ درآﺎت دوزخ ﻗﺮار دارﻧﺪ; و هﺮﮔﺰ ﻳﺎورى ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺨﻮاهﻰ ﻳﺎﻓﺖ! )ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬از ﻃﺮح دوﺳﺘﻰ ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺎن ﺧﺪا‪ ،‬آﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ‬

‫ﻧﻔﺎق اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ!( )‪(145‬‬

‫ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺗﻮﺑﻪ آﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﺟﺒﺮان و اﺻﻼح ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ )داﻣﻦ ﻟﻄﻒ( ﺧﺪا‪ ،‬ﭼﻨﮓ زﻧﻨﺪ‪ ،‬و دﻳﻦ ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺧﺎﻟﺺ آﻨﻨﺪ; ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ‬

‫ﺑﻮد; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ اﻓﺮاد ﺑﺎاﻳﻤﺎن‪ ،‬ﭘﺎداش ﻋﻈﻴﻤﻰ ﺧﻮاهﺪ داد‪(146) .‬‬

‫ﺧﺪا ﭼﻪ ﻧﻴﺎزى ﺑﻪ ﻣﺠﺎزات ﺷﻤﺎ دارد اﮔﺮ ﺷﻜﺮﮔﺰارى آﻨﻴﺪ و اﻳﻤﺎن ﺁورﻳﺪ؟ ﺧﺪا ﺷﻜﺮﮔﺰار و ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪) .‬اﻋﻤﺎل و ﻧﻴﺎت ﺷﻤﺎ را ﻣﻰداﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ‬
‫اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻚ‪ ،‬ﭘﺎداش ﻧﻴﻚ ﻣﻰ دهﺪ‪(147) (.‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ دوﺳﺖ ﻧﺪارد آﺴﻰ ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺪﻳﻬﺎ)ى دﻳﮕﺮان( را اﻇﻬﺎر آﻨﺪ; ﻣﮕﺮ ﺁن آﺲ آﻪ ﻣﻮرد ﺳﺘﻢ واﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻨﻮا و‬

‫داﻧﺎﺳﺖ‪(148) .‬‬

‫اﮔﺮ ﻧﻴﻜﻴﻬﺎ را ﺁﺷﻜﺎر ﻳﺎ ﻣﺨﻔﻰ ﺳﺎزﻳﺪ‪ ،‬و از ﺑﺪﻳﻬﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ و ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ )و ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻗﺎدر ﺑﺮ اﻧﺘﻘﺎم اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﻔﻮ و ﮔﺬﺷﺖ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ(‪(149) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان او را اﻧﻜﺎر ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﻰﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﻴﺎن ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﺶ ﺗﺒﻌﻴﺾ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻰ اﻳﻤﺎن‬

‫ﻣﻰﺁورﻳﻢ‪ ،‬و ﺑﻌﻀﻰ را اﻧﻜﺎر ﻣﻰ آﻨﻴﻢ« و ﻣﻰﺧﻮاهﻨﺪ در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ دو‪ ،‬راهﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب آﻨﻨﺪ‪(150) ...‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﺎﻓﺮان ﺣﻘﻴﻘﻰاﻧﺪ; و ﺑﺮاى آﺎﻓﺮان‪ ،‬ﻣﺠﺎزات ﺧﻮارآﻨﻨﺪﻩاى ﻓﺮاهﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻳﻢ‪(151) .‬‬
 ‫)وﻟﻰ( آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا و رﺳﻮﻻن او اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ‪ ،‬و ﻣﻴﺎن اﺣﺪى از ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮق ﻧﻤﻰﮔﺬارﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎداﺷﺸﺎن را ﺧﻮاهﺪ داد; ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و‬

‫ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(152) .‬‬

‫اهﻞ آﺘﺎب از ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮاهﻨﺪ آﺘﺎﺑﻰ از ﺁﺳﻤﺎن )ﻳﻜﺠﺎ( ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎزل آﻨﻰ; )در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ اﻳﻦ ﻳﻚ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﺳﺖ;( ﺁﻧﻬﺎ از ﻣﻮﺳﻰ‪ ،‬ﺑﺰرﮔﺘﺮ از اﻳﻦ را‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪا را ﺁﺷﻜﺎرا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن دﻩ! سذﻟﻠّﻪ و ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ )ﺳﺎﻣﺮى(‬
‫را‪ ،‬ﭘﺲ از ﺁن هﻤﻪ دﻻﻳﻞ روﺷﻦ آﻪ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﺪ‪) ،‬ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﻰ( اﻧﺘﺨﺎب آﺮدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺎ از ﺁن درﮔﺬﺷﺘﻴﻢ )و ﻋﻔﻮ آﺮدﻳﻢ( و ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ‪ ،‬ﺑﺮهﺎن‬

‫ﺁﺷﻜﺎرى دادﻳﻢ‪(153) .‬‬

‫و آﻮﻩ ﻃﻮر را ﺑﺮ ﻓﺮاز ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻴﻢ; و در هﻤﺎن ﺣﺎل از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﻤﺎن ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ :‬سخﻟﻠّﻪ)ﺑﺮاى ﺗﻮﺑﻪ‪ (،‬از در )ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس( ﺑﺎ‬

‫ﺧﻀﻮع درﺁﻳﻴﺪ!« و )ﻧﻴﺰ( ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬روز ﺷﻨﺒﻪ ﺗﻌﺪى ﻧﻜﻨﻴﺪ )و دﺳﺖ از آﺎر ﺑﻜﺸﻴﺪ!(« و از ﺁﻧﺎن )در ﺑﺮاﺑﺮ هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ‪ (،‬ﭘﻴﻤﺎن ﻣﺤﻜﻤﻰ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫)‪(154‬‬

‫)وﻟﻰ( ﺑﺨﺎﻃﺮ ﭘﻴﻤﺎنﺷﻜﻨﻰ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬و اﻧﻜﺎر ﺁﻳﺎت ﺧﺪا‪ ،‬و آﺸﺘﻦ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺑﻨﺎﺣﻖ‪ ،‬و ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ )از روى اﺳﺘﻬﺰا( ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺮ دﻟﻬﺎى ﻣﺎ‪ ،‬ﭘﺮدﻩ‬

‫اﻓﻜﻨﺪﻩ )ﺷﺪﻩ و ﺳﺨﻨﺎن ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ را درك ﻧﻤﻰآﻨﻴﻢ! سذﻟﻠّﻪ راﻧﺪﻩ درﮔﺎﻩ ﺧﺪا ﺷﺪﻧﺪ‪ (.‬ﺁرى‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻌﻠﺖ آﻔﺮﺷﺎن‪ ،‬ﺑﺮ دﻟﻬﺎى ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻬﺮ زدﻩ; آﻪ ﺟﺰ‬
‫ﻋﺪﻩ آﻤﻰ )آﻪ راﻩ ﺣﻖ ﻣﻰﭘﻮﻳﻨﺪ و ﻟﺠﺎج ﻧﺪارﻧﺪ‪ (،‬اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ‪(155) .‬‬

‫و )ﻧﻴﺰ( ﺑﺨﺎﻃﺮ آﻔﺮﺷﺎن‪ ،‬و ﺗﻬﻤﺖ ﺑﺰرﮔﻰ آﻪ ﺑﺮ ﻣﺮﻳﻢ زدﻧﺪ‪(156) .‬‬

‫و ﮔﻔﺘﺎرﺷﺎن آﻪ‪» :‬ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺧﺪا را آﺸﺘﻴﻢ!« در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻧﻪ او را آﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﺮ دار ﺁوﻳﺨﺘﻨﺪ; ﻟﻜﻦ اﻣﺮ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﻣﺸﺘﺒﻪ ﺷﺪ‪ .‬و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ در ﻣﻮرد )ﻗﺘﻞ( او اﺧﺘﻼف آﺮدﻧﺪ‪ ،‬از ﺁن در ﺷﻚ هﺴﺘﻨﺪ و ﻋﻠﻢ ﺑﻪ ﺁن ﻧﺪارﻧﺪ و ﺗﻨﻬﺎ از ﮔﻤﺎن ﭘﻴﺮوى ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و ﻗﻄﻌﺎ‬

‫او را ﻧﻜﺸﺘﻨﺪ! )‪(157‬‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﺧﺪا او را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ‪(158) .‬‬

‫و هﻴﭻ ﻳﻚ از اهﻞ آﺘﺎب ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﭘﻴﺶ از ﻣﺮﮔﺶ ﺑﻪ او ) ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ( اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورد; و روز ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻮاﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪(159) .‬‬

‫ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻇﻠﻤﻰ آﻪ از ﻳﻬﻮد ﺻﺎدر ﺷﺪ‪ ،‬و )ﻧﻴﺰ( ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى ﺑﺴﻴﺎر ﺁﻧﻬﺎ از راﻩ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺨﺸﻰ از ﭼﻴﺰهﺎى ﭘﺎآﻴﺰﻩ را آﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻼل ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺮام‬

‫آﺮدﻳﻢ‪(160) .‬‬

‫و )هﻤﭽﻨﻴﻦ( ﺑﺨﺎﻃﺮ رﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ از ﺁن ﻧﻬﻰ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ; و ﺧﻮردن اﻣﻮال ﻣﺮدم ﺑﺒﺎﻃﻞ; و ﺑﺮاى آﺎﻓﺮان ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻋﺬاب دردﻧﺎآﻰ ﺁﻣﺎدﻩ‬
‫آﺮدﻩاﻳﻢ‪(161) .‬‬

‫وﻟﻰ راﺳﺨﺎن در ﻋﻠﻢ از ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬و ﻣﺆﻣﻨﺎن )از اﻣﺖ اﺳﻼم‪ (،‬ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ ﻧﺎزل ﮔﺮدﻳﺪﻩ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورﻧﺪ‪.‬‬

‫)هﻤﭽﻨﻴﻦ( ﻧﻤﺎزﮔﺰاران و زآﺎتدهﻨﺪﮔﺎن و اﻳﻤﺎنﺁورﻧﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا و روز ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬ﺑﺰودى ﺑﻪ هﻤﻪ ﺁﻧﺎن ﭘﺎداش ﻋﻈﻴﻤﻰ ﺧﻮاهﻴﻢ داد‪(162) .‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ وﺣﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; هﻤﺎن ﮔﻮﻧﻪ آﻪ ﺑﻪ ﻧﻮح و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺑﻌﺪ از او وﺣﻰ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; و )ﻧﻴﺰ( ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ و اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ و اﺳﺤﺎق و ﻳﻌﻘﻮب و‬

‫اﺳﺒﺎط ) ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ( و ﻋﻴﺴﻰ و اﻳﻮب و ﻳﻮﻧﺲ و هﺎرون و ﺳﻠﻴﻤﺎن وﺣﻰ ﻧﻤﻮدﻳﻢ; و ﺑﻪ داوود زﺑﻮر دادﻳﻢ‪(163) .‬‬

‫و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﻰ آﻪ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺁﻧﻬﺎ را ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻪاﻳﻢ; و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﻰ آﻪ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻴﺎن ﻧﻜﺮدﻩاﻳﻢ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻰ‬

‫ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪) .‬و اﻳﻦ اﻣﺘﻴﺎز‪ ،‬از ﺁن او ﺑﻮد‪(164) (.‬‬

‫ﺁ ﺁ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﻰ آﻪ ﺑﺸﺎرتدهﻨﺪﻩ و ﺑﻴﻢدهﻨﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان‪ ،‬ﺣﺠﺘﻰ ﺑﺮاى ﻣﺮدم ﺑﺮ ﺧﺪا ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪) ،‬و ﺑﺮ هﻤﻪ اﺗﻤﺎم ﺣﺠﺖ‬

‫ﺷﻮد;( و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ‪(165) .‬‬

‫وﻟﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل آﺮدﻩ; آﻪ از روى ﻋﻠﻤﺶ ﻧﺎزل آﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن )ﻧﻴﺰ( ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﻨﺪ; هﺮ ﭼﻨﺪ‬

‫ﮔﻮاهﻰ ﺧﺪا آﺎﻓﻰ اﺳﺖ‪(166) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و )ﻣﺮدم را( از راﻩ ﺧﺪا ﺑﺎزداﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬در ﮔﻤﺮاهﻰ دورى ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪(167) .‬‬
 ‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و )ﺑﻪ ﺧﻮد و دﻳﮕﺮان( ﺳﺘﻢ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﺧﺪا ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ هﻴﭻ راهﻰ هﺪاﻳﺖ ﻧﺨﻮاهﺪ آﺮد‪،‬‬

‫)‪(168‬‬

‫ﻣﮕﺮ ﺑﻪ راﻩ دوزخ! آﻪ ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ; و اﻳﻦ آﺎر ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺁﺳﺎن اﺳﺖ! )‪(169‬‬

‫اى ﻣﺮدم! ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ)ى آﻪ اﻧﺘﻈﺎرش را ﻣﻰآﺸﻴﺪﻳﺪ‪ (،‬ﺣﻖ را از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺁورد; ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﺪ آﻪ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ! و اﮔﺮ آﺎﻓﺮ‬

‫ﺷﻮﻳﺪ‪) ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا زﻳﺎﻧﻰ ﻧﻤﻰ رﺳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا( ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ اﺳﺖ از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬داﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ‪(170) .‬‬

‫اى اهﻞ آﺘﺎب! در دﻳﻦ ﺧﻮد‪ ،‬ﻏﻠﻮ )و زﻳﺎدﻩ روى( ﻧﻜﻨﻴﺪ! و در ﺑﺎرﻩ ﺧﺪا‪ ،‬ﻏﻴﺮ از ﺣﻖ ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ! ﻣﺴﻴﺢ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ ﻓﻘﻂ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺧﺪا‪ ،‬و آﻠﻤﻪ‬

‫)و ﻣﺨﻠﻮق( اوﺳﺖ‪ ،‬آﻪ او را ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻢ اﻟﻘﺎ ﻧﻤﻮد; و روﺣﻰ )ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ( از ﻃﺮف او ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان او‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﺪ! و ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ‪:‬‬
‫»)ﺧﺪاوﻧﺪ( ﺳﻪﮔﺎﻧﻪ اﺳﺖ!« )از اﻳﻦ ﺳﺨﻦ( ﺧﻮددارى آﻨﻴﺪ آﻪ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ! ﺧﺪا‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻌﺒﻮد ﻳﮕﺎﻧﻪ اﺳﺖ; او ﻣﻨﺰﻩ اﺳﺖ آﻪ ﻓﺮزﻧﺪى‬

‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ; )ﺑﻠﻜﻪ( از ﺁن اوﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و در زﻣﻴﻦ اﺳﺖ; و ﺑﺮاى ﺗﺪﺑﻴﺮ و ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ آﺎﻓﻰ اﺳﺖ‪(171) .‬‬

‫هﺮﮔﺰ ﻣﺴﻴﺢ از اﻳﻦ اﺑﺎ ﻧﺪاﺷﺖ آﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ; و ﻧﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻣﻘﺮب او )از اﻳﻦ اﺑﺎ دارﻧﺪ(‪ .‬و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ از ﻋﺒﻮدﻳﺖ و ﺑﻨﺪﮔﻰ او‪ ،‬روى ﺑﺮﺗﺎﺑﻨﺪ و‬

‫ﺗﻜﺒﺮ آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺰودى هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ را )در ﻗﻴﺎﻣﺖ( ﻧﺰد ﺧﻮد ﺟﻤﻊ ﺧﻮاهﺪ آﺮد‪(172) .‬‬

‫اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ و اﻋﻤﺎل ﺻﺎﻟﺢ اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎداﺷﺸﺎن را ﺑﻄﻮر آﺎﻣﻞ ﺧﻮاهﺪ داد; و از ﻓﻀﻞ و ﺑﺨﺸﺶ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮاهﺪ اﻓﺰود‪ .‬و‬

‫ﺁﻧﻬﺎ را آﻪ اﺑﺎ آﺮدﻧﺪ و ﺗﻜﺒﺮ ورزﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺎزات دردﻧﺎآﻰ ﺧﻮاهﺪ آﺮد; و ﺑﺮاى ﺧﻮد‪ ،‬ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا‪ ،‬ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ و ﻳﺎورى ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪(173) .‬‬

‫اى ﻣﺮدم! دﻟﻴﻞ روﺷﻦ از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪ; و ﻧﻮر ﺁﺷﻜﺎرى ﺑﻪ ﺳﻮى ﺷﻤﺎ ﻧﺎزل آﺮدﻳﻢ‪(174) .‬‬

‫اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ و ﺑﻪ )ﺁن آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ( ﭼﻨﮓ زدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺰودى هﻤﻪ را در رﺣﻤﺖ و ﻓﻀﻞ ﺧﻮد‪ ،‬وارد ﺧﻮاهﺪ ﺳﺎﺧﺖ; و در راﻩ‬
‫راﺳﺘﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮدش هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ‪(175) .‬‬

‫از ﺗﻮ )در ﺑﺎرﻩ ارث ﺧﻮاهﺮان و ﺑﺮادران( ﺳﺆال ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺣﻜﻢ آﻼﻟﻪ )ﺧﻮاهﺮ و ﺑﺮادر( را ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎن ﻣﻰآﻨﺪ‪ :‬اﮔﺮ ﻣﺮدى از دﻧﻴﺎ‬

‫ﺑﺮود‪ ،‬آﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﺑﺮاى او ﺧﻮاهﺮى ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺼﻒ اﻣﻮاﻟﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‪ ،‬از او )ارث( ﻣﻰﺑﺮد; و )اﮔﺮ ﺧﻮاهﺮى از دﻧﻴﺎ ﺑﺮود‪،‬‬

‫وارث او ﻳﻚ ﺑﺮادر ﺑﺎﺷﺪ‪ (،‬او ﺗﻤﺎم ﻣﺎل را از ﺁن ﺧﻮاهﺮ ﺑﻪ ارث ﻣﻰﺑﺮد‪ ،‬در ﺻﻮرﺗﻰ آﻪ )ﻣﻴﺖ( ﻓﺮزﻧﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ; و اﮔﺮ دو ﺧﻮاهﺮ )از او( ﺑﺎﻗﻰ‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ دو ﺳﻮم اﻣﻮال را ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ; و اﮔﺮ ﺑﺮادران و ﺧﻮاهﺮان ﺑﺎ هﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪) ،‬ﺗﻤﺎم اﻣﻮال را ﻣﻴﺎن ﺧﻮد ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و( ﺑﺮاى هﺮ ﻣﺬآﺮ‪ ،‬دو‬
‫ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﻬﻢ ﻣﺆﻧﺚ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ )اﺣﻜﺎم ﺧﻮد را( ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎن ﻣﻰآﻨﺪ ﺗﺎ ﮔﻤﺮاﻩ ﻧﺸﻮﻳﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ داﻧﺎﺳﺖ‪ .‬سذﻟﻠّﻪ )‪(176‬‬
‫‪ +‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ در ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ‪1384/06/31‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 7:57‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻮﺳﻂ روح اﷲ ﮐﺮﯾﻤﯽ | ﻧﻈﺮ ﺑﺪهﻴﺪ‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺁل ﻋﻤﺮان‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫اﻟﻢ )‪(1‬‬

‫ﻣﻌﺒﻮدى ﺟﺰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﮕﺎﻧﻪ زﻧﺪﻩ و ﭘﺎﻳﺪار و ﻧﮕﻬﺪارﻧﺪﻩ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ‪(2) .‬‬

‫)هﻤﺎن آﺴﻰ آﻪ( آﺘﺎب را ﺑﺤﻖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل آﺮد‪ ،‬آﻪ ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى آﺘﺐ ﭘﻴﺸﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻨﻄﺒﻖ اﺳﺖ; و سخﻟﻠّﻬﺘﻮرات« و »اﻧﺠﻴﻞ« را‪(3) .‬‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺁن‪ ،‬ﺑﺮاى هﺪاﻳﺖ ﻣﺮدم ﻓﺮﺳﺘﺎد; و )ﻧﻴﺰ( آﺘﺎﺑﻰ آﻪ ﺣﻖ را از ﺑﺎﻃﻞ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﻰﺳﺎزد‪ ،‬ﻧﺎزل آﺮد; آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻳﺎت ﺧﺪا آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪،‬‬

‫آﻴﻔﺮ ﺷﺪﻳﺪى دارﻧﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ )ﺑﺮاى آﻴﻔﺮ ﺑﺪآﺎران و آﺎﻓﺮان ﻟﺠﻮج‪ (،‬ﺗﻮاﻧﺎ و ﺻﺎﺣﺐ اﻧﺘﻘﺎم اﺳﺖ‪(4) .‬‬

‫هﻴﭻ ﭼﻴﺰ‪ ،‬در ﺁﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﺪا ﻣﺨﻔﻰ ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ‪) .‬ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ او ﻣﺸﻜﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪(5) (.‬‬

‫او آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺷﻤﺎ را در رﺣﻢ )ﻣﺎدران(‪ ،‬ﺁﻧﭽﻨﺎن آﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﺪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻰآﻨﺪ‪ .‬ﻣﻌﺒﻮدى ﺟﺰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮاﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ‪(6) .‬‬

‫او آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ اﻳﻦ آﺘﺎب )ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ( را ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل آﺮد‪ ،‬آﻪ ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﺁن‪ ،‬ﺁﻳﺎت »ﻣﺤﻜﻢ« ) ﺻﺮﻳﺢ و روﺷﻦ( اﺳﺖ; آﻪ اﺳﺎس اﻳﻦ آﺘﺎب‬

‫ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ; )و هﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻰ در ﺁﻳﺎت دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺑﺮﻃﺮف ﻣﻰﮔﺮدد‪ (.‬و ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﺁن‪» ،‬ﻣﺘﺸﺎﺑﻪ« اﺳﺖ ) ﺁﻳﺎﺗﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﺑﺎﻻ ﺑﻮدن ﺳﻄﺢ ﻣﻄﻠﺐ و ﺟﻬﺎت دﻳﮕﺮ‪ ،‬در ﻧﮕﺎﻩ اول‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎﻻت ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ در ﺁن ﻣﻰرود; وﻟﻰ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺤﻜﻢ‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﺷﻜﺎر‬
 ‫ﻣﻰﮔﺮدد‪ (.‬اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ در ﻗﻠﻮﺑﺸﺎن اﻧﺤﺮاف اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺘﺸﺎﺑﻬﺎﺗﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻓﺘﻨﻪاﻧﮕﻴﺰى آﻨﻨﺪ )و ﻣﺮدم را ﮔﻤﺮاﻩ ﺳﺎزﻧﺪ(; و ﺗﻔﺴﻴﺮ )ﻧﺎدرﺳﺘﻰ(‬

‫ﺑﺮاى ﺁن ﻣﻰﻃﻠﺒﻨﺪ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺁﻧﻬﺎ را‪ ،‬ﺟﺰ ﺧﺪا و راﺳﺨﺎن در ﻋﻠﻢ‪ ،‬ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ‪) .‬ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻓﻬﻢ و درك اﺳﺮار هﻤﻪ ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁن در‬

‫ﭘﺮﺗﻮ ﻋﻠﻢ و داﻧﺶ اﻟﻬﻰ( ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺑﻪ هﻤﻪ ﺁن اﻳﻤﺎن ﺁوردﻳﻢ; هﻤﻪ از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺎﺳﺖ‪ «.‬و ﺟﺰ ﺻﺎﺣﺒﺎن ﻋﻘﻞ‪ ،‬ﻣﺘﺬآﺮ ﻧﻤﻰﺷﻮﻧﺪ )و‬
‫اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را درك ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ(‪(7) .‬‬

‫)راﺳﺨﺎن در ﻋﻠﻢ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» (:‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! دﻟﻬﺎﻳﻤﺎن را‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺎ را هﺪاﻳﺖ آﺮدى‪) ،‬از راﻩ ﺣﻖ( ﻣﻨﺤﺮف ﻣﮕﺮدان! و از ﺳﻮى ﺧﻮد‪ ،‬رﺣﻤﺘﻰ‬

‫ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺒﺨﺶ‪ ،‬زﻳﺮا ﺗﻮ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩاى! )‪(8‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﺗﻮ ﻣﺮدم را‪ ،‬ﺑﺮاى روزى آﻪ ﺗﺮدﻳﺪى در ﺁن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺟﻤﻊ ﺧﻮاهﻰ آﺮد; زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬از وﻋﺪﻩ ﺧﻮد‪ ،‬ﺗﺨﻠﻒ ﻧﻤﻰآﻨﺪ‪) .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ و رﺣﻤﺖ‬

‫ﺑﻰﭘﺎﻳﺎﻧﺖ‪ ،‬و ﺑﻪ وﻋﺪﻩ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ و ﻗﻴﺎﻣﺖ اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ‪(9) «(.‬‬

‫ﺛﺮوﺗﻬﺎ و ﻓﺮزﻧﺪان آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺁﻧﺎن را از )ﻋﺬاب( ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎز دارد; )و از آﻴﻔﺮ‪ ،‬رهﺎﻳﻰ ﺑﺨﺸﺪ‪ (.‬و ﺁﻧﺎن ﺧﻮد‪ ،‬ﺁﺗﺸﮕﻴﺮﻩ‬

‫دوزﺧﻨﺪ‪(10) .‬‬

‫)ﻋﺎدت ﺁﻧﺎن در اﻧﻜﺎر و ﺗﺤﺮﻳﻒ ﺣﻘﺎﻳﻖ‪ (،‬هﻤﭽﻮن ﻋﺎدت ﺁل ﻓﺮﻋﻮن و آﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ آﻪﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ; ﺁﻳﺎت ﻣﺎ را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ‬

‫را ﺑﻪ )آﻴﻔﺮ( ﮔﻨﺎهﺎﻧﺸﺎن ﮔﺮﻓﺖ; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺪﻳﺪ اﻟﻌﻘﺎب اﺳﺖ‪(11) .‬‬

‫ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﮕﻮ‪)» :‬از ﭘﻴﺮوزى ﻣﻮﻗﺖ ﺧﻮد در ﺟﻨﮓ اﺣﺪ‪ ،‬ﺷﺎد ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ!( ﺑﺰودى ﻣﻐﻠﻮب ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ; )و ﺳﭙﺲ در رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ( ﺑﻪ ﺳﻮى‬
‫ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬ﻣﺤﺸﻮر ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ‪ .‬و ﭼﻪ ﺑﺪ ﺟﺎﻳﮕﺎهﻰ اﺳﺖ! )‪(12‬‬

‫در دو ﮔﺮوهﻰ آﻪ )در ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ ﺑﺪر‪ (،‬ﺑﺎ هﻢ رو ﺑﻪ رو ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ )و درس ﻋﺒﺮﺗﻰ( ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻮد‪ :‬ﻳﻚ ﮔﺮوﻩ‪ ،‬در راﻩ ﺧﺪا ﻧﺒﺮد ﻣﻰآﺮد; و‬

‫ﺟﻤﻊ دﻳﮕﺮى آﻪ آﺎﻓﺮ ﺑﻮد‪) ،‬در راﻩ ﺷﻴﻄﺎن و ﺑﺖ‪ (،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ )ﮔﺮوﻩ ﻣﺆﻣﻨﺎن( را ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد‪ ،‬دو ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻰدﻳﺪﻧﺪ‪) .‬و اﻳﻦ ﺧﻮد‬

‫ﻋﺎﻣﻠﻰ ﺑﺮاى وﺣﺸﺖ و ﺷﻜﺴﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺪ‪(.‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺪاﻧﺪ(‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﺎرى ﺧﻮد‪ ،‬ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻣﻰآﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻦ‪ ،‬ﻋﺒﺮﺗﻰ‬

‫اﺳﺖ ﺑﺮاى ﺑﻴﻨﺎﻳﺎن! )‪(13‬‬

‫ﻣﺤﺒﺖ اﻣﻮر ﻣﺎدى‪ ،‬از زﻧﺎن و ﻓﺮزﻧﺪان و اﻣﻮال هﻨﮕﻔﺖ از ﻃﻼ و ﻧﻘﺮﻩ و اﺳﺒﻬﺎى ﻣﻤﺘﺎز و ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎن و زراﻋﺖ‪ ،‬در ﻧﻈﺮ ﻣﺮدم ﺟﻠﻮﻩ دادﻩ ﺷﺪﻩ‬
‫اﺳﺖ; )ﺗﺎ در ﭘﺮﺗﻮ ﺁن‪ ،‬ﺁزﻣﺎﻳﺶ و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﻮﻧﺪ; وﻟﻰ( اﻳﻨﻬﺎ )در ﺻﻮرﺗﻰ آﻪ هﺪف ﻧﻬﺎﻳﻰ ﺁدﻣﻰ را ﺗﺸﻜﻴﻞ دهﻨﺪ‪ (،‬ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﭘﺴﺖ )ﻣﺎدى(‬

‫اﺳﺖ; و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻧﻴﻚ )و زﻧﺪﮔﻰ واﻻ و ﺟﺎوﻳﺪان(‪ ،‬ﻧﺰد ﺧﺪاﺳﺖ‪(14) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ را از ﭼﻴﺰى ﺁﮔﺎﻩ آﻨﻢ آﻪ از اﻳﻦ )ﺳﺮﻣﺎﻳﻪهﺎى ﻣﺎدى(‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ؟« ﺑﺮاى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎرى ﭘﻴﺸﻪ آﺮدﻩاﻧﺪ‪) ،‬و از اﻳﻦ‬

‫ﺳﺮﻣﺎﻳﻪهﺎ‪ ،‬در راﻩ ﻣﺸﺮوع و ﺣﻖ و ﻋﺪاﻟﺖ‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ( ،‬در ﻧﺰد ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن )در ﺟﻬﺎن دﻳﮕﺮ(‪ ،‬ﺑﺎﻏﻬﺎﻳﻰ اﺳﺖ آﻪ ﻧﻬﺮهﺎ از ﭘﺎى‬

‫درﺧﺘﺎﻧﺶ ﻣﻰﮔﺬرد; هﻤﻴﺸﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد; و هﻤﺴﺮاﻧﻰ ﭘﺎآﻴﺰﻩ‪ ،‬و ﺧﺸﻨﻮدى ﺧﺪاوﻧﺪ )ﻧﺼﻴﺐ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ(‪ .‬و ﺧﺪا ﺑﻪ )اﻣﻮر( ﺑﻨﺪﮔﺎن‪،‬‬
‫ﺑﻴﻨﺎﺳﺖ‪(15) .‬‬

‫هﻤﺎن آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﻣﺎ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﻢ; ﭘﺲ ﮔﻨﺎهﺎن ﻣﺎ را ﺑﻴﺎﻣﺮز‪ ،‬و ﻣﺎ را از ﻋﺬاب ﺁﺗﺶ‪ ،‬ﻧﮕﺎهﺪار!« )‪(16‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ )در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺸﻜﻼت‪ ،‬و در ﻣﺴﻴﺮ اﻃﺎﻋﺖ و ﺗﺮك ﮔﻨﺎﻩ‪ (،‬اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻣﻰورزﻧﺪ‪ ،‬راﺳﺘﮕﻮ هﺴﺘﻨﺪ‪) ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺪا( ﺧﻀﻮع‪ ،‬و )در راﻩ او( اﻧﻔﺎق‬

‫ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬و در ﺳﺤﺮﮔﺎهﺎن‪ ،‬اﺳﺘﻐﻔﺎر ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪(17) .‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪) ،‬ﺑﺎ اﻳﺠﺎد ﻧﻈﺎم واﺣﺪ ﺟﻬﺎن هﺴﺘﻰ‪ (،‬ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﺪ آﻪ ﻣﻌﺒﻮدى ﺟﺰ او ﻧﻴﺴﺖ; و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و ﺻﺎﺣﺒﺎن داﻧﺶ‪) ،‬هﺮ آﺪام ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاى‬

‫ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ‪ (،‬ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﻨﺪ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ )ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺗﻤﺎم ﻋﺎﻟﻢ( ﻗﻴﺎم ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ دارد; ﻣﻌﺒﻮدى ﺟﺰ او ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬آﻪ هﻢ ﺗﻮاﻧﺎ و هﻢ ﺣﻜﻴﻢ‬

‫اﺳﺖ‪(18) .‬‬

‫دﻳﻦ در ﻧﺰد ﺧﺪا‪ ،‬اﺳﻼم )و ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﻮدن در ﺑﺮاﺑﺮ ﺣﻖ( اﺳﺖ‪ .‬و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن دادﻩ ﺷﺪ‪ ،‬اﺧﺘﻼﻓﻰ )در ﺁن( اﻳﺠﺎد ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻣﮕﺮ ﺑﻌﺪ از ﺁﮔﺎهﻰ و ﻋﻠﻢ‪ ،‬ﺁن هﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ در ﻣﻴﺎن ﺧﻮد; و هﺮ آﺲ ﺑﻪ ﺁﻳﺎت ﺧﺪا آﻔﺮ ورزد‪) ،‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﺣﺴﺎب او ﻣﻰرﺳﺪ; زﻳﺮا(‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮﻳﻊ اﻟﺤﺴﺎب اﺳﺖ‪(19) .‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﺎ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ و ﺳﺘﻴﺰ ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ‪) ،‬ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﻧﻜﻦ! و( ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻣﻦ و ﭘﻴﺮواﻧﻢ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ )و ﻓﺮﻣﺎن او(‪ ،‬ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻩاﻳﻢ‪ «.‬و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ‬

‫اهﻞ آﺘﺎب هﺴﺘﻨﺪ ) ﻳﻬﻮد و ﻧﺼﺎرى( و ﺑﻰﺳﻮادان ) ﻣﺸﺮآﺎن( ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ هﻢ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻩاﻳﺪ؟« اﮔﺮ )در ﺑﺮاﺑﺮ ﻓﺮﻣﺎن و ﻣﻨﻄﻖ ﺣﻖ‪ ،‬ﺗﺴﻠﻴﻢ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ ﻣﻰﻳﺎﺑﻨﺪ; و اﮔﺮ ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ آﻨﻨﺪ‪) ،‬ﻧﮕﺮان ﻣﺒﺎش! زﻳﺮا( ﺑﺮ ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ اﺑﻼغ )رﺳﺎﻟﺖ( اﺳﺖ; و ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ )اﻋﻤﺎل و ﻋﻘﺎﻳﺪ(‬
‫ﺑﻨﺪﮔﺎن‪ ،‬ﺑﻴﻨﺎﺳﺖ‪(20) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻳﺎت ﺧﺪا آﻔﺮ ﻣﻰورزﻧﺪ و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان را ﺑﻨﺎﺣﻖ ﻣﻰآﺸﻨﺪ‪ ،‬و )ﻧﻴﺰ( ﻣﺮدﻣﻰ را آﻪ اﻣﺮ ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﻰآﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ‬

‫ﻣﻰرﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ آﻴﻔﺮ دردﻧﺎك )اﻟﻬﻰ( ﺑﺸﺎرت دﻩ! )‪(21‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ اﻋﻤﺎل )ﻧﻴﻜﺸﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﮔﻨﺎهﺎن ﺑﺰرگ‪ (،‬در دﻧﻴﺎ و ﺁﺧﺮت ﺗﺒﺎﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬و ﻳﺎور و ﻣﺪدآﺎر )و ﺷﻔﺎﻋﺖ آﻨﻨﺪﻩاى(‬

‫ﻧﺪارﻧﺪ‪(22) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻧﺪﻳﺪى آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﺑﻬﺮﻩاى از آﺘﺎب )ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ( داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى آﺘﺎب اﻟﻬﻰ دﻋﻮت ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ داورى آﻨﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﮔﺮوهﻰ از‬

‫ﺁﻧﺎن‪) ،‬ﺑﺎ ﻋﻠﻢ و ﺁﮔﺎهﻰ‪ (،‬روى ﻣﻰﮔﺮداﻧﻨﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ )از ﻗﺒﻮل ﺣﻖ( اﻋﺮاض دارﻧﺪ؟ )‪(23‬‬

‫اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁن اﺳﺖ آﻪ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﺗﺶ )دوزخ(‪ ،‬ﺟﺰ ﭼﻨﺪ روزى ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﻰرﺳﺪ‪) .‬و آﻴﻔﺮ ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻣﺘﻴﺎزى آﻪ ﺑﺮ اﻗﻮام دﻳﮕﺮ‬

‫دارﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺤﺪود اﺳﺖ‪ «(.‬اﻳﻦ اﻓﺘﺮا )و دروﻏﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ (،‬ﺁﻧﻬﺎ را در دﻳﻨﺸﺎن ﻣﻐﺮور ﺳﺎﺧﺖ )و ﮔﺮﻓﺘﺎر اﻧﻮاع ﮔﻨﺎهﺎن ﺷﺪﻧﺪ(‪.‬‬
‫)‪(24‬‬

‫ﭘﺲ ﭼﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺮاى روزى آﻪ ﺷﻜﻰ در ﺁن ﻧﻴﺴﺖ ) روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ( ﺟﻤﻊ آﻨﻴﻢ‪ ،‬و ﺑﻪ هﺮ آﺲ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ )از اﻋﻤﺎل‬

‫ﺑﺮاى ﺧﻮد( ﻓﺮاهﻢ آﺮدﻩ ‪ ،‬ﺑﻄﻮر آﺎﻣﻞ دادﻩ ﺷﻮد؟ و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺘﻢ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ )زﻳﺮا ﻣﺤﺼﻮل اﻋﻤﺎل ﺧﻮد را ﻣﻰﭼﻴﻨﻨﺪ(‪(25) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺑﺎراﻟﻬﺎ! ﻣﺎﻟﻚ ﺣﻜﻮﻣﺘﻬﺎ ﺗﻮﻳﻰ; ﺑﻪ هﺮ آﺲ ﺑﺨﻮاهﻰ‪ ،‬ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻣﻰﺑﺨﺸﻰ; و از هﺮ آﺲ ﺑﺨﻮاهﻰ‪ ،‬ﺣﻜﻮﻣﺖ را ﻣﻰﮔﻴﺮى; هﺮ آﺲ را‬

‫ﺑﺨﻮاهﻰ‪ ،‬ﻋﺰت ﻣﻰدهﻰ; و هﺮ آﻪ را ﺑﺨﻮاهﻰ ﺧﻮار ﻣﻰآﻨﻰ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺧﻮﺑﻴﻬﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﻮﺳﺖ; ﺗﻮ ﺑﺮ هﺮ ﭼﻴﺰى ﻗﺎدرى‪(26) .‬‬

‫ﺷﺐ را در روز داﺧﻞ ﻣﻰآﻨﻰ‪ ،‬و روز را در ﺷﺐ; و زﻧﺪﻩ را از ﻣﺮدﻩ ﺑﻴﺮون ﻣﻰﺁورى‪ ،‬و ﻣﺮدﻩ را زﻧﺪﻩ; و ﺑﻪ هﺮ آﺲ ﺑﺨﻮاهﻰ‪ ،‬ﺑﺪون ﺣﺴﺎب‪،‬‬

‫روزى ﻣﻰﺑﺨﺸﻰ‪(27) «.‬‬

‫اﻓﺮاد ﺑﺎاﻳﻤﺎن ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬آﺎﻓﺮان را دوﺳﺖ و ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب آﻨﻨﺪ; و هﺮ آﺲ ﭼﻨﻴﻦ آﻨﺪ‪ ،‬هﻴﭻ راﺑﻄﻪاى ﺑﺎ ﺧﺪا ﻧﺪارد )و ﭘﻴﻮﻧﺪ‬

‫او ﺑﻜﻠﻰ از ﺧﺪا ﮔﺴﺴﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد(; ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ )و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ هﺪﻓﻬﺎى ﻣﻬﻤﺘﺮى ﺗﻘﻴﻪ آﻨﻴﺪ(‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را از )ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ( ﺧﻮد‪،‬‬

‫ﺑﺮﺣﺬر ﻣﻰدارد; و ﺑﺎزﮔﺸﺖ )ﺷﻤﺎ( ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪاﺳﺖ‪(28) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬اﮔﺮ ﺁﻧﭽﻪ را در ﺳﻴﻨﻪهﺎى ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن دارﻳﺪ ﻳﺎ ﺁﺷﻜﺎر آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁن را ﻣﻰداﻧﺪ; و )ﻧﻴﺰ( از ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ‬

‫ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ هﺮ ﭼﻴﺰى ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ‪(29) .‬‬

‫روزى آﻪ هﺮ آﺲ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ را از آﺎر ﻧﻴﻚ اﻧﺠﺎم دادﻩ‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻰﺑﻴﻨﺪ; و ﺁرزو ﻣﻰآﻨﺪ ﻣﻴﺎن او‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ از اﻋﻤﺎل ﺑﺪ اﻧﺠﺎم دادﻩ‪ ،‬ﻓﺎﺻﻠﻪ زﻣﺎﻧﻰ زﻳﺎدى‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را از )ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ( ﺧﻮدش‪ ،‬ﺑﺮﺣﺬر ﻣﻰدارد; و )در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل‪ (،‬ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ هﻤﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(30) «.‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬اﮔﺮ ﺧﺪا را دوﺳﺖ ﻣﻰدارﻳﺪ‪ ،‬از ﻣﻦ ﭘﻴﺮوى آﻨﻴﺪ! ﺗﺎ ﺧﺪا )ﻧﻴﺰ( ﺷﻤﺎ را دوﺳﺖ ﺑﺪارد; و ﮔﻨﺎهﺎﻧﺘﺎن را ﺑﺒﺨﺸﺪ; و ﺧﺪا ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫اﺳﺖ‪(31) «.‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬از ﺧﺪا و ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ )او(‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ آﻨﻴﺪ! و اﮔﺮ ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ آﺎﻓﺮان را دوﺳﺖ ﻧﻤﻰدارد‪(32) «.‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁدم و ﻧﻮح و ﺁل اﺑﺮاهﻴﻢ و ﺁل ﻋﻤﺮان را ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﺑﺮﺗﺮى داد‪(33) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪان و )دودﻣﺎﻧﻰ( ﺑﻮدﻧﺪ آﻪ )از ﻧﻈﺮ ﭘﺎآﻰ و ﺗﻘﻮا و ﻓﻀﻴﻠﺖ‪ (،‬ﺑﻌﻀﻰ از ﺑﻌﺾ دﻳﮕﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻨﻮا و داﻧﺎﺳﺖ )و از‬

‫آﻮﺷﺸﻬﺎى ﺁﻧﻬﺎ در ﻣﺴﻴﺮ رﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮد‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ( ‪(34) .‬‬

 ‫)ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ هﻤﺴﺮ »ﻋﻤﺮان« ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪا! ﺁﻧﭽﻪ را در رﺣﻢ دارم‪ ،‬ﺑﺮاى ﺗﻮ ﻧﺬر آﺮدم‪ ،‬آﻪ »ﻣﺤﺮر« )و ﺁزاد‪ ،‬ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮ( ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬از ﻣﻦ ﺑﭙﺬﻳﺮ‪ ،‬آﻪ ﺗﻮ ﺷﻨﻮا و داﻧﺎﻳﻰ! )‪(35‬‬

‫وﻟﻰ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ او را ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁورد‪) ،‬و او را دﺧﺘﺮ ﻳﺎﻓﺖ‪ (،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪا! ﻣﻦ او را دﺧﺘﺮ ﺁوردم ‪-‬وﻟﻰ ﺧﺪا از ﺁﻧﭽﻪ او ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁوردﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺁﮔﺎهﺘﺮ‬

‫ﺑﻮد‪ -‬و ﭘﺴﺮ‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ دﺧﺘﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪) .‬دﺧﺘﺮ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ وﻇﻴﻔﻪ ﺧﺪﻣﺘﮕﺰارى ﻣﻌﺒﺪ را هﻤﺎﻧﻨﺪ ﭘﺴﺮ اﻧﺠﺎم دهﺪ‪ (.‬ﻣﻦ او را ﻣﺮﻳﻢ ﻧﺎم ﮔﺬاردم; و او و‬
‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را از )وﺳﻮﺳﻪهﺎى( ﺷﻴﻄﺎن راﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬در ﭘﻨﺎﻩ ﺗﻮ ﻗﺮار ﻣﻰدهﻢ‪(36) «.‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬او ) ﻣﺮﻳﻢ( را ﺑﻪ ﻃﺮز ﻧﻴﻜﻮﻳﻰ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ; و ﺑﻪ ﻃﺮز ﺷﺎﻳﺴﺘﻪاى‪) ،‬ﻧﻬﺎل وﺟﻮد( او را روﻳﺎﻧﻴﺪ )و ﭘﺮورش داد(; و آﻔﺎﻟﺖ او را ﺑﻪ »زآﺮﻳﺎ«‬

‫ﺳﭙﺮد‪ .‬هﺮ زﻣﺎن زآﺮﻳﺎ وارد ﻣﺤﺮاب او ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬ﻏﺬاى ﻣﺨﺼﻮﺻﻰ در ﺁن ﺟﺎ ﻣﻰدﻳﺪ‪ .‬از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬اى ﻣﺮﻳﻢ! اﻳﻦ را از آﺠﺎ ﺁوردﻩاى؟!«‬

‫ﮔﻔﺖ‪»:‬اﻳﻦ از ﺳﻮى ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ هﺮ آﺲ ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﺑﻰ ﺣﺴﺎب روزى ﻣﻰدهﺪ‪(37) «.‬‬

‫در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮد آﻪ زآﺮﻳﺎ‪) ،‬ﺑﺎ ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﺁن هﻤﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ در ﻣﺮﻳﻢ‪ (،‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﻮﻳﺶ را ﺧﻮاﻧﺪ و ﻋﺮض آﺮد‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪا! از ﻃﺮف ﺧﻮد‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ‬

‫ﭘﺎآﻴﺰﻩاى )ﻧﻴﺰ( ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎ‪ ،‬آﻪ ﺗﻮ دﻋﺎ را ﻣﻰﺷﻨﻮى!« )‪(38‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ او در ﻣﺤﺮاب اﻳﺴﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن او را ﺻﺪا زدﻧﺪ آﻪ‪» :‬ﺧﺪا ﺗﻮ را ﺑﻪ« ﻳﺤﻴﻰ »ﺑﺸﺎرت ﻣﻰدهﺪ; )آﺴﻰ( آﻪ‬

‫آﻠﻤﻪ ﺧﺪا ) ﻣﺴﻴﺢ( را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻰآﻨﺪ; و رهﺒﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد; و از هﻮﺳﻬﺎى ﺳﺮآﺶ ﺑﺮآﻨﺎر‪ ،‬و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى از ﺻﺎﻟﺤﺎن اﺳﺖ‪(39) «.‬‬

‫او ﻋﺮض آﺮد‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻓﺮزﻧﺪى ﺑﺮاى ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﭘﻴﺮى ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬و هﻤﺴﺮم ﻧﺎزاﺳﺖ؟!« ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫»ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ هﺮ آﺎرى را ﺑﺨﻮاهﺪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﺪ‪ .‬سذﻟﻠّﻪ )‪(40‬‬

‫)زآﺮﻳﺎ( ﻋﺮض آﺮد‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﻧﺸﺎﻧﻪاى ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻗﺮار دﻩ!« ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﺁن اﺳﺖ آﻪ ﺳﻪ روز‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﻪ اﺷﺎرﻩ و رﻣﺰ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺳﺨﻦ‬

‫ﻧﺨﻮاهﻰ ﮔﻔﺖ‪) .‬و زﺑﺎن ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺪون هﻴﭻ ﻋﻠﺖ ﻇﺎهﺮى‪ ،‬ﺑﺮاى ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ ﻣﺮدم از آﺎر ﻣﻰاﻓﺘﺪ‪ (.‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﻮد را )ﺑﻪ ﺷﻜﺮاﻧﻪ اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺰرگ‪(،‬‬

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻳﺎد آﻦ! و ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺻﺒﺢ و ﺷﺎم‪ ،‬او را ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﮕﻮ! )‪(41‬‬

‫و )ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﻣﺮﻳﻢ! ﺧﺪا ﺗﻮ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ و ﭘﺎك ﺳﺎﺧﺘﻪ; و ﺑﺮ ﺗﻤﺎم زﻧﺎن ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺑﺮﺗﺮى دادﻩ اﺳﺖ‪(42) .‬‬

‫اى ﻣﺮﻳﻢ! )ﺑﻪ ﺷﻜﺮاﻧﻪ اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ( ﺑﺮاى ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﻮد‪ ،‬ﺧﻀﻮع آﻦ و ﺳﺠﺪﻩ ﺑﺠﺎ ﺁور! و ﺑﺎ رآﻮعآﻨﻨﺪﮔﺎن‪ ،‬رآﻮع آﻦ! )‪(43‬‬

‫)اى ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ!( اﻳﻦ‪ ،‬از ﺧﺒﺮهﺎى ﻏﻴﺒﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ وﺣﻰ ﻣﻰآﻨﻴﻢ; و ﺗﻮ در ﺁن هﻨﮕﺎم آﻪ ﻗﻠﻤﻬﺎى ﺧﻮد را )ﺑﺮاى ﻗﺮﻋﻪآﺸﻰ( ﺑﻪ ﺁب‬

‫ﻣﻰاﻓﻜﻨﺪﻧﺪ ﺗﺎ آﺪاﻣﻴﻚ آﻔﺎﻟﺖ و ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﻣﺮﻳﻢ را ﻋﻬﺪﻩدار ﺷﻮد‪ ،‬و )ﻧﻴﺰ( ﺑﻪ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )داﻧﺸﻤﻨﺪان ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﺑﺮاى آﺴﺐ اﻓﺘﺨﺎر‬
‫ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ او‪ (،‬ﺑﺎ هﻢ آﺸﻤﻜﺶ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺣﻀﻮر ﻧﺪاﺷﺘﻰ; و هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬از راﻩ وﺣﻰ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪(44) (.‬‬

‫)ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اى ﻣﺮﻳﻢ! ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮ را ﺑﻪ آﻠﻤﻪاى ) وﺟﻮد ﺑﺎﻋﻈﻤﺘﻰ( از ﻃﺮف ﺧﻮدش ﺑﺸﺎرت ﻣﻰدهﺪ آﻪ‬

‫ﻧﺎﻣﺶ »ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻋﻴﺴﻰ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ« اﺳﺖ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن و ﺟﻬﺎن دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد; و از ﻣﻘﺮﺑﺎن )اﻟﻬﻰ( اﺳﺖ‪.‬‬

‫)‪(45‬‬

‫و ﺑﺎ ﻣﺮدم‪ ،‬در ﮔﺎهﻮارﻩ و در ﺣﺎﻟﺖ آﻬﻮﻟﺖ )و ﻣﻴﺎﻧﺴﺎل ﺷﺪن( ﺳﺨﻦ ﺧﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ; و از ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﺎن اﺳﺖ‪(46) «.‬‬

‫)ﻣﺮﻳﻢ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻓﺮزﻧﺪى ﺑﺮاى ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ؟!« ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬

‫اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ هﺮ ﭼﻪ را ﺑﺨﻮاهﺪ ﻣﻰﺁﻓﺮﻳﻨﺪ! هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﭼﻴﺰى را ﻣﻘﺮر دارد )و ﻓﺮﻣﺎن هﺴﺘﻰ ﺁن را ﺻﺎدر آﻨﺪ(‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺁن ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻮﺟﻮد‬

‫ﺑﺎش!« ﺁن ﻧﻴﺰ ﻓﻮرا ﻣﻮﺟﻮد ﻣﻰﺷﻮد‪(47) .‬‬

‫و ﺑﻪ او‪ ،‬آﺘﺎب و داﻧﺶ و ﺗﻮرات و اﻧﺠﻴﻞ‪ ،‬ﻣﻰﺁﻣﻮزد‪(48) .‬‬

‫و )او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان( رﺳﻮل و ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ )ﻗﺮار دادﻩ‪ ،‬آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪ (:‬ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪاى از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺘﺎن‬

‫ﺁوردﻩام; ﻣﻦ از ﮔﻞ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻣﻰﺳﺎزم; ﺳﭙﺲ در ﺁن ﻣﻰدﻣﻢ و ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺮﻧﺪﻩاى ﻣﻰﮔﺮدد‪ .‬و ﺑﻪ اذن ﺧﺪا‪ ،‬آﻮر ﻣﺎدرزاد و‬
 ‫ﻣﺒﺘﻼﻳﺎن ﺑﻪ ﺑﺮص ) ﭘﻴﺴﻰ( را ﺑﻬﺒﻮدى ﻣﻰﺑﺨﺸﻢ; و ﻣﺮدﮔﺎن را ﺑﻪ اذن ﺧﺪا زﻧﺪﻩ ﻣﻰآﻨﻢ; و از ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻰﺧﻮرﻳﺪ‪ ،‬و در ﺧﺎﻧﻪهﺎى ﺧﻮد ذﺧﻴﺮﻩ‬

‫ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﻰدهﻢ; ﻣﺴﻠﻤﺎ در اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪاى ﺑﺮاى ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ! )‪(49‬‬

‫و ﺁﻧﭽﻪ را ﭘﻴﺶ از ﻣﻦ از ﺗﻮرات ﺑﻮدﻩ‪ ،‬ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻰآﻨﻢ; و )ﺁﻣﺪﻩام( ﺗﺎ ﭘﺎرﻩاى از ﭼﻴﺰهﺎﻳﻰ را آﻪ )ﺑﺮ اﺛﺮ ﻇﻠﻢ و ﮔﻨﺎﻩ‪ (،‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﺮام ﺷﺪﻩ‪) ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ‬

‫ﮔﻮﺷﺖ ﺑﻌﻀﻰ از ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎن و ﻣﺎهﻴﻬﺎ‪ (،‬ﺣﻼل آﻨﻢ; و ﻧﺸﺎﻧﻪاى از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺁوردﻩام; ﭘﺲ از ﺧﺪا ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬و ﻣﺮا اﻃﺎﻋﺖ‬
‫آﻨﻴﺪ! )‪(50‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﻦ و ﺷﻤﺎﺳﺖ; او را ﺑﭙﺮﺳﺘﻴﺪ )ﻧﻪ ﻣﻦ‪ ،‬و ﻧﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ را(! اﻳﻦ اﺳﺖ راﻩ راﺳﺖ!; سذﻟﻠّﻪ )‪(51‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻋﻴﺴﻰ از ﺁﻧﺎن اﺣﺴﺎس آﻔﺮ )و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ( آﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻴﺴﺖ آﻪ ﻳﺎور ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا )ﺑﺮاى ﺗﺒﻠﻴﻎ ﺁﻳﻴﻦ او( ﮔﺮدد؟« ﺣﻮارﻳﺎن )‬
‫ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﺨﺼﻮص او( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﻳﺎوران ﺧﺪاﻳﻴﻢ; ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن ﺁوردﻳﻢ; و ﺗﻮ )ﻧﻴﺰ( ﮔﻮاﻩ ﺑﺎش آﻪ ﻣﺎ اﺳﻼم ﺁوردﻩاﻳﻢ‪(52) .‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺎزل آﺮدﻩاى‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺁوردﻳﻢ و از ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ )ﺗﻮ( ﭘﻴﺮوى ﻧﻤﻮدﻳﻢ; ﻣﺎ را در زﻣﺮﻩ ﮔﻮاهﺎن ﺑﻨﻮﻳﺲ!« )‪(53‬‬

‫و )ﻳﻬﻮد و دﺷﻤﻨﺎن ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻧﺎﺑﻮدى او و ﺁﻳﻴﻨﺶ‪ (،‬ﻧﻘﺸﻪ آﺸﻴﺪﻧﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ )ﺑﺮ ﺣﻔﻆ او و ﺁﻳﻴﻨﺶ‪ (،‬ﭼﺎرﻩﺟﻮﻳﻰ آﺮد; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ‬

‫ﭼﺎرﻩﺟﻮﻳﺎن اﺳﺖ‪(54) .‬‬

‫)ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻣﻦ ﺗﻮ را ﺑﺮﻣﻰﮔﻴﺮم و ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻻ ﻣﻰﺑﺮم و ﺗﻮ را از آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎك‬

‫ﻣﻰﺳﺎزم; و آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ از ﺗﻮ ﭘﻴﺮوى آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ‪ ،‬ﺑﺮﺗﺮ از آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺮارﻣﻰدهﻢ; ﺳﭙﺲ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى‬

‫ﻣﻦ اﺳﺖ و در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ‪ ،‬در ﺁﻧﭽﻪ اﺧﺘﻼف داﺷﺘﻴﺪ‪ ،‬داورى ﻣﻰآﻨﻢ‪(55) .‬‬

‫اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪) ،‬و ﭘﺲ از ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﺣﻖ‪ ،‬ﺁن را اﻧﻜﺎر آﺮدﻧﺪ‪ (،‬در دﻧﻴﺎ و ﺁﺧﺮت‪ ،‬ﺁﻧﺎن را ﻣﺠﺎزات دردﻧﺎآﻰ ﺧﻮاهﻢ آﺮد; و ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻳﺎوراﻧﻰ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪(56) .‬‬

‫اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬و اﻋﻤﺎل ﺻﺎﻟﺢ اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺎداش ﺁﻧﺎن را ﺑﻄﻮر آﺎﻣﻞ ﺧﻮاهﺪ داد; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺘﻤﻜﺎران را دوﺳﺖ ﻧﻤﻰدارد‪«.‬‬

‫)‪(57‬‬

‫اﻳﻨﻬﺎ را آﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﻢ‪ ،‬از ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎ)ى ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﺗﻮ( اﺳﺖ‪ ،‬و ﻳﺎدﺁورى ﺣﻜﻴﻤﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪(58) .‬‬

‫ﻣﺜﻞ ﻋﻴﺴﻰ در ﻧﺰد ﺧﺪا‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﺁدم اﺳﺖ; آﻪ او را از ﺧﺎك ﺁﻓﺮﻳﺪ‪ ،‬و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ او د‪» :‬ﻣﻮﺟﻮد ﺑﺎش!« او هﻢ ﻓﻮرا ﻣﻮﺟﻮد ﺷﺪ‪) .‬ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪،‬‬

‫وﻻدت ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺪون ﭘﺪر‪ ،‬هﺮﮔﺰ دﻟﻴﻞ ﺑﺮ اﻟﻮهﻴﺖ او ﻧﻴﺴﺖ‪(59) (.‬‬

‫اﻳﻨﻬﺎ ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ اﺳﺖ از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮ; ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬از ﺗﺮدﻳﺪ آﻨﻨﺪﮔﺎن ﻣﺒﺎش! )‪(60‬‬

‫هﺮﮔﺎﻩ ﺑﻌﺪ از ﻋﻠﻢ و داﻧﺸﻰ آﻪ )در ﺑﺎرﻩ ﻣﺴﻴﺢ( ﺑﻪ ﺗﻮ رﺳﻴﺪﻩ‪) ،‬ﺑﺎز( آﺴﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺟﻪ و ﺳﺘﻴﺰ ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﺧﻮد را دﻋﻮت آﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ هﻢ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد را; ﻣﺎ زﻧﺎن ﺧﻮﻳﺶ را دﻋﻮت ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ هﻢ زﻧﺎن ﺧﻮد را; ﻣﺎ از ﻧﻔﻮس ﺧﻮد دﻋﻮت آﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ هﻢ‬

‫از ﻧﻔﻮس ﺧﻮد; ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺒﺎهﻠﻪ آﻨﻴﻢ; و ﻟﻌﻨﺖ ﺧﺪا را ﺑﺮ دروﻏﮕﻮﻳﺎن ﻗﺮار دهﻴﻢ‪(61) .‬‬

‫اﻳﻦ هﻤﺎن ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ واﻗﻌﻰ )ﻣﺴﻴﺢ( اﺳﺖ‪) .‬و ادﻋﺎهﺎﻳﻰ هﻤﭽﻮن اﻟﻮهﻴﺖ او‪ ،‬ﻳﺎ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا ﺑﻮدﻧﺶ‪ ،‬ﺑﻰاﺳﺎس اﺳﺖ‪ (.‬و هﻴﭻ ﻣﻌﺒﻮدى‪ ،‬ﺟﺰ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮاﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ‪(62) .‬‬

‫اﮔﺮ )ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺷﻮاهﺪ روﺷﻦ‪ ،‬ﺑﺎز هﻢ از ﭘﺬﻳﺮش ﺣﻖ( روى ﮔﺮداﻧﻨﺪ‪) ،‬ﺑﺪان آﻪ ﻃﺎﻟﺐ ﺣﻖ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ; و( ﺧﺪاوﻧﺪ از ﻣﻔﺴﺪﻩﺟﻮﻳﺎن‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫)‪(63‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬اى اهﻞ آﺘﺎب! ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺳﺨﻨﻰ آﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ و ﺷﻤﺎ ﻳﻜﺴﺎن اﺳﺖ; آﻪ ﺟﺰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﮕﺎﻧﻪ را ﻧﭙﺮﺳﺘﻴﻢ و ﭼﻴﺰى را هﻤﺘﺎى او ﻗﺮار‬

‫ﻧﺪهﻴﻢ; و ﺑﻌﻀﻰ از ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕﺮ را ‪-‬ﻏﻴﺮ از ﺧﺪاى ﻳﮕﺎﻧﻪ‪ -‬ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﻰ ﻧﭙﺬﻳﺮد‪ «.‬هﺮﮔﺎﻩ )از اﻳﻦ دﻋﻮت‪ (،‬ﺳﺮﺑﺎز زﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪» :‬ﮔﻮاﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ آﻪ ﻣﺎ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻴﻢ!« )‪(64‬‬
 ‫اى اهﻞ آﺘﺎب! ﭼﺮا درﺑﺎرﻩ اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬ﮔﻔﺘﮕﻮ و ﻧﺰاع ﻣﻰآﻨﻴﺪ )و هﺮ آﺪام‪ ،‬او را ﭘﻴﺮو ﺁﻳﻴﻦ ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻴﺪ(؟! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺗﻮرات و‬

‫اﻧﺠﻴﻞ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از او ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ! ﺁﻳﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﻤﻰآﻨﻴﺪ؟! )‪(65‬‬

‫ﺷﻤﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻴﺪ آﻪ درﺑﺎرﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁن ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﮕﻮ و ﺳﺘﻴﺰ آﺮدﻳﺪ; ﭼﺮا درﺑﺎرﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻰآﻨﻴﺪ؟! و ﺧﺪا‬

‫ﻣﻰداﻧﺪ‪ ،‬و ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ‪(66) .‬‬

‫اﺑﺮاهﻴﻢ ﻧﻪ ﻳﻬﻮدى ﺑﻮد و ﻧﻪ ﻧﺼﺮاﻧﻰ; ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻮﺣﺪى ﺧﺎﻟﺺ و ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻮد; و هﺮﮔﺰ از ﻣﺸﺮآﺎن ﻧﺒﻮد‪(67) .‬‬

‫ﺳﺰاوارﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮدم ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ از او ﭘﻴﺮوى آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و )در زﻣﺎن و ﻋﺼﺮ او‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻜﺘﺐ او وﻓﺎدار ﺑﻮدﻧﺪ; هﻤﭽﻨﻴﻦ( اﻳﻦ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ و‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ )ﺑﻪ او( اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ )از هﻤﻪ ﺳﺰاوارﺗﺮﻧﺪ(; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ و ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﻣﺆﻣﻨﺎن اﺳﺖ‪(68) .‬‬

‫ﺟﻤﻌﻰ از اهﻞ آﺘﺎب )از ﻳﻬﻮد(‪ ،‬دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ )و ﺁرزو ﻣﻰآﺮدﻧﺪ( ﺷﻤﺎ را ﮔﻤﺮاﻩ آﻨﻨﺪ; )اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ آﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺷﻤﺎ را ﮔﻤﺮاﻩ‬

‫ﺳﺎزﻧﺪ‪ (،‬ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻤﺮاﻩ ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﺧﻮدﺷﺎن را‪ ،‬و ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻨﺪ! )‪(69‬‬

‫اى اهﻞ آﺘﺎب! ﭼﺮا ﺑﻪ ﺁﻳﺎت ﺧﺪا آﺎﻓﺮ ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ )ﺑﻪ درﺳﺘﻰ ﺁن( ﮔﻮاهﻰ ﻣﻰدهﻴﺪ؟! )‪(70‬‬

‫اى اهﻞ آﺘﺎب! ﭼﺮا ﺣﻖ را ﺑﺎ ﺑﺎﻃﻞ )ﻣﻰزﻣﻴﺰﻳﺪ و( ﻣﺸﺘﺒﻪ ﻣﻰآﻨﻴﺪ )ﺗﺎ دﻳﮕﺮان ﻧﻔﻬﻤﻨﺪ و ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﻮﻧﺪ(‪ ،‬و ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻣﻰدارﻳﺪ در ﺣﺎﻟﻰ‬

‫آﻪ ﻣﻰداﻧﻴﺪ؟! )‪(71‬‬

‫و ﺟﻤﻌﻰ از اهﻞ آﺘﺎب )از ﻳﻬﻮد( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪)» :‬ﺑﺮوﻳﺪ در ﻇﺎهﺮ( ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ‪ ،‬در ﺁﻏﺎز روز اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﺪ; و در ﭘﺎﻳﺎن روز‪ ،‬آﺎﻓﺮ ﺷﻮﻳﺪ‬

‫)و ﺑﺎز ﮔﺮدﻳﺪ(! ﺷﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ )از ﺁﻳﻴﻦ ﺧﻮد( ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ! )زﻳﺮا ﺷﻤﺎ را‪ ،‬اهﻞ آﺘﺎب و ﺁﮔﺎﻩ از ﺑﺸﺎرات ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻣﻰداﻧﻨﺪ; و اﻳﻦ ﺗﻮﻃﺌﻪ آﺎﻓﻰ‬

‫اﺳﺖ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﺘﺰﻟﺰل ﺳﺎزد(‪(72) .‬‬

‫و ﺟﺰ ﺑﻪ آﺴﻰ آﻪ از ﺁﻳﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺮوى ﻣﻰآﻨﺪ‪) ،‬واﻗﻌﺎ( اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎورﻳﺪ!« ﺑﮕﻮ‪» :‬هﺪاﻳﺖ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ! )و اﻳﻦ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﺷﻤﺎ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁن ﺑﻰ‬

‫اﺛﺮ اﺳﺖ(«! )ﺳﭙﺲ اﺿﺎﻓﻪ آﺮدﻧﺪ‪» :‬ﺗﺼﻮر ﻧﻜﻨﻴﺪ( ﺑﻪ آﺴﻰ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺷﻤﺎ )آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ( دادﻩ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻳﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺤﺚ و ﮔﻔﺘﮕﻮ آﻨﻨﺪ‪) ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺒﻮت و ﻣﻨﻄﻖ‪ ،‬هﺮ دو ﻧﺰد ﺷﻤﺎﺳﺖ!(« ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻓﻀﻞ )و ﻣﻮهﺒﺖ ﻧﺒﻮت و ﻋﻘﻞ و ﻣﻨﻄﻖ‪ ،‬در‬

‫اﻧﺤﺼﺎر آﺴﻰ ﻧﻴﺴﺖ; ﺑﻠﻜﻪ( ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ; و ﺑﻪ هﺮ آﺲ ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺪاﻧﺪ‪ (،‬ﻣﻰدهﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬واﺳﻊ ) داراى ﻣﻮاهﺐ‬

‫ﮔﺴﺘﺮدﻩ( و ﺁﮔﺎﻩ )از ﻣﻮارد ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺁن( اﺳﺖ‪(73) .‬‬

‫هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬وﻳﮋﻩ رﺣﻤﺖ ﺧﻮد ﻣﻰآﻨﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬داراى ﻣﻮاهﺐ ﻋﻈﻴﻢ اﺳﺖ‪(74) «.‬‬

‫و در ﻣﻴﺎن اهﻞ آﺘﺎب‪ ،‬آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ اﮔﺮ ﺛﺮوت زﻳﺎدى ﺑﻪ رﺳﻢ اﻣﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﭙﺎرى‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺮداﻧﻨﺪ; و آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ اﮔﺮ‬

‫ﻳﻚ دﻳﻨﺎر هﻢ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﺑﺴﭙﺎرى‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎز ﻧﻤﻰﮔﺮداﻧﻨﺪ; ﻣﮕﺮ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺎﻻى ﺳﺮ ﺁﻧﻬﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻩ )و ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺴﻠﻂ( ﺑﺎﺷﻰ! اﻳﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁن اﺳﺖ‬

‫آﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ اﻣﻴﻴﻦ ) ﻏﻴﺮ ﻳﻬﻮد(‪ ،‬ﻣﺴﺆول ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ «.‬و ﺑﺮ ﺧﺪا دروغ ﻣﻰﺑﻨﺪﻧﺪ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻣﻰداﻧﻨﺪ )اﻳﻦ ﺳﺨﻦ دروغ اﺳﺖ(‪.‬‬

‫)‪(75‬‬

‫ﺁرى‪ ،‬آﺴﻰ آﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎن ﺧﻮد وﻓﺎ آﻨﺪ و ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎرى ﭘﻴﺸﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪) ،‬ﺧﺪا او را دوﺳﺖ ﻣﻰدارد; زﻳﺮا( ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎران را دوﺳﺖ دارد‪(76) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﭘﻴﻤﺎن اﻟﻬﻰ و ﺳﻮﮔﻨﺪهﺎى ﺧﻮد )ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻘﺪس او( را ﺑﻪ ﺑﻬﺎى ﻧﺎﭼﻴﺰى ﻣﻰﻓﺮوﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻬﺮﻩاى در ﺁﺧﺮت ﻧﺨﻮاهﻨﺪ داﺷﺖ; و‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﺪ و ﺑﻪ ﺁﻧﺎن در ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﻤﻰﻧﮕﺮد و ﺁﻧﻬﺎ را )از ﮔﻨﺎﻩ( ﭘﺎك ﻧﻤﻰﺳﺎزد; و ﻋﺬاب دردﻧﺎآﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪(77) .‬‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ) ﻳﻬﻮد( آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺗﻼوت آﺘﺎب )ﺧﺪا(‪ ،‬زﺑﺎن ﺧﻮد را ﭼﻨﺎن ﻣﻰﮔﺮداﻧﻨﺪ آﻪ ﮔﻤﺎن آﻨﻴﺪ )ﺁﻧﭽﻪ را ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ (،‬از‬

‫آﺘﺎب )ﺧﺪا( اﺳﺖ;در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ از آﺘﺎب )ﺧﺪا( ﻧﻴﺴﺖ! )و ﺑﺎ ﺻﺮاﺣﺖ( ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺁن از ﻃﺮف ﺧﺪاﺳﺖ!« ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ از ﻃﺮف ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬و ﺑﻪ‬
‫ﺧﺪا دروغ ﻣﻰﺑﻨﺪﻧﺪ در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻣﻰداﻧﻨﺪ! )‪(78‬‬
 ‫ﺑﺮاى هﻴﭻ ﺑﺸﺮى ﺳﺰاوار ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ و ﺣﻜﻢ و ﻧﺒﻮت ﺑﻪ او دهﺪ ﺳﭙﺲ او ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬ﻏﻴﺮ از ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺮا ﭘﺮﺳﺘﺶ‬

‫آﻨﻴﺪ!« ﺑﻠﻜﻪ )ﺳﺰاوار ﻣﻘﺎم او‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ (:‬ﻣﺮدﻣﻰ اﻟﻬﻰ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺁنﮔﻮﻧﻪ آﻪ آﺘﺎب ﺧﺪا را ﻣﻰﺁﻣﻮﺧﺘﻴﺪ و درس ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﻳﺪ! )و ﻏﻴﺮ از‬

‫ﺧﺪا را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻜﻨﻴﺪ!( )‪(79‬‬

‫و ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دﺳﺘﻮر دهﺪ آﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان را‪ ،‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب آﻨﻴﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ را‪ ،‬ﭘﺲ از ﺁﻧﻜﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آﻔﺮ دﻋﻮت‬
‫ﻣﻰآﻨﺪ؟! )‪(80‬‬

‫و )ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان )و ﭘﻴﺮوان ﺁﻧﻬﺎ(‪،‬ﭘﻴﻤﺎن ﻣﺆآﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬آﻪ هﺮﮔﺎﻩ آﺘﺎب و داﻧﺶ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادم‪ ،‬ﺳﭙﺲ‬

‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى ﺑﻪ ﺳﻮى ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪ آﻪ ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻰآﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﺪ و او را ﻳﺎرى آﻨﻴﺪ! ﺳﭙﺲ )ﺧﺪاوﻧﺪ( ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ‬

‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬اﻗﺮار دارﻳﺪ؟ و ﺑﺮ ﺁن‪ ،‬ﭘﻴﻤﺎن ﻣﺆآﺪ ﺑﺴﺘﻴﺪ؟« ﮔﻔﺘﻨﺪ‪)» :‬ﺁرى( اﻗﺮار دارﻳﻢ!« )ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﮔﻮاﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ! و ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ‬

‫ﺷﻤﺎ از ﮔﻮاهﺎﻧﻢ‪(81) «.‬‬

‫ﭘﺲ آﺴﻰ آﻪ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ )ﭘﻴﻤﺎن ﻣﺤﻜﻢ(‪ ،‬روى ﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺎﺳﻖ اﺳﺖ‪(82) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻏﻴﺮ از ﺁﻳﻴﻦ ﺧﺪا ﻣﻰﻃﻠﺒﻨﺪ؟! )ﺁﻳﻴﻦ او هﻤﻴﻦ اﺳﻼم اﺳﺖ;( و ﺗﻤﺎم آﺴﺎﻧﻰ آﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬از روى اﺧﺘﻴﺎر ﻳﺎ از روى‬

‫اﺟﺒﺎر‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ )ﻓﺮﻣﺎن( او ﺗﺴﻠﻴﻤﻨﺪ‪ ،‬و هﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى او ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪(83) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن ﺁوردﻳﻢ; و )هﻤﭽﻨﻴﻦ( ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ و ﺑﺮ اﺑﺮاهﻴﻢ و اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ و اﺳﺤﺎق و ﻳﻌﻘﻮب و اﺳﺒﺎط ﻧﺎزل ﮔﺮدﻳﺪﻩ; و ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ‬
‫و ﻋﻴﺴﻰ و )دﻳﮕﺮ( ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان‪ ،‬از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن دادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ; ﻣﺎ در ﻣﻴﺎن هﻴﭻ ﻳﻚ از ﺁﻧﺎن ﻓﺮﻗﻰ ﻧﻤﻰﮔﺬارﻳﻢ; و در ﺑﺮاﺑﺮ )ﻓﺮﻣﺎن( او‬

‫ﺗﺴﻠﻴﻢ هﺴﺘﻴﻢ‪(84) «.‬‬

‫و هﺮ آﺲ ﺟﺰ اﺳﻼم )و ﺗﺴﻠﻴﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﺣﻖ‪ (،‬ﺁﻳﻴﻨﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب آﻨﺪ‪ ،‬از او ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ; و او در ﺁﺧﺮت‪ ،‬از زﻳﺎﻧﻜﺎران‬

‫اﺳﺖ‪(85) .‬‬

‫» ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ را هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ آﻪ ﺑﻌﺪ از اﻳﻤﺎن و ﮔﻮاهﻰ ﺑﻪ ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ رﺳﻮل و ﺁﻣﺪن ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى روﺷﻦ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ؟!‬

‫و ﺧﺪا‪ ،‬ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺳﺘﻤﻜﺎران را هﺪاﻳﺖ ﻧﺨﻮاهﺪ آﺮد! )‪(86‬‬

‫آﻴﻔﺮ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ ﻟﻌﻦ )و ﻃﺮد( ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و ﻣﺮدم هﻤﮕﻰ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪(87) .‬‬

‫هﻤﻮارﻩ در اﻳﻦ ﻟﻌﻦ )و ﻃﺮد و ﻧﻔﺮﻳﻦ( ﻣﻰﻣﺎﻧﻨﺪ; ﻣﺠﺎزاﺗﺸﺎن ﺗﺨﻔﻴﻒ ﻧﻤﻰﻳﺎﺑﺪ; و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻬﻠﺖ دادﻩ ﻧﻤﻰﺷﻮد‪(88) .‬‬

‫ﻣﮕﺮ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ آﻨﻨﺪ و اﺻﻼح ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ; )و در ﻣﻘﺎم ﺟﺒﺮان ﮔﻨﺎهﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬آﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ;( زﻳﺮا‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ اﺳﺖ‪(89) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﭘﺲ از اﻳﻤﺎن آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﺮ آﻔﺮ )ﺧﻮد( اﻓﺰودﻧﺪ‪) ،‬و در اﻳﻦ راﻩ اﺻﺮار ورزﻳﺪﻧﺪ‪ (،‬هﻴﭻﮔﺎﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﺁﻧﺎن‪) ،‬آﻪ از روى ﻧﺎﭼﺎرى ﻳﺎ در‬
‫ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻣﺮگ ﺻﻮرت ﻣﻰﮔﻴﺮد‪ (،‬ﻗﺒﻮل ﻧﻤﻰﺷﻮد; و ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻤﺮاهﺎن )واﻗﻌﻰ(اﻧﺪ )ﭼﺮا آﻪ هﻢ راﻩ ﺧﺪا را ﮔﻢ آﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬و هﻢ راﻩ ﺗﻮﺑﻪ را!(‪(90) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ و در ﺣﺎل آﻔﺮ از دﻧﻴﺎ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ روى زﻣﻴﻦ ﭘﺮ از ﻃﻼ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﺁن را ﺑﻌﻨﻮان ﻓﺪﻳﻪ )و آﻔﺎرﻩ اﻋﻤﺎل ﺑﺪ ﺧﻮﻳﺶ(‬

‫ﺑﭙﺮدازﻧﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ از هﻴﭻﻳﻚ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺒﻮل ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ; و ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﻣﺠﺎزات دردﻧﺎك اﺳﺖ; و ﻳﺎوراﻧﻰ ن‬

‫هﺮﮔﺰ ﺑﻪ )ﺣﻘﻴﻘﺖ( ﻧﻴﻜﻮآﺎرى ﻧﻤﻰرﺳﻴﺪ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ از ﺁﻧﭽﻪ دوﺳﺖ ﻣﻰدارﻳﺪ‪) ،‬در راﻩ ﺧﺪا( اﻧﻔﺎق آﻨﻴﺪ; و ﺁﻧﭽﻪ اﻧﻔﺎق ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁن‬

‫ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪(92) .‬‬

‫هﻤﻪ ﻏﺬاهﺎ)ى ﭘﺎك( ﺑﺮ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺣﻼل ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﺰ ﺁﻧﭽﻪ اﺳﺮاﺋﻴﻞ )ﻳﻌﻘﻮب(‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﻧﺰول ﺗﻮرات‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻮد ﺗﺤﺮﻳﻢ آﺮدﻩ ﺑﻮد; )ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻮﺷﺖ ﺷﺘﺮ‬

‫آﻪ ﺑﺮاى او ﺿﺮر داﺷﺖ‪ (.‬ﺑﮕﻮ‪» :‬اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ ﺗﻮرات را ﺑﻴﺎورﻳﺪ و ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ! )اﻳﻦ ﻧﺴﺒﺘﻬﺎﻳﻰ آﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻣﻰدهﻴﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻰ در‬
‫ﺗﻮرات ﺗﺤﺮﻳﻒ ﺷﺪﻩ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ!(« )‪(93‬‬

‫ﺑﻨﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺧﺪا دروغ ﻣﻰﺑﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺘﻤﮕﺮﻧﺪ! )زﻳﺮا از روى ﻋﻠﻢ و ﻋﻤﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻰآﻨﻨﺪ(‪(94) .‬‬
 ‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺧﺪا راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ )و اﻳﻨﻬﺎ در ﺁﻳﻴﻦ ﭘﺎك اﺑﺮاهﻴﻢ ﻧﺒﻮدﻩ( اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬از ﺁﻳﻴﻦ اﺑﺮاهﻴﻢ ﭘﻴﺮوى آﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ ﮔﺮاﻳﺶ داﺷﺖ‪ ،‬و از‬

‫ﻣﺸﺮآﺎن ﻧﺒﻮد!« )‪(95‬‬

‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪاى آﻪ ﺑﺮاى ﻣﺮدم )و ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺧﺪاوﻧﺪ( ﻗﺮار دادﻩ ﺷﺪ‪ ،‬هﻤﺎن اﺳﺖ آﻪ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻜﻪ اﺳﺖ‪ ،‬آﻪ ﭘﺮ ﺑﺮآﺖ‪ ،‬و ﻣﺎﻳﻪ هﺪاﻳﺖ‬

‫ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن اﺳﺖ‪(96) .‬‬

‫در ﺁن‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى روﺷﻦ‪) ،‬از ﺟﻤﻠﻪ( ﻣﻘﺎم اﺑﺮاهﻴﻢ اﺳﺖ; و هﺮ آﺲ داﺧﻞ ﺁن ) ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪا( ﺷﻮد; در اﻣﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺑﺮ ﻣﺮدم‬

‫اﺳﺖ آﻪ ﺁهﻨﮓ ﺧﺎﻧﻪ )او( آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁن دارﻧﺪ‪ .‬و هﺮ آﺲ آﻔﺮ ورزد )و ﺣﺞ را ﺗﺮك آﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮد زﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪﻩ(‪،‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ از هﻤﻪ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن‪ ،‬ﺑﻰﻧﻴﺎز اﺳﺖ‪(97) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬اى اهﻞ آﺘﺎب! ﭼﺮا ﺑﻪ ﺁﻳﺎت ﺧﺪا آﻔﺮ ﻣﻰورزﻳﺪ؟! و ﺧﺪا ﮔﻮاﻩ اﺳﺖ ﺑﺮ اﻋﻤﺎﻟﻰ آﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﺪ!« )‪(98‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬اى اهﻞ آﺘﺎب! ﭼﺮا اﻓﺮادى را آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ‪ ،‬از راﻩ ﺧﺪا ﺑﺎزﻣﻰدارﻳﺪ‪ ،‬و ﻣﻰﺧﻮاهﻴﺪ اﻳﻦ راﻩ را آﺞ ﺳﺎزﻳﺪ؟! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺷﻤﺎ )ﺑﻪ‬

‫درﺳﺘﻰ اﻳﻦ راﻩ( ﮔﻮاﻩ هﺴﺘﻴﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﺪ‪ ،‬ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻴﺴﺖ!« )‪(99‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! اﮔﺮ از ﮔﺮوهﻰ از اهﻞ آﺘﺎب‪) ،‬آﻪ آﺎرﺷﺎن ﻧﻔﺎقاﻓﻜﻨﻰ و ﺷﻌﻠﻪورﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁﺗﺶ آﻴﻨﻪ و ﻋﺪاوت اﺳﺖ( اﻃﺎﻋﺖ‬

‫آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﭘﺲ از اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻪ آﻔﺮ ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮداﻧﻨﺪ‪(100) .‬‬

‫و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺷﻤﺎ آﺎﻓﺮ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ )در داﻣﺎن وﺣﻰ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬و( ﺁﻳﺎت ﺧﺪا ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ او در ﻣﻴﺎن‬

‫ﺷﻤﺎﺳﺖ؟! )ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻤﺴﻚ ﺟﻮﻳﻴﺪ!( و هﺮ آﺲ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻤﺴﻚ ﺟﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ راهﻰ راﺳﺖ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪(101) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! ﺁن ﮔﻮﻧﻪ آﻪ ﺣﻖ ﺗﻘﻮا و ﭘﺮهﻴﺰآﺎرى اﺳﺖ‪ ،‬از ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ! و از دﻧﻴﺎ ﻧﺮوﻳﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﺎﺷﻴﺪ! )ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﮔﻮهﺮ اﻳﻤﺎن را ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﻋﻤﺮ‪ ،‬ﺣﻔﻆ آﻨﻴﺪ!( )‪(102‬‬

‫و هﻤﮕﻰ ﺑﻪ رﻳﺴﻤﺎن ﺧﺪا ) ﻗﺮﺁن و اﺳﻼم‪ ،‬و هﺮﮔﻮﻧﻪ وﺳﻴﻠﻪ وﺣﺪت(‪ ،‬ﭼﻨﮓ زﻧﻴﺪ ‪ ،‬و ﭘﺮاآﻨﺪﻩ ﻧﺸﻮﻳﺪ! و ﻧﻌﻤﺖ )ﺑﺰرگ( ﺧﺪا را ﺑﺮ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد‬

‫ﺁرﻳﺪ آﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ دﺷﻤﻦ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬و او ﻣﻴﺎن دﻟﻬﺎى ﺷﻤﺎ‪ ،‬اﻟﻔﺖ اﻳﺠﺎد آﺮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﺑﺮآﺖ ﻧﻌﻤﺖ او‪ ،‬ﺑﺮادر ﺷﺪﻳﺪ! و ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺣﻔﺮﻩاى از ﺁﺗﺶ‬

‫ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺷﻤﺎ را از ﺁن ﻧﺠﺎت داد; اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻳﺎت ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺁﺷﻜﺎر ﻣﻰﺳﺎزد; ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺬﻳﺮاى هﺪاﻳﺖ ﺷﻮﻳﺪ‪(103) .‬‬

‫ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺟﻤﻌﻰ دﻋﻮت ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻰ‪ ،‬و اﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮوف و ﻧﻬﻰ از ﻣﻨﻜﺮ آﻨﻨﺪ! و ﺁﻧﻬﺎ هﻤﺎن رﺳﺘﮕﺎراﻧﻨﺪ‪(104) .‬‬

‫و ﻣﺎﻧﻨﺪ آﺴﺎﻧﻰ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ آﻪ ﭘﺮاآﻨﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ و اﺧﺘﻼف آﺮدﻧﺪ; )ﺁن هﻢ( ﭘﺲ از ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى روﺷﻦ )ﭘﺮوردﮔﺎر( ﺑﻪ ﺁﻧﺎن رﺳﻴﺪ! و ﺁﻧﻬﺎ ﻋﺬاب‬

‫ﻋﻈﻴﻤﻰ دارﻧﺪ‪(105) .‬‬

‫)ﺁن ﻋﺬاب ﻋﻈﻴﻢ( روزى ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد آﻪ ﭼﻬﺮﻩهﺎﺋﻰ ﺳﻔﻴﺪ‪ ،‬و ﭼﻬﺮﻩهﺎﺋﻰ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﻰﮔﺮدد‪ ،‬اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺻﻮرﺗﻬﺎﻳﺸﺎن ﺳﻴﺎﻩ ﺷﺪﻩ‪) ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ‬

‫ﻣﻰﺷﻮد‪ (:‬ﺁﻳﺎ ﺑﻌﺪ از اﻳﻤﺎن‪ ،‬و )اﺧﻮت و ﺑﺮادرى در ﺳﺎﻳﻪ ﺁن‪ (،‬آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻳﺪ؟! ﭘﺲ ﺑﭽﺸﻴﺪ ﻋﺬاب را‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻧﭽﻪ آﻔﺮ ﻣﻰورزﻳﺪﻳﺪ! )‪(106‬‬

‫و اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﭼﻬﺮﻩهﺎﻳﺸﺎن ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬در رﺣﻤﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد; و ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﻣﻰﻣﺎﻧﻨﺪ‪(107) .‬‬

‫» اﻳﻨﻬﺎ ﺁﻳﺎت ﺧﺪاﺳﺖ; آﻪ ﺑﺤﻖ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﻢ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ )هﻴﭻ ﮔﺎﻩ( ﺳﺘﻤﻰ ﺑﺮاى )اﺣﺪى از( ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﻧﻤﻰﺧﻮاهﺪ‪(108) .‬‬

‫و )ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺧﺪا ﺳﺘﻢ آﻨﺪ؟! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ( ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و ﺁﻧﭽﻪ در زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎل اوﺳﺖ; و هﻤﻪ آﺎرهﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى او ﺑﺎز‬

‫ﻣﻰﮔﺮدد )و ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن اوﺳﺖ‪(109) (.‬‬

‫ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ اﻣﺘﻰ ﺑﻮدﻳﺪ آﻪ ﺑﻪ ﺳﻮد اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩاﻧﺪ; )ﭼﻪ اﻳﻨﻜﻪ( اﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮوف و ﻧﻬﻰ از ﻣﻨﻜﺮ ﻣﻰآﻨﻴﺪ و ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ‪ .‬و اﮔﺮ‬

‫اهﻞ آﺘﺎب‪) ،‬ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ و ﺁﻳﻴﻦ درﺧﺸﺎﻧﻰ‪ (،‬اﻳﻤﺎن ﺁورﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ! )وﻟﻰ ﺗﻨﻬﺎ( ﻋﺪﻩ آﻤﻰ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ اﻳﻤﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﻓﺎﺳﻘﻨﺪ‪) ،‬و ﺧﺎرج از اﻃﺎﻋﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر( )‪(110‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ) اهﻞ آﺘﺎب‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ« ﻳﻬﻮد( هﺮﮔﺰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ زﻳﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﺁزارهﺎى ﻣﺨﺘﺼﺮ; و اﮔﺮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﻜﺎر آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺸﺖ‬

‫ﺧﻮاهﻨﺪ آﺮد )و ﺷﻜﺴﺖ ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ; ﺳﭙﺲ آﺴﻰ ﺁﻧﻬﺎ را ﻳﺎرى ﻧﻤﻰآﻨﺪ‪(111) .‬‬
 ‫هﺮ ﺟﺎ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻬﺮ ذﻟﺖ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺧﻮردﻩ اﺳﺖ; ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ارﺗﺒﺎط ﺑﻪ ﺧﺪا‪) ،‬و ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻧﻈﺮ در روش ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺧﻮد‪ (،‬و )ﻳﺎ( ﺑﺎ ارﺗﺒﺎط ﺑﻪ ﻣﺮدم )و‬

‫واﺑﺴﺘﮕﻰ ﺑﻪ اﻳﻦ و ﺁن(; و ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﺧﺪا‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪﻩاﻧﺪ; و ﻣﻬﺮ ﺑﻴﭽﺎرﮔﻰ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ زدﻩ ﺷﺪﻩ; ﭼﺮا آﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺁﻳﺎت ﺧﺪا‪ ،‬آﻔﺮ ﻣﻰ ﺑﻨﺎﺣﻖ‬

‫ﻣﻰآﺸﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁن اﺳﺖ آﻪ ﮔﻨﺎﻩ آﺮدﻧﺪ; و )ﺑﻪ ﺣﻘﻮق دﻳﮕﺮان‪ (،‬ﺗﺠﺎوز ﻣﻰﻧﻤﻮدﻧﺪ‪(112) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ هﻤﻪ ﻳﻜﺴﺎن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ; از اهﻞ آﺘﺎب‪ ،‬ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ )ﺑﻪ ﺣﻖ و اﻳﻤﺎن( ﻗﻴﺎم ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در اوﻗﺎت ﺷﺐ‪ ،‬ﺁﻳﺎت ﺧﺪا را‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪(113) .‬‬

‫ﺑﻪ ﺧﺪا و روز دﻳﮕﺮ اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورﻧﺪ; اﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮوف و ﻧﻬﻰ از ﻣﻨﻜﺮ ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و در اﻧﺠﺎم آﺎرهﺎى ﻧﻴﻚ‪ ،‬ﭘﻴﺸﻰ ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ; و ﺁﻧﻬﺎ از ﺻﺎﻟﺤﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫)‪(114‬‬

‫و ﺁﻧﭽﻪ از اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻚ اﻧﺠﺎم دهﻨﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ آﻔﺮان ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ! )و ﭘﺎداش ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺁن را ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ‪ (.‬و ﺧﺪا از ﭘﺮهﻴﺰآﺎران‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪(115) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ در ﭘﻨﺎﻩ اﻣﻮال و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن‪ ،‬از ﻣﺠﺎزات ﺧﺪا در اﻣﺎن ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ! ﺁﻧﻬﺎ اﺻﺤﺎب دوزﺧﻨﺪ; و ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن‬

‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪(116) .‬‬

‫ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻧﻬﺎ در اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﭘﺴﺖ دﻧﻴﻮى اﻧﻔﺎق ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎد ﺳﻮزاﻧﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺑﻪ زراﻋﺖ ﻗﻮﻣﻰ آﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺳﺘﻢ آﺮدﻩ )و در ﻏﻴﺮ ﻣﺤﻞ و‬

‫وﻗﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ‪ ،‬آﺸﺖ ﻧﻤﻮدﻩاﻧﺪ(‪ ،‬ﺑﻮزد; و ﺁن را ﻧﺎﺑﻮد ﺳﺎزد‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺘﻢ ﻧﻜﺮدﻩ; ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺳﺘﻢ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪(117) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! ﻣﺤﺮم اﺳﺮارى از ﻏﻴﺮ ﺧﻮد‪ ،‬اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻜﻨﻴﺪ! ﺁﻧﻬﺎ از هﺮﮔﻮﻧﻪ ﺷﺮ و ﻓﺴﺎدى در ﺑﺎرﻩ ﺷﻤﺎ‪ ،‬آﻮﺗﺎهﻰ ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ‬

‫دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﺷﻤﺎ در رﻧﺞ و زﺣﻤﺖ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪) .‬ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى( دﺷﻤﻨﻰ از دهﺎن )و آﻼم(ﺷﺎن ﺁﺷﻜﺎر ﺷﺪﻩ; و ﺁﻧﭽﻪ در دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰدارﻧﺪ‪،‬‬
‫از ﺁن ﻣﻬﻤﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺁﻳﺎت )و راﻩهﺎى ﭘﻴﺸﮕﻴﺮى از ﺷﺮ ﺁﻧﻬﺎ( را ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎن آﺮدﻳﻢ اﮔﺮ اﻧﺪﻳﺸﻪ آﻨﻴﺪ! )‪(118‬‬

‫ﺷﻤﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻴﺪ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ را دوﺳﺖ ﻣﻰدارﻳﺪ; اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻤﺎ را دوﺳﺖ ﻧﺪارﻧﺪ! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ هﻤﻪ آﺘﺎﺑﻬﺎى ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ )و‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﺷﻤﺎ اﻳﻤﺎن ﻧﺪارﻧﺪ(‪ .‬هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺷﻤﺎ را ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪) ،‬ﺑﻪ دروغ( ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﻢ!« اﻣﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬

‫ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬از ﺷﺪت ﺧﺸﻢ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ دﻧﺪان ﻣﻰﮔﺰﻧﺪ! ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺑﺎ هﻤﻴﻦ ﺧﺸﻤﻰ آﻪ دارﻳﺪ ﺑﻤﻴﺮﻳﺪ! ﺧﺪا از )اﺳﺮار( درون‬

‫ﺳﻴﻨﻪهﺎ ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪(119) «.‬‬

‫اﮔﺮ ﻧﻴﻜﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻰآﻨﺪ; و اﮔﺮ ﺣﺎدﺛﻪ ﻧﺎﮔﻮارى ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ رخ دهﺪ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪) .‬اﻣﺎ( اﮔﺮ )در ﺑﺮاﺑﺮﺷﺎن(‬

‫اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ و ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎرى ﭘﻴﺸﻪ آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻘﺸﻪهﺎى )ﺧﺎﺋﻨﺎﻧﻪ( ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ زﻳﺎﻧﻰ ﻧﻤﻰرﺳﺎﻧﺪ; ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻨﺪ‪ ،‬اﺣﺎﻃﻪ دارد‪.‬‬

‫)‪(120‬‬

‫و )ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁور( زﻣﺎﻧﻰ را آﻪ ﺻﺒﺤﮕﺎهﺎن‪ ،‬از ﻣﻴﺎن ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺧﻮد‪ ،‬ﺟﻬﺖ اﻧﺘﺨﺎب اردوﮔﺎﻩ ﺟﻨﮓ ﺑﺮاى ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻰ! و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻨﻮا و‬

‫داﻧﺎﺳﺖ )ﮔﻔﺘﮕﻮهﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ را آﻪ درﺑﺎرﻩ ﻃﺮح ﺟﻨﮓ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ; و اﻧﺪﻳﺸﻪهﺎﻳﻰ را آﻪ ﺑﻌﻀﻰ در ﺳﺮ ﻣﻰﭘﺮوراﻧﺪﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻣﻰداﻧﺴﺖ(‪(121) .‬‬

‫)و ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁور( زﻣﺎﻧﻰ را آﻪ دو ﻃﺎﻳﻔﻪ از ﺷﻤﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺳﺴﺘﻰ ﻧﺸﺎن دهﻨﺪ )و از وﺳﻂ راﻩ ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ(; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮد )و‬

‫ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ آﻤﻚ آﺮد آﻪ از اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ(; و اﻓﺮاد ﺑﺎاﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﺧﺪا ﺗﻮآﻞ آﻨﻨﺪ! )‪(122‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را در »ﺑﺪر« ﻳﺎرى آﺮد )و ﺑﺮ دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻄﺮﻧﺎك‪ ،‬ﭘﻴﺮوز ﺳﺎﺧﺖ(; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺷﻤﺎ )ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ(‪ ،‬ﻧﺎﺗﻮان ﺑﻮدﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ‪ ،‬از ﺧﺪا‬
‫ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ )و در ﺑﺮاﺑﺮ دﺷﻤﻦ‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻧﻜﻨﻴﺪ(‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﻜﺮ ﻧﻌﻤﺖ او را ﺑﺠﺎ ﺁوردﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ! )‪(123‬‬

‫در ﺁن هﻨﮕﺎم آﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﻰ‪» :‬ﺁﻳﺎ آﺎﻓﻰ ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺳﻪ هﺰار ﻧﻔﺮ از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬آﻪ از ﺁﺳﻤﺎن ﻓﺮود‬

‫ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎرى آﻨﺪ؟!« )‪(124‬‬

‫ﺁرى‪) ،‬اﻣﺮوز هﻢ( اﮔﺮ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ و ﺗﻘﻮا ﭘﻴﺸﻪ آﻨﻴﺪ‪ ،‬و دﺷﻤﻦ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ زودى ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﭘﻨﺞ هﺮاز ﻧﻔﺮ از‬

‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬آﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﻳﻰ ﺑﺎ ﺧﻮد دارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺪد ﺧﻮاهﺪ داد! )‪(125‬‬

 ‫وﻟﻰ اﻳﻨﻬﺎ را ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺸﺎرت‪ ،‬و ﺑﺮاى اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﻗﺮار دادﻩ; وﮔﺮﻧﻪ‪ ،‬ﭘﻴﺮوزى ﺗﻨﻬﺎ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮاﻧﺎى ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ! )‪(126‬‬

‫)اﻳﻦ وﻋﺪﻩ را آﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻩ‪ (،‬ﺑﺮاى اﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﭘﻴﻜﺮ ﻟﺸﻜﺮ آﺎﻓﺮان را ﻗﻄﻊ آﻨﺪ; ﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ذﻟﺖ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ; ﺗﺎ ﻣﺎﻳﻮس و‬

‫ﻧﺎاﻣﻴﺪ‪) ،‬ﺑﻪ وﻃﻦ ﺧﻮد( ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ‪(127) .‬‬

‫هﻴﭻﮔﻮﻧﻪ اﺧﺘﻴﺎرى )در ﺑﺎرﻩ ﻋﻔﻮ آﺎﻓﺮان‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻓﺮارى از ﺟﻨﮓ‪ (،‬ﺑﺮاى ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ; ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ )ﺧﺪا( ﺑﺨﻮاهﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﺠﺎزات آﻨﺪ;‬

‫زﻳﺮا ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺘﻤﮕﺮﻧﺪ‪(128) .‬‬

‫و ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺪاﻧﺪ(‪ ،‬ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ; و هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺎزات ﻣﻰآﻨﺪ;‬

‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(129) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! رﺑﺎ )و ﺳﻮد ﭘﻮل( را ﭼﻨﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﺨﻮرﻳﺪ! از ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ رﺳﺘﮕﺎر ﺷﻮﻳﺪ! )‪(130‬‬

‫و از ﺁﺗﺸﻰ ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ آﻪ ﺑﺮاى آﺎﻓﺮان ﺁﻣﺎدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ! )‪(131‬‬

‫و ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ را اﻃﺎﻋﺖ آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﺸﻤﻮل رﺣﻤﺖ ﺷﻮﻳﺪ! )‪(132‬‬

‫و ﺷﺘﺎب آﻨﻴﺪ ﺑﺮاى رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺁﻣﺮزش ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن; و ﺑﻬﺸﺘﻰ آﻪ وﺳﻌﺖ ﺁن‪ ،‬ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ اﺳﺖ; و ﺑﺮاى ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎران ﺁﻣﺎدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫)‪(133‬‬

‫هﻤﺎﻧﻬﺎ آﻪ در ﺗﻮاﻧﮕﺮى و ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﻰ‪ ،‬اﻧﻔﺎقﻣﻰآﻨﻨﺪ; و ﺧﺸﻢ ﺧﻮد را ﻓﺮو ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ; و از ﺧﻄﺎى ﻣﺮدم درﻣﻰﮔﺬرﻧﺪ; و ﺧﺪا ﻧﻴﻜﻮآﺎران را دوﺳﺖ‬

‫دارد‪(134) .‬‬

‫و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ وﻗﺘﻰ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻋﻤﻞ زﺷﺘﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺳﺘﻢ آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﺧﺪا ﻣﻰاﻓﺘﻨﺪ; و ﺑﺮاى ﮔﻨﺎهﺎن ﺧﻮد‪ ،‬ﻃﻠﺐ ﺁﻣﺮزش ﻣﻰآﻨﻨﺪ ‪-‬و آﻴﺴﺖ‬

‫ﺟﺰ ﺧﺪا آﻪ ﮔﻨﺎهﺎن را ﺑﺒﺨﺸﺪ؟‪ -‬و ﺑﺮ ﮔﻨﺎﻩ‪ ،‬اﺻﺮار ﻧﻤﻰورزﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻰداﻧﻨﺪ‪(135) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺎداﺷﺸﺎن ﺁﻣﺮزش ﭘﺮوردﮔﺎر‪ ،‬و ﺑﻬﺸﺘﻬﺎﻳﻰ اﺳﺖ آﻪ از زﻳﺮ درﺧﺘﺎﻧﺶ‪ ،‬ﻧﻬﺮهﺎ ﺟﺎرى اﺳﺖ; ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﻣﻴﻤﺎﻧﻨﺪ; ﭼﻪ ﻧﻴﻜﻮ اﺳﺖ ﭘﺎداش‬

‫اهﻞ ﻋﻤﻞ! )‪(136‬‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺳﻨﺖهﺎﻳﻰ وﺟﻮد داﺷﺖ; )و هﺮ ﻗﻮم‪ ،‬ﻃﺒﻖ اﻋﻤﺎل و ﺻﻔﺎت ﺧﻮد‪ ،‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻬﺎﻳﻰ داﺷﺘﻨﺪ; آﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁن را دارﻳﺪ‪(.‬‬

‫ﭘﺲ در روى زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﮔﺮدش آﻨﻴﺪ و ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﻜﺬﻳﺐآﻨﻨﺪﮔﺎن )ﺁﻳﺎت ﺧﺪا( ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮد؟! )‪(137‬‬

‫اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﺑﺮاى ﻋﻤﻮم ﻣﺮدم; و هﺪاﻳﺖ و اﻧﺪرزى اﺳﺖ ﺑﺮاى ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎران! )‪(138‬‬

‫و ﺳﺴﺖ ﻧﺸﻮﻳﺪ! و ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻧﮕﺮدﻳﺪ! و ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺗﺮﻳﺪ اﮔﺮ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ! )‪(139‬‬

‫اﮔﺮ )در ﻣﻴﺪان اﺣﺪ‪ (،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺟﺮاﺣﺘﻰ رﺳﻴﺪ )و ﺿﺮﺑﻪاى وارد ﺷﺪ(‪ ،‬ﺑﻪ ﺁن ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻧﻴﺰ )در ﻣﻴﺪان ﺑﺪر(‪ ،‬ﺟﺮاﺣﺘﻰ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁن وارد ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬و ﻣﺎ‬

‫اﻳﻦ روزهﺎ)ى ﭘﻴﺮوزى و ﺷﻜﺴﺖ( را در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم ﻣﻰﮔﺮداﻧﻴﻢ; )‪-‬و اﻳﻦﺧﺎﺻﻴﺖ زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎﺳﺖ‪ (-‬ﺗﺎ ﺧﺪا‪ ،‬اﻓﺮادى را آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﺪ‬

‫)و ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ(; و ﺧﺪاوﻧﺪ از ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺷﺎهﺪاﻧﻰ ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬و ﺧﺪا ﻇﺎﻟﻤﺎن را دوﺳﺖ ﻧﻤﻰدارد‪(140) .‬‬

‫و ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬اﻓﺮاد ﺑﺎاﻳﻤﺎن را ﺧﺎﻟﺺ ﮔﺮداﻧﺪ )و ورزﻳﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ(; و آﺎﻓﺮان را ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﻧﺎﺑﻮد ﺳﺎزد‪(141) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻴﺪ آﻪ )ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ادﻋﺎى اﻳﻤﺎن( وارد ﺑﻬﺸﺖ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ هﻨﻮز ﻣﺠﺎهﺪان از ﺷﻤﺎ و ﺻﺎﺑﺮان را ﻣﺸﺨﺺ‬

‫ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ؟! )‪(142‬‬

‫و ﺷﻤﺎ ﻣﺮگ )و ﺷﻬﺎدت در راﻩ ﺧﺪا( را‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻜﻪ ﺑﺎ ﺁن روﺑﻪرو ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺁرزو ﻣﻰآﺮدﻳﺪ; ﺳﭙﺲ ﺁن را ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد دﻳﺪﻳﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁن‬

‫ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰآﺮدﻳﺪ )و ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮدﻳﺪ ﺑﻪ ﺁن ﺗﻦ دردهﻴﺪ! ﭼﻘﺪر ﻣﻴﺎن ﮔﻔﺘﺎر و آﺮدار ﺷﻤﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ اﺳﺖ؟!( )‪(143‬‬

‫ﻣﺤﻤﺪ )ص( ﻓﻘﻂ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺧﺪاﺳﺖ; و ﭘﻴﺶ از او‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن دﻳﮕﺮى ﻧﻴﺰ ﺑﻮدﻧﺪ; ﺁﻳﺎ اﮔﺮ او ﺑﻤﻴﺮد و ﻳﺎ آﺸﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮدﻳﺪ؟‬

‫)و اﺳﻼم را رهﺎ آﺮدﻩ ﺑﻪ دوران ﺟﺎهﻠﻴﺖ و آﻔﺮ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻧﻤﻮد؟( و هﺮ آﺲ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺎز ﮔﺮدد‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺿﺮرى ﻧﻤﻰزﻧﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﺑﺰودى ﺷﺎآﺮان )و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖآﻨﻨﺪﮔﺎن( را ﭘﺎداش ﺧﻮاهﺪ داد‪(144) .‬‬

 ‫هﻴﭻآﺲ‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻤﻰﻣﻴﺮد; ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻰ اﺳﺖ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪﻩ; )ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﻣﺮگ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻳﺎ دﻳﮕﺮان‪ ،‬ﻳﻚ ﺳﻨﺖ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪ (.‬هﺮ آﺲ‬

‫ﭘﺎداش دﻧﻴﺎ را ﺑﺨﻮاهﺪ )و در زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد‪ ،‬در اﻳﻦ راﻩ ﮔﺎم ﺑﺮدارد‪ (،‬ﭼﻴﺰى از ﺁن ﺑﻪ او ﺧﻮاهﻴﻢ داد; و هﺮ آﺲ ﭘﺎداش ﺁﺧﺮت را ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬از ﺁن ﺑﻪ او‬

‫ﻣﻰدهﻴﻢ; و ﺑﺰودى ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاران را ﭘﺎداش ﺧﻮاهﻴﻢ داد‪(145) .‬‬

‫ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﻰ آﻪ ﻣﺮدان اﻟﻬﻰ ﻓﺮاواﻧﻰ ﺑﻪ هﻤﺮاﻩ ﺁﻧﺎن ﺟﻨﮓ آﺮدﻧﺪ! ﺁﻧﻬﺎ هﻴﭻﮔﺎﻩ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ در راﻩ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻣﻰرﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺳﺴﺖ و‬
‫ﻧﺎﺗﻮان ﻧﺸﺪﻧﺪ )و ﺗﻦ ﺑﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﺪادﻧﺪ(; و ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖآﻨﻨﺪﮔﺎن را دوﺳﺖ دارد‪(146) .‬‬

‫ﺳﺨﻨﺸﺎن ﺗﻨﻬﺎ اﻳﻦ ﺑﻮد آﻪ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﮔﻨﺎهﺎن ﻣﺎ را ﺑﺒﺨﺶ! و از ﺗﻨﺪروﻳﻬﺎى ﻣﺎ در آﺎرهﺎ‪ ،‬ﭼﺸﻢﭘﻮﺷﻰ آﻦ! ﻗﺪﻣﻬﺎى ﻣﺎ را اﺳﺘﻮار ﺑﺪار! و ﻣﺎ را‬

‫ﺑﺮ ﺟﻤﻌﻴﺖ آﺎﻓﺮان‪ ،‬ﭘﻴﺮوز ﮔﺮدان! )‪(147‬‬

‫از اﻳﻦرو ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺎداش اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‪ ،‬و ﭘﺎداش ﻧﻴﻚ ﺁن ﺟﻬﺎن را ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ داد; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻴﻜﻮآﺎران را دوﺳﺖ ﻣﻰدارد‪(148) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! اﮔﺮ از آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻩاﻧﺪ اﻃﺎﻋﺖ آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪهﺎﻳﺘﺎن ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮداﻧﻨﺪ; و ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬زﻳﺎﻧﻜﺎر‬

‫ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ‪(149) .‬‬

‫)ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻜﻴﻪﮔﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ (،‬ﺑﻠﻜﻪ وﻟﻰ و ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺧﺪاﺳﺖ; و او ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻳﺎوران اﺳﺖ‪(150) .‬‬

‫ﺑﺰودى در دﻟﻬﺎى آﺎﻓﺮان‪ ،‬ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺪون دﻟﻴﻞ‪ ،‬ﭼﻴﺰهﺎﻳﻰ را ﺑﺮاى ﺧﺪا هﻤﺘﺎ ﻗﺮار دادﻧﺪ‪ ،‬رﻋﺐ و ﺗﺮس ﻣﻰاﻓﻜﻨﻴﻢ; و ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺁﺗﺶ اﺳﺖ;‬

‫و ﭼﻪ ﺑﺪ ﺟﺎﻳﮕﺎهﻰ اﺳﺖ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺳﺘﻤﻜﺎران! )‪(151‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬وﻋﺪﻩ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‪) ،‬در ﺑﺎرﻩ ﭘﻴﺮوزى ﺑﺮ دﺷﻤﻦ در اﺣﺪ‪ (،‬ﺗﺤﻘﻖ ﺑﺨﺸﻴﺪ; در ﺁن هﻨﮕﺎم )آﻪ در ﺁﻏﺎز ﺟﻨﮓ‪ (،‬دﺷﻤﻨﺎن را ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن او‪،‬‬

‫ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪﻳﺪ; )و اﻳﻦ ﭘﻴﺮوزى اداﻣﻪ داﺷﺖ( ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺴﺖ ﺷﺪﻳﺪ; و )ﺑﺮ ﺳﺮ رهﺎآﺮدن ﺳﻨﮕﺮهﺎ‪ (،‬در آﺎر ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﺰاع ﭘﺮداﺧﺘﻴﺪ; و ﺑﻌﺪ‬
‫از ﺁن آﻪ ﺁﻧﭽﻪ را دوﺳﺖ ﻣﻰداﺷﺘﻴﺪ )از ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ دﺷﻤﻦ( ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎن داد‪ ،‬ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ آﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻰ از ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺧﻮاهﺎن دﻧﻴﺎ ﺑﻮدﻧﺪ; و ﺑﻌﻀﻰ‬

‫ﺧﻮاهﺎن ﺁﺧﺮت‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را از ﺁﻧﺎن ﻣﻨﺼﺮف ﺳﺎﺧﺖ; )و ﭘﻴﺮوزى ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﻜﺴﺖ اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ;( ﺗﺎ ﺷﻤﺎ را ﺁزﻣﺎﻳﺶ آﻨﺪ‪ .‬و او ﺷﻤﺎ را‬

‫ﺑﺨﺸﻴﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬ﻓﻀﻞ و ﺑﺨﺸﺶ دارد‪(152) .‬‬

‫)ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ از آﻮﻩ ﺑﺎﻻ ﻣﻴﺮﻓﺘﻴﺪ; و ﺟﻤﻌﻰ در وﺳﻂ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﭘﺮاآﻨﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ; و از ﺷﺪت وﺣﺸﺖ‪ (،‬ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎن ﻧﮕﺎﻩ‬

‫ﻧﻤﻰآﺮدﻳﺪ‪ ،‬و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﺻﺪا ﻣﻰزد‪ .‬ﺳﭙﺲ اﻧﺪوﻩهﺎ را ﻳﻜﻰ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮى ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺟﺰا داد; اﻳﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁن ﺑﻮد آﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺮاى‬
‫از دﺳﺖ رﻓﺘﻦ )ﻏﻨﺎﻳﻢ ﺟﻨﮕﻰ( ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﺼﻴﺒﺖهﺎﻳﻰ آﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ وارد ﻣﻰﮔﺮدد‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﺪ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ‬

‫اﺳﺖ‪(153) .‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺑﺪﻧﺒﺎل اﻳﻦ ﻏﻢ و اﻧﺪوﻩ‪ ،‬ﺁراﻣﺸﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬اﻳﻦ ﺁراﻣﺶ‪ ،‬ﺑﺼﻮرت ﺧﻮاب ﺳﺒﻜﻰ ﺑﻮد آﻪ )در ﺷﺐ ﺑﻌﺪ از ﺣﺎدﺛﻪ اﺣﺪ‪ (،‬ﮔﺮوهﻰ از‬

‫ﺷﻤﺎ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ; اﻣﺎﮔﺮوﻩ دﻳﮕﺮى در ﻓﻜﺮ ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮدﻧﺪ; )و ﺧﻮاب ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن ﻧﺮﻓﺖ‪ (.‬ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻤﺎﻧﻬﺎى ﻧﺎدرﺳﺘﻰ ‪-‬هﻤﭽﻮن ﮔﻤﺎﻧﻬﺎى‬

‫دوران ﺟﺎهﻠﻴﺖ‪ -‬درﺑﺎرﻩ ﺧﺪا داﺷﺘﻨﺪ; و ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﭼﻴﺰى از ﭘﻴﺮوزى ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺎ ﻣﻰﺷﻮد؟!« ﺑﮕﻮ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﻬﻤﻪ آﺎرهﺎ )و ﭘﻴﺮوزﻳﻬﺎ( ﺑﻪ دﺳﺖ‬
‫ﺧﺪاﺳﺖ!« ﺁﻧﻬﺎ در دل ﺧﻮد‪ ،‬ﭼﻴﺰى را ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰدارﻧﺪ آﻪ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﺁﺷﻜﺎر ﻧﻤﻰﺳﺎزﻧﺪ; ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﺳﻬﻤﻰ از ﭘﻴﺮوزى داﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬در اﻳﻦ ﺟﺎ‬

‫آﺸﺘﻪ ﻧﻤﻰﺷﺪﻳﻢ!« ﺑﮕﻮ‪» :‬اﮔﺮ هﻢ در ﺧﺎﻧﻪهﺎى ﺧﻮد ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎﻳﻰ آﻪ آﺸﺘﻪﺷﺪن ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻘﺮر ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻗﻄﻌﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁراﻣﮕﺎﻩهﺎى ﺧﻮد‪،‬‬

‫ﺑﻴﺮون ﻣﻰﺁﻣﺪﻧﺪ )و ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪﻧﺪ(‪ .‬و اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮاى اﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ در ﺳﻴﻨﻪهﺎﻳﺘﺎن ﭘﻨﻬﺎن دارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﺪ; و ﺁﻧﭽﻪ را در‬

‫دﻟﻬﺎى ﺷﻤﺎ )از اﻳﻤﺎن( اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻟﺺ ﮔﺮداﻧﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁﻧﭽﻪ در درون ﺳﻴﻨﻪهﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪(154) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ در روز روﺑﺮو ﺷﺪن دو ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ )در ﺟﻨﮓ اﺣﺪ(‪ ،‬ﻓﺮار آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎن ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺮ اﺛﺮ ﺑﻌﻀﻰ از ﮔﻨﺎهﺎﻧﻰ آﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪﻩ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻟﻐﺰش اﻧﺪاﺧﺖ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﺑﺮدﺑﺎر اﺳﺖ‪(155) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! هﻤﺎﻧﻨﺪ آﺎﻓﺮان ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ آﻪ ﭼﻮن ﺑﺮادراﻧﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻰ ﻣﻰروﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ در ﺟﻨﮓ ﺷﺮآﺖ ﻣﻰآﻨﻨﺪ )و از دﻧﻴﺎ‬
‫ﻣﻰروﻧﺪ و ﻳﺎ آﺸﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ(‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺰد ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻰﻣﺮدﻧﺪ و آﺸﺘﻪ ﻧﻤﻰﺷﺪﻧﺪ!« )ﺷﻤﺎ از اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ‪ (،‬ﺗﺎ‬
‫ﺧﺪا اﻳﻦ ﺣﺴﺮت را ﺑﺮ دل ﺁﻧﻬﺎ ) آﺎﻓﺮان( ﺑﮕﺬارد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬زﻧﺪﻩ ﻣﻰآﻨﺪ و ﻣﻰﻣﻴﺮاﻧﺪ; )و زﻧﺪﮔﻰ و ﻣﺮگ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ اوﺳﺖ;( و ﺧﺪا ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم‬

‫ﻣﻰدهﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻨﺎﺳﺖ‪(156) .‬‬

‫اﮔﺮ هﻢ در راﻩ ﺧﺪا آﺸﺘﻪ ﺷﻮﻳﺪ ﻳﺎ ﺑﻤﻴﺮﻳﺪ‪) ،‬زﻳﺎن ﻧﻜﺮدﻩاﻳﺪ; زﻳﺮا( ﺁﻣﺮزش و رﺣﻤﺖ ﺧﺪا‪ ،‬از ﺗﻤﺎم ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻧﻬﺎ )در ﻃﻮل ﻋﻤﺮ ﺧﻮد‪ (،‬ﺟﻤﻊ ﺁورى‬

‫ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ! )‪(157‬‬

‫و اﮔﺮ ﺑﻤﻴﺮﻳﺪ ﻳﺎ آﺸﺘﻪ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا ﻣﺤﺸﻮر ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ‪) .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﻓﺎﻧﻰ ﻧﻤﻰﺷﻮﻳﺪ آﻪ از ﻓﻨﺎ‪ ،‬وﺣﺸﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪(158) (.‬‬

‫ﺑﻪ )ﺑﺮآﺖ( رﺣﻤﺖ اﻟﻬﻰ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﺎن ) ﻣﺮدم( ﻧﺮم )و ﻣﻬﺮﺑﺎن( ﺷﺪى! و اﮔﺮ ﺧﺸﻦ و ﺳﻨﮕﺪل ﺑﻮدى‪ ،‬از اﻃﺮاف ﺗﻮ‪ ،‬ﭘﺮاآﻨﺪﻩ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ‬

‫را ﺑﺒﺨﺶ و ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﺮزش ﺑﻄﻠﺐ! و در آﺎرهﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﻣﺸﻮرت آﻦ! اﻣﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻰ‪) ،‬ﻗﺎﻃﻊ ﺑﺎش! و( ﺑﺮ ﺧﺪا ﺗﻮآﻞ آﻦ! زﻳﺮا‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻮآﻼن را دوﺳﺖ دارد‪(159) .‬‬

‫اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را ﻳﺎرى آﻨﺪ‪ ،‬هﻴﭻ آﺲ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺮوز ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ! و اﮔﺮ دﺳﺖ از ﻳﺎرى ﺷﻤﺎ ﺑﺮدارد‪ ،‬آﻴﺴﺖ آﻪ ﺑﻌﺪ از او‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﻳﺎرى آﻨﺪ؟!‬

‫و ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮآﻞ آﻨﻨﺪ! )‪(160‬‬

‫)ﮔﻤﺎن آﺮدﻳﺪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻴﺎﻧﺖ آﻨﺪ؟! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ( ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ هﻴﭻ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى ﺧﻴﺎﻧﺖ آﻨﺪ! و هﺮ آﺲ ﺧﻴﺎﻧﺖ آﻨﺪ‪ ،‬روز‬

‫رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ را در ﺁن ﺧﻴﺎﻧﺖ آﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد )ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺤﺸﺮ( ﻣﻰﺁورد; ﺳﭙﺲ ﺑﻪ هﺮ آﺲ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ را ﻓﺮاهﻢ آﺮدﻩ )و اﻧﺠﺎم دادﻩ اﺳﺖ(‪ ،‬ﺑﻄﻮر‬

‫آﺎﻣﻞ دادﻩ ﻣﻰﺷﻮد; و )ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ( ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺘﻢ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ )ﭼﺮا آﻪ ﻣﺤﺼﻮل اﻋﻤﺎل ﺧﻮد را ﺧﻮاهﻨﺪ دﻳﺪ( ‪(161) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ آﺴﻰ آﻪ از رﺿﺎى ﺧﺪا ﭘﻴﺮوى آﺮدﻩ‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ و ﻏﻀﺐ ﺧﺪا ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ؟! و ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ او ﺟﻬﻨﻢ‪ ،‬و ﭘﺎﻳﺎن آﺎر او ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺪ‬

‫اﺳﺖ‪(162) .‬‬

‫هﺮ ﻳﻚ از ﺁﻧﺎن‪ ،‬درﺟﻪ و ﻣﻘﺎﻣﻰ در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪا دارﻧﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻨﺎﺳﺖ‪(163) .‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻣﻨﺖ ﻧﻬﺎد ) ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺰرﮔﻰ ﺑﺨﺸﻴﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى از ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ; آﻪ ﺁﻳﺎت او را ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬و‬

‫ﺁﻧﻬﺎ را ﭘﺎك آﻨﺪ و آﺘﺎب و ﺣﻜﻤﺖ ﺑﻴﺎﻣﻮزد; هﺮ ﭼﻨﺪ ﭘﻴﺶ از ﺁن‪ ،‬در ﮔﻤﺮاهﻰ ﺁﺷﻜﺎرى ﺑﻮدﻧﺪ‪(164) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﺼﻴﺒﺘﻰ )در ﻣﻴﺪان ﺟﻨﻚ اﺣﺪ( ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رﺳﻴﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ دو ﺑﺮاﺑﺮ ﺁن را )در ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ ﺑﺪر ﺑﺮ دﺷﻤﻦ( وارد ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻳﺪ‪،‬‬

‫ﮔﻔﺘﻴﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺼﻴﺒﺖ از آﺠﺎﺳﺖ؟!« ﺑﮕﻮ‪» :‬از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺧﻮد ﺷﻤﺎﺳﺖ )آﻪ در ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ اﺣﺪ‪ ،‬ﺑﺎ دﺳﺘﻮر ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ آﺮدﻳﺪ(! ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ هﺮ‬

‫ﭼﻴﺰى ﻗﺎدر اﺳﺖ‪) .‬و ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ روش ﺧﻮد را اﺻﻼح آﻨﻴﺪ‪ ،‬در ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺷﻤﺎ را ﭘﻴﺮوز ﻣﻰآﻨﺪ‪(165) «(.‬‬

‫و ﺁﻧﭽﻪ )در روز اﺣﺪ‪ (،‬در روزى آﻪ دو دﺳﺘﻪ ) ﻣﺆﻣﻨﺎن و آﺎﻓﺮان( ﺑﺎ هﻢ ﻧﺒﺮد آﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا )و ﻃﺒﻖ ﺳﻨﺖ اﻟﻬﻰ( ﺑﻮد; و‬

‫ﺑﺮاى اﻳﻦ ﺑﻮد آﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن را ﻣﺸﺨﺺ آﻨﺪ‪(166) .‬‬

‫و ﻧﻴﺰ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﺑﻮد آﻪ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ; ﺁﻧﻬﺎﻳﻰ آﻪ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪» :‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ در راﻩ ﺧﺪا ﻧﺒﺮد آﻨﻴﺪ! ﻳﺎ )ﺣﺪاﻗﻞ( از ﺣﺮﻳﻢ ﺧﻮد‪ ،‬دﻓﺎع‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ!« ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻴﻢ ﺟﻨﮕﻰ روى ﺧﻮاهﺪ داد‪ ،‬از ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺮوى ﻣﻰآﺮدﻳﻢ‪) .‬اﻣﺎ ﻣﻰداﻧﻴﻢ ﺟﻨﮕﻰ ﻧﻤﻰﺷﻮد‪ «(.‬ﺁﻧﻬﺎ در ﺁن هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﺑﻪ‬

‫آﻔﺮ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن; ﺑﻪ زﺑﺎن ﺧﻮد ﭼﻴﺰى ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ آﻪ در دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن ﻧﻴﺴﺖ! و ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁﻧﭽﻪ آﺘﻤﺎن ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺁﮔﺎهﺘﺮ اﺳﺖ‪(167) .‬‬

‫)ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن( ﺁﻧﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺑﻪ ﺑﺮادران ﺧﻮد ‪-‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ از ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺁﻧﻬﺎ دﺳﺖ آﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ -‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ از ﻣﺎ ﭘﻴﺮوى ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪ ،‬آﺸﺘﻪ‬

‫ﻧﻤﻰﺷﺪﻧﺪ!« ﺑﮕﻮ‪)» :‬ﻣﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻣﺮگ اﻓﺮاد را ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻰ آﻨﻴﺪ؟!( ﭘﺲ ﻣﺮگ را از ﺧﻮدﺗﺎن دور ﺳﺎزﻳﺪ اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ!« )‪(168‬‬

‫)اى ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ!( هﺮﮔﺰ ﮔﻤﺎن ﻣﺒﺮ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ در راﻩ ﺧﺪا آﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﮔﺎﻧﻨﺪ! ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﺎن زﻧﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﺰد ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن روزى دادﻩ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫)‪(169‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى ﻓﺮاواﻧﻰ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﻓﻀﻞ ﺧﻮد ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻨﺪ; و ﺑﺨﺎﻃﺮ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ هﻨﻮز ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻠﺤﻖ‬

‫ﻧﺸﺪﻩاﻧﺪ ) ﻣﺠﺎهﺪان و ﺷﻬﻴﺪان ﺁﻳﻨﺪﻩ (‪ ،‬ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﻨﺪ; )زﻳﺮا ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺁﻧﻬﺎ را در ﺁن ﺟﻬﺎن ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ; و ﻣﻰداﻧﻨﺪ( آﻪ ﻧﻪ ﺗﺮﺳﻰ ﺑﺮ‬

‫ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬و ﻧﻪ ﻏﻤﻰ ﺧﻮاهﻨﺪ داﺷﺖ‪(170) .‬‬

‫و از ﻧﻌﻤﺖ ﺧﺪا و ﻓﻀﻞ او )ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻧﻴﺰ( ﻣﺴﺮورﻧﺪ; و )ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ آﻪ( ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎداش ﻣﺆﻣﻨﺎن را ﺿﺎﻳﻊ ﻧﻤﻰآﻨﺪ; )ﻧﻪ ﭘﺎداش ﺷﻬﻴﺪان‪،‬‬

‫و ﻧﻪ ﭘﺎداش ﻣﺠﺎهﺪاﻧﻰ آﻪ ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺸﺪﻧﺪ(‪(171) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ دﻋﻮت ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ )ص( را‪ ،‬ﭘﺲ از ﺁن هﻤﻪ ﺟﺮاﺣﺎﺗﻰ آﻪ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن رﺳﻴﺪ‪ ،‬اﺟﺎﺑﺖ آﺮدﻧﺪ; )و هﻨﻮز زﺧﻤﻬﺎى ﻣﻴﺪان اﺣﺪ اﻟﺘﻴﺎم ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﻴﺪان »ﺣﻤﺮار اﻻﺳﺪ« ﺣﺮآﺖ ﻧﻤﻮدﻧﺪ;( ﺑﺮاى آﺴﺎﻧﻰ از ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬آﻪ ﻧﻴﻜﻰ آﺮدﻧﺪ و ﺗﻘﻮا ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺎداش ﺑﺰرﮔﻰ اﺳﺖ‪(172) .‬‬

‫اﻳﻨﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮدﻧﺪ آﻪ )ﺑﻌﻀﻰ از( ﻣﺮدم‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺮدم ) ﻟﺸﻜﺮ دﺷﻤﻦ ( ﺑﺮاى )ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ( ﺷﻤﺎ اﺟﺘﻤﺎع آﺮدﻩاﻧﺪ; از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ!« اﻣﺎ‬

‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪ ،‬ﺑﺮ اﻳﻤﺎﻧﺸﺎن اﻓﺰود; و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪا ﻣﺎ را آﺎﻓﻰ اﺳﺖ; و او ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺣﺎﻣﻰ ﻣﺎﺳﺖ‪(173) «.‬‬

‫ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ )از اﻳﻦ ﻣﻴﺪان‪ (،‬ﺑﺎ ﻧﻌﻤﺖ و ﻓﻀﻞ ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن‪ ،‬ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ هﻴﭻ ﻧﺎراﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻧﺮﺳﻴﺪ; و از رﺿﺎى ﺧﺪا‪،‬‬
‫ﭘﻴﺮوى آﺮدﻧﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ داراى ﻓﻀﻞ و ﺑﺨﺸﺶ ﺑﺰرﮔﻰ اﺳﺖ‪(174) .‬‬

‫اﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ آﻪ ﭘﻴﺮوان ﺧﻮد را )ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن و ﺷﺎﻳﻌﺎت ﺑﻰاﺳﺎس‪ (،‬ﻣﻰﺗﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬از ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪ! و ﺗﻨﻬﺎ از ﻣﻦ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ اﮔﺮ اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ!‬

‫)‪(175‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ در راﻩ آﻔﺮ‪ ،‬ﺷﺘﺎب ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮ را ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻧﺴﺎزﻧﺪ! ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ هﺮﮔﺰ زﻳﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻤﻰرﺳﺎﻧﻨﺪ‪) .‬ﺑﻌﻼوﻩ( ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاهﺪ )ﺁﻧﻬﺎ‬

‫را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدﺷﺎن واﮔﺬارد; و در ﻧﺘﻴﺠﻪ‪ (،‬ﺑﻬﺮﻩاى ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ در ﺁﺧﺮت ﻗﺮار ﻧﺪهﺪ‪ .‬و ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺠﺎزات ﺑﺰرﮔﻰ اﺳﺖ! )‪(176‬‬

‫)ﺁرى‪ (،‬آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن را دادﻧﺪ و آﻔﺮ را ﺧﺮﻳﺪارى آﺮدﻧﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺧﺪا زﻳﺎﻧﻰ ﻧﻤﻰرﺳﺎﻧﻨﺪ; و ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻣﺠﺎزات دردﻧﺎآﻰ اﺳﺖ! )‪(177‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪) ،‬و راﻩ ﻃﻐﻴﺎن ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ (،‬ﺗﺼﻮر ﻧﻜﻨﻨﺪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻣﻬﻠﺖ ﻣﻰدهﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮدﺷﺎن اﺳﺖ! ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻣﻬﻠﺖ ﻣﻰدهﻴﻢ‬

‫ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮ ﮔﻨﺎهﺎن ﺧﻮد ﺑﻴﻔﺰاﻳﻨﺪ; و ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻋﺬاب ﺧﻮارآﻨﻨﺪﻩاى )ﺁﻣﺎدﻩ ﺷﺪﻩ( اﺳﺖ! )‪(178‬‬

‫ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮد آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺆﻣﻨﺎن را ﺑﻪ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ آﻪ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻴﺪ واﮔﺬارد; ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﻧﺎﭘﺎك را از ﭘﺎك ﺟﺪا ﺳﺎزد‪ .‬و ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮد آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ‬

‫را از اﺳﺮار ﻏﻴﺐ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ آﻨﺪ )ﺗﺎ ﻣﺆﻣﻨﺎن و ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن را از اﻳﻦ راﻩ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﺪ; اﻳﻦ ﺑﺮ ﺧﻼف ﺳﻨﺖ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ;( وﻟﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﻣﻴﺎن رﺳﻮﻻن ﺧﻮد‪،‬‬

‫هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ ﺑﺮﻣﻴﮕﺰﻳﻨﺪ; )و ﻗﺴﻤﺘﻰ از اﺳﺮار ﻧﻬﺎن را آﻪ ﺑﺮاى ﻣﻘﺎم رهﺒﺮى او ﻻزم اﺳﺖ‪ ،‬در اﺧﺘﻴﺎر او ﻣﻰﮔﺬارد‪ (.‬ﭘﺲ )اآﻨﻮن آﻪ اﻳﻦ‬

‫ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺑﻮﺗﻪ ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﭘﺎك و ﻧﺎﭘﺎك اﺳﺖ‪ (،‬ﺑﻪ ﺧﺪا و رﺳﻮﻻن او اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﺪ! و اﮔﺮ اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﺪ و ﺗﻘﻮا ﭘﻴﺸﻪ آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺎداش ﺑﺰرﮔﻰ ﺑﺮاى‬

‫ﺷﻤﺎﺳﺖ‪(179) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺨﻞ ﻣﻰورزﻧﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ را ﺧﺪا از ﻓﻀﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن دادﻩ‪ ،‬اﻧﻔﺎق ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻤﺎن ﻧﻜﻨﻨﺪ اﻳﻦ آﺎر ﺑﻪ ﺳﻮد ﺁﻧﻬﺎ اﺳﺖ; ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮاى‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺮ اﺳﺖ; ﺑﺰودى در روز ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁن ﺑﺨﻞ ورزﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ ﻃﻮﻗﻰ ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺸﺎن ﻣﻰاﻓﻜﻨﻨﺪ‪ .‬و ﻣﻴﺮاث ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ‪ ،‬از‬

‫ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬از ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﺪ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪(180) .‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﺁﻧﻬﺎ را آﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪا ﻓﻘﻴﺮ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻣﺎ ﺑﻰﻧﻴﺎزﻳﻢ«‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪ! ﺑﻪ زودى ﺁﻧﭽﻪ را ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮاهﻴﻢ ﻧﻮﺷﺖ; و )هﻤﭽﻨﻴﻦ( آﺸﺘﻦ‬

‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان را ﺑﻨﺎﺣﻖ )ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻴﻢ(; و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﻢ‪» :‬ﺑﭽﺸﻴﺪ ﻋﺬاب ﺳﻮزان را )در ﺑﺮاﺑﺮ آﺎرهﺎﻳﺘﺎن!(« )‪(181‬‬

‫اﻳﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﭼﻴﺰى اﺳﺖ آﻪ دﺳﺘﻬﺎى ﺷﻤﺎ از ﭘﻴﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ )و ﻧﺘﻴﺠﻪ آﺎر ﺷﻤﺎﺳﺖ( و ﺑﺨﺎﻃﺮ ﺁن اﺳﺖ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن )ﺧﻮد(‪ ،‬ﺳﺘﻢ‬

‫ﻧﻤﻰآﻨﺪ‪(182) .‬‬

‫)اﻳﻨﻬﺎ( هﻤﺎن آﺴﺎﻧﻰ )هﺴﺘﻨﺪ( آﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ از ﻣﺎ ﭘﻴﻤﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ آﻪ ﺑﻪ هﻴﭻ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎورﻳﻢ ﺗﺎ )اﻳﻦ ﻣﻌﺠﺰﻩ را اﻧﺠﺎم دهﺪ‪ (:‬ﻳﻚ‬

‫ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﻴﺎورد‪ ،‬آﻪ ﺁﺗﺶ ) ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ( ﺁن را ﺑﺨﻮرد!« ﺑﮕﻮ‪» :‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﻰ ﭘﻴﺶ از ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ; و دﻻﻳﻞ روﺷﻦ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ را ﮔﻔﺘﻴﺪ‬
‫ﺁوردﻧﺪ; ﭘﺲ ﭼﺮا ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﺪﻳﺪ اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ؟!« )‪(183‬‬

‫ﭘﺲ )اﮔﺮ اﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪﺟﻮﻳﺎن‪ (،‬ﺗﻮ را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﻨﻨﺪ‪) ،‬ﭼﻴﺰ ﺗﺎزﻩاى ﻧﻴﺴﺖ;( رﺳﻮﻻن ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ )ﻧﻴﺰ( ﺗﻜﺬﻳﺐ ﺷﺪﻧﺪ; ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﻰ آﻪ دﻻﻳﻞ ﺁﺷﻜﺎر‪ ،‬و‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪهﺎى ﻣﺘﻴﻦ و ﻣﺤﻜﻢ‪ ،‬و آﺘﺎب روﺷﻨﻰﺑﺨﺶ ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪(184) .‬‬

 ‫هﺮ آﺴﻰ ﻣﺮگ را ﻣﻰﭼﺸﺪ; و ﺷﻤﺎ ﭘﺎداش ﺧﻮد را ﺑﻄﻮر آﺎﻣﻞ در روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺧﻮاهﻴﺪ ﮔﺮﻓﺖ; ﺁﻧﻬﺎ آﻪ از ﺁﺗﺶ )دوزخ( دور ﺷﺪﻩ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ‬

‫وارد ﺷﻮﻧﺪ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ و رﺳﺘﮕﺎر ﺷﺪﻩاﻧﺪ و زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺟﺰ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﻴﺴﺖ! )‪(185‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﻘﻴﻦ )هﻤﻪ ﺷﻤﺎ( در اﻣﻮال و ﺟﺎﻧﻬﺎى ﺧﻮد‪ ،‬ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ! و از آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﭘﻴﺶ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ آﺘﺎب )ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ( دادﻩ ﺷﺪﻩ ) ﻳﻬﻮد(‪،‬‬

‫و )هﻤﭽﻨﻴﻦ( از ﻣﺸﺮآﺎن‪ ،‬ﺳﺨﻨﺎن ﺁزاردهﻨﺪﻩ ﻓﺮاوان ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﻨﻴﺪ! و اﮔﺮ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ آﻨﻴﺪ و ﺗﻘﻮا ﭘﻴﺸﻪ ﺳﺎزﻳﺪ‪) ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﻪﺗﺮ اﺳﺖ; زﻳﺮا( اﻳﻦ از‬
‫آﺎرهﺎى ﻣﻬﻢ و ﻗﺎﺑﻞ اﻃﻤﻴﻨﺎن اﺳﺖ‪(186) .‬‬

‫و )ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﺧﺪا‪ ،‬از آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺘﺎب )ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ( ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دادﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﭘﻴﻤﺎن ﮔﺮﻓﺖ آﻪ ﺣﺘﻤﺎ ﺁن را ﺑﺮاى ﻣﺮدم ﺁﺷﻜﺎر‬

‫ﺳﺎزﻳﺪ و آﺘﻤﺎن ﻧﻜﻨﻴﺪ! وﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺁن را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ اﻓﻜﻨﺪﻧﺪ; و ﺑﻪ ﺑﻬﺎى آﻤﻰ ﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ; و ﭼﻪ ﺑﺪ ﻣﺘﺎﻋﻰ ﻣﻰﺧﺮﻧﺪ؟! )‪(187‬‬

‫ﮔﻤﺎن ﻣﺒﺮ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ از اﻋﻤﺎل )زﺷﺖ( ﺧﻮد ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و دوﺳﺖ دارﻧﺪ در ﺑﺮاﺑﺮ آﺎر )ﻧﻴﻜﻰ( آﻪ اﻧﺠﺎم ﻧﺪادﻩاﻧﺪ ﻣﻮرد ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻗﺮار ﮔﻴﺮﻧﺪ‪،‬‬

‫از ﻋﺬاب )اﻟﻬﻰ( ﺑﺮآﻨﺎرﻧﺪ! )ﺑﻠﻜﻪ( ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻋﺬاب دردﻧﺎآﻰ اﺳﺖ! )‪(188‬‬

‫و ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ‪ ،‬از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ; و ﺧﺪا ﺑﺮ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ‪(189) .‬‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎ در ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ‪ ،‬و ﺁﻣﺪ و رﻓﺖ ﺷﺐ و روز‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى )روﺷﻨﻰ( ﺑﺮاى ﺧﺮدﻣﻨﺪان اﺳﺖ‪(190) .‬‬

‫هﻤﺎﻧﻬﺎ آﻪ ﺧﺪا را در ﺣﺎل اﻳﺴﺘﺎدﻩ و ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬و ﺁﻧﮕﺎﻩ آﻪ ﺑﺮ ﭘﻬﻠﻮ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎد ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و در اﺳﺮار ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ ﻣﻰاﻧﺪﻳﺸﻨﺪ;‬

‫)و ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ (:‬ﺑﺎر اﻟﻬﺎ! اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪﻩاى! ﻣﻨﺰهﻰ ﺗﻮ! ﻣﺎ را از ﻋﺬاب ﺁﺗﺶ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻩ دار! )‪(191‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرا! هﺮ آﻪ را ﺗﻮ )ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻋﻤﺎﻟﺶ‪ (،‬ﺑﻪ ﺁﺗﺶ اﻓﻜﻨﻰ‪ ،‬او را ﺧﻮار و رﺳﻮا ﺳﺎﺧﺘﻪاى! و ﺑﺮاى اﻓﺮاد ﺳﺘﻤﮕﺮ‪ ،‬هﻴﭻ ﻳﺎورى ﻧﻴﺴﺖ! )‪(192‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﻣﺎ ﺻﺪاى ﻣﻨﺎدى )ﺗﻮ( را ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ آﻪ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن دﻋﻮت ﻣﻰآﺮد آﻪ‪» :‬ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﻮد‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﺪ!« و ﻣﺎ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻳﻢ; ﭘﺮوردﮔﺎرا!‬

‫ﮔﻨﺎهﺎن ﻣﺎ را ﺑﺒﺨﺶ! و ﺑﺪﻳﻬﺎى ﻣﺎ را ﺑﭙﻮﺷﺎن! و ﻣﺎ را ﺑﺎ ﻧﻴﻜﺎن )و در ﻣﺴﻴﺮ ﺁﻧﻬﺎ( ﺑﻤﻴﺮان! )‪(193‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ وﻋﺪﻩ ﻓﺮﻣﻮدى‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ آﻦ! و ﻣﺎ را در روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ‪ ،‬رﺳﻮا ﻣﮕﺮدان! زﻳﺮا ﺗﻮ هﻴﭻﮔﺎﻩ از وﻋﺪﻩ‬
‫ﺧﻮد‪ ،‬ﺗﺨﻠﻒ ﻧﻤﻰآﻨﻰ‪(194) .‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬درﺧﻮاﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ; )و ﻓﺮﻣﻮد‪ (:‬ﻣﻦ ﻋﻤﻞ هﻴﭻ ﻋﻤﻞآﻨﻨﺪﻩاى از ﺷﻤﺎ را‪ ،‬زن ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻣﺮد‪ ،‬ﺿﺎﻳﻊ ﻧﺨﻮاهﻢ آﺮد; ﺷﻤﺎ هﻤﻨﻮﻋﻴﺪ‪ ،‬و‬

‫از ﺟﻨﺲ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ! ﺁﻧﻬﺎ آﻪ در راﻩ ﺧﺪا هﺠﺮت آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و از ﺧﺎﻧﻪهﺎى ﺧﻮد ﺑﻴﺮون راﻧﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ و در راﻩ ﻣﻦ ﺁزار دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺟﻨﮓ آﺮدﻧﺪ و آﺸﺘﻪ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻘﻴﻦ ﮔﻨﺎهﺎﻧﺸﺎن را ﻣﻰﺑﺨﺸﻢ; و ﺁﻧﻬﺎ را در ﺑﺎﻏﻬﺎى ﺑﻬﺸﺘﻰ‪ ،‬آﻪ از زﻳﺮ درﺧﺘﺎﻧﺶ ﻧﻬﺮهﺎ ﺟﺎرى اﺳﺖ‪ ،‬وارد ﻣﻰآﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺎداﺷﻰ‬

‫اﺳﺖ از ﻃﺮف ﺧﺪاوﻧﺪ; و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﭘﺎداﺷﻬﺎ ﻧﺰد ﭘﺮوردﮔﺎر اﺳﺖ‪(195) .‬‬

‫رﻓﺖ و ﺁﻣﺪ )ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ( آﺎﻓﺮان در ﺷﻬﺮهﺎ‪ ،‬ﺗﻮ را ﻧﻔﺮﻳﺒﺪ! )‪(196‬‬

‫اﻳﻦ ﻣﺘﺎع ﻧﺎﭼﻴﺰى اﺳﺖ; و ﺳﭙﺲ ﺟﺎﻳﮕﺎهﺸﺎن دوزخ‪ ،‬و ﭼﻪ ﺑﺪ ﺟﺎﻳﮕﺎهﻰ اﺳﺖ! )‪(197‬‬

‫وﻟﻰ آﺴﺎﻧﻰ )آﻪ اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ‪ ،‬و( از ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﻣﻰﭘﺮهﻴﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻏﻬﺎﻳﻰ از ﺑﻬﺸﺖ اﺳﺖ‪ ،‬آﻪ از زﻳﺮ درﺧﺘﺎﻧﺶ ﻧﻬﺮهﺎ ﺟﺎرى اﺳﺖ;‬

‫هﻤﻴﺸﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ‪ ،‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻰ اﺳﺖ آﻪ از ﺳﻮى ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰرﺳﺪ; و ﺁﻧﭽﻪ در ﻧﺰد ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻧﻴﻜﺎن ﺑﻬﺘﺮ‬
‫اﺳﺖ! )‪(198‬‬

‫و از اهﻞ آﺘﺎب‪ ،‬آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺧﻮدﺷﺎن ﻧﺎزل ﮔﺮدﻳﺪﻩ‪ ،‬اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ; در ﺑﺮاﺑﺮ )ﻓﺮﻣﺎن( ﺧﺪا‬

‫ﺧﺎﺿﻌﻨﺪ; و ﺁﻳﺎت ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺑﻬﺎى ﻧﺎﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰﻓﺮوﺷﻨﺪ‪ .‬ﭘﺎداش ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻧﺰد ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮﻳﻊ اﻟﺤﺴﺎب اﺳﺖ‪) .‬ﺗﻤﺎم اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻚ‬

‫ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺣﺴﺎب ﻣﻰآﻨﺪ‪ ،‬و ﭘﺎداش ﻣﻰدهﺪ‪(199) (.‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! )در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺸﻜﻼت و هﻮﺳﻬﺎ‪ (،‬اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ آﻨﻴﺪ! و در ﺑﺮاﺑﺮ دﺷﻤﻨﺎن )ﻧﻴﺰ(‪ ،‬ﭘﺎﻳﺪار ﺑﺎﺷﻴﺪ و از ﻣﺮزهﺎى ﺧﻮد‪،‬‬

‫ﻣﺮاﻗﺒﺖ آﻨﻴﺪ و از ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ رﺳﺘﮕﺎر ﺷﻮﻳﺪ! )‪(200‬‬

‫‪ +‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ در ﭘﻨﺠﺸﻨﺒﻪ ‪1384/06/31‬ﺳﺎﻋﺖ ‪ 7:54‬ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺗﻮﺳﻂ روح اﷲ ﮐﺮﯾﻤﯽ | ‪ 2‬ﻧﻈﺮ‬
‫ﺳﻮرﻩ اﻟﺒﻘﺮﻩ‬
 ‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫اﻟﻢ )ﺑﺰرگ اﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪى آﻪ اﻳﻦ آﺘﺎب ﻋﻈﻴﻢ را‪ ،‬از ﺣﺮوف ﺳﺎدﻩ اﻟﻔﺒﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁوردﻩ(‪(1) .‬‬

‫ﺁن آﺘﺎب ﺑﺎ ﻋﻈﻤﺘﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺷﻚ در ﺁن راﻩ ﻧﺪارد; و ﻣﺎﻳﻪ هﺪاﻳﺖ ﭘﺮهﻴﺰآﺎران اﺳﺖ‪(2) .‬‬

‫)ﭘﺮهﻴﺰآﺎران( آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺑﻪ ﻏﻴﺐ )ﺁﻧﭽﻪ از ﺣﺲ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ و ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ( اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورﻧﺪ; و ﻧﻤﺎز را ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻰدارﻧﺪ; و از ﺗﻤﺎم ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ و‬

‫ﻣﻮاهﺒﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن روزى دادﻩاﻳﻢ‪ ،‬اﻧﻔﺎق ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪(3) .‬‬

‫و ﺁﻧﺎن آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ )ﺑﺮ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﭘﻴﺸﻴﻦ( ﻧﺎزل ﮔﺮدﻳﺪﻩ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورﻧﺪ; و ﺑﻪ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻳﻘﻴﻦ دارﻧﺪ‪(4) .‬‬

‫ﺁﻧﺎن ﺑﺮ ﻃﺮﻳﻖ هﺪاﻳﺖ ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎﻧﻨﺪ; و ﺁﻧﺎن رﺳﺘﮕﺎراﻧﻨﺪ‪(5) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﺗﻔﺎوت ﻧﻤﻰآﻨﺪ آﻪ ﺁﻧﺎن را )از ﻋﺬاب اﻟﻬﻰ( ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻰ ﻳﺎ ﻧﺘﺮﺳﺎﻧﻰ; اﻳﻤﺎن ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺁورد‪(6) .‬‬

‫ﺧﺪا ﺑﺮ دﻟﻬﺎ و ﮔﻮﺷﻬﺎى ﺁﻧﺎن ﻣﻬﺮ ﻧﻬﺎدﻩ; و ﺑﺮ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺸﺎن ﭘﺮدﻩاى اﻓﻜﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ; و ﻋﺬاب ﺑﺰرﮔﻰ در اﻧﺘﻈﺎر ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪(7) .‬‬

‫ﮔﺮوهﻰ از ﻣﺮدم آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺪا و روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﻢ‪ «.‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﻧﺪارﻧﺪ‪(8) .‬‬

‫ﻣﻰﺧﻮاهﻨﺪ ﺧﺪا و ﻣﺆﻣﻨﺎن را ﻓﺮﻳﺐ دهﻨﺪ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺟﺰ ﺧﻮدﺷﺎن را ﻓﺮﻳﺐ ﻧﻤﻰدهﻨﺪ; )اﻣﺎ( ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻨﺪ‪(9) .‬‬

‫در دﻟﻬﺎى ﺁﻧﺎن ﻳﻚ ﻧﻮع ﺑﻴﻤﺎرى اﺳﺖ; ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﺑﻴﻤﺎرى ﺁﻧﺎن اﻓﺰودﻩ; و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دروﻏﻬﺎﻳﻰ آﻪ ﻣﻴﮕﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻋﺬاب دردﻧﺎآﻰ در اﻧﺘﻈﺎر ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫)‪(10‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد‪» :‬در زﻣﻴﻦ ﻓﺴﺎد ﻧﻜﻨﻴﺪ« ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﻓﻘﻂ اﺻﻼحآﻨﻨﺪﻩاﻳﻢ سذﻟﻠّﻪ! )‪(11‬‬

‫ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ! اﻳﻨﻬﺎ هﻤﺎن ﻣﻔﺴﺪاﻧﻨﺪ; وﻟﻰ ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻨﺪ‪(12) .‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد‪» :‬هﻤﺎﻧﻨﺪ )ﺳﺎﻳﺮ( ﻣﺮدم اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﺪ!« ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ هﻤﭽﻮن اﺑﻠﻬﺎن اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﻢ؟!« ﺑﺪاﻧﻴﺪ اﻳﻨﻬﺎ هﻤﺎن‬

‫اﺑﻠﻬﺎﻧﻨﺪ وﻟﻰ ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ! )‪(13‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ اﻓﺮاد ﺑﺎاﻳﻤﺎن را ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﻢ!« )وﻟﻰ( هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﺎ ﺷﻴﻄﺎﻧﻬﺎى ﺧﻮد ﺧﻠﻮت ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺋﻴﻢ! ﻣﺎ ﻓﻘﻂ )ﺁﻧﻬﺎ را( ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣﻰآﻨﻴﻢ!« )‪(14‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﺎن را اﺳﺘﻬﺰا ﻣﻰآﻨﺪ; و ﺁﻧﻬﺎ را در ﻃﻐﻴﺎﻧﺸﺎن ﻧﮕﻪ ﻣﻰدارد‪ ،‬ﺗﺎ ﺳﺮﮔﺮدان ﺷﻮﻧﺪ‪(15) .‬‬

‫ﺁﻧﺎن آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ »هﺪاﻳﺖ« را ﺑﻪ »ﮔﻤﺮاهﻰ« ﻓﺮوﺧﺘﻪاﻧﺪ; و )اﻳﻦ( ﺗﺠﺎرت ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻮدى ﻧﺪادﻩ; و هﺪاﻳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪(16) .‬‬

‫ﺁﻧﺎن ) ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن( هﻤﺎﻧﻨﺪ آﺴﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﺁﺗﺸﻰ اﻓﺮوﺧﺘﻪ )ﺗﺎ در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺗﺎرﻳﻚ‪ ،‬راﻩ ﺧﻮد را ﭘﻴﺪا آﻨﺪ(‪ ،‬وﻟﻰ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺁﺗﺶ اﻃﺮاف او را روﺷﻦ‬

‫ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ )ﻃﻮﻓﺎﻧﻰ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺪ و( ﺁن را ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻰآﻨﺪ; و در ﺗﺎرﻳﻜﻴﻬﺎى وﺣﺸﺘﻨﺎآﻰ آﻪ ﭼﺸﻢ آﺎر ﻧﻤﻰآﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را رهﺎ ﻣﻰﺳﺎزد‪.‬‬

‫)‪(17‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﺮان‪ ،‬ﮔﻨﮕﻬﺎ و آﻮراﻧﻨﺪ; ﻟﺬا )از راﻩ ﺧﻄﺎ( ﺑﺎزﻧﻤﻰﮔﺮدﻧﺪ! )‪(18‬‬

‫ﻳﺎ هﻤﭽﻮن ﺑﺎراﻧﻰ از ﺁﺳﻤﺎن‪ ،‬آﻪ در ﺷﺐ ﺗﺎرﻳﻚ هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ رﻋﺪ و ﺑﺮق و ﺻﺎﻋﻘﻪ )ﺑﺮ ﺳﺮ رهﮕﺬران( ﺑﺒﺎرد‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ از ﺗﺮس ﻣﺮگ‪ ،‬اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺸﺎن را در‬

‫ﮔﻮﺷﻬﺎى ﺧﻮد ﻣﻰﮔﺬارﻧﺪ; ﺗﺎ ﺻﺪاى ﺻﺎﻋﻘﻪ را ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ آﺎﻓﺮان اﺣﺎﻃﻪ دارد )و در ﻗﺒﻀﻪ ﻗﺪرت او هﺴﺘﻨﺪ(‪(19) .‬‬

‫)روﺷﻨﺎﺋﻰ ﺧﻴﺮﻩ آﻨﻨﺪﻩ( ﺑﺮق‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن را ﺑﺮﺑﺎﻳﺪ‪ .‬هﺮ زﻣﺎن آﻪ )ﺑﺮق ﺟﺴﺘﻦ ﻣﻰآﻨﺪ‪ ،‬و ﺻﻔﺤﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎن را( ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ روﺷﻦ‬

‫ﻣﻰﺳﺎزد‪) ،‬ﭼﻨﺪ ﮔﺎﻣﻰ( در ﭘﺮﺗﻮ ﺁن راﻩ ﻣﻰروﻧﺪ; و ﭼﻮن ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ .‬و اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﮔﻮش و ﭼﺸﻢ ﺁﻧﻬﺎ را از ﺑﻴﻦ‬
‫ﻣﻰﺑﺮد; ﭼﺮا آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ هﺮ ﭼﻴﺰ ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ‪(20) .‬‬

‫اى ﻣﺮدم! ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﻮد را ﭘﺮﺳﺘﺶ آﻨﻴﺪ; ﺁن آﺲ آﻪ ﺷﻤﺎ‪ ،‬و آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ ﭘﻴﺶ از ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﺁﻓﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﭘﺮهﻴﺰآﺎر ﺷﻮﻳﺪ‪(21) .‬‬
‫ﺁن آﺲ آﻪ زﻣﻴﻦ را ﺑﺴﺘﺮ ﺷﻤﺎ‪ ،‬و ﺁﺳﻤﺎن ) ﺟﻮ زﻣﻴﻦ( را هﻤﭽﻮن ﺳﻘﻔﻰ ﺑﺎﻻى ﺳﺮ ﺷﻤﺎ ﻗﺮار داد; و از ﺁﺳﻤﺎن ﺁﺑﻰ ﻓﺮو ﻓﺮﺳﺘﺎد; و ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ‬

‫ﺁن‪ ،‬ﻣﻴﻮﻩهﺎ را ﭘﺮورش داد; ﺗﺎ روزى ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺧﺪا هﻤﺘﺎﻳﺎﻧﻰ ﻗﺮار ﻧﺪهﻴﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻣﻰداﻧﻴﺪ )هﻴﭻ ﻳﻚ از ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻧﻪ ﺷﻤﺎ را‬

‫ﺁﻓﺮﻳﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺷﻤﺎ را روزى ﻣﻰدهﻨﺪ(‪(22) .‬‬

‫و اﮔﺮ در ﺑﺎرﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﻮد ) ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ( ﻧﺎزل آﺮدﻩاﻳﻢ ﺷﻚ و ﺗﺮدﻳﺪ دارﻳﺪ ‪ )،‬دﺳﺖ آﻢ( ﻳﻚ ﺳﻮرﻩ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁن ﺑﻴﺎورﻳﺪ; و ﮔﻮاهﺎن ﺧﻮد را ‪ -‬ﻏﻴﺮ‬
‫ﺧﺪا ‪ -‬ﺑﺮاى اﻳﻦ آﺎر‪ ،‬ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﻴﺪ اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ! )‪(23‬‬

‫ﭘﺲ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻜﻨﻴﺪ ‪ -‬آﻪ هﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاهﻴﺪ آﺮد ‪ -‬از ﺁﺗﺸﻰ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ آﻪ هﻴﺰم ﺁن‪ ،‬ﺑﺪﻧﻬﺎى ﻣﺮدم )ﮔﻨﻬﻜﺎر( و ﺳﻨﮕﻬﺎ ) ﺑﺘﻬﺎ( اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﺮاى آﺎﻓﺮان‪،‬‬

‫ﺁﻣﺎدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ! )‪(24‬‬

‫ﺑﻪ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ‪ ،‬و آﺎرهﺎى ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻧﺠﺎم دادﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺸﺎرت دﻩ آﻪ ﺑﺎﻏﻬﺎﻳﻰ از ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ آﻪ ﻧﻬﺮهﺎ از زﻳﺮ درﺧﺘﺎﻧﺶ‬

‫ﺟﺎرﻳﺴﺖ‪ .‬هﺮ زﻣﺎن آﻪ ﻣﻴﻮﻩاى از ﺁن‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﺎن دادﻩ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ هﻤﺎن اﺳﺖ آﻪ ﻗﺒﻼ ﺑﻪ ﻣﺎ روزى دادﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪).‬وﻟﻰ اﻳﻨﻬﺎ ﭼﻘﺪر از‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻬﺘﺮ و ﻋﺎﻟﻴﺘﺮ اﺳﺖ‪ «(.‬و ﻣﻴﻮﻩهﺎﻳﻰ آﻪ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺁوردﻩ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬هﻤﻪ )از ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺑﻰ و زﻳﺒﺎﻳﻰ( ﻳﻜﺴﺎﻧﻨﺪ‪ .‬و ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن هﻤﺴﺮاﻧﻰ ﭘﺎك و‬

‫ﭘﺎآﻴﺰﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪(25) .‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ از اﻳﻦ آﻪ )ﺑﻪ ﻣﻮﺟﻮدات ﻇﺎهﺮا آﻮﭼﻜﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ( ﭘﺸﻪ‪ ،‬و ﺣﺘﻰ آﻤﺘﺮ از ﺁن‪ ،‬ﻣﺜﺎل ﺑﺰﻧﺪ ﺷﺮم ﻧﻤﻰآﻨﺪ‪) .‬در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن( ﺁﻧﺎن آﻪ اﻳﻤﺎن‬

‫ﺁوردﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻰداﻧﻨﺪ آﻪ ﺁن‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﺘﻰ اﺳﺖ از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن; و اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ راﻩ آﻔﺮ را ﭘﻴﻤﻮدﻩاﻧﺪ‪) ،‬اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻬﺎﻧﻪ آﺮدﻩ( ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪:‬‬

‫»ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ از اﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﭼﻪ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ؟!« )ﺁرى‪ (،‬ﺧﺪا ﺟﻤﻊ زﻳﺎدى را ﺑﺎ ﺁن ﮔﻤﺮاﻩ‪ ،‬و ﮔﺮوﻩ ﺑﺴﻴﺎرى را هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ; وﻟﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺎﺳﻘﺎن را‬

‫ﺑﺎ ﺁن ﮔﻤﺮاﻩ ﻣﻰﺳﺎزد! )‪(26‬‬

‫ﻓﺎﺳﻘﺎن آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﭘﻴﻤﺎن ﺧﺪا را‪ ،‬ﭘﺲ از ﻣﺤﻜﻢ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁن‪ ،‬ﻣﻴﺸﻜﻨﻨﺪ; و ﭘﻴﻮﻧﺪهﺎﻳﻰ را آﻪ ﺧﺪا دﺳﺘﻮر دادﻩ ﺑﺮﻗﺮار ﺳﺎزﻧﺪ‪ ،‬ﻗﻄﻊ‬

‫ﻧﻤﻮدﻩ‪ ،‬و در روى زﻣﻴﻦ ﻓﺴﺎد ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ; اﻳﻨﻬﺎ زﻳﺎﻧﻜﺎراﻧﻨﺪ‪(27) .‬‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ آﺎﻓﺮ ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ؟! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮدﮔﺎن )و اﺟﺴﺎم ﺑﻰروﺣﻰ( ﺑﻮدﻳﺪ ‪ ،‬و او ﺷﻤﺎ را زﻧﺪﻩ آﺮد; ﺳﭙﺲ ﺷﻤﺎ را ﻣﻰﻣﻴﺮاﻧﺪ;‬

‫و ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺷﻤﺎ را زﻧﺪﻩ ﻣﻰآﻨﺪ; ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﻮى او ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪﻩ ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ‪).‬ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﻧﻪ ﺣﻴﺎت و زﻧﺪﮔﻰ ﺷﻤﺎ از ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬و ﻧﻪ ﻣﺮﮔﺘﺎن; ﺁﻧﭽﻪ‬

‫دارﻳﺪ از ﺧﺪاﺳﺖ(‪(28) .‬‬

‫او ﺧﺪاﻳﻰ اﺳﺖ آﻪ هﻤﻪ ﺁﻧﭽﻪ را )از ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ( در زﻣﻴﻦ وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺁﻓﺮﻳﺪ; ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﭘﺮداﺧﺖ; و ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺻﻮرت هﻔﺖ‬

‫ﺁﺳﻤﺎن ﻣﺮﺗﺐ ﻧﻤﻮد; و او ﺑﻪ هﺮ ﭼﻴﺰ ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪(29) .‬‬

‫)ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎور( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ در روى زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﻰ ) ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩاى( ﻗﺮار ﺧﻮاهﻢ داد‪ «.‬ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬

‫»ﭘﺮوردﮔﺎرا! «ﺁﻳﺎ آﺴﻰ را در ﺁن ﻗﺮار ﻣﻰدهﻰ آﻪ ﻓﺴﺎد و ﺧﻮﻧﺮﻳﺰى آﻨﺪ؟! )زﻳﺮا ﻣﻮﺟﻮدات زﻣﻴﻨﻰ دﻳﮕﺮ‪ ،‬آﻪ ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﺁدم وﺟﻮد داﺷﺘﻨﺪ ﻧﻴﺰ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﻓﺴﺎد و ﺧﻮﻧﺮﻳﺰى ﺁﻟﻮدﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ هﺪف از ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ اﻳﻦ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻋﺒﺎدت اﺳﺖ‪ (،‬ﻣﺎ ﺗﺴﺒﻴﺢ و ﺣﻤﺪ ﺗﻮ را ﺑﺠﺎ ﻣﻰﺁورﻳﻢ‪ ،‬و ﺗﻮ را ﺗﻘﺪﻳﺲ‬

‫ﻣﻰآﻨﻴﻢ‪ «.‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻣﻦ ﺣﻘﺎﻳﻘﻰ را ﻣﻰداﻧﻢ آﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ‪(30) «.‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﻋﻠﻢ اﺳﻤﺎء ) ﻋﻠﻢ اﺳﺮار ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ و ﻧﺎﻣﮕﺬارى ﻣﻮﺟﻮدات( را هﻤﮕﻰ ﺑﻪ ﺁدم ﺁﻣﻮﺧﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻋﺮﺿﻪ داﺷﺖ و ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬

‫»اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬اﺳﺎﻣﻰ اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ دهﻴﺪ! سذﻟﻠّﻪ )‪(31‬‬

‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻋﺮض آﺮدﻧﺪ‪» :‬ﻣﻨﺰهﻰ ﺗﻮ! ﻣﺎ ﭼﻴﺰى ﺟﺰ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ دادﻩاى‪ ،‬ﻧﻤﻰداﻧﻴﻢ; ﺗﻮ داﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻤﻰ‪(32) «.‬‬

‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اى ﺁدم! ﺁﻧﺎن را از اﺳﺎﻣﻰ )و اﺳﺮار( اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮدات ﺁﮔﺎﻩ آﻦ‪ «.‬هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺁﻧﺎن را ﺁﮔﺎﻩ آﺮد‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﻔﺘﻢ آﻪ‬

‫ﻣﻦ‪ ،‬ﻏﻴﺐ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ را ﻣﻴﺪاﻧﻢ؟! و ﻧﻴﺰ ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﺁﻧﭽﻪ را ﺷﻤﺎ ﺁﺷﻜﺎر ﻣﻴﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ را ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻴﺪاﺷﺘﻴﺪ!« )‪(33‬‬

‫و )ﻳﺎد آﻦ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬ﺑﺮاى ﺁدم ﺳﺠﺪﻩ و ﺧﻀﻮع آﻨﻴﺪ!« هﻤﮕﻰ ﺳﺠﺪﻩ آﺮدﻧﺪ; ﺟﺰ اﺑﻠﻴﺲ آﻪ ﺳﺮ ﺑﺎز زد‪ ،‬و ﺗﻜﺒﺮ‬

‫ورزﻳﺪ‪) ،‬و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ و ﺗﻜﺒﺮش( از آﺎﻓﺮان ﺷﺪ‪(34) .‬‬

 ‫و ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬اى ﺁدم! ﺗﻮ ﺑﺎ هﻤﺴﺮت در ﺑﻬﺸﺖ ﺳﻜﻮﻧﺖ آﻦ; و از )ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى( ﺁن‪ ،‬از هﺮ ﺟﺎ ﻣﻰﺧﻮاهﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻮارا ﺑﺨﻮرﻳﺪ; )اﻣﺎ( ﻧﺰدﻳﻚ اﻳﻦ درﺧﺖ‬

‫ﻧﺸﻮﻳﺪ; آﻪ از ﺳﺘﻤﮕﺮان ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ‪(35) .‬‬

‫ﭘﺲ ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻮﺟﺐ ﻟﻐﺰش ﺁﻧﻬﺎ از ﺑﻬﺸﺖ ﺷﺪ; و ﺁﻧﺎن را از ﺁﻧﭽﻪ در ﺁن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺮون آﺮد‪ .‬و )در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم( ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬هﻤﮕﻰ )ﺑﻪ زﻣﻴﻦ(‬

‫ﻓﺮود ﺁﻳﻴﺪ! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺑﻌﻀﻰ دﺷﻤﻦ دﻳﮕﺮى ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد‪ .‬و ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ در زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﺪت ﻣﻌﻴﻨﻰ ﻗﺮارﮔﺎﻩ و وﺳﻴﻠﻪ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮدارى ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫)‪(36‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺁدم از ﭘﺮوردﮔﺎرش آﻠﻤﺎﺗﻰ درﻳﺎﻓﺖ داﺷﺖ; )و ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﺑﻪ آﺮد‪ (.‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮﺑﻪ او را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ; ﭼﺮا آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮﺑﻪﭘﺬﻳﺮ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫)‪(37‬‬

‫ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬هﻤﮕﻰ از ﺁن‪ ،‬ﻓﺮود ﺁﻳﻴﺪ! هﺮﮔﺎﻩ هﺪاﻳﺘﻰ از ﻃﺮف ﻣﻦ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪ‪ ،‬آﺴﺎﻧﻰ آﻪ از ﺁن ﭘﻴﺮوى آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﺮﺳﻰ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬و ﻧﻪ‬

‫ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺷﻮﻧﺪ‪(38) «.‬‬

‫و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺁﻳﺎت ﻣﺎ را دروغ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ اهﻞ دوزﺧﻨﺪ; و هﻤﻴﺸﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪(39) .‬‬

‫اى ﻓﺮزﻧﺪان اﺳﺮاﺋﻴﻞ! ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻳﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ارزاﻧﻰ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ! و ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪاﻳﺪ وﻓﺎ آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎن ﺷﻤﺎ‬

‫وﻓﺎ آﻨﻢ‪ ).‬و در راﻩ اﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔﻪ‪ ،‬و ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎﻧﻬﺎ( ﺗﻨﻬﺎ از ﻣﻦ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ! )‪(40‬‬

‫و ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺎزل آﺮدﻩام ) ﻗﺮﺁن( اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﺪ! آﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى ﺁن‪ ،‬ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ در آﺘﺎﺑﻬﺎى ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ دارد; و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ آﺎﻓﺮ ﺑﻪ ﺁن ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ!‬

‫و ﺁﻳﺎت ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﻬﺎى ﻧﺎﭼﻴﺰى ﻧﻔﺮوﺷﻴﺪ! )و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ درﺁﻣﺪ ﻣﺨﺘﺼﺮى‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى ﻗﺮﺁن و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ اﺳﻼم را‪ ،‬آﻪ در آﺘﺐ ﺷﻤﺎ ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن‬
‫ﻧﻜﻨﻴﺪ!( و ﺗﻨﻬﺎ از ﻣﻦ )و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ دﺳﺘﻮرهﺎﻳﻢ( ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ )ﻧﻪ از ﻣﺮدم(! )‪(41‬‬

‫و ﺣﻖ را ﺑﺎ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﻴﺎﻣﻴﺰﻳﺪ! و ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻰداﻧﻴﺪ آﺘﻤﺎن ﻧﻜﻨﻴﺪ! )‪(42‬‬

‫و ﻧﻤﺎز را ﺑﭙﺎ دارﻳﺪ‪ ،‬و زآﺎت را ﺑﭙﺮدازﻳﺪ‪ ،‬و هﻤﺮاﻩ رآﻮع آﻨﻨﺪﮔﺎن رآﻮع آﻨﻴﺪ )و ﻧﻤﺎز را ﺑﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﮕﺰارﻳﺪ(! )‪(43‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻰ )و اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى آﻪ ﺻﻔﺎت او ﺁﺷﻜﺎرا در ﺗﻮرات ﺁﻣﺪﻩ( دﻋﻮت ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮدﺗﺎن را ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻴﺪ; ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺷﻤﺎ‬

‫آﺘﺎب )ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ( را ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﺪ! ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻰاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ؟! )‪(44‬‬

‫از ﺻﺒﺮ و ﻧﻤﺎز ﻳﺎرى ﺟﻮﺋﻴﺪ; )و ﺑﺎ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ و ﻣﻬﺎر هﻮﺳﻬﺎى دروﻧﻰ و ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ‪ ،‬ﻧﻴﺮو ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ;( و اﻳﻦ آﺎر‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﺮاى ﺧﺎﺷﻌﺎن‪ ،‬ﮔﺮان‬

‫اﺳﺖ‪(45) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﻣﻰداﻧﻨﺪ دﻳﺪارآﻨﻨﺪﻩ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﻮﻳﺸﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺳﻮى اوﺑﺎزﻣﻰﮔﺮدﻧﺪ‪(46) .‬‬

‫اى ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ! ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻳﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ارزاﻧﻰ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورﻳﺪ; و )ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ آﻪ( ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن‪ ،‬ﺑﺮﺗﺮى ﺑﺨﺸﻴﺪم‪.‬‬

‫)‪(47‬‬

‫و از ﺁن روز ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ آﻪ آﺴﻰ ﻣﺠﺎزات دﻳﮕﺮى را ﻧﻤﻰﭘﺬﻳﺮد و ﻧﻪ از او ﺷﻔﺎﻋﺖ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد; و ﻧﻪ ﻏﺮاﻣﺖ از او ﻗﺒﻮل ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ; و ﻧﻪ ﻳﺎرى‬

‫ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪(48) .‬‬

‫و )ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( ﺁن زﻣﺎن آﻪ ﺷﻤﺎ را از ﭼﻨﮕﺎل ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﺎن رهﺎﻳﻰ ﺑﺨﺸﻴﺪﻳﻢ; آﻪ هﻤﻮارﻩ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺻﻮرت ﺁزار ﻣﻰدادﻧﺪ‪ :‬ﭘﺴﺮان ﺷﻤﺎ‬

‫را ﺳﺮ ﻣﻰﺑﺮﻳﺪﻧﺪ; و زﻧﺎن ﺷﻤﺎ را )ﺑﺮاى آﻨﻴﺰى( زﻧﺪﻩ ﻧﮕﻪ ﻣﻰداﺷﺘﻨﺪ‪ .‬و در اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﺑﺰرﮔﻰ از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻮد‪(49) .‬‬

‫و )ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ درﻳﺎ را ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺷﻜﺎﻓﺘﻴﻢ; و ﺷﻤﺎ را ﻧﺠﺎت دادﻳﻢ; و ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﺎن را ﻏﺮق ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎ‬

‫ﻣﻰآﺮدﻳﺪ‪(50) .‬‬

‫و )ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻰ ﭼﻬﻞ ﺷﺐ وﻋﺪﻩ ﮔﺬاردﻳﻢ; )و او‪ ،‬ﺑﺮاى ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﻬﺎى اﻟﻬﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻴﻌﺎدﮔﺎﻩ ﺁﻣﺪ;( ﺳﭙﺲ ﺷﻤﺎ‬

‫ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ را ﺑﻌﺪ از او )ﻣﻌﺒﻮد ﺧﻮد( اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻤﻮدﻳﺪ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺳﺘﻤﻜﺎر ﺑﻮدﻳﺪ‪(51) .‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺷﻤﺎ را ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺑﺨﺸﻴﺪﻳﻢ; ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻜﺮ )اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ را( ﺑﺠﺎ ﺁورﻳﺪ‪(52) .‬‬
 ‫و )ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ‪ ،‬آﺘﺎب و وﺳﻴﻠﻪ ﺗﺸﺨﻴﺺ )ﺣﻖ از ﺑﺎﻃﻞ( را دادﻳﻢ; ﺗﺎ هﺪاﻳﺖ ﺷﻮﻳﺪ‪(53) .‬‬

‫و زﻣﺎﻧﻰ را آﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﻗﻮم ﻣﻦ! ﺷﻤﺎ ﺑﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ )ﺑﺮاى ﭘﺮﺳﺘﺶ( ﺑﻪ ﺧﻮد ﺳﺘﻢ آﺮدﻳﺪ! ﭘﺲ ﺗﻮﺑﻪ آﻨﻴﺪ; و ﺑﻪ‬

‫ﺳﻮى ﺧﺎﻟﻖ ﺧﻮد ﺑﺎز ﮔﺮدﻳﺪ! و ﺧﻮد را )ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را( ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ! اﻳﻦ آﺎر‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ «.‬ﺳﭙﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ ﺷﻤﺎ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ; زﻳﺮا آﻪ او ﺗﻮﺑﻪﭘﺬﻳﺮ و رﺣﻴﻢ اﺳﺖ‪(54) .‬‬

‫و )ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﮔﻔﺘﻴﺪ‪» :‬اى ﻣﻮﺳﻰ! ﻣﺎ هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻳﻤﺎن ﻧﺨﻮاهﻴﻢ ﺁورد; ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺧﺪا را ﺁﺷﻜﺎرا )ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد( ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ!«‬

‫ﭘﺲ ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺷﻤﺎ را ﮔﺮﻓﺖ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻰآﺮدﻳﺪ‪(55) .‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺷﻤﺎ را ﭘﺲ از ﻣﺮﮔﺘﺎن‪ ،‬ﺣﻴﺎت ﺑﺨﺸﻴﺪﻳﻢ; ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻜﺮ )ﻧﻌﻤﺖ او را( ﺑﺠﺎ ﺁورﻳﺪ‪(56) .‬‬

‫و اﺑﺮ را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﺎﻳﺒﺎن ﻗﺮار دادﻳﻢ; و »ﻣﻦ« ) ﺷﻴﺮﻩ ﻣﺨﺼﻮص و ﻟﺬﻳﺬ درﺧﺘﺎن ( و »ﺳﻠﻮى« ) ﻣﺮﻏﺎن ﻣﺨﺼﻮص ﺷﺒﻴﻪ آﺒﻮﺗﺮ( را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; )و ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» (:‬از ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى ﭘﺎآﻴﺰﻩاى آﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ روزى دادﻩاﻳﻢ ﺑﺨﻮرﻳﺪ!« )وﻟﻰ ﺷﻤﺎ آﻔﺮان آﺮدﻳﺪ!( ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﺘﻢ ﻧﻜﺮدﻧﺪ; ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮد ﺳﺘﻢ ﻣﻰﻧﻤﻮدﻧﺪ‪(57) .‬‬

‫و )ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورﻳﺪ( زﻣﺎﻧﻰ را آﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ) ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس( وارد ﺷﻮﻳﺪ! و از ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى ﻓﺮاوان ﺁن‪ ،‬هﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﺨﻮرﻳﺪ! و از‬

‫در )ﻣﻌﺒﺪ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس( ﺑﺎ ﺧﻀﻮع و ﺧﺸﻮع وارد ﮔﺮدﻳﺪ! و ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪا! ﮔﻨﺎهﺎن ﻣﺎ را ﺑﺮﻳﺰ!« ﺗﺎ ﺧﻄﺎهﺎى ﺷﻤﺎ را ﺑﺒﺨﺸﻴﻢ; و ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻮآﺎران‬

‫ﭘﺎداش ﺑﻴﺸﺘﺮى ﺧﻮاهﻴﻢ داد‪(58) «.‬‬

‫اﻣﺎ اﻓﺮاد ﺳﺘﻤﮕﺮ‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ دادﻧﺪ; )و ﺑﻪ ﺟﺎى ﺁن‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪ اﺳﺘﻬﺰاﺁﻣﻴﺰى ﮔﻔﺘﻨﺪ;( ﻟﺬا ﺑﺮ ﺳﺘﻤﮕﺮان‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ‬

‫اﻳﻦ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ‪ ،‬ﻋﺬاﺑﻰ از ﺁﺳﻤﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ‪(59) .‬‬

‫و )ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( زﻣﺎﻧﻰ را آﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺮاى ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺁب ﻃﻠﺒﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ او دﺳﺘﻮر دادﻳﻢ‪» :‬ﻋﺼﺎى ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺁن ﺳﻨﮓ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﺰن!« ﻧﺎﮔﺎﻩ‬

‫دوازدﻩ ﭼﺸﻤﻪ ﺁب از ﺁن ﺟﻮﺷﻴﺪ; ﺁنﮔﻮﻧﻪ آﻪ هﺮ ﻳﻚ )از ﻃﻮاﻳﻒ دوازدﻩﮔﺎﻧﻪ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ(‪ ،‬ﭼﺸﻤﻪ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮد را ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ! )و ﮔﻔﺘﻴﻢ‪(:‬‬

‫»از روزﻳﻬﺎى اﻟﻬﻰ ﺑﺨﻮرﻳﺪ و ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﻴﺪ! و در زﻣﻴﻦ ﻓﺴﺎد ﻧﻜﻨﻴﺪ!« )‪(60‬‬

‫و )ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورﻳﺪ( زﻣﺎﻧﻰ را آﻪ ﮔﻔﺘﻴﺪ‪» :‬اى ﻣﻮﺳﻰ! هﺮﮔﺰ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﻮع ﻏﺬا اآﺘﻔﺎ آﻨﻴﻢ! از ﺧﺪاى ﺧﻮد ﺑﺨﻮاﻩ آﻪ از ﺁﻧﭽﻪ‬

‫زﻣﻴﻦ ﻣﻰروﻳﺎﻧﺪ‪ ،‬از ﺳﺒﺰﻳﺠﺎت و ﺧﻴﺎر و ﺳﻴﺮ و ﻋﺪس و ﭘﻴﺎزش‪ ،‬ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻓﺮاهﻢ ﺳﺎزد‪ «.‬ﻣﻮﺳﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻏﺬاى ﭘﺴﺖﺗﺮ را ﺑﻪ ﺟﺎى ﻏﺬاى‬
‫ﺑﻬﺘﺮ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻰآﻨﻴﺪ؟! )اآﻨﻮن آﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻜﻮﺷﻴﺪ از اﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﺎن( در ﺷﻬﺮى ﻓﺮود ﺁﺋﻴﺪ; زﻳﺮا هﺮ ﭼﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ‪ ،‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ‬

‫هﺴﺖ‪ «.‬و )ﻣﻬﺮ( ذﻟﺖ و ﻧﻴﺎز‪ ،‬ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻰ ﺁﻧﻬﺎ زدﻩ ﺷﺪ; و ﺑﺎز ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺧﺸﻢ ﺧﺪاﺋﻰ ﺷﺪﻧﺪ ; ﭼﺮا آﻪ ﺁﻧﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻳﺎت اﻟﻬﻰ‪ ،‬آﻔﺮ‬

‫ﻣﻰورزﻳﺪﻧﺪ; و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان را ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﻣﻰآﺸﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁن ﺑﻮد آﻪ ﮔﻨﺎهﻜﺎر و ﻣﺘﺠﺎوز ﺑﻮدﻧﺪ‪(61) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ )ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ اﺳﻼم( اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ‪ ،‬و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁﺋﻴﻦ ﻳﻬﻮد ﮔﺮوﻳﺪﻧﺪ و ﻧﺼﺎرى و ﺻﺎﺑﺌﺎن ) ﭘﻴﺮوان ﻳﺤﻴﻰ( هﺮ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﺪا و روز‬

‫رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ اﻳﻤﺎن ﺁورﻧﺪ ‪ ،‬و ﻋﻤﻞ ﺻﺎﻟﺢ اﻧﺠﺎم دهﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺎداﺷﺸﺎن ﻧﺰد ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ; و هﻴﭻﮔﻮﻧﻪ ﺗﺮس و اﻧﺪوهﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫)هﺮ آﺪام از ﭘﻴﺮوان ادﻳﺎن اﻟﻬﻰ‪ ،‬آﻪ در ﻋﺼﺮ و زﻣﺎن ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺮ ﻃﺒﻖ وﻇﺎﻳﻒ و ﻓﺮﻣﺎن دﻳﻦ ﻋﻤﻞ آﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎﺟﻮر و رﺳﺘﮕﺎرﻧﺪ‪(62) (.‬‬

‫و )ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( زﻣﺎﻧﻰ را آﻪ از ﺷﻤﺎ ﭘﻴﻤﺎن ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ; و آﻮﻩ ﻃﻮر را ﺑﺎﻻى ﺳﺮ ﺷﻤﺎ ﻗﺮار دادﻳﻢ; )و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» (:‬ﺁﻧﭽﻪ را )از ﺁﻳﺎت و‬

‫دﺳﺘﻮرهﺎى ﺧﺪاوﻧﺪ( ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ; و ﺁﻧﭽﻪ را در ﺁن اﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ )و ﺑﻪ ﺁن ﻋﻤﻞ آﻨﻴﺪ(; ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺮهﻴﺰآﺎر‬

‫ﺷﻮﻳﺪ!« )‪(63‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺷﻤﺎ ﭘﺲ از اﻳﻦ‪ ،‬روﮔﺮدان ﺷﺪﻳﺪ; و اﮔﺮ ﻓﻀﻞ و رﺣﻤﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮد‪ ،‬از زﻳﺎﻧﻜﺎران ﺑﻮدﻳﺪ‪(64) .‬‬

‫ﺑﻪ ﻃﻮر ﻗﻄﻊ از ﺣﺎل آﺴﺎﻧﻰ از ﺷﻤﺎ‪ ،‬آﻪ در روز ﺷﻨﺒﻪ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ و ﮔﻨﺎﻩ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪﻩاﻳﺪ! ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﻮزﻳﻨﻪهﺎﻳﻰ‬

‫ﻃﺮدﺷﺪﻩ درﺁﻳﻴﺪ!« )‪(65‬‬

‫ﻣﺎ اﻳﻦ آﻴﻔﺮ را درس ﻋﺒﺮﺗﻰ ﺑﺮاى ﻣﺮدم ﺁن زﻣﺎن و ﻧﺴﻠﻬﺎى ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﺎن‪ ،‬و ﭘﻨﺪ و اﻧﺪرزى ﺑﺮاى ﭘﺮهﻴﺰآﺎران ﻗﺮار دادﻳﻢ‪(66) .‬‬
‫و )ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دﺳﺘﻮر ﻣﻰدهﺪ ﻣﺎدﻩﮔﺎوى را ذﺑﺢ آﻨﻴﺪ )و ﻗﻄﻌﻪاى از ﺑﺪن ﺁن را ﺑﻪ‬

‫ﻣﻘﺘﻮﻟﻰ آﻪ ﻗﺎﺗﻞ او ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺰﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ زﻧﺪﻩ ﺷﻮد و ﻗﺎﺗﻞ ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﻌﺮﻓﻰ آﻨﺪ; و ﻏﻮﻏﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﮔﺮدد‪ «(.‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻣﺎ را ﻣﺴﺨﺮﻩ‬

‫ﻣﻰآﻨﻰ؟« )ﻣﻮﺳﻰ( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﭘﻨﺎﻩ ﻣﻰﺑﺮم از اﻳﻨﻜﻪ از ﺟﺎهﻼن ﺑﺎﺷﻢ!« )‪(67‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪)» :‬ﭘﺲ( از ﺧﺪاى ﺧﻮد ﺑﺨﻮاﻩ آﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎ روﺷﻦ آﻨﺪ اﻳﻦ ﻣﺎدﻩﮔﺎو ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺎدﻩﮔﺎوى ﺑﺎﺷﺪ؟ سذﻟﻠّﻪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬
‫»ﻣﺎدﻩﮔﺎوى اﺳﺖ آﻪ ﻧﻪ ﭘﻴﺮ و از آﺎر اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﻜﺮ و ﺟﻮان; ﺑﻠﻜﻪ ﻣﻴﺎن اﻳﻦ دو ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دﺳﺘﻮر دادﻩ ﺷﺪﻩ‪) ،‬هﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ(‬

‫اﻧﺠﺎم دهﻴﺪ‪(68) «.‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬از ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﻮد ﺑﺨﻮاﻩ آﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎ روﺷﻦ ﺳﺎزد رﻧﮓ ﺁن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ » ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﮔﺎوى ﺑﺎﺷﺪ زرد ﻳﻜﺪﺳﺖ‪،‬آﻪ رﻧﮓ‬

‫ﺁن‪ ،‬ﺑﻴﻨﻨﺪﮔﺎن را ﺷﺎد و ﻣﺴﺮور ﺳﺎزد‪(69) «.‬‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬از ﺧﺪاﻳﺖ ﺑﺨﻮاﻩ ﺑﺮاى ﻣﺎ روﺷﻦ آﻨﺪ آﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﺎوى ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ؟ زﻳﺮا اﻳﻦ ﮔﺎو ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻣﺒﻬﻢ ﺷﺪﻩ! و اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاهﺪ ﻣﺎ هﺪاﻳﺖ‬

‫ﺧﻮاهﻴﻢ ﺷﺪ!« )‪(70‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬ﮔﺎوى ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﻧﻪ ﺑﺮاى ﺷﺨﻢ زدن رام ﺷﺪﻩ; و ﻧﻪ ﺑﺮاى زراﻋﺖ ﺁﺑﻜﺸﻰ آﻨﺪ; از هﺮ ﻋﻴﺒﻰ ﺑﺮآﻨﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﺣﺘﻰ‬

‫هﻴﭻﮔﻮﻧﻪ رﻧﮓ دﻳﮕﺮى در ﺁن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ «.‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻻن ﺣﻖ ﻣﻄﻠﺐ را ﺁوردى!« ﺳﭙﺲ )ﭼﻨﺎن ﮔﺎوى را ﭘﻴﺪا آﺮدﻧﺪ و( ﺁن را ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ; وﻟﻰ ﻣﺎﻳﻞ‬
‫ﻧﺒﻮدﻧﺪ اﻳﻦ آﺎر را اﻧﺠﺎم دهﻨﺪ‪(71) .‬‬

‫و )ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ ﻓﺮدى را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﺪﻳﺪ; ﺳﭙﺲ درﺑﺎرﻩ )ﻗﺎﺗﻞ( او ﺑﻪ ﻧﺰاع ﭘﺮداﺧﺘﻴﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﭽﻪ را ﻣﺨﻔﻰ ﻣﻰداﺷﺘﻴﺪ‪،‬‬

‫ﺁﺷﻜﺎر ﻣﻰﺳﺎزد‪(72) .‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﮔﺎو را ﺑﻪ ﻣﻘﺘﻮل ﺑﺰﻧﻴﺪ! )ﺗﺎ زﻧﺪﻩ ﺷﻮد‪ ،‬و ﻗﺎﺗﻞ را ﻣﻌﺮﻓﻰ آﻨﺪ‪ (.‬ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻣﺮدﮔﺎن را زﻧﺪﻩ ﻣﻰآﻨﺪ; و ﺁﻳﺎت ﺧﻮد‬

‫را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻰدهﺪ; ﺷﺎﻳﺪ اﻧﺪﻳﺸﻪ آﻨﻴﺪ!« )‪(73‬‬

‫ﺳﭙﺲ دﻟﻬﺎى ﺷﻤﺎ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ واﻗﻌﻪ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ; هﻤﭽﻮن ﺳﻨﮓ‪ ،‬ﻳﺎ ﺳﺨﺖﺗﺮ! ﭼﺮا آﻪ ﭘﺎرﻩاى از ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻣﻰﺷﻜﺎﻓﺪ‪ ،‬و از ﺁن ﻧﻬﺮهﺎ ﺟﺎرى‬

‫ﻣﻰﺷﻮد; و ﭘﺎرﻩاى از ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻜﺎف ﺑﺮﻣﻰدارد ‪ ،‬و ﺁب از ﺁن ﺗﺮاوش ﻣﻰآﻨﺪ; و ﭘﺎرﻩاى از ﺧﻮف ﺧﺪا )از ﻓﺮاز آﻮﻩ( ﺑﻪ زﻳﺮ ﻣﻰاﻓﺘﺪ; )اﻣﺎ دﻟﻬﺎى ﺷﻤﺎ‪،‬‬
‫ﻧﻪ از ﺧﻮف ﺧﺪا ﻣﻰﺗﭙﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻋﻠﻢ و داﻧﺶ و ﻋﻮاﻃﻒ اﻧﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ!( و ﺧﺪاوﻧﺪ از اﻋﻤﺎل ﺷﻤﺎ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪(74) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ اﻧﺘﻈﺎر دارﻳﺪ ﺑﻪ )ﺁﺋﻴﻦ( ﺷﻤﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻋﺪﻩاى از ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﺳﺨﻨﺎن ﺧﺪا را ﻣﻰﺷﻨﻴﺪﻧﺪ و ﭘﺲ از ﻓﻬﻤﻴﺪن‪ ،‬ﺁن را ﺗﺤﺮﻳﻒ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪ ،‬در‬

‫ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻋﻠﻢ و اﻃﻼع داﺷﺘﻨﺪ؟! )‪(75‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن را ﻣﻼﻗﺎت آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﻢ‪ «.‬وﻟﻰ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺧﻠﻮت ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪) ،‬ﺑﻌﻀﻰ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕﺮ‬

‫اﻋﺘﺮاض آﺮدﻩ‪ (،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ را آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ )در ﺑﺎرﻩ ﺻﻔﺎت ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ اﺳﻼم( ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎن آﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﺎزﮔﻮ ﻣﻰآﻨﻴﺪ ﺗﺎ )روز‬

‫رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ( در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺮ ﺿﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺁن اﺳﺘﺪﻻل آﻨﻨﺪ؟! ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻴﺪ؟!« )‪(76‬‬

‫ﺁﻳﺎ اﻳﻨﻬﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﭽﻪ را ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻰدارﻧﺪ ﻳﺎ ﺁﺷﻜﺎر ﻣﻰآﻨﻨﺪ ﻣﻰداﻧﺪ؟! )‪(77‬‬

‫و ﭘﺎرﻩاى از ﺁﻧﺎن ﻋﻮاﻣﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ آﺘﺎب ﺧﺪا را ﺟﺰ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺧﻴﺎﻻت و ﺁرزوهﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻨﺪ; و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﻨﺪارهﺎﻳﺸﺎن دل ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ‪(78) .‬‬

‫ﭘﺲ واى ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪاى ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮد ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻨﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ‪ ،‬از ﻃﺮف ﺧﺪاﺳﺖ‪ ;.‬سذﻟﻠّﻪ ﺗﺎ ﺁن را ﺑﻪ ﺑﻬﺎى آﻤﻰ‬

‫ﺑﻔﺮوﺷﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ واى ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎدﺳﺖ ﺧﻮد ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ; و واى ﺑﺮ ﺁﻧﺎن از ﺁﻧﭽﻪ از اﻳﻦ راﻩ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰﺁورﻧﺪ! )‪(79‬‬

‫و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬هﺮﮔﺰ ﺁﺗﺶ دوزخ‪ ،‬ﺟﺰ ﭼﻨﺪ روزى‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‪ «.‬ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﭘﻴﻤﺎﻧﻰ از ﺧﺪا ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﺪ؟! ‪-‬و ﺧﺪاوﻧﺪ هﺮﮔﺰ از ﭘﻴﻤﺎﻧﺶ ﺗﺨﻠﻒ‬
‫ﻧﻤﻰورزد‪ -‬ﻳﺎ ﭼﻴﺰى را آﻪ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻰدهﻴﺪ«؟! )‪(80‬‬

‫ﺁرى‪ ،‬آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺴﺐ ﮔﻨﺎﻩ آﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﺁﺛﺎر ﮔﻨﺎﻩ‪ ،‬ﺳﺮاﺳﺮ وﺟﻮدﺷﺎن را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ اهﻞ ﺁﺗﺸﻨﺪ; و ﺟﺎوداﻧﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪(81) .‬‬

‫و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ‪ ،‬و آﺎرهﺎى ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻧﺠﺎم دادﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﺎن اهﻞ ﺑﻬﺸﺘﻨﺪ; و هﻤﻴﺸﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪(82) .‬‬
 ‫و )ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( زﻣﺎﻧﻰ را آﻪ از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﭘﻴﻤﺎن ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ آﻪ ﺟﺰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﮕﺎﻧﻪ را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﻜﻨﻴﺪ; و ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﻧﺰدﻳﻜﺎن و ﻳﺘﻴﻤﺎن و‬

‫ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎن ﻧﻴﻜﻰ آﻨﻴﺪ; و ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻧﻴﻚ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ; ﻧﻤﺎز را ﺑﺮﭘﺎ دارﻳﺪ; و زآﺎت ﺑﺪهﻴﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ )ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﭘﻴﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﺪ( هﻤﻪ ﺷﻤﺎ ‪-‬ﺟﺰ ﻋﺪﻩ آﻤﻰ‪-‬‬

‫ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ آﺮدﻳﺪ; و )از وﻓﺎى ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎن ﺧﻮد( روىﮔﺮدان ﺷﺪﻳﺪ‪(83) .‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ از ﺷﻤﺎ ﭘﻴﻤﺎن ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ آﻪ ﺧﻮن هﻢ را ﻧﺮﻳﺰﻳﺪ; و ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻴﺮون ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺷﻤﺎ اﻗﺮار آﺮدﻳﺪ; )و ﺑﺮ اﻳﻦ‬
‫ﭘﻴﻤﺎن( ﮔﻮاﻩ ﺑﻮدﻳﺪ‪(84) .‬‬

‫اﻣﺎ اﻳﻦ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻴﺪ آﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﻣﻰآﺸﻴﺪ و ﺟﻤﻌﻰ از ﺧﻮدﺗﺎن را از ﺳﺮزﻣﻴﻨﺸﺎن ﺑﻴﺮون ﻣﻰآﻨﻴﺪ; و در اﻳﻦ ﮔﻨﺎﻩ و ﺗﺠﺎوز‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ آﻤﻚ‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻴﺪ; )و اﻳﻨﻬﺎ هﻤﻪ ﻧﻘﺾ ﭘﻴﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺴﺘﻪاﻳﺪ( در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ اﮔﺮ ﺑﻌﻀﻰ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت اﺳﻴﺮان ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻓﺪﻳﻪ‬

‫ﻣﻰدهﻴﺪ و ﺁﻧﺎن را ﺁزاد ﻣﻰﺳﺎزﻳﺪ! ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻴﺮون ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁﻧﺎن ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﺮام ﺑﻮد‪ .‬ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻰ از دﺳﺘﻮرات آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورﻳﺪ‪ ،‬و‬

‫ﺑﻪ ﺑﻌﻀﻰ آﺎﻓﺮ ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ؟! ﺑﺮاى آﺴﻰ از ﺷﻤﺎ آﻪ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ )ﺗﺒﻌﻴﺾ در ﻣﻴﺎن اﺣﻜﺎم و ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﻟﻬﻰ( را اﻧﺠﺎم دهﺪ‪ ،‬ﺟﺰ رﺳﻮاﻳﻰ در اﻳﻦ‬
‫ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ،‬و روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮﻳﻦ ﻋﺬاﺑﻬﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﺪ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪(85) .‬‬

‫اﻳﻨﻬﺎ هﻤﺎن آﺴﺎﻧﻨﺪ آﻪ ﺁﺧﺮت را ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ ﻓﺮوﺧﺘﻪاﻧﺪ; از اﻳﻦ رو ﻋﺬاب ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺨﻔﻴﻒ دادﻩ ﻧﻤﻰﺷﻮد; و آﺴﻰ ﺁﻧﻬﺎ را ﻳﺎرى ﻧﺨﻮاهﺪ آﺮد‪.‬‬
‫)‪(86‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ آﺘﺎب )ﺗﻮرات( دادﻳﻢ; و ﺑﻌﺪ از او‪ ،‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﻰ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ هﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; و ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻦ ﻣﺮﻳﻢ دﻻﻳﻞ روﺷﻦ دادﻳﻢ; و او را ﺑﻪ‬

‫وﺳﻴﻠﻪ روح اﻟﻘﺪس ﺗﺎﻳﻴﺪ آﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ آﻪ هﺮ زﻣﺎن‪ ،‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى ﭼﻴﺰى ﺑﺮ ﺧﻼف هﻮاى ﻧﻔﺲ ﺷﻤﺎ ﺁورد‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ او ﺗﻜﺒﺮ آﺮدﻳﺪ )و از‬

‫اﻳﻤﺎن ﺁوردن ﺑﻪ او ﺧﻮددارى ﻧﻤﻮدﻳﺪ(; ﭘﺲ ﻋﺪﻩاى را ﺗﻜﺬﻳﺐ آﺮدﻩ‪ ،‬و ﺟﻤﻌﻰ را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﺪﻳﺪ؟! )‪(87‬‬

‫و )ﺁﻧﻬﺎ از روى اﺳﺘﻬﺰا( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬دﻟﻬﺎى ﻣﺎ در ﻏﻼف اﺳﺖ! )و ﻣﺎ از ﮔﻔﺘﻪ ﺗﻮ ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻴﻢ‪ .‬ﺁرى‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ!( ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬

‫آﻔﺮﺷﺎن‪ ،‬از رﺣﻤﺖ ﺧﻮد دور ﺳﺎﺧﺘﻪ‪) ،‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ‪ ،‬ﭼﻴﺰى درك ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ;( و آﻤﺘﺮ اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورﻧﺪ‪(88) .‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ از ﻃﺮف ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬آﺘﺎﺑﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﺪ آﻪ ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﻳﻰ ﺑﻮد آﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﻮﻳﺪ ﭘﻴﺮوزى ﺑﺮ‬

‫آﺎﻓﺮان ﻣﻰدادﻧﺪ )آﻪ ﺑﺎ آﻤﻚ ﺁن‪ ،‬ﺑﺮ دﺷﻤﻨﺎن ﭘﻴﺮوز ﮔﺮدﻧﺪ‪ (.‬ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ اﻳﻦ آﺘﺎب‪ ،‬و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى را آﻪ از ﻗﺒﻞ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﺰد ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻪ او آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ; ﻟﻌﻨﺖ ﺧﺪا ﺑﺮ آﺎﻓﺮان ﺑﺎد! )‪(89‬‬

‫وﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﻬﺎى ﺑﺪى‪ ،‬ﺧﻮد را ﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ; آﻪ ﺑﻪ ﻧﺎروا‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻳﺎﺗﻰ آﻪ ﺧﺪا ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬و ﻣﻌﺘﺮض ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﻀﻞ‬

‫ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺑﺮ هﺮ آﺲ از ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﺁﻳﺎت ﺧﻮد را ﻧﺎزل ﻣﻰآﻨﺪ؟! از اﻳﻦ رو ﺑﻪ ﺧﺸﻤﻰ ﺑﻌﺪ از ﺧﺸﻤﻰ )از ﺳﻮى ﺧﺪا( ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬و‬

‫ﺑﺮاى آﺎﻓﺮان ﻣﺠﺎزاﺗﻰ ﺧﻮارآﻨﻨﺪﻩ اﺳﺖ‪(90) .‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد‪» :‬ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺎزل ﻓﺮﻣﻮدﻩ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﺪ!«ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﻴﺰى اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁورﻳﻢ آﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﺎ ﻧﺎزل‬

‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ «.‬و ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺁن‪ ،‬آﺎﻓﺮ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺣﻖ اﺳﺖ; و ﺁﻳﺎﺗﻰ را آﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻰآﻨﺪ‪ .‬ﺑﮕﻮ‪» :‬اﮔﺮ )راﺳﺖ‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺁﻳﺎﺗﻰ آﻪ ﺑﺮ ﺧﻮدﺗﺎن ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ( اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺧﺪا را ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪﻳﺪ؟!« )‪(91‬‬

‫و )ﻧﻴﺰ( ﻣﻮﺳﻰ ﺁن هﻤﻪ ﻣﻌﺠﺰات را ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺁورد‪ ،‬و ﺷﻤﺎ ﭘﺲ از )ﻏﻴﺒﺖ( او‪ ،‬ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ را اﻧﺘﺨﺎب آﺮدﻳﺪ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺳﺘﻤﮕﺮ ﺑﻮدﻳﺪ‪(92) .‬‬

‫و )ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( زﻣﺎﻧﻰ را آﻪ از ﺷﻤﺎ ﭘﻴﻤﺎن ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ; و آﻮﻩ ﻃﻮر را ﺑﺎﻻى ﺳﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻴﻢ; )و ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» (:‬اﻳﻦ دﺳﺘﻮراﺗﻰ را آﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬

‫دادﻩاﻳﻢ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬و درﺳﺖ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ!« ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﺸﻨﻴﺪﻳﻢ; وﻟﻰ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ آﺮدﻳﻢ‪ «.‬و دﻟﻬﺎى ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﺮ اﺛﺮ آﻔﺮﺷﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ‬

‫ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﮕﻮ‪» :‬اﻳﻤﺎن ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﭼﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺪى ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰدهﺪ‪ ،‬اﮔﺮ اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ!« )‪(93‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬اﮔﺮ ﺁن )ﭼﻨﺎن آﻪ ﻣﺪﻋﻰ هﺴﺘﻴﺪ( ﺳﺮاى دﻳﮕﺮ در ﻧﺰد ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮص ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻧﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮدم‪ ،‬ﭘﺲ ﺁرزوى ﻣﺮگ آﻨﻴﺪ اﮔﺮ راﺳﺖ‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ!« )‪(94‬‬

‫وﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻋﻤﺎل ﺑﺪى آﻪ ﭘﻴﺶ از ﺧﻮد ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩاﻧﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﺁرزوى ﻣﺮگ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ آﺮد; و ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺳﺘﻤﮕﺮان ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪(95) .‬‬
‫و ﺁﻧﻬﺎ را ﺣﺮﻳﺺﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮدم ‪-‬ﺣﺘﻰ ﺣﺮﻳﺼﺘﺮ ازﻣﺸﺮآﺎن‪ -‬ﺑﺮ زﻧﺪﮔﻰ )اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‪ ،‬و اﻧﺪوﺧﺘﻦ ﺛﺮوت( ﺧﻮاهﻰ ﻳﺎﻓﺖ; )ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ( آﻪ هﺮ ﻳﻚ از ﺁﻧﻬﺎ ﺁرزو دارد‬

‫هﺰار ﺳﺎل ﻋﻤﺮ ﺑﻪ او دادﻩ ﺷﻮد! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ اﻳﻦ ﻋﻤﺮ ﻃﻮﻻﻧﻰ‪ ،‬او را از آﻴﻔﺮ )اﻟﻬﻰ( ﺑﺎز ﻧﺨﻮاهﺪ داﺷﺖ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ اﻋﻤﺎل ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﻨﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫)‪(96‬‬

‫)ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﭼﻮن ﻓﺮﺷﺘﻪاى آﻪ وﺣﻰ را ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل ﻣﻰآﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻣﺎ ﺑﺎ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ دﺷﻤﻦ هﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورﻳﻢ!«(‬
‫ﺑﮕﻮ‪» :‬آﺴﻰ آﻪ دﺷﻤﻦ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﺎﺷﺪ )در ﺣﻘﻴﻘﺖ دﺷﻤﻦ ﺧﺪاﺳﺖ( ﭼﺮا آﻪ او ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا‪ ،‬ﻗﺮﺁن را ﺑﺮ ﻗﻠﺐ ﺗﻮ ﻧﺎزل آﺮدﻩ اﺳﺖ; در ﺣﺎﻟﻰ‬

‫آﻪ آﺘﺐ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﭘﻴﺸﻴﻦ را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﻰآﻨﺪ; و هﺪاﻳﺖ و ﺑﺸﺎرت اﺳﺖ ﺑﺮاى ﻣﺆﻣﻨﺎن‪(97) «.‬‬

‫آﺴﻰ آﻪ دﺷﻤﻦ ﺧﺪا و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و رﺳﻮﻻن او و ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ و ﻣﻴﻜﺎﺋﻴﻞ ﺑﺎﺷﺪ )آﺎﻓﺮ اﺳﺖ; و( ﺧﺪاوﻧﺪ دﺷﻤﻦ آﺎﻓﺮان اﺳﺖ‪(98) .‬‬

‫ﻣﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى روﺷﻨﻰ ﺑﺮاى ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; و ﺟﺰ ﻓﺎﺳﻘﺎن آﺴﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ آﻔﺮ ﻧﻤﻰورزد‪(99) .‬‬

‫و ﺁﻳﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ آﻪ هﺮ ﺑﺎر ﺁﻧﻬﺎ )ﻳﻬﻮد( ﭘﻴﻤﺎﻧﻰ )ﺑﺎ ﺧﺪا و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ(ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻌﻰ ﺁن را دور اﻓﻜﻨﺪﻧﺪ )و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ آﺮدﻧﺪ‪ (.‬ﺁرى‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻧﺎن اﻳﻤﺎن‬

‫ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ‪(100) .‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩاى از ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺸﺎن ﺁﻣﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﻳﻰ آﻪ ﻧﺰد ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮد ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ داﺷﺖ‪ ،‬ﺟﻤﻌﻰ از ﺁﻧﺎن آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ آﺘﺎب‬

‫)ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ( دادﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ‪ ،‬آﺘﺎب ﺧﺪا را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ اﻓﻜﻨﺪﻧﺪ; ﮔﻮﻳﻰ هﻴﭻ از ﺁن ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﻧﺪ!! )‪(101‬‬

‫و )ﻳﻬﻮد( از ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ در ﻋﺼﺮ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﺮ ﻣﺮدم ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﭘﻴﺮوى آﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﻠﻴﻤﺎن هﺮﮔﺰ )دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺤﺮ ﻧﻴﺎﻟﻮد; و( آﺎﻓﺮ ﻧﺸﺪ; وﻟﻰ‬

‫ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ آﻔﺮ ورزﻳﺪﻧﺪ; و ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺳﺤﺮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‪ .‬و )ﻧﻴﺰ ﻳﻬﻮد( از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ دو ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎﺑﻞ »هﺎروت« و »ﻣﺎروت«‪ ،‬ﻧﺎزل ﺷﺪ ﭘﻴﺮوى آﺮدﻧﺪ‪) .‬ﺁن دو‪،‬‬
‫راﻩ ﺳﺤﺮ آﺮدن را‪ ،‬ﺑﺮاى ﺁﺷﻨﺎﻳﻰ ﺑﺎ ﻃﺮز اﺑﻄﺎل ﺁن‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻳﺎد ﻣﻰدادﻧﺪ‪ .‬و( ﺑﻪ هﻴﭻ آﺲ ﭼﻴﺰى ﻳﺎد ﻧﻤﻰدادﻧﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ از ﭘﻴﺶ ﺑﻪ او‬

‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ وﺳﻴﻠﻪ ﺁزﻣﺎﻳﺸﻴﻢ آﺎﻓﺮ ﻧﺸﻮ! )و از اﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت‪ ،‬ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻧﻜﻦ!(« وﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ از ﺁن دو ﻓﺮﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ را ﻣﻰﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ آﻪ‬

‫ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺁن‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﻣﺮد و هﻤﺴﺮش ﺟﺪاﻳﻰ ﺑﻴﻔﻜﻨﻨﺪ; وﻟﻰ هﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺪون اﺟﺎزﻩ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻰ زﻳﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﻗﺴﻤﺘﻬﺎﻳﻰ را ﻓﺮاﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن زﻳﺎن ﻣﻰرﺳﺎﻧﻴﺪ و ﻧﻔﻌﻰ ﻧﻤﻰداد‪ .‬و ﻣﺴﻠﻤﺎ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ هﺮ آﺴﻰ ﺧﺮﻳﺪار اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺘﺎع ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در‬
‫ﺁﺧﺮت ﺑﻬﺮﻩاى ﻧﺨﻮاهﺪ داﺷﺖ‪ .‬و ﭼﻪ زﺷﺖ و ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﻮد ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺁن ﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ!! )‪(102‬‬

‫و اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ اﻳﻤﺎن ﻣﻰﺁوردﻧﺪ و ﭘﺮهﻴﺰآﺎرى ﭘﻴﺸﻪ ﻣﻰآﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎداﺷﻰ آﻪ ﻧﺰد ﺧﺪاﺳﺖ ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد‪ ،‬اﮔﺮ ﺁﮔﺎهﻰ داﺷﺘﻨﺪ!! )‪(103‬‬

‫اى اﻓﺮاد ﺑﺎاﻳﻤﺎن! )هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ از ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺗﻘﺎﺿﺎى ﻣﻬﻠﺖ ﺑﺮاى درك ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁن ﻣﻰآﻨﻴﺪ( ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ‪ ; :‬سخﻟﻠّﻬﺮاﻋﻨﺎ«; ﺑﻠﻜﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪» :‬اﻧﻈﺮﻧﺎ«‪) .‬زﻳﺮا‬

‫آﻠﻤﻪ اول‪ ،‬هﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻣﺎ را ﻣﻬﻠﺖ ﺑﺪﻩ!«‪ ،‬و هﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻣﺎ را ﺗﺤﻤﻴﻖ آﻦ!« ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ; و دﺳﺘﺎوﻳﺰى ﺑﺮاى دﺷﻤﻨﺎن اﺳﺖ‪ (.‬و )ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ دﺳﺘﻮر دادﻩ ﻣﻰﺷﻮد( ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ! و ﺑﺮاى آﺎﻓﺮان )و اﺳﺘﻬﺰاآﻨﻨﺪﮔﺎن( ﻋﺬاب دردﻧﺎآﻰ اﺳﺖ‪(104) .‬‬

‫آﺎﻓﺮان اهﻞ آﺘﺎب‪ ،‬و )هﻤﭽﻨﻴﻦ( ﻣﺸﺮآﺎن‪ ،‬دوﺳﺖ ﻧﺪارﻧﺪ آﻪ از ﺳﻮى ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻴﺮ و ﺑﺮآﺘﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺎزل ﮔﺮدد; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬رﺣﻤﺖ‬

‫ﺧﻮد را ﺑﻪ هﺮ آﺲ ﺑﺨﻮاهﺪ ‪ ،‬اﺧﺘﺼﺎص ﻣﻰدهﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ﻓﻀﻞ ﺑﺰرگ اﺳﺖ‪(105) .‬‬

‫هﺮ ﺣﻜﻤﻰ را ﻧﺴﺦ آﻨﻴﻢ‪ ،‬و ﻳﺎ ﻧﺴﺦ ﺁن را ﺑﻪ ﺗﺎﺧﻴﺮ اﻧﺪازﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ از ﺁن‪ ،‬ﻳﺎ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁن را ﻣﻰﺁورﻳﻢ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻰ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ هﺮ ﭼﻴﺰ ﺗﻮاﻧﺎ‬

‫اﺳﺖ؟! )‪(106‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻰ آﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ‪ ،‬از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ؟! )و ﺣﻖ دارد هﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ و ﺗﺒﺪﻳﻠﻰ در اﺣﻜﺎم ﺧﻮد ﻃﺒﻖ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺑﺪهﺪ؟!( و‬
‫ﺟﺰ ﺧﺪا‪ ،‬وﻟﻰ و ﻳﺎورى ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪) .‬و اوﺳﺖ آﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺷﻤﺎ را ﻣﻰداﻧﺪ و ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻰآﻨﺪ(‪(107) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻣﻰﺧﻮاهﻴﺪ از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺧﻮد‪ ،‬هﻤﺎنﺗﻘﺎﺿﺎى )ﻧﺎﻣﻌﻘﻮﻟﻰ را( ﺑﻜﻨﻴﺪ آﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‪ ،‬از ﻣﻮﺳﻰ آﺮدﻧﺪ؟! )و ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪﺟﻮﻳﻰهﺎ‪ ،‬از اﻳﻤﺎن ﺁوردن‬

‫ﺳﺮ ﺑﺎز زدﻧﺪ‪ (.‬آﺴﻰ آﻪ آﻔﺮ را ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻤﺎن ﺑﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬از راﻩ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ )ﻋﻘﻞ و ﻓﻄﺮت( ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪(108) .‬‬

‫ﺑﺴﻴﺎرى از اهﻞ آﺘﺎب‪ ،‬از روى ﺣﺴﺪ ‪-‬آﻪ در وﺟﻮد ﺁﻧﻬﺎ رﻳﺸﻪ دواﻧﺪﻩ‪ -‬ﺁرزو ﻣﻰآﺮدﻧﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻌﺪ از اﺳﻼم و اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺎل آﻔﺮ ﺑﺎز ﮔﺮداﻧﻨﺪ; ﺑﺎ‬

‫اﻳﻨﻜﻪ ﺣﻖ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ آﺎﻣﻼ روﺷﻦ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﻋﻔﻮ آﻨﻴﺪ و ﮔﺬﺷﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ; ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮدش )ﻓﺮﻣﺎن ﺟﻬﺎد( را ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ;‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ هﺮ ﭼﻴﺰى ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ‪(109) .‬‬

‫و ﻧﻤﺎز را ﺑﺮﭘﺎ دارﻳﺪ و زآﺎت را ادا آﻨﻴﺪ; و هﺮ آﺎر ﺧﻴﺮى را ﺑﺮاى ﺧﻮد از ﭘﻴﺶ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺁن را ﻧﺰد ﺧﺪا )در ﺳﺮاى دﻳﮕﺮ( ﺧﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ; ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫ﺑﻪ اﻋﻤﺎل ﺷﻤﺎ ﺑﻴﻨﺎﺳﺖ‪(110) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬هﻴﭻ آﺲ‪ ،‬ﺟﺰ ﻳﻬﻮد ﻳﺎ ﻧﺼﺎرى‪ ،‬هﺮﮔﺰ داﺧﻞ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ «.‬اﻳﻦ ﺁرزوى ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ! ﺑﮕﻮ‪» :‬اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬دﻟﻴﻞ ﺧﻮد را‬

‫)ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع( ﺑﻴﺎورﻳﺪ!« )‪(111‬‬

‫ﺁرى‪ ،‬آﺴﻰ آﻪ روى ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﺪا آﻨﺪ و ﻧﻴﻜﻮآﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺎداش او ﻧﺰد ﭘﺮوردﮔﺎرش ﺛﺎﺑﺖ اﺳﺖ; ﻧﻪ ﺗﺮﺳﻰ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ و ﻧﻪ ﻏﻤﮕﻴﻦ‬

‫ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪) .‬ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻬﺸﺖ ﺧﺪا در اﻧﺤﺼﺎر هﻴﭻ ﮔﺮوهﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪(112) (.‬‬

‫ﻳﻬﻮدﻳﺎنﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن هﻴﭻ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻰ )ﻧﺰد ﺧﺪا( ﻧﺪارﻧﺪ«‪ ،‬و ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن هﻴﭻ ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻰ ﻧﺪارﻧﺪ )و ﺑﺮ ﺑﺎﻃﻠﻨﺪ(«; در ﺣﺎﻟﻰ‬
‫آﻪ هﺮ دو دﺳﺘﻪ‪ ،‬آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ را ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ )و ﺑﺎﻳﺪ از اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻌﺼﺒﻬﺎ ﺑﺮآﻨﺎر ﺑﺎﺷﻨﺪ(اﻓﺮاد ﻧﺎدان )دﻳﮕﺮ‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﻣﺸﺮآﺎن( ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﺳﺨﻨﻰ‬

‫هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺳﺨﻦ ﺁﻧﻬﺎ داﺷﺘﻨﺪ! ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬روز ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬در ﺑﺎرﻩ ﺁﻧﭽﻪ در ﺁن اﺧﺘﻼف داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬داورى ﻣﻰآﻨﺪ‪(113) .‬‬

‫آﻴﺴﺖ ﺳﺘﻤﻜﺎرﺗﺮ از ﺁن آﺲ آﻪ از ﺑﺮدن ﻧﺎم ﺧﺪا در ﻣﺴﺎﺟﺪ او ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى آﺮد و ﺳﻌﻰ در وﻳﺮاﻧﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻮد؟! ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﺎ‬

‫ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ‪ ،‬وارد اﻳﻦ )آﺎﻧﻮﻧﻬﺎى ﻋﺒﺎدت( ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻬﺮﻩ ﺁﻧﻬﺎ در دﻧﻴﺎ )ﻓﻘﻂ(رﺳﻮاﻳﻰ اﺳﺖ و در ﺳﺮاى دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻋﺬاب ﻋﻈﻴﻢ )اﻟﻬﻰ(!! )‪(114‬‬

‫ﻣﺸﺮق و ﻣﻐﺮب‪ ،‬از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ! و ﺑﻪ هﺮ ﺳﻮ رو آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ! ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻰﻧﻴﺎز و داﻧﺎﺳﺖ! )‪(115‬‬

‫و )ﻳﻬﻮد و ﻧﺼﺎرى و ﻣﺸﺮآﺎن( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪى ﺑﺮاى ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب آﺮدﻩ اﺳﺖ«! ‪-‬ﻣﻨﺰﻩ اﺳﺖ او‪ -‬ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪،‬‬

‫از ﺁن اوﺳﺖ; و هﻤﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ او ﺧﺎﺿﻌﻨﺪ! )‪(116‬‬

‫هﺴﺘﻰ ﺑﺨﺶ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ اوﺳﺖ! و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻓﺮﻣﺎن وﺟﻮد ﭼﻴﺰى را ﺻﺎدر آﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻮﺟﻮد ﺑﺎش!« و ﺁن‪ ،‬ﻓﻮرى ﻣﻮﺟﻮد‬
‫ﻣﻰﺷﻮد‪(117) .‬‬

‫اﻓﺮاد ﻧﺎﺁﮔﺎﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﺪ؟! و ﻳﺎ ﭼﺮا ﺁﻳﻪ و ﻧﺸﺎﻧﻪاى ﺑﺮاى ﺧﻮد ﻣﺎ ﻧﻤﻰﺁﻳﺪ؟ !« ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﺨﻦ‬

‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ; دﻟﻬﺎ و اﻓﻜﺎرﺷﺎن ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ اﺳﺖ; وﻟﻰ ﻣﺎ )ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ آﺎﻓﻰ( ﺁﻳﺎت و ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎ را ﺑﺮاى اهﻞ ﻳﻘﻴﻦ )و ﺣﻘﻴﻘﺖﺟﻮﻳﺎن( روﺷﻦ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻪاﻳﻢ‪(118) .‬‬

‫ﻣﺎ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺣﻖ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺑﺸﺎرت و ﺑﻴﻢ دادن )ﻣﺮدم ﺟﻬﺎن( ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; و ﺗﻮ ﻣﺴﺌﻮل )ﮔﻤﺮاهﻰ( دوزﺧﻴﺎن )ﭘﺲ از اﺑﻼغ رﺳﺎﻟﺖ( ﻧﻴﺴﺘﻰ! )‪(119‬‬

‫هﺮﮔﺰ ﻳﻬﻮد و ﻧﺼﺎرى از ﺗﻮ راﺿﻰ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪) ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر آﺎﻣﻞ‪ ،‬ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮاﺳﺘﻪهﺎى ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻮى‪ ،‬و( از ﺁﻳﻴﻦ )ﺗﺤﺮﻳﻒ ﻳﺎﻓﺘﻪ( ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﭘﻴﺮوى آﻨﻰ‪.‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬هﺪاﻳﺖ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ هﺪاﻳﺖ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ!« و اﮔﺮ از هﻮى و هﻮﺳﻬﺎى ﺁﻧﺎن ﭘﻴﺮوى آﻨﻰ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﻜﻪ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪﻩاى‪ ،‬هﻴﭻ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ و ﻳﺎورى از‬
‫ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﺮاى ﺗﻮ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد‪(120) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دادﻩاﻳﻢ ) ﻳﻬﻮد و ﻧﺼﺎرى( ﺁن را ﭼﻨﺎن آﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺁن اﺳﺖ ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ; ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ اﺳﻼم اﻳﻤﺎن‬
‫ﻣﻰﺁورﻧﺪ; و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻪ او آﺎﻓﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺎﻧﻜﺎرﻧﺪ‪(121) .‬‬

‫اى ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ! ﻧﻌﻤﺖ ﻣﺮا‪ ،‬آﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ارزاﻧﻰ داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ! و)ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁورﻳﺪ( آﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﺑﺮﺗﺮى ﺑﺨﺸﻴﺪم!‬

‫)‪(122‬‬

‫از روزى ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ آﻪ هﻴﭻ آﺲ از دﻳﮕﺮى دﻓﺎع ﻧﻤﻰآﻨﺪ; و هﻴﭻﮔﻮﻧﻪ ﻋﻮﺿﻰ از او ﻗﺒﻮل ﻧﻤﻰﺷﻮد; و ﺷﻔﺎﻋﺖ‪ ،‬او را ﺳﻮد ﻧﻤﻰدهﺪ; و )از هﻴﭻ‬

‫ﺳﻮﺋﻰ( ﻳﺎرى ﻧﻤﻰﺷﻮﻧﺪ! )‪(123‬‬

‫)ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬اﺑﺮاهﻴﻢ را ﺑﺎ وﺳﺎﻳﻞ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻰ ﺁزﻣﻮد‪ .‬و او ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ از ﻋﻬﺪﻩ اﻳﻦ ﺁزﻣﺎﻳﺸﻬﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ او ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬

‫»ﻣﻦ ﺗﻮ را اﻣﺎم و ﭘﻴﺸﻮاى ﻣﺮدم ﻗﺮار دادم!« اﺑﺮاهﻴﻢ ﻋﺮض آﺮد‪» :‬از دودﻣﺎن ﻣﻦ )ﻧﻴﺰ اﻣﺎﻣﺎﻧﻰ ﻗﺮار ﺑﺪﻩ!(« ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﭘﻴﻤﺎن ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﺳﺘﻤﻜﺎران ﻧﻤﻰرﺳﺪ! )و ﺗﻨﻬﺎ ﺁن دﺳﺘﻪ از ﻓﺮزﻧﺪان ﺗﻮ آﻪ ﭘﺎك و ﻣﻌﺼﻮم ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻣﻨﺪ(«‪(124) .‬‬
 ‫و )ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻌﺒﻪ را ﻣﺤﻞ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﻣﺮآﺰ اﻣﻦ و اﻣﺎن ﺑﺮاى ﻣﺮدم ﻗﺮار دادﻳﻢ! و )ﺑﺮاى ﺗﺠﺪﻳﺪ ﺧﺎﻃﺮﻩ‪ (،‬از ﻣﻘﺎم‬

‫اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬ﻋﺒﺎدﺗﮕﺎهﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب آﻨﻴﺪ! و ﻣﺎ ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ و اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ اﻣﺮ آﺮدﻳﻢ آﻪ‪» :‬ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮا ﺑﺮاى ﻃﻮافآﻨﻨﺪﮔﺎن و ﻣﺠﺎوران و‬

‫رآﻮعآﻨﻨﺪﮔﺎن و ﺳﺠﺪﻩآﻨﻨﺪﮔﺎن‪ ،‬ﭘﺎك و ﭘﺎآﻴﺰﻩ آﻨﻴﺪ!« )‪(125‬‬

‫و )ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﻋﺮض آﺮد‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ را ﺷﻬﺮ اﻣﻨﻰ ﻗﺮار دﻩ! و اهﻞ ﺁن را ‪-‬ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا و روز‬
‫ﺑﺎزﭘﺴﻴﻦ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ‪ -‬از ﺛﻤﺮات )ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن(‪ ،‬روزى دﻩ! سذﻟﻠّﻪ )ﮔﻔﺖ‪» (:‬ﻣﺎ دﻋﺎى ﺗﻮ را اﺟﺎﺑﺖ آﺮدﻳﻢ; و ﻣﺆﻣﻨﺎن را از اﻧﻮاع ﺑﺮآﺎت‪ ،‬ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ; )اﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺮﻩ آﻤﻰ ﺧﻮاهﻴﻢ داد; ﺳﭙﺲ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻋﺬاب ﺁﺗﺶ ﻣﻰآﺸﺎﻧﻴﻢ; و ﭼﻪ ﺑﺪ ﺳﺮاﻧﺠﺎﻣﻰ دارﻧﺪ« )‪(126‬‬

‫و )ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ و اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ‪ ،‬ﭘﺎﻳﻪهﺎى ﺧﺎﻧﻪ )آﻌﺒﻪ( را ﺑﺎﻻ ﻣﻰﺑﺮدﻧﺪ‪) ،‬و ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪» (:‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! از ﻣﺎ ﺑﭙﺬﻳﺮ‪ ،‬آﻪ ﺗﻮ‬

‫ﺷﻨﻮا و داﻧﺎﻳﻰ! )‪(127‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﻣﺎ را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮد ﻗﺮار دﻩ! و از دودﻣﺎن ﻣﺎ‪ ،‬اﻣﺘﻰ آﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻓﺮﻣﺎﻧﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁور! و ﻃﺮز ﻋﺒﺎدﺗﻤﺎن را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن دﻩ و‬

‫ﺗﻮﺑﻪ ﻣﺎ را ﺑﭙﺬﻳﺮ ‪ ،‬آﻪ ﺗﻮ ﺗﻮﺑﻪﭘﺬﻳﺮ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ! )‪(128‬‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎرا! در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮى از ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﻳﺎت ﺗﻮ را ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﻬﺎ را آﺘﺎب و ﺣﻜﻤﺖ ﺑﻴﺎﻣﻮزد‪ ،‬و ﭘﺎآﻴﺰﻩ آﻨﺪ; زﻳﺮا ﺗﻮ ﺗﻮاﻧﺎ و‬

‫ﺣﻜﻴﻤﻰ )و ﺑﺮ اﻳﻦ آﺎر‪ ،‬ﻗﺎدرى(!« )‪(129‬‬

‫ﭼﺰ اﻓﺮاد ﺳﻔﻴﻪ و ﻧﺎدان‪ ،‬ﭼﻪ آﺴﻰ از ﺁﻳﻴﻦ اﺑﺮاهﻴﻢ‪) ،‬ﺑﺎ ﺁن ﭘﺎآﻰ و درﺧﺸﻨﺪﮔﻰ‪ (،‬روىﮔﺮدان ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ؟! ﻣﺎ او را در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻳﻢ; و او‬
‫در ﺟﻬﺎن دﻳﮕﺮ‪ ،‬از ﺻﺎﻟﺤﺎن اﺳﺖ‪(130) .‬‬

‫در ﺁن هﻨﮕﺎم آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرش ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺳﻼم ﺑﻴﺎور! )و در ﺑﺮاﺑﺮ ﺣﻖ‪ ،‬ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﺎش! او ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺮوردﮔﺎر را‪ ،‬از ﺟﺎن و دل ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ; و( ﮔﻔﺖ‪» :‬در‬

‫ﺑﺮاﺑﺮ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن‪ ،‬ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪم‪(131) «.‬‬

‫و اﺑﺮاهﻴﻢ و ﻳﻌﻘﻮب )در واﭘﺴﻴﻦ ﻟﺤﻈﺎت ﻋﻤﺮ‪ (،‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺁﻳﻴﻦ‪ ،‬وﺻﻴﺖ آﺮدﻧﺪ; )و هﺮ آﺪام ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» (:‬ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﻣﻦ! ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻦ ﺁﻳﻴﻦ ﭘﺎك را ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ اﺳﺖ; و ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﻪ ﺁﻳﻴﻦ اﺳﻼم ) ﺗﺴﻠﻴﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا( از دﻧﻴﺎ ﻧﺮوﻳﺪ!« )‪(132‬‬

‫ﺁﻳﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﺮگ ﻳﻌﻘﻮب ﻓﺮا رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدﻳﺪ؟! در ﺁن هﻨﮕﺎم آﻪ ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ از ﻣﻦ‪ ،‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻴﺪ؟«‬

‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪاى ﺗﻮ‪ ،‬و ﺧﺪاى ﭘﺪراﻧﺖ‪ ،‬اﺑﺮاهﻴﻢ و اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ و اﺳﺤﺎق‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﻜﺘﺎ را‪ ،‬و ﻣﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ او ﺗﺴﻠﻴﻢ هﺴﺘﻴﻢ‪(133) «.‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ اﻣﺘﻰ ﺑﻮدﻧﺪ آﻪ درﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ .‬اﻋﻤﺎل ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻮد و اﻋﻤﺎل ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮد ﺷﻤﺎﺳﺖ; و ﺷﻤﺎ هﻴﭻﮔﺎﻩ ﻣﺴﺌﻮل‬
‫اﻋﻤﺎل ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد‪(134) .‬‬

‫)اهﻞ آﺘﺎب( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻳﻬﻮدى ﻳﺎ ﻣﺴﻴﺤﻰ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ هﺪاﻳﺖ ﻳﺎﺑﻴﺪ!« ﺑﮕﻮ‪)» :‬اﻳﻦ ﺁﻳﻴﻨﻬﺎى ﺗﺤﺮﻳﻒ ﺷﺪﻩ‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻮﺟﺐ هﺪاﻳﺖ ﮔﺮدد‪(،‬‬

‫ﺑﻠﻜﻪ از ﺁﻳﻴﻦ ﺧﺎﻟﺺ اﺑﺮاهﻴﻢ ﭘﻴﺮوى آﻨﻴﺪ! و او هﺮﮔﺰ از ﻣﺸﺮآﺎن ﻧﺒﻮد!« )‪(135‬‬

‫ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﻢ; و ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ; و ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ اﺑﺮاهﻴﻢ و اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ و اﺳﺤﺎق و ﻳﻌﻘﻮب و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان از ﻓﺮزﻧﺪان او ﻧﺎزل‬

‫ﮔﺮدﻳﺪ ‪ ،‬و )هﻤﭽﻨﻴﻦ( ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻰ و ﻋﻴﺴﻰ و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان )دﻳﮕﺮ( از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎر دادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و در ﻣﻴﺎن هﻴﭻ ﻳﻚ از ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺪاﻳﻰ ﻗﺎﺋﻞ‬

‫ﻧﻤﻰﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬و در ﺑﺮاﺑﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا ﺗﺴﻠﻴﻢ هﺴﺘﻴﻢ; )و ﺗﻌﺼﺒﺎت ﻧﮋادى و اﻏﺮاض ﺷﺨﺼﻰ‪ ،‬ﺳﺒﺐ ﻧﻤﻰﺷﻮد آﻪ ﺑﻌﻀﻰ را ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ و ﺑﻌﻀﻰ را‬

‫رهﺎ آﻨﻴﻢ‪(136) «(.‬‬

‫اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ; و اﮔﺮ ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ آﻨﻨﺪ‪ ،‬از ﺣﻖ ﺟﺪا ﺷﺪﻩاﻧﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺮ ﺁﻧﻬﺎ را‬

‫از ﺗﻮ دﻓﻊ ﻣﻰآﻨﺪ; و او ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ و داﻧﺎﺳﺖ‪(137) .‬‬

‫رﻧﮓ ﺧﺪاﻳﻰ )ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ! رﻧﮓ اﻳﻤﺎن و ﺗﻮﺣﻴﺪ و اﺳﻼم;( و ﭼﻪ رﻧﮕﻰ از رﻧﮓ ﺧﺪاﻳﻰ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ؟! و ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ او را ﻋﺒﺎدت ﻣﻰآﻨﻴﻢ‪(138) .‬‬

‫ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻳﺎ در ﺑﺎرﻩ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺤﺎﺟﻪ ﻣﻰآﻨﻴﺪ؟! در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ او‪ ،‬ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺎ و ﺷﻤﺎﺳﺖ; و اﻋﻤﺎل ﻣﺎ از ﺁن ﻣﺎ‪ ،‬و اﻋﻤﺎل ﺷﻤﺎ از ﺁن ﺷﻤﺎﺳﺖ;‬

‫و ﻣﺎ او را ﺑﺎ اﺧﻼص ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻰآﻨﻴﻢ‪) ،‬و ﻣﻮﺣﺪ ﺧﺎﻟﺼﻴﻢ( ‪(139) «.‬‬

 ‫ﻳﺎ ﻣﻰﮔﻮﻳﻴﺪ‪» :‬اﺑﺮاهﻴﻢ و اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ و اﺳﺤﺎق و ﻳﻌﻘﻮب و اﺳﺒﺎط‪ ،‬ﻳﻬﻮدى ﻳﺎ ﻧﺼﺮاﻧﻰ ﺑﻮدﻧﺪ«؟! ﺑﮕﻮ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﺸﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻰداﻧﻴﺪ ﻳﺎ ﺧﺪا؟! )و ﺑﺎ‬

‫اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻰداﻧﻴﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﻬﻮدى ﻳﺎ ﻧﺼﺮاﻧﻰ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﺣﻘﻴﻘﺖ را آﺘﻤﺎن ﻣﻰآﻨﻴﺪ؟(« و ﭼﻪ آﺴﻰ ﺳﺘﻤﻜﺎرﺗﺮ اﺳﺖ از ﺁن آﺲ آﻪ ﮔﻮاهﻰ و‬

‫ﺷﻬﺎدت اﻟﻬﻰ را آﻪ ﻧﺰد اوﺳﺖ‪ ،‬آﺘﻤﺎن ﻣﻰآﻨﺪ؟! و ﺧﺪا از اﻋﻤﺎل ﺷﻤﺎ ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪(140) .‬‬

‫)ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎل( ﺁﻧﻬﺎ اﻣﺘﻰ ﺑﻮدﻧﺪ آﻪ درﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﭽﻪ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺧﻮدﺷﺎن اﺳﺖ; و ﺁﻧﭽﻪ هﻢ ﺷﻤﺎ آﺮدﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺧﻮدﺗﺎن اﺳﺖ; و ﺷﻤﺎ‬
‫ﻣﺴﺌﻮل اﻋﻤﺎل ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪(141) .‬‬

‫ﺑﻪ زودى ﺳﺒﻚﻣﻐﺰان از ﻣﺮدم ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺁﻧﻬﺎ ) ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن( را‪ ،‬از ﻗﺒﻠﻪاى آﻪ ﺑﺮ ﺁن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎزﮔﺮداﻧﻴﺪ؟!« ﺑﮕﻮ‪» :‬ﻣﺸﺮق و ﻣﻐﺮب‪ ،‬از ﺁن‬

‫ﺧﺪاﺳﺖ; ﺧﺪا هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﺑﻪ راﻩ راﺳﺖ هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ‪(142) «.‬‬

‫هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ )آﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻳﻚ ﻗﺒﻠﻪ ﻣﻴﺎﻧﻪ اﺳﺖ( ﺷﻤﺎ را ﻧﻴﺰ‪ ،‬اﻣﺖ ﻣﻴﺎﻧﻪاى ﻗﺮار دادﻳﻢ )در ﺣﺪ اﻋﺘﺪال‪ ،‬ﻣﻴﺎن اﻓﺮاط و ﺗﻔﺮﻳﻂ;( ﺗﺎ ﺑﺮ ﻣﺮدم ﮔﻮاﻩ‬

‫ﺑﺎﺷﻴﺪ; و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ هﻢ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﮔﻮاﻩ اﺳﺖ‪ .‬و ﻣﺎ‪ ،‬ﺁن ﻗﺒﻠﻪاى را آﻪ ﻗﺒﻼ ﺑﺮ ﺁن ﺑﻮدى‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاى اﻳﻦ ﻗﺮار دادﻳﻢ آﻪ اﻓﺮادى آﻪ از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﭘﻴﺮوى‬

‫ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬از ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺑﻪ ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺸﺨﺺ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬و ﻣﺴﻠﻤﺎ اﻳﻦ ﺣﻜﻢ‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﺮ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ را هﺪاﻳﺖ آﺮدﻩ‪ ،‬دﺷﻮار ﺑﻮد‪.‬‬

‫)اﻳﻦ را ﻧﻴﺰ ﺑﺪاﻧﻴﺪ آﻪ ﻧﻤﺎزهﺎى ﺷﻤﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻗﺒﻠﻪ ﺳﺎﺑﻖ‪ ،‬ﺻﺤﻴﺢ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ;( و ﺧﺪا هﺮﮔﺰ اﻳﻤﺎن ) ﻧﻤﺎز( ﺷﻤﺎ را ﺿﺎﻳﻊ ﻧﻤﻰﮔﺮداﻧﺪ; زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺮدم‪ ،‬رﺣﻴﻢ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(143) .‬‬

‫ﻧﮕﺎﻩهﺎى اﻧﺘﻈﺎرﺁﻣﻴﺰ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁﺳﻤﺎن )ﺑﺮاى ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻗﺒﻠﻪ ﻧﻬﺎﻳﻰ( ﻣﻰﺑﻴﻨﻴﻢ! اآﻨﻮن ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﻗﺒﻠﻪاى آﻪ از ﺁن ﺧﺸﻨﻮد ﺑﺎﺷﻰ‪ ،‬ﺑﺎز‬

‫ﻣﻰﮔﺮداﻧﻴﻢ‪ .‬ﭘﺲ روى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﺠﺪ اﻟﺤﺮام آﻦ! و هﺮ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬روى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁن ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ! و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ‬

‫ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دادﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺨﻮﺑﻰ ﻣﻰداﻧﻨﺪ اﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎن ﺣﻘﻰ اﺳﺖ آﻪ از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن ﺻﺎدر ﺷﺪﻩ; )و در آﺘﺎﺑﻬﺎى ﺧﻮد ﺧﻮاﻧﺪﻩاﻧﺪ آﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬

‫اﺳﻼم‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى دو ﻗﺒﻠﻪ‪ ،‬ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ(‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ از اﻋﻤﺎل ﺁﻧﻬﺎ )در ﻣﺨﻔﻰ داﺷﺘﻦ اﻳﻦ ﺁﻳﺎت( ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻴﺴﺖ! )‪(144‬‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪ آﻪ اﮔﺮ ﺑﺮاى )اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ از( اهﻞ آﺘﺎب‪ ،‬هﺮﮔﻮﻧﻪ ﺁﻳﻪ )و ﻧﺸﺎﻧﻪ و دﻟﻴﻠﻰ( ﺑﻴﺎورى‪ ،‬از ﻗﺒﻠﻪ ﺗﻮ ﭘﻴﺮوى ﻧﺨﻮاهﻨﺪ آﺮد; و ﺗﻮ ﻧﻴﺰ‪ ،‬هﻴﭻﮔﺎﻩ از ﻗﺒﻠﻪ‬
‫ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﭘﻴﺮوى ﻧﺨﻮاهﻰ ﻧﻤﻮد‪) .‬ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﺼﻮر آﻨﻨﺪ آﻪ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻗﺒﻠﻪ اﻣﻜﺎنﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ!( و ﺣﺘﻰ هﻴﭻﻳﻚ از ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﭘﻴﺮوى از ﻗﺒﻠﻪ دﻳﮕﺮى‬

‫ﻧﺨﻮاهﺪ آﺮد! و اﮔﺮ ﺗﻮ‪ ،‬ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺁﮔﺎهﻰ‪ ،‬ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ هﻮﺳﻬﺎى ﺁﻧﻬﺎ آﻨﻰ‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎ از ﺳﺘﻤﮕﺮان ﺧﻮاهﻰ ﺑﻮد! )‪(145‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن دادﻩاﻳﻢ‪ ،‬او ) ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ( را هﻤﭽﻮن ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻨﺪ; )وﻟﻰ( ﺟﻤﻌﻰ از ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﺣﻖ را ﺁﮔﺎهﺎﻧﻪ آﺘﻤﺎن‬

‫ﻣﻰآﻨﻨﺪ! )‪(146‬‬

‫اﻳﻦ )ﻓﺮﻣﺎن ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻗﺒﻠﻪ( ﺣﻜﻢ ﺣﻘﻰ از ﻃﺮف ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬هﺮﮔﺰ از ﺗﺮدﻳﺪآﻨﻨﺪﮔﺎن در ﺁن ﻣﺒﺎش! )‪(147‬‬

‫هﺮ ﻃﺎﻳﻔﻪاى ﻗﺒﻠﻪاى دارد آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁن را ﺗﻌﻴﻴﻦ آﺮدﻩ اﺳﺖ; )ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬زﻳﺎد در ﺑﺎرﻩ ﻗﺒﻠﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﻜﻨﻴﺪ! و ﺑﻪ ﺟﺎى ﺁن‪ (،‬در ﻧﻴﻜﻰهﺎ و اﻋﻤﺎل‬

‫ﺧﻴﺮ‪ ،‬ﺑﺮ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺳﺒﻘﺖ ﺟﻮﻳﻴﺪ! هﺮ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ هﻤﻪ ﺷﻤﺎ را )ﺑﺮاى ﭘﺎداش و آﻴﻔﺮ در ﺑﺮاﺑﺮ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ‪ ،‬در روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ‪ (،‬ﺣﺎﺿﺮ‬
‫ﻣﻰآﻨﺪ; زﻳﺮا او‪ ،‬ﺑﺮ هﺮ آﺎرى ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ‪(148) .‬‬

‫از هﺮ ﺟﺎ )و از هﺮ ﺷﻬﺮ و ﻧﻘﻄﻪاى( ﺧﺎرج ﺷﺪى‪) ،‬ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﻧﻤﺎز‪ (،‬روى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ »ﻣﺴﺠﺪ اﻟﺤﺮام« آﻦ! اﻳﻦ دﺳﺘﻮر ﺣﻘﻰ از ﻃﺮف‬

‫ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻮﺳﺖ! و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬از ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﺪ‪ ،‬ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻴﺴﺖ! )‪(149‬‬

‫و از هﺮ ﺟﺎ ﺧﺎرج ﺷﺪى‪ ،‬روى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺴﺠﺪ اﻟﺤﺮام آﻦ! و هﺮ ﺟﺎ ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬روى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁن آﻨﻴﺪ! ﺗﺎ ﻣﺮدم‪ ،‬ﺟﺰ ﻇﺎﻟﻤﺎن )آﻪ‬

‫دﺳﺖ از ﻟﺠﺎﺟﺖ ﺑﺮﻧﻤﻰدارﻧﺪ‪ (،‬دﻟﻴﻠﻰ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺷﻤﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ; )زﻳﺮا از ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ‪ ،‬آﻪ در آﺘﺐ ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ‬

‫آﻪ او‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى دو ﻗﺒﻠﻪ‪ ،‬ﻧﻤﺎز ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ‪ (.‬از ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪ! و )ﺗﻨﻬﺎ( از ﻣﻦ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ! )اﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻗﺒﻠﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁن ﺑﻮد آﻪ( ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺗﻤﺎم آﻨﻢ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ هﺪاﻳﺖ ﺷﻮﻳﺪ! )‪(150‬‬

‫هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ )آﻪ ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻗﺒﻠﻪ‪ ،‬ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ آﺎﻣﻞ آﺮدﻳﻢ‪ (،‬رﺳﻮﻟﻰ از ﺧﻮدﺗﺎن در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ; ﺗﺎ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮاﻧﺪ; و‬
‫ﺷﻤﺎ را ﭘﺎك آﻨﺪ; و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‪ ،‬آﺘﺎب و ﺣﻜﻤﺖ ﺑﻴﺎﻣﻮزد; و ﺁﻧﭽﻪ را ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻳﺎد دهﺪ‪(151) .‬‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ! و ﺷﻜﺮ ﻣﺮا ﮔﻮﻳﻴﺪ و )در ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﻌﻤﺘﻬﺎﻳﻢ( آﻔﺮان ﻧﻜﻨﻴﺪ! )‪(152‬‬
 ‫اى اﻓﺮادى آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! از ﺻﺒﺮ )و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ( و ﻧﻤﺎز‪ ،‬آﻤﻚ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ! )زﻳﺮا( ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﺻﺎﺑﺮان اﺳﺖ‪(153) .‬‬

‫و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ در راﻩ ﺧﺪا آﺸﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﻩ ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ! ﺑﻠﻜﻪ ﺁﻧﺎن زﻧﺪﻩاﻧﺪ‪،‬وﻟﻰ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻴﺪ! )‪(154‬‬

‫ﻗﻄﻌﺎ هﻤﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﺎ ﭼﻴﺰى از ﺗﺮس‪ ،‬ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ‪ ،‬و آﺎهﺶ در ﻣﺎﻟﻬﺎ و ﺟﺎﻧﻬﺎ و ﻣﻴﻮﻩهﺎ‪ ،‬ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﻣﻰآﻨﻴﻢ; و ﺑﺸﺎرت دﻩ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖآﻨﻨﺪﮔﺎن!‬

‫)‪(155‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ هﺮ ﮔﺎﻩ ﻣﺼﻴﺒﺘﻰ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻰرﺳﺪ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ از ﺁن ﺧﺪاﺋﻴﻢ; و ﺑﻪ ﺳﻮى او ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮدﻳﻢ!« )‪(156‬‬

‫اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬هﻤﺎﻧﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ اﻟﻄﺎف و رﺣﻤﺖ ﺧﺪا ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎﻟﺸﺎن ﺷﺪﻩ; و ﺁﻧﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ هﺪاﻳﺖﻳﺎﻓﺘﮕﺎن! )‪(157‬‬

‫»ﺻﻔﺎ« و »ﻣﺮوﻩ« از ﺷﻌﺎﺋﺮ )و ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى( ﺧﺪاﺳﺖ! ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺣﺞ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪا و ﻳﺎ ﻋﻤﺮﻩ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻌﻰ ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﺑﺮ ﺁن‬

‫دو ﻃﻮاف آﻨﻨﺪ; )و ﺳﻌﻰ ﺻﻔﺎ و ﻣﺮوﻩ اﻧﺠﺎم دهﻨﺪ‪ .‬و هﺮﮔﺰ اﻋﻤﺎل ﺑﻰروﻳﻪ ﻣﺸﺮآﺎن‪ ،‬آﻪ ﺑﺘﻬﺎﻳﻰ ﺑﺮ اﻳﻦ دو آﻮﻩ ﻧﺼﺐ آﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ‬

‫اﻳﻦ دو ﻣﻜﺎن ﻣﻘﺪس ﻧﻤﻰآﺎهﺪ!( و آﺴﻰ آﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا را در اﻧﺠﺎم آﺎرهﺎى ﻧﻴﻚ اﻃﺎﻋﺖ آﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ )در ﺑﺮاﺑﺮ ﻋﻤﻞ او( ﺷﻜﺮﮔﺰار‪ ،‬و )از اﻓﻌﺎل‬
‫وى( ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪(158) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ دﻻﻳﻞ روﺷﻦ‪ ،‬و وﺳﻴﻠﻪ هﺪاﻳﺘﻰ را آﻪ ﻧﺎزل آﺮدﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﻜﻪ در آﺘﺎب ﺑﺮاى ﻣﺮدم ﺑﻴﺎن ﻧﻤﻮدﻳﻢ‪ ،‬آﺘﻤﺎن آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺁﻧﻬﺎ را ﻟﻌﻨﺖ‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ; و هﻤﻪ ﻟﻌﻦآﻨﻨﺪﮔﺎن ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﻟﻌﻦ ﻣﻰآﻨﻨﺪ; )‪(159‬‬

‫ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺗﻮﺑﻪ و ﺑﺎزﮔﺸﺖ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و )اﻋﻤﺎل ﺑﺪ ﺧﻮد را‪ ،‬ﺑﺎ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻚ‪ (،‬اﺻﻼح ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪) ،‬و ﺁﻧﭽﻪ را آﺘﻤﺎن آﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ; ﺁﺷﻜﺎر ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ;( ﻣﻦ‬

‫ﺗﻮﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻰﭘﺬﻳﺮم; آﻪ ﻣﻦ ﺗﻮاب و رﺣﻴﻤﻢ‪(160) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و در ﺣﺎل آﻔﺮ از دﻧﻴﺎ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻟﻌﻨﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و هﻤﻪ ﻣﺮدم ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد! )‪(161‬‬

‫هﻤﻴﺸﻪ در ﺁن )ﻟﻌﻦ و دورى از رﺣﻤﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر( ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﻨﺪ; ﻧﻪ در ﻋﺬاب ﺁﻧﺎن ﺗﺨﻔﻴﻒ دادﻩ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬و ﻧﻪ ﻣﻬﻠﺘﻰ ﺧﻮاهﻨﺪ داﺷﺖ! )‪(162‬‬

‫و ﺧﺪاى ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﮕﺎﻧﻪاى اﺳﺖ‪ ،‬آﻪ ﻏﻴﺮ از او ﻣﻌﺒﻮدى ﻧﻴﺴﺖ! اوﺳﺖ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن )و داراى رﺣﻤﺖ ﻋﺎم و ﺧﺎص(! )‪(163‬‬

‫در ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ‪ ،‬و ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ ﺷﺐو روز‪ ،‬و آﺸﺘﻴﻬﺎﻳﻰ آﻪ در درﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﻮد ﻣﺮدم در ﺣﺮآﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺁﺑﻰ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺎزل‬

‫آﺮدﻩ‪ ،‬و ﺑﺎ ﺁن‪ ،‬زﻣﻴﻦ را ﭘﺲ از ﻣﺮگ‪ ،‬زﻧﺪﻩ ﻧﻤﻮدﻩ‪ ،‬و اﻧﻮاع ﺟﻨﺒﻨﺪﮔﺎن را در ﺁن ﮔﺴﺘﺮدﻩ‪ ،‬و )هﻤﭽﻨﻴﻦ( در ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺴﻴﺮ ﺑﺎدهﺎ و اﺑﺮهﺎﻳﻰ آﻪ ﻣﻴﺎن‬

‫زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن ﻣﺴﺨﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﻳﻰ اﺳﺖ )از ذات ﭘﺎك ﺧﺪا و ﻳﮕﺎﻧﮕﻰ او( ﺑﺮاى ﻣﺮدﻣﻰ آﻪ ﻋﻘﻞ دارﻧﺪ و ﻣﻰاﻧﺪﻳﺸﻨﺪ! )‪(164‬‬

‫ﺑﻌﻀﻰ از ﻣﺮدم‪ ،‬ﻣﻌﺒﻮدهﺎﻳﻰ ﻏﻴﺮ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاى ﺧﻮد اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و ﺁﻧﻬﺎ را هﻤﭽﻮن ﺧﺪا دوﺳﺖ ﻣﻰدارﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ‪،‬‬

‫ﻋﺸﻘﺸﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا‪) ،‬از ﻣﺸﺮآﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﺒﻮدهﺎﺷﺎن‪ (،‬ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺳﺘﻢ آﺮدﻧﺪ‪) ،‬و ﻣﻌﺒﻮدى ﻏﻴﺮ ﺧﺪا ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ‪ (،‬هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ‬

‫ﻋﺬاب )اﻟﻬﻰ( را ﻣﺸﺎهﺪﻩ آﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮاهﻨﺪ داﻧﺴﺖ آﻪ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرت ‪ ،‬از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ; و ﺧﺪا داراى ﻣﺠﺎزات ﺷﺪﻳﺪ اﺳﺖ; )ﻧﻪ ﻣﻌﺒﻮدهﺎى ﺧﻴﺎﻟﻰ‬

‫آﻪ از ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰهﺮاﺳﻨﺪ‪(165) (.‬‬

‫در ﺁن هﻨﮕﺎم‪ ،‬رهﺒﺮان )ﮔﻤﺮاﻩ و ﮔﻤﺮاﻩآﻨﻨﺪﻩ( از ﭘﻴﺮوان ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻴﺰارى ﻣﻰﺟﻮﻳﻨﺪ; و آﻴﻔﺮ ﺧﺪا را ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و دﺳﺘﺸﺎن از هﻤﻪ ﺟﺎ آﻮﺗﺎﻩ‬

‫ﻣﻰﺷﻮد‪(166) .‬‬

‫و )در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم( ﭘﻴﺮوان ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬آﺎش ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺑﺮﻣﻰﮔﺸﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺗﺎ از ﺁﻧﻬﺎ ) ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن ﮔﻤﺮاﻩ( ﺑﻴﺰارى ﺟﻮﻳﻴﻢ‪ ،‬ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ ﺁﻧﺎن )اﻣﺮوز(‬

‫از ﻣﺎ ﺑﻴﺰارى ﺟﺴﺘﻨﺪ! )ﺁرى‪ (،‬ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﻋﻤﺎل ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺣﺴﺮتزاﻳﻰ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻧﺸﺎن ﻣﻰدهﺪ; و هﺮﮔﺰ از ﺁﺗﺶ )دوزخ( ﺧﺎرج‬

‫ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ! )‪(167‬‬

‫اى ﻣﺮدم! از ﺁﻧﭽﻪ در زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﻼل و ﭘﺎآﻴﺰﻩ ﺑﺨﻮرﻳﺪ! و از ﮔﺎﻣﻬﺎى ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﭘﻴﺮوى ﻧﻜﻨﻴﺪ! ﭼﻪ اﻳﻨﻜﻪ او‪ ،‬دﺷﻤﻦ ﺁﺷﻜﺎر ﺷﻤﺎﺳﺖ! )‪(168‬‬

‫او ﺷﻤﺎ را ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺑﺪﻳﻬﺎ و آﺎر زﺷﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰدهﺪ; )و ﻧﻴﺰ دﺳﺘﻮر ﻣﻰدهﺪ( ﺁﻧﭽﻪ را آﻪ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ دهﻴﺪ‪(169) .‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد‪» :‬از ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﻧﺎزل آﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﻴﺮوى آﻨﻴﺪ!« ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎ از ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪران ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺁن ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺮوى‬

‫ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻴﻢ‪ «.‬ﺁﻳﺎ اﮔﺮ ﭘﺪران ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ و هﺪاﻳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ )ﺑﺎز از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺮوى ﺧﻮاهﻨﺪ آﺮد(؟! )‪(170‬‬
‫ﻣﺜﻞ )ﺗﻮ در دﻋﻮت( آﺎﻓﺮان‪ ،‬ﺑﺴﺎن آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ )ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان و ﺣﻴﻮاﻧﺎت را ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت از ﭼﻨﮕﺎل ﺧﻄﺮ‪ (،‬ﺻﺪا ﻣﻰزﻧﺪ; وﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻴﺰى ﺟﺰ ﺳﺮ‬

‫و ﺻﺪا ﻧﻤﻰﺷﻨﻮﻧﺪ; )و ﺣﻘﻴﻘﺖ و ﻣﻔﻬﻮم ﮔﻔﺘﺎر او را درك ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ آﺎﻓﺮان‪ ،‬در واﻗﻊ( آﺮ و ﻻل و ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ هﺴﺘﻨﺪ; از اﻳﻦ رو ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﻨﺪ!‬

‫)‪(171‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! از ﻧﻌﻤﺘﻬﺎى ﭘﺎآﻴﺰﻩاى آﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ روزى دادﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺨﻮرﻳﺪ و ﺷﻜﺮ ﺧﺪا را ﺑﺠﺎ ﺁورﻳﺪ; اﮔﺮ او را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻰآﻨﻴﺪ!‬
‫)‪(172‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ )ﮔﻮﺷﺖ( ﻣﺮدار‪ ،‬ﺧﻮن‪ ،‬ﮔﻮﺷﺖ ﺧﻮك و ﺁﻧﭽﻪ را ﻧﺎم ﻏﻴﺮ ﺧﺪا ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ذﺑﺢ ﺑﺮ ﺁن ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﺣﺮام آﺮدﻩ اﺳﺖ‪) .‬وﻟﻰ( ﺁن آﺲ آﻪ‬

‫ﻣﺠﺒﻮر ﺷﻮد‪ ،‬در ﺻﻮرﺗﻰ آﻪ ﺳﺘﻤﮕﺮ و ﻣﺘﺠﺎوز ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎهﻰ ﺑﺮ او ﻧﻴﺴﺖ; )و ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮاى ﺣﻔﻆ ﺟﺎن ﺧﻮد‪ ،‬در ﻣﻮﻗﻊ ﺿﺮورت‪ ،‬از ﺁن ﺑﺨﻮرد;(‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(173) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺘﻤﺎن ﻣﻰآﻨﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ را ﺧﺪا از آﺘﺎب ﻧﺎزل آﺮدﻩ‪ ،‬و ﺁن را ﺑﻪ ﺑﻬﺎى آﻤﻰ ﻣﻰﻓﺮوﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺰ ﺁﺗﺶ ﭼﻴﺰى ﻧﻤﻰﺧﻮرﻧﺪ; )و هﺪاﻳﺎ و‬

‫اﻣﻮاﻟﻰ آﻪ از اﻳﻦ رهﮕﺬر ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰﺁورﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺁﺗﺶ ﺳﻮزاﻧﻰ اﺳﺖ‪ (.‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬روز ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻰﮔﻮﻳﺪ; و ﺁﻧﺎن را ﭘﺎآﻴﺰﻩ‬

‫ﻧﻤﻰآﻨﺪ; و ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﻋﺬاب دردﻧﺎآﻰ اﺳﺖ‪(174) .‬‬

‫اﻳﻨﺎن‪ ،‬هﻤﺎﻧﻬﺎﻳﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﮔﻤﺮاهﻰ را ﺑﺎ هﺪاﻳﺖ‪ ،‬و ﻋﺬاب را ﺑﺎ ﺁﻣﺮزش‪ ،‬ﻣﺒﺎدﻟﻪ آﺮدﻩاﻧﺪ; راﺳﺘﻰ ﭼﻘﺪر در ﺑﺮاﺑﺮ ﻋﺬاب ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻜﻴﺒﺎ‬

‫هﺴﺘﻨﺪ!! )‪(175‬‬

‫اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁن اﺳﺖ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬آﺘﺎب )ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ( را ﺑﻪ ﺣﻖ‪) ،‬و ﺗﻮام ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎ و دﻻﻳﻞ روﺷﻦ‪ (،‬ﻧﺎزل آﺮدﻩ; و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ در ﺁن اﺧﺘﻼف‬

‫ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪) ،‬و ﺑﺎ آﺘﻤﺎن و ﺗﺤﺮﻳﻒ‪ ،‬اﺧﺘﻼف ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﻰﺁورﻧﺪ‪ (،‬در ﺷﻜﺎف و )ﭘﺮاآﻨﺪﮔﻰ( ﻋﻤﻴﻘﻰ ﻗﺮار دارﻧﺪ‪(176) .‬‬

‫ﻧﻴﻜﻰ‪) ،‬ﺗﻨﻬﺎ( اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ آﻪ )ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﻧﻤﺎز‪ (،‬روى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺸﺮق و )ﻳﺎ( ﻣﻐﺮب آﻨﻴﺪ; )و ﺗﻤﺎم ﮔﻔﺘﮕﻮى ﺷﻤﺎ‪ ،‬در ﺑﺎرﻩ ﻗﺒﻠﻪ و ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺁن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ; و هﻤﻪ وﻗﺖ ﺧﻮد را ﻣﺼﺮوف ﺁن ﺳﺎزﻳﺪ;( ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻴﻜﻰ )و ﻧﻴﻜﻮآﺎر( آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬و روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ‪ ،‬و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬و آﺘﺎب‬

‫)ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ(‪ ،‬و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ; و ﻣﺎل )ﺧﻮد( را‪ ،‬ﺑﺎ هﻤﻪ ﻋﻼﻗﻪاى آﻪ ﺑﻪ ﺁن دارد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان و ﻳﺘﻴﻤﺎن و ﻣﺴﻜﻴﻨﺎن و واﻣﺎﻧﺪﮔﺎن در راﻩ‬
‫و ﺳﺎﺋﻼن و ﺑﺮدﮔﺎن‪ ،‬اﻧﻔﺎق ﻣﻰآﻨﺪ; ﻧﻤﺎز را ﺑﺮﭘﺎ ﻣﻰدارد و زآﺎت را ﻣﻰﭘﺮدازد; و )هﻤﭽﻨﻴﻦ( آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ ﺧﻮد ‪-‬ﺑﻪ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻋﻬﺪ‬

‫ﺑﺴﺘﻨﺪ‪-‬وﻓﺎ ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺤﺮوﻣﻴﺘﻬﺎ و ﺑﻴﻤﺎرﻳﻬﺎ و در ﻣﻴﺪان ﺟﻨﮓ‪ ،‬اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﺮج ﻣﻰدهﻨﺪ; اﻳﻨﻬﺎ آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ راﺳﺖ‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ; و )ﮔﻔﺘﺎرﺷﺎن ﺑﺎ اﻋﺘﻘﺎدﺷﺎن هﻤﺎهﻨﮓ اﺳﺖ;( و اﻳﻨﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ ﭘﺮهﻴﺰآﺎران! )‪(177‬‬

‫اى اﻓﺮادى آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! ﺣﻜﻢ ﻗﺼﺎص در ﻣﻮرد آﺸﺘﮕﺎن‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ :‬ﺁزاد در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁزاد‪ ،‬و ﺑﺮدﻩ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺮدﻩ‪ ،‬و زن در ﺑﺮاﺑﺮ‬

‫زن‪ ،‬ﭘﺲ اﮔﺮ آﺴﻰ از ﺳﻮى ﺑﺮادر )دﻳﻨﻰ( ﺧﻮد‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺑﻪ او ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﻮد‪) ،‬و ﺣﻜﻢ ﻗﺼﺎص او‪ ،‬ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺒﻬﺎ ﮔﺮدد‪ (،‬ﺑﺎﻳﺪ از راﻩ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ‬
‫ﭘﻴﺮوى آﻨﺪ‪) .‬و ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻮن‪ ،‬ﺣﺎل ﭘﺮداﺧﺖ آﻨﻨﺪﻩ دﻳﻪ را در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮد‪ (.‬و او ) ﻗﺎﺗﻞ( ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻴﻜﻰ دﻳﻪ را )ﺑﻪ وﻟﻰ ﻣﻘﺘﻮل( ﺑﭙﺮدازد; )و در ﺁن‪،‬‬

‫ﻣﺴﺎﻣﺤﻪ ﻧﻜﻨﺪ‪ (.‬اﻳﻦ‪ ،‬ﺗﺨﻔﻴﻒ و رﺣﻤﺘﻰ اﺳﺖ از ﻧﺎﺣﻴﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎ! و آﺴﻰ آﻪ ﺑﻌﺪ از ﺁن‪ ،‬ﺗﺠﺎوز آﻨﺪ‪ ،‬ﻋﺬاب دردﻧﺎآﻰ ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ‪.‬‬

‫)‪(178‬‬

‫و ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ در ﻗﺼﺎص‪ ،‬ﺣﻴﺎت و زﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ‪ ،‬اى ﺻﺎﺣﺒﺎن ﺧﺮد! ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻤﺎ ﺗﻘﻮا ﭘﻴﺸﻪ آﻨﻴﺪ‪(179) .‬‬

‫ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪» :‬هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻳﻜﻰ از ﺷﻤﺎ را ﻣﺮگ ﻓﺮا رﺳﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺑﻰ ) ﻣﺎﻟﻰ( از ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﺎى ﮔﺬاردﻩ‪ ،‬ﺑﺮاى ﭘﺪر و ﻣﺎدر و‬

‫ﻧﺰدﻳﻜﺎن‪ ،‬ﺑﻄﻮر ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ وﺻﻴﺖ آﻨﺪ! اﻳﻦ ﺣﻘﻰ اﺳﺖ ﺑﺮ ﭘﺮهﻴﺰآﺎران!« )‪(180‬‬

‫ﭘﺲ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻌﺪ از ﺷﻨﻴﺪﻧﺶ ﺁن را ﺗﻐﻴﻴﺮ دهﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ ﺁن‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ آﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺁن )وﺻﻴﺖ( را ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻰدهﻨﺪ; ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻨﻮا و‬

‫داﻧﺎﺳﺖ‪(181) .‬‬

‫و آﺴﻰ آﻪ از اﻧﺤﺮاف وﺻﻴﺖ آﻨﻨﺪﻩ )و ﺗﻤﺎﻳﻞ ﻳﻚﺟﺎﻧﺒﻪ او ﺑﻪ ﺑﻌﺾ ورﺛﻪ(‪ ،‬ﻳﺎ از ﮔﻨﺎﻩ او )آﻪ ﻣﺒﺎدا وﺻﻴﺖ ﺑﻪ آﺎر ﺧﻼﻓﻰ آﻨﺪ( ﺑﺘﺮﺳﺪ‪ ،‬و ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ‬
‫را اﺻﻼح دهﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎهﻰ ﺑﺮ او ﻧﻴﺴﺖ; )و ﻣﺸﻤﻮل ﺣﻜﻢ ﺗﺒﺪﻳﻞ وﺻﻴﺖ ﻧﻤﻰﺑﺎﺷﺪ‪ (.‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(182) .‬‬
 ‫اى اﻓﺮادى آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! روزﻩ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ آﻪ ﺑﺮ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻗﺒﻞ از ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ; ﺗﺎ ﭘﺮهﻴﺰآﺎر ﺷﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫)‪(183‬‬

‫ﭼﻨﺪ روز ﻣﻌﺪودى را )ﺑﺎﻳﺪ روزﻩ ﺑﺪارﻳﺪ!( و هﺮ آﺲ از ﺷﻤﺎ ﺑﻴﻤﺎر ﻳﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﻌﺪادى از روزهﺎى دﻳﮕﺮ را )روزﻩ ﺑﺪارد( و ﺑﺮ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ روزﻩ‬

‫ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﻃﺎﻗﺖﻓﺮﺳﺎﺳﺖ; )هﻤﭽﻮن ﺑﻴﻤﺎران ﻣﺰﻣﻦ‪ ،‬و ﭘﻴﺮﻣﺮدان و ﭘﻴﺮزﻧﺎن‪ (،‬ﻻزم اﺳﺖ آﻔﺎرﻩ ﺑﺪهﻨﺪ‪ :‬ﻣﺴﻜﻴﻨﻰ را اﻃﻌﺎم آﻨﻨﺪ; و آﺴﻰ آﻪ آﺎر‬
‫ﺧﻴﺮى اﻧﺠﺎم دهﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى او ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ; و روزﻩ داﺷﺘﻦ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اﮔﺮ ﺑﺪاﻧﻴﺪ! )‪(184‬‬

‫)روزﻩ‪ ،‬در ﭼﻨﺪ روز ﻣﻌﺪود( ﻣﺎﻩ رﻣﻀﺎن اﺳﺖ; ﻣﺎهﻰ آﻪ ﻗﺮﺁن‪ ،‬ﺑﺮاى راهﻨﻤﺎﻳﻰ ﻣﺮدم ‪ ،‬و ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى هﺪاﻳﺖ‪ ،‬و ﻓﺮق ﻣﻴﺎن ﺣﻖ و ﺑﺎﻃﻞ‪ ،‬در ﺁن‬

‫ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺁن آﺲ از ﺷﻤﺎ آﻪ در ﻣﺎﻩ رﻣﻀﺎن در ﺣﻀﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬روزﻩ ﺑﺪارد! و ﺁن آﺲ آﻪ ﺑﻴﻤﺎر ﻳﺎ در ﺳﻔﺮ اﺳﺖ‪ ،‬روزهﺎى دﻳﮕﺮى را‬

‫ﺑﻪ ﺟﺎى ﺁن‪ ،‬روزﻩ ﺑﮕﻴﺮد! ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬راﺣﺘﻰ ﺷﻤﺎ را ﻣﻰﺧﻮاهﺪ‪ ،‬ﻧﻪ زﺣﻤﺖ ﺷﻤﺎ را! هﺪف اﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ اﻳﻦ روزهﺎ را ﺗﻜﻤﻴﻞ آﻨﻴﺪ; و ﺧﺪا را ﺑﺮ‬

‫اﻳﻨﻜﻪ ﺷﻤﺎ را هﺪاﻳﺖ آﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﺰرگ ﺑﺸﻤﺮﻳﺪ; ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺷﻜﺮﮔﺰارى آﻨﻴﺪ! )‪(185‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﻦ‪ ،‬از ﺗﻮ در ﺑﺎرﻩ ﻣﻦ ﺳﺆال آﻨﻨﺪ‪) ،‬ﺑﮕﻮ‪ (:‬ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻜﻢ! دﻋﺎى دﻋﺎ آﻨﻨﺪﻩ را‪ ،‬ﺑﻪ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﺮا ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ‬

‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ! ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ دﻋﻮت ﻣﺮا ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻣﻦ اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ راﻩ ﻳﺎﺑﻨﺪ )و ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺮﺳﻨﺪ(! )‪(186‬‬

‫ﺁﻣﻴﺰش ﺟﻨﺴﻰ ﺑﺎ هﻤﺴﺮاﻧﺘﺎن‪ ،‬در ﺷﺐ روزهﺎﻳﻰ آﻪ روزﻩ ﻣﻰﮔﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺣﻼل اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﻟﺒﺎس ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻨﺪ; و ﺷﻤﺎ ﻟﺒﺎس ﺁﻧﻬﺎ )هﺮ دو زﻳﻨﺖ‬

‫هﻢ و ﺳﺒﺐ ﺣﻔﻆ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﻳﺪ(‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰداﻧﺴﺖ آﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻣﻰآﺮدﻳﺪ; )و اﻳﻦ آﺎر ﻣﻤﻨﻮع را اﻧﺠﺎم ﻣﻰدادﻳﺪ;( ﭘﺲ ﺗﻮﺑﻪ ﺷﻤﺎ را‬

‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺷﻤﺎ را ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬اآﻨﻮن ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﻴﺰش آﻨﻴﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ را ﺧﺪا ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻣﻘﺮر داﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻃﻠﺐ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ! و ﺑﺨﻮرﻳﺪ و ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ رﺷﺘﻪ‬

‫ﺳﭙﻴﺪ ﺻﺒﺢ‪ ،‬از رﺷﺘﻪ ﺳﻴﺎﻩ )ﺷﺐ( ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺁﺷﻜﺎر ﮔﺮدد! ﺳﭙﺲ روزﻩ را ﺗﺎ ﺷﺐ‪ ،‬ﺗﻜﻤﻴﻞ آﻨﻴﺪ! و در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ در ﻣﺴﺎﺟﺪ ﺑﻪ اﻋﺘﻜﺎف‬

‫ﭘﺮداﺧﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ زﻧﺎن ﺁﻣﻴﺰش ﻧﻜﻨﻴﺪ! اﻳﻦ‪ ،‬ﻣﺮزهﺎى اﻟﻬﻰ اﺳﺖ; ﭘﺲ ﺑﻪ ﺁن ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﺸﻮﻳﺪ! ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻳﺎت ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﻣﺮدم‪ ،‬روﺷﻦ‬
‫ﻣﻰﺳﺎزد‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﭘﺮهﻴﺰآﺎر ﮔﺮدﻧﺪ! )‪(187‬‬

‫و اﻣﻮال ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻞ )و ﻧﺎﺣﻖ( در ﻣﻴﺎن ﺧﻮد ﻧﺨﻮرﻳﺪ! و ﺑﺮاى ﺧﻮردن ﺑﺨﺸﻰ از اﻣﻮال ﻣﺮدم ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ‪) ،‬ﻗﺴﻤﺘﻰ از( ﺁن را )ﺑﻪ ﻋﻨﻮان رﺷﻮﻩ(‬

‫ﺑﻪ ﻗﻀﺎت ﻧﺪهﻴﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻣﻰداﻧﻴﺪ )اﻳﻦ آﺎر‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ اﺳﺖ(! )‪(188‬‬

‫در ﺑﺎرﻩ »هﻼﻟﻬﺎى ﻣﺎﻩ« از ﺗﻮ ﺳﺆال ﻣﻰآﻨﻨﺪ; ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻴﺎن اوﻗﺎت )و ﺗﻘﻮﻳﻢ ﻃﺒﻴﻌﻰ( ﺑﺮاى )ﻧﻈﺎم زﻧﺪﮔﻰ( ﻣﺮدم و )ﺗﻌﻴﻴﻦ وﻗﺖ( ﺣﺞ اﺳﺖ«‪.‬‬

‫و )ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ در ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﻣﺮﺳﻮم ﺑﻮد آﻪ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺣﺞ‪ ،‬آﻪ ﺟﺎﻣﻪ اﺣﺮام ﻣﻰﭘﻮﺷﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬از در ﺧﺎﻧﻪ وارد ﻧﻤﻰﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬و از ﻧﻘﺐ ﭘﺸﺖ ﺧﺎﻧﻪ وارد‬

‫ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻜﻨﻴﺪ!( آﺎر ﻧﻴﻚ‪ ،‬ﺁن ﻧﻴﺴﺖ آﻪ از ﭘﺸﺖ ﺧﺎﻧﻪهﺎ وارد ﺷﻮﻳﺪ; ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻴﻜﻰ اﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎر ﺑﺎﺷﻴﺪ! و از در ﺧﺎﻧﻪهﺎ وارد ﺷﻮﻳﺪ و‬
‫ﺗﻘﻮا ﭘﻴﺸﻪ آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ رﺳﺘﮕﺎر ﮔﺮدﻳﺪ! )‪(189‬‬

‫و در راﻩ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺎ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺟﻨﮕﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺒﺮد آﻨﻴﺪ! و از ﺣﺪ ﺗﺠﺎوز ﻧﻜﻨﻴﺪ ‪ ،‬آﻪ ﺧﺪا ﺗﻌﺪىآﻨﻨﺪﮔﺎن را دوﺳﺖ ﻧﻤﻰدارد! )‪(190‬‬

‫و ﺁﻧﻬﺎ را ) ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻰ آﻪ از هﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﺟﻨﺎﻳﺘﻰ اﺑﺎ ﻧﺪارﻧﺪ( هﺮ آﺠﺎ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ! و از ﺁن ﺟﺎ آﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻴﺮون ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ) ﻣﻜﻪ(‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ‬

‫را ﺑﻴﺮون آﻨﻴﺪ! و ﻓﺘﻨﻪ )و ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻰ( از آﺸﺘﺎر هﻢ ﺑﺪﺗﺮ اﺳﺖ! و ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬در ﻧﺰد ﻣﺴﺠﺪ اﻟﺤﺮام )در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺣﺮم(‪ ،‬ﺟﻨﮓ ﻧﻜﻨﻴﺪ! ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ در ﺁن‬

‫ﺟﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺠﻨﮕﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ )در ﺁن ﺟﺎ( ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﻜﺎر آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ! ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﺟﺰاى آﺎﻓﺮان! )‪(191‬‬

‫و اﮔﺮ ﺧﻮددارى آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(192) .‬‬

‫و ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﻜﺎر آﻨﻴﺪ! ﺗﺎ ﻓﺘﻨﻪ )و ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﻰ‪ ،‬و ﺳﻠﺐ ﺁزادى از ﻣﺮدم‪ (،‬ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪ; و دﻳﻦ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮص ﺧﺪا ﮔﺮدد‪ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ )از روش ﻧﺎدرﺳﺖ ﺧﻮد(‬

‫دﺳﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪) ،‬ﻣﺰاﺣﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺸﻮﻳﺪ! زﻳﺮا( ﺗﻌﺪى ﺟﺰ ﺑﺮ ﺳﺘﻤﻜﺎران روا ﻧﻴﺴﺖ‪(193) .‬‬

‫ﻣﺎﻩ ﺣﺮام‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺎﻩ ﺣﺮام! )اﮔﺮ دﺷﻤﻨﺎن‪ ،‬اﺣﺘﺮام ﺁن را ﺷﻜﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬و در ﺁن ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺟﻨﮕﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺣﻖ دارﻳﺪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﺜﻞ آﻨﻴﺪ‪ (.‬و‬

‫ﺗﻤﺎم ﺣﺮاﻣﻬﺎ‪) ،‬ﻗﺎﺑﻞ( ﻗﺼﺎص اﺳﺖ‪ .‬و )ﺑﻪ ﻃﻮر آﻠﻰ( هﺮ آﺲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺠﺎوز آﺮد‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁن ﺑﺮ او ﺗﻌﺪى آﻨﻴﺪ! و از ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ )و زﻳﺎدﻩ روى‬
‫ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ(! و ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﭘﺮهﻴﺰآﺎران اﺳﺖ! )‪(194‬‬
 ‫و در راﻩ ﺧﺪا‪ ،‬اﻧﻔﺎق آﻨﻴﺪ! و )ﺑﺎ ﺗﺮك اﻧﻔﺎق‪ (،‬ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ هﻼآﺖ ﻧﻴﻔﻜﻨﻴﺪ! و ﻧﻴﻜﻰ آﻨﻴﺪ! آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻴﻜﻮآﺎران را دوﺳﺖ‬

‫ﻣﻰدارد‪(195) .‬‬

‫و ﺣﺞ و ﻋﻤﺮﻩ را ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺑﻪ اﺗﻤﺎم ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ! و اﮔﺮ ﻣﺤﺼﻮر ﺷﺪﻳﺪ‪) ،‬و ﻣﺎﻧﻌﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﺮس از دﺷﻤﻦ ﻳﺎ ﺑﻴﻤﺎرى‪ ،‬اﺟﺎزﻩ ﻧﺪاد آﻪ ﭘﺲ از‬

‫اﺣﺮامﺑﺴﺘﻦ‪ ،‬وارد ﻣﻜﻪ ﺷﻮﻳﺪ‪ (،‬ﺁﻧﭽﻪ از ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻓﺮاهﻢ ﺷﻮد )ذﺑﺢ آﻨﻴﺪ‪ ،‬و از اﺣﺮام ﺧﺎرج ﺷﻮﻳﺪ(! و ﺳﺮهﺎى ﺧﻮد را ﻧﺘﺮاﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺤﻠﺶ ﺑﺮﺳﺪ )و در ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎﻩ ذﺑﺢ ﺷﻮد(! و اﮔﺮ آﺴﻰ از ﺷﻤﺎ ﺑﻴﻤﺎر ﺑﻮد‪ ،‬و ﻳﺎ ﻧﺎراﺣﺘﻰ در ﺳﺮ داﺷﺖ‪) ،‬و ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮد ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺑﺘﺮاﺷﺪ‪ (،‬ﺑﺎﻳﺪ‬

‫ﻓﺪﻳﻪ و آﻔﺎرﻩاى از ﻗﺒﻴﻞ روزﻩ ﻳﺎ ﺻﺪﻗﻪ ﻳﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪى ﺑﺪهﺪ! و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )از ﺑﻴﻤﺎرى و دﺷﻤﻦ( در اﻣﺎن ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬هﺮ آﺲ ﺑﺎ ﺧﺘﻢ ﻋﻤﺮﻩ‪ ،‬ﺣﺞ را‬

‫ﺁﻏﺎز آﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ از ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﺮاى او ﻣﻴﺴﺮ اﺳﺖ )ذﺑﺢ آﻨﺪ(! و هﺮ آﻪ ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺳﻪ روز در اﻳﺎم ﺣﺞ‪ ،‬و هﻔﺖروز هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬روزﻩ‬

‫ﺑﺪارد! اﻳﻦ‪ ،‬دﻩ روز آﺎﻣﻞ اﺳﺖ‪) .‬اﻟﺒﺘﻪ( اﻳﻦ ﺑﺮاى آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺧﺎﻧﻮادﻩ او‪ ،‬ﻧﺰد ﻣﺴﺠﺪ اﻟﺤﺮام ﻧﺒﺎﺷﺪ ) اهﻞ ﻣﻜﻪ و اﻃﺮاف ﺁن ﻧﺒﺎﺷﺪ(‪ .‬و از‬
‫ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ! و ﺑﺪاﻧﻴﺪ آﻪ او‪ ،‬ﺳﺨﺖآﻴﻔﺮ اﺳﺖ! )‪(196‬‬

‫ﺣﺞ‪ ،‬در ﻣﺎﻩهﺎى ﻣﻌﻴﻨﻰ اﺳﺖ! و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ )ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻦ اﺣﺮام‪ ،‬و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﻚ ﺣﺞ‪ (،‬ﺣﺞ را ﺑﺮ ﺧﻮد ﻓﺮض آﺮدﻩاﻧﺪ‪) ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ آﻪ( در‬

‫ﺣﺞ‪ ،‬ﺁﻣﻴﺰش ﺟﻨﺴﻰ ﺑﺎ زﻧﺎن‪ ،‬و ﮔﻨﺎﻩ و ﺟﺪال ﻧﻴﺴﺖ! و ﺁﻧﭽﻪ از آﺎرهﺎى ﻧﻴﻚ اﻧﺠﺎم دهﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺁن را ﻣﻰداﻧﺪ‪ .‬و زاد و ﺗﻮﺷﻪ ﺗﻬﻴﻪ آﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻪ‬

‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ زاد و ﺗﻮﺷﻪ‪ ،‬ﭘﺮهﻴﺰآﺎرى اﺳﺖ! و از ﻣﻦ ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ اى ﺧﺮدﻣﻨﺪان! )‪(197‬‬

‫ﮔﻨﺎهﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ آﻪ از ﻓﻀﻞ ﭘﺮوردﮔﺎرﺗﺎن )و از ﻣﻨﺎﻓﻊ اﻗﺘﺼﺎدى در اﻳﺎم ﺣﺞ( ﻃﻠﺐ آﻨﻴﺪ )آﻪ ﻳﻜﻰ از ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺣﺞ‪ ،‬ﭘﻰ رﻳﺰى ﻳﻚ اﻗﺘﺼﺎد‬

‫ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ(‪ .‬و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ از »ﻋﺮﻓﺎت« آﻮچ آﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺪا را ﻧﺰد »ﻣﺸﻌﺮ اﻟﺤﺮام« ﻳﺎد آﻨﻴﺪ! او را ﻳﺎد آﻨﻴﺪ هﻤﺎنﻃﻮر آﻪ ﺷﻤﺎ را هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻮد و‬

‫ﻗﻄﻌﺎ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‪ ،‬از ﮔﻤﺮاهﺎن ﺑﻮدﻳﺪ‪(198) .‬‬

‫ﺳﭙﺲ از هﻤﺎنﺟﺎ آﻪ ﻣﺮدم آﻮچ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪) ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻨﻰ( آﻮچ آﻨﻴﺪ! و از ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺮزش ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ‪ ،‬آﻪ ﺧﺪا ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ!‬

‫)‪(199‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻣﻨﺎﺳﻚ )ﺣﺞ( ﺧﻮد را اﻧﺠﺎم دادﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺪا را ﻳﺎد آﻨﻴﺪ‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ ﻳﺎدﺁورى از ﭘﺪراﻧﺘﺎن )ﺁنﮔﻮﻧﻪ آﻪ رﺳﻢ ﺁن زﻣﺎن ﺑﻮد( ﺑﻠﻜﻪ از ﺁن هﻢ‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ! )در اﻳﻦ ﻣﺮاﺳﻢ ‪ ،‬ﻣﺮدم دو ﮔﺮوهﻨﺪ‪ (:‬ﺑﻌﻀﻰ از ﻣﺮدم ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪا! ﺑﻪ ﻣﺎ در دﻧﻴﺎ‪×) ،‬ﻧﻴﻜﻰ×( ﻋﻄﺎ آﻦ!« وﻟﻰ در ﺁﺧﺮت‪ ،‬ﺑﻬﺮﻩاى‬

‫ﻧﺪارﻧﺪ‪(200) .‬‬

‫و ﺑﻌﻀﻰ ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﺑﻪ ﻣﺎ در دﻧﻴﺎ )×ﻧﻴﻜﻰ×( ﻋﻄﺎ آﻦ! و در ﺁﺧﺮت ﻧﻴﺰ )×ﻧﻴﻜﻰ×( ﻣﺮﺣﻤﺖ ﻓﺮﻣﺎ! و ﻣﺎ را از ﻋﺬاب ﺁﺗﺶ ﻧﮕﺎﻩ دار!«‬

‫)‪(201‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ از آﺎر )و دﻋﺎى( ﺧﻮد‪ ،‬ﻧﺼﻴﺐ و ﺑﻬﺮﻩاى دارﻧﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮﻳﻊ اﻟﺤﺴﺎب اﺳﺖ‪(202) .‬‬

‫و ﺧﺪا را در روزهﺎى ﻣﻌﻴﻨﻰ ﻳﺎد آﻨﻴﺪ! )روزهﺎى ‪ 11‬و ‪ 12‬و ‪ 13‬ﻣﺎﻩ ذى ﺣﺠﻪ(‪ .‬و هﺮ آﺲ ﺷﺘﺎب آﻨﺪ‪) ،‬و ذآﺮ ﺧﺪا را( در دو روز اﻧﺠﺎم دهﺪ‪،‬‬

‫ﮔﻨﺎهﻰ ﺑﺮ او ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬و هﺮ آﻪ ﺗﺎﺧﻴﺮ آﻨﺪ‪) ،‬و ﺳﻪ روز اﻧﺠﺎم دهﺪ ﻧﻴﺰ( ﮔﻨﺎهﻰ ﺑﺮ او ﻧﻴﺴﺖ; ﺑﺮاى آﺴﻰ آﻪ ﺗﻘﻮا ﭘﻴﺸﻪ آﻨﺪ‪ .‬و از ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ!‬

‫و ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى او ﻣﺤﺸﻮر ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ! )‪(203‬‬

‫و از ﻣﺮدم‪ ،‬آﺴﺎﻧﻰ هﺴﺘﻨﺪ آﻪ ﮔﻔﺘﺎر ﺁﻧﺎن‪ ،‬در زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ ﻣﺎﻳﻪ اﻋﺠﺎب ﺗﻮ ﻣﻰﺷﻮد; )در ﻇﺎهﺮ‪ ،‬اﻇﻬﺎر ﻣﺤﺒﺖ ﺷﺪﻳﺪ ﻣﻰآﻨﻨﺪ( و ﺧﺪا را ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ‬

‫در دل دارﻧﺪ ﮔﻮاﻩ ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ‪) .‬اﻳﻦ در ﺣﺎﻟﻰ اﺳﺖ آﻪ( ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﺳﺮﺳﺨﺖﺗﺮﻳﻦ دﺷﻤﻨﺎﻧﻨﺪ‪(204) .‬‬

‫)ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺁن‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ( هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ روىﺑﺮﻣﻰﮔﺮداﻧﻨﺪ )و از ﻧﺰد ﺗﻮ ﺧﺎرج ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ(‪ ،‬در راﻩ ﻓﺴﺎد در زﻣﻴﻦ‪ ،‬آﻮﺷﺶ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬و زراﻋﺘﻬﺎ و‬

‫ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎن را ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ; )ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﻰداﻧﻨﺪ( ﺧﺪا ﻓﺴﺎد را دوﺳﺖ ﻧﻤﻰدارد‪(205) .‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد‪» :‬از ﺧﺪا ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ!« )ﻟﺠﺎﺟﺖ ﺁﻧﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻰﺷﻮد(‪ ،‬و ﻟﺠﺎﺟﺖ و ﺗﻌﺼﺐ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻰآﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﺁﺗﺶ‬

‫دوزخ ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن آﺎﻓﻰ اﺳﺖ; و ﭼﻪ ﺑﺪ ﺟﺎﻳﮕﺎهﻰ اﺳﺖ! )‪(206‬‬

‫ﺑﻌﻀﻰ از ﻣﺮدم )ﺑﺎ اﻳﻤﺎن و ﻓﺪاآﺎر‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﻋﻠﻰ )ع( در »ﻟﻴﻠﺔ اﻟﻤﺒﻴﺖ« ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺧﻔﺘﻦ در ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ص(‪ ،‬ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬

‫ﺧﺸﻨﻮدى ﺧﺪا ﻣﻰﻓﺮوﺷﻨﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(207) .‬‬

 ‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ هﻤﮕﻰ در ﺻﻠﺢ و ﺁﺷﺘﻰ درﺁﻳﻴﺪ! و از ﮔﺎﻣﻬﺎى ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﭘﻴﺮوى ﻧﻜﻨﻴﺪ; آﻪ او دﺷﻤﻦ ﺁﺷﻜﺎر ﺷﻤﺎﺳﺖ )‪(208‬‬

‫و اﮔﺮ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ هﻤﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى روﺷﻦ‪ ،‬آﻪ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﻐﺰش آﺮدﻳﺪ )و ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﺪﻳﺪ(‪ ،‬ﺑﺪاﻧﻴﺪ )از ﭼﻨﮕﺎل ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﻓﺮار ﻧﺘﻮاﻧﻴﺪ‬

‫آﺮد;( آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ‪(209) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ )ﭘﻴﺮوان ﻓﺮﻣﺎن ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﭘﺲ از اﻳﻦ هﻤﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎ و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪهﺎى روﺷﻦ( اﻧﺘﻈﺎر دارﻧﺪ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬در ﺳﺎﻳﻪهﺎﺋﻰ از اﺑﺮهﺎ ﺑﻪ‬

‫ﺳﻮى ﺁﻧﺎن ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ )و دﻻﻳﻞ ﺗﺎزﻩاى در اﺧﺘﻴﺎرﺷﺎن ﺑﮕﺬارﻧﺪ؟! ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰى ﻣﺤﺎل اﺳﺖ!( و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ اﻧﺠﺎم ﺷﺪﻩ‪ ،‬و هﻤﻪ آﺎرهﺎ ﺑﻪ ﺳﻮى‬
‫ﺧﺪا ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮدد‪(210) .‬‬

‫از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﭙﺮس‪» :‬ﭼﻪ اﻧﺪازﻩ ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى روﺷﻦ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دادﻳﻢ؟« )وﻟﻰ ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﻧﻌﻤﺘﻬﺎ و اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻣﺎدى و ﻣﻌﻨﻮى را آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ در‬
‫اﺧﺘﻴﺎرﺷﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬در راﻩ ﻏﻠﻂ ﺑﻪ آﺎر ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ (.‬و آﺴﻰ آﻪ ﻧﻌﻤﺖ ﺧﺪا را‪ ،‬ﭘﺲ از ﺁن آﻪ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺶ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺗﺒﺪﻳﻞ آﻨﺪ )و در ﻣﺴﻴﺮ ﺧﻼف‬

‫ﺑﻪ آﺎر ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻋﺬاب ﺷﺪﻳﺪ اﻟﻬﻰ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ( آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺪﻳﺪ اﻟﻌﻘﺎب اﺳﺖ‪(211) .‬‬

‫زﻧﺪﮔﻰ دﻧﻴﺎ ﺑﺮاى آﺎﻓﺮان زﻳﻨﺖ دادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬از اﻳﻦرو اﻓﺮاد ﺑﺎاﻳﻤﺎن را )آﻪ ﮔﺎهﻰ دﺳﺘﺸﺎن ﺗﻬﻰ اﺳﺖ(‪ ،‬ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣﻰآﻨﻨﺪ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ‬

‫ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎران در ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺁﻧﺎن هﺴﺘﻨﺪ; )ﭼﺮاآﻪ ارزﺷﻬﺎى ﺣﻘﻴﻘﻰ در ﺁﻧﺠﺎ ﺁﺷﻜﺎر ﻣﻰﮔﺮدد‪ ،‬و ﺻﻮرت ﻋﻴﻨﻰ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻴﺮد;( و ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬

‫هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ ﺑﺪون ﺣﺴﺎب روزى ﻣﻰدهﺪ‪(212) .‬‬

‫ﻣﺮدم )در ﺁﻏﺎز( ﻳﻚ دﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ; )و ﺗﻀﺎدى در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺘﺪرﻳﺞ ﺟﻮاﻣﻊ و ﻃﺒﻘﺎت ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ و اﺧﺘﻼﻓﺎت و ﺗﻀﺎدهﺎﻳﻰ در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ‬
‫ﭘﻴﺪا ﺷﺪ‪ ،‬در اﻳﻦ ﺣﺎل( ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ; ﺗﺎ ﻣﺮدم را ﺑﺸﺎرت و ﺑﻴﻢ دهﻨﺪ و آﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬آﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺣﻖ دﻋﻮت ﻣﻰآﺮد‪ ،‬ﺑﺎ‬

‫ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎزل ﻧﻤﻮد; ﺗﺎ در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم‪ ،‬در ﺁﻧﭽﻪ اﺧﺘﻼف داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬داورى آﻨﺪ‪) .‬اﻓﺮاد ﺑﺎاﻳﻤﺎن‪ ،‬در ﺁن اﺧﺘﻼف ﻧﻜﺮدﻧﺪ;( ﺗﻨﻬﺎ )ﮔﺮوهﻰ از( آﺴﺎﻧﻰ آﻪ‬

‫آﺘﺎب را درﻳﺎﻓﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى روﺷﻦ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﺤﺮاف از ﺣﻖ و ﺳﺘﻤﮕﺮى‪ ،‬در ﺁن اﺧﺘﻼف آﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ‪،‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎﻳﻰ را آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻮرد اﺧﺘﻼف ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮدش‪ ،‬رهﺒﺮى ﻧﻤﻮد‪) .‬اﻣﺎ اﻓﺮاد ﺑﻰاﻳﻤﺎن‪ ،‬هﻤﭽﻨﺎن در ﮔﻤﺮاهﻰ‬
‫و اﺧﺘﻼف‪ ،‬ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪ (.‬و ﺧﺪا‪ ،‬هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﺑﻪ راﻩ راﺳﺖ هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ‪(213) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﮔﻤﺎن آﺮدﻳﺪ داﺧﻞ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻰﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻰﺁﻧﻜﻪ ﺣﻮادﺛﻰ هﻤﭽﻮن ﺣﻮادث ﮔﺬﺷﺘﮕﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺪ؟! هﻤﺎﻧﺎن آﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎرﻳﻬﺎ و ﻧﺎراﺣﺘﻴﻬﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ‬

‫رﺳﻴﺪ‪ ،‬و ﺁن ﭼﻨﺎن ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪﻧﺪ آﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ و اﻓﺮادى آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﻳﺎرى ﺧﺪا آﻰ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ؟!« )در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﺗﻘﺎﺿﺎى‬

‫ﻳﺎرى از او آﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪ (:‬ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻳﺎرى ﺧﺪا ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﺖ! )‪(214‬‬

‫از ﺗﻮ ﺳﺆال ﻣﻰآﻨﻨﺪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ اﻧﻔﺎق آﻨﻨﺪ؟ ﺑﮕﻮ‪» :‬هﺮ ﺧﻴﺮ و ﻧﻴﻜﻰ )و ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺳﻮدﻣﻨﺪ ﻣﺎدى و ﻣﻌﻨﻮى( آﻪ اﻧﻔﺎق ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاى ﭘﺪر و ﻣﺎدر‬

‫و ﻧﺰدﻳﻜﺎن و ﻳﺘﻴﻤﺎن و ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان و درﻣﺎﻧﺪﮔﺎن در راﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ «.‬و هﺮ آﺎر ﺧﻴﺮى آﻪ اﻧﺠﺎم دهﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁن ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪ ).‬ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﺗﻈﺎهﺮ‬
‫آﻨﻴﺪ‪ ،‬او ﻣﻰداﻧﺪ(‪(215) .‬‬

‫ﺟﻬﺎد در راﻩ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻘﺮر ﺷﺪ; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﭼﻴﺰى را ﺧﻮش ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺣﺎل ﺁن آﻪ ﺧﻴﺮ ﺷﻤﺎ در‬

‫ﺁن اﺳﺖ‪ .‬و ﻳﺎ ﭼﻴﺰى را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺣﺎل ﺁﻧﻜﻪ ﺷﺮ ﺷﻤﺎ در ﺁن اﺳﺖ‪ .‬و ﺧﺪا ﻣﻰداﻧﺪ‪ ،‬و ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ‪(216) .‬‬

‫از ﺗﻮ‪ ،‬در ﺑﺎرﻩ ﺟﻨﮓ آﺮدن در ﻣﺎﻩ ﺣﺮام‪ ،‬ﺳﺆال ﻣﻰآﻨﻨﺪ; ﺑﮕﻮ‪» :‬ﺟﻨﮓ در ﺁن‪) ،‬ﮔﻨﺎهﻰ( ﺑﺰرگ اﺳﺖ; وﻟﻰ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى از راﻩ ﺧﺪا )و ﮔﺮاﻳﺶ ﻣﺮدم ﺑﻪ‬

‫ﺁﻳﻴﻦ ﺣﻖ( و آﻔﺮ ورزﻳﺪن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او و هﺘﻚ اﺣﺘﺮام ﻣﺴﺠﺪ اﻟﺤﺮام‪ ،‬و اﺧﺮاج ﺳﺎآﻨﺎن ﺁن‪ ،‬ﻧﺰد ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻬﻤﺘﺮ از ﺁن اﺳﺖ; و اﻳﺠﺎد ﻓﺘﻨﻪ‪) ،‬و‬

‫ﻣﺤﻴﻂ ﻧﺎﻣﺴﺎﻋﺪ‪ ،‬آﻪ ﻣﺮدم را ﺑﻪ آﻔﺮ‪ ،‬ﺗﺸﻮﻳﻖ و از اﻳﻤﺎن ﺑﺎزﻣﻰدارد( ﺣﺘﻰ از ﻗﺘﻞ ﺑﺎﻻﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬و ﻣﺸﺮآﺎن‪ ،‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺟﻨﮕﻨﺪ ‪ ،‬ﺗﺎ اﮔﺮ‬
‫ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺷﻤﺎ را از ﺁﻳﻴﻨﺘﺎن ﺑﺮﮔﺮداﻧﻨﺪ; وﻟﻰ آﺴﻰ آﻪ از ﺁﻳﻴﻨﺶ ﺑﺮﮔﺮدد ‪ ،‬و در ﺣﺎل آﻔﺮ ﺑﻤﻴﺮد‪ ،‬ﺗﻤﺎم اﻋﻤﺎل ﻧﻴﻚ )ﮔﺬﺷﺘﻪ( او‪ ،‬در دﻧﻴﺎ و ﺁﺧﺮت‪،‬‬

‫ﺑﺮﺑﺎد ﻣﻰرود; و ﺁﻧﺎن اهﻞ دوزﺧﻨﺪ; و هﻤﻴﺸﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪(217) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ هﺠﺮت آﺮدﻩ و در راﻩ ﺧﺪا ﺟﻬﺎد ﻧﻤﻮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ اﻣﻴﺪ ﺑﻪ رﺣﻤﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر دارﻧﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن‬

‫اﺳﺖ‪(218) .‬‬
‫در ﺑﺎرﻩ ﺷﺮاب و ﻗﻤﺎر از ﺗﻮ ﺳﺆال ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮ‪» :‬در ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻨﺎﻩ و زﻳﺎن ﺑﺰرﮔﻰ اﺳﺖ; و ﻣﻨﺎﻓﻌﻰ )از ﻧﻈﺮ ﻣﺎدى( ﺑﺮاى ﻣﺮدم در ﺑﺮدارد; )وﻟﻰ( ﮔﻨﺎﻩ‬

‫ﺁﻧﻬﺎ از ﻧﻔﻌﺸﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬و از ﺗﻮ ﻣﻰﭘﺮﺳﻨﺪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ اﻧﻔﺎق آﻨﻨﺪ؟ ﺑﮕﻮ‪ :‬از ﻣﺎزاد ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪى ﺧﻮد‪ «.‬اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻳﺎت را ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ روﺷﻦ‬

‫ﻣﻰﺳﺎزد‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ اﻧﺪﻳﺸﻪ آﻨﻴﺪ! )‪(219‬‬

‫)ﺗﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪ آﻨﻴﺪ( درﺑﺎرﻩ دﻧﻴﺎ و ﺁﺧﺮت! و از ﺗﻮ در ﺑﺎرﻩ ﻳﺘﻴﻤﺎن ﺳﺆال ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮ‪» :‬اﺻﻼح آﺎر ﺁﻧﺎن ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬و اﮔﺮ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻰ‬
‫ﺁﻧﺎن ﺑﻴﺎﻣﻴﺰﻳﺪ‪) ،‬ﻣﺎﻧﻌﻰ ﻧﺪارد;( ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮادر )دﻳﻨﻰ( ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪) «.‬و هﻤﭽﻮن ﻳﻚ ﺑﺮادر ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ رﻓﺘﺎر آﻨﻴﺪ!( ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻔﺴﺪان را از ﻣﺼﻠﺤﺎن‪،‬‬

‫ﺑﺎزﻣﻰﺷﻨﺎﺳﺪ‪ .‬و اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻣﻰاﻧﺪازد; )و دﺳﺘﻮر ﻣﻰدهﺪ در ﻋﻴﻦ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﻰ ﻳﺘﻴﻤﺎن‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ و اﻣﻮال ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻜﻠﻰ‬

‫از اﻣﻮال ﺧﻮد‪ ،‬ﺟﺪا ﺳﺎزﻳﺪ; وﻟﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﻰآﻨﺪ;( زﻳﺮا او ﺗﻮاﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ‪(220) .‬‬

‫و ﺑﺎ زﻧﺎن ﻣﺸﺮك و ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻩاﻧﺪ‪ ،‬ازدواج ﻧﻜﻨﻴﺪ! )اﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﺰ ﺑﻪ ازدواج ﺑﺎ آﻨﻴﺰان‪ ،‬دﺳﺘﺮﺳﻰ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ; زﻳﺮا( آﻨﻴﺰ ﺑﺎاﻳﻤﺎن‪،‬‬

‫از زن ﺁزاد ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ; هﺮ ﭼﻨﺪ )زﻳﺒﺎﻳﻰ‪ ،‬ﻳﺎ ﺛﺮوت‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ او( ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺘﻰ ﺁورد‪ .‬و زﻧﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ازدواج ﻣﺮدان ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ‪،‬‬
‫ﺗﺎ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻩاﻧﺪ‪ ،‬در ﻧﻴﺎورﻳﺪ! )اﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺷﻮﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ هﻤﺴﺮى ﻏﻼﻣﺎن ﺑﺎاﻳﻤﺎن درﺁورﻳﺪ; زﻳﺮا( ﻳﻚ ﻏﻼم ﺑﺎاﻳﻤﺎن‪ ،‬از ﻳﻚ ﻣﺮد ﺁزاد‬

‫ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ; هﺮ ﭼﻨﺪ )ﻣﺎل و ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ و زﻳﺒﺎﻳﻰ او‪ (،‬ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺘﻰ ﺁورد‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ دﻋﻮت ﺑﻪ ﺳﻮى ﺁﺗﺶ ﻣﻰآﻨﻨﺪ; و ﺧﺪا دﻋﻮت ﺑﻪ‬

‫ﺑﻬﺸﺖ و ﺁﻣﺮزش ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮد ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬و ﺁﻳﺎت ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮاى ﻣﺮدم روﺷﻦ ﻣﻰﺳﺎزد; ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺘﺬآﺮ ﺷﻮﻧﺪ! )‪(221‬‬

‫و از ﺗﻮ‪ ،‬در ﺑﺎرﻩ ﺧﻮن ﺣﻴﺾ ﺳﺆال ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮ‪» :‬ﭼﻴﺰ زﻳﺎﻧﺒﺎر و ﺁﻟﻮدﻩاى اﺳﺖ; از اﻳﻦرو در ﺣﺎﻟﺖ ﻗﺎﻋﺪﮔﻰ‪ ،‬از ﺁﻧﺎن آﻨﺎرﻩﮔﻴﺮى آﻨﻴﺪ! و ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﻧﺰدﻳﻜﻰ ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﭘﺎك ﺷﻮﻧﺪ! و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﭘﺎك ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻘﻰ آﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﺎن دادﻩ‪ ،‬ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﻴﺰش آﻨﻴﺪ! ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪآﻨﻨﺪﮔﺎن را‬

‫دوﺳﺖ دارد‪ ،‬و ﭘﺎآﺎن را )ﻧﻴﺰ( دوﺳﺖ دارد‪(222) .‬‬

‫زﻧﺎن ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻣﺤﻞ ﺑﺬراﻓﺸﺎﻧﻰ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻨﺪ; ﭘﺲ هﺮ زﻣﺎن آﻪ ﺑﺨﻮاهﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﻴﺰش آﻨﻴﺪ‪ .‬و )ﺳﻌﻰ ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ از اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻬﺮﻩ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﺮورش ﻓﺮزﻧﺪان ﺻﺎﻟﺢ( اﺛﺮ ﻧﻴﻜﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮد‪ ،‬از ﭘﻴﺶ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﺪ! و از ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ و ﺑﺪاﻧﻴﺪ او را ﻣﻼﻗﺎت ﺧﻮاهﻴﺪ آﺮد و ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن‪،‬‬

‫ﺑﺸﺎرت دﻩ! )‪(223‬‬

‫ﺧﺪا را در ﻣﻌﺮض ﺳﻮﮔﻨﺪهﺎى ﺧﻮد ﻗﺮار ﻧﺪهﻴﺪ! و ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﻧﻴﻜﻰ آﻨﻴﺪ‪ ،‬و ﺗﻘﻮا ﭘﻴﺸﻪ ﺳﺎزﻳﺪ‪ ،‬و در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم اﺻﻼح آﻨﻴﺪ )ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد‬

‫ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ(! و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻨﻮا و داﻧﺎﺳﺖ‪(224) .‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻮﮔﻨﺪهﺎﻳﻰ آﻪ ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﻳﺎد ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺆاﺧﺬﻩ ﻧﺨﻮاهﺪ آﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ دﻟﻬﺎى ﺷﻤﺎ آﺴﺐ آﺮدﻩ‪) ،‬و‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪهﺎﻳﻰ آﻪ از روى ارادﻩ و اﺧﺘﻴﺎر‪ ،‬ﻳﺎد ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ (،‬ﻣﺆاﺧﺬﻩ ﻣﻰآﻨﺪ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﺑﺮدﺑﺎر اﺳﺖ‪(225) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ زﻧﺎن ﺧﻮد را »اﻳﻼء« ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ) ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﻣﻰآﻨﻨﺪ آﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ‪ ،‬ﺁﻣﻴﺰشﺟﻨﺴﻰ ﻧﻨﻤﺎﻳﻨﺪ‪ (،‬ﺣﻖ دارﻧﺪ ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻜﺸﻨﺪ‪) .‬و‬
‫در ﺿﻤﻦ اﻳﻦ ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ‪ ،‬وﺿﻊ ﺧﻮد را ﺑﺎ هﻤﺴﺮ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬از ﻧﻈﺮ اداﻣﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻳﺎ ﻃﻼق‪ ،‬روﺷﻦ ﺳﺎزﻧﺪ‪ (.‬اﮔﺮ )در اﻳﻦ ﻓﺮﺻﺖ‪ (،‬ﺑﺎزﮔﺸﺖ آﻨﻨﺪ‪،‬‬

‫)ﭼﻴﺰى ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ; زﻳﺮا( ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪(226) .‬‬

‫و اﮔﺮ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ ﺟﺪاﻳﻰ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪) ،‬ﺁن هﻢ ﺑﺎ ﺷﺮاﻳﻄﺶ ﻣﺎﻧﻌﻰ ﻧﺪارد;( ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻨﻮا و داﻧﺎﺳﺖ‪(227) .‬‬

‫زﻧﺎن ﻣﻄﻠﻘﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺪت ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻋﺎدت ﻣﺎهﺎﻧﻪ دﻳﺪن )و ﭘﺎك ﺷﺪن( اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻜﺸﻨﺪ! ) ﻋﺪﻩ ﻧﮕﻪ دارﻧﺪ( و اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺪا و روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ‪ ،‬اﻳﻤﺎن‬

‫دارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻼل ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﺁﻧﭽﻪ را ﺧﺪا در رﺣﻤﻬﺎﻳﺸﺎن ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ‪ ،‬آﺘﻤﺎن آﻨﻨﺪ‪ .‬و هﻤﺴﺮاﻧﺸﺎن‪ ،‬ﺑﺮاى ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪن ﺁﻧﻬﺎ )و از ﺳﺮﮔﺮﻓﺘﻦ‬

‫زﻧﺪﮔﻰ زﻧﺎﺷﻮﻳﻰ( در اﻳﻦ ﻣﺪت‪) ،‬از دﻳﮕﺮان( ﺳﺰاوارﺗﺮﻧﺪ; در ﺻﻮرﺗﻰ آﻪ )ﺑﺮاﺳﺘﻰ( ﺧﻮاهﺎن اﺻﻼح ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬و ﺑﺮاى ﺁﻧﺎن‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ وﻇﺎﻳﻔﻰ آﻪ ﺑﺮ‬
‫دوش ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺣﻘﻮق ﺷﺎﻳﺴﺘﻪاى ﻗﺮار دادﻩ ﺷﺪﻩ; و ﻣﺮدان ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺑﺮﺗﺮى دارﻧﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮاﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ‪(228) .‬‬

‫ﻃﻼق‪) ،‬ﻃﻼﻗﻰ آﻪ رﺟﻮع و ﺑﺎزﮔﺸﺖ دارد‪ (،‬دو ﻣﺮﺗﺒﻪ اﺳﺖ; )و در هﺮ ﻣﺮﺗﺒﻪ‪ (،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ هﻤﺴﺮ ﺧﻮد را ﻧﮕﺎهﺪارى آﻨﺪ )و ﺁﺷﺘﻰ‬

‫ﻧﻤﺎﻳﺪ(‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﺎ ﻧﻴﻜﻰ او را رهﺎ ﺳﺎزد )و از او ﺟﺪا ﺷﻮد(‪ .‬و ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺣﻼل ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﭼﻴﺰى از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دادﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ; ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ دو‬

‫هﻤﺴﺮ‪ ،‬ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ آﻪ ﺣﺪود اﻟﻬﻰ را ﺑﺮﭘﺎ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ آﻪ ﺣﺪود اﻟﻬﻰ را رﻋﺎﻳﺖ ﻧﻜﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻌﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ آﻪ زن‪ ،‬ﻓﺪﻳﻪ و ﻋﻮﺿﻰ‬

‫ﺑﭙﺮدازد )و ﻃﻼق ﺑﮕﻴﺮد(‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﺣﺪود و ﻣﺮزهﺎى اﻟﻬﻰ اﺳﺖ; از ﺁن‪ ،‬ﺗﺠﺎوز ﻧﻜﻨﻴﺪ! و هﺮ آﺲ از ﺁن ﺗﺠﺎوز آﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺘﻤﮕﺮ اﺳﺖ‪(229) .‬‬
‫اﮔﺮ )ﺑﻌﺪ از دو ﻃﻼق و رﺟﻮع‪ ،‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ( او را ﻃﻼق داد‪ ،‬از ﺁن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬زن ﺑﺮ او ﺣﻼل ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد; ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ هﻤﺴﺮ دﻳﮕﺮى اﻧﺘﺨﺎب آﻨﺪ )و ﺑﺎ او‪،‬‬

‫ﺁﻣﻴﺰشﺟﻨﺴﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ (،‬اﮔﺮ )هﻤﺴﺮ دوم( او را ﻃﻼق ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﮔﻨﺎهﻰ ﻧﺪارد آﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ آﻨﻨﺪ; )و ﺑﺎ هﻤﺴﺮ اول‪ ،‬دوﺑﺎرﻩ ازدواج‬

‫ﻧﻤﺎﻳﺪ;( در ﺻﻮرﺗﻰ آﻪ اﻣﻴﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ آﻪ ﺣﺪود اﻟﻬﻰ را ﻣﺤﺘﺮم ﻣﻴﺸﻤﺮﻧﺪ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﺣﺪود اﻟﻬﻰ اﺳﺖ آﻪ )ﺧﺪا( ﺁن را ﺑﺮاى ﮔﺮوهﻰ آﻪ‬
‫ﺁﮔﺎهﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺎن ﻣﻰﻧﻤﺎﻳﺪ‪(230) .‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ زﻧﺎن را ﻃﻼق دادﻳﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ روزهﺎى »ﻋﺪﻩ« رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﻃﺮز ﺻﺤﻴﺤﻰ ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﮕﺎﻩ دارﻳﺪ )و ﺁﺷﺘﻰ آﻨﻴﺪ(‪ ،‬و ﻳﺎ ﺑﻪ ﻃﺮز‬

‫ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩاى ﺁﻧﻬﺎ را رهﺎ ﺳﺎزﻳﺪ! و هﻴﭻﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ زﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪن و ﺗﻌﺪى آﺮدن‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪارﻳﺪ! و آﺴﻰ آﻪ ﭼﻨﻴﻦ آﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺳﺘﻢ‬

‫آﺮدﻩ اﺳﺖ‪) .‬و ﺑﺎ اﻳﻦ اﻋﻤﺎل‪ ،‬و ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎدﻩ از ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﻟﻬﻰ‪ (،‬ﺁﻳﺎت ﺧﺪا را ﺑﻪ اﺳﺘﻬﺰا ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ! و ﺑﻪ ﻳﺎد ﺑﻴﺎورﻳﺪ ﻧﻌﻤﺖ ﺧﺪا را ﺑﺮ ﺧﻮد‪ ،‬و آﺘﺎب‬

‫ﺁﺳﻤﺎﻧﻰ و ﻋﻠﻢ و داﻧﺸﻰ آﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺎزل آﺮدﻩ‪ ،‬و ﺷﻤﺎ را ﺑﺎ ﺁن‪ ،‬ﭘﻨﺪ ﻣﻰدهﺪ! و از ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ! و ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ از هﺮ ﭼﻴﺰى ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ )و‬
‫از ﻧﻴﺎت آﺴﺎﻧﻰ آﻪ از ﻗﻮاﻧﻴﻦ او‪ ،‬ﺳﻮء اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ(! )‪(231‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ زﻧﺎن را ﻃﻼق دادﻳﺪ و ﻋﺪﻩ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺸﻮﻳﺪ آﻪ ﺑﺎ هﻤﺴﺮان )ﺳﺎﺑﻖ( ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ازدواج آﻨﻨﺪ! اﮔﺮ در ﻣﻴﺎن‬

‫ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮز ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩاى ﺗﺮاﺿﻰ ﺑﺮﻗﺮار ﮔﺮدد‪ .‬اﻳﻦ دﺳﺘﻮرى اﺳﺖ آﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻓﺮادى از ﺷﻤﺎ‪ ،‬آﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا و روز ﻗﻴﺎﻣﺖ دارﻧﺪ‪ ،‬از ﺁن‪ ،‬ﭘﻨﺪ‬

‫ﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ )و ﺑﻪ ﺁن‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﻣﻰآﻨﻨﺪ(‪ .‬اﻳﻦ )دﺳﺘﻮر(‪ ،‬ﺑﺮاى رﺷﺪ )ﺧﺎﻧﻮادﻩهﺎى(ﺷﻤﺎ ﻣﺆﺛﺮﺗﺮ‪ ،‬و ﺑﺮاى ﺷﺴﺘﻦ ﺁﻟﻮدﮔﻴﻬﺎ ﻣﻔﻴﺪﺗﺮ اﺳﺖ; و ﺧﺪا‬

‫ﻣﻰداﻧﺪ و ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻴﺪ‪(232) .‬‬

‫ﻣﺎدران‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد را دو ﺳﺎل ﺗﻤﺎم‪ ،‬ﺷﻴﺮ ﻣﻰدهﻨﺪ‪) .‬اﻳﻦ( ﺑﺮاى آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ دوران ﺷﻴﺮﺧﻮارﮔﻰ را ﺗﻜﻤﻴﻞ آﻨﺪ‪ .‬و ﺑﺮ ﺁن آﺲ آﻪ‬

‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﺮاى او ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩ ) ﭘﺪر(‪ ،‬ﻻزم اﺳﺖ ﺧﻮراك و ﭘﻮﺷﺎك ﻣﺎدر را ﺑﻪ ﻃﻮر ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ )در ﻣﺪت ﺷﻴﺮ دادن ﺑﭙﺮدازد; ﺣﺘﻰ اﮔﺮ ﻃﻼق ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ (.‬هﻴﭻ آﺲ ﻣﻮﻇﻒ ﺑﻪ ﺑﻴﺶ از ﻣﻘﺪار ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ ﺧﻮد ﻧﻴﺴﺖ! ﻧﻪ ﻣﺎدر )ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺧﺘﻼف ﺑﺎ ﭘﺪر( ﺣﻖ ﺿﺮر زدن ﺑﻪ آﻮدك را دارد‪ ،‬و ﻧﻪ ﭘﺪر‪ .‬و‬

‫ﺑﺮ وارث او ﻧﻴﺰ ﻻزم اﺳﺖ اﻳﻦ آﺎر را اﻧﺠﺎم دهﺪ ) هﺰﻳﻨﻪ ﻣﺎدر را در دوران ﺷﻴﺮﺧﻮارﮔﻰ ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪ(‪ .‬و اﮔﺮ ﺁن دو‪ ،‬ﺑﺎ رﺿﺎﻳﺖ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ و ﻣﺸﻮرت‪،‬‬

‫ﺑﺨﻮاهﻨﺪ آﻮدك را )زودﺗﺮ( از ﺷﻴﺮ ﺑﺎزﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎهﻰ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬و اﮔﺮ )ﺑﺎ ﻋﺪم ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ‪ ،‬ﻳﺎ ﻋﺪم ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻣﺎدر( ﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ داﻳﻪاى ﺑﺮاى ﻓﺮزﻧﺪان‬

‫ﺧﻮد ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎهﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ; ﺑﻪ ﺷﺮط اﻳﻨﻜﻪ ﺣﻖ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺎدر را ﺑﻪ ﻃﻮر ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﭙﺮدازﻳﺪ‪ .‬و از )ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻓﺮﻣﺎن( ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ! و‬
‫ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻨﺎﺳﺖ! )‪(233‬‬

‫و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ از ﺷﻤﺎ ﻣﻰﻣﻴﺮﻧﺪ و هﻤﺴﺮاﻧﻰ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰﮔﺬارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ و دﻩ روز‪ ،‬اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻜﺸﻨﺪ )و ﻋﺪﻩ ﻧﮕﻪ دارﻧﺪ(! و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﻪ‬

‫ﺁﺧﺮ ﻣﺪﺗﺸﺎن رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎهﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ آﻪ هﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاهﻨﺪ‪ ،‬در ﺑﺎرﻩ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻪ ﻃﻮر ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻧﺠﺎم دهﻨﺪ )و ﺑﺎ ﻣﺮد دﻟﺨﻮاﻩ ﺧﻮد‪،‬‬

‫ازدواج آﻨﻨﺪ(‪ .‬و ﺧﺪا ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪(234) .‬‬

‫و ﮔﻨﺎهﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر آﻨﺎﻳﻪ‪) ،‬از زﻧﺎﻧﻰ آﻪ هﻤﺴﺮاﻧﺸﺎن ﻣﺮدﻩاﻧﺪ( ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎرى آﻨﻴﺪ‪ ،‬و ﻳﺎ در دل ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﺮ اﻳﻦ آﺎر ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ )ﺑﺪون‬

‫اﻳﻨﻜﻪ ﺁن را اﻇﻬﺎر آﻨﻴﺪ(‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰداﻧﺴﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮاهﻴﺪ اﻓﺘﺎد; )و ﺑﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻃﺒﻴﻌﻰ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻣﻌﻘﻮل‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻧﻴﺴﺖ;(‬
‫وﻟﻰ ﭘﻨﻬﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮار زﻧﺎﺷﻮﻳﻰ ﻧﮕﺬارﻳﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻃﺮز ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩاى )ﺑﻪ ﻃﻮر آﻨﺎﻳﻪ( اﻇﻬﺎر آﻨﻴﺪ! )وﻟﻰ در هﺮ ﺣﺎل‪ (،‬اﻗﺪام ﺑﻪ ازدواج‬

‫ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻋﺪﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺮﺁﻳﺪ! و ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﭽﻪ را در دل دارﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻰداﻧﺪ! از ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ او ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ! و ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و ﺑﺮدﺑﺎر اﺳﺖ )و‬

‫در ﻣﺠﺎزات ﺑﻨﺪﮔﺎن‪ ،‬ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻤﻰآﻨﺪ(! )‪(235‬‬

‫اﮔﺮ زﻧﺎن را ﻗﺒﻞ از ﺁﻣﻴﺰشﺟﻨﺴﻰ ﻳﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻬﺮ‪) ،‬ﺑﻪ ﻋﻠﻠﻰ( ﻃﻼق دهﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎهﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪) .‬و در اﻳﻦ ﻣﻮﻗﻊ‪ (،‬ﺁﻧﻬﺎ را )ﺑﺎ هﺪﻳﻪاى‬

‫ﻣﻨﺎﺳﺐ‪ (،‬ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﺳﺎزﻳﺪ! ﺁن آﺲ آﻪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ دارد‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻴﺶ‪ ،‬و ﺁن آﺲ آﻪ ﺗﻨﮕﺪﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﺧﻮدش‪ ،‬هﺪﻳﻪاى ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ‬
‫)آﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺣﺎل دهﻨﺪﻩ و ﮔﻴﺮﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ( ﺑﺪهﺪ! و اﻳﻦ ﺑﺮ ﻧﻴﻜﻮآﺎران‪ ،‬اﻟﺰاﻣﻰ اﺳﺖ‪(236) .‬‬

‫و اﮔﺮ ﺁﻧﺎن را‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺁن آﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ و )ﺁﻣﻴﺰشﺟﻨﺴﻰ آﻨﻴﺪ( ﻃﻼق دهﻴﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻣﻬﺮى ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ آﺮدﻩاﻳﺪ‪) ،‬ﻻزم‬

‫اﺳﺖ( ﻧﺼﻒ ﺁﻧﭽﻪ را ﺗﻌﻴﻴﻦ آﺮدﻩاﻳﺪ )ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺪهﻴﺪ( ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ )ﺣﻖ ﺧﻮد را( ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ; ﻳﺎ )در ﺻﻮرﺗﻰ آﻪ ﺻﻐﻴﺮ و ﺳﻔﻴﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺁﻧﻬﺎ‪،‬‬

‫ﻳﻌﻨﻰ( ﺁن آﺲ آﻪ ﮔﺮﻩ ازدواج ﺑﻪ دﺳﺖ اوﺳﺖ‪ ،‬ﺁن را ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ .‬و ﮔﺬﺷﺖ آﺮدن ﺷﻤﺎ )و ﺑﺨﺸﻴﺪن ﺗﻤﺎم ﻣﻬﺮ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ( ﺑﻪ ﭘﺮهﻴﺰآﺎرى ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬و ﮔﺬﺷﺖ و ﻧﻴﻜﻮآﺎرى را در ﻣﻴﺎن ﺧﻮد ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻜﻨﻴﺪ‪ ،‬آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻨﺎﺳﺖ! )‪(237‬‬
 ‫در اﻧﺠﺎم هﻤﻪ ﻧﻤﺎزهﺎ‪) ،‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص( ﻧﻤﺎز وﺳﻄﻰ ) ﻧﻤﺎز ﻇﻬﺮ( آﻮﺷﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ! و از روى ﺧﻀﻮع و اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺑﭙﺎﺧﻴﺰﻳﺪ! )‪(238‬‬

‫و اﮔﺮ )ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻨﮓ‪ ،‬ﻳﺎ ﺧﻄﺮ دﻳﮕﺮى( ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ‪) ،‬ﻧﻤﺎز را( در ﺣﺎل ﭘﻴﺎدﻩ ﻳﺎ ﺳﻮارﻩ اﻧﺠﺎم دهﻴﺪ! اﻣﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ اﻣﻨﻴﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎزﻳﺎﻓﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺪا را‬

‫ﻳﺎد آﻨﻴﺪ! ) ﻧﻤﺎز را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ!( هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ آﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰهﺎﻳﻰ را آﻪ ﻧﻤﻰداﻧﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ داد‪(239) .‬‬

‫و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ از ﺷﻤﺎ در ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻣﺮگ ﻗﺮارﻣﻰﮔﻴﺮﻧﺪ و هﻤﺴﺮاﻧﻰ از ﺧﻮد ﺑﻪﺟﺎ ﻣﻰﮔﺬارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاى هﻤﺴﺮان ﺧﻮد وﺻﻴﺖ آﻨﻨﺪ آﻪ ﺗﺎ ﻳﻚ‬

‫ﺳﺎل‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را )ﺑﺎ ﭘﺮداﺧﺘﻦ هﺰﻳﻨﻪ زﻧﺪﮔﻰ( ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﺳﺎزﻧﺪ; ﺑﻪ ﺷﺮط اﻳﻨﻜﻪ ﺁﻧﻬﺎ )از ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮهﺮ( ﺑﻴﺮون ﻧﺮوﻧﺪ )و اﻗﺪام ﺑﻪ ازدواج ﻣﺠﺪد ﻧﻜﻨﻨﺪ(‪ .‬و‬
‫اﮔﺮ ﺑﻴﺮون روﻧﺪ‪) ،‬ﺣﻘﻰ در هﺰﻳﻨﻪ ﻧﺪارﻧﺪ; وﻟﻰ( ﮔﻨﺎهﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ در ﺑﺎرﻩ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮر ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻨﺪ‪ .‬و‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺎ و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ‪(240) .‬‬

‫و ﺑﺮاى زﻧﺎن ﻣﻄﻠﻘﻪ‪ ،‬هﺪﻳﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ ﻻزم اﺳﺖ )آﻪ از ﻃﺮف ﺷﻮهﺮ‪ ،‬ﭘﺮداﺧﺖ ﮔﺮدد(‪ .‬اﻳﻦ‪ ،‬ﺣﻘﻰ اﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﺮدان ﭘﺮهﻴﺰآﺎر‪(241) .‬‬

‫اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻳﺎت ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺷﺮح ﻣﻰدهﺪ; ﺷﺎﻳﺪ اﻧﺪﻳﺸﻪ آﻨﻴﺪ! )‪(242‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻧﺪﻳﺪى ﺟﻤﻌﻴﺘﻰ را آﻪ از ﺗﺮس ﻣﺮگ‪ ،‬از ﺧﺎﻧﻪهﺎى ﺧﻮد ﻓﺮار آﺮدﻧﺪ؟ و ﺁﻧﺎن‪ ،‬هﺰارهﺎ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ )آﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻴﻤﺎرى ﻃﺎﻋﻮن‪ ،‬از ﺷﺮآﺖ در‬

‫ﻣﻴﺪان ﺟﻬﺎد ﺧﻮددارى ﻧﻤﻮدﻧﺪ(‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻤﻴﺮﻳﺪ! )و ﺑﻪ هﻤﺎن ﺑﻴﻤﺎرى‪ ،‬آﻪ ﺁن را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻗﺮار دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﻧﺪ‪ (.‬ﺳﭙﺲ ﺧﺪا ﺁﻧﻬﺎ را‬

‫زﻧﺪﻩ آﺮد; )و ﻣﺎﺟﺮاى زﻧﺪﮔﻰ ﺁﻧﻬﺎ را درس ﻋﺒﺮﺗﻰ ﺑﺮاى ﺁﻳﻨﺪﮔﺎن ﻗﺮار داد‪ (.‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد اﺣﺴﺎن ﻣﻰآﻨﺪ; وﻟﻰ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮدم‪،‬‬

‫ﺷﻜﺮ )او را( ﺑﺠﺎ ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ‪(243) .‬‬

‫و در راﻩ ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﻴﻜﺎر آﻨﻴﺪ! و ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻨﻮا و داﻧﺎﺳﺖ‪(244) .‬‬

‫آﻴﺴﺖ آﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا »ﻗﺮض اﻟﺤﺴﻨﻪاى« دهﺪ‪) ،‬و از اﻣﻮاﻟﻰ آﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ او ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬اﻧﻔﺎق آﻨﺪ‪ (،‬ﺗﺎ ﺁن را ﺑﺮاى او‪ ،‬ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺮاﺑﺮ آﻨﺪ؟ و ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫اﺳﺖ )آﻪ روزى ﺑﻨﺪﮔﺎن را( ﻣﺤﺪود ﻳﺎ ﮔﺴﺘﺮدﻩ ﻣﻰﺳﺎزد; )و اﻧﻔﺎق‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﺑﺎﻋﺚ آﻤﺒﻮد روزى ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﻰﺷﻮد(‪ .‬و ﺑﻪ ﺳﻮى او ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺮدﻳﺪ )و‬

‫ﭘﺎداش ﺧﻮد را ﺧﻮاهﻴﺪ ﮔﺮﻓﺖ(‪(245) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﻧﻜﺮدى ﺟﻤﻌﻰ از ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺑﻌﺪ از ﻣﻮﺳﻰ‪ ،‬آﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬زﻣﺎﻣﺪار )و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﻰ( ﺑﺮاى ﻣﺎ اﻧﺘﺨﺎب آﻦ! ﺗﺎ )زﻳﺮ‬

‫ﻓﺮﻣﺎن او( در راﻩ ﺧﺪا ﭘﻴﻜﺎر آﻨﻴﻢ‪ .‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﺸﺎﻳﺪ اﮔﺮ دﺳﺘﻮر ﭘﻴﻜﺎر ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻩ ﺷﻮد‪) ،‬ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ آﻨﻴﺪ‪ ،‬و( در راﻩ ﺧﺪا‪ ،‬ﺟﻬﺎد و‬

‫ﭘﻴﻜﺎر ﻧﻜﻨﻴﺪ!« ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ در راﻩ ﺧﺪا ﭘﻴﻜﺎر ﻧﻜﻨﻴﻢ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ از ﺧﺎﻧﻪهﺎ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻤﺎن راﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩاﻳﻢ‪) ،‬و ﺷﻬﺮهﺎى ﻣﺎ ﺑﻪ‬
‫وﺳﻴﻠﻪ دﺷﻤﻦ اﺷﻐﺎل‪ ،‬و ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﺎ اﺳﻴﺮ ﺷﺪﻩاﻧﺪ(؟!; سذﻟﻠّﻪ اﻣﺎ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ دﺳﺘﻮر ﭘﻴﻜﺎر ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دادﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﻋﺪﻩ آﻤﻰ از ﺁﻧﺎن‪ ،‬هﻤﻪ‬

‫ﺳﺮﭘﻴﭽﻰ آﺮدﻧﺪ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺳﺘﻤﻜﺎران‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪(246) .‬‬

‫و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺷﺎن ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ )×ﻃﺎﻟﻮت×( را ﺑﺮاى زﻣﺎﻣﺪارى ﺷﻤﺎ ﻣﺒﻌﻮث )و اﻧﺘﺨﺎب( آﺮدﻩ اﺳﺖ‪ «.‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ او ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣﻜﻮﻣﺖ‬

‫آﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎ از او ﺷﺎﻳﺴﺘﻪﺗﺮﻳﻢ‪ ،‬و او ﺛﺮوت زﻳﺎدى ﻧﺪارد؟!« ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪا او را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ‪ ،‬و او را در ﻋﻠﻢ و )ﻗﺪرت( ﺟﺴﻢ‪ ،‬وﺳﻌﺖ‬

‫ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻠﻜﺶ را ﺑﻪ هﺮ آﺲ ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ; و اﺣﺴﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬وﺳﻴﻊ اﺳﺖ; و )از ﻟﻴﺎﻗﺖ اﻓﺮاد ﺑﺮاى ﻣﻨﺼﺐهﺎ( ﺁﮔﺎﻩ‬
‫اﺳﺖ‪(247) «.‬‬

‫و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺷﺎن ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ او‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ آﻪ )×ﺻﻨﺪوق ﻋﻬﺪ×( ﺑﻪ ﺳﻮى ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪) .‬هﻤﺎن ﺻﻨﺪوﻗﻰ آﻪ( در ﺁن‪،‬‬

‫ﺁراﻣﺸﻰ از ﭘﺮوردﮔﺎر ﺷﻤﺎ‪ ،‬و ﻳﺎدﮔﺎرهﺎى ﺧﺎﻧﺪان ﻣﻮﺳﻰ و هﺎرون ﻗﺮار دارد; در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬ﺁن را ﺣﻤﻞ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع‪،‬‬

‫ﻧﺸﺎﻧﻪاى )روﺷﻦ( ﺑﺮاى ﺷﻤﺎﺳﺖ; اﮔﺮ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪(248) «.‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﻃﺎﻟﻮت )ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﻰ ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻨﻰ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻣﻨﺼﻮب ﺷﺪ‪ ،‬و( ﺳﭙﺎهﻴﺎن را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻴﺮون ﺑﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ‬

‫وﺳﻴﻠﻪ ﻳﻚ ﻧﻬﺮ ﺁب‪ ،‬ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﻣﻰآﻨﺪ; ﺁﻧﻬﺎ )آﻪ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺗﺸﻨﮕﻰ‪ (،‬از ﺁن ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ‪ ،‬از ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ; و ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺟﺰ ﻳﻚ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮد‪،‬‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﺁن ﻧﺨﻮرﻧﺪ‪ ،‬از ﻣﻦ هﺴﺘﻨﺪ« ﺟﺰ ﻋﺪﻩ آﻤﻰ‪ ،‬هﻤﮕﻰ از ﺁن ﺁب ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ او‪ ،‬و اﻓﺮادى آﻪ ﺑﺎ او اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬
‫)و از ﺑﻮﺗﻪ ﺁزﻣﺎﻳﺶ‪ ،‬ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪدر ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ (،‬از ﺁن ﻧﻬﺮ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪) ،‬از آﻤﻰ ﻧﻔﺮات ﺧﻮد‪ ،‬ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪﻧﺪ; و ﻋﺪﻩاى( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻣﺮوز‪ ،‬ﻣﺎ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ‬
 ‫)×ﺟﺎﻟﻮت×( و ﺳﭙﺎهﻴﺎن او را ﻧﺪارﻳﻢ‪ «.‬اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ ﺧﺪا را ﻣﻼﻗﺎت ﺧﻮاهﻨﺪ آﺮد )و ﺑﻪ روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ‪ ،‬اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻨﺪ( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﻪ‬

‫ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮوﻩهﺎى آﻮﭼﻜﻰ آﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺮ ﮔﺮوﻩهﺎى ﻋﻈﻴﻤﻰ ﭘﻴﺮوز ﺷﺪﻧﺪ!« و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺎﺑﺮان و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖآﻨﻨﺪﮔﺎن( اﺳﺖ‪(249) .‬‬

‫و هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ )×ﺟﺎﻟﻮت×( و ﺳﭙﺎهﻴﺎن او ﻗﺮارﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﺷﻜﻴﺒﺎﻳﻰ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ را ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺮﻳﺰ! و ﻗﺪﻣﻬﺎى ﻣﺎ را‬

‫ﺛﺎﺑﺖ ﺑﺪار! و ﻣﺎ را ﺑﺮ ﺟﻤﻌﻴﺖ آﺎﻓﺮان‪ ،‬ﭘﻴﺮوز ﺑﮕﺮدان! )‪(250‬‬

‫ج‪(152)832‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪا‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ ﺳﭙﺎﻩ دﺷﻤﻦ را ﺑﻪ هﺰﻳﻤﺖ واداﺷﺘﻨﺪ‪ .‬و »داوود« )ﻧﻮﺟﻮان ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ و ﺷﺠﺎﻋﻰ آﻪ در ﻟﺸﻜﺮ »ﻃﺎﻟﻮت«‬

‫ﺑﻮد(‪» ،‬ﺟﺎﻟﻮت« را آﺸﺖ; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺣﻜﻮﻣﺖ و داﻧﺶ را ﺑﻪ او ﺑﺨﺸﻴﺪ; و از ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ او ﺗﻌﻠﻴﻢ داد‪ .‬و اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻰ از ﻣﺮدم را‬

‫ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕﺮ دﻓﻊ ﻧﻤﻰآﺮد‪ ،‬زﻣﻴﻦ را ﻓﺴﺎد ﻓﺮاﻣﻰﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن‪ ،‬ﻟﻄﻒ و اﺣﺴﺎن دارد‪(251) .‬‬

‫اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺁﻳﺎت ﺧﺪاﺳﺖ آﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ‪ ،‬ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮاﻧﻴﻢ; و ﺗﻮ از رﺳﻮﻻن )ﻣﺎ( هﺴﺘﻰ‪(252) .‬‬

‫ﺑﻌﻀﻰ از ﺁن رﺳﻮﻻن را ﺑﺮ ﺑﻌﻀﻰ دﻳﮕﺮ ﺑﺮﺗﺮى دادﻳﻢ; ﺑﺮﺧﻰ از ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺎ او ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ; و ﺑﻌﻀﻰ را درﺟﺎﺗﻰ ﺑﺮﺗﺮ داد; و ﺑﻪ ﻋﻴﺴﻰ ﺑﻦ‬

‫ﻣﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى روﺷﻦ دادﻳﻢ; و او را ﺑﺎ »روح اﻟﻘﺪس سذﻟﻠّﻪ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻧﻤﻮدﻳﻢ; )وﻟﻰ ﻓﻀﻴﻠﺖ و ﻣﻘﺎم ﺁن ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان‪ ،‬ﻣﺎﻧﻊ اﺧﺘﻼف اﻣﺘﻬﺎ ﻧﺸﺪ‪ (.‬و‬

‫اﮔﺮ ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ از ﺁن هﻤﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎى روﺷﻦ آﻪ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺟﻨﮓ و ﺳﺘﻴﺰ ﻧﻤﻰآﺮدﻧﺪ; )اﻣﺎ ﺧﺪا‬

‫ﻣﺮدم را ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ; و ﺁﻧﻬﺎ را در ﭘﻴﻤﻮدن راﻩ ﺳﻌﺎدت‪ ،‬ﺁزاد ﮔﺬاردﻩ اﺳﺖ;( وﻟﻰ اﻳﻦ اﻣﺘﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ آﻪ ﺑﺎ هﻢ اﺧﺘﻼف آﺮدﻧﺪ; ﺑﻌﻀﻰ اﻳﻤﺎن‬
‫ﺁوردﻧﺪ و ﺑﻌﻀﻰ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ; )و ﺟﻨﮓ و ﺧﻮﻧﺮﻳﺰى ﺑﺮوز آﺮد‪ .‬و ﺑﺎز( اﮔﺮ ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ هﻢ ﭘﻴﻜﺎر ﻧﻤﻰآﺮدﻧﺪ; وﻟﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ را‬

‫ﻣﻰﺧﻮاهﺪ‪) ،‬از روى ﺣﻜﻤﺖ( اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﺪ )و هﻴﭻآﺲ را ﺑﻪ ﻗﺒﻮل ﭼﻴﺰى ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻤﻰآﻨﺪ(‪(253) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ روزى دادﻩاﻳﻢ‪ ،‬اﻧﻔﺎق آﻨﻴﺪ! ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﻜﻪ روزى ﻓﺮا رﺳﺪ آﻪ در ﺁن‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﺮﻳﺪ و ﻓﺮوش اﺳﺖ )ﺗﺎ‬

‫ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ ﺳﻌﺎدت و ﻧﺠﺎت از آﻴﻔﺮ را ﺑﺮاى ﺧﻮد ﺧﺮﻳﺪارى آﻨﻴﺪ(‪ ،‬و ﻧﻪ دوﺳﺘﻰ )و رﻓﺎﻗﺘﻬﺎى ﻣﺎدى ﺳﻮدى دارد(‪ ،‬و ﻧﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ; )زﻳﺮا ﺷﻤﺎ‬

‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد‪ (.‬و آﺎﻓﺮان‪ ،‬ﺧﻮد ﺳﺘﻤﮕﺮﻧﺪ; )هﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺳﺘﻢ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬هﻢ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان(‪(254) .‬‬

‫هﻴﭻ ﻣﻌﺒﻮدى ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﮕﺎﻧﻪ زﻧﺪﻩ‪ ،‬آﻪ ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ذات ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻣﻮﺟﻮدات دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ اوهﺴﺘﻨﺪ; هﻴﭽﮕﺎﻩ ﺧﻮاب ﺳﺒﻚ و‬

‫ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ او را ﻓﺮاﻧﻤﻰﮔﻴﺮد; )و ﻟﺤﻈﻪاى از ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺟﻬﺎن هﺴﺘﻰ‪ ،‬ﻏﺎﻓﻞ ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ;( ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و ﺁﻧﭽﻪ در زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺁن اوﺳﺖ;‬

‫آﻴﺴﺖ آﻪ در ﻧﺰد او‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن او ﺷﻔﺎﻋﺖ آﻨﺪ؟! )ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺷﻔﺎﻋﺖآﻨﻨﺪﮔﺎن‪ ،‬ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ آﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺷﻔﺎﻋﺘﻨﺪ‪ ،‬از ﻣﺎﻟﻜﻴﺖ‬

‫ﻣﻄﻠﻘﻪ او ﻧﻤﻰآﺎهﺪ‪ (.‬ﺁﻧﭽﻪ را در ﭘﻴﺶ روى ﺁﻧﻬﺎ ) ﺑﻨﺪﮔﺎن( و ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﺎن اﺳﺖ ﻣﻰداﻧﺪ; )و ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺁﻳﻨﺪﻩ‪ ،‬در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﻋﻠﻢ او‪ ،‬ﻳﻜﺴﺎن‬

‫اﺳﺖ‪ (.‬و آﺴﻰ از ﻋﻠﻢ او ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻤﻰﮔﺮدد; ﺟﺰ ﺑﻪ ﻣﻘﺪارى آﻪ او ﺑﺨﻮاهﺪ‪) .‬اوﺳﺖ آﻪ ﺑﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ; و ﻋﻠﻢ و داﻧﺶ ﻣﺤﺪود دﻳﮕﺮان‪،‬‬
‫ﭘﺮﺗﻮى از ﻋﻠﻢ ﺑﻰﭘﺎﻳﺎن و ﻧﺎﻣﺤﺪود اوﺳﺖ‪ (.‬ﺗﺨﺖ )ﺣﻜﻮﻣﺖ( او‪ ،‬ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ را درﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ; و ﻧﮕﺎهﺪارى ﺁن دو ) ﺁﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ (‪ ،‬او را‬

‫ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﻴﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪى ﻣﻘﺎم و ﻋﻈﻤﺖ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮص اوﺳﺖ‪(255) .‬‬

‫در ﻗﺒﻮل دﻳﻦ‪ ،‬اآﺮاهﻰ ﻧﻴﺴﺖ‪) .‬زﻳﺮا( راﻩ درﺳﺖ از راﻩ اﻧﺤﺮاﻓﻰ‪ ،‬روﺷﻦ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬آﺴﻰ آﻪ ﺑﻪ ﻃﺎﻏﻮت ) ﺑﺖ و ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬و هﺮ‬

‫ﻣﻮﺟﻮد ﻃﻐﻴﺎﻧﮕﺮ( آﺎﻓﺮ ﺷﻮد و ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن ﺁورد‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮﻩ ﻣﺤﻜﻤﻰ ﭼﻨﮓ زدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬آﻪ ﮔﺴﺴﺘﻦ ﺑﺮاى ﺁن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻨﻮا و‬

‫داﻧﺎﺳﺖ‪(256) .‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ و ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ آﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ; ﺁﻧﻬﺎ را از ﻇﻠﻤﺘﻬﺎ‪،‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﻧﻮر ﺑﻴﺮون ﻣﻰﺑﺮد‪) .‬اﻣﺎ( آﺴﺎﻧﻰ آﻪ آﺎﻓﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪،‬‬

‫اوﻟﻴﺎى ﺁﻧﻬﺎ ﻃﺎﻏﻮﺗﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ; آﻪ ﺁﻧﻬﺎ را از ﻧﻮر‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﻇﻠﻤﺘﻬﺎ ﺑﻴﺮون ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ; ﺁﻧﻬﺎ اهﻞ ﺁﺗﺸﻨﺪ و هﻤﻴﺸﻪ در ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪(257) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ ﻧﺪﻳﺪى )و ﺁﮔﺎهﻰ ﻧﺪارى از( آﺴﻰ ) ﻧﻤﺮود( آﻪ ﺑﺎ اﺑﺮاهﻴﻢ در ﺑﺎرﻩ ﭘﺮوردﮔﺎرش ﻣﺤﺎﺟﻪ و ﮔﻔﺘﮕﻮ آﺮد؟ زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ او ﺣﻜﻮﻣﺖ دادﻩ ﺑﻮد; )و‬

‫ﺑﺮ اﺛﺮ آﻤﻰ ﻇﺮﻓﻴﺖ‪ ،‬از ﺑﺎدﻩ ﻏﺮور ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد;( هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاى ﻣﻦ ﺁن آﺴﻰ اﺳﺖ آﻪ زﻧﺪﻩ ﻣﻰآﻨﺪ و‬

‫ﻣﻰﻣﻴﺮاﻧﺪ‪ «.‬او ﮔﻔﺖ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﻤﻦ ﻧﻴﺰ زﻧﺪﻩ ﻣﻰآﻨﻢ و ﻣﻰﻣﻴﺮاﻧﻢ!« )و ﺑﺮاى اﺛﺒﺎت اﻳﻦ آﺎر و ﻣﺸﺘﺒﻪﺳﺎﺧﺘﻦ ﺑﺮ ﻣﺮدم دﺳﺘﻮر داد دو زﻧﺪاﻧﻰ را‬

‫ﺣﺎﺿﺮ آﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن ﺁزادى ﻳﻜﻰ و ﻗﺘﻞ دﻳﮕﺮى را داد( اﺑﺮاهﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬سخﻟﻠّﻬﺨﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ را از اﻓﻖ ﻣﺸﺮق ﻣﻰﺁورد; )اﮔﺮ راﺳﺖ‬
‫ﻣﻰﮔﻮﻳﻰ آﻪ ﺣﺎآﻢ ﺑﺮ ﺟﻬﺎن هﺴﺘﻰ ﺗﻮﻳﻰ‪ (،‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ را از ﻣﻐﺮب ﺑﻴﺎور!« )در اﻳﻨﺠﺎ( ﺁن ﻣﺮد آﺎﻓﺮ‪ ،‬ﻣﺒﻬﻮت و واﻣﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻗﻮم‬

‫ﺳﺘﻤﮕﺮ را هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻰآﻨﺪ‪(258) .‬‬

 ‫ﻳﺎ هﻤﺎﻧﻨﺪ آﺴﻰ آﻪ از آﻨﺎر ﻳﻚ ﺁﺑﺎدى )وﻳﺮان ﺷﺪﻩ( ﻋﺒﻮر آﺮد‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ دﻳﻮارهﺎى ﺁن‪ ،‬ﺑﻪ روى ﺳﻘﻔﻬﺎ ﻓﺮو رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪) ،‬و اﺟﺴﺎد و‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎى اهﻞ ﺁن‪ ،‬در هﺮ ﺳﻮ ﭘﺮاآﻨﺪﻩ ﺑﻮد; او ﺑﺎ ﺧﻮد( ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪا اﻳﻨﻬﺎ را ﭘﺲ از ﻣﺮگ‪ ،‬زﻧﺪﻩ ﻣﻰآﻨﺪ؟!« )در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ (،‬ﺧﺪا او را‬

‫ﻳﻜﺼﺪ ﺳﺎل ﻣﻴﺮاﻧﺪ; ﺳﭙﺲ زﻧﺪﻩ آﺮد; و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪﻗﺪر درﻧﮓ آﺮدى؟« ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﻚ روز; ﻳﺎ ﺑﺨﺸﻰ از ﻳﻚ روز‪ «.‬ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻜﺼﺪ‬
‫ﺳﺎل درﻧﮓ آﺮدى! ﻧﮕﺎﻩ آﻦ ﺑﻪ ﻏﺬا و ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻰ ﺧﻮد )آﻪ هﻤﺮاﻩ داﺷﺘﻰ‪ ،‬ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺳﺎﻟﻬﺎ( هﻴﭻﮔﻮﻧﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ! )ﺧﺪاﻳﻰ آﻪ ﻳﻚ‬

‫ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻮاد ﻓﺎﺳﺪﺷﺪﻧﻰ را در ﻃﻮل اﻳﻦ ﻣﺪت‪ ،‬ﺣﻔﻆ آﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﺮ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻗﺎدر اﺳﺖ!( وﻟﻰ ﺑﻪ اﻻغ ﺧﻮد ﻧﮕﺎﻩ آﻦ )آﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ از هﻢ ﻣﺘﻼﺷﻰ‬

‫ﺷﺪﻩ! اﻳﻦ زﻧﺪﻩ ﺷﺪن ﺗﻮ ﭘﺲ از ﻣﺮگ‪ ،‬هﻢ ﺑﺮاى اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬و هﻢ( ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮ را ﻧﺸﺎﻧﻪاى ﺑﺮاى ﻣﺮدم )در ﻣﻮرد ﻣﻌﺎد( ﻗﺮار‬

‫دهﻴﻢ‪) .‬اآﻨﻮن( ﺑﻪ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎ)ى ﻣﺮآﺐ ﺳﻮارى ﺧﻮد ﻧﮕﺎﻩ آﻦ آﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ هﻢ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﻰدهﻴﻢ‪ ،‬و ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺮ ﺁن‬
‫ﻣﻰﭘﻮﺷﺎﻧﻴﻢ!« هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ )اﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ( ﺑﺮ او ﺁﺷﻜﺎر ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻰداﻧﻢ ﺧﺪا ﺑﺮ هﺮ آﺎرى ﺗﻮاﻧﺎ اﺳﺖ«‪(259) .‬‬

‫و )ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎور( هﻨﮕﺎﻣﻰ را آﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاﻳﺎ! ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮدﮔﺎن را زﻧﺪﻩ ﻣﻰآﻨﻰ؟« ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻣﮕﺮ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻩاى؟!«‬

‫ﻋﺮض آﺮد‪» :‬ﺁرى‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﻰﺧﻮاهﻢ ﻗﻠﺒﻢ ﺁراﻣﺶ ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬سذﻟﻠّﻪ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﻧﻮع از ﻣﺮﻏﺎن را اﻧﺘﺨﺎب آﻦ! و ﺁﻧﻬﺎ را )ﭘﺲ از ذﺑﺢ‬

‫آﺮدن‪ (،‬ﻗﻄﻌﻪ ﻗﻄﻌﻪ آﻦ )و در هﻢ ﺑﻴﺎﻣﻴﺰ(! ﺳﭙﺲ ﺑﺮ هﺮ آﻮهﻰ‪ ،‬ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﺁن را ﻗﺮار ﺑﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺨﻮان‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺗﻮ‬

‫ﻣﻰﺁﻳﻨﺪ! و ﺑﺪان ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺎدر و ﺣﻜﻴﻢ اﺳﺖ; )هﻢ از ذرات ﺑﺪن ﻣﺮدﮔﺎن ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و هﻢ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ ﺑﺮ ﺟﻤﻊ ﺁﻧﻬﺎ دارد(«‪(260) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻣﻮال ﺧﻮد را در راﻩ ﺧﺪا اﻧﻔﺎق ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﺬرى هﺴﺘﻨﺪ آﻪ هﻔﺖ ﺧﻮﺷﻪ ﺑﺮوﻳﺎﻧﺪ; آﻪ در هﺮ ﺧﻮﺷﻪ‪ ،‬ﻳﻜﺼﺪ داﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ; و‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁن را ﺑﺮاى هﺮ آﺲ ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ(‪ ،‬دو ﻳﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻰآﻨﺪ; و ﺧﺪا )از ﻧﻈﺮ ﻗﺪرت و رﺣﻤﺖ‪ (،‬وﺳﻴﻊ‪ ،‬و )ﺑﻪ هﻤﻪ‬

‫ﭼﻴﺰ( داﻧﺎﺳﺖ‪(261) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻣﻮال ﺧﻮد را در راﻩ ﺧﺪا اﻧﻔﺎق ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﻧﻔﺎﻗﻰ آﻪ آﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺖ ﻧﻤﻰﮔﺬارﻧﺪ و ﺁزارى ﻧﻤﻰرﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺎداش ﺁﻧﻬﺎ‬

‫ﻧﺰد ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن )ﻣﺤﻔﻮظ( اﺳﺖ; و ﻧﻪ ﺗﺮﺳﻰ دارﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪(262) .‬‬

‫ﮔﻔﺘﺎر ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ )در ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪان(‪ ،‬و ﻋﻔﻮ )و ﮔﺬﺷﺖ از ﺧﺸﻮﻧﺘﻬﺎى ﺁﻧﻬﺎ(‪ ،‬از ﺑﺨﺸﺸﻰ آﻪ ﺁزارى ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺁن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬

‫ﺑﻰﻧﻴﺎز و ﺑﺮدﺑﺎر اﺳﺖ‪(263) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! ﺑﺨﺸﺸﻬﺎى ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﻨﺖ و ﺁزار‪ ،‬ﺑﺎﻃﻞ ﻧﺴﺎزﻳﺪ! هﻤﺎﻧﻨﺪ آﺴﻰ آﻪ ﻣﺎل ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﻧﺸﺎن دادن ﺑﻪ ﻣﺮدم‪،‬‬

‫اﻧﻔﺎق ﻣﻰآﻨﺪ; و ﺑﻪ ﺧﺪا و روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺁورد; )آﺎر او( هﻤﭽﻮن ﻗﻄﻌﻪ ﺳﻨﮕﻰ اﺳﺖ آﻪ ﺑﺮ ﺁن‪) ،‬ﻗﺸﺮ ﻧﺎزآﻰ از( ﺧﺎك ﺑﺎﺷﺪ; )و‬
‫ﺑﺬرهﺎﻳﻰ در ﺁن اﻓﺸﺎﻧﺪﻩ ﺷﻮد;( و رﮔﺒﺎر ﺑﺎران ﺑﻪ ﺁن ﺑﺮﺳﺪ‪) ،‬و هﻤﻪ ﺧﺎآﻬﺎ و ﺑﺬرهﺎ را ﺑﺸﻮﻳﺪ‪ (،‬و ﺁن را ﺻﺎف )و ﺧﺎﻟﻰ از ﺧﺎك و ﺑﺬر( رهﺎ آﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ از آﺎرى آﻪ اﻧﺠﺎم دادﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰى ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻤﻰﺁورﻧﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻌﻴﺖ آﺎﻓﺮان را هﺪاﻳﺖ ﻧﻤﻰآﻨﺪ‪(264) .‬‬

‫و )آﺎر( آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻣﻮال ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﺧﺸﻨﻮدى ﺧﺪا‪ ،‬و ﺗﺜﺒﻴﺖ )ﻣﻠﻜﺎت اﻧﺴﺎﻧﻰ در( روح ﺧﻮد‪ ،‬اﻧﻔﺎق ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﺑﺎﻏﻰ اﺳﺖ آﻪ در‬

‫ﻧﻘﻄﻪ ﺑﻠﻨﺪى ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﺑﺎراﻧﻬﺎى درﺷﺖ ﺑﻪ ﺁن ﺑﺮﺳﺪ‪) ،‬و از هﻮاى ﺁزاد و ﻧﻮر ﺁﻓﺘﺎب‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺪ آﺎﻓﻰ ﺑﻬﺮﻩ ﮔﻴﺮد‪ (،‬و ﻣﻴﻮﻩ ﺧﻮد را دو ﭼﻨﺪان دهﺪ )آﻪ‬

‫هﻤﻴﺸﻪ ﺷﺎداب و ﺑﺎ ﻃﺮاوت اﺳﺖ‪ (.‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻴﻨﺎﺳﺖ‪(265) .‬‬

‫ﺁﻳﺎ آﺴﻰ از ﺷﻤﺎ دوﺳﺖ دارد آﻪ ﺑﺎﻏﻰ از درﺧﺘﺎن ﺧﺮﻣﺎ و اﻧﮕﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ از زﻳﺮ درﺧﺘﺎن ﺁن‪ ،‬ﻧﻬﺮهﺎ ﺑﮕﺬرد‪ ،‬و ﺑﺮاى او در ﺁن )ﺑﺎغ(‪ ،‬از هﺮ‬
‫ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻴﻮﻩاى وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺑﻪ ﺳﻦ ﭘﻴﺮى رﺳﻴﺪﻩ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻰ )آﻮﭼﻚ و( ﺿﻌﻴﻒ دارد; )در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ (،‬ﮔﺮدﺑﺎدى )آﻮﺑﻨﺪﻩ(‪،‬‬

‫آﻪ در ﺁن ﺁﺗﺶ )ﺳﻮزاﻧﻰ( اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁن ﺑﺮﺧﻮرد آﻨﺪ و ﺷﻌﻠﻪور ﮔﺮدد و ﺑﺴﻮزد؟! )هﻤﻴﻦﻃﻮر اﺳﺖ ﺣﺎل آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻧﻔﺎﻗﻬﺎى ﺧﻮد را‪ ،‬ﺑﺎ رﻳﺎ و‬

‫ﻣﻨﺖ و ﺁزار‪ ،‬ﺑﺎﻃﻞ ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ (.‬اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻳﺎت ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺁﺷﻜﺎر ﻣﻰﺳﺎزد; ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪ )و ﺑﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪ‪ ،‬راﻩ ﺣﻖ را ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ(!‬

‫)‪(266‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! از ﻗﺴﻤﺘﻬﺎى ﭘﺎآﻴﺰﻩ اﻣﻮاﻟﻰ آﻪ )از ﻃﺮﻳﻖ ﺗﺠﺎرت( ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردﻩاﻳﺪ‪ ،‬و از ﺁﻧﭽﻪ از زﻣﻴﻦ ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺧﺎرج‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻪاﻳﻢ )از ﻣﻨﺎﺑﻊ و ﻣﻌﺎدن و درﺧﺘﺎن و ﮔﻴﺎهﺎن(‪ ،‬اﻧﻔﺎق آﻨﻴﺪ! و ﺑﺮاى اﻧﻔﺎق‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻗﺴﻤﺘﻬﺎى ﻧﺎﭘﺎك ﻧﺮوﻳﺪ در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ‪) ،‬ﺑﻪ‬

‫هﻨﮕﺎم ﭘﺬﻳﺮش اﻣﻮال‪ (،‬ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ; ﻣﮕﺮ از روى اﻏﻤﺎض و آﺮاهﺖ! و ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻰﻧﻴﺎز و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ اﺳﺖ‪(267) .‬‬
 ‫ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﺷﻤﺎ را )ﺑﻪ هﻨﮕﺎم اﻧﻔﺎق‪ (،‬وﻋﺪﻩ ﻓﻘﺮ و ﺗﻬﻴﺪﺳﺘﻰ ﻣﻰدهﺪ; و ﺑﻪ ﻓﺤﺸﺎ )و زﺷﺘﻴﻬﺎ( اﻣﺮ ﻣﻰآﻨﺪ; وﻟﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ وﻋﺪﻩ »ﺁﻣﺮزش« و‬

‫»ﻓﺰوﻧﻰ« ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰدهﺪ; و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺪرﺗﺶ وﺳﻴﻊ‪ ،‬و )ﺑﻪ هﺮ ﭼﻴﺰ( داﻧﺎﺳﺖ‪) .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ‪ ،‬ﺑﻪ وﻋﺪﻩهﺎى ﺧﻮد‪ ،‬وﻓﺎ ﻣﻰآﻨﺪ‪(268) (.‬‬

‫)ﺧﺪا( داﻧﺶ و ﺣﻜﻤﺖ را ﺑﻪ هﺮ آﺲ ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺪاﻧﺪ( ﻣﻰدهﺪ; و ﺑﻪ هﺮ آﺲ داﻧﺶ دادﻩ ﺷﻮد‪ ،‬ﺧﻴﺮ ﻓﺮاواﻧﻰ دادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬و‬

‫ﺟﺰ ﺧﺮدﻣﻨﺪان‪) ،‬اﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ را درك ﻧﻤﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬و( ﻣﺘﺬآﺮ ﻧﻤﻰﮔﺮدﻧﺪ‪(269) .‬‬

‫و هﺮ ﭼﻴﺰ را آﻪ اﻧﻔﺎق ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻳﺎ )اﻣﻮاﻟﻰ را آﻪ( ﻧﺬر آﺮدﻩاﻳﺪ )در راﻩﺧﺪا اﻧﻔﺎق آﻨﻴﺪ(‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻰداﻧﺪ‪ .‬و ﺳﺘﻤﮕﺮان ﻳﺎورى ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬

‫)‪(270‬‬

‫اﮔﺮ اﻧﻔﺎﻗﻬﺎ را ﺁﺷﻜﺎر آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮب اﺳﺖ! و اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﺨﻔﻰ ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﺑﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪان ﺑﺪهﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ! و ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﮔﻨﺎهﺎن ﺷﻤﺎ‬
‫را ﻣﻰﭘﻮﺷﺎﻧﺪ; )و در ﭘﺮﺗﻮ ﺑﺨﺸﺶ در راﻩ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺨﺸﻮدﻩ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ‪ (.‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﺪ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪(271) .‬‬

‫هﺪاﻳﺖ ﺁﻧﻬﺎ )ﺑﻪﻃﻮر اﺟﺒﺎر‪ (،‬ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ; )ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﺗﺮك اﻧﻔﺎق ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‪ ،‬ﺑﺮاى اﺟﺒﺎر ﺑﻪ اﺳﻼم‪ ،‬ﺻﺤﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ;( وﻟﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬هﺮ آﻪ‬

‫را ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺪاﻧﺪ(‪ ،‬هﺪاﻳﺖ ﻣﻰآﻨﺪ‪ .‬و ﺁﻧﭽﻪ را از ﺧﻮﺑﻴﻬﺎ و اﻣﻮال اﻧﻔﺎق ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺧﻮدﺗﺎن اﺳﺖ; )وﻟﻰ( ﺟﺰ ﺑﺮاى رﺿﺎى ﺧﺪا‪،‬‬

‫اﻧﻔﺎق ﻧﻜﻨﻴﺪ! و ﺁﻧﭽﻪ از ﺧﻮﺑﻴﻬﺎ اﻧﻔﺎق ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪) ،‬ﭘﺎداش ﺁن( ﺑﻪ ﻃﻮر آﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻩ ﻣﻰﺷﻮد; و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﺘﻢ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪(272) .‬‬

‫)اﻧﻔﺎق ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺑﺎﻳﺪ( ﺑﺮاى ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪاﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ آﻪ در راﻩ ﺧﺪا‪ ،‬در ﺗﻨﮕﻨﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ; )و ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺁﻳﻴﻦ ﺧﺪا‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را از وﻃﻨﻬﺎى ﺧﻮﻳﺶ‬

‫ﺁوارﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ; و ﺷﺮآﺖ در ﻣﻴﺪان ﺟﻬﺎد‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ اﺟﺎزﻩ ﻧﻤﻰدهﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاى ﺗﺎﻣﻴﻦ هﺰﻳﻨﻪ زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﻪ آﺴﺐ و ﺗﺠﺎرﺗﻰ ﺑﺰﻧﻨﺪ;( ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻰ آﻨﻨﺪ )و ﺳﺮﻣﺎﻳﻪاى ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁورﻧﺪ;( و از ﺷﺪت ﺧﻮﻳﺸﺘﻦدارى‪ ،‬اﻓﺮاد ﻧﺎﺁﮔﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻰﻧﻴﺎز ﻣﻰﭘﻨﺪارﻧﺪ; اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ را از ﭼﻬﺮﻩهﺎﻳﺸﺎن‬

‫ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻰ; و هﺮﮔﺰ ﺑﺎ اﺻﺮار ﭼﻴﺰى از ﻣﺮدم ﻧﻤﻰﺧﻮاهﻨﺪ‪) .‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻣﺸﺨﺼﺎت ﺁﻧﻬﺎ!( و هﺮ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﺑﻰ در راﻩ ﺧﺪا اﻧﻔﺎق آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁن‬

‫ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪(273) .‬‬

‫ﺁﻧﻬﺎ آﻪ اﻣﻮال ﺧﻮد را‪ ،‬ﺷﺐ و روز‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن و ﺁﺷﻜﺎر‪ ،‬اﻧﻔﺎق ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺰدﺷﺎن ﻧﺰد ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن اﺳﺖ; ﻧﻪ ﺗﺮﺳﻰ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬و ﻧﻪ ﻏﻤﮕﻴﻦ‬

‫ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪(274) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ رﺑﺎ ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ‪) ،‬در ﻗﻴﺎﻣﺖ( ﺑﺮﻧﻤﻰﺧﻴﺰﻧﺪ ﻣﮕﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ آﺴﻰ آﻪ ﺑﺮ اﺛﺮ ﺗﻤﺎس ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪﻩ )و ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻌﺎدل ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ‬
‫آﻨﺪ; ﮔﺎهﻰ زﻣﻴﻦ ﻣﻰﺧﻮرد‪ ،‬ﮔﺎهﻰ ﺑﭙﺎ ﻣﻰﺧﻴﺰد(‪ .‬اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺁن اﺳﺖ آﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬داد و ﺳﺘﺪ هﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ رﺑﺎ اﺳﺖ )و ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﻣﻴﺎن ﺁن دو‬

‫ﻧﻴﺴﺖ‪ «(.‬در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ ﺧﺪا ﺑﻴﻊ را ﺣﻼل آﺮدﻩ‪ ،‬و رﺑﺎ را ﺣﺮام! )زﻳﺮا ﻓﺮق ﻣﻴﺎن اﻳﻦ دو‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ‪ (.‬و اﮔﺮ آﺴﻰ اﻧﺪرز اﻟﻬﻰ ﺑﻪ او رﺳﺪ‪ ،‬و )از‬

‫رﺑﺎﺧﻮارى( ﺧﻮددارى آﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻮدهﺎﻳﻰ آﻪ در ﺳﺎﺑﻖ ) ﻗﺒﻞ از ﻧﺰول ﺣﻜﻢ ﺗﺤﺮﻳﻢ( ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردﻩ‪ ،‬ﻣﺎل اوﺳﺖ; )و اﻳﻦ ﺣﻜﻢ‪ ،‬ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﺷﺎﻣﻞ‬

‫ﻧﻤﻰﮔﺮدد;( و آﺎر او ﺑﻪ ﺧﺪا واﮔﺬار ﻣﻰﺷﻮد; )و ﮔﺬﺷﺘﻪ او را ﺧﻮاهﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ (.‬اﻣﺎ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ )و ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻣﺮﺗﻜﺐ اﻳﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﻮﻧﺪ(‪،‬‬
‫اهﻞ ﺁﺗﺸﻨﺪ; و هﻤﻴﺸﻪ در ﺁن ﻣﻰﻣﺎﻧﻨﺪ‪(275) .‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬رﺑﺎ را ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻰآﻨﺪ; و ﺻﺪﻗﺎت را اﻓﺰاﻳﺶ ﻣﻰدهﺪ! و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬هﻴﭻ اﻧﺴﺎن ﻧﺎﺳﭙﺎس ﮔﻨﻬﻜﺎرى را دوﺳﺖ ﻧﻤﻰدارد‪(276) .‬‬

‫آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ و اﻋﻤﺎل ﺻﺎﻟﺢ اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ و ﻧﻤﺎز را ﺑﺮﭘﺎ داﺷﺘﻨﺪ و زآﺎت را ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬اﺟﺮﺷﺎن ﻧﺰد ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن اﺳﺖ; و ﻧﻪ ﺗﺮﺳﻰ ﺑﺮ‬

‫ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬و ﻧﻪ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪(277) .‬‬

‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! از )ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻓﺮﻣﺎن( ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ از )ﻣﻄﺎﻟﺒﺎت( رﺑﺎ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪﻩ‪ ،‬رهﺎ آﻨﻴﺪ; اﮔﺮ اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ! )‪(278‬‬

‫اﮔﺮ )ﭼﻨﻴﻦ( ﻧﻤﻰآﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺧﺪا و رﺳﻮﻟﺶ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﻜﺎر ﺧﻮاهﻨﺪ آﺮد! و اﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺳﺮﻣﺎﻳﻪهﺎى ﺷﻤﺎ‪ ،‬از ﺁن ﺷﻤﺎﺳﺖ ) اﺻﻞ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ‪،‬‬

‫ﺑﺪون ﺳﻮد(; ﻧﻪ ﺳﺘﻢ ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺳﺘﻢ وارد ﻣﻰﺷﻮد‪(279) .‬‬

‫و اﮔﺮ )ﺑﺪهﻜﺎر‪ (،‬ﻗﺪرت ﭘﺮداﺧﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬او را ﺗﺎ هﻨﮕﺎم ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ‪ ،‬ﻣﻬﻠﺖ دهﻴﺪ! )و در ﺻﻮرﺗﻰ آﻪ ﺑﺮاﺳﺘﻰ ﻗﺪرت ﭘﺮداﺧﺖ را ﻧﺪارد‪ (،‬ﺑﺮاى‬

‫ﺧﺪا ﺑﻪ او ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ; اﮔﺮ )ﻣﻨﺎﻓﻊ اﻳﻦ آﺎر را( ﺑﺪاﻧﻴﺪ! )‪(280‬‬

‫و از روزى ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ )و ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ( آﻪ در ﺁن روز‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮداﻧﻨﺪ; ﺳﭙﺲ ﺑﻪ هﺮ آﺲ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم دادﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﻮر آﺎﻣﻞ ﺑﺎز ﭘﺲ‬

‫دادﻩ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺘﻢ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪) .‬ﭼﻮن هﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺑﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺘﺎﻳﺞ اﻋﻤﺎل ﺧﻮدﺷﺎن اﺳﺖ‪(281) (.‬‬
 ‫اى آﺴﺎﻧﻰ آﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ! هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺑﺪهﻰ ﻣﺪتدارى )ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ وام ﻳﺎ داد و ﺳﺘﺪ( ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﭘﻴﺪا آﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺁن را ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ! و ﺑﺎﻳﺪ‬

‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩاى از روى ﻋﺪاﻟﺖ‪) ،‬ﺳﻨﺪ را( در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ! و آﺴﻰ آﻪ ﻗﺪرت ﺑﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﻰ دارد‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﻧﻮﺷﺘﻦ ‪-‬هﻤﺎن ﻃﻮر آﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ او‬

‫ﺗﻌﻠﻴﻢ دادﻩ‪ -‬ﺧﻮددارى آﻨﺪ! ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪ ،‬و ﺁن آﺲ آﻪ ﺣﻖ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ اوﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ اﻣﻼ آﻨﺪ‪ ،‬و از ﺧﺪا آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر اوﺳﺖ ﺑﭙﺮهﻴﺰد‪ ،‬و ﭼﻴﺰى‬
‫را ﻓﺮوﮔﺬار ﻧﻨﻤﺎﻳﺪ! و اﮔﺮ آﺴﻰ آﻪ ﺣﻖ ﺑﺮ ذﻣﻪ اوﺳﺖ‪ ،‬ﺳﻔﻴﻪ )ﻳﺎ از ﻧﻈﺮ ﻋﻘﻞ( ﺿﻌﻴﻒ )و ﻣﺠﻨﻮن( اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﺎ )ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻻل ﺑﻮدن‪ (،‬ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ ﺑﺮ‬

‫اﻣﻼآﺮدن ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ وﻟﻰ او )ﺑﻪ ﺟﺎى او‪ (،‬ﺑﺎ رﻋﺎﻳﺖ ﻋﺪاﻟﺖ‪ ،‬اﻣﻼ آﻨﺪ! و دو ﻧﻔﺮ از ﻣﺮدان )ﻋﺎدل( ﺧﻮد را )ﺑﺮ اﻳﻦ ﺣﻖ( ﺷﺎهﺪ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ! و اﮔﺮ دو‬

‫ﻣﺮد ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﺮد و دو زن‪ ،‬از آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﻣﻮرد رﺿﺎﻳﺖ و اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻧﺘﺨﺎب آﻨﻴﺪ! )و اﻳﻦ دو زن‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ هﻢ ﺷﺎهﺪ ﻗﺮار ﮔﻴﺮﻧﺪ‪(،‬‬

‫ﺗﺎ اﮔﺮ ﻳﻜﻰ اﻧﺤﺮاﻓﻰ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬دﻳﮕﺮى ﺑﻪ او ﻳﺎدﺁورى آﻨﺪ‪ .‬و ﺷﻬﻮد ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺁﻧﻬﺎ را )ﺑﺮاى ﺷﻬﺎدت( دﻋﻮت ﻣﻰآﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮددارى ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ! و‬
‫از ﻧﻮﺷﺘﻦ )ﺑﺪهﻰ ﺧﻮد‪ (،‬ﭼﻪ آﻮﭼﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺑﺰرگ‪،‬ﻣﻠﻮل ﻧﺸﻮﻳﺪ )هﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﺪ(! اﻳﻦ‪ ،‬در ﻧﺰد ﺧﺪا ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ‪ ،‬و ﺑﺮاى ﺷﻬﺎدت‬

‫ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺗﺮ‪ ،‬و ﺑﺮاى ﺟﻠﻮﮔﻴﺮى از ﺗﺮدﻳﺪ و ﺷﻚ )و ﻧﺰاع و ﮔﻔﺘﮕﻮ( ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ; ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ داد و ﺳﺘﺪ ﻧﻘﺪى ﺑﺎﺷﺪ آﻪ ﺑﻴﻦ ﺧﻮد‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﻪ‬

‫دﺳﺖ ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﮔﻨﺎهﻰ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ آﻪ ﺁن را ﻧﻨﻮﻳﺴﻴﺪ‪ .‬وﻟﻰ هﻨﮕﺎﻣﻰ آﻪ ﺧﺮﻳﺪ و ﻓﺮوش )ﻧﻘﺪى( ﻣﻰآﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺷﺎهﺪ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ! و‬

‫ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ و ﺷﺎهﺪ‪) ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻘﮕﻮﻳﻰ‪ (،‬زﻳﺎﻧﻰ ﺑﺮﺳﺪ )و ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗﺮار ﮔﻴﺮﻧﺪ(! و اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ آﻨﻴﺪ‪ ،‬از ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺮوردﮔﺎر ﺧﺎرج ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪ .‬از‬
‫ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ! و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻰدهﺪ; ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ داﻧﺎﺳﺖ‪(282) .‬‬

‫و اﮔﺮ در ﺳﻔﺮ ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩاى ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﺪ‪ ،‬ﮔﺮوﮔﺎن ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ! )ﮔﺮوﮔﺎﻧﻰ آﻪ در اﺧﺘﻴﺎر ﻃﻠﺒﻜﺎر ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪ (.‬و اﮔﺮ ﺑﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ اﻃﻤﻴﻨﺎن )آﺎﻣﻞ( داﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﻴﺪ‪) ،‬ﮔﺮوﮔﺎن ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬و( ﺑﺎﻳﺪ آﺴﻰ آﻪ اﻣﻴﻦ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪﻩ )و ﺑﺪون ﮔﺮوﮔﺎن‪ ،‬ﭼﻴﺰى از دﻳﮕﺮى ﮔﺮﻓﺘﻪ(‪ ،‬اﻣﺎﻧﺖ )و ﺑﺪهﻰ ﺧﻮد را ﺑﻤﻮﻗﻊ(‬

‫ﺑﭙﺮدازد; و از ﺧﺪاﻳﻰ آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر اوﺳﺖ‪ .‬ﺑﭙﺮهﻴﺰد! و ﺷﻬﺎدت را آﺘﻤﺎن ﻧﻜﻨﻴﺪ! و هﺮ آﺲ ﺁن را آﺘﻤﺎن آﻨﺪ‪ ،‬ﻗﻠﺒﺶ ﮔﻨﺎهﻜﺎر اﺳﺖ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬

‫ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدهﻴﺪ‪ ،‬داﻧﺎﺳﺖ‪(283) .‬‬

‫ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺁن ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬و )از اﻳﻦ رو( اﮔﺮ ﺁﻧﭽﻪ را در دل دارﻳﺪ‪ ،‬ﺁﺷﻜﺎر ﺳﺎزﻳﺪ ﻳﺎ ﭘﻨﻬﺎن‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﺁن‪،‬‬

‫ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻣﻰآﻨﺪ‪.‬ﺳﭙﺲ هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ(‪ ،‬ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ; و هﺮ آﺲ را ﺑﺨﻮاهﺪ )و ﻣﺴﺘﺤﻖ ﺑﺎﺷﺪ(‪ ،‬ﻣﺠﺎزات‬

‫ﻣﻰآﻨﺪ‪ .‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻗﺪرت دارد‪(284) .‬‬

‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ از ﺳﻮى ﭘﺮوردﮔﺎرش ﺑﺮ او ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ اﺳﺖ‪) .‬و او‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد‪ ،‬آﺎﻣﻼ ﻣﺆﻣﻦ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ‪ (.‬و هﻤﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن‬

‫)ﻧﻴﺰ(‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن او و آﺘﺎﺑﻬﺎ و ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎﻧﺶ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ; )و ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ (:‬ﻣﺎ در ﻣﻴﺎن هﻴﭻ ﻳﻚ از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان او‪ ،‬ﻓﺮق ﻧﻤﻰﮔﺬارﻳﻢ )و ﺑﻪ‬

‫هﻤﻪ اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ(‪ .‬و )ﻣﺆﻣﻨﺎن( ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ و اﻃﺎﻋﺖ آﺮدﻳﻢ‪ .‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! )اﻧﺘﻈﺎر( ﺁﻣﺮزش ﺗﻮ را )دارﻳﻢ(; و ﺑﺎزﮔﺸﺖ )ﻣﺎ( ﺑﻪ ﺳﻮى‬

‫ﺗﻮﺳﺖ‪(285) «.‬‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ هﻴﭻ آﺲ را‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﻪ اﻧﺪازﻩ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻴﺶ‪ ،‬ﺗﻜﻠﻴﻒ ﻧﻤﻰآﻨﺪ‪) .‬اﻧﺴﺎن‪ (،‬هﺮ آﺎر )ﻧﻴﻜﻰ( را اﻧﺠﺎم دهﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺧﻮد اﻧﺠﺎم دادﻩ; و هﺮ آﺎر )ﺑﺪى(‬

‫آﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ زﻳﺎن ﺧﻮد آﺮدﻩ اﺳﺖ‪) .‬ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ‪ (:‬ﭘﺮوردﮔﺎرا! اﮔﺮ ﻣﺎ ﻓﺮاﻣﻮش ﻳﺎ ﺧﻄﺎ آﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺎ را ﻣﺆاﺧﺬﻩ ﻣﻜﻦ! ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﺗﻜﻠﻴﻒ ﺳﻨﮕﻴﻨﻰ ﺑﺮ‬

‫ﻣﺎ ﻗﺮار ﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺁن ﭼﻨﺎن آﻪ )ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎﻩ و ﻃﻐﻴﺎن‪ (،‬ﺑﺮ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﭘﻴﺶ از ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺮار دادى! ﭘﺮوردﮔﺎرا! ﺁﻧﭽﻪ ﻃﺎﻗﺖ ﺗﺤﻤﻞ ﺁن را ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮ‬

‫ﻣﺎ ﻣﻘﺮر ﻣﺪار! و ﺁﺛﺎر ﮔﻨﺎﻩ را از ﻣﺎ ﺑﺸﻮى! ﻣﺎ را ﺑﺒﺨﺶ و در رﺣﻤﺖ ﺧﻮد ﻗﺮار دﻩ! ﺗﻮ ﻣﻮﻻ و ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﻣﺎﻳﻰ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﺎ را ﺑﺮ ﺟﻤﻌﻴﺖ آﺎﻓﺮان‪ ،‬ﭘﻴﺮوز‬

‫ﮔﺮدان! )‪(286‬‬
‫ﺳﻮرﻩ اﻟﻔﺎﺗﺤﻪ‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺑﺨﺸﺎﻳﺸﮕﺮ )‪(1‬‬

‫ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﺪاوﻧﺪى اﺳﺖ آﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن اﺳﺖ‪(2) .‬‬

‫)ﺧﺪاوﻧﺪى آﻪ( ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ و ﺑﺨﺸﺎﻳﺸﮕﺮ اﺳﺖ )و رﺣﻤﺖ ﻋﺎم و ﺧﺎﺻﺶ هﻤﮕﺎن را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ(‪(3) .‬‬

‫)ﺧﺪاوﻧﺪى آﻪ( ﻣﺎﻟﻚ روز ﺟﺰاﺳﺖ‪(4) .‬‬

‫)ﭘﺮوردﮔﺎرا!( ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ را ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﻴﻢ; و ﺗﻨﻬﺎ از ﺗﻮ ﻳﺎرى ﻣﻰﺟﻮﻳﻴﻢ‪(5) .‬‬

‫ﻣﺎ را ﺑﻪ راﻩ راﺳﺖ هﺪاﻳﺖ آﻦ‪(6) ...‬‬

 ‫راﻩ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺁﻧﺎن را ﻣﺸﻤﻮل ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺘﻰ‪ ،‬ﻧﻪ آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﻏﻀﺐ آﺮدﻩاى‪ ،‬و ﻧﻪ ﮔﻤﺮاهﺎن‪(7) .‬‬

‫‪ ‬‬