Conxuro ou esconxuro

Recitando o conxuro. O conxuro da queimada foi escrito por Mariano Marcos Abalo en 1967 e revisado en 1974[6].

Mouchos, curuxas, sapos e bruxas. Demos, trasgos e diaos, espritos das neboadas veigas. Corvos, pntegas e meigas: feitizos das mencieiras. Podres caotas furadas, fogar dos vermes e alimaas. Lume das Santas Compaas, mal de ollo, negros meigallos, cheiro dos mortos, tronos e raios. Ouveo do can, pregn da morte; focio do stiro e p do coello. Pecadora lingua da mala muller casada cun home vello. Averno de Satn e Belceb, lume dos cadveres ardentes,

corpos mutilados dos indecentes, peidos dos infernais cus, muxido da mar embravecida. Barriga intil da muller solteira, falar dos gatos que andan xaneira, guedella porca da cabra mal parida. Con este fol levantarei as chamas deste lume que asemella ao do Inferno, e fuxirn as bruxas da cabalo das sas vasoiras, ndose baar na praia das areas gordas. Ode, ode! os ruxidos que dan as que non poden deixar de queimarse na augardente quedando as purificadas. E cando esta beberaxe baixe polas nosas gorxas, quedaremos libres dos males da nosa alma e de todo embruxamento. Forzas do ar, terra, mar e lume, a vs fago esta chamada: se verdade que tendes mis poder que a humana xente, eiqu e agora, facede que os espritos dos amigos que estn fra, participen con ns desta queimada.