‫از ﺑﻮدن و ﺳﺮودن‬

‫ﺗﻬﺮان‪ ،‬دی ‪1356‬‬

‫ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ‬
‫)م‪ .‬ﺳﺮﺷﮏ(‬

‫ﭘﯿﺎده ﺳﺎزی و ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻓﺎﺑﻞ ‪ PDF‬ﺗﻮﺳﻂ اَرَﺷْﮏ ‪ arashkania@yahoo.com‬اﻧﺠﺎم‬

‫و از روی ﻧﺴﺨﻪ ‪ HTML‬ﺗﺎرﻧﻤﺎی ‪ http://www.avayeazad.com/shafii_kadkani/list.htm‬ﭘﯿﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫از ﺑﻮدن و ﺳﺮودن‬
‫ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ )م‪.‬ﺳﺮﺷﮏ(‬

‫ﮐﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎﮐﻢ‬ ‫دﯾﺒﺎﭼﻪ‬

‫از ﻫﺮ ﭼﻪ آﯾﺪ ﭘﯿﺶ و ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ‬
‫ﺧﻨﯿﺎﮔﺮ ﻏﺮﻧﺎﻃﻪ را‬
‫اﻣﺮوز ﻫﻢ‬
‫ﺑﺎری ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ‬
‫در اﯾﻦ ﺷﺒﺎن ﺷﻮﮐﺮاﻧﯽ‬
‫ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺎوازی ﮐﻨﺪ‬
‫وﻗﺘﯽ ﺷﺮﻧﮓ ﺷﺐ ﮔﺰﻧﺪش ﻣﯽ ﮔﺰاﯾﺪ‬
‫از آن دﯾﺎران‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﭘﻨﺎﻫﻢ ﭼﯿﺴﺖ؟‬
‫ﮐﺎﯾﻨﺠﺎ دﻟﻢ‬
‫آوازم‬
‫در اﯾﻦ ﺷﺒﺎن ﺷﻮﮐﺮاﻧﯽ‬
‫ﮐﻪ آن ﻫﻢ‬
‫ﺑﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽ ﻟﺮزد‬
‫در ژرﻓﻨﺎی ﺷﺐ‬
‫ﭼﻮ ﺑﺮگ از ﺑﺎد و ﺑﺎران‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﮔﺮاﯾﺪ‬
‫اﯾﻨﺠﺎ و آﻧﺠﺎ‬
‫ﺧﻨﯿﺎﮔﺮ ﻏﺮﻃﺎﻧﻪ را اﻣﺸﺐ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ‬
‫ﻟﺠﻪ ای از ﯾﮏ ﺷﺐ اﺳﺖ آه‬
‫ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺎوازی ﮐﻨﺪ از آن دﯾﺎران‬
‫ﻧﯿﻠﯿﻨﻪ ای‬
‫ﮐﺎﯾﻨﺠﺎ دﻟﻢ‬
‫ﺗﻠﺨﺎﺑﻪ ی زﻫﺮ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺳﺖ‬
‫در اﯾﻦ ﺷﺒﺎن ﺷﻮﮐﺮاﻧﯽ‬
‫ﺑﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﺎوازی ﮐﻦ از آﻧﺠﺎ‬
‫ﺑﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽ ﻟﺮزد‬
‫ﮐﻪ آواز‬
‫ﭼﻮ ﺑﺮگ از ﺑﺎد و ﺑﺎران‬
‫در ﺗﯿﺮه ی ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺎری ﺷﺐ‬
‫ﺟﺎن ﭘﻨﺎﻫﯽ ﺳﺖ‬
‫آن ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺷﺮزه‬ ‫در ﮐﻮدﮐﯽ‬
‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﺐ از ﮐﻮﭼﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫آن ﻋﺎﺷﻘﺎن ﺷﺮزه ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺐ ﻧﺰﯾﺴﺘﻨﺪ‬
‫ﺑﻬﺮ ﺧﺮﯾﺪ ﻧﺎن و ﺳﺒﺰی ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺘﻢ‬
‫رﻓﺘﻨﺪ و ﺷﻬﺮ ﺧﻔﺘﻪ ﻧﺪاﻧﺴﺖ ﮐﯿﺴﺘﻨﺪ‬
‫آواز ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪم‬
‫ﻓﺮﯾﺎدﺷﺎن ﺗﻤﻮج ﺷﻂ ﺣﯿﺎت ﺑﻮد‬

‫‪2‬‬
 ‫از ﺑﻮدن و ﺳﺮودن‬
‫ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ )م‪.‬ﺳﺮﺷﮏ(‬
‫دﯾﻮارﻫﺎی ﺗﺎج ﻣﺤﻞ را‬
‫ﻫﻤﺮﻧﮓ ﺳﺎﯾﻪ در ﮔﺬر ﻧﻮر‬
‫وﯾﺮان ﮐﻨﺪ ﺳﺮاﺳﺮ و ﺣﯿﺮان ﮐﻨﺪ‬
‫دﯾﺸﺐ دوﺑﺎره ﺑﺎز‬
‫ﺑﺎران ﺗﻨﺪ ﺣﺎدﺛﻪ ﺑﺎرﯾﺪ‬
‫ﺑﺎران ﺗﻨﺪ ﺣﺎدﺛﻪ دﯾﺸﺐ‬
‫دل ﺑﺮ ﻫﺠﻮم ﺗﺎزه ﮔﻤﺎرﯾﺪ‬
‫ﺑﺎ ﻣﺮزﻫﺎی ﺟﺎری‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ ﻫﺠﻮم ﺻﺎﻋﻘﻪ‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ ﻫﺠﻮم ﺑﺮق‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ ﻫﺠﻮم ﭘﻮﯾﺶ و روﯾﺶ‬
‫ﺑﺮ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎی ﺳﺎﮐﻦ ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎی ﺷﺮق‬
‫ﺑﺮ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ دﯾﻮار ﺧﺎﻧﻪ ام‬
‫در ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎی ﻣﺎﻧﺪن و راﻧﺪن‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ ﻫﺰار ﺳﯿﻼب ﺧﻂ ﻫﺎی ﻣﺮز را‬
‫ﺑﺎ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽ ﺳﺮاﯾﺪ و در ﺧﻮﯾﺶ ﻣﯽ ﺑﺮد‬
‫ﻧﺰدﯾﮑﻢ و ﭼﻪ دور‬
‫دورم وﻟﯽ ﭼﻪ ﻧﺰدﯾﮏ‬
‫در آن ﭼﮑﺎﻣﻪ ﻫﺎ‬
‫ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ آن ﺣﻤﺎﺳﻪ ی ﺟﺎری را‬
‫‪3‬‬
‫ﭼﻮن آذرﺧﺶ در ﺳﺨﻦ ﺧﻮﯾﺶ زﯾﺴﺘﻨﺪ‬
‫ﻣﺮﻏﺎن ﭘﺮ ﮔﺸﻮده ی ﻃﻮﻓﺎن ﮐﻪ روز ﻣﺮگ‬
‫درﯾﺎ و ﻣﻮج و ﺻﺨﺮه ﺑﺮ اﯾﺸﺎن ﮔﺮﯾﺴﺘﻨﺪ‬
‫ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ ای ﻋﺰﯾﺰ! ﺳﺘﺮون ﺷﺪه ﺳﺖ ﺧﺎک‬
‫اﯾﻨﮏ ﺑﺒﯿﻦ ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﭼﯿﺴﺘﻨﺪ‬
‫ﻫﺮ ﺻﺒﺢ و ﺷﺐ ﺑﻪ ﻏﺎرت ﻃﻮﻓﺎن روﻧﺪ و ﺑﺎز‬
‫ﺑﺎز آﺧﺮﯾﻦ ﺷﻘﺎﯾﻖ اﯾﻦ ﺑﺎغ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‬
‫ﻓﺘﺢ ﻧﺎﻣﻪ‬
‫اﺑﺮ ﺑﺰرگ آﻣﺪ و دﯾﺸﺐ‬
‫ﺑﺮ ﮐﻮﻫﺒﯿﺸﻪ ﻫﺎی ﺷﻤﺎﻟﯽ‬
‫ﺑﺎران ﺗﻨﺪ ﺣﺎدﺛﻪ ﺑﺎرﯾﺪ‬
‫دﯾﺸﺐ‬
‫ﺑﺎران ﺗﻨﺪ ﺣﺎدﺛﻪ‬
‫از دور و دوردﺳﺖ‬
‫دل ﺑﺮ ﻫﺠﻮم ﺗﺎزه ﮔﻤﺎرﯾﺪ‬
‫در ﮐﺪام ﻧﻘﻄﻪ ی دﯾﺪار‬
‫ﯾﺎ در ﮐﺪام ﻟﺤﻈﻪ ی ﺑﯿﺪار‬
‫ﺳﯿﻼﺑﻪ ی ﻋﺘﺎﺑﺶ‬
‫ﺧﯿﺰاب ﭘﯿﭻ و ﺗﺎﺑﺶ‬
‫ﭘﻮﯾﻨﺪ اﺿﻄﺮاﺑﺶ‬
 ‫از ﺑﻮدن و ﺳﺮودن‬
‫ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ )م‪.‬ﺳﺮﺷﮏ(‬

‫آواره ﯾﻤﮕﺎن‬ ‫در روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ‬

‫ﻫﺮ ﺷﺐ ﻫﺠﻮم ﺻﺎﻋﻘﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻫﺠﻮم ﺑﺮق‬
‫ﺑﯿﺪاری ﻣﻠﻮﻟﺶ را‬
‫ﻫﺮ ﺷﺐ ﻫﺠﻮم ﭘﻮﯾﺶ و روﯾﺶ‬
‫در ﻗﻬﻮه ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎی‬
‫ﺑﺮ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎی ﺳﺎﮐﻦ ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎی ﺷﺮق‬
‫ﭘﺮ دود ﺑﻨﺪری دور‬
‫ﺳﺎزﻧﺪﮔﺎن اﻃﻠﺲ ﺗﺎرﯾﺦ‬
‫از ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻗﻮﻣﯽ‬
‫آن رودﻫﺎی ﭘﻮﯾﺎن‬
‫ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا‬
‫ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎی ﻣﺎﻧﺪن را‬
‫ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬
‫در آﺑﺮﻓﺖ راﻧﺪن ﺷﻮﯾﺎن‬
‫و ﺧﻮاﺑﻬﺎی داﯾﺮه وارش را‬
‫ﻣﺮزﻫﺎی ﺟﺎری‬
‫در ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎی ﮐﻮدﮐﯽ ﺻﺒﺢ‬
‫ﺟﺎ ﭘﺎی ﻋﺎﺷﻘﺎن‬
‫ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ و ﻋﺼﺮ‬
‫ای ﻣﺮزﻫﺎ ﮐﻪ ﻓﺮدا‬
‫ﺑﺮ ﺑﻮی ﺑﺎزﮔﺸﺖ‬
‫ﻫﺮ ﺳﻮ‬
‫ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ روی ﺻﻔﺤﻪ ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد‬
‫ﺷﻘﺎﯾﻘﺎن‬
‫در روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﻢ ﺧﺒﺮی ﻧﯿﺴﺖ‬
‫ﺑﺮ ﺟﺎی ﺳﯿﻤﻬﺎی ﺧﺎردار ﺷﻤﺎ‬
‫ﮔﻮﯾﺎ زﻣﺎن ز ﺟﻨﺒﺶ ﺑﺎز اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﺖ‬
‫آﻧﺠﺎ ﺷﮑﻨﺞ زﻧﺪان‬
‫ﺧﻮن در ﮐﺪام ﺳﻮی ﺷﻤﺎﯾﺎن‬
‫ﺷﺎﯾﺪ اﻋﺪام‬
‫اﻣﺸﺐ ﻧﻮار ﻋﺮف و ﻃﺒﯿﻌﺖ را‬
‫وﯾﻨﺠﺎ ﺑﻼی ﮐﮋدم ﻏﺮﺑﺖ‬
‫ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ﭘﯿﺮی و اﻧﺘﻈﺎر‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ دوﺑﺎره ﺷﺴﺖ؟‬
‫آن ﺳﺒﺰه زار ﻣﺨﻤﻞ روﺣﺶ را‬
‫ﻓﺮﺳﻮده ﻧﺦ ﻧﻤﺎ ﮐﺮده ﺳﺖ‬
‫در ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎی ﮐﻮدﮐﯽ ﺻﺒﺢ‬

‫‪4‬‬
 ‫از ﺑﻮدن و ﺳﺮودن‬
‫ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ )م‪.‬ﺳﺮﺷﮏ(‬

‫وﯾﺮاف وار دﯾﺪه ﮔﺸﻮدم‬ ‫آن ﺷﻬﺴﻮار رﻧﺪان‬

‫وان ﻣﺮغ ارﻏﻮاﻧﯽ آﻣﺪ‬ ‫ﻣﯽ آﯾﺪ‬
‫ﭼﻮن داﻧﻪ ای ﻣﺮا ﺧﻮرد‬ ‫از ﻧﻮرﺗﺎب رﺷﺘﻪ ی اﺑﺮﯾﺸﻢ ﺷﻔﻖ‬
‫و ﭘﺮ ﮔﺸﻮد و ﺑﺮد‬ ‫ﺑﺮ ﻗﺎﻣﺖ ﺑﻠﻨﺪش‬
‫در روﺷﻨﺎی اوج رﻫﺎﯾﺶ‬ ‫اﻓﮑﻨﺪه ﺳﺮخ ﮔﻮﻧﻪ رداﯾﯽ‬
‫ﺑﺮ ﻣﻮج ﻫﺎی ﻧﻮر و ﮔﺸﺎﯾﺶ‬ ‫ﻣﯽ آﯾﺪ از ﺟﻨﻮب‬
‫ﻣﯽ رﻓﺖ و ﺑﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ ﻫﺮ دم‬ ‫ﻣﯽ ﭘﻮﯾﺪ از ﺷﻤﺎل‬
‫در ﭼﯿﻨﻪ دان ﺳﺒﺰش‬ ‫او ﻣﻌﻨﯽ ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺖ ﻫﺎﺳﺖ‬
‫ﺻﺪ رﻧﮓ ﮐﻬﮑﺸﺎن‬ ‫او ﻧﺒﺾ ﻫﺮ ﺳﮑﻮن و ﺻﺪاﯾﯽ‬
‫آﻧﮕﻪ ﻣﺮا رﻫﺎ ﮐﺮد‬ ‫اﻣﺎ‬
‫در ﺳﺎﺣﺖ ﻏﯿﺎب ﺧﻮد و ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﺑﯿﺪاری ﻣﻠﻮﻟﺶ ﺧﺎﻟﯽ ﺳﺖ‬
‫آن ﺳﻮی ﺣﺮف و ﺻﻮت‬ ‫ﭼﺸﻤﺶ‬
‫در آن ﺳﻮی ﺑﯽ ﻧﺸﺎن‬ ‫ﺑﻪ روی ﺻﻔﺤﻪ‬
‫‪2‬‬ ‫ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﻣﯿﺸﻮد‬
‫در روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﻢ ﺧﺒﺮی ﻧﯿﺴﺖ‬
‫آﻧﮕﺎه واژه ای ﺑﻪ ﻣﻦ آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‬
‫ﺳﺒﺰ‬
‫ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﺎﯾﺸﺎء و ﻣﺎﺷﺎء‬ ‫ﻣﻌﺮاج ﻧﺎﻣﻪ‬
‫ﺗﺎ‬
‫ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻓﺮوغ ﺗﺠﻠﯽ‬ ‫‪1‬‬
‫ﭘﺮوازﻫﺎ ﮐﻨﻢ‬ ‫آﻧﮕﺎه از ﺳﺘﺎره ﻓﺮاﺗﺮ ﺷﺪم‬
‫ﺑﺎ ﻣﯿﻮه ﻫﺎی ﺣﻮری ﺑﺎ ﺟﻮی ﻫﺎی ﺷﯿﺮ‬ ‫و از ﻧﺴﯿﻢ و ﻧﻮر رﻫﺎﺗﺮ ﺷﺪم‬

‫‪5‬‬
 ‫از ﺑﻮدن و ﺳﺮودن‬
‫ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ )م‪.‬ﺳﺮﺷﮏ(‬

‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪم‬ ‫دﯾﺪم ﺑﻬﺸﺘﯿﺎن را ﻣﺤﺼﻮر ﮐﺎر ﺧﻮﯾﺶ‬

‫دﯾﺪم ﻋﺼﺎ و ﺗﺨﺖ ﺳﻠﯿﻤﺎن را‬ ‫ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎی دوزﺧﯿﺎن را‬
‫ﮐﻪ ﻣﻮرﯾﺎﻧﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎی ﺧﻮﯾﺶ ﻧﯿﻮﺷﯿﺪم‬
‫از ﭘﺎﯾﻪ ﺧﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز او‬ ‫ﻧﻮر ﺳﯿﺎه اﺑﻠﯿﺲ‬
‫ﺑﺎ ﻫﯿﺒﺖ و ﻣﻬﺎﺑﺖ ﺧﻮد اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‬ ‫ﻣﯽ ﺗﺎﻓﺖ آﻧﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﻓﺮوغ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‬
‫زﯾﺮا ﮐﻪ ﻣﺮدﻣﺎن‬ ‫ﺑﯽ رﻧﮓ ﻣﯽ ﺷﺪ آﻧﺠﺎ در ﻫﻔﺖ آﺳﻤﺎن‬
‫ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮده ﺳﺖ‬ ‫‪3‬‬
‫و ﭘﯿﮑﺮ و ﺳﺮﯾﺮش‬
‫ﻧﺎﮔﻪ دﻟﻢ ﻫﻮای زﻣﯿﻦ ﮐﺮد‬
‫در اﻧﺘﻈﺎر ﺟﻨﺒﺶ ﺑﺎدی ﺳﺖ‬
‫وان ورد را ﻣﮑﺮر ﮐﺮدم‬
‫‪5‬‬ ‫ﻧﺎم ﺑﺰرگ را‬
‫آﻧﮕﺎه‬ ‫دﯾﺪم زﻣﯿﻦ آدﻣﯿﺎن را‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪم‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫دﯾﺪم ﮐﻨﺎر ﺻﺒﺢ اﺳﺎﻃﯿﺮ‬ ‫زﯾﺮ ﻣﺠﺮه ﻫﺎ و ﺳﺤﺎﺑﯽ ﻫﺎ‬
‫روﯾﯿﺪه ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎی ﻓﺼﯿﺤﯽ‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪم‬
‫ﮐﻪ ﻣﯿﻮه ﺷﺎن‬ ‫آﻧﮕﺎه‬
‫ﺳﺮﻫﺎی آدﻣﯽ ﺳﺖ اﮔﺮ ﭼﻨﺪ‬ ‫دﯾﺪم‬
‫ﺳﺮﻫﺎ ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮد‬ ‫ﻗﻠﺐ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﮔﺎه ﻫﺎی ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ را‬
‫و ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‬ ‫در ﺻﺒﺢ ارﻏﻮاﻧﯽ ﻣﺸﺮق‬
‫‪6‬‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﻃﻨﯿﻦ روﺷﻦ آواز ﻋﺎﺷﻘﺎن‬
‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﻣﯽ ﺗﭙﯿﺪ‬
‫آﻧﮕﺎه‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪم‬ ‫‪4‬‬

‫‪6‬‬
 ‫از ﺑﻮدن و ﺳﺮودن‬
‫ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ )م‪.‬ﺳﺮﺷﮏ(‬

‫ﻣﯽ رﺳﺖ ﺧﻮک و ﺧﺮﭼﻨﮓ‬ ‫ﺗﻨﺪﯾﺲ ﮔﺮگ ﭘﯿﺮی دﯾﺪم‬

‫‪8‬‬ ‫ﻓﺎﻧﻮس دود ﺧﻮرده ﺑﻪ ﮐﻒ داﺷﺖ‬
‫ﮐﺎﯾﻨﮏ دﻣﯿﺪه ﺻﺒﺢ ﻗﯿﺎﻣﺖ‬
‫آﻧﮕﺎه‬
‫دﯾﺪم ﮐﻪ واژﮔﺎﻧﺶ‬
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪم‬
‫ﻣﺜﻞ ﮔﻮزن و ﮐﺮﮔﺪن و ﮔﺎو‬
‫دﯾﺪم‬
‫ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﺎخ دارﻧﺪ‬
‫ﺗﻦ ﻫﺎی ﺑﯽ ﺳﺮی ﮐﻪ ﮔﺬر ﻣﯽ ﮐﺮد‬
‫ﭘﺮﺳﯿﺪم از ﺳﺮوش دل ﺧﻮﯾﺶ‬
‫در ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎی ﺳﺎﮐﻦ و ﺑﺮزن ﻫﺎ‬
‫آواز ﺑﺎز داد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﻮد‬
‫و ﮔﺎه ﮔﺎه زﻣﺰﻣﻪ ای داﺷﺖ‬
‫آن‬
‫ﻣﻦ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻣﻦ ﻫﺎ‬
‫آﺧﺮﯾﻦ‬
‫ﭘﺮﺳﯿﺪم از ﺳﺮوش دل ﺧﻮﯾﺶ‬
‫ﺷﯿﻄﺎن ﻣﺸﺮق اﺳﺖ‬
‫ﮐﺎﯾﻦ ﺑﯽ ﺳﺮان ﭼﻪ ﻗﻮم ﮐﯿﺎن اﻧﺪ؟‬
‫ﺑﺎ ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﮔﻮﻧﻪ دروﻏﺶ‬
‫آواز ﺑﺎز داد ﮐﻪ اﯾﻨﺎن‬
‫و آن‬
‫اﻧﺒﻮه ﺷﺎﻋﺮان و ادﯾﺒﺎن‬
‫ﻓﺎﻧﻮس ﺑﯽ ﻓﺮوﻏﺶ‬
‫ﻓﺮزاﻧﮕﺎن ﻣﺸﺮﻗﯿﺎن اﻧﺪ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫‪7‬‬
‫ﻓﺮزاﻧﮕﺎن ﻣﺸﺮق اﯾﻨﺎن اﻧﺪ؟‬ ‫آﻧﮕﺎه‬
‫ﮔﻔﺖ‬ ‫ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﺷﺪم‬
‫آری‬ ‫دﯾﺪم ﻓﺮاﺧﻨﺎی زﻣﯿﻦ را‬
‫ﺑﺮ ﻣﺮده رﯾﮓ ﻣﺰدک و ﺧﯿﺎم‬ ‫در زﯾﺮ ﭘﺎی روﺳﭙﯿﺎن ﺗﻨﮓ‬
‫ﻓﺮزاﻧﮕﺎن ﻣﺸﺮق‬ ‫دﯾﺪم ﮐﻪ ﻣﺴﺦ ﻣﯽ ﺷﺪ اﻧﺴﺎن‬
‫اﯾﻨﺎن اﻧﺪ‬ ‫و آﻧﮕﻪ ﺑﻪ ﺟﺎی او‬

‫‪7‬‬
 ‫از ﺑﻮدن و ﺳﺮودن‬
‫ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ )م‪.‬ﺳﺮﺷﮏ(‬

‫ﺣﺘﯽ‬ ‫اﯾﻨﺎن ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ و ﻣﯿﺒﯿﻨﯽ‬

‫ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﺮای ﺗﻤﺎﺷﺎ‬ ‫اﯾﻦ‬
‫دل ﺗﺎن ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ‬ ‫ﻣﺴﮑﯿﻨﺎن اﻧﺪ‬
‫در ازدﺣﺎم ﮐﻮﭼﻪ ی ﺑﻦ ﺑﺴﺘﯽ‬ ‫و آﻧﮕﺎه اﯾﻦ ﺳﺮود ﻓﺮو ﺧﻮاﻧﺪ‬
‫از دور ﯾﮏ ﺳﺘﺎره ی ﮐﻮﭼﮏ را‬ ‫ﺟﺰ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎی ﻣﺴﺘﯽ‬
‫ﺑﺎ دﺳﺘﺘﺎن ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ‬ ‫ﻣﺴﺘﯽ و راﺳﺘﯽ‬
‫وﯾﮏ ﺻﺪا ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﺷﻮرش ﺷﻬﺎﻣﺖ آن آب آﺗﺸﯿﻦ‬
‫آﻧﮏ ﻃﻠﻮع ذوذﻧﺐ از ﺷﺮق‬ ‫ﻣﺮداب وار ﺧﻮن ﺷﻤﺎ را‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﺳﺮی ز ﭘﻨﺠﺮه ای ﺑﯿﺮون آﯾﺪ‬ ‫ﺑﺎ ﺻﺪ ﻫﺰار وﺳﻮﺳﻪ ﺗﻬﯿﯿﺞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬
‫و ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‬ ‫و ﮔﺮﻣﯽ ﻧﻮازش آن ﺗﻠﺦ وار ﺧﻮش‬
‫آواز دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ زﻧﺪاﻧﯿﺎﻧﯽ را‬ ‫در ﺟﻨﮕﻞ ﻣﻼﯾﻢ و‬
‫ﮐﻪ ﻧﻘﻞ ﻫﺎی ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺎن داﻧﻪ ﻫﺎی زﻧﺠﯿﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﺮﺟﺎﻧﯽ رﮔﺎﻧﺘﺎن‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﮔﺮوﻫﯽ‬ ‫ﺗﺎ اﻧﺘﻬﺎی ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﯿﺎﻫﯽ ﺳﺖ‬
‫از ﭘﺲ دﯾﻮارﻫﺎی ﮐﻮﭼﻪ ی دﯾﮕﺮ‬ ‫ﺳﺮﺧﯿﻨﻪ ﻣﯽ دواﻧﺪ‬
‫ﺑﯿﺮون ﮐﻨﻨﺪ ﺳﺮ و ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ‬ ‫و ﻧﻌﺮه ﻣﯽ زﻧﯿﺪ‬
‫آری ﻃﻠﻮع ذوذﻧﺐ از ﺷﺮق‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﻃﺮف ﻫﺴﺘﯿﺪ‬
‫‪9‬‬ ‫و ﻟﺤﻈﻪ ای ﮐﻪ ﺳﺘﻤﯿﺪ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ‬
‫آﻧﮕﺎه‬
‫ﺑﺮگ ﺳﮑﻮت ﮐﻮﭼﻪ ی ﺑﻦ ﺑﺴﺘﯽ را‬
‫در ﻟﺤﻈﻪ ای ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ‬
‫ﺣﺘﯽ‬
‫از ﮐﺎر اوﻓﺘﺎدﻧﺪ‬
‫ﺑﺎ ﺷﯿﻮﻧﯽ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﺸﯿﺎری‬
‫و ﺳﯿﺮه ﻫﺎ ﺑﻪ روی ﺳﭙﯿﺪارﻫﺎ‬
‫ﺷﯿﺮازه ﺑﺴﺘﻪ اﯾﺪ؟‬

‫‪8‬‬
 ‫از ﺑﻮدن و ﺳﺮودن‬
‫ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ )م‪.‬ﺳﺮﺷﮏ(‬

‫اﯾﻦ ﺳﺎن ﺑﻪ ﭼﺸﻢ و دﺳﺖ‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‬

‫در ﮐﻮﭼﻪ ای ﮐﻪ ﭘﺎﮐﯽ ﯾﺎران راه را‬ ‫ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﯿﺦ ﮐﻮب ﺷﺪ اﯾﻨﺠﺎ‬
‫ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫دﯾﺪم ﮐﻪ در ﺻﻔﯿﺮ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻫﺎ‬
‫در ﻟﺤﻈﻪ ی ﮔﻠﻮﻟﻪ ی ﺳﺮﺑﯽ‬ ‫ﻣﺮدی ﺳﭙﯿﺪه دم را‬
‫در اوج ﺧﺸﻢ‬ ‫ﺑﺮ دوش ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ‬
‫ﺗﺼﺪﯾﻖ ﻣﯽ ﺗﻮان ﮐﺮد‬ ‫ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ اش ﺷﮑﺴﺘﻪ و ﺧﻮﻧﺶ‬
‫آن ﻫﻢ‬ ‫ﭘﺎﺷﯿﺪه در ﻓﻠﻖ‬
‫ﺑﺎ ﻗﻄﺮه ﻫﺎی اﺷﮑﯽ در ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎی ﭼﺸﻢ‬

‫اﻋﺘﺮاف‬
‫ﺳﺮود ﺳﺘﺎره‬ ‫ﺑﯽ اﻋﺘﻤﺎد زﯾﺴﺘﻦ‬
‫ﺳﺘﺎره ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ‬ ‫اﯾﻦ ﺳﺎن ﺑﻪ آﻓﺘﺎب‬
‫دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﻏﺮﯾﺒﻪ ای ﺑﺎﺷﻢ‬ ‫ﺑﯽ اﻋﺘﻤﺎد زﯾﺴﺘﻦ‬
‫ﻣﯿﺎن آﺑﯽ ﻫﺎ‬ ‫اﯾﻦ ﺳﺎن ﺑﻪ ﺧﺎک و آب‬
‫ﺳﺘﺎره ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ‬ ‫ﺑﯽ اﻋﺘﻤﺎد زﯾﺴﺘﻦ‬
‫دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺻﺪا ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﻫﺠﺎی آوازم‬ ‫اﯾﻦ ﺳﺎن ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺷﺐ در آﻣﯿﺰد ﮐﻨﺎر ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ‬ ‫از آن ﻫﻤﻪ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﺑﺎﻟﻨﺪ در ﺳﺤﺮ‬
‫و ﺑﯽ ﺧﻄﺎﺑﯽ ﻫﺎ‬ ‫ﺗﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ درﺧﺖ ﮔﻞ ﮐﺎﻏﺬﯾﻦ‬
‫ﺳﺘﺎره ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ‬ ‫ﮐﻪ رﻧﮓ‬
‫ﺗﻨﻢ درﯾﻦ آﺑﯽ‬ ‫ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺎن دوﯾﺪه و‬
‫دﮔﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﻨﺠﺪ ﮐﺠﺎﺳﺖ آﻻﻟﻪ‬ ‫ﺑﮕﺮﻓﺘﻪ ﺟﺎی ﺷﺮم‬
‫ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪ ای اﻣﺸﺐ ردای ﺳﺮﺧﺶ را ﺑﻪ ﻋﺎرﯾﺖ ﮔﯿﺮم‬ ‫ﺑﯽ اﻋﺘﻤﺎد زﯾﺴﺘﻦ‬

‫‪9‬‬
 ‫از ﺑﻮدن و ﺳﺮودن‬
‫ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ )م‪.‬ﺳﺮﺷﮏ(‬

‫ﮐﺎﯾﻦ ﻫﺎی ﻫﻮی ﺑﯿﻬﺪه ﺗﺎن ﻧﯿﺰ‬ ‫رﻫﺎ ﮐﻨﻢ ﺧﻮد را‬
‫در دﯾﺪه ی ﺣﻘﯿﻘﺖ‬ ‫ازﯾﻦ ﺳﺤﺎﺑﯽ ﻫﺎ‬
‫ﺳﻮگ اﺳﺖ و ﺳﻮر ﻧﯿﺴﺖ‬ ‫ﺳﺘﺎره ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ‬
‫ﭘﺎد اﻓﺮه ﺷﻤﺎ را‬ ‫دﻟﻢ ازﯾﻦ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﯿﺎﯾﻢ آن ﭘﺎﯾﯿﻦ‬
‫روزان آﻓﺘﺎﺑﯽ‬ ‫ﮐﺰﯾﻦ ﮐﺒﻮدﯾﻨﻪ ﻣﻠﻮل و دﻟﮕﯿﺮم ﺧﻮﺷﺎ ﺳﺮودن ﻫﺎ و آﻓﺘﺎﺑﯽ ﻫﺎ‬
‫دﯾﺮ اﺳﺖ و دور ﻧﯿﺴﺖ‬

‫دﯾﺮ اﺳﺖ و دور ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﻣﺰﻣﻮر ﺑﻬﺎر‬ ‫ﺟﺸﻦ ﻫﺰاره ی ﺧﻮاب‬
‫ﺑﺰرﮔﺎ ﮔﯿﺘﯽ آرا ﻧﻘﺶ ﺑﻨﺪ روزﮔﺎرا‬ ‫ﺟﺸﻦ ﺑﺰرگ ﻣﺮداب‬
‫ای ﺑﻬﺎر ژرف‬ ‫ﻏﻮﮐﺎن ﻟﻮش ﺧﻮار ﻟﺠﻦ زی‬
‫ﺑﻪ دﯾﮕﺮ روز ودﯾﮕﺮ ﺳﺎل‬ ‫آن ﺳﻮی اﯾﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻨﻮزان‬
‫ﺗﻮ ﻣﯽ آﯾﯽ و‬ ‫ﻣﺮداﺑﮏ ﺣﻘﯿﺮ ﺷﻤﺎ را‬
‫ﺑﺎران در رﮐﺎﺑﺖ‬ ‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﺸﮑﺎﻧﺪ‬
‫ﻣﮋده ی دﯾﺪار و ﺑﯿﺪاری‬ ‫ﺧﻮرﺷﯿﺪ آن ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﻮزان‬
‫ﺗﻮ ﻣﯽ آﯾﯽ و ﻫﻤﺮاﻫﺖ‬ ‫اﯾﻦ ﺳﺎن ﮐﻪ در ﺳﺮاﺳﺮ اﯾﻦ ﺳﺎﺣﺖ و ﺳﭙﻬﺮ‬
‫ﺷﻤﯿﻢ و ﺷﺮم ﺷﺒﮕﯿﺮان‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﻃﻨﯿﻦ ﺗﺎر و ﺗﺮاﻧﻪ‬
‫و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺟﻮاﻧﻪ ﻫﺎ‬ ‫ﻏﻮﻏﺎی ﺑﻮﯾﻨﺎک ﺷﻤﺎﻫﺎﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﻣﯽ روﯾﻨﺪ از ﺗﻨﻮاره ی ﭘﯿﺮان‬ ‫ﺟﺸﻦ ﻫﺰار ﺳﺎﻟﻪ ی ﻣﺮداب‬
‫ﺗﻮ ﻣﯽ آﯾﯽ و در ﺑﺎران رﮔﺒﺎران‬ ‫ﺟﺸﻦ ﺑﺰرگ ﺧﻮاب‬
‫ﺻﺪای ﮔﺎم ﻧﺮﻣﺎﻧﺮم ﺗﻮ ﺑﺮ ﺧﺎک‬ ‫ارزاﻧﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‬
‫ﺳﭙﯿﺪاران ﻋﺮﯾﺎن را‬ ‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ‬

‫‪10‬‬
 ‫از ﺑﻮدن و ﺳﺮودن‬
‫ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ )م‪.‬ﺳﺮﺷﮏ(‬

‫ﺗﻬﻨﯿﺖ آری‬ ‫ﺑﻪ اﺳﻔﻨﺪارﻣﺬ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﻔﺖ‬

‫ﺗﻮ ﭘﺎﮐﺒﺎزﺗﺮﯾﻦ ﻋﺎﺷﻘﯽ‬ ‫ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻨﺪی و‬
‫درﯾﻦ آﻓﺎق‬ ‫در ﺷﺮم ﺷﻤﯿﻤﺖ ﺷﺐ‬
‫ﭼﻪ ﺟﺎی آن ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺨﻮر ﻣﺠﻤﺮی ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪن‬
‫درﯾﻦ راه‬ ‫در ﻣﻘﺪم ﺧﻮرﺷﯿﺪ‬
‫ﺗﺴﻠﯿﺖ ﺷﻨﻮی‬ ‫ﻧﺜﺎران رﻫﺖ از ﺑﺎغ ﺑﯿﺪاران‬
‫ﻗﻤﺎرﺑﺎزی ﻋﺎﺷﻖ‬ ‫ﺷﻘﺎﯾﻖ ﻫﺎ و ﻋﺎﺷﻖ ﻫﺎ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎﺧﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ داﺷﺖ‬ ‫ﭼﻪ ﻏﻢ ﮐﺎﯾﻦ ارﻏﻮان ﺗﺸﻨﻪ را‬
‫و ﺟﺰ ﻫﻮای ﻗﻤﺎری دﮔﺮ‬ ‫در رﻫﮕﺬر ﺧﻮد‬
‫ﻧﻤﺎﻧﺪش ﻫﯿﭻ‬ ‫ﻧﺨﻮاﻫﯽ دﯾﺪ‬
‫ﺑﺰرﮔﻮارا‬
‫اﯾﻨﮑﮓ ﺑﻬﺎر ﺟﺎن و ﺟﻤﺎد‬
‫ﺷﻘﺎﯾﻘﺎن ﭘﺮﯾﺸﯿﺪه در ﺳﻤﻮم ﺗﻮ را‬ ‫ﺳﻼم و ﺗﺴﻠﯿﺖ‬
‫ﻫﺰار ﺑﺎغ‬ ‫ﺧﺒﺮ رﺳﯿﺪ‬
‫و ﻫﺰاران ﻫﺰار ﺑﯿﺸﻪ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺧﺒﺮ رﺳﯿﺪ‬
‫ﭼﻪ ﺑﯿﺸﻪ ﻫﺎی ﺑﺮوﻣﻨﺪ ﺳﺮخ روﯾﺎن روی‬ ‫ﺻﻔﺎی وﻗﺖ ﺗﻮ ﺑﺎد ای ﻗﻠﻨﺪر ﺗﺠﺮﯾﺪ‬
‫ﮐﻪ روزﮔﺎر ﻧﯿﺎرد ﺳﺘﺮدش از آﻓﺎق‬ ‫ﺳﻼم‪ ،‬ای ﺗﻮ ﮔﺬرﮔﺎه ﺧﻮن ﺻﺎﻋﻘﻪ ﻫﺎ‬
‫اﮔﺮﭼﻪ ﻃﻮﻓﺎن‬ ‫ﺳﻼم و ﺗﺴﻠﯿﺖ روﺷﺎﯾﯽ ﻣﺸﺮق‬
‫ﺻﺪﻫﺎ ﻫﺰار ﺻﺎﻋﻘﻪ را‬ ‫ﺳﻼم و ﺗﺴﻠﯿﺖ اﺑﺮﻫﺎ و درﯾﺎ ﻫﺎ‬
‫ﭘﯽ درودن اﯾﻦ ﺳﺮخ ﺑﯿﺸﻪ‬ ‫ﺳﻼم و ﺗﺴﻠﯿﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺎﮐﻦ و ﺟﺎری‬
‫ﺗﯿﺸﻪ ﮐﻨﺪ‬ ‫ﺳﻼم و ﺗﺴﻠﯿﺖ‬
‫اﻣﺎ ﻧﻪ‬

‫‪11‬‬
 ‫از ﺑﻮدن و ﺳﺮودن‬
‫ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ )م‪.‬ﺳﺮﺷﮏ(‬

‫در ﮐﺮاﻧﻪ ای‬ ‫در ﮐﺠﺎی ﻓﺼﻞ؟‬

‫ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﻣﻦ‬
‫ﺑﺎ ﺻﻨﻮﺑﺮی ﮐﻪ روی ﻗﻠﻪ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد‬
‫ﺑﻬﺎر ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎی ﺳﺒﺰ و‬
‫ﮔﻮﻧﻪ روی ﮔﻮﻧﻪ ی ﺳﭙﯿﺪه دم ﻧﻬﺎده ﺑﻮد‬
‫ﺳﯿﺮه و ﺳﺮود‬
‫ﻣﻮج ﮔﯿﺴﻮان ﺑﻪ دوش ﺑﺎدﻫﺎ ﮔﺸﺎده ﺑﻮد‬
‫در ﻧﮕﺎه ﺗﻮ ﮐﺒﻮد و دود‬
‫از ﻧﺸﯿﺐ ﯾﺦ ﮔﺮﻓﺖ دره ﮔﻔﺘﻢ‬
‫اﯾﻦ ﻧﻪ ﺳﺎﺧﺖ ﺷﮑﻔﺘﮕﯽ ﺳﺖ‬
‫اﺿﻄﺮاب اﺑﺮاﻫﯿﻢ‬ ‫در ﮐﺠﺎی ﻓﺼﻞ اﯾﺴﺘﺎده ای‬
‫ﻣﮕﺮ ﻧﺪﯾﺪه ای‬
‫‪1‬‬ ‫ﺳﺒﺰه ﻫﺎ ﮐﺒﻮد و ﺑﯿﺸﻪ ﺳﻮﮔﻮار‬
‫اﯾﻦ ﺻﺪا ﺻﺪای ﮐﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﻓﺼﻞ ﻓﺼﻞ ﺧﺎﻣﺶ ﻧﻬﻔﺘﮕﯽ ﺳﺖ‬
‫اﯾﻦ ﺻﺪای ﺳﺒﺰ‬ ‫آن ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﻧﺒﺾ ﻗﻠﺐ آﺷﻨﺎی ﮐﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﺑﺎ اﺷﺎره ای ﻧﻪ ﺳﻮی دوردﺳﺖ‬
‫اﯾﻦ ﺻﺪا ﮐﻪ از ﻋﺮوق ارﻏﻮاﻧﯽ ﻓﻠﻖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‬
‫وز ﺻﻔﯿﺮ ﺳﯿﺮه و‬ ‫ﻗﺪ ﮐﻮﺗﻪ ﺗﻮ راه را ﺑﻪ دﯾﺪه ی ﺗﻮ ﺑﺴﺖ‬
‫ﺿﻤﯿﺮ ﺧﺎک و‬ ‫ﮔﺎﻣﯽ از درون ﺳﺮد ﺧﻮد ﺑﺮآی‬
‫ﻧﺎی ﻣﺮغ ﺣﻖ‬ ‫ﭘﺎی ﺑﺮ ﮔﺮﯾﻮه ای ﮔﺬار و درﻧﮕﺮ‬
‫ﻣﯽ رﺳﺪ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻫﺎ ﺻﺪای ﮐﯿﺴﺖ؟‬ ‫رود آﻓﺘﺎب و آب در ﺷﺘﺎب‬
‫اﯾﻦ ﺻﺪا‬ ‫ﮐﺎروان درد و ﺳﺮد‬
‫ﮐﻪ در ﺣﻀﻮر ﺧﻮﯾﺶ و‬ ‫در ﮔﺰﯾﺮ و ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ‬
‫در ﺳﺮور ﻧﻮر ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫آﻧﮏ آن ﻫﺠﻮم ﺳﺒﺰ ﻣﺮز ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ‬
‫روح را از ﺟﺎﻣﻪ ی ﮐﺒﻮد ﺑﻮدی اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ‬ ‫در ﮐﺠﺎی ﻓﺼﻞ اﯾﺴﺘﺎده ام؟‬

‫‪12‬‬
 ‫از ﺑﻮدن و ﺳﺮودن‬
‫ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ )م‪.‬ﺳﺮﺷﮏ(‬

‫از دو ﺳﻮی‬ ‫در رﻫﺎﯾﺶ و ﮔﺸﺎﯾﺶ ﻫﺰار اوج و ﻣﻮج‬

‫اﯾﻦ دو ﺑﺎﻧﮓ را‬ ‫ﻣﯽ رﻫﺎﻧﺪ و ﺑﺮﻫﻨﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬
‫ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪ‬ ‫ﺻﺪای ﺳﺎﺣﺮ رﺳﺎی ﮐﯿﺴﺖ؟‬
‫ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺎک ﺳﻮی ﺧﻮﯾﺶ و‬ ‫اﯾﻦ ﺻﺪا‬
‫ﺑﺎﻧﮓ ﭘﺎک ﺳﻮی ﺧﻮﯾﺶ‬ ‫ﮐﻪ دﻓﺘﺮ وﺟﻮد را و‬
‫ﻫﺎن ﭼﺮا درﻧﮓ‬ ‫ﺑﺎغ ﭘﺮ ﺻﻨﻮﺑﺮ ﺳﺮود را‬
‫ﺑﺎ ﺿﻤﯿﺮ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﺟﻨﮓ‬ ‫در دو واژه ی ﮔﺴﺴﺘﻦ و ﺷﺪن ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬
‫اﯾﻦ ﺻﺪای او‬ ‫ﺻﺪای روﺷﻦ و رﻫﺎی ﮐﯿﺴﺖ؟‬
‫ﺻﺪای ﻣﺎ‬ ‫‪2‬‬
‫ﺻﺪای ﺧﻮف ﯾﺎ رﺟﺎی ﮐﯿﺴﺖ؟‬
‫ﻣﻦ درﻧﮓ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‬
‫‪3‬‬ ‫ﺗﻮ درﻧﮓ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‬
‫از دو ﺳﻮی ﮐﻮﺷﺶ و ﮐﺸﺶ‬ ‫ﻣﺎ درﻧﮓ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ‬
‫ﺑﺴﺘﮕﯽ و رﺳﺘﮕﯽ‬ ‫ﺧﺎک و ﻣﯿﻞ زﯾﺴﺘﻦ درﯾﻦ ﻟﺠﻦ‬
‫ﻧﻘﺸﯽ از ﺗﻼﻃﻢ ﺿﻤﯿﺮ و‬ ‫ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﻣﺮا‬
‫ژرﻓﻨﺎی ﺧﻮاب اوﺳﺖ‬ ‫ﺗﻮ را‬
‫اﺿﻄﺮاب ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ‬
‫اﺿﻄﺮاب اوﺳﺖ‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﺎ ﺿﻤﯿﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﺟﻨﮓ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ‬
‫ﮔﻮش ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻦ‬ ‫وﯾﻦ ﻓﺮاﺧﻨﺎی ﻫﺴﺘﯽ و ﺳﺮود را‬
‫اﯾﻦ ﺻﺪا ﺻﺪای ﮐﯿﺴﺖ؟‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ‬
‫اﯾﻦ ﺻﺪا‬ ‫ﻫﻤﭽﻮ آن ﭘﯿﻤﺒﺮ ﺳﭙﯿﺪ ﻣﻮی ﭘﯿﺮ‬
‫ﮐﻪ ﺧﺎک را ﺑﻪ ﺧﻮن و‬ ‫ﻟﺤﻈﻪ ای ﮐﻪ ﭘﻮر ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﻪ ﻗﺘﻠﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ‬

‫‪13‬‬
 ‫از ﺑﻮدن و ﺳﺮودن‬
‫ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ )م‪.‬ﺳﺮﺷﮏ(‬

‫ﺑﺎﻃﻞ اﻟﺴﺤﺮ‬ ‫ﺧﺎره را ﺑﻪ ﻻﻟﻪ‬

‫ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﺪل‬
‫دﯾﮕﺮ اﯾﻦ داس ﺧﻤﻮﺷﯽ ﺗﺎن زﻧﮕﺎر ﮔﺮﻓﺖ‬
‫اﯾﻦ ﺻﺪای ﺳﺤﺮ و ﮐﯿﻤﯿﺎی ﮐﯿﺴﺖ؟‬
‫ﺑﻪ ﻋﺒﺚ ﻫﺮ ﭼﻪ درو ﮐﺮدﯾﺪ آواز ﻣﺮا‬
‫اﯾﻦ ﺻﺪا‬
‫ﺑﺎز ﻫﻢ ﺳﺒﺰﺗﺮ از ﭘﯿﺶ‬
‫ﮐﻪ از ﻋﺮوق ارﻏﻮان و‬
‫ﻣﯽ ﺑﺎﻟﺪ آوازم‬
‫ﺑﺮگ روﺷﻦ ﺻﻨﻮﺑﺮان‬
‫ﻫﺮ ﭼﻪ در ﺟﻌﺒﻪ ی ﺟﺎدو دارﯾﺪ‬
‫ﻣﯽ رﺳﺪ ﺑﻪ ﮔﻮش‬
‫ﺑﻪ در آرﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ‬
‫اﯾﻦ ﺻﺪا‬
‫ﺑﺎﻃﻞ اﻟﺴﺤﺮ ﺷﻤﺎ را ﻫﻤﮕﯽ ﻣﯽ داﻧﻢ‬
‫ﺧﺪای را‬
‫ﺳﺨﻨﻢ‬
‫ﺻﺪای روﺷﻨﺎی ﮐﯿﺴﺖ؟‬
‫ﺑﺎﻃﻞ اﻟﺴﺤﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺎﻣﻪ ی ﺷﻘﺎﯾﻖ ‪1‬‬ ‫ﻣﺰﻣﻮر درﺧﺖ‬

‫ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽ دﻫﻢ ﮐﻪ درﺧﺘﯽ ﺑﺎﺷﻢ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺎﻣﻪ ی ﺷﻘﺎﯾﻖ ﭼﯿﺴﺖ؟‬
‫در زﯾﺮ ﺗﺎزﯾﺎﻧﻪ ی ﮐﻮﻻک و آذرﺧﺶ‬
‫راﯾﺖ ﺧﻮن ﺑﻪ دوش وﻗﺖ ﺳﺤﺮ‬
‫ﺑﺎ ﭘﻮﯾﻪ ی ﺷﮑﻔﺘﻦ و ﮔﻔﺘﻦ‬
‫ﻧﻐﻤﻪ ای ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻟﺐ ﺑﺎد‬
‫ﺗﺎ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ را ﺳﭙﺮده در ره ﻋﺸﻖ‬
‫رام ﺻﺨﺮه ای‬
‫ﺑﻪ ﮐﻒ ﺑﺎد و ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎداﺑﺎد‬
‫در ﻧﺎز و در ﻧﻮازش ﺑﺎران‬
‫ﺧﺎﻣﻮش از ﺑﺮای ﺷﻨﻔﺘﻦ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺎﻣﻪ ی ﺷﻘﺎﯾﻖ ‪2‬‬
‫آه ای ﺷﻘﺎﯾﻘﺎن ﺑﻬﺎران ﻣﻦ‬

‫‪14‬‬
 ‫از ﺑﻮدن و ﺳﺮودن‬
‫ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ )م‪.‬ﺳﺮﺷﮏ(‬

‫در ﮔﺮدش ﻃﺒﯿﻌﺖ‬ ‫ﯾﺎران ﻣﻦ‬

‫ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﺷﻮد‬ ‫از ﺧﺎک و ﺧﺎره ﺧﻮن ﺷﻤﺎ را‬
‫زﯾﺮا ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺷﻤﺎ را‬ ‫ﺣﺘﯽ‬
‫ﺑﻪ ﮐﻮه و دﺷﺖ‬ ‫ﻃﻮﻓﺎن ﻧﻮح ﻧﯿﺰ ﻧﯿﺎرد ﺳﺘﺮد‬
‫ﺑﺮ ﺑﺮگ ﮔﻞ‬ ‫زاﻧﮏ‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮن ﺷﻘﺎﯾﻖ‬ ‫ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﺴﺘﺮاﻧﮕﯽ اش ﺑﯿﺶ ﻣﯽ ﺷﻮد‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻧﺪ‬ ‫آن ﮔﻮﻧﻪ ای ﮐﻪ ﺑﺎران‬
‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻨﺪﺗﺮ‬
‫ﺷﺎداب و ﺳﺮخ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺮ از ﭘﯿﺶ ﻣﯽ ﺷﻮد‬
‫ﻏﺰﻟﯽ در ﻣﺎﯾﻪ ی ﺷﻮر و ﺷﮑﺴﺘﻦ‬
‫ﻧﻔﺴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ازﯾﻦ ﺷﺐ در اﯾﻦ ﺣﺼﺎر ﺑﺸﮑﻦ‬
‫در اﯾﻦ ﺣﺼﺎر ﺟﺎدوﯾﯽ روزﮔﺎر ﺑﺸﮑﻦ‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺎﻣﻪ ی ﺷﻘﺎﯾﻖ ‪3‬‬
‫ﭼﻮ ﺷﻘﺎﯾﻖ از دل ﺳﻨﮓ ﺑﺮآر راﯾﺖ ﺧﻮن‬ ‫ای زﻧﺪﮔﺎن ﺧﻮب ﭘﺲ از ﻣﺮگ‬
‫ﺑﻪ ﺟﻨﻮن ﺻﻼﺑﺖ ﺻﺨﺮه ی ﮐﻮﻫﺴﺎر ﺑﺸﮑﻦ‬ ‫ﺧﻮﻧﯿﻨﻪ ﺟﺎﻣﻪ ﻫﺎی ﭘﺮﯾﺸﺎن ﺑﺮگ ﺑﺮگ‬
‫ﺗﻮ ﮐﻪ ﺗﺮﺟﻤﺎن ﺻﺒﺤﯽ ﺑﻪ ﺗﺮﻧﻢ و ﺗﺮاﻧﻪ‬ ‫در ﺑﺎرش ﺗﮕﺮگ‬
‫ﻟﺐ زﺧﻢ دﯾﺪه ﺑﮕﺸﺎ ﺻﻒ اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺸﮑﻦ‬ ‫آﻧﺎن ﮐﻪ ﺟﺎن ﺗﺎن را‬
‫ﺳﺮ آن ﻧﺪارد اﻣﺸﺐ ﮐﻪ ﺑﺮآﯾﺪ آﻓﺘﺎﺑﯽ؟‬ ‫از ﻧﻮر و‬
‫ﺗﻮ ﺧﻮد آﻓﺘﺎب ﺧﻮد ﺑﺎش و ﻃﻠﺴﻢ ﮐﺎر ﺑﺸﮑﻦ‬ ‫ﺷﻮر و‬
‫ﺑﺴﺮای ﺗﺎ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺳﺮودن اﺳﺖ ﺑﻮدن‬ ‫ﭘﻮﯾﺶ و‬
‫ﺑﻪ ﺗﺮﻧﻤﯽ دژ وﺣﺸﺖ اﯾﻦ دﯾﺎر ﺑﺸﮑﻦ‬ ‫روﯾﺶ ﺳﺮﺷﺘﻪ اﻧﺪ‬
‫ﺷﺐ ﻏﺎرت ﺗﺘﺎران ﻫﻤﻪ ﺳﻮ ﻓﮑﻨﺪه ﺳﺎﯾﻪ‬ ‫ﺗﺎرﯾﺦ ﺳﺮاﻓﺮاز ﺷﻤﺎﯾﺎن‬
‫ﺗﻮ ﺑﻪ آذرﺧﺸﯽ اﯾﻦ ﺳﺎﯾﻪ ی دﯾﻮﺳﺎر ﺑﺸﮑﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺑﻬﺎر‬

‫‪15‬‬
 ‫از ﺑﻮدن و ﺳﺮودن‬
‫ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ )م‪.‬ﺳﺮﺷﮏ(‬

‫دﯾﺪه ام‬ ‫ز ﺑﺮون ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﭼﻮ ﺑﻪ ﯾﺎری ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎ‬

‫اﻣﺎ ﺑﮕﻮ‬ ‫ﺗﻮ ز ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺑﺮون آ ﺳﭙﻪ ﺗﺘﺎر ﺑﺸﮑﻦ‬
‫ای ﺑﺮگ‬
‫در اﻓﻖ اﯾﻦ اﺑﺮ ﺷﺒﮕﯿﺮان‬
‫ﮐﺎﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ دﻟﮕﯿﺮ و‬ ‫ﻫﺰار ﭘﺎ‬
‫ﺑﺎراﻧﯽ ﺳﺖ‬ ‫ﻣﺜﻞ ﻫﺰارﭘﺎﯾﯽ‪ ،‬ﻣﺠﺮوح‬
‫ﭘﺎره اﻧﺪوه ﮐﺪاﻣﯿﻦ ﯾﺎر زﻧﺪاﻧﯽ ﺳﺖ؟‬ ‫و ﻧﺎﺗﻮان و ﺑﯽ روح‬
‫ﺧﻮد را ﮐﺸﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬
‫اﻧﺪام ﻫﺎی ﺷﺐ‬
‫زﺧﻤﯽ‬ ‫رﯾﺰاﺑﻪ ﻫﺎی اﺑﺮ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻫﯽ‬
‫ﻫﺮ ﮐﻮی و ﺑﺮزﻧﯽ را‬ ‫ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻔﺮش ﻫﺎ‬
‫ﻣﯽ ﺟﻮﯾﻨﺪ‬ ‫ﺟﻤﻊ ﺳﺘﺎرﮔﺎن را‬
‫ﻫﺮ ﻣﺮد و ﻫﺮ زﻧﯽ را‬ ‫ﻣﻬﻤﺎن ﮐﻮﭼﻪ ﮐﺮده ﺳﺖ‬
‫ﻣﯽ ﺑﻮﯾﻨﺪ‬ ‫از دور دور آﺗﺶ ﺳﯿﮕﺎر‬
‫ﺑﺸﻨﻮ‬ ‫و ﭼﻨﺪ ﻣﺴﺖ ﺑﯿﮑﺎر‬
‫اﯾﻦ زوزه ی ﺳﮕﺎن ﺷﮑﺎری ﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﻫﺎی ﻗﻪ ﻗﺎه‬
‫در ﺟﺴﺖ و ﺟﻮﯾﺶ اﮐﻨﻮن‬ ‫و ﻧﻐﻤﻪ ﻫﺎی ﺗﮑﺮار‬
‫و ﺧﺎک‬
‫ﺧﺎک ﺗﺸﻨﻪ‬
‫و ﻗﻄﺮه ﻫﺎی ﺧﻮن‬ ‫ﭘﺮﺳﺶ‬
‫آن ﮔﺮگ ﺗﯿﺮ ﺧﻮرده ی آزاد‬ ‫آﺳﻤﺎن را ﺑﺎرﻫﺎ‬
‫در ﺷﻬﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎ‬ ‫ﺑﺎ اﺑﺮﻫﺎی ﺗﯿﺮه ﺗﺮ از اﯾﻦ‬

‫‪16‬‬
 ‫از ﺑﻮدن و ﺳﺮودن‬
‫ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﻔﯿﻌﯽ ﮐﺪﮐﻨﯽ )م‪.‬ﺳﺮﺷﮏ(‬

‫اﻣﺸﺐ ﮐﺠﺎ ﭘﻨﺎﻫﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ‬

‫ﯾﺎ در ﺧﺮوش ﺧﺸﻢ ﮔﻠﻮﻟﻪ‬
‫ﮐﯽ ﺳﻮی ﺑﯿﺸﻪ راﻫﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ‬

‫‪17‬‬