http://www.shamlou.org/thelittleprince/text/thelittleprince.

html ‫از‬ ‫ﭘﯿﺎده ﺷﺪه‬

arashkania@yahoo.com ‫ از ارﺷﮏ‬PDF ‫و ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ‬

‫اﺛﺮ آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‬

‫ﺑﺮﮔﺮدان اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫اﻫﺪاﻧﺎمﭼﻪ‬
‫‪Leon Werth‬‬ ‫ﺑﻪ ﻟﺌﻮن ورث‬
‫از ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻋﺬر ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺘﺎب را ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺑﺰرگﺗﺮﻫﺎ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﺮدهام‪ .‬ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﺎر ﯾﮏ دﻟﯿﻞ ﺣﺴﺎﺑﯽ دارم‪ :‬اﯾﻦ »ﺑﺰرگﺗﺮ« ﺑﻪﺗﺮﯾﻦ دوﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﻮ‬
‫ﻫﻤﻪ دﻧﯿﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﯾﮏ دﻟﯿﻞ دﯾﮕﺮم ﻫﻢ آن ﮐﻪ اﯾﻦ »ﺑﺰرگﺗﺮ« ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﺣﺘﺎ ﮐﺘﺎبﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮای ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻋﺬر ﺳﻮﻣﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ اﯾﻦ »ﺑﺰرگﺗﺮ« ﺗﻮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ و آنﺟﺎ ﮔﺸﻨﮕﯽ و ﺗﺸﻨﮕﯽ ﻣﯽﮐﺸﺪ و ﺳﺨﺖ ﻣﺤﺘﺎج دﻟﺠﻮﯾﯽ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻤﻪی اﯾﻦ ﻋﺬرﻫﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ اﺟﺎزه‬
‫ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ اﯾﻦ ﮐﺘﺎب را ﺗﻘﺪﯾﻢ آن ﺑﭽﻪای ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ آدمﺑﺰرگ ﯾﮏ روزی ﺑﻮده‪ .‬آﺧﺮ ﻫﺮ آدم ﺑﺰرﮔﯽ ﻫﻢ روزی روزﮔﺎری ﺑﭽﻪای ﺑﻮده )ﮔﯿﺮم ﮐﻢﺗﺮ ﮐﺴﯽ از‬
‫آنﻫﺎ اﯾﻦ را ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽآورد(‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻦ ﻫﻢ اﻫﺪاﻧﺎمﭼﻪام را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﺗﺼﺤﯿﺢ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪:‬‬

‫ﺑﻪ ﻟﺌﻮن ورث‬

‫ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﭘﺴﺮﺑﭽﻪ ﺑﻮد‬
‫آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‬

‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮدان ﻓﺎرﺳﯽ اﯾﻦ ﺷﻌﺮ ﺑﺰرگ را ﺑﻪ دو ﺑﭽﻪی دوﺳﺖداﺷﺘﻨﯽ دﯾﮕﺮ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ :‬دﮐﺘﺮ ﺟﻬﺎﻧﮕﯿﺮ ﮐﺎزروﻧﯽ و دﮐﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪﺟﻮاد ﮔﻠﺒﻦ‬
‫اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫‪2‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪1‬‬
‫ﯾﮏ ﺑﺎر ﺷﺶ ﺳﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﻮد ﺗﻮ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻗﺼﻪﻫﺎی واﻗﻌﯽ‪ -‬ﮐﻪ درﺑﺎرهی ﺟﻨﮕﻞ ﺑِﮑﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ -‬ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﺤﺸﺮی دﯾﺪم از ﯾﮏ ﻣﺎر ﺑﻮآ ﮐﻪ داﺷﺖ‬
‫ﺣﯿﻮاﻧﯽ را ﻣﯽﺑﻠﻌﯿﺪ‪ .‬آن ﺗﺼﻮﯾﺮ ﯾﮏ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﺑﻮد‪:‬‬

‫ﺗﻮ ﮐﺘﺎب آﻣﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ‪» :‬ﻣﺎرﻫﺎی ﺑﻮآ ﺷﮑﺎرﺷﺎن را ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮر درﺳﺘﻪ ﻗﻮرت ﻣﯽدﻫﻨﺪ‪ .‬ﺑﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺠﻮﻧﺪش‪ .‬ﺑﻌﺪ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﺟﺎ ﺑﺠﻨﺒﻨﺪ و ﺗﻤﺎم ﺷﺶ‬
‫ﻣﺎﻫﯽ را ﮐﻪ ﻫﻀﻤﺶ ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﺪ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ ﻣﯽﺧﻮاﺑﻨﺪ«‪.‬‬
‫اﯾﻦ را ﮐﻪ ﺧﻮاﻧﺪم‪ ،‬راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻞ اﺗﻔﺎق ﻣﯽاﻓﺘﺪ ﮐﻠﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم و دﺳﺖ آﺧﺮ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻣﺪاد رﻧﮕﯽ اوﻟﯿﻦ ﻧﻘﺎﺷﯿﻢ را از ﮐﺎر درآرم‪.‬‬
‫ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺷﻤﺎرهی ﯾﮑﻢ را ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﻮری ﺑﻮد‪:‬‬

‫ﺷﺎﻫﮑﺎرم را ﻧﺸﺎن ﺑﺰرگﺗﺮ ﻫﺎ دادم و ﭘﺮﺳﯿﺪم از دﯾﺪﻧﺶ ﺗﺮسﺗﺎن ﺑﺮ ﻣﯽدارد؟‬

‫ﺟﻮاﺑﻢ دادﻧﺪ‪ - :‬ﭼﺮا ﮐﻼه ﺑﺎﯾﺪ آدم را ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﺪ؟‬

‫‪3‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﻦ ﮐﻼه ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﯾﮏ ﻣﺎر ﺑﻮآ ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺖ ﯾﮏ ﻓﯿﻞ را ﻫﻀﻢ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬آن وﻗﺖ ﺑﺮای ﻓﻬﻢ ﺑﺰرگﺗﺮﻫﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﺗﻮی ﺷﮑﻢ ﺑﻮآ را ﮐﺸﯿﺪم‪ .‬آﺧﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت داد‪ .‬ﻧﻘﺎﺷﯽ دوﻣﻢ اﯾﻦ ﺟﻮری ﺑﻮد‪:‬‬

‫ﺑﺰرگﺗﺮﻫﺎ ﺑﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﺸﯿﺪن ﻣﺎر ﺑﻮآی ﺑﺎز ﯾﺎ ﺑﺴﺘﻪ را ﺑﮕﺬارم ﮐﻨﺎر و ﻋﻮﺿﺶ ﺣﻮاﺳﻢ را ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺟﻤﻊ ﺟﻐﺮاﻓﯽ و ﺗﺎرﯾﺦ و ﺣﺴﺎب و دﺳﺘﻮر زﺑﺎن ﮐﻨﻢ‪ .‬و‬
‫اﯾﻦ ﺟﻮری ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﮕﯽ دور ﮐﺎر ﻇﺮﯾﻒ ﻧﻘﺎﺷﯽ را ﻗﻠﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺷﻤﺎرهی ﯾﮏ و ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺷﻤﺎرهی دو ام ﯾﺦﺷﺎن ﻧﮕﺮﻓﺖ دﻟﺴﺮد ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﺰرگﺗﺮﻫﺎ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﭼﯿﺰی ﺳﺮ درآرﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮر ﻣﺪام ﻫﺮ ﭼﯿﺰی را ﺑﻪ‬
‫آنﻫﺎ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﭼﺎر ﺷﺪم ﺑﺮای ﺧﻮدم ﮐﺎر دﯾﮕﺮی ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ و اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ رﻓﺘﻢ ﺧﻠﺒﺎﻧﯽ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﮕﻮﯾﯽ ﻧﮕﻮﯾﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎی دﻧﯿﺎ ﭘﺮواز ﮐﺮده ام و راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ‬
‫ﺟﻐﺮاﻓﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮده‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﻈﺮ ﭼﯿﻦ و آرﯾﺰوﻧﺎ را از ﻫﻢ ﺗﻤﯿﺰ ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬اﮔﺮ آدم ﺗﻮ دل ﺷﺐ ﺳﺮﮔﺮدان ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺟﻐﺮاﻓﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ دادش‬
‫ﻣﯽرﺳﺪ‪.‬‬
‫از اﯾﻦ راه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺎ ﮔﺮوه ﮔﺮوه آدمﻫﺎی ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﺮﺧﻮرد داﺷﺘﻪام‪ .‬ﭘﯿﺶ ﺧﯿﻠﯽ از ﺑﺰرگﺗﺮﻫﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدهام و آنﻫﺎ را از ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺰدﯾﮏ‬
‫دﯾﺪهام ﮔﯿﺮم اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﺪه در ﺑﺎرهی آنﻫﺎ ﻋﻘﯿﺪهی ﺑﻬﺘﺮی ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻫﺮ وﻗﺖ ﯾﮑﯽﺷﺎن را ﮔﯿﺮ آوردهام ﮐﻪ ﯾﮏ ﺧﺮده روﺷﻦ ﺑﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم آﻣﺪه ﺑﺎ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺷﻤﺎرهی ﯾﮑﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دارﻣﺶ ﻣﺤﮑﺶ زدهام ﺑﺒﯿﻨﻢ راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ‬
‫ﭼﯿﺰی ﺑﺎرش ﻫﺴﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ‪ .‬اﻣﺎ او ﻫﻢ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل در ﺟﻮاﺑﻢ در آﻣﺪه ﮐﻪ‪» :‬اﯾﻦ ﯾﮏ ﮐﻼه اﺳﺖ«‪ .‬آن وﻗﺖ دﯾﮕﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻪ از ﻣﺎرﻫﺎی ﺑﻮآ ﺑﺎش اﺧﺘﻼط ﮐﺮدهام ﻧﻪ‬
‫از ﺟﻨﮕﻞﻫﺎی ﺑﮑﺮ دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده ﻧﻪ از ﺳﺘﺎرهﻫﺎ‪ .‬ﺧﻮدم را ﺗﺎ ﺣﺪ او آوردهام ﭘﺎﯾﯿﻦ و ﺑﺎش از ﺑﺮﯾﺞ و ﮔﻠﻒ و ﺳﯿﺎﺳﺖ و اﻧﻮاع ﮐﺮات ﺣﺮف زدهام‪ .‬او ﻫﻢ از اﯾﻦ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺨﺺ ﻣﻌﻘﻮﻟﯽ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ رﺳﺎﻧﺪه ﺳﺨﺖ ﺧﻮشوﻗﺖ ﺷﺪه‪.‬‬

‫‪4‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪2‬‬
‫اﯾﻦ ﺟﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ روزﮔﺎرم ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ ﺑﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ ﯾﮑﯽ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺑﺎش دو ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬ﺗﺎاﯾﻦ ﮐﻪ زد و ﺷﺶ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ‬
‫در ﮐﻮﯾﺮ ﺻﺤﺮا ﺣﺎدﺛﻪﯾﯽ ﺑﺮاﯾﻢ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد؛ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﻣﻮﺗﻮر ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﯾﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻮن ﻧﻪ ﺗﻌﻤﯿﺮﮐﺎری ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﺑﻮد ﻧﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮی ﯾﮑﻪ و ﺗﻨﻬﺎ دﺳـﺖ ﺑـﻪ ﮐـﺎر‬
‫ﺷﺪم ﺗﺎ از ﭘﺲ ﭼﻨﺎن ﺗﻌﻤﯿﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮآﯾﻢ‪ .‬ﻣﺴﺎﻟﻪی ﻣﺮگ و زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮد‪ .‬آﺑﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ زورﮐﯽ ﻫﺸﺖ روز را ﮐﻔﺎف ﻣﯽداد‪.‬‬
‫ﺷﺐ اول را ﻫﺰار ﻣﯿﻞ دورﺗﺮ از ﻫﺮ آﺑﺎدی ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ رو ﻣﺎﺳﻪﻫﺎ ﺑﻪ روز آوردم ﭘﺮت اﻓﺘﺎدهﺗﺮ از ﻫﺮ ﮐﺸﺘﯽ ﺷﮑﺴﺘﻪﯾﯽ ﮐﻪ وﺳﻂ اﻗﯿﺎﻧﻮس ﺑﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﭘﺎرهﯾﯽ‬
‫ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻻﺑﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﯿﺪ ﭼﻪ ﺟﻮر ﻫﺎج و واج ﻣﺎﻧﺪم وﻗﺘﯽ ﮐﻠﻪی آﻓﺘﺎب ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪن ﺻﺪای ﻇﺮﯾﻒ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﯽ زﺣﻤﺖ ﯾﮏ ﺑﺮّه‬
‫ﺑﺮام ﺑﮑﺶ!« از ﺧﻮاب ﭘﺮﯾﺪم‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫﺎ؟‬
‫‪ -‬ﯾﮏ ﺑﺮّه ﺑﺮام ﺑﮑﺶ‪...‬‬
‫ﭼﻨﺎن از ﺟﺎ ﺟﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺑﻢ زده‪ .‬ﺧﻮب ﮐﻪ ﭼﺸﻢﻫﺎم را ﻣﺎﻟﯿﺪم و ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم آدم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮی ﺑﺴﯿﺎر ﻋﺠﯿﺒﯽ را دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ وﻗﺎر ﺗﻤﺎم ﺗﻮ ﻧﺦ ﻣﻦ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﺑﻪﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑﻠﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از او در آرم‪ ،‬ﮔﯿﺮم اﻟﺒﺘﻪ آنﭼﻪ ﻣﻦ ﮐﺸﯿﺪهام ﮐﺠﺎ و ﺧﻮد او ﮐﺠﺎ! ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺑﺰرگﺗﺮ ﻫﺎ ﺗﻮ ﺷﺶ‬
‫ﺳﺎﻟﮕﯽ از ﻧﻘﺎﺷﯽ دلﺳﺮدم ﮐﺮدﻧﺪ و ﺟﺰ ﺑﻮآی ﺑﺎز و ﺑﺴﺘﻪ ﯾﺎد ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ ﭼﯿﺰی ﺑﮑﺸﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺗﻌﺠﺐ ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﻀﻮر ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪم‪ .‬ﯾﺎدﺗﺎن ﻧﺮود ﮐﻪ ﻣﻦ از ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮﯾﻦ آﺑﺎدی ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ ﻫﺰار ﻣﯿﻞ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺘﻢ و‬
‫اﯾﻦ آدﻣﯽزاد ﮐﻮﭼﻮﻟﻮی ﻣﻦ ﻫﻢ اﺻﻼ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽآﻣﺪ ﮐﻪ راه ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ از ﺧﺴﺘﮕﯽ دم ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ از ﮔﺸﻨﮕﯽ دم ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ از ﺗﺸﻨﮕﯽ دم ﻣﺮگ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﯾﺎ از وﺣﺸﺖ دم ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰش ﺑﻪ ﺑﭽﻪﯾﯽ ﻧﻤﯽﺑُﺮد ﮐﻪ ﻫﺰار ﻣﯿﻞ دور از ﻫﺮ آﺑﺎدی ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ ﺗﻮ دل ﺻﺤﺮا ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪5‬‬
‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫وﻗﺘﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺻﺪام در آﻣﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬

‫‪ -‬آﺧﻪ‪ ...‬ﺗﻮ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟‬
‫و آن وﻗﺖ او ﺧﯿﻠﯽ آرام‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی‪ ،‬دوﺑﺎره در آﻣﺪ ﮐﻪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﯽ زﺣﻤﺖ واﺳﻪی ﻣﻦ ﯾﮏ ﺑﺮّه ﺑﮑﺶ‪.‬‬

‫‪6‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫آدم وﻗﺘﯽ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺷﺪﯾﺪ رازی ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺟﺮات ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﺗﻮ آن ﻧﻘﻄﻪی ﻫﺰار ﻣﯿﻞ دورﺗﺮ از ﻫﺮ آﺑﺎدی ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ و ﺑﺎ ﻗﺮار داﺷﺘﻦ در‬
‫ﻣﻌﺮض ﺧﻄﺮ ﻣﺮگ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ در ﻧﻈﺮم ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﺟﻠﻮه ﮐﺮد ﺑﺎز ﮐﺎﻏﺬ و ﺧﻮدﻧﻮﯾﺴﯽ از ﺟﯿﺒﻢ در آوردم اﻣﺎ ﺗﺎزه ﯾﺎدم آﻣﺪ ﮐﻪ آنﭼﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪام ﺑﯿﺶﺗﺮ‬
‫ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎ و ﺗﺎرﯾﺦ و ﺣﺴﺎب و دﺳﺘﻮر زﺑﺎن اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﺎ ﮐﺞ ﺧﻠﻘﯽ ﻣﺨﺘﺼﺮی ﺑﻪ آن ﻣﻮﺟﻮد ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻢ ﺟﻮاب داد‪ - :‬ﻋﯿﺐ ﻧﺪارد‪ ،‬ﯾﮏ ﺑَﺮّه ﺑﺮام ﺑﮑﺶ‪.‬‬
‫از آنﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺗﻮ ﻋﻤﺮم ﺑَﺮّه ﻧﮑﺸﯿﺪه ﺑﻮدم ﯾﮑﯽ از آن دو ﺗﺎ ﻧﻘﺎﺷﯽای را ﮐﻪ ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم ﺑﺮاﯾﺶ ﮐﺸﯿﺪم‪ .‬آن ﺑﻮآی ﺑﺴﺘﻪ را‪ .‬وﻟﯽ ﭼﻪ ﯾﮑﻪای ﺧﻮردم‬
‫وﻗﺘﯽ آن ﻣﻮﺟﻮد ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ در آﻣﺪ ﮐﻪ‪ - :‬ﻧﻪ! ﻧﻪ! ﻓﯿﻞِ ﺗﻮ ﺷﮑﻢ ﯾﮏ ﺑﻮآ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬ﺑﻮآ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻄﺮﻧﺎک اﺳﺖ ﻓﯿﻞ ﺟﺎ ﺗﻨﮓ ﮐﻦ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪی ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﺳﺖ‪،‬‬

‫ﻣﻦ ﯾﮏ ﺑﺮه ﻻزم دارم‪ .‬ﺑﺮام ﯾﮏ ﺑﺮه ﺑﮑﺶ‪.‬‬

‫‪ -‬ﺧﺐ‪ ،‬ﮐﺸﯿﺪم‪.‬‬
‫ﺑﺎ دﻗﺖ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫‪ -‬ﻧﻪ! اﯾﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻش ﻫﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﻣﺮﯾﺾ اﺳﺖ‪ .‬ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﮑﺶ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﺸﯿﺪم‪.‬‬

‫‪7‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺎ ﻧﻤﮑﯽ زد و در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﮔﺬﺷﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫‪ -‬ﺧﻮدت ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ‪ ...‬اﯾﻦ ﺑﺮه ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻗﻮچ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎخ دارد ﻧﻪ‪...‬‬
‫ﺑﺎز ﻧﻘﺎﺷﯽ را ﻋﻮض ﮐﺮدم‪.‬‬
‫آن را ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻠﯽ ﻫﺎ رد ﮐﺮد‪:‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﺮ اﺳﺖ‪ ...‬ﻣﻦ ﯾﮏ ﺑﺮه ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺪت ﻫﺎ ﻋﻤﺮ ﮐﻨﺪ‪...‬‬
‫ﺑﺎری ﭼﻮن ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﺗﻮرم را ﭘﯿﺎده ﮐﻨﻢ رو ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ ﺟﻌﺒﻪای ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ دﯾﻮارهاش ﺳﻪ ﺗﺎ ﺳﻮراخ داﺷﺖ‪ ،‬و از دﻫﻨﻢ ﭘﺮﯾﺪ ﮐﻪ‪:‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦ ﯾﮏ ﺟﻌﺒﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮهای ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ اﯾﻦ ﺗﻮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم از اﯾﻦ ﮐﻪ دﯾﺪم داور ﮐﻮﭼﻮﻟﻮی ﻣﻦ ﻗﯿﺎﻓﻪاش از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬آﻫﺎ‪ ...‬اﯾﻦ درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ! ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ اﯾﻦ ﺑﺮه ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻠﻒ ﺑﺨﻮاﻫﺪ؟‬

‫‪ -‬ﭼﻄﻮر ﻣﮕﺮ؟‬

‫‪8‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪ -‬آﺧﺮ ﺟﺎی ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﮓ اﺳﺖ‪...‬‬
‫‪ -‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺴﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮهﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺖ دادهام ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬آن ﻗﺪرﻫﺎﻫﻢ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻧﯿﺴﺖ‪ ...‬اِه! ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮاﺑﯿﺪه‪...‬‬
‫و اﯾﻦ ﺟﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ آﺷﻨﺎ ﺷﺪم‪.‬‬

‫‪3‬‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ از ﮐﺠﺎ آﻣﺪه‪ .‬ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻪ ﻣﺪام ﻣﺮا ﺳﻮال ﭘﯿﭻ ﻣﯽﮐﺮد ﺧﻮدش اﻧﮕﺎر ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺳﻮالﻫﺎی ﻣﺮا ﻧﻤﯽﺷﻨﯿﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ‬
‫ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﺴﺘﻪ ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ از دﻫﻨﺶ ﻣﯽﭘﺮﯾﺪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﻣﻦ آﺷﮑﺎر ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺜﻼ اول ﺑﺎر ﮐﻪ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎی ﻣﺮا دﯾﺪ )راﺳﺘﯽ ﻣﻦ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪،‬‬
‫ﺳﺨﺘﻢ اﺳﺖ‪ (.‬ازم ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦ ﭼﯿﺰ ﭼﯿﻪ؟‬
‫‪ -‬اﯾﻦ »ﭼﯿﺰ« ﻧﯿﺴﺖ‪ :‬اﯾﻦ ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﺳﺖ‪ .‬ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎی ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪاش ﻣﯽﻓﻬﻤﺎﻧﺪم ﻣﻦ ﮐﺴﯽام ﮐﻪ ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﺑﺎﻟﯿﺪم‪.‬‬
‫ﺣﯿﺮت زده ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﭼﯽ؟ ﺗﻮ از آﺳﻤﺎن اﻓﺘﺎدهای؟‬
‫ﺑﺎ ﻓﺮوﺗﻨﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ - :‬آره‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ - :‬اوه‪ ،‬اﯾﻦ دﯾﮕﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ اﺳﺖ!‬
‫و ﭼﻨﺎن ﻗﻬﻘﻬﻪی ﻣﻠﻮﺳﯽ ﺳﺮ داد ﮐﻪ ﻣﺮا ﺣﺴﺎﺑﯽ از ﺟﺎ در ﺑﺮد‪ .‬راﺳﺘﺶ ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ دﯾﮕﺮان ﮔﺮﻓﺘﺎریﻫﺎﯾﻢ را ﺟﺪی ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪهﻫﺎﯾﺶ را ﮐﻪ ﮐﺮد ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﻫﻢ از آﺳﻤﺎن ﻣﯽآﯾﯽ! اﻫﻞ ﮐﺪام ﺳﯿﺎرهای؟‪...‬‬
‫ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻧﻔﻬﻤﯽ ﻧﻮر ﻣﺒﻬﻤﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﻤﺎی ﺣﻀﻮرش ﺗﺎﺑﯿﺪ‪ .‬ﯾﮑﻬﻮ ﭘﺮﺳﯿﺪم‪:‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﺗﻮ از ﯾﮏ ﺳﯿﺎرهی دﯾﮕﺮ آﻣﺪهای؟‬

‫‪9‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫آرام ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد ﺑﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ از ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺑﺮدارد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺟﻮاﺑﻢ را ﻧﺪاد‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﺦ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و آرام آرام ﺳﺮ ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ از ﺟﺎی ﺧﯿﻠﯽ دوری آﻣﺪه ﺑﺎﺷﯽ‪...‬‬
‫ﻣﺪت درازی ﺗﻮ ﺧﯿﺎل ﻓﺮو رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮهاش را از ﺟﯿﺐ در آورد و ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎی آن ﮔﻨﺞ ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ از اﯾﻦ ﻧﯿﻤﭽﻪ اﻋﺘﺮاف »ﺳﯿﺎرهی دﯾﮕﺮ«ِ او ﭼﻪ ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ داد؟ زﯾﺮ ﭘﺎش ﻧﺸﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺮف ﺑﯿﺸﺘﺮی از زﺑﺎﻧﺶ ﺑﮑﺸﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﻣﯽآﯾﯽ آﻗﺎ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮی ﻣﻦ؟ ﺧﺎﻧﻪات ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺑﺮهی ﻣﺮا ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺠﺎ ﺑﺒﺮی؟‬
‫ﻣﺪﺗﯽ در ﺳﮑﻮت ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮورﻓﺖ و ﺑﻌﺪ در ﺟﻮاﺑﻢ ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫‪10‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪ -‬ﺣﺴﻦ ﺟﻌﺒﻪای ﮐﻪ ﺑﻢ دادهای اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺐﻫﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﺸﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ‪ ...‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﭽﻪی ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﯽ ﯾﮏ رﯾﺴﻤﺎن ﻫﻢ ﺑِﺖ ﻣﯽدﻫﻢ ﮐﻪ روزﻫﺎ ﺑﺒﻨﺪﯾﺶ‪ .‬ﯾﮏ رﯾﺴﻤﺎن ﺑﺎ ﯾﮏ ﻣﯿﺦ ﻃﻮﯾﻠﻪ‪...‬‬
‫اﻧﮕﺎر از ﭘﯿﺶﻧﻬﺎدم ﺟﺎ ﺧﻮرد‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑﺒﻨﺪﻣﺶ؟ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻫﺎ!‬
‫‪ -‬آﺧﺮ اﮔﺮ ﻧﺒﻨﺪﯾﺶ راه ﻣﯽاﻓﺘﺪ ﻣﯽرود ﮔﻢ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫دوﺳﺖ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮی ﻣﻦ دوﺑﺎره ﻏﺶ ﻏﺶ ﺧﻨﺪه را ﺳﺮ داد‪:‬‬
‫‪ -‬ﻣﮕﺮ ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮود؟‬
‫‪ -‬ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺪ‪ .‬راﺳﺖِ ﺷﮑﻤﺶ را ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﻣﯽرود‪...‬‬
‫‪ -‬ﺑﮕﺬار ﺑﺮود‪...‬اوه‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪی ﻣﻦ آنﻗﺪر ﮐﻮﭼﮏ اﺳﺖ!‬
‫و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺧﺮده اﻧﺪوه در آﻣﺪ ﮐﻪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﯾﮏراﺳﺖ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﯿﺮد ﺑﺮود ﺟﺎی دوری ﻧﻤﯽرود‪...‬‬

‫‪4‬‬
‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ از ﯾﮏ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻢ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺳﺮ در آوردم‪ :‬اﯾﻦ ﮐﻪ ﺳﯿﺎرهی او ﮐﻤﯽ از ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﺰرگﺗﺮ ﺑﻮد‪.‬اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ آنﻗﺪرﻫﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺣﯿﺮﺗﻢ ﻧﯿﻨﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ از ﺳﯿﺎرهﻫﺎی ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﺜﻞ زﻣﯿﻦ و ﮐﯿﻮان و ﺗﯿﺮ و ﻧﺎﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺪام ﺑﺮای ﺧﻮدﺷﺎن اﺳﻤﯽ دارﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺪﻫﺎ ﺳﯿﺎرهی دﯾﮕﺮ ﻫﻢ‬
‫ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽﺷﺎن از ﺑﺲ ﮐﻮﭼﮑﻨﺪ ﺑﺎ دورﺑﯿﻦ ﻧﺠﻮﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﺰار زﺣﻤﺖ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﻫﺮﮔﺎه اﺧﺘﺮﺷﻨﺎﺳﯽ ﯾﮑﯽﺷﺎن را ﮐﺸﻒ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎی اﺳﻢ‬
‫ﺷﻤﺎرهای ﺑﻪاش ﻣﯽدﻫﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼ اﺳﻤﺶ را ﻣﯽﮔﺬارد »اﺧﺘﺮک ‪.«3251‬‬
‫دﻻﯾﻞ ﻗﺎﻃﻌﯽ دارم ﮐﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ از اﺧﺘﺮک ب‪ 612‬آﻣﺪهﺑﻮد‪.‬‬

‫‪11‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫اﯾﻦ اﺧﺘﺮک را ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ 1909‬ﯾﮏ اﺧﺘﺮﺷﻨﺎس ﺗﺮک ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺒﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﮏ ﮐﻨﮕﺮهی ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ ﻧﺠﻮم ﻫﻢ ﺑﺎ ﮐﺸﻔﺶ ﻫﯿﺎﻫﻮی زﯾـﺎدی ﺑـﻪ‬
‫راه اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫اﻣﺎ واﺳﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﺶ ﺑﻮد ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﺮﻓﺶ را ﺑﺎور ﻧﮑﺮد‪ .‬آدم ﺑﺰرگﻫﺎ اﯾﻦ ﺟﻮریاﻧﺪ!‬

‫‪12‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺑﺨﺖِ اﺧﺘﺮک ب‪ 612‬زد و‪ ،‬ﺗﺮک ﻣﺴﺘﺒﺪی ﻣﻠﺘﺶ را ﺑﻪ ﺿﺮب دﮔﻨﮏ وادار ﺑﻪ ﭘﻮﺷﯿﺪن ﻟﺒﺎس اروﭘﺎﯾﯽﻫﺎ ﮐﺮد‪ .‬اﺧﺘﺮﺷﻨﺎس ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ 1920‬دوﺑﺎره‪ ،‬و‬

‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺳﺮ و وﺿﻊ آراﺳﺘﻪ ﺑﺮای ﮐﺸﻔﺶ اراﺋﻪی دﻟﯿﻞ ﮐﺮد و اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺐ او را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آدم ﺑﺰرگﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺰﺋﯿﺎت را در ﺑﺎب اﺧﺘﺮکِ ب‪ 612‬ﺑﺮایﺗﺎن ﻧﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﺷﻤﺎرهاش را ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﭼﻮن ﮐﻪ آنﻫﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﻋﺪد و‬
‫رﻗﻢاﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﺎ آنﻫﺎ از ﯾﮏ دوﺳﺖ ﺗﺎزهﺗﺎن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﺪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ازﺗﺎن درﺑﺎرهی ﭼﯿﺰﻫﺎی اﺳﺎﺳﯽاش ﺳﻮال ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﺞ وﻗﺖ ﻧﻤﯽﭘﺮﺳﻨﺪ »آﻫﻨﮓ‬
‫ﺻﺪاش ﭼﻪﻃﻮر اﺳﺖ؟ ﭼﻪ ﺑﺎزیﻫﺎﯾﯽ را ﺑﯿﺸﺘﺮ دوﺳﺖ دارد؟ ﭘﺮواﻧﻪ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ؟« ‪ -‬ﻣﯽﭘﺮﺳﻨﺪ‪» :‬ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﺶ اﺳﺖ؟ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮادر دارد؟ وزﻧﺶ ﭼﻪﻗﺪر‬
‫اﺳﺖ؟ ﭘﺪرش ﭼﻪﻗﺪر ﺣﻘﻮق ﻣﯽﮔﯿﺮد؟« و ﺗﺎزه ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﺳﻮالﻫﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﺎل ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻃﺮف را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬

‫‪13‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫اﮔﺮ ﺑﻪ آدم ﺑﺰرگﻫﺎ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪی ﻗﺸﻨﮓ دﯾﺪم از آﺟﺮ ﻗﺮﻣﺰ ﮐﻪ ﺟﻠﻮ ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎش ﻏﺮقِ ﺷﻤﻌﺪاﻧﯽ و ﺑﺎﻣﺶ ﭘﺮ از ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺑﻮد ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ‬
‫ﻣﺠﺴﻤﺶ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻪﺷﺎن ﮔﻔﺖ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻪی ﺻﺪ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﺗﻮﻣﻨﯽ دﯾﺪم ﺗﺎ ﺻﺪاﺷﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮد ﮐﻪ‪ - :‬وای ﭼﻪ ﻗﺸﻨﮓ!‬
‫ﯾﺎ ﻣﺜﻼ اﮔﺮ ﺑﻪﺷﺎن ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ »دﻟﯿﻞ وﺟﻮدِ ﺷﻬﺮﯾﺎرِ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮدلﺑﺮو ﺑﻮد و ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ و دﻟﺶ ﯾﮏ ﺑﺮه ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ و ﺑﺮه ﺧﻮاﺳﺘﻦ‪ ،‬ﺧﻮدش ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ‬
‫دﻟﯿﻞ وﺟﻮد داﺷﺘﻦ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ« ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﯽاﻧﺪازﻧﺪ و ﺑﺎﺗﺎن ﻣﺜﻞ ﺑﭻهﻫﺎ رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ! اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﻪﺷﺎن ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ »ﺳﯿﺎرهای ﮐﻪ ازش آﻣﺪهﺑﻮد اﺧﺘﺮک ب‪612‬‬
‫اﺳﺖ« ﺑﯽﻣﻌﻄﻠﯽ ﻗﺒﻮل ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و دﯾﮕﺮ ﻫﺰار ﺟﻮر ﭼﯿﺰ ازﺗﺎن ﻧﻤﯽﭘﺮﺳﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺟﻮریاﻧﺪ دﯾﮕﺮ‪ .‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ازﺷﺎن دلﺧﻮر ﺷﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ آدم ﺑﺰرگﻫﺎ‬
‫ﮔﺬﺷﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺣﻘﯿﻘﯽ زﻧﺪﮔﯽ را درک ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﻢ ﺑﻪ رﯾﺶ ﻫﺮﭼﻪ ﻋﺪد و رﻗﻢ اﺳﺖ! ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا‬
‫را ﻣﺜﻞ ﻗﺼﻪی ﭘﺮﯾﺎ ﻧﻘﻞ ﮐﻨﻢ‪ .‬دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪» :‬ﯾﮑﯽ ﺑﻮد ﯾﮑﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬روزی روزﮔﺎری ﯾﻪ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ اﺧﺘﺮﮐﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﻫﻤﻪاش ﯾﻪ‬
‫ﺧﻮرده از ﺧﻮدش ﺑﺰرگﺗﺮ و واﺳﻪ ﺧﻮدش ﭘﯽِ دوﺳﺖِ ﻫﻢزﺑﻮﻧﯽ ﻣﯽﮔﺸﺖ‪ ،«...‬آن ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺣﻘﯿﻘﯽ زﻧﺪﮔﯽ را درک ﮐﺮدهاﻧﺪ واﻗﻌﯿﺖ ﻗﻀﯿﻪ را ﺑﺎ اﯾﻦ‬
‫ﻟﺤﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﺲ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬آﺧﺮ ﻣﻦ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﮐﺴﯽ ﮐﺘﺎﺑﻢ را ﺳﺮﺳﺮی ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺪ ﺑﺎ ﻧﻘﻞ اﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮات ﭼﻪ ﺑﺎر ﻏﻤﯽ روی دﻟﻢ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ‪ .‬ﺷﺶ‬
‫ﺳﺎﻟﯽ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ دوﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺑَﺮّهاش رﻓﺘﻪ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯽﮐﻮﺷﻢ او را وﺻﻒ ﮐﻨﻢ ﺑﺮای آن اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺧﺎﻃﺮم ﻧﺮود‪ .‬ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن ﯾﮏ دوﺳﺖ ﺧﯿﻠﯽ‬
‫ﻏﻢاﻧﮕﯿﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﮐﻪ دوﺳﺘﯽ ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻣﺜﻞ آدم ﺑﺰرگﻫﺎ ﺑﺸﻮم ﮐﻪ ﻓﻘﻂ اﻋﺪاد و ارﻗﺎم ﭼﺸﻢﺷﺎن را ﻣﯽﮔﯿﺮد‪ .‬و ﺑﺎز ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫رﻓﺘﻪام ﯾﮏ ﺟﻌﺒﻪ رﻧﮓ و ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺪاد ﺧﺮﯾﺪهام‪ .‬ﺗﻮ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﻣﻦ واﺳﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺟﺰ ﮐﺸﯿﺪنِ ﯾﮏ ﺑﻮآی ﺑﺎز ﯾﺎ ﯾﮏ ﺑﻮآی ﺑﺴﺘﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺎر دﯾﮕﺮی ﻧﮑﺮده ‪ -‬و‬
‫ﺗﺎزه آن ﻫﻢ در ﺷﺶ ﺳﺎﻟﮕﯽ‪ -‬دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺷﯽ رو ﮐﺮدن از آن ﺣﺮفﻫﺎﺳﺖ! اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺎ آنﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮐﺸﻢ ﺗﺎ ﺣﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﺷﺒﯿﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﯿﺮم ﺑﻪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺧﻮدم اﻃﻤﯿﻨﺎن ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪارم‪ .‬ﯾﮑﯿﺶ ﺷﺒﯿﻪ از آب در ﻣﯽآﯾﺪ ﯾﮑﯿﺶ ﻧﻪ‪ .‬ﺳﺮِ ﻗﺪّ و ﻗﻮارهاش ﻫﻢ ﺣﺮف اﺳﺖ‪ .‬ﯾﮏ ﺟﺎ زﯾﺎدی ﺑﻠﻨﺪ درش‬
‫آوردهام ﯾﮏ ﺟﺎ زﯾﺎدی ﮐﻮﺗﺎه‪ .‬از رﻧﮓ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬رو ﺣﺪس و ﮔﻤﺎن ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻪام؛ ﮐﺎﭼﯽ ﺑﻪ زِ ﻫﯿﭽﯽ‪ .‬و دﺳﺖ آﺧﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ‬
‫ﺑﻌﺾِ ﺟﺰﺋﯿﺎت ﻣﻬﻢﺗﺮش ﻫﻢ دﭼﺎر اﺷﺘﺒﺎه ﺷﺪهام‪ .‬اﻣﺎ در اﯾﻦ ﻣﻮرد دﯾﮕﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ‪ :‬دوﺳﺘﻢ زﯾﺮ ﺑﺎر ﻫﯿﭻ ﺟﻮر ﺷﺮح و ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ ﻧﻤﯽرﻓﺖ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺮا ﻫﻢ ﻣﺜﻞ‬
‫ﺧﻮدش ﻣﯽﭘﻨﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ از ﺑﺨﺖِ ﺑﺪ‪ ،‬دﯾﺪن ﺑﺮهﻫﺎ از ﭘﺸﺖِ ﺟﻌﺒﻪ از ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﻤﯽآﯾﺪ‪ .‬ﻧﮑﻨﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﯾﮏ ﺧﺮده ﺑﻪ آدم ﺑﺰرگﻫﺎ رﻓﺘﻪام؟ »ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ«‪.‬‬

‫‪14‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪5‬‬
‫ﻫﺮ روزی ﮐﻪ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ از اﺧﺘﺮک و از ﻓﮑﺮِ ﻋﺰﯾﻤﺖ و از ﺳﻔﺮ و اﯾﻦ ﺣﺮفﻫﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺗﺎزهای دﺳﺖﮔﯿﺮم ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪاش ﻣﻌﻠﻮلِ ﺑﺎزﺗﺎبﻫﺎیِ اﺗﻔﺎﻗﯽ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬و از ﻫﻤﯿﻦ راه ﺑﻮد ﮐﻪ روز ﺳﻮم از ﻣﺎﺟﺮایِ ﺗﻠﺦِ ﺑﺎﺋﻮﺑﺎب ﻫﺎ ﺳﺮدرآوردم‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑَﺮّه ﺑﺎﻋﺜﺶ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺳﺨﺖ دودل ﻣﺎﻧﺪهﺑﻮد ﻧﺎﮔﻬﺎن ازم ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺑَﺮّهﻫﺎ ﺑﺘﻪﻫﺎ را ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟‬
‫‪ -‬آره‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮر اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬آخ! ﭼﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم!‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﮐﻪ ﺑَﺮّهﻫﺎ ﺑﻮﺗﻪﻫﺎ را ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ اﻫﻤﯿﺘﺶ ﮐﺠﺎﺳﺖ اﻣﺎ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ درآﻣﺪ ﮐﻪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﻻﺑﺪ ﺑﺎﺋﻮﺑﺎب ﻫﺎ را ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ دﯾﮕﺮ؟‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮاﯾﺶ ﺗﻮﺿﯿﺢ دادم ﮐﻪ ﺑﺎﺋﻮﺑﺎب ﺑُﺘّﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬درﺧﺖ اﺳﺖ و از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﯾﮏ ﻣﻌﺒﺪ ﻫﻢ ﮔﻨﺪهﺗﺮ‪ ،‬و اﮔﺮ ﯾﮏ ﮔَﻠّﻪ ﻓﯿﻞ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﺒﺮد ﺣﺘﺎ ﯾﮏ درﺧﺖ‬
‫ﺑﺎﺋﻮﺑﺎب را ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪.‬‬

‫‪15‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫از ﻓﮑﺮ ﯾﮏ ﮔَﻠّﻪ ﻓﯿﻞ ﺑﻪ ﺧﻨﺪه اﻓﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﺪﺷﺎن روی ﻫﻢ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎ ﻓﺮزاﻧﮕﯽ ﺗﻤﺎم ﻣﺘﺬﮐﺮ ﺷﺪ ﮐﻪ‪ - :‬ﺑﺎﺋﻮﺑﺎب ﻫﻢ از ﺑُﺘﱢﮕﯽ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪن‪.‬‬
‫‪ -‬درﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘﯽ ﭼﺮا دﻟﺖ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮهﻫﺎﯾﺖ ﻧﻬﺎلﻫﺎی ﺑﺎﺋﻮﺑﺎب را ﺑﺨﻮرﻧﺪ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ - :‬دِ! ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ!‬
‫و اﯾﻦ را ﭼﻨﺎن ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻮﺿﻮع از آﻓﺘﺎب ﻫﻢ روﺷﻦﺗﺮ اﺳﺖ؛ ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻣﻦ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ از اﯾﻦ راز ﺳﺮ در آرم ﻧﺎﭼﺎر ﺷﺪم ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮐَﻠّﻪ را ﺑﻪ‬
‫ﮐﺎر ﺑﯿﻨﺪازم‪.‬‬
‫راﺳﺘﺶ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ اﺧﺘﺮکِ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﯿﺎرات دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﮔﯿﺎهِ ﺧﻮب ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﻫﻢ ﮔﯿﺎهِ ﺑﺪ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻢ ﺗﺨﻢِ ﺧﻮب ﮔﯿﺎهﻫﺎی ﺧﻮب ﺑﻪ‬
‫ﻫﻢ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ ،‬ﻫﻢ ﺗﺨﻢِ ﺑﺪِ ﮔﯿﺎهﻫﺎیِ ﺑﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﺨﻢ ﮔﯿﺎهﻫﺎ ﻧﺎﻣﺮﯾﯽاﻧﺪ‪ .‬آنﻫﺎ ﺗﻮ ﺣﺮمِ ﺗﺎرﯾﮏ ﺧﺎک ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﯽروﻧﺪ ﺗﺎ ﯾﮑﯽﺷﺎن ﻫﻮس ﺑﯿﺪار ﺷﺪن ﺑﻪ ﺳﺮش ﺑﺰﻧﺪ‪.‬‬
‫آن وﻗﺖ ﮐﺶ و ﻗﻮﺳﯽ ﻣﯽآﯾﺪ و اول ﺑﺎ ﮐﻢ روﯾﯽ ﺷﺎﺧﮏِ ﺑﺎرﯾﮏِ ﺧﻮﺷﮕﻞ و ﺑﯽآزاری ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﯽدواﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﯾﻦ ﺷﺎﺧﮏ ﺷﺎﺧﮏِ ﺗﺮﺑﭽﻪای ﮔﻞِ‬
‫ﺳﺮﺧﯽ ﭼﯿﺰی ﺑﺎﺷﺪ ﻣﯽﺷﻮد ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﺮای ﺧﻮدش رﺷﺪ ﮐﻨﺪ اﻣﺎ اﮔﺮ ﮔﯿﺎهِ ﺑﺪی ﺑﺎﺷﺪ آدم ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺠﺮدی ﮐﻪ دﺳﺘﺶ را ﺧﻮاﻧﺪ رﯾﺸﻪﮐﻨﺶ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎری‪ ،‬ﺗﻮ ﺳﯿﺎرهی ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﯿﺎه ﺗﺨﻤﻪﻫﺎی وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽرﺳﯿﺪ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺨﻢ درﺧﺖِ ﺑﺎﺋﻮﺑﺎب ﮐﻪ ﺧﺎکِ ﺳﯿﺎره ﺣﺴﺎﺑﯽ ازﺷﺎن ﻟﻄﻤﻪ ﺧﻮرده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﺋﻮﺑﺎب ﻫﻢ اﮔﺮ دﯾﺮ ﺑﻪاش ﺑﺮﺳﻨﺪ دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﺟﻮر ﻧﻤﯽﺷﻮد ﺣﺮﯾﻔﺶ ﺷﺪ‪ :‬ﺗﻤﺎم ﺳﯿﺎره را ﻣﯽﮔﯿﺮد و ﺑﺎ رﯾﺸﻪﻫﺎﯾﺶ ﺳﻮراخ ﺳﻮراﺧﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ و اﮔﺮ ﺳﯿﺎره‬
‫ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎﺋﻮﺑﺎبﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭘﺎک از ﻫﻢ ﻣﺘﻼﺷﯿﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫‪16‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﯾﮏ روز ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻦ‪ ،‬ﯾﮏ اﻣﺮ اﻧﻀﺒﺎﻃﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﺑﻌﺪ از ﻧﻈﺎﻓﺖِ ﺧﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ دﻓﺖ ﺗﻤﺎم ﺑﻪ ﻧﻈﺎﻓﺖِ اﺧﺘﺮک‬
‫ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬آدم ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدش را ﻣﺠﺒﻮر ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺠﺮدِ ﺗﺸﺨﯿﺺ دادن ﺑﺎﺋﻮﺑﺎبﻫﺎ از ﺑﺘﻪﻫﺎی ﮔﻞِ ﺳﺮخ ﮐﻪ ﺗﺎ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮاَﻧﺪ ﻋﯿﻦ ﻫﻢاَﻧﺪ ﺑﺎ دﻗﺖ رﯾﺸﻪﮐﻦﺷﺎن ﺑﮑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺎر ﮐﺴﻞﮐﻨﻨﺪهای ﻫﺴﺖ اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻞ ﻧﯿﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﯾﮏ روز ﻫﻢ ﺑﻢ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮد ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻢ ﻫﺮ ﺟﻮر ﺷﺪه ﯾﮏ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺣﺴﺎﺑﯽ از ﮐﺎر درآرم ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻗﻀﯿﻪ را ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎی ﺳﯿﺎرهی ﻣﻦ ﻫﻢ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ اﮔﺮ‬
‫ﯾﮏ روز ﺑﺮوﻧﺪ ﺳﻔﺮ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ دردﺷﺎن ﺑﺨﻮرد‪ .‬ﭘﺎرهای وﻗﺖﻫﺎ ﭘﺸﺖ ﮔﻮش اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﮐﺎر اﯾﺮادی ﻧﺪارد اﻣﺎ اﮔﺮ ﭘﺎی ﺑﺎﺋﻮﺑﺎب در ﻣﯿﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﮔﺎوِ آدم‬
‫ﻣﯽزاﯾﺪ‪ .‬اﺧﺘﺮﮐﯽ را ﺳﺮاغ دارم ﮐﻪ ﯾﮏ ﺗﻨﺒﻞﺑﺎﺷﯽ ﺳﺎﮐﻨﺶ ﺑﻮد و ﺑﺮای ﮐﻨﺪن ﺳﻪ ﺗﺎ ﻧﻬﺎل ﺑﺎﺋﻮﺑﺎب اﻣﺮوز و ﻓﺮدا ﮐﺮد‪.«...‬‬
‫آن وﻗﺖ ﻣﻦ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﺷﮑﻞ آن اﺧﺘﺮک را ﮐﺸﯿﺪم‪.‬‬

‫ﻫﯿﭻ دوﺳﺖ ﻧﺪارم اﻧﺪرزﮔﻮﯾﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻄﺮ ﺑﺎﺋﻮﺑﺎبﻫﺎ آنﻗﺪر ﮐﻢ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه و ﺳﺮ راهِ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭼﻨﺎن اﺧﺘﺮﮐﯽ ﺳﺮﮔﯿﺪان ﺑﺸﻮد آن ﻗﺪر ﺧﻄﺮ ﺑﻪ‬
‫ﮐﻤﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ را از روﯾﻪی ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺧﻮدم دﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﯽدارم و ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ‪» :‬ﺑﭽﻪﻫﺎ! ﻫﻮای ﺑﺎﺋﻮﺑﺎبﻫﺎ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ!«‬

‫‪17‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫اﮔﺮ ﻣﻦ ﺳﺮِ اﯾﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻓﺸﺎر آوردهام ﻓﻘﻂ ﺑﺮای آن ﺑﻮده ﮐﻪ دوﺳﺘﺎﻧﻢ را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻄﺮی ﮐﻨﻢ ﮐﻪ از ﻣﺪتﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﺦ ﮔﻮشﺷﺎن ﺑﻮده و‬
‫ﻣﺜﻞِ ﺧﻮدِ ﻣﻦ ازش ﻏﺎﻓﻞ ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ .‬درﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻧﻘﺎﺷﯽ دادهام ﺑﻪ زﺣﻤﺘﺶ ﻣﯽارزد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺷﻤﺎ از ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﻫﯿﭻ ﮐﺪام از ﺑﻘﯿﻪی‬
‫ﻧﻘﺎﺷﯽﻫﺎی اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﻫﯿﺒﺖِ ﺗﺼﻮﯾﺮِ ﺑﺎﺋﻮﺑﺎبﻫﺎ را ﻧﺪارد؟« ‪ -‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺟﻮاﺑﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده اﺳﺖ‪ :‬ﻣﻦ زور ﺧﻮدم را زدهام اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪام از ﮐﺎر درﺷﺎن ﺑﯿﺎورم‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﻋﮑﺲ ﺑﺎﺋﻮﺑﺎبﻫﺎ را ﮐﻪ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪم اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم ﻗﻀﯿﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﻮرﯾﺖ دارد و ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﺷﻮر ﺑَﺮَم داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪6‬‬
‫آخ‪ ،‬ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ! اﯾﻦ ﺟﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐَﻢ ﮐَﻤَﮏ از زﻧﺪﮔﯽِ ﻣﺤﺪود و دلﮔﯿﺮ ﺗﻮ ﺳﺮ درآوردم‪ .‬ﺗﺎ ﻣﺪتﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺮﮔﺮﻣﯽِ ﺗﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎی زﯾﺒﺎﯾﯽِ ﻏﺮوب‬
‫آﻓﺘﺎب ﺑﻮده‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪی ﺗﺎزه ﺻﺒﺢ روز ﭼﻬﺎرم ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﯽ ﺑﺮدم؛ ﯾﻌﻨﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﯽ‪:‬‬

‫‪ -‬ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب را ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ دارم‪ .‬ﺑﺮوﯾﻢ ﻓﺮورﻓﺘﻦ آﻓﺘﺎب را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﯿﻢ‪...‬‬
‫‪ -‬ﻫﻮم‪ ،‬ﺣﺎﻻﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯽ‪...‬‬
‫‪ -‬واﺳﻪ ﭼﯽ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ؟‬
‫‪ -‬ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ آﻓﺘﺎب ﻏﺮوب ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫‪18‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫اول ﺳﺨﺖ ﺣﯿﺮت ﮐﺮدی ﺑﻌﺪ از ﺧﻮدت ﺧﻨﺪهات ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﯽ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻫﻤﻪاش ﺧﯿﺎل ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﻮ اﺧﺘﺮکِ ﺧﻮدﻣﻢ!‬
‫‪ -‬راﺳﺘﺶ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ آﻣﺮﯾﮑﺎ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺗﺎزه آﻓﺘﺎب دارد ﻏﺮوب ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ آدم ﺑﺘﻮاﻧﺪ در ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ ﺧﻮدش را ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﮐﺠﺎ اﯾﻦﺟﺎ ﮐﺠﺎ! اﻣﺎ رو اﺧﺘﺮک ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ آن ﮐﻮﭼﮑﯽ اﺳﺖ ﻫﻤﯿﻦﻗﺪر ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﯽ ﺻﻨﺪﻟﯿﺖ‬
‫را ﺟﻠﻮ ﺑﮑﺸﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﻫﺮﻗﺪر دﻟﺖ ﺧﻮاﺳﺖ ﻏﺮوب ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬ﯾﮏ روز ﭼﻬﻞ و ﺳﻪ ﺑﺎر ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮدم!‬
‫و ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮدت ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﯽ‪ ...‬وﻗﺘﯽ آدم ﺧﯿﻠﯽ دﻟﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ از ﺗﻤﺎﺷﺎی ﻏﺮوب ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺪ آن روز ﭼﻬﻞ و ﺳﻪ ﻏﺮوﺑﻪ ﭼﻪﻗﺪر دﻟﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮده‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺟﻮاﺑﻢ را ﻧﺪاد‪.‬‬

‫‪7‬‬
‫روز ﭘﻨﺠﻢ ﺑﺎز ﺳﺮِ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ از ﯾﮏ راز دﯾﮕﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺳﺮ در آوردم‪ .‬ﻣﺜﻞ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺪتها ﺗﻮ دﻟﺶ ﺑﻪاش ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﯾﮏﻫﻮ ﺑﯽ‬
‫ﻣﻘﺪﻣﻪ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﮔﻮﺳﻔﻨﺪی ﮐﻪ ﺑُﺘّﻪ ﻫﺎ را ﺑﺨﻮرد ﮔﻞ ﻫﺎ را ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮرد؟‬
‫‪ -‬ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻫﺮﭼﻪ ﮔﯿﺮش ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻣﯽﺧﻮرد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺣﺘﺎ ﮔﻞﻫﺎﯾﯽ را ﻫﻢ ﮐﻪ ﺧﺎر دارﻧﺪ؟‬
‫‪ -‬آره‪ ،‬ﺣﺘﺎ ﮔﻞﻫﺎﯾﯽ را ﻫﻢ ﮐﻪ ﺧﺎر دارﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﺧﺎرﻫﺎ ﻓﺎﯾﺪهﺷﺎن ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫‪19‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ؟ ﯾﮑﯽ از آن‪ :‬ﺳﺨﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺑﺎز ﮐﺮدن ﯾﮏ ﻣﻬﺮهی ﺳﻔﺖِ ﻣﻮﺗﻮر ﺑﻮدم‪ .‬از اﯾﻦ ﮐﻪ ﯾﻮاش ﯾﻮاش ﺑﻮ ﻣﯽﺑﺮدم ﺧﺮاﺑﯽِ ﮐﺎر ﺑﻪ آن ﺳﺎدﮔﯽﻫﺎ ﻫﻢ‬
‫ﮐﻪ ﺧﯿﺎل ﻣﯽﮐﺮدم ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮج زﻫﺮﻣﺎر ﺷﺪهﺑﻮدم و ذﺧﯿﺮهی آﺑﻢ ﻫﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﻪ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺑﻪ وﺣﺸﺘﻢ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﺧﺎرﻫﺎ ﻓﺎﯾﺪهﺷﺎن ﭼﺴﯿﺖ؟‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ وﻗﺘﯽ ﺳﻮاﻟﯽ را ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ وﺳﻂ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻔﺘﯽﻫﺎ دﺳﺖ ﺑﺮ ﻧﻤﯽداﺷﺖ‪ .‬ﻣﻬﺮه ﭘﺎک ﮐﻼﻓﻪام ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮر ﺳﺮﺳﺮی ﭘﺮاﻧﺪم ﮐﻪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺧﺎرﻫﺎ ﺑﻪ درد ﻫﯿﭻ ﮐﻮﻓﺘﯽ ﻧﻤﯽﺧﻮرﻧﺪ‪ .‬آنﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﻧﺸﺎﻧﻪی ﺑﺪﺟﻨﺴﯽ ﮔﻞﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬دِ!‬
‫و ﭘﺲ از ﻟﺤﻈﻪﯾﯽ ﺳﮑﻮت ﺑﺎ ﯾﮏ ﺟﻮر ﮐﯿﻨﻪ درآﻣﺪ ﮐﻪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺣﺮﻓﺖ را ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ! ﮔﻞﻫﺎ ﺿﻌﯿﻔﻨﺪ‪ .‬ﺑﯽ ﺷﯿﻠﻪﭘﯿﻠﻪاﻧﺪ‪ .‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﯾﮏ ﺟﻮری ﺗﻪِ دل ﺧﻮدﺷﺎن را ﻗﺮص ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﺎل ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎ آن‬
‫ﺧﺎرﻫﺎ ﭼﯿﺰِ ﺗﺮﺳﻨﺎکِ وﺣﺸﺖآوری ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪...‬‬
‫ﻻم ﺗﺎ ﮐﺎم ﺑﻪاش ﺟﻮاب ﻧﺪادم‪ .‬در آن ﻟﺤﻈﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﻮ دﻟﻢ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﮔﺮ اﯾﻦ ﻣﻬﺮهی ﻟﻌﻨﺘﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮر ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻟﺞ ﮐﻨﺪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺿﺮﺑﻪی ﭼﮑﺶ ﺣﺴﺎﺑﺶ را‬
‫ﻣﯽرﺳﻢ‪ «.‬اﻣﺎ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ دوﺑﺎره اﻓﮑﺎرم را ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮔﻞﻫﺎ‪...‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﺎز ﻫﻤﺎن ﺟﻮر ﺑﯽﺗﻮﺟﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬ای داد ﺑﯿﺪاد! ای داد ﺑﯿﺪاد! ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﮐﻮﻓﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ! آﺧﺮ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻫﺰار ﻣﺴﺎﻟﻪی ﻣﻬﻢﺗﺮ از آﻧﻢ!‬
‫ﻫﺎج و واج ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻣﺴﺎﻟﻪی ﻣﻬﻢ!‬
‫ﻣﺮا ﻣﯽدﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﮑﺶ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎ دﺳﺖ و ﺑﺎلِ ﺳﯿﺎه روی ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش زﺷﺖ ﻣﯽآﻣﺪ ﺧﻢ ﺷﺪهام‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﺜﻞ آدم ﺑﺰرگﻫﺎ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯽ!‬

‫‪20‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫از ﺷﻨﯿﺪنِ اﯾﻦ ﺣﺮف ﺧﺠﻞ ﺷﺪم اﻣﺎ او ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮر ﺑﯽرﺣﻤﺎﻧﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽرﯾﺰی‪ ...‬ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻗﺎﺗﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ!‬
‫ﺣﺴﺎﺑﯽ از ﮐﻮره در رﻓﺘﻪﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻮﻫﺎی ﻃﻼﯾﯽ ﻃﻼﺋﯿﺶ ﺗﻮ ﺑﺎد ﻣﯽﺟﻨﺒﯿﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬اﺧﺘﺮﮐﯽ را ﺳﺮاغ دارم ﮐﻪ ﯾﮏ آﻗﺎ ﺳﺮخ روﺋﻪ ﺗﻮش زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬او ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﯾﮏ ﮔﻞ را ﺑﻮ ﻧﮑﺮده‪ ،‬ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﯾﮏ ﺳﺘﺎرهرا ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻧﮑﺮده ﻫﯿﭻ وﻗﺖ‬
‫ﮐﺴﯽ را دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺟﺰ ﺟﻤﻊ زدن ﻋﺪدﻫﺎ ﮐﺎری ﻧﮑﺮده‪ .‬او ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﮐﺎرش ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﯾﮏ آدم ﻣﻬﻤﻢ! ﯾﮏ آدم‬
‫ﻣﻬﻤﻢ!« اﯾﻦ را ﺑﮕﻮﯾﺪ و از ﻏﺮور ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺑﺎد ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﯿﺎل ﮐﺮده‪ :‬او آدم ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﯾﮏ ﻗﺎرچ اﺳﺖ!‬

‫‪21‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪ -‬ﯾﮏ ﭼﯽ؟‪ -‬ﯾﮏ ﻗﺎرچ!‬
‫ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ رﻧﮕﺶ از ﻓﺮط ﺧﺸﻢ ﻣﺜﻞ ﮔﭻ ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪهﺑﻮد‪:‬‬
‫‪ -‬ﮐﺮورﻫﺎ ﺳﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻞﻫﺎ ﺧﺎر ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ و ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﮐﺮورﻫﺎ ﺳﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮّهﻫﺎ ﮔﻞﻫﺎ را ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ‪ .‬آن وﻗﺖ ﻫﯿﭻ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ آدم ﺑﺪاﻧﺪ ﭘﺲ‬
‫ﭼﺮا ﮔﻞﻫﺎ واﺳﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦِ ﺧﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖِ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻫﯿﭻ دردی ﻧﻤﯽﺧﻮرﻧﺪ اﯾﻦ ﻗﺪر ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن زﺣﻤﺖ ﻣﯽدﻫﻨﺪ؟ ﺟﻨﮓ ﻣﯿﺎن ﺑﺮّهﻫﺎ و ﮔﻞﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﻣﻬﻢ‬
‫ﻧﯿﺴﺖ؟ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع از آن ﺟﻤﻊ زدنﻫﺎی آﻗﺎ ﺳﺮخروﺋﻪیِ ﺷﮑﻢﮔﻨﺪه ﻣﻬﻢﺗﺮ و ﺟﺪیﺗﺮ ﻧﯿﺴﺖ؟ اﮔﺮ ﻣﻦ ﮔﻠﯽ را ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﻪی دﻧﯿﺎ ﺗﮏ اﺳﺖ و ﺟﺰ رو‬
‫اﺧﺘﺮک ﺧﻮدم ﻫﯿﭻ ﺟﺎی دﯾﮕﺮ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﺸﻪ و ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ ﯾﮏ ﺑﺮّه ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ ،‬ﻣﻔﺖ و ﻣﺴﻠﻢ‪ ،‬ﺑﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﭼﻪﮐﺎر دارد ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺿﺮب‬
‫ﭘﺎک از ﻣﯿﺎن ﺑﺒﺮدش ﭼﯽ؟ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪارد؟ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﮔﻠﯽ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﺮورﻫﺎ و ﮐﺮورﻫﺎ ﺳﺘﺎره ﻓﻘﻂ ﯾﮏ داﻧﻪ ازش ﻫﺴﺖ‬
‫واﺳﻪ اﺣﺴﺎس وﺷﺒﺨﺘﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﺑﺲ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آن ﻫﻤﻪ ﺳﺘﺎره ﺑﯿﻨﺪازد و ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺑﮕﻮﯾﺪ‪» :‬ﮔﻞ ﻣﻦ ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯿﺎن آن ﺳﺘﺎرهﻫﺎﺳﺖ«‪ ،‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﺮّه‬
‫ﮔﻞ را ﺑﺨﻮرد ﺑﺮاﯾﺶ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮑﻬﻮ ﺗﻤﺎم آن ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﭘِﺘّﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺸﻮﻧﺪ‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪارد؟‬
‫دﯾﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﭼﯿﺰی ﺑﮕﻮﯾﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻫِﻖ ﻫِﻖ ﮐﻨﺎن زد زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﺷﺐ ﺷﺪهﺑﻮد‪ .‬اﺳﺒﺎب و اﺑﺰارم را ﮐﻨﺎر اﻧﺪاﺧﺘﻪﺑﻮدم‪ .‬دﯾﮕﺮ ﭼﮑﺶ و ﻣﻬﺮه و ﺗﺸﻨﮕﯽ و ﻣﺮگ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﻀﺤﮏ ﻣﯽآﻣﺪ‪ .‬رو ﺳﺘﺎرهای‪ ،‬رو ﺳﯿﺎرهای‪،‬‬
‫رو ﺳﯿﺎرهی ﻣﻦ‪ ،‬زﻣﯿﻦ‪ ،‬ﺷﻬﺮﯾﺎرِ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺘﯿﺎج ﺑﻪ دﻟﺪاری داﺷﺖ! ﺑﻪ آﻏﻮﺷﺶ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﮔﻬﻮاره ﺗﺎﺑﺶ دادم ﺑﻪاش ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﮔﻠﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ دوﺳﺖ‬
‫داری ﺗﻮ ﺧﻄﺮ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺧﻮدم واﺳﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪت ﯾﮏ ﭘﻮزهﺑﻨﺪ ﻣﯽﮐﺸﻢ‪ ...‬ﺧﻮدم واﺳﻪ ﮔﻔﺖ ﯾﮏ ﺗﺠﯿﺮ ﻣﯽﮐﺸﻢ‪ ...‬ﺧﻮدم‪ «...‬ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺧﻮدم را ﺳﺨﺖ ﭼُﻠﻤَﻦ و ﺑﯽ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪﻃﻮر ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدم را ﺑﻪاش ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﯾﺎ ﺑﻪاش ﺑﭙﯿﻮﻧﺪم‪ ...‬ﭼﻪ دﯾﺎر اﺳﺮارآﻣﯿﺰی اﺳﺖ دﯾﺎر‬
‫اﺷﮏ!‬

‫‪8‬‬
‫راه ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ آن ﮔﻞ را ﺧﯿﻠﯽ زود ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم‪:‬‬

‫‪22‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﺗﻮ اﺧﺘﺮکِ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﮔﻞﻫﺎی ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده در ﻣﯽآﻣﺪه‪ .‬ﮔﻞﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ ردﯾﻒ ﮔﻠﺒﺮگ ﮐﻪ ﺟﺎی ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﻤﯽﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬دﺳﺖ و ﭘﺎﮔﯿﺮِ‬
‫ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽﺷﺪه‪ .‬ﺻﺒﺤﯽ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪﺷﺎن ﻣﯿﺎن ﻋﻠﻒﻫﺎ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﺷﺪه ﺷﺐ از ﻣﯿﺎن ﻣﯽرﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﯾﮏ روز از داﻧﻪای ﺟﻮاﻧﻪ زده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺴﺖ از‬
‫ﮐﺠﺎ آﻣﺪه رود و ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎ ﺟﺎن و دل از اﯾﻦ ﺷﺎﺧﮏِ ﻧﺎزﮐﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪام از ﺷﺎﺧﮏﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽرﻓﺖ ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﮐﺮدهﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻨﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻢ‬
‫ﻧﻮعِ ﺗﺎزهای از ﺑﺎﺋﻮﺑﺎب ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﺑﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ زود از رﺷﺪ ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪ و دﺳﺖﺑﻪﮐﺎرِ آوردن ﮔﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊِ ﻧﯿﺶ زدن آن ﻏﻨﭽﻪی ﺑﺰرگ ﺣﺎﺿﺮ و‬
‫ﻧﺎﻇﺮ ﺑﻮد ﺑﻪ دﻟﺶ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰ ﻣﻌﺠﺰهآﺳﺎﯾﯽ از آن ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﮔﻞ ﺗﻮ ﭘﻨﺎهِ ﺧﻮاﺑﮕﺎهِ ﺳﺒﺰش ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ دﺳﺖ اﻧﺪﮐﺎر ﺧﻮدآراﯾﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻫﺮﭼﻪ زﯾﺒﺎﺗﺮ‬
‫ﺟﻠﻮهﮐﻨﺪ‪ .‬رﻧﮓﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎ وﺳﻮاس ﺗﻤﺎم اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﮐﺮد ﺳﺮ ﺻﺒﺮ ﻟﺒﺎس ﻣﯽﭘﻮﺷﯿﺪ و ﮔﻠﺒﺮگﻫﺎ را ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯽﺑﺴﺖ‪ .‬دﻟﺶ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺜﻞ‬
‫ﺷﻘﺎﯾﻖﻫﺎ ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻪی ﻣﭽﺎﻟﻪ و ﭘﺮ ﭼﺮوک ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺰ در اوج درﺧﺸﻨﺪﮔﯽ زﯾﺒﺎﺋﯿﺶ رو ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ!‪...‬‬

‫‪23‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﻫﻮه‪ ،‬ﺑﻠﻪ ﻋﺸﻮهﮔﺮی ﺗﻤﺎم ﻋﯿﺎر ﺑﻮد! آراﯾﺶِ ﭘﺮ راز و رﻣﺰش روزﻫﺎ و روزﻫﺎ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ آن ﮐﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ درﺳﺖ ﺑﺎ ﺑﺮ آﻣﺪن آﻓﺘﺎب ﻧﻘﺎب‬
‫از ﭼﻬﺮه ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ آن ﻫﻤﻪ دﻗﺖ و ﻇﺮاﻓﺖ روی آراﯾﺶ و ﭘﯿﺮاﯾﺶ ﺧﻮدش ﮐﺎر ﮐﺮده ﺑﻮد ﺧﻤﯿﺎزهﮐﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬اوه‪ ،‬ﺗﺎزه ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ از ﺧﻮاب ﭘﺎ ﺷﺪهام‪ ...‬ﻋﺬر ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﻫﺎم اﯾﻦ ﺟﻮر آﺷﻔﺘﻪاﺳﺖ‪...‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮ ﺧﻮدش را ﺑﮕﯿﺮد و از ﺳﺘﺎﯾﺶ او ﺧﻮدداری ﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬وای ﭼﻪﻗﺪر زﯾﺒﺎﺋﯿﺪ!‬
‫ﮔﻞ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭼﺮا ﮐﻪ ﻧﻪ؟ ﻣﻦ و آﻓﺘﺎب ﺗﻮ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪﯾﻢ‪...‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺷﺴﺘﺶ ﺧﺒﺮدار ﺷﺪ ﮐﻪ ﻃﺮف آنﻗﺪرﻫﺎ ﻫﻢ اﻫﻞ ﺷﮑﺴﺘﻪﻧﻔﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ اﻣﺎ راﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﻪﻗﺪر ﻫﯿﺠﺎن اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد!‬
‫‪ -‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم وﻗﺖ ﺧﻮردن ﻧﺎﺷﺘﺎﯾﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﯽ زﺣﻤﺖ ﺑﺮاﯾﻢ ﻓﮑﺮی ﺑﮑﻨﯿﺪ‪.‬‬

‫و ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮی ﻣﺸﻮش و در ﻫﻢ ﯾﮏ آﺑﭙﺎش آب ﺧﻨﮏ آورده ﺑﻪ ﮔﻞ دادهﺑﻮد‪.‬‬

‫‪24‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬ﻫﻨﻮزﻫﯿﭽﯽ ﻧﺸﺪه ﺑﺎ آن ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪﯾﺶ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﯽﻧﻔﻬﻤﯽ از ﺿﻌﻔﺶ آب ﻣﯽﺧﻮرد دل او را ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻼ ﯾﮏ روز ﮐﻪ داﺷﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ‬
‫ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﺧﺎرش ﺣﺮف ﻣﯽزد ﯾﮏﻫﻮ در آﻣﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺒﺮﻫﺎ ﺑﺎ آن ﭼﻨﮕﺎلﻫﺎی ﺗﯿﺰﺷﺎن ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ ﺳﺮاﻏﻢ!‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ازش اﯾﺮاد ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮد ﮐﻪ‪:‬‬

‫‪ -‬ﺗﻮ اﺧﺘﺮک ﻣﻦ ﺑﺒﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﯽرﺳﺪ‪ .‬ﺗﺎزه ﺑﺒﺮﻫﺎ ﮐﻪ ﻋﻠﻒﺧﻮار ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻞ ﺑﻪ ﮔﻼﯾﻪ ﺟﻮاب داده ﺑﻮد‪:‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﻋﻠﻒ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫و ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪:‬‬
‫‪ -‬ﻋﺬر ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ‪...‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ از ﺑﺒﺮﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﺗﺮﺳﯽ ﻧﺪارم اﻣﺎ از ﺟﺮﯾﺎن ﻫﻮا وﺣﺸﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺗﻮ دﺳﺘﮕﺎهﺗﺎن ﺗﺠﯿﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﯽرﺳﺪ؟‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺗﻮ دﻟﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬وﺣﺸﺖ از ﺟﺮﯾﺎن ﻫﻮا‪ ...‬اﯾﻦ ﮐﻪ واﺳﻪ ﯾﮏ ﮔﯿﺎه ﺗﻌﺮﯾﻔﯽ ﻧﺪارد‪ ...‬ﭼﻪ ﻣﺮﻣﻮز اﺳﺖ اﯾﻦ ﮔﻞ!«‬

‫‪25‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪ -‬ﺷﺐ ﻣﺮا ﺑﮕﺬارﯾﺪ زﯾﺮ ﯾﮏ ﺳﺮﭘﻮش‪ .‬اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﻮاش ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﺟﺎی ﺑﺪی اﻓﺘﺎدم! ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ ﺑﻮدم‪...‬‬

‫اﻣﺎ ﺣﺮﻓﺶ را ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ .‬آﺧﺮ‪ ،‬آﻣﺪﻧﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺷﮑﻞ داﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪﺑﺎﺷﺪ دﻧﯿﺎﻫﺎی دﯾﮕﺮی را ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‪ .‬ﺷﺮمﺳﺎر از اﯾﻦ ﮐﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺮ‬
‫ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻓﺘﻦ‬
‫دروﻏﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ آﺷﮑﺎری ﻣﭽﺶ ﮔﯿﺮﺑﯿﻔﺘﺪ دو ﺳﻪ ﺑﺎر ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ اﻫﻤﺎلِ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ را ﺑﻪاش ﯾﺎدآور ﺷﻮد‪:‬‬
‫‪ -‬ﺗﺠﯿﺮ ﮐﻮ ﭘﺲ؟‬
‫‪ -‬داﺷﺘﻢ ﻣﯽرﻓﺘﻢ اﻣﺎ ﺷﻤﺎ داﺷﺘﯿﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدﯾﺪ!‬
‫و ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ زورﮐﯽ ﺑﻨﺎ ﮐﺮدهﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮدن ﺗﺎ او اﺣﺴﺎس ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫‪26‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎ ﻫﻤﻪی ﺣﺴﻦ ﻧﯿّﺘﯽ ﮐﻪ از ﻋﺸﻘﺶ آب ﻣﯽﺧﻮرد ﻫﻤﺎن اول ﮐﺎر ﺑﻪ او ﺑﺪ ﮔﻤﺎن ﺷﺪهﺑﻮد‪ .‬ﺣﺮفﻫﺎی ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺗﻬﺶ را‬
‫ﺟﺪی ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮد و ﺳﺨﺖ اﺣﺴﺎس ﺷﻮرﺑﺨﺘﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﯾﮏ روز دردِدل ﮐﻨﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺣﻘﺶ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﺮفﻫﺎش ﮔﻮش ﻧﻤﯽدادم‪ .‬ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﺮف ﮔﻞﻫﺎ ﮔﻮش داد‪ .‬ﮔﻞ را ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻮﺋﯿﺪ و ﺗﻤﺎﺷﺎ‬
‫ﮐﺮد‪ .‬ﮔﻞِ ﻣﻦ ﺗﻤﺎمِ اﺧﺘﺮﮐﻢ را ﻣﻌﻄﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﮔﯿﺮم ﻣﻦ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدم ﭼﻪﺟﻮری از آن ﻟﺬت ﺑﺒﺮم‪ .‬ﻗﻀﯿﻪی ﭼﻨﮕﺎلﻫﺎی ﺑﺒﺮ ﮐﻪ آن ﺟﻮر دَﻣَﻐﻢ ﮐﺮدهﺑﻮد ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ دﻟﻢ‬
‫را ﻧﺮم ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪«...‬‬
‫ﯾﮏ روز دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬آن روزﻫﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﯿﺰی ﺑﻔﻬﻤﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺴﺖ روی ﮐﺮد و ﮐﺎرِ او در ﺑﺎرهاش ﻗﻀﺎوت ﻣﯽﮐﺮدم ﻧﻪ روی ﮔﻔﺘﺎرش‪...‬‬
‫ﻋﻄﺮآﮔﯿﻨﻢ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬دﻟﻢ را روﺷﻦ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﻧﻤﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ازش ﺑﮕﺮﯾﺰم‪ .‬ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ و ﻣﺤﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖِ آن ﮐﻠﮏﻫﺎی ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪاش ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد ﭘﯽ ﻣﯽﺑﺮدم‪.‬‬
‫ﮔﻞﻫﺎ ﭘُﺮَﻧﺪ از اﯾﻦ ﺟﻮر ﺗﻀﺎدﻫﺎ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺐ دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﺎمﺗﺮ از آن ﺑﻮدم ﮐﻪ راهِ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺶ را ﺑﺪاﻧﻢ!«‪.‬‬

‫‪9‬‬
‫ﮔﻤﺎن ﮐﻨﻢ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺮای ﻓﺮارش از ﻣﻬﺎﺟﺮت ﭘﺮﻧﺪهﻫﺎی وﺣﺸﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮد‪.‬‬

‫‪27‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﺻﺒﺢ روز ﺣﺮﮐﺖ‪ ،‬اﺧﺘﺮﮐﺶ را آن ﺟﻮر ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮد‪ ،‬آﺗﺶﻓﺸﺎنﻫﺎی ﻓﻌﺎﻟﺶ را ﺑﺎ دﻗﺖ ﭘﺎک و دودهﮔﯿﺮی ﮐﺮد‪ :‬دو ﺗﺎ آﺗﺶﻓﺸﺎن ﻓﻌﺎل داﺷﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺮای ﮔﺮم ﮐﺮدن ﻧﺎﺷﺘﺎﯾﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد‪ .‬ﯾﮏ آﺗﺶﻓﺸﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﻫﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش »آدم ﮐﻒ دﺳﺘﺶ را ﮐﻪ ﺑﻮ ﻧﮑﺮده!« اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ آﺗﺶﻓﺸﺎن‬
‫ﺧﺎﻣﻮش را ﻫﻢ ﭘﺎک ﮐﺮد‪ .‬آﺗﺶﻓﺸﺎن ﮐﻪ ﭘﺎک ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺮﺗﺐ و ﯾﮏ ﻫﻮا ﻣﯽﺳﻮزد و ﯾﮏﻫﻮ ﮔُﺮ ﻧﻤﯽزﻧﺪ‪ .‬آﺗﺶﻓﺸﺎن ﻫﻢ ﻋﯿﻦﻫﻮ ﺑﺨﺎری ﯾﮏﻫﻮ اَﻟُﻮ ﻣﯽزﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺎ‬
‫رو ﺳﯿﺎرهﻣﺎن زﻣﯿﻦ ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ از آن ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ آﺗﺶﻓﺸﺎنﻫﺎﻣﺎن را ﭘﺎک و دودهﮔﯿﺮی ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﺮای ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ آن ﺟﻮر اﺳﺒﺎب زﺣﻤﺖﻣﺎن ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎ دلِﮔﺮﻓﺘﻪ آﺧﺮﯾﻦ ﻧﻬﺎلﻫﺎی ﺑﺎﺋﻮﺑﺎب را ﻫﻢ رﯾﺸﻪﮐﻦ ﮐﺮد‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬اﻣﺎ آن روز ﺻﺒﺢ ﮔﺮﭼﻪ از اﯾﻦ‬
‫ﮐﺎرﻫﺎی ﻣﻌﻤﻮﻟﯽِ ﻫﺮ روزه ﮐُﻠّﯽ ﻟﺬت ﺑﺮد ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ آﺧﺮﯾﻦ آب را ﭘﺎی ﮔﻞ داد و ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﺬاردش زﯾﺮِ ﺳﺮﭘﻮش ﭼﯿﺰی ﻧﻤﺎﻧﺪهﺑﻮد ﮐﻪ اﺷﮑﺶ ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﮔﻞ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺧﺪا ﻧﮕﻬﺪار!‬
‫اﻣﺎ او ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﺪاد‪.‬‬

‫‪28‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺧﺪا ﻧﮕﻬﺪار!‬
‫ﮔﻞ ﺳﺮﻓﻪﮐﺮد‪ ،‬ﮔﯿﺮم اﯾﻦ ﺳﺮﻓﻪ اﺛﺮ ﭼﺎﺋﯿﺪن ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ زﺑﺎن آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﺳﺒﮏ ﻣﻐﺰ ﺑﻮدم‪ .‬ازت ﻋﺬر ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺎﺷﯽ‪.‬‬
‫از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﮐﻮﻓﺖ و ﺳﺮزﻧﺶﻫﺎی ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﺮﻧﺨﻮرد ﺣﯿﺮت ﮐﺮد و ﺳﺮﭘﻮش ﺑﻪ دﺳﺖ ﻫﺎجوواج ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬از اﯾﻦ ﻣﺤﺒﺖِ آرام ﺳﺮ در ﻧﻤﯽآورد‪.‬‬
‫ﮔﻞ ﺑﻪاش ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺧﺐ دﯾﮕﺮ‪ ،‬دوﺳﺘﺖ دارم‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮ روﺣﺖ ﻫﻢ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﺒﺮدار ﻧﺸﺪ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زﯾﺎد ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ‬
‫ﺑﯽﻋﻘﻞ ﺑﻮدی‪ ...‬ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﺸﻮی‪ ...‬اﯾﻦ ﺳﺮﭘﻮش را ﻫﻢ ﺑﮕﺬار ﮐﻨﺎر‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﺑﻪ دردم ﻧﻤﯽﺧﻮرد‪.‬‬
‫‪ -‬آﺧﺮ‪ ،‬ﺑﺎد‪...‬‬
‫‪ -‬آن ﻗﺪرﻫﺎﻫﻢ ﺳَﺮﻣﺎﺋﻮ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ ...‬ﻫﻮای ﺧﻨﮏ ﺷﺐ ﺑﺮای ﺳﻼﻣﺘﯿﻢ ﺧﻮب اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاﻧﮑﺮده ﮔُﻠﻢ آﺧﺮ‪.‬‬
‫‪ -‬آﺧﺮ ﺣﯿﻮاﻧﺎت‪...‬‬
‫‪ -‬اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻪﺑﺎﺷﻢ ﺑﺎ ﺷﺐﭘﺮهﻫﺎ آﺷﻨﺎ ﺑﺸﻮم ﺟﺰ اﯾﻦ ﮐﻪ دو ﺳﻪ ﺗﺎ ﮐﺮمِ ﺣﺸﺮه را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ ﭼﺎرهای ﻧﺪارم‪ .‬ﺷﺐﭘﺮه ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺟﺰ آن ﮐﯽ ﺑﻪ‬
‫دﯾﺪﻧﻢ ﻣﯽآﯾﺪ؟ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯽروی ﺑﻪ آن دور دورﻫﺎ‪ .‬از ﺑﺎﺑﺖِ درﻧﺪهﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ ﮐَﮑَﻢ ﻧﻤﯽﮔﺰد‪» :‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﭼﻨﮓ و ﭘﻨﺠﻪای دارم«‪.‬‬
‫و ﺑﺎ ﺳﺎدﮔﯽ ﺗﻤﺎم ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﺧﺎرش را ﻧﺸﺎن داد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬دﺳﺖدﺳﺖ ﻧﮑﻦ دﯾﮕﺮ! اﯾﻦ ﮐﺎرت ﺧﻠﻖ آدم را ﺗﻨﮓ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪای ﺑﺮوی ﺑﺮو!‬
‫و اﯾﻦ را ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﺮﯾﻪاش را ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ .‬ﮔﻠﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ‪...‬‬

‫‪10‬‬
‫ﺧﻮدش را در ﻣﻨﻄﻘﻪی اﺧﺘﺮکﻫﺎی ‪ 329 ،328 ،327 ،326 ،325‬و ‪ 330‬دﯾﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻢ ﺑﺮای ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ و ﻫﻢ ﺑﺮای ﭼﯿﺰﯾﺎدﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻨﺎ ﮐﺮد‬
‫ﯾﮑﯽﯾﮑﯽﺷﺎن را ﺳﯿﺎﺣﺖ ﮐﺮدن‪.‬‬

‫‪29‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫اﺧﺘﺮکِ اول ﻣﺴﮑﻦ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﻠﯽ از ﻣﺨﻤﻞ ارﻏﻮاﻧﯽ ﻗﺎﻗﻢ ﺑﺮ اورﻧﮕﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺎده و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﭘﺮﺷﮑﻮه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ اﻓﺘﺎد داد زد‪:‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ‪ ،‬اﯾﻦ ﻫﻢ رﻋﯿﺖ!‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ از ﺧﻮدش ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ - :‬او ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﺮا ﻧﺪﯾﺪه ﭼﻪ ﺟﻮری ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪم؟‬
‫دﯾﮕﺮ اﯾﻨﺶ را ﻧﺨﻮاﻧﺪهﺑﻮد ﮐﻪ دﻧﯿﺎﺑﺮای ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺳﺎده ﺷﺪه و ﺗﻤﺎم ﻣﺮدم ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ رﻋﯿﺖ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽآﯾﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺎدﺷﺎه ﮐﻪ ﻣﯽدﯾﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺷﺎهِ ﮐﺴﯽ ﺷﺪه و از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﮐﺒﮑﺶ ﺧﺮوس ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺑﯿﺎ ﺟﻠﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺒﯿﻨﯿﻤﺖ‪ .‬ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﭘﯽِ ﺟﺎﯾﯽ‬
‫ﮔﺸﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ اﻣﺎ ﺷﻨﻞِ ﻗﺎﻗﻢِ ﺣﻀﺮتِ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺗﻤﺎم اﺧﺘﺮک را درﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎﭼﺎر ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﺳﺮ ﭘﺎ ﻣﺎﻧﺪ و ﭼﻮن ﺳﺨﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ دﻫﻦدره اﻓﺘﺎد‪.‬‬

‫‪30‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﺷﺎه ﺑﻪاش ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺧﻤﯿﺎزه ﮐﺸﯿﺪن در ﺣﻀﺮتِ ﺳﻠﻄﺎن از ﻧﺰاﮐﺖ ﺑﻪ دور اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﺮاﯾﺖ ﻗﺪﻏﻦ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﺧﺠﻞ‬
‫ﺷﺪهﺑﻮد در آﻣﺪ ﮐﻪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺟﻠﻮِ ﺧﻮدم را ﺑﮕﯿﺮم‪ .‬راه درازی ﻃﯽﮐﺮدهام و ﻫﯿﭻ ﻫﻢ ﻧﺨﻮاﺑﯿﺪهام‪...‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺧﺐ ﺧﺐ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑِﺖ اﻣﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺧﻤﯿﺎزه ﺑﮑﺸﯽ‪ .‬ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖ ﺧﻤﯿﺎزهﮐﺸﯿﺪن ﮐﺴﯽ را ﻧﺪﯾﺪهام ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﺎزﮔﯽ دارد‪ .‬ﯾﺎاﷲ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺧﻤﯿﺎزه ﺑﮑﺶ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﯾﮏ اﻣﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬آﺧﺮ اﯾﻦ ﺟﻮری ﻣﻦ دﺳﺖ و ﭘﺎﯾﻢ را ﮔﻢ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ...‬دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻫﻮم! ﻫﻮم! ﺧﺐ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﻪات اﻣﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺧﻤﯿﺎزه ﺑﮑﺸﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﺗﻨﺪ و ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم ﺣﺮف ﻣﯽزد و اﻧﮕﺎر ﺧﻠﻘﺶ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻨﮓ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﻓﻘﻂ درﺑﻨﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻄﯿﻊ ﻓﺮﻣﺎﻧﺶ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬در ﻣﻮرد ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ ﻧﺮﻣﺸﯽ از ﺧﻮدش ﻧﺸﺎن ﻧﻤﯽداد‪ .‬ﯾﮏ ﭘﺎدﺷﺎهِ ﺗﻤﺎم ﻋﯿﺎر ﺑﻮد ﮔﯿﺮم ﭼﻮن‬
‫زﯾﺎدی ﺧﻮب ﺑﻮد اواﻣﺮی ﮐﻪ ﺻﺎدر ﻣﯽﮐﺮد اواﻣﺮی ﺑﻮد ﻣﻨﻄﻘﯽ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ در آﻣﺪ ﮐﻪ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺳﺮداراﻧﻢ اﻣﺮ ﮐﻨﻢ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ‬
‫ﻣﺮغﻫﺎی درﯾﺎﯾﯽ ﺑﺸﻮد و ﯾﺎرو اﻃﺎﻋﺖ ﻧﮑﻨﺪ ﺗﻘﺴﯿﺮ او ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ‪ ،‬ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺧﻮدم اﺳﺖ«‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ادب ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ - :‬اﺟﺎزه ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ؟‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﮐﻪ در ﻧﻬﺎﯾﺖِ ﺷﮑﻮه و ﺟﻼل ﭼﯿﻨﯽ از ﺷﻨﻞ ﻗﺎﻗﻤﺶ را ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﺮد ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺑﻪات اﻣﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺑﻨﺸﯿﻨﯽ‪.‬‬
‫ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﺎﻧﺪهﺑﻮد ﺣﯿﺮان‪ :‬آﺧﺮ آن اﺧﺘﺮک ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ از آن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺼﻮرش را ﺑﺸﻮد ﮐﺮد‪ .‬واﻗﻌﺎ اﯾﻦ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻪ ﭼﯽ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﯽﮐﺮد؟ ﮔﻔﺖ‪- :‬‬
‫ﻗﺮﺑﺎن ﻋﻔﻮ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﮐﻪ ازﺗﺎن ﺳﻮال ﻣﯽﮐﻨﻢ‪...‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺑﻪات اﻣﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ از ﻣﺎ ﺳﻮال ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺷﻤﺎ ﻗﺮﺑﺎن ﺑﻪ ﭼﯽ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﯾﯿﺪ؟‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ‪.‬‬

‫‪31‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪ -‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪﭼﯽ؟‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻗﺎﻃﻊ ﺑﻪ اﺧﺘﺮک ﺧﻮدش و اﺧﺘﺮکﻫﺎی دﯾﮕﺮ و ﺑﺎﻗﯽ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ اﺷﺎره ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ - :‬ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﻪی اﯾﻦ ﻫﺎ؟‬
‫ﺷﺎه ﺟﻮاب داد‪ - :‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪی اﯾﻦ ﻫﺎ‪.‬‬
‫آﺧﺮ او ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ‪ ،‬ﯾﮏ ﭘﺎدﺷﺎهِ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬آن وﻗﺖ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﻫﻢ ﺳﺮﺑﻪﻓﺮﻣﺎنﺗﺎﻧﻨﺪ؟‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪﺷﺎن ﺑﯽدرﻧﮓ ﻫﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﯽ را اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ را ﻣﻄﻠﻘﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﯾﮏ ﭼﻨﯿﻦ ﻗﺪرﺗﯽ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ را ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮐﺮد‪ .‬اﮔﺮ ﺧﻮدش ﭼﻨﯿﻦ ﻗﺪرﺗﯽ ﻣﯽداﺷﺖ ﺑﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺘﺎ ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ را ﯾﮏ ذره ﺗﮑﺎن ﺑﺪﻫﺪ روزی‬
‫ﭼﻬﻞ و ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﮐﻪ ﻫﯿﭻ روزی ﻫﻔﺘﺎد ﺑﺎر و ﺣﺘﺎ ﺻﺪﺑﺎر و دوﯾﺴﺖﺑﺎر ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮد! و ﭼﻮن ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻧﻔﻬﻤﯽ از ﯾﺎدآوریِ اﺧﺘﺮﮐﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻣﺎن‬
‫ﺧﺪا ولﮐﺮدهﺑﻮد ﻏﺼﻪاش ﺷﺪ ﺟﺮاﺗﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدش داد ﮐﻪ از ﭘﺎدﺷﺎه درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﺑﮑﻨﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﯾﮏ ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﻢ‪ ...‬در ﺣﻘﻢ اﻟﺘﻔﺎت ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ اﻣﺮ ﮐﻨﯿﺪ ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻏﺮوب ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﺮدار اﻣﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﺐﭘﺮه از اﯾﻦ ﮔﻞ ﺑﻪ آن ﮔﻞ ﺑﭙﺮد ﯾﺎ ﻗﺼﻪی ﺳﻮزﻧﺎﮐﯽ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ ﯾﺎ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﺮغ درﯾﺎﯾﯽ در آﯾﺪ و او اﻣﺮﯾﻪ را اﺟﺮا‬
‫ﻧﮑﻨﺪ ﮐﺪام ﯾﮑﯽﻣﺎن ﻣﻘﺼﺮﯾﻢ‪ ،‬ﻣﺎ ﯾﺎ او؟‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺷﻤﺎ‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺣﺮف ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ از ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﭼﯿﺰی را ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺖ ﮐﻪ ازش ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻗﺪرت ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺶ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ ﻣﺘﮑﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻠﺘﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺪﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﺮوﻧﺪ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺑﯿﻨﺪازﻧﺪ ﺗﻮ درﯾﺎ اﻧﻘﻼب ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺣﻖ دارﯾﻢ ﺗﻮﻗﻊ اﻃﺎﻋﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﭼﻮن اواﻣﺮﻣﺎن ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﯽﮐﺮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب ﻣﻦ ﭼﯽ؟‬

‫‪32‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻏﺮوب آﻓﺘﺎﺑﺖ ﻣﯽرﺳﯽ‪ .‬اﻣﺮﯾﻪاش را ﺻﺎدر ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺑﺎ ﺷَﻢ‪ ‬ﺣﮑﻤﺮاﻧﯽﻣﺎن ﻣﻨﺘﻈﺮﯾﻢ زﻣﯿﻨﻪاش ﻓﺮاﻫﻢ ﺑﺸﻮد‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ - :‬ﮐِﯽ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﯽﺷﻮد؟‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻌﺪ از آن ﮐﻪ ﺗﻘﻮﯾﻢ ﮐَﺖ و ﮐﻠﻔﺘﯽ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﺟﻮاب داد‪:‬‬
‫‪ -‬ﻫﻮم! ﻫﻮم! ﺣﺪودِ‪ ...‬ﺣﺪودِ‪ ...‬ﻏﺮوب‪ .‬ﺣﺪودِ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻔﺖ و ﭼﻬﻞ دﻗﯿﻘﻪ‪ ...‬و آن وﻗﺖ ﺗﻮ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺧﻮدت ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﻪﻃﻮر ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺎ اﺟﺮا‬
‫ﻣﯽﺷﻮد!‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺧﻤﯿﺎزه ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬از اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎی آﻓﺘﺎب ﻏﺮوب از ﮐﯿﺴﻪاش رﻓﺘﻪﺑﻮد ﺗﺎﺳﻒ ﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬از آن ﮔﺬﺷﺘﻪ دﻟﺶ ﻫﻢ ﮐﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ دﯾﮕﺮ اﯾﻦﺟﺎ ﮐﺎری ﻧﺪارم‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮوم‪.‬‬
‫ﺷﺎه ﮐﻪ دﻟﺶ ﺑﺮای داﺷﺘﻦ ﯾﮏ رﻋﯿﺖ ﻏﻨﺞ ﻣﯽزد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻧﺮو! ﻧﺮو! وزﯾﺮت ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬وزﯾﺮِ ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬وزﯾﺮِ دادﮔﺴﺘﺮی!‬
‫‪ -‬آﺧﺮ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﺑﺸﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﮔﺸﺘﯽ دور ﻗﻠﻤﺮوﻣﺎن ﻧﺰدهاﯾﻢ‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﺮ ﺷﺪهاﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺮای ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﺟﺎ ﻧﺪارﯾﻢ‪ .‬ﭘﯿﺎدهروی ﻫﻢ ﺧﺴﺘﻪﻣﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻪ ﺧﻢ ﺷﺪهﺑﻮد ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ آن ﻃﺮف اﺧﺘﺮک ﺑﯿﻨﺪازد ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺑَﻪ! ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدهام‪ ،‬آن ﻃﺮف ﻫﻢ دﯾﺎراﻟﺒﺸﺮی ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻪاش ﺟﻮاب داد‪ - :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﭘﺲ ﺧﻮدت را ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﮐﻦ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﺸﮑﻞﺗﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﮐﺮدن ﺧﻮد از ﻣﺤﺎﮐﻤﻪﮐﺮدن دﯾﮕﺮان ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﮑﻞ ﺗﺮ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯽ در ﻣﻮرد ﺧﻮدت ﻗﻀﺎوت درﺳﺘﯽ ﺑﮑﻨﯽ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯽﺷﻮد ﯾﮏ ﻓﺮزاﻧﻪی ﺗﻤﺎم ﻋﯿﺎری‪.‬‬

‫‪33‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻣﻦ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺧﻮدم را ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻪ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ اﺳﺖ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ؟ ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻫﻮم! ﻫﻮم! ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﯾﮏ‬
‫ﺟﺎﯾﯽ ﺗﻮ اﺧﺘﺮک ﻣﺎ ﯾﮏ ﻣﻮش ﭘﯿﺮ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺻﺪاﯾﺶ را ﺷﺐ ﻫﺎ ﻣﯽﺷﻨﻮﯾﻢ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ او را ﺑﻪ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﺑﮑﺸﯽ و ﮔﺎهﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ اﻋﺪام ﻣﺤﮑﻮﻣﺶ ﮐﻨﯽ‪ .‬در اﯾﻦ‬
‫ﺻﻮرت زﻧﺪﮔﯽ او ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﺗﻮ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﮔﯿﺮم ﺗﻮ ﻫﺮ دﻓﻌﻪ ﻋﻔﻮش ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ زﯾﺮ ﭼﺎق داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺶ‪ .‬آﺧﺮ ﯾﮑﯽ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺟﻮاب داد‪ - :‬ﻣﻦ از ﺣﮑﻢ اﻋﺪام ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽآﯾﺪ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ دﯾﮕﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوم‪.‬‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻧﻪ!‬
‫اﻣﺎ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻪ آﻣﺎدهی ﺣﺮﮐﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺿﻤﻨﺎ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ دﻟﺶ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ اﺳﺒﺎب ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺳﻠﻄﺎن ﭘﯿﺮ ﺑﺸﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬اﮔﺮ اﻋﻠﯽﺣﻀﺮت ﻣﺎﯾﻠﻨﺪ اواﻣﺮﺷﺎن دﻗﯿﻘﺎ اﺟﺮا ﺑﺸﻮد ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺮدﻣﻨﺪاﻧﻪای در ﻣﻮرد ﺑﻨﺪه ﺻﺎدر ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪه اﻣﺮ ﮐﻨﻨﺪ ﻇﺮف‬
‫ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ راه ﺑﯿﻔﺘﻢ‪ .‬ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﻨﻢ زﻣﯿﻨﻪاش ﻫﻢ آﻣﺎده ﺑﺎﺷﺪ‪...‬‬
‫ﭼﻮن ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ اول دو دل ﻣﺎﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﻌﺪ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫آنوﻗﺖ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﻓﺮﯾﺎد زد‪ - :‬ﺳﻔﯿﺮ ﺧﻮدﻣﺎن ﻓﺮﻣﻮدﯾﻤﺖ!‬
‫ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺴﯿﺎر ﺷﮑﻮﻫﻤﻨﺪی داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﻮ دﻟﺶ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ - :‬اﯾﻦ آدم ﺑﺰرگﻫﺎ راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ ﭼﻪﻗﺪر ﻋﺠﯿﺒﻨﺪ!‬

‫‪11‬‬
‫اﺧﺘﺮک دوم ﻣﺴﮑﻦ آدم ﺧﻮد ﭘﺴﻨﺪی ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﻮد ﭘﺴﻨﺪ ﭼﺸﻤﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ اﻓﺘﺎد از ﻫﻤﺎن دور داد زد‪ - :‬ﺑﻪﺑﻪ! اﯾﻦ ﻫﻢ ﯾﮏ ﺳﺘﺎﯾﺸﮕﺮ ﮐﻪ دارد ﻣﯽآﯾﺪ ﻣﺮا ﺑﺒﯿﻨﺪ!‬

‫‪34‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫آﺧﺮ ﺑﺮای ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪﻫﺎ دﯾﮕﺮان ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﺳﺘﺎﯾﺶﮔﺮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺳﻼم! ﭼﻪ ﮐﻼه ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺳﺮﺗﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪاﯾﺪ!‬
‫ﺧﻮد ﭘﺴﻨﺪ ﺟﻮاب داد‪ - :‬ﻣﺎل اﻇﻬﺎر ﺗﺸﮑﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم ﻣﻮﻗﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻠﻬﻠﻪی ﺳﺘﺎﯾﺸﮕﺮﻫﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﮔﯿﺮم ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺗﻨﺎﺑﻨﺪهای ﮔﺬارش ﺑﻪ اﯾﻦ‬
‫ﻃﺮفﻫﺎ ﻧﻤﯽاﻓﺘﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی ﺣﺎﻟﯿﺶ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ - :‬دﺳﺖﻫﺎﯾﺖ را ﺑﺰن ﺑﻪ ﻫﻢ دﯾﮕﺮ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ دﺳﺖ زد و ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ ﮐﻼﻫﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﺘﻮاﺿﻌﺎﻧﻪ از او ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪» :‬دﯾﺪنِ اﯾﻦ ﺗﻔﺮﯾﺤﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺶﺗﺮ از دﯾﺪنِ ﭘﺎدﺷﺎهاﺳﺖ«‪ .‬و دوﺑﺎره ﺑﻨﺎ ﮐﺮد دﺳﺖزدن و ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ ﺑﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﮐﻼه ﺑﻨﺎ‬
‫ﮐﺮد ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدن‪.‬‬

‫‪35‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﭘﺲ از ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪای ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺑﺎزی ﯾﮏﻧﻮاﺧﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ - :‬ﭼﻪ ﮐﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﮐﻼه از ﺳﺮت ﺑﯿﻔﺘﺪ؟‬
‫اﻣﺎ ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ ﺣﺮﻓﺶ را ﻧﺸﻨﯿﺪ‪ .‬آﺧﺮ آنﻫﺎ ﺟﺰ ﺳﺘﺎﯾﺶ ﺧﻮدﺷﺎن ﭼﯿﺰی را ﻧﻤﯽﺷﻨﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫از ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ - :‬ﺗﻮ راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺳﺘﺎﯾﺶ و ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﯽ؟‬
‫‪ -‬ﺳﺘﺎﯾﺶ و ﺗﺤﺴﯿﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟‬
‫‪ -‬ﯾﻌﻨﯽ ﻗﺒﻮل اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮشﻗﯿﺎﻓﻪﺗﺮﯾﻦ و ﺧﻮشﭘﻮشﺗﺮﯾﻦ و ﺛﺮوتﻣﻨﺪﺗﺮﯾﻦ و ﺑﺎﻫﻮشﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮد اﯾﻦ اﺧﺘﺮﮐﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬آﺧﺮ روی اﯾﻦ اﺧﺘﺮک ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮدﺗﯽ و ﮐﻼﻫﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﺳﺘﺎﯾﺸﻢ ﮐﻦ‪ .‬اﯾﻦ ﻟﻄﻒ را در ﺣﻖ ﻣﻦ ﺑﮑﻦ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻧﯿﻢﭼﻪ ﺷﺎﻧﻪای ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺳﺘﺎﯾﺸﺖ ﮐﺮدم‪ .‬اﻣﺎ آﺧﺮ واﻗﻌﺎ ﭼﯽِ اﯾﻦ ﺑﺮاﯾﺖ ﺟﺎﻟﺐ اﺳﺖ؟‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﻮ دﻟﺶ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ - :‬اﯾﻦ آدم ﺑﺰرگﻫﺎ راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ ﭼﻪﻗﺪر ﻋﺠﯿﺒﻨﺪ!‬

‫‪12‬‬
‫ﺗﻮ اﺧﺘﺮک ﺑﻌﺪی ﻣﯽﺧﻮارهای ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ‪ .‬دﯾﺪار ﮐﻮﺗﺎه ﺑﻮد اﻣﺎ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ را ﺑﻪ ﻏﻢ ﺑﺰرﮔﯽ ﻓﺮو ﺑﺮد‪.‬‬

‫‪36‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﺑﻪ ﻣﯽﺧﻮاره ﮐﻪ ﺻُﻢﺑُﮑﻢ ﭘﺸﺖ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﺑﻄﺮی ﺧﺎﻟﯽ و ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﺑﻄﺮی ﭘﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﭼﻪ ﮐﺎر داری ﻣﯽﮐﻨﯽ؟‬
‫ﻣﯽﺧﻮاره ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻏﻢزدهای ﺟﻮاب داد‪ - :‬ﻣِﯽ ﻣﯽزﻧﻢ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ - :‬ﻣِﯽ ﻣﯽزﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﯽ؟‬
‫ﻣﯽﺧﻮاره ﺟﻮاب داد‪ - :‬ﮐﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ دﻟﺶ ﺑﺮای او ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ - :‬ﭼﯽ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﻣﯽﺧﻮاره ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺳﺮش را ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺳﺮ ﺷﮑﺴﺘﮕﯿﻢ را‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻪ دﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ دردی از او دوا ﮐﻨﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ - :‬ﺳﺮﺷﮑﺴﺘﮕﯽ از ﭼﯽ؟‬
‫ﻣﯽﺧﻮاره ﺟﻮاب داد‪ - :‬ﺳﺮﺷﮑﺴﺘﮕﯽِ ﻣﯽﺧﻮاره ﺑﻮدﻧﻢ را‪.‬‬
‫اﯾﻦ را ﮔﻔﺖ و ﻗﺎل را ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ‪ .‬و ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﺎت و ﻣﺒﻬﻮت راﻫﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و رﻓﺖ و ﻫﻤﺎن ﺟﻮر ﮐﻪ ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﻮ دﻟﺶ‬
‫ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ - :‬اﯾﻦ آدم ﺑﺰرگﻫﺎ راﺳﺘﯽراﺳﺘﯽ ﭼﻪﻗﺪر ﻋﺠﯿﺒﻨﺪ!‬

‫‪13‬‬
‫اﺧﺘﺮک ﭼﻬﺎرم اﺧﺘﺮک ﻣﺮد ﺗﺠﺎرتﭘﯿﺸﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﻣﺸﻐﻮل و ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ورود ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺣﺘﺎ ﺳﺮش را ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﮑﺮد‪.‬‬

‫‪37‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺳﻼم‪ .‬آﺗﺶﺳﯿﮕﺎرﺗﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪه‪.‬‬
‫‪ -‬ﺳﻪ و دو ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭘﻨﺞ‪ .‬ﭘﻨﺞ و ﻫﻔﺖ دوازده و ﺳﻪ ﭘﺎﻧﺰده‪ .‬ﺳﻼم‪ .‬ﭘﺎﻧﺰده و ﻫﻔﺖ ﺑﯿﺴﺖ و دو‪ .‬ﺑﯿﺴﺖ و دو و ﺷﺶ ﺑﯿﺴﺖ و ﻫﺸﺖ‪ .‬وﻗﺖ ﻧﺪارم روﺷﻨﺶ‬
‫ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﯿﺴﺖ و ﺷﺶ و ﭘﻨﺞ ﺳﯽ و ﯾﮏ‪ .‬اوف! ﭘﺲ ﺟﻤﻌﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭘﺎﻧﺼﺪوﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮن و ﺷﺸﺼﺪ و ﺑﯿﺴﺖ و دو ﻫﺰار ﻫﻔﺘﺼﺪ و ﺳﯽ و ﯾﮏ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﭼﯽ؟‬
‫‪ -‬ﻫﺎ؟ ﻫﻨﻮز اﯾﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﺗﻮ؟ ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﭼﯿﺰ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﻢ‪ ،‬آن ﻗﺪر ﮐﺎر ﺳﺮم رﯾﺨﺘﻪ ﮐﻪ!‪ ...‬ﻣﻦ ﯾﮏ ﻣﺮد ﺟﺪی ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﺎ ﺣﺮفﻫﺎی‬
‫ﻫﺸﺖﻣﻦﻧﻪﺷﺎﻫﯽ ﺳﺮ و ﮐﺎر ﻧﺪارم!‪ ...‬دو و ﭘﻨﺞ ﻫﻔﺖ‪...‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﭼﯿﺰی ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ دﯾﮕﺮ ﺗﺎ ﺟﻮاﺑﺶ را ﻧﻤﯽﮔﺮﻓﺖ دﺳﺖ ﺑﺮدار ﻧﺒﻮد دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﭼﯽ؟‬
‫ﺗﺎﺟﺮ ﭘﯿﺸﻪ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪:‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ اﯾﻦ ﭘﻨﺠﺎه و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﻦ اﯾﻦ اﺧﺘﺮﮐﻢ ﻫﻤﻪاش ﺳﻪ ﺑﺎر ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﻮدﻣﺎغ ﺷﺪهام‪ .‬اوﻟﯿﺶ ﺑﯿﺴﺖ و دو ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﯾﮏ ﺳﻮﺳﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا‬
‫ﻣﯽداﻧﺪ از ﮐﺪام ﺟﻬﻨﻢ ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﺷﺪ‪ .‬ﺻﺪای وﺣﺸﺖﻧﺎﮐﯽ از ﺧﻮدش در ﻣﯽآورد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﻮ ﯾﮏ ﺟﻤﻊ ﭼﻬﺎر ﺟﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﻨﻢ‪ .‬دﻓﻌﻪی دوم ﯾﺎزده ﺳﺎل ﭘﯿﺶ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ اﺳﺘﺨﻮان درد ﺑﯽﭼﺎرهام ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻦ ورزش ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ .‬وﻗﺖ ﯾﻠﻠﯽﺗﻠﻠﯽ ﻫﻢ ﻧﺪارم‪ .‬آدﻣﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﺟﺪی‪ ...‬اﯾﻦ ﻫﻢ ﺑﺎر ﺳﻮﻣﺶ!‪ ...‬ﮐﺠﺎ ﺑﻮدم؟ ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﯾﮏ‬
‫ﻣﯿﻠﯿﻮن و‪...‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﭼﯽ؟‬
‫ﺗﺎﺟﺮﭘﯿﺸﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﻣﯿﺪ ﺧﻼﺻﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻣﯿﻠﯿﻮنﻫﺎ از اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺎرهای وﻗﺖﻫﺎ ﺗﻮ ﻫﻮا دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﮕﺲ؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ‪ .‬اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮی ﺑﺮاق‪.‬‬
‫‪ -‬زﻧﺒﻮر ﻋﺴﻞ؟‬

‫‪38‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪ -‬ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ! ﻫﻤﯿﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮی ﻃﻼﯾﯽ ﮐﻪ وِﻟِﻨﮕﺎرﻫﺎ را ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﭙﺮوت ﻣﯽﺑﺮد‪ .‬ﮔﯿﺮم ﻣﻦ ﺷﺨﺼﺎ آدﻣﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﺟﺪی ﮐﻪ وﻗﺘﻢ را ﺻﺮف ﺧﯿﺎلﺑﺎﻓﯽ‬
‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬آﻫﺎ‪ ،‬ﺳﺘﺎره؟‬
‫‪ -‬ﺧﻮدش اﺳﺖ‪ :‬ﺳﺘﺎره‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﺳﺘﺎره ﺑﻪ ﭼﻪ دردت ﻣﯽﺧﻮرد؟‬
‫‪ -‬ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮن و ﺷﺸﺼﺪ و ﺑﯿﺴﺖ و دو ﻫﺰار و ﻫﻔﺘﺼﺪ و ﺳﯽ و ﯾﮑﯽ‪ .‬ﻣﻦ ﺟﺪﯾّﻢ و دﻗﯿﻖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻪ دردت ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ؟‬
‫‪ -‬ﺑﻪ ﭼﻪ دردم ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ؟‬
‫‪ -‬ﻫﺎ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫﯿﭽﯽ ﺗﺼﺎﺣﺐﺷﺎن ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺳﺘﺎرهﻫﺎ را؟‬
‫‪ -‬آره ﺧﺐ‪.‬‬
‫‪ -‬آﺧﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﯾﮏ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺑﺮﺧﻮردم ﮐﻪ‪...‬‬
‫‪ -‬ﭘﺎدﺷﺎهﻫﺎ ﺗﺼﺎﺣﺐ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﻞﮐﻪ ﺑﻪاش »ﺳﻠﻄﻨﺖ« ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ دو ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق دارد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺗﻮ آنﻫﺎ را ﺗﺼﺎﺣﺐ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺸﻮد؟‬
‫‪ -‬ﮐﻪ دارا ﺑﺸﻮم‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ دارا ﺷﺪن ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺎرت ﻣﯽﺧﻮرد؟‬
‫‪ -‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﻪ‪ ،‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺳﺘﺎرهای ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ﻣﻦ ازش ﺑﺨﺮم‪.‬‬

‫‪39‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻨﻄﻘﺶ ﯾﮏ ﺧﺮده ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻖ آن داﺋﻢاﻟﺨﻤﺮه ﻣﯽﺑَﺮَد‪ «.‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﺑﺎز ازش ﭘﺮﺳﯿﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭼﻪ ﺟﻮری ﻣﯽﺷﻮد ﯾﮏ ﺳﺘﺎره را ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺪ؟‬
‫ﺗﺎﺟﺮﭘﯿﺸﻪ ﺑﯽ درﻧﮓ ﺑﺎ اَﺧﻢ و ﺗَﺨﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ - :‬اﯾﻦ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﻣﺎل ﮐﯽاﻧﺪ؟‬
‫‪ -‬ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﻢ؟ ﻣﺎل ﻫﯿﭻ ﮐﺲ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﻣﺎل ﻣﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻦ اول ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ اﻓﺘﺎدم‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ؟‬
‫‪ -‬اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻮ ﯾﮏ ﺟﻮاﻫﺮ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺎل ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﯽﺷﻮد ﻣﺎل ﺗﻮ‪ .‬اﮔﺮ ﺟﺰﯾﺮهای ﮐﺸﻒ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺎل ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﯽﺷﻮد‬
‫ﻣﺎل ﺗﻮ‪ .‬اﮔﺮ ﻓﮑﺮی ﺑﻪ ﮐﻠﻪات ﺑﺰﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ آن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﺳﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﺰده ﺑﻪ اﺳﻢ ﺧﻮدت ﺛﺒﺘﺶ ﻣﯽﮐﻨﯽ و ﻣﯽﺷﻮد ﻣﺎل ﺗﻮ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ را ﺑﺮای اﯾﻦ ﺻﺎﺣﺐ‬
‫ﺷﺪهام ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﯿﻔﺘﺎده ﺑﻮد آنﻫﺎ را ﻣﺎﻟﮏ ﺑﺸﻮد‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬اﯾﻦ ﻫﺎ ﻫﻤﻪاش درﺳﺖ‪ .‬ﻣﻨﺘﻬﺎ ﭼﻪ ﮐﺎرﺷﺎن ﻣﯽﮐﻨﯽ؟‬
‫ﺗﺎﺟﺮ ﭘﯿﺸﻪ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ادارهﺷﺎن ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮر ﻣﯽﺷﻤﺎرمﺷﺎن و ﻣﯽﺷﻤﺎرمﺷﺎن‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﮐﺎر ﻣﺸﮑﻠﯽ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺧﺐ دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﻣﻦ آدﻣﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﺟﺪی‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﯾﻦ ﺣﺮف ﺗﻮ ﮐَﺘَﺶ ﻧﺮﻓﺘﻪﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬اﮔﺮ ﻣﻦ ﯾﮏ ﺷﺎل ﮔﺮدن اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﭙﯿﭽﻢ دور ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮﻣﺶ‪ .‬اﮔﺮ ﯾﮏ ﮔﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﭽﯿﻨﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮﻣﺶ‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ را ﺑﭽﯿﻨﯽ!‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﺬارمﺷﺎن ﺗﻮ ﺑﺎﻧﮏ‪.‬‬
‫‪ -‬اﯾﻨﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟‬
‫‪ -‬ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻌﺪاد ﺳﺘﺎرهﻫﺎﯾﻢ را رو ﯾﮏ ﺗﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ ﻣﯽﮔﺬارم ﺗﻮ ﮐﺸﻮ درش را ﻗﻔﻞ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻫﻤﻪاش ﻫﻤﯿﻦ؟‬

‫‪40‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪ -‬آره ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد »ﺟﺎﻟﺐ اﺳﺖ‪ .‬ﯾﮏ ﺧﺮده ﻫﻢ ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﮐﺎری ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ آن ﻗﺪرﻫﺎ ﺟﺪﯾﺶ ﺑﺸﻮد ﮔﺮﻓﺖ«‪ .‬آﺧﺮ ﺗﻌﺒﯿﺮ او از ﭼﯿﺰﻫﺎی‬
‫ﺟﺪی ﺑﺎ ﺗﻌﺒﯿﺮ آدمﻫﺎی ﺑﺰرگ ﻓﺮق ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻣﻦ ﯾﮏ ﮔﻞ دارم ﮐﻪ ﻫﺮ روز آﺑﺶ ﻣﯽدﻫﻢ‪ .‬ﺳﻪ ﺗﺎ ﻫﻢ آﺗﺶﻓﺸﺎن دارم ﮐﻪ ﻫﻔﺘﻪای ﯾﮏ ﺑﺎر ﭘﺎک و دودهﮔﯿﺮیﺷﺎن ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬آﺧﺮ آﺗﺶﻓﺸﺎن‬
‫ﺧﺎﻣﻮﺷﻪ را ﻫﻢ ﭘﺎک ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬آدم ﮐﻒِ دﺳﺘﺶ را ﮐﻪ ﺑﻮ ﻧﮑﺮده! رو اﯾﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﺮای آﺗﺶﻓﺸﺎنﻫﺎ و ﻫﻢ ﺑﺮای ﮔﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺻﺎﺣﺐﺷﺎن ﺑﺎﺷﻢ ﻓﺎﯾﺪه دارد‪.‬‬
‫ﺗﻮ ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪهای ﺑﻪ ﺣﺎل ﺳﺘﺎرهﻫﺎ داری؟‬
‫ﺗﺎﺟﺮﭘﯿﺸﻪ دﻫﻦ ﺑﺎز ﮐﺮد ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺪﻫﺪ اﻣﺎ ﭼﯿﺰی ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮد‪ .‬و ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ راﻫﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و رﻓﺖ و ﻫﻤﺎن ﺟﻮر ﮐﻪ ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﻮ دﻟﺶ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦ آدم ﺑﺰرگﻫﺎ راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ ﭼﻪﻗﺪر ﻋﺠﯿﺒﻨﺪ!‬

‫‪14‬‬
‫اﺧﺘﺮکِ ﭘﻨﺠﻢ ﭼﯿﺰ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﻮد‪ .‬از ﻫﻤﻪی اﺧﺘﺮکﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﮐﻮﭼﮏﺗﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻧﺪازهی ﯾﮏ ﻓﺎﻧﻮس ﭘﺎﯾﻪدار و ﯾﮏ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﺟﺎ داﺷﺖ‪.‬‬

‫‪41‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ از اﯾﻦ راز ﺳﺮ در ﻧﯿﺎورد ﮐﻪ ﯾﮏ ﺟﺎ ﻣﯿﺎن آﺳﻤﺎن ﺧﺪا ﺗﻮ اﺧﺘﺮﮐﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪای روش ﻫﺴﺖ ﻧﻪ آدﻣﯽ‪ ،‬ﺣﮑﻤﺖ وﺟﻮدی ﯾﮏ ﻓﺎﻧﻮس و‬
‫ﯾﮏ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﭼﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﺗﻮ دﻟﺶ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺧﯿﻠﯽ اﺣﺘﻤﺎل دارد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﻋﻘﻠﺶ ﭘﺎرهﺳﻨﮓ ﺑﺒﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل از ﭘﺎدﺷﺎه و ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ و ﺗﺎﺟﺮﭘﯿﺸﻪ و ﻣﺴﺘﻪ ﮐﻢ ﻋﻘﻞﺗﺮ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬دﺳﺖ ﮐﻢ ﮐﺎری ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﯾﮏ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ دارد‪ .‬ﻓﺎﻧﻮﺳﺶ را ﮐﻪ روﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻋﯿﻦﻫﻮ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﺘﺎرهی دﯾﮕﺮ ﯾﺎ ﯾﮏ ﮔﻞ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﯽآورد و ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﮐﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‬
‫ﭘﻨﺪاری ﮔﻞ ﯾﺎ ﺳﺘﺎرهای را ﻣﯽﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ زﯾﺒﺎﯾﯽ اﺳﺖ و ﭼﯿﺰی ﮐﻪ زﯾﺒﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﯽ ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﻣﻔﯿﺪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ رو اﺧﺘﺮک ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ ﺑﺎ ادب ﻓﺮاوان ﺑﻪ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﺳﻼم ﮐﺮد‪:‬‬
‫‪ -‬ﺳﻼم‪ .‬واﺳﻪ ﭼﯽ ﻓﺎﻧﻮس را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدی؟‬
‫‪ -‬دﺳﺘﻮر اﺳﺖ‪ .‬ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ!‬
‫‪ -‬دﺳﺘﻮر ﭼﯿﻪ؟‬
‫‪ -‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺎﻧﻮﺳﻢ را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺷﺐ ﺧﻮش!‬
‫و دوﺑﺎره ﻓﺎﻧﻮس را روﺷﻦ ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﭼﺮا روﺷﻨﺶ ﮐﺮدی ﺑﺎز؟‬
‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﺟﻮاب داد‪ - :‬ﺧﺐ دﺳﺘﻮر اﺳﺖ دﯾﮕﺮ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬اﺻﻼ ﺳﺮ در ﻧﻤﯿﺎرم‪.‬‬
‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﭼﯿﺰ ﺳﺮ در آوردﻧﯽﯾﯽ ﺗﻮش ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ‪ .‬دﺳﺘﻮر دﺳﺘﻮر اﺳﺖ‪ .‬روز ﺑﺨﯿﺮ!‬
‫و ﺑﺎز ﻓﺎﻧﻮس را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل ﺷﻄﺮﻧﺠﯽ ﻗﺮﻣﺰی ﻋﺮق ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺶ را ﺧﺸﮑﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫‪42‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪ -‬ﮐﺎر ﺟﺎنﻓﺮﺳﺎﯾﯽ دارم‪ .‬ﭘﯿﺶﺗﺮ ﻫﺎ ﻣﻌﻘﻮل ﺑﻮد‪ :‬ﺻﺒﺢ ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﻣﯽﮐﺮدم و ﺷﺐ ﮐﻪ ﻣﯽﺷﺪ روﺷﻨﺶ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺎﻗﯽ روز را ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ‬
‫ﮐﻨﻢ و ﺑﺎﻗﯽ ﺷﺐ را ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕﯿﺮم ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪...‬‬
‫‪ -‬ﺑﻌﺪش دﺳﺘﻮر ﻋﻮض ﺷﺪ؟‬
‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪ - :‬دﺳﺘﻮر ﻋﻮض ﻧﺸﺪ و ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﻦ ﻫﻢ از ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ‪ :‬ﺳﯿﺎره ﺳﺎل ﺑﻪ ﺳﺎل ﮔﺮدﺷﺶ ﺗﻨﺪﺗﺮ و ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪه اﻣﺎ دﺳﺘﻮر ﻫﻤﺎن ﺟﻮر ﺑﻪ‬
‫ﻗﻮت ﺧﻮدش ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ؟‬
‫‪ -‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺳﯿﺎره دﻗﯿﻘﻪای ﯾﮏ ﺑﺎر دور ﺧﻮدش ﻣﯽﮔﺮدد دﯾﮕﺮ ﻣﻦ ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﻢ ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻧﺪارم‪ :‬دﻗﯿﻘﻪای ﯾﮏ ﺑﺎر ﻓﺎﻧﻮس را روﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﯾﮏ‬
‫ﺑﺎر ﺧﺎﻣﻮش‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﻪ ﻋﺠﯿﺐ اﺳﺖ! ﺗﻮ اﺧﺘﺮک ﺗﻮ ﺷﺒﺎﻧﻪ روز ﻫﻤﻪاش ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﺪ!‬
‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻫﯿﭻ ﻫﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﻻن ﯾﮏ ﻣﺎه ﺗﻤﺎم اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ دارﯾﻢ ﺑﺎ ﻫﻢ اﺧﺘﻼط ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﯾﮏ ﻣﺎه؟‬
‫‪ -‬آره‪ .‬ﺳﯽ دﻗﯿﻘﻪ‪ .‬ﺳﯽ روز! ﺷﺐ ﺧﻮش!‬
‫و دوﺑﺎره ﻓﺎﻧﻮس را روﺷﻦ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﻪ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺣﺲ ﮐﺮد اﯾﻦ ﻣﺮد را ﮐﻪ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر وﻓﺎدار اﺳﺖ دوﺳﺖ ﻣﯽدارد‪ .‬ﯾﺎدِ آﻓﺘﺎبﻏﺮوبﻫﺎﯾﯽ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ آن‬
‫وﻗﺖﻫﺎ ﺧﻮدش ﺑﺎ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﮐﺮدن ﺻﻨﺪﻟﯿﺶ دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﻪ دﺳﺘﯽ زﯾﺮ ﺑﺎل دوﺳﺘﺶ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻣﯽداﻧﯽ؟ ﯾﮏ راﻫﯽ ﺑﻠﺪم ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﻫﺮ وﻗﺖ دﻟﺖ ﺑﺨﻮاﻫﺪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪ - :‬آرزوش را دارم‪.‬‬
‫آﺧﺮ آدم ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر وﻓﺎدار ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻫﻢ ﺗﻨﺒﻠﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫‪43‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ دﻧﺒﺎل ﺣﺮﻓﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ‪ ،‬اﺧﺘﺮﮐﺖ آنﻗﺪر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺷﻠﻨﮓ ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﯾﮏ ﺑﺎر دور ﺑﺰﻧﯿﺶ‪ .‬اﮔﺮ آن اﻧﺪازه ﮐﻪ ﻻزم اﺳﺖ ﯾﻮاش راه ﺑﺮوی ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ‬
‫ﮐﺎری ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺪام ﺗﻮ آﻓﺘﺎب ﺑﻤﺎﻧﯽ‪ .‬ﭘﺲ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﯽ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯽ ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺑﻪ راهرﻓﺘﻦ‪ ...‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ روز ﻫﺮﻗﺪر ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﯽ ﺑﺮاﯾﺖ ﮐِﺶ‬
‫ﻣﯽآﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪ - :‬اﯾﻦ ﮐﺎر ﮔﺮﻫﯽ از ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﻦ وا ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯽ آرزوﯾﺶ را دارم ﯾﮏ ﭼﺮت ﺧﻮاب اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬اﯾﻦ ﯾﮑﯽ را دﯾﮕﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﺬاری در ﮐﻮزه‪.‬‬
‫ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪ - :‬آره‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﺬارﻣﺶ در ﮐﻮزه‪ ...‬ﺻﺒﺢ ﺑﺨﯿﺮ!‬
‫و ﻓﺎﻧﻮس را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﯿﺎن راه ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﺮﭼﻪ آنﻫﺎی دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪه و ﺗﺎﺟﺮه اﮔﺮ اﯾﻦ را ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ دﺳﺘﺶ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﺗﺤﻘﯿﺮش ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﺎر اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻢﺗﺮ از ﮐﺎر آنﻫﺎ ﺑﯽﻣﻌﻨﯽ و ﻣﻀﺤﮏ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ دﺳﺖ ﮐﻢ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﺟﺰ ﺧﻮدش ﻣﺸﻐﻮل‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫از ﺣﺴﺮت آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎش دوﺳﺖ ﺑﺸﻮم‪ .‬ﮔﯿﺮم اﺧﺘﺮﮐﺶ راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ اﺳﺖ و دو ﻧﻔﺮ روش ﺟﺎ ﻧﻤﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺟﺮات اﻋﺘﺮاﻓﺶ را ﻧﺪاﺷﺖ ﺣﺴﺮت او ﺑﻮد ﺑﻪ اﯾﻦ اﺧﺘﺮک ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﯽ ﮐﻪ‪ ،‬ﺑﺨﺼﻮص‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺰار و ﭼﻬﺎرﺻﺪ و ﭼﻬﻞ ﺑﺎر ﻏﺮوب آﻓﺘﺎب در ﻫﺮ‬
‫ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮﮐﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪15‬‬
‫اﺧﺘﺮک ﺷﺸﻢ اﺧﺘﺮﮐﯽ ﺑﻮد ده ﺑﺎر ﻓﺮاخﺗﺮ‪ ،‬و آﻗﺎﭘﯿﺮهای ﺗﻮش ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺘﺎبﻫﺎی ﮐَﺖوﮐﻠﻔﺖ ﻣﯽﻧﻮﺷﺖ‪.‬‬

‫‪44‬‬
‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ اﻓﺘﺎد ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫‪ -‬ﺧﺐ‪ ،‬اﯾﻦ ﻫﻢ ﯾﮏ ﮐﺎﺷﻒ!‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻟﺐ ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ زد‪ .‬ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ راه زﯾﺎدی ﻃﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد؟‬
‫آﻗﺎ ﭘﯿﺮه ﺑﻪاش ﮔﻔﺖ‪ - :‬از ﮐﺠﺎ ﻣﯽآﯾﯽ؟‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻠﻔﺘﯽ ﭼﯽ اﺳﺖ؟ ﺷﻤﺎ اﯾﻦﺟﺎ ﭼﻪﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟‬
‫آﻗﺎ ﭘﯿﺮه ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻣﻦ ﺟﻐﺮاﻓﯽداﻧﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫‪ -‬ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﺑﻪ داﻧﺸﻤﻨﺪی ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﺎی درﯾﺎﻫﺎ و رودﺧﺎﻧﻪﻫﺎ و ﺷﻬﺮﻫﺎ و ﮐﻮهﻫﺎ و ﺑﯿﺎﺑﺎنﻫﺎ را ﻣﯽداﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻣﺤﺸﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﯾﮏ ﮐﺎر درﺳﺖ و ﺣﺴﺎﺑﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﺑﻪ اﺧﺘﺮک ﺟﻐﺮاﻓﯽدان‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﻮ و آنﺳﻮ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺗﺎ آن وﻗﺖ اﺧﺘﺮﮐﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻋﻈﻤﺖ ﻧﺪﯾﺪهﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬اﺧﺘﺮکﺗﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ اﺳﺖ‪ .‬اﻗﯿﺎﻧﻮس ﻫﻢ دارد؟‬

‫‪45‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﮔﻔﺖ‪ - :‬از ﮐﺠﺎ ﺑﺪاﻧﻢ؟‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻋﺠﺐ! )ﺑﺪ ﺟﻮری ﺟﺎ ﺧﻮرده ﺑﻮد( ﮐﻮه ﭼﻪﻃﻮر؟‬
‫ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﮔﻔﺖ‪ - :‬از ﮐﺠﺎ ﺑﺪاﻧﻢ؟‬
‫‪ -‬ﺷﻬﺮ‪ ،‬رودﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﯿﺎﺑﺎن؟‬
‫ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﮔﻔﺖ‪ :‬از اﯾﻦﻫﺎ ﻫﻢ ﺧﺒﺮی ﻧﺪارم‪.‬‬
‫‪ -‬آﺧﺮ ﺷﻤﺎ ﺟﻐﺮاﻓﯽداﻧﯿﺪ؟‬
‫ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﮔﻔﺖ‪ - :‬درﺳﺖ اﺳﺖ وﻟﯽ ﮐﺎﺷﻒ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺘﺎ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﮐﺎﺷﻒ ﻫﻢ ﻧﺪارم‪ .‬ﮐﺎر ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ دورهﺑﯿﻔﺘﺪ ﺑﺮود ﺷﻬﺮﻫﺎ و‬
‫رودﺧﺎﻧﻪﻫﺎ و ﮐﻮهﻫﺎ و درﯾﺎﻫﺎ و اﻗﯿﺎﻧﻮسﻫﺎ و ﺑﯿﺎﺑﺎنﻫﺎ را ﺑﺸﻤﺮد‪ .‬ﻣﻘﺎم ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﺑﺮﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﮐﻪ دوره ﺑﯿﻔﺘﺪ و ولﺑﮕﺮدد‪ .‬اﺻﻼ از اﺗﺎق ﮐﺎرش ﭘﺎ ﺑﯿﺮون‬
‫ﻧﻤﯽﮔﺬارد ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺎﺷﻒﻫﺎ را آن ﺗﻮ ﻣﯽﭘﺬﯾﺮد ازﺷﺎن ﺳﻮاﻻت ﻣﯽﮐﻨﺪ و از ﺧﺎﻃﺮاتﺷﺎن ﯾﺎدداﺷﺖ ﺑﺮ ﻣﯽدارد و اﮔﺮ ﺧﺎﻃﺮات ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ﺟﺎﻟﺐ آﻣﺪ‬
‫دﺳﺘﻮر ﻣﯽدﻫﺪ روی ﺧُﻠﻘﯿﺎت آن ﮐﺎﺷﻒ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﯽ ﺻﻮرت ﺑﮕﯿﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺮای ﭼﻪ؟‬
‫‪ -‬ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺎﺷﻔﯽ ﮔﻨﺪهﮔﻮ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﺎر ﮐﺘﺎبﻫﺎی ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎ را ﺑﻪ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻣﯽﮐﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫﮑﺬا ﮐﺎﺷﻔﯽ ﮐﻪ اﻫﻞ ﭘﯿﺎﻟﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬آن دﯾﮕﺮ ﭼﺮا؟‬
‫‪ -‬ﭼﻮن آدمﻫﺎی داﺋﻢاﻟﺨﻤﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را دوﺗﺎ ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ‪ .‬آن وﻗﺖ ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﺑﺮﻣﯽدارد ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﮐﻮﻫﺒﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ دو ﮐﻮه‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﭘﺲ ﻣﻦ ﯾﮏ ﺑﺎﺑﺎﯾﯽ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ ﮐﻪ ﮐﺎﺷﻒ ﻫﺠﻮی از آب در ﻣﯽآﯾﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻌﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از آن ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪ ﭘﺎﻻن ﮐﺎﺷﻒ ﮐﺞ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎﺗﯽ ﻫﻢ روی ﮐﺸﻔﯽ ﮐﻪ ﮐﺮده اﻧﺠﺎم ﻣﯽﮔﯿﺮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽروﻧﺪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ؟‬

‫‪46‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ ،‬اﯾﻦ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺘﺎرﯾﺶ زﯾﺎد اﺳﺖ‪ .‬از ﺧﻮد ﮐﺎﺷﻒ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻨﺪ دﻟﯿﻞ ﺑﯿﺎورد‪ .‬ﻣﺜﻼ اﮔﺮ ﭘﺎی ﮐﺸﻒ ﯾﮏ ﮐﻮه ﺑﺰرگ در ﻣﯿﺎن ﺑﻮد ازش ﻣﯽﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺳﻨﮓﻫﺎی‬
‫ﮔﻨﺪهای از آن ﮐﻮه رو ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﻫﯿﺠﺎن در آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ - :‬راﺳﺘﯽ ﺗﻮ داری از راه دوری ﻣﯽآﯾﯽ! ﺗﻮ ﮐﺎﺷﻔﯽ! ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪ و ﭼﻮن اﺧﺘﺮﮐﺖ را ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﯽ‪.‬‬
‫و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺮف دﻓﺘﺮ و دﺳﺘﮑﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﺪادش را ﺗﺮاﺷﯿﺪ‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺧﺎﻃﺮات ﮐﺎﺷﻒﻫﺎ را اول ﺑﺎﻣﺪاد ﯾﺎدداﺷﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و دﺳﺖ ﻧﮕﻪ ﻣﯽدارﻧﺪ ﺗﺎ دﻟﯿﻞ‬
‫اﻗﺎﻣﻪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬آن وﻗﺖ ﺑﺎ ﺟﻮﻫﺮ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺧﺐ؟‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬اﺧﺘﺮک ﻣﻦ ﭼﯿﺰ ﭼﻨﺪان ﺟﺎﻟﺒﯽ ﻧﺪارد‪ .‬آﺧﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﮏ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻪ ﺗﺎ آﺗﺶﻓﺸﺎن دارم ﮐﻪ دوﺗﺎش ﻓﻌﺎل اﺳﺖ ﯾﮑﯿﺶ ﺧﺎﻣﻮش‪.‬‬
‫اﻣﺎ‪ ،‬ﺧﺐ دﯾﮕﺮ‪ ،‬آدم ﮐﻒ دﺳﺘﺶ را ﮐﻪ ﺑﻮ ﻧﮑﺮده‪.‬‬
‫ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﻫﻢ ﮔﻔﺖ‪ - :‬آدم ﭼﻪ ﻣﯽداﻧﺪ ﭼﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﯾﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﯾﮏ ﮔﻞ ﻫﻢ دارم‪.‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎ دﯾﮕﺮ ﮔﻞ ﻫﺎ را ﯾﺎدداﺷﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﺮا؟ ﮔﻞ ﮐﻪ زﯾﺒﺎﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﻪ ﮔﻞﻫﺎ ﻓﺎﻧﯽاﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻓﺎﻧﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟‬
‫ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﮐﺘﺎبﻫﺎی ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎ از ﮐﺘﺎبﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﮔﺮانﺑﻬﺎﺗﺮﺳﺖ و ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ از اﻋﺘﺒﺎر ﻧﻤﯽاﻓﺘﺪ‪ .‬ﺑﺴﯿﺎر ﺑﻪ ﻧﺪرت ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﯾﮏ ﮐﻮه ﺟﺎ‬
‫ﻋﻮض ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺴﯿﺎر ﺑﻪ ﻧﺪرت ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ آب ﯾﮏ اﻗﯿﺎﻧﻮس ﺧﺎﻟﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﭘﺎﯾﺪار را ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺗﻮ ﺣﺮف او دوﯾﺪ و ﮔﻔﺖ‪ - :‬اﻣﺎ آﺗﺶﻓﺸﺎنﻫﺎی ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﻧﻮ ﺑﯿﺪار ﺑﺸﻮﻧﺪ‪ .‬ﻓﺎﻧﯽ را ﻧﮕﻔﺘﯿﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟‬
‫ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﮔﻔﺖ‪ - :‬آﺗﺶﻓﺸﺎن ﭼﻪ روﺷﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺮای ﻣﺎ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬آنﭼﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽآﯾﺪ ﺧﻮد ﮐﻮه اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‬

‫‪47‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮش وﻗﺘﯽ ﭼﯿﺰی از ﮐﺴﯽ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ دﯾﮕﺮ دﺳﺖ ﺑﺮدار ﻧﺒﻮد دوﺑﺎره ﺳﻮال ﮐﺮد‪ - :‬ﻓﺎﻧﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟‬
‫‪ -‬ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ در آﯾﻨﺪه ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدی ﺷﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﮔﻞ ﻣﻦ ﻫﻢ در آﯾﻨﺪه ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽﺷﻮد؟‬
‫‪ -‬اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ در دل ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﻞ ﻣﻦ ﻓﺎﻧﯽ اﺳﺖ و ﺟﻠﻮ دﻧﯿﺎ ﺑﺮای دﻓﺎع از ﺧﻮدش ﺟﺰ ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﺧﺎر ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺪارد‪ ،‬و آن وﻗﺖ ﻣﺮا ﺑﮕﻮ ﮐﻪ او را ﺗﻮی‬
‫اﺧﺘﺮﮐﻢ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎ رﻫﺎ ﮐﺮدهام!«‬
‫اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ دﭼﺎر ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ و اﻧﺪوه ﻣﯽﺷﺪ اﻣﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﺴﻠﻂ ﺑﺸﻮد‪ .‬ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ - :‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ دﯾﺪن ﮐﺠﺎ را ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟‬
‫ﺟﻐﺮاﻓﯽدان ﺑﻪاش ﺟﻮاب داد‪ - :‬ﺳﯿﺎرهی زﻣﯿﻦ‪ .‬ﺷﻬﺮت ﺧﻮﺑﯽ دارد‪...‬‬
‫و ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻠﺶ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬

‫‪16‬‬
‫ﻻﺟﺮم‪ ،‬زﻣﯿﻦ‪ ،‬ﺳﯿﺎرهی ﻫﻔﺘﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
‫زﻣﯿﻦ‪ ،‬ﻓﻼن و ﺑﻬﻤﺎن ﺳﯿﺎره ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬رو ﭘﻬﻨﻪی زﻣﯿﻦ ﯾﮏﺻﺪ و ﯾﺎزده ﭘﺎدﺷﺎه )اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﻣﺤﺎﺳﺒﻪی ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺳﯿﺎهﭘﻮﺳﺖ(‪ ،‬ﻫﻔﺖ ﻫﺰار ﺟﻐﺮاﻓﯽدان‪ ،‬ﻧﻪﺻﺪ ﻫﺰار‬
‫ﺗﺎﺟﺮﭘﯿﺸﻪ‪ ،‬ﭘﺎﻧﺰده ﮐﺮور ﻣﯽﺧﻮاره و ﺷﺶﺻﺪ و ﺑﯿﺴﺖ و دو ﮐﺮور ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ و ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ ﺣﺪود دو ﻣﯿﻠﯿﺎرد آدم ﺑﺰرگ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮای آنﮐﻪ از‬
‫ﺣﺠﻢ زﻣﯿﻦ ﻣﻘﯿﺎﺳﯽ ﺑﻪ دﺳﺖﺗﺎن ﺑﺪﻫﻢ ﺑﮕﺬارﯾﺪ ﺑﻪﺗﺎن ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از اﺧﺘﺮاع ﺑﺮق ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدﻧﺪ در ﻣﺠﻤﻮع ﺷﺶ ﻗﺎرهی زﻣﯿﻦ وﺳﺎﯾﻞ زﻧﺪﮔﯽِ ﻟﺸﮑﺮی‬
‫ﺟﺎﻧﺎﻧﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﯾﮑﺼﺪ و ﺷﺼﺖ و دو ﻫﺰار و ﭘﺎﻧﺼﺪ و ﯾﺎزده ﻧﻔﺮ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎن را ﺗﺎﻣﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫روﺷﻦ ﺷﺪن ﻓﺎﻧﻮسﻫﺎ از دور ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﺷﮑﻮه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺮﮐﺎت اﯾﻦ ﻟﺸﮑﺮ ﻣﺜﻞ ﺣﺮﮐﺎت ﯾﮏ ﺑﺎﻟﻪی ﺗﻮ اﭘﺮا ﻣﺮﺗﺐ و ﻣﻨﻈﻢ ﺑﻮد‪ .‬اول از ﻫﻤﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎنﻫﺎی‬
‫زﻻﻧﺪﻧﻮ و اﺳﺘﺮاﻟﯿﺎ ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦﻫﺎ ﮐﻪ ﻓﺎﻧﻮسﻫﺎﺷﺎن را روﺷﻦ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻣﯽﺧﻮاﺑﯿﺪﻧﺪ آن وﻗﺖ ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎنﻫﺎی ﭼﯿﻦ و ﺳﯿﺒﺮی ﻣﯽرﺳﯿﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ رﻗﺺ درآﯾﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‪ ،‬اﯾﻦﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﺮدﺳﺘﯽ ﺗﻤﺎم ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﯽﺧﺰﯾﺪﻧﺪ و ﺟﺎ را ﺑﺮای ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎنﻫﺎی ﺗﺮﮐﯿﻪ و ﻫﻔﺖ ﭘَﺮﮐَﻨِﻪی ﻫﻨﺪ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‬

‫‪48‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎنﻫﺎی آﻣﺮﯾﮑﺎیﺟﻨﻮﺑﯽ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬و آﺧﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎنﻫﺎی اﻓﺮﯾﻘﺎ و اروﭘﺎ ﻣﯽرﺳﺪ و ﺑﻌﺪ ﻧﻮﺑﺖ ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎنﻫﺎی آﻣﺮﯾﮑﺎی ﺷﻤﺎﻟﯽ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﻫﯿﭻ وﻗﺖِ ﺧﺪا ﻫﻢ ﻫﯿﭻﮐﺪام اﯾﻦﻫﺎ در ﺗﺮﺗﯿﺐ ورودﺷﺎن ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ دﭼﺎر اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻤﯽﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﺷﮑﻮﻫﯽ داﺷﺖ! ﻣﯿﺎن اﯾﻦ ﺟﻤﻊ ﻋﻈﯿﻢ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﻪﺑﺎنِ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﻓﺎﻧﻮسِ ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎل و ﻫﻤﮑﺎرش ﻧﮕﻪﺑﺎنِ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺎﻧﻮسِ ﻗﻄﺐ ﺟﻨﻮب ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﻤﺮی ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ و ﺑﯽﻫﻮدﮔﯽ ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ‪ :‬آﺧﺮ آنﻫﺎ ﺳﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﯽ ﻫﻤﻪاش دو‬
‫ﺑﺎر ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪17‬‬
‫آدﻣﯽ ﮐﻪ اﻫﻞ اﻇﻬﺎر ﻟﺤﯿﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﻧﻔﻬﻤﯽ ﻣﯽاﻓﺘﺪ ﺑﻪ ﭼﺎﺧﺎن ﮐﺮدن‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﻮ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻗﻀﯿﻪی ﻓﺎﻧﻮسﺑﺎنﻫﺎ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ آنﻗﺪرﻫﺎروراﺳﺖ ﻧﺒﻮدم‪.‬‬
‫ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ﺑﻪ آنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﻣﯿﻦ ﻣﺎ را ﻧﻤﯽﺳﻨﺎﺳﻨﺪ ﺗﺼﻮر ﻧﺎدرﺳﺘﯽ داده ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬اﻧﺴﺎنﻫﺎ رو ﭘﻬﻨﻪی زﻣﯿﻦ ﺟﺎی ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ را اﺷﻐﺎل ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻤﻪی دو ﻣﯿﻠﯿﺎرد‬
‫ﻧﻔﺮی ﮐﻪ رو ﮐﺮهی زﻣﯿﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻮﻧﺪ و ﻣﺜﻞ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮات ﻣﯽروﻧﺪ ﯾﮏ ﺧﻮرده ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﺑﺎﯾﺴﺘﻨﺪ راﺣﺖ و ﺑﯽدرﭘﺴﺮ ﺗﻮ ﻣﯿﺪاﻧﯽ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺣﺖ ﺑﯿﺴﺖ ﻣﯿﻞ در ﺑﯿﺴﺖ ﻣﯿﻞ ﺟﺎ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪی ﺟﺎﻣﻌﻪی ﺑﺸﺮی را ﻣﯽﺷﻮد ﯾﮏﺟﺎ روی ﮐﻮﭼﮏﺗﺮﯾﻦ ﺟﺰﯾﺮهی اﻗﯿﺎﻧﻮس آرام ﮐُﭙﻪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﻧﺪارد ﮐﻪ آدم ﺑﺰرگﻫﺎ ﺣﺮفﺗﺎن را ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬آﺧﺮ ﺗﺼﻮر آنﻫﺎ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻠﯽ ﺟﺎ اﺷﻐﺎل ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ اﯾﻦﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﺋﻮﺑﺎبﻫﺎ ﺧﻮدﺷﺎن‬
‫را ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻢ ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ؟ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪﺷﺎن ﭘﯿﺶﻧﻬﺎد ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻨﺪ ﺣﺴﺎب ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬آنﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ اﻋﺪاد و ارﻗﺎﻣﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ اﯾﻦ ﭘﯿﺶﻧﻬﺎد ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮐﯿﻔﻮرﺷﺎن‬
‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﯽﺧﻮدی وﻗﺖ ﺧﻮدﺗﺎن را ﺳﺮ اﯾﻦ ﺟﺮﯾﻤﻪی ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻪ ﻫﺪر ﻧﺪﻫﯿﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺎر دو ﻗﺎز ﻫﻢ ﻧﻤﯽارزد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ اﻃﻤﯿﻨﺎن دارﯾﺪ‪ .‬ﺷﻬﺮﯾﺎر‬
‫ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﺎش ﮐﻪ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ رﺳﯿﺪ از اﯾﻦ ﮐﻪ دﯾﺎراﻟﺒﺸﺮی دﯾﺪه ﻧﻤﯽﺷﺪ ﺳﺨﺖ ﻫﺎج و واج ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫‪49‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﺗﺎزه داﺷﺖ از اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺳﯿﺎره را ﻋﻮﺿﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺮﺳﺶ ﺑﺮ ﻣﯽداﺷﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﺒﺮهی ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ رﻧﮕﯽ رو ﻣﺎﺳﻪﻫﺎ ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﻤﯿﻦﺟﻮری ﺳﻼم ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﻣﺎر ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺳﻼم‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ - :‬رو ﭼﻪ ﺳﯿﺎرهای ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪهام؟‬
‫ﻣﺎر ﺟﻮاب داد‪ - :‬رو زﻣﯿﻦ ﺗﻮ ﻗﺎرهی آﻓﺮﯾﻘﺎ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻋﺠﺐ! ﭘﺲ رو زﻣﯿﻦ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻤﯽرﺳﺪ؟‬
‫ﻣﺎر ﮔﻔﺖ‪ - :‬اﯾﻦﺟﺎ ﮐﻮﯾﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﮐﻮﯾﺮ ﮐﺴﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬زﻣﯿﻦ ﺑﺴﯿﺎر وﺳﯿﻊ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ رو ﺳﻨﮕﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ واﺳﻪ اﯾﻦ روﺷﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﯾﮏ روز ﻣﺎل ﺧﻮدش‬
‫را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ!‪...‬‬
‫اﺧﺘﺮک ﻣﺮا ﻧﮕﺎه! درﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﺳﺮﻣﺎن اﺳﺖ‪ ...‬اﻣﺎ ﭼﻪﻗﺪر دور اﺳﺖ!‬

‫‪50‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﻣﺎر ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻗﺸﻨﮓ اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦﺟﺎ آﻣﺪهای ﭼﻪ ﮐﺎر؟‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺑﺎ ﯾﮏ ﮔﻞ ﺑﮕﻮﻣﮕﻮﯾﻢ ﺷﺪه‪.‬‬
‫ﻣﺎر ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻋﺠﺐ!‬
‫و ﻫﺮ دوﺷﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫دﺳﺖ آﺧﺮ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ درآﻣﺪ ﮐﻪ‪ - :‬آدمﻫﺎ ﮐﺠﺎﻧﺪ؟ آدم ﺗﻮ ﮐﻮﯾﺮ ﯾﮏ ﺧﺮده اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎر ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﭘﯿﺶ آدمﻫﺎ ﻫﻢ اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﺪت درازی ﺗﻮ ﻧﺦ او رﻓﺖ و آﺧﺮ ﺳﺮ ﺑﻪاش ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﺟﺎﻧﻮر ﺑﺎﻣﺰهای ﻫﺴﺘﯽ! ﻣﺜﻞ ﯾﮏ اﻧﮕﺸﺖ‪ ،‬ﺑﺎرﯾﮑﯽ‪.‬‬
‫ﻣﺎر ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻋﻮﺿﺶ از اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﻣﻘﺘﺪرﺗﺮم‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻟﺐﺧﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻧﻪ ﭼﻨﺪان‪ ...‬ﭘﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﺪاری‪ .‬ﺣﺘﺎ راه ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ ﺑﺮی‪...‬‬
‫‪ -‬ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﭼﻨﺎن ﺟﺎی دوری ﺑﺒﺮم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺸﺘﯽﯾﯽ ﻫﻢ ﻧﺘﻮﻧﯽ ﺑﺮی‪.‬‬
‫ﻣﺎر اﯾﻦ را ﮔﻔﺖ و دور ﻗﻮزک ﭘﺎی ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﯿﭽﯿﺪ‪ .‬ﻋﯿﻦ ﯾﮏ ﺧﻠﺨﺎل ﻃﻼ‪ .‬و ﺑﺎز درآﻣﺪ ﮐﻪ‪ - :‬ﻫﺮ ﮐﺴﯽ را ﻟﻤﺲ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﮐﯽ ﮐﻪ ازش درآﻣﺪه ﺑﺮ‬
‫ﻣﯽﮔﺮداﻧﻢ اﻣﺎ ﺗﻮ ﭘﺎﮐﯽ و از ﯾﮏ ﺳﯿّﺎرهی دﯾﮕﺮ آﻣﺪهای‪...‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﺶ ﻧﺪاد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ رو اﯾﻦ زﻣﯿﻦ ﺧﺎراﯾﯽ آنﻗﺪر ﺿﻌﯿﻔﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ رﺣﻤﻢ ﻣﯽآﯾﺪ‪ .‬روزیروزﮔﺎری اﮔﺮ دﻟﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻮای اﺧﺘﺮﮐﺖ را ﮐﺮد ﺑﯿﺎ ﻣﻦ ﮐﻤﮑﺖ ﮐﻨﻢ‪ ...‬ﻣﻦ‬
‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ‪...‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬آره ﺗﺎ ﺗﻬﺶ را ﺧﻮاﻧﺪم‪ .‬اﻣﺎ راﺳﺘﯽ ﺗﻮ ﭼﺮا ﻫﻤﻪی ﺣﺮفﻫﺎﯾﺖ را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻌﻤﺎ درﻣﯽآری؟‬
‫ﻣﺎر ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺣﻠّﺎل ﻫﻤﻪی ﻣﻌﻤﺎﻫﺎم ﻣﻦ‪.‬‬
‫و ﻫﺮ دوﺷﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪51‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪18‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻮﯾﺮ را از ﭘﺎﺷﻨﻪ درﮐﺮد و ﺟﺰ ﯾﮏ ﮔﻞ ﺑﻪ ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺮﻧﺨﻮرد‪ :‬ﯾﮏ ﮔﻞ ﺳﻪ ﮔﻞﺑﺮﮔﻪ‪ .‬ﯾﮏ ﮔﻞِ ﻧﺎﭼﯿﺰ‪.‬‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺳﻼم‪.‬‬

‫ﮔﻞ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺳﻼم‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎ ادب ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ - :‬آدمﻫﺎ ﮐﺠﺎﻧﺪ؟‬
‫ﮔﻞ روزی روزﮔﺎری ﻋﺒﻮر ﮐﺎرواﻧﯽ را دﯾﺪهﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪ - :‬آدمﻫﺎ؟ ﮔﻤﺎن ﮐﻨﻢ ازﺷﺎن ﺷﺶ ﻫﻔﺖ ﺗﺎﯾﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺳﺎلﻫﺎ ﭘﯿﺶ دﯾﺪمﺷﺎن‪ .‬ﻣﻨﺘﻬﺎ ﺧﺪا‬
‫ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺷﻮد ﭘﯿﺪاﺷﺎن ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎد اﯾﻦور و آنور ﻣﯽﺑَﺮَدﺷﺎن؛ ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ رﯾﺸﻪ ﻧﺪارﻧﺪ؟ ﺑﯽرﯾﺸﮕﯽ ﻫﻢ ﺣﺴﺎﺑﯽ اﺳﺒﺎب دردﺳﺮﺷﺎن ﺷﺪه‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‪.‬‬
‫ﮔﻞ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‪.‬‬

‫‪52‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪19‬‬
‫از ﮐﻮه ﺑﻠﻨﺪی ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻮهﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﺮش دﯾﺪه ﺑﻮد ﺳﻪ ﺗﺎ آﺗﺶﻓﺸﺎنﻫﺎی اﺧﺘﺮک ﺧﻮدش ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺳﺮ زاﻧﻮﯾﺶ ﻣﯽرﺳﯿﺪ و از آن ﯾﮑﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد ﺟﺎی ﭼﺎرﭘﺎﯾﻪ‬
‫اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺳﺮ ﯾﮏ ﮐﻮه ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﻠﻨﺪی ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﻈﺮ ﻫﻤﻪی ﺳﯿﺎره و ﻫﻤﻪی آدمﻫﺎ را ﺑﺒﯿﻨﻢ‪ «...‬اﻣﺎ ﺟﺰ ﻧﻮکِ ﺗﯿﺰِ‬
‫ﺻﺨﺮهﻫﺎی ﻧﻮکﺗﯿﺰ ﭼﯿﺰی ﻧﺪﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮری ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺳﻼم‪.‬‬
‫ﻃﻨﯿﻦ ﺑﻪاش ﺟﻮاب داد‪ - :‬ﺳﻼم‪ ...‬ﺳﻼم‪ ...‬ﺳﻼم‪...‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺷﻤﺎ؟‬

‫‪53‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﻃﻨﯿﻦ ﺑﻪاش ﺟﻮاب داد‪ - :‬ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺷﻤﺎ‪ ...‬ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺷﻤﺎ‪ ...‬ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺷﻤﺎ‪...‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺑﺎ ﻣﻦ دوﺳﺖ ﺑﺸﻮﯾﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎم‪.‬‬
‫ﻃﻨﯿﻦ ﺑﻪاش ﺟﻮاب داد‪ - :‬ﻣﻦ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎم‪ ...‬ﻣﻦ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎم‪ ...‬ﻣﻦ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎم‪...‬‬
‫آنوﻗﺖ ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﮐﺮد‪» :‬ﭼﻪ ﺳﯿﺎرهی ﻋﺠﯿﺒﯽ! ﺧﺸﮏِﺧﺸﮏ و ﺗﯿﺰِﺗﯿﺰ و ﺷﻮرِﺷﻮر‪ .‬اﯾﻦ آدمﻫﺎش ﮐﻪ ﯾﮏ ذره ﻗﻮهی ﺗﺨﯿﻞ ﻧﺪارﻧﺪ و ﻫﺮ ﭼﻪ را ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‬
‫ﻋﯿﻨﺎ ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ...‬ﺗﻮ اﺧﺘﺮک ﺧﻮدم ﮔﻠﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ اول او ﺣﺮف ﻣﯽزد‪«...‬‬

‫‪20‬‬
‫اﻣﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﻣﺪتﻫﺎ راه رﻓﺘﻦ از ﻣﯿﺎن رﯾﮓﻫﺎ و ﺻﺨﺮهﻫﺎ و ﺑﺮفﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﺎدهای ﺑﺮﺧﻮرد‪ .‬و ﻫﺮ ﺟﺎدهای ﯾﮏراﺳﺖ ﻣﯽرود ﺳﺮاغ آدمﻫﺎ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺳﻼم‬
‫و ﻣﺨﺎﻃﺒﺶ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﭘﺮﮔﻠﯽ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪54‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﮔﻞﻫﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ - :‬ﺳﻼم‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ رﻓﺖ ﺗﻮ ﺑﺤﺮﺷﺎن‪ .‬ﻫﻤﻪﺷﺎن ﻋﯿﻦ ﮔﻞ ﺧﻮدش ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﯿﺮتزده ازﺷﺎن ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ - :‬ﺷﻤﺎﻫﺎ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ؟‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ - :‬ﻣﺎ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﯿﻢ‪.‬‬
‫آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺳﺨﺖ اﺣﺴﺎس ﺷﻮرﺑﺨﺘﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﮔﻠﺶ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻧﻮع او ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﻋﺎﻟﻢ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﺎن ﯾﮑﯽ ﻫﺴﺖ و ﺣﺎﻻ ﭘﻨﺞﻫﺰارﺗﺎ ﮔﻞ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻢ‪،‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﯾﮏ ﮔﻠﺴﺘﺎن! ﻓﮑﺮ ﮐﺮد‪» :‬اﮔﺮ ﮔﻞ ﻣﻦ اﯾﻦ را ﻣﯽدﯾﺪ ﺑﺪﺟﻮر از رو ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺑﻨﺎ ﻣﯽﮐﺮد ﺳﺮﻓﻪﮐﺮدن و‪ ،‬ﺑﺮای اﯾﻦﮐﻪ از ﻫُﻮﺷﺪن ﻧﺠﺎت ﭘﯿﺪا‬
‫ﮐﻨﺪ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﻣﺮدن ﻣﯽزد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽﺷﺪم واﻧﻤﻮد ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎرﯾﺶ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺮای ﺳﺮﺷﮑﺴﺘﻪ ﮐﺮدنِ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ ﻣﯽﻣﺮد‪ «...‬و‬
‫ﺑﺎز ﺗﻮ دﻟﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا ﺑﺎش ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﮏ داﻧﻪ ﮔﻞ ﺧﻮدم را دوﻟﺖﻣﻨﺪِ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﯿﺎل ﻣﯽﮐﺮدم در ﺻﻮرﺗﯽﮐﻪ آنﭼﻪ دارم ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﮔﻞ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ آن ﮔﻞ‬
‫و آن ﺳﻪ ﺗﺎ آﺗﺶﻓﺸﺎن ﮐﻪ ﺗﺎ ﺳﺮِ زاﻧﻮﻣَﻨﺪ و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﯾﮑﯽﺷﺎن ﺗﺎ اﺑﺪ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺷﻬﺮﯾﺎرِ ﭼﻨﺪان ﭘُﺮﺷﻮﮐﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﯽآﯾﻢ‪«.‬‬

‫رو ﺳﺒﺰهﻫﺎ دراز ﺷﺪ و ﺣﺎﻻ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ ﮐﯽ ﮔﺮﯾﻪﮐﻦ‪.‬‬

‫‪55‬‬
‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪21‬‬
‫آن وﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮ و ﮐﻠﻪی روﺑﺎه ﭘﯿﺪا ﺷﺪ‪.‬‬

‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺳﻼم‪.‬‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺮگﺷﺖ اﻣﺎ ﮐﺴﯽ را ﻧﺪﯾﺪ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﺑﺎ ادب ﺗﻤﺎم ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺳﻼم‪.‬‬
‫ﺻﺪاﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻣﻦ اﯾﻦﺟﺎم‪ ،‬زﯾﺮ درﺧﺖ ﺳﯿﺐ‪...‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﺗﻮ؟ ﻋﺠﺐ ﺧﻮﺷﮕﻠﯽ!‬
‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﯾﮏ روﺑﺎﻫﻢ ﻣﻦ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎزی ﮐﻦ‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر دﻟﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪...‬‬
‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎت ﺑﺎزی ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻫﻨﻮز اﻫﻠﯿﻢ ﻧﮑﺮدهاﻧﺪ آﺧﺮ‪.‬‬

‫‪56‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻣﻌﺬرت ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻓﮑﺮی ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ - :‬اﻫﻠﯽ ﮐﺮدن ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟‬
‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺗﻮ اﻫﻞ اﯾﻦﺟﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ‪ .‬ﭘﯽ ﭼﯽ ﻣﯽﮔﺮدی؟‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﭘﯽ آدمﻫﺎ ﻣﯽﮔﺮدم‪ .‬ﻧﮕﻔﺘﯽ اﻫﻠﯽ ﮐﺮدن ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟‬
‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬آدمﻫﺎ ﺗﻔﻨﮓ دارﻧﺪ و ﺷﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﯾﻨﺶ اﺳﺒﺎب دﻟﺨﻮری اﺳﺖ! اﻣﺎ ﻣﺮغ و ﻣﺎﮐﯿﺎن ﻫﻢ ﭘﺮورش ﻣﯽدﻫﻨﺪ و ﺧﯿﺮﺷﺎن ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ‬
‫ﭘﯽ ﻣﺮغ ﻣﯽﮐﺮدی؟‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻧَﻪ‪ ،‬ﭘﯽِ دوﺳﺖ ﻣﯽﮔﺮدم‪ .‬اﻫﻠﯽ ﮐﺮدن ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟‬
‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﯾﮏ ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺎک ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪه‪ .‬ﻣﻌﻨﯿﺶ اﯾﺠﺎد ﻋﻼﻗﻪ ﮐﺮدن اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬اﯾﺠﺎد ﻋﻼﻗﻪ ﮐﺮدن؟‬
‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ اﻻن واﺳﻪ ﻣﻦ ﯾﮏ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪای ﻣﺜﻞ ﺻﺪ ﻫﺰار ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪی دﯾﮕﺮ‪ .‬ﻧﻪ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ دارم ﻧﻪ ﺗﻮ ﻫﯿﭻ اﺣﺘﯿﺎﺟﯽ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ واﺳﻪ ﺗﻮ ﯾﮏ روﺑﺎﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺻﺪ ﻫﺰار روﺑﺎه دﯾﮕﺮ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﻨﻮ اﻫﻠﯽ ﮐﺮدی ﻫﺮ دوﺗﺎﻣﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ اﺣﺘﯿﺎج ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺗﻮ واﺳﻪ ﻣﻦ ﻣﯿﺎن ﻫﻤﻪی ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﻣﻮﺟﻮد ﯾﮕﺎﻧﻪای ﻣﯽﺷﻮی ﻣﻦ واﺳﻪ ﺗﻮ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﮐﻢﮐﻢ دارد دﺳﺘﮕﯿﺮم ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﯾﮏ ﮔﻠﯽ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﻣﺮا اﻫﻠﯽ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺑﻌﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬رو اﯾﻦ ﮐﺮهی زﻣﯿﻦ ﻫﺰار ﺟﻮر ﭼﯿﺰ ﻣﯽﺷﻮد دﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬اوه ﻧﻪ! آن رو ﮐﺮهی زﻣﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫روﺑﺎه ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺣﯿﺮت ﮐﺮده ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪ - :‬رو ﯾﮏ ﺳﯿﺎرهی دﯾﮕﺮ اﺳﺖ؟‬
‫‪ -‬آره‪.‬‬

‫‪57‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫‪ -‬ﺗﻮ آن ﺳﯿﺎره ﺷﮑﺎرﭼﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ؟‬

‫‪ -‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﺤﺸﺮ اﺳﺖ! ﻣﺮغ و ﻣﺎﮐﯿﺎن ﭼﻪﻃﻮر؟‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪.‬‬
‫روﺑﺎه آهﮐﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻫﻤﯿﺸﻪی ﺧﺪا ﯾﮏ ﭘﺎی ﺑﺴﺎط ﻟﻨﮓ اﺳﺖ!‬
‫اﻣﺎ ﭘﯽ ﺣﺮﻓﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ - :‬زﻧﺪﮔﯽ ﯾﮏﻧﻮاﺧﺘﯽ دارم‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺮغﻫﺎ را ﺷﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﻢ آدمﻫﺎ ﻣﺮا‪ .‬ﻫﻤﻪی ﻣﺮغﻫﺎ ﻋﯿﻦ ﻫﻤﻨﺪ ﻫﻤﻪی آدمﻫﺎ ﻫﻢ ﻋﯿﻦ ﻫﻤﻨﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ وﺿﻊ ﯾﮏ ﺧﺮده ﺧﻠﻘﻢ را ﺗﻨﮓ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﻨﻮ اﻫﻠﯽ ﮐﻨﯽ اﻧﮕﺎر ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ را ﭼﺮاﻏﺎن ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯽ‪ .‬آن وﻗﺖ ﺻﺪای ﭘﺎﯾﯽ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻫﺮ‬
‫ﺻﺪای ﭘﺎی دﯾﮕﺮ ﻓﺮق ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ :‬ﺻﺪای ﭘﺎی دﯾﮕﺮان ﻣﺮا وادار ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﻮ ﻫﻔﺖ ﺗﺎ ﺳﻮراخ ﻗﺎﯾﻢ ﺑﺸﻮم اﻣﺎ ﺻﺪای ﭘﺎی ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻧﻐﻤﻪای ﻣﺮا از ﺳﻮراﺧﻢ ﻣﯽﮐﺸﺪ‬
‫ﺑﯿﺮون‪ .‬ﺗﺎزه‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﮐﻦ آنﺟﺎ آن ﮔﻨﺪمزار را ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ؟ ﺑﺮای ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺎن ﺑﺨﻮر ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮔﻨﺪم ﭼﯿﺰ ﺑﯽﻓﺎﯾﺪهای اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﮔﻨﺪمزار ﻫﻢ ﻣﺮا ﺑﻪ ﯾﺎد ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽاﻧﺪازد‪.‬‬
‫اﺳﺒﺎب ﺗﺎﺳﻒ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﻣﻮﻫﺎت رﻧﮓ ﻃﻼ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ وﻗﺘﯽ اﻫﻠﯿﻢ ﮐﺮدی ﻣﺤﺸﺮ ﻣﯽﺷﻮد! ﮔﻨﺪم ﮐﻪ ﻃﻼﯾﯽ رﻧﮓ اﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﻪ ﯾﺎد ﺗﻮ ﻣﯽاﻧﺪازد و ﺻﺪای ﺑﺎد‬
‫را ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺪمزار ﻣﯽﭘﯿﭽﺪ دوﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺖ‪...‬‬
‫ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ و ﻣﺪت درازی ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد‪ .‬آن وﻗﺖ ﮔﻔﺖ‪ - :‬اﮔﺮ دﻟﺖ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﻣﻨﻮ اﻫﻠﯽ ﮐﻦ!‬

‫‪58‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺟﻮاب داد‪ - :‬دﻟﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺖِ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪارم‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوم دوﺳﺘﺎﻧﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ و از ﮐﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺳﺮ در آرم‪.‬‬
‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬آدم ﻓﻘﻂ از ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻫﻠﯽ ﮐﻨﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺳﺮ در آرد‪ .‬اﻧﺴﺎنﻫﺎ دﯾﮕﺮ ﺑﺮای ﺳﺮ در آوردن از ﭼﯿﺰﻫﺎ وﻗﺖ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮر‬
‫ﺣﺎﺿﺮ آﻣﺎده از دﮐﺎنﻫﺎ ﻣﯽﺧﺮﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن دﮐﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﮐﻨﺪ آدمﻫﺎ ﻣﺎﻧﺪهاﻧﺪ ﺑﯽدوﺳﺖ‪ ...‬ﺗﻮ اﮔﺮ دوﺳﺖ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ ﺧﺐ ﻣﻨﻮ اﻫﻠﯽ ﮐﻦ!‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ - :‬راﻫﺶ ﭼﯿﺴﺖ؟‬
‫روﺑﺎه ﺟﻮاب داد‪ - :‬ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﮐﻨﯽ‪ .‬اوﻟﺶ ﯾﮏ ﺧﺮده دورﺗﺮ از ﻣﻦ ﻣﯽﮔﯿﺮی اﯾﻦ ﺟﻮری ﻣﯿﺎن ﻋﻠﻒﻫﺎ ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﯽ‪ .‬ﻣﻦ زﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﺖ‬
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﺗﻮ ﻻمﺗﺎﮐﺎم ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽﮔﻮﯾﯽ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻫﻤﻪی ﺳﺆِﺗﻔﺎﻫﻢﻫﺎ زﯾﺮ ﺳﺮ زﺑﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻮﺿﺶ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﻫﺮ روز ﯾﮏ ﺧﺮده ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﺑﻨﺸﯿﻨﯽ‪.‬‬

‫‪59‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﻓﺮدای آن روز دوﺑﺎره ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ آﻣﺪ‪.‬‬
‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﮐﺎش ﺳﺮ ﻫﻤﺎن ﺳﺎﻋﺖ دﯾﺮوز آﻣﺪه ﺑﻮدی‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺜﻼ ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﯿﺎﯾﯽ ﻣﻦ از ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ ﺗﻮ دﻟﻢ ﻗﻨﺪ آب ﻣﯽﺷﻮد و ﻫﺮ ﭼﻪ‬
‫ﺳﺎﻋﺖ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺮود ﺑﯿﺶﺗﺮ اﺣﺴﺎس ﺷﺎدی و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﮐﻪ ﺷﺪ دﻟﻢ ﺑﻨﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺷﻮر زدن و ﻧﮕﺮان ﺷﺪن‪ .‬آن وﻗﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺪرِ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ را ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ! اﻣﺎ اﮔﺮ ﺗﻮ وﻗﺖ و ﺑﯽ وﻗﺖ ﺑﯿﺎﯾﯽ ﻣﻦ از ﮐﺠﺎ ﺑﺪاﻧﻢ ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎﯾﺪ دﻟﻢ را ﺑﺮای دﯾﺪارت آﻣﺎده ﮐﻨﻢ؟‪ ...‬ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﺑﺮای ﺧﻮدش‬
‫ﻗﺎﻋﺪهای دارد‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻗﺎﻋﺪه ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟‬
‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬اﯾﻦ ﻫﻢ از آن ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺎک از ﺧﺎﻃﺮﻫﺎ رﻓﺘﻪ‪ .‬اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮد ﻓﻼن روز ﺑﺎ ﺑﺎﻗﯽ روزﻫﺎ و ﻓﻼن ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎ‬
‫ﺑﺎﻗﯽ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﻓﺮق ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﺷﮑﺎرﭼﯽﻫﺎی ﻣﺎ ﻣﯿﺎن ﺧﻮدﺷﺎن رﺳﻤﯽ دارﻧﺪ و آن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻨﺞﺷﻨﺒﻪﻫﺎ را ﺑﺎ دﺧﺘﺮﻫﺎی ده ﻣﯽروﻧﺪ رﻗﺺ‪ .‬ﭘﺲ ﭘﻨﺞﺷﻨﺒﻪﻫﺎ‬
‫ﺑَﺮّهﮐﺸﺎنِ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﺑﺮای ﺧﻮدم ﮔﺮدشﮐﻨﺎن ﻣﯽروم ﺗﺎ دم ﻣُﻮِﺳﺘﺎن‪ .‬ﺣﺎﻻ اﮔﺮ ﺷﮑﺎرﭼﯽﻫﺎ وﻗﺖ و ﺑﯽ وﻗﺖ ﻣﯽرﻗﺼﯿﺪﻧﺪ ﻫﻤﻪی روزﻫﺎ ﺷﺒﯿﻪ ﻫﻢ ﻣﯽﺷﺪ و ﻣﻦِ‬
‫ﺑﯿﭽﺎره دﯾﮕﺮ ﻓﺮﺻﺖ و ﻓﺮاﻏﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ روﺑﺎه را اﻫﻠﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻟﺤﻈﻪی ﺟﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬آخ! ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺟﻠﻮ اﺷﮑﻢ را ﺑﮕﯿﺮم‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺧﻮدت اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺪت را ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺧﻮدت ﺧﻮاﺳﺘﯽ اﻫﻠﯿﺖ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬آﺧﺮ اﺷﮑﺖ دارد ﺳﺮازﯾﺮ ﻣﯽﺷﻮد!‬
‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ اﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻓﺎﯾﺪهای ﺑﻪ ﺣﺎل ﺗﻮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪.‬‬
‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﭼﺮا‪ ،‬واﺳﻪ ﺧﺎﻃﺮِ رﻧﮓ ﮔﻨﺪم‪.‬‬

‫‪60‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺑﺮو ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﮔﻞﻫﺎ را ﺑﺒﯿﻦ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﮔﻞِ ﺧﻮدت ﺗﻮ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﮏ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ وداع ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻫﺪﯾﻪ رازی را‬
‫ﺑﻪات ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎی ﮔﻞﻫﺎ رﻓﺖ و ﺑﻪ آنﻫﺎ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺷﻤﺎ ﺳﺮِ ﺳﻮزﻧﯽ ﺑﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﯿﺪ و ﻫﻨﻮز ﻫﯿﭽﯽ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﺷﻤﺎ را اﻫﻠﯽ‬
‫ﮐﺮده ﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﮐﺴﯽ را‪ .‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﺟﻮری ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ روﺑﺎه ﻣﻦ ﺑﻮد‪ :‬روﺑﺎﻫﯽ ﺑﻮد ﻣﺜﻞ ﺻﺪﻫﺰار روﺑﺎه دﯾﮕﺮ‪ .‬او را دوﺳﺖ ﺧﻮدم ﮐﺮدم و ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻫﻤﻪی ﻋﺎﻟﻢ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﮏ‬
‫ﮔﻞﻫﺎ ﺣﺴﺎﺑﯽ از رو رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ دوﺑﺎره درآﻣﺪ ﮐﻪ‪ - :‬ﺧﻮﺷﮕﻠﯿﺪ اﻣﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ‪ .‬ﺑﺮایﺗﺎن ﻧﻤﯽﺷﻮد ﻣُﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﮔﻞِ ﻣﺮا ﻫﻢ ﻓﻼن رهﮔﺬر ﻣﯽﺑﯿﻨﺪ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ‪ .‬اﻣﺎ‬
‫او ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ از ﻫﻤﻪی ﺷﻤﺎ ﺳﺮ اﺳﺖ ﭼﻮن ﻓﻘﻂ اوﺳﺖ ﮐﻪ آﺑﺶ دادهام‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﻘﻂ اوﺳﺖ ﮐﻪ زﯾﺮ ﺣﺒﺎﺑﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪام‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﻘﻂ اوﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺠﯿﺮ ﺑﺮاﯾﺶ‬
‫ﺣﻔﺎظ درﺳﺖ ﮐﺮدهام‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﻘﻂ اوﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺸﺮاﺗﺶ را ﮐﺸﺘﻪام )ﺟﺰ دو ﺳﻪﺗﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺷﺐﭘﺮه ﺑﺸﻮﻧﺪ(‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﻘﻂ اوﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺎی ﮔِﻠِﻪﮔﺰاریﻫﺎ ﯾﺎ‬
‫ﺧﻮدﻧﻤﺎﯾﯽﻫﺎ و ﺣﺘﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﭘﺎی ﺑُﻎ ﮐﺮدن و ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻔﺘﻦﻫﺎش ﻧﺸﺴﺘﻪام‪ ،‬ﭼﻮن او ﮔﻞِ ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﭘﯿﺶ روﺑﺎه‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺧﺪاﻧﮕﻪدار!‬
‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺧﺪاﻧﮕﻪدار!‪ ...‬و اﻣﺎ رازی ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده اﺳﺖ‪:‬‬
‫ﺟﺰ ﺑﺎ دل ﻫﯿﭽﯽ را ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻤﯽﺷﻮد دﯾﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎد و ﮔﻮﻫﺮ را ﭼﺸﻢِ ﺳَﺮ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺮای آن ﮐﻪ ﯾﺎدش ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪ - :‬ﻧﻬﺎد و ﮔﻮﻫﺮ را ﭼﺸﻢِ ﺳَﺮ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ارزش ﮔﻞ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻗﺪرِ ﻋﻤﺮی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎش ﺻﺮف ﮐﺮدهای‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺮای آن ﮐﻪ ﯾﺎدش ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪ - :‬ﺑﻪ ﻗﺪر ﻋﻤﺮی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎش ﺻﺮف ﮐﺮدهام‪.‬‬

‫‪61‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫روﺑﺎه ﮔﻔﺖ‪ - :‬اﻧﺴﺎنﻫﺎ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدهاﻧﺪ اﻣﺎ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺗﻮ ﺗﺎ زﻧﺪهای ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ اﻫﻠﯽ ﮐﺮدهای ﻣﺴﺌﻮﻟﯽ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﺴﺌﻮل‬
‫ﮔُﻠِﺘﯽ‪...‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺮای آن ﮐﻪ ﯾﺎدش ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪ - :‬ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮل ﮔُﻠﻤَﻢ‪.‬‬

‫‪22‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺳﻼم‪.‬‬
‫ﺳﻮزنﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺳﻼم‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ اﯾﻦﺟﺎ؟‬
‫ﺳﻮزنﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎ را ﺑﻪ دﺳﺘﻪﻫﺎی ﻫﺰارﺗﺎﯾﯽ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﻗﻄﺎرﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽﺑَﺮَدﺷﺎن ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ‪ .‬و ﻫﻤﺎن دم‬
‫ﺳﺮﯾﻊاﻟﺴﯿﺮی ﺑﺎ ﭼﺮاغﻫﺎی روﺷﻦ و ﻏﺮّﺷﯽ رﻋﺪوار اﺗﺎﻗﮏ ﺳﻮزنﺑﺎﻧﯽ را ﺑﻪ ﻟﺮزه اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﻋﺠﺐ ﻋﺠﻠﻪای دارﻧﺪ! ﭘﯽِ ﭼﯽ ﻣﯽروﻧﺪ؟‬
‫ﺳﻮزنﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪ - :‬از ﺧﻮدِ آﺗﺶﮐﺎرِ ﻟﮑﻮﻣﻮﺗﯿﻒ ﻫﻢ ﺑﭙﺮﺳﯽ ﻧﻤﯽداﻧﺪ!‬
‫ﺳﺮﯾﻊاﻟﺴﯿﺮ دﯾﮕﺮی ﺑﺎ ﭼﺮاغﻫﺎی روﺷﻦ ﻏﺮّﯾﺪ و در ﺟﻬﺖ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﮔﺬﺷﺖ ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ - :‬ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﮐﻪ؟‬
‫ﺳﻮزنﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪ - :‬اﯾﻦﻫﺎ اوﻟﯽﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آنﻫﺎ رﻓﺘﻨﺪ اﯾﻦﻫﺎ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺟﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﻮش ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ؟‬
‫ﺳﻮزنﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪ - :‬آدﻣﯽزاد ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺟﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺧﻮش ﻧﺪارد‪.‬‬
‫و رﻋﺪِ ﺳﺮﯾﻊاﻟﺴﯿﺮِ ﻧﻮراﻧﯽِ ﺛﺎﻟﺜﯽ ﻏﺮّﯾﺪ‪.‬‬

‫‪62‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ - :‬اﯾﻦﻫﺎ دارﻧﺪ ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎی اوﻟﯽ را دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؟‬
‫ﺳﻮزنﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪ - :‬اﯾﻦﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی را دﻧﺒﺎل ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬آن ﺗﻮ ﯾﺎ ﺧﻮابﺷﺎن ﻣﯽﺑَﺮَد ﯾﺎ دﻫﻦدره ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﭽﻪﻫﺎﻧﺪ ﮐﻪ دﻣﺎغﺷﺎن را ﻓﺸﺎر ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺷﯿﺸﻪﻫﺎ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻓﻘﻂ ﺑﭽﻪﻫﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﭘﯽِ ﭼﯽ ﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪﻫﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﮐُﻠّﯽ وﻗﺖ ﺻﺮف ﯾﮏ ﻋﺮوﺳﮏ ﭘﺎرﭼﻪای ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻋﺮوﺳﮏ ﺑﺮایﺷﺎن‬
‫آن ﻗﺪر اﻫﻤﯿﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﯾﮑﯽ آن را ازﺷﺎن ﮐِﺶ ﺑﺮود ﻣﯽزﻧﻨﺪ زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ‪...‬‬
‫ﺳﻮزنﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺑﺨﺖ‪ ،‬ﯾﺎرِ ﺑﭽﻪﻫﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫‪23‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺳﻼم!‬
‫ﭘﯿﻠﻪور ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺳﻼم‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺎ ﻓﺮوﺷﻨﺪهی ﺣَﺐﻫﺎی ﺿﺪ ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺮﯾﺪار ﻫﻔﺘﻪای ﯾﮏ ﺣﺐ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ ﺑﺎﻻ و دﯾﮕﺮ ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺑﯽ ﺗﺸﻨﮕﯽ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ - :‬اﯾﻦﻫﺎ را ﻣﯽﻓﺮوﺷﯽ ﮐﻪ ﭼﯽ؟‬
‫ﭘﯿﻠﻪور ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺑﺎﻋﺚ ﺻﺮﻓﻪﺟﻮﯾﯽ ﮐُﻠّﯽ وﻗﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﮐﺎرﺷﻨﺎسﻫﺎی ﺧﺒﺮه ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ دﻗﯿﻘﺎ ﺣﺴﺎب ﮐﺮدهاﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮردن اﯾﻦ ﺣﺐﻫﺎ ﻫﻔﺘﻪای ﭘﻨﺠﺎه و ﺳﻪ‬
‫دﻗﯿﻘﻪ وﻗﺖ ﺻﺮﻓﻪﺟﻮﯾﯽ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ‪ ،‬آن وﻗﺖ آن ﭘﻨﺠﺎه و ﺳﻪ دﻗﯿﻘﻪ را ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؟‬
‫ـ ﻫﺮ ﭼﯽ دلﺷﺎن ﺧﻮاﺳﺖ‪...‬‬

‫‪63‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬

‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺗﻮ دﻟﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ اﮔﺮ ﭘﻨﺠﺎه و ﺳﻪ دﻗﯿﻘﻪ وﻗﺖِ زﯾﺎدی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺧﻮشﺧﻮﺷﮏ ﺑﻪ ﻃﺮفِ ﯾﮏ ﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽروم‪«...‬‬

‫‪24‬‬
‫ﻫﺸﺘﻤﯿﻦ روزِ ﺧﺮاﺑﯽ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎم ﺗﻮ ﮐﻮﯾﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ‪ ،‬در ﺣﺎل ﻧﻮﺷﯿﺪنِ آﺧﺮﯾﻦ ﭼﮏّهی ذﺧﯿﺮهی آﺑﻢ ﺑﻪ ﻗﻀﯿﻪی ﭘﯿﻠﻪوره ﮔﻮش داده ﺑﻮدم‪ .‬ﺑﻪ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺧﺎﻃﺮات ﺗﻮ راﺳﺘﯽ راﺳﺘﯽ زﯾﺒﺎﻧﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻨﻮز از ﭘﺲِ ﺗﻌﻤﯿﺮ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺑﺮﻧﯿﺎﻣﺪهام‪ ،‬ﯾﮏ ﭼﮑﻪ آب ﻫﻢ ﻧﺪارم‪ .‬و راﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ اﮔﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﺧﻮشﺧﻮﺷﮏ ﺑﻪ ﻃﺮف ﭼﺸﻤﻪای ﺑﺮوم ﺳﻌﺎدﺗﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﻧﮕﻮ!‬
‫درآﻣﺪ ﮐﻪ‪ - :‬دوﺳﺘﻢ روﺑﺎه‪...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ - :‬آﻗﺎ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ ،‬دورِ روﺑﺎه را ﻗﻠﻢ ﺑﮕﯿﺮ!‬
‫‪ -‬واﺳﻪ ﭼﯽ؟‬

‫‪64‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪ -‬واﺳﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﺸﻨﮕﯽ ﮐﺎرﻣﺎن را ﻣﯽ ﺳﺎزد‪ .‬واﺳﻪ اﯾﻦ!‬
‫از اﺳﺘﺪﻻل ﻣﻦ ﭼﯿﺰی ﺣﺎﻟﯿﺶ ﻧﺸﺪ و در ﺟﻮاﺑﻢ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺣﺘﺎ اﮔﺮ آدم دَمِ ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻢ داﺷﺘﻦ ﯾﮏ دوﺳﺖ ﻋﺎﻟﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﮐﻪ از داﺷﺘﻦ ﯾﮏ دوﺳﺖِ روﺑﺎه ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ‪...‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﯿﺰان ﺧﻄﺮ را ﺗﺨﻤﯿﻦ ﺑﺰﻧﺪ‪ :‬آﺧﺮ او ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻪ ﺗﺸﻨﻪاش ﻣﯽﺷﻮد ﻧﻪ ﮔﺸﻨﻪاش‪ .‬ﯾﻪ ذره آﻓﺘﺎب ﺑﺴﺶ اﺳﺖ‪...‬‬
‫اﻣﺎ او ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و در ﺟﻮاب ﻓﮑﺮم ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﺸﻨﻪم اﺳﺖ‪ ...‬ﺑﮕﺮدﯾﻢ ﯾﮏ ﭼﺎه ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ‪...‬‬
‫از ﺳﺮِ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﺮدم‪ - :‬اﯾﻦ ﺟﻮری ﺗﻮ ﮐﻮﯾﺮِ ﺑﺮﻫﻮت رو ﻫﻮا ﭘﯽِ ﭼﺎه ﮔﺸﺘﻦ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫و ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﮐﻪ در ﺳﮑﻮت راه رﻓﺘﯿﻢ ﺷﺐ ﺷﺪ و ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﯾﮑﯽ ﯾﮑﯽ درآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﮐﻪ از زور ﺗﺸﻨﮕﯽ ﺗﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻧﮕﺎر آنﻫﺎ را ﺧﻮاب ﻣﯽدﯾﺪم‪.‬‬
‫ﺣﺮفﻫﺎی ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻣﯽرﻗﺼﯿﺪ‪.‬‬
‫ازش ﭘﺮﺳﯿﺪم‪ - :‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺗﺸﻨﻪات ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻫﺎ؟‬
‫اﻣﺎ او ﺑﻪ ﺳﻮآلِ ﻣﻦ ﺟﻮاب ﻧﺪاد ﻓﻘﻂ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺳﺎدﮔﯽ ﮔﻔﺖ‪ - :‬آب ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺮای دلِ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻮب ﺑﺎﺷﺪ‪...‬‬
‫از ﺣﺮﻓﺶ ﭼﯿﺰی دﺳﺘﮕﯿﺮم ﻧﺸﺪ اﻣﺎ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪم‪ .‬ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ از او ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺣﺮف ﮐﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮﻓﺖ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻨﺎرش ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ ﺳﮑﻮت ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻗﺸﻨﮕﯽِ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ واﺳﻪ ﺧﺎﻃﺮِ ﮔﻠﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯿﻤﺶ‪...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ - :‬ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ‬
‫و ﺑﺪون ﺣﺮف در ﻣﻬﺘﺎب ﻏﺮق ﺗﻤﺎﺷﺎی ﭼﯿﻦ و ﺷﮑﻦﻫﺎی ﺷﻦ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﮐﻮﯾﺮ زﯾﺒﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫‪65‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫و ﺣﻖ ﺑﺎ او ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻮﯾﺮ ﺑﻮدهام‪ .‬آدم ﺑﺎﻻی ﺗﻮدهای ﺷﻦ ﻟﻐﺰان ﻣﯽﻧﺸﯿﻨﺪ‪ ،‬ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﺪ و ﻫﯿﭽﯽ ﻧﻤﯽﺷﻨﻮد اﻣﺎ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﺗﻮی‬
‫ﺳﮑﻮت ﺑﺮقﺑﺮق ﻣﯽزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﮐﻮﯾﺮ را زﯾﺒﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ ﯾﮏ ﭼﺎه ﻗﺎﯾﻢ ﮐﺮده‪...‬‬
‫از اﯾﻦﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ راز آن درﺧﺸﺶ اﺳﺮارآﻣﯿﺰِ ﺷﻦ ﭘﯽ ﺑﺮدم ﺣﯿﺮتزده ﺷﺪم‪ .‬ﺑﭽﮕﯽﻫﺎم ﺗﻮ ﺧﺎﻧﻪی ﮐﻬﻨﻪﺳﺎزی ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد ﺗﻮ آن ﮔﻨﺠﯽ‬
‫ﭼﺎل ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﭘﯿﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﮐﺴﯽ آن را ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮد و ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺘﺎ اﺻﻼ ﮐﺴﯽ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻧﮕﺸﺖ اﻣﺎ ﻓﮑﺮش ﻫﻤﻪی اﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮدﻣﺎغ ﻣﯽﮐﺮد‪:‬‬
‫»ﺧﺎﻧﻪی ﻣﺎ ﺗﻪِ دﻟﺶ رازی ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد‪«...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ - :‬آره‪ .‬ﭼﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﺳﺘﺎره‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﻮﯾﺮ‪ ،‬ﭼﯿﺰی ﮐﻪ اﺳﺒﺎب زﯾﺒﺎﯾﯽاش ﻣﯽﺷﻮد ﻧﺎﻣﺮﯾﯽ اﺳﺖ!‬
‫ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ روﺑﺎه ﻣﻦ ﺗﻮاﻓﻖ داری‪.‬‬
‫ﭼﻮن ﺧﻮاﺑﺶ ﺑﺮده ﺑﻮد ﺑﻐﻠﺶ ﮐﺮدم و راه اﻓﺘﺎدم‪ .‬دﺳﺖ و دﻟﻢ ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ‪.‬اﻧﮕﺎر ﭼﯿﺰ ﺷﮑﺴﺘﻨﯽِ ﺑﺴﯿﺎر ﮔﺮانﺑﻬﺎﯾﯽ را روی دﺳﺖ ﻣﯽﺑﺮدم‪ .‬ﺣﺘﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯽآﻣﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﻋﺎﻟﻢ ﭼﯿﺰی ﺷﮑﺴﺘﻨﯽﺗﺮ از آن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﺪ‪ .‬ﺗﻮ روﺷﻨﯽ ﻣﻬﺘﺎب ﺑﻪ آن ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ رﻧﮓﭘﺮﯾﺪه و آن ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺑﺴﺘﻪ و آن ﻃُﺮّهﻫﺎی ﻣﻮ ﮐﻪ ﺑﺎد‬
‫ﻣﯽﺟﻨﺒﺎﻧﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم و ﺗﻮ دﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬آن ﭼﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﺻﻮرت ﻇﺎﻫﺮی ﺑﯿﺶﺗﺮ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﻬﻢﺗﺮش را ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻧﻤﯽﺷﻮد دﯾﺪ‪«...‬‬
‫ﺑﺎز‪ ،‬ﭼﻮن دﻫﺎن ﻧﯿﻤﻪﺑﺎزش ﻃﺮح ﮐﻢرﻧﮓِ ﻧﯿﻤﻪﻟﺒﺨﻨﺪی را داﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺗﻮ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮی ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﻣﺮا ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﺪت ﻣﺘﺎﺛﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‬
‫وﻓﺎداری اوﺳﺖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮔﻞ‪ :‬او ﺗﺼﻮﯾﺮِ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺷﻌﻠﻪی ﭼﺮاﻏﯽ ﺣﺘﺎ در ﺧﻮابِ ﻧﺎز ﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺗﻮ وﺟﻮدش ﻣﯽدرﺧﺸﺪ‪ «...‬و آن وﻗﺖ او را‬
‫ﺑﺎز ﻫﻢ ﺷﮑﻨﻨﺪهﺗﺮ دﯾﺪم‪ .‬ﺣﺲ ﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮاﻇﺒﺶ ﺑﺎﺷﻢ‪ :‬ﺑﻪ ﺷﻌﻠﻪی ﭼﺮاﻏﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ وزش ﺑﺎد ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﺎﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﻫﻤﺎن ﻃﻮر در ﺣﺎل راه رﻓﺘﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دﻣﺪﻣﻪی ﺳﺤﺮ ﭼﺎه را ﭘﯿﺪاﮐﺮدم‪.‬‬

‫‪25‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ درآﻣﺪ ﮐﻪ‪ - :‬آدمﻫﺎ!‪ ...‬ﻣﯽﭼﭙﻨﺪ ﺗﻮ ﻗﻄﺎرﻫﺎی ﺗﻨﺪرو اﻣﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻨﺪ دﻧﺒﺎل ﭼﯽ ﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺎﻣﯽﮐﻨﻨﺪ دور ﺧﻮدﺷﺎن ﭼﺮﺧﮏزدن‪.‬‬
‫و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ - :‬اﯾﻦ ﻫﻢ ﮐﺎر ﻧﺸﺪ‪...‬‬

‫‪66‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﭼﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﻪاش رﺳﯿﺪهﺑﻮدﯾﻢ اﺻﻼ ﺑﻪ ﭼﺎهﻫﺎی ﮐﻮﯾﺮی ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺴﺖ‪ .‬ﭼﺎه ﮐﻮﯾﺮی ﯾﮏ ﭼﺎﻟﻪی ﺳﺎده اﺳﺖ وﺳﻂ ﺷﻦﻫﺎ‪ .‬اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﭼﺎهﻫﺎی واﺣﻪای‬
‫ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ اﻣﺎ آن دوروﺑﺮ واﺣﻪای ﻧﺒﻮد و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم دارم ﺧﻮاب ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ - :‬ﻋﺠﯿﺐ اﺳﺖ! ﻗﺮﻗﺮه و ﺳﻄﻞ و ﺗﻨﺎب‪ ،‬ﻫﻤﻪﭼﯿﺰ روﺑﻪراه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪﯾﺪ ﺗﻨﺎب را ﮔﺮﻓﺖ و ﻗﺮﻗﺮه را ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪاﺧﺖ‬

‫و ﻗﺮﻗﺮه ﻣﺜﻞ ﺑﺎدﻧﻤﺎی ﮐﻬﻨﻪای ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﺪتﻫﺎ ﭘﺲ از ﺧﻮاﺑﯿﺪنِ ﺑﺎد ﻣﯽﻧﺎﻟﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪدرآﻣﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻣﯽﺷﻨﻮی؟ ﻣﺎ دارﯾﻢ اﯾﻦ ﭼﺎه را از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و او دارد ﺑﺮایﻣﺎن آواز ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪...‬‬
‫دﻟﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ او ﺗﻼش و ﺗﻘﻼ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺶ ﮔﻔﺘﻢ‪ - :‬ﺑﺪﻫﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ‪ .‬ﺑﺮای ﺗﻮ زﯾﺎدی ﺳﻨﮕﯿﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻄﻞ را آرام ﺗﺎ ﻃﻮﻗﻪی ﭼﺎه آوردم ﺑﺎﻻ و آنﺟﺎ ﮐﺎﻣﻼ در ﺗﻌﺎدل ﻧﮕﻬﺶ داﺷﺘﻢ‪ .‬از ﺣﺎﺻﻞ ﮐﺎر ﺷﺎد ﺑﻮدم‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ و ﺷﺎد‪ .‬آواز ﻗﺮﻗﺮه را ﻫﻤﺎنﻃﻮر ﺗﻮ ﮔﻮﺷﻢ‬
‫داﺷﺘﻢ و ﺗﻮ آب ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ ﻟﺮزش ﺧﻮرﺷﯿﺪ را ﻣﯽدﯾﺪم‪.‬‬

‫‪67‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺑﺪه ﻣﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﺸﻨﻪی اﯾﻦ آﺑﻢ‪.‬‬
‫وﻣﻦ ﺗﺎزه ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭘﯽ ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﯽﮔﺸﺘﻪ!‬
‫ﺳﻄﻞ را ﺗﺎ ﻟﺐﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎﻻ ﺑﺮدم‪ .‬ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺑﺴﺘﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪ‪ .‬آﺑﯽ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽِ ﻋﯿﺪی‪ .‬اﯾﻦ آب ﺑﻪ ﮐُﻠّﯽ ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﺳﻮایِ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮردﻧﯽ‪ .‬زاﯾﯿﺪهی راه‬
‫رﻓﺘﻦِ زﯾﺮ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ و ﺳﺮود ﻗﺮﻗﺮه و ﺗﻘﻼی ﺑﺎزوﻫﺎی ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﭼﺸﻢ روﺷﻨﯽ ﺑﺮای دل ﺧﻮب ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻮدم ﻫﻢ‪ ،‬ﭼﺮاغ درﺧﺖ ﻋﯿﺪ و ﻣﻮﺳﯿﻘﯽِ‬
‫ﻧﻤﺎز ﻧﯿﻤﻪﺷﺐ ﻋﯿﺪ ﮐﺮﯾﺴﻤﺲ و ﻟﻄﻒ ﻟﺐﺧﻨﺪهﻫﺎ ﻋﯿﺪﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﻢ ﻣﯽدادﻧﺪ درﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﮑﻞ آن ﻫﻤﻪ ﺟﻼ و ﺟﻠﻮه ﻣﯽﺑﺨﺸﯿﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻣﺮدم ﺳﯿﺎرهی ﺗﻮ ور ﻣﯽدارﻧﺪ ﭘﻨﺞ ﻫﺰار ﺗﺎ ﮔﻞ را ﺗﻮ ﯾﮏ ﮔﻠﺴﺘﺎن ﻣﯽﮐﺎرﻧﺪ‪ ،‬و آن ﯾﮏ داﻧﻪای را ﮐﻪ ﭘِﯿَﺶ ﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ آن وﺳﻂ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪...‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ‪ - :‬ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ‪ ،‬ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﭘﯿَﺶ ﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﯾﮏ ﮔﻞ ﯾﺎ ﺗﻮ ﯾﮏ ﺟﺮﻋﻪ آب ﭘﯿﺪا ﺑﺸﻮد‪...‬‬
‫ﺟﻮاب دادم‪ - :‬ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﮔﯿﺮم ﭼﺸﻢِ ﺳَﺮ ﮐﻮر اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ دل ﭘﯽاش ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﺳﯿﺮاب ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ .‬راﺣﺖ ﻧﻔﺲ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪم‪ .‬وﻗﺘﯽ آﻓﺘﺎب درﻣﯽآﯾﺪ ﺷﻦ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻋﺴﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ از اﯾﻦ رﻧﮓ ﻋﺴﻠﯽ ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮدم‪ .‬ﭼﺮا‬
‫ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ در زﺣﻤﺖ ﺑﺎﺷﻢ‪...‬‬
‫ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﻪ ﺑﺎز ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻟﻄﻒ ﺑﻢ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻫِﯽ! ﻗﻮﻟﺖ ﻗﻮل ﺑﺎﺷﺪ ﻫﺎ!‬
‫‪ -‬ﮐﺪام ﻗﻮل؟‬
‫‪ -‬ﯾﺎدت اﺳﺖ؟ ﯾﮏ ﭘﻮزهﺑﻨﺪ ﺑﺮای ﺑَﺮّهام‪ ...‬آﺧﺮ ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮل ﮔﻠﻤَﻢ!‬
‫ﻃﺮحﻫﺎی اوﻟﯿﻪام را از ﺟﯿﺐ درآوردم‪ .‬ﻧﮕﺎهﺷﺎن ﮐﺮد و ﺧﻨﺪانﺧﻨﺪان ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺑﺎﺋﻮﺑﺎبﻫﺎت ﯾﮏ ﺧﺮده ﺷﺒﯿﻪ ﮐﻠﻢ ﺷﺪه‪.‬‬
‫ای وای! ﻣﺮا ﺑﮕﻮ ﮐﻪ آنﻗﺪر ﺑﻪ ﺑﺎﺋﻮﺑﺎبﻫﺎم ﻣﯽﻧﺎزﯾﺪم‪.‬‬
‫‪ -‬روﺑﺎﻫﺖ‪ ...‬ﮔﻮشﻫﺎش ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺑﻪ ﺷﺎخ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪ ...‬زﯾﺎدی درازﻧﺪ!‬

‫‪68‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫و ﺑﺎز زد زﯾﺮ ﺧﻨﺪه‪.‬‬
‫‪ -‬آﻗﺎ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ داری ﺑﯽاﻧﺼﺎﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ .‬ﻣﻦ ﺟﺰ ﺑﻮآﻫﺎی ﺑﺴﺘﻪ و ﺑﻮآﻫﺎی ﺑﺎز ﭼﯿﺰی ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدم ﺑﮑﺸﻢ ﮐﻪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻋﻮﺿﺶ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺳﺮﺷﺎن ﺗﻮ ﺣﺴﺎب اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻣﺪاد ﯾﮏ ﭘﻮزهﺑﻨﺪ ﮐﺸﯿﺪم دادم دﺳﺘﺶ و ﺑﺎ دلِ ﻓﺸﺮده ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ ﺧﯿﺎﻻﺗﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ داری ﮐﻪ ﻣﻦ ازﺷﺎن ﺑﯽﺧﺒﺮم‪...‬‬
‫اﻣﺎ ﺟﻮاب ﻣﺮا ﻧﺪاد‪ .‬ﺑﻢ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻣﯽداﻧﯽ؟ ﻓﺮدا ﺳﺎلِ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ آﻣﺪنِ ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪ ﭘﺲ از ﻟﺤﻈﻪای ﺳﮑﻮت دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮑﯽﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪم‪.‬‬
‫و ﺳﺮخ ﺷﺪ‪.‬‬
‫و ﻣﻦ از ﻧﻮ ﺑﯽ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﻢ ﭼﺮا ﻏﻢ ﻋﺠﯿﺒﯽ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﺳﻮآﻟﯽ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ‪ - :‬ﭘﺲ ﻫﺸﺖ روز ﭘﯿﺶ‪ ،‬آن روز ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﻫﺰار ﻣﯿﻞ دورﺗﺮ از ﻫﺮ آﺑﺎدی وﺳﻂِ ﮐﻮﯾﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺧﻮردی اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﺒﻮد‪ :‬داﺷﺘﯽ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦآﻣﺪی‪...‬‬
‫دوﺑﺎره ﺳﺮخ ﺷﺪ‬
‫و ﻣﻦ ﺑﺎ دودﻟﯽ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺣﺮﻓﻢ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬
‫‪ -‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎلﮔﺮد؟‪...‬‬
‫ﺑﺎز ﺳﺮخ ﺷﺪ‪ .‬او ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺳﻮآلﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ازش ﻣﯽﺷﺪ ﺟﻮاب ﻧﻤﯽداد اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ ﺳﺮخ ﻣﯽﺷﻮد ﻣﻌﻨﯿﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ »ﺑﻠﻪ«‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟‬
‫ﺑﻪاش ﮔﻔﺘﻢ‪ - :‬آﺧﺮ‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﺮﺳﻢ ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪...‬‬
‫اﻣﺎ او ﺣﺮﻓﻢ را ﺑﺮﯾﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬دﯾﮕﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوی ﺑﻪ ﮐﺎرت ﺑﺮﺳﯽ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوی ﺳﺮاغ ﻣﻮﺗﻮرت‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮت ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ‪ .‬ﻓﺮدا ﻋﺼﺮ ﺑﺮﮔﺮد‪...‬‬

‫‪69‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﻣﻨﺘﻬﺎ ﻣﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﻧﺒﻮدم‪ .‬ﺑﻪ ﯾﺎد روﺑﺎه اﻓﺘﺎدم‪ :‬اﮔﺮ آدم ﮔﺬاﺷﺖ اﻫﻠﯿﺶ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻔﻬﻤﯽﻧﻔﻬﻤﯽ ﺧﻮدش را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻄﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﮐﻪ ﮐﺎرش ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪﮐﺮدن‬
‫ﺑﮑﺸﺪ‪.‬‬

‫‪26‬‬
‫ﮐﻨﺎر ﭼﺎه دﯾﻮارِ ﺳﻨﮕﯽ ﻣﺨﺮوﺑﻪای ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮدا ﻋﺼﺮ ﮐﻪ از ﺳﺮِ ﮐﺎر ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ از دور دﯾﺪم ﮐﻪ آن ﺑﺎﻻ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﭘﺎﻫﺎ را آوﯾﺰان ﮐﺮده‪،‬‬

‫‪70‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫و ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭘﺲ ﯾﺎدت ﻧﻤﯽآﯾﺪ؟ درﺳﺖ اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﻧﺒﻮد ﻫﺎ!‬
‫ﻻﺑﺪ ﺻﺪای دﯾﮕﺮی ﺑﻪاش ﺟﻮاﺑﯽ داد‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ در رَد‪ ‬ﺣﺮﻓﺶ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﭼﺮا ﭼﺮا! روزش ﮐﻪ درﺳﺖ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز اﺳﺖ ﮔﯿﺮم ﻣﺤﻠﺶ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪...‬‬
‫راﻫﻢ را ﺑﻪ ﻃﺮف دﯾﻮار اداﻣﻪ دادم‪ .‬ﻫﻨﻮز ﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﻧﻪ ﺻﺪای ﮐﺴﯽ را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺎز در ﺟﻮاب درآﻣﺪ ﮐﻪ‪:‬‬
‫‪ ... -‬آره‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮدت ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺒﯿﻨﯽ رَد‪ ‬ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ روی ﺷﻦ از ﮐﺠﺎ ﺷﺮوع ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﺑﺎش‪ ،‬ﺗﺎرﯾﮏ ﮐﻪ ﺷﺪ ﻣﯽآﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺑﯿﺴﺖ ﻣﺘﺮی دﯾﻮار ﺑﻮدم و ﻫﻨﻮز ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽدﯾﺪم‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻣﮑﺜﯽ دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬زﻫﺮت ﺧﻮب ﻫﺴﺖ؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ درد و زﺟﺮم را ﮐِﺶ ﻧﻤﯽدﻫﺪ؟‬
‫ﺑﺎ دل ﻓﺸﺮده از راه ﻣﺎﻧﺪم اﻣﺎ ﻫﻨﻮز از ﻣﻮﺿﻮع ﺳﺮ در ﻧﯿﺎورده ﺑﻮدم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﺑﺮو‪ .‬دِ ﺑﺮو‪ .‬ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ!‬
‫آن وﻗﺖ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ را ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﻪ ﭘﺎی دﯾﻮار اﻧﺪاﺧﺘﻢ و از ﺟﺎ ﺟﺴﺘﻢ! ﯾﮑﯽ از آن ﻣﺎرﻫﺎی زردی ﮐﻪ ﺗﻮ ﺳﯽ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﮐَﻠَﮏِ آدم را ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﻬﺮﯾﺎر‬
‫ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻗﺪ راﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﯿﺒﻢ ﻣﯽﺑﺮدم ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﻪ دو‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎره از ﺳﺮ و ﺻﺪای ﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻓﻮارهای ﮐﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ‬
‫آرام روی ﺷﻦ ﺟﺎری ﺷﺪ و ﺑﯽ آن ﮐﻪ ﭼﻨﺪان ﻋﺠﻠﻪای از ﺧﻮدش ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﺑﺎﺻﺪای ﺧﻔﯿﻒ ﻓﻠﺰی ﻻی ﺳﻨﮓﻫﺎ ﺧﺰﯾﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻦ درﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ دﯾﻮار رﺳﯿﺪم و ﻃﻔﻠﮑﯽ ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ را ﮐﻪ رﻧﮕﺶ ﻣﺜﻞ ﺑﺮف ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد ﺗﻮ ﻫﻮا ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم‪.‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦ دﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﺣﮑﺎﯾﺘﯽ اﺳﺖ! ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﺎرﻫﺎ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﯽ؟‬
‫ﺷﺎل زردش را ﮐﻪ ﻣﺪام ﺑﻪ ﮔﺮدن داﺷﺖ ﺑﺎز ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺷﻘﯿﻘﻪﻫﺎﯾﺶ آب زدم و ﺟﺮﻋﻪای ﺑﻪاش ﻧﻮﺷﺎﻧﺪم‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ اﺻﻼ ﺟﺮات ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ازش ﭼﯿﺰی‬
‫ﺑﭙﺮﺳﻢ‪ .‬ﺑﺎ وﻗﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و دﺳﺘﺶ را دور ﮔﺮدﻧﻢ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺣﺲ ﮐﺮدم ﻗﻠﺒﺶ ﻣﺜﻞ ﻗﻠﺐ ﭘﺮﻧﺪهای ﻣﯽزﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﯿﺮ ﺧﻮردهاﺳﺖ و دارد ﻣﯽﻣﯿﺮد‪.‬‬

‫‪71‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ - :‬از اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﻢ و ﮐﺴﺮِ ﻟﻮازم ﻣﺎﺷﯿﻨﺖ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدی ﺧﻮشﺣﺎﻟﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺮﮔﺮدی ﺧﺎﻧﻪات‪...‬‬
‫‪ -‬ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪی؟‬
‫درﺳﺖ ﻫﻤﺎن دم ﻟﺐواﮐﺮدهﺑﻮدم ﺑﺶ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻫﻢ ﮐﻪ ﻋﻠﯽرﻏﻢ ﻫﻤﻪی ﻧﻮﻣﯿﺪیﻫﺎ ﺗﻮ ﮐﺎرم ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪهام!‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮآلﻫﺎی ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد اﻣﺎ ﮔﻔﺖ‪ - :‬آﺧﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ اﻣﺮوز ﺑﺮ ﻣﯽﮔﺮدم ﺧﺎﻧﻪام‪...‬‬
‫و ﺑﻌﺪ ﻏﻢزده درآﻣﺪ ﮐﻪ‪ - :‬ﮔﯿﺮم راه ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ دورﺗﺮ اﺳﺖ‪ ...‬ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖﺗﺮ اﺳﺖ‪...‬‬
‫ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮدم اﺗﻔﺎق ﻓﻮقاﻟﻌﺎدهای دارد ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ .‬ﮔﺮﻓﺘﻤﺶ ﺗﻮ ﺑﻐﻠﻢ‪ .‬ﻋﯿﻦ ﯾﮏ ﺑﭽﻪی ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯽآﻣﺪ ﮐﻪ او دارد ﺑﻪ ﮔﺮداﺑﯽ ﻓﺮو‬
‫ﻣﯽرود و ﺑﺮای ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻨﺶ از ﻣﻦ ﮐﺎری ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪ ...‬ﻧﮕﺎه ﻣﺘﯿﻨﺶ ﺑﻪ دوردﺳﺖﻫﺎی دور راه ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑَﺮﱢهات را دارم‪ .‬ﺟﻌﺒﻪﻫﻪ را ﻫﻢ واﺳﻪ ﺑﺮهﻫﻪ دارم‪ .‬ﭘﻮزهﺑﻨﺪه را ﻫﻢ دارم‪.‬‬
‫و ﺑﺎ دلِ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد‪.‬‬
‫ﻣﺪت درازی ﺻﺒﺮ ﮐﺮدم‪ .‬ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮐﻢﮐﻤَﮏ ﺗﻨﺶ دوﺑﺎره دارد ﮔﺮم ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﻋﺰﯾﺰ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮی ﻣﻦ‪ ،‬وﺣﺸﺖ ﮐﺮدی‪...‬‬
‫‪ -‬اﻣﺸﺐ وﺣﺸﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺶﺗﺮی ﭼﺸﻢ ﺑﻪراﻫﻢ اﺳﺖ‪.‬‬
‫دوﺑﺎره از اﺣﺴﺎسِ واﻗﻌﻪای ﺟﺒﺮان ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﯾﺦ زدم‪ .‬اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻏﺶﻏﺶ ﺧﻨﺪهی او را ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪ ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺨﺖ ﺗﺤﻤﻞﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﻨﺪهی او ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪای در دلِ ﮐﻮﯾﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﺋَﮏِ ﻣﻦ‪ ،‬دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻏﺶﻏﺶِ ﺧﻨﺪهات را ﺑﺸﻨﻮم‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻪام ﮔﻔﺖ‪ - :‬اﻣﺸﺐ درﺳﺖ ﻣﯽﺷﻮد ﯾﮏ ﺳﺎل و اﺧﺘﺮَﮐَﻢ درﺳﺖ ﺑﺎﻻی ﻫﻤﺎن ﻧﻘﻄﻪای ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﭘﺎرﺳﺎل ﺑﻪ زﻣﯿﻦ آﻣﺪم‪.‬‬
‫‪ -‬ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﺋﮏ‪ ،‬اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪی ﻣﺎر و ﻣﯿﻌﺎد و ﺳﺘﺎره ﯾﮏ ﺧﻮاب آﺷﻔﺘﻪ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮال ﻣﻦ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد اﻣﺎ ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﺑﺎ ﭼﺸﻢِ ﺳَﺮ دﯾﺪه ﻧﻤﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫‪72‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪ -‬ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ -‬در ﻣﻮرد ﮔﻞ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر اﺳﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﮔﻠﯽ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﯾﮏ ﺳﺘﺎرهی دﯾﮕﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺐ ﺗﻤﺎﺷﺎی آﺳﻤﺎن ﭼﻪ ﻟﻄﻔﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ :‬ﻫﻤﻪی‬
‫ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﻏﺮق ﮔﻞ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ!‬
‫‪ -‬ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ‪...‬‬
‫‪ -‬در ﻣﻮرد آب ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦﻃﻮر اﺳﺖ‪ .‬آﺑﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ دادی ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﺮﻗﺮه و رﯾﺴﻤﺎن درﺳﺖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ‪ ...‬ﯾﺎدت ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‪ ...‬ﭼﻪ ﺧﻮب‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬ﻣﺴﻠﻢ اﺳﺖ‪...‬‬
‫‪ -‬ﺷﺐﺑﻪﺷﺐ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ .‬اﺧﺘﺮک ﻣﻦ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺟﺎﯾﺶ را ﻧﺸﺎﻧﺖ ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ! آن ﻫﻢ ﺑﺮای ﺗﻮ ﻣﯽﺷﻮد ﯾﮑﯽ از‬
‫ﺳﺘﺎرهﻫﺎ؛ و آن وﻗﺖ ﺗﻮ دوﺳﺖ داری ﻫﻤﻪی ﺳﺘﺎرهﻫﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﯽ‪ ...‬ﻫﻤﻪﺷﺎن ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ دوﺳﺖﻫﺎی ﺗﻮ‪ ...‬راﺳﺘﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﻫﺪﯾﻪای ﺑﺖ ﺑﺪﻫﻢ‪...‬‬
‫و ﻏﺶ ﻏﺶ ﺧﻨﺪﯾﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬آخ‪ ،‬ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﺋﮏ‪ ،‬ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﺋﮏ! ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖِ ﺷﻨﯿﺪنِ اﯾﻦ ﺧﻨﺪهام!‬
‫‪ -‬ﻫﺪﯾﻪی ﻣﻦ ﻫﻢ درﺳﺖ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ‪ ...‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﻮرد آب‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ ﺑﮕﻮﯾﯽ؟‬
‫‪ -‬ﻫﻤﻪی ﻣﺮدم ﺳﺘﺎره دارﻧﺪ اﻣﺎ ﻫﻤﻪی ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﯾﮏﺟﻮر ﻧﯿﺴﺖ‪ :‬واﺳﻪ آنﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻣﯽروﻧﺪ ﺣﮑﻢ راﻫﻨﻤﺎ را دارﻧﺪ واﺳﻪ ﺑﻌﻀﯽ دﯾﮕﺮ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ‬
‫روﺷﻨﺎﯾﯽِ ﺳﻮﺳﻮزناﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﺑﻌﻀﯽ ﮐﻪ اﻫﻞ داﻧﺸﻨﺪ ﻫﺮ ﺳﺘﺎره ﯾﮏ ﻣﻌﻤﺎ اﺳﺖ واﺳﻪ آن ﺑﺎﺑﺎی ﺗﺎﺟﺮ ﻃﻼ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﯾﻦ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﻫﻤﻪﺷﺎن زﺑﺎن ﺑﻪ ﮐﺎم ﮐﺸﯿﺪه و‬
‫ﺧﺎﻣﻮﺷﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ ﺳﺘﺎرهﻫﺎﯾﯽ ﺧﻮاﻫﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﺎﺑﻨﺪهای ﻣِﺜﻠﺶ را ﻧﺪارد‪.‬‬
‫‪ -‬ﭼﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ ﺑﮕﻮﯾﯽ؟‬

‫‪73‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪ -‬ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از ﺳﺘﺎرهﻫﺎم؟ ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از آنﻫﺎ ﻣﯽﺧﻨﺪم؟‪ ...‬ﺧﺐ‪ ،‬ﭘﺲ ﻫﺮ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺑﺮاﯾﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪی ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﻣﯽﺧﻨﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﺳﺘﺎرهﻫﺎﯾﯽ ﺧﻮاﻫﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻠﺪﻧﺪ ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ!‬
‫و ﺑﺎز ﺧﻨﺪﯾﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬و ﺧﺎﻃﺮت ﮐﻪ ﺗﺴﻼ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد )ﺧﺐ ﺑﺎﻻﺧﺮه آدﻣﯽزاد ﯾﮏ ﺟﻮری ﺗﺴﻼ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ دﯾﮕﺮ( از آﺷﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮشﺣﺎل ﻣﯽﺷﻮی‪ .‬دوﺳﺖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻣﻦ‬
‫ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﯽ و دﻟﺖ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪی و ﭘﺎرهای وﻗﺖﻫﺎم واﺳﻪ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﭘﻨﺠﺮهی اﺗﺎﻗﺖ را وا ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ...‬دوﺳﺘﺎﻧﺖ از اﯾﻦﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎه‬
‫ﻣﯽﮐﻨﯽ و ﻣﯽﺧﻨﺪی ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ آن وﻗﺖ ﺗﻮ ﺑﻪﺷﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﯽ‪» :‬آره‪ ،‬ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮا ﺧﻨﺪه ﻣﯽاﻧﺪازﻧﺪ!« و آنوﻗﺖ آنﻫﺎ ﯾﻘﯿﻦﺷﺎن ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ‬
‫ﭘﺎک ﻋﻘﻠﺖ را از دﺳﺖ دادهای‪ .‬ﺟﺎن! ﻣﯽﺑﯿﻨﯽ ﭼﻪ ﮐَﻠَﮑﯽ ﺑﻪات زدهام‪...‬‬
‫و ﺑﺎز زد زﯾﺮ ﺧﻨﺪه‪.‬‬
‫‪ -‬ﺑﻪ آن ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﻮضِ ﺳﺘﺎره ﯾﮏ ﻣﺸﺖ زﻧﮕﻮﻟﻪ ﺑﺖ داده ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺑﻠﺪﻧﺪ ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ‪...‬‬
‫دوﺑﺎره ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺑﻌﺪ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺟﺪی ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ‪:‬‬
‫‪ -‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎت ﻧﻤﯽﮔﺬارم‪.‬‬

‫‪74‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪ -‬ﻇﺎﻫﺮ آدﻣﯽ را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ دارد درد ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ ...‬ﯾﮏ ﺧﺮده ﻫﻢ ﻣﺜﻞ آدﻣﯽ ﻣﯽﺷﻮم ﮐﻪ دارد ﺟﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬رو ﻫﻢ رﻓﺘﻪ اﯾﻦ ﺟﻮریﻫﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﯿﺎ ﮐﻪ اﯾﻦ را‬
‫ﻧﺒﯿﻨﯽ‪ .‬ﭼﻪ زﺣﻤﺘﯽ اﺳﺖ ﺑﯽﺧﻮد؟‬
‫‪ -‬ﺗﻨﻬﺎت ﻧﻤﯽﮔﺬارم‪.‬‬
‫اﻧﺪوهزده ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -‬اﯾﻦ را ﺑﯿﺶﺗﺮ از ﺑﺎﺑﺖ ﻣﺎره ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ‪ ،‬ﻧﮑﻨﺪ ﯾﮏﻫﻮ ﺗﻮ را ﻫﻢ ﺑﮕﺰد‪ .‬ﻣﺎرﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺒﯿﺜﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﺎ واﺳﻪ ﺧﻨﺪه ﻫﻢ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ آدم را ﻧﯿﺶ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ -‬ﺗﻨﻬﺎت ﻧﻤﯽﮔﺬارم‪.‬‬
‫ﻣﻨﺘﻬﺎ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﻋﺚ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻌﯿﺶ ﺷﺪ‪:‬‬
‫‪ -‬ﮔﺮ ﭼﻪ‪ ،‬ﺑﺎر دوم ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﮕﺰﻧﺪ دﯾﮕﺮ زﻫﺮ ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺐ ﻣﺘﻮﺟﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺶ ﻧﺸﺪم‪ .‬ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﮔﺮﯾﺨﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺧﻮدم را ﺑﻪاش رﺳﺎﻧﺪم ﺑﺎ ﻗﯿﺎﻓﻪی ﻣﺼﻤﻢ و ﻗﺪمﻫﺎی ﻣﺤﮑﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﮔﻔﺖ‪ - :‬اِ! اﯾﻦﺟﺎﯾﯽ؟‬
‫و دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎز ﺑﯽﻗﺮار ﺷﺪ وﮔﻔﺖ‪ - :‬اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮدی آﻣﺪی‪ .‬رﻧﺞ ﻣﯽﺑﺮی‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮِ ﯾﮏ ﻣﺮده را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪم‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﻮدت درک ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ .‬راه ﺧﯿﻠﯽ دور اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ اﯾﻦ ﺟﺴﻢ را ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺒﺮم‪ .‬ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻨﮕﯿﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪم‪.‬‬
‫‪ -‬ﮔﯿﺮم ﻋﯿﻦِ ﭘﻮﺳﺖِ ﮐﻬﻨﻪای ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ دورش اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ ﭘﻮﺳﺖ ﮐﻬﻨﻪ ﮐﻪ ﻏﺼﻪ ﻧﺪارد‪ ،‬ﻫﺎ؟‬
‫ﻣﻦ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪم‪.‬‬
‫ﮐﻤﯽ دلﺳﺮد ﺷﺪ اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد‪:‬‬

‫‪75‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪ -‬ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻪ؟ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﻫﻢﺷﺎن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭼﺎهﻫﺎﯾﯽ در ﻣﯽآﯾﻨﺪ ﺑﺎ ﻗﺮﻗﺮهﻫﺎی زﻧﮓ زده‪ .‬ﻫﻤﻪی ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﺑﻢ آب‬
‫ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﺑﺨﻮرم‪...‬‬
‫ﻣﻦ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪم‪.‬‬
‫‪ -‬ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺰه ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﻧﻪ؟ ﺗﻮ ﺻﺎﺣﺐ ﻫﺰار ﮐﺮور زﻧﮕﻮﻟﻪ ﻣﯽﺷﻮی ﻣﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﻫﺰار ﮐﺮور ﻓﻮاره‪...‬‬
‫او ﻫﻢ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ داﺷﺖ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﺮد‪...‬‬
‫‪ -‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﮕﺬار ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺧﻮدم ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮوم‪.‬‬
‫و ﮔﺮﻓﺖ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪ‪.‬‬

‫‪76‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫ﻣﯽداﻧﯽ؟‪ ...‬ﮔﻠﻢ را ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ‪ ...‬آﺧﺮ ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﺸﻢ‪ .‬ﺗﺎزه ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﻟﻄﯿﻒ اﺳﺖ و ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﺳﺎده و ﺑﯽﺷﯿﻠﻪﭘﯿﻠﻪ‪ .‬ﺑﺮای آن ﮐﻪ ﺟﻠﻮ ﻫﻤﻪی ﻋﺎﻟﻢ از‬
‫ﺧﻮدش دﻓﺎع ﮐﻨﺪ ﻫﻤﻪاش ﭼﯽ دارد ﻣﮕﺮ؟ ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﺧﺎر ﭘِﺮﭘِﺮَک!‬
‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﻨﺪ ﺑﺸﻮم‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ - :‬ﻫﻤﯿﻦ‪ ...‬ﻫﻤﻪاش ﻫﻤﯿﻦ و ﺑﺲ‪...‬‬
‫ﺑﺎز ﻫﻢ ﮐﻤﯽ دودﻟﯽ ﻧﺸﺎن داد اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺎ ﺷﺪ و ﻗﺪﻣﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ رﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﺒﻮدم‪.‬‬
‫ﮐﻨﺎر ﻗﻮزکِ ﭘﺎﯾﺶ ﺟﺮﻗﻪی زردی ﺟﺴﺖ و‪ ...‬ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ! ﯾﮏ دم ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﯾﺎدی ﻧﺰد‪ .‬ﻣﺜﻞ درﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﻔﺘﺪ آرام آرام ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺑﻪ وﺟﻮد‬
‫ﺷﻦ از آن ﻫﻢ ﺻﺪاﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪ‪.‬‬

‫‪77‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫‪27‬‬
‫ﺷﺶ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺑﺎﺑﺖ اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻟﺐﺗﺮﻧﮑﺮدهام‪ .‬دوﺳﺘﺎﻧﻢ از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺮا دوﺑﺎره زﻧﺪه ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ ﺳﺨﺖ ﺷﺎد ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻏﻢزده ﺑﻮدم‬
‫اﻣﺎ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ اﺛﺮ ﺧﺴﺘﮕﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺎﻻ ﮐﻤﯽ ﺗﺴﻼی ﺧﺎﻃﺮ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدهام‪ .‬ﯾﻌﻨﯽ ﻧﻪ ﮐﺎﻣﻼ‪ ...‬اﻣﺎ اﯾﻦ را ﺧﻮب ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ او ﺑﻪ اﺧﺘﺮﮐﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‪ .‬ﭼﻮن آﻓﺘﺎب ﮐﻪ زد ﭘﯿﮑﺮش را ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدم‪.‬‬
‫ﭘﯿﮑﺮی ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﺪان وزﻧﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬و ﺷﺐﻫﺎ دوﺳﺖ دارم ﺑﻪ ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﮔﻮش ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﻋﯿﻦ ﻫﺰار زﻧﮕﻮﻟﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﭘﺎک ﯾﺎدم رﻓﺖ ﺑﻪ ﭘﻮزهﺑﻨﺪی ﮐﻪ ﺑﺮای ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﮐﺸﯿﺪم ﺗﺴﻤﻪی ﭼﺮﻣﯽ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﻢ و او ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺘﻮاﻧﺪ‬
‫آن را ﺑﻪ ﭘﻮزهی ﺑَﺮّه ﺑﺒﻨﺪد‪ .‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺧﻮدم ﻣﯽﭘﺮﺳﻢ‪» :‬ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻮ اﺧﺘﺮﮐﺶ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده؟ ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺮهﻫﻪ ﮔﻞ را ﭼﺮﯾﺪه ﺑﺎﺷﺪ؟‪«...‬‬
‫ﮔﺎه ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ‪» :‬ﺣﺘﻤﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻫﺮ ﺷﺐ ﮔﻠﺶ را زﯾﺮ ﺣﺒﺎب ﺷﯿﺸﻪای ﻣﯽﮔﺬارد و ﻫﻮای ﺑﺮهاش را ﻫﻢ دارد‪ «...‬آن وﻗﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﺎﻟﻢ‬
‫راﺣﺖ ﻣﯽﺷﻮد و ﺳﺘﺎرهﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ ﻣﯽﺧﻨﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺎه ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ‪» :‬ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ آدم ﯾﮏ ﺑﺎر ﺣﻮاﺳﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ...‬آﻣﺪﯾﻢ و ﯾﮏ ﺷﺐ ﺣﺒﺎب ﯾﺎدش رﻓﺖ ﯾﺎ ﺑَﺮّه ﺷﺐ ﻧﺼﻒﺷﺒﯽ ﺑﯽﺳﺮوﺻﺪا از‬
‫ﺟﻌﺒﻪ زد ﺑﯿﺮون‪ «...‬آن وﻗﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ زﻧﮕﻮﻟﻪﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ اﺷﮏ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ!‪...‬‬
‫ﯾﮏ راز ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺰرگ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﺴﺖ‪ :‬ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ او را دوﺳﺖ دارﯾﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰِ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻬﻢﺗﺮ از داﻧﺴﺘﻦ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﻼن ﻧﻘﻄﻪای‬
‫ﮐﻪ ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ‪ ،‬ﻓﻼن ﺑﺮهای ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺷﻤﺎﺳﯿﻢ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﯽ را ﭼﺮﯾﺪه ﯾﺎ ﻧﭽﺮﯾﺪه‪...‬‬
‫ﺧﺐ‪ .‬آﺳﻤﺎن را ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﺪ و ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﺑَﺮّه ﮔﻞ را ﭼﺮﯾﺪه ﯾﺎ ﻧﭽﺮﯾﺪه؟« و آن وﻗﺖ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻫﺎی ﺧﻮدﺗﺎن ﺗﻔﺎوﺗﺶ را ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ‪...‬‬
‫و ﻣﺤﺎل اﺳﺖ آدم ﺑﺰرگﻫﺎ روحﺷﺎن ﺧﺒﺮدار ﺑﺸﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻬﻢ اﺳﺖ!‬

‫‪78‬‬
 ‫ﺷﺎزده )ﺷﻬﺮﯾﺎر( ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ‪ /‬آﻧﺘﻮان دو ﺳﻦﺗﮕﺰوﭘﻪری‪ /‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ‬
‫در ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ زﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ و ﺣﺰناﻧﮕﯿﺰﺗﺮﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮهی ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﻣﻨﻈﺮهی دو ﺻﻔﺤﻪ ﭘﯿﺶ اﺳﺖ ﮔﯿﺮم آن را دوﺑﺎره ﮐﺸﯿﺪهام ﮐﻪ ﺑﻪﺗﺮ ﻧﺸﺎنﺗﺎن‬
‫ﺑﺪﻫﻢ‪» :‬ﻇﻬﻮر ﺷﻬﺮﯾﺎر ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ در اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮد؛ و ﺑﻌﺪ در ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ«‪.‬‬
‫آن ﻗﺪر ﺑﻪ دﻗﺖ اﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮه را ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻮﯾﺪ اﮔﺮ روزی ﺗﻮ آﻓﺮﯾﻘﺎ ﮔﺬرﺗﺎن ﺑﻪ ﮐﻮﯾﺮ ﺻﺤﺮا اﻓﺘﺎد ﺣﺘﻤﺎ آن را ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬و اﮔﺮ ﭘﺎداد و‬
‫ﮔﺬارﺗﺎن ﺑﻪ آن ﺟﺎ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ اﻟﺘﻤﺎس ازﺗﺎن ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﺧﺮج ﻧﺪﻫﯿﺪ و درﺳﺖ زﯾﺮ ﺳﺘﺎره ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪای ﺗﻮﻗﻒ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬آن وﻗﺖ اﮔﺮ ﺑﭽﻪای ﺑﻪ ﻃﺮفﺗﺎن‬
‫آﻣﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺧﻨﺪﯾﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻃﻼﯾﯽ ﺑﻮد‪ ،‬اﮔﺮ وﻗﺘﯽ ازش ﺳﻮاﻟﯽ ﮐﺮدﯾﺪ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﺪاد‪ ،‬ﻻﺑﺪ ﺣﺪس ﻣﯽزﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﯿﺴﺖ‪ .‬در آن ﺻﻮرت ﻟﻄﻒ ﮐﻨﯿﺪ و ﻧﮕﺬارﯾﺪ‬
‫ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﻮر اﻓﺴﺮده ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻤﺎﻧﻢ‪:‬‬
‫ﺑﯽ درﻧﮓ ﺑﺮدارﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ ﮐﻪ او ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‪.‬‬

‫‪79‬‬