َ ْ ‫ه عَل َي‬

‫ه‬ ُ ‫صّلى الل‬

َ ِ‫ل الله‬ُ ‫سو‬ َ ‫مَر َقا‬
ُ ‫ل َر‬ َ ُ‫ن ع‬
ِ ْ‫ن ب‬
ِ َ‫ع‬
َ ّ ‫سل‬
:‫م‬ َ َ‫و‬

‫ة‬
ِ َ‫عاد‬َ ‫س‬ّ ‫ل ال‬ّ ُ ‫عادَةَ ك‬ َ ‫س‬ّ ‫ن ال‬ّ ِ‫إ‬
‫ة‬
ِ ‫ع‬
َ ‫طا‬َ ‫في‬ ِ ‫ر‬ ‫م‬
ِ ْ ‫ع‬
ُ ‫ال‬ ُ
‫ل‬ ُ
‫طو‬
‫ه‬
ِ ‫الل‬
ّ ‫ج‬
.‫ل‬ َ ‫و‬َ ‫عّز‬ َ
Abdullah ibn-i Ömer (radiyallahü anh) hazretleri, Efendiler
Efendisi (aleyhissalâtü vesselam)’ın şöyle buyurduğunu
rivayet ediyor:

“Hakiki saadet ve gerçek bahtiyarlık,

Rabbine karşı halis kulluğunda her an
biraz daha derinleşerek adım adım rıza-
yı ilâhiye yürüyen bir insanın bu hal
üzere çok uzun bir ömür sürmesidir.”
Feyzu’l-Kadir, 4, 144; Müsned-i Şihab, 1, 206