Bayani ng Ating Buhay

Sa lahat ng bagay, mayroon isang taong palaging nandiyan

para tayo ay gabayan, alagaan at mahalin. Siya ang taong hindihinding tayo iiwan kahit ano man ang mangyari. Ito ang taong
gagawin ang lahat para tayo ay makaranas ng kaginhawaan at
mailayo sa sakit at pang-aabuso na hatid ng malupit na mundo.
Buong
puso
niya
tayong
minamahal
at
walang
alinlangang
sumasakripisyo para sa ating kinabukasan kahit siya man ay
nahihirapan. Siya ang ating ilaw ng tahanan. Hindi lang ang
pagiging ina ang pinapamalas niya kahit nga minsan, siya ang
ating kapatid, kaibigan at bayani ng ating buhay.
Simulat sapul, ang ating mga ina ang ating kasangga. Siya
ang dahilan kung bakit nandito tayo sa mundo. Tayong mga kabataan
ang bunga ng kanyang pagmamahal, bunga na hinding-hindi niya
kayang itakwil at ipagtabuyan. Sa unang pagkakataon na tayo ay
umiyak, siyay nandiyan para tayo ay patahanin. Kahit sa simpleng
pagsambit natin ng salita, tuwang-tuwa siya at ipinagmamalaki pa
sa iba. Sa mga oras na tayo ay dumadaing ng ating mga problema,
palagi niya tayong pinakikinggan. Binibigay niya ang kanyang
buong atensyon para lang maipadama sa atin na tayoy hindi nagiisa. May karamay tayo, karamay na mula sa ating pinakamamahal na
ina. May mga panahon din na tayo ay nagkakasakit, hinding-hindi
siya nawawala sa ating paningin. Kahit ano ay kaya niyang gawin,
kahit anong pagpapasakit ay kaya niyang tiisin. Ito ay dahil
mahal niya tayo, isang pagmamahal na hindi natin mararamdaman sa
iba. Ang pag-ibig ng isang ina.
Pero paano kaya natin masusuklian ang mga sakripisyo at
pagmamahal ng ating mga ina? Tayong mga anak ay may ugaling
pagkamahiyain pagdating sa ating mga magulang. Kahit sa simpleng
pagsabi ng mahal kita mama ay hindi natin magawa. Dahil nga sa
makabagong
panahon
ngayon,
tayong
mga
kabataan
ay
na
iimpluwensyahan na ng mga bagay-bagay na nag-iiba ng ating
pananaw sa ating mga ina. Kadalasan, ang pagbitiw ng mga salitang
mahal kita
ay masagwa na sabihin. Pero ang mga masagwang
salitang ito ay sapat lamang para maipahatid natin ang ating
pasasalamat sa ating mga ina. Makakapagpasalamat din tayo sa
pamamagitan ng ating mga aksyon. Ang simpleng paghalik sa pisngi
at paglambing ay sobra-sobra na para sila ay mapasaya.
Alam naman natin na walang permanente rito sa mundo. Kahit
ang mga bagay at taong ating pinapahalagahan ay pwedeng mawala.
Ngayon, mamaya, bukas, ang Diyos lamang ang makakaalam kung
kailan niya gustong kunin muli ang mga buhay na Kanyang
pinahiram. Kaya habang may panahon pa, huwag natin itong
aksayahin. Bawat oras ng ating buhay ay isang pagkakataon para

tayo ay makapagpasalamat sa mga taong minahal tayo nang lubusan.

Ito rin ay isang oportunidad para maipaalam natin sa ating mga
ina na mahal natin sila. Sapagkat walang taong nabuhay kung hindi
dahil sa pag-aaruga ng isang ina.
Ayon nga sa isang personalidad, walang kasiguraduhan kung
hanggang kailan tayo mabubuhay. Dahil diyan, isang payo ang gusto
niyang ipahatid. Ito ay ang pagturing sa bawat araw ng ating
buhay bilang kahuli-hulihang araw natin sa mundo para kahit ano
man ang mangyari ay hindi tayo magsisisi dahil ginawa natin ang
nararapat. Kaya, hindi huli ang lahat para ipakita sa ating mga
ina na may nagmamahal sa kanila.
Inalagaan nila tayo mula nung musmos pa, dapat natin itong
suklian. Tayo naman ang mag-aalaga sa ating mga pinakamamahal na
ina, ang bayaning hindi nakipaglaban o gumamit ng espada dahil
ang tanging sandata niya ay ang kanyang pagmamahal.