มีดบี ้ างไหม?

ในชัว่ โมงภาษาไทยของวันหนึ่ง คุณครูให้ เด็กนักเรี ยนเขียนชื่อของเพื่อนๆ ลงบนแผ่นกระดาษ

และเว้ นช่องว่างในแต่ละบรรทัดไว้

จากนันครู
้ ก็ให้ นกั เรี ยนทุกคนนึกถึงเพื่อนแต่ละคน แล้ วให้ บรรจงเขียนสิ่งดี ๆ ของเพื่อนลงไป
ตลอดชัว่ โมงนันทุ
้ กคนก็ตงหน้ั ้ าตังตาเขี
้ ยนจนเสร็จ แล้ วส่งครูก่อนเดินออกจากห้ องเรี ยนไป

ในวันเสาร์ ครูเขียนชื่อของนักเรี ยนแต่ละคนลงไปในกระดาษสีสวยงาม แล้ วเขียนลอกทุก

ข้ อความที่นกั เรี ยนเขียนถึงเพื่อน
พอตกวันจันทร์ ครู นำเอากระดาษมาส่งให้ นกั เรี ยนแต่ละคน
ชัว่ ครู่ใหญ่ครูก็ได้ เห็นเด็กรอยยิ ้มของนักเรี ยนและและได้ ยินเสียงพึม พำว่า” จริ งหรื อนี่ ฉันไม่ร้ ู
เลยว่าตัวเองจะมีความหมายอะไรต่อเพื่อนได้ ขนาดนัน” ้
และ... “ไม่ยกั กะรู้วา่ มีคนชอบเราแบบนันด้
้ วย...”
ไม่มีใครพูดถึงกระดาษแผ่นนันอี
้ ก และก็ไม่เคยรู้วา่ จะมีใครเอาไปพูดให้ พอ่ แม่ฟังบ้ างหรื อไม่
แต่นนั่ ไม่สำคัญเท่ากับว่า งานของครูได้ เสร็จสิ ้นลงตามวัตถุประสงค์ เด็ก ๆ มีความสุขกันไป
และพวกเขาก็จบชันเรี ้ ยนไปตามกาล

หลายปี ต่อมา เพื่อนนักเรี ยนคนหนึง่ ซึง่ เป็ นทหาร เสียชีวิตลงในสงครามเวียดนาม ครูได้ ไปร่วม
ในพิธีไว้ อาลัย เธอได้ เห็นใบหน้ าอันหล่อเหลาของเขาในโลงศพ...นานนักหนาที่ไม่ได้ พบ เขา
เป็ นผู้ใหญ่แล้ ว
ภายในโบสถ์แห่งนันอั ้ ดแน่นไปด้ วยผู้คน โดยเฉพาะเพื่อนเก่า เพื่อนร่วมชันเรี
้ ยนเดินเข้ าไป
เคารพศพทีละคน และครูเดินเข้ าไปเป็ นสุดท้ าย

เมื่อครูยืนอยูต่ รงหน้ ารู ปผู้ตาย มีนายทหารคนหนึ่งซึง่ ยืนอยูข่ ้ าง ๆ ได้ เดินเข้ ามาหาเธอ พร้ อม
กับเอ่ยถามว่า “คุณเคยเป็ นครูของมาร์ คใช่ไหมครับ?” เธอพยักหน้ า “เขาพูดถึงคุณครูบอ่ ย
มาก”

หลังจากงานพิธีในโบสถ์ เพื่อนร่วมชันของมาร์
้ ค ได้ ไปร่วมรับประทานอาหารกลางวัน และพ่อ
และแม่ของมาร์ คก็อยูท่ ี่นนั่ ด้ วย ท่านคอยจะพูดกับครูของมาร์ ค
“เราอยากให้ คณ
ุ ครูได้ เห็นอะไรบางอย่าง” พ่อของมาร์ คควักเอาของสิ่งหนึง่ ออกมาจาก
กระเป๋ า
“มีคนพบว่ามันอยูใ่ นกระเป๋ าสตางค์ของมาร์ คในวันที่เขาเสียชีวิต ผมหวังว่าคุณครูคงจำได้ ”

เมื่อคุณพ่อของมาร์ คแกะกระดาษที่พบั ยูย่ ี่ตามรอยของมันออกทีละน้ อย ครูก็ทราบโดยทันทีว่า

มันเป็ นลายมือของเธอที่เขียนให้ เด็กนักเรี ยนแต่ละคน ตามที่พวกเพื่อนได้ เขียนสิ่งดี ๆ ให้ แก่
มาร์ ค
 “เราขอบคุณคุณครูเป็ นอย่างมากค่ะที่ได้ ทำสิ่งนี ้ให้ อย่างที่พวกเราเห็น มาร์ คเก็บมันไว้ ดงั
สมบัติล้ำค่า”คุณแม่ของมาร์ คพูดด้ วยความตื ้นตัน

แล้ วทันใดศิษย์เก่าทังหลายที
้ ่เป็ นเพื่อนร่วมชันของมาร์
้ คก็ห้อมล้ อมตัวครู
ชาลีเป็ นคนแรกยิ ้มอย่างเหนียม ๆ แล้ วพูดว่า “ผมก็ยงั มีกระดาษแผ่นนันเหมื
้ อนกัน มันอยูใ่ น
ลิ ้นชักชันบนของโต๊
้ ะเครื่ องแป้งที่บ้านผมอยูเ่ ลย”
ภรรยาของชัคพูดขึ ้นบ้ าง “ชัคขอให้ ดิฉนั เก็บไว้ ในอัลบัมแต่
้ งงาน”
“ของฉันอยูใ่ นสมุดไดอารี่ ” เป็ นเสียงของมารี ลิน
วิคกี ้ เพื่อนอีกคนล้ วงลงไปในกระเป๋ าถือใบใหญ่ คว้ าเอากระดาษแผ่นนันออกมาจากกระเป๋
้ า
สตางค์ “ฉันคิดว่า พวกเราทุกคนต่างก็ยงั เก็บรักษากระดาษแผ่นนันไว้้ อยู”่

คุณครูทรุดตัวลงนัง่ ร้ องไห้ เธอร้ องไห้ ให้ กบั มาร์ คและเพื่อน ๆของเขาที่จะไม่ได้ เห็นหน้ ากันอีก

ผู้คนในสังคมวันนี ้มีกนั อยูค่ ลาคล่ำและลืมนึกไปว่าสักวันหนึ่งชีวิตเราก็จะสิ ้นลง และเราไม่ร้ ูชดั

หรอกว่าวันนันจะมาถึ
้ งเมื่อไหร่

ดังนัน้ กรุณาบอกผู้คนที่คณ
ุ รักและใส่ใจเถิดว่า ....” เขาเป็ นคนพิเศษและสำคัญ...” บอกเขา
เถิดก่อนที่จะสายเกินไป

และไม่ทางใดทางหนึง่ ที่สามารถจะทำได้ ขอให้ ทา่ นได้ โปรดกระจายข่าวสารนี ้ออกไป

หากคุณไม่คิดจะส่ง คุณจะพลาดโอกาสที่จะได้ ทำสิ่งดี ๆ และงดงามไปอย่างน่าเสียดาย
หากคุณได้ รับเมล์นี ้แล้ วก็แสดงว่า ยังมีใครบางคนเอาใจใส่คณ ุ และมันมีความหมายอีกว่า เขา
ยังใส่ใจคุณอยู่
หากคุณมีธุระยุง่ เกินกว่าที่จะใช้ เวลา 2-3 นาที ส่งต่อสารฉบับนี ้ นี่อาจจะเป็ นครัง้ แรกที่คณ
ุ ไม่
ได้ ทำสิ่งเล็ก ๆนี ้ ที่จะทำให้ สมั พันธภาพของคุณกับเพื่อน แตกต่างไปจากเดิม
ยิ่งส่งไปมากคนเท่าไหร่ก็จะเป็ นการดีเท่านัน้ เมื่อมันไปถึงคนคุณใส่ใจ
โปรดระลึกไว้ เสมอว่า...คุณทำสิ่งใดย่อมได้ สิ่งนัน้
เมื่อท่านทำดีตอ่ ชีวิตผู้อื่นมากเท่าใด มันก็จะถาโถมกลับมาหาตัวท่านเป็ นทวีคณ
ู
ขอให้ วนั ของท่ าน มีความสุ ขสันต์ สถาพร... ตราบนานเท่ านาน