‫ادﺑﻜﺪه‪ ،‬ﺑﺎﻧﻚ ادﺑﻴﺎت ﭘﺎرﺳﻲ‬

‫‪/http://www.adabkade.com‬‬

‫‪--------------------------------------------------------------------------------------------‬‬
‫‪----------------------‬‬

‫ﻧﺎم ﻛﺘﺎب‪ :‬ﻣﺮگ ﻳﺰدﮔﺮد‬

‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪه‪ :‬ﺑﻬﺮام ﺑﻴﻀﺎﻳﻲ‬
‫ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﺸﺮ‪:‬‬
‫ﺣﺮوﻓﭽﻴﻨﻲ‪ :‬ﭘﺎﻳﮕﺎه ادﺑﻜﺪه‬

‫‪--------------------------------------------------------------------------------------------‬‬
‫‪----------------------‬‬

‫ﻣﺮگ ﻳﺰدﮔﺮد‬

‫)آﺳﻴﺎﺑﻲ ﻧﻴﻤﻪ ﺗﺎرﻳﻚ‪ .‬روي زﻣﻴﻦ ﺟﺴﺪي اﺳﺖ اﻓﺘﺎده؛ ﺑﺮ ﭼﻬﺮه اش ﭼﻬﺮﻛﻲ زرﻳﻦ‪ .‬ﺑﺎﻻي ﺳﺮ آن ﻣﻮﺑـﺪ در ﻛـﺎر زﻣﺰﻣـﻪ‬
‫اﺳﺖ؛ اوراد ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺨﻮر ﻣﻲ ﺳﻮزاﻧﺪ‪ .‬ﭼﻬﺮه ي وﺣﺸﺖ زده ي آﺳﻴﺎﺑﺎن ﻛﻪ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ اﻳـﺴﺘﺎده‪ .‬زن ﭼـﻮن ﺷـﺒﺤﻲ‬
‫ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰد و دﺧﺘﺮ ﺟﻴﻎ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ‪(.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬اي ﺑﺰرﮔﻮاران‪ ،‬اي ﺳﺮداران ﺑﻠﻨﺪ ﺟﺎﻳﮕﺎه ﻛﻪ ﭘﺎ ﺗﺎ ﺳﺮ زره ﭘﻮﺷﻴﺪدادﮔﺮي ! آﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ اﻳﻨـﻚ ﻣـﻲ ﻛﻨﻴـﺪ ﻧـﻪ‬
‫اﺳﺖ و ﻧﻪ ﭼﻴﺰي دﻳﮕﺮﻧﺨﻮاﻧﺪه اﻳﻨﺠﺎ ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ اﻳﻨﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻳﻜﺴﺪه ﺑﻴﺪاد اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﺧﻮن آن ﻣﻬﻤﺎن رﻳﺨﺖ‪ ،‬اﻣﺎ‬
‫ﮔﻨﺎﻫﺶ اﻳﭻ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﺮزم ﺟﺎﻣﻪ ‪ .‬ﻣﺮگ آن اﺳﺖ ﻛﻪ او ﺧﻮد ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬اي ﺑﺰرﮔﺎن ﭘﻮﺷﻴﺪه‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﻲ‬
‫ﻛﻨﻴﺪ آن ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺳﺰاوارﻳﻢ‪.‬‬

‫)ﺳﺮﻛﺮده دو ﻛﻒ دﺳﺖ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﺪ‪ .‬ﺳﺮﺑﺎز زاﻧﻮ ﻣﻲ زﻧﺪ‪(.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬اﻳﻦ راي ﻣﺎﺳﺖ اي ﻣﺮد‪ ،‬اي آﺳﻴﺎﺑﺎن؛ ﻛﻪ ﭘﻨﺠﻪ ﻫﺎﻳﺖ ﺗﺎ آرﻧﺞ ﺧﻮﻧﻴﻦ اﺳﺖ! ﺗﻮ ﻛﺸﺘﻪ ﺧﻮاﻫﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻲ درﻧﮓ! اﻣـﺎ‬
‫ﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ آﺳﺎﻧﻲ؛ ﺗﻮ ﺑﻪ دار آوﻳﺨﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮي ـ ﻫﻔﺖ ﺑﻨﺪت ﺟﺪا‪ ،‬اﺳﺘﺨﻮاﻧﺖ ﻛﻮﺑﻴﺪه‪ ،‬و ﻛﺎﻟﺒﺪت در آﺗـﺶ! ﻫﻤـﺴﺮت ﺑـﻪ‬
‫ﺗﻨﻮر اﻓﻜﻨﺪه ﻣﻲ ﺷﻮد؛ و دﺧﺘﺮت را ﭘﻮﺳﺖ از ﻛﺎه ﭘﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﭼﻮب ﻧﺒﺸﺘﻪ اي اﻳﻦ ﺟﻨﺎﻳﺖ دﻫﺸﺘﻨﺎك را ﺑﺮ دروازه ﻫﺎ‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ آوﻳﺨﺖ‪ ،‬و ﻧﺎم آﺳﻴﺎﺑﺎن ﺗﺎ دﻧﻴﺎﺳﺖ ﭘﻠﻴﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪) :‬در ﻛﺎر ﺧﻮد( ‪ . . .‬ﺗﺎرﻳﺪه ﺑﺎد ﺗﻴﺮﮔﻲ ﺗﻴﺮه ﮔﻮن ﺗﺎرﻳﻜﻲ از ﺗﺎرﻳﺨﺎﻧﻪ ي ﺗﻦ‪ .‬از ﺗﻴﺮﮔﻲ آزاد ﺷﻮد ﻧﻮر‪ ،‬ﺑـﻲ دود ﺑﺎﺷـﺪ‬
‫آﺗﺶ‪ ،‬ﺑﻲ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﺑﺎﺷﺪ روﺷﻨﻲ‪ .‬ﺗﺎرﻳﺪه ﺑﺎد ﺗﻴﺮﮔﻲ ﺗﻴﺮه ﮔﻮن ﺗﺎرﻳﻜﻲ از ﺗﺎرﻳﺨﺎﻧﻪ ي ﺗﻦ ‪. . .‬‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬ﭼﻮب از ﻛﺠﺎ ﺑﺒﺮﻳﻢ؟ اﻳﻦ دور و ﺑﺮ ﻃﻨﺎب ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻫﺴﺖ؟‬

‫زن‪ :‬ﺑﻲ ﺷﺮم ﻣﺮدﻣﺎن ﻛﻪ ﺷﻤﺎﻳﻴﺪ‪ .‬ﻣﺎ را ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﻳﺎ ﻏﺎرت ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟‬

 ‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬ﺗﻴﺮﻫﺎي ﺳﺎﻳﺒﺎن را ﺑﻜﺶ؛ ﺑﺮاي اﻓﺮاﺷﺘﻦ دار ﻧﻴﻚ اﺳﺖ‪ .‬و اﻣﺎ ﻃﻨﺎب ـ‬

‫زن‪ :‬آري ﺷﺘﺎب ﻛﻦ‪ ،‬ﺷﺘﺎب ﻛﻦ؛ ﻣﺒﺎدا ﻛﻪ ﻣﺎ ﺟﺎن ﺑﻪ در ﺑﺮﻳﻢ! ﻣﺒﺎدا ﻛﻪ داﺳﺘﺎن ﮔﺮﻳﺰ ﺧﻔﺖ ﺑﺎر ﭘﺎدﺷﺎه از دﻫﺎن ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ‬
‫ﺷﻮد؛ و در ﮔﻴﻬﺎن ﺑﭙﺮاﻛﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﺮدﻣﺎن را ﺑﺮ آن ﺷﺎه دﻻور ﺧﻨﺪه ﮔﻴﺮد‪ .‬آري‪ ،‬زودﺗﺮ ﺑﺎش!‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬دﺳﺘﻮر ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮم را ﭼﭗ و راﺳﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﻴﻨﺪازم‪ .‬ﻛﺎر ﺳﻪ ﺑﺎر ﭼﺮﺧﺎﻧﺪن در ﻫﻮاﺳﺖ؛ دو رﻓﺖ و ﻳﻚ‬
‫آﻣﺪ ـ‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬راﺳﺘﻲ‪ ،‬ﻓﻘﻂ دو رﻓﺖ و ﻳﻚ آﻣﺪ؟ راه دﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ؟‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬دار ﺳﺎﺧﺘﻦ دراز ﻣﻲ اﻧﺠﺎﻣﺪ اي ﺳﺮدار‪ .‬ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎوﻳﺰﻣﺸﺎن؛ دار ﻣﻲ ﺧﻮاد ﺑﺮاي ﭼﻪ؟‬

‫ﺳﺮدار‪) :‬ﮔﺮﺑﻴﺎن او را ﻣﻲ ﮔﻴﺮد و ﺑﻪ زاﻧﻮ در ﻣﻲ آورد( اي ﻣﺮد ﺳﺎده دل ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﭼﻬﺎراﺳﺒﻪ ﻣﻲ ﺗﺎزي؟ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺳﺮداران و‬
‫ﺳﺮﻛﺮدﮔﺎﻧﻲ ﻧﮋاده اﻳﻢ ﻧﻪ ﻏﺎرﺗﻴﺎن و ﭼﭙﺎوﻟﮕﺮان؛ و اﻳﻦ دادﮔﺴﺘﺮي اﺳﺖ ﻧﻪ ﺷﺒﻴﺨﻮن‪ .‬ﻣﺎ آﻧﺎن را ﻧﻤﻲ ﻛـﺸﻴﻢ ﻛـﻪ ﻛـﺸﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻴﻢ؛ آﻧﺎن ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﺎداﻓﺮه رﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮن ﭘﺎدﺷﺎه درﻳﺎدل‪ ,‬ﺳﺮدار ﺳﺮداران‪ ،‬داراي داراﻳﺎن‪ ،‬ﺷﺎه ﺷﺎﻫﺎن‪ ،‬ﻳﺰدﮔﺮدﺷـﺎه‬
‫ﭘﺴﺮ ﻳﺰدﮔﺮدﺷﺎه و او ﺧﻮد از ﭘﺴﺮان ﻳﺰدﮔﺮد ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ! )او را ﻣﻲ راﻧﺪ( اﻳﻦ ﺟﻮي ﺳﺮخ ﻛﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ روان ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ از آن‬
‫ﻣﺮدي اﺳﺖ ﻛﻪ در ﭼﻬﺎرﺻﺪ و ﺷﺼﺖ و ﺷﺶ رگ ﺧﻮد ﺧﻮن ﺷﺎﻫﻲ داﺷﺖ؛ و ﻓﺮﻣﺎن ﻣـﺰدا اﻫـﻮرا‪ ،‬او را ﺑﺮﺗـﺮ از آدﻣﻴـﺎن‬
‫ﭘﺎﻳﮕﺎه داده ﺑﻮد! اﻳﻨﻚ ﻛﻪ دﺷﻤﻦ ﮔﻠﻮﮔﺎه ﻣﺎ را ﻣﻲ ﻓﺸﺮد ﭼﻪ دﺳﺘﻴﺎري ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﻛﻪ ﺳﺮ از ﺗﻦ ﺟـﺪا ﻛﻨﻨـﺪ؟‬
‫ﻫﻤﻪ ﻣﻲ داﻧﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺮدم ﺗﻦ اﺳﺖ و ﭘﺎدﺷﺎه ﺳﺮ!‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﻧﺎﻻن ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲ ﭘﻴﭽﺪ( ﭘﺎدﺷﺎه ﻛﺸﺘﻪ ﻧﺸﺪه‪ .‬ﭘﺎدﺷﺎه ﻛﺸﺘﻪ ﻧﺸﺪه!‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪) :‬ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ( آﻳﺎ اﻳﻦ ﭘﻴﻜﺮ او ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻛﺎري ﻧﻜﻦ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ!‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﺳﺮﺧﻮش( او ﺧﻮاب اﺳﺖ‪ ،‬و دارد ﻣﺎ را ﺧﻮاب ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬او ﻣﻲ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺳﭙﺎﻫﻲ ﻓﺮاﻫﻢ آورد ﺑﺰرگ و ﺳﺮزﻣﻴﻦ را دﺷﺖ ﺑﻪ دﺷﺖ از دﺷﻤﻦ ﺑﻲ ﺷﻤﺎر ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬ﭼﻪ اﻣﻴﺪي ﺑﺮ ﺑﺎد!‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﭼﻮن ﻫﺰاره ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﺪ دوران ﻣﻴﺶ ﺑﺸﻮد و دوران ﮔﺮگ اﻧﺪر آﻳﺪ؛ و دﻳﻮﻳﺴﻨﺎن ﺑﺮ ﻛﺎﻟﺒﺪ اﻓﺮﻳﺸﺘﮕﺎن ﭘﺎي ﻛﻮﺑﻨﺪ!‬

‫زن‪) :‬ﻫﺮاﺳﺎن( ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎ او را ﻧﻜﺸﺘﻴﻢ! آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﻳﺪ ﻫﻴﭽﮕﺎه رخ ﻧﺪاده!‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﭼﻪ دروﻏﻲ ﺷﺮم آور! ﻛﺠﺎﺳﺖ آن ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎه را ﺑﻪ دﺳﺖ اﻳﺸﺎن ﻛﺸﺘﻪ دﻳﺪ؟ )ﺑﻪ ﺳﺮﻛﺮده( آﻳـﺎ ﺗـﻮ آﻧﻬـﺎ را ﭼـﻮن‬
‫ﻛﺮﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﺮ ﻻﺷﻪ ي ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﺪﻳﺪي؟‬
‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬آري‪ ,‬ﻣﻦ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ وﻳﺮاﻧﺴﺮا ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬و ﺑﻪ دﻳﺪن آﻧﭽـﻪ ﻣـﻲ دﻳـﺪم ﻣـﻮي ﺑـﺮ اﻧـﺪاﻣﻢ‬
‫راﺳﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻨﮓ آﺳﻴﺎ از ﭼﺮﺧﺶ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤـﻲ ﭼﺮﺧﻴـﺪ‪ .‬و اﻳـﻦ ﺳـﻪ ﺗـﻦ ـ آﺳـﻴﺎﺑﺎن و ﻫـﺴﺮش و‬
‫دﺧﺘﺮش ـ ﮔﺮد ﭘﻴﻜﺮ ﺧﻮﻧﺎﻟﻮد ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻮﻳﻪ ﻛﻨﺎن‪ .‬ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺟﺎﻣﻪ ي ﺷـﺎﻫﻮار ﺧـﻮﻳﺶ ﺑـﻮد و از‬
‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﺷﻜﻮه ﺗﺮ‪ .‬ﻧﻮري از ﺷﻜﺎف ﺑﺮ ﺗﻦ ﺑﻲ ﺟﺎن او ﻛﺞ ﺗﺎﺑﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و در آن ﻧﻮر ذرات ﻏﺒﺎر و ﻫﺎي و ﻫﻮي ﺷﻴﻮن ﺗﻨﻮره‬
‫ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬آري‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﻮد آﻧﭽﻪ ﻣﻦ دﻳﺪم‪ ،‬ﻛﻪ ﺗﺎ ﻣﺮگ رﻫﺎﻳﻢ ﻧﻜﻨﺪ‪ .‬ﺟﻮﻳﻲ از ﺧﻮن ﺗﺎ زﻳﺮ ﺳﻨﮓ آﺳـﻴﺎ راه اﻓﺘـﺎده ﺑـﻮد؛ و‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﺮگ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺑﻮد‪ .‬و ﻣﻦ واﻣﺎﻧﺪم ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻳﻦ ﺳﻨﮕﺪﻻن ﺑﺮ ﻛﺸﺘﻪ ي ﺧﻮد ﻣﻲ ﮔﺮﻳﻨﺪ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﺮ او ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫زن‪) :‬ﺿﺠﻪ ﻣﻲ زﻧﺪ( ﺑﺮ ﻓﺮزﻧﺪ!‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﮔﺮﻳﺎن( ﺑﺮادرم!‬

‫زن‪ :‬ﻣﻦ آن ﺟﻮاﻧﻚ را ﺑﻪ ﺧﻮن ﺟﮕﺮ از ﺧﺮدي ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻳﻲ آوردم‪ .‬ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺗﻚ ﭘﺴﺮي ﺑﻮد ﺧﺮد ﻛـﻪ ﺳـﭙﺎﻫﻴﺎن ﺗـﻮاش ﺑـﻪ‬
‫ﻣﻴﺪان ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬و ﻣﺎه ﻫﻨﻮز ﻧﻮ ﻧﺸﺪه از ﻣﻦ ﻣﮋدﮔﺎﻧﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﭘﻴﻜﺮ ﺧﻮﻧﺎﻟﻮدش را ﺑﺎ ﻫﺸﺖ زﺧﻢ ﭘﻴﻜـﺎن ﺑـﺮ ﺗـﻦ‬
‫ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﺎز ﭘﺲ آوردﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﻣﺮدﻣﺎن ﻫﻤﻪ ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﻣﺮﮔﻨﺪ! اي زن ﻛﻮﺗﺎه ﻛﻦ و ﺑﮕﻮ ﻛﻪ آﻳﺎ ﭘﺴﺮ اﻧﺪك ﺳﺎل ﺗﻮ ﺑﺎ ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺎ ﻫﻢ ارز ﺑﻮد؟‬

‫زن‪ :‬زﺑﺎﻧﻢ ﻻل اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﻤﺴﻨﮓ ﻧﺒﻮد؛ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﺴﻲ ﮔﺮاﻧﻤﺎﻳﻪ ﺗﺮ ﺑﻮد!‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﻫﺎه‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ؟ اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﺮان زﻣﻴﻦ از ﭘﺎي در ﻣﻲ آﻳﺪ! ﺑﮕﻮ اي آﺳﻴﺎﺑﺎن ﭘﺴﺮ ﻣـﺮده؛ ﭘـﺲ ﺗـﻮ از ﭘﺎدﺷـﺎه‬
‫ﻛﻴﻨﻪ ي ﭘﺴﺮت را ﺟﺴﺘﻲ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬آري‪ ،‬اﻧﺒﺎر ﺳﻴﻨﻪ ام از ﻛﻴﻨﻪ ﭘﺮ ﺑﻮد؛ ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﻣﻦ او را ﻧﻜﺸﺘﻢ؛ ﻧﻪ از ﻧﻴﻜﺪﻟﻲ‪ ،‬از ﺑﻴﻢ!‬

‫زن‪ :‬ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ ﻫﺮ ﭘﺎدﺷﺎه را ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ از ﭘﻲ ﻣﻲ رﺳﻨﺪ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬و ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻧﺎدرﺳﺖ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ ﭘﺲ ﻣﺒﺎدا ﻛﻪ دﺳﺖ ﺑﺮ او ﻓﺮاز ﺑﺮم‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ ﺑﺮ او دﺳﺖ ﻓﺮاز ﻧﺒﺮدم‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﻛﻨﺎر ﺟﺴﺪ( ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻮاه ﻣﺎ در اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻔﺘﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬دﻳﮕﺮ ﺗﺎب دروﻏﺎﻧﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬در آن ﭘﻠﻴﺪﺗﺮﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ ﻫﺰاره ﺑﻪ ﺳﺮ آﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﺴﻴﺎرﺗﺮ از ﺑـﺴﻴﺎر ﺷـﻮﻧﺪ؛ و‬
‫دروغ از ﻫﺮ ﭘﻨﺞ ﺳﺨﻦ ﭼﻬﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻮن ﺳﺎﻳﻪ ي ﻣﺰدا اﻫﻮرا را در آﺳﻴﺎي ﺧﻮد ﺑﻪ ﮔـﺮدش درآوردي‪ .‬ﭘـﺲ ﺟﺎﻣـﺖ از‬
‫ﺧﻮن ﺗﻮ ﭘﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ؛ و اﺳﺘﺨﻮان ﻫﺎي ﺗﻮ ﺳﮓ ﻫﺎي ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻲ را ﺳﻮر ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ .‬اﻳﻦ ﺳﺨﻨﻲ اﺳﺖ ﺑـﻲ ﺑﺮﮔـﺸﺖ! و ﻣـﺎ‬
‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرده اﻳﻢ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻤﺎن ﺗﻮ ﺑﺮﺑﺎد ﺧﻮاﻫﺪ رﻓﺖ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬و ﺑﺎد اﻳﻨﻚ ﺧﻮد در راه اﺳﺖ‪ .‬اﻛﻨﻮن در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﺗﻮﻓﺎن آﻧﺎن ﻃﻨﺎب دار ﻣﺮا ﻣﻲ ﺑﺎﻓﻨﺪ‪ .‬و ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﻟﺐ‪ ،‬ﭼﻮﺑﻪ ي‬
‫دار ﻣﺮا ﺑﺮ ﺳﺮ ﭘﺎي ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺷﻤﺸﻴﺮﻫﺎي آﻧﺎن ﺗﺸﻨﻪ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺧﻮن ﻣﻦ ﺳﻴﺮاب ﺧﻮاﻫﺪ ﺷـﺪ‪ .‬آﻧـﺎن از ﺧـﺸﻢ ﺧـﻮد در‬
‫ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻦ ﺳﭙﺮي ﺳﺎﺧﺘﻪ اﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎي ﻣﺮا ﭼﻮن ﻧﻴﺰه ﻫﺎي ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺳـﻮي ﻣـﻦ ﺑـﺎز ﻣـﻲ ﮔﺮداﻧـﺪ‪ .‬آه‪ ،‬ﭘـﺴﺮ ﭼـﺎره‬
‫ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﺷﻤﺎ اي ﺳﺮوران ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻪ از ﺧﺸﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪه اﻳﺪ؛ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﻴﻔﺮ ﺑﻴﻨﻮاﻳﻲ را ﭘﺲ ﻣﻲ دﻫﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﮔﻨـﺎه دﻳﮕـﺮ‬
‫را!‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﻛﻨﺎه آزﻣﻨﺪي ات را ﭘﺲ ﻣﻲ دﻫﻲ‪ .‬دﻳﻮي ﻛﻪ در ﺗﻮ ﺑﺮﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺎﻣﺶ آز ﺑﻮد! ﺑﮕﻮ ﺗﻮ ﺑـﺮ ﭼﻬـﺎر آﻳﻨـﻪ ي ﭘﺎدﺷـﺎه‬
‫ﺧﻴﺮه ﺷﺪي ﻳﺎ ﺑﺮ زاﻧﻮﺑﻨﺪ ﻳﺎ ﺷﻜﻢ ﺑﻨﺪ ﻳﺎ ﺳﺎق ﺑﻨﺪ؟ ﻣﺎ ﻧﻴﻚ ﻣﻲ داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﻬﺘﺮ آرزوي ﺑﺮﮔﺬﺷﺘﻦ از ﻣﻬﺘـﺮش را دارد؛‬
‫و آن دوﻧﺪه ي واﻣﺎﻧﺪه ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺟﺰ ﭘﻴﺶ اﻓﺘﺎدن از آن ﻛﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ؛ و ﺑﺎﺧﺘﻪ آرزوﻳﺶ ﭼﻪ ﺟـﺰ ﺑـﺮدن؟ ﭘﻴـﺎده‬
‫دﺷﻤﻦ ﺳﻮار اﺳﺖ؛ و ﮔﺪا ﺧﻮﻧﻲ ﭘﺎدﺷﺎه!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺑﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﻣﻦ او را ﻧﻜﺸﺘﻢ؛ ﻧﻪ از ﺑﻲ ﻧﻴﺎزي‪ ،‬از ﺑﻴﻢ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ ﻫﺮ ﭘﺎدﺷﺎ را ﻛﺴﺎﻧﻲ در رﻛﺎﺑﻨﺪ ﻛﻪ از ﭘﻲ او ﻣﻲ ﺗﺎزﻧﺪ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ ﻧﺎدان ﺑﻴﻢ ﻛﺮدم‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ ﻣﺒﺎدا ﻛﻪ دﺳﺖ ﺑﺮ او ﻓﺮاز ﺑﺮم‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ دﺳﺖ ﺑﺮ او ﻓﺮاز ﻧﺒﺮدم‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﻛﻨﺎر ﺟﺴﺪ( ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻮاه ﻣﺎ در اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻔﺘﻪ‪.‬‬

‫)ﺳﺮﺑﺎز ﺑﺎ ﭼﻮب ﺑﻠﻨﺪي ﺳﺮﻛﻲ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ و ﺑﺎز ﻣﻲ رود‪(.‬‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬در اﻧﺒﺎر ﭼﻨﺪ ﺗﻜﻪ ﭼﻮب ﺗﺮ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ؛ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﺮدك را ﺧﻮب ﺗﺎب ﻣﻲ آرود‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﺧﻮد را ﺑﻪ آﻏﻮش ﻣﺎدر ﻣﻲ اﻧﺪازد( ﺑﺎ ﻣﺮگ ﭘﺪر از ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻲ ﻛﺲ ﺗﺮم!‬

‫زن‪) :‬ﺧﻮد را ﺟﺪا ﻣﻲ ﻛﻨﺪ( ﺑﻲ ﻛﺲ دﺧﺘﺮﺟﺎن؟ ﻧﺘﺮس‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﻲ درﻧﮓ ﻣﻲ ﻣﻴﺮي؛ و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ! اﻳﻨﻚ دﺷﻤﻨﺎن از ﻫﻤـﻪ‬
‫ﺳﻮ ﻣﻲ ﺗﺎزﻧﺪ؛ ﭼﻮن ﻫﺸﺖ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎدي ﻛﻪ از ﻛﻮه و داﻣﻨﻪ‪ ،‬و از ﺟﻨﮕﻞ و دﺷﺖ‪ ،‬و از درﻳﺎ و رود‪ ،‬و از رﻳﮕﺰار و ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻣـﻲ‬
‫رﺳﺪ‪ .‬در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﺗﻮﻓﺎن اﻳﺴﺘﺎده ﻣﻨﻢ! )ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ ﻛﻨﺪ( ﻛﺸﻨﺪه ي ﭘﺎدﺷﺎه را ﻧﻪ اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬ﺑﻴـﺮون از اﻳﻨﺠـﺎ ﺑﻴﺎﺑﻴـﺪ! ﭘﺎدﺷـﺎه‬
‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘﺎدﺷﺎه ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺪ‪ .‬آن ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪ ﻣﺮدﻛﻲ ﺑﻮد ﻧﺎﺗﻮان!‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﺑﮕﻮ‪ ،‬اﻣﺎ زﻳﺎده ﻣﮕﻮ!‬

‫زن‪ :‬ﺧﺎﻣﻮش ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ آﻧﭽﻪ دارم اﻛﻨﻮن ﺑﻨﮕﻮﻳﻢ ﻛﻲ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ؟ زﻳﺮ ﺧـﺎك؟ ﭘﺎدﺷـﺎه اﻳﻨﺠـﺎ ﻛـﺸﺘﻪ ﻧـﺸﺪه‪ .‬او‬
‫ﭘﻴﺶ از آﻣﺪن ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺮده ﺑﻮد!‬

‫ﺳﺮدار‪) :‬ﺑﻪ آﺳﻴﺎﺑﺎن( اﻳﻦ زن را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﻦ! ـ )ﺑﻪ زن( و ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﺎم ﺑﻴﺪادﮔﺮان ﻣﮕﺬار‪ .‬آﻳﺎ ﻣﺮدي ﮔﻢ ﺷـﺪه در ﺑـﺎد ﺑـﻪ‬
‫آﺳﻴﺎي وﻳﺮاﻧﻪ ي ﺗﻮ ﻧﻴﺎﻣﺪ؟‬

‫زن‪ :‬او آﻣﺪ ﭼﻮن ﺳﺎﻳﻪ اي؛ او ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺮگ ﻣﻲ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﻳﺎوه ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺲ! ـ )ﺑﻪ آﺳﻴﺎﺑﺎن( ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮ ﻣﺮد‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ ات ﻧﻜﻮﻓﺘﻪ ام‪ .‬آﻳﺎ ﺑﺰرﮔﻤﺮدي در ﺟﺎﻣﻪ ي ﺷﺎﻫﺎن ﺑـﻪ‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻛﺎش ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪم‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻛﻪ از آﺳﺘﺎن در او را دﻳﺪم ﻛﻪ از ﺗﭙﻪ ﺳﺮازﻳﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﭘﺲ او ﺑﻪ اﻳﻦ وﻳﺮاﻧﻪ آﻣﺪ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬آري‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﺑﺎ ﭘﺎي ﺧﻮد؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬آري او آﻣﺪ‪ .‬او آﻣﺪ‪ ،‬ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ ﺑﻮد‪ .‬او ژﻧﺪه ﭘﻮش آﻣﺪ!‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬اﻳﻦ او ﻛﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﺷﺎه ﺷﺎﻫﺎن زﻣﻴﻦ ﺑﻮد!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻴﻢ؟ او ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻮﻧﺎن ﮔﺪاﻳﻲ آﻣﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺎرﻳﻚ و ﺗﻨﮓ؛ ﺑـﻪ اﻳﻨـﺴﺎن ﺑﻴﻐﻮﻟـﻪ اي‪ .‬او‬
‫ﭼﻮن راه ﻧﺸﻴﻨﻲ ﻫﺮاﺳﺎن آﻣﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎن ﺗﺮﺳﺎن ﻛﻪ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻴﻢ رﻫﺰﻧﻲ اﺳـﺖ ﺑـﺮ ﻣﺮدﻣـﺎن راه ﺑﺮﻳـﺪه و ﺑـﺮ اﻳـﺸﺎن دﺳـﺘﺒﺮد‬
‫ﺳﻬﻤﺎﮔﻴﻦ زده؛ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﺳﻮي ﭼﺮاغ را ﺑﻪ ﻓﻮﺗﻲ ﻫﺮاﺳﻴﺪه ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫)دﺧﺘﺮ ﻓﻮت ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؛ زن ﺗﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻜﻨﺠﻲ ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺰد‪(.‬‬

‫زن‪ :‬او ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻜﻨﺠﻲ اﻓﻜﻨﺪ و ﮔﻔﺖ ﻛﻪ روزﻧﻪ ﻫﺎ را ﻓﺮوﺑﻨﺪﻳﺪ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬ﺑﻪ دﺧﺘﺮ( آﻳﺎ ﺗﻮ ﻧﺒﻮدي ﻛﻪ دﻟﺖ از ﺟﺎ ﻛﻨﺪه ﺷﺪ؟‬

‫زن‪ :‬او ﺑﻲ ﮔﻤﺎن دزدي ﺑﻮد‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻳﺎ ﮔﺪاﻳﻲ‪ .‬ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻴﻢ؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﻧﺎﻻن( ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي ﺧﻮردن ﺑﺪﻫﻴﺪ!‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﺑﮕﻮ ـ اﻳﻨﻚ اي ﻣﺮد؛ ﺗﺎ ﭼﻮﺑﻪ ي دار ﺗﺮا ﺑﺮآورﻧﺪ ـ ﺑﮕﻮ آن ﺷﻬﺮﻳﺎر ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ؟ آﻳﺎ در اﻧﺪﻳﺸﻪ ي آﻏـﺎز ﻧﺒـﺮدي‬
‫ﺑﺎ ﺗﺎزﻳﺎن ﻧﺒﻮد؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﺑﺮ ﻣﻲ ﺧﻴﺰد( او ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي ﺧﻮردن ﺑﺪﻫﻴﺪ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺑﺮاي ﺧﻮردن‪ ،‬ﭼﻴﺰي؟ ﺳﻔﺮه اي اﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺖ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﻧﺎن ﺧﺸﻚ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻓﻄﻴﺮي ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻣﻲ ﺳﺎزﻳﻢ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﮔﻮﺷﺖ! ﻣﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ام‪ .‬ﭘﺎره اي ﮔﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻴﺪ!‬

‫زن‪) :‬ﺷﮕﻔﺖ زده( ﮔﻮﺷﺖ! ﺷﻨﻴﺪي ﭼﻪ ﮔﻔﺖ؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﭼﻨﺎن ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﮔﻮﺷﺖ ﻧﺨﻮرده اﻳﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺒﻚ و ﺗﻴﻬﻮ ﻧﺪﻳﺪه اﻳﺪ؟ آه‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﭼـﻪ ﻣـﻲ ﮔـﻮﻳﻢ؟‬
‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪي ﻳﺎ ﺑﺰي اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻜﻪ اي ﺑﺨﺮم؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬اﮔﺮ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺰي ﺑﻮد ﻣﺎ ﻧﻴﻜﺒﺨﺖ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﻣﺎ ﺑﻴﻤﺎر اﺳﺖ و دواي او ﺷﻴﺮ ﺑﺰ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﻣﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ام و ﺗﻮ در اﻧﺪﻳﺸﻪ ي دواي دﺧﺘﺮﻛﻲ؟ آه ـ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻓـﺮو اﻓﺘـﺎدم‪ .‬اﻳـﻦ ﻛﺠﺎﺳـﺖ و ﺷـﻤﺎ ﻛﻴﺎﻧﻴـﺪ؟‬
‫ﻧﺸﻨﻴﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﻴﺮون از ﺗﻴﺴﻔﻮن ﺟﺎﻧﻮراﻧﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻧﻪ اﻳﺰدي اﻧﺪ و ﻧﻪ راه ﻣﻐﺎن دارﻧﺪ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺗﻴﺴﻔﻮن ـ ﺷﻨﻴﺪي زن؟ آﻧﭽﻪ ﻣﻦ آرد ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﻪ ﺗﻴﺴﻔﻮن ﻣﻲ رود‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﻣﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ام!‬

‫زن‪ :‬ﭼﺮا در ﺗﻴﺴﻔﻮن ﻧﻤﺎﻧﺪي؟ آﻧﺠﺎ ﮔﻮﻳﺎ ﺳﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﺪي‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬اﻳﻦ ﻧﺎن ﺧﺸﻚ ﺟﻮﻳﻦ را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮرد؟‬

‫زن‪ :‬آن را ﺑﻪ آب ﺑﺰن‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﻬﻤﺎن اﻧﺪﻛﻲ ﻫﻢ ﻛﺸﻚ ﻣﻲ اﻓﺰاﻳﻴﻢ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﮔﺮﻳﺎن( آﻧﭽﻪ او ﺧﻮرد‪ ،‬ﺧﻮراك ﺷﺐ ﻣﻦ ﺑﻮد‪) .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﻲ ﻏﺮد( زﺑﺎن ﺑﺒﻨﺪ ﭘﺘﻴﺎره ي ﮔﻴﺴﻮ ﺑﺮﻳﺪه؛ ﺑﻪ ﻣﻦ آب ﺑﺪه!‬

‫زن‪) :‬ﺷﮕﻔﺖ زده( او در ﺧﺎﻧﻪ ي ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻲ دﻫﺪ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻏﻠﻂ ﻧﻜﻨﻢ اﻳﻦ ﻣﺮد ﮔﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮔﺪاﻳﺎن درﻳﻮزه ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و او ﻣﻲ ﺳﺘﺎﻧﺪ‪ .‬او ﭼﻮن ارﺑﺎب ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬
 ‫زن‪ :‬ﺑﻲ ﮔﻤﺎن زور او از زري اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻛﻴﺴﻪ دارد‪ .‬در اﻧﺒﺎن او ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺴﺖ اي آﺳﻴﺎﺑﺎن‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬آرا ﺑﺎش ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪ .‬ﺑﻴﺮون از اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﻮﻓﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫)دﺧﺘﺮ ﭘﺎرﭼﻪ اي ﺑﻪ روي ﺟﺴﺪ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ‪(.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬و آﻧﮕﺎه ﻛﻪ در ﺧﻮاب ﺑﻮد ﺷﻤﺎ اﻧﺒﺎن او را ﮔﺸﺘﻴﺪ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﻣﺎ ﻫﻤﺪاﺳﺘﺎن ﺷﺪﻳﻢ ﻛﻪ او ﮔﺮدﻧﻪ ﮔﻴﺮي اﺳﺖ دﺳﺘﺒﺮد ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻳﺎري زده‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻛﻪ در ﻛﻴﺴﻪ اش آن ﻫﻤﻪ در ﺷﺎﻫﻮار‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬آن ﻫﻤﻪ در ﺷﺎﻫﻮار ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ آﻣﻮﺧﺖ ﻛﻪ او ﺷﻬﺮﻳﺎري ﺳﺘﺮگ اﺳﺖ ﺑﺮ ﻫﻤﻬﻲ ﺳـﺮوران ﺳـﺮ و ﺑـﺮ ﻫﻤـﻪ ي‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺷﺎه‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬آﻳﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺰﻧﺪ؟ ﭼﻮن ﮔﺪاﻳﺎن درﻳﻮزﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﭼﻮن رﻫﺰﻧﺎن ﻣﺎل ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ دزدﻧﺪ؟ آﻳـﺎ ﺟﺎﻣـﻪ‬
‫دﮔﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻣﺎ آن ﺟﺎﻣﻪ ي ﺷﺎﻫﻮار را دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬و آن ﭘـﺴﺎك زرﻧﮕـﺎر را؛ و ﭘﻨﺪاﺷـﺘﻴﻢ ﺗﻴـﺮه روزي‬
‫اﺳﺖ راه ﻣﻬﺘﺮي ﺑﺮﻳﺪه و ﮔﻮﻫﺮان او دزدﻳﺪه و ﺟﺎﻣﻪ ي او ﺑﻪ در ﻛﺮده‪ .‬آري ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎي ﻣﺎ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﻣﻲ ﺧﻨﺪد( ﭼﻪ ﺳﻮري ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻪ ﺳﻮري ﺑﻮد؛ و ﻣﻦ در آن ﻣﻬﻤﺎن ﺑﻮدم‪) .‬ﮔﺮﻳﺎن( ﭘﺎدﺷﺎه ﻛﺸﺘﻪ ﻧﺸﺪه ـ )ﻧﻌﺮه ﻣـﻲ‬
‫ﻛﺸﺪ( ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎن ﻣﺎ را رﻫﺎ ﻛﺮده اﻧﺪ‪ .‬ﻟﺸﻜﺮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ دﻳﺪه ﺷﺪه ـ )ﻧﺎﻻن( ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻧﻪ! ـ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ او ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﭘﺎدﺷﺎه اﺳﺖ؟‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺑﻪ زﻳﺮ و ﺑﺎﻻي روزﮔﺎر! ﻣﺎ ﺧﻮد در ﭘﻲ او ﻣﻲ ﺗﺎﺧﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎ اﺳﭙﺎن ﺗﻜﺎور؛ و او ﺑﺮﺧﻨﮓ ﺗﻴﺰ رو ﭘﻴﺸﺘﺮ از ﻣﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫و ﻣﺎ از او واﭘﺲ ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ در ﺗﻮﻓﺎن‪ .‬ﺗﻴﺮﮔﻲ ﻛﻪ اف ﺑﺮ اﻫﺮﻳﻤﻨﺎﻧﺶ ﺑﺎد اﻓﺴﺎر اﺳـﭙﺎن ﻣـﺎ را ﺑـﻪ ﻛـﻒ داﺷـﺖ و ﻫـﺮ ﺟـﺎ ﻛـﻪ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ـ‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﺑﺮ اﻫﺮﻳﻤﻦ ﺑﺪ ﺳﮕﺎل ﻧﻔﺮﻳﻦ؛ دوﺑﺎر‪ ،‬ﺳﻪ ﺑﺎر‪ ،‬ﺳﻲ ﺑﺎر‪ ،‬ﻫﺰار ﺑﺎر ـ‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬در ﺗﻴﺮﮔﻲ اﻳﻦ ﺑﺎﻣﺪاد‪ ،‬ﻛﻪ ﮔﻴﺘﻲ ﭼﻮن ﭘﺮ زاﻏﻲ ﺗﺎري و روﺷﻦ ﺑﻮد‪ ،‬اﺳﭙﺎن رﻫﻮار ﻣﺎ ﺳﻪ ﺑﺎر رﻣﻴﺪﻧـﺪ؛ و ﻣـﺎ در ﭘـﻲ‬
‫اﻳﺸﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﻮﻣﻪ درآﻣﺪﻳﻢ؛ و ﭼﻮن در ﮔﺸﻮدﻳﻢ از ﭘﻴﻜﺮ ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ي ﭘﺎدﺷﺎه دوران‪ ،‬ﺑﺮ اﻓﻖ رﻧﮓ ﺧﻮن ﭘﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬زﻳﺮ ﻟﺒﻲ ﻣﻲ ﺧﻨﺪد( دﺧﺘﺮان ﻣﻲ داﻧﻨﺪ رﻧﮓ ﺧﻮن ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺧﻔﻪ! ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﻲ دﺳﺖ روﻳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻢ؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﭼﺮا ﺑﺘﺮﺳﻢ؟ دﻳﮕﺮ ﭼﻪ دارم ﻛﻪ از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻢ؟‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪) :‬ﻏﺮان ﻧﻴﺰه ﺑﺮﻣﻲ دارد( ﺧﻮن او در اﻳﻦ ﺗﺎرﻳﻜﺪه ﭼﻮن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ اﺳﺖ!‬
 ‫ﻣﻮﺑﺪ‪) :‬ﺑﻪ ﺷﻮر آﻣﺪه( زﺧﻢ ﻫﺎي او ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎد دادﺧﻮاﻫﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ!‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪) :‬ﺣﻤﻠﻪ ور( ﺑﺎﻳﺪﺷﺎن ﻛﺸﺖ!‬

‫ﺳﺮدار‪) :‬ﺟﻠﻮي او را ﻣﻲ ﮔﻴﺮد( ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﺧﻮد ﻣﻴﺪان ﻧﺪه! ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺮق ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﻮ ﺑﻤﻴﺮﻧﺪ؟ اﻳﻦ ﺑﺮاي‬
‫آﻧﺎن ﻣﺮﮔﻲ زﻳﺒﺎ و آرزوﻛﺮدﻧﻲ اﺳﺖ؛ و ﻧﻴﺰ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﺗﺎه‪ .‬ﻧﻪ ـ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻣﺮﮔﺸﺎن اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻫﺎ ﻛﺮده ام‪ .‬ﻣﺮﮔﻲ دﻳﺮاﻧﺠﺎم؛ ﮔﺎم‬
‫ﺑﻪ ﮔﺎم؛ زﺷﺖ؛ ﻣﺮﮔﻲ ﻛﻪ ده ﺑﺎر ﻣﺮدن اﺳﺖ!‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪) :‬ﺧﻮددار( ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺑﺨﻮان ﻣﻮﺑﺪ؛ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺑﺨﻮان!‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪) :‬زاﻧﻮ زﻧﺎن ﺑﺮ ﻛﻨﺎر ﺟﺴﺪ( ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺎه ﻣﻲ اﻓﺰاﻳﺪ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺎه ﻣﻲ ﻛﺎﻫﺪ؟ از ﻛﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ اﻓﺰاﻳﺪ و ﻣﻲ ﻛﺎﻫﺪ ﺟﺰ ﺗﻮ‬
‫اي ﻣﺰدا اﻫﻮرا؟ ﺑﺸﻮد ﻛﻪ او ﺑﺮاي ﻳﺎري ﻣﺎ آﻳﺪ‪ .‬ﺑﺸﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي ﮔﺸﺎﻳﺶ ﻣﺎ آﻳﺪ‪ .‬ﺑﺸﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي راﻣﺶ ﻣﺎ آﻳـﺪ‪ .‬ﺑـﺸﻮد ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺮاي آﻣﺮزش ﻣﺎ آﻳﺪ‪ .‬ﺑﺸﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي ﭘﻴﺮوزي ﻣﺎ آﻳﺪ ـ‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺑﺮاي ﻣﺮده ي ﻣﺎ ﻫﻢ ﻧﻴﺎﻳﺸﻲ ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻲ ﺷﻮد؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﺑﺪﻛﻴﺶ را ﻣﺮده ﺧﻮاﻫﻢ؛ ﺑﺪﻛﻨﺶ را ﻣﺮده ﺧﻮاﻫﻢ؛ دﻳﻮﭘﺮﺳﺖ را ﻣﺮده ﺧﻮاﻫﻢ! ﻧﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ از ﭘﻲ او روﻳﻢ؛ ﻧﻜﻨﺪ ﻛـﻪ‬
‫ﻫﻴﭽﮕﺎه ﺑﺪو رﺳﻴﻢ؛ ﻧﻜﻨﺪ ك ﺑﺎزﻳﭽﻪ ي او ﺷﻮﻳﻢ ـ‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬روزﮔﺎر از ﻧﺎﻣﺸﺎن ﭘﺎك ﺷﻮد! آﻳﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﺎزي ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻮاب ﻣﺮگ را ﭘﺎره ﻛﻨﺪ؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪) :‬ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰد( ﻧﺎﺷﺪﻧﻲ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻬﺘﺮ! ﺗﻮ ﺑﮕﻮ اي ﻫﻤﮕﺎﻧﺖ ﺧﻮب؛ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻳﻦ ﺧﻮاب ﻣﺮگ را ﭘﺎره ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﺮد؟‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪) :‬ﻧﻮﻣﻴﺪ( آري‪ ,‬ﻧﻤﻲ ﺷﻮد‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬ﻧﺎﮔﻬﺎن( ﺧﻮاﺑﺶ ﭘﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺎدت ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺧﻮاﺑﺶ ﭘﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد!‬

‫ﺳﺮدار‪) :‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از ﻛﻨﺎر ﺟﺴﺪ( آن ﻛﺲ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﻮردﻻﻧﺶ ﺑﻨﺸﻨﺎﺧﺘﻴﺪ؟‬

‫زن‪) :‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻛﻨﺎر ﻣﻲ ﻛﺸﺪ( اﻧﺒﺎن را رﻫﺎ ﻛﻦ!‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﻫﺮاﺳﺎن( ﺑﺒﻴﻨﺶ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻏﻠﺘﺪ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺧﻮاﺑﺶ ﭘﺎره ﺷﺪه ﺑﻮد؛ ﻏﺮﻳﻮﻛﺸﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و دﺳﺖ ﺑﻪ زﻳﺮ ﺳﺮ ﺑﺮد!‬

‫زن‪ :‬دﺳﺖ ﺑﻪ زﻳﺮ ﺳﺮ؛ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻛﻴﺴﻪ ي زر؛ و دﺳﺖ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ دﺳﺘﻪ ي ﺷﻤﺸﻴﺮ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﻫﺎي ﻣﺮدك؛ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﺮدي در آن اﻧﺒﺎن؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﭼﻮن داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺮ راز ﭘﺎره ﻫﺎي زر آﮔﺎﻫﻴﻢ در ﻛﺎر ﺧﻮد ﻣﺎﻧﺪ! ﻏﺮﻳﺪ؛ ﻣﻦ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﻢ! ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﺑﻨﮕﺮﻳـﺪ؛ ﻣـﻦ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻢ! )ﺑﻪ زن( ﺗﻮ ﺧﻨﺪﻳﺪي!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬او ﺧﻨﺪﻳﺪ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻢ!‬

‫زن‪ :‬ﻫﺮ ﻛﺲ ﭘﺎدﺷﺎه ﺧﺎﻧﻪ ي ﺧﻮد اﺳﺖ؛ و ﺑﺪﻳﻨﺴﺎن ﭘﺎدﺷﺎه اﻳﻦ وﻳﺮاﻧﻪ آن ﻣﺮدك ﺑﻴﻨﻮاي آﺳﻴﺎﺑﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬او ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﺗﺮﺳﺎن( او ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻛﺸﻴﺪ!‬

‫زن‪ :‬اي ﺷﺎه‪ ،‬اﮔﺮ ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ ﺑﺮو ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺎن ﺑﺠﻨﮓ؛ ﭼﺮا ﭘﻴﺶ ﻣﺎ ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺳﺮم!‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﺑﺎ ﻫﺮاس و ﺷﮕﻔﺘﻲ( او ﺳﺮش را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺳﺮم! در ﺳﺮم آواﻳﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ ﻫﺰار ﺗﺒﻴﺮه ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻨﺪ‪ .‬در ﺳﺮم ﺳﭙﺎﻫﻲ ﺑـﻪ ﺷـﻤﺎره ي رﻳـﮓ ﻫـﺎي ﺻـﺤﺮاﻳﻲ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫زن‪) :‬ﭘﻮزﺧﻨﺪ زﻧﺎن( اﻳﻦ ﺑﺎزي ﺑﺮاي ﻓﺮﻳﺐ ﻣﺎﺳﺖ!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ اﻳﻨﻢ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺎرش ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺎن ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪) :‬ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻟﮕﺪ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﺪ( اﻳﻦ اوﺳﺖ! اﻳﻦ ﺧﻮد اوﺳﺖ! ﻣﻦ آن ﺟﺎﻣﻪ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ؛ آن زره را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻜﺒـﺎره زرﻳـﻦ‬
‫اﺳﺖ؛ آن ﺳﺎق ﺑﻨﺪ و ﺳﺎﻋﺪﭘﻮش؛ آن ﻣﭻ ﺑﻨﺪ و ﺷﻜﻢ ﺑﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﺎره ﻫﺎي ﻓﻠﺰ زر ﻧﺎب اﺳﺖ‪ .‬آري ﻣﻦ ﭘﺎدﺷﺎه را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺮا ﻛﻪ ﺧﻮد و زره ﻫﺴﺖ و اﺳﺐ و ﺳﭙﺮ اﮔﺮ ﺑﮕﺮﻳﺰي ﻣﺮا ﭼﻪ ﺟﺎي اﻳﺴﺘﺎدن ﻛﻪ ﺗﻦ ﺑﺮﻫﻨـﻪ ام و ﺗﻬـﻲ‬
‫دﺳﺖ؟‬

‫زن‪ :‬او ﺗﺮﺳﺎن ﺑﻮد؛ او در ﺧﻮد ﻧﻤﻲ ﮔﻨﺠﻴﺪ؛ او واﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد؛ او ﻧﺎﻻن ﺑﻮد و ﻏﺮان ﺑﺮ اﻳﻦ ﺗﻴﺮ ﺳﺎﻳﺒﺎن ﺳﺮ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻴﺪ! او ﻣـﻲ‬
‫ﺧﺮوﺷﻴﺪ ﻛﻪ دﺷﻤﻨﺎن ﻧﺰدﻳﻜﻨﺪ‪ .‬او ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ را ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﺪ‪ ،‬و دﻳﻬﻴﻢ و ﺟﺎﻣﻪ را؛ او ﺧﻮاﺳـﺖ ﺗـﺎ ﺟـﺎﻳﻲ ﭘﻨﻬـﺎن‬
‫ﺷﻮد‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ ﺧﺮوﺷﻴﺪم!‬

 ‫زن‪ :‬او ﺧﺮوﺷﻴﺪ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻪ او ﺑﺪ ﮔﻔﺘﻢ!‬

‫زن‪) :‬ﻧﮕﺮان( ﺗﻮ ﺑﻪ او ﺑﺪ ﻧﮕﻔﺘﻲ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ اي ﭘﺎدﺷﺎه‪ ،‬اي ﺳﺮدار‪ ،‬ﭘﺎﻳﺖ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﺎد ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎي ﺧﻮد آﻣﺪي‪ .‬ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ رﻧﺞ ﻫﺎي ﺳﺎﻟﻴﺎن ﻣـﻦ ﺑـﺎ‬
‫ﻛﻴﺴﺖ؟ ﻣﻦ ﻫﺮ روز زﻧﺪﮔﻴﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎژ داده ام‪ .‬ﻣﻦ ﺳﻮاران ﺗﺮا ﺳﻴﺮ ﻛﺮده ام‪ .‬اﻛﻨﻮن ﻛﻪ دﺷﻤﻨﺎن ﻣـﻲ رﺳـﻨﺪ ﺗـﻮ ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﺑﮕﺮﻳﺰي؛ و ﻣﺮا ﻛﻪ ﺳﺎل ﻫﺎ دﺳﺖ ﺑﺴﺘﻲ دﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﮕﺬاري؟ ﻣﺮا ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻪ داﻧﺶ ﺟﻨﮓ دارم و ﻧﻪ ﺗـﺎب ﻧﺒـﺮد؟ آري‪،‬‬
‫ﻣﻦ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ او را زدم!‬

‫زن‪) :‬ﺑﻪ ﺷﻮر آﻣﺪه( ﺗﻮ او را زدي!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻳﻚ ﺑﺎر‪ ،‬دوﺑﺎر‪ ،‬ﺳﻪ ﺑﺎر ـ‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬وه ﻛﻪ در ﭼﻬﺎر ﮔﻮﺷﻪ ي اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﻼدﻳﺪه ﻛﺴﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻳﺎوه اي ﻧﺸﻨﻴﺪه‪ .‬دﺳﺖ ﺗﻮ ﻧﺸﻜﺴﺖ؟ ﺗـﻮ او را زدي‪،‬‬
‫و زﻣﻴﻦ و آﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﺟﺎي ﺧﻮد اﺳﺘﻮار ﻣﺎﻧﺪ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ ـ او را ـ زدم!‬

‫زن‪ :‬ﺗﻮ او را زدي ـ )آرام ﻛﻨﺎن( ـ ﺑﻪ ﺑﺎزي و ﺧﻮﺷﺪﻟﻲ؛ آﻧﭽﻨﺎﻧﻜﻪ در ﻧﻮروز ﺷﺎه ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ را ﻣﻲ ﻧﺸﺎﻧﻨﺪ و ﻣـﻲ زﻧﻨـﺪ‪ .‬ﻣـﺎ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ او ﭘﺎدﺷﺎه اﺳﺖ‪ .‬او راﺳﺖ دروﻏﺰﻧﻲ را ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺮدﻣﺎن رﻳﺸﺨﻨﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﺧﺎﻣﻮش! آﻳﺎ ﻧﻤﻲ داﻧﻴﺪ ﻛﻪ روان ﻣﺮده ﺗﺎ ﺳﻪ روز ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺮدار اﻳﺴﺘﺎده اﺳﺖ؟ او اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ؛ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ‪ .‬ﻣﺒﺎدا ﺑﻪ رﻧـﺞ‬
‫آﻳﺪ؛ ﻣﺒﺎدا ﺑﺮآﺷﻮﺑﺪ؛ ﻣﺒﺎدا ﺑﻪ ﺳﺨﻦ درآﻳﺪ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻲ ﺷﻨﻮي زن؟ روان ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﻨﻮز اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫زن‪) :‬ﻣﻲ دود( ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﺶ را ﺑﮕﻴﺮ‪ .‬درﻳﭽﻪ ﻫﺎ را ﺑﺒﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﺑﮕﺮﻳﺰد!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬ﻣﻲ دود( ﺑﺰﻧﺶ‪ ،‬ﺑﺘﺎراﻧﺶ‪ ،‬ﺑﻜﻮﺑﺶ!‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﻫﺎي‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬ﺑﺎ ﭼﻮﺑﺪﺳﺘﻲ( ﺑﻪ درك ﺷﻮ اي روان؛ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ درآ و ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻣﺎ راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ اﻳﻢ‪.‬‬

‫زن‪) :‬ﺑﺎ ﭼﻮﺑﺪﺳﺘﻲ( ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮ اي روان؛ ﻛﺪام ﮔﻮﺷﻪ ﺧﺰﻳﺪه اي؟ )ﻣﻲ زﻧﺪ(‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻛﺪام ﺳﻮﻳﻲ‪ ،‬اﻳﻦ ﮔﻮﺷﻪ؟ ﺑﮕﻴﺮ! )ﻣﻲ زﻧﺪ(‬

 ‫زن‪ :‬ﺗﻮ ﭘﺎي اﻳﻦ ﮔﺮدﻧﻜﺸﺎن را ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎز ﻛﺮده اي؛ ﭘﺲ ﺧﻮد ﭘﺎﺳﺨﺸﺎن را ﺑﺪه!‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬دﺳﺖ ﺑﺮدارﻳﺪ! اﻳﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﻛﺎر اﻓﺴﻮﻧﻴﺎن و دﻳﻮﺧﻮﻳﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬آﻳﺎ از دﻳﻦ ﺑﻪ در ﺷﺪه اﻳﺪ؟‬

‫زن‪ :‬اﮔﺮ روان ﭘﺎدﺷﺎه اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﭘﺲ ﺑﮕﺬار ﺗﺎ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﺮا ﺑﺸﻨﻮد؛ ﺑﺴﻮزي اي روان ـ‬

‫)آﺳﻴﺎﺑﺎن دﻫﺎن او را ﻣﻲ ﮔﻴﺮد‪(.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬دور ﺑﺎد اﻓﺴﻮن اﻓﺴﻮﻧﻲ؛ دور ﺑﺎد دﺷﻨﺎم دﺷﺨﻮي؛ دور ﺑﺎد ﭘﻠﻴﺪي ﭘﻠﻴﺪان؛ راﻧﺪﻣﺶ ﺑﻪ ﺷﺶ ﮔﻮﺷﻪ ي زﻣﻴﻦ؛ ﻫـﺰار‬
‫دﺳﺖ او را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺎﻳﺶ ﺑﺴﺘﻢ!‬

‫زن‪) :‬ﺧﻮد را آزاد ﻣﻲ ﻛﻨﺪ( ﮔﻮش ﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﻧﺸﻨﻮﻳﺪ؛ زﻳﺮا ﻣﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﻧﺎﺳﺰاﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﺮدم!‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﺑﺲ ﻛﻦ اي زن! ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﺑﺮﻧﻤﻲ ﺗﺎﺑﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ روان ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬ﻣﻲ ﺷﻨﻮي زن؟ اﻳﻦ ﺳﺮوران ﺧﻮش ﻧﺪارﻧﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﺳﺰا ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬و ﻧﻴﺰ دﺷﻨﺎم!‬

‫زن‪ :‬آﻳﺎ دﺷﻨﺎم و ﻧﺎﺳﺰا ﻫﻢ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ي ﺑﺰرﮔﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺎه ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺧﺮج ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻧﻪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﻨﮓ و ﻛﻠﻮﺧﻲ اﺳﺖ ﺑﺮ‬
‫زﻣﻴﻦ رﻳﺨﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﭼﻨﺪﺗﺎﻳﻲ از آن را ﺑﻪ ﺳﻮي ﺷﻤﺎ ﭘﺮﺗﺎب ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﺗﻮ ﻣﻴﻞ ﮔﺪاﺧﺘﻪ را ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﻛﻴﻔﺮ ﺧﻮد اﻓﺰودي!‬

‫زن‪ :‬ﺷﻜﻨﺠﻪ ي دﻳﮕﺮي ﻳﺎدت ﻧﻤﻲ آﻳﺪ؟‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬زﺑﺎن ﺗﻮ ﺑﺮﻳﺪه ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ اي زن!‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﮔﺮﻳﺎن( ﺧﺸﻤﺸﺎن را ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺪه!‬

‫زن‪) :‬ﻏﺮان( ﭼﺮا؟ ـ )آرام( زﺑﺎن ﻣﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ از ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﻤﺎ ﻣﻲ داﻧﺪ؛ آﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ او ﺧﻮاﺑﻲ دﻳﺪه ﺑﻮد؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﺧﻮاب؟‬

‫زن‪ :‬آﻧﭽﻪ ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ!‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬اﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﺷﮕﻔﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻳﺪ؟ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﻣﺎ ﺧﻮاﺑﻲ ﭘﺮﻳﺸﺎن دﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬در ﺧﻮاب‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻫﻤـﻪ ﻣـﻲ داﻧﻨـﺪ‪،‬‬
‫رازي ﻫﺴﺖ! ﺑﮕﻮ اي زن ﭼﻪ رازي؟‬
 ‫)ﺳﺮﺑﺎز ﺧﻨﺪان و ﺧﺸﻨﻮد وارد ﻣﻲ ﺷﻮد‪(.‬‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬ﺗﺮا ﻣﮋده ﺑﺎد اي ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺳﺮداران‪ ،‬ﭼﺮاغ ﺑﺨﺖ ﺗﻮ روﺷﻦ‪ ،‬ﻛﻪ ﺷﻜﺎرﮔﺮاﻧﺖ ﺷﻜﺎري ﻧﻴﻜﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﺟﺎﻧﺒـﺎزان ﺗـﻮ‬
‫از ﺗﺎزﻳﺎن ﻳﻜﻲ ﻧﻴﻤﻪ ﺟﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮن آﻟﻮد‪.‬‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪) :‬ﭘﻴﺶ ﻣﻲ رود( ﻳﻜﻲ از ﺗﺎزﻳﺎن؟‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ؛ ﺷﻤﺸﻴﺮﺷﺎن ﻛﺞ اﺳﺖ؛ ﺑﻪ ﺳﺎن اﺑﺮوي ﻣﺎه‪ .‬و رداﻳﺸﺎن از ﭘﺸﻢ ﺳﻴﺎه ﺷﺘﺮ‪ .‬و اﻳﻦ ﻫﻢ ﺷﭙﺶ!‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬زﺑﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﻛﻦ؛ ﭼﻪ ﻣﻲ داﻧﺪ؟‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬آﻧﭽﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ اﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﺪ!‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮدي؟ ﺳﭙﺎﻫﻲ‪ ،‬ﺗﺒﻴﺮه زن‪ ،‬ﺳﺘﻮرﺑﺎن؟‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬ﻣﺮدي اﺳﺖ ﮔﻤﺸﺪه!‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬ﻫﺮ ﮔﻤﺸﺪه اي ﺑﺮاي ﺧﻮد ﻣﺮدي اﺳﺖ؛ و او ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ؟‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬ﺳﺮﺳﺨﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ؛ و ﻧﻴﺰ ﺑﺴﻴﺎر دل آﺷﻔﺘﻪ‪.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬آﺷﻔﺘﻪ ﺗﺮ از ﺧﻮاب ﭘﺎدﺷﺎه؟‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﻧﺎن ﻛﺸﻜﻴﻨﺶ ﺑﺪه و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ ﺑﺒﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﭙﺮﺳﺶ ﺷﻤﺎره ي ﺗﺎزﻳﺎن ﭼﻨﺪ اﺳﺖ؛ ﻛـﺪام ﺳـﻮﻳﻨﺪ؛‬
‫ﭼﻪ در ﺳﺮ دارﻧﺪ؛ ﺳﻮاره اﻧﺪ ﻳﺎ ﭘﻴﺎده؛ دور ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﺰدﻳﻚ؛ در ﻛﺎر ﮔﺬﺷﺘﻦ اﻧﺪ ﻳﺎ ﻣﺎﻧﺪن؟ او ﭼﺮا ﻣﺎﻧﺪه اﺳـﺖ؟ ﭘﻴـﻚ‬
‫اﺳﺖ ﻳﺎ ﺧﺒﺮﭼﻴﻦ ﻳﺎ ﭘﺸﺎﻫﻨﮓ؟ ﺑﭙﺮﺳﺶ وﻳﺮاﻧﻪ ﭼﺮا ﻣﻲ ﺳﺎزﻧﺪ؟ آﺗﺶ ﭼﺮا ﻣﻲ زﻧﻨﺪ؛ ﺳﻴﺎه ﭼﺮا ﻣﻲ ﭘﻮﺷﻨﺪ؛ و اﻳﻦ ﺧـﺪاي‬
‫ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﭼﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ اﺳﺖ؟‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﻲ دﻫﺪ ﺳﺮدار‪.‬‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪) :‬ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ( از ﺧﻴﺮﮔﻲ؟‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬ﭘﺎرﺳﻲ ﻧﻤﻲ داﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﺑﺎ رﻳﺴﻤﺎﻧﺶ ﺑﺒﻨﺪ‪ .‬ﻧﮕﻬﺶ دار و ﺑﻜﻮش و ﺑﺎ ﭼﻮﺑﺪﺳﺘﺖ ﺑﻜﻮﺑﺶ و او را ﺑﻪ ﺳﺨﻦ درآر‪ .‬دار آﻳﺎ آﻣﺎده اﺳﺖ؟‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬آﻧﭽﻪ آﻣﺎده ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻮره اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮاي ﺳﺮخ ﻛﺮدن آﻫﻦ‪.‬‬
 ‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﺑﺎ ﻧﻴﻢ ﺟﻴﻐﻲ( ﻫﺎه!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬ﺧﺸﻨﻮد( زﻏﺎل و ﻫﻴﺰﻣﺸﺎن ﺑﺲ ﻧﻴﺴﺖ!‬

‫ﺳﺮدار‪) :‬ﺑﻪ آﺳﻴﺎﺑﺎن( ﺑﻴﻬﻮده اﻣﻴﺪ ﻣﺒﻨﺪ! ـ )ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎز( اﮔﺮ ﻧﻴﺎﺑﻲ ﻣﻴﻞ ﺳﺮد ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد ـ ﺷـﻨﻴﺪي؟ زودﺗـﺮ ﺑـﺮو!‬
‫دار ﭼﻪ ﺷﺪ؟ ـ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ وادارش ﻛﻦ!‬

‫)ﺳﺮﺑﺎز ﺧﺎرج ﻣﻲ ﺷﻮد(‬

‫ـ )ﺑﻪ زن( داﺳﺘﺎن اﻳﻦ ﺧﻮاب ﭼﻴﺴﺖ؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﮔﻮﺷﻢ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺗﺴﺖ اي زن؛ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺎ ﺧﻮاﺑﻲ دﻳﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫زن‪ :‬آري‪ ،‬ﺧﻮاﺑﻲ از آن ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﻫﻤﻪ ﻣﻲ داﻧﻨﺪ ﻛﻪ در ﺧﻮاب ﺳﺮوﺷﻲ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺑﮕﻮ اي زن‪ ،‬در ﺧﻮاب ﭘﺎدﺷﺎه آﻳﺎ رازي ﺑﻮد؟ او ﭼﺮا آﺷﻔﺘﻪ ﺳـﺮ از آن‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ؟‬

‫زن‪ :‬او از ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﻫﺮاﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﻫﺮاس ـ از ﻣﺎ؟‬

‫زن‪ :‬از ﻣﺮدﻣﺎﻧﻲ ﭼﻮن ﺷﻤﺎ!‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬زﺑﺎن او ﺳﺮش را ﺑﺮ ﺑﺎد ﻣﻲ دﻫﺪ!‬

‫زن‪ :‬اﮔﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﻣﺮا ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ ﻫﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺎد دﻫﺪ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬اﻟﺘﻤﺎس ﻛﻨﺎن( از اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﭼﻪ ﺳﻮد؟‬

‫زن‪ :‬و ﭼﻪ زﻳﺎن؟‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﺧﻮاب را ﺑﮕﻮ!‬

‫زن‪ :‬ﻧﻪ! ﻣﻦ ﻟﺐ ﻣﻲ ﺑﻨﺪم‪.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﺑﮕﻮ اي زن؛ اﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎن ﺳﺮدار اﺳﭙﻬﺒﺪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫زن‪ :‬او ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ زﺑﺎن ﻣﻦ ﺑﺮﻳﺪه ﺷﻮد؛ ﭼﮕﻮﻧﻪ زﺑﺎن ﺑﺮﻳﺪه ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ؟‬
 ‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬آن از ﺧﺸﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﮕﻮ اي زن؛ ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ از ﺗﻮ درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ از ﺗﻮ درﺧﻮاﺳﺖ ﻛﺮد؟‬

‫زن‪ :‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﻣﺮا ﻧﺘﺮﺳﺎن‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺑﺪ را ﺑﺪﺗﺮ ﻧﻜﻦ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺟﻠﻮ ﻧﻴﺎ!‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻧﺒﺮده ﺳﻮاري ﭼﻮن ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻮي ﺳﭙﻴﺪ‪ ،‬از ﺗﻮ درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺗﺸﻨﻪ ام!‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬آب!‬

‫زن‪ :‬دور ﺑﺮﻳﺰ! )ﺑﻪ دﺧﺘﺮ( آﺗﺶ روﺷﻦ ﻛﻦ‪ .‬ﭼﻪ ﺗﺎرﻳﻚ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﭼﺮاﻏﻲ ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬او را ﭼﻪ ﺷﺪه؟‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺷﻮرﻳﺪه ﻧﺒﻮد‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﭼﺮا ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺰد؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬از ﭼﻪ ﺧﻮد را ﭘﻨﻬﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟‬

‫زن‪) :‬ﺟﻴﻎ ﻣﻲ زﻧﺪ( ﭼﺮ ـ ا ـ غ!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﭼﻪ ﺷﺪه؟‬

‫زن‪ :‬ﺧﻮاب ﺑﺪي دﻳﺪم! ﺧﻮاﺑﮕﺰاران ﻣﻦ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﺷﻬﺮﻳﺎر!‬

‫زن‪ :‬در ﺧﻮاب دﻳﺪم ﻛﻪ ﺳﻮاره در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﻲ ﻛﺮان ﻣﻲ روم‪ ،‬ﺑﺮ ﺑﺎره ي ﺗﻴﺰﭘﺎي ﺧـﻮد؛ و ﺑـﺮ زﻣـﻴﻦ‪ ،‬ﻧـﻪ ﺧـﺎر و ﻋﻠـﻒ ﻛـﻪ‬
‫ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺗﻴﺰ ﻣﻲ روﻳﺪ‪.‬‬
‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻫﻤﻪ ي زﻧﺪﮔﻲ ام ﺧﻮاﺑﻲ آﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ آﺳﻴﺎي وﻳﺮاﻧﻪ ﻛﻪ از ﭘﺪران ﭘﺪر ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﻴﺪ ﺟﺰ ﺧﻮاب آﺷـﻔﺘﻪ‬
‫ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ دﻳﺪ؟‬

‫زن‪ :‬ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﺳﻮار ﺑﺮ ﺑﺎد ﻣﻲ آﻣﺪ!‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺧﻮاب را در ﭼﻨﻴﻦ دم روز ـ ﻛﻪ ﻧﻪ روﺷﻦ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺗﺎرﻳﻚ؛ و زﻣﺎن ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي روز ﻣﻲ رود و ﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي‬
‫ﺷﺐ ـ ﺑﻲ ﮔﻤﺎن ﭘﻴﻐﺎﻣﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺗﻜﺎوري ﺗﻚ‪ ،‬ﺟﻨﮕﻲ ﺧﺪاي ﺗﻴﺰﺳﻨﺎن‪ ،‬آن ﺑﻬﺮام ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن‪ ،‬آن دل دﻫﻨﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬آن ﺟﮕﺮدار‪ ،‬آﻧﻜﻪ دﻳﺪارش زﻫﺮه ﺑﺮ‬
‫دﺷﻤﻦ ﻣﻲ ﺗﺮﻛﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺑﺎره ي ﻛﻬﺮ ﻣﻲ رﻓﺖ؛ و ﺑﺎ ﮔﺮدش درﻓﺶ راه را ﻧﺸﺎﻧﻢ ﻣﻲ داد؛ ـ ﺗـﺎ آن ﺑـﺎد ﺗﻴـﺮه ﭘﻴـﺪا ﺷـﺪ! آن‬
‫دﻳﻮﺑﺎد ﺧﻴﺰﻧﺪه! آن ﻟﮕﺎم ﮔﺴﺴﺘﻪ؛ ﺑﻲ ﻣﻬﺎر! و ﺧﺎك در ﭼﺸﻢ ﻣﻦ ﺷﺪ! ﭼﻮن ﻣﺎﻟﻴﺪم و ﮔﺸﻮدم‪ ،‬ﺟﻨﮕﻲ ﺧـﺪاي ﺗﻴﺰﺳـﺘﺎن‪،‬‬
‫آن ﺑﻬﺎرم ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن‪ ،‬آن دل دﻫﻨﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬آن ﺟﮕﺮدار‪ ،‬آن ﻛﻪ دﻳﺪارش زﻫﺮه ﺑﺮ دﺷﻤﻦ ﻣﻲ ﺗﺮﻛﺎﻧﺪ‪ ،‬آن او‪ ،‬در ﻏﺒـﺎر ﮔـﻢ‬
‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬آري‪ ،‬ﻣﻦ او را در ﺑﺎد ﮔﻢ ﻛﺮدم‪.‬‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬اﻛﻨﻮن ﻣﻲ ﺗﻮان داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﺮا ﭘﺎدﺷﺎه اﻳﻨﻬﻤﻪ ﻣﻲ ﻫﺮاﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﺎ ﻣﻬﻤﺎن ﺑﻪ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ ﻓﺮوﺷﻴﻢ!‬

‫زن‪ :‬ﻧﻪ؟ ﭼﺮا ﻧﻪ؟ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻛﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرﻧﺪ آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﺮا ﺧﺮﻳﺪارﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮداران ﺑﺴﻴﺎري ﻫـﺴﺘﻨﺪ ـ ﺑـﻪ ﮔﻔﺘـﺎر ﻳﻜـﺪل و‬
‫ﻧﻴﻚ اﻧﺪﻳﺶ ـ ﻛﻪ در ﭘﻨﻬﺎن ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻳﺰدﮔﺮدي آرزوﻣﻨﺪﻧﺪ‪ .‬آﻳﺎ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻪ زر اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﻧﺸﺪه اي؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻧﻪ!‬

‫زن‪ :‬ﭼﺮا ﻧﻪ؟ اي ﻧﺎدان‪ ،‬ﺑﺎر ﺧﻮد ﺑﺒﻨﺪ‪ .‬ﺗﺮا ﻛﺎﻻﻳﻲ ﺑﺲ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮو و ﻛﺎﻻي ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﺎزار ﺧﺮﻳﺪاران ﺑﺒﺮ؛ ﺳﺮ ﻣـﺮا در‬
‫ﻛﻴﺴﻪ اي‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮد ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻧﺎم و ﻧﺸﺎن از ﺳﺮداراﻧﻲ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻣﻲ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﻛﻪ ﺧﺮﻳﺪاران ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪه ي ﻣﻦ اﻧﺪ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬او دﻳﻮاﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫زن‪ :‬دﻳﻮاﻧﻪ؟ ﻫﺎه‪ ،‬آﻫﺎي‪ ،‬آري دﻳﻮاﻧﻪ! ﺳﭙﺎه ﻣﻦ‪ ،‬آن اﻧﺒﻮه ﭘﻴﻤﺎن ﺷﻜﻨﺎن‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﮕﺮﻣﻲ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ اﻧﺒـﻮه دﺷـﻤﻦ‬
‫ﺗﺎﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﻛﺮد و ﮔﺮﻳﺨﺖ! ﻣﻮي ﻣﻦ ﺳﭙﻴﺪ ﻧﺒﻮد اي ﻣﺮد ﺗﺎ آن ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ ﺑﻴﻜﺴﻲ ﻧﺎﮔﺎه ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻨﮓ ﻣﺮا در ﺧﻮد‬
‫ﻧﻔﺸﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺮس ﻣﻦ ﭼﻨﺎن ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﭙﺎه ﺗﺎزﻳﺎن از ﻫﻮل آن ﺷﻜﺎﻓﺖ‪ ،‬و راه ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺸﻮد‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻲ ﺷﻨﻮي؟ او از دوﺳﺘﺎن ﻣﻲ ﮔﺮﻳﺰد‪ ،‬ﻧﻪ دﺷﻤﻨﺎن‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﻛﺠﺎ ﺷﺪ آن ﭘﻨﺪار و ﮔﻔﺘﺎر و ﻛﺮدار ﻧﻴﻚ؟ ﻛﺠﺎ ﺷﺪ آن ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺳﻠﺤﺸﻮري؟ ﻛﺠﺎ ﺷﺪ آن درﻓـﺶ آﻫﻨﮕـﺮان؟ ﻫـﺮ دم‬
‫ﮔﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻣﻨﺠﻨﻴﻘﻢ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻨﺪ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دﻫﺪ ﻛﻪ او ﭘﺎدﺷﺎه اﺳﺖ!‬

 ‫زن‪ :‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻪ وﺣﺸﺖ‪ ،‬ﭘﺮﭼﻢ اوﺳﺖ‪ .‬و ﺳﭙﺎﻫﺶ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺗﻮ ﻧﻴﻚ ﻧﻜﺮدي اي ﭘﺎدﺷﺎه ﻛﻪ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪي‪ .‬در دل ﻣﻦ رﻧﺠﻲ اﺳﺖ؛ ﻣﻲ داﻧﻲ ـ ﻣﺮا ﭘﺴﺮي ﺑﻮد‪.‬‬

‫زن‪) :‬ﮔﺮﻳﺎن( ﻧﮕﻮ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬او را ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﺳﺮﺑﺎز ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬و ﭼﻮن ﺑﺮﮔﺸﺖ ﮔﻮﻳﻲ از دﻳﺎر ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫زن‪) :‬ﺿﺠﻪ ﻣﻲ زﻧﺪ( ﭘﺴﺮك ﻧﺎرﺳﻴﺪه ي ﻣﻦ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬اﻳﻨﻚ در ﺳﺮم روان آزرده ي ﭘﺴﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ )ﭼﻮب ﻣﻲ ﻛﺸﺪ( او ﻣﺮا ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻦ ﺗﻮ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺮﻣﻲ اﻧﮕﻴﺰد!‬

‫زن‪ :‬ﺑﺮﻣﻲ اﻧﮕﻴﺰد؟ ﺧﻮﺑﺴﺖ‪ .‬ﺑﮕﺬار آن روان را آزرده ﺗﺮ ﻛﻨﻢ اﮔﺮ ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﺗـﺮا ﺑﺮﻣـﻲ اﻧﮕﻴـﺰد ـ )ﮔﺮﻳـﺎن( ﻫـﺮ ﭼـﻪ ﻣـﻲ‬
‫ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﮕﻮ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ روان اﻓﺴﺮده ي ﭘﺴﺮﻛﻢ ﺗﻨﺪي ﻣﻜﻦ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ از ﻣﻴﺎن ﻧﻮر ﻛﺠﺘﺎب ﺑﺎم ﻓﺮود ﻣﻲ آﻳﺪ؟ ﺑﺎ ﺳﺮي ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ‬
‫و ﭼﻬﺮه اي ﻣﻔﺮﻏﻴﻦ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﺗﺮس ﺑﺮم داﺷﺘﻪ‪ .‬دﻫﺸﺖ ﺑﺮ دﻫﺸﺖ ﻣﻲ اﻧﺒﺎرم‪ .‬ﻛﻮ؟ )ﺟﻴﻎ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ( ﺑﺮادرﻛﻢ؛ آﻧﺠﺎﺳﺖ‪) .‬ﺑﻴﺰار( او ﺗـﺮا‬
‫ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪ؛ ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪ ي اﻧﮕﺸﺖ!‬

‫زن‪) :‬ﻏﺮان ﺑﻪ آﺳﻴﺎﺑﺎن( آﻳﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭼﻮﺑﺪﺳﺖ را ﻓﺮود آوري؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬او ﺧﻮن ﺑﺎﻻ ﻣﻲ آورد؛ و ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﭼﻜﻪ ﻫﺎي ﺧﻮن ﭼﻜﻴﺪه‪ .‬ﺑـﺮادرﻛﻢ ـ )ﭘﺎﻫـﺎي ﻣـﺎدر را ﻣـﻲ ﮔﻴـﺮد( از‬
‫روزن ﮔﺮﻳﺨﺖ‪ .‬ﺧﻮﻧﻲ آﻧﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻧﻮر ﻛﺠﺘﺎب ﺑﺎم ﭘﺮﻳﺪه رﻧﮓ ﺷﺪ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬ﺑﺎ ﺳﺴﺘﻲ ﭼﻮﺑﺪﺳﺖ را ﻓﺮود ﻣﻲ آورد( ﻧﻪ ـ ﻫﺮ ﭘﺎدﺷﺎه را ﺳﻮاراﻧﻲ اﻧﺪر ﭘﻲ اﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ رﺳﻨﺪ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﭘﺴﺮم‪ ،‬ﭘﺴﺮم ـ‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬اﺑﺮ از ﺳﺮ آﺳﻴﺎي ن ﻣﻲ ﮔﺬرد‪ .‬اﻓﻐﺎن ﺑﺎد ﻣﻲ ﺷﻨﻮم‪ .‬ﮔﻮﻳﻲ ﺗﻮﻓﺎن آﺳﻴﺎي ﻣﺮا درﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬اﻳﻨﺎن ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲ اﻧﺪﻳﺸﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺮدﻣﺎن ﭘﺴﺖ ﻧﮋاد ﺑﻪ ﭘﺴﺘﻲ ﺧﻮد ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ .‬اﻳﻨﺎن ﻛﻪ ﺟﺰ آب و ﻧﺎن ﺧﻮد دردي‬
‫ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﭘﺎدﺷﺎه اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ دﻳﺪ ﺟﺰ ﭘﻠﺸﺘﻲ و ﺟﺰ ﭼﻬﺮه ي دژم؟ اﻳﻦ ﺟﺎﻧﻮران زﺷﺘﺨﻮي ﭼـﺎره ﻧﺎﭘـﺬﻳﺮ را ﺑﻨﮕـﺮ؛ ﻛـﻪ ﭼـﺎره‬
‫ﺳﺎزي دوﻟﺘﻤﻨﺪان و دﻟﺴﻮزي ﺷﺎﻫﺎن ﻧﻴﺰ اﻳﺸﺎن را ﺑﺮ ﻣﺮدﻣﻲ ﻧﻤﻲ اﻓﺰاﻳﺪ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﻫﺎي اي درﺷﺘﮕﻮي؛ ﻛﺪام ﭼﺎره ﺳﺎزي‪ ،‬ﻛﺪام دﻟﺴﻮزي؟ ﺑﺰﻛﺸﺎن را ﺑﺒـﻴﻦ‪ .‬ﺑﻠﻨـﺪﺗﺒﺎراﻧﻲ ﭼـﻮن ﺷـﻤﺎ از ﮔـﺮده ي ﻣـﺎ‬
‫ﺗﺴﻤﻪ ﻫﺎ ﻛﺸﻴﺪه اﻳﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ و ﻫﻤﻪ ي آن ﻧﻮﺟﺎﻣﮕﺎن ﻧﻮﻛﻴﺴﻪ‪ .‬ﺷﻤﺎ دﻣﺎر از روزﮔﺎر ﻣﺎ درآورده اﻳـﺪ‪ .‬ﻓـﺮق ﻣـﻦ و ﺗـﻮ ﻳـﻚ‬
‫ﺷﻤﺸﻴﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻛﻤﺮ ﺑﺴﺘﻪ اي‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬زﺑﺎﻧﺖ ﺑﺒﺮد!‬

 ‫زن‪ :‬و ﺗﻮ ﺷﻤﺸﻴﺮ را ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺴﺘﻪ اي!‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ در ﭘﻨﺪارﻫﺎي دور( اﮔﺮ ﻛﻴﺴﻪ اي آرد ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮد ﻣﻲ رﻳﺨﺘﻢ ﺗـﺎ ﺳـﺮاﭘﺎ ﺳـﭙﻴﺪ ﺷـﻮم‪ .‬ﺷـﺎﻳﺪ‬
‫ﻧﺎﻫﻴﺪ ﻫﻮرﭘﻴﻜﺮ ﻣﺮا ﺟﺎي ﻓﺮﺷﺘﻪ اي ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ؛ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﺎي دﺧﺘﺮ ﺧﻮد؛ و در ﭼﺸﻤﻪ اي ﺷﺴﺘﺸﻮ ﻣﻲ داد‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ اي ﻣﺮدان‪ ،‬ﺷﻮﻫﺮم ﻣﺮدي ﭘﺮﻳﺸﺎن اﺳﺖ؛ آﺳﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺷﻮرﺑﺨﺘﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮد ﭼﻴـﺰي در آﺳـﻴﺎﺑﺶ‬
‫آرد ﻧﻜﺮد‪ .‬ﻣﺮدي ﭘﺸﻴﻤﺎن از ﻣﺮدي؛ ﻛﻪ در ﺳﺮﻣﺎي ﺳﺮد و ﮔﺮﻣﺎي ﮔﺮم ﺟﺰ آه و ﻋﺮق ﺑﻬﺮه اي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻨـﻴﻦ اﺳـﺖ‬
‫ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻦ؛ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ اﻳﻨﻚ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮﺗﺎن ﻧﻮﻳﺪش ﻣﻲ دﻫﻴﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﭼﻪ دارﻳﻢ ﺟﺰ ﺑﺎﻣﻲ رو ﺑﻪ وﻳﺮاﻧﻲ؟ ﺟﺰ ﺳﻨﮕﻲ ﻏﺮﻧـﺪه ﻛـﻪ‬
‫ﺑﺮﮔﺮد ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﮔﺮدد؟ ﻫﻤﭽﻮن اﻳﻦ ﺳﻨﮓ ﻏﺮان ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﺮﮔﺮد ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲ ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻛﻪ آن ﻣﺮد ژﻧﺪه ﭘﻮش ﻣﻬﺮ از‬
‫ﻟﺒﺎن ﺧﻮد ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬

‫)آﺳﻴﺎﺑﺎن ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰد‪(.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﭼﺮا ﻣﻲ ﺧﻨﺪي؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺗﻮ ﻫﺮاﺳﺎﻧﻲ! ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺮدي را اﻳﻨﺴﺎن ﻫﺮاﺳﺎن ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﭗ و راﺳﺖ ﻣﻲ روي و دﺳﺖ ﺑﺮ زاﻧﻮ ﻣﻲ ﻛـﻮﺑﻲ‪.‬‬
‫ﭼﻮن ﻣﺮغ ﻏﻤﺨﻮار ﮔﺎﻫﻲ ﻧﺎﻟﻪ ﺑﺮﻣﻲ ﻛﺸﻲ؛ و در ﻫﻤﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد را از ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﻣﻲ دزدي‪ .‬ﺗﻮ ﻏﻤﮕﻴﻨﻲ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺧﺎﻣﻮش! ﻫﻤﻬﻤﻪ اي ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻮي؟ ﺷﻨﻴﺪه ام ﻛﻪ ﭼﻬـﺮه ﻫـﺎي ﺳـﻨﮕﻲ ﺑﺎﺳـﺘﺎﻧﻲ اﻳـﺴﺘﺎده در ﻛـﺎخ ﺻﺪﺳـﺘﻮن‪،‬‬
‫ﭘﻴﺸﻜﺶ ﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﻳﻜﻬﺰار ﺳﺎل در ﻛﻒ داﺷﺘﻨﺪ رﻫﺎ ﻛﺮده و ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﭘﺮﺳﻴﺪي؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻨﺪﻳﺪم‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬آه‪ ،‬آري‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ روزﮔﺎري ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻨﺪﻳﺪه ام‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﭘﺴﺎك زرﻧﮕﺎر را ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ دﻫﻢ؛ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﻨﻪ و ﺑﮕﻮ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ؟‬

‫زن‪) :‬ﺑﺮ ﺳﺮ آﺳﻴﺎﺑﺎن ﺗﺎج ﻣﻲﻧﻬﺪ( او در اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻮد ـ‬

‫زن و دﺧﺘﺮ‪ :‬ﮔﺮه ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ اﻓﻜﻨﺪه‪ .‬ﺑﺎ ﻛﻒ دﺳﺖ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﻣﻲﻛﻮﺑﻴﺪ‪ .‬او در اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻮد!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬اﺳﺒﻢ در ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﻣﺮا ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻣﺮا ﻓﺮواﻧﺪاﺧﺖ و ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﻴﺮﮔﻲ ﺗﻮﻓﺎن ﮔﺮﻳﺨـﺖ‪ .‬از ﺗﻤـﺎم دﺧﻤـﻪﻫـﺎ‬
‫ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدهاﻧﺪ‪ .‬ﺻﺎﻋﻘﻪ در ﻣﺮدﻣﺎن اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻨﻴﺪهام ﻛﻪ ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﺎ ﻧﺎن و ﺧﺮﻣﺎ دﺷﻤﻨﺎن را ﭘﻴﺸﻮاز ﻣﻲروﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬او ﺳﺨﻨﺎن ﭘﺎدﺷﺎه را ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺑﺮاي ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻪ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻲﮔﺮﻳﺰد ﺑﺰرﮔﺎن ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ؟‬

 ‫زن‪) :‬ﻏﺮﺑﺎل ﻛﻨﺎن( ﺳﺨﻦ ﺑﺰرﮔﻲ ﻧﮕﻔﺘﻪاﻧﺪ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ ﮔﺮﻳﺰان در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲروم و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪام‪ .‬ﺳﻔﺮهاي ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮا ﻣﻬﻤﺎن ﻛﻨـﺪ‪،‬‬
‫و رﺧﺘﺨﻮاﺑﻲ ﻧﻪ ﻛﻪ در آن دﻣﻲ ﺑﻴﺎﺳﺎﻳﻢ‪ .‬ﻣﻴﺰﺑﺎﻧﺎن ﺧﻮد در ﺣﺎل ﮔﺮﻳﺰﻧﺪ‪ .‬اﺳﺒﺎن رﻫﻮار ﺑﻪ ﺟﺎي آن ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻮي ﭘﻴﻜـﺎر‬
‫ﺑﺮاﻧﻨﺪ از آن ﺑﻪ در ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﺮم ﺑﺮ ﻣﻦ!‬

‫زن‪ :‬ﭼﻪ ﻳﺎوه ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﺑﺎﻓﻲ؟ ﺗﻮ ژﻧﺪهﭘﻮش ﻣﺎ را ﺑﺎزي ﻣﺪه‪ .‬اﻳﻨﻬﻤﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﺗﻮ داري ﺑـﺮاي آﻧـﺴﺖ ﻛـﻪ ﻧﭙﺮﺳـﻴﻢ ﺑـﺮ ﺳـﺮ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪان اﻳﻦ زر ﭼﻪ آوردهاي‪ .‬ورﻧﻪ ﺗﻮ ﻳﻜﻲ ﻣﺮدي ﭼﻮن ﺷﻮﻫﺮ ﻣﻦ دﺳﺖ ﺗﻨﮓ و ﺑﺪرﻓﺘﺎر‪ .‬ﭘﻮل ﻧﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮردهاي را ﺑـﻪ‬
‫ﺗﻮ ﻣﻲﺑﺨﺸﻢ اﮔﺮ زودﺗﺮ رواﻧﻪ ﺷﻮي‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺑﺎ ﻛﺪام اﺳﺐ؟ و ﻣﻦ ﻛﺠﺎ را دارم؟ درﻫﺎي دﻧﻴﺎ ﺑﻪ روي ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ!‬

‫زن‪ :‬ﻓﻘﻂ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﻛﻪ درش ﻣﺜﻞ ﻛﺎرواﻧﺴﺮا ﺑﺎز اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺮدك ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻠﻮن در را دوﺑﺎره ﺑﺴﺎز؛ ﻧﺸﻨﻴﺪ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎه ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮآﻣﺪهاﻧﺪ‪ .‬در ﻫﻴﭻ ﮔﻮﺷﻪ رﻫﺎﻳﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬دﻧﻴﺎ در ﻛﻤﻴﻦ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﻣﻲﻧﺎﻟﻲ؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺳﻴﻨﻪام‪ .‬ﺷﻜﻤﻢ‪ .‬دردي در ﻫﺮ دو ﺟﺎ دارم‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬از ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ اﺳﺖ دﺧﺘﺮﺟﺎن‪ .‬ﻣﻦ اﻣﺮوز داﻧﺴﺘﻢ‪ .‬در ﺗﻴﺴﻔﻮن ﻣﺮا از دﻧﻴﺎ ﺧﺒﺮ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎﻟﻪﻫـﺎ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﻧﺸﻨﻴﺪم‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﭘﺸﺖ ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬آري؛ و اﻳﻨﻚ دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬دردم‪ .‬دردﻫﺎﻳﻢ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬آري‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻲ؛ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻓﺮاﻣﻮﺷﻢ ﺷﺪ؟ در ﺗﻴﺴﻔﻮن ﻣﻦ درﻫﺎ را ﻳﻚ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﻪ روي ﺧﻮد ﺑـﺴﺘﻢ‪ ،‬و اﻳﻨﺠـﺎ‬
‫را دري ﻧﺒﻮد ـ )ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ( ـ ﻣﻦ آﺳﻴﺎ را از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﻜﻪﻫﺎي زرﻳﻦ ﻣﻲﺧﺮم‪ .‬اي آﺳﻴﺎﺑﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﭼﻨﺪ؟‬

‫زن‪) :‬ﺷﮕﻔﺖزده( او ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ آﺳﻴﺎي وﻳﺮاﻧﻪ را ﺑﻬﺎﻳﻲ ﺑﻨﻬﻴﻢ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬ﺑﻪ زن( ﺗﻮ آﺳﻴﺎﺑﺎن ﺑﺎش و ﺑﮕﻮ ﻣﻦ ﭼﻪ ﭘﺎﺳﺦ دادم‪ .‬ﺟﻮال ﻣﺮا ﺑﺮدار‪ .‬آﻳﺎ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ آﺳـﻴﺎي وﻳـﺮان را‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﭘﺎرهي زر ﺑﻔﺮوﺷﺪ؟‬

‫زن‪) :‬ﻏﺮﺑﺎل ﺑﺮ ﺳﺮ( در اﻳﻦ ﺷﻐﻞ ﺳﻮدي ﻧﻴﺴﺖ اي ﻣﺮد‪ .‬ﻣﺎ ﺧﻮد درﻣﺎﻧﺪه و ورﺷﻜﺴﺘﻪاﻳﻢ! ﺳـﻨﮓ آﺳـﻴﺎ ﻓﺮﺳـﻮده اﺳـﺖ؛‬
‫ﺳﺘﻮنﻫﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ؛ و ﺣﻴﻮان ﺑﺎرﻛﺶ را ﭘﻴﺸﺘﺮ از اﻳﻦ ﺧﻮردهاﻳﻢ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬آه آري ﺷﻨﻴﺪهام ﻛﻪ اﺳﺒﺎن ﺳﻮاران ﺧﻮد را زﻳﺮ ﻟﮕﺪ ﻛﻮﺑﻴﺪهاﻧﺪ؛ و ﺳﮓﻫﺎي ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار ﺑﻪ ارﺑﺎﺑـﺎن ﺧـﻮد دﻧـﺪان‬
‫ﻧﺸﺎن ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻛﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﻜﻪﻫﺎ! ﭼﺮا ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬از ﺳﻮز ﺳﻴﻨﻪام‪ .‬اﻳﻦ آﺳﻴﺎ را ﻫﻴﭻ ﺑﻬﺮه در دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺟﺰ زﺧﻤﻲ ﻛﻪ در ﺟﺎن ﻣﻦ ﻧﻬﺎده اﺳﺖ‪.‬‬
 ‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺷﻤﺎ ﺳﺮ ﺧﻮد ﮔﻴﺮﻳﺪ و ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﭼﺮا ﺳﻜﻪﻫﺎ را از ﺧﻮد دور ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ اﻳﻦ روزﻫﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ زر ﺑﻮدن دردﺳﺮ اﺳﺖ و آنﻛﻪ زر دارد ﺑﺮ ﺟﺎن ﺧـﻮد آﺳـﻮده‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آﻳﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﻴﺮون در ﻛﻤﻴﻦاﻧﺪ و ﻣﺎ ﭘﻴﺸﻤﺮگ ﺗﻮﻳﻴﻢ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺑﺸﻤﺮﻳﺪ!‬

‫زن‪ :‬ﺳﻜﻪﻫﺎي دزدي!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬دزد ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬راﻫﺰﻧﺎن ﭘﻮﻟﺸﺎن را ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ ﺧﺮج ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫زن‪ :‬اﻳﻦ وﻳﺮاﻧﺴﺮا ﺗﺮا ﺑﻪ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲآﻳﺪ؟ اﻳﻦ ﺗﻴﺮﻫﺎي ﺳﻘﻒ در ﻛﺎر ﻓﺮود آﻣﺪن اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﻳﻚ ﻳـﻚ ﮔﺮﻳﺨﺘـﻪاﻧـﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ وﻳﺮاﻧﻪ را اﮔﺮ ﻧﻪ ﺑﺮاي آﺳﻴﺎ ﺑﺮاي ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺧﻮدﻛﺸﻲ!‬

‫ﺳﺮداران‪ :‬ﺧﻮدﻛﺸﻲ؟‬

‫زن‪ :‬ﻫﻤﻴﻦ را ﮔﻔﺖ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺧﻮدﻛﺸﻲ! )ﺑﻪ دﺧﺘﺮ( ﭼﺮا ﻣﻲﺧﻨﺪي؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﻣﻦ ﻧﺨﻨﺪﻳﺪم‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺑﻪ ﭼﻨﺪ درﻫﻢ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻫﺮ ﭼﻪ دارم‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺗﻮ ﭘﺎك ﻣﺎ را دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻪاي! اﻳﻦ ﺷﻮﺧﻲ ﻧﺎﻣﺮدان اﺳﺖ ﻛـﻪ اﻣﻴـﺪ ﻣـﻲدﻫﻨـﺪ و ﺳـﭙﺲ ﺑـﺎزﭘﺲ ﻣـﻲﮔﻴﺮﻧـﺪ و ﺑـﺮ‬
‫ﻧﻮﻣﻴﺪﺷﺪﮔﺎن از ﺗﻪ دل ﻣﻲﺧﻨﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﻛﻲ از ﺗﻪ دل ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻨﺪد؟ از ﺧﻨﺪﻳﺪن ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻪ ﺳﻮد؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬دﻧﻴﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻨﺪد‪ .‬ﻧﺎﻟﻪ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﻧﺎﻟﻪ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﻫﻤﻪي ﺳﻜﻪﻫﺎ!‬

‫زن‪ :‬ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬اﻣﺎ ﺷﺮﻃﻲ ﻫﺴﺖ‪.‬‬

 ‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺷﺮط؟‬

‫زن‪ :‬ﻣﻲداﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻲدردﺳﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺟﺎن ﺑﻜﻦ؛ ﺑﻨﺎل و ﺑﮕﻮ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﻣﻲﺗﺮﺳﻲ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬دﺷﻨﻪ از دﺳﺘﻢ ﻓﺮﻣﺎن ﻧﻤﻲﺑﺮد‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪) :‬ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ( ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺑﻲﺗﺮﺳﻨﺪ‪ .‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﺑﻲﻣﺮگ ﻧﻪ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﻲﺗﺮﺳﻨﺪ!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺗﻮ از ﻣﺮگ ﻧﻴﺰ ﭼﻮن زﻧﺪﮔﻲ ﻫﺮاﺳﺎﻧﻲ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺗﺎ ﻫﻔﺖ ﺑﻨﺪ!‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪) :‬ﻧﺎﺑﺎور( او ـ ﭘﺎدﺷﺎه ـ ﻓﺮﻣﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﺗﺮﺳﺪ؟‬

‫زن‪ :‬ﺑﺎ ﭼﻬﺎرﺻﺪ و ﭼﻬﻞ ﭘﺎره اﺳﺘﺨﻮاﻧﺶ!‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺷﻨﻮم؛ ﻣﻦ ﮔﻮش ﻧﻤﻲدارم‪.‬‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪) :‬ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ( در ﺳﭙﺎه دروﻏﺎن ﺗﻮ ﻳﻜﻲ ﺳﺮداري! آﻳﺎ ﭘﺎدﺷﺎه ـ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﺶ ﺧﻮد ـ ﻓﺮﻣﻮد ﻛﻪ ﻣﻲﺗﺮﺳﺪ؟‬

‫زن‪ :‬ﺑﮕﻮ ﭘﺎدﺷﺎه‪ ،‬درﺳﺖ ﺷﻨﻴﺪم؟ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ ﻣﻲﺗﺮﺳﻲ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺗﺎ رﻳﺸﻪ!‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺑﺨﺖ واژﮔﻮن!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬آري‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﻪي ﺳﻜﻪﻫﺎ را ﻣﻲدﻫﻢ اﮔﺮ ﻳﺎريام ﻛﻨﻲ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﻳﺎري ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬دﺷﻨﻪ را ﺗﻮ ﺑﺰن!‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﻣﻲﺷﻨﻮﻳﺪ؟ او ﻣﻲﺧﻮاﻫﺪ ﮔﻨﺎه را از ﺧﻮد ﺑﮕﺮداﻧﺪ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬آﻧﺴﺎن ﻛﻪ ﻧﺪاﻧﻢ ﺿﺮﺑﻪ ﻛﻲ ﻣﻲآﻳﺪ و ﻛﺠﺎ! ﻳﻜﺮوز ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺮ ﻛﻦ؛ ﻧﺎﮔﻬـﺎن‪ ،‬از ﭘـﺸﺖ‪ ،‬در ﺧـﻮاب‪ ،‬ﻫـﺮ ﮔﻮﻧـﻪ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ؛ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﺪاﻧﻢ ﻛﻲ!‬

‫زن‪ :‬اﻳﻦ آدﻣﻜﺸﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﺎري ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺧﻮرﺟﻴﻨﻢ از ﺳﻜﻪﻫﺎ ﭘﺮ اﺳﺖ؛ ﻳﻚ ﺗﺎﻻن! ـ ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﺑﮕﻮ ﻛﻪ آن ﻫﻨﮕﺎم ﻣﻦ ﭼﻪ ﭘﺎﺳﺦ دادم‪.‬‬

‫زن‪ :‬آﺳﻴﺎﺑﺎن ﮔﻔﺖ اي زن‪ ،‬اي ﻫﺮزه‪ ،‬ﻫﻮشدار! اﻧﺪك اﻧﺪك درﻣﻲﻳﺎﺑﻢ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬و اﮔﺮ ﻛـﺎري اﺳـﺖ ﭼﻨـﻴﻦ‬
‫ﺗﺮسآور ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺮدان و ﺳﺎﻻران ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﻲﺧﺮدﻧﺪش؟ ﺑﻨﮕﺮش؛ ﻣﻲﻧﺎﻟﺪ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬دﺷﻤﻨﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﻮن ﻣﻦ ﺗﺸﻨﻪاﻧﺪ و ﻣﻦ از ﺟﺎن ﺳﻴﺮ آﻣﺪهام‪ .‬آه اﮔﺮ اﺳﺒﻢ ﻧﮕﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد ـ‬

‫زن‪ :‬راﺳﺖ ﺑﺨﻮاﻫﻲ ﻣﻦ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﺟﺰ ﻣﺮگ او ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬روز ﻣﻦ ﺗﻴﺮه ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮد اﮔﺮ او ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒـﻮد‪ .‬ﺑـﺎ اﻳﻨﻬﻤـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﻣﺮديام ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ دﺳﺖ ﻧﻴﺎﻟﻮدهام‪ .‬ﻧﺎن ﻣﻦ ﺟﻮﻳﻦ ﺑﻮد وﻟﻲ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﮕﺬار ﺑﺮ ﺧﺎك‪ ،‬ﻧﻴﻚ و ﺑﺪ ﺑﻴﺎورم‪ .‬اي زن ﭼﻴﺰي‬
‫ﺑﮕﻮي؛ ﻧﻴﻚ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﺪ؟ ﺗﻮ اي دﺧﺘﺮ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎ و زن آﺳﻴﺎﺑﺎن ﺑﺎش و ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﭘﺎﺳﺦ دادم‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﺧﻨﺪان( ﻣﻦ زن آﺳﻴﺎﺑﺎن ﺑﺎﺷﻢ؟ آه آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ ،‬ﻟﺨﺘﻲ ﻣﺮا در ﻛﻨﺎرﮔﻴﺮ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺑﻲ ﺷﺮم ﻧﺪﻳﺪه ﺧﻴﺮ‪ ،‬ﺗﻮ زن آﺳﻴﺎﺑﺎن ﺑﺎش‪ ،‬و ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎه ﮔﻮشدار ﺗﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻛﺎش ﻣﻲﺷﺪ رﻫﺎ ﻛﻨﻢ و ﺑﺮوم ﺑﻪ ﭼﻮﭘﺎﻧﻲ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺲ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ رﺳﺖ ﺟﺰ ﭘﺎدﺷﺎه‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﻫﻤﻮاره ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﻣﻲرﻫﻨﺪ و ﻣﺎ ﻃﻌﻤﻪي دژﺧﻴﻤﺎﻧﻴﻢ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬اﻳﻦ ﻧﻪ ﻫﺮ ﺑﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺧﺪاﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ و رﻛﺎﺑﺸﺎن را ﻧﮕﻪدارﻳﺪ و راﻫﺸﺎن را ﺑﮕـﺸﺎﻳﻴﺪ و‬
‫ﺳﭙﺲ از اﻳﺸﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﻓﺮودﺳﺘﺎن زﺑﺮدﺳﺖ ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ و ﺷﻤﺎ ﺟﺰﻳﻪ دﻫﻨﺪﮔﺎن‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺳﺮزﻧﺸﻲ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻣﻠﺖ را ﻧﻤﻲﺷﻮد ﻛـﺸﺖ‪ ،‬و‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه را ﻣﻲﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻣﺮگ ﭘﺎدﺷﺎه‪ ،‬ﻣﻠﺘﻲ ﻣﻲﻣﻴﺮد!‬

‫زن‪ :‬ﺻﺪاي ﭼﻴﺴﺖ؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺳﻜﻪﻫﺎ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻫﻤﻪ ﻳﻚ ﺗﺎﻻن اﺳﺖ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﻣﻲﺷﻨﻮي؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬زر آن روز ﺑﻪ ﻛﺎرم ﻣﻲآﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭘﺴﺮﻛﻢ را رﻫﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ دﺧﺘﺮﻛﻢ را دواي درد ﺧﺮﻳـﺪ‪ .‬اﻣـﺮوز‬
‫ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪه در ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ از ﻫﺮ ﺳﻮ دﻳﮕﺮ در آن ﻧﺸﺎن ﻣﺮدم ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎ زر ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪم ﻛﺮد؟‬
‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬اﻧﺪوه را ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﺎزﻣﻲﮔﺮدﻧﺪ؛ وﻳﺮاﻧﻪﻫﺎ ﺳـﺎﺧﺘﻪ ﻣـﻲﺷـﻮد؛ و ﺳـﺎﺧﺘﻪﻫـﺎ از ﻣﺮدﻣـﺎن ﭘـﺮ‪ .‬ﺑﻤـﺎن و‬
‫ﻧﻴﻜﺒﺨﺖ ﺷﻮ!‬

‫زن‪ :‬ﻧﻴﻜﺒﺨﺖ در ﻣﻴﺎن دﺷﻤﻨﺎن؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬اﻳﻦ ﻳﻚ ﺷﻴﻮهي دﻳﺮﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻨﺠﺘﺎن را ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﻴﺪ؛ ﻛﺴﻲ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﻧﺴﺖ‪.‬‬

‫زن‪) :‬ﺑﻪ دﺧﺘﺮ( ﻣﻲﺷﻨﻮي زن؟ او ﻣﺮا ﺑﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد؟ ﺗﻮ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ آﺑﻤﺎن ﺳـﺮخ ﻣـﻲﺷـﻮد؟ وﻟـﻲ‬
‫ﺑﺸﻨﻮ؛ اﻳﻦ ﻧﺎﻟﻪي دﺧﺘﺮ ﻣﺎﺳﺖ ﻛﻪ از ﺳﻮز ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻲﻧﺎﻟﺪ در آﺗﺶ ﺗﺐ‪ .‬و دﺧﺘﺮك ﻓﺮدا روزي ﺑـﻪ ﺷـﻮﻫﺮ ﺧﻮاﻫـﺪ رﻓـﺖ؛ و‬
‫اﻳﻦﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ آن ﺳﻜﻪﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﻫﺎن ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ـ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﭼﺮا از ﻣﻦ ﻣﻲﭘﺮﺳﻲ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺟﻮاﺑﺶ را داري؟ ﭼﺮا ﻛﺎردت را ﺗﻴﺰ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟ ﭘﺮ روﺷﻦ اﺳﺘﺖ ﻛﻪ او وﻓﺎي ﻣﺎ را‬
‫ﻣﻲآزﻣﺎﻳﺪ‪ .‬او ﻣﻴﺰﺑﺎﻧﻲ ﻣﺎ را ﻣﻲﺳﻨﺠﺪ؛ و ﺗﺎ ﺑﭙﺬﻳﺮي آن ﭼﻬﺮهي دﻳﮕﺮ را ﺧﻮاﻫﺪ ﻧﻤﻮد‪ .‬آن ﺧﻮي ﺳﻮزﻧﺪه آﺗﺸﻔﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﻛﺮد و ﻣﺎ ﻫﻤﻪ را ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﻮﺧﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻧﭙﺬﻳﺮ و ﺧﺸﻢ ﻛﻦ و ﺳﻮﮔﻨﺪان ﺑﻲﺷﻤﺎر ﭼﺎﺷﻨﻲ ﻛﻦ‪ .‬ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﺮﺳﻨﺪ ﺷﻮد؛ وﮔـﺮ‬
‫ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻮد ﺗﺮا ﭼﻨﺪ درﻫﻤﻲ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ ﻛﺪام دﻳﻮاﻧﻪﺳﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎه اﺳﺖ و ﻣﺮگ ﺑﺨﻮاﻫﺪ؟ اﻳـﻦ اﻓـﺴﺎﻧﻪ‬
‫در ﮔﻮش ﻣﻜﻦ ﻛﻪ ﺳﺮاﭘﺎ ﻓﺮﻳﺐ اﺳﺖ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺧﻮد در اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻮدم‪ .‬آري‪ ،‬او ﻣﺎ را ﻧﺎدان ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻣﻲآزﻣﺎﻳﺪ‪ .‬ﻧﻪ اي ﻣﻬﻤﺎن! ﺗﻮ ﻫـﺮ‬
‫ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﺑﺎش؛ اﻣﺎ ﺑﺪان ﻛﻪ ﻣﻦ آﺳﻴﺎﺑﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﮔﺮدﻧﻪزن!‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬اﻛﻨﻮن ﻛﻪ او ﻧﻴﺴﺖ ﻫﺮ دروﻏﻲ راﺳﺖ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫زن‪) :‬ﻏﺮﺑﺎل از ﺳﺮ ﺑﺮ ﻣﻲدارد( ﺷﻮﻫﺮم ﺑﻪ او ﺟﺎي ﺧﻮاب داد‪ ،‬و ﻟﻘﻤﻪاي‪ ،‬و ﭘﻴﺎﻟﻪاي‪.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﺟﺎي ﺧﻮاب اﻳﻨﺴﺖ؟‬

‫زن‪ :‬ﺑﻪ او آﻧﭽﻪ را داد ﻛﻪ ﺧﻮد داﺷﺖ؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬و ﭘﻴﺎﻟﻪ اﻳﻦ؟‬

‫زن‪ :‬اﮔﺮ ﺷﻜﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﮔﻨﺎه ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﻣﻬﻤﺎنﻧﻮازي را ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﺳﺮوران!‬

‫زن‪ :‬او ﺑﺪ دﻳﺪ و ﺑﺪ ﻧﻜﺮد‪ .‬ﭘﺎدﺷﺎه ﺳﻪﺑﺎر از او ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﻜﻪﻫﺎ ﺑﻜﺸﺪش؛ و او ﺳﻪﺑﺎر روي ﺑﺮﺗﺎﺑﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﻫﻤﻪ ﺑﺎد اﺳﺖ‪ ،‬اي ﺷﻤﺎ ﺳﭙﺎه دروغ! او ـ داراي داراﻳﺎن؛ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﺧﺸﻢآور ـ از آن ﻣﺮدﻣﺎن ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑـﻪ‬
‫زاﻧﻮ درآﻳﺪ‪ .‬ﺷﺎﻫﻲ ﭼﻨﻮ ﺧﻮد را ﺑﻜﺸﺪ؟ ﺧﺎﻛﺘﺎن ﺑﻪ دﻫﻦ! وﮔﺮ ﺟﺰ اﻳﻨﺴﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪاي ﺑﻴﺎور ﮔﻤﺎنﺷﻜﻦ!‬
 ‫ﺳﺮدار‪ :‬آري‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪاي؛ ﻧﺸﺎﻧﻪاي!‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬ﭼﻴﺰي در اﻧﺪﻳﺸﻪي ﻣﻦ ﻣﻲﺧﻠﺪ! آري‪ ،‬اﻳﻨﻚ ﻛﻪ دﻧﻴﺎ ﺑﺮ ﻗﺮار ﺧﻮد ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻲﺗـﻮاﻧﻢ ﺑـﻲﺗـﺮس ﭼﻴـﺰي ﺑﮕـﻮﻳﻢ؛‬
‫ﻫﺮﭼﻨﺪ از ردهﻫﺎي ﻓﺮوﺗﺮم‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬اﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ؟ درﺑﺎرهي ﺷﺎه ﻳﺎ ﻛﺸﻨﺪﮔﺎﻧﺶ؟‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬ﻣﺎ در ﺗﻮﻓﺎن از او ﮔﻢ ﻧﺸﺪﻳﻢ؛ او ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺗﻮﻓﺎن از ﻣﺎ ﮔﺮﻳﺨﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎري از ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد ﮔﺮﻳﺨﺖ؟‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬ﻣﺰدا اﻫﻮرا ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﺎﻳﺪ ﻫﺰارﺑﺎر! ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﺑﺮاي او دﻳﮕﺮ ﻫـﻴﭻ ﺟـﺰ ﺳﺮاﺷـﻴﺒﻲ ﺗﻨـﺪ ﻓﺮواﻓﺘـﺎدن ﻧﺒـﻮد‪ .‬او ﻧـﻪ از‬
‫ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻛﻪ از ﺑﺨﺖ ﺧﻮد ﮔﺮﻳﺨﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻮد او را دﻳﺪم ﻛﻪ زﻳﻦ ﺑﺮ ﻛﻮﻫﻪي اﺳﺐ ﻣﻲﻧﻬﺎد‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬اﮔﺮ ﺗﻮ آن ﺟﻨﮕﺎور ﻧﺒﻮدي ﻛﻪ ﺧﻮد ﻣﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺖ ﻣﻲﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ ﻳﻜﻲ از دﺷﻤﻨﺎن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬ﻣﻦ دﻳﺪم ﻛﻪ ﭘﻨﻬﺎن از دﻳﮕﺮان ﭘﺎ در رﻛﺎب ﻛﺮد!‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن رﻛﺎﺑﺶ را ﻧﮕﻪﻣﻲداﺷﺘﻨﺪ؟ اﻳﻨﻚ داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﭼﺮا در ردهﻫﺎي ﻓﺮوﺗﺮ ﻣﺎﻧﺪهاي!‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬ﻣﻦ ﭘﻴﺮم ﺳﺮدار؛ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺧﺸﻢ ﻛﻦ‪ ،‬وﻟﻲ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻜﻦ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﻄﺎ ﻣﻲﻛﻨﻢ ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﺧﻄﺎﺳﺖ؛ و ﺑﮕﻮ ﻛﻪ ﭼﺮا؟‬

‫ﺳﺮدار‪:‬‬

‫ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲداﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﺎه ﺷﻴﺮاﻓﻜﻦ دﻻوري ﺑﻮد ﺗﻚ‪ ،‬ﻫﻤﺎورد اژدﻫﺎ؛ و ﺑﺰرگ در ﭼﺸﻢ ﺟﻨﮕـﻲ ﺧـﺪاي ﺟﻨـﮓ آزﻣـﺎي‬
‫ﺑﻬﺮام ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن؟ آﻳﺎ داراي درﻳﺎدل ﺑﻪ دﻳﺪن ﻣﺸﺘﻲ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮد را ﻣﻲﻛﺸﺪ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬او ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﺎن داد!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺑﮕﻮ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬او ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﺎن داد‪.‬‬

‫زن‪) :‬ﮔﻮشﻫﺎي ﺧﻮد را ﻣﻲﮔﻴﺮد( ﻫﺮﮔﺰ! ﻫﺮﮔﺰ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬او ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﺎن داد؛ دوﺑﺎر‪ ،‬ﺳﻪﺑﺎر‪ ،‬ﭼﻬﺎرﺑﺎر!‬

‫زن‪) :‬ﺟﻮال ﺑﻪ ﺳﺮ( ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻬﻤﺎن ﻧﻜﺸﺘﻪاﻳﻢ!‬

 ‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬آﻳﺎ در ارج ﻧﻬﺎدن ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺎدﺷﺎه در اﻧﺪرزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﭼﺮا ﺷﻬﺮﻳﺎر؛ ﻧﺒﺸﺘﻪاﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺳﺮوش اﻫﻮراﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﻛﺎﻟﺒﺪ زﻣﻴﻨﻲاش ﺷﻨﻮد ﺷﺪه‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﭘﺲ اﻳﻨﻚ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺰدا اﻫﻮرا!‬

‫زن‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲﺷﻨﻮم!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم آنﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺸﻨﻮد ﺗﺎرﻳﻚﺗﺮ از ﻣﺮگ ﺷﺮﻣﮕﻴﻦﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻫﺮﻳﻤﻨﺎن ﻓﺮﻳﻔﺘﺎر ﻛﺎﻟﺒﺪش ﺑـﺸﻜﻨﻨﺪ و در‬
‫زﻳﺮ زﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﻧﻪﻫﺰار ﺳﺎل ﺑﺎزﻳﭽﻪي ﻛﺎﺑﻮس ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻨﻚ ﻛﻪ زر ﻧﺎب ﺗﺮا ﺑﺮﻧﻤﻲاﻧﮕﻴﺰد اي ﻣﺮد‪ ،‬اي آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ ،‬از ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺑﻠﻨـﺪ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ‪ ،‬از ﻓﺮاز ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي ﺗﻮ‪ ،‬از ﻣﻴﺎن ﻓﺮ اﻫﻮراﻳﻲ‪ ،‬ﺗﺮا ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻲدﻫﻢ ﻣﺮا ﺑﻜﺶ‪ .‬آﻳﺎ ﻧﻤﻲﺗﺮﺳﻲ؟‬

‫زن‪ :‬اﮔﺮ ﺗﻮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺗﺮا اﻧﺪر ﭘﻲاﻧﺪ؛ ﻣﻦ از اﻳﺸﺎﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﻲﺗﺮﺳﻢ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬آﻳﺎ ﻣﺮگ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ؟‬

‫زن‪ :‬اي ﺷﺎه‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺗﻮ ﻣﻠﺘﻲ ﻣﻲﻣﻴﺮد؛ ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮن ﻣﻠﺘﻲ آﻏﺸﺘﻪ ﻛﻨﻢ؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬او را ﺑﻜﺶ اي ﻣﺮد؛ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻣﺮگ او ﻣﻠﺘﻲ ﻧﻮ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻳﺪ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﻣﻦ ﻧﻪ داﻳﻪام و ﻧﻪ ﻣﺎﻣﺎ؛ ﻣﻦ آﺳﻴﺎﺑﺎﻧﻢ! ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻠﺖ ﻧﺎن ﻣﻲدﻫﻢ ـ ﻫﻤﻴﻦ؛ و اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰﻳﺴﺖ ﻛﻪ دارم!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬دﻧﻴﺎ ﺑﺮاي رﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮن ﻣﻦ ﺗﺮا ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه اﺳﺖ اي ﻣﺮد! ﺳﭙﺎه ﺗﺎزﻳـﺎن ﻫﻤـﻪﺟـﺎ در ﭘـﻲ ﻣـﺎ ﺑـﻮد؛ ﻫﻠﻬـﻞﻛﻨـﺎن و‬
‫ارﺟﻮزهﺧﻮان و ﻏﻴﻬﻪﻛﺶ‪ .‬ﺳﭙﺎﻫﻲ درﻫﻢ و اﻧﺒﻮه‪ ،‬ﺑﺎ درﻓﺸﻲ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺗﻴﺮهي دود‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ از ﻣﻦ روﮔﺮدان ﺷﺪه ﺟﺰ اﻳـﻦ‬
‫ﺳﭙﺎه ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻮن ﺳﺎﻳﻪي ﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬

‫زن‪ :‬دﺷﻤﻦ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺳﭙﺎه ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺎدﺷﺎه‪ .‬دﺷﻤﻦ را ﺗﻮ ﺧﻮد ﭘﺮوردهاي‪ .‬دﺷﻤﻦ ﺗﻮ ﭘﺮﻳـﺸﺎﻧﻲ ﻣﺮدﻣـﺎن اﺳـﺖ؛ ورﻧـﻪ از ﻳـﻚ‬
‫ﻣﺸﺖ اﻳﺸﺎن ﭼﻪ ﻣﻲآﻣﺪ؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﺑﺴﻴﺎر آﺗﺸﻜﺪهﻫﺎ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺮﺟﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮدﻣﺎن را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎر ﮔﺮم‪ ،‬آﻳﻴﻦ ﺳﺘﻴﺰ آﻣﻮﺧﺖ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﭘﺮﻧﮕﻮ ﻣﻮﺑﺪ؛ در ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎور ﻧﻴﺴﺖ از ﺑﺲ ﻛﻪ ﺳﺘﻢ دﻳﺪهاﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺳﭙﻬﺮ؛ از اﻳﻦ ﭘﻴﺸﺘﺮ زﺑﺎن آن را ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲﮔﻔﺖ از ﺣﻠﻘﻮم ﺑﻪدر ﻣﻲآوردﻳﻢ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺟﺰ درآوردن زﺑﺎن ﻛﺎش ﺷﻤﺎ را ﻫﻨﺮ دﻳﮕﺮي ﻧﻴﺰ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪) :‬ﭘﺸﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ( راي ﻣﻦ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدد!‬

 ‫ﻣﻮﺑﺪ و ﺳﺮدار‪) :‬راﻫﺶ را ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ( راي ﻣﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻲ ﻧﻴﺴﺖ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬راي روزﮔﺎر ﺗﺮا ﺑﺮﮔﺰﻳﺪه اﺳﺖ اي ﻣﺮد؛ دﻳﮕﺮﺑﺎر ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻲدﻫﻢ اي آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻢ ﻣﻬﻤﺎن ﻛﻦ!‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﻫﺮاﺳﺎن( ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ ﻧﺸﻨﻴﺪن ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﻴﻜﺎر ﺑﺎ ﻣﺰدااﻫﻮرا اﺳﺖ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬آري‪ ،‬ﻫﻴﭻﻛﺲ در ﺳﺮاﺳﺮ اﻳﺮانزﻣﻴﻦ از ﻓﺮﻣﺎن ﺷﺎه ﺷﺎﻫﺎن ﺳﺮ ﻧﭙﻴﭽﻴﺪه‪.‬‬

‫زن‪ :‬راﺳﺘﻲ؟ ﺧﻮﺷﻢ آﻣﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﭙﺎه ﺗﺎزﻳﺎن ﺑﻔﺮﻣﺎ ﺑﺎزﮔﺮدد!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬رﻳﺸﺨﻨﺪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬

‫زن‪ :‬در ﺗﻴﺴﻔﻮن ﻓﺮﻣﺎن ﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ اﻳﻨﺠﺎ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ؟ ﻣﻦ روي ﺑﺮﺗﺎﻓﺘﻢ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬آﻳﺎ ﺳﺰاﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن از ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن روي ﺑﺮﺗﺎﺑﻨﺪ؟‬

‫زن‪ :‬ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻢ؛ اﮔﺮ او را ﻣﻲﻛﺸﺖ ﻣﺮدﻣﻲﻛﺶ ﺑﻮد‪ ،‬و اﮔﺮ ﻧﻤﻲﻛﺸﺖ ﺳﺮﭘﻴﭽﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﻛﺮد؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻫﻴﭻ اي زن؛ ﮔﻨﺎه ﺑﺎ ﻣﺎ زاﻳﻴﺪه ﺷﺪه‪ ،‬و آن ﺟﻔﺖ ﻫﻤﺰاد ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ از ﻫﻤﻪ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ اﺳﺖ ﻧـﺎﻣﺶ ﺑﻴﻨـﻮاﻳﻲ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫)ﺳﺮﺑﺎز وارد ﻣﻲﺷﻮد‪(.‬‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬ﻧﺮدﺑﺎنﻫﺎ ﺧﻮب ﺑﻪ ﻛﺎرﻣﺎن ﺧﻮرد‪ .‬ﺑﻪ ﭘﻴﺎدهﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺳﻨﮕﭽﻴﻨﻲ ﺑﻪ ﺟﺎي دﺧﻤﻪ ﺑﺴﺎزﻧﺪ‪ .‬ﺧﺎك ﺳﺨﺖ اﺳـﺖ و ﺑﻴـﻞ‬
‫ﻓﺮﺳﻮده؛ اﻣﺎ ﻣﺮدار ﺑﻲﮔﻮر ﻧﻤﻲ واﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦﻫﺎ ﺑﻪ ﻛﻨﺎر ﻛﻠﻨﮓ را ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﻣﺮدك ﺳﺨﻨﻲ ﻧﮕﻔﺖ؟‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬ﺗﺘﻪﭘﺘﻪاي ﻣﻲﻛﻨﺪ؛ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻴﻢ؛ ﻣﺜﻞ ﻓﺘﻴﻠﻪي ﺑﻲروﻏﻦ‪ .‬ﺳﺮوران ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰﻛﻲ ازش درﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﺑﻴﺎرﻣﺶ اﻳﻨﺠﺎ؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﻧﻪ! ﺑﺎورﻛﺮدﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ آﺳﻴﺎﺑﺎن ﺑﻪ زر ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎورﻛﺮدﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ دﺷـﻨﻪ را ﻓـﺮود ﻧﻴـﺎورده ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎورﻛﺮدﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎه را ﻧﻜﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آري‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ او را ﻛﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ‪ ،‬و ﺟﺰ اﻳﻦ ﻫﺮ ﺳﺨﻨﻲ ﺑﺎور ﻧﻜﺮدﻧﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬دار آﻣﺎده ﺷﺪه‪ .‬اﻳﻨﻚ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ رﻳﺴﻤﺎﻧﻲ ﻧﻴﺎز اﺳﺖ‪.‬‬

‫زن‪ :‬رﻳﺴﻤﺎن در اﻧﺒﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪﺧﺮاﺑﻢ ﻛﺮدﻳﺪ؛ زﻳﺎده از اﻧﺪازه ﻣﺒﺮ‪ .‬ﭼﻮب از ﻛﺠﺎ ﺑﺮدي؟ زﻳﺎدﻳﺶ را ﺑﮕﺬار‪.‬‬
 ‫ﺳﺮﺑﺎز‪) :‬ﻛﻪ ﻣﻲرود( اﮔﺮ زﻧﺪه ﺧﻮاﺳﺘﻴﺪش ﺑﺮ ﻃﺒﻞ ﺑﻜﻮﺑﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺳﺮش را ﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ در ﺑﻮق ﺑﺪﻣﻴﺪ!‬

‫زن‪ :‬ﺗﻮ ﺑﺮاي ﻣﺮدم دﺳﺖﺑﺴﺘﻪ ﭘﻬﻠﻮاﻧﻲ؟ )دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻲدود؛ ﺳﺮﺑﺎز ﺧﻨﺪان ﻣﻲﮔﺮﻳﺰد( اي ﺧﺮﻓﺴﺘﺮ‪ ،‬اي ﺑﻮزﻳﻨﻪ؟‬

‫ﺳﺮدار‪) :‬راه زن را ﻣﻲﺑﻨﺪد( ﺧﺎﻣﻮش! ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺖ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻲ؟‬

‫زن‪ :‬اﻳﻨﺠﺎ ﺧﺎﻧﻪي ﻣﻦ اﺳﺖ و ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺳﺨﻦ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺷﻮﻳﻢ را ﺑﻪ ﻣﺮگ ارزان ﻧﻤﻲدﻫﻢ‪.‬‬

‫)ﺑﺎز ﻣﻲدود؛ در ﺑﺮ وي ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد؛ زن ﺑﻪ در ﻣﻲﻛﻮﺑﺪ‪(.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﺗﻜﺎﭘﻮ ﻣﻜﻦ؛ دﺳﺖوﭘﺎ ﻣﺰن اي ﮔﺠﺴﺘﻪي زﻧﺪﻳﻚ؛ راي ﻣﺎ دﻳﮕﺮﮔﻮن ﻧﻤﻲﺷﻮد‪ .‬ﻧﺸﻨﻴﺪي ﻛﻪ دار ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪه؟‬

‫زن‪) :‬ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدد( ﭼﺮا ﻛﻮﺷﺸﻲ را ﻛﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ ﻧﻜﻨﻢ؟ آزادﮔﻲ ﺑﻪ ﺗﻨﺖ ﻣﻬﻤﺎن ﻧﺸﻮد اي ﺳﺮدار‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺮگ ﺑﻲزﻣﺎﻧـﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪي ﻣﺎ آوردي‪.‬‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪) :‬ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ( اﻳﻨﻚ ﻛﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻓﺮاخ آﻳﻴﻦ ﻧﻮ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮﻧﺎن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻮاﻧﮕﺮان ﻣﻲرﻫﻨﺪ و ﻧﺎﺗﻮاﻧﺎن درﺑﻨﺪﻧﺪ؛ ﺗـﻮ‬
‫ﭼﺮا ﻧﮕﺮﻳﺨﺘﻲ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬اﺳﺘﺮﻳﻢ ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﺑﺮ آن ﺑﺎر ﺑﻨﺪم‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬دﻧﻴﺎ در ﻛﻤﻴﻦ ﭘﺎﻛﻲ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ دادهاﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻴـﺮهروزي ﻣـﻦ زﺑـﺎﻧﺰد ﮔﻴﻬﺎﻧﻴـﺎن ﺷـﻮد‪ :‬اﺳـﺘﺮ‬
‫ﻣﻲﻣﻴﺮد‪ ،‬ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻣﻲرود‪ ،‬ﺳﻨﮓ آﺳﻴﺎ ﻣﻲﺷﻜﻨﺪ‪ ،‬و ﻳﻜﻲ ﻣﺮﮔﺶ را اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲآورد‪.‬‬

‫زن‪ :‬آن ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﭼﻮن از ﻣﺮگ ﺧﻮد ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺷﺪ ﺗﺮﻓﻨﺪي ﺗﺎزه زد‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬او ﻣﻲﻛﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ آﺳﻴﺎﺑﺎن را ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﮔﺮﻳﺎن( ﺗﻮ ﭼﺮا ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻧﺸﺪي؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬در ﭼﻬﺮهام ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺗﻒ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬او ﺑﻪ ﭼﻬﺮهام ﺗﻒ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﻧﮕﻮ‪ ،‬ﻧﮕﻮ‪ ،‬ﻧﮕﻮ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬او ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻛﻮﻓﺖ‪.‬‬

 ‫دﺧﺘﺮ‪ :‬اي ﺳﺘﺒﺮدل‪ ،‬اي رﻫﺰن‪ ،‬اي ﺷﻮرﭼﺸﻢ!‬

‫زن‪) :‬ﺑﺎ ﭼﻬﺮك زر( اي ﺗﻮ اﺑﻠﻬﻲ‪ ،‬اي ﺗﻮ ﺳﺎدهدل‪ .‬ﺳﺎﻟﻴﺎن ﺳﺎل در اﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﺎن آﺳﻴﺎ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪهاي ﺑﺎ ﻧﺎن ﺟﻮﻳﻦ و ﺑﺎ ﺧﺮﻣـﺎي‬
‫ﺧﺸﻚ‪ .‬آﻳﺎ در ﺗﻮ ﻧﻴﺮوي ﻛﻴﻦﺳﺘﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ؟ آﻳﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﭘﺎدﺷﺎه ﺗﻮ و ﻫﻢ دﺷﻤﻦ ﺗﻮ؟ ﺗﻮ ﻛﺎخ ﻣﺮا در ﺗﻴﺴﻔﻮن ﻧﺪﻳﺪهاي‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﺑﺮ ﺣﺼﻴﺮ ﻧﻤﻲﺧﺴﺒﻴﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﻓﺮش ﻧﮕﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺎ را ﻧﺪﻳﺪهاي ـ ﻳﻚ ﺗﺎر زر‪ ،‬ﻳﻚ ﭘﻮد ﺳﻴﻢ ـ ﻛـﻪ در آن درﺧـﺖ و ﭘﺮﻧـﺪه و‬
‫ﺑﺎغ اﺳﺖ؛ از ﻫﺮ ﮔﻮﻫﺮي ﮔﻞ‪ .‬دﺳﺖ ﺷﺘﺮﻧﺠﻢ ﻫﺴﺖ؛ ﻳﻚ ﺳﻒ از ﻳﺎﻗﻮت ﺳﺮخ و دﻳﮕﺮ ﺻﻒ از ﻳﺎﻗﻮت زرد‪ .‬و دﺳﺘﻲ ﻧﺮد از‬
‫زﻣﺮد ﭘﺎك؛ و ﻣﺮا ﺳﻲ ودو ﻫﺰار ﭘﺎره ﻳﺎﻗﻮت ﺑﻴﺶ ﺑﻬﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲداﻧﻲ؟ و ﮔﻨﺞ ﻋﺮوس؛ و ﮔﻨﺞ ﺧﺰرا؛ و ﮔﻨﺞ ﺑﺎدآورد؛ و ﮔـﻨﺞ‬
‫دﻳﺒﺎي ﺧﺴﺮوي؛ و ﮔﻨﺞ ﺳﻮﺧﺘﻪ؛ و زر ﻣﺸﺘﻔﺸﺎر؛ و ﺗﺨﺖ ﺗﺎﻗﺪﻳﺲ؛ و ﺷﺎد‪‬روان ﺑـﺰرگ و ﻣـﺸﻜﻮي زرﻳـﻦ؛ و دوازده ﻫـﺰار‬
‫ﻛﻨﻴﺰك‪ .‬آﻳﺎ ﺑﺎز ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ؟ آﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﻧﺸﺪي؟ آﻳﺎ در ﺗﻮ ﻧﻴﺮوي ﻛﻴﻨﻪ ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ اي ﻣﺮد ـ ﻫﺮ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ؛ اي ﭼﺮﻛﻴﻨﻪﭘﻮش‪ ،‬اي ﭘﺎدﺷﺎه‪ ،‬اي راﻫﺰن ـ ﻣﺮا ﺑـﻪ ﺧـﺸﻢ ﻣﻴـﺎور‪ .‬دﻟـﻢ‬
‫ﻣﻲآﺳﺎﻣﺪ؛ و ﮔﺰﻧﺪي ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻳﺎ ﺑﺮ ﺧﻮد زﻧﻢ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﻫﺰار و دوﻳﺴﺖ ﻓﻴﻞ؛ و ﺳﻴﺰده ﻫﺰار ﺷﺘﺮ ﺑﺎرﻛﺶ! و ﺑﺎغ ﻧﺨﺠﻴﺮان؛ و ﺑﺎغ ﺳﻴﺎوﺷﺎن؛ و ﺑﺎغ زﻣﺮد! و دوازده ﻫﺰار ﻳـﻮز؛ و‬
‫ﻫﻔﺼﺪ ﻫﺰار ﺳﻮار؛ و ﺳﻴﺼﺪ ﻫﺰار ﭘﻴﺎده؛ و ﺻﺪ ﻫﺰار اﺳﺐ ﺑﺎرﮔﻲ؛ و ﺻﺪ ﻫﺰار ﻧﻴﺎم زرﻳﻦ؛ و ﻣﺰا ﻫﺮ ﺳﺎل ﻫﻔﺘـﺼﺪ و ﻧـﻮد و‬
‫ﭘﻨﺞ ﺑﺎر ﻫﺰار ﻫﺰار درم از ﻫﺮ ﺳﻮي ﻣﻲرﺳﺪ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ اي ﺑﺪﺧﻮاه‪ ،‬اي ﺷﻮرﻳﺪه ﮔﻔﺘﺎر‪ ،‬اي ﺳﺘﻤﻜﺎر‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﻣﻴﺎور‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺮديام ﻛﻪ ﺳﺎلﻫﺎ از ﻣـﻦ‬
‫ﺷﺪه‪ ،‬و ﻣﺮا رﻓﺘﻦ ﻣﻦ اﻣﺮوز ﻳﺎ ﻓﺮداﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮا ﺷﻮرﺑﺨﺘﻲ ﺳﺘﻤﮕﺮ ﻛﺮده‪ .‬و ﻣﺒﺎدا ﺳﺘﻢ از ﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﻬﻤﺎن ﻣﻦ رود‪.‬‬

‫زن‪ :‬او ﻣﻲﺧﻨﺪﻳﺪ! ﺑﻪ ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ دﺳﺖ ﺑﺮد‪ ،‬و او را ﻛﺎرﻫﺎي ﺳﺨﺖ ﻓﺮﻣـﻮد؛ ﻛـﻪ اي ﻣـﺮد‪ ،‬در ﺗـﻮ دﻟﻴـﺮي ﺑﻨـﺪهاي ﻛﺎرﻛـﺸﺘﻪ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ؛ ﭘﻠﻴﺪي ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﭘﺎك اﺳﺖ‪ ،‬و رﺳﻮاﻳﻲ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ! ﺗﻮ ﺷﺎه ﺧﻮد را ﭼﻮن ﺷﺎﻫﺎن ارج ﻧﻤـﻲﻧﻬـﻲ‪ .‬ﻣـﺮا ﺳـﮕﺎن‬
‫ﭘﺎﺳﺒﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ آوازﺷﺎن ﭼﻨﺪﻳﺴﺖ ﻧﺸﻨﻴﺪهام‪ .‬ﭼﻮن ﺳﮕﺎن ﺑﻪ ﭘﺎي ﻣﻦ ﺑﻴﻔﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺳـﮕﺎﻧﻢ ﺑـﺮ ﭼﻬﺎرﭘـﺎ ﺑـﺮو و ﻫﻴـﺎﻫﻮ و‬
‫وﻏﻮﻏﻪ ﻛﻦ‪ .‬اﺳﺐ ﺗﻜﺎورم ﻣﺮا دو روز اﺳﺖ ﺳﻮاري ﻧﺪاده اﺳﺖ؛ زﻳﻦ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺑـﺮ ﺗـﻮ ﺑﻨـﺪم؟ اي ﻣـﺮد‪ ،‬ﻫﻤـﺴﺮ ﺧـﻮد را‬
‫ﺑﮕﻮي ﻛﻪ ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب ﻣﻦ درآﻳﺪ‪ .‬زود‪ .‬زود‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬ﺑﻪ ﭘﺎي زن ﻣﻲاﻓﺘﺪ( اي ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺮا ﻣﺰن؛ ﻣﺮا رﻳﺸﺨﻨﺪ ﻣﺮدﻣﺎن ﻣﻜﻦ! ﻣﻦ ﻣﺮديام ﻃﺎﻗﺖ ﺑﻪ ﺳـﺮ ﺷـﺪه؛ ﻣﺒـﺎدا‬
‫دﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ دراز ﺷﻮد؛ ﻛﻪ در ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺳﻨﮓ آﺳﻴﺎﺑﻲ ﻫﺴﺖ‪ ،‬و دﺳﺘﺎﻧﻢ ﭼﻮن ﺑﻜﻮﺑﻢ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺳـﻨﮓ ﺧﻮاﻫـﺪ‬
‫ﺷﺪ! ﻣﺮا ﺑﮕﺬار‪ .‬ﻣﺮا رﻫﺎ ﻛﻦ‪.‬‬

‫زن‪ :‬زﺑﺎﻧﺖ ﺑﺮﻳﺪه ﺑﺎد و ﻟﺒﺎﻧﺖ دوﺧﺘﻪ‪ .‬ﭼﻪ ﭘﺮﻣﻲﮔﻮﻳﻲ و ﻳﺎوه ﻣﻲﺑﺎﻓﻲ‪ .‬ﻧﺎﺑﺨﺮد ﻧﺎﻣﺮد ﮔﺠﺴﺘﻪ ﺧﻮد را ﻛﻨﺎر ﺑﻜـﺶ؛ راﻫـﻢ را‬
‫ﻧﮕﻴﺮ! ﻣﻦ ﺗﺎزه در اﻳﻦ ﺗﺎرﻳﻜﻲ دﺧﺘﺮت را دﻳﺪهام ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪي رﻧﺠﻮري ﺑﺪك ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬و ﻟﺒﺎﻧﺶ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺗﺒﺮﺧﻮن اﺳـﺖ؛ و‬
‫در آﻏﺎز رﺳﻴﺪﮔﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﻴﻮهﻫﺎي ﺗﻦ او ﻣﻬﻤﺎن ﻛﻦ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬اي ﭘﺎدﺷﺎه ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻢ؟‬

‫زن‪ :‬اﮔﺮ زﺑﺎن ﻣﺮا ﻧﻤﻲﻓﻬﻤﻲ زﺑﺎن ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ را ﻓﻬﻢ ﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺮد!‬
‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻲداﻧﻢ؛ ﺗﻮ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ ﻣﺮا ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻲ! ﺗﻮ وﻓﺎي ﻣﺮا ﻣﻲﺳﻨﺠﻲ! در وﻓﺎي ﻣﻦ ﺳﺨﻨﻲ ﻧﻴـﺴﺖ‪ ،‬ﻧﻴـﺴﺖ! ﻣـﺮا از‬
‫اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﺧﻮارﺗﺮ ﻣﻜﻦ! اي ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﮕﺬار ﺗﺎ زاﻧﻮاﻧﺖ را ﺑﺒﻮﺳﻢ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬اي ﭘﺎدﺷﺎه او ﺑﻪ زاﻧﻮ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ؛ آﻳﺎ ﺑﺲ ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫زن‪ :‬ﮔﻔﺘﻲ ﺑﻪ زاﻧﻮ؟ ﻫﻨﻮز ﺳﺮ ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﺎﻳﻴﺪن ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ! ﺑﻪ ﺧﺎك ﺑﻴﻔﺖ و ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎن ﺗﺎ ﻣﻦ ﺷﺮف ﺑﻪ زﻳـﺮ ﻛـﺸﻴﺪن‬
‫دﺧﺘﺮت را ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻢ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﻫﺮاﺳﺎن( از ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ؟‬

‫زن‪ :‬ﻋﻨﺎب و ﺑﺎدام‪ ،‬آﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﻜﺮ و ﻗﻨﺪ!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﻧﻪ! )ﻣﻲﮔﺮﻳﺰد( ﻣﺮا ﺑﺮﻫﺎن ﭘﺪر‪ .‬ﻣﺮا ﺑﺮﻫﺎن!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬ﮔﻮشﻫﺎﻳﺶ را ﻣﻲﮔﻴﺮد( ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ؛ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﺮاي آزﻣﻮدن ﻣﻦ اﺳﺖ؛ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﺑﺮاي آزﻣﺎﻳﺶ ﻣﻦ!‬

‫زن‪ :‬ﺗﻮ اي دﺧﺘﺮ ﺧﻮب رﺳﺘﻪاي‪ .‬زﺑﺎن ﺧﻮش دوﺳﺖﺗﺮ داري ﻳﺎ ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪي ﻣﺎرﭘﻴﻜﺮ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﻣﻲﮔﻴﺮد( ﻣﻦ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻧﻤﻲﺷﻮم‪ ،‬ﻧﻪ؛ ﻣﻦ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻧﻤﻲﺷﻮم‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬واي ﭘﺪر ـ ﺑﻪ دادم ﺑﺮس‪ .‬دﺷﻨﻪ زﻳﺮ ﮔﻠﻮي ﻣﻦ اﺳﺖ؛ ﺑﻪ دادم ﺑﺮس!‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬داﺳﺘﺎﻧﻲ از اﻳﻦ ﺷﺮمآورﺗﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪه‪ .‬ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺎ ﺑﻪ ﻛﻨﻴﺰﻛﻲ ﭘﺴﺖروي ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ؟ او ﻛﻪ در ﺗﻴﺴﻔﻮن ﺳﻪ ﻫﺰار زن‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﻳﻚ ﺧﻮﺑﺘﺮ از دﻳﮕﺮي؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬از ﭘﺲ ﺳﻨﮓ آﺳﻴﺎ ﻣﻲآﻳﺪ( ﻛﺎش ﻛﻴﺴﻪاي آرد ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮد ﻣﻲرﻳﺨﺘﻢ ﺗﺎ ﺳﺮاﺳﺮ ﺳﭙﻴﺪ ﺷﻮم‪ .‬ﻛـﺎش‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬دﺧﺘﺮم‪ .‬دﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺧﻴﺮه در ﻛﺎر ﺧﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﺮده‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺑﺎﻻي ﺗﻮ ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ‪ ،‬و ﭘﻬﻨﺎي ﺗﻮ دوﺷﺎﻧﻪ از ﻣﻦ ﭘﻬﻦﺗﺮ‪ .‬ﻧﻴﺮوي ﺗﻮ ﺑـﺎ ﭘﺮﻫﻴـﺰ ﻣـﻦ آورد ﻣـﻲﻛﻨـﺪ؛ و ﻣـﻦ از روزﻧـﻪ‬
‫اﻫﺮﻳﻤﻦ را ﻣﻲﻧﮕﺮم ﻛﻪ ﺑﺮ اﺳﺐ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮياش دور ﻣﻲﺷﻮد‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬دﺧﺘﺮم اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬او ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ وﻓﺎي ﻣﺮا ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﺪ‪ .‬دﺳـﺖ ﺑﺮداﺷـﺘﻦ ﺑـﻪ روي ﭘﺎدﺷـﺎه ـ اﻳـﻦ ﮔﻨـﺎه‬
‫دوزﺧﻲ! ـ و ﻣﻦ ﺑﻪ آن دﺳﺖ ﻧﺒﺮدم‪ .‬و اﻳﻨﻚ دوزﺧﻲ از آن ﺳـﻬﻤﺎﮔﻴﻦﺗـﺮ از درون ﻣـﻲﺳـﻮزاﻧﺪم‪ .‬اي رگﻫـﺎ‪ ،‬اﻳـﻦ رود‬
‫ﺟﻮﺷﺎن ﭼﻴﺴﺖ در ﺷﻤﺎ ﺟﺎري؟ اﻳﻦ ﺷﻮرش ﻛﻪ در دل ﻣﻦ ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ؟ ﻣﻦ او را ﻣﻲﻛﺸﻢ؛ آري‪ ،‬در دل ﻣﻦ ﺳﻨﮓ‬
‫آﺳﻴﺎﺑﻲ ﻫﺴﺖ!‬

‫)روي ﺟﺴﺪ ﻣﻲاﻓﺘﺪ و ﻣﻲزﻧﺪ‪(.‬‬

 ‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﺳﺮﺧﻮش و دﺳﺖاﻓﺸﺎن( دﻟﻢ ﺑﺮاي ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻲﺳﻮزد‪ .‬دﻟﻢ ﺑﺮاي ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻲﺳﻮزد!‬

‫زن‪) :‬ﺑﻲ ﭼﻬﺮك( زﺑﺎﻧﺖ ﺑﺒﺮد! )ﺑﻪ آﺳﻴﺎﺑﺎن( دﺷﻨﻪ را ﺳﺨﺖﺗﺮ ﺑﺰن!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻣﻲزﻧﺪ( او را ﻣﻲﻛﺸﻢ؛ دوﺑﺎر‪ ،‬ﺳﻪﺑﺎر‪ ،‬ﭼﻬﺎرﺑﺎر ‪. . .‬‬

‫زن‪ :‬ﺑﺰن! ﺑﺰن!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬ﻧﻔﺲزﻧﺎن دﺳﺖ ﻣﻲﻛﺸﺪ( ﻣﻦ او را ﻛﺸﺘﻢ؛ آري‪ ،‬و ﺷﺎدﻣﺎﻧﻢ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد دﻳﺪﻳﺪ؟ ﮔﻔﺘﻪﻫﺎي اﻳﻦ ﺟﺎﻧﻮر ﺑﺲ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﮔﻨﺎه او ﺑﺮ دﻧﻴﺎ آﺷﻜﺎر ﺷﻮد؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم راﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ درآﻣﺪ‪ .‬آري‪ ،‬ﮔﺰارﺷﻲ درﺳﺖ ﺧﻮد را ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺮد‪ ،‬و ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪) :‬دﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ( اﻳﻨﺴﺖ دادﮔﺮي ﻣﺎ!‬

‫زن‪) :‬ﻧﮕﺮان( اﻣﺎ ﺗﻮ او را ﻧﻜﺸﺘﻲ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬آري ﻧﻜﺸﺘﻢ!‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻜﺎري ﺑﻴﻬﻮدهاي‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ او را ﻧﻜﺸﺘﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﮔﺰارﺷﻲ ﻧﺎدرﺳﺖ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﭼﺮا دروغ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻴﻢ ﻛﺮدم ﻛﻪ در ﻣﻦ ﭼﻮن ﭘﺪري ﺷﺮمﻧﺎﺷﻨﺎس ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ او را ﻧﻜﺸﺘﻢ؛ ﺗﺎ آن دم ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﺎزي ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﺑﺎزي؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﻛﺪام ﺑﺎزي؟‬

‫زن‪) :‬ﺑﺎ دو ﭼﻬﺮك( ﻧﻴﻚ ﺧﻮد را ﺷﺎه ﺧﻮاﻧﺪم و ﺷﻤﺎ را ﻓﺮﻳﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮراﻛﻲ و ﺟﺎي ﺧﻮاب و ﻫﻤﺨﻮاﺑﻪ‪ .‬ﻫﺎه‪ ،‬ﻧﻴﻚ ﺷـﻤﺎ را‬
‫رﻳﺸﺨﻨﺪ ﺧﻮد ﻛﺮدم‪ .‬ﻧﻴﻚ ﺑﺎزي دادﻣﺘﺎن ﺑﻪ ﺑﺎزﻳﮕﺮي‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻪام ﻛﻪ درﺑﺎﻧﻲام دﻫﻨـﺪ؟ ﻫـﺮ ﻛﻮﭼـﻪﮔـﺮدي ﻣـﻲﺗﻮاﻧـﺪ از در‬
‫درآﻳﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﺎم ﺷﻬﺮﻳﺎري ﺑﻨﺪد و ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب دﺧﺘﺮت ﻓﺮود آﻳﺪ‪ .‬ﻫﺎه ـ ﭼﻪ آﺳﺎن‪ .‬ﭼﻪ آﺳﺎن‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻧﻪ اﻳﻨﻬﻤﻪ آﺳﺎن ـ ﻧﻪ اﻳﻨﻬﻤﻪ! ﭼﻤﺎق ﻣﻦ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

 ‫زن‪ :‬ﺗﻦ او ﻧﻴﻜﻮ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻬﻤﺎنﻧﻮازي!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﭼﻤﺎق ﻣﻦ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﭼﻮﺑﺪﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﺪه! دﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﮕﻴﺮ! ﭼﻮبﺑﻨﺪ ﺳﻘﻒ را ﺑﻜﺶ‪ .‬ﻫﺎي ـ‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﻣﻲﺷﻨﻮﻳﺪ؟ در اﻳﻦ دادﮔﺎه ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ او ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﭼﻤﺎق ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﺑﺮاي ﻛﺸﺘﻦ ﭘﺎدﺷﺎه!‬

‫زن‪ :‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻦ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻢ؟ ﻫﻴﭻ در ﭼﻬﺮهي ﻣﻦ ﻧﻮر اﻳﺰدي ﻫﺴﺖ؟ آﻳـﺎ ﺳـﭙﺎﻫﻲ دارم‪ ،‬ﻳـﺎ ﻛـﺎﺧﻲ‪ ،‬ﻳـﺎ ﻛﻨﻴﺰﻛـﺎن‬
‫ﺧﻮﺑﺮو؟ آﻳﺎ ﻣﺮدﻣﻲ دارم؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﮔﺮﻳﺎن( او ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻨﺠﻲ دارد!‬

‫زن‪ :‬ﮔﻨﺞ ﻣﻦ دزدي اﺳﺖ!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺑﭙﺮس از ﻛﻪ دزدﻳﻪ اﺳﺖ؟‬

‫زن‪ :‬از ﺗﻮ! ﻣﺰد ﻫﻤﻪي روزﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﺮﻫﻢ ﺑﻴﻔﺰاي؛ آﻳﺎ ﮔﻨﺠﻲ ﻧﻤﻲﺷﺪ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬درﻣﺎﻧﺪه( روزﻫﺎي زﻧﺪﮔﻴﻢ‪ .‬آه‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدهام ﻛﻪ از ﻛﻲ آﻏﺎز ﺷﺪ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﻣﻦ ﻫﻤﻪي روزﻫﺎي ﺗﺮا دزدﻳﺪم!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﭘﺲ ﺷﺎه ﺧﻮد ﺗﻮﻳﻲ! ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺰ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ؟ روزﻫﺎي زﻧﺪﮔﻴﻢ! ﻫﻤﻴﺸﻪ آرزو ﻣﻲﻛﺮدم روزي داد ﺧﻮد ﺑﻪ‬
‫ﺷﻬﺮﻳﺎر ﺑﺮم؛ و اﻳﻨﻚ او اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ؛ داد از او ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﺑﺮم؟ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻲ ﭘﺲ ﺑﺪه اي ﺷـﺎه؛ روزﻫـﺎي زﻧـﺪﮔﻴﻢ‪،‬‬
‫اﻣﻴﺪﻫﺎي ﺑﺮﺑﺎدم‪ ،‬و ﭘﺎﻛﻲ اﻳﻦ دﺧﺘﺮﻛﻢ!‬

‫)ﺳﺮداران ﭼﺸﻢﻫﺎي ﺧﻮد را ﻣﻲﮔﻴﺮﻧﺪ و آﺳﻴﺎﺑﺎن ﻣﻲﻛﻮﺑﺪ ـ(‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﺟﻴﻎ ﻣﻲﻛﺸﺪ( ﺧﻮن! ﺧﻮن!‬

‫زن‪) :‬ﺑﻲﭼﻬﺮك( ﺧﻮن از ﭼﻬﺮهاش ﺑﻴﺮون زد!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬اﻳﻦ ﻛﻢ اﺳﺖ!‬

‫زن‪) :‬ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﺟﺴﺪ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﺪ( ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ اي ﺷﺎه؛ دﺧﺘﺮم را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻳﺎﻓﺘﻲ؟ آﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻓﺴﺎر داد؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﮔﺮﻳﺎن( ﺗﻤﺎم ﺷﺐ ﺑﺎرش ﺑﻮد؛ و او ﺑﻪ ﺗﻦ ﺗﻨﻬﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻦ اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬

 ‫زن‪ :‬ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮ اي ﺷﻬﺮﻳﺎر ﺳﺘﺮگ؟ آﻳﺎ رﻫﻮار ﺑﻮد آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﻮاري ﻣﻲداد؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬ﻧﻌﺮهﻛﺸﺎن ﺑﺮ ﻣﺮده ﭼﻮب ﻣﻲزﻧﺪ( ﻣﻦ ـ او ـ را ـ ﻛﺸﺘﻢ!‬

‫زن‪ :‬آﻳﺎ ﺗﺮا ﺧﻮش آﻣﺪ؟ رام ﺗﻮ ﺑﻮد آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﺑﺮو ﺧﺴﺒﻴﺪي و در او ﻣﻲراﻧﺪي؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﭼﻤﺎﻗﻢ!‬

‫زن‪ :‬ﺑﺰن!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬روزﻫﺎي زﻧﺪﮔﻴﻢ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺑﺰن!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻫﻤﻪي ﻣﺰدﻫﺎﻳﻢ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺑﺰن!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺑﺰن!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬ﺧﺸﻨﻮد( ﻣﻦ او را ﻛﺸﺘﻢ!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬دﻟﻢ ﺑﺮاي ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻲﺳﻮزد‪ .‬دﻟﻢ ﺑﺮاي ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻲﺳﻮزد‪) .‬ﻧﺎﻻن( آه ﭘﺪر‪ ،‬ﭼﺮا ﺗﺮا ﻛﺸﺘﻨﺪ؟‬

‫)ﺳﺮداران ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ؛ زن ﻧﮕﺮان ـ(‬

‫زن‪ :‬ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎش و ﺳﺨﻨﺎن دﻳﻮاﻧﻪ ﻣﮕﻮ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬آه ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺪر؛ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﻛﺮدﻧﺪ!‬

‫زن‪ :‬ﻣﺒﺎدا زﺑﺎن ﺑﺎزﻛﻨﻲ!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬آه ﭘﺪر‪ ،‬ﭼﺮا ﺗﺮا ﻛﺸﺘﻨﺪ؟‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬ﭼﻄﻮر؟ ﻣﻲﺷﻨﻮﻳﺪ؟ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬آنﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻔﺘﻪ ﭘﺪر ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻴﻨﻮا ﻣﺮد آﺳﻴﺎﺑﺎن؛ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ از زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻴﻜﻲ ﻧﺪﻳـﺪ‪ .‬آري ﻧﺪﻳـﺪ‪ ،‬ﺣﺘـﻲ ﭘـﺲ از‬
‫ﻣﺮگ‪.‬‬
 ‫ﺳﺮدار‪ :‬ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ؛ اﻳﻦ ﭼﻬﺮهي ﺧﻮﻧﺎﻟﻮد ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫زن‪ :‬ﺷﻤﺎ ﻣﻲداﻧﻴﺪ ﻛﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﺮد ﺧﻮﻳﺶ از ﻛﻒ داده اﺳﺖ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﺑﺮ ﺟﺴﺪ ﻣﻲاﻓﺘﺪ( ﭘﺪر‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮ و ﭘﺎﺳﺦ اﻳﺸﺎن ﺑﺪه ـ )ﺑـﻪ ﺟـﺎي ﺟـﺴﺪ( ﻓﺮزﻧـﺪم‪ ،‬آه ﻓﺮزﻧـﺪم‪ ،‬ﭼـﺮا ﺗـﺮا ﺗﻨﻬـﺎ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﻣﻲﺷﻨﻮﻳﺪ؟ ﻣﺮده ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﺪ! در ﻫﻤﻪي دﺳﺎﺗﻴﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﺒﺸﺘﻪ ﻧﺸﺪه‪ .‬ﺣﻘﻴﻘﺖ از ﺟﻬﺎن دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ آواز‬
‫ﻣﻲدﻫﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻢ ﺑﺎد! آنﻫﺎ را ﻧﮕﻪدارﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬و ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﮔﺮدﻫﻢ آﻳﻴﺪ؛ اﻳﻦ ﻳﻚ ﻫﻤﭙﺮﺳﮕﻲ ﺟﻨﮕﻲ اﺳﺖ ـ‬
‫زود! ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲﺷﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﭘﻴﻜﺮ ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آﻳﺎ ﻫﻴﭽﻴﻚ از ﺷﻤﺎ ﭼﻬﺮهي ﭘﺎدﺷﺎه را از ﻧﺰدﻳﻚ دﻳﺪه اﺳﺖ؟‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻳﺎراي آن داﺷﺖ ﺗﺎ در ﺳﻴﻤﺎي ﺷﻜﻮﻫﻤﻨﺪ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻨﮕﺮد؟ از اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﮕﺬرﻳﻢ او ﭼﻬـﺮه ﺑـﻪ ﻫـﺮ ﻛـﺲ‬
‫ﻧﻤﻲ ﻧﻤﻮد‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﺗﻮ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻧﺒﻮدي ﻛﻪ ﺑﻪ دﻳﺪن اﻳﻦ ﭘﻴﻜﺮهي ﭘﺎرهﭘﺎرهي ﺧﻮنآﻟﻮد ﭘﺎدﺷﺎه را ﺑﺎزﺷﻨﺎﺧﺘﻲ؟‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬ﻣﻦ او را ﺑﻪ دﻳﻬﻴﻤﺶ ﺑﺎزﺷﻨﺎﺧﺘﻢ؛ وﮔﺮﻧﻪ ﻫﺮﮔﺰ او را ﺟﺰ از ﭘﺲ ﺳﻴﻤﺎﭼﻪاي زرﻳﻦ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬آري ﺳﻴﻤﺎﭼﻪاي‬
‫ﺳﺮخ؛ ﻳﻚ ﭘﺎرهي زر ﻧﺎب ﻛﻪ درﺧﺸﺶ آن ﭼﺸﻢ را ﺗﻴﺮه ﻣﻲﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬اي ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪ‪ ،‬ﻧﮕﻬﺒﺎن ﭘﺮﻓﺮوغ آﺗﺸﮕﺎه‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮ‪ .‬ﺗﻮ او را ﺑﺎرﻫﺎ دﻳﺪه ﺑﻮدي!‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬آري دﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭼﻬﺮهاش ﺧﺸﻜﻲ ﺧﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻛﺒﻮدي ﻣﺮگ ﺑـﺮ آن ﺳـﺎﻳﻪ اﻧﺪاﺧﺘـﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬و دﻫﺎﻧﺶ ﻧﻴﻤﻪﺑﺎز ﺑﻮد‪ ،‬و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺮ ﺗﻴﺮﻫﺎي ﺳﻘﻒ ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬و از دردي ﺟﺎﻧﻜﺎه در ﭼﻬﺮهاش ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ ﭘﻴـﺪا‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬اﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ داﻧﺴﺘﻪ ﺷﻮد! ﻣﻦ ﺧﻮد ﭘﺎدﺷﺎه را ﺟﺰ از ﭘﺲ ﭘﺮده ﻳﺎ در ﻛﻼﻫﺨﻮد زرﻧﮕﺎر رزم ﻧﺪﻳﺪهام؛ و دﺷﻮار اﺳﺖ ﻛﻪ‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭼﻪ ﻣﺎﻳﻪ آن ﺷﻜﻮه از اﻳﻦ ﭘﻴﻜﺮ ﺧﻮنآﻟﻮد دور اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬اﻳﻨﻚ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮد؟ در اﻳﻦ اﻓﺘﺎدﮔﻲ ﻛﻪ اوﺳﺖ ﺣﺘﻲ ﻫﻤﺨﻮاﺑﮕﺎن ﺷﺎه ﻧﻴﺰ او را ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﭼـﻪ رﺳـﺪ ﺑـﻪ‬
‫ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻛﻪ ﻫﻤﻮاره ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬اﮔﺮ او آﺳﻴﺎﺑﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﭘﺲ ﭘﺎدﺷﺎه ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫زن‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻪﺑﺎر ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ او ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ اﺳﺖ؛ ﭼﻬﺮه دﮔﺮﮔﻮن ﻛﺮده‪ .‬او ﺑﻪ آرزوي ﮔﺮﻳﺰ از ﻣﺎ ﮔﺮﻳﺨﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪم‬
‫ﮔﻔﺖ ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺟﺰ ﻧﻴﺮوي ﺳﺘﻢ ﻫﻴﭻ ﺑﺎورﺗﺎن ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬واي ﺑﺮ ﻣﺎ! )ﺟﺴﺪ را ﻣﻲزﻧﺪ( ـ اﮔﺮ اﻳﻦ ﻛﺸﺘﻪ آﺳﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﺑﻲ ﻧﺎم ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮ او ﻧﻤﺎز ﺷﺎﻫﺎن ﮔﺰاردم!‬
‫زن‪ :‬اي ـ روزﮔﺎر را ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﻛﻪ دﺷﻤﻦ ﺳﺮاﺳﺮ ﮔﻴﺘﻲ را درﻧﻮردﻳﺪه؛ و ﺳﺮداران ﺟﻨﮕﺎور ﺟﻨـﮓآزﻣـﺎي ﻣـﺎ ﻫﻨـﻮز ﻛﻴﻨـﻪ از‬
‫رﻋﻴﺖ ﻣﻲﺳﺘﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬ﺧﺎﻣﻮش!‬

‫)ﺳﺮﺑﺎز وارد ﻣﻲﺷﻮد‪(.‬‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬ﻫﺎون ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬درﺳﺖ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺳﺮﺑﺎز‪ .‬ﻫﺎون ﺑﺮاي ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ؟‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬اﺳﺘﺨﻮانﻫﺎي آﺳﻴﺎﺑﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻮﺑﻴﺪه ﺷﻮد‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺳﻨﮓ ﻫﺎون آﻧﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬و ﺗﻨﻮر اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻲ؟‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬ﻓﻘﻂ ﺗﺒﺮ!‬

‫زن‪ :‬ﻫﻤﻪﺟﺎ ﭘﻴﺮوزيﻧﺎﻣﻪ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ و ﻛﺮﻧﺎ ﺑﻨﻮازﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎن ﺗﻬﻲدﺳﺖ ﭼﻴﺮه ﺷﺪهاﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬اﮔﺮ آن ﭘﻴﻜﺮ آﺳﻴﺎﺑﺎن اﺳﺖ ﭘﺲ اﻳﻦ ﻣﺮد ﻛﻴﺴﺖ؟‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪) :‬ﺧﻨﺪان( ﻣﺮدك ﺗﺎزي ﺟﺎن ﻣﻲدﻫﺪ و ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻲﮔﻮﻳﺪ؛ ﭼﺰ اﻳﻦ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻛﻲ زﻳﺮي ﻟﺐ ﻣﻲوﻟﻨﮕﺪ!‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬آﻧﭽﻪ ﺑﺎﻳﺪ داﻧﺴﺖ اﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺎزﻳﺎن ﻣﻲآﻳﻨﺪ ﻳﺎ دور ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬آري‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ داﻧﺴﺖ!‬

‫ﺳﺮدار‪) :‬ﺑﻪ آﺳﻴﺎﺑﺎن( ﺗﻮ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﻣﺮد؟‬

‫زن‪ :‬آﻳﺎ ﻣﺎ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻴﻢ دﻣﻲ ﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ در ﭘﻨﻬﺎن ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﻣﺎ ﺳﻪ ﺗﻦ؛ اﻳﻦ ﻳﻚ ﻫﻤﭙﺮﺳﮕﻲ ﺧﺎﻧﻮادﮔﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬اﮔﺮ ﻫﻤﻔﻜﺮي ﺑﺮ ﺧﺮدﻣﻨﺪﻳﺘﺎن ﻣﻲاﻓﺰاﻳﺪ ﭼﻪ ﺑﺎك؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬اﮔﺮ آنﻫﺎ را ﻛﻪ ﺳﻮداي ﺧﺎم ﻣﻲرﻳﺰﻧﺪ ﺑﺮ ﺑﻴﻨﺶ ﻧﻴﻚ آورد ﭼﻪ ﺑﻴﻢ؟‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬و اﮔﺮ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ در ﭘﻲ آورد ﻫﻤﺎﻧﺪﻳﺸﻲ ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻫﻤﺎﻧﺪﻳﺶ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬وﻟﻲ واي اﮔﺮ آن داﻧﺸﻲ را‬
‫در ﭘﻲ ﻧﻴﺎورد ﻛﻪ ﻣﺎ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻴﻢ‪) .‬ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎز( ﺑﻴﺮون ﺑﺎﻳﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﺑﻪ درﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦﻫﺎ ﺑﻨﺪﻳﺎن ﺗﻮاﻧﺪ‪) .‬ﺑـﻪ ﺳـﺮﻛﺮده(‬
‫ﻫﻤﻪ ﺳﻮ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮد! )ﺑﻪ ﻣﻮﺑﺪ( ﺑﺮوﻳﻢ ـ )ﺑﻪ زن( و ﻫﻨﮕﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻬﺮهي آن ﻣﺮد از آرد و آﻧﭽﻪ او را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه‬
‫اﺳﺖ ﭘﺎك ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪) .‬ﺑﻪ ﺳﺮﻛﺮده( ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻴﺪ؛ اﻳﻦ ﻣﺮدك ﺗﺎزي ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫)ﺑﻴﺮون ﻣﻲروﻧﺪ‪(.‬‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪) :‬ﺧﻨﺪان( اﻳﻦ ﭼﻪ ﺳﺨﻨﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ و ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ؟‬

‫زن‪ :‬ﺑﺰن ﺑﻪ ﭼﺎك!‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬ﻛﺎش ﻳﻜﻲ ﺗﺎن ﭘﺎ ﺑﮕﺬارد ﺑﻪ ﻓﺮار؛ ﻧﻴﺰهي ﻣﻦ اﻳﻦ ﭘﺸﺖ در ﻛﻤﻴﻦ اﺳﺖ! ازﺗﺎن ﻛﺒﺎب ﺧﻮﺑﻲ ﺑـﻪ ﺳـﻴﺦ ﻣـﻲﻛـﺸﻢ!‬
‫اﻓﺴﻮس ﻛﻪ ﻧﻴﺰهام ﺑﻪ زﻫﺮ آﻟﻮده اﺳﺖ؛ ﺳﮓ ﺧﻮر!‬

‫)ﺑﻴﺮون ﻣﻲدود‪(.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬آﺷﻔﺘﻪ( ﺑﮕﻮ ﭼﻪ در ﺳﺮ داري؟‬

‫زن‪ :‬اي ﻧﺎدان‪ ،‬راه ﻓﺮاري ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﮔﻤﺎن ﺑﺮﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻣﺮدار ﭘﺎدﺷﺎه اﺳﺖ ﻛﻪ اﻓﺘﺎده ﺧﻮن ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻫﺪر ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ و ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ و ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲداﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ اﻧﺪام آﺳﻴﺎﺑﺎن اﺳﺖ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬اﮔﺮ آﺳﻴﺎﺑﺎن آن ﻣﻴﺎن اﻓﺘﺎده ﭘﺲ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻢ؟‬

‫زن‪ :‬ﺑﺰودي ﻫﻤﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ اﮔﺮ آﺳﻴﺎﺑﺎن ﻧﺒﺎﺷﻢ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻢ؛ ﺑﺠﺰ اﻳﻨﺴﺖ؟‬

‫زن‪ :‬ﭼﺎره ﭼﻴﺴﺖ؟ اﮔﺮ ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﺒﺎﺷﻲ ﭘﺎدﺷﺎهﻛﺸﻲ؛ و ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﮔﻲ دردﻧﺎك ﻣﻲﻣﻴﺮﻳﻢ‪ .‬ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻮدن ﺑﻬﺘـﺮ اﺳـﺖ ﻳـﺎ‬
‫ﻣﺮگ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻫﻮم ـ ﺳﺨﻨﻲ اﺳﺖ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﮔﺮﻳﺎن( ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎ ﭘﺪرم ﺧﻮب ﻧﺒﻮدهاي‪ .‬ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎ او ﻣﻬﺮﺑﺎن ﻧﺒﻮدي‪ .‬ﺗﻮ ﺣﺘﻲ ﺑﺎ او ﻧﻤـﻲﺧﻔﺘـﻲ‪ .‬اي ﺗـﻮ! ــ ﺗـﻮ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﺧﻮد را ﺑﻪ او واﮔﺬار ﻧﻤﻲﻛﺮدي؛ او را ﻛﻪ از ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ و ﻧﺎداري و ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﮔﺮﻳﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﻨﺎر ﻧﻤﻲآﻳﻢ!‬

‫زن‪ :‬ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲﻛﺮدم؛ ﺟﺰ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻪي روزﻫﺎي زﻧﺪﮔﻴﻢ را در اﻳﻦ ﺳﻴﺎﻫﭽﺎل ﺑﺎ او ﺷﺐ ﻛـﻨﻢ؟ ﺟـﺰ ﻛـﻪ ﺑﺎرﻛـﺸﻲ‬
‫ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻮن ﺧﻮد او؛ ﭼﻮن دو اﺳﺘﺮي ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﻨﮓ آﺳﻴﺎ ﻣﻲﮔﺮداﻧﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ از زادﻧﺖ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻢ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﻣـﻦ ﻛـﻪ‬
‫ﺗﺮا ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آوردم‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راه ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاري ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬
 ‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺑﺲ ﻛﻨﻴﺪ! ﻛﻮﺗﺎه ﻛﻦ دﺧﺘﺮ ـ‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﮕﻮ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ ﻣﺰن ﻛﻪ او را از راه ﺑﻪ در ﺑﺮدي!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ ﻣﻨﻢ اي ﻧﺎدان؛ ﻧﻤﻲﺷﻨﺎﺳﻲ؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﭼﺮا ﻧﻴﻚ ﻣﻲﺷﻨﺎﺳﻤﺖ؛ ﻣﻲداﻧﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮدي! ﺑﻲﮔﻤﺎن اﮔﺮ ﻣﺮا ﻣﻲﺧﺮﻳﺪﻧﺪ ﻣﻲﻓﺮوﺧﺘﻲ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻟﺒﺨﻨﺪ اﻳﻦ زن!‬

‫زن‪ :‬ﭼﻜﻨﻢ ﺟﺎن دل؛ ﻓﺮوﺷﻨﺪﮔﺎن ﺗﻮ ﺧﺮﻳﺪاران ﻣﻦاﻧﺪ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻪ را ﻛﻮﺗﺎه ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﻛﻪ ﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻫﻢ اﻓﺘﺎدهاﻳﻢ ﺑﻴﺮون از اﻳﻨﺠﺎ ﮔﻮر ﻛﻨﺎر ﮔﻮر ﺑـﺮاي ﻣـﺎ‬
‫ﻣﻲﺳﺎزﻧﺪ؛ ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ؛ و ﻣﻴﺦ دار ﻣﺮا اﺳﺘﻮار ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺧﺎﻣﻮش!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﭼﺮا ﻧﮕﺮﻳﻢ ﻣﻦ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻴﻨﻮا ﭘﺪرم ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﻢ ﺗﺒﺎه ﺷﺪ؟‬

‫زن‪:‬آي‪ ،‬ﺟﮕﺮﺑﻨﺪ ﻣﺎدر‪ ،‬دﻟﻢ را ﭘﺎرهي ﺧﻮن ﻣﻜﻦ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﭼﺮا ﻣﺮا ﻣﺮده ﻣﻲﭘﻨﺪارد؟ آﻳﺎ ﻫﺮﮔﺰ در ﻧﮕﺎه ﺗﻮ زﻧﺪه ﺑﻮدهام؟ آه ـ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻢ؛ ﻣﻦ در اﻳﻦ دﺧﻤﻪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ آﻣﺪم؛‬
‫ﻣﺮدهاي ﺑﻮدم ﺑﻪ ﮔﻮري ﺳﺮد ﭘﺎ ﻧﻬﺎده! و اﻳﻨﻚ ﻫﻨﻮز روﺷﻨﻲ دﻧﻴﺎ را ﻧﺪﻳﺪه‪ ،‬از ﻣﺮﮔﻲ ﺑﻪ ﻣﺮگ دﻳﮕﺮ ﻣﻲروم‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬روي ﺟﺴﺪ ﻣﻲاﻓﺘﺪ( ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺪر‪ ،‬ﭼﺮا ﻣﺮا ﺑﺎ ﺧﻮد ﻧﺒﺮدي؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﺑﺎورش ﺷﺪه ﻛﻪ او آﺳﻴﺎﺑﺎن اﺳﺖ!‬

‫زن‪ :‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ ﺧﻮد ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬دﻳﻮاﻧﮕﻲ او ﺑﻪ ﺳﻮد ﻣﻲاﻧﺠﺎﻣﺪ؛ و ﺧﺮد ﺑﻪ زﻳﺎن‪ .‬آه دﺧﺘﺮم؛ آﻧﭽﻪ ﺑﺮ او ﮔﺬﺷﺘﻪ‬
‫ﭼﻨﺎﻧﺶ درﻫﻢ ﻛﻮﺑﻴﺪه ﻛﻪ ﺧﻮد ﻧﻤﻲداﻧﺪ ﻛﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﻛﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻨﻴﻦ ﻛﻨﺪ ﺧﺪا داﻧﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫)ﺳﺮدار و دﻳﮕﺮان وارد ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪(.‬‬

‫ﺳﺮدار‪) :‬ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎز( آﻳﺎ ﺳﺨﻨﺎﻧﺸﺎن را ﺷﻨﻴﺪي؟‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬ﻧﻪ ﺳﺮدار‪ ،‬ﻓﻘﻂ از ﺳﻮراخ در ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮدم‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬اﻳﻦ ﻣﺮدك ﺗﺎزي ﺑﻴﻨﻮا ﭘﻴﺶ از ﺟﺎن دادن ﭼﻴﺰﻫﺎ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﺮ آن ﻣﻲدارد ﺗﺎ ﻫـﺮ ﭼـﻪ زودﺗـﺮ ﺑـﻪ ﮔـﺮدآوري‬
‫ﺳﭙﺎه ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‪ .‬ﺗﺎزﻳﺎن ﻳﻜﺮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺧﺎوران ﺗﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ؛ ﭘﺲ ﻫﺮ دم ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻳﻨﺠﺎ دور ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬دور ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ؟‬

 ‫ﺳﺮدار‪ :‬آري‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﺎ ﭼﺎرهﺟﻮﻳﻲ ﺧﺮد ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ اﺳﺖ و ﺑﺎ ﭘﻴﺶﺑﻴﻨﻲ ﺟﻨﮓﺷﻨﺎﺳﺎن ﻧﻴﺰ ﻣﻲﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬دور ﻣﻲﺷﻮﻧﺪ! ﭼﻪ ﻣﮋدهاي! ﭘﺲ ﺑﺨﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ رويآور ﺷﺪه‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬آري‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﮋدهي ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﻮد اﮔﺮ ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﻨﻮز زﻧﺪه ﺑﻮد ـ )ﺑﻪ زن( آﻳﺎ ﭘﻴﻮﻧﺪ اﻧﺪﻳﺸﻪﻫﺎي ﺷﻤﺎ ﻣﻴﻮهاي داﺷﺖ؟‬

‫زن‪ :‬ﻣﺎ ﻓﻘﻂ آﺑﻴﺎرياش ﻛﺮدﻳﻢ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﻣﻴﻮهي رﺳﻴﺪه ـ ﻫﺎه ـ ﺑﺎﻳﺪش ﭼﻴﺪ‪ .‬زودﺗﺮ ﺑﺎش!‬

‫زن‪ :‬ﮔﻔﺘﻨﺶ ﺳﺨﺖ اﺳﺖ! اي ﻣﻮﺑﺪ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻮﮔﻨﺪي ﺑﺸﻜﻨﻢ؛ آﻳﺎ رواﺳﺖ؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬راه ﻳﻜﻲ؛ آن راه راﺳﺘﻲ‪ ،‬و دﻳﮕﺮ ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺮاﻫﻪ‪.‬‬

‫زن‪ :‬دﺧﺘﺮ راﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺖ؛ آﺳﻴﺎﺑﺎن اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻔﺘﻪ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪:‬ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻲ؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﺑﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪي ﻣﺮگاور اﺳﺘﻮارﻛﻦ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻫﻤﻪي ﻣﻮﺑﺪان!‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﭘﺲ اﻳﻦ ﻣﺮده آﺳﻴﺎﺑﺎن اﺳﺖ )ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﻣﻲزﻧﺪ( ـ و اﻳﻦ ﻣﺮد ﻛﻴﺴﺖ؟‬

‫زن‪) :‬ﺑﺮ او ﻟﺒﺎس ﻣﻲﭘﻮﺷﺎﻧﺪ( ﭘﺎدﺷﺎه!‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ؟‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬ﺑﺎورﻛﺮدﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ!‬

‫زن‪ :‬آري اي ﺳﻠﺤﺸﻮران و ﺳﺮداران؛ آﺳﻴﺎﺑﺎن ﺑﻪ ﻣـﺮگ ﺧـﻮد ﻣـﺮده‪ ،‬و اﻳـﻦ ﻣـﺮد زﻧـﺪهي اﻳـﺴﺘﺎده ﭘﺎدﺷـﺎه اﺳـﺖ ﻛـﻪ‬
‫ﻣﻲﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد را از ﺧﻮﻳﺶ ﮔﻢ ﻛﻨﺪ؛ و ﭘﺲ‪ ،‬ﺟﺎﻣﻪﻫﺎي او را ﭘﻮﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬آﻳﺎ اﻳﻦ ﺧﻮاﺑﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ درﺳﺖ درآﻣﺪه؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﭼﺮا از آﻏﺎز ﻧﻤﻲﮔﻔﺘﻲ؟‬

‫زن‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﮕﻪداﺷﺘﻦ اﻳﻦ راز ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرده ﺑﻮدم‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬و او ﻣﺎ را ﻣﻲآزﻣﻮد ـ ﻫﻤﻪي ﻣﺎ را ـ ﻣﻲﺷﻨﻮﻳﺪ؟ ﻛﺎش ﺳﺨﻦ ﺗﻨﺪي ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬آري‪ ،‬ﺳـﭙﻴﺪ ﺑﺨـﺘﻢ ﻛـﻪ از اﻳـﻦ‬
‫آزﻣﻮن ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮآﻣﺪم‪.‬‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪) :‬زاﻧﻮ ﻣﻲزﻧﺪ( اي ﭘﺎدﺷﺎه!‬

‫زن‪ :‬دادﮔﺮﻳﺘﺎن را ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﻛﻨﺪﺷﻤﺸﻴﺮ ﺷﺪه‪ .‬ﻣﺮگ آﺳﻴﺎﺑﺎن ﺑﻲﭘﺎداﻓﺮه ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ؛ ﻫﺎي ـ آري‪ ،‬دادﮔﺮي را ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺎدﺷﺎه ﭼﻴﺴﺖ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬از راه ﻣﻦ دور ﺷﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺧﻮد رﻫﺎﻳﻢ ﻛﻨﻴﺪ؛ و ﻫﺮﮔﺰ ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮا دﻳﺪهاﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬ﭘﺎدﺷﺎه ﺟﺰ اﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻧﺪارﻧﺪ؟‬

‫زن‪ :‬او ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻮدن ﺧﻮد را ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻧﺒﺎزان ﮔﺮد ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ زود ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ آوازه ﺷـﻮﻳﻢ؛ و اﻳـﻦ ﺑـﻲﮔﺰﻧـﺪ ﻧﻴـﺴﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻢ دور ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺪ؛ ﺑﻲﺳﺎﻳﻪاي‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮ آن دﻳﺪم ﻛﻪ ﻣﺮدن ﺑﻴﻨﺪارﻧﺪم؛ و ﺟﺎﻣﻪ را ﭘﻮﺷﻴﺪم‪.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﮔﻔﺘﺎري ﺧﺮدﻣﻨﺪاﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﭼﻪ رﻧﺠﻲ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﻲﺑﺮد‪ .‬ﭘﺸﺖ ﻣﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻢ ﺑﺎد ﺷﻬﺮﻳﺎر!‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬اﮔﺮ ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﺴﺘﻲ اي ﺑﺰرﮔﻮار ﻧﺎم ﻣﺮا ﺑﮕﻮ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﭼﺮا ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺎم زﻳﺮدﺳﺘﺎن را ﺑﺪاﻧﺪ؟‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬ﭘﺎﺳﺨﻲ ﺷﺎﻫﺎﻧﻪ اﺳﺖ؛ اﻣﺎ ﮔﻮاﻫﻲ ﺑﺎﻳﺪ‪ .‬در ﻣﻴﺎن ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎه را دﻳﺪه ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﺗﻮ ﭘﺎدﺷﺎه را ﻣﻲآزﻣﺎﻳﻲ؟‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬آري؛ اﻳﻨﻚ ﻛﻪ ﭼﻬﺮهي اﻳﻦ ﻣﺮد از ﻏﺒﺎر ﭘﺎك ﺷﺪه ﺷﺎﻳﺪ ﻛﺴﺎﻧﻲ در او دروغ و راﺳﺖ را ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ دﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪) :‬ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻲاﻓﺘﺪ( اﮔﺮ زﻧﻬﺎرم دﻫﻴﺪ ﻣﻦ ﮔﻨﺎه ﻧﺎﺑﺨﺸﻮدﻧﻲ ﺧﻮد را ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬آري ـ ﻣﻦ ﻳﻚ ﺑﺎر دزداﻧـﻪ در ﭼﻬـﺮهي‬
‫ﭘﺮﻓﺮوغ ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪام‪ ،‬وﻟﻲ از دور‪ .‬در ﺷﻜﺎرﮔﺎه ﺑﻮد‪ ،‬و ﻏﻮﻏﺎي ﺑﺎزﻳﺎران ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻪ دﻳﺪﮔﺎن ﻣﻦ او را دﻳﺪ ـ ﻳـﻚ ﭼـﺸﻢ‬
‫ﺑﺮﻫﻢ زدن! ـ و راﺳﺘﺶ ﻧﻤﻲداﻧﻢ ﻛﻪ آن ﭼﻬﺮهي راﺳﺘﻴﻦ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻮد ﻳﺎ ﺳﻴﻤﺎﻳﻲ ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ ﺑﺮ ﭼﻬـﺮه داﺷـﺖ؛ ﻛﻤـﺎﻧﻲ در‬
‫ﻛﻒ‪ ،‬و ﭘﻴﻤﺎﻧﻪاي ﺑﻪ دﻳﮕﺮ دﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ ﭘﺎك ﺑﻴﻬﻮده اﺳﺖ؛ زﻳﺮا ﺷﻨﻴﺪهام ﻛﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑـﺮاي آنﻛـﻪ ﻧـﺸﻨﺎﺳﻨﺪش‬
‫ﻣﻮي ﭼﻬﺮه و ﮔﻴﺴﻮان را ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘﻴﺮاﻳﻪ ﮔﺮان ﺳﭙﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮان او را ﺷﻨﺎﺧﺖ؟‬
‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬آري‪ ،‬ﻧﻤﻲﺗﻮان‪) .‬ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻳﺪ( ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻮي ﺧﻮش ﻣﻲداد ﻛﻪ از ﻫﻞ و ﮔﻼب ﺑـﻮد‪ ،‬و اﻳﻨﺠـﺎ ﺟـﺰ ﺑـﻮي ﻧـﺎي و ﻧـﻢ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ راﻫﻲ ﻣﻲداﻧﻢ؛ اي ﻣﺮد دﻳﻬﻴﻢ ﭘﺎدﺷﺎه را ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﮕﺬار و رداي او را ﺑﻴﻔﻜﻦ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺑﮕﻴﺮ!‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬ﻧﻪ‪ ،‬اﻳﻦ او ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﻲﺧﻮرم! ﺑﺎ اﻳﻦ دﻳﻬﻴﻢ و ردا او از ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺎ ﺑﺴﻲ ﺑﺎﺷﻜﻮهﺗﺮ اﺳﺖ!‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬آزﻣﻮﻧﻲ دﻳﮕﺮ!‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬راه ﺑﺮو! ﺑﺨﻨﺪ! دور ﺧﻮد ﺑﮕﺮد! ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﺒﻨﺪ! ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﺪران! ﻓﺮﻳﺎد ﻛﻦ! ﻏﺮﻳﻮ ﻛـﻦ! ﭘـﭻﭘﭽـﻪ ﻛـﻦ!‬
‫دﺳﺘﺎﻧﺖ را ﺑﮕﺸﺎ! دﺳﺘﺎﻧﺖ را ﺑﻪ ﻛﻤﺮ ﺑﺰن! دﺳﺘﺎﻧﺖ را ﭼﻠﻴﭙﺎ ﻛﻦ! )درﻣﺎﻧﺪه( ﻧﻤﻲ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ!‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬وﻟﻲ اﻳﻦ دﺳﺖﻫﺎي ﻳﻚ ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﻴﺴﺖ! دﺳﺘﺎﻧﻲ ﭼﻨﻴﻦ زﻣﺨﺖ و ﻛﺎرآﻟﻮده؛ ﭘﻴﻨﻪﻫﺎ ﺑﺮ آن ﺑﺴﺘﻪ و ﻛﺒﺮهﻫﺎ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬دﺳﺖﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲﻛﻮﺑﺪ( ﻧﻴﺴﺖ؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻛﻪ ﻫﺴﺖ؛ ﭘﻨﺠﻪﻫﺎي ﺟﻨﮓآزﻣﻮدهي ﻳﻚ ﺷﻬﺮﻳﺎر ﺟﻨﮕﺠﻮي ﮔﺮزآور‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎر زه رﻫـﺎ ﻛـﺮده و‬
‫زوﺑﻴﻦ اﻓﻜﻨﺪه و ﻛﻤﺎن ﻛﺸﻴﺪه و ﺗﻴﺮ ﻧﺸﺎﻧﺪه و ﺷﻤﺸﻴﺮ زده و ﺟﻮﺷﻦ دراﻧﺪه‪ .‬آه ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﻤﻲآورم ﻛـﻪ ﻧـﺎم ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ اﺳـﺐ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎه ﭼﻪ ﺑﻮد؟‬

‫زن‪ :‬ﺷﺒﺮﻧﮓ!‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﻣﻲداﻧﻲ! و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﭘﺮﻧﺪه ـ‬

‫زن‪ :‬ﺷﺒﺎوﻳﺰ‪.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ زﻧﺎن‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺷﺒﺎﻫﻨﮓ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬اﮔﺮ ﺗﻮ ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﺴﺘﻲ ﺷﻤﺎرهي ﺷﺒﺴﺘﺎن ﻫﺎي ﻛﺎخ ﺗﻴﺴﻔﻮن را ﺑﮕﻮ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺷﺒﺴﺘﺎن ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﺮاي ﺷﻮرﺷﻴﺎن؛ ﺷﺒﺴﺘﺎن ﻳﺎﻗﻮت ﺑﺮاي زﻧﺎن؛ ﺷﺒﺴﺘﺎن زﺑﺮﺟﺪ ﺑﺮاي ﻧﻮازﻧﺪﮔﺎن‪ .‬آﻳﺎ ﭘﺮﺳـﺶ دﻳﮕـﺮي‬
‫ﻫﻢ ﻫﺴﺖ؟‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬او ﻣﻲداﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲداﻧﺪ‪ .‬ﻧﺸﺎﻧﻪي دﻳﮕﺮ ﺑﮕﻮ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﻓﺮش ﻧﮕﺎرﺳﺘﺎن؛ ﺑﺎ ﻳﻜﻬﺰار و ﻳﻜﺼﺪ و ﻳﺎزده ﮔﻮﻫﺮ‪.‬‬

 ‫ﺳﺮدار‪ :‬او ﻣﻲداﻧﺪ! ﻣﻲﺷﻨﻮﻳﺪ؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﺷﻤﺎرهي درﺳﺖ زﻧﺎن ﭘﺎدﺷﺎه را ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﻲداﻧﻢ؛ اﮔﺮ ﺗﻮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ ﺑﮕﻮ!‬

‫زن‪ :‬دوﻳﻜﺼﺪ و ﻳﻚ ده‪.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﺷﮕﻔﺘﺎ! اﻳﻦﻫﺎ ﻫﻤﻪ درﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬ﺑﻪ زن( ﺗﻮ اﻳﻦﻫﺎ را از ﻛﺠﺎ ﻣﻲداﻧﻲ؟‬

‫زن‪ :‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻲ؛ ﻳﺎدت ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺎدﺷﺎه؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻲ؛ ﺷﻤﺎرهي دﻫﻠﻴﺰﻫﺎ‪ ،‬ﮔﻮﻫﺮﻫﺎ و ﺧﻮاﺑﮕﺎهﻫﺎ‪ .‬ﭼﻪ ﻛﺲ دﻳﮕﺮي ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬او؛ آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﻣﺮا راﻧﺪ زﻳﺮ ﺑﺎران‪ .‬او ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ؛ ﭘﺎدﺷﺎه‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﭘﺎدﺷﺎه ﺗﻮﻳﻲ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬دﻳﻬﻴﻢ و ردا را ﻣﻲاﻓﻜﻨﺪ( ﻧﻪ‪ .‬او ﻧﻪ ﻣﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻨﻢ؛ ﺧﻮد ﻣﻦ! آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ .‬ﻣﺮديام ﺑﻲﺑﺮگ و ﺑﻲﺑﺨﺖ؛ و دﺳـﺘﻢ ﺗـﺎ‬
‫ﺑﻪ آرﻧﺞ در ﺧﻮن‪ .‬ﺑﮕﻮ؛ اﻳﻦﻫﺎ را او ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺖ؟‬

‫زن‪ :‬آري او!‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﺳﺮ ﺑﺮﻣﻲدارد( آري ـ او!‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬آنﻫﺎ را از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬داﺳﺘﺎن ﭼﻴﺴﺖ؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬داﺳﺘﺎن؟ )راه ﻣﻲاﻓﺘﺪ( اﻳﻦ را ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد دﻳﺪم ـ )ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ( ﻣﻦ‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺮا ﻫﻴﭻ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺑﮕﻮ!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬او ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺎدرم را ﺑﻔﺮﻳﺒﺪ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﺑﻪ آﺳﻴﺎﺑﺎن( ﻫﻤﺴﺮ ﺗﺮا‪.‬‬

 ‫ﺳﺮدار‪ :‬ﺑﺮ ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺎ ﻧﺎروا ﻣﺒﻨﺪ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬او ﺑﻪ ﺗﻮ ﺷﺒﻴﺨﻮن زد اي آﺳﻴﺎﺑﺎن‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﭘﺎدﺷﺎه ﻣﺎ؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬زﻫﺮ ﻣﻲﭘﺎﺷﻴﺪ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬از اﻳﻦ زن اﻧﺪﻳﺸﻪام ﻧﻴﺴﺖ؛ زﻳﺮا ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ آﻏﻮش ﻣﺮدﻣﺎن رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﻧﺎﻣﺮد!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺑﻲﺧﺒﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﻫﺮﻛﺲ را ﻣﺸﺘﺮﻳﺎﻧﻲ اﺳﺖ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻫﻤﺴﺎﻳﮕﺎن؟‬

‫زن‪ :‬اﮔﺮ ﻣﻦ ﻧﻤﻲرﻓﺘﻢ ﭘﺲ ﻛﻪ ﻧﺎﻧﻤﺎن ﻣﻲداد؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﺎ ﭘﺪرم ﭼﻪ ﺑﺪ ﻛﻪ ﻧﻜﺮدي!‬

‫زن‪ :‬ﺑﺪ ﻛﺮدم ﻛﻪ در ﺳﺎل ﺑﻲﺑﺮﮔﻲ از ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ رﻫﺎﻧﺪﻣﺘﺎن؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬آه اﻳﻨﺎن ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ؛ ﺳﺨﻦ از ﭘﻠﻴﺪي ﭼﻨﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺟﺎي ﻣﺰدااﻫﻮرا ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮔﺎه آﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺎه از رﻧﮓ ﺑﮕـﺮدد و‬
‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎي ﺳﻬﻤﻨﺎك ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ‪ .‬داﻧﺶ و دﻳﻨﻢ ﻣﻲﺳﺘﻴﺰﻧﺪ و ﺧﺮد ﺑﺎ ﻣﻬﺮ؛ ﮔﻮﻳﻲ ﭘﺎﻳﺎن ﻫﺰارهي اﻫﻮارﻳﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳـﺪ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮاﺳﺮ اﻳﺮانزﻣﻴﻦ ﭘﻨﺪﻧﺎﻣﻪ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﭘﻨﺪﻧﺎﻣﻪ ﺑﻔﺮﺳﺖ اي ﻣﻮﺑﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻧﺪﻛﻲ ﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺮ آن ﺑﻴﻔﺰاي‪ .‬ﻣﺎ ﻣﺮدﻣﺎن از ﭘﻨﺪ ﺳﻴﺮ آﻣﺪهاﻳﻢ و ﺑﺮ ﻧﺎن ﮔﺮﺳﻨﻪاﻳﻢ‪.‬‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬ﻣﺮا داﻧﺸﻲ ﻧﻴﺴﺖ اي ﻣﻮﺑﺪ؛ ﺗﺮا ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮي‪.‬‬

‫زن‪ :‬آري ﭘﺮﺧﺎش ﻛﻦ‪ .‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﺮا ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﻲﻛﻨﺪ؟ ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻴﺎن ﭼﺸﻢ ﺑﻪ راه رﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮدم‪ .‬آري ﻣﻦ!‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬راه ﻣﻲاﻓﺘﺪ( او ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺎدرم را ﺑﻔﺮﻳﺒﺪ‪ .‬در ﺗﺎرﻳﻜﻲ زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد؛ و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن زﺑﺎﻧﻪي آﺗﺶ ﺑﻮد‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ ﻛﺠﺎ ﺑﻮدم؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬در ﺑﺎران!‬

 ‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬آﻏﺎز ﺷﺐ ﻧﺒﻮد؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﺗﻮﻓﺎن در ﺧﻮد ﭘﻴﭽﻴﺪ و زﻳﺮ و ﺑﺎﻻ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻏﺮش آﻏﺎز ﻛﺮد و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑـﻮران و ﺗﮕـﺮگ ﺑﺎرﻳـﺪ‪ .‬آري‪ ،‬آن‬
‫ﻫﻨﮕﺎم‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎه ﻫﻨﻮز ﻣﻲﻛﻮﺷﻴﺪ آﺳﻴﺎﺑﺎن را ﭘﺴﺖﺗﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻮن ﺳﮕﻲ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﻲاﻓﺘﺪ( ﻋﻮ ـ ﻋﻮ ـ‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ! ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ! ـ آن ﭘﺴﺎك زرﻧﮕﺎر را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪه‪ ،‬و آن ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ را‪ .‬اﻳﻨﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﮕﻮ؛ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻢ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺳﺮور ﻣﻦ ﺗﻮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻲ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬و ﺗﻮ ﮔﺪازاده ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻲ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺳﮓ درﮔﺎﻫﺖ آﺳﻴﺎﺑﺎﻧﻢ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺗﻮ ﺷﻮرﺑﺨﺖ ﺷﻮرﭼﺸﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ داري از ﻛﻴﺴﺖ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺎ دارﻳﻢ از ﭘﺎدﺷﺎه اﺳﺖ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ ﻣﺮد؛ ﻣﺎ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﺪارﻳﻢ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬آن ﻧﻴﺰ از ﭘﺎدﺷﺎه اﺳﺖ!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬دﺧﺘﺮ ﺳﻬﻢ ﺷﺎﻫﺎﻧﻪي ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬داﻧﺴﺘﻲ؟ ـ آخ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﭼﻪ ﺷﺪ؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬از آﺳﻤﺎن ﺗﻴﺮ ﺑﻼ ﻣﻲﺑﺎرد‪ .‬ﻫﻤﻪ را ﻣﻦ آﻣﺎﺟﻢ‪ .‬آﻧﺎن را ﺑﻦ ﭘﻴﺪا ﻧﻴـﺴﺖ‪ .‬ژوﻟﻴـﺪهﻣـﻮي و ﭼـﺮﻛﻴﻦ و ﭼـﺮﻣﻴﻦ ﻛﻤـﺮ‪.‬‬
‫اﻓﺮاﺷﺘﻪ درﻓﺶ ﺑﺎﺷﻨﺪ و زﻳﻦ ﺳﻴﺎه دارﻧﺪ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬آﻳﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬دﺷﻤﻦ؟ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ دور ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻨﺴﺎن ﻛﻪ روﺷﻦ اﺳﺖ دﻧﻴﺎ ﻣﺮگ ﻣﺮا ﻧﻤﻲﺧﻮاﻫﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪ!‬

‫زن‪ :‬ﻣﻮشﻫﺎ ﻣﻲﮔﺮﻳﺰﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮد اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﺑﺎراﻧﻲ؛ ﮔﻮﻳﻲ از ﻣﻴﺎن ﻛﻮﻻك ﻫﺰاران ﻣﻮﻳﻪ ﻣﻲﺷﻨﻮم‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ! آﺗﺶ ﺑﻴﺎر‪ .‬ﻫﻴﺰم ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم؛ ﻣﻲﺑﺎرد ﺗﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن درﻳﺎي واروﻧﻪ‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ؟‬
 ‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺷﻤﺸﻴﺮ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺑﺮاي ﺳﻴﻨﻪي ﺗﻮ! ﺗﻮ ﻣﺮا ﻧﻜﺸﺘﻲ اي آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ .‬ﺗﻮ ﺗﺮﺳﺎنﺗﺮ از آن ﺑﻮدي ﻛﻪ ﻣﻲﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﺣﺘـﻲ دل آن ﻧﺪاﺷـﺘﻲ‬
‫ﻛﻪ ﭼﻮﺑﺪﺳﺘﻲ را ﻛﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮده ﺑﻮدي ﻓﺮود آري‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ ﻣﺮدي ﺑﻲآزارم‪.‬‬

‫زن‪) :‬ﺟﻴﻎ ﻣﻲزﻧﺪ( ﺳﺮد اﺳﺖ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻓﺮﻳﺎدت از ﭼﻴﺴﺖ؟‬

‫زن‪ :‬از ﺗﻮ! از ﺗﻮ ﻣﺮد‪ .‬از ﺗﻮ ﻧﻴﻜﺪل؛ ﻛﻪ ﭼﻮﺑﺪﺳﺘﺖ را ﺑﻪ زاﻧﻮ ﺷﻜﺴﺘﻲ آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ او را ﻣﻲﺷـﻜﺎﻓﺘﻲ‪ .‬ﻛـﻪ دﻳﮕـﺮ‬
‫ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ و ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻧﺎﻛﺴﻲ از راه ﺑﺮﺳﺪ و ﺧﺎﻧﻤﺎﻧﺖ ﺑﺮوﺑﺪ و آﺑﺖ ﺑﺒﺮد؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ ﻣﺮديام ﻣﻬﻤﺎنﻧﻮاز‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺗﻮ او را ﻧﻜﺸﺘﻲ ﻛﻪ ﺳﻜﻪي ﺑﺨﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬اﻳﻨﺴﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻨﮕﺮ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﻧﺒﺎر‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﻧﻪ ﺗﻮ ﺑﻮدي ﻛﻪ ﭼﻮن ﺳﮕﺎن ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺶ اﻓﺘﺎدي؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬اﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮي ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﭼﻴﺴﺖ؟‬

‫زن‪ :‬او ﻣﺮدي ﺑﻲآزار اﺳﺖ!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﻫﺎن ﺧﻮﺑﺴﺖ اي ﻣﺮد ﻧﻴﻚ؛ ﺗﻮ ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ ﭘﺎداش زر اﺳﺖ و ﭘﺎداﻓﺮه ﺷﻤﺸﻴﺮ‪ .‬ﺳﺮﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ اﻓﺘـﺎده‪ .‬ﻫﻴـﺰم ﺑﻴـﺎر؛‬
‫آﺗﺶ! و ﭼﻴﺰي ﺑﺮاي ﺧﻮردن؛ ﮔﻮﺳﭙﻨﺪي!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻛﺪام ﮔﻮﺳﭙﻨﺪ؟ ﻗﺤﻄﻲ در ﻣﺮدﻣﺎن اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎري از ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ ﺟﺎنﺑﻪﺳﺮ ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬آه اﮔﺮ اﺳﺒﻢ ﻧﮕﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد ـ‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪) :‬ﺧﺸﻨﻮد( ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮردﻳﻤﺶ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺧﻮد را اﻧﺒﺎز ﺷﺎﻫﺎن ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺗﻮ ﺧﻮد را اﻧﺒﺎز ﮔﺪاﻳﺎن ﻛﺮدهاي‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬رو ﺑﻪ آﺑﺎدي ﺑﺮو؛ ﭘﻴﻠﻪوران و ﻛﻮﭼﻪﮔﺮدان‪ ،‬ﻫﺮ ﻛﺲ را ﻛﻪ ﮔﻮﺳﭙﻨﺪي ﻫﺴﺖ از آن ﭘﺎدﺷـﺎه اﺳـﺖ‪ .‬زورﻛـﻦ‪ ،‬ﺑـﺪزد!‬
‫ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻪ از ﻧﮋاد دزداﻧﻴﺪ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺳﺮد اﺳﺖ؛ در اﻳﻦ ﻛﻮﻻك ﻣﺮا ﻧﻔﺮﺳﺖ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﭼﺮاغ ﺑﺒﺮ‪ .‬ﺑﻲﺧﻮراك ﺑﻪ آﻳﻴﻦ ﺑﺎزﻧﮕﺮد!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬آﺑﺎدي دور اﺳﺖ؛ ﺷﺎﻳﺪ ﻓﺮﺳﻨﮕﻲ ـ‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬اﮔﺮ ﺑﺮﻳﺎن ﺑﻴﺎﻳﻲ ﺑﻬﺘﺮ! ﺷﻨﻴﺪي؟ ﻣﺮا ﺑﺮﻳﺎﻧﻲ ﺑﻴﺎور‪ ،‬ﺑﺮاي ﭼﺎﺷﺖ؛ ﻳﺎ ﮔﻮﺳﭙﻨﺪي ـ‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬دﻳﺮﮔﺎه اﺳﺖ؛ راه ﮔﻢ ﻣﻲﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﺎرﻳﻚ و ﺑﺎد اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﺎران ﻛﻮﺑﻨﺪه‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎن ﭘﺎدﺷﺎه را ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻲ؟‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺑﺮ دﻳﺪهي ﻣﻦ! ﻣﻲروم؛ ﻫﻢ اﻛﻨﻮن‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﭼﺮا؟ ﻫﻴﭻ ﺟﺎﻧﻮر در اﻳﻦ ﺑﺎرش ﺗﻨﺪ ﺗﻴﺮه ﺷﺐ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻧﻤﻲرود‪ .‬ﻣﻦ اي ﻣﺮد ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺪدل ﺷﺪهام‪ .‬آري‪ ،‬دﻟﻢ ﺑﺮ ﺗـﻮ‬
‫ﺷﻮرﻳﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺒﺎدا ﺳﻮداي ﺧﺎم در ﺳﺮ ﭘﺨﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﻛﻪ ﺑﺮوم و راز ﭘﺎدﺷﺎه را ﻓﺎش ﮔﺮداﻧﻢ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﺒﻮدم‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺗﻮ ﺟﺎي ﻣﺮا ﻣﻲداﻧﻲ‪ .‬ﺑﺮﺧﻲاﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻲ دادن ﻣﻦ ﺗﺮا زرﭘﺎﻟﻮده ﻣﻲدﻫﻨﺪ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺗﻮ ﺧﻮد ﻣﺮا ﺑﻪ اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ اﻓﻜﻨﺪي اي ﺷﺎه‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﭘﺲ ﺑﺪان ﻛﻪ ﻫﻤﺴﺮ و دﺧﺘﺮك ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ در ﮔﺮوي ﻣﻦاﻧﺪ؛ و ﻣﺮا در ﻛﻒ ﺗﻴﻎ ﺑﻼرك اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮﮔـﺎه اﻧﺪﻳـﺸﻪاي ﺑـﻪ‬
‫ﺟﺎﻧﺖ اﻓﺘﺎد‪ ،‬اﻳﻦ را ﺑﻪ ﻳﺎد آر‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري ﻫﺮﮔﺰ راﻫﺰﻧﺎن ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﻜﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺗﻮ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن را ﺑﺎ راﻫﺰﻧﺎن ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬

‫زن‪ :‬راﻫﺰﻧﺎن ﺑﺮ ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﺎن ﻣﻲﺑﺨﺸﺎﻳﻨﺪ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﻧﻪ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﺑﺮوم؛ آﻳﺎ وﻗﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ از دﺳﺖ اﻳﻦ زن رﻫﺎ ﺷﻮم؟‬

‫زن‪ :‬از دﺳﺖ ﻣﻦ؟ ﺗﻮ دﻟﺸﺪه ﻫﺮﻛﺠﺎي ﺟﻬﺎن ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﻦ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدي‪ .‬ﻣﮕﺮ ﺑﺎرﻫﺎ ﻧﻴﺎزﻣﻮدهاﻳﻢ؟‬
‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﻦ رﻓﺘﻢ‪ .‬زﻳﺮ ﺑﺎراﻧﻲ ﺳﻬﻤﮕﻴﻦ و ﺗﻴﺮه؛ ﻛﻪ در آن ﺑﻴﺎﺑﺎن از ﺷﺐ ﭘﻴﺪا ﻧﺒﻮد؛ و ﮔﻴﻬـﺎن ﭼﻨـﺎن ﭼـﻮن درﻳـﺎي دل‬
‫آﺷﻮب ﻣﻲﻧﻤﻮد؛ ﺑﺎ آﺑﺨﻴﺰﻫﺎش ﭼﻮن درﻳﺎي ﻓﺎﺣﺸﻪ؛ و در آن آﺳﻴﺎي ﻣﻦ ﭼﻮن ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺎژﮔﻮن ﺑﻪ ﻧﮕﺮ ﻣﻴ‪Ĥ‬ﻣﺪ‪ .‬ﻣـﻦ رﻓـﺘﻢ‪.‬‬
‫دور‪ .‬در ﭘﻲ ﻫﻴﺰﻣﻲ ﭼﻨﺪ؛ و ﮔﻮﺳﭙﻨﺪي ﺑﺮاي ﺧﻮراك‪ .‬اﻣﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪام ﻫﻤﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد؛ ﻛﻪ آن ﭘﺎدﺷﺎه آﻧﺠﺎ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﭼﺮا ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻤﻴﺮم؟ ﭼﺮا ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻳﺨﺰدهي ﻣﺮگ ﺑﺴﭙﺎرم؟ ﺗﺎزﻳﺎن در اﻳﻦ ﺗﻮﻓﺎن ﻣﺮا ﮔﻢ ﻛﺮدهاﻧـﺪ؛ و ﻣـﻦ‬
‫روي و ﻣﻮي ﺳﺘﺮدهام‪ ،‬و ﺟﺎﻣﻪ دﻳﮕﺮ ﻛﺮده! ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺮا ﻧﺸﻨﺎﺳﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲﺗﻮان ﮔﺮﻳﺨﺖ آري؛ و ﻣﻲﺗـﻮان ﺳـﺎﻟﻴﺎن ﺳـﺎل ﺑـﻪ‬
‫ﺧﻮﺷﺨﻮاري زﻳﺴﺖ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺮا رده ﻣﻲﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ و از ﺟﺴﺘﻨﻢ در ﻣﻲﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﺎش ﭘﻴﻜﺮي ﺑﻲﺟﺎن ﻣﻲﻳـﺎﻓﺘﻢ‬
‫و ﺟﺎﻣﻪي ﺧﻮد ﺑﺮ او ﻣﻲﭘﻮﺷﺎﻧﺪم‪ .‬آه‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﻫﻤﻪ درﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺮﻓﺘﺎري ﺗﻨﻬﺎ اﻳﻦ زن اﺳﺖ و آن دﺧﺘﺮ؛ ﻛﻪ داﺳـﺘﺎن‬
‫را از آﻏﺎز در ﻛﻨﺎر ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺑﺎزﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺑﻲﺧﺮد اﺳﺖ‪ ،‬و ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ زن!‬

‫زن‪ :‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺎدﺷﺎه و ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ‪ .‬زن آﺳﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺗﺮﺷﺮوﻳﻲ ﻣﺮدم ﺳﺮﺳـﺨﺖ ﺳـﺨﺖﺟـﺎن ﻧﺪﻳـﺪ‪ .‬ﭘﺎدﺷـﺎه ﺑـﻪ ﻣـﻦ‬
‫ﻣﻲﻧﮕﺮد؛ از وراي اﻳﻦ آﺗﺶ‪ .‬ﭼﻪ در ﺳﺮ دارد؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬آري‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸﻪاي اﺳﺖ اﻳﻦ‪ .‬ﻣﻲﺗﻮان او را ﺑﻪ دام آورد؟‬

‫زن‪ :‬ﺗﺮس ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ دﻟﻢ ﻛﺒﻮﺗﺮي اﺳﺖ؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬زن آﺳﻴﺎﺑﺎن را ﺗﻨﻲ ﻧﻴﻜﻮﺳﺖ‪ .‬ﺳﺨﺘﻲ ﺑﺮده و رﻧﺞ ﻛﺸﻴﺪه و ﮔﺮﺳﻨﮕﻲ دﻳﺪه‪ .‬ﻣﻦ او را وادار ﺑﻪ ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬او‬
‫را ﺧﻮاﻫﻢ ﻓﺮﻳﻔﺖ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﭼﻪ ﻣﻲﺧﻮاﻫﻲ اي ﭘﺎدﺷﺎه؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﻣﻲﺗﻮان او را ﺑﻪ ﻟﻘﻤﻪاي رام ﺧﻮد ﻛﺮد؟ اي زن‪ ،‬ﺷﻮﻫﺮت ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ؟‬

‫زن‪ :‬دوﺳﺘﻢ دارد‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬و ﺗﻮ؟‬

‫زن‪ :‬ﻣﻦ؟ ـ ﻣﮕﺮ از ﻣﻦ ﭼﻴﺰي ﭘﻴﺪاﺳﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﭼﻴﺰي ﮔﻔﺘﻪام ﻛﻪ اﻳﻨﻬﻤﻪ آﺷﻜﺎر ﻣﻲﭘﺮﺳﻲ؟ دﻟﻢ ﺑـﺮ او ﻣـﻲﺳـﻮزد ـ آه‬
‫ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻲرﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻢ؟ آه‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮش ﻣﻲآﻳﺪ؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﭼﺮا ﻣﻲﻟﺮزي‪ ،‬اي زن؛ ﭼﺮا وﻳﻠﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ؟‬

‫زن‪ :‬او ﺑﺴﻴﺎر رﻧﺞ ﺑﺮده اﺳﺖ؛ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬آه اي زن‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ وﻳﺎوان ﺷﺪهام‪.‬‬

‫زن‪) :‬ﻫﺮاﺳﺎن( ﻧﻪ‪.‬‬

 ‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﻴﺎ اي زن؛ دﻟﻢ ﺑﺮ ﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﺟﻨﺒﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﻣﺮا ﻣﻲﺗﺮﺳﺎﻧﻲ‪.‬‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬ﻣﺮگ ﺑﻪ ﺗﻮ زن!‬

‫زن‪ :‬ﭼﺮا؟ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﺪام ﺧﻮﺷﻲ را دﻳﺪم؟ ﻣﻦ ﺟﻮان ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﭘﺎﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﻫﻢﺻﺤﺒﺖ ﻣﻦ ﺳـﻨﮕﻲ ﺑـﻮد ﻧﻬـﺎده‬
‫ﻛﻨﺎر ﺳﻨﮕﻲ دﻳﮕﺮ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﮔﺮﻳﺎن( اي ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺪر؛ ﭼﺮا ﺗﺮا ﻛﺸﺘﻨﺪ؟‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﻧﻪ دﺧﺘﺮﺟﺎن‪ ،‬داﺳﺘﺎن ﭘﺎدﺷﺎه را ﻣﻲﮔﻔﺘﻲ!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﻣﺎدرم‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ؛ از ﺗﻮ ﺑﻴﺰارم ـ )ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲزﻧﺪ( از ﺗﻮ ﺑﻴﺰارم‪.‬‬

‫)زن ﻣﻲﻛﻮﺑﺪ ﺗﻮي ﮔﻮﺷﺶ؛ دﺧﺘﺮ ﭼﻬﺮهاش ﺑﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺎز ﻣﻲﺷﻮد‪(.‬‬

‫آه ـ اﻳﻦ ﺳﻴﻠﻲ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﻬﺮهي ﭘﺎدﺷﺎه زدي‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﻛﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦﺑﺎر ﺑﺎ ﺗﻮ راز ﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﻧﮕﻮ‪ ،‬ﻧﮕﻮ‪ ،‬دﺧﺘﺮم؛ آزارم ﻣﺪه‪ .‬ﺗﻮ ﻣﺮا دوﺳﺖ داري؛ ﻧﮕﻮ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬وﺳﻮﺳﻪ ﻛﻨﻨﺪه( اﻳﻦ آﺳﻴﺎﺑﺎن ﻫﻴﭻ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ اﻧﺪﻛﻲ از او ﺑﻴﺰاري؛ اﮔﺮ اﻧﺪﻛﻲ ﺑﻬﺮوزي ﻣﻲﺟﻮﻳﻲ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎش‪.‬‬

‫زن‪ :‬آري او ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪ ،‬و دل ﻣﻦ ﺗﭙﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﮕﻮ اي ﭘﺎدﺷﺎه‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ دﻟﺒﺴﺘﻪام اي زن آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ .‬ﺗﻦ ﺗﻮ اﺳﺘﻮار اﺳﺖ و در اﻳﻦ ﺗﻮﻓﺎن و ﺑﺎران ﭼﻴﺰي ﮔﺮمﺗﺮ از ﺗـﻮ ﻧﻴـﺴﺖ‪ .‬ﻣـﻦ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻮ دل ﺑﺴﺘﻪام‪.‬‬

‫زن‪) :‬ﺿﺠﻪ ﻣﻲزﻧﺪ( آﻳﺎ راﺳﺖ اﺳﺖ؟ ﻛﺴﻲ دﺳﺖ ﻣﺮا ﻣﻲﮔﻴﺮد؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺗﻮ رﻫﺎ ﺧﻮاﻫﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫زن‪ :‬از ﮔﺮداب‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬و ﻣﻦ ﺗﺮا در آﻏﻮش ﺧﻮاﻫﻢ ﻓﺸﺮد‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﺗﻮ دﺧﺘﺮم را ﻧﻴﺰ در آﻏﻮش ﻓﺸﺮدي!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬آن ﻧﻪ از ﻣﻬﺮ؛ ﻳﻚﭘﺎره ﺑﻴﺰاري ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻮد ﻣﻲداﻧﻲ ﻛﻪ آن دﺧﺘﺮ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪي ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آن ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﺒﻮد ﺟـﺰ‬
‫ﮔﺴﺘﺎﺧﻲ! ﻣﻦ ﺑﻴﺰاري ﺷﻤﺎﻳﺎن را ﻣﻲﺟﺴﺘﻢ؛ ﺗﻮ و آﺳﻴﺎﺑﺎن را‪ ،‬و ﻣﻲﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﺑﻜﺸﻴﺪ؛ آﺳﻴﺎﺑﺎن و ﺗﻮ!‬

‫زن‪ :‬دﺳﺘﻢ ﺑﺮﻳﺪه ﺑﺎد!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﭼﻮن ﻣﻨﻲ ﻣﻲﻣﻴﺮد‪ ،‬و ﭘﺴﺖﺗﺮﻳﻦ ﺟﺎﻧﻮران ﻣﻲﻣﺎﻧﻨﺪ!‬

‫زن‪ :‬ﺗﻮ ﻧﻤﻲﻣﻴﺮي!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻲ؟‬

‫زن‪ :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ از ﺷﻮﻳﻢ رﻫﺎ ﺷﻮم؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬و ﻣﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺮداري ﺑﻲﺟﺎن ﻫﺴﺘﻢ؛ ﻣﺮدي ﻛﻪ ﺟﺎﻣﻪي ﺷﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲﺗﻮاﻧﻢ آﻧﺮا ﺑﻴﺎﺑﻢ؟‬

‫زن‪ :‬اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪاي ﺗﺮسآور اﺳﺖ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﻫﺮﻛﺲ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﻛﺎﻟﺒﺪ ﭘﺎدﺷﺎه اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎﻣﻲ ﺑﺎﺷﻜﻮهﺗﺮ از اﻳﻦ ﺑﺮاي ﺷﻮي ﺗﻮ؟‬

‫زن‪ :‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺑﻲﮔﻨﺎه ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﻣﻦ و ﺗﻮ ﺑﺮ زﻳﻦ ﻳﻚ اﺳﺐ ﻣﻲﻧﺸﻴﻨﻴﻢ و ﮔﻨﺞ ﻣﻦ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺎ را ﺑﺲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫زن‪ :‬ﻣﻦ رﻫﺎ ﻣﻲﺷﻮم؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺧﺐ ـ ﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻲ؟‬

‫زن‪ :‬ﺗﻮ ﺟﻮاﻧﺘﺮي‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬و ﺑﺮازﻧﺪهﺗﺮ! ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺗﺎﻗﺪﻳﺲ ﻣﻲﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑﺮ ﻓﺮش ﻧﮕﺎرﺳﺘﺎن ﻣﻲرﻓﺘﻢ؛ ﻓـﺮش ﻳـﻚﻫـﺰار و ﻳﻜـﺼﺪ و ﻳـﺎزده‬
‫ﮔﻮﻫﺮ‪ .‬دوﺻﺪ و ﻳﻜﺪه ﻫﻤﺴﺮاﻧﻢ در ﭘﻲ ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫زن‪ :‬در ﻛﺎخ ﺗﻴﺴﻔﻮن؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺳﻲ و ﺳﻪ دﻫﻠﻴﺰ در ﻛﺎخ ﻣﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺑﻪ اﻳﻮان ﻣﻦ ﻣﻲرﺳﺪ‪ .‬ﺑـﺎ ﻫﻔـﺖ ﺷﺒـﺴﺘﺎن ﮔﺮداﮔـﺮد؛ ﺷﺒـﺴﺘﺎن ﺗﺎرﻳـﻚ ﺑـﺮاي‬
‫ﺷﻮرﺷﻴﺎن‪ ،‬ﺷﺒﺴﺘﺎن ﻳﺎﻗﻮت ﺑﺮاي زﻧﺎن‪ ،‬و ﺷﺒﺴﺘﺎن زﺑﺮﺟﺪ ﺑﺮاي ﻧﻮازﻧﺪﮔﺎن‪ ،‬و دﻳﮕﺮ آنﻫﺎ‪.‬‬

‫زن‪ :‬آه‪ ،‬دﺧﺘﺮ اﺑﻠﻪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﻮ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﮔﻮش اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدي؟‬
 ‫دﺧﺘﺮ‪ :‬و ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻳﻦﻫﺎ را! ﻣﻦ از آب و ﺧﺎﻛﻢ و ﺗﻮ از آﺗﺶ و ﺑﺎد‪ .‬ﻣﺮا از ﺗﻮ ﭼﺎره ﻧﻴﺴﺖ! ﻣﺮا از ﺗﻮ ﭼﺎره ﻧﻴﺴﺖ!‬

‫زن‪) :‬ﮔﺮﻳﺎن( ﻣﺮا ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻣﺪه!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺧﻮي ﻛﺮدهاي زن؛ ﻣﮋه ﺑﺮﻫﻢ ﻧﻬﺎدهاي ـ زه! ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺟﻨﮕﻠﻲ ﻛﻪ آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘـﻪ اﺳـﺖ؛ و در ﻫﻤـﻪ اﻧـﺪامﻫـﺎي ﺗـﻮ‬
‫ﺗﻮﻓﺎن ﺷﻌﻠﻪور!‬

‫زن‪) :‬دردﻛﺸﺎن( وه!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬ﺗﻦ ﺗﻮ اﺳﺘﻮار اﺳﺖ اي زن آﺳﻴﺎﺑﺎن؛ و در اﻳﻦ ﺗﻮﻓﺎن ﭼﻴﺰي ﮔﺮمﺗﺮ از آﻏﻮش ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫زن‪ :‬آه‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ را ﻣﻲﺷﻨﻴﺪي؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬اي زن آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ ،‬آﺳﻴﺎﺑﺎن ﻫﻴﭻ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﭼﺸﻢ ﺑﺒﻨﺪ؛ او را ﻣﻲﻛﺸﻴﻢ و ﻣـﻲاﻧـﺪازم در ﺟﺎﻣـﻪﻫـﺎي ﺷـﺎﻫﻮار ﻣـﻦ‪ ،‬و‬
‫ﻣﻲﮔﺮﻳﺰﻳﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻧﮕﺎﺷﺖ ﻣﺮد ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻨﻢ‪.‬‬

‫زن‪ :‬دﺧﺘﺮ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﭼﻪ؟‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬اﻳﻦ ﻛﻨﻴﺰك ﻧﺎدان او دﺧﺘﺮﻛﻲ ﺑﺨﺮد ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺳﭙﺎه دﺷﻤﻦ ﺑﺮ ﺑﺪﻧﺶ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬

‫زن‪ :‬او را ﺑﻜﺶ!‬

‫دﺧﺘﺮ‪ :‬اﻳﻦ ﺑﺮاي او ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﻬﺘﺮي اﺳﺖ‪.‬‬

‫زن‪) :‬ﻏﺮان( او را ﺑﻜﺶ!‬

‫دﺧﺘﺮ‪) :‬ﺟﻴﻎزﻧﺎن ﭘﺲ ﻣﻲﻛﺸﺪ( اﻳﻨﻚ ﭘﺪرم ﻣﻲآﻳﺪ!‬

‫)آﺳﻴﺎﺑﺎن ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن درﻳﺪه و ﭼﻮﺑﺪﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﻣﻲآﻳﺪ‪(.‬‬

‫ـ او از دل ﺗﺎرﻳﻜﻲ و ﺗﻮﻓﺎن‪ ،‬از دل ﺑﻮران‪ ،‬آﺳﻴﻤﻪﺳﺮ ﻣﻲآﻳﺪ‪.‬‬

‫زن‪ :‬او را ﺑﻜﺶ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪ :‬اي ﺑﻲﺷﺮم ـ )ﺣﻤﻠﻪور( ﺑﻤﻴﺮ!‬

‫)ﭼﻮﺑﺪﺳﺖ را ﻓﺮو ﻣﻲﻛﻮﺑﺪ ﺑﻪ ﺟﺴﺪ؛ زن ﺟﻴﻎﻛﺸﺎن ﺧﻮد را در آﻏﻮش دﺧﺘﺮ ﻣﻲاﻧﺪازد؛ ﺗﺎج زرﻳﻦ و ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ زر ﺑﻪ زﻣـﻴﻦ‬
‫ﻣﻲﻏﻠﺘﺪ‪ .‬آﺳﻴﺎﺑﺎن ﺳﺮ ﺑﺮﻣﻲدارد‪(.‬‬
‫آري‪ ،‬او ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺎﺧﺖ‪ .‬ﭘﺎدﺷﺎه ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ آﺧﺘﻪ؛ ﭼﻮن درﻧـﺪهاي ـ )راه ﻣـﻲاﻓﺘـﺪ( او ﺟﻨﮕـﺎوري دﻻور ﺑـﻮد‪ ،‬و ﺗﻴـﻎ‬
‫ﻛﺎﺑﻠﻲاش ﻫﻤﺘﺎ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬او ﭼﻮن ﻣﺮگ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻓﺮود آﻣﺪ؛ و ﻣﻦ او را ﻛﺸﺘﻢ ـ‬

‫)ﻣﻲﻛﻮﺑﺪ و ﻣﻲ‪,‬اﻧﺪ؛ ﺳﺮداران ﺳﺮ ﺑﺮﻣﻲدارﻧﺪ‪(.‬‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬آﻳﺎ اﻳﻦ ﺧﻮدﻛﺸﻲ ﻧﺒﻮد؟‬

‫زن‪) :‬ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲﻛﻨﺪ( رﺳﺘﮕﺎري ﻛﺠﺎﺳﺖ؟‬

‫)ﺳﺮﺑﺎز وارد ﻣﻲﺷﻮد‪(.‬‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬دار آﻣﺎده اﺳﺖ! ﮔﻮر ﻛﻨﺪه ﺷﺪه! ﻫﺎون ﻛﻨﺎر دار اﺳﺖ؛ و ﺗﻨﻮر ﮔﺪاﺧﺘﻪ!‬

‫آﺳﻴﺎﺑﺎن‪:‬اي زن‪ ،‬و اي دﺧﺘﺮ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻚﺗﺮ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ؛ اي ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎن ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﻲ ﻣﻦ‪ .‬اﻳﻨﻚ ﻣـﻦ از ﻫﻤـﺰادم ﺟـﺪا ﻣـﻲﺷـﻮم؛ از‬
‫ﺑﻴﻨﻮاﻳﻲ‪ .‬از آﻧﭽﻪ ﺷﻨﻴﺪهام دﺷﻤﻨﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲآﻳﻨﺪ ـ ﺗﺎزﻳﺎن ـ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪهﺗﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺮداران‪ .‬و ﻣﻦ اﮔﺮ ﻧﺎن و ﺧﺮﻣـﺎ‬
‫داﺷﺘﻢ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻲدادم‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬دار را ﺑﺸﻜﻨﻴﺪ و ﺗﻨﻮر را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﻨﻴﺪ؛ راي ﻣﻦ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮدد‪.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬راي ﻣﻦ ﻧﻴﺰ‪.‬‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬و راي ﻣﻦ‪.‬‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻲﻣﺎﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﻴﻜﺮهي ﺑﻲﺟﺎن را ﺑﺮدار ﻛﻨﻴﺪ!‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬ﭘﺎدﺷﺎه را؟‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﺑﻲدرﻧﮓ! اﻳﻦ آﺳﻴﺎﺑﺎن اﺳﺖ‪) .‬ﺑﻪ ﺳﺮﻛﺮده( ﭼﻮن اﻳﻦ ﻛﺎر زﺷﺖ ﻛﺮده ﺷﺪ آﮔﺎﻫﻢ ﻛﻨﻴﺪ ـ )ﺑﻪ ﻣﻮﺑﺪ( اي ﻣﻮﺑﺪ‪ ،‬آﻳـﺎ‬
‫ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺳﺮود ﺑﺨﻮاﻧﻲ؟‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬ﺗﺎرﻳﺦ را ﭘﻴﺮوزﺷﺪﮔﺎن ﻣﻲﻧﻮﻳﺴﻨﺪ!‬

‫)ﺑﺎ ﺳﺮﺑﺎز ﺟﺴﺪ را ﺑﺮ دوش ﺑﻴﺮون ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ؛ ﻣﻮﺑﺪ در ﭘﻲ ﺷﺎن زﻣﺰﻣﻪﺧﻮان‪ .‬آﺳﻴﺎﺑﺎن و زن و دﺧﺘﺮ ﮔﻴﺞ ـ(‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﭼﺮا ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪهاﻳﺪ؟ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺟﺎﻣﻪي ﺳﺮداري را ﺑﻪ دور ﺧﻮاﻫﻢ اﻓﻜﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻨﮕﻲ ﻧﺎاﻣﻴﺪ اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺟﻬﺎﻧﻲ‬
‫ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ دﻓﺎعﻛﺮدﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﺎن ﭼﺮا ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧﺪهاﻳﺪ؟‬

‫زن‪ :‬اي ﻣﺮد ﺑﺒﻴﻦ؛ از ﻫﻤﺎن آﺳﺘﺎن ﻛﻪ آﻣﺪن آن ﺷﺎه ژﻧﺪهﭘﻮش را دﻳـﺪي ﻧﮕـﺎه ﻛـﻦ؛ اﻳﻨـﻚ در ﭘـﻲ او ﺳـﭙﺎه ﺗﺎزﻳـﺎن را‬
‫ﻣﻲﺑﻴﻨﻢ‪.‬‬
 ‫)ﺳﺮﻛﺮده ﺷﻤﺸﻴﺮﻛﺶ و ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ ﺑﻪ درون ﻣﻲدود‪(.‬‬

‫ﺳﺮﻛﺮده‪ :‬ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺷﻜﺎر ﻣﺮگ ﺑﻮدﻳﻢ و ﺧﻮد ﻧﻤﻲداﻧﺴﺘﻴﻢ‪ .‬داوري ﭘﺎﻳـﺎن ﻧﻴﺎﻓﺘـﻪ اﺳـﺖ‪ .‬ﺑﻨﮕﺮﻳـﺪ ﻛـﻪ داوران اﺻـﻠﻲ از راه‬
‫ﻣﻲرﺳﻨﺪ‪ .‬آنﻫﺎ ﻳﻚ درﻳﺎ ﺳﭙﺎﻫﻨﺪ‪ .‬ﻧﻪ درود ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ و ﻧﻪ ﺑﺪرود؛ ﻧﻪ ﻣﻲﭘﺮﺳﻨﺪ و ﻧﻪ ﮔﻮﺷﺸﺎن ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ اﺳﺖ‪ .‬آنﻫـﺎ ﺑـﻪ‬
‫زﺑﺎن ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ!‬

‫)ﻣﻮﺑﺪ ﺗﻴﻎ در ﻛﻒ ﺑﻪ درون ﻣﻲدود‪(.‬‬

‫ﻣﻮﺑﺪ‪ :‬ﻣﺎ در ﺗﻠﻪ اﻓﺘﺎدهاﻳﻢ؛ ﺗﺎزﻳﺎن‪ .‬ﺗﺎزﻳﺎن!‬

‫)ﺳﺮﺑﺎز ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻪ درون ﻣﻲدود‪(.‬‬

‫ﺳﺮﺑﺎز‪ :‬ﺗﻴﻎ ﺑﻜﺸﻴﺪ! ﻧﻴﺰه ﺑﺮدارﻳﺪ! زوﺑﻴﻦﻫﺎ؛ ﺗﺒﻴﺮهﻫﺎ ـ‬

‫ﺳﺮدار‪ :‬ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻴﻬﻮده! ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻧﻤﺎز ﺑﺮﻳﺪ ﻛﻪ اﻳﻨﻚ ﺑﺮ در اﻳﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻲﺷﻤﺎره؛ ﭼﻮن رﻳﮓﻫﺎي ﺑﻴﺎﺑـﺎن ﻛـﻪ در ﺗﻮﻓـﺎن‬
‫ﻣﻲﭘﺮاﻛﻨﺪ و ﭼﺸﻢ ﮔﻴﺘﻲ را ﺗﻴﺮه ﻣﻲﻛﻨﺪ!‬

‫زن‪ :‬آري‪ ،‬اﻳﻨﻚ داوران اﺻﻠﻲ از راه ﻣﻲرﺳﻨﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ را ﻛﻪ درﻓﺶ ﺳﭙﻴﺪ ﺑﻮد اﻳﻦ ﺑﻮد داوري؛ ﺗﺎ راي درﻓﺶ ﺳﻴﺎه آﻧﺎن ﭼﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ!‬

‫)ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ‪(.‬‬