Matayog, Mataas Mabilis!

Si “Preh” at ang Kaniyang

“Jetplanes”
Sa Tulang Panulat ng Aking
Pluma
by EIC

Nakita ko siyang tulad din ng iba’y nagsusulat at sa likmua’y

nakaupo
Sa simula’y hindi talastas ng kaabalahan ko ang kaniyang
kariktan
Aba naku ay! Mga dalawang bayan pala ang layo ng kaniyang
silangan…
Hayun! Isa, dalawa, tatlo’t apat at nakikipaghunt6ahan pa
Sa kaniyang mga kaibigang mula sa Barreto, Subic, Cabala’t
Cabangan ang bayan,
Sa bawat pangungusap na pinigil – tinipid ng sa panyo’y
pagtakip
Sa mga ngiting pinaningning ng mga ngiping may bakod na
bakal
Ay heto’t ngumingiti rin ang kaniyang mga mata sa
kasiyahan…
Kasabay ng pagngiti ng hamak kong puso sa dulot niyang
kasiyahan
Nagpapahiwatig… nagpapakita… ng isang kagandahan, isang
simula…

Siya si “preh” na palagiang may suot na buntot ng kabayo sa

kaniyang ulo…
Walang duda na bagay sa kaniya ang gayong hitsura,
Siya na may tinig ng pag-awit na animo’y umaalinsabay’t
nakikiagaw
Sa mga dyosa’t anghel sa langit na sagisag ng tangisa’t papuri
Nakapaparam ng pait ng dusa’t silahis at pangungunyapit
Panghele kung gabi na sa nalulumo’t nalulumbay
 Oo’t walang humpay kong papakinggan ang kaniyang mga
himig
Himig ng mga pangarap na matayog, mataas, mabilis…
Tulad ng mga siya’t kalungkutan na kaniyang dinanas nang
panahon ay kumaripas,
Ako’y paroroon, doon sa kaniyang tabi at makikinig ng
kataimtiman…

Isang kasimplehan ng buhay at karunungan na dinaluyong ng

kasipagan,
Siya na isinilang sa mundong ito na may pananampalataya sa
Maykapal
Pinatino sa disiplina’t pangaral ng kaniyang magulang na
mahal
Anupa’t lumaking may kahinhina’t marangal ang damdamin
maging ang diwa
Ani niya’y –“Hindi ko kayang mawala ang aking inang nililiyag,
Sa kaniyang mga bisig na mapag-aruga’t mapagkalinga…”
Sa pagkakarinig niyaon, ako’y inalihan ng kababaang loob at
kahinahunan
May paggalang sa pagmamahal na kaniyang nararamdaman
noon
Kaya nga ba’t hinidi nakapagtataka na kaniyang sarili’y mahal
niya rin
Anupat makapagbibigay ng pagmamahal sa iba na hindi
matutumbasan…

Ako sa ganang sarili’y nahulog ngang muli nang napakabilis…

Tulad ng anghel ay dumausdos, gumiwang, kumaripas at sa
lupa’y bumagsak!
Pak! Lagapak! Malakas! Matindi at nakapangyayanig!
Muli’y nagsimulang kumilos ang kamay ko sa pagindayog sa
pluma…
Mula sa hungkag na isipa’y nagbunga ng pag-ibig at
inspirasyon
Doon ko muling napagtanto na ang obra’y matamis nga
talagang totoo…
Tulad ng isng pulo’t kapag may pinag-aalayan…
 Ngunit sa lahat ng tula… karaniwan man o sa malayang
taludturan,
May isang wakas na di – masukat… di – malirip ninoman,
Nariyang yumayakap sa diwang tulog, at tumatagos sa pusong
nagmamaliw…

Sa kaniyang kariktang binalot sa kabaitan ng puso

Sa kaniyang mga pag-aalala at kabaitang ipinamalas
Alam kong hindi niya nakikita ngunit lahat ng ito’y aking
pinahahalagahan
Pinapahalagahan ko ng lubos, at sa mga ito, ako’y
nagpapasalamat…
Salamat “preh” sa lahat – lahat… sa mga bagay na hindi ko
hiniling ngunit iyong ibinigay
Sa katapusa’y may isang hiling ang puso kong itinatangis
Maaari bang “preh” na sa iyong paglipad kasama ng iyong mga
pangarap
Ay makiangkas ako sa “jetplane” mong pinatayog ng hangin sa
alapaap
Sapagakat sa lupa ang maiwang waka ka’y pagluah ang
katumabas…
Alam kong masakit… mahapdi at kalianman’y ayokong
maranasan…!

Sa pagtingala ko sa langit ay nakita ko ang paglipad ng mga

ibong bakal…