Professional Documents
Culture Documents
ﭘﺲ از ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ دوم اﻏﻠﺐ ﮐﺸﻮرﻫﺎ در ﺗﻌﯿﯿﻦ راﻫﺒﺮدﻫﺎی ﺗﻮﺳﻌﮥ اﻗﺘﺼﺎدی ،راﻫﺒﺮد ﺻﻨﻌﺘﯽﺷﺪن را
ﺑﺮﮔﺰﯾﺪﻧﺪ و ﻋﻠﺖ آن را ارزش اﻓﺰودۀ اﯾﻦ ﺑﺨﺶ ذﮐﺮ ﮐﺮداﻧﺪ .ﺻﻨﻌﺘﯽﺷﺪن ﺑﺎ ﺗﺤﻮل ﺗﮑﻨﻮﻟﻮژی ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ داﻧﺶ و داﻧﺎﯾﯽ
)ﺗﮑﻨﻮﻟﻮژیﻫﺎی ﻣﺨﺎﺑﺮاﺗﯽ و اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ،ﺑﯿﻮﺗﮑﻨﻮﻟﻮژی ،ﻧﺎﻧﻮﺗﮑﻨﻮﻟﻮژی و ﻋﻠﻮم ﻣﻮاد( ﺻﻨﻌﺘﯽﺷﺪن اﻣﺮوزی و ﺗﻮﺳﻌﮥ اﻗﺘﺼﺎدی
ﮐﺸﻮرﻫﺎ را ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد .اﻣﺎ ﺑﻪرﻏﻢ ﻫﻤﮥ ﺗﺤﻮﻻت ﺗﮑﻨﻮﻟﻮژﯾﮏ ،ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻪﺗﺮﯾﻦ ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺟﻬﺎن )اﻣﺮﯾﮑﺎ ،ژاﭘﻦ
و اﺗﺤﺎدﯾﮥ اروﭘﺎ( ﺗﻮﺳﻌﮥ ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺎورزی را ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﮑﻤﻞ ﺑﺨﺶ ﺻﻨﻌﺖ ﻣﯽﺑﯿﻨﻨﺪ و ﮐﺎرﺑﺮد ﺻﻨﻌﺖ در ﮐﺸﺎورزی
)ﺑﯿﻮﺗﮑﻨﻮﻟﻮژی ﮔﯿﺎﻫﯽ( را ﻣﻮﺟﺐ اﻓﺰاﯾﺶ ﺑﻬﺮهوری و ﺑﺎزدﻫﯽ ﺑﯿﺶﺗﺮ ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺎورزی ﻣﯽداﻧﻨﺪ ،ﺑﻠﮑﻪ اﻫﻤﯿﺖ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻏﺬا را
ﺑﯿﺶﺗﺮ در ﺣﻮزۀ اﻣﻨﯿﺖ ﻣﻠﯽ ﺧﻮد ارزﯾﺎﺑﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ .ﺑﻪرﻏﻢ آزادﺳﺎزی در ﺑﺨﺶﻫﺎی ﺻﻨﻌﺖ و ﺧﺪﻣﺎت ،ﯾﺎراﻧﻪﻫﺎی ﻋﻈﯿﻤﯽ
ﮐﻪ در ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺎورزی در اﯾﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه ،ژاﭘﻦ و ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻋﻀﻮ اﺗﺤﺎدﯾﮥ اروﭘﺎ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﯽﺷﻮد ﻫﻤﮕﯽ
ﻣﺆﯾﺪ اﻫﻤﯿﺖ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻏﺬا در ﺟﻬﺎن اﺳﺖ.
در ﮐﺸﻮر ﻣﺎ ﺗﻮﺳﻌﮥ ﺻﻨﻌﺘﯽ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﯿﭻ ﻧﺴﺒﺘﯽ ﺑﺎ روﻧﺪی ﮐﻪ در ﺗﺤﻮﻻت ﺗﮑﻨﻮﻟﻮژﯾﮏ دﻧﯿﺎ ﺻﻮرت ﻣﯽﮔﯿﺮد
ﻧﺪارد ،ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻏﻔﻠﺖ از ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺎورزی ﺷﺪه اﺳﺖ .اﯾﻦ ﻏﻔﻠﺖ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ آﺛﺎر ﺳﻮء اﺟﺘﻤﺎﻋﯽـاﻗﺘﺼﺎدی ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞاﻧﮑﺎری
ﺑﻪﺟﺎی ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ ،ﺑﻠﮑﻪ اﻣﻨﯿﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و اﻗﺘﺼﺎدی ﮐﺸﻮر را ﻧﯿﺰ ﻫﺪف ﻗﺮار داده اﺳﺖ .ﺑﯽﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺎورزی
ﻣﻮﺟﺐ ﻫﺠﻮم ﺟﻤﻌﯿﺖ روﺳﺘﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ،ﮔﺴﺘﺮش اﺳﮑﺎن ﻏﯿﺮرﺳﻤﯽ ،و ﺑﺮوز ﻣﻔﺎﺳﺪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﮔﺴﺘﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ.
اﻣﺮوزه ﺣﺘﯽ ﺣﻞ ﻣﻌﻀﻼت ﻣﻔﺎﺳﺪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺷﻬﺮی در ﮔﺮو رﻓﻊ و ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻼت ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺎورزی
در ﮐﺸﻮر اﺳﺖ .روﯾﮑﺮد ﺗﻮﺳﻌﮥ اﻗﺘﺼﺎدی ـ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﮐﺸﻮر ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺎورزی ﻧﺎﻗﺺ و
ﻏﯿﺮﻋﻤﻠﯽ اﺳﺖ.
اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻣﯽﮐﻮﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ روﺷﻦﮐﺮدن ﺳﯿﺎﺳﺖﻫﺎی ﺣﻤﺎﯾﺘﯽ در ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺎورزی در ﮐﺸﻮرﻫﺎی
ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺟﻬﺎن ،ﻧﻈﺮ ﻣﺴﺌﻮﻻن و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰان ﮐﺸﻮر را ﺑﻪ اﻫﻤﯿﺖ ﺗﺪوﯾﻦ راﻫﺒﺮد ﻣﺘﻮازن ﺗﻮﺳﻌﮥ
اﻗﺘﺼﺎدی ﮐﺸﻮر ﺟﻠﺐ ﮐﻦ
دواژﮔﺎن ﮐﻠﯿﺪی
ﮐﺸﺎورزی ،اﻣﻨﯿﺖ ﻏﺬاﯾﯽ ،اﺻﻼﺣﺎت اﻗﺘﺼﺎدی ،ﺣﻤﺎﯾﺖ ،آزادﺳﺎزی.
ﻣﻘﺪﻣﻪ
در اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺳﻌﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﺮوری ﺑﺮ ﺳﯿﺎﺳﺖﻫﺎی ﮐﺸﺎورزی در ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﺻﻨﻌﺘﯽ
و ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﺎﺳﺘﯽﻫﺎی ﻧﻈﺮی ﺳﯿﺎﺳﺖﻫﺎی اﻗﺘﺼﺎدی در اﯾﺮان ،رﻫﻨﻤﻮدﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﺳﯿﺎﺳﺖﮔﺬاریﻫﺎی
اﻗﺘﺼﺎدی ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺎورزی در اﯾﺮان اراﺋﻪ ﮔﺮدد.
ﻃﯽ ﺳﻪ دﻫﮥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ،ﺗﺠﺎرت ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻣﺤﺼﻮﻻت ﮐﺸﺎورزی و ﻣﺤﺼﻮﻻت ﻏﺬاﯾﯽ ﺑﻪﻃﻮر ﻗﺎﺑﻞ
ﺗﻮﺟﻬﯽ رﺷﺪ ﮐﺮده اﺳﺖ ،اﻣﺎ اﯾﻦ اﻓﺰاﯾﺶ در روﻧﺪ ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﯽﺷﺪن ﻣﺤﺼﻮﻻت ﮐﺸﺎورزی و ﻏﺬاﯾﯽ
ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﯽﺷﺪن ﮐﺸﺎورزی ﻧﺸﺪه اﺳﺖ .ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎی ﮔﺴﺘﺮشﯾﺎﻓﺘﻪ در ﻣﺮزﻫﺎ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦﮐﻪ
ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ اﯾﺠﺎد ﺑﺎزار ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺷﻮد ،ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻮﺳﻌﮥ ﺑﺎزارﻫﺎی ﻣﻨﻄﻘﻪای ادﻏﺎمﺷﺪه ﮔﺮدﯾﺪه اﺳﺖ .ﺑﺎ اﯾﻦ
ﺣﺎل ،ﺗﺠﺎرت ﻣﺮزی در ﺑﺨﺸﯽ ﮐﻪ در آن ،ﺳﯿﺎﺳﺖﻫﺎ و اﻗﺪاﻣﺎتِ ﺣﻤﺎﯾﺘﯽِ ﻣﺨﺘﻠﻒ از ﻣﺤﺼﻮﻻت داﺧﻠﯽ
در ﯾﮏ ﻣﺪت ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﻮد ،ﺷﺮاﯾﻂ ﺟﺪﯾﺪی ﺑﻪوﺟﻮد آورد ﮐﻪ ﺑﻪ روﯾﺎروﯾﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺠﺎرت
ﻣﺤﺼﻮﻻت ﮐﺸﺎورزی ﻣﻨﺠﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ.
واردﺷﺪن ﻣﺒﺎﺣﺚ ﮐﺸﺎورزی در ﺳﺎلﻫﺎی اﺧﯿﺮ در ﺗﻌﺪادی از ﻣﻮاﻓﻘﺖﻧﺎﻣﻪﻫﺎی ﺗﺠﺎری
ﻣﻨﻄﻘﻪای و در ﻣﺬاﮐﺮات ﭼﻨﺪﺟﺎﻧﺒﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺠﺎرت ﺟﻬﺎﻧﯽ ،ﯾﮏ ﭼﺮﺧﺶ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺗﻨﺪ اﺳﺖ.
ﮐﺸﺎورزی ﻫﯿﭻﮔﺎه ﺑﺨﺸﯽ از رژﯾﻢ آزادﺳﺎزی ﺗﺠﺎرت ﺟﻬﺎﻧﯽ ﭘﺲ از ﺟﻨﮓ دوم ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮد .وﻗﺘﯽ
اﯾﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه اﻏﻠﺐ ﺗﻌﻬﺪاﺗﺶ در ﻣﻮرد ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺎورزی را از دﺳﺘﻮر ﮐﺎر ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻮاﻓﻘﺖﻧﺎﻣﻪ ﻋﻤﻮﻣﯽ
ﺗﻌﺮﻓﻪ و ﺗﺠﺎرت )ﮔﺎت( در ﺳﺎل 1955ﺣﺬف ﮐﺮد ،ﮐﻨﺎرﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻣﺒﺤﺚ ﮐﺸﺎورزی از ﺣﯿﻄﮥ ﻣﺒﺎﺣﺚ
ﮔﺎت ﮐﺎﻣﻞ ﺷﺪ .ﮐﺸﻮرﻫﺎی دﯾﮕﺮ و ﺑﻪوﯾﮋه ﺟﺎﻣﻌﮥ اﻗﺘﺼﺎدی اروﭘﺎ ﺑﺎ اﺟﺮای » ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻣﺸﺘﺮک
ﮐﺸﺎورزی « ) 1(CAPدر دﻫﮥ 1960ﻫﻤﯿﻦ روش را دﻧﺒﺎل ﮐﺮدﻧﺪ .اﺗﺨﺎذ اﯾﻦ ﺳﯿﺎﺳﺖ ،ﺗﺠﺎرت آزاد
در ﻣﺤﺼﻮﻻت ﮐﺸﺎورزی را ﻣﺤﺪود ﺑﻪ ﺷﺶ ﮐﺸﻮر اﺻﻠﯽ ﻋﻀﻮ اﺗﺤﺎدﯾﮥ اروﭘﺎ در آن زﻣﺎن ﮐﺮد .اﯾﻦ
ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﺣﻤﺎﯾﺖﻫﺎی ﻗﯿﻤﺘﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺳﻄﻮح ﺑﺎزار ﺟﻬﺎﻧﯽ و وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯿﺎتﻫﺎی ﻣﺘﻐﯿﺮ ﺑﺮ
واردات ﻣﺤﺼﻮﻻت ﮐﺸﺎورزی ،ﺑﺨﺶ ﮐﺸﺎورزی اروﭘﺎ را از رﻗﺎﺑﺖ ﺧﺎرﺟﯽ ﻣﺼﻮن داﺷﺖ .ﯾﺎراﻧﻪﻫﺎی