You are on page 1of 5

CONTRASTES

CONVERSA CON ALFONSO ESPIÑO E GONZALO SENDE


Contádenos, de quen foi a idea de Contrastes?

A idea de montar o grupo e do nome foi dos irmáns Sende, que tiñan unhas
cantas cancións feitas e necesitaban a outro cantante. Atopáronme a min
cantando as melodias dos videoxogos, nos que estaba máis interesado... Con
respecto ao nome, a mín gustábame máis Nicenoise, alcume baixo o que
demos o noso primeiro recital en 1995 na Casa Encantada, unha okupa de
Compostela. (A)

El grupo se llamó Contrastes porque cada canción que íbamos haciendo era
muy diferente a la anterior, eso siempre pasa, después de un rock apetece una
balada, detesto la monotonía. Siempre lo mencionábamos, "vaya contrastes";
pues hala, y nos pusimos Contrastes aunque, por vergüenza (el nombre
siempre fue muy vulgar) dimos nuestros primeros conciertos con otros
nombres. (G)
Como é que estabades máis interesados nas melodias e as voces que
noutras cousas que se facián entón por aquí

Como dixen a min o que me interesaba eran os videoxogos -XD- o que pasa é
que xa me tiña Gonzalo comido o coco cos Beatles, que dende logo nos
ofrecían moitísimas máis cousas que os barbanzáns. O certo é que iamos
bastante ó noso rollo, e de fixármonos en algún fenómeno dese momento,
fixabámonos máis en Nirvana ou en Soundgarden

Los Beatles, como a casi todo el mundo, me loquearon de la cabeza. A mí y a


mi hermano ya nos gustaba componer (con laúd y bandurria!) pero con el
descubrimiento de estos cuatro, el buen gusto, la música pop, y el deseo de
hacer un grupo de canciones propias se instauró en nuestras vidas para
siempre. Los Past Masters en cinta fueron las primeras muestras de su música
que tuvimos.Hoy en día ya se le borraron las letras pero siguen oyéndose bien.
Después de los Beatles llegaron muchos otros.

Desa primeira etapa de Contrastes, que destacaríades?

Pois en primeiro lugar sobrevivir a tódalas bandas jevis metaleiras, de blues e


de jazz que era o único que había en Santiago ("xa están estes cos Bítels outra
vez, que pesaos"). E unha vez que conseguimos gravar algo, as boas críticas
en reducidísimos círculos, os festivais felipopeiros e todo iso que di Ángel Snap
de nós no recopilatorio Spanish Poppers.

Yo tengo buenos recuerdos de aquel


Felipop compartiendo arriba y abajo del
escenario con Sloan, También de la
Galicia profunda: una vez tocamos en la
plaza principal de Porto do Son. Como
los de la comisión de fiestas no sabían
de sonido no contrataron megafonía, y
nos pidieron q tocáramoscon nuestros
amplis de 65w al aire libre!!.Y lo peor, el
escenario era un tablado para grupos de
gaitas, muy alargado y muy estrecho, si
dabas un pasito atrás te caías. Como no había espacio para disponernosnos
pusimos los cuatro de lado, la batería a la izquierda y demás, como la selección
española en la foto. Pero tocamos, los conciertos más lamentables solían ser
los mejor pagados.

Despois da separación duns anos decidichedes volver, decisión que


moitos de nós aplaudimos, quizais sentíades que era como un proxecto
inacabado

A separación foi brusca e dorosa. A reunión prodúcese gracias ó noso amigo


Tono, que sentía que se lle debía algo á xente que nos seguiu e apoiou durante
tódolos anos da etapa anterior.
El cabreo con Alfonso fue un mazazo, y la música pagó el pato porque había
un material musical potente para un buen segundo disco. Lo que no se hizo
entonces se intentará hacer ahora. Nunca hemos dejado de tocar y de
componer y los temas están ahí; sólo hace falta trabajar y, en consecuencia,
mucho tiempo libre para poder rompernos la cabeza a placer. El tiempo es el
mayor problema del músico que no vive de la música.

SOBRE A MAQUETA
En realidade é a segunda
maqueta. A primeira constaba de
tres cancións gravadas en
Ponteareas no 95, e xa daquela o
técnico de turno quedara
sorprendido coas cancións e
fixéranos saber que lle recordaban
a 091. Ista gravouse no 2000 nos
estudios Caracol de Ames e foi
unha época moi pracenteira xa
que os temas ían collendo forma
tal e como nós tiñamos pensado.
Acompañábanos o noso amigo
Pedro, que nos axudou moito en
aquel tempo. As nove cancións
eran o froito de moitos anos de
traballo e reflectían un optimismo
post adolescente nas letras e
tamén na música. Movímola todo o que poidemos, máis non nos abriu moitas
portas. Agora póñolla á xente e me din que eramos moi bós, pero segue a non
valer de moito, jaja

La maqueta pretendió ser sólo un ejemplo de lo que nos gustaba hacer. Se


eligieron esos temas porque eran los que mejor preparados estaban para
grabar pero había muchos otros. Era y es una maqueta con el encanto de la
melodía y de la voz pero muy flojita e inocente en cuanto a instrumentación, y
con una inestabilidad de metrónomo bastante perceptible. Pretendía ser una
introducción o punta de iceberg y se acabó convirtiendo en la única maqueta
grabada y medianamente conocida. Por eso se hace necesario un segundo
disco en que se recojan otras canciones, con la misma esencia, pero aplicando
la experiencia adquirida de estos años.

La idea de la portada con las 4 fotos era la de dar a conocer los caretos que ,en
fin, mejor hubiera sido estarse quietos porque el efecto Let it be no se consiguió
en exceso. Lo del blanco y negro ya se debió a problemas de presupuesto.
Guapos o feos ahí quedó eso.
GONZALO SENDE FALA DAS CANCIÓNS

Over. Yo fui toda mi vida


un McCartniano total, me
da igual lo que digan de
él esos que se creen
rockeros de verdad
porque más rockero que
Mccartney no hay nadie.
Hay verdaderas
maravillas en sus últimos
discos,por ej Friends to
go, o This never
happened before. Over
está inspirada en un
tema de Mccartney q se
llama Beautiful night, la
melodía no es igual ( faltaría más) pero se aprecia el mismo aroma.

Happy song salió un día viendo la TV, le solía sacar el volumen y con las
imágenes me inspiraba. Estaba Aznar en uno de sus mítines. Ver al personaje
con ese bigote y sin audio no podía dar lugar a otra cosa, una melodía muy
simpática. La letra vino después.

Nobody wants me. Le llamábamos la canción irlandesa. La idea del juego de


dos melodías superpuestas sonando a la vez al final de la canción lo sacamos
de I´ve got a feeling de L/McCartney, una canción que siempre nos fascinó.

Amanda fue grabada sin fuerza suficiente, el piano demasiado básico (hacía 3
meses que había tocado el piano por primera vez), y la guitarra solista a pesar
de sus buenos arreglos sobre las partes cantadas no resuelve en el solo que
incluso se nota un poco desafinado. Volviéndola a grabar la colocaríamos sin
duda donde se merece, una extraordinaria canción, pero no me motiva nada
volver a insistir sobre lo ya hecho.

La primera parte de I don't mind se compuso en conjunto, mi hermano trajo los


acordes de casa, yo me puse a improvisar con la voz en guachi guachi y a
hacer la solista, Alfonso empezó a hacer su línea de bajo. Durante un mes es lo
único que hubo de canción. Después salió la parte central, en Do, que era una
canción independiente al principio.Y probando probando me di cuenta de que
se complementaban muy bien en armonia y ritmo. Concluida la labor lógico-
melódico-musical pues a enseñársela a los otros y a ensayarla. Después se le
puso letra y se llamó I don't mind.

Daisy & Miles parecía una canción country de cantante americana. En el local
le cambiamos el ritmo y el sentido y empezó a sonar a algo como Spicks and
Specks de los Bee Gees, la canción ganó mucho. La magistral interpretación
de Alfonso hizo el resto. Sencillo pero efectivo. Se regrabará algún día.
Vive pretendía ser una canción grunge, muy de moda por aquel entonces, pero
al final fue lo que fue, no sonaba a nada pero te hacía mover el pie.

Volando es la canción más antigua de las 9, se hizo en una época en que el


inglés sólo se utilizaba para canciones muy monosilábicas en que el castellano
entraba difícil. Además empezamos a ver en el inglés la posibilidad de poder
ser güays sin ser horteras, podíamos decir yeah,yeah( y no sí,sí) y I love you y
otras del estilo, en fin, una verdadera lástima fruto de los complejos y prejuicios
de algunos cantantes y público españoles; Amanda al principio era en
castellano y la peña se reía de lo empalagosos que éramos; pues nada se la
pusimos en inglés y listo, decía lo mismo pero nadie se enteraba de nada. Qué
te voy a contar a ti de esto...llega a ser hoy y la letra no se cambia. Por cierto,
en lo que vamos a grabar habrá de todo, lo que mejor le quede al tema.

No te quiero junto a mi, la princesita, adoro esa canción, qué pena no haberle
metido teclados y que la cantara una chica con voz de tontita, así es como
siempre la oí en mi cabeza.

http://18rodas.blogspot.com/

You might also like