Professional Documents
Culture Documents
A idea de montar o grupo e do nome foi dos irmáns Sende, que tiñan unhas
cantas cancións feitas e necesitaban a outro cantante. Atopáronme a min
cantando as melodias dos videoxogos, nos que estaba máis interesado... Con
respecto ao nome, a mín gustábame máis Nicenoise, alcume baixo o que
demos o noso primeiro recital en 1995 na Casa Encantada, unha okupa de
Compostela. (A)
El grupo se llamó Contrastes porque cada canción que íbamos haciendo era
muy diferente a la anterior, eso siempre pasa, después de un rock apetece una
balada, detesto la monotonía. Siempre lo mencionábamos, "vaya contrastes";
pues hala, y nos pusimos Contrastes aunque, por vergüenza (el nombre
siempre fue muy vulgar) dimos nuestros primeros conciertos con otros
nombres. (G)
Como é que estabades máis interesados nas melodias e as voces que
noutras cousas que se facián entón por aquí
Como dixen a min o que me interesaba eran os videoxogos -XD- o que pasa é
que xa me tiña Gonzalo comido o coco cos Beatles, que dende logo nos
ofrecían moitísimas máis cousas que os barbanzáns. O certo é que iamos
bastante ó noso rollo, e de fixármonos en algún fenómeno dese momento,
fixabámonos máis en Nirvana ou en Soundgarden
SOBRE A MAQUETA
En realidade é a segunda
maqueta. A primeira constaba de
tres cancións gravadas en
Ponteareas no 95, e xa daquela o
técnico de turno quedara
sorprendido coas cancións e
fixéranos saber que lle recordaban
a 091. Ista gravouse no 2000 nos
estudios Caracol de Ames e foi
unha época moi pracenteira xa
que os temas ían collendo forma
tal e como nós tiñamos pensado.
Acompañábanos o noso amigo
Pedro, que nos axudou moito en
aquel tempo. As nove cancións
eran o froito de moitos anos de
traballo e reflectían un optimismo
post adolescente nas letras e
tamén na música. Movímola todo o que poidemos, máis non nos abriu moitas
portas. Agora póñolla á xente e me din que eramos moi bós, pero segue a non
valer de moito, jaja
La idea de la portada con las 4 fotos era la de dar a conocer los caretos que ,en
fin, mejor hubiera sido estarse quietos porque el efecto Let it be no se consiguió
en exceso. Lo del blanco y negro ya se debió a problemas de presupuesto.
Guapos o feos ahí quedó eso.
GONZALO SENDE FALA DAS CANCIÓNS
Happy song salió un día viendo la TV, le solía sacar el volumen y con las
imágenes me inspiraba. Estaba Aznar en uno de sus mítines. Ver al personaje
con ese bigote y sin audio no podía dar lugar a otra cosa, una melodía muy
simpática. La letra vino después.
Amanda fue grabada sin fuerza suficiente, el piano demasiado básico (hacía 3
meses que había tocado el piano por primera vez), y la guitarra solista a pesar
de sus buenos arreglos sobre las partes cantadas no resuelve en el solo que
incluso se nota un poco desafinado. Volviéndola a grabar la colocaríamos sin
duda donde se merece, una extraordinaria canción, pero no me motiva nada
volver a insistir sobre lo ya hecho.
Daisy & Miles parecía una canción country de cantante americana. En el local
le cambiamos el ritmo y el sentido y empezó a sonar a algo como Spicks and
Specks de los Bee Gees, la canción ganó mucho. La magistral interpretación
de Alfonso hizo el resto. Sencillo pero efectivo. Se regrabará algún día.
Vive pretendía ser una canción grunge, muy de moda por aquel entonces, pero
al final fue lo que fue, no sonaba a nada pero te hacía mover el pie.
No te quiero junto a mi, la princesita, adoro esa canción, qué pena no haberle
metido teclados y que la cantara una chica con voz de tontita, así es como
siempre la oí en mi cabeza.
http://18rodas.blogspot.com/