Το Μονόγραμμα - Οδυσσέας Ελύτης

(απόσπασμα)
Σ’ αγαπάω μ’ ακούς;
Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι
αλήθεια.
ια τα !πίστε"έ με# και τα !μ$#
%ια στον αέρα μια στ$ μουσική,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
κλαίω για το σώμα πού άγγι&α και είδα τον κόσμο.
'τσι μιλώ για (σένα και για (μένα..
)πειδή σ* αγαπάω και στ$ν αγάπ$
&έρω να μπαίνω σαν πανσέλ$νος
από παντού, για (σένα
μέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τ$
δύναμ$.
+ποκοιμισμένο, να φυσάω να σε π$γαίνω παντού,
σ* έχουν ακούσει τα κύματα πως χα,δεύεις,
πώς φιλάς, πώς λες "ιθυριστά το !τι# και το !ε.#
-άντα εμείς το φως κι $ σκιά.
-άντα εσύ τ* αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,
πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ $ σκιά
πού μεγαλώνει.
.ο κλειστό παντ/ούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει
εγώ.
Ο γρός των λέ!"ων - #$κη%όρος
&ρ"ττάκος
0πως $ μέλισσα γύρω από ένα άγριο
λουλούδι, όμοια κ* εγώ. .ριγυρί/ω
διαρκώς γύρω απ* τ$ λέ&$.
)υχαριστώ τις μακριές σειρές
των προγόνων, που δούλε"αν τ$ φωνή,
τ$ν τεμαχίσαν σε κρίκους, τ$ν κάμαν
νοήματα, τ$ σφυρ$λάτ$σαν όπως
το χρυσάφι οι μεταλλουργοί κ* έγινε
0μ$ροι, +ισχύλοι, )υαγγέλια
κι άλλα κοσμήματα.
%ε το νήμα
των λέ&εων, αυτόν το χρυσό
του χρυσού, που 1γαίνει απ* τα 1άθ$
τ$ς καρδιάς μου, συνδέομαι συμμετέχω
στον κόσμο.
2κεφτείτε3
)ίπα και έγρα"α !+γαπώ#.