Blood Circulation

The human circulatory system is really a two-part system whose purpose is to bring oxygen-bearing blood to all the tissues of the body. When the heart contracts it pushes the blood out into two major loops or cycles. In the systemic loop, the blood circulates into the bodys systems, bringing oxygen to all its organs, structures and tissues and collecting carbon dioxide waste. In the pulmonary loop, the blood circulates to and from the lungs, to release the carbon dioxide and pick up new oxygen. The systemic cycle is controlled by the left side of the heart, the pulmonary cycle by the right side of the heart. Lets look at what happens during each cycle: The systemic loop begins when the oxygen-rich blood coming from the lungs enters the upper left chamber of the heart, the left atrium. As the chamber fills, it presses open the mitral valve and the blood flows down into the left ventricle. When the ventricles contract during a heartbeat, the blood on the left side is forced into the aorta. This largest artery of the body is an inch wide. The blood leaving the aorta brings oxygen to all the bodys cells through the network of ever smaller arteries and capillaries. The used blood from the body returns to the heart through the network of veins. All of the blood from the

body is eventually collected into the two largest veins: the superior vena cava, which receives blood from the upper body, and the inferior vena cava, which receives blood from the lower body region. Both venae cavae empty the blood into the right atrium of the heart. From here the blood begins its journey through the pulmonary cycle. From the right atrium the blood descends into the right ventricle through the tricuspid valve. When the ventricle contracts, the blood is pushed into the pulmonary artery that branches into two main parts: one going to the left lung, one to the right lung. The fresh, oxygen-rich blood returns to the left atrium of the heart through the pulmonary veins. Although the circulatory system is made up of two cycles, both happen at the same time. The contraction of the heart muscle starts in the two atria, which push the blood into the ventricles. Then the walls of the ventricles squeeze together and force the blood out into the arteries: the aorta to the body and the pulmonary artery to the lungs. Afterwards, the heart muscle relaxes, allowing blood to flow in from the veins and fill the atria again. In healthy people the normal (resting) heart rate is about 72 beats per minute, but it can go much higher during strenuous exercise. Scientists have estimated that it takes about 30 seconds for a given portion of the blood to complete the entire cycle: from lungs to heart to body, back to the heart and out to the lungs.
Science Trivia The Aorta is the biggest artery in the human body

The smallest artery in the human body is called Arterioles

Do you know that all arteries carry oxygenated blood except the pulmonary artery All veins carry deoxygenated blood except the pulmonary veins

Angel Coleen DG de Leon

6-Kawayan

Scarborough Shoal
Scarborough Shoal or Scarborough Reef[1] (Chinese name: Huangyan Island; simplified Chinese: ; traditional Chinese: ; pinyin:Hungyn Do; Philippine name: Panatag Shoal, Bajo de Masinlc, Karburo[2]), more correctly described as a group of rocks or very small islands plus reefs in an atoll shape, rather than as a shoal, is located between the Macclesfield Bank and Luzon Island of the Philippines in the South China Sea. The shoal was named after the East India Company tea-trade ship Scarborough which was wrecked on one of its rocks with everyone perishing on board on 12 September 1784.[3][4] Geography The shoal forms a triangle-shaped chain of reefs and rocks or very small islands 55 kilometres (34 mi) in circumference with a total area including shallow water areas of 150 square kilometers. The shoal encompasses a shallow lagoon measuring 130 km and approximately 15 metres (49 ft) deep. The shoal is a protrusion from a 3,500 m deep abyssal plain. Several of the rocks or small islands including "South Rock" are 1/2 m to 3 m high, and many of the reefs are just below water at high tide. Near the mouth of the lagoon are the ruins of an iron tower, 8.3 m high, that was constructed by the Philippine Navy in 1965.[5] To the east, the 5,000 - 6,000 meter deep Manila Trench separates the shoal from the Philippine archipelago. Scarborough Shoal is about 123 miles (198 km) west of Subic Bay. The nearest landmass is Palauig, Zambales, on Luzon Island in the Philippines, 137 miles (220 km) due east Activities in the surrounding area The shoal and its surrounding area are rich fishing grounds. A significant number of Chinese fishermen have been arrested by Philippine officials in this area, particularly during 1998-2001. Most arrests were for alleged using illegal methods of fishing and catching endangered and protected species. [citation needed] There are thick layers of guano lying on the rocks in the area. Several Filipinosponsored and Chinese-sponsored diving excursions and amateur radio operations, DX-peditions (1994, 1995, 1997 and 2007), have been carried out in the area.[6]

Ang Pag-Ibig ni Emilio Jacinto Sa lahat ng damdamin ng puso ng Tao ay wala nang mahal at dakila na gaya ng pag-ibig. Ang katuwiran, ang katotohanan, ang kabutihan, ang kagandahan, ang maykapal at ang kapwa Tao ay siya lamang mangyayaring maging sanhi ng pag-ibig. Kung ang masama at matuwid ay ninanasa rin ng loob, Hindi ang pag-ibig ang siyang may udyok kundi ang kapalaran at ang kasakiman. Kung ang pag-ibig ay wala, ang mga bayan ay Hindi magtatagal at karakarakang mapapawi sa balat ng lupa ang lahat ng pagkakapisan at pagkakaisa, at ang kabuhayan ay matutulad sa isang dahon na kahoy na niluoy ng init at tinanggay ng hanging mabilis. Ang tunay na pag-ibig ay walang iba kundi iyong makaka-akay sa Tao sa mga dakilang gawa sukdulang ikawala ng buhay ng sampu ng kaginhawaan. Ngunit ang kasakiman at ang katampalasan ang nag-aanyo ring pag-ibig minsan, at kung magkagayon na ay libu-libong mararanal na kapakinabangan ang nakakapalit ng ga patak na pagkakawanggawa na nagiging tabing pa man din ng kalupitan at ng masakim na pag-iimbot sa aba ng mga bulag na isip na nararahuyo sa ganitong pag-ibig. At ang pag-ibig, wala na kundi ang pag-ibig na tanging binabalungan ng matatamis na ala-ala sa nag daan at ng pag-asa naman sa darating. Sa malawak na dagat ng ating mga kahirapan at pagkadusta, ang pag-ibig na siyang magiging dahilan lamang kung kaya natin minamahal pa ang buhay. Kung ang magulang ay walang pag-ibig sa anak, sino ang mag babatang, mag-iiwi sa mga sanggol? At mabubuhay naman kaya nag mga anak sa sarili lamng nila? Kung ang anak naman kaya ay walang pag-ibig sa magulang, sino ang kanilang magigigng alalay sa katandaaan? Ang kamalayan ay lalong matamis kaysa buhay na parang matandang nangangatal ang tuhod at nanlalabo ang pagod na mga mata ay wala ng malangapang mag-aakay at makaka-alaiw sa kanyang kahirapan. Ang pagkaawa sa ating mga kapwa na inilugmok ng sawing kapalaran hanggang sa tayo'y mahikayat na sila'y bahaginan ng kaunting kaluwagan; ng ating pagtatanggol sa naapi hanggang sa ipasanganib at damayan natin ang ating buhay; ang pagkakawanggawa sa lahat kung tunay na umuusbong sa puso, alin ang pinagbubuhatan kundi ang pag-ibig? Ang tunay na pag-ibig ay walang ibinubunga kundi ang tunay na ligaya at kaginhawaan; kailanpawa't sapin-sapin ang dusang pinapasan ng bayani at kanyang buhay na nalipos ng karukhaan at lungkot, ang dahilan sapagkat Hindi ang tunay na pag-ibig ang naghahari kung di ang taksil na pitasa yama't bulaang karangalan. Sa aba ng mga bayang Hindi pinamamahayan ng wagas at matinding pag-ibig.

Sa pag-ibig nunukal ang kinakailangang pagdadamayan at pagkaka-isang magbibiga ng dimahahapay na lakas na kailangan sa pagsasangalang ng matuwid Sa aba ng mga bayang Hindi pinamumuhayan ng pag-ibig at binubulag ng hamak ng pagsasarili. Ang masasama'y walang ibang ninanasa kundi ang ganitong kalagayan. Gumagaw ng daan tungo sa pag-aalitan, kaguluhan, pagtataniman at pagpapatayan sapagkat kinakailangan sa kanilang kasamaan. Ang hangarin nila ay mapagbukod bukod ang mga mamamayan upang kung mahina na at dukha dahil sa pag-iiringan, sila ay nakapagpapasasa sa kanilang kahinaan at karupukan. Oh! Sino ang nakakapagsasalaysay ng mga himalang gawa ng pag-ibig? Ang pagkaka-isa na siya niyang kauna unahang bunga niya ay siyang lakas at kabuhayan, at kung nagkakaisa na't nag-iibigan ang lalong nalalabing hirap ay magaang pasanin, at ang muling ligaya'y ang ganito, ay di matataos ng mga pusong Hindi nakadarama ng tunay na pagibig. At upang makapagkilalang magaling na pag-ibig ay siya ngang susi at mutya ng kapayapaan at ligaya, ikaw na bumabasa nito mapagnanakaw mo kaya, mapagdadayaan o matatampalasan mo kaya ang iyong ina't mga kapatid? Hindi, sapagkat sila'y iniibig at sa halip ay dadamayan mo ng iyong dugo at sampung buhay kung silang nakikitang inaapi ng iba. Gayundin naman, kung ang lahat ay mag-iibigan at magpapalagayang tunay na magkakapatid, mawawala ang lahat ng mga pang-aapihan na nagbibigay ng madlang pasakit at di mabatang kapaitan. Kung ang pag-ibig sa kapwa ay wala, nilulunod ng malabis na pagsasarili ang magandang alala. Ipagpalagay na may tapat na nais at tatawagin na marurunong ang mabuting mapaparaan upang magtamasa sa dagta ng iba, at ituturing na hangal yaong marunong dumamaysa kapighatian at pagkaapi na kanyang mga kapatid. Maling mga isip at ligaw na loob ang manambitin sa mga hirap ng Tao na inaakalang walang katapusa. Sukat ang matutong magmahal at manariwang muli sa mga puso ang wagas na pagibig sa kapwa at ang tinatawag na bayanng hinagpis ay matutulad sa tunay na paraiso.