320 Misoellen. Opaiws si quis thy mahfoupov, tpnxv EUAov (Anthol. Pal. 1X 414) volpem asino praeripuisse interpretetur, volpem faciat asinum. Emendatio loci repetitur ex historia fabellae. *Ovov év pdéuvw se ipsum appellat piscator Ps.-Theocriti XXI 36 egestate et infortunio vexatus; proverbio eum uti res confessa (cf. Tribukait, de prov. apud bucol. Gr. obviis p. 33). Hine Lucilius apud Hieronymum Epist. 7,5 I 340 Migne (cf. 895 p. 260 B., ine. 175 p. 157. 285 M.): secundum illud .. de quo semel in vita Crassum ait risisse Lucilius, ‘similem habent labra lactucam asinocarduos comedente’. Subesse videtur vetua ada- gium cum epilogo; ita nostrates: ‘Maul, wie Salat’ sprach der Esel, als er Disteln frass}. E proverbio cognato (cf. dvog év f6- doig, év pipoic, Svog td Meditaia) eadem ratione progerminavit fabella quae de Philemonis morte fertar apud Ps.-Lucianum Lon- gaev. 25 (Val. Maxim. IX 6, 12, cf. Suid. 8. v. Oidjpwv) Didy- pwy... Seacduevog .. dvov... cixa KatesSiovta dpunce pty ag yéAwta xadéoag dt tov oixémy Kal... eimiv mpogdodvar tH Svw dxpdtou fpopeiv dronnyeig tnd to0 TéAWTOG dmé- Gave. Crassus ridens, ridens Philemon emendationem mihi sup- peditaverunt kayxX&Oaca d’ clipe. Eodem vocabulo ig si- mili diverbio ueus est poeta fab. C 8: AUKog 0’ én’ avt@ Kayya- Oag...@noi. Asini responsum, in quo summa vertebatur fabu- lae, a ‘tetrastichista’ oppressum est. (Continnabuntur) Tubingae. O. Crusius. Ignatii Diaconi acrostichon alphabeticum. Quod in commentatione de Ignatii Diaconi metrica arte vita carminibus primus quod sciam pronuntiavi, i4pBoug Kata oTol- xélov illos, qui in cod. Paris. 3058, fol. 32 extant Ignatii nomine inscripti, versus maxime hiantes et claudicantes, non Diacono, sed posterioris aetatis versificatori rei metricae parum perito esse ad- scribendos, id cum aliis probatum esse laetor, tum Carolo Krom- bachero, qui in hist. litt. Byzant. nuper edita (Monaci 1891, p. 348) eorum versuum auctorem diserte discernit a Diacono. Sed alteri sunt versus (in duobue codicibus bibl. Laurent. plut. 1X cod. 18, membran., in 4° mai.,‘saec. XII, et plut. XI cod. 9, membran., in fol., saec. XI ineuntis *) ordine alphabetico scripti, quos ab Ignatio Diacono compositos esse et metrica ratio videtur comprobare et nomen in altero codice additum lucidissime demonstrat. In illo enim codice (plut. XI dico cod. 18) cum fo- lia quattuor vacua initio superessent, recentiorem quendam Grae- cum dicit Bandinius (1. 1. I p. 419) aut exercitationis aut animi 1 Plura dabit A. Otto, d. Sprichw. d. R. 8. 1898q. 4 cfr. Bandin. catal. codd. Graec. I p. 422. 507.Miscellen. 821 gratia nonnullos versus iambicos in eis descripsisse, ac primum quidem tod év dyioig matpd¢ fudv Fpnropiou tod Seodkdyou Gtiyoug iéuBoug Kata &ApaBntov, deinde Etépoug Otlxoug xata GA@MaBHTOV eElg véoug (1. &koudov, W tai, tH¢g eutic OupBoudiag. 24. We Gv dr avtwv Kai tOXN¢ OWTnpiag), tam pertem invocationis beatissimi Ioannis monachi Mauropodis ver- sibus iambicis. In altero antem codice (9 plut. XI p. 136 b) iati oriyot tapaiverixoi eig¢ véoug inscripti sunt Iy~vatiou d1a- x6vou Kwvotavtivoméhews &kpapntov tmapaiverti- xév, quos quia Fabricius (bibl. Graec. I p. 398 et V p. 45) ubi de Ignatii operibus agit ne verbo quidem commemoraverit, Ban- dinius catalogi p. 516 excudendos curavit. Atqui Fabricius in bibl. Graec. lib. V cp. 1 (vol. VII p. 45 ed. Harles) Ignatii scripta enumerans primo loco alphabeti moralis (sive paraenesis ad novi- ¢ios secundum litteras alphabeti) facit mentionem idque et in cod. Augustano et in Florentino bibl. Med. extare dicit: quod fugisse Bandinium miror. Codex vero iste olim Augustanus (no. 18 se- candum Reiseri indicem mes. bibl. Aug. a. 1675 editum, p. 7) nunc servatur in bibl. regia Monacensi, in quam nescio quo anno translatus est, no. 416, bombycinus in folio, titulis et initialibus niniatus, scriptura eleganti cum abbreviationibus antiquis, macu- latus, in foliis 210 saec. XII (cfr. Ign. Hardtii catal. mes. Graeo, dibl. reg. Bavar., tom. IV p. 296). Cuius in fol. 207 inest ‘lvatiou tod edkaBeotatou dxevopurdaxog ® Tig HETaANG éxKAn- Oiag mapaiveoic véoig Kata Crorxeiov, prorsus eadem, quam a Bandinio ex duobus codicibus Laurentianis 1. 1. habemus editam: Perpaucas enim, quae occurrunt, lectionum discrepantias levitati cuidam scribae quisquis fuit tribuendas esse patet. Extremi de- sunt tres versiculi in codice Augustano (A). En poematium illud Ignatii : 1 “Axougov, & nai, tig éufi¢ CupBoudtac, Bréwov mpdg adtiv pGAdov 7 mpd¢g GAAG® Th, pdwov d¢ tammy‘ eig TAGTOG Tis © Kapdiag. Ads révta kai ppdvnoiw exmpiw® pdvny. 5 “Ewha mavta tis ppovijcews arep 7. ZifAdov dopdy padiota tov Go@dy Biov. 1 eundem esse codicem quod dudum su testatus est per litteras O. Mensingius, olim ulus meus, in acade- mia Monacensi nuper philologiae studiosus, igne urbis Augustae Vindelicoram in codicis illius tegumenti parte interiore se inspexisse ‘aneverans. 2 quo tempore sceuophylacis i. e. sacristae munere fungebatur Ignatius, scripsisse videtur etiam vitam sancti Grego ii Decapolitani, quae e tribus codd. Paris. 501, 1525, 1549 nondum edita est (ofr. Catal. codd. Graec. mscr. bibl. regiae Paris. vol. II). * notandus est duplex accentus, quem hac aetate revera positum ae apparet ex lege, metrica Byzantinorum in trimetris iambicis dudum observata. ‘A atriv. 5A offs. % Band. éxmpw. 7 Band. &tep. Rhein. Mus. f, Philol. N, F, XLVI. : 21 us eram, id pro certo322 Miscellen. ‘H yAwiooa Karpod pndev expépor dixa. Onpeve Ta Kpdtiota THV vonuétwv. “lyvn 0° Eperdov mpdg mUAag THv évOdde. 10 Kadw¢ BadiZe Kal Kaxdv may éxtpérov. Adyw tpdroug Kécundov A Adyoug tpérw. Mi tiv pedvrwy, thv pevdvtwy d' &vréxou. Népwv! Ge00 matpd¢ te pr ANOnv Aco. Eévog mpochAGe, Xpiotov avtov évvde 15 “Odov Geautdv toi¢ pabhmact ® didou. TIpdog 8, tamewvdg toig dtdacKéddoig to 4. “PgOupov Eprov unde mpogBrdwar G€Aorg. Lavtod 0’ ddehpovs Tovg durAiKag héve. Tav cvoyohaotiv tag Cuvoudiag pide. 20 ‘Yrép dt tabta > Kai mpd mavtwy Kai udvov Pood 1d Gefov é& SAng tii¢ Kapdiac, Xpiotdv d& Toig Goig Evdov év OTépvoig Pépwv Wouxty xpadtuve mpd¢ mévoug padnndtwy, ‘Q¢ Bv di adtdv Kai tuxns ® owmpias. Quos versus qui accuratius inspexerit, vere esse Ignatianos, quippe qui eandem praebeant metricam artem, quam in carminibus pan- gendis Diaconum exercuisse commentatione nostra atuduimus comprobare, facile nobiscum consentiet. Diligentissime enim om- nibus locis observatur syllabarum quantitas apud veteres poe- tas quae valuit, respuitur hiatus, vitantar pedes soluti, accentu grammatico ubique insignitur trimetri paenultima. Quod ipsum versuum comparatione quo clarius cognoscatur, subicere placet alterum illud alphabetum morale, quod Ignatii nomine inscriptum edidit Boiesonadius (anecd. Graec. IV p. 436. 487), Ignatio Diacono temere addixit Migneus (patrol. Graec. tom. 117, p. 1175): 1 “Avw ttépwoov mpd¢ Gedy dou tag ppévac. Biov m60noov evOeov frvicnévov. Taiav pédiZe* ph ta tHe Tatas ppdver. Aidou mévntt xeipa Kemévw Kétw. 5 “Epywv gepiotwv iyhaiouevwy méée. Zhter ta Teptva twv exeidev Edtridwv. ‘H yatta del Gyaea mpocpberyétw. Onpa Bréroro ph yévn Thv daipdvwv. *Ixvn BeBrhAwv pndapw< ddorrdper.. 10 KAatodv te kai otévazov, mAUvov dots suroug. Aéyoug copy pipnoov Kal Gods eon. Mi tovg éraivouc, GANG tols worous gedye. Nadv deautév Tole HrAaiopévov. 2 A vonous. 3A et Band, padhpao, 8A mpaic. 4 A et Band. tow. De imperativi forma €¢o cfr. Mullachi gram- mat. ling. Gr. vulg. (Berol. 1856) p. 282. SA toutwy. - © Band. toxor e Laur. b, Luur. a (plut. IX cod. 18) roxng.Miscellen. 823 Eévoug tévide, xal Xpiotd¢ oe Eevices. 15 "Opxoug Pdedvooou wuxiKots ddwddtac. TlhoGtov dxpnotov véuwy! edypiotw vépw. “Peuotov tov Kdopov Ws &paxvwdn voeL. Lapxdg te Td Mpdvnua tHEov évOdwe. Ta 0° Stha qpwrd¢ avti moppupac péper 20 ‘Yyriv ceautév pi} év peyddorg Bdére. O6Bw Geod odTKapyov tov dév adyéva. Xaipwy pédiZe tov emipexov Biov. YWéyou map’ Gddou paddov A Gddeig? werzerv. °Q 'tév, pihazov tadta Kai pérag ton. Cuinsmodi versus hiantes, clandicantes, barbaros indignos esse Iguatio Diacono eiusque aetatis poetis nemo fere erit quin facile intelligat. Kiliae. C. Fr. Miller. Zu Flavius Josephus. Tosephus bell. Ind. IV 10, 5 schildert Aegypten folgender- massen: Tort yap Kata te Tv dudeuBodog Kai Tpd¢ Caldcong Aipevog. Kata pév éonépav mpopeBAnuévn ta Avudpa tig At- Bing, Kata d& pEeOnUBpiav thy diopiZovcav dnd Al@iénwy thy Luivnv Kai tovg d&rkWroug tod Totayod Katapdxtac, amd de Tig dvatoliic Ett Thy EpuOpav Oddagoayv avaxeone- vnv wéxpt Komtod. Bédperov dé teixog avti f te uéxpr Zu- piag TH Kai Td Kadotpevov AlyUntiov méAayog mav dmopov épuwv xtk. Schon in der Havercampschen Ausgabe (II p. 809) ist bemerkt: ‘cum Coptue urbs maritima non fuerit, est qui su- spicatur locum esse mendosum’. Die Uebersetzung, die Gustav Battger in seinem topographisch-historischen Lexicon zu den Schriften dea Josephus (Leipzig 1879 p. 93) giebt: ‘ gegen Osten umschliesst es (Aegypten) bis Coptos hin das rothe Meer’ ist ebenso unhaltbar, wie die Ueberlieferung des Josephustextes. Koptos liegt im Innern des Landes am Nil etwa unter dem 26. Grad nérdlicher Breite, zwei Grad stidlicher liegt Syene. Wire Berenike Troglod., die stidliche Hafenstadt Aegyptens genannt, dann liesse sich der Béttgersche Satz héren. Statt KOTTTOY ist zu lesen KAEIOPOY, womit die Strasse Bab-el-Mandeb ge- meint ist, So fand in seiner Vorlage Ambrosius oder wer immer der Verfasser der lateinischen fiinf Biicher de bello Iudaico sein mag (sog. Hegesipp 1V 27): ‘ab oriente refunditur mare rubrum Clithro tenns, qui locus extremis ultimus terris pervium ad In- dos aperit iter navigaturis’, wihrend die andere, dem Rafinus bei- gelegte Uebersetzung in 7 Biichern bietet: ‘ab oriente mare ru- bram ad Copton civitatem usque diffasum’. Kommt auch Kyet- 1 suspicatar Boisson. véue vel vetpov. 2 Boiss. mavult @éAe vel Oédor<.