MISTER TOT AETAS

MIL OKULOJN
Jean Forge
 1

La vitraj pordoj fulmas. Kaj eleganta sinjoro

forlasas la Kazinon. Mokaj ridoj, lumoj kaj
ombroj dancantaj sekvas lin. La uniformita
pordisto elmurmuras sian noktan saluton,
kvaza profundan kondolencon. La malgranda
hotelbubo zorgemas irka la sinjoro, kiel oni
zorgemas malsanulon. Tuj li volas voki aton.
Sed la sinjoro faras rezignan geston kaj etas
altvaloran monbileton. i flugetas kiel malpura
paperao planken, rekte anta la piedojn de l
entila knabo.
La vitraj pordoj malfermias denove. Ili eletas
samtempe kun la mokaj ridoj altkreskan
elegantulinon. i haltas, malfermetas sian
minkitan buon kaj sendas scivolajn rigardojn
post tiu sinjoro, kies ombro us forlasas la
kazinon. Poste i ekridas, reetas la kapon,
turnas sin al la rikananta pordisto kaj enoreligas
flustre demandon. Li intime balancas la kapon:
Usonano ia, onidire riulo granda, estas iam
malgaja, diablo scias, strangulo
La sinjorino kun la trorua buo profundias
dum momento en meditadon. Strange, tiu i
interesa usonano trinkis kun i en la Casino-Bar
plurajn koktelojn kaj aliajn drinkaojn. Kaj iaj
longaj rasaj kruroj tuis lin promeseme. Kaj iaj
okuloj fulme-rapide konstatis la enhavon de lia
monujo. Kaj io ajnis esperigi pri tikla
profitdona aventuro. Tiam subite li repuis ian
nudan brakon kun abomeno. En la sama
momento li petis pardonon kaj senkulpigis sin
kun distrita rideto. Kelkajn sekundojn poste li
forlasis in, dum ombro de soleco kovris lian
vizaon. La sinjorino reklinis sin, levis la rasajn
krurojn kaj ridis plengore post li. La forta
alkoholao, kiun oni miksis malanta la alta
tablo, sendube konfuzis ian menson
Nun i kapklinas vigle al la pordisto, ekzumas
melodion kaj malaperas. Subite i ekpensis, ke
ia mansaketo restis en la trinkejo kaj en i ja
dormetis malpura, ifonita sed potenca
monbileto, kiun li forirante estis lasinta al i,
haha
Anta la lumplena kazino la nokta vento kuras
kun mallataj emoj tra la senhoma placo. La
grandaj arkaj lampoj pendolas balance tien kaj
reen, kiam la aero ekvibras de fragmentaj
tango-sonoj el la dancpavilono.
Anka la orelojn de l usonano Mister Tot
atingas tiu i melodio. Dorlote i tuas liajn
vangojn kvaza mola virina mano. La muziko
fluas, miksias kun etaj plendoj de nokta vento.
La violonoj ploras pli kaj pli mallate, sed tiun
dol-malgajan nebulan sonadon rompas
abomena moka rido! Kaj la usonano kun
konsternita vizao kuras pli kaj pli rapide al la
parko, kies nigraj arboj staras siluete kontra la
stelplena ielo. i tie la vento pendas inter la
foliaro silenta. Nur el malproksime alflugas la
muado de l maro. i tie la ombroj de l nokto
envolvas lin per vualoj. i tien li rifuis el lumo
kaj bruo, en la mallumon de soleco, por retrovi
sin mem.
Mister Tot malrapidigas siajn paojn. La vento
metas sian malvarmetan manon sur lian
ardantan frunton. Liaj okuloj fermias. ajnas,
ke li nun tute enaskultas sian internon, kie
kvaza furiozas veneno en la sango, kie la febra
deziro luktas kontra la dolora rezignacio, kie
sopiro, nazo, avido, pasio iradas lian animon.
Kiu estas li? Homo, kiu perdis la vojon, a
homo, kiu in seras? Kion li volas? Kien li
iras? Kial li ekkuregas subite, kial li, kvaza en
subita atako de frenezo, rifuas el bruo kaj
lumo?...
Ekmuas irka li. e liaj piedoj kantas la
maro. Eterne i venas kaj iras. Liaj plandoj
profundias en la molan sablon. Nigraj boatoj
balancias e la bordo. Neniu estas i tie,
neniu nur la nokta vento akompanas lin
flustre. La bordaj korboj kuas nigre, senmove
kiel dormantaj grandaj bestoj. Kaj la ielo
elkreskas kiel sona arkao kun tonoj
trembrilaj
La soleco verias en lian febran sangon kiel
balzamo. i puas la pensojn al klara
konsidero.
"Certe mi estas malsana", li flustras parolante al
si mem, "jen ia nekomprenebla komplikita
malsano, kiu pli kaj pli ofte atakas min, kiu
dispecigas min interne"
Li ekridas amare: malsana?...
Haha, li malsana! Kio mankas al li? Li estas
ria, sendependa, viro en plej bona ao.
Kapabla ui la vivon plenspire Certe. Tamen
se li faras en i tiu horo bilancon se sia vivo,
evidentias, kiom ridinda estas lia isnuna
estada formo. Li vagabondas tra la mondo de
jaroj. Komence li etis sin fervore en aventurojn
kaj travivaojn preska sur iuj kontinentoj. La
mono malfermis al li la pordegojn de l vivo.
Amikoj ariis irka li, virinoj svarme venis al
li. iuj liaj deziroj plenumiis. ion la sorto
donacis al li. Li havas entreprenojn, fabrikojn,
kiuj laboras senese por li, kiuj amasigas liajn
riaojn. E la Gigantic News nun apartenas al
li, kaj ion estras la ruza kapo de sinjoro
Cunningham. Li mem havas tempon kaj monon
sufie por libere ui la vivon
Kaj poste?... Iom post iom la ventego de l
sentoj esis. La deziroj mortis jam anta sia
plenumio. Akravida ekkono forglutis ian
senton por amiko kaj virino. Li ekkonas, ke la
homoj lin irkaantaj portas anta siaj veraj
vizaoj ridetantajn maskojn. Ke ili iuj klinias
nur anta lia Mono! Ke ia lia travivado estas
nura malsaa sintrompo! Ke la aero estas
haladzita de hipokrito, avido, mensogo, malico.
Tiu i ekkono detruas en li la kapablon esti
felia. Elekstere ajnas, ke li plu vivas sian
maltrankvilan facilaniman vivon. Sed interne la
psika difekto komencas krei la plej
antagonismajn sentojn. Pli kaj pli ofte subita
senkuraio kaj malkontento turmentas lin. ar
pli kaj pli klare li konstatas, ke iu lia pao
estas sensenca kaj sencela.
Mister Tot haltas, de la bordaj korboj alportas
mola vento flustrajn voojn. Ama paro!, li
pensas kun rideto kaj en la sama momento
eksentas senfinan malgajon en la koro.
u vi scias flustras ina voo, u vi scias,
verdire mi jam enamiis pri vi, anta ol mi
vidis vin. De semajnoj jam, kiam mi sidis
kontrae de vi, vi ja scias jes fakte ja tio estis
iu alia, tamen nun mi scias, ke tio estas vi
Fernanda, infaneto arma respondas vira
voo,mi avertas vin kontra la amo
Nun estas tro malfrue, Charlie! Nun mi ne
lasas vin plu. La sorto nin kunigis. iam mi
sopiris tian aventuron. Kiom bone estis, ke sur
la vaporipo estis tiom da homoj, u ne? kaj tiel
mi faletis rekte en viajn brakojn, ha ha! la ina
voo ekridas arente. Ho, Charlie, mi amas
vin
Amo!...
La usonano returnas sin rapide. Li sentas, ke tiu
i vorto traboras lian bruston, ke i dolore
trafas lian koron. Kaj tiu i vorto pelas, asas
lin antaen. La fragmentaj paroloj, kiuj
ventflugas malanta li, persekutas lin kvaza
aro de venenaj sagoj. La felio de aliuloj subite
flamigas en la fajran furiozon de l isnuna
seniluziio. Kial li devas suferi, kiam aliaj estas
feliaj? Kaj jen subite li scias: en la vorto amo
kaias la solvo de lia vivproblemo! Jen, sidas
la kazo de lia malsaneca stato!
Kion do fari? Seri. Denove reiri inter homojn.
Seri, esperi, seradi. eti sin energie en la
pasion de sufokaj amaj noktoj. En volupta
kunplektio senti la varmegan spiron de virino
am-ebria. Kaj tamen subite, meze en uo de
irkabrako, scii -- scii, kiom fremda,
malvarma, elreviga, abomena, aetebla estas io
i!
En la distazita animstato li ancelias kun
pezaj membroj antaen tra la soleca nokto. Li
iras al la logaj lumoj, kiuj brilas promeseme
malanta la parka arbaro. Kiel li forkuris antae
el lumo kaj bruo, tiel li nun revenas. La sol-
estado estas nun neelportebla plu. Kaj reportas
lin nun ondo de kreskanta avidemo.
Fenestroj fulmas. Tramoj brilas. Estaoj ridas
per vooj fremdaj. Preterpasas nudaj ultroj
inviteme, preska tue. Ridetas pasiaj vizaoj.
Mister Tot migras, migras kaj sentas la febron
de i tiu nokta urbo, lumegoj saltas iraka li.
Akraj tonoj fluge tranas la aeron. La muziko
de cigana orkestro eksonas, kiel kapto-nuro i
metias irka lin, tiregas lin en amuzejon.
La efviolonisto irkaflatas per sia ludo la
enirintan gaston. Tiu dankas kun rigida rideto
sur la lipoj kaj ancelias pene inter tabloj kaj
seoj antaen. La ejo estas plenplena. Krianta
kaj tumulta hombulo baras la vojon. Fine libera
loko!
Kaj jen li sidas meze en terura premio. Seoj,
nudaj brakoj, velaj brustoj, blankaj dorsoj
irkaas lin. Liaj genuoj tuas fremdajn
femurojn. Li sentetas silkajn krurojn kaj ne
divenas, al kiu ili apartenas. Fumego kaj homa
vaporo plenigas la aeron. ajnas ke spiro de
malvirtego vebas super iuj vitantaj kaj
minkitaj vizaoj.
i tie li sidas kun serioza mieno. Kaj la kelnero
metas anta li trinkaojn, kiujn por li mendas tre
fervore lia najbarino: aroma virino kun nigraj
haroj kaj voluptaj ultroj. i alpremetas sin pli
intime. Ridete i petas cigaredon. Atomate li
donas in. i provas ekbabili gaje, demandas
pri lia agreno. ajnas ke la usonano tute ne
adas in. Senproteste li eltrinkas mute iujn
glasojn, kiujn i levas al lia buo, same kiel oni
prezentas medikamenton al malsanulo. Poste i
ajnas atendi la efikon de i tiu kuracilo.
Babilante sensencaojn i amuzias pri la enviaj
najbarinoj. Sed ili ankora esperas pri siaj
ancoj kaj logas per akiremaj rigardoj la
revantan mutan gaston.
Malrapide, el interne levias io kaj fluas tra lia
korpo. Dola laco gutetas tra lia sango. Liaj
membroj ajnas disflui, perdii en sona
facileco. La seo ekvebas kun li en silenta
flugo. La voaro, la sovaa muziko dronas pli
kaj pli profunden. Subite ekodoras rozoj. Per
iuj sensoj li flartiras la mirindan aromon.
u vi aetos bukedon por mi?
Li kapklinas atomate al la maljunulino, kiu
premias tra tabloj kaj homoj. iuj vizaoj
ridas. Nur tiu iu maljuna vizao irkarigardas
serioze kaj petege. En tiu i vizao spegulias
malsato, longjara mizero kaj malespero de unu
tuta homvivo. Neniu aetas.
Mister Tot faras manmovon. iuj rozoj falas en
la sinon de la nigra-hara virino. Lia mano
enpoias, eltiras ifitan bulaon de monbiletoj
kaj premas in en la maljunan tremantan manon
de la virino. iuj e la tablo ekridas, kiam i en
subita dankemo volas kisi la manon de la gasto.
Sed Tot subite ekpalpas iujn siajn poojn. ie
li ektuas malordajn faskojn da ifita paperao.
Kio? Li ne memoras, ke li enpoigis tiom da
mono?? Kiel tio okazis, li demandas al si
cerbumante kaj lia vulita rigardo fiksias sur la
vizao de l felia maljunulino, kies okuloj
ekbrilas larme. Sed tiam anta lian kapon
ovias la nuda ultro de lia najbarino
Denove ekvebas lia seo. u pasis minutoj a
horoj, li ne scias. Eble li dormis kun
malfermitaj okuloj. Nun li salte levias el
senpensa profundo. Lia sango vivias. irkae
alridas lin koloraj grimacoj. Virinoj, viroj tostas
al li, per rozoj etpetolas. Muzikaj instrumentoj
ekkrias. Kelneroj kuras tien kaj reen en freneza
rapido.
Sed nenio vekas lian pasion. Tamen estas en li
ia maltranvilo, ia atenda nervostato. Lia seo
ree fikse staras. La nebulo anta liaj okuloj
forblovias. Malrapide li turnas la kapon al la
pordo kaj vidas:
Jen staras us enirinta gasto, nigre vestita longa
homo kun fantome pala osteca vizao. La
fremdulo ovas sin tra la tumulto. Liaj okuloj
malvarmetaj kaj rigidaj estas direktitaj al la
usonano. Li alpuas la tablon, mute klinias kaj
sidias. Kaj tute malatentante la pudritajn
vizaojn, li ridete komencas trans la tablo:
 ajnas ke vi ne plu memoras min, Mister Tot.
Tra la vizao de l usonano glitas cerbuma
surprizio. Ie, en hotelo, e luda tablo, sur
evala vetkurejo, li rememoras malklare, tiu i
vizao aperis el inter la homamaso, malaperis,
revenis, subite, inside, kiel en embuska intenco.
Pardonu, mia nomo: doktoro Kivikas -
prezentas sin la fremdulo, dum lia blanka
maldika mano ludas per rozo-. Vi montris
hodia e la ruleda tablo fenomenan sistemon,
kiu vekis mian admiron. Preska iu ludenmeto
trafis bone, nenian ancon vi preterlasis. Mi
gratulas vin
La mieno de la usonano ias malserena post tiuj
i vortoj. Evidente ili memorigas lin pri io
malagrabla, io, kio fulme penetras en
mallumajn profundojn de lia animo. Li
ekridetas amare, ete englutas konjakon kaj
farante nervozan rondgeston al iuj vizaoj, li
mendas novan kvanton da drinkaoj por iuj. La
nigra-hara najbarino siaflanke aldonas siajn
mendojn por la kelnero. Tot aprobas ilin per
rapida kapklino. Kaj dum la ruaj kaj palaj
grimackapoj aplade kriaas al la malavara
regalanto, Kivikas pliprosksimigas sian kapon,
kaj liaj longaj pintaj fingroj prezentas al li
cigaredojn:
Mi scias ja, Mister Tot Vi provokis hodia
la sorton. Vi alpais la ludotablon kun la
intenco perdi etan kapitalon, hehe! Vi volis
perdi, jes, perdi multon! Vi volis al tiu diabla
demono plentopi la fakon, haha. Sed la sorto
ne komprenas tiajn ercojn, sinjoro! i rebatis
vian arogantan atakon kvaza per akra nuda
klingo, iu bato trafis vin. Kaj nun vi sidas i tie
kaj sangas el mil vundoj, Prosit!
Tiun i fremdulo konas liajn plej profunde
kaitajn sekretojn, pensas Tot kaj sentas etan
viton sur la frunto. Nervoze li englutegas
glason da vino. La monbiletaj paketoj pezas en
liaj pooj kiel plumbo. Kivikas blovas
cigaredan fumon anta sin kaj denove
fingrumas je la rozo. La ejo estas plena de brua
movio. La muzikistoj e iu tablo ludakiras
novan regalaon. Virinoj ridas ae, viroj krias
nekompreneblajn vortojn. Fumaj nuboj staras
inter tabloj kiel densaj muroj, iuj estas ebriaj.
Nur du viroj sidas sobraj unu fronte al la alia.
La usonano trinkas senese. Sed pasas longa
tempo, is la momento kiam li sentas tiun
trankviligan dolan fluon en la sango. Li volas
silenti, sed liaj paroloj komencas ekflugeti kiel
kolombaro, anta ol li sukcesas reteni ilin. Li
malkaas sin mem. io, kio dormetis en li kiel
delikata sekreto, nun pruce elias.
u vi kredas, kara doktoro li diras jam
kara al la fremdulo, u vi kredas, ke ekzistas
milionuloj, kiuj nutras en si la ideon de
sinmortigo? Ke ili volas forlasi la vivon, se ili
jam uegis ian monotonon is trosatigo? Sed
neniam ili travivis la grandan aventuron, tiun
travivaon, kiu ekscitegus, skuus, disirus ilian
plejinternon, is fine el la profundo de l sento
levius, elnaus en ili is la suprao de l
konscio: la nuda homo?! u vi kredas tion??...
La virino kun la voluptaj ultroj ekridas pri tio,
kiel pri maldeca spritao.
Kion li diris? Kion li volas? krias kelkaj
vooj scivole kaj junega knabino kokete etas al
la usonano bieran teleron.
Kivikas montras tonan vizaon, pripensas,
levas lude la rozon al la nazo:
Oni devas havi talenton por esti homo, ne
sufias sole la mono!
Mono? Mister Tot prenas la vorton kun
moka rido.
Mi malamas la monon, ar mi posedas in. Se
mi estus malria, eble mi estus felia. Sed la
sorto ne volas in, vi scias. Per pugnobato i
humiligas min. Per malpuraj paperaoj - jen -
jen -
Li elpoigas la monbiletojn. Liaj furioze
kurbiantaj manoj etas la biletojn al la
kriaantaj vizaoj, kiuj bukaptas ilin avide kiel
hundoj. Tabloj kaj seoj renversias. Oni
batalas ancelie pro la mono. Virinoj unu al
alia man-tazas la harojn. Viroj blasfemas.
Glasoj tinte rompias. Fluidaoj prucas
irkae. La mastro alkuras. Li kvietigas la
moke ridegantan usonanon. La ordo revenas.
Oni plu drinkas. Post tia eksplodo de sia pasio,
Mister Tot refalas en rezignacian lacion.
Senvorte li fikse rigardas paron de malgrasaj
longfingraj manoj, kiuj komencas disiri
malrapide kun kruela precizemo la rozon,
petalon post petalo.
iu homo portas maskon anta sia vizao la
amerikano komencas filozofii. Sciu, tio estas
la plej terura, kio nin irkaas: io mensogo,
hipokrito! Kaj tio us, kio okazis i tie? Nenio
alia ol la ekbrilo de la vera malfalsa vizao de
i tiuj kreitaoj. La penso loanta malanta la
varmegaj fruntoj evidentiis per ekstera
aktivio de l korpo. ar por ni ne estas eble
vidi la homon sen masko, ni vebas en eterna
erario kaj seras unu la alian vane. Kaj kiam
ajnas al ni, ke ni travivas ion, ni trompas nin
mem. Kaj kiam ni tenas per manoj la felion, i
tuj disfluidias kiel pasema sonao. Oni do
nenion plu esperu, por ne seniluziii.
Kivikas ridetas rigide:
Vi pravas, Mister Tot. Certe eblas senvestigi
virinon is nudeco, sed ne eblas senvestigi ian
animon. La senminka malfalseco de l animo,
jen kion ni seras en la virino. Eh, sensencao,
u ne same estas pri virino kiel pri i tiu rozo?
Ju pli ni disiras in esplore, des pli rapide i
velkas, mortas sub niaj manoj? -li fingre balaas
la rozajn petalojn, etas ilin supren kaj darigas:
Vi estas iom malsana en lasta tempo, ar
verajne vi ekkoneis la sensencon de via estado.
Vian volon malfortigas la sopiro je amo.
Amo? ree la usonano prenas la vorton kun
moka rido. Kaj montrante sur la ebriegajn
knabinojn kuantajn en viraj brakoj, li kriegas
en la bruon de l muziko: u tio estas amo?
Poste li refalas lace: Kaj tamen devas ekzisti
estao, en kiu oni retrovus sin, sin mem. Ia
animo, kiu per sia virga spiro forigus la
solecon Profunda malgajo tremas en lia
voo li klinas la kapon en siajn manojn. La
virino kun la voluptaj ultroj rapide mansignas
al kelnero, ke li tuj alportu fortan kafon. Tio
estas plej bona medikamento, i rimarkigas
turnante sin al Kivikas. Tiu ridetas enpense. Lia
rigardo estas rigide fiksita sur la flankan poon
de l usonano kaj vidas tie elstarantan bulaon
da ifitaj monbiletoj.
Post tio ili levias. Komune ili surtabligas
kalkule la monon. La fakturo, kiun oni
transdonas al la gasto sur granda pura
paperfolio, montras fantazian sumon. Mister
Tot sentas, ke la tero ancelias sub la plandoj,
kiam li ekpaas. La nigra-hara virino apogas
lin. Post Kivikas sekvas kun malgaja rideto la
gracia blondulino
Ekstere tago grizias. La stratoj kuas kvaza
malvivaj. En la ardenoj jam irpas birdoj. De
la maro flugas frea vento. La usonanon kaptas
kvaza sonopeza sveno. Li ne memoras plu,
kio poste okazas
 2

En la domego de Gigantic News oni preparas la

tagmezan eldonon. Kelkloke oni faras tion kun
etaj oscedoj streante la inertajn membrojn.
Hodia oni notas lundon kaj la semajnfino
ankora sentias en ies ostoj.
Tiam el la strata movio elpafias kiel minaca
raketo la aertana atomobilo de sinjoro
Cunningham kaj haltas anta la pordego de la
gazetejo. La pordisto anstata rapide kaj
serveme malfermi la atomobilan pordeton,
saltas en sian dometon kaj telefonas supren al la
direkcio avertajn signalojn. Kaj tiel okazas, ke
la alveno de sinjoro Cunningham diskonias tra
la konstruao kiel elektra ondero.
Sinjoro Cunningham, enerala gvidestro de la
entreprenoj Tot, de tempo al tempo aperis por
inspekti. La gazetego apartenas anka al la ria
Tot, kiu jam de jaroj malzorgas siajn posedaojn
kaj ion konfidas al siaj plenrajtulo. Iam la
usonano dum unu el siaj mondvojaoj savis lin
el plej granda mizero kaj kvaza redonis al la
vivo. Kaj nun sinjoro Cunningham servas al sia
savinto sindone kaj fidele kiel hundo kaj estas
pasia gardanto kaj mastrumanto de lia kapitalo.
La potenculo kun la rigida masko de silentema
negocisto, kies akra rigardo kaptas iun ajn
malregulaon, preterpasante haltas dum
momento anta la profunde riverencanta
pordisto. Kaj li pue eligas mallongan frazon,
kiu preska egalas maldungan minacon:
Mi ne toleros estonte tiajn telefonajn ercojn!
Tion dirinte li malaperas al la lifto, dum oficisto
sekvas lin kun lia aktujo.
Estas kvaza nubo da timo kaj teruro, kiu
antarapidas liajn paojn. La direktoroj kaj
oficistoj ektremas de ia nervoza rapidemo, kiu
e transsaltas en la mainejojn kaj
kompostejojn. Tiu timindulo ja estas diable
severa juanto, kiu malkovras ian malordaon
kaj eraron kaj ne avaras je severaj punoj.
Kiom malagrabla kaj reala estas la figuro de
sinjoro Cunningham, tiom malreala kaj fabela
estas tiu de sinjoro Tot. E la plej maljunaj
oficistoj de la entrepreno ne vidis lin is nun.
Tamen la aspekto li estas ie sufie konata, ar
ne ekzistas ejo en tiu i impona konstruao, en
kiu ne pendas lia portreto. Jen unu el la
frenezetaj aranoj de obstina Cunningham: i
tiu portreta afero! Multaj iom moketas pri i,
sed kelkaj oficistoj kaj precipe la fralinoj
volonte kaj ofte rakontas al si pri tiu mistera
sinjoro Tot modernajn fabelojn, kies devenon
kaj ustecon neniu povas kontroli.
En la komerca redaktejo sidas e nova
stenotipistino, kiu enamiis pri tiu portreto.
Kompreneble neniu scias a divenas tion, kio
okazas en i tiu 18-jara blonda estao kun la
bukla hararo, kiam kelkfoje iaj belaj okuloj
levias de la skribmaina klavaro kaj reve
flugas al tiu vira portreto, kiu kontrae pendas
sur muro
Fernanda Berg en cetera rilato diferencas neniel
de siaj samaulinoj, kiuj milope sidas tagon
post tago e similaj mainoj. i havas blankajn
sanajn dentojn, belajn sveltajn krurojn. i
portas modestan beletan vestaon kun eta
dekoltao, kiu montras mirindan kolon kaj sub
kiu oni vidsentas paron de freaj knabinaj
brustaoj. i estas plene da sopiremaj deziroj,
kiel iuj knabinoj de ia ao. Kaj ar ia vivo
tiktakas kiel mallata horloo kaj fluas kiel
trankvila sona rivereto, la reviga SE ludas plej
gravan rolon en ia knabina estado.
La alveno de sinjoro Cunningham preska iam
instigis la homojn en la komerca redaktejo
interparoli pri la figuro de la fabela kapitalisto
Tot.
Mi opinias ke estus jam tempo, ke li foje
montru sin persone grumblas konscienca
maljunulo, kies taskoj i tie ne estas tute klaraj,
kaj eltranas per granda tondilo komercan
noton el malgranda provinca gazeto. Havante
tian entreprenon oni estas mem responsa pri i,
diable responsa.
Kaj mi opinias ke li tute uste agas
kontraparolas redakcia helpanto kun la
impertinenteco de gimnaziano, dum li fervore
rigardas en revuo nudajn virinojn. Fenomena
homo estas li! Certe la virinoj postkuras lin are,
la riegulon
La stenotipistino Henjo, kiu us surmetas iom
da pudro sur la nazon, etas malestiman
rigardon sur la junulon:
Vi ankora tute ne rajtas diskuti kun ni, valora
virino entute ne postkuras!
La redakcia helpando respondas per moka
ridado dum Henjo furioze frapegas la mainon.
Ho, kiom bele esti tiom ria diras nebela
knabino kun okulvitroj kaj ekemas mallate.
Kion vi diris, he? demandas la helpredaktoro
Buter, ekrigardante de sia manuskripto.
Skandalo en la vivo, ke la felio preterpasas
tiom da induloj. Ha, kompreneble ke sinjoro Tot
estas unu el la plej feliaj vivantoj.
Esti ria ne signifas esti felia murmuras la
maljunulo kaj fluas la gazetan eltranaon sur
folion de blanka papero. Sed neniu priatentas
lian saan eldiron.
Fernanda Berg kutime partoprenas vigle la
diskuton. Hodia i sidas silente e sia maino
kaj transskribas longan ekonomian artikolon el
sia stenogramo. i apena adas, kion oni
parolas. Hodia i trovias en stranga revema
stato. Kaj iu rigardo, kiu trans la mainon
suprenflugetas al tiu surmura portreto, flamigas
ardan rememoron pri hiera
Intertempe alvenis tagmezo. Sinjoro
Cunningham jam forlasis la domon. La
varmego pezas sur la laborantaj homoj. Neniu
plu parolas, ar d-ro Billing apude ne toleras
tion. La mainoj klakadas unutone. Kaj la
ventolilo zumas akompane sian dormigan
melodion. Kaj la bildo sur la muro pendas
senmove, dum al i fiksias reveme du helaj
knabinaj okuloj kaj enpense vagas tra bildan
kadron for en vastajn malproksimojn
Fernanda sidas kaj rapidas post siaj kurantaj
pensoj. Kiel estis ja? Kiel okazis?...
Estas sabaton vespere, kiam la soleco dolore
atakas in, tiom dolore, ke i subite volus
ekplori kiel malgranda infano.
"Mi aas dekok jarojn", i pensas karante sur
malnova sofo en krepuska meblita ambro.
"Kaj mi havas neniun, kiu min amas. Miaj
gepatroj jam delonge mortis, mi ne havas
gefratojn, mi estas sola. Amikino? Mary ne
havas plu tempon por mi, de la momento kiam
i konatiis kun Jojo. Henjo hodia same
kunestas kun sia amikino, iuj ili scias, kien iri.
Mi havas neniun, kiun mi povus ami, absolute
neniun. Se mi nun mortus, neniu sentus ian
specialan doloron pro mi Eble la bonkora
onklo Mijo, sed tiu same ne vivas plu"
La mondo estas tre nigra, i sentas, terure nigra.
i estas juna knabino, certe ne malbela. i estas
tiom plenplena de karesemo, per kiu i volus
superuti iun karan homon. Ie tuteprofunde en
ia interno sentias tia amsoifo kaj i kelkfoje
tiom doloras, kiam oni returnas sin kaj vidas,
kiom feliaj kaj kontentaj estas la aliaj
Kiam i eksentas la unuajn larmojn, i levias.
malaltas la lumon kaj rapide prenas mantelon
kaj apelon. i devas forkuri el la soleco, i
devas rigardi homojn, i ne plu eltenas!
Lumo plenigas la straton. Lumo per mil
lanternoj saltetas tra spegula malseka pavimo.
Lumo rebrilas de fenestregoj. Kaj en i glitas
sennombraj homaj siluetoj. Fernanda sentas
ion kvaza en sono. Anta iaj larmoplenaj
okuloj disflus io trembrile
La strato, la strato! e iu angulo telatendas la
aventuro, anta iu elmontreja fenestro, anta la
elmetita bildaro de la kinejoj, e iu haltejo de
la tramoj kaj atobusoj, se oni nur havas la
kuraon ne rifuzi la brakojn de i tiu
aventuro La strato enhavas por iu ion, i
havas mil logajn voojn kaj mil askultemajn
orelojn
Fernanda iras kaj iras. i scias precize, ke i
estas multe tro timema por komenci aventuron.
Senhelpe i staras anta elmontrejo kaj fikse
rigardas longe en la vizaon de manekina pupo,
kiu ridetas moke kaj malvarmete. Poste i
rigardas la filmbildojn e kinej-enirejo kaj
pripensas, u eniri a u iri al dancejo, sed tuj i
foretas iun planon. Estas ja sensence, i scias
bone, ke i neniam kuraus iri sola al dancejo.
Post horoj de sencela vagado i revenas inter la
kvar murojn de sia meblita ambro, - laca,
frakasita, senespera. Tiel i enlitias. Mallumo
kovras in.
Ankorafoje diversaj pensoj prenas in. i
vidas, kiel la revemaj okuloj de la juna
helpredakoro Buter rigardas in.. estas
posttgamezo. Neniu estas en la ambro. Ili
amba devas labori unu kromhoron. Kaj subite
i sentas, ke du manoj kaptas ian hararon. i
sentas du varmegajn lipojn sur sia buo.
Rapidege i liberigas sin kaj ia mano
vangfrapas lin Kiom malsae, malsae, i
tremsentas en la sama momento, kiam i vidas
la malgajan vizaon de la juna sinjoro. i volus
peti pardonon kaj lin konsole karesi en tiu
momento. Varmego ankorafoje trakuras ian
korpon. Kiam i nun image sentas la tiaman
flaman kison
Kiom malsaa i estas i pensas pri d-ro
Billing. i sidas e li en lia ambro. Li maras
tien kaj reen kaj diktas krizo, stagnio,
inflacio, ekonomia unio tiam li vortpedias,
haltas, vervozias i devas iam kaj iam
forstreki la lastajn frazojn, latlegi denove i
klinias pli profunde super la paperon, ar i
ruias la rigardoj de d-ro Billing iam
denove ekpendas je iaj kruroj, kiuj lin erarigas
ar ili montrias belaj kaj rasaj el sub la
modesta vestaeto kaj tiam i sentas tian
malsaan dolan senton kion i farus, se nun
d-ro Billing
Tion pensante i ekdormas, turninte sin kun eta
emo al la muro
Brila mateno staras anta la diafanaj kurtenoj
de la fenestroj, kiam i malfermas la belajn
okulojn. ia mano forvias la blondajn
distazitajn buklojn de ia frunto kaj samtempe
trakuras in la feliiga konscio, ke hodia estas
dimano. Ekstere sur la koridoro ekbojas
hundoj kaj adias la trap-trapo de iliaj
malgrandaj piedoj. Tio estas la du hundetoj de l
mastrino, kiuj petole sin asas. El la kuirejo
penetras la bonkora voo de la mastrino.
Sinjorino Hankova, malgranda rondulino,
preparas uste la kafon, por poste disporti in al
siaj lu-ambranoj. El malproksime sonas solena
radio-muziko, orgeno ludas, koruso kantas
Fernanda, metinte la brakojn sub la kapon,
streas sian korpon oportune sub la litkovrilo.
i rigardas la orajn kringojn, kiujn la suno
pentras sur la blankan tukon. Kaj i refermas
ete la okulojn. En stato inter viglo kaj dormo,
adante la voojn de l mateno nur el
malproksimo, i vane vagas kaj seras la
karesajn sonojn de i tiu nokto, kiuj kuas sur
ia animo kiel dola spiro. La hierao dronas en
mejlajn profundojn. Kaj la hodiao levias kun
novaj brilaj promesoj. i interkonsentis kun
Henjo pri vaporipa ekskurso, i ekmemoras,
tuj posttagmeze
Denove klakas skribmainoj. La sonorilo de d-
ro Billing ekkrias minace. La helpredaktoro
Buter klinas sin super la malsekan revizian
provkopion de gazetpao. Apud li staras
malpacience viro en blua kitelo el la
kompostejo. Tra la ambro sentias obtuza
tremado kaj malproksima rulado. La rotaciaj
mainoj jam komencas presi la tagmezan
eldonon.
Fernanda vekias el siaj revoj. i sidas ankora
en la komerca redaktejo de la Gigantic News.
Kaj iaj fingroj glitas atomate sur la klavaro de
la maino. Kaj la ventolilo ankora zumadas la
saman dormigan melodion. Kaj jen sur la muro
kontrae pendas la bildo de sinjoro Tot, kiu
serioze kaj solene rigardas malsupren sur la
agadon kaj faradon de siaj oficistoj.
Tra la enpensa vizao de la stenotipistino glitas
felia rideto, kaj pli rapide, pli salte ekflugetas
ia pensaro al tiu i bildo. Kiel okazis plu?

Jes, la vaporipa ekskurso! La ielo brilas. La

aero bluas. Kaj la petola vento levas ian jupon
super la genuojn kaj tazas iajn blondajn
buklojn. La blanka vaporipo kuas veturpreta,
kun disblovata fuma koloneto, kaj ie homoj,
homoj kiuj preme ancelias kaj ridante kun
batale akiritaj biletoj kuratakas la ipon. Kie
estas Henjo?... Kie i estas?...
Eh, lasu! Rapide preni bileton kaj supren sur la
ipon, kies nuregojn oni jam malligas! Eble
anka i estas jam sur i? Pli kaj pli multaj
homoj premias post i kaj puas in antaen.
Sonorilo eksonas. La ipa rabego brue
turnias. La ponteto malproksimias. La flago
kraketadas petole en le vento. Mevoj flugetas
super bluegaj ondoj. La blanka vaporipo
majeste tranas per la kilo la akvan ebenaon
kaj prenas rektan vojon al la vasta maro
Suno ridas de ielo. Orkestro ludas. La homoj
estas bru-humuraj. Mirinda blua dimano i
estas konfuzita de la rapidego de la lastaj
minutoj kaj de la multegaj homoj, kiuj tute
dense staras unu apud la alia. Sed kiam i levas
nun la rigardojn, jen, okazas! ia koro preska
haltas. iaj infanaj okuloj vastias en paraliza
ektimo. ajnas ke ia korpo rigidias: anta i,
tute proksimege, staras sinjoro Tot!... Ne, i ne
eraras, tio estas la sama kapo, kiun i konas de
la portreto en la oficejo. La longaj melankoliaj
palpebroj, la malhelaj belarkaj brovoj, la frunto,
la iom akra-trajta mentono, io, io nur mankas
la malgrandaj lipharoj A u i tamen eraras?
Tia frapanta simileco? Sensencao! Kia ideo: la
riega Tot sur ekskursa ipo kaj enpremita inter
vitantaj homamsoj! Kia absurda penso!...
Homo kia Tot posedas sian propran luksan
jaton kun elegantaj maristoj-servistoj, kiuj sur
ombrumita ferdeko veras perlantan ampanon
en kristalajn glasojn
La sinjoro kaptis la miran rigardon el tiuj i
knabinaj okuloj. Rideto kuretas irka liaj lipoj.
Kaj jen! Ankorafoje ekmovias la densa
homamaso. Oni ovas de malantae. Fernanda
faletas antaen rekte en la brakojn de i tiu
sinjoro.
Pardonu! li diras kaj liaj manoj tuas iajn
amba brakojn per mola ekpreno. i sentas liajn
fingrojn tra la maldika bluzo. e tio iliaj
rigardoj trafas unu la alian. i ruias. Li
ekridas kaj reprenas siajn manojn:
Se nenio pli grava okazis li diras kaj
konstatas, ke i en sia konfuzio aspektas
arme.
i konstatas, ke i kondutas terure kaj senhelpe.
i volus vangfrapi sin pro tio. ia embaraso
estas ega, ar nun i staras tiom proksime, ke i
je plej malgranda ekmovo devas tui lin. i
entute ne scias, kion fari. Varmego fluas tra i,
kiam i ekpensas, ke i tie staras la aventuro
anta i tute tiel same, kiel i imagis in al si,
rigardante la portreton de Mister Tot. Kia
simileco, kia simileco, i pensas denove kaj
atendas kun mallevitaj palpebroj kaj ardantaj
vangoj, kio nun okazos. u li estas sola, tute
sola? Trakuras in la demando kaj samtempe la
arda deziro, ke i povus jesi in.
Oni disvendis tro multajn biletojn i adas
lian molan voon. Sed nun kompreneble mi
jam eltenos! li poste aldonas kun delikata
flatemo.
Anka mi! Fine i elvenis el i kaj tiel nun la
vorta interrilato estas komencita. Ili ekbabilas.
i kuraas levi denove la palpebrojn kaj rigardi
en lian ridentantan vizaon. ia embaraso
defalas de i kiel elo, kiu preme irkavolvis
in. Kaj ia koro ekbatas pro felia ekscito
La horoj nun fluge pasas. ajnas al i, ke ili
konas sin jam de semajnoj, monatoj. i tute ne
scias, kie i trovias, kien li kondukas in. i
vidas nur lin, lian elegantan, belkreskan
staturon. i adas nur lian voon, kiu sone
penetras en ian orelojn kiel sonorilo kaj
vibrigas ion en i Por diri tion mallonge: i
freneze enamiis!...
Ili eniras ardenan restoracion. Ili sidas sur
teraso. Sub ili muas la blua maro.
Malproksime pasas blankaj veloj. El la
kontraa flanko de la suna bordo sonas gajaj
krioj de homoj sin banantaj. El la ardeno
tremflugas la tonoj de azbando. La suno
spegulias en la kafa vazaro. iu tablo estas
apartigita de la aliaj per verda foliaro. Oni sidas
kiel en labo. i sentas dolan lacion en siaj
membroj kaj Charlie parolas pri la amo jes,
Charlie Husting estas lia nomo. i kompreneble
diras ankora al li sinjoro Husting, sed plej
volonte i jam nun atus diri simple Charlie al
li
Kaj poste ili dancas tangon kune. Li estas
fabela dancanto. Tio estas nepriskibebla sento,
ia disfluidio en liaj brakoj, ia sinperdado, kian
i is nun neniam spertis. i sentas preska
senforton, kiu in venkas kaj premas ian
sveltan korpon en la lian. i vidas super si du
malhalejn okulojn kiel grandajn stelojn. La
dola melodio de l tango fluas en ian sangon
kiel ebriiga vino. io estas kiel svena sono: la
homoj irkae, kiuj turnias unu tra alia, la
verdaj folioj, kiuj ventmovias sub la blua
ielo, la muziko, la fortaj brakoj de Charlie, lia
ridetanta buo, io ajnas kvaza rava fantazia
sono
Kaj poste vespere! Ili sidas ankora ie, lacetaj
pro la multa dancado kaj trinkas vinon. La
krepusko ilin envolvas. Kaj i rakontas al
Charlie ion, kion li volas scii, anka pri la
portreto, kiu pendas en la redaktejo, pri lia
simileco al sinjoro Tot
Jes? u tiom rian duulon mi havas? ekridas
Charlie kaj elblovas la cigaredan fumon. Nun
mi ja komprenas vian teruron, kiam vi ekvidis
min unuafoje. Bedarinde mi estas alia, fralino
Fernanda! Sed tio ne estu kazo por esti
malgaja, u ne? Li diras tion tiom kare, ke i
povus tiuj rekompenci lin per kiso.
 Monon oni ja nepre bezonas por esti felia -i
diris rapide, mi mem ne multe atas la monon,
eble se mi estus efektive malria, sen okupo.
Sed malgra io la sorto ankora favoris min.
ar kiam onklo Mijo mortis -onklo Mijo jam
estas konata persono por Charlie- li testamentis
al mi malgrandan kapitalon, blankan konton, pri
kiu mi disponas iutempe -i volas ankora
aldoni:- i sufias por bona doto -sed i
silentas. Ne estas bone, se moderna knabino
entute parolas pri geedzio, i pensas.
Sinjoro Husting rigardas penseme en la
vesperon, en kiu briletas iam pli da lumoj kaj
steloj. i ne scias, u li askultis in. Tamen li
diras poste:
Do malgranda kapitalistino estas vi jes,
estas tre bone, se oni havas kontantan monon,
pri kiu oni libera disponas
Dume malfruiis. Ili levias kaj iras malsupren
al la marbordo. Malanta ili restas la lumoj, la
homoj, la brua amuzo kun la ridantaj vooj. Li
ekprenas dorlote ian brakon. Ili estas solaj
Ekmuas irka ili. e iliaj piedoj kantas la
maro. Eterne i venas kaj iras. Iliaj plandoj
profundias en la molan sablon. Nigraj boatoj
balancias e la bordo. Neniu estas i tie,
neniu Nur la nokta vento akompanas ilin
flustre. La bordaj korboj kuas nigre, senmove
kiel dormantaj grandaj bestoj. Kaj la ielo
elkreskas kiel sona arkao kun tonoj
trembrilaj.
Tiel ili migras tra la stelklara nokto. Fernanda
sentas soran ebrion. Ankora neniam i maris
kun tia homo tra tia nokto. i trinkis vinon kaj
sentetas in en la kapo. La muado de l maro
plilatias je zumego. i sentas liajn fortajn
brakojn, kiuj proksimigas in al sia korpo per
kvieta premo. i sentas liajn varmegajn lipojn,
kiuj pasie premias en ian buon, poste en
kvietaj kistoj tuas iajn okulojn
Charlie!... i flustras senspire. Charlie!...
iaj brakoj etias pasie irka lian nukon. i
intime tiras sin supren en ekzaltio de arda
sento. i kisas lin unufoje, dufoje, trifoje
Poste ili sidas en mola sablo. i dorlote
enbrakias al li. Lia mano karese glitas super
iajn gambojn. Liaj lipoj kisetas ian nukon. i
tremas pro la konfuzio de siaj sentoj. Unuafoje
i eksentas la svenigan, sens-ebriigan
proksimecon de viro
Flustraj amaj paroloj ekvebas kvaza vualoj
inter ili, disirataj de sovaaj kisoj, portataj de l
muantaj maraj ondoj a interrompataj de ia
arenta rido, kiu de tempo al tempo flug-levias
kiel eta blanka birdo en la malhelan nokton,
ho!... kiom bela estas amo!... belega!...
u vi scias i paroletas, la buon e lia
orelo, u vi scias, verdire mi jam enamiis pri
vi, anta ol mi vidis vin. De semajnoj jam, kiam
mi sidis kontrae de vi, vi ja scias jes fakte ja
tio estis iu alia, tamen nun mi scias, ke tio estas
vi---
Fernanda, infaneto arma li respondas
ridete, mi avertas vin kontra la amo
Nun estas tro malfrue, Charlie! i
irkaprenas lin en pasia deziro Nun mi ne
lasas vin plu. La sorto nin kunigis. iam mi
sopiris tian aventuron. Kiom bone estis, ke sur
la vaporipo estis tiom da homoj, u ne? Kaj
kiel mi faletis rekte en viajn brakojn, ha ha! -i
ekridas late, kiam i rememoras ion.
Mi volis tuj kisi vin, diras Charlie dorlote
kiel al malgranda infano sed jen estis tiuj
multaj malbonaj homoj kaj varte gardis la du
petolemajn gebubojn. Kaj tiam la kapo de la
malgranda knabino ruiis, kaj la malgranda
knabo tuj pensis en si: hoho! Jen io ne estas en
ordo! Kaj li estis prava
Kaj diru al mi, Charlie, u tiu malgranda
knabo amas min iomete?
Charlie fermas ian buon per kiso. Poste i
subite enaskultas la venton:
u iu ne estis tie? -i demandas flustre, ar
ajnis al i, ke i vidis kontra la hela bordo
silueton de homo. Charlie trankviligas in, kaj
ili kuas amba kapon apud kapo, kaj mute
rigardadas en la senfinon de l ielo, kiu pendas
super ili kiel grandega nigra veluro brodita per
briletanta stelaro

Fralino Berg tuj al stenogramo! vokas

voo. La stenotipistino trem-vekias el siaj
sonoj. i sidas ankora en la komerca
redaktejo de Gigantic News kaj senprokraste
levas sin, ekprenas sian skribilaron kaj etinte
rapidan rigardon sur la portreton de Mister Tot,
i forlasas la ambron.
"Morga mi revidos vin", i ankora pensas
rapide, dum i kuras lalonge de la koridoro,
fine anka mi havas amikon kaj estas felia,
tiom felia

3
Mister Tot salte levias en sia lito. Nebula
memoro pri la pasinta nokto turmentas lian
cerbon. Lia rigardo penetras pene el sub dorme-
pezaj palpebroj. i glitas trans la dense
kovritajn fenestrojn, kaptas sunan strion kaj
ekripozas fine sur la planko, sur kiu vestaoj
kuas kaosege. Liaj pensoj subite rerapidas en
la nokton. Lia mano frotas la frunton, malanta
kiu boras dolora enigmo: hiera hiera
Subite li scivolegas. ete li klinas sin super la
vestaojn. En nervoza nekonita rapidemo liaj
manoj sere palpegas iujn poojn kaj faltojn,
traskuas, esploras, eliras la enhavon:
monbiletojn, monerojn, kiuj tinte elfalas,
potukojn, garderobajn slipojn, ludmarkojn
en sovaa deziro: trovi el inter bagatelaoj la
sorto-decidan promesaon, trovi tion, en kion
kunfluos io estonta!... jen, jen i estas fine!
Kaj nun li tenas la ifitan vizit-karteton kaj
sidante rigide sur la lita rando, li legas
malrapide vorton post vorto: D-ro Balduin
Kivikas, psika kuracisto kaj metafizikisto!...
Kaj nun varmege flulevias la memoro pri lia
hieraa situacio. Timiga subsento atakas lin, ke
li malkovris al tiu fremdulo sian animon, ke ties
malvarmaj rigidaj okuloj penetris en la plej
intiman angulon de lia interno, e pli, e pli! Li
subite memoras: ke li staras en griza mateno en
senhoma parko fronte al tiu mallara sinjoro, ke
li levas pro malespero siajn manojn al li, ke li
adas sian propran voon iam denove ebri-
balbute krii: Helpu min! Vi estas la unua, kiu
min komprenas! Ne forlasu min, Ki-vi-kas!.
Kiom ridinda, honta, malinda estis tiu sceno
rigardata nun per sobraj okuloj! Tamen i ajnis
komprenebla en lia hieraa ebrio kaj anima
mizero.
- Venu al mi, kiam ajn vi volas! Mi atendas vin!
-diris la doktoro-. Ni kuracos la malbonon
elradike!
Tot tranvilias kaj bruligas cigaredon. Poste li
pripensas kun skeptika rideto: Tiu i mistera
fremdulo do estas kuracisto, moderna anim-
sanigisto. De semajnoj li kae-observis lin, la
pacienton, sur iu pao! Kiam la psika malsano
atingas la kulminan gradon de danereco, tiu
doktoro aperas kaj per enigmo-gravedaj paroloj
promesas sanigon. Haha, kiom ridinda, malsaa
estas io i! Li konsultos tiun strangan psiko-
terapiulon kaj tiu prifrapos kaj priaskultos
lian koron, mezuros lian kongeston, tralumigos
lian cerbon kaj post tia sensenca medicina
arlatanao li skribos recepton, ian soran
trinkaon -tri plenkulerojn dumtage!-, kiu
liberigos lin de ia anima turmento

Liaj manoj pli rapide levas la cigaredon al la

buo. Pli rapide li faras fumtirojn unu post alia,
kaj direktas la pensojn al esperplena ekdubo:
Kaj tamen? Se evidentius, ke tiu i doktoro
montros al li vojon el lia problema estado? Se
oni sukcesus ree kunplekti la disiritan reton de
liaj nervoj je unu punkto, koncentrigi in al
feliiga celo, el kiu reprucus en varmega fluo
nova estado-valoro kaj vivo-abundo?
La pensoj pli kaj pli rapide galopas en ekscitaj
atendemo kaj scivolo. Ili streas liajn
muskolojn. Li saltas, retiregas la pezajn
kurtenojn de la fenestroj kaj elmetas la kapon
en la helegan sunon. Estas jam tagmezo, a pli
malfrue.
La nekomprenebla malkvieto ne forlasas lin
plu. i pelas lin en apudan ambron. Li haltas
konfuzite. Li flaras la restintan aromon de
virino, kiu dormis i tie dum multaj noktoj. u
ne okazis tio hodia matene, anta malmultaj
horoj? Ke li kolerega en sia ebrio kaj animstato
forpelegis in el tiu i ambro? Ke li per rapide
skribaita eko liberigis, elaetis sin de tia
amo?... Kaj tiam nun lia rigardo trafas sur la
grandan liton, sur iajn bulifitajn valorajn
silkajn kovrilojn, kiuj brilas kaj bonodoras,
teruro skuas lin kaj nazo anta tia am-
komunio. ie je tapetoj, kusenoj, tapioj
pendas la haladzo de pek-furiozaj noktoj. Kaj
en tiu i momento Tot komprenas, kiome li
trompis sin mem en tiuj noktoj.
Li ridetas amare: Kio eble ajnis al aliuloj
travivao, e revelacio de ilia vivo, tio estas por
li vanta banalao, la senhonta sinforgeso de lia
sekso. El la ebrio de l volupto, el la torento de
l pasioj li levias kvaza netuito! Nenio restis
en li, nenio penetris en lian sangon. io i nur
pliigis, intensigis en la la ardan sopiron je io
Granda, Pura, Vera, kio evidentiu por li en
Virino!...
La maltrankvilo kazita de la ifita vizit-karteto
daras plu; de siaj sentoj konfuzita kaj pelata li
decidas posttagmeze veturi al d-ro Kivikas.
Fine li sidias en sian atomobilon, en kiu
pacience atendas lin lia atomobilisto Bernard
jam de jaroj. Senbrue glitas la eleganta veturilo
tra la sunbrilaj stratoj, poste falas en la tumultan
trafikon de strategoj kaj haltas anta alta domo.
e la enirejo ora ildo respegulas la nomon de
la kuracisto.
Tot sentas malvarmetan manon en la sia. ajnas
ke dum sekundo li sentas pintajn ungojn de
maldikaj fingroj. Du malvarmaj okuloj rigardas
al li rigide. Mallaraj lipoj montras meanikan
rideton:
Mi atendas vin, sinjoro Tot!
Al la usonano ajnas, ke malmulto homa estas
en tiu dika nigre vestita figuro. iu movo de la
pala mano estas mistika gesto. iu eta
konvulsio de la osta vizao estas fajrero de
plejkaitaj fortoj. Li eksentas malagrablan
timpremon, kiam la doktoro diras:
Vian animan staton mi konas. Mi permesis al
mi, post longa tempo fari je via persono miajn
psikanalizajn studojn. ajnas al mi ke mi jam
atingis la finan rezulton. Estos nun mia tasko:
sonigi tute novajn is nun nekonitajn kordojn
de via anima instrumento. Tio signifas alivorte
ani kaj aliformigi komplete la kulisaron de la
vin irkaanta mondo kaj per tio krei por vi tute
novan agejon kaj vivscenejon.
D-ro Kivikas faras pazon. Ili sidias en
oportunajn seegojn, ekfumas cigaredojn. Nur
nun la usonano rimarkas kun miro, ke la
ambro estas malheligita. Ke sur la muro
pendas grandega skizao de la homa nervo-
sistemo. Ke sur tableto inter vitraoj, glasoj,
retortoj flagras blua flamo. Ke li preska
flarsentas la sangon, kiu briletas ruege en
longaj vitraj tubetoj.
Kaj kiel vi volas fari tion? li demandas
distrite.
Per negoco, kiun mi proponos al vi!
Tot refalas en la realon. La paroloj ajnas
konsterneti, malagrable tui lin. Subite li
elsentas avidon je monon, profitemon. D-ro
Kivikas evidente legas tiun penson sur lia
vizao, ar tuj kun moka rideto li etas la
vortojn:
u aspektas mi kiel fripona negocisto, en kies
kranio jam sidas la trompa penso, anta ol la
kliento transpais la sojlon?
Vi parolis pri negoco insistas Tot.
i estos por vi negoco de l animo ekparolas
Kivikas kun la malrapidema voo de sperta viv-
saulo; la valoroj, kiujn mi prezentos al vi,
estas de pure abstrakta naturo kaj kvaza
dormetas en la psika praarbaro de homaj
ekzistaoj. Por tiel diri, mi volas doni al vi la
mallosilon al tiuj lositaj misteraj kameroj de l
vivo kaj esperas pri revolucia revivigo de via
velka nervo-sistemo.
La usonano ne komprenas, kion celis tiu per
siaj paroloj. Sendube li sentas ian misteron, kiu
pendas inter la vortoj, kaj sammomente
ekdeziras malkovri in.
Kiel vi volas fari tion? li ripetas.
La doktoro trempas rigidan rigardon en la
streitan vizaon de Tot:
Vi komprenos miajn intencojn, se mi revenos
al viaj hieraaj paroloj, kiuj trafas la kernan
punkton de iuj viaj malsanecaj simptomoj.
Kiel vi diris ja? ar por ni ne estas eble vidi la
homon sen masko, ni vebas en eterna erario
kaj seras unu la alian vane
Tot kapklinas konsente kaj forskuetas la
cigaredan cindron:
kaj do trovias en stato de eterna
sintrompo! li aldonas.
 Kaj tiu i ekkono, konstato kazas la
danerajn deprimiojn darigas la doktoro-.
iu pao, kiun vi faras, estas pao en la
nebulaon. Ekzistas pli altaj metafizikaj leoj, al
kiuj ni iuj devas cedi nekonante tion, kio nin
irkaas. Ni iuj estas servantoj kaj subuloj de
falsa vero, nekapablaj senvualigi la vivon. Ni
surpaas la vivo-scenejon en la masko de
komediulo a tragediulo. Ni aktorece parolas
niajn diraojn, ludante plej diversajn rolojn
bonege a mizere. Kaj senhelpe ni baraktas
kontra la terura kreskanta malkapablo:
diferencigi ludaon de efektivao, diferencigi
hipokriton de vereco, mensogo de sincero,
sonon de realo! La vizao, spegulo de l
penso, plejvidebla psiko-mezurilo, tuj
malklarias, kovrias per masko a vualo, kiam
sur in direktas sin la okuloj de l kunvivanto.
Ni iuj estas hipokrituloj pro timo, ke iu povus
enrigardeti nian animon!
La usonano ankora ne sciante, kion celas la
kuracisto, sentas ke ties paroloj inside kaj tel-
kae irkaas lin. u la finrezulto tamen
konsistos el nura recepto, sensenca paperao?
Avidante finfine elii el la malkomprenebla
vort-densao, li demandas:
Kion do mi faru?
La kuracisto rigardas lin kun kompata rideto,
helpon promesanta, kiel oni rigardas senesperan
malsanulon, kies afero ajnas senanca:
Ekzistas nur eblo por vi
Kaj tio estus?
Rigardi la nudan vizaon de l homo!
Tot ne komprenas sed antasentas gravaon. D-
ro Kivikas eksilentas. Liaj palaj fingroj prenas
frean cigaredon. La ekflamanta alumeto
disiras la krepuskan lumon kiel fulmo. La pala
vizao de la doktoro ekbrilas fantome. Kvaza
malvarma vento alblovas la usonanon. Liaj
rigardoj kroias je la rigidaj okuloj de la
kuracisto. Li timtremegas pro subita konscio, ke
tiu i misterulo traseris iun anguleton de lia
animo, ke li kaptis iun lian penson kiel ia
mistera, embuskojn metanta ruza kaptisto.
Vidi la nudan vizaon de l homo! ripetas
Kivikas. Tio signifas: foriri de lia vizao la
hipokritan maskon, rigardi lian animon en ia
tuta nudeco, malkovri la lastan vualon de la
homa mistero kaj sekreto! Kaj tion farante
potenci super bono kaj malbono, esti mem
sorto!...
Tot perceptas malklare. Li antasentas la
arogantecon de tia entrepreno. Li vidas elkreski
revajn eblaojn, fantaziegajn agojn. Sed subite li
late ekridas, kiam li ekkonas ilian absurdecon:
Haha, spritao, kompleta maleblao tio estas!
Kiel vi imagis in al vi?!...
D-ro Kivikas ignoras la ridadon. Li levias kaj
glitas senbrue al pordo:
Venu kun mi!
Ili enpaas nigran ejon, en kiu regas tomba
silento. La doktoto ne parolas e unu vorton.
Estas io timiga, maltrankviliga en liaj agoj. Li
altas lampeton. En ia malavara lumo li paas
al iaspecaj briletantaj alttabuloj, mezuriloj,
elektroteknitaj instumentoj kaj ektuetas per
pintaj fingroj tiun a alian kontaktilon.
Grandega plato el opala vitro kovras preska
tutan muron. Nun la doktoto rapide repaas,
fiksante la rigardon atentostree sur la vitron.
Tot havante jam demandon sur la lango,
eksilentas. Krakete ekflamias la muro.
Muego blovas tra la ejo. Blindiga tagheleco
ajns disrompi la murojn. Tot trovias sur
strato.
Tramaj veturiloj preterflugas brue kaj sonore.
Atomobiloj spiregas kiel krakantaj fantom-
bestoj. Veturiloj rulias. Homoj rapidas,
parolas, krias, ajnas ke tiu i strato frakase
fluegas en la malvastan ejon kiel sovaa
granda ondo, ke iaj akre-sonaj krioj
milobligas en la malvasteco de la ambro.
Kion signifas tio? Sonanta filmo?, tion
demandas al si la usonano seniluziigite, kiam
liaj okuloj kutimiis al la heleco. Sed tiam li
komencas kun interesio rigardadi la
moviantan ekranon.
En la projekcian kvadraton grande enkreskas
staranta atomobilo, kiu ajnas simili al lia
propra veturilo. Li vidas anta si la klinitan
figuron de atomobilisto, kiu manipulas la
motoron. De tempo al tempo preterovas sin
grandforme kaj late parolante homaj figuroj
kaj kovras dum momentoj la tutan bildon. ajne
tio estas la pasantoj de la trotuaro. Nun
enkadrias maljunulo sen apo. Li aspektas kiel
la pordisto de la domo. Li paas al la laboranta
a t o m o b i l i s t o k a j a j n a s re k o m e n c i
interrompitan paroladon. Brue pasanta
tramveturisto dum sekundoj forsorbas la
interparolojn. Poste Tot adas konatan voon:
Tiu? Kian imagon vi havas! Li vivas per siaj
milionoj kiel reo. Diablo lin prenu! Ni devas
labori kaj viti kiel evaloj, dum li mortbatas
sian tempon per diboado. Hiera denove li
venis hejmen ebria kiel porko. Dum unu nokto
li elspezaas tiom, kiom elspezas malria
familio dum tuta jaro. Jen la justeco de la
mondo. Kaj nun askultu nur, li imagas al si
esti malsana, hehe!... nervozaj sin nomas la
riuloj, se ili tro dibois, hehe
Amba ekridas moke. En tiu momento la
parolinto returnas sin: Tot rigardas konsternite
en la rikanantan vizaon de sia atomobilisto
Bernard!
Apena li konscias, kion signifas io i, kiam
subite nigra mallumo irkaas lin. Tomba
silento ekregas subite. La malgranda ejo ajnas
malplenega. Mizere brilas la lampeto. Li adas
voon, kiu diras:
Venu kun mi! Ili forlasas la ejon.
D-ro Kivikas ree fumante sidas kontra li. Liaj
malgrasaj lipoj ree ridetas meanike. Li ajnas
ne rimarki la momentan konfuzion de l
usonano, kiu ne perceptas la signifon de la
usao kaj senvorte atendas klarigojn. La
doktoro parolas kvaza li klarigus banalaon:
 Kiel vi certe rimarkis, nepre ne estis sonanta
filmo, kio prezentiis anta ni, sed la malfalsa
senminka vivo! Parto de la strato anta tiu i
domo, rekte transmetita en tiun ejon. Mi estas -
kiel vi vidas- ne nur kuracisto sed anka
teknikisto kaj konstruis al mi tiun i televidilon.
La televidilo, konsistanta el elektra okulo kaj
mikrofono, nevideble instalitaj en elmontreja
kesto apud la dom-enirejo, ebligas samtempe
vidi kaj adi iujn okazaojn sur la strato.
Projekcio kaj du megafonoj kreas bildon kaj
tonon
Li pazas kaj de nun ne deprenas plu sian
rigardon de la usonano. Dum momento ajnas
ke li taksas ties perceptan kapablon, kaj denove
flugas liaj paroloj tra la krepuska aero:
La teknika estas nura subulo de la spirito,
instrumento de l ideo. Tiu i modesta
televidilo, kiun mi montris al vi, nur malklare
kaj nebule sentigas al vi la grandecon de la
ideo, kiu loas en i. Kiel ja iu instrumento
farias potenca a e danera nur en la mano de
la majstro, kiu in uzas. u vi adis la unuan
eksonon de tiu i instrumento? u vi sentis, ke
dum sekundoj brilis la senmaska vizao de l
homo? Ke vi havante tiun i mirindan
instrumenton posedas okulon, kiu kapablas
penetri en plej kaajn profundojn; orelon, kiu
atingas aferon neniam aditan? Tio i estis nur
provo, hazardo, kiu ebligis vidi la veran
vizaon de via atomobilisto, kiun eble vi
taksis is nun plej humila kaj sincera servisto.
Jen nur malgranda hazarda malperfekta
ekzemplo
Sinjoro Tot subite komprenas. La grandeco de
la ideo ekscitas lin. io, kion diris tiu i
doktoro, nun estas klara, senduba, genia! Nova
vivo fluas tra liaj membroj. La ideo, kiu us i
tie naskiis, ebriigas lin. Li eksaltas:
Mi staras anta la sojlo de nova vivo,
doktoro! li krias en ekstazo de felio.
D-ro Kivikas mansignas malgravete, li ankora
ne finis sian paroladon. Li darigas:
 Bone, vi ja deziris finfine el la mallumo de
via estado, en kiu vi is nun palpe vagadis kiel
blindulo, pafe elfluigi en mondon de akrevida
ekkono! Jen vi havas la televidilon, per kiu vi,
kvaza per sora levilego, kapablas el plej
profundaj vivo-aktoj ellevi, suprentiti al la taga
lumo la veron! Imagu: grandega hotelo kun
centoj de ambroj, en iu ambro unu televidilo
instalita kaj en kaita centro unu sola homo kun
mil okuloj kaj oreloj, kiuj penetras tra plej dikaj
muroj en i tiun homo-kaojn, unu sola homo,
nevidebla partoprenanto kaj atestanto de homaj
sortoj! Lia mano, tuetante nur kontaktilon,
elsoras la efektivon en ia tuta fantazieco. Liaj
okuloj rigardegas en senmaskajn vizaojn. Lia
cerbo perceptas la homan animon en ia tuta
nudeco. La malbona kaj bona homo
evidentias, videblias en sia batalo, en sia
felio kaj doloro
La usonano sentas etan svenon. La doktoro
same leviis kaj proksimigas sian vizaon dum
lia voo eksonas insiste. Tot instinkte reiras unu
paon,, kvaza li volus liberigi sin el la soro,
en kiun li komencas perdii.
u vi antasentas, kiu vi estos? demandas
Kivikas kun fiksa rigardo. u vi antasentas,
ke tia i instrumento levos vin super la homojn?
Ke i faros vin potenca per la ioscio, kiu loas
en i? Ke vi kapablos kribri grenerojn de
pajlaoj, disigi bonon de malbono? Ke vi mem
povos ludi la rolon de sorto, ke vi mem povos
kvaza homa Dio meti viajn manojn en la
radaron de l vivo??...
D-ro Kivikas preska flustris la lastajn frazojn.
Kvaza satana tentanto, penetranta pekozan
ielon da superteraj uoj kaj ojegoj, li ajnas
al la usonano, kvaza diabla loganto, kiu
substrekas siajn parolojn per mistikaj gestoj.
Denove Tot konscias la tutan arogantegon kaj
profanecon de tia entrepreno, la danerecon de
tia malpermesita agado, sed samtempe sore
levas lin la fantaziaj ebloj kaj la avida atendemo
de novaj neimgeblaj travivaoj! Centoj da
ambroj de hotelo, en ili miloj da sortoj, kiuj
plenumios anta liaj okuloj!...
La doktoto paas kelkajn paojn tien kaj reen.
ajnas ke li volas lasi tempon al sia paciento
por koncentrio kaj pripensado. Poste li
komencas denove:
Kaj ne nur io i, Mister Tot, sed io alia
ankora donos al via plua vivo frean svingan
forton.
Kion vi opinias? Tot tremparolas ekscitite.
Rigardadi la virinon en ia tuta fizikaj kaj
psika nudeco diras la kuracisto.
La virinon! ripetas tot kun peza spiro kaj
demandas frostotreme: Vi scias?
Kivikas mallevas la palpebrojn malrapide, mute
jesante, kaj poste ekridetas promeseme:
Ne estas sole la sekso, kiu pelas la viron al la
virino. Dormetas en ni sekretaj turmentaj
deziroj, kiuj sopiras animan parion,
subkonsciaj sonoj, kiuj revadas pri efektivio.
Nur en la psika kompletio per la virino, la viro
sentos sin homo. Multaj seras vane tiun duan
MI kaj jes estas unu el la efaj kazoj de via
deprimio.
Mister Tot mute kapsejas. Li sentas la pravecon
de tiuj i pensoj kaj ektremas imagante, kiel li
nun nevideble persekutos plej noblan asaon
kiel akrevida asisto kun mirakla asilo. Kaj li
decidas nun efektivigi i tiun genian solvon de
sia estada problemo, kiom ajn i kostos!...
Krepusko kovras jam la urbon, kiam la paciento
Tot forlasas la domon de la kuracisto en stato
de sona ebrieco. ajnas ke lin plenigas ia
sankta misio, ke liajn paojn marvigligas nova
volo kaj kondukas al feliiga celo. La vivo
enhavas denove sencon. Lia estado estas
plenplena da belegaj promesoj. Kaj li, la ria
usonano, subite estas elovata el sia isnuna
senfrukta malagado en la senhaltan radaron de
l vivo, kie li kvaza potenca rotacianta radego
endentias kaj ekturnas la akson de nova
mondo
 sinjoro Cunningham, enerala sekretario de
la entreprenoj Tot, ne malmulte miras, kiam li
en la mateno de la sekvanta tago ricevas la
ordonon: senprokraste kaj ajnpreze aeti la
hotelon Modern, la plej grandan konstruaon de
la urbo

4
Vestiblo de la hotelo Modern:
us la montrilo de la normala horloo,
pendante en la halo, ekmaris sur la dudektrian
horon! La granda turnpordo moviadas pli kaj
pli dormeme. La hotela vestiblo kuas nunhore
kiel malgranda silenta insulo, irka i muas
ondaro: la strato, kiu rapideme preterglitas kun
fantomaj lumoj kaj obtuza bruo post la altaj
fenestroj, - dekstre, post la vitraj pordegoj. La
Palais de dance, kie is la tria matene ludas por
danco la hipermoderna ina orkestro, -
maldekstre la koridoro al la restoracioj, la luda
klubo kaj la palma ardeno
La turnpordo moviadas pli kaj pli dormeme,
nun haltas. Tion rimarkas la reo de la
vestiblo, respektinda blankbarbulo, tronanta
en sia pordista sidejo. Li komencas vipurigi
siajn okulvitrojn, eltiras la vesperan gazeton.
De tempo al tempo flugas lia esplora rigardo
super la vitrojn al la liftoj. Tie proksime de la
tuparo revetas sidante sur benko lace kaj
bonkondute la elegantaj hotelbuboj. Solecaj
sonoriloj de liftoj a telefonoj malofte adias.
La maljunulo volas eklegi. Sed en tiu i
momento eksvingias la vitraj pordegoj.
Kaskade enfalas sovaa dancmuziko kaj
malproksimaj ridoj. La akcepta efo revenas al
la Palais. Li afable kapklinas al la maljunulo.
Kia movado nun en la dancejo, kia movado!
li diras preterpasante en brila humoro kaj
malaperas en sian malgrandan oficejon.
La maljunulo postrigardas dum momento la
akceptan efon, poste flankenmetas la gazeton
kaj malrapide levias

Oficejo de la akcepta efo:

En la ejo regas silento. Sinjoro Miller klinas sin
kontrole super librojn kaj komencas kalkuli. Li
ajnas esti konscienca diligenta homo.
Ekfrapo. La blankbarbulo, enovante sian
kapon:
u mi malhelpas, sinjoro Miller?
Ne, ne, eniru nur diras la akcepta efo, jen,
ni ekfumu cigaron! Nu, kion vi diras nun pri la
hotelo, he?
Hmm, nu jes diras la maljunulo, bone, ke
ni havas tiun i ankonstruon post ni. Jees, la
usonanoj, kiam ili aetas tian hotelon, ili tuj
entopas monon, multegan monon, ke oni pro
miro hargrizias. Imagu nur, kiom kostis la
Palais!
 Sed kia movado nun, kia movado! krias la
efo entuziasme. i estas nun la sensacio de
la urbo! Eh, kion mi diru al vi, iuj parolas pri
la dancejo kaj nia hotelo entute. Kaj diru mem,
u la elfunda renovigo ne estis necesa? Vi ja
scias, ke ni tute ne povis forlui la ambrojn en
la malantaa parto. La tapetoj pendis kiel
ifonoj de la muroj, kaj la koridoroj en plorinda
stato, neniaj tapioj plu, io eluzita, ifonita. Vi
ja konas mian batalon, kiun mi faras de jaroj.
Oni paris, paradis, la akciuloj nenion volis
konsenti, nur iam elpremi monon kaj nenion
investi. Na, kaj kiel mi devis parolturmenti mian
pulmon, kiel klopodadi kaj enkapigi al ili, ke
oni alkonstruu malsupre dancejon. Sed nun
miaj plej brilaj imagoj estas superitaj.
La maljunulo mediteme flatigas sian barbon
dirante:
Nu jes, nu jes, bone nur, ke iuj i amuzejoj
havas sian propran enirejon de la stratoj. Tio
estus beleta aferao, se la homoj iuj venus en
la vestiblon. Sed askultu, sinjoro Miller, jen
estas okazao en nia entrepreno, li aspektas
malserene kiu ne lasas min trankvila. Se oni
estas tiom maljuna kiom mi kaj i tie en la
hotelo komencis jam kiel malgranda hotelbubo,
se oni tiel kunviviis kun la entrepreno kiel mi,
oni kompreneble havas pri io siajn proprajn
pensojn. Ke estis anoj koncerne la
oficistaron, tio ja estas kutima, kiam venas
novaj estroj, sed ke oni maldungis tiun
Vinkovi, jen kion mi ne komprenas.
Vinkovi, nian hotelan detektivon?
Jes, nian bonan Vinkovi kapklinetas la
maljunulo emocie. Tian bonkarakteran
honestan lertan homon oni forigas simple kaj
senbrue. Kion vi opinias, kiajn perdojn la
hotelo estus suferinta, se li ne estus estinta dum
iuj jaroj. Kiel tiu homo sciis kontroli kaj
observi la gastojn, kiel li iam antasentis, se
e tiu a tiu i proksimiis bankroteto kaj kiam
estis ura tempo pagigi la fakturon. Entute, kia
mirina man-en-mana laborado kun li, kiom li
elflaris kaj eltrovis, Dio gardu min, li havis
nazon de polica hundo. u vi memoras la
aferon Westernfilm? La aferon de la grafino
Bethusy? Kaj tian spertan viron, kiu havas tiajn
meritojn, oni simple kaj senkaze maldungas!
Nu, kiel klarigi tion?
La maljunulo senkonsile rigardadas, anka
sinjoro Miller postrigardas sian cigaran fumon
enpense. Sekvas mallonga pazo de silento.
Poste la akcepta efo rezignacie levetas la
ultrojn.
Dio mia, en tia afero nenio estas farebla li
diras se la direkcio tiel volas. Diablo scias,
kio okazis. Cetere mi adis, ke Vinkovi havas
bonajn ancojn ricevi oficon en la hotelo Aglo.
e la konkurenco kompreneble akcentas la
pordisto, tirante sian blankan barbon ekscitite,
jen kio mankis ankora. uste nun, kiam ni
post la ankonstruo kaj pligrandigo de nia
hotelo bezonegus tian Vinkovion!
Kaj la nova, kion li faras? scivolas sinjoro
Miller.
 Tiu? li ekridas amare. erca ideo, dungi
tian homon. Jam lia nomo: Viskarbeto! Kaj kiel
li aspektas: ventro kiel plenblovita infana
balono, kalva kapo kun komika krono da haroj,
kaj la tuto nomias detektivo. La tuta servistaro
jam ridas pri li. La hotelbuboj faras pri li
spritaojn. Estas honto por la tuta entrepreno.
Kaj kion li faraas dum la tuta tago? Li ie
vagas, babilas sensencaojn, estas nekontenta
pri sia ambro, en kiu Vinkovi lois dum jaroj,
vi konas in: 122, salono, u ne, kaj poste li
sidadas dum horoj en la mana salonego kaj
mortbatas la tempon per manado kaj trinkado.
Vi scias, li ricevas ion senpage. Kaj krome li
estas e aroganta. Hiera venas al mi la
kelnero Kriek kaj rakontas al mi pri tiu
Viskarbeto petolan aferon. Vi ja scias, kian
bonegan kuriejon ni havas, kaj jen tia detektiva
arogantulo riskas aserti, ke lia bifsteko gustas
bruldifektite. Estis kompreneble grandega
krako. Nu, estu konvinkita, tion Vinkovi
neniam estus farinta, por tio li estis tro
delikatsenta.
Sed kion ni faru? demandas la akcepta
efo. En tia granda entrepreno, kie svarmas
friponoj, telistoj, krimuloj kaj aliaj elementoj,
ni bezonas tute senriproan viron. Kion faris tiu
Viskarbeto antae?
Ladire li havis detektivan instituton, kiu
poste bankrotis rakontas la maljunulo kaj
ajnas profunde afliktita, ke tia homao forpelis
lian amikon Vinkovi.
Nekredeble, nekredeble murmuras sinjoro
Miller kaj tiretas enpense siajn mallongajn
lipharojn.
Li kompreneble rakontas miraklojn, kiujn li
antae faris, precipe la aferon pri la danera
salonfripono Borkowski, kiun li senmaskigis.
Sed la afero ja malnovas dek jarojn, eble, ke li
tiam estis kapabla. Sed hodiatempe io
aniis komplete, por tio necesas lerta viro,
kiu sukcese atakus la nunan friponaron, sed ne
tia klaema grandbuulo kiel tiu li ekemas
profunde, kaj tia dikventrulo nun gardos nin
kontra ia malbono.
La efo ekridas seke:
Vi rigardas la aferon tro serioze kaj tragike,
se li ne tagos, la direkcio dungos alian. Ni
atendu, is okazos ia pli grava afero, telo a
similao, tiam ni ja vidos
Amba eksuas denove siajn cigarojn. La
pordisto subite ekmemoras siajn devojn. Li
klinas sin antaen kaj sendas rigardon tra la
porda fenestro en la hotelan vestiblon. Sed io
ajnas en ordo, ar li re turnas sin kaj denove
ekbabilas:
Kaj kiel li rapidemas iajm kaj ajnigas
trookupon, kvaza li dare asadus krimulojn
iajn - -
En tiu i momento lia voo mallatias,
miksias kun fua fajfanta tono. La figuroj, la
ejo, io malklarias, strange desegnias kiel en
groteskiga spegulo, kaj subite io trempias en
mallumon. La voo rompe esas- - - - - -
Elektra lumo ekflamas.
La mano de sinjoro Tot ankora ripozas sur
kontaktilo, kiam li diras:
La bildoj hodia estas jam aliaj, doktoro,
multe pli trankvilaj kaj klaraj ol hiera. La tona
forteco estis same senriproa.
D-ro Kivikas ne respondas. Evidente li
cerbumas pri teknika demando. La usonano
alpaas la grandajn alttabulojn, kiuj montras
aregon da ciferoj. Kontaktiloj nenombreblaj.
Super io grandega karto kun la plano de la
hotelo, kun preciza indiko de la ambraj
numeroj, io bone kaj klare aranita malgra la
konfuzanta abundo. Specialaj kartoj montras la
planojn de la Palais de dance, de la restoracioj,
de la ludklubo kaj de la palma ardeno. Jen
estas registrita iu tablo, indikita per numero;
ar en iu el tiuj i tabloj estas kae instalita
malgranda mikrofono, kiu ebligas telaskulti
la koncernajn gastojn.
La televidila centrejo estas ovala ejo
bonakustike konstruita kun fortikaj
sonhermetikaj muroj. i similas al prova
prezentejo de la filmfarejo. Jen en la mezo estas
starigitaj du grandaj ekranoj, sub ili la aparatoj
kun la mezuriloj, diversaj butonoj kaj
komutiloj, flanke amba dinamaj megafonoj,
kiuj kompletigas sin ton-plastike. La ejo ne
havas fenestrojn; sole mallara aera akto, kiu
kondukas supren, reguligas la ventoladon.
D-ro Kivikas ajne finis sian cerbumadon, ar li
diras turnante sin al la usonano:
Evidente vi bonege elektis, dungante la mia
konsilo tiun i Viskarbeton, Mister Tot. Tiu
homo estas al mi eksterordinare simpatia pro
sia detektiva sentalento, haha li ekridas
moke, u vi nun komprenas, ke tio i estis
bonega ideo? Estus tre malagrable, se tia
esplorema hundo elflarus vian sekreton kaj dum
unu nokto a tago detruus la verkon, kiun ni
kreis en plej kaita silento kun grandega peno
kaj per fantazia monsumo
Mister Tot etas rigardon de kontenta plezuro
sur la verkon. Estis treege pene kaj malfacile
gardi la sekreton de la televidiloj. Semajnoj
pasis de tiu tago, en kiu li aetis por beleta
sumo la patentojn de Kivikas. Poste sekvis la
tasko instali la televidilojn. Nur kvaza kaante
sin sub la preteksto de plena ankonstruo kaj
renovigo de la tuta hotelego, ebliis konstrui
kaj instali la malgrandajn televidilojn en la
hotelaj ambroj kaj tiri la misterajn dratojn, kiuj
iuj kuniis kaj koncentriis en la centrejo. Tiu
i centrejo trovias en la iama banka trezorejo
de la hotelo en la teretao kaj estas nun ligita
per sekreta tuparo kun hotela ambro, en kiu
loas Tot. Neniu konjektas, kio kaias i tie en
la sino de la tero, kaj neniu suspektas, ke Mister
Tot reprezentas tiun usonan asocion, kiu aetis
la gigantan hotelentreprenon.
Ni devas esti eksterordinare singardaj diras
Tot kaj eksentas en i tiu momento preska
malagrable la fakton, ke tiu i mistika psika
kuracisto estas la sola kun li komuna konanto
de tiu i danera sekreto.
D-ro Kivikas per kelkaj paoj trairas la ejon.
Liaj malgrasaj lipoj ridetas meanike. Liaj
longaj telistaj fingroj tue glitas super la
komutilojn de la televidiloj:
Ili estas kiel la klavaro de impona
instrumento, de mirakla fortepiano, el kiu oni
povas ellogi mil tonojn. iu frapo vibrigas unu
kordon kaj iu vibro funkciigas samtempan
reagon de la responda nervo. Sed anka i tie
gravas trovi la ustan frapon! Jen taskas
eleligi, eltikli el la aoso de plej sovaaj
okazaoj la travivaon! El plej profunda kaiteco
levi en brilantan lumon puran oron kaj mem
farii majstro en la arto de malkovro kaj
elsero...
Sinjoro Tot sidas rekliniinta en komfortan
fotelon, la krurojn metinte unu super alian, kaj
observas la kuraciston. Ties konduto is la nuna
momento ajnas al li nekomprenebla kaj
mistera. Dum lia eesto li ofte sentas
timpremon, kiu en la lastaj tagoj kreskis je
indigno kaj je alta grado de antipatio. Anka
nun li nenion pli sopiras ol esti sola. D-ro
Kivikas ajnas diveni liajn pensojn, ar li tuj
diras kun rideto:
ar de nun mi estas senpova en la plua
kuracado de mia paciento kaj devos atendi la
pluan evoluon, mi foriras, Mister Tot, kaj
deziras al vi multajn sanigajn horojn en la
societo de la televidiloj, kiujn vi supozeble
balda majstros kun fenomena eltrovemo!
Tion dirinte li klinias kun rideto kaj forlasas la
centrejon. Tot akompanas lin kaj trapainte
kaitan koridoron kaj tuparon, ili atingas tra
tapeta pordo la hotelan ambron de l usonano.
Mister Tot revenas. Nun, kiam la peza tala
pordego fermiis, akceptas lin la mistera ejo
kiel silentega kripto. En la pintoj de siaj fingroj
li eksentas pikpikadon. Kiel elektra fluo,
trakuregas lin la deziro: spione iri inter la
homojn, saltegi, kapon antaen, en la bolantan
maron de l vivo kaj per fortegaj puoj eknai
en tiu i kirlianta elemento
Kiel viv-avida homo, kiel malkovranto volanta
premi al sia brusto cent sekretojn samtempe, li
kuregas al la tableto, ire ekprenas kaj
albrustigas grandajn paperajn foliojn: la liston
de hotelaj gastoj! Jen ili estas enskribitaj en
longaj vicoj, nomoj, nomoj, titoloj, profesioj,
ambraj numeroj, en sovaa aoso, iuj
loantaj super li en siaj eloj, kaoj kaj nenion
suspektantaj. Ili ne suspektas, ke sub ili kae
karas solulo kaj registras iun el iliaj paoj,
iun vorton, iun konvulsion de iliaj vizaoj en
ilia tuta mizereco a beleco.
Lia fingro tremante glitas lalonge de la
nomaro. En liaj okuloj ekflagras ruaj lumeroj.
Jen estas homoj el iuj anguloj de l terglobo.
Homoj kiuj vojaas pro amuzo a pro profesiaj
kaj negocaj kazoj. La ambrojn 521-525
okupas ekzemple la trupo de la Excentric-Girls,
kiuj de kelkaj tagoj dancas en la Metropol-
Revue, en la teretaaj ambroj 133-134 la
advokato D-ro Termier kun edzino kaj filino, en
la ambroj 288-198 geaktoroj kaj teknika stabo
de ekspedicio Terra Films Lmtd, en ambro 680
okul-diagnozisto, en ambroj 55-60 diplomatoj
kun altrangaj nomoj kaj titoloj. Apude
grandindustriistoj kaj riaj fabrikistoj, en la sesa
etao grupo de amuziemaj turistoj, en aliaj
etaoj bangastoj el provincaj urbetoj,
komercistoj kaj reprezentantoj de firmaoj,
virinoj senedzaj, fraloj aventuremaj, junaj
amaj paroj, geedzoj kun kaj sen infanoj,
maljunaj spertaj hotelloantoj kaj timemaj
mallertaj novuloj Kaj ili iuj svarmas, loas,
babilas, ridas, ploras, koleras, amas en la
multegaj ambroj, sur la koridoroj, en vestiblo,
sur tuparoj, en la Palais, en la palma ardeno
a restoracioj de la hotelo
Kaj li -li- nur bezonas etendi la manon al la
kontaktoj kaj komutiloj por flugi fulmrapide de
la deka etao malsupren en la grundetaan
dancejon a por enpai senbrue kaj nevideble
en iun riglitan ambron meze inter la homojn
kaj rigardadi rekte en iliajn senmaskajn
vizaojn
 5
ambro 521:
Knabinaj vooj flugas kiel birda pepado tra la
ejo. Tri belformaj knabinoj. Unu en malhele
rua vestao staras anta spegulo kaj rapideme
kombas la harojn:
Mona, u vi estas preta? Ni devas rapidii!
Mona starigis sian longan dancistan kruron sur
seon kaj tiras super la eburan haton silkan
trumpon:
u vi vere kredas, ke li estas e filmo? u vi
vidis, kiajn gapajn okulojn li havis? Kaj lia
amiko! Kion li diras? Ke li estas barono?
Tio ne gravas! i nigrigas la brovojn,
dancetas malpacience tien kaj reen. Hometoj,
ni faros bruon hodia, mi diras al vi, grandan
aton havas tiu barono, efektive- -
Mona fingrumas la trumptenilojn. Ridante i
klinas sin reen. La vestao vidigas la tutan
gambon:
Haha, u vi scias, Margit, kion li diris? Ke li
plej volonte fondus haremon kun ni iuj
Margit moke ridas tra la ultro:
Gaby farios lia preferatino!
Gaby sidas sur lito dorsapogite kontra la
muro. iaj kruroj estas etenditaj en elasta
kurbio de la svelta dancistina korpo. Senvorte,
kun malgajaj malhelaj okuloj i rigardas la du
aliajn.
Mona jam surmetis la uojn, faligas la vestaon
super la genuojn kaj rektigas sin:
Lasi in, i havas hodia denove sian
grumblan tagon. i kiel preferata haremulino?
i ja estas ankora ne tuita. Pro tio anka
Iberley tiome avidas in. Cetere, kion li diros
kiam li ekscios, ke ni hodia denove vagaas?
Margit surmetas la apelon:
 Kiom li arogantas! Kvankam li estas nia
meneero, tamen li ne rajtas gardi nian virton.
La telefono eksonoras. Margit kuregas al la
aparato:
Jes ni venas jam kion?... ah jes, mi
komprenas, hahaha
Multe de plezuro, Gaby! Estu brava, Gaby!
Lastan rigardon en la spegulon - kaj jam ili
elkuris ridante, kun petolemo de aventuremaj
knabinaj koroj.
La pordo fermiis. Subite regas ega silento en
la ambro. Gaby sidas senane, kruce metinte
la incitajn krurojn, fiksinte la rigardon en
malplenecon. Sur la litoj, seoj, sur la planko
kuas vestaoj, silkaj subvestaoj, uoj,
trumpoj
Tra la malfermita fenestro blovetas nokta vento
kaj mallate movetas la kurtenon. i alportas
el la profundo melodiajn violonajn voojn. Tio
estas la orkestro, kiu ludas malsupre en la
palma ardeno
Vestiblo de la hotelo:
Arenta rido eksonas, la dormetanta halo
vivias. La blankbarbulo el la pordista sidejo
ridetas. La elegantaj hotelbuboj vekias el siaj
revoj.
S i n j o ro k u n m o n o k l o s a l u t a s l a d u
dancknabinojn. Ilia rido kaj juneco plenigas la
halon per aroma nubo de vigla vivojo.
La turnpordo fulme turnias. Late babilante
iuj tri forlasas la hotelon.

Strato anta la hotelo:

Kun lumoj kaj krioj preterbruas la nokta
trafiko.
Hotelbubo malfermas la pordeton de eleganta
ato. La vitroj respegulas lumojn kaj homojn.
Petole salutas la knabinoj sinjoron, kiu sidas e
la direktilo:
Jam ni pensis, ke vi ne venos Silkaj kruroj
enrampas. La motoro ekbruas. La pordeto klake
fermias. La hotelbubo riverencas. Kiel mistera
besto kun ardantaj okuloj pafe ekflugas la
veturilo. Eta fumnubo pendas dum sekundoj
super la asfalto.
Kaj enpense staras la hotelbubo kaj rigardadas
en la noktan movion de la strato, kiu englutis
la briletantan beston. Tra la vizao de la bela
knabo glitas felia rideto, kiam li turnas sin por
reiri.

Vestiblo de la hotelo:
Tondre, Vijo, kiel vi povas enamii pri tia
danc-iesulino? diras la plej aa el la buboj.
iuj ekridas.
Vijo denove sidias sur la benkon apud siaj
uniformitaj kolegoj. Eta ruo kovras lian
knaban vizaon, el kiu brilas ankora sana
virteco. Li estas la plej juna el iuj.
Jen mia afero li ekscitias, Gaby estas alia
ol tiuj du
La plej aa bubo montras abomenan rikanon.
Li kaproblekas moke:
Atendu ankora semajneton, tiam vi vidos,
kiel i anka ekkuraos kun tia monoklolulo!
En la okuloj de Vijo ekfulmas danere:
Gaby estas honesta knabino. Se i volus, i
povus kapti kavalirojn dekope - -
Honesta knabino, honesta knabino mokas la
alia, tondre, kiom malsaa vi estas. Nu, certe,
vi estas ankora novulo, i tie.
Silentu, la efo jam rigardetas nin! diras iu.
Lasu Vijon en paco diras la alia kaj tenas
la manon anta la oscedantan buon, se li
k re d a s , k e n i h a v a s a n c o j n e t i a j
dancknabinoj, lasu lin kredi. Mi ja foje spertis
similaon, kiam mi servis en la hotelo Aglo. Mi
estis tiam ankora tiom juna kaj malsaa, ke mi
apena sciis, de kie venas la infanoj. Tie lois
en tiu tempo iu sinjorino doktorino la nomon
mi ne memoras pompa virino. Kion i verdire
faris kaj de kie i havis tiom da mono dare, mi
ne scias. iukaze, mi devis iumatene iri supren
en ian ambron por alporti gazeton, nepre mi,
neniu alia. Kaj u vi pensas, ke i enis sin
anta mi? Mi devis alpai ian liton. Komence
mia kapo ruiis, kiam i etendis sian nudan
brakon al mi
Nun li komencas fantazii rikanas la plej aa
bubo.
Vijo ruiis.. li deturnas sin, kvaza li volus
adi nenion

Palais de dance:
Eleganta dancmovio. Blindiga bunteco. Mue
sonas la muziko de la ege moderna ina
muzikistaro. Virinoj turnias en susuranta silko.
Viroj kun palaj vizaoj ridetas super la
rozkolora karno de nudaj virinaj ultroj. Super
la dancejo rotacias giganta multkolora
vitrodisko kaj trempas ion en kirliantan
koloran aoson.
Antae tablo. Tri junaj bonvivantoj sidas i tie.
Iliaj vooj penetras tra la movianta bruo. Ili
rigardas iuj en la sama direkto kaj ajnas
observi ion:
Tute ne, tio estas bonhava advokato el la
provinco. Evidente li faras kun sia edzino kaj
filino sian unuan ekskurson en la grandurbon.
Li loas i tie en la hotelo.
Kiel plaas al vi la malgrandulino? u vi
rimarkis, kiel i antae okuletis al ni? Kaj ia
patrino, haha, same ne malbona.
La knabineto havas apena dekses jarojn, sed
en iaj infanaj okuloj estas io voluptema kaj
incitema

Palais de dance:
Alia tablo. Diketa sinjoro kun malmultaj
arentaj har-fasketoj. Lia rigardo pendas
kontentege je sia edzino kaj la junega filineto.
Li demanas:
 Kiel vi sentas vin? Iom maloportune inter
tiom multaj homoj, u? u vi volus anka
danci, Manjo?
La filineto ruias. i ajnas tute konfuzita de
la freneza irkaa movio. Pajo ridas. Lia
edzino sendas telan rigardon al tiu tablo kun
la tri kavaliroj. i ajnas senti la pikpikadon de
la venonta aventuro, kiu kaatendas in. i
estas ankora frea svelta virino.
Je la dekunua vi devos senkulpigi min por
horeto. Sinjoro Clermont anstatae societos
kun vi. Mi volas apude ludi bakaraton dum
horo Ah, jen estas ja sinjoro Clermont

ambro 720:
Juna eleganta sinjoro us estas lavanta siajn
manojn. Frapas. Enovias beleta ambristino.
La juna sinjoro returnias mirigite:
u vi, fralino Betty? Pardonu, mi erare
premis malustan butonon. Sed, ar vi ja venis,
do bonvolu alporti al mi frean mantukon, jes?
La knabino klinetas sian kapon kaj kokete
alridetas lin. i rapide malaperas. La sinjoro
ekkaptis ian promeseman rideton, li subite
forgesas plu lavi la manojn, kaj avideme
postrigardas la flekseblan figuron de Betty, kiu
incite balancetas siajn koksojn. Dum momento
li pripensas kaj atendas scivole la revenon de la
knabino.
Denova frapado, Betty eniras. i montras nun
malaplombon, proksimiante al la juna viro,
kiu ridete rigardas al i en la spegulo. Sed nun
li fulmrapide turnas sin kaj ekprenas in. La
okuloj de la knabino similas al tiuj de kato. i
ekridas kvere kaj klopodas elturnii. La juna
viro ekkisas in sovae. iaj manoj unge-tenas
lian densan hartufon

ambro 901:
Profunda silento. En la mezo de la ambro sub
lampo sidas du sinjoroj kaj kalkulas. Anta ili
staras malgranda ruledo. La unua etas la
malgrandan globon. La alia elpuas nervoze
fuman nubon.
Diablo prenu! u mi ne antadiris? Tamen ni
devos ludi la bildoj kaj figuroj, alikaze ni ne
eltenos per nia kapitalo.
Sensencao! reetas la alia incitite. La tuta
sprito de la afero konsistas en tio, ke ni
sukcesos adapti la transversalojn en la
sistemon.
Bone, mi konsentas. Ni provu do

ambro 444:
La insultanta voo de virino plenigas la tutan
ejon. En fotelo sidas maljunulo, speco de
profesoro kun orrandaj okulvitroj. Kun mieno
de pacienca martiro li mute levetas la ultrojn
a tordas la manojn. Nun el malanta la
malfermita pordo de ranko aperas la grasa
insultanta sinjorino. Kun ruega furioza
vizao. Fermante la bluzon super la trodika
busto, i plu riproas:
 Mi ne toleros tiajn skandalaojn future! iuj
homoj jam parolas pri ni. Kaj tute mi ne iros
plu kun vi en la familian banejon. u vi pensas,
ke mi estas blinda?
Sed Reginjo arma, mi tute ne komprenas vin.
Kiel vi povas suspekti pri tia persono?
kuraas kontradiri la maljunulo kaj tremas
tutkorpe.
Suspekti?! kriaas la dikulino, ruega pro
kolero, kaj alpaas atake. Vi, vi kuraas
kontesti? u entute vi scias, kia personao i
estas?...

ambro 521:
La pordo senbrue malfermiis. La kurteno de la
fenestro ankora movias pro la trablovo.
Gracila knabino, kovrita nun per diafana
mantelo, entelias. Mirigite i rigardas la
malordon kaj Gaby, kiu sidas senmove sur la
lito:
Gaby!
La senmova dancknabino ekrigardas:
Mary, vi? u vi ne dormas?
Mary sidias apud sian koleginon. La aloj de
ia kuraa stumpeta nazeto tremas. El iaj
okuloj migdalformaj parolas pasia amemo.
Vi ja scias i diras, mi ne atas la aliajn. Ili
denove malsuprenkuris iom danci en la Palais.
Depost kiam Christa edziniis la pasintan jaron
kun la anglo, ili nur havas virajn aferojn en la
kapo. Mi trovas virojn abomenaj ia mano tu-
kaptas kareseme la manon de Gaby. Gaby, kio
okazis? u vi estas malsana?
Gaby skuas malgaje sian paian kapon. Mary
alovas sin pli intime. ia mantelo glitas de iaj
nudaj ultroj. i metas sian brakon irka la
kolon de la amikino:
Gaby i flustras pasie, vi ja scias, ke mi
amas vin, vi trankvile povas konfesi al mi
Gaby ektremetas sub la varmega tuo. ia
brako klopodas repui in, sed poste i
trankvilias kaj rigardas en la pasie dorlotajn
okulojn de Mary. Tiel sidas la knabinoj
senvorte kelkajn sekundojn. Tra la fenestro
envebas nova plenda melodio, la plorantaj
violonoj de la palma ardeno. Mary subite
rompas la silenton, profunde spirante:
Gaby, u vi ploras?
ajnas ke tiu i demando efikas kiel signalo.
aby ekemegas, per manoj kovrante la
vizaon.
O, vi kompatindas kio estas denove
sciigoj elhejme?
La knabino kapklinas. Pro singultado i eligas
nenian vorton. Mary premas in pli pasie.
Kompato kaj amo vibras en iaj vortoj:
Se mi povus helpi vin! Lasu la larmojn, ni
devas pripensi Ree i irkabrakas la
plorantan. iaj lipoj premas ardan kison sur la
kolon de Gaby.
Tiam Gaby reetegas la amikinon, eksaltas:
Lasu min, mi ne atas tion kaj furioze sub
larmoj: Vi iuj ne komprenas min, vi estas
malvirtaj, vi ja ridas nur pri mi -kaj forturnas
sin al la fenestro.
Mary ajnas konfuzita pro la subita eksplodo.
Humile i flatas:Gaby, ne koleru! Mi ne volis
ofendi vin iaj okuloj ameme irkaprenas
la sveltan figuron de la amikino.
Foriru! ordonas la voo de Gaby e la
fenestro kaj nur la konvulsio de iaj ultroj
montras ian fortan ekscition. Eliru! Forlasu
min!
Mary sin fleksas kiel timigita hundo. i ne
kuraas proksimii al la amikino. i etas
mantelon super la nudajn ultroj kaj heziteme
paetas al la pordo.
Denove movetias la kurteno pro la trablovo.
Gaby staras senmove e la fenestro kaj
askultas en la plorantajn voojn de la violonoj
el la palma ardeno
 6

Charlie husting levias de la luda tablo. Li

fingre balaas la monon en la poojn. Kiam li
levas la rigardon, li vidas cent vizaojn. Ili iuj
estas direktitaj fikse sur lin. Subita sveno
elancelas lin. Kun palaj lipoj kaj strangaj
okuloj li turnias en la rondo de i tiuj vizaoj
kaj anceligas al la dikaj pord-kurtenoj kiel
ebriulo. La luda salono malanta li ajnas
enabismii. Iu servisto senbrue alrapidas
helpeme kaj akompanas lin apogante en la
apudan fumejon de la kazino.
Li paas kvaza homo perdinta egan
kapitalon flustras iu kaj kelkaj, kiuj in adas,
ekridas envie.
Li estis antae igolo en la Palais Astoria
diras dika sinjorino al sia kunludanto, nun li
ludas la sia sistemo!
 Metu sur Impair! respondas tiu.
La krupiero murmuras sian formulon. La globo
komencas rotacii. Silento ekias kvaza en
preejo
La servisto varteme sidigis la gaston en angulon
e tableto. La fuma salono estas preska
malplena.
u mi alportu rapide glason da akvo? -li
demandas zorgeme, ar la sinjoro ankora
rigardadas pale anta sin.
Ne, lasu! ordonas Charlie. i estis nur eta
sveno
La servisto riverencas profunde kaj akceptas
kun senfina miro la malavaran trinkmonon,
kiun li neniam esperis, taksante la gaston
malfelia malgajninto, kaj foriras. Charlie
apogas la kapon en la manon. La pensoj atake
flugas al li, kiel aro da zumantaj abeloj.
Mono! Li havas monon, li havas multe da
mono, li estas ria, li ankora pliriios! La
hunda vivao, kiun li pasigis is nun, finiis
hodia! Haha, li la malria Charlie, igolo, kiu
vivis per la maneroj de riaj dikaj virinoj, li
povas nun moke ridi en iliajn vizaojn Li
estas ria, li estas potenca, li povas aeti
virinojn, li povas dungi propran lakeon, li povas
aeti aton, li povas amuzteni la plej belan
amikinon, li povas vojai, li povas veturi per
ipo, Dio scias, al Hindio, Afriko li povas
plenumi iun deziron Kiom i estas? Ne, ne
kalkuli la sistemo kreos novan monon, en
malmultaj tagoj, en horoj li ludos kaj al la
gajnita mono amasigos novan sed ne, li ne
volas tiujn i ludmarkojn, li volas senti inter la
fingroj susurantajn monbiletojn, novajn,
freajn, purajn paperojn kaj poste li volas iri
ien kaj elspezi monon, multege
Charlie ekrigardas sian horloon. Hop, u
hodia estas vendredo, mardo?...
Ne, mi iras, dankon, kelnero! Diru al mi, u
hodia estas vendredo? Jes?... Mi dankas!
Hm, kiom malagrable! Ke li forgesis pri tio! Li
fiksis hodia rendevuon kun Margit tuj post
fino de la Revuo kaj dume en la kafejo kun la
blua lumfasado atendos lin Fernanda, la
bonkora infano. Li devos telefone atingi Margit
kaj prokrasti la kunvenon sed anta io li
devos nun ani la ludmarkojn
Li venkas la etan svenon kaj iras al la kaso.
Kiam la preska novaj monbiletoj kuas en liaj
brustaj pooj kiel remburaoj, li sentas en siaj
paoj nekonitan flugan facilecon. Li estas nun
libera homo, ne ekzistas plu turmentaj financaj
zorgoj, kiujn li tagon post tago trenis kun si kiel
pezajn enojn.
Ah! Rigardu nur!... Jen en la pordo ridetas
renkonte al li maljuna sinjorino direktorino
Karbon! Kaj ia edzo, infaneca maljunulo,
paetas miope malanta i haha, vi
sensuspekta virino, u vi memoras, kiel vi
ridinde saltais en miaj brakoj tra la salonego
kvaza astma elefantido?... kiel mi sentis en
mia mano viajn valorajn pezajn ringojn kaj kiel
miaj ridetantaj lipos flustris flataon?... Jes, kaj
hodia mi preterpasas apena salutante vin kaj
moke rikanas pri via mirfrapita lunvizao jes,
tio i ne estas plu la malria dancisto el la
Palais Astoria, kliniinta profunde anta via
Mono
Kaj vi, maljunulino en la vestgardejo, kiu
enmanigas al mi la mantelon, jen rigardu nur,
kion mi donacas al vi, jen, jen rekompence
pro tio, ke vi tiom ofte eldonis senpage al mi la
garditajn vestojn kun kvieta rideto sur la
vizao, kiam mi sen groo en poo forlasis la
kazinon jen, prenu nur jes, u vi
rimarketas ion?... u vi rimarkas, ke sinjoro
Husting nun apartenas al la riularo?...
Kaj vi, malnova amiko, kiu rigardas al mi el la
spegulo kun brilanta frakemizo, kion do vi
diras, he? Vi ridetas al mi, kaj viaj manoj karese
glitas super la montopitajn brustajn poojn kaj
sentetas la pikpikantan soron, kiu kaias sub
la tofo
Se ni estus antasciintaj la grandan serion de
la unua dekduo! Anstatae ni ludis nur simplajn
ancojn!
Du ekscititaj viraj vooj glitas preter li
ludistoj, kiuj disputas, kiuj perdis multe da
mono, kies mono eble ruliis en liajn poojn.
Lia sistemo restis venkanta ekzistas multaj
malicaj serioj, sed lia sistemo persistas
triumfe
Ekstere pluvas. Alifoje malagrabla malseka
afero. Hodia? Aton!... Charlie reklinas sin en
la molajn remburaojn. Lumoj glitrapidas preter
li. En iaj koloroj ili reflektias anta li de la
malseka asfalto. La lumreklamoj briletas mikse.
Tra la duone malfermita fenestro enblovas
malvarmeta vespera aero
La kafejo kun la blua lumfasado nomias
Napoli. Charlie enpaas in. Per mallonga
rigardo li konstatas, ke Fernanda ankora ne
eestas. Li malaperas en telefonan elon, por
prokrasti la rendevuon kun Margit
Ankora estas frua vespero. La kafeja trafiko
estas ankora modesta. Nur je noktomezo venas
la plej multaj gastoj. i estas tre eleganta
kafejo, kun diskreta muziko. i estas tute en
blua koloro: la muroj, la plafono, la lampoj, la
molaj apogaj seoj, en kiuj oni sidas profunde
kaj oportune.
Charlie sidias en angulo, la kutima loko, en
kiu li kunvenadas kun Fernanda iuvendrede.
Li aetas de vendistino la plejkostajn
cigaredojn. Li gaje zumas akompane la
melodion, kiun ludas la malgranda
arinstrumenta orkestro. Li apoge reklinas sin
kun kontentego kaj ridetante sekvas siajn
pensojn. u li foje renkonstruu la tutan
historieton ?
Jes - u tra la fumo de lia cigaredo ne naas
bela vaporipo sub brile-blua ielo? Kaj sur i
estas trumpetanta muziko kaj ridantaj homoj kaj
kontrae de li paro da bluaj okuloj de juna
knabino, kiu faletas en liajn brakojn. Dio mia,
malgranda aventuro, li pensas. i ne estas
mondana tipo, tiu i svelta blondulino. Verdire
li ne atas burecajn knabinojn en tiaj ipaj
dimanaj vestaetoj, kun la multaj prudaoj kaj
ast-afektoj, per kiaj plenplenas tia virgulino.
Sed i estas arma en sia konfuzio. i havas
mirindajn krurojn, bonegan figuron, li
konstatas. Io alia foje por via ama stomako, li
pensas. Hazarde li havas iom da mono en la
poo kaj povos ludi la rolon de kavaliro. Li
devas ja danci, kontrae, en la Esplanade, sed
fine anka li volas foje ui tian dimanon. Nu,
nu, kompreneble: i enamias pri li! Ba, kia
facilao por li! Se li, sperta konanto de virinoj,
uzas siajn amajn artifikojn, se i en liaj
dancistaj brakoj disfluidias kiel vakso, se la
soro pendanta en la dimana atmosfero, la
vino, la krepusko kaj similaj aferetoj ankora
kunefikas, ja iu knabino estas for, estas perdita
kaj kaptita Dio, mia kara, iam ja estas la
sama banala milfoje ripetiinta metodo en la
amo Kaj poste la portreto de tiu mistera
usonano Mister Tot, al kiu mi tiome similas kaj
al kiu i enamiis Ke min mordu iuj puloj,
Dio mia, kiom naiva estas tiu bonkoro
infanino!...
Nu jes, tamen oni neniam trorapidu en sia
juo! Komence mi pensis: agrabla aventureto.
Sed kiam mi kisas in vespere, diabla ideo
trapikas mian cerbon: i havas en la banko
malgrandan kapitalon, pri kiu i disponas
libere! Kio estus, se mi i tiun kapitalon?
Kompreneble, vi, eta blonda amfreneza
afinjo, vi tute ja ne timu, nenio okazos al vi.
Atentu nur, kiom lerte mi komencos la aferon.
Ni do renkontos nin i tie en la kafejo Napoli,
e tiu i tablo, en tiu i silenta angulo. Kaj mi
komencas rakonti al vi pri mia mizera vivao,
kiun mi devas sperti. Mi humiligas min anta vi
dirante:
Mi estas malforta senhelpa homo, pri kiu la
sorto faras siajn petolajn ercojn. Mi ne meritas
vian amon. Mi ne pvas edzii kun vi!
Tiu i frazo efikas kiel maldola krak-
bombono. Malgranda larmo rulias trans vian
marcipanan vangon, kaj se ni ne sidus en
publika ejo, mi kisus vin. Mi parolas plu:
 Mi volus komenci alian profesion. Sed por
tio mi ne havas monon. Mi volus farii
memstara kaj vivadi tute kviete. Sed por tio
mankas la mono!
Vi estas kompreneble malfeliega kaj volus
helpi min tiom volonte
Kaj poste venas tiu vespero en kiu mi rakontas
pri mia sistemo. Ke mi jam tutan monaton
prove ludis, sur la papero kompreneble. Oni
bezonas por tio certan kapitalon, minimuman
sumon, por fari la progresiojn, por elteni is
venas la reegalio. Pri la ruleda ludo ni nature
ne havas la plej malgrandan scion. iuokaze la
sistemo pruvis sian tagecon. Oni povus per i
havigi al si iom da mono, poste mi povus fondi
propran entreprenon kaj simile. Kompreneble,
oni devas esti sperta en la luda afero. Mi
prisilentas ke mi ludas preska iutage, ke mi
ne povas lasi la ludadon, ke mi gajnas kaj
malgajnas - kompreneble, ar mi ne havas je
dispono sufian kapitalon, por apliki la
sistemon.
Ho, tiu blonda amfreneza infanino, i kredas
iun vorton. i irkaas min, kisas min kaj
diras tiom malsaete:
Charlie, se estas efektive tiel, mi donos al vi
la monon!
Ne mi diras rifuze, kiel mi povus akcepti
vian monon! Kion dirus la bonkora onklo
Mijo, se li ankora vivus?
Nu, por diri mallonge, ni terure disputas kaj,
por konfesi la veron, tute sensence, ar mi ja
dekomence jam sentas sur la lango la frazon,
kiun mi flustros en ian rozkoloran oreleton:
Fern, eta Fern, vi estas tiom bona por mi!
Se mi nomas in Fern, i flugas en la sepan
ielon.
Mi povus duobligi, triobligi la kapitalon en
mallonga tempo, poste ni povus igi nin
memstaraj kaj geedzius mi diras jam tute
mole kaj cedeme. La afero estas esplorata
ankorafoje isfunde, diversaj paoj estas
farataj, is mi fine libere disponas pri ia konto,
kaj depost nun mi portas en mia poo la kontan
libreton, en kiu estas registrita tre precize kaj
pute la malgranda kapitalo de la stenotipistino
Fernanda Berg
Kompreneble nenio pli ura estas farota por
mi ol sekvintan tagon frumatene alpai la
gieton en la banko kaj likvidi la kapitalon, por
poste aperi kun esperplena mieno e la luda
tablo kaj observi la malgrandan sensuspektan
globon per malamikaj kaj daneraj rigardoj, is
kiam fine mia mano ovias malrapide super la
verdan tukon kaj riskas la unuan meton.
Gajnite! Kaj denove gajnite! Kaj plu sinsekve.
Estas timige, kiome la sistemo efikas. La
krupiero kapklinetas kun rideto al mi, kiam li
per longa rastilo
Charlie!
Li vekias el siaj pensoj kaj ekrigardas. Anta li
staras la juna stenotipistino Fernanda Berg, kun
radia rideto sur la vizao, briletantaj pluveroj en
la malgranda pelta kolumo, kiu karese irkaas
ian delikatan kolon, kaj Charlie subite eksentas
la rose-frean aromon, kiu vebas de i. La
vestgarda bubo deprenas ian mantelon.
Jes, u pluvas ankora? li diras kaj ridetas al
i, tirante in en fotelon apud si, dum la kelnero
ekprenas la menditan vinon el la glaciujo.
Ho, Charlie, ne koleru i petetas kaj ame
rigardas en liajn okulojn, la busoj estis iuj
plenegaj pro tia pluvo
Charlie mansignas ridete. Liaj okuloj flugas
super la simplan beletan vestaon de la knabino.
i estas la dimana vestao de tiam. Se i ne
estus tiom enamiinta pri li, sed saa, sperta
fralino, li pensas, oni povus in denove vestigi
kaj fari el i elegantan amikinon, kun kiu oni
povus sin montri ie.
Diru, Charlie, kiel vi fartas? Jam mi timis la
tutan tagon. u vi havis sukceson? i
demandas mallate.
Charlie surmetas la rideton de saulo:
Kiu e la ruledo perdas la kuraon, tiu perdas
anka la monon, Fernanda!
 u vi prosperas? i demandas kaj ekspiras
pli libere.
La sistemo estas bonega, Fernanda! li
respondas kaj bruligas cigaredon. Ni havos
monon, multan monon!
Charlie levas la glason kaj tintigas in kun la
ia. Fernanda ridetas felie. iaj okuloj estas
direktitaj senvorte, brile sur la vizaon de la
amato. Mute, ridete ili amba sidas unu kontra
la alia. La muziko irkaflatas ilin per reva
valso. La cigareda fumo kringeflugas al la bluaj
lampoj. La kelnero senbrue anas la cindrujon.
iaj pensoj trempias en bluan nebulon. Tra la
ejo ekfluas i kaj muetas. i ektremas kiel en
ravo de printempa sono. Lia mano glitas
karese, en facila amema logo sub la tablo super
ian genuon. Tiam ia maneto timeme
malhelpas kaj amba manoj ektrovas sin,
ampremas sin, disfluidias
Ne, ne, Charlie i flustras, estu brava
knabo.
Sed ia mano irkaprenas la lian treme, felie
pro la dola certeco, ke li amas in. Charlie
rigardas senvorte anta sin kaj ridetas:
Infanino! li murmuras, nenion plu.
La orkestro ludas. La muziko pladas mallate
kiel sona rivereto. La horoj preterglitas kiel
revaj birdoj kun silentaj flugiloj. La mizero de
l vivo, la turmenta soleco de ia knabina estado
disfluas, disblovias kiel lastaj vualoj de
malserena nubo. Anta i malfermias dum
momento la ielo de fantaziaj revoj pri
estonteco
Havante dekok jarojn, oni iam trovias en
lirikaj animstatoj kaj similaj stultaj revaoj,
pensas la ludisto Husting, sed late li diras:
Kiom bela estas la vivo, se oni estas tiom juna
kiom vi! Kaj se oni estas tiom bela kaj alloga!
Vi, virinoj, havas pli facilan vivon.
Sed Charlie, vi ja estas same juna kaj bela kaj
kiam ni estos riaj, tiam i hezitas ridete.
 tiam? demandas Charlie kun ajnigita
scivolo.
Tiam ni geedzios! i flustras dorlote.
La ludisto Husting trovas i ideon naiva kaj iom
malagrabla. Li etas kaan rigardon sur sian
brakhorloon kaj pensas pri Margit, kiun li ne
volus atendigi. Distrite li askultas la fabelajn
kastelojn, kiujn Fernanda konstruas per la
fantazio de 18-jarulino. Kara Dio, oni atendu,
kio kristalios el la tuta afero. Finfine oni ja
povus dividi la monon kaj pace disiri Edzii?
Haha, kia bureca, polva ideo!... La montrilo de
lia brakhorloo maras senhalte
Fern, eta Fern diras Charlie amem, ne
koleretu pro mi, sed mi devas ankora iri en la
kazinon. Mi devas ankora havigi al mi la
lastajn notaojn de la tablo 1 kaj ellabori la
planon por morga.
Fernanda ne agrenias. i estas modesta kaj
kredas de Charlie iujn vortojn. i kapablas fari
ion por la amato, subii al ia ofero, kiun li
postulus de i. i estas blinda en sia unua amo.
La ludisto Husting titolas in malsaa brava
infaneto! Li enmanigas al Fernanda monbileton.
Li adiae kisas in kun patreca zorgemo kaj
sidigas in en la veturilon. Kaj poste li
kapklinas al i ridete kaj staras sen movo tiom
longe, is la veturilo malaperas irka angulon.
Malsaa brava infaneto murmuras liaj
lipoj, dum liaj piedoj malrapide ekmaras.
u li malrenkontu Margit-on? Li pensas en la
sama momento. Eh, tiuj virinoj, se ili rimarkas
ke li havas monon, ili gluias al liaj plandoj kiel
peo. La dancknabinoj de la Revuo estas ja
same tiaj monavidaj estaoj. Li devus ilin foje
invite, eble al ateliera festeno, montri al ili, kiu
fariis la malria Charlie. A li devus iri en la
palacon Astoria, kie li anta semajnoj deoris
ankora kiel dancigisto, kaj tie, kiel ria gasto,
regali per kelkaj aroj da ampanboteloj. Brum,
la dika gvidestro, tiam subite estus mieldola,
lia grasa vizao ekbrilus kiel luna disko kaj liaj
palpebrumantaj porkaj okuloj subite rigidius je
malgrandaj nigrapunktaj rondoj. Kaj la inoj
fu! Kiel ili metus la kapojn unu al alia kaj tele
paroletus pro tio, ke li tute ne priatentus kaj ne
dancpetus ilin. Kaj la orkestro devus ludi, kio
ajn plaus al li kaj kion li dezirus, rekompence
li mendus regalon post regalo. Kaj Lunjo, Mara,
eri, la nigra Elinjo kaj kiel ili nomias iuj, ili
vastigus siajn okulojn, hu! La multa mono!
Li eniras la lumplenan efan straton. Sur la
asfalto kuras renkonte al li la elegantaj veturiloj
de la riuloj kiel brilantaj valoraj bestoj kaj
direktas siajn ardantajn okulojn en lian ridetan
vizaon. e angulo loge vagas voluptaj virinoj
kun invitaj rigardoj. En la magazenoj
fenestregoj staras senvivaj knabinfiguroj kun la
mirinde fleksitaj gracilaj korpoj. Ili portas
fantaziajn silke-brilajn kostumojn kaj ridetas al
li.
Ne, li pensas, li devus enpai la palacon Astoria
kun belega pompa virino! ia eksterao, ia
fenomena staturo devus kapti ies rigardojn
kvaza magia blindiga spegulo. Jes, kun dia
virino, kiu disvastis irka si nubon de
avidemo. Ne, ankora pli, li devus kun i
alveturi en propra fulma ato! Kaj per la
klaema buo de l pordisto tiu i novao
disvastius ventrapide tra la tuta ejo, eble e
anta ol ili enpaus la vestgardejon
Li do decidas hodia ne iri en la palacon
Astoria. La reveno al la ejo de lia iama hontinda
agado devos farii ruzege preparita triumfa
maro!
Tiaj kaj similaj pensoj okupas la iaman
dancigiston, kiam li enpaas la Carlton-Bar-on.
Vizaoj de virinoj, kiujn li konas, svarmas
preter li. Li rememorigas al si nomojn, figurojn,
travivaojn kaj cerbumas, kiun el la multaj
virinoj li elektos kiel sian amikinon. Eh,
ekzistas ja tia amaso, kaj iuj ili estas amemaj
kaj afablaj, se oni nur forprenas al ili la zorgon
pri la vivo, pri la malipaj vestaoj kaj loejo
Ah, jen vi ja estas iuj! krias Charlie kaj en
bonega humoro salutas la du dancknabinojn
Margit kaj Mona, kies sveltaj korpoj montrias
sub la streitaj roboj. Kaj jen estas anka lia
iama kolego Boivoj, kiu nun vivetas kiel
filmkomparso kaj revas pri grandega aktora
kariero.
Miaj karaj, mi regalos vin hodia iujn! Ni
diboos hodia je miaj kostoj!
Ne faru sensencaon, barono diras Boivoj
kaj pli firme enpremas sian monoklon. Li estas
iam tre singarda e tiaj aferoj, ar li jam multe
spertis, kaj krome li dubetas pri la paga kapablo
de sia iama kolego.
Sed Margit jam tiris la baronon apud sin sur
la sofon kaj ekridas gaje, kiam Charlie mendas
ampanon kaj la vizao de la filmstatisto
Boivoj malserenias zorgoplene
Dume Fernanda kiel obeema infano alvenis
hejmen. i sidas kun kvieta felia rideto en la
ambro de sinjorino Hankova, la rondforma
pensiona patrino. Amba hundetoj jam dormas
en siaj korbetoj apud la forno. Kaj la iom
malzorgema bonkora maljunulino eltiris duonan
botelon da rua vino el sia vermborita
skribtablo. El tirkesto i eligis malgrandan
kartonon kun kuketoj kaj du vinglasojn, kiuj
estas purigitaj ne tute brile.
i babilas pri la mirinda ekskurso, kiun i
hodia faris kun amba hundetoj. Kaj poste i
eltiras la malnovajn eluzitajn ludkartojn,
malplenigas la tablon, surnazigas la malnovajn
okulvitrojn kaj komencas agure legi el la
kartoj. i rakontas pri la agreno pro viro en la
meza ao, pri timiga sciigo, kiu tamen povas
esti bonsignifa, poste multe da agreno en la
profesio, malagrablaoj pro virino, monperdo,
sed fine edzo kaj bonega partio
Fernanda askultas fervore. iaj pensoj rapidas
al Charlie. Sinjorino Hankova babilas longe kaj
detale pri la futuro, kiun i legas tute klare el
siaj kudkartoj. Unu hundeto vekias kaj estas
redormigata kiel infano. La malnova kukola
horloo vokas la meznoktan horon
Poste la juna stenotipistino kuas en la lito kaj
longe ne povas ekdormi pro tro multaj feliigaj
pensoj. Kaj kiam i fine fermas la okulojn, i
havas plej diversajn sonojn. i sidas en la
oficejo e la maino kaj rigardadas en la
vizaon de Mister Tot sur la muro. Kiam i
poste enpaas la apudan ambron de D-ro
Billing, sidas e la skribtablo Charlie. Li amike
kapklinas al i kaj proponas al i seon. i volas
demandi lin pri io, sed li jam leviis kaj
komencas dikti. De tempo al tempo lia mano
tue glitas super ian buklan kapon. Kiam i
poste revenas en la oficejon, iuj scivole
rigardas in. D-ro Billing alpaas in tute
proksime kaj paroletas gravmiene:
Mister Tot estas tre kontenta pri vi, vi farios
nun direkcia sekretariino!
in kaptas forta timo adante tion kaj estas tre
malagrable al i, kiam i memoras, kiajn amajn
rigardojn i antae okulumis al la nekonata
potenculo
 7

Mister Tot paas el la lifto en la vestiblon. Li

ridetas lace kvaza en sono, kiam li paas tra
la realo tra la sama realo, tra kiu li migris
multajn tagojn kaj noktojn, jen kiel kaptema
asisto, jen kiel frandema gastronomo, kiu
gustumis valorajn vivofruktojn. Sur liaj palaj
vangoj kuas ankora la ardo spiro de l
travivao. En liaj dormemaj okuloj brulas
ankora la abundo de l bildoj viditaj, kiam li
nun sencele vagas tra la varmega halo.
Ekstere sur la senhalte rapidema strato
respegulias la posttagmeza suno. i milradie
refraktias en la preterglitanta lukso kaj enfluas
tra la altaj vitroj en la vestiblon. Homoj
irkasvarmas la usonanon, venas kaj iras, en
sporta ekipo, sinjoroj kun blankaj pantalonoj,
knabinoj kun silkaj fruntrubandoj, subbrake kun
tenisbatiloj, ridante kaj serante, aliaj en
susurantaj danckostumoj, en nigraj a helaj
vestaoj. La telefonoj sonoras. La hotelbuboj
kuregas. La liftoj zumas supren kaj malsupren.
Tra la vitraj pordegoj penetras la unua
danckanto de la ina orkestro el la Palais de
dance. La five oclock us komenciis
Jes, jen staras la realo denove anta li kaj li en
i! Ho, abundo de l esto, brilkoloro de l
mondo! Nun, kiam li rigardis in kvaza tra
vitra muro, tra mirinda kalejdoskopo, u i ne
ajnas al li ree vivinda? u li ne sentas, ke
komencias lia reveno en la vivon, ke lia sango
ekflamiis je fremda vivojo, ke liaj nervoj
estas skuvekitaj per profanaoj kaj diaoj?...
Kaj tamen, tamen Kvankam lia rigardo saltas
en vizaojn, kiujn li konas, de kiuj li legas la
pensojn kiel de psika barometro, lia koro haltas,
la laca rideto mortas tute, kiam la demando lin
atakas: Kaj mi? Kaj mi?... Kie restas mi, ja
sama homo nur, kondamnita suferi homan
malfelion, travivi ielajn ojojn!
Kvankam lin irkafluas la ondoj de l vivo, li
pensas dolore, tamen li restas netuita. Li staras
kiel observanto sur deklivega monto kaj de
soleca altao rigardas malsupren en la valon, kie
la okazaoj disvolvias multkolore. Sed li - li -?
Kiam li el tiu i altao falegos malsupren - meze
en la bolantan miksaon de l estado, li mem
kiel aktiva elemento?... Kio? Jes, - kion diris D-
ro Kivikas forirante?... Jen taskas eleligi,
eltikli el la aoso de plej sovaaj okazaoj la
travivaon! Mem farii majstro en la arto de
malkovrado kaj elserado!...
Tion pripensinte, li sentas sin subite malforta
kaj mizera. Li sekvas elegantan paron al la
Palais. Liaj piedoj portas lin ancele tra la
naanta danckirlo. Li glitpaas en la star-
trinkejon trempitan en ruegan lumon kaj
sidigas sin per lasta forto sur unu el la altaj
seoj.
La muziko sonas en i tiu ejo obtuze. De tempo
al tempo de ie ekflugas al li virina rido. Rapide
li levas la menditan konjakon al la buo. Li
devas firmteni sin per la alia mano je latuna
stango, ar li eksvenetas. Eble tion kazas nur
la taga varmego, kiu lin premas. Eble la multaj
sendormaj noktoj, la longe malhavita dormo? -
li pensas. Kaj lia stulteta rigardo pensas je la
ridanta fulma dentaro de la verknabino, kiu tuj
denove plenigas lian glaseton. Li ja estas tute
sobra kaj tamen la aoj irka li havas tian
ebrian malklaran aspekton. Li havas la strangan
senton kvaza li sidus sur karuselo, sur alta
anceliema sidloko, kaj rond-veturus
malrapide, dum la irkaao irkapasas lin
multkolore kaj karikature Vizaoj aperas,
malaperas, figuroj, kiajn li vidis klare konkrete
anta si en tiuj noktoj, ovias preter li. Li klare
sentas la malvarmetan aeran spiron, kiu fluas
kontra lin sur tiu i karusela veturo. Li adas
la gurdan muzikon. Li fermas la okulojn
Ankora unu glason, sinjoro?
Perforte li remalfermas la okulojn, sentas, ke la
demando estis direktita al li; kapklinetas lace,
pagas, forlasas ancelie la trinkejon. Pene li
trapaas la dancantan tumulton kaj eniras la
hotelan vestiblon. Kiam la vizao de la
hotelbubo Vijo, tenanta entile la pordon,
staras anta li, ankorafoje li pensas pri Gaby,
la dancknabino, dum la laco atakas lin pli kaj
pli forte. Reveninte en sian ambron, li etas sin
sur la kuejon
Li vekias el profunda dormo, kiu daris eble
tagojn. Ankora kun fermitaj okuloj li havas la
timigan senton, ke iu staras anta li kaj
observas lin arguse. Singarde li palpebrumetas
kaj vidas du malvarmetajn rigidajn okulojn
direktitajn sur lin. La rigardo, kiu efikas kiel
pikanta pinglo, tuj malakrias, kiam li
malfermas la okulojn.
Bonan matenon, Mister Tot! diras D-ro
Kivikas kun meanika rideto sur siaj malgrasaj
lipoj. Mi esperas ke vi bone ripozis! Mi venas
por informi min pri la stato de mia paciento
Mister Tot subite konsciias, ke li estas ankora
plene vestita, saltas, diras konfuzite:
Pardonu, mi kuigis min kaj volis
D-ro Kivikas ridetas kompreneme. Li
flankentiras la kurtenojn de la fenestroj kaj
diras:
Mi komprenas, la reago de la nervoj La
trosatigo de la senta kapablo nature ne restas
sen sekvoj je la homa organismo. Anka tie i
oni ne trostreu la arkon. iu medikamento,
kiun anstata pogute oni trinkas politre,
anias je veneno, jen malnova fakto.
La usonano adas la vortojn, sed ne konceptas
ilian sencon. En tiu i momento malagrable
tuas lin la senrespekta entrudio de la
kuracisto. ajnas ke li iom post iom volas
suvereni sian pacienton, malrapide detruadi la
propran volon, iun penson elcerbigi kaj elsui,
por fine pui lin en tute dependan staton. Nur
pene la usonano retenas sian fortegan indignon,
kiam li respondas:
Sidiu, doktoto! Momenton, tuj mi venigos
kafon, a u vi preferas viskion?... Jen estas
cigaredoj, mi petas!
Tamen la doktoro ajnas koni precize la
pensaron de Tot. Li ridetas, mallevante la
rigardon sur la brulantan cigaredon:
Vi agrenias kontra mi, kredu al mi, estas
iam tiel: la paciento malamas sian kuraciston
tiom longe, kiom longe ili havas rilaton
Tute ne! kontraas Tot. Sed liaj vortoj sonas
tute konvencie kaj elvokas nur novan malbelan
rideton.
Ni ne parolu pri tio!... Vi scias bone, ke mi
celas nur vian bonfarton
La kelnero eniras kaj servas la deziritaojn. Post
lia foriro, la doktoro darigas sian paroladon:
Vi venis al mi iun tagon, por peti mian
kuracistan helpon. La kuraco ankora ne estas
finita, jes, estas grave scii, u mi eble ne eraris
en mia diagnozo
Kion vi volas diri per tio? demandas la
usonano.
La doktoro videble ajnigas neadi la
demandon. Postrigardante cigaredan nubeton li
diras:
Mia tasko estas kontroli la animan staton. La
cirkulado de la sango, la junio de l sentoj, la
vekio al la aktiveco, jen la rezultoj, kiujn mi
aspiras per la senpera aplikado de la
televidiloj
Li pazas. Li okupas sin pri sia taso da kafo, en
kiun li enetas sukeron kaj kiun li malrapide
kirlas per kulero. Evidente li atendas ian rediron
de Mister Tot. Kiam tiu i silentas persiste, li
demandas:
Nu?
La pensoj de la usonano ajne forkuris en
nekonatajn regionojn. Sed nun li rekonsciias,
rektege rigardas en la vizaon de la
kontrasidanto, levetas la ultrojn kaj elbuigas
mallonge:
La televidiloj? Mi estas seniluziigita, doktoro!
D-ro Kivikas elsentas, ke en la respondo de lia
paciento estas ia rezistemo, kiun li is nun ne
konis. Li kaas sian ekmiron sub sia stereotipa
rideto:
Respondo malmulte flata por mi
Mister Tot kvaza rememorante mantuas sian
frunton:
Kio restis en mi el tiuj multaj noktoj? Nenio!
Certe, mi vidis homojn, homojn, sed ne tion,
kion mi avide sopiregas, u vi komprenas? Mi
ne povas klarigi al vi tion, kion mi volas,
kompreneble, ar mi mem ne scias la
travivao, la aventuro, e ia malvirtega
venenio, ia turmenta partopreno kiel
aktivulo u mi scias!... Ha, kio okazis?
Nenio Ankora du semajnoj de vana serado
kaj - mi pafos kuglon en mian kapon!
La usonano flamiis je siaj propraj paroloj. Li
saltas, trakuras la ambron per grandaj paoj.
La doktoro kruce metis siajn krurojn. La kapon
retirante inter la ultrojn, li ridetas anta sin.
Kiam Tot ree trankvilias, li ekparolas:
 Jen malnova sperto, kian ni kuracistoj iam
denove faradas. La sinjoroj pacientoj iam
insultas pro la medikamento, kiun oni receptas.
Kaj se i ne efikas tuj, i tagas neniom. Via
kazo estas aparte malfacila. Transdonante al vi
la televidilojn mi enmanigis al vi mirindan
potencan instrumenton, en kiu loas granda
ideo. Same kiel la plej lerta pafisto malfacilajn
celobjektojn ofte trafas nur post longa provado,
dependas de via kapablo kaj ekzerco, u vi
palpos el rapidemaj nehaltigeblaj okazaoj la
misteraon, kiu povus signifi por vi la sortan
anon de via tuta estado!...
Eble! grumbletas la usonano kaj etas sian
elfumitan cigaredon en la cindrujon.
Sed darigas la doktoro, ne deprenante la
rigardon de sia kontraulo, oni povus nomi vin
felia, ar vi ankora ne konas la vorton sopiro
a avido. Pli malbone estus, se vi vivus en stato
de absoluta pasiveco a rezignacio. Bone. Vi
diras, ke vi ne trovis tion, kion vi seris, eble vi
trovos in neniam? Vi parolas pri travivao kaj
ne konscias, ke ia travivao iam estas ia
sintrompo, ia iluzio de sensoj.
Eble! grumbletas la usonano denove. Li ne
ajnas ema ree komenci psikanalizan
konversacion. Ni parolu konkrete!
Kivikas enpense rigardas la fingrajn pintojn de
sia dekstra mano. Malanta lia frunto ajnas
naskii nova penso. La usonano denove sidiis.
Sekundoj de silento pasas. Ekstere sur la
koridoro preterkuras paoj.
Bone, mi do faros proponon.
Tot ekaskultas:
Mi petas?
Ke vi transdonos al mi provizore la
televidilojn!
La vizao de l usonano montras egan
surprizion. Tian proponon li ne atendis.
Samtempe saltegas el la subkonscio subita
malfido kaj suspekto.
Kiel kiel vi imagas tion? li demandas
ekscitite.
 Mi vidas ke mia paciento estas nervoza. Tial
mi volas nur mallonge skizi mian ideon. Mi
estas kuracisto kaj okupas min jam de jaroj pri
psikanalizaj studoj. Mi estas us faranta
eksterordinare interesan malkovron. Sed
mankas al mi la laborejo, la eksperimentejo. Vi
scias ke iu kuracisto, sciencisto, bezonas
laborejon por fari eksperimentojn. Vi havas do
tiun i laborejon, gigantan observejon kun miloj
da kameroj, en kiuj vivadas centoj da
eksperimentaj kunikloj. Mi bezonas por miaj
esploroj du-tri semajnojn. Vi scias ke mi estas
malria, ke mi mem neniam povos konstrui tian
laborejon. Al la scienco vi farus gravegan
servon!
Mister Tot malcerte rigardegas en la ridetan
vizaon de la kuracisto. Instinkte li sentas la
embuskon, kiun li metas. Li ne kredas pri la
sinceraj intencoj de la doktoro. u tiu i
mallara mistera sinjoro, kiu portas kun si
daneran atmosferon, volas uzurpi la
televidilojn sub preteksto de sciencaj studoj?...
Subita klarvida heleco plenigas la kapon de la
usonano. Li forskuas de si la soron, en kiun
alia volas pui lin.
Mi bedaras, sed pri la televidiloj mi ne povas
nun rezigni!
La osteca vizao de la kuracisto montras
rigidan esprimon. Li klinas la kapon antaen. Li
irkakaptas sian pacienton per perfortaj
rigardoj. Lia voo sonas akre preska ordone:
Komprenu ke vi devas lerni! Vi ne regas la
televidilojn, ar vi ne havas antasciojn kaj
spertojn en la psika doktrino de la homo! Eterne
vi restos seranto! La ekkona teorio de l vivo
estas la bazo, la premiso de la televidila
scienco. Direktante la okulojn sur la projekcian
ekranon, vi vidas nur la realon, tute ne la
malrealon. Levante la manon, vi prenas nur la
preneblaon. Neniam vi vidas tion, kio pendas
en la aero de homo al homo. Por tio i necesas
sesa senso, ekkona kaj distinga talento. Ne
ekzistas pli interesa spektaklo ol la vivo mem,
neniaj pli geniaj aktoroj ol la homoj mem, kiuj
agas sur la scenejo de l mondo.
Kivikas parolas kiel hipnotisto, kiu volas
endormigi sian viktimon. Sed Tot elglitas al li.
Subite li eksplodas per malamika rido:
Kara doktoro, kion vi us rakontis al mi, estas
ja tre interesa, sed tia intelekta babilao estas
sensignifa
La doktoro sendas venenan rigardon kontra la
usonano, sed tuj li denove surmetas sian ridetan
maskon:
u do vi rifuzus e farii mia lernanto? Kiam
mi finos miajn studojn, mi enkondukos vin en
tiun i materion
Mi bedaras, sed pri la televidiloj mi e dum
du semajnoj ne povus rezigni
Kial vi kontrastaras?
Tio estas mia afero, doktoro! Mi ne deziras,
ke iu fremdulo
Mi ne estas fremdulo! Konsideru sciencon!
 Ba! La scienco Se vi volas, atendu! Eble pli
poste.
Ne estu obstina, Mister Tot! Mi havas rajton
pri la televidiloj same kiel vi
La televidiloj apartenas al mi. Mi pagis al vi
la patentojn, vi subskribis kontrakton kun mi,
la kiu vi
Konsideru ke mi estas la sola konanto de la
televidila sekreto!
Kaj kion tio signifus?
Konsideru plue, ke tiu i sekreto estas krima
puninda entrepreno, kiu povus havi fatalajn
sekvojn!
Kaj kion tio signifus?
Ke iam ajn mi povus forgesi silenti pri tiu i
sekreto.
Tot saltas, subite paliinte:
u vi volas perforti min?! -Sed poste li
ekridas late, moke, kun teatra gesto-.
antaisto, kiu mem maros en malliberejon!
Anka Kivikas leviis. Liaj okuloj ekflamas
danere.
Sendankulo! murmuras liaj lipoj.
Mister Tot staras e la fenestro kaj elrigardas.
Liaj manoj en la pooj pugnias. La tuta
danereco de lia situacio fulme klarias. En tiu
i mistera fremdulo subite elkreskis kontraulo,
kiu en nebula intenco volas uzurpi la
televidilojn, ia fanatika sciencisto a krima
arlatano u li estas la enkorpiinta satano
mem, kiu enmanigis al li diablan instrumenton
kaj nun repostulas in? Tot vidas image la
abomenajn telistajn fingrojn, glitantaj super la
kontaktajn butonojn Kion li intencas? u li
volas teli pensojn, profani sensuspektajn
animojn, peli sortojn al malbono, detrui
ekzistaojn?...
La doktoro ree trankvilias. Liaj maldikaj
telistaj fingroj ludas per cigaredo:
Vi miskomprenas min, Mister Tot. Vi nomas
min antaisto, sed mi povus nomi vin
krimanto kontra la homaro, ar vi egoisme
riglas al servanto de scienco la pordegon al la
lumo de l ekkono. Vi ne perceptas, ke mia
malkovro rilatas pli ol unu homan sorton, ke i
tie temas pri grandega revolucio de la psikaj
esto kaj estio de la tuta homaro, pri pli alta
metafizika formo de l mondo! Taskas fine
deiri la nigran kurtenon de la ielo
Ne! krias Tot furioziante pro la banala
babilao de la kuracisto-. La televidiloj
provizore restas en miaj manoj. Mi
kompreneble per tio ne rifuzas vian peton,
komprenu: peton! Restas la ebleco, ke iam, pli
poste mi disponigos al vi la televidilojn.
Vi do ne volas! konstatas la kuracisto kaj
seriozias. Mi avertas vin, Mister Tot! iam
mi estis via amiko, tion vi scias! Gardu vin
farii mia malamiko!
La usonano malate levetas la ultrojn kaj
demandas malvarmete:
Kion vi faros?
Kivikas levias rigide, prenas la apelon,
ridetas impertinente:
Tion vi vidos, Mister Tot! senvorte li paas
is la pordo.
Tot staras kaj postrigardas lin. En tiu i
momento li sentas, ke li restis venkanto. e la
pordo la doktoro ankorafoje returnias kaj
ridetas glacie:
Eraro en diagnozo ofte havas por malsanulo
tre malgrablajn sekvojn, Mister Tot!
Eldirinte tiun i enigman frazon li forlasas la
ambron. Dum momento la usonano rigardas la
pordon, pripensas la lastajn vortojn, trovas en
ili kaitan minacon, eksentas etan timpremon
Kion volas tiu mistera sinjoro kun la longaj
telistaj manoj kaj la satana rideto? Se li
perfidus la sekreton de la televidiloj, li pereigus
sin mem!...
D-ro Kivikas anta la hotelo Modern sidias en
fermitan aton kaj ekveturas en la stratan
tumulton. Apud li sidas sinjoro kun laraj
ultroj, kun dika cigaro en la buo kaj
murmuras demandon:
Nu?
Li ne volas! rediras la doktoro kolere.
Malbenita obstinulo, tiu i usonano!
Ne volas? Hmmm murmuras la
larultrulo kaj eksuas la cigaro, tiukaze oni
devas simple trovi alian rimedon
Ni injektos en lian animon beletan porcion da
veneno ridetas la kuracisto kruele. i
enpenetros lian sangon, i prenos lin kiel
giganta sveno kaj iregos lin el la ielo de
avidoj en abismon senfundan
La alia elprenas el la buangulo la cigaron,
lange regluas ian defalantan kovran folion.
Rakontoj el trans la montoj! -li grumglas kaj
faras fortan fumtiron
 8

La usonano sentas etan timpremon, kiam li

forlasas sian ambron. Estas malfrua
posttagmezo. Certe, certe, li ridetas pri tiu i
stranga kuracisto kaj pri liaj enigmaj minacoj.
Sed samtempe li flarsentas en li daneran
kontraulon, kiu nepre volas -la diablo scias,
pro kiaj motivoj- uzurpi, elposedi la
televidilojn.
Sed ankora io turmentas kaj maltrankviligas la
usonanon. Tio estas la senceleco kaj
senfrukteco de lia isnuna agado. Kie li
komencu? Kiun sorton el la miloj li elektu kaj
observu? Kie li ekagu per siaj televidiloj? Kiam
la vivo, la nuda senminka vivo donacos al li
fine la aventuron, la liberion el iuj turmentoj,
lian propregan travivaon?
Liaj okuloj glitas serante de vizao al vizao,
kiam li enpaas la legosalonon, por trafoliumi la
lastajn gazetojn. Li direktas la rigardon en la
lastajn numerojn de la Gigantic News, kiujn
serveme alportis bubo.
La virino murmuras liaj lipoj subite, kiam
li vidas bildon de nuda dancistino en la gazeto.
Mi vidis virinojn, nudajn korpojn, nudajn
animojn, sed nenio ekflamigis mian sangon
Maltrankvile li eksaltas. Li pripensas, kion fari
nun. Per malcertaj paoj li repaas en la halon.
Rigardas enpense iun virinan vizaon, kiu lin
preterglitas. Li turnas sin, kvaza li volus
direkti sin al la turnpordo, por elii el tiu i
sufoke varma vestiblo sur la straton. Tiam li
ekhaltas. Tra la turnianta pordo us enpais
malgranda moviema sinjoro. Li ovas anta
sin sian ventron kiel plenblovitan infanan
balonon. Li transversas per mallongaj
rapidemaj paetoj la vestiblon. Lia kalva kapo
kun la komika harkrono ankorafoje ekbrilas en
la sunaj radioj, kiuj oblikve falas tra la strataj
fenestregoj, kaj jen, jen li atingis la usonanon: li
la hotela detektivo Viskarbeto!
 Ah, Mister Tot, kia plezuro, ke mi renkontas
vin li ekbabilas, riverencas plurfoje kaj vias
per nuztuketo la viton de la frunto-, tffuu! Kia
varmego! Mi diras al vi, ke estos fulmotondro
hodia. Mi ja volis hodia iri kun mia edzinjo
bani, sed vi scias ja, la profesio, la devoj, la
devoj. Kie vi restis tiom longe, Mister Tot?
Diable, kie vi restis nur?
Viskarbeto ne atendas respondon, sed energie
kuntrenas la mirigitan usonanon:
Venu kun mi, ni trinkos apude, en la palma
ardeno, kune taseton da kafo kaj babilos
iomete. Mi ojas, mi ojegas, ke mi renkontis
vinVi miras, u? Ke mi konas vin? Nu jes, vi
pravas, pasis jaretoj, depost kiam Viskarbeto
kaj K-io laboris por vi. u vi memoras ankora,
la afero kun la brilianta pinglo?... Vi tiam
revenis us de Usono, kiam oni telais in al
vi ne, i tie ne, ni sidiu prefere tie kontrae
de la fontano. Oni tie povas pli bone observi la
tutan ejon. Krome ni tie ne sidas tro proksime
e unu el la elirejoj. Estas dara trablovo, kaj
mi tute ne eltenas trablovon, tuj mi malsanias.
Vi ne imagas al vi, kiom mi suferis en la lasta
semajno pro mia lasta malvarmumo. La
kuracistoj asertas, ke la doloroj en la maldekstra
brako sole devenas de troa nervozeco. Jes,
kelnero, alportu al ni bonan kafon, por mi
kukaon kia kuko? Mylonga-torto?... ankora
neniam vi adis pri i, nu bone alportu, mi
ekgustumos ne, ne, sen kremo Do
askultu, kion mi volis diri. Cetere, kion vi
diras pri tiu i palma ardeno? Fenomena, u?
Kaj la lumfontano, he? Mirinda! Vera paradizo
por la sinjoroj friponoj. Atentu nur, kian
kuradon kaj bruon ni havos i tie, sed
Viskarbeto garde staras, estu trankvila!...
Li interrompas sian babiladon kaj bue sorbas
la kafon, kiun la kelnero alportis. Liaj
pufvangoj blovas malvarmigan venton en la
varmegan aroman trinkaon. La palma ardeno
limas je unu fronto de la hotelo. Mister Tot
rigardas super la komikan kalvon de Viskarbeto
supren tra la malfermita vitra tegmento. Li
vidas parton de la multega fenestraro, kiu
kreskas en la bluan ielon. Kia groteska ideo:
tiu i malgranda kafsorbanta dikventrulo kiel
gardisto de tia giganta hotelo! Kiom bone, ke li
dungis tiun i malseriozan, ridindan
Cetere, kara Tot li rekomencas kaj liaj gajaj
okuletoj rapidas tra la tuta ejo, kvaza li serus
iun, mi ja devas gratuli vin!... Aaah, kiom
agrabla tia pruca akvogutaro, la fontano estas
ja io grandioza en la somero. Kiel i pladas
kaj freigas, u?...
Lia grasaj manoj kun mallongaj fingroj serante
frapas iujn flankajn poojn:
Tondre, jen mi denove forgesis miajn
cigarojn, ili restis en mia ambro supre li
murmuras distrite, u vi komprenas? Oni nun
havas tiom da aferoj enkape, ke oni farias pli
kaj pli forgesema. Anta nelonge okazis al mi
tute amuza afero. Mi iras kun mia edzinjo en
magazenon kaj volas aeti por mia kanario
furaon. Ah, vi ne scias, ke ni aetis birdan
kantiston? Mi certigas vin, oni havas plezuron.
Tia besteto ja estas tiom dankema. Mia edzinjo
diras iam, ke io ajnas al i pli bela kaj
serena, depost kiam la birdo estas en nia
domo
Mister Tot proponas al la detektivo malipan
cigaron. Viskarbeto rikane frotas siajn manojn,
poste malrapide kaj singarde prenas la cigaron,
kiel oni prenas valoran objekton.
Kion do mi volis diri li rekomencas kaj
demordas la pinton de la cigaro, poste
ekbruligas kun kontenta uemo, la afero kun
la brilianta pinglo tiam, i havis poste ankora
epilogon a pli uste darigon. Tiu junulo, kiu
tiutempe provis sian telistan talenton ofendis
min, jes, grave ofendis min, kiam li sidis jam
malanta kradoj. u vi scias, kion li diris? Mi
adis in de la gardisto, tiu rerakontis la mi.
Blinda koko kelkfoje anka trovas greneron li
diris kaj per tio aludis mian firmaon. Atendu,
knabao, mi pensis en mi, atendu nur, is vi
estos denove libera kaj komencos novan
afereton. Al vi ni montros, kion kapablas
Viskarbeto, se li volas. Dio mia, estis tia
kaprico mia. Certe mi estas pardonema, sed ne,
tio i agrenis min, vi komprenas, u ne? Se la
homo malvenkas. Li devas havi kuraon,
konfesi tion. Se mi komparas lin ekzemple kun
Borkowski, kun tiu heroa nobla krimulo sed
pri tio poste. Do askultu, tiu i junulo fine
forlasas la malliberejon, li nenion suspektas kaj
mi tuj pelasas lin per miaj oficistoj. La afero
kazis al mi multajn elspezojn, la tuta aparato
de mia firmao devis eklabori
Kaj kiun krimon faris la junulo? demandas
Tot amuzite kaj ekbruligas cigaredon.
Nu, li ja puis per sia telrompo malgrandan
juveliston en plej embarasan situacion. La viron
mi kompatis, li ne estis asekurita kaj tiel plu,
nu, mi pensas, estas belete, ke mi havas iujn
atutojn en mia mano. La junulo ankora kuis
en lito en malgranda gastejo ie en provinca
urbetao, kiam mi arestis lin.
" Jes mi diris al li, kiam li malfermis la
okulojn, jes, nun vi trovos tempon sufian por
pensi pri tio, ke la blinda koko havas bonegajn
okulojn kaj trovas iun greneron, kiun i seras,
neniam forgesu tion!
Kaj poste ni eltiris la telitajn juvelojn en
kartona skatolo el sub la lito. Jen vi vidas, tio
estis mia veno. Ho, Viskarbeto kaj K-io povas
farii tre, tre malagrablaj. Ba, se la junulo ne
riskus tian buegon, eble li estus hodia riulo.
Kiel oni povas esti tiom aroganta, u ne?... u
vi konas tion, kion ili nun ludas? Serenado de
Toselli, mirinda muzikao. Mi konfesas, la
orkestro i tie estas unuaranga, tute unuaranga...
Mi ja atas aran muzikon multe pli, ol tiun
stultan saksofonan kvakadon, entute klasika
muziko, u vi scias, i estas mia preferatao, in
mi askultas volontege. Mia edzinjo iam diras,
ke en mi dormetas talento de nova Wagner. Sed,
kara Dio, oni deva kontenti pri tio, kio mi
estas Kion vi diras? Interesa profesio? Ho,
jes, tion oni povas diri, tion oni povas aserti kun
trankvila konscienco, Mister Tot! Cetere, kion
mi volis diri ankora, mi devas gratuli vin, je,
efektive gratuli vin, kara Tot!
La usonano ekaskultas. Li reetas miran
demandan rigardon. Viskarbeto palpebrumas
per unu okulo. Multsignife li rikanetas gaje kaj
rondgestas per la cigaro sur la belegan
irkaaon. uplene suante la bonegan
tabakon:
Vi volas aserti, ke balbutas Tot suprizite
kaj pensas en la sama momento, kaj tiu i
sinjoreto tamen ajnas esti detektivo, kiu metas
sian kurban snufan nazon en pli multajn
aferojn, ol li supozas ke vi mem
Vi divenas, vi divenas ridas Viskarbeto kaj
turnas sian cigaron en la buo. Nu jes,
diskreteco estos mia honora devo, Mister Tot.
Kiome domaas, ke mi tion scias? Mi petas vin.
Viskarbeto silentegas kiel tombo. Jen io estas
viaj ideoj, u?...
Tot kapklinetas kun senzorga rideto. Sed estas
malagrable al li, ke uste tiu i detektivo konas
la sekreton de la usona societo. Kio okazus, se
li malkovrus la misteron de la televidiloj? Tot
enaskultas subite kun atentego en la banalan
babilaon de tiu i bumaino. ajnas al li, ke
tie kaj tie i trovas sin aserto a eldiro, pro kiu
oni povus dubeti pri la nepra malkapablo de tiu
i gajrikana sinjoreto.
De kie vi scias, ke mi estas la efektiva
posedanto de la hotelo? demandas la usonano
kun granda scivolo.
Mia kara, aminda Mister Tot diras
Viskarbeto kaj tamburas per siaj ringoj sur la
tabla plato, pri tio oni ne parolas, verdire. Vera
detektivo entute ne parolas. Sed kompreneble,
vi ja scias, kontra vi mi ne sentas malfidon
halo, kelnero, alportu du konjakojn se
interesas vin tio. ar estis ja vi, kiu min enigis
en tiun i elegantan kaoson. Dio mia, iu ja
fakbabilas volonte, unu parolas nur pri
evalkuradoj, alia pri filmo, la tria pri la borso,
nu kaj mi pri miaj atindaj kolegoj. Nu certe, u
mi ne pravas? La krimuloj ja estas same niaj
kolegoj, vidu, kia estas la diferenco? Ili devas
esti studintaj kriminologion same kiel ni, u?
u mi ne pravas?
Certe, certe respondas la usonano kaj
rimarkante, ke la alia denove foriras de la temo,
memorigas: De kie vi scias do, ke mi estas la
posedanto?
Viskarbeto, la dikan cigaron tenante inter la
lipoj, gajrikane klinas flanken sian kapon. Li
kunmetas la manojn sur la ventreton. Liaj
okuletoj palpebrumas petole. ajnas ke li kae
amuzas sin pri la surprizita usonano.
Ha jes, de kie mi scias, de kie mi scias -li
fervoras kaj lia bumaino ekkuras kiel bone
mirita horloa mekanismo, vi volas nepre scii
tion, u ne? Mi diras al vi nur jenon: Viskarbeto
scias pli ol vi sonas, kredu min, Viskarbeto
havas spritan kapeton Tot pensas pri la
televidiloj kaj maltrankvilias. Mi klarigos al
vi: kombinado estas io, kara Tot. Mi e asertas,
ke la kombinado estas pli grava ol la pura fakto.
u tio estas entute detektivo, sen kombina
talento, u? Mi demandas al vi, u tio estas
detektivo? Ne. Tio estas fuulo, malsaa hundo
sen nazo, mi diras al vi, mizera sentalentulo,
kiu kompromitas nian malfacilan metion, u vi
kredas tion? u? Sed kion vi faros, kara Tot,
kion vi povas fari kontra tiuj sinjoroj kolegoj,
kiuj arogante kredas esti kapablegaj, se ili foje
kaptas mizeran po-teliston a komizon, kiu
forkuris kun la kaso, kompatema Dio! Jes, la
malgravulojn oni iam pendumas, kaj la verajn
krimulojn oni ne kaptas, jen malnova vero, ni
ne parolu plu pri tio. Sed vi ne koleras al mi, u
ne? Ke mi tiom surprize atakis vin? Konfesu
mem, u mi ne rajtas scii, kio okazadas en tiu i
domego, u? Do nenia agreno, Mister Tot, ni
volas denove pacii, prosit!
Viskarbeto grimacas kontente. Per unu engluto
li malplenigas la konjakan glaseton. Denove liaj
malgrandaj okuloj rapidas observe tra la ejo. La
palma ardeno intertempe pleniis je gastoj. En
la delikatan muzikon pladas la fontano serenan
akompanan melodion. io briletadas je
marmoro, oro, silko. La palmoj ventumas
malvarmeton. Inter iliaj longaj folioj pendas la
bonodoro de bonegaj parfumoj. iuj virinoj
aspektas bele kaj posedinde
io ajno, Mister Tot, io ajno diras
Viskarbeto kaj rigardas la horloon, kvaza li
iumomente atendus iun, kio sidas post i, jen
sola gravao! u vi scias, mi iam devas pensi
i-okaze pri Flam. u vi konis in? Ne? i estis
belega silkhara pico, kiun mia edzinjo donace
ricevis de sia fratino je Kristnasko. Eh, vi ne
imagas, kiom majeste prezentiis tiu hundo,
kiam i estis free lavita. io turniadis tiam
irka Flam. in admiris iuj niaj konatoj kaj
parencoj. Oni enviis nin pro tia dia besto. Sed
en vero, kiel balda evidentiis, Flam estis tute
impertinenta malica fihundo. Iun tagon i faris
ian domaon, mi ja iam diris al mia edzinjo,
ke oni ne toleru la hundon en la kuirejo, nu
finfine mi donis al i kelkajn manfrapojn. Mi
opiniis la aferon finita. Nu, kaj u vi scias, kion
faras nia Flam? Kiam mi sidias oportune sur la
sofon por tagmani, mia edzinjo us eniras kun
la supo, jen tiu bestao pafe saltas el sub la sofo
kaj mordas mian kruron! Mia edzinjo
kompreneble defendis Flam-on, sed oni foretis
tiun malican hundaon Kiel? Rabio, vi
opinias?... I! e ne ereto, mia edzinjo ja tuj
kuris kun i al kuracisto, ne, ne, la hundo estis
tute normala. Ni fordonacis in al konatoj,
ajnas, ke uste iu havis naskitagon, kaj nia
Flam tia ladire faris ankora aliajn
malagrablaojn. De tiam mi neniam plu prenis
hundon en mian hejmon. Sed, diru, u tio ne
estas interesa? Diru mem, u entute estas
kompreneble, ke povas ekzisti tiom bela,
hipokrita kaj malica besto, u?
Viskarbeto denove eltiras sian horloon. La
usonano rimarkas, ke liaj okuloj nun preska
maltrankvile rapidemas al la elirejo de la hotela
vestiblo. Denove tamburas liaj ringoj sur la
tabla plato, nun pli nervoze ol antae. La
fontano elutas novan akvogutaron sur la
kalvon de Viskarbeto. La cigara stumpo en la
cindrujo ankorafoje ekbruletas kaj elspiras la
lastan fumkringon. La orkestro eksilentas subite
post sovaa fina furiozo. Al la pladado de la
fontano miksias nun la muado de klakantaj
manoj.
u vi estas kontenta pri via nova agad-
kampo? demandas Tot, ne atentante plu la
aferon de Flam. u la hotelo Modern ne estas
iom tro granda?
Mia kara aminda Mister Tot respondas
Viskarbeto, dum liaj ringoj tamburas tute
trankvile, la hotelo Modern estas granda, estas
multaj ambroj en i, sed ni trovas tiun, kiun ni
seras, dormu tre trankvile! Viskarbeto kaj K-io
ankora neniam misfunkciis, u vi komprenas?
Mi estas ja felia, mi estas feliega, ke vi
elektis speciale min, kara Tot, vi povas ripozi
kviete, i tie nenio estas fuata, io iros en ordo.
Delonge mi ja deziris tian postenon. Vi ja scias,
mi deoris longan tempon en la luda kazino.
Mizera laboro. Dio mia, la ridindaj manovretoj,
tiuj kelkaj falsludistoj, po-telistoj kaj kelkaj
aliaj tipoj, kiuj svarmetas tie, estas neniaj
gravaoj. Kion mi bezonas, estas tia nova
Borkowski, kiun mi volus kapti. u vi
komprenas?... Kion? u vi ne konas la aferon
Borkowski? Sed kiel mi petas vin, la gazetoj
siatempe estis plenegaj pri li. Eksterordinare
originala kazo, e stranga unika kazo, mi diras
al vi. Nu, kaj la reklamo por ni. iu parolis pri
la detektiva instituto Viskarbeto kaj K-io, nia
firmao ekfloris, la homoj kuratakis nian
oficejon, ni havis preska cent oficistojn! Hoho,
jen oni povis labori Kelnero, pagi!...
Bedarinde mi devas balda foriri, sed la aferon
Borkowski mi rakontos al vi okaze tute
trankvile ne, ne, mi ne permesas, la du
konjakojn mi pagas Kion mi volis diri
ankora Kion vi demandis, u mi jam ion
interesan? Mi diras al vi nur jenon:
Viskarbeto havas dare siajn kombinojn kaj
hipotezojn, nuntempe ankora iom stangas io,
sed estos ankora kurado kaj asado, atendu
nur, kaj multe da agreno pro tiuj du friponoj.
Sed estas plezuro, estas grandega plezuro, se
oni fine kaptas ilin, u?
Vi do opinias
Mi nenion opinias, kara Tot diras la
detektivo rapide kaj preparas sin por foriro,
ankora mi observas. Vi tute ne imagas, kiaj
interesaj figuroj estas inter la hotelaj gastoj, oni
devas nur elekti la ustajn, u vi komprenas?
Oni devas kribri, iam denove kribri, vidu, tiam
fine restas la grandaj tonoj, kaj tiujn ni devas
havi, tiujn ni bezonas. u vi rimarkas ekzemple
tiun sinjorinon, tute singarde kaj nerimarkeble
turnu vin en mian rigardan direkton, tiun
sinjorinon en la efekta nigra-silka vestao?
Kontrae inter la palmo kaj la kolono, la
kelnero uste preterkuras in? u vi vidas in?
i venas en akompano de pli aa viro kun
grizeta hararo. Tiu i pompa virino estas unu el
la plej interesaj figuroj, kiuj loas en la
grandega hotelo Modern
En tiu i momento Viskarbeto haltigas sian
babiladon. Tra la pordo flanke de la hotela
vestiblo alkuris hotelbubo kaj transdonas al la
detektivo malgrandan slipon. Viskarbeto legas
la malmultajn vortojn kaj ciferojn, skribitajn sur
la slipo. Rikano de kontento glitas super lian
vizaon, kiam li metas la papereton en la vetan
poon.
Kaj kion vi scias pri tiu virino? demandas
Tot rapide, ar tiu i virino vekis lian
interesion.
Sed Viskarbeto jam eksaltis. Li subite ege
urigas.
Momenton, momenteton li diras rapide kaj
liaj mallongaj kruroj ekpaetas tiom rapide,
kiom ili kapablas post la hotelbubo. Tot vidas,
kiel la ventro de Viskarbeto ovias antaen
inter la sidantaj gastoj, irkapasas la kolonon
kaj fluge glitas rektege al telefona elo
Kiam li returnas la rigardon, paro da malhelaj
okuloj alrigardas lin. ajnas ke ia nigra
susuranta vestao tuas lin, ke li povas senti tra
la silko ian elastan korpon. Tiom proksima i
preterpasas kun glitantaj rasaj paoj. Samtempe
fluas el i stranga ebriiga dolo. i transsaltas
sur lin, penetras en lian sangon. Tiu i virino
estas bela, konstatas la usonano. Kaj liaj okuloj
palpe seras la belajn formojn de ia staturo.
Li ektremas. Subite i returnis la kapon. iaj
okuloj vaste rigardas lin. Petege, kvaza
helpkrie ili kroias al li. iaj ridetantaj
belarkaj lipoj konvulsias dolore. Tio ne estas
koketa rideto de logema virino. Jen la muta krio
de malespera malfeliulino! Kiu turnas sin al
li kiu turnas sin al li
io i okazis dum sekundoj kaj trafis la
usonanon kiel fulmo. Konsternite li levas sin,
konfuzite rigardas la kelneron, etas atomate
monbileton kaj paas al la telefona elo.
Sed Viskarbeto malaperis jam
 9

"Nun fine!" Sentas Mister Tot obtuze, nun fine

komencias la aventuro. Lia propra travivao!
Ho jes, ekzistas antasentoj, kiuj subite kiel
fulmo eksterias el la subkonscio kaj plenigas
la malluman cerbon per brila heleco. Vi,
nekonata estao, kiun mi seras, vi devas
ekzisti! Via figuro, kian aspiras miaj revoj, nun
devas aperi anta miaj okuloj en formo vivanta!
Miaj manoj palpos vin kaj deprenos de vi iujn
kovraojn! Tra via nuda karno mi penetros is
en vian animon!...
La babilao de sinjoro Viskarbeto ankora kuas
en liaj oreloj, kiam li forlasas la palman
ardenon, kiam li paas el la lata mondana
movio en la silentegan televidilan centrejon.
Tiu komika detektivo estas malkapabla, certe.
Kaj iuj liaj asertoj estas ete fidindaj. Tamen,
ne, ne, li ne eraris parolante pri mistero, kiu
vebas irka tiu bela fremdulino kiel nevidebla
sora muro. La usonano sentas ankora iajn
belajn malhelajn okulojn, ilian malesperan
krion
La manoj de Tot tremas, kiam ili glitas tra la
komutiloj. Lumo ekflamas. La palma ardeno
staras anta li kiel plastika pentrao. Muziko
ondas en la ejon. Liaj rigardoj seras rapideme
la virinon, eltrovas in fine inter la multaj gatoj.
Rapide li prikalkulas la la plano la tablon,
transaltas, kaj jen, jen i sidas tute proksime
anta li! La usonano alpaas la ekranon. Lia
kapo estas rigide klinita antaen. Liaj okuloj
borias en la vizaon de la virino!
Kaj en tiu i momento i levas malrapide la
okulojn. i rigardas lin el sub melankoliaj
longaj palpebroj. irka iaj noblaj lipoj
konvulsiaj dolora rideto, la sama rideto, kiun li
vidis jam antae, kaj i parolas al li:
Neniel klopodu, Monsieur! Mi ne povas. u
vi opinias, ke io anios, se mi cedos al vi? Ke
vi simple povos forigi ion, kio estis, kio nun
turmentas min, kio pelas min al abismo de
malespero? Sensencao, mi jam kutimiis al la
penso, ke mia vivo estas fuita por iam. Anka
vi ne povus helpi min, Monsieur Bretuil, anka
vi ne
En la ekranan kadron nun ovias la arenthara
kapo de l maljuna Bretuil. Lia ringornamita
mano palpas kvaza kun petego al la gracia
blanka mano de la virino. En lia sagactrajta
vizao ardas pasia ekscitio. Lia voo vibras.
Sible elpuias la frazoj:
Ne parolu tiel, Madame!... mi petegas vin,
vojau kun mi hodia je la unua nokte foriras
la ekspresa vagonaro al la sudo Forkuru,
forkuru!... Resti i tie signifus sinmortigon!...
u vi ne sentas tion?... la detektivojn je iu pao
kaj pao dungitajn spionojn vi devas foriri
de i tie, malproksimen, for, for ankora i
tiun nokton kun mi
La orkestro elsendas kelkajn nervtranajn
kriojn. Oni ludas la muzikon de moderna
komponisto. La aero ajnas tremi. La akvo-
kolono de la fontano, kiu rektege staras super la
baseno, malrektias zigzage. Madame
irkarigardas timigite. ajnas ke i vekias el
la isnuna apatio de malespero, ke i observas
iun tablon. Kaj iaj rigardoj flugas en freneza
timo de vizao al vizao. Bretuil observas in
arguse tra sia nazumo, kiun li surmetis. Kun
evidenta kontentio li sentas la efikon de siaj
vortoj. Lia malhela harkovrita mano unge-tenas
la marmoran brakon de la virino. En liaj okuloj
fajreras la pasia triumfo de venkanto, kiu teren
premas sian viktimon. Kiel nova torento elias
liaj paroloj:
Jes, mi scias estas spionoj ie u vi vidis
la malgrandan viron kun kalvo kaj ronda
ventro?... La hotela detektivo!... li us estis
ankora i tie Vi scias, mi devas hodia
vojai neeble estas ke vi restos plu mi
faros ion, por feliigi vin, ar mi amas vin!...
mi amas vin, Marion!...
Madame subite retiras la blankan delikatan
manon en evidenta nazio. i sentas la
voluptan avidon en liaj vortoj. i ridetas dolore
kaj amare:
Vi parolas pri amo! Kia vorto! Mi estas
kompatinda virino kun bela, pasie dezirata kaj
deziranta korpo, el kiu oni eliris la animon kaj
piedpais in. Amo!... Estis mallonga tempo,
kiam mi kredis, ke mi amas Jacques tagoj kaj
noktoj pasis sone, spaco kaj tempo disfluiis,
neniomiis en la ardego de l sentoj, io estis
profunda sono de l sensoj Sed poste iom
post iom krepuskiis, io irka mi aperis pli
kaj pli reala kaj akceptis kruelajn formojn. La
realo montriis en sia tuta abomeno. La vera
vizao de Jacques senvualiis kruele kaj
estingis la fajron en mi. Tiam mi ekkonis, ke mi
vebis en terura erario de l sensoj. Mi
komprenis ke korpo kaj animo estas du diversaj
aferoj, el kiuj iu havas sian apartan sopiron kaj
deziras sian apartan kontentigon. Se nur unu de
amba estas satigata, la alia suferas,
malsanias, vegetas, mortas pro malsato
Amo? Ne koleru al mi, Bretuil! Vi avidas min,
mian korpon, mian eksteran belecon, sed kion
vi scias pri mia animo?...
Sufias por mi, senti vian proksimecon,
Madame eligas humile la arenthara
sinjoro mi scias, mi estas malsaulo mi
estas tro maljuna por vi, sed mi volas esti via
amiko, protektanto, se vi volas
En la malhelaj abisme-profundaj okuloj de la
virino ekbriletas kompato kaj dankemo. emo
ekflugas de iaj lipoj. La maljunulo sidas rigide
kiel malviva figuro, kun okuloj fiksitaj sur la
tabloplaton.
Mi dankas vin, kara Bretuil! i diras
mallate. Sed estas sensence forkuri. Vi konas
Jacques. Se li ne mortos li terure venos! Li
seros min, is li trovos min. Estas nur unu
savo por mi
Kiu?
Se li mortos! Malamo ekbrilas en iaj
okuloj. Se li restos vivanta, li turmentos min
is mortigo! Tiam prefere subite morti
ia voo rompias. Plorsingulto skuas ian
korpon. Subite i estas kompatinda aspelata
besto, senhelpa malfelia virino.
Monsieur Bretuil estas konsternita. Li provas
konsoli in kiom malagrabla tiu i sceno en
publika ejo!... lia mano karesas in kvietige, li
elmurmuras senhelpe kaj emociite:
Marion Marion Marion
Sed poste i denove ekregas sin. i nerimarkite
kaj rapide forvias la larmojn el la okuloj kaj
ridetas:
Bone! Eble estas pli bone i tiel: mi vojaos
kun vi hodia nokte. Atendu min en la suda
stacidomo. Neniu devas suspekti, ke ni veturas
kune. Eble eble Jacques en tiu i horo ne
vivas plu. iuhore mi atendas informojn de
Anita. Iru ni!
La maljuna sinjoro radias pro ojo:
io farios bona. Nur rigardu kurae en la
futuron. Vi venos poste en la Palais de dance,
estos tie ankora kelkaj miaj amikoj. Ni estos
gajaj. Neniu scios, ke ni vorfojaos post kelkaj
horoj. La hotelan fakturon mi mem reguligos
Kelnero, pagi!
La pensoj de Marion ajnas estadi
malproksime. i sidas kun vualita rigardo.
Krepusko dume kovris la palman ardenon. La
fontano nun prucas en fabela multkoloro de
elektraj lumfontoj, instalitaj sub la baseno. Sur
iu tablo ekbrilas nun staranta lampeto kun rua
irmilo kaj surveras la vizaojn de la sidantoj
per roza koloro. La muzikistaro ludas la lastan
muzikaon anta la granda vespera pazo.
Mister Tot staras en sia televidila centrejo
ankora sen movo. Kvaza hipnotita, kun kapo
klinita antaen li fikse rigardas en la virinan
vizaon. Liaj okuloj trinkas avide iun
konvulsion de la belega vizao, rozkolora pro la
lampo. Lia koro batas pli vigle, se li plektias
en iaj enigmaj rigardoj, se tra iaj pasiaj lipoj
venas molaj revemaj sonoj, paroloj, paroloj,
kiuj falas en lian sangon kiel svenigaj gutoj de
forta dola vino, kiuj kazas samtempe
revolucion de pensoj kaj sentoj. Li rigardadas
en la vizaon de tiu nekonata kreitao kiel en
spegulon, en kiu videblias klare la turmento de
lia propra MI en spegulon, en kiu la mistero
de dua homa sorto malrapide, malrapide
senvualias. Kiu estas Jacques? Kiu estas tiu
maljuna malsaulo Breteuil? Kiu estas i mem?
i, belega estao, el kiu oni iris la animon kaj
piedpremis in? u eble krimulino? Eble
murdintino?
Tie i iras tenante la brakon de la maljunulo,
paante en balanca elasta maniero. i havas
belegan korpon sub la nigra vestao, konstatas
Mister Tot, dum liaj manoj palpas tra la
televidilaj kontaktiloj.
Jen, jen i estas denove! Kiaj molaj ultroj, kia
klasikforma kolo, kia armo kaj eleganteco!
Kaj Mistet Tot subite kun honto kaptas sin en
pensoj malastaj. Per la rigardo li senvestigis
tiun virinon. Li vidis ian blanke-brilan belegan
bruston, la svenige gracilajn koksojn
La usonano mantuas sian frunton varmegan,
kovras la okulojn, anta kiuj pruce ekfajreras
rua lumaro paciencon!... paciencon!...
Jen estas virino, li sentas obtuze, kiu estas alia,
nepre alia, ol la isnunaj! Eble i estas tiu, en
kiu li trovos ion, kion li seras Liaj manoj
nervoze rapidas tra la komutiloj, li enaltas la
koridoron al la vestiblo, la halon, la tuparon,
ree la vestiblon, la elirejon de la liftoj, ree la
tuparon li perdis in, li ne povas trovi in
plu!... li ne trovas in plu!...
La lumo malaltiis. Tra la silentego de la ejo
paadas la usonano inter briletantaj kontaktaj
butonoj, malanta kiuj telatendas milobla
mistero! Subita malkvieto ekprenis lin kiel
febro. Sur la projekciaj ekranoj li vidas ankora
grande la kapon de la virino kun la dolora
rideto irka la belarkaj lipoj. Li adas ian
melodian voon. Li adas iajn pensojn
pensojn, kiaj same dormetis en liaj propraj
plejprofundaj cerbaj kameroj i tie us
naskiis reva bildo, sur tiu griza sorekrano
kreiis us vizia figuro, kiu efektive kaj korpe
sidis en la palma ardeno! Nun i disfluiis
Tot kuregas al tableto. Li ekiras la hotelan
gastliston. Li sere etas la foliojn. Centoj da
nomoj staras tie estiel malamikaj soldatoj
kiel i nomias?... Marion Marion Lia
tremanta fingro glitas lalonge de la nomaro.
Poste li foretas la liston. Tia serado estas
vana. Li kuregas al la televidiloj. Li altas
senplane, senpripense hotelajn ambrojn. En
febra seremo li trakuras la grandegan
konstruaon. Homoj rapide turniadas irka li,
vooj aperas, malaperas, vizaoj, krioj, virinoj,
viroj, parolaj fragmentoj vane!... vane!...
Hodia nokte per la suda ekspreso! La frazo
trapikas lian varmegan kapon. Tiu i penso
saltegas anta li supren kiel ia terurao kaj
refalas de supre estiel frakasanta lavango kaj
iras lin kun si en senfundan abismon! Tot
staras paralizita de la kaoso da ekkriantaj
pensoj. Li staras kun letargiaj manoj kaj scias,
ke li devos agi, ke li devos kuri, asi, batali,
venki nun, a neniam! Hodia nokte tiu
maljuna stultulo forvojaos kun mirinda
kreitao kaj li? Kion li faros?
Subite la usonano ekridetas pri si mem. Kiom
hontiga estas lia ekscitio pro virino, kiun li
konas de unu horo! Eble tio estas sole la emo al
sensa amkomunio, kiu potence lin kaptis? La
erotika soro, kiu eliras de tiu virino? Tiu samo,
pro kiu la maljuna Breteuil humile genufleksas
en ojega ravo, kiam li nur sentas ian
proksimecon?...
La usonano forlasas la televidilejon. Malrapide
li paas la tuparon malsupren al la hotela
vestiblo. Li direktas sin al la pordista sidejo,
kvaza li volus i tie peti informon, sed
lastmomente decidas alion, returnas sin kaj
eniras la manosalonon. Hotelbubo malfermas
al li la pordon kaj riverencas.
"Kie estas Viskarbeto?", li subite pensas, "Kial
li ne sidas i tie kaj manas e iu tablo sian
bifstekon a kotleton?" Sed nenie brilas la
kalvo de la detektivo. Tot sidias en angulo.
Distrite li legas la menukarton, kiun prezentas
al li la kelnero. Kaj ankora pli distrite li
manas la diversajn manaojn, kiujn li
supozeble estas mendinta.
"Kial Marion kaj Monsieur Breteuil ne estas i
tie?", li plu demandas al si, kiam la pordoj
malfermias kaj novaj gastoj enpaas. Li
kompreneble same eniros nokte la saman
ekspresan vagonaron al la sudo! Nun, kiam li
sentas en si tiun i virinon kiel vulkanon, li
devos senvualigi ian misteron! Li devos sekvi
kaj postkuri ian enigmon is la fino de la
mondo!...
Naa horo!
Mister Tot denove sidas en sia tala arkao,
enlosita! Li reklinetas sin en komfortan
fotelon, li fumas cigaredon. Kun streida atento
li rigardas la du projekciajn ekranojn. La pompa
Palais kun sia eleganta vespera dancmovio
disvolvias en brilaj koloroj. La hipermoderna
ina muzikistaro faras inferan bruon. La ia
ritmo turnias virinoj en susuranta silko. Ili
portas bonegajn maskojn, kreitajn de minkilo
kaj pudra kvasto. Viroj palvizaaj ridetas super
la pinka karno de virinaj ultroj, kiuj balancias
la la takto de la muziko. e la tabloj brilas la
pomaditaj kapoj de junuloj kaj la blankaj
hartufoj de maljunuloj, inter ili la ridantaj
grimacoj de minkitaj inoj. Vino brilmovias en
kristalaj glasoj. Perlaj enoj radias. Ringoj
fulmas. Super la danca pargeto grandega kolora
vitrodisko komencas turnii. i etas super la
dancantajn parojn magian kirlan kolorkaoson.
La muziko el akraj disonancoj falas en la
ekzotikan ritmon de obtuzaj timpanoj. Kaj
malrapide ekmovias la granda dancpargeto kaj
turnias ronde kiel dua grandega disko
Jen i venas fine! La usonano saltas elektrizite.
Inter centoj, miloj li ekkonus in! Do i ne estas
iluzia figuro de lia incitita fantazio! i ekzistas!
Rapide li transaltas
Nun i venas pli proksimen. Monsieur Breteuil
kondukas in tra la tabloj. i portas tre
elegantan vesperan vestaon. ia malhela densa
hararo ondas super delikate izita frunto. La
sinjoroj, maljunaj kavaliroj, klinas sin kun
plena respekto. Marion ridetas distrite.
Monsieur observas kun vanta kontento la
mienojn de siaj amikoj. Anka Jolantha, juna
fralino en rezeda verdo, ridetas kun lara
malvirta buo, sed en iaj katinaj okuloj
flagretas malgranda pik-flamo de aluzo
Banala salona babilo rondflugas irka la
ruiantaj kapoj. Oni plenigas la glasojn per
nova vino. Jolantha ekridas kvere. La danca
ritmo takte levas iajn piedojn. Monsieur
Breteuil ludas per sia nazumo, kiu pendas de
nigra nureto. Marion estas irkaita de ridantaj
kaj babilantaj vizaoj
La usonano kroas siajn rigardojn al la virino.
Nenio preterglitas lian atenton. Li vidas la
multajn virajn okulojn, kiuj velas kaj ruas de
cigareda fumo kaj alkohola uo, direktitaj sur
in en avida voluptemo. Li elsentas malanta
ia rigida rideto, per kiu i kvitancas iun
komplimenton, la mizeron de ia anima stato.
El iaj ridantaj okuloj de tempo al tempo irias
rigardoj de ia turmento. Neniu rimarkas tion.
Sole Monsieur Breteuil kelkfoje pririgardas in
singarde kaj tele
La tempo pasas malrapide en la televidilejo,
malgra ke la orkestro bruas kaj la homoj, la
lumoj, la dancejo turniadas pli kaj pli rapide.
Mister Tot bruligas frean cigaredon kaj ne
deturnas la rigardon de tiu enigma virino Jen
brilkolora kulisaro, kian konstruis por li la vivo,
sonanta filmo de fantazia realeco, -pli!- konscia
sono!
Deka horo!
Li vidas, kiel i malaperis kun monsieur
Breteuil inter la dancantojn. Poste i aperas
inter aliaj paroj sur la turnianta dancejo. La
konturoj de ia bela korpo plene montrias nur
nun, en la mola ritmo de tango. i flustras ion al
la maljunulo. Kaj li felie ridetas anta sin
Dekunua horo!
La orkestro denove tondras per obtuzaj
timpanaj frapoj. Cigareda fumo vebas en
longaj strioj tra la ejo. Vooj ekridas kriae.
iuj homoj similas al marionetoj kun rikanantaj
fiaj vizaoj. Fantome balancias la flavaj kapoj
de la inaj muzikistoj. Kaj la gluiema maso da
febraj dancantaj korpoj rulias en rondo. Kaj la
giganta kolora vitrodisko veras novan
lumaron
Sed nun! Nun!... Dum Jolantha, la knabino kun
la malvirta buo, ridegas pri maldeca spritao,
dum la sinjoroj kun malcertaj manoj prenas la
vinglasojn, subite mortas la rideto sur la lipoj
de Marion! Kvaza en subita vekio i
irkarigardas. i ajnas ekkonscii pri sia
hontinda situacio. i levas sin kun palaj lipoj,
direktas siajn okulojn fikse anta sin, iras tra la
bruanta movio, kvaza somnambulino pelata
de mistera potenco, kaj pli kaj pli rapide i
paas al la elirejo, atingas la du grandajn vitrajn
pordojn, post kiuj atende staras la silueto de
sinjoro!...
Tot eksaltis. Li enaltas la vestiblon. La muziko
esas. La reva silento de la malplena vestiblo
irkaas lin. Li vidas, ke Marion staras anta
fremda elegantulo kun mantelo kaj apelo.
Rapideme ili interanas kelkajn vortojn. Post
tio li rapide transdonas al i leteron, ete
riverencas kaj jam malaperis tra la turnpordo en
la nokton
La manoj de Marion treme iras la koverton.
iaj okuloj flugas tra la skribao. i palias. i
ektremas tutkorpe. i irkarigardas kvaza
serante helpon. ajnas ke i estas svenanta. La
honorinda blankbarbulo en la pordista loio
etas esploran rigardon tra siaj okulvitroj sur la
solecan elegantan sinjorinon, kiu ankora
senmove staradas apoge je la altaj vitropordoj,
post kiuj la dancmovio de la Palais bruas kun
malproksimaj timpanaj frapoj
ambro 265, mi petas mi ankora ne
forvojaas i diras apena adeble.
 La via plao, sinjorino! la blankbarbulo
dekroas la ambran losilon, faras en libreto
mallongan noton.
Madame jam enpais la lifton
ambro 265!
Fine ili estos solaj, eksentas Mister Tot en sia
centrejo, kiam la ambro aperas sur la ekrano.
Fine solaj! i ne vojaos, i restos! Io terura,
nedifinebla okazis en tiuj i malmultaj
sekundoj, ia timiga sciigo alvenis, transdonata
de mistera fremdulo, ia fatala informo pri
Jacques kiu estas Jacques?
Tot maltrankvilias. Malkviete li paadas tien
kaj reen. ajnas al li, ke ia katastrofo
flugpendas super li en la premanta silento de la
ejo. Li volas kapti klaran penson, decidon, sed
li estas konfuzita, paralizita de la fortega
atentostreo de mistera travivado Li devas i
tie interveni, alporti helpon, ani i tiun sorton
je nova, per la supertera potenco de ion scianta
dio sed kiel?
Elektra lumo ekflamas. Marion staras en la
cambro. Lace i sin starapogas je la pordo,
tenante unu manon sur la anso, kaj direktas la
rigidan rigardon en malplenon. Tiel i staras
longe, senmove. ia brusto levias kaj
mallevias en profunda spirado. ia alia mano
unge-tenas la malbon-aguran koverton
Tot retenas la spiron. Li adas sian koron
batadi. En lia rigardo ardas demandoj, por kiuj
li vane seras respondojn. Kun tiu i belega
malfelia virino nun esti sola -kia tropotenca
sento, el i elaskulti la veran homon- kia
neniam spertita anima uo! Se li etendas la
manon, li povas atingi in, povas karese tui
ian hararon. Kaj tamen i ne scias tion
Marion pais is la tablo per anceliaj
malrapidaj paoj. i tie i legas ankorafoje la
leteron.
Li vivas! Li vivas! flustras iaj lipoj. Kaj
tiam i mankovras la vizaon kaj plorsingultas.
Senforte i falas sur la liton kaj ploras senhelpe
en la kusenojn. Subite i estas kompatinda
infano, soleca kaj orfa en ia malfelio.
Tot frapite rigardas la tremantajn ultrojn de
Marion. i tiu subita larma rivero ekscitas liajn
nervojn. Li ne komprenas la kazojn. Li nur
subsentas, ke tiu virino estas tute seniluziigita,
humiligita, anime distazita. Li sentas senfinan
kompaton al i. Kaj subite ajnas al li ia
simileco inter ia sorto kaj lia propra. Li
rememoras la scenojn en la palma ardeno, en
la Palais. u i ne eldiris la samajn pensojn,
kiuj jam delonge incitadas lin? u i ne same
kiel li rifuis el la lata sensenco de l vivo en
la solecon de l MI?...
Marion leviis. Senhezita rezoluteco trajtas en
ia bela vizao. i forviis la lastajn larmojn el
la malbelaj okuloj. i paas anta la speguloj
kaj ordigas la hararon. Kun firmaj paoj i
transversas la ambron. i formetas la kofron.
Starantan jam duone plenigita por la vojao. i
pendigas vestaojn en la rankon. Kaj ion
farante kun firmdecidaj movoj, i kelkfoje
haltas kaj irkarigardas kun malgaja mieno.
Longe i rigardadas tra la fenestro en la nokton
kaj ripetas sentone anta sin: i devas
okazi i devas okazi
Teruranta, prema silento regas en la ambro. La
tempo utias kiel delikata sablo. Minutoj pasas
en muta inerta kuro. La spiro de la virino iras
peze kaj adeble. La megafonoj en la centrejo
zumetas monotone. La silento pezas frakase sur
la soleca observanto. Liaj okuloj doloras de la
intensa rigardado. Kaj la virino sidas e la tablo
senmove, solece kaj rigardas, rigardadas
anta sin ia vizao briletas blanke kiel
morta masko, rigida kaj tamen mirinde bela en
krekanta decido
ia mano glitas super paperon. Klare adias la
delikata skrapado de la plumo i skribas
Kaj nun! Konvulsie movias iaj lipoj. i legas
mallate apena adeble, kion i skribis:
ar mi malamas vin kaj ar mi ne volas suferi
vian venon, mi decidis mortigi min. Mi ne
volas, ke vi turmentu min plu. ar mi neniun
amas kaj same neniu amas min, la vivo estas
senvalora por mi. Adia.
Sinmortigo!
La vorto trafas la usonanon kiel elektra bato.
Ne! li krias freneze en la silentego de la
centrejo, sovae saltas kontra la bildon. Liaj
manoj vane klopodas preni la homaon,
malebligi la teruran agon. La figuro sur la
ekrano ridetas nur dolore anta sin. i levias
per rapida movo, malfermas la tirkeston de
tableto kaj elprenas malgrandan revolveron,
briletantan en la tremanta virina mano la pala
vizao de la senesperulino ridetas glorigite en
la brilo de la lampo
Tot reiras la rigardon de la ekrano. Terurego
penetras en liajn piedojn. Li palpas, ancelias,
faletas tra la malhelo de la centrejo
iumomente li atendas la pafon antaen!
Antaen!...en la ambron 265!... la pensoj
kirlias en lia cerbo
La peza talpordo malfermias li falas en
sian ambron atingas hotelan koridoron
kuregas supren tra la tuparo kiel freneza
fantomo spiregante li flugas tra la malheleta
senhoma koridono la elektraj koridoraj
lampetoj svarme preterpasas lin kiel lampiroj
ambro 250! Antaen, antaen!... 252 253
254 li rapidegas lalonge de la pordoj -nun,
nun!- ambro 260 - 261 - 263- - - - - - ambro
265!

10

Dum unu sekundo Mister Tot staras kvaza

toniinta. Li staras sur la sojlo de la ambro
265. La lumo de la lampo pendas super la ejo
kiel pinka vualo, vebas kiel diafana mistero
super la virina figuro kuanta surplanke
La muroj komencas ancelii pro terurego. La
morto blovas al li per glacia spiro ne!... ne!...
i vivas, i vivas kiam li enambriis, i kun
krio falis teren
Tot spiregas pro la kuro. Liaj haroj malordiis.
vito kovras lian frunton. Lia koro batas kiel
martelo. Li surgenuias apud la virino. i kuas
senkonscia. ia hararo estas nigra kiel nokto, la
frunto pala, la okuloj fermitaj. La buo duone
malfermita, bela kaj mola, ridetas kiel en
dorlota sono. La kolo briletas kiel eburo. La
ultroj, de kiuj unu estas tute nudigita pro la
forovita dekolto, montras sen-incitan
rondformon. La mamoj sub la diafana bluzo
estas de streita plastiko. La malvastaj koksoj
kaj la belegaj femuroj, la nudaj rondaj genuoj
kun la rasaj longaj kruroj incitas per
nerezistebla erotika logo belega virino!
Tiu i floranta korpo, arda kaj vivo-varmega
estus nun rigida malvarma maso, li pensas, se li
estus veninta tro malfrue, se lia krio ne estus
reirinta in en la vivon. La brutala sento de
malasta scivolemo estas pli forta ol la emocia
kompato. Liaj fingraj pintoj sentetas sub la
pinka volbao la facilan frapadon de la koro.
Liaj fortaj brakoj levas la sveltan korpon kaj
kuigas in sur la liton. Varmega ondo fluegas
tra lia sango. Li sentas la preska nevenkeblan
deziron kovri la korpon per fajraj kisoj
Sed li ekhezitas kvaza en subita honto. Li
klinas sin al la planken falinta letero kaj legas la
nomon Jacques de Lafond. Jen estas la viro, al
kiu estas direktita tiu i mistera malama lasta
sciigo. Jen estas tiu homo, pro kiu i volis sin
mortigi. La usonano surtabligas la skribaon
kun malserena mieno. Li forovas la harojn el
sia frunto. Li komencas klopodi pri la virino
por liberigi in el la sveno. Li estas nun
konfuzita, kiam la okazaoj pli klare penetras en
lian konscion. Li maldecidemas, u li ne alvoku
kuraciston, alarmu la hotelan oficistaron. Sed
tuj li eksentas akran abomenon kontra la penso
nun vidi irka si fremdajn homojn. ajnas al li
nun, kiam li regajnis tiun i virinon por la vivo,
ke li havas certajn postulrajtojn je i. Li scias
precize, ke li amas tiun virinon nun, kiam li
foriris in el la morto, ke li amas in freneze
per la amo de providenca savinto kaj fanatika
protektanto, kiu en blinda furiozo mortpafus
iun homon, kiu farus ian malbonon al i
Liaj manoj glitas karese super la vizaon de
Marion. Liaj lipoj flustras de tempo al tempo
ian dorlotaon, ian konsolon. Kaj nun levias
ia brusto kiel en profunda emspiro. Malrapide
malfermias la palpebroj. Du malhelaj okuloj
rigardas mirigite en la vizagon de la fremdulo,
kiu ridete klinias super in.
Kiu vi estas? i flustras.
Mister Tot seras respondon sed ne trovas in.
Tiam i konsciias tute, malkviete levas sin kaj
subite krias kun teruritaj okuloj:
Lasu min! Kion vi volas de mi?
Kaj subita plorsingulto skuas ian korpon. i
etas la manojn anta la vizaon:
Ho, kiom malbela, abomena estas io, nun mi
devas plu vivi, plu vivi i ploremas.
La usonano ekstaris kaj haltas anta i kiel
ridinda senmova vaksfiguro kun manoj
senhelpe etenditaj, nekapabla nun eligi e unu
vorton. La grandega kulpo, per kiu li aris sin
savante tiun malfeliulinon, timpremas lin. La
penso ke li per tio plilongigos la enon de iaj
suferoj, estas pro li neeltenebla.
Vi devas vi devas trovi novan kuraon,
Madame li balbutas senkonsile kaj volas
alpai pli proksime.
La virino kuas kun konvulsiantaj ultroj, kun
vizao deturnita sur la kuejo kaj ploretas en la
manojn. Nun i eksaltas, kun fajreraj okuloj, i
krias al la konsternita usonano:
Iru! Iru for! Forlasu min Kion vi scias pri
mia turmento, kiu rajtigis vin disponi pri mia
vivo? Kion vi volas de mi? Mi estas malfelia
kompatinda virino, kion vi do volas de mi?
Foriru, mi petas al vi!
Mister Tot sentas la teatrecon de i tiu sceno. Li
mem faras aktoran geston, kiu fuglitas en
ridindecon. Li seras vortojn kiel aktoro, kiun
ne helpas la sufloro. Li repaas faletante al la
pordo kaj murmuras senhelpe:
Pardonu mi volis mi devas
Lia tremanta mano jam palpas la anson. Lia
rigardo pendas petege kaj senhelpe je la virino.
La subita eksplodo de ia malespero trafas lin
kiel vipaj batoj. Marion denove etis sin sur la
kuejon, senforta en sia doloro. La usonano
vidas ian belegan tordiantan korpon tra la
diafana vestao. Obeeme li malfermas la
pordon.
Ne! i revokas lin. Restu! plorsingulto
rompas ian voon. Mi ofendis vin restu!
La usonano kuretas sin al i. En tiu i momento
li ne konscias klare, kion li faras. Li
surgenuias anta i. Li prenas iajn manojn kaj
kisas ilin ardege. Li sekigas iajn larmojn. Li
subite retrovas vortojn, amason da paroloj:
Vi estas tiom bela, vi devas plu vivi. ia
malfelio estas forigebla. La vivo enhavas tiom
da multkoloraj valoraoj, kiujn oni devas ui.
Ne ekzistas revo, kiun oni ne povas plenumi. Vi
estas bela virino, anta kiu povus adore genui la
tuta mondo. u vi volas, ke mi helpu vin? Mi
havas la devon, helpi vin nun, ar mi redonacis
vin al la vivo. Vi estas malgaja, malespera,
malfelia, diru al mi, kial? Kaj mi ion provos
por helpi kaj subteni vin!
Ne, ne i diras malaplombe, konfuzita per la
impeta demandemo de la fremdulo, kies bela
vizao kun la adace arkaj malhelaj brovoj
ridetas al i. Kaj timeme i fortiras siajn
manojn:
Anka vi ne povas helpi min, neniu povus fari
tion!
Mister Tot kontraparolas in, profundigante la
rigardon en iajn malhelajn okulojn. Li
konsolas in. Ebrio de feliego kaptas lin, kiam
fine sora rideto aperas sur iaj lipoj, kiam iaj
varmaj manoj dankeme perdias en la liaj kaj i
apena flustras:
Mia savinto mia savinto
Poste levias la usonano, kiu is nun genuis
apud la lito. Li subite konscias pri la
embaraseco de la situacio, sed samtempe la
ravecon de l momento: esti sola kun la plej
bela estao inter la kvar muroj de silenta
hotelambro kaj senti de sekundo al sekundo,
kiel nova varmega vivo-fluo penetras en liajn
membrojn, kiel io flamias en ia eesto, kiel
iu vorto el ia buo falas en lian sangon kiel
guto de fajrega lafo
Marion same salte leviis. Per rapida movo i
glatigas la vestaon. i paas anta la spegulon,
por ordigi per kelkaj manprenoj la hararon. Kaj
poste kun la koketemo de matura virino i
returnas tra la ultro la kapon kaj rimarkigas per
eta preska loga riproemo:
Vi nun devas foriri, u ne?... vi ankora
povus kompromiti min, Mister, Mister
 Tot! diras la usonano kaj klinetas sin
prezente.
La konduto de tiu i virino ajnas al li pli ol
enigma. Kaj li konstatas, ke la unuan fojon dum
sia vivo li farias kontra virino malaplomba,
distrita, preska malkuraeta. Sed Marion ajne
ne rimarkas tion. i proponas al li seon. i
prezentas al li cigaredojn kaj sidias fronte al li:
Pardonu, Mister Tot, ke mi antae estis tiom
malentila al vi, sed vi komprenas min mia
subita decido, via interveno, la sveno kaj
vekio i interrompas sin, u ni ne riglos
prefere la pordon? Estus malagrable, se
La usonano levias kaj riglas la pordon. Lia
mano tremas, kiam i turnas la losilon. Liaj
piedoj ete ancelias, kiam li revenas al sia
loko. Silento regas en la ambro. La okuloj de
Tot mallevias, kiam li sentas ian rigardon, kiu
observe palpas lian figuron. Li estas lacigita de
la multaj ekscitaoj, kiujn li travivis en la lastaj
horoj. Li nun trovas sin en stato de febra
malsanulo, kiu post multaj tagoj unuafoje
ellitiis. Tra la mallevitaj palpebroj li klare
vidas la briletantan formon de iaj kruroj, incite
kruc-metitaj. La lumo de la lampo vebas kiel
sora brilo super sia refleksita korpo. Tot
pensas, ke io estas nur sono
Kiel venis en vian kapon la ideo penetri en
mian ambron? i demandas.
La usonano ekatentas:
A, jes, kompreneble! Mi vidis vin en la
palma ardeno kaj legis ion en via vizao, kio
maltrankviligis min
Kaj poste?
Poste mi ne plu forlasis vin mi sekvis vin
iupae, kompreneble tiom singarde, ke vi ne
rimarkis tion. Mi subaskultis e via pordo, is
mi komprenis, ke vi volas fari ion teruran
rakontas la usonano.
Marion enpense rigardas la vizaon de la
kontrasidanto kaj ridetas dolore:
Ekzistas do unu homo pli, kiu min avidas, u
vi komprenas - avidas. Jes, estas bela sento por
virino, se viroj avidas in. Sed kian sencon
havas io i, se la avido, la deziro naskias sole
el la materio, el la korpo, se i ne subordias al
la senseksa animo?...
Tot vekias el sia stato, kiu trovias inter sono
kaj realo. Surprizego penetrias subite en lia
mieno:
Kiu estas vi, ke vi tiel parolas? li demandas
kaj perdas ian kontrolon je siaj vortoj- Vi estas
enigma estao, mi ne scias, kio okazas al mi, u
io estas sono a realo Marion, vi! -Li
volas enufleksi anta i, li volas meti sian
kapon en - ian sinon. Li estas ensorita u li
dormas? u li maldormas?...- Ne, ne, mi ne
avidas vin. Mi ne volas postuli vin, nenion
malbonan pensu pri mi ah, io estas
sensencao, kion mi parolas mi dubas pri mi
mem. Eble tio vere estas nura avido, kion mi
sentas por vi sed eble vi estas la unua virino,
kiun mi vere komencas ami diru al mi, kio
turmentas vin, ion mi forigos, anos
Marion surpriziis pri la pasia senteksplodo de
l usonano, kiu pli kaj pli malkviete atakas in
per demandoj. i rigardas lin malgaje. La
pasinteco ajnas potence emocii in. Nur hezite
korire i ekparolas:
La pasinteco mi preferus silenti pri i. Vi
eble ne komprenos min ekzistas neniu, kiu
komprenus min, ajnas al mi. iuj estas brutaj
hombestoj kun krudaj hipokritaj vizaoj, post
kiuj insidas friponaj kaj malbelaj intencoj Jen
komprenu, tio estis mia plej granda malfelio:
mi estis tro ria! Mia patro estis granda
kapitalisto, ni posedis fabrikojn, karbminejojn,
mia patro estis absoluta monulo. Li konis nur
unu vivcelon: amasigi monon, spekulacii e la
borso per milionoj, fondi novajn societojn. Mi
malamis la monon, la lukson, kiam mi vidis la
mizeron de la laboristaj familioj, jam dum
infanao Kiam mi estis juna knabino, jam
mia patro mortis. Mia patrino kaj mi komencis
vojaadi, ni estis riaj. Mi estis ankora
sensuspekta, sensperta, ne kapablis ankora
distingi homojn. Multaj viroj aperis. Ili iuj
portis ridetantajn maskojn kaj strabe rigardis la
kapitalon, kiun mi iam heredos. Mi komencis
dubi pri la honesteco de la homoj mi nur
vidis hipokritulojn irka mi kaj tamen
sopiregis puran sinoferan amon Kaj poste
poste mi enamiis pri viro, kies puran amon mi
kredis, firmege kredis, is mi tro malfrue
ekkonis mian erarion. La patrino dume mortis,
mi staris sola en la mondo apud li, kiun mi
komencis malami. Ne pro tio, ke li fordrinkis
kaj forludis la monon, sed ar la vivado apud li
fariis infero plej turmenta Vi ne scias, kion
signifas esti katenata kiel senhelpa besto, senti
la vipon de l kruela estro Jacques edziis
kun mi sole pro la mono, li estis ludinta
komedion, per kiu li sukcesis trompi min ne,
mi lernis en la daro de tiuj turmentaj jaroj ne
kredi plu la amon, a kiel vi nomus in
Tot leviis. Li mantuas la varmegan frunton.
u tio povas esti? Analogao, preska lia propra
spegula bildo? Virino, kiu same kiel li seras
inter la homoj, vane seras irkaita de
ridetantaj maskoj, kiuj riverencas anta ia
mamono
Kiu estas tiu Jacques? li krias subite kiel en
sovaa decido. Forskuu lin, se li turmentas
vin! Mi rompos lian kranion!
Marion plene levas sian arman vizaon al la
usonano, kiu haltis anta i kun pugniintaj
manoj.
Ne, Mister Tot, estas tro malfrue i diras
sentone, estas tro malfrue
Vi pensas pri la geedzio? ekridas Tot
Afero surpapera!
Ne, tio ne, tio ne diras dum ia brusto pli
rapide levias, mallevias kaj ekscito ekregas
in kaj tremigas ian voon: estas alio, kio
pereigis min ne, mi ne povas rakonti tion al
vi, kion mi faris, estas tro terure vi
malestimus min mi ne povas diri tion, lasu
min, ah, mi kompatinda
Larmoj fluegas el iaj okuloj. La granda noble
virino kun la multaj logaj armaoj subite
fariis kompatinda senhelpa ploranta infano,
kiun la usonano kviete karesas kaj konsolas. Li
ne kuraas plu demandi al i. La enigmo, la
mistero de tiu virino restas nesolvita.
Kaj nun, iru, iru, mi petas i flustras kun
larmoj kaj sin starigas.
La usonano sekvas in meanike kaj obeeme al
la pordo. i tie li prenas senvorte ian gracian
manon. Liaj febraj brulantaj lipoj tuas in en
longa kiso, per kiu lia tuta amo transfluas en
in. ia libera mano karese glitas super lian
hararon kaj lian orelon. Kaj li adas ian
mallatan voon:
Bonan nokton mi dankas vin ne forgesu
min
Li paas tra la longa nokta koridoro kiel ebria
gasto revenanta de nokta ekskurso. Liaj piedoj
profundias en la molan tapion. io ajnas
kaosa fantazia aventuro. De la mutaj muroj
resonas flustre:
 Ne forgesu min! la lampetoj flagras en
mallata voleco. Post la pordoj kun la
blankantaj ciferoj dormas homoj. Ilia spiro
penetras tra la pordoj, tra la silento. Ne ekzistas
io pli mistera ol dormanta nokta hotelo. Kaj
inter tiuj mil homoj unu estao, kiu nun eble
kun retenita spiro askultas e la pordo kaj
frostotremas pro arda dezirego?
La usonano plirapidigas siajn paojn. Li rapidas
malsupren tra la tuparo per longaj saltoj en
subita pasia scivolo. Li kuregas en la televidilan
centrejon kaj haltas kun fajfanta spiro kaj
vastiintaj okuloj anta la ekrano
Jes! Tio ne estas sono, tio ne estas halucino! i
ekzistas, i staras efektive ankora e la fermita
pordo, metinte unu manon sur la anson,
klinetante la kapon al la pordo, kaj askultas,
orel-avidas ridetas ameme en la silenton de la
koridoro Kiel? u li kuregu supren,
malfermu lare la pordon kaj irkabraku tiun
i belegan inon?
Lacigite li glitfalas en fotelon kaj fiksas kvaza
hipnote sur la projekcian ekranon siajn okulojn.
La megafonoj muas. iu susuro de ia vestao,
iu spiro, iu pao, iu emo registrias i tie
kaj plilatias centoble. Li funkciigis la
mikrofonan plilatigilon is la plej alta
sonforteco. Li preska adas la frapadon de ia
koro. La elektra okulo fikse rigardas la
sensuspektan virinon, arde, penetre, timige. i
sorbas iun movon, iun konvulsion de l
vizao kaj peras ion al la kaita observanto.
u li ne estas mirinde simila kaj parenca al tiu
estao surekrana? u lia sorto ne estas la ia,
liaj suferoj iaj suferoj, liaj deziroj la iaj?
Sed liaj pensoj disfluas en ravegon, en svenon,
kiu facile ancelas lin, kiam li denove direktas
la okulojn sur la virinon. Li farias atestanto de
senvestiga sceno, kian li is nun neniam vidis.
Li sentas la pekemon en siaj kaaj rigardoj, sed
li ne povas forturni ilin. Li estas ensorata de
tiu loge bela figuro, kiu iom post iom,
malrapide kvaza plastika sona kreao
elelias. Kaj ajnas, ke tiu i virino konscias
pri sia beleco. i faras venkan arman rideton,
kiam i deprenas la lastan delikatan teksaon.
Kaj nun la pinka lumo verias super ian brile
nudan korpon
La usonano fermas dum sekundoj kvaza
blindigite la okulojn. Malanta la palpebroj
svarme saltas ruaj fajreroj. Lia koro komencas
marteladi rapidege. La sango pelias en lian
kapon. Eksiblas en liaj oreloj
i estas nuda. Sed de ia blindige blanka korpo
eliras mirinda brilo, kiu envolvas in kiel vualo.
i staras anta la spegulo, kunmetinte amba
manojn post la nuko. i fleksas sin malantaen
kiel en sopira deziro. iuj logiloj de ia korpo
elmontrias plene. iaj lipoj estas duone
malfermitaj. Ili ajnas trinki kisojn en la
malpleno. La dentoj ekfulmas, kiam i karese
ridetante kun malhelaj promesemaj okuloj
flustras en la spegulon:
Jes vi, u vi amas min? u vi amas min?...
Tot sentas, scias, ke tiu i demando estas
direktita al li. La planko enabismias anta li.
La mondo elkreskas brile anta li. Li perdias
en la senlimecon de sia feliego
Jes, mi amas vin, mi amas vin! li ekemas.
Liaj manoj palpe glitas lalonge de la gracia
svelta korpo de la virino. Frostotremo de
senbrida voluptemo vulkanas en li. ajnas ke
ia karno sub lia ekpalpo ektremas pasie. Li
balbutas kun brulantaj lipoj sensencajn
amvortojn
Kaj poste li staras subite en profunda nokto kaj
askultas en la muantan silenton. i estingis la
lumon kaj enlitiis. ia spiro adias klare. iu
susuro de la lita kovrilo elblovas el la
megafonoj kiel ventopuo. Ankorafoje i
ekemas, poste i ajnas endormii
Mister Tot pasigas tiun i nokton en la centrejo
sur provizora kuejo. Li askultas iun ian
spiron. Li similas al fidela gardanta hundo, kiu
dormetas apud sia sinjorino. Nur kiam la
mateno jam krepuskas post la kurtenoj de iaj
fenestroj, li falas en facilan dormeton
Kiam li denove malfermas la okulojn, la suno
jam staras en la ambro. Rapide li ion
rememoras, kio okazis dum la nokto. Dum li
ridete observas, kiel Marion vestas sin, li paas
pripensante anta la ekrano tien kaj reen.
Kiel matenan saluton li poste sendas grandegan
bukedon de ruaj rozoj. Li povas observi
precize la efikon de tiuj floroj. Li konstatas
ravite la surprizitajn kaj felian rideton de
Marion kaj la kison, kiun i premas ameme,
kae sur la rozojn
Nun li estas konvinkita, ke tiu i virino
respondas liajn sentojn. Lia mano tremas, kiam
li telefone ligas sin kun ia ambro. Li vidas
klare ion, kio nun okazas. i alpaas la
aparaton.
Kiel vi dormis, Marion? li demandas
dorlote. La suno ridetas en vian ambron kaj
forpelas la malsaajn zorgojn!
 Kiel vi povas scii, ke la suno brilas en mian
ambron? i demandas kaj ridetas kokete en la
aparaton.
Ho, tion mi scias! diras la usonano kaj
aldonas post mallonga pripenso En iuj
ambroj, kiuj situas al la orienta fronto, nun
brilas la suno!
Vi estas prava anta io mi dankas al vi pro
la belegaj rozoj. Vi estas tre afabla, Mister Tot!
i flatas.
u ni vidos nin malsupre e matenmano?
i hezitas per la respondo. Subite ombro kovras
ian vizaon. i irkarigardas konfuzite:
Ne, ne, askultu neniu devas nin vidi, u vi
komprenas?... Vi devas konduti tiel, kvaza vi
ne konus min anka ne telefonu plu al mi
Sed kial ne? demandas la usonano mirigite.
En tiu i sekundo li forgesis ion. Ne ekzistas ia
Jacques, la detektivoj, ne ekzistas same D-
ro Kivikas a Viskarbeto por li, tio estas tute
ridindaj skrupuloj.
Marion subite tremas pro timo:
Ne, ne, mi petegas vin Vi povus pereigi
min
Ekscentra, freneza sed armega virino, pensas
la usonano ameme kaj kapskue rigardas la
figuron sur la ekrano:
- Sed mi volas vidi vin, Marion! li insistas.
Rideto de felio serenigas ian timeman
mienon, kiam i adas lian voon, poste i
cedas:
Bone, sed ne en tiu i hotelo u vi konas
Caf Savoy? Tie ni renkontos nin is la
revido!
Post kelkaj minutoj Mister Tot rapidegas en sia
ato al la kafejo Savoy kaj atendas pacience
tiun misteran virinon, kiun li konas nur depost
horoj, kiun li amas, kiun li amis de la unua
rigardo. Li havas tempon sufian por mediti pri
i kaj la lastaj noktaj okazaoj. Li elektas en la
eleganta kafejo irmitan lokon en la unua etao
apud la galerio, de kie li havas bonegan
superrigardon sur la tutan malsupran ejon.
Kiam li klinas sin iom pli antaen, li povas vidi
e la enirejon kaj tra la grandegaj vitroj parton
de la strato. Li atentos, ke Marion ne maltrafu
lin. Poste, mendinte e la kelnero, li kolektas
iujn detalojn al mozaika bildo, por orientii.
Kio okazis? Li demandas al si. Kial tiu i virino
ekkuras kiel asata besto, kiam nur adias la
nomo Jacques? Kiu estas tiu viro, kiu havas tian
potencon super i? Eble ia edzo, kiun i timas.
Sed jen estas ja virino, kiu havas sufie da forto
kaj energio, por liberigi sin je tia viro. Ekzistas
sufie da leoj, la kiuj oni povas disigi, nuligi
geedzion. Sed tie i kaias ia enigmo: ke i
timas lian teruran venon, sed pro kio? Ke i
timas la policon, la detektivojn, sed pro kio? i
certe faris ian krimon, eble e murdis homon
---- ha! Kaj li amas tiun i krimulinon, li estas
eventuale kapabla iel klopodi por eliri in al
la polico, por simple forigi, elmondigi tiun
malbonulon, kiun li komencas malami anta ol
li konas lin
Estas nekredeble, li pensas, kiome soris lin tiu
virino! Eble tion kazis nur la aventuraj
cirkonstancoj, en kiuj li konatiis kun i, eble
anka ia beleco kaj doloro, malespero. Jes, u
kompato ofte ne estas la plej forta kunulo de la
amo? Kion signifas entute amo? Iu poeto eldiris
foje la trafan sentencon: Ami signifas: kapabli
je io ajn!. Kaj se i efektive estus murdintino,
u lia amos esus? Ne, eble li amus in duoble
pli kaj estus kapable batali kontra la leoj,
kontra la polico, kontra la tuta mondo! Eble
nur tiam lia estado havos sencon, lia vekianta
aktiveco - celon? Suferi, batali, venki pro
virino, pro belega estao, kies animon li adoras,
kies korpon li soifas. u tio estas amo? Li
devas paroli kun Marion, i devos konfesi ion.
La misteraj vualoj finfine devas disirii.
i tie haltas liaj marantaj pensoj, kiuj iom
konfuze sekvis unu la alian kaj neniel klarigis la
situacion. Li vidas eniri elegantulinon, tuj
ekkonas en i Marion. ian balance glitantan
paadon li ekkonus inter centoj da same
maskitaj virinoj. Li rapidas renkonte al i--
i faras nervozan konsternitan impreson. ia
spiro rapide iras:
Pardonu, ke mi malfruiis sed ni devas tuj
forii oni persekutis min, kiam mi forlasis la
hotelon mi zigzage traveturis la tutan urbon,
por forskui eventualajn persekutantojn mi
timis ke iu subaskultis nian telefonadon
matenan
Mister Tot estas unuamomente mirfrapita. Dum
momento li ekzamenas per rigardo la virinon,
kies malhelaj okuloj timeme kuras tra la ejo. Li
sentas ian manon kiel tremantan birdeton,
kiam li salutas in. Dum sekundoj ia nervoza
maltrankvilo transsaltas sur lin, sed poste li
ekskuas sin ridante:
Sed Madame, kiaj ideoj!... Vi vidas fantomojn
dum helega tago
Ne, ne, tuj ni devas foriri! i insistas timeme
kaj rifuzas sidii e la tablo.
 Sensencao! ridas la usonano. A vi seras
a vi volas
Subite li interrompas. Li seriozias. Lia rigardo
falas kiel senbrua fluganta sago diagonale
malsupren tra la grandega fenestro en la parton
de la strato kaj trafas tie malgrandan sinjoron
kun komika ronda ventro kaj kalva kapo, kies
harkrono adace ventpetolas el sub la apelo.
Tiu i moviema sinjoreto ovas sian ventron
anta sin kiel plenblovitan infanan balonon kaj
rapidemas per mallongaj paetoj al la enirejo de
la kafejo Savoy.
Bone, ni iros! diras la usonano kaj kaas sian
rimarkon post rideto.
ar la oforo de Tot ne eestas, la usonano
mem sidias e la direktilo, rapide tiras la
virinon en la veturilon, kaj jam la eleganta
limuzino pafe ekveturas kiel diabla besto kaj
atingas en ventrapida veturo la grandan straton
kondukantan lalonge de la mara bordo
 11

Depost tiu memorinda nokto, en kiu li festis la

venkon de sia sistemo en la Carlton-Bar,
Charlie Husting sidas tagon post tago en la luda
salonego kaj logas el la ruledo novajn monojn.
La sistemo restas venkanta!
Jes, li posedas nun monon! Li estas riulo.
Kiam li eliras la kazinon vespere, atendas lin lia
propra ato brilanta pro noveco. Boivoj, kiu
nun ludas e li la rolon de atomobilisto,
malfermas la pordeton kaj diras kun humila
riverenco:
Eniru, barona moto! La stomako de via
sindona veturigisto Boivoj jam ekmurmuris
adeble du fojojn. i avidas manaon kaj
trinkaon!
Post tio li pli firme enpremas la monoklon, dum
Charlie ridante ekfrapas lian ultron:
 Antaen, do, maljuna knabo!
Kaj poste ili veturas en la lumbrilan vesperon:
Boivoj e la direktilo kun elegantaj blankaj
gantoj, en unuaranga vestao, kaj apud li
Charlie, iomete ebriigita de la mongajno kaj de
la alkoholo konsumita en la Casino-Bar.
Kion faraas la inoj? li demandas.
io en ordo. La dancknabinoj kompreneble
demandas pri ni. Nu u mirige? La ateliera
festo ja estis treege gaja kaj pikanta. Entute, se
mi rememoras Elinjon, diabla knabino i
estas i ekmordis ies orelon kaj al Iberly i
krais sur la vizaon Tiu Iberley estas same
tia homao, antae estis boksisto, nun
meneero kun koro malmola kiel tono. Jen
estas en la trupo rava svelta blondulino kun
malgajaj okuloj, Gaby i nomias i tiam ne
eestis. i havas malsanegan patrinon ie
province kaj volus helpi in. Sed kiom gajnas
tia revu-dancistino, se i restas honesta kaj
asta? Iberley ne volas doni al i e unu
centimon da antaspezo, ar li kompreneble
havas nenian ancon e i Margit kaj Mona
felie mi sukcesis dekroi, nature ili furiozas
pro tio, haha! Hmm, jes, via pompa ateliera
loejo kun la orientaj tapioj, la hindaj idoloj, la
erotikaj japanaj bildoj, i efikis sur ili
Charlie apena askultas. Li palpebrumas en la
saltantan lumaron de la strato. En lia kapo
svarmas ciferoj. Li nombras, kiom li supozeble
gajnis hodia. Verdire li estas iom facilanima
hodia. La unuan fojon li transpais la
sistemon. Post la egalio li devis tuj regresi al
la komenca ludenmeto, sed anstatae li pelis la
enmetojn en danerajn altecojn. Felie li trafis
uste. La mono restis staranta, multobliis en
kelkaj minutoj je la maksimumo oni devas
havi bonancon
Maljuna babilaulo li fine grumbletas, kiam
Boivoj iam denove ekparolas, post kiam li
sukcese traovis la veturilon tra malfacilan
trafikan krucion, rakontu do ion prudentan!
Bone atentu diras la filmaktoro kaj retiras la
ruan vojmontrilon, mi kaptis por vi ion tute
specialan. Ion, kio bonege tagas por via
ekzotika ateliero. Vi scias ke io, kion ni havis
is nun, estis sengustaj estaoj, apena indaj je
unu nokto. Mi kaptis in hodia en la
filmlaborejo. Mi devis hodia veturi pro ia rolo,
pro kiu mi intertraktas. Ili turnas nun hindan
filmon, nepre vi devas foje veni kun mi. Vi
eventuale povas partopreni finance en la
afero Kiam mi paas en la kantinon, por
preni konjakon, jen sidas virino, mi diras al vi
virino, nu, tute fenomena. Ekzotika vizao, iom
malhela hatkoloro, peonigra hararo,
malvirtema buo, alta kaj fleksebla kiel
serpento
Hmmm diras Charlie kaj ekatentas, kaj
plu?
Boivoj subite haltigas, klinas sin antaen:-
Stop! Jen ni alvenis jam. Eliru! Via barona
moto unue bonvolos preni la noktan
manaon
Ili enpaas multekostan elegantan restoracion.
Boivoj kompilas la la menukarto la
vespermanon kaj elektas la vinon. Post tio li
prenas krakenon kaj komencas mordeti in:
Do, tiu fenomena virino, pri kiu mi rakontis al
vi, sidas en la kantino. Estas labora pazo kaj
kompreneble la tuta statistaro sidaas irkae.
Oni atakas min per demandoj pro via ato. La
ekzotika belulino kompreneble same observis
antae tra la fenestro, ke mi bruveturis en la
korton per la ato, kaj nature i pensas, ke mi
estas la direktoro a almena prominenta
aktoro. Vi ja scias, kiom la virinoj hodiatempe
okulumas je atuloj. Nu iuokaze, kion mi
rakontu al vi ankora detale, i ludas en la filmo
malfrandan rolon, estas dancistino en iu
kabaredo kaj naskiis en Bombay
Kiu ao? demandas Charlie interesite kaj
prenas la fotobildon, kiun Boivoj donas trans la
tablo. Hm, ne malbela, interesa, bona korpo! -
konstatas Charlie post momento. Poste li
enpoigas la bildon.
Boivoj eltiras sian horloon:
 Post iom pli ol duona horo vi povas admiri
in en la kabaredo. Mi hiera veturigis in per
la ato hejmen. Cetere i estas tre gaja. Kiam i
finos sian dancnumeron, ni invitos in.
Kompreneble i kunportos sian amikinon, por
ke sinjoro Boivoj same ne enuiu
Charlie ridete ludas per la menukarto. Subite li
rimarkas, ke de la karto malfiksias unu vorto
kaj ekflugetas al li: vendredo! La kelnero
starigis la supon anta lin. La ludisto malrapide
kaj enpense trempas la kuleron. Boivoj babilas
plu. Li rakontas, kiel li ankora agrenis la
reisoron kaj kiel iuj irkaflatas lin, ar ili
flarsentas malanta liaj rilatoj monon
Bedarinde mi havas ankora rendevuon en
la kafejo Napoli diras Charlie kaj malrapide
kulererpas sian supon.
Sed tio ja ne povas esti diras Boivoj
mirigite, u estas negoca afero?... Ne?... Ah, la
eta blonda knabino, mi jam scias, venigu in
alifoje. Mi kompreneble konsentas kun vi, ke
oni fine volas havi anka ion solidan. Sed
hodia? Tute neeble, barona moto, neeble!...
Vi telefonos iuokaze al la kafejo Napoli kaj
senkulpigos min diras fine Charlie post pli
longa silento.
Tio estas la unua fojo, ke li ne kunvenas kun
Fernanda. Sensencao, kial li dare aras sin
per tiu knabino. Li transpagos al i en tiuj i
tagoj la monon. La konto denove ordios, kaj
poste li skribos al i adiaan leteron, kaj io
trairos denove sian kutiman vojon. Kion li
komencu kun tiu bura knabino kun naiva
mondpercepto? i ja incitas liajn nervojn per
siaj daraj amkonfesoj kaj geedzi-projektoj,
kaj fine li bezonas siajn nervojn por la ludado,
por sia sistemo, por sia kariero. Nepre li devas
nun esigi la rilatojn
Tur Aida, la hinda serpenta dancistino,
prezentas sin en tiu i vespero en speciala
beleco kaj klopodas per iuj fortoj. ar la
duonhelo, kiu kovras la tablojn de la gastoj,
ekfulmis al i la monoklo de Boivoj ia
dentaro brilas kiel tiu de rabobesto, kiam i el
nigraj ekzotikaj okuloj pafas rigardon direkte al
la tablo de Charlie
Charlie apladas ridete kaj devas konfesi, ke i
estas sendube interesa virino.
Ne drinku tiom multe, maljuna porkao! li
murmuras al Boivoj, kiu iam denove
plenverigas sian glason. Kiu poste kondukos
la aton, se vi denove ebrios?
La filmaktoro respondas per gruntado. Li
vipurigas sian monoklon kaj reve pensas pri
tio, kiel aspektos la amikino de Aida. Se i ne
plaos al li, li trovos rimedon kaj eblecojn, por
elturnii. Kien ili veturos post la prezentado?
Diablo scias, ne ekzistas plu amuzejo, kie oni
ne trovus konatojn. Entute li devos okaze
inklinigi Charlie por entrepreni vojaon al
eksterlando, eble al Egiptio a Turkio? Tiu
Husting estas ja sorulo. Kiu estus antavidinta
tion? Li nepre devos financi filmon, en kiu la
filmaktoro Boivoj kaj eble tiu Tur Aida ludos
la efajn rolojn. Kaj tiam anka li sukcesos
li, la iama almozpeta filmstatisto!...
e tiaj pens-ekskursoj, kiajn faras Boivoj, estas
tute kompreneble, ke li forgesas telefoni al
fralino Berg en la kafejo Napoli
Kaj en la kafejo kun la blua lumfasado dume
okazas unu el tiuj mil etaj nerimarkeblaj
tragedioj, el kiuj konsistas kelkiu vivo kaj kiujn
plej ofte suferas enamiintaj koroj.
Ree la cigareda fumo krispe-flugas al la bluaj
lampoj. Ree la muziko flatas per reva valso. La
kelnero senbrue metas la mokkon anta la
modestan beletan knabinon, kiu sidas sola en
angulo kaj ridete sendas kaajn rigardojn al la
enirejo.
Fernanda, la malsaa obeema infano, atendas
sopire sian amatan Charlie, kiu ne venas, ne
venas Tio estas la unua fojo, ke li malfruias.
Kiom ene sidi sola i tie kaj atendi. La gastoj
kelkfoje rigardas in tiom strange, precipe la
sinjoroj sed Charlie venos certe ajna-
momente, ajna-momente
i tiretas la manikojn de sia nigre-silka vestao.
u li tuj rimarkos in, ke i havas novan
vestaon? Ho jes, i estis malparema. i paris
iom de sia salajro, i ja devas beligi sin por
Charlie. u la vestao plaos al li? Certe, i
estas tute simpla, kun blanka surmetao je la
dekolto, speciale malvasta en la talia parto, kun
longaj manikoj. Sinjorino Hankova trovas in
rave bela, krome i aetis paron da silkaj
trumpoj de talblua koloro. Nur la uoj
agrenas in, ar ili ne estas plu tute novaj.
Anstatae i tondigis la hararon malantae iom
pli mallonge, tiel ke la nulo nun montrias.
Tion atas la sinjoroj, diris ia kolegino Henjo,
kiu vestas sin tute la la gusto de sia amiko
Unu horo pasis. Charlie ne aperas. Ho, i
imagis hodia tiom bele ion. Charlie promesis
al i, ke li iros danci kun i. Li estas tiom
fenomena dancisto, en liaj brakoj oni forgesas
ion irka si. Iam li estis kun i en la Palais de
dance en la hotelo Modern. i terure hontis en
sia simpla vestao. iuj sinjorinoj estis tiom
elegantaj. Sed poste la turniantaj lumoj, la
rotacianta dancejo, estis belege! Hodia i jam
pli konvene povus iri kun li en sia nova vestao.
Minutoj pasas. La muzikistoj altis la
ventolilon. i muetas kaj kantas monotone
super la soleca beleta knabin-estao, kiu sidas
kun kortrane malgajaj okuloj. La gastoj
babilas tra la fumo, kiu ie kolektiis je nuboj.
La kelneroj senbrue glitas inter la tabloj Kie
restas Charlie? Kial li ne venas?...
Ho, kiome i antaojis jam pro hodia! Jes, i
havas en sia mansaketo e surprizaon por
Charlie. i estas beleta arenta cigaredujo,
heredao de la bonkora onklo Mijo. Kaj in i
volas hodia donaci al Charlie. Al kara Charlie
de la infanino Fern, i engravurigis
Se li almena telefonus i tien, i pensas
malespere kaj reglutas la larmojn. Kio okazas
kun Charlie? Li estis en la lastaj semajnoj tiom
malsimila, tiom fremda. iam kiam ili
renkontas sin, i sentas, ke li ne estas sincera.
Eble li tute ne amas in?
Tiel demandante al si i ekmemoras ion, kiam li
sidis lastfoje i tie, li elpoigis sian leterujon,
por elpreni ion. Tiam elfalis kelkaj fotografaoj:
virinaj portretoj! Tio efikis kiel vundpiko tra ia
koro, sed Charlie ridetis trankvile kaj diris nur
la kapon skuante:
Estas nekredeble, kion enpoigas al mi
konstante tiu Boivoj
Kiu estas li?
Eh, ia filmaktoro, kiu peras anka al junaj
talentulinoj rolojn. Tiujn i fotojn mi devas
montri al unu el miaj konatoj A alian fojon
ekaperas eleganta virino, kiu etas al Charlie
koketan saluton kiel malnova intima
konatino Kial li havas iam tiom malmulte
da tempo por i?... u eble li simple simple
forgesis in?...
Estas korire kaj emocie, kiel tiu i simpatia
knabino pli kaj pli malkuraias, kiel i
kelkfoje sendas senhelpajn malgajajn rigardojn
al la ridantaj kaj ercantaj gastoj e la najbaraj
tabloj. Neniu priatentas in. Neniu scias, kio
okazas en i. Nur dikventra diboulo
palpebrumas super sia gazeto kaj komencas pli
kaj pli interesii pri la belaj kruroj de la soleca
juna fralino
Kiam la muzikistoj ree agordas siajn
instrumentojn, Fernanda manvokas la kelneron.
iaj okuloj pleniis per larmoj, kiam i forlasas
la kafejon kun la blua lumfasado
Estas la sesa horo vespere en la sekvinta tago,
kiam paro da junaj knabinaj piedoj heziteme
suprenpaas la multajn etaojn, kiam tremanta
mano ektiras la sonorilon, kiam timeme du
junaj okuloj estas fiksitaj al la surporda vizit-
karteto kaj legas la nomon Charlie Husting.
La pordo malfermias. Charlie staras anta la
juna knabino, kiu etas sin al li kaj irkabrakas
lin. La ludisto montras sian surprizion e ne
per palpebra konvulsieto, sed diras kun rideto:
Fernanda, vi? Kiel vi venas i tien en mian
loejon?
 Ho, Charlie, mi hodia telefonis al vi
minimume trifoje, sed neniam vi estis hejme!
u vi do tute forgesis, ke ni volis hiera danci?
i riproetas flate.
Charlie tiras in tra la koridoro en la ambron.
Fernanda konfuzias pro la neatendita medio,
kiun i ekvidas unuafoje. i rigardas la pompe
kaj ekzotike aranitan ejon, kiu kuas sub
grandega vitrofenestro. La ielo kun sia intensa
bluo sternias super io kiel brilanta tuko. Kaj
jen i rimarkas timigite sur la cindrujo du
brulantajn cigaredojn, kiel delikata fumo
levias en longaj strioj.
u mi malhelpas vin?
Sinjoro estas e mi ridetas Charlie, mi
havas gravan konferencon kun li. Pardonu, kara
Fern, ke mi igis vin atendi hiera mi estis
malhelpita, mi komisiis amikon, ke li telefonu
al vi, mi mem estis okupita en la ludsalono
u vi malfidas, eta Fern? aldonas Charlie
ridante, kiam iaj rigardoj ankora pendas je la
du cigaredoj momenton... Li iras en la
apudan ejon kaj tuj revenas kun sinjoro portanta
monoklon kaj prezentas lin kiel sinjoron
Boivoj. Fernanda nun estas tute malaplomba
kaj diras balbute:
Mi mi ne volas malhelpi la sinjoron
kaj turnas sin al la pordo.
Charlie akompanas in tra la malvasta koridoro
kisas in kviete kaj diras:
Ne koleretu al mi, eta Fern! Vi vidas, mi estas
okupita, tre okupita ni renkontos nin alifoje,
mi telefonos al vi, tiam ni iros danci Ne
koleru al mi
Ne, ne i diras kaj kurae reglutas la
larmojn. Charlie elovas in kviete kaj fermas
la pordon. Fernanda devas firmteni sin je la
tupara apogilo, kiam i paas malsupren la
tupojn. Kiam i preska atingis la
grundetaon, subite i adas zumadon. La lifto
levias supren lalonge de la tuparoj. Kaj klare
i vidas tra la drata krado elegantan virinon kun
malhela ekzotika vizao. i staras en la
veturanta lifto. i tenas en la mano malgrandan
minkogrifelon kaj korektas anta la lifta
spegulo la ruajn lipojn
Kelkajn tagojn poste la ludisto Husting sidas en
la kazino e tablo 1, en sia kutima loko,
proksime apud la krupiero. La multaj noktoj
diboe pasigitaj, la alkoholo, la virinoj distazis
liajn nervojn, surdigis liajn sensojn. Li devas
kolekti iujn fortojn, penegi por diferencigi la
ciferojn, kiujn pentras lia mano en la
notlibreton, por ne intermiksi ilin. Li adicias,
subtrahas, ludmetas, plialtigas, malprogresias,
gajnas, perdas.
La krupiero parolas sian unutonan formulon. La
globo rulias, malrapidias, ancelias kaj falas
en la ciferon. Li gajnis! Li sentas novan
kuraon. Nun li devas per pli altaj lud-enmetoj
profiti la egalion. Unu ekrigardo en lian
ciferaron informas lin, ke Manque ripetigis jam
dekduan fojon. Li transovas la gajnitaon.
Dume anka Rouge kaj Noir en kruca serio
atingis esperigan altecon anka la dekduojn li
observas arguse
En lia kapo zumas la mallataj vooj de la
ludistoj, la dormigaj paroloj de la krupieroj, la
brueto de la globo, la akra parfumo de la dika
najbarino - ion i li sentas kvaza en
duondorma stato. Super la nazo li sentas
pikantan doloron. ajnas al li, ke lia kranio
estas plenfandita per plumbo, tiom peza i
estas. Li apogas siajn tempiojn en amba
manojn. Tra la kadro, kiun formas liaj
manplatoj, li vidas anta si la altan lud-enmeton
kaj i tie tute proksime la grasan ring-ornamitan
manon de sia najbarino. La briliantoj briletas e
iu nervoza movo, kiun i faras. Haha, i perdas
preska iun coup, kaj la rastilo ovas tuj ian
malgajnitaon sur lian koron.
Tiam li komencas tremeti. Tio estas la nervoj, li
pensas. Liaj okuloj sekvas la rastilon, kiu subite
ovias en lian rigardan regionon, prenas lian
monon kaj malrapide transovas in al paro da
longaj malgrasaj telistaj manoj, kiuj malrapide
akceptas la gajnitaon. La longfingraj ostaj
manoj en evidenta triumfo karese tuas la
ludmarkojn kaj ordigas ilin je turetoj. Charlie
furiozas pro tio. Al paro da aromaj rozkoloraj
knabinaj manetoj li certe estus volonte lasinta la
gajnon, sed tiuj abomenaj arogantaj telistaj
manoj nervekscitas lin.
Denove li enmetas. Li komencas progresii kaj
duobligas la sumon. Kaj denove ripetias tiu
sama abomena manovro! Jen, transe la
malgrandaj turoj de la dumarkoj kreskas pli kaj
pli alte
Charlie sentas la febron batadi en la tempioj. Li
grincigas la dentojn pro furiozo. Li enpremas,
skribegas, tranas la ciferojn en sian
notlibreton, ke la pinto de la krajono rompias.
Per nervoza gesto li triobligas la sumon kaj
premante sian kapon inter siajn manplatojn,
direktante la rigidan rigardon sur la ludmarkojn,
li atendas en obstina kolero la ciferon, la
ciferon Gajnita! Ha, lia ria najbarino i-foje
perdas ion. Tiu homo kontrae estis nun
singarda
Post horoj de vana luktado li fine eligis el la
banko sian kapitalon. La sistemo restas
venkanta, se oni ludas konsekvence. i neniam
malfunkcias, se oni konfidas in.
Tute elerpita li levas sin, kolektinte la
ludmarkojn de la tablo. Li iros al la Casinobar,
por preni malvarmetan trinkaon. ar lia goro
estas sekiinta kaj soifa. Kioma horo estas?
Eble Boivoj estas jam en la trinkejo kaj atendas
lin? Diablo prenu la diboeman bandon. Kiome
ili iuj vet-aspiras lian amikecon nun, kiam ili
scias, ke li havas monon!...
En la fumsalono li vidas la malnovajn vizaojn:
sistemludistojn, kiuj mizere vegetas,
malgrandajn komencantajn kokotojn, kiuj
akale irkaas bonancajn gajnintojn, kaj jen
sidas anka sinjorino doktorino kun sia junega
filineto. La knabino iam telrigardas lin kaj en
iaj infanaj okuloj jam sidas la tuta avidemo de
trofrua malvirteco. Jes, tio estas la edzino kaj
filino de d-ro Termier el malgranda provinca
urbo, kiel informis lin kelnero, kaj sinjoro pajo
sidas en la ludsalono kaj e bakarato perdas la
valoran monon, la valoran monon Tiu
malgrandulino - ne malbona! Oni eble devos
instigi Boivoj, ke li amataku la edzinon, same
ankora posedindan maturan virinon, kaj la
malgrandulinon kun la beletaj avidemaj okuloj
li disigos de sinjorino panjo li devos priparoli
okaze la aferon kun Boivoj
Poste li staras en la trinkejo kaj per varmegaj
manoj tenas la glacian trinkaon. Avide li suas
in tra la pajlero, en la sojfan sekiintan
goron. Tiam tuas lian ultron malgrasaj
telistaj fingroj. Li returnas sin. Anta li staras
longa nigra sinjoro kun fantome pala osteca
vizao, el kiu rigardas du malvarmetaj okuloj:
Pardonu li komencas kun meanika rideto
sur la lipoj, mi vidis antae, kiel vi elmontris
e la ludtablo tre interesan sistemon.
Bedarinde vi faris diversajn erarojn. Kiam la
Zro sekvis dufoje, tuj vi devus okupi la unuan
dekduon!
 Mi dankas pro la konsilo rediras Charlie
malvarme, ar tuj li ekkonis la telistajn
fingrojn de antae, sed mi ludas preska nur
simplajn ancojn, vi certe miskomprenis ion.
Nu, mi avertas vin diras la pala sinjoro, ne
lasante sin konfuzi, kaj penetrigas profundan
rigardon en la okulojn de Charlie, mi juas
vian sistemon tre danera
sed tre profitdona! interrompas la ludisto,
ar li furiozias pro tiu fremdulo. u li eble
provas elfari lian ludmetodon?
La fremda sinjoro faras per unu mano bedaran
geston, rigardas lin kun saa rideto, preska
moka, kaj reetas forirante tra la ultro:
Hodia vi hazarde sukcesetis iel, mia kara!
Sistema ludisto, kiu supozeble volas spioni lian
metodon, pensas Charlie kaj malestime levetas
la ultrojn
 12

Sinjoro Miller, la akcepta efo de la hotelo

Modern, en tiu i mateno estas malbonhumora.
us forlasis kun indignego lian oficejon
sinjorino, edzino de la Sekreta Konsilano
Warrington. Oni telis anta kelkaj tagoj el ia
ambro ringon kun valorega brilianto. i
asertas, ke oni telis kaj ke la hotela direkcio
tute ignoras la aferon
La pordisto, kiu rimarkis tra la pordovitro i
tiun scenon en la oficejo, rapide forlasas sian
loion kaj enirinte fermas la pordon post si:
Kio okazis, sinjoro Miller?
iuj diabloj saltis el la infero! krias la
akcepta efo kaj nervoze tiretas sian barbeton.
La afero nun farias tro petola. Tiajn ercojn mi
ne plu toleros. Kie sidaas tiu detektiva
monstro?
La maljunulo rikanas kontente, kiam li adas
tian furiozan eksplodon direktitan kontra sia
malamiko Viskarbeto. ankora li ne povas
forgesi, ke oni maldungis senmotive la
honestan kaj tagan Vinkovi.
Kie li sidaas? li ripetas. Alifoje li i-tempe
vagaas en la hotela halo kaj rakontas al la
buboj spritaojn a sidas en angulo kaj
dormetas. A u li ree vagabondas en la oficista
kantino kaj forbabilas la tempon kun la
kelneroj?...
Skandalo! flamias sinjoro Miller, tiu
homo neniam estas trovebla, se oni bezonas lin.
Pasas tagoj dum kiuj li tute ne vidias. Mi
nepre pledos en la direkcio por lia tuja
maldungo. Kion, je mil diabloj, li faras la tutan
tagon? Dare amasias e mi la plendoj pri
malgrandaj teloj, perdoj, malregulaoj, nenio
estas esplorata. En la lastaj tagoj kelkaj
malcertaj klientoj forkuris ne paginte la
fakturojn. Mankas ia kontrolo pri la gastoj. Tio
ne okazis antae. Kiel do finios io?!...
 Hmmm, jes, la bona Vinkovi kapklinas la
blankbarba pordisto, li estis ankora kapabla
viro. Dio mia, iom malmoderna, sed iam sur
sia posteno. iutage raporto, iutage
konferenco
Kie estas tiu Viskarbeto? interrompas
nervoze sinjoro Miller. Tuj li venu al mi!
Ah nun mi scias, kie li sidas. Li certe
pendas ree en la telefonaj kabloj kaj flirtas kun
la fralino en la telefona centrejo. Li nur
detenas la homojn de la laboro per sia naivega
babilado. Momenton, sinjoro Miller!...
La maljunulo forrapidas. Post kelkaj minutoj la
detektivo Viskarbeto enovas sian ventron tra la
pordo kaj spiregas:
Aha, sinjoro Miller, bele, belete, ke vi
demandis pri mi. Mmmmm, kiom bonodoras e
vi je bona kafo Kio okazis? Mia afero tre
urias, mi ne havas e minuton da tempo
liaj malgrandaj porkokuloj palpebrumas
kontrole tra la pordovitro al la hotela halo, e
ne unu minuton da tempo, kara atinda sinjoro
Miller!
Tion mi konstatis jam plurfoje, ke vi havas e
ne unu minuton da tempo por mi! diras la efo
severe. Sed mi energie petas al vi, ke vi
estonte sekvu miajn instrukciojn. Konstante
venadas homoj kun plendoj. Kie restas la
kontrola deoro, kiun vi devas plenumi la
kontrakto? Depost via ekfunkcio en nia
entrepreno mi perdis ian kontroleblecon pri la
pagfidindeco de la gastoj. Vi scias precize, ke la
polica centro konstante petas de ni diversajn
informojn. Oni jam plendis e mi
Sed kara mia sinjoro Miller rikanetas
kontente Viskarbeto kaj kombe flatigas per siaj
mallongaj fingroj la harkronon, io bagateloj,
io bagateloj, apena diskutindaj. La polica
centro? Ili atendu provizore! Se mi foje bezonas
ilian helpon, mi devas petegi kaj atendi. Oni
diras manus manum lavat, bone. Sed mi petas al
vi, kion mi faru? Ni ja ne povas iun homon
loantan sub tiu i tegmento esplori per
mikroskopo, nu, u mi ne pravas?
Sinjoro Miller faras indignan geston, kun tiu i
homo estas malfacile veni al pozitiva
interparolo.
Konsideru iam, ke vi unuavice devas gardi la
bonfarton kaj sendanerecon de niaj
hotelgastoj li diras severe.
Certe, certe rikanetas Viskarbeto kaj rapide
etas rigardon tra la vitro de la pordo, sed vi
havas iom bagateleman pardonu la esprimon
iom tre bagateleman imagon pri la taskoj de
hotela detektivo. i tie pli multo estas riskata,
i tie estas konsiderinda la bono de la tuta
socio, u vi komprenas? La hotelo, certe
unuavice destinita por la oportuna diboa
vivado de kelkaj riuloj, sed en vereco la plej
ideala kaejo por tiuj sinjoroj kaj sinjorinoj, kiuj
havas gloran pasintecon de krima speco.
Konfesu mem, kian sencon havas la afero okupi
sin pri tiaj bagateloj, kiaj okazadas iutage?
Estu trankvila, Viskarbeto adas kaj vidas ion,
kio estas grava kaj esplorinda.
Sinjoro Miller ekridas kiel pri bonega spritao
kaj ekmokas:
Haha, mi do simple lasu ion kuri la
bontrovo. Bela konsilo, kian vi donas al mi. u
vi opinias, ke estas tre agrable askulti dare la
plendojn kaj riproojn de sinjorino Sekreta
Konsilanino Warrington, kiu kverelas pro sia
ringo? u vi opinias ke
Sinjoro Miller pli kaj pli pasie flamias. Oni
devas nun klarigi la tutan aferon. La detektivo
askultas nur per duona orelo. Liaj
palpebrumantaj okuletoj rapidas tra la porda
vitro en la hotelan halon. Li vidas:
Eleganta alta sinjorino iras en elasta balanca
pa-maniero al la turnpordo. Hotelbubo
antakuras in. Tra la turniantaj vitroj
desegnias malklare taksametro, la eniranta
sinjorino, la malgranta bubo, kiu nun fermas la
pordeton kaj riverencas
 u vi esploris la aferon de sinjorino
Warrington? demandas la efo.
Haltu, momenton, sinjoro Miller Viskarbeto
ekprenas rapideme sian apelon kaj turnas sian
ventron al la pordo, ni parolos alian fojon pri
tio al mi nun uras
Sed sinjoro Miller ne emas tiel fini la aferon. Li
faras geston, kvaza li volus bari al li la vojon.
Tiam Viskarbeto, kvaza en subita ekmemoro,
tuas per fingro sian frunton kaj diras rikane:
Hop, hop, preska mi forgesis, rilate al la
afero kun la ringo unu momenteton, tuj ni
havos in liaj mallongaj fingroj enias en la
vetajn poojn kaj eltiras brilantan ringon- jen
vi havas in, kion vi pensas, kie i kuis, he?
Sur la lava tablo en ambro, en kiu precize
loas lia ekscelenca moto barono de
Matisten Nu kion vi diras nun, he? Tre
suspektinda afero, u?...
La detektivo fermetas unu okulon kaj
komprenigas per tio sendube la moralan bazon
de tiu afero. Kaj lasante la ringon en la manoj
de la konsternita akcepta efo, la komika
detektivo eliras la oficejon kaj paetas per
rapidaj mallongaj paoj tra la halo.
e la turnpordo la revenanta hotelbubo flustras
al li adreson. Viskarbeto rapide enmanigas al li
moneron kaj demandas:
u vi estas certa, ke estis sinjorino Marion de
Lafond, kiu loas en ambro 265, mia kara?
La hotelbubo responde kapklinas kaj elkuras
sur la straton, por alvoki novan aton por la
detektivo
Post kelkaj minutoj Mister Tot paas de la
tuparo en la vestiblon. Lia mieno brilas pro
bonega humoro. Li portas helan sportvestaon,
en kiu li aspektas tre junece kaj elegante. E la
dormema cigareda fralino en la malgranda
kiosko mezuras lin per interesita rigardo, kiam
i vendas al li cigaredojn, kaj poste vidas kun
ema rezignacio halti lian elegantan limuzinon.
La usonano forsendas sian novan oforon per
bonvola kaplino kaj mem sidias e la direktilo.
Senbrue ekglitas la luksa veturilo
iun tagon ripetias la sama arma ludo: la
kaa rendevuo kun Marion en malproksima
arbara restoracieto! Mister Tot havante mem
aventureman animon, estas ravita de tiu enigma
virino. Kelkfoje cent demandoj turme atakas
lin. Li avidas fine malkovri la sekreton, kiu
irkaas i tiun belegan virinon. Sed poste
venas horoj, en kiuj li forgesas ion kaj nur
vidas la homon en Marion, la nudan homon, kiu
parolas al li en lingvo, kiu profunde penetras en
lian animon.
Kiam ili amba ekzemple perdias vespere en
la urbega miksamaso kaj ien rifuas en
malgrandan silentan kafejon, en unu el tiuj
romantikaj anguloj, en kiuj enamiintaj paroj
flustras amajn vortojn, tiam malklarias,
forvelas la realeco anta la okuloj de Tot. La
felion li sentas tiom intense kiom ankora
neniam antae en sia sovaa vivo, kiam li kisas
la varmegajn lipojn de Marion, kiam li sentetas
la pasian tremadon de ia korpo. Kaj tio ne
estas la vino, kiun ili trinkas el briletantaj
glasoj, kaj same ne la malproksima mola
muziko - tio estas la vibroj de profunde parenca
animo, kiu metas lin en staton de facilveba
ebrieco, tio estas la virina animo, kiu
elmontrias al li en tiaj horoj, animo, kian li
seris dum tuta sia vivo.
Ne ekzistas dubo, ke li amas Marion. Nokte li
dormas en sia centrejo. Li benas la televidilojn,
kiuj ebligis al li tian felion, kiuj ebligas al li
iam denove rigardadi la nudan animon de i
tiu virino. Li observas iun ian paon, iun
movon. Li farias nevidebla partoprenanto de la
elkora arda amo, kiun tiu virino sentas por li,
kiam i en maltrankvilaj sendormaj noktoj
sopiras je li kiam lia sango subite flamias
por ia ebriiga korpo, en kiu loas plejkvieta
sindonemo kaj plejpekema malvirtego Tio
estas arma incita ludo, kion i ludas kun li,
kiam i en vereco elturnas sin el lia pasia
amvarbado ajnigante rezistemon de honesta
virino
Mister Tot ridetas en la brilantan sunon, kiu
spegulias en la motora kovrilo. La pejzao
preterflugas, de malsupre salutas lin
profundblua maro. e la bordo ludkuras gajaj
homoj
Eble li tamen cedos al ia peto, kiu farias pli
kaj pli ura de tago al tago, li pensas tenante la
manojn sur la stirrado. u eble tamen li
plenumu ian deziron kaj simple ekveturu kun
i en la belegan mondon, kiun tute nove li
ekuus en la akompano de tiu virino, tute nove
rigardus kun i, jes, se li forvojaus kun i, kiel
i elpentris al li hiera vespere, jen fine ili
povus esti kunaj, fine amkomunii unu kun la
alia. Nun i estas ankora la malfelia asta
virino, kiu malpermesas al li proksimii en la
hotelo, pro freneza timego, ke i estas
persekutata de detektivoj, ke oni observas iun
ian paon Sed u li povas forlasi nun siajn
televidilojn? Al kiuj li kutimiis kiel al viv-
manao, sen kiuj li devus malsaneti, malsati -
malgra la virino? Ne, li devas resti i tie, li
devas persisti en sia centrejo, li devas per helpo
de la televidiloj malkompliki, sendanerigi la
reton, kiu ajnas kuntirii irka tiu i virino.
Kaj poste, se necesas, li agos, li enmiksos sin
kaj ekbatalos
Li enveturas la arbaron. Balda li estos en tiu
malgranda arbara restoracio. u i denove igos
lin atendi? Certe i havas iajn sekretojn anta li.
Pasas ofte horoj, is i aperas. i interrilatas
kun iuj homoj, kiuj ajnas havigi al i
informojn. Kiu estis tiu maljuna sinjoro -
Bretuil li nomias - kiu tiam volis kunpreni in
al la sudo kaj ajnis koni ian sekreton? Kie i
pasigas tiujn horojn, kiujn li ne povas kontroli?
Nenion i malkaas. Kaj kiam li volas esplori
in, tiam i malgajias.
Ne, i devas hodia konfesi al li ion, li pensas
surpaante la malgrandan terason de la
restoracio.
Lia pacienco estas streata hodia
eksterordinare. Pasas horoj de vana atendado.
Jam li trafoliumis iujn gazetojn kaj revuojn
haveblajn. En iu haltanta atomobilo li esperas
ekvidi Marion. Vane, vane! Stranga malkvieto
ekregas lin. Io grava okazis sendube. Poste, fine
alrapidas kelnero kaj petas lin al telefono.
e la aparato li tuj rekonas la voon de Marion.
i ajnas ekscitita. La vortoj renversias:
Io terura okazis ne demandu nun mi
petas al vi, venu i tien en la kafejon
Briston plej rapide ni devas hodia forkuri
a vi perdos min por iam
Tot krias ankora demandon en la aparaton, sed
i jam surkrois la adilon.
Per rapidaj paoj li elkuras, sidias en sian
aton kaj rapidegas la vojon en la urbon, kio
okazis? Tot premas la manojn sur la direktilon
kaj kurigas la motoron en aertrana rapidego.
Ni devas hodia forkuri a vi perdos min por
iam!
Io okazis, kio subite ion renversas kaj plenigas
la aeron per daneroj. La timo, ke li povus
perdi i tiun virinon, subite ekregas lin. Li
malbenas, se li devas stopi. La trafika miksao
iam denove baras la vojon. Li devancas iun
alian veturilon. Notu lin la policistoj, unu-, du-,
tri- foje! Li ne priatentas la trafikan regularon.
Fine la kafejo Bristol! Li enkuregas. Kie estas
Marion? Malgranda eleganta kafejo. Marion
nenie estas videbla. u i ne estas Bristol? Li
konvulsie ektremas. Malanta gazeto levias la
kalvo de Viskarbeto. La detektivo gajrikane
mansignas al li. Estas neeble nun elturnii.
Kion signifas tio?
Bele, belete, ke mi denove vidas vin diras
Viskarbeto kaj riverencas serveme, u vi
seras iun? Kiel? Neniun? Do, sidiu por
kvarona horeto e mi. i tie oni havas bonegajn
kukojn. us mi manis pecon da eriza torto, mi
diras al vi prima! Tio sekvas de tio, ke la homoj
havas propran bakejon, do iam freajn
bakaojn Kion vi diras, ne havas tempon?
Mia kara, se vi ne havas tempon, kompatema
Dio, kion diru do mi?
La usonano reridetas kaj nervoze bruligas
cigaredon. Li mendas unu eriztorton por si,
kiel konsilis al li tiu i komika detektivo. Li
proponas al li unu el siaj malipaj cigaroj kaj
enaskultas la naivan babiladon. Verdire li sidas
kiel sur ruardaj karboj, ar li ne scias, kio
okazas en tiu i momento al Marion. Eble
arestordono jam estas direktita kontra i? Kion
seras Viskarbeto en tiu i kafejo? u li vidis
Marion?
Kion mi volis diri ja komencas Viskarbeto,
puinte la unuan fumringon de la frea cigaredo
en la aeron, diru al mi, kara Mister Tot, kiom
alte vi taksas vian kapitalon? Pardonu tian
maldiskretan demandon. u vi trovas in
stranga? Nu jes, i pafis tiel en mian kapon, ne
miskomprenu Vi mem ne scias, kiom vi
posedas?... Haha, bonege, bonege. Tion mi
supozis. Nu jes, jen estas la honesta Mister
Cunningham, kiu bridas la bandon kaj iam
donas novan vaporon en la tutan aferon. Vi
miras, ke mi konas Cunningham? arma
hometo, devo-konscia kaj laborema, iam sur
sia posteno. Dum li vivos, vi povos trankvile
dormeti, kiel oni kutimas diri. Kaj ankora io
venas en mian kapon, ne koleru al mi, ke mi
faras tiajn demandojn. enerale ne estas
kutimo. u vi havas parencojn?
Kial vi demandas tion?
Viskarbeto kunmetas la manojn super la
ventreton. La dika cigaro oblikve pendas inter
liaj lipoj. Li rikanetas gajhumore:
Nu, se oni estas tiom ria kia vi, oni vole-
nevole pensas pri tio, kiu iam heredos la tutan
riaon?...
Mi ne havas parencojn diras la usonano kaj
cerbumas pri la senco kaj celo de tiu i
demando, la sola homo, kiu venas en personan
kontakton kun mi, estas Mister Cunningham. Li
verdire estas tiu persono, post kiu mi kaas min
por miaj entreprenoj. Mi malamas nenion pli, ol
konferencojn kun la direktoraro, inspektajn
vojaojn kaj similajn aferojn. ion i aranas
Cunningham.
Hmm, tio estas interesa, tre interesa
bumainas Viskarbeto, sed kio okazus, se tiu
i Cunningham iun tagon nu, ni diru
ekzemple, se li mortus, he? En tiu kazo vi ja
estus por la sinjoroj direktoroj tute nova
nekonata viro, kiun ili sole konas lanome, u
mi pravas?
Certe, tio estas usta respondas la usonano
senpripense, sed kion vi celas dirante tion
mi volus demandi, kial vi sciavolas pri tiaj
aferoj?
Mia kara, aminda Mister Tot gajrikanas la
detektivo kaj liaj ringoj lakutime tamburas sur
la tabloplato, eble vi komprenos min iam
poste. Kial mi hodia plenblovu vian kapon per
aferetoj, kiuj absolute pendas ankora en la
aero aaah, la bona eriztorto, askultetu
kelnero, estas eble, e verajne, ke iu telefonos
al mi: Mendel, jes, Mendel estas mia nomo
nu, kiel gustas, bone, u?... tio plaas al mi.
Memorigu min poste, ke mi kunprenu peceton
por mia edzinjo. i iam ojegas, kiam mi
alportas ion por i. u vi scias, kiom longe mi
konas jam tiun i kafejon? Dudek jarojn
minimume, eble e pli longe. i nomiis
Excelsior... ne, atendu, pardonu... Admiral mi
volis diri, kafejo Admiral tute uste. Pri i oni
ja skribis anta dek jaroj en iuj gazetoj, kiam
mi kaptis Borkowski.
Kiu estas Borkowski? demandas Tot distrite.
Kio? u vi ne konas la grandan aferon de la
salonfripono Borkowski? Jen, u vi vidas
kontrae la angulon post iu kolono, apud kiu
komencias la tuparo? Tie sidis la homao kun
la bela Daisy, beleta paro, mi diras al vi. Ili ne
havis e scieron pri tio, ke mi jam kuntiris la
lastajn maojn de mia kapta reto. Ankora
hodia mi vidas lin sidanta, la genian
Borkowski, bonege vestita, kun bela slava
vizao kun longaj vangbarbetoj. i tie fine mi
kaptis lin. iuj elirejoj estis gardataj per civilaj
policanoj. Li estis kaptata kiel muso en kaptilo.
Mi sidis tie, kie nun sidas la fralino en blua
vestao, kontrae de mi la polica komisaro
Schrder, mia Dio, li jam delonge ne vivas plu.
Borkowski estis komence sola en la ejo. Li
havis delikatan nazon. Se li rimerketis ion, io
estis perdita. Sciu ke ni volis ja nepre atendi
Daisy. Vi komprenas, du muojn per unu bato.
Kaj poste i alvenis, susurante envebis, iam
belega en fenomena tualeto, rasa virino, kiu
kapablis allogi iun viron... Aha, pardonu,
Mister Tot... jes, Mendel?... jam mi venas! Jam
mi rapidas!...
La detektivo saltas tiom rapide, kiom permesas
lia ventro kaj liaj mallongaj kruroj kaj kuretas
per siaj karakterizaj paetoj post la bufedon kaj
malaperas en la telefonan elon.
Tiun i momenton uzas la usonano, por elii.
La kelnero enkasigas kaj demandas mallate:
u vi estas Mister Tot? Sinjoro estis i tie kaj
lasis leteron por vi. Mi devis enmanigi in al vi
nur se vi estus sola...
Tot akceptas rapide la koverton. Li enmanigas
al la kelneron malavaran trinkmonon, prenas la
apelon kaj kuregas sur la straton. Li iras la
koverton kaj deifras per febraj okuloj la
skribon rapidege skizitan: Mi ne povas atendi
i tie, oni persekutas min. Mi vidis en la urbo
Jacques! Se vi ne savos min anta li, mi estas
perdita por iam! Mi atendas vin en la kafejeto,
tria etao, de la granda magazeno Warden
Brothers, Marion.
La usonano movas la motoron kaj forrapidegas,
uste en tiu momento, en kiu Viskarbeto
forlasas la telefonan elon kaj kun kontenta
palpebrumo elovas el post la bufedo sian
rondan ventron...
 13

En la halo de la hotelo Modern la montrilo de la

horloo maras al la noktomezo. La hotelbuboj
havantaj noktan deoron sidas dormeme en la
angulo. Nur malofte sonas sonorilo a telefono.
Ekstere sur la strato pluvas. De tempo al tempo
ventopuo enblovas tra la turnpordo. Kaj la
vitraj pordoj al la Palais de dance ektintas. Je la
11:30 la vestiblo plenias je gastoj revenantaj el
teatroj kaj kinejoj. Poste plisilentias denove.
Madame Marion de Lafond kovrita per densa
vualo enpaas la lifton. i havas okulojn ruajn
pro plorado. En ia bela vizao esprimias
senlima timo. iaj movoj estas maltrankvilaj
kaj nervozaj. ia alifoje kvieta glita pamaniero
estas hodia rapidema kaj ekscitita. Tiel i
paas lalonge de la longa krepuska koridoro
kaj malaperas en la ambron 265.
Kiam i turnis la lumkontakton, i repaas
rapide kun krio. En fotelo sidas sinjoro, kun
laraj ultroj, kun malbela bruta vizao
grimacita je aa rideto. Super la masiva kranio
la flavruaj hirtaj haroj estas rekombitaj. La
oreloj flanken elstaras. Liaj okuloj estas
pikantaj, malicaj. Li similas al ia inkuba figuro.
Dum momento strikas la fortoj de la virino. i
pensas ke i vidas fantomon. Poste i eligas
terurite:
Jacques!
Monsieur de Lafond ajnas amuzii pri la
teruro de la virino. Li levas sin malrapide,
tenante unu manon en la poo:
Jes, jen estas mi! Denove frea kaj sana, mia
kara! li diras moke.
Dum sekundoj amba homoj staras unu kontra
la alia: la virino tremanta tutkorpe kun teruro en
la okuloj, la viro rikananta kun malamaj malicaj
rigardoj. Okazas simile kiel sur scenejo, kie
prezentias la lastaj scenoj de nervostrea
dramo. ajnas ke en la aero vebas eksplodonta
dinamito.
Mi bedaras li diras moke, ke mi dolorigis
viajn delikatajn nervojn per mia subita alveno.
Bonvolu trankvile sidii! Verdire mi trovas vian
salutmanieron iom malvarmeta. Edzino, kiu
vere amas sian edzon, irkabrakos lin salute,
hahaha! li ekridas henante.
Kion vi volas ankora de mi? demandas la
pala virino kaj rigardas lin en kreskanta timo
per grandaj rigidaj okuloj.
Jacques denove faligas sin en la fotelon. Lia
vizao montras ruzan malican esprimon. Lia
mano lude turnas malgrandan monoklon je silka
nuro. Li mezuras la alte rektiintan figuron de
Marion per aroganta rigardo:
Kion mi volas de vi, karulino? Mi mem
ankora ne scias precize, hmm. Tiel do aspektas
edzomurdintino!
Marion komencas tremi forte. Subite i fleksas
la genuojn, faletante planken. iaj okuloj
pendas kvaza hipnote je la bruta vizao de la
viro. i ne kapablas eligi vorton.
Beleta rafinita plano, kiun vi cerbumis, haha!
Nur ke vi ne kalkulis pri mia ursa organismo,
kiu digestas beletan porcion da veneno. Vi iom
miskalkulis, karulino. Malgranda movo de mia
montrofingro sufias kaj vi flugas en
malliberejon, haha! Nun vi kuas kun via
talentao kaj rigardaas min kiel malsana fio
Jacques levias. Li haltas anta la virino, lare
disstarigante la piedojn, tenante la manojn en la
pooj kaj rikane uas la senhelpecon kaj timon
de la malfelia estao.
Malica abomeninda serpento! li elsiblas
malame. Senhonta virinao! Haha, jen kia
bonega ideo, min veneni. Neniu estus
suspektinta ion, ion vi preparis tiom ruze, ke
mi ne povas malkonfesi al vi mian admiron.
Sed kiam la afero tamen lastmomente
malsukcesis, vi forkuris. Kiom ridinde estas
kredi, ke iu povus savii kontra mi. ion mi
scias. Nur malfacile mi sukcesis deturni la
suspekton de la polico for de vi. Sciu, ke mi
mem punas vin inde, hehe. Mi mem juos vin
kaj kondamnos vin, u vi komprenas?
Monsieur de Lafond maras kelkajn paojn tien
kaj reen. Li haltas anta malgranda portreto
staranta sur la skribotablo:
Aha, tiel do aspektas tiu usonano, pri kiu
raportis miaj detektivoj, haha! Ne malbela
bubo, tute ne malbela, e akceptebla. Vi ajnas
elmontri bonan guston. Eble vi e amas lin,
he?...
Nun la virino levas sin. Subita furiozo ajnas
doni al i novan rezistemon. Kun malame
fajrerantaj okuloj i rigardas la vizaon de la
edzo kaj krias:
Jes, mi amas lin, mi amas lin tiome, kiome mi
malamas vin! Vi ne estas homo, vi estas besto.
Jes, mi malbenas la momenton, kiam la
kuracistoj resavis vian vivon. Prefere mari en
malliberejon ol plu vivadi kun vi. Mi ne
bedaras pro mia ago. Mi malamas vin,
malamas vin!...
Jacques, dum la pasia eksplodo de la virino,
pugnigas la manon. ajnas ke li volas eti sin
kontra in. Sed poste rikano grimacas lian
vizaon:
Trankviliu, karulino, ne tiom late! La tuta
hotelo povas vekii kaj alkuri, por vidi la faman
venenistinon, la belan sinjorinon de Lafond, kiu
adultas sian edzon per usonano. Sed mi ne
kontraas, se plaas al vi, kunpaku nun viajn
aojn kaj iru al li, mi petas vin!... li faras
mokan invitan geston al la pordo.
Sed Marion ne movas sin. i staras senvorte,
tremante tutkorpe. Jacques etegas la portreton
anta iajn piedojn. La vitro de la kadro
disrompias.
Hahaha li henas triumfe, se tio estus tiom
simpla afero, u ne? Sed jen ekzistas ankora la
polico, kiu vin pelos denove en miajn brakojn.
Kion dirus tiu usonano, se li scius ke li
societumas kun murdistino? Li ja ne fermus la
okulon dumnokte, ar konstante li timus, iun
matenon malvekii kiel kadavro, haha!
Kompreneble, is kiam mi volos, mi detenos la
policon de ni, ar mi kredigas ilin, ke mi mem
volis mortigi min, haha! Kia ideo nu, kion do
vi nun rakontos al mi, he?...
Jacques alpais la virinon tute proksime. Liaj
flavruaj haroj hirtiis sur lia kranio. Liaj
pikantaj okuloj borias en la malvarman rigidan
vizaon de la virino obstinanta nun en muta
rezisto. iaj okuloj fajreras malbonagure, kiel
malicaj okuloj de katino.
Kion vi nun rakontos al mi, virinao?
Jacques elsiblas en kreskanta furiozo. ia
malvarma silento incitas en li daneran fajron.
Respondu! Kion vi nun rakontos al mi?...
Marion repaas esprimante nazon, sed neniu
vorto venas tra iaj vibrantaj lipoj. Monsieur de
Lafond elpoigas malrapideme unu manon. Li
prenas fulmrapide ian brakon kaj etas in kun
blasfemo planken.
Atendu nur, vi, asta knabino! li diras kaj
eltiras el malanta la tablo vipon, obstinajn
infanojn oni devas puni! Haha!
Marion kuas surplanke. La unua vipa bato
sible tranas la aeron. Rua strio aperas sur la
dekoltita dorso. Marion krias pro doloro.
Larmoj de furiozo plenigas iajn okulojn.
Bestao! i plorkriegas. i kurbigas sin kiel
saltonta tigro.
Sed Monsieur de Lafond kun fimoka rido
eksvingas la vipon denove. Li estas barbara en
sia venemo. Marion penas levii. Piedbato
refaligas in planken. Nun ia mano elprenis el
la mansaketo falinta de la renversianta tablo
teren, malgrandan revolveron. i ajnas esti
preta je io ajn. Jacques en blinda furiozo
denove atakas in.
Kion vi nun rakontos al mi? Kion vi rakontos
al mi, he? li krias en bruta krudeco.
En tiu i momento okazas io neatendita. En la
ambro staras, kvaza elteriinta, Mister Tot. Li
estas pala. Per superhoma forto li malfermis la
pordon. Sur lia frunto elstarias la vejnoj. Liaj
okuloj febre brilas. Marion kuregas al li. i
irkabrakas liajn krurojn.
 Mortpafu lin! i kriegas kaj levas la
malgrandan revolveron.
Tot en eksterordinara ekscitio prenas ire la
pafilon. Li celas al la sovae ridanta Jacques,
kiu levas la vipon por nova bato, kaj pafas.
La pafo sonas en la ejo kiel vipo-krako. Jacques
per amba manoj palpas sian bruston. Li
ancelias kelkajn paojn antaen kaj mallonge
emante li falas planken.
Marion krias. Tot staras paralizite. Sekundoj de
profunda timpremanta silento pasas. Tiam
Marion ekploras senkonsole, malespere. i etas
sin al Jacques. i genuas apud la mortanto. Tot
faras kelkajn paojn al i, poste ancelias al la
pordo. Li devas voki kuraciston, kiom eble plej
balda! Pafas tra lia kapo. Kaj samtempe li
havas la senton, ke io estas nura sono, nura
angora sono
De la hotela koridoro alblovas lin malvarma
vento. Li volas voki, sed lia voo malfunkcias.
Subite li ektremas. El la mallumo de fenestra
nio alparolas lin voo. Fantoma osteca vizao
ovias en la palan lumon de la koridora lampo.
Meanika rideto ludas irka malgrasaj lipoj.
Jen vi, doktoro? la usonano adas sin
diranta.
D-ro Kivikas tuas lin ete:
Ne faru bruon i tie. Mi scias, ke okazis
akcidento i tie. Ni devas malhelpi polican
intervenon
La polico! ekemas Tot frostotreme. Liaj
manoj en subita timio unge-premas la brakon
de l kuracisto. Askultu, vi devas helpi min,
doktoro, vi devas helpi min! Liaj okuloj sere
vagas tra la longa hotela koridoro. Sed neniu
estas videbla. Neniu ajne adis la pafon. La
lampoj flagras lace. La vento movas kurtenon.
Venu, venu! insistas flustre la usonano kaj
tiras la kuraciston en la ambron.
D-ro Kivikas solene alpaas la surplanke
kuantan Monsieur de Lafond kaj komencas
esplori lin. Tot kuigis la senkonscian Marion
sur ian liton. Kun freneza timo li rigardas en la
vizaon de la levianta kuracisto. i estas tre
serioza, kiam li diras:
Mortinta. Bedarinde nesavebla. La kuglo
trafis la koron
Li kovras la mortinton per mantuko. Sed tiu i
mantuko estas tro mallonga. La flavruaj hirtaj
haroj de la kadavro montrias el sub la tuko. La
ekstaranta orelo levias kvaza askulte. Tot
mankovras sian vizaon. ajnas al li, ke turba
vertigo lin prenas, ke i etegas lin en
malplenegan vastan ejon. La vento enmuas
sible lian kapon, kvaza li falus en profundaon.
La terureco, nepercepteblo de la okazintao
iras lin en abismon. Kvaza el mejla distanco
li adas la voon: Vi do mortigis lin, Mister
Tot?
D-ro Kivikas tenas al la ancelianta usonano
flakonon sub la nazon. Pikanta odoro
disvastias kaj reiras la senkonscian en la
realon.
Mi estas murdinto! balbutas Mister Tot kaj
ekkonas nun klarvide sian situacion.
 Ni neniel povas tion renversi diras la
doktoro gravmiene kaj denove enpoigas la
flakonon.
Tot subite fiksas la rigardon en la vizaon de la
kuracisto. En lia voo estas fajrero de espero:
Vi devas helpi min, konsili. Pro tiu i
virino mi mi u domaas, se mi maros
en malliberejon, sed tiu i virino. Kompatu tiun
malfeliulinon. Kiun mi puis en novan
malfelion, kiun mi pereigis io okazis pro
amo, u vi komprenas tion? Pro amo pro
amo kiel mi mem.
La vorto haltas en lia goro. Li ektremas. Paoj
anta la pordo? Ili preterrapidas. Kivikas
telpaas al la pordo, malfermetas in fende,
esplore rigardas en la dormantan koridoron,
returnas sin:
Malanta tiu pordo embuskas la polico. iu
kelnero preterkuranta i tie povus flarsenti la
kadavran odoron kaj alarmbrui. Kaj poste?
Helpu al mi! flustras Tot insiste.
D-ro Kivikas faras mistikan geston. Sur lia
rigida nedifinebla vizao nun trajtias eta
promesema satana rideto:
Mi konstatas, ke mia paciento ree farias
prudenta kaj denove turnas sin al mi kiel
malsanulo, bezonanta helpon. Mi estas
kuracisto, mi povus i tiun mortinton,
eventuale, atesti kiel normalan apopleksiulon
Postulu ion de mi! petegas Tot eme. Nur
savu nin! Diru, kion vi postulas, kiom, kian
sumon, vi scias, mi estas ria, mi donos al vi
monon diru, kion vi volas?
D-ro Kivikas skuas ridete la kapon kaj diras:
Ne, nenian monon, nur unu postulon mi
ripetas: la televidilojn!
Dum unu sekundo Tot estas frapita de la stranga
neatendita postulo, sed poste la timego kaj
ekscitio venkas lin. Li konsentas. En tiu i
momento Marion malfermas la okulojn kaj
rigardas la kadavron de Jacques. La usonano
kuregas al i kaj flustras kuraigajn vortojn.
Senbrida plorado skuas ian korpon. D-ro
Kivikas tiras la usonanon al la pordo.
Vi tuj reiros en vian ambron li diras
mallate sed ordone. Neniu devas vin vidi i
tie. Mi avertas vin: ne forlasu e per unu pao
vian ambron. Atendu min tie. ion ceteran mi
aranos por vi!
Mister Tot senvole permesas, ke la kuracisto
elovu lin sur la krepuskan koridoron, de kiu
alblovas lin malvarma fantoma vento.
Mi estas murdinto! li flustras tremante. Kaj
liaj dentoj ekklakas pro glacia frosto, kiu subite
trakuras lian korpon
 14

Kiam Mister Tot enpaas sian ambron, li estas

konvinkita, ke io estas nur sono. El tiu i
malbela sono li balda vekios. Li palpas sian
frunton, frotas la tempiojn, kvaza li volus tie
veki klarajn pensojn, konsciajn imagojn. Li iras
en la apudan banejon. Li metas sian kapon sub
la malvarman duon. Li bruligas cigaredon.
Dum momento li rigardas sian netuitan liton.
Li eksentas la sonecon de sia situacio, kiam li
paas anta la spegulon kaj vidas anta si palan
tute fremdan vizaon. Sed estas neeble fini tiun
i sonon.
Subite kiam li returnas sin, ideo pafas en lian
kapon: la televidiloj! e ili li trovos la
konfirmon de sia sona stato, per ili li seros
sur la ekranon la realon. La televidiloj neniam
mensogas. i tie eraro estas neebla. Li enaltos
la ambron 265 kaj vidos kiel kutime la
dormantan belan virinon kaj ados ian regulan
spiradon.
Sed kiam li fermis post si la pezan talan
pordon kaj turnas sin al la televidilejo, li
tonias. Sur la projekcia ekrano desegnis
grande kaj silente la ambro de Marion. En
lumrondo kuas viro, kovrita per mantuko. Sur
lia kompakta kranio hirtiis la histrikaj
flavruaj haroj. La elstaranta orelo levias
supren kvaza askulte. Bela virino genuas sur
la planko kaj mallate ploras, kun naztuko
anta la vizao. Sur ia belforma blanka dorso
vidias longa rua strio. Sur la planko, duone
sub la lito, kuas longa vipo.
Tiu i bildo fulmrapide rekonstruas en la
krepuska cerbo de la usonano iujn okazaojn
de la lasta horo. Li ancelias kontra la
projekcian ekranon. Li etendas la manojn kiel
seranto, kiel ebriulo palpanta por apogilo. Li
puas per la kapo la muron. Liaj okuloj trovias
apud la vizao de la ploranta virino en distanco
de kelkaj centimetroj. Kaj tute klare li adas
ian mallatan malesperan voon:
Nun vi estas mortinta, Jacques, nun vi ne
turmentos min plu nun fine vi ne turmentas
min plu
Ne, i estas realo, realo! Nenia sona teksao.
Li mortpafis tiun i viron, li estas murdinto! Li
murdis!
Tot late ekemas. Li fermas la okulojn. Li, kiu
muon ne tuus, mortigis homon! Jes, amo
signifas kapabli pri io ajn! Pro tiu virino li
levis la revolveron kaj liberigis in je ia
turmento. Kion i kiel malforta virino ne
kapablis, tion li finis. Nun i apartenas al li, nun
ili apartenas unu al la alia, eterne kunforitaj
per la komuna kulpo. Li ridetas: nur nun la vivo
komencios pro i kaj anka por li! Por li?...
Li ektremas, ne, ne, tio ne devas okazi. Li estas
senkulpa, malgra ke la homaj juistoj
kondamnos lin. Li devas forkuri de ili!...
forkuri!...
La usonano reiras unu paon. Muanta aktiveco
trafluas lin kiel elektra fluo. Mil kombinoj
ekaperas. En lia cerbo rotacias la pensoj kiel sur
fajreranta disko, en kies akso sidas la febra
demando: kiel ni forkuros de la polico?... de la
homaj juistoj?...
Kiam li relevas la rigardon en la ambron 265,
liaj pensoj tre subite haltas. Tra la pordo
enambrias senbrue kvaza fantomo la
maldika mistera figuro de D-ro Kivikas.
Kivikas? Cent demandoj ekatakas lin. Kiel li
venis i tien? Kion li volas de Tot? u li volas
sinjoron Tot savi a pereigi? Kion li postulas?
u la televidilojn? Kion li scias pri la murdo?
Kion li faros? Kiu li estas? u antaisto? u
satano? A sanktulo?
La kuracisto staras dum momento sen movo.
Mute li turnas la rigardojn sur la plorantan
virinon. Nun i rimarkas lian revenon kaj levas
sin. Kun petegaj rigardoj i rapidas al li:
Savu nin! Kie estas Mister Tot? i flustras
ekscitite.
 Mister Tot sidas en sia ambro kaj atendas
min rediras la kuracisto mallate, us mi
informis la akceptan efon, ke i tie temas pri
grave malsana homo, u vi komprenas? Poste
mi telefonis pro hospitala ato, ajnasekunde i
alvenos. Mi transportigos la kadavron en mian
privatan klinikon kaj zorgos pri tio, ke estiu
nenia suspekto. La pafon neniu adis. Anta ol
la mateno krepuskos, iuj postsignoj
malaperos
Marion volas pro subita dankemo kisi liajn
manojn, sed Kivikas retenas in kviete:
Konfidu min, Madame! li diras kun rideto.
io okazas por savi sinjoron Tot, al kiu mi
volas fari servon. Tio estas ja preska mia
kulpo, ke mi permesis al mia paciento akcidenti
en tia maniero. ajne mi iom eraris en la
diagnozo la lastajn vortojn li murmuras
anta sin. Poste li turnas sin denove al la
virino: Kaj nun helpu al mi rapide kuigi la
mortinton sur la liton, por ke anka i tie ne
estiu suspekto
Komune ili trenas kaj levas la pezan kadavron
sur la liton. La terurego ajnas ankorafoje
ataki Marion. Senforte i falas en fotelon. La
kuracisto sidias apud in kaj flustras rapideme:
Ure ni devas klarigi kelkajn punktojn, se oni
tamen iel komencus suspekti mi vatis antae
la pafvundon tiom bone, ke nenia sangoguto
perfidos nin Monsieur de Lafond, kiel
informis min antae la akcepta efo, eklois en
tiu i hotelo posttagmeze irka la kvina horo
kaj okupis la ambron 323 en la tria etao Mi
legitimos min kiel amikon de la mortinto mi
volis viziti lin via edzo ofte suferis pro
kormalsanoj anka hodia li suferis pro subita
atako, kiam ni estis kune, i tie en la ambro
Sinjoro Tot havas nenian rilaton al nia afero, vi
apena scias pri lia ekzisto Kie vi havas
revolveron?
Marion transdonas per tremanta mano la
malgrandan pafilon.
Bone li diras kaj enpoigas in. Ni devas
forigi iujn postsignojn. Li levas la vipon de la
planko kaj etas in en la rankon. Li forigas la
vitropecojn de la disrompita bildo. Li ordigas la
seojn kaj tablon. En tiu i momento sonoras la
telefono. Kivikas alpaas la aparaton.
u la ato alvenis?... li demandas, jes ili
venu tuj supren nature tra la malantaa
tuparo La ato haltas same e la malantaa
enirejo de la hotelo?... Bone li finas la
interparolon kaj rigardas atente al la pordo.
Post kelkaj sekundoj enpaas du viroj kun
portilo kaj elportas la mortinton. Kivikas sekvas
ilin.
La usonano rapide paas al la komutiloj kaj
transaltas. Li vidas tiun i misteran grupeton
migranta tra la longa dormanta koridoro. io
ajnas mistera, fantoma: la mizerbrilaj lampoj,
la longaj ombroj de la viroj kun la kovrita
portilo, la flirtanta mantelo de la longa nigra
doktoro. Tiel ili paas kaj la vento ajnas
blovi la kadavran odoron tra la koridoroj, la tuta
hotelo plenias per i. La gastoj vekias pro tiu
abomena odoro, kiu penetras tra muroj kaj
pordoj en la ambrojn, kriae, duone vestitaj ili
kuregas en la koridorojn kaj hurlas: murdo!...
murdo!... La portantoj haltas. ie la ekscititaj
homoj baras ilian vojon. Oni iras, tiras la tukon
de la kadavro. Teruraj krioj tranas la aeron.
Virinoj ekploregas kiel frenezulinoj, kaj jen,
ken kuas la kadavro, kia naza aspekto! La
lara kranio pendole pendas de la portilo. La
hirtaj flavruaj haroj trapikas la tukon kiel
longaj rustaj pingloj. En la griza vaksa vizao
ankora estas izita la cinika bruta rideto kaj
rikanas al li la malicaj okuloj pikas en lin, la
murdinton la murdinton kaj cent okulparoj
sekvas tiun rigardon kaj seras la homon, kiu
faris tian krimon
La usonano falis planken. Li fermis la okulojn.
Poste li saltas, li ekridas kiaj imagoj de lia
malsana fantazio, haha!... li altas la lumon de
la malantaa hotelenirejo, fiksas la okulojn sur
la ekranon li vidas:
La mateno jam grizas. Malpuraj nebulaoj
pendas en la aero. e malvasta trotuaro staras la
silueto de hospitala ato. Briletas iaj opalvitraj
fenestroj. La deoranta gardisto de la hotelo
mallate babilas kun la atisto. En la bildan
kadron ovas sin la du viroj kun la portilo.
Kivikas staras apude en sia fantome flirtanta
nigra mantelo. Oni enovas la kadavron. La
kuracisto sidias kun unu viro en la veturilon.
La alia fermas la atan pordon. La atisto altas
la motoron. Amba ataj lanternoj eksiblas. Ili
etas du akrajn lumkonusojn en la grizan
matenon. La pnematikoj ektiras, kiel
fantomao la nigra veturilo forrapidegas. La
gardisto salutas kiel returnas sin al la pordo
Sed jen?... u i estas ankora realo a ree tia
malbeninda halucinao?... En la bildon
enovias la silueto de malgranda sinjoro kun
komika ronda ventro, kvaza tranita el gaja
infanlibro la silueto kuras tra la pordo en la
grizan matenon, haltas kaj rapide returnas sin
en la hotelon i murmuras ciferon, iam la
saman ciferon kaj fine notas in en libreton,
poste rapideme paetas al la tuparo dum
sekundoj iu soleca koridora kampo spegulias
en lia kalva kapo
Sinjoro Tot premas la komutilojn, la kontaktajn
butonojn tuparetoj, koridoroj, ambroj kaj
denove tuparoj ekflamas, estingias liaj
manoj glitas en febra seremo i tien kaj tien
tiu malgranda silueto estas ne plu trovebla!... ne
plu trovebla!...
La usonano revenas en sian ambron, falas en
freneza malespero sur sian kuejon. Ekstere la
horlooj de la urbo batas la kvinan horon
matenan. En la kurtenoj de la fenestroj jam
pendas krepusko. Li turnas la kapon kaj
rigardas en la lumrondon, kiu staras super la
tablo. Liaj membroj ajnas frakasitaj kaj
doloras kvaza post falego sur malmolan
plankon. io okazinta deglitas de li kiel
turmenta inkubo, kiu nun komencas esi. En la
ambro pli kaj pli helias.
El la duondorma apatia stato vekas lin frapado.
La maldika figuro de l doktoro enambrias.
Li altiras seon apud la kuejon de la usonano.
Lia osteca vizao brilas pale en la flava lumo.
Lia voo penetras mistere tra la sufoka aero
reganta en la ambro. Liaj palaj telistaj fingroj
ekpalpas la pulson de la usonano kaj enboras
pintajn ungojn en la vejnojn:
Febro? li demandas serioze kaj eltiras sian
horloon. Tiu esos. La ano, la revolucio
venis tro surprize. La kaoso de l sentoj, kiel oni
scias, intensigas treege la cirkuladon de l
sango. Ekzistas homoj, kiuj pereas, se dum tia
terura falego de l animo la cerbo suferas tro
fortan skuon kaj degeneras en speco de
persekuta timfrenezo. La timego anta la
polico.
Tot subite levias. Liaj okuloj elstarias el la
kavoj en terura timio:
La polico! u ili suspektas ion?
D-ro Kivikas malrapide levas la ultrojn:
 Mi ne scias. Provizore, ajnas al mi, io iris
bone. Vi ja mem havis okazon per la televidiloj
observi la ekspedadon de la kadavro
Kaj Viskarbeto?, volas Tot krii al la kuracisto.
Sed anta ol li malfermis sian buon, li kredas,
ke la silueto de la detektivo estas nura
produktao de lia tro ekscitita fantazio. Li
silentas.
Vi scias darigas la doktoro ridete
enpoiante la horloon, vi scias, kian
daneran mision mi prenis sur min, i povas
min meti en malliberejon. Mi faris in nur pro
tio, ke mi plene komprenas vian agon, kiun,
bedarinde, niaj malperfektaj surteraj juistoj
neniam komprenus, kaj anka pro tio, ke mi
estas tiu homo, kiu enmanigis al vi la
televidilojn. Nun vi ekkonis, kiom danera
povas farii tia instrumento en la mano de
komencanto, kaj finfine vi perceptos kaj
komprenos, kiam mi proponis al vi tiom insiste
transdoni al mi la televidilojn por sciencaj
eksperimentoj
La usonano ekrigardas la kuraciston malfide.
En tiu i momento li ne povas forpeli la
timpremantan senton, ke post tiuj sendaneraj
vortoj inside karas malklaraj malamikaj
pensoj. Nun kiam li estas ligita al tiu mistera
psiko-kuracisto per krima ago, per murdo, li
venis en tute dependan staton. Ne ekzistas plu
ebleco por rezisti.
Anta io diras la doktoro serioze, vi devos
kiom eble plej balda forvojai. Madame de
Lafond same forlasos i tiun hotelon -la
doktoro klinas sin antaen kaj ridetas malbele:-
i estas arma virino, mi komprenas, ke oni
kapablas mortigi por i, haha
Forvojai? demandas Tot frapite. u uste
per mia subita forvojao ni ne kreas la
suspekton, ke i tie io okazis?... en kreskanta
timpremio: Vi ne scias doktoro, ke svarmas
i tie anka detektivoj, kiuj persekutis Marion-
Madame de Lafond iupae. Ili anta io
spionos la mortinton se li estos enterigita, ili
elterigos lin denove okazos sekcado de la
kadavro grandega proceso komencios ni
iuj estas perditaj oni konstatos la
malustecon de via mort-atesto via kariero
kiel kuracisto estas finita, vi maros en
malliberejon konsideru tion, doktoro ne,
ne, mi restas i tie, minimume ankora kelkajn
tagojn, por observi la evoluon de l afero, u vi
komprenas?... mi enlosos min el la
televidilejon kaj observos, askultos ion!...
La doktoro levas malkonsente la manon:
Trankviliu, dum mi estos i tie, okazos
nenio. Gardu vin, eltrovi per la televidiloj
novajn kombinojn. La persekuta tim-frenezo,
pri kiu mi antae parolis, estas io eksterordinare
danera. Sed mi komprenas, ke vi volas atendi
kelkajn tagojn. Bone, anka mi atendos ankora
kelkajn tagojn. Sed poste mi memorigas vin pri
via promeso: transdoni la televidilojn!...
Mister Tot volas ankora voki ion al la
kuracisto, sed subite li konstatas, ke li jam
elambriis. En la ambro regas hela tago. De
malsupre penetras obtuze la vekianta strato.
 15

Estas noktomezo, kiam la ludisto Charlie

Husting forlasas la ludsalonon. Li paas
malrapide per mainaj paoj. Li iras malsupren
la tapi-kovritan tuparon de l Casino.
Malanta li la vitraj pordoj de la ludejo
svingias kvaza movus ilin facila vento. Silko
susuras preter li. Du sinjorinoj ovas sin anta
lin. Unu ekridas kiam i ekvidas lin. Furioze li
turnas sin al i, sed jam ili malaperis. Li staras
longe anta spegulo, rekombas fingre la
hararon kaj rigardas sin per rideto, kiu montras
lacan malesperon. La blanka frakemizo brilas
tiom blindige, ke li devas fermi la okulojn.
Poste li pliproksimias al la spegulo. Moka
rideto ludas irka lia buo, liaj lipoj murmuras
apena adeble:
 Tiel do aspektas la ludisto Husting, hehe!...
La plej bonanca gajninto en i tiu grandega
domo. Jes, iuj ili venas al vi, irkaspionas vin
kiel oro da flarhundoj por ellogi el vi la
misteron de via sukceso Haha, kia spritao!
Kiom ridinda vi estas, se vi staras tiel anta mi,
se viaj manoj vane palp-glitas super viaj brustaj
pooj! Ili seras, seras la molajn remburaojn
de la monbiletaj faskoj, kiuj alifoje vastigis vian
bruston is krevio mi maldikiis, amiketo!
Vi timige maldikiis se ili scius, ke vi
Iu dorse tuas lin. Bubo staras kaj per malfirma
rigardo esploras la murmurantan ridetantan
sinjoron kaj transdonas al li malgrandan
eluzitan notlibreton:
Vi forgesis in sur via loko e tablo I!
Vi estas afabla knabo ridetas Charlie. Lia
mano enpoias, por seri moneron. Sed li ne
tuj trovas in. Antae li iam havis monerojn en
la dekstra flanka poo por la multaj trinkmonoj,
kiujn li disutadis malavare. Kiom malagrable
kompromiti sin anta tiu bubo! Nu, fine, jen en
la veta poo dormetis ankora monereto
Charlie postrigardas la forkurantan bubon.
Poste lia mano foliumas meanike en la eluzita
notlibro, en kiu svarmas ciferoj ciferoj,
ciferoj!... Komence ili staras unu apud alia rekte
la vicoj, kiom bravaj elegantaj soldatoj, anta
kiuj ektremus la malamiko. Soldatoj, kiuj
ekmaras kun terura kuraego kaj mirfrapanta
triumf-certeco. Sed fine, kiam komencias la
granda pelasado, ili estas nur ankora
groteskaj skribaitaj karikaturoj. Ili similas al
kurbaj, vunditaj, time diskurantaj kripluloj en
kaosa miksao. Hahaha, kaj jen estas jam nur
nervozaj, nelegeblaj fuaoj! La cifera milito
finiis. La perdoj sekvis are. Ili efikis kiel
frakasaj grenadoj ili eksplode detruis la
sistemon, ili dispecigis in je miliardoj da
atomoj, haha!...
Charlie ekridas moke kaj iras en la
vestgardejon. Kiam li volas meti la notlibreton
en la maldesktran flankan poon, li hezitas.
Hop, kio estas tio? Jen en la poo ja fikse sidas
ankora alia libreto. Li eltiras in. i havas
beletan fortikan kovrilon de bruna koloro.
Rigardu, jen la kontolibro de la stenotipistino
Fernanda Berg!... Same i tie belaj nigre-brilaj
ciferoj: la paraoj kaj la malgranda kapitalo de
la knabino. Hehe, la bonkora maljuna onklo
Mijo, se li scius tion li certe turnus sin pro
agreno kaj aflikto en sia erko
Kaj i tie la stampo de la banko? Ah jes, kiel
okazis tio?... Tio estis antahiera, hiera,
hodia?...

Li iras lalonge de la stratoj. Pluvas. En la ielo

pendas grizaj nuboj. Krepusko kuas en lia
cerbo. Liaj sendormaj okuloj rigardadas
frenezete. La palaj lipoj murmuras ciferojn. Liaj
malfirmaj genuoj tremas. Liaj piedoj trenias
tra la koto kaj maretoj de la stratoj. Lia apelo
estas deformita kaj malseka. La nekombitaj
haroj pendas super la frunton. ia triumfemo
kaj energio forlasis lian korpon. Li estas jam
nur ridinda senforta figuro.
Poste li staras en la bankejo. Li alpaas la
gieton. Li transdonas al la oficisto la
kontolibron de Fernanda Berg. Li ordonas
sinjorece:
Bonvolu elpagi la ceteron, kiu estas ankora
sur la konto! Li akceptas la malmultajn
bankbiletojn kaj eliras sur la straton, en la
pluvon
La sistemo ja ne povas malfunkcii, li esperas.
Oni devas ludi konsekvence. Ne miksi Rouge,
Pair, Manque, kiel okazis al li en la lastaj tagoj.
Dum la tuta tago daras la batalo, is malfrua
nokto. La mono venas kaj iras. Dara tajdado.
Tien kaj reen, tien kaj reen Iam, kiam li
ekrigardas de sia cifera miksao, li vidas tiun
palan altrkreskan sinjoron, kiu alparolis lin
anta tagoj -a u estas semajnoj?- en la
trinkejo. Li staras apude e ludtablo. Charlie
sentas la vulturon en tiu i mister fremdulo, kiu
ajnigas egan okupitecon pri la propra ludado,
sed en vereco inside atendas la finon de lia
batalo
Je la dekunua nokte li ne havas plu kapitalon,
por efektivigi altan progresion. Finita!
Senkompate la rastilo de la afable ridentanta
krupiero forbalais lian lastan ludmarkon. io
finita!...
Charlie paas el la kazino. Kie estas lia eleganta
ato? Kie estas Boivoj? Haha, kia demando!
For! La veturilon li devis vendi je ridinda
prezao. Kontanta mono estas nuntempe
malofta. Kaj poste i venis en formo de
klaketantaj ludmarkoj sur la ludan tablon kaj tie
degelis en kelkaj horoj. Kaj Boivoj? Tiu post la
vendo de la veturilo malaperis, disbloviis kiel
etera nebulo. Eble li postvojais la okolade-
brunan dancas serpentinon. Eble li fine akiris la
longe sopiritan grandan filmrolon diablo
prenu iujn mis-nomatajn amikojn!...
Kiam Charlie irkairas la angulon de la kazina
konstruao, la vento ekmordas lian vizaon.
Kelkaj pluveroj falas en liajn varmegajn lacajn
okulojn. Li haltas, enpoigante la manojn en la
mantelon, kelkajn sekundojn li askultas la
muegadon de la ekscitita maro. La senhoma
kajo unu salto en tiun furiozantan
elementon eble ankora unu lasta ekkrio,
dronanta en la tumulto de l ventego, lasta krio
adita de neniu
Li ekridas moke kaj amare, kiam li ekpensas
tion. Li estas malkuraa hundao, timema kaj
ridinda. Kaj sekve li devas plu vivi. Kaj tial li
subias senvole al la sorto, kiu pelas lin kiel
malpezan paperaon tra la koto de l vivo
Malrapide, meanike liaj piedoj movas sin. Li
devas plej rapide elii el la magia soro de tiu
i lumplena konstruao, en kiu la nokta vivo
faras siajn luksajn ercojn
Kiel? u li reiru ankorafoje hejmen? u li
reiru en sian atelieron kaj seru, seradu, kiel
okazis hiera!?...
Haha, hiera! Kia petolao de l serema sorto!
Je la dekunua nokte li ne plu havas kapitalon.
io estas finita. Kiel krimulo li trotas meze sur
la strato inter la briletantaj tramreloj hejmen. Ili
tirias anta li kiel brilaj longaj rubandoj
kondukantaj al eterna sencelo. Blua lumfasado
brilas renkonte al li. Kaj li ne povas senigi sin
je malagrabla sento. Post la kurtenkovritaj
vitroj sidas tremante la juna knabino. Li
promesis ke li certege venos, kompreneble se li
estus gajninta, tio nun estus plezuro por li.
Haha, plezuro! Duba plezuro efektive: sidi kune
kun tiu knabino, kiu amblindiis, kaj ludi enuan
komedion dum unu, du, tri horoj kaj iam
denove murmuradi la saan eldiron: La
sistemo estas bonega, Fernanda! kaj tion
parolante pensi pri la donacita arenta
cigaredujo de onklo Mijo, pensi, ke i ja same
kiel io alia ekmaris la vojon de l kutimo, tio
estas, en la avidajn manaojn de la lombardisto.
Anka i ne alportis ancon. Post duonhoro i
malaperis en la fakon de la luda demono
La nokto estas nigra. La lastaj lanternoj
mallumias. Malvarma vento blovas de la
maro. Li iras lalonge de la senhoma strato.
Soleca lanterno balancias en la mallumo. Lia
ombro rampas apud longa latbarilo. Super li
flugpendas minace la trabaro de novkonstruao,
aerstarantaj frontonoj. Oscedantaj fenestroj
rigardas lin per mortaj okulegoj. io aspektas
kiel ruinao. Floranta vivo, kiu putriis. Kaj en
tiu i loko apud la barilo i okazis - li
rememoras tute precize - i tie subite komencis
kuri lia ombro

Per grandaj saltoj li rapidegas tra la strato.

Ekbrileto, fajrero de ridinda espero flametas kaj
reetas lin en la vivon. Liaj piedoj kurfrapas la
stratan pavimon en galopa ritmo. i sonas kiel
sovaa bruo de evalaj hufoj. Kaj en la sama
ekspresa ritmo eksaltas la pensoj kaj komencas
en lia kava kranio kirliantan dancon. Ili saltas
kaj frapas de interne kontra la krania vando
tiam, tiam Pasintaoj levias kaj ekflugas kiel
malklaraj memorifaoj tiam, tiam
Tio okazis dum la ateliera festo. La gramofono
bruegas. La dancknabinoj de la Revuo jam
trinkis tro multe. anceliante ili ekdancas. Ili
etas alten la sveltajn krurojn. La viroj
manklakas, tintfrapas, kriegas, kantaas la
ritmon kaj melodion. Paperaj serpentoj kaj
konfeto flugas svarme. Elinjo montras la
langon. Iberley ridaas ebriege. Li elprucigas
la vinrestaon el la glaso sur la valoran tapion.
Lia mano vane kaptemas la dancantan kruron
de la knabino. Boivoj malaltis la helajn
lampojn. La ejo dronas en sens-tiklan malhelan
ruon.
Tiam Charlie pene levas sin el sia fotelo. Li
grimpas sur seoj kaj vaste etante la brakoj
irka sin, li kriegas:
Siiii-lentuuu! Siiii-lentuuuu!!
Neniu kuraas malobei la regaleman
gastiganton. Margit esigas la gramofonon.
iuj ridante rigardas la malfirman Charlie, kiu
iumomente estas falanta de sia seo.
Infanetoj! li vokas per kriaanta voo Mi
havas surprizon por vi unu premion faskon
da monbiletoj, kiun mi kais ie en la loejo!...
Kiu trovos la monon, povos akcepti in kiel
propraon, kiel memoraon kondio estas, ke
vi seros iam po du personoj, sinjoro kaj
fralino kiu estas tro ebria por seri, tiu
darigu la trinkadon!...
La kriegoj de Charlie dronas en la tumulta bruo
de la ebripetola bando. Boivoj ekkaptas la
falanton. Iu renversis la seon. La knabinoj kaj
sinjoroj rapide sin trovas, iam po unu paro,
kaj diskuras en la tutan loejon. La gramofono
denove miaas kaj trumpetas. Charlie lacigite
glitfalis en sian fotelon. Ridete li rigardas la
bolantan miksaon, kiu nun prezentias anta
liaj okuloj, hahaha!
La avido trovi la multan monon, ekkaptis iujn.
Sed samtempe la tuta afero havas sian specialan
erotikan armon. Ili komune rampas sub la
sofojn, post la rankojn, sub la liton, malanta
la kurtenon. Hahaha! Ili forrulas la tapiojn, ili
renversas la meblojn. En la koridoro falkrakas
seoj kaj rankoj. Knabinoj ekkriaas. Sinjoroj
ridas. Ili asas, pelas sin petole tra la kreskanta
kaoso da meblaoj, tapioj, malplenigitaj
komodoj
Margit ne trovinte kunulon komencas seradi e
la fotelo de Charlie. i ekgenuas anta li. Tute
precize li vidas en ia dekolto la streitajn
mamojn. i ekridas incite, kiam lia piedo iam
denove malhelpas ian sereman manon subii
sub la fotelon. Subite li eksentas, ke ia mano
irkaprenas lian maleolon, dum la alia ovias
triumfe sub la fotelon Poste kiam i nenion
trovis, i ekrigardas al li genuante:
Diru al mi, kie i estas, Charlie! i flatas
almena en kiu ambro
Charlie ridetas al i kaj levas malrapide la
ultrojn. Tiam i saltas kiel kato, eksidas sur liaj
genuoj. ia mola nuda brako irkaas lian
nukon en malkvieta avidemo. i premas forte
sian buon inter liajn lipojn, iaj akraj dentoj
ekmordas dolore.
Diru al mi, diru i postulas senspire.
Iu estingis pluan lampon. La gramofono nun
ludas revan tangon. Krioj, ridoj, sufokataj vokoj
levias fluge el iuj anguloj, mallatias je
pasiaj flustroj. Silktrumpaj knabinaj kruroj tie
kaj tie i vidias el la kaoso. Iberley penetris
kun knabino en nion, en kiu staris hinda
idolfiguro. La peza kurteno deiriis kaj kovris
sub si amba fervorajn geseremulojn. El la
koridoro sonas ankora petola rido. Komikaj
aferoj supozeble okazas tie neniu trovis is
nun la monon, hehe!...
Charlie transiras galope la straton. Li kuregas
en la lifton. Ke li forgesis tion! i certe ankora
estos en la kaejo, i tre certe estos tie!... la lifto
malrapide zumas supren. Charlie febras pro
malpacienco. i estas tioma sumo, ke oni
povus per i ankorafoje komenci. Ke li tion
forgesis!...
Enirinte sian atelieran loejon li altas la
lumon. Li foretas mantelon kaj apelon. Li
kuregas al la vitra librosranko. Per tremantaj
fingroj li palpas lalonge de la libroj kie li
kais la monon?... Jes, en la dorsoj de la dikaj
enciklopedioj Li etas la unuavican libraron
sur la plankon Polvo levias kirle kaj jen,
jen, nun ili tuj elfalos Li malfermas libron,
skuas in: el la malfermianta librodorso
elflugetas la falditaj monbiletoj ankora,
ankorafoje iu dika leksikono enhavas
kelkajn biletojn avide, en flamianta espero
li poste kunskrapas la biletojn sur la planko li
havas novan monon, monon, kiu morga
duoblios, trioblios, centoblios
Li glatigas la biletojn. Ili susuras sub liaj
fingroj, kiam li nombras ilin morga,
morga!... jam li vidas sin revenanta hejmen,
kun pooj plenplenaj da ifitaj paperoj, kiujn li
eltiras, etegas supren, kiel li kutimis fari
kelkfoje antae kiam alkoholo kaj monebrio
levis lin en ekstazon de felio mono pluvos,
pluvos, krakete reflugos de la muroj
ventkirlio estios kaj etos lin supren kune kun
la flugetantaj paperoj, post unu, du, tri tagoj
denove staros lia propra ato anta la kazino
kaj revenos iuj belaj ekzotikaj aoj, kiujn li
tiome atas, kaj denove li ornamos sian loejon,
haha!...
Jes, tio okazis hiera. Hodia la malbeninda
sorto forprenis ion de li. Li ne havas e
monereton en sia poo. Li grincigas la dentojn
pro furiozo. Kion li komencos nun? Kaj
Fernanda? Li devas forvojai, kiom eble plej
balda, ankora hodia. Sed anka por tio oni
bezonas monon, oni bezonas monon kaj
ankorafoje monon!
Kaj denove li trotas hejmen inter la briletantaj
tramreloj, kiuj kvaza brilaj longaj rubandoj
kondukas al eterna sencelo. Pli kaj pli multaj
pluveroj falas en liajn lacajn varmegajn
okulojn. Ree balancias la soleca lanterno e tiu
longa latbarilo. Nigre ekrampas lia ombro.
Charlie haltas. Jen la sama loko, en kiu la sorto
erce donis al li la ideon. Dum sekundoj li fikse
rigardas sian ombron kaj subite rimarkas, kiel
dua ombro, apud la lia, rampe glitas sur la
barilon. Nun i staras tute granda kaj klara apud
li: la silueto de longa maldika sinjoro!
Pardonu, sinjoro Husting la fremdulo
alparolas lin, levante la apelon, permesu, ke
mi prezentu min: D-ro Kivikas! u vi ne
memoras min? En la trinkejo de l kazino
kiam ni parolis pri via sistemo?...
Kion vi deziras? demandas Charlie kaj
returnas sin. Vi scias precize, ke mi ion
perdis
uste pro tio mi venas al vi diras la timiga
maldika fremdulo kaj ridetas mekanike-. Sekvu
min, mi volas li mallatigas sian voon
mistere, proponi al vi negocon, per kiu vi
povus gajni multe da mono sed ni iru, eble en
gastejon, i tie ne estas la loko konvena por
intertrakti
Charlie scivolas. Ne vidante elturnian eblon el
sia fatala situacio, li konsentas. Amba returnas
sin kaj ekmaras.
 Ankora hodia nokte vi ekloos en la hotelo
Modern diras Kivikas, jen la unua kondio.
Paciencon, mi klarigos ion. Ne koleru pro tio,
ke mi observis vin depost pli longa tempo rilate
vian psikan staton. Mi faris e vi ege interesan
malkovron kaj konvinkiis, ke vi tagas por pli
altaj taskoj ol glue sidadi e la ruleda tablo kaj
pene kun vito sur la frunto eltordi el la banko
mizerajn ludmarkojn. La lacio de la nerva
sistemo kaj la el i rezultantaj sekvoj
La pluaj paroloj perdias en ventpuo, kiu us
irkakuras angulon kaj sovae ekbalancas la
solecan lanternon
 16

Pasis tri tagoj. Pelanta maltrankvilo ekprenis la

usonanon. Li sentas kiel io kuntirias irka li.
Li havas la nedifinitan timigan antasenton, ke
oni agas kontra li. En iu rigardo tuanta lin li
sentas ion daneran. Kaj tamen nenio okazas
nenio okazas
Marion restis en la hotelo. Freneza timo
turmentas in. i insistas pri tuja forveturo. D-
ro Kivikas estas nek videbla, nek adebla. La
enterigo ja certe okazis jam antalonge?
Viskarbeto dormetas en la hotela halo,
kliniinta super gazeto. Sinjoro Miller, la
akcepta efo, kompilis detalan raporton pri la
neglektemo kaj malkapableco de tiu detektivo
kaj transsendis in al la direkcio. Bedarinde
sinjoro Cunningham nune forvojais kaj sen lia
konsento oni ne povas decidi pri la afero. La
inan orkestron de la Palais de dance nun
sekvis nove dungita argentina tango-orkestro.
Novaj gastoj ensvarmas tra la eterne movianta
turnpordo, aliaj forlasas la hotelon. Nenio
okazas, kio povus eventuale malkovri la
sekreton de la terura murd-afero
Sed uste tiu i nenio maltrankviligas la
usonanon plej forte. Li fermas sin en sian
televidilan centrejon. Nur i tie li sentas sin
kaita kaj irmita. Lia amo pri Marion kreskas
samgrade kiel lia timo pri la futuro. Timo,
verdire i estas pli ol timo pri tiu virino
malfelia. Kio okazos al i, se oni ion
malkovros? Se li maros kiel murdinto en la
malliberejon?
Pli kaj pli ofte li pensas, ke io estas nura
malbela terura sono. Ke li estas la suferanta
heroo de fantazia romanao, kiun verkas la
vivo. Sed bedarinde io estas vero, realo!
Li mem estas rompita kore kaj spirite.
Sendormaj noktoj, torturaj sonoj, zorgoj,
afliktoj, malgajo, timo io i vulkanas en li,
disiras lin kvaza per mil ruardaj piniloj,
brulas en li kiel varmega fajro. Liaj okuloj
kuas en profundaj kavoj. Liaj vangoj estas
palaj kaj mizeraj. Sur lia frunto enfosiis la
unuaj sulkoj.
Kelkfoje li sidas dum multaj horoj en la
televidilejo. Sencele liaj fingroj palpas tra la
kontakta butonaro. Novaj sortoj aperas anta li.
Li ekkonas, ke li ne staras sola kun sia sufero
kaj turmento. Kiom da larmoj fluas en tiu i
grandega domo!
Jen estas en la ambro 521 la dancknabino
Gaby. La belaj okuloj ruiis pro la multa
plorado. Ie en la provinco i havas solecan
patrinon, kiu malsanas kaj mortos. Temas pri tre
kosta operacio, kiun neniu povas pagi. En la
ambroj 133/134 la tragedio de la familio
Termier pli kaj pli evidentias. El malgranda
provinca urbo la advokato D-ro Termier, solida
brava homo, forvojais en la libertempon kun
sia edzino kaj filineto. La felio de la tri vebas
kiel suno super ili. is iutage D-ro Termier,
delogita de amiko, sidias unuafoje e la
bakarata tablo. Larmoj kaj petegoj de la bela
edzino restas senfruktaj. La filineto, junega
aventurema estao elrelias en tiu i hotelego,
en kiu mil okazoj logas inside, kaj D-ro Termier
pli kaj pli subias al la ludado kaj drinkado. La
katastrofo estas neevitebla Jen estas la silenta
komencianta tragedio de la usgeedziinta
paro el la ambro 155. Li estas pli aa tipo de
scienculo, iom malmoderna kaj profesoreca, e
provinca, kaj i vivgaja estao, kiu plej volonte
pasigus la tutan tagon sur la dancejo, kun iuj
ecoj de luksa ino. Tiu i geedzio finios fatale.
Kaj jes estas la malfelia ambristino Betty, kiu
venis nesperta el vilao en i tiun domegon kaj
nun atendas infanon. i ploras tage kaj nokte.
Oni maldungis in je la fino de la monato. La
gepatroj estas severaj kaj nepardonemaj. i ne
scias, kien i iros, eble ia sorto finios
tragike A kiel ridinda kaj samtempe kortua
la figuro de la hotelbubo Vijo, kiu enamiis pri
la dancistino Gaby kaj ne kapablas helpi in
Kiam la vespero venas, nova maltrankvilo
ekregas lin. Li devas trovi antasignojn,
antagardi sin, elturnii ustatempe el la
proksimianta danero. Kie estas Viskarbeto?
Kie estas Marion? Amba ili ne estas en la
hotelo. Kiom strange! iam, kiam Marion ne
estas en la hotelo, same Viskarbeto malaperis.
Kiam li altas la lumon de la ambro 199, li
subite spertas strangan aferon. Dum sekundoj
ajnas al li, ke li sonas. Tie supre sur la ekrano
agadas lia dua MI. Sinjoro staras anta spegulo
sen jako kaj bantas kravaton. Li fajfas gajan
melodion. Li havas tute la saman kapon kun la
iom akre-trajta mentono, la belarkaj brovoj, la
longaj melankoliaj palpebroj, la alta frunto
u tio povas esti?... Tot foliumas en la
gastolisto, konstatas: Charlie Husting,
komercisto eklointa anta tri tagoj. Li do
havas en la hotelo timige similan duulon! Kun
interesio li observas iun lian movon. ajne
sinjoro Husting alivestias kaj intencas hodia
amuzvagi. Kaj la danckanto, kiun li dare
tipetas dekomence, supozigas pri tio, ke li
multe trovigadas sur dancejoj. Ridete sinjoro
Tot konstatas ke lia duulo ajnas esti tre vanta,
ar li kombas la hararon kun detalega zorgemo.
Nun li finis la frizadon kaj surmetas la
smokingon. Poste li turnas sin al la pordo. Li do
supozeble volas resti en la hotelo kaj eble pasigi
la vesperon en la Palais de dance a palma
ardeno.
Kiam Charlie malfermas la pordon al la
koridoro, li konsternias. Anta li staras svelta
beleta knabino kun blonda kaj bukla kapo. i
etendas la manojn en angora esperemo kaj
krietas kun plorsingulta voo:
Charlie!
Kia surprizo! li eligas kaj ajnigas ojon.
Ili repaas en la ambron. La knabino
irkabrakas lian nukon kaj iam ripetas:
Finfine mi trovis vin, Charlie, mia kara, kara
Charlie!
Li staras senvorte. Poste li deprenas iajn
manojn kaj demandas kun ombro de indigno:
Kion signifas tio, Fernanda?
i blindias en la ojego de l revido:
Mi seris vin de tri tagoj, Charlie. Neniu sciis,
kie vi sidas. En via ateliera loejo oni diris al
mi, ke vi forvojais. Sed mi sciis ke vi estas
ankora i tie. Mi seris vin dum multaj horoj,
en la kafejo Napoli, sur la stratoj, anta la
kazino. Kaj imagu kia hazardo, hodia mi vidas
vin surstrate. Mi postkuris vin is atingi vin en
la hotelo, ne demandante, is atingi vian
ambron
Kaj kion vi volas nun? li demandas kun
rigida mieno.
Fernanda rigardas al la amato. La demando
kvaza tranas ian koron. Subita konsternio
montrias en ia vizao. i krias per tremanta
voo:
Charlie, kio okazis? u vi ne plu amas min?
i volas lin irkabraki karese, kisi lin. Sed li
perforte repuetas in. Liaj okuloj rigardas
malvarme. La knabino retropaas kaj palias.
Post momento da silento i demandas tremvoe:
Charlie, diru al mi, u vi havas agrenon?...
u vi perdis la monon?
Charlie ajnas malagrable tuita de tiu i
demando. Li kaas sian embarason post rideto,
kiam li diras:
Tamen ja mi konfesas, mi malancis en la
lastaj tagoj, sed regulios denove io
La knabino scias, ke li respondas elturnie. i
subsentas, ke Charlie perdis ion. En varmega
ekardanta amo, pardonanta ion, i etas sin al
li:
Charlie, ne faru zorgojn al vi pro la malsaa
mono i diras kun larmantaj okuloj-, ne
koleru plu, Charlie. Mi ne havas alian en la
mondo, nur vin. Mi iam estis soleca neamata
estao, neniam amis min viro. Mi kredis, ke vi
amas min. Mi ja estis tiom felia, ne forpuu
min, mia kara, kara Charlie
i balbutas petege amajn vortojn. La turmento
de ia mizera estado elias el ia brusto. i
venis por trovi liberion de sia sopira doloro kaj
anstatae ia malgajeco kreskas senlime.
Charlie rigardas in dum momento. Per nenia
mientrajto li montras kompaton. Indigne li
repuas in, levias kaj nervoze maras tien kaj
reen. Li pripensas, kion li faros.
Fernanda ploras korire:
Charlie, mi ja nenion volas de vi, nur ne
koleru al mi plu kaj estu denove bona al mi,
kiel antae i almozpetas. Mi scias, ke vi
ne estis fidela al mi, malgra tio mi amas vin.
Tiom malsaa mi estas, tiom malsaa
i provas ankorafoje irkabraki lin. Li
forskuas in, ke i faletas teren, kaj diras
eksplodante kolere:
 Kion signifas la tuta ploraado?! Se vi opinias
ke mi trompis vin kun alia virino, ne enu min
plu per via infana afekta konduto!
Li alpaas la tablon, eltiras en sia brusta poo
faskon da monbiletoj kaj kalkule metas ilin sur
la tablon dirante:
Jen, por ke vi ne pensu, ke mi kaptis profiton
el vi. Jen la mono, kiu estis sur via konto. Jam
antalonge mi volis transpagi in
Fernanda levas sin kiel vipita humiligita besto.
Senvorte i fikse rigardas al la mono, poste al
Charlie, kiu observas in malvarmete.
Nu? li demandas. Kion do vi atendas
ankora?
Fernanda faras kelkajn mallongajn paojn al li.
El iaj malsekaj okuloj ekbrilas lasta peteganta
rigardo, kiu ankorafoje volas aspiri
pardonemon kaj amon. Sed poste anka tio
esas. La malvarmeta rideto de Charlie subite
repuis in en la grizan realon. i ajnas konscii
pri sia propra malinda situacio. Fiero kaj
malestimo spegulias en iaj okuloj, ia korpo
streas sin, i rektigas sin:
Mi ne volas vian monon, se vi ne plu amas
min! i krias ofendite kaj forlasas sen saluto la
ambron.
Charlie postrigardas in kun moka rideto kaj
poste kolektas kun indiferenta ultrolevo la
monbiletojn
Fernanda paas tra la hotelaj koridoroj kun
tremantaj genuoj. ia koro batinta anta
minutoj rapide, nun haltas. i premas la
naztukon en la okulojn. ia animo estas nun
disirita. iaj pensoj estas dispelitaj. ia amo
estas frakasita, ia espero disblovita.
La granda strato akceptas la belan malgajan
knabinon per lata moka kriado. La vivo rulias
plu en sia senanima rapidemo. Mil sortoj
plenumias. Felio, doloro, malamo, aluzo, io
estas bagateloj, i pensas, sed la soleco estas io
terura kaj kruela. i estas juna knabino, i havas
anka koron, kiu rajtas postuli amon. i havas
animon, kiu reve seras la vojon al felio. Sed
la animo estas blinda kaj la koro estas malsaa
kaj malsperta. i havas neniun, kiu konsolus in
en ia doloro.
Fernanda Berg solece vagas tra la granda
malvarma urbo en profundaj malgajaj pensoj.
La urbo estas plenplena da homoj. i restas sola
en sia turmento. i ne kapablas kompreni
ankora, ke i perdis jam por iam Charlie.
Eble i mem estas kulpa pri tio?...
Mister Tot estas profunde tuita de tiu sceno,
kiun li us travivis sur sia ekrano. Oni devas
helpi la kompatindan knabinon, li pensas. Oni
devas helpi enerale, oni ie devas ekagi! Oni
devas ani la malbenindan monon je benata
bonao. Kial li timtremas pro sia propra vivo,
kiam miloj da homoj suferas? Li devas helpi,
ekagi, aliformi sortojn, transformi malfelion
en felion, larmojn en ridadon, doloron en
ojon. Jen, jen estas la televidiloj, kiuj alportis
malfelion al li, ar li misuzis ilin por egoismaj
celoj, ar li pensis sole pri si
La usonano maradas ekscitite tra la centrejo.
Strangaj sentoj bolas en li. En tiu i horo li
komencas konscii, ke li misuzis tiun i dian
instrumenton, kaj tial i sin turnis kontra li kaj
nun pereigas lin. Dio punis lin pro lia
aroganteco, ar li misuzis kaj profanis tiun i
instrumenton por egoismaj bagateloj
Charlie Husting jam forlasis la ambron. Mister
Tot decidas informi sin pli detale pri tiu mistera
duulo. Jen okazis maljustao al la knabino kaj
in oni devas neniigi
Sed kiam li enaltas la hotelan vestiblon, iuj
liaj pensoj diskuras. Marion enpais tra la
turnpordo! Nervoza ekscititeco regas in, kiam
i timeme kaj maltrankvile irkarigardas en la
halo. Se i nun renkontus la duulon?
Sensencao! Sed jen post la fenestraj vitregoj
sur la strato?!
Unu movo - kaj sur la ekrano staras grandfigure
la detektivo Viskarbeto! Li forvias per naztuko
la viton de la frunto kaj maltrankvile paetas
anta la enirejo tien kaj reen. De tempo al
tempo liaj palpebrumantaj pork-okuloj
rapidemas tra la altaj vitroj en la vestiblon.
Sendube, li atendas, is Marion surpaas la
tuparon kaj nun li efektive eniras.
Tot persekutas lin per febra rigardo. Tiun i
fojon li ne forkuros lin. Estas evidente, li
ekpensas, estas certe, ke li en tiu nokto sed
tiukaze li scias pri la murdo?... Mister Tot
ekpalpas tremmane la komutilojn. Amba
ekranoj ekflamas. Alterne la komika figuro de
Viskarbeto salte glitas jen sur tiu, jen sur la alia
ekrano tra la faco. Tiel li trapasas koridorojn,
tuparojn, lalonge de multegaj ambroj, is
fine li malaperas en la ambron 374.
i tie li rapideme riglas la pordon. Li askultas
momenton, poste kuregas en la mezon de la
ambro. Li forrulas la tapion. Li ekgenuas
snufegante pro fervoro. Liaj okuletoj
palpebrumas ruze. Rapide li levas el la planko
malgrandan kvadratan lignaon. Li elpoigas
malgrandan tubon kun adilo. Li metas in en
la plankan truon. Kaj metinte al tiu i tubo sian
malgrandan orelon. Li askultas, askultas
senmove, dum lia ronda ventro kuas sur liaj
genuoj kaj lia vizao nun esprimas ruzegan
komprenemon
ambro 374!...
La usonano saltegas al la granda tabulo
montranta la detalan ambro-planon de la
hotelo Modern. Unu rigardo sufias por
kompreni: ambro 374 precize trovias super
la ambro 265, en kiu loas Marion!
 17

La usonano elkuregas sur la hotelan koridoron.

Li rapidas al la tuparo, haltas. Kion li volas?
Averti Marion. Forkuri kiom eble plej rapide.
io estas perdita. Viskarbeto scias ion. Haha,
tiu komika dikventrulo. Kiu imagus tion!
Sensencao. Forkuri tio estus eraro. ie
ekzistas la polico. Sed li devas fari ion. Tuj agi.
Li devas paroli kun Viskarbeto. Mono? iu
homo estas koruptebla. Mono estas la plej
granda potenco.
Mister Tot rekuras en sian ambron. Rapide li
alivestias. Li devas paroli kun la detektivo,
elspioni, korupti lin anta ol okazos la aresto.
u eble Viskarbeto nenion scias pri la murdo?
Mister Tot ekiras, cent demandoj pelas lin
antaen. Li paas en la hotelan halon. Lia koro
batas adeble. iumomente iu sinjoro povus
alparoli lin kaj legitimi sin kiel sekretan
kriminaliston.
Dume la detektivo Viskarbeto estas mananta
delikatan vienan kotleton. ajne li trovias en
bona humoro, ar li rakontas al la kelnero
Kriek spritaon, kiun tiu kvitancas per rikano.
Kaj la gajgrimaca kaj macanta hometo kun la
komika harkrono ne rimarkas la kaan malican
ojon en la vizao de l kelnero. iuj en la
hotelo scias, ke la rolo de la detektivo en la
hotelo estas jam finianta.
Viskarbeto us komencis la deserton, en kiun li
faligas la lastajn gutojn de eltordita citrono,
kiam li vidas la usonanon. Li mansvingas gaje.
Kaj Mister Tot ne povas preterpasi lian tablon
sen saluto.
Halo! krias Viskarbeto fervore. Jen vi estas
ja. Diru nur, kie vi sidais tiom longe. Forkuras
al mi tia homo, dum mi iras telefoni nu bone,
bone, Mister Tot, mi pardonas sed Dio
kompatu min. Kiel vi aspektas? Kiajn aferetojn
vi faras, he? Tiom pala kaj lacigita? Ripozi, mia
kara, vojai en banlokon por refreii a en
montaron por ski-kuri a glit-veturi. Oni devas
fari ion por sia sano kion vi diras, multe da
laboro?... I, kion vi volas kredigi al mi! Rigardu
min, u mi ne aspektas brile? La lastan
semajnon plipeziis je kvin funtoj kaj tamen la
korpremoj esis, en la brako nenia doloro plu.
Kaj tamen mi estas surpiede tage kaj nokte. Vi
havas komprenon pri tio, kio signifas gardi
hotelon enhavantan kelkmilojn da gastoj.
Askultu min Viskarbeto vipurigas sian
buon per butuko kaj levias, vi jam manis,
u?... Bone, atentu do. Mi atendas kablogramon
el Usono kaj tial devas resti en la hotelo. Vi ja
havas horeton de tempo, u? Kiel vi opinias, se
ni malantae en la palma ardeno trinkos
glaseton da vino, he?...
La usonano ridete konsentas. La seneno, per
kiu tiu i detektivo babilaas, konfuzas lin.
Diablo scias, kio kaas sin malanta tiu komika
strangulo. Amba ili iras al la palma ardeno.
 Mia estimata, kara Tot bumainas la
detektivo, dum liaj ruzaj porkokuloj
antarapidas tra la ejo kaj saltas tra iuj tabloj.
Vi ne plaas al mi hodia. Viaj nervoj estas
difektitaj, amiketo Kion vi diras? u tio
esos denove? Gardu vin, anta kelkaj jaroj
anka miaj nervoj estis tiom distazitaj, ar
tiam mi ne sukcesis kapti iun friponon. Tio estis
tute amuza historieto. Mi tiam vidis fantomojn
dum hela tago. En iu suspektinda homo mi
supozis krimulon, haha, kion vi diras pri tio,
nekredebla, u ne?... Ne, ni iru prefere
malantaen. Oni ne sidas volonte kvaza sur
prezenta plado jen post tiu palmo ni estas
neenataj kelnero, la vinkarton!...
La dikaj ringumitaj fingroj de Viskarbeto glitas
lalonge de la vinspecoj. Anka en tia afero li
ajnas orientii. Eble tio estas bona okazo,
pensas Tot, alkoholo plivigligas la langon. Li
proponas al li unu el siaj malipaj cigaroj, kiajn
Viskarbeto ja atas tiom multe. Tra la palma
branaro penetras la eleganta trembrilado de la
vespera lukso, kiu disvolvias i tie. La fontano
anbrilas en iaj koloroj. La malgrandaj ruaj
lampoj sur la tablo disvastigas fabelan
melodion. Viskarbeto fajrikane levas la glason,
en kiu la vino movias rubrile. Li trinkas per
malgrandaj glutoj. Li interrompas sin ueme.
Lia lango frandeme lekas la lipojn.
Ne ekzistas ja io pli bela en la mondo ol glaso
da bona vino li diras restarigante la glason.
i estas kaj restas la plej bona rimedo kontra
iaj zorgoj. u mi pravas, he?...
Mister Tot kapklinetas kun rideto kaj aprobas
lian eldiron. Sed en lia kapo muegas la pensoj.
u Viskarbeto scias, ke li estas murdinto? u li
kaas sin post sia banala babilao? u li irmas
sin kvaza malanta muro, por elpafi
ajnamomente?
La vino levias al la kapo, sentas la usonano
post la tria glaso. Anka la detektivo ruiis je
siaj pufvangoj. Liaj okuletoj palpebrumas
petole, dum la rivereto de lia babilado pladas
pli kaj pli vigle. Nun li rakontas la aferon kun
sia kanario, okazintan hiera. La antaan
semajnon li aetis por si paron da novaj uoj,
kiuj nun estas tro malvastaj. Lia nevo, vera
bubao, nun estadas e li vizite. ion li
difektas. La radion same li tuj alikonstruis kaj
nun neniu plu orientias pri la aparato. Kun la
dommastro li havis krakon pro la loejo. Unu
akvotubo en la banambro krevis kaj la mastro
ne volas ripari in je siaj kostoj Kaj tiel
sekvas mil babilaoj
Mister Tot mendas ankora malfortan vinon kaj
proponas al Viskarbeto ankora unu cigaron. Li
opinias, ke la tempo nun venis por kurai etan
ekskurson en kriminalajn kampojn.
Diru al mi, sinjoro Viskarbeto diras la
usonano profunde suinte sian cigaron, u vi
memoras certe iun sinjorinon, kiu nomias
Marion de Lafond? Kion vi pensas, juas
pri i?
Viskarbeto la sia kutimo kunmetas la manojn
super la ventreton kaj rikanetas ruze:
 Vi celas la sinjorinon de la ambro 265,
hmmm. Kial vi pensis pri i, he? Vi konas in,
hmm. Kion do mi volis diri al vi liaj
malgrandaj okuloj rapidas en rondo poste li
konfidenceme pliproksimigas sian seon kaj
mallatigas sian voon Vi estas scivola, u?
Proverbo diras scivolo estas la unua tupo al
infero, u vi komprenas? Vi scias, kion mi
volas diri, ne ofendiu pro tio, kara sinjoro Tot.
Iam mi diris al vi, vera detektivo neniam
elbabilas siajn sekretojn. Sed atentu, mi tamen
volas rakonti al vi la aferon, tre interesan
misteran afereton Kiam i okazis? Iun
matenon, u vi komprenas, iun matenon
adias en la ambro 265 krako kvaza de
vipo, interesa krako, kiun bone konas iu
kriminalisto, u vi komprenas Pro Dio,
Mister Tot, u vi sentas vin malbone? Vi estas
tiom pala kelnero, unu konjakon rapide!...
atentu plu, kio poste okazas, atentu tre bone,
interesega implikita afero do mi saltas el mia
lito, saltas en mian pantalonon, rapide surmetas
mian varman universalan jakon kaj antaen sur
la koridoron! Jen io okazis, mi pensas. Oni
kompreneble devas resti kaita kaj ne enmiksi
sin. Mi scias precize, ke en la posttagmezo iu
sinjoro nomanta sin Jacques de Lafond eklois
en la hotelo. Nu jes, la konata geedza tragedio.
i simple ne eltenis plu kaj forkuris. Li seris
in longe, fine in renkontas en tiu i hotelo en
la ambro 265. Okazas kompreneble pasia
kolereksploda sceno, nu kaj la kutima pipapo,
vi ja scias, jes. Sed nun sekvas la kriminala
momento, en kiu enhokias nia agado, u vi
komprenas, kie la detektivo devas interveni, jen
entute la taktiko de kapabla detektivo ekkoni
kaj studi la antahistorion de iu kazo, por
poste e la kriminala decidiga punkto de la tuta
afero tuj teni iujn fadenojn en la mano. Jen
same i tie. Eble vi ne scias, pri kio kulpis jam
Madame de Lafond, anta ol i eklois en tiu i
hotelo. La venenaj simptomoj e ia edzo
malgra iuj vualaj manovroj estas konstatitaj
kaj Monsieur de Lafond kredigis la kuracistojn,
ke li volis sin mem mortigi, tre entila ago de li,
u? Sed efektive la afero maras alimaniere, u
vi komprenas? Sed jen io estas ankora
malgravaoj, bagateloj. Grava estas tiu pafo, pri
kiu mi parolis, vi memoras, u ne? En tiu nokto
aperis tria persono sur la agejo, mi diru sur la
kriminala scenejo. Tiu i tria homo okazigis
tiun pafon, la rezulto de tiu i danera
manipulao estis Monsieur de Lafond, kadavro.
Punkto. Fino. Tio estis la preludo
Kaj tiu tria persono? demandas la usonano
kun febra nervekscitio. La sekvanta respondo
devas decidi ion.
La detektivo faras uplenan gluton, lia lango
lekas la lipojn, li palpebrumas kompreneme:
Tiun trian vi konas pli bone ol mi, u mi
pravas, Mister Tot? Tiu i homo sidas e nia
tablo, haha, kompreneble vi scias same bone
kiel mi!
La usonano palias. Dum sekundo li rigardegas
en la gajrikanan vizaon de Viskarbeto, poste li
elbalbutas:
 Kaj vi nun arestos min
Mi tute ne pensas pri tio ekridas la detektivo
kvaza li us adus bonegan spritaon kaj
turnadas la cigaron en la lipoj. Kaj kun esprimo
de petola ruzeco en la rua vizao li darigas:
Jes, nun vi miras, miregas, u ne? Sed mi
diras al vi, Viskarbeto ne havas malsaan
kapeton, li scias pli ol vi imagus en plej fantazia
sono aaah, la konjako, bonege, bonege
kiel oni povas tiom ekscitii, kara Tot?... u vi
jam sentas vin pli bone?... askultu do, kion mi
plu rakontos. La tuta afero ja havas tute
komikan anon, u vi komprenas? Resti
diskreta jen kompreneble honora devo,
kompreneble, io restas inter ni. Do, mi en tiu
nokto elsaltas en mia varma universaljako sur la
hotelan koridoron. Brr, efektive estis iom
malvarme, vi ja scias, ke mi devas gardi min
pro mia rematismo. Mi iam e simila nokta
ekskurso ne nur kaptis fortan nazkataron sed e
beletan tonsiliton. Certe, mi konfesas, ke tiam
estis vintro, dek gradojn da frosto do atentu
nur, kion mi rakontos plu. Kvankam la akcepta
efo Miller -pardonu ke mi tion devas i-okaze
konstati- estas idioto kaj enadas min per
malsaaj iuspecaj bagateloj, tamen balda mi
elspionis ion. En griza mateno tute kae la
ladira malsanulo, mi diru pli uste la kadavro
estas ekspedata el la hotelo kaj huiii! La
hospitala ato rapidas al la privata kliniko de D-
ro Halifaks ne, kiel nomias tiu sinjoro?...
nu, la la nomo ja ne gravas, u jes? Mi havas
ankora tempon por noti al mi atan numeron.
Hjaaa, kaj nun imagu al vi, kian vizaon mi
faris, kiam mi stariis observe en la sekvinta
tago kontrae de la kliniko. Nu, kion do vi
opinias, kio okazas tiam?
Viskarbeto faras intencan pazon, kvaza li
volus pli altigi la nervekscition de la usonano.
Poste li diras kun kontenta rikaneto:
Jes, ne falu de via seo. u vi scias, kiu eliras
sur la straton kaj promenas lalonge de la
domoj? Frea kaj vigla, sanega kvaza fio en
akvo, kvaza birdo en aero? Jes, vi divenas, ja
kompreneble nia mortinta komuna amiko
Monsieur Jacques de Lafond!
La usonano faras geston kvaza li volus salti.
Senlima surprizio, egalanta preska teruron,
grimacigas lian vizaon. Liaj manoj en impulsa
movo unge tenas la bruston de la detektivo:
Li vivas, vi diras?... li vivas?... li elsiblas,
poste seke ekridas Haha, vi mensogas! A vi
eraris
Viskarbeto liberigas sin de la usonano:
Aha, nun vi ne kredas min, sed atentu, unu
momenton, unu momenteton, kara estimata
Tot li fervore manseras en siaj brustpooj
kaj eltiras kelkajn fotografaojn. Jen, rigardu
nur, rigardu nur per viaj okulaoj li diras
amuzite kaj lia buo parolmuelas kiel maino,
jen estas li, kiel frea usbakita homo. Vi miras,
u? Jen li eniras atobuson, jen li forlasas la
klinikon, kaj jen li havas e konferencon kun
tiu doktoro, pri kiu mi antae parolis. iuj fotoj
estas faritaj en la lastaj tri tagoj. Tiel do
aspektas homo, kiu mortis kaj nun reviviis.
Kian imagon vi havas, kiom ruzega li estas.
kompreneble li ne havas e scieron pri tio, ke
mi inside fotokaptis lin, sed, u mi ne pravas,
oni bezonas bildojn, beletajn malgrandajn
portretojn kaj tia fotoaparato tamen presas la
plej bonan vizitkarton de l homo, u mi ne
pravas, he?...
La manoj de Tot tremetas, kiam li tenas la
bildojn. Li tuj rekonas la mortinton. Kaj jen
estas anka D-ro Kivikas dum kelkaj
sekundoj li konfuzias. Kivikas? u la mortinto
vivas? u li tute ne mortigis lin? io estas
trompo? Aa antaa manovro de tiu fripono
Kivikas?
La detektivo ree enpoigas fotografaojn.
Hotela bubo prezentas al li sur malgranda
arenta pleto telegramon. La dikaj
ringornamitaj fingroj de Viskarbeto ire
malfermas in. Legante la komika sinjoreto
subite viglias. Pro miro li skuas la kapon, ke la
malabunda harkrono ektremetas:
 Tondre, tondre li murmuras kaj saltas de
la seo, jen ni estas denove sur la usta vojo
kaj al la mirfrapita kaj senvorta rigida
usonano Pardonu min, Mister Tot, grava
telegramo, mi e minuton ne havas da tempo
mi rekomendas min!... alian fojon, alian fojon,
kara, karega Tot
La lastaj vortoj perdias jam en la eleganta
movio, kiu prezentias brue malanta la
palmo. La detektivo malaperis.
Pagi, kelnero! vokas la usonano. Poste,
paginte la fakturon, li levias. Lia mano
pugnias. Homao! Mensogulo! li eligas el
inter la dentoj. Kaj ete balanciante li forlasas
la palman ardenon, kun rigardo fikse direktita
en malplenon
 18

Profunda nokto regas. La hotelaj koridoroj

kuas malvivaj. La lampoj brilas lace. El la
ambro 265 pais Mister Tot, pala, rigida, kun
vizao senhelpe direktita antaen. Tra la
fermianta pordo adias la emplorado de
virino. Estas io timiga, freneza en lia konduto.
Senkonsile li staras, nekapabla fari ian decidon.
Fine li sin movas.
Li havas la pamanieron de senesperulo, de
homo frakasita de la sorto. Li deziras en tiu i
momento nenion pli sopire ol kuglon, kiu trafu
lin nun inside. Tiam io estus finita, finita
Li ekridas.
Mensogo, trompo, aa komedio. Kaj li la
nescianta efa figuro! Li paas, ancelias tra
tiu vivoscenejo, portate de plej sanktaj sentoj, li
vebas en regnon, kiu estas senlima en la
pureco kaj asteco de l sentoj, li pafe flugas
supren en la bluan eteron de mondo-foraj
revoj kaj subite falegas, frakase etias en la
abismon de plej abomena ekkono. Li en la
brakoj de publikulino, virinao!... fi, kiom
senhonte: prucigi, koteti sur plejsanktaon la
aan limon de plej kruda avido je mono! Haha,
li malsaulo, arlekeno, trompito. Animo?
Feliega komunio? Sindono? Spegulo de l
MI? Sincereco de l amo?... Kiaj banalaj
ridindaj vortoj!...
La usonano sentas akran fizikan doloron en sia
koro. Lia animo komencas sagni. Li sentas ke li
estas liberigita, fortranita de io, sed tiu i
fortranio kazas doloron kiel kruela sanga
operacio. Lia freneza histeria ridado resonas
terure en la morta silento de la koridoroj. Li
paas malsupren, tupon post tupo. Nun li
sentas in denove: iu pao, kiun li faras, estas
sensenca kaj sencela! Li staras ree e la
komenco de sia turmento.
Li devas trovi elirvojon, li pensas en obtuza
malespero kaj enpaas la hotelan vestiblon. i
tie akceptas lin la lata kriado de multkolore
maskita ularo. En la Palais de dance okazas
hodia itala maskofesto, li ekmemoras. Kelkaj
virinoj, kies vizaojn kovras silkaj duonmaskoj,
ridas loge al li. Unu el ili etas paperan
serpenton al li. La blankbarba pordisto
ridetaas, la hotelbuboj rikanas. Kaj subite la
usonano ekridas late. Li sekvas la kolorflirtajn
figurojn tra la vitraj pordoj en la bruegantan
azbandan movion. Lia unua pao kondukas
lin en la trinkejon. Du maskitaj virinoj akceptas
lian trinkproponon per lata aklamo.
Kaj sidante sur unu el la altaj seoj li sentas
etan svenon anta ol liaj lipoj tuis la unuan
konjakan glaseton. Li fiksas sian stultetan
rigardon sur la ridantan fulman dentaron de la
ver-knabino, sur la du okulparojn, kiuj rigardas
lin scivole kaj kokete tra la maskaj fendoj. La
aoj irka li aspektas malklare kaj groteske.
Kaj denove li havas la saman strangan senton,
kian li spertis iam antae, kvaza li sidus sur
karuselo, sur alta anceliema sidloko kaj
rondveturus malrapide, dum la irkaao
irkapasas lin multkolore kaj karikature
Vizaoj aperas, minkitaj, maskitaj. Blankaj
dentaroj brilas al li. La obtuza muziko Kaj
subite, subite li vidas sin mem kuranta tra la
nokta koridoro kaj haltanta anta la pordo de la
ambro 265
Li frapas kaj atendas. Iu proksimias en
susurantaj vestaoj al la pordo. Flustras
demandon:
Kiu estas tie? la pordo malfermias. Virino
staras anta li, bela kia sono. ia nuda brako
tiras lin en la ambron.
Kio okazis, kara? i demandas plena de
karesema timo. ia mola mano tuetas la
konsternitan vizaon de la viro.
Marion, mi devas paroli kun vi li
emspiras. Jacques vivas! io estas trompo!...
kaj ankorafoje li elkrias late: io estas
trompo!...
La bela virina vizao farias palega. i
reancelias. Nur pene i retenas ekkrion. Poste
i subite etegas sin al Tot, iaj brakoj
irkaplektas lin. ia mola buo kisas pasie lian
vizaon. Mi amas vin, mi amas vin i
balbutas.
Li sentas la amatan korpon en siaj brakoj, la
rondformon de iaj nudaj ultroj. Li batalas kun
si mem, sed li repuegas in. En subita
vekianta malfido:
Kiu estas vi? li spiregas en anima torturo.
Malfelia virino, kiu amas vin!
Kaj Kivikas? Kaj Jacques?
Ili volas mortigi vin!
Vi sciis tion?
Mi volis savi vin, ar mi amas vin!
Mensogo! Mensogo! Mensogo!
Mister Tot bleke kriaas tiun vorton. Tio estas
la krio de homo mort-vundita. Kun grimaca
vizao, kun pugniintaj manoj li iam denove
elsputas tiun i unu vorton kiel teruran akuzon.
Liaj rigidaj brakoj batas sensence kiel bastonoj
tra la aero. Marion ekploras. La usonano
ekridaas. Li haltas meze en la ambro. Li
etendas siajn manojn kiel homo kapitulacanta
kaj krias:
Jen vi havas min! Jen vi havas min! Se vi
volas min pereigi, mortpafu min tuj! Sed ne
turmentu min, ne turmentu min!... li emegas
profundbruste, li plendblekas kiel hundo vipata.
Li falas en fotelon.
Marion karesas lin ame, kompateme:
Kredu al mi ke mi amas vin. Askultu min
i metas sian kapon sur liajn genuojn kaj
komencas rakonti kun kreskanta rapido, vi
eble ne scias ion, vi nur sentetas in Kivikas
jam delonge laboras kun mi, mi tute dependas
de li li estas la plej terura krimulo de iuj
tempoj, psikologia murdisto komence li
observadis vin, dum semajnoj, monatoj li
konas vin, li scias bonege, por kia riao li
batalas li estas frenezulo, kiu venenas la
animon de la homo kaj el la psika stato
konstruas la krimon unue li volis instali la
telvidilojn, por tio li bezonis vian helpon, vian
monon la televidiloj estus diable terura
instrumento en liaj manoj li klopodis uzurpi
la televidilojn vi estas forigota ar vi ne
sekvis liajn intencojn, li elpensis komedion
neniam ekzistis la gesinjoroj de Lafond ili
estas nur fantaziaj figuroj unue li volis ke vi
enamiu pri mi, ke mi forlogu vin de la
hotelo io, la memmortiga sceno estas lia
fantaziao la detektivoj estis imeraj estaoj,
sugestaj fantomoj mi ludis la rolon de la
malfelia virino i tie en la ambro u vi
vidas jen super la pordo la etan elektran
lampeton?... Apena videble, i rue briletas
dum la tempo, dum kiu la ambro estas
enaltita kaj staras sur la projekcia faco en la
televidilejo tiam mi devis ekludi
La usonano saltas. Liaj okuloj borias en la
muron. Li vidas la etan ruan punkton
briletantan. Li forgesis elalti la ambron en la
televidilan centrejon.
 Mensoguloj! Trompantoj! li grincigas la
dentojn. Samtempe kvaza iuj vualoj
disirias anta liaj okuloj. Kaj poste? Kaj
poste? -li insistas.
Marion plorsingultas:
Mia tasko estis forlogi vin de i tie Kivikas
flarsentas ke mi amas vin li estas
malfidema li kalkulas ifoje kun la ebleco ke
mi ion perfidos vi devis forvojai kun mi,
ien ajn en fremdajn landojn kaj poste oni
volis vin mortigi, malaperigi en mistera
maniero sed ne sole la televidilojn li volas
posedi, uzurpi li volas vian monon!
Tot ekridas subite, trane, moke:
Kaj la sceno kun Jacques?
i estis lerte ekzercita komedio, teatrao la
revolvero ne enhavis kuglojn. Jacques tute ne
mortis Kivikas nepre volis elpeli vin el la
hotelo, por ekposedi la televidilan instalaon,
kiun li volis uzi por siaj krimaj celoj sed liaj
planoj estas pli vastaj en la ambro 199 loas
de tri tagoj la iama igolo kaj ludisto Charlie
Husting, kiu similegas al vi la aspekto,
elreliinta fiulo. Tuj kiam vi malaperos kaj
mortos, li plu ludos vian rolon kiel tiun de la
ria Tot Sinjoro Cunningham en tiu i
momento eble ne vivas plu la komplicoj de
Kivikas igos lin akcidenti ie en fremda lando,
ekzistas ja centoblaj sensuspektaj mort-
specoj li estas la sola kiu povus malkovri i
tiun grandegan trompan friponaon
La usonano ektremas sub la grandiozeco de tiu
genie elpensita plano. Kivikas krimulo! Kaj
Marion lia helpantino! Amo? Vereco? Kiujn li
seris, kiujn trovi li kredis? Lasu min, li
ekemas. Liaj manoj per subita movo liberigas
sin de la irkabrakoj de tiu i virino. Nun li
komprenas ion, ion
Li levas sin. Lia korpo streas sin. Lia vizao
montras senmovan timigan esprimon. ajnas ke
en tiu i horo lia spirito konfuzias. Kvaza tra
vualo li vidas la petegantan vizaon de tiu i
virino. i ne luraas plu irkabraki la
usonanon. i nur ploretas kiel senhelpa infano:
Ne forlasu min li mortigos min, li mortigos
min!... mi amas vin, mi amas vin!... sed en Tot
mortis kompato, kredo, amo. Li malrapide sin
turnas kaj ekiras
Lian orelon atingas mue kiel malproksimaj
marondoj la bruado de la vooj en la ejo. Li
sidas alte super i kiel sur balancianta arbo-
brano. Gaja ridado ampladas sub li kiel
karesema ondo.
La ver-knabino jam plurfoje demandis pri liaj
deziroj. La stranga sinjoro ajnigas, ke li nek
vidas nek adas tion. La maskoj ekridas pri li.
Jes, donu -diras la usonano sentone-, kion
ajn vi havas, iujn likvorojn, kiujn vi havas sur
via karto, u vi komprenas? Unu post la alia
lavice
Denove iuj ekridas senbride. Kaj unu virino,
ajne ankora juna knabino, klinas sian ridantan
maskitan vizaon konfidence al li:
 Vi ja estas ekscentra koboldo, haha, vi plaas
al mi
La pala sinjoro rigardas in senvorte dum longa
tempo. Li ajnas cerbumi pri io. Lia stranga
rigardo farias malagrable longa. La juna
knabino malaplombias. Fine li murmuras:
Diru al mi, kial vi iuj portas maskojn? u ne
la vizao estas jam sufianta masko, por kai
vin? Kial vi pligrandigas la animan aoson
anstata ordigi in? Kial vi pendigas vualon
anta spegulon, kiu jam malklaras?...
La knabino ekridas kiel sonorileto:
Kiom sprita vi estas, ercemulo arma! Sed
u vi ne volas la ordo anka surmeti maskon?
A ne, unue aetu al mi tiun grandan balonon,
se vi atas min iomete, bone?
Anka al mi, anka al mi! -vokas aliaj
knabinaj vooj.
Mister Tot vidas anta sia nazo dancantan aron
de verdaj, ruaj, bluaj balonoj. Li elpoigas
monon. Li devas trinki. Trovas sin multaj
manoj, kiuj prenas la glasojn kaj tostas al li. La
ver-knabino denove demandis ion. La usonano
denove nenion komprenis, sed li kapklinas
konsente. Tio sufias por i. Nun subite li
ektremas. Krako iris lin el lia laca meditado.
u i sonis kiel pafo? Li rapide turnas sin. iuj
maskitaj virinaj vizaoj ridas pri la erco. Tro
malsaan mienon li faras! Aha, tio estis nur
petolao. Ili krevigis per cigaredo iun balonon.
Haha, kaj li pensis, ke en la angulo staras D-ro
Kivikas kaj pafis la revolveron kontra li. Li
elpoigas sian naztukon. Li vias de la frunto la
viton li maltrankvilias u ili seros lin,
logos lin en embuskon por mortigi lin?... a u
ne estus pli facile i tie murdi lin inside?... i
tie, meze en la movio de la maskoj?... kion, se
anka li pendigus tian maskon anta sian
vizaon?... kiel irmaon kontra la nevidebla
malamiko, kiu eble sidas apud li en distanco de
kelkaj metroj?...
La muziko el la dancejo enmuegas. La juna
maskita knabino pli intime alovas sin:
 Venu, danci kun mi, karulo! Danci?... jes,
preferinde miksii en la dancan kirlion, tie
estas pli malfacile trovi lin ol troni i tie sur
alta vaste videbla sidloko haha, la ver-
knabineto nun ektimas jes estas mono kaj
ankorafoje mono!... la malbeninda mono se
li estus malria, neniu avidus lin, anka ne tiu
i malgranda knabino, kiu tiras lin al si kaj se
tiam virino tamen, malgra lia malrio avidus
lin a amus, jes tiam, tiam eble tio estus certa
pruvo sed nun li mortos pro la mono, sekve
de sia rieco kaj neniu veros larmon, neniu
veros larmon pro li
La brilkolora miks-amaso ekiras la usonanon
vertige. La muzikistaro ludas rapidan dancon.
La grandega kolora vitrodisko komencas
turniadi. La lumoj dancas freneze en rondo.
Sub la piedoj de la saltantaj homoj movias la
planko, la tuta granda dancpargeto komencas
rotacii pli kaj pli rapide. La solonego, la lumoj,
la homoj, la tabloj, la orkestro io
rondveturas, ancelias, ondas en pompa
panoramo. Ruaj, bluaj, flavaj lampionoj
balancias, pendolas tien kaj reen je longaj
nuroj, kvaza movus ilin levianta ventokirlo.
La knabino sin premas al li. i havas la sveltan
korpon de juna knabino. Li vidas anta si
malgrandan rozkoloran orelon, post i la pintan
hartufon de l paia kapo. La lumoj dancas tiom
freneze unu tra alia. La rua balono, kiun tenas
konvulsie ia maneto, tiom sovae saltas anta
lia vizao, ke li fermas la okulojn
Lacigite li sidas poste en angulo de la trinkejo
e tableto. Alia dancemulo petis la junan
knabinon al danco. La kelnero metas trinkaon
anta lin. Meanike li prenas in. Ah, i estas
bona, i estas malvarma, kiam li levas la
okulojn, sidas anta li fralino kun tre moderna
frizao kaj monoklo e okulo. Evidente i
dancis us kaj nun revenis al sia loko. i
ekfumas cigaredon kaj enigas in en tre longan
cigaredingon. Dum momento i observe
rigardas la usonanon. ia monoklo fulmas. i
ridetas, kiam li subite ektremas. Proksime de li
denove krakis. Diablaj ercoj kun tiuj balonoj!
Pardonu, fralino li diras trans la tablon, mi
estas iom nervoza
Vi bone farus, se vi ne trinkus tiom multe i
respondas, ne impliku vin en aferon kun tiuj
virinoj, ili volas nur vian monon! ia voo
havas fremdan akenton.
Haha!... la usonano ekridas sektone,
monon! Kompreneble ili iuj volas in. Ili
portas ja iuj duoblaj maskojn, u vi
komprenas?, sed mi rekonas ilin. Mi enboras
min tra iliaj fruntoj en la cerbon, mi kribras,
ordigas iujn pensojn La rezulto? Tutege
nula! io estas primitivaj deziroj, kiuj kaas sin
post ili. Prenu ekzemple la cerbegon de elefanto
a la cerbeton de pasero, specigu kaj apartigu
zorgeme iun penson, iun plej delikatan
funkcion de l instinkto, vi venas al la sama
rezulto. Tutege nula! Kial? ar tie kaj i tie
mankas la psika humo, sur kiu povus ekkreski
pli noblaj sentoj. La animo, per kiu estas dotita
iu homo de sia naskio, kripliis, u vi
komprenas? i sekiis, velkiis kiel floro
elmetita al fortega suno kaj ne ricevanta akvon.
Kio do restas, tio estas la cerbo, kiu sen la
anima konstanta fekundigo kreskigas
abomenindajn penso-florojn, u vi komprenas
tion?...
i apogas amba kubutojn sur la tablon kaj
kunmetas la manojn sub la mentono. ia
monoklo fulmas al li. i opinias ke li estas
komika strangulo.
Mister Tot subite ektremas refoje. Rapide li
vias la viton de la frunto. Liaj okuloj flagras
maltrankvile. Li pliproksimias al la tre
moderna fralino. Li flustras al i la ekscititan
demandon:
u vi iam havis jam la senton de angoro?
Angoro? i ripetas kun seriozega mieno-, nur
unu fojon dum mia vivo, kiam mi sonis, ke mi
estas mortpafota. Mi staris kun aliaj viroj kaj
virinoj apud muro, en unu vico. Mi volis fermi
la okulojn, sed iam mi devis rigardi la vizaon
de l morto. Mi vidis anta ni amason da homoj
starantaj en unu vico, supozeble soldatoj. Ili
rigardis per timige fiksaj okuloj kaj levis
malrapide la pafilojn kaj celis longe, longe
Unu okulo estis prem-fermita, sed la alia estis
des pli granda kaj terura. La situacio estis
freneziga! Kaj u vi scias, kial? -i faras pazon
kaj ridetas glacie. i vidas, kiel li plipalias.
Kial? Kial?
i toste levas la glason. Unue li trinku. Poste i
diras:
Kial la situacio estis freneziga? ar la pafo ne
volis elii... ar oni estis irkaata kaj atendis la
morton
Kaj kiel finiis tiu sono? li demandas
nervoze.
Per la vekio, kompreneble i ekridas
amuzite. Poste i gaje zumakompanas la
melodion de l muziko. Mister Tot, subite
malkvieta kaj ekscitita pro la usa rakonto,
rigardegas malfide en ridantajn vizaojn.
Kial li sidas i tie?... Kial li ne kuregas al la
policejo? Kial li ne informas la detektivon
Viskarbeto?... Io devas okazi, li devas ekagi,
anta ol estos tro malfrue sed ne, li faros
nenion. En la sama momento anka la sekreto
de la televidiloj malkovrius sed anka tiu i
eventualao ne estas tio, kio paralizas lian
energion, kio anis lin je frakasita estao ne,
tio estas la ekkono, ke li estas trompita en siaj
plejsanktaj sentoj: la virino, kiun li kredis ami,
kiu signifis por li la komencon kaj finon de la
estado, tiu virino -publikulino, fia krimulino!-
kaj li -arlekeno, senhelpe baraktanta vivo-
aktorao-, kiun trompis la torturema fantazio de
satana cerbo! io estas finita duan fojon li ne
plu kuraos seri la virinon vero estas iluzia
imago ekzistas sole la mensogo!...
Li manvokas la kelneron, ke li alportu vinon.
La svelta knabino denove aperas kun lata
kriado. i salutas lin afektite kaj late, kiel oni
salutas retrovitan perditon. Sinjoro kun burleska
apo interesias pri la hipermoderna virino. Li
babilaas sensencajn spritaojn kaj ridas tondre.
La trinkejo pleniis per kolorflirtajn figuroj.
Preska iuj vizaoj portas nigrajn, ruajn,
bluajn, flavajn maskojn. iuj ekscitite
parolblekas unu kun alia kiel anseroj. La
varmego ias neeltenebla. La vinglasoj tintas
kiel sonoriloj. Denove la muziko enmuas de la
dancejo. La babilaanta burlesk-apulo ludas
per la rua balono de la knabino etante in tien
kaj reen. Mister Tot sentas ke lia sango fluas pli
kaj pli inerte. La multa vino igas lin dormema.
Liaj pensoj konfuzias.
Tra la fermpremitaj palpebroj li vidas junan
knabinon sidanta sur alta seo. i havas la
sveltan korpon de dancistino. Sur la serioza
malgaja vizao montrias konvulsia rideto. Kaj
la aa mano de ebria dika provinculo palpas
ian malkovritan silktrumpan genuon kiu
estis ja tiu knabino?... kaj jen meze inter la
multaj anserblekantaj kaj ridantaj tabloj
preterpasas la hotelbubo Vijo kun palaj
vangoj. En liaj febraj knabaj okuloj flagras la
tuta ardego de tortura aluzo kaj malespera
senforto tiel li irkairas tiun strangan paron
sidantan sensuspekte e la vertablo
Kaj subite la usonano sentas sin tiom proksima
al tiu knabo, tiom strange parenca ekzistas
ankora alia sufero en tiu i ejo, meze en tiu i
sensenca bruo
Li levas sin. Oni volas reteni lin perforte. Li
elirias. Li ancelias tra la homamason al
tiu dika naza provinculo, kies dikega nuko
tronas super la maskoj. Li alpaas tute
proksime. ajnas ke li volas levi la manon por
ekbato. Tiam ekprenas lin la kelnero. Li pagu,
kion oni trinkis e la tablo. Li manpalpas en la
poojn kaj eltiras monbiletojn. La preme
ovianta amaso de la dancemuloj kuntrenas lin
al la dancejo. Kie estas la hotelbubo? Iu kelnero
montras al li la vojon al la garderobejo. En la
malvasta koridoro li kunpuias kun la kuranta
bubo. Tiu elbalbutas sinkulpigon kaj volas
preterpasi.
 Venu, haltu, mi volas donaci ion al vi
diras la usonano kun peza lango, jen, faru
bonaon per i li eltiraas iujn monbiletojn,
kiujn li trovas en siaj pooj, kaj preme
enmanigas ilin al la konsternita bubo.
Mi al mi ne estas permesate akcepti
tiom balbutas la bubo kaj terurite rigardas la
ebrian gaston, se oni ekscios pri tio, mi perdas
mian pozicion
Tot ekridas. Post lia mano karese glitas super la
blondan hararon de la bubo. Kaj li murmuras:
Akceptu in donu in al iu, kiu ure
bezonas in, u vi komprenas?...
La okulojn de la bubo plenigas larmoj. Li kisas
la manon de la stranga gasto, kiu mute
ancelias pluen lalonge de la koridoro.
Malanta li postsaltas la mokaj ridoj el la danc-
salono. La vooj de la saksofonoj enkuras
kriae la koridoron
Mister Tot enpaas kun malfirmaj paoj la
silentan hotelan halon. i tie li komencas pene
ordigi siajn pensojn. Kaj subite li sentas, ke
cent demandoj sturme atakas lin. Kie estas la
ambristino Betty? Kie estas sinjoro
Cunningham? Kie estas Viskarbeto? Kie estas
la malfelia stenotipistino Fernanda? Kie estas
lia duulo? Kaj Kivikas? Kaj Marion? Kaj
Jacques? Kio okazos? u li devas morti? u li
ne devas plu vivi por ani la malbenindan
monon je benata bonao?...
 19
Je la sepa horo vespere enovias tra la
turnpordo de la hotelo Modern la malgrasa
mistera figuro de D-ro Kivikas. Lia esplora
rigardo flugas al la malmultaj gastoj sidantaj en
la hotela vestiblo. La lifto ekspedas lin en la
kvinan etaon. Li enpaas la ambron 530. i
tie sidas sinjoro kun laraj ultroj, tenanta dikan
cigaron en buangulo. Li havas grizan hararon
kaj blankan barbon. Li aspektas kiel profesoro.
Kie estas la usonano? demandas la doktoro,
post la momento kiam li riglis zorgeme la
pordon kaj esploris, u la televidilo de la
ambro estas malaltita.
Mi tute ne scias murmuras la alia kaj
elkraas cigaran peceton planken, Winawer,
tiu idioto perdis lin je la dekdua tagmeze.
Marion rakontas ke i volis rendevui kun li je la
tria. Sed is nun i nenion sciigis al ni. Nur unu
fakto estas interesa: hodia frumatene li
elsendis telegramon al Cunningham!...
La vizao de Kivikas malserenias e tiuj
vortoj.
Hundaoj! li subite flamias. Kial vi ne tuj
informis min? Diabla malordao. Kion enhavis
la telegramo?
La profesoro profunde eksuas la cigaron:
Winawer klopodis korupti la hotelbubon.
Sensukcese. Ni scias nur, ke i estis ura
telegramo. Ni telegrafis al niaj helpantoj, ke ili
forkaptu la telegramon. Eble ili sukcesos.
Evidente Tot ekflaris ion, hehe
Tiukaze ni devas rapidi diras la doktoro
indigne, kaj Marion?
La profesoro levas la ultrojn:
Mi ne fidas in ifoje. Jen io malordetas
ajne
Kion vi celas diri per tiu aludo?! interrompas
lin akratone la doktoro.
 Eh, ni lasu tion! Pro tio ni ne malpaciu.
Entute, en la lasta tempo vi fariis iom nervoza.
La dolara riao de tiu usonano konfuzis viajn
sensojn
Kivikas mansvingas ordone. La alia tuj silentas.
La doktoro transversas per kelkaj paoj la
ambron kaj pripensas. Li ekparolas kvaza al
si mem:
Se tiu Cunnningham sin enmiksos, io povus
elrelii. La laboro de monatoj estus fuita.
Sinjoron Charlie Husting, Tot numero 2, ni
provizore ne enmiksu nin en la ludon. Ni devas
ekagi tute singarde kaj tamen rapide -li
interrompas sin kiel en subita decido- Kiel
statas la afero pri la gasbombo?
Jam mi prizorgis in rikanas la profesoro.
Kaj la alirejo al la aerakto de la centrejo?
En ordo. La akto kondukas malsupren apud
tiu i ambro. Se ni reovas la rankon, ni
povas elpreni el la muro la brikojn. Estas tute
neeble ke i malsukcesu. La gaso sufias por
mortigi en daro de sekundoj cent homojn.
Kiom longe daros, is la gaso ree elios tra
la akto?
Kelkajn horojn, mi supozas. Ni povas ja
surmeti maskojn. Sed kial ni ne atendu
trankvile kelkajn horojn? Kiam la bombo
eksplodas, la gaso plenigas la televidilejon
same kiel densa laktkolora nebulo. ar ni kae
instalis ekstere de la dika talpordo du riglilojn,
savo estas tute neebla. Vi mem scias, kiom son-
izole konstruita estas tiu ejo. Kiel ni ekspedos
lin poste el la hotelo, tio estu nia posta zorgo.
Unue ni devas havi lian kadavron.
u la telefona drataro estas distranita?
Kompreneble. De la momento kiam la peza
talpordo fermiis ne ekzistas ia interkomunika
ebleco kun la cetera mondo.
Ni devos lin ankora hodia per letero a
ura informo logi en la televidilejon kaj enlosi
lin perforte. u ekzistas hotelbubo, kiu konas
lin precize?
Mi konas unu, li estas blonda knabo kaj
nomias Vijo. Estas preferinde ekagi i rilate
tute singarde.
En tiu i momento eksonoras la telefono
Je la deka horo la detale elpensita plano
efektivias. D-ro Kivikas kaj Jacques vestita
kiel profesoro atendas embuske la alvenon de
Mister Tot. Post pluaj dek minutoj la blonda
hotelbubo transdonas al la usonano en la halo la
leteron de D-ro Kivikas. Post kelkaj minutoj la
malfeliulo enpaas la ambron 76 per
malfirmaj hezitaj paoj. Li irkarigardas
sereme, malfermas la duonfermitan tepetan
pordon, malsuprenpaas la malmultajn tupojn.
Kaj subite li sentas krudan pugnon, kiu forte
ekpuas lin antaen. Kun blasfemo li ancelias
antaen en la malluman centrejon. La peza
talpordo fermias. Du fortaj rigliloj ovias
ferme. La malfeliulo staras dum kelkaj
sekundoj rigide, fiksante la rigardon sur la
ekranon, sur kiu staras grande kaj fantome la
ambro 265. Sed poste en subita terura morta
angoro li ekkrias. Liaj manoj pugnias. Ili
batadas, tamburegas kontra la talan pordon...
D-ro Kivikas malice ridetante frotetats la
telistajn manojn. La profesoro askultas rikane
en la kriaadon de la mortonto. Nur mallate i
penetras tra la dika pordo.
Post tio ili fermas zorgeme la tapetan pordon.
Ili tiras la losilon de la pordo de la ambro 76.
Ili esploras, u homo trovias sur la koridoro
kaj, trovinte neniun, ili malrapide suprenaas la
tuparon.
Je la 10:30!... diras la doktoro, dum ili
amba komparas siajn horloojn precize.
Post tio ili disiras. Kivikas eniras la ambron
265, la alia la ambron 530.
La doktoto riglas la pordon. Malrapide li turnas
la rigardon. Malica aa rideto ludas irka liaj
malgrasaj lipoj. Li etendas sian manon kiel
tragediulo en antikve-greka dramo. Li faras
paon antaen. Liaj okuloj estas fiksitaj sur la
malgrandan ruan briletantan punkton en la
muro. Li parolas al tiu i punkto:
Alvenis do la fino de nia burleska ludo,
Mister Tot! Askultu mian lastan funebran
paroladon, kiun mi dedias al vi! i inspiru al
vi konsolon kaj kuraon, por ke vi trankvile
kun kontenta rideto sur la lipoj eniru la transan
mondon
Super la vizaon de l doktoro glitas esprimo de
frenezo. Li ridetas al la malgranda rua
lampeto:
Vi venis al mi kiel senespera helpon krianta
paciento. La sinmortiga ideo tiam sidis en via
cerbo. La trosatio de viaj korpaj bezonoj per la
vivo, kiun vi iutempe povis aeti, la plej luksaj
gastronomiaj frandaoj, kiuj amase utiis al vi,
fuis vian animan ekvilibron. Vi avidege deziris
vivi kaj travivi, esti skuata, emociata plej
profunde. Kion signifas vivi? Vivi signifas:
gustumi, suferi, elporti, sperti iujn nuancojn de
psikaj sentoj kaj vibroj, kiajn ebligas nia ridinda
estado! Sciu kaj memorkonservu tion! Vi
kredis, ke vivi signifas: trovi la verecon, rigardi
la senmaskan vizaon de l homo! Kaj vi ricevis
de mi mil mirindajn okulojn, la televidilojn!
Sed vi restis fua mallertulo, kiu per la krudaj
malpuraj manaoj de idiota simio ekludis sur la
klavaro de tiu dia instrumento kaj ellogis el i
kelkajn ridindajn gruntajn sonojn! Tiam mi
kompatis mian bedarindan pacienton, kiu
avidegis la duan MI-estaon kaj ne kapablis
trovi in. Estiel amiko kaj kuracisto mi helpis
vin kaj pensis psikodramon, en kiu mi igis vin
ludi la rolon de suferanta kaj felianta reakcia
elemento. i estis, por tiel diri, psikanaliza
eksperimento, sed i sukcesis
La doktoro faras mallongan pazon. Li
ektusetas kaj faras unu paon plu en la mezon
de la ambro. Liaj okuloj estas senese
direktitaj al la kaita elektra okulo. En la
ambro regas timiga silento. La eta rua
lampeto briletas kiel mortkandelo en agonia
horo. La voo de la malgrasa parolanto, kies
osteca vizao pale brilas en la krepusko, sonas
nun milde, konsole:
Kiu kun arda sincero seradas la verecon en
la vivo, tiu en la transa mondo rikoltos
rekompencon li diras kun la konsola voo de
pastro, kiu havas funebran paroladon. Kaj kiu
pro tiu vero prenas sur sin kulpon kaj oferon,
tiu eniros la regnon de l iopovo kaj ioscio.
Kiu trinkis plengore ian suferon kaj felion
en tiu i mondo, kiu elportis ian turmenton kaj
veon pro tiu vero, tiu en la transa mondo de l
kompenso kaj justa egalio indas rikolti la
fruktojn de sia surtera komencado. La procedo
de l purio per la purgatorio de l surtera
torturo efektiviis plene je via persono. La MI-
estao aperis sur la iluzia scenejo de l vereco
kaj vekis en vi Kompaton, Amon, Felion,
Ravon, Timon. Mi sukcesis injekti en vian
foruzitan sangon la dolan venenon de la
amrabio. Subita kirla ventego ekprenis viajn
sensojn, vian tutan sentkapablon. i etis forte
vian tutan psikan ekziston en fantaziajn altojn,
kies plej bela kulmina punkto fariis la mortigo
pro amo! Kaj se mi en tiu i solena horo de la
morto malkovras al vi la veron kaj ruinfaligas la
iluzian kulisaron, se mi konfesas al vi, ke iu
via travivao estis trompo, estis nura granda de
mi elpensita spektaklo de l animo, en kies
mezo vi agadis kiel ojeganta kaj suferanta efa
figuro, se vi ekkonante tion flugfalegas el la
alteco de viaj sentoj malsupren en la aan
abismon de furiozega kolero kaj flamanta
malamo, jen ekkonu: ke anka tio i estas nur
kompletigo kaj darigo de iuj viaj isnunaj
sentaj tupoj. u vero a mensogo, u iluzio a
realo, u honesto a malico ludis ian rolon, tio
havas bagatelan signifon. Nur unu estis grava,
nur unu estis konsiderinda kia komenca kaj
elira punkto en iuj miaj klopodoj je via
malsana animo: ke vi vivu! u vi komprenas?
VI DEVIS VIVI! Kaj vi vivis, Mister Tot !
La doktoro staras senmove, etendante la
malgrasajn telistajn manojn teatrece kontra la
elektran okulon. Nun ludas rideto de kontento
sur lia pala osteca vizao. Li eltiras la horloon,
elrigardas la ciferplaton. Poste li alpaas
proksimege la misteran ruan lampeton
flagrantan kiel mortanta lumo. Liaj okuloj
grandias, la pupiloj borias en la nevideblan
figuron de la melfeliulo en la centrejo. La
malgrasaj lipoj grimacas satanan rikanon. Liaj
paroloj elbuias kiel siblantaj fajrogarboj:
Estas nur malmultaj minutoj, post kiuj okazos
la plej perfekta momento de nia dramo. Kaj en
tiuj i malmultaj minutoj la tutan verkon kronas
la plej intensa sento, kian kapablas senti
vivanto: La morta angoro!... Jes, vi mortos,
Mister Tot sed vi mortos en la trankviliga
ekkono: ke el la profundo de via sento leviis,
elnais is suprao de l konscio la nuda
homo!... kiel vi ja deziris iam, hihihi kaj vi
devas estis dankema al mi, u vi komprenas?...
viaj surteraj riaoj ne perdios. Mi akceptos
ilin almena estiel parton de via dankemo, kiun
vi uldas al mi, hihihi la televidiloj sub miaj
manoj farios potencaj servantoj de l ioscio.
Ili surtabligos al mi delikatajn psikajn
frandaojn. Mi sekcos animojn, mi kaptos la
pensojn kvaza per misteraj retoj, mi
irkamigrados inter la homoj kiel bonkora
animpatisto kaj elektos tiun a alian kaj metos
lin sur mian operacian tablon, is mi distranis
iujn liajn nervojn, eliris la konvulsiantan
cerbon el lia kranio, haha kion vi scias pri
mia scienco? Vi estis nur malgranda
eksperimento, la introdukcio, u vi
komprenas?... Jes, grincigu la dentojn pro
senhelpa furiozo, kuregu atake kontra min kun
mortgrimacita vizao batu min per pugnoj en
blinda malamo kaj venemo!... vi ja trafas nur
la materion, la projekcian ekranon, vi
sendankulo! -li ekridas moke.
Ankorafoje la doktoro elpoigas sian horloon
kaj tenas in en la mano:
Mankas ankora precize unu minuto! Kaj
tiam, tiam, mia verko estas finita, Mister Tot!
kun kontenta rideto li okulsekvas la malrapide
moviantan sekundan montrilon.
En la kvina etao, en la ambro 530 dume io
estas preparita por la fino de la dramo. La
ranko estas reovita du metrojn de la muro.
Sur la planko karas Jacques. Apud li kuas
kelkaj brikoj. Li askultas atente en la truon de
la muro. La aero, kiu penetras blove el la akto,
tremetigas lian blankan arte-faritan barbon. Aa
rikano grimacigas liajn trajtojn, kiam li adas el
la profundo la malproksimajn agoniajn kriojn
de la mortonto. Lia mano tenas la pohorloon.
Li atendas pacience, is la montrilo staras
precize sur duono. Tiam li rapide ekprenas
grizan skatolon. Per fulmrapida movo li etas la
bombon en la akton. Siblanta tono poste
adias la obtuza teren-falo kaj eksplodo de la
mortiga etao. La senhomaj krioj de la
senhelpulo ankorafoje penetras el la akto.
Post io silentias. La gaso nun supozeble
plenigis la centrejon. Certe li jam mortis.
La profesoro ekridas mallonge kaj prenas la
brikojn, por refermi la muran truon kiom eble
plej rapide
 20
Unua horo nokte!
Neniu en la grandega hotelo Modern suspektas
la teruran krimon, kiu okazis i tie en la sino de
l tero. Gastoj venas kaj iras. En la Palais de
dance la bruhumoro zenitas. La blankbarbulo
en la pordista loio fermetas lace la okulojn.
Sinjoro Miller en sia oficejo okupias pri uraj
aferoj. i tie kaj tie eksonas soleca sonorilo de
telefono a lifto.
Kaj neniu priatentas Madame de Lafond, kiu
us eniras tra la vitraj pordoj el la Palais.
Rapideme i vebas sur la tuparo supren.
Eksterordinara maltrankvilo vidias en iuj iaj
movoj. i plirapidigas siajn paojn. i eniras la
senhoman koridoron, atingas la pordon de sia
ambro. i estas riglita. i frapas. Poste
malaperas tra la porda fendo.
Senspire i staras sekundon kontra la du viroj,
kiuj oportune sidiis en la foteloj. Jacques
denove riglis la pordon zorgeme. D-ro Kivikas
kun kruce metitaj gamboj oportunas en fotelo.
Li fumas cigaredon.
Kie estas la usonano? i demandas senspire
pro ekscitio.
D-ro Kivikas atente observas in kaj miretas:
Pro kio vi malkvietas? Li kuas mortinta en
sia centrejo. Li havis facilan kaj agrablan
morton: gason! Ni atendas ankora iomete.
Poste ni iros malsupren. Antae ni riskus ricevi
iom da kataro.
Jacques ekridas moke pri tio. Li amuzias pri la
subita konsternio de la virino.
Murdintoj! i siblas en iliajn vizaojn.
Murdintoj!
Mi dankas pro la komplimento respondas
Kivikas kun mokema rideto, estas bone, ke
io finiis sukcese. ajnas ke vi kapablus en la
lasta momento fui nian aferon, he? Verdire li ja
estis tute akceptebla knabo, nur iom obstina.
Bonvolu sidii nun, ar vi nervozigas min per
via konstanta maltrankvila paado Jacques,
enveru konjakon por tiu i virino. La morto de
homo ajnas inciti iajn nervojn, haha u vi
memoras ankora, kiel ni elmondigis en Usono
la maljunan Edmonds?...
it! interrompas Jacques subite. Atentege li
askultas al la pordo. Ekstere preterkuras paoj.
Marion paliis. i flustras:
Mi telefonis hodia kun Winawer. Li diras, ke
li havas la subsenton, ke la polico elflaris ian
afereton kaj eksuspektas pri ni. Ni devas esti
singardaj
D-ro Kivikas ridetas meanike, preska moke:
Jes, la polico Tion dirinte li levas sin
inerte. Li paas al la fenestro. Li malfermas in
kaj etas esploran rigardon malsupren en la
korton
Tri minutoj anta la dua!
Anta la hotelo haltas ato. Kvar sinjorinoj
forlasas in. La unua maras komika snufeganta
viro kun mallongaj energiaj paoj. Li vias la
viton de sia kalvo. Lia alifoje gajrikana vizao
en tiu i momento montras firmegas agemon
kaj energion. Lia figuro estas streita kiel tiu de
soldato dum parada maro. Tra la silenta
vestiblo li rekte turnas sin al la oficejo de la
akcepta efo. Jen enpaas la sinjoroj kaj
ferminte la pordon ili faras malgrandan
konferencon. La snufeganta dikventrulo gvidas
in fervore kaj rukape.
Post dek minutoj atendema ekscito regas iujn
hotelanojn. Pluraj grandaj veturiloj alvenis,
plenokupitaj de policistoj. Oni fermas iujn
elirejojn de la hotelo. Neniu rajtas trapasi.
Sinjoro Miller kuras ekscitite al la Palais de
dance. Li timas, ke tiu i okazonta aresto povus
anii je enerala polica kontrolo. Ankora
neniu i tie suspektas la policajn manovrojn. La
azbando bruas infere. En la hotela vestiblo oni
fermis la turnpordon. La komandaj vokoj de l
komika detektivo tratranas la aeron. Ili estas
pludonataj. Telefonoj sonoras. La liftoj
zumegas supren kaj malsupren. De la palma
ardeno enkuras nova svarmo da policistoj. Ili
estas danere armitaj. Ili kur-atakas la liftojn.
Aliaj ne povante kunveturi supren sturmas tra la
tuparoj. iuj koridoroj estas okupitaj. La
blankbarbulo forlasis sian pordistan loion. Li
komande krias al la hotelbuboj. La oraj butonoj
de lia uniformo fulmas. Kelneroj haltas scivole,
portante ankora manaojn. En la telefona
centrejo sidas du policistoj. La telefonistino
terurite vagas tra la halo. i kvaza seras
rifuejon kontra minacanta atako. Sinjoro kun
sinjorino, vojapretaj, ekscitite parolas kun la
policistoj e la turnpordo. La hotelbubo planken
metis la kofrojn. La policistoj ne permesas
trairi. Aliaj gastoj aliis kaj enmiksas sin.
Kurado, krioj, svarmado de homoj kaj vooj
plenigas la vestiblon. Neniu scias, pro kio la
polico venis. Oni sekrete murmuras pri terura
krimulo, kiun oni volas kapti kaj kiu kaas sin
en la granda hotelo. Samtempe kreskas la
ekscitio is panika timego. iuj policistoj
tenas siajn revolverojn pafpretaj.
Nun Viskarbeto ovas sian ventron el la oficejo
kaj surpaas la tuparon. Tri sinjoroj civile
vestitaj sekvas lin. De supre polica oficiro krias
al li:
La lasta koridoro estas okupita! Speciala
trupo gardstaras en la korto!
La detektivo resignas per la naztuko. Lia
maldensa harkrono hirtiis. La maldikaj haroj
tremetas pro ekscito. Lia spiro snufegante
elias el lia nazo. Liaj malgrandaj kruroj kurae
maregas supren la tapikovritajn tupojn. La tri
sinjoroj sekvas lin en digna sinteno.
Anta la pordo de la ambro 265 haltas la
malgranda grupo. Viskarbeto metas la orelon al
la pordo, askultas dum momento gravmiene
kaj fine frapas. Malgra ripetaj ordonvokoj io
restas silenta. Du alrapidintaj policistoj perfote
malfermas la pordon. Viskarbeto per fulma
salto staras en la ambro. Lia mano levas la
revolveron. Kun taltrajta vizao li late krias:
Levu la manojn!
io okazas dum sekundoj. Marion krias. D-ro
Kivikas kaj Jacques staras kun levitaj manoj. La
policistoj kuras al la krimuloj. Unu okupis la
telefonaparaton. Viskarbeto ankora tenas alte
la revolveron. En tiu i momento saltegas
Jacques. Pugnobato flanken etegas unu
oficiston. Boksa bato kontra la ventron de la
detektivo kaj li atingis la koridoron kaj
kuregas al la tuparo.
En i tiu momento ektondras pafoj. Vokoj,
kurantaj piedoj, bruo, kriado -sovaa pelaso
komencias-. Jacques perdis sian blankan
barbon. Li kursaltegas supren la tupojn. La
vojo malsupren estas barita. Kun besta bleko li
teren puegas kontrastarantan policanon. Sed
en la kvara etao li falas ancelie teren. Kuglo
trafis lian piedon.
El iuj ambroj rapide elkuras gastoj. Sur la
solecaj noktoj koridoroj svarmas demandantaj,
timigitaj figuroj. Infanoj ploras. Virinoj kriaas.
Multaj estas nur duone vestitaj.
En la ambro 265 okazas sovaa sceno. D-ro
Kivikas staras senmove, kun meanika rideto
sur la palaj lipoj. Liaj longaj telistaj manoj
estas irkaitaj de katenoj. Marion kondutas
kiel frenezulino. i montras sur la maldikan
katenitan sinjoron kaj krias:
Li kulpas pri io!... li murdis la usonanon!...
Malsupre en la televidilejo li kuas malviva,
venenita per gaso
Post malmultaj sekundoj la kvar sinjoroj civile
vestitaj, Viskarbeto la unua, faras al si vojon tra
la tumulto kaj homsvarmo de la koridoroj kaj
eniras lifton. Ili glitas malsupren kaj post
momento ili enpaas la ambron 76. Ili penetras
tra la tapeta pordo kaj haltas anta la peza tala
pordo. Post kelkaj vanaj provoj ili fine helpe de
la losiloj trovitaj antae e Kivikas, mallosas
la centrejon.
Ili antaenias, sed haltas surprizite kaj preska
svenante. Doleta odoro blovas al ili. Kaj en
iliajn orelojn krie penetras la voaro de
frenezaj saksofonoj kaj la kriaoj kaj bruoj de
ridantaj kaj dancantaj homoj jen, jen ili
dancas grande, preska manpalpeble sur
projekcia faco kiel multkolora freneza
fantomaro kaj la granda kolorbrila vitrodisko
turniadas, rotacias kun mil blindigaj lumoj
kaj jen!... jen!... sube de tiu petolega danckirlo
kuas senmove la kadavro de viro, la bela
vizao ankora plibeliinta en morto, tiel li
fikse rigardas per malfermitaj mortrigardaj
okuloj al la timigita homgrupo!...
Kaj dum la ebripetoloj homoj freneze
manklakas kaj aplade kriadas Brave!
Brave!, Viskarbeto genufleksas apud la
mortinto. Lia vizao nun montras la esprimon
de infana konsternio. Liaj dikaj mallongaj
ringumitaj fingroj sensence palpas sur la brusto
de la kadavro:
Kiu imagus tion, Mister Tot, kiu imagus
tion li murmure ripetadas. La levianta
emocio traskuas lin. Lia voo singultas. Mi
venis tro malfrue tro malfrue!... li turnas sin
al la tri sinjoroj civile vestitaj, kiuj lin
irkastaras senkomprene kaj scivole.
Iu sukcesis malalti la televidilon. La ridantaj
homoj malaperas. Nokto kaj silentego plenigas
subite la centrejon. Post kelkaj provoj oni
sukcesas alti la lumon. Viskarbeto levis sin. Li
tenas paperon en la mano. i kuis apud la
mortinto. Kun mallata solena voo li latlegas
la malmultajn rapideme skribitajn vortojn:
Kivikas kaj Jacques mortigis min. Per tio i mi
destinas mian eneralan sekretarion
Cunningham kiel mian universalan heredonton.
Adia!... Tot.
Post esploro pri la kadavro per la jueja
medicinisto kaj konstato de la trovitaj personaj
dokumentoj la ejo estas evakuata kaj sigelata
police.
Estas la tria horo matene. La hotela halo similas
al zumanta abelejo. Scivolaj gastoj grupiis ie.
La liftoj glitkuras supren kaj malsupren. La
policanoj venas svarme de iuj direktoj. La
turnpordo estas malfermata denove. Komandaj
krioj adias. Atoj haltas anta la hotelo. Oni
signalas per fajfiloj la finon. Vane atendas la
gastoj la kaptitajn krimulojn. Tiujn oni jam
forekspedis tra la malantaa elirejo.
La tuparon malsuprenpaas en akompano de
sinjoro la hotela detektivo Viskarbeto. Liaj
malmultaj haroj tremas oje e iu pao. Lia
vizao ree gajrikanas pro venka triumfo. Kaj
liaj bumaino ree muelas kiel iam: Jes,
sinjoro Royer, u vi kredas al mi, ke estis plej
ura tempo kapti tiun friponaon? Mi diras al
vi, tute analoga kazo, dua Borkowski! Kion vi
diras, he? Jes, en tiu i nokto plenumiis mia
reva deziro de multaj jaroj kaj efektiviis. Kian
imagon vi havas pri tiu homao, kion li jam
pekis! u vi memoras la aferon de la granda
farmisto Rivelglast? u vi konas la misteran
morton de la Novjorka bankisto Edmonds? La
trafikan pereon de la juna aktorino Fanny
Maass? io estas teruraj krimaj ercoj de D-ro
Kivikas kaj liaj komplicoj, kiuj forlasis
Usonon, por plu praktiki en Eropo. Kaj la
televidila instalao, kion vi diras pri i?
Fenomenao, kolosa ideo, u ne?
Tiel babilas Viskarbeto senese. Kaj kiam li nun
surpaas la tuparon kondukantan en la hotelan
vestiblon, lia malgranda moviema figuro
akceptas strean kaj aplomban pozon. Cent
okulparoj direktas sin admire sur lin.
Respektplene oni dispaas anta li. Tiel li
maras malrapide, kun brilanta vizao, antaen
etante en parada maniero la mallongajn
krurojn, venas malsupren la lastajn tupojn, li -
venkinto post sukcesa batalo, generalo, kiu
majstre estris la armeon. La manojn li tenas
surdorse. Lia kalva kapo kun la malorda hirta
harkrono brilas en la lumo de la lampoj. Kaj tiu
i momento silentigas iujn mokemajn voojn,
tiu i grava momento en la historio de la
kriminologio forgesigas pri la multaj ridindaoj,
kiujn i tiu komika dikventrulo kutimis peki,
kiam li manis kotleton, kiam li dormetis
posttagmeze en la hotela halo a rakontis en la
oficista kantino la plej novan spritaon
Kaj u ne estas juste kaj konvene, ke nun
kuregas al li la unuaj urnalistoj, por soleni kaj
inde raporti lian gloran venkon kaj honori lin
kiel genian detektivon en la plej grandaj gazetoj
de la tuta mondo?
 21

La sorto, la providenco, la hazardo a kio ajn i

estas resume la vivo ofte anas la okazaojn
en fantazia maniero.
En silenta sunbrila ambro de sanigejo,
malproksime de la brua grandurbo, sidas la
paciento Charlie Husting. Apud li kuas amaso
da gazetoj. Kun streita interesio li trafoliumas
ilin. De tempo al tempo rideto glitas super lian
palan belan vizaon, kiam li legas la nomon de
la sukcesa detektivo Viskarbeto kaj trovas lian
gajrikanan vizaon en iu el la gazetoj. Pri la
sensacia murdo en la mistera televidila centrejo
raportas la gazetoj de la tuta mondo en longaj
kolonoj. La afero Kivikas estas detale
priskribita. Kiel oni informiis kaj malkovris, li
estas stranga krimulo de internacia formato,
iama kuracisto de frenezulejo, kies kruelaj
krimoj havas la bazon iuj sur psikopatologiaj
motivoj. ie oni trovas unika la preska
fantazian murdmanieron helpe de gasbombo.
La sepulto de la mortigito estis grandioza
ceremoniao, kiun partoprenis miloj da homoj.
La Gigantic News dedias al la mortinto
longegan nekrologon. Sed nenie estas menciata
la nomo de la iama igolo Husting tiel pensas
Charlie, ekprenante la lastan gazeton. Tio
estas komprenebla, ar malkaante tiun planitan
trompaon la murdintoj tute nebezone kulpigus
sin
Nun li interrompas sian legadon. Li adis
motoran bruon kaj paas al la fenestro.
Malsupre haltas la aertrana atomobilo de
sinjoro Cunningham. Post momento la
universala heredanto de la Tot-posedaoj eniras
la ambron.
Mi gratulas diras Cunningham apena
ferminte post si la pordon, la erarigo kaj
trompo de la publika opinio sukcesis plenege!
Sinjoro Tot, vi povas
Tiu averte metas la fingron sur la buon:
-
Jam ne Tot, sed Husting! Charlie Husting! La
ria Tot ne vivas plu, vi mem pais post lia
erko
Pardonu, kara Husting diras Cunningham,
io i okazis tiom subite. Cetere, kiel vi fartas
post la venenio? Kaj la nervoj? Estis grandega
risko eniri la centrejon sen masko. La sorto
skuis vin forte, sed nun fine vi povas fari
strekon sub la paseon
Mi dankas, mi fartas jam pli bone -respondas
la usonano kun rideto, bonvolu sidii, kara
Cunningham jen cigaredoj fajro Jes,
estas ankora kelkaj detaloj, kiuj ankora ne
klariis sufie. Kiamaniere mia duulo venis en
la centrejon?
Hazardo diras Cunningham, singarde mi
esploris la aferon kaj sciiis, ke la hotela bubo
Vijo transdonis al sinjoro Tot leteron de D-ro
Kivikas en la hotela halo. u tio ne estas
stranga hazardo, ke la la enigma destino de l
sorto eniris tra la turnpordo en la vestiblo la
ludisto Charlie Husting? Kaj ke tiu duulo
tiamaniere anstata vi estis logata en la
televidilejon kaj, kiel la krimuloj konfesis,
perforte enlosata? Kiel mi konkludas, li en la
rapidega sinsekvo de la okazaoj kaj la subiteco
de ilia insida krimo tute ne povis klarigi al ili la
miskomprenon. Kiam vi post mallonga tempo
eniris la centrejon, Husting jam estis mortinta
Jes, tio estis terura diras la usonano, kaj mi
dankas Dion, ke vi jam estis alveninta la mia
telegrama peto kaj helpis min. Miaj nervoj estis
tiam tiom difektitaj, ke mi mem ne estus
kurainta savi min. Tial mi estas dankema al vi.
Per via genia ideo vi ion deturnis de mi.
Hodia ajnas al mi kvaza miraklo, ke ni
sukcesis en la lasta horo nerimarkite telrampi
en la televidilejon, interani la dokumentojn
de la mortinta ludisto kun la miaj, skribi la
lastan volon de sinjoro Tot sur paperon la
kompatinda Husting, li devis morti por mi kaj
enspiri la teruran gason, kiun la friponoj
destinis por mi. Anka vin, kara Cunningham,
ili volis mortigi, por ke la duulo kiel sinjoro Tot
povu libere disponi la havaojn. Kiom fantazia
plano!
Kiu verajne sukcesus diras Cunningham,
se ne la hazardo ion anus kaj renversus kaj
kompreneble Viskarbeto!
Tra la pala vizao de la usonano kuretas rideto,
kiam li adas tiun i nomon:
Ni iuj eraris rilate lian personon, e Kivikas.
ar oni opiniis lin malkapabla, li povis disvolvi
sian kaan sukcesplenan manovradon tute
trankvile. Kaj hodia mi estas konvinkita, ke li
uzas sian banalan babilaon sole kiel muron
malanta kiu li irmas sin. Kaj kiam li faris
siajn ridindajn petolaojn kun la hotelbubo a
kelnero, li tute nerimarkeble eltiklis el ili
sciindaojn. Li mistifikis nin iujn. Kaj precipe
ja estis Kivikas, kiu nepre insistis pri la
maldungo de la malnova hoteldetektivo, por
gardi la sekreton de la televidiloj, kaj poste
aranis la dungon de Viskarbeto. Kivikas
pripensis sian planon dum monatoj antae
La usonano faras pazon. La okazintaoj ajnas
ankorafoje preterpasi liajn okulojn.
Tiu i Kivikas li rakontas enpense kaj
malrapide, tiu i homo estis ne nur krimulo
sed bonega psikologo! Dum multaj monatoj li
observis min kaj elprofitis la plej favoran
tempon a verdire la kulminan punkton de mia
anima deprimio, por proponi al mi planon de
la televidiloj. Li intencis uzurpi la instalaon. Li
volis helpe de la televidiloj efektivigi plej
misterajn krimojn, antaojn, telojn inter la
plej riaj gastoj de la hotelo. La televidiloj estus
terura kaj danera instrumento en la manoj de
tia patologo. Sed malgra liaj antaaj minacoj
mi ne volis forlasi la televidilojn. Kaj ekkoninte
ke li estas senpova kontra mi, li elpensis la
plej efikan kaj genian rimedon: li direktis la
televidilojn kontra mi! Eble furiozo kaj
malamo same regis lin. Bonege konante mian
psikan staton li sukcesis trompi min. Unue li
sendis sian belan logan helpantinon. Per la
zorge elektitaj kaj studitaj paroloj, kiujn i
eldiradis, kaj per karakteriza ruze studita ludo i
efikis senpere, helpe de la televidiloj sur min
kaj sur mian animan staton. Efektive mi kredis,
ke mi trovis tiun idealan figuron, kiun mi
seradis. Krome efikis la majstre ludita
sinmortiga sceno de tiu virino. La incita
senvestiga sceno kaj multaj aliaj detaloj, kiajn
kapablis elpensi kaj ludigi sole majstra
psikologia reisoro. Hodia mi komprenas la
konstantan insiston de la virino, ke mi tuj
forlasu la hotelon kaj veturu kun i en la vastan
mondon, kie oni intencis min malaperigi. Sed
ar anka tio neniom efikis -mi ne volis foriri
de la televidiloj- aperis nova figuro: la laajna
edzo de tiu virino. Kaj nun mi estas konvinkita,
ke tiu iama psikiatro Kivikas sentis satanan
plezuron pelante min anime en la abismon de l
malespero. Por tiel lin nomi, li estis psikologia
sadisto, kiu incitis min al mortigo. Eble mi estis
nura ludilo en liaj manoj, per kiu li aranis siajn
torturajn ercojn, anta ol li pereigis min tute.
Kia plano, per helpo de tiu duulo nerimarkeble
uzurpi mian tutan havaon
La usonano estas profunde emociita, kiam li
ankorafoje vidas anta si iujn timpremantajn
bildojn de la pasintaoj. Sinjoro Cunningham
kvietigas lin:
Vi devas forgesi ion, kio okazis. Nova vivo
kuas anta vi. imagu ke io i eble estis nura
malbela sono, el kiu vi vekiis nun al la serena
realo
Mister Tot subite malgajiis. ajnas ke la
paroloj de lia amiko pli malkuraigis lin. Li
skuas la kapon kun laca rideto:
Nova vivo, vi diras? Jes, u ankorafoje mi
trovos la kuraon suprengrimpi la vivo
tupetaron, is mi atingis mian celon? Kian
celon, mi demandas al mi, Sinjoro
Cunningham, kian celon?!
Cunningham, la sobra sekpensa negocisto kun
la severa mieno, iom mirfrapite adas la pasian
voon de la usonano. Sed li supozas ke tion
kazas la difektitaj nervoj de lia amiko.
Ni atendu trankvile la futuron li diras
kuraige. Vi anta io devas ripozi kaj vivi
nur por via resanio! Morga mi vizitos vin
denove!
Tion dirinte, sinjoro Cunningham levias, li
adiaas kun elkora manpremo.
Malsupre en la adienca ambro de la kuracisto
li havas ankora mallongan konferencon. Poste
li forrapidegas per sia atomobilo
 22

ajnas ke la vivenergio de la usonano rompiis

por iam. Ofte li sidadas dum horoj sur la
balkono de sia dormoambro. Li rigardadas
malsupren en la parkon. La atuna vento
deiras de la arboj la unuajn foliojn. Profunda
melankolio kovras lian belan palan vizaon. Li
askultas, kiel la vento muas. Li vidas, kiel la
folioj teren flugetas kvaza birdoj mortantaj.
Kaj li sentas nur un senton: la solecon!...
u tio estas efektive lia destino: svingii en la
universo kiel grandega pendolo, tien kaj reen?
Super li sternias la ielo de turmenta dola
sopiro Certe, mirinda sorto starigis lin anta
novan vivon. Sed li vidas nur novan longan
senhoman strategon, kiun li surpaos, migros al
krepuska soleco
Al la sensuspekta usonano oni anoncas junan
fralinon. Mirigite kaj scivole li paas de la
balkono en la ambron, por akcepti tiun
nekonatan viziton. Li ektremetas pensante, ke
tio povus esti konatulino de Husting, ke povus
disirii subite la vualo de lia kaita ekzisto!...
Kiam li enpais la ambron, li hezitas. Sur la
sojlo staras juna bela knabino kun blonda
buklaro en simpla beleta vestao. Malkuraete
ia mano tenas bukedon da floroj, kiun i
alportis por la paciento. i ne kuraas
pliproksimii. Nur malgaja rideto spegulias en
la timaj helaj knabinaj okuloj.
La usonano mantuetas sian frunton. Liaj
pensoj ajnas konfuzii: kiu, kiu estis tiu
knabino? Lia stranga konduto, lia konsternita
mieno ajnas tute timigi la junan knabinon.
Charlie, vi i diras kun balbuta voo kaj
iaj okuloj timplene estas direktitaj sur la
vizaon de la viro, vi ne koleras al mi, ke mi
venis ankorafoje, u ne?... mi volas danki al vi
ke vi tamen transpagis al mi la monon mi ne
povas disii de vi en malpaco mi volus helpi
vin oni diris al mi en la hotelo, ke vi
malsaniis
La vizao de l usonano konvulsias. Fernanda
Berg! Nun li scias. La tuta tragedio de tiu i
senespere amanta stenotipistino staras anta liaj
okuloj. u i estas lasta fingromontro de la
sorto? La emocio tiom subite kaj forte regas lin,
ke li ne eligas tra la lipoj e unu vorton.
Ankora li staras senmove. Nur malrapide,
preska instinkte li levas la brakon, por akcepti
la floran bukedon, kiun i prezentas al li
malkuraete. Tiam li ekridetas. Kaj kiam
Fernanda vidas tiun rideton, i etas sin al li kaj
irkaplektas per junaj knabinaj brakoj lian
nukon. Kaj ar iaj okuloj pleniis per larmoj,
i ne ekkonas, ke tio estas ja alia homo, en kies
brakoj i kuas. Eble anka tiu portreto de
Mister Tot, sur kiun i fiksis siajn okulojn
iutage en la redaktejo de Gigantic News,
forviis kaj malklarigis la memoron pri la
ludisto Husting. i ploras kiel feliega infano
kaj nur ripete singultas:
 Mia kara Charlie kara Charlie
Tiam la usonano ne plu kuraas malkovri ian
soran erarion. Eble, eble la stranga sorto vere
elektis lin, ke li forigu la pekon de sia mortinta
duulo? Li pensas en tiu i momento, kiam li
sentas la tremantan sveltan korpon de la
knabino. u tiu i honesta estao, kiu nenion
postulas de li krom ero da amo, u i ne estas
pli valora ol iuj virinoj de la mondo? u i ne
estas la donaco de Dio, donaco mirinda, kiun la
mortinto foretis facilanime? Kaj u li, li kiel
felia, bonanca trovanto, u li nun ne prenas
per tremantaj manoj tiun foretitan donacon, por
porti in kvaza etan rompieman valoraon tra
la vivo?...