You are on page 1of 6

Literatura Portuguesa Medieval - Antologia da Lrica Trovadoresca

1. No mundo non me sei parelha (Pai Soares de Taveirs) Ca nunca eu falei com mia senhor
se non mui pouc oj; e direi-vos al:
No mundo non me sei parelha, non sei se me lho dixe ben, se mal.
mentre me for como me vai, Mais do que dixe estou a gran pavor;
ca j moiro por vs e ai! ca me tremi assi o coraon
mia senhor branca e vermelha, que non sei se lho dize ou se non.
queredes que vos retraia
quando vos eu vi en saia! E a quem muito trem o coraon,
Mao dia me levantei, nunca ben pod acabar sa razon .
que vus enton non vi fea!
4. Noutro dia, quando m eu espedi (Joo Soares Coelho)
E, mia senhor, des aquel di, ai!
me foi a mi mui mal, Noutro dia, quando m eu espedi
e vs, filha de don Paai de mha senhor, e quando mh-ouu a ir
Moniz, e ben vos semelha e me non falou, nen me quis oyr
dhaver eu por vs guarvaia, tam sen ventura foi que non morri,
pois eu, mia senhor, dalfaia que, se mil uezes podesse morrer,
nunca de vs houve nen hei meor coita me fora de sofrer!
valia da correa.
Hu lh eu dixi: con graa, mha senhor!
2. Ay mia senhor, u non jaz al (Nuno Fernandez Torneol) catou-m un pouco e teve-mi en desden;
e, por que mj non disse mal nen ben,
Ay mia senhor, u non jaz al, fiquey coitad e c tan gran pauor
averei mui ced a morrer, que, se mil uezes podesse morrer,
pois vosso ben non posso aver; meor coita me fora de sofrer!
mais direi-vus do que m mal:
de que seredes, mia senhor E sei muy ben, hu meu dela quitey
fremosa, de min pecador! e m end eu fuy, e n mj quis falar,
ca, pois ali non morri com pesar,
E praz-me si Deus me perdon! nnca iamais con pesar morrerey,
de morrer, pois ensandeci que, se mil vezes podesse morrer,
por vos, que eu por meu mal vi; meor coita me fora de sofrer!
mais pesa-me de coraon
de que seredes, mia senhor 5. Se eu podesse desamar (Pero da Ponte)
fremosa, de min pecador!
Se eu podesse desamar
E de morrer m mui gran ben, a quen me sempre desamou,
ca non poss eu mais endurar e podess'algn mal buscar
o mal, que mi-amor faz levar, a quen me sempre mal buscou!
mais pesa-me mais d outra ren Ass me vingara eu,
de que seredes, mia senhor se eu podesse coita dar,
fremosa, de min pecador! a quen me sempre coita deu.

Mais sol non posso eu enganar


3. Esso mui pouco que oj eu falei (Joo Garcia de meu coran que m'enganou,
Guilhade)
por quanto me fez desejar
a quen me nunca desejou.
Esso mui pouco que oj eu falei E per esto non dormio eu,
con mia senhor, gradeci-o a Deus, porque non poss'eu coita dar,
e gran prazer viron os olhos meus! a quen me sempre coita deu.
Mais do que dize gran pavor per hei;
ca me tremi assi o coraon Mais rog'a Deus que desampar
que non sei se lho dixe ou se non. a quen m'ass desamparou,
vel que podess'eu destorvar
Tan gran sabor houveu de lhe dizer a quen me sempre destorvou.
a mui gran coita que sofr e sofri E logo dormira eu,
por ela! Mais tan mal dia nasci, se eu podesse coita dar,
se lhoj eu ben non fiz entender! a quen me sempre coita deu.
ca me tremi assi o coraon
que non sei se lho dixe ou se non.

Base de dados da Lrica Galego Portuguesa: http://www.cirp.es/pls/bdo2/f?p=MEDDB2 1


Literatura Portuguesa Medieval - Antologia da Lrica Trovadoresca

Vel que ousass'eu preguntar 8. Sen meu amigo manh' eu senlheira (Julio Bolseiro)
a quen me nunca preguntou,
por que me fez en si cuidar, Sen meu amigo manh' eu senlheira
pois ela nunca en min cuidou. e sol non dormen estes olhos meus
E por esto lazeiro eu, e, quant' eu posso, pe' a luz a Deus
porque non poss'eu coita dar, e non mi-a d per nulha maneira,
a quen me sempre coita deu. mais, se masesse con meu amigo,
a luz agora seria migo.

6. Levad, amigo que dormides as manhanas frias Quand' eu con meu amigo dormia,
(Nuno Fernandez Torneol) a noite non durava nulha ren,
e ora dur' a noit' e vai e ven,
Levad, amigo, que dormides as manhanas frias; non ven a luz, nen pare' o dia,
todalas aves do mundo damor dizian: mais, se masesse con meu amigo,
leda mandeu! a luz agora seria migo.
Levad, amigo, que dormide-las frias manhanas; E, segundo, com' a mi parece,
todalas aves do mundo damor cantavan: comigo man meu lum' e meu senhor,
leda mandeu! ven log' a luz, de que non ei sabor,
e ora vai noit' e ven e crece,
Todalas aves do mundo damor diziam; mais, se masesse con meu amigo,
do meu amor e do vossen mentavian: a luz agora seria migo.
leda mandeu!
Pater nostrus rez' eu mais de cento,
Todalas aves do mundo damor cantavan;
por aquel que morreu na vera cruz,
do meu amor e do vossi enmentavam:
que el mi mostre mui cedo a luz,
leda mandeu!
mais mostra-mi as noites d' avento,
mais, se masesse con meu amigo,
Do meu amor e do vossen ment avian;
a luz agora seria migo.
vs lhi tolhestes os ramos en que siian:
leda mandeu!
9. Aquestas noites tan longas (Julio Bolseiro)
Do meu amor e do vossi enmentavam;
vs lhi tolhestes os ramos en que pousavan:
Aquestas noites tan longas
leda mandeu!
que Deus fez en grave dia
por mi, por que as non dormio,
Vs lhi tolhestes os ramos en que siiam
e por que as non fazia
e lhi secastes as fontes en que beviam:
no tempo que meu amigo
leda mandeu!
soa falar comigo?
Vs lhi tolhestes os ramos em que pousavan
Por que as fez Deus tan grandes,
e lhi secastes as fontes u se banhavan:
non poss eu dormir, coitada!
leda mandeu!
e de como som sobejas
quisera-m outra vegada
no tempo que meu amigo
7. Ai, madr, o meu amigo, que non vi
(Nuno Fernandez Torneol)
soa falar comigo.

Ai, madr, o meu amigo, que non vi Porque as Deus fez tan grandes,
gram sazon, dizen-mi que qui sen mesura e desiguaaes,
madre, per ba f, led andeu. e as eu dormir non posso?
por que as non fez ataes,
E sempreu punhei de lhi mal fazer, no tempo que meu amigo
mais, pois ora vo por me veer, soa falar comigo?
madre, per ba f, ledandeu.

Por quanta coita el por mi levou


non lhi possal fazer, mais, pois chegou,
madre, per ba f, ledandeu.

Base de dados da Lrica Galego Portuguesa: http://www.cirp.es/pls/bdo2/f?p=MEDDB2 2


Literatura Portuguesa Medieval - Antologia da Lrica Trovadoresca

10. Seiam' eu na ermida de San Simion (Mendinho) 12. Eu velida non dormia (Pedro Eanez Solaz)

Seiam' eu na ermida de San Simion, Eu velida non dormia,


e cercaronmi as ondas que grandes son. lelia doura!
Eu atendendo meu amig'! E verra? e meu amigo venia,
edoi lelia doura!
Estando na ermida ant' o altar,
cercaronmi as ondas grandes do mar. Non dormia e cuidava
Eu atendendo meu amig'! E verra? lelia doura!
e meu amigo chegava,
E cercaronmi as ondas que grandes son; edoi lelia doura!
nen ei i barqueiro nen remador.
Eu atendendo meu amig'! E verra? O meu amigo venia,
lelia doura!
E cercaron mi as ondas do alto mar; e d'amor tan ben dizia,
non ei i barqueiro nen sei remar. edoi lelia doura!
Eu atendendo meu amig'! E verra?
O meu amigo chegava,
Non ei i barqueiro nen remador: lelia doura!
morrerei eu, fremosa, no mar maior. e d'amor tan ben cantava,
Eu atendendo meu amig'! E verra? edoi lelia doura!

Non ei i barqueiro nen sei remar: Muito desejei amigo,


morrerei eu, fremosa, no alto mar. lelia doura
Eu atendendo meu amig'! E verra? que vos tevesse comigo,
edoi lelia doura
11. Cada que ven o meu amig' aqui (Joahn Garcia de Guilhade)
Muito desejei amado,
Cada que ven o meu amig' aqu, lelia doura
diz-m', ay amigas! que perd' o seu sen que vos tevesse a meu lado
por m, e diz que morre por meu ben; edoi lelia doura
mays eu ben cuydo que non est ass;
ca nunca lh' eu vejo morte prender, Leli, leli, par deus, leli
n-no ar vejo nunca ensandecer. lelia doura,
bem sei eu que nom diz leli,
El chora muyto e filha-s' a jurar edoi lelia doura
que sandeu e quer-me fazer fis
que por m morr', e, poys morrer non quis, Bem sei eu quem nom diz leli,
muy ben sey eu que ele vagar: lelia doura
ca nunca lh' eu vejo morte prender, demo x' quem nom diz lelia,
n-no ar vejo nunca ensandecer. edoi lelia doura

Ora vejamos o que nos dir, 13. Quantas sabedes amar amigo (Martin Codax)
pois ver viv' e poys sandeu non for!
Ar direy lh' eu: "Non morrestes d' amor!" Quantas sabedes amar amigo
Mays ben se quite de meu preyto ja: treides comig'a lo mar de Vigo
ca nunca lh' eu vejo morte prender, e banhar-nos-emos nas ondas.
n-no ar vejo nunca ensandecer.
Quantas sabedes amar amado
E ja mays nunca mi far creer treides comig'a lo mar levado
que por m morre, ergo se morrer. e banhar-nos-emos nas ondas.

Treides comig'a lo mar de Vigo


e veeremo-lo meu amigo
e banhar-nos-emos nas ondas.

Treides comig'a lo mar levado


e veeremo-lo meu amado
e banhar-nos-emos nas ondas.

Base de dados da Lrica Galego Portuguesa: http://www.cirp.es/pls/bdo2/f?p=MEDDB2 3


Literatura Portuguesa Medieval - Antologia da Lrica Trovadoresca

14. Maria do Grave, grav de saber 16. Rui Queimado morreu con amor (Pedro Garcia Burgals)
(Joo Soarez Coelho)
Rui Queimado morreu con amor
Maria do Grave, grav de saber en seus cantares, par Sancta Maria,
por que vos chaman Maria do Grave, por a dona que gran ben queria,
ca vs non sodes grave de foder, e, por se meter por mais trobador,
e pero que sodes de foder mui grave; porque lhela non quis [o] ben fazer,
e quer, em gran conhocena, dizer: fez-sel en seus cantares morrer,
sen letrad ou trobador seer, mas ressurgiu depois ao torcer dia!
non podomen departir este grave.
Esto fez el por a sa senhor
Mais eu sei ben trobar e ben leer que quer gran ben, e mais vos en diria:
e quer assi departir este grave, porque cuida que faz i maestria,
vos non sodes grav en pedir aver, e nos cantares que fez a sabor
por vosso con, e vs sodes grave, de morrer i e desi dar viver;
a quen vos fode muito, de foder; esto faz el que xo pode fazer,
e por aquesto se dev entender mas outromen per ren non [n]o faria.
por que vos chaman Maria do Grave.
E non h j de sa morte pavor,
E pois assi departi este grave, senon la morte mais la temeria,
tenho-meend ora por mais trobador; mas sabe ben, por la sabedoria,
e ben vos juro, par Nostro Senhor, que viver, ds quando morto for,
que nunca eu achei [molher] tan grave e faz-[s]en seu cantar morte prender,
com Maria e j o provei desi ar viver: vede que poder
do Grave; nunca pois molher achei que lhi Deus deu, mais que non cuidaria.
que a mi fosse de foder tan grave.
E, se mi Deus a min desse poder,
15. Ai dona fea! fostes-vos queixar (Joo Garcia de Guilhade) qual oi el h, pois morrer, de viver,
jamais morte nunca temeria.
Ai dona fea! fostes-vos queixar
porque vos nunca louven meu trobar 17. Proenaes soen mui ben trobar (Dom Dinis)
mais ora quero fazer un cantar
en que vos loarei toda via; Proenaes soen mui ben trobar
e vedes como vos quero loar: e dizem eles que com amor;
dona fea, velha e sandia! Mais os que trobam no tempo da frol
e nom em outro, sei eu bem que nom
Ai dona fea! se Deus mi perdon! am tam gram coita no seu coraom
e pois havedes tan gran coraon qual m'eu por mia senhor vejo levar.
que vos eu loe en esta razon,
vos quero j loar toda via; Pro que trobam e sabem loar
e vedes qual ser a loaon: ss senhores o mais e o melhor
dona fea, velha e sandia! que eles podem, soo sabedor
que os que trobam quand'a frol sazom
Dona fea, nunca vos eu loei , e nom ante, se deus me perdom
en meu trobar, pero muito trobei; nom am tal coita qual eu ei sen par.
mais ora j un bon cantar farei
en que vos loarei toda via; Ca os que trobam e que s'alegrar
e direi-vos como vos loarei: vam eno tempo que tem a color
dona fea, velha e sandia! a frol comsigu'e, tanto que se for
aquel tempo,logu'en trobar razom
no am, nom vivem em qual perdiom
oj'eu vivo, que pois m' de matar

Base de dados da Lrica Galego Portuguesa: http://www.cirp.es/pls/bdo2/f?p=MEDDB2 4


Literatura Portuguesa Medieval - Antologia da Lrica Trovadoresca

18. Ai madr', o que me namorou (Pero da Ponte) 20. Las Siete Partidas, Partida I, Ttulo 9, Lei 30 (Afonso X)

Ai madr', o que me namorou Ley 30 - Retraer en los hechos o en las cosas cmo fueron o son
foi-se noutro dia daqui pueden ser es gran binestancia a los que en ellos saben avenir. Y
e, por Deus, que faremos i para esto ser hecho como conviene, deben all ser consideradas
Ca namorada me leixou? tres cosas: tiempo y lugar y manera. Y tiempo: deben cuidar que
convenga a la cosa sobre la que quieren retraer, mostrando por
Filha, fazed'end'o melhor: buena palabra o por buen ejemplo o por buena hazaa otra que
pois vos seu amor enganou, semeje con aquella para alabar la buena o para desatar la mala. Y
que o engane voss'amor. otros deben considerar el lugar, de manera que lo retrayeren, que
lo digan a tales hombres que se aprovechen de ello, as como si
Ca me nom sei [i] conselhar, quisieren aconsejar a hombre escaso dicindolo ejemplos de
mia madre, se Deus mi perdom! hombres grandes, y al cobarde de los esforzados. Y manera: deben
Dized', ai filha, por que nom? cuidar de retraer en manera que digan por palabras cumplidas y
Quero-me vo-lo eu mostrar: apuestas lo que dijeren y se semeje que saban bien aquello que
Filha, fazed'end'o melhor: dicen, otros, que aquellos a quienes lo dijeren tengan gusto en
orlo y en aprenderlo; y en el juego deben cuidar que aquello
pois vos seu amor enganou, que dijeren sea apuestamente dicho, y no sobre aquella cosa
que o engane voss'amor. que fuere en aquel lugar a quien jugaren, mas a juegos de ello;
como si fuere cobarde, decirle que es esforzado, y al esforzado,
Que o recebades mui bem, jugarle de cobarda, y esto debe ser dicho de manera que aquel
filha, quand'ante vs veer, con quien jugaren no se tenga por denostado, y ms, lo tomen
e todo quanto vos disser con placer, y que tengan con qu rer de ello, tanto l, como los
outorgade-lho e, por en, otros que oyeren. Y otros, el que lo dijere, que lo sepa bien rer
Filha, fazed'end'o melhor: en el lugar donde conviniere, pues de otra manera no sera
pois vos seu amor enganou, juego; y por eso dice el verbo antiguo que no es juego donde
hombre no re, pues sin falta el juego con alegra se debe hacer,
que o engane voss'amor. y no con saa ni con tristeza. Por eso quien se sabe guardar de
palabras excesivas y desapuestas, y usa de estas que dicho
hemos en esta ley, es llamado palaciano, porque estas palabras
19. Pois nossas madres van a San Simon (Pro de usaron los hombres entendidos en los palacios de los reyes ms que
Viviaez) en otros lugares, y all recibieron ms honra los que las saban.

Pois nossas madres van a San Simon 21. Donzela, quen quer entenderia (Pero de Armea)
de Val de Prados candeas queimar,
ns, as meninhas, punhemos de andar Donzela, quen quer entenderia
con nossas madres, e elas enton que vs mui fremosa parescedes:
queimen candeas por ns e por si se assi , como vs dizedes,
e ns, meninhas, bailaremos i. no mundo vosso par non avia;
a min, que i vosso par ouvesse,
Nossos amigos todos l irn quen a meu cuu concela posesse,
por nos veer, e andaremos ns de parescer ben vencer vos ia.
bailando ante eles, fremosas en cs,
e nossas madres, pois que al van, Vs andades dizend' en concelho
queimen candeas por ns e por si que sobre todas parescedes ben,
e ns, meninhas, bailaremos i. e con tod' esto non vos vej' eu ren,
pero pedes branqu' en vermelho;
Nossos amigos irn por cousir mais sol que s' o meu cuu de si pague,
como bailamos, e podem veer e poser un pouco d' alvaiade,
bailar moas de bon parecer, reveer-s' convosco no espelho.
e nossas madres pois l queren ir,
queimen candeas por ns e por si Donzela, vs sodes ben talhada
e ns, meninhas, bailaremos i. se no talho erro non prendedes,
ou en essa saia que vs tragedes;
e pero sodes ben colorada,
quen ao meu cuu posesse orelhas
e lhi ben fingesse as sobrancelhas,
de parescer non vos devera nada.

Base de dados da Lrica Galego Portuguesa: http://www.cirp.es/pls/bdo2/f?p=MEDDB2 5


Literatura Portuguesa Medieval - Antologia da Lrica Trovadoresca

22. Estavan oje duas soldadeiras (Joo Baveca) 24. Loureno jograr, s mui gran sabor (Afonso X, o Sbio)

Estavan oje duas soldadeiras - Loureno jograr, s mui gran sabor


dizendo ben, a gran pressa, de si; de citolares, ar queres cantar;
e viu a a delas as olheiras des i ar filhas-te log' a trobar
de sa companheira, e diss' assi: e teest' ora ja por trobador.
- Que enrugadas olheiras tedes! E por tod' esto a ren ti direi:
E diss' a outra: - Vs com' as veedes Deus mi confonda, se oj' eu i sei
desses cabelos sobr' essas trincheiras? destes mesteres qual fazes melhor.

... - Johan Garcia, soo sabedor


... de meus mesteres sempr' adeantar,
... e vs andades por mi os desloar;
en esse vosso rostro. E des i pero non sodes tan desloador
diss' el' outra vez: - J vs dult' avedes; que con verdade possades dizer
mais tomad' aquest' espelh' e veeredes que meus mesteres non sei ben fazer;
tdalas vossas sobrancelhas veiras. mais vs non sodes i conhocedor.

E ambas elas eran companheiras, - Loureno, vejo-t' agora queixar


e diss' a a en jogo outrossi: pola verdade que quero dizer;
Pero ns ambas somos muit' arteiras, metes-me ja por de mal conhocer,
milhor conhosqu' eu vs que vs a min. mais n non quero tigo pelejar
E diss' a outra: - Vs, que conhocedes e teus mesteres conhocer-t' os ei,
a min tan ben, por que non entendedes e dos mesteres verdade direi:
como son covas essas caaveiras? "ess' que foi con os lobos arar".

E, depois tomaron senhas masseiras - Johan Garcia, no vosso trobar


e banharon-se e loavan-s' a si; acharedes muito que correger,
e quis Deus que, nas palavras primeiras e leixade mi, que sei ben fazer
que ouveron, que chegass' eu ali; estes mesteres que fui comear,
e diss' a a: - Mole ventr' avedes; ca no vosso trobar sei-m' eu com' :
e diss' a outr': - E vs mal ascondedes i de correger, per ba fe,
as tetas, que semelhan cevadeiras. mis que nos meus, en que m' ides travar.

- Ves, Loureno, ora m' assanharei,


pois m'ali entenas, e tod'o farei
o citolon na cabeza quebrar.
23. Pelo souto de Crecente (Airas Nunes)
Pelo souto de Crecente - Johan Garcia, se Deus mi pardon,
a pastor vi andar mui gran verdade digu' eu na tenon,
muit'alongada de gente, e vs fazed' o que vos semelhar.
alando voz a cantar,
apertando-se na saia, 25. in: Romanceiro, 1843 (Almeida Garrett)
quando saa la raia A acusao de uniformidade parece-nos singular: o
do sol, nas ribas do Sar. mesmo que desdenhar da primavera pela multido das suas
flores... A impresso de uniformidade nasce de vermos estes
E as aves que voavan, poemas reunidos em volumosas colees, que talvez no
quando saa l'alvor, pensaram nem desejaram fazer seus autores. Mas, em
todas d'amores cantavan verdade, no s nas canes de amor; todo o poema lrico,
pelos ramos d'arredor; se ele realmente foi fiel natureza e no pretender mais do
mais non sei tal qu'i'stevesse, que expressar sentimentos individuais, h de circunscrever-
que en al cuidar podesse se a muito estreitos limites, tanto de sentir como de pensar.
senn todo en amor. [...] A prova e exemplo est nos mais altos gneros de poesia
lrica de todos os povos. O sentimento h de ocupar o
primeiro lugar para poder expressar-se com poesia e fora; e
onde o sentimento predomina, variedade e riquezas de
pensamento so de importncia muito secundria. Grandes
variedades em poesia lrica no se acham seno nas pocas
de imitao, em que se capricha de tratar toda a casta de
assuntos em toda a sorte de formas

Base de dados da Lrica Galego Portuguesa: http://www.cirp.es/pls/bdo2/f?p=MEDDB2 6

You might also like