Ο ερχομός της αιώνιας Άνοιξης

Χάνει τόσα πολλά ο άνθρωπος στη διάρκεια της ζωής του ώστε είναι σαν να του
προσφέρονται δώρα και χαρίσματα με μοναδικό σκοπό να του τα ξαναπάρουν. Νιότη,
ομορφιά, η ίδια η ζωή, απομακρύνονται απ όλους , ακόμη κι από τους πιο
καλότυχους. Όλα τα αποκτήματα του ανθρώπου μπορεί ανά πάσα στιγμή να
εξαφανιστούν και πολύ συχνά συμβαίνει αυτό. Ο άνθρωπος κρέμεται γυμνός πάνω
στο Σταυρό μέχρι να θριαμβεύσει το πνεύμα του και ν’ απελευθερωθεί. Ύστερα
κοιτάζει τριγύρω και διαπιστώνει ότι βρίσκεται σ’ εκείνο το χώρο όπου βρίσκονται
όλα είχε χάσει-έξω από το χωροχρόνο, απελευθερωμένος από τα χέρια του Σταυρού
και τη σύγκρουση που φέρνουν τα ζεύγη των αντιθέτων. Η νιότη είναι πια αιώνιο
γεγονός, αυτό που ονομάζουμε γηρατειά είναι η συρρίκνωση της εξωτερικής μορφής
πάνω στο πνεύμα. Η ομορφιά μαζεύεται μέσα στη μορφή και διακοσμεί το πνεύμα
που έχει θριαμβεύσει.

Απόσπασμα από το βιβλίο:

‘’Η Ατραπός της Μύησης’’ της Μέιμπελ Κόλλινς