Πολλοί συνάνθρωποί μας αναζητούν εναγωνίως την αλήθεια.

Είναι παρατηρημένο ότι

τον τελευταίο καιρό αυξάνεται συνεχώς ο αριθμός εκείνων που δεν ικανοποιείται από
την καθημερινότητα και πιστεύει ότι υπάρχει κάτι που μπορεί να τους δώσει μια πιο
πειστική ερμηνεία για όσα βιώνουν. Κάτι άλλο πέρα από τις απλές και πεζές ίσως
εξηγήσεις που μέχρι τώρα είχαν συνηθίσει να ακούνε. Κάτι διαφορετικό.
Ωστόσο πρέπει να έχουμε όλοι κατά νου ότι για να συναντήσει κάποιος την αλήθεια
πρέπει να διασχίσει με επιτυχία ένα μεγάλο ναρκοπέδιο μες τη ζωή. Το πρόβλημα σ
αυτό το εγχείρημα δεν είναι αν κάποιος πατήσει μια νάρκη κι ανατιναχθεί, αυτό είναι
τα λιγότερο, επειδή ο άνθρωπος μπορεί να πέσει αμέτρητες φορές αλλά εντούτοις θα
σηκωθεί ξανά. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που ελλοχεύει είναι να παγιδευτεί στη πλάνη
αληθοφανών ψευδαισθήσεων και απ αυτή τη θέση κατόπιν να μάχεται την αλήθεια
θεωρώντας τη δική του θέση αληθινή κι αυτό που στέκεται απέναντι του ψεύτικο.
Πως όμως θα μπορέσει ο άνθρωπος να ξεχωρίσει το αληθινό ανάμεσα σε ένα
τεράστιο πλήθος καλά καμουφλαρισμένων κίβδηλων μορφών που παριστάνουν την
αλήθεια;
Θα χρειαστεί να επιστρατεύσει τη Διαίσθηση και τη Διάκριση, δυο εν δυνάμει
εσωτερικές ικανότητες που όμως είναι απαραίτητο να αναπτύξει.
Ο Πλάτωνας υποστήριζε ότι η αλήθεια βρίσκεται εντός του ανθρώπου και δεν
χρειάζεται τίποτε περισσότερο παρά να την ενθυμηθεί. Όλα όσα βλέπει γύρω του δεν
είναι παρά απεικάσματα των αρχετυπικών ιδεών που η ψυχή του ανθρώπου ήδη
γνωρίζει. Ωστόσο με τη κάθοδο της στη τρίτη διάσταση και καθώς ενδύεται το βαρύ
μανδύα της προσωπικότητας η μνήμη της αλήθειας χάνεται ή ίσως και να πρέπει να
χαθεί. Τη τελευταία περίπτωση θα την πραγματευτούμε σε επόμενο άρθρο.
Οι μορφές γύρω μας, όμως, δεν είναι απλώς η κακέκτυπη αντανάκλαση μιας
αρχέτυπης ιδέας, αλλά μέσα από τις διαθλάσεις που υφίστανται κατά τη κάθοδο και
την απεικόνιση τους στην παχυλή ύλη γίνονται μια στρεβλή εικόνα , τόσο
παραμορφωμένη που πραγματικά είναι αγνώριστη καταλήγει πέρα από το να είναι
μια απλή σκιά.
Η Διαίσθηση κι η Διάκριση μπορούν να γίνουν τα εργαλεία που θα βοηθήσουν τον
άνθρωπο να δει καθαρά , να δει πίσω από τις μορφές, να ανασηκώσει το λεγόμενο
Πέπλο της Ίσιδας, σαν να αφαιρεί έναν καταρράκτη από τον αμφιβληστροειδή των
ματιών του, μια βλέννα που θολώνει το οπτικό πεδίο.
Για να μπορέσει όμως να αναπτύξει αυτές τις έμφυτες αλλά σε λανθάνουσα
κατάσταση ιδιότητες θα πρέπει πρωτίστως να εργαστεί με τον εαυτό του. Να
χαμηλώσει το τείχος που ορθώνεται μπροστά του και τον εμποδίζει να δει. Το τείχος
του εγωισμού που έχει ποικίλες μορφές και κάθε φορά διαλέγει την πιο ταιριαστή,
όπως ο χαμαιλέοντας που παίρνει τα χρώματα του φυσικού τοπίου στο οποίο
βρίσκεται κι έτσι παραμένει αθέατος.
Καταλήγοντας αυτή τη συζήτηση γίνεται φανερό ότι τελικά η αλήθεια δε κρύβεται
από μας αλλά είμαστε εμείς που δε μπορούμε να τη δούμε είτε επειδή δεν έχουμε
εξελίξει τα απαραίτητα όργανα για τη θέαση της είτε γιατί υποσυνείδητα κρυβόμαστε
από το ‘’ενοχλητικό’’ της φως, γιατί πραγματικά υπάρχουν πολλοί που ενώ δηλώνουν
ότι αναζητούν την αλήθεια, ενδόμυχα δεν επιθυμούν να την συναντήσουν. Όταν ο
άνθρωπος εργαστεί αρκετά με τον εαυτό του μέσα στη γαλήνη της σιωπής, θα
αντιληφθεί ότι η αλήθεια αναδύεται μόνη της μέσα από τον κόσμο της πλάνης και
παρουσιάζεται ολόγυμνη μπροστά στα αφυπνισμένα μάτια του προσκυνητή. Άραγε
είναι η διεύρυνση της συνειδητότητας που αγκαλιάζει την αλήθεια ή η αλήθεια που
πλησιάζει τον αναζητητή; Το βέβαιο είναι ότι η αλήθεια στέκεται πάντα εκεί, στα
βάθη ενός ωκεανού ψευδαισθήσεων κι αναδύεται σαν μια πανέμορφη θεά όταν ο
μαθητής είναι έτοιμος να την αντικρύσει.
‘’Γνωρίστε την αλήθεια κι η αλήθεια θα σας λυτρώσει’’ είπε Εκείνος

Καλά Χριστούγεννα κι ευτυχισμένος ο καινούριος Κύκλος.