‫ايون كريانغا‬

‫الصرة ذات القرشــين‬

 ‫تتقدم دار النشر بجزيل الشكر الى السيد ميهاي زامفيروبول على دعمه لصدار هذا الكتاب‬

‫نش‪//‬رت ه‪//‬ذه الحكاي‪//‬ة أول م‪//‬رة ف‪//‬ي مجل‪//‬ة "كونف‪//‬وربيري لي‪//‬تيراري" )مناقش‪//‬ات أدبي‪//‬ة( الص‪//‬ادرة ف‪//‬ي مدين‪//‬ة ياش‪//‬ي‬
‫الرومانية عام ‪ 1876‬بتوقيع ايون كريانغا‪.‬‬

‫المراجعة‪ :‬د‪ .‬روميو يوسف‬

‫التنضيد الطباعي الرقمي‪ :‬ارس لونعا‬

‫طبع في رومانيا‬
 ‫ايون كريانغا‬

‫الصرة ذات القرشــين‬

‫الترجمة من اللغة الرومانية‪ :‬جورج غريغوري‬
‫الرسوم‪ :‬نيكوليتا بيدا‪-‬شوروبارو‬

‫‪Ars Longa‬‬
‫كان يا ما كان في قديم الزمان‪ ،‬عجوز وشيخ‪ .‬وكانت للعجوز دجاجة‪ ،‬بينما‬
‫كان الش‪$$‬يخ يمل‪$$‬ك ديك‪$$‬ا‪ .‬وك‪$$‬انت دجاج‪$$‬ة العج‪$$‬وز ت‪$$‬بيض مرتي‪$$‬ن ف‪$$‬ي الي‪$$‬وم فتأك‪$$‬ل‬
‫العج‪$$‬وز الك‪$$‬ثير م‪$$‬ن البيض‪$$‬ات ول تعط‪$$‬ي الش‪$$‬يخ منه‪$$‬ا أب‪$$‬دا‪ .‬ذات ي‪$$‬وم نف‪$$‬د ص‪$$‬بر‬
‫الشيخ فقال لها‪:‬‬

‫– أيتها العجوز‪ ،‬أنت تأكلين وكأن لديك قربةد بدل م‪$$‬ن المع‪$$‬دة‪ ،‬هي‪$$‬ا أعطين‪$$‬ي ك‪$$‬م‬
‫بيضة حتى أسد شهيتي على القل‪.‬‬

‫– ول ام ل‬
‫ردت العجوز‪ ،‬البخيلة جدا‪ ،‬عليه بسخرية‪:‬‬
‫– إن كنت تشتهي أكل البيض‪ ،‬فاضرب ديكك حتى يبيض وبالتالي يتوفر ل‪$$‬ديك‬
‫ما تأكله‪ ،.‬أنا عملت هكذا‪ ،‬ضربت الدجاجة وهاهي تبيض‬

‫‪5‬‬
6
‫وأعار الشيخ الطماع والمنتهزأذنه للعج‪$$‬وز بانتب‪$$‬اه‪ ،‬ف‪$$‬اكتظ حق‪$$‬دا وأمس‪$$‬ك بال‪$$‬ديك‬
‫على الفور وأشبعه ضربا قائل له‪:‬‬

‫– هاك‪ ،‬خ‪$$‬ذ‪ ،‬فإم‪$$‬ا أن ت‪$$‬بيض‪ ،‬وإم‪$$‬ا أن تختف‪$$‬ي م‪$‬ن بي‪$$‬تي لتكع‪ $‬ف ع‪$‬ن ه‪$$‬در الك‪$$‬ل‬
‫عبثا‪.‬‬

‫الديك‪ ،‬بعد ما أفلت من يدي الشيخ‪ ،‬فر من البيت وأخذ يط‪$$‬وف ف‪$$‬ي ال‪$$‬دروب بل‬
‫ى‪ ،‬وبينما كان يمشي في درب ما‪ ،‬فإذا به يعثر على صرة فيها قرشان‪ .‬وفي‬ ‫هد د‬
‫الحال التقطها بمنق‪$$‬اره ورج‪$$‬ع به‪$$‬ا ال‪$$‬ى بي‪$$‬ت الش‪$$‬يخ‪ .‬ولك‪$$‬ن ف‪$$‬ي طريق‪$$‬ه‪ ،‬ص‪$$‬ادف‬
‫عربة حنطور فيها رجل ثري وبصحبته عدة خواتين‪ .‬فلمح الثري الديك وأمعن‬
‫النظر فيه فرأى في منقاره صرة فصاح بالحوذي‪:‬‬
‫– ق‪$$$$‬ف‪ ،‬ان‪$$$$‬زل ي‪$$$$‬ا ص‪$$$$‬اح وانظ‪$$$$‬ر م‪$$$$‬اذا يحم‪$$$$‬ل ه‪$$$$‬ذا ال‪$$$$‬ديك ف‪$$$$‬ي منق‪$$$$‬اره‬
‫ترجل الحوذي على عجل من مقعده‪ ،‬وبنوع من التحايل‪ ،‬أمسك بال‪$$‬ديك وج‪$$‬رده‬
‫من الص‪$$‬رة‪ ،‬وس‪$$‬لمها لل‪$$‬ثري‪ ،‬فدحس‪$$‬ها ف‪$$‬ي جيب‪$$‬ه وانطل‪$$‬ق بحنط‪$$‬وره ال‪$$‬ى الم‪$$‬ام‪.‬‬
‫فزع‪$$‬ل ال‪$$‬ديك م‪$$‬ن ه‪$$‬ذا التص‪$$‬رف‪ ،‬ولكن‪$$‬ه ل‪$$‬م ي‪$$‬ترك الم‪$$‬ور كم‪$$‬ا ه‪$$‬ي‪ ،‬ب‪$$‬ل لح‪$$‬ق‬
‫الحنطور صائحا بل انقطاع‪:‬‬

‫‪7‬‬
8
 ‫– كو كووو كو كوووو‬
‫يا أبها الموالي الكبار‬
‫أعيدوا لي الصرة ذات القرشين‬

‫لم يتحمل الثري ما كان يسمعه‪ ،‬فامتل حقدا‪ ،‬ولما مر ببئر‪ ،‬أمر الحوذي‪:‬‬

‫– اسمع يا صاح خذ هذا الديك الوقح وارم به في تلك البئر‬

‫ترجل الحوذي مرة أخرى وأمسك بالديك وألقاه في البئر ولما ادرك الديك ف‪$$‬ي‬
‫أية بلوى كبرى وق‪$$‬ع‪ ،‬خط‪$$‬رت بب‪$$‬اله فك‪$$‬رة‪ :‬م‪$$‬اذا ل‪$$‬و ابتل‪$$‬ع م‪$$‬اء ال‪$$‬بئر؟ نع‪$$‬م‪ ،‬أخ‪$$‬ذ‬
‫فعل يبتلع الماء‪ ،‬ويبتلع ويبتلع ح‪$$‬تى آخ‪$‬ر قط‪$‬رة من‪$$‬ه‪ .‬وم‪$‬ن ث‪$$‬م‪ ،‬ط‪$$‬ار م‪$‬ن هن‪$$‬اك‬
‫الى الخارج وبدأ يركض من جديد وراء الحنطور صائحا‪:‬‬

‫– كو كووو كو كوووو‬
‫يا أيها الموالي الكبار‬
‫أعيدوا لي الصرة ذات القرشين‬

‫‪9‬‬
10
 ‫استغرب الثري كل الستغراب للحاح الديك هذا‪ ،‬فقال‪:‬‬
‫– انتظر أيها الديك الشيطاني سأشبعك أنا يا صاحب العرف والمهمازين‬

‫وفور وصوله إلى ال‪$$‬بيت‪ ،‬طل‪$$‬ب ال‪$$‬ثري م‪$$‬ن عج‪$$‬وز تعم‪$$‬ل ف‪$$‬ي المطب‪$$‬خ ان تأخ‪$$‬ذ‬
‫الديك وترمي به ف‪$$‬ي تن‪$$‬ور مليء ب‪$$‬الجمر‪ ،‬ث‪$$‬م تس‪$$‬د فوه‪$$‬ة التن‪$$‬ور بص‪$$‬خرة ثقيل‪$$‬ة‬
‫أوفت العجوز السوداء القلب بكلمه وفعلت مثلما قال لها مولها‪.‬‬
‫عندما أدرك ال‪$$‬ديك ه‪$$‬ذا الظل‪$$‬م الك‪$$‬بير أيض‪$$‬ا‪ ،‬راح يعخ‪$$‬رج الم‪$$‬اء ال‪$$‬ذي أبتلع‪$$‬ه م‪$‬ن‬
‫البئر ويرشه على الجم‪$‬ر ح‪$‬تى أطف‪$‬أه نهائي‪$‬ا وب‪$$‬رد التن‪$‬ور‪ ،‬ب‪$$‬ل علوة عل‪$‬ى ذل‪$‬ك‬
‫س‪$$‬بب فيض‪$$‬انا ف‪$$‬انجن جن‪$$‬ون الش‪$$‬مطاء العامل‪$$‬ة ف‪$$‬ي المطب‪$$‬خ‪ .‬أم‪$$‬ا ال‪$$‬ديك‪ ،‬فض‪$$‬رب‬
‫الص‪$$‬خرة ال‪$$‬تي ك‪$$‬انت تس‪$$‬د فوه‪$$‬ة التن‪$$‬ور بلكم‪$$‬ة خفيف‪$$‬ة وخ‪$$‬رج م‪$$‬ن هن‪$$‬اك س‪$$‬الما‬
‫وهرول الى شباك الثري وطفق يدق بمنقاره النوافذ صائحا‪:‬‬

‫– كو كووو كو كوووو‬
‫يا أيها الموالي الكبار‬
‫أعيدوا لي الصرة ذات القرشين‬

‫– يا للمصيبة التي نزلت على رأسي بسبب هذا الديك الملعون‬

‫‪11‬‬
12
 ‫قال الثري بتعجب عميق وأردف‪:‬‬
‫– يا حوذي أبعده عني خذه وارم به في قطي‪$$‬ع ال‪$$‬ثيران والبق‪$$‬ر لع‪$$‬ل فحل م‪$$‬ن‬
‫فح‪$$$‬ول ال‪$$$‬ثيران يغت‪$$$‬اظ فيرفع‪$$‬ه بي‪$$‬ن قرني‪$$‬ه ويقض‪$$$‬ي علي‪$$‬ه ونتخل‪$$$‬ص م‪$$‬ن ه‪$$‬ذا‬
‫الزعاج‬

‫أمسك الحوذي من جديد بالديك ورمى به في القطيع فف‪$$‬رح ال‪$$‬ديك ي‪$$‬اويلي ل‪$$‬و‬
‫رأيتم‪$$‬وه كي‪$$‬ف ك‪$$‬ان يبتل‪$$‬ع ال‪$$‬ثيران والبق‪$$‬رات والعج‪$$‬ول ح‪$$‬تى ابتل‪$$‬ع القطي‪$$‬ع كل‪$$‬ه‬
‫فانتفخ بطنه أيما انتفاخ فأصبح ضخما كالجبل ومن ثم أت‪$$‬ى ال‪$$‬ى الش‪$$‬باك وبس‪$$‬ط‬
‫جناحيه مقابل الشمس حتى أظلم بيت الثري واستأنف‪:‬‬

‫– كو كووو كو كوووو‬
‫يا أيها الموالي الكبار‬
‫أعيدوا لي الصرة ذات القرشين‬

‫‪ ,‬وانفج‪$$‬ر ال‪$$‬ثري غيظ‪$$‬ا لم‪$$‬ا رأى نفس‪$$‬ه ف‪$$‬ي ه‪$$‬ذه الورط‪$$‬ة الجدي‪$$‬دة وه‪$$‬و ل يع‪$$‬رف‬
‫كيف يتخلص من الديك‪ .‬فأخذ الثري يفكر حتى خطرت بباله فكرة أخرى‪:‬‬
‫‪13‬‬
14
‫– س‪$$$‬أرمي ب‪$$$‬ه ف‪$$$‬ي خزين‪$$$‬ة النق‪$$$‬ود لعل‪$$$‬ه يبتل‪$$‬ع نق‪$$$‬ودا ذهبي‪$$‬ة فتختن‪$$‬ق حنجرت‪$$$‬ه‬
‫وأتخلص منه‪.‬‬

‫وفورا‪ ،‬أمسك بالديك من أحد جناحيه ورمى به في خزينة النقود حيث كانت ل‪$$‬ه‬
‫فيها نقود ل تحصى‪ .‬عندئذ بدأ الديك يبتلع كل النقود بازدراء‪ ،‬تارك‪$$‬ا الص‪$$‬ناديق‬
‫خالية قحلء‪ .‬ومن ثم خرج من هناك‪ ،‬كيف ومن أين هو يعلم فقط‪ ،‬وذه‪$$‬ب ال‪$$‬ى‬
‫شباك الثري وبدأ‪:‬‬

‫– كو كووو كو كوووو‬
‫يا أيها الموالي الكبار‬
‫أعيدوا لي الصرة ذات القرشين‬

‫الن‪ ،‬وبعد كل ما حدث‪ ،‬أدرك الثري‪ ،‬أنه غير قادر عل‪$$‬ى التغل‪$$‬ب علي‪$$‬ه‪ ،‬ف‪$$‬ألقى‬
‫إلي‪$$‬ه الص‪$$‬رة‪ .‬فرفعه‪$$‬ا ال‪$$‬ديك بمنق‪$$‬اره م‪$$‬ن الرض مبتهج‪$$‬ا وانطل‪$$‬ق تارك‪$$‬ا ال‪$$‬ثري‬
‫وشأنه‪ ،‬وعندما رأت دواجن بلط الثري‪ ،‬رجولة الديك‪ ،‬لحقت‪$$‬ه ح‪$$‬تى ب‪$$‬دا وك‪$$‬أنه‬
‫يوم زفاف‪ .‬وبقي الثري ينظر بحزن الى الدواجن التي تبتعد وقال متأففا‪:‬‬

‫‪15‬‬
‫– لترحل كلها ومعها الشؤم هذا‪ .‬من المستحسن أنني تخلصت من البلوى‪ ،‬وهنا‬
‫لم يكن المر صافيا على الطلق‬

‫ك‪$$‬ان ال‪$$‬ديك يس‪$$‬ير متش‪$$‬امخا وال‪$$‬دواجن وراءه ح‪$$‬تى بل‪$$‬غ بي‪$$‬ت الش‪$$‬يخ وم‪$$‬ن الب‪$$‬اب‬
‫انطلق في الصياح‪:‬‬

‫– كو كووو كو كوووو‬

‫خرج الشيخ من البيت مبتهجا‪ ،‬فور سماعه صوت الديك‪ ،‬ولما ألق‪$$‬ى نظ‪$$‬رة ال‪$$‬ى‬
‫الب‪$$‬اب‪ ،‬م‪$$‬اذا رأى؟ ديك‪$$‬ه وق‪$$‬د أص‪$$‬بح منظ‪$$‬ره مخيف‪$$‬ا مقارن‪$$‬ة بال‪$$‬ديك‪ ،‬ك‪$$‬ان الفي‪$$‬ل‬
‫يبدو ‪ ،‬في عيون الناس‪ ،‬وكأنه برغوث ومن ثم‪ ،‬تسير وراءه أف‪$$‬واج ل تحص‪$$‬ى‬
‫من الدواجن واحدة أجمل من الخرى وبقمم ري‪$$‬ش أك‪$$‬بر ف‪$$‬أكبر تت‪$$‬وج رؤوس‪$$‬ها‪.‬‬
‫الشيخ‪ ،‬اذ رأى ديكه على هذا الحجم والثقل ومح‪$$‬اط بج‪$$‬م غفي‪$$‬ر م‪$$‬ن ال‪$$‬دجاجات‪،‬‬
‫فتح له الباب‪ .‬وقال له الديك حينئذ‪:‬‬

‫– يا مولي‪ ،‬افرش بساطا ههنا في وسط البلط‬

‫‪16‬‬
17
‫الشيخ‪ ،‬تحرك أسرع من دوامة‪ ،‬ففرش البساط‪ .‬آنذاك‪ ،‬قعد الديك عل‪$$‬ى البس‪$$‬اط‪،‬‬
‫ونف‪$$‬ض جن‪$$‬احيه بق‪$$‬وة وإذا ب‪$$‬البلط وبس‪$$‬تان الش‪$$‬يخ ق‪$$‬د امتل‪ ،‬م‪$$‬ا ع‪$$‬دا ال‪$$‬دواجن‪،‬‬
‫بقطعان من المواشي وفوق البس‪$$‬اط ص‪$$‬ب كوم‪$$‬ة م‪$$‬ن النق‪$$‬ود الذهبي‪$$‬ة ال‪$$‬تي ك‪$$‬انت‬
‫تلمع تحت الش‪$$‬مس عل‪$$‬ى ق‪$$‬در م‪$$‬ا ي‪$$‬ذهب به‪$$‬ا البص‪$$‬ر أمتل قل‪$$‬ب الش‪$$‬يخ فرح‪$$‬ا ل‬
‫يضاهيه ف‪$‬رح ‪ ،‬عن‪$‬دما امتثل‪$$‬ت أم‪$$‬ام عيني‪$‬ه ك‪$$‬ل ه‪$‬ذه الم‪$‬وال الطائل‪$‬ة‪ ،‬فب‪$‬دأ يقب‪$$‬ل‬
‫الديك ويداعبه بل تعب‪.‬‬
‫وفي تلك الثناء‪ ،‬ظه‪$‬رت العج‪$$‬وز البخيل‪$$‬ة‪ ،‬والعل‪$$‬م عن‪$$‬د أل م‪$‬ن أي‪$‬ن‪ ،‬ولم‪$$‬ا رأت‬
‫كل ذلك‪ ،‬لمعت عيون الشر ف‪$$‬ي رأس‪$$‬ها فب‪$$‬انت وكأنه‪$$‬ا عل‪$$‬ى وش‪$$‬ك النفج‪$$‬ار م‪$$‬ن‬
‫الحسد‪ .‬قالت وهي محتشمة‪:‬‬
‫– يا شيخ أعطني كم فلسا‬

‫– اقتل‪$$‬ي ش‪$$‬هيتك‪ ،‬أيته‪$$‬ا العج‪$$‬وز عن‪$$‬دما طلب‪$$‬ت من‪$$‬ك بيض‪$$‬ا‪ ،‬ه‪$$‬ل تت‪$$‬ذكرين م‪$$‬ا‬
‫أجبتني؟ الن‪ ،‬اض‪$$‬ربي أن‪$$‬ت دجاجت‪$‬ك ك‪$‬ذلك ح‪$‬تى تجل‪$$‬ب ل‪$‬ك نق‪$$‬ودا ذهبي‪$‬ة‪ ،‬كم‪$‬ا‬
‫ضربت انا الديك وأنت أعلم بسبب من‪ ...‬وهذا ما جلبه لي‬

‫في اللحظ‪$$‬ة‪ ،‬هرول‪$$‬ت العج‪$$‬وز ال‪$$‬ى الق‪$$‬ن‪ ،‬تبح‪$$‬ث ع‪$$‬ن الدجاج‪$$‬ة‪ ،‬فأمس‪$$‬كت ب‪$$‬ذيلها‬
‫وأخذت تضربها وتضربها‪ ،‬ح‪$$‬تى يرث‪$$‬ى لحاله‪$$‬ا الدجاج‪$$‬ة المس‪$$‬كينة‪ ،‬لم‪$$‬ا أفلت‪$$‬ت‬
‫‪18‬‬
‫من يدي العجوز‪ ،‬هربت في الدروب وكانت تمشي وتمشي ح‪$$‬تى ع‪$$‬ثرت عل‪$$‬ى‬
‫خ‪$$‬رزة فابتلعته‪$$‬اعلى الف‪$$‬ور‪ .‬م‪$$‬ن ث‪$$‬م‪ ،‬عل‪$$‬ى عج‪$$‬ل‪ ،‬ع‪$$‬ادت ال‪$$‬ى بي‪$$‬ت العج‪$$‬وز‬
‫وانطلقت من الباب تنقنق‪:‬‬
‫– نق‪ ،‬نق‪ ،‬نااااق‬
‫عند ذلك‪ ،‬خرجت العجوز مبتهجة لستقبال الدجاجة‪ .‬وقفزت الدجاجة من ف‪$$‬وق‬
‫الباب‪ ،‬فمرت بسرعة بقرب العجوز وحطت في العش وبعد س‪$$‬اعة م‪$$‬ن القع‪$$‬ود‪،‬‬
‫نط‪$$$$‬ت م‪$$$‬ن الع‪$$$‬ش ص‪$$$$‬ائحة‪ .‬فهرع‪$$$‬ت العج‪$$$$‬وز راكض‪$$$$‬ة ل‪$$$$‬ترى م‪$$$$‬اذا فعل‪$$$$‬ت‬
‫الدجاجة ‪...‬ولم‪$$‬ا نظ‪$$‬رت ال‪$$‬ى الع‪$$‬ش‪ ،‬م‪$$‬اذا رأت؟ الدجاج‪$$‬ة باض‪$$‬ت خ‪$$‬رزة‪ .‬ولم‪$$‬ا‬
‫ادركت العج‪$$‬وز ب‪$$‬أن الدجاج‪$$‬ة س‪$$‬خرت منه‪$$‬ا‪ ،‬أمس‪$$‬كت به‪$$‬ا وض‪$$‬ربتها وض‪$$‬ربتها‬
‫ح‪$$‬تى مو تته‪$$‬ا ض‪$$‬ربا وهك‪$$‬ذا أمس‪$$‬ت العج‪$$‬وز البخيل‪$$‬ة والمجنون‪$$‬ة فقي‪$$‬رة ج‪$$‬دا‪،‬‬
‫ملتصقة بالتراب‪ .‬م‪$$‬ن الن فص‪$$‬اعدا س‪$$‬تأكل ه‪$$‬واء مقلي‪$$‬ا ب‪$$‬دل م‪$$‬ن ال‪$$‬بيض طالم‪$$‬ا‬
‫اس‪$$$$$‬تهزأت بالدجاج‪$$$$$‬ة وقتلته‪$$$$$‬ا ظلم‪$$$$$‬ا بغي‪$$$$$‬ر ذن‪$$$$$‬ب له‪$$$$$‬ا‪ ،‬ي‪$$$$$‬ا للمس‪$$$$$‬كينة‬
‫وصار الش‪$$‬يخ غني‪$$‬ا ج‪$$‬دا‪ ،‬وبن‪$$‬ى لنفس‪$$‬ه بيوت‪$$‬ا ك‪$$‬بيرة وبس‪$$‬اتين اغن‪$‬ا اء جميل‪$$‬ة وك‪$$‬ان‬
‫يعي‪$$‬ش ف‪$$‬ي رفاهي‪$$‬ة تام‪$$‬ة؛ أم‪$$‬ا العج‪$$‬وز فأش‪$$‬فق عليه‪$$‬ا وجعله‪$$‬ا مربي‪$$‬ة دج‪$$‬اج‪ .‬أم‪$$‬ا‬
‫ال‪$$‬ديك فيحمل‪$$‬ه مع‪$$‬ه ف‪$$‬ي ك‪$$‬ل مك‪$$‬ان‪ ،‬مزخرف‪$$‬ا بقلدة ذهبي‪$$‬ة ح‪$$‬ول عنق‪$$‬ه ومحت‪$$‬ذيا‬

‫‪19‬‬
20
‫بجزمات صفراء ذات مهماز عند الكعب حتى يب‪$$‬دو للم‪$$‬رء وك‪$$‬أنه أح‪$$‬د الملئك‪$$‬ة‬
‫الجعملء وليس ديكا تطبع عخ منه شوربة لذيذة‪.‬‬

‫‪21‬‬
 Ion Creangă

PUNGUȚA CU DOI BANI

 Editura mulțumește domnului Mihai Zamfiropol
pentru sprijinul acordat în apariția acestei cărți
Colecția GEPPETTO

Descrierea CIP a Bibliotecii Naţionale a României

CREANGĂ, ION
Punguţa cu doi bani = Aṣ-ṣurratu ḏātu l-qiršayni / Ion Creangă ;
trad. în lb. arabă: George Grigore ; il.: Nicoleta Bida-Şurubaru.
- Iaşi : Ars Longa, 2018
ISBN 978-973-148-287-3

I. Grigore, George (trad.)

II. Bida-Şurubaru, Nicoleta (il.)

821.135.1

Poveste publicată prima oară în revista „Convorbiri literare”, nr. 10, 1 ian. 1876. Textul de faţă a fost reprodus după volumul Ion
Creangă, Poveşti şi povestiri, Editura „Minerva", Bucureşti, 1987.

© ARS LONGA, 2018

str. Elena-Doamna 2,
700398 Iaşi, Romania
Tel.: +40-(0)724 516 581
e-mail: arslonga@mail.dntis.ro; ars.longa@live.com
web: www.arslonga.ro
Toate drepturile rezervate. Orice reproducere totală sau parţială a acestei ediţii se pedepseşte conform legilor.

Lector: Dr. Romeo Yousif

Tehnoredactare computerizată: ARS LONGA
Printed in România
 Ion Creangă

PUNGUŢA CU DOI BANI

Traducere în limba arabă: George Grigore

Ilustrații: Nicoleta Bida-Șurubaru

Editura ARS LONGA

 Era odată o babă şi un moşneag. Baba avea o găină, şi
moşneagul un cucoş; găina babei se oua de câte două ori pe fiecare
zi şi baba mânca o mulţime de ouă; iar moşneagului nu-i da nici
unul. Moşneagul, într-o zi, perdu răbdarea şi zise:
– Măi, babă, mănânci ca în târgul lui Cremene. Ia dă-mi şi
mie nişte ouă, ca să-mi prind pofta măcar.
– Da' cum nu! zise baba, care era foarte zgârcită. Dacă ai
poftă de ouă, bate şi tu cucoşul tău, să facă ouă, şi-i mânca; că eu
aşa am bătut găina, şi iacătă-o cum se ouă.
Moşneagul, pofticios şi hapsân, se ia după gura babei şi, de
ciudă, prinde iute şi degrabă cucoşul şi-i dă o bataie bună, zicând:
5
6
 – Na! ori te ouă, ori du-te de la casa mea; ca să nu mai strici
mâncarea degeaba.
Cucoşul, cum scăpă din mânile moşneagului, fugi de-acasă şi
umblă pe drumuri, bezmetec. Şi cum mergea el pe-un drum,
numai iată găseşte o punguţă cu doi bani. Şi cum o găseşte, o şi ia
în clonţ şi se întoarnă cu dânsa înapoi către casa moşneagului. Pe
drum se întâlneşte c-o trăsură c-un boier şi cu nişte cucoane.
Boieriul se uită cu băgare de seamă la cucoş, vede în clonţu-i o
punguţă şi zice vezeteului:
– Măi! ia dă-te jos şi vezi ce are cucoşul cela în plisc.
Vezeteul se dă iute jos din capra trăsurei şi, c-un feliu de
meşteşug, prinde cucoşul şi, luându-i punguţa din clonţ, o dă
boieriului. Boieriul o ia fără păsare, o pune în buzunar şi porneşte

7
8
cu trăsura înainte. Cucoşul, supărat de asta, nu se lasă, ci se ia
după trăsură, spuind neîncetat:
Cucurigu! boieri mari,
Daţi punguţa cu doi bani!
Boieriul, înciudat, când ajunge în dreptul unei fântâni, zice
vezeteului:
– Mă! ia cucoşul ist obraznic şi-l dă în fântâna ceea.
Vezeteul se dă iarăşi jos din capră, prinde cucoşul şi-l azvârle
în fântână! Cucoşul, văzând această mare primejdie, ce să facă?
începe-a înghiţi la apă; şi-nghite, şi-nghite, până ce-nghite toată
apa din fântână. Apoi zboară de-acolo afară şi iarăşi se ia în urma
trăsurei, zicând:
Cucurigu! boieri mari,
Daţi punguţa cu doi bani!

9
10
 Boieriul, văzând aceasta, s-a mirat cumplit şi a zis:
– Mă! da' al dracului cucoş i-aista! Ei, las' că ţi-oi da eu ţie de
cheltuială, măi crestatule şi pintenatule!
Şi cum ajunge acasă, zice unei babe de la bucătărie să ia
cucoşul, să-l azvârle într-un cuptior plin cu jăratic şi să pună o
lespede la gura cuptiorului. Baba, cânoasă la inimă, de cuvânt;
face cum i-a zis stăpânu-său. Cucoşul, cum vede şi astă mare
nedreptate, începe a vărsa la apă; şi toarnă el toată apa cea din
fântână pe jaratic, până ce stinge focul de tot şi se răcoreşte
cuptiorul; ba încă face ş-o apăraie prin casă, de s-a îndrăcit de
ciudă hârca de la bucătărie. Apoi dă o bleandă lespezei de la gura
cuptiorului, iesă teafăr şi de-acolo, fuga la fereastra boieriului şi
începe a trânti cu ciocul în geamuri şi a zice:
Cucurigu! boieri mari,

11
12
 Daţi punguţa cu doi bani!
– Măi, că mi-am găsit beleaua cu dihania asta de cucoş, zise
boieriul cuprins de mierare. Vezeteu! Ia-l de pe capul meu şi-l
zvârle în cireada boilor ş-a vacilor; poate vreun buhai înfuriat i-a
veni de hac; l-a lua în coarne şi-om scăpa de supărare.
Vezeteul iarăşi ia cucoşul şi-l zvârle în cireadă! Atunci,
bucuria cucoşului! Să-l fi văzut cum înghiţea la buhai, la boi, la
vaci şi la viţei; pân-a înghiţit el toată cireada, ş-a făcut un pântece
mare, mare cât un munte! Apoi iar vine la fereastră, întinde ari-
pele în dreptul soarelui, de întunecă de tot casa boieriului, şi iarăşi
începe:
Cucurigu! boieri mari,
Daţi punguţa cu doi bani!

13
 Boieriul, când mai vede şi astă dandanaie, crăpa de ciudă şi
nu ştia ce să mai facă, doar va scăpa de cucoş.
Mai stă boieriul cât stă pe gânduri, până-i vine iarăşi în cap
una.
– Am să-l dau în haznaua cu bani; poate va înghiţi la galbeni,
i-a sta vreunul în gât, s-a îneca şi-oi scăpa de dânsul.
Şi, cum zice, umflă cucoşul de-o aripă şi-l zvârle în zahanaua
cu bani; căci boieriul acela, de mult bănărit ce avea, nu-i mai ştia
numărul. Atunci cucoşul înghite cu lăcomie toţi banii şi lasă toate
lăzile pustii. Apoi iesă şi de-acolo, el ştie cum şi pe unde, se duce
la fereastra boieriului şi iar începe:
Cucurigu! boieri mari,
Daţi punguţa cu doi bani!

14
 Acum, după toate cele întâmplate, boieriul, văzând că n-are
ce-i mai face, i-azvârle punguţa. Cucoşul o ia de jos cu bucurie, se
duce la treaba lui şi lasă pe boier în pace. Atunci toate paserile din
ograda boierească, văzând voinicia cucoşului, s-au luat după
dânsul, de ţi se părea că-i o nuntă, şi nu altceva; iară boieriul se
uita galiş cum se duceau paserile şi zise oftând:
– Ducă-se şi cobe şi tot, numai bine că am scăpat de belea, că
nici lucru curat n-a fost aici!
Cucoşul însă mergea ţanţoş, iar paserile după dânsul, şi
merge el cât merge, până ce ajunge acasă la moşneag, şi de pe la
poartă începe a cânta: „Cucurigu!!! cucurigu!!!”
Moşneagul, cum aude glasul cucoşului, iesă afară cu bucurie;
şi, când îşi aruncă ochii spre poartă, ce să vadă? Cucoşul său era
ceva de spăriet! elefantul ţi se părea purice pe lângă acest cucoş;

15
16
ş-apoi în urma lui veneau cârduri nenumărate de paseri, care de
care mai frumoase, mai cucuiete şi mai boghete. Moşneagul,
văzând pe cucoşul său aşa de mare şi de greoi, şi încunjurat de-a-
tâta amar de galiţe, i-a deschis poarta. Atunci cucoşul i-a zis:
– Stăpâne, aşterne un ţol aici în mijlocul ogrăzii.
Moşneagul, iute ca un prâsnel, aşterne ţolul. Cucoşul atunci
se aşază pe ţol, scutură puternic din aripi şi îndată se umple
ograda şi livada moşneagului, pe lângă paseri, şi de cirezi de vite;
iară pe ţol toarnă o movilă de galbeni, care strălucea la soare de-ţi
lua ochii! Moşneagul, văzând aceste mari bogăţii, nu ştia ce să facă
de bucurie, sărutând mereu cucoşul şi dezmerdându-l. Atunci,
iaca şi baba vine nu ştiu de unde; şi, când a văzut unele ca aceste,
numa-i sclipeau răutăcioasei ochii în cap şi plesnea de ciudă.
– Moşnege, zise ea ruşinată, dă-mi şi mie nişte galbeni!

17
18
 – Ba pune-ţi pofta-n cui, măi, babă! Când ţi-am cerut ouă, ştii
ce mi-ai răspuns? Bate acum şi tu găina, să-ţi aducă galbeni; c-aşa
am bătut eu cucoşul, ştii tu din a cui pricină... şi iaca ce mi-a adus!
Atunci baba se duce în poiată, găbuieşte găina, o apucă de
coadă şi o ia la bătaie, de-ţi venea să-i plângi de milă! Biata găină,
cum scapă din mânile babei, fuge pe drumuri. Şi cum mergea pe
drum, găseşte şi ea o mărgică ş-o înghite. Apoi răpede se întoarce
acasă la babă şi începe de pe la poartă: „Cot, cot, cotcodac!” Baba
iesă cu bucurie înaintea găinei. Găina sare peste poartă, trece iute
pe lângă babă şi se pune pe cuibar; şi, după vreun ceas de şedere,
sare de pe cuibar, cotcodăcind. Baba atunci se duce cu fuga, să
vadă ce i-a făcut găina!... Şi, când se uită în cuibar, ce să vadă?
Găina se ouase o mărgică. Baba, când vede că ş-a bătut găina joc
de dânsa, o prinde ş-o bate, ş-o bate, pân-o omoară în bătaie! Şi

19
20
aşa, baba cea zgârcită şi nebună a rămas de tot săracă, lipită
pământului. De-acu' a mai mânca şi răbdări prăjite în loc de ouă;
că bine şi-a făcut râs de găină şi-a ucis-o fără să-i fie vinovată cu
nemica, sărmana.
Moşneagul însă era foarte bogat; el şi-a făcut case mari şi
grădini frumoase şi trăia foarte bine; pe babă, de milă, a pus-o
găinăriţă, iară pe cucoş îl purta în toate părţile după dânsul, cu
salbă de aur la gât şi încălţat cu ciuboţele galbene şi cu pinteni la
călcâie, de ţi se părea că-i un irod de cei frumoşi, iară nu cucoş de
făcut cu borş.

21