Ηλίας Αλτίνογλου, Σε σχέση με το εμπάργκο κατά της Μακεδονίας, Σπάρτακος 37, Γενάρης 1994

Η Δημοκρατία της Μακεδονίας πρέπει να ζήσει

και ο ελληνικός εθνικισμός πρέπει να ηττηθεί

Ο πόλεμος, διπλωματικός και πολιτικός, αλλά και οικονομικός, που έχει από καιρό κηρύξει η
Ελλάδα ενάντια στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, πήρε με το πρόσφατο εμπάργκο μια πολύ πιο
οξεία και επικίνδυνη μορφή:
Πρώτον, ο πόλεμος που διεξάγει σήμερα, δεν είναι απλώς σε επίπεδο κομματικών, διανοητικών ή
κρατικών επιτελείων. Είναι ένας πόλεμος ενάντια σε έναν πληθυσμό. Και, ως γνωστόν, οι πόλεμοι
του είδους αυτού, ακόμα και αν μπορούσε να τους αποδώσει κανείς κάποια "δικαιολογία", είναι
πόλεμοι που μόνο τις ηγεσίες, πολιτικές και οικονομικές, δεν θίγουν. Ο πληθυσμός του Ιράκ, ο
πληθυσμός της Σερβίας, ο πληθυσμός της Κούβας -για να αναφέρουμε τους πλέον επίκαιρους-
είναι που υφίστανται κατεξοχήν το βάρος των ιμπεριαλιστικών εμπάργκο. Και το πληρώνουν με
αίμα, με θανάτους, με πείνα, με εξαθλίωση, με διάλυση της κοινωνικής τους οργάνωσης, κλπ. Ο
πληθυσμός της Δημοκρατίας της Μακεδονίας είναι που αποτελεί τον στόχο του ελληνικού
εμπάργκο και μάλιστα οι πιο ανυπεράσπιστοι όλων των εθνοτήτων και θρησκειών (Μακεδόνες,
Αλβανοί, Τούρκοι, Έλληνες, Σέρβοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι).
Δεύτερον, το ιμπεριαλιστικό εμπάργκο της Ελλάδας έχει, δυστυχώς, τη δύναμη να είναι
"αποτελεσματικό" (δηλαδή δολοφονικό) και μάλιστα βραχυπρόθεσμα. Η Δημοκρατία της
Μακεδονίας είναι όχι μόνο μια μικρή χώρα (σε σχέση με την Ελλάδα), αλλά και πολύ φτωχή
απόλυτα και σε σχέση με τον πληθυσμό της (800 δολάρια κατά κεφαλήν εισόδημα). Επιπλέον είναι
μια χώρα της οποίας η βασική εμπορική διέξοδος είναι η Θεσσαλονίκη. Ασφαλώς,
"αποτελεσματικό" δεν μπορεί να είναι το εμπάργκο, με την έννοια που θέλουν να το παραστήσουν
οι εμπνευστές του (όπως και δεν ήταν "αποτελεσματικά" τα εμπάργκο στις άλλες περιπτώσεις που
αναφέραμε): αλλά οι επιδιώξεις τους, ούτως ή άλλως δεν είναι αυτές που λένε. Δεν είναι π.χ. η
ευαισθησία για τη "δημοκρατία" που κάνει τους Αμερικάνους να καταδικάζουν την Κούβα σε
πείνα, ούτε το ενδιαφέρον της "πολιτισμένης Δύσης" ξαφνικά για τους σατραπισμούς ενός
Χουσεΐν. Έτσι, και το θέμα ασφαλώς δεν είναι ο ανήμπορος, αν όχι ανύπαρκτος, "επεκτατισμός των
Σκοπίων" ή τα "σύμβολα". Σε τέτοιου είδους σταυροφορίες, το πρότυπο μας το δίνουν οι ίδιοι οι
σταυροφόροι: ο στόχος τους από πάντα ήταν το πλιάτσικο της Κωνσταντινούπολης.
Τρίτον, ο πόλεμος της Ελλάδας ενάντια στον πληθυσμό της Δημοκρατίας της Μακεδονίας τρέφει
τα πιο κτηνώδη αντανακλαστικά στον πληθυσμό της Ελλάδας. Κατά τη στρατιωτική λογική, όπου
ο φαντάρος των δύο μηνών ψαρώνει τους νεοσύλλεκτους, νομίζοντας πως έχει αποκτήσει εξουσία,
ο ελληνικός πληθυσμός σύρεται σε μια αυταπάτη ιμπεριαλιστικού γοήτρου απέναντι σε ένα πιο
αδύνατο από αυτόν πληθυσμό. Ο νόμος της ζούγκλας, "το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό", θα
διαβρώσει έτσι -αν δεν το έχει ήδη κάνει- σαν σαράκι κάθε απομεινάρι ανθρωπιάς στο εσωτερικό
του ελληνικού πληθυσμού.
Τέταρτον, ακόμα και αν οι Έλληνες έχουν κάθε δικαίωμα να πιστεύουν στο παραμύθι που θέλουν -
και θα υπερασπιστούμε το δικαίωμά τους αυτό-, είτε ότι είναι απόγονοι του Μεγαλέξανδρου, του

Η.Αλτίνογλου: “Η Δημοκρατία της Μακεδονίας πρέπει να ζήσει και ο ελληνικός εθνικισμός πρέπει να ηττηθεί ”, 1994 1/3
Περικλή ή του Αδάμ και της Εύας, όμως για τον ίδιο ακριβώς λόγο και οποιοσδήποτε άλλος πρέπει
επίσης να έχει το δικαίωμα να πιστεύει ότι είναι απόγονος του Αδάμ και της Εύας, ή οποιονδήποτε
άλλον διαλέξει. Καμία πνευματική ιδιοκτησία στα παραμύθια δεν μπορεί να υπάρχει, ακόμα
περισσότερο αν αυτή μπορεί να στραφεί σε δολοφονικές κατευθύνσεις και ακόμα περισσότερο που
το δίκιο δεν είναι ποτέ αναγκαστικά με τον πιο ισχυρό.
Πέμπτον, η επιβολή της Ελλάδας σαν (μικρο) ιμπεριαλιστικής δύναμης στα Βαλκάνια (που, προς
το παρόν -δυστυχώς- φαίνεται να τα καταφέρνει, και μάλιστα με μια "εσωτερική συναίνεση")
συνιστά κλασική ιμπεριαλιστική πρακτική (συντρίβεις τους αδυνάτους για να δείξεις τη δύναμή
σου και να τους μεταβάλεις σε υποτελείς σου). Ανεξάρτητα όμως από τη βαρβαρότητα της
πρακτικής αυτής, η αποδοχή και αναπαραγωγή της λογικής του πιο ισχυρού (ιμπεριαλισμός)
αποτελεί μια κοντόφθαλμη αυταπάτη: υπάρχει πάντα (ή θα υπάρξει κάποια στιγμή -όπως συνέβη
με όλα τα ιμπέριουμ) κάποιος πιο ισχυρός. Στη συγκεκριμένη μάλιστα περίπτωση της Μακεδονίας,
οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις κάνουν τους Ευρωπαίους και Αμερικάνους να παίρνουν μια θέση
ενάντια στην Ελλάδα. Υποκριτές ή όχι, το ζήτημα είναι ότι στην υπεράσπιση του δικαιώματος
αυτοκαθορισμού της Δημοκρατίας της Μακεδονίας δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε μαζί
τους, ενάντια στη δολοφονική υπεροψία της Ελλάδας. Και δεν πρέπει η ήττα της Ελλάδας να
βιωθεί σαν ήττα του ελληνικού λαού, όπως θέλουν να το παραστήσουν οι ιδεολόγοι της.
Αλλά, για να γίνει το τελευταίο, πρέπει ακριβώς η ήττα της Ελλάδας να είναι το έργο των ίδιων
των Ελλήνων: Πρέπει να δημιουργηθεί ένα πλατύ κίνημα που να απαιτήσει την άμεση άρση του
εμπάργκο. Ένα κίνημα που να απαιτήσει την άμεση αναγνώριση της Δημοκρατίας της
Μακεδονίας και την άμεση και χωρίς όρους οικονομική ενίσχυση της χώρας αυτής από την
πλούσια Ελλάδα. Χρειάζεται να οργανωθεί η έμπρακτη οργάνωση της αλληλεγγύης προς τη
Δημοκρατία της Μακεδονίας. Οι κυβερνήτες της Ελλάδας κάποια στιγμή θα φύγουν, αλλά οι λαοί
της περιοχής θα ζουν μαζί και πρέπει ο ελληνικός λαός να δώσει από τώρα τα δείγματα της
αλληλεγγύης του προς τους γειτονικούς του λαούς, ιδιαίτερα τώρα που τον χρειάζονται για να
σταματήσουν τις ιμπεριαλιστικές βλέψεις του ελληνικού επεκτατισμού (οικονομικού,
διπλωματικού, πολιτικού ή οποιουδήποτε άλλου).
Είναι αλήθεια ότι κάτω από το ιδεολογικό σφυρηλάτημα της ελληνικής άρχουσας τάξης και των
γραφιάδων της (αστών και ρεφορμιστών), ένα μεγάλο τμήμα των εργαζομένων ακολουθεί
ορισμένα από τα παρανοϊκά ιδεολογήματα της άρχουσας τάξης. Ασφαλώς, δεν είναι εύκολο να
αντιστραφεί γρήγορα το εθνικιστικό αυτό ρεύμα. Είναι όμως εφικτή μια κινητοποίηση σε
συγκεκριμένα ζητήματα, όπως για την άρση του εμπάργκο, ακόμα και από στρώματα που κατά
τ'άλλα είναι παραμυθιασμένα με τη "μακεδονίαση". Και πρέπει να επιχειρηθεί, γιατί μόνο μια
τέτοια όσο γίνεται πλατιά κινητοποίηση μπορεί να βοηθήσει έμπρακτα τον μακεδονικό πληθυσμό.
Και πρέπει να επιχειρηθεί και για έναν ακόμα λόγο: γιατί δεν πρέπει να αφεθεί ο νόμος της
ζούγκλας της διεθνούς διπλωματίας να αποφασίσει για την έκβαση του θέματος. Δεν πρέπει ο
ελληνικός λαός να αφήσει τον διεθνή ιμπεριαλισμό να φανεί σαν αυτό που δεν είναι: ότι δήθεν
ενδιαφέρεται για τον μακεδονικό λαό. Η επιβίωση και η ενίσχυση του μακεδονικού λαού, όπως και
όλων των λαών των Βαλκανίων, εξαρτάται κατά πολύ από τη θέση που θα πάρει ο πλέον πλούσιος
και ισχυρός σήμερα μεταξύ τους: ο ελληνικός.
Οι Έλληνες εργαζόμενοι κρατούν την τύχη των Βαλκανίων στα χέρια τους. Η αποτίναξη κάθε
εθνικιστικού (πατριωτικού ή σοβινιστικού) μικροβίου και η έμπρακτη διατύπωση της διεθνιστικής

Η.Αλτίνογλου: “Η Δημοκρατία της Μακεδονίας πρέπει να ζήσει και ο ελληνικός εθνικισμός πρέπει να ηττηθεί ”, 1994 2/3
τους προοπτικής μπορεί να δώσει τη λύση στα αδιέξοδα που ετοιμάζει ο καπιταλισμός γενικότερα
και που εφαρμόζει ο ελληνικός καπιταλισμός ειδικότερα. Οι αρχές είναι δύο: α) Πάλη ενάντια στη
χρησιμοποίηση της ελληνικής υπεροχής ενάντια στις μειονότητες και στους διπλανούς λαούς. β)
Αναγνώριση και υπεράσπιση του κάθε πληθυσμού στο να αποφασίζει ο ίδιος για την ταυτότητα
και την ύπαρξή του. Μόνο μια τέτοια ειλικρινής βάση μπορεί να οικοδομήσει τις προϋποθέσεις για
αυτό που συνήθως λέγεται "συναδέλφωση των λαών" και που μπορούμε να θέσουμε σαν μια
προοπτική για Ενωμένα και Σοσιαλιστικά Βαλκάνια.
Ηλίας Αλτίνογλου
Σπάρτακος 37, Γενάρης 1994

Η.Αλτίνογλου: “Η Δημοκρατία της Μακεδονίας πρέπει να ζήσει και ο ελληνικός εθνικισμός πρέπει να ηττηθεί ”, 1994 3/3