‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.

com‬‬

‫‪1‬‬

‫ﻓﺼﻞ اول‬

‫ﮔﺮﺑﻪ و درﺧﺘﺎن ﻣﻤﺮز‬

‫وﻳﻞ دﺳﺖ ﻣﺎدرش را ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻳﺎﻻ‪،‬ﻳﺎﻻ‪"...‬‬

‫اﻣﺎ ﻣﺎدر ﺧﻮد را ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬او ﻫﻨﻮز ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ‪ .‬وﻳﻞ در ﻧﻮر ﺷﺎﻣﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺑـﺎﻻ و ﭘـﺎﻳﻴﻦ ﺧﻴﺎﺑـﺎن‬

‫ﺑﺎرﻳﻚ و ردﻳﻒ ﻛﻮﺗﺎه ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻳﻚ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻏﭽﻪ اي ﻛﻮﭼﻚ و دﻳﻮاري ﺷﻤﺸﺎدي ﺑـﻮد ﻧﮕـﺎه‬

‫ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎي ﻳﻚ ﺳﻮ درﺧﺸﺸﻲ ﺧﻴﺮه ﻛﻨﻨﺪه داﺷﺖ و ﺳـﻤﺖ دﻳﮕـﺮ را در‬

‫ﺳﺎﻳﻪ رﻫﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺖ زﻳﺎدي ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻣﺮدم ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﻏﺬاﻳﻲ ﻣﻲ ﺧﻮردﻧﺪ و ﻛﻤـﻲ ﺑﻌـﺪ‬

‫ﺳﺮ و ﻛﻠﻪ ي ﺑﭽﻪ ﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﻴﺮه ﺷﻮﻧﺪ و ﻧﻈﺮ ﺑﺪﻫﻨﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫ﻣﺎﻧﺪن ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺎري ﻛﻪ وﻳﻞ ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ ﺑﻜﻨـﺪ ﻃﺒـﻖ ﻣﻌﻤـﻮل ﻣﺘﻘﺎﻋـﺪ ﻛـﺮدن‬

‫ﻣﺎدرش ﺑﻮد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﺎﻣﺎن‪ ،‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮوﻳﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﭘﺮ را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ آﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪".‬‬

‫ﻣﺎدر ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﭘﺮ؟""‬

‫اﻣﺎ وﻳﻞ زﻧﮓ ﺧﺎﻧﻪ را زده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﺠﺒـﻮر ﺷـﺪ ﻛﻴـﻒ را زﻣـﻴﻦ ﺑﮕـﺬارد‪ ،‬ﭼـﻮن دﺳـﺖ‬

‫دﻳﮕﺮش ﻫﻨﻮز دردﺳﺖ ﻣﺎدر ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ او را ﻣﻲ دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ در ﺳﻦ دوازده ﺳﺎﻟﮕﻲ دﺳﺖ ﻣـﺎدرش را‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ اﮔﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻜﻨﺪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻲ اﻓﺘﺪ‪.‬‬

‫درﺑﺎز ﺷﺪ و ﻗﺎﻣﺖ ﭘﻴﺮ و ﺧﻤﻴﺪه ي ﻣﻌﻠﻢ ﭘﻴﺎﻧﻮ ﺑﺎ ﻋﻄﺮ اﺳﺘﻮﺧﺪوس اش ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪1‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪2‬‬

‫ﺑﺎﻧﻮي ﺳﺎﻟﺨﻮرده ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻛﻴﺴﺖ؟ وﻳﻠﻴﺎم‪ ،‬ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ؟ ﻳﻚ ﺳﺎل ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﻮ را ﻧﺪﻳﺪه ام‪ .‬ﭼﻪ ﻣـﻲ‬

‫ﺧﻮاﻫﻲ ﻋﺰﻳﺰم‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﻣﺤﻜﻢ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﺗﻮ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎً ‪ ،‬و ﻣﺎدرم را ﻫﻢ ﺑﻴﺎورم‪".‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﭘﺮ ﺑﻪ زن ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﭘﺮﻳﺸﺎن و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﺼﻔﻪ ﻧﻴﻤﻪ و ﻣﺘﺤﻴـﺮش و ﺑـﻪ ﭘـﺴﺮك ﺑـﺎ آن ﻧﮕـﺎه‬

‫ﺧﻴﺮه و وﺣﺸﻲ‪ ،‬ﻟﺐ ﻫﺎي ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺮده و ﻓﻚ ﺑﻴﺮون زده اش ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ دﻳﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮي‪ ،‬ﻣﺎدر‬

‫وﻳﻞ‪ ،‬روي ﻳﻚ ﭼﺸﻢ آراﻳﺶ دارد و روي دﻳﮕﺮي ﻧﺪارد‪ .‬او ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻳﻞ ﻫـﻢ ﻫﻤﻴﻨﻄـﻮر‪.‬‬

‫ﻣﺸﻜﻠﻲ ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﺐ‪ "...‬و ﻛﻨﺎر رﻓﺖ ﺗﺎ در راﻫﺮوي ﺑﺎرﻳﻚ راه ﺑﺎز ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻳﻞ ﻗﺒﻞ از آﻧﻜـﻪ در را ﺑﺒﻨـﺪد ﺑـﻪ‬

‫ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﭘﺮ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮي ﭼﻪ ﻣﺤﻜﻢ دﺳﺖ ﭘﺴﺮش را ﮔﺮﻓﺘـﻪ‬

‫اﺳﺖ و ﭘﺴﺮك ﭼﻪ آرام او را ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﭘﻴﺎﻧﻮ در آن ﺑﻮد ) و اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﺗﺎﻗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣـﻲ‬

‫ﺷﻨﺎﺧﺖ( ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﺮد؛ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻟﺒﺎس ﻫﺎي ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮي ﺑﻮي ﻧﺎ ﻣﻲ دﻫﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻗﺒﻞ از ﺧـﺸﻚ‬

‫ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و‬ ‫ﺷﺪن ﻣﺪت زﻳﺎدي در ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻟﺒﺎﺳﺸﻮﻳﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ ؛ در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ روي ﻣﺒﻞ‬

‫آﻓﺘﺎب ﻋﺼﺮ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬اﺳﺘﺨﻮان ﮔﻮﻧﻪ و ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﺑﺎز و اﺑﺮوﻫﺎي ﺳﻴﺎه و ﺻﺎف ﺷـﺎن ﻣـﻲ‬

‫ﺗﺎﺑﻴﺪ ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﻫﻤﺸﺒﻴﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎﻧﻮي ﻣﺴﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ":‬ﭼﻪ ﺷﺪه‪ ،‬وﻳﻠﻴﺎم؟ ﻣﻮﺿﻮع ﭼﻴﺴﺖ؟"‬

‫او ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﺎدرم ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ دارد ﻛﻪ ﭼﻨﺪ روز را در آن ﺳﭙﺮي ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻧﮕﻬﺪاري از‬

‫او در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺸﻜﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮﻳﺾ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘـﻂ ﻛﻤـﻲ آﺷـﻔﺘﻪ و ﮔـﻴﺞ‬

‫‪2‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪3‬‬

‫اﺳﺖ‪ .‬و ﻛﻤﻲ اﺣﺴﺎس ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧﮕﻬﺪاري از او ﻛﺎر ﺳﺨﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻛﺴﻲ دارد‬

‫ﻛﻪ ﺑﺎ او ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﺎﺷﺪ و ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ اﻳﻦ ﺧﺼﻮﺻﻴﺖ را دارﻳﺪ‪".‬‬

‫زن ﺑﻪ ﭘﺴﺮش ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﺣﺮف او را ﺑﻔﻬﻤـﺪ‪ ،‬و ﺧـﺎﻧﻢ ﻛـﻮﭘﺮ روي ﮔﻮﻧـﻪ زن‬

‫ﻳﻚ ﺧﺮاش دﻳﺪ‪ .‬وﻳﻞ از ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﭘﺮ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻬﺮه اش ﺣﺎﻟﺘﻲ درﻣﺎﻧﺪه داﺷﺖ‪.‬‬

‫اداﻣﻪ داد‪ ":‬ﺧﺮﺟﻲ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮدم ﭼﻨﺪ ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻮردﻧﻲ آورده ام ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻔﺎﻳﺖ ﻣـﻲ‬

‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻗﺪري از آن ﺑﺮدارﻳﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻗﺴﻤﺖ اش ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪".‬‬

‫" اﻣﺎ ‪ ...‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﺑﺎﻳﺪ‪ ...‬اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ دﻛﺘﺮ ﻧﺪارد؟"‬

‫" ﻧﻪ! ﻣﺮﻳﺾ ﻧﻴﺴﺖ‪".‬‬

‫" اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ‪ ...‬ﻣﻨﻈﻮرم ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ اي ﻳﺎ ﻓﺎﻣﻴﻠﻲ اﺳﺖ‪"...‬‬

‫" ﻣﺎ ﻓﺎﻣﻴﻞ ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮدﻣﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬و ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺮﺷﺎن ﺷﻠﻮغ اﺳﺖ‪".‬‬

‫" ﺧﺪﻣﺎت اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﭼﻄﻮر؟ ﻧﻤﻴﺨﻮاﻫﻢ ﺗﻮ را از ﺳﺮ ﺑﺎز ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬اﻣﺎ‪"...‬‬

‫" ﻧﻪ! ﻧﻪ‪ .‬او ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻛﻤﻲ ﻛﻤﻚ ﻧﻴﺎز دارد‪ .‬ﺧﻮدم ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻲ ﻛﻮﺗﺎه ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ اﻳﻦ ﻛـﺎر را ﺑﻜـﻨﻢ‪ ،‬اﻣـﺎ‬

‫زﻳﺎد ﻃﻮل ﻧﻤﻲ ﻛﺸﺪ‪ .‬دارم ﻣﻲ روم‪ ...‬ﻛﺎري دارم ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺠﺎم ﺑـﺪﻫﻢ‪ .‬اﻣـﺎ زود ﺑـﺮ ﻣـﻲ ﮔـﺮدم و‬

‫دوﺑﺎره او را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮداﻧﻢ‪ ،‬ﻗﻮل ﻣﻲ دﻫﻢ زﺣﻤﺖ اش زﻳﺎد ﺑﻪ ﮔﺮدن ﺗﺎن ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪".‬‬

‫ﻣﺎدر داﺷﺖ ﺑﺎ ﭼﻪ اﻋﺘﻤﺎدي ﺑﻪ ﭘﺴﺮش ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد و ﭘﺴﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﻟﺒﺨﻨﺪي اﻃﻤﻴﻨـﺎن‬

‫ﺑﺨﺶ ﺑﻪ او زد ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﭘﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻧﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫‪3‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪4‬‬

‫ﭘﺲ رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮي و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺑﺮاي ﻳﻜﻲ دو روز اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﻣـﻲ‬

‫ﺗﻮﻧﻲ در اﺗﺎق دﺧﺘﺮم ﺑﻤﺎﻧﻲ‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬او در اﺳﺘﺮاﻟﻴﺎ اﺳﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺑﻪ آن اﺗﺎق ﻧﻴﺎز ﻧﺪارد‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻤﻨﻮن" و از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﭘﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ":‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ روي؟"‬

‫" ﭘﻴﺶ ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎن ام‪ .‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺗﻠﻔﻦ ﻣـﻲ زﻧـﻢ‪ .‬ﺷـﻤﺎره ﺗﻠﻔـﻦ ﺗـﺎن را دارم‪ .‬ﻣـﺸﻜﻠﻲ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ‪".‬‬

‫ﻣﺎدر ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﻨﮓ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬وﻳﻞ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮزي ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ او را ﺑﻮﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﭘﺮ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ ازت ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﻓـﺮدا ﺗﻠﻔـﻦ ﻣـﻲ زﻧـﻢ ﺗـﺎ ﺑـﺎ‬

‫ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ‪".‬‬

‫ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻐﻞ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ وﻳﻞ دوﺑﺎره او را ﺑﻮﺳﻴﺪ و دﺳﺖ او را ﻛﻪ دور ﮔﺮدن اش ﺣﻠﻘﻪ‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮد آرام ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﭘﺮ دﻳﺪ ﭼﻘﺪر ﻧﺎراﺣﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼـﻮن ﭼـﺸﻢ‬

‫ﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲ درﺧﺸﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ادب را ﺑﻪ ﺟﺎ آورد و ﺑﺮﮔﺸﺖ و دﺳﺖ اش را دراز ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﺪا ﻧﮕﻪ دار و ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻤﻨﻮن‪".‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﭘﺮ ﮔﻔﺖ‪ ":‬وﻳﻠﻴﺎم‪ ،‬ﻛﺎش ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻲ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ‪"...‬‬

‫" ﻛﻤﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ او ﻣﺸﻜﻠﻲ اﻳﺠﺎد ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ‪".‬‬

‫ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﭘﺮ اﻳﻦ ﻧﺒﻮد؛ اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد وﻳﻞ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻮﺿﻮع ﺣﺮف را ﻋﻮض ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﺑـﺎﻧﻮي‬

‫ﻣﺴﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﭽﻪ ي ﺳﺮ ﺳﺨﺘﻲ ﻧﻴﺪﻳﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪4‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪5‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺧﺎﻧﻪ ي ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺎن ﺑﻮد‪.‬‬

‫*‬

‫ﺑﻦ ﺑﺴﺘﻲ ﻛﻪ وﻳﻞ و ﻣﺎدرش در آن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺟﺎده اي اﻧﺤﺮاﻓﻲ در ﺷـﻬﺮﻛﻲ ﻣـﺪرن ﺑـﻮد‬

‫ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻬﺎﻳﻲ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻢ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن آﻧﻬـﺎ از ﻫـﺮ ﻧﻈـﺮ درب و داﻏـﺎن ﺗـﺮﻳﻦ ﺑـﻮد‪ .‬در‬

‫ﺣﻴﺎط ﺟﻠﻮ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺗﻜﻪ از زﻣﻴﻦ ﭘﻮﺷﻴﺪه از ﻋﻠﻒ ﻫﺮز ﺑﻮد؛ ﻣﺎدرش ﻗﺒﻼً ﭼﻨﺪ درﺧﺘﭽـﻪ ﻛﺎﺷـﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻪ از ﺑﻲ آﺑﻲ ﭘﻼﺳﻴﺪه و ﺧﺸﻜﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤـﺾ آﻧﻜـﻪ وﻳـﻞ از راه رﺳـﻴﺪ‪ ،‬ﮔﺮﺑـﻪ اش‬

‫ﻣﺎﻛﺴﻲ از ﻧﻘﻄﻪ ي ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ اش در زﻳﺮ ﮔﻞ ادرﻳﺴﻲ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺧﺸﻚ ﻧﺸﺪه ﺑـﻮد ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﺪ و‬

‫ﻛﺶ و ﻗﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد داد و ﺑﺎ ﻣﻴﻮﻳﻲ ﻣﻼﻳﻢ ﺑﻪ او ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺖ و ﺳﺮش را ﺑﻪ ﭘﺎي او ﻣﺎﻟﻴﺪ‪.‬‬

‫وﻳﻞ او را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و آرام ﮔﻔﺖ‪ ":‬آﻧﻬﺎ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻛﺴﻲ؟ آﻧﻬﺎ را ﻧﺪﻳﺪي؟"‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد‪ .‬در ﻧﻮر ﺿﻌﻴﻒ ﻏﺮوب ﻣﺮد آن ﺳﻮﺑﻲ ﺟـﺎده داﺷـﺖ اﺗﻮﻣﺒﻴـﻞ اش را‬

‫ﺷﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﺑﻪ وﻳﻞ ﻧﻜﺮد و وﻳﻞ ﻫﻢ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻧﻜﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺮدم ﻛﻤﺘـﺮ ﺗﻮﺟـﻪ ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد‪.‬‬

‫در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﻣﺎﻛﺴﻲ را ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﭼـﺴﺒﺎﻧﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬در را ﺑـﺎز ﻛـﺮد و ﺳـﺮﻳﻊ وارد ﺷـﺪ‪ .‬ﻗﺒـﻞ از آﻧﻜـﻪ‬

‫ﻣﺎﻛﺴﻲ را زﻣﻴﻦ ﺑﮕﺬارد ﺑﺎ دﻗﺖ ﮔﻮش ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺻﺪاﻳﻲ ﻧﻤﻲ آﻣﺪ؛ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺮاي ﻣﺎﻛﺴﻲ ﻳﻚ ﻗﻮﻃﻲ ﻏﺬا ﺑﺎز ﻛﺮد و او را در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﻏﺬا ﺑﺨﻮرد‪ .‬آن ﻣﺮدﻫﺎ ﭼﻨـﺪ‬

‫وﻗﺖ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ؟ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻧﻤﻴﺸﺪ ﺣﺪس زد‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﺳﺮﻳﻊ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﺑـﻪ‬

‫ﻃﺒﻘﻪ ي ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮ‪.‬‬

‫‪5‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪6‬‬

‫دﻧﺒﺎل ﻳﻚ ﻛﻴﻒ ﺗﺤﺮﻳﺮ ﺳﺒﺰ و ﭼﺮﻣﻲ و ﻓﺮﺳﻮده ﻣﻲ ﮔﺸﺖ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي را در ﺧﻴﻠﻲ ﻧﻘﺎط ﻳـﻚ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ي ﻋﺎدي اﻣﺮوزي ﻣﻲ ﺗﻮان ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮد؛ ﺑﺮاي ﭘﻨﻬﺎن ﻛـﺮدن آن ﻧﻴـﺎزي ﺑـﻪ ﻗـﺎب ﻣﺨﻔـﻲ ﻳـﺎ‬

‫ﻟﺒﺎس‬ ‫ﺳﺮداﺑﻪ ﻫﺎي ﺑﺰرگ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﻳﻞ اول اﺗﺎق ﻣﺎدرش را ﮔﺸﺖ و از اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺸﻮﻫﺎي او را ﻛﻪ‬

‫ﻫﺎي زﻳﺮش در آن ﺑﻮد ﻣﻲ ﮔﺸﺖ اﺣﺴﺎس ﺷﺮم ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻧﻈﻢ ﺑﻘﻴﻪ ي اﺗﺎق ﻫﺎي ﻃﺒﻘـﻪ ي‬

‫ﺑﺎﻻ را ﻫﻢ ﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺣﺘﻲ اﺗﺎق ﺧﻮدش را‪ .‬ﻣﺎﻛﺴﻲ آﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ او ﭼﻪ دارد ﻣﻲ ﻛﻨـﺪ و ﻫﻤـﺎن ﺟـﺎ‬

‫ﻣﺎﻧﺪ و ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻈﺎﻓﺖ ﺷﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ وﻳﻞ ﻛﻴﻒ را ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮد‪.‬‬

‫ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻫﻮا ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد و او ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮد‪.‬ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻟﻮﺑﻴﺎ ﭘﺨﺘﻪ روي ﻧﺎن درﺳـﺖ ﻛـﺮد و‬

‫ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺖ و در اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺗﺎق ﻫﺎي ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ را ﺑﻪ ﭼﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﮕﺮدد‪.‬‬

‫در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ ﻏﺬاﻳﺶ را ﺗﻤﺎم ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ زد‪.‬‬

‫ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﻗﻠﺐ اش در ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻲ ﺗﭙﻴﺪ‪ .‬ﺷﻤﺮد‪ :‬ﺑﻴـﺴﺖ و ﺷـﺶ زﻧـﮓ‪ ،‬ﺑﻌـﺪ ﺗﻤـﺎم ﺷـﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺸﻘﺎب اش را در ﻇﺮﻓﺸﻮﻳﻲ ﮔﺬاﺷﺖ و دوﺑﺎره ﻣﺸﻐﻮل ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺷﺪ‪.‬‬

‫*‬

‫ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﻫﻨﻮز ﻛﻴﻒ ﺳﺒﺰ ﭼﺮﻣﻲ راﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ ﻳﻚ و ﻧﻴﻢ ﺑﻮد و او ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻛﺎﻣﻞ روي ﺗﺨﺖ دراز ﻛﺸﻴﺪ و ﺳﺮﻳﻊ ﺧﻮاب اش ﺑﺮد‪ ،‬ﺧﻮاب ﻫـﺎي ﺷـﻠﻮغ و ﻋـﺼﺒﻲ‬

‫ﻛﻨﻨﺪه ﻣﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺎدرش ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻏﻤﮕﻴﻦ و وﺣﺸﺖ زده در آﻧﻬـﺎ ﺣﺎﺿـﺮ ﺑـﻮد و ﺑـﻪ او‬

‫دﺳﺘﺮﺳﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬

‫‪6‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪7‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﺑﻴﺪار ﺷﺪ) ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد( و دو ﭼﻴﺰ را ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ‬

‫آورد‪.‬‬

‫اول ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻴﻒ ﻛﺠﺎﺳـﺖ‪.‬دوم آﻧﻜـﻪ داﻧـﺴﺖ ﻣﺮدﻫـﺎ در ﻃﺒﻘـﻪ ي ﭘـﺎﻳﻴﻦ ﻫـﺴﺘﻨﺪ و دارﻧـﺪ در‬

‫آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺎز ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎﻛﺴﻲ را آرام از ﺳﺮ راه ﺑﺮداﺷﺖ و در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﻋﺘﺮاض ﺧﻮاب آﻟـﻮده‬

‫اش او را ﺑﻪ ﺳﻜﻮت ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ را از ﺑﻐﻞ ﺗﺨﺘﺨﻮاب ﺗﺎب داد و ﻛﻔﺶ ﻫﺎﻳﺶ را ﭘﻮﺷـﻴﺪ و‬

‫ﺗﻤﺎم ﺣﻮاس اش ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺻﺪاﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ آﻣﺪ‪ .‬ﺻﺪاﻫﺎ ﺑﺴﻴﺎر آرام ﺑﻮد‪ :‬ﻳـﻚ ﺻـﻨﺪﻟﻲ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ و ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺷﺪ‪ ،‬زﻣﺰﻣﻪ اي ﻛﻮﺗﺎه‪ ،‬ﺟﻴﺮ ﺟﻴﺮ ﻛﻒ ﭼﻮﺑﻲ‪.‬‬

‫ﺑﻲ ﺳﺮ و ﺻﺪاﺗﺮ از ﻣﺮدﻫﺎ از اﺗﺎق اش ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و ﭘﺎورﭼﻴﻦ ﺑﻪ اﺗـﺎق ﻣﻬﻤـﺎن در ﺑـﺎﻻي ﭘﻠـﻪ ﻫـﺎ‬

‫رﻓﺖ‪ .‬ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﺒﻮد و در ﻧﻮر رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه و ﺷﺒﺢ ﮔﻮﻧﻪ ﻗﺒﻞ از ﺳﭙﻴﺪه ﭼﺮخ ﺧﻴﺎﻃﻲ ﭘﺪاﻟﻲ را‬

‫دﻳﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺒﻞ ﺑﻪ آن اﺗﺎق رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻛﻤﺪ ﻛﻨﺎر ﭼـﺮخ ﺧﻴـﺎﻃﻲ را ﻓﺮاﻣـﻮش ﻛـﺮده‬

‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻪ ﻣﺎدر اﻟﮕﻮﻫﺎ و ﻗﺮﻗﺮه ﻫﺎ را آﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﮔﻮش اش را ﺗﻴﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬دﺳﺖ اش را ﺑﺮاي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﻛﻤﺪ دراز ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺮدان در‬

‫ﻃﺒﻘﻪ ي ﭘﺎﻳﻴﻦ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬و وﻳﻞ درﺧﺸﺶ ﻧﻮري ﻣﺎت را ﻣـﻲ دﻳـﺪ‬

‫ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﻧﺎﺷﻲ از ﺗﺎﺑﺶ ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﻗﻮه از ﺣﺎﺷﻴﻪ ي در ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﭼﻔﺖ ﻛﻤﺪ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮد و آن راﺑﺎز ﻛﺮد و در آﻧﺠﺎ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺣﺪس زده ﺑﻮد‪ ،‬ﻛﻴﻒ ﭼﺮﻣـﻲ‬

‫ﻗﺮار داﺷﺖ‪.‬‬

‫‪7‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪8‬‬

‫ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲ ﻛﺮد؟ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ آرام ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻗﻠﺐ اش ﺑﻪ ﺷـﺪت ﻣـﻲ زد و ﮔـﻮش‬

‫اش را ﺗﻴﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫دو ﻣﺮد در ﺳﺎﻟﻦ ﻃﺒﻘﻪ ي ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪاي ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ را ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ ":‬زود ﺑﺎش‪،‬‬

‫ﺻﺪاي ﺷﻴﺮ ﻓﺮوش را از ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﻲ ﺷﻨﻮم‪".‬‬

‫ﺻﺪاﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺎ ﻃﺒﻘﻪ ي دوم را ﻫﻢ ﺑﮕﺮدﻳﻢ‪".‬‬

‫" ﭘﺲ ﺑﺮو‪ .‬وﻗﺖ را ﺗﻠﻒ ﻧﻜﻦ‪".‬‬

‫وﻳﻞ در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺻﺪاي آرام ﺟﻴﺮ ﺟﻴﺮ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ را ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺧـﻮدش ﻗـﻮت ﻗﻠـﺐ داد‪ .‬ﻣـﺮد از‬

‫ﺧﻮد ﻫﻴﭻ ﺻﺪاﻳﻲ در ﻧﻤﻲ آورد‪،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎﻧﻊ ﺻﺪاي ﺟﻴﺮ ﺟﻴﺮ ﻏﻴﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮه ي ﻛﻒ ﭼﻮﺑﻲ‬

‫ﺑﺸﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻜﺜﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺷﻌﺎع ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎرﻳﻜﻲ از ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﻛﻒ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد‪ .‬وﻳـﻞ از ﺷـﻜﺎف در آن را‬

‫دﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ در ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد‪ .‬وﻳﻞ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺮد در آﺳﺘﺎﻧﻪ ي در ﺑﺎز ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻌـﺪ از دل ﺗـﺎرﻳﻜﻲ‬

‫ﺑﻴﺮون ﭘﺮﻳﺪ و ﺑﺎﺿﺮب ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﻜﻢ ﻓﺮد ﻣﺘﺠﺎوز زد‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام ﮔﺮﺑﻪ را ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻤﺎن ﻛﻪ ﻣﺮد ﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎﻛﺴﻲ آرام از رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ و ﭘـﺸﺖ ﺳـﺮ او‬

‫اﻳﺴﺘﺎده و ﺑﺎ دم ﺳﻴﺦ ﻣﻨﻈﺮ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﭘﺎي ﻣﺮد ﺑﻤﺎﻟﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﻛﻪ آﻣـﻮزش دﻳـﺪه و ﻗﺒـﺮاق‬

‫ﺑﻮد از ﭘﺲ وﻳﻞ ﺑﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﺮﺑﻪ ﺳﺮ راه ﺑﻮد و وﻗﺘﻲ ﻣﺮد ﺧﻮاﺳـﺖ ﻋﻘـﺐ ﺑـﺮود ﭘـﺎﻳﺶ ﺑـﻪ او‬

‫‪8‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪9‬‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻧﻔﺴﻲ ﺑﺮﻳﺪه از ﭘﺸﺖ اﻓﺘﺎد و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ﺷﺪ و ﺳﺮش ﺑـﺎ ﺿـﺮب ﺑـﻪ ﻣﻴـﺰ ﺗـﻮي‬

‫ﺳﺎﻟﻦ ﺧﻮرد‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﺻﺪاي ﺿﺮﺑﻪ ي وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬وﻟﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﭼﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻛﻴـﻒ‬

‫ﺗﺤﺮﻳﺮ ﭼﺮﻣﻲ را ﻣﺤﻜﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬از روي ﻧﺮده ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺮﻳﺪ‪ ،‬از روي ﺑﺪن ﻣـﺮد ﻛـﻪ ﭘـﺎي ﭘﻠـﻪ ﻫـﺎ‬

‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﭘﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻛﻴﻒ ﺑﺰرﮔﻲ را ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰ ﺑﻮد ﻗﺎﭘﻴﺪ و از در ﺟﻠـﻮ ﺧـﺎرج‬

‫ﺷﺪ‪ ،‬ﻃﻮري ﻛﻪ ﻣﺮد دﻳﮕﺮ وﻗﺘﻲ از اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺑﻴﺮون آﻣﺪ ﻓﻘﻂ ﻣﺎت اش ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﺣﺘﻲ در آن ﻋﺠﻠﻪ و وﺣﺸﺖ در ﻋﺠﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﺮا ﻣﺮد دﻳﮕﺮ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او داد ﻧﺰده ﻳﺎ او را ﺗﻌﻘﻴﺐ‬

‫ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻜﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻫﺎ و ﺗﻠﻔﻦ ﻫﺎي ﻫﻤﺮاﻫﺸﺎن دﻧﺒﺎل او‬

‫ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲ دوﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻴﺮﻓﺮوش را دﻳﺪ ﻛﻪ داﺷﺖ ﺗﻮي ﺑﻦ ﺑﺴﺖ ﻣﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﭼﺮاغ ﻫﺎي ﮔﺎري اش در ﻧﻮر ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﻲ‬

‫ﻛﻪ ﺣﺎﻻ آﺳﻤﺎن را ﭘﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد رﻣﻘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬وﻳﻞ از روي ﺣـﺼﺎر ﺑـﻪ ﺣﻴـﺎط ﻫﻤـﺴﺎﻳﻪ ﭘﺮﻳـﺪ‪ ،‬از‬

‫داﻻن ﻛﻨﺎر ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬از روي دﻳﻮار ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺑﻌﺪي ﭘﺮﻳـﺪ‪ ،‬از روي ﭼﻤـﻦ ﺧـﻴﺲ از ﺷـﺒﻨﻢ رد‬

‫ﺷﺪ‪ ،‬از ﺑﻴﻦ ﺷﻤﺸﺎدﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ و ﭘﺲ از ﻋﺒﻮر از ﺑﻴﻦ ﻋﻠﻒ ﻫـﺎ و درﺧـﺖ ﻫـﺎ ﺑـﻪ ﺟـﺎده ي اﺻـﻠﻲ‬

‫رﺳﻴﺪ‪ .‬در آﻧﺠﺎ زﻳﺮ ﺑﺘﻪ اي ﺧﺰﻳﺪ و ﻧﻔﺲ زﻧﺎن و ﻟﺮزان ﻫﻤﺎن ﺟﺎ دراز ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟـﺎده‬

‫ﺧﻴﻠﻲ زود ﺑﻮد‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻠﻮﻏﻲ ﻓﺮا ﺑﺮﺳﺪ‪.‬‬

‫‪9‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪10‬‬

‫ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺻﺪاي ﻫﻮﻟﻨﺎك ﺑﺮﺧﻮرد ﺳﺮ ﻣﺮد ﺑﺎ ﻣﻴﺰ را از ﺳﺮ ﺑﻴﺮون ﻛﻨـﺪ و ﻣﻨﻈـﺮه ي ﮔـﺮدن‬

‫اش را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﻧﺎﻣﻌﻤﻮل ﻛﺞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر دﺳﺖ و ﭘـﺎ زدن وﺣـﺸﺘﻨﺎك اش را‪ .‬ﻣـﺮد‬

‫ﻣﺮده ﺑﻮد‪ .‬او ﻣﺮد را ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ اﻳﻦ را از ﺳﺮش ﺑﻴﺮون ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ اﻧﺪازه اي ﻓﻜـﺮ و ﺧﻴـﺎل‬

‫داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺎدرش‪ :‬آﻳﺎ ﺟﺎي او واﻗﻌﺎً اﻣﻦ ﺑﻮد؟ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﭘﺮ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﻤﻲ زد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻤﻜﻦ ﺑـﻮد‬

‫ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﺪ؟‬

‫ﺣﺘﻲ اﮔﺮ وﻳﻞ ﺑﺮ ﺧﻼف ﻗﻮﻟﻲ ﻛﻪ داده ﺑﻮد ﺑﺮ ﻧﻤﻲ ﮔﺸﺖ ﭼﻪ؟ ﭼﻮن ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻳـﻚ ﻧﻔـﺮ را ﻛـﺸﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮ ﮔﺮدد‪.‬‬

‫و ﻣﺎﻛﺴﻲ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﺑﻪ او ﻏﺬا ﻣﻲ داد؟ آﻳﺎ ﻣﺎﻛﺴﻲ ﻧﮕﺮان آﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺷـﺪ؟ ﺳـﻌﻲ ﻣـﻲ ﻛـﺮد دﻧﺒﺎﻟـﺸﺎن‬

‫ﺑﮕﺮدد؟‬

‫ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻮا روﺷﻦ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ آن ﻗﺪر روﺷﻦ ﺷﺪه ﺑـﻮد ﺗـﺎ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ ﻣﺤﺘﻮﻳـﺎت ﻛﻴـﻒ‬

‫ﺑﺰرگ را ﺑﺎزﺑﻴﻨﻲ ﻛﻨﺪ‪ :‬ﻛﻴﻒ ﭘﻮل ﻣﺎدرش‪ ،‬آﺧﺮﻳﻦ ﻧﺎﻣـﻪ از وﻛﻴـﻞ‪ ،‬ﻧﻘـﺸﻪ ي ﺟـﺎده ﻫـﺎي ﺟﻨـﻮب‬

‫اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺗﺨﺘﻪ ﺷﻜﻼت‪ ،‬ﺧﻤﻴﺮ دﻧﺪان‪ ،‬ﺟﻮراب و ﺷﻠﻮار اﺿـﺎﻓﻲ ‪ ،‬و ﻛﻴـﻒ ﺗﺤﺮﻳـﺮ ﭼﺮﻣـﻲ و‬

‫ﺳﺒﺰ‪.‬‬

‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ داﺷﺖ ﻃﺒﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻓﻘﻂ اﻳﻨﻜﻪ او ﻳﻚ ﻧﻔﺮ را ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫*‬

‫‪10‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪11‬‬

‫وﻳﻞ از وﻗﺘﻲ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻣﺎدرش ﺑﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﻓﺮق دارد و ﺑﺎﻳﺪ از او ﻣﺮاﻗﺒـﺖ ﻛﻨـﺪ‪ .‬در ﻳـﻚ‬

‫ﺳﻮﭘﺮ ﻣﺎرﻛﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و داﺷﺘﻨﺪ ﻳﻚ ﺟﻮر ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ :‬ﻓﻘﻂ اﺟﺎزه داﺷﺘﻨﺪ وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ ﺣـﻮاس‬

‫اش ﻧﺒﻮد ﭼﻴﺰي را در ﭼﺮخ دﺳﺘﻲ ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎر وﻳﻞ اﻳﻦ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﻪ اﻃـﺮاف ﻧﮕـﺎه ﻛﻨـﺪ و آرام‬

‫ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ " :‬ﺣﺎﻻ‪ ".‬و ﻣﺎدر ﻳﻚ ﺟﻌﺒﻪ ﻳﺎ ﻗﻮﻃﻲ ﻛﻨﺴﺮو را از ﻗﻔـﺴﻪ ﻣـﻲ ﻗﺎﭘﻴـﺪ و آن را ﺑـﻲ ﺻـﺪا در‬

‫ﭼﺮخ دﺳﺘﻲ ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﺎﻻ در ﭼﺮﺧﺪﺳﺘﻲ ﻗﺮار ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﺧﻴﺎﻟﺸﺎن راﺣـﺖ ﺑـﻮد‪ ،‬ﭼـﻮن‬

‫ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎزي ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد و ﻣﺪت زﻳﺎدي اداﻣﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ ،‬ﭼﻮن ﺻﺒﺢ ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻮد و ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﭘﺮ ﺑـﻮد اﻣـﺎ آﻧﻬـﺎ‬

‫ﺧﻮب ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻫﻤﻜﺎري ﺧﻮﺑﻲ داﺷـﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑـﻪ ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ اﻃﻤﻴﻨـﺎن داﺷـﺘﻨﺪ‪ .‬وﻳـﻞ ﺧﻴﻠـﻲ‬

‫ﻣﺎدرش رادوﺳﺖ داﺷﺖ و ﻋﻼﻗﻪ اش را ﺑﻪ او اﺑﺮاز ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﺎدر ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر‪.‬‬

‫ﺧﻼﺻﻪ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺻﻨﺪوق رﺳﻴﺪﻧﺪ وﻳﻞ ﻫﻴﺠﺎن زده و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑـﻮد ﭼـﻮن ﺗﻘﺮﻳﺒـﺎ ﺑـﺎزي را ﺑـﺮده‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﺎدرش ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻛﻴﻒ ﭘﻮل اش را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ ،‬آن ﻫـﻢ ﻗـﺴﻤﺘﻲ از ﺑـﺎزي ﺑـﻮد‪ ،‬ﺣﺘـﻲ‬

‫وﻗﺘﻲ ﮔﻔﺖ دﺷﻤﻦ ﻫﺎ آن را دزدﻳﻪ اﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ وﻳﻞ ﺧﺴﺘﻪ و ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﺎدر دﻳﮕﺮ زﻳـﺎد‬

‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻧﺒﻮد‪ .‬او واﻗﻌﺎً ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد و در ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را در ﺳـﺮ ﺟـﺎي‬

‫ﺧﻮد ﻗﺮار دادﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ دﻗﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﭼـﻮن دﺷـﻤﻦ داﺷـﺘﻨﺪ از ﻃﺮﻳـﻖ‬

‫ﺷﻤﺎره ي ﻛﺎرت اﻋﺘﺒﺎري آﻧﻬﺎ را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺷـﻤﺎره ي ﻛـﺎرت را در ﻛﻴـﻒ او ﭘﻴـﺪا ﻛـﺮده‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪...‬‬

‫‪11‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪12‬‬

‫وﻳﻞ ﻫﻢ ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻣﺎدرش ﭼﻘﺪر ﺑﺎﻫﻮش اﺳﺖ ﻛـﻪ اﻳـﻦ ﺧﻄـﺮ واﻗﻌـﻲ را‬

‫ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﺎزي ﻛﺮده ﺗﺎ او ﻧﺘﺮﺳﺪ و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ او واﻗﻌﻴﺖ راﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻃﻮري واﻧﻤـﻮد ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﺘﺮﺳﻴﺪه ﺗﺎ ﺑﻪ او اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻼﺻﻪ ﭘﺴﺮك واﻧﻤﻮد ﻣﻲ ﻛﺮد ﻫﻨﻮز دارﻧﺪ ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺎدرش ﻧﮕـﺮان ﺗﺮﺳـﻴﺪن او ﻧﺒﺎﺷـﺪ‪.‬‬

‫آن روز ﺑﺪون ﺧﺮﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ از ﺷﺮ دﺷﻤﻨﺎن در اﻣﺎن ﺑﻮدﻧـﺪ؛ ﺑﻌـﺪ وﻳـﻞ ﻛﻴـﻒ ﭘـﻮل‬

‫ﻣﺎدرش را روي ﻣﻴﺰ ﺳﺎﻟﻦ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ .‬دوﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﻚ رﻓﺘﻨﺪ و ﺣﺴﺎب او را ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﺟـﺎﻳﻲ دﻳﮕـﺮ‬

‫ﺣﺴﺎﺑﻲ ﺑﺎز ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﺤﺾ اﻃﻤﻴﻨﺎن‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺧﻄﺮ رﻓﻊ ﺷﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ در ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ وﻳﻞ ﻛﻢ ﻛﻢ و ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﻴﻞ ﺑﺎﻃﻨﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠـﻪ رﺳـﻴﺪ ﻛـﻪ آن دﺷـﻤﻨﺎن‬

‫ﻣﺎدر وﺟﻮد ﺧﺎرﺟﻲ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ زاﻳﻴﺪه ي ذﻫﻦ او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﺪه از واﻗﻌﻴـﺖ وﺟـﻮد‬

‫آﻧﻬﺎ ﻗﺪري ﻛﺎﺳﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﺧﻄﺮﻧﺎك و ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳـﺪﺣﺘﻲ ﺑـﺎ دﻗـﺖ‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮي از ﻣﺎدر ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬از ﻟﺤﻈﻪ اي ﻛﻪ در ﺳﻮﭘﺮ ﻣﺎرﻛﺖ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﺎﻳﺪ واﻧﻤﻮد ﻛﻨـﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻣﺎدرش ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺑﺨﺸﻲ از ذﻫﻦ وﻳﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺮاﻗﺐ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻫﺎي ﻣﺎدر ﺑﻮد‪ .‬آن ﻗـﺪر‬

‫او را دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺣﻤﺎﻳﺖ از او ﺟﺎن اش را ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺪر وﻳﻞ ﻣﺪت ﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و وﻳﻞ ﺣﺘﻲ او را ﺑﻬﺨـﺎﻃﺮ ﻧﻤـﻲ آورد‪ .‬وﻳـﻞ ﺑـﺎ اﺷـﺘﻴﺎق‬

‫درﺑﺎره ي ﭘﺪرش ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻣﺎدرش را ﺳﻮال ﭘﻴﭻ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺳﻮال ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻴـﺸﺘﺮﺷﺎن‬

‫را ﻣﺎدر ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﺪ؟"‬

‫‪12‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪13‬‬

‫" ﭘﻮﻟﺪار ﺑﻮد؟"‬

‫" ﻛﺠﺎ رﻓﺖ؟"‬

‫" ﭼﺮا رﻓﺖ؟"‬

‫" ﻣﺮده؟"‬

‫" ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدد؟"‬

‫" ﭼﻄﻮر آدﻣﻲ ﺑﻮد؟"‬

‫ﺳﻮال آﺧﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻮاﻟﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎدر ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺟﺎن ﭘﺮي ﻣﺮد ﺧﻮش ﻗﻴﺎﻓﻪ اي ﺑﻮد‪،‬‬

‫اﻓﺴﺮي ﺷﺠﺎع و ﺑﺎﻫﻮش در ﻳﮕﺎن ﺗﻔﻨﮕﺪاران درﻳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ارﺗﺶ را ﺗﺮك ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﻛﺎﺷﻒ ﺑﺸﻮد و‬

‫ﮔﺮوه ﻫﺎي اﻋﺰاﻣﻲ ﺑﻪ ﻧﻘﺎط دور دﺳﺖ ﺟﻬﺎن را رﻫﺒﺮي ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻳﻞ از ﺷﻨﻴﺪن اﻳـﻦ ﺟﻤﻠـﻪ ﻫﻴﺠـﺎن‬

‫زده ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭘﺪري ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﻳﻚ ﻛﺎﺷﻒ ﻫﻴﺠﺎن اﻧﮕﻴﺰ ﻧﺒﻮد‪ .‬از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬در ﺗﻤﺎم ﺑـﺎزي‬

‫ﻫﺎ ﻳﻚ ﻳﺎر ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ داﺷﺖ‪ :‬او و ﭘﺪرش راه ﺧﻮد را از ﻣﻴﺎن ﺟﻨﮕﻞ ﺑـﺎز ﻣـﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ‪،‬از روي ﻋﺮﺷـﻪ‬

‫ﻛﺸﺘﻲ ﺑﺎدﺑﺎﻧﻲ ﺷﺎن در ﻫﻮاﻳﻲ ﺗﻮﻓﺎﻧﻲ دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺳﺎﻳﺒﺎن ﭼﺸﻢ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ دﻳﺪه ﺑﺎﻧﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪،‬‬

‫ﻣﺸﻌﻠﻲ را ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﻨﮓ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻣﺮﻣﻮز را در ﻏﺎري ﭘﺮ از ﺧﻔﺎش ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ‪...‬‬

‫آﻧﻬﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ دوﺳﺘﺎن ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻲ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺎرﻫﺎ ﻧﺠﺎت ﻣﻲ دادﻧﺪ زﻳﺮ ﻧﻮر آﺗﺶ و در ﻫﻮاي‬

‫ﺑﺎز ﺷﺐ ﻫﺎ را ﺑﺎ ﺧﻨﺪه و ﺻﺤﺒﺖ ﺳﭙﺮي ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ وﻳﻞ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ؛ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﭼﺮا ﻫﻴﭻ ﻋﻜـﺴﻲ از ﭘـﺪرش‬

‫در اﻳﻦ ﺳﻮ ﻳﺎ آن ﺳﻮي دﻧﻴﺎ ﻣﻮﺟﻮد ﻧﺒﻮد‪،‬ﺳﻮار ﺑﺮ ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﺑﺎ ﻣﺮداﻧﻲ ﺑﺎ رﻳﺶ ﻳﺦ ﺑﺴﺘﻪ در ﻣﻨـﺎﻃﻖ‬

‫‪13‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪14‬‬

‫ﻗﻄﺒﻲ ﺷﻤﺎل ﻳﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺮرﺳﻲ وﻳﺮاﻧﻪ ﻫـﺎﻳﻲ ﺧـﺰه ﮔﺮﻓﺘـﻪ در ﻳـﻚ ﺟﻨﮕـﻞ؟ آﻳـﺎ از ﺗﺤﻔـﻪ ﻫـﺎ و‬

‫ﻳﺎدﮔﺎري ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آورده ﺑﻮد ﭼﻴﺰي ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد؟ آﻳﺎ اﺳﻢ او را در ﻛﺘﺎﺑﻲ ﻧﻴﺎورده ﺑﻮدﻧﺪ؟‬

‫ﻣﺎدر ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺮﻓﻲ زده ﺑﻮد ﻛﻪ در ذﻫﻦ وﻳﻞ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫اوﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ":‬ﻳﻚ روز ﺗﻮ در راه ﭘﺪرت ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﻲ داري‪ .‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺮد ﺑﺰرﮔﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺷـﺪ‪ .‬راه او را‬

‫دﻧﺒﺎل ﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺮد‪".‬‬

‫و ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻳﻞ ﻣﻌﻨﺎي اﻳﻨﺤﺮف را ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ‪ ،‬اﺣﺴﺎس اش را درك ﻣـﻲ ﻛـﺮد و ﭘـﺮ از ﻏـﺮور و‬

‫اﻧﮕﻴﺰه ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺑﺎزي ﻫﺎﻳﺶ ﻗﺮار ﺑـﻮد واﻗﻌﻴـﺖ ﭘﻴـﺪا ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﭘـﺪرش زﻧـﺪه ﺑـﻮد و ﺟـﺎﻳﻲ در‬

‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻫﺎي وﺣﺸﻲ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و او ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺠﺎت اش ﻣﻲ داد و راه او را دﻧﺒﺎل ﻣﻲ ﻛـﺮد‪ ...‬اﮔـﺮ‬

‫ﭼﻨﻴﻦ ﻫﺪف ﻣﻬﻤﻲ در ﻣﻴﺎن ﺑﻮد‪ ،‬آن زﻧﺪﮔﻲ ﺳﺨﺖ ارزش اش را داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﺸﻜﻞ ﻣﺎدرش را ﭘﻨﻬﺎن ﻧﮕﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺖ ﻫﺎ ﻣﺎدر آرام ﺗﺮ وآﺳﻮده ﺗـﺮ از ﻫﻤﻴـﺸﻪ‬

‫ﻣﻲ ﺷﺪ ودر اﻳﻦ ﻣﻮاﻗﻊ وﻳﻞ از او ﺧﺮﻳﺪ‪ ،‬آﺷﭙﺰي و ﺧﺎﻧﻪ داري ﻳﺎد ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ وﻗﺘـﻲ ﻛـﻪ ﻣـﺎدر‬

‫آﺷﻔﺘﻪ و وﺣﺸﺖ زده ﺷﺪ او ﺑﺘﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ را اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬و از اﻧﻈﺎر ﭘﻨﻬـﺎن ﺷـﺪن را ﻫـﻢ ﻳـﺎد‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻛﻪ ﭼﻄﻮر در ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار ﻧﮕﻴﺮد‪ ،‬ﭼﻄﻮر ﺗﻮﺟـﻪ ﻫﻤـﺴﺎﻳﻪ ﻫـﺎ را ﺟﻠـﺐ ﻧﻜﻨـﺪ‪،‬‬

‫ﺣﺘﻲ وﻗﺘﻲ ﻣﺎدرش در ﭼﻨﺎن آﺷﻔﺘﮕﻲ و وﺣﺸﺘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ ﺻـﺤﺒﺖ ﻛﻨـﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻮد وﻳﻞ ﺑﻴﺶ از ﻫﻤﻪ از اﻳﻦ وﺣﺤﺸﺖ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﻗﺎﻧﻮﻧﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ وﺿﻌﻴﺖ ﻣﺎدرش ﺑﺸﻮﻧﺪ‬

‫و او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺒﺮﻧﺪ و وﻳﻞ را در ﺧﺎﻧﻪ اي ﺑﺎ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺳـﺨﺘﻲ ﺑﻬﺘـﺮ از آن ﺑـﻮد‪.‬‬

‫ﭼﻮن ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺖ ﻫﺎ ﺳﻴﺎﻫﻲ از ذﻫﻦ ﻣﺎدر رﺧﺖ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺑﺴﺖ و دوﺑﺎره او ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﻣـﻲ ﺷـﺪ و‬

‫‪14‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪15‬‬

‫ﻣـﻲ ﻛـﺮد؛ در‬ ‫ﺑﻪ وﺣﺸﺖ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪ و وﻳﻞ را ﻛﻪ آﻧﭽﻨﺎن از او ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد دﻋـﺎ‬

‫آن ﻣﻮﻗﻊ ﭼﻨﺎن ﺷﺎد و ﺧﻮش ﺧﻠﻖ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺘﻲ ﺑﻬﺘﺮ از او ﺑﻴﺎﻧﺪﻳـﺸﺪ و‬

‫ﺗﻨﻬﺎ آرزوﻳﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺎ اﺑﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ او زﻧﺪﮔﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ آن ﻣﺮدان از راه رﺳﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭘﻠﻴﺲ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬از ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺎﻣﻴﻦ اﺟﺘﻤﺎﻋﻲ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻨﺎﻳﺘﻜﺎر ﻫﻢ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ -‬ﻻاﻗﻞ ﺗﺎ آﻧﺠـﺎ ﻛـﻪ وﻳـﻞ‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫ﻣﻲ داﻧﺴﺖ‪ .‬ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﺗﻼش وﻳﻞ ﻛﻪ ﺳﻌﻲ داﺷﺖ آﻧﻬـﺎ رادور ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﻧﻤـﻲ ﮔﻔﺘﻨـﺪ ﭼـﻪ‬

‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ؛ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻣﺎدرش ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬و ﺷﺮاﻳﻂ ﻣﺎدر دوﺑﺎره ﺷﻜﻨﻨﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫از ﭘﺸﺖ در ﮔﻮش ﺗﻴﺰ ﻛﺮد و ﺷﻨﻴﺪ ﺳﻮال ﻫﺎﻳﻲ راﺟﻊ ﺑﻪ ﭘﺪرش ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻨﺪ و اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻧﻔـﺲ‬

‫اش ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻣﻲ زﻧﺪ‪ .‬آن ﻣﺮدان ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﺟﺎن ﭘﺮي ﻛﺠـﺎ رﻓﺘـﻪ و آﻳـﺎ ﺑـﺮاي ﻫﻤـﺴﺮش‬

‫ﭼﻴﺰي ﻓﺮﺳﺘﺎده اﺳﺖ‪ ،‬آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر ﻛﻲ از او ﺧﺒﺮ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ و آﻳﺎ ﺑﺎ ﺳـﻔﺎرت ﻫـﺎي ﺧﺮﺟـﻲ ﺗﻤـﺎس‬

‫داﺷﺘﻪ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬وﻳﻞ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎدرش ﺑﻴﺶ ازﭘﻴﺶ ﻋﺼﺒﻲ ﻣﻲ ﺷـﻮد و ﺑـﺎﻻﺧﺮه ﺑـﻪ درون اﺗـﺎق‬

‫دوﻳﺪ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ از آﻧﺠﺎ ﺑﺮوﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭼﻨﺎن ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از ﻣﺮدان ﻧﺨﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ او ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮد‪ .‬ﻣـﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ او را زﻣﻴﻦ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺎ ﻳﻚ دﺳﺖ او را روي زﻣـﻴﻦ ﻧﮕـﻪ دارﻧـﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ او ﻧﻤـﻲ‬

‫ﺗﺮﺳﻴﺪ و ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ اش ﺗﻨﺪ و آﺷﺘﻲ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪15‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪16‬‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ از آﻧﺠﺎ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً اﻳﻤﺎن او را ﻗﻮي ﺗﺮ ﻛﺮد‪ :‬ﭘﺪرش ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻪ دردﺳﺮ اﻓﺘـﺎده‬

‫ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ او ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻛﻤﻚ اش ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎز ي ﻫﺎﻳﺶ دﻳﮕﺮ ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد و دﻳﮕﺮ ﻋﻠﻨـﻲ ﺑـﺎزي‬

‫ﻣﻲ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻧﻤﻲ ﻛﺮد‪ .‬آن ﺑﺎزي ﻫﺎ داﺷﺖ ﺑﻪ واﻗﻌﻴﺖ ﻣﻲ ﭘﻴﻮﺳﺖ و او ﺑﺎﻳﺪ ارزش آن را‬

‫ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ ﻣﺮدان دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ و اﺻﺮار داﺷﺘﻨﺪ ﻣﺎدر وﻳﻞ ﺣﺮﻓﻲ دارد ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬وﻗﺘـﻲ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ وﻳﻞ در ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻮد و ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﻣﺎدر را در ﻃﺒﻘﻪ ي ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑـﻪ ﺣـﺮف ﮔﺮﻓـﺖ و ﺑﻘﻴـﻪ‬

‫ﻣﺸﻐﻮل ﮔﺸﺘﻦ اﺗﺎق ﻫﺎ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬زن ﺑﻴﭽﺎره ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ آﻧﻬﺎ دارﻧﺪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣـﺎ وﻳـﻞ زود ﺑـﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ و آﻧﻬﺎ را دﻳﺪ و دوﺑﺎره ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪ و آﻧﻬﺎ دوﺑﺎره رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻧﮕﺎر ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ او ﻧﺰد ﭘﻠﻴﺲ ﻧﻤﻲ رود‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﻣـﺎدرش را از او ﺑﮕﻴﺮﻧـﺪ‪ ،‬ﭘـﺲ‬

‫ﻫﺮ ﺑﺎر ﺳﺮ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه وﻗﺘﻲ وﻳﻞ ﺑﻪ ﭘـﺎرك رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد ﺗـﺎ ﻣـﺎدرش را ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ‬

‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻲ اﺟﺎزه وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎل ﻣﺎدر ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻴﻠﻪ ﻫﺎي ﺗﻤـﺎم‬

‫ﻧﻴﻤﻜﺖ ﻫﺎي ﻛﻨﺎر اﺳﺘﺨﺮ را ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻳﻞ او را ﻛﻤﻚ ﻛﺮد ﺗﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺳﺮﻳﻊ ﺗﺮ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫـﺪ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻣﺮدان دارد دور ﻣﻲ ﺷﻮد‪ ،‬و وﻗﺘﻲ وﻳﻞ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷـﺪ‬

‫دﻳﺪ آﻧﻬﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎن ﺑﻮده اﻧﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮﻛﻤﺪ ﻫﺎ و ﻛﺸﻮ ﻫﺎ را ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻲ داﻧﺴﺖ دﻧﺒﺎل ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﻛﻴﻒ ﭼﺮﻣﻲ ﺳﺒﺰ رﻧﮓ ﺑﺎ ارزش ﺗﺮﻳﻦ داراﻳﻲ ﻣﺎدرش ﺑﻮد؛ او‬

‫ﻫﺮﮔﺰ ﻓﻜﺮ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ داﺧﻞ آن ﺑﻴﺎﻧﺪازد‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﻣـﺎدر آن را ﻛﺠـﺎ ﻧﮕـﻪ ﻣـﻲ‬

‫دارد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﺣﺎوي ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻳﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻣﺎدر ﮔﺎﻫﻲ آﻧﻬﺎ را ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ‬

‫‪16‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪17‬‬

‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬و در آن ﻣﻮاﻗﻊ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﭘﺪر ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ وﻳﻞ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺮدان‬

‫دﻧﺒﺎل آن ﻛﻴﻒ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎري ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫اول ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺟﺎﻳﻲ اﻣﻦ ﺑﺮاي ﻣﺎدرش ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮد و ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ دوﺳﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ﺗـﺎ‬

‫از او ﺑﺨﻮاﻫﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ از ﻗﺒﻞ ﻇﻨﻴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮدي ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷـﺪ ﺑـﻪ او اﻋﺘﻤـﺎد‬

‫ﻛﺮد ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﭘﺮ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﺎدرش ﭘﻴﺶ او در اﻣﺎن ﺑﻮد وﻳﻞ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ ﻛﻴـﻒ ﭼﺮﻣـﻲ ﺳـﺒﺰ را‬

‫ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ داﺧﻞ اش ﺑﻴﺎﻧﺪازد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ آﻛﺴﻔﻮرد ﻣﻲ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺟﻮاب ﺳﻮال ﻫﺎﻳﺶ راﭘﻴـﺪا‬

‫ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺮدان ﺧﻴﻠﻲ زود آﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫وﺣﺎﻻ او ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ را ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭘﺲ ﺣﺘﻤﺎً ﭘﻠﻴﺲ دﻧﺒﺎل او ﻣﻲ ﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫ﺧﺐ‪ ،‬او در ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪن ﺧﺒﺮه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺶ از ﻫﺮ زﻣﺎن دﻳﮕﺮي در زﻧﺪﮔﻲ اش ﺗﻮﺟﻪ ﻛﺴﻲ‬

‫را ﺟﻠﺐ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد و ﺷﺮاﻳﻂ را ﺗﺎ ﻫﺮ وﻗﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﺑﺮد‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﻳﺎ ﭘـﺪرش‬

‫را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ آﻧﻬﺎ او را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬و اﮔﺮ آﻧﻬﺎ اول او را ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑـﺮاﻳﺶ ﻣﻬـﻢ ﻧﺒـﻮد اﮔـﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﺷﺎن راﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﺸﺖ‪.‬‬

‫*‬

‫آن روز‪ ،‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺣﻮاﻟﻲ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ‪ ،‬وﻳﻞ داﺷﺖ در ﺷﻬﺮ آﻛـﺴﻔﻮرد ﻛـﻪ در ﺷـﺼﺖ ﻛﻴﻠـﻮﻣﺘﺮي‬

‫ﺷﻬﺮ آﻧﻬﺎ ﺑﻮد ﻗﺪم ﻣﻲ زد‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺑﺪن اش ﻛﻮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﺗﻮاﺳﺘﺎپ زده ﺑـﻮد‪ ،‬ﺳـﻮار دو اﺗﻮﺑـﻮس ﺷـﺪه‬

‫ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﻴﺎده رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و در ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﻋﺼﺮ ﺑﻪ آﻛﺴﻔﻮرد رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاي ﻛﺎري ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ‬

‫‪17‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪18‬‬

‫ﺑﻜﻨﺪ ﺧﻴﻠﻲ دﻳﺮ ﺑﻮد‪ .‬در ﺑﺮﮔﺮ ﻛﻴﻨﮓ ﻏﺬا ﺧﻮرد و ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ رﻓﺖ ﺗﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻮد )ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻓـﻴﻠﻢ را‬

‫ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد‪ ،‬ﻳﺎدش ﻧﻤﺎﻧﺪ ﭼﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ(‪ ،‬و ﺣﺎﻻ داﺷﺖ در ﺟﺎده اي ﺑﻲ اﻧﺘﻬـﺎ در ﺣﻮﻣـﻪ ي ﺷـﻬﺮ‬

‫ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎل ﻣﻲ رﻓﺖ ﻗﺪم ﻣﻲ زد‪.‬‬

‫ﻫﻨﻮز ﻛﺴﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ او ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪،‬‬

‫ﭼﻮن ﻫﺮ ﭼﻪ دﻳﺮ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺟﻠﺐ ﻧﻈﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻣـﺸﻜﻞ اﻳـﻦ ﺑـﻮد ﻛـﻪ در ﺑﺎﻏﭽـﻪ‬

‫ﻧـﺸﺎﻧﻪ اي از‬ ‫ﻫﺎي ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎي راﺣﺖ ﻛﻨﺎر ﺟﺎده ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪن ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲ ﺷﺪ و ﻫﻨﻮز‬

‫زﻣﻴﻦ ﻫﺎي آزاد دﻳﺪه ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻳﻚ ﻣﻴﺪان ﺑﺰرگ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ در آن ﺟﺎده ي ﻣﻨﺘﻬﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎل ﺑﻪ ﺟﺎده ي ﻛﻤﺮﺑﻨﺪي آﻛـﺴﻔﻮرد‬

‫ﻛﻪ ﺷﺮﻗﻲ – ﻏﺮﺑﻲ ﺑﻮد ﻣﻲ ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ .‬در آن وﻗﺖ ﺷﺐ ﺗﺮاﻓﻴﻚ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺒﻚ ﺑﻮد و ﺟﺎده اي ﻛـﻪ او‬

‫در آن اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺧﻠﻮت ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﻲ دﻧﺞ و ﭼﻤـﻦ ﻫـﺎ دو ردﻳـﻒ درﺧـﺖ ﻣﻤـﺮز ﻛﺎﺷـﺘﻪ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﺣﺠﺎﻣﻲ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﺎ ﺗﺎج ﻫﺎﻳﻲ ﻣﺘﻘﺎرن از ﺑﺮگ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺒﻴﻪ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ﺗﺎ درﺧـﺖ‬

‫واﻗﻌﻲ‪ .‬ﻧﻮر ﻻﻣﭗ ﻫﺎي ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ را ﻣﺼﻨﻮﻋﻲ ﺗﺮ ﺟﻠﻮه ﻣﻲ داد‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺻـﺤﻨﻪ ي‬

‫ﺗﺌﺎﺗﺮ‪ .‬وﻳﻞ از ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻣﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎل ﺑﺮود ﻳﺎ روي ﭼﻤﻦ ﻫﺎي زﻳﺮ ﻳﻜﻲ از‬

‫درﺧﺘﺎن دراز ﺑﻜﺸﺪ و ﺑﺨﻮاﺑﺪ؛ اﻣﺎ در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺳﻌﻲ داﺷﺖ ﻓﻜﺮش را ﻣﺘﻤﺮﻛـﺰ ﻛﻨـﺪ ﮔﺮﺑـﻪ اي را‬

‫دﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻛﺴﻲ ﮔﺮﺑﻪ اي ﭘﻠﻨﮕﻲ ﺑﻮد‪ .‬از ﺑﺎﻏﭽﻪ اي در ﻛﻨﺎر ﺟﺎده ي ﻣﻨﺘﻬﻲ ﺑﻪ آﻛﺴﻔﻮرد ﺑﻴﺮون آﻣـﺪ‪،‬‬

‫ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻛﻪ وﻳﻞ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬وﻳﻞ ﻛﻴﻒ ﺧﺮﻳﺪ را زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و دﺳﺖ اش را دراز ﻛﺮد‪ ،‬ﮔﺮﺑـﻪ‬

‫‪18‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪19‬‬

‫ﺟﻠﻮ آﻣﺪ و ﺳﺮش را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ او ﻣﺎﻟﻴﺪ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﻛﺴﻲ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻪ ي ﮔﺮﺑﻪ ﻫـﺎ ﻫﻤـﻴﻦ‬

‫ﻃﻮر رﻓﺘﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ وﻳﻞ دل اش ﺑﺮاي ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻨﮓ و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ‬

‫ﭘﺮ از اﺷﻚ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﺮﺑﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺷﺐ ﺑﻮد و ﺑﺎﻳﺪ در ﻗﻠﻤﺮو ﺧﻮد ﮔﺸﺖ ﻣﻲ زد و ﻣـﻮش ﺷـﻜﺎر ﻣـﻲ ﻛـﺮد‪ .‬از‬

‫ﻋﺮض ﺟﺎده ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻮي ﺑﺘﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ آن ﺳـﻮي درﺧﺘـﺎن ﻣﻤـﺮز ﺑـﻮد رﻓـﺖ و ﻫﻤـﺎن ﺟـﺎ‬

‫اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد دﻳﺪ ﮔﺮﺑﻪ رﻓﺘﺎر ﻏﺮﻳﺒﻲ دارد‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﭘﻨﺠﻪ اش را دراز ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي در ﻫﻮا ﻛﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ اش ﺑﻮد ﭘﻨﺠﻪ ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻴـﺰي ﻛـﻪ ﺑـﺮاي‬

‫وﻳﻞ ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻋﻘﺐ ﭘﺮﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺸﺖ اش را ﻗﻮز داد و ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ را ﺳـﻴﺦ ﻛـﺮد و دم اش را ﺑـﺎﻻ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬وﻳﻞ رﻓﺘﺎر ﮔﺮﺑﻪ ﻫﺎ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﺑﻪ دوﺑﺎره ﺑﻪ آن ﻧﺰدﻳـﻚ ﻣـﻲ ﺷـﺪ ﺑـﺎ‬

‫دﻗﺖ او را زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬آن ﻧﻘﻄﻪ ﺑﺨﺸﻲ از ﭼﻤﻦ ﺑﻴﻦ درﺧﺘﺎن ﻣﻤﺮز و ﺑﺘﻪ ﻫﺎي ﺷﻤـﺸﺎد ﺑـﻮد‪،‬‬

‫دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻫﻮا ﭘﻨﺠﻪ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫دوﺑﺎره ﻋﻘﺐ ﭘﺮﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﺎر ﻛﻤﺘﺮ و ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻛﻤﺘﺮ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ‪ ،‬ﺑﻮ ﻛﺸﻴﺪن‪ ،‬ﻟﻤﺲ ﻛـﺮدن‬

‫و ﺳﺒﻴﻞ ﺟﻨﺒﺎﻧﺪن ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﺑﺮ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺟﻠﻮ رﻓﺖ و ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﭘﻠﻚ زد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﺎر ﺗﻨﻪ ي ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮﻳﻦ درﺧـﺖ اﻳـﺴﺘﺎد‪ ،‬ﭼـﻮن ﻛـﺎﻣﻴﻮﻧﻲ از ﭘـﻴﭻ‬

‫ﺟﺎده آﻣﺪ و ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﻫﺎﻳﺶ روي او اﻓﺘﺎد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﺎﻣﻴﻮن رد ﺷﺪ‪ ،‬وﻳﻞ از ﺟﺎده ﮔﺬﺷﺖ و ﭼـﺸﻢ‬

‫‪19‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪20‬‬

‫اش ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ اي ﺑﻮد ﻛﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎر راﺣﺘﻲ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﻮن در آن ﻧﻘﻄـﻪ ﭼﻴـﺰي ﻧﺒـﻮد‬

‫ﻛﻪ ﺑﺘﻮان ﺑﻪ آن ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ ،‬وﻟﻲ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ آن ﻧﻘﻄﻪ رﺳﻴﺪ و دﻗﻴﻖ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﭼﻴﺰي دﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻻاﻗﻞ از ﺑﺮﺧﻲ زواﻳﺎ ﻣﻲ ﺷﺪ آن را دﻳﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻛﺴﻲ ﺗﻜﻪ اي از ﻫﻮا را در ﻓﺎﺻﻠﻪ ي دو ﻣﺘﺮي ﺟـﺎده‬

‫ﻣﻲ ﺷﺪﻳﺪ‬ ‫ﺑﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮﺷﻲ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻣﺮﺑﻊ ﺷﻜﻞ ﺑﻪ اﺑﻌﺎد ﻛﻤﺘﺮ از ﻳﻚ ﻣﺘﺮ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺎ آن ﻫﻢ ﺳﻄﺢ‬

‫ﻣﻲ ﺷﺪ آن را دﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ از ﭘﺸﺖ ﻛﺎﻣﻼً ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ ﺑﻮد ﻓﻘﻂ از ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ي ﺟﺎده ﻣﻲ ﺷﺪ آﻧﺮا‬

‫دﻳﺪ و ﺣﺘﻲ از آن ﻧﻘﻄﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﻗﺎﺑﻞ دﻳﺪن ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼـﻮن از درون آن دﻗﻴﻘـﺎً ﻫﻤـﺎن ﭼﻴـﺰي‬

‫ﻣﻲ ﺗﺎﻳﺒﺪ‪.‬‬ ‫دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ در اﻃﺮاﻓﺶ ﺑﻮد‪ :‬زﻣﻴﻦ ﭼﻤﻨﻲ ﻛﻪ ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﺮ آن‬

‫اﻣﺎ وﻳﻞ ﺑﺪون ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﺷﻜﻲ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﭼﻤﻦ آن ﺳﻮي درﻳﭽﻪ در ﺟﻬﺎﻧﻲ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ دﻟﻴﻞ اش را ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ اﻳﻦ را ﻧﺎﻛﻬﺎن ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﺎن درﺟﻪ از ﻳﻘﻴﻦ ﻛـﻪ ﻣـﻲ‬

‫داﻧﺴﺖ آﺗﺶ ﻣﻲ ﺳﻮزاﻧﺪ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﺧﻮب اﺳﺖ‪ .‬او داﺷﺖ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﻛـﻪ ﻣـﺎﻫﻴﺘﻲ ﺑﻴﮕﺎﻧـﻪ داﺷـﺖ‬

‫ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ وﺳﻮﺳﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﻢ ﺷﻮد و ﻧﮕﺎه دﻗﻴﻖ ﺗﺮي ﺑﻴﺎﻧﺪازد‪ .‬ﭼﻴﺰي دﻳﺪ ﻛﻪ ﺳـﺮش‬

‫ﮔﻴﺞ رﻓﺖ و ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺐ اش ﺗﻨﺪ ﺗﺮ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﺮدﻳﺪ ﻧﻜﺮد‪ :‬ﻛﻴﻒ ﺧﺮﻳـﺪ را از درﻳﭽـﻪ رد ﻛـﺮد‪ ،‬ﺑﻌـﺪ‬

‫ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ از آن رد ﺷﺪ‪ ،‬از آن درﻳﭽﻪ از دﻧﻴﺎي ﺧﻮد ﺑﻪ دﻧﻴﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ رﻓﺖ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ دﻳﺪ زﻳﺮ ردﻳﻔﻲ از درﺧﺘﺎن اﻳﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻧـﻪ درﺧﺘـﺎن ﻣﻤـﺮز‪ :‬درﺧﺘـﺎن‬

‫ﻧﺨﻞ‪ ،‬و ﻣﺜﻞ درﺧﺖ ﻫﺎي آﻛﺴﻔﻮرد ﺑﻪ ردﻳﻒ ﻛﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﺮﻛﺰ ﺑﻠﻮار ﻋﺮﻳـﻀﻲ ﺑـﻮد‬

‫ﻛﻪ در ﺣﺎﺷﻴﻪ اش ﻛﺎﻓﻪ ﻫﺎ و ﻣﻐﺎزه ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭘﺮ ﻧﻮر و روﺷﻦ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺑـﺎز‪ ،‬و‬

‫‪20‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪21‬‬

‫ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻛﺖ و ﺧﺎﻟﻲ زﻳﺮ آﺳﻤﺎﻧﻲ ﭘﺮ ﺳﺘﺎره‪ .‬ﺷﺐ ﮔﺮم ﭘﺮ از ﺑﻮي ﺧﻮش ﮔﻞ ﻫﺎ و ﺑﻮي ﻧﻤـﻚ درﻳـﺎ‬

‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻗﺮص ﻣﺎه ﺑﺮ ﻗﺎﻣﺖ ﺗﭙﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺳﺮ ﺳﺒﺰ دردور دﺳـﺖ‬

‫ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ و در ﺷﻴﺐ ﭘﺎي ﺗﭙﻪ ﻫﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻫﺎي زﻳﺒﺎ و ﺳﺒﺰه زاري وﺳﻴﻊ ﺑﺎ ﺑﻴﺸﻪ زاري‬

‫ﭘﺮ درﺧﺖ و ﻣﻌﺒﺪي ﺳﻔﻴﺪ و ﻗﺪﻳﻤﻲ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫درﺳﺖ ﻛﻨﺎر او آن درﻳﭽﻪ ي ﺑﺎز ﻗﺮار داﺷﺖ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﺳﻮ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻮي دﻳﮕﺮ ﺑـﻪ زﺣﻤـﺖ ﻣـﻲ‬

‫ﺷﺪ آن را دﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻲ ﺗﺮدﻳﺪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ از ﻣﻴﺎن آن ﻧﮕﺎه ﻛﻨـﺪ و ﺟـﺎده ي آﻛـﺴﻔﻮرد در‬

‫دﻧﻴﺎي ﺧﻮدش را دﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻟﺮزﺷﻲ روي اش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ :‬اﻳﻦ دﻧﻴﺎي ﺟﺪﻳﺪ ﻫﺮ ﭼـﻪ ﻛـﻪ ﺑـﻮد ﺣﺘﻤـﺎً‬

‫ﺑﻬﺘﺮ از دﻧﻴﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺮك اش ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﻨﮓ‪ ،‬اﺣﺴﺎﺳﻲ ﻛـﻪ اﻧﮕـﺎر دارد ﺧـﻮاب ﻣـﻲ‬

‫ﺑﻴﻨﺪ اﻣﺎ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺑﻴﺪار اﺳﺖ‪ ،‬از ﺟـﺎ ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﺪ و ﻧﮕـﺎﻫﻲ ﺑـﻪ اﻃـﺮاف اﻧـﺪاﺧﺖ ﺗـﺎ ﮔﺮﺑـﻪ ي‬

‫راﻫﻨﻤﺎﻳﺶ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ در دﻳﺪ رس ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻲ ﺷﻚ داﺷﺖ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻫﺎي ﺑﺎرﻳﻚ و ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻫﺎي ﭘﺸﺖ ﻛﺎﻓـﻪ ﻫـﺎ را ﻛـﻪ‬

‫ﻧﻮري وﺳﻮﺳﻪ اﻧﮕﻴﺰ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﺸﻒ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬وﻳﻞ ﻛﻴﻒ ﺧﺮﻳﺪ ﻛﻬﻨـﻪ را ﺑﺮداﺷـﺖ و آرام در ﻋـﺮض‬

‫ﺟﺎده ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻛﺎﻓﻪ ﻫﺎ ﺑﺮود‪ ،‬ﺑﺎ دﻗﺖ ﻓﺮاوان ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻣﺒﺎدا ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫آﻧﺠﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﺪﻳﺘﺮاﻧﻪ اي ﻳﺎ ﻛﺎراﺋﻴﺒﻲ داﺷﺖ‪ .‬وﻳﻞ ﻫﺮﮔﺰ از اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﺧـﺎرج ﻧـﺸﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ‬

‫ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ آﻧﺠﺎ را ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﺟﺎي دﻳﮕﺮ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ آﻧﺠﺎ از آن ﺟﺎﻫﺎﻳﻲ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻣـﺮدم اش‬

‫‪21‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪22‬‬

‫ﺷﺐ ﻫﺎ دﻳﺮ وﻗﺖ ﺑﻴﺮون ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻗﺼﻨﺪ و از ﻣﻮﺳﻴﻘﻲ ﻟـﺬت ﺑﺒﺮﻧـﺪ‪ .‬ﻓﻘـﻂ‬

‫ﺣﺎﻻ ﻛﺴﻲ آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮد و ﺳﻜﻮت ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﻮد‪.‬‬

‫در ﻛﻨﺞ اوﻟﻴﻦ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻛﺎﻓﻪ اي ﻗﺮار داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﻴﺰﻫﺎي ﺳﺒﺰ در ﭘﻴﺎده رو و ﺑـﺎري از ﺟـﻨﺲ روي و‬

‫ﻳﻚ دﺳﺘﮕﺎه ﻗﻬﻮه ي اﺳﭙﺮﺳﻮ‪ .‬روي ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻴﺰﻫﺎ ﻟﻴﻮان ﻫﺎي ﻧﻴﻤﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﻗﺮار داﺷﺖ؛ در ﻳﻚ زﻳـﺮ‬

‫ﺳﻴﮕﺎري ﺗﻪ ﺳﻴﮕﺎري ﻛﻪ ﺳﻴﮕﺎرش ﺗﺎ ﺗﻪ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ؛ ﻳﻚ ﺑﺸﻘﺎب ﭘﻠـﻮي اﻳﺘﺎﻟﻴـﺎﻳﻲ‬

‫ﻛﻨﺎر ﺳﺒﺪي از ﻧﺎن ﺑﻴﺎت ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻣﻘﻮا ﺑﻮد ﻗﺮار داﺷـﺖ‪ .‬از ﻳﺨﭽـﺎل ﭘـﺸﺖ ﺑـﺎر ﻳـﻚ ﺑﻄـﺮي‬

‫ﻟﻴﻤﻮﻧﺎد ﺑﺮداﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻟﺤﻈﻪ اي ﻓﻜﺮ ﻛﺮد و ﻳﻚ ﺳـﻜﻪ ي ﻳـﻚ ﭘﻮﻧـﺪي در ﺻـﻨﺪوق اﻧـﺪاﺧﺖ ﺑـﻪ‬

‫ﻣﺤﺾ آﻧﻜﻪ ﺻﻨﺪوق را ﺑﺴﺖ‪ ،‬دوﺑﺎره آن را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ از ﭘﻮل داﺧﻞ ﺻﻨﺪوق ﻣﻲ ﺷـﺪ ﻓﻬﻤﻴـﺪ‬

‫آﻧﺠﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﻧﺎم ﭘﻮل آﻧﺠﺎ ﻛﺮوﻧﺎ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻳﻦ ﭼﻴﺰي دﺳﺘﮕﻴﺮش ﻧﺸﺪ‪ .‬ﭘﻮل را ﺳﺮﺟﺎﻳﺶ‬

‫ﮔﺬاﺷﺖ و در ﺑﻄﺮي را ﺑﺎ در ﺑﺎزﻛﻨﻲ ﻛﻪ روي ﭘﻴﺸﺨﻮان ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻮد ﺑﺎز ﻛﺮد و از ﻛﺎﻓﻪ ﺑﻴﺮون رﻓـﺖ و‬

‫در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد و از ﺑﻠﻮار دور ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻴﻦ ﺟﻮاﻫﺮ ﻓﺮوﺷﻲ ﻫﺎ و ﮔﻞ ﻓﺮوﺷﻲ ﻫﺎ و درﻫـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﺷﺨﺼﻲ ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﺪ ﻣﻐﺎزه ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻘﺎﻟﻲ و ﻧﺎﻧﻮاﻳﻲ ﻗـﺮار داﺷـﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻧـﻪ ﻫـﺎ ﺑـﺎ‬

‫ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻫﺎﻳﻲ آﻫﻦ ﻛﺎري ﺷﺪه ﻛﻪ از آﻧﻬﺎ اﻧﺒﻮه ﮔﻞ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻴﺎده رو ﺳﺮازﻳﺮ ﺑﻮد و در آﻧﺠﺎ ﺳﻜﻮت‪،‬‬

‫ﻛﻪ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺣﻜﻢ ﻓﺮﻣﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺗﺮ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻫﺎ ﺳﺮازﻳﺮ ﺑﻮد و ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ ﺑﻌﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﻋﺮﻳﺾ ﻣﻲ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﺨﻞ ﻫـﺎي ﺑﻴـﺸﺘﺮي در آن‬

‫ﺳﺮ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد و زﻳﺮ ﺑﺮگ ﻫﺎﻳﺸﺎن در ﻧﻮر ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﻲ درﺧﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫در ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن درﻳﺎ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪22‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪23‬‬

‫وﻳﻞ دﻳﺪ روﺑﺮوي ﺑﻨﺪري اﻳﺴﺘﺎده ﻛﻪ از ﭼﭗ ﺑﻪ ﻣـﻮج ﺷـﻜﻨﻲ ﺳـﻨﮕﻲ و از راﺳـﺖ ﺑـﻪ دﻣﺎﻏـﻪ اي‬

‫ﻣﺘﺼﻞ ﺷﺪه ﻛﻪ ﺑﺮ آن ﻋﻤﺎرﺗﻲ ﺑﺰرگ ﺑﺎ ﺳﺘﻮن ﻫﺎي ﺳﻨﮕﻲ و ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﻋﺮﻳﺾ و ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻫﺎي ﭘـﺮ زر‬

‫و زﻳﻮر ﻗﺮار دارد و ﻧﻮر اﻓﻜﻦ ﻫﺎ ﺑﺮ آن ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ و ﺑﺘﻪ ﻫﺎ و درﺧﺘﺎن ﺷﻜﻮﻓﺎ آن را اﺣﺎﻃﻪ ﻛﺮده اﻧﺪ‪.‬‬

‫در ﺑﻨﺪر ﻳﻜﻲ دوﻗﺎﻳﻖ ﭘﺎروﻳﻲ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ و در آن ﺳﻮي ﻣﻮج ﺷﻜﻦ ﻧﻮر ﺳﺘﺎره ﻫﺎ ﺑـﺮ‬

‫درﻳﺎي ﺳﺎﻛﻦ ﻣﻲ درﺧﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺧﺴﺘﮕﻲ وﻳﻞ رﻓﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد و دﻳﮕﺮ ﻛﺎﻣﻼً ﻫﺸﻴﺎر و ﻏﺮق ﺗﻌﺠﺐ وﺑـﺪ‪ .‬ﻫـﺮ از ﮔـﺎﻫﻲ در‬

‫ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻫﺎي ﺑﺎرﻳﻚ ﺳﺮ راه ﺑﺮ دﻳﻮاري ﺑﺎ درﮔﺎﻫﻲ ﻳﺎ ﮔﻞ ﻫﺎي ﮔﻠﺪاﻧﻲ دﺳﺖ ﻣﻲ ﻛـﺸﻴﺪ و آﻧﻬـﺎ را‬

‫واﻗﻌﻲ و ﺑﻲ ﻛﻢ و ﻛﺎﺳﺖ ﻣﻲ دﻳﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻤﺎم ﭼﺸﻢ اﻧـﺪاز ﺟﻠـﻮي روي اش را ﻟﻤـﺲ‬

‫ﺑـﻲ‬ ‫ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﮔﺴﺘﺮده ﺗﺮ از آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻨﻬـﺎ ﺑﺎﭼـﺸﻢ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ ﻫﻤـﻪ ﺟـﺎي آن را ﺑﺒﻴﻨـﺪ‪.‬‬

‫ﺣﺮﻛﺖ اﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬ﻧﻔﺲ ﻫﺎي ﻋﻤﻴﻖ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻄﺮي را ﻛﻪ از ﻛﺎﻓـﻪ ﺑﺮداﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد در دﺳـﺖ دارد‪ .‬از آن ﻧﻮﺷـﻴﺪ‪ ،‬ﻣـﺰه ي‬

‫ﭼﻴﺰي را داد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲ داد‪ :‬ﻟﻴﻤﻮﻧﺎد ﺧﻨﻚ؛ ﻣﺰه ي ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪي داﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﻮاي ﺷﺐ ﺧﻴﻠـﻲ‬

‫ﮔﺮم ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺣﻴﺮان ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ رﻓﺖ‪ ،‬از ﻛﻨﺎر ﻫﺘﻞ ﻫـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ روي ورودي ﻫـﺎي ﭘـﺮ ﻧـﻮر ﺷـﺎن ﺳـﺎﻳﺒﺎن‬

‫داﺷﺘﻨﺪ و ﻛﻨﺎرﺷﺎن ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﭘﺮﮔﻞ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻫـﺎي ﻛـﻮﭼﻜﻲ ﻛـﻪ روي‬

‫دﻣﺎﻏﻪ ﺑﻮد رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻋﻤﺎرت ﺑﻴﻦ درﺧﺘﺎن ﺑﺎ ﻧﻤﺎي ﭘﺮزرق و ﺑﺮق اش ﺑﺎ ﻧﻮر اﻓﻜﻦ ﻫﺎﻳﻲ ﭘﺮ ﻧﻮر روﺷـﻦ‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺒﻴﻪ ﺗﺎﻻر اﭘﺮا ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻴﻦ درﺧﺘﺎن ﺧﺮزﻫﺮه ﻛﻪ ﺑﺮآﻧﻬﺎ ﻻﻣﭗ آوﻳﺰان ﺑـﻮد‪ ،‬راﻫﻬـﺎﻳﻲ دﻳـﺪه‬

‫‪23‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪24‬‬

‫ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻲ از ﻣﻮﺟﻮدات زﻧﺪه دﻳﺪه ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪ :‬ﻧﻪ ﭘﺮﻧـﺪه اي ﻣـﻲ ﺧﻮاﻧـﺪ و ﻧـﻪ‬

‫ﺣﺸﺮه اي ﺻﺪا ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻏﻴﺮ از ﺻﺪاي ﭘﺎي وﻳﻞ ﻫﻴﭻ ﺷﻨﻴﺪه ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ آﻣﺪ ﺻﺪاي ﻣﻨﻈﻢ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻼﻳﻢ اﻣﻮاج ﺑﺎ ﺳﺎﺣﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ از آن ﺳﻮي درﺧﺘﺎن‬

‫ﻧﺨﻞ ﺣﺎﺷﻴﻪ ي ﺑﺎغ ﻣﻲ آﻣﺪ‪ .‬وﻳﻞ ﺧﻮدش را ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺳﻄﺢ آب ﺑـﺎﻻ و ﭘـﺎﻳﻴﻦ ﻣـﻲ رﻓـﺖ و‬

‫ردﻳﻔﻲ از ﻗﺎﻳﻖ ﻫﺎي ﭘﺪاﻟﻲ روي ﺷﻦ ﻫﺎي ﻧﺮم و ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺎﻻي ﺳﻄﺢ آب ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨـﺪ‬

‫ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻳﻜﺒﺎر ﻣﻮﺟﻲ در ﺣﺎﺷﻴﻪ ي ﺳﺎﻟﺤﻞ ﭼﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﻮرد و ﺑﺎ ﻇﺮاﻓﺖ زﻳﺮﻣﻮج ﺑﻌﺪي ﺑﻪ ﻋﻘـﺐ ﺳـﺮ‬

‫ﻣﻲ ﺧﻮرد‪ .‬ﭘﻨﺠﺎه ﻣﺘﺮ ﺟﻠﻮﺗﺮ روي آب آرام ﺳﻜﻮي ﭘﺮﺷﻲ ﻗﺮارداﺷﺖ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﻛﻨﺎر ﻳﻜﻲ از ﻗﺎﻳﻖ ﻫﺎي ﭘﺪاﻟﻲ ﻧﺸﺴﺖ و ﻛﻔﺶ ﻫـﺎﻳﺶ را ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﻛﻔـﺶ ﻫـﺎي ورزﺷـﻲ ارزان‬

‫ﻗﻴﻤﺖ اش را ﻛﻪ واداده ﺑﻮد و ﭘﺎﻫﺎي داغ اش را در ﺧﻮد ﻣﻲ ﻓﺸﺮد‪ .‬ﺟﻮراب ﻫـﺎﻳﺶ را ﻛﻨـﺎر آﻧﻬـﺎ‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ و اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎي ﭘﺎ را در ﺷﻦ ﻓﺮو ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺑﻌـﺪ ﺑﻘﻴـﻪ ي ﻟﺒـﺎس ﻫـﺎﻳﺶ را ﻫـﻢ در‬

‫آورده ﺑﻮد و داﺷﺖ وارد درﻳﺎ ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫آب ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻣﻄﺒﻮﻋﻲ وﻟﺮم ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻠﭗ ﺷﻠﭗ ﻛﻨﺎن از ﺳﻜﻮي ﭘﺮش ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﺧﻮد را ﺑـﺎﻻ ﻛـﺸﻴﺪ‬

‫ﺗﺎ روي ﻛﻒ ﭼﻮﺑﻲ و ﻧﺮم آن ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ و ﺷﻬﺮ را ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫در ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺑﻨﺪر و ﻣﻮج ﺷﻜﻦ اش ﻗﺮارداﺷﺖ‪ .‬آن ﺳﻮ ﺗﺮ‪ ،‬ﺣـﺪود ﻳـﻚ ﻣﺎﻳـﻞ آن ﻃـﺮف ﺗـﺮ‪،‬‬

‫ﻓﺎﻧﻮس درﻳﺎﻳﻲ راه راه ﻗﺮﻣﺰ و ﺳﻔﻴﺪي ﺑﻮد‪ .‬و در آن ﺳﻮي ﻓﺎﻧﻮس درﻳﺎﻳﻲ ﻫﻴﺒﺖ ﺻﺨﺮه ﻫـﺎﻳﻲ در‬

‫دور دﺳﺖ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ و در آن ﺳﻮي ﺗﭙﻪ ﻫﺎي ﺑﺰرگ و ﻣﻮاﺟﻲ ﻛﻪ از آﻧﻬﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد دﻳـﺪه ﻣـﻲ‬

‫ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪24‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪25‬‬

‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ درﺧﺘﺎن ﻧﻮراﻧﻲ ﺑﺎﻏﭽﻪ ي ﻛﺎزﻳﻨﻮ‪ ،‬ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻫﺎي ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﺑﺎراﻧﺪاز ﺑﺎ ﻫﺘـﻞ ﻫـﺎ و ﻛﺎﻓـﻪ ﻫـﺎ و‬

‫ﻣﻐﺎزه ﻫﺎي ﭘﺮ ﻧﻮر دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻟﻲ و ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫و ﻫﻤﻪ در اﻣﻨﻴﺖ‪.‬اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ او را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد؛ ﻣﺮداﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ را ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ ﻫﺮﮔـﺰ‬

‫ﺧﺒﺮدار ﻧﻤﻲ ﺷﺪﻧﺪ؛ ﭘﻠﻴﺲ ﻫﺮﮔﺰ او را ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲ ﻛﺮد‪ .‬در ﻫﻤﻪ ﺟﺎي آن دﻧﻴﺎ ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ ﭘﻨﻬـﺎن‬

‫ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر از وﻗﺘﻲ آن روز ﺻﺒﺢ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮد اﺣﺴﺎس اﻣﻨﻴﺖ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺑﺎز ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﮔﺮﺳﻨﻪ‪ ،‬ﭼﻮن آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر در دﻧﻴﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﻏﺬا ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ .‬ﺗـﻮي آب ﺧﺰﻳـﺪ و آرام‬

‫ﺗﺮ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺎﺣﻞ ﺷﻨﺎ ﻛﺮد و در آﻧﺠﺎ زﻳﺮ ﺷﻠﻮاري اش را ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﺑﻘﻴﻪ ي ﻟﺒﺎس ﻫﺎ و ﻛﻴـﻒ اش‬

‫را ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺑﻄﺮي ﺧﺎﻟﻲ را در اوﻟﻴﻦ ﺳﻄﻞ آﺷﻐﺎل اﻧﺪاﺧﺖ و ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﻪ در ﭘﻴﺎده رو ﺑﻪ ﺳـﻤﺖ ﺑﻨـﺪر‬

‫رﻓﺖ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﭘﻮﺳﺖ اش ﻛﻤﻲ ﺧﺸﻚ ﺷﺪ‪ ،‬ﺷﻠﻮار ﺟﻴﻦ اش را ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﺳﺮاغ ﺟﺎﻫﺎﻳﻲ رﻓـﺖ ﻛـﻪ ﺣـﺪس‬

‫ﻣﻲ زد ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﻏﺬا ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﺘﻞ ﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺰرگ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺘﻞ اول را ﮔﺸﺖ‪ ،‬وﻟﻲ آن ﻗﺪر ﺑـﺰرگ‬

‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻌﺬب ﺷﺪ و اﺳﻜﻠﻪ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺖ ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺎﻓﻪ اي ﻛﻮﭼﻚ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬

‫ﻫﻤﺎن ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻧﺒﺎل اش ﻣﻲ ﮔﺸﺖ‪ .‬ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ دﻟﻴﻞ اش را ﺑﮕﻮﻳﺪ؛ ﺧﻴﻠﻲ ﺷـﺒﻴﻪ ﺑﻘﻴـﻪ ي‬

‫ﻛﺎﻓﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﺎﻟﻜﻨﻲ در ﻃﺒﻘﻪ ي اول ﻛﻪ ﭘﺮ از ﮔﻠﺪان ﺑﻮد و ﻣﻴﺰ و ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻫﺎﻳﻲ در ﭘﻴﺎده رو ي‬

‫ﺟﻠﻮي آن ﻗﺮارداﺷﺖ و ﺑﻪ او ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫‪25‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪26‬‬

‫ﺑﺎري داﺷﺖ ﻛﻪ روي دﻳﻮارﻫﺎﻳﺶ ﻋﻜﺲ ﻣﺸﺖ زن ﻫـﺎ ﺑـﻮد و ﭘﻮﺳـﺘﺮ اﻣـﻀﺎء ﺷـﺪه ي آﻛـﺎردﺋﻮن‬

‫ﻧﻮازي ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ‪ .‬آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ اي داﺷﺖ و دري ﻛﻨﺎر آن ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻠﻜﺎﻧﻲ ﺑﺎرﻳﻚ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﻣﻲ ﺷـﺪ و‬

‫ﻣﻮﻛﺘﻲ روﺷﻦ ﺑﺎ ﻃﺮح ﮔﻞ و ﺑﺘﻪ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻲ ﺻﺪا از ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﺑﺎرﻳﻚ ﺑﺎﻻرﻓﺖ و ﺑﻪ اوﻟﻴﻦ دري ﻛﻪ رﺳﻴﺪ آن راﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬در ﺟﻠـﻮ ﺑـﻮد‪ .‬ﻫـﻮاي‬

‫آﻧﺠﺎ ﮔﺮم و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و وﻳﻞ در ﺷﻴﺸﻪ اي را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻣﻲ ﺧﻮرد ﺑﺎز ﻛﺮد ﺗـﺎ ﻫـﻮاي ﺗـﺎزه ﺑـﻪ‬

‫داﺧﻞ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺧﻮد اﺗﺎق ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮد و ﺑﺎ اﺛﺎﺛﻴﻪ اي ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑـﺰرگ ﺑـﻮد ﻣﺒﻠـﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪،‬‬

‫ﻣﺒﻠﻤﺎﻧﻲ ﻣﻨﺪرس اﻣﺎ ﺗﻤﻴﺰ و راﺣﺖ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً ﻣﺮدﻣﺎﻧﻲ ﻣﻬﻤﺎن ﻧﻮاز آﻧﺠﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻗﻔـﺴﻪ اي‬

‫ﻛﻮﭼﻚ ﭘﺮ از ﻛﺘﺎب‪ ،‬ﻣﺠﻠﻪ اي روي ﻣﻴﺰ و ﭼﻨﺪ ﻋﻜﺲ در ﻗﺎب ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬وﻳﻞ رﻓﺖ ﺗﺎ اﺗﺎق دﻳﮕﺮ‬

‫را ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪ :‬ﺣﻤﺎﻣﻲ ﻛﻮﭼﻚ و اﺗﺎق ﺧﻮاﺑﻲ ﺑﺎ ﺗﺨﺘﺨﻮاﺑﻲ دو ﻧﻔﺮه‪.‬‬

‫ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ آﺧﺮﻳﻦ در را ﺑﺎز ﻛﻨﺪ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺪن اش ﺑﻪ ﺧﺎرش اﻓﺘـﺎد‪ .‬ﺿـﺮﺑﺎن ﻗﻠـﺐ اش ﺗﻨـﺪ ﺷـﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮد ﺻﺪاﻳﻲ از درون آن اﺗﺎق ﺷﻨﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺴﻲ ﺑﻪ او ﻣﻲ ﮔﻔﺖ آﻧﺠﺎ ﺧﺎﻟﻲ ﻧﻴـﺴﺖ‬

‫و ﻓﻜﺮ ﻛﺮد آن روز ﭼﻪ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﺮوع آن ﻛﺴﻲ ﺑﻴﺮون اﺗﺎﻗﻲ ﺗﺎرﻳـﻚ و او در اﺗـﺎق ﻣﻨﺘﻈـﺮ‬

‫ﺑﻮده و ﺣﺎﻻاﻳﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺑﺮ ﻋﻜﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺣﻴﺮان اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬در ﺑﺎ ﺿﺮب ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭼﻴﺰي ﺷﺒﻴﻪ ﺟﺎﻧﻮري وﺣﺸﻲ ﺑﻪ او ﺣﻤﻠﻪ‬

‫ور ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻓﻈﻪ اش ﺑﻪ او ﻫﺸﺪار داده ﺑﻮد و آن ﻗﺪر ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﺎﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺗـﺎ ﻧﻘـﺶ ﺑـﺮ زﻣـﻴﻦ‬

‫ﺷﻮد‪ .‬ﺳﺨﺖ ﺟﻨﮕﻴﺪ‪ :‬ﺑﺎ زاﻧﻮ‪،‬ﺳﺮ‪ ،‬ﻣﺸﺖ و ﻗﺪرت ﺑﺎزوان اش در ﻣﻘﺎﺑـﻞ او‪ ،‬آن ‪ ،‬ﻫـﺮ ﭼـﻪ ﻛـﻪ ﺑـﻮد‬

‫ﺟﻨﮕﻴﺪ‪...‬‬

‫‪26‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪27‬‬

‫ﻣﻬﺎﺟﻢ دﺧﺘﺮي ﺑﻮد ﻫﻢ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﺧﻮدش‪ ،‬وﺣﺸﻲ‪ ،‬ﻏﺮان ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻫﺎﻳﻲ ژﻧﺪه و ﻛﺜﻴﻒ و دﺳـﺖ‬

‫و ﭘﺎﻳﻲ ﺑﺎرﻳﻚ و ﻟﺨﺖ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮك در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ او را دﻳﺪ و ﺧﻮد را از روي ﺳﻴﻨﻪ او ﻋﻘـﺐ ﻛـﺸﻴﺪ و ﻣﺜـﻞ ﮔﺮﺑـﻪ اي ﺑـﻪ‬

‫ﮔﻮﺷﻪ اي ﺗﺎرﻳﻚ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﻲ ﻛﺮد‪ .‬در ﻛﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ ﮔﺮﺑﻪ اي ﻫﻢ ﻛﻨـﺎر دﺧﺘـﺮك ﺑـﻮد‪ :‬ﮔﺮﺑـﻪ اي‬

‫وﺣﺸﻲ و ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺗﺎ زاﻧﻮي او‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻴﺦ‪ ،‬دﻧﺪان ﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮﻫﻨﻪ و دﻣﻲ ﺳﻴﺦ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ دﺳﺖ اش را ﭘﺸﺖ ﮔﺮﺑﻪ ﮔﺬاﺷﺖ و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺣﺮﻛﺎت وﻳﻞ را زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ زﺑﺎن‬

‫ﻟﺐ ﻫﺎي ﺧﺸﻚ اش را ﺗﺮ ﻛﺮد‪.‬‬

‫وﻳﻞ آرام از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫" ﺗﻮ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟"‬

‫دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻻﻳﺮا ﺳﻴﻠﻮرﺗﺎﻧﮓ"‬

‫" اﻳﻨﺠﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟"‬

‫دﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻪ"‬

‫" ﭘﺲ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ؟"‬

‫" ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ‪".‬‬

‫" از ﻛﺠﺎ ﻣﻲ آﻳﻲ؟"‬

‫" از دﻧﻴﺎي ﺧﻮدم‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ وﺻﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻴﺘﺎن ات ﻛﺠﺎﺳﺖ؟"‬

‫‪27‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪28‬‬

‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎي وﻳﻞ ﮔﺮد ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ دﻳﺪ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺧﺎرق اﻟﻌﺎده ﺑﺮاي ﮔﺮﺑﻪ ﭘﻴﺶ آﻣﺪ‪ :‬ﺗﻮي ﺑﻐـﻞ دﺧﺘـﺮك‬

‫ﭘﺮﻳﺪ و ﺷﻜﻞ ﻋﻮض ﻛﺮد و ﺣﺎﻻ ﻗﺎﻗﻤﻲ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻗﻬﻮه اي روﺷﻦ ﺑﺎ ﺷﻜﻢ و ﮔﻠﻮﻳﻲ ﻛﺮم رﻧـﮓ ﺷـﺪه‬

‫ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ ﺧﻮد دﺧﺘﺮك داﺷﺖ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ اﺗﻔﺎﻗﻲ دﻳﮕﺮ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ اوﺿـﺎع‬

‫ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ‬ ‫را ﻋﻮض ﻛﺮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻫﺮ دوي آﻧﻬﺎ‪،‬دﺧﺘﺮك و ﻗﺎﻗﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺪت از او‬

‫روح دﻳﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻦ ﺷﻴﺘﺎن ﻧﺪارم‪ .‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﻴﺴﺖ‪".‬‬

‫ﺑﻌﺪ‪ " ،‬آﻫﺎ! آن ﺷﻴﺘﺎن ﺗﻮﺳﺖ؟"‬

‫دﺧﺘﺮ آرام از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻗﺎﻗﻢ دور ﮔﺮدن اش ﺣﻠﻘﻪ زد و ﭼﺸﻤﺎن ﺳﻴﺎه اش را ﺑـﻪ ﺻـﻮرت وﻳـﻞ‬

‫دوﺧﺖ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻧﺎﺑﺎوراﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﻣﺎ ﺗﻮ زﻧﺪه اي‪ .‬ﺗﻮ‪ ...‬ﺗﻮ‪"...‬‬

‫" اﺳﻢ ﻣﻦ وﻳﻞ ﭘﺮي اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﻣﻨﻈﻮرت ازﺷﻴﺘﺎن ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬در دﻧﻴـﺎي ﻣـﻦ ﺷـﻴﺘﺎن ﻳﻌﻨـﻲ ‪...‬‬

‫ﻳﻌﻨﻲ ﺑﺪي‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ زﺷﺘﻲ‪".‬‬

‫" در دﻧﻴﺎي ﺗﻮ؟ ﻳﻌﻨﻲ اﻳﻨﺠﺎ دﻧﻴﺎي ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ؟"‬

‫" ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺎزه‪ ...‬اﻳﻨﺠﺎ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ام‪ .‬اﻧﮕﺎر دﻧﻴﺎي ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ دﻧﻴﺎي ﺗﻮ ﺑـﻪ اﻳﻨﺠـﺎ وﺻـﻞ ﺷـﺪه‬

‫ﺑﻮد‪".‬‬

‫دﺧﺘﺮك ﻛﻤﻲ راﺣﺖ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق او را زﻳﺮﻧﻈﺮ داﺷﺖ و وﻳﻞ آرام وو ﺑـﻲ ﺻـﺪا ﻣﺎﻧـﺪ‪،‬‬

‫اﻧﮕﺎر دﺧﺘﺮك ﮔﺮﺑﻪ ي ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ او دوﺳﺖ ﺑﺸﻮد‪.‬‬

‫‪28‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪29‬‬

‫وﻳﻞ اداﻣﻪ داد‪ ":‬ﺗﻮي اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻛﺴﻲ را ﻧﺪﻳﺪي؟"‬

‫" ﻧﻪ‪".‬‬

‫" ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎﻳﻲ؟"‬

‫" ﭼﻪ ﻣﻲ داﻧﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ روزي ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻳﺎدم ﻧﻤﻲ آﻳﺪ‪".‬‬

‫" ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪي؟"‬

‫" دﻧﺒﺎل ﻏﺒﺎرﻣﻲ ﮔﺮدم‪".‬‬

‫" دﻧﺒﺎل ﻏﺒﺎر؟ ﭼﻪ ﻏﺒﺎري؟ ﮔﺮد ﻃﻼ؟"‬

‫دﺧﺘﺮ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﺗﻨﮓ ﻣﻜﺮد و ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰد‪ .‬وﻳﻞ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ي ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮود‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﮔﺮﺳﻨﻪ ام‪ .‬ﺗﻮي آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻏﺬا ﻧﻴﺴﺖ؟"‬

‫" ﭼﻪ ﻣﻲ داﻧﻢ‪ ".‬و ﺑﺎ ﺣﻔﻆ ﻓﺎﺻﻠﻪ دﻧﺒﺎل او رﻓﺖ‪.‬‬

‫در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ وﻳﻞ ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ اي ﭘﺮ از ﻣﺮغ و ﭘﻴﺎز و ﻓﻠﻔﻞ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﭙﺨﺘـﻪ ﺑـﻮد و در ﮔﺮﻣـﺎ ﺑـﻮي‬

‫ﺑﺪي ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﻪ را ﺗﻮي ﺳﻄﻞ زﺑﺎﻟﻪ رﻳﺨﺖ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻫﻴﭻ ﻧﺨﻮرده اي؟" و در ﻳﺨﭽﺎل را ﺑﺎز ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺟﻠﻮ آﻣﺪ ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻴﺎﻧﺪازد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ اﻳﻦ ﺟﺎﺳﺖ‪ .‬آه! ﭼﻪ ﺳﺮد اﺳﺖ‪".‬‬

‫ﺷﻴﺘﺎن اش دوﺑﺎره ﻋﻮض ﺷﺪه و ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﭘﺮواﻧﻪ اي ﺑﺎ رﻧﮓ ﻫﺎي ﺷﺎد ﺷﺪه ﺑـﻮد ﻛـﻪ رﻓـﺖ ﺗـﻮي‬

‫ﻳﺨﭽﺎل ﭘﺮ زد و دوﺑﺎره ﺑﻴﺮون آﻣﺪ و رﻓﺖ روي ﺷﺎﻧﻪ ي او ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﭘﺮواﻧﻪ ﺑﺎل ﻫﺎﻳﺶ را آرام ﺑـﺎﻻ و‬

‫‪29‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪30‬‬

‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ ﺑﺮد‪ .‬وﻳﻞ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺧﻴﺮه ﺷﻮد‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺮش از اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ داﺷﺖ ﮔﻴﺞ ﻣـﻲ‬

‫رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻗﺒﻼً ﻳﺨﭽﺎل ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدي؟"‬

‫ﻳﻚ ﻗﻮﻃﻲ ﻛﻮﻻ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد و آن را ﺑﻪ ﻻﻳﺮا داد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﺷﺎﻧﻪ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ .‬ﻻﻳـﺮا ﻗـﻮﻃﻲ را‬

‫ﺑﺎ ﻟﺬت ﻛﻒ دو دﺳﺖ اش ﻓﺸﺎر داد‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺨﻮرش‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ اﺧﻢ ﺑﻪ ﻗﻮﻃﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﭼﻄﻮر ﺑﺎﻳﺪ آن را ﺑﺎز ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻳﻞ در ﻗـﻮﻃﻲ را ﺑـﺮاﻳﺶ‬

‫ﺑﺎز ﻛﺮد و ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻲ ﺑﺎ ﻛﻒ ﺑﻴﺮون زد‪ .‬ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ آﻧﺮا ﻟﻴﺴﻴﺪ و ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﮔﺸﺎد ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ اﻣﻴﺪوار‪ ،‬ﻧﻴﻤﻪ ﺗﺮﺳﺎن ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﻮب اﺳﺖ؟"‬

‫"آره‪ .‬ﻇﺎﻫﺮاً در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻫﻢ ﻛﻮﻻ دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ﻳﻚ ﺧﻮرده ﻣﻲ ﺧـﻮرم ﺗـﺎ ﺛﺎﺑـﺖ ﻛـﻨﻢ ﺳـﻤﻲ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ‪".‬‬

‫ﻗﻮﻃﻲ دﻳﮕﺮي ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻻﻳﺮا ﺧﻮردن او را دﻳﺪ‪ ،‬از او ﺗﻘﻠﻴﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺗـﺸﻨﻪ ﺑـﻮد‪ .‬آن ﻗـﺪر‬

‫ﺳﺮﻳﻊ ﺧﻮرد ﻛﻪ ﺣﺒﺎب ﺗﻮي دﻣﺎغ اش رﻓﺖ و او ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ اﻓﺘﺎد و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ آروﻏـﻲ زد و‬

‫وﻗﺘﻲ وﻳﻞ ﻧﮕﺎه اش ﻛﺮد اﺧﻢ ﻛﺮد‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ اﻣﻠﺖ درﺳﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮري؟"‬

‫" ﻧﻤﻲ داﻧﻢ اﻣﻠﺖ ﭼﻴﺴﺖ؟"‬

‫‪30‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪31‬‬

‫" ﺧﺐ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﻛﻦ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻲ‪ .‬ﻳﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﻳﻚ ﻗﻮﻃﻲ ﻟﻮﺑﻴﺎي ﭘﺨﺘﻪ ﺑﺨﻮري‪".‬‬

‫" ﻟﻮﺑﻴﺎي ﭘﺨﺘﻪ را ﻫﻢ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﻴﺴﺖ‪".‬‬

‫ﻗﻮﻃﻲ را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داد‪ .‬ﻻﻳﺮا دﻧﺒﺎل ﺣﻠﻘﻪ اي ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﺗﺎ آن را ﺑﻜﺸﺪ و ﻣﺜﻞ ﻗﻮﻃﻲ ﻛﻮﻻ آن را‬

‫ﺑﺎز ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫" ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ از در ﺑﺎز ﻛﻦ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻲ‪ .‬در دﻧﻴﺎي ﺷﻤﺎ درﺑﺎزﻛﻦ ﻧﺪارﻧﺪ؟"‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺗﺤﻘﻴﺮ آﻣﻴﺰي ﮔﻔﺖ‪ ":‬در دﻧﻴﺎي ﻣﻦ ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﻫﺎ آﺷﭙﺰي ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪".‬‬

‫" ﺗﻮي ﻛﺸﻮﻳﻲ ﻛﻪ آﻧﺠﺎﺳﺖ را ﻧﮕﺎه ﻛﻦ‪".‬‬

‫در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ وﻳﻞ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ را در ﻛﺎﺳﻪ اي ﺷﻜﺴﺖ و ﺑﺎ ﭼﻨﮕﺎﻟﻲ آﻧﻬﺎ را ﻫﻢ زد‪ ،‬ﻻﻳﺮا ﺑﻴﻦ ﻛﺎرد و‬

‫ﭼﻨﮕﺎل ﻫﺎ را ﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﻛﻪ داﺷﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻫﻤﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻛﻪ دﺳﺘﻪ ي ﻗﺮﻣﺰ دارد‪ .‬ﺑﻴﺎرش اﻳﻨﺠﺎ‪".‬‬

‫در ﻗﻮﻃﻲ راﺳﻮراخ ﻛﺮد و ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داد ﭼﻄﻮر آن راﺑﺎز ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫" ﺣﺎﻻ آن ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ي دﺳﺘﻪ دار ﻛﻮﭼﻚ را از ﻗﻼب ﺑﺮدار و ﻗﻮﻃﻲ را ﺗﻮي آن ﺧﺎﻟﻲ ﻛﻦ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻟﻮﺑﻴﺎ را ﺑﻮ ﻛﺸﻴﺪ و دوﺑﺎره ﻧﺸﺎﻧﻪ ي ﻟﺬت و ﺗﺮدﻳـﺪ در ﭼـﺸﻢ ﻫـﺎﻳﺶ دﻳـﺪه ﺷـﺪ‪ .‬ﻣﺤﺘﻮﻳـﺎت‬

‫ﻗﻮﻃﻲ را در ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮد و اﻧﮕﺸﺖ اش را ﻟﻴﺴﻴﺪ و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ وﻳﻞ ﺑﻪ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﻫﺎ ﻧﻤـﻚ‬

‫و ﻓﻠﻔﻞ ﻣﻲ ﭘﺎﺷﻴﺪ و ﺗﻜﻪ اي ﻛﺮه از ﺑﺴﺘﻪ اي در ﻳﺨﭽﺎل ﺑﺮﻳﺪ و در ﻣﺎﻫﻲ ﺗﺎﺑﻪ اي ﭼﺪﻧﻲ اﻧـﺪاﺧﺖ‬

‫او را زﻳﺮﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﺎررﻓﺖ ﺗﺎ ﻛﺒﺮﻳﺖ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ و وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻻﻳﺮا داﺷـﺖ اﻧﮕـﺸﺖ ﻛﺜﻴـﻒ‬

‫‪31‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪32‬‬

‫اش را در ﻛﺎﺳﻪ ي ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﻓﺮو ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﺎ وﻟﻊ ﻣﻲ ﻟﻴﺴﻴﺪ‪ .‬ﺷﻴﺘﺎن اش ﻛﻪ ﺣﺎﻻ دوﺑـﺎره ﮔﺮﺑـﻪ‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﻢ داﺷﺖ ﭘﻨﺠﻪ اش را ﺗﻮي ﻛﺎﺳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ وﻳﻞ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﻛﺎﺳﻪ را ﻛﻨﺎر ﻛﺸﺒﺪ و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻫﻨﻮز ﻧﭙﺨﺘﻪ‪ .‬آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر ﻛﻲ ﻏﺬا ﺧﻮردﻳﺪ؟"‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬در ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪرم در اﺳﻮاﻟﺒﺎرد‪ .‬ﭼﻨﺪﻳﻦ و ﭼﻨﺪ روز ﭘﻴﺶ ‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﻗﺪري ﻧﺎن و‬

‫ﺧﻮردﻧﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم و ﺧﻮردم‪".‬‬

‫وﻳﻞ اﺟﺎق ﮔﺎز را روﺷﻦ ﻛﺮد‪ ،‬ﻛﺮه را آب ﻛﺮد‪ ،‬ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﻫﺎ را ﺗﻮي ﻣﺎﻫﻲ ﺗﺎﺑﻪ رﻳﺨـﺖ و ﮔﺬاﺷـﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﭙﺰد‪ .‬ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻻﻳﺮا ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﺎ وﻟﻊ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻳﻚ ﻃﺮف ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﻫـﺎ ﭘﺨـﺖ‬

‫وﻳﻞ ﺗﺎﺑﻪ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﺳﺮﻳﻊ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻮا ﭘﺮاﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﺸﺖ و رو ﺷﻮد و ﻧﻴﻤﻪ ي‬

‫ﻧﭙﺨﺘﻪ ي آن ﻫﻢ ﺑﭙﺰد‪ .‬ﻻﻳﺮا او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺻﻮرت‪ ،‬دﺳﺖ ﻫـﺎي ﻣـﺸﻐﻮل ﻛـﺎر و ﺷـﺎﻧﻪ‬

‫ﻫﺎي ﻟﺨﺖ و ﭘﺎﻫﺎﻳﺶ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ اﻣﻠﺖ آﻣﺎده ﺷﺪ‪ ،‬آن را ﺗﺎ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻛﺎردﻛﻲ آن را ﻧﺼﻒ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬دو ﺗﺎ ﺑﺸﻘﺎب ﭘﻴﺪا ﻛﻦ‪ ".‬و ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﻄﻴﻊ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮد‪ .‬ﻇـﺎﻫﺮاً وﻗﺘـﻲ ﻛـﺎري ﺑـﻪ‬

‫ﻧﻈﺮش ﻣﻨﻄﻘﻲ ﻣﻲ رﺳﻴﺪ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ وﻳﻞ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﺑﺮود ﻳﻜـﻲ از ﻣﻴﺰﻫـﺎي ﺟﻠـﻮ‬

‫ﻛﺎﻓﻪ را ﺗﻤﻴﺰ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻏﺬا را ﺑﻴﺮون ﺑﺮد و ﭼﻨﺪ ﻛﺎرد و ﭼﻨﮕﺎل از ﻛﺸﻮﻳﻲ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻫﺮ دو ﺑﺎ ﺣـﺎﻟﺘﻲ‬

‫ﻣﻌﺬب ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻏﺬاﻳﺶ را در ﻛﻤﺘﺮ از ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﺧﻮرد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ وول ﺧـﻮرد‪ ،‬ودر ﺣﻴﻨـﻲ ﻛـﻪ وﻳـﻞ‬

‫داﺷﺖ ﻏﺬاﻳﺶ را ﺗﻤﺎم ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺻﻨﺪﻟﻲ اش را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ ﺗـﺎب ﻣـﻲ داد و ﺑـﻪ رﺷـﺘﻪ ﻫـﺎي‬

‫‪32‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪33‬‬

‫ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﭼﻨﮓ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻴﺘﺎن اش دوﺑﺎره ﺗﻐﻴﻴﺮﺷﻜﻞ داد و ﻳﻚ ﺳﻬﺮه ي ﻃﻼﻳـﻲ‬

‫ﺷﺪ و روي ﻣﻴﺰ ﭘﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﺧﺮده ﻫﺎي رﻳﺰ ﻧﺎن را ﺑﺨﻮرد‪.‬‬

‫وﻳﻞ آرام ﻏﺬا ﻣﻲ ﺧﻮرد‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻟﻮﺑﻴﺎ را ﺑﻪ ﻻﻳﺮا داده ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤـﻪ ﻏـﺬا ﺧـﻮردن او ﺧﻴﻠـﻲ‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻻﻳﺮا ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻨﺪر روﺑﺮوﻳﺸﺎن‪ ،‬ﭼﺮاغ ﻫﺎي ﺑﻠﻮار ﺧﺎﻟﻲ‪ ،‬ﺳﺘﺎره ﻫـﺎي آﺳـﻤﺎن ﺗﺎرﻳـﻚ‬

‫ﻫﻤﻪ در ﺳﻜﻮﺗﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻏﺮق ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي دﻳﮕﺮي وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬

‫و در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺪت ﺣﻮاس وﻳﻞ ﺑﻪ دﺧﺘﺮك ﺑﻮد‪ .‬او ﻻﻏﺮ و ﺗﺮﻛﻪ اي‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﻮي ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺑﺒﺮ‬

‫ﺟﻨﮕﻴﺪه ﺑﻮد؛ ﻣﺸﺖ وﻳﻞ ﮔﻮﻧﻪ ي او را ﻣﺠﺮوح ﻛﺮده ﺑﻮد وﻟﻲ دﺧﺘﺮك آن را ﻧﺎدﻳﺪه ﻣـﻲ ﮔﺮﻓـﺖ‪.‬‬

‫او ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻛﻮدﻛﺎﻧﻪ – ﻣﺜﻞ ﺑﺎر اوﻟﻲ ﻛﻪ ﻛﻮﻻ را ﻣﺰه ﻣﺰه ﻣﻲ ﻛﺮد – ﻫﻤـﺮاه ﺑـﺎ ﻧﮕﺮاﻧـﻲ و اﻧـﺪوﻫﻲ‬

‫ﻋﻤﻴﻖ داﺷﺖ‪ .‬ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻪ رﻧﮓ آﺑﻲ آﺳﻤﺎﻧﻲ و ﻣﻮي ﺳﺮش اﮔﺮﺷﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﻪ رﻧـﮓ ﺑﻠﻮﻧـﺪ‬

‫ﺗﻴﺮه ﺑﻮد؛ از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻛﺜﻴﻒ ﺑﻮد و ﺑﻮي ﺑﺪ ﻣﻲ داد ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﭼﻨﺪﻳﻦ و ﭼﻨﺪ روز اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺣﻤـﺎم‬

‫ﻧﻜﺮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻟﻮرا‪ ،‬ﻻرا؟"‬

‫"ﻻﻳﺮا‪".‬‬

‫" ﻻﻳﺮا‪ ...‬ﺳﻴﻠﻮر ﺗﺎﻧﮓ؟"‬

‫" ﺑﻠﻪ‪".‬‬

‫" دﻧﻴﺎي ﺗﻮ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﭼﻄﻮر ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪي؟"‬

‫‪33‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪34‬‬

‫دﺧﺘﺮ ﺷﺎﻧﻪ اي ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭘﻴﺎده آﻣﺪم‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﻪ آﻟﻮد ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ دارم ﺑﻪ ﻛﺠﺎ‬

‫ﻣﻲ روم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ دارم از دﻧﻴﺎي ﺧﻮدم ﺧﺎرج ﻣﻲ ﺷﻮم‪ .‬اﻣﺎ ﺗـﺎ وﻗﺘـﻲ ﻣـﻪ از ﺑـﻴﻦ ﻧﺮﻓـﺖ‬

‫اﻳﻨﺠﺎ را ﻧﺪﻳﺪم‪ .‬ﺑﻌﺪ دﻳﺪم در اﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪".‬‬

‫" درﺑﺎره ي ﻏﺒﺎر ﭼﻴﺰي ﮔﻔﺘﻲ‪".‬‬

‫" ﻏﺒﺎر؛ ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ در ﻣﻮردش ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺪاﻧﻢ‪ .‬اﻣﺎ اﻧﮕﺎر اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺧﺎﻟﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺗـﺎ از‬

‫او ﺑﭙﺮﺳﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ‪ ...‬ﺳﻪ ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻬﺎر روز اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ را ﻧﺪﻳﺪه ام‪".‬‬

‫" اﻣﺎ ﭼﺮا ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ در ﻣﻮرد ﻏﺒﺎر ﭼﻴﺰي ﺑﺪاﻧﻲ؟"‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻳﻚ ﻏﺒﺎر ﺧﺎص‪ ،‬ﻧﻪ ﻏﺒﺎر ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ‪".‬‬

‫ﺷﻴﺘﺎن دوﺑﺎره ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﻜﻞ داد‪ .‬در ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ زدﻧﻲ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮد و از ﺳﻬﺮه ي ﻃﻼﻳﻲ ﺑﻪ ﻳﻚ‬

‫ﻣﻮش ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺷﻲ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﻴﺎه ﻇﻠﻤﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻗﺮﻣﺰ‪ .‬وﻳـﻞ ﺑـﺎ ﭼـﺸﻤﺎﻧﻲ ﻣﺘﻌﺠـﺐ و‬

‫ﻧﮕﺮان او را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد و دﺧﺘﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﮕﺎه او ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﻗﺎﻃﻊ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺗﻮ ﻫﻢ ﺷﻴﺘﺎن داري‪ .‬در درون ات‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا اداﻣﻪ داد‪ " .‬داري‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ اﻧﺴﺎن ﻧﺒﻮدي‪ .‬ﻳﻚ ﻣﻮﺟﻮد‪ ...‬ﻧﻴﻤﻪ ﻣﺮده ﻣﻲ ﺷﺪي‪ .‬ﻣـﺎ ﺑﭽـﻪ اي را‬

‫ﻛﻪ ﺷﻴﺘﺎن اش را ﺟﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ دﻳﺪه اﻳﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﺜﻞ او ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ .‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﻧﺪاﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻴﺘﺎن داري‪،‬‬

‫ﻳﻜﻲ داري‪ .‬اول ﻛﻪ ﺗﻮ را دﻳﺪﻳﻢ ﺗﺮﺳﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدﻳﻢ ﺷﺒﺤﻲ ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ دﻳﺪﻳﻢ اﺻﻼً‬

‫آن ﻃﻮري ﻧﻴﺴﺘﻲ‪".‬‬

‫‪34‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪35‬‬

‫" ﻣﻨﻈﻮرت از ﻣﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟"‬

‫" ﻣﻦ و ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن‪ .‬ﻣﺎ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ و ﺷﻴﺘﺎن ات از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪ .‬او ﺗﻮ اﺳـﺖ‪ .‬ﺑﺨـﺸﻲ از ﺗـﻮ‪ .‬ﺷـﻤﺎ‬

‫ﺑﺨﺸﻲ از ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ .‬در دﻧﻴﺎي ﺷﻤﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻫﻤﻪ ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻴﺘﺎن‬

‫ﻫﺎﻳﺸﺎن در درون ﺷﺎن اﺳﺖ؟"‬

‫وﻳﻞ ﺑﻪ آن دو ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪،‬دﺧﺘﺮك ﻻﻏﺮ و ﭼﺸﻢ آﺑﻲ ﺑﺎ ﺷﻴﺘﺎن اش ﻣﻮش ﺳﻴﺎه ﻛﻪ ﺣـﺎﻻ در ﺑﻐـﻞ او‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻧﺎﮔﻬﺎن اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﺴﺘﻪ ام‪ .‬ﻣﻲ روم ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﺪ در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ؟"‬

‫"ﭼﻪ ﻣﻲ داﻧﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ درﺑﺎره ي ﭼﻴﺰي ﻛﻪ دﻧﺒﺎل اش ﻫﺴﺘﻢ اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻴـﺸﺘﺮي ﺑـﻪ دﺳـﺖ ﺑﻴـﺎورم‪.‬‬

‫ﺣﺘﻤﺎً در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻫﻢ اﺳﺘﺎدﻫﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﺪ‪".‬‬

‫" ﺷﺎﻳﺪ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ از ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻪ اﺳﻢ آﻛﺴﻔﻮرد ﺑﻪ اﻳﻨﺠـﺎ ﻣـﻲ آﻳـﻢ‪ .‬اﮔـﺮ ﺑﺨـﻮاﻫﻲ‪،‬‬

‫اﺳﺘﺎدﻫﺎي زﻳﺎدي آﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا داد زد‪ ":‬آﻛﺴﻔﻮرد؟ ﻣﻦ اﻫﻞ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻫﺴﺘﻢ!"‬

‫" ﭘﺲ در دﻧﻴﺎي ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻳﻚ آﻛﺴﻔﻮرد ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺗﻮ ﻛﻪ از دﻧﻴﺎي ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﻴﺖ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻪ‪ ،‬دﻧﻴﺎﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ اﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ در دﻧﻴﺎي ﻣﻦ ﻫﻢ ﻳﻚ آﻛﺴﻔﻮرد ﻫـﺴﺖ‪ .‬ﻣـﺎ‬

‫ﻫﺮ دو اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ ،‬درﺳﺖ؟ ﭘﺲ ﺣﺘﻤﺎً ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻫﺎي دﻳﮕـﺮ ﻫـﻢ وﺟـﻮد دارد‪ .‬ﺗـﻮ‬

‫ﭼﻄﻮرﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪي؟ از ﻳﻚ ﭘﻞ آﻣﺪي ﻳﺎ از راه دﻳﮕﺮ؟"‬

‫" از راه ﭘﻨﺠﺮه اي ﻛﻪ در ﻫﻮا ﺑﻮد‪".‬‬

‫‪35‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪36‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﺸﺎن ام ﺑﺪه‪".‬‬

‫اﻳﻦ ﻳﻚ دﺳﺘﻮر ﺑﻮد ﻧﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎ‪ .‬وﻳﻞ ﺳﺮش راﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﻲ ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺣﺎﻻ ﻧﻪ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ‪ .‬اﻻن ﻛﻪ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ اﺳﺖ‪".‬‬

‫" ﭘﺲ ﺻﺒﺢ ﻧﺸﺎن ام ﺑﺪه!" " ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ‪ ،‬ﻧﺸﺎن ات ﻣﻲ دﻫﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ دارم ﻛـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ‬

‫اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ اﺳﺘﺎدﻫﺎ را ﺧﻮدت ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻲ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻛﺎري ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را درﺑﺎره ي اﺳﺘﺎدﻫﺎ ﻣﻲ داﻧﻢ‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﺸﻘﺎب ﻫﺎ را روي ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻦ آﺷﭙﺰي ﻛﺮدم‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﻇﺮف ﻫﺎ را ﺑﺸﻮري‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﻧﺎﺑﺎوري ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻇﺮف را ﺑﺸﻮرم؟ ﻳﻚ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻇﺮف ﺗﻤﻴﺰ آﻧﺠﺎ ﻫﺴﺖ! ﺗﺎزه‪ ،‬ﻣﻦ ﻛﻪ ﻛﻠﻔـﺖ‬

‫ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻇﺮف ﻫﺎ را ﻧﻤﻲ ﺷﻮرم‪".‬‬

‫" ﭘﺲ ﻣﻦ ﻫﻢ راه ﺧﺮوج را ﻧﺸﺎن ات ﻧﻤﻲ دﻫﻢ‪".‬‬

‫" ﺧﻮدم آن راﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪".‬‬

‫" ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻲ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ آن را ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﮔﻮش ﻛﻦ‪ ،‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﺗﺎ ﻛﻲ ﻣﻲ ﺗـﻮاﻧﻴﻢ اﻳﻨﺠـﺎ ﺑﻤـﺎﻧﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺎﻳﺪ ﻏﺬا ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﻫﺮ ﭼﻪ راﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺖ ﻣﻲ ﺧﻮرﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﻛﻨﻴﻢ و اﻳﻨﺠـﺎ را‬

‫ﺗﻤﻴﺰ ﻧﮕﻪ دارﻳﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﻇﺮف ﻫﺎ را ﺑﺸﻮر ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻨﺠﺎ را ﻣﺮﺗﺐ ﻧﮕﻪ دارﻳﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب ﻣـﻲ‬

‫روم‪ .‬در اﺗﺎق ﺑﻐﻠﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاﺑﻢ‪ .‬ﺻﺒﺢ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ات‪.‬‬

‫‪36‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪37‬‬

‫وﻳﻞ رﻓﺖ ﺗﻮي اﺗﺎق‪ ،‬دﻧﺪان ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ و ﻗﺪري ﺧﻤﻴﺮ دﻧﺪان از ﻛﻴﻒ دﺳﺘﻲ اش ﺷـﺴﺖ‪،‬‬

‫روي ﺗﺨﺘﺨﻮاب اﻓﺘﺎد و در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮاب اش ﺑﺮد‪.‬‬

‫*‬

‫ﻻﻳﺮا ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد او ﺧﻮاﺑﻴﺪه‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻇﺮف ﻫﺎ را ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮد و آﻧﻬﺎ را زﻳﺮ ﺷـﻴﺮ‬

‫آب ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﭘﺎرﭼﻪ اي آن ﻗﺪر آﻧﻬﺎ راﺳﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺗﻤﻴﺰ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻛﺎرد و ﭼﻨﮕﺎل ﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻛـﺎر‬

‫را ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎﻫﻲ ﺗﺎﺑﻪ ي اﻣﻠﺖ را ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺗﻤﻴﺰ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭘـﺲ ﺑـﺎ ﻗﺎﻟـﺐ ﺻـﺎﺑﻮﻧﻲ زرد‬

‫رﻧﮓ آن ﻗﺪر روي آن ﻛﺸﻴﺪ و ﺳﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدش ﺗﻤﻴﺰ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﭘﺎرﭼﻪ ي دﻳﮕـﺮي ﻫﻤـﻪ‬

‫را ﺧﺸﻚ ﻛﺮد و آﻧﻬﺎ را ﺗﻤﻴﺰ روي ﺟﺎ ﻇﺮﻓﻲ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﭼﻮن ﻫﻨﻮز ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮد و از ﻃﺮﻓﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑـﺎز ﻛـﺮدن ﻳـﻚ ﻗـﻮﻃﻲ را اﻣﺘﺤـﺎن ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﻛـﻮﻻي‬

‫دﻳﮕﺮي ﺑﺎز ﻛﺮد و آن را ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ي ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪ .‬ﭘﺸﺖ در اﺗـﺎق وﻳـﻞ ﮔـﻮش ﺗﻴـﺰ ﻛـﺮد‪ ،‬اﻣـﺎ ﺻـﺪاﻳﻲ‬

‫ﻧﺸﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﻮك ﭘﻨﺠﻪ ﺑﻪ اﺗﺎق دﻳﮕﺮ رﻓﺖ و واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را از زﻳﺮ ﺑﺎﻟﺶ ﺑﻴﺮون آورد‪.‬‬

‫ﻻزم ﻧﺒﻮد ﺑﻪ وﻳﻞ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ او ﺑﭙﺮﺳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ او را ﻧﮕـﺎه ﻛﻨـﺪ‪،‬‬

‫ﭘﺲ دﺳﺘﮕﻴﺮه ي در اﺗﺎق او را ﺑﻲ ﺻﺪا ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و وارد اﺗﺎق اش ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﻫﺎي ﻛﻨﺎر درﻳﺎ ﺑﻪ درون اﺗﺎق ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ و در اﻧﻌﻜﺎس ﻧﻮر از ﺳﻘﻒ اﺗﺎق‪ ،‬ﻻﻳﺮا ﺑـﻪ ﭘـﺴﺮك‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬او اﺧﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺻﻮرﺗﺶ ﺧﻴﺲ ﻋﺮق ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻮﺗﺎه و ﻗﻮي ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣـﻲ رﺳـﻴﺪ‪،‬‬

‫اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻣﺮد ﺑﺎﻟﻎ‪ ،‬اﻣﺎ روزي ﻗﻮي ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺷﻴﺘﺎن اش ﻣﺮﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﺎر ﭼﻪ راﺣـﺖ ﺗـﺮ‬

‫‪37‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪38‬‬

‫ﻣﻲ ﺷﺪ! ﻻﻳﺮا ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺷﻴﺘﺎن او ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣـﺎﻫﻴﺘﻲ وﺣـﺸﻲ‪ ،‬ﻣـﻮدب و‬

‫ﻏﻤﮕﻴﻦ را ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﻧﻮك ﭘﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ‪ .‬در ﻧﻮري ﻛﻪ از ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻣﻲ آﻣﺪ ﺑﺎ دﻗﺖ ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻫـﺎي واﻗـﻊ ﻧﻤـﺎ را‬

‫ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻛﺮد‪ ،‬ذﻫﻦ اش را ﺑﻪ ﺳﻮاﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﻣﻌﻄﻮف ﻛﺮد‪ .‬ﻋﻘﺮﺑﻪ ي ﺑـﺰرگ ﺷـﺮوع‬

‫ﻛﺮد ﺑﻪ ﮔﺸﺘﻦ و ﭼﻨﺎن ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ آن را دﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ :‬او ﻛﻴﺴﺖ؟ دوﺳﺖ ﻳﺎ دﺷﻤﻦ؟‬

‫واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﺟﻮاب داد‪ :‬او ﻳﻚ ﻗﺎﺗﻞ اﺳﺖ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻻﻳﺮا ﺟﻮاب را دﻳﺪ در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻴﺎل اش راﺣﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮك ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻏﺬا ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‬

‫و راه رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﻛﺴﻔﻮرد را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ و اﻳﻨﻬﺎ ﻧﻜﺎت ﺳﻮدﻣﻨﺪي ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ از ﻃﺮﻓﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﻏﻴـﺮ‬

‫ﻗﺎﺑﻞ اﻃﻤﻴﻨﺎن و ﺑﻲ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﻗﺎﺗﻞ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎا ارزﺷﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫} ﺗﻮ رو ﺧﺪا ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﭼﻲ ﻣﻴﮕﻪ ‪ { ......‬در ﻛﻨﺎر او ﻣﺜﻞ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﻳـﻮرك ﺑﻴﺮﻧﻴـﺴﻮن‪ ،‬ﺧـﺮس‬

‫زره ﭘﻮش‪ ،‬ﺑﻮد اﺣﺴﺎس اﻣﻨﻴﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه اي ﻫﺎي ﭼﻮﺑﻲ را ﺑـﺴﺖ ﺗـﺎ ﻧـﻮر ﺻـﺒﺢ ﺑـﻪ‬

‫ﺻﻮرت او ﻧﻴﻔﺘﺪ و ﺑﺎ ﻧﻮك ﭘﻨﺠﻪ از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪.‬‬

‫‪38‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪39‬‬

‫ﻓﺼﻞ دوم‬

‫درﻣﻴﺎن ﺟﺎدوﮔﺮان‬

‫ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻي ﺟﺎدوﮔﺮ ﻛﻪ ﻻﻳﺮا و ﺑﭽﻪ ﻫﺎي دﻳﮕﺮ را از آزﻣﺎﻳﺸﮕﺎه ﺑﻮﻟﻮاﻧﮕﺎر ﻧﺠﺎت داده و ﻫﻤـﺮاه‬

‫او ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ اﺳﻮاﻟﺒﺎرد ﭘﺮواز ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﺪﺟﻮري ﺑﻪ دردﺳﺮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪.‬‬

‫در آﺷﻔﺘﮕﻲ ﺟﻮي ﻧﺎﺷﻲ از ﻓـﺮار ﻟـﺮد ﻋﺰرﻳـﻞ از ﺗﺒﻌﻴـﺪﮔﺎﻫﺶ در اﺳـﻮاﻟﺒﺎرد‪ ،‬ﺳـﺮ اﻓﻴﻨـﺎ ﭘﻜـﺎﻻ و‬

‫ﻫﻤﺮاﻫﺎن اش از روي زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﻫﺎ دورﺗﺮ‪ ،‬روي درﻳﺎي ﻣﻨﺠﻤﺪ راﻧﺪه ﺷـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﺑﻌـﻀﻲ‬

‫ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ در ﻛﻨﺎر ﺑﺎﻟﻦ ﺻﺪﻣﻪ دﻳﺪه ي ﻟﻲ اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ‪ ،‬ﻫﻮاﻧﻮرد ﺗﮕﺰاﺳﻲ‪ ،‬ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮد‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ اي ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛـﻪ ﻛﻤـﻲ ﺑﻌـﺪ وﻗﺘـﻲ ﻟـﺮد ﻋﺰرﻳـﻞ آﺳـﻤﺎن را‬

‫ﺷﻜﺎﻓﺖ در آن ﺑﻪ دور ﺧﻮد ﻣﻲ ﭼﺮﺧﻴﺪ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻛﻨﺘﺮل ﭘﺮوازش را دوﺑﺎره در دﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬اول از ﻫﻤﻪ ﻳﻪ ﻓﻜﺮ ﻻﻳﺮا اﻓﺘﺎد؛ ﭼـﻮن از‬

‫ﻧﺒﺮد ﺑﻴﻦ ﺳﻠﻄﺎن ﻗﻼﺑﻲ ﺧﺮس ﻫﺎ و ﺳﻠﻄﺎن واﻗﻌﻲ ﺑﻲ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد و ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﺑﻌـﺪ از آن ﺑـﺮ ﺳـﺮ‬

‫ﻻﻳﺮا ﭼﻪ آﻣﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭘﺲ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ ﺑﺮاي ﻳﺎﻓﺘﻦ او‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪ ي ﻛﺎج اش در آﺳﻤﺎن اﺑﺮي و زرﻓـﺎم ﺑـﻪ‬

‫ﭘﺮواز در آﻣﺪ‪ ،‬ﺷﻴﺘﺎن اش ﻛﺎﻳﺰه ﻛﻪ ﻏـﺎزي ﺳـﻔﻴﺪ ﺑـﻮد در ﻛﻨـﺎرش ﭘـﺮواز ﻣـﻲ ﻛـﺮد‪ .‬ﺑـﻪ ﺳـﻤﺖ‬

‫اﺳﻮاﻟﺒﺎرد و ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﺟﻨﻮب ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ زﻳـﺮ آﺳـﻤﺎﻧﻲ ﻣـﺘﻼﻃﻢ از ﻧﻮرﻫـﺎ و ﺳـﺎﻳﻪ ﻫـﺎي‬

‫‪39‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪40‬‬

‫ﻏﺮﻳﺐ ﭘﺮواز ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ از درﺧﺸﺶ ﻏﺮﻳﺐ ﻧﻮر آﺳﻤﺎن ﺑـﺮ ﭘﻮﺳـﺖ اش داﻧـﺴﺖ ﻧـﻮر از‬

‫ﺟﻬﺎﻧﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﻲ آﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ ﻛﺎﻳﺰه ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﮕﺎه ﻛﻦ! ﺷﻴﺘﺎن ﻳﻚ ﺟﺎدوﮔﺮ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ‪"...‬‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ از ﻣﻴﺎن ﻣﻪ ﻳﻚ ﭘﺮﺳﺘﻮي درﻳﺎﻳﻲ را دﻳﺪ ﻛﻪ داﺷﺖ در ﻣﻴـﺎن ﻧـﻮر و ﻣـﻪ‬

‫ﭼﺮﺧﻴﺪ و ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ زد‪ .‬ﻫﺮ دو ﭼﺮﺧﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﭘﺮواز ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺮﺳﺘﻮ وﻗﺘﻲ دﻳـﺪ ﻛـﻪ آﻧﻬـﺎ‬

‫دارﻧﺪ ﻣﻲ آﻳﻨﺪ از ﺗﺮس ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻﭘﺮﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ دوﺳﺘﻲ دﺳﺘﻲ ﺗﻜﺎن داد و‬

‫ﭘﺮﺳﺘﻮ ﺑﻪ ﻛﻨﺎر آﻧﻬﺎ آﻣﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﮔﻔﺖ‪ ":‬از ﭼﻪ ﻃﺎﻳﻔﻪ اي ﻫﺴﺘﻲ؟"‬

‫ﭘﺮﺳﺘﻮ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺗﺎي ﻣﻴﺮ‪ .‬ﺟﺎدوﮔﺮم را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﻣﺎن ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷـﺪﻧﺪ! ﻣـﻦ ﮔـﻢ ﺷـﺪه‬

‫ام!"‬

‫" ﻛﻲ ﺟﺎدوﮔﺮت را ﮔﺮﻓﺘﻪ؟"‬

‫" ﻫﻤﺎن زﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻴﺘﺎن اش ﻣﻴﻤﻮﻧﻲ ﻃﻼﻳﻲ اﺳـﺖ از ﺑﻮﻟﻮاﻧﮕـﺎر ‪ ...‬ﻛﻤـﻚ ام ﻛﻨﻴـﺪ! ﻛﻤـﻚ ﻣـﺎن‬

‫ﻛﻨﻴﺪ! ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ!"‬

‫" ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺗﺎن ﺑﺎ ﺑﭽﻪ دزدﻫﺎ ﻣﺘﺤﺪ ﺑﻮد؟"‬

‫" ﺑﻠﻪ‪،‬ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ ﭼﻜﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮕﻲ ﻛﻪ در ﺑﻮﻟﻮاﻧﮕﺎر اﺗﻔﺎق اﻓﺘـﺎد ﻣـﺎ را از آﻧﺠـﺎ‬

‫راﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻣﺮا اﺳﻴﺮ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ را در ﻳﻚ ﻛﺸﺘﻲ زﻧﺪاﻧﻲ ﻛﺮده اﻧﺪ‪ ...‬ﭼﻜﺎر ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻜﻨﻢ؟‬

‫ﻣﺮا ﺻﺪا ﻣﻲ زﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ او را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ! اوه‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎً ﻛﻤﻚ ام ﻛﻨﻴﺪ!"‬

‫‪40‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪41‬‬

‫ﻛﺎﻳﺰه ﮔﻔﺖ‪ ":‬آرام ﺑﺎش‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﺪاﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ آﻳﺪ ﮔﻮش ﻛﻦ‪".‬‬

‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺮ رﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻮش ﻫﺎﻳﺸﺎن را ﺗﻴﺰﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﺻﺪاي ﻣﻮﺗﻮري ﮔﺎزﺳـﻮز را‬

‫ﻛﻪ از ﻣﻴﺎن ﻣﻪ ﻣﻲ آﻣﺪ ﺗﺸﺨﻴﺺ داد‪.‬‬

‫ﻛﺎﻳﺰه ﮔﻔﺖ‪ ":‬در ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻪ اي ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻛﺸﺘﻲ را ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﭼﻪ دارﻧﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟"‬

‫ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﻳﻦ ﻣﻮﺗﻮر ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮ از ﻣﻮﺗﻮر ﻛﺸﺘﻲ اﺳﺖ‪ ".‬و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛـﻪ داﺷـﺖ اﻳـﻦ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺻﺪاﻳﻲ دﻳﮕﺮ از ﺳﻮﻳﻲ دﻳﮕﺮ آﻣﺪ‪ :‬ﻏﺮﺷـﻲ ﺧﻔـﻪ‪ ،‬وﺣـﺸﻴﺎﻧﻪ و ﺗﺮﺳـﻨﺎك‪ ،‬ﻣﺜـﻞ‬

‫ﺻﺪاي ﻳﻚ ﻣﻮﺟﻮد درﻳﺎﻳﻲ ﻋﻈﻴﻢ اﻟﺠﺜﻪ ﻛﻪ از اﻋﻤﺎق درﻳﺎ ﻣﻲ آﻣﺪ‪ .‬ﺻﺪا ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ آﻣﺪ و ﻧﺎﮔﻬـﺎن‬

‫ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺻﺪاي ﺑﻮق ﻣﻪ ﻛﺸﺘﻲ اﺳﺖ‪".‬‬

‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺮ رﻓﺘﻨﺪ و روي آب ﭼﺮﺧﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﻜﻪ دوﺑﺎره ﺻﺪاي ﻣﻮﺗـﻮر راﺷـﻨﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬـﺎن ﻛـﺸﺘﻲ را‬

‫ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺪ ﭼﻮن ﻣﻪ در ﺑﻌﻀﻲ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﺎ رﻗﻴﻖ ﺗﺮ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ﭼﻮن ﻧﺎﮔﻬﺎن‬

‫ﻟﻨﺠﻲ ﭘﺖ ﭘﺖ ﻛﻨﺎن در ﻫﻮاي ﻣﻪ آﻟﻮد ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺷﺪ‪ .‬آب ﻛﻨﺪ و روﻏﻨﻲ ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﮕـﺎر دوﺳـﺖ ﻧﺪاﺷـﺖ‬

‫ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ اﻃﺮاف و ﺑﺎﻻ ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺮﺳﺘﻮي درﻳﺎﻳﻲ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ اي ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﻣﺎدرش ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ از آﻧﻬﺎ دور ﻧﻤـﻲ‬

‫ﺷﺪ و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺳﻜﺎﻧﺪار راه اش را از ﻣﻴﺎن ﻣﻪ ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﻮق ﻣﻪ ﻣﺪام ﺑـﻪ ﺻـﺪا در ﻣـﻲ‬

‫آﻣﺪ ﻟﻨﺞ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬از ﺳﻴﻨﻪ ي ﻟﻨﺞ ﻧﻮري ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ روﺷﻦ ﻣﻲ ﻛـﺮد‬

‫ﻣﻪ و ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪41‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪42‬‬

‫ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﺑﻪ ﺷﻴﺘﺎن ﮔﻤﺸﺪه ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﮔﻔﺘﻲ ﻫﻨﻮز ﺑﻌﻀﻲ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ آدم ﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﻣـﻲ‬

‫ﻛﻨﻨﺪ؟"‬

‫" اﻳﻦ ﻃﻮر ﻓﻜﺮﻣﻲ ﻛﻨﻢ – ﭼﻨﺪ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻳﺎﻏﻲ از وﻟﮕﻮرﺳﻚ‪ ،‬ﻣﮕـﺮ آﻧﻜـﻪ آﻧﻬـﺎ ﻫـﻢ رﻓﺘـﻪ ﺑﺎﺷـﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺣﺎﻻﭼﻜﺎر ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﻜﻨﻴﺪ؟ دﻧﺒﺎل ﺟﺎدوﮔﺮ ﻣﻦ ﻣﻲ روﻳﺪ؟"‬

‫" ﺑﻠﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﻛﻨﺎر ﻛﺎﻳﺰه ﺑﻤﺎن‪".‬‬

‫ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻟﻨﺞ ﭘﺮواز ﻛﺮد و ﺷﻴﺘﺎن ﻫﺎ را در ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ دﻳﺪه ﻧﻤﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺮك ﻛـﺮد و‬

‫روي ﺳﻜﻮﻳﻲ درﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺳﻜﺎﻧﺪار ﻓﺮود آﻣﺪ‪ .‬ﺷﻴﺘﺎن ﺳﻜﺎﻧﺪار ﻛﻪ ﻣﺮﻏﻲ درﻳﺎﻳﻲ ﺑـﻮد ﺟﻴﻐـﻲ‬

‫ﻛﺸﻴﺪ و ﻣﺮد ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻮ ﺷﺪه‪ ،‬ﻫﺎ؟ ﺣﺎﻻ ﺑﺮو ﺳﻤﺖ ﭼﭗ و ﻣﺎ را ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻦ‪".‬‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﺳﺮﻳﻊ ﭘﺮواز ﻛﺮد‪ .‬ﻛﻠﻚ اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ :‬ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻪ آﻧﻬـﺎ ﻛﻤـﻚ ﻣـﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ و‬

‫ﺳﻜﺎﻧﺪار ﻓﻜﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد او ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮاغ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺑـﻮد‪ .‬ﺑـﻪ ﻫـﻮا ﭘﺮﻳـﺪ و آن‬

‫ﻗﺪر دور ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻮري ﺿﻌﻴﻒ از ﺻﺪ ﻣﺘﺮي را ﻣﻲ دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻌـﺪ ﺑﺮﮔـﺸﺖ و از روي ﻣـﺴﻴﺮ ﻟـﻨﺞ‬

‫ﻣﺴﻴﺮ را ﺑﻪ ﺳﻜﺎﻧﺪار ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻟﻨﺞ را ﻛﻨﺪﺗﺮ ﻛﺮد و ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﻠﻮاﻧﻲ دﺳﺘﻮر داد ﻃﻨـﺎﺑﻲ را‬

‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﺎﻧﺪازد ﺗﺎ ﻧﺮدﺑﺎن ﻟﻨﺞ راﺑﻪ آن ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﻟﻨﺞ رﻓﺖ و ﭘﺸﺖ ﻳﻚ ﻗﺎﻳﻖ ﻧﺠﺎت ﭘﻨﻬﺎن ﺷـﺪ‪ .‬ﺟـﺎدوﮔﺮ دﻳﮕـﺮي را ﻧﻤـﻲ‬

‫دﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺘﻤﺎً در آﺳﻤﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﮔﺸﺖ زﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﻛﺎﻳﺰه ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﺪ‪.‬‬

‫‪42‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪43‬‬

‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺮ ﻳﻜﻲ از ﻣﺴﺎﻓﺮﻫﺎ داﺷﺖ از ﻟﻨﺞ ﺧﺎرج ﻣﻲ ﺷﺪ و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رﻓـﺖ ‪ .‬ﻫﻴﻜﻠـﻲ ﺧـﺰ‬

‫ﭘﻮش و ﻛﻼه ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻮﻳﺖ اش ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد؛ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻧﻜﻪ ﺑـﻪ ﻋﺮﺷـﻪ رﺳـﻴﺪ ﻣﻴﻤـﻮﻧﻲ‬

‫ﻃﻼﻳﻲ ﺑﻪ ﻧﺮده ﻫﺎ آوﻳﺨﺖ و ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺳﻴﺎه‪ ،‬ﺑﺮاق و ﺑﺪﺧﻮاه اش ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻔﺲ ﺳـﺮ‬

‫اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﺑﻨﺪ آﻣﺪ‪ :‬آن ﻫﻴﻜﻞ ﺧﺰ ﭘﻮش ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺮدي ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﻴﺎه ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ روي ﻋﺮﺷﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل او آﻣﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻃـﺮاف اﻧـﺪاﺧﺖ ‪ ،‬اﻧﮕـﺎر‬

‫اﻧﺘﻈﺎر ﻛﺲ دﻳﮕﺮ را ﻫﻢ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺮد ﺷﺮوع ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ":‬ﻟﺮد ﺑﻮرﻳﻞ‪"...‬‬

‫اﻣﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﺣﺮف او را ﻗﻄﻊ ﻛﺮد‪ " .‬او ﺟﺎي دﻳﮕﺮي رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺷﻜﻨﺠﻪ را ﺷﺮوع ﻧﻜـﺮده‬

‫اﻧﺪ؟"‬

‫" ﭼﺮا‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ‪ ،‬اﻣﺎ ‪"...‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﺑﻪ او ﭘﺮﻳﺪ ﻛﻪ‪ " :‬ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ اﻧﮕﺎر روي اﻳﻦ‬

‫ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻪ اﻧﻀﺒﺎط ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻧﻴﺎز دارﻳﻢ‪".‬‬

‫ﻛﻼه اش را ﻋﻘﺐ زد‪ .‬ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﺻﻮرت او را در ﻧﻮر زرد ﺑﻪ وﺿﻮح دﻳﺪ‪ :‬ﻣﻐﺮور‪ ،‬ﭘـﺮ ﺷـﻮر‪ ،‬و از‬

‫ﻧﮕﺎه ﺟﺎدوﮔﺮ‪ ،‬ﺟﻮان‪.‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ":‬ﺑﻘﻴﻪ ي ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟"‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮد ﻓﺮار ﻛﺮدﻧﺪ‪".‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ":‬ﺑﻘﻴﻪ ي ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟"‬

‫‪43‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪44‬‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻫﻤﻪ رﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪،‬ﺧﺎﻧﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮد ﻓﺮار ﻛﺮدﻧﺪ ‪".‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﻣﺎ ﻳﻚ ﺟﺎدوﮔﺮ داﺷﺖ ﻟﻨﺞ را ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬او ﻛﺠﺎ رﻓﺖ؟"‬

‫ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﺧﻮد را ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ؛ ﻇﺎﻫﺮاً ﺳﻜﺎﻧﺪار ﻟﻨﺞ از آﺧﺮﻳﻦ ﺧﺒﺮﻫﺎ ﺑﻲ اﻃﻼع ﺑﻮد‪ .‬ﻣـﺮد ﻛـﻪ ﻳـﻚ‬

‫ﻛﺸﻴﺶ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺣﻴﺮت ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻛـﻮﻟﺘﺮ ﺧﻴﻠـﻲ ﺑـﻲ ﺻـﺒﺮ ﺑـﻮد و ﺑﻌـﺪ از‬

‫ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺳﺮ ﺳﺮي ﺑﻪ ﺑﺎﻻ و روي ﻋﺮﺷﻪ ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد و از در ﺑﺎزي ﻛﻪ ﻧﻮري زرد ﺑـﻪ ﻫـﻮا ﻣـﻲ‬

‫ﭘﺮاﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺷﻴﺘﺎﻧﺎش وارد ﻛﺎﺑﻴﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻛﺮد ﺗﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺧﻮد را ﺑﺪاﻧﺪ‪ .‬او ﭘﺸﺖ دﺳﺘﮕﺎه ﻫﻮاﺳﺎزي ﻛﻪ روي‬

‫ﻋﺮﺷﻪ‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﻧﺮده ﻫﺎي ﻋﺮﺷﻪ و ﺑﺪﻧﻪ اﺻﻠﻲ ﻛﺸﺘﻲ ﺑﻮد ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد؛ و در آن ﺳﻄﺢ در زﻳﺮ ﭘﻞ و‬

‫دودﻛﺶ ﻛﺸﺘﻲ ﺳﺎﻟﻨﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺳﻪ ﻃﺮف ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﭘﻨﺠﺮه داﺷﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫از ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎ ﻧﻮر ﺗﻨﺪي ﺑﻪ ﻓﻀﺎي ﻣﻪ آﻟﻮد ﺑﻴﺮون ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮزي ﻣﺒﻬﻢ درﻳﭽﻪ ي ﻛﻒ ﻛﺸﺘﻲ‬

‫را ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺮزﻧﺖ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻣﺮﻃﻮب و آﻣﺎده ﻳﺦ زدن ﺑﻮد‪ .‬ﺳـﺮ اﻓﻴﻨـﺎ‬

‫ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ او را ﺑﺒﻴﻨﺪ؛ اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮﺑﺒﻴﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ از ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه اش‬

‫ﺧﺎرج ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺷﺎﺧﻪ ي ﻛﺎج اش ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻓﺮار ﻛﻨﺪ و ﺑﺎ ﺧﻨﺠـﺮ و ﺗﻴـﺮ و ﻛﻤـﺎن اش ﻣـﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺠﻨﮕﺪ‪ .‬ﺷﺎﺧﻪ را ﭘﺸﺖ ﻫﻮاﺳﺎز ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮد و ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط روي ﻋﺮﺷﻪ ﺟﻠﻮ رﻓﺖ ﺗﺎ آﻧﻜـﻪ ﺑـﻪ‬

‫اوﻟﻴﻦ ﭘﻨﺠﺮه رﺳﻴﺪ‪ .‬ﭘﻨﺠﺮه از ﺗﻮ ﻋﺮق ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻧﻤﻲ ﺷﺪ داﺧﻞ را دﻳﺪ و ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﺻـﺪاﻳﻲ‬

‫ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻛﺎر ﻣﻲ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ ﺑﻜﻨـﺪ؛ اﻟﺒﺘـﻪ ﻣﺎﻳـﻞ ﻧﺒـﻮد‬

‫‪44‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪45‬‬

‫ﭼﻮن ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﻮد از ﻃﺮﻓﻲ ﻧﻴﺮوي او را ﺗﺤﻠﻴـﻞ ﻣـﻲ ﺑـﺮد اﻣـﺎ ﻇـﺎﻫﺮاً ﭼـﺎره اي ﻧﺪاﺷـﺖ‪.‬‬

‫ﺟﺎدوﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از آن ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ ﺷﺪن ﺣﻘﻴﻘﺘﻲ ﻏﻴـﺮ ﻣﻤﻜـﻦ ﺑـﻮد‪:‬‬

‫اﻳﻦ ﺟﺎدوﻳﻲ ذﻫﻨﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﺎدوﮔﺮ ذﻫﻦ ﺧﻮد را ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ او ﻧﺸﻮد ﺗﺎ اﻳﻨﻜـﻪ‬

‫ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ ﺷﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻴﺰان ﺗﻤﺮﻛﺰ دﻗﻴﻖ ﺑﻮد ﺣﺘﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از اﺗﺎﻗﻲ ﭘﺮ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﮕﺬرد ﻳﺎ در ﻛﻨﺎر‬

‫ﻋﺎﺑﺮي ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺪم ﺑﺰﻧﺪ‪،‬ﺑﺪون آﻧﻜﻪ دﻳﺪه ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﭘﺲ ذﻫﻦ اش را ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ آن ﺟﺎدو ﻛﺮد و ﺗﻤﺎم ﻓﻜﺮش را ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻛﺮد ﺗـﺎ دﻳـﺪه ﻧـﺸﻮد‪ .‬ﭼﻨـﺪ‬

‫دﻗﻴﻘﻪ اي ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺟﺎدو را اﻣﺘﺤﺎن ﻛﺮد‪ :‬از ﻣﺨﻔﻲ ﮔﺎﻫﺶ ﺑﻴﺮون آﻣـﺪ‬

‫و ﺳﺮ راه ﻣﻠﻮاﻧﻲ ﻛﻪ اﺑﺰار ﺑﻪ دﺳﺖ روي ﻋﺮﺷﻪ ﺑﻮد ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﻠﻮان ﻛﻨﺎر رﻓﺖ ﺗـﺎ ﺑـﻪ او ﻧﺨـﻮرد‪،‬‬

‫ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺣﺎﻻ آﻣﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﺳﺎﻟﻦ ﭘﺮ ﻧﻮر رﻓﺖ و آن را ﺑﺎز ﻛﺮد و دي اﺗﺎق ﺧـﺎﻟﻲ اﺳـﺖ‪ .‬در راﺑـﺎز‬

‫ﻧﮕﻪ داﺷﺖ ﺗﺎ اﮔﺮ ﻻزم ﺷﺪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺳﺮﻳﻊ ﻓﺮار ﻛﻨﺪ و در آن ﺳﻮي اﺗﺎق دري را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﭘﻠﻜـﺎﻧﻲ‬

‫ﻛﻪ ﺑﻪ دﻛﻞ ﻛﺸﺘﻲ ﻣﻲ رﻓﺖ ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺖ ووارد راﻫﺮوﻳﻲ ﺑﺎرﻳﻚ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺳﻔﻴﺪ از ﺑﺎﻻي آن ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑـﺎ‬

‫ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﺑﺮق روﺷﻦ ﺑﻮد و در ﻫﺮ ﺳﻮي راﻫﺮو درﻫﺎﻳﻲ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫آرام ﺟﻠﻮ رﻓﺖ و ﮔﻮش ﺗﻴﺰ ﻛﺮد ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﺻﺪاﻫﺎﻳﻲ ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﺟﻠﺴﻪ اي در ﺟﺮﻳﺎن ﺑﻮد‪.‬‬

‫در را ﺑﺎز ﻛﺮد و وارد ﺟﻠﺴﻪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪45‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪46‬‬

‫ده دوازده ﻧﻔﺮ دور ﻣﻴﺰ ﺑﺰرﮔﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﻧﻔﺮﺷﺎن ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧـﺪ‬

‫و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﻨﮓ ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﺷﺪﻧﺪ و در ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ زدﻧﻲ او را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻲ ﺻﺪا ﻛﻨﺎر در‬

‫اﻳﺴﺘﺎد و ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد‪ .‬رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ي ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﺮﻗﻪ ي ﻛﺎردﻳﻨﺎل ﻫـﺎ را ﺑـﺮ ﺗـﻦ‬

‫داﺷﺖ و ﺑﻴﻘﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﻛﺸﻴﺶ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﺎ درﺟﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺪاي از ﺧﺎﻧﻢ ﻛـﻮﻟﺘﺮ ﻛـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ زن‬

‫ﺣﺎﺿﺮ در ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﭘﺎﻟﺘﻮي ﺧﺰ ﺧﻮد را ﭘﺸﺖ ﺻﻨﺪﻟﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﻮﻧﻪ ﻫـﺎﻳﺶ در‬

‫ﮔﺮﻣﺎي داﺧﻞ ﻛﺸﺘﻲ ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﻛﺲ دﻳﮕﺮي را ﻫﻢ در اﺗﺎق دﻳـﺪ‪ :‬ﻣـﺮدي ﺑـﺎ ﺻـﻮرت‬

‫ﻻﻏﺮ و ﺷﻴﺘﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ ﻛﻪ در ﺳﻮي دﻳﮕﺮ ﻣﻴﺰ ﻛﻨﺎر ﻛﺘﺎب ﻫﺎﻳﻲ ﺟﻠﺪ ﭼﺮﻣﻲ و ﻳﻚ دﺳﺘﻪ‬

‫ﻛﺎﻏﺬ زرد ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اول ﻓﻜﺮ ﻛﺮد او ﻛﺎرﻣﻨﺪ ﻳﺎ ﻣﻨﺸﻲ اﺳﺖ‪،‬ﺗﺎ آﻧﻜﻪ دﻳﺪ او ﻣـﺸﻐﻮل ﭼـﻪ ﻛـﺎري‬

‫اﺳﺖ‪ :‬ﻣﺮد داﺷﺖ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ اي ﻃﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﻗﻄﺐ ﻧﻤﺎ ﻳﺎ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﻧﮕـﺎه ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺮد و ﻫﺮ از ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻜﺚ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺗﺎ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﻳﺎدداﺷﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻲ از ﻛﺘـﺎب ﻫـﺎ را‬

‫ﺑﺎز ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎ زﺣﻤﺖ ﻓﻬﺮﺳﺖ راﻫﻨﻤﺎ را ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﺳﺮ آن وﺳﻴﻠﻪ و ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪ ي ﻣﺮﺑـﻮط رﺟـﻮع‬

‫ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻳﺎدداﺷﺖ ﺑﺮ ﻣﻲ داﺷﺖ و دوﺑﺎره ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺑﺤﺜﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ در ﺟﺮﻳﺎن ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻠﻤﻪ ي ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑـﻪ ﮔﻮﺷـﺶ‬

‫ﺧﻮرد‪.‬‬

‫ﻳﻜﻲ از ﻛﺸﻴﺶ ﻫﺎ ﮔﻔﺖ‪ ":‬او درﺑﺎره ي ﺑﭽﻪ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ دارد‪ .‬اﻋﺘﺮاف ﻛﺮد ﻛﻪ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ دارد‪ .‬ﻫﻤـﻪ‬

‫ي ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ او ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ داﻧﻨﺪ‪".‬‬

‫‪46‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪47‬‬

‫ﻛﺎردﻳﻨﺎل ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﭼﻪ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ دارد‪ .‬آﻳﺎ ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺖ ﻛﻪ او ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﻣـﺎ‬

‫ﺑﮕﻮﻳﺪ؟"‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﺮدي ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺎده ﺗﺮ از اﻳﻦ ﺣﺮف ﺗﺎن را ﻣﻲ زدﻳـﺪ‪ .‬ﻓﺮاﻣـﻮش ﻛﺮدﻳـﺪ ﻣـﻦ‬

‫ﻳﻚ زن ﻫﺴﺘﻢ ‪،‬ﻋﺎﻟﻴﺠﻨﺎب ‪ ،‬و ﻣﺜﻞ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻇﺮاﻓﺖ ﻧﺪارم‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻪ واﻗﻌﻴﺘﻲ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻦ‬

‫ﺑﺎﻳﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ آن ﺑﭽﻪ ﺑﺪاﻧﻢ؟"‬

‫ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮه ﻛﺎردﻳﻨﺎل ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻌﻨﻲ دار ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰد‪ .‬ﺳﻜﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻛﺸﻴﺸﻲ دﻳﮕﺮ‬

‫ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻋﺬرﺧﻮاﻫﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﻧﮕﺎر ﺣﺮف از ﻳﻚ ﭘﻴـﺸﮕﻮﻳﻲ اﺳـﺖ‪ .‬ﻣـﻲ داﻧﻴـﺪ‪ ،‬ﺧـﺎﻧﻢ ﻛـﻮﻟﺘﺮ‪ ،‬در‬

‫ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ آن ﺑﭽﻪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ي ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ اﻣﺮ دﻻﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﻣﺜـﺎل ﺷـﺮاﻳﻂ ﺗﻮﻟـﺪ‪.‬‬

‫ﻛﻮاﻟﻲ ﻫﺎ ﻫﻢ درﺑﺎره ي او اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ دارﻧﺪ – از او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان روﻏﻦ ﺟﺎدو ﻳﺎ آﺗﺶ ﻣﺮداب ﻳﺎد ﻣـﻲ‬

‫ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﻋﺎدي اﺳﺖ‪ -‬ﭼﻮن ﻣﺮدان ﻛﻮاﻟﻲ را ﺑـﺎ ﻣﻮﻓﻘﻴـﺖ ﺑـﻪ ﺑﻮﻟﻮاﻧﮕـﺎر ﻫـﺪاﻳﺖ ﻛـﺮد‪ .‬ﺑﻌـﺪ‬

‫ﺳﻠﻄﺎن ﺧﺮس ﻫﺎ ﻳﻮﻓﻮر راﻛﻨﻴﺴﻮن را از ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻠﻊ ﻛﺮد‪ -‬ﻛـﻪ ﻛـﺎر ﻳـﻚ ﺑﭽـﻪ ﻋـﺎدي ﻧﻴـﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻓﺮاﭘﺎول اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮي در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ دارد‪"...‬‬

‫ﺑﻪ ﻣﺮد ﺻﻮرت ﻻﻏﺮي ﻛﻪ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد؛ ﻣﺮد ﭘﻠﻚ زد‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﻫـﺎﻳﺶ را ﻣﺎﻟﻴـﺪ و‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻴﺪ اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ واﻗﻊ ﻧﻤﺎي ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﻏﻴـﺮ از آن ﻛـﻪ در اﺧﺘﻴـﺎر ﺑﭽـﻪ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ را ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺷﻮراي ﻣﺮﻛﺰي ﺟﻤﻊ آوري و ﻧﺎﺑﻮد ﻛﺮده اﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ دﺳﺘﮕﺎه ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﻧـﺸﺎن‬

‫داده ﻣﺪﻳﺮ ﻛﺎﻟﺞ ﺟﺮدن واﻗﻊ ﻧﻤﺎي دﻳﮕﺮ را ﺑﻪ آن ﺑﭽﻪ داده اﺳﺖ و او ﺧﻮد ﻃﺮز اﺳـﺘﻔﺎده از آن را‬

‫‪47‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪48‬‬

‫ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺪون ﻛﺘﺎب راﻫﻨﻤﺎ آن را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﻪ واﻗـﻊ ﻧﻤـﺎ اﻋﺘﻤـﺎد ﻧﻜـﺮد‪،‬‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺑﺎورم ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن اﺳﺘﻔﺎده از اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ ﺑﺪون ﻛﺘﺎب از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮر اﺳـﺖ‪.‬‬

‫ﭼﻨﺪﻳﻦ دﻫﻪ ﻃﻮل ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ﺗﺎ ﺗﺤﻘﻴﻖ درﺑﺎره ي آن ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ اي ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬـﻢ ﺑﺮﺳـﺪ‪ .‬او در ﻋـﺮض‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻬﺎرت دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﺣﺎﻻ در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً اﺳﺘﺎد ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬او ﺷﺒﻴﻪ‬

‫ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از اﺳﺎﺗﻴﺪي ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪".‬‬

‫ﻛﺎردﻳﻨﺎل ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺣﺎﻻ ﻛﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺮا ﭘﺎول؟"‬

‫ﻓﺮاﭘﺎول ﮔﻔﺖ‪ ":‬در دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ دﻳﺮ ﺷﺪه‪".‬‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫ﻣﺮد دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﺷﻴﺘﺎن اش ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻣﻮش آﺑﻲ ﻣﺪادي را ﮔﺎز ﻣـﻲ زد ﮔﻔـﺖ‪ ":‬ﺟـﺎدوﮔﺮ‬

‫داﻧﺪ! اﻳﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ درﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻬﺎدت ﺟﺎدوﮔﺮ را ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ! ﻣﻦ ﻣـﻲ ﮔـﻮﻳﻢ ﺑﺎﻳـﺪ دوﺑـﺎره او را‬

‫ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻛﻨﻴﻢ!"‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﻳﻦ ﭼـﻪ ﭘﻴـﺸﮕﻮﻳﻲ اﺳـﺖ؟ ﭼﻄـﻮر ﺟـﺮات‬

‫ﻛﺮدﻳﺪ آن را از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻜﻪ دارﻳﺪ؟"‬

‫ﻧﻔﻮذ او ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻴﻤﻮن ﻃﻼﻳﻲ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻣﻴﺰ ﭼﺸﻢ ﻏﺮه رﻓـﺖ و ﻫـﻴﭻ ﻛـﺲ ﺟـﺮات‬

‫ﻧﻜﺮد در ﭼﺸﻤﺎن او ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻓﻘﻂ ﻛﺎردﻳﻨﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻠﻚ ﻧﺰد‪ .‬ﺷﻴﺘﺎن اش‪ ،‬ﻳﻚ ﻃﻮﻃﻲ آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻳﻚ ﭘﺎ را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﺳـﺮش‬

‫را ﺧﺎراﻧﺪ‪.‬‬

‫‪48‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪49‬‬

‫ﻛﺎردﻳﻨﺎل ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻪ ﻧﻜﺘﻪ اي ﻋﺠﻴﺐ اﺷﺎره ﻛﺮد – ﺟﺮات ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ﺣﺮف او را ﺑﺎور ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫اﮔﺮ واﻗﻌﻴﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺗﺮﻳﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻲ ﻛﻪ ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﺗﺎ ﻛﻨـﻮن ﺑـﺎ آن ﻣﻮاﺟـﻪ‬

‫ﺑﻮده اﻧﺪ ﺳﺮ و ﻛﺎر دارﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎز از ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻢ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ‪ -‬ﺷﻤﺎ درﺑﺎره ي ﺑﭽﻪ و ﭘﺪرش ﭼـﻪ‬

‫ﻣﻲ داﻧﻴﺪ؟"‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ رﻧﮓ اش ﭘﺮﻳﺪه و از ﺧﺸﻢ ﻣﺜﻞ ﮔﭻ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺗﻨﺪي ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭼﻄﻮر ﺟﺮات ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ از ﻣﻦ ﺑـﺎزﺟﻮﻳﻲ ﻛﻨﻴـﺪ؟ و ﺑـﻪ ﭼـﻪ ﺣﻘـﻲ ﺣـﺮف ﻫـﺎي‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮ را از ﻣﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﮕﻪ ﻣﻲ دارﻳﺪ؟ و ﺑﺎﻻﺧﺮه‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺮاﺗﻲ ﻓﺮض ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣـﻦ ﭘﻨﻬـﺎن‬

‫ﻛﺎري ﻣﻲ ﻛﻨﻢ؟ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻣﻦ ﻃﺮف او ﻫﺴﺘﻢ؟ ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻃﺮف ﭘﺪرش ﻫـﺴﺘﻢ؟‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮا ﻫﻢ ﻣﺜﻞ آن ﺟﺎدوﮔﺮ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ي ﻣﺎ ﺗﺤﺖ اﻣﺮ ﺷﻤﺎ‬

‫ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻋﺎﻟﻴﺠﻨﺎﻟﺐ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﻟﺐ ﺗﺮ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﺮا از وﺳﻂ دو ﻧﻴﻢ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﺮا ﻗﻴﻤـﻪ‬

‫ﻗﻴﻤﻪ ﻛﻨﻴﺪ ﭼﻴﺰي ﻋﺎﻳﺪﺗﺎن ﻧﻤﻲ ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻦ از اﻳﻦ ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﻲ ﺑﻲ ﺧﺒﺮم‪ .‬و از ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺧـﻮاﻫﻢ‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ را ﻛﻪ ﻣﻲ داﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﭽﻪ ي ﺧﻮد ﻣﻦ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺎ ﮔﻨﺎه او را ﺑﺎردار ﺷـﺪه ام‬

‫و ﺑﺎ ﺷﺮم زاﻳﻴﺪه ام‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﭽﻪ ي ﻣﻦ اﺳﺖ و ﺷﻤﺎ ﺣﻖ ﻣﺮا ﻛﻪ داﻧـﺴﺘﻦ وﺿـﻊ اوﺳـﺖ از‬

‫ﻣﻦ درﻳﻎ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ!"‬

‫ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ از ﻛﺸﻴﺶ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻋﺼﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛـﻨﻢ‪ ،‬ﺧـﻮاﻫﺶ ﻣـﻲ ﻛـﻨﻢ‪ ،‬ﺧـﺎﻧﻢ‬

‫ﻛﻮﻟﺘﺮ‪ ،‬ﺟﺎدوﮔﺮ ﻫﻨﻮز ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰده؛ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از او ﺣﺮف ﺑﻜﺸﻴﻢ‪ .‬ﻛﺎردﻳﻨﺎل اﺳﺘﺎراك ﻫـﻢ ﮔﻔﺘﻨـﺪ‬

‫ﻛﻪ او ﻓﻘﻂ اﺷﺎره اي ﻛﺮده‪".‬‬

‫‪49‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪50‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ ":‬و ﻓﺮض ﻛﻨﻴﺪ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰﻧﺪ‪ .‬آن وﻗـﺖ ﭼـﻪ؟ﺣﺘﻤﺎً ﺣـﺪس و ﮔﻤـﺎن ﺑـﻪ‬

‫ﻣﻴﺎن ﻣﻲ آﻳﺪ‪ ،‬ﻫﺎ؟ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻴﺪ و ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﻴﺮي ﻛﻨﻴﺪ‪".‬‬

‫ﻓﺮاﭘﺎول ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻪ‪ ،‬ﭼﻮن اﻳﻦ ﺳﻮال را ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ از واﻗﻊ ﻧﻤـﺎ ﺑﭙﺮﺳـﻢ‪ .‬ﺧـﻮاه ﻧـﺎﺧﻮاه ﺑـﻪ ﺟـﻮاب‬

‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ رﺳﻴﺪ ﭼﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﺟﺎدوﮔﺮ‪ ،‬ﭼﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﻛﺘﺎب راﻫﻨﻤﺎ‪".‬‬

‫" و ﭼﻘﺪر ﻃﻮل ﻣﻲ ﻛﺸﺪ؟"‬

‫ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﻲ اﺑﺮو ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﺪﺗﻲ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺳﻮال ﭘﻴﭽﻴﺪه اي اﺳﺖ‪".‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﻣﺎ ﺟﺎدوﮔﺮ زود ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪".‬‬

‫و از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮدان اﻧﮕﺎر از او ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬از ﺟﺎ ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﻘـﻂ ﻛﺎردﻳﻨـﺎل و‬

‫ﻓﺮاﭘﺎول ﺳﺮ ﺟﺎي ﺧﻮد ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﻋﻘﺐ اﻳﺴﺘﺎد و ﺗـﻼش ﻛـﺮد ﺑـﻪ ﭼـﺸﻢ آﻧﻬـﺎ ﻧﻴﺎﻳـﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻴﻤﻮن ﻃﻼﻳﻲ دﻧﺪان ﻗﺮوﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻣﻮي ﺑﺮاق اش ﺳﻴﺦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ او را ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭘﺲ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﺮوﻳﻢ از او ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ‪".‬‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و وارد راﻫﺮو ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮدان ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او رﻓﺘﻨﺪ و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻫﻞ ﻣﻲ‬

‫دادﻧﺪ و ﺗﻨﻪ ﻣﻲ زدﻧﺪ از ﻛﻨﺎر ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﻜﺮي آﺷﻔﺘﻪ ﻓﻘـﻂ ﻓﺮﺻـﺖ ﻛـﺮد ﺳـﺮﻳﻊ ﻛﻨـﺎر‬

‫ﺑﺮود ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ .‬آﺧﺮﻳﻦ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ رﻓﺖ ﻛﺎردﻳﻨﺎل ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﺸﻮﻳﺶ داﺷﺖ او را ﻣﺮﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌـﺪ‬

‫دﻧﺒﺎل ﻛﺸﻴﺶ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ راﻫﺮو و اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻮﭼﻚ رﻓﺖ ﻛﻪ ﺳﻔﻴﺪ و ﻟﺨﺖ و ﮔﺮم ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ‬

‫‪50‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪51‬‬

‫دور ﻫﻴﻜﻠﻲ داﻏﺎن در ﻣﺮﻛﺰ اﺗﺎق ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺟﺎدوﮔﺮي ﻛﻪ او را ﺑـﻪ ﻳـﻚ ﺻـﻨﺪﻟﻲ ﻓـﻮﻻدي‬

‫ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و در ﭼﻬﺮه ي رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه اش درد و اﻧﺪوه دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷـﺪ و ﭘﺎﻫـﺎﻳﺶ ﻛـﺞ و ﻛﻮﻟـﻪ و‬

‫ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ او اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ زﻳـﺎد ﻧـﺎﻣﺮﻳﻲ ﻧﻤﺎﻧـﺪ‬

‫ﻛﻨﺎر در ﻣﺎﻧﺪ؛ ﻛﺎر ﺳﺨﺘﻲ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ ":‬درﺑﺎره ي ﺑﭽﻪ ﺑﮕﻮ‪،‬ﺟﺎدوﮔﺮ‪".‬‬

‫" ﻧﻪ!"‬

‫" ﻋﺬاب ﻣﻲ ﻛﺸﻲ؟"‬

‫" ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻛﺎﻓﻲ ﻋﺬاب ﻛﺸﻴﺪه ام‪".‬‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫" اوه‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻣﺎﻧﺪه ﺗﺎ ﻋﺬاب ﺑﻜﺸﻲ‪ .‬ﻣﺎ در ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ي ﭼﻨﺪ ﻫﺰار ﺳـﺎﻟﻪ دارﻳـﻢ‪ .‬ﻛـﺎري‬

‫ﻛﻨﻴﻢ دﭼﺎر ﻋﺬاﺑﻲ ﺑﻲ اﻧﺘﻬﺎ ﺷﻮي‪ .‬از ﺑﭽﻪ ﺑﮕﻮ‪ ".‬ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و دﺳﺖ اش را دراز ﻛـﺮد‬

‫ﺗﺎ ﻳﻜﻲ از اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎي ﺟﺎدوﮔﺮ را ﺑﺸﻜﻨﺪ‪ .‬اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﺷﻜﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﻓﺮﻳﺎدي زد و ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﻳﻚ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻣﺮﻳـﻲ ﺷـﺪ و ﻳﻜـﻲ دو ﻛـﺸﻴﺶ او را دﻳﺪﻧـﺪ ﻛـﻪ‬

‫ﺣﺎﻟﺘﻲ آﺷﻔﺘﻪ و ﻣﺘﺤﻴﺮ داﺷﺖ؛ اﻣﺎ ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪ و آﻧﻬﺎ دوﺑﺎره ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻜﻨﺠﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ داﺷﺖ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﮔﺮﺟﻮاب ﻧﺪﻫﻲ ﻳﻚ اﻧﮕﺸﺖ دﻳﮕﺮت را ﻣﻲ ﺷﻜﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ‬

‫را ‪ .‬درﺑﺎره ي ﺑﭽﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ داﻧﻲ؟ ﺑﮕﻮ‪".‬‬

‫" ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ! ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑﺲ اﺳﺖ!"‬

‫‪51‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪52‬‬

‫" ﭘﺲ ﺟﻮاب ﺑﺪه‪".‬‬

‫ﺻﺪاي ﻗﺮچ ﺗﻬﻮع آور دﻳﮕﺮي آﻣﺪ و اﻳﻦ ﺑﺎر ﻧﻔﺲ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻨﺪ آﻣﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻳﺎد زﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﻪ!‬

‫ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ! ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺲ ﻛﻨﻴﺪ! ﻣﻘﺪر ﺑﻮد ﻛﻪ آن ﺑﭽـﻪ ﺑﻴﺎﻳـﺪ‪ ...‬ﺟﺎدوﮔﺮﻫـﺎ ﻗﺒـﻞ از آﻧﻜـﻪ‬

‫ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ‪...‬ﻧﺎم او را ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻴﻢ‪"...‬‬

‫" ﻧﺎم او را ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﻛﺪام ﻧﺎم را ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ؟"‬

‫" ﻧﺎم ﺣﻘﻴﻘﻲ اش را! ﻧﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﺑﺮ او ﻧﻬﺎده!"‬

‫" اﻳﻦ ﭼﻪ ﻧﺎﻣﻲ اﺳﺖ؟ ﺑﮕﻮ!"‬

‫" ﻧﻪ‪ ...‬ﻧﻪ"‬

‫" و ﭼﻄﻮر؟ از ﻛﺠﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﺪ؟"‬

‫" از ﻳﻚ اﻣﺘﺤﺎن‪ ...‬اﮔﺮ از ﺑﻴﻦ ﻳﻚ دﺳﺘﻪ ﺷﺎﺧﻪ ي ﻛﺎج ﺷـﺎﺧﻪ ي درﺳـﺖ را اﻧﺘﺨـﺎب ﻣـﻲ ﻛـﺮد‪،‬‬

‫ﻫﻤﺎن ﺑﭽﻪ اي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻴﺎﻳﺪ و اﻳﻦ اﺗﻔﺎق در ﺧﺎﻧﻪ ي ﻛﻨﺴﻮل ﻣﺎ در ﺗﺮاﻟﺴﺎﻧﺪ اﻓﺘﺎد‪ ،‬وﻗﺘـﻲ‬

‫ﺑﭽﻪ ﺑﺎ ﻣﺮدان ﻛﻮاﻟﻲ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ ...‬ﺑﭽﻪ و ﺧﺮس‪"...‬‬

‫ﺻﺪاﻳﺶ ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ از ﺳﺮ ﺑﻲ ﺻﺒﺮي ﭼﻴﺰي ﮔﻔﺖ و ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﻳﻚ ﺳﻴﻠﻲ و ﻳﻚ ﻧﺎﻟﻪ آﻣﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ زﻧﮕﺪار اداﻣﻪ داد‪ ":‬اﻣﺎ ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﻲ ﺗﺎن درﻣﻮرد آن ﺑﭽﻪ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ و ﻧـﺎﻣﻲ ﻛـﻪ‬

‫ﺗﻘﺪﻳﺮ او را روﺷﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﭼﻴﺴﺖ؟"‬

‫‪52‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪53‬‬

‫ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ رﻓﺖ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻊ ﻓﺸﺮده ي ﻣـﺮدان اﻃـﺮاف ﺟـﺎدوﮔﺮ‪ ،‬وﻟـﻲ ﻫـﻴﭻ‬

‫ﻛﺪام ﺣﻀﻮر اورا در ﻛﻨﺎر ﺧﻮد ﺣﺲ ﻧﻜﺮد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ رﻧﺞ آن ﺟﺎدوﮔﺮ را ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻲ داد‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﺸﺎر ﻧـﺎﻣﺮﻳﻲ‬

‫ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ ﺧﻮد ﺑﺴﻴﺎر ﻗﻮي ﺑﻮد‪ .‬در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﻨﺠﺮ را ازﻛﻤﺮ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﺮزﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮ داﺷﺖ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ " .‬او ﻫﻤﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺒﻼً آﻣﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤـﻪ از آن ﺑـﻪ ﺑﻌـﺪ از او‬

‫ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﻧﻔﺮت داﺷﺘﻨﺪ! ﺣﺎﻻ ﺑﺎز آﻣﺪه و ﺷﻤﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﻳﺪ او راﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﺪ‪...‬در اﺳﻮاﻟﺒﺎرد ﺑﻮد‬

‫– ﺑﺎ ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﺑﻮد و ﺷﻤﺎ او را ﮔﻢ ﻛﺮدﻳﺪ‪ .‬او ﻓﺮار ﻛﺮد و ﺧﻮاﻫﺪ ‪"...‬‬

‫ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺟﻤﻠﻪ اش را ﺗﻤﺎم ﻛﻨﺪ وﻗﻔﻪ اي اﻓﺘﺎد‪.‬‬

‫از ﻣﻴﺎن در ﺑﺎز ﻳﻚ ﭘﺮﺳﺘﻮي درﻳﺎﻳﻲ ﭘﺮواز ﻛﻨﺎن وارد ﺷﺪ‪ ،‬از ﺗﺮس دﻳﻮاﻧﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮد و دﻳﻮاﻧـﻪ وار‬

‫ﺑﺎل ﻣﻲ زد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد و اﻓﺘﺎن و ﺧﻴﺰان ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳـﻴﻨﻪ ي ﺟـﺎدوﮔﺮ در ﺣـﺎل ﺷـﻜﻨﺠﻪ‬

‫رﺳﺎﻧﺪ و ﺟﻴﻎ زﻧﺎن و ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﻓﺸﺮد و ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﺎ درد ﻓﺮﻳﺎد زد‪ ":‬ﻳﺎﻣﺒﻪ آﻛﺎ! ﺳـﺮاغ‬

‫ام ﺑﻴﺎ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺒﺮ!"‬

‫ﻏﻴﺮ از ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻣﻨﻈﻮر او را ﻧﻔﻬﻤﻴﺪ‪ .‬ﻳﺎﻣﺒﻪ آﻛﺎ اﻟﻬﻪ اي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺮگ ﺳﺮاغ‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﻣﻲ آﻣﺪ‪.‬‬

‫و ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ آﻣﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺮﺑﻲ ﺷﺪ و ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻧﺎن و ﺷﺎدان ﺟﻠﻮ آﻣﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻳﺎﻣﺒﻪ آﻛﺎ ﺷﺎد‬

‫و ﺳﺮ ﺧﻮش ﺑﻮد و دﻳﺪار او ﻣﺎﻳﻪ ﺷﺎدي‪ .‬ﺟﺎدوﮔﺮ او را دﻳﺪ و ﺻﻮرت اﺷﻚ آﻟﻮدش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓـﺖ و‬

‫ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺻﻮرت او را ﺑﺒﻮﺳﺪ و ﺧﻨﺠﺮش را ﺑﻪ آراﻣﻲ در ﻗﻠـﺐ او ﻓـﺮو ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﭘﺮﺳـﺘﻮي‬

‫درﻳﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻣﺎت ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪53‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪54‬‬

‫و ﺣﺎﻻ ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺒﺎرزه راه ﻓﺮارش را ﺑﺎز ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻣﺮدان ﻫﻨﻮز ﺷﻮﻛﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎورﺷﺎن ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ زود ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪ‪.‬‬

‫داد زد‪ ":‬ﺑﮕﻴﺮﻳﺪش! ﻧﮕﺬارﻳﺪ ﺑﺮود!" اﻣﺎ ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﻛﻨﺎر در ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺗﻴـﺮي در ﻛﻤـﺎن اش ﻣـﻲ‬

‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﭼﻠﻪ ي ﻛﻤﺎن را ﻛﺸﻴﺪ و ﺗﻴﺮ را رﻫﺎ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺛﺎﻧﻴﻪ اي ﺑﻌﺪ ﻛﺎردﻳﻨﺎل ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻔﮕـﻲ روي‬

‫زﻣﻴﻦ ﺑﻴﻔﺘﺪ و ﭘﺎ ﺑﺮزﻣﻴﻦ ﺑﻜﻮﺑﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻴﺮون‪ ،‬در راﻫﺮوي ﻣﻨﺘﻬﻲ ﺑﻪ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺗﻴـﺮ دﻳﮕـﺮي ﻣـﻲ اﻧـﺪاﺧﺖ و ﻳﻜـﻲ دﻳﮕـﺮ از‬

‫ﻣﺮدان ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻲ اﻓﺘﺎد؛ و ﺻﺪاي دﻧﮓ دﻧﮓ زﻧﮕﻲ ﮔﻮﺷﺨﺮاش ﻛﺸﺘﻲ را ﭘﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻋﺮﺷﻪ رﺳﻴﺪ‪ .‬دو ﻣﻠﻮان راه اش را ﺳﺪ ﻛﺮدﻧـﺪ و او ﺑـﻪ آﻧﻬـﺎ ﮔﻔـﺖ‪ ":‬آن‬

‫ﭘﺎﻳﻴﻦ! زﻧﺪاﻧﻲ آزاد ﺷﺪه! ﻛﻤﻚ ﺑﻴﺎورﻳﺪ!"‬

‫ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺮاي ﮔﻴﺞ ﻛﺮدن آﻧﻬﺎ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻼﺗﻜﻠﻴﻒ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ ﺑـﻪ او ﻓﺮﺻـﺖ داد از‬

‫ﻛﻨﺎرش ﺑﭙﺮد و ﺷﺎﺧﻪ ي ﻛﺎج اش را از ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﺮدارد‪.‬‬

‫ازﭘﺸﺖ ﺳﺮﺻﺪاي ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ آﻣﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺎد زد‪ ":‬ﺑﺰﻧﻴﺪﻳﺶ!" و درآن واﺣﺪ ﺳﻪ ﺗﻔﻨﮓ ﺷﻠﻴﻚ ﺷﺪ‬

‫و ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻫﺎﺑﻪ ﻓﻠﺰ ﺧﻮرد و زوزه ﻛﺸﺎن در ﻣﻪ ﻛﻤﺎﻧﻪ ﻛﺮد‪ ،‬در ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻴﻦ ﺳـﺮاﻓﻴﻨﺎ روي ﺷـﺎﺧﻪ اش‬

‫ﭘﺮﻳﺪ و آن را ﻣﺜﻞ ﻳﻜﻲ از ﺗﻴﺮﻫﺎي ﻛﻤﺎن اش ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ ﺷﻠﻴﻚ ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺑﻌﺪ در آﺳﻤﺎن‬

‫ﺑﻮد‪ ،‬در ﻣﻪ ﻏﻠﻴﻆ‪ ،‬ﺻﺤﻴﺢ و ﺳﺎﻟﻢ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻏﺎزي ﺑـﺰرگ از دل ﻣـﻪ ﺑﻴـﺮون آﻣـﺪ و در ﻛﻨـﺎرش ﻗـﺮار‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﻪ ﻛﺠﺎ؟"‬

‫‪54‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪55‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ ":‬دور از اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬ﻛﺎﻳﺰه‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮي ﮔﻨﺪ اﻳﻦ آدم ﻫﺎ از ﻣﺸﺎﻣﻢ ﺑﻴﺮون ﺑﺮود‪".‬‬

‫واﻗﻌﻴﺖ اﻳﻨﻜﻪ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﺠﺎ ﺑﺮود ﻳﺎ ﭼﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻳـﻚ ﭼﻴـﺰ را ﻣـﻲ داﻧـﺴﺖ‪ :‬در ﺗﻴـﺮ‬

‫داﻧﺶ ﺗﻴﺮي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ در ﮔﻠﻮي ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﻓﺮو ﻣﻲ رﻓﺖ‪.‬‬

‫*‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮب ﭼﺮﺧﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬دور از ﭼﺮﺧﻪ ﻫـﺎي ﻣـﺸﻜﻞ آﻓـﺮﻳﻦ آن ﺟﻬـﺎﻧﻲ‪ ،‬و در ﺣـﻴﻦ ﭘـﺮواز‬

‫ﺳﻮاﻟﻲ در ذﻫﻦ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻟﺮد ﻋﺰﻳﺮل داﺷﺖ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد؟ ﭼﻮن ﺗﻤﺎم وﻗﺎﻳﻌﻲ ﻛﻪ دﻧﻴﺎ‬

‫را ﺑﻬﻢ رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺎﺻﻞ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎي ﻣﺮﻣﻮز او ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺸﻜﻞ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻨﺎﺑﻊ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ او ﻫﻤﻪ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻫﺮ ﺣﻴﻮاﻧﻲ را دﻧﺒﺎل ﻛﻨـﺪ‪،‬‬

‫ﻫﺮ ﻣﺎﻫﻲ اي را ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﻧﺎدر ﺗﺮﻳﻦ ﺗﻮت را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ؛ و ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻣﻮﺟـﻮد در روده ي‬

‫ﺳﻤﻮر را ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﻳﺎ در وﺟـﻮد ﻣـﺎﻫﻲ ﻛـﻮﭼﻜﻲ ﺣﻜﻤـﺖ ﺧﺎﺻـﻲ ﭘﻴـﺪا ﻛﻨـﺪ ﻳـﺎ در ﮔـﺮد زﻋﻔـﺮان‬

‫ﻫﺸﺪارﻫﺎﻳﻲ را ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻛﻨﺪ؛ اﻣﺎ اﻳﻦ ﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و واﻗﻌﻴﺖ ﻫﺎي ﻃﺒﻴﻌﺖ را ﺑﻪ او‬

‫ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮاي ﻛﺴﺐ اﻃﻼﻋﺎت درﺑﺎره ي ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﻲ رﻓﺖ‪ .‬در ﺑﻨﺪر ﺗﺮاﻟـﺴﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻛﻨـﺴﻮل‬

‫آﻧﻬﺎ دﻛﺘﺮ ﻻﻧﺴﻠﻴﻮس ﺑﺎ دﻧﻴﺎي ﻣﺮدان و زﻧﺎن در ارﺗﺒﺎط ﺑﻮد و ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ از ﻣﻴﺎن ﻣﻪ ﺑﺎ ﺳـﺮﻋﺖ‬

‫ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ او ﭼﻪ ﺧﺒﺮﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ي او ﺑﺮود روي ﺑﻨـﺪر‬

‫ﭼﺮﺧﻲ زد‪ ،‬آﻧﺠﺎ ﻛﻪ رﺷﺘﻪ ﻫﺎ و اﺷﻜﺎل ﭘﻴﭽﻴﺪه ي ﻣـﻪ ﺑـﺎ ﺣـﺎﻟﺘﻲ ﺷـﺒﺢ ﮔﻮﻧـﻪ روي آب ﻳـﺦ زده‬

‫ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬و دﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﺎﺧﺪاي ﻳـﻚ ﻛـﺸﺘﻲ ﺑـﺰرگ آﻓﺮﻳﻘـﺎﻳﻲ ﻛـﺸﺘﻲ اش را در آن آب ﻫـﺎ‬

‫‪55‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪56‬‬

‫ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻛﺸﺘﻲ دﻳﮕﺮ دور از ﺑﻨﺪر ﻟﻨﮕﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﻫﺮﮔـﺰ آن ﻫﻤـﻪ ﻛـﺸﺘﻲ‬

‫ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ روز ﻛﻮﺗﺎه داﺷﺖ ﺑﻪ آﺧﺮ ﻣﻲ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺮواز ﻛﺮد و در ﺣﻴﺎط ﭘﺸﺘﻲ ﺧﺎﻧـﻪ ي‬

‫ﻛﻨﺴﻮل ﻓﺮود آﻣﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه زد و دﻛﺘﺮ ﻻﻧﺴﻴﻠﻮس ﺧﻮدش اﻧﮕـﺸﺖ ﺑـﻪ ﻟـﺐ در را ﺑـﺎز‬

‫ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ‪ ،‬درود ﺑﺮ ﺗﻮ‪ .‬ﺳﺮﻳﻊ ﺑﻴﺎ ﺗﻮ‪ .‬ﺧﻮش آﻣﺪي‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ زﻳـﺎد اﻳﻨﺠـﺎ ﻧﻤـﺎﻧﻲ‪".‬‬

‫ﻛﻨﺎر ﺑﺨﺎري دﻳﻮاري ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﻪ او داد و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ از ﺑـﻴﻦ ﭘـﺮده ﻫـﺎي ﭘﻨﺠـﺮه ي رو ﺑـﻪ‬

‫ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺖ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺷﺮاب ﻣﻲ ﺧﻮري؟"‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺷﺮاب ﺗﻮﻛﺎي را ﻣﺰﻣﺰه ﻛﺮد و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ در ﻛﺸﺘﻲ ﭼﻪ دﻳﺪه و ﺷﻨﻴﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻻﻧﺴﻠﻴﻮس ﭘﺮﺳﻴﺪ ‪ " :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻣﻨﻈﻮر ﺟﺎدوﮔﺮ را از ﺣﺮف ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﭽـﻪ زده‬

‫ﻓﻬﻤﻴﺪه اﻧﺪ‪".‬‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫" ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻲ داﻧﻨﺪ او ﻣﻬـﻢ اﺳـﺖ ﻣـﻦ از آن زن‬

‫ﺗﺮﺳﻢ دﻛﺘﺮ ﻻﻧﺴﻠﻴﻮس ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ او را ﺑﻜﺸﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎز از او ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ‪".‬‬

‫" ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر‪".‬‬

‫و ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺑﻪ ﺷﺎﻳﻌﺎﺗﻲ ﻛﻪ در ﺷﻬﺮ ﺑﺮﺳﺮ زﺑﺎن ﻫﺎ ﺑﻮد ﮔﻮش داد ‪ .‬از ﻣﻴـﺎن آن ﻫﻤـﻪ ﺷـﺎﻳﻌﻪ ﭼﻨـﺪ‬

‫واﻗﻌﻴﺖ ﻫﻢ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪56‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪57‬‬

‫" ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺷﻮراي ﻣﺮﻛﺰي ﻣﺸﻐﻮل ﺟﻤﻊ آوري ﺑﺰرگ ﺗﺮﻳﻦ ارﺗﺶ ﺗـﺎرﻳﺦ اﺳـﺖ‪ ،‬و اﻳﻨﻬـﺎ ﮔـﺮوه‬

‫ﻣﻲ ﺷـﻮد‪.‬‬ ‫ﺧﻂ ﺷﻜﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﺎﻳﻌﺎت ﻧﺎ ﻣﻄﺒﻮﻋﻲ درﺑﺎره ي ﺑﻌﻀﻲ ﺳﺮﺑﺎزان ﺷﻨﻴﺪه‬

‫درﺑﺎره ي ﺑﻮﻟﻮاﻧﮕﺎر و ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ در آﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﻛﺮده اﻧﺪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺷﻨﻴﺪه ام – ﺟﺪا ﻛﺮدن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬

‫از ﺷﻴﺘﺎن ﻫﺎﺷﺎن‪ ،‬ﺷﺮوراﻧﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﻋﻤﻠﻲ ﻛﻪ ﺗـﺎ ﻛﻨـﻮن ﺷـﻨﻴﺪه ام ‪ .‬ﺧـﺐ‪ ،‬آﻧﻬـﺎ ﻇـﺎﻫﺮاً ﻟـﺸﻜﺮي از‬

‫ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎﻧﻲ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻴﺘﺎن ﺷﺎن ﺟﺪا ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻠﻤﻪ زاﻣﺒﻲ را ﺷﻨﻴﺪه اي؟ آﻧﻬﺎ از ﻫـﻴﭻ ﻧﻤـﻲ‬

‫ﺗﺮﺳﻨﺪ ﭼﻮن ﻣﻮﺟﻮداﺗﻲ ﻣﻜﺎﻧﻴﻜﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻻن در ﺷﻬﺮ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از آﻧﻬﺎ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻣﺴﺌﻮﻻن ﺷـﻬﺮ‬

‫آﻧﻬﺎ را ﻣﺨﻔﻲ ﻧﮕﻪ ﻣﻲ دارﻧﺪ اﻣﺎ ﺷﺎﻳﻌﺎت ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﻲ رود و ﻣﺮدم ﺷﻬﺮ از آﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ‪".‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﻘﻴﻪ ي ﻃﻮاﻳﻒ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟ از آﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ دارﻳﺪ؟"‬

‫" اﻛﺜﺮﺷﺎن ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻫﺎي ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ي ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ‪ ،‬و ﺑـﺮاي وﻗـﺎﻳﻌﻲ ﻛـﻪ‬

‫اﺗﻔﺎق ﺧﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎد ﺑﻪ ﺷﺪت ﻧﮕﺮان اﻧﺪ‪".‬‬

‫" از ﻛﻠﻴﺴﺎ ﭼﻪ ﺷﻨﻴﺪه اﻳﺪ؟"‬

‫" در آﺷﻔﺘﮕﻲ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ‪ .‬آﺧﺮ ﻧﻤﻲ داﻧﻨﺪ ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﭼﻪ ﻫﺪﻓﻲ دارد‪".‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ و ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻢ ﻫﺪف اش ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻓﻜﺮ ﻣـﻲ‬

‫ﻛﻨﻴﺪ ﭼﻪ ﻫﺪﻓﻲ دارد‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﻻﻧﺴﻠﻴﻮس؟"‬

‫دﻛﺘﺮ ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺴﺖ ﺳﺮ ﺷﻴﺘﺎن را ﻛﻪ ﻣﺎر ﺑﻮد ﻣﺎﻟﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ از ﻟﺤﻈﻪ اي ﮔﻔﺖ‪ ":‬او ﻳﻚ اﺳﺘﺎد اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﺳﺘﺎدي ﺧﻮاﺳﺘﻪ ي اﺻﻠﻲ او در زﻧﺪﮔﻲ ﻧﻴـﺴﺖ و‬

‫ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺳﻴﺎﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر او را ﻣﻼﻗﺎت ﻛﺮدم و ﻓﻬﻤﻴـﺪم ﻃﺒﻴﻌﺘـﻲ ﻗـﻮي و ﭘـﺮ ﺷـﻮر دارد اﻣـﺎ‬

‫‪57‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪58‬‬

‫ﺧﻮدﻛﺎﻣﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮔﻤﺎن ﻧﻤﻲ ﻛـﻨﻢ ﺑﺨﻮاﻫـﺪ ﺣﻜﻮﻣـﺖ ﻛﻨـﺪ‪ ...‬ﻧﻤـﻲ داﻧـﻢ‪ ،‬ﺳـﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜـﺎﻻ‪ .‬ﺷـﺎﻳﺪ‬

‫ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﺶ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺟﻮاﺑﺖ را ﺑﺪﻫﺪ ﻣـﺮدي ﻫـﺴﺖ ﺑـﺎ ﻧـﺎم ﺛﺎروﻟـﺪ ﻛـﻪ در ﺧﺎﻧـﻪ ﻟـﺮد ﻋﺰرﻳـﻞ در‬

‫اﺳﻮاﻟﺒﺎرد ﺑﺎ او ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ارزش اش را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮوي و او را ﺑﺒﻴﻨـﻲ ﺷـﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ‬

‫ﺟﻮاب ﺳﻮاﻻت راﺑﺪﻫﺪ اﻣﺎ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎ ارﺑﺎﺑﺶ ﺑﻪ دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮي رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪".‬‬

‫" ﻣﺘﺸﻜﺮم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﺧﻮﺑﻲ اﺳﺖ‪ ...‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻣﻲ روم‪".‬‬

‫ﺑﺎ ﻛﻨﺴﻮل ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮد و در دل ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﭘﺮواز ﻛﺮد ﺗﺎ در اﺑﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﻛﺎﻳﺰه ﺑﭙﻴﻮﻧﺪد‪.‬‬

‫*‬

‫ﺳﻔﺮ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎل ﺑﺎ آﺷﻔﺘﮕﻲ ﻫﺎي دﻧﻴﺎي اﻃﺮاف ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻣﺮدﻣﺎن ﻣﻨﻄﻘﻪ ي‬

‫ﻗﻄﺒﻲ دﭼﺎر ﺗﺸﻮﻳﺶ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬ﻫﻤـﻴﻦ ﻃـﻮر ﺣﻴﻮاﻧـﺎت ‪ ،‬ﻧـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﻣـﻪ و ﺗﻐﻴﻴـﺮات‬

‫ﻣﻐﻨﺎﻃﻴﺴﻲ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﻏﻴﺮ ﻣﻌﻤﻮل و ﺧﺎرج از ﻓﺼﻞ ﻳﺦ ﻫﺎ و ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ در آﻣﺪن زﻣـﻴﻦ‪.‬‬

‫اﻧﮕﺎر ﺧﻮد زﻣﻴﻦ‪ ،‬زﻣﻴﻦ ﻳﺦ ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬داﺷﺖ از ﺧﻮاﺑﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻴﺪار ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫در اﻳﻦ آﺷﻔﺘﮕﻲ ﻛﻪ ﺳﺘﻮن ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻮر از ﻣﻴﺎن ﻻﻳﻪ ﻫﺎي ﻣﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺗﺎﺑﺪ و ﺳﺮﻳﻊ ﻣﺤـﻮ ﻣـﻲ‬

‫ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻮزن ﻫﺎي ﻗﻄﺒﻲ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﻴﺖ ﺑﻪ ﺟﻨﻮب ﻳﻮرﺗﻤﻪ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺳﺮﻳﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻏﺮب‬

‫ﻳﺎ ﺷﻤﺎل ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬و دﺳﺘﻪ ﻫﺎي ﭘﺮ ﺷﻤﺎر ﻏﺎزﻫﺎي وﺣﺸﻲ ﺑﺎ آﺷﻮب ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳـﻮ ﭘﺨـﺶ ﻣـﻲ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ ﭼﻮن ﻣﻴﺪان ﻫﺎي ﻣﻐﻨﺎﻃﻴﺴﻲ ﻛﻪ در ﭘﺮواز ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ دﭼﺎر آﺷﻔﺘﮕﻲ ﺷﺪه ﺑـﻮد‪،‬‬

‫‪58‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪59‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﺳﻮار ﺷﺎﺧﻪ ي ﻛﺎج اش ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎل ﭘﺮواز ﻛـﺮد ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ اي در دور‬

‫اﻓﺘﺎده ﺗﺮﻳﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ اﺳﻮاﻟﺒﺎرد ﺑﺮود‪.‬‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫در آﻧﺠﺎ ﺛﺎروﻟﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺘﺨﺪم ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ‪ ،‬را دﻳﺪ ﻛﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﮔﺮوﻫﻲ از ﺟـﻦ ﻫـﺎي ﺻـﺨﺮه‬

‫ﺟﻨﮕﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﻛﺎﻓﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ دارد ﻣﻲ اﻓﺘﺪ ﻓﻘـﻂ ﺗﺤﺮﻛـﺎﺗﻲ را‬

‫ﻣﻲ دﻳﺪ‪ .‬ﺟﻨﺒﺶ ﺑﺎل ﻫﺎﻳﻲ ﭼﺮﻣﻴﻦ را دﻳﺪ و ﺻﺪاي ﺑﺪﺧﻮاﻫﺎﻧﻪ ي ﻳﻮك – ﻳﻮك – ﻳـﻮك آﻧﻬـﺎ را‬

‫ﻛﻪ در ﻣﺤﻮﻃﻪ ي ﺑﺮﻓﻲ ﻃﻨﻴﻦ اﻧﺪاز ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻴﻜﻠﻲ ﺧﺰ ﭘﻮش ﺑﺎ ﺗﻔﻨﮓ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن آﻧﻬـﺎ ﺷـﻠﻴﻚ ﻛـﺮد و‬

‫ﺷﻴﺘﺎن اش ﻛﻪ ﺳﮕﻲ ﻧﺤﻴﻒ ﺑﻮد ﻫﺮ ﺑﺎر ﻛﻪ آن ﻣﻮﺟﻮدات زﺷﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺣﻤﻠـﻪ ور‬

‫ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﻣﺮد را ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﻦ ﻫﺎي ﺻﺨﺮه ﻫﻤﻴﺸﻪ دﺷﻤﻦ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻي ﺳـﺮ‬

‫اﻧﻬﺎ ﭼﺮﺧﻴﺪ و ﺑﺎ ﻛﻤﺎن ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺗﻴﺮ اﻧﺪازي ﻛﺮد‪ .‬ﮔﺮوه ﺧﺒﻴﺚ – ﻫﺮ ﭼﻨﺪ آن ﻗﺪر ﻧﺎﻣﻨﻈﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ‬

‫ﻧﻤﻲ ﺷﺪ آﻧﻬﺎ را ﻳﻚ ﮔـﺮوه ﻧﺎﻣﻴـﺪ – ﺟﻴـﻎ زدﻧـﺪ و ﺻـﺪاﻫﺎﻳﻲ ﺑـﻲ ﻣﻌﻨـﻲ از ﺧـﻮد در آوردﻧـﺪ و‬

‫ﭼﺮﺧﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ دﺷﻤﻦ ﺟﺪﻳﺪﺷﺎن رادﻳﺪﻧﺪ و ﺑﺎ آﺷﻔﺘﮕﻲ ﭘﺮواز ﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﻳـﻚ دﻗﻴﻘـﻪ ﺑﻌـﺪ آﺳـﻤﺎن‬

‫دوﺑﺎره ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪ و ﺻﺪاي ﻳﻮك – ﻳﻮك – ﻳﻮك آﻧﻬﺎ از ﻓﺎﺻﻠﻪ اي دور ﺿﻌﻴﻒ و ﺿﻌﻴﻒ ﺗﺮ ﺷـﺪ‬

‫ﺗﺎ آﻧﻜﻪ در ﭘﺸﺖ ﻛﻮه ﻫﺎ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ و ﺳﻜﻮت ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪59‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪60‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ آﻣﺪ و روي ﺑﺮف ﺑﻪ ﻫﻢ رﻳﺨﺘﻪ و ﺧﻮن آﻟﻮد ﻓﺮود آﻣﺪ‪ .‬ﻣـﺮد ﻛـﻼه‬

‫وﻗـﺖ ﻫـﺎ‬ ‫اش را ﻋﻘﺐ زد‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﺗﻔﻨﮓ را ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ در دﺳﺖ داﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺟﺎدوﮔﺮ ﻫﺎ ﺑﻌـﻀﻲ‬

‫دﺷﻤﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬او ﻣﺮدي ﺑﻮد ﺳﺎﻟﺨﻮرده ﺑﺎ ﭼﺎﻧﻪ اي ﺑﻠﻨﺪ و ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻣﺼﻤﻢ و ﻣﻮي ﺟﻮ ﮔﻨﺪﻣﻲ‪.‬‬

‫ﺑﺒـﻴﻦ‪:‬‬ ‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻦ از دوﺳﺘﺎن ﻻﻳﺮا ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬اﻣﻴﺪوارم ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎﻫﻢ ﺻـﺤﺒﺖ ﻛﻨـﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻛﻤﺎن ام را زﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﺬارم‪".‬‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪ ":‬آن ﺑﭽﻪ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟"‬

‫" در دﻧﻴﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻧﮕﺮان ﺳﻼﻣﺘﻲ او ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻢ ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ دارد ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪".‬‬

‫ﻣﺮد ﺗﻔﻨﮓ اش را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭘﺲ ﺑﻴﺎ ﺗﻮ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ‪ :‬ﺗﻔﻨﮓ ام را زﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﺬارم‪".‬‬

‫ﻫﺮ دو رﺳﻢ ادب ﺑﻪ ﺟﺎ آوردﻧﺪ و وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎﻳﺰه ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﭘـﺮ ﻛـﺸﻴﺪ ﺗـﺎ ﻣﺮاﻗـﺐ ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬

‫ﺛﺎروﻟﺪ ﻗﻬﻮه درﺳﺖ ﻛﺮد و ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﻄﻮر درﮔﻴﺮ ﻣﺎﺟﺮاي ﻻﻳﺮا ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰي از ﺟﻨﺲ ﭼﻮب ﺑﻠﻮط ﻛﻨﺎر ﭼﺮاغ ﻧﻔﺘﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺛﺎروﻟﺪ ﮔﻔﺖ‪ ":‬او ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﭽـﻪ‬

‫ي ﻛﻠﻪ ﺷﻘﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﺳﺎل وﻗﺘﻲ ﺟﻨﺎب ﻟﺮد ﺑﻪ ﻛﺎﻟﺞ ﺟـﺮدن ﻣـﻲ رﻓـﺖ او را ﻣـﻲ دﻳـﺪم ‪ .‬ﺧﻴﻠـﻲ‬

‫دوﺳﺖ اش داﺷﺘﻢ – ﺑﭽﻪ اي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﻧﻘﺶ او در اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﭼﻴﺴﺖ‪".‬‬

‫" ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﭼﻪ ﻧﻘﺸﻪ اي دارد؟"‬

‫" ﺷﻤﺎ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﺮﻓﻲ زده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ؟ ﻣﻦ ﻣـﺴﺘﺨﺪم او ﻫـﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻫﻤـﻴﻦ‪.‬‬

‫ﻟﺒﺎس ﻫﺎﻳﺶ را ﺗﻤﻴﺰ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺶ آﺷﭙﺰي ﻣﻲ ﻛﻨﻢ و ﺧﺎﻧﻪ اش را ﺗﻤﻴﺰ ﻧﻜﻪ ﻣـﻲ دارم‪ .‬ﺷـﺎﻳﺪ‬

‫‪60‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪61‬‬

‫در ﻃﻮل ﺳﺎل ﻫﺎ در ﻛﻨﺎر ﺟﻨﺎب ﻟﺮد ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑـﻪ ﺷـﻜﻠﻲ ﺗـﺼﺎدﻓﻲ‪ .‬ﻣـﻦ‬

‫ﺑﺮاي او ﺣﻜﻢ ﻳﻜﻲ از ﻟﻮازم ﺧﺎﻧﻪ را دارم‪".‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ اﺻﺮار ﻛﺮد‪ ":‬ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﺗﺼﺎدﻓﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪه اي ﺑﮕﻮ‪".‬‬

‫ﺛﺎروﻟﺪ ﻣﺮدي ﺳﺎﻟﺨﻮرده اﻣﺎ ﺳﺎﻟﻢ و ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ ﺑﻮد و ﺗﻮﺟﻪ و زﻳﺒﺎﻳﻲ اﻳﻦ ﺟـﺎدوﮔﺮ ﺟـﻮان او را ﻣﺜـﻞ‬

‫ﻫﺮ ﻣﺮد دﻳﮕﺮي ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻗﺮار داده ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ از ﻃﺮﻓﻲ زﻳﺮك ﺑﻮد و ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﺗﻮﺟﻪ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻧـﻪ‬

‫ﺑﺮ او‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﺮ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ او دارد؛ از ﻃﺮﻓﻲ ﻓﺮد ﺻﺎدﻗﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﻣﻲ داﻧـﺴﺖ‬

‫ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ دﻗﻴﻘﺎً ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭼﻪ دارد ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺟﺰﻳﻴﺎت ﻓﻠﺴﻔﻲ ﻛﺎرﻫﺎي او ﻓﺮاﺗﺮ از درك‬

‫ﻣﻦ اﺳﺖ ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي اﻧﮕﻴﺰه ي ﺟﻨﺎب ﻟﺮد ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻤﻲ داﻧـﺪ ﻛـﻪ ﻣـﻦ‬

‫ﻣﻲ داﻧﻢ‪ .‬اﻳﻦ را از ﺻﺪﻫﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪه ام‪ .‬اﮔﺮ اﺷـﺘﺒﺎه ﮔﻔـﺘﻢ ﻣـﺮا اﺻـﻼح ﻛﻨﻴـﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘـﻪ ﺧـﺪاي‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻓﺮق دارد‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ؟"‬

‫" ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ‪".‬‬

‫" اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﺪاي ﻣﺎ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﻳﺴﺪ؟ ﺧﺪاي ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻛﻪ اﺑﺮ ﻧﻴﺮو ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻨﺪش‪".‬‬

‫" ﺑﻠﻪ ﻣﻲ داﻧﻢ‪".‬‬

‫" ﺧﺐ ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ از آﻳﻴﻦ ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺷﻔﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻛﻔﺎره‬

‫و ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰ ﻫﺎﻳﻲ ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧﻨﺪ ﻧﻔﺮت را ﻣﻲ ﺷﻮد در ﭼﻬﺮه اش دﻳﺪ‪ .‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ در اﻓﺘـﺎدن‬

‫‪61‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪62‬‬

‫ﺑﺎ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺣﻜﻢ ﻣﺮگ را دارد‪ ،‬اﻣﺎ ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ از زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﺎد دارم در ﺳﺮ ﻋﻘﺎﻳـﺪي ﺷﻮرﺷـﻲ را‬

‫ﻣﻲ ﭘﺮوراﻧﺪه اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ داﻧﻢ‪".‬‬

‫" ﺷﻮرش ﻋﻠﻴﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ؟"‬

‫" ﺗﺎ ﺣﺪودي‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﻴﺖ وارد ﻋﻤﻞ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪ‪".‬‬

‫" ﭼﺮا؟ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ ﻗﺪرت دارد؟"‬

‫ﻣﺴﺘﺨﺪم ﭘﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺟﻠﻮي ارﺑﺎب ﻣﺮا ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﺷـﺎﻳﺪ اﻳـﻦ ﺣـﺮف ﺑﺮاﻳﺘـﺎن‬

‫ﻋﺠﻴﺐ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣـﻦ آن ﻣـﺮد را ﺑﻬﺘـﺮ از ﻫﻤـﺴﺮش ﻣـﻲ ﺷﻨﺎﺳـﻢ ﺣﺘـﻲ ﺑﻬﺘـﺮ از‬

‫ﻣﺎدرش‪ .‬او ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ارﺑﺎب و ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮده‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺗﻤﺎم اﻓﻜﺎر او را درك‬

‫ﻛﻨﻢ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﭘﺮواز ﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣـﻲ رود‪ ،‬ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ ﻧﺘـﻮاﻧﻢ‬

‫دﻧﺒﺎل اش ﺑﺮوم‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻌﺘﻘﺪم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻗﺪرت ﻛﻠﻴﺴﺎ از ﺷـﻮرش ﻋﻠﻴـﻪ آﻧﻬـﺎ ﻣﻨـﺼﺮف ﻧـﺸﺪ‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ‬

‫ﺿﻌﻴﻒ ﺗﺮ از آن ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ در ﺑﻴﻔﺘﺪ‪".‬‬

‫" ﭘﺲ ‪...‬ﭼﻜﺎر دارد ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟"‬

‫" ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺟﻨﮕﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺮ را در ﻧﻈﺮ دارد‪ .‬ﻓﻜـﺮ ﻛـﻨﻢ ﻗـﺼﺪ دارد ﺷﻮرﺷـﻲ ﻋﻠﻴـﻪ ﺑـﺎﻻﺗﺮﻳﻦ‬

‫ﻗﺪرت ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻪ راه ﺑﻴﺎﻧﺪازد‪ .‬رﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻣﺤﻞ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد اﺑﺮ ﻧﻴﺮو را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ و ﻗـﺼﺪ دارد او را از‬

‫ﻣﻴﺎن ﺑﺮدارد‪.‬‬

‫‪62‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪63‬‬

‫} دوﺳﺘﺎن اﮔﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﻪ اﻋﺘﻘﺎدات ﻣﺬﻫﺒﻴﺘﻮن ﺧﺪﺷﻪ وارد ﻧﺸﻪ اداﻣـﻪ داﺳـﺘﺎن رو ﺑﻴﺨﻴـﺎل‬

‫ﺑﺸﻴﻦ ‪ .......................................................................................................................................‬ﻳﻜـﻲ ﻧﻴـﺴﺖ‬

‫ﺑﮕﻪ ﺷﺪي ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﻛﻪ وﺳﻂ ﻓﻴﻠﻢ آﮔﻬﻲ ﭘﺨﺶ ﻣﻴﻜﻨﻲ ‪{....‬‬

‫ﻣﻦ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻗﻠﺒﻢ از ﮔﻔﺘﻦ اﻳﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ ﻣـﻲ ﻟـﺮزد‪ .‬ﺟـﺮات ﻓﻜـﺮ ﻛـﺮدن ﺑـﻪ آن را‬

‫ﻧﺪارم‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻛﺎري ﻛﻪ او دارد ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﻮﺟﻴﻪ دﻳﮕﺮي ﺳﺮاغ ﻧﺪارم‪".‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎي ﺛﺎروﻟﺪ را ﺧﻮب ﻫﻀﻢ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻗﺒﻞ ازآﻧﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺣﺮﻓﻲ‬

‫ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺛﺎروﻟﺪ اداﻣﻪ داد‪:‬‬

‫" اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻫﺮ ﻛﺲ ﻗﺼﺪ ﻛﺎري ﺑﻪ آن ﻋﻈﻤﺖ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻮرد ﺧﺸﻢ ﻛﻠﻴﺴﺎ واﻗﻊ ﻣـﻲ ﺷـﻮد‪ .‬در‬

‫اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻛﻔﺮ اﺳﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬او ﻓﻮري در دﻳـﻮان اﻧﻈﺒـﺎﻃﻲ‬

‫ﻣﺤﻜﻮم ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻫﺮﮔﺰ از اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺣﺮﻓـﻲ ﺑـﺮ زﺑـﺎن ﻧﻴـﺎورده ام و دﻳﮕـﺮ ﻫـﻢ ﺣﺮﻓـﻲ‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻢ زد‪.‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺟﺎدوﮔﺮ و ﻓﺮاﺗﺮ از ﻗﺪرت ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻧﺒﻮدﻳﺪ ﺣﺘﻲ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﻧﺰد ﺷـﻤﺎ آن را ﺑـﺎ‬

‫ﻣـﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ‬ ‫ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﺑﻴﺎورم؛ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﻨﻄﻘﻲ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ و ﺑﺲ‪ .‬او‬

‫اﺑﺮ ﻧﻴﺮو را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ و او را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮ دارد‪".‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ ":‬آﻳﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ؟"‬

‫" زﻧﺪﮔﻲ ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﭘﺮ از ﻛﺎرﻫﺎي ﻏﻴﺮ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﺎري ﻧﺒـﻮده ﻛـﻪ ﻧﺘﻮاﻧـﺪ‬

‫اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮاً دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪه‪ .‬اﮔﺮ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻳﻚ ﺑـﺸﺮ‬

‫ﺟﺮات ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن ﺑﻪ آن را ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﻨﺪ؟"‬

‫‪63‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪64‬‬

‫" ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ؟ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟"‬

‫" ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻲ از ﺟﻨﺲ روح‪ .‬در ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻛﻠﻴﺴﺎ آﻣﺪه ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از ﺧﻠﻘﺖ دﻧﻴﺎ ﻓﺮﺷـﺘﻪ‬

‫ﻫﺎ ﺷﻮرش ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ از ﺑﻬﺸﺖ اﺧﺮاج و راﻫﻲ ﺟﻬـﻨﻢ ﺷـﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣـﻲ داﻧﻴـﺪ‪ ،‬ﻧـﺎﻣﻮﻓﻖ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻜﺘﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﺎري ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎزه ﻗﺪرت ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ را داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻟﺮد ﻋﺰرﻳـﻞ ﻓﻘـﻂ‬

‫ﻳﻚ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺑﺸﺮي ﻧﻪ ﺑﻴﺶ از آن‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮوازي ﻫﺎي او ﺑﻲ اﻧﺘﻬﺎ اﺳـﺖ‪ .‬او ﺟـﺮات‬

‫اﻧﺠﺎم ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ را دارد ﻛﻪ ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﺣﺘﻲ ﺟﺮات ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن ﺑﻪ آن را ﻧﻴـﺰ ﻧﺪارﻧـﺪ‪ .‬ﺑﺒﻴﻨﻴـﺪ ﺗـﺎ‬

‫ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﻛﺮده‪ :‬آﺳﻤﺎن را ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ و راﻫﻲ ﺑﻪ دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﺎز ﻛﺮده اﺳـﺖ‪ .‬ﭼـﻪ ﻛـﺴﻲ ﻗـﺒﻼً‬

‫ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري ﻛﺮده ﺑﻮد؟ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻓﻜﺮش را ﻣﻲ ﻛﺮد؟ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎ ﺑﺨﺸﻲ از وﺟﻮدم ﻣـﻲ ﮔـﻮﻳﻢ او‬

‫دﻳﻮاﻧﻪ‪ ،‬ﺷﺮور و ﻋﻨﺎن ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺨﺶ دﻳﮕﺮي از وﺟﻮدم ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ او ﻟﺮد ﻋﺰرﻳـﻞ اﺳـﺖ‪،‬‬

‫ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻴﭻ ﻓﺮد دﻳﮕﺮي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ‪ ...‬اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري ﻣﻤﻜﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ از او ﺑﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﻧﻪ ﻛـﺲ‬

‫دﻳﮕﺮ‪".‬‬

‫" ﺗﻮﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻜﻨﻲ‪ ،‬ﺛﺎروﻟﺪ؟"‬

‫" ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻢ‪ .‬از اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ او ﺑﺮﮔﺮدد ﻳﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻤﻴﺮم‪ .‬و ﺣـﺎﻻ‬

‫ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ از ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﻮال را ﺑﭙﺮﺳﻢ‪ .‬ﺑﺎﻧﻮ‪".‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮم آن ﺑﭽﻪ در اﻣﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺷـﺎﻳﺪ ﻣﺠﺒـﻮر ﺷـﻮم اﻳـﻦ راه را‬

‫دوﺑﺎره ﺑﺮوم‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ داﻧﻢ ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮاﻫﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪".‬‬

‫ﺛﺎروﻟﺪ ﮔﻔﺖ‪ ":‬از اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻜﺎن ﻧﻤﻲ ﺧﻮرم"‬

‫‪64‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪65‬‬

‫دﻋﻮت ﺛﺎروﻟﺪ ﺑﺮاي ﺻﺮف ﻏﺬا را رد ﻛﺮد و از او ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫دﻗﻴﻘﻪ اي ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﻧﺰد ﺷﻴﺘﺎن اش ﺑﺮﮔﺸﺖ و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﻓﺮاز ﻛﻮه ﻫـﺎي ﻣـﻪ ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﻣـﻲ‬

‫ﭼﺮﺧﻴﺪﻧﺪ ﺷﻴﺘﺎن ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ آﺷﻔﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻧﻴﺎزي ﻧﺒﻮد ﺗﻮﺿـﻴﺢ ﺑﺪﻫـﺪ‪ :‬ﻫـﺮ رﺷـﺘﻪ‬

‫ﺧﺰه اي‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﺎﻟﻪ ﭘﺮ ﻳﺨﻲ‪ ،‬ﻫﺮ ﭘﺸﻪ اي در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣـﺎدري اش او را ﺑـﻪ ﺑﺎزﮔـﺸﺖ ﺗﺮﻏﻴـﺐ ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺮد‪ .‬او از ﻋﺎﻗﺒﺖ آﻧﻬﺎ در ﻫﺮاس ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ از ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺧﻮد ﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺑﺎﻳـﺪ ﻋـﻮض ﻣـﻲ‬

‫ﺷﺪ‪ .‬داﺷﺖ درﮔﻴﺮ ﻣﺴﺎﺋﻞ آدم ﻫﺎ ﻣﻲ ﺷﺪ؛ ﺧﺪاي ﻋﺰرﻳﻞ ﺧﺪاي او ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ داﺷﺖ اﻧـﺴﺎن ﻣـﻲ‬

‫ﺷﺪ؟ داﺷﺖ وﺟﻪ ﺟﺎدوﮔﺮي اش را از دﺳﺖ ﻣﻲ داد؟‬

‫اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺎري ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺧـﻮاﻫﺮان ﻣـﺎن ﺻـﺤﺒﺖ ﻛﻨـﻴﻢ‪ ،‬ﻛـﺎﻳﺰه‪ .‬درﺑـﺎره ي ﭼﻨـﻴﻦ‬

‫ﻣﺴﺎﺋﻠﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮان ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪".‬‬

‫و در ﻣﻴﺎن ﻣﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درﻳﺎﭼﻪ ي اﻧﺎرا و ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮد رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫*‬

‫ﻟـﻲ‬ ‫در ﻏﺎرﻫﺎي ﭘﻮﺷﻴﺪه در ﺟﻨﮕﻞ ﻛﻨﺎر درﻳﺎﭼﻪ ﺑﻘﻴﻪ ي اﻫﺎﻟﻲ ﻃﺎﻳﻔﻪ را دﻳﺪﻧـﺪ‪،‬ﻫﻤـﻴﻦ ﻃـﻮر‬

‫اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ را‪ .‬ﭘﺲ از ﺳﻘﻮط در اﺳﻮاﻟﺒﺎرد ﺳﻌﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﺎﻟﻦ اش را در ﻫﻮا ﻧﮕﻪ دارد و ﺟﺎدوﮔﺮ‬

‫ﻫﺎ او را ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺎدري ﺧﻮد ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ در آﻧﺠﺎ ﺑـﻪ ﺗﻌﻤﻴـﺮ ﺳـﺒﺪ وﻛﻴـﺴﻪ ي ﻫـﻮاي ﺑـﺎﻟﻦ‬

‫ﺑﭙﺮدازد‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﺎﻧﻢ‪ ،‬از دﻳﺪﺗﺎن ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ‪ .‬از دﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﺧﺒﺮي دارﻳﺪ؟"‬

‫‪65‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪66‬‬

‫" ﻫﻴﭻ‪ ،‬آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ‪ .‬ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ اﻣﺸﺐ در ﺷﻮراي ﻣﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺷـﻮﻳﺪ ﺗـﺎ ﺑﺒﻴﻨـﻴﻢ ﭼـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ‬

‫ﻛﺮد؟"‬

‫ﺗﮕﺰاﺳﻲ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﻠﻚ زد‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺸﻨﻴﺪه ﺑﻮد آدﻣﻲ در ﺷـﻮراي ﺟﺎدوﮔﺮﻫـﺎ ﺷـﺮﻛﺖ ﻛـﺮده‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﺎﻳﻪ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻳﻜﻲ دو ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪".‬‬

‫در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل آن روز ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ داﻧﻪ ﻫﺎي ﺳﻴﺎه ﺑﺮف ﺑﺮ ﺑﺎل ﺗﻮﻓﺎن و ﺑﺎ ﻟﺮزش اﺑﺮﻳﺸﻢ‬

‫ﻟﺒﺎس ﺷﺎن و زوزه ي ﺑﺎد در ﻣﻴﺎن ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ و ﺑﺮگ ﻫﺎي ﺳﻮزﻧﻲ ﻛﺎج‪ .‬ﻣﺮداﻧﻲ ﻛﻪ در ﺟﻨﮕﻞ ﻫـﺎي‬

‫ﭘﺮ ﺑﺎران ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻜﺎر ﻳﺎ در ﻣﻴﺎن ﻳﺦ ﻫﺎي ﺷﻨﺎور و در ﺣﺎل ذوب ﻣـﺸﻐﻮل ﻣـﺎﻫﻴﮕﻴﺮي ﺑﻮدﻧـﺪ از‬

‫ﻣﻴﺎن ﻣﻪ ﺻﺪاي زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ و اﮔﺮ آﺳﻤﺎن ﺻﺎف ﺑﻮد ﺟﺎدوﮔﺮﻫـﺎي در ﺣـﺎل ﭘـﺮواز را ﻣـﻲ‬

‫دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻮن ﻟﻜﻪ ﻫﺎي ﺳﻴﺎه ﺑﺮ ﺟﺰر و ﻣﺪي ﭘﻨﻬﺎن ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺎ ﻏﺮوب ﺟﻨﮕﻞ ﻫﺎي اﻃﺮاف درﻳﺎﭼﻪ از زﻳﺮ ﺑﺎ ﺻﺪﻫﺎ آﺗﺶ روﺷﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑـﺰرگ ﺗـﺮﻳﻦ آﺗـﺶ‬

‫ﺟﻠﻮي ﻏﺎر ﻣﺤﻞ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از آﻧﻜﻪ ﻫﻤﻪ ﻏﺬا ﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬در آﻧﺠـﺎ ﺟﻤـﻊ ﺷـﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳـﺮاﻓﻴﻨﺎ‬

‫ﭘﻜﺎﻻ وﺳﻂ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﺎﺟﻲ از ﮔﻞ ﻫﺎي ﺳﺮخ ﺑﺮ ﻣﻮﻫﺎي روﺷﻦ اش ﮔﺬاﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد‪ .‬در ﺳـﻤﺖ‬

‫ﭼﭗ ﻟﻲ اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ و در ﺳﻤﺖ راﺳﺖ اش ﻳﻚ ﻣﻬﻤﺎن ﺑﻮد‪ :‬ﻣﻠﻜﻪ ي ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎي ﻟﺘﻮﻧﻲ ﻛـﻪ ﻧـﺎم‬

‫اش روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﺑﻮد‪.‬‬

‫او ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻗﺒﻞ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺎﻳﻪ ي ﺗﻌﺠﺐ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﻓﻜﺮ‬

‫ﻛﺮده ﺑﻮد ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﻣﻮﺟﻮدي ﺑﺎ ﻋﻤﺮ ﻛﻮﺗﺎه ﭼﻪ زﻳﺒﺎﺳﺖ؛ اﻣﺎ روﺗـﺎ اﺳـﻜﺎدي ﻣﺜـﻞ‬

‫‪66‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪67‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻲ ﺑﻮد و ﻣﺮﻣﻮز و ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻮدن او اﺑﻌﺎدي ﮔﺴﺘﺮده ﺗﺮ داﺷـﺖ‪ .‬او ﺑـﺎ ارواح‬

‫ارﺗﺒﺎط داﺷﺖ و ﻇﺎﻫﺮش اﻳﻦ را ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد‪ .‬زﻧﻲ ﭘﺮﺷﻮر و ﺳﺮ زﻧﺪه ﺑـﻮد ﺑـﺎ ﭼـﺸﻤﺎﻧﻲ ﺳـﻴﺎه و‬

‫درﺷﺖ؛ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ زﻣﺎﻧﻲ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ي ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻮﺷﻮاره ﻫﺎﻳﻲ ﻃﻼﻳﻲ و ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑـﻪ‬

‫ﮔﻮش و ﺗﺎﺟﻲ ﺑﺎ ﺗﺰﻳﻴﻨﺎت دﻧﺪان ﺑﺒﺮ ﻗﻄﺒﻲ ﺑﺮﻣﻮﻫﺎي ﺳﻴﺎه و ﻣﺠﻌـﺪش داﺷـﺖ‪ .‬ﺷـﻴﺘﺎن ﺳـﺮاﻓﻴﻨﺎ‪،‬‬

‫ﻛﺎﻳﺰه‪ ،‬از ﺷﻴﺘﺎن روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ او ﺧﻮدش ﺑﺒﺮﻫﺎ را ﻛﺸﺘﻪ ﺗﺎﻗﺒﻴﻠﻪ ي ﺗﺎﺗﺎري ﻛﻪ آﻧﻬـﺎ‬

‫را ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ ﻣﺠﺎزات ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن وﻗﺘﻲ او ﺑﻪ ﻗﻠﻤﺮو آﻧﻬﺎ رﻓﺘﻪ ﺑـﻮد اﻫـﺎﻟﻲ ﻗﺒﻴﻠـﻪ در ﺷـﺎن او‬

‫ﻣـﻲ ﺷـﺪﻧﺪ دﭼـﺎر‬ ‫ﭘﺬﻳﺮاﻳﻲ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻫﺎﻟﻲ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺑﺪون ﺑﺒﺮ ﻫﺎ ﻛـﻪ ﺧﺪاﻳﺎﻧـﺸﺎن ﻣﺤـﺴﻮب‬

‫وﺣﺸﺖ و ﺳﺮﮔﺸﺘﮕﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و از او ﺧﻮاﺳـﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ ﺑﮕـﺬارد در ﻋـﻮض او را ﺑﭙﺮﺳـﺘﻨﺪ ﺗـﺎ از‬

‫ﺧﻔﺖ و ﺧﻮاري ﺧﺎرج ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬و او ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ آﻧﻬﺎ ﺑـﺮاي او ﭼـﻪ ﺳـﻮدي دارد‪ .‬ﺑـﺮاي‬

‫ﺑﺒﺮﻫﺎ ﻛﻪ ﺳﻮدي ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي‪ :‬زﻳﺒﺎ‪ ،‬ﻣﻐﺮور و ﺑﻲ رﺣﻢ‪.‬‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﭼﺮا ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ او ﺧﻮش آﻣﺪ ﮔﻔـﺖ و ادب ﺣﻜـﻢ‬

‫ﻛﺮد روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي در ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻫﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺳﺨﻦ آﻏـﺎز‬

‫ﻛﺮد‪.‬‬

‫" ﺧﻮاﻫﺮان! ﻣﻲ داﻧﻴﺪ ﺑﺮاي ﭼﻪ ﮔﺮد ﻫﻢ آﻣﺪه اﻳﻢ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ درﺑﺎره ي اﺗﻔﺎﻗﺎت اﺧﻴـﺮ ﺗـﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴـﺮﻳﻢ‪.‬‬

‫ﺟﻬﺎن ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪه و ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ از اﻳﻦ دﻧﻴﺎ راﻫﻲ ﺑﻪ دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﺎز ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬آﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﮕـﺮان‬

‫اﻳﻦ ﻗﻀﺎﻳﺎ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻳﺎ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل زﻧﺪﮔﻲ ﻋﺎدي ﺧﻮد را اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻴﻢ و ﺳـﺮﻣﺎن ﺑـﻪ ﻛـﺎر ﺧﻮدﻣـﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺑﻌﺪ ﻗﻀﻴﻪ آن ﻛﻮدك‪ ،‬ﻻﻳﺮا ﺑﻼﻛﻮا‪ ،‬اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻳﻮرك ﺑﻴﺮﻧﻴﺴﻮن ﻧﺎم ﻻﻳﺮا ﺳﻴﻠﻮر ﺗﺎﻧـﮓ را‬

‫‪67‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪68‬‬

‫ﺑﺮ او ﻧﻬﺎده اﺳﺖ‪ .‬او در ﺧﺎﻧﻪ ي دﻛﺘﺮ ﻻﻧﺴﻠﻴﻮس ﺷـﺎﺧﻪ ي ﻛـﺎج ﻣـﻮرد ﻧﻈـﺮ را اﻧﺘﺨـﺎب ﻛـﺮد‪ :‬او‬

‫ﻫﻤﺎن ﻛﻮدﻛﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ در اﻧﺘﻈﺎرش ﺑﻮده اﻳﻢ‪ ،‬ﺣـﺎﻻ او ﻧﺎﭘﺪﻳـﺪ ﺷـﺪه اﺳـﺖ‪ ".‬اﻣـﺸﺐ دو‬

‫ﻣﻬﻤﺎن دارﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻈﺮاﺗﺸﺎن را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ .‬اول ﺳﺨﻨﺎن ﻣﻠﻜـﻪ روﺗـﺎ اﺳـﻜﺎدي را ﺧـﻮاﻫﻴﻢ‬

‫ﺷﻨﻴﺪ‪".‬‬

‫روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎزوان ﺳﭙﻴﺪش در ﻧﻮر آﺗﺶ ﻣﻲ درﺧﺸﻴﺪ؛ ﭼﺸﻤﺎن اش ﭼﻨﺎن ﻣـﻲ‬

‫درﺧﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ دورﺗﺮﻳﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮه ي ﺑﺸﺎش او را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺨﻦ آﻏﺎز ﻛﺮد‪ " .‬ﺧﻮاﻫﺮان ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ دارد ﻣﻲ اﻓﺘﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑﺠﻨﮕـﻴﻢ‪.‬‬

‫ﭼﺮا ﻛﻪ ﺟﻨﮕﻲ در ﺷﺮف وﻗﻮع اﺳﺖ ‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻲ داﻧﻢ ﺑـﺎ‬

‫ﭼﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺠﻨﮕﻴﻢ دﺷﻤﻦ ﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺷﻮراي ﻣﺮﻛﺰي‪ ،‬ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ .‬در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﺗـﺎرﻳﺦ‬

‫– ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻋﻤﺮ ﻣﺎ ﻣﺪت زﻳﺎدي ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ اﺳﺖ – ﺳﻌﻲ ﻛﺮده اﻧﺪ ﺗﻤﺎم‬

‫ﻏﺮاﻳﺰ ﻃﺒﻴﻌﻲ را ﻛﻨﺘﺮل و ﺳﺮﻛﻮب ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬و ﻫﺮ ﮔﺎه در ﻛﻨﺘﺮل آﻧﻬﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺒﻮده اﻧﺪ‪ ،‬آن را از ﻣﻴـﺎن‬

‫ﺑﺮده اﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ از ﺷﻤﺎ دﻳﺪﻳﺪ ﻛﻪ در ﺑﻮﻟﻮاﻧﮕﺎر ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻛﺎري دﻫﺸﺘﻨﺎك ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻓﻘـﻂ‬

‫ﺑﻪ آن ﻣﻜﺎن و آن اﻋﻤﺎل ﺧﻼﺻﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺧﻮاﻫﺮان‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎل را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳـﻴﺪ؛ ﻣـﻦ ﺑـﻪ‬

‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻫﺎي ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻫﻢ ﺳﻔﺮ ﻛﺮده ام‪ .‬ﺑﺎور ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬در آﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﻛﻠﻴﺴﺎﻫﺎﻳﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻫـﺮ ﺣـﺲ‬

‫ﺧﻮﺑﻲ را ﻛﻨﺘﺮل وﻳﺮان و ﻣﺤﻮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﺟﻨﮕـﻲ در ﺑﮕﻴـﺮد و ﻛﻠﻴـﺴﺎ در ﻳـﻚ ﺳـﻮي آن‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ در ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮ ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻪ ﻣﺘﺤﺪان ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺒﻲ در ﻛﻨﺎرﻣـﺎن‬

‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫‪68‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪69‬‬

‫" ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻫﺎي ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﺤﺪ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺷﻤﺎل ﺑﺮوﻧـﺪ ﺗـﺎ دﻧﻴـﺎي‬

‫ﺟﺪﻳﺪ را ﻛﺸﻒ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﭼﻪ اﻛﺘﺸﺎﻓﺎﺗﻲ ﺣﺎﺻﻞ ﻣـﻲ ﺷـﻮد‪ .‬اﮔـﺮ آن ﻛـﻮدك در دﻧﻴـﺎي ﻣـﺎ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﻛﻪ دﻧﺒﺎل ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬و ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﻛﻠﻴﺪ اﻳـﻦ ﻣﻌﻤـﺎ اﺳـﺖ‪،‬‬

‫ﺑﺎور ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬او زﻣﺎﻧﻲ ﻣﻌﺸﻮق ﻣﻦ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺎ ﻛﻤﺎل ﻣﻴﻞ ﺣﺎﺿﺮم ﺑﻪ او ﺑﭙﻴﻮﻧـﺪم ﭼـﻮن از ﻛﻠﻴـﺴﺎ و‬

‫اﻋﻤﺎل اش ﻧﻔﺮت دارد‪.‬‬

‫" اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲ زدم‪".‬‬

‫روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﺑﺎ ﺷﻮر و ﻫﻴﺠﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد و ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﺑﻪ ﻗﺪرت و زﻳﺒﺎﻳﻲ او آﻓﺮﻳﻦ ﮔﻔـﺖ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻣﻠﻜﻪ ﻟﺘﻮﻧﻴﺎﻳﻲ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﻟﻲ اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ از دوﺳﺘﺎن آن ﻛﻮدك اﺳﺖ‪ ،‬ﭘـﺲ دوﺳـﺖ ﻣـﺎ ﻫـﻢ ﻫـﺴﺖ‪ .‬ﻧﻈـﺮ ﺷـﻤﺎ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬آﻗﺎ؟"‬

‫ﺗﮕﺰاﺳﻲ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺧﻤﻴﺪه و ﻣﺒﺎدي آداب از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﻲ آﻣـﺪ ﻛـﻪ اﻧﮕـﺎر از ﺷـﺮاﻳﻂ‬

‫ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﺑﻲ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺷﻴﺘﺎن اش‪ ،‬ﺧﺮﮔﻮﺷﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻫـﺴﺘﺮ‪ ،‬ﻛﻨـﺎر‬

‫او ﺧﺰﻳﺪ‪ ،‬ﮔﻮش ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻮد ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه و ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻃﻼﻳﻲ ﺧﻮد را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎ‪ ،‬اول ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﺤﺒﺖ ﻫﺎي ﻫﻤﻪ ي ﺷـﻤﺎ ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ ﺧـﻮدم ﺗـﺸﻜﺮ ﻛـﻨﻢ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬

‫ﻫﻮاﻧﻮردي ﻛﻪ ﺑﺎدﻫﺎي ﺟﻬﺎن دﻳﮕﺮ او را در ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻤﻚ ﻛﺮدﻳﺪ‪ .‬زﻳﺎد وﻗﺖ ﺗﺎن را ﻧﻤـﻲ‬

‫ﮔﻴﺮم‪.‬‬

‫‪69‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪70‬‬

‫" وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻛﻮاﻟﻲ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎل ﭘﺮواز ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ ،‬آن ﻛـﻮدك ﻻﻳـﺮا اﺗﻔـﺎﻗﻲ را ﻛـﻪ در‬

‫ﻛﺎﻟﺞ زﻧﺪﮔﻲ اش در آﻛﺴﻔﻮرد اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد‪ .‬ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪ ي اﺳﺎﺗﻴﺪ ﺳـﺮ‬

‫ﺟﺪا ﺷﺪه ي ﻣﺮدي ﺑﻪ ﻧﺎم اﺳﺘﺎﻧﺴﻼوس ﮔﺮوﻣﻦ را ﻧﺸﺎن داده ﺑﻮده و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ آﻧﻬﺎ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ‬

‫ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ او ﺑﻮدﺟﻪ اي ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاي ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎل و ﺗﺤﻘﻴﻖ در آن ﺑﺎره اﻗﺪام ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫" ﻛﻮدك آن ﻗﺪر از ﭼﻴﺰي ﻛﻪ دﻳﺪه ﺑﻮد ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﻼح ﻧﺪﻳﺪم زﻳﺎد از او ﺳﻮال ﻛـﻨﻢ‪ .‬اﻣـﺎ‬

‫ﺣﺮﻓﻲ ﻛﻪ زد‪ ،‬ﺧﺎﻃﺮه اي را در ذﻫﻦ ام ﻓﻌﺎل ﻛﺮد ﻛـﻪ واﺿـﺢ ﺑـﻪ ﻳـﺎدم ﻧﻴﺎﻣـﺪ‪ .‬درﺑـﺎره ي دﻛﺘـﺮ‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ‪ .‬و در ﺣﻴﻦ ﭘﺮواز از اﺳﻮاﻟﺒﺎرد ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻳﺎدم آﻣﺪ‪ .‬ﻳﻜـﻲ از‬

‫ﺷﻜﺎرﭼﻴﺎن ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺗﻮﻧﮕﻮﺳﮓ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪.‬ﻇﺎﻫﺮاً ﮔﺮوﻣﻦ ﻣﺤﻞ ﺷﻴﺌﻲ ﺧﺎﺻﻲ را ﻣﻲ داﻧـﺴﺖ ﻛـﻪ‬

‫ﺑﻪ دارﻧﺪه ي آن ﻣﺼﻮﻧﻴﺖ ﻣﻲ داد‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ارزش ﺟﺎدوﻳﻲ را ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﻛـﺎر ﻣـﻲ‬

‫ﺑﺮﻳﺪ ﺿﻌﻴﻒ ﻗﻠﻤﺪاد ﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺷﻲ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻗﺪرﺗﻲ دارد ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ را ﻗـﺒﻼً ﺷـﻨﻴﺪه‬

‫اﻳﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻲ ﮔﺬارد‪.‬‬

‫" و ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ زﻣﺎن ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﮕﻲ ام را ﻋﻘﺐ ﺑﻴﺎﻧﺪازم‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﮕﺮان ﻛﻮدك ﻫـﺴﺘﻢ‬

‫و از ﻃﺮﻓﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ دﻧﺒﺎل دﻛﺘﺮ ﮔﺮوﻣﻦ ﺑﮕﺮدم‪ .‬ﻣﻲ داﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛـﻨﻢ او ﻣـﺮده ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﺑـﻪ‬

‫ﻧﻈﺮم ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﺑﻪ آن اﺳﺎﺗﻴﺪ ﻛﻠﻚ زده اﺳﺖ‪.‬‬

‫" ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻮازﻣﺒﻼ ﺑﺮوم‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر ﺷﻨﻴﺪم زﻧـﺪه ﺑـﻮده‪ ،‬و ﻣـﻲ ﺧـﻮاﻫﻢ‬

‫دﻧﺒﺎل اش ﺑﮕﺮدم‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ آﻳﻨﺪه را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ زﻣﺎن ﺣﺎل را ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ‪ .‬و در اﻳﻦ ﺟﻨﮓ‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ارزش داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ " .‬ﺑﻌﺪ رو ﻛﺮد ﺑﻪ‬

‫‪70‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪71‬‬

‫" اﻣﺎ ﻛﺎر ﺑﻌﺪي ﻛﻪ ﻗﺼﺪ دارم ﺑﻜﻨﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ دﻧﺒﺎل اﺳﺘﺎﻧﻴﺴﻼوس ﮔﺮوﻣﻦ ﺑﮕﺮدم ﺗﺎ از ﻫﺮ ﭼﻪ‬

‫ﻣﻲ رﺳﺎﻧﻢ‪".‬‬ ‫ﻣﻲ داﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﻮم و اﮔﺮ آن ﺷﻲ ﺧﺎص را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ آن را ﺑﻪ ﻻﻳﺮا‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺷﻤﺎ ازدواج ﻛﺮده اﻳﺪ‪ ،‬آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ؟ ﻓﺮزﻧﺪي ﻧﺪارﻳﺪ؟"‬

‫" ﻧﻪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ ﺑﭽﻪ ﻧﺪارم‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﭘﺪر ﺑﻮدم‪ .‬اﻣﺎ ﺳﻮال ﺷـﻤﺎ را ﻣـﻲ ﻓﻬﻤـﻢ‪ ،‬ﺣـﻖ ﺑـﺎ‬

‫ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ :‬آن دﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ از ﻃﺮﻳﻖ واﻟﺪﻳﻦ واﻗﻌﻲ اش ﺑﺎ ﺑﺪ ﺷﺎﻧـﺴﻲ ﻣﻮاﺟـﻪ ﺷـﺪه‪ ،‬ﺷـﺎﻳﺪ ﻣـﻦ‬

‫ﺑﺘﻮاﻧﻢ وﺿﻊ او را ﺑﻬﺘﺮ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﺪ و ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮم‪".‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻤﻨﻮن‪ ،‬آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ‪".‬‬

‫و ﺗﺎج اش را از ﺳﺮﺑﺮداﺷﺖ ﻳﻜﻲ از ﮔﻞ ﻫﺎي ﺳﺮخ و ﻛﻮﭼﻚ را از آن ﻛﻨﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﺗﺎج ﮔﻞ را ﺑﺮ ﺳﺮ‬

‫ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ ﮔﻞ ﻫﺎ ﺗﺎزه ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﭼﻴﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﻳﻦ را ﺑﺎﺧﻮدﺗﺎن ﺑﺒﺮﻳﺪ و ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻣﻦ ﻧﻴﺎز داﺷﺘﻴﺪ آن را در دﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ و ﻣـﺮا‬

‫ﺻﺪا ﺑﺰﻧﻴﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺻﺪاي ﺷﻤﺎ را ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﻨﻴﺪ‪".‬‬

‫ﻟﻲ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻤﻨﻮن ﺧﺎﻧﻢ‪ ".‬ﮔﻞ ﻛﻮﭼﻚ را ﮔﺮﻓﺖ و آن را ﺑﺎ دﻗﺖ در ﺟﻴـﺐ‬

‫روي ﺳﻴﻨﻪ اش ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ ":‬و از ﺑﺎد ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻧﻮازﻣﺒﻼ ﺑﺒﺮد‪ .‬ﺣـﺎﻻ ﺧـﻮاﻫﺮان‪ ،‬ﻛـﻲ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ؟"‬

‫ﺟﻠﺴﻪ ي ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻧﻈﺎﻣﻲ دﻣﻮﻛﺮاﺗﻴﻚ دارﻧﺪ؛ ﻫﺮ ﺟـﺎدوﮔﺮ‪ ،‬ﺣﺘـﻲ ﺟـﻮان ﺗـﺮﻳﻦ‬

‫ﺷﺎن ﺣﻖ ﺻﺤﺒﺖ داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﺪرت ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﻴﺮي ﻓﻘﻂ از آن ﻣﻠﻜﻪ ﺑـﻮد‪ .‬ﺟﻠـﺴﻪ ﺗﻤـﺎم ﺷـﺐ ﺑـﻪ‬

‫‪71‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪72‬‬

‫درازا ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻴﺠﺎن ﺧﻮاﻫﺎن ﺟﻨﮕﻲ ﺳﺮﻳﻊ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻌﻀﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﺤﺘﺎط ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﭼﻨﺪ‬

‫ﻧﻔﺮ ﻛﻪ داﻧﺎﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد دادﻧﺪ ﺗﻤﺎم ﻃﻮاﻳﻒ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺑـﺮاي اوﻟـﻴﻦ ﺑـﺎر ﺑـﺎ ﻫﻤـﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﺤـﺪ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﻈﺮ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻮد و ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﻓﻮري ﭼﻨﺪ ﻗﺎﺻﺪ اﻋـﺰام ﻛـﺮد‪ .‬ﺳـﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺑـﺮاي‬

‫اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺮﻳﻌﺎً ﻛﺎري ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻴﺴﺖ ﻧﻔﺮ از ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎﻧﺶ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮد و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻓﺮﻣـﺎن‬

‫داد ﺑﺮاي ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﺑﺎ او در ﭘﺮواز ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻵﻣﺎده ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ دﻧﻴﺎي ﺟﺪﻳﺪي ﻛﻪ ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﮔـﺸﻮده‬

‫ﺑﺮوﻧﺪ و دﻧﺒﺎل ﻻﻳﺮا ﺑﮕﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻠﻜﻪ اﺳﻜﺎدي؟ ﻧﻘﺸﻪ ي ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟"‬

‫" دﻧﺒﺎل ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺸﺖ ﺗﺎ از زﺑﺎن ﺧﻮدش ﺑﺸﻨﻮم ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮاً او ﻫﻢ ﺑﻪ‬

‫ﺷﻤﺎل رﻓﺘﻪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ در ﻗﺴﻤﺖ اول ﺳﻔﺮ ﻫﻤﺮاه ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮ‪".‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﻛﻪ از ﻫﻤﺮاﻫﻲ او ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺣﺘﻤﺎً‪ ،‬ﺧﻮش آﻣﺪﻳﺪ‪".‬‬

‫اﻣﺎ ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ از ﭘﺎﻳﻦ ﺟﻠﺴﻪ‪ ،‬ﻳﻚ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺳﺎﻟﺨﻮرده ﻧﺰد ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ رﻓـﺖ و ﮔﻔـﺖ‪ ":‬ﺑﻬﺘـﺮ‬

‫ﺣـﺮف اش‬ ‫اﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻳﻮﺗﺎ ﻛﺎﻣﺎﻳﻨﻦ ﮔﻮش ﻛﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻠﻜﻪ‪ .‬او ﻳﻜﺪﻧﺪه اﺳﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ‬

‫ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪".‬‬

‫ﻳﻮﺗﺎ ﻛﺎﻣﺎﻳﻨﻦ ﺟﻮان – ﺟﻮان ﺑﺎ ﻣﻌﻴﺎر ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ؛ ﻓﻘﻂ ﻛﻤﻲ ﺑﻴﺶ از ﺻﺪ ﺳﺎل داﺷﺖ – ﻛﻠﻪ ﺷـﻖ‬

‫دﺳﺖ اش‬ ‫و ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻮد و ﺷﻴﺘﺎن اش ﺳﻴﻨﻪ ﺳﺮﺧﻲ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد ﻛﻪ از روي ﺷﺎﻧﻪ ي او روي‬

‫‪72‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪73‬‬

‫ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ و روي ﺳﺮش ﻣﻲ ﭼﺮﺧﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره روي ﺷﺎﻧﻪ اش ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﮔﻮﻧـﻪ ﻫـﺎي ﺟـﺎدوﮔﺮ‬

‫ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﭙﻞ و ﻗﺮﻣﺰ ﺑﻮد؛ ﻃﺒﻴﻌﺘﻲ ﭘﺮ ﺷﻮر و ﻧﺸﺎط داﺷﺖ‪ .‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ او را ﺧﻮب‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﺟﻮان ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻠﻜﻪ‪ ".‬زﻳﺮ ﻧﮕﺎه ﺧﻴﺮه ي ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺗﺎب ﻧﻴﺎورد‪ " .‬ﻣﻦ اﺳﺘﺎﻧﻴﺴﻼوس ﮔﺮوﻣﻦ‬

‫را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬زﻣﺎﻧﻲ دوﺳﺖ اش داﺷﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ آن ﻗﺪر از او ﻧﻔﺮت دارم ﻛﻪ اﮔـﺮ ﺑﺒﻴـﻨﻢ اش او‬

‫را ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺸﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮاﻫﺮم اﺻﺮار داﺷﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪".‬‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫ﺑﺎ ﻧﻔﺮت ﺑﻪ ﺟﺎدوﮔﺮ ﭘﻴﺮ ﻛﻪ ﻧﮕﺎه او را ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺎﺳﺦ داد ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪ :‬او داﺳـﺘﺎن ﻋـﺸﻖ را‬

‫داﻧﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﺐ‪ ،‬اﮔﺮ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ آﻗـﺎي اﺳﻜﻮرﺳـﺒﻲ او راﭘﻴـﺪا ﻣـﻲ‬

‫ﻛﻨﺪ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻫﻤﺮاه ﻣﺎ ﺑﻪ دﻧﻴﺎي ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﻲ‪ ،‬آن وﻗﺖ دﻳﮕـﺮ ﻧﮕـﺮان ﻛـﺸﺘﻦ او‬

‫ﻧﺨﻮاﻫﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮاﻣﻮش اش ﻛﻦ‪ ،‬ﻳﻮﺗﺎ ﻛﺎﻣﺎﻳﻨﻦ‪ .‬ﻋﺸﻖ ﻣﺎ را رﻧﺞ ﻣﻲ دﻫﺪ‪ .‬اﻣﺎ وﻇﻴﻔـﻪ ي ﻛﻨـﻮﻧﻲ ﻣـﺎ‬

‫ﺑﺮﺗﺮ از اﻧﺘﻘﺎم ﺟﻮﻳﻲ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ را ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﺪ‪".‬‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﺟﻮان ﺑﺎ ﺗﻮاﺿﻊ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻠﻜﻪ‪".‬‬

‫و ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ و ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﻚ ﻫﻤﺮاه اش و ﻣﻠﻜﻪ اﺳﻜﺎدي ﻟﺘﻮﻧﻴﺎﻳﻲ آﻣـﺎده ي ﭘـﺮواز ﺑـﻪ دﻧﻴـﺎﻳﻲ‬

‫ﺟﺪﻳﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻗﺒﻼً ﻫﻴﭻ ﺟﺎدوﮔﺮي ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪73‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪74‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﺳﻮم‬

‫دﻧﻴﺎي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬

‫ﻻﻳﺮا ﺻﺒﺢ زود از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻮاب ﺑﺪي دﻳﺪه ﺑﻮد‪ :‬ﻣﺤﻔﻈﻪ اي را ﻛﻪ ﭘﺪرش‪ ،‬ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺪﻳﺮ و اﺳﺎﺗﻴﺪ ﻛﺎﻟﺞ ﺟﺮدن ﻧـﺸﺎن‬

‫داده ﺑﻮد ﺑﻪ او داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در ﻋﺎﻟﻢ واﻗﻌﻴـﺖ وﻗﺘـﻲ ﭘـﺪرش ﺳـﺮ اﺳﺘﺎﻧﻴـﺴﻼوس ﮔـﺮوﻣﻦ‪ ،‬ﻛﺎﺷـﻒ‬

‫ﮔﻤﺸﺪه‪ ،‬را از ﻣﺤﻔﻈﻪ ﺑﻴﺮون آورد و ﺑﻪ اﺳﺎﺗﻴﺪ ﻧﺸﺎن داد‪ ،‬ﻻﻳﺮا در ﻛﻤﺪ ﭘﻨﻬﺎن ﺷـﺪه ﺑـﻮد؛ اﻣـﺎ در‬

‫ﺧﻮاب ﻻﻳﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮدش در ﻣﺤﻔﻈﻪ را ﺑﺎز ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻨﻜﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑـﻮد‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ آن ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻪ ﻧﻤـﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ‪ ،‬و وﻗﺘـﻲ در ﻣﺤﻔﻈـﻪ را ﺑـﺮ ﻣـﻲ‬

‫داﺷﺖ و ﺻﺪاي ورود ﻫﻮا ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻈﻪ ي ﺳﺮد و واﻛﻴﻮم ﺷﺪه را ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد دﺳﺖ اش‬

‫ﻧﺎ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻌﺪ در ﻣﺤﻔﻈﻪ را ﻛﻨﺎر زد‪ ،‬از ﺗﺮس ﻧﻔﺴﺶ ﺑﻨﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد وﻟﻲ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳـﺪ اﻳـﻦ‬

‫ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﺪ – ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺤﻔﻈﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮ آﻧﺠﺎ ﭼﻴﺰي ﻧﺒﻮد ﻛﻪ از آن ﺑﺘﺮﺳﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻓﺮﻳﺎد زﻧﺎن و ﺧﻴﺲ ﻋﺮق از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪ‪ ،‬در اﺗﺎق ﺧﻮاب ﮔﺮم و ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ رو ﺑـﻪ درﻳـﺎ ﺑـﻮد‪،‬‬

‫ﻧﻮر ﻣﻬﺘﺎب از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ درون ﺟﺎري ﺑﻮد و او در رﺧﺘﺨﻮاب ﻛﺴﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻟﺶ ﻛﺲ دﻳﮕﺮ را ﭼﻨﮓ‬

‫زده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻗﺎﻗﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺑﺎ ﺻـﺪاﻫﺎﻳﻲ دﻟﮕـﺮم ﻛﻨﻨـﺪه او را‬

‫دﻟﺪاري ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬آه‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد! و ﭼﻪ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻋﺎﻟﻢ واﻗﻌﻴﺖ آن ﻗﺪر ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻮد‬

‫ﺳﺮ اﺳﺘﺎﻧﻴﺴﻼوس ﮔﺮوﻣﻦ را ﺑﺒﻴﻨﺪ و از ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﺧﻮاﻫﺶ ﻛﺮده ﺑﻮد در ﻣﺤﻔﻈﻪ را ﺑـﺎز ﻛﻨـﺪ ﺗـﺎ‬

‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﻴﺎﻧﺪازد اﻣﺎ در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮاب آن ﻗﺪر ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪74‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪75‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﺻﺒﺢ ﺷﺪ از واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮاب ﭼﻪ ﺑﻮده‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻨﻬـﺎ ﺟـﻮاب اﻳـﻦ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺧـﻮاﺑﻲ‬

‫درﺑﺎره ي ﻳﻚ ﺳﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ آن ﭘﺴﺮ ﻋﺠﻴﺐ را ﺑﻴﺪار ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ او ﭼﻨﺎن ﻏﺮق ﺧﻮاب ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ اش را ﻋﻮض ﻛـﺮد‪.‬‬

‫در ﻋﻮض ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد اﻣﻠﺖ درﺳﺖ ﻛﻨﺪ و ﺑﻴﺴﺖ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﭘـﺸﺖ ﻣﻴـﺰي در‬

‫ﭘﻴﺎده رو ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻏﺬاي ﺳـﻴﺎه و ﺳـﻮﺧﺘﻪ اش را ﺑـﺎ ﻏـﺮور ﻣـﻲ ﺧـﻮرد و ﭘﻨﺘـﺎﻻﻳﻤﻮن‬

‫ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺑﻪ ﺧﺮده ﻫﺎي ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﻧﻮك ﻣﻲ زد‪.‬‬

‫از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺻﺪاﻳﻲ ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬وﻳﻞ ﺑﻮد ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺧﻮاب آﻟﻮد‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ اﻣﻠﺖ درﺳﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬اﮔﺮ دوﺳﺖ داري ﺑﺮاﻳﺖ درﺳﺖ ﻛﻨﻢ‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﻪ ﺑﺸﻘﺎب ﻻﻳﺮا ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﺑﺮﺷﺘﻮك ﻣـﻲ ﺧـﻮرم‪ .‬ﻛﻤـﻲ ﺷـﻴﺮ در ﻳﺨﭽـﺎل‬

‫ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻓﺎﺳﺪ ﻧﺸﺪه ‪ .‬آدم ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮده اﻧﺪ ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ رﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا دﻳﺪ ﻛﻪ ﻗﺪري ﺑﺮﺷﺘﻮك در ﻛﺎﺳﻪ اي رﻳﺨﺖ و روي آن ﺷﻴﺮ رﻳﺨﺖ‪ -‬ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻛـﻪ ﻗـﺒﻼ‬

‫ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎﺳﻪ را ﺑﻴﺮون آورد و ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﮔﺮ از اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ ،‬ﭘﺲ دﻧﻴﺎي ﺗﻮ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﭼﻄـﻮر‬

‫ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪي؟"‬

‫" از ﻳﻚ ﭘﻞ‪ .‬ﭘﺪرم آن ﭘﻞ را درﺳﺖ ﻛﺮد و ‪...‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او آﻣﺪم‪ .‬اﻣﺎ او ﺑﻪ ﺟﺎي دﻳﮕﺮ رﻓﺘﻪ‬

‫ﻛﻪ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﻛﺠﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ اﻣﺎ وﻗﺘﻲ داﺷﺘﻢ از ﭘﻞ رد ﻣﻲ ﺷﺪم ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣـﻪ آﻟـﻮد ﺑـﻮد و‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﮔﻢ ﺷﺪم‪ .‬ﭼﻨﺪ روز در ﻣﻪ راه رﻓﺘﻢ و ﻓﻘـﻂ ﺗـﻮت و ﻫـﺮ ﭼـﻪ ﮔﻴـﺮ ﻣـﻲ آوردم‬

‫ﺧﻮردم‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻳﻚ روز ﻣﻪ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ و دﻳﺪﻳﻢ ﺑﺎﻻي آن ﺻﺨﺮه ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪"...‬‬

‫‪75‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪76‬‬

‫ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ اﺷﺎره ﻛﺮد‪ .‬وﻳﻞ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﺣﻞ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ ،‬آن ﺳـﻮي ﻓـﺎﻧﻮس درﻳـﺎﻳﻲ‪ ،‬ﻳـﻚ ﺳـﺮي‬

‫ﺻﺨﺮه را دﻳﺪ ﻛﻪ از ﻓﺎﺻﻠﻪ دور ﺷﻜﻞ ﻣﺒﻬﻤﻲ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫" ﺑﻌﺪ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ را دﻳﺪﻳﻢ و ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻻاﻗﻞ ﻏﺬاﻳﻲ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‬

‫و رﺧﺘﺨﻮاﺑﻲ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﺑﻴﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﻌﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ‪".‬‬

‫" ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﻗﺴﻤﺖ دﻳﮕﺮي از دﻧﻴﺎي ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ؟"‬

‫" اﻟﺒﺘﻪ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ دﻧﻴﺎي ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻳﻦ را ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﻳﺎدش آﻣﺪ ﻛﻪ ﺧﻮد او ﻫﻢ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ دﻳﺪن ﭘﻨﺠﺮه اي ﻛﻪ در ﭼﻤﻨﺰار روي ﻫﻮا ﺑـﻮد ﻫﻤـﻴﻦ‬

‫ﻗﺪر ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ آﻧﺠﺎ دﻧﻴﺎي او ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭘﺲ ﻻاﻗﻞ ﺳﻪ دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ وﺻﻞ ﺷﺪه اﻧﺪ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻫﺎ دﻧﻴﺎ ﻫﺴﺖ‪ .‬اﻳﻦ را ﻳـﻚ ﺷـﻴﺘﺎن ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﮔﻔـﺖ‪ .‬ﺷـﻴﺘﺎن ﻳـﻚ ﺟـﺎدوﮔﺮ‪.‬‬

‫ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻤﻴﺘﻮاﺗﻨﺪ ﺗﻌﺪاد آن دﻧﻴﺎ ﻫﺎ را ﺑﺸﻤﺮد‪ ،‬ﻫﻤﻪ در ﻳﻜﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از آﻧﻜـﻪ ﭘـﺪرم‬

‫ﭘﻞ ﺑﺰﻧﺪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از دﻧﻴﺎﻳﻲ ﺑﻪ دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﺮود‪".‬‬

‫" ﭘﻨﺠﺮه اي ﻛﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم را ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ؟"‬

‫" آن را ﻧﻤﻲ داﻧﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ دﻧﻴﺎﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ دارﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ وﺻﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪".‬‬

‫" ﺗﻮ ﭼﺮا داري دﻧﺒﺎل ﻏﺒﺎر ﻣﻲ ﮔﺮدي؟"‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﻪ ﺳﺮدي ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻌﺪا ﺑﮕﻮﻳﻢ‪".‬‬

‫" ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻄﻮر ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﮕﺮدي؟"‬

‫‪76‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪77‬‬

‫" ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ اﺳﺘﺎدي را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ﻛﻪ درﺑﺎره اش اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ دارد‪".‬‬

‫" ﭼﻪ؟ ﻫﺮ اﺳﺘﺎدي؟"‬

‫" ﻧﻪ‪ .‬ﻳﻚ ﻋﺎﻟﻢ اﻟﻬﻴﺎت ﺗﺠﺮﺑﻲ‪ .‬در اﻛﺴﻔﻮرد ﻣـﻦ آﻧﻬـﺎ از اﻳـﻦ ﺟـﻮر اﻃﻼﻋـﺎت داﺷـﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳـﺪ در‬

‫آﻛﺴﻔﻮرد ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﻴﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اول ﺑﻪ ﻛﺎﻟﺞ ﺟﺮدن ﻣﻲ روم‪ ،‬ﭼﻮن ﺟﺮدن ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ اﺳـﺘﺎدﻫﺎ را‬

‫دارد‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ در ﻣﻮرد اﻟﻬﻴﺎت ﺗﺠﺮﺑﻲ ﭼﻴﺰي ﻧﺸﻨﻴﺪه ام‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺗﻮﺿﻴﺢ داد‪ ":‬آﻧﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را درﺑﺎره ي ذرات ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ و ﻧﻴﺮوﻫﺎي ﭘﺎﻳﻪ ﻣـﻲ داﻧﻨـﺪ‪ .‬ﻫﻤـﻴﻦ‬

‫ﻃﻮر درﺑﺎره ي ﻣﻐﻨﺎﻃﻴﺲ ﻛﺎرﺑﺎ و ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻣﺜﻞ آن‪ .‬ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺗﻢ‪".‬‬

‫" ﻣﻐﻨﺎﻃﻴﺲ ﭼﻪ؟"‬

‫" ﻣﻐﻨﺎﻃﻴﺲ ﻛﺎرﺑﺎ‪ ".‬ﺑﻪ ﭼﺮاغ ﻫﺎي ﺗﻮي ﺧﻴﺎﺑﺎن اﺷﺎره ﻛﺮد‪ " .‬آﻧﻬﺎ را ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ‪".‬‬

‫" ﻣﺎ ﺑﻪ آن اﻟﻜﺘﺮﻳﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ‪".‬‬

‫" اﻟﻜﺘﺮﻳﺴﺘﻪ‪ ...‬ﺷﺒﻴﻪ اﻟﻜﺘﺮوم اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﺟﻮر ﺳﻨﮓ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻚ ﺟﻮاﻫﺮ ﻛﻪ از ﺻﻤﻎ درﺧﺖ درﺳﺖ‬

‫ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺖ ﻫﺎ ﺗﻮي آن ﺣﺸﺮه ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪".‬‬

‫" ﻣﻨﻈﻮرت ﻛﻬﺮﺑﺎ اﺳﺖ‪ ".‬و ﻫﺮ دو ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ":‬ﻛﺎرﺑﺎ‪"...‬‬

‫و ﻫﺮ دوﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮه ي ﺧﻮد را در ﭼﻬﺮه ي ﻓﺮد ﻣﻘﺎﺑﻞ دﻳﺪﻧﺪ‪ .‬وﻳﻞ ﺑﻌﺪ ﻫﺎ اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ را ﻫﻨـﻮز‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺖ‪.‬‬

‫‪77‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪78‬‬

‫وﻳﻞ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ روي اش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه ﺑﻮد اداﻣـﻪ داد‪ ":‬ﺧـﺐ اﻟﻜﺘـﺮو ﻣﻐﻨـﺎﻃﻴﺲ‪ .‬اﻳـﻦ اﻟﻬﻴـﺎت‬

‫ﺗﺠﺮﺑﻲ ﺷﻤﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ آن را ﻓﻴﺰﻳﻚ ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻴﻢ‪ .‬ﺗﻮ داﻧﺸﻤﻨﺪ ﻣﻲ ﺧـﻮاﻫﻲ ﻧـﻪ ﻋـﺎﻟﻢ‬

‫اﻟﻬﻴﺎت‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﻧﺎرﺣﺘﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬آه‪ ،‬آﻧﻬﺎ را ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪".‬‬

‫در آن ﺻﺒﺢ ﺻﺎف و آﻓﺘﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺑﺮ ﺑﻨﺪر ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ‪ ،‬ﻧﺸـﺴﺘﻨﺪ و ﻫـﺮ ﻳـﻚ ﻣـﻲ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﻮاﻟﻲ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﭼﻮن ﻫﺮ دو ﺳﻮاﻻت زﻳﺎدي در ذﻫﻦ داﺷﺘﻨﺪ؛ اﻣﺎ از ﺳﻤﺖ ﺟﻠـﻮي ﺑﻨـﺪر و‬

‫ﺟﻠﻮي ﺑﺎغ ﻫﺎي روﺑﺮوي ﻛﺎزﻳﻨﻮ ﺻﺪاﻳﻲ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻫﺮ دو ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ آن ﺳﻤﺖ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻛﺴﻲ دﻳﺪه ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫وﻳﻞ آرام ﺑﻪ ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﮔﻔﺘﻲ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮده اي؟"‬

‫" ﺳﻪ ﻳﺎ ﭼﻬﺎر روز‪ ...‬ﺣﺴﺎب اش از دﺳﺖ ام در رﻓﺘﻪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ را ﻧﺪﻳﺪه ام‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﻛـﺴﻲ ﻧﻴـﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﮔﺸﺘﻪ ام‪".‬‬

‫ﺧﻴﺎﺑـﺎن‬ ‫اﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﻮد‪ .‬دو ﺑﭽﻪ ‪ ،‬دﺧﺘﺮي ﻫﻢ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﻻﻳﺮا و ﭘﺴﺮي ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮ از ﻳﻜـﻲ از‬

‫ﻫﺎي ﻣﻨﺘﻬﻲ ﺑﻪ ﺑﻨﺪر ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﺒﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ و ﻣـﻮي ﻫـﺮ دو ﺳـﺮخ ﺑـﻮد‪ .‬در ﻓﺎﺻـﻠﻪ‬

‫ﻣﻨﺘﻬﻲ ﺑﻪ ﺑﻨﺪر ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﺒﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ و ﻣﻮي ﻫﺮ دو ﺳﺮخ ﺑﻮد‪ .‬در ﻓﺎﺻﻠﻪ ي ﺻـﺪ‬

‫ﻣﺘﺮي ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ وﻳﻞ و ﻻﻳﺮا را ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﺟﻠﻮي ﻛﺎﻓﻪ دﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪78‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪79‬‬

‫ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن از ﺳﻬﺮه ي ﻃﻼﻳﻲ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﻮش ﺷـﺪ و از دﺳـﺖ ﻻﻳـﺮا ﺑـﺎﻻ رﻓـﺖ و ﺗـﻮي ﺟﻴـﺐ‬

‫ﭘﻴﺮاﻫﻦ او رﻓﺖ‪ .‬دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺟﺪﻳﺪ ﻣﺜﻞ وﻳﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ :‬ﻫـﻴﭻ ﻛـﺪام ﺷـﻴﺘﺎن ﻣﺮﻳـﻲ‬

‫ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫دو ﻛﻮدك ﺟﻠﻮ آﻣﺪﻧﺪ و ﭘﺸﺖ ﻳﻜﻲ از ﻣﻴﺰﻫﺎ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮك ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﻫﻞ ﭼﻴﮕﺎﺗﺰه ﻫﺴﺘﻴﺪ؟"‬

‫وﻳﻞ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻣﻨﻔﻲ ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬

‫" اﻫﻞ ﺳﻨﺖ اﻟﻴﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻪ‪ ،‬اﻫﻞ ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪".‬‬

‫دﺧﺘﺮك ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﺗﻜﺎن داد‪ .‬ﭘﺎﺳﺨﻲ ﻣﻨﻄﻘﻲ ﺑﻮد‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده؟ آدم ﺑﺰرگ ﻫﺎ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟"‬

‫دﺧﺘﺮك ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﺗﻨﮓ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﮕﺮ اﺷﺒﺎح ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪه اﻧﺪ؟"‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎ ﺗﺎزه ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪه اﻳﻢ‪ .‬راﺟﻊ ﺑﻪ اﺷﺒﺎح ﭼﻴـﺰي ﻧﻤـﻲ داﻧـﻴﻢ؟ اﺳـﻢ اﻳـﻦ ﺷـﻬﺮ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ؟"‬

‫دﺧﺘﺮك ﺑﺎ ﺳﻮءﻇﻦ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭼﻴﮕﺎﺗﺰه‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺗﻜﺮار ﻛﺮد‪ ":‬ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه‪ ،‬ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه‪ .‬ﭼﺮا ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻫﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪﻧﺪ از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮوﻧﺪ؟"‬

‫دﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﺗﺤﻘﻴﺮ آﻣﻴﺰ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺷﺒﺎح‪ .‬اﺳﻢ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟"‬

‫" ﻻﻳﺮا‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻢ وﻳﻞ اﺳﺖ‪ .‬اﺳﻢ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟"‬

‫‪79‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪80‬‬

‫"آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ‪ .‬ﺑﺮادرم ﻫﻢ ﭘﺎﺋﻮﻟﻮ اﺳﺖ‪".‬‬

‫" از ﻛﺠﺎ ﻣﻲ آﻳﻴﺪ؟"‬

‫" از ﺑﺎﻻي ﺗﭙﻪ ﻫﺎ ‪ .‬ﻣﻪ و ﺗﻮﻓﺎن ﺷﺪﻳﺪﻳﺪ ﺷﺪ و ﻫﻤﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻫﻤﻪ از ﺗﭙﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ وﻗﺘﻲ ﻣﻪ از ﺑﻴﻦ رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﻠﺴﻜﻮپ دﻳﺪﻧﺪ ﻛـﻪ ﺷـﻬﺮ ﭘـﺮ از اﺷـﺒﺎح اﺳـﺖ‪ ،‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ‬

‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از اﺷﺒﺎح ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﻴﻢ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ دارﻧﺪ ﻣﻲ آﻳﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ‬

‫ﻫﻢ ﺑﻌﺪاً ﻣﻲ رﺳﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎ اول رﺳﻴﺪﻳﻢ‪".‬‬

‫ﭘﺎﺋﻮﻟﻮي ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺎ ﻏﺮور ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﺎ و ﺗﻮﻟﻴﻮ‪".‬‬

‫" ﺗﻮﻟﻴﻮ دﻳﮕﺮ ﻛﻴﺴﺖ؟"‬

‫آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ درﻫﻢ رﻓﺖ‪ ":‬ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﻤﺎن‪ .‬او ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪه ﺗﺎ ﺑﻌﺪا ﺑﺘﻮاﻧﺪ ‪ ...‬ﻗﺎﻳﻢ ﺷﺪه‪".‬‬

‫ﭘﺎﺋﻮﻟﻮ آﻣﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ":‬او ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ‪ "...‬اﻣﺎ اﻧﺠﻠﻴﻜﺎ ﺳﻴﻠﻲ ﻣﺤﻜﻤﻲ ﺑﻪ او زد و ﭘـﺴﺮك ﻓـﻮري دﻫـﺎن‬

‫اش را ﺑﺴﺖ و ﻟﺐ ﻫﺎي ﻟﺮزان اش را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺮد‪ .‬وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬درﺑﺎره ي ﺷﻬﺮ ﭼﻪ ﮔﻔﺘـﻲ؟ ﭘـﺮ از‬

‫اﺷﺒﺎح اﺳﺖ؟"‬

‫" ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﭼﻴﮕﺎﺗﺰه‪ ،‬اﻟﻴﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ي ﺷﻬﺮﻫﺎ‪ .‬اﺷﺒﺎح ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ آدم ﻫﺎ ﻫـﺴﺘﻨﺪ ﻣـﻲ روﻧـﺪ‪ .‬ﺷـﻤﺎ اﻫـﻞ‬

‫ﻛﺠﺎﻳﻴﺪ؟‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬وﻳﻨﭽﺴﺘﺮ‪".‬‬

‫" اﺳﻢ اش را ﻧﺸﻴﻨﺪه ﺑﻮدم‪ .‬اﺷﺒﺎح ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻧﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ؟"‬

‫" ﻧﻪ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺷﺒﺤﻲ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ‪".‬‬

‫‪80‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪81‬‬

‫دﺧﺘﺮك ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻲ! ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺰرﮔﺴﺎل ﻧﻴﺴﺘﻲ! وﻗﺘﻲ ﺑﺰرگ ﺷـﺪي اﺷـﺒﺎح را ﻣـﻲ‬

‫ﺑﻴﻨﻲ‪".‬‬

‫ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻦ از اﺷﺒﺎح ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﻢ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺷﺎن را ﻣـﻲ ﻛـﺸﻢ‪ ".‬ﭼﺎﻧـﻪ ي ﻛﺜﻴـﻒ اش را‬

‫ﺟﻠﻮ داده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻳﻌﻨﻲ آدم ﺑﺰرگ ﻫﺎ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻧﻤﻲ ﮔﺮدﻧﺪ؟"‬

‫آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭼﺮا ‪ ،‬ﭼﻨﺪ روز دﻳﮕﺮ‪ .‬وﻗﺘﻲ اﺷﺒﺎح رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ اﺷـﺒﺎح ﻣـﻲ آﻳﻨـﺪ‪ ،‬ﻣـﺎ ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎ‬

‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎي ﺷﻬﺮ ﺑﺪوﻳﻢ و ﻫﺮ ﻛﺎري ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑﻜﻨﻴﻢ‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬آدم ﺑﺰرگ ﻫﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ اﺷﺒﺎح ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟"‬

‫" ﺧﺐ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻳﻚ ﺷﺒﺢ از آدم ﺑﺰرگ ﻫﺎ را ﻣﻲ ﮔﻴﺮد اﺗﻔـﺎق ﺑـﺪي ﻣـﻲ اﻓﺘـﺪ‪ .‬زﻧـﺪﮔﻲ آﻧﻬـﺎ را در‬

‫ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ و ﻣﻲ ﺧﻮرﻧﺪ‪ .‬اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺑﺰرگ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣـﻲ داﻧﻨـﺪ ﻛـﻪ‬

‫ﭼﻨﻴﻦ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻣﻲ اﻓﺘﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ و داد و ﻓﺮﻳﺎد ﺑﻪ راه ﻣﻲ اﻧﺪازﻧـﺪ‪ .‬ﺗﻘـﻼ‬

‫ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و روي ﺷﺎن را ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮداﻧﻨﺪ و واﻧﻤﻮد ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﻴﺎﻓﺘﺎده‪ ،‬اﻣﺎ اﻓﺘﺎده‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ دﻳـﺮ‬

‫ﺷﺪه‪ .‬و ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﻤﻲ ﺷﻮد‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ رﻧﮓ ﺷﺎن ﻣﻲ ﭘﺮد و از ﺣﺮﻛـﺖ‬

‫ﻣﻲ اﻳﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻨﻮز زﻧﺪه اﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻧﮕﺎر از درون آﻧﻬﺎ را ﺧﻮرده اﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮي ﭼـﺸﻢ ﺷـﺎن ﻛـﻪ ﻧﮕـﺎه ﻣـﻲ‬

‫ﻛﻨﻲ ﭘﺲ ﻛﻠﻪ ﺷﺎن را ﻣﻴﺒﻴﻨﻲ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰي در ﺳﺮ ﻧﺪارﻧﺪ‪".‬‬

‫دﺧﺘﺮ رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﺑﺮادرش و دﻣﺎغ او را ﺑﺎ آﺳﺘﻴﻦ اش ﭘﺎك ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻦ و ﭘﺎﺋﻮﻟﻮ دﻧﺒﺎل ﺑﺴﺘﻨﻲ آﻣﺪه اﻳﻢ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﺴﺘﻨﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ؟"‬

‫‪81‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪82‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻛﺎر دﻳﮕﺮي دارﻳﻢ‪".‬‬

‫دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭘﺲ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‪ ".‬و ﭘﺎﺋﻮﻟﻮ ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﺷﺒﺎح را ﺑﻜﺸﻴﺪ!"‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‪".‬‬

‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻧﻜﻪ آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ و ﭘﺴﺮك ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن از ﺟﻴﺐ ﻻﻳﺮا ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ ،‬ﺳـﺮ ﻣﻮﺷـﻲ‬

‫اش ژوﻟﻴﺪه ﺑﻮد و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲ درﺧﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬از ﭘﻨﺠﺮه اي ﻛﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده اي ﺧﺒﺮ ﻧﺪارد‪".‬‬

‫اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﻛﻪ وﻳﻞ ﺻﺪاي او را ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ و ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻴﺶ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي او را ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻛـﺮد‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﻪ ﺗﻌﺠﺐ او ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬او ‪ ...‬او ﺣﺮف زد! ﻫﻤﻪ ي ﺷﻴﺘﺎن ﻫﺎ ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧﻨﺪ؟"‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧﻨﺪ! ﻓﻜﺮ ﻛﺮدي او ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺣﻴﻮان ﺧﺎﻧﮕﻲ اﺳﺖ؟"‬

‫وﻳﻞ در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﭘﻠﻚ ﻣﻲ زد ﺳﺮش را ﺧﺎراﻧـﺪ‪ .‬ﺑﻌـﺪ ﺳـﺮش را ﺑـﻪ ﭼـﭗ و راﺳـﺖ ﺗﻜـﺎن داد و‬

‫ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻪ‪،‬اﻧﮕﺎر ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬آن را ﻧﺪﻳﺪه اﻧﺪ‪".‬‬

‫ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻣﻮﻗﻊ ﻋﺒﻮر ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪".‬‬

‫ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدن ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﻮش ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻋﺠﻴﺐ ﺗﺮ از ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدن ﺑـﺎ‬

‫ﺗﻠﻔﻦ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﻮن در ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻻﻳﺮا ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻮش از ﻻﻳﺮا ﺟﺪا ﺑﻮد؛ او ﺣﺎﻟـﺖ‬

‫ﻫﺎﻳﻲ از ﻻﻳﺮا داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻت دﻳﮕﺮي ﻫﻢ داﺷﺖ‪ .‬وﻗﺘﻲ آن ﻫﻤـﻪ اﺗﻔﺎﻗـﺎت ﻋﺠﻴـﺐ و ﻏﺮﻳـﺐ در‬

‫‪82‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪83‬‬

‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻮﺗﺎه ﻣﻲ اﻓﺘﺎد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ از ﻫﻤﻪ ﺳﺮ در آورد‪ .‬وﻳﻞ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺣﻮاس اش را‬

‫ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺑﻪ آﻛﺴﻔﻮرد ﻣﻦ ﺑﺮوي ﺑﺎﻳﺪ اول ﻟﺒﺎس ﻫﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻲ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻟﺠﺒﺎزاﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭼﺮا؟"‬

‫" ﭼﻮن ﺑﺎ اﻳﻦ ﻟﺒﺎس ﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﺑﺮوي ﺑﺎ ﻣﺮدم دﻧﻴﺎي ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻲ؛ ﺑﻪ ﺗـﻮ ﻧﺰدﻳـﻚ ﻧﻤـﻲ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﻲ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻃﻮري ﺑﺎﺷﻲ ﻛﻪ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻗﺮار ﻧﮕﻴﺮي‪ .‬ﻣـﻦ ﺳـﺎل ﻫـﺎ‬

‫اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮده ام‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﺎي ﻣﻦ ﮔﻮش ﻛﻨﻲ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﮔﻴﺮ ﻣﻲ اﻓﺘﻲ و اﮔﺮ ﺑﻔﻬﻤﻨـﺪ‬

‫از ﻛﺠﺎ آﻣﺪه اي و ﻗﻀﻴﻪ ي ﭘﻨﺠﺮه و ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ را ﺑﻔﻬﻤﻨـﺪ‪ ...‬ﺧـﺐ ‪ ،‬اﻳﻨﺠـﺎه ﭘﻨﺎﻫﮕـﺎه ﺧـﻮﺑﻲ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻦ ‪ ...‬ﻣﻦ از دﺳﺖ ﭼﻨﺪ ﻣﺮد ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﭘﻨﺎه آورده ام‪ .‬اﻳﻨﺠـﺎ ﺑﻬﺘـﺮﻳﻦ ﭘﻨﺎﻫﮕـﺎه اﺳـﺖ‪،‬‬

‫ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻟﻮ ﺑﺮود‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎ ﻋﺠﻴﺐ ﺟﻠﻮه ﻛﺮدن اﻳﻨﺠﺎ را ﻟـﻮ ﺑـﺪﻫﻲ‪ .‬ﻣـﻦ ﻫـﻢ در‬

‫آﻛﺴﻔﻮرد ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ دارم ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺮا ﻟﻮ ﺑﺪﻫﻲ ﺗﻮ را ﻣﻲ ﻛﺸﻢ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا آب دﻫﺎﻧﺶ را ﻗﻮرت داد‪ .‬واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﻫﺮﮔﺰ دروغ ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻳﻚ ﻗﺎﺗﻞ ﺑﻮد و اﮔﺮ ﻗﺒﻼ‬

‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﺴﻲ را ﺑﻜﺸﺪ ‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ او را ﻫﻢ ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺗﻜـﺎن‬

‫داد و از ﺗﻪ دل اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ‪".‬‬

‫ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻟﻤﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﮔﺸﺎد و ﻧﮕﺮان ﻛﻨﻨﺪه ﺑﻪ وﻳﻞ زل زده ﺑﻮد‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﻫﻢ در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ او زل زده و در آن واﺣﺪ ﺷﻴﺘﺎن ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻣـﻮش ﺷـﺪ و ﺑـﻪ درون‬

‫ﺟﻴﺐ ﻻﻳﺮا ﺧﺰﻳﺪ‪.‬‬

‫‪83‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪84‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﻮب اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺟﻠﻮي آن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ واﻧﻤﻮد ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻛـﻪ از ﺟـﺎﻳﻲ‬

‫دﻳﮕﺮ ﺑﻪ دﻧﻴﺎي آﻧﻬﺎ آﻣﺪه اﻳﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﺧﻮب ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺰرﮔﺴﺎﻟﻲ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ راﺣـﺖ رﻓـﺖ‬

‫و آﻣﺪ ﻛﻨﻴﻢ ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ در دﻧﻴﺎي ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎن ﻛﺎري را ﺑﻜﻨﻲ ﻛﻪ ﮔﻔـﺘﻢ‪.‬‬

‫و اوﻟﻴﻦ ﻛﺎري ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻲ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮدت را ﺑﺸﻮري‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤﻴـﺰ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﺑﻴـﺎﻳﻲ‪ ،‬وﮔﺮﻧـﻪ‬

‫ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ واﻗﻊ ﻣﻲ ﺷﻮي‪ .‬ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ روﻳﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺎدي ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻃﻮري ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺑـﻪ‬

‫آﻧﺠﺎ ﺗﻌﻠﻖ دارﻳﻢ ﺗﺎ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻜﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮو و اول از ﻫﻤﻪ ﻣﻮﻫﺎﻳـﺖ را ﺑـﺸﻮر‪ .‬در ﺣﻤـﺎم‬

‫ﻗﺪري ﺷﺎﻣﭙﻮ ﻫﺴﺖ و ﺑﻌﺪ ﻟﺒﺎس ﻫﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺮاﻳﺖ ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭼﻪ ﻣﻲ داﻧﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻣﻮﻫﺎﻳﻢ را ﻧﺸﺴﺘﻪ ام‪ .‬در ﺟﺮدن ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣـﺴﺘﺨﺪم اﻳـﻦ‬

‫ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮي‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺑﺪن ات را ﺑﺸﻮري ‪ .‬در دﻧﻴﺎي ﻣﻦ آدم ﻫﺎ ﺗﻤﻴﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪":‬ﻫﻮوم" و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬از روي ﺷﺎﻧﻪ اش ﻣﻮﺷﻲ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺑﻪ وﻳﻞ ﺧﻴﺮه ﺷـﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ‬

‫او ﺑﻪ ﺳﺮدي ﺟﻮاب ﻧﮕﺎه اش را داد‪.‬‬

‫ﺑﺨﺸﻲ از وﺟﻮد وﻳﻞ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ در آن ﺻﺒﺢ ﺳﺎﻛﺖ و آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ در ﺷـﻬﺮ ﺑﭙـﺮدازد‪،‬‬

‫ﺑﺨﺸﻲ دﻳﮕﺮ ﻫﻨﻮز از ﻣﺮﮔﻲ ﻛﻪ او ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻮد ﺣﻴﺮت زده و ﻓﻠﺞ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﻛـﺎري ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬

‫ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺠﺎم ﻣﻲ داد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﺳﺮ ﺧـﻮد را ﮔـﺮم ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﭘـﺲ در ﻣـﺪﺗﻲ ﻛـﻪ ﻣﻨﺘﻈـﺮ ﻻﻳـﺮا ﺑـﻮد‬

‫اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ را ﺗﻤﻴﺰ ﻛﺮد و ﻛﻒ آﻧﺠﺎ را ﺷﺴﺖ و زﺑﺎﻟﻪ را در ﺳﻄﻠﻲ ﻛـﻪ در ﻛﻮﭼـﻪ ي ﻛﻨـﺎري ﭘﻴـﺪا‬

‫ﻛﺮده ﺑﻮد ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪84‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪85‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻛﻴﻒ ﭼﺮﻣﻲ ﺳﺒﺰ را از ﻛﻴﻒ ﻛﻬﻨﻪ ﺑﻴﺮون آورد و ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻪ آن ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤـﺾ آﻧﻜـﻪ راه‬

‫ورود ﺑﻪ آﻛﺴﻔﻮرد را ﺑﻪ ﻻﻳﺮا ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت ﻛﻴﻒ را ﺑﺒﻴﻨﺪ؛ اﻣـﺎ در اﻳـﻦ‬

‫ﺑﻴﻦ آن را زﻳﺮ ﺗﺸﻚ ﺗﺨﺘﺨﻮاﺑﻲ ﻛﻪ در آن ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮد‪ .‬در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺟﺎي آن اﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻻﻳﺮا ﺧﻴﺲ و ﺗﻤﻴﺰ ﭘﺎﻳﻴﻦ آﻣﺪ‪ ،‬رﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاي او ﻟﺒﺎس ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﺑﺰرگ ﭘﻴـﺪا‬

‫ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺟﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ رﺧﺘﻪ و ﭘﺎﺷﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ وﻳـﻞ ﻛﻤـﻲ از ﻣـﺪ‬

‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻻﻳﺮا ﻳﻚ داﻣﻦ ﻃﺮح ﭘﻴﭽﺎزي و ﺑﻠﻮزي ﺳـﺒﺰ و ﺑـﻲ آﺳـﺘﻴﻦ ﺑـﺎ ﺟﻴﺒـﻲ ﺑـﺮاي‬

‫ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ ﺷﻠﻮار ﺟﻴﻦ ﺑﭙﻮﺷﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻲ وﻗﺘﻲ وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ دﺧﺘـﺮ‬

‫ﻫﺎ ﺷﻠﻮار ﺟﻴﻦ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﻨﺪ ﺣﺮف او را ﺑﺎور ﻧﻜﺮد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﻳﻦ ﺷﻠﻮار اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ دﺧﺘﺮ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺣﺮف ﺑﻴﺨﻮدي ﻧﺰن‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ ؛ داﻣﻦ ﭘﻴﭽﺎزي ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺎدي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ از ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺒـﻞ‬

‫از آﻧﻜﻪ ﺑﺮوﻧﺪ‪ ،‬وﻳﻞ ﭼﻨﺪ ﺳﻜﻪ در ﺻﻨﺪوق ﻛﺎﻓﻪ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭼﻜﺎر داري ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟"‬

‫" ﭘﻮل ﻣﻲ دﻫﻢ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻮل داد‪ .‬در دﻧﻴﺎي ﺷﻤﺎ ﭘﻮل ﻧﻤﻲ دﻫﻨﺪ؟"‬

‫" در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﭘﻮل ﻧﻤﻲ دﻫﻨﺪ! ﺷﺮط ﻣﻲ ﺑﻨﺪم آن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮاي ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﭘﻮل ﻧﻤﻲ دﻫﻨﺪ‪".‬‬

‫" ﺷﺎﻳﺪ آﻧﻬﺎ ﻧﺪﻫﻨﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪".‬‬

‫ﻧﻤـﻲ‬ ‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻲ ﻣﺜﻞ آدم ﺑﺰرگ ﻫﺎ رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻲ‪ ،‬اﺷﺒﺎح ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧـﺪت‪ ".‬اﻣـﺎ‬

‫داﻧﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ او را اذﻳﺖ ﻛﻨﺪ ﻳﺎ از او ﺑﺘﺮﺳﺪ‪.‬‬

‫‪85‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪86‬‬

‫در روﺷﻨﺎﻳﻲ روز وﻳﻞ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎي ﻣﺮﻛﺰي ﺷﻬﺮ ﭼﻪ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻌﻀﻲ از آﻧﻬﺎ رو‬

‫ﺑﻪ وﻳﺮاﻧﻲ اﻧﺪ‪ .‬ﭼﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﺗﻮي ﺟﺎده راﭘﺮ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮد؛ رﻧﮓ ﻫﺎ ﭘﻮﺳـﺖ ﺷـﺪه‬

‫ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻬﺮ زﻳﺒﺎﻳﻲ و ﻋﻈﻤﺘﻲ ﺧﺎص داﺷﺖ‪ .‬از ﻣﻴﺎن ﻃﺎق ﻫﺎي ﻛﻨﺪه ﻛـﺎري ﺷـﺪه ﺣﻴـﺎط ﻫـﺎ و‬

‫ﻣﺤﻮﻃﻪ ﻫﺎي ﭘﺮ درﺧﺘﻲ را دﻳﺪﻧﺪ و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎي ﻣﺠﻠﻠﻲ را ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﻗﺼﺮ ﺑـﻮد‪ ،‬ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ ﭘﻠـﻪ‬

‫ﻫﺎﻳﺸﺎن ﺗﺮك ﺑﺮداﺷﺘﻪ و درﮔﺎﻫﻲ ﻫﺎ از دﻳﻮار ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﻲ آﻧـﺪ ﻛـﻪ اﻫـﺎﻟﻲ‬

‫ﭼﻴﮕﺎﺗﺰه ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻲ دادﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺧﺮاب ﻛﺮدن ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ و ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻋﻤـﺎرت ﻫـﺎي‬

‫ﺟﺪﻳﺪ ﻫﻤﺎن ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻫﺎ را ﺳﺮ ﭘﺎ ﻧﮕﻪ دارﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻛﻤﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﻪ ﺑﺮﺟﻲ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬـﺎﻳﻲ در ﻣﻴـﺪاﻧﻲ ﻛﻮﭼـﻚ ﻗـﺮار داﺷـﺖ‪ .‬ﻗـﺪﻳﻤﻲ ﺗـﺮﻳﻦ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ :‬ﺑﺮج و ﺑﺎروﻳﻲ ﻛﻨﮕﺮه دار ﺑﻪ ارﺗﻔـﺎع ﭼﻬـﺎر ﻃﺒﻘـﻪ‪ .‬ﺳـﻜﻮن اش در‬

‫آﻓﺘﺎب ﺗﺎﺑﺎن ﺣﺎﻟﺘﻲ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ داﺷﺖ و وﻳﻞ و ﻻﻳﺮا ﻫﺮ دو اﺣﺴﺎس ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﻧﻴﻤﻪ ﺑـﺎزي‬

‫ﻛﻪ ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻜﺎﻧﻲ ﻋﺮﻳﺾ ﺑﻮد ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻛـﺪام ﺣﺮﻓـﻲ ﻧﺰدﻧـﺪ و ﺑـﻪ ﻣـﺴﻴﺮ اداﻣـﻪ‬

‫دادﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻛﻤﻲ ﺑﺎ ﻣﻴﻠﻲ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺑﻠﻮار ﻋﺮﻳﺾ ﺑﺎ درﺧﺘﺎن ﻧﺨﻞ رﺳﻴﺪﻧﺪ وﻳﻞ ﺑﻪ ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ در ﮔﻮﺷﻪ اي دﻧﺒﺎل ﻳﻚ ﻛﺎﻓﻪ ي‬

‫ﻛﻮﭼﻚ ﺑﮕﺮدد ﻛﻪ ﻣﻴﺰﻫﺎي ﻓﻠﺰي ﺳﺒﺰ رﻧﮓ در ﭘﻴﺎده رو دارد‪ .‬در ﻋـﺮض ﻳـﻚ دﻗﻴﻘـﻪ آن را ﭘﻴـﺪا‬

‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬در روﺷﻨﺎﻳﻲ روز ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮ و ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ رﺳﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﺎن ﻣﻜﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺑـﺎري ﺑـﺎ‬

‫ﭘﻴﺸﺨﻮاﻧﻲ از ﺟﻨﺲ روي‪ ،‬ﻳﻚ دﺳﺘﮕﺎه ﻗﻬﻮه ﺳﺎز اﺳﭙﺮﺳﻮ و ﺑﺸﻘﺎﺑﻲ ﻧﻴﻤﻪ ﺧﺎﻟﻲ از ﭘﻠﻮي اﻳﺘﺎﻟﻴﺎﻳﻲ‬

‫داﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﻢ ﻛﻢ داﺷﺖ در ﻫﻮاي ﮔﺮم ﺑﻮ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫‪86‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪87‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎﺳﺖ؟"‬

‫" ﻧﻪ‪ .‬وﺳﻂ ﺟﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﻦ ﺑﺒﻴﻦ ﺑﭽﻪ ي دﻳﮕﺮي اﻳﻦ اﻃﺮاف ﻧﺒﺎﺷﺪ‪".‬‬

‫اﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻳﻞ او را ﺑﻪ ﭼﻤﻨﺰار زﻳﺮدرﺧﺘﺎن ﻧﺨﻞ ﺑﺮد و ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺗﺎ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺧﻮد را‬

‫ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻫﻤﻴﻦ اﻃﺮاف ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ از آن رد ﺷﺪم‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آن ﺗﭙـﻪ ي ﺑﺰرﮔـﻲ راﻛـﻪ‬

‫ﭘﺸﺖ ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ي ﺳﻔﻴﺪ اﺳﺖ ﺑﺒﻴﻨﻢ و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻤﺖ ﻛﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﻛﺎﻓﻪ را دﻳﺪم و ‪"...‬‬

‫" ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ اﺳﺖ؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ‪".‬‬

‫" ﺑﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻧﻴﺴﺖ‪".‬‬

‫ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ آن را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن آن را ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ .‬ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ رﻓﺖ و ﻟﺒﻪ آن را دﻳﺪ‪ .‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺷﺐ ﻗﺒـﻞ‬

‫آن را در ﺳﻤﺖ آﻛﺴﻔﻮرد ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ از ﻳﻚ ﺳﻤﺖ ﻣﻲ ﺷﺪ آن را دﻳﺪ‪ :‬وﻗﺘـﻲ ﭘـﺸﺖ آن‬

‫ﻣﻲ رﻓﺖ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ و آﻓﺘﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﭼﻤﻦ آن ﺳﻮ ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺑـﺮ‬

‫ﭼﻤﻦ اﻳﻦ ﺳﻮ ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺪون ﺗﻮﺿﻴﺤﻲ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ‪".‬‬

‫" آه! دﻳﺪم اش‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﺸﺘﺎق داﺷﺖ‪ ،‬آن ﻗﺪر ﺣﻴﺮت ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺜﻞ وﻳﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺣـﺮف زدن‬

‫ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن را دﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻴﺘﺎن اش ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﺟﻴﺐ او ﺑﻨﺪ ﺷﻮد ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺣـﺸﺮه‬

‫‪87‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪88‬‬

‫ﺑﻴﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد و وزوزﻛﻨﺎن در اﻃﺮاف ﺣﻔﺮه ﭘﺮواز ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻻﻳﺮا ﻣﻮي ﻧﻤﻨﺎك اش را ﻣﻲ ﻣﺎﻟﻴـﺪ‬

‫ﺗﺎ از ﻫﻢ ﺑﺎز ﺷﻮد‪.‬‬

‫" اﻳﻦ ﺻﺪاي ﭼﻴﺴﺖ؟"‬

‫" ﺗﺮاﻓﻴﻚ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﺑﺨﺸﻲ از ﺟﺎده ي ﻛﻤﺮﺑﻨﺪي آﻛﺴﻔﻮرد اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻ ﺷﻠﻮغ اﺳـﺖ‪ .‬ﺧـﻢ ﺷـﻮ و از‬

‫ﻛﻨﺎر آﻧﺠﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻦ‪ .‬اﻻن ﺑﺮاي رد ﺷﺪن زﻣﺎن ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﻧﻴـﺴﺖ؛ آدم ﻫـﺎي زﻳـﺎدي آن اﻃـﺮاف‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ وارد آﻧﺠﺎ ﺷﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﺑﺘﻮان ﺟﺎﻳﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ .‬ﻻاﻗﻞ وﻗﺘﻲ از ﺣﻔـﺮه‬

‫رد ﺷﺪﻳﻢ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ راﺣﺖ وارد ﺟﺎﻣﻌﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺸﻮﻳﻢ‪ .‬اول ﺗﻮ ﺑﺮو‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺳﺮﻳﻊ رد ﺷﻮ و از ﺣﻔﺮه دور‬

‫ﺷﻮ"‬

‫ﻻﻳﺮا ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﻛﻮﭼﻚ و آﺑﻲ رﻧﮕﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ از زﻣﺎن ﺗﺮك ﻛﺎﻓﻪ آن را ﺑﺮداﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد‪ ،‬آن را از‬

‫ﭘﺸﺖ اش در آورد و ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ اش ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺨﺰد و از ﺑﻴﻦ ﭘﻨﺠﺮه آن ﺳﻤﺖ را ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻔﺲ اش ﺑﻨﺪ آﻣﺪ‪ " .‬آه! دﻧﻴﺎي ﺗﻮ اﻳﻦ اﺳﺖ؟ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺠﺎي آﻛﺴﻔﻮرد ﻧﻴـﺴﺖ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨـﻲ ﻛـﻪ‬

‫در آﻛﺴﻔﻮرد ﺑﻮده اي؟"‬

‫" اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ‪ ./‬وﻗﺘﻲ رد ﺷﺪي‪ ،‬ﺟﺎده اي در ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺧﻮد ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ‪ .‬ﺑﻪ ﺳـﻤﺖ ﭼـﭗ‬

‫ﺑﺮو‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻛﻤﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺟﺎده اي را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﻣﻲ رود ﺑﮕﻴﺮ و ﺑﺮو‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺮﻛﺰ ﺷﻬﺮ ﻣـﻲ رود‪.‬‬

‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮ ﻛﻪ ﺟﺎي اﻳﻦ ﭘﻨﺠﺮه ﻳﺎدت ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺐ؟ اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ راه ﺑﺮﮔﺸﺖ اﺳﺖ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎدم ﻧﻤﻲ رود‪".‬‬

‫ﻛﻮﻟﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ از ﭘﻨﺠﺮه ﮔﺬﺷﺖ و ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪ .‬وﻳﻞ ﻗﻮز ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ او ﻛﺠﺎ ﻣﻲ رود‪.‬‬

‫‪88‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪89‬‬

‫ﻻﻳﺮا روي ﭼﻤﻦ آﻛﺴﻔﻮرد او اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﭘﻦ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻳﻚ ﺣﺸﺮه روي ﺷﺎﻧﻪ اش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑـﻮد و‬

‫ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ او را ﻣﻲ دﻳﺪ‪ ،‬ورود او را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻫﺎ و ﻛﺎﻣﻴﻮن ﻫـﺎ ﺑـﺎ ﺳـﺮﻋﺖ از‬

‫ﻧﻤـﻲ ﻛـﺮد ﺑـﻪ‬ ‫ﻓﺎﺻﻠﻪ ي ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮي ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﻫﻴﭻ راﻧﻨﺪه اي در آن ﺗﻘﺎﻃﻊ ﺷﻠﻮغ وﻗﺖ‬

‫اﻃﺮاف ﺧﻴﺮه ﺷﻮد ﺗﺎ آن ﺑﺨﺶ ﻋﺠﻴﺐ را در ﻫﻮا ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ‪ ،‬و ﺗﺮاﻓﻴﻚ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﻲ‬

‫ﺷﺪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻫﺎي آن ﺳﻮي ﺟﺎده ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺻﺪاي ﺟﻴﻎ ﺗﺮﻣﺰ‪ ،‬ﻳﻚ ﻓﺮﻳﺎد و ﺻﺪاي ﺑﺮﺧﻮرد آﻣﺪ‪ .‬وﻳﻞ ﺧﻮد را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ﺗـﺎ ﺑﺒﻴﻨـﺪ ﭼـﻪ‬

‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا روي ﭼﻤﻦ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﻲ ﭼﻨﺎن ﺗﺮﻣﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ واﻧﺘـﻲ از ﻋﻘـﺐ ﺑـﻪ آن زد و‬

‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ راﻧﺪه ﺑﻮد و ﻻﻳﺮا ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ روي زﻣﻴﻦ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪...‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ از ﭘﻨﺠﺮه رد ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ورود او را ﻧﺪﻳﺪ؛ ﻫﻤﻪ ي ﭼـﺸﻢ ﻫـﺎ ﻣﺘﻮﺟـﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴـﻞ و‬

‫ﺳﭙﺮ ﺧﺮد و ﺧﻤﻴﺮش‪ ،‬راﻧﻨﺪه ي واﻧﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ و دﺧﺘﺮك ﺑﻮد‪.‬‬

‫راﻧﻨﺪه اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻤﻲ ﻣﻴﺎﻧﺴﺎل ﺑﻮد ﺧﻄﺎب ﺑـﻪ راﻧﻨـﺪه ي واﻧـﺖ ﮔﻔـﺖ‪ ":‬ﺗـﻮ ﺧﻴﻠـﻲ ﻧﺰدﻳـﻚ‬

‫ﺑﻮدي‪".‬‬

‫راﻧﻨﺪه واﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪":‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺣﺎل ﺑﭽﻪ ﭼﻄﻮر اﺳﺖ؟"‬

‫ﺧﻄﺎب راﻧﻨﺪه ي واﻧﺖ ﺑﻪ وﻳﻞ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﻻﻳﺮا زاﻧﻮ زده ﺑﻮد‪ .‬وﻳﻞ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎي ﻻﻳﺮا را ﺑﺮاﻧﺪاز ﻛﺮد‪،‬‬

‫ﻣﻲ داد و‬ ‫اﻣﺎ ﭼﻴﺰي ﻧﺪﻳﺪ؛ او ﻣﺴﺌﻮل ﺑﻮد‪ .‬ﻻﻳﺮا ﻛﻨﺎر او روي ﭼﻤﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن‬

‫‪89‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪90‬‬

‫ﺑﻪ ﺷﺪت ﭘﻠﻚ ﻣﻲ زد‪ .‬وﻳﻞ ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﺣﺸﺮه را دﻳﺪ ﻛﻪ داﺷﺖ از ﺳﺎﻗﻪ ي ﻋﻠﻔـﻲ در ﻛﻨـﺎر او ﺑـﻪ‬

‫زﺣﻤﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رﻓﺖ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺣﺎل ات ﺧﻮب اﺳﺖ؟ دﺳﺖ و ﭘﺎﻫﺎﻳﺖ را ﺗﻜﺎن ﺑﺪه‪".‬‬

‫زﻧﻲ ﻛﻪ راﻧﻨﺪه ي اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﺣﻤﻖ! ﻳﻜﻬﻮ ﭘﺮﻳﺪ ﺟﻠﻮ ﻣﺎﺷﻴﻦ اﺻﻼ ﻧﮕﺎه ﻧﻜـﺮد‪ .‬ﺑﺎﻳـﺪ ﭼـﻪ‬

‫ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدم؟"‬

‫راﻧﻨﺪه واﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮب اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم؟"‬

‫ﻻﻳﺮا زﻳﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪ ":‬آره‪".‬‬

‫" ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻳﺖ ﺳﺎﻟﻢ اﺳﺖ؟"‬

‫وﻳﻞ اﺻﺮار ﻛﺮد‪ ":‬دﺳﺖ و ﭘﺎﻫﺎﻳﺖ را ﺗﻜﺎن ﺑﺪه‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮد و ﺟﺎﻳﻴﺶ ﻧﺸﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺣﺎل اش ﺧﻮب اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺮاﻗﺐ اش ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻧﺪارد‪".‬‬

‫راﻧﻨﺪه ﻛﺎﻣﻴﻮن ﮔﻔﺖ‪ ":‬او را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻲ؟"‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﻮاﻫﺮم اﺳﺖ‪.‬ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎن ﻫﻤﻴﻦ اﻃﺮاف اﺳﺖ او را ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ‬

‫ﺑﺮم‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺣﺎﻻ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ وﺿﻮح آﺳﻴﺐ ﺟﺪي ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬زن ﺗﻮﺟـﻪ اش را ﻣﻌﻄـﻮف‬

‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ اش ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ ي اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻫﺎ از ﻛﻨﺎر دو اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻣﺘﻮﻗﻒ رد ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ و در ﺣـﻴﻦ ﻋﺒـﻮر‬

‫‪90‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪91‬‬

‫راﻧﻨﺪه ﻫﺎ ﺑﺎ ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻛﺎري ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬وﻳﻞ ﺑﻪ ﻻﻳﺮا‬

‫ﻛﻤﻚ ﻛﺮد ﺗﺎ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد؛ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ از آﻧﺠﺎ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ ﺑﻬﺘـﺮ ﺑـﻮد‪ .‬زن و راﻧﻨـﺪه ي واﻧـﺖ‬

‫ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ از ﻃﺮﻳﻖ ﺷﺮﻛﺖ ﻫﺎي ﺑﻴﻤﻪ اﺧﺘﻼف را ﺣﻞ و ﻓﺼﻞ ﻛﻨﻨﺪ و داﺷﺘﻨﺪ آدرس‬

‫رد و ﺑﺪل ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ زن دﻳﺪ وﻳﻞ دارد ﻻﻳﺮا را ﻟﻨﮓ ﻟﻨﮕﺎن از آﻧﺠﺎ دور ﻣﻴﻜﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺻﺪا زد‪ ":‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ! ﺷﻤﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ .‬اﺳﻢ و آدرس ﺗﺎن را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻴﺪ‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻦ ﻣﺎرك رﻧﺴﻮم ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﺮم ﻟﻴـﺴﺎ اﺳـﺖ‪ .‬در ﺧﻴﺎﺑـﺎن ﺑﻴـﺴﺖ و ﺷـﺸﻢ‬

‫ﺑﻮرن ﻛﻠﻮس زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻴﻨﻢ‪".‬‬

‫" ﻛﺪ ﭘﺴﺘﻲ؟"‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻳﺎدم ﻧﻤﻲ آﻳﺪ‪ .‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ او را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ‪".‬‬

‫راﻧﻨﺪه ي واﻧﺖ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﭙﺮﻳﺪ ﺗﻮي واﻧﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﻣﻲ رﺳﺎﻧﻢ‪".‬‬

‫" ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬راﺳﺘﺶ‪ ،‬ﭘﻴﺎده ﺳﺮﻳﻊ ﺗﺮ ﻣﻲ رﺳﻴﻢ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺧﻴﻠﻲ ﻟﻨﮓ ﻧﻤﻲ زد‪ .‬از روي ﭼﻤﻦ و ﺑﻴﻦ درﺧﺘﺎن ﻣﻤﺮز ﺑﺎ ﻛﻤﻚ وﻳﻞ رﻓﺖ و در اوﻟﻴﻦ ﭘـﻴﭻ‬

‫ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺸﺖ دﻳﻮار ﻛﻮﺗﺎه ﻳﻚ ﺑﺎغ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ .‬وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺻﺪﻣﻪ دﻳﺪي؟"‬

‫" ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻢ زد‪ .‬وﻗﺘﻲ اﻓﺘﺎدم ﺳﺮم ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺧﻮرد‪".‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﮕﺮان ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲ اش ﺑﻮد‪ .‬دﺳﺖ اش را در ﻛﻮﻟﻪ ﻛﺮد و ﺑﺴﺘﻪ اي ﻛﻮﭼـﻚ و‬

‫ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ را ﻛﻪ در ﻣﺨﻤﻞ ﺳﻴﺎه ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد ﺑﻴﺮون آورد و ﺑﺴﺘﻪ را ﺑﺎز ﻛﺮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن وﻳﻞ ﺑﺎ دﻳﺪن‬

‫‪91‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪92‬‬

‫واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﮔﺸﺎد ﺷﺪ؛ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ در اﻃﺮاف ﺻـﻔﺤﻪ ﻧﻘﺎﺷـﻲ ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﻋﻘﺮﺑـﻪ ﻫـﺎي‬

‫ﻃﻼﻳﻲ‪ ،‬ﻋﻘﺮﺑﻪ ي ﺟﺴﺘﺠﻮﮔﺮ و ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ و ﻏﻨﺎي آن ﻧﻔﺲ اش را ﺑﻨﺪ آورده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ؟"‬

‫"واﻗﻊ ﻧﻤﺎي ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﺎب اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺧﻮان‪ .‬اﻣﻴﺪوارم ﻧﺸﻜﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪"...‬‬

‫اﻣﺎ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﻲ در دﺳﺖ ﻫﺎي ﻟﺮزان او ﻋﻘﺮﺑﻪ ي ﺑﺰرگ ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻳﻜﻨﻮاﺧﺖ ﻣﻲ ﭼﺮﺧﻴـﺪ‪ .‬آن‬

‫را ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻫﻴﭻ وﻗﺖ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ وﺳﻴﻠﻪ ي ﻧﻘﻠﻴﻪ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤـﻲ ﻛـﺮدم اﻳـﻦ‬

‫ﻗﺪر ﺳﺮﻳﻊ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪".‬‬

‫" در آﻛﺴﻔﻮرد ﺷﻤﺎ ﻣﺎﺷﻴﻦ و واﻧﺖ ﻧﺪارﻧﺪ؟"‬

‫" ﻧﻪ اﻳﻦ ﻗﺪر‪ .‬ﻧﻪ ﻣﺜﻞ آﻧﻬﺎ‪ .‬ﻋﺎدت ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺘﺮم‪".‬‬

‫" ﺧﺐ از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش‪ .‬اﮔﺮ زﻳﺮ اﺗﻮﺑﻮس ﺑﺮوي ﻳﺎ ﮔﻢ ﺑﺸﻮي ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻣـﺎل اﻳـﻦ‬

‫دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺴﺘﻲ‪ ،‬ﺑﻌﺪ دﻧﺒﺎل راه ﺧﺮوج ﻣﻲ ﮔﺮدﻧﺪ‪"...‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﺒﻴﻦ‪ .‬اﮔﺮ واﻧﻤﻮد ﻛﻨﻲ ﺧـﻮاﻫﺮﻣﻦ‬

‫ﻫﺴﺘﻲ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ ﺧﻮب ﻣﻲ ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﺴﻲ ﻛﻪ دﻧﺒﺎل اش ﻣﻲ ﮔﺮدﻧﺪ ﺧﻮاﻫﺮ ﻧﺪارد‪ .‬و وﻗﺘـﻲ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﻃﺮز رد ﺷﺪن از ﺟﺎده ﻫﺎ را ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﺸﻮي ﻧﺸﺎن ات ﺑﺪﻫﻢ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﻓﺮوﺗﻨﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻗﺒﻮل‪".‬‬

‫" و ﭘﻮل‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﭘﻮل ﻧﺪاري‪ ...‬ﺧﺐ‪ ،‬از ﻛﺠﺎ ﭘﻮل ﻣﻲ آوري؟ ﭼﻄﻮر ﻣﻲ ﺧﻮاي اﻳـﻦ ﻃـﺮف و آن‬

‫ﻃﺮف ﺑﺮوي و ﻏﺬا ﺑﺨﻮري؟"‬

‫‪92‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪93‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭘﻮل دارم" و ﺳﻜﻪ ﻫﺎي ﻃﻼ را از ﻛﻴﻒ اش ﺑﻴﺮون آورد‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﺎ ﻧﺎﺑﺎوري ﺑﻪ ﺳﻜﻪ ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬

‫" ﻃﻼ اﺳﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟ ﺧﺐ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺷﻚ ﻣﻲ اﻧﺪازد ‪ .‬اﻣﻨﻴﺖ ﻧﺪاري‪ .‬ﻗﺪري ﭘﻮل ﺑـﻪ ات‬

‫ﻣﻲ دﻫﻢ‪ .‬آن ﺳﻜﻪ ﻫﺎ را ﻛﻨﺎر ﺑﮕﺬار ﺗﺎ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻴﻨﺪﺷﺎن‪ .‬ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﺪ – ﺗـﻮ ﺧـﻮاﻫﺮ ﻣـﻦ ﻫـﺴﺘﻲ و‬

‫اﺳﻢ ات ﻟﻴﺴﺎ رﻧﺴﻮم اﺳﺖ‪".‬‬

‫" ﻟﻴﺰي‪ .‬ﻗﺒﻼ ﻫﻢ واﻧﻤﻮد ﻛﺮده ام و اﺳﻤﻢ ﻟﻴﺰي اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ را ﻳﺎدم ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪".‬‬

‫" ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ‪ ،‬ﻟﻴﺰي‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺎرك ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻳﺎدت ﻧﺮود‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺻﻠﺢ ﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺎﺷﺪ‪".‬‬

‫ﭘﺎ دردش داﺷﺖ ﺷﺮوع ﻣﻲ ﺷﺪ؛ ﻗﺒﻼ ﻗﺮﻣﺰ و ﻣﺘﻮرم ﺷﺪه و ورم ﻛﺮده ﺑﻮد و در ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﺷـﻴﻦ‬

‫ﺑﻪ او زده ﺑﻮد ﻛﺒﻮدي ﺑﺰرﮔﻲ داﺷﺖ ﺷﻜﻞ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ زﺧﻤﻲ ﻛﻪ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ در اوﻟﻴﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﺑـﺎ‬

‫وﻳﻞ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺎﻟﺘﻲ را داﺷﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﺎ او ﺑﺪ رﻓﺘﺎري ﻛﺮده اﻧﺪ و ﻫﻤﻴﻦ وﻳﻞ را ﻧﮕـﺮان ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺮد – ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻇﻨﻴﻦ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ آْن ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﺪ و ﻫﺮ دو ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ ،‬از ﭼﺮاغ ﺳﺒﺰ ﻋﺎﺑﺮ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺳﺮﻳﻊ ﺑـﻪ‬

‫ﭘﻨﺠﺮه ﻛﻪ زﻳﺮ درﺧﺘﺎن ﻣﻤﺮز ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬اﺻﻼ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ آن را دﻳﺪ‪ .‬ﻛﺎﻣﻼ ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ ﺑﻮد و ﺗﺮاﻓﻴـﻚ‬

‫ﻫﻢ دوﺑﺎره روان ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ از ده دﻗﻴﻘﻪ ﭘﻴﺎده روي در ﺟﺎده ﺑﻦ ﺑﺮي ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮﺗﺎون رﺳﻴﺪﻧﺪ و در آﻧﺠﺎ وﻳﻞ ﺟﻠـﻮي ﺑـﺎﻧﻜﻲ‬

‫اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬

‫‪93‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪94‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭼﻜﺎر داري ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟"‬

‫" ﻣﻲ ﺧﻮام ﻗﺪري ﭘﻮل ﺑﮕﻴﺮم‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ زﻳﺎد اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻜﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛـﻨﻢ ﺗـﺎ آﺧـﺮ‬

‫روز ﻛﺎري ﭼﻴﺰي را ﺛﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪".‬‬

‫ﻛﺎرت ﺑﺎﻧﻜﻲ ﻣﺎدرش را در دﺳﺘﮕﺎه ﺧﻮدﭘﺮداز ﮔﺬاﺷﺖ و ﻛﺪ رﻣﺰ او را وارد ﻛـﺮد‪ .‬ﻇـﺎﻫﺮا ﻣـﺸﻜﻠﻲ‬

‫ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺻﺪ ﭘﻮﻧﺪ ﮔﺮﻓﺖ و دﺳﺘﮕﺎه آن را ﺑﺪون اﺷﻜﺎل ﭘﺮداﺧﺖ‪ ،‬ﻻﻳﺮا ﺑﺎ دﻫﺎن ﺑﺎز ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ‬

‫ﻛﺮد‪ .‬وﻳﻞ ﺑﻪ او ﻳﻚ اﺳﻜﻨﺎس ﺑﻴﺴﺖ ﭘﻮﻧﺪي داد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﻳﻦ را ﺑﻌﺪا اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻦ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﺑﺨﺮ و ﺧﺮدش ﻛﻦ‪ .‬ﺑﻴﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﺷﻬﺮ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ او ﺳﻮار اﺗﻮﺑﻮس ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻲ ﺻﺪا ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ و ﺑﺎغ ﻫـﺎي ﺷـﻬﺮ را ﻛـﻪ در ﮔﻮﺷـﻪ و‬

‫ﻛﻨﺎر ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬اﻧﮕﺎر روﻳﺎي ﻛﺲ دﻳﮕﺮي ﺑﻮد‪ .‬در ﻣﺮﻛﺰ ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﻛﻨـﺎر ﻛﻠﻴـﺴﺎﻳﻲ ﺳـﻨﮕﻲ‬

‫ﭘﻴﺪاه ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻻﻳﺮا آن را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬روﺑﺮوي ﻓﺮوﺷﮕﺎﻫﻲ ﺑﺰرگ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻋﻮض ﺷﺪه‪ .‬ﻣﺜﻞ ‪ ...‬آن ﺑﺎزار ﻧﻴﺴﺖ؟ اﻳﻨﺠﺎ ﺑـﺮاود اﺳـﺖ‪ .‬آﻧﺠـﺎ ﺑـﺎﻟﻴﻮل اﺳـﺖ و‬

‫ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺑﺎدﻟﻲ ﻫﻢ آﻧﺠﺎﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺟﺮدن ﻛﻮ؟"‬

‫ﺣﺎﻻ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ واﻛﻨﺶ دﻳﺮ ﻫﻨﮕﺎم ﺗﺼﺎدف ﺑﻮد ﻳـﺎ ﺷـﻮك ﻧﺎﺷـﻲ از دﻳـﺪن‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ ﻛﺎﻣﻼ ﻣﺘﻔﺎوت در ﺟﺎي ﻛﺎﻟﺞ ﺟﺮدن‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﻳﻦ درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪".‬‬

‫آرام ﺣﺮف ﻣﻲ زد‪ ،‬ﭼﻮن وﻳﻞ ﺑﻪ اوﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻬﺎ اﺷﺎره ﻧﻜﻨﺪ و ﻧﮕﻮﻳـﺪ ﻛـﻪ‬

‫درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ " .‬اﻳﻦ آﻛﺴﻔﻮرد دﻳﮕﺮي اﺳﺖ‪".‬‬

‫‪94‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪95‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻴﻢ‪".‬‬

‫اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺖ ﻻﻳﺮا را ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺘﺤﻴﺮ و ﺣﻴﺮان ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﺪت از ﻛﻮدﻛﻲ‬

‫او ﺻﺮف دوﻳﺪن در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻫﺎﻳﻲ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺷﺪه و اﻳﻨﻜﻪ اوﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺘﻦ ﺑـﻪ ﻛـﺎﻟﺞ ﺟـﺮدن‬

‫اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻛﺎﻟﺠﻲ ﻛﻪ اﺳﺘﺎدان اش ﺑﺎ ﻫﻮش ﺗﺮﻳﻦ‪ ،‬ﺧﺰاﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻏﻨﻲ ﺗـﺮﻳﻦ و ﻣﻌﻤـﺎري اش‬

‫زﻳﺒﺎ ﺗﺮﻳﻦ و ﺑﺎ ﺷﻜﻮه ﺗﺮﻳﻦ ﺑﻮد‪ .‬و ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﺑﻮد ‪ ،‬دﻳﮕﺮ آﻛﺴﻔﻮرد ﻻﻳﺮا ﻧﺒﻮد ؛ او‬

‫دﺧﺘﺮﻛﻲ ﮔﻤﺸﺪه در دﻧﻴﺎﻳﻲ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺻﺪاﻳﻲ ﻟﺮزان ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﺐ‪ ،‬اﮔﺮ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪"...‬‬

‫ﻣﺎﺟﺮا ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ از آن ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻪ دراز ﺑﻜﺸﺪ‪.‬‬

‫‪95‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪96‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم‬

‫ﺳﻮراخ ﻛﺮدن ﺟﻤﺠﻤﻪ‬

‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻧﻜﻪ ﻻﻳﺮا راه اش را ﮔﺮﻓﺖ و رﻓﺖ‪ ،‬وﻳﻞ ﻳﻚ ﺗﻠﻔﻦ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﭘﻴـﺪا ﻛـﺮد و ﺷـﻤﺎره ﺗﻠﻔـﻦ‬

‫دﻓﺘﺮ وﻛﻴﻞ را ﻛﻪ روي ﭘﺎﻛﺖ ﺑﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫" اﻟﻮ؟ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎ آﻗﺎي ﭘﺮﻛﻴﻨﺰ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ‪".‬‬

‫" ﺷﻤﺎ؟"‬

‫" در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ آﻗﺎي ﺟﺎن ﭘﺮي اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﭘﺴﺮش ﻫﺴﺘﻢ‪".‬‬

‫" ﻟﻄﻔﺎ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﺪ‪"...‬‬

‫" ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻣﺮدي آﻣﺪ‪ ":‬اﻟﻮ‪ .‬ﻣﻦ آﻟﻦ ﭘﺮﻛﻴﻨﺰ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ؟"‬

‫" وﻳﻠﻴﺎم ﭘﺮي‪ .‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﻣﺰاﺣﻢ ﺷﺪم‪ .‬درﺑﺎره ﭘﺪرم آﻗﺎي ﺟﺎن ﭘﺮي ﺳﻮاﻟﻲ داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻣﺎه‬

‫ﻳﻚ ﺑﺎر از ﻃﺮف ﭘﺪرم ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺑﺎﻧﻜﻲ ﻣﺎدرم ﭘﻮل وارﻳﺰ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ‪".‬‬

‫" ﺑﻠﻪ‪"...‬‬

‫" ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻢ ﭘﺪرم ﻛﺠﺎﺳﺖ‪ .‬زﻧﺪه اﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﺮده؟"‬

‫" ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ات اﺳﺖ‪ ،‬وﻳﻠﻴﺎم؟"‬

‫" دوازده‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻢ‪".‬‬

‫" ﺑﻠﻪ ‪ ...‬ﻣﺎدرت‪ ...‬اﻳﺸﺎن ‪ ...‬او ﻣﻲ داﻧﺪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ زﻧﮓ زده اي؟"‬

‫وﻳﻞ ﺑﺎ دﻗﺖ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪96‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪97‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻪ‪ .‬اﻣﺎ او ﺣﺎﻟﺶ ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻴﺰ زﻳﺎدي ﺑﻪ ﻣـﻦ ﺑﮕﻮﻳـﺪ و ﻣـﻦ ﻣـﻲ ﺧـﻮاﻫﻢ‬

‫ﺑﺪاﻧﻢ‪".‬‬

‫" ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻲ؟ در ﺧﺎﻧﻪ اي؟"‬

‫" ﻧﻪ ﻣﻦ ‪ ...‬در آﻛﺴﻔﻮرد ﻫﺴﺘﻢ‪".‬‬

‫" ﺗﻨﻬﺎ؟"‬

‫" ﺑﻠﻪ‪".‬‬

‫" و ﮔﻔﺘﻲ ﺣﺎل ﻣﺎدرت ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ؟"‬

‫" ﻧﻪ‪".‬‬

‫" در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن اﺳﺖ؟"‬

‫"ﺟﺎﻳﻲ ﺷﺒﻴﻪ آن‪ .‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟"‬

‫" ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬اﻣﺎ زﻳﺎد ﻧﻴﺴﺖ و در ﺿﻤﻦ اﻻن ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ‪ ،‬ﺗـﺮﺟﻴﺢ ﻣـﻲ‬

‫دﻫﻢ از ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰﻧﻢ‪ .‬ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻳﻜـﻲ از ﻣﻮﻛـﻞ ﻫـﺎﻳﻢ را ﺑﺒﻴـﻨﻢ‪ .‬ﻣـﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﻲ ﺣﺪود دو و ﻧﻴﻢ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻲ؟"‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻪ‪".‬‬

‫ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ وﻛﻴﻞ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ او ﺗﺤﺖ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﭘﻠﻴﺲ ﻗﺮار دارد‪.‬‬

‫ﺳﺮﻳﻊ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺎﻳﺪ اﺗﻮﺑﻮس ﻧﺎﺗﻴﻨﮕﻬﺎم را ﺑﮕﻴﺮم و ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ‪ .‬اﻣـﺎ ﭼﻴـﺰي را‬

‫ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ از ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺧﻮام ﺑﺪاﻧﻢ ﭘﺪرم زﻧﺪه‬

‫‪97‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪98‬‬

‫اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬و اﮔﺮ زﻧﺪه اﺳﺖ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻢ او را ﭘﻴﺪا ﻛـﻨﻢ‪ .‬اﻳـﻦ را ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧﻴـﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴـﺪ ‪ ،‬ﻧﻤـﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﻴﺪ؟"‬

‫" ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎدﮔﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ اﻃﻼﻋﺎت ﺷﺨﺼﻲ ﻣﻮﻛـﻞ ام را ﺑـﺮوز ﺑـﺪﻫﻢ ‪ ،‬ﻣﮕـﺮ آﻧﻜـﻪ‬

‫ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮم ﺧﻮدش ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ‪ .‬در ﺿﻤﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮم ﺗﻮ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ‪".‬‬

‫" ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻢ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻻاﻗﻞ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ او زﻧﺪه اﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﺮده؟"‬

‫" ﺧﺐ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ اي ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺟﻮاب اش را ﺑـﺪﻫﻢ‪ ،‬ﭼـﻮن ﻧﻤـﻲ‬

‫داﻧﻢ‪".‬‬

‫" ﭼﻪ؟"‬

‫" آن ﭘﻮل از ﻃﺮف ﻳﻚ ﺑﻨﻴﺎد ﺧﺎﻧﻮاده ارﺳﺎل ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬او ﻓﻘـﻂ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﮔﻔـﺖ آن را ﺑﭙـﺮدازم ﺗـﺎ‬

‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدش ﺑﮕﻮﻳﺪ آن را ﻗﻄﻊ ﻛﻨﻢ‪ .‬از آن روز دﻳﮕﺮ از او ﺧﺒﺮي ﻧﺪارم‪ .‬ﺧﻼﺻـﻪ اﻳﻨﻜـﻪ او ‪...‬‬

‫ﺧﺐ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪه‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻢ ﺳﻮال ات را ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻢ‪".‬‬

‫" ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪه؟ ﻳﻌﻨﻲ ‪ ...‬ﮔﻢ ﺷﺪه؟"‬

‫" در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺪارك ﻣﻮﺟﻮد اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دﻫﺪ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬ﭼﺮا ﻧﻤﻲ آﻳﻲ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﻣﻦ ﺗﺎ ‪"...‬‬

‫" ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ‪ .‬دارم ﺑﻪ ﻧﺎﺗﻴﻨﮕﻬﺎم ﻣﻲ روم‪".‬‬

‫" ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﻢ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻨﻮﻳﺲ‪ ،‬ﻳﺎ از ﻣﺎدرت ﺑﺨﻮاه ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﺗﺎ اﮔﺮ ﻛﺎري از دﺳـﺘﻢ ﺑـﺮ ﻣـﻲ آﻳـﺪ اﻧﺠـﺎم‬

‫ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ زﻳﺎد ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﻢ‪".‬‬

‫" ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻲ داﻧﻢ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻛﺠﺎ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪه؟"‬

‫‪98‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪99‬‬

‫" ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺪارك ﻣﻮﺟﻮد اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﺸﺎن ﻣـﻲ دﻫـﺪ‪ .‬و در آن زﻣـﺎن ﭼﻨـﺪ روزﻧﺎﻣـﻪ‬

‫راﺟﻊ ﺑﻪ آن ﻣﻄﺎﻟﺒﻲ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻲ ﻛﺎﺷﻒ ﺑﻮده؟"‬

‫" ﻣﺎدرم ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻪ‪".‬‬

‫" ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﺴﺌﻮل ﮔﺮوه اﻛﺘﺸﺎف ﺑﻮده و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺷـﻮد‪ .‬ﺣـﺪود ده ﺳـﺎل ﻗﺒـﻞ‪ .‬ﻳـﺎ ﺷـﺎﻳﺪ‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ‪".‬‬

‫" ﻛﺠﺎ؟"‬

‫" در ﻣﻨﺎﻃﻖ دور اﻓﺘﺎده ي ﺷﻤﺎل‪ .‬آﻻﺳﻜﺎ ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ‪ .‬در ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ي ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ‬

‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻴﺎوري‪ .‬ﭼﺮا‪"...‬‬

‫اﻣﺎ در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﭘﻮل وﻳﻞ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و دﻳﮕﺮ ﺳﻜﻪ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺻﺪاي ﺑـﻮق ﮔـﻮش اش را ﭘـﺮ ﻛـﺮد‪.‬‬

‫ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﻴﺶ از ﻫﻤﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ‬

‫ﻣﺎدرش ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﭘﺮ را ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﭼﻮن اﮔـﺮ ﺻـﺪاي ﻣـﺎدرش را‬

‫ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﻧﮕﺸﺘﻦ ﭘﻴﺶ او ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺖ ﻣﻲ ﺷﺪ و ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣـﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮاي او ﻳﻚ ﻛﺎرت ﭘﺴﺘﺎل ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‪.‬‬

‫ﻛﺎرﺗﻲ ﻛﻪ ﻧﻤﺎي ﺷﻬﺮ را داﺷﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮد و ﭘﺸﺖ آن ﻧﻮﺷﺖ‪ ":‬ﻣﺎدر ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﻣﻦ ﺻﺤﻴﺢ و ﺳـﺎﻟﻢ‬

‫ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﻪ زودي ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﺗﺎن‪ .‬اﻣﻴﺪوارم ﻫﻤﻪ ﭼﻴـﺰ روﺑـﺮاه ﺑﺎﺷـﺪ ‪ .‬دوﺳـﺘﺖ دارم‪ .‬وﻳـﻞ‪ ".‬ﺑﻌـﺪ‬

‫آدرس را ﻧﻮﺷﺖ و ﺗﻤﺒﺮي ﺧﺮﻳﺪ و ﭘﺸﺖ آن ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ‪ ،‬و ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﻛﺎرت را در ﺻـﻨﺪوق ﭘـﺴﺘﻲ‬

‫ﺑﻴﺎﻧﺪازد ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﺎرت را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻓﺸﺮد‪.‬‬

‫‪99‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪100‬‬

‫ﻗﺒﻞ از ﻇﻬﺮ ﺑﻮد و او در ﺧﻴﺎﺑﺎن اﺻﻠﻲ ﺷﻬﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﺗﻮﺑﻮس ﻫﺎ از ﻣﻴﺎن ﺧﻴﻞ ﻋﺎﺑﺮان ﭘﻴـﺎده‬

‫راه ﺧﻮد را ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ اﻓﺘﺎدﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻘﺪر در ﻣﻌﺮض دﻳﺪ ﻗﺮار دارد؛ ﭼﻮن ﻳـﻚ روز‬

‫ﻣﻲ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ‬ ‫ﻛﺎري ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻫﻢ ﺳﻦ او ﺑﺎﻳﺪ درﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻛﺠﺎ‬

‫ﺑﺮود؟‬

‫ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪن زﻳﺎد ﻃﻮل ﻧﻜﺸﻴﺪ‪ .‬وﻳﻞ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ ﺧﻮد را ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ در اﻳـﻦ ﻛـﺎر‬

‫ﺧﺒﺮه ﺑﻮد؛ ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻬﺎرت ﺧﻮد در اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻲ ﺑﺎﻟﻴﺪ‪ .‬ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ ﺑﺨـﺸﻲ از ﭘـﺲ زﻣﻴﻨـﻪ‬

‫ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻛﺎري ﻛﻪ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ روي ﻛﺸﺘﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﺑﻪ اﻳﻨﻜﻪ در ﭼﻪ دﻧﻴﺎﻳﻲ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ وارد ﻳﻚ ﻣﻐﺎزه ي ﻟﻮازم ﺗﺤﺮﻳﺮي ﺷﺪ و ﻳـﻚ‬

‫ﺧﻮدﻛﺎر‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺴﺘﻪ ﻛﺎﻏﺬ و ﻳﻚ ﺗﺨﺘﻪ ﺷﺎﺳﻲ ﺧﺮﻳﺪ‪ .‬ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﺎ اﻏﻠـﺐ ﺷـﺎﮔﺮدان را ﺑـﻪ ﮔـﺮدش و‬

‫ﺧﺮﻳﺪ و اﻣﺜﺎل آن ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و اﮔﺮ واﻧﻤﻮد ﻣﻲ ﻛﺮد ﺳﺮﮔﺮم ﻳﻜﻲ از آن ﭘﺮوژه ﻫﺎ اﺳﺖ زﻳﺎد ﻏﻴﺮ‬

‫ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻲ آﻣﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد ‪ ،‬واﻧﻤﻮد ﻣﻲ ﻛﺮد دارد ﻳﺎدداﺷﺖ ﺑﺮ ﻣﻲ دارد و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ دﻧﺒﺎل ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ي‬

‫ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫*‬

‫در اﻳﻦ ﺑﻴﻦ ﻻﻳﺮا داﺷﺖ دﻧﺒﺎل ﺟﺎﻳﻲ ﺧﻠﻮت ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﻣﺸﻮرت ﻛﻨـﺪ‪ .‬در آﻛـﺴﻔﻮرد‬

‫او ﺟﺎﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ ﭘﻴﺎده روي ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑـﻪ آﻧﻬـﺎ رﺳـﻴﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ اﻳـﻦ آﻛـﺴﻔﻮرد ﺧﻴﻠـﻲ‬

‫ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎﻫﺎ ﺷﺒﺎﻫﺘﻲ ﻣﺒﻬﻢ داﺷﺖ و در ﻛﻨﺎر آﻧﻬﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﺎﻣﻼ ﻣﺘﻔﺎوت دﻳﺪه ﻣـﻲ‬

‫‪100‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪101‬‬

‫ﺷﺪ‪ :‬ﭼﺮا روي ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻫﺎ ﺧﻄﻮﻃﻲ زرد ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ؟ ﭼﺮا ﻛﻨﺎر ﭘﻴﺎده روﻫﺎ ﻧﻘﻄﻪ اي ﺳﻔﻴﺪ ﺑـﻮد؟‬

‫) در دﻧﻴﺎي او ﻫﺮﮔﺰ اﺳﻢ آداﻣﺲ را ﻧﺸﻨﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ".‬آن ﭼـﺮاغ ﻫـﺎي ﺳـﺒﺰ و ﻗﺮﻣـﺰ در ﮔﻮﺷـﻪ ي‬

‫ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻫﺎ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ داﺷﺖ؟ ﻓﻬﻤﻴﺪن ﻣﻌﻨﺎي آﻧﻬﺎ از ﺧﻮاﻧﺪن واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﺳﺨﺖ ﺗـﺮ ﺑـﻮد‪ .‬ﺑﻌـﺪ ﺑـﻪ‬

‫دروازه ي ﻛﺎﻟﺞ ﺳﻨﺖ ﺟﻴﻤﺰ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻳﻜﺒﺎر او و راﺟﺮ از آن ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗـﺎ در ﺑﺎﻏﭽـﻪ‬

‫ﻓﺸﻔﺸﻪ ﻛﺎر ﺑﮕﺬارﻧﺪ؛ و آن ﺳﻨﮓ ﻓﺮﺳﻮده ي ﮔﻮﺷﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻛﺎت ﻛﻪ روي آن ﺣﺮوف ‪ sp‬ﻛﻪ اول‬

‫اﺳﻢ ﺳﺎﻳﻤﻮن ﭘﺎرﺳﻠﻮ ﺑﻮد ﺣﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد! ﻻﻳﺮا ﺧﻮدش دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﺎﻳﻤﻮن آن ﺣـﺮوف را ﻛﻨـﺪه‬

‫ﺑﻮد! در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻫﻢ ﻛﺴﻲ ﻫﻤﺎن ﺣﺮوف را روي ﺳﻨﮓ ﻛﻨﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻫﻢ ﻳﻚ ﺳﺎﻳﻤﻮن ﭘﺎرﺳﻠﻮ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﻻﻳﺮا ﻫﻢ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺸﺖ اش ﻟﺮزﻳﺪ و ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﻛﻪ ﻣﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد در ﺟﻴﺐ او ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﻻﻳـﺮا ﺧـﻮد را ﺗﻜـﺎن‬

‫داد؛ ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﻛﺎﻓﻲ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺮﻣﻮز داﺷﺘﻨﺪ و ﻻزم ﻧﺒﻮد ﺑﻪ اﺳﺮار ﺟﺪﻳﺪي ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺗﻔﺎوت دﻳﮕﺮي ﻛﻪ اﻳﻦ آﻛﺴﻔﻮرد ﺑﺎ ﺷﻬﺮ او داﺷﺖ ﺗﻌﺪاد آدم ﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﭘﻴﺎده روﻫﺎ ﺑﻮدﻧـﺪ و‬

‫ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎ وارد و از آﻧﻬﺎ ﺧﺎرج ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ؛ اﻓﺮادي از ﻫﺮ ﻗﻤﺎش‪ ،‬زن ﻫﺎﻳﻲ در ﻟﺒﺎس ﻣﺮدﻫـﺎ ‪،‬‬

‫ﻟﺒﺎس ﻫﺎﻳﻲ ﺗﻤﻴﺰ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻴﺎه ﭘﻮﺳﺖ ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﮔﺮوﻫﻲ ﺗﺎﺗﺎر ﻛﻪ دﻧﺒﺎل رﻫﺒﺮﺷﺎن راﻫﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ﻫﻤﻪ‬

‫ﺗﻦ و ﻛﻴﻒ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻮﭼﻚ و ﺳﻴﺎه در دﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻻﻳﺮا اول ﺑﺎ ﺗﺮس ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛـﺮد ﭼـﻮن‬

‫ﺷﻴﺘﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و در دﻧﻴﺎي او ﻣﺮده ﺗﻠﻘﻲ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻳﺎ ﺣﺘﻲ ﺑﺪﺗﺮ از آن‪.‬‬

‫‪101‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪102‬‬

‫اﻣﺎ ) ﻋﺠﻴﺐ ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد( ﻫﻤﻪ ﻛﺎﻣﻼ ﺳﺎﻟﻢ و زﻧﺪه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺳﺮ‬

‫زﻧﺪه ﺑﻪ ﻫﺮﺳﻮ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺑﺸﺮ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻻﻳﺮا ﻗﺒﻮل ﻛﺮد ﻛـﻪ آﻧﻬـﺎ واﻗﻌـﺎ اﻧـﺴﺎن ﻫـﺴﺘﻨﺪ و‬

‫ﺷﻴﺘﺎن ﻫﺎﻳﺸﺎن ﻣﺜﻞ وﻳﻞ در درون آﻧﻬﺎ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ از آﻧﻜﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻲ ﻫﺪف در ﺷﻬﺮ ﮔﺸﺖ و ﮔﻮﺷـﻪ و ﻛﻨـﺎر آن آﻛـﺴﻔﻮرد ﻗﻼﺑـﻲ را دﻳـﺪ ‪،‬‬

‫اﺣﺴﺎس ﮔﺮﺳﻨﻜﻲ ﻛﺮد و ﺑﺎ اﺳﻜﻨﺎس ﺑﻴﺴﺖ ﭘﻮﻧﺪي اش ﻳﻚ ﺗﺨﺘﻪ ﺷـﻜﻼت ﺧﺮﻳـﺪ‪ .‬ﻣﻐـﺎزه دار ﺑـﺎ‬

‫ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻨﺪي ﺑﻮد و اﻧﮕﺎر ﻟﻬﺠﻪ ي ﻻﻳﺮا را درﺳـﺖ ﻧﻔﻬﻤﻴـﺪ ‪ ،‬ﻫـﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﻻﻳﺮا ﺧﻴﻠﻲ واﺿﺢ ﺑﺎ او ﺣﺮف زده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺑﻘﻴﻪ ي ﭘﻮل از ﺑـﺎزار ﺳﺮﭘﻮﺷـﻴﺪه ﻛـﻪ ﺷـﺒﻴﻪ ﺑـﺎزار‬

‫آﻛﺴﻔﻮرد ﺧﻮدش ﺑﻮد ﻳﻚ ﺳﻴﺐ ﺧﺮﻳﺪ و ﻗﺪم زﻧﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎرك رﻓـﺖ‪ .‬ﺑـﻪ ﺟﻠـﻮي ﺳـﺎﺧﺘﻤﺎن‬

‫ﺑﺰرﮔﻲ رﺳﻴﺪ ‪ ،‬ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت آﻛﺴﻔﻮرد واﻗﻌﻲ ﻛـﻪ در دﻧﻴـﺎي او وﺟـﻮد ﻧﺪاﺷـﺖ ‪ ،‬ﻫـﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ اﮔﺮ ﻫﻢ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺑﻘﻴﻪ ي ﺳـﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫـﺎ ﻫﻤـﺎﻫﻨﮕﻲ داﺷـﺖ‪ .‬روي ﭼﻤﻨـﺰار ﺟﻠـﻮي ﺳـﺎﺧﺘﻤﺎن‬

‫ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺧﻮردﻧﻲ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺨﻮرد و ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺗﺤﺴﻴﻦ آﻣﻴﺰ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﻳﻚ ﻣﻮزه اﺳﺖ‪ .‬درﻫﺎي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﺎز ﺑـﻮد و داﺧـﻞ آن ﺣﻴﻮاﻧـﺎت ﺧـﺸﻚ ﺷـﺪه‪،‬‬

‫ﻓﺴﻴﻞ ﻫﺎ و اﺳﻜﻠﺖ ﻫﺎي ﺣﻴﻮاﻧﺎت و ﺳﻨﮓ ﻫﺎي ﻣﻌﺪﻧﻲ را دﻳﺪ ﻛﻪ در ﻣﺤﻔﻈﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ‪،‬‬

‫درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﻮزه ي ﺳﻠﻄﻨﺘﻲ زﻣﻴﻦ ﺷﻨﺎﺳﻲ ﻛﻪ درﻟﻨﺪن ﺧﻮد ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮدﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺗﺎﻻر‬

‫ﺑﺰرگ آﻫﻦ و ﺷﻴﺸﻪ ورودي ﺑﺨﺶ دﻳﮕﺮي از ﻣﻮزه ﻗﺮار داﺷﺖ و ﭼﻮن ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺧﻠﻮت ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﺠـﺎ‬

‫رﻓﺖ و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﻫﻨﻮز ذﻫﻦ اش را اﺷﻐﺎل ﻛﺮده ﺑـﻮد‪ ،‬اﻣـﺎ در ﺗـﺎﻻر دوم‬

‫ﺧﻮد را در ﻣﺤﺎﺻﺮه ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲ ﺷـﻨﺎﺧﺖ‪ :‬وﻳﺘـﺮﻳﻦ ﻫـﺎﻳﻲ ﭘـﺮ از ﻟﺒـﺎس ﻫـﺎي‬

‫‪102‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪103‬‬

‫ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻗﻄﺒﻲ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻟﺒﺎس ﻫﺎي ﺧﺰ ﺧﻮدش؛ ﺳﻮرﺗﻤﻪ و ﻛﻨﺪه ﻛﺎري روي ﻋﺎج ﻓﻴﻞ درﻳﺎﻳﻲ‬

‫و ﻧﻴﺰه ﻫﺎي ﻣﺨﺼﻮص ﺷﻜﺎر ﺳﮓ ﻣﺎﻫﻲ؛ و ﻫﺰار و ﻳﻚ ﺧﺮت و ﭘﺮت و ﻧـﺸﺎن و اﺷـﻴﺎ‪ ،‬ﺟـﺎدوﻳﻲ و‬

‫اﻧﻮاع ﺳﻼح‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻗﻄﺒﻲ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ از ﻫﻤﻪ ﺟﺎي آن دﻧﻴﺎ‪.‬‬

‫ﺗﻴﻐـﻪ‬ ‫ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد‪ .‬آن ﭘﺎﻟﺘﻮﻫﺎي ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻮزن ﺷﻤﺎﻟﻲ دﻗﻴﻘﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﭘـﺎﻟﺘﻮي او ﺑـﻮد ‪ ،‬اﻣـﺎ‬

‫ﻫﺎي ﺳﻮرﺗﻤﻪ را ﻛﺎﻣﻼ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬و ﻋﻜﺴﻲ در آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻜﺎرﭼﻴﺎن ﺑﻮﻣﻲ را ﻧﺸﺎن ﻣﻲ‬

‫داد‪ ،‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻫﺎ ﻛﻪ ﻻﻳﺮا را ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﺑﻮﻟﻮاﻧﮕﺎر ﺑﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬دﻗﻴﻘـﺎ ﻫﻤـﺎن ﻣﺮداﻧـﻲ ﺑﻮدﻧـﺪ!‬

‫ﺣﺘﻲ ﻃﻨﺎب ﺷﺎن ﻧﺦ ﻧﻤﺎ ﺷﺪه و دوﺑﺎره ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬درﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﻜﻠﻲ ﻛﻪ ﻻﻳﺮا دﻳﺪه ﺑـﻮد‬

‫و درﻫﻤﺎن ﻧﻘﻄﻪ؛ اﻳﻦ را ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﭼﻨـﺪ ﺳـﺎﻋﺖ ﻋـﺬاب آور را در آن ﺳـﻮرﺗﻤﻪ ﮔﺬراﻧـﺪه‬

‫ﺑﻮد‪ ...‬اﻳﻦ اﺳﺮار ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ داﺷﺖ؟ آﻳﺎ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ دﻧﻴﺎ وﺟﻮد داﺷـﺖ ﻛـﻪ وﻗـﺖ اش را ﺑـﺎ روﻳـﺎي‬

‫دﻧﻴﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﮔﺬراﻧﺪ؟‬

‫ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي رﺳﻴﺪ ﻛﻪ دوﺑﺎره او را ﺑﻪ ﻳﺎد واﻗﻊ ﻧﻤﺎ اﻧـﺪاﺧﺖ‪ .‬در وﻳﺘﺮﻳﻨـﻲ ﺷﻴـﺸﻪ اي و ﻗـﺪﻳﻤﻲ‬

‫ﺟﻌﺒﻪ اي ﺳﻴﺎه و ﭼﻮﺑﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺟﻤﺠﻤﻪ ي اﻧـﺴﺎن در آن ﻗـﺮار داﺷـﺖ ﻛـﻪ ﺑﻌـﻀﻲ از آﻧﻬـﺎ‬

‫ﺳﻮراﺧﻲ در ﺑﺎﻻ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺟﻤﺠﻤﻪ اي ﻛﻪ وﺳﻂ ﺑﻮد دو ﺳﻮراخ داﺷﺖ‪ .‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ي ﺧﺮﭼﻨﮓ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ‬

‫اي ﻛﻪ روي ﻛﺎرﺗﻲ ﭘﺎﻳﻴﻦ وﻳﺘﺮﻳﻦ ﺑﻮد ﻋﺒﺎرت ﺳﻮراخ ﻛﺮدن ﺟﻤﺠﻤﻪ را ﺑـﺮ ﺧـﻮد داﺷـﺖ‪ .‬داﺷـﺖ‪.‬‬

‫ﻃﺒﻖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ي روي ﻛﺎرت ﺗﻤﺎم ﺳﻮراخ ﻫﺎ در دوران زﻧﺪﮔﻲ ﺻﺎﺣﺐ ﺟﻤﺠﻤﻪ ﻫﺎ اﻳﺠﺎد ﺷﺪه ﺑـﻮد‪،‬‬

‫ﭼﻮن اﺳﺘﺨﻮان در اﻃﺮاف ﺳﻮراخ ﺗﺮﻣﻴﻢ و ﺻﺎف ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮد‪ :‬ﺳـﻮراخ ﺑـﺮ‬

‫‪103‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪104‬‬

‫اﺛﺮ اﺻﺎﺑﺖ ﻳﻚ ﭘﻴﻜﺎن ﻛﻪ ﻫﻨﻮز در ﺟﻤﺠﻤﻪ ﺑﻮد اﻳﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻟﺒﻪ ﻫﺎي آن ﺗﻴﺰ و ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑـﻮد‪،‬‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺗﻔﺎوت اش ﺑﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﻛﺎري ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺎرﺗﺎرﻫﺎي ﺷﻤﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻛﺎري ﻛﻪ اﺳﺘﺎﻧﻴﺴﻼوس ﮔـﺮوﻣﻦ ﺑـﺎ ﺧـﻮد‬

‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﻃﺒﻖ ﮔﻔﺘﻪ ي اﺳﺎﺗﻴﺪ ﺟﺮدن ﻛﻪ او را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﺑﻪ اﻃـﺮاف ﻧﮕـﺎه ﻛـﺮد و‬

‫وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ را در اﻃﺮاف ﻧﺪﻳﺪ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را ﺑﻴﺮون آورد‪.‬‬

‫ذﻫﻦ اش را روي ﺟﻤﺠﻤﻪ ي وﺳﻂ ﺟﻌﺒﻪ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻛﺮد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬اﻳﻦ ﺟﻤﺠﻤﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﻮر آدﻣـﻲ‬

‫ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺘﻪ و ﭼﺮا آن ﺳﻮراخ ﻫﺎ در آن اﻳﺠﺎد ﻛﺮده اﻧﺪ؟‬

‫در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و در ﻧﻮر ﻏﺒﺎر آﻟﻮدي ﻛﻪ از ﺑﻴﻦ ﺳﻘﻒ ﺷﻴﺸﻪ اي ﺻـﺎف ﻣـﻲ ﺷـﺪ و ﺑـﺮ‬

‫ﮔﺎﻟﺮي ﻫﺎي ﺑﺎﻻ ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﻤﺮﻛﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ او را زﻳﺮ ﻧﻈﺮ دارد‪.‬‬

‫ﻣﺮدي ﻗﻮي ﻫﻴﻜﻞ و ﺷﺼﺖ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﻛﺖ و ﺷﻠﻮاري زﻳﺒﺎ و ﺧﻮش دوﺧﺖ ﭘﻮﺷـﻴﺪه و ﻳـﻚ‬

‫ﻛﻼه ﭘﺎﻧﺎﻣﺎ در دﺳﺖ داﺷﺖ‪ ،‬در ﮔﺎﻟﺮي ﺑﺎﻻ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و داﺷﺖ از ﭘﺸﺖ ﻧﺮده ﻫﺎي آﻫﻨـﻲ ﻃﺒﻘـﻪ‬

‫ي ﺑﺎﻻ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻣﻮي ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي اش را ﺑﺎ دﻗﺖ از روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ ﺻﺎف‪ ،‬ﺑﺮﻧﺰه و ﺑﻪ ﻧﺪرت ﭼﻴﻦ ﺧﻮرده ي ﺧـﻮد ﺑـﻪ‬

‫ﻋﻘﺐ ﺷﺎﻧﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ درﺷﺖ و ﻧﮕﺮان ﺑﺎ ﻣﮋه ﻫﺎﻳﻲ ﺳﻴﺎه و ﺑﻠﻨـﺪ داﺷـﺖ و ﻫـﺮ از ﮔـﺎﻫﻲ‬

‫زﺑﺎن ﺗﻴﺰش را ﻛﻪ ﻧﻮﻛﻲ ﺗﻴﺮه داﺷﺖ از ﮔﻮﺷﻪ ي ﻟﺐ ﻫﺎ ﺑﻴﺮون ﻣﻲ آورد ﺗﺎ آﻧﻬـﺎ را ﻣﺮﻃـﻮب ﻛﻨـﺪ‪.‬‬

‫دﺳﺘﻤﺎل ﺳﻔﻴﺪي ﻛﻪ در ﺟﻴﺐ ﺳﻴﻨﻪ ي ﻛﺖ اش داﺷﺖ ﺑـﻮي ﺳـﻨﮕﻴﻦ ادوﻛﻠﻨـﻲ را ﻣـﻲ داد ﻛـﻪ‬

‫ﺷﺒﻴﻪ ﺑﻮي ﮔﻴﺎﻫﺎن ﮔﻠﺨﺎﻧﻪ اي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﻮي ﮔﻨﺪﻳﺪﮔﻲ رﻳﺸﻪ ﺷﺎن را ﺗﺸﺨﻴﺺ داد‪.‬‬

‫‪104‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪105‬‬

‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ اي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻻﻳﺮا را زﻳﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺖ‪ .‬در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻻﻳﺮا داﺷﺖ در ﮔﺎﻟﺮي ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺣﺮﻛﺖ‬

‫ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬او ﻫﻢ در ﮔﺎﻟﺮي ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬او ﻫﻢ در ﮔﺎﻟﺮي ﺑﺎﻻ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد و وﻗﺘـﻲ‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﺎر وﻳﺘﺮﻳﻦ ﺟﻤﺠﻤﻪ ﻫﺎ اﻳﺴﺘﺎد او را ﺑﺎ دﻗﺖ زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﺟﺰﺋﻴـﺎت‬

‫ﻇﺎﻫﺮي او ﺷﺪ‪ :‬ﻣﻮي زﺑﺮ و ﻧﺎﻣﺮﺗﺐ اش‪ ،‬زﺧﻢ روي ﮔﻮﻧﻪ اش‪ ،‬ﻟﺒﺎس ﻫﺎي ﻧﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺗـﻦ داﺷـﺖ‪،‬‬

‫ﮔﺮدن ﺑﺮﻫﻨﻪ اش ﻛﻪ روي واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﺎﻫﺎي ﺑﺮﻫﻨﻪ اش‪.‬‬

‫دﺳﺘﻤﺎل را از ﺟﻴﺐ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻴﺮون آورد و ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ را ﺧﺸﻚ ﻛﺮد ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﺠﺬوب داﺷﺖ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬آن ﺟﻤﺠﻤﻪ ﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻗـﺪﻳﻤﻲ ﺑﻮدﻧـﺪ؛‬

‫ﻛﺎرت ﻛﻨﺎر وﻳﺘﺮﻳﻦ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻋﺼﺮ ﺑﺮﻧﺰ‪ ،‬اﻣﺎ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ دروغ ﻧﻤـﻲ ﮔﻔـﺖ ﮔﻔﺘـﻪ‬

‫ﺑﻮد ﻣﺮدي ﻛﻪ ﺟﻤﺠﻤﻪ اش آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ‪ 33254‬ﺳﺎل ﭘﻴﺶ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮده اﺳﺖ و ﻳـﻚ ﺟـﺎدوﮔﺮ‬

‫ﺑﻮده و اﻳﻨﻜﻪ ﺳﻮراخ ﺑﺮاي ورود ﺧﺪاﻳﺎن ﺑﻪ ﺳﺮش اﻳﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﻛـﻪ ﺑﻌـﻀﻲ‬

‫وﻗﺖ ﻫﺎ ﺟﻮاب ﺳﻮاﻟﻲ را ﻛﻪ ﻻﻳﺮا ﻧﭙﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻣﻲ داد‪ ،‬اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺟﻤﺠﻤﻪ اي ﻛـﻪ ﺳـﻮراخ‬

‫ﺷﺪه ﻏﺒﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮي در اﻃﺮاف ﺧﻮد داﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﺟﻤﺠﻤﻪ اي ﻛﻪ ﺗﻴﺮ ﺧﻮرده اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﺣﺮف ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ داﺷﺖ؟ ﻻﻳﺮا از ﺗﻤﺮﻛﺰي ﻛﻪ ﺑﺮ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ داﺷﺖ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ و ﺑﻪ زﻣﺎن ﺣـﺎل‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و دﻳﺪ دﻳﮕﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮدي ﺑﺎ ﻛﺖ و ﺷﻠﻮار روﺷـﻦ ﻛـﻪ ﺑـﻮي ﺧـﻮﺑﻲ ﻣـﻲ داد ﺑـﻪ‬

‫وﻳﺘﺮﻳﻦ ﺑﻐﻠﻲ زل زده ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺴﻲ را ﺑﺮاي ﻻﻳﺮا ﺗﺪاﻋﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد اﻣﺎ ﻳﺎدش ﻧﻴﺎﻣﺪ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻻﻳﺮا ﺑﻪ او زل زده و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪105‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪106‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪":‬داري ﺑﻪ ﺟﻤﺠﻤﻪ ﻫﺎي ﺳﻮراخ ﺷﺪه ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ آدم ﻫﺎ ﭼـﻪ ﺑﻼﻫـﺎي ﻏﺮﻳﺒـﻲ ﻛـﻪ ﺳـﺮ‬

‫ﺧﻮدﺷﺎن ﻧﻤﻲ آورﻧﺪ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﺎت ﮔﻔﺖ‪ ":‬اوﻫﻮم‪".‬‬

‫" ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻫﻨﻮز از اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟"‬

‫ﻻﻳﺮاﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﻠﻪ‪".‬‬

‫ﻫﻴﭙﻲ ﻫﺎ‬ ‫" ﻣﻲ داﻧﻲ‪ ،‬ﻫﻴﭙﻲ ﻫﺎ ﻳﺎ آدم ﻫﺎﻳﻲ از آن دﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮ از آن ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ‬

‫را ﺑﻪ ﻳﺎد ﺑﻴﺎوري‪ .‬ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ اﺛﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر از ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را در ﻛﻮﻟﻪ اش ﮔﺬاﺷﺘﻪ و در اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻄﻮر از آﻧﺠﺎ ﺑـﺮود‪ .‬ﻫﻨـﻮز از واﻗـﻊ‬

‫ﻧﻤﺎ ﺳﻮال اﺻﻠﻲ را ﻧﭙﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد او را ﺑﻪ ﺣﺮف ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬آدم ﺧـﻮﺑﻲ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ‬

‫ﻣﻲ آﻣﺪ و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻮي ﺧﻮﺑﻲ ﻫﻢ ﻣﻲ داد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺟﻠﻮي وﻳﺘﺮﻳﻦ ﺧـﻢ‬

‫ﺷﺪ دﺳﺖ اش ﺑﺎ دﺳﺖ ﻻﻳﺮا ﺗﻤﺎس ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪.‬‬

‫" آدم ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟ ﻧﻪ ﺑﻲ ﺣﺴﻲ ‪ ،‬ﻧﻪ ﺿﺪ ﻋﻔﻮﻧﻲ ‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﺎ اﺑﺰار ﺳﻨﮕﻲ اﻳﻦ ﻛـﺎر را‬

‫ﻛﺮده اﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺸﻦ ﺑﻮده اﻧﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ﻗﺒﻼ ﺗﻮ را اﻳﻨﺠﺎ دﻳـﺪه ﺑﺎﺷـﻢ‪ .‬ﻣـﻦ‬

‫ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲ آﻳﻢ‪ .‬اﺳﻢ ات ﭼﻴﺴﺖ؟"‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻟﻴﺰي‪".‬‬

‫" ﻟﻴﺰي‪ .‬ﺳﻼم‪ ،‬ﻟﻴﺰي ‪ .‬اﺳﻢ ﻣﻦ ﭼﺎرﻟﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺪرﺳﻪ ات در آﻛﺴﻔﻮرد اﺳﺖ؟"‬

‫ﻻﻳﺮا ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺟﻮاﺑﻲ ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬

‫‪106‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪107‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻪ‪".‬‬

‫" ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺑﺎزدﻳﺪ آﻣﺪه اي؟ ﺧﺐ‪ ،‬ﺟﺎي ﺧﻮﺑﻲ را ﺑﺮاي دﻳﺪن اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده اي‪ .‬ﺑﻪ ﭼـﻪ ﭼﻴـﺰي‬

‫ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﺎص ﻋﻼﻗﻪ داري؟"‬

‫ﻣﺪت ﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﺴﻲ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ ﻣﺮد او را ﮔﻴﺞ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد و از ﻃﺮﻓﻲ ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺧﻮﻧﮕﺮم ﺑـﻮد و ﻟﺒـﺎس‬

‫ﻫﺎي ﺷﻴﻚ و ﺗﻤﻴﺰي ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ از ﺳﻮي دﻳﮕﺮ ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن در ﺟﻴﺐ ﻻﻳﺮا ﺑـﻪ او ﻣـﻲ زد و‬

‫از او ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن او ﻫﻢ ﭼﻴﺰي را ﻧﺼﻔﻪ و ﻧﻴﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻲ آورد ؛ و ﻻﻳـﺮا از‬

‫ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻮﻳﻲ را ﺣﺲ ﻛﺮد ‪ ،‬ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺎم اش ﺑﺮﺳﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻮي ﻛﻮد ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻮي ﺗﻌﻔﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﻛﺎخ‬

‫ﻳﻮﻓﻮر راﻛﻨﻴﺴﻮن اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﻫﻮا ﭘﺮ از ﻋﻄﺮ ﺑﻮد و زﻣﻴﻦ ﺑﻮي ﮔﻨﺪ و ﻛﺜﺎﻓﺖ ﻣﻲ داد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﻪ ﭼﻪ ﻋﻼﻗﻪ دارم؟ اوه‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ‪ .‬ﻣﺜﻼ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺟﻤﺠﻤـﻪ ﻫـﺎ را در اﻳﻨﺠـﺎ‬

‫دﻳﺪم ﺑﻪ اﻧﻬﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺷﺪم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﺴﻲ ﺑﺨﻮاﻫﺪ اﻳﻦ ﺑﻼ ﺳﺮش ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ وﺣﺸﺘﻨﺎك‬

‫اﺳﺖ‪".‬‬

‫" ﻧﻪ‪ ، ،‬ﺧﻮدم دوﺳﺖ ﻧﺪارم‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎش اﻳﻦ اﺗﻔﺎق ﻫﻨﻮز ﻫﻢ دارد ﻣﻲ اﻓﺘﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﺗـﻮاﻧﻢ ﺗـﻮ را‬

‫ﻧﺰد ﻛﺴﻲ ﺑﺒﺮم ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮده‪ ".‬در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ را ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﭼﻨﺎن ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺻﻤﻴﻤﻲ ﺑـﻪ‬

‫ﻧﻈﺮ ﻣﻲ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻻﻳﺮا وﺳﻮﺳﻪ ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻧﻮك زﺑﺎن ﺳﻴﺎه اش ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺎر ﺳﺮﻳﻊ ﺣﺮﻛـﺖ‬

‫ﻣﻲ ﻛﺮد از ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺐ اش ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪ ،‬ﻻﻳﺮا ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﻲ ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم‪ .‬از ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدﺗﺎن ﻣﻤﻨﻮن ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻧﻴﺎﻳﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺎﻳﺪ ﺑـﺮوم ﭼـﻮن ﻗـﺮار‬

‫اﺳﺖ ﻛﺴﻲ را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ".‬ﺑﻌﺪ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮد‪ ":‬دوﺳﺖ ام را ﻛﻪ ﺑﺎ او زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪".‬‬

‫‪107‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪108‬‬

‫ﻣﺮد ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﺧﺐ‪ ،‬از دﻳﺪن ات ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم‪ .‬ﺧﺪا ﻧﮕﻪ دار‪ ،‬ﻟﻴﺰي‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﺪاﺣﺎﻓﻆ‪".‬‬

‫ﻣﺮد ﻛﺎرﺗﻲ را ﺟﻠﻮي او ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ ":‬اوه‪ ،‬ﻓﻘﻂ اﮔﺮ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﺎري داﺷﺘﻲ اﻳﻦ اﺳﻢ و آدرس ﻣـﻦ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻲ درﺑﺎره ي اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺪاﻧﻲ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺑﻲ اﺣﺴﺎس ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻤﻨﻮن‪ ".‬و ﻛﺎرت را در ﺟﻴﺐ ﻛﻮﭼﻚ ﭘﺸﺖ ﻛﻮﻟﻪ اش ﮔﺬاﺷﺖ‬

‫و رﻓﺖ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻛﺮد در ﺣﻴﻦ رﻓﺘﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد او را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ورزش‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﻮزه رﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎرك ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ داﻧـﺴﺖ زﻣـﻴﻦ ﻛﺮﻳﻜـﺖ و‬

‫ﻫﺎي دﻳﮕﺮ دارد و ﻧﻘﻄﻪ ﺧﻠﻮﺗﻲ را زﻳﺮ درﺧﺘﺎن ﭘﻴﺪا ﻛﺮد و دوﺑﺎره ﺳﺮاغ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ رﻓﺖ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﺑﺎر ﭘﺮﺳﻴﺪاز ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ اﺳﺘﺎدي ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ ﻛﻪ در ﻣﻮرد ﻏﺒﺎر اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺟـﻮاﺑﻲ‬

‫ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﺳﺎده ﺑﻮد‪ :‬واﻗﻊ ﻧﻤﺎ آدرس اﺗﺎﻗﻲ ﺧﺎص در ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﭼﻬﺎر ﮔﻮش ﺑﻠﻨﺪ ﭘـﺸﺖ ﺳـﺮش را‬

‫داد‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﺎﺳﺦ ﭼﻨﺎن ﺳﺮ راﺳﺖ ﺑﻮد و ﭼﻨﺎن ﻧﺎﮔﻬﺎن آﻣﺪ ﻛﻪ ﻻﻳﺮا ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑـﻮد واﻗـﻊ ﻧﻤـﺎ‬

‫ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ دارد‪ :‬ﻛﻢ ﻛﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﻫـﻢ ﻣﺜـﻞ‬

‫آدم ﻫﺎ ﺣﺎل و ﺣﻮﺻﻠﻪ دارد و ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺖ ﻫﺎ اﮔﺮ ﺣﺎل وﺣﻮﺻﻠﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ اﻃﻼﻋـﺎت ﺑﻴـﺸﺘﺮي‬

‫ﻣﻲ دﻫﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ آن ﭘﺴﺮ ﻫﻤﺮاه ﺷﻮي‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ در ﻳـﺎﻓﺘﻦ ﭘـﺪرش او را ﻛﻤـﻚ ﻛﻨـﻲ‪.‬‬

‫ذﻫﻦ ات راﻣﺸﻐﻮل اﻳﻦ ﻛﺎر ﻛﻦ‪.‬‬

‫‪108‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪109‬‬

‫ﭘﻠﻚ زد‪ .‬واﻗﻌﺎ ﺣﻴﺮت ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬وﻳﻞ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﺮ راه او ﺳﺒﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑـﻪ او ﻛﻤـﻚ ﻛﻨـﺪ ؛ اﻳـﻦ‬

‫ﻛﺎﻣﻼ واﺿﺢ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﻻﻳﺮا اﻳﻦ ﻫﻤﻪ راه را آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑـﻪ او ﻛﻤـﻚ ﻛﻨـﺪ ﻧﻔـﺲ اش را ﺑﻨـﺪ‬

‫آورد‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺣﺮف واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﻫﻨﻮز ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻘﺮﺑﻪ دوﺑﺎره ﻟﺮزﻳﺪ و ﻻﻳﺮا ﺧﻮاﻧﺪ‪ :‬ﺑﻪ اﺳﺘﺎد دروغ ﻧﮕﻮ‪.‬‬

‫ﻣﺨﻤﻞ را در واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪ و آن را دوﺑﺎره ﺗﻮي ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ اﻳـﺴﺘﺎد و ﺑـﻪ اﻃـﺮاف‬

‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺗﺎ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ را ﻛﻪ اﺳﺘﺎد ﻗﺮار ﺑﻮد در آن ﺑﺎﺷﺪ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻧﮕﺮان و ﻣﺒـﺎرزه‬

‫ﺟﻮﻳﺎﻧﻪ ﺑﻪ آن ﺳﻤﺖ رﻓﺖ‪.‬‬

‫*‬

‫وﻳﻞ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ را ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد و در آﻧﺠﺎ ﻛﺘﺎﺑﺪار ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﺑﺎور ﻛـﺮد ﻛـﻪ او دارد ﺗﺤﻘﻴﻘـﻲ‬

‫راﺟﻊ ﺑﻪ ﭘﺮوژه ي زﻣﻴﻦ ﺷﻨﺎﺳﻲ ﻣﺪرﺳﻪ اش اﻧﺠﺎم ﻣﻲ دﻫﺪ و ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﻛـﺮد ﺗـﺎ ﻧـﺴﺨﻪ ﻫـﺎي‬

‫روزﻧﺎﻣﻪ ي ﺗﺎﻳﻤﺰ ﺳﺎل ﺗﻮﻟﺪش را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺎن ﺳﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﭘﺪرش ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ .‬وﻳـﻞ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ آن ﺑﻴﺎﻧﺪازد‪ .‬ارﺟﺎﻋﺎت زﻳﺎدي ﺑﻪ ﺟﺎن ﭘﺮي ﭘﻴﺪا ﻛﺮد ﻛـﻪ ﻫﻤـﻪ در ارﺗﺒـﺎط ﺑـﺎ‬

‫اﻛﺘﺸﺎﻓﺎت ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎﺳﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻤﺎره ﻫﺎي ﻫﺮ ﻣﺎه روي ﻳﻚ ﻣﻴﻜﺮوﻓﻴﻠﻢ ﻣﺠﺰا ﺑﻮد‪ .‬وﻳﻞ آﻧﻬﺎ را ﺑـﻪ‬

‫ﻧﻮﺑﺖ ﺗﻮي ﭘﺮوژﻛﺘﻮر ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﻣﻘﺎﻟﻪ ي ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ و ﺑﺎ دﻗﺖ ﺧﺎﺻـﻲ‬

‫آن را ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ درﺑﺎره ي اﻋﺰام ﻳﻚ ﮔﺮوه اﻛﺘﺸﺎﻓﻲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎل آﻻﺳـﻜﺎ ﺑـﻮد‪ .‬ﺣﻤﺎﻳـﺖ‬

‫ﻣﺎﻟﻲ ﮔﺮوه را ﻣﻮﺳﺴﻪ ي ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎﺳﻲ داﻧﺸﮕﺎه آﻛﺴﻔﻮرد ﺗﻘﺒﻞ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻗﺮار ﺑﻮد ﻣﻨﻄﻘﻪ اي‬

‫‪109‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪110‬‬

‫را ﻛﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﻲ رﻓﺖ در آن ﺷﻮاﻫﺪي از زﻧﺪﮔﻲ اﻧﺴﺎن ﻫﺎي اوﻟﻴﻪ ﭘﻴﺪا ﺷﻮد ﻣـﻮرد اﻛﺘـﺸﺎف ﻗـﺮار‬

‫ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬ﺟﺎن ﭘﺮي ﺗﻔﻨﮕﺪار درﻳﺎﻳﻲ ﺳﺎﺑﻖ و ﻛﺎﺷﻒ ﺣﺮﻓﻪ اي ﻫﻢ ﻫﻤﺮاه اﻳﻦ ﮔﺮوه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﻘﺎﻟﻪ دوم ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ش ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻮد‪ .‬در آن ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﻼﺻﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﮔﺮوه اﻋﺰاﻣﻲ‬

‫ﺑﻪ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺗﻲ ﻣﻨﻄﻘﻪ ي ﻗﻄﺒﻲ ﺷﻤﺎل آﻣﺮﻳﻜﺎ واﻗﻊ در ﻧﻮاﺗﺎك آﻻﺳﻜﺎ رﺳﻴﺪه اﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺳﻮم ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ دو ﻣﺎه ﺑﻌﺪ از آن ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﻳﺴﺘﮕﺎه ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺗﻲ ﺑـﻪ ﭘﻴـﺎم ﻫـﺎي ارﺳـﺎﻟﻲ‬

‫ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﻧﻤﻲ دﻫﺪ و ﺟﺎن ﭘﺮي و ﻫﻤﺮاﻫﺎن اش ﮔﻢ ﺷﺪه اﻧﺪ‪.‬‬

‫ﮔـﺮوه‬ ‫در ﭘﻲ آن ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻫﺎي ﻛﻮﺗﺎه دﻳﮕﺮي ﻫﻢ آﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ درﺑﺎره ي ﺗﺠـﺴﺲ ﺑـﻲ ﺣﺎﺻـﻞ‬

‫ﻫﺎي ﻧﺠﺎت‪ ،‬ﭘﺮواز ﻫﺎي ﻛﺎوش ﺑﺮ ﻓﺮاز درﻳﺎي ﺑﺮﻳﻨﮓ‪ ،‬واﻛﻨﺶ ﻣﻮﺳﺴﻪ ي ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎﺳﻲ و ﮔﻔـﺖ‬

‫و ﮔﻮ ﺑﺎ ﺑﺴﺘﮕﺎن اﻓﺮاد ﮔﻤﺸﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺐ اش ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻋﻜﺴﻲ از ﻣﺎدر ﺧﻮدش را دﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﻮدﻛﻲ در ﺑﻐﻞ داﺷﺖ‪ .‬ﺧـﻮد‬

‫او‪.‬‬

‫ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر ﻣﻄﻠﺒﻲ درﺑﺎره ي ﻫﻤﺴﺮ ﮔﺮﻳﺎن و ﻧﮕﺮان ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻳﻞ آن ﻣﻄﻠﺐ را ﻧﺎ اﻣﻴﺪ ﻛﻨﻨـﺪه‬

‫و ﺧﺎﻟﻲ از واﻗﻌﻴﺎت ﻳﺎﻓﺖ در ﭘﺎراﮔﺮاف ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ آﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﺎن ﭘﺮي در ﮔﺮوه ﺗﻔﻨﮕﺪاران درﻳﺎﻳﻲ‬

‫ﺷﺨﺺ ﻣﻮﻓﻘﻲ ﺑﻮده وﻟﻲ ﻛﺎرش را رﻫﺎ ﻛﺮده ﺗﺎ ﮔـﺮوه ﻫـﺎي ﻋﻠﻤـﻲ و زﻣـﻴﻦ ﺷﻨﺎﺳـﻲ را رﻫﺒـﺮي‬

‫وﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻳﺰي ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ‪.‬‬

‫‪110‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪111‬‬

‫در ﻓﻬﺮﺳﺖ راﻫﻨﻤﺎ اﺷﺎره ي دﻳﮕﺮي ﺑﻪ او ﻧﺸﺪه ﺑـﻮد‪ .‬وﻳـﻞ ﺑـﺎ ﺣـﺎﻟﺘﻲ ﻣﺘﺤﻴـﺮ از ﭘـﺸﺖ دﺳـﺘﮕﺎه‬

‫ﻣﻴﻜﺮوﻓﻴﻠﻢ ﺧﻮان ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬در ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﺣﺘﻤﺎ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﻮﺟﻮد ﺑﻮد؛ اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣـﻲ‬

‫رﻓﺖ؟ و اﮔﺮ زﻳﺎد ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد او را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ‪...‬‬

‫ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎي ﻣﻴﻜﺮوﻓﻴﻠﻢ را ﺑﻪ ﻛﺘﺎﺑﺪار داد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ":‬آدرس ﻣﻮﺳـﺴﻪ ي ﺑﺎﺳـﺘﺎن ﺷﻨﺎﺳـﻲ را ﻣـﻲ‬

‫داﻧﻴﺪ؟"‬

‫" ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮاﻳﺖ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ‪ ...‬از ﻛﺪام ﻣﺪرﺳﻪ اي؟"‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﺪرﺳﻪ ي ﺳﻨﺖ ﭘﻴﺘﺮز‪".‬‬

‫" در آﻛﺴﻔﻮرد ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ؟"‬

‫درﺑـﺎره ي‬ ‫" ﻧﻪ‪ ،‬در ﻫﻤﭙﺸﺎﻳﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﻼس ﻣﻦ در ﺣﺎل اﻧﺠﺎم ﻳﻚ ﮔﺮدش ﻋﻠﻤﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺤﻘﻴﻖ‬

‫ﻣﺤﻴﻂ زﻳﺴﺖ‪".‬‬

‫" آه‪ ،‬ﻓﻬﻤﻴﺪم ‪ .‬ﮔﻔﺘﻲ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻲ؟‪ ...‬ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎﺳﻲ؟ ‪ ...‬ﺑﻴﺎ‪".‬‬

‫وﻳﻞ آدرس و ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ را ﻧﻮﺷﺖ و از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﻫﻞ آﻛﺴﻔﻮرد ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪن آدرس‬

‫اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬زﻳﺎد دور ﻧﺒﻮد‪ .‬از ﻛﺘﺎﺑﺪار ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮد و ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪.‬‬

‫*‬

‫در داﺧﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻻﻳﺮا ﻣﻴﺰ ﻣﺘﺤﺮك ﺑﺰرﮔﻲ را دﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺎي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد و ﻳﻚ درﺑـﺎن ﭘـﺸﺖ آن‬

‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫درﺑﺎن ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻛﺠﺎ داري ﻣﻲ روي؟"‬

‫‪111‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪112‬‬

‫اﻧﮕﺎر در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﭘﻦ در ﺟﻴﺐ اش دارد ﻟﺬت ﻣﻲ ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺮاي ﻛﺴﻲ در ﻃﺒﻘﻪ ي دوم ﭘﻴﻐﺎﻣﻲ دارم‪".‬‬

‫" ﺑﺎ ﻛﻲ؟"‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬دﻛﺘﺮ ﻟﻴﺴﺘﺮ‪".‬‬

‫" دﻛﺘﺮ ﻟﻴﺴﺘﺮ در ﻃﺒﻘﻪ ﺳﻮم اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺮاي او ﭼﻴﺰي آورده اي‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ آن را اﻳﻨﺠﺎ ﺑﮕـﺬاري‬

‫ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻢ‪".‬‬

‫" ﺑﻠﻪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ آن اﺣﺘﻴﺎج دارد‪ .‬ﺧﻮدش دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﻓﺮﺳـﺘﺎده‪ .‬راﺳـﺘﺶ‬

‫ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﭘﻴﺎﻣﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ او ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ‪".‬‬

‫درﺑﺎن ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ ﻇﺎﻫﺮي ﻻﻳﺮا او را ﻣﺠﺎب ﻛﺮد ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺳـﺮي ﺗﻜـﺎن‬

‫داد و دوﺑﺎره ﻣﺸﻐﻮل روزﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﺷﺪ‪.‬‬

‫اﻟﺒﺘﻪ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ اﺳﻢ اﻓﺮاد را ﺑﻪ ﻻﻳﺮا ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺖ ‪ .‬او اﺳﻢ دﻛﺘﺮ ﻟﻴﺴﺘﺮ را از ﻗﻔﺴﻪ ﭘﺸﺖ ﺳـﺮ درﺑـﺎن‬

‫ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن وﻗﺘﻲ واﻧﻤﻮد ﻛﻨﻲ ﺑﺎ ﻓﺮد ﻣﻌﻴﻨﻲ ﻛﺎر داري ﺧﻴﻠـﻲ راﺣـﺖ ﺗـﺮ اﺟـﺎزه ورود ﻣـﻲ‬

‫دﻫﻨﺪ‪ .‬ﻻﻳﺮا از ﺑﺮﺧﻲ ﺟﻬﺎت دﻧﻴﺎي وﻳﻞ را از ﺧﻮد او ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬

‫در ﻃﺒﻘﻪ دوم ﺑﻪ راﻫﺮوﻳﻲ دراز رﺳﻴﺪ ﻛﻪ از آن دري ﺑﻪ ﻳـﻚ ﺳـﺎﻟﻦ ﺳـﺨﻨﺮاﻧﻲ و دري دﻳﮕـﺮ ﺑـﻪ‬

‫اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮ ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ در آن دو اﺳﺘﺎد اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و داﺷﺘﻨﺪ ﺟﻠﻮي ﻳﻚ ﺗﺨﺘﻪ ﺳـﻴﺎه‬

‫ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺤﺚ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺗﺎق ﻫﺎ و دﻳﻮارﻫﺎي راﻫﺮو ﻫﻤﻪ ﺻﺎف و ﻟﺨﺖ ﺑﻮدﻧﺪ ﻃﻮري ﻛـﻪ ﻻﻳـﺮا‬

‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻓﻘﻴﺮ ﻧﺸﻴﻦ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺷﻜﻮه و ﺟﻼل آﻛﺴﻔﻮرد؛ اﻣﺎ دﻳﻮارﻫـﺎي آﺟـﺮي‬

‫‪112‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪113‬‬

‫را ﺑﺎ ﻇﺮاﻓﺖ رﻧﮓ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ودرﻫﺎ از ﭼﻮب ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﻧﺮده ﻫﺎ از ﻓﻮﻻد ﺑﺮاق ﺑﻮد ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻫﻤـﻪ‬

‫ﮔﺮان ﻗﻴﻤﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺣﺎﻟﺘﻲ دﻳﮕﺮ داﺷﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ را ﻋﺠﻴﺐ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺧﻴﻠﻲ زود دري را ﻛﻪ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ درﺑﺎره اش ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ .‬روي آن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ :‬واﺣﺪ ﺗﺤﻘﻴـﻖ‬

‫درﺑﺎره ي ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ اﻫﺮﻳﻤﻨﻲ‪ ،‬و زﻳﺮ آن ﺑﺎ ﺧﻂ ﺑﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ R.I.P‬و اﻧﮕـﺎر ﻛـﺲ دﻳﮕـﺮي ﺑـﺎ‬

‫ﻣﻮاد اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ :‬ﻣﺪﻳﺮ ‪ :‬ﻻزاروس‬

‫ﻻﻳﺮا از ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺳﺮ در ﻧﻴﺎورد‪ .‬در زد و ﺻﺪاي زﻧﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ‪".‬‬

‫اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻛﭙﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻣﺘﺰﻟﺰل از ﻛﺘﺎب و ﻛﺎﻏﺬ‪ ،‬و ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻔﻴﺪﻫﺎي روي دﻳﻮار ﻫﻤﻪ ﭘـﺮ از‬

‫ﻧﻤﻮدار و ﻣﻌﺎدﻟﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺸﺖ در ﻃﺮﺣﻲ را ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﻪ زﺑﺎن ﭼﻴﻨﻲ ﺑﻮد ﻧﺼﺐ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﻻﻳـﺮا از‬

‫ﻻي دري ﺑﺎز اﺗﺎﻗﻲ دﻳﮕﺮ را دﻳﺪ ﻛﻪ در آن ﻧﻮﻋﻲ دﺳﺘﮕﺎه ﭘﻴﭽﻴﺪه و ﺑﺮﻗﻲ در ﺳﻜﻮت ﻗﺮار داﺷﺖ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ دﻳﺪ اﺳﺘﺎدي ﻛﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻪ ﻳﻚ زن اﺳﺖ ﻛﻤﻲ ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬

‫او ﻣﺮد اﺳﺖ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ آن دﻧﻴﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد‪ .‬زن ﻛﻨـﺎر دﺳـﺘﮕﺎﻫﻲ ﻧﺸـﺴﺘﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ اﺷـﻜﺎل و‬

‫ﻧﻤﻮدارﻫﺎﻳﻲ را روي ﻳﻚ ﺻﻔﺤﻪ ي ﺷﻴﺸﻪ اي ﻛﻮﭼﻚ ﻧﺸﺎن ﻣـﻲ داد و ﺟﻠـﻮي آن ﺗﻤـﺎم ﺣـﺮوف‬

‫اﻟﻔﺒﺎ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻣﻜﻌﺐ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻮﭼﻚ و ﻛﺜﻴﻒ روي ﻳﻚ ﺳﻴﻨﻲ ﻛﺮم رﻧﮓ ﻗـﺮار داﺷـﺖ‪ .‬اﺳـﺘﺎد روي‬

‫ﻳﻜﻲ از ﻣﻜﻌﺐ ﻫﺎ زد و ﺻﻔﺤﻪ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺮﺳﻴﺪ ‪":‬ﺗﻮ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟"‬

‫ﻻﻳﺮا در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﮔﻔﺘﻪ ي واﻗﻊ ﻧﻤﺎ اﻓﺘﺎد و ﺳﺨﺖ ﺗﻼش ﻛﺮد ﺗﺎ ﻛـﺎري را ﻛـﻪ‬

‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻧﻜﻨﺪ و ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﮕﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫‪113‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪114‬‬

‫ﺟﻮاب داد‪ ":‬ﻻﻳﺮا ﺳﻴﻠﻮر ﺗﺎﻧﮓ‪ .‬اﺳﻢ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟"‬

‫زن ﭘﻠﻚ زد‪ .‬ﻻﻳﺮا ﺗﺨﻤﻴﻦ زد ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻲ و ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ ،‬ﺷـﺎﻳﺪ ﻛﻤـﻲ ﺑﺰرﮔﺘـﺮ از ﺧـﺎﻧﻢ‬

‫ﻛﻮﻟﺘﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻮي ﻛﻮﺗﺎه و ﺳﻴﺎه و ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰ‪ .‬روﭘﻮﺷﻲ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ ﻛﻪ دﻛﻤﻪ ﻫﺎي ﺟﻠـﻮ‬

‫آن ﺑﺎز ﺑﻮد و ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﺳﺒﺰي از زﻳﺮ آن دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺷﻠﻮار آﺑﻲ و ﻛﺘﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﭘـﺎ داﺷـﺖ از ﻫﻤـﺎن‬

‫ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎري از ﻣﺮدم اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻣﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺳﻮال ﻻﻳﺮا زن دﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﻛـﺸﻴﺪ و ﮔﻔـﺖ‪ ":‬ﺧـﺐ‪ ،‬ﺗـﻮ دوﻣـﻴﻦ اﺗﻔـﺎق ﻏﻴـﺮ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮه ي اﻣﺮوز ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬ﻣﻦ دﻛﺘﺮ ﻣﺮي ﻣﺎﻟﻮن ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ؟"‬

‫ﻻﻳﺮا ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔـﺖ ‪ ":‬ﻣـﻲ ﺧـﻮاﻫﻢ ﺑـﻪ ﻣـﻦ‬

‫اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ درﺑﺎره ي ﻏﺒﺎر ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ .‬ﻣﻴﺪاﻧﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ داﻧﻴﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪".‬‬

‫" ﻏﺒﺎر؟ درﺑﺎره ي ﭼﻪ داري ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟"‬

‫" ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ آن ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ‪ .‬ذرات ﺑﻨﻴـﺎدﻳﻦ اﺳـﺖ‪.‬در دﻧﻴـﺎي ﻣـﻦ ﺑـﻪ آن اﺟـﺮام‬

‫روﺳﺎﻛﻒ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ در ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدي ﺑﻪ آن ﻏﺒﺎر ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ راﺣﺘﻲ دﻳﺪه ﻧﻤﻲ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣـﺎ از‬

‫ﻓﻀﺎ ﻣﻲ آﻳﺪ و روي آدم ﻫﺎ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ زﻳﺎد روي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﻧﺸﻴﻨﺪ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ روي ﺑﺰرﮔﺴﺎل‬

‫ﻫﺎ‪ .‬و ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ اﻣﺮوز ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم – در ﻣﻮزه اي ﻛﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺟﺎده اﺳـﺖ ﺑـﻮدم و ﭼﻨـﺪ‬

‫ﺟﻤﺠﻤﻪ ي ﻗﺪﻳﻤﻲ را دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﺎﻻي ﺳﺮﺷﺎن ﺳﻮراخ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺳﻮراخ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﺗﺎرﻫـﺎ ﻣـﻲ‬

‫ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬در اﻃﺮاف آﻧﻬﺎ ﻏﺒﺎر ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻫﺴﺖ ﺗﺎ آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺳﻮراخ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻋﺼﺮ ﺑﺮﻧﺰ ﻛﻲ ﺑﻮده؟"‬

‫زن ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪114‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪115‬‬

‫" ﻋﺼﺮ ﺑﺮﻧﺰ ؟ اوه‪ ،‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ؛ ﺣﺪود ﭘﻨﺞ ﻫﺰار ﺳﺎل ﭘﻴﺶ‪".‬‬

‫" آه‪ ،‬ﺧﺐ‪ ،‬ﭘﺲ در ﻧﻮﺷﺘﻦ آن ﻛﺎرت اﺷﺘﺒﺎه ﻛﺮده اﻧﺪ‪ .‬آن ﺟﻤﺠﻤﻪ اي ﻛﻪ دو ﺳﻮراخ دارد ﺳـﻲ و‬

‫ﺳﻪ ﻫﺰار ﺳﺎل ﺳﻦ دارد‪".‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺣﺎﻟﺘﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﻏﺶ ﻛﻨﺪ‪ .‬رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ ﮔﻮﻧـﻪ‬

‫اش ﻛﺎﻣﻼ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ؛ ﻳﻚ دﺳﺖ را ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ اش ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ دﻳﮕﺮي دﺳﺘﻪ ي ﺻﻨﺪﻟﻲ را ﮔﺮﻓـﺖ و‬

‫ﻓﻚ اش آوﻳﺰان ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎﺣﺎﻟﺘﻲ ﻳﻜﺪﻧﺪه و ﻣﺘﺤﻴﺮ اﻳﺴﺘﺎد ﺗﺎ ﺣﺎل او ﺑﻬﺘﺮ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺎﻻﺧﺮه زن ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ":‬ﺗﻮ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟"‬

‫" ﻻﻳﺮا ﺳﻴﻠﻮر ‪" ...‬‬

‫" ﻧﻪ‪ ،‬از ﻛﺠﺎ ﻣﻲ آﻳﻲ؟ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻲ؟ اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ را از ﻛﺠﺎ ﻣﻲ داﻧﻲ؟"‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ؛ ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮد اﺳﺎﺗﻴﺪ ﭼﻘﺪر ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻛﺶ ﻣﻲ دﻫﻨـﺪ‪ .‬وﻗﺘـﻲ‬

‫ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﻳﻚ دروغ ﻛﺎر را راﺣﺖ ﺗﺮ ﻛﺮد ﮔﻔﺘﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻓﻘﻂ ﻛﺎر را ﻣﺸﻜﻞ ﺗﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬از دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮ ﻣﻲ آﻳﻢ‪ .‬و در آن دﻧﻴـﺎ ﻫـﻢ ﻣﺜـﻞ اﻳﻨﺠـﺎ آﻛـﺴﻔﻮرد دارﻧـﺪ‪ ،‬ﻓﻘـﻂ ﺑـﺎ اﻳـﻦ‬

‫آﻛﺴﻔﻮرد ﻓﺮق دارد‪ ،‬ﻣﻦ از آﻧﺠﺎ ﻣﻲ آﻳﻢ و ‪"...‬‬

‫" ﺻﺒﺮ ﻛﻦ‪ ،‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ‪ .‬از ﻛﺠﺎ ﻣﻲ آﻳﻲ؟"‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﮔﻔﺖ‪ ":‬از ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻧﻪ اﻳﻨﺠﺎ‪".‬‬

‫زن ﮔﻔﺖ‪ ":‬اوه‪ ،‬ﺟﺎي دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪم‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪم‪".‬‬

‫‪115‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪116‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺗﻮﺿﻴﺢ داد‪ ":‬ﺑﺎﻳﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻏﺒﺎر اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻮن اﻓﺮاد ﻛﻠﻴﺴﺎ در دﻧﻴﺎي ﻣـﻦ از ﻏﺒـﺎر‬

‫ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﮔﻨﺎه اﺻﻠﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ‪ .‬و ﭘـﺪر ﻣـﻦ ‪ ...‬ﻧـﻪ‪".‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺣﺮارت ﭘﺎ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻛﻮﺑﻴﺪ‪ " .‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬دارم اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪".‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺑﻪ ﭼﻬﺮه اﺧﻤﻮ و ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﻻﻳﺮا ‪ ،‬ﻣﺸﺖ ﻫﺎي ﮔﺮه ﻛﺮده اش‪ ،‬زﺧﻢ ﻫﺎي روي ﮔﻮﻧـﻪ و‬

‫ﭘﺎي او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬آرام ﺑﺎش‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﻛﻪ از ﻓﺮط ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﺎﻟﻴﺪ‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن اداﻣﻪ داد‪ ":‬ﭼﺮا دارم ﺑﻪ ﺣﺮف ﻫﺎي ﺗﻮ ﮔﻮش ﻣﻲ ﻛﻨﻢ؟ ﺣﺘﻤﺎ دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪه ام‪ .‬واﻗﻌﻴـﺖ‬

‫اﻳﻨﻜﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎي دﻧﻴﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﻮال ات ﺑﺮﺳـﻲ و ﻣـﻲ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ اﻳﻨﺠـﺎ را‬

‫ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺗﻮ درﺑﺎره اش ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧﻲ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻏﺒﺎر‪ ،‬ﺷـﺒﻴﻪ ﭼﻴـﺰي اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻣـﺎ‬

‫ﻣﺪﺗﻲ اﺳﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﺗﺤﻘﻴﻖ روي آن ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬و ﺣﺮﻓﻲ ﻛﻪ درﺑﺎره ي ﺟﻤﺠﻤﻪ ي ﺗﻮي ﻣـﻮزه زدي‬

‫ﻣﺮا ﺗﻜﺎن داد ﭼﻮن ‪ ،...‬اوه‪ ،‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺴﺘﻪ ام‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺣـﺮف ﻫﺎﻳـﺖ را‬

‫ﺑﺸﻨﻮم ‪ ،‬ﺑﺎور ﻛﻦ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺣﺎﻻ ﻧﻪ‪ .‬ﺷﻨﻴﺪي ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻳﻨﺠـﺎ را ﺗﻌﻄﻴـﻞ‬

‫ﻛﻨﻨﺪ؟ ﻣﻦ ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ وﻗﺖ دارم ﺗﺎ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدي ﺑﺮاي ﻛﻤﻴﺘﻪ ي ﺑﻮدﺟﻪ ﺗﻬﻴﻪ ﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫـﻴﭻ اﻣﻴـﺪي‬

‫ﻧﻴﺴﺖ‪"..‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺧﻤﻴﺎزه اي ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬اوﻟﻴﻦ اﺗﻔﺎق ﻏﻴﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮه اي ﻛﻪ اﻣﺮوز اﻓﺘﺎد ﭼﻪ ﺑﻮد؟"‬

‫‪116‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪117‬‬

‫" آه‪ ،‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻣﺎﻟﻲ او ﻣﺘﻜﻲ ﺑﻮدم ﺧﻮد را ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪان ﻫﻢ ﻏﻴـﺮ‬

‫ﻣﻨﺘﻈﺮه ﻧﺒﻮده‪".‬‬

‫دوﺑﺎره ﺧﻤﻴﺎزه ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻗﺪري ﻗﻬﻮه درﺳﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻜﻨﻢ‪ ،‬ﺧﻮاب ام ﻣﻲ ﺑﺮد‪ .‬ﺗـﻮ ﻫـﻢ ﻣـﻲ‬

‫ﺧﻮري؟"‬

‫ﻛﺘﺮي ﺑﺮﻗﻲ را ﭘﺮ ﻛﺮد و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ ﻗﻬﻮه ي ﻓﻮري را ﺗﻮي دو ﻟﻴـﻮان دﺳـﺘﻪ دار ﻣـﻲ‬

‫رﻳﺨﺖ ﻻﻳﺮا ﺑﻪ ﻃﺮح ﻫﺎي ﭼﻴﻨﻲ ﭘﺸﺖ در ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬آن ﭼﻴﺴﺖ؟"‬

‫" ﭼﻴﻨﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻤﺒﻞ ﻳﻲ ﭼﻴﻨﮓ‪ .‬ﻣﻲ داﻧﻲ ﭼﻴﺴﺖ؟ در دﻧﻴﺎي ﺷﻤﺎ ﻫﻢ از اﻳﻦ دارﻧﺪ؟"‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺗﻨﮓ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻗﺼﺪ او ﻣﺴﺨﺮه ﻛﺮدن اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﮔﻔـﺖ‪ ":‬ﺑﻌـﻀﻲ‬

‫ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﺠﺎ اﺳﺖ و ﺑﻌﻀﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻣﺘﻔﺎوت‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬ﻣـﻦ ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ را درﺑـﺎره ي دﻧﻴـﺎ ي‬

‫ﺧﻮدم ﻧﻤﻲ داﻧﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ اﻳﻦ ﻳﻲ ﭼﻴﻨﮓ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪".‬‬

‫" دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ":‬ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ اﻫﺮﻳﻤﻨﻲ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ؟ روي در اﺗﺎق اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻮﺷﺘﻪ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ؟"‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن دوﺑﺎره ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﭘﺎ ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﺮاي ﻻﻳﺮا ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ اﻫﺮﻳﻤﻨﻲ‬

‫ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ ﮔﺮوه ﻣﻦ در ﺟﺴﺘﺠﻮي آن اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ داﻧﺪ ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬در دﻧﻴﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ‬

‫زﻳﺎدي ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻓﺮاﺗﺮ از درك ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻜﺘﻪ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺳﺘﺎره ﻫـﺎ و ﻛﻬﻜـﺸﺎن ﻫـﺎ و‬

‫‪117‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪118‬‬

‫ﻧﻤـﻲ ﭘﺎﺷـﻨﺪ‪ ،‬ﭘـﺲ‬ ‫اﺟﺮاﻣﻲ را ﻛﻪ ﻣﻲ درﺧﺸﻨﺪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻪ در آﺳﻤﺎن ﺷﻨﺎورﻧﺪ و از ﻫﻢ‬

‫ﻗﻀﻴﻪ ﻓﺮاﺗﺮ از اﻳﻦ ﻫﺎﺳﺖ‪ -‬ﻧﻮﻋﻲ ﺟﺎذﺑﻪ‪ .‬اﻣﺎ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﻫـﺎ را ﭘﻴﮕﻴـﺮي ﻛﻨـﺪ‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ‬

‫ﭘﺮوژه ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻔﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺳﻌﻲ در ﻳﺎﻓﺘﻦ ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳﻮاﻻت دارد ‪ ،‬و اﻳﻦ ﭘﺮوژه ﻳﻜﻲ از آﻧﻬـﺎ‬

‫اﺳﺖ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺗﻤﺎم ﺗﻮﺟﻪ اش ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎي او ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه آن زن داﺷﺖ ﺟﺪي ﺣﺮف ﻣﻲ زد‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ":‬و ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﺎﺷﺪ؟"‬

‫" ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ‪ "...‬اﻣﺎ در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﻛﺘﺮي ﺟﻮش آﻣﺪ و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﺪ ﺗـﺎ‬

‫ﻗﻬﻮه درﺳﺖ ﻛﻨﺪ اداﻣﻪ داد‪ ":‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻧﻮﻋﻲ ذره ي ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ اﺳـﺖ‪ .‬ﭼﻴـﺰي ﻛـﺎﻣﻼ ﻓﺮاﺗـﺮ از‬

‫آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻛﻨﻮن ﻛﺸﻒ ﺷﺪه‪ .‬اﻣﺎ آن ذرات را ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻣﻲ ﺗﻮان رد ﻳﺎﺑﻲ ﻛﺮد‪ ...‬ﻛﺠـﺎ ﺑـﻪ‬

‫ﻣﺪرﺳﻪ رﻓﺘﻪ اي؟ ﻓﻴﺰﻳﻚ ﺧﻮاﻧﺪه اي؟"‬

‫ﻻﻳﺮا اﺣﺴﺎس ﻣﻴﻜﺮد ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن دﺳﺖ اش را ﮔﺎز ﻣﻲ ﮔﻴﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ او ﻫﺸﺪار ﺑﺪﻫـﺪ ﻛـﻪ ﺣـﻮاس‬

‫اش ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب ﺑﻮد ‪ ،‬واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘـﻪ ﺑـﻮد راﺳـﺖ ﺑﮕﻮﻳـﺪ ‪ ،‬اﻣـﺎ ﻣـﻲ‬

‫داﻧﺴﺖ اﮔﺮ ﺗﻤﺎﻣﻲ واﻗﻌﻴﺖ را ﺑﮕﻮﻳﺪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛـﺮد‬

‫و دروغ ﻫﺎي ﺑﺰرگ ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻲ داﻧﻢ اﻣﺎ ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ اﻫﺮﻳﻤﻨﻲ را ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﭼﻴﺴﺖ‪".‬‬

‫" ﺧﺐ‪ ،‬ﻣﺎ ﺳﻌﻲ دارﻳﻢ ﻳﻚ ﻣﻮرد ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ردﻳﺎﺑﻲ را از ﻣﻴﺎن ذرات دﻳﮕﺮ ﻛﻪ ﺑـﺎ ﻳﻜـﺪﻳﮕﺮ ﺗـﺼﺎدم‬

‫دارﻧﺪ ردﻳﺎﺑﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻ از ردﻳﺎب ﻫﺎﻳﻲ در ﻋﻤﻖ زﻣﻴﻦ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ‪ ،‬اﻣـﺎ ﻣـﺎ در ﻋـﻮض‬

‫‪118‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪119‬‬

‫ﻣﻴﺪاﻧﻲ اﻟﻜﺘﺮوﻣﻐﻨﺎﻃﻴﺴﻲ در اﻃﺮاف ردﻳﺎب اﻳﺠﺎد ﻣـﻲ ﻛﻨـﻴﻢ ﻛـﻪ ﺑﻘﻴـﻪ ي اﺟﺮاﻣـﻲ را ﻛـﻪ ﻧﻤـﻲ‬

‫ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺟﺪا ﻧﮕﻪ ﻣﻲ دارد و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﻢ اﺟﺎزه ﻋﺒﻮر ﻣﻲ دﻫﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻋﻼﻳﻢ ارﺳﺎﻟﻲ‬

‫را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ و آن را ﺑﻪ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻣﻲ دﻫﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻳﻚ ﻟﻴﻮان ﻗﻬﻮه ﺑﻪ ﻻﻳﺮا داد‪ .‬ﺧﺒﺮي از ﺷﻴﺮ و ﺷﻜﺮ ﻧﺒﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﻴﺴﻜﻮﻳﺖ زﻧﺠﺒﻴﻠﻲ در ﻛـﺸﻮي‬

‫ﻣﻴﺰ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻻﻳﺮا ﺑﺎ وﻟﻊ ﻳﻜﻲ را ﺑﺮداﺷﺖ‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن اداﻣﻪ داد‪ ":‬و ذره اي را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﻢ ﻛﻪ ﻫﻤﺨﻮاﻧﻲ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻫﻤﺨﻮاﻧﻲ‬

‫دارد‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻴﺐ اﺳﺖ ﭼﺮا دارم ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ؟ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬ﻫﻨـﻮز ﻣﻨﺘـﺸﺮ ﻧـﺸﺪه‪ ،‬ﻫﻨـﻮز‬

‫آﺷﻔﺘﻪ ام‪.‬‬ ‫درﻣﻮرد آن ﻗﻀﺎوت ﻧﺸﺪه‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﻫﻨﻮز ﺟﺎﻳﻲ ﺛﺒﺖ ﻧﺸﺪه‪ .‬اﻣﺮوز ﻋﺼﺮ ﻛﻤﻲ‬

‫" ﺧﺐ‪ "...‬اداﻣﻪ داد و دوﺑﺎره ﺧﻤﻴﺎزه ﻛﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻻﻳﺮا ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻤﺎم ﻧﻤـﻲ ﺷـﻮد‪ ".‬ذرات ﻣـﺎ‬

‫ﺷﻴﺎﻃﻴﻨﻲ ﻛﻮﭼﻚ و ﻋﺠﻴﺐ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬در اﻳﻦ ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ را ذرات ﺳﻴﺎﻫﻲ ﻣﻲ ﻧـﺎﻣﻴﻢ‪ ،‬ﺳـﺎﻳﻪ‬

‫ﻫﺎ‪ .‬ﻣﻲ داﻧﻲ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﻴﺶ از ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻳﻪ ي ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻦ ﺷﺪ؟ وﻗﺘﻲ از ﺟﻤﺠﻤﻪ ﻫﺎي ﺗـﻮي ﻣـﻮزه‬

‫ﺣﺮف زدي‪ .‬ﭼﻮن ﻳﻜﻲ از اﻋﻀﺎي ﮔﺮوه ﻣﺎ ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎﺳﻲ آﻣﺎﺗﻮر اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ روز ﻛﺸﻔﻲ ﻛـﺮد ﻛـﻪ‬

‫دﻳﻮاﻧﻪ وارﺗـﺮﻳﻦ‬ ‫ﻫﻴﭻ ﻛﺪام ﺑﺎورﻣﺎن ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ آن را ﻧﺎدﻳﺪه ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺎ‬

‫ﻣﻮﺿﻮع درﺑﺎره ي اﻳﻦ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﻫﻤﺨﻮاﻧﻲ دارد‪ .‬ﻣﻲ داﻧـﻲ ﭼﻴـﺴﺖ؟ آن ذرات ﺑـﺎ ﺷـﻌﻮر ﻫـﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ ذراﺗﻲ ﺑﺎ ﺷﻌﻮر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اي ﺷـﻨﻴﺪه ﺑـﻮدي؟‬

‫ﺑﻴﺨﻮد ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻮدﺟﻪ ي ﻣﺎ را ﺗﻤﺪﻳﺪ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪".‬‬

‫ﻗﺪري از ﻗﻬﻮه اش را ﺧﻮرد ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﻫﺮ ﻛﻠﻤﻪ ي او ﻣﺜﻞ ﮔﻠﻲ ﺗﺸﻨﻪ ﻗﻬﻮه را ﺳﺮ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫‪119‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪120‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن اداﻣﻪ داد‪ ":‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻲ داﻧﻨﺪ ﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬واﻛﻨﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دﻫﻨﺪ‪ .‬و ﻗﺴﻤﺖ دﻳﻮاﻧﻪ‬

‫ﻛﻨﻨﺪه اش اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻧﺨﻮاﻫﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻲ آﻧﻬﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻲ‪ .‬ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ ذﻫـﻦ ات را ﺑـﻪ ﺳـﻄﺤﻲ‬

‫ﺧﺎص ﺑﺮﺳﺎﻧﻲ‪ .‬ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎﻳﺪ آرام و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ اش را داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻲ‪ -‬آن‬

‫ﻧﻘﻞ ﻗﻮل ﻛﺠﺎﺳﺖ‪"...‬‬

‫ﻛﺎﻏﺬ ﻫﺎي روي ﻣﻴﺰش را زﻳﺮ و رو ﻛﺮد و ﺗﻜﻪ ﻛﺎﻏﺬي ﭘﻴﺪا ﻛـﺮد ﻛـﻪ ﺑـﺎ ﺧﻮدﻛـﺎر ﺳـﺒﺰ روي آن‬

‫ﭼﻴﺰي ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻮاﻧﺪ‪ ... ":‬ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ ﺑﻮدن در ﺗﺮدﻳﺪﻫﺎ ‪ ،‬اﺳﺮار‪ ،‬ﻧﺎﭘﺎﻳﺪاري ﻫﺎ ‪ ،‬ﺑﺪون آﻧﻜﻪ دﻧﺒـﺎل دﻟﻴـﻞ و واﻗﻌﻴـﺎت‬

‫ﺑﺎﺷﻲ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ذﻫﻦ ﺧﻮدت را ﺑﻪ آن ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﺮﺳﺎﻧﻲ‪ .‬اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ از ﺟﺎن ﻛﻴﺘﺲ ﺷﺎﻋﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨـﺪ روز‬

‫ﭘﻴﺶ آن را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ذﻫﻦ ات را ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠـﻪ اي ﻣﻨﺎﺳـﺐ ﺑﺮﺳـﺎﻧﻲ ﺑﻌـﺪ ﺑـﻪ ﻏـﺎر ﻧﮕـﺎه‬

‫ﻛﻨﻲ‪"...‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻏﺎر؟"‬

‫" اوه‪ ،‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ آن ﻏﺎر ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ‪ .‬ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎي روي دﻳﻮار ﻏﺎر‪ ،‬ﻣﻲ داﻧﻲ‪ ،‬از ﻧﻈﺮﻳﻪ‬

‫ﻫﺎي اﻓﻼﻃﻮن اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎس ﻣﺎ اﻳﻦ را ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬او ﻳﻚ روﺷـﻨﻔﻜﺮ ﺑـﻪ ﺗﻤـﺎم ﻣﻌﻨـﺎ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻛﺎري ﺑﻪ ژﻧﻮ رﻓﺘﻪ و ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛـﻨﻢ ﺑـﻪ اﻳـﻦ زودي ﺑﺮﮔـﺮدد ‪ ...‬ﻛﺠـﺎ‬

‫ﺑﻮدم؟ آﻫﺎ‪ ،‬ﻏﺎر‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺎ آن ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ واﻛﻨﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ دﻫﻨـﺪ‪ .‬در اﻳـﻦ ﻣـﻮرد‬

‫ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﭘﺮﻧﺪه ﺑﻪ ذﻫﻦ ات ﭘﺮ ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ‪"...‬‬

‫" ﺟﻤﺠﻤﻪ ﻫﺎ ﭼﻪ؟"‬

‫‪120‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪121‬‬

‫" داﺷﺘﻢ ﻣﻲ رﻓﺘﻢ ﺳﺮاغ اش‪ .‬اﻟﻴﻮر ﭘﻴﻦ‪ -‬ﻫﻤﺎن ﻫﻤﻜﺎرم‪ -‬داﺷﺖ ﻳﻚ روز آزﻣﺎﻳﺶ ﻫـﺎﻳﻲ ﺑـﺎ ﻏـﺎر‬

‫اﻧﺠﺎم ﻣﻲ داد‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻼف اﻧﺘﻈﺎرات ﻳﻚ ﻓﻴﺰﻳﻜﺪان ﺑـﻮد‪ .‬ﻳـﻚ ﺗﻜـﻪ ﻋـﺎج ﺑﺮداﺷـﺖ‪،‬‬

‫ﻓﻘﻂ ﺗﻜﻪ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ‪ ،‬و ﻫﻴﭻ ﺳﺎﻳﻪ اي ﻫﻤﺮاه آن ﻧﺒﻮد‪ .‬واﻛﻨﺶ ﻧﺸﺎن ﻧﻤـﻲ داد‪ .‬اﻣـﺎ ﻳـﻚ ﻣﻬـﺮه‬

‫ﺷﻄﺮﻧﺞ از ﻋﺎج ﻛﻨﺪه ﻛﺎري ﺷﺪه واﻛﻨﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد‪ .‬ﺗﺮاﺷـﻪ ي ﺑﺰرﮔـﻲ از ﻳـﻚ اﻟـﻮار واﻛـﻨﺶ‬

‫ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻴﺪاد‪ ،‬اﻣﺎ ﻳﻚ ﺧﻂ ﻛﺶ ﭼﻮﺑﻲ ﭼﺮا‪ .‬و ﻳﻚ ﻣﺠﺴﻤﻪ ي ﭼـﻮﺑﻲ ﻛﻨـﺪه ﻛـﺎري ﺷـﺪه ﺣﺘـﻲ‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ واﻛﻨﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ دارم درﺑﺎره ي ذرات ﺑﻨﻴﺎدﻳﻦ ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧﻢ‪ .‬ﺗﻜﻪ ﻫﺎي‬

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﭼﻚ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ‪ .‬آﻧﻬﺎ اﻳﻦ اﺷﻴﺎ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻣﻬﺎرت اﻧـﺴﺎن و ﺗﻔﻜـﺮ‬

‫اﻧﺴﺎن ﺑﺎﺷﺪ در ﻣﺤﺎﺻﺮه ي ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎﺳﺖ‪...‬‬

‫" ﺑﻌﺪ اﻟﻴﻮر – دﻛﺘﺮ ﭘﻴﻦ‪ -‬از دوﺳﺘﻲ ﻛﻪ در ﻣﻮزه دارد ﭼﻨﺪ ﻓـﺴﻴﻞ ﺟﻤﺠﻤـﻪ ﮔﺮﻓـﺖ و آن ﻫـﺎ را‬

‫اﻣﺘﺤﺎن ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺗﺎﺛﻴﺮ آن ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺛﺮ دارد‪ .‬ﺗـﺎ ﺳـﻲ‪ ،‬ﭼﻬـﻞ ﻫـﺰار ﺳـﺎل ﭘـﻴﺶ‬

‫ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲ داد‪ .‬ﻗﺒﻞ از آن ﺧﺒﺮي از ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﻧﺒﻮد‪.‬ﺑﻌﺪ از آن ﻛﻤﻲ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮا ﺑﺎ زﻣﺎن در ارﺗﺒﺎط اﺳﺖ‪،‬‬

‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ اﻧﺴﺎن اﻣﺮوزي ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم اﺟﺪاد ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬اﻓـﺮادي ﻛـﻪ ﺑـﺎ‬

‫ﺗﻔﺎوت ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪"...‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ آﻣﺮاﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻏﺒﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮدش اﺳﺖ‪".‬‬

‫" ﻣﻲ داﻧﻲ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺷﻮد اﻳﻦ ﺟﻮر ﭼﻴﺰﻫﺎ را در ﺗﻘﺎﺿﺎﻧﺎﻣﻪ ي ﺑﻮدﺟـﻪ ﻧﻮﺷـﺖ ‪ ،‬ﭼـﻮن آن را‬

‫ﺟﺪي ﺗﻠﻘﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻲ ﻣﻌﻨﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ رﺳﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ وﺟـﻮد داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬ﻏﻴـﺮ ﻣﻤﻜـﻦ‬

‫اﺳﺖ‪ ،‬و اﮔﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻧﺎﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ‪ ،‬و اﮔﺮ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از اﻳﻦ دو ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺮان ﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ‪".‬‬

‫‪121‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪122‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻏﺎر را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪".‬‬

‫از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن در ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﭼﻨﮓ زد و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﭘﻠﻚ زد ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﺧﺴﺘﻪ اش را ﺷـﻔﺎف ﻧﮕـﻪ‬

‫دارد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﺐ‪ ،‬دﻟﻴﻠﻲ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﻮم‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻓﺮدا دﻳﮕﺮ ﻏﺎري در ﻛﺎر ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺑﺒﻴﻦ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا را ﺑﻪ اﺗﺎق دﻳﮕﺮي ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺰرﮔﺘﺮ و ﭘﺮ از ﺗﺠﻬﻴﺰات اﻟﻜﺘﺮﻳﻜﻲ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪ اي ﺧﺎﻟﻲ و ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﻛﻪ ﻣﻲ درﺧﺸﻴﺪ اﺷﺎره ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ردﻳـﺎب آﻧﺠﺎﺳـﺖ‪ ،‬ﭘـﺸﺖ‬

‫آن ﻫﻤﻪ ﺳﻴﻢ‪ .‬ﺑﺮاي دﻳﺪن ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪ اﻟﻜﺘﺮود ﺑﻪ ﺧﻮد وﺻﻞ ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻣﺜﻞ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻮار ﻣﻐـﺰ‬

‫ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨﻢ‪".‬‬

‫" ﭼﻴﺰي ﻧﺨﻮاﻫﻲ دﻳﺪ‪ .‬ﺗﺎزه‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ ام‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻛﺎر ﭘﻴﭽﻴﺪه اي اﺳﺖ‪".‬‬

‫" ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ! ﻣﻴﺪاﻧﻢ دارم ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪".‬‬

‫"واﻗﻌﺎً؟ ﻛﺎش ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺤﺾ رﺿﺎي ﺧﺪا‪ .‬آزﻣﺎﻳﺶ ﻋﻠﻤﻲ ﺳﺨﺖ و ﮔـﺮان ﻗﻴﻤﺘـﻲ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر وارد اﻳﻨﺠﺎ ﺷﻮي و اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺎزي ﻛﻨﻲ ﻫﺮ ﻛﺎري دل ات‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻜﻨﻲ ‪ ...‬اﺻﻼ از ﻛﺠﺎ آﻣﺪه اي؟ ﻣﮕﺮ ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﺪاري؟ ﭼﻄﻮر وارد اﻳﻨﺠﺎ ﺷﺪي؟"‬

‫و دوﺑﺎره ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﻣﺎﻟﻴﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﺗﺎزه از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪122‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪123‬‬

‫ﻻﻳﺮا داﺷﺖ ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬راﺳﺖ اش را ﺑﮕﻮ‪ .‬واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را ﺑﻴﺮون آورد و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺎ ﻛﻤﻚ‬

‫اﻳﻦ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪم‪".‬‬

‫" آن دﻳﮕﺮ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻗﻄﺐ ﻧﻤﺎ؟"‬

‫ﻻﻳﺮا آن را ﺑﻪ او داد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ آن را دﻳﺪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﮔﺮد ﺷـﺪ‪ " .‬ﺧـﺪاي ﻣـﻦ‪ ،‬از ﺟـﻨﺲ‬

‫ﻃﻼ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ را از ﻛﺠﺎ ‪"...‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻧﻮﻣﻴﺪاﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻫﻤﺎن ﻛﺎري را ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻳـﻦ ﻏـﺎر اﻧﺠـﺎم ﻣـﻲ‬

‫ﺟﻮاب اش‬ ‫دﻫﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ را ﺑﺪاﻧﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺟﻮاب ﺳﻮاﻟﻲ را ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺷﻤﺎ‬

‫را ﻣﻲ داﻧﻴﺪ و ﻣﻦ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﻏﺎر را اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨﻢ؟"‬

‫" ﭼﻪ؟ ﺣﺎﻻ ﺣﺮف از ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﻲ اﺳﺖ؟ اﻳﻦ ﺷﻲ ﭼﻴﺴﺖ؟"‬

‫" ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ! ﻳﻚ ﺳﻮال از ﻣﻦ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ!"‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ‪ " .‬اوه ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ‪ .‬ﺑﮕﻮ ‪ ...‬ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ وارد اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑﺸﻮم‬

‫ﭼﻜﺎر ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﻻﻳﺮا ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را از او ﮔﺮﻓﺖ و ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻫﺎ را ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻛـﺮد‪ .‬اﺣـﺴﺎس ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺮد ذﻫﻦ اش دارد ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﻲ رﺳﺪ ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻫﺎ روي آﻧﻬـﺎ ﺑﻤﺎﻧﻨـﺪ و‬

‫اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻋﻘﺮﺑﻪ ي ﺑﺰرگ دارد دﻧﺒﺎل ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲ ﮔﺮدد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻧﻜﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮﻛـﺖ ﻛـﺮد‬

‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻻﻳﺮا آن را دﻧﺒﺎل ﻛﺮد ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬زﻧﺠﻴﺮه ﻫﺎي ﺑﻠﻨـﺪ ﻣﻌﻨـﺎﻳﻲ را‬

‫ﺑﻪ ﺳﻄﺤﻲ ﻛﻪ واﻗﻌﻴﺖ در آن ﺑﻮد دﻧﺒﺎل ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﭘﻠﻚ زد و آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ و از ﺗﻤﺮﻛﺰ ﻣﻮﻗﺖ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪.‬‬

‫‪123‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪124‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺷﻤﺎ ﻗﺒﻼ راﻫﺒﻪ ﺑﻮده اﻳﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﺪس ﺑـﺰﻧﻢ‪ .‬راﻫﺒـﻪ ﻫـﺎ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺮاي ﻫﻤﻴـﺸﻪ در‬

‫ﺻﻮﻣﻌﻪ ﺷﺎن ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ اﻳﻤﺎن ﺗﺎن ﺑﻪ ﻛﻠﻴﺴﺎ را از دﺳﺖ دادﻳﺪ و اﻧﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ از آﻧﺠﺎ ﺑﺮوﻳﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻦ اﺻﻼ ﺷﺒﻴﻪ دﻧﻴﺎي ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ‪".‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺧﻴﺮه روي ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻛﻨﺎر ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬درﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟"‬

‫" ﺑﻠﻪ و ﺗﻮ اﻳﻦ را از آن ‪"...‬‬

‫" از واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﺎ ﻏﺒﺎر ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﻪ راه را آﻣﺪم ﺗﺎ درﺑـﺎره ي ﻏﺒـﺎر‬

‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺪاﻧﻢ و واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛـﻨﻢ ﻣـﻀﺎﻣﻴﻦ اﻫﺮﻳﻤﻨـﻲ‬

‫ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﻏﺎر را اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨﻢ؟"‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺳﺮش را ﺑﻪ ﭼﭗ و راﺳﺖ ﺗﻜﺎن داد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔـﺖ ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﻓﻘـﻂ از روي‬

‫اﺳﺘﻴﺼﺎل‪ .‬دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ را ﮔﺸﻮد و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ دارم ﺧـﻮاب ﻣـﻲ ﺑﻴـﻨﻢ‪ .‬ﺷـﺎﻳﺪ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻢ‪".‬‬

‫در ﺻﻨﺪﻟﻲ اش ﺑﻪ دور ﺧﻮد ﭼﺮﺧﻴﺪ و ﭼﻨﺪ ﻛﻠﻴﺪ را ﻓـﺸﺎر داد ﺗـﺎ ﻛـﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ ﺑـﺎ ﺻـﺪاي ﭘﻨﻜـﻪ ي‬

‫ﺧﻨﻚ ﻛﻨﻨﺪه اش روﺷﻦ ﺷﻮد؛ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺻﺪا ﻧﻔﺲ ﻻﻳﺮا ﺑﻨﺪ آﻣﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ در آن اﺗﺎق ﻣـﻲ‬

‫آﻣﺪ ﻫﻤﺎن ﺻﺪاﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ در ﺗﺎﻻر ﺧﻮﻓﻨﺎك ﺑﻮﻟﻮاﻧﮕﺎر ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﮔﻴﻮﺗﻴﻦ ﻧﻘﺮه ﻧﺰدﻳﻚ‬

‫ﺑﻮد او و ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن را از ﻫﻢ ﺟﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﻫﻢ در ﺟﻴﺐ او ﻟﺮزﻳﺪ‪ ،‬ﭘـﺲ ﺑـﻪ‬

‫آراﻣﻲ او را ﻓﺸﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ او اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺪﻫﺪ‪.‬‬

‫‪124‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪125‬‬

‫اﻣﺎ دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد؛ ﻛﺎﻣﻼً ﺳﺮﮔﺮم ﻛﺎر ﺑﺎ ﻛﻠﻴﺪ ﻫﺎ و زدن روي ﺣﺮوف ﺳﻴﻨﻲ ﺷـﻴﺮي‬

‫} ﻫﻤﻮن ﻛﻴﺒﻮرد ﺧﻮدﻣﻮن ‪ {...‬ﺑﻮد‪ .‬در ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻴﻦ رﻧﮓ ﺻﻔﺤﻪ ﻋﻮض ﺷﺪ و ﭼﻨﺪ ﺣﺮف و ﺷـﻜﻞ‬

‫ﻛﻮﭼﻚ روي آن ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎ ﺑﻨﺸﻴﻦ‪ ".‬و ﺑﺮاي ﻻﻳﺮا ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ در ﺷﻴﺸﻪ اي را ﺑـﺎز ﻛـﺮد و‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺪري ژل ﺑﺮاي ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ارﺗﺒﺎط اﻟﻜﺘﺮﻳﻜﻲ روي ﭘﻮﺳﺖ ات ﺑﻤﺎﻟﻢ‪ .‬راﺣﺖ ﺷﺴﺘﻪ ﻣـﻲ‬

‫ﺷﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎش‪".‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺷﺶ ﺳﻴﻢ ﺑﺮداﺷﺖ ﻛﻪ ﻫﺮ ﻛﺪام در اﻧﺘﻬﺎ ﻛﻔﻪ اي ﺻﺎف داﺷﺖ و آﻧﻬـﺎ را ﺑـﻪ ﻗـﺴﻤﺖ‬

‫ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺳﺮ ﻻﻳﺮا وﺻﻞ ﻛﺮد‪ .‬ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﻌﺼﻮم و ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺸﺴﺖ اﻣﺎ ﺗﻨـﺪ ﻧﻔـﺲ ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺸﻴﺪ و ﻗﻠﺐ اش ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻲ زد‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ‪ ،‬اﺗﺼﺎﻻت آﻣﺎده اﺳﺖ‪ .‬اﺗﺎق ﭘﺮ از ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻳﻦ ﻗـﻀﻴﻪ‬

‫ﺑﺎش‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ راه ﺑﺮاي دﻳﺪن آﻧﻬﺎ اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ذﻫﻦ ات را ﺧﺎﻟﻲ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻳـﻦ ﺻـﻔﺤﻪ ﻧﮕـﺎه‬

‫ﻛﻦ‪ .‬ﺷﺮوع ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺷﻴﺸﻪ ﺗﺎرﻳﻚ و ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﻣﺒﻬﻢ در آن ﻣـﻲ دﻳـﺪ‪ ،‬ﻓﻘـﻂ‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان آزﻣﺎﻳﺶ واﻧﻤﻮد ﻛﺮد دارد واﻗﻊ ﻧﻤـﺎ را ﻣـﻲ ﺧﻮاﻧـﺪ و ﺗـﺼﻮر ﻛـﺮد دارد‬

‫ﭘﺮﺳﺪ‪ :‬اﻳﻦ زن درﺑﺎره ي ﻏﺒﺎر ﭼﻪ ﻣﻲ داﻧﺪ؟ ﭼﻪ ﺳﻮاﻻﺗﻲ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺪ؟‬

‫در ذﻫﻦ اش ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻫﺎي واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را ﺣﺮﻛﺖ داد و در ﺣـﻴﻦ اﻳـﻦ ﻛـﺎر ﺻـﻔﺤﻪ ﻧﻤـﺎﻳﺶ روﺷـﻦ و‬

‫ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﺘﻌﺠﺐ از ﺗﻤﺮﻛﺰ ﺑﻴـﺮون آﻣـﺪ و ﺻـﻔﺤﻪ ﻧﻤـﺎﻳﺶ دوﺑـﺎره ﺧـﺎﻣﻮش ﻣﺎﻧـﺪ‪.‬‬

‫‪125‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪126‬‬

‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻫﻴﺠﺎﻧﻲ ﻛﻪ در دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن اﻳﺠﺎد و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد ﻧﺸﺪ‪ :‬اﺧﻤﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺟﻠـﻮ‬

‫ﺧﻢ ﺷﺪ و دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺗﻤﺮﻛﺰ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﺑﺎر ﭘﺎﺳﺦ در ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ آﻣﺪ‪ .‬ﺟﺮﻳﺎﻧﻲ از ﻧﻮر ﻟﺮزان‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﭘﺮده ي ﻟـﺮزان آﺋـﻮرورا‪ ،‬روي ﺻـﻔﺤﻪ‬

‫ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺷﺪ‪ .‬ﻃﺮﺣﻬﺎﻳﻲ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬از ﻫـﻢ ﮔﺴـﺴﺖ و دوﺑـﺎره در ﺷـﻜﻞ و‬

‫رﻧﮓ ﻫﺎﻳﻲ ﻣﺘﻔﺎوت ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ؛ ﺗﻜﺎن ﻣﻲ ﺧﻮرد و ﻧﻮﺳﺎن داﺷﺖ‪ ،‬از ﻫﻢ ﻣﻲ ﮔﺴـﺴﺖ و ﺑـﻪ ﺷـﻜﻞ‬

‫اﻣﻮاﺟﻲ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ ﭘﺨﺶ ﻣﻲ ﺷﺪ در ﻣﻲ آﻣﺪ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ دﺳﺘﻪ ﭘﺮﻧـﺪه ﻛـﻪ در‬

‫آﺳﻤﺎن ﻣﺴﻴﺮ ﻋﻮض ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻻﻳﺮا داﺷﺖ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن اﺣـﺴﺎس را درك‬

‫ﻛﺮد‪ ،‬ﻫﻤﺎﻟﻦ ﻟﺮزﺷﻲ را ﻛﻪ در آﺳﺘﺎﻧﻪ ي درك ﺑﻪ او دﺳﺖ ﻣﻲ داد‪ ،‬ﻛﻪ اواﻳﻞ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮاﻧـﺪن واﻗـﻊ‬

‫ﻧﻤﺎ ﺑﻪ او دﺳﺖ ﻣﻲ داد‪.‬‬

‫ﺳﻮال دﻳﮕﺮي ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬اﻳﻦ ﻏﺒﺎر اﺳﺖ؟ آﻳﺎ ﻳﻚ ﻧﻴﺮو اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻃﺮح ﻫﺎ را ﻣﻲ ﺳﺎزد و ﻋﻘﺮﺑﻪ ي‬

‫واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ دﻫﺪ؟‬

‫ﭘﺎﺳﺦ در اﻣﻮاج و ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎﻳﻲ از ﻧﻮر داده ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺪس زد ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻓﻜﺮ دﻳﮕـﺮي‬

‫ﺑﻪ ذﻫﻦ اش رﺳﻴﺪ و رو ﻛﺮد ﺑﻪ دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺗﺎ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ و دﻳﺪ ﻛﻪ او ﺑﺎ دﻫﺎﻧﻲ ﺑﺎز دﺳـﺖ‬

‫اش را ﺑﻪ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭼﻪ ﺷﺪه؟"‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﭘﻠﻚ زد‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ":‬ﭼﻪ ﺷﺪه؟"‬

‫‪126‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪127‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﮔﻔﺖ‪ ":‬اوه – اﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﺸﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دﻳﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬داﺷﺘﻲ ﭼـﻪ‬

‫ﻣﻲ ﻛﺮدي؟ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدي؟"‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬داﺷﺘﻢ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم واﺿﺢ ﺗﺮ از اﻳﻦ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﻪ ﺟﻮاب رﺳﻴﺪ‪".‬‬

‫" واﺿﺢ ﺗﺮ ؟ اﻳﻦ واﺿﺢ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜﻠﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻛﻨﻮن وﺟﻮد داﺷﺘﻪ‪".‬‬

‫" ﻣﻌﻨﺎي آن ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ آن را ﺑﺨﻮاﻧﻲ؟"‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﺐ‪ ،‬آن را ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﭘﻴﺎم ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻧﻲ؛ ﺑﻪ آن ﺷﻜﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﺗﻔـﺎﻗﻲ ﻛـﻪ ﻣـﻲ‬

‫اﻓﺘﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲ دﻫﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺑـﻪ اﻧـﺪازه ي‬

‫ﻛﺎﻓﻲ ﻳﻚ اﻧﻘﻼب اﺳﺖ؛ ﻣﻲ داﻧﻲ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﻲ ﻣﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲ دﻫﻨﺪ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺗﻮﺿﻴﺢ داد‪ ":‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮرم آن رﻧﮓ ﻫﺎ و اﺷـﻜﺎل ﻣﺨﺘﻠـﻒ اﺳـﺖ‪ .‬آن ﺳـﺎﻳﻪ ﻫـﺎ ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧﻨـﺪ‬

‫ﻛﺎرﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﻜﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻫﺮ ﺷﻜﻠﻲ را ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻲ ﺑﺴﺎزﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨـﺪ ﺗـﺼﻮﻳﺮ‬

‫ﺑﺴﺎزﻧﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﺪ‪".‬‬

‫ﺻـﻔﺤﻪ ي‬ ‫ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺖ و ذﻫﻦ اش را ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﻮد ﺗﻠﻘﻴﻦ ﻛﺮد ﻛﻪ‬

‫ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺳﻲ و ﺷﺶ ﺳﻤﺒﻞ اش ﻛﻪ اﻃـﺮاف آن ﻗـﺮار دارد‪ .‬آﻧﻬـﺎ را ﭼﻨـﺎن‬

‫ﺧﻮب ﻣﻴﺸﻨﺎﺧﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺸﺘﺎن اش ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﺧﻮدﻛﺎر ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬اﻧﮕﺎر داﺷـﺖ ﻋﻘﺮﺑـﻪ ﻫـﺎي‬

‫ﻓﺮﺿﻲ را روي ﻋﻼﻣﺖ ﺷﻤﻊ) ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي درك(‪ ،‬آﻟﻔﺎ و اﻣﮕﺎ) ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي زﺑﺎن( و ﻣﻮرﭼﻪ ) ﺑﻪ ﻣﻌﻨـﺎي‬

‫ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ زﺑﺎن ﺳـﺎﻳﻪ‬ ‫ﭘﺸﺘﻜﺎر( ﻗﺮار ﻣﻲ داد و ﺳﻮال را ﺷﻜﻞ ﻣﻲ داد‪ :‬اﻳﻦ آدم ﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ‬

‫ﻫﺎ را درك ﻛﻨﻨﺪ؟‬

‫‪127‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪128‬‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺳﺮﻋﺘﻲ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲ داد و از ﻣﻴﺎن اﻧﺒـﻮه ﻧـﻮر و ﺧـﻂ ﻳـﻚ‬

‫ﺳﺮي ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺑﺎ وﺿﻮح ﻋﺎﻟﻲ ﺷﻜﻞ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ :‬ﭘﺮﮔﺎر‪ ،‬آﻟﻔﺎ و اﻣﮕﺎ‪ ،‬رﻋﺪ و ﺑﺮق ‪ ،‬ﻓﺮﺷـﺘﻪ‪.‬ﻫـﺮ ﺗـﺼﻮﻳﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺳﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ دﻳﮕﺮ آﻣﺪ‪ :‬ﺷﺘﺮ‪ ،‬ﺑﺎغ و ﻣﺎه‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻣﻌﻨﻲ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ وﺿﻮح دﻳﺪ و ذﻫﻦ اش را از ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻤﺮﻛﺰ ﺧﺎرج ﻛﺮد ﺗﺎ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻫـﺪ‪ .‬اﻳـﻦ‬

‫ﻟﺒـﻪ ي‬ ‫ﺑﺎر وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ دﻳﺪ دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺑﺎ ﺻﻮرﺗﻲ رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه در ﺻﻨﺪﻟﻲ اش ﻋﻘﺐ رﻓﺘﻪ و‬

‫ﻣﻴﺰ را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺣﺮف ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣﻦ زد – زﺑﺎن ﺗﺼﻮﻳﺮ‪ .‬ﻣﺜﻞ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮاي ﺑﻴﺎن آن‬

‫ﻣﻲ ﺗﻮان از زﺑﺎن ﻋﺎدي ﻫﻢ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﺮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻛﻠﻤﺎت‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﺼﺎوﻳﺮي دﻗﻴـﻖ و اﻋـﺪاد‬

‫ﻧﻴﺎز دارﻳﻢ – ﭘﺮﮔﺎر اﻳـﻦ را ﻧـﺸﺎن داد‪ .‬ﻣﻌﻨـﺎي رﻋـﺪ و ﺑـﺮق ﻫﻤـﺎن ﻛﺎرﺑـﺎ اﺳـﺖ‪ -‬ﻳﻌﻨـﻲ ﻧﻴـﺮوي‬

‫اﻟﻜﺘﺮﻳﺴﻴﺘﻪ‪ .‬و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﭘﻴﺎم‪ .‬ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ وﻗﺘـﻲ ﺑـﻪ ﺑﺨـﺶ دوم‬

‫رﻓﺖ ﻣﻨﻈﻮرش آﺳﻴﺎ ﺑﻮد‪ ،‬دورﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ي ﺷﺮق‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﻛـﺪام ﻛـﺸﻮر‪ -‬ﺷـﺎﻳﺪ ﭼـﻴﻦ‪ .‬در آن‬

‫ﻛﺸﻮر ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﺧﺎص درﺑﺎره ي ﻏﺒﺎر‪ ،‬ﻳﺎ ﻫﻤﺎن ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ‪ ،‬ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛـﻪ ﺷـﻤﺎ‬

‫روﺷﻲ ﺧﺎص دارﻳﺪ و ﻣﻦ ﻫﻢ روش ﺧﻮدم را دارم – ﻓﻘﻂ روش آﻧﻬﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﺗﻜﻪ ﻫﺎي ﭼﻮب‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﻫﻤﺎن ﺗﺼﻮﻳﺮ روي در اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ واﻗﻌﺎ ﻣﻨﻈﻮرش را ﻧﻔﻬﻤﻴﺪم‪ .‬ﻫﻤﺎن اول ﻛﻪ‬

‫دﻳﺪم اش اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم اﻫﻤﻴﺖ ﺧﺎﺻﻲ دارد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺮاي ﺣﺮف زدن ﺑﺎ ﺳـﺎﻳﻪ‬

‫ﻫﺎ راه ﻫﺎي زﻳﺎدي وﺟﻮد دارد‪.‬‬

‫ﻧﻔﺲ دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺑﻨﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪128‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪129‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻳﻲ ﭼﻴﻨﮓ‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﭼﻴﻨﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻮﻋﻲ ﺗﻔﺎل اﺳﺖ‪ -‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻴـﺸﮕﻮﻳﻲ ‪ ...‬و‪،‬ﺑﻠـﻪ‪ ،‬از ﺗﻜـﻪ‬

‫ﻫﺎي ﭼﻮب اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪".‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻻﻳﺮا اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ واﻗﻌﺎ ﺑﻪ آن اﻋﺘﻘﺎدي ﻧﺪارد ﮔﻔـﺖ‪":‬‬

‫ﺑﺮاي دﻛﻮر آﻧﻬﺎ را آن ﺑﺎﻻ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ام‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ وﻗﺘﻲ ﻣﺮدم ﺑﺎ ﻳﻲ ﭼﻴﻨﮓ ﻣﺸﺎوره ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‬

‫ﺑﺎ ذرات ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ در ﺗﻤﺎس ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﺑﺎ ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ اﻫﺮﻳﻤﻨﻲ؟"‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ راه ﻫﺎي زﻳﺎدي ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻗﺒﻼ ﻧﻔﻬﻤﻴـﺪه ﺑـﻮدم‪ .‬ﻓﻜـﺮ‬

‫ﻛﺮدم ﻓﻘﻂ ﻳﻚ راه ﻫﺴﺖ‪".‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﮔﻔﺖ‪ ":‬آن ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻫﺎي روي ﺻﻔﺤﻪ ‪"...‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺟﺮﻗﻪ اي را در ذﻫﻦ ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﻛﺮد و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻔﺤﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺗﺎزه ﺳﻮاﻟﻲ را در‬

‫ذﻫﻦ اش ﺷﻜﻞ داده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻫﺎي دﻳﮕﺮي ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮق ﻧﻤﺎﻳـﺎن ﺷـﺪ‪ ،‬ﭼﻨـﺎن ﺑـﺮق آﺳـﺎ‬

‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ آﻧﻬﺎ را دﻧﺒﺎل ﻛﻨـﺪ؛ اﻣـﺎ ﻻﻳـﺮا ﻣـﻲ‬

‫داﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪ داﻧﺸﻤﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﻬﻢ ﻫﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﻛﺎر ﻣﻬﻤﻲ دارﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳـﺪ اﻧﺠـﺎم‬

‫ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﻪ ﻛﺎري‪ ،‬اﻣﺎ اﮔﺮ واﻗﻌﻴﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮدﺗـﺎن ﻣﻨﻈـﻮرش را‬

‫ﺑﺪاﻧﻴﺪ‪".‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ‪ ،‬ﺗﻮ از ﻛﺠﺎ آﻣﺪه اي؟" ﻻﻳﺮا دﻫﺎن اش را ﻛﺞ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻓﻬﻤﻴﺪ دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﻛﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﺎرﻫﺎﻳﺶ از ﺳﺮ ﺧﺴﺘﮕﻲ و ﻧﺎ اﻣﻴﺪي ﺑﻮد در ﺣﺎﻟـﺖ ﻋـﺎدي ﻫﺮﮔـﺰ‬

‫‪129‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪130‬‬

‫ﻛﺎرش را ﺑﻪ ﺑﭽﻪ اي ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺐ ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن از راه رﺳﻴﺪه ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻲ داد و ﺣـﺎﻻ داﺷـﺖ ﻛـﻢ‬

‫ﻛﻢ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻻﻳﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬از دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮي ﻣﻲ آﻳﺪ‪ .‬راﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ‪ .‬از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ آﻣﺪم‪ .‬ﻣﻦ ‪ ...‬ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮار ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺮدم‪ ،‬ﭼﻮن در دﻧﻴﺎي ﻣﻦ ﻣﺮدم در ﺗﻌﻘﻴﺐ ام ﺑﻮدﻧﺪ ﺗـﺎ ﻣـﺮا ﺑﻜـﺸﻨﺪ‪ .‬و واﻗـﻊ ﻧﻤـﺎ ‪ ...‬آن ﻫـﻢ از‬

‫ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ آﻣﺪه‪ .‬ﻣﺪﻳﺮ ﻛﺎﻟﺞ ﺟﺮدن آن را ﺑﻪ ﻣﻦ داد‪ .‬در آﻛﺴﻔﻮرد ﻣﻦ ﻛـﺎﻟﺞ ﺟـﺮدن ﻫـﺴﺖ‪ ،‬اﻣـﺎ در‬

‫اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم و ﺧﻮدم ﻃﺮز ﺧﻮاﻧﺪن واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬راﻫﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم ﺗﺎ ذﻫـﻦ‬

‫ام را ﺧﺎﻟﻲ ﻛﻨﻢ و ﻓﻘﻂ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻫﺎﻳﻲ را ﻛﻪ در آن ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻲ آﻳﺪ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬درﺳﺖ ﻣﺜـﻞ ﺣﺮﻓـﻲ ﻛـﻪ‬

‫ﺷﻤﺎ درﺑﺎره ي ‪ ...‬ﺗﺮدﻳﺪ و اﺳﺮار زدﻳﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻏﺎر ﻧﮕـﺎه ﻣـﺮدم‪ ،‬ﻫﻤـﺎن ﻛـﺎر را ﻛـﺮدم و‬

‫ﻫﻤﺎن ﻛﺎرآﻳﻲ را داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﻳﻦ ﻏﺒﺎر ﻣﻦ و ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎي ﺷﻤﺎ ﻫﺮ دو ﻳﻜﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ‪"...‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺣﺎﻻ ﻛﺎﻣﻼ ﻫﺸﻴﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻻﻳﺮا واﻗـﻊ ﻧﻤـﺎ را ﺑﺮداﺷـﺖ و آن را در ﭘﻮﺷـﺶ ﻣﺨﻤـﻞ‬

‫ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻣﺎدري ﻛﻪ از ﻓﺮزﻧﺪش ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ آن را در ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲ اش ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻛﺎري ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺻﻔﺤﻪ ﺑـﺎ ﻛﻠﻤـﺎت ﺑـﺎ ﺷـﻤﺎ ﺣـﺮف‬

‫ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴـﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻢ ﭼﺮا ﻣﺮدم دﻧﻴﺎي ﻣﻦ از آن ﻧﻔﺮت دارﻧﺪ؟ ﻣﻨﻈﻮرم از ﻏﺒﺎر ﻳﺎ ﻫﻤﺎن ﺳـﺎﻳﻪ ﻫـﺎ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ اﻫﺮﻳﻤﻨﻲ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ آن را از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ اﻫﺮﻳﻤﻨﻲ اﺳـﺖ‪ .‬اﻣـﺎ ﺑـﻪ‬

‫ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻛﺎر آﻧﻬﺎ اﻫﺮﻳﻤﻨﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮدم دﻳﺪه ام ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه اﻳﻦ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﭼﻪ ﻫـﺴﺘﻨﺪ؟‬

‫ﺧﻮب اﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﺪ؟ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟"‬

‫‪130‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪131‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺻﻮرت اش را ﻣﺎﻟﻴﺪ و ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ دوﺑﺎره ﺳﺮخ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻫﺮ ﭼﻴﺰي در اﻳﻦ ﺑﺎره ﻣﻀﻄﺮب ﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻲ داﻧﻲ ذﻛﺮ ﺧﻴﺮ و ﺷﺮ در ﻳﻚ آزﻣﺎﻳـﺸﮕﺎه‬

‫ﻋﻠﻤﻲ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﻣﻀﻄﺮب ﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ؟ ﻳﻜﻲ از دﻻﻳﻠﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ داﻧﺸﻤﻨﺪ ﺷﺪم ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴـﻞ ﺑـﻮد‬

‫ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﺎﺷﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻮر ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﺟﺪي ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آن ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺪون ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ و ﺑﺪي و‬

‫اﻳﻦ ﺟﻮر ﭼﻴﺰﻫﺎ در ﺑﺎره ي ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ‪ ،‬ﻏﺒﺎر ﻳﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﻪ ﻫـﺴﺖ ﺗﺤﻘﻴـﻖ ﻛﻨﻴـﺪ‪.‬ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻴـﺪ اﻣﺘﻨـﺎع‬

‫ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻛﻲ ﻗﺮار اﺳﺖ اﻳﻨﺠﺎ را ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ؟"‬

‫" ﻛﻤﻴﺘﻪ ي ﺗﺎﻣﻴﻦ ﺑﻮدﺟﻪ آﺧﺮ اﻳﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮد ‪ ...‬ﭼﺮا؟"‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭘﺲ اﻣﺸﺐ وﻗﺖ دارﻳﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ اﻳﻦ دﺳﺘﮕﺎه را ﻃﻮري ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻛﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺻـﻔﺤﻪ ي‬

‫آن ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻫﺪ‪ :‬ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ اﻳﻦ ﻛـﺎر را اﻧﺠـﺎم ﺑﺪﻫﻴـﺪ‪.‬ﺑﻌـﺪ ﻣـﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻴﺪ‪ ،‬آن وﻗﺖ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﺮاي اداﻣﻪ ي ﻛﺎر ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﻮل ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ‬

‫ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را درﺑﺎره ي ﻏﺒﺎر ﻳﺎ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺑﺪاﻧﻴﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫـﻢ ﺑﮕﻮﻳﻴـﺪ‪ ".‬ﺑﻌـﺪ ﺑـﺎ ﺣـﺎﻟﺘﻲ‬

‫ﻣﺘﻜﺒﺮاﻧﻪ ‪ ،‬ﻣﺜﻞ دوﺷﺴﻲ ﻛﻪ از ﺧﺪﻣﺘﻜﺎرش ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪ ":‬واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را ﻛـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ‬

‫ﺑﺪاﻧﻢ دﻗﻴﻘﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ آﻧﻬﺎ را ﺑﺮاﻳﻢ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﺗﺎزه‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺎ ﺗﻜﻪ‬

‫ﻫﺎي ﭼﻮب ﺑﺎ ﻳﻲ ﭼﻴﻨﮓ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﺼﺎوﻳﺮ راﺣﺖ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻓﻜﺮ ﻣﻲ‬

‫ﻛﻨﻢ ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ اﻳﻦ ﻫﺎ را ﺑﺎز ﻛﻨﻴﺪ‪ ".‬و ﺑﻪ اﻟﻜﺘﺮود ﻫﺎي روي ﺳﺮش اﺷﺎره ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪131‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪132‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺑﻪ او دﺳﺘﻤﺎﻟﻲ داد ﺗﺎ ژل روي ﺳﺮش را ﭘﺎك ﻛﻨﺪ وﺳﻴﻢ ﻫـﺎ را ﺟﻤـﻊ ﻛـﺮد‪ .‬ﮔﻔـﺖ‪":‬‬

‫ﭘﺲ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮوي؟ ﺑﻲ ﺷﻚ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﻋﺠﺎﻳﺐ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻦ ﻛﺮدي‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا در ﺣﻴﻦ ﺟﻤﻊ وﺟﻮر ﻛﺮدن ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲ اش ﮔﻔـﺖ‪ ":‬ﻛـﺎري ﻣـﻲ ﻛﻨﻴـﺪ ﻛﻠﻤـﻪ ﻫـﺎ راﻧـﺸﺎن‬

‫ﺑﺪﻫﺪ؟"‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻧﺎﻣﻪ ي ﺑﻮدﺟﻪ ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺪارد‪ .‬ﮔـﻮش ﻛـﻦ‪ ،‬ﻣـﻲ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ ﻓﺮدا ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﮔﺮدي‪.‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﻲ؟ در ﻫﻤـﻴﻦ ﺳـﺎﻋﺖ؟ ﻣـﻲ ﺧـﻮاﻫﻢ اﻳـﻦ‬

‫ﻛﺎرت را ﺑﻪ ﻛﺲ دﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﻲ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﺗﻨﮓ ﻛﺮد‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻚ ﺗﻠﻪ ﺑﻮد؟‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﺐ‪ ،‬اﻣﺎ ﻳﺎدﺗﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را ﺑﺪاﻧﻢ‪".‬‬

‫" ﺑﻠﻪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻴﺎﻳﻲ؟"‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻣﻲ آﻳﻢ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻲ آﻳﻢ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻢ‪".‬‬

‫ﺑﻌﺪ رﻓﺖ‪.‬درﺑﺎن ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﻛﺮد و دوﺑﺎره ﺑﺎ روزﻧﺎﻣﻪ اش ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ‪.‬‬

‫*‬

‫ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎس ﺻﻨﺪﻟﻲ اش را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺣﻔﺎري ﻫـﺎي ﻧﺎﻧﻴﺎﺗـﺎك‪ .‬در ﻳـﻚ ﻣـﺎه اﺧﻴـﺮ ﺗـﻮ‬

‫دوﻣﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﺑﺎره از ﻣﻦ ﺳﻮال ﻣﻲ ﻛﻨﻲ‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﻛﻲ ﺑﻮده؟"‬

‫" ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻳﻚ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎر ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪".‬‬

‫‪132‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪133‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭼﺮا ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﺑﺪاﻧﺪ؟"‬

‫" در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻳﻜﻲ از ﻛﺴﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ در آن ﻣﺎﻣﻮرﻳﺖ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪ .‬در اوج دوران ﺟﻨﮓ ﺳﺮد ﺑـﻮد‬

‫ﻛﻪ ﮔﺮوه اﻋﺰاﻣﻲ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺟﻨﮓ ﺳﺘﺎرﮔﺎن‪ .‬ﺗﻮ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺟﻮان ﺗﺮ از آن ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺑﻴﺎوري‪.‬‬

‫آﻣﺮﻳﻜﺎﻳﻲ ﻫﺎ و روس ﻫﺎ داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺠﻬﻴﺰات راداري ﻏﻮل ﭘﻴﻜﺮي در ﺗﻤﺎم ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻗﻄﺒﻲ ﺷﻤﺎل ﻣـﻲ‬

‫ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪ ...‬ﺑﮕﺬرﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﺎري ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺮاﻳﺖ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻢ؟"‬

‫وﻳﻞ درﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد آراﻣﺶ ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ درﺑﺎره‬

‫ي آن ﺳﻔﺮ اﻛﺘﺸﺎﻓﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺪاﻧﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﭘﺮوژه ي درﺳﻲ درﺑﺎره ﻣﺮدم ﻣﺎﻗﺒﻞ ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﺖ‪ .‬درﺑﺎره ي‬

‫اﻳﻦ ﺳﻔﺮ اﻛﺘﺸﺎﻓﻲ ﺧﻮاﻧﺪم ﻛﻪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪه اﻧﺪ و ﻛﻨﺠﻜﺎو ﺷﺪم‪".‬‬

‫" ﺧﺐ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺠﻜﺎو ﺷﺪه اي‪ .‬در آن زﻣﺎن ﺟﺎر و ﺟﻨﺠﺎﻟﻲ ﺑﻪ راه اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﻴـﺎ‬

‫و ﺑﺒﻴﻦ‪ .‬ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎرﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﻛﺮدم‪ .‬ﻳﻚ ﺳﻔﺮ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﻲ ﺑﻮد ﻧﻪ ﻳﻚ ﺣﻔـﺎري ﻛﺎﻣـﻞ‪.‬‬

‫ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻣﺤﻞ دﻗﻴﻖ ﻧﺪاﻧﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﺣﻔﺎري را ﺷﺮوع ﻛﻨﻲ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ آن ﮔﺮوه رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗـﺎ ﭼﻨـﺪ‬

‫ﻣﺤﻞ راﺑﺒﻴﻨﺪ و ﮔﺰارش ﺗﻬﻴﻪ ﻛﻨﺪ‪ .‬روي ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺷﺶ ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺖ ﻫـﺎ در ﺳـﻔﺮ‬

‫ﻫﺎي اﻛﺘﺸﺎﻓﻲ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﻓﺮادي از رﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ را اﻋﺰام ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ – ﻣﻲ داﻧﻲ‪ ،‬ﻣﺜﻞ زﻣـﻴﻦ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺎن ﻫﺎ و ﻏﻴﺮه – ﺗﺎ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻫﺎ ﺳﺮﺷﻜﻦ ﺷﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻛﺎر ﺧﻮدﺷﺎن را ﻣـﻲ ﻛﻨﻨـﺪ و ﻣـﺎ ﻫـﻢ ﻛـﺎر‬

‫ﺧﻮدﻣﺎن را‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﻳﻚ ﻓﻴﺰﻳﻜﺪان ﻫﻢ در ﮔﺮوه ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛـﻨﻢ ذرات ﺳـﻄﻮح ﺑـﺎﻻي ﺟـﻮ را‬

‫ﺑﺮرﺳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬آﺋﻮرورا ﻳﺎ ﻫﻤﺎن ﺳﭙﻴﺪه ي ﺷﻤﺎﻟﻲ را‪ .‬ﻇﺎﻫﺮاً ﭼﻨﺪ ﺑـﺎﻟﻦ و ﻳـﻚ ﻓﺮﺳـﺘﻨﺪه ي‬

‫رادﻳﻮﻳﻲ داﺷﺖ‪.‬‬

‫‪133‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪134‬‬

‫" ﻣﺮد دﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ ﺗﻔﻨﮕﺪار درﻳﺎﻳﻲ ﺳﺎﺑﻖ‪ ،‬ﻳﻚ ﻛﺎﺷﻒ ﺣﺮﻓﻪ اي ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ داﺷـﺘﻨﺪ‬

‫ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ي وﺣﺸﻲ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ و در ﻣﻨﻄﻘﻪ ي ﻗﻄﺒﻲ ﺷﻤﺎل ﺧﺮس ﻫـﺎي ﻗﻄﺒـﻲ ﻫﻤﻴـﺸﻪ ﻳـﻚ‬

‫ﺧﻄﺮ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎس ﻫﺎ از ﭘﺲ ﺑﻌﻀﻲ ﻣـﺴﺎدل ﺑـﺮ ﻣـﻲ آﻳﻨـﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ ﻣـﺎ ﺑـﺮاي‬

‫ﺗﻴﺮاﻧﺪازي آﻣﻮزش ﻧﺪﻳﺪه اﻳﻢ و ﻫﺮ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬ﺟﻬﺖ ﻳـﺎﺑﻲ ﻛﻨـﺪ‪ ،‬ﭼـﺎدر‬

‫ﺑﺮﭘﺎ ﻛﻨﺪ و ﻫﻤﻪ ﺟﻮر آﻣﻮزش ﻫﺎي ﻧﺠﺎت دﻳﺪه ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﻛﺎرﻣﺎن ﻣﻲ آﻳﺪ‪ " .‬اﻣﺎ ﺑﻌـﺪ ﻫﻤـﻪ ﻧﺎﭘﺪﻳـﺪ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻚ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻧﻘﺸﻪ ﺑﺮداري ﻣﺤﻠﻲ در ﺗﻤﺎس رادﻳﻮﻳﻲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻳﻚ روز ارﺗﺒﺎط رادﻳـﻮﻳﻲ‬

‫ﻗﻄﻊ ﺷﺪ و دﻳﮕﺮ از آﻧﻬﺎ ﺧﺒﺮي ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺑﺮف و ﺑﻮران ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﻏﻴﺮ ﻋﺎدي ﻧﺒـﻮد‪ .‬ﮔـﺮوه‬

‫ﺗﺠﺴﺲ آﺧﺮﻳﻦ اردوﮔﺎه آﻧﻬﺎ را ﻛﻢ و ﺑﻴﺶ ﺳﺎﻟﻢ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﺮس ﻫـﺎ آذوﻗـﻪ ي آﻧﻬـﺎ را‬

‫ﺧﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺎﻧﻲ از اﻓﺮاد ﮔﺮوه دﻳﺪه ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫" ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺪ ﻣﻲ داﻧﻢ‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻣﻤﻨﻮن‪ .‬ﻫﻮوم ‪ ...‬آن روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎر‪.‬ﮔﻔﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از آن ﻣﺮدان ﻋﻼﻗـﻪ ي ﺧﺎﺻـﻲ‬

‫داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﺪام ﻳﻜﻲ؟"‬

‫" ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻛﺎﺷﻒ‪ .‬ﻣﺮدي ﺑﻪ اﺳﻢ ﺟﺎن ﭘﺮي‪".‬‬

‫" ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﺑﻮد؟ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎر را ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ‪".‬‬

‫" ﺑﺮاي ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺪاﻧﻲ؟"‬

‫وﻳﻞ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ دﻟﻴﻞ ﻗﺎﻧﻊ ﻛﻨﻨﺪه اي ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺳﻮال را ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ":‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮري‪.‬‬

‫ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪاﻧﻢ‪".‬‬

‫‪134‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪135‬‬

‫" ﺗﺎ اﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﺎد دارم ﻣﺮدي درﺷﺖ اﻧﺪام ﺑﺎ ﻣﻮي ﺑﻠﻮﻧﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮي ﺧﻴﻠﻲ روﺷﻦ‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬درﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ "،‬و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻛﻪ ﺑﺮود‪.‬‬

‫در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ ﻣﻲ رﻓﺖ ﻣﺮد او را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻛﻤﻲ اﺧﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬وﻳـﻞ‬

‫دﻳﺪ ﻛﻪ دﺳﺖ اش را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺮد‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺧﺎرج ﺷﺪ‪.‬‬

‫*‬

‫دﻳﺪ ﻛﻪ دارد ﻣﻲ ﻟﺮزد‪ .‬آن روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎر ﻳﻜﻲ از ﻣﺮداﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ي آﻧﻬﺎ آﻣﺪه ﺑـﻮد‪ :‬ﻣـﺮدي‬

‫ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑـﻪ‬ ‫ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﻮﻳﻲ ﭼﻨﺎن روﺷﻦ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر اﺑﺮو و ﻣﮋه ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬او ﻫﻤﺎﻧﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ وﻳﻞ از‬

‫ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ :‬ﻫﻤﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺘﻲ وﻳﻞ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ دوﻳﺪ و از روي ﺟﺴﺪ ﭘﺮﻳﺪ ﺟﻠﻮي در اﺗـﺎق‬

‫ﻧﺸﻴﻤﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ او روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎر ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫ﻣﻮزه اي ﺑﺰرگ در آن ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﺑﻮد‪ .‬وﻳﻞ وارد آﻧﺠﺎ ﺷـﺪ‪ ،‬ﺗﺨﺘـﻪ ﺷﺎﺳـﻲ اش را ﻃـﻮري در دﺳـﺖ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺎر اﺳﺖ‪ ،‬و در ﻳﻚ ﮔﺎﻟﺮي ﻛﻪ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻫﺎﻳﻲ در آن ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺷـﺪت‬

‫ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ و اﺣﺴﺎس ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﭼﻮن اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺑﻪ او ﻓﺸﺎر ﻣﻲ آورد ﻛﻪ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ را ﻛـﺸﺘﻪ‪،‬‬

‫ﻛﻪ ﻗﺎﺗﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ آن را ﻣﺨﻔﻲ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺣﺎﻻ داﺷﺖ اذﻳﺖ اش ﻣـﻲ ﻛـﺮد‪ .‬او ﺟـﺎن‬

‫ﻣﺮدي را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﻳﻜﻲ از ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎي زﻧـﺪﮔﻲ اش ﺑـﻮد‪ .‬ﻣـﺮدم ﻣـﻲ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ و ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬او را ﻧﺎدﻳﺪه ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ؛ راﻫﻨﻤﺎي ﮔﺎﻟﺮي ﭼﻨـﺪ‬

‫‪135‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪136‬‬

‫دﻗﻴﻘﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ در درﮔﺎﻫﻲ اﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬ﺑﻌﺪ آﻫﺴﺘﻪ رﻓﺖ؛ وﻳﻞ ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻛﺮده ﺑـﻮد‬

‫دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺗﻜﺎن ﻧﻤﻲ ﺧﻮرد‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ آرام ﺗﺮ ﺷﺪ‪ .‬او از ﻣﺎدرش دﻓﺎع ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﺎدر را ﺗﺮﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ؛ او را ﺑﻪ آن ﺣﺎل و‬

‫روز اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪش‪ .‬او ﺣﻖ داﺷﺖ از ﺧﺎﻧﻪ ي ﺧﻮد دﻓـﺎع ﻛﻨـﺪ‪ .‬اﮔـﺮ‬

‫ﭘﺪرش ﻫﻢ ﺑﻮد از او ﻫﻤﻴﻦ را ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮده ﺑﻮد ﭼﻮن ﻛﺎر درﺳﺘﻲ ﺑﻮد‪ .‬اﻳـﻦ ﻛـﺎر را‬

‫ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻛﻴﻒ ﺳﺒﺰ ﭼﺮﻣﻲ را ﺑﺪزدﻧﺪ ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗـﺎ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ ﭘـﺪرش را ﭘﻴـﺪا‬

‫ﻛﻨﺪ؛ ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺖ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﺪ؟ ﺗﻤﺎم ﺑﺎزي ﻫﺎي دوران ﻛـﻮدﻛﻲ ﺑـﻪ ﺳـﺮاغ اش آﻣـﺪ ﻛـﻪ او و‬

‫ﭘﺪرش ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را از دﺳﺖ دزدﻫﺎي درﻳﺎﻳﻲ ﻳﺎ ﺑﻬﻤﻦ ﻧﺠﺎت ﻣﻲ دادﻧﺪ‪ .‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺣـﺎﻻ ﻫﻤـﻪ واﻗﻌﻴـﺖ‬

‫ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺗﻮ را ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻛﻤﻚ ام ﻛﻦ ﺗﺎ ﺗﻮ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﻫﺮ دو از‬

‫ﻣﺎدر ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ درﺳﺖ ﺷﻮد‪...‬‬

‫ﻧﻤـﻲ‬ ‫ﺗﺎزه ﺣﺎﻻ ﺑﺮاي ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪن ﺟﺎﻳﻲ را داﺷﺖ‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ ﭼﻨﺎن ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻛـﻪ ﻫـﻴﭻ ﻛـﺲ‬

‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ او را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺟﺎي ﻛﺎﻏﺬﻫﺎي ﺗﻮي ﻛﻴﻒ ) ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ﺑﺨﻮاﻧﺪﺷﺎن( ﻫـﻢ‬

‫زﻳﺮ ﺗﺸﻜﻲ در ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه اﻣﻦ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺘﻮﺟﻪ آدﻣﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﺪﻓﻲ ﺧﺎص ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻮ ﻣﻲ رﻓﺘﻨـﺪ ﺷـﺪ‪ .‬داﺷـﺘﻨﺪ‬

‫رﻓﺘﻨﺪ ﭼﻮن راﻫﻨﻤﺎ داﺷﺖ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﻮزه ﺗﺎ ده دﻗﻴﻘﻪ ي دﻳﮕﺮ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﻲ ﺷـﻮد‪ .‬وﻳـﻞ ﺑـﻪ ﺧـﻮد‬

‫آﻣﺪ و از آﻧﺠﺎ رﻓﺖ‪ .‬راه اﺳﺘﺮﻳﺖ را ﻛﻪ دﻓﺘﺮ وﻛﻴﻞ در آن ﺑﻮد ﭘﻴﺪا ﻛﺮد و ﺷﻚ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑـﺎﻻﺧﺮه‬

‫ﺑﻪ دﻳﺪن او ﺑﺮود ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬آن ﻣﺮد ﺻﺪاﻳﻲ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎﻧﻪ داﺷﺖ‪. ...‬‬

‫‪136‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪137‬‬

‫اﻣﺎ درﺳﺖ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ از ﺧﻴﺎﺑﺎن رد ﺷﻮد و ﺑﻪ دﻓﺘﺮ وﻛﻴﻞ ﺑﺮود‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬

‫ﻣﺮد ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ اﺑﺮوﻫﺎي رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه داﺷﺖ از اﺗﻮﻣﺒﻴﻠﻲ ﺑﻴﺮون ﻣﻲ آﻣﺪ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﺳﺮﻳﻊ ﺑﻪ ﻛﻨﺎري رﻓﺖ و ﺑﻪ وﻳﺘﺮﻳﻦ ﺟﻮاﻫﺮ ﻓﺮوﺷﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎرش ﺑﻮد ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ‪ .‬ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣـﺮد‬

‫را در ﺷﻴﺸﻪ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ ،‬ﮔﺮه ي ﻛﺮاوات اش را ﺷﻞ ﻛﺮد و وارد دﻓﺘﺮ وﻛﻴﻞ ﺷـﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻧﻜﻪ وارد ﺷﺪ‪ ،‬وﻳﻞ در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻗﻠﺐ اش ﺗﻨﺪ ﻣﻲ زد از آﻧﺠﺎ دور ﺷﺪ‪ .‬ﻫـﻴﭻ ﺟـﺎ اﻣـﻦ‬

‫ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ي داﻧﺸﮕﺎه رﻓﺖ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻻﻳﺮا ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫‪137‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪138‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ‬

‫ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﭘﺴﺖ ﻫﻮاﻳﻲ‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬وﻳﻞ‪".‬‬

‫او آرام ﮔﻔﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ وﻳﻞ از ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪ‪ .‬او ﻛﻨﺎر وﻳﻞ روي ﻧﻴﻤﻜﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ وﻳـﻞ ﺣﺘـﻲ ﻣﺘﻮﺟـﻪ‬

‫ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫" از ﻛﺠﺎ آﻣﺪي؟"‬

‫" آن اﺳﺘﺎد را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم! اﺳﻢ اش دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن اﺳﺖ‪ .‬دﺳﺘﮕﺎﻫﻲ دارد ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﻏﺒﺎر را ﺑﺒﻴﻨﺪ‬

‫‪ ،‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺎري ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﺻﺤﺒﺖ ‪"...‬‬

‫" ﻧﺪﻳﺪم ﻛﻪ آﻣﺪي‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺣﻮاس ات ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ داﺷﺘﻲ راﺟﻊ ﺑﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدي ‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﻮب ﻛـﻪ‬

‫ﺗﻮ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬راﺣﺖ ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ آدم ﻫﺎ ﻛﻠﻚ زد‪ .‬ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻦ‪".‬‬

‫دو اﻓﺴﺮ ﭘﻠﻴﺲ داﺷﺘﻨﺪ ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﻧﻬﺎ ﻣﻲ آﻣﺪﻧـﺪ ‪ ،‬ﻳـﻚ ﻣـﺮد و ﻳـﻚ زن ﭘﻠـﻴﺲ در‬

‫ﻳﻮﻧﻴﻔﻮرم ﺳﻔﻴﺪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﺑﻲ ﺳﻴﻢ و ﺑﺎﺗﻮم و ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻇﻨﻴﻦ‪ .‬ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﻤﻜـﺖ ﺑﺮﺳـﻨﺪ ‪،‬‬

‫ﻻﻳﺮا از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺣﺮف زد‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻟﻄﻔﺎً ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻣﻮزه ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ ﻣـﻦ و ﺑـﺮادرم ﻗـﺮار ﺑـﻮد آﻧﺠـﺎ ﭘـﺪر و ﻣﺎدرﻣـﺎن را‬

‫ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﻢ ﺷﺪه اﻳﻢ‪".‬‬

‫‪138‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪139‬‬

‫ﭘﻠﻴﺲ ﻣﺮد ﺑﻪ وﻳﻞ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و وﻳﻞ ﻛﻪ ﺳﻌﻲ داﺷﺖ ﺧﺸﻢ اش را ﻛﻨﺘﺮل ﻛﻨﺪ ‪ ،‬ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧـﺪاﺧﺖ‬

‫‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ":‬درﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ‪ ،‬ﮔﻢ ﺷﺪه اﻳﻢ‪ ،‬اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ؟" ﻣﺮد ﻟﺒﺨﻨـﺪي‬

‫زد‪ .‬زن ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻛﺪام ﻣﻮزه؟ آﺷﻤﻮﻟﻴﻦ؟"‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن‪ ".‬و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ اﻓﺴﺮ زن آدرس ﻣﻲ داد واﻧﻤﻮد ﻛﺮد ﺑﺎ دﻗﺖ دارد ﮔﻮش‬

‫ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫وﻳﻞ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻤﻨﻮن‪ ".‬ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺮاه ﻻﻳﺮا ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﮕﺎه ﻧﻜﺮدﻧـﺪ ‪،‬‬

‫اﻣﺎ ﭘﻠﻴﺲ ﻫﺎ دﻳﮕﺮ ﺗﻮﺟﻬﻲ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬دﻳﺪي؟ اﮔﺮ داﺷﺘﻨﺪ دﻧﺒﺎل ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ ‪ ،‬دﺳﺖ ﺑـﻪ ﺳﺮﺷـﺎن ﻛـﺮدم‪ .‬ﭼـﻮن دﻧﺒـﺎل‬

‫ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺧﻮاﻫﺮ دارد ﻧﻤﻲ ﮔﺮدد‪ .‬از ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻛﻨﺎر ﺗـﻮ ﺑﻤـﺎﻧﻢ‪ ".‬وﻗﺘـﻲ از ﮔﻮﺷـﻪ ي‬

‫ﺧﻴﺎﺑﺎن رد ﺷﺪﻧﺪ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﺗﻤﺴﺨﺮ آﻣﻴﺰ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ در اﻣﺎن ﻧﻴﺴﺘﻲ‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰد‪ .‬ﻗﻠﺐ اش از ﺧﺸﻢ داﺷﺖ ﻣﻲ ﺗﭙﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ ﮔـﺮد رﻓﺘﻨـﺪ ﻛـﻪ ﮔﻨﺒـﺪ‬

‫ﺳﺮﺑﻲ ﺑﺰرﮔﻲ داﺷﺖ و در ﻣﻴﺪاﻧﻲ ﻛﻪ در ﻣﺤﺎﺻﺮه ي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎي ﻋﺴﻠﻲ داﻧﺸﮕﺎه ‪ ،‬ﻳﻚ ﻛﻠﻴﺴﺎ‬

‫و دﻳﻮاري ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎي اﻧﺒﻮه درﺧﺘﺎن از آن ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮد ﻗﺮار داﺷـﺖ‪ .‬آﻓﺘـﺎب ﺑﻌـﺪازﻇﻬﺮ‬

‫ﺣﺎل و ﻫﻮاﻳﻲ ﮔﺮم ﺑﻪ آن ﺑﺨﺸﻴﺪه ﺑﻮد و درﺧﺖ ﭘﺮ ﺑﺮگ ﻛﻪ رﻧﮓ ﺷﺮاﺑﻲ ﭘﻴﺪا ﻛـﺮده ﺑـﻮد ﻓـﻀﺎ را‬

‫ﺧﻨﻚ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺑﺮگ ﻫﺎ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮد و در اﻳﻦ ﻣﻴﺪان ﻛﻮﭼﻚ ﺣﺘﻲ ﺗﺮاﻓﻴﻚ ﻫﻢ ﻛﻢ ﺻـﺪا‬

‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺘﻮﺟﻪ اﺣﺴﺎس وﻳﻞ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭼﻪ ﺷﺪه؟"‬

‫‪139‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪140‬‬

‫او ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﻟﺮزان ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﮔﺮ ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻲ ﻓﻘﻂ ﺗﻮﺟﻪ ﺷـﺎن را ﺟﻠـﺐ ﻣـﻲ ﻛﻨـﻲ‪ .‬ﺑﻬﺘـﺮ‬

‫اﺳﺖ ﺳﺎﻛﺖ و آرام ﺑﻤﺎﻧﻲ ﺗﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ در ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ اﻳـﻦ ﻛـﺎر را ﻛـﺮده ام‪ .‬ﻣـﻲ داﻧـﻢ‬

‫ﭼﻄﻮر اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎرت ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲ ﺷﻮي ﻫﻤﻪ ﺑﺒﻴﻨﻨـﺪت‪ .‬ﻧﺒﺎﻳـﺪ اﻳـﻦ ﻛـﺎر را‬

‫ﺑﻜﻨﻲ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ از اﻳﻦ ﺑﺎزي ﻫﺎ در ﺑﻴﺎوري‪ .‬رﻓﺘﺎرت ﺟﺪي ﻧﻴﺴﺖ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا از ﻛﻮره در رﻓﺖ‪ " .‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ دروغ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻠـﺪ ﻧﻴـﺴﺘﻢ؟ ﻣـﻦ‬

‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ دروﻏﮕﻮي دﻧﻴﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ دروغ ﻧﻤﻲ ﮔﻮﻳﻢ و ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮرم‪ .‬ﺗـﻮ در‬

‫ﺧﻄﺮي و اﮔﺮ ﻣﻦ آن ﻛﺎر را ﻧﻜﺮده ﺑﻮدم ‪ ،‬ﺗﻮ را ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﻧﺪﻳـﺪي داﺷـﺘﻨﺪ ﻧﮕـﺎه ات ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺮدﻧﺪ؟ ﺑﻠﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﻧﮕﺎه ات ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﻛـﺎﻓﻲ ﻣﺮاﻗـﺐ ﻧﻴـﺴﺘﻲ‪ .‬اﮔـﺮ ﻧﻈـﺮ ﻣـﻦ را‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﻲ‪ ،‬اﻳﻦ ﺗﻮﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﺪي ﻧﻴﺴﺘﻲ‪".‬‬

‫" اﮔﺮ ﺟﺪي ﻧﺒﻮدم ﭼﺮا اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪم در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮﻫـﺎ دور از اﻳﻨﺠـﺎ‬

‫ﺑﺎﺷﻢ؟ ﻳﺎ ﺧﻮد را از ﻧﻈﺮ ﻫﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﻢ و در آن ﺷﻬﺮ اﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﻢ؟ ﻣﻦ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ دارم ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺠﺎم‬

‫ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻧﮕﻮ ﻛﻪ ﺟﺪي ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدي ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎﻳﻲ‪".‬‬

‫ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺎ او اﻳﻦ ﻃﻮر ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬او ﻳﻚ اﺷﺮاف زاده ﺑﻮد‪ .‬او ﻻﻳﺮا ﺑﻮد‪ " .‬ﻣﺠﺒﻮر‬

‫ﺑﻮدي‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ درﺑﺎره ي ﭘﺪرت ﻫﻴﭻ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻤﻲ آوردي‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﻛـﺎر را ﺑـﺮاي ﺧـﻮدت‬

‫ﻛﺮدي‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ‪".‬‬

‫‪140‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪141‬‬

‫ﮔﺮم ﺑﺤﺚ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻨﺘﺮل ﺷﺪه‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻴﺪان ﺧﻠﻮت ﺑﻮد و ﻣﺮدم از ﻛﻨﺎر آﻧﻬﺎ رد ﻣـﻲ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻲ ﻻﻳﺮا اﻳﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ را زد‪ ،‬وﻳﻞ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺑـﻪ دﻳـﻮار ﻛـﺎﻟﺞ ﻛـﻪ‬

‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﻮد ﺗﻜﻴﻪ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬رﻧﮓ از ﭼﻬﺮه اش ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺧﻴﻠﻲ آرام ﮔﻔﺖ‪ ":‬درﺑﺎره ي ﭘﺪرم ﭼﻪ ﻣﻲ داﻧﻲ؟"‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ ﭘﺎﺳﺦ داد‪ ":‬ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲ داﻧﻢ داري دﻧﺒـﺎل او ﻣـﻲ ﮔـﺮدي‪ .‬ﻓﻘـﻂ‬

‫ﻫﻤﻴﻦ را ﭘﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮدم‪".‬‬

‫" از ﻛﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪي؟"‬

‫" اﻟﺒﺘﻪ از واﻗﻊ ﻧﻤﺎ‪".‬‬

‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ وﻳﻞ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮر او ﺑﺸﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺎن ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ و ﻇﻨﻴﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻻﻳـﺮا‬

‫واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را از ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﺑﻴﺮون آورد و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ‪ ،‬اﻻن ﻧﺸﺎﻧﺖ ﻣﻲ دﻫﻢ‪".‬‬

‫روي ﻟﺒﻪ ﺳﻨﮕﻲ ﻣﻴﺪان ﻧﺸﺴﺖ و ﺳـﺮش را روي دﺳـﺘﮕﺎه ﻃﻼﻳـﻲ ﺧـﻢ ﻛـﺮد و ﺷـﺮوع ﻛـﺮد ﺑـﻪ‬

‫ﭼﺮﺧﺎﻧﺪن ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻫﺎ ‪ ،‬اﻧﮕﺸﺘﺎن اش ﭼﻨﺎن ﺳﺮﻳﻊ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺷـﺪ آﻧﻬـﺎ را دﻳـﺪ ﺑﻌـﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻣﻜﺚ ﻛﺮد و ﻋﻘﺮﺑﻪ ي ﻇﺮﻳﻒ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭼﺮﺧﻴﺪن ﻛﺮد‪ ،‬ﻫﺮ از ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻜﺜﻲ ﻣـﻲ ﻛـﺮد و‬

‫ﺑﻌﺪ ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ در ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﻗﺮارﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬وﻳﻞ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ ،‬اﻣـﺎ‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫ﻫﻴﭽﻜﺲ در آن ﺣﻮاﻟﻲ ﻧﺒﻮد؛ ﮔﺮوﻫﻲ ﺟﻬﺎﻧﮕﺮد داﺷﺘﻨﺪ ﺳـﺎﺧﺘﻤﺎن ﮔﻨﺒـﺪي را ﺗﻤﺎﺷـﺎ‬

‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺴﺘﻨﻲ ﻓﺮوش ﭼﺮخ اش را در اﻣﺘﺪاد ﭘﻴﺎده رو ﺣﺮﻛﺖ ﻣـﻲ داد‪ ،‬اﻣـﺎ ﺗﻮﺟـﻪ ﻫﻤـﻪ ﺑـﻪ‬

‫ﺟﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪141‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪142‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﭘﻠﻚ زد و اﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ ،‬اﻧﮕﺎر از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آرام ﮔﻔﺖ‪":‬ﻣﺎدرت ﻣﺮﻳﺾ اﺳـﺖ‪ .‬اﻣـﺎ‬

‫در اﻣﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻤﻲ از او ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺮداﺷﺘﻪ اي و ﻓﺮار ﻛﺮده اي‪.‬‬

‫ﻣﺮدي را ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ دزد ﺑﻮده ﻛﺸﺘﻪ اي‪ .‬داري دﻧﺒﺎل ﭘﺪرت ﻣﻲ ﮔﺮدي و ‪"...‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ‪ ،‬ﺧﻔﻪ ﺷﻮ‪ .‬ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﺗﻮ ﺣﻖ ﻧﺪاري اﻳـﻦ ﻃـﻮر در زﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﻦ ﻓـﻀﻮﻟﻲ‬

‫ﻛﻨﻲ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻜﻦ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ اﺳﺖ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻲ داﻧﻢ ﺗﺎ ﻛﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻮال ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻣﺜﻞ ﻳـﻚ آدم اﺳـﺖ‪ .‬ﺑﻌـﻀﻲ‬

‫وﻗﺖ ﻫﺎ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻢ ﻛﻪ دارد ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻣﻲ رود ﻳﺎ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﭼﻴﺰي را ﺑﺪاﻧﻢ‪ .‬ﻳﻚ ﺟـﻮري اﺣـﺴﺎس‬

‫ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ دﻳﺮوز ﻛﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﺮ و ﻛﻠﻪ ﺗﻮ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم‪ .‬و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔـﺖ‪ "...‬ﺻـﺪاﻳﺶ را‬

‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺮ آورد" ﮔﻔﺖ ﺗﻮ ﻗﺎﺗﻞ ﻫﺴﺘﻲ و ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم‪ :‬ﺧﺪاي ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﻴﻠـﻲ ﺧـﻮب اﺳـﺖ او ﻛـﺴﻲ‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ او اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻧﭙﺮﺳـﻴﺪه ﺑـﻮدم و اﮔـﺮ ﻧﻤـﻲ‬

‫ﺧﻮاﻫﻲ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﭘﺮﺳﻢ‪ ،‬ﻗﻮل ﻣﻲ دﻫﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﻓﺮﻧﮓ ﺷﺨﺼﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔـﺮ ﻓﻘـﻂ‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ﻛﺴﻲ را ﺑﻜﻨﻢ ‪ ،‬ﻛﺎر ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ را ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ‪".‬‬

‫" ﺑﻪ ﺟﺎي اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻲ ﺗﻮﻧﺴﺘﻲ از ﺧﻮدم ﺑﭙﺮﺳﻲ‪ .‬ﻧﮕﻔﺖ ﭘﺪر ﻣﻦ زﻧﺪه اﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﺮده؟"‬

‫" ﻧﻪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﭙﺮﺳﻴﺪم‪".‬‬

‫ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻳﻞ ﺑﺎ ﻧﺎرﺣﺘﻲ ﺳﺮش را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ اﻋﺘﻤﺎد ﻛﻨﻴﻢ‪".‬‬

‫" درﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻋﺘﻤﺎد دارم‪".‬‬

‫‪142‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪143‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد و در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮﻳﻦ اﻣﻜﺎﻧﻲ ﺑﺮاي ﺧﻮاب‬

‫وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﻣﻌﻤﻮﻻ ﭼﻨﺪان ﺗﻴﺰ ﺑﻴﻦ ﻧﺒﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ رﻓﺘﺎر وﻳﻞ ﺣﺎﻟﺘﻲ داﺷﺖ ﻛـﻪ ﻓﻜـﺮ ﻛـﺮد‪ :‬او‬

‫ﺗﺮﺳﻴﺪه ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮ ﺗﺮس اش ﻏﻠﺒﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪.‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻦ در اﻧﺒﺎري ﻛﻨﺎر آن درﻳﺎﭼـﻪ ي ﻳـﺦ‬

‫زده ﺑﺮ ﺗﺮﺳﻢ ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮدم‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮد‪":‬وﻳﻞ‪ ،‬در ﺿﻤﻦ ﻣﻦ ﺗﻮ را ﻟﻮ ﻧﻤﻲ دﻫﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ‪ .‬ﻗﻮل ﻣﻴﺪﻫﻢ‪".‬‬

‫" ﺧﻮب اﺳﺖ"‬

‫" ﻗﺒﻼ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮده ام‪ .‬ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻛﺮدم‪ .‬ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﻛﺎري ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻋﻤـﺮم اﻧﺠـﺎم دادم‪.‬‬

‫راﺳﺘﺶ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم دارم زﻧﺪﮔﻲ او را ﻧﺠﺎت ﻣﻲ دﻫﻢ‪ ،‬اﻣﺎ در ﺣﻘﻴﻘﺖ داﺷﺘﻢ او را ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑـﻪ‬

‫دل ﺧﻄﺮ ﻣﻲ ﺑﺮدم‪ .‬ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛﺎر از ﺧﻮدم ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﺪم ﻛﻪ آن ﻗﺪر اﺣﻤﻖ ﺑـﻮدم‪ .‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺳـﺨﺖ‬

‫ﺗﻼش ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻲ ﻗﻴﺪ و ﻓﺮاﻣﻮﺷﻜﺎر ﻧﺒﺎﺷﻢ و ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﻜﻨﻢ‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰد‪ .‬ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﻣﺎﻟﻴﺪ و ﭘﻠﻚ زد ﺗﺎ ﺧﻮدش را ﺑﻴﺪار ﻧﮕﻪ دارد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ زودي از آن ﭘﻨﺠﺮه رد ﺷـﻮﻳﻢ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳـﺪ در روﺷـﻨﺎﻳﻲ روز از آن رد ﻣـﻲ‬

‫ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺧﻄﺮ ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ وﻗﺖ ﺑﮕﺬراﻧﻴﻢ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻦ ﮔﺮﺳﻨﻪ ام‪".‬‬

‫"وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻲ داﻧﻢ! ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﺮوﻳﻢ!"‬

‫" ﺑﻪ ﻛﺠﺎ؟"‬

‫"ﻧﺸﺎن ات ﻣﻲ دﻫﻢ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﻏﺬا ﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ‪".‬‬

‫‪143‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪144‬‬

‫در ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﻣﺮﻛﺰ ﺷﻬﺮ ﻳﻚ ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ده دﻗﻴﻘﻪ ﭘﻴﺎده راه ﺑﻮد‪ .‬وﻳﻞ ﺑﺮاي ﻫﺮ دو ﺑﻠﻴـﺖ‬

‫ﺧﺮﻳﺪ ﺗﺎ وارد ﺷﻮﻧﺪ و ﺳﺎﻧﺪوﻳﭻ ﻫﺎت داگ و ذرت ﺑﻮ داده و ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻲ ﺧﺮﻳـﺪ ‪ ،‬ﻏـﺬا را ﺑـﻪ داﺧـﻞ‬

‫ﺳﻴﻨﻤﺎ ﺑﺮدﻧﺪ و درﺳﺖ وﻗﺘﻲ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻓﻴﻠﻢ داﺷﺖ ﺷﺮوع ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻣﺤﺴﻮر ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬او اﺳﻼﻳﺪ دﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ در دﻧﻴﺎي او ﭼﻴﺰي ﺷﺒﻴﻪ ﺳـﻴﻨﻤﺎ وﺟـﻮد ﻧﺪاﺷـﺖ‪.‬‬

‫ﻫﺎت داگ و ذرت ﺑﻮ داده را ﺑﺎ وﻟﻊ ﺧﻮرد و ﻛﻮﻛﺎﻛﻮﻻ را ﻻﺟﺮﻋﻪ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑـﻪ ﻧﻔـﺲ ﻧﻔـﺲ‬

‫اﻓﺘﺎد و ﺑﺎ ﺷﺎدي ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻫﺎي روي ﭘﺮده ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﻫﺎ ﭘﺮ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻴﻨﻤﺎ ﭘﺮ از ﺑﭽﻪ ﺑﻮد و ﻫﻴﺠـﺎن او زﻳـﺎد دﻳـﺪه ﻧﻤـﻲ‬

‫ﺷﺪ‪ .‬وﻳﻞ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺴﺖ وﺳﺮﻳﻊ ﺧﻮاب اش ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺗﻠﻖ ﺗﻠﻖ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻫﺎ و ﺧﺮوج ﻣﺮدم ﺑﻴﺪار ﺷﺪ و در ﻧﻮر ﺳﺎﻟﻦ ﭘﻠﻚ زد‪ .‬ﺳﺎﻋﺖ اش ﻫـﺸﺖ‬

‫و رﺑﻊ را ﻧﺸﺎن ﻣﻴﺪاد‪ .‬ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﻧﺎرﺿﺎﻳﺘﻲ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰي ﺑﻮد ﻛﻪ در ﻋﻤﺮم دﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻧﻤـﻲ داﻧـﻢ ﭼـﺮا در دﻧﻴـﺎي ﻣـﻦ ﭼﻨـﻴﻦ‬

‫ﭼﻴﺰي اﺧﺘﺮاع ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻣﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺑﻬﺘﺮ از ﺷﻤﺎ دارﻳﻢ اﻣﺎ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ي ﭼﻴﺰﻫـﺎﻳﻲ‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ دارﻳﻢ‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﺣﺘﻲ ﻳﺎدش ﻧﻤﻲ آﻣﺪ ﻓﻴﻠﻢ ﭼﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻴﺮون ﻫﻨﻮز ﻫﻮا روﺷﻦ و ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻫﺎ ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد‪.‬‬

‫" ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﺒﻴﻨﻲ؟"‬

‫" آره!"‬

‫‪144‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪145‬‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻤﺎي ﺑﻐﻠﻲ رﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ دوﻳﺴﺖ ﻣﺘﺮ آن ﻃﺮف ﺗﺮ ﺑﻮد‪ ،‬و دوﺑﺎره ﻓـﻴﻠﻢ دﻳﺪﻧـﺪ‪ .‬ﻻﻳـﺮا روي‬

‫ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬زاﻧﻮﻫﺎﻳﺶ را در ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺎﻳﺶ را روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬وﻳـﻞ ذﻫـﻦ اش‬

‫را ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﻛﻪ ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﻳﺎزده ﺑﻮد – ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا دوﺑﺎره ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ از ﻳﻚ ﻓﺮوﺷﻨﺪه ي دوره ﮔﺮد ﻫﻤﺒﺮﮔﺮ ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ و در ﺣﻴﻦ رﻓﺘﻦ‬

‫آن را ﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﺎز ﺑﺮاي ﻻﻳﺮا ﺗﺎزﮔﻲ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮاي ﻏﺬا ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻴﻢ‪ .‬ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم ﻣﺮدم راه ﺑﺮوﻧﺪ و ﻏﺬا ﺑﺨﻮرﻧـﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻓﺮق دارد‪ .‬ﻣﺜﻼ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺮاﻓﻴﻚ‪ .‬ازش ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻲ آﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﻴﻨﻤﺎ و ﻫﻤﺒﺮﮔﺮ را‬

‫دوﺳﺖ دارم‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ دوﺳﺖ ﺷﺎن دارم‪ .‬آن اﺳﺘﺎد‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﻣـﺎﻟﻮن‪ ،‬او ﻣـﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ ﻛـﺎري ﻛﻨـﺪ ﻛـﻪ‬

‫دﺳﺘﮕﺎه اش از ﻛﻠﻤﺎت اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ را ﻣﻲ داﻧﻢ‪ .‬ﻓﺮدا ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدم ﺗـﺎ ﺑﺒﻴـﻨﻢ ﭼﻄـﻮر‬

‫ﭘﻴﺶ ﻣﻲ رود‪.‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ اﺳﺎﺗﻴﺪ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﭘـﻮﻟﻲ را‬

‫ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ او ﺑﺪﻫﻨﺪ‪.‬ﻣﻲ داﻧﻲ ﭘﺪرم ﭼﻄﻮر اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛـﺮد؟ ﻟـﺮد ﻋﺰرﻳـﻞ؟ ﺑـﻪ آﻧﻬـﺎ ﻛﻠـﻚ‬

‫زد‪"...‬‬

‫در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻي ﺟﺎده ﺑﺒﻦ ﺑﺮي ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻻﻳﺮا ﻣﺎﺟﺮاي ﺷﺒﻲ را ﻛﻪ در ﻛﻤﺪ ﭘﻨﻬـﺎن‬

‫ﺷﺪه و دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﺑﻪ اﺳﺎﺗﻴﺪ ﺟﺮدن ﺳﺮ ﺟﺪا ﺷﺪه ي اﺳﺘﺎﻧﻴﺴﻼوس ﮔﺮوﻣﻦ را ﻧﺸﺎن‬

‫ﻣﻲ دﻫﺪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد‪ .‬و از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ وﻳﻞ ﺷﻨﻮﻧﺪه ي ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻻﻳﺮا اداﻣﻪ داد و ﺑﻘﻴﻪ ي ﻣـﺎﺟﺮا را‬

‫ﻫﻢ ﺑﺮاي او ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد‪ ،‬از وﻗﺘﻲ ﻛﻪ از آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﻓﺮار ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ وﻗﺘـﻲ ﻛـﻪ ﻓﻬﻤﻴـﺪ‬

‫ﺧﻮدش راﺟﺮ را ﺑﻪ ﻣﺮگ در ﺻﺨﺮه ﻫﺎي ﻳﺨﻲ اﺳﻮاﻟﺒﺎرد ﻫـﺪاﻳﺖ ﻛـﺮده اﺳـﺖ‪ .‬وﻳـﻞ ﺑـﺪون ﻫـﻴﭻ‬

‫‪145‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪146‬‬

‫اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮي ﮔﻮش ﻣﻲ داد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ دﻗﺖ و ﻫﻤﺪﻟﻲ‪ .‬ﻣﺎﺟﺮاي ﭘﺮواز ﺑﺎ ﺑﺎﻟﻦ‪ .‬ﺧﺮس ﻫﺎي زره ﭘـﻮش و‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ‪ ،‬دﺳﺖ ﻛﻴﻨﻪ ﺗﻮز ﻛﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ از ﻧﮕﺎه او ﻳﻚ ﺧﻮاب زﻳﺒﺎ از ﺷﻬﺮي در ﻛﻨﺎر درﻳـﺎ‬

‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺎﻟﻲ و ﺳﺎﻛﺖ و اﻣﻦ‪ :‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ واﻗﻌﻴﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺳﺎدﮔﻲ‪ .‬اﻣـﺎ ﺑـﺎﻻﺧﺮه ﺑـﻪ‬

‫ﺟﺎده ي ﻛﻤﺮﺑﻨﺪي و درﺧﺘﺎن ﻣﻤﺮز رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺗﺮاﻓﻴﻚ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺒﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ :‬دﻗﻴﻘﻪ اي‬

‫ﻳﻚ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ رد ﻣﻲ ﺷﺪ و ﭘﻨﺠﺮه ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬وﻳﻞ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻛﻪ دارد ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣـﻲ زﻧـﺪ‪ .‬ﻫﻤـﻪ‬

‫ﭼﻴﺰ رو ﺑﻪ راه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻫﻴﭻ ﻣﺎﺷﻴﻨﻲ ﻧﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻦ رد ﻣﻲ ﺷﻮم‪".‬‬

‫و ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻌﺪ روي ﻋﻠﻒ ﻫﺎ زﻳﺮ درﺧﺘﺎن ﻧﺨﻞ ﺑﻮد و ﻳﻜﻲ دو ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺑﻌﺪ ﻻﻳﺮا آﻣﺪ‪.‬‬

‫اﺣﺴﺎس ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﺷﺐ ﮔﺮم و ﻓﺮاﮔﻴﺮ‪ ،‬ﺑﻮي ﺧﻮش ﮔﻞ ﻫﺎ و درﻳﺎ ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن آﺑﻲ‬

‫آراﻣﺶ ﺑﺨﺶ آﻧﻬﺎ را در ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻛﺶ و ﻗﻮﺳﻲ ﺑﻪ ﺧﻮد داد و ﺧﻤﻴﺎزه اي ﻛﺸﻴﺪ و وﻳﻞ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﺑـﺎري ﺳـﻨﮕﻴﻦ از ﺷـﺎﻧﻪ‬

‫اش ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم روز آن را ﺑﺮ دوش داﺷﺖ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧـﻪ او را ﺑـﻪ زﻣـﻴﻦ‬

‫ﻣﻲ ﻓﺸﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ اﺣﺴﺎس ﺳﺒﻜﻲ‪ ،‬آزادي و آراﻣﺶ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻻﻳﺮا ﺑﺎزوي او را ﮔﺮﻓﺖ‪.‬در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ وﻳﻞ ﺻﺪاﻳﻲ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻋﻠﺖ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻻﻳﺮا را ﻣـﺸﺨﺺ‬

‫ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫از ﺟﺎﻳﻲ در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ آن ﺳﻮي ﻛﺎﻓﻪ ﺻﺪاي ﺟﻴﻎ ﻣﻲ آﻣﺪ‪.‬‬

‫‪146‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪147‬‬

‫وﻳﻞ ﻓﻮري ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﺪا ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ وارد ﻛﻮﭼﻪ اي ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻻﻳـﺮا دﻧﺒـﺎل‬

‫او رﻓﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﭘﻴﭻ و ﺧﻢ ﺑﻪ ﻣﻴﺪان روﺑﺮوي ﺑﺮج ﺳﻨﮕﻲ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﺎن روز ﺻـﺒﺢ دﻳـﺪه‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻴﺶ از ﺑﻴﺴﺖ ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻴﻢ داﻳﺮه ﭘﺎي ﺑﺮج اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻲ از آﻧﻬـﺎ ﭼـﻮب ﺑـﻪ دﺳـﺖ‬

‫داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻌﻀﻲ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ در ﺟﻠﻮي دﻳﻮار ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﻨﮓ ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﻻﻳـﺮا اول‬

‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد او ﺑﭽﻪ اي دﻳﮕﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ از درون ﻧﻴﻢ داﻳﺮه ﺿﺠﻪ ﻫﺎي ﺧﻮﻓﻨﺎﻛﻲ ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ‬

‫ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻣﻨﺒﻊ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ زدﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎدي از ﺳﺮ ﺗﺮس و ﻧﻔﺮت‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دوﻳﺪ و اوﻟﻲ را ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮي ﻫﻢ ﺳﻦ و ﺳﺎل ﺧﻮدش ﺑﻮد ‪ ،‬ﭘـﺴﺮي ﺑـﺎ‬

‫ﺗﻲ ﺷﺮت راه راه‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻻﻳﺮا ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎي ﺳﻔﻴﺪ و ﺗﺮﺳﻨﺎﻛﻲ را ﻛﻪ دور ﻣﺮدﻣﻚ ﭼـﺸﻢ اش‬

‫ﺑﻮد دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ و ﺑﺮادر ﻛﻮﭼﻚ اش ﻫـﻢ‬

‫آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻨﮓ ﺑﻪ دﺳﺖ‪ ،‬و ﭼﺸﻢ ﺗﻤﺎم ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ وﺣﺸﻴﺎﻧﻪ در ﻣﻬﺘﺎب ﻣﻲ درﺧﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺿﺠﻪ ي ﮔﻮش ﺧﺮاش اداﻣﻪ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪ وﻳﻞ و ﻻﻳﺮا او را دﻳﺪﻧـﺪ‪ :‬ﮔﺮﺑـﻪ‬

‫اي ﭘﻠﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﺟﻠﻮي دﻳﻮار ﺑﺮج ﻗﻮز ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻮش اش زﺧﻤﻲ ﺷﺪه و دم اش را ﺧﻢ ﻛﺮده ﺑـﻮد‪.‬‬

‫ﻫﻤﺎن ﮔﺮﺑﻪ اي ﺑﻮد ﻛﻪ وﻳﻞ درﺧﻴﺎﺑﺎن ﺳﺎﻧﺪرﻟﻨﺪ دﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻜﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺎﻛﺴﻲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻤـﺎن ﻛـﻪ‬

‫ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻧﻜﻪ وﻳﻞ ﮔﺮﺑﻪ را دﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮي را ﻛﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻛﻨﺎر اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﭘﺴﺮ ﺑﻪ زﻣـﻴﻦ اﻓﺘـﺎد و‬

‫در ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻘﻴﻪ او را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬وﻳﻞ ﺣﺎﻻ ﻛﻨﺎر ﮔﺮﺑﻪ زاﻧﻮ زده ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪147‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪148‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﺑﻐﻞ او رﻓﺖ‪ .‬ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ او ﻓﺸﺮد و وﻳـﻞ او را در آﻏـﻮش ﮔﺮﻓـﺖ و رو ﺑـﻪ ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎ‬

‫اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬در ﻟﺤﻈﻪ اي ﻏﺮﻳﺐ ﻻﻳﺮا ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻴﺘﺎن او ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺮاي ﭼﻪ اﻳﻦ ﮔﺮﺑﻪ را آزار ﻣﻲ دﻫﻴﺪ؟" آﻧﻬﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬از ﺧﺸﻢ و ﻧﻔﺲ‬

‫ﻫﺎي ﺳﻨﮕﻴﻦ وﻳﻞ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪﻧﺪ و ﭼﻮب ﻫﺎ و ﺳﻨﮓ ﻫـﺎﻳﻲ را ﻛـﻪ دردﺳـﺖ داﺷـﺘﻨﺪ ﻣـﻲ‬

‫ﻓﺸﺮدﻧﺪ و ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ آﻣﺪ‪ ":‬ﺗﻮ اﻫﻞ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺘﻲ! ﺗﻮ اﻫﻞ ﭼﻴﮕﺎﺗﺰه ﻧﻴـﺴﺘﻲ! ﻗـﻀﻴﻪ ي اﺷـﺒﺎح را‬

‫ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻲ‪ ،‬ﻗﻀﻴﻪ ي ﮔﺮﺑﻪ ﻫﺎ را ﻫﻢ ﻧﻤﻲ داﻧﻲ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺘﻲ!"‬

‫ﭘﺴﺮي ﻛﻪ ﺗﻲ ﺷﺮت راه راه ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ ﻫﻤﺎن ﻛﻪ وﻳﻞ او را ﺑﻪ ﻛﻨﺎر اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد داﺷﺖ از ﺧﺸﻢ‬

‫ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ و اﮔﺮ ﮔﺮﺑﻪ در آﻏﻮش وﻳﻞ ﻧﺒﻮد ﺑﺎ ﻣﺸﺖ و ﭼﻨﮓ و دﻧﺪان ﺑﻪ او ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد و وﻳـﻞ‬

‫ﻫﻢ وارد ﺟﻨﮓ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻔﺮﺗﻲ ﺑﻴﻦ آن دو اﻳﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺧـﺸﻮﻧﺖ ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ آن را‬

‫ﺣﻞ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺴﺮك از ﮔﺮﺑﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﺗﺤﻘﻴﺮ آﻣﻴﺰ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ":‬از ﻛﺠﺎ آﻣﺪه اي؟"‬

‫" ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎ از ﻛﺠﺎ آﻣﺪه اﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ از اﻳﻦ ﮔﺮﺑﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ آن را از ﺷـﻤﺎ دور ﻣـﻲ ﻛـﻨﻢ‪ .‬اﮔـﺮ‬

‫ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺑﺪ ﺷﺎﻧﺴﻲ آورده‪ ،‬ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺴﻲ آورده‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮوﻳﺪ ﭘﻲ ﻛﺎرﺗﺎن‪".‬‬

‫ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ وﻳﻞ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻧﻔﺮت آﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺗﺮﺳﺸﺎن ﻏﻠﺒﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و اﻣﺎده ﺑﻮد ﮔﺮﺑﻪ را زﻣﻴﻦ ﺑﮕﺬارد و‬

‫ﺑﺠﻨﮕﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﻏﺮﺷﻲ ﺗﻨﺪر وار از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﭽﻪ ﻫـﺎ اﻣـﺪ و آﻧﻬـﺎ ﺑﺮﮔـﺸﺘﻨﺪ و دﻳﺪﻧـﺪ ﻛـﻪ ﻻﻳـﺮا‬

‫دﺳﺘﺶ را روي ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﭘﻠﻨﮕﻲ ﺑﺰرگ و ﺧﺎل ﺧﺎﻟﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻛﻪ دﻧﺪان ﻫـﺎﻳﺶ در ﺣـﻴﻦ ﻏـﺮش‬

‫‪148‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪149‬‬

‫ﻣﻲ درﺧﺸﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ وﻳﻞ ﻛﻪ ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﻟﺤﻈﻪ اي ﺗﺮﺳـﻴﺪ‪ .‬ﺗـﺎﺛﻴﺮ آن ﺑـﺮ ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎ‬

‫ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻤﻴﻖ ﺑﻮد‪ :‬ﻫﻤﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺳﺮﻳﻊ ﻓﺮار ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻴﺪان ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺑﺮوﻧﺪ‪ ،‬ﻻﻳﺮا ﺑﻪ ﺑﺮج ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻏﺮﺷـﻲ از ﭘﻨﺘـﺎﻻﻳﻤﻮن ﺑﺎﻋـﺚ ﺷـﺪ‪ ،‬در ﻳـﻚ ﻟﺤﻈـﻪ‬

‫ﻛﺴﻲ را در ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ي ﺑﺮج دﻳﺪ ﻛﻪ داﺷﺖ ﺻﺤﻨﻪ ي ﻧﺒﺮد را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬او ﻛﻮدك ﻧﺒﻮد‪،‬‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﻲ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﻣﺠﻌﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫*‬

‫ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ در آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﺎﻻي ﻛﺎﻓﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻳﻞ ﻳﻚ ﻗﻮﻃﻲ ﺷﻴﺮ ﻋﺴﻠﻲ ﭘﻴﺪا ﻛـﺮده و ﮔﺮﺑـﻪ ﺑـﺎ‬

‫وﻟﻊ آن را ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ داﺷﺖ زﺧﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﻟﻴﺲ ﻣـﻲ زد‪ .‬ﭘﻨﺘـﺎﻻﻳﻤﻮن از ﺳـﺮ ﻛﻨﺠﻜـﺎوي‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و اول ﮔﺮﺑﻪ ي ﭘﻠﻨﮕﻲ ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﻪ او ﺑﺮاق ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ زود ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﭘﻨﺘـﺎﻻﻳﻤﻮن‬

‫ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ ﻧﻪ ﻳﻚ ﮔﺮﺑﻪ واﻗﻌﻲ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺗﻬﺪﻳﺪي ﺑﺮاي او ﭘﺲ ﺑﻪ او ﺑﻲ اﻋﺘﻨﺎ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا دﻳﺪ ﻛﻪ وﻳﻞ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺣﻴﻮاﻧﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻻﻳﺮا در دﻧﻴﺎي ﺧﻮد ﺑـﻪ آﻧﻬـﺎ‬

‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد ) ﻏﻴﺮ از ﺧﺮس ﻫﺎي زره ﭘﻮش ( ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﻛﺎري ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮﺑﻪ ﻫﺎ را ﺑﺮاي ﺣﻔﺎﻇﺖ‬

‫ﻛﺎﻟﺞ ﺟﺮدن در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻮش ﻫﺎ ﻧﮕﻪ ﻣﻲ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﺣﻴﻮان ﺧﺎﻧﮕﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ دم اش ﺷﻜﺴﺘﻪ‪ .‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﭼﻜﺎرش ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺷـﺎﻳﺪ ﺧـﻮدش ﺧـﻮب ﺷـﻮد‪ .‬روي‬

‫ﮔﻮش اش ﻗﺪري ﻋﺴﻞ ﻣﻲ ﻣﺎﻟﻢ ‪ .‬اﻳﻨﺮا ﻳﻚ ﺟﺎﻳﻲ ﺧﻮاﻧﺪه ام؛ ﻋﺴﻞ ﺿﺪ ﻋﻔﻮﻧﻲ ﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ‪"..‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ژوﻟﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻟﻴﺴﻴﺪن ﺳﺮ او را ﮔﺮم ﻣﻴﻜﺮد و زﺧﻢ ﻫﺎ ﺗﻤﻴﺰ و ﺗﻤﻴﺰ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻲ اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﮔﺮﺑﻪ اي اﺳﺖ ﻛﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدي؟"‬

‫‪149‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪150‬‬

‫" اوه ﺑﻠﻪ‪ .‬و اﮔﺮ آﻧﻬﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ از ﮔﺮﺑﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﮔﺮﺑﻪ ﻫﺎي زﻳﺎدي ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ راه ﺑﺮﮔﺸﺖ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ ":‬آﻧﻬﺎ دﻳﻮاﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ا‪.‬و را ﺑﻜﺸﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻦ دﻳﺪه ﺑﻮدم‪".‬‬

‫اﻣﺎ ﭼﻬﺮه اش در ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد؛ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ درﺑﺎره اش ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨـﺪ و ﻻﻳـﺮا ﻓﻬﻤﻴـﺪ ﻛـﻪ ﺑﻬﺘـﺮ‬

‫اﺳﺖ ﻧﭙﺮﺳﺪ‪ .‬ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﻧﺒﺎﻳﺪ از واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﺑﭙﺮﺳﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ زود ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب رﻓﺖ و ﺳﺮﻳﻊ ﺧﻮاب اش ﺑﺮد‪.‬‬

‫*‬

‫ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﮔﺮﺑﻪ ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﺑﺪ‪ ،‬وﻳﻞ ﻳﻚ ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮه و ﻛﻴﻒ ﺳـﺒﺰ ﭼﺮﻣـﻲ را‬

‫ﺑﺮداﺷﺖ و روي ﺑﺎﻟﻜﻦ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﻗﺪر ﻛﺎﻓﻲ ﻧﻮر ﻣﻲ آﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ ﺑﺨﻮاﻧـﺪ ‪ ،‬ﻣـﻲ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻛﺎﻏﺬﻫﺎ ﺑﻴﺎﻧﺪازد‪.‬‬

‫ﻛﺎﻏﺬ ﻫﺎ زﻳﺎد ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺣﺪس زده ﺑﻮد ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑـﺎ ﺟـﻮﻫﺮ ﺳـﻴﺎه روي ﭘـﺴﺖ ﻫـﻮاﻳﻲ‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺧﻄﻮط را دﺳﺖ ﭘﺪرش ﻛﻪ او اﻳﻦ ﻗﺪر ﺧﻮاﻫﺎن ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن اش ﺑﻮد ﻧﮕﺎﺷـﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد؛ دﺳﺖ اش را ﺑﺎرﻫﺎ روي آﻧﻬﺎ ﻛﺸﻴﺪ و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺻﻮرت اش ﻓـﺸﺮد و ﺳـﻌﻲ ﻛـﺮد ﺑـﻪ ﭘـﺪرش‬

‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن‪.‬‬

‫ﻓﺮﺑﻨﻜﺲ‪ ،‬آﻻﺳﻜﺎ‬

‫ﭼﻬﺎرﺷﻨﺒﻪ‪ 19 ،‬ژوﺋﻦ ‪1985‬‬

‫‪150‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪151‬‬

‫ﻋﺰﻳﺰﻳﻢ – ﻫﻤﺎن ﺗﺮﻛﻴﺐ ﻣﻌﻤﻮل ﻛﺎرآﻳﻲ و ﺑﻲ ﻧﻈﻤﻲ – ﺗﻤﺎم ذﺧﻴﺮه اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻴﺰﻳﻜﺪان ﻛـﻪ‬

‫اﺣﻤﻘﻲ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻲ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻧﻠﺴﻮن اﺳﺖ ﺑﺮاي اﻧﺘﻘﺎل ﺑﺎﻟﻨﻬﺎي ﻟﻌﻨﺘـﻲ اش ﺑـﻪ ﺑـﺎﻻي ﻛـﻮه ﻫـﺎ‬

‫ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻳﺰي ﻧﻜﺮده – در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ دارد دﻧﺒﺎل وﺳﻴﻠﻪ ي ﺣﻤﻞ و ﻧﻘـﻞ ﻣـﻲ ﮔـﺮدد ﺑﺎﻳـﺪ ﺳـﻤﺎق‬

‫ﺑﻤﻜﻴﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﭘﻴﺮﻣﺮدي ﻛﻪ دﻓﻌﻬﻘﺒﻠﺪﻳﺪه ﺑﻮدم ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﺷﻮم‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﻌﺪﻧﭽﻲ‬

‫ﻃﻼ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺟﻚ ﭘﻴﺘﺮ ﺳﻦ‪ .‬ﮔﺸﺘﻢ واو را در ﻛﺎﻓﻪ اي ﻛﺜﻴﻒ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺳﺮ و ﺻﺪاي‬

‫ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ي ﺑﻴﺲ ﺑﺎﻟﻲ ﻛﻪ از ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﭘﺨﺶ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﭘﺮ ﻛـﺮده ﺑـﻮد از او درﺑـﺎره ي آن‬

‫ﺑﻲ ﻗﺎﻋﺪﮔﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪم‪.‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ در آﻧﺠﺎ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﺮا ﺑﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن اش ﺑﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از آﻧﻜﻪ‬

‫ﻟﺒﻲ ﺗﺮ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﺪت زﻳﺎدي ﺣﺮف زد‪ -‬ﺧﻮدش آن را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ اﺳﻜﻴﻤﻮﻳﻲ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻛـﻪ‬

‫دﻳﺪه ﺑﻮد دري ﺑﻪ دﻧﻴﺎي اﺷﺒﺎح اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻗﺮن اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ را ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻪ اﻧـﺪ ﺑﺨـﺸﻲ از ﻣﺮاﺳـﻢ‬

‫ﺗﺸﺮف ﺟﺎدوﮔﺮ ﻗﺒﻴﻠﻪ اﻳﻦ ﺑﻮده ﻛﻪ از آن در ﺑﻪ ﺟﻬﺎن دﻳﮕﺮ ﺑﺮود و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻳﻚ ﻧﺸﺎن ﺑﻴﺎورد – ﻫﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮ ﻧﮕﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ‪ ،‬ﺟﻚ ﭘﻴﺮ ﻧﻘﺸﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ اي را داﺷﺖ و روي آن ﻧﻘﻄﻪ اي را‬

‫ﻛﻪ اﺳﻜﻴﻤﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻋﻼﻣﺖ ﮔﺬاري ﻛﺮده ﺑﻮد‪ ).‬ﻓﻘﻂ ﻣﺤﺾ اﻃـﻼع‪ :‬در ‪ 69 02 11‬ش‪12 19 ،‬‬

‫‪ 157‬غ ‪ ،‬روي ﺳﻜﻮﻳﻲ ﺳﻨﮕﻲ در ﺧﻂ اﻟﺮاس ﻛﻮﻫﻲ در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻪ ﭼﻬـﺮ ﻛﻴﻠـﻮﻣﺘﺮي رودﺧﺎﻧـﻪ ي‬

‫ﻛﺎﻟﻮﻳﻞ ( ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﻓﺴﺎﻧﻪ ي دﻳﮕﺮي ﻛﻪ در ﻣﻨﻄﻘﻪ ي ﻗﻄﺒﻲ ﺷﻤﺎل ﺑﺮ ﺳﺮزﺑﺎن ﻫﺎﺳﺖ ﭘـﺮداﺧﺘﻴﻢ –‬

‫ﻛﺸﺘﻲ ﻧﺮوژي ﻛﻪ ﺷﺼﺖ ﺳﺎل ﺑﺪون ﺳﺮﻧﺸﻴﻦ روي آب ﺳﺮﮔﺮدان اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﺳـﺘﺎن ﺷﻨﺎﺳـﺎن ﻫـﺎي‬

‫ﮔﺮوه اﻓﺮاد ﻣﺤﺘﺮﻣﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﺳﺮﮔﺮم ﻛﺎر ﺷـﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻣـﺎ ﺑـﻲ ﺻـﺒﺮاﻧﻪ ﻣﻨﺘﻈـﺮ‬

‫‪151‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪152‬‬

‫ﻧﻠﺴﻮن و ﺑﺎﻟﻦ ﻫﺎﻳﺶ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از ﺑﻲ ﻗﺎﻋﺪﮔﻲ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲ داﻧﻨﺪ و ﺑﺎور ﻛﻦ ﻣﻲ ﺧـﻮاﻫﻢ‬

‫آن را ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻣﺴﻜﻮت ﻧﮕﻪ دارم‪ .‬ﻫﺮ دوﺗﺎن را ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ دوﺳﺖ دارم‪.‬‬

‫ﺟﺎﻧﻲ‬

‫اوﻣﻴﺎت آﻻﺳﻜﺎ‬

‫ﺷﻨﺒﻪ‪ 22 ،‬ژوﺋﻦ ‪1985‬‬

‫ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻠﺴﻮن ﻓﻴﺰﻳﻜﺪان را اﺣﻤﻘﻲ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻲ ﻧﺎﻣﻴﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬او ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﭼﻨـﺎن‬

‫ﻣﻲ ﮔـﺮدد‪.‬‬ ‫آدﻣﻲ ﻧﻴﺴﺖ ‪ ،‬و اﮔﺮاﺷﺘﺒﺎه ﻧﻜﺮده ﺑﺎﺷﻢ در واﻗﻊ ﺧﻮدش دارد دﻧﺒﺎل ﺑﻲ ﻗﺎﻋﺪﮔﻲ‬

‫ﻣﻌﻄﻠﻲ در ﻓﺮﺑﻨﻜﺲ را ﺧﻮدش ﺗﺮﺗﻴﺐ داده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎورت ﻣﻲ ﺷﻮد؟ ﺑﺎ ﻋﻠﻢ اﻳﻨﻜـﻪ ﺑﻘﻴـﻪ ي ﮔـﺮوه‬

‫ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﺪن ﻧﺒﻮده اﻧﺪ ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ ﻣﺸﻜﻞ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺤﺜﻲ ﻣﺜﻞ ﺣﻤﻞ و ﻧﻘﻞ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺧﻮدش‬

‫ﺑﻪ وﺳﺎﻳﻞ ﻧﻘﻠﻴﻪ اي ﻛﻪ ﻗﺮار ﺑﻮده ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ دﺳﺘﻮر ﻟﻐﻮ ﻣﺎﻣﻮرﻳﺖ را داده ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ اﻳﻦ را اﺗﻔﺎﻗﻲ‬

‫ﻓﻬﻤﻴﺪم و ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ از او ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﻪ ﻏﻠﻄﻲ دارد ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪم دارد ﺑـﺎ ﻛـﺴﻲ از ﭘـﺸﺖ‬

‫ﺑﻲ ﺳﻴﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬داﺷﺖ ﺑﻲ ﻗﺎﻋﺪﮔﻲ را ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻲ داد ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﺤﻞ اش را ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪا او را ﺑﻪ ﻳﻚ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻲ ﻣﻬﻤﺎن ﻛﺮدم ‪ ،‬ﺑﻪ او ﺑﻠﻮف زدم و از ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ در آﺳﻤﺎن و زﻣـﻴﻦ‬

‫ﺣﺮف زدم‪ .‬واﻧﻤﻮد ﻛﺮدم ﺑﺎ ذﻛﺮ ﻣﺤﺪودﻳﺖ ﻫﺎي ﻋﻠﻤﻲ او را اذﻳﺖ ﻣﻲ ﻛـﻨﻢ‪ -‬ﻣـﺜﻼ اﻳﻨﻜـﻪ ﺷـﺮط‬

‫ﻣﻴﺒﻨﺪم ﻧﻤﻲ داﻧﻲ ﭘﺎﮔﻨﺪه ﭼﻴﺴﺖ و ﻏﻴﺮه – و ﺑﺎ دﻗﺖ او را زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌـﺪ ﺳـﺮاغ ﻗـﻀﻴﻪ ي‬

‫ﺑﻲ ﻗﺎﻋﺪﮔﻲ رﻓﺘﻢ – اﻓﺴﺎﻧﻪ ي اﺳﻜﻴﻤﻮﻫﺎ را درﺑﺎره ي دري ﺑﻪ دﻧﻴـﺎي اﺷـﺒﺎح ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻛـﺮدم ﻛـﻪ‬

‫ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ اﺳﺖ و ﺟﺎﻳﻲ در ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﺧﻂ اﻟﺮاس ﻛﻮﻫﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﺎ دارﻳﻢ ﻣﻲ روﻳـﻢ‪.‬‬

‫‪152‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪153‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻬﻮ ﺧﺸﻚ اش زد‪ .‬دﻗﻴﻘﺎ ﻣﻨﻈﻮرم را ﻓﻬﻤﻴﺪ‪ .‬واﻧﻤﻮد ﻛﺮدم ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧـﺸﺪه ام و درﺑـﺎره ي‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﮔﻔﺘﻢ ‪ ،‬ﻣﺎﺟﺮاي ﭘﻠﻨﮓ زﺋﻴﺮ را ﺑﺮاﻳﺶ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮدم ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﻣﻴﺪوارم ﻣﺮا ﻳﻚ ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺑـﻲ‬

‫ﻛﻠﻪ و ﺧﺮاﻓﺎﺗﻲ ﺗﻠﻘﻲ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ درﺳﺖ ﺣﺪس زده ام‪ ،‬اﻟـﻦ‪ ،‬او ﻫـﻢ ﺑـﻪ دﻧﺒـﺎل ﺑـﻲ ﻗﺎﻋـﺪﮔﻲ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻢ ﭼﻪ ﻫﺪﻓﻲ دارد‪ .‬ﻫﺮ دو ﺗـﺎن را از ﺻـﻤﻴﻢ‬

‫ﻗﻠﺐ دوﺳﺖ دارم‪.‬‬

‫ﺟﺎﻧﻲ‬

‫ﻛﺎﻟﻮﻳﻞ ﺑﺎر ‪ ،‬آﻻﺳﻜﺎ‬

‫دوﺷﻨﺒﻪ‪ 24،‬ژوﺋﻦ ‪1985‬‬

‫ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻲ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﻲ آﻳﺪ ﺗﺎ ﻧﺎﻣﻪ ي دﻳﮕﺮي ﭘـﺴﺖ ﻛـﻨﻢ – اﻳﻨﺠـﺎ آﺧـﺮﻳﻦ ﺷـﻬﺮي‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ ﻗﺒﻞ از ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ از رﺷﺘﻪ ﻛﻮه ﺑﺮوﻛﺲ در آن ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎﺳﺎن ﻫﺎ ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑـﻪ‬

‫آﻧﺠﺎ ﺷﻮر و ﺣﺎل ﻏﺮﻳﺒﻲ دارﻧﺪ‪ .‬ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ اﺳﺖ ﺷﻮاﻫﺪي از زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﭘﻴﺶ از آﻧﻜـﻪ‬

‫ﻛﺴﻲ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﺪ ﭘﻴﺪا ﺧﻮاﻫﺪ ﻛﺮد‪ .‬از او ﭘﺮﺳﻴﺪم ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﻗﺪﻳﻤﻲ و ﭼﺮا آن ﻗﺪر ﻣﻄﻤﺌﻦ اﺳـﺖ؟‬

‫ﮔﻔﺖ از ﻛﻨﺪه ﻛﺎري ﻫﺎي روي ﻋﺎج ﻧﻴﺰه ﻣﺎﻫﻲ ﻛﻪ در ﺣﻔﺎري ﻫﺎي ﻗﺒﻠﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده‪ -‬ﻛﺮﺑﻦ ‪– 14‬‬

‫ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺨﻲ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺎور رﺳﻴﺪه‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﭘﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﻗﺒﻼ ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﺑـﻲ‬

‫ﻗﺎﻋﺪﮔﻲ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ اﮔﺮ آن ﻛﻨﺪه ﻛﺎري ﻫﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﺑﻲ ﻗﺎﻋﺪﮔﻲ ﻣﻦ و از دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮي‬

‫وارد اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺑﻌﺪ از آن ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎ ﻧﻠﺴﻮن ﻓﻴﺰﻳﻜﺪان ﺣﺎﻻ ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮﻳﻦ دوﺳﺖ ﻣﻦ‬

‫ﺷﺪه‪ -‬ﺷﻮﺧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ‪ ،‬ﻛﻨﺎﻳﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ زﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ داﻧﺪ ﻣﻦ ﻣﻲ داﻧﻢ ﻛﻪ او ﻣﻲ داﻧﺪ‪ .‬و‬

‫‪153‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪154‬‬

‫ﻣﻦ واﻧﻤﻮد ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻫﻤﺎن ﺳﺮﮔﺮد ﭘﺮي ﻧﻈﺎﻣﻲ وار ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﺮد ﺧـﺸﻦ ﺑﺤـﺮان ﻫﺎﺳـﺖ اﻣـﺎ در‬

‫ﻣﻐﺰش ﭼﻴﺰي ﻧﺪارد‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻳﻚ ﻓﺮد داﻧﺸﮕﺎﻫﻲ واﻗﻌﻲ اﺳﺖ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻫﺎي او را وزارت دﻓـﺎع ﻣـﻲ‬

‫ﺑﺎﻟﻦ ﻫﺎي ﻫﻮاﺷﻨﺎﺳﻲ او اﺻـﻼ ﻫﻤـﺎﻧﻲ‬ ‫ﭘﺮدازد – ﻛﺪﻫﺎي ﻣﺎﻟﻲ آﻧﻬﺎ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ‪ .‬از ﻃﺮﻓﻲ‬

‫ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺻﻨﺪوق ﻫﺎ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم‪ -‬ﭼﻴﺰﻫﺎي ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻗﺒﻼ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪.‬‬

‫اوﺿﺎع ﻏﺮﻳﺒﻲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم‪.‬ﻣﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ام را دﻧﺒﺎل ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ :‬ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎس ﻫﺎ را ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ي ﻣﻮرد‬

‫ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﺑﺮم و ﺧﻮدم ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺑﻲ ﻗﺎﻋﺪﮔﻲ ﻣـﻲ ﮔـﺮدم‪.‬اﮔـﺮ روي ﻛـﻮه ﻣـﻮرد ﻧﻈـﺮ‬

‫ﻧﻠﺴﻮن را دﻳﺪم ﺑﻪ ﻣﻘﺘﻀﺎي وﺿﻊ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪا ﻳﻚ ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺴﻲ واﻗﻌﻲ ‪ .‬آن اﺳﻜﻴﻤﻮ را ﻛﻪ رﻓﻴﻖ ﺟﻚ ﭘﺘﺮﺳﻦ ﺑﻮد دﻳـﺪم‪ ،‬اﺳـﻢ اش ﻣـﺖ‬

‫ﻛﻴﮕﺎﻟﻴﻚ اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻚ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﺠﺎ او را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﺮدم آﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او ﮔﻔـﺖ روس‬

‫ﻫﺎ ﻫﻢ دﻧﺒﺎل ﺑﻲ ﻗﺎﻋﺪﮔﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ اواﻳﻞ اﻣﺴﺎل در ارﺗﻔﺎﻋﺎت ﻛﻮه ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻣﺮدي را دﻳـﺪه و ﻫـﺮ‬

‫روز ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﻣﺮد ﺑﻔﻬﻤﺪ او را زﻳﺮ ﻧﻈـﺮ ﮔﺮﻓﺘـﻪ‪ ،‬ﭼـﻮن ﺣـﺪس ﻣـﻲ زده در آﻧﺠـﺎ ﭼﻜـﺎر دارد و‬

‫درﺳﺖ ﺣﺪس زده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻣﻌﻠﻮم ﻣﻲ ﺷﻮد ﻛﻪ ﻣﺮد روس اﺳﺖ ‪ ،‬ﻳـﻚ ﺟﺎﺳـﻮس‪ .‬ﺑﻴـﺸﺘﺮ از اﻳـﻦ‬

‫ﻧﮕﻔﺖ ؛ اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم او را ﺳﺮ ﺑﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ آن ﺑﻲ ﻗﺎﻋﺪﮔﻲ را ﺑـﺮاﻳﻢ ﺗـﺸﺮﻳﺢ ﻛـﺮد‪.‬‬

‫ﻣﺜﻞ ﺷﻜﺎﻓﻲ در ﻫﻮاﺳﺖ ‪ ،‬ﺷﺒﻴﻪ ﻳﻚ ﭘﻨﺠﺮه‪ .‬از ﻣﻴﺎن آن ﻣﻲ ﺗﻮان دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮي را دﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻳﺎﻓﺘﻦ‬

‫آن ﻛﺎر راﺣﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ‪ ،‬ﭼﻮن آن ﻗﺴﻤﺖ از دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮ درﺳﺖ ﺷﺒﻴﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻧﻴﺎﺳﺖ – ﺳـﻨﮓ و‬

‫ﺧﺰه و اﻣﺜﺎل آن‪ .‬در ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎل رودي ﻛﻮﭼﻚ در ﻓﺎﺻﻠﻪ ي ﭘﻨﺠـﺎه ﻣﺘـﺮي ﻏـﺮب ﺻـﺨﺮه ﻫـﺎي‬

‫‪154‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪155‬‬

‫ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺧﺮﺳﻲ اﻳﺴﺘﺎده اﺳﺖ و ﺟﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﺟﻴﻚ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد درﺳﺖ ﻧﺒﻮد – ﺑﻪ ‪12‬‬

‫ش ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ اﺳﺖ ﺗﺎ ‪.11‬‬

‫ﺑﺮاﻳﻢ ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺴﻲ آرزو ﻛﻦ‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم‪ .‬ﺑﺮاﻳﺖ از دﻧﻴﺎي اﺷـﺒﺎح ﻳـﻚ ﻳﺎدﮔـﺎري ﻣـﻲ آورم‪ .‬ﻫﻤﻴـﺸﻪ‬

‫دوﺳﺘﺖ دارم‪ .‬از ﻃﺮف ﻣﻦ ﭘﺴﺮﻣﺎن را ﺑﺒﻮس‪.‬‬

‫ﺟﺎﻧﻲ‬

‫وﻳﻞ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﺳﺮش دارد ﮔﻴﺞ ﻣﻲ رود‪.‬‬

‫ﭘﺪرش دﻗﻴﻘﺎً ﭼﻴﺰي را ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ او ﺧﻮدش زﻳﺮ درﺧﺘﺎن ﻣﻤﺮز دﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬او ﻫﻢ ﭘﻨﺠﺮه‬

‫اي ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد – ﺣﺘﻲ ﺑﺮاي آن ﻛﻠﻤﻪ اي ﻣﺸﺎﺑﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﻛـﺮده ﺑـﻮد! ﭘـﺲ ﺣﺘﻤـﺎ وﻳـﻞ راه را‬

‫درﺳﺖ آﻣﺪه ﺑﻮد‪.‬و اﻳﻦ ﻫﻤﺎن اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ آن ﻣﺮدان دﻧﺒﺎل اش ﻣـﻲ ﮔـﺸﺘﻨﺪ‪ ...‬ﭘـﺲ ﺣﺘﻤـﺎً‬

‫ﺧﻄﺮﻧﺎك ﻫﻢ ﺑﻮد‪.‬‬

‫در زﻣﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪن ﻧﺎﻣﻪ وﻳﻞ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻛﻮدك ﺑـﻮد‪ .‬ﻫﻔـﺖ ﺳـﺎل ﺑﻌـﺪ آن روز ﺻـﺒﺢ در ﺳـﻮﭘﺮ‬

‫ﻣﺎرﻛﺖ ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎدر در ﺧﻄﺮ ﺟﺪي ﻗﺮار دارد و ﺑﺎﻳﺪ از او ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﻨﺪ ؛ ﺑﻌﺪ ﻛﻢ ﻛﻢ در‬

‫ﻣﺎه ﻫﺎي آﻳﻨﺪه ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺧﻄﺮ در ذﻫﻦ ﻣﺎدر اﺳﺖ و او ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﺎدرش ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻛﻨﺪ ﺑﻌﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪه‬

‫ﺑﻮد ﺗﻤﺎم ﺧﻄﺮ ﻓﻘﻂ ذﻫﻦ ﻣﺎدر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬واﻗﻌﺎ اﻓﺮادي دﻧﺒﺎل او ﺑﻮدﻧـﺪ‪ -‬دﻧﺒـﺎل آن ﻧﺎﻣـﻪ ﻫـﺎ ‪ ،‬اﻳـﻦ‬

‫اﻃﻼﻋﺎت‪.‬‬

‫‪155‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪156‬‬

‫ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﭼﺮا‪ .‬وﻟﻲ ﻋﻤﻴﻘﺎ اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ در ﻛﺎري ﭼﻨﺎن ﻣﻬﻢ ﺑﺎ ﭘـﺪرش‬

‫ﻫﻤﻜﺎري ﻛﻨﺪ؛ ﻛﻪ ﺟﺎن ﭘﺮي و ﭘﺴﺮش وﻳﻞ ﻫﺮ ﻛﺪام ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ آن ﭘﺪﻳﺪه ﺧـﺎرق اﻟﻌـﺎده را ﻛـﺸﻒ‬

‫ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻣﻲ دﻳﺪﻧﺪ ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻨﺪ درﺑـﺎره ي آن ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﺻـﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨـﺪ و‬

‫ﭘﺪرش از اﻳﻨﻜﻪ وﻳﻞ ﭘﺎ ﺟﺎي ﭘﺎي اوﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﺣﺴﺎس ﻏﺮور ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺷﺐ آراﻣﻲ ﺑﻮد ودرﻳﺎ ﺳﺎﻛﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ را ﺗﺎ ﻛﺮد و ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و ﺧﻮاﺑﻴﺪ‪.‬‬

‫‪156‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪157‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﺷﺸﻢ‬

‫ﭘﺮﻧﺪه ﻫﺎي ﻧﻮراﻧﻲ‬

‫ﺗﺎﺟﺮ ﺧﺰ رﻳﺶ ﺳﻴﺎه ﮔﻔﺖ ‪":‬ﮔﺮوﻣﻦ؟ از آﻛﺎدﻣﻲ ﺑﺮﻟﻴﻦ؟ ﺑﻲ ﺑﺎك ﺑﺮﻟﻴﻦ؟ ﺑﻲ ﺑـﺎك ﺑـﻮد‪ .‬ﭘﻨﺠـﺴﺎل‬

‫ﭘﻴﺶ درﺷﻤﺎل اورال او را دﻳﺪم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻣﺮده‪".‬‬

‫ﺳﺎم ﻛﺎﻧﺴﻴﻨﻮ ‪ ،‬ﻳﻚ آﺷﻨﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ و ﻳﻚ ﺗﮕﺰاﺳﻲ ﻣﺜﻞ ﻟﻲ اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ در ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﻧﻔﺖ ﺳﻮز در‬

‫ﻛﺎﻓﻪ ي دود ﮔﺮﻓﺘﻪ ي ﻫﺘﻞ ﺳﻤﻴﺮﺳﻜﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻳﻚ ﭘﻴﻚ ودﻛﺎي ﺳـﺮد و ﮔﺰﻧـﺪه را‬

‫ﺳﺮ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﺸﻘﺎب ﻣﺎﻫﻲ ﺷﻮر و ﻧﺎن ﺳﻴﺎه را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻟﻲ ﺳﺮ داد و او ﻳـﻚ ﻟﻘﻤـﻪ ﺑﺮداﺷـﺖ و‬

‫ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد ﺗﺎ ﺳﺎم ﺑﻘﻴﻪ ي ﻣﺎﺟﺮا را ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺎﺟﺮ ﺧﺰ اداﻣﻪ داد ‪ ":‬در داﻣﻲ ﻛـﻪ آن ﻳـﺎﻛﻮﻓﻠﻒ اﺣﻤـﻖ ﮔﺬاﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد اﻓﺘـﺎده ﺑـﻮد و ﭘـﺎﻳﺶ ﺗـﺎ‬

‫اﺳﺘﺨﻮان ﭼﺎك ﺧﻮرده ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺎي اﺳﺘﻔﺎده از دواي ﻋﺎدي‪ ،‬اﺻـﺮار داﺷـﺖ از ﻣـﺎده اي اﺳـﺘﻔﺎده‬

‫ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺧﺮس ﻫﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ -‬ﻳﻌﻨﻲ ﺧﺰه ي ﺧﻮن‪ -‬ﻳﻚ ﺟـﻮر ﮔﻠـﺴﻨﮓ اﺳـﺖ ‪ ،‬ﺧـﺰه ي‬

‫واﻗﻌﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺧﻼﺻﻪ روي ﺳﻮرﺗﻤﻪ اي دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد و ﻳﻚ در ﻣﻴﺎن از درد ﻧﻌﺮه ﻣﻲ ﻛـﺸﻴﺪ و‬

‫ﺑﻪ ﻣﺮدان دﺳﺘﻮراﺗﻲ ﻣﻲ داد – آﻧﻬﺎ ﻣﺸﻐﻮل رﺻﺪ ﺳﺘﺎره ﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎﻳﺪ درﺳﺖ اﻧﺪازه ﮔﻴﺮي ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔﺮﻧﻪ ﺑﺎ زﺑﺎن ﺗﻨﺪش ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺪ و ﺑﻴﺮاه ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ ،‬و ﭘﺴﺮ ﻋﺠﺐ زﺑﺎﻧﻲ داﺷﺖ ‪ ،‬ﻣﺜـﻞ ﺳـﻴﻢ‬

‫‪157‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪158‬‬

‫ﺧﺎردار‪ .‬ﻣﺮدي ﻻﻏﺮ اﻧﺪام ‪ ،‬ﺧﺸﻦ و ﻗﻮي ﻛـﻪ درﺑـﺎره ي ﻫﻤـﻪ ﭼﻴﺰﻛﻨﺠﻜـﺎو ﺑـﻮد ‪ .‬ﻣـﻲ داﻧـﺴﺘﻲ‬

‫ﻃﻴﻤﺮاﺳﻤﻲ ﺗﺎﺗﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد؟"‬

‫ﻟﻲ اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ﮔﻔﺖ ‪ ":‬ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ!" ﻗﺪري ودﻛﺎ در ﻟﻴﻮان ﺳﺎم رﻳﺨﺖ‪ .‬ﺷـﻴﺘﺎن اش ‪ ،‬ﻫـﺴﺘﺮ ‪ ،‬ﻛﻨـﺎر‬

‫ﭘﺸﺖ‬ ‫آرﻧﺞ او روي ﺑﺎر ﻛﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز ﮔﻮش ﻫﺎﻳﺶ را روي‬

‫اش ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻟﻲ آن روز ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻖ ﺑﺎدي ﻛﻪ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﻓﺮاﺧﻮاﻧـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ ﺑـﻪ ﻧـﻮازﻣﺒﻼ‬

‫ﭘﺮواز ﻛﺮده و ﺑﻌﺪ از آﻧﻜﻪ ﺗﺠﻬﻴﺰات اش را ﻣﺴﺘﻘﺮ ﻛﺮده ﺑـﻮد ﻣـﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑـﻪ ﻫﺘـﻞ ﺳﻤﻴﺮﺳـﻜﻲ در‬

‫ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪي ﻣﺎﻫﻲ آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺤﻠﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎري از ﻛﺸﺘﻲ ﻫﺎ ﻣﺎﻫﻴﮕﻴﺮي‬

‫ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻗﻄﺒﻲ ﺷﻤﺎل ﺗﻮﻗﻔﻤﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺒﺮﻫﺎ را رد و ﺑﺪل ﻛﻨﻨﺪ ﻳﺎ دﻧﺒﺎل ﻣﻠﻮان ﺑﮕﺮدﻧﺪ ﻳـﺎ ﺑـﺮاي‬

‫ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﭘﻴﻐﺎم ﺑﮕﺬارﻧﺪ ‪ ،‬و ﻟﻲ اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ در ﮔﺬﺷﺘﻪ روزﻫﺎي زﻳﺎدي را در آﻧﺠﺎ ﺳﭙﺮي ﻛﺮده ﺑﻮد‪،‬‬

‫در اﻧﺘﻈﺎر ﻋﻘﺪ ﻗﺮار داد‪ ،‬ﻣﺴﺎﻓﺮ ﻳﺎ ﺑﺎد ﻣﻮاﻓﻖ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺣﻀﻮر او در آﻧﺠﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺗﻠﻘﻲ ﻧﻤﻲ‬

‫ﺷﺪ‪.‬‬

‫و ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮات ﮔﺴﺘﺮده اي ﻛﻪ در دﻧﻴﺎي اﻃﺮاف ﺷﺎن اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺑﻮد ﻛـﻪ آدم ﻫـﺎ‬

‫ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﻫﺮ روز ﺧﺒﺮﻫﺎي ﺑﻴﺸﺘﺮي ﻣﻲ آﻣﺪ‪ .‬رودﺧﺎﻧﻪ ي ﻳﻨﻲ‬

‫ﺳﺌﻲ ﺧﺎﻟﻲ از ﻳﺦ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬آن ﻫﻢ در آن وﻗﺖ از ﺳﺎل؛ ﺑﺨﺸﻲ از اﻗﻴـﺎﻧﻮس ﺧـﺸﻚ ﺷـﺪه ﺑـﻮد و‬

‫‪158‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪159‬‬

‫اﺷﻜﺎل ﺳﻨﮕﻲ ﻋﺠﻴﺒﻲ و ﻣﺘﻘﺎرﻧﻲ را در ﺑﺴﺘﺮ درﻳﺎ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد؛ ﻳﻚ ﻣﺎﻫﻲ ﻣﺮﻛﺐ ﺳﻪ ﻣﺘـﺮي‬

‫ﺳﻪ ﻣﺎﻫﻴﮕﻴﺮ را از ﻗﺎﻳﻖ ﺷﺎن ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪه و ﺗﻜﻪ ﭘﺎره ﻛﺮده ﺑﻮد‪...‬‬

‫و ﻣﻪ از ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎل ﻣﺪام ﻣﻲ آﻣﺪ‪ ،‬ﺳﺮد و ﻏﻠﻴﻆ و ﮔﺎﻫﻲ آﻣﻴﺨﺘـﻪ ﺑـﺎ ﻧـﻮري ﻋﺠﻴـﺐ ﻛـﻪ در آن‬

‫اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻣﺒﻬﻤﻲ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺻﺪاﻳﻬﺎي ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻲ رﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫روي ﻫﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﺮاي ﻛﺎر زﻣﺎن ﺑﺪي ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻛﺎﻓﻪ ي ﺳﻤﻴﺮﺳﻜﻲ آن ﻗﺪر ﺷﻠﻮغ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺮدي ﻛﻪ در اﻧﺘﻬﺎي ﭘﻴﺸﺨﻮان ﺑﺎر ﻧﺸـﺴﺘﻪ ﺑـﻮد ﮔﻔـﺖ ‪ ":‬ﮔﻔﺘـﻲ ﮔـﺮوﻣﻦ؟ ﭘﻴﺮﻣـﺮدي در ﻟﺒـﺎس‬

‫ﺷﻜﺎرﭼﻴﺎن ﺳﮓ ﻣﺎﻫﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻴﺘﺎن اش‪ ،‬ﻳﻚ ﻣﻮش ﻗﻄﺒﻲ‪ ،‬ﺑـﺎ ﺣـﺎﻟﺘﻲ ﺟـﺪي داﺷـﺖ از درون‬

‫ﺟﻴﺐ او ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ".‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬او ﺗﺎﺗﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑـﻪ آن ﻗﺒﻴﻠـﻪ ﭘﻴﻮﺳـﺖ ﻣـﻦ آﻧﺠـﺎ‬

‫ﺑﻮدم‪ .‬دﻳﺪم ﻛﻪ داد ﺟﻤﺠﻤﻪ اش را ﺳﻮراخ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﺳﻢ دﻳﮕﺮي ﻫﻢ داﺷﺖ‪ -‬ﻳﻚ اﺳﻢ ﺗﺎﺗﺎري ؛ ﻳﻚ‬

‫دﻗﻴﻘﻪ ي دﻳﮕﺮ ﻳﺎدم ﻣﻲ آﻳﺪ‪".‬‬

‫ﻟﻲ اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﺐ ‪ ،‬رﻓﻴﻖ ﺑﮕﺬار ﻳﻚ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻲ ﻣﻬﻤﺎن ات ﻛﻨﻢ‪ .‬ﻣﻦ دﻧﺒﺎل ﺧﺒـﺮ از اﻳـﻦ‬

‫ﻣﺮد ﻣﻲ ﮔﺮدم ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪ اي ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮد؟"‬

‫"ﭘﺎﺧﺘﺎرﻫﺎي ﻳﻨﻲ ﺳﺌﻲ‪ .‬در ﭘﺎي رﺷﺘﻪ ﻛﻮه ﺳﻤﻴﻮﻧﻒ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﺤﻞ اﺗﺼﺎل دو رود ﻳﻨﻲ ﺳـﺌﻲ و –‬

‫اﺳﻢ اش را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ام‪ -‬رودﺧﺎﻧﻪ اي ﻛﻪ از ﻛﻮه ﻫﺎ ﺳﺮازﻳﺮ ﻣـﻲ ﺷـﻮد‪ .‬در ﻣﺤـﻞ ﻓـﺮود رود‬

‫ﺻﺨﺮه اي ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺴﺖ‪".‬‬

‫‪159‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪160‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬آه ‪ ،‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬اﻻن ﻳﺎدم آﻣﺪ‪ .‬از روي آن ﭘﺮواز ﻛﺮده ام‪ .‬ﮔﻔﺘﻲ ﮔـﺮوﻣﻦ داد ﺟﻤﺠﻤـﻪ اش را‬

‫ﺳﻮراخ ﻛﻨﻨﺪ؟ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮد؟"‬

‫ﺷﻜﺎرﭼﻲ ﭘﻴﺮ ﮔﻔﺖ‪ ":‬او ﻳﻚ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳـﻚ ﻋـﻀﻮ‬

‫ﺑﭙﺬﻳﺮد ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻳﺎ ﺷﻤﻦ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﺳﻮراخ ﻛﺮدن ﺟﻤﺠﻤﻪ دو ﺷﺐ و ﻳـﻚ‬

‫روز ﻃﻮل ﻣﻲ ﻛﺸﺪ‪ .‬از ﻳﻚ ﻣﺘﻪ ي ﻛﻤﺎﻧﻲ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي آﺗﺶ درﺳـﺖ‬

‫ﻛﺮدن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪".‬‬

‫ﺳﺎم ﻛﺎﻧﺴﻴﻨﻮ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬آه ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﮔﺮوه اش آن ﻃﻮر از او اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺧـﺸﻦ‬

‫ﺗﺮﻳﻦ ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ دﻳﺪه ﺑﻮدم ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻫﺮاﺳـﺎن ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﺳـﻮ و ان ﺳـﻮ ﻣـﻲ‬

‫دوﻳﺪﻧﺪ و دﺳﺘﻮرات او را اﻧﺠﺎم ﻣﻲ دادﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ او ﻳﻚ ﺷﻤﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ دﻳﮕـﺮ ﺑـﺪﺗﺮ ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻣﻲ داﻧﻲ ‪ ،‬ﻛﻨﺠﻜﺎوي آن ﻣﺮد ﻗﺪرﺗﻲ ﻫﻤﭽﻮن آرواره ﻫﺎي ﮔﺮگ داﺷـﺖ؛ ﻧﻤـﻲ ﮔﺬاﺷـﺖ رﻫـﺎ‬

‫ﺷﻮي‪ .‬ﻣﺮا وادار ﻛﺮد ﻫﺮ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ درﺑﺎره ي آن ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻢ ‪ ،‬ﺣﺘﻲ درﺑـﺎره‬

‫ي ﻋﺎدات ﮔﺮگ ﻫﺎ و روﺑﺎه ﻫﺎ‪ .‬از درد آن ﺗﻠﻪ ي ﻟﻌﻨﺘﻲ ﻳﺎ ﻛﻮﻓﻠـﻒ در ﻋـﺬاب ﺑـﻮد ؛ ﭘـﺎﻳﺶ ﭼـﺎك‬

‫ﺧﻮرده ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﺪاوا ﺑﺎ ﺧﺰه ي ﺧﻮن را ﻣﻲ ﻧﻮﺷـﺖ ‪ ،‬دﻣـﺎي ﺑـﺪن اش را اﻧـﺪازه ﻣـﻲ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺷﻜﻞ زﺧﻢ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد و از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﻳﺎدداﺷﺖ ﺑﺮ ﻣﻲ داﺷﺖ ﻣﺮد ﻋﺠﻴﺒـﻲ‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺎدوﮔﺮي ﻋﺎﺷﻖ او ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﺮوﻣﻦ ﺑﻪ او ﺟﻮاب رد داد‪".‬‬

‫‪160‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪161‬‬

‫ﻟﻲ ﺑﻪ ﻳﺎد زﻳﺒﺎﻳﻲ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ اﻓﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺟﺪي؟"‬

‫ﺷﻜﺎرﭼﻲ ﺳﮓ ﻣﺎﻫﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻳﻚ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ اﺑﺮاز ﻋـﺸﻖ ﻛـﺮد‬

‫ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻮل ﻛﻨﻲ اﮔﺮ ﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺳﺮت ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﺧﻮدت اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻧﺘﺨﺎﺑﻲ اﺟﺒﺎري اﺳﺖ‪ :‬ﻳـﺎ‬

‫ﻧﻌﻤﺖ ﻳﺎ ﻧﻔﺮﻳﻦ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام را اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻜﻨﻲ‪".‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺣﺘﻤﺎ دﻟﻴﻞ داﺷﺘﻪ ‪".‬‬

‫" اﮔﺮدرﺳﺖ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ‪".‬‬

‫ﺳﺎم ﻛﺎﻧﺴﻴﻨﻮﮔﻔﺖ‪ ":‬آدم ﻛﻠﻪ ﺷﻘﻲ ﺑﻮد‪".‬‬

‫ﻟﻲ ﺣﺪس زد ‪ ":‬ﺷﺎﻳﺪ زن دﻳﮕﺮي را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ‪ .‬ﭼﻴـﺰ دﻳﮕـﺮي ﻫـﻢ درﺑـﺎره ي او ﺷـﻨﻴﺪه ام؛‬

‫ﺷﻨﻴﺪم ﺟﺎﻳﻲ ك ﺷﻴﺌﻲ ﺟﺎدوﻳﻲ را ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻪ ‪ ،‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﭼﻪ ﺷﻴﺌﻲ ﻛﻪ ﺻﺎﺣﺐ اش را ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ‬

‫ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا را ﺷﻨﻴﺪه اﻳﺪ؟"‬

‫ﺷﻜﺎرﭼﻲ ﺳﮓ ﻣﺎﻫﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪه ام‪ .‬ﺧﻮدش آن را ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺮدي ﺑﻮد ﻛﻪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد او را وادار ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻛﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﺮوﻣﻦ او را ﻛﺸﺖ‪".‬‬

‫ﺳﺎم ﻛﺎﻧﺴﻴﻨﻮ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻋﺠﺐ ﺷﻴﺘﺎن ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺒﻲ ﻫﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﻋﻘﺎب ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻘﺎﺑﻲ ﺳﻴﺎه ﺑﺎ ﺳﺮ‬

‫و ﺳﻴﻨﻪ اي ﺳﻔﻴﺪ ‪ ،‬ﻋﻘﺎﺑﻲ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم و ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ اﺳﻢ اش ﭼﻴﺴﺖ‪".‬‬

‫‪161‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪162‬‬

‫ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻓﺮوش ﻛﻪ داﺷﺖ ﮔﻮش ﻣﻲ داد ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻋﻘﺎب ﻣﺎﻫﻴﮕﻴﺮ ﺑﻮد‪ .‬دارﻳﺪ راﺟﻊ ﺑـﻪ اﺳـﺘﻦ ﮔـﺮوﻣﻦ‬

‫ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟ ﺷﻴﺘﺎن اش ﻳﻚ ﻋﻘﺎب ﻣﺎﻫﻴﮕﻴﺮ ﺑﻮد‪".‬‬

‫ﻟﻲ اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭼﻪ ﺑﻪ ﺳﺮش آﻣﺪ؟"‬

‫ﺷﻜﺎرﭼﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬اوه‪ ،‬درﮔﻴﺮ ﺟﻨﮕﻬﺎي ﺑﻮﻣﻲ ﻫﺎ ﺷﺪ و ﺗﺎ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﺮﻳﻨﮓ رﻓﺖ‪ .‬آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر ﺷﻨﻴﺪم‬

‫ﻛﻪ ﺗﻴﺮ ﺧﻮرده‪ .‬درﺟﺎ ﻣﺮد‪".‬‬

‫ﭘﻴﺎﻟﻪ ﻓﺮوش ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻫﺮ دو اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﻲ داﻧﻢ ‪ ،‬ﭼـﻮن از اﺳـﻜﻴﻤﻮﻳﻲ ﻛـﻪ ﺑـﺎ او ﺑـﻮده‬

‫ﺷﻨﻴﺪه ام‪ .‬ﻇﺎﻫﺮاً در ﺳﺎﺧﺎﻟﻴﻦ اردو زده ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻬﻤﻦ ﻣﻲ آﻳﺪ‪ .‬ﮔﺮوﻣﻦ زﻳـﺮ ﺻـﺪﻫﺎ ﺗـﻦ ﺳـﻨﮓ‬

‫دﻓﻦ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬اﺳﻜﻴﻤﻮ ﺧﻮدش اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ دﻳﺪه‪".‬‬

‫ﻟﻲ اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻄﺮي را ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﺗﻌﺎرف ﻣﻲ ﻛﺮد ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ اﻳﻦ ﻣـﺮد ﭼﻜـﺎر‬

‫داﺷﻪ ﻣﻲ ﻛﺮده‪ .‬دﻧﺒﺎل روﻏﻦ ﺻﺨﺮه ﺑﻮده؟ ﻳﺎ ﻳﻚ ﻓﺮد ﻧﻈﺎﻣﻲ ﺑﻮده؟ ﻳﺎ ﻳﻚ ﻓﻴﻠﺴﻮف؟ ﺳـﺎم‪ ،‬ﺗـﻮ از‬

‫اﻧﺪازه ﮔﻴﺮي ﮔﻔﺘﻲ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ ﻫﺪﻓﻲ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ؟"‬

‫" داﺷﺘﻨﺪ ﺳﺘﺎره ﻫﺎ را رﺻﺪ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬آﺋﻮرورا را‪ .‬ﻋﺎﺷﻖ آﺋﻮرورا ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻈـﺮم ﻋﻼﻗـﻪ ي‬

‫اﺻﻠﻲ او ﺑﻪ وﻳﺮاﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻲ‪".‬‬

‫‪162‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪163‬‬

‫ﺷﻜﺎرﭼﻲ ﺳﮓ ﻣﺎﻫﻲ ﮔﻔﺖ ‪ ":‬ﻛﺴﻲ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻛﻪ اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮي دارد‪ .‬روي ﻛﻮه رﺻـﺪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ اي ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ آﻛﺎدﻣﻲ ﺳﻠﻄﻨﺘﻲ روﺳﻴﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ آﻧﻬﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺪاﻧﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲ داﻧـﻢ‬

‫ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﻲ رﻓﺖ‪".‬‬

‫ﺳﺎم ﻛﺎﻧﺴﻴﻨﻮ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺣﺎﻻ اﺻﻼ ﺑﺮاي ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺪاﻧﻲ‪ ،‬ﻟﻲ؟"‬

‫ﻟﻲ اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺪري ﭘﻮل ﺑﺪﻫﻜﺎر اﺳﺖ‪".‬‬

‫اﻳﻦ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﭼﻨﺎن ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻛﻨﻨﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﻫﻤﻪ رﻓـﻊ ﺷـﺪ‪ .‬ﻣﻮﺿـﻮع ﺑﺤـﺚ ﻋـﻮض ﺷـﺪ‪:‬‬

‫ﺗﻐﻴﻴﺮات ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺑﺎري ﻛﻪ در اﻃﺮاف داﺷﺖ ﻣﻲ اﻓﺘﺎد و ﻫﻴﭽﻜﺲ آن را ﻧﻤﻲ دﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻜﺎرﭼﻲ ﺳﮓ ﻣﺎﻫﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﺎﻫﻲ ﮔﻴﺮﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﺎ ﻛﺸﺘﻲ ﺑـﻪ دﻧﻴـﺎي ﺟﺪﻳـﺪ ﺳـﻔﺮ‬

‫ﻛﺮد‪".‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﮕﺮ دﻧﻴﺎي ﺟﺪﻳﺪي دارﻳﻢ ؟"ﺷﻜﺎرﭼﻲ ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻧﻜﻪ اﻳﻦ ﻣﻪ ﻟﻌﻨﺘـﻲ‬

‫ﻣﺤﻮ ﺷﻮد آن را ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﻢ‪ .‬اول ﻛﻪ اﻳﻦ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد ‪ ،‬ﺳﻮار ﻛﺎﻳـﺎك ام ﺑـﻮدم و داﺷـﺘﻢ ﺑـﻪ ﺳـﻤﺖ‬

‫ﻧﻤـﻲ ﻛـﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺷﻤﺎل ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر اﺗﻔﺎﻗﻲ ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﻣﻨﻈﺮه اي را ﻛﻪ دﻳﺪم ﻓﺮاﻣﻮش‬

‫ﺣﺎﻇﺮ ﺑﻮدم ﺑﻪ آﺳﻤﺎن و آن درﻳﺎي آرام ﺑﺮوم ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳـﺮ ﻧﮕـﺎه ﻛـﻨﻢ؛ اﻣـﺎ ﺑﻌـﺪ‬

‫ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﻪ آﻟﻮد ﺷﺪ‪"...‬‬

‫‪163‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪164‬‬

‫ﺳﺎم ﻛﺎﻧﺴﻴﻨﻮ ﻏﺮﻳﺪ ﻛﻪ‪":‬ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻪ اي ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻳﻚ ﻣﺎه ﻫﺴﺖ ﻛﻪ از ﺑـﻴﻦ‬

‫ﻧﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ از اﺳﺘﺎﻧﻴﺴﻼوس ﮔﺮوﻣﻦ ﭘﻮل ﻃﻠﺐ داري ول ﻣﻌﻄﻠـﻲ ‪ ،‬ﻟـﻲ ؛ آن‬

‫ﻣﺮد ﻣﺮده‪".‬‬

‫ﺷﻜﺎرﭼﻲ ﺳﮓ ﻣﺎﻫﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬آﻫﺎ ! اﺳﻢ ﺗﺎﺗﺎري اش را ﻳﺎدم آﻣﺪ در ﻣﺪت ﺳﻮراخ ﻛﺮدن ﺟﻤﺠﻤـﻪ‬

‫او را ﭼﻪ ﺻﺪا ﻣﻲ زدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰي ﺷﺒﻴﻪ ﺟﻮﭘﺎري ‪".‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺟﻮﭘﺎري؟ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﻤﻲ را ﻗﺒﻼ ﻧﺸﻨﻴﺪه ﺑﻮدم‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ژاﭘﻨﻲ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﺐ ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻪ‬

‫ﭘﻮل ام ﺑﺮﺳﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺮاغ وراث او ﺑﮕﺮدم‪ .‬ﻳﺎ ﺷـﺎﻳﺪ آﻛـﺎدﻣﻲ ﺑـﺮﻟﻴﻦ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ ﻗـﺮض او را‬

‫ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﻣﻲ روم از رﺻﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻢ ﺷﺎﻳﺪ آدرس او را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪".‬‬

‫*‬

‫رﺻﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻤﻲ دورﺗﺮ در ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎل ﺑﻮد و ﻟﻲ اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ﻳﻚ ﺳـﻮرﺗﻤﻪ ي ﺳـﮕﻲ ﺑـﺎ راﻧﻨـﺪه‬

‫ﻛﺮاﻳﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻄﺮ ﺳﻔﺮ در ﻣﻪ را ﺑﻪ ﺟﺎن ﺑﺨﺮد راﺣـﺖ ﻧﺒـﻮد‪ ،‬اﻣـﺎ‬

‫ﻟﻲ ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﻮل او ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻛﻨﻨﺪه وﺑﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﺎﺗﺎري ﭘﻴـﺮ از ﻣﻨﻄﻘـﻪ اب ﺑﻌـﺪ ﻛﻠـﻲ ﭼﺎﻧـﻪ زدن‬

‫ﻗﺒﻮل ﻛﺮد او را ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺒﺮد‪.‬‬

‫ﺳﻮرﺗﻤﻪ ران از ﻗﻄﺐ ﻧﻤﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ آن اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑـﺎ ﻧـﺸﺎﻧﻪ ﻫـﺎي دﻳﮕـﺮ‬

‫ﺟﻬﺖ ﻳﺎﺑﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺜﻼ ﺷﻴﺘﺎن اش ﻛﻪ ﻳﻚ روﺑﺎه ﻗﻄﺒﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﻠﻮي ﺳﻮرﺗﻤﻪ ﻣـﻲ ﻧﺸـﺴﺖ و‬

‫‪164‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪165‬‬

‫ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق ﻫﻮا را ﺑﻮ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻟﻲ ﻛﻪ ﻗﻄﺐ ﻧﻤﺎﻳﺶ را ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ‪ ،‬ﻗﺒﻼ ﻓﻬﻤﻴـﺪه ﺑـﻮد‬

‫ﻛﻪ ﻣﻴﺪان ﻣﻐﻨﺎﻃﻴﺴﻲ زﻣﻴﻦ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﻴﻪ ي ﭼﻴﺰﻫﺎ دﭼﺎر اﺧﺘﻼل ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻮرﺗﻤﻪ ران ﭘﻴﺮ در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﺻﺮف ﻗﻬﻮه ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﮔﻔـﺖ‪ ":‬اﻳـﻦ اﺗﻔـﺎق ﻗـﺒﻼ ﻫـﻢ‬

‫اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪".‬‬

‫" ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ؟ ﺑﺎز ﺷﺪن آﺳﻤﺎن؟ ﻗﺒﻼ ﻫﻢ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده؟"‬

‫" ﻫﺰاران ﻧﺴﻞ ﻗﺒﻞ از ﻣﺎ‪ .‬ﻣﺮدم ﻣﻦ ﻳﺎدﺷﺎن ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻣﺪت ﻫﺎ ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﻫﺰاران ﻧﺴﻞ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‪".‬‬

‫" در اﻳﻦ ﺑﺎره ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ؟"‬

‫" آﺳﻤﺎن ﺷﻜﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ و اﺷﺒﺎح ﺑﻴﻦ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ و دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮ رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﺗﻤـﺎم زﻣـﻴﻦ‬

‫ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد‪ .‬ﻳﺦ ﻫﺎ آب ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﻣﻨﺠﻤﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺑﻌـﺪ اﺷـﺒﺎح ﺷـﻜﺎف را ﺑـﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آن را‬

‫ﻣﺴﺪود ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ آﺳـﻤﺎن در آن ﻧﻘﻄـﻪ ﻧـﺎزك ﺗـﺮ اﺳـﺖ‪ ،‬ﭘـﺸﺖ ﺳـﭙﻴﺪه‬

‫ﺷﻤﺎﻟﻲ‪".‬‬

‫" ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﻴﻔﺘﺪ ‪ ،‬اوﻣﺎك ؟"‬

‫" ﻣﺜﻞ دﻓﻌﻪ ﻗﺒﻞ‪ .‬ﻫﻤﻪ ي آن اﺗﻔﺎق ﻫﺎ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از دردﺳﺮ ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺟﻨﮓ ﺑﺰرگ اﺷﺒﺎح‪".‬‬

‫ﺳﻮرﺗﻤﻪ ران ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰد و ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ اداﻣﻪ دادﻧﺪ ‪ ،‬آرام از روي ﭘﻴﭻ و ﺗـﺎب‬

‫ﻫﺎ و ﺣﻔﺮه ﻫﺎي ﺑﺮﻓﻲ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و از ﻛﻨﺎر ﺻﺨﺮه اي ﻛﻪ دردل ﻣﻪ ﺗﻨﻬـﺎ ﺳـﺎﻳﻪ ي ﮔﻨـﮓ آن دﻳـﺪه‬

‫‪165‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪166‬‬

‫ﻣﻲ ﺷﺪ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪ ":‬رﺻﺪ ﺧﺎﻧﻪ آن ﺑﺎﻻ اﺳـﺖ‪ .‬ﺣـﺎﻻ ﺑﺎﻳـﺪ ﭘﻴـﺎده ﺑـﺮوي‪ .‬راه‬

‫ﺳﻮرﺗﻤﻪ رو ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮﮔﺮدي اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻢ‪".‬‬

‫" ﺑﻠﻪ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻛﺎرم ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮﮔﺮدم ‪ ،‬اوﻣﺎك‪ .‬ﺑﺮاي ﺧﻮدت آﺗﺶ درﺳﺖ ﻛﻦ ‪ ،‬رﻓﻴـﻖ ‪،‬‬

‫ﺑﻨﺸﻴﻦ و ﻛﻤﻲ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻦ‪ .‬ﺗﺎ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدم‪".‬‬

‫ﻟﻲ اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد ‪ ،‬ﻫﺴﺘﺮ در ﺳﻴﻨﻪ ي ﻛﺖ او ﺟﺎ ﺧﻮش ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ از ﻧـﻴﻢ ﺳـﺎﻋﺖ‬

‫ﺻﻌﻮد دﺷﻮار ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻫﻴﺒﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ ﺟﻠﻮي او ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺣـﺎﻻ آن را در آﻧﺠـﺎ‬

‫ﻗﺮار داده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮه ﻓﻘﻂ در ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﻣﻪ رﻗﻴﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻇـﺎﻫﺮ ﺷـﺪ و دوﺑـﺎره از‬

‫ﻧﻈﺮ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻨﺒﺪ ﺑﺰرگ رﺻﺪﺧﺎﻧﻪ را دﻳﺪ ‪ ،‬و ﮔﻨﺒﺪي ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮ را ﻛﻤﻲ دورﺗـﺮ‪ ،‬و ﺑـﻴﻦ آﻧﻬـﺎ‬

‫ﭼﻨﺪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اداري و ﺧﺎﻧﻪ ي ﻛﺎرﻛﻨﺎن‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻧﻮري دﻳﺪه ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼـﻮن ﭘﻨﺠـﺮه ﻫـﺎ ﻫﻤﻴـﺸﻪ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺮاي رﺻﺪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻣﻄﻠﻖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ از آﻧﻜﻪ ﻟﻲ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﺳﺘﺎره ﺷﻨﺎس ﻫﺎﻳﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣـﺸﺘﺎق‬

‫ﺷﻨﻴﺪن ﺧﺒﺮﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ او ﺑﺎ ﺧﻮد آورده ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻤﺘﺮ داﻧﺸﻤﻨﺪي ﻣﺜﻞ ﺳﺘﺎره ﺷﻨﺎﺳﻲ ﻛـﻪ‬

‫در ﻣﻪ ﺑﺎﺷﺪ دﻟﮕﻴﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﻟﻲ ﻫﺮ ﭼﻪ را ﻛﻪ دﻳﺪه ﺑﻮد ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد و وﻗﺘـﻲ آن ﺣـﺮف‬

‫ﻫﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ از اﺳﺘﺎﻧﻴﺴﻼوس ﮔﺮوﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺳﺘﺎره ﺷﻨﺎس ﻫﺎ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ اي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﺲ دﻳﮕـﺮ‬

‫را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪166‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪167‬‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫ﻣﺪﻳﺮ رﺻﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﮔﺮوﻣﻦ؟ ﺑﻠﻪ ‪ ،‬راﺳﺘﻲ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ اﺳﻢ اش اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺎدم‬

‫آﻳﺪ‪"...‬‬

‫ﻣﻌﺎون اش ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻪ ‪ ،‬ﻧﺒﻮد‪ .‬او ﻋﻀﻮ ﻛﺎﻟﺞ ﺳﻠﻄﻨﺘﻲ آﻟﻤـﺎن ﺑـﻮد‪ .‬او را در ﺑـﺮﻟﻴﻦ ﻣﻼﻗـﺎت ﻛـﺮدم‪.‬‬

‫ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ آﻟﻤﺎﻧﻲ ﺑﻮد‪".‬‬

‫ﻣﺪﻳﺮ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻪ ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﻳﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺑﻮده ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗـﺴﻠﻂ اش در زﺑـﺎن‬

‫آﻟﻤﺎﻧﻲ ﻋﺎﻟﻲ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ درﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬او ﻣﺴﻠﻤﺎ ﻋﻀﻮ آﻛﺎدﻣﻲ ﺑﺮﻟﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻚ زﻣﻴﻦ ﺷﻨﺎس ﺑـﻮد‬

‫‪"...‬‬

‫ﻛﺲ دﻳﮕﺮي ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻪ ‪ ،‬ﻧﻪ ‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ‪ .‬درﺑﺎره زﻣﻴﻦ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧـﻪ ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان‬

‫زﻣﻴﻦ ﺷﻨﺎس ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﺎ او ﻣﻔﺼﻞ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدم ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺑﺘـﻮان ﺑـﻪ او ﻟﻘـﺐ ﺑﺎﺳـﺘﺎن ﺷـﻨﺎس و‬

‫ﻛﻬﻦ ﺧﻂ ﺷﻨﺎس داد‪".‬‬

‫ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮي دور ﻳﻚ ﻣﻴﺰ در اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﻧﻘﺶ اﺗﺎق ﻧﺸﻴﻤﻦ‪ ،‬اﺗﺎق ﻏﺬاﺧﻮري ‪ ،‬ﺑـﺎر‪ ،‬اﺗـﺎق اﺳـﺘﺮاﺣﺖ و‬

‫ﺧﻼﺻﻪ اﺗﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﭼﻨﺪ ﻣﻨﻈـﻮره داﺷـﺖ ﻧﺸـﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬دو ﻧﻔﺮﺷـﺎن روس ﺑﻮدﻧـﺪ ‪ ،‬ﻳﻜـﻲ‬

‫ﻟﻬﺴﺘﺎﻧﻲ ‪ ،‬ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ اﻫﻞ ﻳﻮروﺑﺎ و دﻳﮕﺮي ﺑﻮﻣﻲ ﺑﻮد‪ .‬ﻟـﻲ اﺳﻜﻮرﺳـﺒﻲ اﺣـﺴﺎس ﻛـﺮد آن ﺟﻤـﻊ‬

‫ﻛﻮﭼﻚ از داﺷﺘﻦ ﻣﻬﻤﺎن ﺧﻮﺷﺤﺎل اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﻪ ﺑﺤﺜﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﭘﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪه‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻟﻬﺴﺘﺎﻧﻲ آﺧﺮﻳﻦ ﻛـﺴﻲ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺣـﺮف زد‪ ،‬ﺑﻌـﺪ ﻳﻮروﺑـﺎﻳﻲ ﺣـﺮف او را ﻗﻄـﻊ ﻛـﺮد‪" :‬‬

‫‪167‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪168‬‬

‫ﻣﻨﻈﻮرت از ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎس و ﻛﻬﻦ ﺷﻨﺎس ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎس ﻫـﺎ در ﻣـﻮرد اﺷـﻴﺎي ﻗـﺪﻳﻤﻲ‬

‫ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ؛ ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻠﻤﻪ ي دﻳﮕﺮي را ﻛﻪ ﻣﻌﻨﻲ ﻗﺪﻳﻤﻲ دارد ﺑﻪ آن اﺿﺎﻓﻪ ﻛﻨﻴﻢ ؟"‬

‫ﻟﻬﺴﺘﺎﻧﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺣﻮزه ي ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت او ﺧﻴﻠﻲ ﻓﺮاﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺗـﺼﻮر ﻣـﻲ ﻛﻨـﻲ‪ ،‬ﻫﻤـﻴﻦ‪ .‬او‬

‫دﻧﺒﺎل ﺑﻘﺎﻳﺎي ﺗﻤﺪن ﻫﺎي ﺑﻴﺴﺖ ‪ ،‬ﺳﻲ ﻫﺰار ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ‪".‬‬

‫ودﻳﺮ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭼﺮﻧﺪ اﺳﺖ! ﻣﺰﺧﺮﻓﺎت! ﻣﺮدك ﺗﻮ را دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻤﺪﻧﻲ ﺑﻪ ﻗﺪﻣﺖ ﺳـﻲ ﻫـﺰار‬

‫ﺳﺎل؟ ﻫﺎ! ﺑﺎ ﻛﺪام ﺷﻮاﻫﺪ؟"‬

‫ﻟﻬﺴﺘﺎﻧﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬زﻳﺮ ﻳﺦ ﻫﺎ‪ .‬ﻧﻜﺘﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﮔـﺮوﻣﻦ ﻣﻴـﺪان ﻣﻐﻨﺎﻃﻴـﺴﻲ زﻣـﻴﻦ در‬

‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ اﺳﺎﺳﻲ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮده و ﻣﺤﻮر زﻣﻴﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﻛـﺮده اﺳـﺖ‪ ،‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﻨـﺎﻃﻖ‬

‫ﻣﻌﺘﺪل ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺳﺮدﺳﻴﺮ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻜﻲ از روس ﻫﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ":‬ﭼﻄﻮر؟"‬

‫" ﻓﺮﺿﻴﻪ ي ﭘﻴﭽﻴﺪه اي داﺷﺖ‪ .‬ﻧﻜﺘﻪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﺮ ﻧﺸﺎﻧﻪ اي از ﺗﻤﺪن ﻫﺎي ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻲ از ﻣـﺪت‬

‫ﻫﺎ ﭘﻴﺶ زﻳﺮ ﻳﺦ ﻣﺪﻓﻮن ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬او ادﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻋﻜﺲ ﻫﺎﻳﻲ از ﺻﺨﺮه ﻫـﺎﻳﻲ ﺑـﺎ اﺷـﻜﺎل ﻏﻴـﺮ‬

‫ﻋﺎدي دارد‪".‬‬

‫ﻣﺪﻳﺮ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻫﺎ! ﻫﻤﻴﻦ؟"‬

‫ﻟﻬﺴﺘﺎﻧﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ دارم ﻧﻘﻞ ﻗﻮل ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪ ،‬از او دﻓﺎع ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ‪".‬‬

‫‪168‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪169‬‬

‫ﻟﻲ اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ":‬آﻗﺎﻳﺎن ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺑﻮد ﮔﺮوﻣﻦ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻴﺪ؟"‬

‫ﻣﺪﻳﺮ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﺐ‪ ،‬ﺑﮕﺬار ﺑﺒﻴﻨﻢ ‪ ،‬ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر او را دﻳﺪم‪".‬‬

‫ﻳﻮروﺑﺎﻳﻲ ﮔﻔﺖ ‪ ":‬ﺧﺐ‪ ،‬ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎل ﻗﺒﻞ از آن ﺑﺮاي ﺧﻮدش اﺳﻢ و رﺳﻤﻲ ﭘﻴﺪا ﻛـﺮده ﺑـﻮد‪ ،‬ﺑـﻪ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ رﺳﺎﻟﻪ اي ﻛﻪ درﺑﺎره ي ﺗﻐﻴﻴﺮات ﻗﻄﺐ ﻣﻐﻨﺎﻃﻴﺴﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻧﺎﮔﻬـﺎن ﺳـﺮ و ﻛﻠـﻪ اش‬

‫ﭘﻴﺪا ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ دوران داﻧﺸﺠﻮﻳﻲ ﻳﺎ ﺣﺘﻲ ﻛﺎرﻫﺎي ﻗﺒﻠﻲ او را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد‪ "...‬ﻣـﺪﺗﻲ‬

‫ﺑﻪ ﮔﻔﺖ و ﮔﻮ اداﻣﻪ دادﻧﺪ‪ ،‬از ﺧﺎﻃﺮات ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﻔﺘﻨـﺪ و اﻳﻨﻜـﻪ ﭼـﻪ ﺑﻼﻳـﻲ ﻣﻤﻜـﻦ اﺳـﺖ ﺑﺮﺳـﺮ‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﻛﺜﺮﺷﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ او اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻣﺮده اﺳﺖ‪ .‬در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻟﻬـﺴﺘﺎﻧﻲ‬

‫رﻓﺖ ﺗﺎ ﻗﺪري ﻗﻬﻮه درﺳﺖ ﻛﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺴﺘﺮ‪ ،‬ﺷﻴﺘﺎن ﺧﺮﮔﻮش ﻟﻲ ‪ ،‬آرام ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ ":‬از ﺑﻮﻣﻲ ﺑﭙﺮس‪".‬‬

‫اﺷـﺎره‬ ‫ﺑﻮﻣﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻢ ﺣﺮف زده ﺑﻮد‪ .‬ﻟﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد او ﺷﺨﺺ ﻛﻢ ﺣﺮﻓﻲ اﺳﺖ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ‬

‫ﭼـﺸﻢ ﻫـﺎي‬ ‫ي ﻫﺴﺘﺮ دزداﻧﻪ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺷﻴﺘﺎن آن ﻣﺮد ﻛﻪ ﺟﻐﺪي ﻗﻄﺒﻲ ﺑﻮد اﻧﺪاﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ‬

‫درﺷﺖ و ﻧﺎرﻧﺠﻲ اش ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﺟﻐﺪﻫﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮري اﻧﺪ ‪ ،‬زل ﻣـﻲ زﻧﻨـﺪ ؛ اﻣـﺎ‬

‫ﺣﻖ ﺑﺎ ﻫﺴﺘﺮ ﺑﻮد ‪ ،‬در ﺷﻴﺘﺎن آن ﻣﺮد ﻧﻮﻋﻲ ﻇﻦ و ﺧﺼﻮﻣﺖ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷـﺪ ﻛـﻪ در ﺻـﻮرت ﺧـﻮد‬

‫ﻣﺮد ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻟﻲ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي دﻳﺪ‪ :‬ﺑﻮﻣﻲ اﻧﮕﺸﺘﺮي ﺑﻪ دﺳﺖ داﺷﺖ ﻛﻪ ﻋﻼﻣـﺖ ﻛﻠﻴـﺴﺎ روي آن‬

‫ﺣﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن دﻟﻴﻞ ﺳﻜﻮت ﻣﺮد را ﻓﻬﻤﻴﺪ‪ .‬ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﺤﻘﻴﻘـﺎت و ﻣﻮﺳـﺴﺎت ﻋﻠﻤـﻲ ﺑﺎﻳـﺪ‬

‫‪169‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪170‬‬

‫ﻧﻤﺎﻳﻨﺪه ي ﺷﻮراي ﻣﺮﻛﺰي را در ﺧﻮد ﻣﻲ داﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺳﺎﻧﺴﻮر و ﻛﻨﺘﺮل اﺧﺒﺎر از اﻧﺘﺸﺎر ﻫـﺮ ﮔﻮﻧـﻪ‬

‫ﺧﺒﺮي در ﻣﻮرد ﻛﺸﻔﻴﺎت ﻣﻠﺤﺪاﻧﻪ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻳﺎد آوردن ﺣﺮف ﻫﺎي ﻻﻳﺮا ‪ ،‬ﻟﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ":‬آﻗﺎﻳﺎن ﺧﺒـﺮ ﻧﺪارﻳـﺪ‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ درﺑﺎره ي ﻣﺴﺌﻠﻪ ي ﻏﺒﺎر ﺗﺤﻘﻴﻘﻲ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ؟"‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن در اﺗﺎق ﻛﻮﭼﻚ و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﻜﻮﺗﻲ ﺑﺮ ﻗﺮار ﺷﺪ و ﺗﻮﺟﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺑﻮﻣﻲ ﻣﻌﻄﻮف ﺷﺪ ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ‬

‫ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻧﻜﺮد‪ .‬ﻟﻲ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻫﺴﺘﺮ ﺑﺎ آن ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز و ﮔﻮش ﻫﺎي‬

‫ﺻﺎﻓﻲ ﻛﻪ روي ﭘﺸﺖ اش ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻧﻔﻮذ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺘﻲ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ ﺑـﻪ ﺗـﻚ‬

‫ﺗﻚ ﭼﻬﺮه ﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﮕﺎﻫﺶ را روي ﺑﻮﻣﻲ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ":‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﭘﺮﺳـﻴﺪم ﻛـﻪ ﻧﺒﺎﻳـﺪ‬

‫ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪم؟"‬

‫ﺑﻮﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ﻛﺠﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي را ﺷﻨﻴﺪه اﻳﺪ؟"‬

‫ﻟﻲ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬از ﻣﺴﺎﻓﺮي ﻛﻪ ﻣﺪت ﻫﺎ ﭘﻴﺶ او را ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺑﺮدم‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻨـﺪ ﭼـﻪ‬

‫ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻃﻮري ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﻛـﺮدم ﺑﺎﻳـﺪ از ﻧـﻮع ﻛﺎرﻫـﺎي دﻛﺘـﺮ ﮔـﺮوﻣﻦ ﺑﺎﺷـﺪ‪.‬‬

‫اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺴﺌﻠﻪ اي ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬ﻣﺜﻞ آﺋﻮرورا‪ .‬اﻣﺎ ﮔﻴﺞ ﺷﺪه ﺑﻮدم‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ‬

‫‪170‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪171‬‬

‫ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﻫﻮاﻧﻮرد آﺳﻤﺎن را ﺧﻮب ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ‪ ،‬وﻟﻲ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﻜـﺮده ام‬

‫‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ؟"‬

‫ﺑﻮﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﭘﺪﻳﺪه اي آﺳﻤﺎﻧﻲ اﺳﺖ‪ .‬دﻻﻟﺖ ﻋﻠﻤﻲ ﻧﺪارد‪".‬‬

‫در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﻟﻲ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﮔﺮﻓﺖ ؛ ﺑﻴﺶ از آﻧﭽﻪ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ دﺳـﺘﮕﻴﺮش ﻧـﺸﺪه ﺑـﻮد و‬

‫ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ اوﻣﺎك را ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﮕﻪ دارد‪ .‬ﺳﺘﺎره ﺷﻨﺎس ﻫﺎ را ﺑﺎ رﺻـﺪﺧﺎﻧﻪ ي ﻣـﻪ ﮔﺮﻓﺘـﺸﺎن ﺗﻨﻬـﺎ‬

‫ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ راﻫﻲ ﺷﺪ ‪ ،‬دﻧﺒﺎل ﺷﻴﺘﺎن اش ﻣﻲ رﻓﺖ ﺗﺎ راه را ﮔﻢ ﻧﻜﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﭼـﺸﻢ‬

‫ﻫﺎي او ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ ود‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻓﻘﻂ ده دﻗﻴﻘﻪ ﺗﺎ ﭘﺎي ﻛﻮه ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰي از ﻣﻴﺎن ﻣﻪ از ﻛﻨﺎر ﺳـﺮ او رد ﺷـﺪ و روي‬

‫ﻫﺴﺘﺮ ﺷﻴﺮﺟﻪ زد‪ .‬ﺷﻴﺘﺎن ﻣﺮد ﺑﻮﻣﻲ ﺑﻮد‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻫﺴﺘﺮ آﻣﺪن او را ﺣﺲ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ روي زﻣﻴﻦ دراز ﻛـﺸﻴﺪ ﺗـﺎ ﺟﻐـﺪ ﻧﺘﻮاﻧـﺪ او را ﺑﮕﻴـﺮد‪.‬‬

‫ﻫﺴﺘﺮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺠﻨﮕﺪ ‪ ،‬ﭘﻨﺠﻪ ﻫﺎي او ﻫﻢ ﺗﻴﺰ ﺑﻮد و ﺧﺸﻦ و ﺷﺠﺎع ﺑﻮد‪ .‬ﻟﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛـﻪ ﺧـﻮد‬

‫ﺑﻮﻣﻲ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ در ﻫﻤﺎن ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬ﭘﺲ دﺳﺖ اش را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ اي ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻤﺮ داﺷـﺖ‬

‫ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﻫﺴﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮت ‪ ،‬ﻟﻲ‪ ".‬و او ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﻐﻞ ﭘﺮت ﻛﺮد و ﺗﻴﺮي زوزه ﻛﺸﺎن از روي ﺷـﺎﻧﻪ‬

‫اش رد ﺷﺪ‪".‬‬

‫‪171‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪172‬‬

‫ﻟﻲ ﺳﺮﻳﻊ ﺷﻠﻴﻚ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻮﻣﻲ ﻛﻪ ﺗﻴﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺶ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﻏﺮﻳﺪ و ﺑﻪ زﻣـﻴﻦ اﻓﺘـﺎد ﻟﺤﻈـﻪ اي ﺑﻌـﺪ‬

‫ﺟﻐﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺎل ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻧﺎﺷﻲ از ﺿﻌﻒ ﻛﻨﺎر او ﻓﺮو اﻓﺘﺎد و در ﺗﻼش ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑـﺎل‬

‫ﻫﺎﻳﺶ را ﺟﻤﻊ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻟﻲ اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ را ﻣﺴﻠﺢ ﻛﺮد و آن را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺮ ﻣﺮد ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﺐ ‪ ،‬اﺣﻤﻖ ﻟﻌﻨﺘﻲ ‪ ،‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮدي؟ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﺑـﺎ اﻳـﻦ اﺗﻔـﺎﻗﻲ ﻛـﻪ در آﺳـﻤﺎن‬

‫اﻓﺘﺎده ﻫﻤﻪ ﺑﻪ دردﺳﺮ اﻓﺘﺎده اﻳﻢ؟"‬

‫ﺑﻮﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﻴﻠﻲ دﻳﺮ ﺷﺪه‪".‬‬

‫" ﺑﺮاي ﭼﻪ دﻳﺮ ﺷﺪه؟"‬

‫" ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻲ ﺟﻠﻮي آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻴﺮي‪ .‬ﻣﻦ ﻛﺒﻮﺗﺮي ﻧﺎﻣﻪ رﺳﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﺷﻮراي ﻣﺮﻛﺰي از ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ﺗـﻮ‬

‫ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ درﺑﺎره ي ﮔﺮوﻣﻦ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪"...‬‬

‫" ﭼﻪ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ؟"‬

‫" اﻳﻨﻜﻪ اﻓﺮاد دﻳﮕﺮي ﻫﻢ دﻧﺒﺎل او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ درﺳﺘﻲ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ را ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬و اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻘﻴـﻪ‬

‫ﻫﻢ از وﺟﻮد ﻏﺒﺎر ﺑﺎ ﺧﺒﺮﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮ دﺷﻤﻦ ﻛﻠﻴﺴﺎ ﻫﺴﺘﻲ ‪ ،‬ﻟﻲ اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ‪ .‬آﻧﻬﺎ را از ﺣﺎﺻـﻞ ﻛﺎرﺷـﺎن‬

‫ﺧﻮاﻫﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﺧﻮاﻫﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ اﻓﻌﻲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻗﻠﺐ ﺷﺎن را ﺟﺮﻳﺤﻪ دار ﻛﺮده‪"...‬‬

‫‪172‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪173‬‬

‫ﺟﻐﺪ داﺷﺖ ﻫﻮ ﻫﻮ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻫﺮ از ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺑﺎل ﻣﻲ زد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن ﻧﺎرﻧﺠﻲ و درﺧـﺸﺎن‬

‫اش از درد ﺗﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬در اﻃـﺮاف ﺑـﻮﻣﻲ ﺑـﺮف ﻗﺮﻣـﺰ ﺷـﺪه ﺑـﻮد؛ ﺣﺘـﻲ در آن ﻣـﻪ ﻏﻠـﻴﻆ ﻟـﻲ‬

‫اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮد دارد ﺟﺎن ﻣﻲ دﻫﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﺮگ ات ﺧﻮرده‪ .‬ﺑﮕـﺬار آﺳـﺘﻴﻦ ام را ﭘـﺎره ﻛـﻨﻢ ﺗـﺎ ﺑـﺎ آن ﺟﻠـﻮي‬

‫ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي را ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪"..‬‬

‫ﺑﻮﻣﻲ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﺧﺸﻦ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻧﻪ! ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪ دارم ﻣﻲ ﻣﻴﺮم! دارم در راﻫﻲ ﻣﻘـﺪس ﻣـﻲ ﻣﻴـﺮم!‬

‫ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺟﻠﻮي آن را ﺑﮕﻴﺮي‪".‬‬

‫" ﭘﺲ اﮔﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻤﻴﺮ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ‪"...‬‬

‫اﻣﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻜﺮد ﺳﻮال اش را ﻛﺎﻣﻞ ﻛﻨﺪ ‪،‬ﭼﻮن ﺷﻴﺘﺎن ﺟﻐﺪش ﺑﺎ ﻟﺮزﺷـﻲ ﺧﻔﻴـﻒ وﻏـﻢ اﻧﮕﻴـﺰ ﻧـﺎ‬

‫ﻗـﺪﻳﺲ‬ ‫ﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪ .‬روح ﺑﻮﻣﻲ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻟﻲ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻧﻘﺎﺷﻲ اي را دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ در آن ﻳﻜﻲ از‬

‫ﻫﺎي ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺗﻮﺳﻂ ﮔﺮوﻫﻲ آدم ﻛﺶ ﻣﻮرد ﺣﻤﻠﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ اﻧﻬﺎ ﺑـﺎ ﭼﻤـﺎق ﺑـﻪ‬

‫ﺑﺪن ﻧﻴﻤﻪ ﺟﺎن او ﺿﺮﺑﻪ ﻣﻲ زدﻧﺪ ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺷﻴﺘﺎن ﻗﺪﻳﺲ را ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣﻲ ﺑﺮدﻧﺪ و ﻛﻒ دﺳـﺖ‬

‫او ﺳﻮراخ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﻳﻚ ﻗﺪﻳﺲ ﺣﺎﻻ ﭼﻬﺮه ي ﺑﻮﻣﻲ ﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﻗﺪﻳﺲ را ﭘﻴﺪا ﻛـﺮده ﺑـﻮد‪:‬‬

‫ﺳﺮﻣﺴﺘﻲ رو ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ‪ .‬ﻟﻲ ﺑﺎ ﻣﻴﻠﻲ او را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬

‫ﻫﺴﺘﺮ دﻧﺪان ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﺳﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬

‫‪173‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪174‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ او ﭘﻴﻐﺎم ﻓﺮﺳﺘﺎده‪ .‬اﻧﮕﺸﺘﺮش را ﺑﺮدار‪".‬‬

‫" ﺑﻪ ﭼﻪ دردي ﻣﻲ ﺧﻮرد؟ ﻣﮕﺮ ﻣﺎ دزدﻳﻢ؟"‬

‫" ﻧﻪ ‪ ،‬ﻣﺮﺗﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻧﻪ ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﺧﻮدﻣﺎن ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ از ﺑﺪﻧﺠﺴﻲ او‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻠﻴﺴﺎ از اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﺎﺧﺒﺮ‬

‫ﺷﻮد دﻳﮕﺮ ﻛﺎرﻣﺎن ﺗﻤﺎم اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﺑﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ از ﻫﺮ ﻓﺮﺻﺘﻲ اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬زود ﺑﺎش‪ ،‬اﻧﮕـﺸﺘﺮ را‬

‫ﺑﺮدار و آن را ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻦ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻌﺪا ﺑﻪ ﻛﺎرﻣﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ‪".‬‬

‫ﻟﻲ دﻳﺪ درﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ‪ ،‬ﭘﺲ اﻧﮕﺸﺘﺮ را از اﻧﮕﺸﺖ ﻣﺮده ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬در آن ﺗﻴﺮﮔﻲ ﺑـﻪ دﻗـﺖ‬

‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و دﻳﺪ ﻛﻪ در ﺣﺎﺷﻴﻪ ي ﺟﺎده ﭘﺮﺗﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ دره ي ﺳﻨﮕﻲ ﻗﺮار دارد‪ .‬ﺟـﺴﺪ ﺑـﻮﻣﻲ را ﺑـﻪ‬

‫ﭘﺮﺗﮕﺎه ﻏﻠﺘﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺪﺗﻲ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺻﺪاي ﺑﺮﺧﻮرد ﺟﺴﺪ ﺑﺎ ﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﻟﻲ ﻫﺮﮔﺰ از ﺧـﺸﻮﻧﺖ‬

‫ﺧﻮش اش ﻧﻤﻲ آﻣﺪ و از ﻛﺸﺘﻦ ﺑﻴﺰار ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻗﺒﻼً ﺳﻪ ﺑﺎر ﻣﺠﺒﻮر ﺑـﻪ اﻳـﻦ ﻛـﺎر ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪.‬‬

‫ﻫﺴﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ آن ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻲ ‪ ،‬او اﻧﺘﺨﺎب دﻳﮕﺮي ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﮕﺬاﺷﺖ و ﻣﺎ ﻫﻢ ﻛﻪ‬

‫ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻛﺸﺖ ﺑﻪ او ﺷﻠﻴﻚ ﻧﻜﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ او‪ ،‬ﺧﻮدش ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻤﻴﺮد‪ .‬اﻳـﻦ ادم ﻫـﺎ دﻳﻮاﻧـﻪ‬

‫اﻧﺪ‪".‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ‪ ".‬و ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ اش را ﻏﻼف ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪174‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪175‬‬

‫در ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺟﺎده ﺳﻮرﺗﻤﻪ ران راﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺳﮓ ﻫﺎ را آﻣﺎده ي ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻨﺪي ﻣﺎﻫﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﻟﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ اوﻣﺎك ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﺳﻢ ﻣـﺮدي‬

‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﮔﺮوﻣﻦ را ﺷﻨﻴﺪه اي؟"‬

‫ﺳﻮرﺗﻤﻪ ران ﮔﻔﺖ‪ ":‬اوه ‪ ،‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﻫﻤﻪ دﻛﺘﺮ ﮔﺮوﻣﻦ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪".‬‬

‫" ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻲ ﻳﻚ اﺳﻢ ﺗﺎﺗﺎري ﻫﻢ داﺷﺘﻪ؟"‬

‫" ﺗﺎﺗﺎري ﻧﺒﻮد‪.‬ﻣﻨﻈﻮرت ﺟﻮﭘﺎري اﺳﺖ؟ ﻧﻪ‪ ،‬ﺗﺎﺗﺎري ﻧﺒﻮد‪".‬‬

‫" ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﺮاﻳﺶ اﻓﺘﺎد؟ ﻣﺮده؟"‬

‫" در ﺟﻮاب ﺳﻮال ات ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ در اﻳـﻦ ﻣـﻮرد ﻛﻤـﻚ ات‬

‫ﻛﻨﻢ‪".‬‬

‫" ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ از ﻛﻲ ﺑﭙﺮﺳﻢ؟"‬

‫" ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ از ﻗﺒﻴﻠﻪ اش ﺑﭙﺮﺳﻲ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﻨﻲ ﺳﺌﻲ ﺑﺮوي و از آﻧﻬﺎ ﺑﭙﺮﺳﻲ‪".‬‬

‫ﻗﺒﻴﻠﻪ اش ‪ ...‬ﻣﻨﻈﻮرت ﻫﻤﺎن ﻛﺴﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ او را در ﺟﻤﻊ ﺧﻮد ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ؟ ﻫﻤﺎن ﻛﻪ ﺟﻤﺠﻤـﻪ‬

‫ي او را ﺳﻮراخ ﻛﺮدﻧﺪ؟"‬

‫" ﺑﻠﻪ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ از آﻧﻬﺎ ﺑﭙﺮﺳﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻤﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻣﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻪ ﻣﺮده ﺑﺎﺷـﺪ ﻧـﻪ‬

‫زﻧﺪه‪".‬‬

‫‪175‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪176‬‬

‫" ﭼﻄﻮر ﻣﻲ ﺗﻮان ﻧﻪ ﻣﺮده ﺑﻮد و ﻧﻪ زﻧﺪه؟"‬

‫" در دﻧﻴﺎي اﺷﺒﺎح ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﺷﺒﺎح ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺧﻴﻠﻲ ﺣﺮف زدم‪ .‬ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ‪".‬‬

‫و دﻳﮕﺮ ﺣﺮف ﻧﺰد‪.‬‬

‫اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎه ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻟﻲ ﻓﻮري ﺑﻪ ﻟﻨﮕﺮﮔﺎه رﻓﺖ و دﻧﺒﺎل ﻳﻚ ﻛﺸﺘﻲ ﻛﺮاﻳﻪ ي ﮔﺸﺖ ﺗﺎ او‬

‫را ﺑﻪ دﻫﺎﻧﻪ رود ﻳﻨﻲ ﺳﺌﻲ ﺑﺒﺮد‬

‫*‬

‫در اﻳﻦ ﺑﻴﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﺟﺴﺖ و ﺟﻮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ‪ ،‬ﻣﻠﻜﻪ ﺟﺎدوﮔﺮان ﻟﺘـﻮﻧﻲ ‪،‬‬

‫ﭼﻨﺪﻳﻦ روز و ﺷﺐ در ﻛﻨﺎر ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ در ﻣﻴﺎن ﻣﻪ و ﮔﺮد ﺑﺎد ﺑﺮ ﻓﺮاز ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ اﺛـﺮ‬

‫ﺳﻴﻞ و راﻧﺶ وﻳﺮان ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﺮواز ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد در دﻧﻴﺎﻳﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﻫـﻴﭻ ﻳـﻚ ﻗـﺒﻼ‬

‫ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﺎدﻫﺎﻳﻲ ﻏﺮﻳﺐ ‪ ،‬ﺑﻮﻳﻲ ﻋﺠﻴﺐ در ﻫﻮا ‪ ،‬ﭘﺮﻧـﺪﮔﺎﻧﻲ ﺑـﺰرگ و ﻧﺎﺷـﻨﺎﺧﺘﻪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬

‫ﻣﺤﺾ دﻳﺪن ﺑﻪ آن ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﻴﺮ و ﻛﻤﺎن آﻧﻬﺎ را ﻣـﻲ راﻧﺪﻧـﺪ ؛ و وﻗﺘـﻲ زﻣﻴﻨـﻲ‬

‫ﺑﺮاي اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﮔﻴﺎﻫﺎن زﻣﻴﻦ ﻫﻢ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﻲ از آن ﻫﻤﻪ ﮔﻴﺎﻫﺎن ﺧـﻮردﻧﻲ ﺑﻮدﻧـﺪ و ﺧﺮﮔـﻮش ﻫـﺎﻳﻲ ﻳﺎﻓﺘﻨـﺪ ﻛـﻪ ﺧـﻮراﻛﻲ‬

‫ﺧﻮﺷﻤﺰه از آﻧﻬﺎ درﺳﺖ ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ ،‬و ﻛﻤﺒﻮد آب ﻫﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﻲ زﻣﻴﻦ ﺧﻮﺑﻲ ﺑـﻮد ‪ ،‬اﻣـﺎ‬

‫ﺑﺮاي اﺷﻜﺎﻟﻲ ﺷﺒﺢ ﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻪ رﻗﻴﻖ ﺑـﺮ ﻓـﺮاز ﭼﻤﻨـﺰار ﺣﺮﻛـﺖ ﻣـﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ و در ﻧﺰدﻳﻜـﻲ‬

‫‪176‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪177‬‬

‫ﺟﻮﻳﺒﺎرﻫﺎ و آب ﻫﺎي ﭘﺴﺖ ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬در ﺑﺮﺧﻲ ﻫﺎﻟﻪ ﻫﺎي ﻧﻮر ﺑﻪ ﻧﺪرت دﻳﺪه ﻣـﻲ ﺷـﺪﻧﺪ ‪،‬‬

‫ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺟﺮﻳﺎﻧﻲ در ﻧﻮر‪ ،‬ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻧﺎﭘﺎﻳﺪار و ﮔﺬرا‪ ،‬ﻣﺜﻞ رﮔﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺷﻔﺎف در ﺑﺮاﺑﺮ آﻳﻨـﻪ‪ .‬ﺟﺎدوﮔﺮﻫـﺎ‬

‫ﻗﺒﻼ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و از ﻫﻤﺎن اول ﺑﻪ اﻧﻬﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺑـﺮ‬

‫ﻓﺮاز ﮔﺮوﻫﻲ از آن ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﻛﻪ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ در ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺟﻨﮕﻞ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﺮواز ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ روﺗﺎ‬

‫اﺳﻜﺎدي ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ آﻧﻬﺎ زﻧﺪه اﻧﺪ ‪ ،‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ؟"‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﺎﺳﺦ داد‪ ":‬ﻣﺮده ﻳﺎ زﻧﺪه ﭘﺮ از ﺧﺒﺎث اﻧﺪ‪ .‬از اﻳﻨﺠﺎ ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬و ﺗﺎ وﻗﺘـﻲ ﻧـﺪاﻧﻢ ﭼـﻪ‬

‫ﺳﻼﺣﻲ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻛﺎرﮔﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﻠﻮﺗﺮ از اﻳﻦ ﻧﻤﻲ روم‪".‬‬

‫اﺷﺒﺎح ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻲ زﻣﻴﻨﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺑﺪون ﻗﺪرت ﻧﺒـﺮد‪ .‬ﺑﻌـﺪا ﻫﻤـﺎن روز ﺑـﻪ‬

‫ﺗﻮاﻧﺎﻳﻲ آن اﺷﺒﺎح ﭘﻲ ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫در ﺗﻘﺎﻃﻊ ﻳﻚ رود اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﺎده اي ﺧﺎﻛﻲ ﺑﻪ ﭘﻠﻲ ﺳﻨﮕﻲ و ﻛﻮﺗﺎه در ﻛﻨـﺎر ردﻳﻔـﻲ‬

‫از درﺧﺘﺎن ﻣﻨﺘﻬﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻋﺼﺮ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮ ﭼﻤﻦ ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ و زﻣﻴﻦ را ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﺳـﻴﺮ‬

‫و ﻫﻮا را ﺑﻪ ﻃﻼﻳﻲ ﻏﺒﺎر آﻟﻮدي در آورده ﺑـﻮد و در آن ﻧـﻮر ﺗﻨـﺪ و ارﻳـﺐ ﺟﺎدوﮔﺮﻫـﺎ دﻳﺪﻧـﺪ ﻛـﻪ‬

‫ﮔﺮوﻫﻲ ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻞ ﻣﻲ روﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻲ ﭘﻴﺎده ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻲ ﺳﻮار ﺑﺮ درﺷـﻜﻪ ﻫـﺎﻳﻲ اﺳـﺒﻲ و دو‬

‫ﻧﻔﺮ ﺳﻮار ﺑﺮ اﺳﺐ‪ .‬ﻧﻔﺲ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﺑﻨﺪ آﻣﺪ‪ :‬آن ﻣﺮدم ﺷﻴﺘﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ‪ ،‬وﻟﻲ زﻧﺪه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣـﻲ‬

‫‪177‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪178‬‬

‫آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺮواز ﻛﻨﺪ و از ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﮕـﺎه ﻛﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻧﺎﮔﻬـﺎن ﺻـﺪاي ﻓﺮﻳـﺎدي‬

‫ﻫﺸﺪار دﻫﻨﺪه آﻣﺪ‪.‬‬

‫ﺻﺪا از ﺳﻮارﻛﺎر ﺟﻠﻮي ﮔﺮوه ﺑﻮد‪ .‬داﺷﺖ ﺑﻪ درﺧﺘﺎن اﺷﺎره ﻣـﻲ ﻛـﺮد‪ .‬و وﻗﺘـﻲ ﺟﺎدوﮔﺮﻫـﺎ ﺑـﻪ آن‬

‫ﺳﻤﺖ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ ﮔﺮوﻫﻲ از اﺷﺒﺎح را دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ داﺷﺘﻨﺪ در ﭼﻤﻨﺰار ﺳﺮازﻳﺮ ﻣـﻲ ﺷـﺪﻧﺪ و ﺑـﺪون‬

‫ﻫﻴﭻ زﺣﻤﺘﻲ ﺑﻪ ﻃﺮف آدم ﻫﺎ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﻜﺎر‪.‬‬

‫آدم ﻫﺎ ﻣﺘﻔﺮق ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﻮارﻛﺎر ﺟﻠﻮدار ﻓﻮري ﻓﺮار را ﺑﺮ ﻗﺮار ﺗـﺮﺟﻴﺢ داد‬

‫و ﭼﻬﺎر ﻧﻌﻞ ﻓﺮار ﻛﺮد ‪ ،‬ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﺑﺮاي ﻛﻤﻚ ﺑﻪ دوﺳﺘﺎن اش ﺑﻤﺎﻧﺪ ‪ ،‬ﺳـﻮارﻛﺎر دوم ﻫـﻢ ﻫﻤـﻴﻦ‬

‫ﻛﺎر را ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺣﺪاﻛﺜﺮ ﺳﺮﻋﺖ از ﻣﺴﻴﺮ دﻳﮕﺮ ﻓﺮار ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺎن اش ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺮ ﺑﺮوﻳﻢ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻴﻢ ‪ ،‬ﺧـﻮاﻫﺮان ‪ ،‬اﻣـﺎ ﺗـﺎ وﻗﺘـﻲ‬

‫دﺳﺘﻮر ﻧﺪاده ام دﺧﺎﻟﺖ ﻧﻜﻨﻴﺪ‪".‬‬

‫دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ در آن ﮔﺮوه ﻛﻮﭼﻚ ﺑﭽﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻲ ﺳﻮار ﺑﺮ درﺷﻜﻪ و ﺑﻌﻀﻲ ﭘﻴﺎده‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم ﺑـﻮد‬

‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ اﺷﺒﺎح را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ و اﺷﺒﺎح ﻫﻢ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻛﺎري ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ؛ در ﻋﻮض ﺑﻪ آدم ﺑـﺰرگ‬

‫ﻫﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮزﻧﻲ ﻛﻪ روي درﺷﻜﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد دوﻛﻮدك را در ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑـﻮد و روﺗـﺎ‬

‫اﺳﻜﺎدي از ﺗﺮﺳﻮ ﺑﻮدن او ﺑﻪ ﺧﺸﻢ آﻣﺪ‪ :‬ﭼﻮن ﺳﻌﻲ داﺷﺖ ﭘﺸﺖ ﺑﭽﻪ ﻫـﺎ ﭘﻨﻬـﺎن ﺷـﻮد و آﻧﻬـﺎ را‬

‫‪178‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪179‬‬

‫ﻣـﻲ ﻛـﺮد‬ ‫ﺟﻠﻮي اﺷﺒﺎح ﻛﻪ ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬اﻧﮕﺎر داﺷﺖ آﻧﻬﺎ را ﭘﻴـﺸﻜﺶ‬

‫ﺗﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد را ﻧﺠﺎت دﻫﺪ‪.‬‬

‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﭘﻴﺮزن ﺧﻼص ﻛﺮدﻧﺪ و از درﺷﻜﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ و ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي دﻳﮕﺮ از‬

‫ﺗﺮس ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ دوﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻳﻚ ﺟﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ اﺷﺒﺎح ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻫﺎ ﺣﻤﻠـﻪ‬

‫ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮزن ﺗﻮي درﺷـﻜﻪ ﺑـﻪ ﻣﺤﺎﺻـﺮه ي‬

‫ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺷﻔﺎف و درﺧﺸﺎن ﻛﻪ ﭘﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮدﻧﺪ در آﻣﺪ‪ ،‬اﺷﺒﺎح ﻃﻮري ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻣﻲ‬

‫ﺧﻮردﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ ﺑﻮدﻧﺸﺎن ﺣﺎل روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي از دﻳﺪن آن ﻣﻨﻈﺮه ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮرد‪ .‬ﻫﻤـﻴﻦ‬

‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﺮاي ﺑﻘﻴﻪ ي ﺑﺰرﮔﺴﺎل ﻫﺎي آن ﺟﻤﻊ رﻗﻢ ﺧـﻮرد‪ ،‬ﻏﻴـﺮ از آن دو ﺳـﻮارﻛﺎري ﻛـﻪ ﻓـﺮار‬

‫ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﺘﻌﺠﺐ و ﺑﻬﺖ زده ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺮ رﻓﺖ‪ .‬ﭘـﺪري را دﻳـﺪ ﻛـﻪ ﻫﻤـﺮاه ﻓﺮزﻧـﺪش‬

‫ﺳﻌﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد از رودﺧﺎﻧﻪ ﻋﺒﻮر و ﻓﺮار ﻛﻨﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻳﻜﻲ از اﺷﺒﺎح ﺑﻪ آﻧﻬﺎ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ‬

‫ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﭘﺪرش آوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﻣﺮد ﺳﺮﻋﺖ اش ﻛﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣـﺴﺘﺎﺻﻞ‬

‫و ﺣﻴﺮان وﺳﻂ آب ﺗﺎ ﻛﻤﺮش ﻣﻲ رﺳﻴﺪ اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬

‫ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ او داﺷﺖ ﻣﻲ آﻣﺪ؟ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﻛﻤﻲ آن ﻃﺮف ﺗﺮ ﺑﺎﻻي ﺳﻄﺢ اب ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮد و ﺑﺎ وﺣـﺸﺖ‬

‫ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪ .‬از ﻣﺴﺎﻓﺮان دﻧﻴﺎي ﺧﻮد ‪ ،‬اﻓﺴﺎﻧﻪ ي ﺧﻮن آﺷﺎم ﻫﺎ را ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛـﻪ ﺷـﺒﺢ‬

‫‪179‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪180‬‬

‫را ﻛﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻠﻌﻴﺪن ﭼﻴﺰي ﺑﻮد ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﺑﻪ ذﻫﻦ اش رﺳﻴﺪ ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﺷﺒﺢ داﺷـﺖ‬

‫ﻛﻴﻔﻴﺘﻲ را ﻛﻪ ﻣﺮد داﺷﺖ ﻣﻲ ﺑﻠﻌﻴﺪ ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ روح او ر ا‪ ،‬ﺷﻴﺘﺎن اش را ؛ ﭼـﻮن در آن دﻧﻴـﺎ واﺿـﺢ‬

‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺷﻴﺘﺎن ﻫﺎ در درون آدم ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﻴﺮون از آﻧﻬﺎ‪ .‬ﺑﺎزوان ﻣﺮد از زﻳﺮ ﭘﺎﻫﺎي ﻛﻮدك در رﻓﺖ‬

‫و ﺑﭽﻪ در آب اﻓﺘﺎد و ﻧﻔﺲ زﻧﺎن و ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎن دﺳﺖ ﻣﺮد را ﮔﺮﻓﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺮد ﻓﻘـﻂ ﺳـﺮش را آرام‬

‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺑﻲ ﺗﻔﺎوت ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻛﻮﭼﻚ اش ﻛﻪ داﺷﺖ ﻏﺮق ﻣﻲ ﺷﺪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﺑـﺮاي‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺎراﺣﺖ ﻛﻨﻨﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﭘﺎﻳﻦ ﺗﺮ رﻓﺖ و ﻛﻮدك را از آب ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ و در ﺣﻴﻨﻲ‬

‫ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﺮد روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي داد زد‪ ":‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮ ! ﭘﺸﺖ ﺳﺮت‪"...‬‬

‫و ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺑﺮاي ﻟﺤﻈﻪ اي اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻗﻠﺐ اش دارد ﻣﻲ ﮔﻴﺮد و ﺑﻪ ﺳـﻮي ﺑـﺎﻻ ﺑـﻪ ﺳـﻤﺖ روﺗـﺎ‬

‫اﺳﻜﺎدي ﭘﺮواز ﻛﺮد و او ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ را ﻛﺸﻴﺪ و از ﺧﻄﺮ ﻧﺠﺎت داد‪ .‬ﺑﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﭘﺮواز ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻛﻮدك ﺟﻴﻎ‬

‫ﻣﻲ زد و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺗﻴﺰش ﻣﭻ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ را ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد و ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺷﺒﺢ را ﭘﺸﺖ ﺳـﺮ ﺧـﻮد دﻳـﺪ‪،‬‬

‫ﻫﻴﻜﻠﻲ ﺑﺨﺎرﮔﻮﻧﻪ ﻛﻪ روي ﺳﻄﺢ آب در ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮد و داﺷﺖ دﻧﺒﺎل ﻃﻌﻤﻪ ي از دﺳـﺖ رﻓﺘـﻪ اش‬

‫ﻣﻲ آﻣﺪ روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﺷﺒﺢ ﺗﻴﺮي ﺷﻠﻴﻚ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺪون آﻧﻜﻪ اﺛﺮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺑﭽﻪ را در ﺳﺎﺣﻞ رود ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ او در ﺧﻄﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪ دوﺑـﺎره‬

‫ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﭘﺮواز ﻛﺮد‪ .‬ﮔﺮوه ﻛﻮﭼﻚ ﻣﺴﺎﻓﺮان ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪه ﺑﻮد؛ اﺳـﺐ ﻫـﺎ‬

‫ﻣﺸﻐﻮل ﭼﺮﻳﺪن ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﮕﺲ ﻫﺎ را از ﺧﻮد ﻣﻲ راﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫـﺎ ﻣـﺸﻐﻮل ﮔﺮﻳـﻪ و زاري ﺑﻮدﻧـﺪ و‬

‫‪180‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪181‬‬

‫ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و از ﻓﺎﺻﻠﻪ اي دور ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺑﺰرﮔﺴﺎل ﻫـﺎ ﺑـﻲ ﺣﺮﻛـﺖ ﺑـﺮ‬

‫زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺸﺎن ﺑﺎز ﺑﻮد؛ ﺑﻌﻀﻲ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﻛﺜﺮﺷﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ؛‬

‫ﺳﻜﻮﺗﻲ ﺧﻮﻓﻨﺎك ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ آﺧﺮﻳﻦ اﺷﺒﺎح رﻓﺘﻨـﺪ و ﻧﺎﭘﺪﻳـﺪ ﺷـﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳـﺮاﻓﻴﻨﺎ‬

‫ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺖ و ﺟﻠﻮي زﻧﻲ ﻛﻪ روي ﭼﻤﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻓﺮود آﻣﺪ‪ ،‬زﻧﻲ ﻗﻮي و ﻇﺎﻫﺮاً ﺳﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﮔﻮﻧـﻪ‬

‫ﻫﺎﻳﺶ ﻗﺮﻣﺰ و ﻣﻮي روﺷﻦ اش ﺑﺮاق ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ ":‬زن!" ﺟﻮاﺑﻲ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪ " .‬ﺻﺪاي ﻣﺮا ﻣﻲ ﺷﻨﻮي؟ ﻣﺮا ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ؟"‬

‫زن ﺷﺎﻧﻪ اش را ﺗﻜﺎن داد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻼش ﻓﺮاوان ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد اﻧﮕﺎر ﺑـﻪ زﺣﻤـﺖ ﻣـﻲ دﻳـﺪ‪ .‬ﭼـﺸﻢ‬

‫ﻫﺎﻳﺶ ﺑﻲ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻮد و وﻗﺘﻲ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ اش را ﻧﻴﺸﮕﻮن ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬او ﻓﻘـﻂ آرام ﺳـﺮش‬

‫را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮد و دوﺑﺎره ﺑﻪ دور دﺳﺖ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻘﻴﻪ ي ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺑﻴﻦ درﺷﻜﻪ ﻫﺎي ﻣﺘﻔﺮق در ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﺎن ﻧﮕﺎه ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺑﻴﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻛﻤﻲ دورﺗﺮ روي ﺗﭙﻪ اي ﻛﻮﭼﻚ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه و ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﺑـﻪ ﺟـﺎدوﮔﺮ‬

‫ﻫﺎ زل زده ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﭻ ﭘﭻ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻜﻲ از ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺳﻮارﻛﺎر دارد ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪".‬‬

‫‪181‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪182‬‬

‫ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺟﺎده ﺑﻪ ﺷﻜﺎﻓﻲ در ﺑﻴﻦ ﺗﭙﻪ ﻫﺎ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ اﺷﺎره ﻛﺮد‪ .‬ﺳﻮارﻛﺎري ﻛﻪ ﻓﺮار ﻛـﺮده‬

‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺳﻮار ﺑﺮ اﺳﺐ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻴﺎﻧﺪازد و ﺑﺒﻴﻨﺪ ﭼﻪ اﺗﻔـﺎﻗﻲ دارد ﻣـﻲ‬

‫اﻓﺘﺪ‪ .‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪ ".‬و ﺑﻪ ﻫﻮا ﭘﺮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺮد در ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ اﺷﺒﺎح ﻓﺮار ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬ﻣﺮد ﺗﺮﺳﻮﻳﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ آﻣﺪن ﺟﺎدوﮔﺮ را دﻳـﺪ‬

‫ﺗﻔﻨﮓ اش را ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ اﺳﺐ اش ﻫﻲ زد ﺗﺎ در ﭼﻤﻨﺰار ﺟﻠﻮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ودر ﻓﻀﺎي ﺑـﺎز ﺗﻔﻨـﮓ‬

‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ روﺑﺮو ﺷﻮد ؛ اﻣﺎ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ آرام ﻓﺮود آﻣﺪ‪ ،‬ﻛﻤﺎن اش را ﺟﻠﻮ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻌـﺪ آن را‬

‫زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫ﭼﻪ آﻧﻬﺎ اﻳﻦ ﻋﻼﻣﺖ را داﺷﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻨﺎي آن اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﺗﻔﻨﮓ اش را ﭘﺎﻳﻴﻦ‬

‫آورد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ ‪ ،‬از ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺑﻪ ﺟﺎدوﮔﺮان دﻳﮕﺮ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺷﻴﺘﺎن ﻫﺎﻳﺸﺎن ﻛﻪ در آﺳﻤﺎن ﻣﻲ‬

‫ﭼﺮﺧﻴﺪﻧﺪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬زﻧﺎﻧﻲ ﺟﻮان و وﺣﺸﻲ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺳﻲ ﺑﺮﻳﺪه ﺑﺮﻳﺪه از اﺑﺮﻳﺸﻢ ﺳﻴﺎه ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷـﺘﻨﺪ‬

‫و ﺳﻮار ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎي ﻛﺎج در آﺳﻤﺎن ﭘـﺮواز ﻣـﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ – در دﻧﻴـﺎي او ﭼﻨـﻴﻦ ﭼﻴـﺰي وﺟـﻮد‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺳﻜﻮت ﺑﺎ آﻧﻬﺎ روﺑﺮو ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺟﻠﻮﺗﺮ آﻣـﺪ و در ﭼﻬـﺮه ي ﻣـﺮد‬

‫ﻫﻢ زﻣﺎن اﻧﺪوه و ﻗﺪرت دﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻓﺮار او را در ﺣـﺎﻟﻲ ﻛـﻪ ﻫﻤﺮاﻫـﺎﻧﺶ ﻣـﻲ‬

‫ﻣﺮدﻧﺪ از ذﻫﻦ ﭘﺎك ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟"‬

‫‪182‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪183‬‬

‫" ﻧﺎم ﻣﻦ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ اﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﻠﻜﻪ ي ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎي درﻳﺎﭼﻪ ي اﻧﺎرا ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ در دﻧﻴﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬اﺳﻢ ﺗﻮ ﭼﻴﺴﺖ؟"‬

‫" ﻳﻮاﻛﻴﻢ ﻟﻮرﻧﺰ ﮔﻔﺘﻲ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ؟ ﭘﺲ ﺑﺎ ﺑﺪي ﺳﺮ و ﻛﺎر دارﻳﺪ؟"‬

‫" اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد دﺷﻤﻦ ﺗﻮ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲ ﺷﺪﻳﻢ؟"‬

‫ﻣﺮد ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ‪ ،‬ﺗﻔﻨﮓ اش را روي ران ﻫﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺷﺎﻳﺪ زﻣﺎﻧﻲ اﻳﻦ ﻃﻮر‬

‫ﻣﻲ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ زﻣﺎﻧﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮده‪ .‬ﭼﺮا ﺑﻪ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ آﻣﺪه اﻳﺪ؟"‬

‫"ﭼﻮن زﻣﺎﻧﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮده ‪ ،‬آن ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺗﻮ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮدﻧﺪ ﭼﻪ ﺑﻮدﻧﺪ؟"‬

‫ﻣﺮد ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻧﻴﻤﻪ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧـﺐ‪ ،‬اﺷـﺒﺎح‪ ...‬ﻧﻤـﻲ داﻧـﻲ اﺷـﺒﺎح ﭼـﻪ‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ؟"‬

‫" ﻫﺮﮔﺰ در دﻧﻴﺎي ﺧﻮد آﻧﻬﺎ را ﻧﺪﻳﺪه اﻳﻢ‪ .‬دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ داري ﻓﺮار ﻣﻲ ﻛﻨﻲ و ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻴﻢ درﺑـﺎره‬

‫ات ﭼﻪ ﻓﻜﺮي ﻛﻨﻴﻢ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻢ‪".‬‬

‫ﻳﻮاﻛﻴﻢ ﻟﻮرﻧﺰ ﮔﻔﺖ ‪ ":‬در ﺑﺮاﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻧﻤﻲ ﺷﻮد دﻓﺎع ﻛﺮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻛﺎري ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﮔـﺮوه از‬

‫ﻣﺴﺎﻓﺮان ﺑﺎﻳﺪ دو اﺳﺐ ﺳﻮار ﻣﺮد و زن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤـﻴﻦ ﻛـﺎري را ﺑﻜﻨﻨـﺪ ﻛـﻪ ﻣـﺎ‬

‫ﻛﺮدﻳﻢ وﮔﺮﻧﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻛﺴﻲ را ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ ﺗﺎ از آﻧﻬـﺎ ﻣﺮاﻗﺒـﺖ ﻛﻨـﺪ‪ .‬اﻣـﺎ دوران ﺑـﺪي ﺷـﺪه ؛‬

‫ﺷﻬﺮﻫﺎ ﭘﺮ از اﺷﺒﺎح ﺷﺪه اﻧﺪ ‪ ،‬ﻗﺒﻼ ﺗﻌﺪاد اﻧﻬﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻢ ﺑﻮد‪".‬‬

‫‪183‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪184‬‬

‫روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي داﺷﺖ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﻮارﻛﺎر دﻳﮕﺮ دارد ﺑﻪ ﻃﺮف درﺷـﻜﻪ‬

‫ﻫﺎ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدد و دﻳﺪ او ﻳﻚ زن اﺳﺖ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف او دوﻳﺪﻧـﺪ‪ .‬ﻳـﻮاﻛﻴﻢ ﻟـﻮرﻧﺰ ﮔﻔـﺖ‪ " :‬اﻣـﺎ‬

‫ﻧﮕﻔﺘﻴﺪ دﻧﺒﺎل ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺑﻲ دﻟﻴﻞ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪه اﻳﺪ‪ .‬ﺟﻮاب ام را ﺑﺪﻫﻴﺪ‪".‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﮔﻔﺖ ‪ ":‬دﻧﺒﺎل ﻳﻚ ﺑﭽﻪ ﻣﻲ ﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬دﺧﺘﺮي از دﻧﻴﺎي ﺧﻮدﻣـﺎن‪ .‬اﺳـﻢ اش ﻻﻳـﺮا ﺑﻼﻧﻜـﻮ‬

‫اﺳﺖ و ﺑﻪ او ﻻﻳﺮا ﺳﻴﻠﻮر ﺗﺎﻧﮓ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲ داﻧﻴﻢ ﻛﺠﺎﺳـﺖ ﺷـﻤﺎ ﺑﭽـﻪ اي ﻏﺮﻳـﺐ و ﺗﻨﻬـﺎ‬

‫ﻧﺪﻳﺪه اﻳﺪ؟"‬

‫" ﻧﻪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ را دﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻗﻄﺐ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪".‬‬

‫" ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ؟"‬

‫ﻧﻤـﻲ‬ ‫"ﭼﻨﺪﻳﻦ ﮔﺮوه از آﻧﻬﺎ ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﺴﻠﺢ و درﺧﺸﺎن‪ .‬در ﺳﺎﻟﻴﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ اﻳﻦ ﻗﺪر زﻳﺎد دﻳﺪه‬

‫ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ در دوران ﭘﺪرﺑﺰرگ ﻣﻦ اﻏﻠﺐ از اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻋﺒﻮر ﻣﻲ ﻛـﺮده اﻧـﺪ‪ ،‬او اﻳـﻦ ﻃـﻮر ﻣـﻲ‬

‫ﮔﻔﺖ‪".‬‬

‫دﺳﺖ اش را ﺳﺎﻳﺒﺎن ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﻛﺮد و ﺑﻪ درﺷـﻜﻪ ﻫـﺎي ﻣﺘﻔـﺮق و ﻣـﺴﺎﻓﺮان ﺳـﺎﻛﻦ ﻧﮕـﺎه ﻛـﺮد‪.‬‬

‫ﺳﻮارﻛﺎر دﻳﮕﺮ ﺣﺎﻻ از اﺳﺐ ﭘﻴﺎده ﺷﺪه و داﺷﺖ ﺑﻌﻀﻲ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را آرام ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪184‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪185‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﺧﻴﺮه ي او را دﻧﺒﺎل ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﮔﺮ اﻣﺸﺐ ﻛﻨﺎرﺗـﺎن اردو ﺑـﺰﻧﻴﻢ و در ﺑﺮاﺑـﺮ‬

‫اﺷﺒﺎح از ﺷﻤﺎ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﻨﻴﻢ ‪ ،‬اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮي درﺑﺎره ي اﻳﻦ دﻧﻴﺎ و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ دﻳـﺪه اي‬

‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ دﻫﻲ؟"‬

‫" اﻟﺒﺘﻪ‪ .‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ‪".‬‬

‫*‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﻛﻤﻚ ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ درﺷﻜﻪ ﻫﺎ را در ﺟﺎده ﺟﻠﻮ ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ ،‬از روي ﭘﻞ رد ﻛﻨﻨـﺪ و از درﺧﺘـﺎﻧﻲ‬

‫ﻛﻪ اﺷﺒﺎح از ﻣﻴﺎن آﻧﻬﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ دور ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺰرﮔﺴﺎل ﻫﺎي ﺣﺎدﺛﻪ دﻳﺪه ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دﻳﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎدرﺷﺎن ﭼـﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ اﻣـﺎ از او ﺟـﻮاﺑﻲ‬

‫ﻧﻤﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻳﺎ آﺳﺘﻴﻦ ﭘﺪر را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ او ﺣﺮﻓﻲ ﻧﻤﻲ زد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺑﻲ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻪ ﻧﻘﻄـﻪ‬

‫اي ﻧﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﺧﻴﻠﻲ دردﻧﺎك ﺑﻮد‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮ ﻧﻤﻴﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﭘـﺪر و‬

‫ﻣﺎدرﺷﺎن را رﻫﺎ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ ﻛﻪ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻗـﺒﻼ واﻟـﺪﻳﻦ ﺷـﺎن را از دﺳـﺖ داده و اﻳـﻦ‬

‫ﻣﻨﻈﺮه ﻫﺎ را دﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﺳـﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘـﺴﺮ ﻛـﻮﭼﻜﻲ را ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬

‫رودﺧﺎﻧﻪ اﻓﺘﺎده و ﺑﺮاي ﭘﺪرش ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﺎت در آب اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﮔﺮﻳﻪ ﻣـﻲ ﻛـﺮد از ﺟـﺎ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد‪ .‬ﭘﺴﺮك از روي ﺷﺎﻧﻪ ي ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ دﺳﺖ اش را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺪر دراز ﻛـﺮده ﺑـﻮد و ﺳـﺮاﻓﻴﻨﺎ‬

‫اﺷﻚ ﻫﺎي او را ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺮﻫﻨﻪ اش ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪185‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪186‬‬

‫زن ﺳﻮار ﻛﺎر ﻛﻪ ﺷﻠﻮاري ﺑﺮزﻧﺘﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد و ﻣﺜﻞ ﻣﺮدﻫﺎ ﺳﻮاري ﻣﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺣﺮﻓـﻲ‬

‫ﻧﺰد‪ .‬ﭼﻬﺮه اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻟﺤﻨـﻲ آﻣﺮاﻧـﻪ ﺣـﺮف ﻣـﻲ زد‬

‫واﺷﻚ ﻫﺎﻳﺸﺎن را ﻧﺎدﻳﺪه ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻋﺼﺮ ﮔﺎﻫﻲ ﻓﻀﺎ را ﺑﺎ ﻧﻮري ﻃﻼﻳﻲ ﭘﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ‬

‫ﭼﺸﻢ را ﻧﻤﻲ زد و ﻫﻤﻪ ي ﺟﺰﻳﻴﺎت در آن ﺑﻪ وﺿﻮح دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ و ﭼﻬﺮه ي ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎ ‪ ،‬ﻣـﺮد و‬

‫زن در آن ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻧﺎﻣﻴﺮ ا‪ ،‬ﻗﻮي و زﻳﺒﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪا وﻗﺘﻲ ﻛﻪ در ﻣﻴﺎن ﺻﺨﺮه ﻫﺎي ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي آﺗﺸﻲ ﺑﺮ ﭘﺎ ﻛﺮدﻧﺪ و در ﭘﻨﺎه ﺗﭙﻪ ﻫﺎي ﺑـﺰرگ آرام‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻮاﻛﻴﻢ ﻟﻮرﻧﺰ درﺑﺎره ي دﻧﻴﺎي ﺷﺎن ﺑﻪ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ و روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ داد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ﻛﻪ آن دﻧﻴﺎ زﻣﺎﻧﻲ دﻧﻴﺎﻳﻲ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑـﻮده اﺳـﺖ‪ .‬ﺳـﻬﺮﻫﺎﻳﻲ ﺑـﺰرگ و ﺑﺎﺷـﻜﻮه و ﻣﺰارﻋـﻲ‬

‫ﺣﺎﺻﻠﺨﻴﺰ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻛﺸﺘﻲ ﻫﺎي ﺗﺠﺎري در اﻗﻴﺎﻧﻮس ﻫﺎي آﺑـﻲ در رﻓـﺖ و آﻣـﺪ ﺑﻮدﻧـﺪ و ﺗـﻮر‬

‫ﻣﺎﻫﻴﮕﻴﺮﻫﺎ ﭘﺮ از اﻧﻮاع ﻣﺎﻫﻲ ﻫﺎ ﺑﻮد؛ ﺟﻨﮕﻞ ﻫﺎ ﭘﺮ از ﺷﻜﺎر ﺑﻮد و ﻫﻴﭻ ﺑﭽﻪ اي ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﻤـﻲ ﻣﺎﻧـﺪ‪.‬‬

‫در ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻫﺎ و ﻣﻴﺎدﻳﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎي ﺑﺰرگ ﺳـﻔﻴﺮاﻧﻲ از ﺑﺮزﻳـﻞ و ﺑﻨـﻴﻦ و اﻳﺮﻟﻨـﺪ و ﻛـﺮه ﺑـﺎ ﺗﻨﺒـﺎﻛﻮ‬

‫ﻓﺮوﺷﻬﺎ و دﻻل ﻫﺎ و ﻓﺮوﺷﻨﺪه ﻫﺎ و ﻛﻤﺪﻳﻦ ﻫﺎﻳﻲ از ﺑﺮﮔﺎﻣﻮ ﮔـﺮم ﻣـﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ‪ .‬ﺷـﺐ ﻫـﺎ ﻋـﺸﺎق‬

‫ﻧﻘﺎﺑﺪار زﻳﺮ ﺳﺘﻮن ﺑﻨﺪي ﻫﺎي ﭘﺮ از ﮔﻞ ﻳﺎ در ﺑﺎغ ﻫﺎﻳﻲ زﻳﺮ ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﻣﻲ دﻳﺪﻧﺪ و ﻫـﻮا‬

‫ﭘﺮ از ﺑﻮي ﺧﻮش ﻳﺎﺳﻤﻦ و ﻧﻮاي ﺧﻮش ﻣﻮﺳﻘﻲ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪186‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪187‬‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻪ داﺳﺘﺎن اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻛﻪ از ﺟﻬﺎﺗﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺷـﺒﻴﻪ دﻧﻴـﺎي ﺧﻮدﺷـﺎن‬

‫ﺑﻮد و از ﺟﻬﺎﺗﻲ ﺑﺎ آن ﻓﺮق داﺷﺖ ﮔﻮش ﻣﻲ دادﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﺮاب ﺷﺪ‪ .‬ﺳﻴﺼﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﺮاب ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧـﺪ‬

‫ﻣﺠﻤﻊ ﻓﻼﺳﻔﻪ ي ﺑﺮج ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬در ﺷﻬﺮي ﻛﻪ ﻣﺎ از آﻧﺠﺎ آﻣﺪه اﻳﻢ ﺑﺎﻋﺚ اﻳﻦ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺑـﻮده اﻧـﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻘﻴﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ي ﮔﻨﺎه ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﻮده ﻛﻪ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪه اﻳﻢ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﺮﮔﺰ اﻇﻬـﺎر ﻧﻈﺮﻫـﺎي‬

‫ﻳﻜﺴﺎﻧﻲ درﺑﺎره ي آن ﮔﻨﺎه ﻧﺸﻴﺪه ام‪ .‬اﻣﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎن اﺷﺒﺎح ﺳﺮ وﻛﻠـﻪ ﺷـﺎن ﭘﻴـﺪا ﺷـﺪ و از آن زﻣـﺎن‬

‫دﭼﺎر اﻳﻦ ﺟﻦ زدﮔﻲ ﺷﺪه اﻳﻢ‪ .‬دﻳﺪه اﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﺪ زﻧﺪﮔﻲ در دﻧﻴﺎﻳﻲ ﺑـﺎ‬

‫اﻳﻦ اﺷﺒﺎح ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ‪ :‬ﺑﺎ اﻳﻦ اوﺿﺎع ﻛﻪ ﻧﻤـﻲ ﺷـﻮد ﺑـﻪ ﻫـﻴﭻ ﭼﻴـﺰ اﺗﻜـﺎ ﻛـﺮد ﭼﻄـﻮر ﻣﻴﺘـﻮان‬

‫ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻛﺮد؟ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﭘﺪر ﻳﺎ ﻣﺎدري ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﻮد و ﺧﺎﻧﻮاده اي از ﻫﻢ ﺑﭙﺎﺷﺪ ؛ اﮔﺮ‬

‫ﺑﺎزرﮔﺎﻧﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﻮد ﺗﺠﺎرت اش از ﺑﻴﻦ ﻣـﻲ رود و ﻛﺎرﻛﻨـﺎن اش ﺷـﻐﻞ ﺷـﺎن را از دﺳـﺖ ﻣـﻲ‬

‫دﻫﻨﺪ؛ ﻋﺸﺎق ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﻤﺎن ﺷﺎن وﻓﺎدار ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ؟ از وﻗﺘﻲ اﺷﺒﺎح آﻣﺪه اﻧﺪ اﻳﻤﺎن و‬

‫اﻋﺘﻤﺎد از دﻧﻴﺎي ﻣﺎ رﺧﺖ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪".‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﻳﻦ ﻓﻼﺳﻔﻪ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ و ﺑﺮﺟﻲ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟"‬

‫" در ﺷﻬﺮي اﺳﺖ ﻛﻪ از آن آﻣﺪه اﻳﻢ‪ -‬ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه‪ .‬ﺷﻬﺮ ﻛﻼغ ﻫﺎ ‪ .‬ﻣﻲ داﻧﻲ ﭼﺮا ﺑﻪ اﻳﻦ اﺳﻢ ﻣـﻲ‬

‫ﻧﻤـﻲ‬ ‫ﻧﺎﻣﻨﺪش؟ ﭼﻮن ﻛﻼغ ﻫﺎ دﻟﻪ دزدﻧﺪ و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻛﺎر ﻣﺎ ﻫﻢ ﻫﻤـﻴﻦ اﺳـﺖ‪.‬ﭼﻴـﺰي درﺳـﺖ‬

‫‪187‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪188‬‬

‫ﻛﻨﻴﻢ ﺻﺪ ﺳﺎل اﺳﺖ ﻛﻪ ﻋﻤﺎرﺗﻲ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ اﻳﻢ ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ از دﻧﻴﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﺪزدﻳﻢ‪ .‬آه‪ ،‬ﺑﻠـﻪ‪،‬‬

‫ﻣﻲ داﻧﻴﻢ ﻛﻪ دﻧﻴﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻓﻼﺳﻔﻪ ي ﺑﺮج ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺗﻤﺎم اﻃﻼﻋﺎت ﻣـﻮرد ﻧﻴـﺎز را‬

‫در اﻳﻦ ﺑﺎره ﻛﺸﻒ ﻛﺮده اﻧﺪ‪ .‬ﻃﻠﺴﻤﻲ دارﻧﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ آن را ﺑﻪ زﺑﺎن ﺑﻴﺎوري ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ از ﻃﺮﻳﻖ دري‬

‫ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ ﺑﻪ دﻧﻴﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺮوي‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻃﻠﺴﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻛﻠﻴﺪي اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺣﺘـﻲ اﮔـﺮ‬

‫ﻗﻔﻠﻲ در ﻛﺎر ﻧﺒﺎﺷﺪ در را ﺑﺎز ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲ داﻧﺪ؟ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ اﺷﺒﺎح را ﺑﻪ دﻧﻴﺎي ﻣﺎ راه‬

‫داد‪ .‬ﻣﻲ داﻧﻢ ﻛﻪ ﻓﻼﺳﻔﻪ ﻫﻨﻮز از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ دﻧﻴﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻣـﻲ روﻧـﺪ و از آﻧﺠـﺎ‬

‫دزدي ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﺎز ﺑﻪ دﻧﻴﺎي ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻃﻼ و ﺟﻮاﻫﺮ ﻣﻲ آورﻧـﺪ ‪ ،‬اﻣـﺎ‬

‫ﭼﻴﺰﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﻣﺜﻞ اﻳﺪه ﻫﺎي ﺟﺪﻳﺪ ‪ ،‬ﻛﻴﺴﻪ ﻫﺎي ذرت ﻳﺎ ﻣﺪاد‪ ".‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﻲ اﺿـﺎﻓﻪ‬

‫ﻛﺮد‪ :‬ﺗﻤﺎم داراﻳﻲ ﻣﺎ از آﻧﻬﺎ ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺷﻮد از ﻣﺠﻤﻊ دزدان‪".‬‬

‫روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ ":‬ﭼﺮا اﺷﺒﺎح ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻛﺎري ﻧﺪارﻧﺪ؟"‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫" ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ راز ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬در ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻗﺪرﺗﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ اﺷﺒﺎح را از ﺧﻮد‬

‫راﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻗﻀﻴﻪ ﻓﺮاﺗﺮ از اﻳﻦ ﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺣﺘﻲ اﺷﺒﺎح را ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼـﺮا‪ .‬ﻫﺮﮔـﺰ‬

‫ﻧﻔﻬﻤﻴﺪه اﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻳﺘﻴﻢ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﺷﺒﺎح واﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎن را ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻛﺮده اﻧﺪ زﻳﺎد دارﻳﻢ؛ اﻳﻦ ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎ‬

‫ﻣﻲ آﻳﻨﺪ ﺗـﺎ‬ ‫در ﮔﺮوه ﻫﺎﻳﻲ در ﻛﺸﻮر ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﮔﺎﻫﻲ ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺪام ﺑﺰرﮔﺴﺎل ﻫﺎ در‬

‫‪188‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪189‬‬

‫در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺷﺒﺢ زده ﻏﺬا و ﻣﻠﺰوﻣﺎت ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺖ ﻫﺎ ﺣﺘﻲ در زﺑﺎﻟﻪ ﻫﺎ دﻧﺒﺎل ﻏـﺬا ﻣـﻲ‬

‫ﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫" ﺧﻼﺻﻪ دﻧﻴﺎي ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻔﺮﻳﻨﻲ زﻧـﺪﮔﻲ ﻛـﺮده اﻳـﻢ‪ .‬آﻧﻬـﺎ اﻧﮕـﻞ ﻫـﺎﻳﻲ واﻗﻌـﻲ‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﻴﺰﺑﺎن را ﻧﻤﻲ ﻛﺸﻨﺪ ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ زﻧﺪﮔﻲ را از وﺟﻮد او ﺑﻴﺮون ﻣﻲ ﻛﺸﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﺧﻴﺮاً ﺗﻌﺎدﻟﻲ‬

‫ﻧﺴﺒﻲ ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪه ‪ ..‬ﺑﻌﺪ از ﺗﻮﻓﺎن ﺑﺰرگ‪ .‬ﻋﺠﺐ ﺗﻮﻓﺎﻧﻲ ﺑﻮد! ﺻﺪاﻳﻲ ﻣﻲ داد ﻛـﻪ اﻧﮕـﺎر ﺗﻤـﺎم دﻧﻴـﺎ‬

‫ﺧﺮد ﻣﻲ ﺷﺪ و از ﻫﻢ ﻣﻲ ﮔﺴﺴﺖ ؛ ﻛﺴﻲ ﭼﻨﺎن ﻃﻮﻓﺎﻧﻲ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬

‫" ﺑﻌﺪ ﻫﻮا ﭼﻨﺪ روز ﻣﻪ آﻟﻮد ﺷﺪ و ﻣﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎي دﻧﻴﺎﻳﻲ را ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﭘﻮﺷـﺎﻧﺪ و ﻫـﻴﭻ ﻛـﺲ‬

‫ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻛﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻪ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ‪ ،‬ﺷﻬﺮﻫﺎ ﭘﺮ از اﺷﺒﺎح ﺷـﺪه ﺑـﻮد‪ ،‬ﺻـﺪﻫﺎ و ﻫﺰارﻫـﺎ‬

‫ﺷﺒﺢ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺗﭙﻪ ﻫﺎ و ﺳﺎﺣﻞ درﻳﺎ ﻓﺮار ﻛﺮدﻳﻢ اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﺎر ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ روﻳﻢ در اﻣـﺎن ﻧﻴـﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻮدﺗﺎن ﻫﻢ دﻳﺪﻳﺪ‪.‬‬

‫" ﺣﺎﻻ ﻧﻮﺑﺖ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ .‬از دﻧﻴﺎﺗﺎن ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ و اﻳﻨﻜﻪ ﭼﺮا ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪه اﻳﺪ‪".‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ راﻛﻪ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ .‬او ﻣﺮد ﺻﺎدﻗﻲ ﺑﻮد و ﻻزم ﻧﺒﻮد ﭼﻴـﺰي را از‬

‫او ﭘﻨﻬﺎن ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ دﻗﺖ ﮔﻮش داد ‪ ،‬از ﺗﻌﺠﺐ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد و وﻗﺘﻲ ﺣﺮف ﻫﺎي ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺗﻤﺎم ﺷـﺪ‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬از ﻗﺪرﺗﻲ ﻛﻪ ﻓﻼﺳﻔﻪ ي ﻣﺎ ﺑﺮاي ورود ﺑﻪ دﻧﻴﺎي دﻳﮕـﺮ دارﻧـﺪﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﺑﻌـﻀﻲ ﻓﻜـﺮ‬

‫ﻛﻨﻨﺪ ﮔﺎﻫﻲ از ﺳﺮ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻲ دري ﺑﺎز ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ؛اﮔﺮ ﻫﺮ از ﮔـﺎﻫﻲ ﻣـﺴﺎﻓﺮاﻧﻲ از دﻧﻴﺎﻫـﺎي دﻳﮕـﺮ ﺑـﻪ‬

‫‪189‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪190‬‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺗﺎزه‪ ،‬ﻣﻲ داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﮔﺎﻫﻲ از دﻧﻴـﺎي ﻣـﺎ ﻋﺒـﻮر‬

‫ﻛﻨﻨﺪ‪".‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻓﺮﺷﺘﻪ؟ ﻗﺒﻼ ﻫﻢ اﺳﻢ آﻧﻬﺎ را آورده ﺑﻮدي‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺗﺎزﮔﻲ دارﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ راﺟـﻊ‬

‫ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﺪﻫﻲ؟"‬

‫ﻳﻮاﻛﻴﻢ ﻟﻮرﻧﺰ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ از ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﺪاﻧﻲ؟ ﺑﺴﻴﺎرﺧﺐ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻧﺎم ﺑﻦ‬

‫اﻟﻴﻢ را ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺎﻇﺮان ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻣـﺎ ازﺟـﻨﺲ ﮔﻮﺷـﺖ و‬

‫اﺳﺘﺨﻮان ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ؛ از روح اﻧﺪ‪ .‬ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺟﺴﻢ ﺷﺎن را ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﺎ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪ ،‬روﺷﻦ ﺗـﺮ‬

‫و ﺷﻔﺎف ﺗﺮ‪ ،‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ؛ اﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎﻣﻞ ﭘﻴﺎم ﻫﺎﻳﻲ از ﻣﻠﻜﻮت اﻧﺪ ‪ ،‬رﺳﺎﻟﺖ ﺷـﺎن ﻫﻤـﻴﻦ‬

‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺖ ﻫﺎ آﻧﻬﺎ را در آﺳﻤﺎن ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﻛﻪ دارﻧﺪ از اﻳﻦ دﻧﻴـﺎ ﻋﺒـﻮر ﻣـﻲ ﻛﻨﻨـﺪ ﺗـﺎ ﺑـﻪ‬

‫دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﺮوﻧﺪ و ﻣﺜﻞ ﻛﺮم ﺷﺐ ﺗﺎب در اوج آﺳﻤﺎن ﻣﻲ درﺧﺸﻨﺪ‪ .‬در ﺷﺒﻲ ﺳﺎﻛﻦ ﺣﺘـﻲ ﻣـﻲ‬

‫ﺗﻮان ﺻﺪاي ﺑﺎل ﻫﺎﻳﺸﺎن را ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬دﻏﺪﻏﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻣﺘﻔﺎوت از دﻏﺪﻏﻪ ﻫﺎي ﻣﺎ دارﻧـﺪ ‪ ،‬ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ در‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫دوران ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺑﻪ زﻣﻴﻦ آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﻣﺮدان و زﻧﺎن زﻣﻴﻨﻲ ﺣﺸﺮ و ﻧـﺸﺮ داﺷـﺘﻨﺪ و ﺣﺘـﻲ‬

‫ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ در آﻣﻴﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫" و وﻗﺘﻲ از ﺗﻮﻓﺎن ﺑﺰرگ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﻪ آﻟﻮد ﺷﺪ اﺷﺒﺎح در ﺗﭙـﻪ اي ﭘـﺸﺖ ﺷـﻬﺮ ﺳـﻨﺖ اﻟﻴـﺎ در راه‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮا ﻣﺤﺎﺻﺮه ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﻠﺒﻪ ي ﭼﻮﭘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﭼﺸﻤﻪ اي در ﺣﺎﺷﻴﻪ ي ﺟﻨﮕﻞ ﻛﻮﭼﻜﻲ از‬

‫‪190‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪191‬‬

‫درﺧﺘﺎن ﻏﺎن ﺑﻮد ﭘﻨﺎه ﺑﺮدم و در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل ﺷﺐ ﺻﺪاﻫﺎﻳﻲ را از ﻣﻴﺎن ﻣﻪ ﻣﻲ ﺷـﻨﻴﺪم‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎدﻫـﺎي‬

‫ﺧﺸﻢ و وﺣﺸﺖ و ﺻﺪاي ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮردن ﺑﺎل ﻫﺎ ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ از آن ﻛـﻪ ﻗـﺒﻼ ﺷـﻨﻴﺪه ﺑـﻮدم ‪ ،‬و در‬

‫ﺣﻮاﻟﻲ ﺳﺤﺮ ﺻﺪاي ﻛﺸﻤﻜﺶ و زوزه ي ﺗﻴﺮ و ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﻮردن ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻫﺎ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻨﺠﻜﺎو‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺟﺮات ﻧﻜﺮدم ﺑﻴﺮون ﺑﺮوم ﭼﻮن ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮدم‪ .‬راﺳﺖ اش را ﺑﺨﻮاﻫﻴـﺪ ﺧﻴﻠـﻲ وﺣـﺸﺖ‬

‫ﻛﺮده ﺑﻮدم‪ .‬وﻗﺘﻲ آﺳﻤﺎن روﺷﻦ ﺷﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻛﻪ در ﻣﻪ روﺷﻦ ﺷﺪ‪ ،‬ﺟـﺮات ﻛـﺮدم و‬

‫ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻴﻨﺪازم‪ ،‬و ﻫﻴﻜﻞ ﺑﺰرﮔﻲ را دﻳـﺪم ﻛـﻪ زﺧﻤـﻲ ﻛﻨـﺎر ﭼـﺸﻤﻪ اﻓﺘـﺎده ﺑـﻮد‪.‬‬

‫اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم دارم ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻛﻪ ﺣﻖ ﻧﺪارم ﺑﺒﻴﻨﻢ – ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺗﺮﺳﻨﺎك‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮم را‬

‫ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮداﻧﺪم‪ ،‬وﻗﺘﻲ دوﺑﺎره ﻧﮕﺎه ﻛﺮدم ﻫﻴﻜﻞ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫" اﻳﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮﻳﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ اي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻳﻚ ﻓﺮﺷﺘﻪ را دﻳﺪم‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛـﻪ ﮔﻔـﺘﻢ ﭼﻨـﺪ ﺷـﺐ‬

‫ﻗﺒﻞ ﻫﻢ آﻧﻬﺎ را دﻳﺪم‪ ،‬در ارﺗﻔﺎع ﺑﺎﻻ و در آﺳﻤﺎن ﭘﺮ ﺳﺘﺎره ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻗﻄﺐ در ﭘﺮواز ﺑﻮدﻧـﺪ‪ ،‬ﻣﺜـﻞ‬

‫ﻧﺎوﮔﺎﻧﻲ از ﻛﺸﺘﻲ ﻫﺎي ﺑﺰرگ ﻛﻪ در ﺣﺮﻛﺖ اﻧﺪ‪ ...‬اﻧﮕﺎر اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﻲ دارد ﻣﻲ اﻓﺘﺪ و ﻣﺎ دراﻳﻦ ﭘﺎﻳﻴﻦ از‬

‫آن ﺑﻲ ﺧﺒﺮﻳﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺟﻨﮕﻲ در ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر درآﺳﻤﺎن ﺟﻨﮕﻲ در ﮔﺮﻓﺘﻪ ‪ ،‬ﻫﺰاران ﺳﺎل ﭘـﻴﺶ ‪،‬‬

‫در اﻋﺼﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﺣﺎﺻﻞ اش ﭼﻪ ﺑﻮده‪ .‬ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﻨـﮓ دﻳﮕـﺮي ﺷـﺮوع ﺷـﺪه‬

‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ وﻳﺮاﻧﻲ ﻫﺎي آن ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﺣﺎﺻﻞ آن ﺑﺮاي ﻣﺎ ‪ ...‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻢ‪".‬‬

‫‪191‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪192‬‬

‫ﺳﺮﺟﺎ ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ آﺗﺶ را ﻫﻢ ﺑﺰﻧﺪ و اداﻣﻪ داد‪ ":‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﺣﺎﺻـﻞ آن ﺑﻬﺘـﺮ از آن ﺑﺎﺷـﺪ ﻛـﻪ‬

‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺟﻨﮓ آﺳﻤﺎﻧﻲ ﻧﺴﻞ اﺷﺒﺎح را از زﻣﻴﻦ ﺑﺮدارد و ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺟﻬﻨﻤﻲ ﻛﻪ از آﻣـﺪه‬

‫اﻧﺪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﻧﻌﻤﺘﻲ! زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺎن ﭼـﻪ ﺷـﺎد و ﺧـﻮش ﺧﻮاﻫـﺪ ﺷـﺪ ‪ ،‬ﻓـﺎرغ از اﻳـﻦ ﻣـﺼﻴﺒﺖ‬

‫ﺗﺮﺳﻨﺎك!"‬

‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮه ي ﻳﻮاﻛﻴﻢ ﻟﻮرﻧﺰ در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎي آﺗﺶ زل زده ﺑﻮد ﺧﺎﻟﻲ از اﻣﻴﺪ‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻮر ﻟﺮزان ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎ روي ﺻﻮرت اش ﻣﻲ رﻗﺼﻴﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮه ي او ﻫﻴﭻ ﺗﻐﻴﻴﺮي ﻧﻜـﺮد ؛‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻣﻲ رﺳﻴﺪ‪ .‬روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻗﻄﺐ‪ ،‬آﻗﺎ‪ .‬ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻓﺮﺷـﺘﻪ ﻫـﺎ ﺑـﻪ ﺳـﻤﺖ‬

‫ﻗﻄﺐ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮوﻧﺪ ‪ ،‬ﻣﻲ داﻧﻴﺪ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻬﺸﺖ آﻧﺠﺎﺳﺖ؟"‬

‫" ﻧﻤﻲ داﻧﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﺮد ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻛﺮده اي ﻧﻴﺴﺘﻢ ‪ ،‬از ﻇﺎﻫﺮم ﭘﻴﺪاﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺷـﻤﺎل دﻧﻴـﺎي ﻣـﺎ ﻣﺤـﻞ‬

‫ﺳﻜﻮﻧﺖ اﺷﺒﺎح اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﻗﺮار ﺑﻮده ﺟﺎﻳﻲ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﺣﺘﻤﺎ ﻫﻤﺎن ﺟـﺎ ﺑـﻮده و‬

‫اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﻨﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ دژﻫﺎﻳﺸﺎن را در ﻫﻤﺎن ﺟـﺎ ﺑﻨـﺎ ﻣـﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ و از‬

‫آﻧﺠﺎ ﺑﻪ دﺷﻤﻦ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪".‬‬

‫ﺳـﺘﺎره‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﻣﺴﻴﺮ ﻧﮕﺎه او را دﻧﺒﺎل ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺘﺎره ﻫﺎي اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻣﺜﻞ‬

‫ﻫﺎي دﻧﻴﺎي آﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪ :‬راه ﺷﻴﺮي درﮔﻨﺒﺪ آﺳﻤﺎن ﻣﻲ درﺧـﺸﻴﺪ و ﻧﻘﻄـﻪ ﻫـﺎي ﻏﻴﺮﻗﺎﺑـﻞ ﺷـﻤﺎرش‬

‫ﻣﻲ ﻛﺮد‪...‬‬ ‫ﺳﺘﺎره ﻫﺎ اﻧﮕﺎر روي ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﭘﺎﺷﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد و از ﻧﻈﺮ درﺧﺸﺶ ﺑﺎ ﻣﺎه ﺑﺮاﺑﺮي‬

‫‪192‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪193‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ ":‬آﻗﺎ ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اﺳﻢ ﻏﺒﺎر را ﺷﻨﻴﺪه اﻳﺪ؟"‬

‫"ﻏﺒﺎر؟ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻏﻴﺮ از ﻏﺒﺎر ﺟﺎده ﻫﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻪ ﻧﺸﻨﻴﺪه ام‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﺪ! ﻳﻚ ﮔﺮوه از ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ‪ "...‬ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻓﻠﻜﻲ ﻣﺎراﻓﺴﺎي اﺷﺎره ﻛﺮد‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨـﺎ ﭼﻴـﺰي‬

‫داﺷﺖ از ﺟﻠﻮي آن ﻋﺒﻮر ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬ﺣﻠﻘﻪ اي ﻛﻮﭼﻚ از ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻲ ﻧﻮراﻧﻲ‪ .‬ﺑﻲ ﻫﺪف ﻧﺒﻮدﻧﺪ ؛ ﻣﺜﻞ‬

‫ﭘﺮواز ﻫﺪف دار دﺳﺘﻪ اي ﻏﺎز ﻳﺎ ﻗﻮ ﺑﻮد‪.‬‬

‫روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻓﺮﺷـﺘﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺧﻮاﻫﺮ‪ ،‬وﻗﺖ اش رﺳﻴﺪه از ﺷﻤﺎ ﺟﺪا ﺷﻮم‪ .‬ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ روم ﺗﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ‬

‫ﻫﺎ ﻳﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻧﺰد ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﺑﺮوﻧﺪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺧﻮاﻫﻢ رﻓـﺖ‪.‬‬

‫وﮔﺮﻧﻪ‪ ،‬ﺧﻮدم ﺗﻨﻬﺎ دﻧﺒﺎل اش ﻣﻲ ﮔﺮدم‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﺮاﻫﻲ ﺗﺎن ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ و ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪".‬‬

‫ﺷﻴﺘﺎن‬ ‫روي ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را ﺑﻮﺳﻴﺪﻧﺪ و روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﺷﺎﺧﻪ ي ﻛﺎج اش را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﻫﻮا ﭘﺮﻳﺪ‪.‬‬

‫اش ﺳﺮﮔﻲ ﻛﻪ ﭘﺮﻧﺪه اي ﺑﺎ ﮔﻠﻮي آﺑﻲ ﺑﻮد در دل ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻛﻨﺎرش ﭘﺮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺎﻻ ﻣﻲ روﻳﻢ؟"‬

‫" ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﻧﺪه ﻫﺎي ﻧﻮراﻧﻲ ﺟﻠﻮي ﻣﺎر اﻓﺴﺎي ﺑﺮﺳﻴﻢ‪ .‬ﺳﺮﻳﻊ ﻣﻲ روﻧﺪ ﺳﺮﮔﻲ‪ .‬ﺑﻴـﺎ ﺑـﻪ آﻧﻬـﺎ‬

‫ﺑﺮﺳﻴﻢ او و ﺷﻴﺘﺎن اش ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﭘﺮواز ﻛﺮدﻧـﺪ‪ ،‬ﺳـﺮﻳﻊ ﺗـﺮ از ﺟﺮﻗـﻪ ﻫـﺎي آﺗـﺶ ‪ ،‬و ﻫـﻮا‬

‫درﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎي ﺑﺰرگ ﻛﺎج اش زوزه ﻣﻲ ﻛـﺸﻴﺪ و ﻣـﻮي ﺳـﻴﺎه اش در ﺳـﺮ او‬

‫‪193‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪194‬‬

‫ﺑﭽـﻪ‬ ‫ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ آﺗﺶ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻓﺮاﮔﻴﺮ ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻧﻜﺮد‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ‬

‫ﻫﺎي ﺧﻔﺘﻪ و ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﺟﺎدوﮔﺮش‪ .‬آن ﺑﺨﺶ از ﺳـﻔﺮش ﺑـﻪ ﭘﺎﻳـﺎن رﺳـﻴﺪه وﺑـﺪ و ﺑـﻪ ﻋـﻼوه آن‬

‫ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت درﺧﺸﺎن ﻛﻪ در ﺟﻠﻮي او ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻨﻮز ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و اﮔﺮ از آﻧﻬﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﻣﻲ‬

‫داﺷﺖ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد در آن آﺳﻤﺎن ﭘﺮ ﺳﺘﺎره ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ آﻧﻬﺎ را ﮔﻢ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﭘﺮواز اداﻣﻪ داد و از ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﻛﻪ ﻧﺰدﻳـﻚ ﺷـﺪ ﺗـﺼﻮﻳﺮ آﻧﻬـﺎ‬

‫واﺿﺢ ﺗﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﺮ ﭼﻘـﺪر ﻛـﻪ ﺷـﺐ ﺗﺎرﻳـﻚ ﺑـﻮد‪ ،‬اﻧﮕـﺎر درﺧـﺸﺶ آﻧﻬـﺎ ﻧـﻪ از‬

‫ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺎﺷﻲ از ﺗﺎﺑﺶ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ آدم ﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎﻟﺪار و ﺧﻴﻠﻲ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ‬

‫ﺗﺮ؛ و از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ﺟﺎدوﮔﺮ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﻪ ﻧﻔﺮﺷﺎن ﻣﺬﻛﺮ و ﺳﻪ ﻧﻔﺮﺷﺎن ﻣﻮﻧـﺚ ﻫـﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫} ﻓﺮﺷﺘﻪ و ﻋﺪم رﻋﺎﻳﺖ ﺷﺌﻮﻧﺎت ‪ ..........‬ﺟﺎي ﻧﻴﺮوﻫﺎي ‪ ....‬ﺧﺎﻟﻲ { ﺑﺎل ﻫﺎﻳﺸﺎن از اﺳﺘﺨﻮان ﻛﺘﻒ‬

‫ﺷﺎن ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮد و ﭘﺸﺖ و ﺳﻴﻨﻪ ﻫﺎﻳﺸﺎن ﻋﻀﻼﻧﻲ ﺑﻮد‪ .‬روﺗﺎ اﺳـﻜﺎدي ﻣـﺪﺗﻲ ﭘـﺸﺖ ﺳﺮﺷـﺎن‬

‫ﻣﺎﻧﺪ و اﻧﻬﺎ را زﻳﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺖ و ﻗﺪرت آﻧﻬﺎ را ﻧﺨﻤﻴﻦ زد ﺗﺎ اﮔﺮ ﻻزم ﺷﺪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺠﻨﮕـﺪ اﻃﻼﻋـﺎﺗﻲ‬

‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺴﻠﺢ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﭘﺮواز ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﻪ ﺗﻌﻘﻴﺐ و ﮔﺮﻳﺰ ﻣـﻲ ﺷـﺪ‬

‫او را ﺟﺎ ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻛﻤﺎن اش را ﻣﺤﺾ اﺣﺘﻴﺎط آﻣﺎده ﻧﮕﻪ داﺷﺖ و ﺑﺎ ﺳـﺮﻋﺖ ﺑـﻪ ﺟﻠـﻮ ﭘـﺮواز‬

‫ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ رﺳﻴﺪ و داد زد‪ ":‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔـﻮش ﻛﻨﻴـﺪ! ﻣـﻦ روﺗـﺎ اﺳـﻜﺎدي‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﻫﺴﺘﻢ و ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ‪".‬‬

‫‪194‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪195‬‬

‫ﺑـﺪن‬ ‫آﻧﻬﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺑﺎل ﻫﺎي ﺑﺰرﮔﺸﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ داﺧﻞ ﺑﺎل زدﻧﺪ و ﺳﺮﻋﺖ ﻛﻢ ﻛﺮدﻧﺪ و‬

‫ﻫﺎﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ در ﻫﻮا ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﻮﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎل ﺑﺎل زﻧﺎن ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺧﻮد را در ﻫـﻮا‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫ﺣﻔﻆ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬او را دوره ﻛﺮدﻧـﺪ ‪ ،‬ﭘـﻨﺞ ﻫﻴﻜـﻞ ﺑـﺰرگ ﻛـﻪ در آﺳـﻤﺎن ﺗﺎرﻳـﻚ‬

‫درﺧﺸﻴﺪﻧﺪ ‪ ،‬درﺧﺸﺎن از ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪي ﻧﺎدﻳﺪﻧﻲ‪".‬‬

‫روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ ،‬ﻧﺘﺮس و ﺑﺎ ﻏﺮور روي ﺷﺎﺧﻪ ي ﻛﺎج اش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ‬

‫ﻗﻠﺐ اش داﺷﺖ از ﺣﻴﺮت ﻣﻲ زد‪ ،‬ﺷﻴﺘﺎن اش ﺑﺎل زد ﺗﺎ ﻛﻨﺎر ﺑﺪن ﮔﺮم او ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻫﺮ ﻓﺮﺷﺘﻪ اي آﺷﻜﺎرا ﻳﻚ ﻓﺮد ﺑﻮد اﻣﺎ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺷﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮد ﺗـﺎ ﻫـﺮ اﻧـﺴﺎﻧﻲ ﻛـﻪ او‬

‫ﻗﺒﻼ دﻳﺪه ﺑﻮد‪ .‬آﻧﭽﻪ در ﻫﻤﻪ ي آﻧﻬﺎ ﻣﺸﺘﺮك ﺑﻮد ﻫﺎﻟﻪ اي ﻧﻮراﻧﻲ ﺣﺎﻛﻲ از ﻫﻮش و دراﻳﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ‬

‫ﻫﻤﺰﻣﺎن در ﻫﻤﻪ ي آﻧﻬﺎ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺲ در ﭘﺎﺳﺦ ﻧﮕﺎه آﻧﻬﺎ ﺳﺮش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ اﻳﺪ ﻳﺎ ﻧﺎﻇﺮ ﻳﺎ ﺑﻦ اﻟﻴﻢ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ روﻳﺪ؟"‬

‫ﻳﻜﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬دﻋﻮت ﻛﺴﻲ را اﺟﺎﺑﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ‪".‬‬

‫روﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮد ﻛﺪام ﺣﺮف زده اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻜﻲ ﻳﺎ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﻫﻤﻪ ي آﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ؟"‬

‫" ﻳﻚ ﻣﺮد‪".‬‬

‫‪195‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪196‬‬

‫" ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ؟"‬

‫" ﺷﺎﻳﺪ او ﺑﺎﺷﺪ‪".‬‬

‫" ﭼﺮا دﻋﻮت او را اﺟﺎﺑﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ؟"‬

‫ﭘﺎﺳﺦ اﻣﺪ ﻛﻪ‪ ":‬ﭼﻮن اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﻢ‪".‬‬

‫ﺑﻪ اﻧﻬﺎ اﻣﺮ ﻛﺮد‪ ":‬ﭘﺲ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻫﺴﺖ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻣﺮا ﻫﻢ ﻧﺰد او ﺑﺒﺮﻳﺪ‪".‬‬

‫روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﭼﻬﺎر ﺻﺪ و ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﻋﻤﺮ داﺷﺖ ‪ ،‬ﺑﺎ ﻏﺮور و داﻧﺶ ﻳـﻚ ﻣﻠﻜـﻪ ي ﺟـﺎدوﮔﺮ‪ .‬ﺑـﻪ‬

‫ﻣﺮاﺗﺐ داﻧﺎﺗﺮ از ﻫﺮ اﻧﺴﺎن ﻛﻮﺗﻪ ﻋﻤﺮي ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ وﺟﻪ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ در ﻛﻨـﺎر آن ﻣﺨﻠﻮﻗـﺎت‬

‫ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻲ ﻛﻮدﻛﻲ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ آﮔﺎﻫﻲ آﻧﻬﺎ ﻫﻤﭽـﻮن رﺷـﺘﻪ ﻫـﺎي ﺑـﺮق ﺗـﺎ‬

‫دورﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ي دﻧﻴﺎﻫﺎ ﻛﻪ او ﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻫﻢ ﻧﺪﻳﺪه ﮔﺴﺘﺮده اﺳﺖ ؛ و ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫ﺷﻜﻞ اﻧﺴﺎن ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﭼﻮن ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺘﻈﺎري دارد‪ .‬اﮔﺮ ﺷـﻜﻞ واﻗﻌـﻲ آﻧﻬـﺎ را‬

‫دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﻌﻤﺎري ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪه‪ ،‬ﻣﺜـﻞ ﺳـﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫـﺎي ﺑﺰرﮔـﻲ ﻛـﻪ ﺗﺮﻛﻴﺒـﻲ از‬

‫ﻫﻮش و اﺣﺴﺎس ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ :‬او ﺧﻴﻠﻲ ﺟﻮان ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻲ درﻧﮓ ﺑﺎل زدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ و او ﻫﻢ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﺟﺮﻳﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑـﺎل آﻧﻬـﺎ‬

‫در ﻫﻮا اﻳﺠﺎد ﻛﺮده ﺑﻮد ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد و از ﺳﺮﻋﺖ و ﻗﺪرﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺮوازش ﻣﻲ اﻓﺰود ﻟﺬت ﻣـﻲ‬

‫‪196‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪197‬‬

‫ﺑﺮد‪ .‬در دل ﺷﺐ ﭘﺮواز ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺘﺎره ﻫﺎ دور آﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺑﺎ دﻳﺪن ﺳﭙﻴﺪه ي ﺻﺒﺢ از ﺳﻤﺖ‬

‫ﺷﺮق ﻛﻤﺮﻧﮓ و ﺳﭙﺲ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻃﻮﻗﻪ ي ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺷﺪ دﻧﻴﺎ ﭘﺮ از ﻧﻮر ﺷﺪ آﻧﮕﺎه‬

‫در آﺳﻤﺎن آﺑﻲ و ﻫﻮاي ﭘﺎك‪ ،‬ﻣﺮﻃﻮب و ﺗﺎزه ﺑﻪ ﭘﺮواز اداﻣﻪ دادﻧﺪ‪.‬‬

‫در روﺷﻨﻲ روز ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ را ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﺷﺪ دﻳﺪ و ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮدن آﻧﻬﺎ از ﻫـﺮ ﻧﮕـﺎﻫﻲ ﻣـﺸﺨﺺ‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻮري ﻛﻪ ﺑﺎ ان دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ از ﺧﻮرﺷﻴﺪ آﺳﻤﺎن ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻮري دﻳﮕﺮ از ﺟﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﻪ ﭘﺮواز اداﻣﻪ دادﻧﺪ و روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﻫﻢ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ دﻧﺒﺎل ﺷﺎن رﻓﺖ‪ .‬ﺷـﺎدي‬

‫وﺣﺸﻴﺎﻧﻪ اي را در ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﻧﺎﻣﻴﺮا ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬از‬

‫ﺷﺎدي در ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮد ﻧﻤﻲ ﮔﻨﺠﻴﺪ ‪ ،‬روي ﺷﺎﺧﻪ ي ﻛﺎﺟﻲ ﻛﻪ زﻣﺨﺘﻲ اش را روي ﭘﻮﺳـﺖ ﺧـﻮد‬

‫ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬ﺑﺎ ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺐ اش و زﻧﺪﮔﻲ ﺑـﺎ ﺗﻤـﺎم اﺣـﺴﺎﺳﺎت اش و ﺑـﺎ ﮔﺮﺳـﻨﮕﻲ ﻛـﻪ ﺣـﺎﻻ‬

‫اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺣﻀﻮر ﺷﻴﺘﺎن ﺧﻮش ﺻﺪاﻳﺶ و زﻣﻴﻦ در زﻳـﺮ ﭘـﺎﻳﺶ ﺑـﺎ آن ﻫﻤـﻪ ﺣﻴﻮاﻧـﺎت‬

‫وﮔﻴﺎﻫﺎن ؛ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ﻛﻪ از ﺟﻨﺲ آﻧﻬﺎ اﺳﺖ و ﻣﻲ داﻧﺴﺖ وﻗﺘـﻲ ﺑﻤﻴـﺮد ﺟـﺴﻢ اش زﻧـﺪﮔﻲ‬

‫ﻫﺎي دﻳﮕﺮي را ﻏﺬا ﻣﻲ دﻫﺪ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ آﻧﻬﺎ او را ﻏـﺬا داده ﺑﻮدﻧـﺪ وﺧﻮﺷـﺤﺎل ﺑـﻮد از اﻳﻨﻜـﻪ‬

‫دوﺑﺎره ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ را ﻣﻲ دﻳﺪ‪.‬‬

‫‪197‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪198‬‬

‫ﺷﺐ دﻳﮕﺮي از راه رﺳﻴﺪ و ﻫﻨﻮز ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن در ﭘﺮواز ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در ﺑﺮﺧﻴﻨﻘﺎط ﻫﻮا ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲ ﻛـﺮد‪ ،‬ﻧـﻪ‬

‫اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻳﺎ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد و روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ از آن دﻧﻴـﺎ‬

‫ﺧﺎرج ﺷﺪه وارد دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮ ﺷﺪه اﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ اﻳﻦ اﺗﻔﺎﻗﭽﻜﻮﻧﻪ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﺗﻐﻴﻴﺮ را اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﺻﺪا زد‪ ":‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ! ﭼﮕﻮﻧﻪ از دﻧﻴـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﺷـﻤﺎ را ﻳـﺎﻓﺘﻢ ﺧـﺎرج‬

‫ﺷﺪﻳﻢ؟ ﻣﺮز آن در ﻛﺠﺎ ﺑﻮد؟"‬

‫ﭘﺎﺳﺦ آﻣﺪ ﻛﻪ‪ ":‬در ﻫﻮا ﻣﻜﺎن ﻫﺎﻳﻲ ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ ﻫﺴﺖ‪ ،‬دروازه ﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ دﻧﻴﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ‪ .‬ﻣﺎ آﻧﻬﺎ را ﻣـﻲ‬

‫ﺑﻴﻨﻴﻢ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻲ‪".‬‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ دروازه ﻫﺎي ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ را ﺑﺒﻴﻨﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻴﺎزي ﻧﺪاﺷﺖ‪ :‬ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ‬

‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ از ﭘﺮﻧﺪه ﻫﺎ ﺟﻬﺖ ﻳﺎﺑﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻧﻜﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺟـﻪ‬

‫اش را ﺑﻪ ﺳﻪ ﻗﻠﻪ ﺑﺮﻳﺪه ﺑﺮﻳﺪه زﻳﺮ ﻣﻌﻄﻮف ﻛﺮد و ﺗﺮﻛﻴﺐ آﻧﻬﺎ را دﻗﻴﻘﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﭙﺮد‪ .‬ﺑﺮ ﺧـﻼف‬

‫ﺗﺼﻮر ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ اﮔﺮ ﻻزم ﻣﻲ ﺷﺪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ آن را دوﺑﺎره ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻫﺎي دورﺗﺮ ﭘﺮواز ﻛﺮدﻧﺪ و ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ اي ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺳﺖ و‬

‫دارد ﻗﻠﻌﻪ اي ﻣﻲ ﺳﺎزد‪"...‬‬

‫ﺣﺎﻻ آﻫﺴﺘﻪ ﺗﺮ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺜﻞ ﻋﻘﺎب در آﺳﻤﺎن ﻣﻲ ﭼﺮﺧﻴﺪﻧﺪ‪ .‬روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﺑﻪ ﻧﻘﻄـﻪ اي ﻛـﻪ‬

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ اﺷﺎره ﻣﻲ ﻛﺮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﻧﻮري ﺿـﻌﻴﻒ در ﺳـﻤﺖ ﺷـﺮق ﻣـﻲ درﺧـﺸﻴﺪ ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ ﺗﻤـﺎم‬

‫‪198‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪199‬‬

‫ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﺑﺎﻻ در آﺳﻤﺎن ﻣﺨﻤﻠﻴﻦ و ﺳﻴﺎه ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺗﻤﺎم ﻣﻲ درﺧﺸﻴﺪﻧﺪ و درﺣﺎﺷﻴﻪ ي دﻧﻴﺎ‪ ،‬آﻧﺠﺎ‬

‫ﻛﻪ ﻧﻮر ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﻗﻮي ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ ،‬رﺷﺘﻪ ﻛﻮﻫﻲ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺎ ﻗﻠﻪ ﻫﺎي ﺳـﺮ ﺑـﻪ ﻓﻠـﻚ ﻛـﺸﻴﺪه و‬

‫ﺳﻴﺎه ﺑﺎ ﺻﺨﺮه ﻫﺎﻳﻲ ﻣﺨﻮف و دﻧﺪاﻧﻪ دار ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ وﻳﺮاﻧﻪ ﻫﺎي ﻓﺎﺟﻌﻪ اي ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺑﻮد ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺷـﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ در ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﻛﻪ اوﻟﻴﻦ ﺷﻌﺎع ﻫﺎي آﻓﺘﺎب ﺻﺒﺢ ﺑﺮ ان ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ و ﻗﺎﻣﺖ آن ﺑﺎ ﺷﻜﻮه دﻳـﺪه‬

‫ﻣﻲ ﺷﺪ ﻋﻤﺎرﺗﻲ ﻣﺘﻘﺎرن دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ‪ :‬ﻗﻠﻌﻪ اي ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺎ ﺑـﺮج و ﺑﺎروﻫـﺎﻳﻲ از ﺟـﻨﺲ ﺑﺎزاﻟـﺖ ﺑـﻪ‬

‫ارﺗﻔﺎع ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ در زﻣﺎن ﭘﺮواز ﻣﻲ ﺷﺪ ارﺗﻔﺎع اش را اﻧﺪازه ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫زﻳﺮ اﻳﻦ ﻗﻠﻌﻪ ي ﻛﻮه ﭘﻴﻜﺮ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﻲ آﺗﺶ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﺮ ﭘﺎ ﺑﻮد و دود آﺗﺸﺨﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑـﻪ ﻫـﻮا‬

‫ﻣﻲ رﻓﺖ و از ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﻫﺎ دورﺗﺮ روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﺻﺪاي ﻛﻮﺑﺶ ﭘﺘﻚ ﻫﺎ و ﻛﺎر آﻫﻨﮕـﺮان را ﺷـﻨﻴﺪ‪ .‬از‬

‫ﻫﺮ ﺳﻮ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن دﻳﮕﺮي را دﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﺮواز ﻛﻨﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻗﻠﻌﻪ ﻣﻲ رﻓﺘﻨـﺪ و ﻧـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ ﻓﺮﺷـﺘﻪ ﻫـﺎ‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻫﺎﻳﻲ ﻫﻢ در ﭘﺮواز ﺑﻮدﻧﺪ‪ :‬ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺑﺎﻟﺪار‪ ،‬ﻓﻮﻻدي و ﭘﺮﻧﺪه ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﺮغ ﻃﻮﻓﺎن ﺑﺎ ﺑـﺎل‬

‫ﻫﺎﻳﻲ ﮔﺸﺎده در ﭘﺮواز ﺑﻮدﻧﺪ و ﻛﺎﺑﻴﻨﻲ ﺷﻴﺸﻪ اي زﻳﺮ ﺑﺎل ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮد داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻛﺸﺘﻲ ﻫـﻮاﻳﻲ ﻛـﻪ‬

‫ﻣﺜﻞ زﻧﺒﻮر ﻫﺎﻳﻲ ﻏﻮل ﭘﻴﻜﺮ وزوز ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ -‬ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻗﻠﻌﻪ اي ﻛﻪ ﻟﺮد ﻋﺰرﻳـﻞ ﺑﺮﻛـﻮﻫﻲ در‬

‫ﺣﺎﺷﻴﻪ ي دﻧﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد در ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ آﻧﺠﺎﺳﺖ؟"‬

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪ ":‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬آﻧﺠﺎﺳﺖ‪".‬‬

‫" ﭘﺲ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﭘﺮواز ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ اورا ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن اﻓﺘﺨﺎري ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪".‬‬

‫‪199‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪200‬‬

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﻄﻴﻊ ﺑﺎل ﮔﺸﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻗﻠﻪ ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ و ﺟﺎدوﮔﺮ ﻣﺸﺘﺎق ﺟﻠـﻮي آﻧﻬـﺎ در‬

‫ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪200‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪201‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﻫﻔﺘﻢ‬
‫روﻟﺰ روﻳﺲ‬

‫ﻻﻳﺮا ﺻﺒﺢ زود ﺑﻴﺪار ﺷﺪ و ﺻﺒﺢ را ﮔﺮم و ﺳﺎﻛﺖ ﻳﺎﻓﺖ ‪،‬اﻧﮕﺎر ﺷﻬﺮ ﻏﻴﺮ از آن ﺗﺎﺑـﺴﺘﺎن آرام آب و‬

‫ﻫﻮاي دﻳﮕﺮ ﻧﺪاﺷﺖ ‪ .‬از رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﻴﺮون آﻣﺪ و ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪي ﭘـﺎﻳﻴﻦ رﻓـﺖ ‪ ،‬ﺻـﺪاي ﭼﻨـﺪ ﺑﭽـﻪ را‬

‫ﺑﻴﺮون در آب ﺷﻨﻴﺪ و ﺑﻴﺮون رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ‪.‬‬

‫ﺳﻪ ﭘﺴﺮ و ﻳﻚ دﺧﺘﺮ داﺷﺘﻨﺪ در ﺑﻨﺪر آﻓﺘﺎﺑﻲ ﺳﻮار ﺑﺮ ﻗﺎﻳﻖ ﻫﺎي ﭘﺪاﻟﻲ ﺷﻠﭗ ﺷﻠﭗ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و‬

‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﻻﻳﺮا را دﻳﺪﻧﺪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺷﺎن را ﻛﻢ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺳـﺮﮔﺮم ﻣـﺴﺎﺑﻘﻪ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ ‪ .‬ﺑﺮﻧﺪه ﻫﺎ ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬﺎ در آب اﻓﺘـﺎد ‪ ،‬ﺑﻌـﺪ ﺳـﻌﻲ ﻛـﺮد‬

‫ﺳﻮار ﻗﺎﻳﻖ دﻳﮕﺮ ﺑﺸﻮد و آن را ﻫﻢ واژﮔﻮن ﻛﺮد ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ ﻣﺸﻐﻮل آب ﺑﺎزي ﺷﺪﻧﺪ ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻧﻪ اﻧﮕﺎر‬

‫ﻛﻪ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ‪ .‬از ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻛﻨﺎر ﺑﺮج ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬ﻻﻳﺮا در آب ﺑﻪ‬

‫آﻧﻬﺎ ﭘﻴﻮﺳﺖ ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﻛﻪ ﻣﺎﻫﻲ ﻧﻘﺮه اي ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻛﻨﺎر او ﺑﺮق ﻣـﻲ زد ‪ .‬ﺣـﺮف‬

‫زدن ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮاي او ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد و ﭼﻴﺰي ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ دور او ﺟﻤﻊ ﺷـﺪﻧﺪ ‪ ،‬روي‬

‫ﺳﻨﮓ ﻫﺎي ﮔـﺮمِ ﺗـﻮي آب ﻧﺸـﺴﺘﻨﺪ و ﭘﻴـﺮاﻫﻦ ﻫﺎﻳـﺸﺎن ﺳـﺮﻳﻊ در آﻓﺘـﺎب ﺧـﺸﻚ ﻣـﻲ ﺷـﺪ ‪.‬‬

‫‪201‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪202‬‬

‫ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﺑﻴﭽﺎره ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد دوﺑﺎره ﺑﻪ درون ﺟﻴﺐ ﻻﻳﺮا ﺑﺮود ‪ ،‬ﭘﺲ ﻗﻮرﺑﺎﻏـﻪ ﺷـﺪ و ﺑـﻪ داﺧـﻞ‬

‫ﻛﺘﺎب ﺧﻴﺲ و ﺧﻨﻚ ﺧﺰﻳﺪ ‪.‬‬

‫» ﺑﺎ آن ﮔﺮﺑﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻴﺪ ؟ «‬

‫» واﻗﻌﺎً ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﻲ را دور ﻛﻨﻴﺪ ؟«‬

‫» از ﻛﺠﺎ ﻣﻲ آﻳﻴﺪ ؟ «‬

‫» دوﺳﺖ ات از اﺷﺒﺎح ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﺪ ؟«‬

‫ﻻﻳــﺮا ﮔﻔــﺖ ‪ » :‬وﻳــﻞ از ﻫــﻴﭻ ﭼﻴــﺰ ﻧﻤــﻲ ﺗﺮﺳــﺪ ‪ .‬ﻣــﻦ ﻫــﻢ ﻫﻤــﻴﻦ ﻃــﻮر ‪ .‬ﭼــﺮا از ﮔﺮﺑــﻪ ﻫــﺎ‬

‫ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ؟ «‬

‫ﭘﺴﺮي ﻛﻪ از ﻫﻤﻪ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻧﺎﺑﺎوري ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻗﻀﻴﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﻫﺎ را ﻧﻤﻲ داﻧﻲ ؟ در وﺟﻮد ﮔﺮﺑـﻪ‬

‫ﻫﺎ ﺷﺮارت ﻫﺴﺖ ‪ .‬ﻫﺮ ﮔﺮﺑﻪ اي را ﻛﻪ دﻳﺪي ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﺸﻲ وﮔﺮﻧﻪ ﮔﺎزت ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﺷﺮارت را ﺑﻪ ﺗﻮ‬

‫ﻫﻢ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ‪ .‬راﺳﺘﻲ ﺑﺎ آن ﭘﻠﻨﮓ ﺑﺰرگ ﭼﻪ ﻛﺮدي ؟«‬

‫ﻻﻳﺮا ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻨﻈﻮرش ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن در ﻫﻴﺒﺖ ﭘﻠﻨﮓ اﺳﺖ ‪ ،‬ﭘﺲ ﺳﺮش را ﺑﺎ ﻣﻌـﺼﻮﻣﻴﺖ ﺗﻜـﺎن‬

‫داد و ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺣﺘﻤﺎً ﺧﻴﺎﻻﺗﻲ ﺷﺪه اي ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ در ﻣﻬﺘﺎب ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ رﺳﻨﺪ ‪ .‬اﻣـﺎ‬

‫ﻣﻦ و وﻳﻞ از ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲ آﻳﻴﻢ ﻛﻪ ﺷﺒﺢ ﻧﺪارﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ درﺑﺎرهي آﻧﻬﺎ زﻳﺎد ﻧﻤﻲ داﻧﻴﻢ ‪« .‬‬

‫‪202‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪203‬‬

‫ﭘﺴﺮﻛﻲ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬اﮔﺮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻲ آﻧﻬﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻲ در اﻣﺎن ﻫﺴﺘﻲ ‪ .‬اﮔـﺮ آﻧﻬـﺎ را ﺑﺒﻴﻨـﻲ ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧﻨـﺪ‬

‫ﺑﮕﻴﺮﻧﺪت ‪ .‬ﭘﺪرم اﻳﻦ ﻃﻮر ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ آﻧﻬﺎ او را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ‪« .‬‬

‫» ﻳﻌﻨﻲ ﺣﺎﻻ اﻳﻨﺠﺎ در اﻃﺮاف ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ؟ «‬

‫دﺧﺘﺮي ﮔﻔﺖ ‪ » :‬آره ‪ « .‬دﺳﺖ اش را دراز ﻛﺮد و ﻫﻮا را ﮔﺮﻓﺖ ‪ » .‬ﻳﻜﻲ ﺷﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻢ ‪« .‬‬

‫ﻳﻜﻲ از ﭘﺴﺮﻫﺎ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ آﺳﻴﺐ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻛﺎر ﺑﻪ ﻛﺎرﺷﺎن ﻧﺪارم ‪« .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ » :‬اﺷﺒﺎح ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻮي اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﻮده اﻧﺪ ‪ .‬؟«‬

‫ﻳﻜﻲ از ﭘﺴﺮﻫﺎ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬آره ‪ « .‬اﻣﺎ دﻳﮕﺮي ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻧﻪ ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ ﭘﻴﺶ آﻣﺪﻧﺪ ‪ .‬ﺻـﺪﻫﺎ ﺳـﺎل‬

‫ﭘﻴﺶ ‪« .‬‬

‫ﺳﻮﻣﻲ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺠﻤﻊ آﻣﺪﻧﺪ ‪« .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﭼﻪ « ؟‬

‫دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻧﺨﻴﺮ ! ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ آﻣﺪﻧﺪ ﭼﻮن آدم ﻫﺎ ﺑـﺪ ﺷـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ و ﺧـﺪا آﻧﻬـﺎ را‬

‫ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﻣﺎ را ﻣﺠﺎزات ﻛﻨﺪ ‪« .‬‬

‫ﭘﺴﺮي ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﺖ ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ داﻧﺪ ‪ .‬او رﻳﺶ دارد ‪ .‬ﻋﻴﻦ ﺑﺰ اﺳﺖ ‪« .‬‬

‫ﻻﻳﺮا اﺻﺮار ﻛﺮد ‪ » :‬ﻣﺠﻤﻊ ﭼﻴﺴﺖ ؟ «‬

‫‪203‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪204‬‬

‫ﭘﺴﺮي ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺗﻮ ﺑﺮج ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن را دﻳﺪه اي ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺑﺮج ﺳﻨﮕﻲ را ‪ .‬ﺧﺐ آن ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑـﻪ ﻣﺠﻤـﻊ‬

‫اﺳﺖ و در آن ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻣﺨﻔﻲ ﻫﺴﺖ ‪ .‬اﻋﻀﺎي ﻣﺠﻤﻊ ﻣﺮداﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛـﻪ ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ ﻣـﻲ داﻧﻨـﺪ ‪.‬‬

‫ﻓﻠﺴﻔﻪ ‪ ،‬ﻛﻴﻤﻴﺎﮔﺮي ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻲ داﻧﻨﺪ ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ اﺷﺒﺎح ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨـﺪ ‪.‬‬

‫«‬

‫ﭘﺴﺮ دﻳﮕﺮي ﮔﻔﺖ ‪ » :‬درﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ ‪،‬آﻧﻬﺎ از ﺳﺘﺎره ﻫﺎ آﻣﺪﻧﺪ ‪« .‬‬

‫» ﭼﺮا ‪ ،‬درﺳﺖ اﺳﺖ ! اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻛﻪ اﻓﺘﺎد اﻳﻦ ﺑﻮد ‪ :‬ﻳﻜﻲ از اﻋﻀﺎي ﻣﺠﻤﻊ ﺻﺪﻫﺎ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ داﺷـﺖ‬

‫روي ﻓﻠﺰي ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﺮب ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ آن را ﺑﻪ ﻃﻼ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻛﻨـﺪ ‪ .‬آن را ﺑـﻪ اﺟـﺰاي‬

‫ﻛﻮﭼﻚ و ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛﺮد ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮﻳﻦ ذرهي ﻣﻤﻜﻦ رﺳﻴﺪ ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻛﻮﭼـﻚ ﺗـﺮ‬

‫ﻧﻤﻲ ﺷﺪ آن را دﻳﺪ ‪ .‬اﻣﺎ آن را ﻫﻢ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻛـﺮد و در‬ ‫از آن ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ‪ .‬ﭼﻨﺎن ﻛﻮﭼﻚ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ‬

‫درون ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮﻳﻦ ذره ﺗﻤﺎم اﺷﺒﺎح ﺟﻤﻊ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ﭼﻨﺎن در ﻫﻢ ﻓﺸﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ اﺻـﻼً ﻓـﻀﺎي‬

‫ﺧﺎﻟﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ‪ .‬اﻣﺎ ذره را ﺷﻜﺴﺖ ‪ ،‬ﺑﻮم ! ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻧﺪ و از آن وﻗﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺎﻧﺪه اﻧﺪ ‪ .‬ﭘـﺪرم‬

‫اﻳﻦ ﻃﻮر ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ‪« .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺣﺎﻻ از اﻋﻀﺎي ﻣﺠﻤﻊ ﻛﺴﻲ در ﺑﺮج ﻫﺴﺖ ؟«‬

‫دﺧﺘﺮي ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻧﻪ ! آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﻘﻴﻪ ﻓﺮار ﻛﺮدﻧﺪ ‪« .‬‬

‫‪204‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪205‬‬

‫ﭘﺴﺮي ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ در ﺑﺮج ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﺟﻦ زده اﺳﺖ ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﮔﺮﺑﻪ از آﻧﺠـﺎ آﻣـﺪ ‪.‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﭘﺎ ﻧﻤﻲ ﮔﺬارﻳﻢ ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺑﭽﻪ اي ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻧﻤﻲ رود ‪ .‬ﺗﺮﺳﻨﺎك اﺳﺖ ‪« .‬‬

‫دﻳﮕﺮي ﮔﻔﺖ ‪ » :‬اﻋﻀﺎي ﻣﺠﻤﻊ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ ‪« .‬‬

‫دﺧﺘﺮك ﮔﻔﺖ ‪ » :‬آﻧﻬﺎ ﺟﺎدوي ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ دارﻧﺪ ‪ .‬ﺣﺮﻳﺺ ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده از ﻣـﺮدم ﻓﻘﻴـﺮ‬

‫زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ‪ .‬ﻣﺮدم ﻓﻘﻴﺮ ﻫﻤﻪ ﻛﺎرﺷﺎن را ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ و اﻋﻀﺎي ﻣﺠﻤﻊ ﻓﻘﻂ آﻧﺠﺎ زﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﻲ‬

‫ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﻛﺎر ﻣﻔﻴﺪي اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻨﺪ ‪« .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ » :‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﺴﻲ در ﺑﺮج ﻧﻴﺴﺖ ؟ ﻫﻴﭻ ﺑﺰرﮔﺴﺎﻟﻲ ﻧﻴﺴﺖ ؟ «‬

‫» ﻫﻴﭻ ﺑﺰرﮔﺴﺎﻟﻲ در ﺷﻬﺮ ﻧﻴﺴﺖ ‪« .‬‬

‫» ﺟﺮأت ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ‪« .‬‬

‫اﻣﺎ ﻻﻳﺮا ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﻲ را در ﺑﺎﻻي ﺑﺮج دﻳﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ‪ .‬ﺣـﺮف زدن آن ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎ ﺣﺎﻟـﺖ‬

‫ﺧﺎﺻﻲ داﺷﺖ ؛ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان دروﻏﮕﻮﻳﻲ ﺑﺎ ﺳﺎﺑﻘﻪ وﻗﺘﻲ دروﻏﮕﻮﻫﺎي دﻳﮕـﺮ را ﻣـﻲ دﻳـﺪ آﻧﻬـﺎ را ﻣـﻲ‬

‫ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺣﺎﻻ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ داﺷﺘﻨﺪ دروغ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ‪.‬‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻳﺎدش آﻣﺪ ‪ :‬ﭘﺎﺋﻮﻟﻮ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد او و آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ و ﺑﺮادر ﺑﺰرگ ﺗﺮﺷﺎن ﺗﻮﻟﻴﻮ ﻛﻪ او ﻫﻢ در‬

‫ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ‪ ،‬و آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ او را ﺳﺎﻛﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﻲ ﻛﻪ او دﻳﺪه ﺑﻮد ﺑﺮادر آﻧﻬﺎ ﺑﻮد ؟‬

‫‪205‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪206‬‬

‫از ﭘﻴﺶ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رﻓﺖ ﺗﺎ ﻗﺎﻳﻖ ﻫﺎﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدي ﺑﺮﮔﺮداﻧﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﺣﻞ ﭘﺪال ﺑﺰﻧﻨـﺪ‬

‫‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻪ ﺗﺎ ﻗﺪري ﻗﻬﻮه درﺳﺖ ﻛﻨﺪ و ﺑﺒﻴﻨﺪ وﻳﻞ ﺑﻴﺪار ﺷﺪه ﻳﺎ ﻧﻪ ‪ .‬اﻣﺎ او ﻫﻨﻮز ﺧﻮاب ﺑﻮد‬

‫و ﮔﺮﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺎي او ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﻻﻳﺮا ﺑﺮاي دﻳﺪن اﺳـﺘﺎد ﺑـﻲ ﺻـﺒﺮ ﺑـﻮد ‪ .‬ﭘـﺲ ﻳﺎدداﺷـﺘﻲ‬

‫ﻧﻮﺷﺖ و آن را روي زﻣﻴﻦ ﻛﻨﺎر ﺗﺨﺖ وﻳﻞ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲ اش را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻴﺮون رﻓﺖ ﺗﺎ‬

‫ﭘﻨﺠﺮه را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ ‪.‬‬

‫راﻫﻲ را در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ در آن ﺑﻮدﻧﺪ رﺳـﺎﻧﺪ ‪ .‬اﻣـﺎ ﺣـﺎﻻ‬

‫ﻣﻴﺪان ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد ‪ .‬آﻓﺘﺎب ﺑﺮ ﻧﻤﺎي ﺑﺮج ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ و ﻛﻨﺪه ﻛﺎري ﻫﺎي ﻣﺒﻬﻢ ﻛﻨـﺎرِ ورودي را‬

‫ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ :‬اَﺷﻜﺎﻟﻲ اﻧﺴﺎن ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﺎل ﻫﺎﻳﻲ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ‪ ،‬ﻫﻮازدﮔﻲ در ﻃﻮل ﻗﺮن ﻫﺎ ﺗﺼﺎوﻳﺮ‬

‫را ﻣﺨﺪوش ﻛﺮده ﺑﻮد اﻣﺎ ﺳﻜﻮن آﻧﻬﺎ در ﺧﻮد ﻧﻮﻋﻲ ﺷﻮر و ﻗﺪرت و ﻧﻴﺮوي ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ داﺷﺖ ‪.‬‬

‫ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ‪ « .‬ﺣﺎﻻ ﺟﻴﺮﺟﻴﺮك ﺷﺪه ﺑﻮد و روي ﺷﺎﻧﻪي ﻻﻳﺮا ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺷﺎﻳﺪ اﺷﺒﺎح ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪« .‬‬

‫ﭘ‪‬ﻦ ﺑﺎ اﺻﺮار ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻧﻪ ! ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﺮج ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ‪ ،‬ﺷﺮط ﻣﻲ ﺑﻨﺪم اﻳﻦ ﻫﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ اﻧﺪ ‪« .‬‬

‫» ﺑﺮوﻳﻢ ﺗﻮي ﺑﺮج ؟ «‬

‫‪206‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪207‬‬

‫از ﺟﻠﻮي در ﺑﺰرگ ﭼﻮب ﺑﻠﻮط ﺑﺎ ﻟﻮﻻي ﺳﻴﺎه و ﭘﺮ ﻧﻘﺶ و ﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ ‪ .‬ﭘﻠﻜﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑـﻪ‬

‫ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رﻓﺖ ﺷﺪﻳﺪاً ﻓﺮﺳﻮده ﺷﺪه و در ﺑﺮج ﺑﺎز ﺑﻮد ﺟﺰ وﺣﺸﺖ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﺎﻧﻊ از ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﻻﻳـﺮا‬

‫ﻧﺒﻮد ‪.‬‬

‫ﭘﺎورﭼﻴﻦ از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و از ﻻي در ﺑﻪ داﺧﻞ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪ .‬ﺗﺎﻻري ﺗﺎرﻳﻚ و ﺳـﻨﮕﻔﺮش ﺷـﺪه را‬

‫دﻳﺪ ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ؛ اﻣﺎ ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن داﺷﺖ ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ روي ﺷﺎﻧﻪي او ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ‬

‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ در ﺳﺮداﺑﻪ ﻫﺎي ﻛﺎﻟﺞ ﺟﺮدن ﺳﻌﻲ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﻤﺠﻤﻪ ﻫﺎ ﻛﻠﻚ ﺑﺰﻧﻨـﺪ ‪ ،‬وﻟـﻲ ﺣـﺎﻻ‬

‫ﻻﻳﺮا ﻛﻤﻲ ﻋﺎﻗﻞ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺤﻞ ﺧﻮﺑﻲ ﻧﺒﻮد ‪ .‬از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺖ ‪ ،‬وارد ﻣﻴﺪان ﺷـﺪ و‬

‫ﺑﻪ ﻃﺮف درﺧﺘﺎن ﻧﺨﻞ ﺑﻠﻮار رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻧﻜﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ ﻛﺴﻲ او را ﻧﻤﻲ ﭘﺎﻳﺪ از ﭘﻨﺠﺮه رد‬

‫ﺷﺪ و وارد آﻛﺴﻔﻮردِ وﻳﻞ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﭼﻬﻞ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ در ﻋﻤﺎرت ﻓﻴﺰﻳﻚ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺑﺎ درﺑﺎن ﺑﺤﺚ ﻣﻲ ﻛﺮد ؛ اﻣﺎ اﻳﻦ‬

‫ﺑﺎر ﻳﻚ ﺑﺮگ ﺑﺮﻧﺪه داﺷﺖ ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻓﻘﻂ از دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ ‪ .‬ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ از او ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ‪« .‬‬

‫درﺑﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻠﻔﻦ اش ﺑﺮﮔﺸﺖ و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ دﻛﻤﻪ ﻫﺎ را ﻓﺸﺎر ﻣﻲ داد و ﺑﺎ آن ﺻﺤﺒﺖ ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺮد ﻻﻳﺮا از روي دﻟﺴﻮزي ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﺣﺘﻲ ﻳﻚ اﺗﺎﻗﻚ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻪ او ﻧﺪاده ﺑﻮدﻧـﺪ ﺗـﺎ در‬

‫‪207‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪208‬‬

‫آن ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﭘﻴﺸﺨﻮان ﭼﻮﺑﻲ ﺑﺰرگ داﺷﺖ ‪،‬اﺻﻼً ﺷﺒﻴﻪ ﻳﻚ ﻛﺎﻟﺞ واﻗﻌﻲ آﻛﺴﻔﻮرد ﻧﺒﻮد‬

‫‪،‬اﻧﮕﺎر ﻣﻐﺎزه ﺑﻮد ‪.‬‬

‫درﺑﺎن ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪي ﺑﺎﻻ ﺑﺮوي ‪ .‬ﺟﺎي دﻳﮕﺮ ﻧﺮو ‪« .‬‬

‫ﺑﺎ ﻟﺤﻦ دﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮي ﺧﻮﺑﻲ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻛﺎري را ﻛﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻧﻪ ‪ ،‬ﻧﻤـﻲ‬

‫روم ‪« .‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻏﻴﺮﻣﻨﺘﻈﺮه اﻓﺘﺎد ‪ ،‬ﭼﻮن درﺳﺖ وﻗﺘﻲ از ﺟﻠﻮي دري ﻛﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﻫـﺎ‬

‫روي آن ﺑﻮد رد ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ :‬در ﺑﺎز ﺷﺪ و دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن او را ﺑﻲ ﺻﺪا ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﻮاﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻣﺘﺤﻴﺮ وارد ﺷﺪ ‪ .‬آﻧﺠﺎ آزﻣﺎﻳﺸﮕﺎه ﻧﺒﻮد ‪ ،‬دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ ﺑﻮد ‪ ،‬و دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻧﮕﺮان داﺷﺖ‬

‫‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻻﻳﺮا ‪ ،‬آزﻣﺎﻳﺸﮕﺎه اﺷﻐﺎل اﺳﺖ ـ ﭘﻠﻴﺲ آﻧﺠﺎﺳﺖ ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﻴﺪاﻧﻨﺪ ﺗﻮ دﻳﺮوز ﭘﻴﺶ ﻣﻦ آﻣـﺪه‬

‫ﺑﻮدي ـ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ دﻧﺒﺎل ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ از اﻳﻦ وﺿﻊ ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﻲ آﻳﺪ ‪ .‬ﭼﻪ ﺷﺪه ؟ «‬

‫» از ﻛﺠﺎ ﻣﻲ داﻧﻨﺪ ﻣﻦ ﭘﻴﺶ ﺷﻤﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدم ؟ «‬

‫» ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ! اﺳﻢ ات را ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻣﻨﻈﻮرﺷﺎن ﺗﻮﻳﻲ ‪« ...‬‬

‫» اوه ‪ .‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ دروغ ﺑﮕﻮﻳﻢ ‪ .‬ﺳﺎده اﺳﺖ ‪« .‬‬

‫» اﻣﺎ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪه ؟ «‬

‫‪208‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪209‬‬

‫ﺻﺪاي زﻧﻲ از راﻫﺮو آﻣﺪ ‪ » :‬دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ؟ ﺑﭽﻪ را دﻳﺪﻳﺪ ؟ «‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬داﺷﺘﻢ دﺳﺘﺸﻮﻳﻲ را ﻧﺸﺎن اش ﻣﻲ دادم ‪« .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻧﻴﺎزي ﻧﻴﺴﺖ او اﻳﻦ ﻗﺪر ﻧﮕﺮان ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﻋﺎدت ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬‬

‫زﻧﻲ ﻛﻪ در راﻫﺮو ﺑﻮد ﺟﻮان و ﺧﻮش ﻟﺒﺎس ﺑﻮد و وﻗﺘﻲ ﻻﻳﺮا ﺑﻴﺮون آﻣﺪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﺪ اﻣﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﺟﺪي و ﻇﻨﻴﻦ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺳﻼم ‪ .‬ﺗﻮ ﻻﻳﺮا ﻫﺴﺘﻲ ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ ؟ «‬

‫» ﺑﻠﻪ ‪ ،‬اﺳﻢ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ ؟ «‬

‫» ﻣﻦ ﮔﺮوﻫﺒﺎن ﻛﻠﻴﻔﻮرد ﻫﺴﺘﻢ ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ‪« .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ‪ :‬اﻳﻦ زن ﺟﻮان ﻋﺠﺐ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﻲ دارد ‪ ،‬ﻃﻮري رﻓﺘﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر‬

‫آﻧﺠﺎ آزﻣﺎﻳﺸﮕﺎه ﺧﻮد او اﺳﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﻼﻳﻤﺖ ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد ‪ .‬در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈـﻪ ﺑـﺮاي اوﻟـﻴﻦ ﺑـﺎر‬

‫اﺣﺴﺎس ﺗﺄﺳﻒ ﻛﺮد ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ آﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﺪ ؛ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ از او ﭼﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ‪ ،‬و‬

‫آن اﻳﻦ ﻧﺒﻮد ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ در درﮔﺎﻫﻲ اﻳﺴﺘﺎد ‪.‬‬

‫ﻣـﻲ داﻧـﺴﺖ‬ ‫در اﺗﺎق ﻣﺮدي ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و ﻗﻮي ﻫﻴﻜﻞ ﺑﺎ اﺑﺮوﻫﺎي ﺳـﻔﻴﺪ ﻧﺸـﺴﺘﻪ ﺑـﻮد ‪ .‬ﻻﻳـﺮا‬

‫اﺳﺎﺗﻴﺪ ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از آن دو اﺳﺘﺎد ﻧﺒﻮدﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﮔﺮوﻫﺒﺎن ﻛﻠﻴﻔﻮرد دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ‪ ،‬ﻻﻳﺮا ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺑﺎزرس واﻟﺘﺮز ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪« .‬‬

‫‪209‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪210‬‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺳﻼم ﻻﻳﺮا ‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن درﺑﺎرهي ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ ‪ .‬اﮔﺮ اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪاﺷـﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﻮال از ﺗﻮ ﺑﭙﺮﺳﻢ ‪« .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﭼﻪ ﺟﻮر ﺳﻮاﻟﻲ ؟«‬

‫ﻣﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪزﻧﺎن ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺳﺨﺖ ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺑﻨﺸﻴﻦ ‪ ،‬ﻻﻳﺮا ‪« .‬‬

‫ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﻪ ﻃﺮف او ﻫﻞ داد ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﺑﺎ دﻗﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﺻﺪاي در را ﺷـﻨﻴﺪ ﻛـﻪ ﺧـﻮد ﺑـﻪ ﺧـﻮد‬

‫ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﻛﻨﺎر آﻧﻬﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ‪ .‬ﭘﻨﺘـﺎﻻﻳﻤﻮن ﻛـﻪ ﺣـﺎﻻ ﺑـﻪ ﺷـﻜﻞ ﺟﻴﺮﺟﻴـﺮك در‬

‫ﺟﻴﺐ ﺳﻴﻨﻪي ﻻﻳﺮا ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕـﺮان ﺑـﻮد ‪ ،‬ﻻﻳـﺮا او را روي ﺳـﻴﻨﻪ اش ﺣـﺲ ﻣـﻲ ﻛـﺮد و‬

‫اﻣﻴﺪوار ﺑﻮد ﻟﺮزش او دﻳﺪه ﻧﺸﻮد ‪ .‬ﺑﺎ ﻓﻜﺮ ﺑﻪ او اﻟﻘﺎ ﻛﺮد آرام ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﺑﺎزرس واﻟﺘﺮز ﭘﺮﺳﻴﺪ ‪ » :‬از ﻛﺠﺎ ﻣﻲ آﻳﻲ ‪ ،‬ﻻﻳﺮا ؟ «‬

‫ﻧﻤـﻲ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ‬ ‫اﮔﺮ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ آﻛﺴﻔﻮرد ‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﺑﺮرﺳـﻲ ﻛﻨﻨـﺪ ‪ ،‬از ﻃﺮﻓـﻲ‬

‫ﺑﮕﻮﻳﺪ از دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮي آﻣﺪه اﺳﺖ ‪ .‬اﻳﻦ آدم ﻫﺎ ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﻮدﻧﺪ ؛ ﻣﻤﻜـﻦ ﺑـﻮد ﺑﺨﻮاﻫﻨـﺪ ﺑﻴـﺸﺘﺮ‬

‫ﺑﺪاﻧﻨﺪ ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﺳﻢ دﻳﮕﺮي ﻛﻪ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ‪ :‬ﺟﺎﻳﻲ ﻛـﻪ وﻳـﻞ از آن آﻣـﺪه‬

‫ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ » :‬وﻳﻨﭽﺴﺘﺮ ‪« .‬‬

‫‪210‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪211‬‬

‫ﺑﺎزرس ﮔﻔﺖ ‪ » :‬دﻋﻮا ﻛﺮده اي ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ ﻻﻳﺮا ؟ ﭼﺮا زﺧﻤﻲ ﺷﺪه اي ؟ ﻳﻚ زﺧـﻢ روي ﮔﻮﻧـﻪ ات‬

‫اﺳﺖ ‪ ،‬و ﻳﻜﻲ روي ﭘﺎ ـ ﻛﺴﻲ ﻛﺘﻚ ات زده ؟ «‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻧﻪ ‪« .‬‬

‫» ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻲ روي ‪ ،‬ﻻﻳﺮا ؟ «‬

‫» آره ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺖ ﻫﺎ ‪« .‬‬

‫» اﻣﺮوز ﻧﺒﺎﻳﺪ در ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺎﺷﻲ ؟ «‬

‫ﻻﻳﺮا ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰد ‪ .‬ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ اﺣﺴﺎس ﻣﻌﺬب ﺑﻮدن ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﺑﻪ دﻛﺘـﺮ ﻣـﺎﻟﻮن ﻛـﻪ ﭼﻬـﺮه اش‬

‫ﺧﺸﻚ و ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ آﻣﺪم ﺗﺎ دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن را ﺑﺒﻴﻨﻢ ‪« .‬‬

‫» اﻻن در آﻛﺴﻔﻮرد ﻫﺴﺘﻲ ؟ ﻛﺠﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ؟«‬

‫» ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ‪« .‬‬

‫» آدرس ﺷﺎن ﭼﻴﺴﺖ ؟ «‬

‫» اﺳﻢ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻫﺎ را دﻗﻴﻖ ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ‪ .‬راﺣﺖ ﭘﻴﺪاش ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪ ،‬اﻣﺎ اﺳﻢ ﺧﻴﺎﺑﺎن را ﺑﻠﺪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ‪« .‬‬

‫» اﻳﻦ اﻓﺮاد ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ؟ «‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ » :‬دوﺳﺘﺎن ﭘﺪرم ‪« .‬‬

‫» آه ‪ ،‬ﻓﻬﻤﻴﺪم ‪ .‬ﭼﻄﻮر دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدي ؟ «‬

‫‪211‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪212‬‬

‫» ﭘﺪرم ﻳﻚ ﻓﻴﺰﻳﻜﺪان اﺳﺖ و او را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ ‪« .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ﺣﺎﻻ راﺣﺖ ﺗﺮ ﺷﺪ ‪ .‬آرام ﺷﺪ و راﺣﺖ ﺗﺮ دروغ ﺑﺎﻓﺖ ‪.‬‬

‫» او ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ روي آن ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎن داد ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ ؟ «‬

‫» آره ‪ ،‬آن دﺳﺘﮕﺎه و ﺻﻔﺤﻪ اش را ‪ ...‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﻧﺸﺎن داد ‪« .‬‬

‫» ﺗﻮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻮر ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪي ‪ ،‬درﺳﺖ ؟ ﻋﻠﻢ و از اﻳﻦ ﺟﻮر ﻣﻮﺿﻮع ﻫﺎ ؟ «‬

‫» آره ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻓﻴﺰﻳﻚ ‪« .‬‬

‫» وﻗﺘﻲ ﺑﺰرگ ﺷﺪي ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ داﻧﺸﻤﻨﺪ ﺑﺸﻮي ؟ «‬

‫ﭼﻨﻴﻦ ﺳﻮاﻟﻲ را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﺎت ﺟﻮاب ﻣﻲ داد ‪ ،‬ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻫﻢ ﻛﺮد ‪ .‬ﻣﺮد ﮔﻤﺮاه ﻧـﺸﺪه‬

‫ﺑﻮد ‪ .‬ﭼﺸﻢ ﻫﺎي روﺷﻦ اش ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﻮﺗﺎه ﺑﻪ زن ﺟﻮان اﻧﺪاﺧﺖ و دوﺑﺎره ﺑﺮﮔﺸﺖ روي ﻻﻳﺮا ‪.‬‬

‫» از ﭼﻴﺰي ﻛﻪ دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﻧﺸﺎن ات داد ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮدي ؟ «‬

‫» ﺧﺐ ‪ ،‬ﺗﻌﺠﺐ ﻛﻪ ﻛﺮدم ‪ ،‬اﻣﺎ اﻧﺘﻈﺎرش را داﺷﺘﻢ ‪« .‬‬

‫» ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺪرت ؟ «‬

‫» آره ‪ .‬ﭼﻮن او ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮر ﻛﺎرﻫﺎ را ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ‪« .‬‬

‫» ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎً ‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪي ﭼﻪ ﺑﻮد ؟ «‬

‫» ﻳﻚ ﻛﻤﻲ ‪« .‬‬

‫‪212‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪213‬‬

‫» ﭘﺲ ﭘﺪرت ﻫﻢ روي ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ اﻫﺮﻳﻤﻨﻲ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ؟ «‬

‫» ﺑﻠﻪ ‪« .‬‬

‫» ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ او ﻫﻢ در ﺣﺪ دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺑﻮده ؟ «‬

‫» ﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ ﻛﺎرﻫﺎ را ﺑﻬﺘﺮ اﻧﺠـﺎم ﻣـﻲ دﻫـﺪ ‪ ،‬اﻣـﺎ از آن دﺳـﺘﮕﺎه ﻫـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ روي‬

‫ﺻﻔﺤﻪ ﺷﺎن ﻋﺪد دارﻧﺪ ﻧﺪارد ‪« .‬‬

‫» وﻳﻞ ﻫﻢ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ات اﺳﺖ ؟ «‬

‫» ﺑﻠﻪ ‪ ،‬او ‪« ...‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻣﻜﺚ ﻛﺮد ‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺰرﮔﻲ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ ‪.‬‬

‫آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ و از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ راه ﻓﺮار او را ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ دﻛﺘﺮ ﻣـﺎﻟﻮن ﺳـﺮ راه ﺷـﺎن‬

‫ﻗﺮار داﺷﺖ و ﮔﺮوﻫﺒﺎن ﺑﻪ او ﺧﻮرد و اﻓﺘﺎد و راه ﺑﺎزرس را ﺳﺪ ﻛﺮد ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻪ ﻻﻳﺮا ﻓﺮﺻﺖ داد ﺗـﺎ‬

‫ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﺪود ‪ ،‬در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﺑﺒﻨﺪد و ﺳﺮﻳﻊ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺪود ‪.‬‬

‫دو ﻣﺮد ﺑﺎ روﭘﻮش ﺳﻔﻴﺪ از دري ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻧﺪ و ﻻﻳﺮا ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺧﻮرد ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﻛﻼغ ﺷﺪ‬

‫‪ ،‬ﺑﺎل ﻣﻲ زد و ﺟﻴﻎ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و آﻧﻬﺎ را ﭼﻨﺎن ﺗﺮﺳﺎﻧﺪ ﻛﻪ از ﻋﻘﺐ اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﻻﻳـﺮا از دﺳـﺖ آﻧﻬـﺎ‬

‫ﺧﻼص ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ از آﺧﺮﻳﻦ ردﻳﻒ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ دوﻳﺪ و وارد ﺗﺎﻻر ورودي ﺷﺪ و درﺑﺎن را دﻳﺪ‬

‫‪213‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪214‬‬

‫ﻛﻪ در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻠﻔﻦ را زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﺸﺖ ﭘﻴﺸﺨﻮان ﺣﺮﻛـﺖ ﻛـﺮد و داد زد ‪ » :‬آﻫـﺎي !‬

‫ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﺎﻳﺴﺖ ! ﺗﻮ ! «‬

‫اﻣﺎ ﺑﺎل ﻣﺘﺤﺮك ﭘﻴﺸﺨﻮان در ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮ ﺑﻮد و ﻻﻳﺮا ﺑﻪ درِ ﮔﺮدان رﺳﻴﺪ و ﻗﺒـﻞ از آﻧﻜـﻪ درﺑـﺎن‬

‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﺪ و او را ﺑﮕﻴﺮد وارد درِ ﮔﺮدان ﺷﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮش در آﺳﺎﻧﺴﻮرﻫﺎ ﺑﺎز ﺷـﺪ و ﻣـﺮد‬

‫ﻣﻮ روﺷﻦ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ و ﻗﺪرت ﺑﻴﺮون دوﻳﺪ ‪...‬‬

‫وﻟﻲ درِ ﮔﺮدان ﻧﭽﺮﺧﻴﺪ ‪ .‬ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻻﻳﺮا داد زد ‪ :‬دارﻧـﺪ در را از ﺳـﻤﺖ دﻳﮕـﺮ ﻓـﺸﺎر‬

‫ﻣﻲ دﻫﻨﺪ ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا از ﺗﺮس ﻓﺮﻳﺎد ﻛﺸﻴﺪ و ﺧﻮدش را ﺑﻪ ﺷﻴﺸﻪي ﺿﺨﻴﻢ در ﻓـﺸﺎر داد و درﺳـﺖ ﻗﺒـﻞ از آﻧﻜـﻪ‬

‫درﺑﺎن ﺑﺘﻮاﻧﺪ او را ﺑﮕﻴﺮد ﺑﻴﺮون رﻓﺖ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ درﺑﺎن راه ﻣﺮد ﻣﻮ روﺷﻦ را ﺳﺪ ﻛﺮد و ﻻﻳﺮا ﻗﺒﻞ از آﻧﻬﺎ‬

‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﺮود ‪.‬‬

‫ﻋﺮض ﺧﻴﺎﺑﺎن را ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻫﺎ ‪،‬ﺗﺮﻣﺰﻫﺎ و ﺻﺪاي ﺟﻴﻎ ﻻﺳـﺘﻴﻚ ﻫـﺎ ﻃـﻲ ﻛـﺮد و ﺑـﻪ‬

‫ﻓﻀﺎي ﺑﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ رﻓﺖ ﺗﺎ وارد ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺸﻮد ﻛﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻫﺎ از ﻫـﺮ دو ﺳـﻮي‬

‫آن ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ ‪ .‬اﻣﺎ او ﺳﺮﻳﻊ ﺑﻮد از دوﭼﺮﺧﻪ ﻫﺎ ﺟﺎ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻲ داد و ﻣﺮد ﻣﻮ روﺷﻦ درﺳـﺖ ﭘـﺸﺖ‬

‫ﺳﺮ او ﺑﻮد ‪ .‬ـ اوه ‪ ،‬ﭼﻪ ﺗﺮﺳﻨﺎك ﺑﻮد !‬

‫‪214‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪215‬‬

‫از روي ﺣﺼﺎري ﭘﺮﻳﺪ و در ﺑﺎﻏﻲ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﺑﺘﻪ ﻫﺎ رﻓﺖ ‪ .‬ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن از ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺳـﺮﻳﻊ‬

‫ﺑﻪ او ﻣﻲ ﮔﻔﺖ از ﻛﺪام ﻃﺮف ﺑﺮد ؛ ﭘﺸﺖ ﻳﻚ ﻣﺨﺰن زﻏﺎل ﺳﻨﮓ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪ و ﺻﺪاي ﭘﺎﻫﺎي ﻣـﺮد‬

‫ﻣﻮ روﺷﻦ را ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ دوان دوان رد ﺷﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺻﺪا ﻧﻔـﺲ ﻧﻔـﺲ او را ﻧـﺸﻨﻴﺪ ‪ ،‬او ﺧﻴﻠـﻲ ﻗـﻮي و‬

‫ﺳﺮﻳﻊ ﺑﻮد ؛ ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮﮔﺮد ! ﺑﺮﮔﺮد ﺑﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن ‪« ...‬‬

‫ﭘﺲ ﻻﻳﺮا از ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه اش ﺑﻴﺮون آﻣﺪ و از روي ﭼﻤﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﺮﮔـﺸﺖ و از دروازهي ﺑـﺎغ‬

‫رد ﺷﺪ ‪ ،‬دوﺑﺎره وارد ﻓﻀﺎي ﺑﺎز ﺟﺎدهي ﺑﻦ ﺑﺮي ﺷﺪ و ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ از ﺧﻴﺎﺑـﺎن رد ﺷـﺪ و ﺻـﺪاي‬

‫ﺟﻴﻎ ﻻﺳﺘﻴﻚ ﻫﺎ در آﻣﺪ ؛ ﺑﻌﺪ دوان دوان ﺑﻪ ﻧﻮرﻫﺎم ﮔﺎردﻧﺰ رﻓﺖ ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻛﻪ ﺟﺎده اي آرام ﺑـﺎ‬

‫ردﻳﻔﻲ از درﺧﺘﺎن و ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﺳﺒﻚ وﻳﻜﺘﻮرﻳﺎﻳﻲ داﺷﺖ ‪.‬‬

‫اﻳﺴﺘﺎد ﺗﺎ ﻧﻔﺴﻲ ﺗﺎزه ﻛﻨﺪ ‪ .‬ﺟﻠﻮي ﻳﻜﻲ از ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻫﺎ دﻳﻮار ﺷﻤﺸﺎدي ﺑﻠﻨﺪي ﺑﻮد ﻛﻪ دﻳـﻮار ﻛﻮﺗـﺎن‬

‫ﺗﺮ ﺟﻠﻮي آن ﺑﻮد ‪،‬ﻻﻳﺮا ﭘﺸﺖ دﻳﻮار ﻛﻮﺗﺎه ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﮔﻔﺖ ‪ » :‬او ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﻤﻚ ﻛﺮد ! دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن راه ﺷﺎن را ﺳﺪ ﻛﺮد ‪ .‬او ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ ﻧﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ‬

‫‪«.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ » :‬اوه ‪ ،‬ﭘ‪‬ﻦ ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ آن ﺣﺮف را درﺑﺎرهي وﻳﻞ ﻣﻲ زدم ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮاﻗﺐ ﻣﻲ ﺑﻮدم ‪...‬‬

‫«‬

‫ﭘ‪‬ﻦ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﺟﺪي ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲ آﻣﺪﻳﻢ ‪« .‬‬

‫‪215‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪216‬‬

‫» ﻣﻲ داﻧﻢ ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ‪« ...‬‬

‫اﻣﺎ وﻗﺖ ﻧﻜﺮد ﺟﻤﻠﻪ اش را ﺗﻤﺎم ﻛﻨﺪ ‪ ،‬ﭼﻮن ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن روي ﺷﺎﻧﻪ اش ﭘﺮﻳﺪ و ﮔﻔـﺖ ‪ » :‬ﻣﺮاﻗـﺐ‬

‫ﺑﺎش ‪ ...‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ‪ « ...‬و زود ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺟﻴﺮﺟﻴﺮك ﺷﺪ و در ﺟﻴﺐ او ﭘﺮﻳﺪ ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺳﺮﻣﻪ اي رﻧﮕﻲ را دﻳﺪ ﻛﻪ داﺷﺖ آرام ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻴﺎده روي ﻛﻨﺎر او‬

‫ﻣﻲ آﻣﺪ ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻤﺖ ﻓﺮار ﻛﻨﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﻴﺸﻪي ﻋﻘﺐ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺖ و او ﭼﻬـﺮه اي‬

‫را دﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮدي ﻛﻪ در ﻣﻮزه دﻳﺪه ﺑﻮد ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻟﻴﺰي ‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﻮب ﻛﻪ دوﺑﺎره ﺗﻮ را دﻳـﺪم ‪ .‬ﻣـﻲ ﺧـﻮاﻫﻲ‬

‫ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ات ؟«‬

‫و در را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاي او ﺟﺎ ﺑﺎز ﺷﻮد ‪ .‬ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن از ﭘﺸﺖ ﻛﺘﺎن ﻧﺎزك ﺳﻴﻨﻪي او را‬

‫ﻧﻴﺸﮕﻮن ﮔﺮﻓﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻻﻳﺮا زود ﺳﻮار ﺷﺪ ‪ ،‬ﻛﻮﻟﻪ اش را ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﻣﺮد از روي او ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ در‬

‫را ﺑﺒﻨﺪد ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ » :‬اﻧﮕﺎر ﻋﺠﻠﻪ داري ‪ ،‬ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮوي ؟ «‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺑﺎﻻي ﺳﺎﻣﺮاﺗﺎون ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎً ‪« .‬‬

‫‪216‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪217‬‬

‫راﻧﻨﺪه ﻛﻼﻫﻲ ﻟﺒﻪ دار ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد ‪ .‬اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻧﺮم و راﺣﺖ و ﻗﻮي ﺑﻮد و در آن ﻓﻀﺎي ﺑـﺴﺘﻪ ﺑـﻮي‬

‫ادﻛﻠﻦ ﻣﺮد ﻗﻮي ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ از ﭘﻴﺎده رو دور ﺷﺪ و ﺑﺪون ﻫـﻴﭻ ﺳـﺮ و ﺻـﺪاﻳﻲ ﺣﺮﻛـﺖ‬

‫ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﺎرﻫﺎ ﻛﺮده اي ‪ ،‬ﻟﻴﺰي ؟ درﺑﺎرهي ﺟﻤﺠﻤﻪ ﻫﺎ اﻃﻼﻋﺎت ﺟﺪﻳﺪي ﭘﻴﺪا‬

‫ﻧﻜﺮدي ؟ «‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﭼﺮا ‪ ،‬و ﭼﺮﺧﻴﺪ ﺗﺎ از ﭘﻨﺠﺮهي ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ ‪ .‬از ﻣﺮد ﻣﻮ روﺷﻦ ﺧﺒـﺮي‬

‫ﻧﺒﻮد ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﺮار ﻛﻨﺪ و ﺣﺎﻻ در اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣـﺮد ﭘﻮﻟـﺪاري در اﻣـﺎن‬

‫ﺑﻮد ‪ .‬از اﺣﺴﺎس ﭘﻴﺮوزي ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﺳﻜﺴﻜﻪ اﻓﺘﺎد ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺗﻲ ﻛﺮدم ‪ .‬ﻳﻜﻲ از دوﺳﺘﺎن ام ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺷﻨﺎس اﺳﺖ ﻣـﻲ ﮔﻮﻳـﺪ‬

‫ﻏﻴﺮ از آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺟﻤﺠﻤﻪي دﻳﮕﺮ ﻫﻢ در ﻛﻠﻜﺴﻴﻮن دارﻧﺪ ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ از‬

‫آﻧﻬﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻗﺪﻳﻤﻲ اﻧﺪ ﻧﺌﺎﻧﺪرﺗﺎل ‪« .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ » :‬آره ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺷﻨﻴﺪه ام ‪ « .‬اﻣﺎ ﺣﻮاس اش ﻧﺒﻮد ﭼﻪ دارد ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ‪.‬‬

‫» ﺣﺎل دوﺳﺖ ات ﭼﻄﻮر اﺳﺖ ؟ «‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﻴﺪ ‪ » :‬ﻛﺪام دوﺳﺖ ؟ « ﻳﻌﻨﻲ وﻳﻞ را ﺑﻪ او ﻫﻢ ﻟﻮ داده ﺑﻮد ؟ «‬

‫» ﻫﻤﺎن دوﺳﺖ ات ﻛﻪ ﺑﺎ او ﻫﺴﺘﻲ ‪« .‬‬

‫‪217‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪218‬‬

‫» آه ‪ .‬ﺑﻠﻪ ‪ .‬ﺧﻮب اﺳﺖ ‪ ،‬ﻣﻤﻨﻮن ‪« .‬‬

‫» ﭼﻜﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ؟ ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎس اﺳﺖ ؟ «‬

‫» اوه ‪ ...‬ﻓﻴﺰﻳﻜﺪان اﺳﺖ ‪ .‬درﺑﺎرهي ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ اﻫﺮﻳﻤﻨﻲ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ‪ « .‬ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اوﺿﺎع ﻣـﺴﻠﻂ‬

‫ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ‪ .‬دروغ ﮔﻔﺘﻦ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ از آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻫـﻢ او را‬

‫آزار ﻣﻲ داد ‪ :‬اﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد از ﺟﻬﺎﺗﻲ ﺑﺮاﻳﺶ آﺷﻨﺎ ﺑﻮد ‪ ،‬اﻧﮕﺎر از ﻣﺪت ﻫﺎ ﻗﺒﻞ او را ﻣـﻲ ﺷـﻨﺎﺧﺖ ‪،‬‬

‫اﻣﺎ ﻳﺎدش ﻧﻤﻲ آﻣﺪ از ﻛﺠﺎ ‪.‬‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ اﻫﺮﻳﻤﻨﻲ ؟ ﭼﻪ ﺟﺎﻟﺐ ! اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ در روزﻧﺎﻣﻪي ﺗﺎﻳﻤﺰ ﻣﻄﻠﺒﻲ در اﻳﻦ ﺑﺎره‬

‫ﺧﻮاﻧﺪم ‪ .‬ﻋﺎﻟﻢ ﭘﺮ از اﻳﻦ ﻗﻀﺎﻳﺎي ﻣﺮﻣﻮز اﺳﺖ و ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ داﻧﺪ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ! و دوﺳﺖ ﺗـﻮ در‬

‫ﺟﺴﺘﺠﻮي ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﺳﺖ ‪ ،‬ﻧﻪ ؟ «‬

‫» ﺑﻠﻪ ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻣﻲ داﻧﺪ ‪« .‬‬

‫» ﺧﻮدت ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﭼﻪ ﻛﻨﻲ ‪ ،‬ﻟﻴﺰي ؟ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﻓﻴﺰﻳﻜﺪان ﺷﻮي ؟ «‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺴﺘﮕﻲ دارد ‪« .‬‬

‫راﻧﻨﺪه ﺳﺮﻓﻪي ﻣﻼﻳﻤﻲ ﻛﺮد و ﺳﺮﻋﺖ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ را ﻛﻢ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮﺗﺎون رﺳﻴﺪﻳﻢ ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﻛﺠﺎ ﭘﻴﺎده ﺷﻮي ؟ «‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ » :‬اوه ‪ ،‬ﺟﻠﻮي ﻫﻤﺎن ﻣﻐﺎزه ﻫﺎ ‪ .‬از اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﭘﻴﺎده ﺑﺮوم ‪ .‬ﻣﻤﻨﻮن ‪« .‬‬

‫‪218‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪219‬‬

‫ﺗﻮﻗﻒ ﻛﻦ ‪« .‬‬ ‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﮔﻔﺖ ‪ » :‬آﻟﻦ ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎً ﺑﭙﻴﭻ ﺗﻮي ﭘﺎرﻳﺪ ﺟﻨﻮﺑﻲ و در ﺳﻤﺖ راﺳﺖ‬

‫راﻧﻨﺪه ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺑﻠﻪ ﻗﺮﺑﺎن ‪« .‬‬

‫ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻲ ﺻﺪا ﺟﻠﻮي ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪي ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮد ‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮد درِ ﺳﻤﺖ ﺧـﻮدش را ﺑـﺎز‬

‫ﻛﺮد ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻻﻳﺮا ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد از ﺟﻠﻮي زاﻧﻮي او رد ﺷﻮد ‪ .‬ﻓﻀﺎ زﻳﺎد ﺑـﻮد اﻣـﺎ ﻻﻳـﺮا ﻣﻌـﺬب ﺑـﻮد‬

‫ﭼﻮن ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ او ﻛﻪ ﻣﺮد ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﻨﺪ ‪.‬‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲ ات را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻜﻨﻲ ‪ « .‬و ﻛﻮﻟﻪ را ﺑﻪ ﻃﺮف او ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻣﻤﻨﻮن ‪« .‬‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ ‪ » :‬اﻣﻴﺪوارم دوﺑﺎره ﺑﺒﻴﻨﻢ ات ‪ ،‬ﻟﻴﺰي ‪ .‬ﺑﻪ دوﺳﺖ ات ﺳﻼم ﺑﺮﺳﺎن ‪« .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮد و در ﭘﻴﺎده رو اﻳﺴﺘﺎد ﺗﺎ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ از ﭘﻴﭻ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﮔﺬﺷﺖ و از ﻧﻈﺮ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‬

‫‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف درﺧﺘﺎن ﻣﻤﺮز رﻓﺖ ‪ .‬درﺑﺎرهي آن ﻣﺮد ﻣـﻮ ﺑﻠﻮﻧـﺪ اﺣـﺴﺎس ﻏﺮﻳﺒـﻲ داﺷـﺖ و ﻣـﻲ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ از واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﺑﭙﺮﺳﺪ ‪.‬‬

‫وﻳﻞ دوﺑﺎره داﺷﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎي ﭘﺪرش را ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ ‪ .‬روي ﺗﺮاس ﻧﺸﺴﺖ و ﺻﺪاي ﻓﺮﻳﺎد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را از‬

‫دور ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ داﺷﺘﻨﺪ از دﻫﺎﻧﻪي ﺑﻨﺪر ﺗﻮي آب ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ ‪ ،‬و دﺳﺘﺨﻂ واﺿﺢ را ﻛـﻪ روي ﺑﺮﮔـﻪ‬

‫ﻫﺎي ﻧﺎزك ﭘﺴﺖ ﻫﻮاﻳﻲ ﺑﻮد ﺧﻮاﻧﺪ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻣﺮدي ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد در ذﻫـﻦ ﺑـﻪ ﺗـﺼﻮﻳﺮ‬

‫ﺑﻜﺸﺪ و دوﺑﺎره و دوﺑﺎره ﺑﻪ اﺷﺎرهي او ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻮدش ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪.‬‬

‫‪219‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪220‬‬

‫ﺻﺪاي ﭘﺎي ﻻﻳﺮا را ﻛﻪ از دور داﺷﺖ ﻣﻲ دوﻳﺪ ﺷﻨﻴﺪ ‪ .‬ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ را در ﺟﻴـﺐ اش ﮔﺬاﺷـﺖ و از ﺟـﺎ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻌﺪ ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ وﺣﺸﺖ زده ﺑﺎ ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﻛﻪ ﮔﺮﺑﻪي وﺣـﺸﻲ و‬

‫ﻏُﺮّان ﺷﺪه ﺑﻮد وارد ﺷﺪ ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﻛﻪ ﺑﻪ ﻧﺪرت ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺣﺎﻻ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣـﻲ زد‬

‫؛ ﺳﻴﻨﻪ اش ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ رﻓﺖ ‪ ،‬دﻧﺪان ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺳﺎﻳﻴﺪ و ﺧﻮدش را ﺑـﻪ ﺑﻐـﻞ وﻳـﻞ‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎزوﻫﺎي او را ﮔﺮﻓﺖ و داد زد ‪ » :‬او را ﺑﻜﺶ ! او را ﺑﻜﺶ ! ﻣﻲ ﺧـﻮاﻫﻢ ﺑﻤﻴـﺮد ‪ .‬ﻛـﺎش‬

‫ﻳﻮرك اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ! اوه ‪ ،‬وﻳﻞ ‪ ،‬ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه ﻛﺮدم ‪ ،‬ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ ‪« ...‬‬

‫» ﭼﻪ ؟ ﭼﻪ ﺷﺪه ؟ «‬

‫» آن ﭘﻴﺮﻣﺮد ‪ ...‬او ﻳﻚ دزد ﻛﺜﻴﻒ اﺳﺖ ‪ .‬دزدﻳﺪش ‪ ،‬وﻳﻞ ! واﻗﻊ ﻧﻤﺎي ﻣـﺮا دزدﻳـﺪ ! آن ﭘﻴﺮﻣـﺮد‬

‫ﺑﻮﮔﻨﺪو ﺑﺎ آن ﻟﺒﺎس ﻫﺎي ﮔﺮان و راﻧﻨﺪه اش ‪ ،‬اوه ‪ ،‬اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﭼﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﻲ ﻛـﺮدم ‪ ...‬اوه ‪ ،‬ﻣـﻦ‬

‫‪« ...‬‬

‫و ﭼﻨﺎن ﻫﻖ ﻫﻖ زد ﻛﻪ وﻳﻞ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻗﻠﺐ آدم ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ واﻗﻌﺎً ﺑﺸﻜﻨﺪ و ﺣﺎﻻ ﻗﻠﺐ او دارد ﻣﻲ‬

‫ﺷﻜﻨﺪ ‪ ،‬ﭼﻮن ﻟﺮزان و ﺿﺠﻪ ﻛﻨﺎن روي زﻣـﻴﻦ اﻓﺘـﺎد و ﭘﻨﺘـﺎﻻﻳﻤﻮن در ﻛﻨـﺎر او ﮔـﺮگ ﺷـﺪ و ﺑـﺎ‬

‫اﻧﺪوﻫﻲ ﺗﻠﺦ زوزه ﺳﺮ داد ‪.‬‬

‫از ﻓﺎﺻﻠﻪي دور ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دﺳﺖ از آب ﺑﺎزي ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و دﺳﺖ ﻫﺎ را ﺳﺎﻳﺒﺎن ﭼﺸﻢ ﻛﺮدﻧﺪ ﺗـﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨـﺪ‬

‫ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ ‪ ،‬وﻳﻞ ﻛﻨﺎر ﻻﻳﺮا ﻧﺸﺴﺖ و ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎي او را ﺗﻜﺎن داد ‪.‬‬

‫‪220‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪221‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺑﺲ ﻛﻦ ! ﮔﺮﻳﻪ ﺑﺲ اﺳﺖ ! از اول ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﻦ ‪ .‬ﻛﺪام ﭘﻴﺮﻣﺮد ؟ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده ؟«‬

‫» ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺷﻮي ‪ .‬ﻗﻮل داده ﺑﻮدم ﺗﻮ را ﻟﻮ ﻧﺪﻫﻢ ‪ } ،‬ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً روي ﻗﻮل دﺧﺘﺮﻫﺎ ﻧﻤﻲ‬

‫ﺷﻮد ﺣﺴﺎب ﻛﺮد !!!!!! ﻣﮕﻪ ﻧﻪ ‪ .............‬ﺧﺐ ﺑﺎﺑﺎ ﭼﺮا ﻣﻴﺰﻧﻴﺪ ‪{.....‬‬

‫ﻗﻮل داده ﺑﻮدم ‪ ،‬اﻣﺎ ‪ « ...‬زد زﻳﺮ ﮔﺮﻳﻪ و ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺗﻮﻟﻪ ﺳﮕﻲ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﭼﻠﻔﺘﻲ ﺷﺪ‬

‫وﮔﻮش ﻫﺎﻳﺶ را ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ و دم ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺣﻘﻴﺮاﻧﻪ ﺑﻪ او ﻧﮕـﺎه ﻛـﺮد ؛ وﻳـﻞ ﻓﻬﻤﻴـﺪ ﻻﻳـﺮا‬

‫ﻛﺎري ﻛﺮده ﻛﻪ از ﺷﺮم ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﺪ ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎ ﺷﻴﺘﺎن او ﺣﺮف زد ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﭼﻪ ﺷﺪه ؟ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ‪« .‬‬

‫ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻣﺎ ﭘﻴﺶ اﺳﺘﺎد رﻓﺘﻴﻢ ‪ ،‬ﻛﺴﺎن دﻳﮕﺮي ﻫﻢ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ـ ﻳﻚ ﻣﺮد و ﻳﻚ زن ـ‬

‫آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻛﻠﻚ زدﻧﺪ ‪ .‬ﺳﻮال ﻫﺎي زﻳﺎدي ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﻳﻢ ﻟﻮ دادﻳﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ را‬

‫ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻓﺮار ﻛﺮدﻳﻢ ‪« ...‬‬

‫ﻣـﻲ ﻓـﺸﺮد ‪.‬‬ ‫ﻻﻳﺮا ﺻﻮرت اش را در دﺳﺘﺎن اش ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮده ﺑـﻮد و ﺳـﺮش را ﺑـﻪ ﭘﻴـﺎده رو‬

‫ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن از ﻓﺮط ﺗﺸﻮﻳﺶ ﻣﺪام ﺷﻜﻞ ﻋﻮض ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ :‬ﺳﮓ ‪ ،‬ﭘﺮﻧﺪه ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ ‪ ،‬ﻗﺎﻗﻢ ﺳﻔﻴﺪ ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬آن ﻣﺮد ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﺑﻮد ؟ «‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﺗﻮدﻣﺎﻏﻲ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬درﺷﺖ ‪ ،‬ﻗﻮي و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ روﺷﻦ ‪« ...‬‬

‫» دﻳﺪ ﻛﻪ از ﭘﻨﺠﺮه رد ﺷﺪﻳﺪ ؟ «‬

‫‪221‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪222‬‬

‫» ﻧﻪ ‪ ،‬اﻣﺎ ‪« ...‬‬

‫» ﺧﺐ ‪ ،‬ﭘﺲ ﻧﻤﻲ داﻧﺪ ﻣﺎ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ‪« .‬‬

‫ﻻﻳﺮا داد زد ‪ » :‬اﻣﺎ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ! « و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﻧﺸﺴﺖ ‪ ،‬ﺻﻮرت اش از ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﺳﺨﺖ ﺷﺪه ﺑـﻮد ‪،‬‬

‫ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺻﻮرﺗﻚ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ‪ .‬وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﺑﮕﻮ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﭼﻪ ﺷﺪ ‪« .‬‬

‫در ﻣﻴﺎن ﻫﻖ ﻫﻖ و دﻧﺪان ﻗﺮوﭼﻪ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ ‪ :‬ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﻴﺮﻣـﺮد روز ﻗﺒـﻞ‬

‫او را در ﺣﻴﻦ اﺳﺘﻔﺎده از واﻗﻊ ﻧﻤﺎ دﻳﺪه و اﻣﺮوز ﺑﺎ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺟﻠﻮي او ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮده و او ﺑﺮاي ﻓـﺮار از‬

‫دﺳﺖ ﻣﺮد ﺑﻠﻮﻧﺪ ﺳﻮار آن ﺷﺪه و ﻣﻮﻗﻊ ﭘﻴﺎده ﺷﺪن ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪه از ﺟﻠﻮي ﭘﻴﺮﻣﺮد رد ﺷﻮد و ﺣﺘﻤﺎً‬

‫او در ﺣﻴﻦ دادن ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را ﺳﺮﻳﻊ ﺑﺮداﺷﺘﻪ اﺳﺖ ‪...‬‬

‫وﻳﻞ دﻳﺪ ﻛﻪ او ﭼﻘﺪر در ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﭼﺮا اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ ‪ .‬ﺑﻌـﺪ ﻻﻳـﺮا‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ » :‬وﻳﻞ ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﺎر ﺑﺪي ﻛﺮده ام ‪ .‬ﭼﻮن واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد دﻳﮕﺮ دﻧﺒـﺎل‬

‫ﻏﺒﺎر ﻧﮕﺮدم ـ ﻻاﻗﻞ اﻳﻦ ﻃﻮر ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ـ و ﺑﻪ ﺗﻮ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻢ ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﭘﺪرت ﺑﻪ‬

‫ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻮ را ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ او ﺑﻮد ﺑﺒﺮم ‪ .‬اﻣـﺎ‬ ‫ﺗﻮ ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﻛﺮدم و اﮔﺮ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را داﺷﺘﻢ‬

‫ﮔﻮش ﻧﻜﺮدم ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﻛﺎري را ﻛﺮدم ﻛﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ‪« ...‬‬

‫وﻳﻞ دﻳﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ او از واﻗﻊ ﻧﻤﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧـﺪ واﻗﻌﻴـﺖ را ﺑـﻪ او‬

‫ﺑﮕﻮﻳﺪ ‪ .‬از او رو ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﻣﭻ او را ﮔﺮﻓﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ وﻳﻞ دﺳﺖ اش را ﺧﻼص ﻛـﺮد و ﺑـﻪ ﺳـﻤﺖ‬

‫‪222‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪223‬‬

‫ﺳﺎﺣﻞ رﻓﺖ ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ دوﺑﺎره داﺷﺘﻨﺪ در ﺑﻨﺪر ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او دوﻳﺪ و ﮔﻔﺖ ‪» :‬‬

‫وﻳﻞ ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ ‪« ...‬‬

‫» ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪه دارد ؟ اﻫﻤﻴﺖ ﻧﻤﻲ دﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺘﺄﺳﻒ ﺑﺎﺷﻲ ﻳﺎ ﻧﺒﺎﺷﻲ ‪ .‬ﺗﻮ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮده اي ‪« .‬‬

‫» اﻣﺎ وﻳﻞ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﻢ ‪ ،‬ﻣﻦ و ﺗﻮ ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﺲ دﻳﮕﺮي را ﻧﺪارﻳﻢ ! «‬

‫» اﻣﺎ ﭼﻄﻮر ؟ «‬

‫» ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ‪ ،‬اﻣﺎ ‪« ...‬‬

‫وﺳﻂ ﺟﻤﻠﻪ اش ﻣﻜﺚ ﻛﺮد و ﭼﺸﻤﺎن اش ﺑﺮﻗﻲ زد ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑـﻪ ﻃـﺮف ﻛﻮﻟـﻪ ﭘـﺸﺘﻲ اش ﻛـﻪ‬

‫روي ﭘﻴﺎده رو اﻓﺘﺎده ﺑﻮد دوﻳﺪ و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺗﻮي آن را ﮔﺸﺖ ‪.‬‬

‫ﻛﺎرت ﺳﻔﻴﺪ و ﻛﻮﭼﻜﻲ را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻣﻲ داﻧﻢ ﻛﻪ او ﻛﻴﺴﺖ ! و ﻛﺠﺎ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ !‬

‫ﺑﺒﻴﻦ ! در ﻣﻮزه اﻳﻦ را ﺑﻪ ﻣﻦ داد ! ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺮوﻳﻢ و واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ! «‬

‫وﻳﻞ ﻛﺎرت را ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻮاﻧﺪ ‪:‬‬

‫ﺳِﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﻻﺗﺮوم ‪ ،‬دارﻧﺪهي ﻧﺸﺎن اﻓﺘﺨﺎر اﻣﭙﺮاﺗﻮري ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎ‬

‫ﻻﻳﻢ ﻓﻴﻠﺪ ﻫﺎوس‬

‫اُﻟﺪ ﻫﺪﻳﻨﮕﺘﻮن‬

‫آﻛﺴﻔﻮرد‬

‫‪223‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪224‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬او ﺻﺎﺣﺐ ﻋﻨﻮان ﺳِﺮ اﺳﺖ ‪ .‬ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮدﻛـﺎر ﺣـﺮف او را ﺑـﺎور ﻣـﻲ‬

‫ﻛﻨﻨﺪ ﻧﻪ ﻣﺎ را ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻢ ؟ﭘﻴﺶ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﺮوم ؟ ﭘﻠـﻴﺲ دﻧﺒـﺎل ﻣـﻦ اﺳـﺖ ! اﮔـﺮ‬

‫دﻳﺮوز ﻧﺒﻮدﻧﺪ ‪ ،‬اﻣﺮوز ﺣﺘﻤﺎً ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﻮدت ﺑﺮوي ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺗﻮ را ﻫﻢ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ و ﻣـﻲ داﻧﻨـﺪ‬

‫ﻛﻪ ﻣﺮا ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻲ ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺪارد ‪« .‬‬

‫ﻣـﻲ داﻧـﻢ‬ ‫» ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ آن را ﺑﺪزدﻳﻢ ‪ .‬ﻣـﻲ ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪي او ﺑـﺮوﻳﻢ و آن را ﺑـﺪزدﻳﻢ ‪.‬‬

‫ﻫﺪﻳﻨﮕﺘﻮن ﻛﺠﺎﺳﺖ ‪ ،‬در آﻛﺴﻔﻮردِ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻳﻚ ﻫﺪﻳﻨﮕﺘﻮن ﻫﺴﺖ ‪ .‬دور ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬ﭘﻴﺎده ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺘﻪ‬

‫ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﻲ رﺳﻴﻢ ‪« .‬‬

‫» ﺗﻮ اﺣﻤﻘﻲ ‪« .‬‬

‫» ﻳﻮرك ﺑﻴﺮﻧﻴﺴﻮن ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮود و ﻛﻠﻪي او را ﺑﻜﻨﺪ ‪ .‬ﻛﺎش او اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ‪ .‬او ‪« ...‬‬

‫اﻣﺎ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ ‪ .‬وﻳﻞ داﺷﺖ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد و او ﺧﻮد را ﺑﺎﺧﺖ ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺮس زره ﭘـﻮش ﻫـﻢ ﺑـﻪ‬

‫ﻫﻤﺎن ﺷﻜﻞ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد ﺧﻮد را ﻣﻲ ﺑﺎﺧﺖ ‪ ،‬ﭼﻮن ﺣﺎﻟﺖ ﻧﮕﺎه وﻳﻞ ﻛﻪ ﺟﻮان ﺑﻮد ﺑـﺎ ﺣﺎﻟـﺖ‬

‫ﻧﮕﺎه ﺧﺮس ﺗﻔﺎوت ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻫﺮﮔﺰ در زﻧﺪﮔﻲ ﺣﺮﻓﻲ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﻧﺸﻨﻴﺪه ﺑـﻮدم ‪ .‬ﻓﻜـﺮ ﻣـﻲ ﻛﻨـﻲ ﻣـﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ وارد ﺧﺎﻧﻪي او ﺑﺸﻮﻳﻢ و واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را ﺑﺪزدﻳﻢ ؟ ﻓﻜﺮت را ﺑﻪ ﻛـﺎر ﺑﻴﻨـﺪاز ‪ .‬آن ﻣﻐـﺰ‬

‫‪224‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪225‬‬

‫ﻟﻌﻨﺘﻲ ات را ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﻴﻨﺪاز ‪ .‬او ﻫﻤﻪ ﺟﻮر دزدﮔﻴﺮ و ﺣﻔﺎظ دارد ‪ ،‬ﭘﻮﻟﺪار اﺳﺖ ‪ ،‬آژﻳﺮﻫﺎﻳﻲ دارد ﻛـﻪ‬

‫ﺑﻪ ﺻﺪا درﻣﻲ آﻳﻨﺪ و ﻗﻔﻞ ﻫﺎي ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدﻛﺎر ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ‪« ...‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻧﺸﻨﻴﺪه ﺑـﻮدم ‪ .‬در دﻧﻴـﺎي ﻣـﺎ از اﻳـﻦ ﭼﻴﺰﻫـﺎ ﻧـﺪارﻳﻢ ‪ .‬ﻧﻤـﻲ‬

‫داﻧﺴﺘﻢ ‪ ،‬وﻳﻞ ‪« .‬‬

‫» ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ ‪ ،‬ﭘﺲ اﻳﻦ را ﮔﻮش ﻛﻦ ‪ :‬او ﺑﺮاي ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮدن واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﺗﻤﺎم آن ﺧﺎﻧﻪ را در اﺧﺘﻴـﺎر‬

‫دارد ‪ ،‬ﻳﻚ ﺳﺎرق ﺗﺎ ﻛﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤﺎم ﻛﻤﺪﻫﺎ و ﻛﺎﺑﻴﻨﺖ ﻫﺎ و ﻛﺸﻮﻫﺎ و ﻧﻘﺎط ﻣﺨﻔﻲ آن ﺧﺎﻧﻪي ﺑﺰرگ‬

‫را ﺑﮕﺮدد ؟ ﻣﺮداﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪي ﻣﺎ آﻣﺪﻧﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﻫﻤـﻪ ﺟـﺎ را ﮔـﺸﺘﻨﺪ و ﭼﻴـﺰي را ﻛـﻪ ﻣـﻲ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﭘﻴﺪا ﻧﻜﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﺷﺮط ﻣﻲ ﺑﻨﺪم ﺧﺎﻧﻪي او ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺰرگ ﺗـﺮ از ﺧﺎﻧـﻪي ﻣﺎﺳـﺖ و اﺣﺘﻤـﺎﻻً‬

‫ﮔﺎوﺻﻨﺪوق ﻫﻢ دارد ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺣﺘﻲ اﮔﺮ وارد ﺧﺎﻧﻪي او ﺑﺸﻮﻳﻢ ‪ ،‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻗﺒﻞ از آﻧﻜـﻪ ﭘﻠـﻴﺲ‬

‫ﺳﺮ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ آن دﺳﺘﺮﺳﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ ‪« .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺳﺮش را ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ‪ .‬ﺣﺮف او درﺳﺖ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﭘﺲ ﭼﻜﺎر ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻜﻨﻴﻢ ؟ «‬

‫وﻳﻞ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺪاد ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺑﺎﻳﺪ ﻫﺮ دو ﻛﺎري ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ .‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ او ﺧﻮاﻫﻲ ﻧﺨـﻮاﻫﻲ ﺑـﺎ ﻻﻳـﺮا‬

‫ﮔﺮه ﺧﻮرده ﺑﻮد ‪.‬‬

‫‪225‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪226‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﺎﺷﻴﻪي آب رﻓﺖ و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺮاس ﺑﺮﮔﺸﺖ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺳـﻤﺖ آب رﻓـﺖ ‪.‬‬

‫دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ زد و دﻧﺒﺎل ﭘﺎﺳﺦ ﮔﺸﺖ ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺎﺳﺨﻲ ﺑﻪ ذﻫﻦ اش ﻧﻴﺎﻣﺪ و ﺳـﺮش را ﺑـﺎ‬

‫ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﺗﻜﺎن داد ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻓﻘﻂ ‪ ...‬ﺑﺮو آﻧﺠﺎ ‪ .‬ﺑﺮو آﻧﺠﺎ و او را ﺑﺒﻴﻦ ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ از اﺳﺘﺎدت ﻛﻤﻚ ﺑﮕﻴﺮي ‪ ،‬ﭼـﻮن ﭘﻠـﻴﺲ‬

‫ﭘﻴﺶ او ﻫﻢ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ‪ .‬ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ او ﻫﻢ ﺣﺮف آﻧﻬﺎ را ﺑﺎور ﻛﻨﺪ ﻧﻪ ﺣﺮف ﻣﺎ را ‪ .‬ﻻاﻗﻞ اﮔـﺮ وارد‬

‫آن ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮﻳﻢ ﺟﺎي اﺗﺎق ﻫﺎي اﺻﻠﻲ آن را ﻳﺎد ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﻢ ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻳﻚ ﻧﻘﻄﻪي ﺷﺮوع اﺳﺖ ‪« .‬‬

‫ﻣـﻲ ﺧﻮاﺑﻴـﺪ‬ ‫ﺑﺪون ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪي دﻳﮕﺮ رﻓﺖ ﺗﻮي ﺧﺎﻧﻪ و ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ را زﻳـﺮ ﺑـﺎﻟﺶ در اﺗـﺎﻗﻲ ﻛـﻪ‬

‫ﮔﺬاﺷﺖ ‪ .‬اﮔﺮ او را ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ دﺳﺘﺮﺳﻲ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا در ﺗﺮاس ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد و ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﮔﻨﺠﺸﻚ روي ﺷـﺎﻧﻪي او ﻧﺸـﺴﺖ ‪ .‬ﻻﻳـﺮا ﺣـﺎﻻ‬

‫ﺳﺮﺣﺎل ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﮔﻔﺖ ‪ » :‬آن را ﭘﺲ ﻣﻲ ﮔﻴﺮم ‪ .‬اﻳﻦ ﻃﻮر اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪ « .‬ﭘ‪‬ـﻦ ﺣﺮﻓـﻲ‬

‫ﻧﺰد ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺘﻨﺪ ‪.‬‬

‫ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ و ﻧﻴﻢ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻫﺪﻳﻨﮕﺘﻮن رﺳﻴﺪﻧﺪ ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﺳـﻌﻲ ﻣـﻲ ﻛـﺮد‬

‫وارد ﻣﺮﻛﺰ ﺷﻬﺮ ﻧﺸﻮد ‪ ،‬وﻳﻞ ﻫﻢ اﻃﺮاف را ﻣﻲ ﭘﺎﻳﻴﺪ و ﺣﺮﻓـﻲ ﻧﻤـﻲ زد ‪ .‬اﻳـﻦ ﻣـﺴﻴﺮ ﺑـﺮاي ﻻﻳـﺮا‬

‫ﻛﻮاﻟﻲ ﻫﺎ و ﻳﻮرك ﺑﻴﺮﻧﻴﺴﻮن ﻫﻢ ﺑﺎ او‬ ‫ﺳﺨﺖ ﺗﺮ از ﻣﺴﻴﺮ ﺑﻮﻟﻮاﻧﮕﺎر در ﻗﻄﺐ ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﻮن در آﻧﺠﺎ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﺗﻮﻧﺪرا ﭘﺮ از ﺧﻄﺮ ﺑﻮد ﺑﺎ دﻳﺪن آن ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﭘﻲ ﻣﻲ ﺑﺮد ‪ .‬اﻣﺎ در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻛﻪ ﻫﻢ‬

‫‪226‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪227‬‬

‫ﺷﻬﺮ او ﺑﻮد و ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﺧﻄﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﻇﺎﻫﺮي دوﺳﺘﺎﻧﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻟﺒﺨﻨـﺪ ﻣـﻲ زد و‬

‫ﺧﻮﺷﺒﻮ ﺑﻮد ؛ ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ او را ﺑﻜﺸﻨﺪ ﻳﺎ از ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﺟﺪا ﻛﻨﻨﺪ ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ راﻫﻨﻤـﺎي او‬

‫را دزدﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬ﺑﺪون واﻗﻊ ﻧﻤﺎ او ﺗﻨﻬﺎ دﺧﺘﺮﻛﻲ ﻛﻮﭼﻚ و ﮔﻤﺸﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﻻﻳﻢ ﻓﻴﻠﺪ ﻫﺎوس ﺑﻪ رﻧﮓ ﻋﺴﻞ ﺑﻮد و ﻧﻴﻤﻲ از ﻧﻤﺎي ﺧﺎﻧﻪ را ﮔﻴﺎه ﻣﻮي ﭼﺴﺐ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺑﺎﻏﻲ ﺑﺰرگ و زﻳﺒﺎ ﻗﺮار داﺷﺖ ﻛﻪ از ﻳﻚ ﺳﻮ ﺑﺘﻪ ﻫﺎي ﺳﺮﺳﺒﺰ داﺷـﺖ و در ﺳـﻮي دﻳﮕـﺮ‬

‫راه ﻣﺎﺷﻴﻦ روِ ﺷﻨﻲ ﺗﺎ ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪ اﻣﺘﺪاد ﻣﻲ ﻳﺎﻓﺖ ‪ .‬اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ روﻟﺰروﻳﺲ ﺟﻠﻮي ﮔﺎراژي دوﺑﻠﻪ در‬

‫ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﭘﺎرك ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ وﻳﻞ ﻣﻲ دﻳﺪ ﺣﻜﺎﻳﺖ از ﻗـﺪرت و ﺛـﺮوت ﻣـﻲ ﻛـﺮد ‪ ،‬ﻧـﻮﻋﻲ‬

‫ﺑﺮﺗﺮي و راﺣﺘﻲ ﺑﺪون ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت ﻛﻪ ﺑﺮﺧﻲ اﻓﺮاد اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺳﻄﺢ ﺑﺎﻻ ﻫﻨﻮز از آن ﺑﻬﺮه ﻣﻨﺪ ﺑﻮدﻧـﺪ ‪.‬‬

‫ﻣﻲ ﺷﺪ دﻧﺪان ﺑﺮ ﻫﻢ ﺑﺴﺎﻳﺪ ‪ ،‬ﺧﻮدش ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﭼـﺮا ‪ ،‬ﺗـﺎ‬ ‫ﺣﺎﻟﺘﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ‬

‫آﻧﻜﻪ ﻣﺎﺟﺮاﻳﻲ را ﻛﻪ در دوران ﻛﻮدﻛﻲ اش رخ داده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آورد ‪ .‬ﻣﺎدرش او را ﺑﻪ ﺧﺎﻧـﻪ اي‬

‫ﺑﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻲ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺒﻮد ؛ ﻟﺒﺎس ﻫﺎي ﻣﻬﻤـﺎﻧﻲ ﺷـﺎن را ﭘﻮﺷـﻴﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ و او ﺳـﻌﻲ‬

‫ﻛﺮده ﺑﻮد ﻣﺆدب ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬وﻟﻲ ﻳﻚ ﭘﻴﺮزن و ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻣﺎدرش را ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ و در ﺣﻴﻨـﻲ‬

‫ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﺎدر ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮك ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ‪...‬‬

‫ﻻﻳﺮا دﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﻔﺲ ﻫﺎي او ﺗﻨﺪ و ﻣﺸﺖ اش ﮔﺮه ﺷﺪه ‪ ،‬اﻣﺎ آن ﻗﺪر ﻣﻨﻄﻘﻲ ﺑـﻮد ﺗـﺎ ﻋﻠـﺖ را از او‬

‫ﻧﭙﺮﺳﺪ ‪ .‬در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ وﻳﻞ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪ ‪.‬‬

‫‪227‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪228‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺎﻧﺲ ﻣﺎن را اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨﻴﻢ ‪« .‬‬

‫در راه ﻣﺎﺷﻴﻦ رو ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد و ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪي ﻛﻤﻲ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش رﻓـﺖ ‪ .‬اﺣـﺴﺎس ﻣـﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ‬

‫ﺧﻴﻠﻲ در ﻣﻌﺮض دﻳﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ در زﻧﮕﻲ ﻗﺪﻳﻤﻲ داﺷﺖ ‪ ،‬ﻣﺜﻞ زﻧﮓ ﺧﺎﻧـﻪ ﻫـﺎ در دﻧﻴـﺎي ﻻﻳـﺮا ‪ ،‬و‬

‫وﻳﻞ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﻻﻳﺮا ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن اش داد ‪ .‬وﻗﺘﻲ دﺳﺘﮕﻴﺮهي زﻧـﮓ را ﻛـﺸﻴﺪ ‪،‬‬

‫ﺧﻮدِ زﻧﮓ از ﻓﺎﺻﻠﻪ اي دور در داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺑـﻪ ﺻـﺪا در آﻣـﺪ ﻣـﺮدي ﻛـﻪ در را ﺑـﺎز ﻛـﺮد ﻫﻤـﺎن‬

‫ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ را ﻣﻲ راﻧﺪ ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺣﺎﻻ ﻛﻼه اش را ﺑﺮ ﺳـﺮ ﻧﺪاﺷـﺖ ‪ .‬اول ﺑـﻪ وﻳـﻞ و‬

‫ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻻﻳﺮا ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮه اش ﻛﻤﻲ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻣﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﻻﺗﺮوم را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ‪« .‬‬

‫ﻓﻚ اش ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮد ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ داﺷﺘﻨﺪ ﭘﺎي ﺑﺮج ﺑﻪ ﮔﺮﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻣـﻲ‬

‫زدﻧﺪ ‪ .‬ﻣﺴﺘﺨﺪم ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد و ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻫﻤﻴﻦ ﺟـﺎ ﺑﺎﺷـﻴﺪ ‪ .‬ﺑـﻪ ﺳـﺮﭼﺎرﻟﺰ‬

‫ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ‪« .‬‬

‫در را ﺑﺴﺖ ‪ .‬در از ﺟﻨﺲ ﭼﻮب ﺑﻠﻮط ﺑﻮد ﺑﺎ دو ﻗﻔﻞ ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﻟﻮﻻﻫـﺎﻳﻲ در ﺑـﺎﻻ و ﭘـﺎﻳﻴﻦ ‪ .‬وﻳـﻞ‬

‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻫﻴﭻ دزد ﻋﺎﻗﻠﻲ ﺳﻌﻲ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻛﺮد از در اﺻﻠﻲ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮد و ﺑﻪ وﺿـﻮح ﻣﻌﻠـﻮم ﺑـﻮد‬

‫ﻛﻪ در اﺻﻠﻲ ﺑﻪ دزدﮔﻴﺮ ﻣﺠﻬﺰ اﺳﺖ و در ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪي آن ﻳﻚ ﻧﻮراﻓﻜﻦ ﻗﺮار دارد ؛ آﻧﻬﺎ ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ آن ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮﻧﺪ ‪ ،‬ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ آﻧﻜﻪ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮﻧﺪ ‪.‬‬

‫‪228‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪229‬‬

‫ﺻﺪاي ﻗﺪم ﻫﺎﻳﻲ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف در آﻣﺪ و ﺑﻌﺪ در دوﺑﺎره ﺑﺎز ﺷﺪ ‪ .‬وﻳﻞ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛـﺮد و ﺑـﻪ‬

‫ﭼﻬﺮهي آن ﻣﺮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﻗﺪر ﭘﻮﻟﺪار ﺑﻮد وﻟﻲ ﺑﺎز ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺟﺪﻳﺪ ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ ﻧﮕـﺎه ﻛـﺮد و او را‬

‫ﻣﺮدي آرام ‪ ،‬ﻣﻼﻳﻢ و ﻗﻮي دﻳﺪ ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﺣﺎﻟﺘﻲ از ﮔﻨﺎه ﻳﺎ ﺷﺮم در ﭼﻬﺮه اش دﻳﺪه ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫وﻳﻞ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻻﻳﺮا ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ و ﺑﻲ ﺻﺒﺮ اﺳﺖ ‪ ،‬ﭘﺲ ﺳﺮﻳﻊ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ‬

‫ﻻﻳﺮا ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ وﻗﺘﻲ از ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺎده ﻣﻲ ﺷﺪه اﺷﺘﺒﺎﻫﺎً ﭼﻴﺰي را ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ‪« .‬‬

‫» ﻻﻳﺮا ؟ ﻣﻦ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻻﻳﺮا ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ‪ .‬ﻋﺠﺐ اﺳﻢ ﻋﺠﻴﺒﻲ ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﭽﻪ اي ﺑﻪ اﺳﻢ ﻟﻴـﺰي را‬

‫ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ ؟ «‬

‫وﻳﻞ در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ در دل ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﻌﻨﺖ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻛﻪ ﻓﺮاﻣـﻮش ﻛـﺮده ﮔﻔـﺖ ‪ » :‬ﻣـﻦ ﺑـﺮادرش‬

‫ﻫﺴﺘﻢ ‪ .‬ﻣﺎرك ‪« .‬‬

‫» آﻫﺎن ‪ .‬ﻟﻴﺰي ‪ .‬ﻳﺎ ﻻﻳﺮا ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺗﻮ ‪« .‬‬

‫ﻛﻨﺎر رﻓﺖ ‪ .‬ﻧﻪ وﻳﻞ و ﻧﻪ ﻻﻳﺮا ﻫﻴﭻ ﻛﺪام اﻧﺘﻈﺎر ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﺧﻮردي را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻧﺎﻣﻄﻤﺌﻦ‬

‫وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ‪ .‬ﺗﺎﻻر ورودي ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻮد و ﺑﻮي ﻣﻮم و ﮔُﻞ ﻣﻲ داد ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺳﻄﻮح ﺗﻤﻴﺰ و ﺻﻴﻘﻠﻲ‬

‫ﺑﻮد و ﻛﻤﺪي از ﭼﻮب ﻣﺎﻫﻮن ﺟﻠﻮي دﻳﻮار ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺮ از ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻫﺎي ﭼﻴﻨـﻲ ﻇﺮﻳـﻒ ﺑـﻮد ‪ .‬وﻳـﻞ‬

‫ﻣﺴﺘﺨﺪم را دﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﻨﺎري اﻳﺴﺘﺎده ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻣﻨﺘﻈﺮ دﺳﺘﻮر ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬

‫‪229‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪230‬‬

‫ﻣـﻲ ﺧـﻮرد ﺑـﺎز‬ ‫ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺗﻮي اﺗﺎق ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ‪ « .‬و در دﻳﮕﺮي را ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗـﺎﻻر‬

‫ﻛﺮد ‪.‬‬

‫رﻓﺘﺎرش ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ و ﺣﺘﻲ دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ وﻳﻞ را در ﺣﺎﻟﺖ دﻓﺎﻋﻲ ﻧﮕﻪ داﺷـﺖ ‪.‬‬

‫اﺗﺎق ﻣﻄﺎﻟﻌﻪي ﺑﺰرگ و راﺣﺘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺒﻠﻤﺎﻧﻲ ﭼﺮﻣﻲ و دودي رﻧﮓ داﺷﺖ و ﭘـﺮ از ﻗﻔـﺴﻪ ﻫـﺎي‬

‫ﻛﺘﺎب ‪ ،‬ﻋﻜﺲ و ﺟﻮاﻳﺰ ﺷﻜﺎر ﺑﻮد ‪ .‬ﺳﻪ ﻳﺎ ﭼﻬﺎر ﻛﻤﺪ ﺑـﺎ در ﺷﻴـﺸﻪ اي ﭘـﺮ از ﺗﺠﻬﻴـﺰات ﻋﺘﻴﻘـﻪي‬

‫ﺗﻠﺴﻜﻮپ ﻫﺎﻳﻲ ﺑـﺎ ﭘﻮﺷـﺸﻲ از ﭼـﺮم ﺳـﺒﺰ ‪ ،‬زاوﻳـﻪ ﻳـﺎب‬ ‫ﻋﻠﻤﻲ ـ ﻣﻴﻜﺮوﺳﻜﻮپ ﻫﺎي ﺑﺮﻧﺰي ‪،‬‬

‫ﻛﺸﺘﻲ و ﻗﻄﺐ ﻧﻤﺎ ؛ ﻛﺎﻣﻼً واﺿﺢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﺮا واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ ‪.‬‬

‫ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ ‪ « .‬و ﺑﻪ ﻛﺎﻧﺎﭘﻪ اي ﭼﺮﻣـﻲ اﺷـﺎره ﻛـﺮد ‪ .‬روي ﺻـﻨﺪﻟﻲ ﭘـﺸﺖ ﻣﻴـﺰ‬

‫ﻧﺸﺴﺖ و اداﻣﻪ داد ‪ » :‬ﺧﺐ ؟ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ؟ «‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺣﺮارت ﺷﺮوع ﻛﺮد ﻛﻪ ‪ » :‬ﺗﻮ دزدﻳﺪي ‪ « ...‬اﻣﺎ وﻳﻞ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﻻﻳﺮا ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻻﻳﺮا ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ در ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺰي ﺟﺎ ﮔﺬاﺷـﺘﻪ ‪ ،‬آﻣـﺪه اﻳـﻢ ﺗـﺎ آن را ﭘـﺲ‬

‫ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ‪« .‬‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ اﺳﺖ ؟ « و ﭘﺎرﭼﻪ اي ﻣﺨﻤﻠـﻲ را از ﻛـﺸﻮي ﻣﻴـﺰش ﺑﻴـﺮون‬

‫آورد ‪ .‬ﻻﻳﺮا از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ‪ .‬ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ او را ﻧﺎدﻳﺪه ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺎرﭼﻪ را ﺑﺎز ﻛﺮد ﺗﺎ واﻗﻊ ﻧﻤﺎي ﻃﻼﻳﻲ‬

‫و ﺑﺎﺷﻜﻮه در ﻛﻒ دﺳﺖ او ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮد ‪.‬‬

‫‪230‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪231‬‬

‫ﻻﻳﺮا داد زد ‪ » :‬ﺑﻠﻪ ! « و دﺳﺖ اش را دراز ﻛﺮد ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻣﺮد دﺳﺖ اش را ﺑﺴﺖ ‪ .‬ﻣﻴﺰ ﻋﺮﻳﺾ ﺑﻮد و دﺳﺖ ﻻﻳﺮا ﺑﻪ او ﻧﻤﻲ رﺳﻴﺪ ؛ اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﻻﻳﺮا‬

‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻛﺎر دﻳﮕﺮي ﺑﻜﻨﺪ ‪ ،‬ﻣﺮد ﭼﺮﺧﻴﺪ و واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را در ﻛﻤﺪي ﺑﺎ در ﺷﻴﺸﻪ اي ﮔﺬاﺷـﺖ و درِ آن‬

‫را ﻗﻔﻞ ﻛﺮد و ﻛﻠﻴﺪ را در ﺟﻴﺐ ﺟﻠﻴﻘﻪ اش ﮔﺬاﺷﺖ ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﺎل ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ ‪ ،‬ﻟﻴﺰي ‪ ،‬ﻳﺎ ﻻﻳﺮا ‪ ،‬اﮔﺮ اﺳﻢ ات ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ‪« .‬‬

‫» ﻣﺎل ﻣﻦ اﺳﺖ ! واﻗﻊ ﻧﻤﺎي ﻣﻦ اﺳﺖ ! «‬

‫ﻣﺮد ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﻲ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد ‪ ،‬ﻃﻮري ﻛﻪ اﻧﮕﺎر داﺷﺖ ﻻﻳﺮا را ﻣﻼﻣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد و از اﻳﻦ ﺑﺎﺑـﺖ‬

‫ﻧﺎﺧﺸﻨﻮد ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدش داﺷﺖ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻻاﻗﻞ در اﻳـﻦ‬

‫ﻣﻮرد ﺷﻜﻲ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ‪« .‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬اﻣﺎ ﻣﺎل اوﺳﺖ ! ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ! ﺧﻮدش ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن داد ! ﻣﻲ داﻧﻢ ﻛﻪ ﻣـﺎل‬

‫اوﺳﺖ ! «‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻣﻲ داﻧﻴﺪ ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻴﺪ ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭼﻴـﺰي را ﺛﺎﺑـﺖ ﻛـﻨﻢ ‪ ،‬ﭼـﻮن در‬

‫اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ ‪ .‬ﻓﺮض اوﻟﻴﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎل ﻣﻦ اﺳﺖ ‪ .‬ﻣﺜـﻞ ﺗﻤـﺎم اﻗـﻼم دﻳﮕـﺮي ﻛـﻪ در‬

‫ﻛﻠﻜﺴﻴﻮن دارم ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ‪ ،‬ﻻﻳﺮا ‪ ،‬ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ ﺣﻘﻪ ﺑﺎز ﻫﺴﺘﻲ ‪« ...‬‬

‫ﻻﻳﺮا داد زد ‪ » :‬ﻣﻦ ﺣﻘﻪ ﺑﺎز ﻧﻴﺴﺘﻢ ‪« .‬‬

‫‪231‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪232‬‬

‫» اوه ‪ ،‬ﭼﺮا ﻫﺴﺘﻲ ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻲ اﺳﻢ ات ﻟﻴﺰي اﺳﺖ ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﺷﻨﻮم ﻛﻪ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ ‪.‬‬

‫رك ﺑﮕﻮﻳﻢ ‪ ،‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﻛﺴﻲ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ وﺳﻴﻠﻪي ارزﺷﻤﻨﺪي ﻣﺜﻞ اﻳـﻦ ﻣﺘﻌﻠـﻖ ﺑـﻪ ﺗـﻮ‬

‫اﺳﺖ ‪ .‬ﺑﮕﺬار ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﭘﻠﻴﺲ ﺗﻠﻔﻦ ﻛﻨﻴﻢ ‪« .‬‬

‫ﺳﺮش را ﮔﺮداﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺴﺘﺨﺪم را ﺻﺪا ﻛﻨﺪ ‪.‬‬

‫ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺳﺮﭼﺎرﻟﺰ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻮﻳﺪ وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻧﻪ ‪ ،‬ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﺪ ‪ « ...‬اﻣﺎ ﻻﻳﺮا دوﻳﺪ و ﻣﻴﺰ‬

‫را دور زد و ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن در ﺑﻐﻞ اش ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪي وﺣﺸﻲ ﻏُﺮاﻧﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺧُﺮﺧُـﺮ ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺮد و دﻧﺪان ﻫﺎﻳﺶ را ﻧﺸﺎن ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻣﻲ داد ‪ .‬ﺳﺮﭼﺎرﻟﺰ ﻛﻪ از ﺣﻀﻮر ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺷﻴﺘﺎن ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪه‬

‫ﺑﻮد ﭘﻠﻚ ﻣﻲ زد ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻧﻜﺮد ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻲ داﻧﻲ ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ دزدﻳﺪه اي ﭼﻴﺴﺖ ‪ .‬دﻳـﺪي ﻛـﻪ ﻣـﻦ از‬

‫آن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﺮدم و ﻓﻜﺮ ﻛﺮدي آن را ﺑﺪزدي و ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻫﻢ ﻛﺮدي ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ ‪ ...‬ﺗﻮ ‪ ...‬ﺗـﻮ از‬

‫ﻣﺎدر ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺪﺗﺮي ‪ .‬او ﻻاﻗﻞ ارزش آن را ﻣﻲ داﻧﺪ ! ﺗـﻮ ﻓﻘـﻂ ﻣـﻲ ﺧـﻮاﻫﻲ آن را در ﻗﻔـﺴﻪ اي‬

‫ﺑﮕﺬاري و از آن ﻫﻴﭻ اﺳﺘﻔﺎده اي ﻧﻜﻨﻲ ! ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻤﻴﺮي ! اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ‪ ،‬ﻛﺴﻲ را ﻣـﺄﻣﻮر ﻛـﺸﺘﻦ ات‬

‫ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪ .‬ارزش زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪن را ﻧﺪاري ‪ .‬ﺗﻮ ‪« ...‬‬

‫ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرت او ﺗﻒ ﻛﻨﺪ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرت اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮد ‪.‬‬

‫‪232‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪233‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺟـﺎي ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ را ﺑـﻪ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻲ ﺳﭙﺮد ‪.‬‬

‫ﺳﺮﭼﺎرﻟﺰ ﺑﻪ آراﻣﻲ دﺳﺘﻤﺎﻟﻲ اﺑﺮﻳﺸﻤﻲ ﺑﻴﺮون آورد و ﺻﻮرت اش را ﭘﺎك ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ » :‬روي ﺧﻮدت ﻫﻴﭻ ﻛﻨﺘﺮﻟﻲ ﻧﺪاري ؟ ﺑﺮو ﺑﻨﺸﻴﻦ ‪ ،‬ﺗﻮﻟﻪي ﻛﺜﻴﻒ ! «‬

‫ﻻﻳﺮا اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻗﻄﺮه ﻫﺎي ﻟﺮزان اﺷﻚ ﺑﺎ ﻟﺮزش ﺑﺪن اش ﻓـﺮو رﻳﺨـﺖ و ﺧـﻮد را روي ﻛﺎﻧﺎﭘـﻪ‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ ‪ .‬ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﻛﻪ دم ﻛﻠﻔﺖ اش را ﺳﻴﺦ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن آﺗﺸﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮد دوﺧﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد روي ﭘﺎي ﻻﻳﺮا اﻳﺴﺘﺎد ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﺳﺎﻛﺖ و ﻣﺘﺤﻴﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬ﺳﺮﭼﺎرﻟﺰ ﻣﺪت ﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ آﻧﻬﺎ را ﺑﻴﺮون ﻛﻨﺪ ‪ .‬ﭼﻪ‬

‫ﻫﺪﻓﻲ داﺷﺖ ؟‬

‫ﺑﻌﺪ ﻣﻨﻈﺮه اي ﭼﻨﺎن ﻏﺮﻳﺐ دﻳﺪ ﻛﻪ اول ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺧﻴﺎﻻﺗﻲ ﺷﺪه اﺳـﺖ ‪ .‬از آﺳـﺘﻴﻦ ﻛـﺖ ﻛﺘـﺎﻧﻲ‬

‫ﺳﺮﭼﺎرﻟﺰ و از روي ﺳﺮ آﺳﺘﻴﻦ ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻴﺮاﻫﻦ اش ﺳﺮ زﻣﺮدﻳﻦ ﻳﻚ ﻣﺎر ﺑﻴـﺮون آﻣـﺪ ‪ .‬زﺑـﺎن ﺳـﻴﺎه‬

‫اش ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺳﺮ زره ﻣﺎﻧﻨﺪ و ﭼﺸﻤﺎن ﺳﻴﺎه و دور ﻃﻼﻳﻲ اش ﻻﻳﺮا‬

‫‪ ،‬وﻳﻞ و دوﺑﺎره ﻻﻳﺮا را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ دوﺑﺎره ﺑﻪ آﺳﺘﻴﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﺮﮔﺮدد وﻳﻞ ﻓﻘـﻂ ﺑـﺮاي‬

‫ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ او را دﻳﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ از ﺣﻴﺮت ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﺳﺮﭼﺎرﻟﺰ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ و آرام آﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺖ و ﭼﻴﻦ ﺷﻠﻮارش را ﻣﺮﺗﺐ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫‪233‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪234‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ » :‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺟﺎي اﻳﻦ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﻧﺴﻨﺠﻴﺪه ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﻦ ﮔﻮش ﻛﻨﻴـﺪ ‪ .‬واﻗﻌـﺎً‬

‫ﻣـﻲ ﻣﺎﻧـﺪ ‪ .‬آن را ﻣـﻲ‬ ‫ﭼﺎرهي دﻳﮕﺮي ﻧﺪارﻳﺪ ‪ .‬آن وﺳﻴﻠﻪ در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻦ اﺳـﺖ و ﻫﻤـﻴﻦ ﺟـﺎ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﻠﻜﺴﻴﻮﻧﺮ ﻫﺴﺘﻢ ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻴﺪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺗﻒ ﻛﻨﻴـﺪ و ﭘـﺎ ﺑـﻪ زﻣـﻴﻦ ﺑﻜﻮﺑﻴـﺪ و‬

‫ﺟﻴﻎ ﺑﻜﺸﻴﺪ اﻣﺎ ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ ﻛﺴﻲ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺣﺮف ﺗـﺎن ﮔـﻮش ﺑﺪﻫـﺪ ‪ ،‬ﻣـﻦ‬

‫ﻛﻠﻲ ﻣﺪرك دارم ﻛﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ آن را ﺧﺮﻳﺪه ام ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ اﻳﻦ ﻛـﺎر را ﺧﻴﻠـﻲ راﺣـﺖ اﻧﺠـﺎم‬

‫ﻧﻤﻲ رﺳﺪ ‪« .‬‬ ‫ﺑﺪﻫﻢ ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﺮﮔﺰ دﺳﺖ ﺗﺎن ﺑﻪ آن‬

‫ﺣﺎﻻ ﻫﺮ دو ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬ﺳﺮﭼﺎرﻟﺰ ﻫﻨﻮز ﺣﺮف داﺷﺖ ‪ .‬ﺳﺮدرﮔﻤﻲ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠـﺐ ﻻﻳـﺮا را‬

‫ﻛﻨﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد و اﺗﺎق ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺳﺎﻛﻦ داﺷﺖ ‪.‬‬

‫ﻣﺮد اداﻣﻪ داد ‪ » :‬اﻣﺎ ﭼﻴﺰي ﻫﺴﺖ ﻛﻪ آن را ﺣﺘﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ و ﺧﻮدم ﻧﻤـﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﻢ آن را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻴﺎورم ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮم ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ اي ﻛﻨﻢ ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺷـﻴﺌﻲ را ﻛـﻪ ﻣـﻲ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻴﺎورﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ آن ‪ ...‬اﺳﻢ اش ﭼﻪ ﺑﻮد ؟‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ‪« .‬‬

‫» واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻫﻢ ‪ .‬ﭼﻪ ﺟﺎﻟﺐ ‪ .‬واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ‪ ...‬آن ﺳﻤﺒﻞ ﻫﺎ ‪ ...‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﻓﻬﻤﻴﺪم ‪« .‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ » :‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﭼﻴﺴﺖ ؟ و ﻛﺠﺎﺳﺖ ؟‬

‫‪234‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪235‬‬

‫» ﺟﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮوم ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ‪ .‬ﻛﺎﻣﻼً ﻣﻲ داﻧﻢ ﻛﻪ در ﺟـﺎﻳﻲ دري را‬

‫ﭘﻴﺪا ﻛﺮده اﻳﺪ ‪ .‬ﺣﺪس ﻣﻲ زﻧﻢ زﻳﺎد از ﺳﺎﻣﺮﺗﺎون دور ﻧﺒﺎﺷﺪ ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺎن ﺟـﺎ ﻛـﻪ اﻣـﺮوز ﺻـﺒﺢ‬

‫ﻟﻴﺰي ﻳﺎ ﻻﻳﺮا را ﭘﻴﺎده ﻛﺮدم و از ﻃﺮﻳﻖ آن در ﺑـﻪ دﻧﻴـﺎﻳﻲ دﻳﮕـﺮ ﻣـﻲ روﻳـﺪ ‪ ،‬دﻧﻴـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﻫـﻴﭻ‬

‫ﺑﺰرﮔﺴﺎﻟﻲ در آن ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬درﺳﺖ ؟ ﺧﺐ ‪ ،‬ﻣﺮدي ﻛـﻪ آن در را ﺗﻌﺒﻴـﻪ ﻛـﺮده ﺧﻨﺠـﺮي دارد ‪ .‬او‬

‫ﺣﺎﻻ در آن دﻧﻴﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه و ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ ‪ .‬ﺗﺮس اش ﻫﻢ دﻟﻴﻞ دارد ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻤﺎن ﺟﺎي ﺑﺎﺷﺪ‬

‫ﻛﻪ ﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ در ﺑﺮﺟﻲ ﺳﻨﮕﻲ و ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ را ﺑﺮ ﺳـﺮ در آن‬

‫ﺣﻚ ﻛﺮده اﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﺮج ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ‪.‬‬

‫» ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮوﻳﺪ و ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻄﻮر اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ‪ ،‬ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺧﻨﺠﺮ را ﻣـﻲ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ ‪ .‬آن را ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻴﺎورﻳﺪ ﺗﺎ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ‪ .‬از دادن آن ﻣﺘﺄﺳﻒ ﻣـﻲ ﺷـﻮم ‪ ،‬اﻣـﺎ‬

‫ﺳﺮ ﺣﺮف ام ﻫﺴﺘﻢ ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﻨﺠﺮ را ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺑﻴﺎورﻳﺪ ‪« .‬‬

‫‪235‬‬
wWw.98iA.com wWw.98iA.com

236

236
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪237‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﻫﺸﺘﻢ‬

‫ﺑﺮج ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ ":‬اﻳﻦ ﻣﺮدي اﺳﺖ ﻛﻪ ﭼﺎﻗﻮ را در اﺧﺘﻴﺎر دارد ﻛﻴﺴﺖ؟"‬

‫در روﻟﺰ روﻳﺲ ﻧﺸﺴﺘﻪ و راﻫﻲ آﻛﺴﻔﻮرد ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﺟﻠﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻛﻤﻲ رو ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬وﻳﻞ و ﻻﻳﺮا ﻋﻘﺐ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و‬

‫در ﻛﻨﺎرﺷﺎن ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﻮش ﺷﺪه ﺑﻮد در دﺳﺖ ﻫﺎي ﻻﻳﺮا آرام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺳﺮ ﭼﺎﻟﺮز ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺣﻖ داﺷﺘﻦ ﭼﺎﻗﻮ را ﻧﺪارد ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻦ ﺣﻖ داﺷﺘﻦ واﻗـﻊ‬

‫ﻧﻤﺎ را ﻧﺪارم ‪ .‬اﻣﺎ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻦ و ﭼﺎﻗﻮ در اﺧﺘﻴﺎر اوﺳﺖ ‪".‬‬

‫" از ﻛﺠﺎ آن دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ ؟ "‬

‫" ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ را ﻣﻲ داﻧﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ داﻧﻴﺪ ‪ .‬ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ ﭼﻪ اﻧﺘﻈـﺎري داﺷـﺘﻴﺪ ؟ ﻣـﻦ‬

‫ﺧﻴﻠﻲ از ﺷﻤﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻫﺴﺘﻢ و اﻃﻼﻋﺎت ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ و ﺑﻴﺸﺘﺮي دارم‪ .‬ﺑﻴﻦ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ و دﻧﻴـﺎي دﻳﮕـﺮ‬

‫درﻳﭽﻪ ﻫﺎي زﻳﺎدي ﻫﺴﺖ؛ آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﺤﻞ درﻳﭽﻪ ﻫﺎ را ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑـﻪ ﺳـﺎدﮔﻲ ﺑـﻴﻦ دﻧﻴﺎﻫـﺎ‬

‫رﻓﺖ و آﻣﺪ ﻛﻨﻨﺪ ‪ .‬در ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه اﻧﺠﻤﻨﻲ از ﻣﺮدان ﻓﺮﻫﻴﺨﺘﻪ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺪام ﺑﻴﻦ دﻧﻴﺎﻫﺎ در ﺳـﻔﺮ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪".‬‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺗﻮ اﺻﻼً اﻫﻞ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻧﻴﺴﺘﻲ! ﺗﻮ از آن دﻧﻴﺎ آﻣﺪه اي‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ ؟ "‬

‫‪237‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪238‬‬

‫و دوﺑﺎره ﺣﺎﻓﻈﻪ اش ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻪ او ﺳﻘﻠﻤﻪ زد‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد آن ﻣﺮد را ﻗﺒﻼً ﺟﺎﻳﻲ‬

‫دﻳﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻧﻪ ‪ ،‬از آﻧﺠﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪه ام‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﮔﺮ ﻗﺮار ﺑﺎﺷﺪ ﭼـﺎﻗﻮ را از آن ﻣـﺮد ﺑﮕﻴـﺮﻳﻢ ﺑﺎﻳـﺪ او را ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﺑـﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪ .‬او ﺑـﻪ‬

‫ﺳﺎدﮔﻲ ﭼﺎﻗﻮ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داد‪".‬‬

‫" اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داد ‪ .‬آن ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﻪ اﺷﺒﺎح را دور ﻧﮕﻪ ﻣـﻲ دارد‪ .‬اﻳـﻦ ﻛـﺎر اﺻـﻼً‬

‫راﺣﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪" .‬‬

‫" ﻳﻌﻨﻲ اﺷﺒﺎح از آن ﭼﺎﻗﻮ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ ؟ "‬

‫" ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺎد‪".‬‬

‫" ﭼﺮا ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﺴﺎل ﻫﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ؟"‬

‫" ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ را ﺑﺪاﻧﻴﺪ – ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﺣﺎﻻ از دوﺳﺖ اﺳﺘﺜﻨﺎﻳﻲ ات ﺑﮕﻮ‪" .‬‬

‫ﻣﻨﻈﻮرش ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﺑﻮد ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻧﻜﻪ اﻳﻦ ﺣﺮف را زد ‪ ،‬وﻳـﻞ ﻓﻬﻤﻴـﺪ ﻣـﺎري را ﻛـﻪ او در‬

‫آﺳﺘﻴﻦ او دﻳﺪه ﺷﻴﺘﺎن اش ﺑﻮده اﺳﺖ و ﺣﺘﻤﺎً ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ از دﻧﻴﺎي ﻻﻳﺮا آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪن آن‬

‫ﺳﻮال درﺑﺎره ي ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ رد ﮔﻢ ﻛﻨﺪ‪ :‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ وﻳﻞ ﺷﻴﺘﺎن او را دﻳﺪه‬

‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪238‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪239‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن را ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ اش ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ و او ﻳﻚ ﻣﻮش ﺳـﻴﺎه ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ اﻃـﺮاف دم ﻣـﻲ‬

‫ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ و دم اش را دور ﻣﭻ ﻻﻳﺮا ﻣﻲ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰش ﺑﻪ ﺳﺮ ﭼـﺎرﻟﺰ ﺧﻴـﺮه ﺷـﺪه‬

‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻗﺮار ﻧﺒﻮد او را ﺑﺒﻴﻨﻲ‪ .‬او ﺷﻴﺘﺎن ﻣﻦ اﺳﺖ ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ در اﻳـﻦ دﻧﻴـﺎ ﺷـﻴﺘﺎن‬

‫ﻧﺪارﻳﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ دارﻳﺪ ‪ .‬ﺷﻴﺘﺎن ﺗﻮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻳﻚ ﺳﻮﺳﻚ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﻏﻠﺘﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪" .‬‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﮔﺮ ﻓﺮاﻋﻨﻪ ﻣﺼﺮ از اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺮﮔﻴﻦ ﻏﻠﺘﺎن ﻧﺸﺎﻧﻪ ي آﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ راﺿﻲ ﺑﻮدﻧـﺪ ‪ ،‬ﭘـﺲ‬

‫ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻢ ‪ .‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﻫﻢ از دﻧﻴﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ آﻣﺪه اي ‪ .‬ﭼﻪ ﺟﺎﻟﺐ ‪ .‬ﻫﻤﺎن دﻧﻴﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛـﻪ‬

‫واﻗﻊ ﻧﻤﺎ در آن ﺑﻮده ﻳﺎ آن را در ﺳﻔﺮﻫﺎﻳﺖ دزدﻳﺪه اي ؟ "‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬آن را ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ ‪ .‬ﻣﺪﻳﺮ ﻛﺎﻟﺞ ﺟﺮدن در آﻛﺴﻔﻮرد دﻧﻴﺎي ﻣـﻦ آن‬

‫را ﺑﻪ ﻣﻦ داد ‪ .‬ﺑﻪ ﺣﻖ ﻣﺎل ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬و ﺗﻮ اﺣﻤﻖ ﻧﻤﻲ داﻧﻲ ﭼﻄﻮر از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨـﻲ ‪ ،‬ﭘﻴﺮﻣـﺮد‬

‫ﺑﻮﮔﻨﺪو ؛ ﺗﺎ ﺻﺪ ﺳﺎل دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻲ آن را ﺑﺨﻮاﻧﻲ ‪ .‬ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺣﻜﻢ ﻳﻚ اﺳﺒﺎب ﺑـﺎزي را‬

‫دارد ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ آن اﺣﺘﻴﺎج دارم ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر وﻳﻞ ‪ .‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش ‪ ،‬آن را ﭘﺲ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﻢ ‪" .‬‬

‫ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﺎن ﺟﺎﻳﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ دﻓﻌـﻪ ﻗﺒـﻞ ﺗـﻮ را ﭘﻴـﺎده ﻛـﺮدم‪.‬‬

‫ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﭘﻴﺎده ﻣﻲ ﺷﻮﻳﺪ ؟ "‬

‫‪239‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪240‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﻧﻪ ‪ " .‬ﭼﻮن ﻛﻤﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ در ﺟﺎده ﻳﻚ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﭘﻠﻴﺲ دﻳﺪه ﺑﻮد ‪ " .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺑـﻮدن‬

‫اﺷﺒﺎح ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ وارد ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه ﺷﻮﻳﺪ ‪ ،‬ﭘﺲ اﺷﻜﺎﻟﻲ ﻧﺪارد ﺟﺎي ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺪاﻧﻴﺪ ‪ .‬ﻣﺎ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑـﻪ‬

‫ﺟﺎده ي ﻛﻤﺮﺑﻨﺪي ﺑﺒﺮﻳﺪ‪" .‬‬

‫ﺳﺮ ﭼﺎﻟﺮز ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻫﺮ ﻃﻮر دوﺳﺖ دارﻳـﺪ‪ ".‬و اﺗﻮﻣﺒﻴـﻞ ﺑـﻪ ﺣﺮﻛـﺖ اداﻣـﻪ داد ‪ " .‬ﻫـﺮ وﻗـﺖ‬

‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﺪ ﭼﺎﻗﻮ را ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﻴﺪ ﺗﺎ آﻟﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺷﻤﺎ را ﺑﻴﺎورد ‪" .‬‬

‫ﺗﺎ وﻗﺘﻲ اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮد دﻳﮕﺮ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰدﻧﺪ ‪ .‬در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﭘﻴﺎده ﻣـﻲ ﺷـﺪﻧﺪ ‪ ،‬ﺳـﺮ ﭼـﺎﻟﺮز‬

‫ﭘﻨﺠﺮه اش را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮد و ﺑﻪ وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬راﺳﺘﻲ اﮔﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻴﺪ ﭼـﺎﻗﻮ را ﺑﮕﻴﺮﻳـﺪ ‪ ،‬ﻻزم ﻧﻴـﺴﺖ‬

‫ﺑﺮﮔﺮدﻳﺪ ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺪون ﭼﺎﻗﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ي ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﭘﻠﻴﺲ را ﺧﺒﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اﮔﺮ اﺳﻢ واﻗﻌﻲ‬

‫ﺗﻮ را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ زود ﻣﻲ آﻳﻨﺪ ‪ .‬اﺳﻢ ات وﻳﻠﻴﺎم ﭘﺮي اﺳﺖ ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ ؟ ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد‬

‫‪ .‬در روزﻧﺎﻣﻪ ي اﻣﺮوز ﻋﻜﺲ ﺧﻮﺑﻲ از ﺗﻮ ﭼﺎپ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ‪" .‬‬

‫و اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ را ﺗﻜﺎن داد و ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﺸﻜﻠﻲ ﻧﻴﺴﺖ ‪ ،‬او ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﻤﻲ زﻧﺪ ‪ .‬اﮔـﺮ‬

‫ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻗﺒﻼً اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮوﻳﻢ‪" .‬‬

‫ده دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ در ﻣﻴﺪان ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ ﺟﻠﻮي ﺑﺮج ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﻮد اﻳـﺴﺘﺎد ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬وﻳـﻞ ﻗـﻀﻴﻪ ي‬

‫ﺷﻴﺘﺎن ﻣﺎر ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺮ ﭼﺎﻟﺮز را ﺑﻪ ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ﻻﻳﺮا ﻛﻪ دوﺑﺎره آن ﺧﺎﻃﺮه ي ﻧﺼﻔﻪ ﻧﻴﻤﻪ را ﺑـﻪ‬

‫‪240‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪241‬‬

‫ﻳﺎد آورده ﺑﻮد ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ در ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬اﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻛﻲ ﺑـﻮد ؟ ﻗـﺒﻼً او را ﻛﺠـﺎ دﻳـﺪه ﺑـﻮد ؟‬

‫ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺪاﺷﺖ ؛ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﻲ آورد ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا آرام ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻢ ‪ ،‬اﻣﺎ دﻳﺸﺐ ﻣﺮدي را ﺑﺎﻻي ﺑﺮج دﻳﺪم ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ‬

‫داﺷﺘﻨﺪ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ داﺷﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد ‪" ...‬‬

‫" ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﺑﻮد ؟ "‬

‫" ﺟﻮان ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻮي ﻣﺠﻌﺪ ‪ .‬اﺻﻼً ﭘﻴﺮ ﻧﺒﻮد ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ او را دﻳﺪم ‪ ،‬در ﺑـﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄـﻪ‬

‫ﺑﺮج ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺎﻻي آن ﺑﺎروﻫﺎ ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺷﺎﻳﺪ ‪ ...‬آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ و ﭘﺎﺋﻮﻟﻮ را ﻳﺎدت ﻫـﺴﺖ ؟ و اﻳﻨﻜـﻪ ﭘـﺎﺋﻮﻟﻮ‬

‫ﮔﻔﺖ ﻳﻚ ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﺘﺮ دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻧﻤﻲ آﻳﺪ ؟ ﺑﻌﺪ آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ ﭘﺎﺋﻮﻟﻮ را ﺳﺎﻛﺖ ﻛﺮد ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻳـﻚ‬

‫راز ﺑﻮد ‪ .‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺷﺎﻳﺪ او ﺑﺎﺷﺪ ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ او ﻫﻢ دﻧﺒﺎل ﭼﺎﻗﻮ ﺑﺎﺷﺪ ‪ .‬و ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻫﻤـﻪ ي‬

‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻳﻦ را ﻣﻲ داﻧﻨﺪ ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم دﻟﻴﻞ اﺻﻠﻲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ آﻧﻬﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮده اﺳﺖ ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻫﻮوم ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺣﺮف ﻫﺎي آن روز ﺻﺒﺢ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آورد‪ .‬ﻫـﻴﭻ ﺑﭽـﻪ اي ﺣﺎﺿـﺮ ﻧﺒـﻮد وارد ﺑـﺮج‬

‫ﺷﻮد ؛ ﭼﻴﺰﻫﺎي ﺗﺮﺳﻨﺎﻛﻲ در آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ‪ .‬ﻳﺎدش آﻣﺪ وﻗﺘﻲ او و ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن از ﺑﻴﻦ در ﺑﺎز داﺧﻞ ﺑﺮج‬

‫را دﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﭼﻪ اﺣﺴﺎس ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ دﺳﺖ داده ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻳﻚ ﻓﺮد ﺑﺎﻟﻎ ﻣﻲ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ وارد آﻧﺠﺎ ﺷﻮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺷﻴﺘﺎن اش داﺷﺖ دور ﺳـﺮش ﺑـﺎل ﻣـﻲ زد ‪ ،‬در ﻧـﻮر درﺧـﺸﺎن‬

‫‪241‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪242‬‬

‫آﻓﺘﺎب ﺷﺐ ﭘﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﭘﭻ ﭘﭻ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻻﻳﺮا آرام ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻫﻴﺲ ‪ ،‬ﭼـﺎره ي دﻳﮕـﺮ‬

‫ﻧﺪارﻳﻢ ‪ ،‬ﭘﻦ ‪ .‬اﺷﺘﺒﺎه از ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﻮده ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ آن را رﻓﻊ ﻛﻨﻴﻢ ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ راه ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ رﻓﺖ و در ﻛﻨﺎر دﻳﻮار ﺑﺮج ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد‪ .‬در ﮔﻮﺷﻪ اي ﻳﻚ ﻛﻮﭼﻪ ي ﺑﺎرﻳﻚ‬

‫و ﺳﻨﮕﻔﺮش ﺷﺪه ﺑﻴﻦ ﺑﺮج و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻌﺪي ﻓﺎﺻﻠﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬وﻳﻞ ﺑﻪ داﺧﻞ ﻛﻮﭼﻪ رﻓﺖ و ﺑﻪ‬

‫ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺗﺎ اﺑﻌﺎد آن ﻣﻜﺎن راﺑﺪاﻧﺪ ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او رﻓﺖ ‪ .‬وﻳـﻞ زﻳـﺮ ﭘﻨﺠـﺮه اي ﻛـﻪ در‬

‫ﻃﺒﻘﻪ ي دوم ﺑﻮد اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ آن ﺑﺎﻻ ﺑﭙـﺮي و ﻧﮕـﺎﻫﻲ ﺑـﻪ داﺧـﻞ‬

‫ﺑﻴﺎﻧﺪازي؟ "‬

‫ﭘﻦ ﻓﻮري ﮔﻨﺠﺸﻚ ﺷﺪ و ﭘﺮواز ﻛﺮد ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺎ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﻧﻔﺲ ﻻﻳﺮا ﺑﻨـﺪ آﻣـﺪ و‬

‫وﻗﺘﻲ ﭘﻦ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮه رﺳﻴﺪ ﻓﺮﻳﺎدي ﻛﻮﺗﺎه ﻛﺸﻴﺪ و ﭘﻦ ﻓﻘﻂ ﻳﻜﻲ دو ﺛﺎﻧﻴﻪ آﻧﺠـﺎ ﻣﺎﻧـﺪ و دوﺑـﺎره ﺑـﻪ‬

‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺮﻳﺪ ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﻧﻔﺴﻲ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﻣﺜﻞ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ از ﻏﺮق ﺷﺪن ﻧﺠﺎت ﭘﻴﺪا ﻛـﺮده ﺑﺎﺷـﺪ‬

‫ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻖ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬وﻳﻞ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﺘﻌﺠﺐ اﺧﻢ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺗﻮﺿﻴﺢ داد ‪ " :‬ﺳﺨﺖ اﺳﺖ ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺷﻴﺘﺎن ات دور ﻣﻲ ﺷﻮد ﺧﻴﻠﻲ دردﻧﺎك اﺳﺖ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ‪ .‬ﭼﻴﺰي دﻳﺪي ؟ "‬

‫ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﮔﻔﺖ ‪ " :‬راه ﭘﻠﻪ ‪ ،‬راه ﭘﻠﻪ و اﺗﺎق ﻫﺎﻳﻲ ﺗﺎرﻳـﻚ ‪ .‬روي دﻳﻮارﻫـﺎ ﺷﻤـﺸﻴﺮ و ﻧﻴـﺰه و‬

‫ﺳﭙﺮ آوﻳﺰان ﺑﻮد ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻣﻮزه ‪ .‬و آن ﻣﺮد ﺟﻮان را دﻳﺪم ‪ .‬داﺷﺖ ‪ ...‬ﻣﻲ رﻗﺼﻴﺪ ‪" .‬‬

‫‪242‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪243‬‬

‫" ﻣﻲ رﻗﺼﻴﺪ؟ "‬

‫" ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد و دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ را ﺗﻜﺎن ﻣﻲ داد ‪ .‬ﻳـﺎ ﺷـﺎﻳﺪ داﺷـﺖ ﺑـﺎ‬

‫ﭼﻴﺰي ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ ﻣﻲ ﺟﻨﮕﻴﺪ ‪ ...‬از ﻻي دري ﺑﺎز ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ او را دﻳﺪم ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ واﺿﺢ ﻧﺒﻮد ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺣﺪس زد ‪ " .‬ﺑﺎ ﻳﻚ ﺷﺒﺢ ﻣﻲ ﺟﻨﮕﻴﺪه ؟ "‬

‫اﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﺣﺪس زد ‪ ،‬ﭘﺲ ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺘﻨﺪ ‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺑﺮج دﻳﻮاري ﺑﻠﻨﺪ و ﺳﻨﮕﻲ ﺑـﺎ ﺧـﺮده‬

‫ﺷﻴﺸﻪ ﻫﺎﻳﻲ روي آن و در آن ﺳﻮ ﺣﻴﺎﻃﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺎ ﺑﺴﺘﺮي ﻣﻨﻈﻢ از ﮔﻴﺎﻫـﺎن در اﻃـﺮاف ﻓـﻮاره‬

‫اي دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ) ﺑﺎز ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﭘﺮواز و دﻳﺪه ﺑﺎﻧﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد( ؛ و در ﺳﻮي دﻳﮕﺮ ﻛﻮﭼﻪ اي ﺑـﻮد‬

‫ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎي اﻃﺮاف ﺑﺮج ﻛﻮﭼﻚ و ﮔﻮد ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﭼـﺸﻤﺎﻧﻲ‬

‫اﺧﻤﻮ ‪ .‬وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﭘﺲ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ از ورودي اﺻﻠﻲ وارد ﺷﻮﻳﻢ ‪".‬‬

‫از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و در ﺑﺰرگ را ﻫﻞ داد‪ .‬آﻓﺘﺎب ﺑﻪ درون ﺗﺎﺑﻴﺪ و ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎي ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻏﮋﻏﮋ ﻛـﺮد‬

‫‪ .‬ﻳﻜﻲ دو ﻗﺪم ﺗﻮ رﻓﺖ و وﻗﺘﻲ ﻛﺴﻲ را ﻧﺪﻳﺪ ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺖ ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او ﻣـﻲ آﻣـﺪ ‪ .‬ﻛـﻒ‬

‫ﺳﻨﮕﻔﺮش ﺷﺪه ﻃﻲ ﻗﺮن ﻫﺎ ﺻﺎف و ﺳﺎﻳﻴﺪه ﺷﺪه و ﻫﻮاي داﺧﻞ ﺧﻨﻚ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﻳﻚ ﺳﺮي ﭘﻠﻜﺎن را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ رﻓﺖ ‪ ،‬و ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺖ و دﻳﺪ ﻛﻪ ﭘﻠﻜـﺎن ﺑـﻪ‬

‫اﺗﺎﻗﻲ ﺑﺰرگ ﺑﺎ ﺳﻘﻒ ﻛﻮﺗﺎه ﻣﻲ رﺳﺪ ﻛﻪ در ﻳﻚ ﺳﻮ ﺑﺨﺎري ﺑﺰرگ و ﺳﺮدي دارد و دﻳﻮارﻫـﺎي آن‬

‫‪243‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪244‬‬

‫ﺳﻮ ﺳﻴﺎه و دود ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ؛ اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮد ‪ ،‬ﭘﺲ دوﺑﺎره ﺑﻪ ورودي اﺻﻠﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ و در‬

‫آﻧﺠﺎ ﻻﻳﺮا را دﻳﺪ ﻛﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا زﻳﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺻﺪاي او را ﻣﻲ ﺷﻨﻮم ‪ .‬اﻧﮕﺎر دارد ﺑﺎ ﺧﻮدش ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧﺪ‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﺎ دﻗﺖ ﮔﻮش داد و او ﻫﻢ ﺷﻨﻴﺪ ‪ :‬زﻣﺰﻣﻪ اي ﺧﻔﻴﻒ ﻛﻪ ﻫﺮ از ﮔﺎﻫﻲ ﺑـﺎ ﺧﻨـﺪه اي ﺧـﺸﻦ‬

‫ﻳﺎ ﻓﺮﻳﺎدي ﻛﻮﺗﺎه و ﺧﺸﻤﮕﻴﻨﺎﻧﻪ ﻗﻄﻊ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺻﺪاي ﻣﺮدي دﻳﻮاﻧﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﻧﻔﺴﻲ ﺑﻴﺮون داد و از ﭘﻠﻜﺎن ﺑﺎﻻ رﻓﺖ‪ .‬ﺟﻨﺲ راه ﭘﻠﻪ از ﺑﻠﻮط ﺳـﻴﺎه ﺷـﺪه ﺑـﻮد ‪ ،‬ﺑـﺰرگ و‬

‫ﻋﺮﻳﺾ ﺑﺎ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮕﻔﺮش ﺗﺎﻻر ﺻﺎف و ﺳﺎﻳﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ :‬ﭼﻨﺎن ﺳﺨﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛـﻪ‬

‫زﻳﺮ ﭘﺎ ﺟﻴﺮ ﺟﻴﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ ﻧﻮر ﻛﻤﺘﺮ ﻣـﻲ ﺷـﺪ ﭼـﻮن ﺗﻨﻬـﺎ ﻣﻨﺒـﻊ ﻧـﻮر‬

‫ﭘﻨﺠﺮه اي ﻛﻮﭼﻚ و ﮔﻮد در ﻫﺮ ﭘﺎﮔﺮد ﺑﻮد ‪ .‬ﻳﻚ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﮔـﻮش‬

‫ﻣﻲ دادﻧﺪ ‪ ،‬ﻳﻚ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ رﻓﺘﻨﺪ و ﺣﺎﻻ ﺻﺪاي ﻣﺮد ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻣﺮد ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻗﺪم ﻫﺎي ﻣﺘـﻮازن و‬

‫ﻣﻜﺚ آﻧﻬﺎ در ﻫﻢ آﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬ﺻﺪا از اﺗﺎﻗﻲ ﻫﻢ ﺳﻄﺢ ﭘﺎﮔﺮد ﻣﻲ آﻣﺪ ﻛﻪ در آن ﻧﻴﻤﻪ ﺑـﺎز ﻣﺎﻧـﺪه‬

‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﭘﺎورﭼﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در رﻓﺖ وﭼﻨﺪ ﺳﺎﻧﺖ دﻳﮕﺮ آن را ﺑﺎز ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬

‫اﺗﺎﻗﻲ ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺎر ﻋﻨﻜﺒﻮت ﻫﻤﻪ ﺟـﺎي ﺳـﻘﻒ اش را ﭘﻮﺷـﺎﻧﺪه ﺑـﻮد‪ .‬دﻳﻮارﻫـﺎ را ﭼﻨـﺪﻳﻦ‬

‫ﻗﻔﺴﻪ ﻛﺘﺎب ﺣﺎوي ﻛﺘﺎب ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻬﻨﻪ ﻛﻪ ﺗﻜﻪ ﭘﺎره و ورق ورق ﺷﺪه ﻳﺎ از رﻃﻮﺑﺖ ﺧﺮاب ﺷﺪه ﺑـﻮد‬

‫‪244‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪245‬‬

‫ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ از آﻧﻬﺎ از ﻗﻔﺴﻪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ‪ ،‬ﻛﻒ اﺗﺎق ﻳﺎ روي ﻣﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻏﺒﺎر ﮔﺮﻓﺘـﻪ‬

‫ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺮﺧﻲ دﻳﮕﺮ در ﻫﻢ ﺑﺮ ﻫﻢ در ﻗﻔﺴﻪ ﭼﭙﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫در ﮔﻮﺷﻪ ي اﺗﺎق ﻣﺮدي ﺟﻮان داﺷﺖ ‪ ...‬ﻣﻲ رﻗﺼﻴﺪ‪ .‬ﭘﻨﺘـﺎﻻﻳﻤﻮن درﺳـﺖ ﮔﻔﺘـﻪ ﺑـﻮد ‪ :‬دﻗﻴﻘـﺎً‬

‫ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺑﻪ در اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ‪ ،‬ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻮ ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ‬

‫ﺳﻮي دﻳﮕﺮ ‪ ،‬و در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺪت دﺳﺖ راﺳﺖ اش ﺟﻠﻮي او ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛـﺮد ‪ ،‬اﻧﮕـﺎر داﺷـﺖ از‬

‫ﻣﻴﺎن ﻣﻮاﻧﻌﻲ ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ راه ﺑﺎز ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬در آن دﺳﺖ ﻳﻚ ﭼﺎﻗﻮ داﺷﺖ ‪ ،‬ﻧﻪ ﻳﻚ ﭼـﺎﻗﻮي ﻣﺨـﺼﻮص‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﭼﺎﻗﻮﻳﻲ ﻋﺎدي ﺑﻪ ﻃﻮل ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻧﺘﻲ ﻣﺘﺮ ‪ ،‬آن را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺣﺮﻛﺖ ﻣـﻲ داد ‪ ،‬ﺑـﻪ اﻃـﺮاف ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﻲ زد و ﺑﻪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ داد ‪ ،‬ﻫﻤﻪ در ﻓﻀﺎي ﺧﺎﻟﻲ‪.‬‬

‫ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮدد ‪ ،‬ﭘﺲ وﻳﻞ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ ‪ .‬اﻧﮕﺸﺖ ﺑـﻪ ﻟـﺐ ﮔﺬاﺷـﺖ و‬

‫ﺑﻪ ﻻﻳﺮا اﺷﺎره ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﻠﻜﺎن و ﻃﺒﻘﻪ ي ﺑﻌﺪي ﺑﺮوﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد ‪ " :‬ﭼﻜﺎر دارد ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ؟ "‬

‫ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺻﺤﻨﻪ را ﺑﺮاي او ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬دﻳﻮاﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ رﺳﺪ ‪ .‬ﻻﻏﺮ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻣﻮي ﻣﺠﻌﺪ ؟ "‬

‫‪245‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪246‬‬

‫" ﺑﻠﻪ ‪ .‬ﻣﻮ ﺳﺮخ ‪ ،‬ﻣﺜﻞ آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ ‪ .‬ﻣﺴﻠﻤﺎ دﻳﻮاﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻳﺪ‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ‪ ...‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻋﺠﻴﺐ ﺗﺮ‬

‫از آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻴﺎ ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ ﻛﻤﻲ دﻳﮕﺮ او را زﻳـﺮ ﻧﻈـﺮ‬

‫ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺳﻮال ﻧﻜﺮد ‪،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻓﻘﻂ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ وﻳﻞ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ي ﺑﻌﺪي ﻛﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄـﻪ ي ﺑـﺮج ﺑـﻮد‬

‫رﻓﺖ ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﺧﻴﻠﻲ روﺷﻦ ﺗﺮ ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﻮن ﭘﻠﻜﺎﻧﻲ ﺳﻔﻴﺪ رﻧﮓ ﺑﻪ ﺑﺎم ﺑﺮج ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﺎزه اي‬

‫از ﺟﻨﺲ ﭼﻮب و ﺷﻴﺸﻪ ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﮔﻠﺨﺎﻧﻪ اي ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮد ﻣﻲ رﻓﺖ ‪ .‬ﺣﺘﻲ از ﭘﺎي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﮔﺮﻣـﺎﻳﻲ‬

‫را ﻛﻪ ﮔﻠﺨﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﺣﺲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻧﻜﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ از ﺑﺎﻻ ﺻﺪاي ﻏﺮﺷﻲ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ‪.‬‬

‫از ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻚ ﻣﺮد در ﺑﺮج اﺳﺖ ‪ .‬ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﭼﻨﺎن ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮده ﺑـﻮد‬

‫ﻛﻪ ﻓﻮري از ﮔﺮﺑﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﭘﺮﻧﺪه ﺷﺪ و روي ﺳﻴﻨﻪ ي ﻻﻳﺮا ﭘﺮﻳﺪ ‪ .‬وﻳﻞ و ﻻﻳﺮا در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ‬

‫ﺧﻮد آﻣﺪﻧﺪ و دﻳﺪﻧﺪ دﺳﺖ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ ‪ ،‬و آرام دﺳﺖ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را رﻫﺎ ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬

‫وﻳﻞ زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد ‪ " :‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺮوﻳﻢ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻛﻴﺴﺖ ‪ .‬ﻣﻦ اول ﻣﻲ روم ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻫﻢ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ اول ﺑﺮوم ‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎه از ﻣﻦ ﺑﻮد ‪" .‬‬

‫" ﮔﻴﺮﻳﻢ اﺷﺘﺒﺎه از ﺗﻮ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﻦ ﮔﻮش ﻛﻨﻲ ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻟﺐ اش را ﺗﺎب داد اﻣﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او رﻓﺖ‪.‬‬

‫‪246‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪247‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و زﻳﺮ ﻧﻮر آﻓﺘﺎب ﻗﺮارﮔﺮﻓﺖ ‪ .‬ﻧﻮر در زﻳﺮ ﻣﺤﻔﻈﻪ ي ﺷﻴﺸﻪ اي ﻛﻮر ﻛﻨﻨﺪه ﺑـﻮد ‪.‬‬

‫در ﺿﻤﻦ آﻧﺠﺎ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﮔﻠﺨﺎﻧﻪ ﮔﺮم ﺑﻮد و وﻳﻞ ﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ درﺳﺖ ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﻧﻪ درﺳـﺖ ﻧﻔـﺲ‬

‫ﺑﻜﺸﺪ ‪ .‬دﺳﺘﮕﻴﺮه ي در را ﭘﻴﺪا ﻛﺮد ‪ ،‬آن را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ ‪ ،‬دﺳـﺖ اش را ﺑـﺎﻻ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ آﻓﺘﺎب ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻧﺘﺎﺑﺪ ‪.‬‬

‫ﺧﻮدش را ﺑﺮ ﺳﻘﻔﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ اﻃﺮاﻓﺶ را دﻳﻮارﻫﺎي ﺑﺎروﻫﺎ ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺎزه اي ﺷﻴﺸﻪ اي در‬

‫وﺳﻂ ﻗﺮار داﺷﺖ و ﺑﺎم ﻓﻠﺰي از ﻫﺮ ﺳﻮ ﺷﻴﺒﻲ ﻣﻼﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ داﺷـﺖ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﻧـﺎوداﻧﻲ در‬

‫داﺧﻞ دﻳﻮارﻫﺎ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺳﻮراخ ﻫﺎي ﻣﺮﺑﻌﻲ در ﺳﻨﮓ داﺷﺖ ﺗﺎ آب ﺑﺎران از آن وارد ﺷﻮد‪.‬‬

‫روي ﺑﺎم ﺳﺮﺑﻲ ‪ ،‬زﻳﺮ آﻓﺘﺎب ‪ ،‬ﭘﻴﺮﻣﺮدي ﺑﺎ ﻣﻮي ﺳﻔﻴﺪ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﺻـﻮرت اش زﺧﻤـﻲ و‬

‫ازﺷﻜﻞ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﻳﻚ ﭼﺸﻢ اش ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و وﻗﺘﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺘﻨﺪ دﻳﺪﻧﺪ دﺳﺖ ﻫـﺎﻳﺶ از ﭘـﺸﺖ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ‪.‬‬

‫او آﻣﺪن آﻧﻬﺎ را ﺷﻨﻴﺪ و دوﺑﺎره ﻏﺮﻳﺪ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺑﺮﮔﺮدد ﺗﺎ از ﺧﻮد ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬

‫وﻳﻞ آرام ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ آﺳﻴﺒﻲ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ ‪ .‬ﻣﺮدي ﻛـﻪ ﭼـﺎﻗﻮ دارد‬

‫اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﺮده ؟ "‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻧﺎﻟﻴﺪ ‪ " :‬ﻫﻮوم ‪" .‬‬

‫" ﺑﮕﺬار ﻃﻨﺎب را ﺑﺎز ﻛﻨﻢ ‪ .‬آن را ﻣﺤﻜﻢ ﻧﺒﺴﺘﻪ اﺳﺖ ‪" ..‬‬

‫‪247‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪248‬‬

‫ﻃﻨﺎب ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ و ﺳﺮﺳﺮي ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و وﻳـﻞ ﺧﻴﻠـﻲ راﺣـﺖ و ﺳـﺮﻳﻊ آن را ﺑـﺎز ﻛـﺮد ‪ .‬ﺑـﻪ‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻛﻤﻚ ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد و او زﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪ ي ﺑﺎرو ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺗﻮ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ ؟ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﺮدﻳﻢ دو ﻧﻔﺮ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ‬

‫ﻧﻔﺮ ﻫﺴﺖ ‪" .‬‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد از ﺑﻴﻦ دﻧﺪان ﻫﺎي ﺷﻜﺴﺘﻪ اش ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺟﻴﺎﻛﻮﻣﻮ ﭘﺎرادﻳﺰي ‪ .‬ﺣﺎﻣـﻞ ﻣـﻦ ﻫـﺴﺘﻢ ﻧـﻪ‬

‫ﻛﺲ دﻳﮕﺮ ‪ .‬آن ﺟﻮان از ﻣﻦ دزدﻳﺪش ‪ .‬ﻫﻤﻴﺸﻪ اﺣﻤﻖ ﻫﺎﻳﻲ ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﺷـﻮﻧﺪ ﻛـﻪ ﺑـﺮاي ﮔـﺮﻓﺘﻦ‬

‫ﭼﺎﻗﻮ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺑﻴﺎﻧﺪازﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻳﻜﻲ دﺳﺖ از ﺟﺎن ﺷﺴﺘﻪ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺮا ﺑﻜﺸﺪ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻧﻤﻲ ﻛﺸﺪ ‪ .‬ﺣﺎﻣﻞ ﻳﻌﻨﻲ ﭼﻪ ؟ ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ دارد ؟ "‬

‫" ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﻲ اﻧﺠﻤﻦ ﺧﻨﺠﺮ ﻇﺮﻳﻒ را در اﺧﺘﻴﺎر دارم ‪ .‬او ﻛﺠﺎ رﻓﺘﻪ ؟ "‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬در ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ اﺳﺖ ‪ .‬ﻣﺎ از ﻛﻨﺎر او رد ﺷﺪﻳﻢ ‪ .‬ﻣﺎ را ﻧﺪﻳـﺪ ‪ .‬داﺷـﺖ ﭼـﺎﻗﻮ را در‬

‫ﻫﻮا ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ داد ‪" .‬‬

‫" ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮده ﺑﺮش ﺑﺪﻫﺪ ‪ .‬ﻣﻮﻓﻖ ﻧﻤﻲ ﺷﻮد ‪ .‬وﻗﺘﻲ او ‪" ..‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش ‪" .‬‬

‫‪248‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪249‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﺮﮔﺸﺖ ‪ .‬ﺟﻮان داﺷﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و وارد ﺳﺮ ﭘﻨﺎه ﭼﻮﺑﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ .‬ﻫﻨﻮز آﻧﻬـﺎ‬

‫را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻧﻜﻪ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ ﺣﺮﻛﺖ را دﻳﺪ و ﻳﻜﺪﻓﻌـﻪ‬

‫ﭼﺮﺧﻴﺪ و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ روﺑﺮو ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﭘﻨﺘﺎ ﻻﻳﻤﻮن ﻓﻮري ﺧﺮس ﺷﺪ و روي ﭘﺎي ﻋﻘﺐ اش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻻﻳـﺮا ﻣـﻲ داﻧـﺴﺖ ﻛـﻪ او‬

‫ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺨﺺ دﻳﮕﺮي را ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ‪ ،‬و اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺮد ﺟﻮان ﭘﻠﻚ زد و ﻟﺤﻈﻪ اي ﺧﻴﺮه ﻣﺎﻧـﺪ ‪ ،‬اﻣـﺎ‬

‫وﻳﻞ دﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﻬﺮه ي او ﭼﻴﺰي را ﻧﺸﺎن ﻧﻤﻲ دﻫﺪ ‪ .‬ﺟﻮان دﻳﻮاﻧﻪ ﺑـﻮد ‪ .‬ﻣـﻮي ﺳـﺮخ و ﻣﺠﻌـﺪش‬

‫ﮔﻠﻮﻟﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﺎﻧﻪ اش از ﺟﺎي آب دﻫﺎن ﻟﻚ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﺳﻔﻴﺪي ﭼﺸﻢ اش ﺗﻤﺎم دور‬

‫ﻣﺮدﻣﻚ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫او ﭼﺎﻗﻮ را در دﺳﺖ داﺷﺖ و آﻧﻬﺎ ﻫﻴﭻ ﺳﻼﺣﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﭼﻨﺪ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ رﻓﺖ ‪ ،‬از ﭘﻴﺮﻣﺮد دور ﺷﺪ و آﻣﺎده ي ﭘﺮﻳﺪن ﻳﺎ ﺟﻨﮓ ﻳﺎ ﻛﻨﺎر ﭘﺮﻳﺪن ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﺟﻮان ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﭘﺮﻳﺪ و ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ ﺑﻪ او ﺣﻤﻠﻪ ور ﺷﺪ – ﭼﭗ ‪ ،‬راﺳﺖ ‪ ،‬ﭼﭗ ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ و ﻧﺰدﻳـﻚ ﺗـﺮ‬

‫ﺷﺪ و وﻳﻞ را وادار ﻛﺮد ﻛﺮد ﻋﻘﺐ ﺑﺮود ﺗﺎ آﻧﻜﻪ در ﮔﻮﺷﻪ اي ﻛﻪ دو ﺑﺎرو ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ رﺳـﻴﺪﻧﺪ ﮔﻴـﺮ‬

‫اﻓﺘﺎد ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا داﺷﺖ آرام و ﺧﻤﻴﺪه ﺑﺎ ﻃﻨﺎﺑﻲ ﻛﻪ در دﺳﺖ داﺷﺖ از ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﺟﻮان ﻧﺰدﻳـﻚ ﻣـﻲ ﺷـﺪ ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺟﻠﻮ ﭘﺮﻳﺪ ‪ ،‬درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﻣﺮد در ﺧﺎﻧـﻪ ﺷـﺎن ﺣﻤﻠـﻪ ﻛـﺮده ﺑـﻮد و ﺑـﺎ‬

‫‪249‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪250‬‬

‫ﻫﻤﺎن ﺗﺎﺛﻴﺮ‪ .‬ﺣﺮﻳﻒ ﺑﻪ ﻃﺮزي ﻏﻴﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮه ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺳﻜﻨﺪري ﺧـﻮرد ‪ ،‬از روي ﻻﻳـﺮا ﭘـﺮت ﺷـﺪ و‬

‫روي ﺳﻘﻒ ﺳﺮﺑﻲ ﻓﺮود آﻣﺪ ‪ .‬ﭼﻨﺎن ﺳﺮﻳﻊ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد ﻛﻪ وﻳﻞ ﺣﺘﻲ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﺮﺳﻴﺪن ﭘﻴﺪا ﻧﻜـﺮد ‪.‬‬

‫اﻣﺎ دﻳﺪ ﻛﻪ ﭼﺎﻗﻮ از دﺳﺖ ﺟﻮان ﭘﺮت ﺷﺪ و ﭼﻨﺪ ﻗﺪم آن ﻃﺮف ﺗﺮ ﺗـﻮي ﺳـﺮب ﻓـﺮو رﻓـﺖ ‪ ،‬اول‬

‫ﻧﻮك آن ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﻘﻴﻪ ي ﺗﻴﻐﻪ ﺑﺪون ﻫﻴﭻ ﻣﻘﺎوﻣﺘﻲ ﭼﻨﺎن در ﺳﺮب ﺳﺨﺖ ﻓﺮو رﻓﺖ ﻛـﻪ اﻧﮕـﺎر ﻛـﺮه‬

‫ﺑﻮد ‪ .‬ﺗﺎ دﺳﺘﻪ ﻓﺮو رﻓﺖ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﻣﺮد ﺟﻮان ﭼﺮﺧﻴﺪ و ﻓﻮري دﺳﺘﺶ را ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ ان دراز ﻛﺮد‪ ،‬اﻣﺎ وﻳﻞ ﺧﻮدش را روي ﭘﺸﺖ‬

‫او اﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﻮي او را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬در ﻣﺪرﺳﻪ ﺟﻨﮕﻴﺪن را ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ :‬ﻣﻮﻗﻴﻌﺖ ﻫﺎي زﻳـﺎدي ﺑـﺮاي‬

‫ان ﭘﻴﺶ اﻣﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﭽﻪ ﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺣﺲ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺎدر او ﻣﺸﻜﻠﻲ دارد ‪ .‬و او ﻓﻬﻤﻴـﺪه‬

‫ﺑﻮد دﻟﻴﻞ ﻳﻚ ﺟﻨﮓ ﻣﺪرﺳﻪ اي ﻟﻘﺐ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺮاي اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ دﺷـﻤﻦ ﺗـﺴﻠﻴﻢ‬

‫ﺷﻮد‪ ،‬ﻛﻪ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻴﺶ از آﻧﻜﻪ او ﺑﻪ ﺗﻮ ﺻﺪﻣﻪ ﺑﺰﻧﺪ ﺗﻮ ﺑﻪ او ﺻﺪﻣﻪ ﺑﺰﻧﻲ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﺑﺮاي‬

‫ﺻﺪﻣﻪ زدن ﺑﻪ ﻛﺲ دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ رﻏﺒﺖ اﻳﻦ ﻛﺎر را اﻧﺠﺎم داد و ﻣﻲ داﻧﺴﺖ اﻓﺮاد زﻳﺎدي ﭘﻴﺪا ﻧﻤـﻲ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ ﻛﻪ رﻏﺒﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ؛ اﻣﺎ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺧﻮدش ﭼﻨﻴﻦ رﻏﺒﺘﻲ دارد‪.‬‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﺣﺴﺎﺳﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎ ﻣﺮدي ﺑﺎﻟﻎ ﻛﻪ ﭼـﺎﻗﻮ ﺣﻤـﻞ داﺷـﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺠﻨﮕﻴﺪه ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﭼﺎﻗﻮ از دﺳﺖ ﻣﺮد ﺟﻮان اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﻴﻤﺘﻲ ﻧﺒﺎﻳـﺪ ﻣـﻲ ﮔﺬاﺷـﺖ‬

‫دوﺑﺎره آن را ﺑﺮ دارد‪.‬‬

‫‪250‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪251‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﭘﺮ ﭘﺸﺖ و ﻣﺮﻃﻮب ﻣﺮد ﺟﻮان ﭼﻨﮓ اﻧﺪاﺧﺖ و او را ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑـﺎ‬

‫ﺷﺪت ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﻏﺮﻳﺪ و ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ ﺗﻜﺎن داد ‪ ،‬اﻣﺎ وﻳﻞ ﺣﺘـﻲ ﻣﺤﻜـﻢ‬

‫ﺗﺮ ﺑﻪ او آوﻳﺨﺖ‪ .‬و ﺣﺮﻳﻒ از درد و ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﻧﻌﺮه زد ‪ .‬ﺧﻮد را ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑـﻪ ﻋﻘـﺐ اﻧـﺪاﺧﺖ و‬

‫وﻳﻞ را ﺑﻴﻦ ﺧﻮد و دﻳﻮار ﻗﺮار داد ؛ ﺿﺮﺑﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﺎري ﺑﻮد ‪ ،‬ﻧﻔﺲ وﻳﻞ ﺑﻨـﺪ آﻣـﺪ و دﺳـﺘﺶ ﺷـﻞ‬

‫ﺷﺪ ‪ .‬ﻣﺮد ﺟﻮان رﻫﺎ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﻪ زاﻧﻮ روي ﻧﺎودان ﺳﻨﮕﻲ اﻓﺘﺎد ‪ ،‬ﺑﺪﺟﻮري از ﻧﻔﺲ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد اﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ آﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‬

‫‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮد از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد – و در ﺣﻴﻦ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻳﻚ ﭘﺎﻳﺶ ﺗـﻮي ﻳﻜـﻲ از آﺑﺮوﻫـﺎ ﻓـﺮو رﻓـﺖ ‪.‬‬

‫اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﻧﻮاﻣﻴﺪاﻧﻪ ﺳﺮب ﮔﺮم را ﭼﻨﮓ ﻣﻲ زد و در ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ي ﺧﻮﻓﻨﺎك ﻓﻜﺮ ﻛﺮد از روي ﺑﺎم‬

‫ﻣﻲ ﻟﻐﺰد و ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻓﺮود ﻣﻲ ﻛﻨﺪ اﻣﺎ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﻴﺎﻓﺘﺎد ‪ .‬ﭘﺎي ﭼﭙﺶ را در ﻓﻀﺎ ﺳـﺮﮔﺮدان ﺑـﻮد ‪ ،‬اﻣـﺎ‬

‫ﺑﻘﻴﻪ ﺑﺪﻧﺶ در اﻣﺎن ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﻪ داﺧﻞ دﻳﻮار ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻪ زﺣﻤﺖ از آﻧﺠﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ‪ .‬ﻣﺮد ﺟﻮان ﺣﺎﻻ دوﺑﺎره ﺑـﻪ ﭼـﺎﻗﻮ‬

‫رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻜﺮد آن را ﺑﺮ دارد ﭼﻮن ﻻﻳﺮا از ﭘﺸﺖ روي او ﭘﺮﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻨﮓ و ﻟﮕﺪش ﻣـﻲ‬

‫زد و ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﮔﺮﺑﻪ وﺣﺸﻲ او را ﮔﺎز ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻣﻮي او را ﻣﺤﻜﻢ ﺑﮕﻴـﺮد و ﺟـﻮان او‬

‫را زﻣﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ‪ .‬و ﺗﺎ ﻻﻳﺮا ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد ﺟﻮان ﭼﺎﻗﻮ را در دﺳﺖ داﺷﺖ‪.‬‬

‫‪251‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪252‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻳﻚ وري اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﮔﺮﺑﻪ وﺣﺸﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻣﻮ ﺳﻴﺦ ﻛﺮده و ﭘـﺸﺖ‬

‫ﺳﺮ ﻻﻳﺮا اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و دﻧﺪان ﻫﺎﻳﺶ را ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد ﺷﻜﻲ ﻧﺒﻮد‪ :‬او ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺑﺮادر آﻧﺠﻠﻴﻜـﺎ ﺑـﻮد و‬

‫ﺧﻴﻠﻲ وﺣﺸﻲ ﺑﻮد ﺗﻤﺎم ذﻫﻨﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ وﻳﻞ ﺑﻮد و ﭼﺎﻗﻮ را در دﺳﺖ داﺷﺖ‪.‬‬

‫اﻣﺎ وﻳﻞ ﻫﻢ ﺑﻲ ﺧﻄﺮ ﻧﺒﻮد ‪.‬‬

‫او ﻃﻨﺎﺑﻲ را ﻛﻪ ﻻﻳﺮا اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ آن را دور دﺳﺖ ﭼﭗ اش ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ‬

‫در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺎﻗﻮ از ﺧﻮد دﻓﺎع ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺑﻴﻦ ﺟﻮان و آﻓﺘﺎب ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻧﻮر ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺣﺮﻳﻒ ﺑﻴﻔﺘﺪ‬

‫و ﭘﻠﻚ ﺑﺰﻧﺪ ﺣﺘﻲ ﺑﻬﺘﺮ از آن ﺳﺎزه ﺷﻴﺸﻪ اي ﻧﻮر را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ او ﻣـﻨﻌﻜﺲ ﻣـﻲ ﻛـﺮد و وﻳـﻞ ﻳـﻚ‬

‫ﻟﺤﻈﻪ دﻳﺪ ﻛﻪ او ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ دﻳﺪش را از دﺳﺖ داده اﺳﺖ ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺟﻮان ﭘﺮﻳﺪ ﻛﻪ دور از ﭼﺎﻗﻮ ﺑﻮد و دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را ﺑـﺎﻻ ﮔﺮﻓـﺖ و ﻣﺤﻜـﻢ ﺑـﻪ‬

‫زاﻧﻮي او ﺿﺮﺑﻪ زد ‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ دﻗﺖ ﻫﺪف ﮔﻴﺮي ﻛﻨﺪ و ﺿﺮﺑﻪ را ﺧﻮب زده ﺑﻮد ‪ .‬ﺟﻮان ﺑـﺎ‬

‫ﻓﺮﻳﺎدي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ ﺳﻜﻨﺪري ﺧﻮرد ‪.‬‬

‫وﻳﻞ دﻧﺒﺎل او ﭘﺮﻳﺪ ‪ ،‬دوﺑﺎره ﻟﮕﺪ زد ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻟﮕﺪ ﻣﻲ زد و ﻣﺮد ﺟـﻮان را ﺑـﻪ‬

‫ﺳﻤﺖ ﮔﻠﺨﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺑﺮد ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ او را ﺑﻪ ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﻜﺸﺎﻧﺪ ‪...‬‬

‫اﻳﻦ ﺑﺎر ﺟﻮان ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺗﺮ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد و دﺳﺖ راﺳﺖ اش ﻛﻪ ﭼﺎﻗﻮ در آن ﺑﻮد روي ﺑﺎم ﺳﺮﺑﻲ‬

‫و ﻛﻨﺎر ﭘﺎي وﻳﻞ اﻓﺘﺎد‪ .‬وﻳﻞ ﻓﻮري ﭘﺎ روي دﺳـﺖ او ﮔﺬاﺷـﺖ و اﻧﮕـﺸﺘﺎن او را زﻳـﺮ ﻓـﺸﺎر ﺷـﺪﻳﺪ‬

‫‪252‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪253‬‬

‫ﮔﺬاﺷﺖ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻃﻨﺎب را ﻣﺤﻜﻢ ﺗﺮ دور دﺳﺖ او ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺿﺮﺑﻪ اي دﻳﮕﺮ زد و ﭼﺎﻗﻮ را رﻫـﺎ ﻛـﺮد ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﻓﻮري ﺑﺎ ﻟﮕﺪ آن را ﺑﻪ ﻛﻨﺎري اﻧﺪاﺧﺖ ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻛﻔﺶ او ﺑﻪ دﺳﺘﻪ ﭼـﺎﻗﻮ ﺧـﻮرد و ﭼـﺎﻗﻮ‬

‫ﻟﻴﺰ ﺧﻮرد و درﺳﺖ ﻛﻨﺎر ﻧﺎودان ﻣﺎﻧﺪ ‪ .‬ﻃﻨﺎب دوﺑﺎره دور دﺳـﺖ اش ﺷـﻞ ﺷـﺪه ﺑـﻮد و در ﻛﻤـﺎل‬

‫ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻘﺪار زﻳﺎدي ﺧﻮن از ﺟﺎﻳﻲ روي ﺑﺎم ﺳﺮﺑﻲ و ﻛﻔﺶ ﻫﺎي او ﻣﻲ رﻳﺨﺖ ‪.‬‬

‫ﻣﺮد داﺷﺖ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا داد زد ‪ " :‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش ! " اﻣﺎ وﻳﻞ آﻣﺎده ﺑﻮد ‪.‬‬

‫در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﺮد ﺟﻮان ﺗﻌﺎدل ﻧﺪاﺷﺖ ‪ ،‬وﻳﻞ ﺧﻮد را روي او اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑـﻪ ﺷـﺪت‬

‫ﺑﻪ ﺷﻜﻢ او ﺧﻮرد ‪ .‬ﻣﺮد از ﻋﻘﺐ روي ﺷﻴﺸﻪ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﺧﺮد ﺷﺪ و ﭼﺎرﭼﻮب ﭼﻮﺑﻲ‬

‫ﺳﺴﺖ آن ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺖ ‪ .‬در ﻧﺰدﻳﻜﻲ دﻫﺎﻧـﻪ ي راه ﭘﻠـﻪ روي ﺧـﺮده ﭼـﻮب و ﺷﻴـﺸﻪ وﻟـﻮ ﺷـﺪ و‬

‫ﭼﺎرﭼﻮب در را ﮔﺮﻓﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻴﺰي ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺟﻠﻮي ﺳﻘﻮط او را ﺑﮕﻴﺮد و ول ﺷـﺪ ‪ .‬از ﻋﻘـﺐ‬

‫اﻓﺘﺎد و ﺑﺎز ﺷﻴﺸﻪ ﺷﻜﺴﺖ ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻧﺎودان رﻓﺖ و ﭼﺎﻗﻮ را ﺑﺮداﺷﺖ ‪ ،‬ﺟﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ‪ .‬ﻣﺮد ﺟﻮان ‪ ،‬زﺧﻤﻲ و ﻛﻮﻓﺘﻪ ‪،‬‬

‫از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و دﻳﺪ ﻛﻪ وﻳﻞ ﭼﺎﻗﻮ ﺑﻪ دﺳﺖ اﻳﺴﺘﺎده اﺳﺖ ؛ ﺑﺎ ﺧﺸﻤﻲ ﺣﺎﻛﻲ از ﻧﻮﻣﻴﺪي ﺑﻪ او‬

‫ﺧﻴﺮه ﺷﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻓﺮار ﻛﺮد ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﻧﺎﻟﻪ اي ﻛﺮد و ﻧﺸﺴﺖ ‪.‬‬

‫‪253‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪254‬‬

‫ﻣﺸﻜﻠﻲ ﭘﻴﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ او ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﭼﺎﻗﻮ را اﻧـﺪاﺧﺖ و دﺳـﺖ ﭼـﭗ اش را ﺑﻐـﻞ‬

‫ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﻃﻨﺎب دور دﺳﺖ ﻏﺮق ﺧﻮن ﺑﻮد و وﻗﺘﻲ آن را ﺑﺎز ﻛﺮد ‪...‬‬

‫ﻧﻔﺲ ﻻﻳﺮا ﺑﻨﺪ آﻣﺪ‪ " .‬اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎﻳﺖ ! اوه ‪ ،‬وﻳﻞ ‪" ...‬‬

‫اﻧﮕﺸﺖ ﻛﻮﭼﻚ اش و اﻧﮕﺸﺖ ﻛﻨﺎر آن ﺑﺎ ﻃﻨﺎب ﺟﺪا ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﺳﺮش ﮔﻴﺞ رﻓﺖ ‪ .‬ﺧﻮن از ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎ ﺑﻮد ﻓﻮران ﻣـﻲ ﻛـﺮد و ﺷـﻠﻮار ﺟـﻴﻦ و ﻛﻔـﺶ‬

‫ﻫﺎﻳﺶ ﺣﺎﻻ ﻏﺮق در ﺧﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ دراز ﺑﻜﺸﺪ و ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺒﻨﺪد ‪.‬‬

‫درد زﻳﺎد ﺷﺪﻳﺪ ﻧﺒﻮد و ﺑﺨﺸﻲ از ذﻫﻦ اش از ﻫﻤﻴﻦ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮد ‪ .‬ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﺪاوم ﻣﺜـﻞ ﺗـﺎپ ﺗـﺎپ‬

‫ﭘﺘﻚ داﺷﺖ ﻧﻪ آن درد ﺳﻮزﻧﺎﻛﻲ ﻛﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﻳﺪﮔﻲ اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﺷﻮد ‪.‬‬

‫ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﺎن اﺣﺴﺎس ﺿﻌﻒ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻟﺤﻈﻪ اي ﺧﻮاب اش ﺑﺮده اﺳـﺖ ‪ .‬ﻻﻳـﺮا‬

‫داﺷﺖ ﺑﺎ دﺳﺖ اش ﻛﺎري ﻣﻲ رﻛﺪ ‪ .‬ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﻣﻴﺰان آﺳﻴﺐ را ﺑﺒﻴﻨﺪ ‪ ،‬و ﺣﺎل اش ﺧـﺮاب ﺷـﺪ ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻧﺰدﻳﻚ آﻧﻬﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ وﻳﻞ ﻧﻤﻲ دﻳﺪ او ﭼـﻪ دارد ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ و در اﻳـﻦ ﺑـﻴﻦ ﻻﻳـﺮا‬

‫داﺷﺖ ﺑﺎ او ﺣﺮف ﻣﻲ زد ‪.‬‬

‫داﺷﺖ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ‪ ":‬اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﻛﻤﻲ ﺧﺰه ي ﺧﻮن داﺷﺘﻴﻢ ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻛﻪ ﺧﺮس ﻫـﺎ اﺳـﺘﻔﺎده ﻣـﻲ‬

‫ﻛﻨﻨﺪ ‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻬﺘﺮش ﻛﻨﻢ ‪ ،‬وﻳﻞ ‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ ‪ ،‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ اﻳﻦ ﺗﻜﻪ ﻃﻨـﺎب را دور‬

‫‪254‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪255‬‬

‫ﺑﺎزوﻳﺖ ﺑﺒﻨﺪم ﺗﺎ ﺟﻠﻮي ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي را ﺑﮕﻴﺮد ‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﻤﻲ ﺗـﻮاﻧﻢ آن را دور اﻧﮕـﺸﺖ ﻫﺎﻳـﺖ ﺑﺒﻨـﺪم ‪،‬‬

‫ﭼﻴﺰي ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺒﻨﺪم ‪ .‬ﺗﻜﺎن ﻧﺨﻮر ‪" .‬‬

‫ﮔﺬاﺷﺖ آن ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻛﺮد ﺗﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﻫـﺎ را ﭘﻴـﺪا ﻛﻨـﺪ ﻫـﺮ دو ﻣﺜـﻞ‬

‫ﻋﻼﻣﺖ ﺳﻮال ﻫﺎﻳﻲ ﺧﻮﻧﻴﻦ روي ﺑﺎم ﺳﺮﺑﻲ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ‪ ،‬ﺧﻨﺪﻳﺪ ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬آﻫﺎي ﺑﺲ ﻛﻦ ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ‪ .‬آﻗﺎي ﭘـﺎرادﻳﺰي ﻛﻤـﻲ دوا دارد ‪ ،‬ﻣـﺮﻫﻢ ‪ ،‬ﻧﻤـﻲ‬

‫داﻧﻢ ﭼﻴﺴﺖ ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ي ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮوﻳﻢ ‪ .‬آن ﻣﺮد دﻳﮕﺮ رﻓﺘﻪ ‪ ..‬دﻳـﺪﻳﻢ ﻛـﻪ از در ﻓـﺮار ﻛـﺮد ‪.‬‬

‫ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ رﻓﺘﻪ‪ .‬او را ﺷﻜﺴﺖ دادي ‪ .‬زود ﺑﺎش ‪ ،‬وﻳﻞ ‪ ...‬ﻋﺠﻠﻪ ﻛﻦ ‪" ..‬‬

‫ﻏﺮﻏﺮ ﻛﻨﺎن و ﺑﺎﭼﺮب زﺑﺎﻧﻲ وﻳﻞ را از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮد و از ﺑﻴﻦ ﺷﻴﺸﻪ ﻫﺎي ﺷﻜـﺴﺘﻪ و ﺧـﺮده‬

‫ﭼﻮب ﻫﺎ وارد اﺗﺎﻗﻲ ﺧﻨﻚ ﻛﻪ دور از ﭘﺎﮔﺮد ﺑﻮد ﺷﺪﻧﺪ ‪ .‬دﻳﻮارﻫﺎ را ﻗﻔﺴﻪ ﻫﺎﻳﻲ از ﺑﻄـﺮي ‪ ،‬ﺷﻴـﺸﻪ‬

‫ﻫﺎي دﻫﺎن ﮔﺸﺎد ‪ ،‬ﻫﺎون و دﺳﺘﻪ ﻫﺎون و ﺗﺮازوﻫﺎي ﺷﻴﻤﻴﺪان ﻫﺎ ﭘﻮﺷـﺎﻧﺪه ﺑـﻮد ‪ .‬زﻳـﺮ ﭘﻨﺠـﺮه ي‬

‫ﻛﺜﻴﻒ اﺗﺎق ﻳﻚ ﻇﺮﻓﺸﻮﻳﻲ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ در آن ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﺎ دﺳﺘﺎن ﻟﺮزان اش داﺷﺖ ﭼﻴـﺰي را از‬

‫ﻳﻚ ﺑﻄﺮي ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﺑﻄﺮي ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮي ﻣﻲ رﻳﺨﺖ ‪.‬‬

‫ﻟﻴﻮاﻧﻲ ﻛﻮﭼﻚ را ﺑﺎ ﻣﺎﻳﻌﻲ ﻃﻼﻳﻲ و ﺗﻴﺮه ﭘﺮ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﻨﺸﻴﻦ و اﻳﻦ را ﺑﺨﻮر ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﻧﺸﺴﺖ و ﻟﻴﻮان را ﮔﺮﻓﺖ ‪ .‬اوﻟﻴﻦ ﺟﺮﻋﻪ ﮔﻠﻮﻳﺶ را ﻣﺜﻞ آﺗﺶ ﺳﻮزاﻧﺪ ‪ .‬در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ وﻳـﻞ‬

‫ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﻲ زد ﻻﻳﺮا ﻟﻴﻮان را ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻧﻴﻔﺘﺪ ‪.‬‬

‫‪255‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪256‬‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد دﺳﺘﻮر داد ‪ " :‬ﻫﻤﻪ اش را ﺑﺨﻮر ‪" .‬‬

‫" ﭼﻪ ﻫﺴﺖ ؟ "‬

‫" ﺑﺮﻧﺪي آﻟﻮ ‪ .‬ﺑﺨﻮرش "‬

‫وﻳﻞ ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ﺑﻴﺸﺘﺮي آن را ﻧﻮﺷﻴﺪ ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﺳﺖ اش واﻗﻌﺎً داﺷﺖ درد ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ او را ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﻛﻨﻴﺪ ؟ " ﺻﺪاﻳﺶ ﻧﻮﻣﻴﺪاﻧﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫" آه ‪ ،‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ دوا دارﻳﻢ ‪ .‬ﺗﻮ ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ‪ ،‬آن ﻛﺸﻮي ﻣﻴﺰ را ﺑـﺎز ﻛـﻦ و ﻳـﻚ ﺑﺎﻧـﺪ‬

‫ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎور‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﭼﺎﻗﻮ را دﻳﺪ ﻛﻪ روي ﻣﻴﺰ وﺳﻂ اﺗﺎق ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ آن را ﺑﺮدارد ﭘﻴﺮﻣـﺮد ﺑـﺎ‬

‫ﻛﺎﺳﻪ اي آب ﻟﻨﮓ ﻟﻨﮕﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او رﻓﺖ ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ ":‬دوﺑﺎره ﺑﺨﻮر‪ " .‬وﻳﻞ ﻟﻴﻮان را ﻣﺤﻜﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑـﺴﺖ ‪ ،‬در ﻫﻤـﻴﻦ ﺣـﻴﻦ‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﺎ دﺳﺖ او ﻛﺎري ﻛﺮد ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻲ ﺳﻮﺧﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﺣﻮﻟﻪ اي ﺧﺸﻦ ﺑـﻪ ﻣـﭻ‬

‫دﺳﺖ اش ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﻮد وﭼﻴﺰي ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ روي ﺟﺮاﺣﺖ ﻛـﺸﻴﺪه ﺷـﺪ ‪ .‬ﺑﻌـﺪ ﺑـﺮاي ﻟﺤﻈـﻪ اي‬

‫ﺧﻨﻜﻲ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد و دوﺑﺎره ﺳﻮﺧﺖ ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﻳﻦ ﭘﻤﺎدي ارزﺷﻤﻨﺪ اﺳـﺖ ‪ .‬دﺳـﺘﻴﺎﺑﻲ ﺑـﻪ آن ﻛـﺎر دﺷـﻮاري اﺳـﺖ ‪ .‬ﺑـﺮاي‬

‫ﺟﺮاﺣﺎت ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب اﺳﺖ ‪" .‬‬

‫‪256‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪257‬‬

‫ﻳﻚ ﻟﻮﻟﻪ ﻏﺒﺎر آﻟﻮد ﭘﻤﺎد ﺿﺪ ﻋﻔﻮﻧﻲ ﻛﻨﻨﺪه ﻋﺎدي ﺑﻮد ﻛﻪ وﻳﻞ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﻫﺮ داروﺧﺎﻧـﻪ اي‬

‫در دﻧﻴﺎي ﺧﻮد ﺑﺨﺮد ‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻃﻮري از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر از ﺻﻤﻎ ﺧﺎﺻﻲ ﺑﻮد ‪ .‬وﻳـﻞ‬

‫رو ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ‪.‬‬

‫و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻣﺮد داﺷﺖ ﺑﻪ ﺟﺮاﺣﺖ رﺳﻴﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬ﻻﻳﺮا اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن دارد‬

‫ﺑﻲ ﺻﺪا او را ﺻﺪا ﻣﻲ زﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ و از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻴﺮون را ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻳﻚ ﺷﺎﻫﻴﻦ ﻛﻮﭼﻚ ﺷﺪه‬

‫ﺑﻮد و در ﭼﺎرﭼﻮب ﭘﻨﺠﺮه ﻛﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺣﺮﻛﺘﻲ را در ﭘﺎﻳﻴﻦ دﻳﺪه ﺑـﻮد ‪ .‬ﻻﻳـﺮا ﺑـﻪ او‬

‫ﭘﻴﻮﺳﺖ ‪ ،‬و ﻓﺮدي آﺷﻨﺎ را دﻳﺪ ‪ :‬آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﺘﺮش ﺗﻮﻟﻴﻮ ﻣﻲ دوﻳﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ‬

‫دﻳﻮاري در ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺑﺎرﻳﻚ ﺗﻜﻴﻪ داده ﺑﻮد و داﺷﺖ دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ را ﻃﻮري ﺗﻜـﺎن ﻣـﻲ‬

‫داد ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺳﻌﻲ داﺷﺖ ﻳﻚ دﺳﺘﻪ ﺧﻔﺎش را از ﺟﻠﻮي ﺻﻮرت اش ﺑﺮاﻧﺪ ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺷـﺮوع‬

‫ﻛﺮد ﺑﻪ دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪن ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻫﺎي روي دﻳﻮار ‪ ،‬ﻫﺮ ﻛﺪام را ﺑﺎ دﻗﺖ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬آﻧﻬـﺎ را ﻣـﻲ‬

‫ﺷﻤﺮد ‪ ،‬ﻟﺒﻪ ﻫﺎﻳﺸﺎن را ﻟﻤﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪،‬ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ را ﺧﻢ ﻣﻲ ﻛﺮد اﻧﮕﺎر ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰي را از‬

‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮش دور ﻛﻨﺪ و ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن ﻣﻲ داد ‪.‬‬

‫آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﭘﺎﺋﻮﻟﻮ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳـﺮ او ﺑـﻮد ‪ ،‬ﺑـﻪ ﺑﺮادرﺷـﺎن‬

‫رﺳﻴﺪﻧﺪ و دﺳﺖ ﻫﺎي او را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮدﻧﺪ او را از ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﻪ داﺷﺖ اذﻳـﺖ اش ﻣـﻲ ﻛـﺮد‬

‫دور ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫‪257‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪258‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ دارد ﻣﻲ اﻓﺘﺪ ‪ :‬اﺷﺒﺎح ﺑﻪ ﻣﺮد ﺟـﻮان ﺣﻤﻠـﻪ ﻛـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ ‪،‬‬

‫آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ اﻳﻦ را ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ آﻧﻬﺎ را ﺑﺒﻴﻨﺪ ‪ ،‬و ﭘﺎﺋﻮﻟﻮ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛـﺮد‬

‫و ﺑﻪ ﻫﻮاي ﺧﺎﻟﻲ ﭼﻨﮓ ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد آﻧﻬﺎ را ﺑﺮاﻧﺪ ؛ اﻣﺎ ﻓﺎﻳﺪه اي ﻧﺪاﺷـﺖ و ﺗﻮﻟﻴـﻮ‬

‫ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮرد ‪ .‬ﺣﺮﻛﺎت اش ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ از ﺗﻼش ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ‪ .‬آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ ﺑﻪ او‬

‫آوﻳﺨﺖ و ﻣﺪام دﺳﺖ اش را ﺗﻜﺎن ﻣﻲ داد اﻣﺎ او ﺑﻴﺪار ﻧﺸﺪ ؛ ﭘﺎﺋﻮﻟﻮ ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻧﺎم ﺑﺮادر را ﺻـﺪا ﻣـﻲ‬

‫زد ‪ .‬اﻧﮕﺎر از او ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮدد ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ اﻧﮕﺎر آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ ﺣﺲ ﻛﺮد ﻻﻳﺮا دارد او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪ .‬ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﮕﺎه‬

‫ﺷﺎن ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻼﻗﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﻟﺮزﻳﺪ ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ دﺧﺘﺮك ﺑﻪ او ﺿﺮﺑﻪ اي زده ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﻔﺮت‬

‫در ﻧﮕﺎه او ﺧﻴﻠﻲ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﭘﺎﺋﻮﻟﻮ دﻳﺪ ﻛﻪ او ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و داد زد ‪:‬‬

‫" ﺷﻤﺎ را ﻣﻲ ﻛﺸﻴﻢ ! ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﻟﻴﻮ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮدﻳﺪ ! ﻣﻲ ﻛﺸﻴﻢ ﺗﺎن ! "‬

‫دو ﻛﻮدك دوان دوان ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺑﺮادر ﻣﺼﻴﺒﺖ زده ﺷﺎن را ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ؛ ﻻﻳﺮا ﻛﻪ ﺗﺮﺳـﻴﺪه‬

‫ﺑﻮد و اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد دوﺑﺎره ﺑﻪ داﺧﻞ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺴﺖ ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﺸﻨﻴﺪه‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬ﺟﻴﺎﻛﻮﻣﻮ ﭘﺎرادﻳﺰي داﺷﺖ دوﺑﺎره ﺑﻪ زﺧﻢ ﭘﻤﺎد ﻣﻲ ﻣﺎﻟﻴﺪ و ﻻﻳﺮا ﺳـﻌﻲ ﻛـﺮد آﻧﭽـﻪ را ﻛـﻪ‬

‫دﻳﺪه از ذﻫﻦ ﺑﻴﺮون ﻛﻨﺪ و روي وﻳﻞ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﺷﻮد ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰي دور دﺳﺖ اش ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺧﻮن ﺑﻨﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ‪ .‬و ﮔﺮﻧﻪ ﺑﻨﺪ ﻧﻤﻲ آﻳﺪ ‪" .‬‬

‫‪258‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪259‬‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﻣﻲ داﻧﻢ ‪" .‬‬

‫وﻗﺘﻲ دﺳﺖ اش را ﺑﺎﻧﺪ ﭘﻴﭽﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ وﻳﻞ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎز ﻧﮕﻪ داﺷـﺖ و ﺟﺮﻋـﻪ ﺟﺮﻋـﻪ‬

‫ﺑﺮﻧﺪي آﻟﻮ را ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪ ‪.‬‬

‫در آن ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﺗﺴﻜﻴﻦ و آراﻣﺶ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دﺳﺖ اش ﺑﺪﺟﻮري درد ﻣﻲ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﺟﻴﺎﻛﻮﻣﻮ ﭘﺎرادﻳﺰي ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﻴﺎ ‪ ،‬ﭼﺎﻗﻮ را ﺑﮕﻴﺮ ‪ .‬ﻣﺎل ﺗﻮﺳﺖ ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ ":‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ اش ‪ .‬ﻛﺎري ﺑﻪ اش ﻧﺪارم ‪" .‬‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺣﻖ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﺪاري ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﺣﺎﻣﻞ ﻫﺴﺘﻲ ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﻧﮕﺎر ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻳﺪ ﺷﻤﺎ ﺣﺎﻣﻞ ﭼﺎﻗﻮ ﻫﺴﺘﻴﺪ ‪" .‬‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ‪ .‬ﭼﺎﻗﻮ ﻣﻲ داﻧﺪ ﻛﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻚ دﺳـﺖ را ﺗـﺮك ﻛﻨـﺪ و ﺑـﻪ‬

‫دﺳﺖ دﻳﮕﺮ ﺑﺮﺳﺪ ‪ ،‬و ﻣﻲ داﻧﻢ ﭼﻄﻮر ‪ .‬ﺑﺎور ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻴﺪ ؟ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﻴﺪ ! "‬

‫دﺳﺖ ﭼﭗ ﺧﻮد را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ ‪ .‬اﻧﮕﺸﺖ ﻛﻮﭼﻚ و اﻧﮕﺸﺖ ﻛﻨﺎر آن ﻗﻄﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﺜﻞ‬

‫اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎي وﻳﻞ ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻢ ‪ .‬ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﻨﮕﻴـﺪه ام و ﻫﻤـﺎن اﻧﮕـﺸﺖ ﻫـﺎ را از دﺳـﺖ دادم ‪،‬‬

‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ي ﺣﺎﻣﻞ ﺷﺪن ‪ .‬و اﻟﺒﺘﻪ از ﻗﺒﻞ اﻳﻦ را ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ‪" .‬‬

‫‪259‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪260‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻧﺸﺴﺖ ‪ .‬وﻳﻞ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺳﺎﻟﻢ اش ﻟﺒﻪ ي ﻣﻴﺰ ﻏﺒﺎر آﻟﻮد را ﮔﺮﻓـﺖ ‪ .‬ﺳـﻌﻲ ﻛـﺮد ﻛﻠﻤـﺎت را‬

‫ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ ‪.‬‬

‫" اﻣﺎ ﻣﻦ ‪ ...‬ﻣﺎ ﻓﻘﻂ آﻣﺪﻳﻢ اﻳﻨﺠﺎ ﺗﺎ ‪ ..‬ﻳﻚ ﻣﺮدي ﭼﻴﺰي از ﻻﻳـﺮا دزدﻳـﺪه ﺑـﻮد و ﭼـﺎﻗﻮ را ﻣـﻲ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ در ﻋﻮض آن ﭼﻴﺰ را ﭘﺲ ﺑﺪﻫﺪ و ‪"...‬‬

‫" ﻣﻦ آن ﻣﺮد را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ‪ .‬او ﻳﻚ دروﻏﮕﻮﺳﺖ ‪ ،‬ﻳﻚ ﺷﺎرﻻﺗﺎن ‪ .‬اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻜﻨﻴﺪ ‪ ،‬او ﺑـﻪ ﺷـﻤﺎ‬

‫ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰﻧﻤﻲ دﻫﺪ ‪ .‬او ﭼﺎﻗﻮ را ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻧﻜﻪ آن را ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺷـﻤﺎ ﺧﻴﺎﻧـﺖ ﻣـﻲ‬

‫ﻛﻨﺪ ‪ .‬او ﻫﺮﮔﺰ ﺣﺎﻣﻞ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ‪ .‬ﭼﺎﻗﻮ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻣﺎل ﺗﻮﺳﺖ ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﺎ ﺑﻲ ﻣﻴﻠﻲ رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﭼﺎﻗﻮ ‪ .‬آن را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮد ﻛﺸﻴﺪ ‪ .‬ﺷﺒﻴﻪ ﺧﻨﺠﺮﻫﺎي ﻋﺎدي ﺑﻮد ﺑـﺎ‬

‫ﺗﻴﻐﻪ اي دو ﻟﺒﻪ از ﻓﻠﺰ ﻣﺎت ﺑﻪ ﻃﻮل ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻧﺘﻲ ﻣﺘﺮ ‪ ،‬ﻣﻴﻠﻪ اي ﻋﺮﺿﻲ و ﻛﻮﺗﺎه از ﻫﻤـﺎن ﻓﻠـﺰ و‬

‫دﺳﺘﻪ اي از ﺻﻨﺪل ﺳﺮخ ‪ .‬در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ دﻗﺖ آن را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد دﻳﺪ ﻛﻪ در ﺻﻨﺪل ﺳﺮخ رﮔﻪ‬

‫ﻫﺎﻳﻲ ﻃﻼﻳﻲ ﻛﺎر ﺷﺪه و ﻃﺮﺣﻲ را ﭘﺪﻳﺪ آورده ﻛﻪ او ﻧﻤـﻲ ﺷـﻨﺎﺧﺖ ﺗـﺎ آﻧﻜـﻪ ﭼـﺎﻗﻮ را ﺑﺮﮔﺮداﻧـﺪ‬

‫وروي آن ﻃﺮح ﻳﻚ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺑﺎل ﻫﺎي ﺟﻤﻊ ﺷﺪه دﻳﺪ ‪ .‬در ﺳﻮي دﻳﮕﺮ ﻓﺮﺷﺘﻪ اي دﻳﮕﺮ دﻳﺪه ﻣﻲ‬

‫ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎل ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ .‬رﮔﻪ ﻫﺎي ﻃﻼﻳﻲ ﻛﻤﻲ ﺑﺮﺟـﺴﺘﻪ ﺗـﺮ از ﺳـﻄﺢ دﺳـﺘﻪ ﺑـﻮد و‬

‫ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻲ ﺷﺪ ﭼﺎﻗﻮ ﻣﺤﻜﻢ ﺗﺮ در دﺳﺖ ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮد و وﻗﺘﻲ وﻳﻞ آن را ﺑﺮداﺷﺖ اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛـﺮد‬

‫ﻧﻮر در دﺳﺖ اش ﺟﺎري ﺷﺪ و ﭼﺎﻗﻮ ﺣﺎﻟﺘﻲ زﻳﺒﺎ ‪ ،‬ﻗﻮي و ﻣﺘﻌﺎدل ﭘﻴﺪا ﻛـﺮد و ﺗﻴﻐـﻪ ي آن دﻳﮕـﺮ‬

‫‪260‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪261‬‬

‫ﻣﺎت ﻧﺒﻮد‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﺗﻴﻐﻪ ﻃﻴﻔﻲ از رﻧﮓ ﻫـﺎي ﻣـﺎت دارد ﻛـﻪ زﻳـﺮ ﺳـﻄﺢ ﻓﻠـﺰ‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ :‬ارﻏﻮاﻧﻲ ﻛﺒﻮد ‪ ،‬آﺑﻲ درﻳﺎ ‪ ،‬ﻃﻮﺳﻲ اﺑﺮ ‪ ،‬ﺳﺒﺰ ﺳﻴﺮي ﻛﻪ ﺑـﻪ رﻧـﮓ درﺧﺘـﺎن ﺑـﻮد ‪ ،‬رﻧﮕـﻲ‬

‫ﺷﺒﻴﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎي اﻃﺮاف دﻫﺎﻧﻪ ي ﻳﻚ ﻣﻘﺒﺮه در ﮔﻮرﺳﺘﺎﻧﻲ ﻣﺘﺮوك ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﻏﺮوب ‪ ...‬اﮔﺮ ﭼﻴﻨـﻲ‬

‫رﻧﮓ ﺳﺎﻳﻪ اي وﺟﻮد ﻣﻲ داﺷﺖ ‪ ،‬ﺗﻴﻐﻪ ي ﺧﻨﺠﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻟﺒﻪ ﻫﺎ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻫﺮ ﻟﺒﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﻪ ي دﻳﮕﺮ ﺗﻔﺎوت داﺷﺖ ‪ .‬ﻳﻜﻲ از ﻓﻮﻻد ﺷﻔﺎف‬

‫و درﺧﺸﺎن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻛﻤﻲ ﺑﺎ آن رﻧﮓ ﻫﺎي ﻇﺮﻳﻒ و ﻣـﺎت در ﻫـﻢ آﻣﻴﺨﺘـﻪ ﺑـﻮد ‪ ،‬اﻣـﺎ ﻓـﻮﻻدي ﺑـﺎ‬

‫ﺑﺮﻧﺪﮔﻲ ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﻴﺎس ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن وﻳﻞ از دﻳﺪن آن دﺳﺖ ﻛﺸﻴﺪ ‪ .‬ﻟﺒـﻪ ي دﻳﮕـﺮ درﺳـﺖ ﺑـﻪ‬

‫ﻫﻤﺎن ﺗﻴﺰي ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻧﻘﺮه ﺑﻮد و ﻻﻳﺮا ﻛﻪ داﺷﺖ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ وﻳﻞ ﻧﮕـﺎه ﻣـﻲ ﻛـﺮد ﮔﻔـﺖ ‪" :‬‬

‫اﻳﻦ رﻧﮓ را ﻗﺒﻼً دﻳﺪه ام ! ﺑﻪ رﻧﮓ ﻫﻤﺎن ﮔﻴﻮﺗﻴﻨﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑـﺎ آن ﻣـﻦ و ﭘـﻦ را از‬

‫ﻫﻢ ﺟﺪا ﻛﻨﻨﺪ ‪ ...‬ﻫﻤﻴﻦ رﻧﮓ ﺑﻮد ! "‬

‫ﺟﻴﺎﻛﻮﻣﻮ ﭘﺎرادﻳﺰي در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ دﺳﺘﻪ ي ﻳﻚ ﻗﺎﺷﻖ ﺗﻴﻐﻪ را ﻟﻤﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﮔﻔـﺖ ‪ " :‬اﻳـﻦ‬

‫ﻟﺒﻪ ﻫﺮ ﻣﺎده اي را در دﻧﻴﺎ ﻣﻲ ﺑﺮد ‪ .‬ﺑﺒﻴﻦ ‪".‬‬

‫و ﻗﺎﺷﻖ ﻧﻘﺮه اي را ﺑﻪ ﺗﻴﻐﻪ ﻓﺸﺮد ‪ .‬وﻳﻞ ﻛﻪ ﭼﺎﻗﻮ را در دﺳﺖ داﺷـﺖ ﺗﻨﻬـﺎ ﻣﻘﺎوﻣـﺖ ﻛﻤـﻲ را‬

‫اﺣﺴﺎس ﻛﺮد و ﺳﺮ ﻗﺎﺷﻖ روي ﻣﻴﺰ اﻓﺘﺎد ‪ ،‬ﺻﺎف ﺑﺮﻳﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬

‫‪261‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪262‬‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد اداﻣﻪ داد ‪ " :‬ﻟﺒﻪ ي دﻳﮕﺮ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪاﻧﻪ ﺗﺮ ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ‪ .‬ﺑﺎ آن ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴـﺪ درﻳﭽـﻪ اي‬

‫ﺑﻪ دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﺎز ﻛﻨﻴﺪ ‪ .‬اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻦ ‪ .‬ﻛﺎري را ﻣﻲ ﻛﻮﻳﻢ اﻧﺠﺎم ﺑﺪه ‪ ...‬ﺗﻮ ﺣﺎﻣـﻞ ﻫـﺴﺘﻲ ‪ .‬ﺑﺎﻳـﺪ‬

‫ﺑﺪاﻧﻲ ‪ .‬ﻏﻴﺮ از ﻣﻦ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﻳﺎدت ﺑﺪﻫﺪ ‪ ،‬و ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻢ زﻣﺎن زﻳﺎدي ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه ‪ .‬ﺑﻠﻨـﺪ‬

‫ﺷﻮ و ﮔﻮش ﻛﻦ ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﺻﻨﺪﻟﻲ اش را ﻋﻘﺐ داد و از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷـﺪ ‪ ،‬ﭼـﺎﻗﻮ را ﺑـﻪ ﻧﺮﻣـﻲ در دﺳـﺖ ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد ‪.‬‬

‫اﺣﺴﺎس ﺳﺮ ﮔﻴﺠﻪ ‪ ،‬ﺗﻬﻮع و ﻃﻐﻴﺎن ﻣﻲ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫آﻣﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ‪ " :‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ‪ " ...‬اﻣﺎ ﺟﻴﺎﻛﻮﻣﻮ ﭘﺎرادﻳﺰي ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﻲ ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬

‫" ﺳﺎﻛﺖ ﺑﺎش ! ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ‪ ...‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ‪ ...‬ﺗﻮ ﺣﻖ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﺪاري ! ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﮔـﻮش ﻛـﻦ ‪،‬‬

‫ﭼﻮن زﻣﺎن ﻛﻮﺗﺎه اﺳﺖ ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭼﺎﻗﻮ را ﺟﻠﻮ ﺑﮕﻴﺮ ‪ .‬اﻳﻦ ﻃﻮري ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﭼﺎﻗﻮ ﻧﻴـﺴﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻲ ﺑـﺮد ‪،‬‬

‫ذﻫﻦ ات اﺳﺖ ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آن ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻲ ‪ .‬ﭘﺲ ﻓﻜﺮ ﻛﻦ ‪ :‬ذﻫﻦ ات را روي ﻧﻮك ﭼﺎﻗﻮ ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻛـﻦ ‪،‬‬

‫ﭘﺴﺮ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺣﺮﻛﺖ اش ﺑﺪه ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ آرام ‪ .‬دﻧﺒﺎل ﺷﻜﺎﻓﻲ ﺑﺴﻴﺎر ﻛﻮﭼـﻚ ﻣﻴﮕـﺮدي ﻛـﻪ ﻫﺮﮔـﺰ ﺑـﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺖ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻲ آن را ﺑﺒﻴﻨﻲ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧـﻮك ﭼـﺎﻗﻮ آن را ﭘﻴـﺪا ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ اﮔـﺮ ذﻫـﻦ ات را‬

‫ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻛﻨﻲ ‪ .‬دﺳﺖ ات را آرام در ﻫﻮا ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺪه ﺗﺎ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﻜﺎف دﻧﻴﺎ را اﺣﺴﺎس ﻛﻨـﻲ‬

‫‪ "...‬وﻳﻞ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد اﻳﻨﻜﺎر را ﺑﻜﻨﺪ ‪.‬اﻣﺎ ﺳﺮش ﺻﺪا ﻣﻲ ﻛـﺮد و دﺳـﺖ ﭼـﭗ اش ﺑـﻪ ﺷـﺪت ﻣـﻲ‬

‫ﻟﺮزﻳﺪ ‪ ،‬دوﺑﺎره دو اﻧﮕﺸﺖ اش را دﻳﺪ ﻛﻪ روي ﺑﺎم اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣـﺎدرش ﻓﻜـﺮ ﻛـﺮد ‪ ،‬ﻣـﺎدر‬

‫‪262‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪263‬‬

‫ﺑﻴﭽﺎره اش ‪ ...‬ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ؟ ﭼﻄـﻮر او را دﻟـﺪاري ﻣـﻲ داد ؟ او ﭼﻄـﻮر ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ ﻣـﺎدر را‬

‫دﻟﺪاري ﺑﺪﻫﺪ ؟ ﭼﺎﻗﻮ را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺧﻢ ﺷﺪ دﺳﺖ ﻣﺠﺮوح اش را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﺮﻳـﻪ ﻛـﺮد ‪.‬‬

‫ﻫﻤﻪ ي اﻳﻦ ﻫﺎ ﺧﺎرج از ﺗﺤﻤﻞ او ﺑﻮد ‪ .‬ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﻳﻪ ﮔﻠﻮ و ﺳﻴﻨﻪ اش را ﻣﻲ ﻟﺮزاﻧـﺪ و اﺷـﻚ ﻫـﺎ‬

‫ﭼﺸﻢ اش را ﻣﺎت ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي ﻣﺎدرش ﮔﺮﻳﻪ‬

‫ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬آن ﻣﺤﺒﻮب ﻋﺰﻳﺰ ‪ ،‬ﻧﺎﺷﺎد ‪ ،‬وﺣﺸﺖ زده و ﺑﻴﭽﺎره اش ‪ ...‬او را ﺗﺮك ﻛﺮده ﺑـﻮد ‪ ،‬او را‬

‫رﻫﺎ ﻛﺮده ﺑﻮد ‪...‬‬

‫دﻟﺘﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ اﺣﺴﺎس ﻏﺮﻳﺒﻲ در او ﭘﻴﺪا ﺷﺪ و ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ راﺳﺖ ﭼـﺸﻢ اش را‬

‫ﭘﺎك ﻛﺮد و دﻳﺪ ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﺳﺮش را روي زاﻧﻮي او ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ ‪ .‬ﺷﻴﺘﺎن ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺳـﮓ ﮔﺮﮔـﻲ‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻏﻤﮕﻴﻦ و اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻲ ﺑﻪ او ﺧﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑـﻪ آراﻣـﻲ دﺳـﺖ ﻣﺠـﺮوح‬

‫وﻳﻞ را ﻟﻴﺴﻴﺪ و ﻟﻴﺴﻴﺪ و دوﺑﺎره ﺳﺮش را روي زاﻧﻮي وﻳﻞ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ در دﻧﻴﺎي ﻻﻳﺮا ﻳﻚ ﻓﺮد ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺷﻴﺘﺎن ﻛﺲ دﻳﮕﺮ را ﻟﻤﺲ ﻛﻨﺪ و اﮔﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ‬

‫ﺣﺎل ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن را ﻟﻤﺲ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ادب ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﻪ آﮔـﺎﻫﻲ از آن ﻣﻤﻨﻮﻋﻴـﺖ ‪ .‬ﺣـﺎﻻ‬

‫ﻧﻔﺲ ﻻﻳﺮا ﺑﻨﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﺷﻴﺘﺎن اش ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮده ﺑـﻮد ‪ ،‬ﺑﻌـﺪ ﺷـﺐ ﭘـﺮه اي‬

‫ﻛﻮﭼﻚ ﺷﺪ و آﻣﺪ روي ﺷﺎﻧﻪ ﻻﻳﺮا ﭘﺮ زد ‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮد داﺷﺖ ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻧﻪ ﺑﺎ ﻧﺎﺑـﺎوري‪.‬‬

‫ﺣﺘﻤﺎً ﻗﺒﻼً ﺷﻴﺘﺎن دﻳﺪه ﺑﻮد ؛ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل او ﺑﻪ دﻧﻴﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺳﻔﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪263‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪264‬‬

‫ﺣﺮﻛﺖ ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﻣﻮﺛﺮ اﻓﺘﺎد ‪ .‬وﻳـﻞ آب دﻫـﺎﻧﺶ را ﻗـﻮرت داد و دوﺑـﺎره از ﺟـﺎ ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﺪ و‬

‫اﺷﻚ ﻫﺎﻳﺶ را ﭘﺎك ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ ‪ ،‬دوﺑﺎره اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪ .‬ﺑﮕﻮ ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻢ ‪" .‬‬

‫اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ذﻫﻦ اش ﻓﺸﺎر آورد ﺗﺎ ﻛﺎري را ﻛﻪ ﺟﻴﺎﻛﻮﻣﻮ ﭘـﺎرادﻳﺰي ﻣـﻲ ﮔﻔـﺖ اﻧﺠـﺎم ﺑﺪﻫـﺪ ‪،‬‬

‫دﻧﺪان ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻓﺸﺮد ‪ ،‬از ﻓﺮط ﺗﻼش ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ و ﻋﺮق ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺑـﻲ ﻗـﺮاري‬

‫ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ وﺳﻂ ﻛﺎر ﺑﭙﺮد ‪ ،‬ﭼﻮن اﻳﻦ ﻓﺮآﻳﻨﺪ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﻫﻢ ﻫﻤـﻴﻦ ﻃـﻮر ‪ ،‬و‬

‫ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻛﻴﺘﺲ ﺷﺎﻋﺮ ‪ ،‬ﻫﺮ ﻛﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺷﺎن ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻓﺸﺎر آوردن ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﻤﻲ ﺗـﻮان‬

‫ﺑﻪ ﻫﺪف رﺳﻴﺪ ‪ .‬وﻟﻲ ﺟﻠﻮي زﺑﺎن اش را ﮔﺮﻓﺖ و دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻗﻼب ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﻪ آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﺑﺲ اﺳﺖ ‪ ،‬اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻦ ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻓﺸﺎرﻧﻴﺎور ‪ .‬اﻳﻦ ﻳـﻚ ﺧﻨﺠـﺮ‬

‫ﻇﺮﻳﻒ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻳﻚ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺳﻨﮕﻴﻦ ‪ .‬آن را ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺤﻜﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ اي ‪ .‬اﻧﮕﺸﺘﺎن ات را ﺷـﻞ ﻛـﻦ ‪.‬‬

‫ﺑﮕﺬار ذﻫﻦ ات دﺳﺖ ات را ﺑﻪ ﭘﻨﺠﻪ و ﭘﻨﺠﻪ ي دﺳﺖ ات را ﺑﻪ دﺳﺘﻪ ي ﭼﺎﻗﻮ و ﺳـﭙﺲ ﺗﻴﻐـﻪ ي‬

‫آن ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻨﺪ ‪ .‬ﻋﺠﻠﻪ ﻧﻜﻦ ‪ ،‬آرام ‪ ،‬ﺑﻪ زور اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻜﻦ ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺗﻤﺮﻛﺰ ﺗﺎ ﻧﻮك ﭼﺎﻗﻮ ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺟﺎ‬

‫ﻛﻪ ﺗﻴﺰﺗﺮﻳﻦ ﺟﺎي ﺗﻴﻐﻪ اﺳﺖ ‪ .‬ﺧﻮدت ﻧﻮك ﭼﺎﻗﻮ ﻣﻲ ﺷﻮي ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻦ ‪ .‬ﺑﺮو آﻧﺠـﺎ و‬

‫اﻳﻦ را اﺣﺴﺎس ﻛﻦ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺮد ‪" .‬‬

‫‪264‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪265‬‬

‫وﻳﻞ دوﺑﺎره ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﺷﺪت و ﺣﺪت را در او ﻣﻲ دﻳﺪ ‪ ،‬ﻓﻚ اش ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ ‪ ،‬ﺑﻌـﺪ دﻳـﺪ‬

‫ﻛﻪ آراﻣﺸﻲ ﺑﺮ او ﻏﻠﺒﻪ ﻛﺮد و او را راﺣﺖ و ﭘﺎﻻﻳﺶ ﻛﺮد ‪ .‬آن ﻗﺪرت آرام ﻛﻨﻨﺪه ﺧﻮد وﻳـﻞ ﺑـﻮد ‪...‬‬

‫ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻴﺘﺎن اش ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎ ﺧﻴﻠﻲ دل اش ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﻴﺘﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ! ﺗﻨﻬﺎﻳﻲ ﻧﺎﺷـﻲ از آن‬

‫‪ ...‬ﻋﺠﻴﺐ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ؛ ﻛﺎري ﻛﻪ ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﺎ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨـﺪ ﻣﺎﻳـﻪ ي‬

‫ﺗﻌﺠﺐ ﻻﻳﺮا ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬دﺳﺖ اش را ﺑﻪ ﺳﻮي ﺷﻴﺘﺎن ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ اش ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻗﺎﻗﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد دراز‬

‫ﻛﺮد و او روي ﭘﺎي ﻻﻳﺮا ﭘﺮﻳﺪ ‪.‬‬

‫در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻟﺮزش ﺑﺪن وﻳﻞ ﺗﻤﺎم ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻧﺒﻮد ‪ ،‬ﺣـﺎﻻ‬

‫ﺑﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﻣﺘﻔﺎوت ﺗﻤﺮﻛﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﭼﺎﻗﻮ ﻫﻢ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ آن رﻧـﮓ‬

‫ﻫﺎي ﻣﺎت روي ﺗﻴﻐﻪ ﺑﻮد ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ از ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻛﻪ در دﺳﺖ وﻳﻞ ﺧﻮش ﻧﺸـﺴﺘﻪ ﺑـﻮد ‪ ،‬اﻣـﺎ ﺣﺮﻛـﺎت‬

‫ﻇﺮﻳﻔﻲ را ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻧﻮك ﭼﺎﻗﻮ اﻧﺠﺎم ﻣﻲ داد ﻫﺪف ﻣﻨﺪ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬دﺳﺖ اش را ﺑﻪ ﻳـﻚ ﺳـﻮ‬

‫ﻣﻲ ﺑﺮد ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﭼﺎﻗﻮ را ﻣﻲ ﮔﺮداﻧﺪ و ﺳﻮي دﻳﮕﺮ را اﻣﺘﺤﺎن ﻣـﻲ ﻛـﺮد ‪ ،‬ﻣـﺪام ﺑـﺎ ﻟﺒـﻪ ي ﻧﻘـﺮه اي‬

‫اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻲ ﻛﺮد ؛ ﺑﻌﺪ اﻧﮕﺎر ﭘﺎرﮔﻲ ﻛﻮﭼﻜﻲ در ﻫﻮا ﭘﻴﺪا ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ ؟ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ؟ "‬

‫‪265‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪266‬‬

‫" ﺑﻠﻪ ‪ .‬ﺑﻪ زور ﻋﻤﻞ ﻧﻜﻦ ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮﮔﺮد ﻋﻘﺐ ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺮد ﺑﻪ ﺧﻮدت ‪ " .‬ﻻﻳﺮا ﺗﺼﻮر ﻛﺮد ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧـﺪ‬

‫روح وﻳﻞ را ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻪ دارد از ﺗﻴﻐﻪ ي ﭼﺎﻗﻮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﺳﺖ اش ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدد و از دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‬

‫ﻗﻠﺐ اش روان ﻣﻲ ﺷﻮد ‪ .‬وﻳﻞ ﻋﻘﺐ اﻳﺴﺘﺎد ‪ ،‬دﺳﺖ اش را اﻧﺪاﺧﺖ و ﭘﻠﻚ زد ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺟﻴﺎﻛﻮﻣﻮ ﭘﺎرادﻳﺰي ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﭼﻴﺰي اﺣﺴﺎس ﻛﺮدم ‪ .‬اول ﭼﺎﻗﻮ در ﻫـﻮا ﺷـﻨﺎور ﺑـﻮد و ﺑﻌـﺪ‬

‫ﺣﺲ ﻛﺮدم ‪" ...‬‬

‫" ﺧﻮب اﺳﺖ ‪ .‬ﺣﺎﻻ دوﺑﺎره ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر وﻗﺘﻲ آن را ﺣﺲ ﻛﺮدي ﭼﺎﻗﻮ را ﻓﺮو ﻛﻦ و ﺑﻜـﺶ ‪ .‬ﺑـﺮش‬

‫ﺑﺪه ‪ .‬ﺗﺮدﻳﺪ ﻧﻜﻦ ‪ .‬ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻜﻦ ‪ .‬ﭼﺎﻗﻮ را ﻧﻴﻨﺪاز ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻤﻲ ﺧﻢ ﻣﻲ ﺷﺪ و دو ﺳﻪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻖ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و دﺳﺖ ﭼـﭗ اش را زﻳـﺮ ﺑـﺎزوي‬

‫دﻳﮕﺮش ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﺪ ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺼﻤﻢ ﺑﻮد ؛ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ دوﺑﺎره اﻳﺴﺘﺎد و ﭼـﺎﻗﻮ‬

‫را ﺟﻠﻮ ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬‬

‫اﻳﻨﺒﺎر راﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﻮد ‪ .‬او ﻛﻪ ﺣﺎﻻ اﻳﻦ اﺣﺴﺎس را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ دﻧﺒﺎل ﭼـﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ و در ﻛﻤﺘﺮ از ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ دوﺑﺎره وﺟﻮد آن ﺷﻜﺎف ﻛﻮﭼﻚ و ﻏﺮﻳﺐ را ﺣﺲ ﻛﺮد ‪ .‬ﻣﺜـﻞ اﻳـﻦ‬

‫ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﻮك ﻳﻚ ﭼﺎﻗﻮي ﺟﺮاﺣﻲ ﺑﺎ ﻇﺮاﻓﺖ ﻓﺎﺻﻠﻪ ي ﺑﻴﻦ دو ﺑﺨﻴﻪ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ ‪ .‬ﻟﻤـﺲ ﻛـﺮد ‪،‬‬

‫ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬دوﺑﺎره ﻟﻤﺲ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺎن ﻛﺎري را ﻛﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﻧﺠـﺎم‬

‫داد و ﺑﺎ ﻟﺒﻪ ﻧﻘﺮه اي از ﺑﻐﻞ ﺑﺮﻳﺪ‪.‬‬

‫‪266‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪267‬‬

‫ﺧﻮب ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﻴﺎﻛﻮﻣﻮ ﭘﺎرادﻳﺰي ﺑﻪ او ﻳﺎد آوري ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻜﻨـﺪ‪ .‬ﺑـﺎ دﻗـﺖ ﭼـﺎﻗﻮ را‬

‫ﮔﺮﻓﺖ و آن را روي ﻣﻴﺰ ﮔﺬاﺷﺖ ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﺷﻮد ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﺣﺎﻻ ﺳﺮﭘﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ‪،‬‬

‫ﺣﻴﺮت زده ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﻮن وﺳﻂ آن اﺗﺎق ﻛﻮﭼﻚ و ﻏﺒﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﭘﻨﺠﺮه اي درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎن ﻛﻪ زﻳـﺮ‬

‫درﺧﺘﺎن ﻣﻤﺮز ﺑﻮد دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ :‬ﻓﻀﺎﻳﻲ در ﻫﻮا ﻛﻪ از آن ﻣﻲ ﺷﺪ دﻧﻴﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ را دﻳﺪ ‪.‬‬

‫و ﭼﻮن ﺑﺎﻻي ﺑﺮج ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬در آن دﻧﻴﺎ ﻫﻢ در ارﺗﻔﺎﻋﺎت ﺷﻤﺎل آﻛﺴﻔﻮرد ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑـﺮ‬

‫ﻓﺮاز ﻳﻚ ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﻛﻪ ﺧﺎرج از ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ‪.‬درﺧﺘﺎن ﻣﻤﺮز ﻛﻤﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ؛ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ‪ ،‬درﺧﺘـﺎن ‪،‬‬

‫و ﺟﺎده ﻫﺎ و از ﻓﺎﺻﻠﻪ اي دور ﺑﺮج ﻫﺎ و ﻣﻨﺎره ﻫﺎي ﺷﻬﺮ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫اﮔﺮ ﻗﺒﻼ ﭘﻨﺠﺮه ي اول را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﺮه ﻧﺎﺷﻲ از ﺧﻄﺎي ﭼﺸﻢ اﺳﺖ‬

‫‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺼﺮي ﻧﺒﻮد ‪ :‬از آن درﻳﭽﻪ ﻫﻮا ﺑﻪ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻣـﻲ آﻣـﺪ و ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻨﺪ ﺑـﻮي دود‬

‫ﺗﺮاﻓﻴﻚ را ﻛﻪ در دﻧﻴﺎي ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ﺣﺲ ﻛﻨﻨﺪ ‪ .‬ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﭼﻠﭽﻠـﻪ ﺷـﺪ و ﺑـﻪ آن‬

‫دﻧﻴﺎ ﭘﺮ ﮔﺸﻮد ‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ در ﻫﻮا ﺑﺎل زد و ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺑﺮﮔﺮدد وروي ﺷﺎﻧﻪ ي ﻻﻳﺮا ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ﺣـﺸﺮه‬

‫اي را در ﻫﻮا ﻗﺎﭘﻴﺪ و ﺧﻮرد ‪.‬‬

‫ﺟﻴﺎﻛﻮﻣﻮ ﭘﺎرادﻳﺰي ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻏﻤﮕﻴﻦ و ﻧﮕﺮان ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﻳﻦ از ﺑﺎز ﻛﺮدن‬

‫‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺴﺘﻦ را ﻫﻢ ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮي ‪" .‬‬

‫‪267‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪268‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻋﻘﺐ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺮاي وﻳﻞ ﺟﺎ ﺑﺎز ﻛﻨﺪ و ﭘﻴﺮﻣﺮد رﻓﺖ ﻛﻨﺎر وﻳـﻞ اﻳـﺴﺘﺎد ‪ .‬ﻟﺒـﻪ ي ﭘﻨﺠـﺮه را‬

‫ﻟﻤﺲ ﻛﻦ ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ در اﺑﺘﺪا روي ﭼﺎﻗﻮ ﺗﻤﺮﻛﺰ و آن را ﺣﺲ ﻛﺮدي ‪ .‬آن راﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲ ﻛﻨـﻲ‬

‫‪ ،‬ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ روح ات را ﺑﻪ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺘﺎن ات ﺟﺎري ﻛﻨﻲ ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ آرام دﺳﺖ ﺑﻜﺶ ؛ آن ﻗﺪر دﺳﺖ‬

‫ﺑﻜﺶ ﺗﺎ ﻟﺒﻪ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻲ ‪ .‬ﺑﻌﺪ آن را ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﭽﺴﺒﺎن ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ‪ .‬ﺳﻌﻲ ﻛﻦ ‪" .‬‬

‫اﻣﺎ وﻳﻞ داﺷﺖ ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ذﻫﻦ اش را ﺑﻪ ﺗﻌـﺎدﻟﻲ ﻛـﻪ ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ ﺑﺮﺳـﺎﻧﺪ و‬

‫ﻫﻤﻴﻦ او را ﻧﺎراﺣﺖ و ﻧﺎراﺣﺖ ﺗﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﻻﻳﺮا دﻳﺪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ دارد ﻣﻲ اﻓﺘﺪ ‪.‬‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ دﺳﺖ راﺳﺖ او را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﮔﻮش ﻛﻦ ‪ ،‬وﻳﻞ ‪ ،‬ﺑﮕﻴﺮ ﺑﻨﺸﻴﻦ ‪ .‬اﻻن ﻣﻲ ﮔـﻮﻳﻢ‬

‫ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻲ ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻳﻜﺪﻗﻴﻘﻪ ﺑﻨﺸﻴﻦ ‪ ،‬ﭼﻮن دﺳﺖ ات درد ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﻫﻤـﻴﻦ ﺗﻤﺮﻛـﺰت را ﺑـﺮ‬

‫ﻣﻲ زﻧﺪ ‪ .‬ﺷﻚ ﻧﺪارم ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد ‪" .‬‬ ‫ﻫﻢ‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻫﺮ دو دﺳﺖ اش را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﺑﻌﺪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻋﻘﻴﺪه داد ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و دوﺑﺎره ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﻻﻳﺮا ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪ .‬ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﭼﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﻲ ﻛﺮدم ؟ "‬

‫ﻏﺮق ﻟﻜﻪ ﻫﺎي ﺧﻮن ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻧﮕﺮان ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ ‪ .‬اﻋﺼﺎب اش داﻏﺎن ﺑـﻮد ‪ :‬ﻓـﻚ اش را‬

‫ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻓﺸﺮد ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﺎ روي زﻣﻴﻦ ﺿﺮب ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺗﻨﺪ ﻧﻔﺲ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ‪.‬‬

‫‪268‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪269‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬از زﺧﻢ ات اﺳﺖ ‪ .‬اﺷﺘﺒﺎﻫﻲ ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻧﺸﺪي ‪ .‬ﻛـﺎر را درﺳـﺖ اﻧﺠـﺎم دادي ‪ ،‬اﻣـﺎ‬

‫دﺳﺖ ات ﻧﻤﻲ ﮔﺬارد ﺗﻤﺮﻛﺰ ﻛﻨﻲ ‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﻣﻲ ﺷﻮد ﺑﻪ ﺳـﺎدﮔﻲ آن را ﻧﺎدﻳـﺪه ﮔﺮﻓـﺖ ‪،‬‬

‫ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ از ﻓﻜﺮت ﺑﻴﺮون اش ﻧﻜﻨﻲ ‪" .‬‬

‫" ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﻴﺴﺖ ؟ "‬

‫" ﺧﺐ ‪ ،‬ﺗﻮ ﺳﻌﻲ داري ﺑﺎ ذﻫﻦ ات دو ﻛﺎر اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻲ و ﻫﺮ دو را ﻫﻤﺰﻣﺎن ‪ .‬ﺳـﻌﻲ داري درد‬

‫را ﻧﺎدﻳﺪه ﺑﮕﻴﺮي و آن ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺒﻨﺪي ‪.‬ﻳﺎدم ﻣﻲ آﻳﺪ ﻳﻚ ﺑﺎر ﻛﻪ وﺣﺸﺖ زده ﺑﻮدم ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ‬

‫واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را ﻫﻢ ﺑﺨﻮاﻧﻢ ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺎﻳﺪ دﻳﮕﺮ ﻋﺎدت ﻛﺮده ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫـﺮ ﺣـﺎل وﺣـﺸﺖ زده ﺑـﻮدم و‬

‫واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را ﻫﻢ ﺧﻮاﻧﺪم ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻫﻢ ذﻫﻦ ات را اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﺪه و ﺑﮕﻮ ﺑﻠﻪ ‪ ،‬دﺳﺖ ام درد ﻣﻲ ﻛﻨـﺪ‬

‫‪ ،‬ﻣﻲ داﻧﻢ ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﻌﻲ ﻧﻜﻦ از ﻓﻜﺮت ﺑﻴﺮون اش ﻛﻨﻲ ‪" .‬‬

‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﻛﻤﻲ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ﻧﻔﺲ اش ﻛﻤﻲ آرام ﺗﺮ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ ‪ ،‬ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪" .‬‬

‫واﻳﻦ ﺑﺎر ﺧﻴﻠﻲ راﺣﺖ ﺗﺮ ﺑﻮد ‪ .‬دﺳﺖ اش دﻧﺒﺎل ﻟﺒﻪ ي درﻳﭽﻪ ﮔﺸﺖ ‪ ،‬در ﻋﺮض ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ آن‬

‫را ﭘﻴﺪا ﻛﺮد و ﻛﺎري را ﻛﻪ ﺟﻴﺎﻛﻮﻣﻮ ﭘﺎرادﻳﺰي ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد اﻧﺠﺎم داد ‪ :‬ﻟﺒﻪ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ رﺳﺎﻧﺪ ‪ .‬راﺣﺖ‬

‫ﺗﺮﻳﻦ ﻛﺎر دﻧﻴﺎ ﺑﻮد ‪ .‬اﻧﺪﻛﻲ اﺣﺴﺎس ﺷﺎدي ﺑﻪ او دﺳﺖ داد و ﺑﻌﺪ ﭘﻨﺠﺮه ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷـﺪ ‪ .‬درﻳﭽـﻪ ﺑـﻪ‬

‫دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮ ﻣﺴﺪود ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪269‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪270‬‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻏﻼﻓﻲ ﭼﺮﻣﻲ ﺑﻪ او داد ﻛﻪ آﺳﺘﺮي ﺳﺨﺖ و ﺷﺎﺧﻲ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺳﮕﻚ ﻫﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﭼـﺎﻗﻮ را‬

‫ﻣﺤﻜﻢ ﻧﮕﻪ ﻣﻲ داﺷﺖ ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﻮﭼﻚ ﺗـﺮﻳﻦ ﺣﺮﻛـﺖ ﭼـﺎﻗﻮ ﻣﻤﻜـﻦ ﺑـﻮد ﻣﻨﺠـﺮ ﺑـﻪ ﭘـﺎره ﺷـﺪن‬

‫ﺿﺨﻴﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﭼﺮم ﻫﺎ ﺑﺸﻮد ‪ .‬وﻳﻞ ﭼﺎﻗﻮ را ﻏﻼف ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺧـﺎم دﺳـﺘﻲ ﺳـﮕﻜﻬﺎ را ﺗـﺎ ﺟـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ‬

‫ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺟﻴﺎﻛﻮﻣﻮ ﭘﺎرادﻳﺰي ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﻳﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺪي ﺑﺎﺷﺪ ‪ .‬اﮔﺮ روزﻫﺎ و ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ وﻗـﺖ‬

‫داﺷﺘﻴﻢ ‪ .‬ﻣﺎﺟﺮاي اﻳﻦ ﭼﺎﻗﻮي ﻇﺮﻳﻒ را ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺗﻌﺮﻳـﻒ ﻣـﻲ ﻛـﺮدم ‪ ،‬ﻫﻤـﻴﻦ ﻃـﻮر ﺗﺎرﻳﺨﭽـﻪ ي‬

‫ﻣﺠﻤﻊ ﺑﺮج ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و ﻛﻞ داﺳﺘﺎن اﻳﻦ دﻧﻴﺎي وﻳﺮان و ﻓﺎﺳﺪ را ‪ .‬اﺷﺒﺎح ﺣﺎﺻﻞ اﺷـﺘﺒﺎه ﺧـﻮد ﻣـﺎ‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﻓﻘﻂ اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮدﻣﺎن ‪ ،‬آﻧﻬﺎ آﻣﺪﻧﺪ ﭼﻮن اﺳﻼف ﻣﻦ ‪ ،‬ﻛﻴﻤﻴـﺎ ﮔـﺮان ‪ ،‬ﻓﻼﺳـﻔﻪ ‪ ،‬ﻣـﺮدان‬

‫داﻧﺸﻤﻨﺪ در ژرف ﺗﺮﻳﻦ ﺟﻨﺒﻪ ﻫﺎي ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺗﺤﻘﻴﻖ و ﺗﻔﺤﺺ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ .‬درﺑﺎره ي ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻫـﺎﻳﻲ‬

‫ﻛﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮﻳﻦ ذرات را ﺑﻪ ﻫﻢ وﺻﻞ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻨﺠﻜـﺎو ﺑﻮدﻧـﺪ ‪ .‬ﻣـﻲ داﻧﻴـﺪ ﻣﻨﻈـﻮرم از ﭘﻴﻮﻧـﺪ‬

‫ﭼﻴﺴﺖ ؟ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ اﺗﺼﺎل ﻣﻲ ﺷﻮد ‪.‬‬

‫" ﺧﺐ ‪ ،‬اﻳﻨﺠﺎ ﺷﻬﺮي ﺗﺠﺎري ﺑﻮد ‪ .‬ﺷﻬﺮ ﺑﺎزرﮔﺎن ﻫﺎ و ﺑﺎﻧﻜﺪارﻫﺎ ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛـﺮدﻳﻢ آن ﭘﻴﻮﻧـﺪﻫﺎ‬

‫را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ ﭘﻴﻮﻧﺪ را ﻣﻲ ﺷﻮد ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ و ﻗﺮار داد و آن را ﺧﺮﻳﺪ و ﻓـﺮوش‬

‫ﻛﺮد ‪ ...‬اﻣﺎ درﺑﺎره ي اﻳﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻫﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ ‪ .‬آﻧﻬـﺎ را از ﻫـﻢ ﺟـﺪا ﻛـﺮدﻳﻢ و ﮔﺬاﺷـﺘﻴﻢ‬

‫اﺷﺒﺎح وارد دﻧﻴﺎﻣﺎن ﺷﻮﻧﺪ ‪" .‬‬

‫‪270‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪271‬‬

‫وﻳﻞ ﭘﺮﺳﻴﺪ ‪ " :‬اﺷﺒﺎح از ﻛﺠﺎ ﻣﻲ آﻳﻨﺪ ؟ ﭼﺮا ﭘﻨﺠﺮه زﻳﺮ آن درﺧﺖ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎز اﺳـﺖ ‪ ،‬ﻫﻤـﺎن‬

‫ﻛﻪ ﻣﺎ از آن آﻣﺪﻳﻢ ؟ در دﻧﻴﺎ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎي دﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ؟ "‬

‫" اﻳﻨﻜﻪ اﺷﺒﺎح از ﻛﺠﺎ آﻣﺪه اﻧﺪ ﻳﻚ ﻣﻌﻤﺎ اﺳﺖ ‪ -‬از دﻧﻴـﺎﻳﻲ دﻳﮕـﺮ ‪ ،‬از ﺳـﻴﺎﻫﻲ ﻓـﻀﺎ ‪ ...‬ﭼـﻪ‬

‫ﻛﺴﻲ ﻣﻲ داﻧﺪ ؟ ﻣﻬﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺎ را وﻳﺮان ﻛﺮده اﻧﺪ ‪ .‬آﻳﺎ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﭘﻨﺠـﺮه‬

‫ﻫﺎي دﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ؟ ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺗﺎﻳﻲ ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺖ ﻫـﺎ ﻳـﻚ ﺣﺎﻣـﻞ ﻣﻤﻜـﻦ اﺳـﺖ ﺑـﻲ‬

‫ﺗﻮﺟﻬﻲ ﻳﺎ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻜﺎري ﻛﻨﺪ ‪ ،‬ﻳﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻜﻨﺪ ﭘﻨﺠﺮﻫﺎي را ﺑﺒﻨـﺪد ‪ .‬و ﭘﻨﺠـﺮه اي ﻛـﻪ ﺷـﻤﺎ از آن‬

‫آﻣﺪه اﻳﺪ و زﻳﺮ درﺧﺘﺎن ﻣﻤﺮز اﺳﺖ ‪ ...‬ﺧﻮدم آن را ﺑﺎز ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ‪ ،‬ﺣﺎﺻﻞ ﻳـﻚ ﻟﺤﻈـﻪ ﺣﻤﺎﻗـﺖ‬

‫ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺨﺸﺶ اﺳﺖ ‪ .‬ﻣﺮدي ﻫﺴﺖ ﻛﻪ از او ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ و ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮﻳـﻖ‬

‫او را ﺑﻪ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﻜﺸﺎﻧﻢ ﺗﺎ ﻃﻌﻤﻪ ي اﺷﺒﺎح ﺷﻮد ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺑﺎﻫﻮش ﺗﺮ از آن ﻫﺴﺖ ﻛـﻪ ﮔـﻮل‬

‫ﺑﺨﻮرد ‪ .‬او ﭼﺎﻗﻮ را ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ‪ .‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﮕﺬارﻳﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ اش ﺑﻴﻔﺘﺪ ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ و ﻻﻳﺮا ﻧﮕﺎﻫﻲ رد و ﺑﺪل ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺣﺮف اش را ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻤﺎم و دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎز ﻛـﺮد ‪ " .‬ﺧـﺐ ‪ ،‬ﺗﻨﻬـﺎ ﻛـﺎري ﻛـﻪ ﻣـﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻜﻨﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﺎﻗﻮ را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻫﻢ وﻃﺮز اﺳﺘﻔﺎده از آن را ﻧﺸﺎن ات ﺑﺪﻫﻢ ﻛـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ‬

‫ﻛﺎر را ﻛﺮدم ‪ ،‬و ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻣﺠﻤﻊ را ﻗﺒﻞ از زوال ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ ‪ .‬اول آﻧﻜﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺒﻞ از آﻧﻜـﻪ ﭘﻨﺠـﺮه‬

‫اي را ﺑﺒﻨﺪي ﭘﻨﺠﺮه ي دﻳﮕﺮي ﺑﺎز ﻧﻜﻦ ‪ .‬دوم آﻧﻜﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﮕﺬار ﻛـﺲ دﻳﮕـﺮي از ﭼـﺎﻗﻮ اﺳـﺘﻔﺎده‬

‫‪271‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪272‬‬

‫ﻛﻨﺪ ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﺎل ﺗﻮﺳﺖ ‪ .‬ﺳﻮم آﻧﻜﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮاي ﻣﻘﺎﺻﺪ اﺑﺘﺪاﻳﻲ از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻜﻦ ‪ .‬ﭼﻬـﺎرم آﻧﻜـﻪ‬

‫ﭘﻨﻬﺎن ﻧﮕﻪ اش دار ‪ .‬اﮔﺮ ﻗﻮاﻧﻴﻦ دﻳﮕﺮي ﺑﻮده ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ام و اﮔﺮ ﻓﺮاﻣـﻮش ﻛـﺮده ام ﺑـﻪ اﻳـﻦ‬

‫ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮده اﻧﺪ ‪ .‬ﭼﺎﻗﻮ دردﺳﺖ ﺗﻮﺳﺖ ‪ .‬ﺗﻮ ﺣﺎﻣﻞ آن ﻫﺴﺘﻲ ‪ .‬ﺣﺎﻣﻞ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﭽﻪ ﺑﺎﺷـﺪ‬

‫‪ ،‬اﻣﺎ دﻧﻴﺎي ﻣﺎ رو ﺑﻪ زوال اﺳﺖ وﻧﺸﺎﻧﻪ ي ﺣﺎﻣﻞ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﺮدﻳﺪ ‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺘﻲ ﻧﺎم ات را ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ‪.‬‬

‫ﻣﻲ ﻣﻴﺮم ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻲ داﻧﻢ داروﻫﺎي ﺳﻤﻲ ﻛﺠﺎ ﻫـﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﻗـﺼﺪ ﻧـﺪارم‬ ‫ﺣﺎﻻ ﺑﺮو ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ زودي‬

‫ﺳﺮاغ ام ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﭼﺎﻗﻮ را ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ات ﻣﻲ‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺗﺎ اﺷﺒﺎح ﺑﻪ‬

‫آﻳﻨﺪ ‪ .‬ﺑﺮو ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا آﻣﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ‪ " :‬اﻣﺎ آﻗﺎي ﭘﺎرادﻳﺰي ‪" ..‬‬

‫اﻣﺎ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد و اداﻣﻪ داد ‪ " :‬وﻗﺘﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻗﺼﺪي ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪه اﻳـﺪ‬

‫و ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺪاﻧﻴﺪ ﻗﺼﺪﺗﺎن ﭼﻴﺴﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آورده اﻧﺪ ﻣﻲ داﻧﻨـﺪ ‪ .‬ﺑﺮوﻳـﺪ ‪.‬‬

‫ﺗﻮ ﺷﺠﺎع ﻫﺴﺘﻲ و دوﺳﺖ ات ﺑﺎ ﻫﻮش ‪ .‬و ﭼﺎﻗﻮ را ﻫﻢ داري ‪ .‬ﺑﺮو ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻤﺎ واﻗﻌﺎً ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺧﻮدﺗﺎن را ﻣﺴﻤﻮم ﻛﻨﻴﺪ ؟ "‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮوﻳﻢ ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا اداﻣﻪ داد ‪ " :‬و ﻣﻨﻈﻮرﺗﺎن از ﺣﺮﻓﻲ ﻛﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ زدﻳﺪ ﭼﻪ ﺑﻮد ؟ "‬

‫وﻳﻞ دﺳﺖ او را ﻛﺸﻴﺪ ‪.‬‬

‫‪272‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪273‬‬

‫دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﻴﺎ ﺑﺮوﻳﻢ ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوﻳﻢ ‪ .‬ﻣﻤﻨﻮن آﻗﺎي ﭘﺎرادﻳﺰي ‪" .‬‬

‫دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﻮن آﻟﻮد و ﻏﺒﺎر آﻟﻮدش را دراز ﻛﺮد و ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺑﺎ او دﺳﺖ داد ‪ .‬ﺑﺎ ﻻﻳـﺮا‬

‫ﻫﻢ دﺳﺖ داد و ﺑﺮاي ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد و او ﻛﻪ ﻗﺎﻗﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ي ﺗﺸﻜﺮ‬

‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮد ‪.‬‬

‫وﻳﻞ دﺳﺖ ﺑﺮ ﭼﺎﻗﻮ ﻛﻪ در ﻏﻼف ﭼﺮﻣﻲ ﺑﻮد ﺟﻠﻮ اﻓﺘـﺎد و از ﭘﻠـﻪ ﻫـﺎي ﻋـﺮﻳﺾ و ﺗﺎرﻳـﻚ ﺑـﺮج‬

‫ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺖ ‪ .‬آﻓﺘﺎب در ﻣﻴﺪان ﻛﻮﭼﻚ ﮔﺮم ﺑﻮد و ﺳﻜﻮت ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺣﻜﻔﺮﻣﺎ ﺑﻮد ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﺑـﺎ اﺣﺘﻴـﺎط‬

‫ﻓﺮاوان ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻴﺎﺑﺎن ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد و ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﺑـﺎ ﮔﻔـﺘﻦ آﻧﭽـﻪ دﻳـﺪه ﺑـﻮد وﻳـﻞ را‬

‫ﻧﮕﺮان ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ؛ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ي ﻛﺎﻓﻲ ﻧﮕﺮاﻧﻲ داﺷﺘﻨﺪ ‪ .‬او را از ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻫـﺎ‬

‫را در آن دﻳﺪه ﺑﻮد دور ﻛﺮد ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﻟﻴﻮي ﺷﺒﺢ زده ﻣﺜﻞ ﻣﺮده ﻫـﺎ در آن اﻳـﺴﺘﺎده‬

‫ﺑﻮد ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً از ﻣﻴﺪان ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ ﻻﻳﺮا ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﻴﻨﺪازد ‪ .‬ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻛـﺎش ‪..‬‬

‫ﭼﻪ ﺗﺮﺳﻨﺎك اﺳﺖ ﻛﻪ ‪ ..‬ﺑﻴﭽﺎره ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ي دﻧﺪان ﻫﺎﻳﺶ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼـﺸﻢ ﻫـﺎﻳﺶ دﻳﮕـﺮ ﺳـﻮ‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ ‪ ...‬ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﻗﺪري زﻫﺮ ﻣﻲ ﺧﻮرد و ﻣﻲ ﻣﻴﺮد ‪ ،‬ﻛﺎش ‪" ..‬‬

‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﮔﺮﻳﻪ اش ﺑﮕﻴﺮد ‪.‬‬

‫‪273‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪274‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻫﻴﺲ ‪ ،‬درد ﻧﺪارد ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻓﺮو ﻣﻲ رود ‪ .‬ﺧﻮدش ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳـﻦ‬

‫اﺳﺖ ﻛﻪ اﺷﺒﺎح ﺳﺮاغ اش ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اوه ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻴﻢ ‪ ،‬وﻳﻞ ؟ ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻴﻢ ؟ ﺗﻮ ﺑـﺪﺟﻮري زﺧﻤـﻲ ﺷـﺪه اي و آن‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﻴﭽﺎره ‪ ...‬از اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮم ‪ ،‬واﻗﻌﺎً ﻣﺘﻨﻔﺮم ‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮم ﺑﺎ ﺧﺎك ﻳﻜﺴﺎن اش ﻛﻨﻢ ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﭼﻜـﺎر‬

‫ﻛﻨﻴﻢ ؟ "‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﺳﺎده اﺳﺖ ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎﻳـﺪ آن را ﺑـﺪزدﻳﻢ ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﻛﺎري اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻴﻢ ‪" .‬‬

‫‪274‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪275‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﻧﻬﻢ‬

‫دزدي‬

‫اول ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﺗﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﻨﺪ و ﻟﺒﺎس ﻋﻮض ﻛﻨﻨﺪ ‪ .‬واﺿﺢ ﺑﻮد ﻛـﻪ وﻳـﻞ ﻧﻤـﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻏﺮق در ﺧﻮن در اﻧﻈﺎر ﻇﺎﻫﺮ ﺷﻮد و دﻳﮕﺮ از ﺑﺮداﺷﺘﻦ اﺟﻨﺎس از ﻣﻐﺎزه ﻫﺎ اﺣـﺴﺎس‬

‫ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ‬ ‫ﮔﻨﺎه ﻧﻤﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ؛ ﭘﺲ ﻳﻚ دﺳﺖ ﻟﺒﺎس و ﻛﻔﺶ ﻧﻮ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻻﻳﺮا ﻛـﻪ‬

‫ﻛﻤﻚ ﻛﻨﺪ در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي دﻳﮕﺮ را ﺑﺒﻴﻨﺪ ‪ ،‬در آوردن اﻧﻬﺎ‬

‫ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻪ ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻗﺪري آب ﺟﻮﺷﺎﻧﺪ و وﻳﻞ آن را ﺑﻪ ﺣﻤﺎم ﺑﺮد و ﻟﺨﺖ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺶ را ﺑـﺸﻮﻳﺪ ‪.‬‬

‫درد ﮔﻨﮓ و ﺑﻲ اﻣﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﻻاﻗﻞ ﺟﺎي زﺧﻢ ﻫﺎ ﺗﻤﻴﺰ ﺑـﻮد و از آﻧﺠـﺎ ﻛـﻪ ﻃـﺮز ﻛـﺎر‬

‫ﭼﺎﻗﻮ را دﻳﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻫﻴﭻ ﺑﺮﺷﻲ ﺑﻪ ﺗﻤﻴﺰي آن ﻧﻴﺴﺖ ؛ اﻣﺎ از ﺟﺎي اﻧﮕﺸﺘﺎن ﻗﻄـﻊ‬

‫ﺷﺪه ﺧﻮن ﺟﺎري ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع ﺑﻪ او دﺳﺖ داد و ﻗﻠﺐ اش ﺗﻨﺪ زد‬

‫و ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي ﺷﺪﻳﺪ ﺗﺮ ﺷﻮد ‪ .‬ﻟﺒﻪ ي وان ﻧﺸﺴﺖ ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﻫـﺎﻳﺶ را ﺑـﺴﺖ و‬

‫ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻖ ﻛﺸﻴﺪ ‪.‬‬

‫‪275‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪276‬‬

‫در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد آرام ﺗﺮ ﺷﺪه ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﺸﻐﻮل ﺷـﺴﺖ و ﺷـﻮ ﺷـﺪ ‪ .‬ﺣـﺪاﻛﺜﺮ‬

‫ﺳﻌﻲ اش را ﻛﺮد و ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﺣﻮﻟﻪ ﻫﺎ ﻛﻪ ﻣﺪام ﺧﻮﻧﻲ ﺗﺮ ﻣـﻲ ﺷـﺪ ﺧـﺸﻚ ﻛـﺮد ‪ ،‬ﺑﻌـﺪ‬

‫ﻟﺒﺎس ﻫﺎي ﺟﺪﻳﺪ را ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد از ﺧﻮﻧﻲ ﺷﺪن آﻧﻬﺎ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻛﻨﺪ ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﺎﻳﺪ دوﺑﺎره دﺳﺘﻢ را ﺑﺎﻧﺪ ﭘﻴﭽﻲ ﻛﻨﻲ ‪ .‬ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻘـﺪر ﻣﺤﻜـﻢ ﻣـﻲ‬

‫ﺑﻨﺪي ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮن ﺑﻨﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻣﻠﺤﻔﻪ اي را ﭘﺎره ﻛﺮد و آن را ﻣﺤﻜﻢ دور ﺟﺮاﺣﺖ ﺑﺴﺖ ‪ .‬وﻳﻞ دﻧﺪان ﻫـﺎﻳﺶ را ﺑـﺮ‬

‫ﻫﻢ ﻓﺸﺮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮي اﺷﻚ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﮕﻴﺮد ‪ .‬ﺑﻲ آﻧﻜﻪ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﺪ آﻧﻬﺎ را ﭘﺎك ﻛﺮد‬

‫و ﻻﻳﺮا ﻫﻢ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰد ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻛﺎر ﺗﻤﺎم ﺷﺪ وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﻤﻨﻮن ‪ " .‬ﺑﻌـﺪ ﮔﻔـﺖ ‪ " :‬ﮔـﻮش ﻛـﻦ ‪ .‬ﻣـﻲ ﺧـﻮاﻫﻢ‬

‫ﭼﻴﺰي را ﺗﻮي ﻛﻮﻟﻪ ات ﻧﮕﻪ داري ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺮﮔـﺮدﻳﻢ ‪ .‬ﻓﻘـﻂ ﭼﻨـﺪ ﻧﺎﻣـﻪ اﺳـﺖ ‪ .‬اﮔـﺮ‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ آﻧﻬﺎ را ﺑﺨﻮاﻧﻲ ‪" .‬‬

‫ﺑﻪ ﺣﻤﺎم رﻓﺖ‪ ،‬ﻛﻴﻒ ﭼﺮﻣﻲ ﺳﺒﺰ رﻧﮓ را ﺑﻴﺮون آورد و ﭘﺎﻛﺖ ﭘﺴﺖ ﻫﻮاﻳﻲ را ﺑﻪ ﻻﻳـﺮا داد‬

‫‪.‬‬

‫" ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻧﻢ ﺷﺎن ‪ ،‬ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ ‪" ...‬‬

‫" ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ‪ ،‬و ﮔﺮﻧﻪ ﻧﻤﻲ ﮔﻔﺘﻢ ‪" .‬‬

‫‪276‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪277‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ را ﺗﺎ ﻛﺮد و وﻳﻞ روي رﺧﺘﺨﻮاب دراز ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ را ﻛﻨـﺎرش ﻛـﺸﻴﺪ و ﺑـﻪ‬

‫ﺧﻮاﺑﺮﻓﺖ ‪.‬‬

‫*‬

‫آن ﺷﺐ وﻳﻞ و ﻻﻳﺮا دزداﻧﻪ وارد راﻫﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ در ﻛﻨﺎر ﺑﻮﺗﻪ زارﻫﺎي ﭘﺮ درﺧﺖ ﺑﺎغ ﺳـﺮ‬

‫ﭼﺎرﻟﺰ ﺑﻮد ‪ .‬در ﺳﻤﺖ ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه در ﭘﺎرﻛﻲ ﭘﺮ ﭼﻤﻦ ﺑﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ وﻳﻼﻳـﻲ ﻗـﺪﻳﻤﻲ را اﺣﺎﻃـﻪ‬

‫ﻛﺮده ﺑﻮد و زﻳﺮ ﻧﻮر ﻣﺎه ﻣﻲ درﺧﺸﻴﺪ ‪ .‬ﻣﺪت زﻳﺎدي ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﺑﺮﺳﻨﺪ‬

‫‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺴﻴﺮ را در ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه ﻃﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ ﻣﻲ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ ﺗﺎ درﻳﭽﻪ اي اﻳﺠﺎد ﻛﻨﻨﺪ‬

‫و ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ در ﻛﺠﺎي دﻧﻴﺎي وﻳﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ درﻳﭽﻪ را ﻣﻲ ﺑـﺴﺘﻨﺪ ‪ .‬ﮔﺮﺑـﻪ‬

‫ﭘﻠﻨﮕﻲ ﻫﻢ ﻧﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﺎن ﻣﻲ آﻣﺪ ‪ .‬از وﻗﺘﻲ او را از دﺳﺖ ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎي ﺳـﻨﮓ‬

‫اﻧﺪاز ﻧﺠﺎت داده ﺑﻮدﻧﺪ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺑﻴﺪار ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ آﻧﻬﺎ را ﺗﺮك ﻛﻨﺪ‬

‫‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ اﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ او ﻫﻢ در اﻣﺎن اﺳﺖ ‪ .‬وﻳﻞ از اﻳﻦ ﺑﺎﺑـﺖ ﻣﻄﻤـﺌﻦ‬

‫ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺪون ﮔﺮﺑﻪ ﻫﻢ ﻛﻠﻲ دﻏﺪﻏﻪ ي ذﻫﻨﻲ داﺷﺖ ‪ ،‬ﭘﺲ ﺣﻀﻮر اورا ﻧﺎدﻳـﺪه ﮔﺮﻓـﺖ ‪ .‬در‬

‫ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺪت ﺑﺎ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻫﺎي ﭼﺎﻗﻮ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺷﻨﺎ ﻣﻲ ﺷﺪ و از ﺗﺴﻠﻂ ﺧﻮد ﺑﺮ آن ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺗﺮ ؛‬

‫اﻣﺎ ﺟﺮاﺣﺎت ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ آزارش ﻣﻲ داد ‪ ،‬ﺳﻮزﺷﻲ ﻋﻤﻴﻖ و ﺑﻲ وﻗﻔﻪ داﺷﺖ و ﺑﺎﻧـﺪي ﻛـﻪ‬

‫ﻻﻳﺮا دور دﺳﺖ اش ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻌﺪ از آﻧﻜﻪ ﺑﻴﺪار ﺷﺪ ﻏﺮق ﺧﻮن ﺑﻮد ‪.‬‬

‫‪277‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪278‬‬

‫در ﻧﺰدﻳﻜﻲ وﻳﻼي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﭘﻨﺠﺮه اي ﺑﺎز ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ راه ﺧﻠﻮﺗﻲ در ﻫﺪﻳﻨﮕﺘﻮن ﻛﻪ دﻗﻴﻘـﺎ ً‬

‫ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪ ي ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﺑﻮد ﺑﺎز ﺷﺪ ‪ ،‬از آﻧﺠﺎ دﻗﻴﻘﺎً ﻣـﻲ داﻧـﺴﺘﻨﺪ ﭼﮕﻮﻧـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ وارد اﺗـﺎق‬

‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺷﻮﻧﺪ و واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را ﺑﺮ دارﻧﺪ ‪ .‬دو ﻧﻮر اﻓﻜﻦ ﺣﻴﺎط ﺧﺎﻧﻪ را روﺷﻦ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﭼـﺮاغ‬

‫ﻫﺎي ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎي ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪ روﺷﻦ ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﺮاغ اﺗﺎق ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻮد ‪ .‬آن ﺳـﻤﺖ را‬

‫ﻣﻬﺘﺎب روﺷﻦ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﭘﻨﺠﺮه ي اﺗﺎق ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫راه از ﻣﻴﺎن درﺧﺘﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺮي دﻳﮕﺮ ﻣﻲ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ در ﻣﻨﺘﻬﻲ اﻟﻴﻪ ﺑـﻮد و روﺷـﻦ ﻧﺒـﻮد ‪.‬‬

‫ﻳﻚ دزد ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ و ﺑﺪون آﻧﻜﻪ دﻳﺪه ﺷﻮد وارد ﺑﻮﺗـﻪ زار و ﺑـﺎغ ﺷـﻮد ‪ ،‬اﻟﺒﺘـﻪ‬

‫ﺣﺼﺎري ﺳﻴﻤﻲ و ﻣﺤﻜﻢ دو ﺑﺮاﺑﺮ ﻗﺪ وﻳﻞ دور آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻮﻛﺐ ﺗﻴﺰ داﺷـﺖ و دور ﺧﺎﻧـﻪ ي‬

‫ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮاي ﺧﻨﺠﺮ ﻇﺮﻳﻒ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﻲ آﻣﺪ ‪.‬‬

‫وﻳﻞ آرام ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﻳﻦ ﻣﻴﻠﻪ را ﺑﮕﻴﺮ ﺗﺎ ﻣﻦ آن را ﺑﺒﺮم ‪ .‬ﻧﮕﺬار ﺑﻴﻔﺘﺪ ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻫﻤﺎن ﻛﺎر را ﻛﺮد و وﻳﻞ ﭼﻬﺎر ﻣﻴﻠـﻪ را ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﺑﺮﻳـﺪ ﻛـﻪ ﻫﻤـﻴﻦ ﺑـﺮاي ﻋﺒـﻮر ﺑـﻲ‬

‫دردﺳﺮﺷﺎن ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﻻﻳﺮا آﻧﻬﺎ را ﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ روي ﭼﻤﻦ ﮔﺬاﺷـﺖ ‪ ،‬ﺑﻌـﺪ از ﺑـﻴﻦ ﺣـﺼﺎر رد‬

‫ﺷﺪﻧﺪ و در ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻠﻮ رﻓﺘﻨﺪ ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻛﻨﺎر ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﻪ وﺿﻮح دﻳﺪﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﺎ ﭘﻨﺠﺮه ي اﺗﺎق ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻪ ﮔﻴﺎﻫـﺎن روﻧـﺪه ﺑـﺮ آن‬

‫ﺳﺎﻳﻪ اﻓﻜﻨﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬وﻳﻞ ﺑﻪ آراﻣﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﭘﻨﺠﺮه اي ﺑﻪ ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه ﺑﺎز ﻛﻨﻢ و آن‬

‫‪278‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪279‬‬

‫را ﺑﺎز ﻧﮕﻪ دارم و در ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﺪس ﻣﻲ زﻧﻢ اﺗﺎق ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﺎﺷـﺪ ﺑـﺮوم ‪ ،‬ﺑﻌـﺪ‬

‫دوﺑﺎره ﭘﻨﺠﺮه اي ﺑﻪ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﺎز ﻛﻨﻢ ‪ .‬ﺑﻌﺪ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را از آن ﻛﻤﺪ ﺑـﺮ ﻣـﻲ دارم و ﭘﻨﺠـﺮه را‬

‫ﻣﻲ ﺑﻨﺪم و از اﻳﻦ ﻳﻜﻲ ﺑﻴﺮون ﻣﻲ آﻳﻢ ‪ .‬ﺗﻮ در ﻫﻤﻴﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﻤﺎن و ﻣﺮاﻗﺐ ﺑـﺎش ‪ .‬ﺑـﻪ ﻣﺤـﺾ‬

‫آﻧﻜﻪ ﺷﻨﻴﺪي ﺻﺪاﻳﺖ ﻛﺮدم از اﻳﻦ ﭘﻨﺠﺮه وارد ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه ﺷﻮ ﺗـﺎ ﻣـﻦ آن را ﻫـﻢ ﺑﺒﻨـﺪم ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ؟ "‬

‫ﻻﻳﺮا زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد ‪ " :‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﻣﻦ و ﭘﻦ ﻫﺮ دو ﻣﺮاﻗﺐ ﻫﺴﺘﻴﻢ ‪" .‬‬

‫ﺷﻴﺘﺎن اش ﺟﻐﺪي ﺑﻪ رﻧﮓ زرد ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛـﻪ در ﺳـﺎﻳﻪ ﻫـﺎي ﻟﻜـﻪ ﻟﻜـﻪ ي زﻳـﺮ‬

‫درﺧﺘﺎن ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ او را دﻳﺪ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن درﺷﺖ و رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه اش ﺑﻪ ﻫـﺮ ﺳـﻮ ﻣـﻲ‬

‫ﭼﺮﺧﻴﺪ ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﻋﻘﺐ رﻓﺖ و ﭼﺎﻗﻮ را ﺟﻠﻮ ﮔﺮﻓﺖ ‪ ،‬ﮔﺸﺖ ‪ ،‬ﻫﻮا را ﺑﺎ ﻇﺮﻳﻒ ﺗﺮﻳﻦ ﺣﺮﻛﺎت ﻟﻤﺲ ﻛﺮد ‪،‬‬

‫ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﺑﻌﺪ از ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﻧﻘﻄﻪ اي را ﭘﻴﺪا ﻛﺮد ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از آﻧﺠﺎ ﻫﻮا را ﺑﺒﺮد ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر‬

‫را ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ اﻧﺠﺎم داد و ﭘﻨﺠﺮه اي ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه ﻛﻪ ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﺑـﻮد ﺑـﺎز ﻛـﺮد ‪ ،‬ﺑﻌـﺪ‬

‫ﻋﻘﺐ اﻳﺴﺘﺎد ‪ ،‬ﺣﺴﺎب ﻛﺮد ﺑﺮاي رﺳﻴﺪن ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ در آن دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﭘﻠﻪ ﻧﻴـﺎز دارد و‬

‫ﻣﺴﻴﺮ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﭙﺮد ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺑﺪون ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ از ﭘﻨﺠﺮه ﮔﺬﺷﺖ و ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫‪279‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪280‬‬

‫ﻻﻳﺮا در ﻫﻤﺎن ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ زد ‪ .‬ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن روي ﺷﺎﺧﻪ اي ﺑﺎﻻي ﺳـﺮ او ﻧﺸـﺴﺖ و‬

‫ﺑﻲ ﺻﺪا ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪ .‬ﻻﻳﺮا از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺻﺪاي ﺗﺮاﻓﻴﻚ ﻫﺪﻳﻨﮕﺘﻮن را ﻣـﻲ‬

‫ﺷﻨﻴﺪ ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﺻﺪاي ﭘـﺎي ﮔﻨـﮓ ﻛـﺴﻲ را ﻛـﻪ در اﻧﺘﻬـﺎي راه ﻗـﺪم ﻣـﻲ زد ‪ ،‬ﺣﺘـﻲ‬

‫ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﺣﺸﺮات را از ﻣﻴﺎن ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ و ﺑﺮگ ﻫﺎي ﺟﻠﻮي ﭘﺎﻳﺶ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﺻﺪاﻳﻲ آرام از ﺧﻮد در آورد و در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺪاﻳﻲ ﻣﺘﻔﺎوت از ﺟﻠـﻮي‬

‫ﻣﻲ دﻳـﺪ ﻛـﻪ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ ‪ ،‬از ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻻﻳﺮا ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮ را ﺑﺒﻴﻨﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻮري را‬

‫ﺟﻠﻮي درﺧﺘﺎن ﺗﺎب ﻣﻲ ﺧﻮرد و ﺻﺪاي ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻗﺮچ ﻗﺮوچ ﺷﻨﻴﺪ ‪ :‬ﺻﺪاي ﺣﺮﻛﺖ ﻻﺳـﺘﻴﻚ‬

‫ﺑﺮ ﺳﻨﮓ رﻳﺰه ﻫﺎ ‪ .‬اﻣﺎ اﺻﻼً ﺻﺪاي ﻣﻮﺗﻮر اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ را ﻧﺸﻨﻴﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬

‫دﻧﺒﺎل ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﮔﺸﺖ و او را دﻳﺪ ﻛﻪ داﺷﺖ ﺑﻲ ﺻﺪا ﭘﺮواز ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛـﻪ‬

‫ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﻜﻲ و روي ﺷﺎﻧﻪ ﻻﻳﺮا ﻧﺸﺴﺖ ‪.‬‬

‫زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد ‪ " :‬ﺳﺮﭼﺎرﻟﺰ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدد ‪ .‬و ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﺑﺎ اوﺳﺖ ‪" .‬‬

‫ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﭘﺮﻳﺪ و اﻳﻦ ﺑﺎر ﻻﻳﺮا دﻧﺒﺎل او رﻓﺖ ‪ ،‬ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط ﻓﺮاوان روي زﻣﻴﻦ ﻧﺮم ﭘﺎورﭼﻴﻦ‬

‫راه رﻓﺖ و ﭘﺸﺖ ﺑﻮﺗﻪ ﻫﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭼﻬـﺎر دﺳـﺖ و ﭘـﺎ روي زﻣـﻴﻦ ﻧﺸـﺴﺖ و از‬

‫ﭘﺸﺖ ﻳﻚ ﮔﻴﺎه ﺑﺮگ ﺑﻮ دزداﻧﻪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪.‬‬

‫‪280‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪281‬‬

‫روﻟﺰ روﻳﺲ ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮد وراﻧﻨﺪه ﭘﻴﺎده ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در دﻳﮕﺮ رﻓـﺖ ﺗـﺎ آن را‬

‫ﺑﺎز ﻛﻨﺪ ‪ .‬ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﺧﻨﺪان ﻣﻨﺘﻈﺮ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و دﺳﺖ اش را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻤﻲ ﻛـﻪ داﺷـﺖ ﭘﻴـﺎده‬

‫ﻣﻲ ﺷﺪ ﺗﻌﺎرف ﻛﺮد ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻻﻳﺮا زن را دﻳﺪ ﻗﻠﺒﺎش ﭼﻨﺎن ﺗﭙﻴﺪ ﻛﻪ از زﻣﺎن ﻓﺮار از ﺑﻮﻟﻮاﻧﮕـﺎر‬

‫ﻧﺘﭙﻴﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻬﻤﺎن ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﻣﺎدر او ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ‪ ،‬ﺑﻮد ‪.‬‬

‫*‬

‫وﻳﻞ ﺑﺎ دﻗﺖ روي ﭼﻤﻦ ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﺖ ‪ ،‬ﻗﺪم ﻫﺎ را ﺷﻤﺮد ‪ ،‬ﺟﺎي اﺗﺎق ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ را‬

‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﭙﺮده ﺑﻮد و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺑﺎ ﺗﻄﺒﻴﻖ آن ﺑﺎ وﻳﻼي ﺳـﻔﻴﺪ و ﮔـﭻ ﻛـﺎري ﺷـﺪه ﻛـﻪ در‬

‫ﻧﺰدﻳﻜﻲ او ﺑﻮد و ﺳﺘﻮن ﻫﺎ و ﺑﺎﻏﭽﻪ اي ﻣﻨﻈﻢ و ﻣﺠﺴﻤﻪ و ﻓﻮاره داﺷـﺖ ﻣﺤـﻞ دﻗﻴـﻖ آن را‬

‫ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﻛﻨﺪ ‪ .‬از ﻃﺮﻓﻲ ﺧﻮب ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ در اﻳﻦ ﭘﺎرك ﻣﻬﺘﺎﺑﻲ ﭼـﻪ آﺳـﺎن در ﻣﻌـﺮض‬

‫دﻳﺪ ﻗﺮار دارد ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد در ﻧﻘﻄﻪ اي ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎد و دوﺑﺎره ﭼﺎﻗﻮ را ﺟﻠﻮ ﮔﺮﻓﺖ‬

‫و ﺑﺎ دﻗﺖ آن را ﻛﺸﻴﺪ ‪ .‬آن ﺷﻜﺎف ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ و ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ در ﺗﻤﺎم ﻧﻘﺎط‬

‫ﻧﺒﻮدﻧﺪ و ﮔﺮﻧﻪ ﻫﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﭼﺎﻗﻮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﻨﺠﺮه اي ﺑﺎز ﻛﻨﺪ ‪.‬‬

‫اول درﻳﭽﻪ اي ﻛﻮﭼﻚ ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺪازه ي دﺳﺖ ﺧﻮد ‪ ،‬ﺑﺎز ﻛﺮد و از ﻣﻴـﺎن ان ﻧﮕـﺎه ﻛـﺮد ‪ .‬در‬

‫ﺳﻮي دﻳﮕﺮ ﻏﻴﺮ از ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻫﻴﭻ ﻧﺒﻮد ‪ :‬ﻧﻤﻲ دﻳﺪ ﻛﺠﺎﺳﺖ ‪ .‬آن درﻳﭽﻪ را ﺑﺴﺖ ‪ ،‬ﻧـﻮد درﺟـﻪ‬

‫‪281‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪282‬‬

‫ﭼﺮﺧﻴﺪ و درﻳﭽﻪ اي دﻳﮕﺮ ﺑﺎز ﻛﺮد ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﭘﺎرﭼﻪ اي را روﺑﺮوي ﺧﻮد دﻳـﺪ ‪ -‬ﻣﺨﻤﻠـﻲ ﺑـﻪ‬

‫رﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﺗﻴﺮه ‪ :‬ﭘﺮده ﻫﺎي اﺗﺎق ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ‪ .‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻛﻤﺪ در ﻛﺠﺎ ﻗﺮارداﺷﺘﻨﺪ ؟ ﺑﺎﻳـﺪ‬

‫آن درﻳﭽﻪ را ﻫﻢ ﻣﻲ ﺑﺴﺖ ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻲ دﻳﮕﺮ ﻣﻲ ﭼﺮﺧﻴﺪ و دوﺑﺎره اﻣﺘﺤﺎن ﻣﻲ ﻛـﺮد ‪ .‬زﻣـﺎن‬

‫داﺷﺖ ﺳﭙﺮي ﻣﻲ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﺑﺎر ﺳﻮم ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻤﺎم اﺗﺎق ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ را در ﻧﻮر ﺿﻌﻴﻔﻲ ﻛﻪ از در ﺑﺎز ﻣﺸﺮف ﺑـﻪ‬

‫ﺗﺎﻻر ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ‪ .‬ﻣﻴﺰ ﺗﺤﺮﻳـﺮ ‪ ،‬ﻣﺒـﻞ وﻛﻤـﺪ را دﻳـﺪ ! درﺧﺸـﺸﻲ ﺧﻔﻴـﻒ را در ﻛﻨـﺎر‬

‫ﻣﻴﻜﺮوﺳﻜﻮﭘﻲ ﺑﺮﻧﺠﻲ دﻳﺪ ‪ .‬ﻛﺴﻲ در اﺗﺎق ﻧﺒﻮد و ﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ ﻧﻤﻴﺸﺪ ‪.‬‬

‫ﺑﺎ دﻗﺖ ﻓﺎﺻﻠﻪ را ﺗﺨﻤﻴﻦ زد ‪ ،‬ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺴﺖ ‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﻗﺪم ﺟﻠﻮ رﻓﺖ ودوﺑﺎره ﭼﺎﻗﻮ را ﺟﻠـﻮ‬

‫ﮔﺮﻓﺖ ‪ .‬اﮔﺮ درﺳﺖ ﺣﺴﺎب ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ دﻗﻴﻘﺎً ﺟﻠﻮي ﻛﻤﺪ ﻗﺮار ﻣـﻲ ﮔﺮﻓـﺖ‪ ،‬ﺷﻴـﺸﻪ ي‬

‫ﻣﻲ ﺑﺴﺖ ‪.‬‬ ‫ﻗﻔﺴﻪ را ﻣﻲ ﺑﺮﻳﺪ ‪ ،‬واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را ﺑﺮ ﻣﻲ داﺷﺖ و ﭘﻨﺠﺮه را ﭘﺸﺖ ﺳﺮش‬

‫ﭘﻨﺠﺮه اي در ارﺗﻔﺎع ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎز ﻛﺮد ‪ .‬ﺷﻴﺸﻪ ي ﻗﻔﺴﻪ ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎي ﻳﻚ دﺳـﺖ از او ﻓﺎﺻـﻠﻪ‬

‫داﺷﺖ ‪ .‬ﺻﻮرت اش را ﺟﻠﻮ ﺑﺮد و ﺑﺎ دﻗﺖ ﻗﻔﺴﻪ را از ﺑﺎﻻ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪.‬‬

‫واﻗﻊ ﻧﻤﺎ آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮد ‪.‬‬

‫اول ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻗﻔﺴﻪ را اﺷﺘﺒﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳـﺖ ‪ .‬ﭼﻬـﺎر ﻗﻔـﺴﻪ در اﺗـﺎق ﺑـﻮد ‪ .‬آن روز ﺻـﺒﺢ‬

‫ﺷﻤﺮده ﺑﻮد و ﺟﺎي آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﭙﺮده ﺑﻮد – ﻛﻤﺪﻫﺎﻳﻲ ﺑﻠﻨﺪ از ﭼـﻮب ﺗﻴـﺮه ﺑـﺎ ﻛﻨـﺎره‬

‫‪282‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪283‬‬

‫ﻫﺎي ﺷﻴﺸﻪ اي و ﻗﻔﺴﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﭘﻮﺷﺶ ﻣﺨﻤﻞ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻧﻤﺎﻳﺶ اﺷﻴﺎي ﻗﻴﻤﺘﻲ ﭼﻴﻨﻲ ‪ ،‬ﻋﺎج‬

‫ﻳﺎ ﻃﻼ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬آﻳﺎ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﺟﻠﻮي ﻛﻤﺪي دﻳﮕـﺮ ﺑـﺎز ﻛـﺮده‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ؟ اﻣﺎ در ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻗﻔﺴﻪ وﺳﻴﻠﻪ ي ﺑﺰرﮔﻲ ﺑﺎ ﺣﻠﻘﻪ ﻫـﺎي ﺑﺮﻧﺠـﻲ ﻗـﺮار داﺷـﺖ ‪ :‬اﻳـﻦ را‬

‫ﻧﺸﺎن ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ .‬ﻗﻔﺴﻪ ي ﻣﻴﺎﻧﻲ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻤﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را در آن ﻗﺮار داده ﺑـﻮد‬

‫ﺣﺎﻻ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد ‪ .‬ﻛﻤﺪ ﻫﻤﺎن ﻛﻤﺪ ﺑﻮد ‪ ،‬واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﻧﺒﻮد ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﺧﻮد را ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ و ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪ ‪.‬‬

‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آن ﺳﻮ ﻣﻲ رﻓﺖ و ﺑﺎ دﻗﺖ اﻃﺮاف را ﺑﺎزﺑﻴﻨﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣـﺪام در‬

‫اﻳﻦ ﺳﻮ و ان ﺳﻮ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺎز ﻛﻨﺪ ﺷﺐ ﺳﭙﺮي ﻣﻲ ﺷـﺪ ‪ .‬ﭘﻨﺠـﺮه ي ﺟﻠـﻮي ﻛﻤـﺪ را ﺑـﺴﺖ و‬

‫ﭘﻨﺠﺮه ي دﻳﮕﺮي ﺑﺎز ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻘﻴﻪ ي اﺗﺎق را ﺑﺒﻴﻨﺪ و وﻗﺘﻲ ﺑﺎ دﻗـﺖ ﻫﻤـﻪ ﺟـﺎ را دﻳـﺪ آن را‬

‫ﺑﺴﺖ و ﭘﻨﺠﺮه اي ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﭘﺸﺖ ﻣﺒﻞ ﺑﺎز ﻛﺮد ﺗﺎ اﮔﺮ ﻻزم ﺷﺪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻓﻮري وارد آن ﺷﻮد ‪.‬‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫ﺣﺎﻻ دﺳﺖ اش ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ و ﺑﺎﻧﺪ ﭘﻴﭽﻲ آن ﺷﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﺗﺎ آﻧﺠـﺎ ﻛـﻪ‬

‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ آﻧﺮا ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺴﺖ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ وارد ﺧﺎﻧﻪ ي ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﺷﺪ و ﭘـﺸﺖ ﻣﺒـﻞ ﭼﺮﻣـﻲ ﺧﺰﻳـﺪ ‪،‬‬

‫ﭼﺎﻗﻮ در دﺳﺖ راﺳﺖ داﺷﺖ و ﺑﺎ دﻗﺖ ﮔﻮش ﺗﻴﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد ‪.‬‬

‫‪283‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪284‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﺻﺪاﻳﻲ ﻧﺸﻨﻴﺪ آرام از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ اﻃﺮاف اﺗﺎق ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪ .‬در ﺗﺎﻻر ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز ﺑﻮد‬

‫و ﻧﻮري ﻛﻪ از ﺑﻴﻦ در ﻣﻲ آﻣﺪ ﺑﺮاي دﻳﻦ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد ‪ .‬ﻛﻤﺪ ﻫﺎ ‪ ،‬ﻗﻔﺴﻪ ﻫﺎي ﻛﺘﺎب و ﻋﻜﺲ ﻫﺎ‬

‫ﻫﻤﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ آن روز ﺻﺒﺢ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺟﺎي ﻫﻴﭻ ﻛﺪام ﻋﻮض ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫روي ﻓﺮش رﻓﺖ ﺗﺎ ﺻﺪاي ﭘﺎﻳﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﻮد و داﺧﻞ ﺗﻤﺎم ﻛﻤﺪﻫﺎ را دﻳﺪ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﻧﺒـﻮد ‪.‬‬

‫روي ﻣﻴﺰ و ﺑﻴﻦ ﺗﻞ ﻣﻨﻈﻢ ﻛﺘﺎب ﻫﺎ و ﻛﺎﻏﺬ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺒـﻮد ‪ ،‬روي ﺗﺎﻗﭽـﻪ ي ﺑـﺎﻻي دﻳـﻮاري و‬

‫ﺑﻴﻦ ﻛﺎرت ﻫﺎي دﻋﻮت ﻣﺮاﺳﻢ و ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻫـﺎي ﻣﺨﺘﻠـﻒ و ﺻـﻨﺪﻟﻴﻬﺎي ﻛﻮﺳـﻦ دار ﻛﻨـﺎر‬

‫ﭘﻨﺠﺮه و ﻣﻴﺰ ﻫﺸﺖ ﺿﻠﻌﻲ ﭘﺸﺖ در ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻴﺰ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﻛﺸﻮﻫﺎي آن را اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ اﻣﻴﺪوار ﻧﺒﻮد آﻧﺠﺎ ﻫـﻢ ﺑﺎﺷـﺪ ؛‬

‫ﻣﺸﻐﻮل دﻳﺪن ﻛﺸﻮ ﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺻﺪاي ﺧﻔﻪ ي ﻻﺳﺘﻴﻚ ﻫﺎي اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ رﻳـﺰه ﻫـﺎ را‬

‫ﺷﻨﻴﺪ ‪ .‬ﭼﻨﺎن ﺑﻲ ﺻﺪا ﺑﻮد ﻛﻪ اول ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺧﻴﺎل ﻛـﺮده ‪ ،‬اﻣـﺎ ﺑـﻲ ﺣﺮﻛـﺖ ﻣﺎﻧـﺪ و ﮔـﻮش‬

‫ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪ ‪ .‬ﺻﺪا ﻗﻄﻊ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن در ﺧﺎﻧﻪ را ﺷﻨﻴﺪ ‪.‬‬

‫زود ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺒﻞ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﭘﺸﺖ آن ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪ ‪ ،‬در ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠـﺮه اي ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﭼﻤﻨـﺰار‬

‫ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه ﻛﻪ ﻧﻮر ﻧﻘﺮه ﮔﻮن ﻣﺎه ﺑﺮ آن ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ .‬ﻫﻨﻮز درﺳﺖ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‬

‫ﻛﻪ ﺻﺪاي ﭘﺎﻳﻲ از دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﻜﻲ روي ﭼﻤﻦ ﻣـﻲ دوﻳـﺪ ‪ ،‬از ﭘﻨﺠـﺮه ﻧﮕـﺎه‬

‫‪284‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪285‬‬

‫ﻛﺮد و ﻻﻳﺮا را دﻳﺪ ﻛﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﻣﻲ آﻣﺪ ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ دﺳﺖ ﺗﻜﺎن داد و اﻧﮕـﺸﺖ ﺑـﺮ‬

‫ﻟﺐ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻻﻳﺮا آﻫﺴﺘﻪ ﻛﺮد ‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ وﻳﻞ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﺑـﺎ ﺧﺒـﺮ ﺷـﺪه‬

‫اﺳﺖ ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻻﻳﺮا ﺟﻠﻮﺗﺮ اﻣﺪ وﻳﻞ زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد ‪ " :‬ﭘﻴﺪاش ﻧﻜـﺮدم ‪ .‬آﻧﺠـﺎ ﻧﺒـﻮد ‪ .‬ﺣﺘﻤـﺎً آن را ﺑـﺎ‬

‫ﺧﻮدش ﺑﺮده ‪ .‬ﮔﻮش ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ آن را ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮداﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﺎن ‪.‬‬

‫"‬
‫ﻻﻳﺮا ﻛﻪ واﻗﻌﺎً ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻮد ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻧﻪ! ﺑﺪﺗﺮ از اﻳﻦ ! او ﺑﺎ ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ اﺳﺖ – ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ‬

‫– ﻣﺎدر ﻣﻦ ! ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪه ‪ ،‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﺮا ﺑﺒﻴﻨﺪ ‪ ،‬ﻛﺎرم ﺗﻤﺎم اﺳـﺖ ‪ ،‬وﻳـﻞ ‪،‬‬

‫ﺣﺎﻻ ﻳﺎدم آﻣﺪ ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ را ﻛﺠﺎ دﻳﺪه ﺑﻮدم ! اﺳﻢ اش ﻟـﺮد ﺑﻮرﻳـﻞ اﺳـﺖ ! او را در ﻣﻬﻤـﺎﻧﻲ‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ دﻳﺪه ﺑﻮدم ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﻓﺮار ﻛﺮدم ! ﺣﺘﻤﺎً او ﻫﻢ ﻣﺮا ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ‪ ،‬از ﻫﻤﺎن اول‬

‫‪" ...‬‬

‫" ﻫﻴﺲ ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺳﺮ و ﺻﺪا ﻛﻨﻲ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﺎن ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد آﻣﺪ و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ آب دﻫﺎن اش را ﻓﺮو داد و ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد ‪.‬‬

‫آرام ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﻨﺎرت ﺑﺎﺷﻢ ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺣﺮف ﻫﺎﻳـﺸﺎن را ﺑـﺸﻨﻮم ‪.‬‬

‫"‬

‫‪285‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪286‬‬

‫" ﭘﺲ ﺳﺎﻛﺖ ‪" ...‬‬

‫ﭼﻮن ﺻﺪاي آﻧﻬﺎ را از ﺗﺎﻻر ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد ‪ .‬آن دو ﭼﻨﺎن ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑـﻪ‬

‫ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ دﺳﺖ ﺑﺰﻧﻨﺪ ‪ ،‬وﻳﻞ در دﻧﻴﺎي ﺧﻮدش و ﻻﻳﺮا در ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه ‪ ،‬و وﻗﺘﻲ ﻻﻳﺮا ﺑﺎﻧﺪ ﺷـﻞ‬

‫دﺳـﺖ اش را دراز‬ ‫دﺳﺖ او را دﻳﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ اش زد و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد آن را ﺳﻔﺖ ﻛﻨﺪ ‪ .‬وﻳﻞ‬

‫ﻛﺮد ﺗﺎ او ﺑﺎﻧﺪ را ﺳﻔﺖ ﻛﻨﺪ ‪ ،‬در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﮔﻮش ﺗﻴﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ ﺣﺮف ﻫﺎي آﻧﻬﺎ را ﺑﺸﻨﻮد ‪.‬‬

‫ﻧﻮري ﺑﻪ اﺗﺎق ﺗﺎﺑﻴﺪ ‪ .‬ﺻﺪاي ﭼﺎرﻟﺰ را ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﺴﺘﺨﺪم ﺻﺤﺒﺖ ﻣـﻲ ﻛـﺮد ‪ ،‬او را‬

‫ﻣﺮﺧﺺ ﻛﺮد ‪ ،‬وارد اﺗﺎق ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺷﺪ و در را ﺑﺴﺖ ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﻳﻚ ﮔﻴﻼس ﺷﺮاب ﺗﻮﻛﺎي ﻣﻴﻞ داري ؟ "‬

‫" روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻛﻨﺎر ﺑﺨﺎري ﺑﻨﺸﻴﻦ ‪" .‬‬

‫ﺻﺪاي ﻗﻞ ﻗﻞ ﺷﺮاب در ﺣﻴﻦ رﻳﺨﺘﻦ آﻣﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﺑـﻪ ﻫـﻢ ﺧـﻮردن ﮔـﻴﻼس ﻫـﺎ و‬

‫زﻣﺰﻣﻪ اي ﺗﺸﻜﺮ آﻣﻴﺰ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ روي ﻣﺒﻞ ﻧﺸﺴﺖ ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻧﺘﻴﻤﺘﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ از وﻳﻞ ‪.‬‬

‫در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺷﺮاب را ﻣﺰﻣﺰه ﻣﻲ ﻛﺮد ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺗﻮ ‪ ،‬ﻣﺎرﻳﺴﺎ ‪ .‬ﺣـﺎﻻ ﺑﮕـﻮ ﭼـﻪ‬

‫ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ‪" .‬‬

‫" ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻢ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را از ﻛﺠﺎ آورده اي ‪" .‬‬

‫" ﭼﺮا؟ "‬

‫‪286‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪287‬‬

‫" ﭼﻮن ﭘﻴﺶ ﻻﻳﺮا ﺑﻮد و ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ او را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ‪" .‬‬

‫" ﭼﺮا ﻗﺼﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري را داري ‪ .‬او ﻳﻚ ﺑﭽﻪ ي ﺷﺮور و ﻧﻔﺮت اﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ ‪" .‬‬

‫" ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ او دﺧﺘﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ ‪" .‬‬

‫" ﭘﺲ ﺣﺘﻲ ﻧﻔﺮت اﻧﮕﻴﺰ ﺗﺮ اﺳﺖ ‪ ،‬ﭼﻮن ﺣﺘﻤﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﺎﺛﻴﺮات ﺟﺬاب ﺗﻮ ﻋﻤﺪا ﻣﻘﺎوﻣـﺖ‬

‫ﻛﺮده ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري ﻛﻨﺪ ‪" .‬‬

‫" ﺣﺎﻻ ﻛﺠﺎﺳﺖ ؟ "‬

‫" ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ‪ ،‬ﻗﻮل ﻣﻲ دﻫﻢ ‪ .‬اﻣﺎ اول ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻴﺰي را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻲ ‪" .‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﻲ ﻛﻪ وﻳﻞ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻧﻮﻋﻲ ﻫﺸﺪار اﺳﺖ ﮔﻔـﺖ ‪ " :‬اﮔـﺮ ﺑﺘـﻮاﻧﻢ ‪" .‬‬

‫ﺻﺪاﻳﻲ ﻣﺴﺖ ﻛﻨﻨﺪه داﺷﺖ ‪ :‬ﺗﺴﻜﻴﻦ دﻫﻨﺪه ‪ ،‬ﺷﻴﺮﻳﻦ ‪ ،‬ﻣﻮﺳﻴﻘﺎﻳﻲ و ﺟـﻮان ‪ .‬وﻳـﻞ دوﺳـﺖ‬

‫داﺷﺖ ﺑﺪاﻧﺪ او ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ اﺳﺖ ‪ ،‬ﭼﻮن ﻻﻳﺮا ﻫﺮﮔﺰ او را ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻧﻜﺮده ﺑﻮد و ﭼﻬـﺮه اي ﻛـﻪ‬

‫ﻫﻤﺮاه اﻳﻦ ﺻﺪا ﺑﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺷﺎﺧﺺ ﻣﻲ ﺑﻮد ‪ " .‬ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺪاﻧﻲ ؟ "‬

‫" ﻋﺰرﻳﻞ دارد ﭼﻜﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ؟ "‬

‫ﺳﻜﻮﺗﻲ ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ ‪ ،‬اﻧﮕﺎر زن داﺷﺖ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ‪ .‬وﻳﻞ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﻻﻳﺮا‬

‫ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﭼﻬﺮه ي او را ﻛﻪ ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺮ آن ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ دﻳﺪ ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ از ﺗﺮس ﮔﺮد ﺷـﺪه‬

‫ﺑﻮد ‪ ،‬ﻟﺐ اش را ﻣﻲ ﮔﺰﻳﺪ ﺗﺎ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﻣﺜﻞ وﻳﻞ ﺑﺎ دﻗﺖ ﮔﻮش ﺗﻴﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد ‪.‬‬

‫‪287‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪288‬‬

‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ‪ .‬ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ دارد ارﺗﺸﻲ ﻣﻬﻴـﺎ ﻣـﻲ‬

‫ﻛﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻫﺪف ﻛﻪ ﺟﻨﮕﻲ را ﻛﻪ ﻗﺮن ﻫﺎ ﭘﻴﺶ در ﻋﺮش آﺳﻤﺎن در ﮔﺮﻓﺖ ﻛﺎﻣﻞ ﻛﻨﺪ ‪" .‬‬

‫" ﭼﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪه ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ رﺳـﺪ ﻧﻴﺮوﻫـﺎي ﻣـﺪرﻧﻲ در اﺧﺘﻴـﺎر دارد ‪ .‬ﺑـﺎ‬

‫ﻗﻄﺐ ﻣﻐﻨﺎﻃﻴﺴﻲ ﭼﻪ ﻛﺮده ؟ "‬

‫" راﻫﻲ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد ﺗﺎ ﺳﺪ ﺑﻴﻦ دﻧﻴﺎﻫﺎ را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮ دارد ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷـﺪ اﺧﺘﻼﻻﺗـﻲ در‬

‫ﺣﻮزه ي ﻣﻐﻨﺎﻃﻴﺴﻲ زﻣﻴﻦ اﻳﺠﺎد ﺷﻮد و ﻋﻮاﻗﺐ آن ﺣﺘﻤﺎً در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻫﻢ ﻣـﺸﺎﻫﺪه ﺧﻮاﻫـﺪ‬

‫ﺷﺪ ‪ ...‬اﻣﺎ اﻳﻦ را از ﻛﺠﺎ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻲ ‪ ،‬ﻛﺎرﻟﻮ ؟ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻌﻀﻲ ﺳﻮاﻻت ﻣﺮا ﭘﺎﺳﺦ ﺑـﺪﻫﻲ ‪.‬‬

‫اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻛﺠﺎﺳﺖ ؟ ﻣﺮا ﭼﻄﻮر ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آوردي ؟ "‬

‫ﻧﻤـﻲ‬ ‫" اﻳﻨﺠﺎ ﻳﻜﻲ از ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻫﺎ دﻧﻴﺎﺳﺖ ‪ .‬ﺑﻴﻦ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ درﻳﭽﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻫـﺴﺖ ‪ ،‬اﻣـﺎ‬

‫ﺗﻮان ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﻲ آﻧﻬﺎ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮد ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از اﻳﻦ ورودي ﻫﺎ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ‪ ،‬اﻣـﺎ ﻧﻘـﺎﻃﻲ‬

‫ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮده ﻛﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻛﺎري ﺑﻮده ﻛﻪ ﻋﺰرﻳﻞ ﻛﺮده ‪ .‬ﻇـﺎﻫﺮا‬

‫ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً از اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﻪ دﻧﻴﺎي ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺮوﻳﻢ و ﺣﺘﻲ ﺷﺎﻳﺪ ﺑـﻪ ﺑـﺴﻴﺎري از‬

‫دﻧﻴﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ ‪ .‬اﻣﺮوز وﻗﺘﻲ از ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ درﻫﺎ ﺑﻪ آن ﺳﻮ ﻧﮕـﺎه ﻛـﺮدم ‪ ،‬در ﻛﻤـﺎل ﺗﻌﺠـﺐ‬

‫دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎي ﻣﺎ ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﻮد و ﺟﺎﻟﺐ ﺗﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺗـﻮ را در ﻫﻤـﺎن ﺣـﻮاﻟﻲ ﭘﻴـﺪا ﻛـﺮدم ‪.‬‬

‫‪288‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪289‬‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻮد ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ ﻋﺰﻳﺰ ! ﺗﻐﻴﻴﺮات ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺗﻮ را ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﻪ اﻳﻨﺠـﺎ ﺑﻴـﺎورم ‪،‬‬

‫ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﺧﻄﺮ ﻋﺒﻮر از ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه را ﺑﻪ ﺟﺎن ﺑﺨﺮﻳﻢ ‪" .‬‬

‫" ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه ؟ آﻧﺠﺎ دﻳﮕﺮ ﻛﺠﺎﺳﺖ ؟ "‬

‫ﻗﺒﻼً ﻫﻤﻪ ي درﻫﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ دﻧﻴﺎ ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﮔﺬرﮔﺎه ﺑﻮد ‪ .‬ﻧﺎم آن دﻧﻴﺎ ﭼﻴﺘﺎﮔـﺎﺗﺰه‬

‫اﺳﺖ ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳﺖ ‪".‬‬

‫" ﭼﺮا ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳﺖ ؟ "‬

‫" ﺑﺮاي اﻓﺮاد ﺑﺎﻟﻎ ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳﺖ ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ آزاداﻧﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮوﻧﺪ ‪" .‬‬

‫زن ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﭼﻪ ؟ در اﻳﻦ ﺑﺎره ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻢ ‪ ،‬ﻛـﺎرﻟﻮ ‪ " .‬وﻳـﻞ اﺷـﺘﻴﺎق و ﺑـﻲ ﺻـﺒﺮي را در‬

‫ﺻﺪاي او ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ " .‬ﺟﺎن ﻛﻼم ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻔﺎوت ﺑﻴﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و ﺑﺰرﮔـﺴﺎل‬

‫ﻫﺎ ! ﺗﻤﺎم راز و رﻣﺰ ﻏﺒﺎر در ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ! ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ آن ﺑﭽﻪ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ‪ .‬ﺟﺎدوﮔﺮﻫـﺎ‬

‫ﻧﺎﻣﻲ ﺑﺮ او ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻧﺪ ‪ ...‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪه ﺑﻮدم ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ‪ ،‬از زﺑﺎن ﻳﻚ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺷـﻨﻴﺪم ‪،‬‬

‫اﻣﺎ او ﺧﻴﻠﻲ زود ﻣﺮد – ﺑﺎﻳﺪ آن ﺑﭽﻪ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ‪ .‬او ﺟﻮاب را دارد و ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ آن ﺟـﻮاب‬

‫ﺑﺮﺳﻢ ‪" .‬‬

‫‪289‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪290‬‬

‫" ﻣﻲ رﺳﻲ – اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ او را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻲ رﺳﺎﻧﺪ – ﻧﺘﺮس ‪ .‬و وﻗﺘﻲ ﭼﻴـﺰي را ﻛـﻪ ﻣـﻲ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ داد ‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺒﺮي ‪ .‬اﻣﺎ از آن ﻣﺤﺎﻓﻈـﺎن ﻋﺠﻴـﺐ و ﻏﺮﻳـﺐ ات‬

‫ﺑﮕﻮ ‪ ،‬ﻣﺎرﻳﺴﺎ ‪ .‬ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﺎن ﺳﺮﺑﺎزاﻧﻲ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ؟ "‬

‫" ﻣﺮداﻧﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ‪ .‬ﻓﻘﻂ ‪ ...‬ﺗﺤﺖ ﻋﻤﻞ ﺟﺪاﺳﺎزي ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ ‪ .‬ﺷﻴﺘﺎن ﻧﺪارد ‪،‬‬

‫در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﻪ وﺣﺸﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻧﻪ ﻗﻮه ي ﺗﺨﻴﻞ دارﻧﺪ و ﻧﻪ اراده ي آزاد ‪ ،‬آﻧﻘﺪر ﻣﻲ ﺟﻨﮕﻨـﺪ‬

‫ﺗﺎ ﭘﺎره ﭘﺎره ﺷﻮﻧﺪ ‪" .‬‬

‫" ﺷﻴﺘﺎن ﻧﺪارد ‪ ...‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎﻟﺐ اﺳﺖ ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮان اﻣﺘﺤﺎﻧﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬اﮔﺮ ﻳﻜﻲ از آﻧﻬـﺎ‬

‫را در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻦ ﺑﮕﺬاري ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻢ اﺷﺒﺎح ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ ‪" .‬‬

‫" اﺷﺒﺎح ؟ آﻧﻬﺎ دﻳﮕﺮ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ؟"‬

‫" ﺑﻌﺪاً ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻲ دﻫﻢ ‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﻧﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ اﻓﺮاد ﺑـﺎﻟﻎ ﻧﻤـﻲ ﺗﻮاﻧﻨـﺪ وارد آن‬

‫دﻧﻴﺎ ﺷﻮﻧﺪ ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻓﻆ ﻫﺎي ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻲ اﻋﺘﻨـﺎ ﺑﺎﺷـﻨﺪ ‪ ،‬ﻣـﻲ ﺗـﻮاﻧﻴﻢ وارد‬

‫ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه ﺷﻮﻳﻢ ‪ .‬ﻏﺒﺎر ‪ ،‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ‪ ،‬اﺷﺒﺎح ‪ ،‬ﺷﻴﺘﺎن ‪ ،‬ﺟﺪاﺳﺎزي ‪ ... ،‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻋﻤﻠﻲ ﺷـﻮد ‪.‬‬

‫ﻛﻤﻲ دﻳﮕﺮ ﺷﺮاب ﺑﺨﻮر ‪" .‬‬

‫‪290‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪291‬‬

‫ﺻﺪاي رﻳﺨﺘﻦ ﺷﺮاب آﻣﺪ و ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑـﺪاﻧﻢ ‪ .‬ﺑـﻪ‬

‫ﻛﺴﻲ ﻫﻢ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﻤﻴﺰﻧﻢ ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ‪ :‬در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﭼﻪ ﻣـﻲ ﻛﻨـﻲ ؟ وﻗﺘـﻲ ﻛـﻪ ﻓﻜـﺮ ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﺑﺮزﻳﻞ ﻳﺎ ﻫﻨﺪوﭼﻴﻦ رﻓﺘﻪ اي ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدي ؟ "‬

‫ﺳﺮﭼﺎرﻟﺰ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬راه اﻳﻨﺠﺎ را ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ ﭘﻴﺶ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم ‪ .‬آن ﻗﺪر راز ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪي ﺑﻮد‬

‫ﻛﻪ ﺣﺘﻲ آﻧﺮا ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﻔﺘﻢ ‪ ،‬ﻣﺎرﻳﺴﺎ ‪ .‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ در اﻳﻨﺠﺎ زﻧﺪﮔﻲ راﺣﺘﻲ ﻣﻬﻴﺎ ﻛـﺮده‬

‫ام ‪ .‬ﻋﻀﻮ ﺷﻮراي ﺣﻜﻮﻣﺘﻲ ﺑﻮدن در دﻧﻴﺎي ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻗﺪرت را در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ‬

‫راﺣﺘﻲ ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻛﻨﻢ ‪.‬‬

‫" در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺟﺎﺳﻮس ﺷﺪم ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﺮﮔﺰ اﻃﻼﻋﺎت ام را در اﺧﺘﻴﺎر ﻛﺴﻲ ﻗﺮار ﻧـﺪادم‪.‬‬

‫ﺳﺮوﻳﺲ ﻫﺎي اﻣﻨﻴﺘﻲ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺳﺎل ﻫﺎ درﮔﻴﺮ اﺗﺤﺎد ﺟﻤﺎﻫﻴﺮ ﺷﻮروي ﺑﻮدﻧﺪ – ﻛﻪ ﻣﺎ ﺑـﻪ آن‬

‫روﺳﻴﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ ‪ .‬و ﻫﺮ ﭼﻨﺪ آن ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻓﺮوﻛﺶ ﻛﺮده ﻫﻨﻮز اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻫﺎي ﺷﻨﻮد و وﺳﺎﻳﻠﻲ‬

‫ﺟﺎﺳـﻮس ﻫـﺎ را دارﻧـﺪ در‬ ‫ﺑﺎ آن ﻫﺪف وﺟﻮد دارد و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧـﺪﻫﻲ‬

‫ﺗﻤﺎس ﻫﺴﺘﻢ ‪" .‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﺷﺮاب اش را ﻣﺰﻣﺰه ﻛﺮد ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن درﺧﺸﺎن اش ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﭘﻠﻚ ﺑﺰﻧﺪ ﺑـﻪ او‬

‫دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬

‫‪291‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪292‬‬

‫" و اﺧﻴﺮاً ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ اﺧﺘﻼﻻﺗﻲ در ﻣﻴﺪان ﻣﻐﻨﺎﻃﻴﺴﻲ زﻣﻴﻦ اﻳﺠﺎد ﺷﺪه اﺳﺖ ‪ .‬ﺳـﺮوﻳﺲ‬

‫ﻫﺎي اﻣﻨﻴﺘﻲ در آﻣﺎده ﺑﺎش ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ .‬ﻫﺮ ﻛﺸﻮري ﻛﻪ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺗﻲ درﺑﺎره ي ﻓﻴﺰﻳﻚ ﭘﺎﻳﻪ – ﻛﻪ‬

‫ﻣﺎ ﺑﻪ آن اﻟﻬﻴﺎت ﺗﺠﺮﺑﻲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻴﻢ – اﻧﺠﺎم داده ﺑﺎﺷﺪ ﻓﻮري از داﻧﺸﻤﻨﺪان اش ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺗـﺎ‬

‫ﻣﺎﻫﻴﺖ اﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪه را ﻛﺸﻒ ﻛﻨﻨﺪ ‪ .‬ﭼﻮن ﻣﻲ داﻧﻨﺪ ﻛﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ دارد ﻣﻲ اﻓﺘﺪ ‪ .‬و ﺣﺪس ﻣـﻲ‬

‫زﻧﻨﺪ ﺑﺎ دﻧﻴﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ ارﺗﺒﺎط داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬

‫" در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺷﻮاﻫﺪي ﻫﻢ در دﺳﺖ دارﻧﺪ ‪ .‬دارﻧﺪ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺗﻲ درﺑﺎره ي ﻏﺒـﺎر اﻧﺠـﺎم ﻣـﻲ‬

‫دﻫﻨﺪ ‪ .‬آه ‪ ،‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ از وﺟﻮد آن ﺧﺒﺮ دارﻧﺪ ‪ .‬در ﻫﻤﻴﻦ ﺷـﻬﺮ ﮔﺮوﻫـﻲ ﻣـﺸﻐﻮل ﻛـﺎر‬

‫روي آن اﺳﺖ ‪ .‬و ﻳﻚ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ‪ :‬ده ﻳﺎ دوازده ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻣﺮدي در ﺷـﻤﺎل ﻧﺎﭘﺪﻳـﺪ ﺷـﺪ و‬

‫ﺳﺮوﻳﺲ ﻫﺎي اﻣﻨﻴﺘﻲ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ او اﻃﻼﻋﺎت ارزﺷﻤﻨﺪي داﺷﺘﻪ ﻛـﻪ آﻧﻬـﺎ ﺧﻴﻠـﻲ ﺑـﻪ آن ﻧﻴـﺎز‬

‫دارﻧﺪ – ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻣﺤﻞ درﻫﺎي ﺑﻴﻦ دﻧﻴﺎﻫﺎ ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺎن ﻛـﻪ ﺗـﻮ اﻣـﺮوز از آن رد ﺷـﺪي ‪.‬‬

‫دري ﻛﻪ او ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد ﺗﻨﻬﺎ دري اﺳﺖ ﻛﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ؛ ﻣـﻦ ﻫـﻢ ﻫـﺮ ﭼـﻪ را ﻣـﻲ‬

‫داﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﮕﻔﺘﻪ ام ‪ .‬وﻗﺘﻲ اﻳﻦ اﺧﺘﻼﻻت اﺧﻴﺮ ﺷﺮوع ﺷﺪ ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺴﺖ‬

‫و ﺟﻮ ﺑﺮاي ﻳﺎﻓﺘﻦ اﻳﻦ ﻣﺮد ‪.‬‬

‫" و ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً ‪ ،‬ﻣﺎرﻳﺴﺎ ‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻛﻨﺠﻜﺎو ﻫﺴﺘﻢ و دوﺳﺖ دارم اﻃﻼﻋﺎت ام را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﻨﻢ‬

‫‪".‬‬

‫‪292‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪293‬‬

‫وﻳﻞ ﺳﺮ ﺟﺎ ﺧﺸﻚ اش زد ‪ ،‬ﻗﻠﺐ اش ﭼﻨﺎن ﻣﻲ زد ﻛﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪ آﻧﻬﺎ ﺻﺪاﻳﺶ را ﺑـﺸﻨﻮﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ داﺷﺖ درﺑﺎره ي ﭘﺪر او ﺣﺮف ﻣﻲ زد !‬

‫اﻣﺎ در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺪت وﺟﻮد ﻣﻮﺟﻮدي دﻳﮕﺮ را در اﺗﺎق ﺣـﺲ ﻣـﻲ ﻛـﺮد ‪ .‬ﺳـﺎﻳﻪ اي روي‬

‫ﻛﻒ اﺗﺎق ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺴﻤﺘﻲ از آن ﺑﻮد ﻛﻪ وﻳﻞ ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ از ﭘـﺸﺖ‬

‫ﻣﺒﻞ و ﭘﺎﻳﻪ ﻫﺎي ﻫﺸﺖ ﺿﻠﻌﻲ ﻣﻴﺰ ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺒﻴﻨﺪ ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ و ﻧـﻪ زن ﺣﺮﻛﺘـﻲ ﻧﻤـﻲ‬

‫ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﺗﻨﺪ و ﺗﻴﺰ داﺷﺖ و ﺧﻴﻠﻲ وﻳﻞ را ﻧﮕﺮان ﻣﻲ ﻛـﺮد ‪ .‬ﺗﻨﻬـﺎ ﻧـﻮر اﺗـﺎق از‬

‫ﭼﺮاﻏﻲ در ﻛﻨﺎر ﺑﺨﺎري دﻳﻮاري ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺳﺎﻳﻪ واﺿﺢ و ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ ان ﻗـﺪر ﻳـﻚ‬

‫ﺟﺎ ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ وﻳﻞ ﺑﺘﻮاﻧﺪ آن را ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ دو اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد ‪ .‬اول ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ از واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﮔﻔﺖ ‪.‬‬

‫در اداﻣﻪ ﺣﺮف ﻫﺎﻳﺶ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﺜﻼً ﺧﻴﻠﻲ درﺑﺎره ي اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ ﻛﻨﺠﻜـﺎو ﻫـﺴﺘﻢ ‪ .‬ﻓﻜـﺮ‬

‫ﻛﻨﻢ ﺗﻮ ﻣﻴﺘﻮاﻧﻲ ﺑﮕﻮﻳﻲ ﭼﻄﻮر ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ‪".‬‬

‫و واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را روي ﻣﻴﺰ ﻫﺸﺖ ﺿﻠﻌﻲ ﻛﻨﺎر ﻣﺒـﻞ ﮔﺬاﺷـﺖ ‪ .‬وﻳـﻞ ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ آن را ﺑـﻪ‬

‫وﺿﻮح ﺑﺒﻴﻨﺪ ؛ ﺣﺘﻲ دﺳﺖ اش ﺑﻪ ان ﻣﻲ رﺳﻴﺪ ‪.‬‬

‫اﺗﻔﺎق دﻳﮕﺮ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺎﻳﻪ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ ‪ .‬ﻣﻮﺟـﻮدي ﻛـﻪ ﻣﻨﺒـﻊ ﺳـﺎﻳﻪ ﺑـﻮد ﺣﺘﻤـﺎً ﭘـﺸﺖ‬

‫ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﭼﻮن ﻧﻮري ﻛﻪ ﺑﺮ آن ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ ﺑﻪ وﺿﻮح ﺳﺎﻳﻪ اي ﺑﺮ دﻳﻮار‬

‫‪293‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪294‬‬

‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬و ﻟﺤﻈﻪ اي ﻛﻪ اﻳﺴﺘﺎد ‪ ،‬وﻳﻞ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻴﺘﺎن زن اﺳﺖ ‪ :‬ﻣﻴﻤـﻮﻧﻲ ﻛـﻪ ﻗـﻮز‬

‫ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ‪.‬‬ ‫ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺳﺮش را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ ﻣﻲ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰي‬

‫وﻳﻞ ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻻﻳﺮا را از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺷﻨﻴﺪ ‪ ،‬اﻧﮕﺎر او ﻫﻢ ﺳﺎﻳﻪ را دﻳﺪه ﺑـﻮد ‪ .‬ﺑﺮﮔـﺸﺖ و‬

‫آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﺮﮔﺮد ﻛﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮه ي دﻳﮕﺮ و ﺑﺮو ﺗﻮي ﺣﻴﺎط و ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺳﻨﮓ‬

‫ﺑﻴﺎﻧﺪاز ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺣﻮاس ﺷﺎن ﭘﺮت ﺷﻮد و ﻣﻦ ﺑﺘﻮاﻧﻢ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را ﺑﺮدارم ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺮد ﻛﻨـﺎر‬

‫ﭘﻨﺠﺮه ي دﻳﮕﺮ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎن ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺗﻜﺎن داد ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻲ ﺻﺪا روي ﭼﻤﻦ ﻫﺎ دوﻳﺪ ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﺮﮔﺸﺖ ‪ .‬زن داﺷﺖ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ‪ ... " :‬ﻣﺪﻳﺮ ﻛﺎﻟﺞ ﺟﺮدن ﭘﻴﺮﻣـﺮد اﺣﻤﻘـﻲ اﺳـﺖ ‪ .‬ﻧﻤـﻲ‬

‫داﻧﻢ ﭼﺮا اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ را ﺑﻪ ﻻﻳﺮا داده ﺑﻮد ؛ ﺑﺮاي درك اﺳـﺘﻔﺎده از آن ﺑـﻪ ﺳـﺎل ﻫـﺎ ﺗﺤﻘﻴـﻖ‬

‫ﻓﺸﺮده ﻧﻴﺎز اﺳﺖ ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻮاب ﻳﻚ ﺳﻮال ام را ﺑﺪﻫﻲ ‪ ،‬ﻛﺎرﻟﻮ ‪ .‬ﭼﻄﻮر آن را ﭘﻴﺪا ﻛـﺮدي‬

‫؟ دﺧﺘﺮك ﻛﺠﺎﺳﺖ ؟ "‬

‫" وﻗﺘﻲ داﺷﺖ در ﻳﻜﻲ از ﻣﻮزه ﻫﺎي ﺷﻬﺮ از اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛـﺮد دﻳـﺪم اش ‪ .‬او‬

‫را ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ‪ ،‬ﭼﻮن اﻟﺒﺘﻪ او را در ﺷﺐ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺗﻮ دﻳﺪه ﺑﻮدم ‪ ،‬و ﻓﻬﻤﻴﺪم ﻛـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ دري ﺑـﻪ‬

‫اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ ‪ .‬ﺑﻌﺪ دﻳﺪم ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮاي ﻫﺪﻓﻲ ﻛﻪ دارم از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻢ ‪.‬‬

‫ﭘﺲ ﺑﺎر دوم ﻛﻪ او را دﻳﺪم واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را دزدﻳﺪم ‪" .‬‬

‫‪294‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪295‬‬

‫" ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ رك ﻫﺴﺘﻲ ‪" .‬‬

‫" ﻧﻴﺎزي ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺮده ﭘﻮﺷﻲ ﻛﻨﻢ ؛ ﻣﺎ ﻫﺮ دو اﻓﺮاد ﺑﺎﻟﻐﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ ‪" .‬‬

‫" ﺣﺎﻻ ﻛﺠﺎﺳﺖ ؟ وﻗﺘﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﮔﻢ ﺷﺪه ﭼﻪ ﻛﺮد ؟ "‬

‫" آﻣﺪ ﺗﺎ ﻣﺮا ﺑﺒﻴﻨﺪ ‪ ،‬ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺮات ﺑﻪ ﺧﺮج داد ‪" .‬‬

‫" او از ﻧﻈﺮ ﺟﺮات ﻛﻢ ﻧﻤﻲ آورد ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺎ آن ﭼﻪ ﻛﻨﻲ ؟ ﭼﻪ ﻗـﺼﺪي داري ؟‬

‫"‬
‫" ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ اﮔﺮ ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ و ﺧﻮدم ﻧﻤﻲ ﺗـﻮاﻧﻢ آن را ﺑـﻪ دﺳـﺖ ﺑﻴـﺎورم ‪،‬‬

‫ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﻴﺎورد آن را ﺑﻪ او ﭘﺲ ﻣﻲ دﻫﻢ ‪" .‬‬

‫" ﭼﻪ ﭼﻴﺰي را ؟ "‬

‫" ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﺗﻮ ‪" ...‬‬

‫و در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﺳﻨﮕﻲ ﺷﻴﺸﻪ ي اﺗﺎق ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ را ﺧﺮد ﻛﺮد ‪ .‬ﺷﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﺧـﺸﻨﻮد‬

‫ﻛﻨﻨﺪه ﻓﺮو رﻳﺨﺖ و ﺳﺎﻳﻪ ي ﻣﻴﻤﻮن در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻧﻔﺲ آن آدم ﻫﺎي ﺑﺰرﮔـﺴﺎل ﺑﻨـﺪ آﻣـﺪه‬

‫ﺑﻮد از ﺟﺎ ﭘﺮﻳﺪ ‪ .‬ﺻﺪاي ﺷﻜﺴﺘﻦ ﺷﻴﺸﻪ اي دﻳﮕﺮ و ﺳﭙﺲ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ آﻣﺪ و ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﺒـﻞ‬

‫وﻳﻞ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ ‪.‬‬

‫‪295‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪296‬‬

‫وﻳﻞ ﭘﺮﻳﺪ و واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را از روي ﻣﻴﺰ ﻛﻮﭼﻚ ﻗﺎﭘﻴﺪ ‪ ،‬ان را در ﺟﻴﺐ ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﺮﻳـﺪ ﺗـﻮي‬

‫دﺳـﺖ اش را‬ ‫ﭘﻨﺠﺮه ي ﺑﻴﻦ دو دﻧﻴﺎ ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻧﻜﻪ روي ﭼﻤﻦ ﻫﺎي ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه اﻓﺘﺎد ‪،‬‬

‫ﻣـﻲ ﻛـﺸﻴﺪ و در‬ ‫روي ﻟﺒﻪ ﻫﺎي ﭘﻨﺠﺮه ﮔﺬاﺷﺖ ‪ ،‬ذﻫﻦ اش را آرام ﻛـﺮد ‪ ،‬آرام ﻧﻔـﺲ‬

‫ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﺪت آﮔﺎه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ آن ﻃﺮف ﺗﺮ ﺧﻄﺮي ﺑﺰرگ ﻗﺮار دارد ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﺟﻴﻐﻲ آﻣﺪ ‪ ،‬ﻧﻪ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺑﻮد و ﻧﻪ ﺣﻴﻮاﻧﻲ ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﺮ دو ‪ ،‬و ﻓﻬﻤﻴـﺪ ﻛـﻪ‬

‫ﻫﻤﺎن ﻣﻴﻤﻮن ﻧﻔﺮت اﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺴﺘﻪ اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﺷـﻜﺎﻓﻲ ﻛﻮﭼـﻚ ﻫـﻢ‬

‫ﺳﻄﺢ ﺳﻴﻨﻪ ي او ﺑﺎز ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻋﻘﺐ ﭘﺮﻳﺪ ‪ ،‬ﭼﻮن از ﻣﻴﺎن ﺷﻜﺎف دﺳﺘﻲ ﻛﻮﭼﻚ ‪ ،‬ﭘـﺸﻤﺎﻟﻮ و‬

‫ﻃﻼﻳﻲ ﺑﺎ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎي ﺳﻴﺎه ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮ آﻣﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﺻﻮرت ‪ ،‬ﺻﻮرﺗﻲ ﺧﻮﻓﻨﺎك ‪ .‬دﻧﺪان ﻫﺎي‬

‫ﻣﻴﻤﻮن ﻃﻼﻳﻲ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﻲ درﺧﺸﻴﺪ و ﺑﺪﺧﻮاﻫﻲ ﭼﻨﺎن در ﭼﻬﺮه اش ﻣﻮج‬

‫ﻣﻲ زد ﻛﻪ وﻳﻞ آن را ﻣﺜﻞ ﺗﻴﺮي اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫اﮔﺮ ﻟﺤﻈﻪ اي دﻳﮕﺮ ﻃﻮل ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﻣﻴﻤﻮن از ﺷﻜﺎف رد ﻣﻲ ﺷﺪ و ﻛﺎر ﺗﻤـﺎم ﻣـﻲ ﺷـﺪ ‪.‬‬

‫اﻣﺎ وﻳﻞ ﻫﻨﻮز ﭼﺎﻗﻮ را در دﺳﺖ داﺷﺖ و ﺳﺮﻳﻊ آن را ﺑـﺎﻻ ﺑـﺮد و ان را ﭼـﭗ و راﺳـﺖ روي‬

‫ﺻﻮرت ﻣﻴﻤﻮن ﻛﺸﻴﺪ – ﻳﺎ ﻻاﻗﻞ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺻﻮرت ﻣﻴﻤﻮن ﺑﻮد اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻋﻘـﺐ ﻧﻜـﺸﻴﺪه‬

‫ﺑﻮد ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻪ وﻳﻞ ﻓﺮﺻﺘﻲ داد ﺗﺎ ﻟﺒﻪ ﻫﺎي ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﮕﻴﺮد و ان را ﺑﺒﻨﺪد ‪.‬‬

‫‪296‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪297‬‬

‫دﻧﻴﺎي او ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد و او ﺗﻨﻬﺎ در ﭘﺎرﻛﻲ در ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه زﻳـﺮ ﻧـﻮر ﻣـﺎه ﻧﺸـﺴﺘﻪ ﺑـﻮد ‪،‬‬

‫ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﻲ زد و ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ و ﺑﻪ ﺷﺪت ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﻻﻳﺮا را ﻧﺠﺎت ﻣﻲ داد ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﻨﺠﺮه ي اول دوﻳﺪ ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻮﺗﻪ زار‬

‫ﺑﺎز ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬از ﻣﻴﺎن آن ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد ‪ .‬ﺑﺮگ ﻫﺎي ﺗﻴﺮه ي ﮔﻴﺎه ﺑﺮگ ﺑﻮ و راج ﺟﻠﻮي دﻳـﺪ را‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ او دﺳﺖ اش را دراز ﻛﺮد و اﻧﻬﺎ را ﻛﻨﺎر زد ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ را ﺑـﻪ وﺿـﻮح ﺑﺒﻴﻨـﺪ ‪ ،‬ﺑـﺎ‬

‫ﺷﻴﺸﻪ ﻫﺎي ﺷﻜﺴﺘﻪ ي اﺗﺎق ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻛﻪ در ﻧﻮر ﻣﺎه دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫در ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻴﻦ ﻣﻴﻤﻮن را دﻳﺪ ﻛﻪ در اﻃﺮاف ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳـﻮ و آن ﺳـﻮ ﻣـﻲ ﭘﺮﻳـﺪ و ﺑـﺎ‬

‫ﺳﺮﻋﺖ ﻳﻚ ﮔﺮﺑﻪ روي ﭼﻤﻦ ﻣﻲ دوﻳﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ و زن را دﻳﺪ ﻛـﻪ ﭘـﺸﺖ ﺳـﺮ او ﻣـﻲ‬

‫رﻓﺘﻨﺪ ‪ .‬ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ اي در دﺳﺖ داﺷﺖ ‪ .‬آن زن ﭼﻪ زﻳﺒﺎ ﺑﻮد – وﻳﻞ ﺑـﺎ ﺷـﮕﻔﺘﻲ او را‬

‫دﻳﺪ – در ﻣﻬﺘﺎب ﭼﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﻗﺎﻣﺘﻲ ﻇﺮﻳﻒ و ﺑﺎوﻗﺎر داﺷـﺖ ؛ اﻣـﺎ وﻗﺘـﻲ‬

‫ﺑﺸﻜﻦ زد ‪ ،‬ﻣﻴﻤﻮن ﻧﺎﮔﻬﺎن اﻳﺴﺘﺎد و ﺗﻮي ﺑﻐﻞ او ﭘﺮﻳﺪ و وﻳﻞ دﻳﺪ ﻛﻪ آن زن و ﻣﻴﻤﻮن ﺷﺮور‬

‫ﻫﺮ دو ﻳﻚ ﻣﻮﺟﻮد ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻻﻳﺮا ﻛﺠﺎ ﺑﻮد ؟‬

‫آدم ﺑﺰرگ ﻫﺎ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﻌـﺪ زن ﻣﻴﻤـﻮن را زﻣـﻴﻦ ﮔﺬاﺷـﺖ و‬

‫ﺣﻴﻮان روي ﭼﻤﻦ ﻫﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ ‪ ،‬اﻧﮕﺎر داﺷﺖ ﺑﻮ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و دﻧﺒـﺎل رد‬

‫‪297‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪298‬‬

‫ﭘﺎ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻏﺮق ﺳﻜﻮت ﺑﻮد ‪ .‬اﮔﺮ ﻻﻳﺮا ﺧﻮد را ﺑﻪ آن ﺑﻮﺗﻪ زار رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﻧﻤﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻲ ﺳﺮو ﺻﺪا ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ و ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ او را ﻟﻮ ﻣﻲ داد ‪.‬‬

‫ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﭼﻴﺰي را ﺑﺎ ﻛﻠﻴﻜﻲ ﻛﻮﭼﻚ روي ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ اش ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻛﺮد ‪ :‬ﺿﺎﻣﻦ اﺳﻠﺤﻪ – ﺑﻴﻦ‬

‫ﺑﺘﻪ ﻫﺎ ﺳﺮك ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ آﻣﺪ وﻳﻞ را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪ ،‬ﺑﻌـﺪ ﭼـﺸﻢ ﻫـﺎﻳﺶ ﺑـﻪ ﺳـﻤﺘﻲ دﻳﮕـﺮ‬

‫ﭼﺮﺧﻴﺪ ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻫﺮ دو ﺑﺰرﮔﺴﺎل ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺷﺎن ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻴﻤﻮن ﺻﺪاﻳﻲ ﺷﻨﻴﺪه ﺑـﻮد ‪.‬‬

‫ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻲ دوﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﻻﻳﺮا ﺑﻮد و ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻌﺪ او را ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪...‬‬

‫درﺳﺖ در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﮔﺮﺑﻪ ي ﭘﻠﻨﮕﻲ از ﺑﻴﻦ ﺑﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﻴﺮون ﭘﺮﻳﺪ و ﻓﻴﺲ ﻓﻴﺲ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﻣﻴﻤﻮن ﺻﺪا را ﺷﻨﻴﺪ و در ﻫﻮا ﺑﺎ ﺣﻴﺮت ﭼﺮﺧﻴﺪ ‪ ،‬ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ ﺑـﻪ اﻧـﺪازه ي وﻳـﻞ ﺣﻴـﺮت‬

‫ﭘﺸﺖ اش‬ ‫ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ‪ .‬ﻣﻴﻤﻮن روي ﭘﻨﺠﻪ ﻓﺮود آﻣﺪ و رو در روي ﮔﺮﺑﻪ ﻗﺮارﮔﺮﻓﺖ ‪ ،‬ﮔﺮﺑﻪ‬

‫را ﻗﻮز داد ‪ ،‬دم اش را ﺳﻴﺦ ﻛﺮد ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﭗ و راﺳﺖ رﻓﺖ ‪ ،‬ﻓﻴﺲ ﻓﻴﺲ ﻛﺮد و ﻣﻴﻤـﻮن را ﺑـﻪ‬

‫ﻣﺒﺎرزه ﻃﻠﺒﻴﺪ ‪.‬‬

‫ﻣﻴﻤﻮن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﭘﺮﻳﺪ ‪.‬ﮔﺮﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ ﺑﺎ ﭘﻨﺠﻪ ي ﺗﻴﺰش از ﭼـﭗ و راﺳـﺖ ﺿـﺮﺑﺎﺗﻲ‬

‫ﭼﻨﺎن ﺳﺮﻳﻊ ﺣﻮاﻟﻪ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ دﻳﺪ ‪ ،‬ﺑﻌـﺪ ﻻﻳـﺮا ﻛﻨـﺎر وﻳـﻞ ﻇـﺎﻫﺮ ﺷـﺪ و ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه‬

‫ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن از ﭘﻨﺠﺮه رد ﺷﺪ ‪ .‬ﮔﺮﺑﻪ ﺟﻴﻐﻲ ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬ﻣﻴﻤﻮن ﻫﻢ ﺟﻴﻎ ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬ﭼﻮن ﭘﻨﺠـﻪ ي‬

‫‪298‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪299‬‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺻﻮرت اش را ﺧﺮاﺷﻴﺪه ﺑﻮد ؛ ﺑﻌﺪ ﻣﻴﻤﻮن ﺑﺮﮔﺸﺖ و روي ﺑﺎزوي ﺧـﺎﻧﻢ ﻛـﻮﻟﺘﺮ ﭘﺮﻳـﺪ و‬

‫ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻴﻦ ﺑﺘﻪ ﻫﺎي دﻧﻴﺎي ﺧﻮد رﻓﺖ و ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫وﻳﻞ و ﻻﻳﺮا ﺣﺎﻻ در آن ﺳﻮي ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻮدﻧﺪ و وﻳﻞ ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ دﺳﺖ اش را دراز ﻛـﺮد ‪،‬‬

‫ﻟﺒﻪ ﻫﺎي ﻧﺎ ﻣﻠﻤﻮس ﭘﻨﺠﺮه را ﮔﺮﻓﺖ و آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺮد و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛـﻪ ﺻـﺪاي ﭘـﺎ روي‬

‫ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ و زﻣﻴﻦ ﻣﻲ آﻣﺪ ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺴﺖ ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﺳﻮراﺧﻲ ﺑﻪ اﻧﺪازه ي دﺳﺖ وﻳﻞ ﻣﺎﻧﺪه‬

‫ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﻌﺪ آن را ﻫﻢ ﺑﺴﺖ و ﺗﻤﺎم دﻧﻴﺎ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ ‪ .‬ﺑﻪ زاﻧﻮ روي ﭼﻤﻦ ﺷﺒﻨﻢ ﮔﺮﻓﺘـﻪ اﻓﺘـﺎد و‬

‫واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻻﻳﺮا دراز ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﻴﺎ ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا آن را ﮔﺮﻓﺖ ‪ .‬وﻳﻞ ﺑﺎ دﺳﺘﻲ ﻟﺮزان ﭼﺎﻗﻮ را ﻏﻼف ﻛﺮد ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻟـﺮزان روي ﭼﻤـﻦ دراز‬

‫ﺷﺪ و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺴﺖ و اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻧﻮر ﻧﻘﺮه اي ﻣﺎه ﺑﺮ او ﻣﻲ ﺗﺎﺑﺪ و ﻻﻳﺮا دﺳﺖ اش‬

‫را ﺑﺎز ﻛﺮد ﺗﺎ دوﺑﺎره آن را ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺎﺗﻲ ﻇﺮﻳﻒ ﻣﺤﻜﻢ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬

‫ﺻﺪاي او را ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اوه ‪ ،‬وﻳﻞ ‪ ،‬ﺑﺮاي ﻛﺎري ﻛﻪ ﻛﺮدي ﻣﻤﻨـﻮﻧﻢ ‪ ،‬ﺑـﺮاي ﻫﻤـﻪ‬

‫ﭼﻴﺰ ‪" ..‬‬

‫وﻳﻞ آرام ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﻣﻴﺪوارم ﺑﻼﻳﻲ ﺳﺮ آن ﮔﺮﺑﻪ ﻧﻴﺎﻳﺪ ‪ .‬او ﻣﺜﻞ ﮔﺮﺑﻪ ي ﻣﻦ اﺳـﺖ ‪ .‬ﺣـﺎﻻ‬

‫ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪ ‪ .‬دوﺑﺎره ﺑﻪ دﻧﻴﺎي ﺧﻮدش ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺣﺎل اش ﺧﻮب اﺳﺖ ‪" .‬‬

‫‪299‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪300‬‬

‫" ﻣﻴﺪاﻧﻲ ﭼﻪ ﻓﻜﺮي ﻛﺮدم ؟ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم او ﺷﻴﺘﺎن ﺗﻮﺳﺖ ‪ .‬ﻛـﺎري را ﻛـﺮد ﻛـﻪ‬

‫ﻳﻚ ﺷﻴﺘﺎن ﺧﻮب ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﻣﺎ او را ﻧﺠﺎت دادﻳﻢ و او ﻫﻢ ﻣﺎ را ﻧﺠﺎت داد ‪ .‬ﺑﻴـﺎ وﻳـﻞ ‪ ،‬روي‬

‫ﭼﻤﻦ دراز ﻧﻜﺶ ‪ ،‬ﺧﻴﺲ اﺳﺖ ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﻲ ﺗﻮي ﻳـﻚ رﺧﺘﺨـﻮاب ﺣـﺴﺎﺑﻲ دراز ﺑﻜـﺸﻲ ‪ ،‬و‬

‫ﮔﺮﻧﻪ ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻲ ﺧﻮري ‪ .‬ﺑﻴﺎ ﺑﻪ آن ﺧﺎﻧﻪ ي ﺑﺰرگ ﺑﺮوﻳﻢ ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﺣﺘﻤﺎً رﺧﺘﺨـﻮاب و ﻏـﺬا ﭘﻴـﺪا‬

‫ﻣﻲ ﺷﻮد ‪ .‬ﻳﺎﻻ ‪ ،‬ﺑﺎﻧﺪ دﺳﺖ ات را ﻋﻮض ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪ ،‬ﻗﻬﻮه درﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪ ،‬اﻣﻠﺖ درﺳﺖ ﻣﻲ‬

‫ﻛﻨﻢ } ﺣﺎﻻ ﻧﻪ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ اﻣﻠﺖ ﺑﻠﺪه درﺳﺖ ﻛﻨﻪ ‪ ،{...‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻲ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻣﻲ ﺧـﻮاﺑﻴﻢ‬

‫‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻛﻪ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻳﻢ در اﻣﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ ﻛﺎري ﻧﻤـﻲ ﻛـﻨﻢ اﻻ‬

‫اﻳﻨﻜﻪ در ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﭘﺪرت ﺑﻪ ﺗﻮ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻢ ‪ .‬ﻗﻮل ﻣﻲ دﻫﻢ ‪" ...‬‬

‫او را ﻛﻤﻚ ﻛﺮد ﺗﺎ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد ‪ ،‬ﺑﻌﺪ از ﺑﻴﻦ ﻣﻴﺎن ﺑﺎغ آرام ﺑﻪ ﺳـﻤﺖ ﺧﺎﻧـﻪ ي ﺳـﻔﻴﺪ‬

‫ﻛﻪ زﻳﺮ ﻧﻮر ﻣﺎه ﻣﻲ درﺧﺸﻴﺪ رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫‪300‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪301‬‬

‫ﻓﺼﻞ دﻫﻢ‬

‫ﺷﻤﻦ‬

‫ﻟﻲ اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ در ﺑﻨﺪري ﻛﻪ در دﻫﺎﻧﻪ رود ﻳﻨﻲ ﺳﺌﻲ ﺑﻮد از ﻛﺸﺘﻲ ﭘﻴﺎده ﺷﺪ و آﻧﺠـﺎ را‬

‫ﻏﺮق در ﻫﺮج و ﻣﺮج دﻳﺪ ‪ ،‬ﻣﺎﻫﻴﮕﻴﺮﻫﺎ ﺳﻌﻲ داﺷـﺘﻨﺪ ﺻـﻴﺪ ﻧـﺎﭼﻴﺰ ﺧـﻮد را ﻛـﻪ از ﻣﺎﻫﻴـﺎن‬

‫ﻛـﺸﺘﻲ ﻫـﺎ از ﻣﺨـﺎرج‬ ‫ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻛﻨﺴﺮو ﺳﺎزي ﺑﻔﺮوﺷﻨﺪ ؛ ﺻﺎﺣﺒﺎن‬

‫ﺑﻨﺪر ﻛﻪ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺑﺎﻻ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﻴﻞ اﻳﻤﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺑﻮدﻧﺪ ؛ و ﺷـﻜﺎرﭼﻴﺎن‬

‫و ﺳﻮداﮔﺮان ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺮاي ﻛﺎر ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺳﺮازﻳﺮﺑﻮدﻧﺪ ﭼﻮن ﺟﻨﮕﻞ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺳـﺮﻋﺖ ﮔـﺮم ﺷـﺪه و‬

‫رﻓﺘﺎر ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﺑﺮاي رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻃﻖ داﺧﻠﻲ اﺳﺘﻔﺎده از ﺟﺎده دﺷﻮار ﺑﻮد ‪ ،‬در اﻳﻦ ﺷﻜﻲ ﻧﺒﻮد ؛ ﭼـﺮا ﻛـﻪ‬

‫در ﺷﺮاﻳﻂ ﻋﺎدي ﺟﺎده ﻣﺴﻴﺮي از زﻣﻴﻦ ﻳﺦ زده ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﻳﺦ زﻣـﻴﻦ داﺷـﺖ ﺑـﺎز‬

‫ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ ،‬ﺳﻄﺢ ﺟﺎده ﺑﺎﺗﻼﻗﻲ و ﮔﻞ آﻟﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﭘﺲ ﻟﻲ ﺑﺎﻟﻦ و ﺗﺠﻬﻴﺰات اش را در اﻧﺒﺎر ﮔﺬاﺷﺖ وﺑﺎ ﻃﻼﻳﺶ ﻛـﻪ ﻣـﺪام ﻛﻤﺘـﺮ ﻣـﻲ ﺷـﺪ‬

‫ﻗﺎﻳﻘﻲ ﺑﺎ ﻣﻮﺗﻮر ﮔﺎزي ﻛﺮاﻳـﻪ ﻛـﺮد ‪ .‬ﭼﻨـﺪﻳﻦ ﻣﺨـﺰن ﺳـﻮﺧﺖ و ﻗـﺪري آذوﻗـﻪ ﺧﺮﻳـﺪ و در‬

‫رودﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﻻ آﻣﺪه ﺑﻮد راﻫﻲ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫‪301‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪302‬‬

‫اول ﻛﻨﺪ ﭘﻴﺶ ﻣﻲ رﻓﺖ ‪ .‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺮﻳﺎن آب ﻛﻨﺪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ رودﺧﺎﻧـﻪ ﭘـﺮ از اﻧـﻮاع آت و‬

‫آﺷﻐﺎل ﺑﻮد ‪ :‬ﺗﻨﻪ ي درﺧﺖ ‪ ،‬ﺧﺎر و ﺧﺎﺷﺎك ‪ ،‬ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﻏﺮق ﺷﺪه و ﺣﺘـﻲ ﻳـﻚ ﺑـﺎر ﺟـﺴﺪ‬

‫ﻣﺘﻮرم ﻣﺮدي را دﻳﺪ ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ دﻗﺖ ﻗﺎﻳﻖ را ﻫﺪاﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻣﻮﺗﻮر ﻛﻮﭼﻚ آن ﺑﺎﻳﺪ ﺳـﺨﺖ‬

‫ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺟﻠﻮ ﺑﺮود ‪.‬‬

‫داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻫﻜﺪه اي ﻛﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪ ي ﮔﺮوﻣﻦ در آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﻣﻲ رﻓﺖ ‪ .‬راﻫﻨﻤﺎي او ﻓﻘـﻂ‬

‫ﺣﺎﻓﻈﻪ اش ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺮوازﻫﺎي ﺳﺎل ﻫﺎي ﻗﺒﻞ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷـﺖ ‪ ،‬اﻣـﺎ او ﺣﺎﻓﻈـﻪ اي ﻗـﻮي‬

‫داﺷﺖ و در آن ﺟﺮﻳﺎن ﻫﺎي ﺗﻨﺪ ﻣﺸﻜﻞ ﭼﻨﺪاﻧﻲ ﺑﺮاي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﻣـﺴﻴﺮ ﺻـﺤﻴﺢ ﻧﺪاﺷـﺖ ‪،‬‬

‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺮﺧﻲ ﻛﺮاﻧﻪ ﻫﺎي رود زﻳﺮ ﻃﻐﻴﺎن ﺷـﻴﺮي رﻧـﮓ آب ﻓـﺮو رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد ‪ .‬دﻣـﺎي ﻫـﻮا‬

‫ﺣﺸﺮات را آﺷﻔﺘﻪ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻳﻚ دﺳﺘﻪ ﭘﺸﻪ ي رﻳﺰ در ﻫﻮا ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻮ ﻣﻲ رﻓﺘﻨـﺪ ‪ .‬ﻟـﻲ ﺑـﻪ‬

‫ﺻﻮرت و دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ ﭘﻤﺎد ﻣﺎﻟﻴﺪ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺳﻴﮕﺎرﻫﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﺑﻮي ﺗﻨﺪ دود ﻛﺮد ﺗﺎ ﭘـﺸﻪ‬

‫ﻫﺎ ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﺸﻮﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﻫﺴﺘﺮ ﺑـﻲ ﺻـﺪا روي ﺳـﻴﻨﻪ ي ﻗـﺎﻳﻖ ﻧﺸـﺴﺘﻪ ﺑـﻮد ‪ ،‬ﮔﻮﺷـﻬﺎي ﺑﻠﻨـﺪش را روي ﭘـﺸﺖ‬

‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻲ اش ﺧﻮاﺑﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﺗﻨﮓ ﻛـﺮده ﺑـﻮد ‪ .‬ﻟـﻲ ﺑـﻪ ﺳـﻜﻮت او ﻋـﺎدت‬

‫داﺷﺖ ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻫﺴﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﻜﻮت ﻟﻲ ‪ .‬ﻓﻘﻂ وﻗﺘﻲ ﺣﺮف ﻣﻲ زدﻧﺪ ﻛﻪ ﻻزم ﺑـﻮد ‪ .‬ﺻـﺒﺢ‬

‫روز ﺳﻮم ﻟﻲ ﻗﺎﻳﻖ را در رود ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ رود اﺻﻠﻲ ﻣﻲ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﺮد ‪ ،‬رود از ﺗﭙﻪ‬

‫‪302‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪303‬‬

‫ﻫﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺳﺮازﻳﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﻤﺎً زﻣﺎﻧﻲ زﻳﺮ ﺑﺮف ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬اﻣـﺎ ﺣـﺎﻻ در ﺑﻌـﻀﻲ ﺟﺎﻫـﺎ‬

‫ﺑﺮف آب ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ رود ﻛﻮﭼﻚ از ﺑﻴﻦ ﻛﺎج ﻫﺎي ﻛﻮﺗﺎه و ﺻﻨﻮﺑﺮﻫﺎ رد ﺷـﺪ و ﺑﻌـﺪ‬

‫از ﭼﻨﺪ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﺑﻪ ﺻﺨﺮه اي ﺑﺰرگ و ﻣﺪور رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺑﻠﻨـﺪي ﻳـﻚ ﺧﺎﻧـﻪ ﺑـﻮد وﻟـﻲ‬

‫ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﺣﻞ رﻓﺖ و ﻗﺎﻳﻖ را ﺑﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻳﻚ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺗﺎﺗﺎر ﺳﻴﺒﺮﻳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ در ﭼﻴﻦ و ﭼـﺮوك ﺻـﻮرت ﮔـﻢ ﺷـﺪه ﺑـﻮد‬

‫ﻛﻤﺎن اش را ﻛﻨﺎر ﺗﻔﻨﮓ او ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺖ ‪ .‬ﺷﻴﺘﺎن اش ﻛﻪ ﮔﺮگ ﺑﻮد دﻣـﺎغ اش را ﺑـﺮاي‬

‫ﻫﺴﺘﺮ ﻛﺞ و ﻛﻮﻟﻪ ﻛﺮد و او ﻫﻢ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻮش ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻛﺪﺧﺪا ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﭘﺎﺳﺦ داد و ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﺷﺶ زﺑﺎن ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه زﺑﺎﻧﻲ را ﻛﻪ ﻫـﺮ دو ﻗـﺎدر ﺑـﻪ‬

‫ﺗﻜﻠﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬درود ﺑﺮ ﺗﻮ و ﻗﺒﻴﻠﻪ ات ‪ .‬ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻗـﺪري ﺳـﻴﮕﺎر آورده ام ﻛـﻪ اﻟﺒﺘـﻪ ارزﺷـﻲ‬

‫ﻧﺪارد اﻣﺎ ﻣﺎﻳﻪ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ان را ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻛﻨﻢ ‪" .‬‬

‫ﻛﺪﺧﺪا ﺳﺮي ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ي ﺗﺎﻳﻴﺪ و ﺗﺸﻜﺮ ﺗﻜﺎن داد و ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﺴﺮان اش ﺑﺴﺘﻪ اي را ﻛﻪ‬

‫ﻟﻲ از ﻛﻮﻟﻪ اش ﺑﻴﺮون آورد از او ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬دﻧﺒﺎل ﻣﺮدي ﺑﻪ ﻧﺎم ﮔﺮوﻣﻦ ﻣﻲ ﮔـﺮدم ‪ .‬ﺷـﻨﻴﺪه ام ﺑـﻪ ﻋـﻀﻮﻳﺖ ﺟﺎﻣﻌـﻪ ي‬

‫ﺷﻤﺎ در آﻣﺪه ﺑﻮده ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻧﺎم دﻳﮕﺮي اﺧﺘﻴﺎر ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ او ﻣﺮدي اروﭘﺎﻳﻲ اﺳﺖ ‪" .‬‬

‫‪303‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪304‬‬

‫ﻛﺪﺧﺪا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬آه ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ آﻣﺪن ات ﺑﻮدﻳﻢ ‪" .‬‬

‫ﻛﺪﺧﺪا ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺗﻜﺎن داد ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﻨﺘﻈﺮ آﻣﺪن ات ﺑﻮدﻳﻢ ‪ .‬آﻣـﺪه اي ﺗـﺎ دﻛﺘـﺮ ﮔـﺮوﻣﻦ را ﺑـﻪ دﻧﻴـﺎي‬

‫دﻳﮕﺮي ﺑﺒﺮي ‪" .‬‬

‫اﺑﺮوﻫﺎي ﻟﻲ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ‪ ،‬آﻗﺎ ‪ .‬او اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ؟ "‬

‫ﻛﺪﺧﺪا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺑﻴﺎ ‪" .‬‬

‫ﻛﺪﺧﺪا ﺑﻴﺮون ﻛﻠﺒﻪ ﻛﻪ اﺳﻜﻠﺖ ﭼﻮﺑﻲ و ﭘﻮﺷﺸﻲ از ﭘﻮﺳﺖ داﺷﺖ اﻳﺴﺘﺎد ‪ .‬ﻛﻠﺒـﻪ ﺑـﺎ ﻋـﺎج‬

‫ﮔﺮاز ﻧﺮ و ﺷﺎخ ﮔﻮزن ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺗﺰﻳﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻨﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﺟﻮاﻳﺰ ﺷﻜﺎر ﻧﺒﻮدﻧـﺪ ﭼـﻮن در‬

‫اﻃﺮاف ﺷﺎن ﮔﻞ ﻫﺎي ﺧﺸﻚ و ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ و ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻓﺘـﻪ ي ﻛـﺎج ﺑـﻪ دﻗـﺖ ﻗـﺮار‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻫﺪف اﻧﺠﺎم آﻳﻴﻦ ﺧﺎﺻﻲ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﻛﺪﺧﺪا آرام ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﺑﺎ او ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻲ ‪ .‬او ﻳﻚ ﺷﻤﻦ اﺳﺖ ‪ .‬ﻗﻠﺐ اش ﺑﻴﻤﺎر‬

‫اﺳﺖ ‪" .‬‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻟﻲ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﭘﺸﺖ اش ﻟﺮزﻳﺪ و ﻫـﺴﺘﺮ در آﻏـﻮش او ﺧـﺸﻚ اش زد ‪ ،‬ﭼـﻮن‬

‫دﻳﺪﻧﺪ در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﺑﻮده اﻧﺪ ‪ .‬از ﻣﻴﺎن ﮔﻞ ﻫﺎي ﺧـﺸﻚ و ﺷـﺎﺧﻪ ﻫـﺎي ﻇﺮﻳـﻒ‬

‫‪304‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪305‬‬

‫ﻛﺎج ﭼﺸﻤﻲ زرد و درﺧﺸﺎن ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﻳﻚ ﺷﻴﺘﺎن ﺑﻮد ‪ ،‬وﻟﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺳـﺮش‬

‫را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ‪ ،‬ﺷﺎﺧﻪ اي ﻛﺎج ﺑﻪ ﻧﻮك ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪش ﮔﺮﻓﺖ و آن را ﻫﻤﭽﻮن ﭘﺮده اي ﻛﻨﺎر زد‪.‬‬

‫ﻛﺪﺧﺪا ﺑﻪ زﺑﺎن ﺧﻮد ﭼﻴﺰي ﮔﻔﺖ ‪ ،‬ﺧﻄﺎب ﺑﻪ آن ﻣﺮد ﺑﺎ ﻧﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺷﻜﺎرﭼﻲ ﺳـﮓ ﻣـﺎﻫﻲ‬

‫ﮔﻔﺘﻬﺒﻮد ‪ :‬ﺟﻮﭘﺎري ‪ .‬ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻌﺪ در ﺑﺎز ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﻣﺮدي ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ زار و ﻧﺰار و ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ درﺧﺸﺎن در آﺳﺘﺎﻧﻪ ي در ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻛـﻪ ﻟﺒﺎﺳـﻲ از‬

‫ﭘﻮﺳﺖ و ﺧﺰ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ ‪ .‬رﮔﻪ ﻫﺎي ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي در ﻣﻮي ﺳﻴﺎه اش دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ ،‬ﻓﻚ اش‬

‫ﺑﻴﺮون زده ﺑﻮد و ﺷﻴﺘﺎن اش ﻛﻪ ﻋﻘﺎﺑﻲ ﻣﺎﻫﻴﮕﻴﺮ ﺑﻮد ﺧﻴﺮه روي ﻣﭻ او ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﻛﺪﺧﺪا ﺳﻪ ﺑﺎر ﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﺮد و ﻋﻘﺐ رﻓﺖ و ﻟﻲ را ﺑﺎ ﺷﻤﻦ – داﻧﺸﻤﻨﺪي ﻛﻪ ﺑـﺮاي دﻳـﺪن‬

‫اش آﻣﺪه ﺑﻮد ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬دﻛﺘﺮ ﮔﺮوﻣﻦ ‪ ،‬اﺳﻢ ﻣﻦ ﻟﻲ اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ اﺳﺖ ‪ .‬اﻫﻞ ﺗﮕﺰاس ﻫـﺴﺘﻢ و ﺣﺮﻓـﻪ‬

‫ام ﻫﻮاﻧﻮردي اﺳﺖ ‪ .‬اﮔﺮ اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﻴﺪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻴﻢ و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﭼﺮا ﺑـﻪ اﻳﻨﺠـﺎ‬

‫آﻣﺪه ام ‪ .‬درﺳﺖ ﮔﻔﺘﻢ ‪ ،‬ﻧﻪ ؟ ﺷﻤﺎ دﻛﺘﺮ اﺳﺘﺎﻧﻴﺴﻼوس ﮔﺮوﻣﻦ از آﻛﺎدﻣﻲ ﺑـﺮﻟﻴﻦ ﻫـﺴﺘﻴﺪ ؟‬

‫"‬
‫ﺷﻤﻦ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻲ اﻫﻞ ﺗﮕﺰاس ﻫﺴﺘﻲ ‪ .‬ﺑـﺎد ﺗـﻮ را از ﻓﺎﺻـﻠﻪ اي دور ﺑـﻪ اﻳﻨﺠـﺎ‬

‫آورده ‪ ،‬آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ‪" .‬‬

‫‪305‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪306‬‬

‫" ﺧﺐ ‪ ،‬اﻳﻦ روزﻫﺎ ﺑﺎدﻫﺎي ﻋﺠﻴﺒﻲ در دﻧﻴﺎ ﻣﻲ وزد ‪ ،‬آﻗﺎ ‪".‬‬

‫" درﺳﺖ اﺳﺖ ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﮔﺮم ﺷﺪه ‪ .‬در ﻛﻠﺒﻪ ي ﻣﻦ ﻳﻚ ﻧﻴﻤﻜﺖ ﻫـﺴﺖ ‪ .‬اﮔـﺮ‬

‫ﻛﻤﻜﻢ ﻛﻨﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ زﻳﺮ اﻳﻦ ﻧﻮر دﻟﭙﺬﻳﺮ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ و ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻴﻢ ‪ .‬ﻗﺪري ﻫﻢ ﻗﻬـﻮه دارم ‪،‬‬

‫اﮔﺮ دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻲ ‪" .‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﻟﻄﻒ دارﻳﺪ ‪ ".‬و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﮔﺮوﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺟﺎق رﻓﺖ و ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻲ‬

‫داغ را ﺗﻮي دو ﻓﻨﺠﺎن ﻓﻠﺰي رﻳﺨﺖ ‪ ،‬ﻟﻲ ﻧﻴﻤﻜﺖ را ﺑﻴﺮون ﺑﺮد ‪.‬‬

‫ﻟﻬﺠﻪ ي ﮔﺮوﻣﻦ آﻟﻤﺎﻧﻲ ﻧﺒﻮد ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ رﺳﻴﺪ ‪ .‬ﻣﺪﻳﺮ رﺻﺪ ﺧﺎﻧﻪ درﺳﺖ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﻫﺴﺘﺮ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺗﻨﮓ و ﺑﻲ اﺣﺴﺎس ﻛﻨﺎر ﻟﻲ ﺑـﻮد و ﻋﻘـﺎب ﺑـﺰرگ ﺑـﻪ‬

‫ﻗﺮص ﺗﺎﺑﺎن ﺧﻮرﺷﻴﺪ زل زده ﺑﻮد ‪ .‬ﻟﻲ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد ‪ .‬از ﻣﻼﻗﺎت اش ﺑـﺎ ﺟـﺎن ﻓـﺎ ‪،‬‬

‫رﻫﺒﺮ ﻛﻮاﻟﻲ ﻫﺎ ‪ ،‬در ﺗﺮاﻟﺴﺎﻧﺪ ﮔﻔﺖ و اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻄﻮر ﻳﻮرك ﺑﻴﺮﻧﻴﺴﻮن را ﺑﻪ ﺧـﺪﻣﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ ‪،‬‬

‫ﺑﻪ ﺑﻮﻟﻮاﻧﮕﺎر رﻓﺘﻨﺪ و ﻻﻳﺮا و ﺑﭽﻪ ﻫﺎي دﻳﮕﺮ را ﻧﺠﺎت دادﻧﺪ ؛ ﺑﻌـﺪ ﻫـﺮ ﭼـﻪ را ﻛـﻪ از ﻻﻳـﺮا و‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ در ﺑﺎﻟﻦ ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮد ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫"ﻣﻲ داﻧﻴﺪ ‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﮔﺮوﻣﻦ ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ از ﺣﺮف ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ان دﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣـﻲ زد ﻣـﻲ‬

‫ﺷﻮد اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ آن ﺳﺮ ﺟﺪا ﺷﺪه را ﻛـﻪ در ﻳـﺦ ﺑـﻮد ﭼﻨـﺎن ﺑـﻪ‬

‫‪306‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪307‬‬

‫اﺳﺎﺗﻴﺪ ﻧﺸﺎن داد ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻪ ان ﻧﮕﺎه ﻧﻜﺮدﻧﺪ ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﻋﺚ‬

‫ﺷﺪ ﺷﻚ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه اﻳﺪ ‪ .‬و ﻛﺎﻣﻼً واﺿﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ اﻃﻼﻋﺎت ﺧﺎﺻﻲ در اﻳﻦ‬

‫زﻣﻴﻨﻪ دارﻳﺪ ‪ .‬در ﺗﻤﺎم ﻧﻮاﺣﻲ ﺳﺎﺣﻠﻲ ﻗﻄﺐ اﺳﻢ ﺗﺎن را ﺷﻨﻴﺪه ام و اﻳﻨﻜﻪ در ﺳﻮراخ ﻛـﺮدن‬

‫ﺟﻤﺠﻤﻪ ﻣﻬﺎرت دارﻳﺪ و ﻣﻮﺿﻮع ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ﺗﺎن در ﺑﺴﺘﺮ اﻗﻴﺎﻧﻮس ﺗﺎ ﻣـﺸﺎﻫﺪه ي ﺳـﭙﻴﺪه ي‬

‫ﺷﻤﺎﻟﻲ را ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻲ ﺷﻮد ‪ ،‬اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻄﻮر ﻧﺎﮔﻬﺎن ده دوازده ﺳﺎل ﭘـﻴﺶ از ﺟـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﻫـﻴﭻ‬

‫ﻛﺲ ﻧﻤﻲ داﻧﺪ ﻛﺠﺎﺳﺖ آﻣﺪﻳﺪ ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎﻟﺐ اﺳﺖ ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻴﺰي ﻛـﻪ ﻣـﺮا ﺑـﻪ اﻳﻨﺠـﺎ ﻛـﺸﺎﻧﺪ‬

‫ﺻﺮﻓﺎً ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﮕﺮان آن ﺑﭽﻪ ﻫﺴﺘﻢ ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ او ﺷﺨﺺ ﻣﻬﻤـﻲ اﺳـﺖ ‪،‬‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻋﻘﻴﺪه را دارﻧﺪ ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻴﺰي درﺑﺎره ي او ﻣﻲ داﻧﻴﺪ و اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻪ اﺗﻔـﺎﻗﻲ‬

‫دارد ﻣﻲ اﻓﺘﺪ ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴـﺪ ﻛﻤﻜـﻢ‬

‫ﻛﻨﻴﺪ ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ ‪.‬‬

‫" اﻣﺎ اﮔﺮ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻜﺮده ﺑﺎﺷﻢ ‪ ،‬آﻗﺎ ‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﻛﺪﺧﺪا ﮔﻔﺖ ﻣﻦ آﻣـﺪه ام ﺗـﺎ ﺷـﻤﺎ را ﺑـﻪ‬

‫دﻧﻴﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﺒﺮم ‪ .‬اﺷﺘﺒﺎه ﺷﻨﻴﺪم ﻳﺎ واﻗﻌﺎً ﻫﻤﻴﻦ را ﮔﻔﺘﻪ ؟ و ﻳﻚ ﺳﻮال دﻳﮕﺮ ﻫﻢ دارم ‪ ،‬آﻗﺎ‬

‫‪ :‬ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﭼﻪ اﺳﻤﻲ ﺻﺪا زد ؟ اﺳﻢ ﻗﺒﻴﻠﻪ اي ﺷﻤﺎ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻋﻨﻮان ﺟﺎدوﮔﺮي ﺗﺎن ؟ "‬

‫‪307‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪308‬‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻼﻳﻤﻲ زد و ﮔﻔﺖ ‪ " :‬آن اﺳﻢ واﻗﻌﻲ ﻣﻦ اﺳـﺖ ‪ ،‬ﺟـﺎن ﭘـﺮي ‪ .‬ﺑﻠـﻪ ‪ ،‬ﺗـﻮ‬

‫آﻣﺪه اي ﺗﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮي ﺑﺒﺮي ‪ .‬و از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻛﺎري ﺑﻪ اﻳﻨﺠـﺎ آﻣـﺪه اي ‪ ،‬ﺑﻌـﺪاً‬

‫ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮده ‪" .‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻣﺸﺖ اش را ﺑﺎز ﻛﺮد ‪ .‬در ﻛﻒ دﺳﺖ اش ﭼﻴﺰي ﻗﺮار داﺷﺖ ﻛﻪ ﻟﻲ ﻣﻲ دﻳﺪ اﻣﺎ ﻧﻤﻲ‬

‫ﺷﻨﺎﺧﺖ ‪ .‬ﺣﻠﻘﻪ اي از ﺟﻨﺲ ﻧﻘﺮه و ﻓﻴﺮوزه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺗﺰﻳﻴﻨﺎت ﻧﺎواﻫﻮ ؛ آن را ﺑﺎ دﻗﺖ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و‬

‫ﺷﻨﺎﺧﺖ ‪ :‬ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﺑﻮد ‪ .‬وزن و ﺻﺎﻓﻲ ﺳﻨﮓ ﻫﺎ و ﺷﻴﻮه اي را ﻛـﻪ ﻧﻘـﺮه ﺳـﺎز روي‬

‫ﻓﻠﺰ ﻛﺎر ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺳﻨﮓ ﻓﻴﺮوزه در ﮔﻮﺷﻪ اي ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد را ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﭘﺮﻳـﺪﮔﻲ‬

‫ﻟﺒﻪ ي ﺳﻨﮓ ﭼﻄﻮر ﺻﺎف ﺷـﺪه اﺳـﺖ ‪ ،‬ﭼـﻮن ﺳـﺎل ﻫـﺎ ﭘـﻴﺶ در دوران ﻛـﻮدﻛﻲ اش در‬

‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺎدري ﺧﻮدش ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺮ ان اﻧﮕﺸﺖ ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ‪ .‬ﻫﺴﺘﺮ داﺷﺖ ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ ‪ ،‬ﺳﺮﭘﺎ اﻳﺴﺘﺎده و ﮔﻮش ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻠﻨـﺪ‬

‫ﻛﺮدﻫﺒﻮد ‪.‬ﻋﻘﺎب ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﻟﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮد ﺑﻴﻦ او ﮔﺮوﻣﻦ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ از ﻣﺮدش دﻓﺎع‬

‫ﻛﻨﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻟﻲ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﻨﺪ ‪ .‬ﺣﻴﺮت زده ﺑﻮد ؛ دوﺑﺎره اﺣﺴﺎس ﻛﻮدﻛﻲ ﻛﺮده ﺑـﻮد‬

‫و ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﻟﺮزان و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﻳﻦ را از ﻛﺠﺎ ﮔﻴﺮ آوردﻳﺪ ؟ "‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ ﻳﺎ ﭘﺮي ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﮕﻴﺮش ‪ ،‬ﻛﺎرش را اﻧﺠﺎم داده ‪ .‬ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﺖ ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ‬

‫ان اﺣﺘﻴﺎج ﻧﺪارم ‪" .‬‬

‫‪308‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪309‬‬

‫ﻟﻲ در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺣﻠﻘﻪ ي دﻟﺒﻨﺪش را از ﻛﻒ دﺳﺖ ﮔﺮوﻣﻦ ﺑﺮ ﻣﻲ داﺷـﺖ ﮔﻔـﺖ ‪ " :‬اﻣـﺎ‬

‫ﭼﻄﻮر ‪ ...‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺑﻪ دﺳﺖ ﺷﻤﺎ رﺳﻴﺪه ‪ .‬ﭼﻄﻮر ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﺎن رﺳﻴﺪ ؟ ﭼﻬـﻞ ﺳـﺎل‬

‫ﺑﻮد ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﻠﻘﻪ را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم ‪" .‬‬

‫" ﻣﻦ ﻳﻚ ﺷﻤﻦ ﻫﺴﺘﻢ ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﺑﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻴـﺪ ‪ .‬ﺑﻨـﺸﻴﻦ آﻗـﺎي‬

‫اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ‪ .‬آرام ﺑﺎش ‪ .‬آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺪاﻧﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ‪" .‬‬

‫ﻟﻲ دوﺑﺎره ﻧﺸﺴﺖ ‪ ،‬ﺣﻠﻘﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ آن دﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﻣﻦ ﺟﺎ ﺧﻮردم ‪ ،‬آﻗﺎ ‪ .‬ﻣﺸﺘﺎق ﺷﻨﻴﺪن ﺣﺮف ﻫﺎي ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ‪" .‬‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ ‪ ،‬ﺷﺮوع ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪ .‬اﺳﻢ ﻣﻦ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺮي اﺳـﺖ‬

‫‪ ،‬در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻧﺸﺪه ام ‪ .‬ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ اوﻟﻴﻦ ﻛﺴﻲ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﺑﻴﻦ دﻧﻴﺎﻫﺎ ﺳـﻔﺮ ﻛـﺮد ‪ ،‬ﻫـﺮ‬

‫ﭼﻨﺪ اوﻟﻴﻦ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ راﻫﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺎرق اﻟﻌﺎده ﺑﻴﻦ آﻧﻬﺎ ﺑﺎز ﻛﺮد ‪ .‬ﻣﻦ در دﻧﻴﺎي ﺧﻮدم‬

‫ﺳﺮﺑﺎز ﺑﻮدم ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻛﺎﺷﻒ ﺷﺪم ‪ .‬دوازده ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻫﻤﺮاه ﻳﻚ ﮔﺮوه اﻛﺘﺸﺎﻓﻲ ﺑـﻪ ﻣﺤﻠـﻲ در‬

‫دﻧﻴﺎي ﺧﻮدم رﻓﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻌﺎدل ﺑﺮﻳﻨﮓ ﻟﻨﺪ ﺷﻤﺎﺳﺖ ‪ .‬ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﻣﻦ اﻫﺪاف دﻳﮕﺮي داﺷـﺘﻨﺪ ‪،‬‬

‫اﻣﺎ ﻣﻦ دﻧﺒﺎل ﭼﻴﺰي ﺑﻮدم ﻛﻪ در اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ راﺟﻊ ﺑﻪ آن ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم ‪ :‬ﺷـﻜﺎﻓﻲ در‬

‫ﺑﺎﻓﺖ دﻧﻴﺎ ‪ ،‬ﺣﻔﺮه اي ﻛﻪ ﺑﻴﻦ دﻧﻴﺎي ﻣﺎ و دﻧﻴﺎﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻲ از‬

‫ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﻢ ﮔﻢ ﺷﺪﻧﺪ ‪ .‬ﻣﻦ و دو ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﺑﺮاي ﻳﺎﻓﺘﻦ آﻧﻬﺎ از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻪ رد ﺷﺪﻳﻢ ‪ ،‬از اﻳـﻦ در‬

‫‪309‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪310‬‬

‫‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺑﺪون آﻧﻜﻪ آن را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ‪ ،‬و از دﻧﻴـﺎي ﺧـﻮد ﺧـﺎرج ﺷـﺪﻳﻢ ‪ .‬اول ﻧﻤﻴﺪاﻧـﺴﺘﻴﻢ ﭼـﻪ‬

‫اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده ‪ .‬آن ﻗﺪر رﻓﺘﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮي رﺳﻴﺪﻳﻢ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ آﻧﺠﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻳﻢ ﻛﻪ در دﻧﻴـﺎﻳﻲ‬

‫دﻳﮕﺮ ﻫﺴﺘﻴﻢ ‪.‬‬

‫" ﺧﺐ ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﮔﺸﺘﻴﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ آن در اول را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻴﻢ ‪ .‬در ﺑـﺮف و ﺑـﻮران از آن رد‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻮدت از ﻛﺎﺷﻔﺎن ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻗﻄﺐ ﻫﺴﺘﻲ و ﻣﻨﻈﻮرم را ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻲ ‪.‬‬

‫" ﭘﺲ ﭼﺎره اي ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ اﻻ اﻳﻨﻜﻪ در آن دﻧﻴﺎي ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻤـﺎﻧﻴﻢ ‪ .‬و ﺧﻴﻠـﻲ زود ﻓﻬﻤﻴـﺪﻳﻢ‬

‫ﻛﻪ ﭼﻪ ﺟﺎي ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻲ اﺳﺖ ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮاً ﻧﻮع ﻏﺮﻳﺒﻲ از ﻏﻮل ﻫﺎ ﻳـﺎ اﺷـﺒﺎح آن را اﺷـﻐﺎل ﻛـﺮده‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮداﺗﻲ ﺳﺮ ﺳﺨﺖ و ﻣﺮﮔﺒﺎر ‪ .‬دو ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﺧﻴﻠـﻲ زود ﻣﺮدﻧـﺪ ‪ ،‬ﻗﺮﺑـﺎﻧﻲ اﺷـﺒﺎح‬

‫ﺷﺪﻧﺪ ‪ ،‬ﻛﻪ ﻧﺎم آن ﻣﻮﺟﻮدات ﺑﻮد ‪.‬‬

‫" ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻨﻜﻪ دﻧﻴﺎي آﻧﻬﺎ را ﻣﻜﺎﻧﻲ ﻧﻔﺮت اﻧﮕﻴﺰ ﻳﺎﻓﺘﻢ و ﺑﻲ ﺻﺒﺮاﻧﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ از آﻧﺠـﺎ‬

‫ﺑﺮوم ‪ .‬راه ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ دﻧﻴﺎي ﺧﻮدم ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻫﺒﻮد ‪ .‬اﻣﺎ درﻫـﺎﻳﻲ ﺑـﻪ دﻧﻴﺎﻫـﺎي‬

‫دﻳﮕﺮ وﺟﻮد داﺷﺖ و ﺑﺎ ﻛﻤﻲ ﺟﺴﺘﺠﻮ راﻫﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪم و ﺑﻪ‬

‫ﻣﺤﺾ ورود ﻳﻚ ﺷﮕﻔﺘﻲ ﻛﺸﻒ ﻛﺮدم ‪ ،‬آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ‪ ،‬ﭼﻮن دﻧﻴﺎﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎ ﻫـﻢ ﻓـﺮق‬

‫دارﻧﺪ و در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﺷﻴﺘﺎن ﺧﻮدم را دﻳﺪم ‪ .‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﺑـﻪ اﻳﻨﺠـﺎ ﻧﻴﺎﻣـﺪه‬

‫ﺑﻮدم ﺳﺎﻳﺎن ﻛﻮﺗﻮر را ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ‪ .‬ﻣﺮدم اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻨﺪ در دﻧﻴﺎﻫﺎي دﻳﮕﺮ‬

‫‪310‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪311‬‬

‫ﺷﻴﺘﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺪاﻳﻲ اﺳﺖ در ذﻫﻦ ﺷﺎن و ﻧﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ‪ .‬ﺗﺼﻮر ﻛﻦ ﭼﻘﺪر ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺷﺪ ﻣﻮﻗﺘﻲ ﻛﻪ‬

‫ﻓﻬﻤﻴﺪم ﺑﺨﺸﻲ از ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺚ اﺳﺖ ‪ ،‬ﻳﻚ ﭘﺮﻧﺪه ي زﻳﺒﺎ ‪.‬‬

‫" ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﻦ ﻛﻮﺗﻮر در ﻛﻨﺎرم در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻫﺎي ﺷـﻤﺎﻟﻲ راﻫـﻲ ﺷـﺪم و از ﻣﺮدﻣـﺎن‬

‫ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻗﻄﺒﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ‪ ،‬ﻣﺜﻞ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮﺑﻢ در دﻫﻜـﺪه ﭘـﺎﻳﻴﻦ ‪ .‬اﻃﻼﻋـﺎﺗﻲ‬

‫ﻛﻪ درﺑﺎره ي اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ اﻃﻼﻋﺎت ﻗﺒﻠﻲ ﻣﺮا ﻛﺎﻣﻞ ﻛـﺮد و ﻛـﻢ ﻛـﻢ ﭘﺎﺳـﺦ اﺳـﺮار‬

‫زﻳﺎدي را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم ‪.‬‬

‫" ﺗﺤﺖ ﻧﺎم ﮔﺮوﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺮﻟﻴﻦ رﻓﺘﻢ ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻴﭽﻜﺲ درﺑﺎره ي اﺻﻞ و ﻧﺴﺐ ام ﺣﺮﻓﻲ ﻧـﺰدم ؛‬

‫اﻳﻦ راز ﻣﻦ ﺑﻮد ‪ .‬ﻧﻈﺮﻳﻪ اي ﺑﻪ آﻛﺎدﻣﻲ اراﺋﻪ دادم و ﺑﺎ ﻛﻠﻲ ﺑﺤﺚ از آن دﻓﺎع ﻛﺮدم ﻛﻪ روش‬

‫آﻧﻬﺎﺳﺖ ‪ .‬اﻃﻼﻋﺎت ﻣﻦ از اﻋﻀﺎي آﻛﺎدﻣﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮد ﭘﺲ ﺑﺮاي ﻋـﻀﻮ ﺷـﺪن ﻣـﺸﻜﻠﻲ ﭘﻴـﺪا‬

‫ﻧﻜﺮدم ‪.‬‬

‫" ﺑﺎ اوراق ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻛﺎر در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ را ﺷﺮوع ﻛﻨﻢ ‪ ،‬دﻧﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺧﻮدم‬

‫آﻧﺮا ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮدم و از ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن آن ﺧﻴﻠﻲ راﺿﻲ ﺑﻮدم ‪ .‬ﻓﻘﻂ دﻟـﻢ ﺑـﺮاي ﻳـﻚ ﭼﻴـﺰ در‬

‫دﻧﻴﺎي ﺧﻮدم ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬آﻳﺎ ﺷﻤﺎ ازدواج ﻛﺮده اﻳﺪ ‪ ،‬آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ؟ ﻧﻪ ؟ ﺧﺐ ‪ ،‬ﻣﻦ‬

‫ﻣﺘﺎﻫﻞ ﺑﻮدم ؛ و ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻤﺴﺮم را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﭘﺴﺮم را ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮم را ‪ ،‬ﭘـﺴﺮ‬

‫ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﻳﻲ را ﻛﻪ وﻗﺘﻲ از دﻧﻴﺎي ﺧﻮدم ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻢ ﻫﻨﻮز ﻳﻜﺴﺎﻟﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ دﻟﻢ ﺑﺮاي‬

‫‪311‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪312‬‬

‫آﻧﻬﺎ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﺰار ﺳﺎل ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻢ و ﻫﺮﮔﺰ راه ﺑﺮﮔﺸﺖ را ﭘﻴﺪا ﻧﻤﻲ ﻛـﺮدم ‪.‬‬

‫ﻣﺎ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻮدﻳﻢ ‪.‬‬

‫" ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ‪ ،‬ﻏﺮق ﻛﺎر ﺷﺪم ‪ .‬اﺷﻜﺎل دﻳﮕﺮي از ﻋﻠـﻢ را ﻣـﻮرد ﺗﺤﻘﻴـﻖ ﻗـﺮار دادم ؛ ﺑـﻪ‬

‫ﻣﺮاﺳﻢ ﺳﻮراخ ﻛﺮدن ﺟﻤﺠﻤﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪم و ﻳﻚ ﺷﻤﻦ ﺷـﺪم ‪ .‬ﻛـﺸﻔﻴﺎت ﻣﻔﻴـﺪي اﻧﺠـﺎم‬

‫دادم ‪ .‬ﻣﺜﻼً راﻫﻲ ﺑﺮاي ﺳﺎﺧﺘﻦ ﭘﻤﺎدي از ﺧﺰه ي ﺧﻮن ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ام ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺧﺎﺻﻴﺖ ﻫﺎي‬

‫ﮔﻴﺎه ﺗﺎزه را در ﺧﻮد دارد ‪.‬‬

‫" ﺣﺎﻻ درﺑﺎره ي اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻣﻲ داﻧﻢ ‪ ،‬آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ‪.‬ﻣﺜﻼً درﺑﺎره ي ﻏﺒـﺎر‬

‫اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ دارم ‪ .‬از ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮه ﺗﺎن ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﻛﻪ اﻳﻦ اﺻﻄﻼح راﺷﻨﻴﺪه اﻳﺪ ‪ .‬اﻳـﻦ اﻃﻼﻋـﺎت‬

‫داﻧﺸﻤﻨﺪان اﻟﻬﻲ ﺷﻤﺎ را ﺗﺎ ﺣﺪ ﻣﺮگ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﻮدم از آﻧﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳـﻢ ‪.‬‬

‫ﻣﻲ داﻧﻢ رﻟﺪ ﻋﺰرﻳﻞ ﭼﻜﺎر دارد ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﻋﻠﺖ اش را ﻫﻢ ﻣﻲ داﻧﻢ ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ اﺳـﺖ‬

‫ﻛﻪ ﺗﻮ را ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ اﺣﻀﺎر ﻛﺮدم ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ او ﻛﻤﻜﻜﻨﻢ ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﺎري ﻛـﻪ او دارد اﻧﺠـﺎم‬

‫ﻣﻲ دﻫﺪ ﺑﺰرگ ﺗﺮﻳﻦ ﻛﺎر در ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺸﺮ اﺳﺖ ‪ .‬ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻛـﺎر در ﺗـﺎرﻳﺦ ﺳـﻲ و ﭘـﻨﺞ ﻫـﺰار‬

‫ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺸﺮ ‪ ،‬آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ‪.‬‬

‫‪312‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪313‬‬

‫" ﺧﻮدم ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﻛﺎر زﻳﺎدي ﺑﻜﻨﻢ ‪ .‬ﺑﻴﻤﺎري ﻗﻠﺒﻲ دارم و ﻫﻴﭽﻜﺲ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻣﺪاواي‬

‫آن را ﻧﺪارد ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻛﺎر ﺑﺰرگ دﻳﮕﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻢ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻢ ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻴﺰي را ﻣﻲ داﻧﻢ ﻛـﻪ‬

‫ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﻧﻤﻲ داﻧﺪ ‪ ،‬ﭼﻴﺰي ﻛﻪ اﮔﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﺪ ‪.‬‬

‫" ﻣﻲ داﻧﻲ ‪ ،‬آن دﻧﻴﺎي ﺟﻦ زده ﻛﻪ در آن اﺷﺒﺎح از ذﻫﻦ آدم ﻫﺎ ﺗﻐﺬﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﺎﻋﺚ‬

‫ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪاﻧﻢ آﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧـﺪ ‪ .‬ﺑـﻪ‬

‫ﻋﻨﻮان ﻳﻚ ﺷﻤﻦ ‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ در روح ﺗﻌﻤﻖ ﻛﻨﻢ ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ وارد ﺑـﺪن ﻛـﺴﻲ ﺷـﻮم ‪،‬‬

‫ﭘﺲ ﻣﺪت زﻳﺎدي را در ﺧﻠﺴﻪ ﮔﺬراﻧﺪم و در اﺣﻮال آن دﻧﻴﺎ ﻣﻜﺎﺷﻔﺎﺗﻲ ﻛﺮدم ‪ .‬ﻓﻬﻤﻴـﺪم ﻛـﻪ‬

‫ﻓﻼﺳﻔﻪ ي آﻧﺠﺎ ﻗﺮن ﻫﺎ ﭘﻴﺶ اﺑﺰاري درﺳﺖ ﻛﺮده اﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻪ ي ﺗﺒـﺎﻫﻲ ﺧﻮدﺷـﺎن ﺷـﺪه ‪:‬‬

‫اﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ را ﺧﻨﺠﺮ ﻇﺮﻳﻒ ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ ‪ .‬اﻳﻦ ﺧﻨﺠﺮ ﻗﺪرت زﻳﺎدي داﺷﺖ ‪ -‬ﺑـﻴﺶ از آﻧﻜـﻪ‬

‫ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ از آﻧﻜﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻣﻲ داﻧﻨﺪ – و ﻫﻨﮕـﺎم‬

‫اﺳﺘﻔﺎده از آن ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻧﺪ اﺷﺒﺎح ﺑﻪ دﻧﻴﺎي آﻧﻬﺎ وارد ﺷﻮﻧﺪ ‪.‬‬

‫" ﺧﺐ ‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﻨﺠﺮ ﻇﺮﻳﻒ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ و ﻣﻲ داﻧﻢ ﭼﻪ ﻛﺎرﻫﺎ از آن ﺑـﺮ ﻣـﻲ آﻳـﺪ ‪ .‬ﻣـﻲ‬

‫داﻧﻢ ﻛﺠﺎﺳﺖ و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮان ﻓﺮدي را ﻛﻪ از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻳﻢ ﻛﻨﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ‪ .‬ﻣﻲ داﻧﻢ اﻳﻦ‬

‫ﻓﺮد در ﻣﺎﺟﺮاي ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﭼﻪ ﻧﻘﺸﻲ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه دارد ‪ .‬اﻣﻴﺪوارم از ﭘﺲ اﻳـﻦ ﻛـﺎر ﺑـﺮ ﺑﻴﺎﻳـﺪ ‪.‬‬

‫‪313‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪314‬‬

‫ﭘﺲ ﺗﻮ را ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪم ﺗﺎ ﺑﺎ ﺑﺎﻟﻦ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺷﻤﺎل ﺑﺒﺮي ‪ ،‬ﺑﻪ دﻧﻴﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻋﺰرﻳـﻞ ﮔـﺸﻮده ‪ ،‬ﻫﻤـﺎن‬

‫ﺟﺎ ﻛﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺣﺎﻣﻞ ﺧﻨﺠﺮ ﻇﺮﻳﻒ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪.‬‬

‫" اﻳﻦ را ﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ دﻧﻴﺎي ﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻲ اﺳﺖ ‪ .‬آن اﺷﺒﺎح از ﻫﺮ ﭼﻴﺰي در دﻧﻴـﺎي ﺗـﻮ ﻳـﺎ‬

‫ﻣﻦ ﺑﺪﺗﺮﻧﺪ ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺠﺎع و دﻗﻴﻖ ﺑﺎﺷﻴﻢ ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮔﺸﺖ و ﺗﻮ اﮔﺮ ﻣﻲ ﺧـﻮاﻫﻲ دوﺑـﺎره‬

‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ات را ﺑﺒﻴﻨﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤﺎم ﺷﺠﺎﻋﺖ ‪ ،‬ﻣﻬﺎرت و ﺷﺎﻧﺲ و اﻗﺒﺎل ات را ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﮕﻴﺮي ‪.‬‬

‫" ﻛﺎر ﺗﻮ اﻳﻦ اﺳﺖ آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي ﻣﻦ آﻣﺪي ‪" .‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺷﻤﻦ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪ ‪ .‬ﭼﻬﺮه اش رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه ﺑـﻮد و درﺧـﺸﺶ ﺧﻔﻴﻔـﻲ از ﻋـﺮق ﺑـﺮ آن‬

‫دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﻳﻦ دﻳﻮاﻧﻪ وار ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﺸﻪ اي اﺳﺖ ﻛﻪ در ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮم ﺷﻨﻴﺪه ام ‪" .‬‬

‫ﺑﺎ ﺗﺸﻮﻳﻖ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻳﻜﻲ دو ﻗﺪم ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮ و ﻳﻜـﻲ دو ﻗـﺪم ﺑـﻪ آن ﺳـﻮ رﻓـﺖ ‪،‬‬

‫ﻫﺴﺘﺮ ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﭘﻠﻚ ﺑﺰﻧﺪ از روي ﻧﻴﻤﻜﺖ او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﮔـﺮوﻣﻦ ﻧﻴﻤـﻪ‬

‫ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ؛ ﺷﻴﺘﺎن اش روي زاﻧﻮي او ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﻟﻲ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﭘﻮل ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ؟ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﻗﺪري ﻃﻼ ﺑﻪ ﺗـﻮ ﺑـﺪﻫﻢ‬

‫‪.‬ﻛﺎر ﺳﺨﺘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ‪" .‬‬

‫‪314‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪315‬‬

‫" ﻟﻌﻨﺖ ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻃﻼ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪم ‪ .‬آﻣﺪم ﺗﺎ ‪ ...‬آﻣﺪم ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺗﻮ زﻧﺪه اي ﻳﺎ ﻧﻪ ‪ ،‬ﭼﻮن‬

‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم زﻧﺪه اي ‪ .‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺣﺲ ﻛﻨﺠﻜﺎوي ام در اﻳﻦ ﻣﻮرد ارﺿﺎ ﺷﺪه ‪" .‬‬

‫" ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪ اﻳﻦ را ﻣﻲ ﺷﻨﻮم ‪" .‬‬

‫ﻟﻲ اﺿﺎﻓﻪ ﻛﺮد ‪ " :‬اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا زاوﻳﻪ ي دﻳﮕﺮي ﻫﻢ دارد ‪ " .‬و ﻗﻀﻴﻪ ي ﺷﻮراي ﺟـﺎدوﮔﺮان‬

‫در ﻛﻨﺎر درﻳﺎﭼﻪ ي اﻧﺎرا را ﺑﺮاي ﮔﺮوﻣﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد و اﻳﻨﻜﻪ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﻄﻌﻨﺎﻣﻪ ﺷـﺎن‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرده اﻧﺪ ‪ " .‬ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ‪ ،‬آن دﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ ‪ ،‬ﻻﻳﺮا ‪ ...‬ﺧﺐ ‪ ،‬دﻟﻴﻞ اﺻﻠﻲ رﻓـﺘﻦ ﻣـﻦ‬

‫ﻧﺰد ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ او ﺑﻮد ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﺑﺎ آن ﺣﻠﻘﻪ ي ﻧﺎواﻫﻮ ﻣﺮا ﺑﻪ اﻳﻨﺠـﺎ ﻛـﺸﺎﻧﺪه اي ‪ .‬ﺷـﺎﻳﺪ‬

‫اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻧﻪ ‪ .‬ﻓﻘﻂ اﻳﻦ را ﻣﻲ داﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪم ﭼﻮن ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﺑـﻪ‬

‫ﻻﻳﺮا ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺑﭽﻪ اي ﻣﺜﻞ او ﻧﺪﻳﺪه ام ‪ .‬اﮔﺮ دﺧﺘﺮي داﺷﺘﻢ ‪ ،‬دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻢ‬

‫ﻧﻴﻤﻲ از ﻗﺪرت ‪ ،‬ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﺧﻮﺑﻲ او را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ‪ .‬ﺷﻨﻴﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺗﻮ ﻳﻚ ﺷﻴﺌﻲ را ﻣـﻲ‬

‫ﺷﻨﺎﺳﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻣﻞ ﺧﻮد را ﻣﻮرد ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻗﺮار ﻣﻲ دﻫﺪ اﻣﺎ ﻧﻤﻲ داﻧـﺴﺘﻢ ﭼﻴـﺴﺖ ‪ .‬از ﺣـﺮف‬

‫ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ زدي ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﻫﻤﺎن ﺧﻨﺠﺮ ﻇﺮﻳﻒ ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬

‫" ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻗﻴﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺑﺮدن ﺗﻮ ﺑﻪ دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮ اﻳﻨﺖ اﺳﺖ دﻛﺘﺮ ﮔﺮوﻣﻦ ‪ :‬ﻃـﻼ ﻧﻤـﻲ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ آن ﺧﻨﺠﺮ ﻇﺮﻳﻒ را ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ‪ .‬و آن را ﺑﺮاي ﺧﻮدم ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ؛ ﺑﺮاي ﻻﻳﺮا‬

‫‪315‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪316‬‬

‫ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ اش ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮري ﻛﻪ او را ﺗﺤﺖ ﺣﻤﺎﻳﺖ آن ﺷﻴﺌﻲ ﻗﺮار ﺑﺪﻫﻲ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺗـﻮ را‬

‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻲ ﻣﻲ ﺑﺮم ‪" .‬‬

‫ﺷﻤﻦ ﺑﺎ دﻗﺖ ﮔﻮش داد و ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﺴﻴﺎرﺧﺐ ‪ ،‬آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳـﺒﻲ ؛ ﻗـﺴﻢ ﻣـﻲ ﺧـﻮرم ‪.‬‬

‫ﻗﺴﻢ ﻣﻦ را ﺑﺎور ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ؟ "‬

‫" ﺑﻪ ﭼﻪ ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮري ؟ "‬

‫" ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻲ ‪" .‬‬

‫ﻟﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰي ﻗﺴﻢ ﺑﺨﻮر ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮش ﻋﺸﻖ آن ﺟـﺎدوﮔﺮ را‬

‫رد ﻛﺮدي ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم آن ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰ در زﻧﺪﮔﻲ ﺗﻮﺳﺖ ‪" .‬‬

‫ﭼﺸﻤﻬﺎي ﮔﺮوﻣﻦ ﮔﺸﺎد ﺷﺪ ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺧﻮب ﺣﺪس زدي آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ‪ .‬ﺑـﺎ ﻛﻤـﺎل‬

‫ﻣﻴﻞ ﺑﻪ ان ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮرم ‪ .‬ﻗﺴﻢ ﻣﻲ ﺧﻮرم ﻛﺎري ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﻻﻳﺮا ﺑﻼﻛﻮا ﺗﺤﺖ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺧﻨﺠـﺮ‬

‫ﻇﺮﻳﻒ ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮد ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﺸﺪار ﻣﻲ دﻫﻢ ‪ :‬ﺣﺎﻣﻞ ﺧﻨﺠﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎر ﺧﻮدش را ﺑﻜﻨﺪ و اﻳﻦ‬

‫ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﻛﻪ ﻛﺎر او ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﻻﻳﺮا را در ﺧﻄـﺮي ﺑـﺰرگ ﺗـﺮ ﻗـﺮار ﺑﺪﻫـﺪ‪ " .‬ﻟـﻲ ﺑـﺎ‬

‫ﻫﺸﻴﺎري ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد و ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ او در اﻣـﺎن ﺑﺎﺷـﺪ ‪،‬‬

‫ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻛﻢ ‪" .‬‬

‫" ﺳﺮ ﺣﺮﻓﻢ ﻫﺴﺘﻢ ‪.‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎي ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮوم ‪ ،‬و ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮا ﺑﺒﺮي ‪" .‬‬

‫‪316‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪317‬‬

‫" ﺑﺎد را ﭼﻪ ﻛﻨﻴﻢ ؟ آن ﻗﺪر ﻣﺮﻳﺾ ﻧﺒﻮده اي ﻛﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ وﺿﻊ ﻫﻮا ﻧﺸﻮي ‪" .‬‬

‫" ﺑﺎد را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﻣﻦ ﺑﮕﺬار ‪" .‬‬

‫ﻟﻲ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد ‪ .‬دوﺑﺎره روي ﻧﻴﻤﻜﺖ ﻧﺸﺴﺖ و اﻧﮕـﺸﺘﺎن اش را روي ﺣﻠﻘـﻪ ي ﻓﻴـﺮوزه‬

‫اي ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬در اﻳﻦ ﺑﻴﻦ ﮔﺮوﻣﻦ ﻗﺪري از ﻟﻮازﻣﺶ را ﻛـﻪ ﻧﻴـﺎز داﺷـﺖ در ﻛﻴﻔـﻲ از ﭘﻮﺳـﺖ‬

‫ﮔﻮزن رﻳﺨﺖ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ دو ﻧﻔﺮي از راه ﺟﻨﮕﻠﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ روﺳﺘﺎ رﻓﺘﻨﺪ ‪.‬‬

‫ﻛﺪﺧﺪا ﻣﺪت زﻳﺎدي ﺣﺮف زد ‪ .‬روﺳﺘﺎﻳﻲ ﻫﺎ ﺑﻴﺮون آﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ دﺳﺖ ﮔﺮوﻣﻦ را ﻟﻤﺲ ﻛﻨﻨﺪ‬

‫‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻛﻠﻤﻪ اي ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ و در ﭘﺎﺳﺦ ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﺗﻴﺮك ﺑﻮد ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ‪.‬در اﻳﻦ ﺑﻴﻦ ﻟﻲ ﺑﻪ‬

‫ﻫﻮا ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬آﺳﻤﺎن در ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮب ﺻﺎف ﺑـﻮد و ﻧـﺴﻴﻤﻲ ﺧـﻮش ﺑـﻮ ﺷـﺎﺧﻪ ﻫـﺎي‬

‫ﻛﻮﭼﻚ را ﻣﻲ ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ و ﻧﻮك درﺧﺘﺎن ﻛﺎج را ﺗﻜﺎن ﻣﻲ داد ‪ .‬در ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎل ﻣﻪ ﻫﻨﻮز روي‬

‫رودﺧﺎﻧﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر در ﭼﻨﺪ روز ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ دارد از ﺑـﻴﻦ‬

‫ﻣﻲ رود ‪.‬‬

‫ﺑﺎﻻي ﺻﺨﺮه ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﻛﻪ ﻟﻨﮕﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺴﺘﻪ ي ﮔﺮوﻣﻦ را ﺗﻮي ﻗـﺎﻳﻖ ﮔﺬاﺷـﺖ و‬

‫ﻣﻮﺗﻮر ﻛﻮﭼﻚ اش را روﺷﻦ ﻛﺮد ‪ .‬ﻗﺎﻳﻖ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد و ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه ﺷـﻤﻦ ﻛـﻪ ﺟﻠـﻮي ﻗـﺎﻳﻖ‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد در ﺟﺮﻳﺎن آب ﺳﺮﻋﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و از زﻳﺮ درﺧﺘـﺎن رد ﺷـﺪﻧﺪ و ﭼﻨـﺎن ﺳـﺮﻳﻊ ﺑـﻪ‬

‫‪317‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪318‬‬

‫ﺳﻤﺖ رود اﺻﻠﻲ رﻓﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻟﻲ ﻧﮕﺮان ﺣﺎل ﻫﺴﺘﺮ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻟﺒﻪ ي ﻗﺎﻳﻖ ﻛﺰ ﻛﺮده ﺑـﻮد ‪ .‬اﻣـﺎ او‬

‫ﻣﺴﺎﻓﺮي ﻛﺎر ﻛﺸﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻟﻲ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ را ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ؛ ﭘﺲ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻗﺪر ﺑﻲ ﺗﺎب ﺷﺪه ﺑﻮد ؟‬

‫*‬

‫ﺑﻪ ﺑﻨﺪري ﻛﻪ در دﻫﺎﻧﻪ ي رودﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد رﺳﻴﺪﻧﺪ و دﻳﺪﻧﺪ ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎي‬

‫اﺟﺎره اي و ﺗﻤﺎم اﺗﺎق ﻫﺎي ﺷﺨﺼﻲ را ﺳﺮﺑﺎزان اﺷﻐﺎل ﻛﺮده اﻧﺪ ‪ .‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬـﺎ ﺳـﺮﺑﺎزان ﻋـﺎدي ‪،‬‬

‫ﺑﻠﻜﻪ ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﻲ از ﮔﺎرد ﺳﻠﻄﻨﺘﻲ روﺳﻴﻪ ﻛﻪ ﺧﺸﻦ ﺗﺮﻳﻦ و ﻣﺠﻬﺰ ﺗﺮﻳﻦ ارﺗـﺶ دﻧﻴـﺎ ﺑﻮدﻧـﺪ و‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ ﻗﺪرت ﺷﻮراي ﻣﺮﻛﺰي ﻛﻠﻴﺴﺎ را ﺣﻔﻆ ﻛﻨﻨﺪ ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﻗﺒﻞ از ﺣﺮﻛﺖ ﻳﻚ ﺷﺐ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻨﺪ ‪ ،‬ﭼﻮن ﮔﺮوﻣﻦ ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﻪ آن ﻧﻴـﺎز‬

‫داﺷﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺮاي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﻳﻚ اﺗﺎق ﻫﻴﭻ ﺷﺎﻧﺴﻲ ﻣﺘﺼﻮر ﻧﺒﻮد ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻗﺎﻳﻖ ﻛﺮاﻳﻪ اي را ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮداﻧﺪ از ﻣﺮد ﻗﺎﻳﻘﺮان ﭘﺮﺳﻴﺪ ‪ " :‬ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده ؟ "‬

‫" ﻧﻤﻲ داﻧﻴﻢ ‪ .‬ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ دﻳﺮوز رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺗﻤﺎم ﺳﻜﻮﻧﺖ ﮔﺎه ﻫﺎ را ﭘﺮ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﺗﻤـﺎم ﻏـﺬا را‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺗﻤﺎم ﻛﺸﺘﻲ ﻫﺎي ﺷﻬﺮ را در اﺧﺘﻴﺎر ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﻗﺎﻳﻖ را ﻧﺒﺮده ﺑﻮدي اﻳـﻦ را‬

‫ﻫﻢ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ‪" .‬‬

‫" ﻣﻲ داﻧﻲ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ روﻧﺪ ؟ "‬

‫‪318‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪319‬‬

‫ﻗﺎﻳﻘﺮان ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎل ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪه ي ﻣﺮدم ﺟﻨﮕﻲ ﻗﺮار اﺳﺖ در ﺑﮕﻴﺮد ‪ ،‬ﺑﺰرگ ﺗﺮﻳﻦ‬

‫ﺟﻨﮓ ﻋﺎﻟﻢ ‪" .‬‬

‫" در ﺷﻤﺎل ؟ در آن دﻧﻴﺎي ﺟﺪﻳﺪ ؟ "‬

‫" ﺑﻠﻪ ‪ .‬ﻧﻴﺮوﻫﺎي دﻳﮕﺮي ﻫﻢ در راﻫﻨﺪ ؛ اﻳﻨﻬﺎ ﺗﺎزه ﻗﺮاول ﻫـﺴﺘﻨﺪ ‪ .‬ﻳـﻚ ﻫﻔﺘـﻪ ي دﻳﮕـﺮ‬

‫ﺣﺘﻲ ﻧﻤﻲ ﺷﻮد ﻳﻚ ﻗﺮص ﻧﺎن ﻳﺎ ﻳﻚ ﮔﺎﻟﻦ ﻧﻔﺖ ﭘﻴﺪا ﻛﺮد ‪ .‬ﺗـﻮ ﺑـﺎ ﺑـﺮدن اﻳـﻦ ﻗـﺎﻳﻖ ﻟﻄـﻒ‬

‫ﺑﺰرﮔﻲ در ﺣﻖ ﻣﻦ ﻛﺮدي – ﻗﻴﻤﺖ اش ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ دو ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺪه ‪" ...‬‬

‫دﻳﮕﺮ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﺮدن ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ ﻧﺪاﺷﺖ ‪ ،‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺟﺎﻳﻲ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ ‪ .‬ﻟـﻲ‬

‫ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻧﮕﺮان ﺑﺎﻟﻦ اش ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﻮري ﺑﻪ اﻧﺒﺎري ﻛﻪ ﺑﺎﻟﻦ را ﮔﺬاﺷﺘﻬﺒﻮد رﻓﺖ ‪ ،‬ﮔﺮوﻣﻦ ﻫﻢ‬

‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮش رﻓﺖ ‪ .‬او ﻋﻘﺐ ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﺪ ‪ .‬رﻧﮓ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ﻧﺪاﺷﺖ اﻣﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻗﻮي ﺑﻮد ‪.‬‬

‫اﻧﺒﺎردار ﻛﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻤﺮدن ﻗﻄﻌﺎت ﻳـﺪﻛﻲ ﻣﻮﺗـﻮر و ﺗﺤﻮﻳـﻞ آن ﺑـﻪ ﮔﺮوﻫﺒـﺎن ﻣـﺴﺌﻮل‬

‫ﺗﺪارﻛﺎت ارﺗﺶ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﺎﻟﻦ ‪ ...‬ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺪ ﺷﺪ ‪ ...‬دﻳﺮوز آن را در ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ‪ .‬اوﺿﺎع را ﻛـﻪ‬

‫ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ‪ .‬ﭼﺎره اي ﻧﺪاﺷﺘﻢ ‪" .‬‬

‫ﻫﺴﺘﺮ ﮔﻮﺷﻲ ﺟﻨﺒﺎﻧﺪ و ﻟﻲ ﻣﻨﻈﻮر ﺷﻴﺘﺎن اش را ﻓﻬﻤﻴﺪ ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻫﻨﻮز ﺑﺎﻟﻦ را ﻧﺒﺮده اﻧﺪ ؟ "‬

‫‪319‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪320‬‬

‫" اﻣﺮوز ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﺮاي ﺑﺮدﻧﺶ ﻣﻲ آﻳﻨﺪ ‪" .‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻧﻪ ﻧﻤﻲ آﻳﻨﺪ ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻦ اﺧﺘﻴﺎراﺗﻲ دارم ﻛﻪ از ارﺗﺶ ﺳﺮ ﺗﺮاﺳﺖ ‪" .‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺣﻠﻘﻪ اي را ﻛﻪ از اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻮﻣﻲ ﻣﺮده در ﻧﻮازﻣﺒﻼ ﺑﻴﺮون آورده ﺑﻮد ﺑﻪ اﻧﺒﺎر دارد ﻧﺸﺎن‬

‫داد ‪.‬‬

‫ﮔﺮوﻫﺒﺎن ﻛﻪ ﻛﻨﺎر اﻧﺒﺎردار ﭘﺸﺖ ﭘﻴﺸﺨﻮان اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد دﺳﺖ از ﻛـﺎر ﻛـﺸﻴﺪ و ﺑـﺎ دﻳـﺪن‬

‫ﻧﺸﺎن ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺳﻼم داد ‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ اﻧﻀﺒﺎﻃﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ ﺣﺎﻟﺖ ﺣﻴﺮت در ﭼﻬـﺮه اش دﻳـﺪه‬

‫ﻣﻲ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﭘﺲ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻟﻦ را ﻣﻲ ﺑﺮﻳﻢ ‪ ،‬و ﺗﻮ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ را ﻣـﺴﺌﻮل ﭘـﺮ ﻛـﺮدن آن‬

‫ﺑﻜﻦ ‪.‬ﻓﻮري ‪ .‬ﺗﻮي ﺑﺎﻟﻦ ﻏﺬا ‪ ،‬آب و ﻛﻴﺴﻪ ﻫﺎي ﺗﻌﺎدل ﺷﻨﻲ ﻫﻢ ﺑﮕﺬار ‪" .‬‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬آن ﺣﻠﻘﻪ را از ﻛﺠﺎ آورده اي؟ "‬

‫" از اﻧﮕﺸﺖ ﻳﻚ ﻣﺮده ‪ .‬اﺳﺘﻔﺎده از آن ﻛﻤﻲ ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣـﺎ راه دﻳﮕـﺮي ﺑـﺮاي ﭘـﺲ‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎﻟﻦ ﺳﺮاغ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮت آن ﮔﺮوﻫﺒﺎن ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﺷﻚ ﻧﻜﺮد ؟ "‬

‫" اﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﺷﻚ ﻛﺮد ‪ .‬اﻣﺎ او ﻣﺮد ﻣﻨﻈﺒﺘﻲ اﺳﺖ ‪ .‬از اﻋﻀﺎي ﻛﻠﻴﺴﺎ ﺳﻮال ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ‪ .‬اﮔـﺮ‬

‫ﻫﻢ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺰارش ﻛﻨﺪ ‪ ،‬ﺗﺎ آن وﻗﺖ ﻣﺎ از اﻳﻨﺠﺎ رﻓﺘﻪ اﻳﻢ ‪ .‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻗﻮل ﺑـﺎد دادم ‪،‬‬

‫آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ؛ اﻣﻴﺪوارم ﺧﻮﺷﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ ‪" .‬‬

‫‪320‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪321‬‬

‫در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﻦ ﭘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ و از ﭘﺸﺖ اﻧﺒﺎر دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ ،‬ﻟﻲ ﺳﺒﺪ ﺑﺎﻟﻦ را ﻛﻨﺘﺮل ﻛﺮد‬

‫ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﺗﺠﻬﻴﺰات ﺧﻮد را ﺑﺎ دﻗﺖ ﺗﻤﺎم در آن ﺟﺎ ﺑﺪﻫﺪ ؛ ﭼﺮا ﻛﻪ در دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد‬

‫ﺑﺎ ﭼﻪ ﺗﻜﺎن ﻫﺎﻳﻲ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﻮﻧﺪ ‪ .‬ﺗﺠﻬﻴﺰات اش را ﺑﺎ دﻗﺖ ﺗﻤﺎم ﺑﻪ ﺑﺪﻧﻪ ي ﺳﺒﺪ ﻣﺤﻜﻢ ﻛﺮد ‪،‬‬

‫ﺣﺘﻲ ﻗﻄﺐ ﻧﻤﺎ را ﻛﻪ ﻋﻘﺮﺑﻪ اش ﺑﻲ ﻫﺪف دور ﺻﻔﺤﻪ ﻣﻲ ﭼﺮﺧﻴـﺪ ‪ .‬ﺑـﺎﻻﺧﺮه ﻛﻴـﺴﻪ ﻫـﺎي‬

‫ﺷﻨﻲ را دور ﺳﺒﺪ ﺑﺴﺖ ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻛﻴﺴﻪ ي ﮔﺎز ﭘﺮ و در ﻧﺴﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎل ﻣﺘﻤﺎﻳـﻞ ﺷـﺪ و آن وﺳـﻴﻠﻪ ي ﭘﺮﻧـﺪه‬

‫ﻋﻠﻴﺮﻏﻢ وﺟﻮد ﻃﻨﺎب ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ آن را ﺑﻪ زﻣﻴﻦ وﺻﻞ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺧﻮد را ﺑـﺎﻻ ﻣـﻲ ﻛـﺸﻴﺪ ‪ ،‬ﻟـﻲ‬

‫آﺧﺮﻳﻦ ﺳﻜﻪ ﻫﺎي ﻃﻼ را ﺑﻪ اﻧﺒﺎردار داد و ﺑﻪ ﮔﺮوﻣﻦ ﻛﻤﻚ ﻛﺮد ﺗﺎ وارد ﺳﺒﺪ ﺷﻮد ‪ .‬ﺑﻌـﺪ رو‬

‫ﻛﺮد ﺑﻪ ﻣﺮداﻧﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﻃﻨﺎب ﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺮاي رﻫﺎ ﻛﺮدن ﻃﻨﺎب ﻫﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ دﺳﺘﻮراﺗﻲ داد ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﻃﻨﺎب ﻫﺎ را ﺑﺎز ﻛﻨﻨﺪ وﻗﻔﻪ اي رخ داد ‪ .‬از ﻛﻮﭼـﻪ ي ﻛﻨـﺎر اﻧﺒـﺎر ﺻـﺪاي‬

‫ﭼﻜﻤﻪ ي ﺳﺮﺑﺎزان آﻣﺪ و ﺑﻌﺪ ﻓﺮﻳﺎدي ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﻳﺴﺖ ! "‬

‫ﻣﺮدان ﻛﻨﺎر ﻃﻨﺎب ﻣﻜﺚ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻲ ﺑﻪ آن ﺳﻮ و ﺑﻌﻀﻲ ﺑﻪ ﻟـﻲ ﻧﮕـﺎه ﻛﺮدﻧـﺪ و او ﺑـﻪ‬

‫ﺗﻨﺪي ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻃﻨﺎب را رﻫﺎ ﻛﻨﻴﺪ ! ﺣﺮﻛﺖ ! "‬

‫دو ﻧﻔﺮ از ﻣﺮدان اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺎﻟﻦ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ ﺣﺮﻛﺘﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬اﻣﺎ دو ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﺣﻮاس‬

‫ﺷﺎن ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ داﺷﺘﻨﺪ از ﮔﻮﺷﻪ ي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺳﺮﻳﻊ ﺣﺮﻛـﺖ ﻣـﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ ‪ .‬آن دو‬

‫‪321‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪322‬‬

‫ﻣﺮد ﻫﻨﻮز ﻃﻨﺎب ﻫﺎ را از دور ﻣﻬﺎر ﺑﺎز ﻧﻜﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎﻟﻦ ﺑﻪ ﻃﺮز وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ ﻳﻚ وري ﺑـﺎﻻ‬

‫رﻓﺖ ‪ .‬ﻟﻲ ﺣﻠﻘﻪ ي ﺗﻌﺎدل را ﮔﺮﻓﺖ ؛ ﮔﺮوﻣﻦ ﻫـﻢ آن را ﮔﺮﻓـﺖ و ﺷـﻴﺘﺎن اش ﭘﻨﺠـﻪ اش را‬

‫دور آن ﻣﺤﻜﻢ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﻓﺮﻳﺎد زد ‪ " :‬ول اش ﻛﻨﻴﺪ ‪ ،‬اﺣﻤﻖ ﻫﺎي ﻟﻌﻨﺘﻲ ! دارد ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رود ! "‬

‫ﻧﻴﺮوي ﺑﺎﻻﺑﺮ ﻛﻴﺴﻪ ي ﻫﻮا ﺧﻴﻠﻲ زﻳﺎد ﺑﻮد و ﻣﺮدان ﻧﺘﻮاﻧـﺴﺘﻨﺪ آن را ﻧﮕـﻪ دارﻧـﺪ ‪ .‬ﻳﻜـﻲ‬

‫ﻃﻨﺎب را رﻫﺎ ﻛﺮد و ﻃﻨﺎب اش از ﻣﻬﺎر ﺑﺎز ﺷﺪ ؛ اﻣﺎ ﻣﺮد دﻳﮕﺮ ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻃﻨـﺎب دارد‬

‫ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رود ﺑﻪ ﻃﻮر ﻏﺮﻳﺰي ﺑﻪ آن ﭼﺴﺒﻴﺪ ‪ .‬ﻟﻲ ﻗﺒﻼً ﻳﻚ ﺑﺎر ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻨﻈﺮه اي دﻳﺪه ﺑﻮد و از‬

‫آن ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ‪ .‬ﺷﻴﺘﺎن ﻣﺮد ﺑﻴﻨﻮا ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳﮓ ﺳﻮرﺗﻤﻪ ي ﺑﺰرگ ﺑﻮد در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﻦ ﺑـﻪ‬

‫آﺳﻤﺎن ﻣﻲ رﻓﺖ از ﺗﺮس و درد زوزه ﻛﺸﻴﺪ و ﭘﻨﺞ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ‪ :‬ﻧﻴﺮوي ﻣﺮد‬

‫ﺗﺤﻠﻴﻞ رﻓﺖ‪ :‬ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻧﻴﻤﻪ ﺟﺎن ﺳﻘﻮط و در اب اﻓﺘﺎد‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ ﻗﺒﻼ" ﺗﻔﻨﮓ ﻫﺎﺷﺎن را رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎران ﮔﻠﻮﻟﻪ زوزه ﻛـﺸﺎن‬

‫از ﻛﻨﺎر ﺳﺒﺪ رد ﺷﺪ و ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﺗﻌﺎدل ﺧﻮرد و ﻟﺮزش آن دﺳﺖ ﻟﻲ را درد آورد اﻣـﺎ ﺑـﻪ‬

‫ﻫﻴﭽﻜﺪام آﺳﻴﺒﻲ ﻧﺮﺳﺎﻧﺪ وﻗﺘﻲ آﻣﺪﻧﺪ دوﻣﻴﻦ ﮔﻠﻮﻟﻪ را ﺷﻠﻴﻚ ﻛﻨﻨﺪ دﻳﮕﺮ ﺑـﺎﻟﻦ از ﺗﻴـﺮ رس‬

‫ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد و داﺷﺖ در آﺳﻤﺎن آﺑﻲ اوج ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ‪ .‬ﻟﻲ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻗﻠﺒﺶ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺑﺎﻟﻦ‬

‫اوج ﮔﺮﻓﺖ ‪ ،‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺮواز ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ و ﻓﻘﻂ ﻳـﻚ ﺷـﻐﻞ‬

‫‪322‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪323‬‬

‫اﺳﺖ ؛ اﻣﺎ ﺟﺪي ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬در ﺣﺎل اوج ﺑﺎ ﺑﺎد ﻣﻨﺎﺳﺐ و دﻧﻴﺎي ﺟﺪﻳـﺪ در ﭘـﻴﺶ رو – در‬

‫زﻧﺪﮔﻲ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ ﻣﻲ ﺷﺪ ؟‬

‫ﺣﻠﻘﻪ ﺗﻌﺎدل را رﻫﺎ ﻛﺮد و دﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﺮ در ﻛﻨﺞ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ اش ﻛﺰ ﻛﺮده و ﭼﺸﻢ ﻫـﺎﻳﺶ‬

‫ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺎز اﺳﺖ ‪ .‬از زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺸﺎن در ﻓﺎﺻﻠﻪ اي دور ﺻﺪاي ﺷﻠﻴﻚ ﻣﺠﺪد ﺗﻔﻨﮓ ﻫﺎ آﻣـﺪ ‪ .‬ﺷـﻬﺮ‬

‫ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از زﻳﺮ دور ﻣﻲ ﺷﺪ و دﻫﺎﻧﻪ رود زﻳﺮ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﻲ درﺧﺸﻴﺪ ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺧﺐ ‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﮔﺮوﻣﻦ ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣـﻦ در ﻫـﻮا اﺣـﺴﺎس ﺑﻬﺘـﺮي‬

‫دارم ‪ .‬ﻛﺎش آن ﻣﺮد ﺑﻴﭽﺎره ﻃﻨﺎب را ول ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﺎر راﺣﺘﻲ اﺳﺖ اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻃﻨـﺎب‬

‫را ول ﻧﻜﻨﻲ دﻳﮕﺮ اﻣﻴﺪي ﻧﻴﺴﺖ ‪" .‬‬

‫ﺷﻤﻦ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ‪ ،‬آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮب از ﭘﺲ ﻛﺎر ﺑـﺮ آﻣﺪﻳـﺪ ‪ .‬ﺣـﺎﻻ ﺑـﺎ‬

‫ﺧﻴﺎل راﺣﺖ ﭘﺮواز ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﻤﻲ ﻟﺒﺎس ﮔﺮم ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﻣﻤﻨـﻮن ﻣـﻲ ﺷـﻮم ؛ ﻫـﻮا‬

‫ﻫﻨﻮز ﺳﺮد اﺳﺖ ‪" .‬‬

‫‪323‬‬
wWw.98iA.com wWw.98iA.com

324

324
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪325‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﻳﺎزدﻫﻢ‬

‫ﺑﻠﻮا‬

‫وﻳﻞ در وﻳﻼي ﺳﻔﻴﺪ و ﺑﺰرگ ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪ ‪ ،‬ﺧﻮاب ﻫﺎﻳﻲ آﺷﻔﺘﻪ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺷـﻴﺮﻳﻦ‬

‫او را ﺑﻪ ﺳﺘﻮه آورده ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻘﻼ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪ اﻣﺎ دوﺑﺎره دوﺳﺖ داﺷـﺖ ﺑﺨﻮاﺑـﺪ ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﻛﺎﻣﻼً ﺑﺎز ﺷﺪ آن ﻗﺪر اﺣﺴﺎس ﺧﻮاب آﻟﻮدﮔﻲ ﻣﻲ ﻛـﺮد ﻛـﻪ ﺑـﻪ زﺣﻤـﺖ ﻣـﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻜﺎن ﺑﺨﻮرد ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﻧﺸﺴﺖ و دﻳﺪ ﺑﺎﻧﺪ ﭘﻴﭽﻲ دﺳﺖ اش ﺷﻞ و رﺧﺘﺨـﻮاب ﺧـﻮن آﻟـﻮد‬

‫ﺷﺪه اﺳﺖ ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﺗﻘﻼ از رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﻴﺮون آﻣﺪ و در ﻓﻀﺎي آﻓﺘﺎب ﮔﻴﺮ ‪ ،‬ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﭘﺮ ﻏﺒﺎر ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‬

‫رﻓﺖ ‪ .‬او و ﻻﻳﺮا در اﺗﺎق ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﻴﻦ در اﺗﺎق زﻳﺮ ﺷﻴﺮواﻧﻲ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ ‪ ،‬ﭼـﻮن در ﺗﺨﺘﺨـﻮاب‬

‫ﻫﺎي آﺳﻤﺎﻧﻪ دار و ﻣﺠﻠﻞ اﺗﺎق ﻫﺎي ﺑﺰرگ اﺣﺴﺎس راﺣﺘﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺗﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣـﺴﻴﺮ ﻃـﻮﻻﻧﻲ‬

‫ﻧﺎ ﻣﺘﻌﺎدل ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺗﺎ وﻳﻞ را دﻳﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﭘﺮ از ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬وﻳﻞ ‪ " ...‬و از ﻛﻨﺎر اﺟﺎق آﻣـﺪ ﺗـﺎ او را ﺑـﻪ‬

‫ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻨﺪ ‪ .‬ﺳﺮ وﻳﻞ ﮔﻴﺞ ﻣﻲ رﻓﺖ ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺧﻮن زﻳﺎدي از او رﻓﺘـﻪ اﺳـﺖ ؛‬

‫ﺧﺐ ﻧﻴﺎزي ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن ﻧﺒﻮد ‪ ،‬ﮔﻮاه ﻫﻤﺮاه اش ﺑﻮد ‪ .‬ﺟﺎي زﺧﻢ ﻫﺎ ﻫﻨﻮز ﺧﻮن رﻳﺰي داﺷﺖ ‪.‬‬

‫‪325‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪326‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬داﺷﺘﻢ ﻗﺪري ﻗﻬﻮه درﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدم ‪ .‬اول ﻗﻬﻮه ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﻳـﺎ ﺑﺎﻧـﺪ ﭘﻴﭽـﻲ را‬

‫ﻋﻮض ﻛﻨﻢ ؟ ﻫﺮ ﻛﺪام را ﺑﺨﻮاﻫﻲ اﻧﺠﺎم ﻣﻲ دﻫﻢ ‪ .‬ﺗﻮي آن ﻛﺎﺑﻴﻨﺖ ﺳﺮد ﺗﺨﻢ ﻣﺮغ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ اﻣـﺎ‬

‫ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﻟﻮﺑﻴﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ‪" .‬‬

‫" اﻳﻦ از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻲ در آن ﻟﻮﺑﻴﺎ ﭘﺨﺘﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻲ ‪ .‬اول ﺑﺎﻧﺪ ﭘﻴﭽﻲ ‪ ،‬ﺷﻴﺮ‬

‫آب ﮔﺮم دارد ؟ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ دﺳﺖ و روﻳﻢ را ﺑﺸﻮﻳﻢ ‪ .‬دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﻏﺮق اﻳﻦ ‪" ...‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻗﺪري آب ﮔﺮم آورد و وﻳﻞ ﻟﺨﺖ ﺷﺪ ‪ .‬آن ﻗﺪر ﺿﻌﻴﻒ و ﮔﻴﺞ ﺑﻮد ﻛـﻪ اﺣـﺴﺎس ﺧﺠﺎﻟـﺖ‬

‫زدﮔﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﻻﻳﺮا ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ ‪ .‬وﻳﻞ ﺧﻮب ﺧﻮدش را ﺷﺴﺖ و ﺑﺎ ﺣﻮﻟـﻪ ﻫـﺎﻳﻲ‬

‫ﻛﻪ ﻛﻨﺎر اﺟﺎق ﺑﻮد ﺧﻮدش را ﺧﺸﻚ ﻛﺮد‪ .‬ﻻﻳﺮا وﻗﺘﻲ ﺑﺮﮔـﺸﺖ ﺑـﺮاي او ﻟﺒـﺎس آورده ﺑـﻮد ‪ ،‬ﻳـﻚ‬

‫ﭘﻴﺮاﻫﻦ و ﺷﻠﻮار ﻛﺘﺎﻧﻲ و ﻳﻚ ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ‪ .‬وﻳﻞ آﻧﻬﺎ را ﭘﻮﺷﻴﺪ و ﻻﻳﺮا ﻳﻚ ﭘﺎرﭼﻪ ﺗﻤﻴﺰ را ﭘـﺎره ﻛـﺮد و‬

‫دوﺑﺎره ﺑﺎﻧﺪ ﭘﻴﭽﻲ دﺳﺖ او را ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺴﺖ ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻧﮕﺮان دﺳﺖ اوﺑﻮد ؛ ﻧﻪ ﺗﻨﻬـﺎ ﺟﺮاﺣـﺎت ﻫﻨـﻮز‬

‫ﺧﻮن رﻳﺰي ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻘﻴﻪ ي دﺳﺖ اش ﻫﻢ ﻗﺮﻣﺰ و ﻣﺘﻮرم ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬اﻣﺎ وﻳﻞ ﺣﺮﻓﻲ ﻧـﺰد و‬

‫ﻻﻳﺮا ﻫﻢ ﭼﻴﺰي ﻧﮕﻔﺖ ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻻﻳﺮا ﻗﻬﻮه درﺳﺖ ﻛﺮد و ﭼﻨﺪ ﻧﺎن ﺑﻴﺎت را ﮔﺮم ﻛﺮد و آن را ﺑﻪ اﺗـﺎق‬

‫ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد ﺑﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻛﻪ ﻣﺸﺮف ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺷﺎن را ﺧﻮردﻧـﺪ‬

‫‪ ،‬وﻳﻞ ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫‪326‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪327‬‬

‫ﻧﭙﺮﺳﻴﺪه اي‬ ‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ از واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﺑﭙﺮﺳﻲ ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻴﻢ ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﭼﻴﺰي‬

‫؟"‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻧﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﺮ ﻛﺎري را ﻛﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻲ اﻧﺠﺎم ﺑـﺪﻫﻢ ‪ .‬دﻳـﺸﺐ ﺑـﻪ‬

‫ﻓﻜﺮم رﺳﻴﺪ ﺑﺎ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﻣﺸﻮرت ﻛﻨﻢ اﻣﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻜﺮدم ‪ .‬و ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﻛﺮد ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ ﺗﻮ ﺑﮕﻮﻳﻲ ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﻲ ‪ .‬ﺣﺎﻻ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ي دﻧﻴﺎي ﻣـﻦ‬

‫ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳﺖ ‪ .‬اول اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮادر آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ‪ .‬و اﮔﺮ ‪" ...‬‬

‫ﻣﻜﺚ ﻛﺮد ‪ ،‬ﭼﻮن ﻻﻳﺮا ﺧﻮاﺳﺖ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ وﻳﻞ ﻣﻜﺚ ﻛﺮد او ﻫـﻢ ﺳـﻜﻮت‬

‫ﻛﺮد ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ و ﺟﻮر ﻛﺮد و اداﻣﻪ داد ‪ " .‬وﻳﻞ ‪ ،‬دﻳﺮوز اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﮕﻔـﺘﻢ ‪.‬‬

‫ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ اﻣﺎ اﺗﻔﺎﻗﺎت دﻳﮕﺮي ﻣﺎ را درﮔﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ‪" ...‬‬

‫و ﻫﺮ ﭼﻪ را ﻛﻪ از ﭘﻨﺠﺮه ي ﺑﺮج ﻣﻮﻗﻌﻲ ﻛﻪ ﺟﻴﺎﻛﻮﻣﻮ ﭘﺎرادﻳﺰي زﺧﻢ وﻳﻞ را ﻣـﻲ ﺑـﺴﺖ دﻳـﺪه‬

‫ﺑﻮد ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد ‪ :‬اﻳﻨﻜﻪ اﺷﺒﺎح ﺑﻪ ﺗﻮﻟﻴﻮ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬اﻳﻨﻜﻪ آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ او را ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه دﻳﺪه‬

‫و ﺑﺎ ﻧﻔﺮت ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺗﻬﺪﻳﺪ ﭘﺎﺋﻮﻟﻮ ﻫﻤﻪ را ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ اداﻣﻪ داد ‪ " :‬اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد را ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ ؟ ﺑـﺮادر ﻛﻮﭼـﻚ اش ﺣﺮﻓـﻲ‬

‫درﺑﺎره ي ﻛﺎري ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﺎن ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ زد ‪.‬ﮔﻔﺖ او ﻣـﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ ‪ ...‬اﻣـﺎ ﺧـﻮاﻫﺮش ﻧﮕﺬاﺷـﺖ او‬

‫ﺣﺮف اش را ﺗﻤﺎم ﻛﻨﺪ و او را زد ‪ .‬ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ ؟ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺗﻮﻟﻴﻮ دﻧﺒـﺎل ﭼـﺎﻗﻮ‬

‫‪327‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪328‬‬

‫اﺳﺖ و ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻤﻪ ي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪه اﻧﺪ ‪ .‬ﭼﻮن اﮔﺮ ﭼﺎﻗﻮ را داﺷﺘﻨﺪ ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻨﺪ‬

‫ﻫﺮ ﻛﺎري ﺑﻜﻨﻨﺪ ‪ ،‬ﺣﺘﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺪون وﺣﺸﺖ از اﺷﺒﺎح ﺑﺰرگ ﺷﻮﻧﺪ ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺗﻮﻟﻴﻮ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮدﻧﺪ ﭼﻪ ﺟﻮر ﺻﺤﻨﻪ اي ﺑﻮد ؟ " ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺗﻌﺠـﺐ ﻣﺘﻮﺟـﻪ‬

‫ﺷﺪ ﻛﻪ او رو ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪه و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﺘﻮﻗﻊ و ﻣﺼﺮاﻧﻪ دارد ‪.‬‬

‫ﺳﻌﻲ ﻛﺮد دﻗﻴﻖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻴﺎورد ‪ " .‬او ‪ ...‬اﻧﮕﺎر داﺷﺖ ﺳﻨﮓ ﻫﺎي دﻳﻮار را ﻣﻲ ﺷﻤﺮد ‪ .‬ﺣـﻀﻮر‬

‫آﻧﻬﺎ را اﺣﺴﺎس ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻣﻘﻮﻣﺖ ﻛﻨﺪ ‪ .‬در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺣـﺎﻟﺘﻲ ﺑـﻲ ﺧﻴـﺎل ﭘﻴـﺪا ﻛـﺮد و‬

‫دﺳﺖ از ﺗﻘﻼ ﻛﺸﻴﺪ ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ ‪ ".‬ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮه وﻳﻞ را ﻛﻪ دﻳﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ‪ " :‬ﭼﺮا ؟ "‬

‫" ﭼﻮن ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺷﺎﻳﺪ آﻧﻬﺎ از دﻧﻴﺎي ﻣﻦ آﻣﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪ ،‬اﺷﺒﺎح را ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﻣـﻲ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ آدم ﻫﺎ اﻳﻦ ﻃﻮر رﻓﺘﺎر ﻛﻨﻨﺪ ‪ ،‬ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ﻛﻪ از دﻧﻴﺎي ﻣﻦ آﻣﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪.‬وﻗﺘﻲ ﻣـﺮدان‬

‫ﻣﺠﻤﻊ اوﻟﻴﻦ ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎز ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ دﻧﻴﺎي ﻣﻦ ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﺪه و اﺷﺒﺎح از آن رد ﺷﺪه اﻧﺪ ‪" .‬‬

‫" اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ در دﻧﻴﺎﺗﺎن ﺷﺒﺢ ﻧﺪارﻳﺪ ! ﻫﺮﮔﺰ اﺳﻢ ﺷﺎن را ﻫﻢ ﻧﺸﻨﻴﺪه اﻳﺪ ‪ ،‬اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴـﺴﺖ ؟‬

‫"‬
‫" ﺷﺎﻳﺪ در آﻧﺠﺎ اﺳﻢ ﺷﺎن ﺷﺒﺢ ﻧﺒﺎﺷﺪ ‪ .‬اﺳﻢ دﻳﮕﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ﻣﻨﻈﻮر او ﭼﻴﺴﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ او را ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر ﻗـﺮار ﺑﺪﻫـﺪ ‪ .‬ﮔﻮﻧـﻪ‬

‫ﻫﺎي وﻳﻞ ﺳﺮخ ﺷﺪه و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﭘﺮ از ﺷﻮر و ﻫﻴﺠﺎن ﺑﻮد ‪.‬‬

‫‪328‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪329‬‬

‫ﻻﻳﺮا اداﻣﻪ داد ‪ " :‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻬﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ ﻣﺮا ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه دﻳﺪ و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﻣـﻲ‬

‫داﻧﺪ ﭼﺎﻗﻮ در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻣﺎ ﺑﻮده ﻛﻪ اﺷﺒﺎح‬

‫ﺑﻪ ﺑﺮادرش ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮده اﻧﺪ ‪ .‬ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ‪ ،‬وﻳﻞ ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ ‪ .‬اﻣﺎ درﮔﻴﺮﻣـﺴﺎﺋﻞ دﻳﮕـﺮ‬

‫ﺑﻮدﻳﻢ ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ زﻳﺎد ﻓﺮق ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬او داﺷـﺖ ﭘﻴﺮﻣـﺮد را ﺷـﻜﻨﺠﻪ ﻣﻴـﺪاد و‬

‫وﻗﺘﻲ ﻃﺮز اﺳﺘﻔﺎده از ﭼﺎﻗﻮ را ﻳﺎد ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ اﮔﺮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻫﺮ دوي ﻣﺎ را ﻣﻲ ﻛﺸﺖ ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ او‬

‫ﻣﻲ ﺟﻨﮕﻴﺪﻳﻢ ‪" .‬‬

‫" ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﻲ ﻧﺪارم ‪ ،‬وﻳﻞ ‪ .‬ﻣﻲ داﻧﻲ ‪ ،‬او ﺑﺮادر آﻧﻬﺎ ﺑﻮد ‪.‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ اﮔﺮ ﻣـﺎ ﻫـﻢ ﺟـﺎي او‬

‫ﺑﻮدﻳﻢ دﻧﺒﺎل ﭼﺎﻗﻮ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻴﻢ ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ ":‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮ ﮔﺮدﻳﻢ و اﺗﻔﺎﻗﻲ را ﻛﻪ اﻓﺘﺎده ﻋﻮض ﻛﻨﻴﻢ ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﭼﺎﻗﻮ‬

‫را ﺗﺼﺎﺣﺐ ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ و اﮔﺮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﺪون درﮔﻴﺮي آن را‬

‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻴﺎورﻳﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻳﻮرك ﺑﻴﺮﻧﻴﺴﻮن ﻳﻚ ﺟﻨﮕﺠﻮي واﻗﻌﻲ ﺑﻮد ‪ ،‬ﭘﺲ وﻗﺘﻲ ﮔﻔﺖ درﮔﻴﺮ ﻧﺸﺪن ﺑﻬﺘﺮ‬

‫ﺑﻮد ﻻﻳﺮا ﻗﺒﻮل ﻛﺮد ؛ او ﻣﻲ داﻧﺴﺖ اﻳﻦ ﺣﺮف وﻳﻞ ﻧﺎﺷﻲ از ﺗﺮس ﻧﻴﺴﺖ ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺳﻴﺎﺳـﺖ اﺳـﺖ ‪.‬‬

‫‪329‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪330‬‬

‫وﻳﻞ ﺣﺎﻻ آرام ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ دوﺑﺎره رﻧﮓ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬ﺑﻪ دور دﺳﺖ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑـﻮد‬

‫و داﺷﺖ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﻻن ﻓﻜﺮ ﻛﺮدن ﺑﻪ ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ و واﻛﻨﺶ اﺣﺘﻤﺎﻟﻲ او ﻳﺎ ﺧـﺎﻧﻢ‬

‫ﻛﻮﻟﺘﺮ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﮔﺮ آن ﻣﺤﺎﻓﻆ ﻫﺎي ﺧﺎﺻﻲ را ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﮔﻔﺖ داﺷﺘﻪ‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﺳﺮﺑﺎزاﻧﻲ ﻛﻪ ﺷﻴﺘﺎن ﺷﺎن ﺟﺪا ﺷﺪه ‪ ،‬ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﮔﻔﺖ اﺷـﺒﺎح‬

‫را ﻧﺎدﻳﺪه ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ‪ .‬ﻣﻲ داﻧﻲ ﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ؟ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﭼﻴﺰي ﻛﻪ آن اﺷﺒﺎح ﻣﻲ ﺧﻮرﻧﺪ ﺷـﻴﺘﺎن‬

‫آدم ﻫﺎﺳﺖ ‪" .‬‬

‫" ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺷﻴﺘﺎن دارﻧﺪ ‪ .‬وﻟﻲ اﺷﺒﺎح ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ‪" .‬‬

‫" ﭘﺲ ﺣﺘﻤﺎً ﻓﺮﻗﻲ ﺑﻴﻦ ﺷﻴﺘﺎن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و اﻓﺮاد ﺑﺎﻟﻎ ﻫﺴﺖ ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً ﺗﻔﺎوﺗﻲ اﺳﺖ ﻣﮕﺮﻧﻪ ؟ ﻳﻚ ﺑﺎر‬

‫ﮔﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﺷﻴﺘﺎن آدم ﺑﺰرگ ﻫﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﻜﻞ ﻧﻤﻲ دﻫﺪ ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﺑـﺎ ﻫﻤـﻴﻦ ﻗـﻀﻴﻪ دارد ‪ .‬و‬

‫اﮔﺮ ﻣﺤﺎﻓﻆ ﻫﺎي ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ اﺻﻼً ﺷﻴﺘﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺳـﺮ ﭼـﺎرﻟﺰ ﮔﻔـﺖ‬

‫اﺷﺒﺎح ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻧﻜﻨﻨﺪ ‪" ...‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " ،‬آره ! ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ‪ .‬و ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﻫﻢ از اﺷﺒﺎح ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ ‪ .‬او از ﻫﻴﭻ ﭼﻴـﺰ‬

‫ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﺪ ‪ .‬در ﺿﻤﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎﻫﻮش اﺳﺖ ‪ ،‬وﻳﻞ ‪ ،‬ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ‪ ،‬از ﻃﺮﻓﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻲ رﺣﻢ و‬

‫ﺳﻨﮕﺪل اﺳﺖ ‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺮاﻧﺪ ‪ ،‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺑﺮ‬

‫آدم ﻫﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻲ راﻧﺪ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ رﻳﺎﺳﺖ ﻛﻨﺪ و آﻧﻬﺎ از او اﻃﺎﻋﺖ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد ‪ ،‬ﻟﺮد ﺑﻮرﻳﻞ ﻗﻮي‬

‫‪330‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪331‬‬

‫و ﺑﺎﻫﻮش اﺳﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ او وادارش ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﺎري را اﻧﺠـﺎم ﺑﺪﻫـﺪ ﻛـﻪ او ﻣـﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ ‪ .‬اوه ‪ ،‬وﻳـﻞ ‪،‬‬

‫دوﺑﺎره ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ از ﻓﻜﺮ اﻳﻨﻜﻪ او ﭼﻪ ﻛﺎرﻫﺎ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ﺑﻜﻨﺪ ‪ ...‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﮔﻔﺘـﻲ از واﻗـﻊ ﻧﻤـﺎ‬

‫ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻢ ‪ .‬ﺧﺪا را ﺷﻜﺮ ﻛﻪ آن را ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ‪" .‬‬

‫ﭘﺎرﭼﻪ ي ﻣﺨﻤﻠﻲ را ﺑﺎز ﻛﺮد و دﺳﺖ اش را روي وﺳﻴﻠﻪ ي ﻃﻼﻳﻲ و دﻟﺒﻨﺪش ﻛﺸﻴﺪ ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ درﺑﺎره ﭘﺪرت ﺑﭙﺮﺳﻢ و اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻄـﻮر ﻣـﻲ ﺗـﻮاﻧﻴﻢ او را ﭘﻴـﺪا ﻛﻨـﻴﻢ ‪.‬‬

‫ﺑﺒﻴﻦ ‪ ،‬ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻫﺎ روي ‪" ...‬‬

‫" ﻧﻪ اول درﺑﺎره ي ﻣﺎدرم ﺑﭙﺮس ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻢ ﺣﺎل اش ﺧﻮب اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد و ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را روي ﭘﺎﻳﺶ ﺑﮕـﺬارد و ﻣـﻮﻳﺶ را ﭘـﺸﺖ ﮔـﻮش‬

‫ﺑﺒﺮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻫﺎ را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ ‪ .‬وﻳﻞ دﻳﺪ ﻛﻪ ﻋﻘﺮﺑﻪ ي ﺳـﺒﻚ ﺑـﺎ ﻫـﺪف‬

‫دور ﺻﻔﺤﻪ ﻣﻲ ﭼﺮﺧﺪ ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﻲ رﻓﺖ و ﻣﻲ اﻳﺴﺘﺎد و ﻣﺜﻞ ﭘﺮﺳـﺘﻮﻳﻲ ﻛـﻪ دﻧﺒـﺎل ﻏﺬاﺳـﺖ‬

‫ﺳﺮﻳﻊ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻻﻳﺮا ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪ ،‬آﺑﻲ و ﺟﺪي و ﭘﺮ از درك ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻻﻳﺮا ﭘﻠﻚ زد و ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻫﻨﻮز در اﻣﺎن اﺳﺖ ‪ .‬اﻳﻦ دوﺳﺘﻲ ﻛﻪ از او ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ ﺧﻴﻠـﻲ ﻣﻬﺮﺑـﺎن اﺳـﺖ‬

‫‪.‬ﻫﻴﭽﻜﺲ ﻧﻤﻲ داﻧﺪ ﻣﺎدرت ﻛﺠﺎﺳﺖ و دوﺳﺘﺘﺎن ﻫﻢ او را ﻟﻮ ﻧﻤﻲ دﻫﺪ ‪".‬‬

‫‪331‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪332‬‬

‫وﻳﻞ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﭼﻘﺪر ﻧﮕﺮان اﺳﺖ ‪ .‬ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺧﻮب اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ ﻛـﺮد‬

‫و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻋﺼﺒﻴﺖ از ﺑﺪن اش ﺑﻴﺮون ﻣﻲ رﻓﺖ ‪ ،‬درد ﺗﻴﺰ و ﺗﻴﺰ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ ﺣﺎﻻ از ﭘﺪرم ﺑﭙﺮس ‪" ...‬‬

‫اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﻻﻳﺮا ﺣﺘﻲ ﺷﺮوع ﻛﻨﺪ ‪ ،‬ﺻﺪاي ﻓﺮﻳﺎدي از ﺑﻴﺮون آﻣﺪ ‪ .‬ﻓـﻮري ﺑـﻪ ﺑﻴـﺮون ﻧﮕـﺎه‬

‫ﻛﺮدﻧﺪ ‪ .‬در ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺎرك ‪ ،‬ﺟﻠﻮي اوﻟﻴﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎي ﺷﻬﺮ ‪ ،‬ﻳﻚ ردﻳﻒ درﺧﺖ ﺑﻮد و ﭼﻴـﺰي‬

‫داﺷﺖ در آﻧﺠﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﮔﺮﺑﻪ وﺣﺸﻲ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﺑﺎز دوﻳﺪ وﺑـﺎ ﺧـﺸﻢ‬

‫ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ و ﻻﻳﺮا از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ داﺷﺘﻨﺪ از ﺑﻴﻦ درﺧﺖ ﻫﺎ ﺑﻴﺮون ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻬﻞ‬

‫ﻳﺎ ﭘﻨﺠﺎه ﻧﻔﺮ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ از آﻧﻬﺎ ﭼﻮب و ﭼﻤﺎق در دﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ‪ .‬ﺟﻠﻮي ﻫﻤﻪ ﭘـﺴﺮي ﻛـﻪ‬

‫ﺗﻲ ﺷﺮت راه راه داﺷﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد و او ﭼﻮب در دﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ ‪ :‬ﻳﻚ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ داﺷﺖ ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮال زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد ‪ " :‬آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ ﻫﻢ آﻧﺠﺎﺳﺖ ‪" .‬‬

‫ﻣﻲ راﻧﺪ‬ ‫آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ ﻛﻨﺎر آن ﭘﺴﺮ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺎزوي او را ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و او را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ‬

‫‪ .‬درﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﺎن ﺑﺮادر ﻛﻮﭼﻚ اش ‪ ،‬ﭘﺎﺋﻮﻟﻮ ﺑﺎ ﻫﻴﺠﺎن ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﻘﻴﻪ ي ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎ‬

‫ﻫﻢ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ زدﻧﺪ وﻣﺸﺖ ﺷﺎن را در ﻫﻮا ﺗﻜﺎن ﻣﻲ دادﻧﺪ ‪ .‬دو ﻧﻔﺮﺷـﺎن ﺗﻔﻨـﮓ ﻫـﺎﻳﻲ ﺑـﺰرگ در‬

‫‪332‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪333‬‬

‫دﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ‪ .‬وﻳﻞ ﻗﺒﻼً ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﻲ را در ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﻲ دﻳﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ را‬

‫در آن ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬در ﺿﻤﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺷﻬﺮ او ﺗﻔﻨﮓ ﺣﻤﻞ ﻧﻤﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا دﺳﺖ ﺳﺎﻟﻢ وﻳﻞ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬وﻳﻞ ‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﻳـﻚ ﭘﻨﺠـﺮه ﺑـﺎز ﻛﻨـﻲ !‬

‫ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮار ﻛﻨﻴﻢ ‪"...‬‬

‫" ﺑﻠﻪ وﻟﻲ ﺳﺮ از ﻛﺠﺎ در ﻣﻲ آورﻳﻢ ؟ آﻛﺴﻔﻮرد ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ دورﺗﺮ از ﺧﺎﻧـﻪ ﺳـﺮ ﭼـﺎرﻟﺰ ‪ ،‬در روز‬

‫روﺷﻦ ‪ ،‬ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ وﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻲ ﺑﺰرگ ﺟﻠﻮي ﻳﻚ اﺗﻮﺑﻮس ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﭘﻨﺠـﺮه ﺑـﺎز‬

‫ﻛﻨﻴﻢ و اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻛﻪ در اﻣﺎن ﺑﺎﺷﻴﻢ – اول ﺑﺎﻳـﺪ ﻧﮕـﺎه ﻛﻨـﻴﻢ ﺑﺒﻴﻨـﻴﻢ ﻛﺠـﺎ ﻫـﺴﺘﻴﻢ ‪،‬‬

‫ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻠﻲ وﻗﺖ ﻣﻲ ﮔﻴﺮد ﭘﺸﺖ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﻚ ﺟﻨﮕﻞ ﻳﺎ ﺑﻴﺸﻪ ﻫﺴﺖ ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻴﻦ درﺧﺖ ﻫﺎ ﺑـﺮوﻳﻢ‬

‫‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ در اﻣﺎن ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻮد ‪".‬‬

‫ﻻﻳﺮا از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪ ،‬ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺑﻮد ‪.‬ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺣﺘﻤﺎً دﻳﺸﺐ ﻣﺎ را دﻳﺪه اﻧﺪ ‪ .‬ﺣﺘﻤﺎً‬

‫ﺟﺮات ﻧﻜﺮده اﻧﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﻨﻨﺪ ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻘﻴﻪ را ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻛﺮده اﻧﺪ ‪ ...‬ﺑﺎﻳـﺪ دﻳـﺮوز اورا ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺸﺘﻢ ! او ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﺮادرش آدم ﺑﺪي اﺳﺖ ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ‪" ...‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬دﻳﮕﺮ ﺣﺮف ﻧﺰن ‪ ،‬ﺑﺠﻨﺐ ‪" .‬‬

‫ﺑﺴﺖ ﭼﺎﻗﻮ روي ﻛﻤﺮش را اﻣﺘﺤﺎن ﻛﺮد و ﻻﻳﺮا ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﻛﻮﭼﻚ اش را ﻛﻪ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ و ﻧﺎﻣـﻪ‬

‫ﻫﺎي ﭘﺪر وﻳﻞ در آن ﺑﻮد ﺑﻪ ﻛﻮل اﻧﺪاﺧﺖ ‪ .‬در ﺗﺎﻻر ﻛﻪ ﺻﺪا در آن ﻣﻨﻌﻜﺲ ﻣﻲ ﺷﺪ دوﻳﺪﻧـﺪ ‪ ،‬از‬

‫‪333‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪334‬‬

‫راﻫﺮو رد ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﻌـﺪ از ﻇـﺮف ﺷـﻮي ﺧﺎﻧـﻪ ﮔﺬﺷـﺘﻨﺪ و وارد ﻣﺤﻮﻃـﻪ اي‬

‫ﺳﻨﮕﻲ ﺷﺪﻧﺪ ‪ .‬دري ﺑﻪ ﺣﻴﺎط اﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺑـﺎز ﻣـﻲ ﺷـﺪ ‪ ،‬اﻧﺠـﺎ ﻛـﻪ ﺑﺎﻏﭽـﻪ ي ﺳـﺒﺰﻳﺠﺎت زﻳﺮﻧـﻮر‬

‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻗﺮارداﺷﺖ ‪.‬‬

‫ﺣﺎﺷﻴﻪ ي ﺑﻴﺸﻪ دوﻳﺴﺖ ﺳﻴﺼﺪ ﻣﺘﺮ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺎﻻي ﺷﻴﺒﻲ از ﭼﻤﻦ ﻛﻪ ﺑﺪ ﺟـﻮري در دﻳـﺪ‬

‫رس ﺑﻮد ‪ .‬روي ﭘﺸﺘﻪ اي در ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ از درﺧﺘﺎن ‪ ،‬ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﻗﺮار داﺷـﺖ‬

‫‪ ،‬ﻋﻤﺎرﺗﻲ ﻣﻌﺒﺪ ﮔﻮﻧﻪ و ﻣﺪور ﺑﺎ ﺳﺘﻮن ﻫﺎﻳﻲ در اﻃﺮاف وﻃﺒﻘﻪ ي ﺑﺎﻻﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺑﺎﻛﻦ از ﻫـﺮ ﺳـﻮ‬

‫ﺑﺎز ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺷﻬﺮ دﻳﺪ داﺷﺖ ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﻴﺎ ﺑﺪوﻳﻢ ‪ ".‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﺳﺖ داﺷﺖ دراز ﺑﻜﺸﺪ و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺒﻨﺪد ‪.‬‬

‫در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﭘﺮواز ﻣﻲ ﻛﺮد ﺗﺎ دﻳﺪه ﺑﺎﻧﻲ ﻛﻨﺪ ‪ ،‬از روي ﭼﻤﻦ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ‪ .‬اﻣـﺎ ﻋﻠـﻒ‬

‫ﺗﺎ ﻣﭻ ﭘﺎي آﻧﻬﺎ ﻣﻲ رﺳﻴﺪ و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻗﺪم وﻳﻞ ﺳﺮش ﮔﻴﺞ رﻓﺖ و اﺣـﺴﺎس ﻛـﺮد دﻳﮕـﺮ ﻧﻤـﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ ﻗﺪﻣﻲ ﺑﺮدارد‪ .‬ﭘﺲ ﺳﺮﻋﺖ اش را ﺗﺎ ﺣﺪ رﻓﺘﻦ ﻛﻢ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻨﻮز آﻧﻬﺎ را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ؛ آﻧﻬﺎ ﻫﻨﻮز ﺟﻠﻮي ﺧﺎﻧـﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺪﺗﻲ ﻃﻮل ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺗﻤﺎم اﺗﺎق ﻫﺎ را ﺑﮕﺮدﻧﺪ ‪..‬‬

‫اﻣﺎ ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﭼﻬﭽﻪ اي ﻫﺸﺪار دﻫﻨﺪه ﺳﺮ داد ‪ .‬ﭘﺴﺮي ﭘﺸﺖ ﻳﻜﻲ از ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎي ﻃﺒﻘﻪ ي‬

‫دوم وﻳﻼ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺑﻪ اﻧﻬﺎ اﺷﺎره ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﺻﺪاي ﻓﺮﻳﺎد آﻣﺪ ‪.‬‬

‫‪334‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪335‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬زود ﺑﺎش ‪ ،‬وﻳﻞ ‪" .‬‬

‫دﺳﺖ ﺳﺎﻟﻢ او را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺳﺮﻳﻊ ﺗﺮ ﺑﺮود ‪ .‬وﻳﻞ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺪﻫﺪ ‪ ،‬اﻣـﺎ‬

‫ﻧﺎ ﻧﺪاﺷﺖ ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ راه ﺑﺮود ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ ‪ ،‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ درﺧﺖ ﻫﺎ ﺑﺮﺳﻴﻢ ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ دور اﺳﺖ ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑـﻪ‬

‫آن ﻣﻌﺒﺪ ﺑﺮوﻳﻢ ‪ .‬اﮔﺮ در را ﺑﺒﻨﺪﻳﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﻣﺪﺗﻲ آﻧﻬﺎ را ﺑﻴﺮون ﻧﮕﻪ دارﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺘـﻮاﻧﻴﻢ ﭘﻨﺠـﺮه‬

‫ﻧﻔﺲ اش ﺑﻨﺪ آﻣـﺪ و ﺑـﺎ‬ ‫اي ﺑﻪ دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮ ﺑﺎز ﻛﻨﻴﻢ ‪ " .‬ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﭘﺮواز ﻛﺮد و ﻻﻳﺮا‬

‫ﻧﻔﺴﻲ ﺑﺮﻳﺪه او را ﺻﺪا زد ‪ ،‬او ﻫﻢ ﻣﻜﺚ ﻛﺮد ‪ .‬وﻳﻞ ارﺗﺒﺎط ﺑﻴﻦ آﻧﻬﺎ را ﻣﻲ دﻳﺪ ‪ ،‬ﺷـﻴﺘﺎن ﺑـﻪ ﺟﻠـﻮ‬

‫ﻋﻠﻒ ﻫﺎي ﭘﺮ ﭘﺸﺖ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﻻﻳﺮا‬ ‫ﻣﻲ رﻓﺖ و دﺧﺘﺮك ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻲ داد ‪ .‬ﺗﻠﻮ ﺗﻠﻮ ﺧﻮران از ﺑﻴﻦ‬

‫ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻣﻲ رﻓﺖ ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻴﺎﻧﺪازد و دوﺑﺎره ﺑﺮاي ﻛﻤﻚ ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺟﻠﻮ ﻣﻲ رﻓﺘﻨـﺪ‬

‫‪ ،‬ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺎده روي ﺳﻨﮕﻲ اﻃﺮاف ﻣﻌﺒﺪ رﺳﻴﺪﻧﺪ ‪.‬‬

‫در زﻳﺮ اﻳﻮان ﺑﺎزﺑﻮد و آﻧﻬﺎ ﺑﻪ داﺧﻞ دوﻳﺪﻧﺪ ﺗﺎ وارد اﺗﺎﻗﻲ ﻟﺨﺖ و ﻣـﺪور ﺷـﻮﻧﺪ ﻛـﻪ ﻣﺠـﺴﻤﻪ‬

‫ﻫﺎي زﻳﺎدي از اﻟﻬﻪ ﻫﺎ در ﮔﻮﺷﻪ و ﻛﻨﺎر دﻳﻮار ﻗﺮار داﺷﺖ ‪ .‬در وﺳﻂ اﺗﺎق ﭘﻠﻜﺎﻧﻲ ﻣﺎرﭘﻴﭽﻲ از آﻫﻦ‬

‫ﭘﺮداﺧﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ورودي در ﻃﺒﻘﻪ ي ﺑﺎﻻ ﻣﻨﺘﻬﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ .‬ﻛﻠﻴﺪي ﻧﺒﻮد ﺗﺎ در را ﻗﻔـﻞ‬

‫ﻛﻨﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ از ﭘﻠﻜﺎن ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ي ﺑﺎﻻ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ دﻳﺪ ﺧﻮﺑﻲ داﺷﺖ ‪ ،‬ﺟـﺎﻳﻲ ﺑـﻮد‬

‫ﻛﻪ ﻣﺮدم ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﻫﻮاﻳﻲ ﺗﺎزه ﻛﻨﻨﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺮ ﺑﻴﺎﻧﺪازﻧـﺪ ‪ ،‬ﭼـﻮن آﻧﺠـﺎ ﻫـﻴﭻ‬

‫‪335‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪336‬‬

‫دﻳﻮاري ﻳﺎ ﭘﻨﺠﺮه اي ﻧﺪاﺷﺖ ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ردﻳﻒ ﺗﺎق ﺑﺎز در اﻃـﺮاف ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺳـﻘﻒ را ﻧﮕـﻪ ﻣـﻲ‬

‫داﺷﺖ ‪ .‬در ﻫﺮ اﺗﺎق ﻳﻚ ﭼﺎرﭼﻮب ﭘﻨﺠﺮه ﺗﺎ ﻛﻤﺮ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ از آن ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﺑﻪ ﺑﻴـﺮون ﺧـﻢ‬

‫ﺷﺪ ‪ ،‬زﻳﺮ ﺗﺎق ﻫﺎ ﺑﺎم ﺳﻔﺎﻟﻲ ﺑﺎ ﺷﻴﺒﻲ ﻣﻼﻳﻢ در ﻫﺮ ﺳﻮ ﺑﻪ ﻧﺎوداﻧﻬﺎ ﻣﻲ رﺳﻴﺪ ‪.‬‬

‫در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﺟﻨﮕﻞ را در زﻳﺮ ﭘﺎ دﻳﺪﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺑـﻪ ﺷـﻜﻠﻲ وﺳﻮﺳـﻪ‬

‫اﻧﮕﻴﺰ در ﻧﺰدﻳﻜﻲ آﻧﻬﺎ ﺑﻮد ؛ و وﻳﻼ ﻫﻢ در آن ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻮد و در آن ﺳﻮي وﻳﻼ ﭘـﺎرك ﻗـﺮار داﺷـﺖ ‪،‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎم ﻫﺎي ﻗﻬﻮه اي ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺳﺮخ ﺷﻬﺮ ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﺮج ﻛﻪ در ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻓﻠـﻚ ﻛـﺸﻴﺪه ﺑـﻮد ‪.‬‬

‫ﻛﻼغ ﻫﺎي ﻻﺷﻪ ﺧﻮار روي ﺑﺎروﻫﺎي ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي آن ﻣﻲ ﭼﺮﺧﻴﺪﻧـﺪ و وﻳـﻞ اﺣـﺴﺎس ﻛـﺮد ﺣﺎﻟـﺖ‬

‫ﺗﻬﻮع ﺑﻪ او دﺳﺖ داد ‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻛﺸﺎﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﺮاي ﻟﺬت ﺑﺮدن از ﻣﻨﺎﻇﺮ ﻓﺮﺻﺘﻲ ﻧﺒﻮد ؛ اول ﺑﺎﻳﺪ از ﭘﺲ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ ﻛﻪ داﺷـﺘﻨﺪ‬

‫دوان دوان ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻌﺒﺪ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﺧﺸﻢ و ﻫﻴﺠﺎن ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ زدﻧﺪ ‪ .‬ﭘـﺴﺮي ﻛـﻪ ﺟﻠـﻮ دار‬

‫ﺑﻮد آﻫﺴﺘﻪ ﻛﺮد و ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ اش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و دو ﺳﻪ ﺗﻴﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻌﺒﺪ ﺷﻠﻴﻚ ﻛﺮد ‪ .‬ﺑﻌﺪ دوﺑـﺎره‬

‫ﻓﺮﻳﺎد زﻧﺎن ﺟﻠﻮ آﻣﺪﻧﺪ ‪:‬‬

‫" دزدﻫﺎ ! "‬

‫" ﻗﺎﺗﻞ ﻫﺎ ! "‬

‫" ﻣﻲ ﻛﺸﻴﻢ ﺗﺎن ! "‬

‫‪336‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪337‬‬

‫" ﭼﺎﻗﻮي ﻣﺎ را دزدﻳﺪﻳﺪ ! "‬

‫" ﺷﻤﺎ اﻫﻞ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ! "‬

‫" ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻳﺪ ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻜﺮد ‪ .‬ﭼﺎﻗﻮ را ﺟﻠﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﻨﺠﺮه اي ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺎز ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﺠﺎ‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﺮﻳﻊ ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻧﺎ اﻣﻴﺪي ﻋﻘﺐ رﻓﺖ ‪ .‬ﭘﺎﻧﺰده ﻣﺘﺮ در ﻫـﻮا‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﺎﻻي ﺟﺎده اي اﺻﻠﻲ ﺑﺎ ﺗﺮاﻓﻴﻚ ﺳﻨﮕﻴﻦ ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﻟﺒﺘﻪ از ﻳﻚ ﺷﻴﺐ ﺑﺎﻻ آﻣﺪﻳﻢ ‪ ...‬ﺧﺐ ﮔﻴﺮ اﻓﺘﺎدﻳﻢ ‪ .‬ﺑﺎﻳـﺪ آﻧﻬـﺎ را ﻋﻘـﺐ‬

‫ﻧﮕﻪ دارﻳﻢ ﻫﻤﻴﻦ ‪" .‬‬

‫ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ دﻳﮕﺮ اوﻟﻴﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از در وارد ﺷﺪﻧﺪ ‪ .‬ﺻﺪاي ﻓﺮﻳﺎد آﻧﻬﺎ در ﻣﻌﺒﺪ ﻃﻨﻴﻦ اﻧﺪاز ﺷـﺪ و‬

‫ﺑﺮ ﺧﺸﻮﻧﺖ آﻧﻬﺎ اﻓﺰود ؛ ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﺷﻠﻴﻚ ﮔﻠﻮﻟﻪ آﻣﺪ ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻠﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ ‪ ،‬ﺟﻴﻎ و ﻓﺮﻳﺎد‬

‫ﻫﺎ ﻟﺤﻨﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺻﻌﻮد اوﻟﻴﻦ ﻧﻔﺮات ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻟﺮزﻳﺪ ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻓﻠﺞ ﻛﻨﺎر دﻳﻮار ﻛﺰ ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣـﺎ وﻳـﻞ ﻫﻨـﻮز ﭼـﺎﻗﻮ را در دﺳـﺖ داﺷـﺖ ‪ .‬ﺑـﻪ‬

‫ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ورودي ﻛﻒ اﺗﺎق رﻓﺖ و آﻫﻦ ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﺑﺎﻻ را ﺑﺮﻳﺪ ‪ ،‬اﻧﮕـﺎر داﺷـﺖ ﻛﺎﻏـﺬ ﻣـﻲ‬

‫ﺑﺮﻳﺪ ‪ .‬ﭘﻠﻜﺎن ﻛﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺎﻻي آن آزاد ﺷﺪه ﺑﻮد زﻳﺮﺑﺎر ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﻴﺎورد و ﻛﻢ ﻛﻢ ﻛـﺞ ﺷـﺪ و‬

‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﻣﻬﻴﺐ اﻓﺘﺎد ‪ .‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﺻﺪاي ﻓﺮﻳﺎد و آﺷﻔﺘﮕﻲ آﻣﺪ و ﺗﻔﻨﮓ دوﺑﺎره ﺷﻠﻴﻚ ﺷـﺪ ‪،‬‬

‫‪337‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪338‬‬

‫اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﺎر اﺗﻔﺎﻗﻲ ‪ .‬ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺗﻴﺮ ﺧﻮرده ﺑﻮد و ﻓﺮﻳﺎد درد ﺑﻪ ﻫﻮا رﻓﺖ ‪ ،‬وﻳﻞ ﺑﻪ ﭘـﺎﻳﻴﻦ ﻧﮕـﺎه ﻛـﺮد و‬

‫ﻛﭙﻪ اي از ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را دﻳﺪ ﻛﻪ ﻏﺮق ﮔﭻ و ﺧﺎك و ﺧﻮن ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻚ ﺗﻚ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ‪ :‬ﺗﻮده اي ﻣﻨﻔﺮد ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺟﺬر و ﻣﺪ ‪ .‬از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ و از ﺧﺸﻢ‬

‫ﺑﻪ ﻫﻮا ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ ‪ ،‬ﭼﻨﮓ ﻣﻲ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻴﺰدﻧﺪ ‪ ،‬ﺗﻒ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ دﺳﺖ‬

‫ﺷﺎن ﺑﻪ او ﻧﻤﻴﺮﺳﻴﺪ ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ داد زد و ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ و آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺣﺮﻛـﺖ ﻛﻨﻨـﺪ ﺑـﻪ‬

‫آن ﺳﻤﺖ ﻫﺠﻮم آوردﻧﺪ ‪ ،‬ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻧﻔﺮ را زﻳﺮ ﭘﻠﻪ ﻫﺎي ﻓﻠﺰي ﻟﻪ ﻛﺮدﻧﺪ ﻳﺎ ﮔﻴﺞ ﺑﺮ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ وﺑـﺎ‬

‫ﺗﻘﻼ از روي زﻣﻴﻦ ﭘﺮ از ﺳﻨﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﺧﻴﻠﻲ زود ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا ﺑﻪ ﺑﻴﺮون دوﻳﺪﻧﺪ ‪ .‬ﺻﺪاي ﺗﻘﻼ ﻛﺮدن از ﺑﺎم ﺑﻴﺮون اﺗﺎق ﻫﺎ ﻣـﻲ‬

‫آﻣﺪ ‪ ،‬وﻳﻞ ﺑﻪ ﻛﻨﺎر ﭼﺎرﭼﻮب ﭘﻨﺠﺮه دوﻳﺪ و دﻳﺪ ﻛﻪ اوﻟﻴﻦ ﺟﻔﺖ دﺳﺖ ﻫﺎ ﻟﺒﻪ ﻫﺎي ﺑـﺎم ﺳـﻔﺎﻟﻲ را‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ و دارد ﺧﻮد را ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ ‪ .‬ﻳﻚ ﻧﻔﺮ از زﻳﺮ او را ﻫﻞ ﻣﻲ داد ‪ ،‬ﺑﻌـﺪ ﺳـﺮي دﻳﮕـﺮ و ﻳـﻚ‬

‫ﺟﻔﺖ دﺳﺖ دﻳﮕﺮﻧﻤﺎﻳﺎن ﺷﺪ ‪ ،‬از روي ﭘﺸﺖ و ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎي آﻧﻬﺎ ﻛﻪ زﻳﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و ﻣﺜﻞ‬

‫ﻣﻮرﭼﻪ روي ﺑﺎم ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪﻧﺪ ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ روي ﺑﺎم ﺳﻔﺎﻟﻲ راه رﻓﺖ و اوﻟﻴﻦ ﻧﻔﺮات ﭼﻬﺎر دﺳـﺖ و ﭘـﺎ ﺣﺮﻛـﺖ ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺮدﻧﺪ و ﭼﺸﻢ ﻫﺎي وﺣﺸﻲ ﺷﺎن را از وﻳﻞ ﺑﺮ ﻧﻤﻲ داﺷﺘﻨﺪ ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﻫﻢ ﺑـﻪ او ﻣﻠﺤـﻖ ﺷـﺪه ﺑـﻮد و‬

‫‪338‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪339‬‬

‫ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻳﻚ ﭘﻠﻨﮓ ﻣﻲ ﻏﺮﻳﺪ ‪ ،‬روي آﺳﺘﺎﻧﻪ ي ﭘﻨﺠﺮه ﭘﻨﺠﻪ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﺑﺎﻋـﺚ ﺑـﺮوز‬

‫ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ‪.‬‬ ‫اوﻟﻴﻦ ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﺮاي ﻣﻬﺎﺟﻤﺎن ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ .‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺎز ﺟﻠﻮ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ ‪ ،‬و ﺑﻴﺸﺘﺮ‬

‫ﻳﻜﻲ داﺷﺖ داد ﻣﻲ زد ‪ ":‬ﺑﻜﺸﻴﺪ ! ﺑﻜﺸﻴﺪ ! ﺑﻜﺸﻴﺪ ! " ﺑﻘﻴﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ او ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ و ﺻﺪا ﺑﻠﻨـﺪ و‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ ﺷﺪ و آﻧﻬﺎ ﻛﻪ روي ﺑﺎم ﺑﻮدﻧﺪ ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﺎ ﻛﻮﻓﺘﻦ و ﺿﺮﺑﻪ زدن ﻣـﻮزون روي ﺳـﻔﺎل‬

‫ﻫﺎ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﺮات ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ ﺑﺮوﻧﺪ ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺷﻴﺘﺎن ﻏﺮان ﺟﻠﻮي آﻧﻬﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻲ‬

‫از ﺳﻔﺎل ﻫﺎ ﺷﻜﺴﺖ و ﭘﺴﺮي ﻛﻪ روي آن اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﺳﺮ ﺧﻮرد و اﻓﺘﺎد ‪ ،‬اﻣـﺎ ﻧﻔـﺮ ﭘـﺸﺖ ﺳـﺮي‬

‫ﺳﻔﺎل ﺷﻜﺴﺘﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ و آن را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻻﻳﺮا ﭘﺮت ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺟﺎ ﺧﺎﻟﻲ داد و ﺳﻔﺎل ﺑﻪ ﺳﺘﻮن ﻛﻨﺎر اوﺧﻮرد و ﺧﺮد ﺷﺪ و ﺧﺮده ﻫﺎي آن روي او رﻳﺨﺖ ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺮده اي ﻛﻪ دور ورودي ﻛﻒ اﺗﺎق ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬دو ﺗﻜﻪ ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪي ﺷﻤﺸﻴﺮ از آن ﺑﺮﻳـﺪ و‬

‫ﻳﻜﻲ را ﺑﻪ ﻻﻳﺮا داد ؛ ﻻﻳﺮاﺑﺎ ﺷﺪت آن را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﺿﺮب ﺑﻪ ﺑﻐـﻞ ﺳـﺮ اوﻟـﻴﻦ ﭘـﺴﺮ زد ‪ .‬او ﺑـﻲ‬

‫درﻧﮓ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد ‪ ،‬اﻣﺎ ﻳﻜﻲ دﻳﮕﺮ آﻣﺪ ‪ ،‬آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻮي ﺳـﺮخ ‪ ،‬ﺻـﻮرﺗﻲ رﻧـﮓ ﭘﺮﻳـﺪه و‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ وﺣﺸﻲ ‪.‬از ﭼﺎرﭼﻮب ﭘﻨﺠﺮه ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﻧﻮك ﻣﻴﻠﻪ ﻣﺤﻜـﻢ او را ﻫـﻞ داد و او‬

‫دوﺑﺎره ﺑﻴﺮون اﻓﺘﺎد ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﭼﺎﻗﻮ در ﻏﻼف ﺑﻪ ﻛﻤﺮش ﺑﻮد و او ﺑﺎ ﻣﻴﻠﻪ ي آﻫﻨﻲ ﺿﺮﺑﻪ ﻣـﻲ‬

‫ﻣـﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨـﺪ و‬ ‫زد و ﻫﻞ ﻣﻲ داد وﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از ﻋﻘﺐ ﻣﻲ اﻓﺘﺎدﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﻘﻴﻪ ﺟـﺎي آﻧﻬـﺎ را‬

‫‪339‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪340‬‬

‫ﺗﻌﺪاد ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺧﻮد را از ﺑﺎم ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭘﺴﺮي ﻛـﻪ ﺗـﻲ ﺷـﺮت راه راه ﭘﻮﺷـﻴﺪه ﺑـﻮد‬

‫ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺷﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ اش را ﮔﻢ ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻧﮕﺎه او و وﻳﻞ ﺑﺎ‬

‫ﻫﻢ ﺗﻼﻗﻲ ﻛﺮد وﻫﺮ ﻛﺪام ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻗﺮاراﺳﺖ ﺑﻴﺎﻓﺘﺪ ‪ :‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺠﻨﮕﻨﺪ ‪،‬‬

‫ﺟﻨﮕﻲ وﺣﺸﻴﺎﻧﻪ وﻣﺮﮔﺒﺎر ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﻛﻪ ﻣﺸﺘﺎق ﺟﻨﮓ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﻴﺎ ‪ ،‬ﺑﻴﺎ ﺟﻠﻮ ‪" ...‬‬

‫ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻌﺪ ﻧﺒﺮد در ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﻌﺪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻋﺠﻴﺐ اﻓﺘﺎد ‪ :‬ﻏﺎزي ﺳﻔﻴﺪ و ﺑﺰرگ از آﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺷﻴﺮﺟﻪ زد ‪ ،‬ﺑﺎل ﻫـﺎﻳﺶ‬

‫را ﮔﺸﻮده ﺑﻮد و ﭼﻨﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺟﻴﻎ ﻣﻲ زد ﻛﻪ ﺣﺘـﻲ ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎي روي ﺑـﺎم از ﻣﻴـﺎن ﺳـﺮ و ﺻـﺪاي‬

‫وﺣﺸﻴﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﺻﺪا را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ از ﭼﻴﺴﺖ ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ داد زد ‪ " :‬ﻛﺎﻳﺰه ! " ﭼﻮن آن ﻏﺎز ﺷﻴﺘﺎن ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﻏﺎز ﺳﻔﻴﺪ دوﺑﺎره ﺟﻴﻐﻲ ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬ﺟﻴﻐﻲ ﮔﻮﺷﺨﺮاش ﻛـﻪ در آﺳـﻤﺎن ﻃﻨـﻴﻦ اﻧـﺪاز ﺷـﺪ ‪ ،‬ﺑﻌـﺪ‬

‫ﭼﺮﺧﻴﺪ و از ﻓﺎﺻﻠﻪ ي ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻧﺘﻲ ﻣﺘﺮي ﭘﺴﺮك ﺗﻲ ﺷﺮت ﭘﻮش رد ﺷﺪ ‪ .‬ﭘﺴﺮ از وﺣـﺸﺖ ﻋﻘـﺐ‬

‫رﻓﺖ و از ﭼﺎرﭼﻮب ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ ﺑﻴﺮون اﻓﺘﺎد ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﻘﻴﻪ ﻫﻢ ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﺮﻳـﺎد ﻛـﺸﻴﺪن ‪ ،‬ﭼـﻮن‬

‫در آﺳﻤﺎن ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻫﻢ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻻﻳﺮا اﺷﻜﺎل ﻛﻮﭼﻚ و ﺳﻴﺎﻫﻲ را ﻛﻪ در آﺳـﻤﺎن‬

‫آﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ دﻳﺪ از ﺷﺎدي ﻓﺮﻳﺎدي ﺳﺮ داد ‪.‬‬

‫‪340‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪341‬‬

‫" ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ! اﻳﻨﺠﺎ ! ﻛﻤﻚ ﻣﺎن ﻛﻦ ! ﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ! ﺗﻮي ﻣﻌﺒﺪ ‪" ...‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﺳﻮت ﻣﺎﻧﻨﺪ ده ﻫﺎ ﺗﻴﺮ ﺑﺎرﻳﺪن ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺸﺖ ﺳﺮ آن ﻳـﻚ ﺳـﺮي ﺗﻴـﺮ دﻳﮕـﺮ ‪ ،‬و‬

‫دوﺑﺎره ده ﻫﺎ ﺗﻴﺮ دﻳﮕﺮ – ﭼﻨﺎن ﺳﺮﻳﻊ ﭘﺮﺗﺎب ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺰﻣﺎن در ﻫﻮا ﺑﻮدﻧﺪ – ﺗﻴﺮﻫـﺎ‬

‫ﺑﻪ ﺑﺎم ﭘﺮﺗﺎب ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺿﺮب در ﺑﺎم دﻳﻮار ﻓﺮو ﻣﻲ رﻓﺖ ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎي روي ﺑﺎم آﺷﻔﺘﻪ و ﻣﺘﻌﺠـﺐ‬

‫اﺣﺴﺎس ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﻤﺎم ﺧﺸﻢ از وﺟﻮدﺷﺎن رﻓﺖ و ﺟﺎي آن را وﺣﺸﺘﻲ ﻋﻈـﻴﻢ ﮔﺮﻓـﺖ ‪ .‬اﻳـﻦ زﻧـﺎن‬

‫ﺳﻴﺎﻫﭙﻮش ﻛﻪ از آﺳﻤﺎن ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﭼﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ؟ ﭼﻄﻮر اﻳﻦ اﺗﻔﺎق اﻓﺘـﺎده ﺑـﻮد ؟ از‬

‫ارواح ﺑﻮدﻧﺪ ؟ ﻧﻮع ﺟﺪﻳﺪي از اﺷﺒﺎح ﺑﻮدﻧﺪ ؟‬

‫ﻧﺎﻟﻪ ﻛﻨﺎن و ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﺎن از ﺑﺎم ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻲ ﺑﺎ ﻧﺎﺷﻴﮕﺮي زﻣﻴﻦ ﺧﻮردﻧﺪ و ﻟﻨﮓ ﻟﻨﮕـﺎن‬

‫ﺧﻮد را ﻛﻨﺎر ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻘﻴﻪ از ﺷﻴﺐ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻏﻠﺘﻴﺪﻧﺪ و دﻧﺒﺎل ﺟﺎﻳﻲ اﻣﻦ دوﻳﺪﻧـﺪ ‪ ،‬دﻳﮕـﺮ ﻳـﻚ‬

‫ﮔﺮوه ﻣﻬﺎﺟﻢ ﻧﺒﻮدﻧﺪ – ﻓﻘﻂ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﻲ وﺣﺸﺖ زده و ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬ﻳﻚ دﻗﻴﻘـﻪ ﺑﻌـﺪ از آﻣـﺪن‬

‫ﻏﺎز ﺳﻔﻴﺪ آﺧﺮﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﻌﺒﺪ را ﺗﺮك ﻛﺮدﻧﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ آﻣﺪ ﺻﺪاي ﺣﺮﻛـﺖ ﺑـﺎد‬

‫در ﻣﻴﺎن ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎي ﭘﺮواز ﺟﺎدوﮔﺮان ﺑﻮد ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪ ،‬آن ﻗﺪر ﺣﻴﺮت زده ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻻﻳـﺮا‬

‫از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻲ زد و ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ ﭘﺮﻳﺪ ‪ " .‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ! ﭼﻄﻮر ﻣﺎ را ﭘﻴـﺪا ﻛـﺮدي ؟‬

‫ﻣﻤﻨﻮن ! آﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﺎ را ﺑﻜﺸﻨﺪ ! ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﺎ ‪ ،‬ﻓﺮود ﺑﻴﺎ ‪" .‬‬

‫‪341‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪342‬‬

‫اﻣﺎ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ و ﺑﻘﻴﻪ ﺳﺮﺷﺎن را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﻲ ﺗﻜﺎن دادﻧﺪ و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﭘﺮواز ﻛﺮدﻧـﺪ ﺗـﺎ‬

‫در ارﺗﻔﺎع ﺑﭽﺮﺧﻨﺪ ‪ .‬ﻏﺎز ﺳﻔﻴﺪ دور ﺑﺎم ﻣﻲ ﭼﺮﺧﻴﺪ ‪ ،‬ﺑﺎل ﻫﺎي ﺑﺰرگ اش را از داﺧﻞ ﺑﻪ ﻫـﻢ ﻣـﻲ‬

‫زد ﺗﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻛﻢ ﻛﻨﺪ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺿﺮب روي ﺑﺎم ﺳﻔﺎﻟﻲ ﭘﺎي ﭘﻨﺠﺮه ﻓﺮود اﻣﺪ ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬درود ﺑﺮ ﺗﻮ اي ﻻﻳﺮا ‪ .‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ ‪ ،‬ﺑﻘﻴﻪ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻃـﻮر ‪.‬‬

‫اﻳﻨﺠﺎ ﭘﺮ از اﺷﺒﺎح اﺳﺖ – ﺻﺪ ﻫﺎ ﺷﺒﺢ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن را ﻣﺤﺎﺻـﺮه ﻛـﺮده اﻧـﺪ و ﺗﻌـﺪاد دﻳﮕـﺮي روي‬

‫ﭼﻤﻦ زار ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ .‬آﻧﻬﺎ را ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻲ ؟ "‬

‫" ﻧﻪ ! اﺻﻼً آﻧﻬﺎ را ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ ! "‬

‫" ﻗﺒﻼً ﻳﻚ ﺟﺎدوﮔﺮ را از دﺳﺖ داده اﻳﻢ ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺧﻄﺮ ﻛﻨﻴﻢ ‪ .‬ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧﻴـﺪ از اﻳﻨﺠـﺎ‬

‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮوﻳﺪ ؟ "‬

‫" اﮔﺮ ﻣﺜﻞ آﻧﻬﺎ ﺑﭙﺮﻳﻢ ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻄﻮر ﻣﺎ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻳﺪ ؟ و ﻛﺠﺎ ‪" ...‬‬

‫" دﻳﮕﺮ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ‪ .‬ﻣﺸﻜﻼت ﺑﺰرگ ﺗﺮي در راه اﺳﺖ ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮو و ﺑـﻪ ﺳـﻤﺖ‬

‫درﺧﺖ ﻫﺎ ﺑﺮو ‪ " .‬از ﻗﺎب ﭘﻨﺠﺮه رد ﺷﺪﻧﺪ و از روي ﺑﺎم ﺳﻔﺎﻟﻲ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﺎودان رﺳﻴﺪﻧﺪ ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ‬

‫ﻣﺮﺗﻔﻊ ﻧﺒﻮد و زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺸﺎن ﭼﻤﻦ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺷﻴﺒﻲ ﻣﻼﻳﻢ ﻛﻪ ﻛﻤﻲ دورﺗﺮ از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑـﻮد ‪ .‬اول ﻻﻳـﺮا‬

‫ﭘﺮﻳﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ وﻳﻞ ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او ﭘﺮﻳﺪ ‪ ،‬روي زﻣﻴﻦ ﻏﻠﺖ ﻣﻲ زد و ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻣﺮاﻗﺐ دﺳﺖ اش‬

‫ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ دوﺑﺎره داﺷﺖ ﺧﻮن رﻳﺰي ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑـﺪ ﺟـﻮري درد داﺷـﺖ ‪ .‬ﺑﺎﻧـﺪ دﺳـﺖ اش ﺷـﻞ و‬

‫‪342‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪343‬‬

‫آوﻳﺰان ﺷﺪه ﺑﻮد و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺳﻌﻲ داﺷﺖ آن را دوﺑﺎره ﻣﺤﻜﻢ ﻛﻨﺪ ﻏﺎز ﺳﻔﻴﺪ روي ﭼﻤﻦ ﻛﻨﺎر‬

‫او ﻓﺮود آﻣﺪ ‪.‬‬

‫ﻛﺎﻳﺰه ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻻﻳﺮا اﻳﻦ ﻛﻴﺴﺖ ؟ "‬

‫" وﻳﻞ اﺳﺖ ‪ .‬ﻫﻤﺮاه ﻣﺎﺳﺖ ‪" ...‬‬

‫ﺷﻴﺘﺎن ﻏﺎز ﺧﻄﺎب ﺑﻪ وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﭼﺮا اﺷﺒﺎح ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺰدﻳﻚ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻧﺪ ؟ "‬

‫ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ وﻳﻞ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ‪ .‬ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻧﻤـﻲ داﻧـﻢ ‪ .‬ﻣـﺎ ﻧﻤـﻲ ﺗـﻮاﻧﻴﻢ آﻧﻬـﺎ را‬

‫ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ‪ .‬ﻧﻪ ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ! " از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ‪ ،‬ﻓﻜﺮي ﺑﻪ ذﻫﻦ اش رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺗـﺮﻳﻦ‬

‫ﺷﺎن ﻛﺠﺎﺳﺖ ؟ "‬

‫ﺷﻴﺘﺎن ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ده ﻗﺪم آن ﻃﺮف ﺗﺮ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺷﻴﺐ ‪ .‬واﺿﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﻧﺰدﻳـﻚ ﺗـﺮ‬

‫ﺷﻮﻧﺪ ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﭼﺎﻗﻮ را ﺑﻴﺮون آورد و ﺑﻪ آن ﺳﻤﺖ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﺷﻴﺘﺎن از ﺗﻌﺠﺐ ﺳﻮﺗﻲ ﻛﺸﻴﺪ ‪.‬‬

‫اﻣﺎ وﻳﻞ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻛﺎري را ﻛﻪ ﻗﺼﺪ داﺷﺖ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﺪ ‪ ،‬ﭼﻮن در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﺟﺎدوﮔﺮي ﺳـﻮار‬

‫ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﻛﻨﺎر او روي ﭼﻤﻦ ﻓﺮود آﻣﺪ ‪ .‬وﻳﻞ ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮود او ‪ ،‬ﺑﻠﻜـﻪ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ‬

‫وﻗﺎر ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﻴﺰش ‪ ،‬ﻧﮕﺎه ﺟﺪي ‪ ،‬ﺳﺮد و در ﻋﻴﻨﺤﺎل ﺷﻔﺎف و دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﻲ او و دﺳﺖ و ﭘﺎي‬

‫ﺑﺮﻫﻨﻪ و رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه اش ‪ ،‬ﻫﻢ ﺟﻮان ﺑﻮد و ﻫﻢ ﻓﺮاﺗﺮ از ﺟﻮاﻧﻲ ‪.‬‬

‫‪343‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪344‬‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻧﺎم ات وﻳﻞ اﺳﺖ ؟ "‬

‫" ﺑﻠﻪ ‪ ،‬اﻣﺎ ‪" ...‬‬

‫" ﭼﺮا اﺷﺒﺎح از ﺗﻮ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ ؟ "‬

‫" ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﺎﻗﻮ ‪ .‬ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﺎن ﻛﺠﺎﺳﺖ ؟ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ! ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ او را ﺑﻜﺸﻢ ! "‬

‫اﻣﺎ ﻻﻳﺮا ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺪﻫﺪ دوان دوان آﻣﺪ ‪.‬‬

‫داد زد " ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ! " و دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ را دور ﮔﺮدن ﺟﺎدوﮔﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و او را ﭼﻨـﺎن ﻣﺤﻜـﻢ‬

‫ﺑﻐﻞ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺳﺮ او را ﺑﻮﺳﻴﺪ ‪.‬‬

‫" اوه ‪ ،‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ‪ ،‬از ﻛﺠﺎ اﻳﻦ ﻃﻮر آﻣﺪي ؟ ﻣﺎ داﺷﺘﻴﻢ ‪ ...‬آن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ‪ ...‬آﻧﻬﺎ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ ﻣـﻲ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﺎراﺑﻜﺸﻨﺪ ‪ ...‬آﻧﻬﺎ را دﻳﺪي ؟ ﻓﻜـﺮ ﻣـﻲ ﻛـﺮدﻳﻢ دﻳﮕـﺮ ﻣـﻲ ﻣﻴـﺮﻳﻢ و ‪ ...‬واي ‪ ،‬ﭼﻘـﺪر‬

‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪ آﻣﺪي ! ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻢ ات ؟ "‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ از روي ﺳﺮ ﻻﻳﺮا ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻇﺎﻫﺮ ًا اﺷﺒﺎح ﺟﻤﻊ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺑﻌـﺪ ﺑـﻪ‬

‫وﻳﻞ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺣﺎﻻ ﮔﻮش ﻛﻦ ‪ .‬در اﻳﻦ ﺑﻴﺸﻪ ﻏﺎري اﺳﺖ ﻛﻪ زﻳﺎد از اﻳﻨﺠﺎ دور ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬از ﺷﻴﺐ ﺑـﺎﻻ‬

‫ﺑﺮوﻳﺪ از ﻛﻨﺎر ﺗﺎﻗﭽﻪ ي ﺳﻨﮕﻲ ﺑﮕﺬرﻳﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺑﺮوﻳﺪ ‪ .‬اﺷﺒﺎح دﻧﺒﺎل ﺗﺎن ﻧﻤﻲ اﻳﻨـﺪ – ﺗـﺎ‬

‫‪344‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪345‬‬

‫وﻗﺘﻲ در آﺳﻤﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻣﺎ را ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ و از ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ ‪ .‬در آﻧﺠﺎ ﺷﻤﺎ را ﻣـﻲ ﺑﻴﻨـﻴﻢ ‪.‬‬

‫ﻳﻚ ﭘﻴﺎده روي ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺘﻪ اﺳﺖ ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اوه ‪ ،‬وﻳﻞ ‪ ،‬ﺣﺎﻻ در اﻣﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ ! ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ آﻣﺪه ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﺑﺮاه‬

‫ﻣﻲ ﺷﻮد ! ﻫﺮﮔﺰ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﺮدم دوﺑﺎره او را ﺑﺒﻴﻨﻢ ‪ .‬درﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ رﺳـﻴﺪ ‪ ،‬ﻣﮕـﺮ ﻧـﻪ ؟ درﺳـﺖ‬

‫ﻣﺜﻞ دﻓﻌﻪ ي ﻗﺒﻞ در ﺑﻮﻟﻮ اﻧﮕﺎر ‪" ...‬‬

‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬از ﺷﻴﺐ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و راﻫـﻲ ﺟﻨﮕـﻞ‬

‫ﺷﺪ ‪ .‬وﻳﻞ ﻫﻢ در ﺳﻜﻮت دﻧﺒﺎل او ﻣﻲ رﻓﺖ ‪ .‬دﺳﺖ اش ﺑﺪﺟﻮري ﻣﻲ ﺳـﻮﺧﺖ و ﺑـﺎ ﻫـﺮ ﺳـﻮزش‬

‫ﻛﻤﻲ ﺧﻮن از او ﻣﻲ رﻓﺖ ‪ .‬دﺳﺖ اش را روي ﺳﻴﻨﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ آن ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﺪ ‪.‬‬

‫ﻧﻪ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ و ﭼﻬﻞ و ﭘﻨﺞ دﻗﻴﻘﻪ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬ﭼﻮن وﻳـﻞ ﺑﺎﻳـﺪ ﭼﻨـﺪ ﺑـﺎر‬

‫ﺗﻮﻗﻒ و اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻏﺎر رﺳﻴﺪﻧﺪ ‪ ،‬آﺗﺸﻲ را دﻳﺪﻧﺪ و ﺧﺮﮔﻮش ﺑﺮﻳﺎن ‪ ،‬و ﺳـﺮاﻓﻴﻨﺎ‬

‫ﭘﻜﺎﻻ داﺷﺖ ﭼﻴﺰي در ﻛﺘﺮي ﻓﻠﺰي ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻣﻲ رﻳﺨﺖ ‪.‬‬

‫اوﻟﻴﻦ ﺣﺮﻓﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ وﻳﻞ زد ‪ " :‬ﺑﮕﺬار زﺧﻢ ات را ﺑﺒﻴﻨﻢ ‪ " .‬و وﻳﻞ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﮔﻨﮓ دﺳﺖ اش‬

‫را ﺟﻠﻮ ﮔﺮﻓﺖ ‪ .‬ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﺑﻪ ﺑﺎ ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﻧﮕـﺎه ﻣـﻲ ﻛـﺮد ‪ ،‬اﻣـﺎ وﻳـﻞ رو ﺑﺮﮔﺮداﻧـﺪ ‪.‬‬

‫دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ دﺳﺖ ﺧﻮﻧﻴﻦ و ﻣﺠﺮوح ﺧﻮد را ﺑﺒﻴﻨﺪ ‪.‬‬

‫‪345‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪346‬‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺑﻪ آراﻣﻲ ﺑﺎ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎت ﭘﻜﺎﻻ ﮔﻔـﺖ ‪ " :‬ﭼـﻪ ﺳـﻼﺣﻲ اﻳـﻦ‬

‫زﺧﻢ را زده اﺳﺖ ؟ "‬

‫وﻳﻞ ﭼﺎﻗﻮ را از ﻏﻼف ﺑﻴﺮون آورد و آن را در ﺳﻜﻮت ﺑﻪ او داد ‪ .‬ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺑﺎ ﺷﮕﻔﺘﻲ ﺑﻪ‬

‫آن ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻴﻐﻪ اي ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻟﺒﻪ اي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﺮاي ﻣﺪاواي اﻳﻦ زﺧﻢ ﺑﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﮔﻴﺎﻫﺎن داروﻳﻲ ﻧﻴﺎز اﺳـﺖ ‪.‬‬

‫ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻳﻚ ﺟﺎدو دارد‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ ‪ ،‬ﻣﺎ آﻣﺎده اش ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﺎه ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد ‪.‬‬

‫در اﻳﻦ ﺑﻴﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮاﺑﻴﺪ ‪" .‬‬

‫ﺑﻪ وﻳﻞ ﻳﻚ ﻟﻴﻮان ﺷﺎﺧﻲ ﺷﻜﻞ داد ﻛﻪ ﻣﺤﺘﻮي ﻣﻌﺠﻮﻧﻲ ﮔﺮم ﺑﻮد ﻛـﻪ ﺗﻠﺨـﻲ آن را ﺑـﺎ ﻋـﺴﻞ‬

‫ﻣﺘﻌﺎدل ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ از ﺧﻮردن آن وﻳﻞ دراز ﻛﺸﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﻲ ﺳـﻨﮕﻴﻦ رﻓـﺖ ‪ .‬ﺟـﺎدوﮔﺮ ﺑـﺎ‬

‫ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ‪.‬‬ ‫ﺑﺮگ او را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ و رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﻻﻳﺮا ﻛﻪ داﺷﺖ ﺧﺮﮔﻮش ﺑﺮﻳﺎن را ﺑﻪ ﻧﻴﺶ‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﻻﻳﺮا ﺑﮕﻮ اﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻛﻴﺴﺖ و درﺑﺎره ي دﻧﻴﺎي او و اﻳﻦ ﭼﺎﻗﻮ ﭼﻪ ﻣـﻲ داﻧـﻲ ‪" .‬‬

‫ﭘﺲ ﻻﻳﺮا ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪ و ﺷﺮوع ﻛﺮد ‪.‬‬

‫‪346‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪347‬‬

‫ﻓﺼﻞ دوازدﻫﻢ‬

‫زﺑﺎن ﺻﻔﺤﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ‬

‫در آزﻣﺎﻳﺸﮕﺎه ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ ﻣﺸﺮف ﺑﻪ ﭘﺎرك ﺑﻮد ‪ ،‬دﻛﺘﺮ اﻟﻴﻮر ﭘﻴﻦ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬دوﺑﺎره ﺑﮕﻮ ‪ ،‬ﻳﺎ ﻣـﻦ‬

‫درﺳﺖ ﻧﺸﻨﻴﺪم ‪ ،‬ﻳﺎ ﺗﻮ داري ﻣﺰﺧﺮف ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ‪ .‬ﺑﭽﻪ اي از دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮ ؟ "‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺮي ﻣﺎرﻟﻮن ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺧﻮدش اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ ‪ .‬درﺳﺖ ‪ ،‬ﻣﺰﺧﺮف اﺳﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ ﮔﻮش ﻛﻦ اﻟﻴﻮر‬

‫‪ ،‬ﻣﻤﻜﻨﻪ ؟ او ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ ‪ .‬ﺑﻪ آن ‪ ...‬ﺑﻪ آن ﻏﺒﺎر ﻣـﻲ ﮔﻮﻳـﺪ ‪ ،‬اﻣـﺎ ﻫﻤـﺎن ﭼﻴـﺰ اﺳـﺖ ‪.‬‬

‫ﻫﻤﺎن ذرات ﺳﺎﻳﻪ اﺳﺖ ‪ .‬و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ اﻟﻜﺘﺮود ﻫﺎ ﺑﻪ او وﺻﻞ ﺑﻮد وﺑﻪ ﻏﺎر ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺷـﺪه ﺑـﻮد‬

‫ﻋﺠﻴﺐ ﺗﺮﻳﻦ ﺗﺼﺎوﻳﺮ روي ﺻﻔﺤﻪ ي ﻧﻤﺎﻳﺶ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ‪ :‬ﺗﺼﺎوﻳﺮ ‪ ،‬ﺳﻤﺒﻞ ﻫـﺎ ‪ ...‬ﻳـﻚ وﺳـﻴﻠﻪ ﻫـﻢ‬

‫داﺷﺖ ‪ ،‬ﻳﻚ ﺟﻮر ﻗﻄﺐ ﻧﻤﺎ از ﺟﻨﺲ ﻃﻼ ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﻤﺒﻞ ﻫﺎﻳﻲ ﻣﺨﺘﻠﻒ در اﻃﺮاف اش ‪ .‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﺪ آن وﺳﻴﻠﻪ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ ‪ ،‬ذﻫﻦ را ﺧﻮب ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ – اﻃﻼﻋﺎت وﺣﺸﺘﻨﺎﻛﻲ داﺷﺖ ‪" .‬‬

‫اواﻳﻞ ﺻﺒﺢ ﺑﻮد ‪ ،‬اﺳﺘﺎد ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﻻﻳﺮا ‪،‬دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ‪ ،‬از ﺑﻲ ﺧﻮاﺑﻲ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﻗﺮﻣﺰ ﺷﺪه ﺑﻮد‬

‫و ﻫﻤﻜﺎرش ﻛﻪ ﺗﺎزه از ژﻧﻮ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺑﺪﺑﻴﻨﺎﻧﻪ و ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺑﻲ ﺻـﺒﺮاﻧﻪ ﻣـﺸﺘﺎق ﺷـﻨﻴﺪن‬

‫ﺑﻮد ‪.‬‬

‫" ﻧﻜﺘﻪ اﻳﻦ ﺑﻮد ‪ ،‬اﻟﻴﻮر ‪ ،‬او ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﻛﻨـﺪ ‪ .‬آﻧﻬـﺎ ﻫﺸﻴﺎرﻫـﺴﺘﻨﺪ ‪ .‬ﻣـﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺪﻫﻨﺪ ‪ .‬آن ﺟﻤﺠﻤﻪ را ﻳﺎدت ﻫـﺴﺖ ؟ ﺧـﺐ ‪ ،‬او از ﺟﻤﺠﻤـﻪ ﻫـﺎﻳﻲ در ﻣـﻮزه ﭘﻴـﺖ‬

‫‪347‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪348‬‬

‫رﻳﻮرز ﮔﻔﺖ ‪ .‬ﺑﺎ ﻗﻄﺐ ﻧﻤﺎي ﺧﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻗـﺪﻳﻤﻲ ﺗـﺮ از آﻧﻨـﺪ ﻛـﻪ در‬

‫ﻣﻮزه ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه و ﺳﺎﻳﻪ ﻫﻢ در آﻧﺠﺎ ﺣﻀﻮر ‪" ...‬‬

‫" ﺻﺒﺮ ﻛﻦ ﺑﺒﻴﻨﻢ ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﻣﻨﻈﻢ ﺣﺮف ﺑﺰن ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﻴﺴﺖ ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﭼﻴﺰي را ﻛـﻪ‬

‫ﻣﺎ از ﻗﺒﻞ ﻣﻲ داﻧﻴﻢ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﻛﺮده ﻳﺎ ﺣﺮف ﺟﺪﻳﺪي ﻣﻲ زﻧﺪ ؟ "‬

‫" ﻫﺮ دو ‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﺼﻮر ﻛﻦ ﺳﻲ ﭼﻬﻞ ﻫﺰار ﺳﺎل ﭘﻴﺶ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘـﺎده ‪ .‬ذرات ﺳـﺎﻳﻪ در‬

‫آن زﻣﺎن ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﻧﺪ – از زﻣﺎن اﻧﻔﺠﺎر ﺑﺰرگ ﺑﻮده اﻧﺪ – اﻣﺎ ﻫـﻴﭻ روش ﻓﻴﺰﻳﻜـﻲ ﺑـﺮاي‬

‫ﺗﺸﺮﻳﺢ آن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ‪ ،‬ﻳﻌﻨﻲ ﺳﻄﺢ اﻧﺴﺎﻧﻲ ‪ .‬ﺳﻄﺢ ﺑﺸﺮ ‪ .‬ﺑﻌﺪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻲ اﻓﺘﺪ ‪ ،‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼـﻪ‬

‫اﺗﻔﺎﻗﻲ ‪ ،‬اﻣﺎ در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺗﻜﺎﻣﻞ ‪ .‬اﻳﻦ ﻳﻌﻨﻲ ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﺟﻤﺠﻤﻪ ﻫﺎي ﺗﻮ ‪ .‬ﻗﺒﻞ از آن ﺳﺎﻳﻪ اي ﻧﺒﻮده‬

‫‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ آن ؟ ﺟﻤﺠﻤﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ آن ﺑﭽﻪ در ﻣﻮزه ﭘﻴﺪا ﻛﺮد و ﺑﺎ ﻗﻄﺐ ﻧﻤﺎي ﻣﺨﺼﻮص اش آﻧﻬـﺎ‬

‫را اﻣﺘﺤﺎن ﻛﺮد ‪.‬او ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺮف را ﻣﻲ زد ‪ .‬ﺣﺮف ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ در آن دوران ﻣﻐـﺰ اﻧـﺴﺎن‬

‫وﺳﻴﻠﻪ اي اﻳﺪه ال ﺑﺮاي ﻓﺮاﻳﻨﺪ ﺗﻜﺎﻣﻞ ﺷﺪ ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﻮﺟﻮداﺗﻲ ﻫـﺸﻴﺎر ﺷـﺪﻳﻢ ‪ " .‬دﻛﺘـﺮ ﭘـﻴﻦ‬

‫ﻟﻴﻮان ﭘﻼﺳﺘﻴﻜﻲ اش را ﻛﺞ ﻛﺮد و آﺧﺮﻳﻦ ﺟﺮﻋﻪ ي ﻗﻬﻮه را ﻧﻮﺷﻴﺪ ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ در آن زﻣﺎن ﺑﺨﺼﻮص اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ ؟ ﭼﺮا ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﻲ و ﭘﻨﺞ ﻫﺰار ﺳﺎل‬

‫ﭘﻴﺶ ؟ "‬

‫‪348‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪349‬‬

‫ﻣﻲ زﻧﻢ‬ ‫" اوه ﻛﻲ ﻣﻲ داﻧﺪ ؟ ﻣﺎ ﻛﻪ دﻳﺮﻳﻦ ﺷﻨﺎس ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ‪ ،‬اﻟﻴﻮر ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺣﺪس‬

‫‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ ﻻاﻗﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ؟ "‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﻣﺎﻟﻴﺪ ‪ .‬ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﺳﻢ اش واﻟﺘﺮز اﺳﺖ ‪ .‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ از داﻳﺮه ي وﻳﮋه‬

‫اﺳﺖ ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﺨﺶ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻳﺎ ﭼﻴﺰي ﺷﺒﻴﻪ آن اﺳﺖ ؟ "‬

‫" ﺗﺮورﻳﺴﻢ ‪ ،‬ﺧﺮاﺑﻜﺎري ‪،‬ﺟﺎﺳﻮﺳﻲ ‪ ...‬ﻫﻤﻪ ي اﻳﻨﻬﺎ ‪ .‬اداﻣﻪ ﺑﺪه ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ؟ ﭼﺮا ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ‬

‫آﻣﺪ ؟ "‬

‫" ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن دﺧﺘﺮ ‪ .‬ﻣﻲ ﮔﻔﺖ دﻧﺒﺎل ﭘﺴﺮي ﻫﻢ ﺳﻦ و ﺳﺎل او ﻣﻲ ﮔﺮدد – ﻧﮕﻔﺖ ﭼـﺮا – و‬

‫آن ﭘﺴﺮ را ﺑﺎ دﺧﺘﺮي ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪ دﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﻜﺮ دﻳﮕﺮي ﻫﻢ در ذﻫﻦ داﺷﺖ ‪ ،‬اﻟﻴـﻮر ‪.‬‬

‫درﺑﺎره ي ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ﻣﺎ اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ داﺷﺖ ﺣﺘﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪ ‪" ...‬‬

‫ﺗﻠﻔﻦ زﻧﮓ زد ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺣﺮف اش را ﻗﻄﻊ ﻛﺮد ‪ ،‬ﺷﺎﻧﻪ اي ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و دﻛﺘﺮ ﭘﻴﻦ ﺗﻠﻔﻦ را‬

‫ﺟﻮاب داد ‪ .‬ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺣﺮف زد ‪ ،‬ﮔﻮﺷﻲ را ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﻼﻗﺎﺗﻲ دارﻳﻢ ‪" .‬‬

‫" ﻛﻲ ؟ "‬

‫" ﻧﻤﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ اش ‪ .‬ﺳﺮ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﻛﻲ ‪ .‬ﮔﻮش ﻛﻦ ‪ ،‬ﻣﺮي ‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻤـﺎم ﻛـﺮده ام ‪ ،‬اﻳـﻦ را ﻣـﻲ‬

‫ﻓﻬﻤﻲ ‪" .‬‬

‫" ﭘﺲ ﻛﺎر را ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد دادﻧﺪ ‪" .‬‬

‫‪349‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪350‬‬

‫" ﺑﻠﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻴﺮم اش ‪" .‬‬

‫" ﺧﺐ ‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ‪" .‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﭘﻴﻦ دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎ ﻧﻮﻣﻴﺪي ﮔﺸﻮد و ﮔﻔﺖ ‪ " :‬راﺳﺘﺶ را ﺑﺨـﻮاﻫﻲ ‪ ...‬در اﻳـﻦ ﺣـﺮف‬

‫ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ زدي ﻫﻴﭻ ﻧﻜﺘﻪ اي ﻧﺪﻳﺪم ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﻲ از دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮ و ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ روي ﻓـﺴﻴﻞ ‪ ...‬ﺧﻴﻠـﻲ‬

‫دور از ﻋﻘﻞ اﺳﺖ ‪ .‬ﻣﻦ را ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮد ‪ .‬ﻣﻦ ﻛﺎر دارم ‪ ،‬ﻣﺮي ‪" .‬‬

‫" آن ﺟﻤﺠﻤﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ اﻣﺘﺤﺎن ﻛﺮدي ﭼﻪ ؟ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎي اﻃﺮاف ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻫﺎي ﻋﺎج را ﭼـﻪ ﻣـﻲ‬

‫ﮔﻮﻳﻲ ؟ "‬

‫دﻛﺘﺮ ﭘﻴﻦ ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد و ﺑﻪ او ﭘﺸﺖ ﻛﺮد ‪ .‬ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺪﻫﺪ ‪ ،‬در زدﻧـﺪ ‪ ،‬و او‬

‫در را ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺑﺎز ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬روزﺗﺎن ﺑﻪ ﺧﻴﺮ ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﭘﻴﻦ ؟ دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ؟ اﺳﻢ ﻣﻦ ﭼﺎرﻟﺰ ﻻﺗـﺮوم اﺳـﺖ ‪.‬‬

‫ﺧﻴﻠﻲ ﻟﻄﻒ ﻛﺮدﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺪون اﻃﻼع ﻗﺒﻠﻲ ﻣﺮا ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻴﺪ ‪" .‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺧﺴﺘﻪ اﻣﺎ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺗﻮ ‪ .‬ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ؟ ﭼﻪ ﻛﺎري از دﺳﺖ ﻣﺎ ﺑـﺮ ﻣـﻲ‬

‫آﻳﺪ ؟ "‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺷﺎﻳﺪ از دﺳﺖ ﻣﻦ ﻛﺎري ﺑﺮ ﺑﻴﺎﻳﺪ ‪ .‬ﻣﻲ داﻧﻢ ﻛﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺘﻴﺠـﻪ ﺗﻘﺎﺿـﺎي ﺑﻮدﺟـﻪ‬

‫ﻫﺴﺘﻴﺪ ‪" .‬‬

‫‪350‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪351‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﭘﻴﻦ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺷﻤﺎ اﻳﻦ را از ﻛﺠﺎ ﻣﻲ داﻧﻴﺪ ؟ "‬

‫" ﻣﻦ زﻣﺎﻧﻲ ﻛﺎرﻣﻨﺪ دوﻟﺖ ﺑﻮدم ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﻴﺖ ﻛﺎرم در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ ﻣـﺪﻳﺮﻳﺖ روش ﻫـﺎي ﻋﻠﻤـﻲ‬

‫ﺑﻮد ‪ .‬ﻫﻨﻮز در اﻳﻦ ﺣﻮزه آﺷﻨﺎﻫﺎﻳﻲ دارم و ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ‪ ...‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ ؟ "‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اوه ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪ " .‬ﻳﻚ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﻴﺮون ﻛﺸﻴﺪ و ﺳـﺮ ﭼـﺎرﻟﺰ روي‬

‫آن ﻧﺸﺴﺖ ‪ ،‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ در ﻳﻚ ﺟﻠﺴﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬

‫" ﻣﻤﻨﻮن ‪ .‬از دوﺳﺘﻲ ﺷﻨﻴﺪم – ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اﺳﻢ اش را ﻧﺒﺮم ؛ ﻗﺎﻧﻮن ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﻫﻤـﻪ‬

‫ي ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ را ﭘﻮﺷﺶ ﻣﻲ دﻫﺪ – ﺷﻨﻴﺪم ﻛﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎي ﺷﻤﺎ را ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﻲ ﻗـﺮار ﮔﺮﻓﺘـﻪ و‬

‫ﭼﻴﺰي ﻛﻪ درﺑﺎره ي آن ﺷﻨﻴﺪم ﭼﻨﺎن ﻣﺮا ﻧﺎراﺣﺖ ﻛﺮد ﻛـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ اﻋﺘـﺮاف ﻛـﻨﻢ ﺗﻘﺎﺿـﺎي دﻳـﺪن‬

‫ﻛﺎرﻫﺎﻳﺘﺎن را ﻛﺮدم ‪ .‬ﻣﻲ داﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺑﻄﻲ ﻧـﺪارد ‪ ،‬اﻻ اﻳﻨﻜـﻪ ﻣـﻦ ﻫﻨـﻮز ﻧـﻮﻋﻲ ﻣـﺸﺎور ﻏﻴـﺮ‬

‫رﺳﻤﻲ ﻫﺴﺘﻢ ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ي ﻻزم را داﺷﺘﻢ ‪ .‬و ﭼﻴﺰي ﻛﻪ دﻳﺪم واﻗﻌﺎً ﺣﻴﺮت اﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮد ‪" .‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻳﻌﻨﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻣﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ ؟ " او ﺣـﺎﻻ ﻣـﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﺑـﻪ ﺟﻠـﻮ‬

‫ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬

‫" ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ‪ ،‬ﻧﻪ ‪ .‬رك ﺑﮕﻮﻳﻢ ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻗﺼﺪ ﻧﺪارﻧﺪ ﺑﻮدﺟﻪ ي ﺷﻤﺎ را ﺗﻤﺪﻳﺪ ﻛﻨﻨﺪ ‪" .‬‬

‫ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎي دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن اﻓﺘﺎد ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﭘﻴﻦ داﺷﺖ ﺑﺎ اﺣﺘﻴﺎط و ﻛﻨﺠﻜـﺎوي ﭘﻴﺮﻣـﺮد را ﻧﮕـﺎه ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺮد ‪.‬‬

‫‪351‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪352‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺑﺮاي ﭼﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ آﻣﺪه اﻳﺪ ؟ "‬

‫" ﺧﺐ ‪ ،‬ﻣﻲ داﻧﻴﺪ ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻃﻮر رﺳﻤﻲ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ اوﺿﺎع اﻣﻴـﺪوار ﻛﻨﻨـﺪه ﺑـﻪ‬

‫ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻲ رﺳﺪ و ﻣﻦ ﻫﻢ دارم ﺻﺮﻳﺢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧﻢ ؛ آﻧﻬـﺎ ﻓﺎﻳـﺪه اي در ﺳـﺮﻣﺎﻳﻪ ﮔـﺬاري‬

‫روي اﻳﻦ ﻃﺮح ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻨﺪ ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﺎﻳﺪ اﮔﺮ ﻛﺴﻲ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺳﺮ اﻳﻦ ﻣﻮﺿـﻮع ﺑﺤـﺚ‬

‫ﻛﻨﺪ ﻧﻈﺮ آﻧﻬﺎ ﻋﻮض ﺷﻮد ‪" .‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻳﻚ وﻛﻴﻞ ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﺧﻮدﺗﺎن ؟ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﺮدم ﻓﺎﻳﺪه داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ ‪ .‬ﻓﻜـﺮ‬

‫ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻓﻘﻂ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻧﻘﺪ ﻛﺎر ﻣﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ‪" .‬‬

‫ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﻟﺒﺘﻪ اﺻﻞ اش ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ دﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﻤﻴﺘﻪ در ﻋﻤﻞ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻛـﺎر‬

‫ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ‪ .‬و ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ آﻧﻬﺎ ﺳﺖ ‪ .‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﻫـﺴﺘﻢ ‪ .‬ﺧﻴﻠـﻲ ﺑـﻪ ﻛـﺎر ﺷـﻤﺎ‬

‫ﻣـﻲ دﻫﻴـﺪ‬ ‫ﻋﻼﻗﻪ دارم ؛ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎ ارزش اﺳﺖ و ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺎﻳﺪ اداﻣﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ ‪ .‬اﺟـﺎزه‬

‫وﻛﺎﻟﺖ ﺷﻤﺎ را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﺑﮕﻴﺮم ؟ "‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن اﺣﺴﺎس ﻣﻠﻮان ﻏﺮﻳﻘﻲ را داﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي او ﻛﻤﺮﺑﻨﺪ ﻧﺠﺎت اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪ " .‬ﭼـﺮا‬

‫‪ ...‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﺑﻠﻪ ! ﺧﺪاي ﻣﻦ ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ! ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻤﻨﻮن ‪ ...‬ﻳﻌﻨﻲ واﻗﻌﺎً ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ﻛﺎر ﻣﻬﻤـﻲ اﺳـﺖ ؟‬

‫ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ‪ ...‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ ‪ .‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ! "‬

‫دﻛﺘﺮ ﭘﻴﻦ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻜﺎر ﻛﻴﻨﻢ ؟ "‬

‫‪352‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪353‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪ .‬ﻣﮕﺮ او ﻫﻤﻴﻦ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﭘﻴﺶ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻛـﺎر‬

‫ﺑﻪ ژﻧﻮ ﻣﻲ رود ؟ اﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮاً ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ را ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﺮي ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﭼﻮن ﻳﻚ ﺟﻮر ﺗﺒﺎﻧﻲ در رﻓﺘـﺎر‬

‫آﻧﻬﺎ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ و اﻟﻴﻮر ﻫﻢ آﻣﺪ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪ ﻧﻜﺘﻪ اي را ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﺪ ‪ .‬ﺣﻖ ﺑـﺎ ﺷﻤﺎﺳـﺖ ‪ .‬ﻣـﻦ ﺧﻴﻠـﻲ‬

‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻲ ﺷﻮم ﺷﻤﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ﺗﺎن را اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻴﺪ ‪ .‬ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻣﻲ ﺗـﻮاﻧﻢ‬

‫ﭘﻮﻟﻲ اﺿﺎﻓﻪ از ﻣﻨﺒﻌﻲ دﻳﮕﺮ ﺗﻬﻴﻪ ﻛﻨﻢ ‪" .‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﺪ ‪ ،‬ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﺪ ‪ ،‬ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﺻﺒﺮ ﻛﻨﻴﺪ ‪ .‬روﻧـﺪ اﻳـﻦ ﺗﺤﻘﻴﻘـﺎت‬

‫ﻣﺴﺌﻠﻪ ي ﻣﺎﺳﺖ ‪ .‬ﻣﻦ واﻗﻌﺎ دوﺳﺖ دارم درﺑﺎره ي ﻧﺘﺎﻳﺞ آن ﺑﺤـﺚ ﻛﻨـﻴﻢ ‪ ،‬اﻣـﺎ ﻧـﻪ ﻫـﺪاﻳﺖ آن ‪.‬‬

‫ﺣﺘﻤﺎً ﻣﻲ داﻧﻴﺪ ﻛﻪ ‪" ...‬‬

‫ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﺎﺳﻒ دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد و از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ‪ .‬اﻟﻴﻮر ﭘﻴﻦ ﻫـﻢ ﺑـﺎ ﺣـﺎﻟﺘﻲ‬

‫ﻧﮕﺮان ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪ ،‬ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺣﺮف ﺷﻤﺎ را ﺗـﺎ اﺧـﺮ ﮔـﻮش‬

‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد ‪ .‬ﻣﺮي ‪ ،‬ﻣﺤﺾ رﺿﺎي ﺧﺪا ‪ ،‬ﮔﻮش دادن ﻛﻪ ﺿﺮري ﻧﺪارد ‪.‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺣﻞ ﺷـﻮد ‪.‬‬

‫"‬
‫ﻣﺮي ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﺗﻮﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻪ ژﻧﻮ ﺑﺮوي ‪" .‬‬

‫‪353‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪354‬‬

‫ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ژﻧﻮ ؟ ﺟﺎي ﻓﻮق اﻟﻌﺎده اي اﺳﺖ ‪ .‬اﻣﻜﺎﻧﺎت زﻳﺎدي دارد ‪ .‬ﻫﻤـﻴﻦ ﻃـﻮر ﭘـﻮل‬

‫زﻳﺎد ‪ .‬ﻧﮕﺬارﻳﺪ ﻣﺎﻧﻊ ﺗﺎن ﺷﻮم ‪" .‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﭘﻴﻦ ﺗﻨﺪ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻧﻪ ‪ ،‬ﻧﻪ ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻗﻄﻌﻲ ﻧﺸﺪه ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺣﺮف ﻫﺎ ﻣﺎﻧﺪه – ﻫﻨﻮز ﺧﻴﻠـﻲ ﻧـﺎ‬

‫ﻣﺸﺨﺺ اﺳﺖ ‪ .‬ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ‪ ،‬ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ ‪ .‬ﻗﻬﻮه ﻣﻴﻞ دارﻳﺪ ؟ "‬

‫ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻟﻄﻒ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ ‪ ".‬و دوﺑﺎره ﻧﺸﺴﺖ ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﮔﺮﺑﻪ اي راﺿﻲ را داﺷﺖ ‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺑﺮاي اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر دﻗﻴﻖ ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪ .‬ﻣﺮدي را در ﭘﺎﻳﺎن ﺷﺸﻤﻴﻦ دﻫﻪ ي زﻧـﺪﮔﻲ‬

‫دﻳﺪ ‪ ،‬ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ‪ ،‬آﻛﻨﺪه از اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ‪ ،‬ﺧﻮش ﻟﺒﺎس ‪ ،‬از آن آدم ﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﻔﺎده از ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ‬

‫ﭼﻴﺰ ﻫﺎ و ﻣﺮاوده ﺑﺎ اﻓﺮاد ﺑﺎ ﻧﻔﻮذ ﻋﺎدت دارﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﺎ اﺷﺨﺎص ﻣﻬﻢ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‬

‫‪ .‬ﺣﻖ ﺑﺎ اﻟﻴﻮر ﺑﻮد ‪ :‬او واﻗﻌ ًﺎ ﭼﻴﺰي ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ‪ .‬و ﺗـﺎ وﻗﺘـﻲ ﻧﻈـﺮ او را ﺑـﺮآورده ﻧﻤـﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ از‬

‫ﺣﻤﺎﻳﺖ او ﺑﻬﺮه ﻣﻨﺪ ﻧﻤﻲ ﺷﺪﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﻣﺮي دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻧﺸﺴﺖ ‪.‬‬

‫دﻛﺘﺮ ﭘﻴﻦ ﻟﻴﻮاﻧﻲ ﺑﻪ او داد و ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻣﺎ اﺑﺘﺪاﻳﻲ اﺳﺖ ‪" ..‬‬

‫اﺻﻼً ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺣﺮﻓﻲ را ﻛﻪ داﺷﺘﻢ ﻣﻲ زدم اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻢ ؟ "‬

‫وﻗﺘﻲ دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺣﺮﻓﻲ ﺑﺰﻧﺪ ‪ ،‬ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ دﺳﺖ اش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓـﺖ و اداﻣـﻪ‬

‫داد ‪ " :‬اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻣﻨﺎﺑﻊ ام را ﺑﺮ ﻣﻼ ﻛﻨﻢ ‪ .‬از ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﻣﻨﻴﺘﻲ ﮔﻔﺘﻢ ؛ اﻳﻦ ﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﻗﺎﻧﻮن‬

‫‪354‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪355‬‬

‫ﮔﺬاري ﻫﺎي ﺧﺴﺘﻪ ﻛﻨﻨﺪه اﺳﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ از آﻧﻬﺎ ﺳﺮ ﭘﻴﭽﻲ ﻛﻨﻴﻢ ‪.‬ﻣﻦ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن اﻧﺘﻈﺎر دارم‬

‫ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻫﺎﻳﻲ در ﺣﻮزه ي ﻓﺮﺿﻴﻪ ي ﭼﻨﺪ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮد ‪ .‬و ﻣﻮﺿﻮﻋﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﻓﺮد‬

‫ﺧﺎص ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻲ ﺷﻮد ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﭽﻪ ‪" .‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻣﻜﺚ ﻛﺮد و ﺟﺮﻋﻪ اي ﻗﻬﻮه ﻧﻮﺷﻴﺪ ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن زﺑﺎن اش ﺑﻨﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد ‪ .‬رﻧﮓ اش ﭘﺮﻳﺪه‬

‫ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬ ‫ﺑﻮد ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺧﻮدش اﻳﻦ را ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ اﺣﺴﺎس ﺿﻌﻒ‬

‫ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ اداﻣﻪ داد ‪ " :‬ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ دﻟﻴﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣـﻦ ﺑـﺎ ﺳـﺮوﻳﺲ ﻫـﺎي اﻣﻨﻴﺘـﻲ در ارﺗﺒـﺎط‬

‫ﻫﺴﺘﻢ ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﭽﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﻳﻚ دﺧﺘﺮ ‪ ،‬ﻛﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻏﻴﺮ ﻋﺎدي در اﺧﺘﻴـﺎر دارد‪-‬‬

‫وﺳﻴﻠﻪ اي ﻋﻠﻤﻲ و ﻋﺘﻴﻘﻪ ‪ ،‬ﻛﻪ ﺣﺘﻤﺎً آن را دزدﻳﺪه و ﺑﺎﻳﺪ در ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺗﺮ از دﺳﺖ او ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﺴﺮي ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﻫﻢ ﺳﻦ و ﺳﺎل او – دوازده ﺳﺎﻟﻪ ﻳﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺣـﺪود – ﻛـﻪ ﺑـﺮاي ارﺗﻜـﺎب‬

‫ﻗﺘﻞ ﺗﺤﺖ ﺗﻌﻘﻴﺐ اﺳﺖ ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺤﺚ اﺳﺖ ﻛـﻪ آﻳـﺎ ﻛـﻮدﻛﻲ در آن ﺳـﻦ ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧـﺪ‬

‫ﻣﺮﺗﻜﺐ ﻗﺘﻞ ﺷﻮد ﻳﺎ ﻧﻪ ‪ ،‬اﻣﺎ او ﻣﺴﻠﻤﺎً ﻳﻚ ﻧﻔﺮ را ﻛﺸﺘﻪ ‪ .‬و او را ﺑﺎ آن دﺧﺘﺮ دﻳﺪه اﻧﺪ ‪.‬‬

‫" ﺣﺎﻻ ‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﻲ از اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺧﻮرد داﺷﺘﻪ اﻳﺪ و در ﺧﺒﺮ دادن ﺑـﻪ‬

‫ﭘﻠﻴﺲ درﺑﺎره ي آﻧﭽﻪ ﻛﻪ ﻣﻴﺪاﻧﻴﺪ ﻛﻮﺗﺎﻫﻲ ﻛﺮده اﻳﺪ ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺧﺼﻮﺻﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﭼـﻪ ﺷـﺪه‬

‫ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺰرگ ﺗﺮي اﻧﺠﺎم داده اﻳﺪ ‪ .‬اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﻲ دﻫﻢ ﻛﺎرﻫﺎ و ﻣﺮاﺣﻞ ﻗـﺎﻧﻮﻧﻲ را ﺳـﺮﻳﻊ و ﻛﺎﻣـﻞ‬

‫اﻧﺠﺎم ﻣﻲ دﻫﻢ ﺗﺎ ﻫﻴﭻ روزﻧﺎﻣﻪ ي ﻋﺎﻣﻪ ﭘﺴﻨﺪي ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺪﻧﺎﻣﻲ ﺗـﺎن ﻧـﺸﻮد ‪ .‬ﻣﻴـﺪاﻧﻢ ﻛـﻪ دﻳـﺮوز‬

‫‪355‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪356‬‬

‫ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﻋﻤﻞ‬ ‫دوﺑﺎره او را دﻳﺪه اﻳﺪ و ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﮕﻔﺘﻴﺪ ‪ ،‬ﺧﻮدم‬

‫ﻛﺮده اﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮوز ﻧﺪاده اﻳﺪ او در اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ و ﭼﻪ ﻛﺮده ‪.‬اﻳـﻦ ﻳـﻚ ﻣـﺴﺌﻠﻪ ي اﻣﻨﻴـﺖ ﻣﻠـﻲ‬

‫اﺳﺖ ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم را ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ‪.‬‬

‫" ﺧﺐ ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎرت ﻣﻦ اﺳﺖ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ در ﺗﻤﺎس ﺑﺎﺷـﻴﺪ ‪.‬‬

‫ﻧﺒﺎﻳﺪ زﻳﺎد ﻃﻮل اش ﺑﺪﻫﻴﻢ ؛ ﻣﻲ داﻧﻴﺪ ﻛﻪ ﻛﻤﻴﺘﻪ ي ﺑﻮدﺟﻪ ﻓﺮدا ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻣﻲ ﺷﻮد ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻣـﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﻤﺎره ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ ‪" .‬‬

‫ﻳﻚ ﻛﺎرت ﺑﻪ اﻟﻴﻮر ﭘﻴﻦ داد و وﻗﺘﻲ دﻳﺪ دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﻫﻨﻮز دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ‪ ،‬ﻳﻚ ﻛﺎرت‬

‫ﻫﻢ ﺑﺮاي او روي ﻧﻴﻤﻜﺖ ﮔﺬاﺷﺖ ‪ .‬دﻛﺘﺮ ﭘﻴﻦ در را ﺑﺮاي او ﺑﺎز ﻛﺮد ‪ .‬ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﻛﻼه ﭘﺎﻟﻤـﺎﻳﺶ را‬

‫ﺑﻪ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺖ ‪ ،‬آن را ﺻﺎف ﻛﺮد ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ دو ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و رﻓﺖ ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ دﻛﺘﺮ ﭘﻴﻦ دوﺑﺎره در را ﺑﺴﺖ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﺮي ‪ ،‬دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪه اي ؟ اﻳﻦ رﻓﺘﺎرت ﭼـﻪ ﻣﻌﻨـﻲ‬

‫دارد ؟ "‬

‫" ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻲ ؟ ﺗﻮﻛﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ اﻳﻦ ﭘﻴﺮ ﻛﻔﺘﺎر ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اي ‪" .‬‬

‫" ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدي را رد ﻛﻨﻲ ! ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ اﻳﻦ ﭘﺮوژه اداﻣﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ ؟ "‬

‫‪356‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪357‬‬

‫ﻣﺮي ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻧﺒﻮد ‪ ،‬اوﻟﺘﻴﻤﺎﺗﻮم ﺑـﻮد ‪ .‬ﺑﺎﻳـﺪ ﻛـﺎري را ﻛـﻪ او ﻣـﻲ‬

‫ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻜﻨﻴﻢ و ﮔﺮﻧﻪ ﭘﺮوژه ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﻲ ﺷﻮد ‪ .‬اﻟﻴﻮر ‪ ،‬ﻣﺤﺾ رﺿﺎي ﺧﺪا ‪ ،‬آن ﻣﺰﺧﺮﻓﺎﺗﻲ ﻛﻪ راﺟـﻊ‬

‫ﺑﻪ اﻣﻨﻴﺖ ﻣﻠﻲ ﮔﻔﺖ – ﻧﻤﻲ ﺑﻴﻨﻲ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻲ ﺷﻮد ؟ "‬

‫" ﺧﺐ ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻣﻦ ﻗﻀﻴﻪ را واﺿﺢ ﺗﺮ از ﺗﻮ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ‪ .‬اﮔﺮ ﺟﻮاب ات ﻣﻨﻔـﻲ ﺑﺎﺷـﺪ آﻧﻬـﺎ‬

‫اﻳﻨﺠﺎ را ﻧﻤﻲ ﺑﻨﺪﻧﺪ ‪،‬ﺑﻠﻜﻪ ﺧﻮدﺷﺎن ﻛﻨﺘﺮل اوﺿﺎع را در دﺳﺖ ﻣـﻲ ﮔﻴﺮﻧـﺪ ‪ .‬اﮔـﺮ آن ﻗـﺪر ﻛـﻪ او‬

‫ﮔﻔﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﺮوژه ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪﻧﺪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ اداﻣﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ ‪ .‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻣﻌﻴﺎرﻫﺎي آﻧﻬﺎ ‪" .‬‬

‫" اﻣﺎ ﻣﻌﻴﺎر ﻫﺎي آﻧﻬﺎ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ‪ ...‬ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ‪ ،‬وزارت دﻓﺎع ‪ ،‬ﺧـﺪاي ﻣـﻦ ‪ .‬آﻧﻬـﺎ‬

‫ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ راه ﺟﺪﻳﺪي ﺑﺮاي ﻛﺸﺘﻦ آدم ﻫﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ ‪ .‬ﺷﻨﻴﺪي ﻛﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ آﮔﺎﻫﻲ ﭼﻪ ﮔﻔـﺖ ‪:‬‬

‫ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ از آن اﺳﺘﻔﺎده ي ﺑﺠﺎ ﻛﻨﺪ ‪ .‬ﻣﻦ در اﻳﻦ ﻣﻮرد اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ اﻟﻴﻮر ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ‪" .‬‬

‫" آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﻛﺎرت را از دﺳﺖ ﻣﻲ دﻫﻲ ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻤﺎﻧﻲ ﺷـﺎﻳﺪ‬

‫ﺑﺘﻮاﻧﻲ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت را ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺮ ﺑﻬﺘﺮي ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻨﻲ ‪ .‬ﻫﻨﻮز دﺳـﺘﻲ در ﻛـﺎر ﺧـﻮاﻫﻲ داﺷـﺖ ! ﻫﻨـﻮز‬

‫ﭘﺮوژه ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻮد ! "‬

‫دﻛﺘﺮ ﻣﺎﻟﻮن ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﻓﺮﻗﻲ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺗﻮ دارد ؟ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم رﻓﺘﻦ ات ﺑـﻪ ژﻧـﻮ ﻗﻄﻌـﻲ‬

‫ﺷﺪه ‪" .‬‬

‫‪357‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪358‬‬

‫اﻟﻴﻮر دﺳﺘﻲ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎﻳﺶ ﻛﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻗﻄﻌﻲ ﻧﺸﺪه ‪ .‬ﻗﺮار دادي اﻣﻀﺎ ﻧﺸﺪه و‬

‫آن ﻛﺎر ﻛﺎﻣﻼ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ و ﺣﺎﻻ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎ دارﻳﻢ ﺑﻪ ﻧﺘﺎﻳﺠﻲ ﻣﻲ رﺳﻴﻢ دل ام ﻧﻤﻲ آﻳﺪ ﺑـﺮوم ‪.‬‬

‫"‬
‫" ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﻴﺴﺖ ؟ "‬

‫" ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺎﺻﻲ ﻧﺪارم ‪" ...‬‬

‫" داري ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧﻲ ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﻴﺴﺖ ؟ "‬

‫" ﺧﺐ ‪ " ...‬دور آزﻣﺎﻳﺸﮕﺎه ﻗﺪم زد ‪ ،‬دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮده ﺷﺎﻧﻪ ﺑـﺎﻻ اﻧـﺪاﺧﺖ و ﺳـﺮش را‬

‫ﺗﻜﺎن داد ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺧﺐ ‪ ،‬اﮔﺮ ﺗﻮ ﺑﺎ او ﺗﻤﺎس ﻧﮕﻴﺮي ‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻤـﺎس ﻣـﻲ ﮔﻴـﺮم ‪ " .‬ﻣـﺮي‬

‫ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اوه ‪ ،‬ﻓﻬﻤﻴﺪم ‪" .‬‬

‫" ﻣﺮي ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻓﻜﺮﻛﻨﻢ ﺑﻪ ‪" ...‬‬

‫" ﺑﻠﻪ ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ‪" .‬‬

‫" ﻣﻨﻈﻮرم را ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻲ ‪" .‬‬

‫" ﻧﻪ ‪ ،‬ﻧﻪ ‪ " " .‬ﺗﻮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻴﺴﺘﻲ ‪" ...‬‬

‫" ﭼﺮا ﻫﺴﺘﻢ ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺎده اﺳﺖ ‪ .‬ﻛﺎري را ﻛﻪ او ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻜﻦ ‪ ،‬ﺑﻮدﺟﻪ را ﺑﮕﻴﺮ ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻲ روم‬

‫‪ ،‬ﺗﻮﻣﺴﺌﻮل ﭘﺮوژه ﺑﺸﻮ ‪ .‬دﺳﺘﮕﺎه ﻫﺎي ﺧﻮب و ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاﻳﺖ ﻣﻲ آورﻧﺪ ‪ .‬ده ﻫﺎ دﻛﺘﺮ زﻳﺮ دﺳـﺖ ات‬

‫‪358‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪359‬‬

‫ﻣـﻲ روم ‪ .‬ﺑـﻮي‬ ‫ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﺧﻮﺑﻲ اﺳﺖ ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻦ ‪ ،‬اﻟﻴـﻮر ‪ .‬ﺑﻔﺮﻣـﺎ ‪ .‬اﻣـﺎ ﻣـﻦ‬

‫ﮔﻨﺪﺗﺎن اﻳﻨﺠﺎ را ﺑﺮداﺷﺘﻪ ‪" .‬‬

‫" ﺗﻮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ‪"...‬‬

‫اﻣﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮه ي ﻣﺮي او را ﺳﺎﻛﺖ ﻛﺮد ‪ .‬ﻣﺮي روﭘﻮش ﺳـﻔﻴﺪش را در آورد و آن را روي در‬

‫آوﻳﺨﺖ ‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﻛﺎﻏﺬ را در ﻛﻴﻔﻲ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺪون ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ رﻓﺖ ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻧﻜـﻪ رﻓـﺖ ‪ ،‬اﻟﻴـﻮر‬

‫ﻛﺎرت ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻠﻔﻦ رﻓﺖ ‪.‬‬

‫*‬

‫ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ‪ ،‬درﺳﺖ ﻗﺒﻞ از ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﻣـﺎﻟﻮن اﺗﻮﻣﺒﻴـﻞ اش را ﺑﻴـﺮون ﺳـﺎﺧﺘﻤﺎن‬

‫ﻋﻠﻮم ﭘﺎرك ﻛﺮد و از ورودي ﻛﻨﺎري وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﺪ ‪ .‬اﻣﺎ درﺳﺖ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺖ از ﭘﻠـﻪ ﻫـﺎ‬

‫ﺑﺎﻻ ﺑﺮود ‪ ،‬ﻣﺮدي از راﻫﺮوﻳﻲ دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ و ﻣﺮي ﭼﻨﺎن ﺟﺎ ﺧﻮرد ﻛﻪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﻛﻴﻒ اش را‬

‫ﺑﻴﺎﻧﺪازد ‪ .‬ﻣﺮد ﻳﻮﻧﻴﻔﻮرم ﭘﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬دارﻳﺪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ روﻳﺪ ؟ "‬

‫ﺑﺎ آن ﻫﻴﻜﻞ درﺷﺖ اش ﺳﺮ راه اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد وﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ را ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﺷـﺪ از زﻳـﺮ ﻧﻘـﺎب‬

‫ﻛﻼه اش دﻳﺪ ‪.‬‬

‫‪359‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪360‬‬

‫ﻣﺮي ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻧﻴﻤﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻧﻴﻤﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪه ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﻪ آزﻣﺎﻳﺸﮕﺎه ام ﻣﻲ روم ‪ .‬ﻣﻦ اﻳﻨﺠـﺎ ﻛـﺎر‬

‫ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ؟ "‬

‫" ﻧﮕﻬﺒﺎن ‪ .‬ﻛﺎرت ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ دارﻳﺪ ‪" .‬‬

‫" ﻛﺪام ﻧﮕﻬﺒﺎن ؟ ﻣﻦ اﻣﺮوز ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻪ از اﻳﻨﺠﺎ رﻓﺘﻢ و ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﻓﻘـﻂ درﺑـﺎن‬

‫اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ از ﺷﻤﺎ ﻛﺎرت ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ‪ .‬ﻛﻲ ﺷﻤﺎ را اﻳﻨﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ؟ و ﭼﺮا ؟ "‬

‫ﻣﺮد ﻛﺎرﺗﻲ را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داد ‪ ،‬ﺳﺮﻳﻊ ﺗﺮ از آﻧﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧـﺪ آن را ﺑﺨﻮاﻧـﺪ و ﮔﻔـﺖ ‪ " :‬اﻳـﻦ ﻛـﺎرت‬

‫ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻲ ﻣﻦ ‪ ،‬ﻛﺎرت ﺷﻤﺎ ﻛﻮ ؟ "‬

‫ﻣﺮي ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ او ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاه ﺑﻪ ﻛﻤﺮ دارد ‪ .‬ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﺑﻮد ‪ .‬ﻧﻪ ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎً ﺧﻴﺎﻻﺗﻲ‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬او ﺳﻮال ﻣﺮي راﺟﻮاب ﻧﺪاده ﺑﻮد ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ اﺻﺮار ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬ﻣﻤﻜـﻦ ﺑـﻮد ﻣـﺮد ﻣـﺸﻜﻮك‬

‫ﺷﻮد وﺣﺎﻻ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ وارد آزﻣﺎﻳﺸﮕﺎه ﺷﻮد ‪ .‬ﺑﺎ ﺧـﻮد ﮔﻔـﺖ ‪ :‬او را ﻣﺜـﻞ ﻳـﻚ‬

‫ﺳﮓ آرام ﻛﻦ‪ .‬دﺳﺖ ﺗﻮي ﻛﻴﻒ اش ﻛﺮد و ﻛﻴﻒ ﭘﻮل اش را ﭘﻴﺪا ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﻛﺎرﺗﻲ را ﻛﻪ ﺑﺮاي ورود ﺑﻪ ﭘﺎرﻛﻴﻨﮓ از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﺮد ﻧﺸﺎن داد و ﮔﻔـﺖ ‪ " :‬اﻳـﻦ ﻛـﺎﻓﻲ‬

‫اﺳﺖ ؟ "‬

‫ﻣﺮد ﻧﮕﺎه ﻣﺨﺘﺼﺮي ﺑﻪ ﻛﺎرت ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺐ اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻜﺎر دارﻳﺪ ؟ "‬

‫‪360‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪361‬‬

‫" ﻣﺸﻐﻮل ﻛﺎر روي ﻳﻚ آزﻣﺎﻳﺶ ﻫﺴﺘﻢ ‪ .‬ﻫﺮ از ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ را ﻛﻨﺘﺮل ﻛﻨﻢ ‪" .‬‬

‫ﻣﺮد ﻇﺎﻫﺮاً دﻧﺒﺎل راﻫﻲ ﻣﻲ ﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺟﻠﻮي ورود او را ﺑﮕﻴﺮد ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮدي‬

‫ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد و ﻛﻨﺎر رﻓﺖ ‪ .‬ﻣﺮي از ﻛﻨﺎر او رد ﺷﺪ ‪ ،‬ﺑـﻪ او ﻟﺒﺨﻨـﺪي زد ‪،‬‬

‫اﻣﺎ ﭼﻬﺮه ي ﻣﺮد ﺟﺪي ﺑﻮد ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ آزﻣﺎﻳﺸﮕﺎه رﺳﻴﺪ ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ ‪.‬آن ﺳـﺎﺧﺘﻤﺎن ﻏﻴـﺮ از ﻳـﻚ ﻗﻔـﻞ روي در و‬

‫ﻳﻚ درﺑﺎن ﭘﻴﺮ ﻫﻴﭻ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻳﺎ ﺣﻔﺎظ اﻣﻨﻴﺘﻲ دﻳﮕﺮي ﻧﺪاﺷﺖ وﻣﺮي ﻣﻲ داﻧﺴﺖ آن ﺗﻐﻴﻴﺮ ﭼﺮا ﺑـﻪ‬

‫وﺟﻮد آﻣﺪه اﺳﺖ ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎ ﺑﻮد ﻛﻪ وﻗﺖ ﻛﻤﻲ داﺷﺖ ؛ ﺑﺎﻳﺪ زود ﻛﺎرش را اﻧﺠﺎم ﻣﻴـﺪاد ‪،‬‬

‫ﭼﻮن اﮔﺮ ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﭼﻜﺎر دارد ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮﮔﺮدد‪.‬‬

‫در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻗﻔﻞ ﻛﺮد و ﭘﺮده ﻛﺮﻛﺮه اي را ﺑﺴﺖ ‪ .‬ﻣﻮج ﻳﺎب را روﺷﻦ ﻛﺮد ‪ ،‬ﻳـﻚ ﻓﻼﭘـﻲ‬

‫دﻳﺴﻚ از ﺟﻴﺐ اش ﺑﻴﺮون آورد و آن را ﺗﻮي ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮي ﻛﻪ ﻏﺎر را ﻛﻨﺘﺮل ﻣﻲ ﻛﺮد ﮔﺬاﺷـﺖ ‪.‬در‬

‫ﻋﺮض ﻳﻜﺪﻗﻴﻘﻪ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﻛﺎر ﻛﺮدن ﺑﺎ اﻋﺪاد روي ﺻﻔﺤﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻲ را ﺑﺎ ﻣﻨﻄﻖ رﻳﺎﺿﻲ ‪،‬‬

‫ﺑﻌﻀﻲ را ﺑﺎ ﺣﺪس و ﺑﻌﻀﻲ را ﺑﺎ ﻣﻨﻄﻖ رﻳﺎﺿﻲ ‪ ،‬ﺑﻌﻀﻲ را ﺑﺎ ﺣﺪس و ﺑﻌﻀﻲ را ﺑـﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ اي ﻛـﻪ‬

‫ﺗﻤﺎم ﻋﺼﺮ در ﺧﺎﻧﻪ روي آن ﻛﺎر ﻛﺮده ﺑﻮد ؛ و ﭘﻴﭽﻴﺪﮔﻲ ﻛﺎر او اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺳـﻪ ﺑﺨـﺶ را در‬

‫ﻳﻚ ﺑﺨﺶ ﻣﻲ ﮔﻨﺠﺎﻧﺪ ‪.‬‬

‫‪361‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪362‬‬

‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻮ را از ﺟﻠﻮي ﺻﻮرت اش ﻛﻨﺎر زد و اﻟﻜﺘﺮود ﻫﺎ را روي ﺳـﺮ ﺧـﻮد ﻧـﺼﺐ ﻛـﺮد ‪ ،‬ﺑﻌـﺪ‬

‫اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎﻳﺶ را ﺧﻢ ﻛﺮد و ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺗﺎﻳﭗ ﻛﺮدن ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﺧﻮد آﮔﺎﻫﻲ داﺷﺖ ‪.‬‬

‫ﺳﻼم ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ دارم ﭼﻜﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ دﻳﻮاﻧﻪ وار ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﻛﻠﻤﺎت ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺎ ﻧﻈﻢ روي ﺻﻔﺤﻪ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﻳـﻪ ﺗﻌﺠـﺐ او ﺷـﺪ ‪ .‬او از ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ‬

‫ﺗﺎﻳﭙﻲ ﺧﺎﺻﻲ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﻤﻲ ﻛﺮد – در ﺣﻘﻴﻘـﺖ ﺳﻴـﺴﺘﻢ ﻋﺎﻣـﻞ را دور زده ﺑـﻮد ‪ -‬و ﻫـﺮ ﻗـﺎﻟﺒﻲ‬

‫ﻛﻠﻤﺎت را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﺑﺮ ﺻﻔﺤﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد از او ﻧﺒﻮد ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻣﻮي ﭘـﺸﺖ ﮔـﺮدن اش‬

‫ﺳﻴﺦ ﺷﺪ و او از وﺿﻌﻴﺖ ﻛﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن آﮔﺎه ﺷﺪ ‪ :‬راﻫﺮوﻫﺎ ﺗﺎرﻳـﻚ ‪ ،‬دﺳـﺘﮕﺎه ﻫـﺎ ﺑـﻼ اﺳـﺘﻔﺎده ‪،‬‬

‫ازﻣﺎﻳﺶ ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد در ﺣﺎل اﻧﺠﺎم ‪ ،‬ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ در ﺣﺎل ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ ﺑﺮﺧﻲ آزﻣﺎﻳﺶ ﻫﺎ‬

‫و ﺛﺒﺖ ﻧﺘﺎﻳﺞ ‪ ،‬دﺳﺘﮕﺎه ﺗﻬﻮﻳﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮداري و ﺗﻨﻈﻴﻢ رﻃﻮﺑـﺖ و دﻣـﺎي اﺗـﺎق ﻫـﺎ ‪ ،‬ﺗﻤـﺎم‬

‫ﻛﺎﻧﺎل ﻫﺎ ‪ .‬ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎ و ﻛﺎﺑﻞ ﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ي ﺷﺮﻳﺎن ﻫﺎ و اﻋﺼﺎب ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﺸﻴﺎر و ﺑﻴـﺪار‬

‫‪ ...‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺣﺎﻟﺘﻲ آﮔﺎه داﺷﺘﻨﺪ ‪.‬‬

‫ﻣﺮي دوﺑﺎره اﻣﺘﺤﺎن ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﺳﻌﻲ دارم ﺑﺎ ﻛﻠﻤﺎت ﻫﻤﺎن ﻛﺎري را ﺑﻜﻨﻢ ﻛﻪ ﻗﺒﻼً ذﻫﻦ اﻧﺠﺎم ﻣﻲ دادم ‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺣﺘﻲ‬

‫ﺟﻤﻠﻪ را ﺗﻤﺎم ﻛﻨﺪ ﻣﻜﺎن ﻧﻤﺎ ﻳﺎ ﻫﻤﺎن ﻛﺮﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮ ﺻﻔﺤﻪ رﻓﺖ وﻧﻮﺷﺖ ‪:‬‬

‫ﻳﻜﺴﻮال ﺑﭙﺮس ‪.‬‬

‫‪362‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪363‬‬

‫ﺧﻴﻠﻲ ﻓﻮري اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد ‪.‬‬

‫اﺣﺴﺎس ﻛﺮد در ﻓﻀﺎﻳﻲ ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻛﻪ آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮد ‪ .‬ﺗﻤﺎم وﺟﻮدش از ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ ‪ .‬ﭼﻨـﺪ‬

‫ﻟﺤﻈﻪ ﻃﻮل ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ آرام ﺷﻮد ودوﺑﺎره ﺑﺘﻮاﻧﺪ اﻣﺘﺤﺎن ﻛﻨﺪ ‪ .‬وﻗﺘﻲ اﻳـﻦ ﻛـﺎر را ﻛـﺮد ‪ ،‬ﭘﺎﺳـﺦ ﻫـﺎ‬

‫ﺣﺘﻲ ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺳﻮال را ﺗﻤﺎم ﻛﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ روي ﺻﻔﺤﻪ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻣﻲ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫آﻳﺎ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ ؟‬

‫ﺑﻠﻪ ‪.‬‬

‫ﺗﻮﻫﻤﺎن ﻏﺒﺎر ﻻﻳﺮا ﻫﺴﺘﻲ ؟‬

‫ﺑﻠﻪ ‪.‬‬

‫ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﺎن ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ ﺗﺎرﻳﻚ ؟‬

‫ﺑﻠﻪ ‪.‬‬

‫ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ ﺗﺎرﻳﻚ ﻫﺸﻴﺎر اﺳﺖ ؟‬

‫آﺷﻜﺎرا ‪.‬‬

‫ﺣﺮﻓﻲ ﻛﻪ اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ ﺑﻪ اﻟﻴﻮر زدم ‪ ،‬ﻧﻈﺮم درﺑﺎره ي ﺗﻜﺎﻣﻞ اﻧﺴﺎن ‪ ،‬آﻳﺎ ‪...‬‬

‫درﺳﺖ اﺳﺖ ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻮاﻻت ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﭙﺮﺳﻲ ‪.‬‬

‫‪363‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪364‬‬

‫ﻣﺮي ﻣﻜﺚ ﻛﺮد ‪،‬ﻧﻔﺲ ﻋﻤﻴﻘﻲ ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬ﺻﻨﺪﻟﻲ اش راﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻫﻞ داد ‪ ،‬اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎﻳﺶ را ﺧـﻢ‬

‫و راﺳﺖ ﻛﺮد ‪ .‬ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺐ اش را اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮ اﻳﻦ دﻻﻟﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛـﻪ ﭼﻨـﻴﻦ‬

‫ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﻏﻴﺮ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺗﺤﺼﻴﻼت اش ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﻋﺎدات ذﻫﻨﻲ اش ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﻣﻨﻄﻖ او ‪ ،‬ﻫﻤـﻪ‬

‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﻚ داﻧﺸﻤﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎدي ﺧﺎﻣﻮش ﺳﺮ داده ﺑﻮدﻧﺪ ‪ :‬اﻳﻦ اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ ! اﻳﻦ اﺗﻔـﺎق ﻧﻴﻔﺘـﺎده !‬

‫ﺗﻮ داري ﺧﻮاب ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ! وﻟﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎ روي ﺻﻔﺤﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺑﻮد ‪ :‬ﺳﻮال ﻫﺎي او و ﺟـﻮاب ﻫـﺎﻳﻲ‬

‫از ذﻫﻨﻲ دﻳﮕﺮ ‪.‬‬

‫ﺧﻮدش را ﺟﻤﻊ وﺟﻮر ﻛﺮد ودوﺑﺎره ﺗﺎﻳﭗ ﻛﺮد و دوﺑﺎره ﭘﺎﺳﺦ ﺑـﺪون ﻫـﻴﭻ ﻣﻜـﺚ ﻗﺎﺑـﻞ ﻓﻬﻤـﻲ‬

‫ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻣﻲ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ذﻫﻨﻲ ﻛﻪ ﭘﺎﺳﺦ اﻳﻦ ﺳﻮال ﻫﺎ را ﻣﻲ دﻫﺪ ‪ ،‬ﺑﺸﺮي ﻧﻴﺴﺖ ‪ ،‬درﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ ؟‬

‫ﻧﻪ ‪ .‬اﻣﺎ اﻧﺴﺎن ﻫﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﺎ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ اﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﻣﺎ ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﻫﺴﺘﻴﺪ ؟‬

‫ﻣﻴﻠﻴﺎردﻫﺎ وﺟﻮد ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻛﻨﺘﺮل ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻴﺪ ؟‬

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ‪.‬‬

‫‪364‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪365‬‬

‫ﺳﺮ ﻣﺮي ﻣﺎﻟﻮن زﻧﮓ زد ‪ .‬او ﻳﻚ ﻛﺎﺗﻮﻟﻴﻚ ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﻋﻼوه ﺑـﺮ آن – ﻫﻤـﺎن ﻃـﻮر ﻛـﻪ‬

‫ﻻﻳﺮا ﻛﺸﻒ ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬او زﻣﺎﻧﻲ راﻫﺒﻪ ﺑﻮد ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ اﻳﻤﺎﻧﻲ ﺑﺮاﻳﺶ ﺑﺎﻗﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬وﻟﻲ درﺑـﺎره‬

‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ‪ .‬آﮔﻮﺳﺘﻴﻦ ﻗﺪﻳﺲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ‪ " :‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺎم آﻳـﻴﻦ آﻧﻬﺎﺳـﺖ ‪ ،‬ﻧـﻪ‬

‫ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺷﺎن ‪ .‬اﮔﺮ دﻧﺒﺎل ﻣﺎﻫﻴﺖ ﺷﺎن ﻫﺴﺘﻴﺪ ‪ ،‬روح اﺳﺖ ؛ اﮔﺮ دﻧﺒﺎل آﻳﻴﻦ ﺷﺎن ﻫﺴﺘﻴﺪ ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﻪ‬

‫اﺳﺖ ؛ روح ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺳﻴﺮت ‪" .‬‬

‫ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﻨﮓ و ﻟﺮزان دوﺑﺎره ﺗﺎﻳﭗ ﻛﺮد ‪:‬‬

‫آﻳﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻲ از ﺟﻨﺲ ﺗﺎرﻳﻜﻲ اﻧﺪ ؟ از ﺟﻨﺲ ﻏﺒﺎر ؟‬

‫ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺷﺎن ‪ .‬ﺑﺲ ﭘﻴﭽﻴﺪه اﻧﺪ ‪ .‬ﺑﻠﻪ ‪.‬‬

‫و ﻣﻀﻤﻮن ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻫﺎ ﻫﻤﺎن اﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺎ روح ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻴﻢ اش ؟‬

‫از ﺟﻨﺲ روح ﻫﺴﺘﻴﻢ ؛ ﺧﻮد ﻣﻀﻤﻮن ﻫﺴﺘﻴﻢ ‪ .‬ﻣﻀﻤﻮن و ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻳﻜﻲ اﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﻣﺮي ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﺮزﻳﺪ ‪ .‬آﻧﻬﺎ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ اﻓﻜﺎر او ﮔﻮش ﻣﻲ دادﻧﺪ ‪.‬‬

‫و آﻳﺎ ﺷﻤﺎ در ﺗﻜﺎﻣﻞ اﻧﺴﺎن دﺧﺎﻟﺖ داﺷﺘﻴﺪ ؟‬

‫ﺑﻠﻪ ‪.‬‬

‫ﭼﺮا ؟‬

‫اﻧﺘﻘﺎم ‪.‬‬

‫‪365‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪366‬‬

‫اﻧﺘﻘﺎم ﺑﺮاي ‪ ...‬اوه ! ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﺷﻮرﺷﻲ ! ﺑﻌﺪ از ﺟﻨـﮓ آﺳـﻤﺎن ‪ ...‬ﻣـﺎﺟﺮاي ﺷـﻴﻄﺎن و ﺑـﺎغ‬

‫ﺑﻬﺸﺖ ‪ ...‬اﻣﺎ واﻗﻌﻴﺖ ﻧﺪارد ‪ ،‬دارد ؟ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﺪ اﻳﻦ‬

‫دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮ را ﭘﻴﺪا ﻛﻦ ‪ .‬ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ وﻗﺖ را ﺗﻠﻒ ﻧﻜﻦ ‪..‬‬

‫اﻣﺎ ﭼﺮا ؟‬

‫ﺗﻮ ﻧﻘﺶ ﻣﺎ را ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﻨﻲ‪.‬‬

‫دﺳﺘﺎن اش را از ﺻﻔﺤﻪ ﻛﻠﻴﺪ ﺑﺮداﺷﺖ و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﻣﺎﻟﻴﺪ ‪ .‬وﻗﺘﻲ دوﺑﺎره ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻛﻠﻤـﺎت‬

‫ﻫﻨﻮز آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﻛﺠﺎ ؟‬

‫ﺑﻪ ﺟﺎده اي ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﺎﻧﺪرﻟﻨﺪ ﺑﺮو ‪ .‬در آﻧﺠﺎ ﭼﺎدري ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ‪ .‬ﻧﮕﻬﺒﺎن را ﻓﺮﻳﺐ ﺑﺪه و وارد ﺷﻮ ‪.‬‬

‫ﻣﻠﺰوﻣﺎت ﻳﻚ ﺳﻔﺮ ﻃﻮﻻﻧﻲ را ﺑﺮدار ‪ .‬از ﺗﻮ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ‪ .‬اﺷﺒﺎح ﺗﻮ را ﻟﻤﺲ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺮوي ‪ ،‬اﻳﻦ دﺳﺘﮕﺎه را از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮ ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻢ‪ .‬ﭼﺮا ﻣﻦ ؟ و اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻛﺠﺎﺳﺖ ؟ و‬

‫در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻋﻤﺮ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﺳﻔﺮ آﻣﺎده ﺷﺪه اي ‪ .‬ﻛﺎرت در اﻳﻨﺠﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ‪ .‬آﺧـﺮﻳﻦ ﻛـﺎري‬

‫ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻲ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻧﮕﺬاري دﺷﻤﻨﺎن ﻛﻨﺘﺮل را در دﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ‪ .‬اﻳـﻦ‬

‫دﺳﺘﮕﺎه را ﻧﺎﺑﻮد ﻛﻦ ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻦ ‪.‬‬

‫‪366‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪367‬‬

‫ﻣﺮي ﻣﺎﻟﻮن ﺻﻨﺪﻟﻲ را ﻋﻘﺐ زد و از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ‪ ،‬ﻣﻲ ﻟﺮزﻳـﺪ ‪ .‬اﻧﮕـﺸﺖ ﻫـﺎﻳﺶ را ﺑـﻪ ﺷـﻘﻴﻘﻪ‬

‫ﻓﺸﺮد و دﻳﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز اﻟﻜﺘﺮودﻫﺎ روي ﭘﻮﺳﺖ او ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ .‬ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﻨﮓ آﻧﻬﺎ را ﺟﺪا ﻛـﺮد ‪ .‬ﺷـﺎﻳﺪ‬

‫ﺷﻚ داﺷﺖ ﻛﻪ ﭼﻜﺎر ﻛﺮده و ﺣﺘﻲ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ روي ﺻﻔﺤﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﻲ دﻳﺪ ﺷﻚ داﺷﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ در ﻧﻴﻢ‬

‫ﺳﺎﻋﺖ اﺧﻴﺮ ﺑﻪ ﻣﺮزي ﻓﺮاﺳﻮي ﺷﻚ و اﻳﻤﺎن رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ‪ .‬اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده و او را ﺗﻜﺎن داده ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﻣﻮج ﻳﺎب و آﻣﭙﻠﻲ ﻓﺎﻳﺮ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺗﻤﺎم ﻛﺪﻫﺎي اﻣﻨﻴﺘﻲ ﮔﺬﺷـﺖ و ﻫـﺎرد دﻳـﺴﻚ‬

‫ﻛﺎﻣﭙﻴﻮﺗﺮ را ﭘﺎك ﻛﺮد ؛ ﺑﻌﺪ ارﺗﺒﺎط ﺑﻴﻦ ﻣﻮج ﻳﺎب و آﻣﭙﻠﻲ ﻓﺎﻳﺮ را ﻛﻪ روي ﻛﺎرﺗﻲ ﻣﺨـﺼﻮص ﺑـﻮد‬

‫ﻗﻄﻊ ﻛﺮد و ﻛﺎرت را روي ﻧﻴﻤﻜﺖ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻛﻔﺶ اش آن را ﺧﺮد ﻛـﺮد ‪ ،‬ﭼـﻮن ﺷـﻴﺌﻲ‬

‫ﺳﻨﮕﻴﻦ دﻳﮕﺮي در دﺳﺘﺮس ﻧﺒﻮد ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺳﻴﻢ ﻫﺎي ﺑﻴﻦ ﺳﭙﺮ اﻟﻜﺘﺮوﻣﻐﻨﺎﻃﻴﺴﻲ و ﻣﻮج ﻳﺎب را ﻗﻄﻊ‬

‫ﻛﺮد و ﻧﻘﺸﻪ ي ﺳﻴﻢ ﻛﺸﻲ دﺳﺘﮕﺎه ﻫﺎ را در ﻛﺸﻮي ﭘﺮوﻧﺪه ﻫﺎ ﭘﻴﺪا ﻛـﺮد ‪.‬ﭼـﻪ ﻛـﺎر دﻳﮕـﺮي ﻣـﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻜﻨﺪ ؟ اﻃﻼﻋﺎت اﻟﻴﻮر ﭘﻴﻦ در ﻣﻮرد ﭘﺮوژه را ﻛﺎري ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻜﻨﺪ ‪ ،‬اﻣـﺎ ﺳـﺨﺖ اﻓـﺰار‬

‫ﻣﺨﺼﻮص ﭘﺮوژه ﺷﺪﻳﺪاً ﺧﺮاب ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬

‫از ﻛﺸﻮﻳﻲ ﻛﺎﻏﺬ ﻫﺎﻳﻲ در آورد و ﺗﻮي ﻛﻴﻒ اش ﭼﭙﺎﻧـﺪ و ﺑـﺎﻻﺧﺮه ﭘﻮﺳـﺘﺮي را ﻛـﻪ ﺳـﻤﺒﻞ‬

‫ﻫﺎي ﻳﻲ ﭼﻴﻨﮓ روي آن ﺑﻮد از دﻳﻮار ﻛﻨﺪ وآن را ﺗﺎ ﻛﺮد و ﺗﻮي ﺟﻴﺐ اش ﮔﺬاﺷﺖ ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﭼﺮاغ را‬

‫ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮد و رﻓﺖ‪.‬‬

‫‪367‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪368‬‬

‫ﻧﮕﻬﺒﺎن ﭘﺎي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺑﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣـﺮي ﭘـﺎﻳﻴﻦ آﻣـﺪ ‪،‬‬

‫ﺗﻠﻔﻦ را ﻛﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻲ ﺻﺪا او را ﺗﺎ ورودي ﻛﻨﺎري ﻫﻤﺮاﻫـﻲ ﻛـﺮد و در ﺣﻴﻨـﻲ ﻛـﻪ او ﺳـﻮار‬

‫اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ اش ﺷﺪ و رﻓﺖ از ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ي در او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد‪.‬‬

‫*‬

‫ﻳﻜﺴﺎﻋﺖ و ﻧﻴﻢ ﺑﻌﺪ ﻣﺮي اﺗﻮﻣﺒﻴﻞ اش را در ﺟﺎده اي ﻧﺰدﻳﻚ ﺟﺎده ي ﺳﺎﻧﺪرﻟﻨﺪ ﭘﺎرك ﻛـﺮد ‪.‬‬

‫آﻧﺠﺎ را از روي ﻧﻘﺸﻪ ي آﻛﺴﻔﻮرد ﭘﻴﺪا ﻛﺮده ﺑﻮد اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ از ﺷـﻬﺮ را ﻧﻤـﻲ ﺷـﻨﺎﺧﺖ ‪ .‬ﺗـﺎ آن‬

‫ﻟﺤﻈﻪ دﭼﺎر ﻫﻴﺠﺎﻧﻲ ﻓﺮو ﺧﻮرده ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺤـﺾ آﻧﻜـﻪ از اﺗﻮﻣﺒﻴـﻞ اش ﺑﻴـﺮون آﻣـﺪ وﺷـﺐ و‬

‫اﻃﺮاف اش را ﺧﻨﻚ و ﺳﺎﻛﺖ دﻳﺪ ‪ ،‬دﭼﺎر ﺗﺸﻮﻳﺶ ﺷﺪ ‪.‬اﮔﺮ ﺧﻮاب ﻣﻲ دﻳﺪ ﭼﻪ ؟ ﺷـﺎﻳﺪ ﻫﻤـﻪ ي‬

‫اﻳﻦ ﻫﺎ ﻳﻚ ﺷﻮﺧﻲ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﺧﺐ ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ دﻳﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻧﮕﺮان اﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫـﺎ ﺑﺎﺷـﺪ ‪ .‬در ﮔﻴـﺮ ﺷـﺪه ﺑـﻮد ‪ .‬ﻛﻮﻟـﻪ‬

‫ﭘﺸﺘﻲ اي را ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎم اردو زدن در ﺳﻔﺮ ﺑﻪ اﺳﻜﺎﺗﻠﻨﺪ و ﻛﻮه ﻫﺎي آﻟﭗ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮده ﺑﻮد ﺑﺮداﺷـﺖ‬

‫و ﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻻاﻗﻞ ﻣﻲ داﻧﺪ ﭼﻄﻮر ﺑﺎﻳﺪ در ﺧﺎرج از ﺷﻬﺮ و ﺧﺎﻧﻪ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﺪ ؛ اﮔﺮﻫـﺮ‬

‫اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻲ اﻓﺘﺎد ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻓﺮار ﻛﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﻪ ﻛﻮه و ﺗﭙﻪ ﺑﺰﻧﺪ ‪...‬‬

‫ﻣﺴﺨﺮه ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪368‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪369‬‬

‫اﻣﺎ ﻛﻮﻟﻪ را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ اش اﻧـﺪاﺧﺖ ‪ ،‬اﺗﻮﻣﺒﻴـﻞ را ﺗـﺮك ﻛـﺮد ‪ ،‬وارد ﺟـﺎده ي ﺑـﻦ ﺑـﺮي ﺷـﺪ و‬

‫دوﻳﺴﺖ ﺳﻴﺼﺪ ﻣﺘﺮ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺟﺎده ي ﺳﺎﻧﺪر ﻟﻨﺪ ﺑﺮﺳﺪ ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻧﻜﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪ و آن درﺧﺘﺎن ﻋﺠﻴﺐ و ﺑﭽﻪ ﮔﻮﻧﻪ را ﻛﻪ وﻳﻞ ﻫﻢ دﻳـﺪه ﺑـﻮد دﻳـﺪ ‪،‬‬

‫داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻻاﻗﻞ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ واﻗﻌﻴﺖ دارد ‪ .‬زﻳـﺮ درﺧﺘـﺎن ‪ ،‬روي ﭼﻤـﻦ ‪ ،‬در ﺳـﻤﺖ دور از ﺟـﺎده‬

‫ﭼﺎدر ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ‬ ‫ﭼﺎدري ﻛﻮﭼﻚ ‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﮔﻮش و ﻧﺎﻳﻠﻮﻧﻲ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﺮخ و ﺳﻔﻴﺪ را دﻳﺪ ‪ ،‬از آن‬

‫ﺑﺮق ﻛﺎرﻫﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎرﻧﺪﮔﻲ از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ‪ ،‬و در ﻧﺰدﻳﻜﻲ آن ﻳﻚ واﻧﺖ اﺗﺎﻗﻜﺪار ﺳﻔﻴﺪ ﻛﻪ‬

‫ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺎﻧﻪ اي ﻧﺪاﺷﺖ و ﺷﻴﺸﻪ ﻫﺎي آن ﺗﻴﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد ﭘﺎرك ﻛﺮده ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﺗﺮدﻳﺪ ﻧﻜﻨﺪ ‪ .‬ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺎدر رﻓﺖ ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻜـﻲ آن رﺳـﻴﺪ ‪ ،‬در ﻋﻘـﺐ‬

‫واﻧﺖ ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻳﻚ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ ‪ .‬ﺑﺪون ﻛﻼه ﺧﻴﻠﻲ ﺟﻮان ﺑﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﻲ رﺳـﻴﺪ و ﻧـﻮر ﭼـﺮاغ‬

‫ﺧﻴﺎﺑﺎن از زﻳﺮ ﺑﺮگ ﻫﺎي اﻧﺒﻮه درﺧﺘﺎن ﺳﺒﺰ ﻛﺎﻣﻼ ﺑﺮ ﺻﻮرت اش ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﻛﺠﺎ دارﻳﺪ ﻣﻲ روﻳﺪ ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ ؟ "‬

‫" ﺗﻮي آن ﭼﺎدر ‪" .‬‬

‫" ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻢ ‪ .‬ﻣﻦ دﺳﺘﻮر دارم ﻧﮕﺬارم ﻛﺴﻲ ﺑﻪ آن ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﻮد ‪".‬‬

‫ﻣﺮي ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺧﻮب اﺳﺖ ‪ .‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪ از اﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ‪ .‬اﻣـﺎ ﻣـﻦ از اداره‬

‫ي ﻋﻠﻮم ﻓﻴﺰﻳﻚ ﻣﻲ آﻳﻢ – ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﻻﺗﺮوم از ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻳـﻚ ﺑﺮرﺳـﻲ ﻣﻘـﺪﻣﺎﺗﻲ اﻧﺠـﺎم‬

‫‪369‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪370‬‬

‫ﺑﺪﻫﻢ و ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺑﺮرﺳﻲ دﻗﻴﻖ اﻧﺠﺎم ﺷﻮد ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﺰارش ﺑﺪﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤـﻴﻦ ﺣـﺎﻻ ﻛـﻪ ﻣـﺮدم‬

‫اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ اﻧﺠﺎم ﺷﻮﻧﺪ ‪ .‬ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﻛﻪ دﻟﻴﻞ اش را ﻣﻴﺪاﻧﻴﺪ ‪" .‬‬

‫ﭘﻠﻴﺲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻴﺰي ﻫﻤﺮاه دارﻳﺪ ﻛﻪ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ ﺷﻤﺎ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ ؟ "‬

‫" اوه ‪ ،‬ﺑﻠﻪ ‪ . " .‬ﻛﻮﻟﻪ ﭘـﺸﺘﻲ اش ﭘـﺎﻳﻴﻦ آورد ﺗـﺎ ﻛﻴـﻒ ﭘـﻮل اش را ﺑﻴـﺮون ﺑﻴـﺎورد ‪ .‬از ﺑـﻴﻦ‬

‫ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ از ﻛﺸﻮي آزﻣﺎﻳﺸﮕﺎه ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﻳﻚ ﻛﺎرت ﺗﺎرﻳﺦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ي ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧـﻪ ﻣﺘﻌﻠـﻖ ﺑـﻪ‬

‫اﻟﻴﻮر ﭘﻴﻦ ﺑﻮد ‪ .‬ﺑﺎ ﭘﺎﻧﺰده دﻗﻴﻘﻪ ﻛﺎر در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ اش و اﺳـﺘﻔﺎده از ﻋﻜـﺲ ﮔﺬرﻧﺎﻣـﻪ اش ﻛـﺎرﺗﻲ‬

‫درﺳﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ اﻣﻴﺪ داﺷﺖ واﻗﻌﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﺪ ‪ .‬ﭘﻠﻴﺲ ﻛﺎرت ﻧﺎﻳﻠﻦ ﻛﺸﻴﺪه را ﮔﺮﻓـﺖ و ﺑـﺎ‬

‫دﻗﺖ ﺑﻪ آن ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬دﻛﺘﺮ اﻟﻴﻮ ﭘﻴﻦ ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻛﺴﻲ ﺑﻪ اﺳﻢ دﻛﺘﺮ ﻣﺮي ﻣﺎﻟﻮن را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ ؟ "‬

‫" اوه ‪،‬ﺑﻠﻪ ‪ .‬او ﻳﻜﻲ از ﻫﻤﻜﺎران ﻣﺎﺳﺖ ‪" .‬‬

‫" ﻣﻲ داﻧﻴﺪ اﻻن ﻛﺠﺎﺳﺖ ؟ "‬

‫" در ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﻋﻘﻞ اش ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﺑﺎﺷﺪ ‪ .‬ﭼﺮا ؟ "‬

‫" ﺧﺐ ‪ ،‬ﻣﻲ داﻧﻢ ﻛﻪ ﻛﺎر او در ﻣﻮﺳﺴﻪ ي ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه و اﺟﺎزه ﻧﺪارد وارد اﻳﻨﺠﺎ ﺷـﻮد ‪ .‬در‬

‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺎ دﺳﺘﻮر دارﻳﻢ اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺖ وارد ﺷﻮد او را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻛﻨﻴﻢ ‪ .‬و ﺑﺎ دﻳﺪن ﻳﻚ زن ‪ ،‬ﻃﺒﻴﻌﺘﺎ‬

‫ً ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ او ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮرم را ﻛﻪ ﻣﻲ داﻧﻴﺪ ‪ .‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﭘﻴﻦ ‪.‬‬

‫‪370‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪371‬‬

‫ﻣﺮي ﻣﺎﻟﻮن ﮔﻔﺖ ‪ " :‬آه ‪ ،‬ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻢ ‪".‬‬

‫ﭘﻠﻴﺲ ﻳﻚ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻛﺎرت ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪.‬‬

‫آن را ﭘﺲ داد و ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ درﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻳﺪ ‪ " .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻋﺼﺒﻲ اداﻣﻪ داد‬

‫‪ " :‬ﺷﻤﺎ ﻣﻲ داﻧﻴﺪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي زﻳﺮ آن ﭼﺎدر اﺳﺖ ؟ "‬

‫ﻣﺮي ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﺧﻮدم ﻧﺪﻳﺪه ام ‪ .‬ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ ‪" .‬‬

‫" ﺣﺘﻤﺎً ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر اﺳﺖ ‪ .‬ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﻴﺪ دﻛﺘﺮ ﭘﻴﻦ ‪" .‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻛﻨﺎر رﻓﺖ و ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ او زﺑﺎﻧﻪ ي ﺟﻠﻮي ﭼﺎدر را ﺑـﺎز ﻛﻨـﺪ ‪ .‬ﻣـﺮي اﻣﻴـﺪوار ﺑـﻮد ﭘﻠـﻴﺲ‬

‫ﻟﺮزش دﺳﺖ او را ﻧﺒﻴﻨﺪ ‪ .‬در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻛﻮﻟﻪ را ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﻣـﻲ ﻓـﺸﺮد وارد ﭼـﺎدر ﺷـﺪ ‪ .‬ﻧﮕﻬﺒـﺎن را‬

‫ﻓﺮﻳﺐ ﺑﺪه – ﺧﺐ ‪ ،‬اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮده ﺑﻮد ؛ اﻣﺎ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ در درون ﭼﺎدر ﭼﻪ ﭼﻴﺰي اﻧﺘﻈﺎرش را‬

‫ﻣﻲ ﺷﻜﺪ ‪ .‬اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ ﺑﺎ ﻳﻚ ﺣﻔﺎري ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎﺳﻲ ‪ ،‬ﻳﻚ ﺟﺴﺪ ﻳﺎ ﻳﻚ ﺷﻬﺎب ﺳـﻨﮓ ﻣﻮاﺟـﻪ‬

‫ﺷﻮد ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ در زﻧﺪﮔﻲ ﻳﺎ روﻳﺎﻫﺎﻳﺶ او را ﺑﺮاي ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ آن ﻣﺮﺑﻌﻲ ﻛﻪ در ﻫﻮا ﺑﻮد آﻣـﺎده‬

‫ﻧﻜﺮده ﺑﻮد و آن ﺷﻬﺮ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎر درﻳﺎ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺘﻦ از درﻳﭽﻪ ي ﻣﺮﺑﻌﻲ وارد آن ﺷﺪ ‪.‬‬

‫‪371‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪372‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﺳﻴﺰدﻫﻢ‬

‫اﻳﺰاﻫﺘﺮ‬

‫ﻫﻤﺎن ﻛﻪ ﻣﺎه ﺑﺎﻻ آﻣﺪ ‪،‬ﺟﺎدوﮔﺮ ﻫﺎ ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺪاواي زﺧﻢ وﻳﻞ ‪.‬‬

‫او را ﺑﻴﺪار ﻛﺮدﻧﺪ و از او ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﭼﺎﻗﻮ را روي زﻣﻴﻦ ﺑﮕﺬارد ﺗﺎ ﻧﻮر ﺳﺘﺎره ﻫـﺎ ﺑـﺮ آن ﺑﺘﺎﺑـﺪ ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻧﺰدﻳﻚ آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻗﺪري ﮔﻴﺎﻫﺎن داروﻳـﻲ را در آب ﺟﻮﺷـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ در دﻳﮕـﻲ‬

‫روي آﺗﺶ ﺑﻮد ﻫﻢ ﻣﻲ زد و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺟﺎدوﮔﺮان دﺳﺖ ﻣﻲ زدﻧﺪ و ﭘـﺎ ﻣـﻲ ﻛﻮﻓﺘﻨـﺪ و ﻓﺮﻳـﺎد‬

‫ﻫﺎﻳﻲ ﻣﻮزون ﺳﺮ داده ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ روي ﭼﺎﻗﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﺑﻠﻨﺪ و ﺧﺸﻚ ﺧﻮاﻧﺪ ‪:‬‬

‫" ﺧﻨﺠﺮ ﻛﻮﭼﻚ ! آﻫﻦ ات را از دل ﻣﺎدر زﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ‪،‬‬

‫آﺗﺸﻲ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ و ﻛﺎﻧﻪ را ﺟﻮﺷﺎﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﺎﻟﺪ و ﺑﮕﺮﻳﺪ و ﺟﺎري ﺷﻮد ‪،‬‬

‫ﺑﺮ آن ﻛﻮﻓﺘﻨﺪ و در آب ﺳﺮد ﻫﻤﻲ ﻓﺮو ﺑﺮدﻧﺶ ‪،‬‬

‫در دل ﻛﻮره ي داغ اش ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻴﻐﻪ ات ﺑﻪ رﻧﮓ ﺧﻮن ﺷﻮد !‬

‫ﭘﺲ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ در آب ﻓﺮو ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻜﺮار‬

‫ﺗﺎ ﺑﺨﺎر ﺑﻪ ﻣﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﻮد و آب ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺶ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬

‫و وﻗﺘﻲ ﻫﺰاران ﺳﺎﻳﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺷﺪ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ درﺳﺖ ﺷﺪه اي‬

‫ﭘﺲ آﻧﮕﺎه ﻧﺎم ﺧﻨﺠﺮ ﻇﺮﻳﻒ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻬﺎدﻧﺪ ‪.‬‬

‫‪372‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪373‬‬

‫اﻣﺎ اي ﺧﻨﺠﺮ ﻛﻮﭼﻚ ‪ ،‬ﭼﻪ ﻛﺮده اي ؟‬

‫دروازه ﻫﺎي ﺧﻮﻧﻴﻦ را ﻗﻔﻞ ﻧﻜﺮده ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻪ اي !‬

‫ﺧﻨﺠﺮ ﻛﻮﭼﻚ ‪ ،‬ﻣﺎدرت ﺗﻮ را ﻓﺮا ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﺪ از دل زﻣﻴﻦ ‪ ،‬از ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﻌﺎدن و ﻏﺎر ﻫﺎ ‪،‬‬

‫از درون زﻫﺪان ﭘﻨﻬﺎن و آﻫﻨﻴﻦ اش‬

‫ﮔﻮش ﻛﻦ ! "‬

‫ﺑﻌﺪ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ دوﺑﺎره ﭘﺎ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻛﻮﻓﺖ و ﻫﻤﺮاه ﺟﺎدوﮔﺮان دﻳﮕـﺮ دﺳـﺖ زد ‪ ،‬ﻟﺮزﺷـﻲ در‬

‫ﮔﻠﻮﻳﺶ اﻳﺠﺎد ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻓﺮﻳﺎدي وﺣﺸﻴﺎﻧﻪ در آن ﺷـﻜﻞ ﺑﮕﻴـﺮد و ﻫﻤﭽـﻮن ﭼﻨﮕﻜـﻲ ﻫـﻮا را‬

‫ﺑﺸﻜﺎﻓﺪ ‪ .‬وﻳﻞ ﻛﻪ وﺳﻂ آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺮﻣﺎﻳﻲ را در ﺳﺘﻮن ﻓﻘﺮات اش اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ رو ﻛﺮد ﺑﻪ وﻳﻞ و دﺳﺖ ﻣﺠﺮوح او را در دودﺳـﺖ ﺧـﻮد ﮔﺮﻓـﺖ ‪ .‬اﻳـﻦ ﺑـﺎر‬

‫وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﺪ ‪ ،‬وﻳﻞ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﺮزﻳﺪ ‪ ،‬ﺻﺪاي رﺳﺎ و ﺻﺎف ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭼﻪ ﺟﺪي و ﭼـﺸﻤﺎن اش ﭼـﻪ‬

‫درﺧﺸﺎن ﺑﻮد ؛ اﻣﺎ وﻳﻞ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺟﺎدو ﻛﺎر ﺧﻮدش را ﺑﻜﻨﺪ ‪.‬‬

‫" ﺧﻮن ! اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻦ از ﻣﻦ ! ﺑﺮ ﮔﺮد ‪،‬‬

‫درﻳﺎﭼﻪ ﺷﻮ ﻧﻪ رود ﺧﺎﻧﻪ ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﻫﻮاي آزاد رﺳﻴﺪي ﺗﻮﻗﻒ ﻛﻦ !‬

‫دﻳﻮاري از ﻟﺨﺘﻪ ﺑﺴﺎز ‪،‬‬

‫‪373‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪374‬‬

‫ﭼﻨﺎن ﻣﺤﻜﻢ ﻛﻪ ﺟﻠﻮي ﺳﻴﻞ ﺧﻮن را ﺑﮕﻴﺮي ‪.‬‬

‫ﺧﻮن ! آﺳﻤﺎن ات ﮔﻨﺒﺪ ﺟﻤﺠﻤﻪ اﺳﺖ ‪،‬‬

‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﭼﺸﻤﺎن ﺑﺎز ‪،‬‬

‫ﺑﺎدت ﻧﻔﺲ درون ﺷﺶ ﻫﺎ ‪،‬‬

‫ﺧﻮن ! دﻧﻴﺎﻳﺖ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ‪ .‬ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﻤﺎن ! "‬

‫وﻳﻞ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش آﻣﺪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ اﺣﺴﺎس ﻛﻨﺪ ﺗﻤﺎم ﺳﻠﻮل ﻫﺎي ﺑﺪن اش ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﺎﺳـﺦ‬

‫ﻣﻲ دﻫﻨﺪ ‪ ،‬او ﻫﻢ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﻴﻮﺳﺖ و از ﺧﻮن روان ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ دﺳﺖ او را ﭘﺎﻳﻴﻦ آورد و رو ﻛﺮد ﺑﻪ دﻳﮓ ﻛﻮﭼﻚ ﻓﻠﺰي ﻛﻪ روي آﺗﺶ ﺑـﻮد ‪ .‬ﺑﺨـﺎري‬

‫ﻏﻠﻴﻆ از آن ﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد و وﻳﻞ ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﺎﻳﻊ درون دﻳﮓ دارد ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻲ ﺟﻮﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺧﻮاﻧﺪ ‪:‬‬

‫" ﭘﻮﺳﺖ ﻧﺎرون ‪ ،‬ﺗﺎر ﻋﻨﻜﺒﻮت‬

‫ﺧﺰه ي زﻣﻴﻦ ‪ ،‬ﻋﻠﻒ ﺷﻮر‬

‫ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺒﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﺮ ﻫﻢ ﺑﺒﻨﺪ ‪،‬‬

‫ﻣﺤﻜﻢ ﻧﮕﻪ دار ‪ ،‬ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺒﻨﺪ ‪،‬‬

‫در را ﺑﺒﻨﺪ ‪ ،‬دروازه را ﺳﺪ ﻛﻦ‬

‫‪374‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪375‬‬

‫دﻳﻮار ﺧﻮن را ﻣﺤﻜﻢ ﻛﻦ‬

‫ﺳﻴﻞ ﺧﻮن را ﺧﺸﻚ ﻛﻦ ‪" .‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺟﺎدوﮔﺮ ﭼﺎﻗﻮي ﺧﻮد را ﺑﻴﺮون آورد و ﻗﻠﻤﻪ اي از ﮔﻴﺎه ﺗﻮﺳﻜﺎ ﺑـﻪ درازاي آن ﺑﺮﻳـﺪ ‪ .‬ﺟـﺎي‬

‫ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺮﻳﺪﮔﻲ زﻳﺮ ﻧﻮر ﻣﺎه ﻣﻲ درﺧﺸﻴﺪ ‪ .‬ﻗﺪري از ﻣﺎﻳﻊ ﺑﺨﺎر دار را روي ﺑﺮﻳﺪﮔﻲ رﻳﺨﺖ و ﺳﭙﺲ‬

‫ﮔﻴﺎه را ﺑﺴﺖ و آن را از رﻳﺸﻪ ﺗﺎ ﻧﻮك ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺮد ‪ .‬ﺗﻮﺳﻜﺎ دوﺑﺎره ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ زدن ﻻﻳﺮا را ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و دﻳـﺪ ﺟـﺎدوﮔﺮي دﻳﮕـﺮ ﺧﺮﮔﻮﺷـﻲ را در‬

‫دﺳﺘﺎن ﺧﺸﻦ اش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﺪام وول ﻣﻲ ﺧﻮرد و ﺗﻘﻼ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﺣﻴﻮان ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﻲ زد و ﺑﺎ‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ وﺣﺸﺖ زده ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ﻟﮕﺪ ﻣﻲ ﭘﺮاﻧﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ دﺳﺘﺎن ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑـﻲ ﺗـﺮﺣﻢ ﺑـﻮد ‪ .‬ﺑـﺎ ﻳـﻚ‬

‫دﺳﺖ ﭘﺎﻫﺎي ﺟﻠﻮ و ﺑﺎ دﺳﺖ دﻳﮕﺮ ﭘﺎﻫﺎي ﻋﻘﺐ ﺧﺮﮔﻮش وﺣﺸﺖ زده را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺷﻜﻢ ﻟـﺮزان‬

‫اش رو ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﭼﺎﻗﻮي ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ روي ﺷﻜﻢ ﺧﺮﮔﻮش ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬وﻳﻞ اﺣـﺴﺎس ﻛـﺮد ﺳـﺮ ﺧـﻮدش‬

‫دارد ﮔﻴﺞ ﻣﻲ رود و ﻻﻳﺮا ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻫﻤﺪردي ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺧﺮﮔﻮش در آﻣـﺪه ﺑـﻮد‬

‫ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﻦ در دﺳﺘﺎن او ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ و ﺗﻘﻼ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺧﺮﮔﻮش واﻗﻌـﻲ ﺑـﻲ ﺣﺮﻛـﺖ ﺷـﺪ ‪،‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎن اش ﺑﻴﺮون زد ‪ ،‬ﺳﻴﻨﻪ اش ﻟﺮزﻳﺪ و دل و روده اش ﺑﺮق زد ‪.‬‬

‫‪375‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪376‬‬

‫اﻣﺎ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﻗﺪري دﻳﮕﺮ از ﻣﻌﺠﻮن را ﻗﻄﺮه ﻗﻄﺮه روي زﺧﻢ ﺑﺎز رﻳﺨﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ اﻧﮕـﺸﺘﺎن اش‬

‫ﺳﺮ زﺧﻢ را ﺑﻪ ﻫﻢ آورد و ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺧﺮﮔﻮش را آن ﻗﺪر ﻣﺎﻟﻴﺪ ﺗﺎ آﻧﻜﻪ زﺧﻢ از ﺑﻴﻦ رﻓﺖ ‪.‬‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮي ﻛﻪ ﺧﺮﮔﻮش را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد آن را آرام روي زﻣﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺖ ‪ ،‬ﺣﻴﻮان ﺑـﻪ ﺧـﻮد ﻟﺮزﻳـﺪ‬

‫ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﭘﻬﻠﻮي ﺧﻮد را ﺑﻠﻴﺴﺪ ‪ ،‬ﮔﻮش ﻫﺎﻳﺶ را ﺗﻜﺎن داد و ﺑﻪ ﻋﻠﻔﻲ ﺗﻨﻬـﺎ دﻧـﺪان زد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬـﺎن‬

‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﻠﻘﻪ ي ﺟﺎدوﮔﺮان در اﻃﺮاف ﺧﻮد ﺷﺪ و ﻣﺜﻞ ﺗﻴﺮ ﻓﺮار ﻛﺮد ‪ ،‬دوﺑﺎره ﺳﺎﻟﻢ ﺷﺪه ﺑـﻮد ‪ ،‬ﺑـﻪ‬

‫ﺳﺮﻋﺖ ﭘﺮﻳﺪ و در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﻛﻪ داﺷﺖ ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن را آرام ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬ﺑﻪ وﻳﻞ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و دﻳﺪ ﻛﻪ او ﻣﻌﻨﺎي اﻳﻦ ﻣﺮاﺳﻢ‬

‫را ﻣﻲ داﻧﺪ ‪ :‬دارو آﻣﺎده ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬او دﺳﺖ اش را دراز ﻛﺮد و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﻣﻌﺠﻮن ﺑﺨﺎر‬

‫آﻟﻮدي را روي ﺟﺮاﺣﺎت ﻣﻲ رﻳﺨﺖ ‪ ،‬وﻳﻞ رو ﺑﺮ ﮔﺮداﻧﺪ و ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻧﻔﺲ ﻫﺎﻳﻲ ﺗﻨﺪ و ﺗﻴـﺰ ﻛـﺸﻴﺪ ‪،‬‬

‫اﻣﺎ ﺻﻮرت اش در ﻫﻢ ﻧﺮﻓﺖ ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﺟﺮاﺣﺖ ﻛﺎﻣﻼ ً آﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﺠﻮن ﺷﺪ ‪ ،‬ﺟﺎدوﮔﺮ ﻗﺪري از ﮔﻴﺎﻫﺎن داروﻳﻲ ﺧـﻴﺲ را روي‬

‫آن ﻓﺸﺮد و ان را ﺑﺎ ﻳﻚ رﺷﺘﻪ اﺑﺮﻳﺸﻢ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺴﺖ ‪ .‬و ﻛﺎر اﻧﺠﺎم ﺷﺪ ؛ ﻃﻠﺴﻢ ﻛﺎﻣﻞ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﻘﻴﻪ ي ﺷﺐ را ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﻲ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻓﺮو رﻓﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ روي او ﺑـﺮگ ﻛﭙـﻪ ﻛﺮدﻧـﺪ و ﻻﻳـﺮا ﻫـﻢ‬

‫ﭘﺸﺖ او ﻛﺰ ﻛﺮده و ﺧﻮاﺑﻴﺪ ‪ .‬ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﺷﺪ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ دوﺑﺎره زﺧﻢ او را ﻣﺮﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ و وﻳـﻞ ﺳـﻌﻲ‬

‫‪376‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪377‬‬

‫ﻛﺮد از ﺣﺎﻟﺖ ﭼﻬﺮه ي او ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﻛﻪ اﻳﺎ زﺧﻢ اش ﺑﻬﺒﻮد ﺧﻮاﻫﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻬﺮه ي او آرام و‬

‫ﺑﻲ ﺗﻔﺎوت ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻫﺎ ﻗﺒﻮل ﻛﺮده اﻧﺪ از آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻳـﻦ دﻧﻴـﺎ‬

‫آﻣﺪه اﻧﺪ ﺗﺎ ﻻﻳﺮا را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ و ﻣﺮاﻗﺐ او ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ در ﻫﺮ ﻛﺎري ﻛـﻪ او ﻣـﻲ ﺧﻮاﻫـﺪ‬

‫ﺑﻜﻨﺪ ﻛﻤﻚ اش ﻛﻨﻨﺪ ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ ﺑﻪ وﻳﻞ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺪرش ﺑﺮﺳﺪ ‪.‬‬

‫ﭘﺲ ﻫﻤﻪ راﻫﻲ ﺷﺪﻧﺪ ؛ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺴﻴﺮ آرام ﺑﻮد ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﺑﺮاي ﺷﺮوع ﺑﺎ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﻣﺸﻮرت ﻛـﺮد ‪،‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ ‪ ،‬و ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻛﻮه ﻫﺎي دور ﻛﻪ در آﻧﺴﻮي ﺧﻠﻴﺞ ﺑﺰرگ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ‬

‫ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﺧﻂ ﺳﺎﺣﻠﻲ ﭼﻪ ﻗﻮﺳـﻲ‬ ‫ﺑﺮوﻧﺪ ‪ .‬ﻫﺮ ﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﻻي ﺷﻬﺮ ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ‪،‬‬

‫دارد و ﺣﺎﻻ ﻛﻮه ﻫﺎ زﻳﺮ ﺧﻂ دﻳﺪﺷﺎن ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ ؛ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻛﻪ درﺧﺖ ﻫﺎ ﻛﻢ ﭘﺸﺖ ﻣﻲ ﺷـﺪ ﻳـﺎ‬

‫ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ ،‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ درﻳﺎي ﺳﺎﻛﺖ و آﺑـﻲ و ﻛـﻮه‬ ‫وﻗﺘﻲ ﺷﻴﺒﻲ در زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺸﺎن ﮔﺴﺘﺮده‬

‫ﻫﺎي آﺑﻲ و ﺳﺮ ﺑﻪ ﻓﻠﻚ ﻛﺸﻴﺪه ي وراي آن ﭼﺸﻢ ﺑﺪوزﻧﺪ ﻛﻪ ﻗﺼﺪ آﻧﻬﺎ ﺑﻮد ‪ .‬ﻣﺴﻴﺮي ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑـﻪ‬

‫ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻧﺪرت ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﻣﺸﻐﻮل ﺗﻤﺎﺷﺎي زﻧﺪﮔﻲ ﺟﺎري در ﺟﻨﮕﻞ ﺑـﻮد ‪ .‬ﻳـﻚ ﺑـﺎر‬

‫وﻗﺘﻲ در راه ﺑﻪ ﮔﻮزﻧﻲ ﺟﻮان رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺗﺎ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑـﻪ او ﻧﺰدﻳـﻚ ﺷـﻮﻧﺪ ‪،‬‬

‫‪377‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪378‬‬

‫ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺑﺎ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﻣﺸﻮرت ﻛﻨﻴﻢ ‪.‬ﻗﻮل ﻛﻪ ﻧﺪاده ﺑﻮدﻳﻢ ‪ .‬ﻣﻴﺘﻮاﻧـﺴﺘﻴﻢ‬

‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را درﺑﺎره ي او ﺑﺪاﻧﻴﻢ ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدش ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدﻣﺎن ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺣﻤﺎﻗﺖ ﻧﻜﻦ ‪ .‬اﮔﺮ ﻛﺮده ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﻮن او اﻳﻦ را ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد ‪ .‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺣﺮﻳﺺ و ﻓﻀﻮﻟﻲ ‪ ،‬ﭘﻦ ‪" .‬‬

‫" ﻳﻚ ﺑﺎر ﻫﻢ ﻣﻦ ‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺗﻮ ﺣﺮﻳﺺ و ﻓﻀﻮل ﻫﺴﺘﻲ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫـﺸﺪار ﺑـﺪﻫﻢ‬

‫ﻛﻪ ﻛﺎر اﺷﺘﺒﺎﻫﻲ ﻧﻜﻨﻲ ‪ .‬ﻣﺜﻞ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ در اﺗﺎق ﺧﻠـﻮت ﻛـﺎﻟﺞ ﺟـﺮدن ﺑـﻮدﻳﻢ ‪ .‬ﻣـﻦ ﻫﺮﮔـﺰ ﻧﻤـﻲ‬

‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮوم ‪" .‬‬

‫" اﮔﺮ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ اﻳﻦ اﺗﻔﺎق ﻫﺎ ﻣﻲ اﻓﺘﺎد ؟ "‬

‫ﻣﻲ ﺷﺪ ‪" .‬‬ ‫" ﻧﻪ ‪ .‬ﭼﻮن ﻣﺪﻳﺮ ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ را ﻣﺴﻤﻮم ﻛﺮده ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺗﻤﺎم‬

‫" آره ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ‪ ...‬ﺣﺎﻻ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﭘﺪر وﻳﻞ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ اﺳﺖ ؟ و ﭼﺮا اﻳﻦ ﻗﺪر ﻣﻬﻢ اﺳـﺖ ؟‬

‫"‬
‫" ﻣﻨﻈﻮر ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﻮد ! ﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ در ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ اﻳﻦ را ﺑﻔﻬﻤﻴﻢ ! "‬

‫ﻻﻳﺮا ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ رﺳﻴﺪ ‪ .‬ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﺮدم ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻛـﻨﻢ دارم‬

‫ﻋﻮض ﻣﻲ ﺷﻮم ‪ ،‬ﭘﻦ ‪".‬‬

‫" ﻧﻪ ‪ ،‬اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ ‪".‬‬

‫‪378‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪379‬‬

‫" ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻮ ﻋﻮض ﻧﺸﺪه اي ‪ ...‬آﻫﺎي ﭘﻦ ‪ ،‬وﻗﺘﻲ ﻣﻦ ﻋﻮض ﺷﺪم ﺗـﻮ دﻳﮕـﺮ ﻧﻤـﻲ ﺗـﻮاﻧﻲ ﺗﻐﻴﻴـﺮ‬

‫ﺷﻜﻞ ﺑﺪﻫﻲ ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﺑﻤﺎﻧﻲ ؟ "‬

‫" اﻣﻴﺪوارم ﻛﻚ ﺑﺸﻮم ‪" .‬‬

‫" ﻧﻪ‪ ،‬اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻲ ﻗﺮار اﺳﺖ ﭼﻪ ﺷﻜﻠﻲ ﺑﻤﺎﻧﻲ ؟ "‬

‫" ﻧﻪ ‪ ،‬و ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻢ ‪" .‬‬

‫" ﺗﻮ دﻟﺨﻮر ﺷﺪه اي ‪ ،‬ﭼﻮن ﻛﺎري را ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ‪" .‬‬

‫ﭘﻦ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺧﻮك ﺷﺪ و ﺧﺮ ﺧﺮ و ﻏﺮ ﻏﺮ ﻛﺮد ﺗﺎ ﻻﻳﺮا ﺑـﻪ او ﺧﻨﺪﻳـﺪ ‪ ،‬ﺑﻌـﺪ ﺳـﻨﺠﺎب ﺷـﺪ و‬

‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او از ﺑﻴﻦ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ دوﻳﺪ ‪.‬‬

‫ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﭘﺪرش ﻛﻴﺴﺖ ؟ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﺷـﺪ ﻛـﻪ ﻗـﺒﻼً او را‬

‫دﻳﺪه اﻳﻢ ؟ "‬

‫" ﺷﺎﻳﺪ ‪ .‬اﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮاً آدم ﻣﻬﻤﻲ اﺳﺖ ‪ ،‬ﺑﻪ اﻫﻤﻴﺖ ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ‪ .‬اﻳﻦ ﻃﻮر ﻓﻜـﺮ ﻣـﻲ ﻛـﻨﻢ و ﻣـﻲ‬

‫داﻧﻴﻢ ﻛﺎري ﻛﻪ دارﻳﻢ اﻧﺠﺎم ﻣﻲ دﻫﻴﻢ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ‪" .‬‬

‫ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن اﺷﺎره ﻛﺮد ‪ " .‬اﻳﻦ را ﻧﻤﻴﺪاﻧﻴﻢ ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲ داﻧﻴﻢ ‪.‬ﻣﺎ ﻓﻘـﻂ‬

‫ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ دﻧﺒﺎل ﻏﺒﺎر ﺑﮕﺮدﻳﻢ ﭼﻮن راﺟﺮ ﻣﺮد ‪" .‬‬

‫‪379‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪380‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺣﺮارت ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﻲ داﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ! " ﺣﺘﻲ ﭘﺎ ﺑﺮ زﻣـﻴﻦ ﻛﻮﻓـﺖ ‪ " .‬ﺟﺎدوﮔﺮﻫـﺎ‬

‫ﻫﻢ ﻣﻲ داﻧﻨﺪ ‪ .‬اﻳﻦ ﻫﻤﻪ راه را آﻣﺪه اﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ و ﻣﺮاﻗﺐ و راﻫﻨﻤﺎي ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ ! ﻣﺎ ﻫﻢ‬

‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ وﻳﻞ در ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﭘﺪرش ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﻢ ‪ .‬ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ‪ .‬ﺧﻮدت ﻫﻢ اﻳﻦ را ﻣﻲ داﻧﻲ ‪ ،‬و ﮔﺮﻧﻪ‬

‫وﻗﺘﻲ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ او را ﻧﻤﻲ ﻟﻴﺴﻴﺪي ‪ .‬راﺳﺘﻲ ﭼﺮا آن ﻛﺎر را ﻛﺮدي ؟ ﺣﺘﻲ از ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻧﮕﺮﻓﺘـﻲ‬

‫‪ .‬ﺑﺎورم ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري ﻛﻨﻲ ‪" .‬‬

‫" اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮدم ﭼﻮن او ﺷﻴﺘﺎن ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻪ ﻳﻚ ﺷﻴﺘﺎن اﺣﺘﻴﺎج داﺷﺖ ‪ .‬و ﺗﻮ اﮔﺮ ﺑﻪ اﻧـﺪازه‬

‫ي ﻧﺼﻒ آن ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﻣﻲ دﻳﺪي اﻳﻦ را ﻓﻬﻤﻴﺪه ﺑﻮدي ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺧﻮدم ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ‪" .‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ وﻳﻞ ﻛﻪ روي ﺳﻨﮕﻲ ﻛﻨﺎر ﺟﺎده ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد رﺳﻴﺪﻧﺪ ‪ .‬ﭘﻨﺘـﺎﻻﻳﻤﻮن‬

‫ﻣﻲ ﻛﻨـﻲ آن ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎ‬ ‫ﻣﺮغ ﻣﮕﺲ ﺧﻮار ﺷﺪ و ﺑﻴﻦ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﭘﺮﻳﺪ ‪ ،‬ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬وﻳﻞ ‪ ،‬ﻓﻜﺮ‬

‫اﻻن ﭼﻜﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ؟ "‬

‫" دﻳﮕﺮ دﻧﺒﺎل ﻣﺎ ﻧﻤﻲ آﻳﻨﺪ ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ از ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺳـﺮ و‬

‫ﮔﻮﺷﻲ آب ﺑﺪﻫﻨﺪ ‪" .‬‬

‫" آره ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﭼﺎﻗﻮ را ﺑـﻪ دﺳـﺖ ﺑﻴﺎورﻧـﺪ ‪ .‬ﺷـﺎﻳﺪ ﺑـﺮاي ﺗـﺼﺎﺣﺐ آن‬

‫دﻧﺒﺎل ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ‪" .‬‬

‫‪380‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪381‬‬

‫" ﺑﮕﺬار ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ آن را ﺗﺼﺎﺣﺐ ﻛﻨﻨﺪ ‪ .‬اول آن را ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ‬

‫ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ آن اﺷﺒﺎح را ﺑﻜﺸﻴﻢ ‪" ...‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ از ﺧﻮد ﻣﻄﻤﺌﻦ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬از ﻫﻤﺎن اول ﺑﻪ آﻧﺠﻠﻴﻜﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻢ ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﭼﺮا ‪ ،‬داﺷﺘﻲ ‪" .‬‬

‫" ﺧﺐ ‪ ،‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬واﻗﻌﺎً اﻋﺘﻤﺎد داﺷﺘﻢ ‪ ...‬اﻣﺎ آﺧﺮ از او و ﺷﻬﺮ ﺑﺪم آﻣﺪ ‪" .‬‬

‫" اول ﻛﻪ آﻧﺠﺎ را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﻬﺸﺖ آﻣﺪ ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﺟـﺎﻳﻲ ﺑﻬﺘـﺮ از آن را ﺗـﺼﻮر‬

‫ﻛﻨﻢ ‪ .‬اﻣﺎ آﻧﺠﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﺮ از اﺷﺒﺎح ﺑﻮد و ﻣﺎ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻴﻢ ‪" ...‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺧﺐ ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ‪ .‬وﻗﺘﻲ در ﺑﻮﻟﻮاﻧﮕﺎر ﺑﻮدم ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم‬

‫ﻫﺮ ﭼﻘﺪر آدم ﺑﺰرگ ﻫﺎ ﺑﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻓﺮق دارﻧﺪ ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﺎرﻫﺎي ﺑﻲ رﺣﻤﺎﻧـﻪ‬

‫ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﻧﻈﺮم ﻋﻮض ﺷﺪه ‪ .‬ﻗﺒﻼً ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﭽﻪ ﻫـﺎﻳﻲ ﻧﺪﻳـﺪه ﺑـﻮدم ‪ ،‬اﻳـﻦ‬

‫ﻳﻚ واﻗﻌﻴﺖ اﺳﺖ ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﻦ دﻳﺪه ﺑﻮدم ‪" .‬‬

‫" ﻛﺠﺎ در دﻧﻴﺎي ﺧﻮدت ؟ "‬

‫وﻳﻞ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻧﺎﺷﻴﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬آره ‪ " .‬ﻻﻳﺮا ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺸﺴﺖ ‪ ،‬وﻳﻞ اداﻣـﻪ داد‬

‫‪ " :‬وﻗﺘﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺎدرم ﻳﻜﻲ از روزﻫﺎي ﺑﺪش را ﺗﺠﺮﺑـﻪ ﻣـﻲ ﻛـﺮد ‪ .‬ﻣـﻦ و او ﺗﻨﻬـﺎ زﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﻲ‬

‫‪381‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪382‬‬

‫ﻛﺮدﻳﻢ ‪ ،‬ﭼﻮن ﭘﺪرم ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺒﻮد ‪ .‬و ﻫﺮ از ﮔﺎﻫﻲ ﻣﺎدر ﺑﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ واﻗﻌﻴﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‬

‫و ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﻋﻘﻼﻧﻲ ﻧﺒﻮد – اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛـﻪ ﺑﺎﻳـﺪ آن ﻛﺎرﻫـﺎ را‬

‫ﻣﻲ ﻛﺮد و ﮔﺮﻧﻪ ﻧﮕﺮان و وﺣﺸﺖ زده ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻛﻤﻚ اش ﻣﻲ ﻛـﺮدم ‪ .‬ﻣﺜـﻞ ﻟﻤـﺲ‬

‫ﻛﺮدن ﺗﻤﺎم ﻣﻴﻠﻪ ﻫﺎي دور ﭘﺎرك ﻳﺎ ﺷﻤﺮدن ﺑﺮگ ﻫﺎي ﻳﻚ ﺑﺘﻪ – از اﻳﻦ ﺟﻮر ﻛﺎرﻫﺎ ‪ .‬ﻛﻤـﻲ ﺑﻌـﺪ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﻛﺴﻲ ﺑﺪاﻧـﺪ او اﻳـﻦ ﻃـﻮري اﺳـﺖ ‪ ،‬ﭼـﻮن ﻓﻜـﺮ ﻣـﻲ ﻛـﺮدم او را‬

‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺮد ‪ ،‬ﭘﺲ از او ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدم و ﭘﻨﻬﺎن اش ﻣﻲ ﻛﺮدم ‪ .‬ﻫﻴﭻ وﻗـﺖ ﺑـﻪ ﻛـﺴﻲ ﺣﺮﻓـﻲ‬

‫ﻧﺰدم ‪.‬‬

‫" ﻳﻚ ﺑﺎر ﻛﻪ ﻛﻨﺎرش ﻧﺒﻮدم ﺗﺎ ﻛﻤﻚ اش ﻛﻨﻢ ﺗﺮﺳﻴﺪ ‪ .‬در ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻮدم ‪ .‬او ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ ﺑـﻮد و‬

‫ﻟﺒﺎس زﻳﺎدي ﻧﭙﻮﺷﻴﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺒﻮد ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﭘﺴﺮ از ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﺎ او را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻧﺪ و ﺷﺮوع ﻛﺮدن‬

‫ﺑﻪ ‪ " ...‬ﺻﻮرت وﻳﻞ ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺟﻠﻮي ﺧﻮد را ﺑﮕﻴﺮد راه ﻣـﻲ رﻓـﺖ و ﺳـﻌﻲ‬

‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﻧﻤﻨﺎك ﺷﺪه ﺑﻮد اداﻣﻪ داد ‪:‬‬ ‫ﻣﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﻻﻳﺮا ﻧﮕﺎه ﻧﻜﻨﺪ ﭼﻮن ﺻﺪاﻳﺶ ﻟﺮزان و‬

‫" درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﭘﺎي ﺑﺮج آن ﮔﺮﺑﻪ را اذﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ او را آزار ﻣـﻲ دادﻧـﺪ ‪...‬‬

‫ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ او ﺻـﺪﻣﻪ ﺑﺰﻧﻨـﺪ ﺷـﺎﻳﺪ ﺑﻜـﺸﻨﺪش ﻣـﻦ‬ ‫ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ دﻳﻮاﻧﻪ اﺳﺖ و‬

‫ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻜﺮدم او ﻓﻘﻂ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد و آﻧﻬﺎ از او ﺑﺪﺷﺎن ﻣﻲ آﻣﺪ ‪ .‬او را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳـﺎﻧﺪم‬

‫روز ﺑﻌﺪ در ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺎ ﭘﺴﺮي ﻛﻪ ﺳﺮ ﻛﺮده آﻧﻬﺎ ﺑـﻮد دﻋـﻮا ﻛـﺮدم ‪ .‬در ﺣـﻴﻦ دﻋـﻮا دﺳـﺖ اش را‬

‫‪382‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪383‬‬

‫ﺷﻜﺴﺘﻢ و ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﭼﻨﺪ دﻧﺪان اش را ﻫﻢ ﺷﻜﺴﺘﻢ – ﻧﻤﻲ داﻧﻢ – ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﺷﺎن ﻫﻢ‬

‫ﺑﺠﻨﮕﻢ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻮي دردﺳﺮ اﻓﺘﺎدم و دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ دﺳﺖ ﺑﺮدارم و دﻳـﺪم ﭼـﻮن ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﻣـﻲ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ – ﻣﻨﻈﻮرم ﻣﻌﻠﻢ ﻫﺎ و ﻣﺴﺌﻮﻻن ﻣﺪرﺳﻪ اﺳﺖ ‪ .‬ﺳﺮاغ ﻣﺎدرم ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ و از ﻣﻦ ﺷﻜﺎﻳﺖ ﻣﻲ‬

‫ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺣﺎل و روز او ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ و او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻲ ﺑﺮدﻧـﺪ ‪ .‬ﭘـﺲ ﺗﻈـﺎﻫﺮ ﻛـﺮدم ﻛـﻪ‬

‫ﻣﺘﺎﺛﺮ ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻢ ﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻛﺎري ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ﺑﺮاي دﻋﻮا ﻛﺮدن ﺗﻨﺒﻴﻪ ام ﻛﺮدم‬

‫وﻟﻲ ﺑﺎز ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰدم اﻣﺎ او را در اﻣﺎن ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ ‪ .‬ﻏﻴﺮ از آن ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺖ و آﻧﻬﺎ‬

‫ﻫﻢ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻛﺴﻲ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ؛ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛـﻪ آﻧﻬـﺎ را ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺸﻢ ﻧﻪ اﻳﻨﻜﻪ ﻓﻘﻂ آﻧﻬﺎ را ﺑﺰﻧﻢ ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ ﺣﺎل ﻣﺎدر دوﺑﺎره ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫" اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از آن دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻫﺎ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻢ آﻧﻬﺎ ﻫـﻢ ﻣﺜـﻞ ﺑـﺰرگ ﻫـﺎ‬

‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﻛﺎرﻫﺎي ﺷﺮوراﻧﻪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ وﻗﺘـﻲ ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎ در ﭼﻴﺘﺎﮔـﺎﺗﺰه آن ﻛـﺎر را‬

‫ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻜﺮدم اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻫﺎ آﻣﺪﻧﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم دوﺑﺎره ﻧﺸﺴﺖ ﭘﺸﺖ ﺑـﻪ ﻻﻳـﺮا و‬

‫ﻫﻨﻮز ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﻚ ﻫﺎﻳﺶ را ﭘﺎك ﻛﺮد ‪ .‬ﻻﻳﺮا واﻧﻤﻮد ﻛﺮد آن را ﻧﺪﻳﺪه اﺳﺖ‬

‫‪.‬‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬وﻳﻞ ‪ ،‬ﺣﺮﻓﻲ ﻛـﻪ درﺑـﺎره ﻣـﺎدرت زدي ‪ ...‬و ﺗﻮﻟﻴـﻮ ‪ ،‬وﻗﺘـﻲ اﺷـﺒﺎح او را‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ‪ ...‬دﻳﺮوز ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻲ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ اﺷﺒﺎح از دﻧﻴﺎي ﺗﻮ آﻣﺪه اﻧﺪ ‪"...‬‬

‫‪383‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪384‬‬

‫" ﺑﻠﻪ ‪ .‬ﭼﻮن اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻛﻪ ﺑﺮاي او ﻣﻲ اﻓﺘﺎد ﻣﻨﻄﻘﻲ ﻧﺒﻮد او دﻳﻮاﻧﻪ ﻧﺒﻮد آن ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎ ﻓﻜـﺮ ﻛـﺮده‬

‫ﻣـﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ ؛ او‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ دﻳﻮاﻧﻪ اﺳﺖ و ﺑﻪ او ﺧﻨﺪﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و اذﻳﺖ اش ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ اﺷﺘﺒﺎه‬

‫دﻳﻮاﻧﻪ ﻧﺒﻮد ‪ .‬ﻓﻘﻂ از ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ و ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ دﻳﻮاﻧﻪ وار ﺑـﻪ‬

‫ﻧﻈﺮ ﻣﻲ رﺳﻴﺪ ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آﻧﻬﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻢ ‪ ،‬اﻣﺎ او ﻣﻲ دﻳﺪ ‪ .‬درﺳـﺖ ﻣﺜـﻞ وﻗﺘـﻲ ﻛـﻪ ﺗﻤـﺎم‬

‫ﺑﺮگ ﻫﺎ را ﻣﻲ ﺷﻤﺮد ﻳﺎ ﻣﺜﻞ دﻳﺮوز ﻛﻪ ﺗﻮﻟﻴﻮ ﺳﻨﮓ ﻫﺎي دﻳﻮار را ﻟﻤﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ راﻫﻲ ﺑﻮد‬

‫ﺑﺮاي دورﻛﺮدن اﺷﺒﺎح ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﺮﺳﻨﺎﻛﻲ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﺎن ﺑﻮد ﭘﺸﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و اﻳﻨﻜـﻪ ﺑـﻪ‬

‫ﺳﻨﮓ ﻫﺎي دﻳﻮار و اﻳﻨﻜﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﺮگ ﻫﺎي درﺧﺖ را ﺑﺸﻤﺎرﻧﺪ و ﺑﻪ آن‬

‫اﻫﻤﻴﺖ ﺑﺪﻫﻨﺪ اﻧﮕﺎر در اﻣﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ رﺳﺪ ‪ .‬واﻗﻌﺎ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛـﻪ‬

‫او از آﻧﻬﺎ ﺑﺘﺮﺳﺪ ‪ ،‬ﻣﺜﻞ آن ﻣﺮدﻫﺎ ﻛﻪ ﺑﻲ اﺟﺎزه ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎن آﻣﺪﻧﺪ اﻣﺎ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ‪ .‬ﭘﺲ‬

‫ﺷﺎﻳﺪ اﺷﺒﺎح در دﻧﻴﺎي ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ اﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ آﻧﻬﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ و اﺳﻤﻲ ﺑﺮاﻳـﺸﺎن ﺑﻴـﺎورﻳﻢ اﻣـﺎ‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺪام ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ دﻳﺮوز ﻛﻪ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﮔﻔـﺖ ﺣـﺎﻟﺶ ﺧـﻮب اﺳـﺖ‬

‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺷﺪم ‪" .‬‬

‫ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﻲ زد و دﺳﺖ راﺳﺘﺶ دﺳﺘﻪ ﭼﺎﻗﻮ را ﻛﻪ در ﻏﻼف ﺑﻮد ﻣﻲ ﻓﺸﺮد ‪ .‬ﻻﻳـﺮا ﺣﺮﻓـﻲ‬

‫ﻧﺰد و ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻛﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪي ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ دﻧﺒﺎل ﭘﺪرت ﺑﮕﺮدي ؟ "‬

‫‪384‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪385‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﺪت ﻫﺎ ﭘﻴﺶ واﻧﻤﻮد ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻛﻪ او زﻧﺪاﻧﻲ اﺳﺖ و ﻣﻦ ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﻣـﻲ ﻛـﻨﻢ‬

‫ﺗﺎ ﻓﺮار ﻛﻨﺪ در ﺑﺎزي ﻫﺎي ﻃﻮﻻﻧﻲ ام ﻫﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﺮدم ﻫﺮ ﻛﺪام ﭼﻨـﺪ روز ﻃـﻮل ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺸﻴﺪ ﻣﺜﻼً او در ﺟﺰﻳﺮه اي ﻣﺘﺮوﻛﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺎ ﻗﺎﻳﻖ آﻧﺠﺎ ﻣﻲ رﻓﺘﻢ و او را ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮداﻧﺪم ‪ .‬و او‬

‫ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﺑﺮاي ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻢ – ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺑﺮاي ﻣﺎدرم – ﻣﺎدر ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ و ﭘﺪر از‬

‫او و ﻣﻦ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺮوم و دوﺳﺘﺎﻧﻲ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻢ و ﭘـﺪر و‬

‫ﻣﺎدري داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ وﻗﺘﻲ ﺑﺰرگ ﺷﺪم ﻣﻲ روم دﻧﺒﺎل ﭘﺪرم‬

‫ﻣﻲ ﮔﺮدم ‪ ...‬و ﻣﺎدرم ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ ﭘﺎ ﺟﺎي ﭘﺪرم ﻣﻲ ﮔﺬارم ‪ .‬اﻳﻦ را ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ اﺣﺴﺎس‬

‫ﺧﻮﺑﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ‪ ،‬ﻣﻌﻨﺎي ﺣﺮف اش را ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ اﻣﺎ ﻣﻬﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ‪" .‬‬

‫" ﻫﻴﭻ دوﺳﺘﻲ ﻧﺪاﺷﺘﻲ ؟ "‬

‫وﻳﻞ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﺘﺤﻴﺮ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﭼﻄﻮر ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ دوﺳﺘﻲ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ؟ دوﺳﺘﺎن ‪ ...‬آﻧﻬـﺎ ﺑـﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ات ﻣﻲ آﻳﻨﺪ و ﭘﺪرت و ﻣﺎدرت را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ ‪ ...‬ﺑﻌﻀﻲ وﻗﺖ ﻫﺎ ﻳﻜﻲ از ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻧـﻪ‬

‫اش دﻋﻮت ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻲ رﻓﺘﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ رﻓﺘﻢ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ او را ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﻣـﺎن دﻋـﻮت‬

‫ﻧﻤﻲ ﻛﺮدم ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﻳﻚ دوﺳﺖ واﻗﻌﻲ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ ‪ .‬دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻢ ‪ ...‬ﮔﺮﺑـﻪ ام را داﺷـﺘﻢ ‪،‬‬

‫اﻣﻴﺪوارم ﺣﺎﻻ ﺣﺎل اش ﺧﻮب ﺑﺎﺷﺪ ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻗﻠﺐ اش ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻲ زد ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬و آن ﻣﺮدي ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻮد ؟ "‬

‫‪385‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪386‬‬

‫" ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻢ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ اش اﻫﻤﻴﺖ ﻧﻤﻲ دﻫﻢ ‪ .‬ﺣﻖ اش ﺑﻮد ‪ .‬دو ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻧـﺪ ‪ .‬ﻣـﺪام‬

‫ﻣـﻲ ﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ و ﻣﺎدرم را ﻛﻼﻓﻪ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و او دوﺑﺎره ﻣـﻲ ﺗﺮﺳـﻴﺪ ‪.‬‬

‫ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را درﺑﺎره ﭘﺪرم ﺑﺪاﻧﻨﺪ و ﻣﺎدر را رﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ ‪ .‬اول ﻓﻜﺮ‬

‫ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﭘﺪرم ﻳﻚ ﺑﺎﻧﻚ را زده و ﭘﻮل‬ ‫ﻣﻲ ﻛﺮدم ﺑﺨﺸﻲ از ﻳﻚ ﮔﺮوه ﺗﺒﻬﻜﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﻓﻜﺮ‬

‫را ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮده اﺳﺖ ‪ .‬اﻣﺎ اﻧﻬﺎ دﻧﺒﺎل ﭘﻮل ﻧﺒﻮدﻧﺪ ‪ .‬دﻧﺒﺎل ﻳﻚ ﺳﺮي ﻛﺎﻏﺬ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﻳﻲ را ﻛـﻪ‬

‫ﭘﺪرم ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺑﻮد ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ‪ .‬ﻳﻚ روز ﺑﻲ اﺟﺎزه وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﻦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪم‬

‫ﻛﻪ ﻣﺎدرم در ﺟﺎي دﻳﮕﺮ در اﻣﺎن ﺑﻮد ‪ .‬ﻣﻲ داﻧﻲ ‪ ،‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭘﻴﺶ ﭘﻠﻴﺲ ﺑﺮوم و از آﻧﻬﺎ ﻛﻤـﻚ‬

‫ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﭼﻮن ﻣﺎدرم را ﻣﻲ ﺑﺮدﻧﺪ ‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﻢ ‪.‬‬

‫" ﭘﺲ در ﻧﻬﺎﻳﺖ از ﺧﺎﻧﻢ ﭘﻴﺮي ﻛﻪ ﻣﻌﻠﻢ ﭘﻴﺎﻧﻮي ﻣﻦ ﺑﻮد ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬

‫ﺑﻪ ذﻫﻦ ام رﺳﻴﺪ ‪ .‬از او ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺎدرم ﭘﻴﺶ اش ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﻣﺎدر را ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮدم ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣـﻲ ﻛـﻨﻢ از‬

‫او ﺧﻮب ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ دﻧﺒﺎل اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﺑﮕﺮدم ﭼـﻮن ﻧﻤـﻲ‬

‫داﻧﺴﺘﻢ آﻧﻬﺎ را ﻛﺠﺎ ﻧﮕﻪ ﻣﻲ دارد ‪ .‬ﺑﻌﺪ آن ﻣﺮدﻫﺎ آﻣﺪﻧﺪ و دوﺑﺎره ﺑﻲ اﺟﺎزه وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ‪ .‬ﺷﺐ‬

‫ﺑﻮد ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺻﺒﺢ زود ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎﻻي ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﻣﺎﻛﺴﻲ از اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺑﻴﺮون آﻣـﺪ‬

‫‪ .‬او را ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ آن ﻣﺮد را ﻫﻢ ﻧﺪﻳﺪﻳﻢ ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ او ﺧﻮردم ﭘﺎي او ﺑﻪ ﻣﺎﻛﺴﻲ ﮔﺮﻓﺖ و از ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑـﻪ‬

‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺮت ﺷﺪ ‪...‬‬

‫‪386‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪387‬‬

‫" ﻣﻦ ﻫﻢ ﻓﺮار ﻛﺮدم اﺗﻔﺎق اﻳﻦ ﻃﻮري اﻓﺘﺎد ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ او را ﺑﻜﺸﻢ اﻣﺎ اﮔﺮ ﻫﻢ ﻛﺸﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻢ‬

‫ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬ﻓﺮارﻛﺮدم و ﺑﻪ آﻛﺴﻔﻮرد رﻓﺘﻢ ﺑﻌﺪ ﭘﻨﺠﺮه را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم ‪ .‬اﻳﻦ ﻃـﻮري ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﻳـﻚ‬

‫ﮔﺮﺑﻪ را دﻳﺪم و اﻳﺴﺘﺎدم او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﻢ و اول ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﻨﺠﺮه را ﭘﻴﺪا ﻛﺮد ‪.‬اﮔـﺮ او را ﻧﺪﻳـﺪه‬

‫ﺑﻮدم ‪ ...‬ﻳﺎ اﮔﺮ ﻣﺎﻛﺴﻲ از اﺗﺎق ﺧﻮاب ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد ‪" ...‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ ‪ " :‬آره ‪ .‬ﻣﻦ و ﭘﻦ ﻫﻢ اﻻن داﺷﺘﻴﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ ‪ ،‬اﮔـﺮ ﻣـﻦ ﺑـﻪ درون‬

‫ﻛﻤﺪ اﺗﺎق ﺧﻠﻮت ﻛﺎﻟﺞ ﺟﺮدن ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﻣﺪﻳﺮ در ﺷﺮاب زﻫﺮ ﻣـﻲ رﻳـﺰد ﻫـﻴﭻ‬

‫ﻛﺪام از اﻳﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻧﻴﻔﺘﺎده ﺑﻮد ‪" .‬‬

‫ﻫﺮ دو ﺳﺎﻛﺖ روي ﺻﺨﺮه ي ﺧﺰه ﮔﺮﻓﺘﻪ اي ‪ ،‬زﻳﺮ ﺷﻌﺎع ﻧﻮري ﻛﻪ از ﺑﻴﻦ ﻛﺎج ﻫﺎي ﭘﻴـﺮ ﻣـﻲ‬

‫ﺗﺎﺑﻴﺪ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻇﺮﻳﻔﻲ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺤﻞ ﻛﺸﺎﻧﺪه اﺳﺖ ‪ .‬ﻫﺮ‬

‫ﻛﺪام از اﻳﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﻣﻤﻜﻦ ﺑـﻮد ﺑـﻪ ﺳـﻤﺘﻲ دﻳﮕـﺮ ﺑﻜـﺸﺎﻧﺪﺷﺎن ‪ .‬ﺷـﺎﻳﺪ اﮔـﺮ وﻳـﻞ در ﺟـﺎده ي‬

‫ﺳﺎﻧﺪرﻟﻨﺪ ﭘﻨﺠﺮه را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد ﺧﺴﺘﻪ و ﮔﻤﺸﺪه ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺮ ﺧﻮد اداﻣﻪ ﻣـﻲ داد و ﺑـﺎﻻﺧﺮه دﺳـﺘﮕﻴﺮ‬

‫ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ .‬ﻳﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﻻﻳﺮا را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ در اﺗﺎق ﺧﻠﻮت ﻧﻤﺎﻧﻨـﺪ و ﻟـﺮد ﻋﺰرﻳـﻞ‬

‫ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﻻﻳﺮا روي ﺑﺎم در ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎي‬ ‫ﻣﺴﻤﻮم ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬راﺟﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﻧﻤﻴﺸﺪ و ﺗﺎ اﺑﺪ‬

‫آﻛﺴﻔﻮرد ﺑﺎزي ﻛﻨﺪ ‪.‬‬

‫‪387‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪388‬‬

‫ﺣﺎﻻ وﻳﻞ آن ﻗﺪر ﻗﻮت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻣﺴﻴﺮ را اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﺪ ‪ ،‬ﭘﺲ در ﺟﺎده ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ ‪،‬‬

‫در ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺰرﮔﻲ ﻛﻪ در اﻃﺮاف ﺷﺎن ﺑﻮد ‪.‬‬

‫*‬

‫در ﻃﻮل روز ﺑﻪ ﺳﻔﺮ اداﻣﻪ دادﻧﺪ ‪ ،‬ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬دوﺑﺎره اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﺗـﺎ آﻧﻜـﻪ‬

‫درﺧﺘﺎن ﻛﻤﺘﺮ و زﻣﻴﻦ ﺳﻨﮕﻲ ﺗﺮ ﺷﺪ ‪ .‬ﻻﻳﺮا واﻗﻊ ﻧﻤﺎ را دﻳﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﺟﻠﻮ ﺑﺮوﻳﺪ ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺮ درﺳﺖ‬

‫ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ‪ .‬ﻇﻬﺮ ﺑﻪ دﻫﻜﺪه اي رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻨﻮز اﺷﺒﺎح ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻧﻜـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ ‪ .‬ﺑﺰﻫـﺎ در‬

‫داﻣﻨﻪ ي ﻛﻮه ﻣﺸﻐﻮل ﭼﺮا ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬درﺧﺘﺎن ﻟﻴﻤﻮ روي زﻣﻴﻦ ﺳﻨﮕﻲ ﺳﺎﻳﻪ اﻓﻜﻨﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﭽﻪ ﻫـﺎ‬

‫در رود ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎزي ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ دﻳﺪن دﺧﺘـﺮي ﺑـﺎ ﻟﺒـﺎس ﻫـﺎي ژﻧـﺪه ‪ ،‬ﭘـﺴﺮي رﻧـﮓ ﭘﺮﻳـﺪه ﺑـﺎ‬

‫ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﺟﺪي و ﻟﺒﺎﺳﻲ ﺧﻮن آﻟﻮد و ﺗﺎزي ﺧﻮش ﻗﺎﻣﺘﻲ ﻛﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﺎن ﻣـﻲ آﻣـﺪ ﺑـﻪ ﺳـﻤﺖ‬

‫ﻣﺎدران ﺷﺎن دوﻳﺪﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﻫﺎ ﻣﺤﺘﺎط ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ ازاي ﻳﻜﻲ از ﺳﻜﻪ ﻫﺎي ﻃﻼي ﻻﻳﺮا ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺎن‬

‫و ﭘﻨﻴﺮ و ﻣﻴﻮه ﺑﻔﺮوﺷﻨﺪ ‪ .‬ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ از آﻧﻬﺎ ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ اﮔﺮ‬

‫ﺗﻬﺪﻳﺪﺷﺎن ﻛﻨﺪ آﻧﻬﺎ در ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ زدﻧﻲ ﺳﺮ ﻣﻲ رﺳﻨﺪ ‪.‬‬

‫‪388‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪389‬‬

‫ﺑﻌﺪ از آﻧﻜﻪ دوﺑﺎره ﻻﻳﺮا ﭼﺎﻧﻪ زد ‪ ،‬ﭘﻴﺮزﻧﻲ دو ﻣﺸﻚ از ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺰ و ﻳﻚ ﭘﻴـﺮاﻫﻦ ﺧـﻮب ﻛﺘـﺎﻧﻲ‬

‫ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻓﺮوﺧﺖ و وﻳﻞ ﺗﻲ ﺷﺮت ﻛﺜﻴﻒ و آﻟﻮده اش را رﻫﺎ ﻛﺮد ‪ ،‬ﺧﻮد را در آب ﺳﺮد رود ﺷـﺴﺖ‬

‫و زﻳﺮ آﻓﺘﺎب داغ دراز ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﺸﻚ ﺷﻮد ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺳﺮ ﺣﺎل ﺗﺮ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ اداﻣﻪ دادﻧﺪ ‪ .‬زﻣﻴﻦ ﺧﺸﻦ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ؛ ﺑـﺮاي اﺳـﺘﺮاﺣﺖ ﺑﺎﻳـﺴﺘﻲ‬

‫زﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎي ﺻﺨﺮه ﻫﺎ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﻧﻪ زﻳﺮ درﺧﺘﺎن ﭘﺮ ﺷـﺎخ و ﺑـﺮگ ‪ ،‬و زﻣـﻴﻦ زﻳـﺮ ﭘﺎﻳـﺸﺎن‬

‫ﺣﺘﻲ ﺑﺎ ﻛﻔﺶ ﻫﻢ داغ ﺑﻮد ‪ .‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ را ﺧﻴﺮه ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﻲ رﻓﺘﻨﺪ ﺣﺮﻛﺖ‬

‫ﺷﺎن ﻛﻨﺪﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ و وﻗﺘﻲ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺮ ﺣﺎﺷـﻴﻪ ﻫـﺎي ﻛـﻮه ﺗﺎﺑﻴـﺪ و دره اي ﻛﻮﭼـﻚ را در زﻳـﺮ‬

‫ﭘﺎﻳﺸﺎن دﻳﺪﻧﺪ ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻧﺮوﻧﺪ ‪.‬‬

‫از ﺷﻴﺐ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﺎرﻫﺎ ﭘﺎﻳﺸﺎن ﻟﻐﺰﻳﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪﻧﺪ از ﺑﻴﻦ ﺑﺘـﻪ ﻫـﺎي‬

‫ﻛﻮﺗﺎه ازاﻟﻴﻪ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﻬﺎي ﺗﻴﺮه و ﺑﺮاق ﺷﺎن و ﮔﻞ ﻫﺎي ﺳﺮخ ﺷﺎن ﭘﺮ از زﻧﺒـﻮر ﺑـﻮد راه ﺑـﺎز ﻛﻨﻨـﺪ ‪.‬‬

‫ﻫﻨﮕﺎم ﻏﺮوب ﺑﻪ ﻣﺮﻏﺰاري وﺣﺸﻲ در ﺣﺎﺷﻴﻪ ي رود رﺳﻴﺪﻧﺪ ‪ .‬ﻋﻠﻒ ﻫﺎ ﺗﺎ زاﻧﻮ ﻳﺸﺎن ﻣﻲ رﺳـﻴﺪ و‬

‫ﭘﺮ از ﮔﻞ ﮔﻨﺪم ‪ ،‬ﻛﻮﺷﺎد و ﮔﻴﺎه ﭘﺎ ﻏﺎزي ﺑﻮد ‪.‬‬

‫وﻳﻞ از آب رود ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺑﻌﺪ دراز ﻛﺸﻴﺪ ‪ .‬ﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻴﺪار ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﻧﻪ ﺧﻮاب اش ﻣﻲ ﺑﺮد ؛‬

‫ﺳﺮش ﮔﻴﺞ ﻣﻲ رﻓﺖ ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺐ داﺷﺖ و دﺳﺖ اش درد ﻣﻲ ﻛـﺮد و ﻣـﻲ‬

‫ﺳﻮﺧﺖ ‪.‬‬

‫‪389‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪390‬‬

‫ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻤﻪ آﻧﻜﻪ دوﺑﺎره ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي اش ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺑﻪ آن ﻧﮕـﺎه ﻛـﺮد ‪ ،‬ﻗـﺪري ﮔﻴـﺎه داروﻳـﻲ روي آن ﮔﺬاﺷـﺖ و ﺑـﺎ رﺷـﺘﻪ ﻫـﺎي‬

‫اﺑﺮﻳﺸﻤﻲ آن را ﻣﺤﻜﻢ ﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﺑﺴﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑـﺎر ﭼﻬـﺮه اش در ﻫـﻢ رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد ‪ .‬وﻳـﻞ ﻧﻤـﻲ‬

‫ﺧﻮاﺳﺖ از او ﺳﻮاﻟﻲ ﻛﻨﺪ ‪ ،‬ﭼﻮن ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪه داﺷﺖ ؟ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﻛﻪ ﻃﻠﺴﻢ ﻓﺎﻳﺪه اي ﻧﺪاﺷﺘﻪ و وﻳﻞ‬

‫ﻣﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﻫﻢ اﻳﻦ را ﻓﻬﻤﻴﺪه اﺳﺖ ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻫﻮا ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪ ‪ ،‬وﻳﻞ ﺻﺪاي ﻻﻳﺮا را ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ آﻣﺪ ﻧﺰدﻳﻚ او را دراز ﻛـﺸﻴﺪ و در ﻫﻤـﺎن‬

‫ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺪاي ﺧﺮ ﺧﺮ ﻣﻼﻳﻤﻲ را ﻫﻢ ﺷﻨﻴﺪ ‪ .‬ﺷﻴﺘﺎن ﻻﻳﺮا ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﮔﺮﺑﻪ ﺑﺎ ﭘﻨﺠﻪ ﻫـﺎي ﺧـﻢ ﺷـﺪه‬

‫ﻧﻴﻢ ﻣﺘﺮ دورﺗﺮ از او داﺷﺖ ﭼﺮت ﻣﻲ زد ‪.‬‬

‫وﻳﻞ زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد ‪ " :‬ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ؟ "‬

‫ﺷﻴﺘﺎن ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺎز ﻛﺮد ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﺗﻜﺎن ﻧﺨﻮرد ‪ .‬ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن آرام ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﺑﻠﻪ ؟ "‬

‫" ﭘﻦ ‪ ،‬ﻣﻦ دارم ﻣﻲ ﻣﻴﺮم ؟ "‬

‫" ﺟﺎدوﮔﺮ ﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﮔﺬارﻧﺪ ﺑﻤﻴﺮي ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ‪" .‬‬

‫" اﻣﺎ ﻃﻠﺴﻢ ﻓﺎﻳﺪه ﻧﺪاﺷﺖ ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي دارم ‪ .‬ﺧﻮن زﻳﺎدي ﺑﺮاﻳﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪه ‪ .‬ﻗﻄـﻊ ﻫـﻢ ﻧﻤـﻲ‬

‫ﺷﻮد ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻢ ‪" ...‬‬

‫‪390‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪391‬‬

‫" ﻻﻳﺮا ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﻮ ﺑﺘﺮﺳﻲ ‪" .‬‬

‫" واﻗﻌﺎً ؟ "‬

‫" او ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﺗﻮ ﺷﺠﺎﻋﺘﺮﻳﻦ ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دﻳـﺪه‪ ،‬ﺑـﻪ ﺷـﺠﺎﻋﺖ ﻳـﻮرك‬

‫ﺑﻴﺮﻧﻴﺴﻮن ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﭘﺲ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﺳﻌﻲ ﻛﻨﻢ وﺣﺸﺖ زده ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻴﺎﻳﻢ ‪" .‬‬

‫ﻳﻜﻲ دو دﻗﻴﻘﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﻣﺎﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﻻﻳﺮا ﺷﺠﺎع ﺗﺮ از ﻣﻦ اﺳـﺖ ‪.‬ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮم او‬

‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ دوﺳﺘﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل داﺷﺘﻪ ام ‪" .‬‬

‫ﺷﻴﺘﺎن زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد ‪ " :‬او ﻫﻢ درﺑﺎره ي ﺗﻮ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻈﺮ را دارد ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺴﺖ ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﺎز ﺑﻮد و ﻗﻠﺐ اش ﺗﻨﺪ ﻣـﻲ زد‬

‫‪.‬‬

‫*‬

‫وﻗﺘﻲ وﻳﻞ دوﺑﺎره ﺑﻴﺪار ﺷﺪ ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎرﻳﻚ ﺑﻮد و دﺳﺖ اش ﺣﺘﻲ ﺑﻴـﺸﺘﺮ از ﻗﺒـﻞ درد ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺮد ‪ .‬ﺑﺎ دﻗﺖ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﻧﺸﺴﺖ و دﻳﺪ ﻛﻪ آﺗﺸﻲ در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﻪ ﭼﻨﺪان دور ﻣـﻲ ﺳـﻮزد و ﻻﻳـﺮا‬

‫‪391‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪392‬‬

‫ﺳﻌﻲ دارد ﻗﺪري ﻧﺎن را ﺳﺮ ﻳﻚ ﺷﺎﺧﻪ ي ﭼﻨﮕﺎل ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮﺷﺘﻪ ﻛﻨﺪ ‪ .‬دو ﭘﺮﻧﺪه ﻫﻢ روي آﺗﺶ در‬

‫ﺣﺎل ﺑﺮﻳﺎن ﺷﺪن ﺑﻮد و وﻗﺘﻲ وﻳﻞ آﻣﺪ ﺗﺎ ﻛﻨﺎر آﺗﺶ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ ‪ ،‬ﺳﺮ اﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺮواز ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬وﻳﻞ ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﺨﻮري اﻳﻦ ﺑﺮگ ﻫﺎ را ﺑﺨﻮر ‪" .‬‬

‫ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺑﺮگ ﻧﺮم و ﺗﻠﺦ ﻛﻪ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﮔﻠﻲ ﺑﻮد ﺑﻪ او داد و وﻳـﻞ آرام آن را ﺟﻮﻳـﺪ و ﻓـﺮو‬

‫داد ‪ .‬آن ﮔﻴﺎه ﺧﻮن را ﺑﻨﺪ ﻣﻲ آورد ‪ ،‬اﻣﺎ وﻳﻞ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺣﺴﺎس ﻫﺸﻴﺎري ﻛﺮد و ﺳـﺮﻣﺎ در وﺟـﻮدش‬

‫ﻛﻢ ﺗﺮ ﺷﺪ و ﺳﺮ ﺣﺎل ﺗﺮ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﭘﺮﻧﺪه ﻫﺎي ﺑﺮﻳﺎن را ﺧﻮردﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﻬﺎ آب ﻟﻴﻤﻮ ﻣﻲ زدﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺟﺎدوﮔﺮ دﻳﮕـﺮي ﻗـﺪري ﺗـﻮت‬

‫آورد ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ ي ﺟﺎدوﮔﺮ ﻫﺎ دور آﺗﺶ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ‪ .‬آرام ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ؛ ﺑﻌﻀﻲ از آﻧﻬﺎ ﺑـﻪ‬

‫ﺑﺎﻻ ﭘﺮواز ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ دﻳﺪه ﺑﺎﻧﻲ ﻛﻨﻨﺪ و ﻳﻜﻲ ﺑﺎﻟﻨﻲ را ﺑﺮ ﻓﺮاز درﻳﺎ دﻳﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻻﻳﺮا از ﺟﺎ‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﺎﻟﻦ آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ؟ "‬

‫" دو ﻣﺮد در آن ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ آن ﻗﺪر دور ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ دﻳﺪ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ .‬ﺗﻮﻓﺎﻧﻲ داﺷـﺖ در‬

‫آن ﺳﻮي آﻧﻬﺎ ﺷﻜﻞ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ‪" .‬‬

‫‪392‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪393‬‬

‫ﻻﻳﺮا دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻛﻮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﮔﺮ آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ﺑﻴﺎﻳـﺪ ﻣـﻲ ﺗـﻮاﻧﻴﻢ ﭘـﺮواز‬

‫ﻛﻨﻴﻢ ‪ ،‬وﻳﻞ ! اوه ‪ ،‬اﻣﻴﺪوارم او ﺑﺎﺷﺪ ! ﻫﺮﮔﺰ از او ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻲ ﻧﻜﺮدم ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑـﻮد ‪ .‬ﻛـﺎش‬

‫دوﺑﺎره ﺑﺘﻮاﻧﻢ او را ﺑﺒﻴﻨﻢ ‪،‬واﻗﻌﺎً آرزو دارم ‪" ...‬‬

‫ﻳﻮﺗﺎ ﻛﺎﻣﺎﻧﻴﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ داﺷﺖ ﮔﻮش ﻣﻲ داد و ﺷﻴﺘﺎن اش ﻛﻪ ﭘﺮﻧﺪه اي ﺷﺒﻴﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺳـﺮخ ﺑـﻮد‬

‫ﻟﻲ اﺳﻜﻮرﺳـﺒﻲ او را‬ ‫ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ درﺧﺸﺎن روي ﺷﺎﻧﻪ ي او ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﻮن ﻳﺎدآوري ﻧﺎم‬

‫ﺑﻪ ﻳﺎد ﺳـﻔﺮي اﻧﺪاﺧﺘـﻪ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﺗـﺎزه از آن آﻣـﺪه ﺑـﻮد ‪ .‬او ﻫﻤـﺎن ﺟـﺎدوﮔﺮي ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻋﺎﺷـﻖ‬

‫اﺳﺘﺎﻧﻴﺴﻼوس ﮔﺮوﻣﻦ ﺑﻮد و آن ﻣﺮد ﻋﺸﻖ اش را رد ﻛﺮده ﺑﻮد ‪ ،‬ﻫﻤـﺎن ﺟـﺎدوﮔﺮي ﻛـﻪ ﺳـﺮاﻓﻴﻨﺎ‬

‫ﭘﻜﺎﻻ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ آورده ﺑﻮد ﺗﺎ ﮔﺮوﻣﻦ را در دﻧﻴﺎي دﻳﮕﺮ ﻧﻜﺸﺪ ‪.‬‬

‫دﺳـﺖ اش‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ اﺗﻔﺎق دﻳﮕﺮي اﻓﺘﺎد ‪ :‬او ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺟﺎدوﮔﺮﻫـﺎ‬

‫را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد ‪ .‬وﻳﻞ و ﻻﻳﺮا از ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎل ﺻﺪاي ﺿﻌﻴﻒ ﻳﻚ ﭘﺮﻧﺪه ي ﺷﺐ‬

‫را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ‪ .‬اﻣﺎ ﺻﺪا از ﭘﺮﻧﺪه ﻧﺒﻮد ؛ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ زود ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺷﻴﺘﺎن اﺳﺖ ‪ .‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜـﺎﻻ‬

‫از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ اﺳﻤﺎن ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي اﺳﺖ ‪" .‬‬

‫ﻫﻤﻪ ﺳﺎﻛﺖ ﺷﺪﻧﺪ و ﺳﺮﺷﺎن را در ﺳﻜﻮت ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮ و آن ﺳـﻮ ﻣـﻲ ﮔﺮداﻧﺪﻧـﺪ ﺑﻠﻜـﻪ ﭼﻴـﺰي‬

‫ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ‪.‬‬

‫‪393‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪394‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻓﺮﻳﺎد دﻳﮕﺮي آﻣﺪ ‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ ‪ ،‬و ﺳﭙﺲ ﻓﺮﻳﺎد ﺳﻮم ؛ و ﺑﺎ آن ﺻﺪا ﻫﻤﻪ ي‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺸﺎن را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻮا ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻏﻴﺮ از دو ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﻛﻤـﺎن ﺑـﻪ دﺳـﺖ‬

‫ﻛﻨﺎر وﻳﻞ و ﻻﻳﺮا اﻳﺴﺘﺎده و ﻣﺮاﻗﺐ آﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬‬

‫در ﺟﺎﻳﻲ در دل ﺗﺎرﻳﻚ اﺳﻤﺎن ﺟﻨﮕﻲ در ﺟﺮﻳﺎن ﺑﻮد و ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴـﻪ ﺑﻌـﺪ ﺻـﺪاي ﭘـﺮواز ‪،‬‬

‫ﺳﻮت ﭘﻴﻜﺎن ﻫﺎ و ﻧﺎﻟﻪ و ﻏﺮش ﻧﺎﺷﻲ از درد و ﺧﺸﻢ و ﻓﺮﻣﺎن آﻣﺪ ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺗﺎﭘﻲ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻜﺮدﻧﺪ از ﺟﺎ ﺑﭙﺮﻧﺪ ‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮدي از آﺳـﻤﺎن ﺟﻠـﻮي‬

‫ﭘﺎﻳﺶ اﻓﺘﺎد ‪ .‬ﻫﻴﻮﻻﻳﻲ ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﭼﺮﻣﻴﻦ و ﻣﻮي ﮔﻠﻮﻟﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻛﻪ ﻻﻳﺮا ﻓﻬﻤﻴﺪ ﺟﻦ ﺻﺨﺮه ﻳﺎ ﭼﻴﺰي‬

‫ﺷﺒﻴﻪ آن اﺳﺖ ‪.‬‬

‫ﺳﻘﻮط او را ﺧﺮد و ﺧﻤﻴﺮ ﻛﺮده و ﭘﻴﻜﺎﻧﻲ از ﭘﻬﻠﻮي او ﺑﻴﺮون زده ﺑـﻮد ‪ ،‬اﻣـﺎ ﻫﻨـﻮز ﺑـﺎ ﺣـﺎﻟﺘﻲ‬

‫ﻣﺨﻮف و ﺧﺸﻦ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻻﻳﺮا ﺣﻤﻠﻪ ﻛﻨﺪ ‪ .‬ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻨﺪ ﺗﻴـﺮ اﻧـﺪازي ﻛﻨﻨـﺪ ‪،‬‬

‫ﭼﻮن ﻻﻳﺮا ﺟﻠﻮي آﻧﻬﺎ ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ وﻳﻞ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺳﺮ ﺳﺮﻳﺪ و ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ ﺣﺮﻛﺘﻲ اﻧﺠﺎم داد ﻛﻪ ﺳﺮ ﻫﻴﻮﻻ از‬

‫ﺑﺪن ﺟﺪا ﺷﺪ و روي زﻣﻴﻦ ﻏﻠﺘﻴﺪ ‪ .‬از ﺑﺪن اش ﺻﺪاﻳﻲ آه ﻣﺎﻧﻨﺪ در آﻣﺪ و اﻓﺘﺎد و ﻣﺮد ‪.‬‬

‫ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺳـﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜـﺎﻻ و ﺟـﺎدوﮔﺮان اش ﻫﻤـﺮاه زن زﻳﺒـﺎي دﻳﮕـﺮي ﻓـﺮود آﻣﺪﻧـﺪ ‪:‬‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮ زﻳﺒﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻣﺼﻤﻢ و ﻣﻮي ﺳﻴﺎه ﻛﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ از ﺧﺸﻢ و ﻫﻴﺠﺎن ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﺟﺪﻳﺪ ﭘﻴﻜﺮﻫﺎي ﺑﻲ ﺳﺮ اﺟﻨﻪ را دﻳﺪ و ﺗﻒ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫‪394‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪395‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬از دﻧﻴﺎي ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬از اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ‪ .‬ﻫﺰاران ﻫـﺰار ﻫـﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﻣﺜـﻞ ﻣﮕـﺲ‬

‫زﻳﺎد ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ‪ ...‬اﻳﻦ دﻳﮕﺮ ﻛﻴﺴﺖ ؟ ﻫﻤﺎن ﺑﭽﻪ ﻻﻳﺮا اﺳﺖ ؟ آن ﭘﺴﺮ ﻛﻴﺴﺖ ؟ "‬

‫ﻗﻠـﺐ اش‬ ‫ﻻﻳﺮا ﻧﮕﺎه ﺧﻴﺮه او را ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺧﺸﻚ ﺟﻮاب داد ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﺿﺮﺑﺎن‬

‫ﺗﻨﺪ ﺗﺮ ﺷﺪه ‪ ،‬ﭼﻮن روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﺣﺎﻟﺘﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ اﻃﺮاﻓﻴﺎن را ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻗﺮار ﻣﻲ داد ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺟﺎدوﮔﺮ رو ﻛﺮد ﺑﻪ وﻳﻞ و وﻳﻞ ﻫﻢ ﻫﻤﺎن ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺼﺒﻴﺖ را اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ‪ ،‬اﻣﺎ او ﻫﻢ ﻣﺜـﻞ‬

‫ﻻﻳﺮا ﺣﻔﻆ ﻇﺎﻫﺮ ﻛﺮد ‪ .‬ﻫﻨﻮز ﭼﺎﻗﻮ را در دﺳﺖ داﺷﺖ و ﺟﺎدوﮔﺮ ﻛﻪ دﻳﺪ ﺑﺎ آن ﭼﻪ ﻛﺮده ﻟﺒﺨﻨﺪي‬

‫زد ‪ .‬وﻳﻞ ﭼﺎﻗﻮ را روي ﺧﺎك ﻛﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﻮن ﻛﺜﻴﻒ ﻫﻴﻮﻻ از آن ﭘﺎك ﺷﻮد ‪ ،‬ﺑﻌـﺪ آن را در آب رود‬

‫ﺷﺴﺖ ‪.‬‬

‫روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي داﺷﺖ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ‪ ،‬دارم ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻳـﺎد ﻣﻴﮕﻴـﺮم ؛ ﻫﻤـﻪ ي‬

‫ﭼﻴﺰﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ در ﺣﺎل ﻋﻮض ﺷﺪن ﻳﺎ از ﺑﻴﻦ رﻓﺘﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ .‬ﮔﺮﺳﻨﻪ ام ‪" ...‬‬

‫ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺣﻴﻮان ﺧﻮرد ‪ ،‬ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه ي ﻣﺮغ ﺑﺮاﻳﻦ را ﭘﺎره ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻟﻘﻤﻪ ﻫـﺎي ﺑـﺰرگ ﻧـﺎن را‬

‫در دﻫﺎن ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ ﺟﺮﻋﻪ ﻫﺎﻳﻲ آب از رود آن را ﭘـﺎﻳﻴﻦ ﻣـﻲ داد ‪ .‬وﻗﺘـﻲ ﻏـﺬا را ﺧـﻮرد ‪،‬‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎي دﻳﮕﺮ ﺟﺴﺪ اﺟﻨﻪ را ﺑﺮدﻧﺪ ‪ ،‬آﺗﺶ را دوﺑﺎره ﺑﺮ ﭘﺎ ﻛﺮدﻧـﺪ و ﻧﮕﻬﺒـﺎن ﮔﺬاﺷـﺘﻨﺪ ‪ .‬ﺑﻘﻴـﻪ‬

‫آﻣﺪﻧﺪ و ﻛﻨﺎر روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﺮف ﻫﺎي او را ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ‪ .‬او اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﻲ را ﻛـﻪ ﻫﻨﮕـﺎم دﻳـﺪار‬

‫ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ و ﺳﻔﺮش ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ ي ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ رخ داده ﺑﻮد ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫‪395‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪396‬‬

‫" ﺧﻮاﻫﺮان ‪ ،‬ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﻴﺰ ﺗﺮﻳﻦ ﻗﻠﻌﻪ اي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﺪ ‪ :‬ﺑﺎروﻫﺎﻳﻲ از ﺑﺎزاﻟـﺖ‬

‫ﻣﻲ آﻳﺪ و از آﻧﻬﺎ‬ ‫ﻛﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ اﺳﻤﺎن ﻛﺸﻴﺪه ‪ ،‬ﺑﺎ ﺟﺎده ﻫﺎﻳﻲ ﻋﺮﻳﺾ ﻛﻪ از ﻫﺮ ﺳﻮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آن‬

‫آذوﻗﻪ و ﺑﺎروت و ﻣﻠﺰوﻣﺎت و ﺻﻔﺤﺎت ﻓﻠﺰي زره ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﻣﻲ آورﻧﺪ‪ .‬ﭼﻄﻮر اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮده ؟ ﻓﻜـﺮ‬

‫ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻣﺪت ﻫﺎ ﻣﻘﺪﻣﺎت اش را ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﺮده ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺟﻮاﻧﺘﺮ از ﻣﺎﺳﺖ ‪ ...‬اﻣﺎ ﭼﮕﻮﻧـﻪ‬

‫ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰي ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ ؟ ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺑـﻪ زﻣـﺎن ﻓﺮﻣـﺎن ﻣـﻲ‬

‫دﻫﺪ ‪ ،‬ﻛﺎري ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻃﺒﻖ ﺧﻮاﺳﺘﻪ او ﺗﻨﺪﺗﺮ ﻳﺎ ﻛﻨﺪﺗﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬

‫" در اﻳﻦ ﻗﻠﻌﻪ ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎﻧﻲ از ﻫﺮ ﻗﻤﺎش ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬از ﻫﺮ دﻧﻴﺎي ‪ .‬ﻣﺮد و زن ‪ ،‬ارواح ﺟﻨﮕﺠـﻮ و‬

‫ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻲ ﻣﺴﻠﺢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻼً ﻧﺪﻳـﺪه ﺑـﻮدم – ﺳﻮﺳـﻤﺎرﻫﺎ و ﻣﻴﻤـﻮن ﻫـﺎ ‪ ،‬ﭘﺮﻧـﺪﮔﺎﻧﻲ ﺑـﺰرگ ﺑـﺎ‬

‫ﺳﻴﺨﻚ ﻫﺎي ﺳﻤﻲ ‪ ،‬ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻲ ﻛﻪ آن ﻗﺪر ﻏﺮﻳﺐ اﻧﺪ ﻧﻤﻴﺘﻮان ﻧﺎﻣﻲ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻧﻬﺎد ‪ .‬دﻧﻴﺎﻫﺎي دﻳﮕـﺮ‬

‫ﻫﻢ ﺟﺎدوﮔﺮاﻧﻲ دارﻧﺪ ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮان ؛ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻴﺪ ؟ ﺑﺎ ﺟﺎدوﮔﺮان دﻧﻴﺎي ﻛﻪ ﺷـﺒﻴﻪ ﻣﺎﺳـﺖ ﺻـﺤﺒﺖ‬

‫ﻛﺮدم ‪ ،‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺘﻔﺎوت اﻧﺪ ‪ ،‬ﭼﻮن ﻋﻤﺮﺷﺎن ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﺗﺎه اﺳﺖ و ﻣﺮداﻧﻲ ﻫـﻢ در ﻣﻴﺎﻧـﺸﺎن‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﻣﺮداﻧﻲ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﺎ ﭘﺮواز ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ‪" ...‬‬

‫داﺳﺘﺎن او ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺟﺎدوﮔﺮان ﻃﺎﻳﻔﻪ ي ﺳـﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜـﺎﻻ ﺑـﺎ ﺗـﺮس و وﺣـﺸﺖ و ﻧﺎﺑـﺎوري‬

‫ﮔﻮش ﺑﺪﻫﻨﺪ ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﺣﺮف او را ﺑﺎور ﻣﻲ ﻛﺮد و از او ﺧﻮاﺳﺖ اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﺪ ‪.‬‬

‫" روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي آﻳﺎ ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ را دﻳﺪي ؟ ﺑﺎﻻﺧﺮه او را ﭘﻴﺪا ﻛﺮدي ؟ "‬

‫‪396‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪397‬‬

‫" ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﻛﺎر راﺣﺘﻲ ﻧﺒﻮد ‪ ،‬ﭼﻮن او در ﻣﺮﻛﺰ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻫﺎي زﻳﺎدي اﺳـﺖ و ﻫﻤـﻪ را ﻫـﺪاﻳﺖ ﻣـﻲ‬

‫ﻛﻨﺪ ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻮدم را ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ ﻛﺮدم و وﻗﺘﻲ داﺷﺖ آﻣﺎده ي ﺧﻮاب ﻣﻲ ﺷﺪ وارد اﺗﺎق اش ﺷﺪم ‪" .‬‬

‫ﻫﻤﻪ ي ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧﺪ ﺑﻌﺪ از آن ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده ‪ ،‬اﻣـﺎ ﻧـﻪ وﻳـﻞ و ﻧـﻪ ﻻﻳـﺮا ﺣﺘـﻲ ﺑـﻪ‬

‫ﻓﻜﺮﺷﺎن ﻫﻢ ﻧﺮﺳﻴﺪ ‪ .‬ﭘﺲ روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﻟﺰوﻣﻲ ﺑﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻧﺪﻳﺪ و اداﻣﻪ داد ‪ " :‬ﺑﻌﺪ از او ﭘﺮﺳـﻴﺪم‬

‫ﭼﺮا اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﻧﻴﺮو را ﮔﺮد ﻫﻢ آورده و آﻳﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ دارد ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ اﺑﺮ ﻧﻴﺮو ﺑـﺮود ‪ ،‬او‬

‫ﻣﻲ زﻧﻨﺪ ؟ و ﻣﻦ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ‪ :‬ﺑﻠﻪ و‬ ‫ﻓﻘﻂ ﺧﻨﺪﻳﺪي و ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﭘﺲ در ﺳﻴﺒﺮي ﻫﻢ ﺣﺮف اش را‬

‫در اﺳﻮاﻟﺒﺎرد و ﺗﻤﺎم ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺷﻤﺎل ‪ ...‬ﺷﻤﺎل ﻣﺎ ؛ و از ﭘﻴﻤﺎن ﺧﻮدﻣﺎن ﮔﻔﺘﻢ و اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻄﻮر دﻧﻴـﺎي‬

‫ﺧﻮدﻣﺎن را ﺗﺮك ﻛﺮده ام ﺗﺎ او را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳـﺖ ﺑـﻪ او ﺑﭙﻴﻮﻧـﺪم ‪ ،‬ﺧـﻮاﻫﺮان ‪ .‬ﺑـﻪ‬

‫ارﺗﺶ او ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﺑﺮ ﻧﻴﺮو ﺑﭙﻴﻮﻧﺪم ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﺎ او ﻋﻬـﺪ ﺑﺒﻨـﺪم ‪ .‬ﺑـﻪ‬

‫ﻣﻦ ﻧﺸﺎن داد ﻛﻪ ﺷﻮرش درﺳﺖ و ﺑﺠﺎ اﺳﺖ ‪ ،‬اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺎﻣﻮران اﺑﺮ ﻧﻴﺮو ﺑﻪ اﺳـﻢ او ﭼـﻪ ﻛﺎرﻫـﺎ ﻛـﻪ‬

‫ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ‪ ...‬و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﺎد ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺑﻮﻟﻮاﻧﮕﺎر اﻓﺘﺎدم و ﺑﻘﻴﻪ ي ﻣﺜﻠﻪ ﻛﺮدن ﻫﺎي ﺧﻮﻓﻨـﺎك ﻛـﻪ در‬

‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻫﺎي ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻣﺎن دﻳﺪه ﺑﻮدم ؛ او از ﻓﺠﺎﻳﻊ دﻳﮕﺮي ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺗﺤﺖ ﻧﺎم اﺑﺮﻧﻴﺮو اﻧﺠـﺎم ﻣـﻲ‬

‫ﺷﻮد – اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻄﻮر ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ را در ﺑﻌﻀﻲ دﻧﻴﺎﻫـﺎ ﻣـﻲ ﮔﻴﺮﻧـﺪ و زﻧـﺪه زﻧـﺪه ﻣـﻲ ﺳـﻮزاﻧﻨﺪ ‪،‬‬

‫ﺧﻮاﻫﺮان ‪ .‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎﻳﻲ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدﻣﺎن ‪...‬‬

‫‪397‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪398‬‬

‫" او ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻣﺮا ﺑﺎز ﻛﺮد ‪ .‬ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ را ﻧﺸﺎن ام داد ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم ‪ ،‬ﺷـﻘﺎوت ﻫـﺎ و‬

‫ﺗﺮس آﻓﺮﻳﻨﻲ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻧﺎم اﺑﺮ ﻧﻴﺮو اﻧﺠﺎم ﻣﻲ ﺷﻮد و ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫـﺪف ﺿـﺎﻳﻊ ﻛـﺮدن ﻟـﺬت و‬

‫ﺣﻘﻴﻘﺖ زﻧﺪﮔﻲ اﺳﺖ ‪.‬‬

‫" اوه ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮان ‪ ،‬دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم و ﻃﺎﻳﻔﻪ ام را وارد آن ﮔﺮوه ﺷﻮرﺷﻲ ﻛـﻨﻢ! اﻣـﺎ ﻣـﻲ‬

‫داﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ اول ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺸﻮرت ﻛﻨﻢ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎي ﺧﻮدﻣﺎن ﭘﺮواز ﺗـﺎ ﺑـﺎ اﻳﻮاﻛﺎﺳـﻜﻮ و رﻳﻨـﺎ‬

‫ﻣﻴﺘﻲ و ﺑﻘﻴﻪ ي ﻣﻠﻜﻪ ﻫﺎي ﺟﺎدوﮔﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﻨﻢ ‪.‬‬

‫" ﭘﺲ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ از ﺗﺎﻻر او ﺧﺎرج ﺷﺪم ‪ ،‬ﺷﺎﺧﻪ ي ﻛﺎج ام را ﭘﻴـﺪا و ﭘـﺮواز ﻛـﺮدم ‪ .‬اﻣـﺎ‬

‫ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺧﻴﻠﻲ دور ﺷﻮم ‪ ،‬ﺑﺎدي ﻗﻮي آﻣﺪ و ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻛﻮه ﻫﺎ راﻧﺪ و ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﺑﻪ ﺑﺎﻻي‬

‫ﺻﺨﺮه ﻫﺎ ﭘﻨﺎه ﺑﺒﺮم ‪ .‬ﭼﻮن ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ آن ﻣﻮﺟﻮدات روي ﺻﺨﺮه ﻫﺎ زﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﻲ ﻛﻨﻨـﺪ ﻧـﺎﻣﺮﻳﻲ‬

‫ﺷﺪم و در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺻﺪاﻫﺎﻳﻲ ﺷﻨﻴﺪم ‪.‬‬

‫" ﻇﺎﻫﺮا ً وارد آﺷﻴﺎﻧﻪ ي ﭘﻴﺮ ﺗﺮﻳﻦ ﺟﻦ ﺻﺨﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم ‪ .‬او ﻛﻮر ﺑﻮد و ﺑﻘﻴﻪ ﺑﺮاﻳﺶ ﻏـﺬا ﻣـﻲ‬

‫آوردﻧﺪ ‪ :‬و از او راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ‪.‬‬

‫ﻣﻲ آورد ؟‬ ‫" از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ‪ :‬ﭘﺪر ﺑﺰرگ ‪ ،‬ﺣﺎﻓﻈﻪ ات ﺗﺎ ﭼﻪ زﻣﺎﻧﻲ در ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬

‫" او ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎي دور را‪ .‬ﻣﺪت ﻫﺎ ﻗﺒﻞ از آدم ﻫﺎ ‪ .‬ﺻﺪاﻳﻲ آرام و ﺧـﺶ دار و ﺷـﻜﻨﻨﺪه‬

‫داﺷﺖ ‪.‬‬

‫‪398‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪399‬‬

‫" ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ‪ :‬آﻳﺎ درﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺰرگ در راه اﺳﺖ ‪ ،‬ﭘﺪر ﺑﺰرگ ؟‬

‫" ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ‪ .‬ﺟﻨﮕﻲ ﺣﺘﻲ ﺑﺰرگ ﺗﺮ از ﺟﻨﮓ ﻗﺒﻞ ‪.‬‬

‫" ﮔﻔﺘﻨﺪ ‪ :‬ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﭘﻴﺮوز ﻣﻲ ﺷﻮد ‪ ،‬ﭘﺪر ﺑﺰرگ ؟ ﻳﻌﻨﻲ ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ اﺑﺮ ﻧﻴـﺮو را ﺷﻜـﺴﺖ ﻣـﻲ‬

‫دﻫﺪ ؟‬

‫" ﺟﻦ ﭘﻴﺮ ﮔﻔﺖ ‪ :‬ارﺗﺶ ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻫﺎ ﺳﺮﺑﺎز دارد ﻛﻪ از ﻫﻤﻪ ﺟﺎي دﻧﻴﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه اﻧﺪ‬

‫‪ .‬ﺑﺰرگ ﺗﺮ از ارﺗﺸﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ دﻓﻌﻪ ي ﻗﺒﻞ ﺑﺎ اﺑﺮ ﻧﻴـﺮو ﺟﻨﮕﻴـﺪ و رﻫﺒـﺮي ﺑﻬﺘـﺮي دارد ‪ .‬از ﻧﻈـﺮ‬

‫ﺗﻌﺪاد ﺳﭙﺎه اﺑﺮ ﻧﻴﺮو ﺻﺪﻫﺎ ﺑﺮاﺑﺮ آﻧﻬﺎﺳﺖ ‪ ...‬اﻣﺎ اﺑﺮ ﻧﻴﺮو ﻛﻬﻨﺴﺎل اﺳﺖ ‪ ،‬ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺎﻟﺨﻮرده ﺗﺮ از ﻣﻦ‬

‫ﻧﻤﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ از ﺧـﻮد راﺿـﻲ ﻫـﺴﺘﻨﺪ ‪.‬‬ ‫‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ‪ ،‬و ﺳﭙﺎﻫﻴﺎن اش وﺣﺸﺖ زده اﻧﺪ و آﻧﻬﺎ ﻛﻪ‬

‫ﻧﺒﺮدي ﭘﺎﻳﺎ ﭘﺎي ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬و ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﻴﺮوز آن ﺑﺎﺷـﺪ ‪ ،‬ﭼـﻮن ﭘﺮﺷـﻮر و‬

‫ﺷﺠﺎع اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ اﻳﻤﺎن دارد ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻧﻜﺘﻪ ﻫﺴﺖ ‪ ،‬ﻓﺮزﻧـﺪان ‪ .‬او اﻳﺰاﻫﺘـﺮ را‬

‫در ﺧﺪﻣﺖ ﻧﺪارد ﺑﺪون اﻳﺰاﻫﺘﺮ او و ﺗﻤﺎم ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺧﻮرد ‪.‬‬

‫" ﺣﺎﻻ ﺗﺼﻮر ﻛﻨﻴﺪ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم راﺟﻊ ﺑﻪ آن اﻳﺰاﻫﺘﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺸﻨﻮم ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻨﻬـﺎ ﭼﻴـﺰي‬

‫ﻛﻪ از ﻻﺑﻼي زوزه ي ﺑﺎد ﺷﻨﻴﺪم ﺳﻮال ﻳﻚ ﺟﻦ ﺟﻮان ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ ‪ :‬اﮔﺮ ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﺑﻪ اﻳﺰاﻫﺘـﺮ‬

‫ﻧﻴﺎز دارد ﭼﺮا آن را ﻓﺮا ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻧﺪ ؟‬

‫‪399‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪400‬‬

‫" و ﺟﻦ ﭘﻴﺮ ﺗﺮي ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ‪ :‬اﻃﻼﻋﺎت ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ از اﻳﺰاﻫﺘـﺮ ﺑﻴـﺸﺘﺮ از ﺗـﻮ ﻧﻴـﺴﺖ ‪ ،‬ﻓﺮزﻧـﺪ !‬

‫ﻧﻜﺘﻪ ي ﺟﺎﻟﺐ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ! ﺑﺨﻨﺪ و ﺧﻮش ﺑﺎش ‪...‬‬

‫" اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﺳﻌﻲ ﻛﺮدم ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺮوم ﺗﺎ اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻴﺎورم ‪ ،‬ﻗﺪرت ام زاﻳﻞ ﺷﺪ ‪،‬‬

‫ﺧﻮاﻫﺮان ‪ ،‬و دﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم را ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ ﻧﮕﻪ دارم ‪ .‬اﺟﻨﻪ ي ﺟﻮان ﻣـﺮا دﻳﺪﻧـﺪ و ﻓﺮﻳـﺎد ﺳـﺮ‬

‫دادﻧﺪ و ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﻓﺮار ﻛﻨﻢ و از ﻃﺮﻳﻖ دروازه اي ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ آﺳﻤﺎن ﺑـﻪ اﻳـﻦ دﻧﻴـﺎ ﺑﺮﮔـﺮدم ‪.‬‬

‫ﮔﺮوﻫﻲ از آﻧﻬﺎ دﻧﺒﺎل ام آﻣﺪﻧﺪ و آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺟﺴﺪﺷﺎن آﻧﺠﺎ اﻓﺘﺎده آﺧﺮﻳﻦ ﺷﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪.‬‬

‫" اﻣﺎ واﺿﺢ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻣﺎ ﻧﻴﺎز دارد ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮان ‪ .‬اﻳﻦ اﻳﺰاﻫﺘﺮ ﻫﺮ ﻛـﻪ ﻫـﺴﺖ‬

‫ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻴﺎز دارد ! ﻛﺎش ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻧﺰد ﻟﺮد ﻋﺰرﻳـﻞ ﺑﺮﮔـﺮدم و‬

‫ﺑﮕﻮﻳﻢ ‪ :‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎش – ﻣﺎ دارﻳﻢ ﻣﻲ آﻳﻴﻢ – ﻣﺎ ﺟﺎدوﮔﺮان ﺷﻤﺎل ﻛﻤﻚ ات ﻣﻲ ﻛﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﭘﻴﺮوزي‬

‫ﺷﻮي ‪ ..‬ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻛﻨﻴﻢ ‪ ،‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ‪ ،‬و ﺷﻮراﻳﻲ ﺑﺰرگ از ﺗﻤﺎم ﺟـﺎدوﮔﺮان ﺗـﺸﻜﻴﻞ‬

‫ﺑﺪﻫﻴﻢ ‪ ،‬از ﺗﻤﺎم ﻃﻮاﻳﻒ ‪ ،‬ﺗﺎ وارد ﺟﻨﮓ ﺷﻮﻳﻢ ! "‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﺑﻪ وﻳﻞ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و وﻳﻞ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش آﻣـﺪ ﺳـﺮاﻓﻴﻨﺎ از او ﺑـﺮاي ﻛـﺎري اﺟـﺎزه ﻣـﻲ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ‪ .‬اﻣﺎ او ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻫﻴﭻ راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﺑﻜﻨﺪ ‪ ،‬ﭘﺲ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ دوﺑﺎره رو ﻛﺮد ﺑﻪ روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﺎ ﻧﻪ ‪ .‬وﻇﻴﻔﻪ ي ﻣﺎ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﻻﻳﺮا اﺳﺖ و وﻇﻴﻔﻪ ي او رﺳﺎﻧﺪن وﻳـﻞ‬

‫ﺑﻪ ﭘﺪرش ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮدي ‪ ،‬ﻗﺒﻮل ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎ ﻛﻨﺎر ﻻﻳﺮا ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻴﻢ ‪".‬‬

‫‪400‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪401‬‬

‫روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﺑﺎ ﺑﻲ ﺻﺒﺮي ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد و ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺧﺐ ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ دراز ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬ﭼﻮن زﺧﻢ دﺳﺖ اش درد ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ -‬ﺑﻴﺸﺘﺮ از وﻗﺘﻲ ﻛـﻪ ﺗـﺎزه ﺑـﻮد ‪ .‬ﺗﻤـﺎم‬

‫دﺳﺖ اش ورم ﻛﺮده ﺑﻮد ‪.‬ﻻﻳﺮا ﻫﻢ دراز ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﻛﻨﺎر ﮔـﺮدن اش ﻛـﺰ ﻛـﺮد و از ﺑـﻴﻦ‬

‫ﭘﻠﻚ ﻫﺎي ﻧﻴﻤﻪ ﺑﺴﺘﻪ اش آﺗﺶ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺧﻮاب آﻟﻮد ﺑـﻪ ﭘـﭻ ﭘـﭻ ﺟﺎدوﮔﺮﻫـﺎ‬

‫ﮔﻮش ﻣﻲ داد ‪ .‬روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﻛﻤﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ رود ﻗﺪم زد ‪ ،‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﺎ او رﻓﺖ ‪.‬‬

‫ﻣﻠﻜﻪ ﺟﺎدوﮔﺮان ﻟﺘﻮﻧﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬آه ‪ ،‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ را ﺑﺒﻴﻨﻲ ‪ .‬او ﺑـﺰرگ ﺗـﺮﻳﻦ‬

‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه اي اﺳﺖ ﻛﻪ دﻳﺪه ام ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺟﺰﻳﻴﺎت ﻧﻴﺮوﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ وﺿﻮح در ذﻫـﻦ دارد ‪ .‬ﻫﻤـﻴﻦ ﻛـﻪ‬

‫ﺟﺮات ﻛﺮده ﺟﻨﮕﻲ ﻋﻠﻴﻪ اﺑﺮ ﻧﻴﺮو ﺑﻪ راه ﺑﻴﺎﻧﺪازد ! اﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ اﻳﻦ اﻳﺰاﻫﺘﺮ ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻤﻜـﻦ‬

‫ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ اﻳﻦ ﻣﺮد را ﺑﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ‬ ‫اﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ؟ ﭼﻄﻮر از او ﭼﻴﺰي ﻧﺸﻨﻴﺪه اﻳﻢ ؟ وﭼﻄﻮر‬

‫ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻛﻨﻴﻢ ؟ "‬

‫" ﺷﺎﻳﺪ او ﻳﻚ ﻣﺮد ﻧﺒﺎﺷﺪ ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮ ‪ .‬اﻃﻼﻋﺎت ﻣﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ آن ﺟﻦ ﺟﻮان ﻧـﺎﭼﻴﺰ اﺳـﺖ ‪ .‬ﺷـﺎﻳﺪ‬

‫ﭘﺪرﺑﺰرگ ﭘﻴﺮ ﺑﻪ ﺟﻬﻞ او ﺧﻨﺪﻳﺪ ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻌﻨﺎي ﺑـﺖ ﺷـﻜﻦ ﻣـﻲ دﻫـﺪ ‪ .‬اﻳـﻦ را ﻣـﻲ‬

‫داﻧﺴﺘﻲ ؟ "‬

‫ﭘﺲ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺎ ‪ ،‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ! اﮔﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬ﻧﻴﺮوﻫﺎي او ﺑﺎ ﭘﻴﻮﺳـﺘﻦ ﻣـﺎ ﭼﻘـﺪر ﻗـﻮي ﺗـﺮ‬

‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ ‪ .‬آه ‪ ،‬آرزو دارم ﭘﻴﻜﺎن ﻫﺎي ﻣﻦ آن اﺷﺮار ﺑﻮﻟﻮاﻧﮕـﺎر و ﺗﻤـﺎم ﺑﻮﻟﻮاﻧﮕﺎرﻫـﺎي دﻧﻴﺎﻫـﺎي‬

‫‪401‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪402‬‬

‫دﻳﮕﺮ را ﺑﻜﺸﺪ ! ﺧﻮاﻫﺮ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻛﺎر ﻫﺎ را ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ؟ در ﻫﺮ دﻧﻴﺎﻳﻲ ﻣﺎﻣﻮران اﺑﺮ ﻧﻴـﺮو ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎ را‬

‫ﺑﺮاي ﺧﺪاي ﺑﻲ رﺣﻢ ﺷﺎن ﻗﺮﺑﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ! ﭼﺮا ؟ ﭼﺮا ؟ "‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬از ﻏﺒﺎر ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﻴﺴﺖ ‪".‬‬

‫" و اﻳﻦ ﭘﺴﺮي ﻛﻪ ﭘﻴﺪا ﻛﺮدﻫﺎﻳﺪ ‪ .‬او ﻛﻴﺴﺖ ؟ از ﻛﺪام دﻧﻴﺎ آﻣﺪه ؟ "‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﻫﺮ ﭼﻪ را ﻛﻪ درﺑﺎره ي وﻳﻞ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ‪ .‬ﺣﺮف اش را اﻳﻦ ﻃﻮر ﺗﻤﺎم‬

‫ﻛﺮد ‪ " :‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﺮا ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎ در ﺧﺪﻣﺖ ﻻﻳﺮا ﻫﺴﺘﻴﻢ و دﺳﺘﮕﺎه او ﮔﻔﺘﻪ ﻛـﻪ وﻇﻴﻔـﻪ‬

‫ي او ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﮔﻴﺎﻫﺎن داروﻳﻲ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺿﻌﻴﻒ ﺗﺮ از ﮔﻴﺎﻫﺎن دﻧﻴﺎي ﻣﺎﻳﻨﺪ ‪ .‬ﻫﻮاي اﻳﻨﺠﺎ‬

‫ﮔﺮﻣﺘﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﺰه ي ﺧﻮن ﺑﺎر ﺑﻴﺎﻳﺪ ‪" .‬‬

‫روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﮔﻔﺖ ‪ " :‬او ﻋﺠﻴﺐ اﺳﺖ ‪ .‬از ﻗﻤﺎش ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ اﺳﺖ ‪ .‬ﺗﻮي ﭼـﺸﻢ ﻫـﺎﻳﺶ ﻧﮕـﺎه‬

‫ﻛﺮده اي ؟ "‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬راﺳﺖ اش را ﺑﺨﻮاﻫﻲ ‪ ،‬ﺟﺮات ﻧﻜﺮده ام ‪" .‬‬

‫دو ﻣﻠﻜﻪ آرام ﻛﻨﺎر رود ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ‪ .‬زﻣﺎن ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ؛ ﺳﺘﺎره ﻫﺎ ﻏﺮوب ﻛﺮدﻧﺪ و ﺳﺘﺎره ﻫـﺎﻳﻲ‬

‫دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻻ آﻣﺪﻧﺪ ؛ ﻓﺮﻳﺎدي ﺿﻌﻴﻒ از ﺧﻔﺘﻪ ﻫﺎ آﻣﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻻﻳﺮا ﺑﻮد ﻛﻪ داﺷﺖ ﺧﻮاب ﻣﻲ دﻳـﺪ ‪.‬‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﻫﺎ ﺻﺪاي ﻏﺮش ﺗﻮﻓﺎن را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ و ﺻﺎﻋﻘﻪ را ﺑﺮ ﻓـﺮاز درﻳـﺎ و ﻛﻮﻫﭙﺎﻳـﻪ ﻫـﺎ دﻳﺪﻧـﺪ ‪ ،‬اﻣـﺎ‬

‫ﻓﺎﺻﻠﻪ زﻳﺎد ﺑﻮد ‪.‬‬

‫‪402‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪403‬‬

‫روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﮔﻔﺖ ‪ " :‬آن دﺧﺘﺮ ‪ ،‬ﻻﻳﺮا ‪ .‬او ﭼﻪ ﻧﻘﺸﻲ را ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﺑﮕﻴﺮد ؟ ﻫﻤـﻴﻦ ؟‬

‫اﻫﻤﻴﺖ او در اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﭘﺴﺮك را در رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﭘﺪرش راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ﻛﻨـﺪ ؟ ﻣﻬﻤﺘـﺮ از‬

‫اﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ ؟ "‬

‫" در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻛﺎري ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻜﻨﺪ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﻫﺎ ‪ ،‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﻓﺮاﺗﺮ از اﻳﻦ اﺳﺖ ‪ .‬آﻧﭽـﻪ‬

‫ﻣﺎ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ درﺑﺎره ي اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﻳﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﺑﺮ ﺗﻘﺪﻳﺮ ‪ .‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﻣـﺎ ﻧـﺎﻣﻲ را‬

‫ﻛﻪ او را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳـﺎﻧﺪ ﻣـﻲ داﻧـﻴﻢ و ﻣـﻲ داﻧـﻴﻢ ﻛـﻪ آن زن اﻳـﻦ را ﻧﻤـﻲ داﻧـﺪ ‪.‬‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮي ﻛﻪ در ﻳﻚ ﻛﺸﺘﻲ ﻧﺰدﻳﻚ اﺳﻮاﻟﺒﺎرد ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد آن را ﻟﻮ ﺑﺪﻫـﺪ ‪ ،‬اﻣـﺎ‬

‫ﻳﺎﻣﺒﻪ آﻛﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺮ رﺳﻴﺪ ‪.‬‬

‫" اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﻻﻳﺮا ﻫﻤﺎﻧﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ اﺟﻨﻪ از او ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ – ﻫﻤﺎن اﻳﺰاﻫﺘـﺮ ‪.‬‬

‫ﻧﻪ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ‪ ،‬ﺑﻠﻜﻪ ﻫﻤﺎن ﺑﭽﻪ ي ﺧﻔﺘﻪ ‪ :‬ﺳﻼح ﻧﻬﺎﻳﻲ در ﻧﺒﺮد ﺑﺎ اﺑﺮ ﻧﻴﺮو ‪ .‬وﮔﺮﻧـﻪ‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﺑﺮاي ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻗﺪر ﻧﮕﺮان ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن او ﺑﺎﺷﺪ ؟ "‬

‫روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﻟﺒﺘﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ي ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﺑﻮد و ﻻﻳﺮا ﺑﭽﻪ ي آﻧﻬﺎﺳﺖ ‪...‬‬

‫ﻣﻠﻜﻪ ي ﻣﻠﻜﻪ ﻫﺎ ! "‬ ‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺑﭽﻪ را زاﻳﻴﺪه ﺑﻮدم ﭼﻪ ﺟﺎدوﮔﺮي ﻣﻲ ﺷﺪ !‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻫﻴﺲ ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮ ‪ .‬ﮔﻮش ﻛﻦ ‪ ...‬آن ﻧﻮر از ﭼﻴﺴﺖ ؟ "‬

‫‪403‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪404‬‬

‫از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ و دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﭼﻴﺰي از ﻛﻨﺎر ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺷﺎن رد ﺷـﺪ و درﺧﺸـﺸﻲ را در ﺳـﻤﺖ‬

‫اردوﮔﺎه ﺧﻮد دﻳﺪﻧﺪ ؛ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ از آﺗﺶ ﻧﺒﻮد ‪ ،‬اﺻﻼً ﺷﺒﻴﻪ ﻧﻮر آﺗﺶ ﻧﺒﻮد ‪.‬‬

‫دوان دوان و ﺑﻲ ﺻﺪا ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﻛﻤﺎن ﻫﺎﻳﺸﺎن را آﻣﺎده ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻨﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﺗﻤﺎم ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ روي ﭼﻤﻦ ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ وﻳﻞ و ﻻﻳﺮا ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ‪ .‬اﻣﺎ اﻃﺮاف ﺑﭽﻪ ﻫـﺎ را‬

‫ﭘﺎﻧﺰده ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ اﻧﻬﺎ ﺧﻴﺮه ﺷﺪﻫﺒﻮدﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭼﻴﺰي را ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺑـﺮاي آن ﻛﻠﻤـﻪ اي ﻧﺪاﺷـﺘﻨﺪ ‪ :‬اﻳـﺪه ي زﻳـﺎرت ‪.‬‬

‫ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﻫﺰاران ﺳﺎل ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﻓﻮاﺻﻞ ﻃﻮﻻﻧﻲ را ﻃﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻮار ﭼﻴﺰي ﻛﻪ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﺑﺮﺳﻨﺪ و ﭼﮕﻮﻧـﻪ ﺑﻘﻴـﻪ ي ﻋﻤـﺮ را ﺑـﺎ اﺣـﺴﺎﺳﻲ ﻣﺘﻔـﺎوت‬

‫ﺳﭙﺮي ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻟﺤﻈﺎﺗﻲ اﻧﺪك در ﺣﻀﻮر آن وﺟﻮد ﺧﺎص ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬ﺣـﺎﻻ اﻳـﻦ‬

‫ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ ‪ ،‬آن زاﺋﺮان زﻳﺒﺎي ﻧﻮراﻧﻲ در اﻃﺮاف آن دﺧﺘﺮ ﻛﻪ ﺻـﻮرﺗﻲ‬

‫ﻛﺜﻴﻒ و داﻣﻨﻲ راه راه داﺷﺖ و آن ﭘﺴﺮ ﻛﻪ دﺳﺘﻲ ﻣﺠﺮوح داﺷـﺖ و در ﺧـﻮاب اﺧـﻢ ﻛـﺮده ﺑـﻮد‬

‫ﺣﻠﻘﻪ زده ﺑﻮدﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﺟﻨﺒﺸﻲ در ﻛﻨﺎر ﮔﺮدن ﻻﻳﺮا دﻳﺪه ﺷﺪ ‪ .‬ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﻛﻪ ﻗﺎﻗﻤﻲ ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﺸﻤﺎن ﺳﻴﺎه و‬

‫ﺧﻮاب آﻟﻮدش را ﺑﺎز ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻧﺘﺮس ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻫﺎ ﻻﻳﺮا اﻳـﻦ ﺻـﺤﻨﻪ را ﺑـﻪ‬

‫‪404‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪405‬‬

‫ﺷﻜﻞ ﻳﻚ ﺧﻮاب ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻲ آورد ‪ .‬ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﻇﺎﻫﺮا! ﺑـﻪ ﺟـﺎي ﻻﻳـﺮا آن ﺗﻮﺟـﻪ را ﭘـﺬﻳﺮﻓﺖ و‬

‫دوﺑﺎره ﻛﺰ ﻛﺮد و ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺴﺖ ‪.‬‬

‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻳﻜﻲ از ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﺑﺎل ﻫﺎﻳﺶ را ﮔﺸﻮد ‪ .‬ﺑﻘﻴﻪ ﻫﻢ ﻛﻪ در ﻧﺰدﻳﻜﻲ او ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را‬

‫ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺎل ﻫﺎﻳﺸﺎن ﺑﺪون ﻫﻴﭻ ﺑﺮﺧﻮردي از ﺑﻴﻦ ﻫﻢ رد ﻣﻲ ﺷﺪ اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻧﻮر از ﻧﻮر رد ﻣﻲ ﺷﺪ ‪،‬‬

‫ﺗﺎ آﻧﻜﻪ داﻳﺮﻫﺎي ﻧﻮراﻧﻲ دور ﺧﻔﺘﻪ ﻫﺎ را ﮔﺮﻓﺖ ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﻳﻜـﻲ ﺑﻌـﺪ از دﻳﮕـﺮي ﺑـﻪ اﺳـﻤﺎن‬

‫ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ و ﻗﺎﻣﺖ ﻧﻮراﻧﻲ ﺷﺎن در آﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﭘﺮواز در آﻣـﺪ ‪ ،‬اﻣـﺎ دﻳـﺮي ﻧﮕﺬﺷـﺖ ﻛـﻪ دور ﺷـﺪﻧﺪ و‬

‫ﻫﻤﭽﻮن ﺳﺘﺎره اﻳﻲ دﻧﺒﺎﻟﻪ دار ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎل رﻓﺘﻨﺪ ‪.‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ و روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي روي ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎي ﻛﺎج ﺷﺎن ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ و دﻧﺒﺎل آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آﺳﻤﺎن‬

‫رﻓﺘﻨﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ‪.‬‬

‫در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ در ﻧﻴﻤﻪ راه ﺳﺮﻋﺖ ﻛﻢ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﻫﺎي ﻧـﻮراﻧﻲ ﻛـﻪ در ﺳـﻤﺖ اﻓـﻖ‬

‫ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﮔﻔﺖ ‪ ":‬ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎﺗﻲ ﺑﻮدﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺗـﻮ دﻳـﺪي ‪،‬‬

‫روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ؟ "‬

‫" ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺎ از ﻫﻤﺎن ﻧﻮع ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺟﺴﻢ ﻧﺪارﻧﺪ دﻳﺪي؟ ﻓﻘﻂ از ﺟﻨﺲ ﻧـﻮر‬

‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ .‬ﺣﻮاس ﺷﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎﺷﺪ ‪ ...‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ ‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺗﻮ را ﺗﺮك ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ‬

‫‪405‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪406‬‬

‫ﺑﻪ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻫﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎل ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ‪ .‬ﺑـﺎردﻳﮕﺮ ﻛـﻪ ﻫﻤـﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺒﻴﻨـﻴﻢ زﻣـﺎن ﺟﻨـﮓ‬

‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ‪ .‬ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺎﺷﻲ ‪ ،‬ﻋﺰﻳﺰم ‪" ...‬‬

‫در ﻫﻮا ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و روﺗﺎ اﺳﻜﺎدي ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑـﺎ ﺳـﺮﻋﺖ ﺑـﻪ ﺳـﻤﺖ ﺟﻨـﻮب‬

‫ﭘﺮواز ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ رﻓﺘﻦ او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و دﻳﺪ ﻛﻪ آﺧﺮﻳﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﻧﻮراﻧﻲ ﻫﻢ در دور‬

‫دﺳﺖ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪﻧﺪ ‪ .‬او ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻣﺮاﻗﺒﺎن ﺑﺰرگ ﻓﻘﻂ اﺣﺴﺎس ﺗﺮﺣﻢ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪.‬ﭼﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﻛﻪ‬

‫ﻫﺮﮔﺰ زﻣﻴﻦ را زﻳﺮ ﭘﺎي ﺧﻮد ﺣﺲ ﻧﻤﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﻳﺎ وزش ﺑﺎد را ﺑﻴﻦ ﻣﻮﻫﺎﻳﺸﺎن ﻳﺎ ﺗﺎﺑﺶ ﻧﻮر ﺳﺘﺎره‬

‫ﻫﺎ را ﺑﺮ ﭘﻮﺳﺖ ﺷﺎن ﺣﺲ ﻧﻤﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ! ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﺷﺎﺧﻪ ي ﻛﻮﭼﻚ از ﺷـﺎﺧﻪ ي ﺑـﺰرگ ﻛـﺎج اش‬

‫ﻛﻨﺪ و ﺑﻮي ﺗﻨﺪ ﺻﻤﻎ ﻛﺎج را ﺑﺎ ﺣﺮص و ﻟﺬت اﺳﺘﻨﺸﺎق ﻛﺮد ‪ ،‬ﺳﭙﺲ آرام ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘـﺎﻳﻴﻦ رﻓـﺖ‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻔﺘﮕﺎن روي ﭼﻤﻦ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪد ‪.‬‬

‫‪406‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪407‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎردﻫﻢ‬

‫دره آﻻﻣﻮ‬

‫ﻟﻲ اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ از ﺑﺎﻻ ﺑﻪ اﻗﻴﺎﻧﻮس ﺧﺎﻣﻮش در ﺳﻤﺖ ﭼﭗ و ﺳﺎﺣﻞ ﺳﺒﺰ در ﺳﻤﺖ راﺳـﺖ ﻧﮕـﺎه‬

‫ﻛﺮد و دﺳﺖ را ﺳﺎﻳﺒﺎن ﭼﺸﻢ اش ﻛﺮد ﺗﺎ دﻧﺒﺎل ﺣﻴﺎت اﻧـﺴﺎﻧﻲ ﺑﮕـﺮدد ‪ .‬ﻳـﻚ روز و ﻳـﻚ ﺷـﺐ از‬

‫زﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻳﻨﻲ ﺳﺌﻲ را ﺗﺮك ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﻳﻦ دﻧﻴﺎي ﺟﺪﻳﺪ اﺳﺖ ؟ "‬

‫اﺳﺘﺎﻧﻴﺴﻼوس ﮔﺮوﻣﻦ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﻛﻪ در آن ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻧﺸﺪه اﻧﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺜﻞ دﻧﻴﺎي ﻣﻦ‬

‫و ﺗﻮ ﻗﺪﻳﻤﻲ اﺳﺖ ‪ .‬ﻋﺰرﻳﻞ ﺑﺎ ﻛﺎرش ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را زﻳﺮ و رو ﻛﺮده ‪ ،‬آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳـﺒﻲ ‪ ،‬ﭼﻨـﺎن زﻳـﺮ و‬

‫ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﺻـﺤﺒﺖ اش را ﻛـﺮدم‬ ‫رو ﻛﺮده ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ‪ .‬آن درﻫﺎ و‬

‫ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻧﻘﺎﻃﻲ ﻏﻴﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮه ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ‪ .‬ﺟﻬﺖ ﻳﺎﺑﻲ ﻛﺎر دﺷﻮاري اﺳﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺑﺎد ﻣﻮاﻓﻖ اﺳﺖ ‪.‬‬

‫"‬
‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺟﺪﻳﺪ ﻳﺎ ﻗﺪﻳﻢ ‪ ،‬آن ﭘﺎﻳﻴﻦ دﻧﻴﺎي ﻏﺮﻳﺒﻲ اﺳﺖ ‪" .‬‬

‫اﺳﺘﺎﻧﻴﺴﻼوس ﮔﺮوﻣﻦ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬دﻧﻴﺎي ﻏﺮﻳﺒﻲ اﺳﺖ ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑـﻲ ﺷـﻚ ﻛـﺴﺎﻧﻲ اﻳﻨﺠـﺎ را‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﻣﻲ داﻧﻨﺪ ‪" .‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺧﺎﻟﻲ از ﺳﻜﻨﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻳﺪ ‪" .‬‬

‫‪407‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪408‬‬

‫" اﻳﻦ ﻃﻮر ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬در آن ﺳﻮي دﻣﺎﻏﻪ ﺷﻬﺮي ﻫﺴﺖ ﻛﻪ زﻣـﺎﻧﻲ ﭘﻮﻟـﺪار و ﻗـﻮي ﺑـﻮد ‪ .‬و ﻫﻨـﻮز‬

‫ﻧﻮادﮔﺎن ﺗﺠﺎر و اﻓﺮاد ﻧﺠﻴﺐ زاده اي ﻛﻪ آن را ﺳـﺎﺧﺘﻨﺪ در آن زﻧـﺪﮔﻲ ﻣـﻲ ﻛﻨﻨـﺪ ‪ ،‬ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ در‬

‫ﺳﻴﺼﺪ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ دوران ﺳﺨﺘﻲ را ار ﺳﺮ ﮔﺬراﻧﺪن اﻧﺪ ‪" .‬‬

‫ﭼﻨﺪدﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ‪ ،‬در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﻦ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ اداﻣﻪ ﻣﻲ داد ‪ ،‬ﻟـﻲ اول ﻳـﻚ ﻓـﺎﻧﻮس درﻳـﺎﻳﻲ را‬

‫دﻳﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﻗﻮس ﻳﻚ ﻣﻮج ﺷﻜﻦ را ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮج ﻫﺎ و ﻛﻨﺒﺪ ﻫﺎ و ﺳﻘﻒ ﻫﺎي ﻗﺮﻣﺰ – ﻗﻬـﻮه اي ﺷـﻬﺮي‬

‫زﻳﺒﺎ در ﻛﻨﺎر ﻳﻚ ﺑﻨﺪر را ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﺷﻜﻮه ﺷﺒﻴﻪ ﻳﻚ اﭘﺮا در ﻣﻴﺎن ﺑﺎغ ﻫـﺎﻳﻲ ﺳـﺮ ﺳـﺒﺰ ‪ ،‬ﺑـﺎ‬

‫ﺑﻠﻮار ﻫﺎﻳﻲ ﻋﺮﻳﺾ ﺑﺎ ﻫﺘﻞ ﻫﺎﻳﻲ ﻣﺠﻠﻞ و ﺧﻴﺎﺑﺎن ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﻛﻪ درﺧﺘﺎن ﭘﺮ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﺑﺮ ﺑـﺎﻟﻜﻦ ﻫـﺎ‬

‫ﺳﺎﻳﻪ اﻓﻜﻨﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ درﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ؛ ﻣﺮدﻣﺎﻧﻲ در آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬اﻣﺎ در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻟـﻲ‬

‫ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ دﻳﺪ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﺑﺰرﮔﺴﺎﻟﻲ دﻳﺪه ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ‪ .‬ﺗﻌﺠﺐ او وﻗﺘﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪ‬

‫ﻛﻪ دﻳﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺷﻴﺘﺎن ﻧﺪارﻧﺪ ‪ .‬اﻣﺎ داﺷﺘﻨﺪ در ﺳﺎﺣﻞ ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ درون و ﺑﻴﺮون از ﻛﺎﻓـﻪ‬

‫ﻫﺎ ﻣﻲ دوﻳﺪﻧﺪ ‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﻲ ﺧﻮردﻧﺪ و ﻣﻲ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ و ﻛﻴﺴﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﭘﺮ از ﺟﻨﺲ را از ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ و ﻣﻐﺎزه ﻫـﺎ‬

‫ﺟﻤﻊ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ .‬ﻳﻚ ﮔﺮوه ﭘﺴﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﻣﻲ ﺟﻨﮕﻴﺪﻧﺪ و دﺧﺘﺮﻛﻲ ﻣﻮ ﺳـﺮخ آﻧﻬـﺎ را ﺗـﺸﻮﻳﻖ ﻣـﻲ‬

‫ﻛﺮد و ﭘﺴﺮﻛﻲ داﺷﺖ ﺳﻨﮓ ﭘﺮت ﻣﻲ ﻛـﺮد و ﺗﻤـﺎم ﺷﻴـﺸﻪ ﻫـﺎي ﺳـﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ در ﻧﺰدﻳﻜـﻲ را ﻣـﻲ‬

‫‪408‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪409‬‬

‫ﺷﻜﺴﺖ ‪ .‬اﻧﮕﺎر آﻧﺠﺎ ﻳﻚ زﻣﻴﻦ ﺑﺎزي ﺑﻪ وﺳﻌﺖ ﻳﻚ ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ‪ ،‬ﺑﺪون آﻧﻜـﻪ ﻣﺮﺑـﻲ و ﻣﻌﻠﻤـﻲ دﻳـﺪه‬

‫ﺷﻮد ؛ دﻧﻴﺎي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻜﻨﻪ آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ‪ .‬ﻟﻲ اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﻛﻪ آﻧﻬﺎ را دﻳـﺪ ﭼـﺸﻢ اش را ﻣﺎﻟﻴـﺪ ‪ ،‬اﻣـﺎ ﺑـﻲ‬

‫ﺷﻚ آﻧﺠﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ ؛ ﺳﺘﻮن ﻫﺎﻳﻲ از ﺑﺨﺎر – ﻳﺎ ﭼﻴﺰي ﺣﺘﻲ رﻗﻴﻖ ﺗﺮ از ﺑﺨﺎر – ﻫﻮاﻳﻲ ﻏﻠـﻴﻆ‬

‫‪ ...‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ﺷﻬﺮ ﭘﺮ از آﻧﻬﺎ ﺑﻮد ؛ در ﺑﻠﻮارﻫﺎ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬وارد ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺷـﺪﻧﺪ ‪،‬‬

‫در ﻣﻴﺪان ﻫﺎ و ﺣﻴﺎط ﻫﺎ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﻲ زدﻧﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از ﻣﻴﺎن آﻧﻬﺎ رد ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺷﺎن ‪.‬‬

‫اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﻧﺎدﻳﺪﻧﻲ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ روي ﺷﻬﺮ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﻟﻲ رﻓﺘﺎر آﻧﻬﺎ را ﺑﻴـﺸﺘﺮ ﻣﺘﻮﺟـﻪ‬

‫ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ .‬واﺿﺢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮاي آﻧﻬﺎ ﺟﺎﻟﺐ ﻫـﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻌـﻀﻲ ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎي ﺑﺨـﺼﻮص را‬

‫دﻧﺒﺎل ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ :‬ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺑﺰرگ ﺗﺮ را ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﻛﻪ در آﺳﺘﺎﻧﻪ ي ﺑﻠﻮغ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬ﭘﺴﺮي ﺑﻮد ‪ ،‬ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و‬

‫ﻻﻏﺮ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﻳﻲ ﺳﻴﺎه وﭘﺮﻳﺸﺎن ‪ ،‬ﻛﻪ آن ﻗﺪر در ﻣﺤﺎﺻﺮه ي ﻣﻮﺟﻮدات ﺷﻔﺎف ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﺮﻛﻴـﺐ اﻧـﺪام‬

‫اش اﻧﮕﺎر در ﻫﻮا ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻣﮕﺲ ﻫﺎي در اﻃﺮاف ﮔﻮﺷﺖ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ .‬و ﭘـﺴﺮك از ﻫﻤـﻪ ﺟـﺎ ﺑـﻲ‬

‫ﺧﺒﺮ ﺑﻮد ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﺮ از ﮔﺎﻫﻲ ﭼﺸﻢ ﻫـﺎﻳﺶ را ﻣﻴﻤﺎﻟﻴـﺪ ﻳـﺎ ﺳـﺮش را ﺗﻜـﺎن ﻣـﻲ داد اﻧﮕـﺎر ﻛـﻪ‬

‫ﻣﻴﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺒﻴﻨﺪ ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬آﻧﻬﺎ دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻛﻮﻓﺘﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ ؟ "‬

‫" ﻣﺮدم ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺷﺒﺎح ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ ‪" .‬‬

‫‪409‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪410‬‬

‫" دﻗﻴﻘﺎً ﭼﻜﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ؟ "‬

‫" از ﺧﻮن آﺷﺎم ﻫﺎ ﭼﻴﺰي ﺷﻨﻴﺪه اي ؟ "‬

‫" اوه ‪ ،‬در ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ‪" .‬‬

‫" اﺷﺒﺎح ﺟﺸﻦ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ ﺧﻮن آﺷﺎم ﻫﺎ ﺑﺎ ﺧﻮن ﺟﺸﻦ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮراك‬

‫اﺷﺒﺎح ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺖ ‪ .‬ﻋﻼﻗﻪ ‪ ،‬ﻫﺸﻴﺎري و آﮔﺎﻫﻲ در دﻧﻴﺎ ‪ .‬ﻧﺎ ﺑﺎﻟﻎ ﺑﻮدن ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎ ﺑـﺮاي آﻧﻬـﺎ ﭼﻨـﺪان‬

‫ﺟﺬاﺑﻴﺘﻲ ﻧﺪارد ‪" .‬‬

‫" ﭘﺲ ﻧﻘﻄﻪ ي ﻣﻘﺎﺑﻞ آن ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻮﻟﻮاﻧﮕﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪" .‬‬

‫" ﺑﺮ ﻋﻜﺲ ‪ .‬ﻫﻢ ﺷﻮراي ﻧﺬورات و ﻫﻢ اﺷﺒﺎح ﻣﺠﺬوب اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ درﺑﺎره ي اﻧﺴﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ :‬ﻛﻪ‬

‫ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺗﻔﺎوت دارد‪ .‬ﺷﻮراي ﻧﺬورات از ﻏﺒﺎر ﻣـﻲ ﺗﺮﺳـﺪ و ﻧﻔـﺮت دارد و اﺷـﺒﺎح ﺑـﺎ آن‬

‫ﺟﺸﻦ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﺮ دو ﻣﺠﺬوب ﻏﺒﺎر ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪" .‬‬

‫" آﻧﻬﺎ دور ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه اﻧﺪ ‪" .‬‬

‫" اوه دارد ﺑﺎﻟﻎ ﻣﻲ ﺷﻮد ‪ .‬ﺑﻪ زودي ﺑﻪ او ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ زﻧﺪﮔﻲ اش ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑـﻪ ﻣـﺼﻴﺒﺘﻲ‬

‫ﻳﻜﻨﻮاﺧﺖ و ﭘﻮچ ﻣﻲ ﺷﻮد ‪ .‬ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻲ ﻣﺤﺘﻮم در اﻧﺘﻈﺎر اوﺳﺖ ‪" .‬‬

‫" ﻣﺤﺾ رﺿﺎي ﺧﺪا ! ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻧﺠﺎت اش ﺑﺪﻫﻴﻢ ؟ "‬

‫‪410‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪411‬‬

‫" ﻧﻪ ‪ ،‬اﺷﺒﺎح ﻓﻮري ﻣﺎ را ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ دﺳﺖ ﺷﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﻲ رﺳﺪ ؛ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤﺎﺷـﺎ ﻛﻨـﻴﻢ‬

‫و ﺑﻪ ﭘﺮواز ﻣﺎن اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻴﻢ ‪" .‬‬

‫" اﻣﺎ ادم ﺑﺰرگ ﻫﺎ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ؟ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﭘﺮ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ ؟ "‬

‫" اﻳﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻳﺘﻴﻢ ﻫﺎي اﺷﺒﺎح ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ .‬ﮔﺮوه ﻫﺎي زﻳـﺎدي از آﻧﻬـﺎ در اﻳـﻦ دﻧﻴـﺎ وﺟـﻮد دارد ‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﻫﺎ ﻓﺮار ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ آﻧﻬﺎ ﻣﻲ روﻧﺪ و ﻫﺮ ﭼﻪ را ﻛﻪ ﻣﺎﻧﺪه ﭘﻴﺪا و ﺑﺎ آن زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻨـﺪ‬

‫ﻧﻤﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮاً ﮔﺮوه ﺑﺰرﮔﻲ‬ ‫‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺑﺮاي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﻫﺴﺖ ‪ ،‬ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ‬

‫از اﺷﺒﺎح ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮده اﻧﺪ و ﺑﺰرﮔﺘﺮﻫﺎ ﺑﺮاي در اﻣﺎن ﻣﺎﻧﺪن ﻓﺮار ﻛﺮده اﻧﺪ ‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﭼﻨـﺪ‬

‫ﻗﺎﻳﻘﻲ ﻛﻪ در ﺑﻨﺪر ﺑﻮد ﺷﺪي ؟ ﺑﺮاي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﻤﻲ اﻓﺘﺪ ‪" .‬‬

‫" ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﺑﺰرگ ﺗﺮﻫﺎ ‪ .‬ﻣﺜﻞ آن ﺑﭽﻪ ﺑﻴﭽﺎره ‪" .‬‬

‫آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ‪ ،‬اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮري اﺳﺖ ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻲ رﺣﻤﻲ و ﺑﻲ ﻋﺪاﻟﺘﻲ‬

‫ﭘﺎﻳﺎن ﺑﺪﻫﻲ ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ دورﺗﺮ از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺒﺮي ‪ .‬ﻛﺎري دارم ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻢ ‪" .‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ ‪ ":‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻛﻪ ﺑﻲ رﺣﻤﻲ دﻳﺪي ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﺎ آن ﺑﺠﻨﮕﻲ و ﺑﺎﻳـﺪ در ﺟـﺎﻳﻲ‬

‫ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ در آن ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻛﻤﻚ ﻫﺴﺖ ‪ .‬اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲ ﮔـﻮﻳﻢ ‪ ،‬دﻛﺘـﺮ ﮔـﺮوﻣﻦ ؟ ﻣـﻦ ﻓﻘـﻂ ﻳـﻚ‬

‫ﻫﻮاﻧﻮرد ﺑﻲ اﻃﻼع ﻫﺴﺘﻢ ‪ .‬آن ﻗﺪر ﺑﻲ اﻃﻼع ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ وﻗﺘﻲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺷﻤﻦ ﻫﺎ ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧﻨـﺪ ﭘـﺮواز‬

‫ﻛﻨﻨﺪ ﺑﺎور ﻛﺮدم ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻤﻨﻲ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺘﻮاﻧﺪ ﭘﺮواز ﻛﻨﺪ ‪" .‬‬

‫‪411‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪412‬‬

‫" اوه ‪ ،‬ﭼﺮا ﻣﻴﺘﻮاﻧﻢ ‪" .‬‬

‫" ﭼﻄﻮر اﻳﻨﻜﺎر را ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ؟ "‬

‫ﺑﺎﻟﻦ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺮ رﻓﺖ وزﻣﻴﻦ ﺑﺎﻻﺗﺮ آﻣﺪ ‪ .‬ﺑﺮﺟﻲ ﺳﻨﮕﻲ و ﭼﻬﺎر ﮔـﻮش در ﻣـﺴﻴﺮ آﻧﻬـﺎ ﺑـﻮد و ﻟـﻲ‬

‫ﻇﺎﻫﺮاً ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺪاﺷﺖ ‪.‬‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺮواز ﻣﻲ ﻛﺮدم ‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﻮ را ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪم ‪ ،‬و ﺣﺎﻻ اﻳﻨﺠـﺎ در ﺣـﺎل ﭘـﺮواز‬

‫ﻫﺴﺘﻢ ‪" .‬‬

‫ﻛﺎﻣﻼً ازﺧﻄﺮي ﻛﻪ در آن ﺑﻮد آﮔﺎه ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣـﺎ ﻧﺨﻮاﺳـﺖ ﺑﮕﻮﻳـﺪ ﻛـﻪ ﻫﻮاﻧـﻮرد آﮔـﺎه ﻧﻴـﺴﺖ ‪ .‬ﻟـﻲ‬

‫اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ﻧﺎﮔﻬﺎن روي ﻟﺒﻪ ﺳﺒﺪ ﺧﻢ ﺷﺪ و ﻃﻨﺎب ﻳﻜﻲ از ﻛﻴﺴﻪ ﻫـﺎي ﺷـﻦ را ﻛـﺸﻴﺪ ‪ .‬ﺷـﻦ ﺑـﻪ‬

‫ﺑﻴﺮون ﺟﺎري ﺷﺪ و ﺑﺎﻟﻦ ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ي ﻳﻚ و ﻧﻴﻢ ﻣﺘﺮ از ﺑـﺎﻻي ﺑـﺮج ﺑﮕـﺬرد ‪ .‬ده‬

‫دوازده ﻛﻼغ ﻛﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬ﻗﺎر ﻗﺎر ﻛﻨﺎن ﺑﻪ اﻃﺮاف ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻓﻜﺮﻛﻨﻢ ﭘﺮواز ﺑﻠﺪي ‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﮔﺮوﻣﻦ ‪ ،‬ﺣﺎﻟـﺖ ﻫـﺎي ﻋﺠﻴﺒـﻲ داري ‪ .‬ﻫـﻴﭻ وﻗـﺖ ﺑـﺎ‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﺑﻮده اي ؟ "‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬در ﻣﻴﺎن اﻋﻀﺎي آﻛﺎدﻣﻲ و ارواح ﻫﻢ ﺑﻮده ام ‪ .‬در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻧﺎداﻧﻲ ﻳﺎﻓﺘـﻪ ام‬

‫‪ ،‬اﻣﺎ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻋﻘﻞ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ‪ .‬ﺑﻲ ﺷﻚ ﻣﻴﺰان ﻋﻘﻞ ﺑﻴﺶ از آن ﺣﺪي اﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻣـﻦ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ‬

‫ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ ‪ .‬زﻧﺪﮔﻲ دﺷﻮار اﺳﺖ ‪ ،‬آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ آن ﭼﺴﺒﻴﺪه اﻳﻢ ‪" .‬‬

‫‪412‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪413‬‬

‫" و اﻳﻦ ﺳﻔﺮي ﻛﻪ در آن ﻫﺴﺘﻴﻢ ‪ ،‬ﻧﺎداﻧﻲ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻋﻘﻞ ؟ "‬

‫" ﺑﺰرگ ﺗﺮﻳﻦ ﻋﻘﻼﻧﻴﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻛﻨﻮن دﻳﺪه ام ‪" .‬‬

‫" دوﺑﺎره ﺑﮕﻮ ﻫﺪف ات ﭼﻴﺴﺖ ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺣﺎﻣﻞ ﺧﻨﺠﺮ ﻇﺮﻳﻒ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻲ ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﭼﻪ ؟ "‬

‫" ﺑﮕﻮ وﻇﻴﻔﻪ ي او ﭼﻴﺴﺖ ‪" .‬‬

‫ﻫﻮاﻧﻮرد ﻳﺎدآوري ﻛﺮد ‪ :‬وﻇﻴﻔﻪ ي اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺨﺸﻲ از آن ﺣﻤﺎﻳﺖ از ﻻﻳﺮا اﺳﺖ ‪" .‬‬

‫" از ﻫﻤﻪ ﻣﺎن ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ‪".‬‬

‫ﺑﻪ ﭘﺮواز اداﻣﻪ دادﻧﺪ و ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ ﺷﻬﺮ در ﭘﺸﺖ ﺳﺮ از ﻧﻈﺮ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ ‪ .‬ﻟﻲ ﺗﺠﻬﻴﺰات اش را ﻧﮕـﺎه‬

‫ﻛﺮد ‪ .‬ﻋﻘﺮﺑﻪ ﻫﺎي ﻗﻄﺐ ﻧﻤﺎ ﻫﻨﻮز ﺑﻲ ﻫﺪف ﻣﻲ ﭼﺮﺧﻴﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ارﺗﻔﺎع ﺳﻨﺞ دﻗﻴﻖ ﻛﺎر ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ‬

‫ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ او ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﺪ ‪ ،‬و ﻧﺸﺎن ﻣـﻲ داد در ارﺗﻔـﺎع ﺣـﺪود ﺳﻴـﺼﺪ ﻣﺘـﺮي ﺳـﺎﺣﻞ‬

‫درﺣﺎل ﭘﺮواز ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪ .‬ﻛﻤﻲ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﻳﻚ ردﻳﻒ ﺗﭙﻪ ﻫﺎي ﺳﺒﺰ و ﺑﻠﻨﺪ در ﻣﻪ رﻗﻴﻖ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ و ﻟﻲ‬

‫ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻮد ﻛﻴﺴﻪ ﺷﻦ ﻫﺎي زﻳﺎدي ﺑﺎ ﺧﻮد آورده اﺳﺖ ‪.‬‬

‫اﻣﺎ وﻗﺘﻲ اﻓﻖ را دﻗﻴﻖ ﺑﺮرﺳﻲ ﻛﺮد ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد ﻗﻠﺐ اش از ﺣﺮﻛـﺖ ﺑﺎﻳـﺴﺘﺪ ‪ .‬ﻫـﺴﺘﺮ ﻫـﻢ آن را‬

‫اﺣﺴﺎس ﻛﺮد و ﮔﻮش ﻫﺎﻳﺶ را ﺗﻜﺎن داد و ﺳﺮش را ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﻓﻨﺪﻗﻲ رﻧﮓ اش ﺑـﻪ‬

‫ﻟﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ ‪ .‬ﻟﻲ اورا ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد ‪ ،‬در ﺳﻴﻨﻪ ي ﻛﺖ اش ﮔﺬاﺷﺖ و دوﺑﺎره دورﺑﻴـﺖ ﺗﻠـﺴﻜﻮﺑﻲ را ﺑـﺎز‬

‫ﻛﺮد ‪.‬‬

‫‪413‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪414‬‬

‫ﻧﻪ ‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻜﺮده ﺑﻮد ‪ .‬از ﻓﺎﺻﻠﻪ اي دور دﺳـﺖ در ﺳـﻤﺖ ﺟﻨـﻮب ) اﮔـﺮ ﺟﻨـﻮب ﺑـﻮد ‪ ،‬ﻫﻤـﺎن‬

‫ﻣﺴﻴﺮي ﻛﻪ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ( ﺑﺎﻟﻦ دﻳﮕﺮي در ﻫﻮاي ﻣﻪ آﻟﻮد در آﺳﻤﺎن ﺷﻨﺎور ﺑﻮد ‪ .‬ﻣﻮج ﮔﺮﻣﺎ و ﻓﺎﺻـﻠﻪ‬

‫ي دور ﻣﺎﻧﻊ از دﻳﺪن ﺟﺰﻳﻴﺎت ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎﻟﻦ ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﺑﻮد و در ارﺗﻔﺎﻋﻲ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﭘﺮواز ﻣﻲ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ ﻫﻢ آن را دﻳﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬

‫دﺳﺖ اش را ﺳﺎﻳﺒﺎن ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﻛﺮد و ﺑﻪ اﺳﻤﺎن ﭼﺸﻢ دوﺧـﺖ و ﮔﻔـﺖ ‪ " :‬دﺷـﻤﻦ اﻧـﺪ ‪ ،‬آﻗـﺎي‬

‫اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ؟ "‬

‫" در اﻳﻨﻤﻮرد ﺷﻜﻲ ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬ﻧﻤﻴﺪاﻧﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﻴﺴﻪ ﻫﺎي ﺷﻦ را ﺑﻴﺎﻧﺪازم و ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﺮوم ﺗﺎ در ﺟﺮﻳـﺎن‬

‫ﺑﺎدي ﺗﻨﺪﺗﺮ ﺑﻴﻔﺘﻢ ﻳﺎ در ارﺗﻔﺎع ﭘﺎﻳﻦ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺗﺎ زﻳﺎد ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﻴﺎﻳﻢ ‪ .‬و ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﻛﻪ آن ﻳـﻚ ﻛـﺸﺘﻲ‬

‫ﻫﻮاﻳﻲ ﻧﻴﺴﺖ ؛ و ﮔﺮﻧﻪ درﻋﺮض ﻳﻜﻲ دو ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻲ رﺳﻴﺪﻧﺪ ‪ .‬ﻧﻪ ‪ ،‬وﻟﺶ ﻛﻦ ‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﮔـﺮوﻣﻦ ‪،‬‬

‫ﺑﺎﻻ ﻣﻲ روﻳﻢ ‪ ،‬ﭼﻮن اﮔﺮ در آن ﺑﺎﻟﻦ ﻫﻢ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺣﺘﻤﺎ ً اﻳﻦ ﺑﺎﻟﻦ را دﻳـﺪه ﺑـﻮدم ؛ ﺷـﺮط ﻣـﻲ‬

‫ﺑﻨﺪم ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﻗﻮي دارﻧﺪ ‪" .‬‬

‫دوﺑﺎره ﻫﺴﺘﺮ را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﻪ ﻛﻴﺴﻪ ﺷﻦ را ﺧﺎﻟﻲ ﻛﻨﺪ ‪ .‬ﺑـﺎﻟﻦ ﺑـﻪ ﻳﻜﺒـﺎره ﺑـﺎﻻ‬

‫رﻓﺖ و ﻟﻲ دورﺑﻴﻦ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ‪.‬‬

‫ﻳﻜﺪﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻟﻦ دﻳﮕﺮ آﻧﻬﺎ را دﻳﺪه اﺳﺖ ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺣﺮﻛﺎت ﮔﻨﮕﻲ در آن دﻳـﺪه‬

‫ﻣﻲ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ دودي در آﺳﻤﺎن و ﺗﻐﻴﻴﺮ زاوﻳﻪ ي آن ﺑﺎﻟﻦ ﻧﺘﻴﺠـﻪ داد ؛ وﻗﺘـﻲ ﻗـﺪري ﺑـﺎﻻﺗﺮ‬

‫‪414‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪415‬‬

‫رﻓﺖ آﺗﺶ زﺑﺎﻧﻪ ﻛﺸﻴﺪ ‪ .‬آﺗﺸﻲ ﺳﺮخ ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ دوام داﺷﺖ و ﺑﻌﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ دودي ﺧﺎﻛـﺴﺘﺮي‬

‫ﺷﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻛﺎﻣﻼً واﺿﺢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻋﻼﻣﺘﻲ ﻫﺸﺪار دﻫﻨﺪه ﻣﺜﻞ آژﻳﺮ ﺧﻄﺮ در ﺷﺐ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬دﻛﺘﺮ ﮔﺮوﻣﻦ ﻣﻴﺘﻮاﻧﻲ ﻳﻚ ﻧﺴﻴﻢ ﻗﻮي ﺗﺮ را ﻓﺮا ﺑﺨﻮاﻧﻲ ؟ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺗﺎ ﺷﺐ ﻧـﺸﺪه‬

‫از اﻳﻦ ﺗﭙﻪ ﻫﺎ رد ﺷﻮﻳﻢ ‪" .‬‬

‫ﭼﻮن ﺣﺎﻻ داﺷﺘﻨﺪ از روي ﻣﻨﻄﻘﻪ اي ﺳﺎﺣﻠﻲ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ وﻣﺴﻴﺮﺷﺎن از روي ﺧﻠﻴﺠـﻲ ﺑـﺰرگ‬

‫ﺑﻪ ﻋﺮض ﺳﻲ ﭼﻬﻞ ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﻣﻲ ﮔﺬﺷﺖ ‪ .‬ﻳﻚ رﺷﺘﻪ ﺗﭙﻪ در ﺳﻮي دﻳﮕـﺮ ﺑـﻮد و ﺣـﺎﻻ ﻛـﻪ ارﺗﻔـﺎع‬

‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻟﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ ﻛﻮه ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻪ ﺗﭙﻪ ‪.‬‬

‫رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﮔﺮوﻣﻦ ‪ ،‬اﻣﺎ دﻳﺪ ﻛﻪ او ﻏﺮق ﺗﻤﺮﻛﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺸﻢ ﻫﺎي ﺷﻤﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ‬

‫ﻣﻲ ﺷـﺪ ‪ .‬از ﮔﻠـﻮﻳﺶ‬ ‫آرام ﺑﻪ ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﻣﻲ ﺷﺪ داﻧﻪ ﻫﺎي ﻋﺮق روي ﭘﻴﺸﺎﻧﻲ اش دﻳﺪه‬

‫ﺻﺪاي ﻧﺎﻟﻪ اي ﻣﻮزون ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺷﻴﺘﺎن اش دﻳﺪه ﻣـﻲ ﺷـﺪ ‪ .‬از ﮔﻠـﻮﻳﺶ ﺻـﺪاي ﻧﺎﻟـﻪ اي‬

‫ﻣﻮزون ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻴﺸﺪ ‪ .‬ﺷﻴﺘﺎن اش ﻫﻢ در ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻠﺴﻪ ﻟﺒﻪ ي ﺳﺒﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺸﺪ از اوج ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻮد ﻳﺎ از ﺟﺎدوي ﺷﻤﻦ ﻛﻪ ﻧﺴﻴﻤﻲ ﺑﺮ ﺻﻮرت ﻟﻲ وزﻳﺪن ﮔﺮﻓﺖ ‪ .‬ﺑـﻪ‬

‫ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و دﻳﺪ ﻛﻴﺴﻪ ي ﮔﺎز ﻳﻜﻲ دو درﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﭙﻪ ﻫﺎ ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻧﺴﻴﻤﻲ ﻛﻪ ﺣﺮﻛﺖ آﻧﻬﺎ را ﺗﻨﺪ ﺗﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﺎﻟﻦ دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﮔﺬاﺷـﺖ ‪ .‬ﻧﺰدﻳـﻚ‬

‫ﺗﺮ ﻧﺸﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﺎ ﻫﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪ ‪ .‬و وﻗﺘﻲ دوﺑﺎره ﻟﻲ ﺑﺎ دورﺑﻴﻦ اش ﺑﻪ آن ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪ ،‬ﻫﻴﻜﻞ ﻫﺎﻳﻲ ﺗﻴـﺮه و‬

‫‪415‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪416‬‬

‫ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮ را در آن ﺳﻮي ﺑﺎﻟﻦ دﻳﺪ ‪ .‬دﺳﺘﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻣﻨﻈﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ دﻗﻴﻘـﻪ ﺑـﻪ دﻗﻴﻘـﻪ ﺑـﺰرگ ﺗـﺮ و‬

‫واﺿﺢ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻛﺸﺘﻲ ﻫﺎي ﻫﻮاﻳﻲ ‪ .‬ﺧﺐ ‪ ،‬ﺟﺎﻳﻲ ﺑﺮاي ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪن ﻧﺪارﻳﻢ ‪" .‬‬

‫ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻓﺎﺻﻠﻪ را ﺗﺨﻤﻴﻦ ﺑﺰﻧﺪ ‪ ،‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺷﺎن ﺑﺎ ﺗﭙﻪ ﻫﺎي روﺑـﺮو را ‪ ،‬ﺳـﺮﻋﺖ ﺷـﺎن‬

‫ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ .‬و ﺑﺎد ﻧﻮك ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻮج ﻫﺎي درﻳﺎ را ﺑﻪ ﻫﻮا ﭘﺨﺶ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ ﮔﻮﺷﻪ ي ﺳﺒﺪ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﺷﻴﺘﺎن اش ﭘﺮ و ﺑﺎل ﺧﻮد را ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻲ ﻛﺮد‬

‫‪ .‬ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﻟﻲ ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻴﺪار اﺳﺖ ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اوﺿﺎع ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ ‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﮔﺮوﻣﻦ ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ آن ﻛﺸﺘﻲ ﻫﺎي ﻫﻮاﻳﻲ ﻣﺎ را ﺑﮕﻴﺮﻧـﺪ ‪.‬‬

‫ﻫﻴﭻ وﺳﻴﻠﻪ دﻓﺎﻋﻲ ﻧﺪارﻳﻢ ؛ در ﻋﺮض ﻳﻜﺪﻗﻴﻘﻪ ﺳﺮ ﻧﮕﻮن ﻣﺎﻧﻤﻲ ﻛﻨﻨﺪ ‪ .‬در ﺿﻤﻦ ﻧﻤـﻲ ﺧـﻮاﻫﻢ در‬

‫آب ﻓﺮود ﺑﻴﺎﻳﻢ ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻴﻢ ﭼﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻴﻢ ؛ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﻣﺪﺗﻲ روي آب ﺷـﻨﺎور ﺑﻤـﺎﻧﻴﻢ ‪ ،‬اﻣـﺎ ﺑـﺎ‬

‫ﻣﻲ آورﻧﺪ ‪.‬‬ ‫ﻧﺎرﻧﺠﻚ ﺧﻴﻠﻲ راﺣﺖ ﺗﺮ از ﻣﺎﻫﻴﮕﻴﺮي دﺧﻞ ﻣﺎن را‬

‫" ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺑﻪ آن ﺗﭙﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺳﻢ و آﻧﺠﺎ ﻓﺮود ﺑﻴﺎﻳﻢ ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺟﻨﮕﻠﻲ را ﻫﻢ ﻣﻲ ﺑﻴـﻨﻢ ؛‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﻴﻦ درﺧﺖ ﻫﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻮﻳﻢ ‪.‬‬

‫‪416‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪417‬‬

‫" در اﻳﻦ ﺑﻴﻦ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻏﺮوب ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ‪ .‬ﻃﺒﻖ ﻣﺤﺎﺳـﺒﺎت ﻣـﻦ ﺣـﺪود ﺳـﻪ ﺳـﺎﻋﺖ ﺗـﺎ ﻏـﺮوب‬

‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﺎﻧﺪه ‪ .‬ﻣﺸﻜﻞ ﺑﺘﻮان ﮔﻔﺖ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ آن ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ ﺗﺎ ان زﻣﺎن ﻓﺎﺻـﻠﻪ اش را‬

‫ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﺼﻒ ﻛﺮده و ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮ اﻳﻦ ﺧﻠﻴﺞ رﺳﻴﺪه ﺑﺎﺷﻴﻢ ‪.‬‬

‫" ﺣﺎﻻ ﻣﻨﻈﻮرم را ﮔﺮﻓﺘﻲ ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﻻي آن ﺗﭙﻪ ﻫﺎ و ﺑﻌﺪ زﻣـﻴﻦ ﺑـﺮوم ‪ ،‬ﭼـﻮن ﻫـﺮ ﻛـﺎر‬

‫دﻳﮕﺮي ﻣﺮگ ﺣﺘﻤﻲ اﺳﺖ ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﻴﻦ ﺣﻠﻘﻪ اي ﻛﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎن دادم و ﺑـﻮﻣﻲ اي ﻛـﻪ در ﻧـﻮازﻣﺒﻼ‬

‫ﻛﺸﺘﻢ ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﺑﺮ ﻗﺮار ﻛﺮده اﻧﺪ ‪ ،‬اﻳﻦ ﻃﻮري ﻛﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﺎن ﻣﻲ آﻳﻨـﺪ ﻧﻤـﻲ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ ﺑﮕﻮﻳﻨـﺪ ﻛـﻪ‬

‫ﻛﻴﻒ ﭘﻮل ﻣﺎن را ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻳﻢ ‪.‬‬

‫" ﭘﺲ اﻣﺸﺐ اﻳﻦ ﭘﺮواز ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻤﺎم ﻣﻲ ﺷﻮد ‪ ،‬دﻛﺘﺮﮔﺮوﻣﻦ ‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﺎ ﺑﺎﻟﻦ ﻓﺮود آﻣﺪه اي ؟‬

‫"‬
‫ﺷﻤﻦ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻧﻪ ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻬﺎرت ﺗﻮ اﻳﻤﺎن دارم ‪" .‬‬

‫" ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ اﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻴﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺎﻻ ﺑﺮوم ‪ .‬ﻣﺴﺌﻠﻪ ي ﺗﻌﺎدل ﻣﻄـﺮح اﺳـﺖ ‪ ،‬ﭼـﻮن ﻫـﺮ ﭼـﻪ‬

‫ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺮوﻳﻢ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ‪ .‬اﮔﺮ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪه اﻧﺪ ﻓـﺮود ﺑﻴـﺎﻳﻢ ‪ ،‬ﻣـﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻲ روﻳﻢ ‪ ،‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺧﻴﻠﻲ زود ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮوﻳﻢ ﻣﻴﺘﻮاﻧﻴﻢ از ﺳﺮ ﭘﻨـﺎه آن درﺧﺘـﺎن‬

‫اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻴﻢ ‪ .‬در ﻫﺮ دو ﺻﻮرت ﺗﺎ ﻣﺪﺗﻲ دﻳﮕﺮ ﺗﻴﺮ اﻧﺪازي ﺷﺮوع ﻣﻲ ﺷﻮد ‪" .‬‬

‫‪417‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪418‬‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮدي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﻳﻚ ﺳﻤﺒﻞ ﺟﺎدوﻳﻲ را ﻛﻪ از ﭘﺮ و ﻣﻬﺮه ﺑﻮد ﺑﺎ ﺣـﺎﻟﺘﻲ‬

‫ﺧﺎص از اﻳﻦ دﺳﺖ ﺑﻪ ان دﺳﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ داد ﻃﻮري ﻛﻪ ﻟﻲ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻫﺪﻓﻲ را دﻧﺒـﺎل ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ ‪.‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎن ﺷﻴﺘﺎن ﻋﻘﺎب اش ﺑﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﻫﺎي ﻫﻮاﻳﻲ دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬﺷﺖ ‪ ،‬و ﻳﻚ ﺳﺎﻋﺖ دﻳﮕﺮ ‪ .‬ﻟﻲ ﺳﻴﮕﺎر ﺧﺎﻣﻮش را ﺟﻮﻳﺪ و از ﻓﻼﺳﻚ ﻓﻠﺰي ﻗﻬـﻮه‬

‫اي ﺳﺮد رﻳﺨﺖ و ﻣﺰﻣﺰه ﻛﺮد ‪ .‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ در اﺳﻤﺎن ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﺎن ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺮ رﻓﺖ و ﻟـﻲ ﺳـﺎﻳﻪ ﻫـﺎي‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﻏﺮوب را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﺣﻞ ‪ ،‬ﺧﻠﻴﺞ و ﻛﻮﻫﭙﺎﻳﻪ ﻫﺎ را در ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ ‪ ،‬ﺣﺎل اﻧﻜﻪ ﺑﺎﻟﻦ و ﻧﻮك ﻛﻮه ﻫـﺎ‬

‫ﻫﻨﻮز زﻳﺮ ﻧﻮر ﻃﻼﻳﻲ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫و ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﺎن ﻧﻘﻄﻪ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ ﻛﺸﺘﻲ ﻫﺎي ﻫﻮاﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ زﺣﻤـﺖ ﻣـﻲ ﺷـﺪ در ﻧـﻮر دﻳـﺪ ‪،‬‬

‫ﺑﺰرﮔﺘﺮ و ﻣﺸﺨﺺ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ .‬ﺣﺎﻻ از ﺑﺎﻟﻦ دﻳﮕﺮ رد ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻠﺢ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑـﻪ‬

‫ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ .‬از ﻣﻴﺎن ﺳﻜﻮت‬ ‫راﺣﺘﻲ آﻧﻬﺎ را دﻳﺪ ‪ :‬ﭼﻬﺎر ﺗﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ در ﺧﻄﻲ در ﻛﻨﺎر ﻫﻢ ﭘﺮواز‬

‫ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻠﻴﺞ ﺻﺪاي ﻣﻮﺗﻮر آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻴﺮﺳﻴﺪ ‪ ،‬ﺿﻌﻴﻒ اﻣﺎ واﺿﺢ ‪ ،‬ﺻﺪاﻳﻲ ﻣﺪاوم ﻣﺜﻞ وزوز ﭘﺸﻪ‬

‫‪.‬‬

‫وﻗﺘﻲ ﻫﻨﻮز ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ اي ﺗﺎ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺗﭙﻪ ﻫﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺘﻨﺪ ‪ ،‬ﻟﻲ ﭼﻴـﺰ ﺟﺪﻳـﺪ را در آﺳـﻤﺎن‬

‫وﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻛﺸﺘﻲ ﻫﺎي ﻫﻮاﻳﻲ دﻳﺪ ‪ .‬اﺑﺮﻫﺎ ﻣﺘﺮاﻛﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﺻﺪاي ﺗﻨﺪر از ﻓﺎﺻﻠﻪ اي ﺑﺴﻴﺎر دور‬

‫‪418‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪419‬‬

‫ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﻲ رﺳﻴﺪ ‪ .‬ﭼﻄﻮر ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ؟ اﮔﺮ ﺗﻮﻓﺎن ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﻓﺮود ﻣـﻲ آﻣﺪﻧـﺪ‬

‫ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﭘﺮده اي ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﺒﺰ ﺗﻴﺮه از ﺑﺎران ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪ و از اﺑﺮﻫﺎ آوﻳﺨـﺖ و ﮔـﻮﻳﻲ ﺗﻮﻓـﺎن ﻛـﺸﺘﻲ‬

‫ﻫﺎي ﻫﻮاﻳﻲ را دﻧﺒﺎل ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﻛﻪ اﻧﻬﺎ ﺑﺎﻟﻦ ﻟﻲ را دﻧﺒﺎل ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎران ﻫﻤﻪ‬

‫ﺟﺎ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ ‪ ،‬ﺻﺎﻋﻘﻪ اي ﺑﺰرگ از ﺑﻴﻦ اﺑﺮﻫﺎ درﺧﺸﻴﺪ و ﭼﻨـﺪﻳﻦ ﺛﺎﻧﻴـﻪ ﺑﻌـﺪ‬

‫ﺻﺪاي ﻏﺮش رﻋﺪ ﭼﻨﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﻪ ي ﺑﺎﻟﻦ ﻟﻲ را ﺑﺮزاﻧﺪ و ﺻﺪاي آن ﺗﺎ ﻣـﺪﺗﻲ در ﻛـﻮه‬

‫ﻫﺎ ﻃﻨﻴﻦ اﻧﺪاز ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺻﺎﻋﻘﻪ دﻳﮕﺮي زد و اﻳﻨﺒﺎر ﭼﻨﮕﺎل آن ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎً ﺑﻪ ﻳﻜﻲ از ﻛﺸﺘﻲ ﻫﺎي ﻫﻮاﻳﻲ اﺻﺎﺑﺖ ﻛـﺮد ‪.‬‬

‫در ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﮔﺎز ﺷﻌﻠﻪ ور ﺷﺪ ‪ .‬ﮔﻠﻲ درﺧﺸﺎن از ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎي آﺗﺶ در ﺑﺮاﺑﺮاﺑﺮﻫﺎي ﺗﻴـﺮه ﺷـﻜﻔﺖ و‬

‫ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ آرام ﺳﻘﻮط ﻛﺮد ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﭼﺮاغ ﺧﻄﺮروﺷﻦ ﺷﺪ و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻫﻨـﻮز ﻣـﺸﺘﻌﻞ ﺑـﻮد در‬

‫آب اﻓﺘﺎد ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﻧﻔﺲ اش را ﻛﻪ ﺣﺒﺲ ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﻴﺮون داد ‪ .‬ﮔﺮوﻣﻦ ﻛﻨﺎر او اﻳﺴﺘﺎده ﺑﻮد ‪ ،‬ﻳﻚ دﺳـﺘﺶ ﺑـﻪ‬

‫ﺣﻠﻘﻪ ي ﺗﻌﺎدل ﺑﻮد و ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻋﻤﻴﻖ درﭼﻬﺮه اش دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺗﻮ آن ﺗﻮﻓﺎن را آوردي ؟ "‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد ‪.‬‬

‫‪419‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪420‬‬

‫آﺳﻤﺎن ﺣﺎﻻ ﺑﻪ رﻧﮓ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺒﺮ در آﻣﺪه ﺑﻮد ؛ ﻧﻮارﻫﺎﻳﻲ ﻃﻼﻳﻲ ﺑﺎ ﺗﻜـﻪ ﻫـﺎ و راﻫﻬـﺎي ﻗﻬـﻮه اي‬

‫ﺳﻮﺧﺘﻪ و ﺳﻴﺎه ‪ ،‬و اﻳﻦ ﻃﺮح ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻋﻮض ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ ،‬ﭼﻮن رﻧﮓ ﻃﻼﻳﻲ زود ﻛﻢ رﻧﮓ و در ﺳـﻴﺎه‬

‫و ﻗﻬﻮه اي ﮔﻢ ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ .‬درﻳﺎي زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺸﺎن ﺗﺮﻛﻴﺒﻲ از آب ﺳﻴﺎه و ﻛﻒ ﻫﺎي ﺗﺎﺑﻨـﺪه ﺑـﻮد و آﺧـﺮﻳﻦ‬

‫ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎي ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ ﺳﻮزان در ﺣﻴﻦ ﻏﺮق ﺷﺪن ﺧﺎﻣﻮش و ﻫﻴﭻ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺳﻪ ﻛﺸﺘﻲ دﻳﮕﺮﻫﻨﻮز درﺣﺎل ﭘﺮواز ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬زﻳﺮ ﺿﺮﺑﺎت رﻋﺪ و ﺑﺮق ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺮ ﺧـﻮد ﻣـﻲ‬

‫ﻣﻲ ﺷـﺪ ﻟـﻲ ﻧﮕـﺮان‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ ‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺻﺎﻋﻘﻪ ﻫﺎ اﻃﺮاف آﻧﻬﺎ ﺑﻮد و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺗﻮﻓﺎن ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ‬

‫ﮔﺎز ﺑﺎﻟﻦ ﺧﻮد ﺷﺪ ‪ .‬ﻳﻚ ﺻﺎﻋﻘﻪ ﻛﺎﻓﻲ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺤﻔﻈﻪ ي ﮔﺎز ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷـﻮد و اﻧﻬـﺎ ﺑـﻪ زﻣـﻴﻦ ﺳـﻘﻮط‬

‫ﻛﻨﻨﺪ ‪ ،‬و ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ﺷﻤﻦ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺗﻮﻓﺎن را ﻛﻨﺘﺮل ﻛﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻧﻴﻔﺘﺪ ‪.‬‬

‫ﺷﻤﻦ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻳﻤﺎن دارم آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ‪" .‬‬

‫ﮔﻮﺷﻪ ﺳﺒﺪ ﻧﺸﺴﺖ و ﺷﻴﺘﺎن اش روي ﺣﻠﻘﻪ ي ﺗﻌﺎدل ﻛـﺰ ﻛـﺮد ‪ ،‬ﭘﻨﺠـﻪ ﻫـﺎﻳﺶ را ﻣﺤﻜـﻢ ﺑـﻪ‬

‫روﻛﺶ ﭼﺮﻣﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﺣﺎﻻ ﺑﺎد آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﻲ راﻧﺪ و ﺷﻜﻞ ﻛﻴﺴﻪ ي ﮔﺎز را ﻋﻮض ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﻃﻨـﺎب ﻫـﺎ ﻛـﺸﻴﺪه‬

‫ﻣﻲ ﺷﺪ و ﻗﮋﻗﮋ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﻟﻲ از ﭘﺎره ﺷﺪن ﻳﺎ دررﻓﺘﻦ اﻧﻬﺎ ﻧﻤـﻲ ﺗﺮﺳـﻴﺪ ‪ .‬ﭼﻨـﺪ ﻛﻴـﺴﻪ ي ﺷـﻦ‬

‫دﻳﮕﺮ ﺧﺎﻟﻲ ﻛﺮد و ﺑﺎدﻗﺖ ﺑﻪ ارﺗﻔﺎع ﺳﻨﺞ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ‪ .‬در ﺗﻮﻓﺎن وﻗﺘـﻲ ﻓـﺸﺎر ﻫـﻮا ﭘـﺎﻳﻴﻦ ﻣـﻲ رﻓـﺖ‬

‫ﻣﺤﺎﺳﺒﺎت و ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻫﺎي ﺑﺎﻟﻦ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﻌﺎدل ﭘﻴﺪا ﻣﻲ ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻣﻬﺎرت ﻫﻮاﻧﻮرد ﺑﺴﺘﮕﻲ داﺷﺖ‬

‫‪420‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪421‬‬

‫‪ .‬ﻟﻲ ﺗﻤﺎم ﺗﺠﻬﻴﺰات را ﻛﻨﺘﺮل ﻛﺮد ‪ ،‬آﻧﻬﺎ را ﺑﺮرﺳﻲ ﻣﺠﺪد و اﺧﺮﻳﻦ ﻛﻴﺴﻪ ي ﺷـﻦ را ﺧـﺎﻟﻲ ﻛـﺮد ‪.‬‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻨﺘﺮﻟﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻦ داﺷﺖ درﻳﭽﻪ ي ﮔﺎز ﺑﻮد ‪ .‬او ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ ﺑـﺎﻻﺗﺮ ﺑـﺮود ؛ ﻓﻘـﻂ ﻣـﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮود ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﺟﺪﻳﺖ ﺑﻪ ﻫﻮاي ﺗﻮﻓﺎﻧﻲ ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﻴﻜﻞ ﻣﺎت ﺗﭙﻪ ﻫﺎ را دﻳﺪ ‪ ،‬ﻛﻪ ﻗـﺎﻣﺘﻲ در آن‬

‫ﻫﻮاي ﺗﻴﺮه و ﺗﺎر داﺷﺘﻨﺪ ‪ .‬از زﻳﺮ ﺻﺪاي ﻏﺮﺷﻲ آﻣﺪ ‪ ،‬ﺻﺪاي ﻓﺸﺎر و ﻫﺠﻮم ‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣـﻮج ﺑـﺎ‬

‫ﺳﺎﺣﻠﻲ ﺳﻨﮕﻲ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻴﺪاﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﺻﺪاي وزش ﺷﺪﻳﺪ ﺑـﺎد در ﻣﻴـﺎن ﺑـﺮگ درﺧﺘـﺎن اﺳـﺖ ‪ .‬ﺣـﺎﻻ‬

‫داﺷﺘﻨﺪ ﺳﺮﻳﻊ ﺗﺮ از آن ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﻗﺒﻞ از ﻓﺮود ﻧﺒﺎﻳﺪ زﻳﺎد در آن ﺣﺎﻟـﺖ ﻣـﻲ ﻣﺎﻧﺪﻧـﺪ ‪ .‬ﻟـﻲ ﺧﻮﻧـﺴﺮد ﺗـﺮ از آن ﺑـﻮد ﻛـﻪ از ﺗﻘـﺪﻳﺮ‬

‫ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬اﻣﻴﺪي داﺷﺖ ‪ ،‬ﭼﺮا ﻛﻪ ﺗﻮﻓﺎن داﺷﺖ آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻲ ﺑﺮد و ﻣﻤﻜﻦ ﺑـﻮد آﻧﻬـﺎ را‬

‫ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﻜﻮﺑﺪ ‪ .‬ﻫﺴﺘﺮ را ﺑﻐﻞ ﻛﺮد و او را ﺑﻪ ﺳﻴﻨﻪ اش ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ ودﻛﻤﻪ ﻫﺎي ﻛـﺖ ﻟﺒـﺎس ﻛﺮﺑﺎﺳـﻲ‬

‫اش را ﺑﺴﺖ ﺗﺎ او در اﻣﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ ‪ .‬ﮔﺮوﻣﻦ ﺳﺎﻛﺖ و ﻣﺤﻜﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ؛ ﺷﻴﺘﺎن اش ﻣﺤﻜـﻢ ﻟﺒـﻪ ي‬

‫ﺳﺒﺪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﭘﺮﻫﺎﻳﺶ در ﺑﺎد ﺳﻴﺦ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﻓﺮﻳﺎد زد ‪ " :‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻓﺮود ﺑﻴﺎﻳﻢ ‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﮔﺮوﻣﻦ ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳـﺖ ﺑﺎﻳـﺴﺘﻴﺪ و اﻣـﺎده ي ﭘـﺮش‬

‫ﺑﺎﺷﻴﺪ ‪ .‬ﺣﻠﻘﻪ را ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ و وﻗﺘﻲ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﻴﺮون ﺑﭙﺮﻳﺪ ‪.‬‬

‫‪421‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪422‬‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ اﻃﺎﻋﺖ ﻛﺮد ‪ .‬ﻟﻲ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺧﻴﺮه ﺷﺪ ‪ ،‬ﺟﻠﻮ ‪ ،‬ﭘﺎﻳﻴﻦ ‪ ،‬ﺟﻠﻮ ‪ ،‬ﻣﺪام ﻧﮕﺎه ﻣـﻲ ﻛـﺮد و ﻗﻄـﺮه‬

‫ﻫﺎي ﺑﺎران را ﺑﺎ ﭘﻠﻚ زدن از ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻢ اش ﻣﻲ راﻧﺪ ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﺎد و ﺑﻮران ﻗﻄﺮات درﺷـﺖ ﺑـﺎران را‬

‫ﻣﺜﻞ ﺳﻨﮕﺮﻳﺰه ﺑﺮ اﻧﻬﺎ ﻣﻲ ﺑﺎرﻳﺪ ‪ ،‬و ﺻﺪاي ﺧﻮردن آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻛﻴﺴﻪ ﮔﺎز ﺑﻪ ﻧﺎﻟﻪ ي ﺑﺎد و ﺻﺪاي ﺣﺮﻛـﺖ‬

‫ﺑﺮگ ﻫﺎ در زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺸﺎن اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﻃﻮري ﻛﻪ ﻟﻲ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺻﺪاي ﻏﺮش رﻋﺪ را ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ ‪.‬‬

‫ﻓﺮﻳﺎد زد ‪ " :‬ﺑﻔﺮﻣﺎ آﻗﺎي ﮔﺮوﻣﻦ ! ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻪ ﺗﻮﻓﺎﻧﻲ ﺑﻬﺮاه اﻧﺪاﺧﺘﻲ ‪" .‬‬

‫دﺳﺘﻪ ي ﺷﻴﺮ ﮔﺎز را ﻛﺸﻴﺪ و آن را ﺑﺎز ﻛﺮد ‪ .‬درﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﮔﺎز از ﺑﺎﻻي ﻛﻴﺴﻪ ﺧﺎرج و ﺑﻪ ﺷـﻜﻞ‬

‫ﻣـﻲ ﺷـﺪ وﭼﻴـﺰي‬ ‫ﻧﺎﻣﺮﻳﻲ در آﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻي ﺑﺎﻟﻦ ﭘﺨﺶ ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ ،‬ﻗﺴﻤﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻛﻴـﺴﻪ ﺟﻤـﻊ‬

‫ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﻴﺴﻪ ي ﮔﺎز ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻛﺮه اي ﻛﺞ و ﻣﻌﻮج ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﺳﺒﺪ ﭼﻨﺎن ﺑﺎ ﺷﺪت ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻮ و آﻧﺴﻮ ﻣﻲ رﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻣﻲ ﺷﺪ ﮔﻔـﺖ دارد ﭘـﺎﻳﻴﻦ ﻣـﻲ‬

‫روﻧﺪ و ﺑﺎد ﭼﻨﺎن ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ وﺳﺮﻛﺶ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷـﻮﻧﺪ آﻧﻬـﺎ را‬

‫ﺗﺎ ﻣﺴﻴﺮي ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺒﺮد ؛ اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ﻳﻜـﻲ دو دﻗﻴﻘـﻪ ﻟـﻲ ﺻـﺪاي ﺑﺮﺧـﻮردي را ﺣـﺲ ﻛـﺮد‬

‫وﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﭼﻨﮕﻚ ﻟﻨﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪ اي ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮده اﺳﺖ ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺑﺮﺧﻮرد ﮔـﺬرا ﺑـﻮد ‪،‬ﺑﻨـﺎﺑﺮاﻳﻦ‬

‫ﺷﺎﺧﻪ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد ﭼﻘﺪر ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﺰدﻳﻚ ﺷﺪه اﻧﺪ ‪.‬‬

‫ﻓﺮﻳﺎد زد ‪ " :‬ﭘﺎﻧﺰده ﻣﺘﺮ ﺑﺎﻻي درﺧﺖ ﻫﺎ ‪" ...‬‬

‫ﺷﻤﻦ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﺳﺮي ﺗﻜﺎن داد ‪.‬‬

‫‪422‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪423‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﺑﺮﺧﻮردي دﻳﮕﺮ آﻣﺪ ‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﺷﺪﻳﺪ ﺗﺮ ‪ ،‬و دوﻣﺮد ﺑﺎ ﺿﺮب ﺑﻪ ﻛﻨﺎره ي ﺳﺒﺪ ﺧﻮردﻧـﺪ‬

‫‪ .‬ﻟﻲ ﻋﺎدت داﺷﺖ و زود ﺗﻌﺎدل ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﻛﺮد ‪ ،‬وﻟﻲ ﺑﺮﺧﻮرد ﮔـﺮوﻣﻦ را ﻏـﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﻛـﺮد ‪ .‬اﻣـﺎ او‬

‫ﺣﻠﻘﻪ ي ﺗﻌﺎدل را رﻫﺎ ﻧﻜﺮد و ﻟﻲ دﻳﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﻣﺎﻧﺪه و اﻣﺎده ي ﭘﺮﻳﺪن اﺳﺖ ‪.‬‬

‫ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻌﺪ ﺷﺪﻳﺪﺗﺮﻳﻦ ﺿﺮﺑﻪ وارد ﺷﺪ ﭼﻮن ﭼﻨﮕﻚ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪ اي ﻣﺤﻜﻢ ﮔﻴﺮ ﻛﺮد ‪ .‬ﺗﻜـﺎﻧﻲ‬

‫ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﺧﻮرد و ﺑﺎ ﻧﻮك درﺧﺘﺎن ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮد و در ﻣﻴﻦ ﺷﻼق ﺑـﺮگ ﻫـﺎي ﺧـﻴﺲ و ﺷـﺎﺧﻪ ﻫـﺎي‬

‫ﻛﻮﭼﻚ و ﺟﻴﺮ ﺟﻴﺮ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎي ﺑﺰرگ ﺗﺮ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﺻﺪا زد ‪ " :‬دﻛﺘﺮ ﮔﺮوﻣﻦ ‪ ،‬ﺧﻮﺑﻲ ؟ " ﭼﻮن ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﺟﺎﻳﻲ را دﻳﺪ ‪.‬‬

‫" ﺧﻮﺑﻢ آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ‪" .‬‬

‫" ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻤﺎﻧﻲ ﺗﺎ اوﺿﺎع را دﻗﻴﻖ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ‪ " .‬ﭼﻮن داﺷﺘﻨﺪ ﺑـﻪ ﺷـﺪت‬

‫در ﺑﺎد ﺗﻜﺎن ﻣﻲ ﺧﻮردﻧﺪ و اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛﺮد ﺳﺒﺪ دارد ﺧﻼف ﺟﻬﺖ ﭼﻴﺰي ﻛﻪ اﻧﻬﺎ را ﻧﮕـﻪ داﺷـﺘﻪ‬

‫ﺑﻮد ﺣﺮﻛﺖ ﻫﺎﻳﻲ ﺟﺰﻳﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ‪ .‬ﻛﻴﺴﻪ ي ﮔﺎز ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎً ﺧﺎﻟﻲ ﺷﺪه ﺑـﻮد ﻫﻨـﻮز آﻧﻬـﺎ را ﺑـﻪ‬

‫ﮔﻮﺷﻪ و ﻛﻨﺎر ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬ﭼﻮن ﺣﺎﻻ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺑﺎدﺑﺎن ﻋﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬ﻟﻲ ﺧﻮاﺳﺖ آﻧـﺮا ﺑﺒـﺮد و از‬

‫ﺳﺒﺪ ﺟﺪا ﻛﻨﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺑﺎ ﺑﺎد ﻧﻤﻴﺮﻓﺖ روي دﺧﺖ ﻫﺎ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ و ﺟﺎي آن ﻫﺎ را ﺑﻪ دﺷﻤﻦ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ‬

‫داد ؛ اﮔﺮﻣﻴﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ان را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻜﺸﻨﺪ ‪.‬‬

‫‪423‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪424‬‬

‫ﺻﺎﻋﻘﻪ اي دﻳﮕﺮ زد و ﺛﺎﻧﻴﻪ اي ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻏﺮش رﻋﺪ آﻣﺪ ‪ .‬ﺗﻮﻓﺎن ﺗﻘﺮﻳﺒـﺎً ﺑـﺎﻻي ﺳﺮﺷـﺎن ﺑـﻮد ‪.‬‬

‫ﺑﺮق ﺧﻴﺮه ﻛﻨﻨﺪه ﺗﻨﻪ ي ﻳﻚ درﺧﺖ ﺑﻠﻮط را ﺑﻪ ﻟﻲ ﻧﺸﺎن داد ‪ ،‬ﺑﺎ زﺧﻤـﻲ ﺑـﺰرگ و ﺳـﻔﻴﺪ روي آن‬

‫ﻛﻪ ﺟﺎي ﻛﻨﺪه ﺷﺪن ﺷﺎﺧﻪ اي ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﻛﺎﻣﻼً ﻛﻨﺪه ﻧﺸﺪه ﺑﻮد ‪ ،‬ﭼﻮن ﺳﺒﺪ روي ﻗﺴﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﻮز ﺑﻪ‬

‫" ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻃﻨـﺎﺑﻲ ﺑـﻪ ﺑﻴـﺮون ﺑﻴﺎﻧـﺪازم ﺗـﺎ‬ ‫درﺧﺖ وﺻﻞ ﺑﻮد ﻗﺮار داﺷﺖ ‪ .‬ﻟﻲ ﻓﺮﻳﺎد زد ‪:‬‬

‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮوﻳﻢ ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﭘﺎﻳﻤﺎن ﺑﻪ زﻣﻴﻦ رﺳﻴﺪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻧﻘﺸﻪ ي ﺑﻌﺪي را ﺑﺮﻳﺰﻳﻢ ‪" .‬‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻣﻦ دﻧﺒﺎل ات ﻣﻲ آﻳﻢ ‪ .‬اﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ‪ .‬ﺷﻴﺘﺎن ام ﻣـﻲ ﮔﻮﻳـﺪ زﻣـﻴﻦ دوازده‬

‫ﻣﺘﺮ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺮ اﺳﺖ ‪" .‬‬

‫و وﻗﺘﻲ ﺷﻴﺘﺎن ﻋﻘﺎب دوﺑﺎره روي ﻟﺒﻪ ﺳﺒﺪ ﻧﺸﺴﺖ ﻟﻲ از ﻗﺪرت ﺑﺎل ﻫﺎي او ﺣﻴﺮت ﻛﺮد ‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺗﺎ آن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮود ؟ " اﻣﺎ ﺑﻌﺪ اﻳـﻦ ﻓﻜـﺮ را از ﺳـﺮ ﺑﻴـﺮون‬

‫ﻛﺮد و ﻃﻨﺎب را ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺴﺖ ‪ ،‬اول ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪ ي ﺗﻌﺎدل ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺷﺎﺧﻪ ‪ ،‬ﺗﺎ ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﺳﺒﺪ اﻓﺘﺎد زﻳـﺎد‬

‫دور ﻧﻴﻔﺘﺪ ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﺴﺘﺮ ﻛﻪ در ﺳﻴﻨﻪ ﻛﺖ او ﺑﻮد ﺑﻘﻴﻪ ي ﻃﻨﺎب را ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ و ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺖ ﺗـﺎ ﺑـﺎﻻﺧﺮه‬

‫ﺳﻔﺘﻲ زﻣﻴﻦ را زﻳﺮ ﭘﺎي ﺧﻮد ﺣﺲ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫‪424‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪425‬‬

‫ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎي دور ﺗﻨﻪ ي درﺧﺖ ﺿﺨﻴﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ ،‬درﺧﺖ ﺑﺰرﮔـﻲ ﺑـﻮد ‪ ،‬ﺑﻠـﻮﻃﻲ ﺗﻨﻮﻣﻨـﺪ ‪ ،‬وﻟـﻲ در‬

‫ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﻃﻨﺎب را ﺗﻜﺎن ﻣﻲ داد ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﺮوﻣﻦ ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧـﺪ ﭘـﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﺎﻳـﺪ از درﺧـﺖ‬

‫ﺗﺸﻜﺮ ﻛﺮد ‪.‬‬

‫اﻧﮕﺎر در آن ﻏﻮﻏﺎ ﺻﺪاي دﻳﮕﺮي ﻫﻢ آﻣﺪ ‪ .‬ﺑﺎ دﻗﺖ ﮔﻮش داد ‪ .‬ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﻣﻮﺗﻮر ﻛﺸﺘﻲ ﻫـﻮاﻳﻲ ﺑـﻮد ‪،‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻳﻜﻲ ‪ ،‬و از ﺑﺎﻻ ﻣﻲ آﻣﺪ ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ از ﭼﻪ ارﺗﻔﺎﻋﻲ ‪ ،‬ﻳﺎ از ﻛﺪام ﺳﻤﺖ ؛ اﻣﺎ ﺻﺪا‬

‫ﻳﻜﻲ دو دﻗﻴﻘﻪ آﻣﺪ و ﺑﻌﺪ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﺷﻤﻦ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ رﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺻﺪا را ﺷﻨﻴﺪي ؟ "‬

‫" ﺑﻠﻪ ‪ ،‬ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ ﺑﺎﻻﺗﺮ رﻓﺖ ‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﻛﻮه ﻫﺎ ‪ .‬ﺑﺮاي ﻓﺮود ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ آﻣﻴﺰﺗﺎن ﺗﺒﺮﻳﻚ ﻣـﻲ ﮔـﻮﻳﻢ ‪،‬‬

‫آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ‪" .‬‬

‫ﻫﻨﻮز ﻛﺎرﻣﺎن ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪه ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﻗﺒﻞ از روﺷﻦ ﺷﺪن ﻫـﻮا آن ﻛﻴـﺴﻪ ﻫـﺎي ﮔـﺎز را ﭘـﺎﻳﻴﻦ‬

‫ﺑﻜﺸﻴﻢ و در ﺳﺒﺪ ﺑﮕﺬارم ‪ ،‬و ﮔﺮﻧﻪ از ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﻫﺎ دورﺗﺮ ﺟﺎي ﻣﺎ را ﻟﻮ ﻣﻲ دﻫﺪ ‪ .‬ﺑـﺮاي ﻛـﺎر دﺳـﺘﻲ‬

‫ﺣﺎﺿﺮي ‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﮔﺮوﻣﻦ ؟ "‬

‫" ﺑﮕﻮ ﭼﻜﺎر ﻛﻨﻢ ‪" .‬‬

‫‪425‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪426‬‬

‫" ﺑﺴﻴﺎر ﺧﺐ ‪ .‬دوﺑﺎره از ﻃﻨﺎب ﺑﺎﻻ ﻣﻲ روم و ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ از ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ ﻓﺮﺳﺘﻢ ‪ .‬ﻳﻜﻲ از آﻧﻬـﺎ ﻳـﻚ‬

‫ﭼﺎدر اﺳﺖ ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮل ﭘﺎﻳﻴﻦ آوردن و ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮدن ﺑﺎﻟﻦ ﻫﺴﺘﻢ ‪ ،‬ﺗﻮ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﭼﺎدر را ﺑﺮ‬

‫ﭘﺎ ﻛﻨﻲ ‪" .‬‬

‫ﻣﺪﺗﻲ ﻛﺎر ﻛﺮدﻧﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺷﺎﺧﻪ اي ﻛﻪ ﺳﺒﺪ را ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﻜـﺴﺖ و ﻟـﻲ را ﺑـﺎ ﺧـﻮد ﺑـﻪ‬

‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬اﻣﺎ زﻳﺎد ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﺮﻓﺖ ﭼﻮن ﻛﻴﺴﻪ ي ﮔﺎز ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﻧﻮك درﺧﺘﺎن ﮔﻴﺮ ﻛﺮده ﺑﻮد و ﺳﺒﺪ‬

‫را ﻣﻌﻠﻖ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ‪.‬‬

‫ﺑﺎد ﻫﻨﻮز ﻧﻮك درﺧﺘﺎن را ﺧﻢ و راﺳﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ ،‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﺎرش ﺗﻤﺎم ﺷـﺪ ﺑـﺎران ﺷـﺪﻳﺪ ﻫـﻢ‬

‫ﻣﻼﻳﻢ ﺗﺮ ﺷﺪ ‪ .‬ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺖ و دﻳﺪ ﻛﻪ ﺷﻤﻦ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﺎدر را ﺑﺮ ﭘﺎ ﻛﺮده ﺑﻠﻜﻪ آﺗﺸﻲ ﻫﻢ ﺑﺮ ﭘﺎ ﻛـﺮده و‬

‫ﻗﻬﻮه دم ﻛﺮده اﺳﺖ ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﻛﻪ ﺧﻴﺲ آب ﺑﻮد ﮔﻔﺖ ‪ " :‬اﻳﻦ ﻫﺎ را ﻫﻢ ﺑﺎ ﺟﺎدو درﺳﺖ ﻛﺮده اي ؟ " و رﻓـﺖ ﺗـﻮي ﭼـﺎدر‬

‫وﻟﻮ ﺷﺪ و ﻟﻴﻮاﻧﻲ را ﻛﻪ ﮔﺮوﻣﻦ ﺑﻪ او داد ﮔﺮﻓﺖ ‪.‬‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻧﻪ ‪ ،‬ﺑﺮاي اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ از ﭘﻴﺸﺎﻫﻨﮓ ﻫﺎ ﺗﺸﻜﺮ ﻛﻨـﻲ ‪ .‬در دﻧﻴـﺎي ﺷـﻤﺎ ﭘﻴـﺸﺎﻫﻨﮓ‬

‫ﻫﺴﺖ ؟ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰ ﺑﺮاي ﺑﺮ ﭘﺎ ﻛﺮدن آﺗﺶ داﺷﺘﻦ ﻛﺒﺮﻳﺖ ﺧﺸﻚ اﺳـﺖ ‪ .‬ﻫـﻴﭻ وﻗـﺖ ﺑـﺪون آن‬

‫ﺳﻔﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ‪ .‬اﻳﻦ اردوﮔﺎه ﺑﺪﺗﺮ از اﻳﻨﻬﻢ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﻮد ﺑﺎﺷﺪ ‪ ،‬آﻗﺎي اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ‪" .‬‬

‫" دوﺑﺎره ﺻﺪاي ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ را ﺷﻨﻴﺪي ؟ "‬

‫‪426‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪427‬‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ دﺳﺖ اش را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ ‪ .‬ﻟﻲ ﮔﻮش داد و دوﺑﺎره ﺻﺪاي ﻣﻮﺗﻮر آﻧﻬﺎ را ﺷـﻨﻴﺪ ‪ ،‬ﻛـﻪ ﺣـﺎﻻ‬

‫ﻛﻤﻲ ﻣﻼﻳﻢ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺻﺪا را ﻣﻲ ﺷﺪ واﺿﺢ ﺗﺮ ﺷﻨﻴﺪ ‪.‬‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺗﺎ ﺣﺎﻻ دو ﺑﺎر از اﻳﻨﺠﺎ رد ﺷﺪه اﻧﺪ ‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﻨﺪ ﻛﺠﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻲ داﻧﻨﺪ در‬

‫ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻮاﻟﻲ ﻫﺴﺘﻴﻢ ‪" .‬‬

‫ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﺑﻌﺪ از ﺳﻤﺘﻲ ﻛﻪ ﻛﺸﺖ ﻫﻮاﻳﻲ ﭘﺮواز ﻛﺮده ﺑﻮد ﻧﻮري ﻟﺮزان آﻣﺪ ‪ .‬از ﺻـﺎﻋﻘﻪ ﺿـﻌﻴﻒ‬

‫ﺗﺮ ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﭘﺎﻳﺪار ﺗﺮ داﺷﺖ و ﻟﻲ ﺣﺪس زد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻌﻠﻪ ي آﺗﺶ ﺑﺎﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ آﺗﺶ را ﺧﺎﻣﻮش ﻛﻨﻴﻢ ‪ ،‬دﻛﺘﺮ ﮔـﺮوﻣﻦ ‪ .‬از اﻳـﻦ ﺑﺎﻳـﺖ ﻣﺘﺎﺳـﻔﻢ ‪ .‬ﭘﻮﺷـﺶ‬

‫درﺧﺘﺎن ﺑﺎﻻي ﺳﺮﻣﺎن اﻧﺒﻮه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻳﺪ ‪،‬اﻣﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬اﻟﻦ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺨـﻮاﺑﻢ ‪ ،‬ﺧـﻴﺲ ﻳـﺎ‬

‫ﺧﺸﻚ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ‪" .‬‬

‫ﺷﻤﻦ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﺸﻚ ﻣﻲ ﺷﻮي ‪" .‬‬

‫ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﺧﺎك ﺧﻴﺲ ﺑﺮداﺷﺖ و ان را روﺋﻲ آﺗﺶ رﻳﺨﺖ ‪ ،‬ﻟﻲ در ﭼﺎدر ﻛﻮﭼـﻚ ﻏﻠﺘـﻲ زد و‬

‫ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﺴﺖ ‪.‬‬

‫*‬

‫ﺧﻮاب ﻫﺎﻳﻲ ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﺮﻳﺐ دﻳﺪ ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد ﺑﻴﺪار ﺷﺪه و ﺷﻤﻦ را دﻳـﺪه ﻛـﻪ ﭼﻬـﺎر‬

‫زاﻧﻮدر ﻣﻴﺎن ﺣﻠﻘﻪ اي از آﺗﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎي آﺗﺶ ﺑﺪن او را ﺳﻮزاﻧﺪﻧﺪ و ﺗﻨﻬﺎ اﺳﻜﻠﺘﻲ ﺳـﻔﻴﺪ‬

‫‪427‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪428‬‬

‫ﺑﺮ ﺗﻠﻲ از ﺧﺎﻛﺴﺖ درﺧﺸﺎن ﺑﺮ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ ‪ .‬ﻟﻲ ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻲ دﻧﺒﺎل ﻫﺴﺘﺮ ﮔﺸﺖ و او را ﺧﻔﺘﻪ دﻳـﺪ ‪ ،‬ﻛـﻪ‬

‫اﻳﻦ اﺗﻔﺎق ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲ اﻓﺘﺎد ‪ ،‬ﭼﻮن وﻗﺘﻲ او ﺑﻴﺪار ﺑﻮد ‪ ،‬ﻫﺴﺘﺮ ﻫﻢ ﺑﻴﺪار ﺑﻮد ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ وﻗﺘـﻲ ﺷـﻴﺘﺎن‬

‫ﻛﻢ ﺣﺮف و ﺗﻨﺪ زﺑﺎﻧﺎش را ﭼﻨﺎن آرام و ﺑﻲ دﻓﺎع در ﺧﻮاب دﻳﺪ ‪ ،‬از ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮدن آن ﺣﺎﻟـﺖ ﻣﺘﺤﻴـﺮ‬

‫ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﻌﺬب ﻛﻨﺎر او دراز ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬در ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺑﻮد ‪ ،‬اﻣﺎ واﻗﻌﺎً ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد و ﺧﻮاب دﻳﺪ‬

‫ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﺪﺗﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻴﺪار ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ ‪.‬‬

‫ﺧﻮاب دﻳﮕﺮي ﻫﻢ ﺑﺎ ﺣﻀﻮرﮔﺮوﻣﻦ دﻳﺪ ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ﻣﻲ آﻣﺪ ﺷﻤﻦ زﻧﮕﻮﻟـﻪ اي ﭘـﺮ دارد را ﺗﻜـﺎن‬

‫ﻣﻲ دﻫﺪ و ﺑﻪ ﭼﻴﺰي دﺳﺘﻮر ﻣﻲ دﻫﺪ از او اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﺪ ‪ .‬آن ﭼﻴﺰ در ﻛﻤﺎل ﺣﻴـﺮت و وﺣـﺸﺖ ﻟـﻲ‬

‫ﻳﻚ ﺷﺒﺢ ﺑﻮد ‪ ،‬از ﻫﻤﺎن ﻫﺎ ﻛﻪ از ﺑﺎﻟﻦ دﻳﺪه ﺑﻮد ‪ .‬ﻗﺪ ﺑﻠﻨـﺪ و ﺗﻘﺮﻳﺒـﺎً ﻧـﺎﻣﺮﻳﻲ ﺑـﻮد و در ﻟـﻲ ﭼﻨـﺎن‬

‫ﺣﺎﻟﺖ اﻧﺰﺟﺎري ﺑﺮ اﻧﮕﻴﺨﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ وﺣﺸﺖ از ﺧﻮاب ﭘﺮﻳﺪ ‪ .‬اﻣﺎ ﮔﺮوﻣﻦ ﺑﺪون وﺣﺸﺖ ﺷﺒﺢ را ﻛﻨﺘـﺮل‬

‫ﻣﻲ ﻛﺮد و آﺳﻴﺒﻲ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﺮﺳﻴﺪ ﭼﻮن آن ﭼﻴﺰ ﻛﺎﻣﻼً ﮔﻮش ﺑﻪ ﺣﺮف او ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﻣﺜﻞ ﺣﺒﺎب‬

‫ﺻﺎﺑﻮن ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ﺗﺎ آﻧﻜﻪ در ﺳﻘﻒ ﭼﺎدر ﮔﻢ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺷﺐ ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎ وارد ﻣﺮﺣﻠﻪ دﻳﮕﺮي ﺷﺪ ﭼﻮن ﺣﺎﻻ ﻣﻲ دﻳﺪ ﻛـﻪ در ﻛـﺎﺑﻴﻦ ﻛـﺸﺘﻲ ﻳـﻚ‬

‫ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ و دارد ﺧﻠﺒﺎن را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ در ﺟﺎي ﻛﻤﻚ ﺧﻠﺒﺎن ﻧﺸـﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﻮدو داﺷﺘﻨﺪ روي ﺟﻨﮕﻞ ﮔﺸﺖ ﻣﻲ زدﻧﺪ ‪.‬‬

‫‪428‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪429‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎر در ﺧﻮاب ﻧﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ و ﻧﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺰﻧﺪ و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺧﻠﺒﺎن در وﺣﺸﺖ او‬

‫ﺑﺮاي اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ ﺑﺮاي او ﻣﻲ اﻓﺘﺎد ﺷﺮﻳﻚ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺒﺢ روي ﺧﻠﺒﺎن ﺧﻢ ﺷﺪ و اﻧﮕﺎر ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﻪ ﺻﻮرت او ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ‪ .‬ﺷﻴﺘﺎن ﺧﻠﺒﺎن ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳﻬﺮه‬

‫ﺑﻮد ﺑﺎل ﺑﺎل زد و ﺟﻴﻎ ﻛﺸﻴﺪ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻓﺮار ﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻧﻴﻤﻪ ﺟﺎن روي ﺻﻔﺤﻪ ﻛﻠﻴﺪ ﻫـﺎي‬

‫ﻛﻨﺘﺮل اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺧﻠﺒﺎن رو ﻛﺮد ﺑﻪ ﻟﻲ و دﺳﺘﺶ را دراز ﻛﺮد اﻣﺎ ﻟﻲ ﻗﺪرت ﺗﻜﺎن ﺧﻮردن ﻧﺪاﺷـﺖ‪ .‬رﻧـﺞ‬

‫در ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺮد ﻣﻮج ﻣﻲ زد‪ .‬ﭼﻴﺰي واﻗﻌﻲ و زﻧﺪه داﺷﺖ از وﺟﻮد او رﺧﺖ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺑـﺴﺖ و ﺷـﻴﺘﺎن‬

‫اش ﺑﺎ ﺿﻌﻒ ﺑﺎﻟﻲ زد و ﺟﻴﻐﻲ ﺑﻠﻨﺪ و وﺣﺸﻴﺎﻧﻪ ﺳﺮ داد‪ .‬اﻣﺎ داﺷﺖ ﻣﻲ ﻣﺮد‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻠﺒﺎن ﻫﻨﻮز زﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺎت و ﻣﻨﮓ ﭘﻴـﺪا ﻛـﺮد و دﺳـﺘﻲ را‬

‫ﻛﻪ دراز ﻛﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻟﻤﺲ روي ﻛﻠﻴﺪ ﻫﺎ اﻓﺘﺎد‪ .‬او زﻧﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﺣﺎﻟﺖ زﻧﺪه ﻫـﺎ را ﻧﺪاﺷـﺖ‪.‬‬

‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻲ اﻋﺘﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻟﻲ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ داﺷﺖ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻛﻮﻫﻬـﺎي روﺑـﺮو ﻣـﻲ رﻓـﺖ ﻧﺸـﺴﺖ و‬

‫ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد‪ .‬ﺧﻠﺒﺎن از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻴﺮون را ﻧﮕﺎه ﻛﺮد اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻮﺟـﻪ او را ﺟﻠـﺐ ﻛﻨـﺪ‪.‬‬

‫ﻟﻲ از وﺣﺸﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ اﻣـﺎ ﻫـﻴﭻ ﭼﻴـﺰ ﺟﻠـﻮي ﺗـﺼﺎدف را ﻧﮕﺮﻓـﺖ و در ﻟﺤﻈـﻪ‬

‫ﺗﺼﺎدف ﻓﺮﻳﺎد زد ‪ " :‬ﻫﺴﺘﺮ"‬

‫و ﺑﻴﺪار ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪429‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪430‬‬

‫ﺳﺎﻟﻢ در ﭼﺎدر ﺑﻮد و ﻫﺴﺘﺮ داﺷﺖ ﭼﺎﻧﻪ اش را دﻧﺪان ﻣﻲ زد‪ .‬ﻋﺮق ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺷـﻤﻦ ﭼﻬـﺎر زاﻧـﻮ‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﻟﻲ دﻳﺪ ﺷﻴﺘﺎن ﻋﻘﺎب او ﻧﺰدﻳﻜﺶ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺧـﻮد ﻟﺮزﻳـﺪ‪ .‬آﺷـﻜﺎرا آن ﺟﻨﮕـﻞ‬

‫ﺟﺎي ﻧﺎ ﻣﻨﺎﺳﺒﻲ ﺑﻮد ﭘﺮ از ارواح ﺧﺒﻴﺜﻪ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻮري ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ آن ﺷﻤﻦ را ﻣﻲ دﻳﺪ ﭼﻮن آﺗﺶ را ﻣﺪﺗﻲ ﭘﻴﺶ ﺧﺎﻣﻮش ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‬

‫و ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻮري ﻟﺮزان و ﺿﻌﻴﻒ ﺗﻨﻪ درﺧﺘﺎن و زﻳﺮ ﺑﺮﮔﻬﺎي ﺧـﻴﺲ را ﺑـﺎ ﺣـﺎﻟﺘﻲ‬

‫ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﻲ داد وﻟﻲ ﺧﻴﻠﻲ زود ﻣﻨﺒﻊ آن را ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﺧﻮاب او ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺷﺪ و ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ ﺑـﻪ‬

‫ﻛﻮه ﺑﺮﺧﻮرد ﻛﺮده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻫﺴﺘﺮ ﮔﻮﺷﻬﺎي درازش را ﺗﻜﺎن داد وﻏﺮﻳﺪ ﻛﻪ‪ " :‬ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻟﻲ ﻣﺜـﻞ ﺑـﺮگ ﺳـﭙﻴﺪار داري ﺑـﻪ‬

‫ﺧﻮد ﻣﻲ ﭘﻴﭽﻲ‪ .‬ﭼﺖ ﺷﺪه؟"‬

‫ﻟﻲ آرام ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺗﻮ ﺧﻮاب ﻧﺪﻳﺪي ﻫﺴﺘﺮ؟ "‬

‫" اﻻن ﺧﻮاب ﻧﻴﺴﺘﻲ ﻟﻲ داري ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻲ‪ .‬اﻛﺮ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ ﭘﻴﺸﮕﻮ ﻫﺴﺘﻲ ﻣـﺪت ﻫـﺎ ﭘـﻴﺶ ﺗـﻮ را‬

‫ﻣﺪاوا ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ .‬ﺣﺎﻻ دﻳﮕﺮ ﺑﺲ ﻛﻦ ﺷﻨﻴﺪي؟"‬

‫ﻟﻲ ﺳﺮ او را ﺑﺎ دﺳﺖ ﻣﺎﻟﻴﺪ و ﻫﺴﺘﺮ ﮔﻮش ﻫﺎﻳﺶ را ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺑﺪون ﻛﻮﭼﻚ ﺗﺮﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮي ﻟﻲ در آﺳﻤﺎن و در ﻛﻨﺎر ﺳﺎﻳﺎن ﻛﻮﺗﻮر ﺷﻴﺘﺎن ﻋﻘـﺎب ﺷـﻤﻦ ﺑـﻪ‬

‫ﭘﺮواز در آﻣﺪ‪ .‬ﺑﻮدن در ﻛﻨﺎر ﺷﻴﺘﺎن ﻣﺮدي دﻳﮕﺮ و دور از ﺧﻮد او ﻟﻲ را ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ ﺣﺲ ﮔﻨـﺎه و ﻟـﺬت‬

‫‪430‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪431‬‬

‫ﻏﺮﻳﺒﻲ رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬در آﺳﻤﺎن ﭘﺮواز ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻛﻪ ﻟﻲ ﻫﻢ ﭘﺮﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﺮ ﻓﺮاز ﺟﻨﮕﻞ ﻣـﻲ ﭘﺮﻳﺪﻧـﺪ و‬

‫ﻟﻲ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻧﻮر رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه ﻣﺎه ﻛﺎﻣﻞ ﻛﻪ ﮔـﺎﻫﻲ از ﺑـﻴﻦ ﻻﻳـﻪ‬

‫ﻫﺎي اﺑﺮ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻣﻲ ﺷﺪ و ﻧﻮك درﺧﺘﺎن را ﺑﻪ رﻧﮓ ﻧﻘﺮه اي در ﻣﻲ آورد ﻛﻤﻲ روﺷﻦ ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻋﻘﺎب ﺟﻴﻐﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺮ داد و از ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺻﺪاي ﻫﺰاران ﭘﺮﻧﺪه ﻣﺨﺘﻠﻒ آﻣـﺪ‪ :‬ﻫـﻮ ﻫـﻮي ﺟﻐـﺪ ﺟﻴـﻎ‬

‫ﮔﻨﺠﺸﻚ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ و ﻧﻮاي ﺧﻮش آﻫﻨﮓ ﺑﻠﺒﻞ‪ .‬ﺳﺎﻳﺎن ﻛﻮﺗﻮر آﻧﻬـﺎ را ﺻـﺪا ﻣـﻲ زد‪ .‬و در ﭘﺎﺳـﺦ‬

‫ﻫﻤﻪ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺟﻨﮕﻞ ﭼﻪ آﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻜﺎر ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﻪ آﻧﻬﺎﻳﻲ ﻛـﻪ در ﺳـﻜﻮت ﺷـﺐ‬

‫ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎل زﻧﺎن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺑﺎﻻ آﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻟﻲ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻣﺎﻫﻴﺖ ﭘﺮﻧﺪه اي او ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻟﺬت ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻠﻜﻪ ﻋﻘﺎب ﭘﺎﺳﺦ ﻣـﻲ داد‬

‫و ﻫﺮ ﭼﻪ از آدﻣﻴﺖ در او ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﻟﺬﺗﻲ ﻏﺮﻳﺐ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻟﺬت اﻃﺎﻋﺘﻲ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ از ﻗﺪرﺗﻲ‬

‫ﺑﺮﺗﺮ ﻛﻪ ﻛﺎﻣﻼ درﺳﺖ ﺑﻮد‪ .‬و ﺑﺎ آن ﻓﻮج ﻋﻈﻴﻢ در ﻫﻮا ﭼﺮﺧﻴﺪ و ﮔﺸﺖ ﺻـﺪ ﻫـﺎ ﮔﻮﻧـﻪ ﻣﺨﺘﻠـﻒ ﻛـﻪ‬

‫ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﺣﻮاﻳﺖ ﻋﻘﺎب ﻳﻜﻲ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ در ﻧﻮر ﻧﻘﺮه اي ﻛﻪ از ﺑﻴﻦ اﺑﺮﻫﺎ ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ ﻗﺎﻣﺖ ﺗﻴﺮه و ﻧﻔﺮت‬

‫اﻧﮕﻴﺰ ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ را دﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻤﻪ دﻗﻴﻘﺎ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺳﺮﻳﻌﺘﺮ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ اول رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺳﺎﻳﺎن ﻛﻮﺗﻮر ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺳﻬﺮه ﻫﺎ و اﻟﻴﻜﺎﻳﻲ ﻫﺎي ﻛﻮﭼﻚ‬

‫‪431‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪432‬‬

‫ﺑﺎدﺧﻮروك ﻫﺎي ﺗﻴﺰ ﺑﺎل ﺟﻐﺪ ﻫﺎي ﺳﺎﻛﺖ‪ -‬در ﻋﺮض ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﭘﺮ از آﻧﻬﺎ ﺷﺪ‪ .‬ﺑـﺮ ﭘﻮﺷـﺶ‬

‫اﺑﺮﻳﺸﻤﻲ آن ﭘﻨﺠﻪ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و آن را ﺳﻮراخ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﺎي ﭘﻨﺠﻪ ﻫﺎﻳﺸﺎن را ﻣﺤﻜﻢ ﻛﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺮه ﻫـﺎي‬ ‫از ﻣﻮﺗﻮر دوري ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻌﻀﻲ از آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ آن ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪﻧﺪ و‬

‫ﺧﺮد ﻛﻨﻨﺪه ﻣﻮﺗﻮر آﻧﻬﺎ را ﺗﻜﻪ ﺗﻜﻪ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﺮﻧﺪه ﻫﺎ روي ﺑﺪﻧﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ و آﻧﻬﺎ ﻛـﻪ‬

‫ﺑﻌﺪ ﺗﺮ رﺳﻴﺪﻧﺪ روي ﺑﻘﻴﻪ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﻞ ﺑﺪﻧﻪ ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺑـﺎ ﻫـﺰاران‬

‫ﭘﻨﺠﻪ ﺳﻮراخ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﻴﺪروژن از آن ﺧﺎرج ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ ﭘﻨﺠﺮه ﻫـﺎي ﻛـﺎﺑﻴﻦ را ﻫـﻢ ﭘﻮﺷـﺎﻧﺪه‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ و روي ﻛﺎﺑﻠﻬﺎ و ﺑﺴﺖ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ -‬در ﻫﺮ اﻳﻨﭻ ﻣﺮﺑﻊ ﻳﻚ دو ﺳـﻪ و ﻳـﺎ ﭼﻨـﺪ ﭘﺮﻧـﺪه‬

‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻛﺎري از دﺳﺖ ﺧﻠﺒﺎن ﺑﺮ ﻧﻤﻲ آود‪ .‬زﻳﺮ ﺑﺎر ﭘﺮﻧﺪه ﻫﺎ ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ ﭘﺎﻳﻴﻦ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺮ ﻣﻲ رﻓـﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻳﻚ ﭘﺮﺗﮕﺎه در ﺟﻠﻮ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺷﺪ ﻛﻪ در ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺷﺐ ﺳﺮ ﺑﺮ اﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و اﻟﺒﺘﻪ از ﭼـﺸﻢ‬

‫اﻓﺮاد داﺧﻞ ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ ﻛﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻲ ﻫﺪف ﺷﻠﻴﻚ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﭘﻨﻬﺎن‪.‬‬

‫در آﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺎﻳﺎن ﻛﻮﺗﻮر ﺟﻴﻐﻲ زد و ﺻﺪاي ﺳﻬﻤﮕﻴﻦ ﺑﺎل زدن ﻫﺰاران ﭘﺮﻧﺪه ﻛـﻪ از آﻧﺠـﺎ‬

‫ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ ﺣﺘﻲ ﺻﺪاي ﻏﺮش ﻣﻮﺗﻮر ﻛﺸﺘﻲ را ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻗﺮار داد‪ .‬ﻣﺮدان داﺧﻞ ﻛﺎﺑﻴﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻬـﺎر ﻳـﺎ‬

‫ﭘﻨﺞ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻗﺒﻞ از ﺑﺮﺧﻮرد و اﻧﻔﺠﺎر ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ از ﻣﺎﺟﺮا ﺧﺒﺮ دار ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪432‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪433‬‬

‫آﺗﺶ ‪،‬ﮔﺮﻣﺎ ‪ ،‬ﺷﻌﻠﻪ‪ ...‬ﻟﻲ دوﺑﺎره ﺑﻴﺪار ﺷﺪ ﺑﺪﻧﺶ ﭼﻨﺎن داغ ﺑﻮد ﻛﻪ اﻧﮕـﺎر در ﺑﻴﺎﺑـﺎن زﻳـﺮ آﻓﺘـﺎب‬

‫دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻴﺮون از ﭼﺎدر ﻫﻨﻮز از ﺑﺮگ ﻫﺎي ﺧﻴﺲ ﻗﻄﺮه ﻗﻄﺮه آب روي ﭼﺎدر ﻣﻲ رﻳﺨﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮﻓـﺎن ﺗﻤـﺎم‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻮر ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﻛﻤﺮﻧﮕﻲ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﺧﻨﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻟﻲ ﺳﺮ ﺟـﺎﻳﺶ ﻧﺸـﺴﺖ و دﻳـﺪ ﻫـﺴﺘﺮ‬

‫ﻛﻨﺎر او دارد ﭘﻠﻚ ﻣﻲ زﻧﺪ و ﺷﻤﻦ ﭘﻴﭽﻴﺪه در ﭘﺘﻮ ﭼﻨﺎن ﻏﺮق ﺧﻮاب اﺳﺖ ﻛﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣـﺮگ‬

‫ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ‪ .‬ﺳﺎﻳﺎن ﻛﻮﺗﺮ ﻫﻢ روي ﺷﺎﺧﻪ اي ﻛﺰ ﻛﺮده و ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻏﻴﺮ از ﺻﺪاي ﭼﻜﻴﺪن ﻗﻄﺮات آب ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ آﻣﺪ ﺻﺪاي ﻋﺎدي ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺟﻨﮕﻞ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻪ‬

‫ﺻﺪاي ﻣﻮﺗﻮري در آﺳﻤﺎن ﻧﻪ ﺻﺪاي دﺷﻤﻨﻲ ‪.‬ﻟﻲ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد ﺣﺎﻻ روﺷﻦ ﻛﺮدن آﺗﺶ ﺿﺮري ﻧـﺪارد و‬

‫ﺑﻌﺪ از ﻛﻠﻲ ﺗﻘﻼ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ آﺗﺸﻲ ﺑﺮ ﭘﺎ و ﻗﻬﻮه اي درﺳﺖ ﻛﻨﺪ ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻲ ﻫﺴﺘﺮ؟ "‬

‫" ﺑﺴﺘﮕﻲ داره ﭼﻬﺎر ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ ﺑﻮد و او ﺳﻪ ﺗﺎ رو از ﺑﻴﻦ ﺑﺮد‪" .‬‬

‫" ﻣﻨﻈﻮرم اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺎ وﻇﻴﻔﻪ ﻣﺎن را اﻧﺠﺎم دادﻳﻢ "‬

‫ﻫﺴﺘﺮ ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺶ را ﺗﻜﺎن داد و ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﻳﺎدم ﻧﻤﻴﺎد ﻗﺮار دادي اﻣﻀﺎ ﻛﺮده ﺑﺎﺷﻢ‪".‬‬

‫‪433‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪434‬‬

‫" ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻲ وارد ﺑﺤﺚ اﺧﻼﻗﻴﺎت ﺷﻮي ﻳﺎدت ﺑﺎﺷﺪ ﻳﻚ ﻛـﺸﺘﻲ ﻫـﻮاﻳﻲ دﻳﮕـﺮ ﻣﺎﻧـﺪه‬

‫ﺳﻲ ﭼﻬﻞ ﻣﺮد ﻣﺴﻠﺢ دارﻧﺪ دﻧﺒﺎل ﻣﺎ ﻣﻲ ﮔﺮدﻧـﺪ‪.‬ﺳـﺮﺑﺎزان ﺳـﻠﻄﻨﺘﻲ دﻳﮕـﺮ ﭼـﻪ ‪ .‬اول ﻧﺠـﺎت ﺑﻌـﺪ‬

‫اﺧﻼﻗﻴﺎت‪" .‬‬

‫اﻟﺒﺘﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ او ﺑﻮد و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻟﻲ ﻗﻬﻮه داغ را ﻣﺰه ﻣﺰه و ﺳﻴﮕﺎري دود ﻣﻲ ﻛﺮد در روﺷـﻨﺎﻳﻲ‬

‫روز ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻗﻮي ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮد اﮔﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺗﻨﻬﺎي ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ زﻧﺪه ﻣـﻲ ﻣﺎﻧـﺪ ﭼـﻪ‬

‫ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻲ ﺷﻚ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ روﺷﻨﺎﻳﻲ روز ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ارﺗﻔـﺎع ﺑـﺎﻻ ﭘـﺮواز‬

‫ﻣﻲ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﻲ ﺣﻮاﺷﻲ ﺟﻨﮕﻞ را از ﺑﺎﻻ زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮد و ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻟﻲ و ﮔﺮوﻣﻦ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻛﻲ از آﻧﺠﺎ‬

‫ﺑﻴﺮون ﻣﻲ آﻳﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺎﻳﺎن ﻛﻮﺗﺮ ﺷﻴﺘﺎن ﻋﻘﺎب ﺑﻴﺪار ﺷﺪ و ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﺶ را ﻛﺶ و ﻗﻮص داد‪ .‬او درﺳﺖ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﻟﻲ روي‬

‫ﺷﺎﺧﻪ اي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺴﺘﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺳﺮش را ﺑﻪ اﻳﻨﺴﻮ آن ﺳﻮ ﭼﺮﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺑـﻪ آن ﺷـﻴﺘﺎن‬

‫ﺑﺰرگ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﻗﻮي ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻌﺪ ﺧﻮد ﺷﻤﻦ از ﭼﺎدر ﺑﻴﺮون آﻣﺪ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺷﺐ ﭘﺮ ﻣﺸﻐﻠﻪ اي ﺑﻮد‪" .‬‬

‫" روز ﭘﺮ ﻣﺸﻐﻠﻪ اي را ﻫﻢ در ﭘﻴﺶ رو ﺧﻮاﻫﻴﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ زود از ﺟﻨﮕـﻞ ﺧـﺎرج ﺷـﻮﻳﻢ‪ .‬آﻗـﺎي‬

‫اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻣﺎ را ﺑﺴﻮزاﻧﻨﺪ‪" .‬‬

‫ﻟﻲ ﺑﺎ ﻧﺎ ﺑﺎوري ﺑﻪ ﭘﻮﺷﺶ ﺧﻴﺲ ﮔﻴﺎﻫﻲ دور و ﺑﺮش ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﭼﻄﻮر؟ "‬

‫‪434‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪435‬‬

‫" آﻧﻬﺎ ﻣﻮﺗﻮري در اﺧﺘﻴﺎر دارﻧﺪ ﻛﻪ ﺗﺮﻛﻴﺒﻲ از ﻧﻔﺖ ﭘﺘﺎس را ﭘﺮﺗﺎب ﻣﻲ ﻛﻨﺪ و ﻫـﺮ ﮔـﺎه ﺑـﻪ آب‬

‫ﺑﺮﺳﺪ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﻧﻴﺮوي درﻳﺎﻳﻲ ﺳﻠﻄﻨﺘﻲ آن را درﺳﺖ ﻛـﺮده ﺗـﺎ در ﺟﻨـﮓ ﺑـﺎ ژاﭘـﻦ از آن‬

‫اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺟﻨﮕﻞ ﺧﻴﺲ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻴﻠﻲ زود ﻫﻤﻪ ﺟﺎ آﺗﺶ ﻣﻲ ﮔﻴﺮد‪" .‬‬

‫" ﺗﻮ اﻳﻦ را ﻣﻴﺒﻴﻨﻲ‪ .‬درﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ؟ "‬

‫" ﺑﻪ ﻫﻤﻮن وﺿﻮﺣﻲ ﻛﻪ دﻳﺸﺐ اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﻲ را ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻛﺸﺘﻲ ﻫﺎي ﻫﻮاﻳﻲ اﻓﺘﺎد رو دﻳﺪي‪ .‬ﻫﺮ ﭼـﻪ‬

‫را ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺮدار و ﺑﻴﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﺮﻳﻢ‪" .‬‬

‫ﻟﻲ ﭼﺎﻧﻪ اش را ﻣﺎﻟﻴﺪ و ﺑﺎ ارزش ﺗﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ ﺑﻴﺮون آورد و ﺑﺎ دﻗﺖ در ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲ‬

‫ﭼﻴﺪ و ﻣﻄﺌﻦ ﺷﺪ ﺗﻔﻨﮕﺶ ﺧﺸﻚ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺒﺪ و ﻃﻨﺎب و ﻛﻴﺴﻪ ﻫـﺎي ﮔـﺎز را ﻫﻤﺎﻧﺠـﺎ رﻫـﺎ و ﺑـﻴﻦ‬

‫ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﻛﺮد‪ .‬از ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ دﻳﮕﺮ ﻫﻮا ﻧﻮرد ﻧﺒﻮد ﻣﮕﺮ آﻧﻜﻪ زﻧﺪﮔﻴﺶ ﻣﻌﺠﺰه وار ﻧﺠﺎت ﭘﻴﺪا‬

‫ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬و ﭘﻮل ﻛﺎﻓﻲ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻲ آورد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎﻟﻦ دﻳﮕﺮي ﺑﺨﺮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﺣـﺸﺮه روي‬

‫ﺳﻄﺢ زﻣﻴﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺻﺪاي ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎ را ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ ﺑﻮي دود را ﺣﺲ ﻛﺮدﻧﺪ ﭼﻮن ﻧﺴﻴﻤﻲ از ﺳﻤﺖ درﻳﺎ ﻣﻲ‬

‫وزﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻲ ﻣﻲ آﻣﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺟﻨﮕﻞ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺟﻨﮕﻞ را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﭼﺮا دﻳﺸﺐ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻜﺮدﻧﺪ؟ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ در ﺧﻮاب ﻛﺒﺎﺑﻤﺎن ﻛﻨﻨﺪ‪".‬‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ ﺟﻮاب داد‪ " :‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ زﻧﺪه دﺳﺘﮕﻴﺮﻣﺎن ﻛﻨﻨﺪ‪".‬‬

‫‪435‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪436‬‬

‫ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﻏﺮش ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ آﻣﺪ و ﻣﻲ ﺷﺪ ﺣﺘﻲ آن را ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ از ﺻﺪاي آﺗﺶ و ﺣﺘـﻲ‬

‫ﻧﻔﺲ زدن ﻫﺎي ﺧﻮدﺷﺎن ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ داﺷﺘﻨﺪ ﻋﺠﻠﻪ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ از روي ﺷـﺎﺧﻪ ﻫـﺎ و ﺳـﻨﮕﻬﺎ ﻣـﻲ‬

‫ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮاي ﻧﻔﺲ ﺗﺎزه ﻛﺮدن ﺗﻮﻗﻒ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺎﻳﺎن ﻛﻮﺗﺮ ﻛﻪ در ارﺗﻔﺎﻋـﺎت ﭘـﺮواز ﻣﻴﻜـﺮد‬

‫ﭘﺎﻳﻴﻦ آﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﭼﻘﺪر ﺟﻠﻮ آﻣﺪه اﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜـﺸﻴﺪ ﻛـﻪ دودي را ﻛـﻪ از ﻣﻴـﺎن‬

‫درﺧﺘﺎن ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﺪ دﻳﺪﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺟﺮﻳﺎن روان آﺗﺶ را‪.‬‬

‫ﻣﻮﺟﻮدات ﺟﻨﮕﻞ‪ -‬ﺳﻨﺠﺎب ﻫﺎ ﭘﺮﻧﺪه ﻫﺎ و ﮔﺮاز ﻫﺎي وﺣﺸﻲ – ﺑﺎ اﻧﻬﺎ ﻓﺮار ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و ﻫﻢ ﻫﻤﻪ‬

‫اي از ﺟﻴﻎ و ﺳﺮ و ﺻﺪاﻫﺎي ﺣﺎﻛﻲ از ﺗﺮس از ﻫﺮ ﺳﻮ ﺷﻨﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ .‬در ﺣﻴﻨﻲ ﻛـﻪ ﺷـﻌﻠﻪ ﻫـﺎي‬

‫ﮔﺮﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺸﺎن ﻣﻲ آﻣﺪ و ﺷﻌﻠﻪ ﻫﺎي ﻏﺮان آﺗﺶ ﺑﻪ آﻧـﻪ ﻧﺰدﻳـﻚ ﻣـﻲ ﺷـﺪ ﺑـﻪ ﺣﺎﺷـﻴﻪ ﺟﻨﮕـﻞ‬

‫رﺳﻴﺪﻧﺪ آﺗﺶ ﺗﺎ ارﺗﻔﺎع ﭘﺎﻧﺰده ﻣﺘﺮي ﺷﻌﻠﻪ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬درﺧﺘﺎن ﻣﺜﻞ ﻣﺸﻌﻞ ﺷﻌﻠﻪ ور ﺑﻮدﻧـﺪ‪ .‬ﺷـﻴﺮه‬

‫ﺷﺎن ﺑﻪ ﺟﻮش آﻣﺪه و از ﺗﻨﻪ ﺷﺎن ﻳﺴﺮون زده ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻴﺮه داﺧﻞ ﻣﺨﺮوط ﺷﺎن ﻣﺜﻞ ﻧﻔﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻟﻲ و ﮔﺮوﻣﻦ ﻧﻔﺲ زﻧﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﻴﺒﻲ ﺳﻨﮕﻲ رﺳـﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﻧﻴﻤـﻲ از آﺳـﻤﺎن را دود ﭘﻮﺷـﺎﻧﺪه و‬

‫ﮔﺮﻣﺎ آن را ﻣﺎت ﻣﻲ ﻛﺮد ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﻫﻴﻜـﻞ ﻣـﺒﻬﻢ ﻳـﻚ ﻛـﺸﺘﻲ ﻫـﻮاﻳﻲ دﻳـﺪه ﻣـﻲ ﺷـﺪ‪-‬‬

‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﺎ دورﺑﻴﻦ ﻫﻢ ﺧﻴﻠﻲ دور ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻛﻮه ﺷﻴﺒﻲ ﺗﻨﺪ و ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻋﺒﻮر داﺷﺖ‪ .‬از داﻣﻲ ﻛﻪ داﺧﻞ آن اﻓﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﻳـﻚ راه‬

‫ﻋﺒﻮر داﺷﺖ و آن ﻣﻌﺒﺮي ﺑﺎرﻳﻚ در ﺟﻠﻮي روﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪436‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪437‬‬

‫ﻟﻲ اﺷﺎره ﻛﺮد و ﮔﺮوﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﻣﻦ ﻫﻢ دﻗﻴﻘﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻜﺮ را ﻛﺮدم آﻗﺎي اﺳﻜﺮوﺳﺒﻲ‪"...‬‬

‫ﺷﻴﺘﺎن اش در ﻫﻮا ﭼﺮﺧﻴﺪ ﺑﺎل زد و از ﻓﺮاز آﺗﺶ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻨﮕﻪ اي ﺑﻴﻦ ﺻﺨﺮه ﻫﺎ آﻣـﺪ‪ .‬ﻣـﺮدان‬

‫ﻣﻜﺚ ﻧﻜﺮدﻧﺪ ‪.‬ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻟﻲ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﻣـﻲ ﭘﺮﺳـﻢ‬

‫ﺑﻲ ادﺑﻲ ﻧﺒﺎﺷﻪ اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻛﺴﻲ را ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم ﻛﻪ ﺷﻴﺘﺎﻧﺶ ﺑﺘﻮاﻧﺪاز اﻳﻦ ﻛﺎرﻫـﺎ ﻛﻨـﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘـﻪ ﻏﻴـﺮ از‬

‫ﺟﺎدو ﮔﺮﻫﺎ‪ .‬اﻳﻦ ﻛﺎرﻫﺎ را ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻲ ﻳﺎ از اول ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﺑﻮد؟"‬

‫" ﺑﺮاي ﻳﻚ اﻧﺴﺎن ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻃﺒﻴﻌﻲ اﺗﻔﺎق ﻧﻤﻲ اﻓﺘﻪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ و ﻫﻤﻪ ﻛـﺎر رو ﺧﻮدﻣـﻮن‬

‫ﻳﺎد ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪ .‬ﺳﺎﻳﺎن ﻛﻮﺗﻮر ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ﺗﻨﮕﻪ ﺑﻪ ﻳﻚ ﮔﺬرﮔﺎه ﻣﻲ رﺳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺘـﻮاﻧﻴﻢ ﻗﺒـﻞ از آﻧﻜـﻪ ﻣـﺎ را‬

‫ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮﺳﻴﻢ ﻣﻴﺘﻮاﻧﻴﻢ ﻓﺮار ﻛﻨﻴﻢ‪" .‬‬

‫ﻋﻘﺎب دوﺑﺎره ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺷﻴﺮﺟﻪ زد و ﻣﺮدان ﺑﺎﻻﺗﺮ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﺴﺘﺮ ﺗﺮﺟﻴﻪ داد ﺧﻮدش راﻫﺶ را روي‬

‫ﺻﺨﺮه ﻫﺎ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ ﭘﺲ ﻟﻲ ﻫﻢ دﻧﺒﺎل او ﻣﻲ رﻓﺖ‪ .‬از ﺳﻨﮓ ﻫﺎي ﺳـﺴﺖ دوري ﻣـﻲ ﻛـﺮد و ﺗـﺎ‬

‫آﻧﺠﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ روي ﺳﻨﮕﻬﺎي ﺑﺰرگ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﻧﮕﺮان ﺣﺎل ﮔﺮوﻣﻦ ﺑﻮد ﭼﻮن رﻧﮕﺶ ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻧﻔﺲ ﻣﻲ ﻛـﺸﻴﺪ‪ .‬ﻛﺎرﻫـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ‬

‫ﺷﺐ ﻗﺒﻞ اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮد ﻧﻴﺮوي او را ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺑﺮده ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻨﻜﻪ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺮوﻧﺪ ﺳﻮاﻟﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ‬

‫ﻟﻲ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ آن ﻓﻜﺮ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ وﻗﺘﻲ ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺑﻪ اﺑﺘﺪاي ﮔـﺬرﮔﺎه رﺳـﻴﺪﻧﺪ ﻛـﻪ در ﺣﻘﻴﻘـﺖ در‬

‫ﺣﺎﺷﻴﻪ رودﺧﺎﻧﻪ اي ﺧﺸﻚ ﺑﻮد ﺗﻐﻴﻴﺮي در ﺻﺪاي ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪ‪.‬‬

‫‪437‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪438‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﻣﺎ را دﻳﺪه اﻧﺪ‪" .‬‬

‫و اﻧﮕﺎر ﺣﻜﻢ ﻣﺮﮔﺸﺎن ﺻﺎدر ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺴﺘﺮ ﺳﻜﻨﺪري ﺧـﻮرد ﺣﺘـﻲ ﻫـﺴﺘﺮ ﻣﻄﻤـﺌﻦ ﺑـﻪ ﺧـﻮد‬

‫ﺳﻜﻨﺪري ﺧﻮرد و ﻟﻐﺰﻳﺪ‪ .‬ﮔﺮوﻣﻦ روي ﭼﻮب دﺳﺘﻲ اي ﺑﻪ دﺳـﺖ داﺷـﺖ ﺧـﻢ ﺷـﺪ و دﺳـﺘﺎﻧﺶ را‬

‫ﺳﺎﻳﺒﺎن ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ ‪.‬ﻟﻲ ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ آﻣﺪ و ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﻴﺐ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘـﺎي آﻧﻬـﺎ ﻣـﻲ‬

‫آﻣﺪ‪ .‬واﺿﺢ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﻣﻴﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ آﻧﻬﺎرا ﺑﮕﻴﺮﻧـﺪ ﻧـﻪ اﻳﻨﻜـﻪ ﺑﻜـﺸﻨﺪﺷﺎن‪ .‬ﭼـﻮن ﻣـﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ در ﻋﺮض ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﺑﺎ ﺗﻴﺮ اﻧﺪازي ﻫﺮ دوي آﻧﻬﺎ را از ﭘﺎ در آورﻧﺪ‪ .‬در ﻋﻮض ﺧﻠﺒﺎن ﻛـﺸﺘﻲ‬

‫ﻫﻮاﻳﻲ را ﺑﺎ ﻣﻬﺎرت ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﺳﻄﺢ زﻣﻴﻦ آورد‪ .‬در ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺷﻴﺐ ﻛﻪ ﻣـﻲ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ و از در‬

‫ﻛﺎﺑﻴﻦ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻣﺮد ﺑﺎ ﻳﻮﻧﻴﻔﺮم آﺑﻲ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﺷﻴﺘﺎن ﻫﺎي ﮔﺮﮔﺸﺎن ﭘﺸﺖ ﺳﺮ آﻧﻬﺎ ﻣﻲ آﻣﺪﻧـﺪ و‬

‫ﺷﺮوع ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ‪.‬‬

‫ﻟﻲ و ﮔﺮوﻣﻦ ﺷﺸﺼﺖ ﻣﺘﺮ ﺑﺎﻻﺗﺮ از آﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﺎ ورودي ﮔﺬرﮔﺎه ﻓﺎﺻﻠﻪ اي ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘـﻲ ﺑـﻪ‬

‫آﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻬﻤﺎﺗﺸﺎن اﺟﺎزه ﻣﻲ داد ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ را ﻣﻌﻄﻞ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣـﺎ آﻧﻬـﺎ‬

‫ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺗﻔﻨﮓ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮔﺮوﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ " :‬آﻧﻬﺎ ﺳﺮﺑﺎزاﻧﻲ آﻣﻮزش دﻳﺪه اﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮ اﺳﻴﺮ ﺟﻨﮕﻲ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻲ ﺷﻲ‪" .‬‬

‫‪438‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪439‬‬

‫ﻟﻲ ﺣﺮف او را ﻧﺸﻨﻴﺪه ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﮔﺬرﮔﺎه ﺑﺮس ﺗﺎ ﻣﻦ آﻧﻬﺎ را ﻣﻌﻄﻞ ﻛﻨﻢ ﺗـﺎ‬

‫ﺑﺘﻮاﻧﻲ از ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮ ﻓﺮار ﻛﻨﻲ‪ .‬ﻣﻦ ﺗﻮ را ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ آورده ام ﺣﺎﻻ ﻧﻤﻲ ﻧﺸﻴﻨﻢ ﺗﺎ آﻧﻬﺎ ﺗـﻮ را دﺳـﺘﮕﻴﺮ‬

‫ﻛﻨﻨﺪ "‬

‫ﻣﺮدان ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ ﭼﻮن ﺗﺎزه ﻧﻔﺲ و ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬ﮔﺮوﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺎﻳﻴﺪ ﺳﺮ ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬

‫ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬دﻳﮕﺮ ﻗﺪرت ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﭼﻬﺎرﻣﻲ را ﻫـﻢ ﺳـﺎﻗﻂ ﻛـﻨﻢ‪ " .‬و ﺑـﻪ ﺳـﺮﻋﺖ وارد ﺳـﺮﭘﻨﺎه‬

‫ﮔﺬرﮔﺎه ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﻓﻘﻂ ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺑﺮوي ﺑﮕﻮ ﭼﻮن ﺗﺎ وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﻧﺪاﻧﻢ آراﻣﺶ ﻧﺪارم‪ .‬ﻧﻤـﻲ داﻧـﻢ دارم‬

‫در ﺣﻤﺎﻳﺖ از ﻛﻲ ﻣﻲ ﺟﻨﮕﻢ اﻫﻤﻴﺖ ﭼﻨﺪاﻧﻲ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ دﻫﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ اﻳﻦ را ﺑﮕﻮ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻛﺎر ﺑـﻪ آن‬

‫دﺧﺘﺮ ﻛﻮﭼﻚ ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﻳﺎ ﺑﻪ او ﺻﺪﻣﻪ ﻣﻲ زﻧﻢ؟ "‬

‫"ﺑﻪ او ﻛﻤﻚ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ "‬

‫" ﺳﻮﮔﻨﺪت را ﭼﻪ؟ ﻳﺎدت ﻧﻤﻲ رود ﭼﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪي ﺧﻮردي؟ "‬

‫"ﻳﺎدم ﻧﻤﻲ ره "‬

‫" ﭼﻮن آﻗﺎي ﮔﺮوﻣﻦ ﻳﺎ ﺟﺎن ﭘﺮي ﻳﺎ ﻫﺮ اﺳـﻢ دﻳﮕـﺮي ﻛـﻪ داري اﻳـﻦ را ﺑـﺪان ﻣـﻦ آن دﺧﺘـﺮ‬

‫ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ را ﻣﺜﻞ دﺧﺘﺮ ﺧﻮدم دوﺳﺖ دارم‪ .‬اﮔﺮ ﺑﭽﻪ اي داﺷﺘﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ از اون دوﺳﺘﺶ ﻧﻤﻲ داﺷﺘﻢ و‬

‫‪439‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪440‬‬

‫اﮔﺮ ﺗﻮ ﺳﻮﮔﻨﺪ را زﻳﺮ ﭘﺎ ﺑﮕﺬاري ﻫﺮ ﭼﻪ از ﻣﻦ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺳﺮاغ ﻫﺮ ﭼﻪ از ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻲ آﻳـﺪ و‬

‫ﻛﺎري ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﻪ آرزو ﻛﻨﻲ ﻫﺮﮔﺰ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻲ‪ .‬آن ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻫﻤﻴﺖ دارد‪" .‬‬

‫" ﻣﻲ ﻓﻬﻤﻢ ‪ ،‬ﺳﺮ ﻗﻮﻟﻢ ﻫﺴﺘﻢ‪" .‬‬

‫" ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﻴﻦ را ﺑﺪاﻧﻢ‪ .‬ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺎﺷﻲ‪" .‬‬

‫ﺷﻤﻦ دﺳﺘﺶ را دراز ﻛﺮد و ﻟﻲ ﺑﺎ او دﺳﺖ داد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﺮوﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﮔـﺬرﮔﺎه رﻓـﺖ و‬

‫ﻟﻲ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺗﺎ در ﺟﺎﻳﻲ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﻫﺴﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﭘﺸﺖ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﺰرگ ﻧﻪ ﻟﻲ‪ .‬از آﻧﺠﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻲ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ را ﺑﺒﻴﻨﻲ و آﻧﻬـﺎ‬

‫ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮو ﭘﺸﺖ آن ﺳﻨﮓ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ‪" .‬‬

‫ﻏﺮﺷﻲ در ﮔﻮش ﻟﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻛﻪ ارﺗﺒﺎﻃﻲ ﺑﺎ آﺗﺶ ﺳﻮزي ﺟﻨﮕﻞ ﻳـﺎ ﺗـﻼش ﻛـﺸﺘﻲ ﻫـﻮاﻳﻲ ﺑـﺮاي‬

‫ﺻﻌﻮد ﻣﺠﺪد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻛﻮدﻛﻲ او ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻲ ﺷﺪ و آﻻﻣﻮ‪ .‬ﭼﻘـﺪر او و ﻫـﻢ ﺑﺎزﻳﻬـﺎﻳﺶ اﻳـﻦ ﻧﺒـﺮد‬

‫ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻧﻪ را ﺑﺎزي ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در وﻳﺮاﻧﻪ ﻫﺎي ﻗﻠﻌﻪ ﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ داﻧﻤﺎرﻛﻲ و ﻓﺮاﻧﺴﻮي ﻣـﻲ‬

‫ﺷﺪﻧﺪ! ﻛﻮدﻛﻲ اش ﺑﻲ اﻣﺎن ﺳﺮاغ او آﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻠﻘـﻪ ﻧـﺎواﻫﻮي ﻣـﺎدرش را در آورد و روي ﺳـﻨﮕﻲ‬

‫ﻛﻨﺎر ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬در ﺑﺎزﻳﻬﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ آﻻﻣﻮ ﻫﺴﺘﺮ اﻏﻠﺐ ﺷﻴﺮ ﻛﻮﻫﻲ ﻳﺎ ﮔﺮگ ﻣـﻲ ﺷـﺪ و ﻳﻜـﻲ دو‬

‫ﺑﺎر ﻫﻢ ﻣﺎر زﻧﮕﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ اﻛﺜﺮ ﻣﻮاﻗﻊ ﻣﺮغ ﻣﻴﻨﺎ ﻣﻲ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﺷﻴﺘﺎن ﺑﻪ ﻟـﻲ ﮔﻔـﺖ‪ " :‬دﺳـﺖ از‬

‫روﻳﺎ ﭘﺮدازي ﺑﺮدار و ﻫﻮاﺳﺖ را ﺟﻤﻊ ﻛﻦ ﻟﻲ اﻳﻦ ﺑﺎزي ﻧﻴﺴﺖ‪" .‬‬

‫‪440‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪441‬‬

‫ﻣﺮداﻧﻲ ﻛﻪ داﺷﺘﻨﺪ از ﺷﻴﺐ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ ﭘﺮاﻛﻨﺪه ﺷﺪﻧﺪ و ﻛﻨﺪ ﺗﺮ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﭼﻮنآﻧﻬـﺎ‬

‫ﻣﻲ داﻧـﺴﺘﻨﺪ ﻳـﻚ‬ ‫ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻟﻲ ﻣﺸﻜﻞ را دﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺬرﮔﺎه را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و‬

‫ﻣﺮد ﺑﺎ ﺗﻔﻨﮓ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺪت زﻳﺎدي ﺟﻠﻮي آﻧﻬﺎ را ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﭘﺸﺖ ﺳﺮ آﻧﻬﺎ در ﻛﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ ﻟﻲ ﻛﺸﺘﻲ‬

‫ﻫﻮاﻳﻲ ﻫﻨﻮز ﺳﻌﻲ داﺷﺖ اوج ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻴﺮوي ﺑﺎﻻﺑﺮ آن ﻛﻢ ﺷﺪه ﻳﺎ ﺳﻮﺧﺘﺶ داﺷﺖ ﺗﻤـﺎم ﻣـﻲ‬

‫ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ در ﻫﺮ ﺻﻮرت ﻫﻨﻮز از زﻣﻴﻦ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد و ﻫﻤﻴﻦ ﻓﻜﺮي را ﺑﻪ ذﻫﻦ ﻟﻲ آورد‪.‬‬

‫ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺧﻮد را ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺗﻔﻨﮓ وﻳﻨﭽﺴﺘﺮ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﻴﺮي ﻛﺮد‪ .‬ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﻣﻮﺗﻮر ﺳﻤﺖ‬

‫ﭼﭗ روي ﻣﮕﺴﻚ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻌﺪ ﺷﻠﻴﻚ ﻛﺮد‪ .‬از ﭘﺸﺖ ﺷـﻜﺎف ﺻـﺨﺮه ﺳـﺮ ﺳـﺮﺑﺎزان را دﻳـﺪ ﻛـﻪ‬

‫داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﺑﺎﻻ ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﻌﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﻮﺗﻮر ﻏﺮﺷﻲ ﻛﺮد و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻧﺎﮔﻬـﺎﻧﻲ‬

‫از ﻛﺎر اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ ﻳﻚ وري ﺷﺪ‪ .‬ﻟﻲ ﺻﺪاي ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻮﺗﻮر دﻳﮕﺮ را ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ اﻣﺎ ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ‬

‫ﺣﺎﻻ زﻣﻴﻦ ﮔﻴﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺳﺮﺑﺎزﻫﺎ اﻳﺴﺘﺎده و ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﻜﻞ ﻣﻤﻜﻦ ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻟﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ آﻧﻬـﺎ را ﺑـﺸﻤﺮد و‬

‫اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮد ‪ .‬ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ و او ﺳﻲ ﮔﻠﻮﻟﻪ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻫﺴﺘﺮ ﻛﻨﺎر ﺷﺎﻧﻪ ﭼﭗ او ﺧﺰﻳﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﻃﺮف را زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ ﮔﻴﺮم‪" .‬‬

‫‪441‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪442‬‬

‫روي ﺳﻨﮓ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي ﻛﺰ ﻛﺮد و ﮔﻮﺷـﻬﺎﻳﺶ را روي ﭘـﺸﺖ اش ﺧﻮاﺑﺎﻧـﺪه ﺑـﻮد ﺧـﻮدش ﺷـﺒﻴﻪ‬

‫ﻧﻤـﻲ ﻛـﺮد اﻟﺒﺘـﻪ‬ ‫ﺳﻨﮕﻲ ﻛﻮﭼﻚ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ رﻧﮓ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي‪ -‬ﻗﻬﻮه اي ﻃﻮري ﻛﻪ ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ‬

‫ﻏﻴﺮ از ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ‪ .‬ﻫﺴﺘﺮ ﻗﺸﻨﮓ ﻧﺒﻮد ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ ﺧﺮﮔﻮﺷﻬﺎي ﺑﺰرگ ﺳﺎده و ﻻﻏﺮ ﺑـﻮد‪ .‬اﻣـﺎ ﭼـﺸﻢ‬

‫ﻫﺎﻳﺶ رﻧﮓ ﻫﺎي ﻓﻮق اﻟﻌﺎده اي داﺷﺖ‪ .‬ﻓﻨﺪﻗﻲ ﻃﻼﻳﻲ ﺑﺎ رﮔﻪ ﻫﺎﻳﻲ از ﻗﻬﻮه اي ﺗﻴﺮه و ﺳﺒﺰ ﺟﻨﮕﻞ‪.‬‬

‫و ﺣﺎﻻ آن ﭼﺸﻢ ﻫﺎ داﺷﺖ آﺧﺮﻳﻦ ﭼﺸﻢ اﻧﺪاز زﻧﺪﮔﻴﺶ را ﻣﻲ دﻳـﺪ‪ .‬ﺷـﻴﺒﻲ ﺑـﻲ آب و ﻋﻠـﻒ ﺑـﺮ‬

‫ﺻﺨﺮه ﻫﺎﻳﻲ ﻓﺮو اﻓﺘﺎده و ﺧﺸﻦ و در ﻓﺮاﺳﻮي آن ﺟﻨﮕﻠﻲ در آﺗﺶ‪ .‬ﻧﻪ ﻋﻠﻔﻲ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد و ﻧـﻪ ﺳـﺒﺰه‬

‫اي ﻛﻪ ﺑﺘﻮان ﺑﺮ آن اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﮔﻮش ﻫﺎﻳﺶ را ﺗﻜﺎن ﻣﺨﺘﺼﺮي داد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ :‬دارﻧﺪ ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﺷﻨﻮم اﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ‪ " :‬روﺳﻲ ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧﻨﺪ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑـﻪ ﺑـﺎﻻ ﺣﻤﻠـﻪ ﻛﻨﻨـﺪ‪ .‬ﺑـﺮاي ﻣـﺎ‬

‫ﺑﺪﺗﺮﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪" .‬‬

‫" ﻫﺪف ﮔﻴﺮي ﻛﻦ‪" .‬‬

‫" ﻣﻲ ﻛﻨﻢ اﻣﺎ ﻟﻌﻨﺖ دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﻛﺴﻲ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮد ﻫﺴﺘﺮ‪" .‬‬

‫" ﺧﻮدﻣﺎن ﻳﺎ آﻧﻬﺎ‪" .‬‬

‫‪442‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪443‬‬

‫" ﻧﻪ ‪.‬ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻳﺎ ﻻﻳﺮا‪ .‬ﻧﻤﻲ داﻧﻢ ﭼﻄﻮر اﻣﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ آن ﺑﭽﻪ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﻫـﺴﺘﻴﻢ و از اﻳـﻦ ﺑﺎﺑـﺖ‬

‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ‪" .‬‬

‫ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‬ ‫"در ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﻣﺮدي ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﻠﻴﻚ ﻛﻨﺪ‪ " .‬و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ اﻳﻦ را‬

‫ﺻﺪاي ﺗﻔﻨﮓ او ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﺮ ﭘﺸﺖ آن ﺑﻮد ﺧﻮرد و ﺗﺮاﺷـﻪ ﻫـﺎي آن را ﺑـﻪ‬

‫اﻃﺮاف ﭘﺮاﻛﻨﺪ‪ .‬ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮔﺬرﮔﺎه ﻛﻤﺎﻧﻪ ﻛﺮد اﻣﺎ ﻫﺴﺘﺮ از آﻧﺠﺎ ﺗﻜﺎن ﻧﺨﻮرد‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺧﺐ ﺣﺎﻻ اﺣﺴﺎس ﺑﻬﺘﺮي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدم‪ " .‬و ﺑﺎ دﻗﺖ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﻴﺮي ﻛﺮد‪ .‬ﺷـﻠﻴﻚ ﻛـﺮد ‪.‬‬

‫ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺗﻜﻪ رﻧﮓ آﺑﻲ را ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ آن را زد‪ .‬ﻣﺮد ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎدي ﻣﺘﻌﺠﺐ اﻓﺘﺎد و ﻣﺮد‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺟﻨﮓ ﻣﻐﻠﻮﺑﻪ ﺷﺪ‪ .‬در ﻋﺮض ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﺻﺪاي ﺷﻠﻴﻚ ﺗﻔﻨﮓ ﻫﺎ ﻛﻤﺎﻧﻪ ﻛﺮدن ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻫـﺎ و‬

‫ﺧﺮد ﺷﺪن ﺳﻨﮕﻬﺎ در داﻣﻨﻪ ﻛﻮه و ﮔﺬرﮔﺎه ﭘﺸﺖ آن ﻃﻨﻴﻦ اﻧﺪاز ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻮي ﻛﻮردﻳﺖ و ﺑﻮي ﺳﻮﺧﺘﻦ‬

‫ﻛﻪ از ﺻﺨﺮه ﻫﺎي ﺧﺮد ﺷﺪه ﻛﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺻﺎﺑﺖ ﻛﺮده ﺑﻮد ﻣﻲ آﻣﺪ و ﺑﻮي دﻳﮕﺮي را ﺑـﻪ ﺑـﻮي‬

‫ﭼﻮب ﺳﻮﺧﺘﻪ ﻛﻪ از ﺟﻨﮕﻞ ﻣﻲ آﻣﺪ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد و اﻳﻦ ﻃﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ آﻣـﺪ ﻛـﻪ ﺗﻤـﺎم دﻧﻴـﺎ در‬

‫ﺣﺎل ﺳﻮﺧﺘﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻨﮕﻲ ﻛﻪ ﻟﻲ ﭘﺸﺖ آن ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻴﻠﻲ زود ﺳﻮراخ ﺳﻮراخ و ﭘﺮ از ﻧﺎﻫﻤﻮاري ﺷﺪه ﺑﻮد و او‬

‫ﺧﻮردن ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ آن را ﺣﺲ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪443‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪444‬‬

‫دﻗﻴﻘﻪ اول ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن در ﻣﻜﺜﻲ ﻛﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪ ﻟﻲ ﻓﻬﻤﻴـﺪ ﻛـﻪ زﺧﻤـﻲ ﺷـﺪه‪.‬‬

‫روي ﺻﺨﺮه ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ زﻳﺮ ﭼﺎﻧﻪ او ﺑﻮد ﺧﻮن رﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد ‪ .‬دﺳﺖ راﺳﺖ و روي ﺗﻔﻨﮓ ﻫﻢ ﺧﻮﻧﻲ ﺷﺪه‬

‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻫﺴﺘﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﭼﻴﺰ ﻣﻬﻤﻲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺳﺮت را ﺧﺮاﺷﻴﺪه‪" .‬‬

‫" ﺷﻤﺮدي ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﺷﺎن اﻓﺘﺎدﻧﺪ ﻫﺴﺘﺮ؟ "‬

‫" ﻧﻪ ﻣﺪام ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮم را ﻣﻲ دزدﻳﺪم‪ .‬دوﺑﺎره ﺗﻔﻨﮕﺖ را ﭘﺮ ﻛﻦ ﭘﺴﺮ‪".‬‬

‫ﻟﻲ ﭘﺸﺖ ﺻﺨﺮه ﻏﻠﺘﻴﺪ و ﮔﻠﻨﮕﺪن را ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ ﻛﺮد‪ .‬داغ ﺑﻮد و ﺧﻮﻧﻲ ﻛﻪ از زﺧﻢ ﺳـﺮ روي آن‬

‫ﭼﻜﻴﺪه ﺑﻮد داﺷﺖ ﺧﺸﻚ ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺣﺮﻛﺘﺶ را ﺧﺸﻚ ﺗﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﺑﺎ دﻗﺖ روي آن ﺗـﻒ ﻛـﺮد ﺗـﺎ‬

‫روان ﺗﺮ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﭘﺸﺖ ﺻﺨﺮه ﻣﻮﺿﻊ ﮔﺮﻓﺖ و ﺣﺘﻲ ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺟﻠﻮ را ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻳﻚ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺧﻮرد‪.‬‬

‫ﻣﺜﻞ اﻧﻔﺠﺎري در ﺷﺎﻧﻪ ﭼﭙﺶ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﻴﻪ ﻣﻨﮓ ﺑﻮد ﺑﻌﺪ ﻫﻮاﺳﺶ ﺳﺮ ﺟﺎ آﻣﺪ دﺳﺖ ﭼـﭙﺶ‬

‫ﺑﻲ ﺣﺲ و ﺑﻼ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬درد زﻳﺎدي در اﻧﺘﻈﺎر او ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺎﻋـﺚ ﻧـﺸﺪ ﺷـﺠﺎﻋﺘﺶ ﻛﻤﺮﻧـﮓ‬

‫ﺷﻮد ‪ .‬ﺑﻠﻜﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻗﺪرﺗﻲ ﺑﻪ او داد ﺗﺎ دوﺑﺎره ذﻫﻨﺶ را روي ﺗﻴﺮ اﻧﺪازي ﻣﺘﻤﺮﻛﺰ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫‪444‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪445‬‬

‫ﺗﻔﻨﮓ را روي دﺳﺖ ﻣﺮده و ﺑﻲ اﺳﺘﻔﺎده اش ﻛﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ ﭘﻴﺶ ﭘﺮ از اﻧﺮژي ﺑﻮد ﺗﻜﻴﻪ داد و‬

‫ﺑﺎ ﺗﻤﺮﻛﺰ زﻳﺎد ﺟﻠﻮ را زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻳﻚ ﺗﻴﺮ‪...‬دو‪ ...‬ﺳﻪ ﺗﻴﺮ ﺷﻠﻴﻚ ﻛﺮد و ﻫﺮ ﻛﺪام ﺑﻪ ﻫﺪف ﺧﻮرد‪.‬‬

‫زﻳﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﭼﻄﻮر ﭘﻴﺶ ﻣﻲ رود؟ "‬

‫ﻫﺴﺘﺮ ﻛﻪ در ﻧﺰدﻳﻜﻲ ﮔﻮﻧﻪ او ﺑﻮد زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد‪" :‬ﺧﻮب زدي‪ .‬ﻣﻜﺚ ﻧﻜﻦ‪ .‬ﺑﺎﻻي آن ﺻﺨﺮه ﺳـﻴﺎه‪...‬‬

‫"‬
‫ﻟﻲ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﻫﺪف ﮔﺮﻓﺖ ﺷﻠﻴﻚ ﻛﺮد ‪.‬ﻣﺮد اﻓﺘﺎد‪.‬‬

‫" ﻟﻌﻨﺖ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﺮداﻧﻲ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪" .‬‬

‫" ﺣﺮﻓﺖ ﻣﻨﻄﻘﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺎرت را ﺑﻜﻦ‪" .‬‬

‫" ﺗﻮ ﺣﺮف ﻫﺎي اون رو ﺑﺎور ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ‪.‬ﮔﺮوﻣﻦ را؟"‬

‫" ﺻﺪ در ﺻﺪ ‪.‬ﻫﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺎﺷﻪ‪".‬‬

‫ﺗﻖ‪ .‬ﻣﺮد دﻳﮕﺮي اﻓﺘﺎد و ﺷﻴﺘﺎﻧﺶ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﻌﻲ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﺳﻜﻮﺗﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺣﻜﻢ ﻓﺮﻣﺎ ﺷﺪ‪ .‬ﻟﻲ دﺳﺖ در ﺟﻴﺒﺶ ﻛﺮد و ﭼﻨﺪ ﮔﻠﻮﻟﻪ دﻳﮕﺮ ﭘﻴﺪا ﻛـﺮد‪ .‬در‬

‫ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ ﺗﻔﻨﮓ را ﭘﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﭼﻴﺰي دارد ﺑﺮ ﻗﻠﺒﺶ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﻣﻲ ﻛﻨـﺪ و آن‬

‫را از ﻛﺎر ﻣﻲ اﻧﺪازد‪ .‬ﺻﻮرت ﻫﺴﺘﺮ را ﺣﺲ ﻛﺮد ﻛﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت او ﻓﺸﺮده ﺑﻮد از اﺷﻚ ﺗﺮ ﺑﻮد‪.‬‬

‫" ﻟﻲ اﺷﺘﺒﺎه از ﻣﻦ ﺑﻮد‪" .‬‬

‫" ﭼﺮا؟ "‬

‫‪445‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪446‬‬

‫ﻧﻤـﻲ‬ ‫" آن ﺑﻮﻣﻲ ‪ .‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﻠﻘﻪ اش را ﺑﺮدار‪ .‬ﺑﺪون آن ﻫﺮﮔـﺰ دﭼـﺎر اﻳـﻦ دردﺳـﺮ‬

‫ﺷﺪﻳﻢ‪".‬‬

‫" ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺮف ﺗﻮ آن را ﺑﺮداﺷﺘﻢ؟ آن را ﺑﺮداﺷﺘﻢ ﭼﻮن ﺟﺎدوﮔﺮ‪"...‬‬

‫ﺟﻤﻠﻪ اش را ﺗﻤﺎم ﻧﻜﺮد ﭼﻮن ﮔﻠﻮﻟﻪ اي دﻳﮕﺮ ﺑﻪ او ﺧﻮرد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﭘﺎي ﭼـﭙﺶ اﺻـﺎﺑﺖ ﻛـﺮد و‬

‫ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺣﺘﻲ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﭘﻠﻚ ﺑﺰﻧﺪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺳﻮم دوﺑﺎره ﺳﺮش را ﺧﺮاﺷﻴﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺳﻴﺦ داﻏـﻲ ﺑـﻮد ﻛـﻪ‬

‫روي ﺳﺮش ﺑﻜﺸﻨﺪ‪.‬‬

‫زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد دﻳﮕﺮ زﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﻫﺴﺘﺮ‪ .‬و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫" ﺟﺎدوﮔﺮ ﻟﻲ ! ﮔﻔﺘﻲ ﺟﺎدوﮔﺮ! ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ؟"‬

‫ﻫﺴﺘﺮ ﺑﻲ ﭼﺎره دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد دﻳﮕﺮ ﻣﺜﻞ دوران زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺰرﮔـﺴﺎﻟﻴﺶ ﺣﺎﻟـﺖ ﻣﺮاﻗـﺐ و ﻧﮕـﺮان‬

‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬و ﭼﺸﻤﺎن ﻃﻼﻳﻲ ﻗﻬﻮه اي اش داﺷﺖ ﻣﺎت ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﻫﻨﻮز زﻳﺒﺎﺳﺖ‪ .‬اوه ﻫﺴﺘﺮ ﺑﻠﻪ ﺟﺎدوﮔﺮ‪ .‬اون ﺑﻪ ﻣﻦ‪"....‬‬

‫" آﻫﺎن ﻳﻚ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺗﻮ داد‪" .‬‬

‫" در ﺟﻴﺐ ﺳﻴﻨﻪ ام اﺳﺖ‪ .‬آن را ﺑﺮدار ﻫﺴﺘﺮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺗﻜﺎن ﺑﺨﻮرم‪" .‬‬

‫‪446‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪447‬‬

‫ﻛﺎر ﺳﺨﺘﻲ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻫﺴﺘﺮ ﮔﻞ ﺳﺮخ ﻛﻮﭼـﻚ را ﺑـﺎ دﻧـﺪاﻧﻬﺎي ﻗـﻮي اش ﺑﻴـﺮون آورد و آن را در‬

‫دﺳﺖ راﺳﺖ ﻟﻲ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬او ﺑﺎ ﺗﻼش ﻓﺮاوان دﺳﺘﺶ را ﻣﺸﺖ ﻛﺮد و ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺳﺮاﻓﻴﻨﺎ ﭘﻜﺎﻻ! ﻛﻤـﻚ‬

‫ﻛﻦ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪"...‬‬

‫ﺣﺮﻛﺘﻲ از زﻳﺮ آﻣﺪ ‪ :‬ﮔﻞ را رﻫﺎ ﻛﺮد ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﺷﻠﻴﻚ ﻛﺮد‪ .‬ﺣﺮﻛﺖ از ﺑﻴﻦ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻫﺴﺘﺮ داﺷﺖ ﺑﻲ ﻫﻮش ﻣﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻟﻲ زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد‪ " :‬ﻫﺴﺘﺮ ﻗﺒﻞ از ﻣﻦ ﻧﺮو‪" .‬‬

‫" ﻟﻲ ﻃﺎﻗﺖ ﻧﺪارم ﻟﺤﻈﻪ اي دور از ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻢ‪" .‬‬

‫" ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﺎﻳﺪ؟"‬

‫" ﺣﺘﻤﺎ ﻣﻲ آﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻼ او را ﺻﺪا ﻣﻲ زدﻳﻢ‪" .‬‬

‫" ﺧﻴﻠﻲ ﻛﺎرﻫﺎ را ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪" .‬‬

‫" ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻨﻄﻮر‪" ...‬‬

‫ﺻﺪاي ﺷﻠﻴﻚ دﻳﮕﺮ آﻣﺪ و اﻳﻨﺒﺎر ﮔﻠﻮﻟﻪ در ﺑﺪن او ﻓﺮو رﻓﺖ و ﻣﺮﻛﺰ ﺣﻴﺎﺗﺶ را ﻫـﺪف ﮔﺮﻓـﺖ‪ .‬او‬

‫ﻓﻜﺮ ﻛﺮد‪ :‬آﻧﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﻫﺴﺘﺮ ﻣﺮﻛﺰ ﺣﻴﺎت ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬و از ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺣﺮﻛﺖ ﺟﺴﻤﻲ آﺑﻲ رﻧـﮓ را دﻳـﺪ و‬

‫ﺗﻘﻼ ﻛﺮد ﺗﺎ ﺗﻔﻨﮓ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ او ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬

‫ﻫﺴﺘﺮ ﻧﻔﺲ زﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﻫﻤﺎن ﺑﻮد‪" .‬‬

‫‪447‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪448‬‬

‫ﻟﻲ ﻛﺸﻴﺪن ﻣﺎﺷﻪ را ﺳﺨﺖ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﺑﺎر ﺗﻼش ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻮﻓﻖ ﺷـﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻮﻧﻴﻔﺮم آﺑﻲ از ﺷﻴﺐ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺳﺮ ﺧﻮرد‪.‬‬

‫ﺳﻜﻮت ﻃﻮﻻﻧﻲ دﻳﮕﺮي ﺣﺎﻛﻢ ﺷﺪ‪ .‬درد وﺣﺸﺖ او را از ﺑﻴﻦ ﺑﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻳﻚ دﺳـﺘﻪ ﺷـﻐﺎل او‬

‫را دور ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻮ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ و ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﺗﺎ وﻗﺘـﻲ ﻛـﻪ او را ﻧﺨﻮردﻧـﺪ‬

‫دﺳﺖ از ﺳﺮش ﺑﺮ ﻧﻤﻲ دارﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻫﺴﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﻳﻚ ﻣﺮد ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪه و دارد ﺑﻪ ﻃﺮف ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ ﻣﻲ رود‪".‬‬

‫ﻟﻲ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﺎرش او را دﻳﺪ ‪ .‬ﺳﺮﺑﺎز ﮔﺎرد ﺳﻠﻄﻨﺘﻲ داﺷﺖ از ﻛﻨﺎر ﻳﺎران ﺷﻜـﺴﺖ ﺧـﻮرده اش‬

‫ﻓﺮار ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﻛﺴﻲ را از ﭘﺸﺖ ﺑﺰﻧﻢ‪.‬‬

‫" اﻣﺎ ﺷﺮم آور اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻤﻴﺮي و ﻳﻚ ﮔﻠﻮﻟﻪ ات ﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪" .‬‬

‫ﭘﺲ ﺑﺎ آﺧﺮﻳﻦ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺧﻮد ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻮاﻳﻲ را ﻛﻪ ﻫﻨﻮز داﺷﺖ ﺳﻌﻲ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺑﺎ ﻳﻚ ﻣﻮﺗﻮر ﺑﺎﻻ ﺑﺮود‬

‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﺷﺎﻳﺪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺧﻴﻠﻲ داغ ﺑﻮد ﻳﺎ ﻫﻮاي داغ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﻪ آن وزﻳـﺪ‪ .‬ﭼـﻮن ﻧﺎﮔﻬـﺎن ﮔـﺎز ﺑـﻪ‬

‫ﺷﻜﻞ ﺗﻮﭘﻲ آﺗﺸﻴﻦ ﺷﻌﻠﻪ ور ﺷﺪ و ﺑﺪﻧﻪ اﺳﻜﻠﺖ ﻓﻠﺰي ﻛﻤﻲ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و آرام آرام ﭘﺎﻳﻴﻦ آﻣﺪ اﻣـﺎ ﺑـﺎ‬

‫آﺗﺸﻲ ﻣﺮﮔﺒﺎر‪.‬‬

‫‪448‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪449‬‬

‫ﻣﺮد ﺧﻮد را ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪ وﻟﻲ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺷﺶ ﻫﻔﺖ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎزﻣﺎﻧـﺪه ﻫـﺎي ﮔـﺎرد ﺑﻮدﻧـﺪ و‬

‫ﺟﺮات ﻧﻜﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺟﻠﻮ ﺗﺮ ﺑﺮوﻧﺪ و زﻳﺮ آﺗﺸﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﺑﺎرﻳﺪ ﻣﺪﻓﻮن ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻟﻲ ﺗﻮپ آﺗﺸﻴﻦ را دﻳﺪ و در ﻣﻴﺎن ﻏﺮﺷﻲ ﻛﻪ در ﮔﻮش اش ﻃﻨﻴﻦ اﻧﺪاز ﺷﺪه ﺑﻮد ﺻﺪاي ﻫﺴﺘﺮ را‬

‫ﺷﻨﻴﺪ ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﻫﻤﻪ ﺷﻮن ﻣﺮدﻧﺪ ﻟﻲ‪" .‬‬

‫ﻟﻲ ﮔﻔﺖ و ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ " :‬آن ﺑﻴﭽﺎره ﻫﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ دﭼﺎر ﭼﻨﻴﻦ ﻋﺎﻗﺒﺘﻲ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر‬

‫ﻣﺎ‪" .‬‬

‫ﻫﺴﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺟﻠﻮي آﻧﻬﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺟﻠﻮﻳﺸﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻻﻳﺮا ﻛﻤﻚ ﻛﺮدﻳﻢ‪" .‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻗﺎﻣﺖ ﻣﻘﺮور و ﺷﻜﺴﺘﻪ اش را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻟﻲ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪ و ﻫﺮ دو ﺟﺎن ﺳﭙﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫} ﺧﺎﻧﻮﻣﺎ ﻟﻄﻔﺎً ﺧﻮدﺗﻮن رو ﻛﻨﺘﺮل ﻛﻨﻴﺪ ﻳﻌﻨـﻲ ﭼـﻪ ﺗـﺎ ﺗﻘـﻲ ﺑـﻪ ﺗـﻮﻗﻲ ﻣـﻲ ﺧـﻮره ﻓـﻮاره راه‬

‫ﻣﻲ اﻧﺪازﻳﻦ ‪ ......‬دﺳﺘﻤﺎل ﻛﺎﻏﺬي رو ﺗﻤﻮم ﻛﺮدﻳﻦ ﺑﺎﺑﺎ ‪ ......‬آﻗﺎﻳﻮن ﺑﻲ اﺣﺴﺎس ﺷﻤﺎ راﺣﺖ ﺑﺎﺷـﻴﺪ‬

‫ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻴﺨﻴﺎل و ‪{ ....‬‬

‫‪449‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪450‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﭘﺎﻧﺰدﻫﻢ‬

‫ﺧﺰه ﺧﻮن‬

‫واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺎﻻ دورﺗﺮ ﺑﺎﻻﺗﺮ‪.‬‬

‫ﭘﺲ ﺑﺎﻻﺗﺮ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺟﺎدوﮔﺮ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﭘﺮواز ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﭼـﻮن آن زﻣـﻴﻦ‬

‫ﭘﺮ از ﺗﭙﻪ ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ زﻣﻴﻨﻲ ﺑﺎ ﺷﻴﺐ ﺗﻨﺪ ﺗﺮ و داﻣﻨـﻪ ﻫـﺎي ﺳـﻨﮕﻲ ﺷـﺪ و در ﺣﻴﻨـﻲ ﻛـﻪ‬

‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ در ﺣﻮاﻟﻲ ﻇﻬﺮ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻣﺴﺎﻓﺮان ﺧﻮد را در ﺳﺮزﻣﻴﻨﻲ از ﮔﺬرﮔﺎه ﻫﺎي ﺧﺸﻚ ﺻـﺨﺮه‬

‫ﻧﻤﻲ ﻛﺮد و ﺟﻴﺮ ﺟﻴﺮ ﺣـﺸﺮات‬ ‫ﻫﺎ و دره ﻫﺎي ﭘﺮ ﺳﻨﮕﻲ دﻳﺪﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﮔﻴﺎه ﺳﺒﺰي در آن رﺷﺪ‬

‫ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﻲ آﻣﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ اداﻣﻪ دادﻧﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاي ﺧﻮردن ﭼﻨﺪ ﺟﺮﻋﻪ آب از ﻣﺸﻚ ﭘﻮﺳﺖ ﺑـﺰ ﺗﻮﻗـﻒ ﻛﺮدﻧـﺪ و‬

‫زﻳﺎد ﺣﺮف ﻧﺰدﻧﺪ‪ .‬ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﻣﻴﺘﻲ ﺑﺎﻻي ﺳﺮ ﻻﻳﺮا ﭘﺮواز ﻛﺮد ﺗﺎ آﻧﻜﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻗﻮﭼﻲ ﻛﻮﻫﻲ‬

‫ﻛﻮﭼﻚ ﺑﺎ ﻗﺪﻣﻬﺎي ﻣﺤﻜﻢ ﺷﺪ ﻣﻐﺮور از ﺷﺎﺧﻬﺎي ﺧﻮد ﺑﻴﻦ ﺳﺨﺮه ﻫﺎ ﺟﺴﺖ و ﺧﻴﺰ ﻣﻲ ﻛﺮد و ﻻﻳﺮا‬

‫ﺑﺎ زﺣﻤﺖ ﻛﻨﺎر او ﻣﻲ رﻓﺖ‪ .‬وﻳﻞ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺳﺨﺘﻲ ﺟﻠﻮ ﻣﻲ رﻓﺖ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﺼﻤﻢ و ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺟﺪي داﺷﺖ و‬

‫ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﻲ رﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﺮﻛـﺖ‬ ‫درد دﺳﺘﺶ را ﻛﻪ ﻣﺪام ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ ﻧﺎدﻳﺪه‬

‫ﺑﺮاﻳﺶ ﺧﻮب و ﺳﻜﻮن ﺑﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ از اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﭘﻴﺶ از ﺣﺮﻛﺖ رﻧﺞ ﻣﻲ ﺑﺮد‪ .‬و ﺑﺎ ﺗﻮﺟـﻪ ﺑـﻪ ﻧـﺎ‬

‫‪450‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪451‬‬

‫ﻛﺎم ﻃﻠﺴﻢ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻫﺎ در ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي از ﺧﻮﻧﺮﻳﺰي او ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد رﻓﺘﺎر آﻧﻬﺎ ﺑﺎ او ﺑﺎ ﺗﺮس ﻫﺮاه اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻧﮕﺎر ﻧﻔﺮﻳﻨﻲ ﻗﻮﻳﺘﺮ از ﻗﺪرت او ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻧﺎزل ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ درﻳﺎﭼﻪ ﻛﻮﭼﻚ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﻣﺤﻮﻃﻪ اي آﺑﻲ ﺑﻪ ﻋﺮض ﺗﻘﺮﻳﺒﻲ ﺳﻲ ﻣﺘﺮ در ﻣﻴـﺎن ﺳـﺨﺮه‬

‫ﻫﺎي ﺳﺮخ‪ .‬ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ آﺑﻲ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ و ﻣﺸﻚ را ﭘﺮ ﻛﻨﻨﺪ و ﭘﺎﻫﺎي دردﻧﺎﻛـﺸﺎن را در آب ﺧﻨـﻚ‬

‫ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬و ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ وﻗﺘـﻲ ﺧﻮرﺷـﻴﺪ ﺑـﻪ ﺑـﺎﻻﺗﺮﻳﻦ و‬

‫داﻏﺘﺮﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻤﻜﻦ رﺳﻴﺪه ﺑﻮد ﺳﺮاﻓﻴﺎ ﭘﻜﺎﻻ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺮواز ﻛﺮد ﺗﺎ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺻـﺤﺒﺖ ﻛﻨـﺪ ﺣـﺎﻟﺘﻲ‬

‫ﻧﮕﺮان داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺪﺗﻲ ﺷﻤﺎ را ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬارم‪ .‬ﻟﻲ اﺳﻜﻮرﺳﺒﻲ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺣﺘﻴﺎج داد‪ .‬ﺷﻤﺎ اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻴﺪ ﻣﻦ‬

‫ﭘﻴﺪاﻳﺘﺎن ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪" .‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ " :‬آﻗﺎي اﺳﻜﺮوﺳﺒﻲ؟" ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻫﻴﺠﺎن زده و ﻧﮕﺮان داﺷﺖ‪" .‬اﻣﺎ ﻛﺠﺎ‪" ....‬‬

‫اﻣﺎ ﺳﺮاﻓﻴﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﻻﻳﺮا ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺳﻮاﻟﺶ را ﻛﺎﻣﻞ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﻧﺎﺧﻮد آﮔﺎه دﺳـﺖ اش‬

‫ﺑﻪ ﻃﺮف واﻗﻊ ﻧﻤﺎ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻟﻲ اﺳﻜﺮوﺳﺒﺲ آﻣﺪه اﺳﺖ اﻣﺎ دﺳﺘﺶ را اﻧﺪاﺧﺖ ﭼﻮن‬

‫ﻗﻮل داده ﺑﻮد ﻏﻴﺮ از ﻛﻤﻚ ﺑﻪ وﻳﻞ ﻛﺎر دﻳﮕﺮي ﻧﻜﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ " :‬وﻳﻞ ﻣﻲ داﻧﻲ ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺪرت را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻲ؟ "‬

‫‪451‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪452‬‬

‫" ﺟﻮاب اﻳﻦ ﺳﻮال را ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻲ داﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﺎدرم ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻳـﺪ ﭘـﺎ ﺟـﺎي ﭘـﺎي ﭘـﺪرم ﺑﮕـﺬارم‪.‬‬

‫ﻫﻤﻴﻦ را ﻣﻲ داﻧﻢ‪" .‬‬

‫" اﻳﻦ ﺣﺮف ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﻳﻲ دارد ؟ ﻛﺪام ﺟﺎي ﭘﺎ؟ "‬

‫" ﻫﺮ ﻛﺎري ﻛﻪ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺑﺎﻳﺪ اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻢ ﻣﻨﻄﻘﻲ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ رﺳﺪ‪" .‬‬

‫ﻋﺮق را ﺑﺎ دﺳﺖ راﺳﺖ از روي ﭼﺸﻢ ﻫﺎﻳﺶ ﭘﺎك ﻛﺮد‪ .‬ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ اﻳﻦ ﺑﻮد‬

‫ﻛﻪ ﻋﻄﺶ او ﺑﺮاي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﭘﺪرش ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﻄﺶ ﺑﭽﻪ اي ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﺮاي ﭘﻴﺪا ﻛﺮدن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ‬

‫ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺮاي او ﭘﻴﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﻮد ﭼﻮن ﺧﺎﻧﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﺑﻮد ﻛﻪ او ﺑﺮاي ﻣﺎدر اﻣﻦ ﻧﮕـﻪ ﻣـﻲ داﺷـﺖ ﻧـﻪ‬

‫ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﻘﻴﻪ از او ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ از آن ﺷﻨﺒﻪ ﺻﺒﺢ ﻛﻪ در ﻓﺮوﺷﮕﺎه ﺑﺎ ﻣـﺎدرش ﺗﻈـﺎﻫﺮ ﻛـﺮده‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ دارﻧﺪ از دﺳﺖ دﺷﻤﻨﺎن ﻓﺮار ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺎﻻ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ رﻧـﮓ واﻗﻌﻴـﺖ‬

‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬در زﻧﺪﮔﻲ او زﻣﺎﻧﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ ﺑﻮد و ﻗﻠﺒﺶ ﺑﺮاي ﺷﻨﻴﺪن " آﻓﺮﻳﻦ‪ .‬آﻓﺮﻳﻦ ﭘـﺴﺮم ‪.‬‬

‫ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﺑﺎزي را ﺑﻜﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻮ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﻲ ﻛـﻨﻢ ﺣـﺎﻻ ﺑﻴـﺎ‬ ‫روي زﻣﻴﻦ ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻮ‬

‫اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻛﻦ‪ " ...‬ﻣﻲ ﺗﭙﻴﺪ‪.‬‬

‫وﻳﻞ آﻧﻘﺪر دﻟﺶ ﺗﻨﮓ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺧﻮدش ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺨـﺸﻲ از اﺣـﺴﺎﺳﺎت او‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺣﺎﻻ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ آﻧﺮا ﺑﻪ ﻻﻳﺮا ﺑﺮوز دﻫﺪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻻﻳﺮا آن را در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﻲ دﻳﺪ‪ .‬و‬

‫اﻳﻦ ﺑﺮاي ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺗﺎزﮔﻲ داﺷﺖ ﻛﻪ اﻳﻨﻘﺪر ﺗﻴﺰ ﺑﻴﻦ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪452‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪453‬‬

‫واﻗﻌﻴﺖ اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ وﻳﻞ ﻧﮕﺮان ﺑﻮد در او اﺣﺴﺎﺳﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ وﺟﻮد آوده ﺑﻮد‪ .‬اﻧﮕﺎر ﻛـﻪ‬

‫وﻳﻞ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﻛﺲ دﻳﮕﺮي در ﻣﺮﻛﺰ ﺗﻮﺟﻪ او ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ او ﺣﺎﻟﺘﻲ واﺿﺢ ‪ ،‬ﻧﺰدﻳـﻚ و‬

‫ﻓﻮري داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ او ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ .‬اﻣﺎ در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﺟﺎدوﮔﺮي ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺮواز ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ " :‬اﻓﺮادي را ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﺎن ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﻋﻘﺐ ﺗﺮ از ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ اﻣـﺎ ﺳـﺮﻳﻊ ﺣﺮﻛـﺖ ﻣـﻲ‬

‫ﻛﻨﻨﺪ ‪ .‬ﺑﺮوم ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ "‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺑﻠﻪ ﺑﺮو وﻟﻲ در ارﺗﻔﺎع ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺮواز ﻛﻦ و ﭘﻨﻬﺎن ﺷﻮ ﻧﮕﺬا ﺗﻮ را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪" .‬‬

‫ﻣﻴﻞ و ﻻﻳﺮا ﺑﺎ درد از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ اداﻣﻪ دادﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺧﻴﻠﻲ وﻗﺖ ﻫﺎ ﺳﺮدم ﺷﺪه ‪ " .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ذﻫﻨﺶ را از ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن ﻣﻨﺤﺮف‬

‫ﻛﻨﺪ‪ " .‬اﻣﺎ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اﻳﻨﻘﺪر ﮔﺮﻣﻢ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬در دﻧﻴﺎي ﺷﻤﺎ ﻫﻮا ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ ﮔﺮم ﻣﻲ ﺷﻮد؟"‬

‫" ﻧﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻲ ﻛﺮدم‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻮا دارد ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻫﺎ ﮔـﺮم ﺗـﺮ از ﺳـﺎﺑﻖ‬

‫ﺷﺪه‪ .‬ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ آدﻣﻬﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﻣﻮاد ﺷﻴﻤﻴﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺟﻮ زﻣﻴﻦ در آن ﺧﺮاﺑﻜﺎري ﻛﺮده اﻧﺪ "‬

‫" آره‪ .‬ﺧﺐ اﻳﻨﻜﺎر را ﻛﺮده اﻧﺪ ﻫﻮا ﻫﻢ ﺧﺮاب ﺷﺪه‪ .‬و ﻣﺎ اﻳﻨﺠﺎ وﺳﻂ اﻳﻦ ﻫﻮاي ﺑﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﺮﻣﺎ زده ﺗﺮ و ﺗﺸﻨﻪ ﺗﺮ از آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﭘﺎﺳﺦ دﻫﺪ و در آن ﻫﻮاي ﻧﻔﺲ ﮔﻴﺮ ﺑﻪ ﺣﺮﻛـﺖ اداﻣـﻪ‬

‫دادﻧﺪ‪ .‬ﭘﻨﺘﺎﻻﻳﻤﻮن ﺣﺎﻻ ﺟﻴﺮﺟﻴﺮك ﺷﺪه و روي ﺷﺎﻧﻪ ﻻﻳﺮا ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ ﺗﺮ از آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﭙﺮد‬

‫‪453‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪454‬‬

‫ﻳﺎ ﭘﺮواز ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻫﺮازﮔﺎﻫﻲ ﺟﺎدوﮔﺮﻫﺎ ﭼﺸﻤﻪ اي را ﺑﺎﻻي ﻣﺴﻴﺮ ﻣﻲ دﻳﺪﻧﺪ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎﻻﺗﺮ از آﻧﻜﻪ ﺑﺘـﻮان‬

‫ﺻﻌﻮد ﻛﺮد ﭘﺲ ﭘﺮواز ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺸﻚ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را ﭘﺮ ﻛﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑـﺪون آب ﺧﻴﻠـﻲ زود ﻣـﻲ ﻣﺮدﻧـﺪ و‬

‫آﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻴﭻ آﺑﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﺸﻤﻪ اي ﻛﻪ وارد ﻓﻀﺎي ﺑﺎز ﻣﻲ ﺷﺪ ﺧﻴﻠـﻲ زود دوﺑـﺎره ﺑـﻪ دل‬

‫ﺳﺨﺮه ﻫﺎ ﺑﺮ ﻣﻴﮕﺸﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ اداﻣﻪ دادﻧﺪ و ﻋﺼﺮ از راه رﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫*‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮي ﻛﻪ ﺑﺮاي دﻳﺪه ﺑﺎﻧﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻧﺎﻣﺶ ﻟﻨﺎﻓﻠﺪ ﺑـﻮد‪ .‬در ارﺗﻔـﺎع ﭘـﺎﻳﻴﻦ ﭘـﺮواز ﻣـﻲ ﻛـﺮد از‬

‫ﺻﺨﺮه اي ﺑﻪ ﺻﺨﺮه و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ داﺷﺖ ﻏﺮوب ﻣﻲ ﻛﺮد و رﻧﮕﻲ ﺳﺮخ ﺑﻪ ﺻﺨﺮه ﻫﺎ ﻣﻲ‬

‫اﻓﻜﻨﺪ ﺑﻪ ﻛﻨﺎر درﻳﺎﭼﻪ اي ﻛﻮﭼﻚ رﺳﻴﺪ و دﻳﺪ ﮔﺮوﻫﻲ ﺳﺮﺑﺎز آﻧﺠﺎ اردو زدﻧﺪ‪.‬‬

‫در ﻫﻤﺎن ﻧﮕﺎه اول ﺑﻴﺶ از آﻧﻜﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳـﺖ اﻃﻼﻋـﺖ ﺑـﻪ دﺳـﺖ آورد‪ .‬آن ﺳـﺮﺑﺎز ﻫـﺎ ﺷـﻴﺘﺎن‬

‫ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬از دﻧﻴﺎي وﻳﻞ ﻳﺎ ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه ﻛﻪ ﻣﺮدم ﺷﻴﺘﺎن دروﻧﻲ دارﻧﺪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ زﻧﺪه ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬

‫ﻣﻲ آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺮدان از دﻧﻴﺎي ﺧﻮد او ﺑﻮدﻧﺪ و دﻳﺪن آﻧﻬﺎ ﺑﺪون ﺷﻴﺘﺎن ﻫﺎﻳﺸﺎن وﺣﺸﺘﻲ ﺗﻮﻫﻢ آور‬

‫و ﻏﺮﻳﺐ را در او ﺑﻪ وﺟﻮد آورد‪.‬‬

‫‪454‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪455‬‬

‫ﺑﻌﺪاز ﭼﺎدري در ﻛﻨﺎر درﻳﺎﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﻴﺮون آﻣﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺿﻴﺤﻲ ﺑﻮد ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ‪ .‬ﻟﻨﺎ ﻓﻠـﺪ زﻧـﻲ را‬

‫دﻳﺪ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﺑﺎ ﻋﻤﺮ ﻛﻮﺗﺎه ﺑﺎ وﻗﺎر در ﻟﺒﺎس ﺷﻜﺎر ﺧﺎﻛﻲ رﻧﮓ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻴﻤﻮن ﻃﻼﻳﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺎرش ﺑﻮد‬

‫ﭘﺮ از ﺷﻮر زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻮد‬

‫ﻟﻨﺎ ﻓﻠﺪ ﺑﻴﻦ ﺻﺨﺮه ﻫﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪ و در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﺗﺮ ﺑﺎ اﻓﺴﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛـﺮد‬

‫و اﻓﺴﺮان ﭼﺎدر و آﺗﺶ ﺑﺮ ﭘﺎ ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ و آب ﻣﻲ ﺟﻮﺷﺎﻧﺪﻧﺪ آﻧﻬﺎ را زﻳﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮ از ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﺳﺮاﻓﻴﺎ ﭘﻜﺎﻻ در ﻧﺠﺎت ﺑﭽﻪ ﻫﺎ از ﺑﻮﻟﻮاﻧﮕﺎر ﺑﻮد و ﻫﻤﺎن ﺟـﺎ دوﺳـﺖ داﺷـﺖ‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﺗﺮ را ﺑﺎ ﺗﻴﺮ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﺎﻧﺲ ﺑﺎ آن زن ﻳﺎر ﺑﻮد ‪.‬ﭼﺮاﻛﻪ از آﻧﺠـﺎﻳﻲ ﻛـﻪ ﺟـﺎدوﮔﺮ ﭘﻨﻬـﺎن‬

‫ﻧـﺎ ﻣﺮﺋـﻲ ﻛﻨـﺪ ﺟﻠـﻮﺗﺮ‬ ‫ﺷﺪه ﺑﻮد ﻓﺎﺻﻠﻪ زﻳﺎدي ﺑﻮد و ﺟﺎدوﮔﺮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺪون آﻧﻜﻪ ﺧﻮد را‬

‫ﺑﺮود‪ .‬ﭘﺲ ﺷﺮوع ﻛﺮد ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﻃﻠﺴﻢ ده دﻗﻴﻘﻪ ﺗﻤﺎم در ﺗﻤﺮﻛﺰ ﻓﺮو رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻟﻨﺎ ﻓﻠﺪ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن از ﺷﻴﺐ ﺳﻨﮕﻲ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درﻳﺎﭼـﻪ ﭘـﺎﻳﻴﻦ رﻓـﺖ و در ﺣﻴﻨـﻲ ﻛـﻪ در‬

‫ﻣﻴﺎن اردوﮔﺎه راه ﻣﻲ رﻓﺖ ﻳﻜﻲ دو ﺳﺮﺑﺎز ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎﻳﻲ ﺑﻲ ﺣﺎﻟﺖ ﻳﻜﻲ دو ﺑﺎر ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬اﻣـﺎ‬

‫ﭼﻴﺰي را دﻳﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﭙﺮدﻧﺶ ﺑﺴﻴﺎر دﺷـﻮار ﺑـﻮد و دوﺑـﺎره رو ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪﻧـﺪ‪ .‬ﺟـﺎدوﮔﺮ‬

‫ﺑﻴﺮون ﭼﺎدري ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﺗﺮ وارد آن ﺷﺪه ﺑﻮد اﻳﺴﺘﺎد و ﺗﻴﺮي در ﻛﻤﺎن ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫از ﭘﺸﺖ ﭼﺎدر ﺑﺮزﻧﺘﻲ ﺑﻪ ﺻﺪاي ﺿﻌﻴﻔﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ آﻣﺪ ﮔﻮش داد و ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف در ﺑـﺎز ﭼـﺎدر‬

‫ﻛﻪ ﻣﺸﺮف ﺑﻪ درﻳﺎﭼﻪ ﺑﻮد رﻓﺖ‪.‬‬

‫‪455‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪456‬‬

‫درون ﭼﺎدر ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﺗﺮ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻣﺮدي ﻛﻪ ﻗﺒﻼ ﻟﻨﺎ ﻓﻠﺪ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮد ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻣﺮدي ﻣﺴﻦ‬

‫ﺗﺮ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎي ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي و اﻧﺪاﻣﻲ ﻗﻮي ﻛﻪ ﺷﻴﺘﺎن اﻓﻌﻴﺶ دور ﻣﭻ دﺳﺘﺶ ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑـﻮد‪ .‬او در ﻳـﻚ‬

‫ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﺮزﻧﺘﻲ ﻛﻨﺎر ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﺗﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ آرام ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫داﺷﺖ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ‪ " :‬اﻟﺒﺘﻪ ﻛﺎرﻟﻮ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺪاﻧﻲ؟"‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﭼﻄﻮر ﺑﻪ اﺷﺒﺎح دﺳﺘﻮر ﻣﻲ دﻫﻲ؟ ﻓﻜﺮ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻛـﺎري ﻣﻤﻜـﻦ ﺑﺎﺷـﺪ‪ .‬اﻣـﺎ‬

‫ﻛﺎري ﻛﺮدي ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﺳﮓ دﻧﺒﺎﻟﺖ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ ...‬از ﻣﺤﺎﻓﻆ ﻫﺎﻳﺖ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻨﺪ؟ ﻗﻀﻴﻪ ﭼﻴﺴﺖ؟ "‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﺗﺮ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺳﺎده اﺳﺖ ‪ .‬ﻣﻲ داﻧﻨﺪ اﮔﺮ ﺑﺠﺎي ﻧﺎﺑﻮد ﻛﺮدن ﺑﮕﺬارﻧﺪ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﻢ ﻣﻲ ﺗـﻮاﻧﻢ‬

‫ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻨﺒﻊ ﺗﻐﺬﻳﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮي ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻤـﺎم ﻗﺮﺑﺎﻧﻴـﺎﻧﻲ ﻛـﻪ دوﺳـﺖ دارﻧـﺪ‬

‫ﻣـﻲ ﺗـﻮﻧﻢ ﺑـﺮ آﻧﻬـﺎ‬ ‫ﻫﺪاﻳﺖ ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻧﻜﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑﺮاﻳﻢ ﺗﺸﺮﻳﺢ ﻛﺮدي ﻓﻬﻤﻴـﺪم ﻛـﻪ‬

‫ﻣﺴﻠﻂ ﺷﻮم و ﻫﻤﻴﻨﻄﻮر ﻫﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﻳﻚ دﻧﻴﺎ از ﻗﺪرت اﻳﻦ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣـﻲ ﻟﺮزﻧـﺪ‪!.‬‬

‫اﻣﺎ ﻛﺎرﻟﻮ ﻣﻴﺘﻮاﻧﻢ ﺗﻮ را ﻫﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻛﻨﻢ‪ .‬ﺧﻮدت ﻛﻪ ﻣﻲ داﻧﻲ‪ .‬دوﺳﺖ داري ﺣﺘﻲ ﺑﻴـﺸﺘﺮ از ﻗﺒـﻞ‬

‫ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﺖ ﻛﻨﻢ؟ "‬

‫ﻣﺮد ﮔﻔﺖ " ﻣﺎرﻳﺴﺎ ﺑﻮدن در ﻛﻨﺎر ﺗﻮ ﺧﻮد ﻟﺬﺗﻲ اﺳﺖ‪" ...‬‬

‫" ﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺎرﻟﻮ‪ .‬ﻣﻲ داﻧﻲ ﻛﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻲ داﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﺖ ﻛﻨﻢ‪".‬‬

‫‪456‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪457‬‬

‫دﺳﺘﺎن ﺧﺸﻚ ﻛﻮﭼﻚ و ﺳﻴﺎه ﺷﻴﺘﺎﻧﺶ داﺷﺖ ﺷﻴﺘﺎن اﻓﻌﻲ را ﻧﺎز ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﻛﻢ ﻛﻢ اﻓﻌﻲ ﺧﻮد را‬

‫رﻫﺎ ﻛﺮد و از دﺳﺖ ﻣﺮد رﻫﺎ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻴﻤﻮن ﺧﺰﻳـﺪ‪ .‬ﻣـﺮد و زن ﻫـﺮ دو ﮔﻴﻼﺳـﻲ از ﺷـﺮاب‬

‫ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫زرﻳﻦ در دﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ و زن ﺷﺮاب ﺧﻮد را ﭼﺸﻴﺪ و ﻛﻤﻲ ﺑﻪ او‬

‫در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ اﻓﻌﻲ آرام آرام از دﺳﺖ ﻣﺮد ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ ﺧﺰﻳﺪ و ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺘﺎن ﻣﻴﻤـﻮن ﻃﻼﻳـﻲ‬

‫ﭼﺎﻧـﻪ اش را روي‬ ‫ﻣﻲ رﺳﺎﻧﺪ ﻣﺮد آﻫﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻣﻴﻤﻮن او را آرام ﺗﺎ ﺟﻠﻮي ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻛـﺮد و‬

‫ﻣـﻲ آﻣـﺪ و ﻣـﺮد آه ﻣـﻲ‬ ‫ﭘﻮﺳﺖ زﻣﺮدﻳﻦ او ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬زﺑﺎن ﺳﻴﺎه ﻣﺎر از اﻳﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ ﺑﻴـﺮون‬

‫ﻛﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﺗﺮ زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد‪ " :‬ﻛﺎرﻟﻮ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا آن ﭘﺴﺮك را ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ؟ ﭼﺮا ﻣـﻲ ﺧـﻮاﻫﻲ او را‬

‫ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻲ؟ "‬

‫ﺻﺪاﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﺣﺮﻛﺎت ﻣﻴﻤﻮن ﻧﺮم و ﻣﻼﻳﻢ ﺑﻮد‪.‬‬

‫" او ﭼﻴﺰي را ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ در اﺧﺘﻴﺎر داره‪ .‬اوه ﻣﺎرﻳﺴﺎ‪" ...‬‬

‫" ﭼﻪ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ ﻛﺎرﻟﻮ؟ ﭼﻪ ﭼﻴﺰي را در اﺧﺘﻴﺎر دارد؟ "‬

‫ﻣﺮد ﺳﺮش را ﺑﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻧﻔﻲ ﺗﻜﺎن داد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻛﺎر دﺷـﻮاري ﺑـﻮد‪ .‬ﺷـﻴﺘﺎﻧﺶ ﺑـﻪ ﻧﺮﻣـﻲ دور‬

‫ﺳﻴﻨﻪ ﻣﻴﻤﻮن ﭘﻴﭽﻴﺪه ﺑﻮد و ﺳﺮش را روي ﻣـﻮي ﺑـﺮاق ﻣـﻲ ﻣـﻮن ﻣـﻲ ﻛـﺸﻴﺪ و ﻣﻴﻤـﻮن ﻫـﻢ ﺑـﺎ‬

‫دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺑﺪن ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺎر را ﻧﻮازش ﻣﻲ ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪457‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪458‬‬

‫ﻟﻨﺎ ﻓﻠﺪ آﻧﻬﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮد ﻧﺎ ﻣﺮﺋﻲ ﭼﻨﺪ ﻗﺪم دورﺗﺮ از آﻧﻬﺎ اﻳـﺴﺘﺎده ﺑـﻮد‪ .‬زه ﻛﻤـﺎﻧﺶ را ﻛـﺸﻴﺪ و‬

‫ﭘﻴﻜﺎن آﻣﺎده ﺷﻠﻴﻚ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﻛﻤﺘﺮ از ﻳﻚ ﺛﺎﻧﻴﻪ زه را رﻫﺎ ﻛﻨﺪ و ﺧﺎﻧﻢ ﻛـﻮﻟﺘﺮ را ﻗﺒـﻞ از‬

‫آﻧﻜﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻔﺲ ﻛﺸﻴﺪن ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻛﻨﺠﻜﺎو ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫اﻣﺎ در ﺣﻴﻨﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ را ﻧﮕﺎه ﻣﻲ ﻛﺮد ﭘﺸﺖ ﺳﺮش و ﻓﺮاﺳﻮي درﻳﺎﭼﻪ آﺑﻲ راﻧﺪﻳﺪ‪.‬‬

‫در آن ﺳﻮي درﻳﺎﭼﻪ و در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺑﻴﺸﻪ زاري از درﺧﺘﺎن ﺷﺒﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﻮد ﻛـﻪ اﻧﮕـﺎر ﺧـﻮد رو ﺑﻮدﻧـﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻴﺸﻪ زاري ﻛﻪ ﻫﺮ از ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺣﺎﻛﻲ از ﻫﺪﻓﻲ آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ آﻧﻬـﺎ درﺧـﺖ ﻧﺒﻮدﻧـﺪ و‬

‫در ﻋﻴﻦ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻛﻨﺠﻜﺎوي ﻟﻨﺎ ﻓﻠﺪ و ﺷﻴﺘﺎﻧﺶ ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﺷـﺪه ﺑـﻮد ﻳﻜـﻲ از اﺷـﻜﺎل‬

‫رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه از دﻳﮕﺮان ﺟﺪا ﮔﺸﺖ و از روي ﺳﻄﺢ درﻳﺎﭼﻪ ﮔﺬﺷﺖ و ﺣﺘﻲ ﻣﻮﺟﻲ ﺑـﺮ آب ﺑـﺮ ﺟـﺎي‬

‫ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﺗﺎ آﻧﻜﻪ در ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﻴﻢ ﻣﺘﺮي ﺻﺨﺮه اي ﻛﻪ ﺷﻴﺘﺎن ﻟﻨﺎ ﻓﻠﺪ آﻧﺠﺎ ﭘﻨﺎه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ داﺷﺖ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻴﻜﺮد‪ " :‬ﺧﻴﻠﻲ راﺣﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﻛﺎرﻟﻮ ﻣﻲ ﺗـﻮاﻧﻲ آرام ﺑﮕـﻮﻳﻲ‪ .‬ﻣـﻲ‬

‫ﺗﻮاﻧﻲ واﻧﻤﻮد ﻛﻨﻲ ﻛﻪ داري در ﺧﻮاب ﺣﺮف ﻣﻲ زﻧﻲ و ﭼﻪ ﻛﺴﻲ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮاي اﻳﻦ ﻛـﺎر ﺳـﺮزﻧﺶ‬

‫ات ﻛﻨﺪ؟ ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻮ آن ﭘﺴﺮ ﭼﻪ دارد و ﺗﻮ ﭼﺮا آﻧﺮا ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ‪ .‬ﻣﻴﺘﻮاﻧﻢ آﻧﺮا ﺑﺮاﻳـﺖ ﺑﮕﻴـﺮم‪ ...‬ﻧﻤـﻲ‬

‫ﺧﻮاﻫﻲ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻨﻢ؟ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﻛﺎرﻟﻮ‪ .‬ﻣﻦ آن را ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ‪ .‬ﻣﻦ دﺧﺘﺮك را ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻢ‪.‬‬

‫ﭼﻪ ﭼﻴﺰي اﺳﺖ؟ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﺗﺎ ﺑﺮاﻳﺖ ﺑﮕﻴﺮﻣﺶ‪" .‬‬

‫‪458‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪459‬‬

‫ﻣﺮد ﻟﺮزﺷﻲ ﺧﻔﻴﻒ ﻛﺮد‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﻳﻚ ﺧﻨﺠـﺮ اﺳـﺖ ‪ .‬ﺧﻨﺠـﺮ ﻇﺮﻳـﻒ‬

‫ﭼﻴﺘﺎﮔﺎﺗﺰه‪ .‬ﺗﻮﺻﻴﻒ اش را ﻧﺸﻨﻴﺪه اي ﻣﺎرﻳﺴﺎ؟ ﺑﻌﻀﻲ آﻧﺮا ﺗﻴﻠﻮﺗﺎﻳﺎ ﻣﺎﻛﺎﻳﺮا ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻨﺪ‪ .‬آﺧﺮﻳﻦ ﺧﻨﺠﺮ‪.‬‬

‫ﺑﻘﻴﻪ آﻧﺮا اﻳﺰاﻫﺘﺮ ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻨﺪ‪" .‬‬

‫" ﭼﻜﺎر ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻛﺎرﻟﻮ؟ ﭼﺮا اﻳﻨﻘﺪر ﺧﺎص اﺳﺖ؟ "‬

‫"آه‪ ...‬ﺧﻨﺠﺮي اﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﻣﻲ ﺑﺮد‪ .‬ﺣﺘﻲ ﺳﺎزﻧﺪﮔﺎﻧﺶ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ داﻧـﺴﺘﻨﺪ ﭼـﻪ ﻗﺎﺑﻠﻴـﺖ‬

‫ﻫﺎﻳﻲ دارد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ‪ ،‬ﻣﺎده ‪ ،‬ﺷﺒﺢ ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ‪ ،‬ﻫﻮا – در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻨﺠﺮ ﻇﺮﻳـﻒ ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ‬

‫آﺳﻴﺐ ﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎرﻳﺴﺎ آن ﻣﺎل ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﻣﻴﻔﻬﻤﻲ؟ "‬

‫" اﻟﺒﺘﻪ ﻛﺎرﻟﻮ‪ .‬ﻗﻮل ﻣﻲ دﻫﻢ‪ .‬ﺑﮕﺬار ﮔﻴﻼﺳﺖ را ﭘﺮ ﻛﻨﻢ‪" ...‬‬

‫و در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﻤﻮن ﻃﻼﻳﻲ آرام آرام روي ﭘﻮﺳﺖ زﻣﺮدﻳﻦ اﻓﻌﻲ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ آﻧﺮا ﻛﻤـﻲ ﻓـﺸﺎر داد‬

‫و ﺳﺮ ﭼﺎرﻟﺰ ﺑﺎ ﻟﺬت آه ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬ﻟﻨﺎ ﻓﻠﺪ دﻳﺪ واﻗﻌﺎ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده‪ .‬ﭼﻮن ﻣـﺪﺗﻲ ﻛـﻪ ﭼـﺸﻤﺎن ﻣـﺮد‬

‫ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﺗﻠﺮ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﭼﻨﺪ ﻗﻄﺮه از ﻇﺮﻓﻲ ﻛﻮﭼﻚ در ﻟﻴﻮان او رﻳﺨﺖ و دوﺑﺎره ﺑـﺎ ﺷـﺮاب‬

‫آﻧﺮا ﭘﺮ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺑﻴﺎ ﻋﺰﻳﺰم ﺑﻴﺎ ﺑﻨﻮﺷﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻫﻤﺪﻳﮕﺮ‪" ...‬‬

‫ﻣﺮد ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﺴﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻟﻴﻮان را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ وﻟﻊ ﻧﻮﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﺗﻠﺮ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺗﻮي ﺻﻮرت ﻟﻨﺎ ﻓﻠﺪ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪.‬‬

‫‪459‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪460‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺧﺐ ﺟﺎدوﮔﺮ‪ .‬ﻓﻜﺮ ﻛﺮدي ﻧﻤﻲ دوﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﺧﻮدت رو ﻧﺎ ﻣﺮﺋﻲ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ "‬

‫ﻟﻨﺎ ﻓﻠﺪ از ﺗﻌﺠﺐ ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ ﺧﺸﻜﺶ زده ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻣﺮد ﺗﻼش ﻣﻲ ﻛﺮد ﻧﻔﺲ ﺑﻜﺸﺪ‪ .‬ﺳﻴﻨﻪ اش ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻲ رﻓـﺖ‪ .‬ﺻـﻮرﺗﺶ ﺳـﺮخ‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺷﻴﺘﺎﻧﺶ ﺑﻲ ﺣﺎل و ﺑﻲ ﻫﻮش در دﺳﺘﺎن ﻣﻴﻤﻮن ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻴﻤﻮن ﺑﺎ اﻧﺰﺟﺎر آن را روي زﻣﻴﻦ‬

‫اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬

‫ﻟﻨﺎ ﻓﻠﺪ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﻛﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﻴﺎورد اﻣﺎ دردي ﺟﺎﻧﻜﺎه را در ﺷﺎﻧﻪ اش اﺣﺴﺎس ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺧﻴﻠﻲ دﻳﺮ ﺷﺪه‪ .‬درﻳﺎﭼﻪ را ﻧﮕﺎه ﻛﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ‪" .‬‬

‫ﻟﻨﺎ ﻓﻠﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺷﻴﺘﺎن ﭘﺮﻧﺪه اش را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎل ﻣﻲ زﻧﺪ و ﺟﻴﻎ ﻣـﻲ ﻛـﺸﺪ اﻧﮕـﺎر در ﺗـﺎﻻري‬

‫ﺷﻴﺸﻪ اي ﺑﻮد ﻛﻪ ﻫﻮا ﻧﺪارد‪ .‬ﺷﺒﺢ او را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﻓﺮﻳﺎد زد‪ " :‬ﻧﻪ! "‬

‫و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﻃﺮف او ﺣﺮﻛﺖ ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻛﺸﻴﺪه ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺘﻲ در آن ﺣﺎﻟـﺖ‬

‫ﺗﻬﻮه دﻳﺪ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﻧﻴﺮوﻳﻲ ﺑﻴﺶ از ﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دﻳﺪه ﺑﻮد دارد‪ .‬وﻗﺘﻲ دﻳﺪ ﻛـﻪ‬

‫ﺷﺒﺢ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ اﺳﺖ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻜﺮد‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻛﺲ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﺑﺮاﺑـﺮ آن ﻧﻔـﻮذ ﻣﻘﺎوﻣـﺖ‬

‫ﻛﻨﺪ‪ .‬ﻟﻨﺎ ﻓﻠﺪ ﺑﺎ آﺷﻔﺘﮕﻲ ﺑﻪ ﻃﺮف زن ﺑﺮﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫داد زد‪ " :‬ﺑﮕﺬار ﺑﺮود! ﻟﻄﻔﺎ ﺑﮕﺬار ﺑﺮود! "‬

‫‪460‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪461‬‬

‫" ﺧﻮاﻫﻴﻢ دﻳﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ؟ آن دﺧﺘﺮك ﻻﻳﺮا؟ "‬

‫" ﺑﻠﻪ "‬

‫" و ﭘﺴﺮ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ؟ ﭘﺴﺮي ﺑﺎ ﻳﻚ ﺧﻨﺠﺮ؟ "‬

‫" ﺑﻠﻪ ‪ ...‬ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ‪" ...‬‬

‫" ﭼﻨﺪ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟"‬

‫" ﺑﻴﺴﺖ ﻧﻔﺮ! ﺑﮕﺬار ﺑﺮود وﻟﺶ ﻛﻨﻴﺪ! "‬

‫" ﻫﻤﻪ در ﻫﻮا؟ ﻳﺎ ﺑﻌﻀﻲ روي زﻣﻴﻦ ﻛﻨﺎر ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟"‬

‫ﻣـﻲ‬ ‫" اﻛﺜﺮا در ﻫﻮا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻫﻤﻴﺸﻪ روي زﻣـﻴﻦ ﻣـﻲ ﻣﺎﻧﻨـﺪ‪ -‬دارم ﻋـﺬاب‬

‫ﻛﺸﻢ – ﻳﺎ او را رﻫﺎ ﻛﻨﻴﺪ ﻳﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﻣﺮا ﺑﻜﺸﻴﺪ! "‬

‫" ﭼﻘﺪر از ﻛﻮه ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ اﻧﺪ؟ ﻫﻨﻮز در ﺣﺎل ﺣﺮﻛﺘﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺮاي اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﺮده اﻧﺪ؟"‬

‫ﻟﻨﺎ ﻓﻠﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ .‬او ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻫﺮ ﺷﻜﻨﺠﻪ اي را ﺗﺎب ﺑﻴﺎور ﻏﻴﺮ از آﻧﭽـﻪ داﺷـﺖ‬

‫ﺑﻪ ﺳﺮ ﺷﻴﺘﺎﻧﺶ ﻣﻲ آﻣﺪ‪ .‬وﻗﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴـﺰ را در ﺑـﺎره ﻣﺤـﻞ اﺳـﺘﻘﺮار ﺟﺎدوﮔﺮﻫـﺎ و‬

‫اﻳﻨﻜﻪ ﭼﻄﻮر از ﻻﻳﺮا و وﻳﻞ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ داﻧﺴﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺣﺎﻻ اﻳﻦ را ﺑﮕﻮ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺟـﺎدوﮔﺮ ﻫـﺎ‬

‫در ﻣﻮرد ﻻﻳﺮا اﻃﻼﻋﻲ دارﻳﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺑﺎر ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد آن را از زﺑﺎن ﻳﻜﻲ از ﺧﻮاﻫﺮاﻧﺖ ﺑﻴﺮون ﺑﻜﺸﻢ‪ .‬اﻣـﺎ‬

‫‪461‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪462‬‬

‫ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺷﻜﻨﺠﻪ ﻛﺎﻣﻞ ﺑﺸﻮد او ﻣﺮد‪ .‬ﺧﺐ ﺣﺎﻻ ﻛـﺴﻲ ﻧﻴـﺴﺖ ﺗـﻮ را ﻧﺠـﺎت ﺑﺪﻫـﺪ‪ .‬واﻗﻌﻴـﺖ را‬

‫درﺑﺎره دﺧﺘﺮم ﺑﮕﻮ‪" .‬‬

‫ﻟﻨﺎ ﻓﻠﺪ ﻧﻔﺲ زﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪ " :‬او ﻣﺎدر ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ....‬زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ....‬ﻣﺎدر ‪ ....‬ﺳﺮ ﭘﻴﭽﻲ ﺧﻮاﻫﺪ‬

‫ﻛﺮد‪ . ...‬او‪" ....‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ داد زد‪ ":‬اﺳﻢ اش را ﺑﮕﻮ! ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﮔﻔﺘﻲ ﺣﺎﻻ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﭼﻴﺰ! اﺳﻤﺶ را ﺑﮕﻮ ! "‬

‫ﻟﻨﺎﻓﻠﺪ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻛﻨﺎن و ﺑﺎ ﻟﻜﻨﺖ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺣﻮا! ﻣﺎدر ﻫﻤﻪ! ﺣﻮاي دوﺑﺎره! ﻣﺎدر ﺣﻮا! "‬

‫" آه "‬

‫ﺑﻌﺪ آه ﺑﻠﻨﺪي ﻛﺸﻴﺪ اﻧﮕﺎر ﻫﺪف زﻧﺪﮔﻴﺶ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻪ ﻃﺮزي ﻣﺒﻬﻢ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ‬

‫ﭼﻪ ﻛﺮده و در ﻣﻴﺎن وﺣﺸﺘﻲ ﻛﻪ او را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد داد زد‪ " :‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﺎ او ﭼﻪ ﻛﻨﻴـﺪ؟ ﭼﻜـﺎر‬

‫ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﺪ ﺑﻜﻨﻴﺪ؟ "‬

‫" ﺑﺎﻳﺪ او را از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮم ﺗﺎ از ﻫﺒﻮﻃﻲ دﻳﮕﺮ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮي ﻛﻨﻢ‪ ...‬ﭼﺮا ﻗﺒﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم؟ ﺑﺰرگ‬

‫ﺗﺮ از آن ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﻪ ذﻫﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪" ...‬‬

‫دﺳﺖ ﻫﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻧﺮﻣﻲ ﺑﻪ ﻫﻢ زد ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﻛﻮدك ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻲ ﮔﺸﺎد‪ .‬ﻟﻨﺎﻓﻠﺪ ﻣﻮﻳﻪ ﻛﻨﺎن ﺷـﻨﻴﺪ‬

‫ﻛﻪ ﮔﻔﺖ‪ " :‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ اﺑﺮ ﻧﻴﺮو ﺧﻮاﻫﺪ رﻓﺖ و ﺑﻌﺪ‪ ....‬اﻟﺒﺘﻪ اﻟﺒﺘﻪ‪ .‬ﻣﺜﻞ دﻓﻌﻪ ﻗﺒﻞ ﺗﻜﺮار دوﺑﺎره‪.‬‬

‫ﭘﺲ ﻻﻳﺮا ﺣﻮا اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﻫﺒﻮط ﭘﻴﺶ ﻧﺨﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎﻧﺪ و دﻳﺪ‪" .‬‬

‫‪462‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪463‬‬

‫ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﻗﺪ راﺳﺖ ﻛﺮد و ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺷﺒﺤﻲ ﻛﻪ داﺷﺖ ﺷﻴﺘﺎن ﺟﺎدوﮔﺮ را ﻣﻲ ﺧﻮرد ﺑﺸﻜﻦ زد‬

‫‪ .‬ﺷﻴﺘﺎن ﻛﻮﭼﻚ در ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺷﺒﺢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮد ﺟﺎدو ﮔﺮ ﻣﻲ آﻣﺪ ﻟﺮزان روي ﺳـﻨﮓ اﻓﺘـﺎد‪ .‬ﺑﻌـﺪ‬

‫اﺗﻔﺎﻗﻲ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﺪ ﺗﺮ از آﻧﭽﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﻪ ﺳﺮ ﻟﻨﺎﻓﻠﺪ آﻣﺪه ﺑـﻮد اﻓﺘـﺎد‪ .‬او اﺣـﺴﺎس ﻛـﺮد روﺣـﺶ‬

‫ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع ﭘﻴﺪا ﻛﺮده‪ .‬دﻧﻴﺎ ﭘﺮ از ﺧﻮﺷﻲ و اﻧﺮژي ﻧﺒﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺮﻛﻴﺒـﻲ از ﺧﻴﺎﻧـﺖ رﺧـﻮت و ﺗﺒـﺎﻫﻲ‬

‫ﺑﻮد‪ .‬زﻧﺪﮔﻲ رﺧﻮت اﻧﮕﻴﺰ و ﻣﺮگ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ از آن ﻧﺒﻮد و در ﮔﻮﺷﻪ ﮔﻮﺷﻪ دﻧﻴﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺣـﺎﻛﻢ‬

‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭘﺲ اﻳﺴﺘﺎد ﻛﻤﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﻲ ﺗﻔﺎوت‪ .‬ﻣﺮده اي زﻧﺪه‪.‬‬

‫ﻟﻨﺎﻓﻠﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻛﺎر ﺑﻌﺪي ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻮﻟﺘﺮ ﺑﻲ ﺗﻔﺎوت ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﺎ ﻧﺎدﻳﺪه ﮔﺪﻓﺘﻦ ﻣـﺮد ﻣـﻮ ﺧﺎﻛـﺴﺘﺮي‬

‫ﻛﻪ ﺑﻲ ﻫﻮش روي ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺑﺮزﻧﺘﻲ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺳﺮﺑﺎزان را ﺻﺪا زد و ﺑﻪ او دﺳـﺘﻮر داد ﺑـﺮاي‬

‫ﺻﻌﻮد ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻛﻮه آﻣﺎده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ رﻓﺖ ﻛﻨﺎر آب و اﺷﺒﺎح را ﺻﺪا زد‪.‬‬

‫آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن او آﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜـﻞ ﺳـﺘﻮﻧﻬﺎﻳﻲ از ﺑﺨـﺎر روي آب ﺣﺮﻛـﺖ ﻣـﻲ ﻛﺮدﻧـﺪ‪ .‬ﺧـﺎﻧﻢ ﻛـﻮﻟﺘﺮ‬

‫دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و آﻧﻬﺎ را وادار ﻛﺮد ﻓﺮاﻣﻮش ﻛﻨﻨﺪ ﻛﻪ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ زﻣﻴﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑـﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴـﺐ ﻳﻜـﻲ‬

‫ﻳﻜﻲ ﻫﻤﭽﻮن ﻗﺎﺻﺪك ﻫﺎي ﺷﺮور ﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﻠﻨﺪ و ﺷﻨﺎور ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﺟﺮﻳﺎﻧﻬﺎي ﻫـﻮا در آﺳـﻤﺎن ﺷـﺐ‬

‫ﭘﺮواز در آﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻮي وﻳﻞ ‪ ،‬ﻻﻳﺮا و ﺟﺎدوﮔﺮان ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻟﻨﺎﻓﻠﺪ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از اﻳﻨﻬﺎ را ﻧﺪﻳﺪ‪.‬‬

‫‪463‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪464‬‬

‫ﺑﻌﺪ از ﺗﺎرﻳﻚ ﺷﺪن ﻫﻮا دﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﺎﻳﻴﻦ آﻣﺪ و وﻗﺘﻲ وﻳﻞ و ﻻﻳﺮا آﺧﺮﻳﻦ ﺗﻜﻪ ﻧﺎن ﺧﺸﻜﺸﺎن‬

‫را ﻣﻲ ﺧﻮردﻧﺪ زﻳﺮ ﺻﺨﺮه اي ﭘﻨﻬﺎن دراز ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﮔﺮم ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮدﻧﺪ ﺑﺨﻮاﺑﻨﺪ‪ .‬ﻻاﻗﻞ ﻻﻳﺮا‬

‫ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮد ﺑﺮاي ﺧﻮاﺑﻴﺪن ﺳﻌﻲ ﻛﻨﺪ‪ .‬در ﻛﻤﺘﺮ از ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ ﺧﻮاﺑﺶ ﺑـﺮد‪ .‬ﻣﺤﻜـﻢ ﭘﻨﺘـﺎﻻﻳﻤﻮن را‬

‫ﺑﻐﻞ ﻛﺮده ﺑﻮد اﻣﺎ وﻳﻞ ﻫﺮ ﭼﻪ دراز ﻛﺸﻴﺪ ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﺒﺮد‪ .‬ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﺳﺘﺶ ﻛﻪ ﺣﺎﻻﺗﺎ آرﻧﺞ ﻣـﻲ‬

‫ﺳﻮﺧﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮزي ﻧﺎراﺣﺖ ﻛﻨﻨﺪه ورم ﻛﺮده ﺑﻮد ﻳﻜﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ زﻣﻴﻦ ﺳﺨﺖ و ﻫﻮاي ﺳﺮد ﻳﻜﻲ ﺑﻪ‬

‫ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻣﻔﺮط ﻳﻜﻲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻟﺘﻨﮕﻲ ﻣﺎدرش‪.‬‬

‫اﻟﺒﺘﻪ ﻧﮕﺮان ﺣﺎل او ﺑﻮد و ﻣﻲ داﻧﺴﺖ اﮔﺮ ﭘﻴﺸﺶ ﺑﻮد ﺗﺎ از او ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻛﻨﺪ ﻣﺎدر ﺷـﺮاﻳﻂ ﺑﻬﺘـﺮي‬

‫ﻣﻲ داﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻣﺎدر ﻫﻢ ار او ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻛﻨﺪ ﻣﺜـﻞ وﻗﺘـﻲ ﻛـﻪ او ﺧﻴﻠـﻲ ﻛﻮﭼـﻚ ﺑـﻮد‪.‬‬

‫دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻣﺎدر دﺳﺖ او را ﭘﺎﻧﺴﻤﺎن ﻛﻨﺪ او را در رﺧﺖ ﺧﻮاب ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﺪ و ﺑﺮاي او آواز ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﺗﺎ‬

‫ﻫﻤﻪ ﻣﺸﻜﻼت از ﺑﻴﻦ ﺑﺮود و او را ﺑﺎ ﮔﺮﻣﻲ و ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎدراﻧﻪ اش در آﻏﻮش ﺑﮕﻴﺮد‪ .‬وﻳﻞ اﻳـﻦ اﺗﻔـﺎق‬

‫ﻫﺮﮔﺮ ﻧﻤﻲ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﺨﺸﻲ از وﺟﻮد او ﻫﻨﻮز ﭘﺴﺮي ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮد وﻟﻲ ﺑﻲ ﺣﺮﻛـﺖ ﻣﺎﻧـﺪ‬

‫ﺗﺎ ﻻﻳﺮا ﺑﻴﺪار ﻧﺸﻮد‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﺑﺎز ﺧﻮاﺑﺶ ﻧﺒﺮد ﻫﺸﻴﺎر ﺗﺮ از ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ آراﻣﻲ و ﻟﺮزان از ﺟﺎﻳﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪو‬

‫ﭼﺎﻗﻮ ﺑﻪ ﻛﻤﺮ از ﻛﻮه ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ﺑﻠﻜﻪ ﺑﻲ ﻗﺮارﻳﺶ ﻛﻤﺘﺮ ﺷﻮد‪.‬‬

‫‪464‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪465‬‬

‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او ﺷﻴﺘﺎن ﺟﺎدوﮔﺮ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻛﻪ ﭘﺮﻧﺪه اي ﺳﻴﻨﻪ ﺳﺮخ ﺑﻮد ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮد و ﺟـﺎدوﮔﺮ‬

‫ﺣﻮاﺳﺶ از دﻳﺪه ﺑﺎﻧﻲ ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ وﻳﻞ ﺷﺪ ﻛﻪ داﺷﺖ از ﺻﺨﺮه ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ رﻓﺖ‪ .‬ﺷﺎﺧﻪ ﻛـﺎج اش را‬

‫ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻲ ﺻﺪا ﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻧﻪ ﺑﺮاي اﻳﻨﻜﻪ ﻣﺰاﺣﻢ وﻳﻞ ﺷﻮد ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻼﻳـﻲ ﺳـﺮ او‬

‫ﻧﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎن ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺣﺮﻛﺖ داﺷﺖ ﻛﻪ دﻳﮕﺮ ﺣﺘﻲ ﻣﺘﻮﺟﻪ درد دﺳﺘﺶ ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫ﻧﻤـﻲ‬ ‫اﺣﺴﺎس ﻣﻲ ﻛﺮد ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻤﺎم ﺷﺐ ﺗﻤﺎم روز و ﺗﺎ اﺑـﺪ راه ﺑـﺮود‪ .‬ﭼـﻮن ﭼﻴـﺰ دﻳﮕـﺮي‬

‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺒﻲ را ﻛﻪ در ﺳﻴﻨﻪ داﺷﺖ آرام ﻛﻨﺪ‪ .‬و اﻧﮕﺎر در ﻫﻤﺪردي ﺑﺎ او ﺑﺎدي ﻫﻢ وزﻳﺪن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫آﻧﺠﺎ ﻫﻴﭻ ﺑﺮﮔﻲ ﻧﺒﻮد ﺗﺎ در ﺑﺎ ﺑﺠﻨﺒﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎد او را زﻳﺮ ﺿﺮﺑﺎت ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣـﻮي او را ﭘﺮﻳـﺸﺎن‬

‫ﻛﺮده ﺑﻮد‪ .‬در درون و در ﺑﺮون ﺣﺎﻟﺘﻲ وﺣﺸﻴﺎﻧﻪ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎﻻ و ﺑﺎﻻﺗﺮ رﻓﺖ اﺻﻼ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﻜﺮ ﻧﺒﻮد ﻛﻪ ﭼﻄﻮر راه ﺑﺮﮔﺸﺖ را ﭘﻴﺪا ﻛﻨـﺪ ﺗـﺎ آﻧﻜـﻪ ﻇـﺎﻫﺮا ﺑـﻪ‬

‫ﻓﻼﺗﻲ ﺑﺮ ﻓﺮاز آن دﻧﻴﺎ رﺳﻴﺪ‪ .‬در اﻃﺮاف و در ﺗﻤﺎم اﻓﻖ ﻫﺎ ﻛﻮه ﻫﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ از آن ﺣﺪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬زﻳﺮ ﻧـﻮر‬

‫درﺧﺸﺎن ﻣﺎه ﺗﻨﻬﺎ رﻧﮓ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺳﺮد و ﺳﻔﻴﺪي ﻣﺮده ﺑﻮد و ﺗﻤﺎم ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻫـﺎ‬

‫ﺑﺮﻳﺪه ﺑﺮﻳﺪه و ﺗﻤﺎم ﺳﻄﻮح ﻟﺨﺖ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪465‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪466‬‬

‫ﺑﺎد وﺣﺸﻲ ﺣﺘﻤﺎ اﺑﺮ ﻫﺎ را ﺑﺎﻻي ﺳﺮ او آورده ﺑﻮدﭼﻮن ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﺎه ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪ و ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺑـﺮ ﺗﻤـﺎم‬

‫ﻣﻨﺎﻇﺮ ﺳﺎﻳﻪ اﻓﻜﻨﺪ ‪.‬اﺑﺮﻫﺎﻳﻲ اﻧﺒﻮه ﺑﻮد ﭼﻮن ﻫﻴﭻ ﺷﻌﺎﻋﻲ از ﻧﻮر از ﺑﻴﻦ آن رد ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪ .‬در ﻛﻤﺘـﺮ از‬

‫ﻳﻚ دﻗﻴﻘﻪ وﻳﻞ ﺧﻮد را در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻣﻄﻠﻖ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫و در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﻛﺴﻲ دﺳﺖ راﺳﺖ او را ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫از ﺗﺮس ﻓﺮﻳﺎدي ﻛﺸﻴﺪ و ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺧﻮد را رﻫﺎ ﻛﻨﺪ اﻣﺎ ﻓﺸﺎر ﻣﺤﻜﻢ ﺗﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎﻻ وﻳـﻞ وﺣـﺸﻲ‬

‫ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻛﺮد ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎي ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ رﺳﻴﺪه اﺳﺖ و اﮔﺮ ﭘﺎﻳﺎن زﻧﺪﮔﻴﺶ ﺑـﻮد ﺑﺎﻳـﺪ ﺗـﺎ ﭘـﺎي‬

‫ﺟﺎن ﻣﻲ ﺟﻨﮕﻴﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺲ ﺧﻮد را ﭘﺲ ﻛﺸﻴﺪ و ﻟﮕﺪ ﭘﺮاﻧﺪ و دوﺑﺎره ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ آن دﺳﺖ او را رﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﻛـﺮد و از آﻧﺠـﺎ‬

‫ﻛﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ او را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد وﻳﻞ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﺎﻗﻮ را ﺑﺮدارد‪ . .‬ﺑﺎ دﺳﺖ ﭼﭗ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد اﻣﺎ ﺑـﻪ‬

‫اﻳﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ ﻛﺸﻴﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ و دﺳﺘﺶ آﻧﻘﺪر دردﻧﺎك و ﻣﺘﻮرم ﺑﻮد ﻛﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ ﭼـﺎﻗﻮ را‬

‫ﺑﺮدارد‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻳﻚ دﺳﺖ ﻣﺠﺮوح ﺑﺎ ﻣﺮدي ﺑﺰرگ ﺳﺎل ﻣﻲ ﺟﻨﮕﻴﺪ‪.‬‬

‫دﻧﺪاﻧﻬﺎﻳﺶ را در ﺑﺎزوي او ﻓﺮو ﻛﺮد اﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻛﻪ اﻓﺘﺎد اﻳـﻦ ﺑـﻮد ﻛـﻪ ﻣـﺮد ﺿـﺮﺑﻪ اي ﮔـﻴﺞ‬

‫ﻛﻨﻨﺪه ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او وارد ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ وﻳﻞ دوﺑﺎره ﻟﮕﺪ ﭘﺮاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻲ ﻟﮕﺪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﺪف ﺧـﻮرد و ﺑﻌـﻀﻲ‬

‫ﻧﺨﻮرد ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ‪ ،‬ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ ﻫﻞ ﻣﻲ داد وﻟﻲ ﻣﺮد او را رﻫﺎ ﻧﻜﺮد‪.‬‬

‫‪466‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪467‬‬

‫ﺑﻪ ﻃﺮزي ﻣﺒﻬﻢ ﺻﺪاي ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ زدن ﺧﻮد و ﻏﺮش و ﻧﻔﺴﻬﺎي ﺧﺸﻦ ﻣﺮد را ﻣـﻲ ﺷـﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌـﺪ‬

‫ﺷﺎﻧﺴﻲ ﭘﺎي او ﭘﺸﺖ ﭘﺎي ﻣﺮد ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻮد را روي ﺳـﻴﻨﻪ او اﻧـﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻣـﺮد اﻓﺘـﺎد و وﻳـﻞ ﺑـﺎ‬

‫و ﺣـﺸﺘﻲ‬ ‫ﺿﺮب روي او اﻓﺘﺎد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎز دﺳﺖ وﻳﻞ را رﻫﺎ ﻧﻜـﺮد و وﻳـﻞ روي ﺳـﻨﮕﻲ ﻏﻠﺘﻴـﺪ و‬

‫ﻋﻈﻴﻢ را در ﻗﻠﺒﺶ اﺣﺴﺎس ﻛﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺮد ﻫﺮﮔﺰ او را رﻫﺎ ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ﺣﺘﻲ اﮔﺮ ﻛﺸﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﺎز ﺑـﻪ‬

‫او ﭼﺴﺒﻴﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫اﻣﺎ وﻳﻞ داﺷﺖ ﺿﻌﻴﻒ ﺗﺮ ﻣﻲ ﺷﺪ و ﺣﺎﻻ داﺷﺖ ﮔﺮﻳﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺑﻪ ﺳﺨﺘﻲ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣﻲ ﻛﺮد و‬

‫ﺑﺎ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺿﺮﺑﺎﺗﻲ ﺣﻮاﻟﻪ آن ﻣﺮد ﻣﻴﻜﺮد و ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻋﻀﻼﺗﺶ ﺑـﻪ زودي ﺧـﺴﺘﻪ ﻣـﺲ ﺷـﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻣﺮد ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﺷﺪه ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز دﺳﺖ او را ﻣﺤﻜﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دراز ﻛـﺸﻴﺪه‬

‫ﺑﻮد و ﻣﻲ ﮔﺬاﺷﺖ وﻳﻞ او را ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ وﻳﻞ ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻳـﻦ ﺣﺎﻟـﺖ ﺷـﺪ آﺧـﺮﻳﻦ ﺗـﻮاﻧﺶ‬

‫ﺗﺤﻠﻴﻞ رﻓﺖ و ﻧﺎ ﺗﻮان ﻛﻨﺎر ﺣﺮﻳﻒ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺣﺎﻟﺘﻲ ﮔﻴﺞ ﻋﺼﺒﻲ و ﭘﺮ از درد داﺷﺖ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﺑﺎ زﺣﻤﺖ و درد ﺧﻮد را ﺑﺎﻻ ﻛﺸﻴﺪ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻣﻄﻠﻖ دﻗﻴﻖ ﺷـﺪ و رﮔـﻪ اي ﺳـﻔﻴﺪ رﻧـﮓ را‬

‫روي زﻣﻴﻦ و ﻛﻨﺎر ﻣﺮد دﻳﺪ‪ .‬ﺳﻴﻨﻪ ﺳﻔﻴﺪ و ﺳﺮ ﻳﻚ ﭘﺮﻧﺪه ﺑﺰرگ ﺑـﻮد‪ .‬ﻳـﻚ ﻋﻘـﺎب ﻣـﺎﻫﻴﮕﻴﺮ‪ .‬ﻳـﻚ‬

‫ﺷﻴﺘﺎن ﻛﻪ ﺑﻲ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬وﻳﻞ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺧﻮد را ﻛﻨﺎر ﺑﻜﺸﺪ و ﺣﺮﻛﺖ او واﻛـﻨﺶ ﻣـﺮد را‬

‫ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺖ ﻛﻪ دﺳﺘﺶ ﺷﻞ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪467‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪468‬‬

‫اﻣﺎ او ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺑﺎ دﺳﺖ آزادش دﺳﺖ راﺳﺖ وﻳﻞ را ﺑﺎ دﻗﺖ ﻟﻤﺲ ﻛـﺮد‪ .‬ﻣـﻮي ﺗـﻦ وﻳـﻞ‬

‫ﺳﻴﺦ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻣﺮد ﮔﻔﺖ ‪ ":‬دﺳﺖ دﻳﮕﺮت را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪه‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎش‬

‫دﺳﺖ آزاد ﻣﺮد دﺳﺖ ﭼﭗ وﻳﻞ را ﻟﻤﺲ ﻛﺮد و ﺳﺮ اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ ﺑﻪ آراﻣﻲ روي ﻣﺞ و ﻛـﻒ دﺳـﺖ‬

‫ﻣﺘﻮرم و ﺟﺎي اﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎي ﻗﻄﻊ ﺷﺪه او ﺣﺮﻛﺖ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ دﺳﺖ وﻳﻞ را رﻫﺎ ﻛﺮد و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺗﻮ ﺧﻨﺠﺮ را در اﺧﺘﻴﺎر داري‪ .‬ﺗﻮ ﺣﺎﻣﻞ ﺧﻨﺠﺮ ﻫﺴﺘﻲ‪" .‬‬

‫ﺻﺪاﻳﺶ ﻃﻨﻴﻦ دار و ﺧﺸﻦ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻧﻔﺲ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬وﻳﻞ ﺣﺲ ﻛﺮد او ﺑﺪﺟﻮري زﺧﻤﻲ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻳﻌﻨﻲ او ﺣﺮﻳﻒ ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﺶ را ﻣﺠﺮوح ﻛﺮده ﺑﻮد؟‬

‫وﻳﻞ ﻫﻨﻮز روي ﺳﻨﮓ دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻛﺎﻣﻼ از ﭘﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﻓﻘﻂ ﺷـﻜﻠﻲ از ﻗﺎﻣـﺖ ﻣـﺮد راﻣـﻲ‬

‫دﻳﺪ ﻛﻪ روي او ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﻬﺮه اش را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﺑﻪ اﻃﺮاف دﺳﺖ ﻛـﺸﻴﺪ ﺗـﺎ‬

‫ﭼﻴﺰي ﭘﻴﺪا ﻛﻨﺪ‪ .‬و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ وﻳﻞ ﺳﺮدي ﺧﻮب ﺗﺴﻜﻴﻦ دﻫﻨﺪه اي را روي دﺳﺖ ﻣﺠـﺮوح‬

‫ﺧﻮد ﺣﺲ ﻛﺮد ﻣﺮد داﺷﺖ ﻣﺮﻫﻤﻲ را روي ﭘﻮﺳﺖ او ﻣﻲ ﻣﺎﻟﻴﺪ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﭼﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ؟ "‬

‫‪468‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪469‬‬

‫" دارم زﺧﻤﺖ را ﻣﺮﻫﻢ ﻣﻲ ﮔﺬارم‪ .‬ﺗﻜﺎن ﻧﺨﻮر‪" .‬‬

‫"ﺗﻮ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟ "‬

‫" ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ داﻧﺪ آن ﺧﻨﺠﺮ ﺑﺮاي ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬دﺳﺘﺖ را ﺑﺎﻻ ﺑﮕﻴﺮ‪ .‬ﺗﻜﺎن ﻧﺨﻮر‪".‬‬

‫ﺑﺎد داﺷﺖ ﺷﺪﻳﺪ ﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﻣﻲ وزﻳﺪ و ﻳﻜﻲ دو ﻗﻄﺮه ﺑﺎران روي ﺻﻮرت وﻳﻞ اﻓﺘﺎد‪ .‬او داﺷﺖ ﺑـﻪ‬

‫ﺷﺪت ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ اﻣﺎ ﺑﺎ دﺳﺖ راﺳﺘﺶ دﺳﺖ ﭼﭙﺶ را ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ ﺗـﺎ ﻣـﺮد روي آن ﻣـﺮﻫﻢ ﺑﮕـﺬارد و‬

‫ﻧﻮاري ﻛﺘﺎﻧﻲ را روي ان ﺑﭙﻴﭽﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻧﻜﻪ ﭘﺎﻧﺴﻤﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﻣﺮد ﺑﻪ ﻳﻚ ﺳﻮ ﻏﻠﺘﻲ زد و دراز ﻛﺸﻴﺪ وﻳﻞ ﺳﻌﻲ ﻛﺮد ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‬

‫و ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻛﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻮا از ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﺎرﻳﻚ ﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را ﺟﻠﻮ ﺑـﺮد و دﺳـﺘﺶ ﺑـﻪ ﺳـﻴﻨﻪ‬

‫ﻣﺮدﺧﻮرد ﻛﻪ در آن ﻗﻠﺐ اش ﻫﻤﭽﻮن ﭘﺮﻧﺪه در ﻗﻔﺲ ﻣﻲ زد‪.‬‬

‫ﻣﺮد ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻲ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺑﻠﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺳﻌﻲ ﻛﻦ ﻣﺮا ﻣﺪاوا ﻛﻨﻲ‪" .‬‬

‫" ﻣﺮﻳﺾ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ "‬

‫" ﺑﻪ زودي ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﻮم‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻨﺠﺮ را در اﺧﺘﻴﺎر داري‪ .‬درﺳﺖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ‪".‬‬

‫" ﺑﻠﻪ "‬

‫" و ﻣﻲ داﻧﻲ ﭼﻄﻮر از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻛﻨﻲ؟"‬

‫" ﺑﻠﻪ اﻣﺎ ﺷﻤﺎ از اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ ﭼﻄﻮر ﺧﻨﺠﺮ را ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﻴﺪ؟"‬

‫‪469‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪470‬‬

‫ﻣﺮد ﺑﺎ ﺗﻘﻼ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪ ":‬ﮔﻮش ﻛﻦ ﺣﺮﻓﻢ را ﻗﻄﻊ ﻧﻜﻦ اﮔﺮ ﺗﻮ ﺣﺎﻣﻞ ﺧﻨﺠﺮ ﻫﺴﺘﻲ وﻇﻴﻔـﻪ‬

‫اي ﺑﻴﺸﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﺗﺼﻮرش را ﻛﻨﻲ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه داري‪ .‬ﻳﻚ ﺑﭽـﻪ ‪ ...‬ﭼﻄـﻮر ﮔﺬاﺷـﺘﻪ ﻫﻤﭽـﻴﻦ اﺗﻔـﺎﻗﻲ‬

‫ﺑﻴﻔﺘﺪ؟ ﺧﻮب ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻲ ﺷﺪه ‪ ...‬ﺟﻨﮕﻠﻲ در راه اﺳـﺖ ﭘـﺴﺮ‪ .‬ﺑﺰرﮔﺘـﺮﻳﻦ ﺟﻨﮕـﻞ ﻋـﺎﻟﻢ‪ .‬ﭼﻨـﻴﻦ‬

‫اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻗﺒﻼ ﻫﻢ اﻓﺘﺎده و اﻳﻨﺒﺎر ﻃﺮف ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺗﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺮوز ﺷﻮد‪ .‬در ﺗﺎرﻳﺦ ﭼﻨﺪ ﻫﺰار ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺸﺮ ﻏﻴﺮ‬

‫از دروغ ‪ ،‬ﺑﻲ رﺣﻤﻲ و ﻧﻴﺮﻧﮓ ﻫﻴﭻ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﻳﻢ‪ .‬وﻗﺖ ﺷﺮوع دوﺑـﺎره رﺳـﻴﺪه‪ .‬اﻣـﺎ اﻳـﻦ ﺑـﺎر ﺷـﺮوﻋﻲ‬

‫ﻣﻨﺎﺳﺐ‪" ...‬‬

‫ﻣﻜﺚ ﻛﺮد ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺲ ﺧﺶ دار ﺑﻜﺸﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﻴﻘﻪ اداﻣﻪ داد‪ " :‬ﺧﻨﺠﺮ ‪ ،‬آن ﻓﻴﻠﺴﻮف ﻫﺎي ﭘﻴﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ دارﻧﺪ ﭼﻪ ﻣﻲ‬

‫ﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ وﺳﻴﻠﻪ اي اﺧﺘﺮاع ﻛﺮدﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮﻳﻦ ذرات را از ﻫﻢ ﺟـﺪا ﻛﻨـﺪ و از آن‬

‫ﺑﺮاي ﻛﺎرﻫﺎي اﺑﺘﺪاﻳﻲ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻴﭻ ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺳﻼح ﻋﺎﻟﻢ را ﺳـﺎﺧﺘﻪ اﻧـﺪ ﻛـﻪ‬

‫ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواي ﻣﻄﻠﻖ را ﺷﻜﺴﺖ دﻫﺪ‪ .‬اﺑﺮ ﻧﻴﺮو را‪ .‬ﻓﺮﺷـﺘﻪ ﻫـﺎي ﺷﻮرﺷـﻲ ﺷﻜـﺴﺖ ﺧﻮردﻧـﺪ‪.‬‬

‫ﭼﻮن ﭼﻴﺰي ﻣﺜﻞ ﺧﻨﺠﺮ رادر اﺧﺘﻴﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎﻻ‪" ...‬‬

‫وﻳﻞ داد زد‪ " :‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اش! ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻢ اش! اﮔﺮ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻴﺪش ﻣـﺎل ﺷـﻤﺎ‪!.‬‬

‫از آن ﻣﺘﻨﻔﺮم‪ .‬ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮر از ﻛﺎرﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ‪" ...‬‬

‫‪470‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪471‬‬

‫" ﺧﻴﻠﻲ دﻳﺮ ﺷﺪه ‪ .‬ﺗﻮ ﺣﻖ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﺪاري‪ .‬ﺗﻮ ﺣﺎﻻ ﺣﺎﻣﻞ ﺧﻨﺠﺮ ﻫﺴﺘﻲ‪ .‬ﺧـﻮدش ﺗـﻮ را اﻧﺘﺨـﺎب‬

‫ﻛﺮده‪ .‬ﺗﺎزه آﻧﻬﺎ ﻣﻲ داﻧﻨﺪ ﺧﻨﺠﺮ در اﺧﺘﻴﺎر ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ آﻧﻬـﺎ از آن اﺳـﺘﻔﺎده ﻧﻜﻨـﻲ آن را از‬

‫ﭼﻨﮕﺖ ﺑﻴﺮون ﻣﻲ آورﻧﺪ و ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﻣﺎ از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ‪" .‬‬

‫" اﻣﺎ ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺠﻨﮕﻢ؟ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺣﺎﻻ ﺧﻴﻠﻲ ﺟﻨﮕﻴﺪه ام‪ .‬دﻳﮕـﺮ ﻧﻤـﻲ ﺗـﻮاﻧﻢ ﺑﺠـﻨﮕﻢ ﻣـﻲ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ‪" ...‬‬

‫" در ﺟﻨﮓ ﻫﺎﻳﺖ ﭘﻴﺮوز ﺷﺪه اي؟ "‬

‫وﻳﻞ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺑﻠﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﻨﻢ‪" .‬‬

‫"ﺑﺮاي ﺧﻨﺠﺮ ﺟﻨﮕﻴﺪي؟ "‬

‫"ﺑﻠﻪ ‪ ،‬اﻣﺎ‪" ...‬‬

‫" ﭘﺲ ﻳﻚ ﺟﻨﮕﺠﻮ ﻫﺴﺘﻲ ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻛﻦ‪ .‬اﻣﺎ ﺑـﺎ اﻳـﻦ ﻃﺒﻴﻌـﺖ ﺧـﻮدت‬

‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﻜﻦ‪" .‬‬

‫وﻳﺎل ﻣﻲ داﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮد دارد ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ واﻗﻌﻴﺖ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺳـﻨﮕﻴﻦ و‬

‫درد ﻧﺎك ﺑﻮد‪ .‬ﻇﺎﻫﺮاً ﻣﺮد اﻳﻦ را ﻣﻲ داﻧﺴﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺗﺎ وﻗﺘﻲ وﻳﻞ ﺳﺮش را ﭘﺎﻳﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺖ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰد‪.‬‬

‫‪471‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪472‬‬

‫ﺑﻌﺪ اداﻣﻪ داد‪ " :‬دو ﻗﺪرت ﺑﺰرگ وﺟﻮد داره ﻛﻪ از اﺑﺘﺪاي ﺟﻬﺎن ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ در ﻧﺒﺮد ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻤـﺎم‬

‫ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻣﺎ آﮔـﺎه‬ ‫ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﻲ ﺑﺸﺮ در زﻣﻴﻨﻪ آزادي ﺣﺎﺻﻞ ﻣﺒﺎزه آﻧﻬﺎﺳﺖ ﻛﻪ‬

‫ﺗﺮ ‪ ،‬ﻗﻮي ﺗﺮ و ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﻴﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻨﺪه وار اﻃﺎﻋﺖ ﻛﻨﻴﻢ ‪.‬‬

‫} دﻳﮕﻪ داره ﺳﻴﺎﺳﻲ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻴﻜﻨﻪ ‪ ..........‬اداﻣﻪ ﺑﺪه ﻣﺠﺒﻮرم ﻣﻌﺮﻓﻲ اش ﻛﻨﻢ ‪{ ...‬‬

‫" و ﺣﺎﻻ اﻳﻦ دو ﻗﺪرت آﻣﺎده ﻧﺒﺮد ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬و ﻫﺮ ﻳﻚ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﻨﺠﺮ ﺗﻮ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﺮ ﭼﻴﺰ اﺣﺘﻴـﺎج‬

‫دارﻧﺪ ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﻨﻲ ﭘﺴﺮ‪ .‬ﺗﻮ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻫﺪاﻳﺖ ﺷﺪي ﻫﺮ دوي ﻣﺎ – ﺗﻮ ﺑﺎ ﺧﻨﺠﺮ و ﻣـﻦ ﺑـﺮاي‬

‫اﻳﻨﻜﻪ اﻃﻼﻋﺘﻲ در ﻣﻮرد آن ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻫﻢ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﻓﺮﻳﺎد زد‪ " :‬ﻧﻪ! اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻲ ﻛﻨﻴﺪ! ﻣﻦ دﻧﺒﺎل ﭼﻨـﻴﻦ ﭼﻴـﺰي ﻧﺒـﻮدم! " اﺻـﻼ دﻧﺒـﺎل ﭼﻨـﻴﻦ‬

‫ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻲ ﮔﺸﺘﻢ! "‬

‫" ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻨﻄﻮر ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻨﻲ اﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪" .‬‬

‫" اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻪ ﻛﺎر ﻛﻨﻢ؟ "‬

‫ﺑﻌﺪ از اﺳﺘﺎﻧﻴﺴﻼوس ﮔﺮوﻣﻦ ‪ ،‬ﺟﻮ ﭘﺎري ﻳﺎ ﺟﻮ ﭘﺮي ﺗﺮدﻳﺪ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﺳﻮﮔﻨﺪي را ﻛﻪ ﺑﻪ ﻟﻲ اﺳﻜﺮوﺳﺒﻲ ﺧﻮرده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ آورد و ﻗﺒـﻞ از ﺷﻜـﺴﺘﻦ آن‬

‫دﭼﺎر ﺗﺮدﻳﺪ ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﻮﮔﻨﺪ را ﺷﻜﺴﺖ‪.‬‬

‫‪472‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪473‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪي و ﺑﮕﻮﻳﻲ اﺳﺘﺎﻧﻴﺴﻼوس ﮔﺮوﻣﻦ ﺗـﻮ را ﻓﺮﺳـﺘﺎده و ﻳﮕﺎﻧـﻪ‬

‫ﺳﻼﺣﻲ را ﻛﻪ ﺑﻪ آن ﻧﻴﺎز دارد در اﺧﺘﻴﺎر داري‪ .‬ﺧﻮاﻫﻲ ﻧﺨﻮاﻫﻲ اﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪ ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻴـﺰ دﻳﮕـﺮ‬

‫را ﻧﺎدﻳﺪه ﺑﮕﻴﺮ ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻘﺪر ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮو اﻳﻦ ﻛﺎر را ﺑﻜﻦ ‪.‬ﻛﺴﻲ ﺑﺮاي راﻫﻨﻤﺎﻳﻲ ات ﻣﻲ آﻳـﺪ‬

‫ﺷﺐ ﭘﺮ از ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ زﺧﻤﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد ﺻﺒﺮ داﺷـﺘﻪ ﺑـﺎش‪ .‬ﻗﺒـﻞ از آﻧﻜـﻪ ﺑـﺮوي ﻣـﻲ‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ ﺧﻮب ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻛﻨﻢ‪" .‬‬

‫دﺳﺘﺶ را روي ﻛﻮﻟﻪ اي ﻛﻪ ﺣﻤﻞ ﻣﻲ ﻛﺮد ﻛﺸﻴﺪ و ﭼﻴﺰي ﺑﻴﺮون آورد ﭼﻨﺪ ﻻﻳـﻪ ﻣـﺸﻤﺎ را ﺑـﺎز‬

‫ﻛﺮد ﺗﺎ ﻛﺒﺮﻳﺖ ﺑﺰﻧﺪ و ﭼﺮاغ ﻧﻔﺘﻲ ﻛﻮﭼﻜﻲ را روﺷﻦ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﭼﺸﻤﺎن آﺑﻲ و ﺑﺮاﻗﻲ را دﻳﺪ ﻛﻪ در ﺻﻮرﺗﻲ ﺗﻜﻴﺪه و ﺑﺎ ﻓﻜﻲ ﻣﺼﻤﻢ ﻗﺮار داﺷـﺖ ﺑـﺎ ﺻـﻮرﺗﻲ‬

‫ﭼﻨﺪ روز ﻧﺘﺮاﺷﻴﺪه‪ .‬ﻣﻮي ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي و ﭼﻬـﺮه اي در ﻫـﻢ رﻓﺘـﻪ از درد و ﻗـﺎﻣﺘﻲ ﻻﻏـﺮ در ﺑﺎﺷـﻠﻘﻲ‬

‫ﺑﺰرگ ﻛﻪ ﺣﺎﺷﻴﻪ اي ﭘﺮ دوزي داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺷﻤﻦ ﭘﺴﺮي را دﻳﺪ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺟﻮان ﺗﺮ از آن ﻛﻪ ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﺮد ﺑـﻮد‪ .‬ﺑـﺪن ﻻﻏـﺮش در ﭘﻴﺮاﻫﻨـﻲ‬

‫ﻧﺎزك و ﻛﺘﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ و ﭼﻬﺮه اش ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺧﺴﺘﻪ وﺣﺸﻲ و ﻧﮕﺮان داﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑـﺮق ﻛﻨﺠﻜـﺎوي در‬

‫ﭼﺸﻤﺎن ﮔﺸﺎده اش ﻛﻪ زﻳﺮ اﺑﺮواﻧﻲ ﺻﺎف و ﺳﻴﺎه ﺑﻮد دﻳﺪه ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ .‬ﺧﻴﻠﻲ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺎدرش ﺑﻮد‪.‬‬

‫اوﻟﻴﻦ ﺟﺮﻗﻪ در ذﻫﻦ ﻫﺮ دو زده ﺷﺪ ‪.‬‬

‫‪473‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪474‬‬

‫اﻣﺎ در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ ﭼﺮاغ ﻧﻔﺘﻲ ﭼﻬﺮه ﺟﺎن ﭘﺮي را روﺷﻦ ﻛﺮد از آﺳﻤﺎن ﺗﻴﺮه ‪ ،‬ﺗﻴﺮي ﭘﺮﺗـﺎب‬

‫ﺷﺪ و ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻛﻠﻤﻪ اي ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد و ﻣﺮد‪ .‬ﺗﻴﺮي در ﻗﻠﺐ ﺿـﻌﻴﻔﺶ ﻓـﺮو رﻓﺘـﻪ‬

‫ﺑﻮد‪ .‬ﺷﻴﺘﺎن ﻋﻘﺎب ﮔﻮﻧﻪ اش در ﻟﺤﻈﻪ اي ﻧﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﻓﻘﻂ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﻣﺒﻬﻮت ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪.‬‬

‫از ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻢ ﺣﺮﻛﺘﻲ را دﻳﺪ و دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و دﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳﻴﻨﻪ ﺳـﺮخ را ﮔﺮﻓﺘـﻪ‪.‬‬

‫ﻳﻚ ﺷﻴﺘﺎن ﺳﻴﻨﻪ ﺳﺮخ را ﻛﻪ ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﻲ زد‪.‬‬

‫ﻳﻮﺗﺎ ﻛﻤﺎﻧﻴﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻓﺮﻳﺎد زد‪ " :‬ﻧﻪ !ﻧﻪ! " و روي زﻣﻴﻦ اﻓﺘـﺎد و ﺳـﻴﻨﻪ اش را ﭼﻨـﮓ زد دوﺑـﺎره‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ اﻣﺎ ﺑﺎز روي زﻣﻴﻦ ﺳﻨﮕﻲ اﻓﺘﺎد‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از آﻧﻜﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ دوﺑﺎره از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد وﻳﻞ ﺑﺎﻻي ﺳـﺮ او آﻣـﺪ و ﺧﻨﺠـﺮ ﻇﺮﻳـﻒ را ﺑـﺎﻻي‬

‫ﺣﻠﻖ او ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻓﺮﻳﺎد زد‪ " :‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻛﺮدي؟ ﭼﺮا او را ﻛﺸﺘﻲ؟ "‬

‫" ﭼﻮن دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ وﻟﻲ او ﻣﺮا ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻛﺮد! ﻣﻦ ﻳﻚ ﺟﺎدوﮔﺮم ‪.‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﻲ ﻛﻨﻢ‪" !.‬‬

‫و ﭼﻮن ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد ﻃﺒﻴﻌﺘﺎً ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﻳﻚ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ از وﻳﻞ ﻣﻲ ﺗﺮﺳﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد‬

‫ﺟﻮان و ﻣﺠﺮوح ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻫﺮ اﻧﺴﺎﻧﻲ ﻛﻪ دﻳﺪه ﺑﻮد ﻗﺪرت داﺷﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﺧـﻮد را ﻋﻘـﺐ‬

‫‪474‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪475‬‬

‫ﻋﻘﺐ روي زﻣﻴﻦ ﻛﺸﻴﺪ و وﻳﻞ ﭼﻨﮓ اﻧـﺪاﺧﺖ و ﺑـﺎ دﺳـﺖ ﭼـﭗ ﻣـﻮي او را ﮔﺮﻓـﺖ‪ .‬دﻳﮕـﺮ دردي‬

‫اﺣﺴﺎس ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ﻓﻘﻂ دﭼﺎر ﻧﺎ اﻣﻴﺪي ﺷﺪﻳﺪ و ﻏﺮﻳﺒﻲ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫داد زد‪ " :‬ﺗﻮ ﻧﻤﻲ داﻧﻲ او ﻛﻲ ﺑﻮد او ﭘﺪر ﻣﻦ ﺑﻮد! "‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد و زﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮد ‪ " :‬ﻧﻪ ﻧﻪ! واﻗﻌﻴﺖ ﻧﺪارد‪ .‬ﻏﻴﺮ ﻣﻤﻜﻦ اﺳﺖ! "‬

‫" ﻓﻜﺮ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﻏﻴﺮ ﻣﻤﻜﻦ ﺑﺎﺷﺪ؟ واﻗﻌﻴﺖ داره! او ﭘﺪر ﻣﻦ ﺑﻮد و ﺗـﺎ ﻟﺤﻈـﻪ اي‬

‫ﻛﻪ ﺗﻮ او را ﻛﺸﺘﻲ ﻫﻴﭻ ﻛﺪام از ﻣﺎ اﻳﻦ را ﻧﻤﻲ داﻧﺴﺘﻴﻢ! ﺟﺎدوﮔﺮ ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮم راﺻﺒﺮ ﻛﺮدم و اﻳﻦ‬

‫ﻫﻤﻪ راه را آﻣﺪم ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه او را ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ‪ .‬و ﺗﻮ او را ﻛﺸﺘﻲ‪" ...‬‬

‫ﺳﺮش را ﺗﻜﺎن داد و ﺟﺎدوﮔﺮ را دوﺑﺎره روي زﻣﻴﻦ اﻧـﺪاﺧﺖ و او را ﻧﻴﻤـﻪ ﺑﻴﻬـﻮش ﻛـﺮد‪ .‬ﺣﻴـﺮت‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ از وﺣﺸﺖ او ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮدش را ﺑـﺎﻻ ﻛـﺸﻴﺪ و ﺑـﺎ ﺣـﺎﻟﺘﻲ ﻣﻨـﮓ و زاري و ﺗﻤﻨـﺎ‬

‫ﭘﻴﺮاﻫﻦ وﻳﻞ را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬وﻳﻞ دﺳﺖ او را ﭘﺲ زد‪.‬‬

‫داد زد‪ " :‬ﭼﻜﺎر ﻛﺮده ﺑﻮد ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ او را ﻣﻲ ﻛﺸﺘﻲ؟ "‬

‫ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺮد ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﺑﻪ وﻳﻞ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﺳﺮش را ﺑﺎ اﻧﺪوه ﺗﻜﺎن داد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ :‬گ ﻧﻪ‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻴﻠﻲ ﺟﻮوﻧﻲ ﺑـﺮات ﻗﺎﺑـﻞ ﻓﻬـﻢ ﻧﻴـﺴﺖ‪ .‬دوﺳـﺘﺶ داﺷـﺘﻢ ‪.‬‬

‫ﻫﻤﻴﻦ‪ .‬ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ‪" .‬‬

‫‪475‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪476‬‬

‫و ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﻜﻪ وﻳﻞ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺟﻠﻮي او را ﺑﮕﻴﺮد ﻏﻠﺘﻲ زد و ﺧﻨﺠﺮي را ﻛﻪ از ﻛﻤﺮ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑـﻮد ﺑـﻪ‬

‫ﻗﻠﺐ ﺧﻮد ﻓﺮو ﻛﺮد‪.‬‬

‫وﻳﻞ اﺣﺴﺎس ﺗﺮس ﻧﻤﻲ ﻛﺮد ﻓﻘﻂ اﻧﺪوﻫﮕﻴﻦ و ﺳﺮ در ﮔﻢ ﺑﻮد‪.‬‬

‫آرام از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻣﺮده ﻧﮕﺎه ﻛﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻮي ﺳﻴﺎه و ﭘﺮ ﭘﺸﺘﺶ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﺳـﺮﺧﺶ‬

‫دﺳﺖ و ﭘﺎي ﺻﺎف و رﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪه اش ﻛﻪ در ﺑﺎران ﺧﻴﺲ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻟﺐ ﻫﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﻣﺸﻞ ﻟﺒﺎن ﻳـﻚ‬

‫ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻴﺐ اﺳﺖ‬

‫وﻳﻞ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺮد ﻣﺮده ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺪرش‪.‬‬

‫ﺑﻐﻀﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻓﻘﻂ ﻗﻄﺮات ﺑﺎران داﻏﻲ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺧﻨﻚ ﻣﻲ ﻛﺮد‪ .‬ﭼـﺮاغ ﻫﻨـﻮز روﺷـﻦ‬

‫ﺑﻮد و ﺑﺎ وزش ﺑﺎد ﺑﺮ ﺣﺒﺎب ﻧﺎﻗﺺ دورش زﺑﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ‪ .‬در زﻳﺮ ﻧﻮر آن وﻳﻞ زاﻧـﻮ زد و دﺳـﺘﺶ را‬

‫روي ﻣﺮد ﻣﺮده ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺻﻮرت او ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﻳﺶ و ﺳﻴﻨﻪ اش را ﻟﻤـﺲ ﻛـﺮد‪ .‬ﭼـﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑـﺴﺖ و‬

‫ﻣﻮي ﺧﺎﻛﺴﺘﺮي اش را از روي ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻛﻨﺎر زد‪ .‬دﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ زﺑﺮ او ﻣﺎﻟﻴﺪ‪ .‬دﻫـﺎن ﭘـﺪرش‬

‫را ﺑﺴﺖ و دﺳﺘﺎن او را ﻓﺸﺮد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﭘﺪر‪.‬ﺑﺎﺑﺎ ‪ ،‬ﺑﺎﺑﺎ‪ ...‬ﭘﺪر‪ ...‬ﻧﻤﻲ ﻓﻬﻤﻢ ﭼﺮا اﻳﻦ ﻛﺎر راﻛﺮد‪ .‬ﺑﺮاﻳﻢ ﺧﻴﻠﻲ ﻋﺠﻴﺐ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼـﻪ‬

‫از ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻲ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻢ ‪ ،‬ﻗﻮل ﻣﻲ دﻫﻢ اﻧﺠﺎم ﺧﻮاﻫﻢ داد‪ .‬ﺧـﻮاﻫﻢ ﺟﻨﮕﻴـﺪ ‪ .‬ﻳـﻚ ﺟﻨﮕﺠـﻮ‬

‫‪476‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪477‬‬

‫ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺧﻨﺠﺮ را ﺑﻪ ﻟﺮد ﻋﺰرﻳﻞ ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮاﻫﻢ رﺳـﺎﻧﺪ و در ﺟﻨـﮓ ﺑـﺎ دﺷـﻤﻦ ﺑـﻪ او‬

‫ﻛﻤﻚ ﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ راﺣﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻲ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ رو ﺑﻪ راﺳﺖ ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻲ اﺳـﺘﺮاﺣﺖ‬

‫ﻛﻨﻲ‪" .‬‬

‫ﻛﻨﺎر ﻣﺮد ﻣﺮده ﻛﻮﻟﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻮزﻧﻲ اش ﺑﻮد ﻛﻪ در آن ﻟﺒـﺎس ﻣـﺸﻤﺎﻳﻲ ‪ ،‬ﭼـﺮاغ ﻧﻔﺘـﻲ و ﺟﻌﺒـﻪ‬

‫ﺷﺎﺧﻲ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﻣﺤﺘﻮي ﻣﺮﻫﻢ ﺧﺰه ﺧﻮن ﺑﻮد‪ .‬وﻳﻞ آﻧﻬﺎ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻌﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﻠﻖ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﭘـﺮ‬

‫دار ﭘﺪرش ﺷﺪ ﻛﻪ زﻳﺮ او روي زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻨﮕﻴﻦ و ﺧﻴﺲ اﻣﺎ ﮔﺮم ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺪرش دﻳﮕـﺮ ﻧﻴـﺎزي‬

‫ﺑﻪ آن ﻧﺪاﺷﺖ و وﻳﻞ داﺷﺖ از ﺳﺮﻣﺎ ﻣﻲ ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬ﺳﮕﻚ ﺑﺮﻧﺰي را از ﺟﻠﻮي ﮔﻠﻮي ﻣﺮده ﺑﺎز ﻛﺮد ﻛﻮﻟـﻪ‬

‫ﺑﺮزﻧﺘﻲ را روي ﺷﺎﻧﻪ اش اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎﺷﻠﻖ را دور ﺧﻮد ﭘﻴﭽﻴﺪ‪.‬‬

‫ﭼﺮاغ را ﻓﻮت ﻛﺮد و ﺑﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﻣﺒﻬﻢ ﭘﺪرش ﻧﮕﺎه ﻛﺮد ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺟـﺎدوﮔﺮ و دوﺑـﺎره ﺑـﻪ ﭘـﺪرش ﻧﮕـﺎه‬

‫ﻛﺮدو از ﻛﻮه ﭘﺎﻳﻴﻦ آﻣﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻮاي ﻃﻮﻓﺎﻧﻲ ﭘﺮ از زﻣﺰﻣﻪ ﺑﻮد و از ﻣﻴﺎن وزش ﺑﺎد ﻣﻴﻞ ﺻﺪاي دﻳﮕﺮي را ﻫﻢ ﻣﻲ ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎزﺗـﺎب‬

‫آﺷﻔﺘﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻫﺎ و ﺳﺮ و ﺻﺪاﻫﺎ ﺻﺪاي ﺑﺮﺧﻮرد ﻓﻠﺰ ﺑﻪ ﻓﻠﺰ ﺻﺪاي ﺑﺎﻟﻬﺎﻳﻲ ﺳـﻨﮕﻴﻦ ﻛـﻪ ﻳـﻚ ﻟﺤﻈـﻪ‬

‫ﺧﻴﻠﻲ ﻧﺰدﻳﻚ ﺑﻮد اﻧﮕﺎر ﻛﻪ درون ﺳﺮ او ﺑﻮد‪ .‬و ﻟﺤﻈﻪ اي دﻳﮕﺮ ﭼﻨـﺎن دور ﻛـﻪ اﻧﮕـﺎر در ﺳـﻴﺎره اي‬

‫‪477‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪478‬‬

‫دﻳﮕﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺨﺮه ﻫﺎي زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺶ ﻟﻐﺰﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺘﻦ ﺧﻴﻠﻲ از ﺑﺎﻻ رﻓـﺘﻦ ﺳـﺨﺖ ﺗـﺮ ﺑـﻮد‪ .‬اﻣـﺎ او‬

‫ﺗﺰﻟﺰل ﻧﺸﺎن ﻧﺪاد‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آﻧﻜﻪ از ﭘﺸﺖ آﺧﺮﻳﻦ ﭘﻴﭻ ﻛﻪ ﻻﻳﺮا را ﺧﻔﺘﻪ ﺗﺮك ﻛﺮده ﺑﻮد رد ﺷﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﺮ ﺟﺎﻳﺶ‬

‫اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬دو ﻫﻴﻜﻞ را دﻳﺪ ﻛﻪ در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻳﻞ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭼﺎﻗﻮ ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﺑﻌﺪ ﻳﻜﻲ از ﻫﻴﻜﻞ ﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻛﺮد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺖ ‪ " :‬ﺗﻮ ﭘﺴﺮي ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﭼﺎﻗﻮ را در اﺧﺘﻴﺎر دارد؟ "ﺻﺪاﻳﺶ ﺣﺎﻟﺘﻲ ﺧﺎص داﺷﺖ ﻫـﺮ ﭼـﻪ‬

‫ﺑﻮد اﻧﺴﺎن ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺷﻤﺎ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻴﺪ؟ اﻧﺴﺎن ﻫﺴﺘﻴﺪ ﻳﺎ ‪" ...‬‬

‫" ﻧﻪ اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﺮاﻗﺒﺎن ﻫﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﺑﻦ اﻟﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ زﺑﺎن ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ ﺳﺎﻛﺖ ﺑﻮد ﻓﺮﺷﺘﻪ اداﻣﻪ داد‪ " :‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎي دﻳﮕـﺮ وﻇـﺎﻳﻒ و ﻗـﺪرت ﻫـﺎي دﻳﮕـﺮي دارﻧـﺪ‪.‬‬

‫وﻇﻴﻔﻪ ﻣﺎ ﺳﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﺎز دارﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺷﻤﻦ را در ﻃﻮل ﺳﻔﺮش دﻧﺒﺎل ﻛﺮدﻳﻢ ﺑـﻪ اﻳـﻦ اﻣﻴـﺪ‬

‫ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ و ﻫﻤﻴﻦ ﻛﺎر را ﻫﻢ ﻛﺮد‪ .‬ﺣﺎﻻ آﻣﺪه اﻳﻢ ﺗﺎ ﺗـﻮ را در رﺳـﻴﺪن ﺑـﻪ ﻟـﺮد ﻋﺰرﻳـﻞ‬

‫ﻳﺎري ﻛﻨﻴﻢ‪" .‬‬

‫" در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺑﺎ ﭘﺪرم ﺑﻮدﻳﺪ؟ "‬

‫" ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ "‬

‫‪478‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪479‬‬

‫" او ﻣﻲ داﻧﺴﺖ؟ "‬

‫" روﺣﺶ ﻫﻢ ﺧﺒﺮ ﻧﺪاﺷﺖ‪".‬‬

‫" ﭘﺲ ﭼﺮا ﺟﻠﻮي ﺟﺎدوﮔﺮ را ﻧﮕﺮﻓﺘﻴﺪ؟ ﭼﺮا ﮔﺬاﺷﺘﻴﺪ او را ﺑﻜﺸﺪ؟ "‬

‫" ﺑﺎﻳﺪ زود ﺗﺮ اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻣﻲ ﻛﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﻛﺎر او ﺑﺎ رﺳﺎﻧﺪن ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد‪".‬‬

‫وﻳﻞ ﺣﺮﻓﻲ ﻧﺰد ﺳﺮش داﺷﺖ ﮔﻴﺞ ﻣﻲ رﻓﺖ‪ .‬ﻓﻬﻤﻴﺪن اﻳﻦ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﭼﻨـﺪان ﺳـﺎده ﺗـﺮ از ﺑﻘﻴـﻪ‬

‫ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺖ‪ " :‬ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮب ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻲ آﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ اول ﺑﺎﻳﺪ ﻻﻳﺮا را ﺑﻴﺪار ﻛﻨﻢ‪" .‬‬

‫ﻛﻨﺎر رﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ او رد ﺷﻮد و وﻗﺘﻲ از ﻛﻨﺎرﺷﺎن رد ﻣﻲ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻟﺮزﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ روي ﺧـﻮد ﻧﻴـﺎورد‬

‫و روي ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺘﻦ از ﺳﺮاﺷﻴﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺮ ﭘﻨﺎﻫﻲ ﻛﻪ ﻻﻳﺮا ﺧﻮاﺑﻴﺪه ﺑﻮد ﺗﻤﺮﻛﺰ ﻛﺮد‪.‬‬

‫اﻣﺎ ﭼﻴﺰي ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﻮﻗﻒ ﻛﻨﺪ‪.‬‬

‫در ﺗﺎرﻳﻜﻲ ﺟﺎدوﮔﺮ ﻫﺎﻳﻲ را دﻳﺪ ﻛﻪ ﻣﺮاﻗﺐ ﻻﻳﺮا ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤـﻪ ﺑـﻲ ﺣﺮﻛـﺖ اﻳـﺴﺘﺎده ﻳـﺎ ﻧﺸـﺴﺘﻪ‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻓﻘﻂ ﻧﻔﺲ ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﻣﻲ ﺷـﺪ ﮔﻔـﺖ زﻧـﺪه اﻧـﺪ‪ .‬ﭼﻨـﺪ‬

‫ﭘﻴﻜﺮ ﺳﻴﺎه ﭘﻮش دﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و وﻗﺘﻲ وﻳﻞ ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد داﻧﺴﺖ ﭼـﻪ‬

‫اﺗﻔﺎﻗﻲ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬اﺷﺒﺎح در ﻫﻮا ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻛﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و آﻧﻬﺎ از آﺳﻤﺎن ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎده و ﻣﺮده‬

‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪479‬‬
‫‪wWw.98iA.com‬‬ ‫‪wWw.98iA.com‬‬

‫‪480‬‬

‫اﻣﺎ‪...‬‬

‫داد زد‪ ":‬ﻻﻳﺮا ﻛﺠﺎﺳﺖ؟ "‬

‫ﮔﻮدي زﻳﺮ ﺻﺨﺮه ﺧﺎﻟﻲ ﺑﻮد ﻻﻳﺮا رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫زﻳﺮ ﺻﺨﺮه ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ او دراز ﻛﺸﻴﺪه ﺑﻮد ﭼﻴﺰي اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ .‬ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﺑﺮزﻧﺘـﻲ و ﻛﻮﭼـﻚ ﻻﻳـﺮا‬

‫ﺑﻮد و از وزن آن ﻓﻬﻤﻴﺪ واﻗﻊ ﻧﻤﺎ ﻫﻨﻮز داﺧﻞ آن اﺳﺖ‪.‬‬

‫وﻳﻞ ﺳﺮش را ﺑﺎ ﻧﺎراﺣﺘﻲ ﺗﻜﺎن داد‪ .‬ﻧﻤﻲ ﺗﻮاﻧﺴﺖ واﻗﻌﻴﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ داﺷﺖ ﻻﻳﺮا رﻓﺘﻪ ﺑـﻮد‪.‬‬

‫ﻻﻳﺮا راﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻻﻳﺮا ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد‪.‬‬

‫دو ﻫﻴﻜﻞ ﺗﻴﺮه ﺑﻦ اﻟﻴﻢ ﺣﺮﻛﺖ ﻧﻜﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ " :‬ﺣﺎﻻ ﺑﺎﻳـﺪ ﺑـﺎ ﻣـﺎ ﺑﻴـﺎﻳﻲ‪ .‬ﻟـﺮد ﻋﺰرﻳـﻞ‬

‫ﺧﻴﻠﻲ زود ﺑﻪ ﺗﻮ اﺣﺘﻴﺎج داده‪ .‬ﻗﺪرت دﺷﻤﻦ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻲ ﺷﻮد‪ .‬ﺷﻤﻦ وﻇﻴﻔﻪ ات را ﺑﻪ ﺗـﻮ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ‪ .‬دﻧﺒﺎل ﻣﺎ ﺑﻴﺎ و در ﭘﻴﺮوزي ﻛﻤﻜﻤﺎن ﻛﻦ‪ .‬ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻴﺎ ‪ .‬از اﻳﻦ ﻃﺮف‪ .‬ﺑﻴﺎ‪" .‬‬

‫وﻳﻞ از آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻛﻮﻟﻪ ﭘﺸﺘﻲ ﻻﻳﺮا و دوﺑﺎره ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﮕﺎه ﻛﺮد و ﻳﻚ ﻛﻠﻤﻪ از ﺣﺮﻓﻬﺎي آﻧﻬﺎ را ﻧﺸﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫*****‬

‫‪480‬‬