Κάθαρσις
Βέβαια. Έπρεπε να σκύψω μπροστά στον ένα και, χαϊδεύοντας ηδονικά
Το κλάξον αποτελεί την έντυπη
πρωτοβουλία ανθρώπων που ζουν στη
Μυτιλήνη και αποφάσισαν πως θέλουν
να αρθρώσουν λόγο γι αυτά που συμβαί-
νουν γύρω τους , έξω και ενάντια στα κα-
τεστημένα ΜΜΕ και τους
διαστρεβλωτικούς φακούς της παραπλη-
ροφόρησης, έξω και ενάντια στις λογικές
των «ειδημόνων», των «αρχηγών» και
των «αλάθητων», έξω και ενάντια στην
πραγματικότητα που αντιμετωπίζει τους
πάντες και τα πάντα σαν εμπορεύματα.
Δεν μπορούμε να παρακολουθούμε με
απάθεια αυτά που επηρεάζουν τις ζωές
μας , τόσο σε τοπικό όσο και σε κεντρικό
επίπεδο.
Έχουμε κάθε λόγο να μιλήσουμε για
την καθημερινότητά μας, έχουμε κάθε
λόγο να μην αφήνουμε τις τύχες μας σ’
όσους από την ασφάλεια των δερμάτι-
νων πολυθρόνων τους αποφασίζουν για
εμάς χωρίς εμάς.
Μοιράζεται χωρίς αντίτιμο και μπορείς
να το βρεις στην Κατάληψη στο Μπί-
νειο, στο βιβλιοπωλείο book and art ή
να σε βρει αυτό στους δρόμους της Μυ-
τιλήνης.
Για επικοινωνία: klakson@espiv.net
Για τα προηγούμενα τεύχη:
klakson.espivblogs.net
το μαύρο σεβιότ —παφ, παφ, παφ, παφ—, «έχετε λίγη σκόνη» να
ειπώ, «κύριε Άλφα».
Ύστερα έπρεπε να περιμένω στη γωνία, κι όταν αντίκριζα την κοιλιά
του άλλου, αφού θα ‘χα επί τόσα χρόνια παρακολουθήσει τα αισθήματα
και το σφυγμό της, να σκύψω άλλη μια φορά και να ψιθυρίσω εμπιστευ-
τικά: «Αχ, αυτός ο Άλφα, κύριε Βήτα...».
Έπρεπε, πίσω από τα γυαλιά του Γάμμα, να καραδοκώ την ιλαρή ματιά
του. Αν μου την εχάριζε, να ξεδιπλώσω το καλύτερο χαμόγελό μου και
να τη δεχτώ όπως σε μανδύα ιππότου ένα βασιλικό βρέφος. Αν όμως
αργούσε, να σκύψω για τρίτη φορά γεμάτος συντριβή και ν’ αρθρώσω:
«Δούλος σας, κύριε μου».
Αλλά πρώτα πρώτα έπρεπε να μείνω στη σπείρα του Δέλτα. Εκεί η
ληστεία γινόταν υπό λαμπρούς, διεθνείς οιωνούς, μέσα σε πολυτελή
γραφεία. Στην αρχή, δε θα υπήρχα. Κρυμμένος πίσω από τον κοντόπαχο
τμηματάρχη μου, θα οσφραινόμουν. Θα είχα τρόπους λεπτούς, αέρινους.
Θα εμάθαινα τη συνθηματική τους γλώσσα. Η ψαύσις του αριστερού μέ-
ρους της χωρίστρας θα εσήμαινε: «πεντακόσιες χιλιάδες». Ένα επίμονο
τίναγμα της στάχτης του πούρου θα έλεγε: «σύμφωνος». Θα εκέρδιζα
την εμπιστοσύνη όλων. Και μια μέρα, ακουμπώντας στο κρύσταλλο του
τραπεζιού μου, θα έγραφα εγώ την απάντηση: «Ο αυτόνομος οργανι-
σμός μας, κύριε Εισαγγελεύ...».
Έπρεπε να σκύψω, να σκύψω, να σκύψω. Τόσο που η μύτη μου να
ενωθεί με τη φτέρνα μου. Έτσι βολικά κουλουριασμένος, να κυλώ και
να φθάσω.
Κανάγιες!
Το ψωμί της εξορίας με τρέφει. Κουρούνες χτυπούν τα τζάμια της κά-
μαράς μου. Και σε βασανισμένα στήθη χωρικών βλέπω να δυναμώνει
η πνοή που θα σας σαρώσει.
Σήμερα επήρα τα κλειδιά κι ανέβηκα στο ενετικό φρούριο. Επέρασα
τρεις πόρτες, τρία πανύψηλα κιτρινωπά τείχη, με ριγμένες επάλξεις.
Όταν βρέθηκα μέσα στον εσωτερικό, τρίτο κύκλο, έχασα τα ίχνη σας.
Κοιτάζοντας από τις πολεμίστρες, χαμηλά, τη θάλασσα, την πεδιάδα, τα
βουνά, ένιωθα τον εαυτό μου ασφαλή. Εμπήκα σ’ ερειπωμένους στρα-
τώνες, σε κρύπτες όπου είχαν φυτρώσει συκιές και ροδιές. Εφώναζα
στην ερημιά. Επερπάτησα ολόκληρες ώρες σπάζοντας μεγάλα, ξερά
χόρτα. Αγκάθια κι αέρας δυνατός κολλούσαν στα ρούχα μου. Με ήβρε
η νύχτα...
Κ.Γ. Καρυωτάκης (11/11/1896-21/7/1928)
στο εξώφυλλο: “κάθαρσις”, χειρόγραφο.
Το Όχι σημαίνει
Όχι.
Κάτω τα ξερά σας από τα σώματά μας

anormina
Ή

Tι μπορεί να σου συμβεί περπατώντας στους δρόμους

της Μυτιλήνης.

Σε μια εποχή πού πολλοί είναι αυτοί που προσπαθούν

να μας πείσουν πως η ισότητα των φύλων, η καταπο-
λέμηση των έμφυλων διακρίσεων και άλλα βασικά τέ-
τοια ζητήματα έχουν σχεδόν επιλυθεί μια βόλτα στους
δρόμους της Μυτιλήνης είναι ικανή να πείσει και τις
πιο δύσπιστες πως αυτή η εποχή είναί ακόμη μακριά
μας. Σε μια τέτοια βόλτα μπορούν να σου συμβούν
πολλά, ειδικά αν είσαι γυναίκα ή αν απλά δε χωράς
στην κατηγορία του λευκού δυτικού cis στρέιτ άντρα.

Ξεκινώντας από τα πειράγματα στο δρόμο και φτάνον-

τας ως το να σε ακολουθήσει κάποιος στο σπίτι σου,
ρωτώντας σε επίμονα προσωπικές ερωτήσεις, ή ως το
να σε προσεγγίσει ζητώντας σου να κάνεις σεξ μαζί του
με χρηματικό αντάλλαγμα, ο φόβος του βιασμού είναι
πάντα παρόν. Γνωρίζουμε άλλωστε καλά πως πολλά
από μας κακοποιούνται, βιάζονται, δολοφονούνται
επειδή τα σώματα μας, θεωρούνται από κάποιους αν-
τικείμενα προς χρήση και τέρψη του οποιουδήποτε.

Οι δράστες αυτών των πράξεων είναι συνήθως άντρες

και δεν έχει καμιά σημασία για εμάς αν είναι ντόπιοι ή
από οπουδήποτε άλλού. Είναι άντρες οι οποίοι αισθά-
νονται άνετα να έχουν τέτοιες συμπεριφορές γιατί
έχουν από πίσω τους τις σεξιστικές και πατριαρχικές
κοινωνίες που τους ανέθρεψαν με τις καταστρεπτικές
αξίες και πρότυπά τους, και οι οποίες είναι και πάντα
πρόθυμές να τους συγκαλύψουν. Η Λέσβος προφανώς
δεν αποτελεί εξαίρεση. Είτε με την αποσιώπηση γεγο-
νότων που γνωρίζει όλη η πόλη, είτε κάνοντας λόγο
για μεμονωμένα περιστατικά και «τέρατα» που τα δια-
πράττουν, είτε χτίζοντας το μύθο του «ξένου βιαστή»
και εξαιρώντας τους γηγενείς πλήρως από αυτή τη κα-
τηγορία, το τελικό πόρισμα γι αυτούς είναι συνήθως
αθωώτικο.
Η απάντηση σε αυτές τις συμπεριφορές δε μπόρει
να είναι να θυματοποιηθούμε ή να δεχτούμε παθη-
τικά όλον αυτόν τον σεξιστικό οχετό που καθημε-
ρινά μας απειλεί. Η απάντηση δεν μπορεί επίσης
να είναι να κλειστούμε στα σπίτια μας, πόσο μάλλον
αφού ούτε εκεί μπορούμε να είμαστε ασφαλείς ή
ελεύθερες και αυτό γιατί έχουμε γίνει μάρτυρες ή
έχουμε δεχτεί κακοποίηση στα ίδια μας τα σπίτια
από οικεία πρόσωπα.

Το ίδιο ισχύει και για τις/ουςμετανάστ(ρι)ες αδελ-

φές μας, όπου η απαντηση δεν μπορεί να είναι να
κλειδωθούν μέσα σε άθλια κέντρα κράτησης παρα-
μένοντας αόρατες/-οι ώστε να μην «προκαλούν»
τους ντοπιους άντρες. Τους άντρες οι οποίοι εκμε-
ταλλεύονται ακόμα περισσότερο γυναίκες και ανή-
λικα που δεν έχουν αρκετά μέσα για να αμυνθούν.
Που δεν ξέρουν τη γλώσσα, δεν έχουν χαρτιά και
χρήματα.

Η απάντηση σε όλους τους τόνους μπορεί μόνο να

είναι να είμαστε παρούσες στους δρόμους οποιαδή-
ποτε ώρα της ημέρας και της νύχτας. Να φοράμε
ό,τι θέλουμε, να έχουμε την ελευθερία να εκφρά-
ζουμε το φύλο και τη σεξουαλικότητα μας και
όλοι/ες/α μαζί να σταματήσουμε να φοβόμαστε.

Για την ακρίβεια:

Οι σεξιστές και οι βιαστές είναι αυτοί που πρέπει
να φοβούνται.

Anormin@
Φεμινιστική/Αντισεξιστική Ομάδα
Μυτιλήνη
PALESTINE
Σε προηγούμενα τεύχη του Κλάξον είχαμε ανα-
φερθεί στην προβοκατόρικη ενέργεια των ΗΠΑ
να μεταφέρουν την πρεσβεία τους στο Ισραήλ από
το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ. Μεταφορά που
έγινε στις 15 Μάη ημέρα που οι μεν γιορτάζουν τη
δημιουργία τους κράτους τους (Ισραήλ) και οι δε
θυμούνται τη Nakba, την ημέρα καταστροφής και
εκτοπισμού τους (Παλαιστίνιοι). Οι νεκροί Παλαι-
στίνιοι στις διαδηλώσεις των τελευταίων μηνών
είναι εκατοντάδες. Σ’ αυτό εδώ το τεύχος, θα θυμη-
θούμε κάτι που συνέβη αλλού αλλά θυμίζει την
πραγματικότητα της Παλαιστίνης. Το 1976, πριν
42 χρόνια ξεκίνησε εξέγερση ενάντια στο ρατσι-
στικό απαρτχάιντ της Νότιας Αφρικής. Στην
“ανοικτή φυλακή” του Σοβέτο. Η αστυνομία πυρο-
βόλησε στο ψαχνό, όπως ακριβώς κάνει ο ισραηλι-
νός στρατός. Σκότωσαν «μόνο» 4 διαδηλωτές
εκείνη την ημέρα, 23 συνολικά στη διάρκεια της
πολυήμερης εξέγερσης – («μόνο»: μια μακάβρια
υπενθύμιση για το ότι η πρωτοκοσμική θεαματική
πόρωση μεταφράζεται στο «ελευθέρας» για δεκά-
δες δολοφονίες διαδηλωτών, εδώ κοντά, από ένα
αιμοβόρο καθεστώς απαρτχάιντ). Μια μόνο φωτο-
γραφία από εκείνη την καταστολή, ενός δολοφο-
νημένου 13χρονου πιτσιρικά, ήταν αρκετή για να
εντείνει τον παγκόσμιο αγώνα του πρωτοκοσμικού
αντιφασιστικού / αντιρατσιστικού κινήματος εναν-
τίον του νοτιο-αφρικάνικου απαρτχάιντ. Οι κινη-
τοποιήσεις κράτησαν χρόνια, και εστίαζαν κυρίως
Η διακήρυξη της αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους υπήρξε αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα των
μαχόμενων νοτιοαφρικανών. Εξακολουθεί να είναι.
την επιβολή διεθνούς οικονομικού αποκλεισμού,
σ’ ένα καθεστώς που ήταν εντελώς πρωτοκοσμικό
δημιούργημα, αγγλο-αμερικάνικο κατά κύριο
λόγο, και είχε μεγάλη διεθνή υποστήριξη. Οι τότε
εξεγερμένοι με διεθνή υποστήριξη τελικά κέρδι-
σαν: Την κατάργηση του Απαρτχάιντ.
Στις μέρες μας εξαπλώνεται κατά κάποιον τρόπο
διεθνώς το διεθνές κίνημα BDS (Boycott, Divest-
ments, Sanctions) με σκοπό την καταγγελία της
ρατσιστικής Ισραηλινής πολιτικής εναντίον των αι-
χαμάλωτων Αράβων της περιοχής. Ήδη στις
ΗΠΑ είναι σχεδόν ψηφισμένος νόμος η ΑΠΑ-
ΓΟΡΕΥΣΗ οποιασδήποτε κριτικής στο έγκλημα
που διενεργείται στη λωρίδα της Γάζας. Από την
άλλη έχει γίνει πια μόνιμη επωδός όλης της μετα-
μοντέρνας μπουρδολογίας πως η κριτική στις εκα-
θαρίσεις που εκτελεί το Ισραηλινό καθεστώς είναι
αντισημιτισμός. Και οι μπουρδολόγοι αλλά και τα
καπιταλιστικά κέντρα κάνουν τη δουλειά τους: Συ-
σκοτίζουν, διαστρεβλώνουν, απαγορεύουν. Η υπο-
στήριξη όμως των αιχμαλώτων Παλαιστίνιων
είναι υπόθεση όλων, όπου γης. Και ο αντισημιτι-
σμός δεν αφορά όσους/ες αντιμάχονται το σύγ-
χρονο απαρτχάιντ αλλά τους φασίστες που
βεβηλώνουν εβραϊκά μνημεία και νεκροταφεία.
Στην υπόθεση Παλαιστίνη θα επανερχόμαστε.