Οι έννοιες του χρόνου και της απόστασης στην εμφάνιση φαινομένων

Αναρωτιόμαστε συχνά σχετικά με την έννοια του χρόνου στη διαδικασία εμφάνισης
φαινομένων είτε πρόκειται για υλοποίηση επιθυμιών ή γενικά των καταστάσεων της
καθημερινότητας.
Μπορούμε εύκολα να φανταστούμε την εξής σκηνή: Βρισκόσαστε μέσα σε ένα χώρο
όταν ξαφνικά μπαίνει ένα άλλο άτομο. Λογικά σ’ εκείνη τη στιγμή τοποθετούμε το
χρονικό σημείο της άφιξης του, καθώς δεν έχουμε την δυνατότητα να γνωρίζουμε
τίποτε περισσότερο, πότε ξεκίνησε , από πού και λοιπά. Ωστόσο σκεφτείτε για λίγο
τον χώρο δίχως τοιχώματα, κατ’ επέκταση τον περιβάλλοντα χώρο δίχως κτίρια ή
άλλα εμπόδια. Σ ‘αυτή τη φανταστική περίπτωση θα είχατε άπλετη θέα της διαδρομής
αυτού του ανθρώπου και θα είσαστε σε θέση να γνωρίζετε ότι κατευθύνετε προς το
μέρος σας. Ο άνθρωπος αυτός παρόλο που εμφανίστηκε ‘’ξαφνικά’’ στο χώρο που
βρισκόσαστε εν τούτοις συνεχώς βάδιζε προς το μέρος σας, αλλά τα φυσικά εμπόδια
που υπήρχαν ανάμεσα σας δεν επιτρέπανε να έχετε αυτή τη γνώση.
Αν γύρω μας δεν υπήρχε τίποτε άλλο παρά μια ευθεία αχανής έκταση ο χρόνος δε θα
ήταν το νοητικό εμπόδιο ώστε να έχουμε θέα των φαινομένων. Τα εμπόδια όμως αυτά
παραλληλίζονται με τις διαφορετικές διαστάσεις που υπάρχουν στο σύμπαν.
Υποθέστε ότι βρισκόσαστε στην οροφή μιας οικοδομής κι έχετε πανοραμική θέα
όσων διαδραματίζονται στο έδαφος. Παρατηρείτε όλα όσα σας επιτρέπουν τα
οικοδομικά τετράγωνα που παρεμβάλλονται. Ένας οδηγός εμφανίζεται κι
εξαφανίζεται από τη θέα σας κι ούτω καθεξής. Μπορούμε να αντικαταστήσουμε στο
μυαλό μας αυτά τα οικοδομικά τετράγωνα με τις διαστάσεις που παρεμβάλλονται
στην ύλη.
Έτσι ένα γεγονός μέχρι να γίνει φαινόμενο, ουσιαστικά ‘’έρχεται’’ προς τη δική μας
διάσταση παρά το γεγονός ότι δεν διαθέτουμε τα κατάλληλα αισθητήρια όργανα της
όρασης για να έχουμε μια πλήρη θέα της διαδρομής του. Άρα αυτό που δεν φαίνεται
δε σημαίνει απαραίτητα ότι δεν υπάρχει.
Ωστόσο κάποιος εύλογα θα αναρωτηθεί: Τι είναι αυτό που το κάνει να έρχεται προς
το μέρος μας και πως συντομεύεται η αρχική μεταξύ μας απόσταση. Εν ολίγοις πως
αντιλαμβανόμαστε χρονικά την ταχύτητα έλευσης του ή την τυχόν καθυστέρηση του.
Ακριβώς εδώ υπεισέρχεται το δίπολο του νόμου της βαρύτητα, έλξη-άπωση, και θα
είναι χρήσιμο να φανταστείτε έναν μαγνήτη στο κέντρο μιας περιοχής. Η δύναμη με
την οποία έλκει τα αντικείμενα γύρω του είναι συνάρτηση δυο συνθηκών: Της δικής
του ελκτικής δυνατότητας αφενός κι αφετέρου της σύνθεσης του αντικειμένου.
Όσο πιο μεγάλη είναι η ελκτική δύναμη τόσο πιο εύκολα και γρήγορα θα συναντήσει
το φαινόμενο αλλά αυτό θα εξαρτάται από το ποιόν που χαρακτηρίζει το
συγκεκριμένο φαινόμενο; έχει αυτό χαρακτηριστικά που συντονίζονται με τον
μαγνήτη; Δονείται όμοια άσχετα με την εξωτερική του εμφάνιση; Κι αναφέρω την
εμφάνιση για να αποφύγουμε την πλάνη της μορφής καθώς η δόνηση που μας
ενδιαφέρει παράγεται εσωτερικά κι όχι από τα εξωτερικά γνωρίσματα.
Τα φυσικά εμπόδια ανάμεσα στον μαγνήτη και στα φαινόμενα είναι προσωρινά με
την έννοια της χρονικής καθυστέρησης όπως αυτή γίνεται αντιληπτή κι όχι μόνιμα
επειδή όλα έχουν ενεργειακή μορφή η οποία δεν μπορεί να σταματήσει πουθενά αλλά
διαπερνά τα πάντα. Αυτό που δείχνει, προσωρινά, να σκοντάφτει είναι η υλική μορφή
αυτών των ενεργειών ενόσω η ενεργειακή του υπόσταση το ωθεί να προχωρήσει. Στο
τέλος η δύναμη της κίνησης και της μεταβολής θα το ξεσκαλώσει από το εφήμερο
εμπόδιο του.
Οτιδήποτε εμφανίζεται στη καθημερινότητα μας προϋπάρχει κι έρχεται μέσω της
έλξης που δημιουργούμε εξ αιτίας της όμοιας δόνησης μ’ αυτό. Ποια είναι η αρχή
του; Ο κόσμος των ιδεών του Πλάτωνα από τον οποίο η σκέψη άντλησε με βάση τον
νόμο των πιθανοτήτων μια από αυτές και το ταξίδι ξεκίνησε ακαριαία.
Δεν υπάρχουν μυστικά παρά μόνο άγνοια, ούτε αόρατο παρά μόνο αδυναμία όρασης,
αλλά τελικά δεν υπάρχει ούτε άγνοια παρά μόνο αδυναμία ενθύμησης.