Μην κλαίς Ειρήνη !

Σ’ ένα όμορφο χωριό ζούσε κάποτε ένα κοριτσάκι, η Ειρήνη. Αυτό το

κοριτσάκι ήταν όμορφο, γλυκό και πολύ καλόκαρδο.

Είχε μάτια γαλανά και κόκκινα χειλάκια.

Είχε πρόσωπο λαμπρό και κατάξανθα μαλλάκια!

Η Ειρήνη είχε πολλά χαρίσματα και μέσα σε αυτά υπήρχε και η ομορφιά.
Όμως δεν χαρακτηριζόταν από την ομορφιά της αλλά από την ευγένεια και
την καλοσύνη της. Η Ειρήνη ζούσε πολύ ευτυχισμένη με την οικογένεια της,
τη μικρή αδερφή της την Αγάπη, και τις φίλες της Ζωή, Ελπίδα και
Ελευθερία.

Η Ειρήνη τους αγαπούσε πολύ όλους, όμως αγαπούσε το ίδιο και μια
υδρόγειο σφαίρα που της είχε κάνει δώρο η νονά της η Χαρά όταν γεννήθηκε
και δεν την αποχωριζόταν ποτέ. Τη σφαίρα αυτή συχνά την αποκαλούσε «η
Γη μου». Η σφαίρα της δεν ήταν μια απλή υδρόγειο σφαίρα, πίστευε η
Ειρήνη, αλλά είχε τη μαγική ιδιότητα να προσφέρει γαλήνη και χαρά, σε
οποιοδήποτε σημείο ακουμπούσε το δάκτυλο της.
Μια μέρα στο σχολείο της Ειρήνης ήρθε ένας καινούργιος μαθητής, ο
Πολέμιος. Ήταν ένα ασυνήθιστο αγόρι και η Ειρήνη δεν τον
πολυσυμπαθούσε γιατί συνήθιζε να την ενοχλεί και να της κάνει τη ζωή
δύσκολη. Κάθε φορά που η Ειρήνη προσπαθούσε να διασκεδάσει με τις
φίλες της, ο Πολέμιος εμφανιζόταν από το πουθενά και τους χαλούσε το
παιχνίδι. Όταν ο Πολέμιος έμαθε για την υδρόγειο σφαίρα της Ειρήνης,
αποφάσισε να την πάρει από κοντά της, για να την αναστατώσει. Για να
πετύχει το σκοπό του, ζήτησε τη βοήθεια του φίλου του, του Φιλονίκη.

Έτσι ένα όμορφο, καλοκαιρινό πρωινό, ο Φιλονίκης ξεκίνησε για το σπίτι της
Ειρήνης. Εκείνη την ώρα η Ειρήνη δεν κατάλαβε ότι ο Φιλονίκης την
παρακολουθούσε από το παράθυρο, επειδή ήταν ιδιαίτερα απασχολημένη
με «τη Γη της».

Ξαφνικά μια φωνή διέκοψε

τις σκέψεις της. Η σφαίρα
γλίστρησε από τα χέρια της
και προσγειώθηκε στο
πάτωμα. Είδε με ανακούφιση
η Ειρήνη ότι η σφαίρα της
δεν έσπασε και έτσι έτρεξε
γρήγορα έξω να δει τι
συμβαίνει. Ξαφνιάστηκε όταν
είδε τον Φιλονίκη, τον
καλύτερο φίλο του Πολέμιου,
έξω από το σπίτι της.

-Εσύ εδώ; Τι θέλεις;

-Ήθελα μόνο να σου πω πως

οι φίλες σου στην πλατεία
τσακώνονται μεταξύ τους.
Σκέφτηκα ότι ίσως
χρειάζονται τη βοήθεια σου.

Η Ειρήνη έτρεξε όσο πιο γρήγορα μπορούσε γιατί δεν ήθελε ούτε να το
σκεφτεί ότι οι αγαπημένες της φίλες, Ζωή, Ελπίδα και Ελευθερία
τσακώνονται. Μόλις ο Φιλονίκης σιγουρεύτηκε πως η Ειρήνη βρισκόταν
αρκετά μακριά από το σπίτι της, ειδοποίησε τον Πολέμιο και μαζί μπήκαν στο
δωμάτιο της Ειρήνης και έκλεψαν την υδρόγειο σφαίρα. Έφυγαν τρέχοντας
για να μην τους δει κανένα μάτι.

Όταν η Ειρήνη έφτασε στην πλατεία, είδε τις φίλες της να παίζουν και να
γελούν αγαπημένες. Τότε κατάλαβε ότι ο Φιλονίκης την είχε κοροϊδέψει.
Όμως για πιο λόγο; Ποιος ήταν ο σκοπός του; Εκείνη τη στιγμή η σκέψη της
πήγε «στη Γή της». Έφυγε τρέχοντας για το σπίτι της, σίγουρη πια ότι ο
Φιλονίκης με τον Πολέμιο κάτι είχαν σκαρώσει πάλι. Όταν έφτασε στο σπίτι
αναζήτησε τη μαγική της σφαίρα εκεί που την είχε αφήσει, όμως δεν την
βρήκε. Έψαξε σε όλο το σπίτι, η σφαίρα όμως ήταν άφαντη. Ρώτησε τη μαμά
της και τον μπαμπά της με αγωνία:

-Μαμά, μπαμπά, μήπως είδατε «τη Γή μου»;

-Όχι Ειρήνη μου, δεν την είδαμε.

Σκέφτηκε την αδερφή της, την Αγάπη και ένα χαμόγελο φώτισε το πρόσωπό
της. Η Αγάπη συνήθιζε να παίζει με «τη Γή» της Ειρήνης. Έτρεξε κοντά της και
την είδε να παίζει με την κούκλα της. Ένιωσε ότι κάθε ελπίδα να βρει τη
σφαίρα της είχε χαθεί. Ήταν πολύ λυπημένη και απογοητευμένη. Δάκρυα
κύλησαν από τα μάτια της σαν βροχή. Πήγε να βρει τις φίλες της στην
πλατεία. Ήταν σίγουρη ότι η Ζωή, η Ελπίδα και η Ελευθερία θα τη βοηθούσαν
να βρει μια λύση. Έπρεπε οπωσδήποτε να βρουν τον Πολέμιο και τον
Φιλονίκη, γιατί ήταν πια σίγουρες, ότι αυτοί είχαν την υδρόγειο σφαίρα στα
χέρια τους. Και ενώ οι τέσσερις φίλες έψαχναν να βρουν λύση, ο Πολέμιος με
τον Φιλονίκη κρυμμένοι στο σχολείο, κατέστρεφαν τον κόσμο, παίζοντας με
τη μαγική σφαίρα. Οι ιδιότητες της σφαίρας παρέμεναν μαγικές, τα
συναισθήματα όμως αυτών που την άγγιζαν ήταν διαφορετικά. Όπου ο
Πολέμιος άγγιζε τη σφαίρα, κόκκινο χρώμα σαν αίμα απλωνόταν στο σημείο.

Έψαξαν οι τέσσερις τους παντού, όμως ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό τους
ότι ο Πολέμιος θα κρυβόταν στο σχολείο, γιατί το μισούσε. Έκλαιγε η Ειρήνη
ασταμάτητα. Τα γαλανά της μάτια κοκκίνισαν από το κλάμα. Το λαμπερό της
πρόσωπο σκοτείνιασε. Τα κόκκινα χειλάκια της μιλιά δεν μπορούσαν να
βγάλουν. Οι φίλες της προσπαθούσαν να την παρηγορήσουν. Άκουγε
συνέχεια να της λένε:

-Μην κλαίς Ειρήνη, θα τη βρούμε. Μην κλαίς Ειρήνη. Μην κλαίς…

Ξαφνικά άκουσε μια διαφορετική φωνή να της λέει επίσης:

-Μην κλαίς Ειρήνη. Μην κλαίς Ειρήνη μου, ένα κακό όνειρο ήταν και πέρασε.

Άνοιξε η Ειρήνη τα μάτια και είδε τη μαμά της και τη μαγική σφαίρα, πάνω
στο κομοδίνο της. Το χαμόγελο της επέστρεψε στο πρόσωπο της. Είπε στη
μαμά της ότι στο όνειρο της ο Πολέμιος της έκλεψε «τη Γή της» και
κατέστρεψε τον κόσμο, γι’ αυτό έκλαιγε. Η μαμά της την κοίταξε με στοργή
και αγάπη και της είπε:

-Μην κλαίς Ειρήνη μου, γιατί όσο υπάρχουν παιδιά σαν εσένα και τις φίλες
σου, κανένας Πολέμιος δεν μπορεί να καταστρέψει «τη Γη σας».

Μπούρα Όλγα & Μαθιουδάκη Έφη

Γ2 – 2ο Δημοτικό Σχολείο Πετρούπολης