Galicia

[Ao pobo palestino] [Intifada]

Manuel María
Deixáronte sen terra. Roubáronte,
escarnecéronte, masacráronte.
Puxeron ao ar as túas raíces.
6 O sol, o vento, a choiva
Galicia Hoxe 22/05/08 e o luar
fortalecéronas,
vi–vi–fi–cá–ro–nas
e a luz deulles
un nimbo de clara eternidade.
Agora vives nunha nube feita
de desolación e de tristura
na que florecen os seus soños
semellantes a balas ou paxaros.
Dende esta miña patria
agredida, domesticada
e humillada
dígoche, ¡hou indestrutible pobo
palestino!
...que recobrarás,
PRA SEMPRE E FATALMENTE, a terra túa
e será
como regresar, de novo, ao paraíso.
Xosé Luís Méndez Ferrín
Nin mel, nin dátiles, nin leite.
Apaña, mozo, pedras
do granito de Derry en Cangas.
Que Rentería che poña vésporas nos ollos.
Alí está a svástica
de David, vergoña.
Que o deserto e os seus xenetes mortos
veña no teu socorro, mozo.
Apaña pedras, fillo,
e quéntaas entre camisola e ventre.
Leve o cantazo
cheiro nas súas micas a árabe colérico.
Non collas, mozo, rosas;
nin as escuras de Damasco nin as macias de Alexandría,
rosas sen arrecendo.
Pilla pedras, adolescente de nardo que non escancia
copas
en ningunha asida.
Érguete, sigue, bate abáteos, insurrecto.
Expulsa a Sión de Celanova,
mozo nacional popular de Palestina escrava.
Nin mel, nin dátiles, nin leite.
Dispara, mozo, pedras.

[Marchar...] [Son gotas de sangue...]

María do Carme Kruckenberg Marta Dacosta
Marchan caladamente Son gotas de sangue as que inundan os poros
vanse das túas cansas pálpebras,
deixando a chuvia e non queres abrilas, xa coñeces as reixas
escorrendo do lugar en que habitas.
polos ollos da terra.
Foxen Mais ábrelas e ollas o teu fillo que mama
sen volver a faciana o xa, tan pouco sangue, que levas aínda dentro,
porque non queren mirar ten os ollos fechados, talvez non quere ver
os campos os sucos do teu peito.
orfos de semente.
vanse traballar A túa filla está xogando e canta baixo,
a vida de vagariño canta, con ollos moi moi pechos,
pra non morrer e soña que está lonxe, no fogar que non tivo
sen cadaleiro e pecha máis os ollos e sóñao bonito.
cando desfollen a miseria.
Marchan todos El, xa non te ve, cegado na tristura,
pra gañar o dereito apoia en ti as mans e a dor de vivir hoxe
de acochar o corazón amándote, arreo. Un cego máis que mira
e o bico como medran as reixas
nun leito de rosas do lugar no que habitas.