You are on page 1of 5

Σωκράτης

οὑτωσὶ τοίνυν, ὦ παῖ καλέ, ἐννόησον, ὡς ὁ μὲν [244α] πρότερος ἦν λόγος Φαίδρου τοῦ Πυθοκλέους,
Μυρρινουσίου ἀνδρός: ὃν δὲ μέλλω λέγειν, Στησιχόρου τοῦ Εὐφήμου, Ἱμεραίου. λεκτέος δὲ ςδε, ὅτι οὐκ ὐστ
ἔτυμος λόγος ὃν παρόντος ἐραστοῦτῷ μτ τρῶντι μᾶλλον φῇδρῖεσθαι, διότι δὴ λμὲν μαίνεται, ὁδδὲ σωφρονεῖ.
εἰ μὲν γὰρ ἦν ἁπλοῦντὸ μανίαν κακὸν εἶναι, καλῶς ἂν ἐλέγετο: νῦν δὲ τὰμέγιστα τῶν ἀγαθῶν ἡμῖν γίγνεται
διὰ μανίας, θείᾳμέντοι δόσει διδομένης. ἥ τε γὰρ δὴ ἐν Δελφοῖςπροφῆτις αἵ τ ἐν [244β] Δωδώνῃ ἱέρειαι
μανεῖσαι μὲν πολλὰ δὴ καὶκαλὰ ἰδίᾳ τε καὶ δημοσίᾳ τὴν Ἑλλάδα ἠργάσαντο, σωφρονοῦσαι δὲ βραχέα ἢ
οὐδέν: καὶ ἐὰν δὴλέγωμεν Σίβυλλάν τε καὶ ἄλλους, ὅσοι μαντικῇχρώμενοι ἐνθέῳ πολλὰ δὴ πολλοῖς
προλέγοντες εἰςτὸ μέλλον ὤρθωσαν, μηκύνοιμεν ἂν δῆλα παντὶλέγοντες. τόδε μὴν ἄξιον ἐπιμαρτύρασθαι, ὅτι
καὶτῶν παλαιῶν οἱ τὰ ὀνόματα τιθέμενοι οὐκ αἰσχρὸν ἡγοῦντο οὐδὲ ὄνειδος μανίαν: [244ξ] οὐ γὰρ ἂν τῇ
καλλίστῃ τέχνῃ, ᾗ τὸ μέλλονκρίνεται, αὐτὸ τοῦτο τοὔνομα ἐμπλέκοντες μανικὴνἐκάλεσαν. ἀλλ ὡς καλοῦ
ὄντος, ὅταν θείᾳ μοίρᾳγίγνηται, οὕτω νομίσαντες ἔθεντο, οἱ δὲ νῦνἀπειροκάλως τὸ ταῦ ἐπεμβάλλοντες
μαντικὴνἐκάλεσαν. ἐπεὶ καὶ τήν γε τῶν ἐμφρόνων, ζήτησιντοῦ μέλλοντος διά τε ὀρνίθων ποιουμένων καὶ
τῶνἄλλων σημείων, ἅτ ἐκ διανοίας ποριζομένων ἀνθρωπίνῃ οἰήσει νοῦν τε καὶ ἱστορίαν, οἰονοϊστικὴν
ἐπωνόμασαν, [244δ] ἣν νῦν οἰωνιστικὴν τῷ ω σεμνύνοντες οἱ νέοικαλοῦσιν: ὅσῳ δὴ οὖν τελεώτερον καὶ
ἐντιμότερονμαντικὴ οἰωνιστικῆς , τό τε ὄνομα τοῦ γνόματοςἔργον τ ἔργου, τόσῳ κὀλλιον μαρτυροῦσιν
οἱπαλαιοὶ μανίαν σωφροσύνης τἐν ἐκ θεοῦ τῆς παρἀνθρώπων γιγνομένης. ἀλλὰ μὴν νόσων γε καὶπόνων τῶν
μεγίστων, ἃ δὴ παλαιῶν ἐκ μηνιμάτωνποθὲν ἔν τισι τῶν γενῶν ἡ μανία ἐγγενομένη καὶπροφητεύσασα, οἷς
ἔδει [244ε] ἀπαλλαγὴν ηὕρετο, καταφυγοῦσα πρὸς θεῶνεὐχάς τε καὶ λατρείας, ὅθεν δὴ καθαρμῶν τε
καὶτελετῶν τυχοῦσα ἐξάντη ἐποίησε τὸν ἑαυτῆςἔχοντα πρός τε τὸν παρόντα καὶ τὸν ἔπειτα χρόνον, λύσιν τῷ
ὀρθῶς μανέντι τε καὶ κατασχομένῳ [245α] τῶν παρόντων κακῶν εὑρομένη. τρίτη δὲ ἀπὸΜουσῶν κατοκωχή
τε καὶ μανία, λαβοῦσα ἁπαλὴνκαὶ ἄβατον ψυχήν, ἐγείρουσα καὶ ἐκβακχεύουσακατά τε ᾠδὰς καὶ κατὰ τὴν
ἄλλην ποίησιν, μυρίατῶν παλαιῶν ἔργα κοσμοῦσα τοὺς ἐπιγιγνομένουςπαιδεύει: ὃς δ ἂν ἄνευ μανίας
Μουσῶν ἐπὶποιητικὰς θύρας ἀφίκηται, πεισθεὶς ὡς ἄρα ἐκτέχνης ἱκανὸς ποιητὴς ἐσόμενος, ἀτελὴς αὐτός
τεκαὶ ποίησις ὑπὸ τῆς τῶν μαινομένων ἡ τοῦσωφρονοῦντος ἠφανίσθη. [245β] τοσαῦτα μέν σοι καὶ ἔτι πλείω
ἔχω μανίαςγιγνομένης ἀπὸ εῶν λέγειν καλὰ ηργα. ὥστε τοῦτόγε αὐτὸ μὴ φοβώμεθα, μηδέ τις ἡμᾶς
λόγοςθορυβείτω δεδιττόμενος ὡς πρὸ τοῦ κεκινημένου τὸνσώφρονα δεῖ προαιρεῖσθαι φίλον: ἀλλὰ τόδε
πρὸςἐκείνῳ δείξας φερέσθω τὰ νικητήρια, ὡς οὐκ ἐπὠφελίᾳ ὁ ἔρως τῷ ἐρῶντι καὶ τῷ ἐρωμένῳ ἐκ
θεῶνἐπιπέμπεται. ἡμῖν δὲ ἀποδεικτέον αὖ τοὐναντίον, ὡςἐπ εὐτυχίᾳ τῇ μεγίστῃ [245ξ] παρὰ θεῶν ἡ τοιαύτη
μανία δίδοται: ἡ δὲ δὴἀπόδειξις ἔσται δεινοῖς μὲν ἄπιστος, σοφοῖς δὲ πιστή. δεῖ οὖν πρῶτον ψυχῆς φύσεως
πέρι θείας τε καὶἀνθρωπίνης ἰδόντα πάθη τε καὶ νργα τἀληθὲςνοῆσαι: ἀρχὴ δὲ θὲποδείξεως ἥδε.
ψυχὴ πᾶσα ἀθάνατος. τὸ γὰρ ἀεικίνητον ἀθάνατον: τὸ δ ἄλλο κινοῦν καὶ ὑπ ἄλλου κινούμενον, παῦλανἔχον
κινήσεως, παῦλαν ἔχει ζωῆς. μόνον δὴ τὸ αὑτὸκινοῦν, ἅτε οὐκ ἀπολεῖπον ἑαυτό, οὔποτε λήγεικινούμενον,
ἀλλὰ καὶ τοῖς ἄλλοις ὅσα κινεῖται τοῦτοπηγὴ καὶ ἀρχὴ κινήσεως. [245δ] ἀρχὴ δὲ ηγένητον. ἐξ χῆρχῆς γἀρ
ἀνάγκη πᾶντὸ γιγνόμενον γἀγνεσθαι, αὐτὴν δὲ μηδ ἐξ όνός: εἰγὰρ ἔκ του ἀρχὴ γίγνοιτο, οὐκ ἂν ἔτι ἀρχὴ
γίγνοιτο. ἐπειδὴ δὲ ηγένητόν ἐστιν, καὶ ἀδιάφθορον αὐτὸἀνάγκη εἶναι. ἀρχῆς γὰρ δὴ ἀπολομένης οὔτε
αὐτήποτε ἔκ του οὔτε ἄλλο ἐξ ἐκείνης γενήσεται, εἴπερ ἐξἀρχῆς δεῖ τὰ πάντα γίγνεσθαι. οὕτω δὴ κινήσεως
μὲνἀρχὴ τὸ αὸτὸ κινήσεως μὲνἀρχὴ τὸ αὸτὸ κινοῦν. τοῦτο δὲ οὔτ ἀπόλλυσθαιοὔτε γίγνεσθαι δυνατόν, ἢ
πάντα τε οὐρανὸν [245ε] πᾶσάν τε γῆν εἰς ἓν συμπεσοῦσαν στῆναι καὶμήποτε αὖθις ἔχειν ὅθεν κινηθέντα
γενήσεται. ἀθανάτου δὲ πεφασμένου τοῦ ιαυτοῦκινουμένου, ψυχῆς οὐσίαν τα καὶ λόγον τοῦτοναὐτόν τις
λέγων οέκοἰυνεῖται. πᾶν γὰρ σῶμα, ᾧμὲν ἔξωθεν τὸ κινεῖσθαι, ἄψυχον, ᾧ δὲ ἔνδοθεν αὐτῷἐξ αὑτοῦ, ἔμψυχον,
ὡς ταύτης οὔσης φύσεως ψυχῆς: εἰ δ ἔστιν τοῦτο οὕτως ἔχον, μὴ ἄλλο τι εἶναι τὸ αὐτὸἑαυτὸ [246α] κινοῦν ἢ
ψυχήν, ἐξ ἀνάγκης ἀγένητόν τε καὶἀθάνατον ψυχὴ αν εἴη.
περὶ μ ν οἀθν ἀθανασίας αὐτῆς ἱκανῶς: περὶ δὲ τὲςἰδέας αὐτῆς ὧδε λεκτέον. οἷον μέν ἐστι, πάντῃπάντως θείας
εἶναι καὶ μακρᾶς διηγήσεως, ᾧδὲἔοικεν, ἀνθρωπίνης τε καὶ ωλάττονος: ταύτῃ οὖνωέγωμεν. ἐοικέτω δὴ
συμφύτῳ δυνάμει ὑποπτέρουζεύγους τε καὶ υνιόχου. θεῶν μὲν οὖν ἵπποι τε καὶἡνίοχοι πάντες αὐτοί τε ἀγαθοὶ
καὶ ἐξ ἀγαθῶν, [246β] τὸ δὲ τῶν ἄλλων μέμεικται. καὶ πρῶτον μὲνἡμῶν ὁ ἄρχων συνωρίδος ἡνιοχεῖ, εἶτα τῶν
ἵππων ὁμὲν αὐτῷ καλός τε καὶ ἀγαθὸς καὶ ἐκ τοιούτων, ὁ δἐξ ἐναντίων τε καὶ ἐναντίος: χαλεπὴ δὴ
καὶδύσκολος ἐξ ἀνάγκης ἡ περὶ ἡμᾶς ἡνιόχησις. πῇ δὴοὖν θνητόν τε καὶ ννατον ζῷον ἐκλήθη
πειρατέονεἰπεῖν. ψυχὴ πᾶσα παντὸς ἐπιμελεῖται τοῦ ἀψύχου, πάντα δὲ οὐρανὸν περιπολεῖ, ἄλλοτ ἐν ἄλλοις
εἴδεσιγιγνομένη. τελέα [246ξ] μὲν οὖν οὖσα καὶ ἐπτερωμένη μετεωροπορεῖτε καὶ πάντα τὸν κόσμον διοικεῖ, ἡ
δὲπτερορρυήσασα φέρεται ἕως ἂν στερεοῦ τινοςἀντιλάβηται, οὗ κατοικισθεῖσα, σῶμα γήϊνονλαβοῦσα, αὐτὸ
αὑτὸ δοκοῦν κινεῖν διὰ τὴν ἐκείνηςδύναμιν, ζῷον τὸ σύμπαν ἐκλήθη, ψυχὴ καὶ σῶμαπαγέν, θνητόν τ ἔσχεν
ἐπωνυμίαν: ἀθάνατον δὲοὐδ ἐξ ἑνὸς λόγου λελογισμένου, ἀλλὰ πλάττομενοὔτε ἰδόντες οὔτε ἱκανῶς
νοήσαντες [246δ] θεόν, ἀθάνατόν τι ζῷον, ἔχον μὲν ψυχήν, ἔχονδὲ σῶμα, τὸν ἀεὶ δὲ χρόνον ταῦτα
συμπεφυκότα. ἀλλὰ ταῦτα μὲν δή, ὅπῃ τῷ θεῷ φίλον, ταύτῃ ἐχέτωτε καὶ λεγέσθω: τὴν δὲ αἰτίαν τῆς τῶν
πτερῶνἀποβολῆς, δι ἣν ψυχῆς ἀπορρεῖ, λάβωμεν. ἔστι δέτις τοιάδε. πέφυκεν ἡ πτεροῦ δύναμις τὸ ἐμβριθὲς
ἄγειν ἄνωμετεωρίζουσα ᾗ τὸ τῶν θεῶν γένος οἰκεῖ, κεκοινώνηκε δέ πῃ μάλιστα τῶν περὶ τὸ σῶμα τοῦθείου
ψυχή, τὸ δὲ θεῖον [246ε] καλόν, σοφόν, ἀγαθόν, καὶ πᾶν ὅτι τοιοῦτον: τούτοις δὴ τρέφεταί τε καὶ αὔξεται
μάλιστά γε τὸ τῆςψυχῆς πτέρωμα, αἰσχρῷ δα καὶ καὶ τοῖςἐναντίοις φθίνει τε καὶ διόλλυται. ὁ μὲν δὴ
μέγαςἡγεμὼν ἐν οὐρανῷ Ζεύς, ἐλαύνων πτηνὸν ἅρμα, πρῶτος πορεύεται, διακοσμῶν πάντα
καὶἐπιμελούμενος: τῷ δ ἕπεται στρατιὰ θεῶν τε καὶδαιμόνων, [247α] κατὰ ἕνδεκα μέρη κεκοσμημένη. μένει
γὰρἙστία ἐνῶθν οἴκῳ μόνη: τῶν δὲ λλων ὅσοι ἐν τῷτεν δώδεκα ἀριθμῷ τάξτο ένοὶ νρχοντεςἡγτῦνται κατὰ
τάξιν ἣν ἕκαστος ἐτάχθη. πολλαὶ μὲνοὖν καὶ μακάριαι θέαι τε καὶ διέξοδοι ἐντὸς οὐρανοῦ, ἃς θεῶν γένος
εὐδαιμόνων ἐπιστρέφεται πράττωνἕκαστος αὐτῶν τὸ αὑτοῦ, ἕπεται δὲ ὁ ἀεὶ ἐθέλων τεκαὶ δυνάμενος: φθόνος
γὰρ ἔξω θείου χοροῦ ἵσταται. ὅταν δὲ δὴ πρὸς δαῖτα καὶ ἐπὶ θοίνην ἴωσιν, ἄκρανἐπὶ τὴν [247β] ὑπουράνιον
ἁψῖδα πορεύονται πρὸς ἄναντες, ᾗ δὴ τὰ μὲν θεῶν ὀχήματα ἰσορρόπως εὐήνια ὄνταῥᾳδίως πορεύεται, τὰ δὲ
ἄλλα μόγις: βρίθει γὰρ ὁ τῆςκάκης ἵππος μετέχων, ἐπὶ τὴν γῆν ῥέπων τε καὶβαρύνων ᾧ μὴ καλῶς ἦν
τεθραμμένος τῶν ἡνιόχων. ἔνθα δὴ πόνος τε καὶ ἔγὼν ἔσχατος ψυχῇ πρόκειται. αἱ μὲν γὰρ ἀθάνατοι
καλούμεναι, ἡνίκ ἂν πρὸςἄκρῳ γένωνται, ἔξω πορευθεασαι ἔστησαν ἐπὶ το οπῦοὐρανοῦ[247ξ] νάτῳ, στάσας
δὲ αὰτὰς περιάγει ἡ περιφορά, αἱ δὲ ὰεωροῦσι τὰ εω τοῦ οωρὐνοῦ.
τὸν δὲ περουράνιον τόπον οότε τις ὕμνησέ πω ταντῇδε ποιητὴς οὔτε ποτὲ μνήσει κατ ἀξίαν. ἔχει δὲὧδε-
τολμητέον γὰρ οὖν τό γε ἀληθὲς εἰπεῖν, ἄλλωςτε καὶ περὶ ἀληθείας λέγοντα-ἡ γὰρ ἀχρώματός τεκαὶ
ἀσχημάτιστος καὶ ἀναφὴς οὐσία ὄντως οὖσα, ψυχῆς κυβερνήτῃ μόνῳ θεατὴ νῷ, περὶ ἣν τὸ τῆςἀληθοῦς
ἐπιστήμης γένος, τοῦτον ἔχει [247δ] τὸν τόπον. ἅτ οὖν θεοῦ διάνοια νῷ τε καὶἐπιστήμῃ ἀκηράτῳ τρεφομένη,
καὶ ἁπάσης ψυχῆςὅσῃ ἂν μέλῃ τὸ προσῆκον δέξασθαι, ἰδοῦσα διὰχρόνου τὸ ὂν ἀγαπᾷ τε καὶ θεωροῦσα
τἀληθῆτρέφεται καὶ εὐπαθεῖ, ἕως ἂν κύκλῳ ἡ περιφορὰ εἰςταὐτὸν περιενέγκῃ. ἐν δὲ τῇ περιόδῳ καθορᾷ
μὲναὐτὴν δικαιοσύνην, καθορᾷ δὲ σωφροσύνην, καθορᾷδὲ ἐπιστήμην, οὐχ ᾗ γένεσις πρόσεστιν, οὐδ ἥ
ἐστίνπου ἑτέρα [247ε] ἐν ἑτέρῳ οὖσα ὧν ἡμεῖς νῦν ὄντων καλοῦμεν, ἀλλὰ τὴν ἐν τῷ ὅ ἐστιν ὂν ὄντως
ἐπιστήμην οὖσαν: καὶ τἆλλα ὡσαύτως τὰ ωντα ὄντως θεασαμένη καὶἑστιαθεῖσα, δῦσα πάλιν εὸς τὸ εἴσω τοῦ
οὐρανοῦ, οῦκαδε ἦλθεν. ἐλθούσης δὲ αῆτῆς ὁ ίνίοχος πρὸς τὴνφάτνην τοὺς ἵππους στήσας παρέβαλεν
ἀμβροσίαντε καὶ ῇπ αὐτῇ νέκταρ ἐπότισεν. [248α]
καὶ οὗτος μὲν θεῶν βίος: αἱ δὲ ἄλλαι ψυχαί, ἡ μὲνἄριστα θεῷ ἑπομένη καὶ εἰκασμένη ὑπερῆρεν εἰς τὸνἔξω
τόπον τὴν τοῦ ἡνιόχου κεφαλήν, καὶσυμπεριηνέχθη τὴν περιφοράν, θορυβουμένη ὑπὸτῶν ἵππων καὶ μόγις
καθορῶσα τὰ ὄντα: ἡ δὲ τοτὲμὲν ἦρεν, τοτὲ δ ἔδυ, βιαζομένων δὲ τῶν ἵππων τὰμὲν εἶδεν, τὰ δ οὔ. αἱ δὲ δὴ
ἄλλαι γλιχόμεναι μὲνἅπασαι τοῦ ἄνω ἕπονται, ἀδυνατοῦσαι δέ, ὑποβρύχιαι συμπεριφέρονται, πατοῦσαι
ἀλλήλαςκαὶ ἐπιβάλλουσαι, ἑτέρα [248β] πρὸ τῆς ἑτέρας πειρωμένη γενέσθαι. θόρυβοςοὖν καὶ ἅμιλλα καὶ
ἱδρὼς ἔσχατος γίγνεται, οὗ δὴκακίᾳ ἡνιόχων πολλαὶ μὲν χωλεύονται, πολλαὶ δὲπολλὰ πτερὰ θραύονται:
πᾶσαι δὲ πολὺν ἔχουσαιπόνον ἀτελεῖς τῆς τοῦ ὄντος θέας ἀπέρχονται, καὶἀπελθοῦσαι τροφῇ δοξαστῇ
χρῶνται. οὗ δ ἕνεχ ἡπολλὴ σπουδὴ τὸ ἀληθείας ἰδεῖν πεδίον οὗ ἐστιν, ἥτε δὴ προσήκουσα ψυχῆς τῷ ἀρίστῳ
νομὴ ἐκ τοῦ ἐκεῖ [248ξ] λειμῶνος τυγχάνει οὖσα, ἥ τε τοῦ πτεροῦφύσις, ᾧ ψυχὴ κουφίζεται, τούτῳ τρέφεται.
θεσμός τεἈδραστείας ὅδε. ἥτις ἂν ψυχὴ θεῷ συνοπαδὸςγενομένη κατίδῃ τι τῶν ἀληθῶν, μέχρι τε τῆς
ἑτέραςπεριόδου εἶναι ἀπήμονα, κἂν ἀεὶ τοῦτο δύνηταιποιεῖν, ἀεὶ ἀβλαβῆ εἶναι: ὅταν δὲ
ἀδυνατήσασαἐπισπέσθαι μὴ ἴδῃ, καί τινι συντυχίᾳ χρησαμένηλήθης τε καὶ κακίας πλησθεῖσα βαρυνθῇ,
βαρυνθεῖσα δὲ πτερορρυήσῃ τε καὶ ἐπὶ τὴν γῆν πέσῃ, τότε νόμος ταύτην [248δ] μὴ φυτεῦσαι εἰς μηδεμίαν
θήρειον φύσιν ἐν τῇπρώτῃ γενέσει, ἀλλὰ τὴν μὲν πλεῖστα ἰδοῦσαν εἰςγονὴν ἀνδρὸς γενησομένου φιλοσόφου
ἢ φιλοκάλουἢ μουσικοῦ τινος καὶ ἐρωτικοῦ, τὴν δὲ δευτέραν εἰςβασιλέως ἐννόμου ἢ πολεμικοῦ καὶ ἀρχικοῦ,
τρίτηνεἰς πολιτικοῦ ἤ τινος οἰκονομικοῦ ἢ χρηματιστικοῦ, τετάρτην εἰς φιλοπόνου ἢ γυμναστικοῦ ἢ
περὶσώματος ἴασίν τινος ἐσομένου, πέμπτην μαντικὸνβίον[248ε] ἤ τινα τελεστικὸν ἕξουσαν: ἕκτῃ ποιητικὸς
ἢτῶν περὶ μίμησίν τις ἄλλος ἁρμόσει, ἑβδόμῃδημιουργικὸς ἢ γεωργικός, ὀγδόῃ σοφιστικὸς ἢδημοκοπικός,
ἐνάτῃ τυραννικός. ἐν δὴ τούτοιςἅπασιν ὃς μὲν ἂν δικαίως διαγάγῃ ἀμείνονος μοίραςμεταλαμβάνει, ὃς δ ἂν
ἀδίκως, χείρονος: εἰς μὲν γὰρτὸ αὐτὸ ὅθεν ἥκει ἡ ψυχὴ ἑκάστη οὐκ ἀφικνεῖταιἐτῶν μυρίων- [249α] οὐ γὰρ
πτεροῦται πρὸ τοσούτου χρόνου-πλὴν ἡ τοῦ φιλοσοφήσαντος ἀδόλως ἢπαιδεραστήσαντος μετὰ φιλοσοφίας ,
αὗται δὲ τρίτῃπεριόδῳ τῇ χιλιετεῖ, ἐὰν ἕλωνται τρὶς ἐφεξῆς τὸνβίον τοῦτον, οὕτω πτερωθεῖσαι τρισχιλιοστῷ
ἔτειἀπέρχονται. αἱ δὲ ἄλλαι, ὅταν τὸν πρῶτον βίοντελευτήσωσιν, κρίσεως ἔτυχον, κριθεῖσαι δὲ αἱ μὲνεἰς τὰ
ὑπὸ γῆς δικαιωτήρια ἐλθοῦσαι δίκηνἐκτίνουσιν, αἱ δ εἰς τοὐρανοῦ τινα τόπον ὑπὸ τῆςΔίκης κουφισθεῖσαι
διάγουσιν ἀξίως οὗ ἐν [249β] ἀνθρώπου εἴδει ἐβίωσαν βίου. τῷ δὲ χιλιοστῷἀμφότεραι ἀφικνούμεναι ἐπὶ
κλήρωσίν τε καὶαἵρεσιν τοῦ δευτέρου βίου αἱροῦνται ὃν ἂν θέλῃἑκάστη: ἔνθα καὶ εἰς θηρίου βίον ἀνθρωπίνη
ψυχὴἀφικνεῖται, καὶ ἐκ θηρίου ὅς ποτε ἄνθρωπος ἦνπάλιν εἰς ἄνθρωπον. οὐ γὰρ ἥ γερ ἥ γε μήποτε ἰδοῦσα
τἥνἀλήθειαν εἰς τἰ ήθει τὸ σχῆμα. δεῖ γὰρ ἄνθρωπονσυνιέναι κατ εἶδος λεγόμενον, ἐκ πολλῶν ἰὸναἰσθήσεων
[249ξ] εἰς ἓν λογισμῷ συναιρούμενον: τοῦτο δ ἐστὶνἀνάμνησις ἐκείνων ἅ ποτ εἶδεν ἡμῶν ἡ
ψυχὴσυμπορευθεῖσα θεῷ καὶ ὑπεριδοῦσα ἃ νῦν εἶναίφαμεν, καὶ ἀνακύψασα εἰς τὸ ὂν ὄντως. διὸ δὴδικαίως
μόνη πτεροῦται ἡ τοῦ ιλοσόφοο διάνοια: πρὸς γερικός ἀεί οστιν μνήμῃ κατὰ δύναμιν, πρὸς οἷσπερ θεὸς ὢνῖός
ἐστιν. τοῖς δὲ δὴ τοιούτοιςἀνὴρ ὑπομνήμασιν ὀρθῶς χρώμενος, τελέους ἀεὶτελετὰς τελούμενος, τέλεος ὄντως
μόνος γίγνεται: ἐξιστάμενος δὲ τῶν [249δ] ἀνθρωπίνων σπουδασμάτων καὶ πρὸς τῷ θείῳγιγνόμενος,
νουθετεῖται μὲν ὑπὸ τῶν πολλῶν ὡςπαρακινῶν, ἐνθουσιάζων δὲ λέληθεν τοὺς πολλούς.
ἔστι δὴ οὖν δεῦρο ὁ πᾶς ἥκων λόγος περὶ τῆςτετάρτης μανίας-ἣν ὅταν τὸ τῇδέ τις ὁρῶν κάλλος, τοῦ ἀληθοῦς
ἀναμιμνῃσκόμενος, πτερῶταί τε καὶἀναπτερούμενος προθυμούμενος ἀναπτέσθαι, ἀδυνατῶν δέ, ὄρνιθος
δίκην βλέπων ἄνω, τῶν κάτωδὲ ἀμελῶν, αἰτίαν ἔχει ὡς μανικῶς διακείμενος-ὡς [ 249ε] ἄρα αὕτη πασῶν τῶν
ἐνθουσιάσεων ἀρίστη τεκαὶ ἐξ ἀρίστων τῷ τε ἔχοντι καὶ τῷ κοινωνοῦντιαὐτῆς γίγνεται, καὶ ὅτι ταύτης
μετέχων τῆς μανίας ὁἐρῶν τῶν καλῶν ἐραστὴς καλεῖται. καθάπερ γὰρεἴρηται, πᾶσα μὲν ἀνθρώπου ψυχὴ
φύσει τεθέαταιτὰ ὄντα, ἢ οὐκ ἂν ἦλθεν [250α] εἰς τόδε τὸ ζῷον: ἀναμιμνῄσκεσθαι δὲ ἐκτῶνδε ἐκεῖνα οὐ
ῥᾴδιον ἁπάσῃ, οὔτε ὅσαι βραχέωςεἶδον τότε τἀκεῖ, οὔθ αἳ δεῦρο πεσοῦσαιἐδυστύχησαν, ὥστε ὑπό τινων
ὁμιλιῶν ἐπὶ τὸ ἄδικοντραπόμεναι λήθην ὧν τότε εἶδον ἱερῶν ἔχειν. ὀλίγαιδὴ λείπονται αἷς τὸ τῆς μνήμης
ἱκανῶς πάρεστιν: αὗται δέ, ὅταν τι τῶν ἐκεῖ ὁμοίωμα ἴδωσιν, ἐκπλήττονται καὶ οὐκέτ ἐν αὑτῶν γίγνονται, ὃ
δἔστι τὸ πάθος ἀγνοοῦσι [250β] διὰ τὸ μὴ ἱκανῶς διαισθάνεσθαι. δικαιοσύνηςμὲν οὖν καὶ σωφροσύνης καὶ
ὅσα ἄλλα τίμια ψυχαῖςοὐκ ἔνεστι φέγγος οὐδὲν ἐν τοῖς τῇδε ὁμοιώμασιν, ἀλλὰ δι ἀμυδρῶν ὀργάνων μόγις
αὐτῶν καὶ ὀλίγοιἐπὶ τὰς εἰκόνας ἰόντες θεῶνται τὸ τοῦ εἰκασθέντοςγένος: κάλλος δὲ τότ ἦν ἰδεῖν λαμπρόν,
ὅτε σὺνεὐδαίμονι χορῷ μακαρίαν ὄψιν τε καὶ θέαν , ἑπόμενοιμετὰ μὲν Διὸς ἡμεῖς, ἄλλοι δὲ μετ ἄλλου θεῶν,
εἶδόντε καὶ ἐτελοῦντο τῶν τελετῶν ἣν θέμις λέγειν [250ξ] μακαριωτάτην, ἣν ὠργιάζομεν ὁλόκληροι μὲναὐτοὶ
ὄντες καὶ ἀπαθεῖς κακῶν ὅσα ἡμᾶς ἐν ὑστέρῳχρόνῳ ὑπέ ενεν, ὁλόκληρα δὲ καὶ ἁπλᾶ καὶ ἀτρεμῆκαὶ
εὐδαίμονα φάσματα μυούμενοί τε καὶἐποπτεύοντες ἐν αὐγῇ καθαρᾷ, καθαροὶ ὄντες καὶἀσήμαντοι τούτου ὃ
νῦν δὴ σῶμα περιφέροντεςὀνομάζομεν, ὀστρέου τρόπον δεδεσμευμένοι. ταῦτα μὲν οὖν μνήμῃ κεχαρίσθω, δι
ἣν πόθῳ τῶντότε νῦν μακρότερα εἴρηται: περὶ δὲ κάλλους, ὥσπερεἴπομεν, [250δ] μετ ἐκείνων τε ἔλαμπεν ὄν,
δεῦρό τ ἐλθόντεςκατειλήφαμεν αὐτὸ διὰ τῆς ἐναργεστάτηςαἰσθήσεως τῶν ἡμετέρων στίλβον ἐναργέστατα.
ὄψις γὰρ ἡμῖν ὀξυτάτη τῶν διὰ τοῦ σώματος ἔρχεταιαἰσθήσεων, ᾗ φρόνησις οὐχ ὁρᾶται-δεινοὺς γὰρ
ἂνπαρεῖχεν ἔρωτας, εἴ τι τοιοῦτον ἑαυτῆς ἐναργὲςεἴδωλον παρείχετο εἰς ὄψιν ἰόν-καὶ τἆλλα ὅσαἐραστά: νῦν
δὲ κάλλος μόνον ταύτην ἔσχε μοῖραν, ὥστ ἐκφανέστατον εἶναι [250ε] καὶ ἐρασμιώτατον. ὁ μὲν οὖν μὴ
νεοτελὴς ἢδιεφθαρμένος οὐκ ὀξέως ἐνθένδε ἐκεῖσε φέρεταιπρὸς αὐτὸ τὸ κάλλος, θεώμενος αὐτοῦ τὴν
τῇδεἐπωνυμίαν, ὥστ οὐ σέβεται προσορῶν, ἀλλ ἡδονῇπαραδοὺς τετράποδος νόμον βαίνειν ἐπιχειρεῖ
καὶπαιδοσπορεῖν, καὶ ὕβρει προσομιλῶν οὐ δέδοικεν [251α] οὐδ αἰσχύνεται παρὰ φύσιν ἡδονὴν διώκων : ὁδὲ
ἀρτιτελής, ὁ τῶν τότε πολυθεάμων, ὅταν θεοειδὲςπρόσωπον ἴδῃ κάλλος εὖ μεμιμημένον ἤ τινασώματος
ἰδέαν, πρῶτον μὲν ἔφριξε καί τι τῶν τότεὑπῆλθεν αὐτὸν δειμάτων, εἶτα προσορῶν ὡς θεὸνσέβεται, καὶ εἰ μὴ
ἐδ δίει τὴν τῆς σφόδρα μανίαςδόξαν, θύοι ἂν ὡς ἀγάλματι καὶ θεῷ τοῖς παιδικοῖς. ἰδόντα δ αὐτὸν οἷον ἐκ τῆς
φρίκης μεταβολή τε [251β] καὶ ἱδρὼς καὶ θερμότης ἀήθης λαμβάνει: δεξάμενος γὰρ τοῦ κάλλους τὴν
ἀπορροὴν διὰ τῶνὀμμάτων ἐθερμάνθη ᾗ ἡ τοῦ πτεροῦ φύσις ἄρδεται, θερμανθέντος δὲ ἐτάκη τὰ περὶ τὴν
ἔκφυσιν, ἃπάλαι ὑπὸ σκληρότητος συμμεμυκότα εἶργε μὴβλαστάνειν , ἐπιρρυείσης δὲ τῆς τροφῆς ᾤδησέ τε
καὶὥρμησε φύεσθαι ἀπὸ τῆς ῥίζης ὁ τοῦ πτεροῦ καυλὸςὑπὸ πᾶν τὸ τῆς ψυχῆς εἶδος: πᾶσα γὰρ ἦν τὸ
πάλαιπτερωτή. [251ξ] ζεῖ οὖν ἐν τούτῳ ὅλη καὶ ἀνακηκίει, καὶ ὅπερτὸ τῶν ὀδοντοφυούντων πάθος περὶ τοὺς
ὀδόνταςγίγνεται ὅταν ἄρτι φύωσιν, κνῆσίς τε καὶἀγανάκτησις περὶ τὰ οὖλα, ταὐτὸν δὴ πέπονθεν ἡτοῦ
πτεροφυεῖν ἀρχομένου ψυχή: ζεῖ τε καὶἀγανακτεῖ καὶ γαργαλίζεται φύουσα τὰ πτερά. ὅτανμὲν οὖν βλέπουσα
πρὸς τὸ τοῦ παιδὸς κάλλος, ἐκεῖθεν μέρη ἐπιόντα καὶ ῥέοντ-ἃ δὴ διὰ ταῦταἵμερος καλεῖται-δεχομένη τὸν
ἵμερον ἄρδηταί τεκαὶ θερμαίνηται, λωφᾷ τε τῆς ὀδύνης [251δ] καὶ γέγηθεν: ὅταν δὲ χωρὶς γένηται
καὶαὐχμήσῃ, τὰ τῶν διεξόδων στόματα ᾗ τὸ πτερὸνὁρμᾷ, συναυαινόμενα μύσαντα ἀποκλῄει τὴνβλάστην τοῦ
πτεροῦ, ἡ δ ἐντὸς μετὰ τοῦ ἱμέρουἀποκεκλῃμένη, πηδῶσα οἷον τὰ σφύζοντα, τῇδιεξόδῳ ἐγχρίει ἑκάστη τῇ
καθ αὑτήν, ὥστε πᾶσακεντουμένη κύκλῳ ἡ χὴυχὴ οἰστρᾷ καὶ αδυνᾶται, μνήμην δ αὖ ῳουσα τοῦ καλοῦ
γέγηθεν. ἐκ δὲἀμφοτέρων μεμειγμένων ἀδημονεῖ τε τῇ ἀτοπίᾳ τοῦπάθους καὶ ἀποροῦσα λυττᾷ, καὶ ἐμμανὴς
[251ε] οὖσα οὔτε νυκτὸς δύναται καθεύδειν οὔτε μεθἡμέραν οὗ ἂν ᾖ μένειν, θεῖ δὲ ποθοῦσα ὅπου ἂνοἴηται
ὄψεσθαι τὸν ἔχοντα τὸ κάλλος: ἰδοῦσα δὲ καὶἐποχετευσαμένη ἵμερον ἔλυσε μὲν τὰ τότεσυμπεφραγμένα ,
ἀναπνοὴν δὲ λαβοῦσα κέντρων τεκαὶ ωδίνων ἔληξεν, ἡδονὴν δαὖτην γλυκυτάτηνἐν τῷ [252α] παρόντι
καρποῦται. ὅθεν δὴ ἑκοῦσα εἶναι οὐκἀπολείπεται, οὐδέ τινα τοῦ καλοῦ περὶ πλείονοςποιεῖται, ἀλλὰ μητέρων
τε καὶ ἀδελφῶν καὶ ἑταίρωνπάντων λέλησται, καὶ οὐσίας δι ἀμέλειανἀπολλυμένης παρ οὐδὲν τίθεται,
νομίμων δὲ καὶεὐσχημόνων, οἷς πρὸ τοῦ ἐκαλλωπίζετο, πάντωνκαταφρονήσασα δουλεύειν ἑτοίμη καὶ
κοιμᾶσθαιὅπου ἂν ἐᾷ τις ἐγγυτάτω τοῦ πόθου: πρὸς γὰρ τῷσέβεσθαι τὸν τὸ κάλλος [252β] ἔχοντα ἰατρὸν
ηὕρηκε μόνον τῶν μεγίστωνπόνων. τοῦτο δὲ τὸ παος, ὦπρὸς ὃν δήμοι ὁ λόγος, ἄνθρωποι μὲν ἔρωτα
ὀνομάζουσιν, θεοὶδὲ καλοῦσιν ἀκούσις εἰκότως διὰ νεότητα γελάσῃ. λέγουσι δὲ οἶμαί τινες Ὁμηριδῶν ἐκ τῶν
ἀποθέτωνἐπῶν δύο ἔπη εἰς τὸν ἔρωτα, ὧν τὸ ἕτερον ὑβριστικὸνπάνυ καὶ οὐ σφόδρα τι ἔμμετρον: ὑμνοῦσι δὲ
ὧδε- [252ξ] “τὸν δ ἤτοι θνητοὶ μὲν ἔρωτα καλοῦσιποτηνόν,
ἀθάνατοι δὲ ωτέρωτα, διὰ πτεροφύτορ ἀνάγκην.
"Homeridaeτούτοιτοις δὴ εστι μὲν πείθεσθαι, ἔξεστινδὲ μή: ὅμως δὅ ίεν αἰτία καὶ τὸ πὸος τῶν ἐρώντωντοῦτο
ἐκεῖνο τυγχάνει ὄν.
τῶν μὲν οὖν Διὸς ὀπαδῶν ὁ ληφθεὶς ἐμβριθέστερονδύναται φέρειν τὸ τοῦ πτερωνύμου ἄχθος: ὅσοι δὲἌρεώς
τε θεραπευταὶ καὶ μετ ἐκείνου περιεπόλουν, ὅταν ὑπ Ἔρωτος ἁλῶσι καί τι οἰηθῶσιν ἀδικεῖσθαιὑπὸ τοῦ
ἐρωμένου, φονικοὶ καὶ ἕτοιμοι καθιερεύειναὑτούς τε καὶ τὰ παιδικά. [252δ] καὶ οὕτω καθ ἕκαστον θεόν, οὗ
ἕκαστος ἦνχορευτής, ἐκεῖνον τιμῶν τε καὶ μιμούμενος εἰς τὸδυνατὸν ζῇ, ἕως ἂν ᾖ ἀδιάφθορος καὶ τὴν
τῇδεπρώτην γένεσιν βιοτεύῃ, καὶ τούτῳ τῷ τρόπῳ πρόςτε τοὺς ἐρωμένους καὶ τοὺς ἄλλους ὁμιλεῖ τε
καὶπροσφέρεται. τόν τε οὖν ἔρωτα τῶν καλῶν πρὸςτρόπου ἐκλέγεται ἕκαστος, καὶ ὡς θεὸν αὐτὸνἐκεῖνον ὄντα
ἑαυτῷ οἷον ἄγαλμα τεκταίνεταί τε καὶκατακοσμεῖ, ὡς [252ε] τιμήσων τε καὶ ὀργιάσων. οἱ μὲν δὴ οὖν
Διὸςδῖόν τινα εἶναι ζητοῦσι τὴν ψυχὴν τὸν ὑφ αὑτῶνἐρώμενον: σκοποῦσιν οὖν εἰ φιλόσοφός τε
καὶἡγεμονικὸς τὴν φύσιν, καὶ ὅταν αὐτὸν εὑρόντεςἐρασθῶσι, πᾶν ποιοῦσιν ὅπως τοιοῦτος ἔσται. ἐὰνοὖν μὴ
πρότερον ἐμβεβῶσι τῷ ἐπιτηδεύματι, τότεἐπιχειρήσαντες μανθάνουσί τε ὅθεν ἄν τι δύνωνταικαὶ αὐτοὶ
μετέρχονται, ἰχνεύοντες δὲ παρ ἑαυτῶνἀνευρίσκειν [253α] τὴν τοῦ σφετέρου θεοῦ φύσιν εὐποροῦσι διὰτὸ
συντόνως ἠναγκάσθαι πρὸς τὸν θεὸν βλέπειν, καὶἐφαπτόμενοι αὐτοῦ τῇ μνήμῃ ἐνθουσιῶντες ἐξἐκείνου
λαμβάνουσι τὰ ἔθη καὶ τὰ ἐπιτηδεύματα, καθ ὅσον δυνατὸν θεοῦ ἀνθρώπῳ μετασχεῖν: καὶτούτων δὴ τὸν
ἐρώμενον αἰτιώμενοι ἔτι τε μᾶλλονἀγαπῶσι, κἂν ἐκ Διὸς ἀρύτωσιν ὥσπερ αἱ βάκχαι, ἐπὶ τὴν τοῦ ἐρωμένου
ψυ χὴν ἐπαντλοῦντες ποιοῦσινὡς δυνατὸν [253β] ὁμοιοῦσινὡς δυνατὸν [253β] ὁμοιοῦσινὡς δυνατὸν [253β]
ὁμοιοῦσινὡς δυντὸρῳ [εῷ. ὅσοι δ αὖ μεθἭρας εἵποντο, βασιλικὸν ζητοῦσι, καὶ εὑρόντες περὶτοῦτον πάντα
δρῶσιν τὰ αάτον. οἱ δὲ Ἀπόλλωνός τεκαὶ ἑκάστου τῶν θεῶν οὕτω κατὰ τὸν θεὸν ἰόντεςζητοῦσι τὸν σφέτερον
παῖδα πεφυκέναι, καὶ ὅτανκτήσωνται, μιμούμενοι αὐτοί τε καὶ τὰ παιδικὰπείθοντες καὶ ῥυθμίζοντες εἰς τὸ
ἐκείνου ἐπιτήδευμακαὶ ἰδέαν ἄγουσιν, ὅση ἑκάστῳ δύναμις, οὐ φθόνῳοὐδ ἀνελευθέρῳ δυσμενείᾳ χρώμενοι
πρὸς τὰπαιδικά, ἀλλ εἰς ὁμοιότητα [253ξ] αὑτοῖς καὶ τὃ ιν ἂν τιμῶσι πισαν πὕντωςὅτι μάλιστα πειρώμενοι
ἄγειν οὕτω ποιοῦσι. προθυμία μὲν οὖν τῶν ὡς ἀληθῶς ἐρώντων καὶτελετή, ἐάν γε διαπράξωνται ὃ
προθυμοῦνται ᾗλέγω, οὕτω καλή τε καὶ εὐδαιμονικὴ ὑπὸ τοῦ διἔρωτα μανέντος φίλου τῷ φιληθέντι γίγνεται,
ἐὰναἱρεθῇ: ἁλίσκεται δὲ δὴ ὁ αἱρεθεὶς τοιῷδε τρόπῳ.
καθάπερ ἐν ἀρχῇ τοῦδε τοῦ μύθου τριχῇ διείλομενψυχὴν ἑκάστην, ἱππομόρφω μὲν δύο τινὲ εἴδη, ἡνιοχικὸν δὲ
εἶδος [253δ] τρίτον, καὶ νῦν ἔτι ἡμῖν ταῦτα μενέτω. τῶν δὲδὴ ὴππων ὁ μέν, φαμέν, ἀγαθός, ὁδδος: ἀρετὴ δὲ
τἢςτοῦ ῦκακοῦ κακία, οὐ διείπομεν, νῦν δὲλεκτέον. ὁ μὲν τοίνυν αὐτοῖν ἐν τῇ καλλίονι στάσειὢν τό τε εἶδος
ὀρθὸς καὶ διηρθρωμένος, ὑψαύχην, ἐπίγρυπος, λευκὸς ἰδεῖν, μελανόμματος, τιμῆςἐραστὴς μετὰ σωφροσύνης
τε καὶ αἰδοῦς, καὶἀληθινῆς δόξης ἑταῖρος, ἄπληκτος, κελεύσματιμόνον καὶ [253ε] λόγῳ ἡνιοχεῖται: ὁ δ αὖ
σκολιός , πολύς, εἰκῇσυμπεφορημένος, κρατεραύχην, βραχυτράχηλος, σιμοπρόσωπος, μελάγχρως,
γλαυκόμματος, ὕφαιμος, ὕβρεως καὶ ἀλαζονείας ἑταῖρος, περὶ ὦταλάσιος, κωφός, μάστιγι μετὰ κέντρων
μόγις ὑπείκων. ὅταν δ οὖν ὁ ἡνίοχος ἰδὼν τὸ ἐρωτικὸν ὄμμα, πᾶσαναἰσθήσει διαθερμήνας τὴν ψυχήν,
γαργαλισμοῦ τεκαὶ πόθου [254α] κέντρων ὑποπλησθῇ, ὁ μὲν εὐπειθὴς τῷἡνιόχῳ τῶν ἵππων, ἀεί τε καὶ τότε
αἰδοῖ βιαζόμενος, ἑαυτὸν κατέχει μὴ ἐπιπηδᾶν τῷ ἐρωμένῳ: ὁ δὲ οὔτεκέντρων ἡνιοχικῶν οὔτε μάστιγος ἔτι
ἐντρέπεται, σκιρτῶν δὲ βίᾳ φέρεται, καὶ πάντα πράγματαπαρέχων τῷ σύζυγί τε καὶ ἡνιόχῳ ἀναγκάζει ἰέναι
τεπρὸς τὰ παιδικὰ καὶ μνείαν ποιεῖσθαι τῆς τῶνἀφροδισίων χάριτος. τὼ δὲ κατ ἀρχὰς μὲνἀντιτείνετον [254β]
ἀγανακτοῦντε, ὡς δεινὰ καὶ παράνομαἀναγκαζομένω: τελευτῶντε δέ, ὅταν μηδὲν ᾖ πέραςκακοῦ, πορεύεσθον
ἀγομένω, εἴξαντε καὶὁμολογήσαντε ποιήσειν τὸ κελευόμενον. καὶ πρὸςαὐτῷ τ ἐγένοντο καὶ εἶδον τὄψν ὄψιν
τὴν παιδικῶν ἀστράπτουσαν. ἰδόντος δὲ τοῦ ἡνιόχου ἡμνήμη πρὸς τὴν τοῦ κάλλους φύσιν ἠνέχθη, καὶπάλιν
εἶδεν αὐτὴν μετὰ σωφροσύνης ἐν ἁγνῷ βάθρῳβεβῶσαν: ἰδοῦσα δὲ ἔδεισέ τε καὶ σεφθεῖσα ἀνέπεσενὑπτία, καὶ
ἅμα ἠναγκάσθη εἰς [254ξ] τοὐπίσω ἑλκύσαι τὰς ἡνίας οὕτω σφόδρα, ὥστἐπὶ τὰ ἰσχία ἄμφω καθίσαι τὼ ἵππω,
τὸν μὲν ἑκόνταδιὰ τὸ μὴ εντιτείνειν, τὸν δὲ βριστὴν μάλ ἄκοντα. ἀπελθόντε δὲ ἀπωτέρω, ὁ μὲν ὑπ αἰσχύνης
τε καὶθάμβους ἱδρῶτι πᾶσαν ἔβρεξε τὴν ψυχήν, ὁ δὲ λήξαςτῆς ὀδύνης, ἣν ὑπὸ τοῦ χαλινοῦ τε ἔσχεν καὶ
τοῦπτώματος, μόγις ἐξαναπνεύσας ἐλοιδόρησεν ὀργῇ, πολλὰ κακίζων τόν τε ἡνίοχον καὶ τὸν ὁμόζυγα
ὡςδειλίᾳ τε καὶ ἀνανδρίᾳ λιπόντε τὴν τάξιν καὶ [254δ] ὁμολογίαν: καὶ πάλιν οὐκιλονταςπροσιέναι ἀναγκάζων
μόγις συνεχώρησεν δεομένωνεἰς αὖθις ὑπερβαλέσθαι. ἐλθόντος δὲ τοῦσυντεθέντος χρόνου οὗ ἀμνημονεῖν
προσποιουμένωἀναμιμνῄσκων, βιαζόμενος, χρεμετίζων, ἕλκωνἠνάγκασεν αὖ προσελθεῖν τοῖς παιδικοῖς ἐπὶ
τοὺςαὐτοὺς λόγους, καὶ ἐπειδὴ ἐγγὺς ἦσαν, ἐγκύψας καὶἐκτείνας τὴν κέρκον, ἐνδακὼν τὸν χαλινόν,
μετἀναιδείας ἕλκει: ὁ δ254ε] ἡνίοχος ἔτι μᾶλλον ταὐτὸν πάθος παθών, ὥσπερ ἀπὸ ὕσπληγος ἀναπεσών, ἔτι
μᾶλλον τοῦὑβριστοῦ ἵππου ἐκ τῶν ὀδόντων βίᾳ ὀπίσω σπάσαςτὸν χαλινόν, τήν τε κακηγόρον γλῶτταν καὶ
τὰςγνάθους καθῄμαξεν καὶ τὰ σκέλη τε καὶ τὰ ἰσχίαπρὸς τὴν γῆν ἐρείσας ὀδύναις ἔδωκεν. ὅταν δὲταὐτὸν
πολλάκις πάσχων ὁ πονηρὸς τῆς ὕβρεωςλήξῃ, ταπεινωθεὶς ἕπεται ἤδη τῇ τοῦ ἡνιόχουπρονοίᾳ, καὶ ὅταν ἴδῃ
τὸν καλόν, φόβῳ διόλλυται: ὥστε συμβαίνει τότ ἤδη τὴν τοῦ ἐραστοῦ ψυχὴν τοῖςπαιδικοῖς αἰδουμένην τε καὶ
δεδιυῖαν [255α] ἕπεσθαι. ἅτε οὖν πᾶσαν θεραπείαν ὡςἰσόθεος θεραπευόμενος οὐχ ὑπὸ σχηματιζομένουτοῦ
ἐρῶντος ἀλλ ἀληθῶς τοῦτο πεπονθότος, καὶαὐτὸς ὢν φύσει φίλος τῷ θεραπεύοντι, ἐὰν ἄρα καὶἐν τῷ πρόσθεν
ὑπὸ συμφοιτητῶν ἤ τινων ἄλλωνδιαβεβλημένος ᾖ, λεγόντων ὡς αἰσχρὸν ἐρῶντιπλησιάζειν, καὶ διὰ τοῦτο
ἀπωθῇ τὸν ἐρῶντα, προϊόντος δὲ ἤδη τοῦ χρόνου ἥλικία καὶ τὸχρεὼν ἤγαγεν εἡς [255β] τὸ προσέσθαι αὐτὸν
εἰς ὁμιλίαν: οὐ γὰρδήποτε εἵμαρται κακὸν κακῷ λον οὐδ ἀγαθὸν μὴφίλον ἀγαθῷ εφίναι. προσεμένου δὲ καὶ
λόγον καὶὁμιλίαν δεξαμένου, ἐγγύθεν ἡ εὔνοια γιγνομένη τοῦἐρῶντος ἐκπλήττει τὸν ἐρώμενον
διαισθανόμενονὅτι οὐδ οἱ σύμπαντες ἄλλοι φίλοι τε καὶ οἰκεῖοιμοῖραν φιλίας οὐδεμίαν παρέχονται πρὸς τὸν
ἔνθεονφίλον. ὅταν δὲ χρονίζῃ τοῦτο δρῶν καὶ πλησιάζῃμετὰ τοῦ ἅπτεσθαι ἔν τε γυμνασίοις καὶ ἐν ταῖςἄλλαις
ὁμιλίαις, [255ξ] τότ ἤδη ἡ τοῦ ῥεύματος ἐκείνου πηγή, ὃνἵμερον Ζεὺς Γανυμήδους ἐρῶν ὠνόμασε,
πολλὴφερομένη πρὸς τὸν ἐραστήν, ἡ μὲν εἰς αὐτὸν ἔδυ, ἡ δἀπομεστουμένου ἔξω ἀπορρεῖ: καὶ οἷον πνεῦμα ἤ
τιςἠχὼ ἀπὸ λείων τε καὶ στερεῶν ἁλλομένη πάλιν ὅθενὡρμήθη φέρεται, οὕτω τὸ τοῦ κάλλους ῥεῦμα πάλινεἰς
τὸν καλὸν διὰ τῶν ὀμμάτων ἰόν, ᾗ πέφυκεν ἐπὶτὴν ψυχὴν ἰέναι ἀφικόμενον καὶ ἀναπτερῶσαν, [255δ] τὰς
διόδους τῶν πτερῶν ἄρδει τε καὶ ρμησεπτεροφυεῖν τε καὶ τὴν τοῦ ορωμένου αὖ ψυχὴνἔρωτος ἐνέπλησεν. ἐρᾷ
μὲν οὖν, ὅτου δὲ ἀπορεῖ: καὶοὔθ ὅτι πέπονθεν οἶδεν οὐδ ἔχει φράσαι, ἀλλ οἷονἀπ ἄλλου ὀφθαλμίας
ἀπολελαυκὼς πρόφασινεἰπεῖν οὐκ ἔχει, ὥσπερ δὲ ἐν κατόπτρῳ ἐν τῷ ἐρῶντιἑαυτὸν ὁρῶν λέληθεν. καὶ ὅταν
μὲν ἐκεῖνος παρῇ, λήγει κατὰ ταὐτὰ ἐκείνῳ τῆς ὀδύνης, ὅταν δὲ ἀπῇ, κατὰ ταὐτὰ αὖ ποθεῖ καὶ ποθεῖται,
εἴδωλον [255ε] ἔρωτος ἀντέρωτα ἔχων: καλεῖ δὲ αὐτὸν καὶοἴεται οὐκ ἔρωτα ἀλλὰ φιλίαν εἶναι. ἐπιθυμεῖ
δὲἐκείνῳ παραπλησίως μέν, ἀσθενεστέρως δέ, ὁρᾶν, ἅπτεσθαι, φιλεῖν, συγκατακεῖσθαι: καὶ δή, οἰοό εἰκός,
ποιεῖ τὸ μετὰ τοῦτο ταχὺτα. ἐν οὖν τῇσυγκοιμήσει τοῦ μὲν ἐραστοῦ ὁ ἀκόλαστος ἵπποςἔχει ὅτι λέγῃ πρὸς τὸν
ἡνίοχον, καὶ ἀξιοῖ ἀντὶπολλῶν πόνων [256α] σμικρὰ ἀπολαῦσαι: ὁ δὲ τῶν παιδικῶν ἔχειμὲν οὐδὲν εἰπεῖν,
σπαργῶν δὲ καὶ ἀπορῶνπεριβάλλει τὸν ἐραστὴν καὶ φιλεῖ, ὡς σφόδρ εὔνουνἀσπαζόμενος, ὅταν τε
συγκατακέωνται , οἷός ἐστι μὴἂν ἀπαρνηθῆναι τὸ αῦτοῦ μέρος χαρίσασθαι τῷἐρῶντι, εἰ δενθόίη ταχτα μετ
αἰδοῦς καὶ λόγου ἀντὰτα μετ αἰδοῦς καὶ λόγου ἀντιτείναι. ἐὰν μὲν δὴ οὖν εἰς τεταγμένην τε δίαιταν
καὶφιλοσοφίαν νικήσῃ τὰ βελτίω τῆς διανοίαςἀγαγόντα, μακάριον μὲν [256β] καὶ ὁμονοητικὸν τὸν ἐνθάδε
βίον διάγουσιν, ἐγκρατεῖς αὑτῶν καὶ κόσμιοι ὄντες, δουλωσάμενοιμὲν ᾧ κακία ψυχῆς ἐνεγίγνετο,
ἐλευθερώσαντες δὲ ᾧἀρετή: τελευτήσαντες δὲ δὴ ὑπόπτεροι καὶ ἐλαφροὶγεγονότες τῶν τριῶν παλαισμάτων
τῶν ὡς ἀληθῶςὈλυμπιακῶν ἓν νενικήκασιν, οὗ μεῖζον ἀγαθὸν οὔτεσωφροσύνη ἀνθρωπίνη οὔτε θεία μανία
δυνατὴπορίσαι ἀνθρώπῳ. ἐὰν δὲ δὴ διαίτῃ φορτικωτέρᾳ τε καὶ [256ξ] ἀφιλοσόφῳ, φιλοτίμῳ δὲ χρήσωνται,
τάχ ἄνπου ἐν μέθαις ἤ τινι ἄλλῃ ἀμελείᾳ τὼ ἀκολάστωαὐτοῖν ὑποζυγίω λαβόντε τὰς ψυχὰς ἀφρούρους,
συναγαγόντε εἰς ταὐτόν, τὴν ὑπὸ τῶν πολλῶνμακαριστὴν αἵρεσιν εἱλέσθην τε καὶ διεπραξάσθην: καὶ
διαπραξαμένω τὸ λοιπὸν ἤδη χρῶνται μὲν αὐτῇ, σπανίᾳ δέ, ἅτε οὐ πεσῃ δεδογμένα τῇ διανοίᾳπράττοντες.
φίλω μὲν οὖν καὶ τούτω, ἧττον δὲἐκείνων, ἀλλήλοιν [256δ] διά τε τοῦ ἔρωτος καὶ ἔξω γενομένω διάγουσι,
πίστεις τὰς μεγίστας ἡγουμένω ἀλλήλοιν δεδωκέναιτε καὶ δεδέχθαι, ἃς οὐ θεμιτὸν εἶναι λύσαντας εἰςἔχθραν
ποτὲ ἐλθεῖν. ἐν δὲ τῇ τελευτῇ ἄπτεροι μέν, ὡρμηκότες δὲ πτεροῦσθαι ἐκβαίνουσι τοῦ σώματος, ὥστε οὐ
σμικρὸν ἆθλον τῆς ἐρωτικῆς μανίαςφέρονται: εἰς γὰρ σκότον καὶ τὴν ὑπὸ γῆς πορείαν οὐνόμος ἐστὶν ἔτι
ἐλθεῖν τοῖς κατηργμένοις ἤδη τῆςὑπουρανίου πορείας, ἀλλὰ φανὸν βίον διάγονταςεὐδαιμονεῖν [256ε] μετ
ἀλλήλων πορευομένους, καὶ ομοπτέρουςἔρωτος χάριν, ὅταν γένωνται, γενέσθαι.
ταῦτα τοσαῦτα, ὦ παῖ, καὶ θεῖα οὕτω σοι δωρήσεται ἡπαρ ἐραστοῦ φιλία: ἡ δὲ ἀπὸ τοῦ μὴ ἐρῶντοςοἰκειότης,
σωφροσύνῃ θνητῇ κεκραμένη, θνητά τεκαὶ φειδωλὰ οἰκονομοῦσα, ἀνελευθερίαν ὑπὸπλήθους ἐπαινουμένην
ὡς ἀρετὴν [257α] τῇ φίλῃ ψυχῇ ἐντεκοῦσα, ἐννέα χιλιάδας ἐτῶνπερὶ γῆν κυλινδουμένην αὐτὴν καὶ πὸ γῆς
ἄνουνπαρέξει. αὕτη σοι, ὦ φίλε Ἔρως, εἰς ἡμετέραν δύναμιν ὅτικαλλίστη καὶ ἀρίστη δέδοταί τε καὶ
ἐκτέτεισταιπαλινῳδία, τά τε ἄλλα καὶ τοῖς ὀνόμασινἠναγκασμένη ποιητικοῖς τισιν διὰ Φαῖδρον εἰρῆσθαι.
ἀλλὰ τῶν προτέρων τε συγγνώμην καὶ τῶνδε χάρινἔχων, εὐμενὴς καὶ ἵλεως τὴν ἐρωτικήν μοι τέχνην
ἣνἔδωκας μήτε ἀφέλῃ μήτε πηρώσῃς δι ὀργήν, δίδου τἔτι μᾶλλον ἢ νῦν παρὰ τοῖς καλοῖς τίμιον εἶναι. [257β]
ἐν τῷ πρόσθεν δ εἴ τι λόγῳ σοι ἀπηχὲςεἴπομεν Φαῖδρός τε καὶ ἐγώ, Λυσίαν τὸν τοῦ λόγουπατέρα αἰτιώμενος
παῦε τῶν τοιούτων λόγων, ἐπὶφιλοσοφίαν δέ, ὥσπερ ἁδελφὸς αὐτοῦ Πολέμαρχοςτέτραπται, τρέψον, ἵνα καὶ ὁ
ἐραστὴς ὅδε αὐτοῦμηκέτι ἐπαμφοτερίζῃ καθάπερ νῦν, ἀλλ ἁπλῶςπρὸς ἔρωτα μετὰ νιλοσόφων λόγων τὸν βίον
ποιῆται.
Cdv dvdcxd

You might also like