Antoni Gaudi

Rođen je u Reusu ili Rindomsu, Španija 25. juna 1852. godine, a umro u Barseloni,
Katalonija, Španija 10. juna 1926.godine.

Mada potiče iz porodice kazandžija i kotlara, Gaudi je počeo studije arhitekture u

Barseloni, Katalonija sa samo 17 godina, a diplomirao je 1878. godine. Iako je osećao
malu privlačnost za zvaničnim kursevima obrazovanja u arhitekturi, za vreme
studentskih dana bio je istrajan i vredan kao i čest posetilac časova filozofije Liorensa
i Barba-e i lekcija estetike od Pau Mila i Fontanalsa. U njegovoj mladosti Mila i
Fontanals su živeli u Rimu, za vreme tog svog romantičnog perioda,on se preselio u
krug Nazarena, Friedricha Overbecka i njegovog bratstva. Kao i u mnogim mestima u
Evropi to je bilo u Kataloniji, koja je uvek održavala i sačuvala izvestan stepen
kulturne i političke nezavisnosti u španskoj istoriji romantičan pokret, Renaixenca
predstavlja istovremeno zainteresovanost za katalonski jezik i poeziju, kao i
srednjovekovnu istoriju i arhitekturu regiona. Spanski Modernisime koji se razvijao
od ovog pokreta ka kraju 19. veka imao je presudan i odlučujući uticaj na Gaudijevu
imaginaciju i vodio ga do poštovanja zanatstva i kao i iskrenosti srednjovekovne
umetnosti, ka mehaničkoj logici inspirisanoj Viole-le-Dikovom (Viollet-le Duc)
koncepcijom srednjovekovne arhitekture i ka prirodi kao izvoru inspiracije, ne samo
za dekorativne detalje već i za strukture i konstrukcije isto tako dobro. U ovom
kontekstu on se takođe zainteresovao za ideje Arts and Crafts pokreta sa kojim je
došao u kontakt kroz agenciju njegovog patrona, tekstilnog zanatlije Guella 1878.
godine. Posle diplomiranja projektovao je Casa Vicens u Barseloni iz perioda 1885.-
9. gde su njegovi strukturni eksperimenti, kao korišćenje paraboličnih lukova
najevidentniji; kreirao je lični stil koji je formirao osnovu na njegovom kompletnom
oslobađanju od istoricizma.

Godine 1883. Gaudi je dobio zadatak i narudžbu da nastavi radove na crkvi Sagrada
Familia u Barseloni, građevine ogromne veličine.To progresivno razvija i
domonopolizuje sve njegove aktivnosti, ali ta građevina je nažalost, ostala
nedovršena, čak do danas. Neogotski dizajn od Villara bio je već u postanku, tako da
je to Gaudi napustio, ali linije apside, jednim delom koji je sagrađen još uvek su
sadržavale mnoge gotske uspomene, dok su venci i dekorativni detalji koji su nacrtani
mnogo više bliži detaljima iz prirode. Rad na Sagrada Familia nastavio je na Nativity
facade na fasadi na istocnom transeptu. Ona se sastojala od 3 otvorena portala koji
prodiru između pravougaonika sa osnovom kule. Prodorne kvadratne osnove kula
postavljene su dijagonalno i uzdižu se na visinu 107m tj 350 stopa i završavaju se u
tanke zakrivljene kružne karakteristične detalje krunisane delovima kapriciozne igre
sa prožimajućim presečenim površinama, prekrivenim mozaikom. Čitav kompleks
ima elemente živog sveta i stvorenja modeliran je većim delom od strane Gaudija
uključujući ogromne različite biljke i životinje, kao i gomilu velikih konkavnosti
pored zabata.

Kao i u Casa Batllo u Paseo de Gracia, Barcelona, u periodu od 1905. do 1907.,

prirodne i organske forme, jednostavno uključuju vrste ornamenata specijalno
izloženog na zgradi, ide se dalje ka konstituisanju bitnih strukturalnih elemenata, kao
kod slučaja stubova oblika kosti, ustalasava se fasada pokrivena raznobojnim
mozaikom izgledajući kao morski talas u završnoj obradi, dok preklopljeni krov
podseća na leđa oklopnika ili kornjače. Ova vrsta efekta je prelaz između
skulptoralne plastike Gaudijevih ranih godina, u periodu od 1878. do 1891. godine i
strukturalnog tipa karakterističnog za njegov kasniji period. Strukturalna plastičnost
bila je jedna od glavnih karakteristika sistema dizajna korišćenog od strane Gaudija
za Colonia Guell crkvu u Santa Coloma de Cervello pored Barselone u periodu 1898.
do 1914. godine koja je bila planirana sa značenjem žicanog modela u vidu vrpce
predstavljajući strukturalna rebra zgrade, proporcionalno raspoređujući teret na svaki
deo rebra. Formiranje ovih nizova stubova dali su izvrnuti oblik stubovima zgrade.
To dozvoljava tip lučne strukture bez potpore bilo koje vrste, tako da su svi pritisci
preuzeti od pogodnih nagnutih stubova. Taj metod je kasnije korišćen kod
projektovanja broda Sagrada Familie.

U Guell parku, Barselona iz 1900. do 1914. godine Gaudi je napravio sistematsko

korišćenje nagnutih potpora za zadržane zidove i mostove. Važna karakteristika ovog
parka je obilna primena keramičkog i staklenog mozaika, koji predstavlja izvanrednu
celinu i ansambl snažne izražajne apstraktne kompozicije. Casa Mila iz perioda 1905.
do 1910. godine nazvan La Pedrera, kamenolom, je možda Gaudijev najoriginalniji
rad. Plastično govoreći, sastoji se od velike kamene strukture organskog oblika, sa
ritmom talasastih horizontalnih ivica, slično obrvama i ustima, afinitet između
Gaudijevog rada i nadrealizma je ovde posebno evidentan.

Njegovo strukturalno remek delo je Sagrada Familia iz 1909. godine , ozidano i

pokriveno talasastim membranama tankih cigli. Na kraju svoje karijere Gaudi je
izjavio da prava, stroga linija pripada čoveku, a jedna zakrivljena Bogu. Kratko pre
svoje smrti uveo je sistem univerzalne primene, bazirane na hiperboloidima i
paraboloidima, mada njegovi projekti nisu nikad strogo geometrijski. Oni uvek
obezbeđuju blisku vezu sa poznatim živim oblicima, kostima, mišićima, krilima i
laticama i u drugim vremenima sa pećinama i čak zvezdama i oblacima. Zbog svog
povećano naglašenog individualizma, Gaudijeva arhitektura ne može služiti kao
jezgro škole ili pratećeg i sa rastućim privrženostima ka Modernizmu . U prvoj
polovini XX veka cenjenje i razumevanje ove umetnosti su bili dugo odlagani.
Možda će najindikativnije biti da za kraj citiramo šta je Sir Nicolaus Pevsner napisao
1949. godine:

"Sagrada Familia će bez sumnje biti procenjena kao najanarhronistićniji primer

večitog južnog Baroka." da bi 1957. godine zaključio: "Gaudi je bio jedini genije
proizveden od strane Art Nuvoa."