İsmim “Haydar”. Kendi halinde bir vatandaşım. Ama herkes “sapık”
olduğumu düşünüyor. Ne büyük “terbiyesiz”lik. Kafalarına kim “sok”muşsa artık... Ne zaman sokağa çıksam aynı “taciz”kâr bakışlar “ateşli” bir hastalık gibi üzerimde. Bizim mahallenin “yerli”leri dahil... “Olgun” bir insan gibi öyle olmadığımı anlatmak bir ömür sürer, öyle olduğumu düşünenlerin boğazlarını kesmek bir dakika. Evet! “Sapık” olduğumu düşünen, ima eden, söyleyen herkesi ortadan kaldıracağım. “Liseli”, “yetişkin”, erkek, “hatun” ayırmadan... Böylece bu düşünce de onlarla birlikte yok olacak. Her şey geçen gün bizim “baldız”ın söylediklerinin bardağı taşırmasıyla başladı. Kaldırımda yürüyen “sarışın”ın “kalça”sına “hayvan” gibi bakıyormuşum. “Hikaye”! Kendi “bok”tan “fantezi”si işte. Sadece gözümün dalmış olduğunu söyleyince gülmeye başladı “kaltak”. Beni “kudur”tan bu son kahkaha oldu işte. Kesmeye “baldız”dan başladım. Sonra yürümeye devam eden “sarışın”ı hallettim. Hemencecik ölüyorlardı. Hızımı almışken devam ettim. “Sapık” olduğumu düşünen herkesin “nefes”ini kesene kadar. Temizlik başlamıştı. Bitince özgür olacaktım.