1

‫ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل‬

‫ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬

‫‪2‬‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻪ‬
‫ﭘﻴﺸﮕﻔﺘﺎر )ﺑﻬﺮام ﭼﻮﺑﻴﻨﻪ(‬

‫اﻟﻒ( ﻣﺤﻤﺪ‪:‬‬
‫‪ -١‬ﺗﻮﻟﺪ ﻗﻬﺮﻣﺎن‬
‫‪ -٢‬ﮐﻮدﮐﯽ‬
‫‪ -٣‬رﺳﺎﻟﺖ‬
‫‪ -٤‬ﺑﻌﺜﺖ‬
‫‪ -٥‬ﭘﺲ از ﺑﻌﺜﺖ‬

‫ب( دﻳﻦ اﺳﻼم‪:‬‬

‫‪ -١‬ﻣﺤﻴﻂ ﭘﻴﺪاﻳﺶ اﺳﻼم‬
‫‪ -٢‬ﻣﻌﺠﺰﻩ‬
‫‪ -٣‬ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻗﺮﺁن‬
‫‪ -٤‬ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺸﺮ اﺳﺖ‬

‫ج( ﺳﻴﺎﺳﺖ‪:‬‬
‫‪ -١‬هﺠﺮت‬
‫‪ -٢‬ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺗﺎزة ﻣﺤﻤﺪ‬
‫‪ -٣‬اﻳﺠﺎد اﻗﺘﺼﺎد ﺳﺎﻟﻢ‬
‫‪ -٤‬ﺟﻬﺶ ﺑﻪ ﺳﻮی ﻗﺪرت‬
‫‪ -٥‬ﻧﺒﻮت‬
‫‪ -٦‬زن در اﺳﻼم‬
‫‪ -٧‬زن و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬

‫د( ﻣﺘﺎﻓﻴﺰﻳﮏ‪:‬‬
‫ﺧﺪا در ﻗﺮﺁن‬

‫ﻩ( ﭘﺲ از ﻣﺤﻤﺪ‬
‫‪ -١‬ﺧﻼﻓﺖ‬
‫‪ -٢‬ﺳﻮدای ﻏﻨﻴﻤﺖ‬
‫‪ -٣‬ﺧﻼﺻﻪ‬

‫ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ :‬ﻳﺎدی از زﻧﺪﻩ ﻳﺎد ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ )ﺟﻮاد وهﺎب زادﻩ(‬

‫‪3‬‬
 ‫ﭘﻴﺸﮕﻔﺘﺎر‬

‫ﺳﻴﺮی در زﻧﺪﮔﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ و ادﺑﯽ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬

‫ﺑﻬﺮام ﭼﻮﺑﻴﻨﻪ‬

‫* اوﺿﺎع ﺳﻴﺎﺳﯽ اﻳﺮان در ﺳﺎﻟﻬﺎی ﮐﻮدﮐﯽ و ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬

‫* ﺳﻘﻮط ﻗﺎﺟﺎرﻳﻪ و ﺑﻪ ﻗﺪرت رﺳﻴﺪن رﺿﺎ ﺷﺎﻩ‬
‫* ﺷﺮوع ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬
‫* اﺳﺘﻌﻔﺎی رﺿﺎ ﺷﺎﻩ و ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻮﺿﻊ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬
‫* ﺷﺮوع ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم‬
‫* ﺗﺮورهﺎی ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم‬
‫* ﺳﺮﮐﻮب ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن‬
‫* اﺣﻤﺪ ﮐﺴﺮوی و ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬
‫* اﺻﻼﺣﺎت و روﺣﺎﻧﻴﺖ‬
‫* ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ادﺑﯽ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬
‫* ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل«‬

‫‪4‬‬
 ‫ﺳﻴﺮی در زﻧﺪﮔﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ و ادﺑﯽ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬

‫ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ در ﺳﺎل ‪ ١٢٧٧‬ﺧﻮرﺷﻴﺪی )‪١٨٩٨‬ﻣﻴﻼدی( دو ﺳﺎل ﭘﺲ از ﺗﺮور ﻧﺎﺻﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎﻩ در دﺷﺘﺴﺘﺎن‪ ،‬در ﻧﺰدﻳﮑﯽ‬
‫ﺳﺎﺣﻞ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس در ﻧﺎﺣﻴﻪ ای دوراﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻴﻦ ﺑﻨﺪر دﻳﻠﻢ و ﺑﻮﺷﻬﺮ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ‪.‬‬

‫اوﺿﺎع ﺳﻴﺎﺳﯽ اﻳﺮان در ﺳﺎﻟﻬﺎی ﮐﻮدﮐﯽ و ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬

‫ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﺎﺻﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎﻩ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎل ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬وی در اوج ﻗﺪرت و ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻄﻠﻘﻪ ﺧﻮد در ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺪاﻟﻌﻈﻴﻢ‬
‫ﺑﻪ ﺿﺮب ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﻣﻴﺮزا رﺿﺎ ﮐﺮﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻈﻔﺮاﻟﺪﻳﻦ ﻣﻴﺮزا وﻟﻴﻌﻬﺪ ﻳﮏ ﻣﺎﻩ و هﺸﺖ روز ﭘﺲ از ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﭘﺪر در ﺗﻬﺮان ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻈﻔﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎﻩ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ‬
‫ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬وی هﻨﮕﺎم ﺟﻠﻮس ﭼﻬﻞ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻋﻤﺮ داﺷﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻗﻮل درﺑﺎرﻳﺎن »ﻃﻔﻠﯽ ﺳﺎﻟﺨﻮردﻩ« ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮادراﻧﺶ‬
‫ﮐﺎﻣﺮان ﻣﻴﺮزا و ﻇﻞ اﻟﺴﻠﻄﺎن او را ﺑﻪ رﻳﺸﺨﻨﺪ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻃﻌﻨﻪ »ﺁﺑﺠﯽ ﻣﻈﻔﺮ« ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻪ او ﻧﺴﺒﺖ هﻤﺠﻨﺲ‬
‫ﮔﺮاﻳﯽ ﻣﯽ دادﻧﺪ‪ .‬ﺟﻠﻮس او ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ در ﻧﺰد ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺮدم ﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﺮﺳﻨﺪی روﺑﺮو ﺷﺪ و ﻧﻪ ﺑﺮای او ﺷﻮﮐﺖ و‬
‫ﺷﮑﻮهﯽ ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن ﺁورد‪ .‬وی ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺪر ﺗﺎﺟﺪارش ﺳﻪ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻗﺮض از روﺳﻴﻪ ﺗﺰاری و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﺎ ﻋﺪﻩ ای از درﺑﺎرﻳﺎن‬
‫ﺑﻴﮑﺎرﻩ و هﺮزﻩ ﺑﻪ اروﭘﺎ ﺳﻔﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺟﺰ ﻗﺮض‪ ،‬رﺳﻮاﻳﯽ و ﺷﺮﻣﺴﺎری ﭼﻴﺰی از ﺁن ﺳﻔﺮهﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﭘﺲ از ﻳﮏ ﻗﺮن ﺗﻼﺷﻬﺎی ﻣﺴﺘﻤﺮ اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪان و ﺁزادﻳﺨﻮاهﺎن‪ ،‬ﻗﻴﺎﻣﻬﺎی ﻣﻠّﯽ و ﻣﺮدﻣﯽ ﻋﻠﻴﻪ اﺳﺘﺒﺪاد ﺷﺎهﺎن ﻗﺎﺟﺎر و‬
‫دﺳﺘﮕﺎﻩ روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺑﻌﺪ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﻈﻔﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎﻩ از ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺳﻮم ﺑﻪ اروﭘﺎ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم در ‪ ١٤‬ﻣﺮداد ‪١٢٨٥‬‬
‫ﺧﻮرﺷﻴﺪی ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ‪ ٥‬اوت ‪ ١٩٠٦‬ﻣﻴﻼدی ﻣﻈﻔﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎﻩ ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺮﻗﺮاری ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ را ﺻﺎدر ﮐﺮد و در ‪ ١٤‬ﻣﻬﺮ‬
‫‪ ١٢٨٥‬ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ‪ ٧‬اﮐﺘﺒﺮ ‪ ١٩٠٦‬ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای ﻣّﻠﯽ اﻳﺮان اﻓﺘﺘﺎح ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻣﻈﻔﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎﻩ در ‪ ٥٤‬ﺳﺎﻟﮕﯽ در ‪ ٢٨‬دی‬
‫‪١٢٨٥‬ﺑﺮ اﺛﺮ ﺑﻴﻤﺎری درﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫در هﻤﻴﻦ روز ﺑﻪ ﺣﮑﻢ رﺳﻢ ﺟﺎری‪ ،‬ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ارﺷﺪش ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﯽ ﻣﻴﺮزا وﻟﻴﻌﻬﺪ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﺗﺎﺟﮕﺬاری‬
‫ﮐﺮد‪ .‬وی ﺑﻪ ﻣﺠﺮد ﺟﻠﻮس ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ و ﺗﺤﮑﻴﻢ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ و دﺷﻤﻨﯽ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺸﺮوﻃﻪ‬
‫ﺁﺷﮑﺎر ﺳﺎﺧﺖ و ﺑﺮای ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی از ﮐﺎر ﺁن و ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻪ هﺮ ﮔﻮﻧﻪ اﻗﺪاﻣﯽ دﺳﺖ زد‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﺷﺎﻩ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺳﻴﺎﺳﺖ روﺳﻴﻪ ﺗﺰاری ﺑﻮد‪ .‬وی ﺑﺎ هﻤﮑﺎری و ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻣﺮﺗﺠﻊ و ﻃﺮﻓﺪار اﺳﺘﺒﺪاد‬
‫زﻳﺮ ﻋﻨﻮان »ﻣﺸﺮوﻃﺔ ﻣﺸﺮوﻋﻪ« ﺑﻪ ﺳﺮﮐﺮدﮔﯽ ﺷﻴﺦ ﻓﻀﻞ اﷲ ﻧﻮری اﻗﺪام ﺑﻪ اﻧﺤﻼل ﻣﺸﺮوﻃﻪ و ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﮐﺮد‪ .‬اﻣﺎ‬
‫اﻗﺪاﻣﺎﺗﺶ ﺑﺎ ﻗﻴﺎم ﻣﻠّﯽ در ﺳﺮاﺳﺮ اﻳﺮان ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪ و ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﺷﺎﻩ ﻣﺠﻠﺲ را ﺑﻪ ﺗﻮپ ﺑﺴﺖ‪ .‬ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﺧﻮاهﺎن را ﺗﻮﻗﻴﻒ‪ ،‬ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ‪ ،‬ﺗﺒﻌﻴﺪ و ﻳﺎ اﻋﺪام ﮐﺮد و ﻳﮏ دورﻩ اﺳﺘﺒﺪاد‬
‫ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺷﻴﻮﻩ ﻧﺎﺻﺮی ﺑﺮﻗﺮار ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺳﺎل ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺎ ﻗﻴﺎم ﻋﺎﻣﻪ ﻣﻠّﺖ در ﺗﺒﺮﻳﺰ‪ ،‬ﻣﺎزﻧﺪران‪ ،‬ﮔﻴﻼن‪،‬‬
‫ﺷﻴﺮاز و ﺗﻬﺮان روﺑﺮو ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻗﺮارداد ﺳﺮّی ‪ ١٩٠٧‬ﻣﻴﺎن دوﻟﺖ روﺳﻴﻪ و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻘﺴﻴﻢ اﻳﺮان ﺑﻪ دو ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻧﻔﻮذ‬
‫روس و اﻧﮕﻠﻴﺲ و ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﯽ ﻃﺮف‪ ،‬ﺁزادﻳﺨﻮاهﺎن را ﻋﻠﻴﻪ روس و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ و ﺣﺘﺎ ﻃﺮﻓﺪاران اﻳﻦ دو ﻗﺪرت‬
‫ﻼ ﺳﺮﺧﻮردﻩ و ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺳﺎﺧﺖ و ﺳﺒﺐ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺑﺨﺶ ﺑﺰرﮔﯽ از ﺁزادﻳﺨﻮاهﺎن ﺑﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ‬ ‫اﺳﺘﻌﻤﺎری را در اﻳﺮان ﮐﺎﻣ ً‬
‫ﮐﺸﻮر ﺁﻟﻤﺎن ﮔﺸﺖ و ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺄﺳﻴﺲ اﺣﺰاب ﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﺘﯽ در اﻳﺮان ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬در ‪ ٢٦‬ﺁورﻳﻞ ‪ ١٩٠٩‬ارﺗﺶ ﺗﺰاری ﻃﺒﻖ‬
‫ﻗﺮارداد ﺳﺮّی ‪ ١٩٠٧‬ﺑﺮای اﺳﺘﺤﮑﺎم ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﺘﺒﺪادی ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﺷﺎﻩ وارد ﺁذرﺑﺎﻳﺠﺎن ﺷﺪ و ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﯽ ﺷﺎﻩ‬
‫ﺷﺘﺎﻓﺖ و ﻋﺪﻩ ای از ﺳﺮان ﻣﺸﺮوﻃﻪ در ﺗﺒﺮﻳﺰ ﺑﻪ دار ﺁوﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ هﺮ روی‪ ،‬ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﺷﺎﻩ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻗﻴﺎم‬
‫ﻼ ﺑﻪ دوﻟﺖ روﺳﻴﻪ‬ ‫ﺁزادﻳﺨﻮاهﺎن ﺗﺎب ﻧﻴﺎورد و ﺑﺎ ﻋﺪﻩ ای از ﻧﺰدﻳﮑﺎن ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت روس در زرﮔﻨﺪﻩ رﻓﺖ و ﻋﻤ ً‬
‫ﭘﻨﺎهﻨﺪﻩ ﺷﺪ و از ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻠﻊ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ادارﻩ اﻣﻮر ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﮐﻤﻴﺴﻴﻮن ﻣﺠﻠﺲ ﻋﺎﻟﯽ ﺳﺮان ﻣﺸﺮوﻃﻪ واﮔﺬار ﺷﺪ و در اﻳﻦ ﮐﻤﻴﺴﻴﻮن ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﺁراء ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﺷﺎﻩ‬
‫ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻓﺮار و ﭘﻨﺎهﻨﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت روس از ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻠﻊ )‪ ٢٩‬ﺗﻴﺮ ‪ (١٢٨٨‬و ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺗﺮک اﻳﺮان ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬وی ﭘﺲ از‬
‫هﻔﺘﺎد و ﭘﻨﺞ روز اﻗﺎﻣﺖ در ﺳﻔﺎرﺗﺨﺎﻧﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن در ‪ ٧‬ﻣﻬﺮ ‪ (١٩٠٩) ١٢٨٨‬ﺧﺎک اﻳﺮان را ﺗﺮک ﮐﺮد و ﺑﻪ روﺳﻴﻪ‬
‫رﻓﺖ‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪﺷﺎﻩ ﮐﻪ ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ دوازدﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺳﻮار اﻻغ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻓﺮار ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت روس ﻧﺰد ﭘﺪر و ﻣﺎدرش در‬
‫ﻦ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺪت‬‫زرﮔﻨﺪﻩ ﺑﺮود‪ .‬وﻟﯽ او را درﺑﺎرﻳﺎن دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﮐﺎخ ﺷﺎهﯽ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ ‪ . 1‬وی ﭼﻮن هﻨﻮز ﺑﻪ ﺳ ّ‬
‫ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﻧﺎﻳﺐ اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺠﻠﺲ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮐﺸﻮرهﺎی اروﭘﺎﻳﯽ ﺧﻮد را ﺑﺮای ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ اول ﻣﺠﻬﺰ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻳﺎ در ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪ و ﻳﺎ‬
‫ﺑﯽ ﻃﺮف ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ درﺑﺎرﻳﺎن اﻳﺮان در ﺗﺪارک ﺟﺸﻦ ﺗﺎﺟﮕﺬاری ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻓﮑﺮ زﻣﺎﻣﺪاران ﻓﺎﺳﺪ و ﺟﺎهﻞ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬
‫ﭼﺮاﻏﺎﻧﯽ و ﺑﺮﭘﺎ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻃﺎق ﻧﺼﺮت ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪1‬‬
‫]ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ »ﺗﺎرﻳﺦ اواﻳﻞ اﻧﻘﻼب ﻣﺸﺮوﻃﻪ اﻳﺮان« ﺗﺄﻟﻴﻒ ﺳﻴﺪ ﺣﺴﻦ ﺗﻘﯽ زادﻩ‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪ ٨٦‬و ﻳﺎ ﮐﺘﺎب »ﺳﻴﻤﺎی اﺣﻤﺪﺷﺎﻩ ﻗﺎﺟﺎر« ﺗﺄﻟﻴﻒ دﮐﺘﺮ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻮاد ﺷﻴﺦ اﻻﺳﻼﻣﯽ‪ ،‬ﻧﺸﺮ ﮔﻔﺘﺎر‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪[٢٣‬‬

‫‪5‬‬
‫ﻦ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ رﺳﻴﺪ و در هﻤﻴﻦ ﺳﺎل ﺗﺎﺟﮕﺬاری ﮐﺮد‪ .‬ﺷﺮوع ﺳﻠﻄﻨﺖ او ﺑﺎ ﺁﻏﺎز‬ ‫اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻩ در ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ‪ (١٩١٤) ١٢٩٣‬ﺑﻪ ﺳ ّ‬
‫ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ اول ﻣﻘﺎرن اﻓﺘﺎد‪ .‬اوﺿﺎع ﺳﻴﺎﺳﯽ‪ ،‬اﻗﺘﺼﺎدی و ﻧﻈﺎﻣﯽ ﮐﺸﻮر ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ارﺗﺶ ﺗﺰاری ﺷﻤﺎل اﻳﺮان ﺗﺎ‬
‫ﻗﺰوﻳﻦ را زﻳﺮ ﻧﻔﻮذ ﺧﻮد داﺷﺖ و اﻧﮕﻠﻴﺴﻬﺎ ﺟﻨﻮب اﻳﺮان ﺗﺎ اﺻﻔﻬﺎن را زﻳﺮ ﺗﺴﻠﻂ ﺧﻮد داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬در ﺟﺮﻳﺎن ﺟﻨﮓ‪ ،‬ﻗﻮای‬
‫ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﺤﺪ ﺁﻟﻤﺎن ﺑﻮد از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﻐﺮب وارد اﻳﺮان ﺷﺪ‪.‬‬
‫دوﻟﺖ اﻳﺮان اﻋﻼم ﺑﯽ ﻃﺮﻓﯽ ﮐﺮد اﻣﺎ از ﺟﺎﻧﺐ روس و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﺪ و در واﻗﻊ ﻗﺴﻤﺖ اﻋﻈﻢ ﺧﺎک اﻳﺮان در‬
‫اﺷﻐﺎل ﻗﻮای ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮد‪ .‬در ﺁﻏﺎز ﺟﻨﮓ‪ ،‬ﺷﻴﺦ اﻻﺳﻼم ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ ﻓﺘﻮای ﺟﻬﺎد ﻋﻠﻴﻪ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن‪ ،‬ﻓﺮاﻧﺴﻪ و روﺳﻴﻪ‬
‫ﺻﺎدر ﮐﺮد‪ .‬ﻳﮑﯽ از ﻣﺮاﺟﻊ ﺑﻨﺎم ﺷﻴﻌﻪ در ﺁن زﻣﺎن‪ ،‬ﻣﻴﺮزا ﺣﺴﻦ ﺷﻴﺮازی ﻓﺘﻮای ﺷﻴﺦ اﻻﺳﻼم ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ را ﺗﺄﻳﻴﺪ ﮐﺮد و‬
‫ﻣﺤﺎرﺑﻪ ﺑﺎ اﻧﮕﻠﻴﺲ و روﺳﻴﻪ را ﺑﺮای ﺷﻴﻌﻴﺎن واﺟﺐ ﺷﻤﺮد‪ .‬رﻗﻴﺐ او ﺁﺧﻮﻧﺪ ﺳﻴﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﮐﺎﻇﻢ ﺧﺮاﺳﺎﻧﯽ ﻳﮑﯽ دﻳﮕﺮ از‬
‫ﻣﺮاﺟﻊ ﺑﺰرگ ﺁن زﻣﺎن ﺑﻪ دوﻟﺖ اﻳﺮان ﺗﻮﺻﻴﻪ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ روس و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪد و ﻓﺘﻮای ﻋﻠﻴﻪ ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ و ﺁﻟﻤﺎن را‬
‫ﺻﺎدر ﮐﺮد‪ .‬دو ﻓﺘﻮای ﻣﺘﻀﺎد و ﻣﺘﻐﺎﻳﺮ از دو ﻣﺠﺘﻬﺪ ﻃﺮاز اول‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﻃﻼب و روﺣﺎﻧﻴﻮن و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻃﺮﻓﺪاران اﻳﻦ دو‬
‫ﻣﺮﺟﻊ ﺗﻘﻠﻴﺪ اﺧﺘﻼف اﻳﺠﺎد ﮐﺮد و هﺮ ﮔﺮوهﯽ ﻣﻌﺠﺰﻩ ای و ﺷﺎﻳﻌﻪ ای ﭘﻴﺮاﻣﻮن وﻟﯽ ﻧﻌﻤﺘﺎن ﺧﻮد ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻃﺮﻓﺪاران ﺣﺎج ﻣﻴﺮزا ﺣﺴﻦ ﺷﻴﺮازی ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻨﺎﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬اﻣﭙﺮاﺗﻮر‪ ،‬ﻣﺮدم و ارﺗﺶ ﺁﻟﻤﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪﻩ و ﺳﺮﺑﺎزان‬
‫ﺑﺎزوﺑﻨﺪ »ﻻ اﻟﻪ اﻻ اﷲ ﻣﺤﻤﺪ رﺳﻮل اﷲ« ﺑﺎ ﺧﻮد ﺣﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎﻳﯽ ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﻣﭙﺮاﺗﻮر ﺁﻟﻤﺎن را ﻣﺮوّج و‬
‫ﻣﺪاﻓﻊ اﺳﻼم ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ اﻣﭙﺮاﺗﻮر ﺁﻟﻤﺎن ﻋﻨﻮان »ﺣﺎج وﻳﻠﻬﻠﻢ ﻣﺆﻳﺪ اﻻﺳﻼم« دادﻧﺪ و ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪.1‬‬
‫ﻃﺮﻓﺪاران ﺁﺧﻮﻧﺪ ﺳﻴﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﮐﺎﻇﻢ ﺧﺮاﺳﺎﻧﯽ دوﻟﺖ وﻣﻠّﺖ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ را ﻧﺠﺲ ﻣﯽ ﺷﻤﺮدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺎ اﻓﺴﺮان و ﻋﻤّﺎل‬
‫اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺸﺎورﻩ و ﺗﺒﺎدل ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻮرد ﺗﺤﻘﻴﺮ و اﻳﺮاد ﻃﻼب ﮔﺮوﻩ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻗﺮار ﻣﯽ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.2‬‬
‫داﻣﻨﻪ اﻳﻦ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت و ﻃﺮﻓﺪارﻳﻬﺎی اﺑﻠﻬﺎﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﺮان هﻢ ﮐﺸﻴﺪ و رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﻪ دو دﺳﺘﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮔﺮدﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﻋﺪﻩ ای‬
‫از رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻣﺬهﺒﯽ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺪاری ﺁﻟﻤﺎن و ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺷﻌﺮا در ﻣﺪح اﻣﭙﺮاﺗﻮر ﺁﻟﻤﺎن ﺷﻌﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن و روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎران در ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺟﻨﮓ ﻋﻠﻴﻪ اﻧﮕﻠﻴﺲ و روﺳﻴﻪ ﻣﻘﺎﻻت ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ‪ .‬رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ وادﺑﯽ در رؤﻳﺎی‬
‫رهﺎﻳﯽ اﻳﺮان از ﺷ ّﺮ روس و اﻧﮕﻠﻴﺲ را در ﺳﺮ ﻣﯽ ﭘﺮوراﻧﺪﻧﺪ و ﺧﻼﺻﻪ ﻓﺼﻞ ﺟﺪﻳﺪی در ادﺑﻴﺎت ﺳﻴﺎﺳﯽ اﻳﺮان ﻣﻔﺘﻮح‬
‫ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻬﺪﻳﺪ روس و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دوﻟﺖ ﺳﺒﺐ ﻣﻬﺎﺟﺮت ﺟﻤﻌﯽ از وﮐﻼی ﻣﺠﻠﺲ و ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺁن ﺷﺪ‪ .‬در هﺠﺮت دوﻟﺖ ﺁزاد‬
‫اﻳﺮان ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪ و ﻣﻮﺟﺐ از ﮐﺎر اﻓﺘﺎدن دوﻟﺖ ﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ در ﻃﻮل ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﺳﻠﻄﻨﺖ اﺣﻤﺪﺷﺎﻩ‪ ،‬اﻳﺮان در‬
‫اﺷﻐﺎل ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن ﺑﻮد و ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮان اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ او ﻋﻠﻨًﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺪاری از روﺳﻴﻪ و ﺑﻪ وﻳﮋﻩ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﻣﺸﻬﻮر ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻌﺎهﺪﻩ‬
‫هﺎ و ﻗﺮاردادهﺎی ﻧﻨﮕﻴﻨﯽ اﻣﻀﺎء ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻧﻬﺎﻳﯽ ﻧﺮﺳﻴﺪ اﻣﺎ ﺑﻌﺪهﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﮔﺮﻓﺘﺎری‬
‫اﻳﺮان ﺷﺪ‪ .‬اﺳﺘﻘﻼل ﺳﻴﺎﺳﯽ و ارﺿﯽ اﻳﺮان از ﺟﺎﻧﺐ ﻃﺮﻓﻴﻦ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ وﺿﻮح ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺴﺘﻮﻓﯽ اﻟﻤﻤﺎﻟﮏ‬
‫ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﮐﻪ ﻣﺪاﻓﻊ ﺑﯽ ﻃﺮﻓﯽ اﻳﺮان در ﺟﻨﮓ ﺑﻮد در اﺛﺮ ﻓﺸﺎر اﻧﮕﻠﻴﺲ و روس ﻋﺰل ﺷﺪ و ﺷﺎهﺰادﻩ ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ‬
‫ﻣﻴﺮزا ﻓﺮﻣﺎﻧﻔﺮﻣﺎ ﮐﻪ ﻣﻮرد اﻃﻤﻴﻨﺎن دوﻟﺖ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬وی اﻋﻼم ﺑﯽ ﻃﺮﻓﯽ اﻳﺮان را ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﮔﺮﻓﺖ‬
‫و ﻣﺴﺒﺐ ﻣﻮاﻓﻔﺘﻨﺎﻣﻪ ژاﻧﻮﻳﻪ ‪ ١٩١٦‬ﺷﺪ ﮐﻪ ﻇﺎهﺮًا ﺳﺮّی ﺑﻴﻦ روس و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و اﻳﻦ دو ﮐﺸﻮر را ﻣﺠﺎز ﻣﯽ‬
‫ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﭘﺲ از ﭘﻴﺮوزی در ﺟﻨﮓ‪ ،‬اﻳﺮان را ﺑﻪ ﻧﺤﻮی ﺑﻴﻦ ﺧﻮد ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻼ در دوران ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﺷﺎﻩ ﻗﺎﺟﺎر و اﺳﺘﺒﺪاد ﺻﻐﻴﺮ‪ ،‬ﻗﺮارداد ﺳﺮّی دﻳﮕﺮی ﺑﻴﻦ روس و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻘﺴﻴﻢ اﻳﺮان‬ ‫ﻗﺒ ً‬
‫در ﺳﺎل ‪ ١٩٠٧‬ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد اﻣﺎ اﻧﻘﻼب اﮐﺘﺒﺮ ‪ ١٩١٧‬و ﻧﻈﺮ دوﻟﺖ ﺟﺪﻳﺪ روﺳﻴﻪ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﻋﺪم دﺧﺎﻟﺖ در اﻣﻮر دﻳﮕﺮان‬
‫ﻣﺎﻧﻊ ﺗﻘﺴﻴﻢ اﻳﺮان ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻼ از دوران ﻣﻈﻔﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎﻩ ﺗﺎ اﻧﻘﺮاض ﻗﺎﺟﺎرﻳﻪ ﺑﻪ دو ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻧﻔﻮذ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬در ﺷﻤﺎل اﻳﺮان دﻳﻮﻳﺰﻳﻮن‬ ‫اﻳﺮان ﻋﻤ ً‬
‫ﻗﺰاق و در ﺟﻨﻮب ﺑﺮﻳﮕﺎد اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﺎ هﺰاران ﺳﺮﺑﺎز اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ و هﻨﺪی ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻧﻘﻼب اﮐﺘﺒﺮ‪ ،‬ﻧﻴﮑﻼی دوم ﺗﺰار‬
‫روﺳﻴﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﺳﺘﻌﻔﺎء ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻠﺸﻮﻳﮑﻬﺎ زﻣﺎم اﻣﻮر روﺳﻴﻪ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اﻧﺘﺸﺎر ﺧﺒﺮ ﭘﻴﺮوزی ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻬﺎ در‬
‫روﺳﻴﻪ و اﻧﻘﺮاض ﺳﻠﻄﻨﺖ در ﺁن ﮐﺸﻮر‪ ،‬ارﺗﺶ اﺷﻐﺎﻟﯽ را در اﻳﺮان دﭼﺎر ﺳﺮدرﮔﻤﯽ ﻋﻤﻴﻘﯽ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﻋﺪﻩ ای ﺑﻪ اﻧﻘﻼب‬
‫ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﯽ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ و ﻋﺪﻩ ای ﺑﻪ ﺗﺰارهﺎ وﻓﺎدار ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و در ﺧﺎک اﻳﺮان ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻋﻠﻴﻪ دوﻟﺖ اﻧﻘﻼﺑﯽ روﺳﻴﻪ ﻣﺸﻐﻮل‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻟﻨﻴﻦ رهﺒﺮ اﻧﻘﻼب روﺳﻴﻪ ﻃﯽ ﭘﻴﺎﻣﯽ در ‪ ٢٥‬ﺁذر ‪ ١٩) ١٢٩٦‬دﺳﺎﻣﺒﺮ ‪ (١٩١٧‬ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺟﺪﻳﺪ دوﻟﺖ اﻧﻘﻼﺑﯽ روﺳﻴﻪ در‬
‫ﻗﺒﺎل ﮐﺸﻮرهﺎی ﺁﺳﻴﺎﻳﯽ و از ﺟﻤﻠﻪ اﻳﺮان را ﺑﻪ ﺷﺮح زﻳﺮ اﻋﻼم داﺷﺖ‪:‬‬
‫»‪ ...‬ﻣﺎ اﻋﻼم ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﻋﻬﺪﻧﺎﻣﻪ ﺳﺮّی راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ اﻳﺮان‪ ،‬ﻣﺤﻮ و ﭘﺎرﻩ ﮔﺮدﻳﺪ و هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺟﻨﮕﯽ )ﺟﻨﮓ‬
‫ﺟﻬﺎﻧﯽ اول( ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﻗﺸﻮن روس از اﻳﺮان ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺣﻖ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﻘﺪرات اﻳﺮان ﺑﻪ دﺳﺖ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺗﺄﻣﻴﻦ‬
‫ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮدﻳﺪ‪ ...‬ای ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن روﺳﻴﻪ‪ ،‬ای ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻣﺸﺮق زﻣﻴﻦ‪ ،‬در راﻩ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﺣﻴﺎت ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻣﺎ از ﺟﺎﻧﺐ ﺷﻤﺎ اﻧﺘﻈﺎر هﻢ‬
‫ﻋﻘﻴﺪﮔﯽ و ﻣﺴﺎﻋﺪت را دارﻳﻢ«‪.‬‬
‫اﻋﻼﻣﻴﻪ ﻟﻨﻴﻦ ﺁﺷﻔﺘﮕﯽ ﻋﻤﻴﻘﯽ در دﻳﭙﻠﻤﺎﺳﯽ اﻳﺮان اﻳﺠﺎد ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻄﻮری ﮐﻪ دوﻟﺖ اﻳﺮان ﺑﺎ ﻧﺎﺑﺎوری و ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﻪ ﮐﺎردار‬
‫ﺳﻔﺎرت ﺧﻮد در ﭘﺘﺮوﮔﺮاد ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ داد ﮐﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺑﻴﺸﺘﺮی از دوﻟﺖ اﻧﻘﻼﺑﯽ روﺳﻴﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ‪.1‬‬

‫‪1‬‬
‫]ﮐﺘﺎب »ﺳﻴﺎﺣﺖ ﺷﺮق« ﺧﺎﻃﺮات ﺁﻳﺖ اﷲ ﺁﻗﺎ ﻧﺠﻔﯽ ﻗﻮﭼﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪[٥٢٣‬‬
‫‪2‬‬
‫]ﺧﺎﻃﺮات ﺁﻳﺖ اﷲ ﻗﻮﭼﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪ ٥٧٥‬ﺗﺎ ‪ ٦٠٨‬و ﮐﺘﺎب »اﻳﺮان در ﺟﻨﮓ ﺑﺰرگ« از اﺣﻤﺪﻋﻠﯽ ﺳﭙﻬﺮ[‬

‫‪6‬‬
‫در ﺗﺎرﻳﺦ ‪ ٢٦‬دی ‪ ١٦) ١٢٩٦‬ژاﻧﻮﻳﻪ ‪ (١٩١٨‬ﻧﺎﻣﻪ ای ﺑﻪ اﻣﻀﺎی ﺗﺮوﺗﺴﮑﯽ رﻳﻴﺲ ﮐﻤﻴﺴﺎرﻳﺎی دوﻟﺖ ﺷﻮروی ﺑﻪ ﮐﺎردار‬
‫ﺳﻔﺎرت اﻳﺮان در ﭘﺘﺮوﮔﺮاد ﺑﻪ ﺷﺮح زﻳﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮔﺮدﻳﺪ‪:‬‬
‫»ﻧﻈﺮ ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻠّﺖ اﻳﺮان از وﺿﻊ ﺁﺗﻴﻪ ﻋﻬﺪﻧﺎﻣﻪ ‪ ١٩٠٧‬ﻣﻨﻌﻘﺪ ﺑﻴﻦ روس و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﻣﺮدّد اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﻬﺎﻳﺖ اﺣﺘﺮام ﺑﻪ ﻧﺎم‬
‫ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺟﻤﻬﻮری روﺳﻴﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ذﻳﻞ را ﺑﻪ اﺳﺘﺤﻀﺎر ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺮﻳﻒ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ‪ :‬ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﺺ ﺻﺮﻳﺢ اﺻﻮل ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﻴﻦ‬
‫اﻟﻤﻠﻠﯽ ﮐﻪ در ﮐﻨﮕﺮﻩ دوم ﮐﻤﻴﺴﺮهﺎی ﻣﻤﺎﻟﮏ روﺳﻴﻪ در ‪ ٢٦‬اﮐﺘﺒﺮ ‪ ١٩١٧‬ﻣﻘﺮر ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﻮرای ﮐﻤﻴﺴﺮهﺎی ﻣﻠّﺖ‬
‫روس اﻋﻼم ﻣﯽ دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﺎهﺪﻩ ﻓﻮق اﻟﺬﮐﺮ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺁزادی و اﺳﺘﻘﻼل ﻣﻠّﺖ اﻳﺮان ﺑﻴﻦ روس و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﺴﺘﻪ‬
‫ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻠّﯽ ﻣﻠﻐﯽ و ﺗﻤﺎم ﻣﻌﺎهﺪات ﺳﺎﺑﻖ و ﻻﺣﻖ ﺁن ﻧﻴﺰ ﮐﻪ هﺮ ﺟﺎ ﺣﻴﺎت ﻣﻠّﺖ و ﺁزادی و اﺳﺘﻘﻼل اﻳﺮان را ﻣﺤﺪود ﻧﻤﺎﻳﺪ‬
‫از درﺟﻪ اﻋﺘﺒﺎر ﺳﺎﻗﻂ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ .‬در ﺧﺼﻮص ﺗﻌﺪﻳﺎت دﺳﺘﺠﺎﺗﯽ از ﻗﺸﻮن روس ﮐﻪ هﻨﻮز ﺧﺎک اﻳﺮان را ﺗﺨﻠﻴﻪ ﻧﮑﺮدﻩ‬
‫اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺎﻃﺮﻧﺸﺎن ﺷﻮد ﮐﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺒﺎت ﺑﺮﺧﻼف ارادﻩ و ﻣﻴﻞ ﻣﺎ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻧﺎﺷﯽ از ﺟﻬﺎﻟﺖ ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﺳﺮﺑﺎزان‬
‫و ﺳﻮء ﻧﻴﺖ ﺿﺪ اﻧﻘﻼﺑﯽ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﺎن اﻳﺸﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻮرای ﮐﻤﻴﺴﺮهﺎی روﺳﻴﻪ ﺁﻧﭽﻪ در ﺣﻴّﺰ ﻗﺪرت دارد ﺑﻪ اﺳﺘﺨﻼص‬
‫اﻳﺮان از ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦ ﺗﺰار و ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ داران اﻣﭙﺮاﻃﻮری ﺧﻮد ﮐﻪ هﻢ دﺷﻤﻦ ﻣﻠّﺖ اﻳﺮان و روﺳﻴﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻣﺒﺬول داﺷﺘﻪ‪،‬‬
‫ﺗﻤﺎم اﺗﺒﺎع روس را ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ اﻋﻤﺎل ﺗﺠﺎوزﮐﺎراﻧﻪ ﻧﺎﻣﺸﺮوع ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻠّﺖ اﻳﺮان ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺪّاﻧﻪ ﻣﻮاﻓﻖ ﻗﻮاﻧﻴﻦ اﻧﻘﻼﺑﯽ‬
‫]دوﻟﺖ روﺳﻴﻪ[ ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد و در زﻣﻴﻨﻪ رواﺑﻂ ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﺑﺎ هﻤﻪ اﻣﮑﺎﻧﺎت ﺟﺪّﻳﺖ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﮐﺎﻣﻞ‬
‫ﻗﺸﻮن ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ و اﻧﮕﻠﻴﺲ از اﻳﺮان ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ اﻣﻴﺪوارم ﻣﻮﻗﻊ ﺁن ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻠﻞ دﻧﻴﺎ ﺣﮑﻮﻣﺘﻬﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی از ﺗﺠﺎوزات ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻠّﺖ‬
‫اﻳﺮان وادار و ﻣﻮاﻧﻊ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻗﻮی و ﺗﺮﻗﯽ ﺁزاداﻧﻪ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻣﺰﺑﻮر را ﻣﺮﺗﻔﻊ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎل ﺷﻮرای ﮐﻤﻴﺴﺮهﺎی ﻣﻠّﺖ‬
‫‪2‬‬
‫روس ﻓﻘﻂ رواﺑﻄﯽ را ﺑﺎ اﻳﺮان ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻣﯽ داﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﺗﻌﻬﺪاﺗﯽ ﺑﻪ رﺿﺎﻳﺖ ﻃﺮﻓﻴﻦ و اﺣﺘﺮاﻣﺎت ﺑﻴﻦ دو دوﻟﺖ ﺑﺎﺷﺪ«‬
‫‪.‬‬
‫اﻧﺘﺸﺎر ﻣﺘﻦ اﻋﻼﻣﻴﻪ ﻟﻨﻴﻦ و ﻧﺎﻣﻪ ﺗﺮوﺗﺴﮑﯽ ﺑﻪ ﮐﺎردار ﺳﻔﺎرت اﻳﺮان در ﭘﺘﺮوﮔﺮاد و ﺁﻧﮕﺎﻩ اﻧﺘﺸﺎر ﻣﺘﻦ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﺮاردادهﺎی‬
‫ﺳﺮّی ﺑﻴﻦ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺗﺰاری روﺳﻴﻪ و اﻣﭙﺮاﺗﻮری اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺗﻮﺳﻂ دوﻟﺖ اﻧﻘﻼﺑﯽ روﺳﻴﻪ ﺳﺒﺐ ﺧﺸﻨﻮدی ﻧﻴﺮوهﺎی ﺁزادﻳﺨﻮاﻩ‬
‫و ﻣﺘﺮﻗﯽ در اﻳﺮان ﮔﺮدﻳﺪ و ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ﺑﺮای دوﻟﺖ اﻧﮕﻠﻴﺲ و ﻋﻤّﺎل او در اﻳﺮان رﺳﻮاﻳﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁورد و ﺳﺒﺐ‬
‫ﻣﺸﮑﻼت ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﺮای هﺪﻓﻬﺎی اﺳﺘﻌﻤﺎری اﻧﮕﻠﻴﺲ در اﻳﺮان ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﺗﺤﺎد ﺟﻤﺎهﻴﺮ ﺷﻮروی در اﻋﻼﻣﻴﻪ ‪ ١٤‬ژاﻧﻮﻳﻪ ‪ ١٩١٨‬رﺳﻤًﺎ اﻟﻐﺎی ﮐﻠّﻴﻪ اﻣﺘﻴﺎزات و ﺣﻘﻮﻗﯽ ﮐﻪ روﺳﻬﺎی ﺗﺰاری ﺑﻪ زور‬
‫از اﻳﺮان ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ اﻋﻼم داﺷﺖ و در اﻋﻼﻣﻴﻪ ﻣﻮرخ ‪ ٢٦‬ژوﺋﻦ ‪ ١٩١٩‬دوﻟﺖ ﺷﻮروی ﻣﻔﺎد اﻋﻼﻣﻴﻪ هﺎی ﻗﺒﻠﯽ ﺧﻮد‬
‫را ﺗﮑﺮار و ﻃﺮح ﻗﺮاردادی ﺣﺎوی اﻟﻐﺎی اﻣﺘﻴﺎزات ﺗﺰاری و ﮐﺎﭘﻴﺘﻮﻻﺳﻴﻮن و اﻧﺼﺮاف از درﻳﺎﻓﺖ ﻗﺮوض و ﺗﺤﻮﻳﻞ‬
‫راهﻬﺎ و ﺧﻄﻮط ﺁهﻦ و ﺗﺄﺳﻴﺴﺎت ﺑﻨﺪری را ﺑﻪ دوﻟﺖ اﻳﺮان ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد و ﭼﻨﺪی ﺑﻌﺪ ﻃﺒﻖ ﻗﺮارداد ﺟﺪﻳﺪی در ‪١٩٢١‬‬
‫ﻣﻨﺎﺳﺒﺎت اﻳﺮان و اﺗﺤﺎد ﺟﻤﺎهﻴﺮ ﺷﻮروی دوﺳﺘﺎﻧﻪ و ﺻﻠﺢ ﺁﻣﻴﺰ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ اول ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﺴﺘﻌﻤﺮات و ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﻨﺎﻓﻊ و اﻣﺘﻴﺎزات ﻣﻴﺎن اﻣﭙﺮاﺗﻮرﻳﻬﺎی اروﭘﺎﻳﯽ درﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ‬
‫ﭘﻴﺮوزی اﻧﮕﻠﻴﺲ و ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬اﻣﭙﺮاﺗﻮری ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ از هﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪ و ﮐﺸﻮرهﺎی ﺳﻮرﻳﻪ‪ ،‬ﻟﺒﻨﺎن‪ ،‬ﻋﺮاق‪،‬‬
‫ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﺳﻌﻮدی‪ ،‬ﮐﻮﻳﺖ و ﺗﻌﺪادی ﺷﻴﺦ ﻧﺸﻴﻦ در اﻃﺮاف ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس و ﻣﺮزهﺎی اﻳﺮان ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪ ﮐﻪ رﺳﻤًﺎ دﺳﺖ‬
‫ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﻓﺮاﻧﺴﻪ و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮوزی اﻧﻘﻼب ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﯽ و اﻋﻼم ﺳﻴﺎﺳﺖ دوﺳﺘﺎﻧﻪ دوﻟﺖ اﻧﻘﻼﺑﯽ روﺳﻴﻪ ﺑﺎ اﻳﺮان ﺳﺒﺐ دﻏﺪﻏﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﮕﻠﻴﺴﻴﻬﺎ ﮔﺮدﻳﺪ و‬
‫اﺣﺘﻤﺎل ﻧﺸﺮ و ﻧﻔﻮذ ﻋﻘﺎﻳﺪ اﻧﻘﻼﺑﯽ در ﺧﺎورﻣﻴﺎﻧﻪ و ﺁﺳﻴﺎ ﺧﻮاب راﺣﺖ را از ﺁﻧﺎن رﺑﻮد‪ .‬ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺟﺪﻳﺪ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﺮ ﺁن ﺑﻮد‬
‫ﮐﻪ ﮔﺮداﮔﺮد اﺗﺤﺎد ﺟﻤﺎهﻴﺮ ﺷﻮروی ﺣﺼﺎری از دوﻟﺘﻬﺎی ﻗﻮی و ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻪ ﺧﻮد اﻳﺠﺎد ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺎﻧﻊ از ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻋﻘﺎﻳﺪ‬
‫ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﯽ ﮔﺮدد‪ .‬در ﺗﺮﮐﻴﻪ ﺁﺗﺎﺗﻮرک ﺟﻤﻬﻮری ﺟﻮان ﺗﺮک را ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁورد و ﻋﺮاق هﻢ ﺗﺤﺖ ﻗﻴﻤﻮﻣﻴﺖ اﻧﮕﻠﻴﺲ درﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ در اﻳﺮان ﮐﻪ ﺑﻪ دروازﻩ هﺎی ﺷﺒﻪ ﻗﺎرﻩ هﻨﺪ ﻧﺰدﻳﮑﺘﺮ و ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ ﺁن ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻴﻬﺎی اﻗﺘﺼﺎدی و ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮ و ﺑﻪ‬
‫وﻳﮋﻩ ﺿﻌﻒ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺮﮐﺰی در ادارﻩ ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد‪ ،‬ﻓﻀﺎ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﺮای ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﻋﻘﺎﻳﺪ و ﺁراء ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ‬
‫ﺁﻣﺎدﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ وﻳﮋﻩ ﺁﻧﮑﻪ ﺁزادﻳﺨﻮاهﺎن و اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪان اﻳﺮاﻧﯽ ﻣﻔﺘﻮن اﻧﻘﻼب و دﮔﺮﮔﻮﻧﻴﻬﺎی روﺳﻴﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و اﻳﻦ‬
‫ﺷﻴﻔﺘﮕﯽ را در ادﺑﻴﺎت ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺁن زﻣﺎن ﻋﻤﻴﻘًﺎ ﻣﻨﻌﮑﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫در ‪ ٢٥‬ﺗﻴﺮﻣﺎﻩ ‪ (١٩١٧) ١٢٩٧‬ﻋﺪﻩ ای از روﺣﺎﻧﻴﻮن ﺑﻪ دﺳﻴﺴﻪ و ﺗﺤﺮﻳﮏ ﻋﻤﺎل اﻧﮕﻠﻴﺲ در اﻳﺮان‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻴﺪ ﺣﺴﻦ‬
‫ﻣﺪرّس‪ ،‬در ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺪاﻟﻌﻈﻴﻢ ﺗﺤﺼﻦ اﺧﺘﻴﺎر ﮐﺮدﻩ و ﺑﺎ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺟﻠﺴﺎت و اﻳﺮاد ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ از اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻩ ﻋﺰل ﺻﻤﺼﺎم‬
‫اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ را از رﻳﻴﺲ اﻟﻮزراﻳﯽ ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ روﺣﺎﻧﻴﻮن‪ ،‬ﺑﺎزارﻳﺎن و اﺻﻨﺎف ﺗﻬﺮان دﮐﺎﻧﻬﺎی ﺧﻮد را ﺑﺴﺘﻨﺪ و‬
‫ﺿﻤﻦ ﺗﻈﺎهﺮات‪ ،‬ﺑﺮﮐﻨﺎری ﺻﻤﺼﺎم اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ را ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺮط ﺑﺎزﮐﺮدن دﮐﺎﮐﻴﻦ ﺧﻮد اﻋﻼم ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪. 3‬‬
‫ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﺳﺎزﻳﻬﺎ ﺗﻤﻬﻴﺪاﺗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻃﺮﻓﺪاران ﺳﻴﺎﺳﺖ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﺎ رﺿﺎﻳﺖ و هﻤﮑﺎری اﺣﻤﺪﺷﺎﻩ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁورﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‬
‫ﻻ از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺻﻤﺼﺎم‬ ‫ﺗﺎ ﻣﻴﺮزا ﺣﺴﻦ وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ را ﮐﻪ از ﻋﻤّﺎل اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﻮد ﺑﻪ رﻳﻴﺲ اﻟﻮزراﻳﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ و اﺣﺘﻤﺎ ً‬

‫‪1‬‬
‫]اﻳﻦ ﺁﺷﻔﺘﮕﯽ را ﺣﺘﺎ ﻣﻴﺎن روﺷﻦ ﺑﻴﻨﺎن ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺁن زﻣﺎن اﻳﺮان ﻧﻴﺰ ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﮐﺴﺮوی در ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ »ﻳﮑﻢ دﻳﻤﺎﻩ« روز‬
‫ﮐﺘﺎﺑﺴﻮزی در ﺳﺎل ‪ ١٣٢٣‬ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻟﻨﻴﻦ ﺁن ﻣﺮد دادﮔﺮ رﺷﺘﻪ ﮐﺎرهﺎی ﮐﺸﻮر ﺑﺰرگ روس را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻳﮑﯽ از دادﮔﺮﻳﻬﺎﻳﺶ اﻳﻦ ﻣﯽ ﺑﻮد‬
‫ﮐﻪ اﻳﺮان ﺁزاد ﮔﺮدد و ﺳﭙﺎﻩ روس ﭘﺲ از دﻩ ﺳﺎل ﺑﻮدن و ﻧﺸﺴﺘﻦ ]از اﻳﺮان[ ﺑﻴﺮون روﻧﺪ« ﺻﻔﺤﻪ ‪ ،١٥‬ﭼﺎپ ﭘﻴﻤﺎن[‬
‫‪2‬‬
‫]اﻋﻼﻣﻴﻪ ﻟﻨﻴﻦ و ﻧﺎﻣﻪ ﺗﺮوﺗﺴﮑﯽ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از »روزﺷﻤﺎر ﺗﺎرﻳﺦ اﻳﺮان« ﺗﺄﻟﻴﻒ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﺎﻗﻠﯽ‪ ،‬ﺟﻠﺪ اول‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪ ٣٦٨‬ﺗﺎ ‪ .٣٦٩‬ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻣﺘﻦ هﺮ دو‬
‫ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎرﺳﺎ و ﺑﻪ اﻧﺸﺎی ﺁن زﻣﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺎﻟﯽ از ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ[‬
‫‪3‬‬
‫]ﮐﺘﺎب »روزﺷﻤﺎر ﺗﺎرﻳﺦ اﻳﺮان«‪ ،‬ﺟﻠﺪ اول‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪[٩١‬‬

‫‪7‬‬
‫اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﺣﻤﺪﺷﺎﻩ در ‪ ٢٦‬ﺗﻴﺮﻣﺎﻩ ‪ (١٩١٨) ١٢٩٧‬ﺻﻤﺼﺎم اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ را ﻋﺰل و وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ را ﺑﻨﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺳﻴﺪ ﺣﺴﻦ ﻣﺪرّس و ﻋﺪﻩ ای از روﺣﺎﻧﻴﻮن ﭘﺮﻧﻔﻮذ ﺑﻪ رﻳﻴﺲ اﻟﻮزراﻳﯽ ﻣﻨﺼﻮب ﮐﺮد‪ .‬ﺻﻤﺼﺎم ﺑﺪون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻋﺰل ﺧﻮد و ﺑﺮﺧﻼف ﻣﻴﻞ اﻧﮕﻠﻴﺴﻴﺎن دﺳﺘﻮر داد ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﯽ را ﻟﻐﻮ ﮐﻨﻨﺪ و ﻗﺮارداد ﮐﺎﭘﻴﺘﻮﻻﺳﻴﻮن را ﮐﻪ اﻟﻐﺎی ﺁن از‬
‫ﺟﺎﻧﺐ دوﻟﺖ اﻧﻘﻼﺑﯽ ﺷﻮروی اﻋﻼم ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و هﻨﻮز دوﻟﺖ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺁن را ﻟﻐﻮ ﻧﮕﺮدﻩ ﺑﻮد و ﺑﺮ اﺟﺮای ﺁن ﭘﺎﻓﺸﺎری داﺷﺖ‪،‬‬
‫ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﯽ اﻋﻼم ﮐﺮد‪.‬‬
‫وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ در ‪ ٦‬ﻣﺮداد ‪ ١٢٩٧‬رﺳﻤًﺎ ﮐﺎر ﺧﻮد را ﺁﻏﺎز ﮐﺮد و از ورود ﺻﻤﺼﺎم اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ ﮐﻪ ﺧﻮد را هﻨﻮز ﻧﺨﺴﺖ‬
‫وزﻳﺮ و ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﺧﻮد را ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻣﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﻘ ّﺮ دوﻟﺖ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻴﺮزا ﺣﺴﻦ ﺧﺎن وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ ﮐﻪ از اﺷﺮاف ﻗﺎﺟﺎرﻳﻪ و از رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮاﻓﻘﯽ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺑﺎ اﻧﮕﻠﻴﺴﻴﻬﺎ در‬
‫ﭘﯽ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻧﻈﺮﻳﺎت دوﻟﺖ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﺮﺁﻣﺪ‪ .‬وی در اول ﻓﺮوردﻳﻦ ‪ ٢١) ١٢٩٦‬ﻣﺎرس ‪ (١٩١٧‬ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺑﺮﻳﮕﺎد ﺗﻔﻨﮕﺪاران‬
‫اﻧﮕﻠﻴﺲ را در ﺟﻨﻮب اﻳﺮان ﺑﻪ رﺳﻤﻴﺖ ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻋﻼﻣﻴﻪ هﺎ و ﻧﺎﻣﻪ هﺎی رﺳﻤﯽ ﺣﮑﻮﻣﺖ اﻧﻘﻼﺑﯽ روﺳﻴﻪ را در‬
‫ﻗﺒﺎل اﻳﺮان ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﺷﻤﺮد و در ﺣﻔﻆ ﻣﻨﺎﻓﻊ اﻧﮕﻠﻴﺲ در اﻳﺮان ﺟﺪﻳّﺖ ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ای ﻧﺸﺎن داد‪.‬‬
‫دوﻟﺖ وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ در ‪ ٢٢‬ﺁﺑﺎن ‪ (١٩١٩) ١٢٩٧‬ﺑﻄﻮر رﺳﻤﯽ ﭘﺎﻳﺎن ﻳﺎﻓﺘﻪ اﻋﻼم ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫دوﻟﺖ ﻓﺮاﻧﺴﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﺳﻔﺎرﺗﺨﺎﻧﻪ ﺧﻮد در ﺗﻬﺮان ﭘﺎﻳﺎن ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ و ﺷﮑﺴﺖ ﺁﻟﻤﺎن وﻋﺜﻤﺎﻧﯽ را اﻋﻼم ﮐﺮد‪ .‬ﻗﻮای‬
‫ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ از اﻳﺮان ﺧﺎرج ﺷﺪ وﻟﯽ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از اﻳﺮان ﺧﺎرج ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺑﺎ اﻧﮕﻠﻴﺴﻴﺎن در ﮐﺎر ﺗﻬﻴﻪ‬
‫و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻳﮏ ﻣﻌﺎهﺪﻩ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻋﻤﻞ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﭘﻴﺘﻮﻻﺳﻴﻮن را ﺗﺄﻳﻴﺪ و ﺗﺜﺒﻴﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت رﺳﻤﯽ‬
‫اﻳﺮان را در ردﻳﻒ ﻣﺴﺘﻌﻤﺮﻩ هﺎی اﻧﮕﻠﻴﺲ ﻗﺮار ﻣﯽ داد و ﺳﺮاﻧﺠﺎم در ‪ ١٧‬ﻣﺮداد ‪ ٩) ١٢٩٨‬اوت ‪ (١٩١٩‬وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ‬
‫ﻃﯽ اﻋﻼﻣﻴﻪ ای اﻣﻀﺎی ﻗﺮارداد ﺑﻴﻦ اﻳﺮان و اﻧﮕﻠﻴﺲ را ﻓﺎش ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻋﺪم ﺣﻀﻮر ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺑﻮد و ﻗﺮارداد ﺑﻴﻦ وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ و ﺳِﺮ ﭘِﺮﺳﯽ ﮐﺎﮐﺲ وزﻳﺮ ﻣﺨﺘﺎر اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﻪ‬
‫اﻣﻀﺎء رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ در ﺗﺎرﻳﺦ اﻳﺮان اﻳﻦ ﻗﺮارداد ﺑﻪ ﻗﺮارداد وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ – ﮐﺎﮐﺲ ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺘﻦ ﻗﺮارداد ﺑﺎ‬
‫زﻳﺮﮐﯽ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﺟﺎﺑﺠﺎ از اﺳﺘﻘﻼل اﻳﺮان هﻢ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ رﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺎﻟﯽ و ﻧﻈﺎﻣﯽ اﻳﺮان‬
‫درﺑﺴﺖ در اﺧﺘﻴﺎر دوﻟﺖ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻃﺒﻖ ﻣﻮاد اﻳﻦ ﻗﺮارداد‪ ،‬ارﺗﺶ‪ ،‬ژاﻧﺪارﻣﺮی و دﻳﻮﻳﺰﻳﻮن ﻗﺰاق‬
‫ﻣﺘﺤﺪاﻟﺸﮑﻞ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ و در ﺿﻤﻦ دوﻟﺖ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﻪ اﻳﺮان دو ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻟﻴﺮﻩ اﻧﮕﻠﻴﺲ وام ﻣﯽ داد‪.‬‬
‫وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﺴﺎﻋﺪﻩ ﻣﺎﻟﯽ‪ ،‬ارﺗﺶ و ﻣﺎﻟﻴﺔ ﻣﻤﻠﮑﺖ را در اﺧﺘﻴﺎر ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎ ﮔﺬاﺷﺖ و درواﻗﻊ ﺷﺮوع ﺑﻪ اﺟﺮای‬
‫ﻗﺮارداد ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎ ﻏﻴﺮ از ﭘﺮداﺧﺖ وام دو ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻟﻴﺮﻩ ای‪ ،‬ﻣﺒﻠﻎ ﮐﻼﻧﯽ هﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان هﺪﻳﻪ ﺑﻪ وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ و دﻳﮕﺮ‬
‫دﺳﺖ اﻧﺪرﮐﺎران ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﺮد‪.1‬‬
‫اﺣﻤﺪﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻓﺮﻧﮓ رﻓﺖ و ﻣﺪﺗﯽ ﻧﻴﺰ ﻣﻬﻤﺎن دوﻟﺖ ﻓﺨﻴﻤﻪ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺨﺎرج ﺳﻔﺮهﺎی اﺣﻤﺪﺷﺎﻩ و ﺣﺘﺎ ﺣﻘﻮق ﻣﺎهﻴﺎﻧﻪ وی‬
‫از هﻤﺎن ﻣﺤﻞ ﻗﺮﺿﻪ و وام اﻧﮕﻠﻴﺲ ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ اﻳﻦ ﺧﻮش ﺧﺪﻣﺘﯽ وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ‪ ،‬ﺑﺎ وﺟﻮد هﻤﻪ‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻔﺎد ﻗﺮارداد در ﻋﺎﻣﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن اﻳﺠﺎد ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬زﻣﺎﻣﺪاری وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ را ﺗﻤﺪﻳﺪ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ او ﻓﺮﺻﺖ‬
‫ﻣﯽ داد ﺗﺎ ﻗﺮارداد ﻧﻨﮕﻴﻦ وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ – ﮐﺎﮐﺲ ﺻﻮرت اﺟﺮاﻳﯽ ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬
‫درﺧﻮاﺳﺘﻬﺎی ﺟﺪﻳﺪ دوﻟﺖ ﺷﻮروی ﺑﺮای ﻋﻘﺪ ﻗﺮارداد ﺻﻠﺢ و ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدهﺎی ﺟﺪﻳﺪ هﻤﮑﺎری دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺁﻧﺎن ﻋﻤﺪًا از ﺟﺎﻧﺐ‬
‫وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ ﺑﯽ ﺟﻮاب ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ و او ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻣﺬاﮐﺮﻩ ﺑﺎ دوﻟﺖ ﺷﻮروی ﻧﻤﯽ ﺷﺪ و ﺣﺘﺎ وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ ﮐﻨﺴﻮل ﭘﻴﺸﻴﻦ را از‬
‫ﺟﺎﻧﺐ دوﻟﺖ ﺗﺰاری در اﻳﺮان ﺑﻪ رﺳﻤﻴﺖ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﮐﻨﺴﻮل ﺟﺪﻳﺪ دوﻟﺖ اﻧﻘﻼﺑﯽ را ﻓﺎﻗﺪ ﺻﻼﺣﻴﺖ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻗﺰاﻗﻬﺎی روﺳﻴﻪ ﺗﺰاری ﺳﺎﮐﻦ در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺷﻤﺎﻟﯽ اﻳﺮان ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺪاری از ﺗﺰارهﺎ‪ ،‬ﮐﻨﺴﻮل دوﻟﺖ اﻧﻘﻼﺑﯽ را ﮐﻪ راهﯽ ﺗﻬﺮان‬
‫ﺑﻮد و ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ هﺮﮔﻮﻧﻪ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ و ﻗﺮارداد ﺟﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ اﻳﺮان ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ اﺷﺎرﻩ اﻧﮕﻠﻴﺲ و ﻣﻮاﻓﻘﺖ وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮ و‬
‫در ﺳﺎری ﺗﻴﺮﺑﺎران ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫دوﻟﺖ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺗﻮﺳﻂ وزﻳﺮ ﻣﺨﺘﺎر ﺧﻮد در اﻳﺮان ﺑﻪ اﻧﻌﻘﺎد ﻗﺮارداد وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ – ﮐﺎﮐﺲ ﺷﺪﻳﺪًا اﻋﺘﺮاض ﮐﺮد و ﺣﺘﺎ‬
‫دوﻳﺴﺖ هﺰار ﺗﻮﻣﺎن ﻣﻮاد ﺧﻮراﮐﯽ را ﮐﻪ ﺑﻄﻮر راﻳﮕﺎن ﻣﺎهﻴﺎﻧﻪ ﺑﻪ دوﻟﺖ اﻳﺮان ﻣﯽ داد‪ ،‬در اﻋﺘﺮاض ﺑﻪ ﻗﺮارداد ﻗﻄﻊ‬
‫ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻧﺘﺸﺎر اﻋﻼﻣﻴﻪ وﻗﻮق اﻟﺪوﻟﻪ و ﻣﺘﻦ ﻗﺮارداد وی ﺑﺎ ﮐﺎﮐﺲ‪ ،‬ﺁﺗﺶ ﺷﻮرش و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ وی را در ﺳﺮاﺳﺮ اﻳﺮان ﺷﻌﻠﻪ ور‬
‫ﮔﺮداﻧﻴﺪ و ﺑﻪ وﻳﮋﻩ در ﻣﻴﺎن ﻧﻈﺎﻣﻴﺎن ﺁزادﻳﺨﻮاﻩ و اﺳﺘﻘﻼل ﻃﻠﺐ اﻧﭽﻨﺎن ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻧﺎﮔﻮاری ﮔﺬارد ﮐﻪ ﺣﺘﺎ ﺳﺮهﻨﮓ ﻓﻀﻞ اﷲ‬
‫ﺧﺎن ﺁق اوﻟﯽ ﻳﮑﯽ از اﻓﺴﺮان ﻣﻴﻬﻦ دوﺳﺖ ژاﻧﺪارﻣﺮی در اﻋﺘﺮاض ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﺮارداد ﺧﻔّﺘﺒﺎر ﮐﻪ ﻣﺘﻀﻤﻦ ﺗﺤﺖ اﻟﺤﻤﺎﻳﮕﯽ‬
‫اﻳﺮان ﺗﻮﺳﻂ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﻮد‪ ،‬در دﻓﺘﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﯽ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎن اﻓﺴﺮان و ﺳﺮﺑﺎزان ﺑﺎ هﻔﺖ ﺗﻴﺮ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻋﻤﻞ‬
‫ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ او ﺳﺒﺐ ﺑﻴﺪاری ﺟﻨﺒﺶ ﺿﺪاﺳﺘﻌﻤﺎری در ﻣﻴﺎن ﻗﺰاﻗﺎن و ﻗﻮای ﻧﻈﺎﻣﯽ ﮐﺸﻮر ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ وﻳﮋﻩ ﺁﻧﮑﻪ در اﺛﺮ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت‬
‫ﺁﻟﻤﺎن در ﺣﻴﻦ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ اول‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎی ﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﺘﯽ و ﺿﺪاﻧﮕﻠﻴﺴﯽ روﻧﻖ دوﺑﺎرﻩ ای ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.2‬‬

‫ﺳﻘﻮط ﻗﺎﺟﺎرﻳﻪ و ﺑﻪ ﻗﺪرت رﺳﻴﺪن رﺿﺎ ﺷﺎﻩ‬

‫اوﺿﺎع اﻗﺘﺼﺎدی ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﺳﺒﺐ هﺠﻮم ﻗﻮای ﺧﺎرﺟﯽ و زد و ﺧﻮردهﺎی ﺁﻧﺎن در ﻣﺤﺪودﻩ ﺳﺮزﻣﻴﻦ اﻳﺮان در دوران‬
‫ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ اول و ﺧﺮاﺑﻴﻬﺎی ﻧﺎﺷﯽ از ﺷﻮرﺷﻬﺎی ﺿﺪ دوﻟﺘﯽ در ﻧﻮاﺣﯽ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﮐﺸﻮر ﺑﻪ وﺧﺎﻣﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﮔﺮاﻳﻴﺪﻩ و‬
‫‪1‬‬
‫]ﺑﺮای اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﻣﻮرد اﻳﻦ ﻗﺮارداد و ﻣﻴﺰان رﺷﻮﻩ وزراء و ﻣﺘﻦ ﻗﺮارداد ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب »ﺳﻴﻤﺎی اﺣﻤﺪﺷﺎﻩ ﻗﺎﺟﺎر« از دﮐﺘﺮ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻮاد ﺷﻴﺦ اﻻﺳﻼﻣﯽ و ﻳﺎ ﮐﺘﺎب »زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺳﻠﻄﺎن اﺣﻤﺪﺷﺎﻩ« ﺗﺄﻟﻴﻒ ﺣﺴﻴﻦ ﻣﮑﯽ«‬
‫‪2‬‬
‫]روزﺷﻤﺎر ﺗﺎرﻳﺦ اﻳﺮان‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪ ٩٥‬و ‪ ،٩٦‬ﺟﻠﺪ اول[‬

‫‪8‬‬
 ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﻓﻼﮐﺖ و ﻧﻴﺴﺘﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺰاﻧﻪ ﮐﺸﻮر ﺗﻬﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ﻗﺮض ﺧﺎرﺟﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ‪ .‬ﮐﺸﺎورزی‬
‫راﮐﺪ و هﺰﻳﻨﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺮﺳﺎم ﺁور ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺤﻄﯽ‪ ،‬ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ و ﺑﻴﻤﺎری ﺳﺮاﺳﺮ ﮐﺸﻮر را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﺎ دوﻟﺖ ﻗﺎدر‬
‫ﻧﺒﻮد ﺣﻘﻮق ﻧﺎﭼﻴﺰ ﻣﺎهﻴﺎﻧﻪ اﻓﺮاد ژاﻧﺪارﻣﺮی و ﻗﺰاق را ﮐﻪ ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدی هﻢ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﺑﭙﺮدازد و ﺣﻘﻮق ﺁﻧﺎن ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﭘﺮداﺧﺖ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫در ﭼﻨﻴﻦ دوراﻧﯽ ﻧﻬﻀﺘﻬﺎی ﺁزادﻳﺨﻮاهﺎﻧﻪ ﺟﻨﮕﻞ در ﮔﻴﻼن‪ ،‬ﻗﻴﺎم ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﯽ و ﻻهﻮﺗﯽ در ﺗﺒﺮﻳﺰ و ﻗﻴﺎم ﻣﺤﻤﺪﺗﻘﯽ ﺧﺎن ﭘﺴﻴﺎن‬
‫در ﺧﺮاﺳﺎن ﻋﻠﻴﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻗﺎﺟﺎرهﺎ و دوﻟﺘﻬﺎی دﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﺧﺎرﺟﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮان و ﻳﺎ اﻋﻀﺎی ﭘﺮﻧﻔﻮذ اﮐﺜﺮ ﻗﻴﺎﻣﻬﺎی ﻧﺎﻣﺒﺮدﻩ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﺎن ﻧﻈﺎﻣﯽ و ژاﻧﺪارﻣﺮی ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﻋﻤﻖ وﺟﻮد ﺧﻮد ﻣﻴﻞ‬
‫داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﺧﺮاﺑﻪ هﺎی ﮐﺸﻮر‪ ،‬دوﻟﺘﯽ ﺁزاد اﻳﺠﺎد ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﻣﻴﻬﻦ ﺧﻮد را از ﺷ ّﺮ دﺧﺎﻟﺖ ﺧﺎرﺟﻴﺎن رهﺎ ﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬در اﻏﻠﺐ‬
‫ﻧﻮاﺣﯽ ﮐﺸﻮر اﻳﻼت و ﻋﺸﺎﻳﺮ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺷﻮرش ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و در ﺣﻘﻴﻘﺖ در ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺳﺮزﻣﻴﻦ اﻳﺮان ﻧﺎاﻣﻨﯽ و هﺮج و ﻣﺮج ﺑﻪ‬
‫وﺟﻮد ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺮدم و هﻤﭽﻨﻴﻦ رﺟﺎل ﻧﻈﺎﻣﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ‪ ،‬ﺣﺘﺎ ﻃﺮﻓﺪاران اداﻣﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﻗﺎﺟﺎرﻳﻪ‪ ،‬ﻋﻤﻴﻘًﺎ ﺿﺮورت‬
‫ﺑﺮﻗﺮاری ﻳﮏ ﻗﺪرت ﻣﺮﮐﺰی را در اﻳﺮان اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و از هﺮ ﻧﻈﺮ ﺗﻮدﻩ اﻳﺮاﻧﯽ ﺁﻣﺎدﻩ ﭘﺬﻳﺮش روی ﮐﺎر ﺁﻣﺪن‬
‫ﻳﮏ دوﻟﺖ ﻣﻘﺘﺪر و ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﻣﻠّﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻩ ﻣﺸﺮوﻃﻪ و دوﻟﺖ ﻣﺸﺮوﻃﻪ در اﻳﻦ زﻣﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻨﺒﻪ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﯽ داﺷﺖ و ﺑﺎزﻳﭽﻪ‬
‫ای در دﺳﺖ دوﻟﺖ اﺳﺘﻌﻤﺎری ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻩ ﮐﻪ در ﺳﻔﺮ اروﭘﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺲ از زﻳﺎرت ﻧﺠﻒ و ﮐﺮﺑﻼ از راﻩ ﺧﺮﻣﺸﻬﺮ وارد اﻳﺮان ﺷﺪ و ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز در‬
‫اﺛﺮ ﻓﺸﺎر ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن و ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺁزادﻳﺨﻮاهﺎن و اﺳﺘﻘﻼل ﻃﻠﺒﺎن‪ ،‬وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﮐﻨﺎرﻩ ﮔﻴﺮی از ﭘﺴﺖ رﻳﻴﺲ‬
‫اﻟﻮزراﻳﯽ ﺷﺪ و ﻣﻴﺮزا ﺣﺴﻦ ﺧﺎن ﻣﺸﻴﺮاﻟﺪوﻟﻪ ﺑﻪ رﻳﻴﺲ اﻟﻮزراﻳﯽ ﻣﻨﺼﻮب ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬وی ﺑﺮای ﺗﺄﻣﻴﻦ ﺁراﻣﺶ ﻃﯽ اﻋﻼﻣﻴﻪ‬
‫ای‪ ،‬ﻟﻐﻮ ﻳﺎ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻗﺮارداد وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ را ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای ﻣﻠّﯽ داﻧﺴﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﻋﻼﻣﻴﻪ ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل‬
‫ﺁزادﻳﺨﻮاهﺎن ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺖ و ﻣﺸﻴﺮاﻟﺪوﻟﻪ اﺳﺘﻌﻔﺎء داد و ﺳﭙﻬﺪار رﺷﺘﯽ رﻳﻴﺲ اﻟﻮزراءء ﺷﺪ و او هﻢ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻞ‬
‫هﺮج و ﻣﺮج و ﺁﺷﻮﺑﯽ ﮐﻪ در ﺳﺮاﺳﺮ ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻋﺪم ﮐﻔﺎﻳﺖ ﺷﺎﻩ و رﺟﺎل درﺑﺎری اﻳﺠﺎد ﺷﺪﻩ و ﻣﺸﮑﻼت اﻗﺘﺼﺎدی و‬
‫ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻓﺮاواﻧﯽ را ﺑﻪ هﻤﺮاﻩ ﺁوردﻩ ﺑﻮد ﺗﺎب ﺑﻴﺎورد و از هﻤﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ اﻣﻨﻴﺖ و ﺁراﻣﺸﯽ در ﮐﺸﻮر اﻳﺠﺎد ﮐﻨﺪ و‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم در ‪ ٢٥‬دی ‪ (١٩٢١) ١٢٩٩‬اﺳﺘﻌﻔﺎی ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﻴﻢ اﺣﻤﺪﺷﺎﻩ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪﺷﺎﻩ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻴﺮزا ﺣﺴﻦ ﻣﺴﺘﻮﻓﯽ اﻟﻤﻤﺎﻟﮏ و ﺳﭙﺲ ﻣﻴﺮزا ﺣﺴﻦ ﻣﺸﻴﺮاﻟﺪوﻟﻪ و ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﺒﺪاﻟﻤﺠﻴﺪ ﻣﻴﺮزا ﻋﻴﻦ اﻟﺪوﻟﻪ‬
‫ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد رﻳﻴﺲ اﻟﻮزراﻳﯽ ﮐﺮد و هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ از ﻗﺒﻮل اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺳﺮ ﭘﻴﭽﻴﺪﻧﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺳﭙﻬﺪار رﺷﺘﯽ ﻣﺠﺪدًا‬
‫ﻣﺄﻣﻮر ﺗﺸﮑﻴﻞ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﺸﮑﻴﻞ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ وی ‪ ٢٦‬روز ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ زﻳﺮا هﻴﭽﮑﺪام از رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻗﺒﻮل ﭘﺴﺖ‬
‫وزارت در ﺁن دوران ﭘﺮ اﻟﺘﻬﺎب ﻧﺸﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ هﺮ روی او ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﭘﺲ از ‪ ٢٦‬روز ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﺑﺤﺚ و ﮔﻔﺘﮕﻮ در ‪ ٢٨‬ﺑﻬﻤﻦ‬
‫‪ ١٢٩٩‬هﻴﺄت وزﻳﺮان ﺧﻮد را ﺑﻪ اﺣﻤﺪﺷﺎﻩ ﻣﻌﺮﻓﯽ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻳﮏ روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬در ‪ ٢٩‬ﺑﻬﻤﻦ ‪ ١٢٩٩‬ﺑﺮﻳﮕﺎد ﻗﺰاق زﻳﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﯽ رﺿﺎﺧﺎن ﻣﻴﺮﭘﻨﺞ ﮐﻪ در ﻣﺄﻣﻮرﻳﺘﻬﺎی ﻧﻈﺎﻣﯽ در ﻧﻮاﺣﯽ‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ﮐﺸﻮر ﻣﻮﻓﻴﺘﻬﺎﻳﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردﻩ ﺑﻮد و ﺗﺎزﻩ ﭘﻴﺮزﻣﻨﺪ در ﺳﺮﮐﻮب ﺟﻨﮕﻠﻴﺎن از ﺷﻤﺎل ﮐﺸﻮر ﺑﻪ ﻗﺰوﻳﻦ وارد ﺷﺪﻩ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻬﺮان ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‪ .‬در هﻤﺎن روز اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻩ هﻴﺄﺗﯽ را ﻋﺎزم ﮐﺮج ﮐﺮد ﺗﺎ از ورود ﻗﻮای ﻗﺰاق ﺑﻪ ﺗﻬﺮان‬
‫ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ رﺿﺎﺧﺎن ﻣﻴﺮﭘﻨﺞ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺗﻬﺮان را اداﻣﻪ داد و در دوم اﺳﻔﻨﺪ‬
‫‪ ١٢٩٩‬در ﺷﺎﻩ ﺁﺑﺎد ﺗﻬﺮان اردو زد‪.‬‬
‫در هﻤﻴﻦ روز ادﻳﺐ اﻟﺴﻄﻠﻨﻪ ﻣﻌﺎون رﻳﻴﺲ اﻟﻮزراء و رﻳﻴﺲ دﻓﺘﺮ اﺣﻤﺪﺷﺎﻩ ﺑﺮای ﻣﺬاﮐﺮﻩ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﺁﺑﺎد رﻓﺘﻨﺪ و ﭘﺲ از‬
‫ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ رﺿﺎﺧﺎن هﺮ دو ﺑﺎزداﺷﺖ ﮔﺮدﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻴﺪ ﺿﻴﺎءاﻟﺪﻳﻦ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎﻳﯽ ﻣﺪﻳﺮ روزﻧﺎﻣﻪ »رﻋﺪ« ‪ ،‬ﻳﮏ ﺟﻮان ﺳﯽ و دو ﺳﺎﻟﺔ ﻣﺎﺟﺮاﺟﻮ ﮐﻪ اﺷﺘﻬﺎر داﺷﺖ ﺑﺎ ﺳﻔﺎرت‬
‫اﻧﮕﻠﻴﺲ رﻓﺖ و ﺁﻣﺪهﺎی وﺳﻴﻌﯽ دارد‪ ،‬ﻳﮑﺒﺎرﻩ ﻋﻤﺎﻣﻪ ﺧﻮد را ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺳﺮداری و ﮐﻼﻩ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﻧﻤﻮد و ﺑﺎ ﻣﻘﺪار زﻳﺎدی ﭘﻮل‬
‫ﻧﻘﺪ ﮐﻪ از ﺳﻔﺎرت اﻧﮕﻠﻴﺲ درﻳﺎﻓﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﺁﺑﺎد ﻧﺰد رﺿﺎﺧﺎن ﻣﻴﺮﭘﻨﺞ رﻓﺖ و ﺑﻪ او ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ .‬او در ﺷﺎﻣﮕﺎﻩ هﻤﺎن‬
‫روز ﻧﻄﻖ ﻣﻬﻴﺠﯽ ﺑﺮای ﻗﺰاﻗﺎن اﻳﺮاد ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ هﺮ ﻳﮏ از اﻓﺮاد و ﻧﻔﺮات ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﺣﻘﻮق ﻋﻘﺐ اﻓﺘﺎدﻩ ﻗﺰاﻗﺎن‬
‫ﭘﺮداﺧﺖ ﺷﺪ و ﺑﺮﻳﮕﺎد ﻗﺰاق ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﻬﺮان ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد‪.‬‬
‫در ﺳﭙﻴﺪﻩ دم ﺳﻮم اﺳﻔﻨﺪ ‪) ١٢٩٩‬ﻓﻮرﻳﻪ ‪ (١٩٢١‬ﻗﻮای ﻗﺰاق در هﻤﺪان ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﯽ ﻣﻴﺮﭘﻨﺞ رﺿﺎﺧﺎن وارد ﺗﻬﺮان ﺷﺪ و‬
‫ﺗﻤﺎﻣﯽ ادارات دوﻟﺘﯽ و ﻣﺮاﮐﺰ ﺣﺴﺎس ﺷﻬﺮ را ﻣﺘﺼﺮف ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺳﻔﺎرﺗﺨﺎﻧﻪ هﺎ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ و ﮐّﻠﻴﻪ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺁزاد‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺗﻴﺮاﻧﺪازی ﺑﺮای ارﻋﺎب ﻣﺮدم ﺗﺎ ﻇﻬﺮ اداﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ و از ﻃﺮف رﺿﺎﺧﺎن ﻳﮏ اﻋﻼﻣﻴﻪ در ‪ ٩‬ﻣﺎدّﻩ ﺻﺎدر و ﺑﻪ‬
‫ﻣﻮﺟﺐ ﺁن ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﯽ اﻋﻼم ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻮدﺗﺎ ﺑﺪون اﻃﻼع اﺣﻤﺪﺷﺎﻩ و درﺑﺎر او اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﻔﻴﺮ و ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦ ﻋﺎﻟﻴﺮﺗﺒﻪ اﻧﮕﻠﻴﺲ در اﻳﺮان و ﺑﻪ وﻳﮋﻩ ژﻧﺮال‬
‫ﻻ ﮐﻮدﺗﺎ ﻃﺒﻖ ﻧﻘﺸﻪ وی اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﻼ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﻮدﻩ و اﺻﻮ ً‬ ‫ادﻣﻮﻧﺪ ﺁﻳﺮوﻧﺴﺎﻳﺪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻗﻮای اﻧﮕﻠﻴﺲ در اﻳﺮان از ﺁن ﮐﺎﻣ ً‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ دوﻟﺖ و وزارت ﺧﺎرﺟﻪ و ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎی ﺟﺎﺳﻮﺳﯽ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ در ﺑﻪ ﻗﺪرت رﺳﻴﺪن‬
‫رﺿﺎﺧﺎن ﻣﻴﺮﭘﻨﺞ ﻧﻘﺸﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻼ ﺑﺮﺧﯽ از ﻃﺮﻓﺪاران ﻗﺮارداد وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ – ﮐﺎﮐﺲ ﮐﻪ از ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ اﻓﮑﺎر ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﺮﺁﺷﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در ﻓﮑﺮ ﮐﻮدﺗﺎ‬ ‫ﻗﺒ ً‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻠﮑﻪ ﮐﻮدﺗﺎﭼﻴﺎن ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻣﻮاد ﻗﺮارداد را اﺟﺮا ﮐﻨﻨﺪ‪» .‬ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﺮﺣﻮم ﻧﺼﺮت اﻟﺪوﻟﻪ ]ﻓﻴﺮوز[ ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﺑﺎ ﺷﺘﺎب از ﻓﺮﻧﮓ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﺮﺣﻮم ﺳﻴﺪ ﺿﻴﺎء اﻟﺪﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ وزﻳﺮ ﻣﺨﺘﺎر اﻧﮕﻠﻴﺲ دوﺳﺖ و ﻣﺤﺮم ﺑﻮد و‬
‫ﻃﺮح ﻗﺮارداد را ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ رﻳﺨﺘﻪ و ﺑﻪ وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺸﺪﺳﺘﯽ ﮐﺮدﻩ و ﺧﻮد ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻧﺼﺮت‬

‫‪9‬‬
‫اﻟﺪوﻟﻪ ﺷﺪ و از هﻤﻴﻦ روی ﭘﺲ از درﻳﺎﻓﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی اﻗﺪام ﺑﻪ ﻟﻐﻮ ﻗﺮارداد ﮐﺮد و راﻩ ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ دوﻟﺖ‬
‫ﺷﻮروی را ﻧﻴﺰ ﺑﺎز ﮐﺮد«‪.1‬‬
‫ﺑﻄﻮر ﮐﻠّﯽ ﻣﯽ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﺑﺪون ﮐﻤﮏ ﻓﮑﺮی و ﻣﺎﻟﯽ اﻧﮕﻠﻴﺴﻴﻬﺎ ﮐﻮدﺗﺎی ﺳﻮم اﺳﻔﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ اﺟﺮا در ﺁﻳﺪ و‬
‫ﭘﻴﺮوز ﮔﺮدد‪ .‬ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﻴﻢ ﮐﻪ روح ﺟﺎﻣﻌﺔ ﺁن روز اﻳﺮان ﺁﻣﺎدﻩ ﭘﺬﻳﺮش ﻳﮏ ﻧﻈﻢ ﻣﺘﺸﮑﻞ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ – ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﻮد و ﭼﻪ‬
‫اﻧﮕﻠﻴﺴﻴﻬﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ و ﭼﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬رﺿﺎﺧﺎن ﻣﻴﺮﭘﻨﺞ ﻳﺎ ﻳﮑﯽ از ﻣﻴﺮﭘﻨﺠﻬﺎی دﻳﮕﺮ ﮐﻮدﺗﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻋﻤﻠّﯽ‬
‫ﮐﺮدﻧﺶ ﺟﺰ ﺑﺎ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻧﻈﺎﻣﯽ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﻣﻴﺴّﺮ ﻧﺒﻮد زﻳﺮا اﻧﮕﻠﻴﺴﻴﺎن ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ ﻗﻮای ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺧﻮد در اﻳﺮان‪،‬‬
‫ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﺎﻟﯽ ﮐﺎﻓﯽ داﺷﺘﻨﺪ و از ﻧﻔﻮذ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮدﻧﺪ‪.2‬‬
‫ﻳﮏ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻘﺘﺪر ﻣﺮﮐﺰی در اﻳﺮان ﺑﺎ هﺪﻓﻬﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻧﻈﺎﻣﯽ دوﻟﺖ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺳﺎزﮔﺎری ﮐﺎﻣﻞ داﺷﺖ زﻳﺮا ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن‬
‫ﭘﺎرﻟﻤﺎن اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﺎ اداﻣﻪ اﺷﻐﺎل اﻳﺮان وﺳﻴﻠﻪ ﻗﻮای ﻧﻈﺎﻣﯽ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ وﺿﻊ اﺳﻔﺒﺎر اﻗﺘﺼﺎدی ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎ ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﺒﻮدﻩ و‬
‫ﻣﺨﺎرج ﺁن را ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻼوﻩ دوﻟﺖ اﻧﻘﻼﺑﯽ اﺗﺤﺎد ﺷﻮروی در ﻧﺨﺴﺖ اﻧﭽﻨﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﻣﺴﺎﺋﻞ داﺧﻠﯽ ﺧﻮد ﺑﻮد‬
‫ﮐﻪ هﻴﭻ ﺧﻄﺮی از ﺟﺎﻧﺐ روﺳﻴﻪ ﺑﺮای ﮐﺸﻮرهﺎی ﺗﺤﺖ اﺳﺘﻌﻤﺎر اﻧﮕﻠﻴﺲ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫رﺿﺎﺧﺎن ﻣﻴﺮﭘﻨﺞ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﺎﻟﯽ و ﻓﮑﺮی اﻧﮕﻠﻴﺴﻴﻬﺎ ﮐﻮدﺗﺎ ﮐﺮد‪ .‬وﻟﯽ ﺗﺼﻮر اﻳﻨﮑﻪ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ اﻧﮕﻠﻴﺴﻴﻬﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﺪم ﺳﻨﺪ‬
‫ﺗﺎرﻳﺨﯽ‪ ،‬ﺗﺼﻮری ﻋﺒﺚ و ﺑﻴﻬﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬زﻳﺮا رﺿﺎﺧﺎن ﻳﮏ روز ﭘﺲ از ﮐﻮدﺗﺎ ﺑﺎ هﻤﻪ اﻟﺘﻤﺎﺳﻬﺎی وزﻳﺮ ﻣﺨﺘﺎر اﻧﮕﻠﻴﺲ و‬
‫ﺗﻮﺻﻴﻪ هﺎی رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ اﻳﺮان‪ ،‬ﺳﻔﺎرت اﻧﮕﻠﻴﺲ را ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺁن ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﮐﺮد و‬
‫ﺁﻧﻘﺪر ﺳﺨﺖ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﺘﺤﺼﻨﻴﻦ از ﺳﻔﺎرت ﺑﺎ ﺧﻮاری و ﺧﻔّﺖ ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ و دﻳﮕﺮ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺷﺮم ﺁور‬
‫ﺗﮑﺮار ﻧﺸﺪ‪.‬‬
‫رﺿﺎﺧﺎن ﻃﺒﻖ ﻓﺮﻣﺎن اﺣﻤﺪﺷﺎﻩ ﻋﻨﻮان »ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ« ﻳﺎﻓﺖ و ﺗﻤﺎﻣﯽ دوﻟﺘﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ رﻋﺎﻳﺖ ﻇﻮاهﺮ ﻣﺸﺮوﻃﻪ از ﻃﺮﻳﻖ‬
‫ﻣﺠﻠﺲ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬وی را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان وزﻳﺮ ﺟﻨﮓ در ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﺧﻮد وارد ﻣﯽ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺁزادﻳﺨﻮاهﺎن و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن در ﻣﺠﻠﺲ ﮐﻮدﺗﺎ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﮏ »ﺣﺎدﺛﻪ ﺷﻮم« و ﺣﺘﺎ »ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺳﻴﺪ ﺿﻴﺎء اﻟﺪﻳﻦ‬
‫]ﻃﺒﺎﻃﺒﺎﺋﯽ ﻣﺪﻳﺮ روزﻧﺎﻣﻪ رﻋﺪ[ را ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﺳﻴﺎﻩ« ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ و در ﻣﺠﻤﻮع ﻣﺮدم ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻋﺎﻣﻼن ﮐﻮدﺗﺎ‬
‫اﺑﺮاز ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻈﺮ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﮏ ﺷﺎهﺪ ﺑﯽ ﻃﺮف ﻗﺎﺑﻞ ذﮐﺮ اﺳﺖ‪ .‬وی ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬وﺟﻮد ﺳﻴﺪ ﺿﻴﺎء اﻟﺪﻳﻦ در رأس ﮐﻮدﺗﺎ‪،‬‬
‫هﻤﻪ را ﺑﺪﺑﻴﻦ ﮐﺮد زﻳﺮا او را ﻋﺎﻣﻞ اﻧﮕﻠﻴﺲ و ﺣﺘﺎ ﻣﺰدور ﺳﻴﺎﺳﺖ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ...‬ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﮐﻪ ﻣﺠﺮی ﻧﻈﺎﻣﯽ‬
‫ﻻ ﻗﺰاﻗﺨﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ اﺛﺮ ﺷﮑﺴﺖ اﻳﺮان ﺑﺮ اﻳﺮان ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﺁن اﻓﺴﺮی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺰاق و ﻣﺮدم او را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و اﺻﻮ ً‬
‫ﻳﮏ ﻋﺎﻣﻞ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رﻓﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻮج ﻧﺎﺧﺸﻨﻮدی ﺣﺘﺎ ﺑﻌﺪ از ﺳﻘﻮط ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﺳﻴﺪ ﺿﻴﺎء اﻟﺪﻳﻦ ﺑﺮﻗﺮار و ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﮐﻪ ﻣﺠﺮی ﺁن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان وزﻳﺮ ﺟﻨﮓ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺮﻳﮕﺎد ﻗﺰاق ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد و ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ هﺎی ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺟﺮأت‬
‫ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻦ وی را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ«‪. 3‬‬
‫ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ »ﻳﮏ ﺳﺮﺑﺎز ﺳﺎدﻩ ﺳﻮادﮐﻮهﯽ« ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻪ از ﺧﺎﻧﻮادﻩ هﺎی اﺷﺮاﻓﯽ و ﻧﻪ از ﺧﻮاﻧﻴﻦ ﻣﺤﻠﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رﻓﺖ‪.‬‬
‫»ﺧﻮ ِد اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدی ﺑﺪون ﺗﮑﻴﻪ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ و ﺛﺮوت و ﺑﺪون ﺗﺤﺼﻴﻞ در ﻣﺪارس ﻧﻈﺎم روﺳﻴﻪ و ﺣﺘﺎ ﺑﺪون داﻧﺴﺘﻦ‬
‫زﺑﺎن روﺳﯽ از ﺳﺮﺑﺎزی ﺑﻪ درﺟﻪ ﺳﺮﺗﻴﭙﯽ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬دﻟﻴﻞ ﺑﺮ هﻤﺖ ﺑﻠﻨﺪ و ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻟﻴﺎﻗﺖ و اﻧﺠﺎم دﻗﻴﻖ وﻇﺎﻳﻒ ﺳﭙﺎهﻴﮕﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﻋﺘﺮاف و ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺗﻤﺎم ﺁن ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ دورﻩ ﺟﻮاﻧﯽ او را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارﻧﺪ‪ ،‬اﻓﺴﺮی ﺑﻮد دﻗﻴﻖ و وﻇﻴﻔﻪ ﺷﻨﺎس‪ ،‬ﺟﺪّی و ﺑﺎ‬
‫اهﺘﻤﺎم ﮐﻪ ﺳﺮ ﺳﻮزﻧﯽ ﻣﺴﺎﻣﺤﻪ و اهﻤﺎل را در ﮐﺎرهﺎی اداری ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻤﯽ ﺷﻤﺮد‪ .‬ﺧﻮد او روزی ﺑﺮاﻳﻢ ]ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ[ ﻧﻘﻞ‬
‫ﮐﺮد ﮐﻪ ﭘﺲ از اﻧﻘﻼب روﺳﻴﻪ و ﺳﺮﻧﮕﻮن ﺷﺪن ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺗﺰاری ﺑﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﯽ اﻓﺴﺮان روﺳﯽ در‬
‫ﻗﺰاﻗﺨﺎﻧﻪ ﺧﺎﺗﻤﻪ دادﻩ ﺷﻮد و در اﻳﻦ ﺑﺎب ﺣﺘﯽ ﻧﺰد ﻣﺪرّس ﮐﻪ ﺁن وﻗﺖ ﻣﺮﮐﺰ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﻗﺮارداد ‪ ١٩١٩‬و ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻔﻮذ‬
‫ﺑﻮد رﻓﺘﻢ و اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﺑﺎ وی در ﻣﻴﺎن ﻧﻬﺎدم اﻣﺎ ﻣﺪرّس از ﻗﺒﻮل و ﺗﺼﺪﻳﻖ رأی ﻣﻦ ﺳﺮ ﺑﺎز زد‪ ...‬و اﻓﺰود ﮐﻪ هﻨﻮز‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﮐﺎر اﻧﻘﻼب روﺳﻴﻪ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ اﻧﺠﺎﻣﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻗﻮای ﺷﻮرﺷﯽ ]ﺑﻠﺸﻮﻳﮑﻬﺎ[ ﻣﻐﻠﻮب و ﻣﺠﺪدًا رژﻳﻢ ﺗﺰاری در‬
‫روﺳﻴﻪ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﻮد ﺗﻔﺎهﻢ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺁﻧﺎن دﺷﻮار ﻣﯽ ﺷﻮد‪ . «...‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﺧﺎﻃﺮﻩ ای دﻳﮕﺮ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ راز ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ‬
‫رﺿﺎﺧﺎن را در ﺁن روزهﺎی ﺑﺤﺮاﻧﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪» :‬در ﺳﻴﺮ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺧﻮد ﻣﺮدی ﺑﻪ وﻃﻦ‬
‫ﭘﺮﺳﺘﯽ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﻧﺪﻳﺪﻩ ام‪ .‬ﻋﻼﻗﻪ او ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﭘﺪری از ﺣﺪ ﻣﺘﻌﺎدل و ﻣﻌﻘﻮل ﺧﺎرج ﺷﺪﻩ و ﺣﺘﯽ ﺷﻴﻮﻩ ﺗﻌﺼﺐ ﭘﻴﺪا ﻣﯽ‬
‫ﮐﺮد‪ .‬رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﻧﺎراﺣﺖ و ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ اﮔﺮ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺳﻮﻳﺲ ﺑﻴﺶ از اﻳﺮان درﻳﺎﭼﻪ دارد«‪.‬‬
‫رﺿﺎﺧﺎن ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ اﻳﻦ ﺁرزو را در ﺳﺮ ﻣﯽ ﭘﺮوراﻧﺪ ﮐﻪ ارﺗﺶ را از ﭼﻨﮓ اﻓﺴﺮان روﺳﯽ ﻧﺠﺎت دهﺪ و ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﺧﻮد‬
‫ﺑﻪ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻗﺎﻃﻊ داﺷﺖ ﺗﺎ »ﺑﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺮﮐﺰی ﻣﻌﻨﯽ ﺣﻘﻴﻘﯽ ﺁن را ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ«‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ در‬
‫اﻋﻼﻣﻴﻪ ﻣﺸﻬﻮر ﺧﻮد در ﺟﻮاب ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﮐﻮدﺗﺎ ﺑﺎ اﻓﺘﺨﺎر ﺧﻮد را ﻋﺎﻣﻞ ﮐﻮدﺗﺎ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد و ﮔﻮﺷﺰد ﻧﻤﻮد ﮐﻪ »ﮐﻮدﺗﺎ ﮐﺎر‬
‫ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﺎﻗﺎن و هﻤﮑﺎران ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻤﻞ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻧﻪ ﺳﺮﺑﺎز رﺷﻴﺪﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ« ﺑﻪ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻴﻬﺎی دوﻟﺖ‬
‫ﻣﺮﮐﺰی ﭘﺎﻳﺎن دهﺪ‪ .‬ﺁن روزهﺎ هﺮ ﮐﺲ‪ ،‬ﺣﺘﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﮐﻮدﺗﺎ‪ ،‬ﺑﻪ دﻳﺪن ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ ﻣﯽ رﻓﺖ از »دﻓﺘﺮ اﻳﻦ اﻓﺴﺮ رﺷﻴﺪ و‬
‫ﻣﺼﻤﻢ« اﻣﻴﺪوار و راﺿﯽ ﺑﻴﺮون ﻣﯽ ﺁﻣﺪ و »ﮔﺮﻣﯽ و ﻧﻴﺮوی ﺧﺎﺻﯽ در ﺧﻮد اﺣﺴﺎس« ﻣﯽ ﮐﺮد‪» .‬درﻳﭽﻪ ای ﮔﺸﻮدﻩ«‬

‫‪1‬‬
‫]ﮐﺘﺎب »ﭘﻨﺠﺎﻩ و ﭘﻨﺞ« ﺗﺄﻟﻴﻒ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‪ ،‬ﺗﺎرﻳﺦ اﻧﺘﺸﺎر ‪ ،١٣٥٥‬اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﻪ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺧﻮد ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﻣﻘﺪﻣﻪ ای اﺳﺖ ﺑﺮ ﮐﺘﺎب »ﻳﺎدداﺷﺘﻬﺎی‬
‫ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ از اﺷﺒﺎح ﮔﺬﺷﺘﻪ« ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﭘﻨﺠﺎهﻤﻴﻦ ﺳﺎل ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﭘﻬﻠﻮی ﺗﺄﻟﻴﻒ و در هﻤﺎن ﺳﺎل ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﮐﺘﺎب »ﭘﻨﺠﺎﻩ و ﭘﻨﺞ« اﺧﻴﺮًا‬
‫وﺳﻴﻠﻪ اﻧﺘﺸﺎرات ﻣﻬﺮ در ﮐﻠﻦ ﺁﻟﻤﺎن ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ[‬
‫‪2‬‬
‫]ﺑﺮای اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب »رﺿﺎ ﺷﺎﻩ‪ ،‬از ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ« ﺗﺄﻟﻴﻒ دﮐﺘﺮ رﺿﺎ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ‪ ،‬از اﻧﺘﺸﺎرات ﺑﻨﻴﺎد ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت اﻳﺮان[‬
‫‪3‬‬
‫]ﮐﺘﺎب »ﭘﻨﺠﺎﻩ و ﭘﻨﺞ« اﺛﺮ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ[‬

‫‪10‬‬
‫ﻣﯽ ﺷﺪ و »ﻓﺮوغ اﻣﻴﺪی« ﺗﺎﺑﻴﺪن ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻇﺎهﺮًا ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﮐﻮدﺗﺎ ﺁهﺴﺘﻪ ﺁهﺴﺘﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ »دورﻩ ﺧﻮاری‬
‫و ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ و ﺑﻴﻤﺎری اﻳﺮان ﺳﭙﺮی ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﺮان ﻣﺮد ﺧﻮد را ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ و اﻳﻦ اﺣﺘﻤﺎل ﻗﻮّت ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ در ﺑﺰﻧﮕﺎﻩ‬
‫ﺗﺎرﻳﺦ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ« اﺳﺖ‪ .‬دﺷﺘﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮد ﭼﻬﻞ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز ﻗﺒﻞ او را اﻓﺴﺮی ﺣﺎدﺛﻪ ﺟﻮ ﻣﯽ‬
‫ﭘﻨﺪاﺷﺘﻢ اﻳﻨﮏ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺗﺎرﻳﺦ را ورق زﻧﺪ و ﺻﻔﺤﻪ ﺗﺎزﻩ ای در ﺁن ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ‪ .‬در ذهﻦ ﺗﺨﻴﻞ زای و ﭘﻮﻳﻨﺪﻩ ام دورﻧﻤﺎی‬
‫اردﺷﻴﺮ ﺑﺎﺑﮑﺎن و ﻧﺎدرﺷﺎﻩ اﻓﺸﺎر ﭘﺪﻳﺪار ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ...‬اﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺣﺎﻟﺖ و اﺗﺨﺎذ روش ﻣﺜﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺧﺘﺼﺎص ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬هﺮ‬
‫اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪ اﺻﻼح ﻃﻠﺐ ﮐﻪ از اوﺿﺎع ﺗﺒﺎﻩ ﺁن روز ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﺎﻓﺎن و ﻓﺮﺻﺖ ﺟﻮﻳﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺎن را ﺑﻪ‬
‫ﻧﺮخ روز ﻣﯽ ﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬از ﻧﺰد ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ دﮔﺮﮔﻮن ﺑﻴﺮون ﻣﯽ ﺁﻣﺪ«‪.1‬‬
‫ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ »ﺑﺎ اﺧﺘﺼﺎص درﺁﻣﺪ اﻧﺤﺼﺎر ﺗﺮﻳﺎک ﺑﻪ ﻗﺰاﻗﺨﺎﻧﻪ در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺴﺘﺨﺪﻣﻴﻦ دو ﻣﺎﻩ و ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﺣﻘﻮق‬
‫ﺧﻮد ﻧﻤﯽ رﺳﻴﺪﻧﺪ« ﺑﻪ ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪهﯽ ارﺗﺶ ﺟﺪﻳﺪ اﻳﺮان ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻠﻊ ﺳﻼح ﻋﺸﺎﻳﺮ و اﻳﻼت و ﺳﺮﮐﻮﺑﯽ‬
‫ﺷﻮرﺷﻬﺎی ﻣﺤﻠﯽ ﮐﺮد و اﻳﻦ ﮐﺎر ﺳﺒﺐ اﻋﺘﺒﺎر و اﻗﺘﺪار وی ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻠّﺖ اﻳﺮان ﮐﻪ از ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻴﻬﺎی اﻗﺘﺼﺎدی‪ ،‬ﺳﻴﺎﺳﯽ و‬
‫ﻧﻈﺎﻣﯽ و از هﻤﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﻋﺪم اﻣﻨﻴﺖ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬از ﻧﺘﺎﻳﺞ ﮐﻮدﺗﺎ و ﺳﺮﮐﻮﺑﯽ ﻗﻴﺎﻣﻬﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺮدم‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻧﻴﺮوهﺎی ﻣﺘﺮﻗﯽ ﻣﺜﻞ ﺣﺰب ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺖ اﻳﺮان ﺑﺎ ﺳﺮاﻧﯽ ﭼﻮن ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻣﻴﺮزا اﺳﮑﻨﺪری و ﻋﺪﻩ‬
‫ای از روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎران و روﺷﻨﻔﮑﺮان ﺁن دوران ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺸﻮر ﺑﺮای رهﺎﻳﯽ از اﻳﻦ ﺁﺷﻔﺘﮕﯽ ﻣﻠّﯽ‬
‫ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻳﮏ دوﻟﺖ ﻣﻘﺘﺪر ﻣﺮﮐﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺘﮑﯽ ﺑﺮ ارﺗﺶ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻧﻈﻢ و اﻣﻨﻴﺖ و اﺻﻼﺣﺎت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و‬
‫اﻗﺘﺼﺎدی و ﺳﻴﺎﺳﯽ را اﺟﺮا ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻮدﺗﺎ ﺷﻴﭙﻮر اﻧﻘﺮاض ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻗﺎﺟﺎرﻳﻪ را ﺑﻪ ﺻﺪا درﺁوردﻩ ﺑﻮد‪ .‬در ﻣﻴﺎن رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻧﻈﺎﻣﯽ هﻨﻮز ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ‬
‫دوﻟﺖ ﻣﻘﺘﺪر ﻣﺮﮐﺰی را ﺁرزو داﺷﺘﻨﺪ وﻟﯽ اﻧﻘﺮاض ﺳﻠﻄﻨﺖ اﺣﻤﺪﺷﺎﻩ را ﺗﺂﻳﻴﺪ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ در ﭼﻨﻴﻦ دوراﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻴﻬﻦ او ﺳﺮﺷﺎر از ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﯽ و ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد و در ﺟﺎﻣﻌﻪ ای ﻣﺴﺘﺒﺪ و ﺳﺮاﺳﺮ ﺧﺸﻮﻧﺖ‬
‫ﭘﺎ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﮔﻴﺘﯽ ﻧﻬﺎد‪ .‬وی ﺗﺎ زﻣﺎن ﺧﺮوﺟﺶ از اﻳﺮان در زادﮔﺎﻩ‬
‫ﺧﻮد دﺷﺘﺴﺘﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮد و ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻘﺪور ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﺁن دوران‬
‫ﻻ در ‪ ١٥‬ﻳﺎ‬ ‫ﺑﻮد از دﮔﺮﮔﻮﻧﻴﻬﺎی ﻣﻴﻬﻦ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدﻳﺪ و اﺣﺘﻤﺎ ً‬
‫‪ ١٦‬ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻩ ﺗﺎﺟﮕﺬاری ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺟﻨﮓ‬
‫ﺟﻬﺎﻧﯽ اول ﺁﻏﺎز ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬هﻤﺮاﻩ ﭘﺪر ﺑﺮای ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻋﻠﻮم ﻣﺬهﺒﯽ ﺑﻪ‬
‫ﻧﺠﻒ و ﮐﺮﺑﻼ رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻴﺦ ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ دﺷﺘﺴﺘﺎﻧﯽ ﭘﺪر ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ از روﺣﺎﻧﻴﻮن دﺷﺘﺴﺘﺎن ﺑﻮد‬
‫و ﻣﻴﻞ داﺷﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را در ﺳﻠﮏ ﺻﺎﺣﺒﺎن ﻋﻠﻢ و داﻧﺶ در ﺁن‬
‫زﻣﺎن ﭘﺮورش دهﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻓﺮزﻧﺪش را در ﺳﻨﻴﻦ ﺟﻮاﻧﯽ هﻤﺮاﻩ‬
‫ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﺠﻒ و ﮐﺮﺑﻼ ﺑﺮد ﺗﺎ در ﺣﻮزﻩ هﺎی ﻃﻼب ﻋﻠﻮم دﻳﻨﯽ ﺑﻪ ﮐﺴﺐ‬
‫داﻧﺶ ﭘﺮدازد‪ .‬ﻧﺠﻒ و ﮐﺮﺑﻼ در ﻳﮏ ﺻﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ از ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ‬
‫ﻣﺮاﮐﺰ دروس دﻳﻨﯽ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮ رﺟﺎل ﻣﺬهﺒﯽ ﺁن دوران در اﻳﻦ‬
‫ﺣﻮزﻩ هﺎ ﺗﺤﺼﻴﻞ و ﻳﺎ ﺗﺪرﻳﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ رﺳﻢ ﺣﻮزﻩ هﺎی ﻋﻠﻤﻴﻪ ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺻﺮف و ﻧﺤﻮ‬
‫ﻋﺮﺑﯽ‪ ،‬ﻗﺮاﺋﺖ ﻗﺮﺁن‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻗﺮﺁن‪ ،‬ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﻼم‪ ،‬ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﻠﻞ و ِﻧﺤَﻞ‪ ،‬ﻓﻘﻪ‬
‫و اﺻﻮل‪ ،‬ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ هﺎی ﺣﺪﻳﺚ‪ ،‬ﻣﻨﻄﻖ و ﺣﮑﻤﺖ ﭘﺮداﺧﺖ و‬
‫ﺑﺎ ﻋﻠﻮم راﻳﺞ زﻣﺎن ﺧﻮد ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬وی در ﺳﺎل ‪ ١٩١٨‬ﭘﺲ‬
‫از ﺧﺎﺗﻤﻪ ﺗﺤﺼﻴﻼت و ﭘﺎﻳﺎن ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ اول ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬در‬
‫اﻳﻦ زﻣﺎن دﺷﺘﯽ »ﻋﻤﺎﻣﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﻋﺮﺑﯽ و ﮐﺖ و ﺷﻠﻮار ﻓﺮﻧﮕﯽ ﺧﻮش‬
‫دوﺧﺘﯽ در ﺑﺮ داﺷﺖ«‪ .2‬ﺑﯽ ﺗﺮدﻳﺪ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ در ﻋﺘﺒﺎت از ﻧﺰدﻳﮏ‬
‫ﺷﺎهﺪ زد و ﺑﻨﺪهﺎی ﻣﺮاﺟﻊ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺑﺎ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن ﺑﻮد و از رواﺑﻂ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ‬
‫ﺁﻧﺎن ﺑﺎ ﻋﻤّﺎل دوﻟﺘﻬﺎی ﺁﻟﻤﺎن‪ ،‬روﺳﻴﻪ و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺁﮔﺎهﯽ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺮوع ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬

‫»دﺷﺘﯽ ﭘﻴﺶ از ﻗﺮارداد ]‪ [١٩١٩/١٢٩٨‬وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ ﻧﻪ در ﺧﻂ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﯽ ﺑﻮد و ﻧﻪ در ﺧﻂ ﺳﻴﺎﺳﺖ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﺳﺎﺑﻘًﺎ ﭼﻨﺪ‬
‫ﻣﻘﺎﻟﻪ ای در روزﻧﺎﻣﻪ هﺎی ﺷﻴﺮاز راﺟﻊ ﺑﻪ اﺟﺘﻤﺎع و ادﺑﻴﺎت ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﺁﻗﺎی ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﯽ ﺁﻧﻬﺎ اﺑﺪًا رﻧﮓ‬
‫و ﻃﻌﻢ و ﺷﻌﻠﻪ ﻣﻘﺎﻟﻪ هﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪًا ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﻤﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ وﻗﺘﯽ ﺟﻨﺠﺎل ﻗﺮارداد ]وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ – ﮐﺎﮐﺲ[ ﺑﺮﭘﺎ‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬دﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺎزﻩ از ﮐﺮﺑﻼ ﺑﻪ ﺷﻴﺮاز واز ﺷﻴﺮاز ﺑﻪ اﺻﻔﻬﺎن ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎ ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻬﺎ دوری از وﻃﻦ ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ‬
‫رهﺴﭙﺎر ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﻮر ﺳﻴﺎﺳﯽ در ﺳﺮش اﻓﺘﺎد و در ﻣﻘﺎﻻﺗﯽ ﮐﻪ در اﺻﻔﻬﺎن ﺑﺮ ﺿﺪ ﻗﺮارداد ﺑﻪ ﭼﺎپ رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ و‬

‫‪1‬‬
‫]ﮐﺘﺎب »ﭘﻨﺠﺎﻩ و ﭘﻨﺞ«[‬
‫‪2‬‬
‫]»ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﻋﺼﺮ ﻃﻼﻳﯽ« اﺛﺮ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺧﻮاﺟﻪ ﻧﻮری‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪ ،١٦١‬ﭼﺎپ دوم‪ ،‬ﻧﺸﺮ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﺟﻴﺒﯽ‪ ١٣٥٧ ،‬ﺗﻬﺮان[‬

‫‪11‬‬
‫ﻣﻬﺎرت ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻧﻮﻳﺴﯽ اش را ﺑﻪ ﺧﻮدش و دﻳﮕﺮان ﺁﺷﮑﺎر ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬هﻤﺎن ﻣﻘﺎﻻت اوﻟﻴﻪ اش ﺑﻘﺪری ﻣﺤﮑﻢ و ﭘﺮﺷﻮر و ﻗﻮی‬
‫و ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻮری هﻢ ﻧﻈﺮ ﻣﻮاﻓﻘﻴﻦ و هﻢ ﻧﻈﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ ﻗﺮارداد را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﮐﺮد و اﻟﺒﺘﻪ در ﻧﺘﻴﺠﻪ روزﻧﺎﻣﻪ‬
‫ﺗﻮﻗﻴﻒ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫دﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﻴﻂ اﺻﻔﻬﺎن را ﺑﺮای ﺟﻮﻻن روح ﺳﺮﮐﺶ ﺧﻮد ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻤﯽ دﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺁﻣﺪ و ﺑﺎ هﻤﺎن ﺣﺮارت و اﻟﺘﻬﺎب و‬
‫ﺗﻬﻮّر ﺑﻪ اﻧﺘﺸﺎر ﻣﻘﺎﻻت ﮐﻮﺑﻨﺪﻩ ای ﺑﺮ ﺿﺪ دوﻟﺖ ﭘﺮداﺧﺖ‪ ...‬اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ دﺷﺘﯽ را ﺑﺮای ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ﺑﻪ ﺗﺄﻣﻴﻨﺎت ]ادارﻩ ﺁﮔﺎهﯽ[‬
‫ﮐﺸﺎﻧﻴﺪﻧﺪ«‪ .1‬دﺷﺘﯽ در زﻧﺪان ادارﻩ ﺁﮔﺎهﯽ‪ ،‬روزﮔﺎر ﺧﻮد را ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﻨﺪﻩ ای ﺗﺎرﻳﮏ و ﺷﻮم ﭼﻮن ﭘﺮدﻩ‬
‫ﺳﻴﺎهﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ دﻳﺪﮔﺎﻧﻢ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ وﻧﻔﺮﻳﻦ ﮐﺮدم ﺑﺮ ﺁن روز ﻧﺎﻣﺒﺎرﮐﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﺳﻴﺎﺳﺖ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪم‪ .‬ﺟﻮاﻧﯽ از اهﻞ‬
‫ق ﻋﺮب ﭘﺮورش ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﻣﺎﻳﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮﻳﺶ در ﻋﺪﻟﻴﻪ ﻳﺎ ﻣﻌﺎرف‬ ‫دﺷﺘﺴﺘﺂن ﮐﻪ در ﻋﺮا ِ‬
‫ﮐﺎری دﺳﺖ و ﭘﺎ ﮐﻨﺪ و او را ﺑﺎ ﻣﺎﺟﺮاهﺎی ﺳﻴﺎﺳﺖ ﮐﺎری ﻧﺒﻮد‪ .‬در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم روزﻧﺎﻣﻪ رﻋﺪ ]ﺑﺎ اﻣﺘﻴﺎز ﺳﻴﺪ ﺿﻴﺎء اﻟﺪﻳﻦ‬
‫ﻃﺒﺎﻃﺒﺎﻳﯽ[ ﮐﻪ ﻣﺘﻦ ﻗﺮارداد وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ در ﺁن درج ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ اﺻﻔﻬﺎن رﺳﻴﺪ و در ﺷﻤﺎرﻩ هﺎی ﺑﻌﺪ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﺪ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ‬
‫ﺳﻴﺪ ﺿﻴﺎء اﻟﺪﻳﻦ در ﺗﻮﺟﻴﻪ و ﺗﻔﺴﻴﺮ و ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻗﺮارداد و ﺿﺮورت اﻧﻌﻘﺎد ﺁن درج ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺪﺗﯽ ﮔﻴﺞ و ﻣﺒﻬﻮﺗﻢ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻳﺮان‪ ،‬اﻳﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ]در[ ﭘﻨﺪارهﺎی ﺟﻮاﻧﻴﻢ ]در ﮔﺬﺷﺘﻪ[ ﺑﺰرگ و ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد‪ ...‬اﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﻣﻘﺎم راﺟﻪ ﻧﺸﻴﻦ ﺣﻴﺪرﺁﺑﺎد ﻓﺮو‬
‫اﻓﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺘﻦ ﻗﺮارداد‪ ،‬ﻣﻌﺎهﺪﻩ هﺎی ﮐﻤﭙﺎﻧﯽ هﻨﺪ ﺷﺮﻗﯽ را ﺑﺎ راﺟﻪ ﻧﺸﻴﻨﻬﺎی هﻨﺪوﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽ ﺁورد‪ .‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ‬
‫اﻳﻦ ﺿﺮﺑﺖ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺁرام ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان ﮐﺮد؟ ﺟﺰ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﭼﺎرﻩ ای ﻧﻴﺴﺖ‪ ...‬زﻣﺴﺘﺎن ‪ ١٢٩٨‬در ﺗﻬﺮان ﻏﻮﻏﺎﻳﯽ‬
‫ﺑﻮد و ﻃﺒﻘﻪ ﺟﻮان ﻳﮑﭙﺎرﭼﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻗﺮارداد‪ .‬ﺳﻴﺪ ﺣﺴﻦ ﻣﺪرّس ﻳﮑﯽ از ﻣﺮاﮐﺰ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻣﻨﺶ ﻧﻈﺮ و ﻟﻄﻒ و‬
‫ﻋﻨﺎﻳﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺗﺸﻮﻳﻘﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺧﻮد ﻣﺘﺼﺪی ﻧﺸﺮ ﺁن ﺑﻮد‪ .‬از هﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﻣﺴﻴﺮ زﻧﺪﮔﺎﻧﻴﻢ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮐﺮد«‪.2‬‬
‫دﺷﺘﯽ ﭘﺲ از دﻩ روز زﻧﺪان و ﺑﺎزﭘﺮﺳﯽ‪ ،‬ﺑﺪون ﺁﮔﺎهﯽ ﺧﻮدش‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺮاق ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ در ﻣﺮز اﻳﺮان و ﻋﺮاق ﻣﺤﺎﻓﻈﺎن‬
‫دﺷﺘﯽ ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ ﺳﻘﻮط ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ژاﻧﺪارﻣﻬﺎ دﺷﺘﯽ را در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ دﻳﻨﺎری در ﺟﻴﺐ ﻧﺪاﺷﺖ در‬
‫ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﻣﺮز رهﺎ ﮐﺮدﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬دﺷﺘﯽ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺎزﮔﺸﺖ و دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻧﻮﻳﺴﯽ در روزﻧﺎﻣﻪ هﺎی ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ‪.3‬‬
‫»دﺷﺘﯽ ﭘﺲ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان‪ ،‬ﻣﺒﺎرزﻩ ﻋﻠﻴﻪ ﻗﺮارداد را از ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻘﺎﻻت وزﻳﻦ و ﺁﺗﺸﻴﻦ او در روزﻧﺎﻣﻪ هﺎی‬
‫ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﺑﻪ ﺣﺪی ﻧﺎﻓﺬ و ﻣﺆﺛﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﺎ وزﻳﺮ ﻣﺨﺘﺎر ﺑﺮﻳﺘﺎﻧﻴﺎ در ﺗﻬﺮان ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻻت در ﺗﺨﻄﺌﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ دوﻟﺖ‬
‫ﻣﺘﺒﻮع وی ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ ،‬از ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻗﻠﻢ ﻧﻘﺎد دﺷﺘﯽ ﺧﻮدداری ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﮐﺮد و در ﻃﯽ ﮔﺰارﺷﯽ ﺑﻪ ﻟﻨﺪن از ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﻘﺎﻻﺗﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﭼﺎﺑﮏ ﻗﻠﻢ در روزﻧﺎﻣﻪ ﺳﺘﺎرﻩ اﻳﺮان ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﻠﻴﻎ ﺗﺮﻳﻦ و ﻣﺆﺛﺮﺗﺮﻳﻦ و ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﻘﺎﻻﺗﯽ ﮐﻪ‬
‫در ر ّد ﻗﺮارداد ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﻧﺎم ﺑﺮد«‪.4‬‬
‫در ﮐﻮدﺗﺎی ﺳﻮم اﺳﻔﻨﺪ ‪ ١٩٢١/١٢٩٩‬ﮐﻪ رﺟﺎل ﻧﺎﻣﺪار و ﺗﻤﺎم ﺳﺮﺟﻨﺒﺎﻧﺎن را ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ و ﺳﻴﺪ ﺿﻴﺎء اﻟﺪﻳﻦ‬
‫ﻃﺒﺎﻃﺒﺎﻳﯽ ﺑﻪ زﻧﺪان اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬دﺷﺘﯽ را هﻢ ﻣﺤﺒﻮس ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬زﻧﺪاﻧﺒﺎﻧﺎن ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز ﮐﺎﻏﺬ و ﻗﻠﻢ در اﺧﺘﻴﺎر زﻧﺪاﻧﻴﺎن‬
‫ﻗﺮار دادﻧﺪ »و در ﻧﻴﺘﺠﻪ ﺗﺤﻔﻪ ارزﻧﺪﻩ ای ﺑﻪ ادﺑﻴﺎت ﻓﺎرﺳﯽ اﻓﺰودﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﮐﺘﺎب اﻳﺎم ﻣﺤﺒﺲ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪ«‪ 5‬و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ‬
‫ﮐﺘﺎب ﭘﻴﺮاﻣﻮن زﻧﺪان در ﺗﺎرﻳﺦ ادﺑﻴﺎت ﺳﻴﺎﺳﯽ اﻳﺮان ﺑﻪ ﻧﮕﺎرش در ﺁﻣﺪ‪ .‬دوران ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ﺳﻴﺪ ﺿﻴﺎء اﻟﺪﻳﻦ ﻳﮑﺼﺪ‬
‫روز اداﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﺎ ﺳﻘﻮط ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ او دﺷﺘﯽ هﻢ از زﻧﺪان ﺁزاد ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﻧﺨﺴﺖ از اﺻﻼﺣﺎت و ﺑﺎزﺳﺎزی ﮐﺸﻮر وﺳﻴﻠﻪ رﺿﺎ ﺧﺎن ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ دﻓﺎع ﻣﯽ ﮐﺮد و در روزﻧﺎﻣﻪ هﺎی‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻘﺎﻻﺗﯽ در ﻣﺪح اﻳﻦ اﺻﻼﺣﺎت ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل وی در ﻣﻘﺎﻻت ﻣﺘﻌﺪدی ﻋﺪم رﺿﺎﻳﺖ ﺧﻮد را از‬
‫ﻗﺮاردادهﺎ و دﺧﺎﻟﺖ اﻧﮕﻠﻴﺴﻴﺎن در ﻣﺴﺎﺋﻞ اﻳﺮان ﭘﻨﻬﺎن ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬دﺷﺘﯽ »ﻳﮏ ﺟﻮان ﭘﺮ ﺷﻮر و اﻳﺪﻩ ﺁﻟﻴﺴﺖ« ﺑﻮد »از اﻳﻦ رو‬
‫ﺑﻪ ﺗﺄﺳﻴﺲ روزﻧﺎﻣﻪ »ﺷﻔﻖ ﺳﺮخ« دﺳﺖ زد و ﺑﺎ ﺻﺮاﺣﺖ ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎد هﺮ ﻋﻤﻠّﯽ و اﻗﺪاﻣﯽ ﮐﻪ از داﻳﺮﻩ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻴﺮون ﻣﯽ‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺖ روی ﺁورد«‪.‬‬
‫»ﺷﻔﻖ ﺳﺮخ« در ‪ ١١‬اﺳﻔﻨﺪ ‪ ١٣٠٠‬ﺗﺄﺳﻴﺲ و ﺳﺎﻟﻬﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ اﻳﻦ ﻣﺠﻠﻪ »ﺟﻨﺠﺎﻟﯽ« ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ‪» .‬ﺷﻔﻖ ﺳﺮخ« ﺑﻪ‬
‫دﻟﻴﻞ ﻣﻘﺎﻻت ﺗﻨﺪ و اﻧﺘﻘﺎدﻳﺶ ﻣﻴﺎن ﺁزاداﻧﺪﻳﺸﺎن ﺁن زﻣﺎن ﻣﻘﺎم ﺷﺎﻣﺨﯽ داﺷﺖ‪ .‬از ﺟﻤﻠﻪ اﺣﻤﺪ ﮐﺴﺮوی ﻣﻮرّخ و ﭘﮋوهﺸﮕﺮ‬
‫دﻟﻴﺮ در ﻧﻔﯽ ﺗﻘﻠﻴﺪ از ﻏﺮب ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﻘﺎﻻﺗﯽ در »ﺷﻔﻖ ﺳﺮخ« ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮد‪.‬‬
‫دﻳﮑﺘﺎﺗﻮری رﺿﺎﺧﺎن ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ و وزﻳﺮ ﺟﻨﮓ ﺁﻏﺎز ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻓﺮﺧﯽ ﻳﺰدی ﻣﺪﻳﺮ روزﻧﺎﻣﻪ »ﻃﻮﻓﺎن« در ﺳﻔﺎرت روس‬
‫ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺪﻳﺮ روزﻧﺎﻣﻪ »اﻳﺮان ﺁزاد« ﺗﺒﻌﻴﺪ ﮔﺮدﻳﺪ و ﺻﺒﺎ ﻣﺪﻳﺮ روزﻧﺎﻣﻪ »ﺳﺘﺎرﻩ ﺳﺮخ« ﺑﻪ دﻟﻴﻞ اﻧﺘﻘﺎد از ﻗﺎﺗﻼن ﮐﻠﻨﻞ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺗﻘﯽ ﺧﺎن ﭘﺴﻴﺎن ﺷﻼق ﺧﻮرد‪ .‬اﻣﺎ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ در ﺷﻤﺎرﻩ دهﻢ »ﺷﻔﻖ ﺳﺮخ« ﻣﻘﺎﻟﻪ ای ﺧﻄﺎب ﺑﻪ وزﻳﺮ ﺟﻨﮓ زﻳﺮ‬
‫ﻋﻨﻮان »ﺁﻗﺎی ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ!« ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻌﺮوﻓﻴﺖ دﺷﺘﯽ و روزﻧﺎﻣﻪ »ﺷﻔﻖ ﺳﺮخ« ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺪﻳﻮن هﻤﻴﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ‬
‫ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ و دور از اﻧﺘﻀﺎر در ﻓﻀﺎی ﺧﻔﻘﺎن ﺁن دوران ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﻄﺮ از اﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻣﺎ را ﺑﺎ ﻣﺮد دﻟﻴﺮی ﺁﺷﻨﺎ‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ هﻨﻮز ﺟﻮان ﺑﻮد و از اﺷﺮاف و ﻣﺮدان ﺑﺎﻧﻔﻮذ زﻣﺎن ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻧﻤﯽ رﻓﺖ‪:‬‬

‫‪1‬‬
‫]»ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﻋﺼﺮ ﻃﻼﻳﯽ‪ ،:‬ﺻﻔﺤﻪ ‪[١٦٨‬‬
‫‪2‬‬
‫]ﮐﺘﺎب »ﭘﻨﺠﺎﻩ و ﭘﻨﺞ« اﺛﺮ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ[‬
‫‪3‬‬
‫]ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ در ﮐﺘﺎب »اﻳﺎم ﻣﺤﺒﺲ« رﻧﺠﻬﺎی ﺳﻔﺮ ﺗﺒﻌﻴﺪ را ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮدﻩ و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﻗﺮارداد ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ[‬
‫‪4‬‬
‫]»ﺳﻴﻤﺎی اﺣﻤﺪﺷﺎﻩ ﻗﺎﺟﺎر« اﺛﺮ دﮐﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻮاد ﺷﻴﺦ اﻻﺳﻼﻣﯽ اﺳﺘﺎد داﻧﺸﮑﺪﻩ ﺣﻘﻮق و ﻋﻠﻮم ﺳﻴﺎﺳﯽ داﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﻬﺮان‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪ ٣٣٣‬؛ ﻋﺒﺪاﷲ‬
‫ﻣﺴﺘﻮﻓﯽ در ﮐﺘﺎب »ﺷﺮح زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻣﻦ« ﻣﺸﺮوﺣًﺎ ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮد را ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﻗﺮارداد وﺛﻮق اﻟﺪوﻟﻪ ﺑﻴﺎن ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ[‬
‫‪5‬‬
‫]»ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﻋﺼﺮ ﻃﻼﻳﯽ«‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪[١٧١‬‬

‫‪12‬‬
‫»ﺁﻗﺎی ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ! ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ و ﺑﻪ دﻗﺖ هﻢ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ زﻳﺮا از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﺼﺪی وزارت ﺟﻨﮓ ﺷﺪﻩ اﻳﺪ ﮐﻤﺘﺮ اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﮐﻠﻤﺎت‬
‫ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻣﻊ ﺷﻤﺎ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻃﺒﻊ ﻣﺠﺎﻣﻠﻪ ﮐﺎر اﻳﺮاﻧﯽ ﻏﻴﺮ از ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﻠﻤﺎت ﺗﺤﺴﻴﻦ و ﺟﻤﻠﻪ هﺎی ﺗﻤﺠﻴﺪ و ﺗﻌﺮﻳﻒ‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ رؤﺳﺎ و ﺑﺰرﮔﺎن ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻦ ﺧﺼﻠﺖ ﻣﺬﻣﻮم اﺳﺖ ﮐﻪ زﻣﺎﻣﺪاران‪ ،‬رؤﺳﺎ و‬
‫وزراء و ﺳﻼﻃﻴﻦ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ دﭼﺎر ﺧﺒﻄﻬﺎی ﻣﻬﻠﮏ ﮔﺮدﻳﺪﻩ اﻧﺪ و وﻗﺘﯽ ﻣﺘﻠﻔﺖ ﺧﻄﺎهﺎی ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ از‬
‫داﻣﺎن هﺮ ﭼﺎرﻩ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ«‪ .‬دﺷﺘﯽ ﭘﺲ از اﻳﻦ‪ ،‬اﺷﺎرﻩ ای ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺤﻤﺪﻋﻠﯽ ﺷﺎﻩ ﻗﺎﺟﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺁﻧﮕﺎﻩ دوﺑﺎرﻩ‬
‫ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ ﻣﻘﺘﺪر را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻄﺎی ﺧﻮد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪:‬‬
‫»ﺁﻗﺎی ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ! ﺷﺎﻳﺪ ﺁن روزی ﮐﻪ ﻣﺪﻳﺮ ﺳﺘﺎرﻩ اﻳﺮان را ﺑﻪ اﻣﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﻼق زدﻧﺪ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﻔﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ رﻓﺘﺎر‬
‫در ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻋﻤﻮم ﻣﻠّﺖ ﭼﻘﺪر ﺳﻮء اﺛﺮ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﺁن روزی ﮐﻪ ﻣﺪﻳﺮ اﻳﺮان ﺁزاد ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﺷﻤﺎ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﺴﯽ اﻳﻦ ﻗﺪر در راﻩ‬
‫دوﺳﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﻓﺪاﮐﺎری ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ از اﺻﺪار ]ﺻﺪور[ اﻳﻦ ﺣﮑﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻠﻮب ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺁزادﻳﺨﻮاﻩ ﻳﮏ ﺻﺪﻣﻪ ﻏﻴﻀﯽ‬
‫]ﺧﺸﻤﺎﮔﻴﻨﯽ[ ﻣﯽ زد‪ ،‬ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﻧﻤﺎﻳﺪ«‪.‬‬
‫دﺷﺘﯽ دوﺑﺎرﻩ اﺷﺎرﻩ ای ﺑﻪ ﻓﺮهﻨﮓ راﻳﺞ ﺗﻘﻴﻪ و »ﻃﺒﻊ ﻣﺠﺎﻣﻠﻪ ﮔﺮ« اﻳﺮاﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﺎ اﺳﺘﻘﻼل و اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻗﺎﺑﻞ‬
‫ﺗﻮﺟﻬﯽ اداﻣﻪ ﻣﯽ دهﺪ‪:‬‬
‫»ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﻣﯽ داﻧﻢ ﺑﻴﺎﻧﺎت ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎ اﺳﺖ از دهﺎن هﻴﭽﮑﺲ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ اﻳﺪ ﺑﺎ ﺳﺎﻣﻌﻪ ﺷﻤﺎ اﻟﻔﺘﯽ ﻧﺪارد و ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻮﺟﺐ اﻳﻦ ﺷﻮد‬
‫ﮐﻪ ﻣﻘﺪّرات ﺗﻠﺨﯽ ﻧﻈﻴﺮ ﻣﻘﺪّرات ﻣﺪﻳﺮان ﺳﺘﺎرﻩ اﻳﺮان و اﻳﺮان ﺁزاد ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻦ ﺑﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ اﻳﻨﻬﺎ را ﻣﯽ داﻧﻢ ﻣﻌﺬﻟﮏ‬
‫ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﻢ‪ ...‬در ﻣﻤﻠﮑﺘﯽ ﮐﻪ ﺁزادی را ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺧﻮﻧﻬﺎی ﻣﻘﺪﺳﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردﻩ و ﺣﮑﻮﻣﺖ را از ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﻣﻴﺮزا و‬
‫درﺑﺎرﻳﺎن و وزراء ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن دادﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﻗﻀﺎوت در ﻣﻨﺪرﺟﺎت ﺟﺮاﻳﺪ از وﻇﺎﻳﻒ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﮐﻠّﯽ ﺧﺎرج‬
‫ﻧﻴﺴﺖ؟‬
‫ﺁﻗﺎی ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ! ﻣﻦ ﻳﮏ ﻗﻠﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪارم و ﺁن را هﻢ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ در هﻢ ﺑﺸﮑﻨﺪ و ﺣﺎﻟﺖ روﺣﻴﻪ ام‬
‫ﻧﻴﺰ ﺑﺮای ﺗﺤﺼﻦ در هﻴﭻ ﺟﺎ و ﺗﺸﺒﺚ ﺑﻪ هﻴﭻ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ای ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﻌﺬﻟﮏ ﭼﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﻢ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻬﺎﻳﯽ ﻧﻈﻴﺮ‬
‫اﺳﻼف ﺷﻤﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﺎﻟﯽ از ﺁﻻﻳﺶ را ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻢ‪ ...‬ﺷﻤﺎ ﺑﺮای اﺟﺮای ﻧﻴﺎت ﺧﻮد و ﺑﺮای ﺗﻮﺳﻌﻪ‬
‫ﻗﻮای ﻧﻈﺎﻣﯽ و ﻋﻈﻤﺖ دادن اﻳﺮان ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻗﺎﻧﻮن و اﺻﻮل ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻠّﯽ اﻳﺮان رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ‬
‫ﯽ ﺧﻮد ﻳﮏ‬ ‫دﺳﺖ ﺁزادﻳﺨﻮاهﺎن دادﻩ ﺑﻨﺎی اﺳﺘﺒﺪاد و ﻣﻔﺎﺳﺪ ﻣﻮﺟﻮدﻩ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ را ﻣﺘﺰﻟﺰل ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﺮای ﮐﻠّﻴﻪ ﻣﻈﺎهﺮ اﺟﺘﻤﺎﻋ ِ‬
‫ﻃﺮح ﺗﺎزﻩ و ﺟﺪﻳﺪی ﺑﺮﻳﺰﻳﺪ‪.1«...‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ دﻟﻴﺮی ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ را ﮐﻪ روﺣﻴﻪ ای ﻧﻈﺎﻣﯽ و ﻣﺒﺎرزﻃﻠﺐ داﺷﺖ و از ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت ﻗﺎﻧﻮن ﻃﻠﺒﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﻴﺰار ﺑﻮد و ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﻣﺤﺘﺮم ﻣﯽ ﺷﻤﺮد ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮد وی در زﻣﺎن ﻧﺎﭼﺎری ﻗﺪّارﻩ ﺑﻪ ﮐﻤﺮ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﻣﻘﺎﻟﻪ‬
‫دﺷﺘﯽ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﺷﻬﺎﻣﺖ و رﺷﺎدت وی ﺷﺎدﻣﺎن ﮔﺮدﻳﺪ و در ﻓﮑﺮ ﺟﻠﺐ دوﺳﺘﯽ او ﺑﺮﺁﻣﺪ‪ .‬اﻣﺎ دﺷﺘﯽ ﮐﻪ از‬
‫ﻣﻴﺪان ﻧﺒﺮد ﭘﻴﺮوز ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻩ و ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺑﺎدﻩ اﺷﺘﻬﺎر و ﻣﺤﺒﻮﺑﻴﺖ ﺑﻮد ﺑﻪ درﺧﻮاﺳﺘﻬﺎی ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ وﻗﻌﯽ ﻧﻨﻬﺎد و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻦ در ﺷﻔﻖ ﺳﺮخ دﻟﺨﻮش ﺑﻮد‪.‬‬
‫در هﻤﻴﻦ اﻳﺎم ﺷﻴﺦ ﺧﺰﻋﻞ در ﺧﻮزﺳﺘﺎن ﺑﺎ هﻤﮑﺎری ﺧﻮاﻧﻴﻦ ﺑﺨﺘﻴﺎری دﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﺎر ‪ ٢٥٠‬ﻧﻔﺮ ﻧﻈﺎﻣﯽ زد ﮐﻪ ﺑﺮای ﺁرام‬
‫ﮐﺮدن ﺁن ﻧﻮاﺣﯽ ﮔﺴﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ در اﻳﻦ زﻣﺎن در ﻣﻘﺎﻻت ﻣﺘﻌﺪدی ﺑﻪ ﺳﺮزﻧﺶ ﺧﻮاﻧﻴﻦ ﺑﺨﺘﻴﺎری و ﺷﻴﺦ‬
‫ﺧﺰﻋﻞ ﭘﺮداﺧﺖ و ﻣﻮرد ﻏﻀﺐ ﻗﻮام اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ وﻗﺖ ﺑﻮد ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬دﺳﺘﻮر ﺗﻮﻗﻴﻒ روزﻧﺎﻣﻪ »ﺷﻔﻖ‬
‫ﺳﺮخ« ﺻﺎدر ﺷﺪ‪ .‬دﺷﺘﯽ ﺑﺮای ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر در ﺗﺎرﻳﺦ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎری اﻳﺮان دﺳﺖ ﺑﻪ اﺑﺘﮑﺎری زد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺁن زﻣﺎن در‬
‫اﻳﺮان ﺑﯽ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺑﻮد‪ .‬وی روزﻧﺎﻣﻪ ﺟﺪﻳﺪی ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﺎم ﺁن »ﻋﺼﺮ اﻧﻘﻼب« ﺑﻮد و زﻳﺮ ﺁن ﮐﻠّﻴﺸﻪ ﺑﺰرگ »ﺷﻔﻖ‬
‫ﺳﺮخ« ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد و ﺑﺮای ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﻗﻮام اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺶ زدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺮﻣﻌﻨﯽ و ﮐﻮﭼﮑﯽ هﻢ ﺑﺎﻻی‬
‫روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬ﻋﺼﺮ اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﺟﺎی ﺷﻔﻖ ﺳﺮخ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد«!‬
‫ﻗﻮام اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ ﭘﺲ از اﻧﺘﺸﺎر اوﻟﻴﻦ ﺷﻤﺎرﻩ »ﻋﺼﺮ اﻧﻘﻼب« ﻓﻮرًا دﺳﺘﻮر ﺗﻮﻗﻴﻒ ﺁن را داد‪ .‬دﺷﺘﯽ ﮐﻪ رﺷﺎدت ﺧﻮد را در‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎرهﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬روز ﺑﻌﺪ ﻣﻄﺎﻟﺐ »ﺷﻔﻖ ﺳﺮخ« را در روزﻧﺎﻣﻪ ای دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻧﺎم »ﻋﻬﺪ اﻧﻘﻼب« ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮد‬
‫و روز ﺑﻌﺪ روزﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺎ ﺗﻴﺘﺮ ﺑﺰرگ »ﺷﻔﻖ ﺳﺮخ‪ ،‬ﻋﺼﺮ اﻧﻘﻼب‪ ،‬ﻋﻬﺪ اﻧﻘﻼب« ﮐﻪ هﺮ ﺳﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ دﻳﺪﻩ و ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﯽ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن وﻓﺎدار ﺧﻮد رﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ ﮐﻪ ‪ ٢٥٠‬ﻧﻈﺎﻣﯽ او را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔﻪ در ﺧﻮزﺳﺘﺎن ﮐﺸﺘﺎر ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و از اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا دﻟﺸﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬
‫و ﻏﻴﺮﻣﺴﺘﻘﻴﻢ اﻳﻦ ﮐﺸﺘﺎر را ﺣﻤﻠﻪ ای ﻋﻠﻴﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺖ‪ ،‬از اﻧﺘﻘﺎدات دﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺰﻋﻞ و ﺧﻮاﻧﻴﻦ ﺑﺨﺘﻴﺎری ﺧﺸﻨﻮد ﺷﺪ‬
‫واﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻴﻦ ﺁن دو ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮی اﻳﺠﺎد ﮐﺮد‪ .‬از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ دﺷﺘﯽ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ و درﺑﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ دراﻣﺪ‬
‫و ﻣﻘﺎﻻت ﻣﺆﺛﺮی در دﻓﺎع از ارﺗﺶ ﻣﻠّﯽ و ﻧﻈﻢ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و اﺻﻼﺣﺎت اداری و اﻧﺘﻘﺎد از ﺳﺮﮐﺸﻴﻬﺎی ﺧﺎﻧﻬﺎی ﮐﻮﭼﮏ و‬
‫ﯽ ﺟﻮان‬ ‫ﺑﺰرگ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬در اﻳﻦ دوران در ﺑﺮﺧﯽ از ﻣﻘﺎﻻت »ﺷﻔﻖ ﺳﺮخ« ﻃﻌﻢ و ﺑﻮی ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﻣﺸﺎم ﻣﯽ رﺳﺪ‪ .‬دﺷﺘ ِ‬
‫ﻣﻔﺘﻮن رﻓﺘﺎر ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬در ﻣﻘﺎﻟﻪ ای ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪:‬‬
‫»ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ ﭘﺪر وﻃﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻣﺮداﻧﮕﯽ و ﺷﻬﺎﻣﺖ و ﺷﺠﺎﻋﺖ اﻳﺮاﻧﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ‬
‫اردﺷﻴﺮ ﺑﺎﺑﮑﺎن و ﻧﺎدرﺷﺎﻩ اﻓﺸﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ ﻗﺎﺋﺪ ﺗﻮاﻧﺎی ﻣﻠّﻴﻮن و ﻣﻮﺿﻮع اﺣﺘﺮام و ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻃﺒﻘﺎت رﻧﺠﺒﺮ و ﻣﻮﺟﺪ‬
‫ﻧﻈﺎم ﺟﺪﻳﺪ اﻳﺮان و ذاﺗًﺎ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﻣﺼﻠﺢ اﻳﺮان دوﺳﺖ« اﺳﺖ‪ .‬دﺷﺘﯽ ﺧﻮد در ﮐﺘﺎب »ﭘﻨﺠﺎﻩ و ﭘﻨﺞ« اﻋﺘﺮاف ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ‬

‫‪1‬‬
‫]ﺷﻔﻖ ﺳﺮخ‪ ،‬ﺷﻤﺎرﻩ دهﻢ ‪[١٣٠١‬‬

‫‪13‬‬
‫»ﺷﻤﺸﻴﺮ زرﻧﺸﺎن« رژﻳﻢ رﺿﺎﺧﺎﻧﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪» :‬در ﻣﻴﺎن هﻮاﺧﻮاهﺎن ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﻮر و هﻴﺠﺎن و ﺑﻪ ﺻﺪاﻗﺖ و‬
‫ﺻﺮاﺣﺖ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪.«...‬‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻗﺎﺟﺎرﻳﻪ ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻴﻬﻦ ﭘﺮﺳﺘﺎن ﻣﻠّﯽ و ﻣﺘﺮﻗﯽ ﺑﻮدﻧﺪ از اﻗﺪاﻣﺎت و اﺻﻼﺣﺎت ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﮐﺎﻣﻞ‬
‫ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و زﻣﺰﻣﻪ ﺟﻤﻬﻮری و ﺑﺮاﻧﺪازی ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﻗﺎﺟﺎرﻳﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ زﺑﺎﻧﻬﺎ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫هﻤﺴﺎﻳﻪ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺷﻤﺎﻟﯽ ﺑﺎ اﻧﻘﻼب ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﯽ ﺧﻮد دﮔﺮﮔﻮن ﮔﺸﺘﻪ و ﺑﻪ ﺟﺎی روﺳﻴﻪ ﺗﺰاری‪ ،‬اﺗﺤﺎد ﺟﻤﺎهﻴﺮ ﺷﻮروی و ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎی ﭘﺎدﺷﺎﻩ و ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺟﻤﻬﻮری ﺟﻮان ﺗﺮک ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻼﺷﻬﺎی ﺁزادﻳﺨﻮاهﺎن و ﺟﻤﻬﻮرﻳﺨﻮاهﺎن در اﻳﺮان ﺑﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺳﻴﺎﺳﺘﺒﺎزان روﺑﺮو ﮔﺮدﻳﺪ و روﺣﺎﻧﻴﻮﻧﯽ ﭼﻮن ﻣﺪرّس ﺑﺎ‬
‫اﻧﻘﺮاض ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻗﺎﺟﺎرﻳﻪ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ و ﻋﻠﻴﻪ ﺟﻤﻬﻮرﻳﺨﻮاهﺎن ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت وﺳﻴﻌﯽ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ .‬روﺣﺎﻧﻴﻮن در ﺁن‬
‫زﻣﺎن ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺘﺪﻻل ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺟﻤﻬﻮری ﺑﺎ اﺻﻮل ﺷﻴﻌﻪ و اﺳﻼم ﻣﺨﺎﻟﻒ اﺳﺖ و ﻧﻈﺎم ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ در اﻳﺮان‬
‫ﻋﺎﻣﻞ اﺻﻠﯽ وﺣﺪت ﻣﻠّﯽ و هﻤﺒﺴﺘﮕﯽ اﻗﻮام ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن و ﺑﺎﻋﺚ اﺳﺘﺤﮑﺎم اﻋﺘﻘﺎدات ﻣﺬهﺒﯽ در اﻳﺮان ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫رﺿﺎﺧﺎن از ﻓﮑﺮ ﺟﻤﻬﻮری ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺗﺎ ﺣﺪود زﻳﺎدی ﻣﻔﺘﻮن ﺟﻤﻬﻮری ﺟﻮان ﺗﺮﮐﻴﻪ ﺑﻮد و ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺗﻔﮑﺮات‬
‫ﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﺘﯽ و اﺻﻼﺣﺎت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺁﺗﺎﺗﻮرک ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ در اﺛﺮ ﻓﺸﺎر روﺣﺎﻧﻴﻮن و ﻣﺮاﺟﻊ ﺷﻴﻌﻪ ﭼﻮن ﺁﻗﺎ‬
‫ﺳﻴﺪ اﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ اﺻﻔﻬﺎﻧﯽ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ هﻢ »دﭼﺎر اﻳﻦ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﺟﻤﻬﻮری ﺑﺮ ﭘﺎ ﺷﻮد ﭼﻪ‬
‫‪1‬‬
‫ﮐﺴﯽ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺎرهﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ«‬
‫دﺷﺘﯽ ﻃﺮﻓﺪار ﺟﻤﻬﻮری ﺑﻮد و ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻧﺪﮔﯽ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺟﻤﻬﻮری ﺑﻪ ﮐﺸﻤﮑﺶ ﭘﺮداﺧﺖ و ﺣﺘﺎ ﺳﺮدار‬
‫ﺳﭙﻪ را ﺑﺮای رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮری ﻧﺎﻣﺰد ﮐﺮد‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻴﺂن ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺳﺮﮐﻮب ﺷﻴﺦ ﺧﺰﻋﻞ و ﺳﺮان ﺑﺨﺘﻴﺎری‬
‫ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ وارد ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای ﻣﻠّﯽ وی را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﮐﻞ ﻗﻮا ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﺮد‪ .‬اﺣﻤﺪﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ در اروﭘﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎزﮔﺮدد‪ .‬ﻣﺠﻠﺲ ﺣﮑﻮﻣﺖ را ﻣﻮﻗﺘًﺎ ﺑﻪ رﺿﺎﺧﺎن ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ‬
‫ﺗﻔﻮﻳﺾ ﮐﺮد‪ .‬ﻳﮏ ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﺆﺳﺴﺎن اﻧﻘﺮاض ﻗﺎﺟﺎرﻳﻪ و ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﭘﻬﻠﻮی را اﻋﻼم داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ در ‪ ٩‬ﺁﺑﺎن ‪ (١٩٢٥) ١٣٠٤‬ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻗﺎﺟﺎرﻳﻪ را ﺑﺮاﻧﺪازد و ﺧﻮد ﮐﻪ ﺷﻴﻔﺘﻪ ﺟﻤﻬﻮری ﺑﻮد ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮاهﺶ ﻣﺮاﺟﻊ ﺗﻘﻠﻴﺪ و روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻃﺮاز اول‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﺟﻤﻬﻮری را رهﺎ و در ﺗﺎرﻳﺦ ‪ ٤‬اردﻳﺒﻬﺸﺖ ‪ ٢٥) ١٣٠٥‬ﺁورﻳﻞ‬
‫‪ (١٩٢٦‬ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺎج و ﺗﺨﺖ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻻ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﺪرت رﺳﻴﺪن وی از ﺳﺮﺑﺎزی ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ‪،‬‬ ‫ﺑﯽ ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ رﺳﻴﺪن رﺿﺎﺧﺎن ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ و اﺻﻮ ً‬
‫ﻧﻈﺎﻣﻴﺎن دﻳﮕﺮ را ﺑﺮای ﮐﺴﺐ ﻗﺪرت از ﻃﺮﻳﻖ ﮐﻮدﺗﺎ ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬در ﺧﺮداد ‪ (١٩٢٧) ١٣٠٥‬ﺳﺮهﻨﮓ‬
‫ﻣﺤﻤﻮد ﭘﻮﻻدﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ هﻨﮓ ﭘﻴﺎدﻩ ﭘﻬﻠﻮی ﮐﻪ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺣﻔﺎﻇﺖ از ﮐﺎخ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ را داﺷﺖ‪ ،‬هﻤﺮاﻩ ﺳﺮﮔﺮد اﺣﻤﺪ هﻤﺎﻳﻮن‬
‫و ﺳﺮهﻨﮓ روح اﷲ ﺧﺎن‪ ،‬اﺟﻮدان ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺷﺎﻩ‪ ،‬و ﺳﻠﻴﻤﺎن هﺎﻳِﻢ وﮐﻴﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻪ اﺗﻬﺎم ﺗﻮﻃﺌﻪ ﺑﺮاﻧﺪازی رﺿﺎ ﺷﺎﻩ دﺳﺘﮕﻴﺮ و‬
‫ﭘﺲ از ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﻧﻈﺎﻣﯽ‪ ،‬ﺳﺮهﻨﮓ ﭘﻮﻻدﻳﻦ و ﺳﻠﻴﻤﺎن هﺎﻳِﻢ ﺗﻴﺮﺑﺎران و دﻳﮕﺮ ﻋﺎﻣﻼن ﮐﻮدﺗﺎ ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﻬﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺤﮑﻢ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮهﻨﮓ ﭘﻮﻻدﻳﻦ در ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ اول ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻗﺰاق در ﺁذرﺑﺎﻳﺠﺎن ﺑﻮد و ﺑﻪ ارﺗﺶ ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ و ﺁﻟﻤﺎن ﻳﺎری ﻣﯽ داد‪.‬‬
‫ﻳﮑﯽ از اﻓﺴﺮان زﻳﺮ ﻓﺮﻣﺎن او اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ ﻻهﻮﺗﯽ ﺷﺎﻋﺮ اﻧﻘﻼﺑﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ دوﻟﺖ در هﺠﺮت ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﺳﭙﺲ هﻤﺮاﻩ رﺟﺎل‬
‫ﻃﺮﻓﺪار ﺁﻟﻤﺎن ﺑﻪ هﺠﺮت رﻓﺖ‪ .‬ﺳﺮهﻨﮓ ﭘﻮﻻدﻳﻦ و ﻻهﻮﺗﯽ هﺮ دو از ﺁزادﻳﺨﻮاهﺎن اﻧﻘﻼب ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و در ﻧﺨﺴﺖ‬
‫ﮔﺮاﻳﺸﻬﺎی ﻣﻠّﯽ و ﺿﺪ روﺳﯽ و اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ ﺷﺪﻳﺪی داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﺳﺎل ‪ (١٩٢٧) ١٣٠٦‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ هﻤﺮاﻩ ﻋﺪﻩ ای دﻳﮕﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ دﻋﻮت دوﻟﺖ اﺗﺤﺎد ﺟﻤﺎهﻴﺮ ﺷﻮروی در دهﻤﻴﻦ ﺳﺎل‬
‫اﻧﻘﻼب ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻮروی ﺳﻔﺮ ﮐﺮد‪ .‬ﭘﺲ از ﺁن ﺳﻔﺮی ﺑﻪ اروﭘﺎی ﻏﺮﺑﯽ ﮐﺮدو ﮐﺸﻮرهﺎی اروﭘﺎﻳﯽ را ﺑﺮای ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ‬
‫ﺑﺎر ﺑﺎزدﻳﺪ ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫دﺷﺘﯽ در اﻳﺮان ﺑﻪ ﻓﺮاﮔﻴﺮی زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﭘﺮداﺧﺖ و از ﻃﺮﻳﻖ هﻤﻴﻦ زﺑﺎن ﺑﺎ ﺁﺛﺎر ﺳﻴﺎﺳﯽ و ادﺑﯽ اروﭘﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬وی‬
‫زﺑﺎن ﻋﺮﺑﯽ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺗﮑﻠﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﺁﺛﺎر ﮐﻼﺳﻴﮏ و ﻣﺪرن ﻋﺮﺑﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ داﺷﺖ‪ .‬او ﺑﻪ اﻳﻦ زﺑﺎن ﻣﯽ‬
‫ﻧﻮﺷﺖ و اﺷﻌﺎر ﻓﺎرﺳﯽ را ﺑﻪ زﺑﺎن ﻋﺮﺑﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬در اﻳﻦ زﻣﺎن هﻨﻮز در اﻳﺮان ﻧﺜﺮ دوران ﻗﺎﺟﺎرﻳﻪ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎر‬
‫ﻣﻐﻠﻖ ﺑﻮد رواج داﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ دﺷﺘﯽ ﭼﻪ در ﺗﺮﺟﻤﻪ و ﭼﻪ در ﺗﺄﻟﻴﻒ ﻧﮕﺎرﺷﯽ روان و ﺳﺎدﻩ داﺷﺖ و اﻳﻦ ﺧﻮد ﺳﺒﺐ ﺷﻬﺮت‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ وی ﺷﺪ‪.‬‬
‫در ﺳﺎل ‪ (١٩٢٨) ١٣٠٧‬دﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای ﻣﻠّﯽ از ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺷﻬﺮ ﮐﻪ ﻧﺰدﻳﮏ زادﮔﺎهﺶ ﺑﻮد اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻼ در‬‫وی در ﺑﺎدی اﻣﺮ ﺳﻴﺎﺳﺖ و اﺻﻼﺣﺎت رﺿﺎ ﺷﺎﻩ را ﺗﺄﻳﻴﺪ و ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و از هﻴﭻ ﮐﻮﺷﺸﯽ درﻳﻎ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻣﺜ ً‬
‫ﻗﻀﻴﻪ »ﮐﺸﻒ ﺣﺠﺎب« در »ﺷﻔﻖ ﺳﺮخ« ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ‪ ١٧‬دی ﺷﺎهﮑﺎر اﺻﻼﺣﺎت و ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺼﻴﺪﻩ اﻗﺪاﻣﺎت ﻓﺮاواﻧﯽ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ‪ ...‬ﺑﺮای اﺻﻼح ﺷﺌﻮن ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ ﻣﻠﮏ و ﻣﻠّﺖ اﻳﺮان« ﻻزم اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ دﺷﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ وزﻳﺮ ﺟﻨﮓ و رﺿﺎﺧﺎن ﺑﺎ ﺗﺎج و ﺗﺨﺖ دو اﻧﺴﺎن ﻣﺘﻔﺎوت هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﺎﻧﺴﻮر‬
‫ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﯽ در ﺟﺮاﻳﺪ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬روزﻧﺎﻣﻪ هﺎ ﻣﻤﻠﻮ از ﻣﺪاﺣﯽ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و از هﻤﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﺗﻬﻤﺖ دﺳﺖ اﻧﺪازی‬
‫وی ﺑﻪ اراﺿﯽ و اﻣﻮال ﺷﺎهﺰادﻩ هﺎی ﻗﺎﺟﺎر‪ ،‬دﺷﺘﯽ را ﺳﺮﺧﻮردﻩ و ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ وﻳﮋﻩ ﺁﻧﮑﻪ ﺧﻔﻘﺎن ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﺮای‬
‫وی ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺒﻮد و ﺑﺎ روح ﺳﺮﮐﺶ و اﺳﺘﻘﻼل ﻃﻠﺐ دﺷﺘﯽ ﻣﻐﺎﻳﺮت ﮐﺎﻣﻞ داﺷﺖ‪ .‬دﺷﺘﯽ ﻧﺨﺴﺖ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ »ﺷﻔﻖ ﺳﺮخ«‬
‫را ﺑﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﺗﻮﻳﺴﺮﮐﺎﻧﯽ واﮔﺬار ﻧﻤﻮد و ﺧﻮدش ﻓﻘﻂ ﻋﻨﻮان ﺻﺎﺣﺐ اﻣﺘﻴﺎز را ﻧﮕﺎهﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺳﺒﺐ در اﻣﺎن ﻣﺎﻧﺪن‬
‫»ﺷﻔﻖ ﺳﺮخ« ﻧﺸﺪ و ﺑﻪ دﺳﺘﻮر رﺿﺎﺷﺎﻩ ﺗﻮﻗﻴﻒ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬رﺿﺎ ﺧﺎن ﻗﻠﻢ دﺷﺘﯽ را زﻧﺠﻴﺮ ﮐﺮد اﻣﺎ ﺟﻠﻮی زﺑﺎن او را ﻧﻤﯽ‬

‫‪1‬‬
‫]ﮐﺘﺎب »ﭘﻨﺠﺎﻩ و ﭘﻨﺞ« اﺛﺮ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ[‬

‫‪14‬‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮕﻴﺮد و اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﺪت ﭼﻬﺎردﻩ ﻣﺎﻩ در زﻧﺪان ﻗﺼﺮ و ﻣﺮﻳﺾ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺠﻤﻴﻪ و‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدش ﻣﺤﺒﻮس ﮔﺮدد‪.‬‬
‫دﺷﺘﯽ ﭘﺲ از رهﺎﻳﯽ از زﻧﺪان ﻣﺠﺪدًا در ﺳﺎل ‪ (١٩٣٩) ١٣١٨‬ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای ﻣﻠّﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ‪» .‬ﻳﮑﯽ از‬
‫ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت رﻓﺘﺎر دﺷﺘﯽ ﮐﻪ او را در ﻣﻴﺎن رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ هﻢ ﻋﺼﺮ ﺧﻮد ﻣﺸﺨﺺ ﻧﻤﻮدﻩ و ﻧﻈﺮ هﺮ ﺑﻴﻨﻨﺪﻩ دﻗﻴﻘﯽ را ﺟﻠﺐ‬
‫و ﺧﻴﺮﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ روﻳﻪ او اﺳﺖ ﺑﺎ رﺿﺎ ﺧﺎن‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺳﺮدار ﺳﭙﻪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ و در ﺁﺧﺮ ﺑﺎ ﭘﻬﻠﻮی ﻣﺨﻠﻮع«‪. 1‬‬
‫ﺁﻏﺎز ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ دوم ﭘﻴﺎﻣﺪهﺎی ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﺑﺮای اﻳﺮان در ﺑﺮ داﺷﺖ‪ .‬رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﭘﺲ از ﺷﺮوع ﺟﻨﮓ ﺑﯽ ﻃﺮﻓﯽ ﮐﺎﻣﻞ‬
‫اﻳﺮان را اﻋﻼم ﮐﺮد‪ .‬ارﺗﺶ ﺁﻟﻤﺎن ﻧﺎزی در ‪ ٢٢‬ژوﺋﻦ ‪ ١٩٤١‬ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ روﺳﻴﻪ را ﺁﻏﺎز ﮐﺮدﻩ و ﻗﻮای هﻴﺘﻠﺮی رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺶ از هﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﺷﻮروی ﻣﺴﺪود‬ ‫ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻧﻔﺘﯽ ﻣﺮزهﺎی ﺟﻨﻮﺑﯽ ﺷﻮروی ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬هﻤﻪ راهﻬﺎ ﺑﺮای ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ارﺗ ِ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮای ﻣﺘﻔﻘﻴﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ راﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ارﺗﺶ ﻧﺎزی ﺑﭙﺮدازﻧﺪ و ﺁن اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از راﻩ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس و از‬
‫ﭘﺸﺖ ﺟﺒﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ارﺗﺶ ﻧﺎﺗﻮان ﺷﻮروی ﺁذوﻗﻪ و ﺳﻼح ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ و دوﻟﺖ ﺷﻮروی را در ﻣﻘﺎﺑﻞ ارﺗﺶ ﺁﻟﻤﺎن ﺗﻘﻮﻳﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ اﻳﺮان هﻤﻴﺸﻪ ﻳﮏ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻣﻬﻢ ﺳﻮق اﻟﺠﻴﺸﯽ و ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻓﻮق اﻟﻌﺎدﻩ ای داﺷﺘﻪ و دارد‪ .‬اﻳﺮان »ﭘﻞ ﭘﻴﺮوزی« ﻧﺎم‬
‫ﮔﺮﻓﺖ اﻣﺎ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺳﻬﻤﯽ از اﻳﻦ ﭘﻴﺮوزی ﻧﺒﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﺮان ﻃﺮﻓﺪاری از ﺁﻟﻤﺎن ﺑﺎ ﺷﮑﺴﺖ ﺁﻟﻤﺎﻧﻴﻬﺎ در ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ اول ﭘﺎﻳﺎن ﻧﮕﺮﻓﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺁﻟﻤﺎن دوﺳﺘﯽ در ﺷﻌﺮ و ادﺑﻴﺎت‬
‫ﺳﻴﺎﺳﯽ اﻳﺮان ﺑﺎزﺗﺎب وﺳﻴﻌﯽ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻋﺪﻩ ای از رﺟﺎل ادﺑﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻧﻈﺎﻣﯽ اﻳﺮان ﻋﻠﻨًﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺪاری از دوﻟﺖ‬
‫ﺁﻟﻤﺎن اداﻣﻪ دادﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ هﺮ روی‪ ،‬ﻋﻼﻗﻤﻨﺪی ﺑﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ و ﻓﺮهﻨﮓ ﺁﻟﻤﺎن در اﻳﺮان ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در دورﻩ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺗﻀﻌﻴﻒ ﻧﺸﺪ‪،‬‬
‫ﺑﻠﮑﻪ در ﺁﺛﺎر دوران ﺟﻮاﻧﯽ ﺗﻘﯽ زادﻩ‪ ،‬ﮐﺎﻇﻢ زادﻩ اﻳﺮاﻧﺸﻬﺮ‪ ،‬ﻋﺒﺎس ﺧﻠﻴﻠﯽ‪ ،‬اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ ﻻهﻮﺗﯽ و دﻳﮕﺮان ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ دﻳﺪﻩ ﻣﯽ‬
‫ﺷﻮد‪ .‬ﭘﻴﺶ از ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ دوم و ﺑﺎ ﺑﻪ ﻗﺪرت رﺳﻴﺪن ﻧﺎزﻳﻬﺎ در ﺁﻟﻤﺎن‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﺮﺗﺮی ﻧﮋاد ﺁرﻳﺎﻳﯽ ﺑﻨﻴﺎد و اﺳﺎس ﺳﻴﺎﺳﺖ‬
‫داﺧﻠﯽ ﺁﻟﻤﺎن ﺷﺪ و ﮐﺘﺐ ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ در ﺑﺰرﮔﯽ و ﺑﺮﺗﺮی ﻧﮋاد ﺁرﻳﺎﻳﯽ و ﻓﺮهﻨﮓ دوران ﭘﻴﺶ از اﺳﻼم اﻳﺮان‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﺮﺧﯽ از اﻳﻦ ﺁﺛﺎر ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ هﻢ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫در ارﺗﺶ اﻳﺮان‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸﻪ و اﻧﻀﺒﺎط ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺁﻟﻤﺎن ﺑﺴﻴﺎر رﺳﻮخ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ و زﻣﻴﻨﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺴﺎﻋﺪی ﺑﺮای ﻃﺮﻓﺪاری از‬
‫ﺁﻟﻤﺎن ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ وﻳﮋﻩ در دوران ﺁﻟﻤﺎن هﻴﺘﻠﺮی ﻋﺪﻩ ای از رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ اﻳﺠﺎد ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎی‬
‫ﺳﺮّی و زﻳﺮزﻣﻴﻨﯽ ﺑﺎ زﻳﺮﺑﻨﺎی ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ و ﺑﺮﺗﺮی ﻧﮋاد اﻳﺮاﻧﯽ دﺳﺖ زدﻧﺪ و ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت ﺑﺮای ﺁﻟﻤﺎن هﻴﺘﻠﺮی ﺑﻪ ﺻﻮرت‬
‫ﮔﺴﺘﺮدﻩ ای ﺁﻏﺎز ﺷﺪ‪ .‬ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ از ﺗﻼﺷﻬﺎی ﺳﺮهﻨﮓ ﻣﺤﻤﻮد ﭘﻮﻻدﻳﻦ و ﺳﺎزﻣﺎن زﻳﺮزﻣﻴﻨﯽ او ﺳﺨﻦ رﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺎزﻣﺎن زﻳﺮزﻣﻴﻨﯽ ﺑﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎی ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ در اﻳﺮان ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫»ﻣﺤﺴﻦ ﺟﻬﺎﻧﻨﺴﻮزی ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﻴﻞ داﻧﺸﮑﺪﻩ ﺣﻘﻮق داﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﻬﺮان ﺑﻮد‪ .‬در زﻣﻴﻨﻪ ﺗﺎرﻳﺦ اﻳﺮان و ﺟﻬﺎن و ﻧﻴﺰ در ﻣﺴﺎﺋﻞ‬
‫ﺳﻴﺎﺳﯽ اﻃﻼﻋﺎت وﺳﻴﻌﯽ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﻣﺴﻠﻂ ﺑﻮد‪ .‬در ﺳﺎل ‪ (١٩٣٨) ١٣١٧‬ﮐﺘﺎب ﭘﺮ ﺳﺮ و ﺻﺪای ﻧﺒﺮد ﻣﻦ‬
‫‪ Mein Kampf‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺁدُﻟﻒ هﻴﺘﻠﺮ ﺻﺪر اﻋﻈﻢ ﺁﻟﻤﺎن را ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﺟﻬﺎﻧﺴﻮزی ﺑﺎ اﻓﮑﺎر ﻧﺎﺳﻴﻮﻧﺎﻟﻴﺴﺘﯽ‬
‫ﺷﺪﻳﺪ‪ ،‬رﺿﺎ ﺷﺎﻩ را ﻋﺎﻣﻞ اﻧﮕﻠﻴﺴﻬﺎ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ و اداﻣﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ او را ﺑﻪ زﻳﺎن ﮐﺸﻮر ﻣﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺖ‪ .‬وی ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻈﺮﻳﻪ ای‬
‫از ﺁﻏﺎز ﺗﺤﺼﻴﻞ در داﻧﺸﮑﺪﻩ ﺣﻘﻮق در ﺻﺪد ﺑﺮﺁﻣﺪ ﺑﺎ اﻳﺠﺎد ﻳﮏ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺨﻔﯽ از ﺟﻮاﻧﺎن ﺗﺤﺼﻴﻠﮑﺮدﻩ و ﻧﻈﺎﻣﻴﺎن و‬
‫ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺁن‪ ،‬زﻣﻴﻨﻪ را ﺑﺮای ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻣﺒﺎرزﻩ ﻋﻠﻴﻪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﻓﺮاهﻢ ﺳﺎزد‪.‬‬
‫ﺟﻬﺎﻧﺴﻮزی هﻨﮕﺎم ﺧﺪﻣﺖ وﻇﻴﻔﻪ در داﻧﺸﮑﺪﻩ اﻓﺴﺮی ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن و اﻓﺴﺮان را ﺑﺎ اﻓﮑﺎر و ﻧﻈﺮﻳﺎت ﺧﻮد ﺁﺷﻨﺎ و‬
‫ﺑﺎ ﺟﻠﺐ ﺗﻮاﻓﻖ ﺁﻧﻬﺎ هﺴﺘﻪ ﻣﺮﮐﺰی ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ را ﮐﻪ هﺪف ﺁن ﺑﻴﺪاری ﻣﺮدم و ﻣﺒﺎرزﻩ ﻋﻠﻴﻪ رژﻳﻢ ﺑﻮد ﭘﺎﻳﻪ ﮔﺬاری‬
‫ﮐﺮد‪ .‬وﻟﯽ ﻋﻤﺮ اﻳﻦ ﺳﺎزﻣﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﻮد‪ .‬در ﭘﺎﻳﻴﺰ ‪ ١٣١٨‬ﺧﺒﺮ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ اﻋﻀﺎی ﮔﺮوﻩ و ﮔﺮدهﻤﺎﻳﯽ در ﻣﻨﺎزل ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ‬
‫و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﮔﺰارش ﻳﮑﯽ از اﻓﺮاد ﺑﻪ ﺳﺮﻟﺸﮑﺮ ﻳﺰدان ﭘﻨﺎﻩ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ داﻧﺸﮑﺪﻩ اﻓﺴﺮی‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ ]رﺿﺎ ﺷﺎﻩ[ اﻃﻼع دادﻩ‬
‫ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺳﺮﭘﺎس ﻣﺨﺘﺎری رﻳﻴﺲ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﯽ دﺳﺘﻮر ﺗﻌﻘﻴﺐ و دﺳﺘﮕﻴﺮی ﻣﺘﻬﻤﻴﻦ را ﺻﺎدر ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬از ﻣﻴﺎن ‪ ٨٧‬ﺗﻦ‬
‫ن ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ﻋﻀﻮﻳﺖ در ﮔﺮوﻩ ﺟﻬﺎﻧﺴﻮزی ‪ ٣٨‬ﺗﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ دادﮔﺎﻩ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ و اﺣﮑﺎﻣﯽ ﺷﺎﻣﻞ اﻋﺪام‪ ،‬زﻧﺪان‬ ‫ﺑﺎزداﺷﺖ ﺷﺪﮔﺎ ِ‬
‫و ﻣﻨﻊ ﭘﻴﮕﺮد درﺑﺎرﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺻﺎدر ﮔﺮدﻳﺪ‪ ...‬روز ‪ ٢٢‬اﺳﻔﻨﺪ ‪ (١٩٤٠) ١٣١٨‬ﺟﻬﺎﻧﺴﻮزی ‪ ٢٤‬ﺳﺎﻟﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺟﻮﺧﻪ اﻋﺪام‬
‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎد »زﻧﺪﻩ ﺑﺎد اﻳﺮان« ﺗﻴﺮﺑﺎران ﺷﺪ«‪.2‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ ﻣﺘﻔﻘﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺣﻀﻮر ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﺎن و ﺟﺎﺳﻮﺳﺎن ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ و اﻳﺘﺎﻟﻴﺎﻳﯽ در اﻳﺮان ﺑﺪون اﺧﻄﺎر ﻗﺒﻠﯽ و ﻳﺎ ﺣﺘﺎ ﻳﮏ‬
‫اوﻟﺘﻴﻤﺎﺗﻮم ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺘﻪ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬از هﻤﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ و ﺣﻴﺮت اﻧﮕﻴﺰﺗﺮ اﻳﻨﮑﻪ دوﻟﺖ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﻣﺪاﻓﻊ ﮐﻮدﺗﺎی ﺳﻮم‬
‫اﺳﻔﻨﺪ ﺑﺮﺧﻼف ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ »ﭘﺎی ﺳﭙﺎهﻴﺎن ﺑﻠﺸﻮﻳﮏ را ﺑﻪ ﺧﺎک اﻳﺮان ﮔﺸﻮدﻩ و ﺳﻴﺎﺳﺖ دﻳﺮﻳﻦ ﺧﻮد را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ«‬
‫ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻌﻤﺎﻳﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮرﺧﻴﻦ در ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﺮای ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺪان ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺗﺤﻘﻴﻖ و ﺗﻔﺤﺺ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫اﺳﺘﻌﻔﺎی رﺿﺎ ﺷﺎﻩ و ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻮﺿﻊ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬

‫در ﺗﺎرﻳﺦ ﺳﻮم ﺷﻬﺮﻳﻮر ‪ ١٣٢٠‬ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ‪ ٢٥‬اوت ‪ ١٩٤١‬ﻣﻴﻼدی از ﺷﻤﺎل ﻧﻴﺮوهﺎی زرهﯽ ارﺗﺶ ﺳﺮخ ﺑﻪ ﺁذرﺑﺎﻳﺠﺎن و‬
‫ﺧﺮاﺳﺎن و ﭘﻨﺞ ﻟﺸﮑﺮ اﻧﮕﻠﻴﺲ از راﻩ زﻣﻴﻦ و درﻳﺎ و هﻮا از ﺟﻨﻮب و ﻏﺮب ﺑﻪ اﻳﺮان ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ارﺗﺶ ﻧﻮﺑﻨﻴﺎد اﻳﺮان ﺑﻪ‬

‫‪1‬‬
‫]»ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﻋﺼﺮ ﻃﻼﻳﯽ«‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪[١٨٥‬‬
‫‪2‬‬
‫]»ﺗﺎرﻳﺦ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ اﻳﺮان )از ﮐﻮدﺗﺎ ﺗﺎ اﻧﻘﻼب(« ﺗﺄﻟﻴﻒ ﺳﺮهﻨﮓ ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ ﻧﺠﺎﺗﯽ‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪ ٤٦‬ﺗﺎ ‪ .٤٨‬دﻳﮕﺮ ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﻦ ﮔﺮوﻩ‬
‫ﺟﻬﺎﻧﺴﻮزی ﭘﺲ از ﺗﺒﻌﻴﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ در ﻣﻬﺮﻣﺎﻩ ‪ ١٣٢٠‬ﮐﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای ﻣﻠّﯽ ﻻﻳﺤﻪ ﻋﻔﻮ و ﺁزادی ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﻦ ﺳﻴﺎﺳﯽ را ﺗﺼﻮﻳﺐ ﮐﺮد هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ‬
‫دﻳﮕﺮ ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﻦ »ﮔﺮوﻩ ‪ ٥٣‬ﻧﻔﺮ« از زﻧﺪان ﺁزاد ﺷﺪﻧﺪ[‬

‫‪15‬‬
‫دﻓﺎع ﭘﺮداﺧﺖ وﻟﯽ ﺑﻪ زودی ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺷﮑﺴﺖ ﺣﻘﻴﺮاﻧﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻓﺴﺮان ﻣﻴﻬﻦ دوﺳﺖ ﭘﺲ از ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎهﯽ ﺑﻪ‬
‫اﺣﺰاب ﻣﻴﻬﻨﯽ ﭼﭗ و راﺳﺖ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻧﺪ‪ 1‬و ﺑﻌﺪهﺎ ﺳﺒﺐ دﮔﺮﮔﻮﻧﻴﻬﺎی ﻓﺮاواﻧﯽ در ﺻﺤﻨﻪ ﺳﻴﺎﺳﯽ اﻳﺮان ﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫در ‪ ٨‬ﺷﻬﺮﻳﻮر در ﭘﺎدﮔﺎن هﻮاﻳﯽ ﻗﻠﻌﻪ ﻣﺮﻏﯽ ﻳﮏ ﮐﻮدﺗﺎی ﻧﺎﻓﺮﺟﺎم ﻋﻠﻴﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﺎن ﻧﻴﺮوی هﻮاﻳﯽ ﺑﻪ وﻗﻮع ﭘﻴﻮﺳﺖ و‬
‫هﻮاﭘﻴﻤﺎهﺎی اﺗﺤﺎد ﺟﻤﺎهﻴﺮ ﺷﻮروی در ﺗﻬﺮان و ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﻬﺎ اﻋﻼﻣﻴﻪ ﺗﻮزﻳﻊ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ اﻋﻼﻣﻴﻪ هﺎ ﮐﻪ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ‬
‫ﮐﺎرﮔﺮان و دهﻘﺎﻧﺎن ﺑﻮد‪ ،‬وﻋﺪﻩ هﺎﻳﯽ ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻬﺘﺮ دادﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬در هﻤﺎن روز ﺑﺪون اﻃﻼع رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺷﻮرای ﻋﺎﻟﯽ‬
‫ﻧﻈﺎم ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ اﻧﺤﻼل ارﺗﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﭘﺎدﮔﺎﻧﻬﺎی ﺗﻬﺮان و ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﺧﺎﻟﯽ از ﺳﺮﺑﺎز ﺷﺪ و ﺳﺮﺑﺎزان و درﺟﻪ‬
‫داران در ﻣﺴﻴﺮ ﺟﺎدﻩ هﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻪ راﻩ اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﻮی ﺧﺎﻧﻪ هﺎی ﺧﻮد روان ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻘﺪار زﻳﺎدی از اﺛﺎﺛﻴﻪ‬
‫ﭘﺎدﮔﺎﻧﻬﺎی ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻏﺎرت رﻓﺖ‪ .‬رﺿﺎ ﺷﺎﻩ اﻓﺴﺮان اﻣﻀﺎء ﮐﻨﻨﺪة ﻃﺮح اﻧﺤﻼل ارﺗﺶ را ﺑﻪ ﮐﺎخ ﺳﻌﺪﺁﺑﺎد‬
‫اﺣﻀﺎر ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺧﻴﺎﻧﺖ داد و ﺳﺮﻟﺸﮑﺮ اﺣﻤﺪ ﻧﺨﺠﻮان ﮐﻔﻴﻞ وزارت ﺟﻨﮓ و ﺳﺮﺗﻴﭗ ﻋﻠﯽ رﻳﺎﺿﯽ رﻳﻴﺲ‬
‫ادارﻩ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ارﺗﺶ و ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ رﮐﻦ دوم ﺳﺘﺎد ارﺗﺶ را ﻣﺴﺒﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﻃﺮﺣﯽ ﺗﺸﺨﻴﺺ داد و در ﻧﺘﻴﺠﻪ هﺮ دو ﻧﻔﺮ را ﺑﻪ‬
‫ﺷﺪت ﻣﺠﺮوح و ﻣﻀﺮوب ﻧﻤﻮد و درﺟﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﮐﻨﺪ و رواﻧﻪ زﻧﺪان ﮐﺮد‪ .‬ﺧﻴﺎﻧﺖ »ﺷﻮرای ﻋﺎﻟﯽ ﻧﻈﺎم« اﻟﮕﻮی ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ‬
‫ﺑﺮای »ﺷﻮرای ﻋﺎﻟﯽ ارﺗﺶ« در ‪ ٢٢‬ﺑﻬﻤﻦ ‪ ١٣٥٧‬ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻧﮕﻠﻴﺴﻴﻬﺎ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت ﺧﺼﻤﺎﻧﻪ داﻣﻨﻪ داری را ﻋﻠﻴﻪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺷﺮوع ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و هﻴﭻ ﻣﻴﻠﯽ ﺑﻪ اداﻣﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ و‬
‫ﻻ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﭘﻬﻠﻮی ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬در ‪ ٩‬ﺷﻬﺮﻳﻮر رادﻳﻮهﺎی ﻟﻨﺪن و دهﻠﯽ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت ﺷﺪﻳﺪ ﺧﻮد را ﻣﺘﻮﺟﻪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﮐﺮدﻧﺪ و از‬ ‫اﺻﻮ ً‬
‫اﻋﻤﺎل وی در دوران ﭘﺎدﺷﺎهﯽ او اﻧﺘﻘﺎد ﮐﺮدﻩ و ﺑﻪ او ﻧﺴﺒﺖ دﻳﮑﺘﺎﺗﻮری و ﺟﻤﻊ ﺁوری ﻣﺎل و ﺛﺮوت دادﻧﺪ‪ .‬ارﺗﺶ ﻣﺘﻔﻘﻴﻦ‬
‫ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬رﺿﺎ ﺷﺎﻩ در روز ‪ ٢٥‬ﺷﻬﺮﻳﻮر ‪ ١٧) ١٣٢٠‬ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ‪ (١٩٤١‬در اﺛﺮ ﻓﺸﺎر اﻧﮕﻠﻴﺴﻴﻬﺎ ﻣﺠﺒﻮر‬
‫ﺑﻪ اﺳﺘﻌﻔﺎء ﺷﺪ‪ .‬رﺿﺎ ﺷﺎﻩ در ﺁﺧﺮﻳﻦ دﻗﺎﻳﻖ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﻓﺮوﻏﯽ )ذﮐﺎء اﻟﻤﻠﮏ( را ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﻐﻀﻮب ﺑﻮد و دور از‬
‫ﮐﺎرهﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮد اﺣﻀﺎر و ﻣﻘﺎم رﻳﺎﺳﺖ دوﻟﺖ را ﺑﻪ او ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد‪ .‬در اﻳﻦ زﻣﺎن رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ‬
‫ﺑﻮد و ﭘﻴﺮاﻣﻮن وی ﻣﺮدﻣﺎن ﺻﺪﻳﻖ و ﻓﻬﻴﻢ و دوراﻧﺪﻳﺶ ﮐﻤﺘﺮ دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬در هﻤﺎن روز ﺟﻠﺴﻪ ﻓﻮق اﻟﻌﺎدﻩ ﻣﺠﻠﺲ‬
‫ﺷﻮرای ﻣﻠّﯽ ﺑﺮای ﻃﺮح اﺳﺘﻌﻔﺎی رﺿﺎ ﺷﺎﻩ و اﻋﻼن ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪ‪ .‬هﻨﻮز ﻓﻀﺎی اﻧﻀﺒﺎط ﻧﻈﺎﻣﯽ‬
‫رﺿﺎ ﺷﺎهﯽ در ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮان وﺟﻮد داﺷﺖ‪ .‬ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻣﺠﻠﺲ ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻨﺘﺨﺒﻴﻦ ﺧﻮ ِد رژﻳﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از ﻏﺮّش ﺗﻮﻓﺎن ﺗﺤﻮﻻت‬
‫و ﺗﻐﻴﻴﺮات ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﻠّﯽ ﻣﺒﻬﻮت و ﺣﻴﺮان ﺑﻮدﻧﺪ و هﻨﻮز از ﺳﺎﻳﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﻴﺰ ﺁﻧﮑﻪ‬
‫ﺳﻴﺪ ﻳﻌﻘﻮب اﻧﻮار و ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‪ ،‬ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻣﺠﻠﺲ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ از ﺳﻴﺎﺳﺘﻬﺎی رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺸﺖ‬
‫ﺗﺮﻳﺒﻮن ﻣﺠﻠﺲ رﻓﺘﻪ و ﺑﺎ ﺻﺮاﺣﺖ دوﻟﺖ را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎی ﺧﻄﻴﺮ ﺧﻮد ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﺑﺮای ﺑﺎزرﺳﯽ ﺟﻮاهﺮات‬
‫ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﺗﮑﺎﻟﻴﻔﯽ ﺑﺮای دوﻟﺖ ﻓﺮوﻏﯽ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫در ‪ ٢٦‬ﺷﻬﺮﻳﻮر ‪ ١٣٢٠‬ﻓﺮﻣﺎن ﻋﻔﻮ ﻋﻤﻮﻣﯽ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻏﻴﺮ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺻﺎدر ﺷﺪ‪ .‬در ﺗﻬﺮان ﺷﺎﻳﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ‬
‫ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺗﺮک اﻳﺮان ﻃﻼهﺎ و ﺟﻮاهﺮات ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر ﺑﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ اول ﻣﻬﺮ ‪ ١٣٢٠‬ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای ﻣﻠّﯽ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺟﻠﺴﻪ داد ﺗﺎ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﻓﺮوﻏﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮐﺎر و هﻴﺌﺖ دوﻟﺖ ﺧﻮد‬
‫را ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺟﻠﺴﻪ دﺷﺘﯽ اﺟﺎزﻩ ﺳﺨﻦ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﺣﺮارت ﺧﺎﺻﯽ دوﻟﺖ ﻓﺮوﻏﯽ را ﺑﻪ ﺑﺎد اﻧﺘﻘﺎد ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬وی‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﻓﺮوﻏﯽ را ﻣﺮدی ﻣﺤﺘﺮم وﻟﯽ ﺑﺎ »ﻣﺰاج ﻋﻠﻴﻞ« ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﺘﺎ ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﺧﻮد را ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﺁﻧﮕﺎﻩ »ﭘﺮوﮔﺮام دوﻟﺖ« را ﻣﺸﺘﯽ ﺣﺮﻓﻬﺎی دهﺎن ﭘﺮ ﮐﻦ ﻧﺎﻣﻴﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»از ﻗﺮاری ﮐﻪ دﻳﺮوز ﺷﻨﻴﺪم ﮔﻮﻳﺎ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺷﺎﻩ ﻣﺴﺘﻌﻔﯽ ﻣﯽ رود و ﮔﺬرﻧﺎﻣﻪ اﻳﺸﺎن هﻢ اﻣﻀﺎء ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬روز اوﻟﯽ‬
‫ﮐﻪ اﺳﺘﻌﻔﺎء ﻧﺎﻣﻪ اﻳﺸﺎن را ﺁﻗﺎی ﻓﺮوﻏﯽ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺁوردﻧﺪ هﻢ در ﺟﻠﺴﻪ ﺧﺼﻮﺻﯽ و هﻢ در ﺟﻠﺴﻪ ﻋﻠﻨﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺗﺬﮐﺮ‬
‫دادم و ﺁن روز هﻢ ﮐﻪ ﻳﮏ ﻋﺪﻩ از ﺁﻗﺎﻳﺎن ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﺧﺪﻣﺖ ﺁﻗﺎی رﻳﻴﺲ ﺷﺮﻓﻴﺎب ﺷﺪﻧﺪ اﻳﺸﺎن را ﻣﺄﻣﻮر ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻨﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﺼﻔﻴﻪ ﻣﺤﺎﺳﺒﺎت ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺬاﮐﺮاﺗﯽ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁورد‪ .‬ﺑﻌﺪ ﻗﺮار ﺷﺪ ﻳﮏ ﮐﻤﻴﺴﻴﻮﻧﯽ از ﻣﺠﻠﺲ‬
‫ﻣﻌﻴﻦ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻨﺪﻩ ﻓﻘﻂ اﻳﻦ ﺳﺌﻮال را از دوﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ اﻳﻦ ﮐﻤﻴﺴﻴﻮﻧﯽ ﮐﻪ از ﻣﺠﻠﺲ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﻳﮏ ﻋﺪﻩ از‬
‫اﻋﻀﺎء دوﻟﺖ هﻢ هﻤﺮاﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد اﮔﺮ دﻩ روز ﺑﻌﺪ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﻳﮏ ﻣﺒﻠﻐﯽ از اﻳﻦ ﺟﻮاهﺮات ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺁﻳﺎ‬
‫دوﻟﺖ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ اﻳﻦ ﮐﺎر را ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮﻓﺖ و ﺁﻳﺎ دوﻟﺖ و ﺁﻗﺎی ﻓﺮوﻏﯽ و ﺳﺎﻳﺮ ﺁﻗﺎﻳﺎن وزراء و ﺁﻗﺎی وزﻳﺮ‬
‫داراﺋﻴﺸﺎن ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﺟﻮاب اﻳﻦ ﺟﻮاهﺮات ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ را ﺑﺪهﻨﺪ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ؟‪...‬‬
‫ﻳﮏ ﻣﻄﻠﺐ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻬﻤﺘﺮی هﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻩ ﺗﻤﺎم اﻣﻮال ﻣﻨﻘﻮل و ﻏﻴﺮﻣﻨﻘﻮﻟﺶ را هﺒﻪ ]ﺑﺨﺸﺶ[ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ وﻟﯽ در ﻣﺠﻠﺲ ﻓﻘﻂ‬
‫دوﻟﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ اﻣﻮال ﻏﻴﺮﻣﻨﻘﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻓﻘﻂ اﻣﺮوز ﺁﻗﺎی رﻳﻴﺲ ﻣﺠﻠﺲ ﻳﮏ ﺻﻮرﺗﯽ را در ﻣﺠﻠﺲ ﻗﺮاﺋﺖ‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺑﻪ اﻗﻼم ﺟﺰء ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪم ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ اﻣﻮر ﺧﻴﺮﻳﻪ و ﻟﻮﻟﻪ ﮐﺸﯽ و اﻳﻨﻬﺎ ﺗﺨﺼﻴﺺ دادﻩ اﻧﺪ‪ .‬از ﻗﺮاری‬
‫ﮐﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺷﻨﻴﺪﻩ ام و ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم هﻢ ﺷﺎﻳﻊ اﺳﺖ ﮐﻪ هﻔﺘﺎد ﻣﻴﻠﻴﻮن‪ ،‬هﺸﺘﺎد ﻣﻴﻠﻴﻮن ﻣﻮﺟﻮدی دارﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ در ﺣﺪود ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر‬
‫ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺗﻮﻣﺎن ﺑﻪ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﺷﺎﻩ ﻓﻌﻠﯽ واﮔﺬار ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ﻳﺎ از ﺷﺼﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮن‪ ،‬ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﻣﻴﻠﻴﻮن واﮔﺬار ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪ ،‬دﻩ‬
‫دوازدﻩ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﻴﺮﻳﻪ و ﻟﻮﻟﻪ ﮐﺸﯽ و ﻏﻴﺮﻩ؛ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﺪارد‪...‬‬
‫ﺗﺬﮐﺮ دﻳﮕﺮی ﮐﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪهﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮان ﭼﻨﺪ روز اﺳﺖ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎت و‬
‫ﻣﻮﻧﻴﺴﻴﻮن و ذﺧﺎﻳﺮ ﻗﺸﻮﻧﯽ ﻣﺎ را دارﻧﺪ ﻣﯽ دهﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺎرﺟﻪ‪ .‬ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ اﮔﺮ راﺳﺖ اﺳﺖ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﭼﻪ ﻣﻘﺮراﺗﯽ اﺳﺖ‬
‫و ﻣﻄﺎﺑﻖ ﭼﻪ اﺻﻠﯽ ﻣﻬﻤﺎت ﻣﺎ را ﺗﺴﻠﻴﻢ دﻳﮕﺮان ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل در ﺧﻮراﮐﻤﺎن در زﻧﺪﮔﻴﻤﺎن در هﻤﻪ ﭼﻴﺰﻣﺎن‬
‫اﻣﺴﺎک ﮐﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﻣﻤﻠﮑﺖ در ﻣﻀﻴﻘﻪ اﺳﻌﺎری ]ارزی[ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺷﺌﻮن ﺧﻮدش ﻳﮏ ﻗﺸﻮن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﮏ‬

‫‪1‬‬
‫]ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮات ﺣﺴﻦ ﻧﻈﺮی زﻳﺮ ﻋﻨﻮان »ﮔﻤﺎﮔﺸﺘﮕﯽ هﺎی ﺑﺪﻓﺮﺟﺎم« ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺶ ﺑﻬﺮام ﭼﻮﺑﻴﻨﻪ[‬

‫‪16‬‬
‫ذﺧﺎﻳﺮی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ اﻳﻨﻬﺎ ]ﻣﺘﻔﻘﻴﻦ[ ﻳﮏ ﻣﺮدﻣﺎن ﻓﻘﻴﺮی هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻏﺮاﻣﺖ ﺟﻨﮓ ﺑﺪهﻴﻢ‪ ،‬هﻴﭽﮑﺪدام اﻳﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮاهﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ دوﻟﺖ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﭼﻪ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻳﺎ در ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻗﺪاﻣﻬﺎﻳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ دﻳﮕﺮان ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و اﺳﻠﺤﻪ‬
‫هﺎی‪ ...‬ﻣﺎ را ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﻮن دﻟﻬﺎ ﺗﻬﻴﻪ ﺷﺪﻩ ﺗﻤﺎﻣًﺎ و ﺑﻼﻋﻮض ﺑﺒﺮﻧﺪ‪...‬‬
‫ﻳﮏ ﺧﺒﺮی هﻢ دﻳﺮوز از ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از اﻓﺴﺮهﺎی ﺟﺰء ﮔﻴﻼن‪ 1‬ﺑﻪ ﻣﺎ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ اﻓﺴﺮان را ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ روز‬
‫اﺳﺖ ﺣﺒﺲ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ و ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﻌﻀﻴﻬﺎ را ﺑﺮدﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ دوﻟﺖ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﭼﻪ اﻗﺪاﻣﺎﺗﯽ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬روز اوﻟﯽ ﮐﻪ ﺁﺛﺎر‬
‫ﻧﻮﻳﺪ ﺁزادی در اﻳﻦ ﮐﺸﻮر ﭘﻴﺪا ﺷﺪ ﻳﮏ ﻋﺪﻩ زﻳﺎدی از ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻣﺠﻠﺲ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﺠﻠﺲ ﻋﻠﻨﯽ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﻮد و در ﺿﻤﻦ‬
‫ﺗﺼﻤﻴﻤﺎﺗﯽ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ ...‬از ﺟﻤﻠﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺁزاد ﮐﺮدن ﻣﺤﺒﻮﺳﻴﻦ ﺳﻴﺎﺳﯽ اﺳﺖ‪] ...‬ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز ﺗﻤﺎﻣﯽ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺳﻴﺎﺳﯽ از‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﮔﺮوﻩ ‪ ٥٣‬ﻧﻔﺮ ﺁزاد ﺷﺪﻧﺪ[ دو روز ﻗﺒﻞ ﻳﮑﯽ از رﻓﻘﺎ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ هﻨﻮز ﺁﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق ﮐﻪ ﻗﻄﻌﻴًﺎ اﺧﻴﺮًا ﺁزاد‬
‫ﺷﺪﻩ اﻧﺪ هﻨﻮز ﺗﻮی دﻩ ﺧﻮد ﺗﻮﻗﻴﻒ اﺳﺖ‪...‬‬
‫ﺁزادی ﻣﻘﺪﺳﺘﺮﻳﻦ و ﺷﺮﻳﻔﺘﺮﻳﻦ ﺣﻘﻮق اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﯽ از ﺣﻖ ﻣﺎﻟﮑﻴﺖ ﻣﺤﺘﺮﻣﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ اﻳﻨﮑﻪ اﺷﺨﺎص را ﻣﯽ‬
‫ﺑﺮدﻧﺪ ﺗﻮ زﻧﺪان و ﻣﻠﮑﺸﺎن را ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻳﮏ ﮐﻠﮑﺴﻴﻮن از ﻣﺤﺒﻮﺳﻴﻦ ﻣﺨﺘﻠﻒ داﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﺤﺒﻮس ﺑﻮد ﮐﻪ اﺑﺪًا ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ‬
‫ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد و ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻣﺮدﻧﺪ در ﺣﺒﺲ‪ .‬اﻻن ﻳﺎدم ﺁﻣﺪ ﻳﮏ ﻗﺴﻤﺖ از ﻣﺤﺒﻮﺳﻴﻦ ﻋﺪﻩ ای از ﺑﺨﺘﻴﺎرﻳﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺒﺴﺸﺎن ﺗﻤﺎم‬
‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪...‬‬
‫ﻳﮑﯽ هﻢ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺁزادی ﻓﮑﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺁزادی ﻧﻄﻖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﻳﻘﻴﻦ دارم در زﻣﺎن دوﻟﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ در زﻣﺎن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻣﺴﺘﻌﻔﯽ‬
‫ﺳﺎﺑﻖ‪ ،‬اﮔﺮ از ﺁزادی ﻓﮑﺮ و ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﺪت ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﻧﻤﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﺎر ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﯽ رﺳﻴﺪ )ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻣﺠﻠﺲ‪ :‬ﺻﺤﻴﺢ‬
‫ﻼ ﺁزادی ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت‪ ،‬اﻻن هﻨﻮز ادارﻩ ﺳﺎﻧﺴﻮر ﻣﻨﺤﻞ ﻧﺸﺪﻩ و ﺑﻌﻀﯽ اوﻗﺎت ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﭼﺮا ﺁﻗﺎ روزﻧﺎﻣﻪ را‬ ‫اﺳﺖ( ‪ ...‬ﻣﺜ ً‬
‫ﻧﻤﯽ ﻓﺮﺳﺘﻴﺪ ﺳﺎﻧﺴﻮر ﮐﻨﻴﻢ؟‪...‬‬
‫]ﻣﻮﺿﻮع دﻳﮕﺮ[ اﺳﺘﻘﻼل ﻗﻀﺎت اﺳﺖ ﮐﻪ وزرای ﻋﺪﻟﻴﻪ در ﻗﺎﺿﯽ اﻋﻤﺎل ﻧﻔﻮذ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎﻳﺪ اﻻن ﻳﮏ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﻗﺎﺿﯽ را ﻧﻪ ﻣﺠﻠﺲ‪ ،‬ﻧﻪ ﺷﺎﻩ‪ ،‬ﻧﻪ وزﻳﺮ هﻴﭽﮑﺲ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﺪهﺪ‪ .‬از ﻧﺘﻴﺠﻪ هﻤﻴﻦ ﺗﺴﻠﻄﯽ ﮐﻪ وزارت‬
‫ﻋﺪﻟﻴﻪ ﺑﺮ ﻗﻀﺎت داﺷﺖ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ هﻢ ﺑﺮ اﻣﻼک ﻣﺮدم‪ ،‬هﻢ ﺑﺮ ﺣﻘﻮق ﻣﺮدم‪ ،‬هﻢ ﺑﺮ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺮدم ﻣﺴﻠﻂ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ‬
‫‪2‬‬
‫ﻣﺼﻮﻧﻴﺖ ﻗﻀﺎت ﻣﺤﺘﺮم ﺑﺎﺷﺪ‪«...‬‬
‫ﻧﻄﻖ دﺷﺘﯽ در ﻣﻴﺎن ﻓﺮﻳﺎد »ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ!« و »اﺣﺴﻨﺖ!« ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻣﺠﻠﺲ ﭘﺎﻳﺎن ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ هﻴﭻ ﻳﮏ ار ﺗﺬﮐﺮات و‬
‫ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدات دﺷﺘﯽ ﺟﺎﻣﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﭙﻮﺷﻴﺪ و هﺸﺪارهﺎی وی ﻧﺎﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫دﺷﺘﯽ در ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻴﺴﺖ و دوم ﻣﺠﻠﺲ دورﻩ ﺳﻴﺰدهﻢ ﻣﻮرخ ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ ‪ ١٦‬ﺑﻬﻤﻦ ‪ ١٣٢٠‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻻﻳﺤﻪ اﻣﻮال واﮔﺬاری‬
‫ﻣﻄﺮح ﺑﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪم ﮐﻪ اﮔﺮ ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﺳﺎل دﻳﮕﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺳﺎﺑﻖ ]رﺿﺎ ﺷﺎﻩ[ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد دﻳﮕﺮ ﻣﺎﻟﮑﯽ در ﮐﺸﻮر ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽ‬
‫ﻣﺎﻧﺪ‪ ...‬ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﺁﻗﺎ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ اﻋﻤﺎل ﺳﻴﺎﻩ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﻃﻞ و ﻟﻐﻮ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺮوز ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﮐﻪ ﻳﮏ ﻃﺮف‬
‫ﮐﺸﻮر ﻣﺎ اﻧﻘﻼب ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ ﻗﺴﻤﺘﯽ از دﻧﻴﺎ را ادارﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ اﺳﺎﺳًﺎ ﭼﺮا در اﻳﻦ ﻣﻤﻠﮑﺖ هﺮ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺤﺾ اﻳﻨﮑﻪ ﻗﺪرﺗﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﺮد ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﻌﺪی ﻧﻤﻮد‪ ...‬وزراء در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺗﺎم دارﻧﺪ ﭘﺲ ﺑﻪ ﭼﻪ دﻟﻴﻞ ﺑﻄﻮر‬
‫ﻣﺴﺘﻘﻞ ﮐﺎرهﺎی ﺧﻮد را اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽ دهﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ درﺳﺖ ﺷﻮد و ﻣﻠّﺖ اﻳﺮان روی ﺁزادی را ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت هﻤﺎﻳﻮﻧﯽ ]ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ[ در اﻣﻮر وزارﺗﺨﺎﻧﻪ هﺎ ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﻧﮑﻨﻨﺪ‪.«...‬‬
‫رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺗﺮک اﻳﺮان ﺷﺪ‪ .‬در دورﻩ وی ﻃﺒﻘﻪ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺟﺪﻳﺪی ﺑﺎ ﮔﺮاﻳﺸﻬﺎی ﻣﺘﻐﺎﻳﺮی ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪ و ﮐﺎرهﺎی‬
‫اﺻﻼﺣﯽ وﺳﻴﻌﯽ اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ هﻤﻪ ﺑﺤﺜﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ هﻨﻮز ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺷﻴﻮﻩ اﻧﺠﺎم ﺁﻧﻬﺎ وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﻟﻴﮑﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮات ﻋﻤﻴﻘﯽ را‬
‫در ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮان ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁورد ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺎن ذﮐﺮ اﺳﺖ‪ :‬ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻗﺪرت دوﻟﺖ‪ ،‬ﺁرام ﮐﺮدن ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺳﺮﮐﺶ‪ ،‬ﻣﺤﺪود ﮐﺮدن ﻗﺪرت‬
‫روﺣﺎﻧﻴﻮن‪ ،‬ﮐﺸﻒ ﺣﺠﺎب‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻟﺒﺎس ﻣﺮدان‪ ،‬ﻟﻐﻮ اﻟﻘﺎب اﺷﺮاﻓﯽ‪ ،‬اﺟﺒﺎری ﮐﺮدن داﺷﺘﻦ ﻧﺎم ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ و ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ‪،‬‬
‫اﺟﺮای ﻧﻈﺎم ﺳﺮﺑﺎزﮔﻴﺮی‪ ،‬ﺗﻀﻌﻴﻒ ﻗﺪرﺗﻬﺎی »ﻓﺌﻮدال«‪ ،‬ﺗﺄﺳﻴﺲ ﻣﺪارس دوﻟﺘﯽ‪ ،‬ﺗﺄﺳﻴﺲ داﻧﺸﮕﺎﻩ‪ ،‬ﺗﺄﺳﻴﺲ دادﮔﺴﺘﺮی ﺑﺎ‬
‫ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻣﺪون و اﻣﺮوزی‪ ،‬ﺗﺄﺳﻴﺲ وزارت ﻓﺮهﻨﮓ و ﭼﻨﺪ وزارﺗﺨﺎﻧﻪ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪاﺧﺘﻦ راﻩ ﺁهﻦ ﺳﺮاﺳﺮی اﻳﺮان از‬
‫ﻋﻮارض ﻗﻨﺪ و ﺷﮑﺮ و ﭼﺎی‪ ،‬ﺗﺄ ﺳﻴﺲ ﺻﻨﺎﻳﻊ ﮐﻮﭼﮏ در ﺗﻬﺮان و ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﻬﺎ وﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﻴﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﮕﺎﻩ روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺑﺎ‬
‫هﻤﻪ اﻳﻦ اﻗﺪاﻣﺎت و اﺻﻼﺣﺎت ﺑﺎ ﺳﺮﺳﺨﺘﯽ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﯽ ورزﻳﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﯽ ﺗﻮان رﺿﺎ ﺷﺎﻩ را ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﭘﺎﻳﻤﺎل ﮐﺮدن ﻗﺎﻧﻮن‬
‫اﺳﺎﺳﯽ ﻣﺸﺮوﻃﻪ‪ ،‬ﻣﻨﻊ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ اﺣﺰاب ﺳﻴﺎﺳﯽ‪ ،‬اﻗﺪاﻣﺎت ﻗﻬﺮﺁﻣﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﺻﻼﺣﺎت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و اﻗﺘﺼﺎدی‪ ،‬ﻗﺘﻞ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن‬
‫و ﮔﺮدﺁوری ﺛﺮوت ﺳﺮزﻧﺶ و ﻧﮑﻮهﺶ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻧﺴﻞ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﻗﺎدر ﺑﻪ درک دورﻩ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﻨﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ درﺑﺎرﻩ ﺁن دورﻩ داوری ﺑﯽ‬
‫ﻃﺮف ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اوﺿﺎع ﭘﺮ ﺁﺷﻮب و هﺮج و ﻣﺮﺟﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻗﺪرت رﺳﻴﺪن رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺷﺪ و ﺑﻪ دﻳﮑﺘﺎﺗﻮری وی اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺎزﺗﺎب ﻗﺮﻧﻬﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﺘﺒﺪادی در اﻳﺮان ﺑﻮد‪ .‬دوران ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ ﺗﺎزﻩ ﺁﻏﺎز ﮔﺮدﻳﺪﻩ ﺑﻮد و ﮐﻤﺘﺮ ﮐﺴﯽ در ﻓﮑﺮ اﺟﺮای‬
‫ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺁن ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎی رﺿﺎ ﺷﺎﻩ هﺮ ﮐﺲ دﻳﮕﺮی ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﻣﯽ رﺳﻴﺪ ﭼﺎرﻩ ای ﺟﺰ اﻋﻤﺎل ﻗﺪرت ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﯽ‬
‫ﺗﺮدﻳﺪ هﻤﺎن راهﯽ را ﻣﯽ رﻓﺖ ﮐﻪ او رﻓﺖ‪.‬‬

‫‪1‬‬
‫] روﺳﻬﺎ ﺗﻌﺪادی از اﻓﺴﺮان و ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻨﺼﺒﺎن را در رﺷﺖ زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ از ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺪر اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ ﮐﻪ اﻓﺴﺮ ژاﻧﺪارﻣﺮی ﺑﻮد و هﻤﭽﻨﻴﻦ‬
‫اﺣﻤﺪ ﺷﺎﻣﻠﻮ را ﮐﻪ در ﺁن زﻣﺎن ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد و اﺷﻌﺎری در ﻣﺪح رﺿﺎ ﺷﺎﻩ و اﻟﻤﺎﻧﻴﻬﺎ و ﺷﮑﻮﻩ اﻳﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺳﺮودﻩ ﺑﻮد و ﺑﻪ‬
‫داﺷﺘﻦ اﻓﮑﺎر ﻓﺎﺷﻴﺴﺘﯽ ﺷﻬﺮت داﺷﺖ[‬
‫‪2‬‬
‫]ﺑﺮای اﻃﻼع از ﻣﺘﻦ ﮐﺎﻣﻞ ﻧﻄﻖ دﺷﺘﯽ در ﺟﻠﺴﻪ ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ اول ﻣﻬﺮﻣﺎﻩ ‪ ١٣٢٠‬ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺬاﮐﺮات ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای ﻣﻠّﯽ[‬

‫‪17‬‬
‫ﭘﺲ از ﺧﺮوج رﺿﺎ ﺷﺎﻩ در ‪ ٢٥‬ﺷﻬﺮﻳﻮر ‪ ١٣٢٠‬اﺣﺰاب و ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻣﺬهﺒﯽ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ در اﻳﺮان ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬
‫ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ »ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ اﻳﺮان«‪» ،1‬ﺣﺰب دﻣﻮﮐﺮات اﻳﺮان« ﺑﻪ رهﺒﺮی ﻗﻮام اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ‪ 2‬و »ﺣﺰب اﻳﺮان« ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ‬
‫اﻳﻦ ﺁﺧﺮی ﺑﻌﺪهﺎ ﺑﺎ ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ هﻤﮑﺎرﻳﻬﺎی ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ در هﻤﻴﻦ اﻳﺎم دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﻋﺪﻩ ای از رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ زﻣﺎن ﺧﻮد »ﺣﺰب ﻋﺪاﻟﺖ« را ﭘﺎﻳﻪ‬
‫ﮔﺬاری ﮐﺮد ﮐﻪ اهﺪاف و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ هﺎی اﺻﻼﺣﯽ ﻟﻴﺒﺮاﻟﯽ را دﻧﺒﺎل و ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .3‬ﭘﺎﻳﻪ ﮔﺬاران ﺣﺰب ﻋﺪاﻟﺖ را‬
‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ از رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﻧﺎﺧﺸﻨﻮدی ﺧﻮد را از روﺷﻬﺎی‬
‫ﻣﺴﺘﺒﺪاﻧﻪ وی اﺑﺮاز داﺷﺘﻨﺪ و ﻳﮑﯽ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮی ﺑﻪ زﻧﺪان اﻓﺘﺎدﻩ و ﻳﺎ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺷﺪﻩ و ﻳﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﻴﻦ ﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ‬
‫ﺣﺰب ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﻮاﺳﺘﺎر ادارﻩ ارﺗﺶ ﺗﻮﺳﻂ ﻏﻴﺮﻧﻈﺎﻣﻴﺎن ﺑﻮد و ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﺷﺎﻩ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﮐﻞ ﻗﻮا و ﺑﺰرگ ارﺗﺸﺘﺎران اﺳﺖ‬
‫ﺧُﺮدﻩ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺧﻮد را ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﯽ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺰب ﻋﺪاﻟﺖ در ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺧﺎرﺟﯽ اﻣﻴﺪوار ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ دو دوﻟﺖ ﺑﺰرگ در ﻣﻨﻄﻘﻪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ روس و اﻧﮕﻠﻴﺲ‪ ،‬ﭘﺎی‬
‫اﻳﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪﻩ را ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﺳﻴﺎﺳﯽ اﻳﺮان وارد ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﺳﺨﻨﮕﻮی اﺻﻠﯽ ﻓﺮاﮐﺴﻴﻮن ﺣﺰب ﻋﺪاﻟﺖ در ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫وی در ﺳﺎﻟﻬﺎی ﭘﺲ از ﺷﻬﺮﻳﻮر ﺑﻴﺴﺖ دﻟﻴﺮﺗﺮﻳﻦ و ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رﻓﺖ و هﻤﻮارﻩ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ‬
‫ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ‪ ،‬هﺸﺪار ﻣﯽ داد ﮐﻪ »اﮔﺮ در ﺳﻴﺎﺳﺖ دﺧﺎﻟﺖ ﮐﻨﺪ ﺗﺎج و ﺗﺨﺘﺶ را از دﺳﺖ ﺧﻮاهﺪ داد«‪ .4‬ﻋﻠﯽ‬
‫ﺳﻬﻴﻠﯽ‪ ،‬ﻧﺎﻣﺰد ﺣﺰب ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﺮای ﻣﻘﺎم ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی‪ ،‬ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار ﻏﻴﺮ اﺷﺮاﻓﯽ اﻣﺎ ﺗﺤﺼﻴﻠﮑﺮدﻩ ﻏﺮب ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺰب ﻋﺪاﻟﺖ‬
‫در زﻣﺎن اﺷﻐﺎل اﻳﺮان ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺘﻔﻘﻴﻦ و در ﻓﻀﺎﻳﯽ ﺳﺮﺷﺎر از هﺮاس و وﺣﺸﺖ از ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ ﮐﻪ ﻋﻠﻨًﺎ وﺳﻴﻠﻪ‬
‫ﺷﻮروﻳﻬﺎ ﻳﺎری ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺣﺰب ﺧﻴﻠﯽ زود ﻣﻨﺤﻞ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻄﻮر ﮐﻠّﯽ اﻳﻦ اﺣﺰاب ﭼﭗ و راﺳﺖ و ﻣﻴﺎﻧﻪ در ﭘﯽ ﺑﺮاﻧﺪازی ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺸﺮوﻃﻪ در اﻳﺮان ﻧﺒﻮدﻧﺪ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزﻩ‬
‫ﺳﻴﺎﺳﯽ در ﭼﻬﺎرﺟﻮب ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﺑﺮای ﭘﻴﺸﺒﺮد ﺁرﻣﺎﻧﻬﺎی ﺣﺰﺑﯽ ﺧﻮد ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ در ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﻳﮏ ﺣﺰب ﺳﻮﺳﻴﺎل دﻣﻮﮐﺮات ﺑﺎ ﺁرﻣﺎﻧﻬﺎی ﺗﻮدﻩ ای و ﮐﺎرﮔﺮی ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﺮای‬
‫ﮐﺎرﮔﺮان و ﺑﻪ وﻳﮋﻩ ﺗﺤﺼﻴﻠﮑﺮدﮔﺎن‪ ،‬ﻧﻈﺎﻣﻴﺎن و ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪاران ﻣﻴﻬﻦ دوﺳﺖ ﮐﻪ از ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻴﻬﺎی دو ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ و هﺠﻮم‬
‫و ﻧﻔﻮذ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن ﺑﻪ ﻣﻴﻬﻨﺸﺎن دﻟﺨﻮش ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻴﺪان ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮای ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ‪ ،‬اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﻓﺮهﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ‬
‫رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫در ‪ ٧‬ﻣﻬﺮ ‪ ١٣٢٠‬هﻴﺌﺖ ﻣﺆﺳﺲ ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ اﻳﺮان در ﺧﺎﻧﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻣﺤﺴﻦ اﺳﮑﻨﺪری ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪ و اﻋﻀﺎی ﮐﻤﻴﺘﻪ ﻣﺮﮐﺰی‬
‫ﻣﻮﻗﺖ را ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﺮد‪ .‬ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ ﺑﺎ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﻋﻠﻨﯽ اﺗﺤﺎد ﺟﻤﺎهﻴﺮ ﺷﻮروی ﺗﺸﮑﻴﻞ ﮔﺸﺖ و اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻳﮏ‬
‫ﺣﺰب ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﯽ ﺑﺎ زﻳﺮﺑﻨﺎی ﻣﺎﺗﺮﻳﺎﻟﻴﺴﺘﯽ ﻧﺘﻮاﻧﺪ از دﻳﺪ ﻋﻤّﺎل دوﻟﺖ اﺳﺘﻌﻤﺎری اﻧﮕﻠﻴﺲ ﮐﻪ ﺑﺎزار ﻧﻔﺖ ﺟﻬﺎن را در ﺁن‬
‫زﻣﺎن در اﺧﺘﻴﺎر و ﺗﻌﺪاد ﺑﯽ ﺷﻤﺎری ﻣﺴﺘﻌﻤﺮﻩ در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻬﺎن و ﺑﻪ وﻳﮋﻩ در هﻤﺴﺎﻳﮕﯽ اﻳﺮان داﺷﺖ‪ ،‬ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.5‬‬
‫ﭘﺲ از ﺳﻘﻮط و ﺗﺒﻌﻴﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ و ﺣﻀﻮر و ﻧﻔﻮذ ﻗﻮای ﻣﺘﻔﻘﻴﻦ در اﻳﺮان‪ ،‬اوﺿﺎع و اﺣﻮال ﺳﻴﺎﺳﯽ ﮐﺸﻮر دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪﻩ‬
‫ﺑﻮد و اﻳﻦ ﺑﻪ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻮﭘﺎی دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ و رﺷﺪ ﻓﺰاﻳﻨﺪﻩ ﺗﻔﮑﺮات ﻣﺘﺮﻗﯽ و ﺿﺪ ﺳﻨّﺘﯽ روح و ﺟﺎﻧﯽ دوﺑﺎرﻩ داد و ﺳﺒﺐ‬
‫اﻟﺘﻬﺎب و ﭼﺎﻟﺶ ﺑﻴﻦ ﻧﻮ و ﮐﻬﻨﻪ و ﺳﺒﺐ ﺑﺮوز ﺗﻀﺎد و ﮔﺎﻩ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎری ﺑﻴﻦ ﺁرﻣﺎﻧﻬﺎ و واﻗﻌﻴﺘﻬﺎی ﻣﻠﻤﻮس ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮان‬
‫ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﺠﺎد اﻳﻦ ﻓﻀﺎی ﭘﺮ ﺗﻨﺶ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﺑﺮ ﮔُﺮدﻩ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻗﺪرﺗﻬﺎی ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻔﻮذ ﺧﺎرﺟﯽ در ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﮕﯽ ﻣﺮدم‬
‫اﻳﺮان ﺑﯽ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ از ﺷﺘﺎب و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﻼﺷﻬﺎی دﻣﻮﮐﺮاﺗﻴﮏ در اﻳﺮان ﺑﻴﻤﻨﺎک ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺟﻮان‬
‫هﻨﻮز در رؤﻳﺎی ﺗﺮﺑﻴﺖ اروﭘﺎﻳﯽ ﺧﻮد ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺁرام ﺁرام از ﺟﺎﻧﺐ ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪاران و هﻤﮑﺎران ﭘﺪرش ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ از ﻋﻨﻮان‬
‫ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﯽ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻴﺮد و در ﭘﯽ ﻧﻔﻮذ ﺳﻴﺎﺳﯽ و اﺳﺘﺤﮑﺎم ﻣﻘﺎم ﺧﻮد ﺑﻴﻔﺘﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻨﺸﯽ زادﻩ »ﺣﺰب ﺳﻮﻣﮑﺎ« را ﮐﻪ ﻣﺨﻔﻒ »ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ ﻣﻠﯽ ﮐﺎرﮔﺮان اﻳﺮان« ﺑﻮد ﺑﻨﻴﺎن ﮔﺬارد‪ .‬وی از ﻃﺮﻓﺪاران ﺁﻟﻤﺎن‬
‫هﻴﺘﻠﺮی ﺑﻮد‪ .‬اﻋﻀﺎی ﺳﻮﻣﮑﺎ ﺑﺎ اوﻧﻴﻔﻮرم ﻗﻬﻮﻩ ای و ﻳﺎ ﺳﻴﺎﻩ و ﺑﺎزوﺑﻨﺪ و ﭼﻤﺎق در ﺷﻬﺮ ﺗﻬﺮان رژﻩ ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺷﻴﻮﻩ‬
‫ﻧﺎزﻳﻬﺎ ﺳﻼم ﻣﯽ دادﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻼ هﻤﮑﺎر ﻣﻨﺸﯽ زادﻩ ﺑﻮد »ﺣﺰب ﺁرﻳﺎ« را ﻋﻠﻢ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻟﺒﺎس اﻳﻨﻬﺎ اوﻧﻴﻔﻮرم ارﺗﺸﯽ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺗﻴﺴﻤﺎر ارﻓﻊ و ﺳﭙﻬﺮی ﮐﻪ ﻗﺒ ً‬
‫هﺮ دو اﻳﻦ اﺣﺰاب ﺑﺮای ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت ﻓﺎﺷﻴﺴﺘﯽ ﻣﻴﺎن ﮐﺎرﮔﺮان و ﮐﺎرﻣﻨﺪان‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺗﺮدﻳﺪی ﻧﻤﯽ ﺗﻮان داﺷﺖ ﮐﻪ اﻳﺠﺎد ﻳﮏ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮورﻳﺴﺘﯽ – ﻣﺬهﺒﯽ ﺿﺪ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ دو ﻗﺪرت ﭘﺮ‬
‫ﻧﻔﻮذ در اﻳﺮان‪ ،‬ﻳﮑﯽ اﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﻢ اﻧﮕﻠﻴﺲ و دﻳﮕﺮی ارﺗﺠﺎع ﻣﺬهﺒﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻗﺸﺮ ﺳﻨّﺘﯽ و ﻣﺮﺗﺠﻊ ﻣﺬهﺒﯽ ﺑﺮای‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ اﻓﮑﺎر ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ و ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﯽ ﮐﻪ روز ﺑﻪ روز ﻃﺮﻓﺪاران ﺑﻴﺸﺘﺮی ﻣﯽ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎی ﭘﻴﺪا و ﭘﻨﻬﺎن‬
‫ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ روی ﺁوردﻧﺪ‪ .‬ﻣﺬهﺒﻴﻮن اﻓﺮاﻃﯽ و روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻃﺮاز اول ﺷﻴﻌﻪ ﻣﻘﻴﻢ ﻋﺮاق و اﻳﺮان در ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺳﺎزﻣﺎن‬
‫ﺗﺮورﻳﺴﺘﯽ »ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم« ﺑﺮای ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ و ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ ﺁﻧﺎن ﺑﯽ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪1‬‬
‫]ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮐﻨﮕﺮﻩ ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ اﻳﺮان در ‪ ١٠‬ﻣﺮداد ‪ ١٣٢٣‬ﺑﺎ ﺷﺮﮐﺖ ‪ ١٦٨‬ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ از ﺳﺮاﺳﺮ ﮐﺸﻮر در ﺗﻬﺮان ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪ[‬
‫‪2‬‬
‫]اﺣﻤﺪ ﻗﻮام در ‪ ٩‬ﺗﻴﺮ ‪ ١٣٢٥‬ﻃﯽ ﭘﻴﺎﻣﯽ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺣﺰب دﻣﻮﮐﺮات اﻳﺮان را ﺑﻪ اﻃﻼع ﻣﻠّﺖ اﻳﺮان رﺳﺎﻧﻴﺪ[‬
‫‪3‬‬
‫]در ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺣﺰب ﻋﺪاﻟﺖ‪ ،‬اﺑﺮاهﻴﻢ ﺧﻮاﺟﻪ ﻧﻮری و دادﮔﺮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ دﻣﻮﮐﺮات و ﺑﻌﺪًا ﻋﺒﺎس ﻣﺴﻌﻮدی ﺳﺮدﺑﻴﺮ روزﻧﺎﻣﻪ اﻃﻼﻋﺎت ﺳﻬﻴﻢ ﺑﻮدﻧﺪ[‬
‫‪4‬‬
‫]ﻣﺬاﮐﺮات ﻣﺠﻠﺲ دوازدهﻢ‪ ١٥ ،‬ﺷﻬﺮﻳﻮر ‪[١٣٢٠‬‬
‫‪5‬‬
‫]اوﻟﻴﻦ ﻣﻴﺘﻴﻨﮓ )راهﭙﻴﻤﺎﻳﯽ( ﻋﻈﻴﻢ ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ اﻳﺮان ﻋﻠﻴﻪ دوﻟﺖ ﺳﺎﻋﺪ در ﺗﻬﺮان و در ‪ ٥‬ﺁﺑﺎن ‪ ١٣٢٣‬ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ ﮐﻪ ﻋﺪﻩ زﻳﺎدی از ﺳﺮﺑﺎزان‬
‫ﺷﻮروی در ﻣﻴﺎن راهﭙﻴﻤﺎﻳﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ راهﭙﻴﻤﺎﻳﯽ ﺑﺮای اﻋﻄﺎی اﻣﺘﻴﺎز ﻧﻔﺖ ﺷﻤﺎل ﺑﻪ ﺷﻮروی ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد[‬

‫‪18‬‬
 ‫ﺷﺮوع ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم‬
‫ﺳﻴﺪ ﻣﺠﺘﺒﯽ ﻣﻴﺮﻟﻮﺣﯽ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﻧﻮاب ﺻﻔﻮی در ‪ ١٣٠٤‬در ﺗﻬﺮان ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ از دﺑﺴﺘﺎن‪ ،‬دﺑﻴﺮﺳﺘﺎن ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺁﻟﻤﺎﻧﻬﺎ‬
‫را ﺑﻪ اﺗﻤﺎم رﺳﺎﻧﺪ و در ﺳﺎل ‪ (١٩٤٢) ١٣٢١‬ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺪام ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻔﺖ در ﺁﻣﺪ‪ .‬او در ﺁﺑﺎدان زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻃﺮﻓﺪاران و‬
‫اﻋﻀﺎی ﻗﺪﻳﻤﯽ ﺳﺎزﻣﺎن »ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم« اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎی ﺑﯽ ﭘﺎﻳﯽ ﭘﻴﺮاﻣﻮن زﻧﺪﮔﯽ ﺳﻴﺪ ﻣﺠﺘﺒﯽ ﻣﻴﺮﻟﻮﺣﯽ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻣﻮرد ﺗﺮدﻳﺪ هﻤﻪ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﺎن ﺗﺎرﻳﺦ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ اﻳﺮان اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ هﺮ روی ﺳﻴﺪ ﻣﻴﺮﻟﻮﺣﯽ ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد و‬
‫از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻧﺠﻒ ﻣﯽ رود‪ .‬ﻇﺎهﺮًا در ﻧﺠﻒ ﺑﻪ ﺣﻮزﻩ درس ﻣﺮﺗﺠﻌﺘﺮﻳﻦ روﺣﺎﻧﯽ ﺁن زﻣﺎن ﺁﻳﺖ اﷲ اﻣﻴﻨﯽ ﺻﺎﺣﺐ اﻟﻐﺪﻳﺮ‬
‫راﻩ ﻣﯽ ﻳﺎﺑﺪ و ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ وی ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫ﻣﻴﺮﻟﻮﺣﯽ ﭘﺲ از ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎهﯽ از ﻧﺠﻒ ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد و از ﺑﻐﺪاد ﺑﻪ ﺁﺑﺎدان ﻣﯽ رود و در هﻤﻴﻦ ﺷﻬﺮ ﮐﻪ در اﺷﻐﺎل ﻗﻮای‬
‫ﻧﻈﺎﻣﯽ اﻧﮕﻠﻴﺲ و ﭘﻠﻴﺲ ﺟﻨﻮب اﻧﮕﻠﻴﺴﻴﻬﺎ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت و ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬وی ﺳﻔﺮهﺎﻳﯽ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ‬
‫ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻧﻔﺘﯽ ﮐﺸﻮر ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﺑﺎدان و اهﻮاز و ﺁﻏﺎﺟﺎری ﮐﻪ ﺑﻄﻮر ﮐﻠّﯽ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺎرت اﻧﮕﻠﻴﺴﻴﻬﺎ ﺑﻮد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ‬
‫ﺑﺮای ﮐﺎرﮔﺮان ﻣﯽ ﭘﺮدازد‪ .‬ﺣﻴﺮت اﻧﮕﻴﺰ اﻳﻨﮑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ارﺗﺶ و ﭘﻠﻴﺲ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﻊ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ وی ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﺳﻴﺪ‬
‫ﻣﻴﺮﻟﻮﺣﯽ را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺎﻣﻴﻮﻧﯽ در اﺧﺘﻴﺎر وی ﻣﯽ ﮔﺬارﻧﺪ ﺗﺎ ﻃﺮﻓﺪاراﻧﺶ را از اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺁن ﺷﻬﺮ اﻧﺘﻘﺎل‬
‫دهﺪ!‬
‫ورود ﺳﻴﺪ ﻣﻴﺮﻟﻮﺣﯽ ﺑﻪ ﺁﺑﺎدان ﮐﻪ ﻇﺎهﺮًا دﺷﻤﻦ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﺮوﺟﺮدی‪ ،‬ﺁﻳﺖ اﷲ اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ و‬
‫ﺳﻴﺪ ﺿﻴﺎء اﻟﺪﻳﻦ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ داﺷﺘﻦ رواﺑﻂ ﻋﻤﻴﻖ ﺑﺎ اﻧﮕﻠﻴﺴﻴﻬﺎ اﺷﺘﻬﺎر داﺷﺖ و از ﻋﻮاﻣﻞ ﻣﻬﻢ ﮐﻮدﺗﺎی ﺳﻮم اﺳﻔﻨﺪ ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﺑﻪ اﻳﺮان هﻤﺰﻣﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻴﺮﻟﻮﺣﯽ ‪ ٢١‬ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺰد ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﺮوﺟﺮدی ﺑﻪ ﻗﻢ رﻓﺖ‪ .‬ﺁﺛﺎر زﻧﺪﻩ ﻳﺎد ﻣﺤﻘﻖ و ﻣﻮرخ داﻧﺸﻤﻨﺪ اﺣﻤﺪ‬
‫ﮐﺴﺮوی ﺧﻮاب راﺣﺖ از ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺮﺗﺠﻌﻴﻦ و ﻣﺘﻮﻟﻴﺎن ﻓﺮﻗﻪ ﺷﻴﻌﻪ رﺑﻮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﺮﺧﯽ از ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﮐﺴﺮوی ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ ﺁﻳﺖ اﷲ ﺣﺎج ﺁﻗﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﺮوﺟﺮدی ﻣﯽ رﺳﺪ و او »ﺣﮑﻢ ارﺗﺪاد ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﮐﺘﺎب را اﻋﻼم ﻣﯽ ﮐﻨﺪ«‪.1‬‬
‫ﺳﻴﺪ ﻣﻴﺮﻟﻮﺣﯽ ﺑﺎ ﻋﺪﻩ ای ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﻧﺰد اﺣﻤﺪ ﮐﺴﺮوی ﻣﯽ رود و ﺑﺎ وی در ﺟﻠﺴﺎت ﻣﺘﻌﺪدی ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ و ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﻣﯽ‬
‫ﭘﺮدازد‪ .‬ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت ﺳﺎدﻩ ﻟﻮﺣﺎﻧﻪ ﻣﻴﺮﻟﻮﺣﯽ ﺑﺎ داﻧﺸﻤﻨﺪی ﭼﻮن اﺣﻤﺪ ﮐﺴﺮوی ﻧﺘﻴﺠﻪ دﻟﺨﻮاﻩ را ﺑﻪ ﺑﺎر ﻧﻤﯽ ﺁورد وﺣﺘﺎ‬
‫هﻤﺮاهﺎن ﺳﻴﺪ ﻣﻴﺮﻟﻮﺣﯽ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻃﺮﻓﺪاران ﺧﻮد او ﭘﺎﻳﻪ اﻳﻤﺎﻧﺸﺎن ﺳﺴﺖ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺳﻴﺪ را در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮐﺴﺮوی ﺑﻪ‬
‫ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﮐﺎر ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎﻳﯽ ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﻦ ﺁﻧﺎن »دو دﺳﺘﮕﯽ اﻳﺠﺎد ﻣﯽ ﺷﻮد«‪ .2‬ﺳﻴﺪ ﻣﻴﺮﻟﻮﺣﯽ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ اﺣﻤﺪ‬
‫ﮐﺴﺮوی را در ﺣﻀﻮر دﻳﮕﺮان ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺟﻠﺴﻪ را ﺗﺮک ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز ﺳﻴﺪ ﻣﻴﺮﻟﻮﺣﯽ وﺳﻴﻠﻪ‬
‫روﺣﺎﻧﻴﻮن ﺑﻪ ﻳﮏ ﮐﻠﺖ ﻣﺠﻬﺰ ﻣﯽ ﺷﻮد و در ﻣﻴﺪان ﺣﺸﻤﺖ اﻟﺪوﻟﻪ ﮐﺴﺮوی را هﺪف ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻗﺮار ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬ﮐﺴﺮوی زﺧﻤﯽ‬
‫ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻴﺮﻟﻮﺣﯽ دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدد وﻟﯽ ﺑﺎ ﻧﻔﻮذ ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﺮوﺟﺮدی و ﺁﻳﺖ اﷲ ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ ﺑﻌﺪ از دو ﻣﺎﻩ ﺑﺎزداﺷﺖ‬
‫ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻗﻴﺪ ﮐﻔﺎﻟﺖ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﮏ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﺁزاد ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬از هﻤﻴﻦ زﻣﺎن ﮔﻮش اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺑﺎ ﻧﺎم ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮورﻳﺴﺘﯽ‬
‫»ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم« ﺁﺷﻨﺎ ﻣﯽ ﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﺣﺎج ﻣﻬﺪی ﻋﺮاﻗﯽ از ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ اﻋﻀﺎی ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم و از ﺳﺮان ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮورﻳﺴﺘﯽ »هﻴﺌﺘﻬﺎی ﻣﺆﺗﻠﻔﻪ اﺳﻼﻣﯽ« و ﺁﻧﮕﺎﻩ‬
‫از ﺳﺮان »اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ« و دوﺳﺖ و ﻳﺎر ﻧﺰدﻳﮏ ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ رهﺒﺮ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ ﺿﻤﻦ ﺑﻴﺎن ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮد‬
‫ﭘﻴﺮاﻣﻮن »ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم« ﺑﻪ وﺿﻮح ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﺗﺄﺳﻴﺲ و ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ اﺧﻼﻗﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﻋﻀﺎی »ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم« را ﭼﻨﻴﻦ‬
‫ﺷﺮح ﻣﯽ دهﺪ‪:‬‬
‫»ﺳﻴﺪ ]ﻣﺠﺘﺒﯽ ﻣﻴﺮﻟﻮﺣﯽ[ وﻗﺘﯽ ]از زﻧﺪان[ ﺑﻴﺮون ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ اﻳﻦ ﻣﯽ اﻓﺘﺪ ﮐﻪ ﻳﮏ ﻣﺤﻔﻠﯽ‪ ،‬ﻳﮏ ﺳﺎزﻣﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻳﮏ‬
‫ﮔﺮوهﯽ‪ ،‬ﻳﮏ ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ را ﺑﻪ وﺟﻮد ﺑﻴﺎورد ﺑﺮای ﻣﺒﺎرزﻩ‪ .‬اﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ از وﺟﻮد اﻓﺮادی ﺑﺎﻳﺪ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﺑﮑﻨﻢ‬
‫ﻞ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻣﺤﻼت ﺑﻮدﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اوﺑﺎﺷﻬﺎ ﮐﻪ ﺗﻮی ﻣﺤﻼت هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺮدن ﮐﻠﻔﺘﻬﺎ‪ ،‬ﻻﺗﻬﺎ‪ .‬ﺑﻪ ﺣﺴﺎب‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺎ اﻻن اﻳﻦ اﻓﺮاد ﻣﺨ ّ‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﻋﺮﺑﺪﻩ ﮐﺸﻬﺎی ﻣﺤﻼت ﺑﻮدﻩ اﻧﺪ‪ ...‬اﻳﻦ ﺑﻮد دوﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دور ﻣﺮﺣﻮم ﻧﻮاب ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﮐﺜﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺣﻠﻪ‬
‫اول از اﻳﻨﺠﻮر اﻓﺮاد ﺑﻮدﻧﺪ‪ .3«...‬ﺣﺎج ﻣﻬﺪی ﻋﺮاﻗﯽ ﻋﻠﺖ اﻧﺘﺨﺎب »اوﺑﺎﺷﻬﺎ« را در »ﻣﺘﺪﻳﻦ« ﺑﻮدن ﺁﻧﺎن ﻣﯽ داﻧﺪ و‬
‫ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪ ﺗﻘﺴﻴﺮ دﻗﻴﻘﯽ از اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎی دﻳﻨﯽ ﻣﺒﺎرزﻳﻦ اﺳﻼﻣﯽ و ﺣﺎﮐﻤﺎن ﮐﻨﻮﻧﯽ اﻳﺮان اراﺋﻪ ﻣﯽ دهﺪ‪.‬‬

‫‪1‬‬
‫]اﺣﻤﺪ ﮐﺴﺮوی در ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی »دادﮔﺎﻩ«‪» ،‬ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ و داوری ﮐﻨﻴﺪ« و »ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻳﺮان ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ« اﻳﺮادات و اﻧﺘﻘﺎدات ﺷﺪﻳﺪی را ﺑﻪ‬
‫دﺳﺘﮕﺎﻩ روﺣﺎﻧﻴﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ وﻳﮋﻩ در ﮐﺘﺎب اﺧﻴﺮ ﺑﻪ ورود ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﺮوﺟﺮدی ﺑﻪ ﻗﻢ و ﻓﺘﺎوی ارﺗﺠﺎﻋﯽ وی و دﺧﺎﻟﺖ وی در ﻧﻈﺎم ﺁﻣﻮزﺷﯽ‬
‫اﻳﺮان اﻧﺘﻘﺎدات ﺑﯽ ﭘﺮدﻩ ای ﻧﻤﻮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬در اﺛﺮ ﭘﺎﻓﺸﺎری ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﺮوﺟﺮدی درس »ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت دﻳﻨﯽ« در ﻣﺪارس ﮐﺸﻮر ﺁﻏﺎز ﮔﺮدﻳﺪ و ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ‬
‫وزارت ﻓﺮهﻨﮓ ﺗﻌﺪادی ﻣﻼ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻌﻠﻢ در ﺳﺮاﺳﺮ ﮐﺸﻮر اﺳﺘﺨﺪام ﮐﺮد«‬
‫‪2‬‬
‫]»ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ هﺎ‪ ،‬ﺧﺎﻃﺮات ﺷﻬﻴﺪ ﺣﺎج ﻣﻬﺪی ﻋﺮاﻗﯽ«‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪ ،٢٥‬ﻣﻬﺪی ﻋﺮاﻗﯽ از ﻗﺪﻳﻤﯽ ﺗﺮﻳﻦ هﻤﮑﺎران ﺳﻴﺪ ﻣﻴﺮﻟﻮﺣﯽ ﺑﻮد[‬
‫‪3‬‬
‫]ﮐﺘﺎب »ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ هﺎ‪ ،‬ﺧﺎﻃﺮات ﺷﻬﻴﺪ ﺣﺎج ﻣﻬﺪی ﻋﺮاﻗﯽ« ﺻﻔﺤﻬﻪ ‪ ،٢٦‬ﭼﺎپ اول‪ ،‬ﻣﺆﺳﺴﻪ ﺧﺪﻣﺎت ﻓﺮهﻨﮕﯽ رﺳﺎ‪ .١٣٧٠ ،‬ﺣﺎج ﻣﻬﺪی ﻋﺮاﻗﯽ‬
‫ﻦ ‪ ١٦‬ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ ﻋﻀﻮﻳﺖ ﺷﻮرای ﻣﺮﮐﺰی ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم در ﺁﻣﺪ‪ .‬وی ﺗﺎ هﻨﮕﺎم اﻋﺪام ﻧﻮاب ﺻﻮﻓﯽ در ﺳﺎل ‪ ١٣٢٤‬در ﮐﻠﻴﻪ ﺗﺮورهﺎی ﻓﺪاﻳﻴﺎن‬ ‫از ﺳ ّ‬
‫اﺳﻼم و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻳﺰﻳﻬﺎ و ﮔﻔﺘﮕﻮهﺎی ﭘﺸﺖ ﭘﺮدﻩ اﻳﻦ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮورﻳﺴﺘﯽ ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ و ﻏﻴﺮﻣﺴﺘﻘﻴﻢ داﺷﺖ‪ .‬وی در ﻗﺘﻞ اﺣﻤﺪ ﮐﺴﺮوی‪،‬‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ هﮋﻳﺮ‪ ،‬رزم ﺁرا و ﺣﺴﻨﻌﻠﯽ ﻣﻨﺼﻮر ﻧﻘﺶ اﺳﺎﺳﯽ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻴﻦ ﭘﺎﻧﺰدهﻢ ﺧﺮداد ‪ ١٣٤٢‬ﺗﺎ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺗﻈﺎهﺮات ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﯽ‬
‫ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺖ و در ﺑﻬﻤﻦ ﺳﺎل ‪ ١٣٤٣‬ﺷﺎﺧﻪ ﺗﺮور هﻴﺌﺖ ﻣﺆﺗﻠﻔﻪ را ﭘﺎﻳﻪ ﮔﺬاری ﮐﺮد ﮐﻪ زﻳﺮ ﻧﻈﺮ وی ﺑﻪ ﺗﺮور اﻓﺮاد ﻧﺎم ﺁور و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻗﺘﻠﻬﺎﻳﯽ‬
‫ﮐﻪ هﻨﻮز اﻓﺸﺎ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ اﻗﺪام ﻧﻤﻮد‪ .‬ﻋﺮاﻗﯽ در ﺳﺎل ‪ ١٣٥٧‬ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ رﻓﺖ و در ﻧﻮﻓﻞ ﻟﻮ ﺷﺎﺗﻮ از ﻣﺸﺎوران و ﻣﺤﺮﻣﺎن ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﻮد وهﻤﺮاﻩ وی‬
‫ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬وی در اﻧﻘﻼب ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎی ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ داﺷﺖ‪ .‬ﻋﺮاﻗﯽ در ‪ ٤‬ﺷﻬﺮﻳﻮر ‪ ١٣٥٨‬هﻤﺮاﻩ ﭘﺴﺮش ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ از ﺗﺮورﻳﺴﺘﻬﺎی‬

‫‪19‬‬
‫ﺑﻪ هﺮ روی‪ ،‬اﺣﻤﺪ ﮐﺴﺮوی ﻣﻮرخ ﭘﺮ ﺁوازﻩ اﻳﺮان هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﻣﻨﺸﯽ ﺧﻮد ﻣﺤﻤﺪ ﺗﻘﯽ ﺣﺪادﭘﻮر در ﺑﻴﺴﺘﻢ اﺳﻔﻨﺪ ‪ ١٣٢٤‬ﺗﻮﺳﻂ‬
‫ﺳﻴﺪ ﺣﺴﻴﻦ اﻣﺎﻣﯽ از اﻋﻀﺎی ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم در ﮐﺎخ دادﮔﺴﺘﺮی در ﺗﻬﺮان ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻧﺪای ﻣﻴﻬﻦ دوﺳﺘﯽ و اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎی‬
‫ﺿﺪ ارﺗﺠﺎﻋﯽ ﮐﺴﺮوی اﻣﺎ در ﻗﻠﺐ و ﺟﺎن هﺮ اﻳﺮاﻧﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﻗﺘﻞ اﺣﻤﺪ ﮐﺴﺮوی اوﻟﻴﻦ اﻋﻼﻣﻴﻪ ﺳﻴﺪ ﻣﺠﺘﺒﯽ ﻣﻴﺮﻟﻮﺣﯽ ﺑﺎ ﻧﺎم ﻣﺴﺘﻌﺎر »ﻧﻮاب ﺻﻔﻮی« و ﺑﺎ ﻋﻨﻮان ﺳﺎزﻣﺎن‬
‫»ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم« ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺎزﻣﺎن ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﮏ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮورﻳﺴﺘﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻠﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺁﻧﺎن دادﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺸﻮر را از ﺳﻘﻮط ﺑﻪ داﻣﺎن ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻬﺎ ﺣﻔﻆ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﻓﮑﺮ ﺑﺮاﻧﺪازی ﺷﺎﻩ‬
‫ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺗﺮور ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪاران و روﺷﻨﻔﮑﺮان ﻣﻴﻞ داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻩ و دوﻟﺘﻬﺎی او را در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻬﺎ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻨﺪ و‬
‫ﺑﻪ اﺟﺮای اﺣﮑﺎم ﻣﺬهﺒﯽ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮاب ﺻﻔﻮی و ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮورﻳﺴﺘﯽ ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎی ﻧﻴﻤﻪ ﻣﺨﻔﯽ ﺧﻮد اداﻣﻪ داد و در ﺳﺎﻟﻬﺎی ‪ ١٣٢٧‬ﺗﺎ ‪١٣٣٤‬‬
‫در هﻤﻪ ﺗﺤﻮﻻت ﺳﻴﺎﺳﯽ اﻳﺮان ﻧﻘﺸﯽ ﻣﺎﺟﺮاﺟﻮﻳﺎﻧﻪ و ﺟﻨﺎﻳﺘﮑﺎراﻧﻪ و در دراز ﻣﺪت ﺗﺄﺛﻴﺮی ﺑﺲ ﻣﺨﺮب و ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺑﺮ‬
‫ﺟﺎی ﻧﻬﺎد‪ .‬ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ هﮋﻳﺮ ﮐﻪ در ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﻗﻮام اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ وزﻳﺮ داراﻳﯽ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ از ﺁزادی ﻗﺎﺗﻞ ﮐﺴﺮوی دﻓﺎع ﻣﯽ‬
‫ﮐﺮد و در هﻴﺪت دوﻟﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﺑﻨﺪﻩ ﻋﻘﻴﺪﻩ دارم ﮐﻪ اﻳﻦ ﺁدم ]اﺣﻤﺪ ﮐﺴﺮوی[ ﻣﻬﺪور اﻟﺪّم ﺑﻮدﻩ و اﮔﺮ هﻢ او را ﮐﺸﺘﻪ اﻧﺪ‬
‫ﮐﺎر ﺻﺤﻴﺤﯽ ﺑﻮدﻩ«‪ 1‬ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد روزی ﺑﻪ دﺳﺖ ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم و ﺑﻪ دﺳﺖ ﺳﻴﺪ ﺣﺴﻦ اﻣﺎﻣﯽ‪ ،‬هﻤﺎن ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ‬
‫ﮐﺴﺮوی را ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ )هﺸﺘﻢ ﺁﺑﺎن ‪.(١٣٢٨‬‬
‫ن ﻣﻘﺪس‪ ،‬رزم ﺁرا ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ )اﺳﻔﻨﺪ ‪ ١٣٢٩‬در ﻣﺴﺠﺪ ﺷﺎﻩ( و دﮐﺘﺮ زﻧﮕﻨﻪ رﻳﻴﺲ داﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﻬﺮان را‬ ‫اﻳﻦ ﺟﻨﺎﻳﺘﮑﺎرا ِ‬
‫ﺗﺮور ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﺮور ﻧﺎﻓﺮﺟﺎم ﻋﻼء ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ‪ ،‬رﻋﺸﻪ ﺑﺮ ﺟﺎن ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺘﺰﻟﺰل ﺷﺎﻩ و دوﻟﺘﻬﺎی وی اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﺪاﻳﻴﺎن‬
‫اﺳﻼم اﺑﺰار ﺷﻮﻣﯽ ﺑﺮای ﻧﻘﺸﻪ هﺎی اﺳﺘﻌﻤﺎری در اﻳﺮان ﮔﺸﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﻴﺎﻣﺪهﺎی وﻳﺮاﻧﮕﺮ ﺁن را در ﺳﺮاﺳﺮ ﺳﺎﻟﻬﺎی ﺣﮑﻮﻣﺖ‬
‫اﺳﻼﻣﯽ در اﻳﺮان ﺑﻪ وﺿﻮح ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻴﻢ‪.2‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﺄﺳﻴﺲ و اداﻣﻪ ﺁزاداﻧﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮورﻳﺴﺘﯽ »ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم« ﺷﺎﻩ و رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ اﻳﺮان ﺳﺎدﻩ ﻟﻮﺣﺎﻧﻪ در ﺗﻠﻪ‬
‫ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺟﻨﮓ ﺳﺮد ﻗﺪرﺗﻬﺎی ﺧﺎرﺟﯽ و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻗﺸﺮ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ارﺗﺠﺎع ﻣﺬهﺒﯽ اﻓﺘﺎدﻩ و از ﭘﻴﺎﻣﺪهﺎی ﺧﻄﺮﻧﺎک و ﺗﺄﺛﻴﺮ دراز‬
‫ﻣﺪت ﺁن در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺳﻨّﺘﯽ اﻳﺮان ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.3‬‬

‫ﺗﺮورهﺎی ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم‬

‫در اواﺧﺮ ﭘﺎﻳﻴﺰ ‪ (١٩٤٣) ١٣٢٢‬ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﺗﻬﺮان ﺑﺎ ﺣﻀﻮر روزوﻟﺖ رﻳﻴﺲ ﺟﻤﻬﻮر ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ‪ ،‬اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ اﺗﺤﺎد‬
‫ﺟﻤﺎهﻴﺮ ﺷﻮروی و ﭼﺮﭼﻴﻞ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪ و ﺳﺮان ﻣﺬﮐﻮر ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﭘﺲ از ﺟﻨﮓ‬
‫ﻗﻮای ﺧﻮد را از اﻳﺮان ﺧﺎرج ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ارﺗﺶ اﻧﮕﻠﻴﺲ و ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ در ﻣﺎرس ‪ ١٩٤٥‬اﻳﺮان را ﻃﺒﻖ ﻣﻌﺎهﺪﻩ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﺳﺮان در‬
‫ﺗﻬﺮان ﺗﺮک ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ دوﻟﺖ اﺳﺘﺎﻟﻴﻨﻴﺴﺘﯽ ﺷﻮروی ﺿﻤﻦ اﻋﻼﻣﻴﻪ ﮐﻮﺗﺎهﯽ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ اﻳﻨﮑﻪ اوﺿﺎع ﺑﻌﻀﯽ ﻧﻮاﺣﯽ ﺷﻤﺎل‬
‫اﻳﺮان ﻣﺒﻬﻢ و ﻣﻐﺸﻮش اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻴﺮوهﺎی ﺧﻮد را در ﺁذرﺑﺎﻳﺠﺎن ﻧﮕﺎهﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫در هﻤﻴﻦ دوران ﻗﺎﺿﯽ ﻣﺤﻤﺪ در ﻧﻮﺣﯽ ﮐﺮدﻧﺸﻴﻦ »ﻓﺮﻗﻪ دﻣﻮﮐﺮات ﮐﺮدﺳﺘﺎن« و ﺟﻌﻔﺮ ﭘﻴﺸﻪ وری در ﺁذرﺑﺎﻳﺠﺎن »ﻓﺮﻗﻪ‬
‫دﻣﻮﮐﺮات ﺁذرﺑﺎﻳﺠﺎن« را ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮدﻧﺪ و ﮐﻮس ﺧﻮدﻣﺨﺘﺎری زدﻧﺪ‪.‬‬
‫ارﺗﺶ اﻳﺮان ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ اﻳﺠﺎد ﻧﻈﻢ را در ﻧﻮاﺣﯽ ﺷﻤﺎل ﻏﺮﺑﯽ اﻳﺮان ﻧﺪاﺷﺖ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺎ ﺧﺪﻋﻪ ﮐﺎرﺳﺎز ﻗﻮام‬
‫اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ وﻋﺪﻩ اﻋﻄﺎی اﻣﺘﻴﺎز ﻧﻔﺖ ﺷﻤﺎل ﺑﻪ اﺗﺤﺎد ﺷﻮروی‪ ،‬دوﻟﺖ ﺷﻮروی از ﻳﮑﺴﻮ ارﺗﺶ ﺧﻮد را در ‪ ١٩٤٦‬از‬
‫اﻳﺮان ﺧﺎرج ﺳﺎﺧﺖ و از ﺳﻮی دﻳﮕﺮ ﭘﺸﺖ »ﻓﺮﻗﻪ دﻣﻮﮐﺮات« را ﺧﺎﻟﯽ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﭘﺲ از اﻳﻦ‪ ،‬اﻓﺮاد »ﻓﺮﻗﻪ دﻣﻮﮐﺮات‬
‫ﺁذرﺑﺎﻳﺠﺎن« و »ﻓﺮﻗﻪ دﻣﻮﮐﺮات ﮐﺮدﺳﺘﺎن« ﺑﻪ ﺷﻮروی ﻓﺮار ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺗﺤﺎد ﺷﻮروی ﺗﻘﺎﺿﺎی واﮔﺬاری اﻣﺘﻴﺎز ﻧﻔﺖ ﺷﻤﺎل را از اﻳﺮان داﺷﺖ و ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ در ارﮔﺎﻧﻬﺎی رﺳﻤﯽ ﺧﻮد از »ﻣﻨﺎﻓﻊ‬
‫ﻣﺸﺮوع« ﺷﻮروی دﻓﺎع ﻣﯽ ﮐﺮد‪!4‬‬

‫ﮔﺮوﻩ ﻓﺮﻗﺎن در ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﺧﺎﻧﻪ اش ﺗﺮور ﺷﺪ‪ .‬هﻤﮑﺎران وی از ﺷﺎﺧﻪ ﻧﻈﺎﻣﯽ هﻴﺌﺖ ﻣﺆﺗﻠﻔﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﺮوﻩ ﻓﺮﻗﺎن ﺗﻮﺳﻂ ﺷﻴﺦ ﻋﻠﯽ اﮐﺒﺮ هﺎﺷﻤﯽ‬
‫رﻓﺴﻨﺠﺎﻧﯽ ﭘﺎﻳﻪ ﮔﺬاری ﺷﺪﻩ اﺳﺖ[‬
‫‪1‬‬
‫]»ﺧﺎﻃﺮات ﺳﻴﺎﺳﯽ اﻳﺮج اﺳﮑﻨﺪری« ﺑﻪ اهﺘﻤﺎم ﺑﺎﺑﮏ اﻣﻴﺮﺧﺴﺮوی و ﻓﺮﻳﺪون ﺁذرﻧﻮر‪ ،‬ﺑﺨﺶ دوم ﺻﻔﺤﻪ ‪ .١٥٧/١٥٦‬ﻣﺤﻤﻮد ﺗﻔﻀﻠﯽ در‬
‫»اﻳﺮان ﻣﺎ« و ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺴﻌﻮد در »ﻣﺮد اﻣﺮوز« ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﻗﺘﻞ ﮐﺴﺮوی ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ و ﺟﺮﻳﺎن ﻓﺘﻞ ﻓﺠﻴﻊ وی را در روزﻧﺎﻣﻪ هﺎی ﺧﻮد ﺑﯽ‬
‫ﻃﺮﻓﺎﻧﻪ ﺑﺎزﺗﺎب ﻣﯽ دادﻧﺪ[‬
‫‪2‬‬
‫]ﺣﺎج ﻣﻬﺪی ﻋﺮاﻗﯽ در ﻣﻮرد دﺧﺎﻟﺖ ﺁﻳﺖ اﷲ ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ و ﺟﺒﻪ ﻣﻠّﯽ در ﺗﺮور رزم ﺁرا و دﻳﮕﺮان اﻋﺘﺮاف ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ :‬ﺁﻳﺖ اﷲ ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ ﺑﻪ دﻳﺪار‬
‫ﻧﻮاب ﺻﻔﻮی ﺁﻣﺪ و ﺑﻌﺪ از ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺁﻳﺖ اﷲ ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﻮاب ﺻﻔﻮی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ ای ﮐﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻄﺮح اﺳﺖ هﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﻳﺪ زدﻩ‬
‫]ﺗﺮور] ﺑﺸﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﺎن را ﭘﻴﺎدﻩ ﺑﮑﻨﻴﻢ‪ .‬اوﻟﻴﺶ رزم ﺁرا اﺳﺖ‪ ،‬دﻓﺘﺮی‪ ،‬دﮐﺘﺮ ﻓﻼح‪ ،‬دﮐﺘﺮ ﻃﺎهﺮی‪ ،‬دو ﺳﻪ ﺗﺎ دﻳﮕﺮ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻻن ﻳﺎدم‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮔﻔﺖ هﻔﺖ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﻳﺪ زدﻩ ﺑﺸﻮﻧﺪ‪ ...‬ﻣﻼﻗﺎت اﻧﺠﺎم ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻗﻮل ﺑﻌﻀﻴﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﯽ‪ ،‬ﺁن ﺁﻗﺎﻳﺎن ﻓﺘﻮای ﻗﺘﻞ رزم ﺁرا را از ﺟﻬﺖ ﺑُﻌﺪ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺻﺎدر‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺁﻗﺎ ]ﺁﻳﺖ اﷲ ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ[ هﻢ ﻓﺘﻮای ﻗﺘﻞ رزم ﺁرا و ﺷﺶ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ را از ﺟﻬﺖ ﺷﺮﻋﯽ ﺻﺎدر ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺠﺘﻬﺪ ﺑﻮد«‪ .‬ﻣﻬﺪی ﻋﺮاﻗﯽ در‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪ ١٣٢‬و ‪ ١٣٣‬ﺧﺎﻃﺮاﺗﺶ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﺟﺮﻳﺎن دادﮔﺎﻩ ﻧﻮاب ﺻﻔﻮی ﻣﯽ ﭘﺮداز و ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ از ﻧﻮاب ﺻﻔﻮی در دادﮔﺎﻩ »راﺟﻊ ﺑﻪ زدن رزم ﺁرا«‬
‫ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻨﺪ‪ .‬وی ﺧﺎﺋﻦ ﺑﻮدن رزم ﺁرا را از ﻳﮏ ﻃﺮف ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ هﻢ ﻓﺘﻮای ﻗﺘﻠﺶ را از ﺟﻬﺖ ﺳﻴﺎﺳﯽ و از ﺟﻬﺖ دﻳﻨﯽ‬
‫ﻣﻨﺘﺴﺐ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻪ ﻣﻠّﯽ و ﺁﻳﺖ اﷲ ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ«[‬
‫‪3‬‬
‫]ﺑﺮای اﻃﻼع ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﻴﺮاﻣﻮن واﮐﻨﺶ رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ اﻳﺮان ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﻗﺘﻠﻬﺎی ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻻت ﻣﺴﺘﻨﺪ دﮐﺘﺮ ﺟﻼل ﻣﺘﻴﻨﯽ در‬
‫ﻣﺠﻠﻪ »اﻳﺮاﻧﺸﻨﺎﺳﯽ« ﺷﻤﺎرﻩ هﺎی ‪ ١‬ﺗﺎ ‪ ،٤‬ﺳﺎل دوازدهﻢ ‪[١٣٧٩‬‬
‫‪4‬‬
‫]روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﺮدم ‪ ،‬ﺳﺎل ‪ .١٣٢٥‬ﺑﺮای ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ روزﻧﺎﻣﻪ هﺎ و ﮐﺘﺐ ﮐﻤﻴﺎب ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺗﺤﻮﻻت ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻣﺬهﺒﯽ اﻳﺮان ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ »ﺁرﺷﻴﻮ‬
‫اﺳﻨﺎد و ﭘﮋوهﺸﻬﺎی اﻳﺮان – ﺑﺮﻟﻦ« )‪[ Archiv für Forschung und Dokumentation Iran e.v. Berlin (AFDI‬‬

‫‪20‬‬
‫در اﻳﻦ زﻣﺎن ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای ﻣﻠّﯽ ﺑﻮد وهﻤﺮاﻩ ﺑﺎ دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق و دﻳﮕﺮان ﻋﻠﻴﻪ اﻣﺘﻴﺎز ﻧﻔﺖ ﺷﻤﺎل‬
‫ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﭘﺮﺷﻮری ﮐﺮد و اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ در ﺷﻬﺮﻳﻮر ﺳﺎل ‪ (١٩٤٦) ١٣٢٥‬ﺑﻪ زﻧﺪان اﻓﺘﺎد‪ .‬ﭘﺲ از رهﺎﻳﯽ از‬
‫زﻧﺪان ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ رﻓﺖ و ﺗﺎ اواﺧﺮ ﺳﺎل ‪ ١٩٤٨‬در ﺁن ﮐﺸﻮر ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ از ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻧﮑﻪ زﺑﺎن ﻋﺮﺑﯽ را‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺗﮑﻠﻢ ﻣﯽ ﮐﺮد در ‪ ٣‬ﺁﺑﺎن ‪ (١٩٤٩) ١٣٢٧‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﻔﻴﺮ اﻳﺮان ﺑﻪ ﻣﺼﺮ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻟﺒﻨﺎن رﻓﺖ‪.‬‬
‫در اواﺳﻂ ﺳﺎل ‪ (١٩٤٩) ١٣٢٨‬ﺟﺒﻪ ﻣﻠّﯽ ﻣﺮﮐّﺐ از ﭼﻨﺪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺳﺎﺑﻖ ﻣﺠﻠﺲ‪ ،‬ﭼﻨﺪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎر و ﺗﻌﺪادی از‬
‫روﺣﺎﻧﻴﻮن ﺑﻪ رهﺒﺮی دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﻃﺒﻖ اﺳﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﺟﺒﻪ ﻣﻠّﯽ ﺗﻨﻬﺎ اﺣﺰاب ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺒﻪ ﻣﻠّﯽ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻃﺮﻓﺪاران ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق ﺑﺮق ﺁﺳﺎ ﺑﻪ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺣﺰب ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﻧﺪ‪» .‬ﺣﺰب اﺳﺘﻘﻼل«‪» ،‬ﺣﺰب ﻣﻠّﯽ ﮐﺎر«‪،‬‬
‫»ﺣﺰب ﺧﻠﻖ«‪» ،‬ﻣﺠﻤﻊ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻣﺠﺎهﺪ«‪» ،‬ﺣﺰب زﺣﻤﺘﮑﺸﺎن ﻣﻠّﺖ اﻳﺮان«‪» ،‬ﻧﻬﻀﺖ ﺁزادی ﺑﺮای ﻣﺮدم اﻳﺮان«‪،1‬‬
‫»ﺣﺰب ﻣﻠّﺖ اﻳﺮان ﺑﺮ ﺑﻨﻴﺎد ﭘﺎن اﻳﺮاﻧﻴﺴﺖ« و »ﺣﺰب ﭘﺎن اﻳﺮاﻧﻴﺴﺖ« ﺑﻨﻴﺎن ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮان هﻤﻪ اﻳﻦ اﺣﺰاب در ﻳﮏ‬
‫اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﺗﻘﻠﺒﯽ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ راﻩ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺟﺒﻪ ﻣﻠّﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﮑﻞ ﺁﻏﺎز ﺷﺪ و ﮐﺸﺎﮐﺶ ﺑﺮای رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺁﻏﺎز ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫در ‪ ١٦‬اﺳﻔﻨﺪ ‪ ٢٦) ١٣٢٩‬ژوﺋﻦ ‪ (١٩٥٠‬ﺳﭙﻬﺒﺪ رزم ﺁرا ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻠﻴﻞ ﻃﻬﻤﺎﺳﺒﯽ از اﻋﻀﺎی »ﻓﺪاﻳﻴﺎن‬
‫اﺳﻼم« ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﻴﺪو ﺧﻠﻴﻞ ﻃﻬﻤﺎﺳﺒﯽ دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ اﻋﻼﻣﻴﻪ ﻣﺠﺘﺒﯽ ﻣﻴﺮﻟﻮﺣﯽ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﻧﻮاب ﺻﻔﻮی رهﺒﺮ‬
‫ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان »ای ﭘﺴﺮ ﭘﻬﻠﻮی« ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ ﮐﻪ در ﺁن اﺧﻄﺎر ﺷﺪﻩ ﺑﻮد اﮔﺮ »ﺣﻀﺮت ﺧﻠﻴﻞ ﻃﻬﻤﺎﺳﺒﯽ« ﺁزاد‬
‫ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﻋﺪﻩ زﻳﺎدی از رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ دﭼﺎر ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ رزم ﺁرا ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪.2‬‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻼء در ‪ ١٨‬اﺳﻔﻨﺪ ‪ ١٣٢٩‬ﺗﺸﮑﻴﻞ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ داد‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان وزﻳﺮ ﻣﺸﺎور در دوﻟﺖ ﻋﻼء ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﺎر‬
‫ﮐﺮد‪.‬‬
‫در ‪ ٢٤‬اﺳﻔﻨﺪ هﻤﻴﻦ ﺳﺎل در ﺟﻠﺴﻪ ﻋﻠﻨﯽ ﺷﻮرای ﻣﻠّﯽ ﻃﺮح ﻣﻠّﯽ ﺷﺪن ﺻﻨﻌﺖ ﻧﻔﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺟﺒﻪ ﻣﻠّﯽ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﺁراء ﺑﻪ‬
‫ﺗﺼﻮﻳﺐ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ از اﻳﻦ ﻃﺮح ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫در ‪ ٢٨‬اﺳﻔﻨﺪ ‪ ١٣٢٩‬دﮐﺘﺮ ﻋﺒﺪاﻟﺤﻤﻴﺪ زﻧﮕﻨﻪ رﻳﻴﺲ داﻧﺸﮑﺪﻩ ﺣﻘﻮق و وزﻳﺮ ﺳﺎﺑﻖ ﻓﺮهﻨﮓ هﻨﮕﺎم ﺧﺮوج از داﻧﺸﮑﺪﻩ ﺣﻘﻮق‬
‫هﺪف ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻧﺼﺮت اﷲ ﻗﻤﯽ از ﺳﺎزﻣﺎن ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﺠﺮوح ﺷﺪ و ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ‬
‫روز در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺟﺎن ﺳﭙﺮد‪.‬‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﻋﻼء در ‪ ٦‬اردﻳﺒﻬﺸﺖ ‪ ١٣٣٠‬ﭘﺲ از ﻳﮏ ﺗﺮور ﻧﺎﻓﺮﺟﺎم از ﺟﺎﻧﺐ ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ در ﺣﻞ ﺑﺤﺮان‬
‫ﻧﻔﺖ و ﻓﺸﺎر دوﻟﺖ اﻧﮕﻠﻴﺲ از ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ﮐﻨﺎرﻩ ﮔﻴﺮی ﮐﺮد و در ‪ ٧‬اردﻳﺒﻬﺸﺖ دﮐﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺼﺪق ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی‬
‫رﺳﻴﺪ‪ .‬در ‪ ٩‬اردﻳﺒﻬﺸﺖ ﻃﺮح ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ اﺟﺮای اﺻﻞ ﻣﻠّﯽ ﺷﺪن ﺻﻨﻌﺖ ﻧﻔﺖ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻣﺠﻠﺴﻴﻦ رﺳﻴﺪ و هﻴﺌﺖ دوﻟﺖ‬
‫ﻣﺄاﻣﻮر اﺟﺮای ﻗﺎﻧﻮن ﺷﺪ‪ .‬اﺧﺘﻼف ﺑﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻔﺖ اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و رواﺑﻂ اﻳﺮان و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﻪ ﮐﻠّﯽ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺸﮑﻼت ﺳﻴﺎﺳﯽ و اﻗﺘﺼﺎدی ﮐﺸﻮر و اوﺿﺎع اﺳﻔﺒﺎر ﻣﺎﻟﯽ دوﻟﺖ ﻣﺼﺪق ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﺤﺮﻳﻢ ﺧﺮﻳﺪ ﻧﻔﺖ در ﻏﺮب ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻞ ﻗﻮا و وزارت ﺟﻨﮓ را ﺑﻪ او واﮔﺬارد‪ .‬ﺷﺎﻩ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻧﮑﺮد و‬ ‫ﻣﺼﺪق در ﺗﻴﺮﻣﺎﻩ ‪ ١٣٣١‬از ﺷﺎﻩ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﯽ ﮐ ّ‬
‫دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق اﺳﺘﻌﻔﺎء داد‪.‬‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺼﺪق ﺑﺎ ﻃﺮح اﻳﻦ درﺧﻮاﺳﺖ ﺣﻴﻠﻪ ﮔﺮاﻧﻪ ﻣﻴﻞ داﺷﺖ ﺑﺎر ﺑﺤﺮان اﻗﺘﺼﺎدی‬
‫و ورﺷﮑﺴﺘﮕﯽ ﻣﺎﻟﯽ دوﻟﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮔﺮدن ﺷﺎﻩ ﮔﺬارد‪ .‬ﺑﻪ هﺮ روی‪ ،‬اﺣﻤﺪ ﻗﻮام )ﻗﻮام اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ( ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﺷﺪ و ﺑﺎ‬
‫اﻧﺘﺸﺎر اﻋﻼﻣﻴﻪ ای ﺷﺪﻳﺪاﻟﻠﺤﻦ ﻣﺘﺬﮐﺮ ﺷﺪ ﮐﻪ »ﮐﺸﺘﻴﺒﺎن را ﺳﻴﺎﺳﺘﯽ دﮔﺮ ﺁﻣﺪ« و ﻣﺤﺎﮐﻢ اﻧﻘﻼﺑﯽ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺧﻮاهﺪ داد و روزی‬
‫ﺻﺪهﺎ ﺗﺒﻬﮑﺎر را از هﺮ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺣﮑﻢ ﺧﺸﮏ و ﺑﯽ ﺷﻔﻘﺖ ﻗﺎﻧﻮن ﻗﺮﻳﻦ ﺗﻴﺮﻩ روزی ﺧﻮاهﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬اﻣﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ‬
‫ﺗﻈﺎهﺮات ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﯽ ﺑﻴﻦ ‪ ٢٧‬ﺗﺎ ‪ ٣٠‬ﺗﻴﺮ ‪ (١٩٥٢) ١٣٣١‬ﺑﻪ زاﻧﻮ در ﺁﻣﺪ و ﺷﺎﻩ ﻣﺒﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق را‬
‫ﺑﭙﺬﻳﺮد و دوﺑﺎرﻩ وی را ﻣﺄﻣﻮر ﺗﺸﮑﻴﻞ ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ﻣﺠﺪد ﺧﻮد را ﻇﺎهﺮًا ﻣﺪﻳﻮن ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎی‬
‫هﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ ﺁﻳﺖ اﷲ ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﺎن واﻗﻌﯽ او ﺑﺎزارﻳﺎن و اﻋﻀﺎی ﺳﺎزﻣﺎن ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وی‬
‫در اول ﻣﺮداد ‪ ١٣٣١‬ﺷﺮﺣﯽ در ﭘﺸﺖ ﻗﺮﺁن ﻧﻮﺷﺖ و ﺁن را ﭘﺲ از اﻣﻀﺎء و ﻣُﻬﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﺮح ﺑﺮای ﺷﺎﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪:‬‬
‫»دﺷﻤﻦ ﻗﺮﺁن ﺑﺎﺷﻢ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻢ ﺑﺮﺧﻼف ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻢ‪ .‬هﻤﭽﻨﻴﻦ اﮔﺮ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ را ﻧﻘﺾ ﮐﻨﻨﺪ و رژﻳﻢ‬
‫ﻣﻤﻠﮑﺖ را ﺗﻐﻴﻴﺮ دهﻨﺪ ﻣﻦ رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮر را ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻢ«‪ .‬درﺳﺖ ﺷﺶ روز ﺑﻌﺪ ﺑﺮﺧﻼف ﺳﻮﮔﻨﺪی ﮐﻪ ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد‪ ،‬در‬
‫هﻔﺘﻢ ﻣﺮداد ﻣﺎدّﻩ واﺣﺪﻩ اﺧﺘﻴﺎرات دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ رﻓﺖ و هﻤﺎن روز ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای ﻣﻠّﯽ رﺳﻴﺪ‪ .‬در‬
‫اﻳﻦ ﻻﻳﺤﻪ ﺑﻪ دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق اﺧﺘﻴﺎر دادﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻟﻮاﻳﺤﯽ ﭘﺲ از ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻣﺠﻠﺴﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺗﺎ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﺁﻧﻬﺎ‬
‫در ﻣﺠﻠﺴﻴﻦ ﻣﻌﻴﻦ ﻧﺸﺪﻩ ﻻزم اﻻﺟﺮاﺳﺖ‪ ٩ .‬روز ﺑﻌﺪ در ‪ ١٦‬ﻣﺮداد ‪ ١٣٣١‬ﻃﺮح ﻳﮏ ﻣﺎدّﻩ ای ﺑﺎ ﻗﻴﺪ ﺳﻪ ﻓﻮرﻳﺖ ﺑﺮای‬
‫ﻋﻔﻮ و ﺁزادی ﺧﻠﻴﻞ ﻃﻬﻤﺎﺳﺒﯽ ﻗﺎﺗﻞ رزم ﺁرا ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ رﺳﻴﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﺮح‪» :‬ﻣﺎدّﻩ واﺣﺪﻩ‪ :‬ﭼﻮن ﺟﻨﺎﻳﺖ ﺣﺎﺟﯽ ﻋﻠﯽ رزم‬
‫ﺁرا و ﺣﻤﺎﻳﺖ او از اﺟﺎﻧﺐ ﺑﺮ ﻣﻠﺖ اﻳﺮان ﺛﺎﺑﺖ اﺳﺖ ﺑﺮ ﻓﺮض ﺁﻧﮑﻪ ﻗﺎﺗﻞ او اﺳﺘﺎد ﺧﻠﻴﻞ ﻃﻬﻤﺎﺳﺒﯽ ﺑﺎﺷﺪ از ﻧﻈﺮ ﻣﻠّﺖ‬

‫‪1‬‬
‫]ﺣﺴﻴﻦ رازی و ﻣﺤﻤﺪ ﻧﺨﺸﺐ ﭘﺎﻳﻪ ﮔﺬاران »ﻧﻬﻀﺖ ﺁزادی ﺑﺮای ﻣﺮدم اﻳﺮان« ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ دﻩ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ »ﻧﻬﻀﺖ ﺁزادی اﻳﺮان« در ‪٢٥‬‬
‫اردﻳﺒﻬﺸﺖ ‪ (١٩٦١) ١٣٤٠‬ﺗﻮﺳﻂ ﺁﻳﺖ اﷲ ﻃﺎﻟﻘﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺳﺤﺎﺑﯽ و ﺑﺎزرﮔﺎن ﺗﺄﺳﻴﺲ ﺷﺪ[‬
‫‪2‬‬
‫]در ﺻﻔﺤﺎت ﻗﺒﻞ ﺑﻪ دﺳﺎﻳﺲ ﺁﻳﺖ اﷲ ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ از ﺳﺮان ﺟﺒﻪ ﻣﻠّﯽ و دﺧﺎﻟﺖ وی در ﺗﺮور ﺳﭙﻬﺒﺪ رزم ﺁرا ﻣﺸﺮوﺣًﺎ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬ﻳﮏ روز ﭘﺲ‬
‫از ﺗﺮور ﺳﭙﻬﺒﺪ رزم ﺁرا ﺁﻳﺖ اﷲ ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ در ﻳﮏ ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﺑﺎ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎران ﺧﺎرﺟﯽ و داﺧﻠﯽ »ﻗﺘﻞ رزم ﺁرا را واﺟﺐ داﻧﺴﺖ و ﺧﻠﻴﻞ ﻃﻬﻤﺎﺳﺒﯽ را‬
‫ﻣﻨﺠﯽ ﻣﻠّﺖ اﻳﺮان ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد«‪ .‬دﮐﺘﺮ ﺑﻘﺎﻳﯽ و ﺣﺴﻴﻦ ﻣﮑّﯽ در ﻣﻴﺪان ﺑﻬﺎرﺳﺘﺎن ﻣﻴﺘﻴﻨﮕﯽ ﺗﺮﺗﻴﺐ دادﻧﺪ و هﺮ دو ﮐﺸﺘﻦ رزم ﺁرا را ﺑﻪ ﻣﻠّﺖ اﻳﺮان‬
‫ﺗﺒﺮﻳﮏ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬در هﻤﻴﻦ اﺟﺘﻤﺎع اﻋﻼﻣﻴﻪ ﻧﻮاب ﺻﻔﻮی زﻳﺮ ﻋﻨﻮان »ای ﭘﺴﺮ ﭘﻬﻠﻮی« ﭘﺨﺶ ﺷﺪ[‬

‫‪21‬‬
‫ﺑﻴﮕﻨﺎﻩ و ﺗﺒﺮﺋﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد«‪» .‬اﻳﻦ ﻃﺮح را ‪ ٢٧‬ﺗﻦ از ﺟﻤﻠﻪ دو ﺗﻦ اﺳﺘﺎدان داﻧﺸﮑﺪﻩ ﺣﻘﻮق داﻧﺸﮕﺎﻩ ﺗﻬﺮان‪ :‬دﮐﺘﺮ‬
‫ﺷﺎﻳﮕﺎن و دﮐﺘﺮ ﺳﻨﺠﺎﺑﯽ اﻣﻀﺎ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ«‪.1‬‬
‫ﺧﻠﻴﻞ ﻃﻬﻤﺎﺳﺒﯽ در ‪ ٢٤‬ﺁﺑﺎن ‪ ١٣٣١‬از زﻧﺪان ﺁزاد ﺷﺪ و ﭘﺲ از زﻳﺎرت ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺪاﻟﻌﻈﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﺁﻳﺖ اﷲ ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ ﮐﻪ‬
‫ﻓﺘﻮای ﻗﺘﻞ رزم ﺁرا را دادﻩ ﺑﻮد ﺷﺘﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻨﺎ ﺑﻪ درﺳﺘﯽ ﺑﺎ ﻻﻳﺤﻪ ﻋﻔﻮ ﺧﻠﻴﻞ ﻃﻬﻤﺎﺳﺒﯽ و ﻻﻳﺤﻪ »ﻣﻔﺴﺪ ﻓﯽ اﻻرض« ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ اﺣﻤﺪ ﻗﻮام و ﺿﺒﻂ اﻣﻮال وی‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮد و ﺁن را ﺧﻼف ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ و ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﮐﻴﻔﺮی ﮐﺸﻮر داﻧﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺟﺒﻪ ﻣﻠّﯽ و ﺑﻪ وﻳﮋﻩ دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق ﺑﺮ ﺧﻼف‬
‫ﺳﻮﮔﻨﺪی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﺮﺁن ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد ﺗﺎ »ﺑﺮﺧﻼف ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ« ﻋﻤﻠﯽ اﻧﺠﺎم ﻧﺪهﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺖ و ﭘﺎﺧﺖ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺁﻳﺖ‬
‫اﷲ ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺣﺎﻣﯽ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮورﻳﺴﺘﯽ ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد و ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ و اﺳﺘﻘﻼل‬
‫دادﮔﺴﺘﺮی و رﻋﺎﻳﺖ اﺟﺮای ﻋﺪاﻟﺖ ﺣﻘﻮﻗﯽ ﮐﺸﻮر ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﺁﻧﮑﻪ ﺟﺒﻪ ﻣﻠّﯽ ﺑﻌﺪهﺎ ﻗﺘﻞ رزم ﺁرا را ﺑﻪ درﺑﺎر‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽ داد و هﻨﻮز اﻳﻦ ﺷﺎﻳﻌﻪ ﺑﯽ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ زﺑﺎﻧﻬﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻨﺎ ﺑﺎ دو ﻻﻳﺤﻪ ﻧﺎﻣﺒﺮدﻩ ﺳﺒﺐ ﺷﺪﮐﻪ ﺟﺒﻪ ﻣﻠّﯽ ﺑﺮای ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺳﻨﺎﺗﻮرهﺎ ﻃﺮﺣﯽ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺮد و ﺗﻘﻠﻴﻞ ﻣﺪت‬
‫ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻨﺎ را از ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﺑﻪ دو ﺳﺎل ﺑﻪ ﻗﻴﺪ دو ﻓﻮرﻳﺖ در هﻤﺎن روز ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻨﺎ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺷﺪ‪.‬‬
‫دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق ﺑﺎ هﻤﻪ ﺗﺪاﺑﻴﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮد و ﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ اﺻﻮل ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺤﺮان اﻗﺘﺼﺎدی ﮐﺸﻮر‬
‫را ﺑﺮﻃﺮف ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬در ﺳﺮاﺳﺮ ﮐﺸﻮر هﺮج و ﻣﺮج ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﻳﮏ ﺑﻼﺗﮑﻠﻴﻔﯽ ﻋﻤﻴﻘﯽ در ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮان اﺣﺴﺎس‬
‫ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺻﻼﺣﺪﻳﺪ ﮐﺮﻣﻴﺖ روزوﻟﺖ ﻣﺄﻣﻮر ﻋﺎﻟﻴﺮﺗﺒﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﺳﻴﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﺗﺨﺎذ ﻋﻤﻞ ﺷﺪ و در ‪ ٢٥‬ﻣﺮداد ‪١٣٣٢‬‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺮﮐﻨﺎری دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق را از ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ﺻﺎدر ﮐﺮد و ﺳﭙﻬﺒﺪ ﻓﻀﻞ اﷲ زاهﺪی را ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ‪.‬‬
‫دﮐﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺼﺪق ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺮﮐﻨﺎری ﺧﻮﻳﺶ وﻗﻌﯽ ﻧﮕﺬاﺷﺖ و ﺷﺎﻩ ﺑﻪ رُم رﻓﺖ‪ .‬ﮐﻤﻴﺘﻪ ﻣﺮﮐﺰی ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ ﻃﯽ اﻋﻼﻣﻴﻪ‬
‫ای ﺳﺮﻧﮕﻮﻧﯽ ﺳﻠﻄﻨﺖ و اﻳﺠﺎد »ﺟﻤﻬﻮری دﻣﮑﺮاﺗﻴﮏ« را ﺧﻮاهﺎن ﺷﺪ‪ .‬رهﺒﺮان ﻣﺬهﺒﯽ و ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮان ﻣﺸﺘﺎق ﺑﺎزﮔﺸﺖ‬
‫ﺷﺎﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﺮوﺟﺮدی و ﺁﻳﺖ اﷲ ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ هﺮ دو ﺑﺮای ﺳﻼﻣﺖ ﺷﺎﻩ و دوری وی از ﮐﺸﻮر ﻣﺠﺎﻟﺲ روﺿﻪ ﺧﻮاﻧﯽ و‬
‫ﻋﺰاداری ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﮐﻮدﺗﺎ »روﺿﻪ دو ﻃﻔﻼن ﻣﺴﻠﻢ« ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻨﺎﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﺮوﺟﺮدی‬
‫ﻣﺮﺟﻊ ﺷﻴﻌﻴﺎن ﺟﻬﺎن ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﺗﻠﮕﺮاف ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺷﺎﻩ را ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﻳﺮان ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬وی در‬
‫ﺗﻠﮕﺮاﻓﯽ ﺑﻪ ﺗﻴﻤﺴﺎر زاهﺪی او را »ﺣﺎﻓﻆ ﺑﻴﻀﻪ اﺳﻼم« ﻧﺎﻣﻴﺪ و در ﺳﺮﮐﻮب دﺷﻤﻨﺎن دﻳﻦ ﺁرزوی ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﮐﺮد‪ .‬ﮐﻮدﺗﺎی‬
‫‪ ٢٨‬ﻣﺮداد ‪ ١٩) ١٣٣٢‬اوت ‪ (١٩٥٣‬ﺑﻪ ﭘﻴﺮوزی رﺳﻴﺪ‪ .‬دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق ﺑﺎزداﺷﺖ ﺷﺪ و ﺷﺎﻩ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫رهﺒﺮ ﺟﺒﻪ ﻣﻠّﯽ اﻳﺮان در هﻤﺎن داﻣﯽ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮد در اﻳﺠﺎد ﺁن ﺳﻬﻴﻢ ﺑﻮد‪ .‬دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق وﺳﻴﻠﻪ دﮐﺘﺮ ﺑﻘﺎﻳﯽ و ﺁﻳﺖ اﷲ‬
‫ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ و ﺷﻤﺲ ﻗﻨﺎت ﺁﺑﺎدی ﺑﺎ رهﺒﺮی ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮورﻳﺴﺘﯽ ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم ﺗﻤﺎس داﺋﻤﯽ داﺷﺖ و از ﺁﻧﺎن ﺑﺮای رﺳﻴﺪن ﺑﻪ‬
‫ﻗﺪرت اﺳﺘﻤﺪاد و ﮐﻤﮏ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬وی ﺑﻴﺴﺖ و هﺸﺖ ﺗﻦ از اﻋﻀﺎی ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم را ﮐﻪ در زﻧﺪان ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ‬
‫ﻗﺎﺗﻞ رزم ﺁرا را ﺁزاد ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮐﻮدﺗﺎی ‪ ٢٨‬ﻣﺮداد ﺳﺮﮐﻮب ﺧﻮﻧﻴﻦ ﻣﻠّﻴﻮن و ﺑﻪ وﻳﮋﻩ اﺣﺮاب و ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎی ﭼﭗ را ﺑﻪ دﻧﺒﺎل داﺷﺖ‪ .‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪار ﻧﻈﺎﻣﯽ‬
‫ﺗﻬﺮان ﺗﻴﻤﺴﺎر ﺗﻴﻤﻮر ﺑﺨﺘﻴﺎر ﮐﻪ ﺑﻌﺪًا ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ رﻳﻴﺲ ﺳﺎزﻣﺎن اﻣﻨﻴﺖ و اﻃﻼﻋﺎت ﮐﺸﻮر )ﺳﺎواک( ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﻋﻤﺎل ﺧﺸﻮﻧﺖ و‬
‫اﻳﺠﺎد ﺟ ّﻮ ﺗﺮس و وﺣﺸﺖ ﺑﻪ واﻗﻊ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮوای ﺑﻼﻣﻨﺎزع اﻳﺮان ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق ﺑﻪ ﺳﻪ ﺳﺎل زﻧﺪان و ﺳﭙﺲ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ در اﺣﻤﺪﺁﺑﺎد زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ و ﺷﺒﮑﻪ ﻧﻈﺎﻣﯽ‬
‫ﺣﺰب ﻗﻠﻊ و ﻗﻤﻊ ﺷﺪ و ﻋﺪﻩ ای از اﻋﻀﺎی ﻧﻈﺎﻣﯽ و ﻏﻴﺮﻧﻈﺎﻣﯽ ﺁن ﺗﻴﺮﺑﺎران ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﺮوﺟﺮدی و روﺣﺎﻧﻴﻮﻧﯽ ﭼﻮن ﺁﻳﺖ اﷲ ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻣﻴﻼﻧﯽ و دﻳﮕﺮ ﺁﻳﺎت ﻋﻈﺎم ﭘﺲ از ﮐﻮدﺗﺎی ‪ ٢٨‬ﻣﺮداد‬
‫ﻼ ﺑﻪ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺁن ﻣﯽ‬
‫ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﻣﺤﺎﮐﻤﺎت دادﮔﺎﻩ ﻧﻈﺎﻣﯽ و ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺑﺎر ﻓﺮﻣﺎﻧﺪاری ﻧﻈﺎﻣﯽ اﻧﺘﻘﺎدی ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻤ ً‬
‫ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ و ﺳﺮﮐﻮب ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ را ﻳﮏ ﭘﻴﺮوزی ﺑﺮای دوام و اﺳﺘﺤﮑﺎم ﻣﺬهﺐ در اﻳﺮان ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﮐﻮدﺗﺎی ‪ ٢٨‬ﻣﺮداد ﻓﻀﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﻳﺮان ﻇﺎهﺮی ﻣﺬهﺒﯽ ﮔﺮﻓﺖ و روﺣﺎﻧﻴﻮن ﺑﺨﺶ ﻣﻬﻤﯽ از ﻗﺪرت ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ‬
‫اﻳﺮان ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻧﻔﻮذ ﺁﻧﺎن در روﻧﺪ ﻣﺤﺎﮐﻤﺎت دادﮔﺎﻩ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﭼﻪ در ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق و ﭼﻪ در ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ دﻳﮕﺮ رﺟﺎل‬
‫ﺳﻴﺎﺳﯽ و اﻋﻀﺎی ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ ﺑﻪ وﺿﻮح دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻴﻤﺴﺎر ﺁزﻣﻮدﻩ ﺑﺎ ﺗﻮاﻓﻖ روﺣﺎﻧﻴﻮن ﺑﺎرهﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد در دادﮔﺎﻩ ﻧﻈﺎﻣﯽ‪ ،‬دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق را ﺑﻪ »ارﺗﺪاد و ﮐﻔﺮ و ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺬهﺐ اﺳﻼم و ﺑﺮاﻧﺪازی ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺸﺮوﻃﻪ اﻳﺮان« ﻣﺘﻬﻢ ﮐﻨﺪ و ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎﻳﯽ ﭘﻴﺶ رﻓﺖ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق را ﺑﻪ ﺑﯽ دﻳﻨﯽ ﻣﺘﻬﻢ‬
‫ﮐﺮد ﺗﺎ اﻋﻀﺎی ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم و اوﺑﺎش ﭼﺎﻟﻪ ﻣﻴﺪان ﮐﻪ در ﺟﻠﺴﻪ دادﮔﺎﻩ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺤﺮﻳﮏ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ از ﺑﻴﻦ ﺑﺮدن‬
‫دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق اﻗﺪام ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬دﮐﺘﺮ ﻣﺼﺪق ﮐﻪ ﺧﻮد زﻣﺎﻧﯽ از ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم ﺑﺮای رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺳﻮد ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد و ﭘﻴﺎﻣﺪهﺎی‬
‫ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺗﺤﺮﻳﮑﺎت ﺗﻴﻤﺴﺎر ﺁزﻣﻮدﻩ را ﻣﯽ داﻧﺴﺖ‪ ،‬از ﺗﺮس ﺁﻧﮑﻪ ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم دﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺮور او و ﺧﺎﻧﻮادﻩ اش ﺑﺰﻧﻨﺪ‪،‬‬
‫در ﺟﻠﺴﻪ دادﮔﺎﻩ از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ و اﻳﻤﺎن و اﻋﺘﻘﺎد ﺧﻮد و ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪاﻧﺶ ﺑﻪ اﺳﻼم‪ ،‬ﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﺣﺮارت و ﮔﺎهﯽ ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ و ﻻﺑﻪ دﻓﺎع‬
‫ﮐﺮد و ﺷﺮح ﻣﻔﺼﻠﯽ از ﺑﺮﮔﺰاری ﺟﻠﺴﺎت روﺿﻪ ﺧﻮاﻧﯽ در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد داد‪.2‬‬

‫‪1‬‬
‫]ﻣﺬاﮐﺮات ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای ﻣﻠّﯽ‪ ،‬دورﻩ هﻔﺪهﻢ‪ ٢٢ ،‬ﻣﺮداد ‪ .١٣٣١‬ﺑﺮای اﻃﻼع ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻣﻔﺼﻞ و ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮاﻧﺪﻧﯽ »دﮐﺘﺮ‬
‫ﻣﺼﺪق‪ ،‬ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدهﺎی ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی و اﻧﮕﻠﻴﺴﻴﻬﺎ« از دﮐﺘﺮ ﺟﻼل ﻣﺘﻴﻨﯽ در ﻓﺼﻠﻨﺎﻣﻪ اﻳﺮاﻧﺸﻨﺎﺳﯽ‪ ،‬ﺳﺎل دوازدهﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎرﻩ ‪ ،٤‬ﺻﻔﺤﻪ ‪[٧٢٢‬‬
‫‪2‬‬
‫]ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ »ﺧﺎﻃﺮات و ﺗﺄﻟﻤﺎت ﻣﺼﺪق« ﺻﻔﺤﻪ ‪ ١٤٣‬و »ﻣﺼﺪق در ﻣﺤﮑﻤﻪ ﻧﻈﺎﻣﯽ« ﺻﻔﺤﻪ ‪ ١٦٧‬و ‪ ١٦٨‬و ‪ ٢٣٤‬و ﺑﻪ وﻳﮋﻩ ﺻﻔﺤﻪ‬
‫‪ ٣٧٩‬ﺗﺎ ‪ .٣٨٥‬و ﻳﺎ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب »از اﻧﻘﻼب ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ ﺗﺎ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ )ﺗﺤﻮﻻت ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻣﺬهﺒﯽ اﻳﺮان ﺑﻴﻦ دو اﻧﻘﻼب( از ﺑﻬﺮام ﭼﻮﺑﻴﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫زودی ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد[‬

‫‪22‬‬
‫ﮐﻮدﺗﺎی ‪ ٢٨‬ﻣﺮداد هﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﺑﺮای ﺷﺎﻩ ﭘﻴﺮوزی و ﺳﭙﺲ ﻗﺪرت را ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن ﺁورد‪ ،‬وﻟﯽ وی را از ﺗﺨﺖ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ‬
‫ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﺑﻪ زﻳﺮ ﮐﺸﻴﺪ و هﻤﺮدﻳﻒ ﺳﻴﺎﺳﺘﺒﺎزان روزﮔﺎر ﺧﻮد ﻗﺮار داد‪ .‬ﺧﺮوج ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ و ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻧﺶ ﻓﺮار ﺷﺎﻩ ﺑﻪ‬
‫رُم ﭼﻬﺮﻩ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ وی را در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم ﺧﺪﺷﻪ دار ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﺑﻪ وﻳﮋﻩ ﺁﻧﮑﻪ ﮐﻮدﺗﺎ وﺳﻴﻠﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن ﻃﺮاﺣﯽ ﺷﺪﻩ و ﺑﺎ‬
‫هﻤﮑﺎری ﻋﻮاﻣﻞ داﺧﻠﯽ ﺑﻪ ﭘﻴﺮوزی رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ هﺮ روی‪ ،‬ﮐﻮدﺗﺎی ‪ ٢٨‬ﻣﺮداد زﺧﻢ ﻋﻤﻴﻘﯽ در ﻋﻤﻖ اﺟﺘﻤﺎع اﻳﺮان‬
‫اﻳﺠﺎد ﮐﺮد و ﻧﻴﺰ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺷﺎﻩ را از او ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻩ ﺑﺮای ﺑﺎزﺳﺎزی ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ و اﺳﺘﻤﺮار ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﻮد از هﻤﻪ اﻣﮑﺎﻧﺎت اﻗﺘﺼﺎدی‪ ،‬ﺳﻴﺎﺳﯽ‪ ،‬اداری‪ ،‬ﻧﻈﺎﻣﯽ و ﻓﺮهﻨﮕﯽ‬
‫ﮐﺸﻮر ﺳﻮد ﻣﯽ ﺑﺮد و در اوج ﻗﺪرت ﺑﻪ ﺟﺎی ﺁﻧﮑﻪ در ﭘﯽ اﺳﺘﺤﮑﺎم اﺻﻮل ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﮐﺸﻮر ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮدﺷﻴﻔﺘﮕﯽ دﭼﺎر و ﺑﺪل ﺑﻪ دﻳﮑﺘﺎﺗﻮری ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﺑﻪ اﺻﻼﺣﺎت و رﻓﻮرم ﺑﺎ ﭘﻨﺠﻪ هﺎی ﺁهﻨﻴﻦ ﮔﺸﺖ‪ .‬وی هﺮﮔﻮﻧﻪ اﻧﺘﻘﺎد را‬
‫ﺣﺘﺎ از ﺟﺎﻧﺐ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ او و ﻧﻈﺎم ﻣﺸﺮوﻃﻪ وﻓﺎدار ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻨﺘﻘﺪﻳﻦ را زﻳﺮ ﻋﻨﻮان »اﻗﺪام ﻋﻠﻴﻪ‬
‫اﻣﻨﻴﺖ ﮐﺸﻮر« ﺗﺎر و ﻣﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد و از ﺧﻮد ﻣﯽ راﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻩ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﮐﻮدﺗﺎﭼﻴﺎن و ﺷﺮﮐﺎی ﺧﺎرﺟﯽ و داﺧﻠﯽ ﮐﻮدﺗﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻩ ﭘﻴﺶ از ﮐﻮدﺗﺎی ‪٢٨‬‬
‫ﻣﺮداد ﭼﻨﺪان دﺧﺎﻟﺘﯽ در اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت و ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮان ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻣﺠﻠﺴﻴﻦ و ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮان ﺑﺎ‬
‫اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﻣﯽ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﻣﻠّﺖ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ هﺮ ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﺘﺒﺪادی‪ ،‬ﻣﺸﺮوﻋﻴﺖ و‬
‫ﻣﻘﺒﻮﻟﻴﺖ ﻣﻠّﯽ را ﺑﺎ وﺳﺎﻳﻞ ﻏﻴﺮ دﻣﻮﮐﺮاﺗﻴﮏ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽ ﺁوردﻧﺪ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪاری ﻧﻈﺎﻣﯽ و ﺳﭙﺲ ﺳﺎواک ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪ و‬
‫ﺷﺎﻩ ﺑﺪﻧﺎم ﺗﺮﻳﻦ و ﺑﯽ ﺑﻨﺪ و ﺑﺎرﺗﺮﻳﻦ اﻣﻴﺮان ارﺗﺶ‪ ،‬ﺗﻴﻤﺴﺎر ﺗﻴﻤﻮر ﺑﺨﺘﻴﺎر را ﮐﻪ ﭘﻴﺸﻴﻨﻪ زﺷﺘﯽ از ﺧﻮد در دوران‬
‫»ﻓﺮﻣﺎﻧﺪاری ﻧﻈﺎﻣﯽ« ﺑﻪ ﺟﺎی ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﺧﻮد را ﻓﺮاﺗﺮ از ﻗﺎﻧﻮن و ﺣﻘﻮق اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺖ و در ﺧﻴﺎل‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮد‬
‫را ﻻﻳﻖ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ رﻳﺎﺳﺖ ﺳﺎزﻣﺎن اﻣﻨﻴﺘﯽ و اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﻧﻮﭘﺎ ﻣﻨﺼﻮب ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﮐﻮدﺗﺎﭼﻴﺎن ﺳﻬﻢ ﺧﻮد را ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻗﺮارداد ﮐﻨﺴﺮﺳﻴﻮم را ﺑﺎ دوﻟﺖ ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮاﺟﻊ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺑﻌﺪ از ﺳﻔﺮ ﺷﺎﻩ ﺑﻪ رُم روﺿﻪ دو ﻃﻔﻼن ﻣﺴﻠﻢ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﭘﺲ از ﮐﻮدﺗﺎ ﺗﻮﻗﻌﺎت دﻳﮕﺮی داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫روﺣﺎﻧﻴﻮن از ﺳﺮﮐﻮب ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ و ﺗﻌﻘﻴﺐ اﻗﻠﻴﺘﻬﺎی ﻣﺬهﺒﯽ در دل اﺣﺴﺎس ﺷﺎدی و ﺳﺮور ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ از ﺷﺎﻩ ﺗﻮﻗﻊ‬
‫داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﺪرت روﺣﺎﻧﻴﻮن و اﻗﺘﺪار دﮐﺎﻧﺪاران دﻳﻦ ﺗﻮﺟﻪ وﻳﮋﻩ ای ﻧﺸﺎن دهﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ روﻧﺪ ﺗﺤﻮﻻت ﺳﻴﺎﺳﯽ – ﻣﺬهﺒﯽ اﻳﺮان ﭘﺲ از ‪ ٢٨‬ﻣﺮداد اداﻣﻪ دهﻴﻢ و ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ و ﻧﻘﺶ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ اﺷﺎرﻩ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ‪ ،‬ﻻزم اﺳﺖ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ای ﻧﻪ ﭼﻨﺪان دور ﺑﺎزﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺗﺎرﻳﺨﯽ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﻬﻢ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ را‬
‫ﺑﺎ ﺳﺮﺷﺖ اﻳﻦ ﺗﺤﻮﻻت و ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﺁن ﺗﺎ اﻧﺪازﻩ ای ﺁﺷﻨﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﮔﺮﻳﺰ ﮐﻪ ﺷﮑﻴﺒﺎﻳﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ را ﻣﯽ ﻃﻠﺒﺪ‪ ،‬در ﭘﺎﻳﺎن‬
‫ﺳﻨﺠﺶ و داوری را ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺮﮐﻮب ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن‬
‫ﺗﻌﻘﻴﺐ و ﮐﺸﺘﺎر ﺑﺎﺑﻴﺎن و ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن از ﺳﺮﮔﺮﻣﻴﻬﺎی روزاﻧﻪ ﻣﻼﻳﺎن و ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﻗﺎﺟﺎر ﺑﻮد‪ .‬روﻧﺪ ﺑﺎﺑﯽ و ﺑﻬﺎﻳﯽ ﮐﺸﯽ ﺗﺎ اواﺧﺮ‬
‫دوران ﻗﺎﺟﺎر ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ هﺎی دﻳﻨﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ اداﻣﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎﺑﻴﺎن در ﺟﻨﺒﺶ ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ اﻳﺮان ﺳﻬﻢ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮی داﺷﺘﻨﺪ و ﻣﯽ‬
‫ﺗﻮان ادﻋﺎ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺗﻼﺷﻬﺎی ﺁﻧﺎن در اﻳﺠﺎد اﻧﻘﻼب ﻣﺸﺮوﻃﻪ اﻳﺮان ﺑﺴﻴﺎر ﮐﺎرﺳﺎز ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻃﺮﻓﺪار ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﺎن ﺗﻌﺒﻴﺮ ﮔﺮدد ﮐﻪ رهﺒﺮان ﺑﻬﺎﻳﯽ ﺗﺄﮐﻴﺪ داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن در‬
‫ﺳﻴﺎﺳﺖ دﺧﺎﻟﺖ ﻧﮑﻨﻨﺪ‪ .‬در زﻣﺎن رﺿﺎﻩ ﺷﺎﻩ‪ ،‬ﺑﻬﺎﻳﯽ ﮐﺸﯽ در ﭼﻨﺪ ﺷﻬﺮ اﻳﺮان اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻄﻮر ﮐﻠّﯽ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن در‬
‫ﺁن دوران از ﺳﻴﺎﺳﺘﻬﺎی دوران رﺿﺎﺷﺎهﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻧﻤﯽ رﻓﺖ‪ .‬رﺿﺎ ﺷﺎﻩ در ﭘﯽ ﻣﺤﺪود ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻗﺪرت روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺑﻮد‪ .‬در‬
‫دوران رﺿﺎ ﺷﺎﻩ اﻧﺪﻳﺸﻪ »ﻣﻠّﺖ ﺷﺪن« ﮔﺴﺘﺮش ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﮐﺸﻮر ﻣﯽ رﻓﺖ ﺗﺎ هﻤﻪ ﺳﺎﮐﻨﺎن ﺁن ﺧﻮد را اﻳﺮاﻧﯽ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﺑﺪون ﺁﻧﮑﻪ‬
‫ﻣﺬهﺐ‪ ،‬ﻣﺮام ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻳﺎ ﻗﻮﻣﯽ در ﺁن دﺧﺎﻟﺖ ﺁﺷﮑﺎری داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ در ﺳﺎﻟﻬﺎی ﭘﺲ از ﺳﻘﻮط رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺁهﺴﺘﻪ ﺁهﺴﺘﻪ‬
‫اﻳﻦ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪ و ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻓﮑﺮ ﺑﯽ ﭘﺎی »اﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ« ﺑﻪ ﺣﻮزﻩ ﺳﻴﺎﺳﺖ رﺳﻮخ ﮐﺮد‪ .‬ﺟﻨﮓ ﺳﺮد‬
‫ﺑﻴﻦ دو ﻗﺪرت ﺑﺰرگ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺷﺮق و ﻏﺮب اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ را ﺑﻪ اﻳﺮان ﮐﺸﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﮔﺴﺘﺮش ﺁن ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﺗﺄﺳﻴﺲ ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم‬
‫ﭘﺲ از ﺳﻘﻮط رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺑﺮای ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﭼﭙﮕﺮاﻳﯽ در اﻳﺮان ﺑﻮد‪.‬‬
‫در دو دهﻪ ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﯽ ﺗﻌﻘﻴﺐ اﻗﻠﻴﺘﻬﺎی ﻣﺬهﺒﯽ ﺑﻪ وﻳﮋﻩ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ اﻓﮑﺎر ﺷﺒﻪ ﻣﺬهﺒﯽ و ﭼﭙﮕﺮاﻳﯽ‪،‬‬
‫دوﻟﺘﻬﺎی ﭘﺲ از ﺷﻬﺮﻳﻮر ‪ ١٣٢٠‬و ﺷﺎﻩ را در ﮐﻮرﻩ راﻩ »اﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ« اﻧﺪاﺧﺖ و ﺁﻧﻬﺎ را ﺁﺷﮑﺎرا در ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﺁرﻣﺎﻧﻬﺎ‬
‫اﻧﻘﻼب ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ و اﺻﻮل ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ دوﻟﺖ ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﻗﺮار داد‪ .‬ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ هﻤﻪ رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ‪ ،‬واﺑﺴﺘﻪ و ﻣﻠّﯽ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﮔﺴﺘﺮش اﻳﻦ ﺑﻴﺮاهﻪ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﮐﻤﮏ ﺷﺎﻳﺎﻧﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺪﻧﯽ اﻳﺮان از ﺁرﻣﺎﻧﻬﺎی دﻣﻮﮐﺮاﺗﻴﮏ ﺟﻨﺒﺶ‬
‫ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ اﻳﺮان ﺷﺘﺎب ﺑﺨﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻐﺘﻨﻤﯽ ﺑﺮای اﺳﺘﺤﮑﺎم دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ در اﻳﺮان از دﺳﺖ رﻓﺖ و ﮐﺴﺐ رأی ﻣﺮدم‬
‫ﺑﺮای ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ از اﺻﻼﺣﺎت و رﻓﻮرم‪ ،‬ﺣﺘﺎ در ﻣﺤﺪودﻩ ﮐﻨﺘﺮل ﺷﺪﻩ ﺁن‪ ،‬از ﭼﻨﮓ ﺷﺎﻩ و دوﻟﺖ ﺧﺎرج ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺧﺮوج رﺿﺎ ﺷﺎﻩ‪ ،‬رﺿﺎ ﺷﺎﻩ زداﻳﯽ ﺑﺎ ﺷﺪت هﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎﻣﺘﺮ ﺁﻏﺎز ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬دﺳﺘﮕﺎﻩ روﺣﺎﻧﻴﺖ ﭼﻮن ﻣﻮرﻳﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻳﻴﺪن‬
‫ارﮐﺎن دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﻠﻮﻩ هﺎی زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺪرن و اﻧﺪﻳﺸﻪ »ﺗﺠﺪد‪ ،‬ﺗﺮﻗﯽ و ﺁزادﻳﺨﻮاهﯽ« ﺑﺎزﻳﭽﻪ دﺳﺖ‬
‫ﻗﺪرﺗﻬﺎی ارﺗﺠﺎﻋﯽ در اﻳﺮان ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬دﺳﺘﮕﺎﻩ روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺷﻴﻌﻪ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ هﻤﻪ زﻣﺎﻣﺪاران ﭘﺲ از ﺷﻬﺮﻳﻮر ‪ ٢٠‬در ﭘﯽ‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ زﻧﺎن ﺑﻪ زﻳﺮ ﭼﺎدر و ﭼﺎﻗﭽﻮر و ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺗﻌﻄﻴﻠﯽ ﻣﺪارس ﻣﺨﺘﻠﻂ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺎﻧﻮﻧﻬﺎ و اﻧﺠﻤﻨﻬﺎی ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت اﺳﻼﻣﯽ‬
‫ﺑﺮای ﻧﺸﺮ »ﺣﻘﺎﻳﻖ و اﺣﮑﺎم اﺳﻼﻣﯽ« در ﺳﺮاﺳﺮ ﮐﺸﻮر اﻓﺘﺘﺎح ﮔﺮدﻳﺪﻧﺪ و ﺑﻪ اﻧﺘﺸﺎر ﺟﺰوات و روزﻧﺎﻣﻪ هﺎی دﻳﻨﯽ‬
‫روزاﻧﻪ‪ ،‬هﻔﺘﮕﯽ و ﻣﺎهﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﭘﺴﻮﻧﺪ »اﺳﻼم« و ﻳﺎ »اﺳﻼﻣﯽ« ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪23‬‬
‫در ﻣﺠﻤﻮع‪ ،‬ﻋﻘﺪﻩ دﻳﺮﻳﻨﻪ ﺁﺧﻮﻧﺪ ﭘﺲ از ﻇﻬﻮر ﺟﻨﺒﺶ ﺑﺎﺑﯽ و ﺳﭙﺲ ﺑﻬﺎﻳﯽ در اﻳﺮان ﺳﺮ ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﻴﺪان ﺑﺮای اﺑﺮاز‬
‫ﻧﻔﺮت و دﺷﻤﻨﯽ ﻋﻠﻴﻪ اﻗﻠﻴﺘﻬﺎی ﻣﺬهﺒﯽ ﺑﻪ وﻳﮋﻩ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮای ﺑﺮاﻧﺪازی اﻧﺪﻳﺸﻪ »ﺑﻴﺪاری و روﺷﻨﮕﺮی اﻳﺮاﻧﻴﺎن«‬
‫ﻓﺮاﺧﺘﺮ ﮔﺮدﻳﺪ‪» .‬ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت اﺳﻼﻣﯽ« و »ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت دﻳﻨﯽ« ﺑﺎ ﭘﺎﻓﺸﺎری ﻣﺮاﺟﻊ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ دروس دﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎ و دﺑﻴﺮﺳﺘﺎﻧﻬﺎ‬
‫ﮔﻨﺠﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻳﻦ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎ در ﺗﻬﺮان و ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﻬﺎ در دهﻪ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬ﮔﺮ ِد ﻣﺤﻮر ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن‪ ،‬اﺣﻤﺪ‬
‫ﮐﺴﺮوی و ﻃﺮﻓﺪاراﻧﺶ و ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ و هﻮاداراﻧﺶ دور ﻣﯽ زد ﮐﻪ زﻳﺮ ﻧﻈﺮ دوﻟﺖ و در ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻮاﻗﻊ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ دوﻟﺖ‬
‫اﻧﺠﺎم ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻦ دﺳﺘﮕﺎﻩ روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﮑﺮ »داﻳﯽ ﺟﺎن ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن«‪ 1‬را در اﻳﺮان رﻳﺸﻪ دار ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ‬
‫هﺮ ﭼﻪ در اﻳﺮان اﻧﺠﺎم ﻣﯽ ﮔﻴﺮد ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻗﺪرﺗﻬﺎی ﺧﺎرﺟﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺁﺛﺎر ﺟﻌﻠﯽ و ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﭼﻮن »ﻳﺎدداﺷﺘﻬﺎی ﮐﻴﻨﻴﺎز‬
‫داﻟﮕﻮرﮐﯽ«‪ 2‬ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻗﻠﻢ ﺧﻴﺎل ﭘﺮداز ﻋﻠﯽ ﺟﻮاهﺮ ﮐﻼم اﺳﺖ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﺎﻟﯽ ﺁﺳﺘﺎن ﻗﺪس رﺿﻮی ﭼﺎپ و اﻧﺘﺸﺎر ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮑﯽ از ﺗﺮﻓﻨﺪهﺎی دﺳﺘﮕﺎﻩ روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻻ ﺷﺎﻳﻊ ﮐﺮدن اﻳﻨﮑﻪ »هﺮ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻏﻴﺮاﺳﻼﻣﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن اﺳﺖ« از ﻣﻐﺰ ﮐﭙﮏ زدﻩ ﻣﻼﻳﺎن ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫اﺻﻮ ً‬
‫ﺁﻧﻬﺎ هﻤﻮارﻩ ﻣﻴﻞ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﺁﻧﭽﻪ را اﺳﻼﻣﯽ ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﺎﻧﻌﯽ ﺑﺮای ﺑﺮای ﻗﺪرت ﮔﻴﺮی دﮐﺎﻧﺪاران دﻳﻦ ﺷﻴﻌﯽ در اﻳﺮان ﻣﯽ‬
‫ﺷﻮد‪ ،‬ﺿﺪ اﻳﺮاﻧﯽ و ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺳﺎزی ﻣﺰوّراﻧﻪ و ﺣﻴﻠﻪ ﮔﺮاﻧﻪ و ﭘﺮاﮐﻨﺪن ﺗﺨﻢ ﻧﻔﺎق و دﺷﻤﻨﯽ ﺗﻨﻬﺎ داﻣﻦ‬
‫اﻗﻠﻴﺘﻬﺎی دﻳﻨﯽ و ﻳﺎ اﺣﺰاب ﻣﺘﺮﻗﯽ و ﭼﭗ ﻣﺴﺘﻘﻞ را ﻧﮕﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮد دوﻟﺖ و ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﻧﻴﺰ در دراز ﻣﺪت ﺑﻪ‬
‫زﻳﺮ ﺳﺌﻮال رﻓﺖ و ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻼﻳﺎن در ﺳﻄﺢ وﺳﻴﻌﯽ اﻧﻘﻼب ﻣﺮدﻣﯽ ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ اﻳﺮان را ﮐﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻗﺪرت‬
‫روﺣﺎﻧﻴﺖ و ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﺘﺒﺪادی ﻗﺎﺟﺎرﻳﻪ اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬از ﺳﺎﺧﺘﻪ هﺎی روس و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺑﻨﺎﻣﻨﺪ و ﺑﻪ ﺗﺒﻠﻴﻎ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﯽ ﭘﺎ‬
‫ﺑﭙﺮدارﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺸﺮوﻃﻪ و ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻏﻴﺮﺷﺮﻋﯽ از ﺑﻨﻴﺎن ﺑﺎ دﻳﻦ ﻣﺒﻴﻦ اﺳﻼم و ﺗﺎرﻳﺦ اﻳﺮان در ﺗﻀﺎد اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﮐﻮدﺗﺎی ‪ ٢٨‬ﻣﺮداد ﻣﻼﻳﺎن ﺳﻬﻢ وﻳﮋﻩ روﺣﺎﻧﻴﺖ را از ﺷﺮﮐﺖ در ﮐﻮدﺗﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ و اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ‬
‫ﺳﺮﮐﻮب ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد‪ .‬واﻋﻆ ﻣﺸﮑﻮک و ﻣﻌﺮوف ﺣﺠﺖ اﻻﺳﻼم ﻣﺤﻤﺪ ﺗﻘﯽ ﻓﻠﺴﻔﯽ در ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮد ﻳﺎدﺁور ﺷﺪﻩ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻴﻬﺎی او ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺑﺎ ﺗﻮاﻓﻖ ﻗﺒﻠﯽ ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﺮوﺟﺮدی و ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻓﻠﺴﻔﯽ در‬
‫ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ای ﺑﺎ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر »اﺗﺤﺎد ﻣﻠﯽ« در ‪ ١٩‬اردﻳﺒﻬﺸﺖ ‪ ١٣٣٤‬درﺑﺎرﻩ ﻣﻼﻗﺎت ﺧﻮد ﺑﺎ ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﺮوﺟﺮدی ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻗﺒﻞ‬
‫از ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﺒﺎرک رﻣﻀﺎن ﭘﻴﺶ ﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﻗﻢ ﻣﺸﺮّف ﺷﺪم و در ﺁﻧﺠﺎ ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﺮوﺟﺮدی را ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻠﻮل دﻳﺪم و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺣﺎﻻ‬
‫ﮐﻪ ﻗﻀﻴﻪ ﻧﻔﺖ ﺣﻞ ﺷﺪﻩ و ﮐﺎر ﺗﻮدﻩ اﻳﻬﺎ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮای ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻓﮑﺮی ﮐﺮد و ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﻧﻤﻮد«‪ .‬ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد‬
‫ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﺮوﺟﺮدی‪ ،‬ﻓﻠﺴﻔﯽ ﺑﺎ ﺷﺎﻩ ﻣﻼﻗﺎت و در اﻳﻦ دﻳﺪار ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﺮوﺟﺮدی ﻧﻈﺮ ﻣﻮاﻓﻖ دارﻧﺪ ﻣﺴﺌﻠﻪ‬
‫ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺷﺪﻩ اﺳﺖ در ﺳﺨﻨﺮاﻧﻴﻬﺎی ﻣﺎﻩ رﻣﻀﺎن ﮐﻪ از رادﻳﻮ ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﻮد ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ ﻗﺮار‬
‫‪3‬‬
‫ﮔﻴﺮد‪ .‬ﺁﻳﺎ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت هﻢ ﻣﻮاﻓﻖ هﺴﺘﻨﺪ؟« ﺑﻪ رواﻳﺖ ﻓﻠﺴﻔﯽ ﺷﺎﻩ ﻟﺤﻈﻪ ای ﺳﮑﻮت ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮوﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ!«‬
‫ﻓﻠﺴﻔﯽ از ﺳﺎل ‪ ١٣٢٧‬ﻋﻠﻴﻪ ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ در ﻣﺎﻩ رﻣﻀﺎن ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻗﻠﻊ و ﻗﻤﻊ ﺑﺎﺑﻴﺎن و ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن هﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ‬
‫ﻗﻠﺒﯽ ﻣﻼﻳﺎن و ﺷﺮﮐﺎی دﻳﻮاﻧﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮد و در هﻤﺎن اﻳﺎم ﻧﻴﺰ در ﺗﻬﺮان و ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﺷﺎﻳﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮﮐﻮب ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن و‬
‫ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻣﺮاﮐﺰ اداری و دﻳﻨﯽ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ دوﻟﺖ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﺎ رﻣﻀﺎن ﺳﺎل ‪ ١٣٣٤‬زﻣﺎن ﺁن ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﺮوﺟﺮدی ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ از ‪ ٢٨‬ﻣﺮداد ﺗﻌﻘﻴﺐ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺮاﻧﻴﻬﺎی ﻣﺤﻤﺪ ﺗﻘﯽ ﻓﻠﺴﻔﯽ در رﻣﻀﺎن‬
‫‪ (١٩٥٥) ١٣٣٤‬ﺁﻏﺎز ﺷﺪ‪ .‬وی ﺣﻤﻼت ﺷﺪﻳﺪی را ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺑﻪ راﻩ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﺮاﮐﺰ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن در ﺗﻬﺮان و ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﻬﺎ‬
‫ﺑﻪ دﺳﺖ دوﻟﺖ اﻓﺘﺎد‪ .‬در ﺗﻬﺮان ﺗﻴﻤﺴﺎر ﺑﺎﺗﻤﺎﻧﻘﻠﻴﭻ رﻳﻴﺲ ﺳﺘﺎد ﺑﺰرگ ارﺗﺸﺘﺎران و ﺗﻴﻤﻮر ﺑﺨﺘﻴﺎر ﻓﺮﻣﺎﻧﺪار ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺗﻬﺮان‬
‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ دورﺑﻴﻦ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎران ﺧﺎرﺟﯽ و داﺧﻠﯽ ﮐﻠﻨﮓ در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻨﺒﺪ ﻣﺮﮐﺰ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن را ﺧﺮاب ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮﮐﺰ‬
‫ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪاری ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺁﻳﺖ اﷲ ﺳﻴﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ در ﺗﻠﮕﺮاﻓﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ از »ﺑﺴﺘﻦ ﮐﺎﻧﻮن ﻓﺴﺎد دﻳﻨﯽ و ﻣﻤﻠﮑﺘﯽ‪ ...‬ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ارﺗﺶ اﺳﻼم ﺗﺸﮑﺮات‬
‫ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﺗﻘﺪﻳﻢ و ﺁن را ﻋﻴﺪی از اﻋﻴﺎد ﻣﺬهﺒﯽ ﺑﺮﺷﻤﺮد«‪ .‬ﺷﺎﻩ در ﺟﻮاب ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ ﺧﺎﻃﺮﻧﺸﺎن ﺳﺎﺧﺖ‪» :‬ﺑﻄﻮری‬
‫ﮐﻪ ﻣﮑﺮر از ﻣﺎ ﺷﻨﻴﺪﻩ اﻳﺪ هﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮد را در اﺟﺮای ﻣﻘﺮرات اﺳﻼم ﻣﻮﻇﻒ داﻧﺴﺘﻪ و اداﻣﻪ اﻳﻦ ﺗﻮﻓﻴﻖ را از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل‬

‫‪1‬‬
‫]»داﻳﯽ ﺟﺎن ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن« داﺳﺘﺎﻧﯽ اﺳﺖ از ﻃﻨﺰﻧﻮﻳﺲ ﻣﺸﻬﻮر اﻳﺮج ﭘﺰﺷﮑﺰاد ﮐﻪ از ﺷﺎهﮑﺎرهﺎی ﻃﻨﺰ ﺳﻴﺎﺳﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ در ادﺑﻴﺎت ﻣﻌﺎﺻﺮ‬
‫اﻳﺮان ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود[‬
‫‪2‬‬
‫]ﭘﺮﻧﺲ دﻳﻤﻴﺘﺮی داﻟﮕﻮرﮐﻮف ‪ Dalgorukov‬ﺳﻔﻴﺮ روﺳﻴﻪ ﺗﺰاری در اﻳﺮان ﺑﻴﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎی ‪ ١٨٤٥‬ﺗﺎ ‪ .١٨٥٤‬در »ﻳﺎدداﺷﺘﻬﺎی ﮐﻴﻨﻴﺎز‬
‫داﻟﮕﻮرﮐﯽ« ﻋﻠﯽ ﺟﻮاهﺮ ﮐﻼم ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺟﻨﺒﺶ ﺑﺎب و ﺑﻬﺎ را ﺑﻪ روﺳﻴﻪ ﺗﺰاری ﻣﻨﺘﺴﺐ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﻧﺨﺴﺖ ﺳﺮ و ﺻﺪاﻳﯽ در اﻳﺮان ﺑﺮ ﭘﺎ‬
‫ﮐﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺲ از ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎهﯽ ﺟﻌﻠﯽ ﺑﻮدن ﺁن ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ ﺗﺎرﻳﺦ و ﻣﺬهﺐ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﺳﺘﺎد ﻋﺒﺎس اﻗﺒﺎل ﺁﺷﺘﻴﺎﻧﯽ در ﻣﻘﺎﻟﻪ ای ﻣﺸﺮوح‬
‫اﻳﻦ ﻳﺎدداﺷﺘﻬﺎ را ﺟﻌﻠﯽ و ﮐﺎر ﺷﻴﺎّدان ﻣﯽ ﺷﻤﺎرد )ﻣﺠﻠﻪ ﻳﺎدﮔﺎر‪ ،‬ﺳﺎل ﭘﻨﺠﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎرﻩ هﺎی ‪ ٨‬و ‪ .(٩‬اﺳﺘﺎد ﻣﺠﺘﺒﯽ ﻣﻴﻨﻮی اﻳﻦ ﻳﺎدداﺷﺘﻬﺎ را ﻣﺠﻌﻮل و‬
‫ﺟﺎﻋﻞ را ﻧﻴﺰ اهﻞ اﻳﺮان داﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ )ﻣﺠﻠﻪ راهﻨﻤﺎی ﮐﺘﺎب‪ ،‬ﺳﺎل ﺷﺸﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎرﻩ هﺎی ‪ ١‬و ‪[(٢‬‬
‫‪3‬‬
‫]در ﮐﺘﺎب »ﺁﻳﻴﻦ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﻳﮏ ﻧﻬﻀﺖ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻧﻴﺴﺖ« )ﻧﺎﺷﺮ‪ :‬ﻣﺤﻔﻞ روﺣﺎﻧﯽ ﻣﻠّﯽ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺁﻟﻤﺎن( ﭘﺲ از ر ّد ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﻮدن اﻳﻦ ﺁﻳﻴﻦ ﺑﻪ اﻳﺮاداﺗﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺳﺮان ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺟﻮاب دادﻩ ﺷﺪﻩ و از ﺟﻤﺪﻩ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ و ﻳﺎ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﻣﺘﺬﮐﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ در دوران‬
‫ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ را ﺑﺎ دوﻟﺘﻬﺎی ﺷﺎﻩ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬در ‪ (١٩٤١) ١٣٢٠‬ﻋﺪﻩ ای از ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻳﺰد ﺑﻪ اﺗﻬﺎم ﺑﻬﺎﻳﯽ ﺑﻮدن ﺑﻪ زﻧﺪان ﻣﯽ‬
‫اﻓﺘﻨﺪ‪ .‬در ﺳﺎل ‪ (١٩٤٣) ١٣٢٢‬ﻣﺮاﮐﺰ ﺑﻬﺎﻳﯽ در ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﻬﺎ ﺗﺼﺮف و ﺑﺮﺧﯽ ﺗﺨﺮﻳﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در ﺳﺎل ‪ (١٩٤٦) ١٣٢٥‬در ﮐﺎﺷﺎن و ﺷﺎهﺮود‬
‫ﻋﺪﻩ ای از ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽ رﺳﻨﺪ و ﻗﺎﺗﻠﻴﻦ دﺳﺘﮕﻴﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در ﺳﺎل ‪ (١٩٥١) ١٣٣٠‬ﺟﻬﺎد ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن اﻋﻼم ﻣﯽ ﮔﺮدد و ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ‬
‫هﻤﺒﺴﺘﮕﯽ ﺑﺎ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻬﺎ ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ از ﺳﺨﻨﺮاﻧﻴﻬﺎی ﺷﻴﺦ ﻣﺤﻤﺪ ﺗﻘﯽ ﻓﻠﺴﻔﯽ در ﺳﺎل ‪ (١٩٥٥) ١٣٣٤‬ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن در ﺳﺮاﺳﺮ ﮐﺸﻮر ﺗﻐﻘﻴﺐ و‬
‫ﻋﺪﻩ ای ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﻣﯽ رﺳﻨﺪ‪ .‬در ﺳﺎل ‪ (١٩٥٦) ١٣٣٥‬ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﻳﻦ اﻗﺪاﻣﺎت ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺑﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻠﻞ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬در ﻓﺎﺻﻠﻪ ‪ ١٩٥٦‬ﺗﺎ ‪١٩٦٣‬‬
‫اﺟﺘﻤﺎﻋﺎت ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن از ﻃﺮف دوﻟﺖ ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﯽ اﻋﻼم ﻣﯽ ﮔﺮدد و ﺳﺮاﻧﺠﺎم در ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ﺳﺎل ‪ (١٩٧٨) ١٣٥٧‬ﺳﺎواک ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻳﮏ ﻗﻴﺎم ﺿﺪ ﺑﻬﺎﻳﯽ را‬
‫در ﺷﻴﺮاز ﻣﯽ دهﺪ و هﺪف ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﻘﻼب را ﻣﻨﺤﺮف و ﺑﻪ ﻳﮏ ﺷﻮرش ﺿﺪ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺑﻴﺶ از ﺳﻴﺼﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻬﺎﻧﯽ ﺗﺎراج و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ‬
‫ﺁﺗﺶ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬در هﻤﻴﻦ زﻣﺎن ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﭘﺎرﻳﺲ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ اﺷﺎرﻩ ﻧﻤﻮد[‬

‫‪24‬‬
‫ﺧﻮاهﺎﻧﻴﻢ«‪ .‬ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﺮوﺟﺮدی در ﺗﻠﮕﺮاﻓﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋ ّﺰ ﺷﺄﻧﻪ‪ ،‬دﻳﺎﻧﺖ ﻣﻘﺪﺳﻪ اﺳﻼم و ﺳﻠﻄﻨﺖ اﻳﺮان را از‬
‫ﮔﺰﻧﺪ دﺷﻤﻨﺎن و اﺧﻼﻟﮕﺮان ﺣﻔﻆ ﻓﺮﻣﻮدﻩ ‪ ،‬وﺟﻮد ﻣﺒﺎرک را ﺑﺮای ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻣﺴﺘﺪام دارد«‪.‬‬
‫ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﺮوﺟﺮدی در ﻧﺎﻣﻪ ای ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺗﻘﯽ ﻓﻠﺴﻔﯽ از »ﺧﺪﻣﺎت ﭘﺮﻗﻴﻤﺖ« او ﺑﻪ »دﻳﺎﻧﺖ ﻣﻘﺪﺳﻪ اﺳﻼم ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻄﻠﻖ دﻳﺎﻧﺎت‬
‫و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻗﺮﺁن ﮐﺮﻳﻢ« ﻗﺪرداﻧﯽ ﮐﺮد و اﺑﺮاز داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن در دﺳﺘﮕﺎﻩ دوﻟﺖ ﻧﻔﻮذ ﮐﺎﻣﻞ دارﻧﺪ و ﻟﺬا اه ّﻢ اﻣﻮر در اﻳﻦ‬
‫ﻣﻘﺎم ﺗﺼﻔﻴﻪ ادارات و وزارﺗﺨﺎﻧﻪ هﺎ و ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺘﻬﺎی ﺣﺴﺎس ﻣﻤﻠﮑﺖ اﺳﺖ از اﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ‪ .‬وی در ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ای در ﮐﻴﻬﺎن‬
‫وﻳﺮان ﮐﺮدن ﺣﻈﻴﺮﻩ اﻟﻘﺪس‪ ،‬ﻃﺮد ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن از ادارات و ﺑﻨﮕﺎهﻬﺎی دوﻟﺘﯽ و ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻃﺮﺣﯽ ﺑﺮای اﺧﺮاج ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن‬
‫را از اﻳﺮان ﺧﻮاهﺎن ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺗﻘﯽ ﻓﻠﺴﻔﯽ ﺑﺮ روی ﻣﻨﺒﺮ ﺣﺘﺎ از ﭘﺮاﮐﻨﺪن ﺷﺎﻳﻌﺎت و ﺟﻌﻠﻴﺎت ﻟﺤﻈﻪ ای درﻧﮓ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد و ﺑﺮای ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻦ ﻣﺮدم‬
‫ﻋﺎﻣﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺑﻪ ﺣﺮﺑﻪ ﻗﺪﻳﻤﯽ هﻤﻪ روﺿﻪ ﺧﻮاﻧﺎن ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﺪ و ﺑﻪ دروغ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﮑﯽ از اﻓﺮاد ﺗﻮدﻩ ای ﻧﺰد ﺧﻮد‬
‫ﻣﻦ اﻗﺮار ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﭼﻮن ﻃﺮق ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﺑﻪ روی ﻣﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ...‬ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﺑﻬﺎﻳﻴﻬﺎ در ﺳﺎل ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻗﺼﺪ ﮐﻮدﺗﺎ دارﻧﺪ‬
‫ﺑﺪﻳﻦ ﻟﺤﺎظ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺁﻧﺎن ﮔﺮوﻳﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ در ﺁن ﻣﻮﻗﻊ ﻋﻤﻞ ﺣﺎدی اﻧﺠﺎم دهﻴﻢ و ﺣﺘﺎ ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﺧﻮد را ﺧﻴﻠﯽ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺬهﺐ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﻧﺸﺎن دهﻴﻢ ﺑﻪ ﺁﻳﻴﻦ و روش ﺁﻧﺎن از ﺁﻧﻬﺎ زن ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ«‪ .‬وی در ﭘﺎﺳﺦ اﻋﺘﺮاﺿﺎت ﻣﺠﺎﻣﻊ و ﻣﺆﺳﺴﺎت ﺑﻴﻦ‬
‫ﻻ اﻋﺘﺮاﺿﺎت ﮐﺸﻮرهﺎی اروﭘﺎﻳﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺳﺮﮐﻮب ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن در اﻳﺮان ﺑﻪ ﺗﺮﻓﻨﺪی دﻳﮕﺮ دﺳﺖ زد و در ﺑﺎﻻی‬ ‫اﻟﻤﻠﻠﯽ و اﺣﺘﻤﺎ ً‬
‫ﻣﻨﺒﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ در ﺑﺎرﻩ ﻣﺬهﺐ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﮑﺮدﻩ اﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ دﺳﺘﻪ ای ﮐﻪ ﻧﻘﺎب ﻣﺬهﺒﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت زدﻩ ﺑﺤﺚ ﻧﻤﻮدﻩ‬
‫اﻳﻢ‪ «...‬وی ﺧﻮد ﺑﺮ روی ﻣﻨﺒﺮ اﻋﺘﺮاف ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﻮاﻣﻞ ﺧﺎرﺟﯽ رواﺑﻂ ﻧﺰدﻳﮑﯽ دارد و ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫»ﺑﻪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﻴﻬﺎ ﭘﻴﺎم دادم ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﺎ ﺗﻮدﻩ اﻳﻬﺎ ﻣﺒﺎرزﻩ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ و ﺷﻤﺎ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻴﺪ از ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮدﻩ اﻳﻬﺎ را ﮐﻪ دﺷﻤﻦ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ هﺴﺘﻨﺪ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﮐﺮدﻩ اﻳﺪ«‪ .‬ﺑﺪﻳﻨﺴﺎن ﻣﺤﻤﺪ ﺗﻘﯽ ﻓﻠﺴﻔﯽ ﺧﻮد را ﻳﮑﯽ از ﻋﻮاﻣﻞ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ‬
‫ﺑﺮای ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎی ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﯽ و ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ در اﻳﺮان ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﮐﻨﺎﻳﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺟﻨﮓ ﺳﺮد ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﻴﺎن و‬
‫اروﭘﺎﻳﻴﺎن را وﺳﻴﻠﻪ ای ﺑﺮای ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن و ﺳﺮﮐﻮب ﺁﻧﺎن را هﻢ در راﺳﺘﺎی هﻤﺎن ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻗﺎﻟﺐ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻳﮏ ﺳﺒﻘﻪ دﻳﻨﯽ ﻧﺪارد و ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺮای ﺣﻔﻆ ﻳﮑﭙﺎرﭼﮕﯽ اﻳﺮان‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺟﺰﻳﯽ از ﻣﺒﺎرزﻩ ﻋﻠﻴﻪ‬
‫ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﻢ ﺟﻬﺎﻧﯽ اﺳﺖ‪.1‬‬
‫ﭘﺲ از ﭘﺎﻳﺎن ﻣﺎﻩ رﻣﻀﺎن ‪ ١٣٣٤‬ﺧﻮرﺷﻴﺪی ﻋﻠﻤﺎی اﻋﻼم و اﺋﻤﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ و هﻤﻪ وﻋﺎظ و ﻣﺒﻠّﻐﻴﻦ اهﻞ ﻣﻨﺒﺮ و هﻤﭽﻨﻴﻦ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﺮوﺟﺮدی در ﻣﻨﺰل ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻮاﻧﺴﺎری ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﺲ از ﺷﻮر و ﻣﺸﻮرت‪ ،‬ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن در ﺁن‬
‫ﺟﻠﺴﻪ در ﻧﺎﻣﻪ ای ﺑﻪ »ﺣﻀﻮر اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت هﻤﺎﻳﻮﻧﯽ« ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ و ﺧﻮاهﺎن ﺗﺴﺮﻳﻊ و ﻳﮑﺴﺮﻩ ﮐﺮدن ﮐﺎر ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن در اﻳﺮان‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻋﻠﻤﺎی اﻋﻼم در ﺁن ﻧﺎﻣﻪ وﻓﺎداری ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺑﺎ ﺁب وﺗﺎب ﺑﻴﺎن ﮐﺮدﻧﺪ و از ﺷﺎﻩ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن را‬
‫ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺮﮐﻮب ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺗﻮدﻩ اﻳﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎ »دﻳﮕﺮ اﺳﺘﺨﻮان ﻻی زﺧﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻧﺸﻮد«‪ .‬ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺮای ﭘﺎﮐﺴﺎزی‬
‫اﻳﺮان از وﺟﻮد »ﻓﺮﻗﻪ ﺿﺎﻟﻪ و ﻣﻨﺤﺮف ﺑﻬﺎﻳﯽ« ﺁرام ﺁرام ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺿﺪ ﻏﺮﺑﯽ و ﺿﺪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎﻳﯽ ﺷﺪ و ﻧﻬﺎﻳﺘًﺎ در‬
‫ﻃﻮل ﭼﻨﺪ دهﻪ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺮای ﺳﺮﻧﮕﻮﻧﯽ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﭘﻬﻠﻮی در اﻳﺮان ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﻮر دو اﻣﻴﺮ ﻋﺎﻟﻴﺮﺗﺒﻪ ارﺗﺶ در ﺧﺮاب ﮐﺮدن ﺣﻈﻴﺮﻩ اﻟﻘﺪس ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﻧﺸﺎﻧﻪ رﺿﺎﻳﺖ ﺷﺎﻩ و دوﻟﺖ وی ﺑﺮای ﺗﻌﻘﻴﺐ و‬
‫ﺳﺮﮐﻮب ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن و ﻧﻤﺎﻳﺸﯽ ﺧﺎرج از دوراﻧﺪﻳﺸﯽ ﺑﺮای ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﺁﻳﺎت ﻋﻈﺎم ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺁن ﺑﺮای رﺿﺎﻳﺖ ﻣﻼﻳﺎن‪ ،‬ﺳﺎواک »اﻧﺠﻤﻦ ﺧﻴﺮﻳﻪ ﺣﺠﺘﻴﻪ ﻣﻬﺪوﻳﻪ« را ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁورد ﮐﻪ ﺷﻌﺐ ﺁن زﻳﺮ ﻧﻈﺮ‬
‫ﺳﺎواک در ﺳﺮاﺳﺮ ﮐﺸﻮر اﻳﺠﺎد ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎی ﻣﺬهﺒﯽ و ﺁﻣﻮزش ﺧﺒﺮﮔﻴﺮی و ﺧﺒﺮرﺳﺎﻧﯽ و اﻳﺠﺎد ﺁﺷﻮب در ﻣﻴﺎن‬
‫اﻗﻠﻴﺘﻬﺎی دﻳﻨﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ اﻧﺠﻤﻦ ﺣﺠﺘﻴﻪ ﺑﺮ ﺧﻼف ﻧﻈﺮ ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺬاراﻧﺶ‪ ،‬ﺧﻮد ﺷﮑﺎرﮔﺎﻩ »هﻴﺪﺗﻬﺎی ﻣﺆﺗﻠﻔﻪ‬
‫اﺳﻼﻣﯽ« و »ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺠﺎهﺪﻳﻦ ﺧﻠﻖ« ﮔﺮدﻳﺪ‪.2‬‬

‫اﺣﻤﺪ ﮐﺴﺮوی و ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬

‫اﺣﻤﺪ ﮐﺴﺮوی ﻣﻮرخ و ﻣﺤﻘﻖ ﻣﻴﻬﻦ دوﺳﺖ ﻣﻌﺮوﻓﺘﺮﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﺪﻓﺮﺟﺎم ﻣﻼﻳﺎن اﺳﺖ‪ .‬وی در ﮔﻔﺘﺎرهﺎ و ﺁﺛﺎر ﺧﻮد‬
‫ﺑﻴﺒﺎﮐﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻬﺎدهﺎی ﻣﺬهﺒﯽ و ﻣﺤﻞ ﺗﺄﻣﻞ ﻗﺮاردادن ارزﺷﻬﺎی ﻣﻘﺒﻮل دﻳﻨﯽ و ﻓﺮهﻨﮕﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داد و ﺗﻮﺟﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ‬
‫اﻳﺮاﻧﯽ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﮐﺴﺮوی ﺑﺎ ﻧﻬﻀﺖ ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ اﻳﺮان ﺑﺰرگ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﺑﻪ اﻧﻘﻼب ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﻳﺎری‬
‫رﺳﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎرﻳﺦ اﻳﺮان و ﺳﻴﺮ ﺗﺤﻮﻻت ﺁن را ﺑﻬﺘﺮ از هﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﭼﻨﺎن ﻣﻔﺘﻮن و ﺳﺮﮔﺮم ﺁرﻣﺎﻧﻬﺎ و‬
‫ﺁرزوهﺎی ﻣﻴﻬﻨﯽ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽ ﮐﺮد دوﺳﺘﺪاراﻧﺶ را در ﻳﮏ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﯽ ﺑﺎدﺑﺎن ﺑﺮ روی درﻳﺎﻳﯽ ﺑﻴﮑﺮان و‬
‫ﭘﺮ ﻣﻮج ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻄﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮد اﻧﺴﺎﻧﻬﺎی ﭘﻴﺮاﻣﻮن او ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ هﻴﺠﺎن هﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺮای‬
‫رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ را هﻤﻮارﻩ در ﺗﻮﻓﺎﻧﯽ از ﭘﺮﺳﺶ و اﻳﺮاد ﻗﺮار داد‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﺁﻧﭽﻨﺎن از ﻓﺮهﻨﮓ ﻣﻐﻮل و‬
‫‪1‬‬
‫]ﺑﺮای اﻃﻼع ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ »اﻳﺮان ﻧﺎﻣﻪ« از اﻧﺘﺸﺎرات ﺑﻨﻴﺎد ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت اﻳﺮان در ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ‪ ،‬ﺷﻤﺎرﻩ وﻳﮋﻩ »ﺟﻮاﻣﻊ ﻏﻴﺮﻣﺴﻠﻤﺎن اﻳﺮان«[‬
‫‪2‬‬
‫]ﭘﺲ از اﻧﻘﻼب ﻣﻘﺪاری از اﺳﻨﺎد ﺳﺮّی ﺳﺎواک ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺮدم اﻓﺘﺎد‪ .‬روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﺠﺎهﺪ ﻣﻮرخ ‪ ٩‬ژوﺋﻦ ‪ ١٩٨٠‬ﻋﮑﺲ ﺳﻨﺪی ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺳﺎل‬
‫‪ ١٣٥٠‬را ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﺁن ﺧﺎﻟﯽ از ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‪» :‬درﺑﺎرﻩ اﻧﺠﻤﻦ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت اﺳﻼﻣﯽ – ﻣﺴﺌﻮل اﻧﺠﻤﻦ اﺳﻼﻣﯽ در ﻣﺮﮐﺰ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر‬
‫ﻣﺒﺎرزﻩ ﻋﻠﻤﯽ و ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﺎ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻧﻤﻮدﻩ اﺳﺖ ﺳﺎواک در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﻣﺴﺎﻋﺪﺗﻬﺎی ﻻزم ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁورد‪ .‬ﺑﺎ اﻋﻼم درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺴﺌﻮل اﻧﺠﻤﻦ‬
‫ﻣﺰﺑﻮر ﺧﻮاهﺸﻤﻨﺪ اﺳﺖ ﺿﻤﻦ ﺗﻤﺎس ﺑﺎ ﻋﻮاﻣﻞ ﻳﺎدﺷﺪﻩ در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻔﻬﻴﻢ ﮔﺮدد ﮐﻪ اﻗﺪاﻣﺎت ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺟﻨﺒﻪ ﺗﺤﺮﻳﮏ و اﺧﻼﻟﮕﺮی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت ﺳﺎدﻩ ﺗﺮ ﺿﻤﻦ ﺣﻔﻆ ﻧﻈﻢ ﻋﻤﻮﻣﯽ اﻧﺠﻤﻦ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت اﺳﻼﻣﯽ ﻣﺠﺎز اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎدﻩ از ﮐﻤﮑﻬﺎی ﺳﺎواک ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﻣﺒﺎرزﻩ ﮐﻨﺪ«‪.‬‬
‫اﻣﻀﺎی ﻣﺪﻳﺮ ﮐﻞ ادارﻩ ﺳﻮم ﺳﺎواک‪ .‬در ﺿﻤﻦ روزﻧﺎﻣﻪ ﺻﺒﺢ ﺁزادﮔﺎن در ﺑﻬﻤﻦ ﻣﺎﻩ ‪ ١٣٦٠‬زﻳﺮ ﻋﻨﻮان »ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ اﻧﺠﻤﻦ ﺣﺠﺘﻴﻪ« ﻣﺸﺮوﺣًﺎ ﺑﻪ‬
‫رواﺑﻂ ﻋﻤﻴﻖ ﺳﺎواک و اﻧﺠﻤﻦ ﺣﺠﺘﻴﻪ ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮای اﻃﻼع ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﻴﺮاﻣﻮن رواﺑﻂ ﺳﺎواک ﺑﺎ اﻧﺠﻤﻦ ﺣﺠﺘﻴﻪ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب »ﺣﺰب‬
‫ﻗﺎﻋﺪﻳﻦ زﻣﺎن« )ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ اﻧﺠﻤﻦ ﺣﺠﺘﻴﻪ( ﺗﺄﻟﻴﻒ ﻋﻤﺎداﻟﺪﻳﻦ ﺑﺎﻗﯽ[‬

‫‪25‬‬ ‫اﺣﻤ‪ 6‬ﮐﺴﺮوی‬

‫اﺳﻼم ﺑﺪوی ﺑﻴﺰاری ﻣﯽ ﺟﺴﺖ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﮐﺴﺮوی ﻣﺘﻌﻘﻞ و اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻳﮏ‬
‫اﻧﺴﺎن ﻧﺎﻣﺘﻌﺎدل و ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻣﺒﺪل ﻣﯽ ﮔﺸﺖ‪ .‬از ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮان و رﺟﺎل‬
‫ﻧﺎﻣﻮر ﺳﻴﺎﺳﯽ و اﺳﺘﺎدان ﺑﯽ ﭘﺮدﻩ ﻧﺎم ﻣﯽ ﺑﺮد و ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺧُﺮدﻩ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ‬
‫ﭼﺮا ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻋﺪم دﺧﺎﻟﺖ دﻳﻦ و رﺣﺎﻧﻴﺖ در دوﻟﺖ را دﻧﺒﺎل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ‬
‫اﻓﺴﻮس ﺑﻪ دﮐﺘﺮ ﻗﺎﺳﻢ ﻏﻨﯽ‪ ،‬اﺳﺘﺎد داﻧﺸﮑﺪﻩ ﭘﺰﺷﮑﯽ اﻳﺮاد ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﭼﺮا اﻳﻦ‬
‫ﭘﺰﺷﮏ ﻋﺎﻟﻴﻘﺪر وﻗﺖ ﺧﻮد را در ﻧﻮﺷﺘﻦ »ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﺼﻮف« و »ﺗﺎرﻳﺦ ﻋﺼﺮ‬
‫ﺣﺎﻓﻆ« ﺑﻪ هﺪر ﻣﯽ دهﺪ‪.‬‬
‫روزی اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ اﻣﻴﺮﺧﻴﺰی‪ ،‬ﻣﺒﺎرز ﺻﺪر ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ را در اﺗﻮﺑﻮس ﻣﯽ ﺑﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﻴﺮﺧﻴﺰی ﺑﺮای ﮐﺴﺮوی دوﺳﺖ دﻳﺮﻳﻨﻪ اش ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﺧﻴﺮًا ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﻗﺰوﻳﻨﯽ ﺑﻪ اﻳﺮان ﺁﻣﺪﻩ و رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ دﻳﺪﻧﺶ‪ .‬ﻧﺎم ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﺁﻣﺪ‪ .‬ﻳﮏ رﺑﻊ‬
‫ﺳﺎﻋﺖ از ﺷﻤﺎ و داﻧﺶ ﺷﻤﺎ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺁﺛﺎر ﺁﻗﺎی ﮐﺴﺮوی در اروﭘﺎ‬
‫در ﻣﻴﺎن داﻧﺸﻤﻨﺪان ﺷﻬﺮت ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ و ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ اﻧﺠﻤﻨﻬﺎی ﻣﻠّﯽ اﺳﺖ‪ .‬در‬
‫هﻤﺎن ﺟﻠﺴﻪ دﮐﺘﺮ ﻗﺎﺳﻢ ﻏﻨﯽ ﻧﻴﺰ ﺣﻀﻮر داﺷﺖ و از ﺷﻤﺎ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﮐﺴﺮوی‬
‫ﮐﺴﺮوی ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺁﻗﺎی اﻣﻴﺮﺧﻴﺰی از اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺁن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﺪن‬
‫ﺁﻗﺎی ﻗﺰوﻳﻨﯽ را ﺑﺪاﻧﻢ و ﺑﻪ دﻳﺪﻧﺶ روم«‪ .1‬ﭘﺎﺳﺦ ﮐﺴﺮوی ﺑﻪ رﻓﻴﻖ دﻳﺮﻳﻨﻪ اش‬
‫اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ اﻣﻴﺮﺧﻴﺰی ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻌﻤﻖ و ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ ﺧﺎﺳﺘﮕﺎﻩ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ وی اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎزﮔﻮﻳﯽ‬
‫ﺁن ﻣﺎ را ﺑﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﻴﻬﻨﯽ و اﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﺴﺮوی و ﺁﻧﭽﻪ او درﺳﺖ و ﺑﺮﺣﻖ ﻣﯽ ﺷﻤﺮد ﺁﺷﻨﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﮐﺴﺮوی اداﻣﻪ ﻣﯽ دهﺪ‪:‬‬
‫»ﺑﻪ دﻳﺪﻧﺶ ﻧﺨﻮاهﻢ رﻓﺖ‪ .‬اﮔﺮ او از ﻣﻦ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ از او ﺑﺪ ﺧﻮاهﻢ ﮔﻔﺖ‪ .‬او اﮔﺮ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻦ دوﺳﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫ﺗﻮدﻩ ﻣﻦ دﺷﻤﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﮏ ﻋﻤﺮ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻮدﻩ دﺷﻤﻨﯽ ﮐﺮدﻩ و از ﺁن راﻩ ﻧﺎن ﺧﻮردﻩ‪ .‬ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﺁﻗﺎی ﻗﺰوﻳﻨﯽ هﻤﺎن ﻧﻴﺴﺖ‬
‫ﮐﻪ‪ ...‬در ﭘﺎرﻳﺲ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ وزارت ﻓﺮهﻨﮓ ﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻓﻼن دﻳﻮان ﺷﻌﺮ ﻋﮑﺲ ﺑﺮدارد و ﺑﻪ اﻳﺮان‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺪ؟!«‪.2‬‬
‫ﮐﺴﺮوی ﺑﻪ اﻳﻦ داد و ﺳﺘﺪهﺎی ﺟﺎهﻼﻧﻪ و ﻣﺠﺎﻣﻼت ﭘﻮچ اﻟﺘﻔﺎﺗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد‪ .‬در ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺎ ﺧﺮاﻓﺎت ﺳﻮد ﻣﻠّﺖ را ﻣﯽ دﻳﺪ و‬
‫در اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺸﺮوﻃﻪ اﻳﺮان ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪاراﻧﯽ ﭼﻮن ذﮐﺎءاﻟﻤﻠﮏ ﻓﺮوﻏﯽ‪ ،‬ﺳﺎﻋﺪ ﻣﺮاﻏﻪ ای‪ ،‬ﺳﻬﺎم‬
‫اﻟﺴﻠﻄﺎن ﺑﻴﺎت و ﻋﺒﺪاﻟﺤﺴﻴﻦ هﮋﻳﺮ و دﻳﮕﺮ ﻧﺎﻣﻮران ﺳﻴﺎﺳﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﻳﺮان در ﮐﻤﺎل روﺷﻨﯽ و ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺧﺮدﻩ ﻣﯽ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﺮوی ﭘﺲ از ﺷﻬﺮﻳﻮر ﺑﻴﺴﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﻬﺒﺎن دﺳﺘﺎوردهﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ دوران‬
‫رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺑﻮد ﺑﺪون ﺁﻧﮑﻪ از ﻧﻘﺪ اﻋﻤﺎل ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺖ دوران رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺧﺴﺘﻪ ﮔﺮدد‪ .‬او ﻏﻤﻴﻦ و از ﺧﻮد ﺑﯽ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺷﺪ از‬
‫اﻳﻨﮑﻪ دوﺑﺎرﻩ زﻧﺎن ﺑﻪ زﻳﺮ ﭼﺎدر روﻧﺪ و ﻳﺎ ﻣﻼﻳﺎن در ادارﻩ ﮐﺸﻮر ﺷﺮﻳﮏ ﺷﺎﻩ و ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫در ‪ ٢٩‬ﺁﺑﺎن ‪ ١٣٢٣‬ﻣﺮﺗﻀﯽ ﻗﻠﯽ ﺑﻴﺎت )ﺳﻬﺎم اﻟﺴﻠﻄﺎن(‪ 3‬ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ‪ .‬وی در ‪ ٤‬ﺁذر در ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای‬
‫ﻣﻠّﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﮔﺸﺖ و ﻧﻄﻖ ﻣﻔﺼﻠﯽ ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ دوﻟﺖ اﻳﺮاد ﮐﺮد و ﮐﺎﺑﻴﻨﻪ ﺧﻮد را ﻣﻌﺮﻓﯽ و ﺗﻘﺎﺿﺎی رأی اﻋﺘﻤﺎد ﻧﻤﻮد‪.‬‬
‫در هﻤﻴﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﺑﻪ دوﻟﺖ ﻣﺮﺗﻀﯽ ﻗﻠﯽ ﺑﻴﺎت ﺗﺬﮐﺮاﺗﯽ داد و راهﻨﻤﺎﻳﻴﻬﺎﻳﯽ ﮐﺮد‪ .‬از ﺟﻤﻠﻪ ﮔﻔﺖ‪ ...»:‬ﺗﻤﺎم‬
‫ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﻮات ﻣﺮدم دهﻨﻪ ﺑﺰﻧﺪ از ﺑﻴﻦ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ« ﺳﭙﺲ اﺷﺎرﻩ ای ﺑﻪ »ﻓﺼﺎﺣﺖ و اﻋﺠﺎز« ﺁﺛﺎر ﺳﻌﺪی‪،‬‬
‫ﺣﺎﻓﻆ و ﻣﻮﻟﻮی ﮐﺮد و ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭼﻨﻴﻦ اداﻣﻪ ﺳﺨﻦ داد‪» :‬ﺑﺪﺑﺨﺘﺎﻧﻪ اﻣﺮوز در اﻳﻦ ﮐﺸﻮر دﺳﺘﻪ ای ﭘﻴﺪا ﺷﺪﻩ اﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‬
‫اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻮزاﻧﺪ ]اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ اﺣﻤﺪ ﮐﺴﺮوی[ اﻳﻨﻬﺎ هﻤﮕﯽ ﻋﻼﻣﺖ ﻋﺼﻴﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺬهﺐ ﺟﻌﻔﺮی ﻣﺬهﺐ رﺳﻤﯽ اﺳﺖ و‬
‫ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ هﻢ ﺁن را ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻧﻤﻮدﻩ اﺳﺖ‪ ...‬ﺣﺎﻻ ﻳﮏ ﻋﺪﻩ ﭘﻴﺪا ﺷﺪﻩ اﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ اﻳﻦ ﻣﺬهﺐ ﭼﻴﺰ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ و اﻧﺘﺸﺎر‬
‫ﻣﯽ دهﻨﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم اﻳﻨﻬﺎ ﻋﻼﺋﻢ ﺁﻧﺎرﺷﯽ و هﺮج و ﻣﺮج اﺳﺖ‪ ...‬ﺁﻳﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ]ﺑﻪ[ اﻳﻦ روح ﺗﻤﺮّد و ﻋﺼﻴﺎن ﮐﻪ در هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﭘﻴﺪا‬
‫ﺷﺪﻩ‪ ...‬ﺧﺎﺗﻤﻪ داد؟«‪.4‬‬
‫ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﮐﺮد اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن از ﺁن ﮐﺴﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ‪ ٢٥‬ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﮐﺘﺎب ﻓﺎﺧﺮ »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« را ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ‬
‫ﻣﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﺑﺮﺧﻼف ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺳﻴﺎﺳﺖ رﺿﺎﺷﺎﻩ زداﻳﯽ و ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺟﻨﮓ ﺳﺮد هﻤﺎهﻨﮓ و هﻤﺮاﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﺷﺘﯽ و ﮐﺴﺮوی ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﮐﺴﺮوی در روزﻧﺎﻣﻪ »ﺷﻔﻖ ﺳﺮخ« ﻣﻘﺎﻻﺗﯽ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﯽ ﺗﺮدﻳﺪ‬
‫ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ ﻧﻈﻴﺮ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ دﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻦ ﺁﺗﺶ ﮐﻴﻨﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﮐﺴﺮوی ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮐﺴﺮوی ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ از ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ دﺷﺘﯽ ﻧﺎﻣﻪ ای ﺳﺮﮔﺸﺎدﻩ ﺑﻪ »ﺟﻨﺎب ﺁﻗﺎی ﺑﻴﺎت ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ اﻳﺮان« ﻧﻮﺷﺖ و ﭘﺎﺳﺦ‬
‫ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻪ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ داد ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از اﺳﻨﺎد ﻣﻬﻢ ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﺤﻮﻻت ﻣﺬهﺒﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ اﻳﺮان ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود‪ .‬ﮐﺴﺮوی‬
‫ﺑﺎ دﻟﻴﺮی ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪»:‬ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﻪ ﻣﺎﺳﺖ – ﻣﺎ ﮐﻪ دﺳﺘﻪ ای هﺴﺘﻴﻢ و ﺑﻪ ﻧﺎم ﺁزادﮔﺎن ﻳﺎ ﭘﺎﮐﺪﻳﻨﺎن‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﻳﻢ‪ .‬ﺁن ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ را ﻣﯽ ﺳﻮزاﻧﻨﺪ ﻣﺎﻳﻴﻢ«‪ .‬ﺳﭙﺲ ﮐﺴﺮوی ﺑﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ دﺷﺘﯽ در ﺳﻴﺎﺳﺖ اﺷﺎرﻩ ﻣﯽ‬
‫‪1‬‬
‫]ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ اﺣﻤﺪ ﮐﺴﺮوی در ﺟﺸﻦ »ﻳﮑﻢ دﻳﻤﺎﻩ« روز ﮐﺘﺎﺑﺴﻮزان ﺳﺎل ‪ ،١٣٢٣‬ﺻﻔﺤﻪ ‪ ،٨‬ﭼﺎپ ﭘﻴﻤﺎن[‬
‫‪2‬‬
‫]هﻤﺎن ﻣﺄﺧﺬ[‬
‫‪3‬‬
‫]ﻗﺒﻞ از ﺑﻴﺎت‪ ،‬ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﻓﺮوﻏﯽ‪ ،‬ﻋﻠﯽ ﺳﻬﻴﻠﯽ‪ ،‬ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺎﻋﺪ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی رﺳﻴﺪﻧﺪ ﺣﺘﺎ ﺑﻪ دﮐﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺼﺪق هﻢ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی‬
‫ﺷﺪ اﻣﺎ ﺷﺮاﻳﻄﯽ را ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺖ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ﺑﻴﺎت ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻩ ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ و در ‪ ٢٨‬ﻓﺮوردﻳﻦ ‪ ١٣٢٤‬از ﻣﻘﺎم‬
‫ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی اﺳﺘﻌﻔﺎء داد و ﻗﻮام اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﮐﺴﺮوی در روز ﺑﻴﺴﺘﻢ اﺳﻔﻨﺪ ‪ ١٣٢٤‬ﭘﺲ از ‪ ٥٧‬ﺳﺎل ﻋﻤﺮ ﭘﺮ اﻟﺘﻬﺎب ﺑﻪ دﺳﺖ‬
‫ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ[‬
‫‪4‬‬
‫]»دوﻟﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﺎﺳﺦ دهﺪ« ﻧﺎﻣﻪ ﺳﺮﮔﺸﺎدﻩ اﺣﻤﺪ ﮐﺴﺮوی ﺑﻪ »ﺟﻨﺎب ﺁﻗﺎی ﺑﻴﺎت ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ اﻳﺮان« ﭼﺎپ ﭘﻴﻤﺎن‪ ،‬ﺗﻬﺮان ‪ .١٣٢٣‬اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ در‬
‫ﭼﻨﺪ روزﻧﺎﻣﻪ از ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺮﭼﻢ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﭼﺎپ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ[‬

‫‪26‬‬
‫ﮐﻨﺪ‪»:‬ﺁﻗﺎی دﺷﺘﯽ در ﻣﻴﺎن ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن از ﺳﺮدﺳﺘﮕﺎن ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺳﺖ و ﺟﺎی ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ هﺎی اﻳﺸﺎن در اﻧﺪﻳﺸﻪ‬
‫ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﺟﺎ ﺑﺮای ﺧﻮد ﺑﺎز« ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﮐﺴﺮوی ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ اﻳﺮان ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﺟﺎی ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ‬
‫ﺖ ﺧﻮاﻧﺪن‬ ‫ﻣﯽ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﭘﺎﮐﺪﻳﻨﺎن ﮐﻴﺴﺘﻨﺪ و ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ واﻳﻦ ﮐﺘﺎﺑﺴﻮزان ﭼﻴﺴﺖ؟« او ﻣﯽ داﻧﺪ ﮐﻪ دوﻟﺘﻤﺮدان ﻓﺮﺻ ِ‬
‫ﺁﺛﺎر او را ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﺁن زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ وﮐﺎﻟﺖ و وزارت هﺴﺘﻨﺪ و ﻧﻪ ﺁن زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺻﻨﺪﻟﯽ وﮐﺎﻟﺖ و وزارت ﺗﮑﻴﻪ‬
‫زدﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ ﮐﺴﺮوی ﻧﺎم ﺑﺮﺧﯽ از ﺁﺛﺎر ﺧﻮد را ﻣﯽ ﺑﺮد و ﻣﺘﺬﮐﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ »از دو ﺣﺎل ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺴﺖ« ﻳﺎ‬
‫دوﻟﺖ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺑﻪ »زور ﻣﯽ ﺷﻮد« و ﻳﺎ ﺑﺎ ﮐﺴﺮوی و ﻃﺮﻓﺪاراﻧﺶ از راﻩ »ﻣﻨﻄﻖ ﻗﺎﻧﻮن« روﺑﺮو ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﮐﺴﺮوی‬
‫ﻳﺎدﺁوری ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ زور ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺟﻠﻮی اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎی ﻧﻮ را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬هﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ »اﻣﭙﺮاﺗﻮران و ﭘﺎدﺷﺎهﺎن اروﭘﺎ«‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺟﻠﻮی اﻓﮑﺎر ﺁزادﻳﺨﻮاهﯽ را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺜﺎﻟﯽ دﻳﮕﺮ ﻣﯽ ﺁورد‪» :‬اﮔﺮ زور ﺗﻮاﻧﺴﺘﯽ ﺟﻠﻮ ﺁﻣﻴﻎ ]اﻧﺪﻳﺸﻪ[ را‬
‫ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮدﻩ رُﻣﺎﻧﻮف ﺗﻮاﻧﺴﺘﯽ ﺳﻴﻞ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ را ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬در هﻤﻴﻦ اﻳﺮان ﮐﺸﺎﮐﺶ ﻣﺸﺮوﻃﻪ و درﺑﺎر ﻓﺮاﻣﻮش‬
‫ﻧﮕﺮدﻳﺪﻩ و ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺁن را هﻤﻪ ﻣﯽ داﻧﻴﻢ«‪.‬‬
‫ﮐﺴﺮوی ﻣﺘﻔﮑﺮ اﻳﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ اﻳﻦ ﮐﺸﻮر ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ .‬از ﺟﺎی دﻳﮕﺮ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ اﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ از‬
‫اﻳﻦ ﺗﻮدﻩ اﻳﻢ و ﻧﻴﮑﯽ ﺁن را ﻣﯽ ﺧﻮاهﻴﻢ« ﻣﺎ ﺑﻪ »اﺳﺘﻘﻼل«‪» ،‬ﺁراﻣﺶ« و »ﺁﺳﺎﻳﺶ« ﻣﺮدم اﻳﻦ ﮐﺸﻮر »دﻟﺒﺴﺘﮕﯽ« دارﻳﻢ‪.‬‬
‫وی ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ ﻣﺎ از روی »هﻮس« و »دﺷﻤﻨﯽ« ﮐﺘﺎب ﻧﻤﯽ ﺳﻮزاﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ اﻳﻦ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ را »ﺑﻪ زﻳﺎن ﺗﻮدﻩ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ«‪.‬‬
‫»ﺟﺎی ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮﺷﻨﻮدﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﻗﺎی دﺷﺘﯽ ﻗﺪ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ و در اﻳﻦ ﮐﺸﺎﮐﺶ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﮔﺰاردﻩ‪ .‬ﺁﻗﺎی دﺷﺘﯽ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ‬
‫زﺑﺮدﺳﺘﯽ ﺳﺖ‪ .‬اﮐﻨﻮن ﻣﺎ ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ اﻳﺸﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﺎ را ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ و ﭘﺎﺳﺨﻬﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ دهﻨﺪ«‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﺴﺮوی اﺑﻴﺎﺗﯽ از‬
‫دﻳﻮان ﺳﻌﺪی‪ ،‬ﺣﺎﻓﻆ و ﻣﻮﻟﻮی ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﺷﻴﻮﻩ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﻴﺎن زﻳﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﭘﺮدازد‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﺎر ﮐﺴﺮوی ﺻﻤﻴﻤﯽ اﺳﺖ و از روی ﻧﻴﮑﺨﻮاهﯽ اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺎﻟﯽ از هﺮﮔﻮﻧﻪ اﺣﺴﺎس هﻨﺮﻣﻨﺪاﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬او‬
‫ﺷﻌﺮ را ﻧﺎﭼﻴﺰ و وﻳﺮاﻧﮕﺮ ﻣﯽ ﺷﻤﺎرد‪ .‬ﮐﺴﺮوی از دﺷﺘﯽ اﻧﺼﺎف ﻣﯽ ﺟﻮﻳﺪ‪» :‬اﮐﻨﻮن ﺁﻗﺎی دﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﺎﺳﺦ دهﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺁﻳﺎ ﺑﺪﺁﻣﻮزﻳﻬﺎ در ﺁن ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ هﺴﺖ ﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ؟ اﮔﺮ هﺴﺖ‪ ،‬ﺁﻳﺎ زﻳﺎﻧﻤﻨﺪ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ؟« ﮐﺴﺮوی ﺑﻪ دﺷﺘﯽ و‬
‫دﻳﮕﺮان هﺸﺪار ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ارﻋﺎب او و دﻳﮕﺮان ﻧﺎم ﺷﺮﻗﺸﻨﺎﺳﺎن را ﻧﺒﺮﻧﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻮد و زﻳﺎن ﺧﻮد را ﺧﻮدﻣﺎن‬
‫ﺷﻨﺎﺳﻴﻢ«‪.‬‬
‫ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺑﺨﺶ از ﻧﺎﻣﻪ ﺳﺮﮔﺸﺎدﻩ اﺣﻤﺪ ﮐﺴﺮوی ﺑﻪ ﺑﻴﺎت ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ »درﺑﺎرﻩ ﻣﺬهﺐ« اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﺎدﺁور ﺷﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻼ دﺳﺘﻪ ﺑﻨﺪﻳﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎی زردﺷﺘﯽ‪،‬‬ ‫در اﻳﺮان ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ ﻓﺮﻗﻪ ﺷﻴﻌﻪ‪ ،‬ﻓﺮﻗﻪ هﺎ و ادﻳﺎن ﻓﺮاواﻧﯽ وﺟﻮد دارد »ﻣﺜ ً‬
‫ﻣﺴﻴﺤﯽ‪ ،‬ﺳﻨّﯽ‪ ،‬ﻋﻠﯽ اﻟﻠﻬﯽ‪ ،‬ﺻﻮﻓﯽ‪ ،‬ﺑﻬﺎﻳﯽ‪ ،‬ﺷﻴﺨﯽ‪ ،‬ﮐﺮﻳﻤﺨﺎﻧﯽ‪ ،‬اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﯽ و ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻳﻨﻬﺎ« ﻣﺸﻬﻮر هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﮐﺴﺮوی ﻣﯽ‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﺎ از راهﺶ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﻴﻢ ﮐﻪ اﻳﻨﻬﺎ را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدارﻳﻢ و هﻤﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن را ﺑﻪ ﻳﮏ راﻩ ﺁورﻳﻢ«‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ‬
‫ﮐﺎر ﺑﺪی ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ؟« »اﮐﻨﻮن ﻣﯽ ﺁﻳﻴﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﺬهﺐ ﺷﻴﻌﻪ ﮐﻪ ﺁﻗﺎی دﺷﺘﯽ ﻳﺎدﺁوری ﮐﺮدﻩ و ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮔﻠﻪ هﺎ و ﺷﮑﺎﻳﺘﻬﺎ‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁن اﺳﺖ«‪ .‬ﮐﺴﺮوی ﻣﺮﺗﻀﯽ ﻗﻠﯽ ﺑﻴﺎت ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ را ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺮزهﺎی اﻣﭙﺮاﺗﻮری هﻨﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﯽ ﺧﻮد در‬
‫ﻼ اﺛﺎر ﻓﺮاواﻧﯽ در ر ّد اﻳﻦ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﮐﺎر ﭘﻴﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎدﻩ‬‫ﻋﺮﺻﻪ ﻣﺬهﺐ ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻗﺒ ً‬
‫ای ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ در ﺑﻘﻴﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺳﯽ و دو ﺻﻔﺤﻪ ای ﺧﻮد ﺧﺎﻣﻪ رهﺎ ﮐﻨﺪ و داغ دل ﺁﺷﮑﺎر ﺳﺎزد‪:‬‬
‫»اﻳﻦ ﮐﻴﺶ ]ﺷﻴﻌﻪ[ ﺑﺎ ﺧﺮد ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ داﻧﺸﻬﺎ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮد اﺳﻼم ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ از هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﺸﺮوﻃﻪ‪ ،‬ﺑﺎ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰی و ﻓﺪاﮐﺎری ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ ﺁوردﻩ اﻳﻢ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺻﺪ اﻳﺮاد ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﻴﺶ ﻣﯽ دارﻳﻢ‪ .‬وﻟﯽ اﺷﮑﺎل ﺑﺰرگ ﺑﺮ ﺳﺮ هﻤﺎن ﺑﺨﺶ اﺧﻴﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮ هﻤﺎن ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎری ﺑﺎ ﻣﺸﺮوﻃﻪ اﺳﺖ«‪.‬‬
‫ﮐﺴﺮوی در اﻳﻨﺠﺎ از »ﺟﻨﺎب ﺁﻗﺎی ﺑﻴﺎت ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ اﻳﺮان« ﭘﺮﺳﺸﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ هﻨﻮز ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ هﻔﺘﺎد ﺳﺎل ﭘﺎﺳﺦ ﺁن را‬
‫ﺧﻴﻠﯽ از دﺳﺖ اﻧﺪرﮐﺎران ﺳﻴﺎﺳﺖ در داﺧﻞ و ﺧﺎرج اﻳﺮان درﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ و راﻩ ﺧﻮد را ﻣﯽ روﻧﺪ‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺁهﻨﮓ ﺻﺪای‬
‫ﮐﺴﺮوی ﺻﻤﻴﻤﯽ و ﺁواز او ﭘﺲ از ﻳﮏ اﻧﻘﻼب ﺧﻮﻧﻴﻦ و هﺴﺘﯽ ﺑﺮ ﺑﺎد دﻩ ﺷﻨﻴﺪﻧﯽ و ﻋﺒﺮت اﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ‪:‬‬
‫»ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺁن را ﺑﺎ ﺟﻨﺎﺑﻌﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺁﻗﺎی ﺑﻴﺎت و ﺧﻮد رﻳﻴﺲ دوﻟﺖ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﯽ ﮔﺰارم و ﺧﻮاهﺸﻤﻨﺪم دوﻟﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ‬
‫راهﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺧﻮاهﺸﻤﻨﺪم ﮔﺎﻣﯽ ﭘﻴﺶ ﮔﺰاردﻩ ﮔﺮﻩ از رﺷﺘﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﺸﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻖ اﻣﺎم اﺳﺖ‪ .‬ﺟﺰ او هﺮ ﮐﺲ دﻳﮕﺮی ﺑﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﺮﺧﻴﺰد ﻏﺎﺻﺐ و ﺟﺎﺋﺮ و‬ ‫هﻤﻪ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﮐﻪ در ﮐﻴﺶ ﺷﻴﻌﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺣ ِ‬
‫ﻓﺎﺟﺮ اﺳﺖ و ﭘﻴﺮوان او هﻤﻪ ﮔﻨﺎهﮑﺎرﻧﺪ‪ .‬در زﻣﺎن اﻣﺎم ﺟﻌﻔﺮ ﺻﺎدق‪ ،‬ﺑﻨﻴﺎدﮔﺰار اﻳﻦ ﮐﻴﺶ و ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎن او‪ ،‬ﺧﻠﻔﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺷﻴﻌﻴﺎن ﺁﻧﺎن را ﻏﺎﺻﺐ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮداری از ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺎﻳﺎ ]ﻻزم و ﺿﺮور[ ﻧﻤﯽ ﺷﻤﺎردﻧﺪ‪ ...‬ﺳﭙﺲ‬
‫ﮐﻪ روزﮔﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ و داﺳﺘﺎن اﻣﺎم ﻧﺎﭘﻴﺪا ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﮐﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺎزی ﺑﻪ ﺳﺨﻦ از ﺁن ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎور ﺷﻴﻌﻴﺎن اﻳﻦ ﺑﻮدﻩ ﮐﻪ در‬
‫ﻧﺒﻮدن ﺁن اﻣﺎم ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺣﻖ ﻋﻠﻤﺎﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﻤﺎ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎن ﺁن اﻣﺎﻣﻨﺪ‪ .‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻦ ﺑﺎور اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻴﻌﻴﺎن هﻤﻴﺸﻪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﻪ ﺧﻠﻔﺎی‬
‫اﺳﻼﻣﯽ ﮐﻪ در ﺑﻐﺪاد ﻳﺎ ﻣﺼﺮ ﻳﺎ در اﺳﺘﺎﻧﺒﻮل ﻣﯽ ﺑﻮدﻩ اﻧﺪ و ﭼﻪ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﺎن دﻳﮕﺮی ﮐﻪ در ﮐﺸﻮرهﺎی اﺳﻼﻣﯽ ﺑﺮﻣﻴﺨﺎﺳﺘﻪ‬
‫اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ دﻳﺪﻩ دﺷﻤﻨﯽ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ﺁﻧﺎن را ﺟﺰ ﻏﺎﺻﺐ و ﺟﺎﺋﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﺧﻮد اﻳﺮان هﻤﻴﺸﻪ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ در ﻣﻴﺎن ﻣﯽ ﺑﻮدﻩ ﮐﻪ ﺷﺎهﺎن ﻏﺎﺻﺒﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻟﻴﺎت دادن ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﺮام اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎزی رﻓﺘﻦ‬
‫ﺣﺮام اﺳﺖ‪ ...‬اﻳﻨﻬﺎ ﭼﻴﺰهﺎﻳﻴﺴﺖ ﮐﻪ در ﺧﻮر ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮔﻔﺘﮕﻮ در ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﮐﻪ از زﻣﺎن ﺻﻔﻮی ﮐﻴﺶ‬
‫ﺷﻴﻌﯽ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و اﻳﻦ ﮐﺸﻮر ﻳﮑﯽ از ﮐﺎﻧﻮﻧﻬﺎی ﺑﺰرگ ﺷﻴﻌﻴﮕﺮی ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رﻓﺖ و اﮐﻨﻮن هﻢ ﻣﯽ رود‪ ،‬در‬
‫ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯽ از هﻤﺎن ﻋﻠﻤﺎ و دﻳﮕﺮان ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و ﭘﺲ از ﮐﺸﺎﮐﺸﻬﺎ و ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻳﻬﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺸﺮوﻃﻪ‬
‫ﻳﺎ دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ را از ﺗﻮدﻩ هﺎی اروﭘﺎﻳﯽ ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ در اﻳﻦ ﮐﺸﻮر روان ﮔﺮداﻧﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن هﻢ روان اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪27‬‬
‫ﭘﻴﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﺧﻮاهﯽ را در اﻳﺮان ﭘﺪﻳﺪ ﺁورد‪ ،‬ﺁن ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻴﺶ ﺷﻴﻌﯽ و دﺳﺘﻮرهﺎی ﺁن ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫ﮐﺸﻮر را ﺑﻪ راﻩ ﺑﺮد‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﭼﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﺑﻮدی؟! ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺴﺘﯽ ﻋﻠﻤﺎ ﭘﻴﺶ اﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﺧﻮاهﻨﺪ؟! ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺴﺘﯽ‬
‫ﻓﻘﻪ ﺟﻌﻔﺮی را ﮐﻨﺎر ﮔﺰارﻧﺪ و ﻗﺎﻧﻮﻧﻬﺎ از ﻓﺮاﻧﺴﻪ و اﻧﮕﻠﻴﺲ ﺁورﻧﺪ؟!‬
‫در زﻣﺎن ﻗﺎﺟﺎرﻳﻪ ﭼﻮن ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﺁن ﺧﺎﻧﺪان ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﯽ ﺑﺴﻴﺎر از ﺧﻮد ﻣﯽ ﻧﻤﻮدﻧﺪ و ﮐﺸﻮر روز ﺑﺮوز ﻧﺎﺗﻮان و ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻣﯽ‬
‫ﮔﺮدﻳﺪ و از ﺁﻧﺴﻮی ﺁوازﻩ ﻣﺸﺮوﻃﻪ در ﮐﺸﻮرهﺎی اروﭘﺎ و ﺁﺑﺎدی و ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪی ﺁن ﮐﺸﻮرهﺎ ﺑﻪ اﻳﺮان رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺴﺎﻧﯽ از‬
‫ﺧﻮد ﻣﻼﻳﺎن از ﺷﺎدروان ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ و ﻃﺒﺎﻃﺒﺎﻳﯽ و ﺁﺧﻮﻧﺪ ﺧﺮاﺳﺎﻧﯽ و دﻳﮕﺮان ﭘﺎ ﭘﻴﺶ ﮔﺰاردﻧﺪ و ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪...‬‬
‫اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺸﺮوﻃﻪ در اﻳﺮان ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻧﻴﮑﯽ ﻧﺮﺳﻴﺪ‪ ...‬هﻤﻴﻦ ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎری ﺑﺎ ﮐﻴﺶ ﺷﻴﻌﯽ و ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ دﺳﺘﻮرهﺎی ﺁن ﻣﯽ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬ﻣﺎ در ﺁن ﮐﺸﻮر ﺑﻮدﻩ اﻳﻢ و ﻣﯽ داﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﻼﻳﺎن و ﭘﻴﺮوان اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﻣﺸﺮوﻃﻪ و ﻗﺎﻧﻮﻧﻬﺎی ﺁن ﭼﻪ رﻓﺘﺎری ﮐﺮدﻩ‬
‫اﻧﺪ‪ ...‬ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن‪ ،‬ﺳﺮﭘﻴﭽﻴﺪن از دﺳﺘﻮر دوﻟﺖ‪ ،‬ﮔﺮﻳﺨﺘﻦ از ﺳﺮﺑﺎزی‪ ،‬ﻧﭙﺮداﺧﺘﻦ ﻣﺎﻟﻴﺎت‪ ،‬ﮔﺮﻳﺰاﻧﻴﺪن ﮐﺎﻻ از‬
‫ﮔﻤﺮک‪ ،‬ﻗﺎﭼﺎﻗﯽ ﮔﺬﺷﺘﻦ از ﻣﺮز‪ ...‬ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ‪ ،‬وزﻳﺮان‪ ،‬ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻣﺠﻠﺲ‪ ،‬ﺳﺮان ادارﻩ هﺎ‪ ،‬ﮐﺎرﻣﻨﺪان دوﻟﺖ‪ ،‬هﻤﻪ از‬
‫ﻇﻠﻤﻪ اﻧﺪ و هﻤﻪ ﮔﻨﺎهﮑﺎرﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻮﻟﻬﺎﻳﺸﺎن ﺣﺮام اﺳﺖ‪ ،‬رﺧﺘﻬﺎﻳﺸﺎن ﺣﺮام اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدﺷﺎن و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن ﻣﯽ ﺧﻮرﻧﺪ‬
‫ﺣﺮام اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺪﻟﻴﻪ ﺧﻼف ﺷﺮع اﺳﺖ‪ ،‬دﻓﺘﺮهﺎی رﺳﻤﯽ ﺧﻼف ﺷﺮع اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻈﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﺧﻼف ﺷﺮع اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎﻟﻴﻪ ﺧﻼف‬
‫ﺷﺮع اﺳﺖ‪ ،‬دﺑﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺧﻼف ﺷﺮع اﺳﺖ‪ ،‬داﻧﺸﮑﺪﻩ هﺎ ﺧﻼف ﺷﺮع اﺳﺖ‪ ،‬هﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺮون از دﺳﺘﮕﺎﻩ ﺁﺧﻮﻧﺪی و ﺷﻴﻌﻴﮕﺮی‬
‫اﺳﺖ ﺧﻼف ﺷﺮع اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻴﻬﻦ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺘﮕﻮ از ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ و ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﻢ ﺑﻪ ﮐﻠّﯽ ﺣﺮام اﺳﺖ‪ ...‬اﮔﺮ‬
‫ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن ﺑﻪ ﮐﺸﻮر ﺁﻣﺪﻧﺪ ﭼﻮن ﺟﻠﻮ روﺿﻪ ﺧﻮاﻧﯽ و زﻳﺎرت را ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‪ ...‬ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ‬
‫ﮐﻴﺶ ﺷﻴﻌﯽ‪ ...‬ﭘﻨﺪارهﺎی ﺁن ﻣﻐﺰ ﭘﻴﺮوان را ﭼﻨﺪان ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮداﻧﺪ ﮐﻪ ﺟﺎی ﺑﺎزی ﺑﻪ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﺰارد و او را از‬
‫زﻣﺎن ﺧﻮد ﺑﻴﺮون ﺑﺮدﻩ ﺑﻪ هﺰار و ﺳﻴﺼﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﻳﮏ ﺷﻴﻌﯽ ﮐﻪ در اﻳﻦ زﻣﺎن اﺳﺖ و در ﻣﻴﺎن ﻣﺎﺳﺖ اﮔﺮ‬
‫ﻧﻴﮏ ﺑﺠﻮﻳﻴﻢ در هﺰار و ﺳﻴﺼﺪ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ اﺳﺖ‪ ،‬در ﻣﺪﻳﻨﻪ اﺳﺖ‪ ،‬در ﮐﺮﺑﻼﺳﺖ‪ ،‬در ﮐﻮﻓﻪ اﺳﺖ‪ ،‬در ﺷﺎم اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻧﭽﻪ در‬
‫ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻤﺶ دﻓﻴﻠﻪ ]رژﻩ[ ﻣﯽ روﻧﺪ ﮐﺸﺎﮐﺸﻬﺎی ﺧﻼﻓﺖ و داﺳﺘﺎن ﮐﺮﺑﻼ و ﺟﻨﮕﻬﺎی ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻦ ﺻﺮد و ﻣﺨﺘﺎر ﺛﻘﻔﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ اﻳﻨﺎن ﻣﺮدﮔﺎن هﺰار و ﺳﻴﺼﺪ ﺳﺎﻟﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺮ از ﮔﻮر در ﺁوردﻩ و ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم ﺁﻣﺪﻩ اﻧﺪ‪ .‬راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ‬
‫ﺷﺪ ﮐﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺟﺰ از دﻳﺪ ﺷﻴﻌﻴﮕﺮی‪ ،‬از دﻳﺪﻩ ﺗﻮﻟﯽ و ﺗﺒﺮی ]دوﺳﺘﯽ ﺑﺎ وﻻﻳﺖ ﻋﻠﯽ و ﺑﻴﺰاری از ﺳﻨّﻴﮕﺮی[ ﻧﻤﯽ‬
‫ﻼ از اﻳﻦ ﺟﻨﮓ ]دوم ﺟﻬﺎﻧﯽ[ و از ﻧﺘﻴﺠﻪ هﺎی‬ ‫ﻧﮕﺮﻧﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ اﮔﺮ ﭘﻴﺶ ﻳﮏ ﺷﻴﻌﯽ ﺳﺨﻦ از ﭘﻴﺸﺎﻣﺪهﺎی اﻳﻦ زﻣﺎن ﺑﺮاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺜ ً‬
‫ﺁن ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻟﺬﺗﯽ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﺮد‪ .‬وﻟﯽ اﮔﺮ ﺑﺎزﮔﺮدﻳﺪ و ﺳﺨﻦ از ﺟﻨﮓ ﺧﻴﺒﺮ و ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﻣﺮﺣﺐ ﺟﻬﻮدی و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁن‬
‫ﺑﺮاﻧﻴﺪ ﺧﻮاهﻴﺪ دﻳﺪ ﭼﻬﺮﻩ اش ﺷﮑﻔﺘﻪ و ﺑﺎ ﻳﮏ ﻟﺬﺗﯽ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ در ﺁﻳﺪ‪ ...‬ﺟﻠﻮ ﺧﺎﻣﻪ را ﺑﺎز ﻧﻤﯽ ﮔﺰارم‪ .‬ﮐﻴﺶ ﺷﻴﻌﯽ ﺑﺎ‬
‫زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ ﻧﻤﯽ ﺳﺎزد و ﻧﺘﻮاﻧﺪ‬
‫ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺁب و ﺁﺗﺶ ﺑﺎ هﻢ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ‬
‫اﻳﻨﻬﺎ هﻢ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫راﺳﺖ اﺳﺖ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻴﻢ دوﻟﺘﻬﺎی ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﻼﻳﺎن‬
‫ﻧﻴﮏ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺳﻪ ﺳﺎل ]ﭘﺲ از‬
‫ﺷﻬﺮﻳﻮر ﺑﻴﺴﺖ[ دﻳﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﻴﻬﺎ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻼﻳﺎن ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و ﭼﻪ ﻧﻘﺸﻪ هﺎ ﺑﺮای ﭼﻴﺮﻩ‬
‫ﮔﺮداﻧﻴﺪن ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﮐﺸﻨﺪ‪ .‬دﻳﺪﻳﻢ ﮐﻪ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺣﺎﺟﯽ ﺁﻗﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﻗﻤﯽ از ﻧﺠﻒ ﺁهﻨﮓ اﻳﺮان‬
‫ﮐﺮد رادﻳﻮی اﻳﺮان ﺗﺎ ﻣﺮز ﻋﺮاق ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻮاز‬
‫او رﻓﺖ و ﺗﻮ ﮔﻔﺘﯽ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻟﻨﻴﻨﮕﺮاد را ﺑﻪ‬
‫اﻳﺮان ﻣﯽ ﺁورد‪ .‬راهﭙﻴﻤﺎﻳﯽ او را ﮔﺎم ﺑﻪ ﮔﺎم‬
‫ﺁﮔﺎهﯽ داد‪ .‬دﻳﺪﻳﻢ ﮐﻪ دوﻟﺖ ﺑﻪ او رﺳﻤﻴﺘﯽ‬
‫داد‪ ،‬رﺳﻤﻴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻩ‬
‫اﻳﻢ‪ ،‬و ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدهﺎی او را درﺑﺎرﻩ ﭼﺎدر و‬
‫ﭼﺎﻗﭽﻮر ﺑﻪ رﺳﻤﻴﺖ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﭘﺎﺳﺦ رﺳﻤﯽ داد‪ .‬دﻳﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺁﻗﺎی ﺣﺎﺟﯽ ﺳﻴﺪ اﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ ﺑﺮای ﮔﺮدش ﺑﻪ اﻳﺮان ﺁﻣﺪ و‬
‫ﺁﻗﺎی ﺳﺎﻋﺪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﺁن زﻣﺎن ﺑﻪ هﻤﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪاران و اﺳﺘﺎﻧﺪاران دﺳﺘﻮر ﻓﺮﺳﺘﺎد ﮐﻪ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻴﻬﺎی ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎﺷﮑﻮﻩ ازو ﮐﻨﻨﺪ‬
‫ﮐﻪ روﻧﻮﻳﺲ ﻧﺎﻣﻪ هﺎ در دﺳﺖ ﻣﺎ اﺳﺖ‪ .1‬دﻳﺪﻳﻢ در اﻳﻦ ﺳﻪ ﺳﺎل رادﻳﻮی اﻳﺮان ﻳﮏ دﺳﺘﮕﺎﻩ ﻣﻼﻳﯽ ﮔﺮدﻳﺪ ﮐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ روﺷﺎن‬
‫ﺑﺎز ﺷﺪ و ﭘﺎرﺳﺎل و اﻣﺴﺎل روﺿﻪ هﻢ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و اﮔﺮ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﻧﺸﻮد هﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﺳﺎل ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﻮﺣﻪ هﻢ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺧﺎﻧﻮادﻩ‬
‫هﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻴﺮاﻣﻮن رادﻳﻮهﺎ داﻳﺮﻩ ﭘﺪﻳﺪ ﺁورﻧﺪ و ﺑﻪ هﻮای ﺁن ﺳﻴﻨﻪ ﺑﮑﻮﺑﻨﺪ و ﺗﺮﺟﻴﻌﻬﺎی ﻧﻮﺣﻪ را ﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ اﻳﻨﻬﺎ ﺳﺎزﺷﻬﺎی‬
‫ﺧﺎﺋﻨﺎﻧﻪ ای ﺳﺖ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﺳﺎزﺷﻬﺎی ﺁن دﺳﺘﻪ از وزﻳﺮاﻧﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪﺧﻮاهﯽ ﺁﻧﺎن ﺑﺎ ﺗﻮدﻩ و ﮐﺸﻮر از ﭘﺮدﻩ ﺑﻴﺮون اﻓﺘﺎدﻩ‪ ...‬در‬
‫اﻳﻦ ﮐﺸﻮر ﻳﺎ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ ﻳﺎ ﮐﻴﺶ ﺷﻴﻌﯽ‪ ،‬ﻳﺎ ﺳﺮرﺷﺘﻪ داری ﺗﻮدﻩ ﻳﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻼﻳﺎن‪ ،‬ﻳﺎ ﺁن ﻳﺎ اﻳﻦ‪ ،‬هﺮ دو ﻳﮏ ﺟﺎ‬

‫‪1‬‬
‫]ﮐﺴﺮوی در هﻤﻴﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺳﺮﮔﺸﺎدﻩ‪ ،‬ﮐﻠﻴﺸﻪ ﻧﺎﻣﻪ دﻳﮕﺮی از ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺎﻋﺪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪ ادارﻩ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮدﻩ ﮐﻪ ﺑﻴﺎﻧﮕﺮ‬
‫ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺟﻨﮓ ﺳﺮد اﺳﺖ‪ ٧٫١٫١٣٢٣/٧١٢» :‬ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی‪ .‬ﭼﻮن ﺁﻗﺎی ﺳﻴﺪﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﻧﻘﻴﺐ زادﻩ از ﺷﻔﺎﻳﺎﻓﺘﮕﺎن ﺁﺳﺘﺎن ﻗﺪس ﺣﻀﺮت اﺑﻮاﻟﻔﻀﻞ‬
‫ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم و ﺳﺎدات ﺟﻠﻴﻞ اﻟﻘﺪر هﺴﺘﻨﺪ ﻟﻬﺬا ﺑﺪﻳﻨﻮﺳﻴﻠﻪ اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﮐﺎرﻣﻨﺪان و رؤﺳﺎی دواﻳﺮ دوﻟﺘﯽ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﮐﻪ در هﻨﮕﺎم ﻋﺒﻮر هﺮ‬
‫ﻧﻮع ﻣﺴﺎﻋﺪت و ﮐﻤﮏ را ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﻧﻤﻮدﻩ و در ﺣﺪود اﻣﮑﺎن ﻣﻮﺟﺒﺎت ﺗﺴﻬﻴﻞ ﻣﺴﺎﻓﺮت و ﺁﺳﺎﻳﺶ اﻳﺸﺎن را ﻓﺮاهﻢ ﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﺳﺎﻋﺪ«[‬

‫‪28‬‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺪ‪ ...‬ﻣﺎ – ﻣﺎ ﮐﻪ دﺳﺘﻪ ﭘﺎﮐﺪﻳﻨﺎن ﻳﺎ ﺁزادﮔﺎﻧﻴﻢ – ﺳﻨﺠﻴﺪﻳﻢ و ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻳﻢ و ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺸﺮوﻃﻪ را‬
‫ﻧﮕﺎهﺪارﻳﻢ و ﮐﻴﺶ ﺷﻴﻌﯽ را رهﺎ ﮐﻨﻴﻢ‪ ...‬اﻳﺮاﻧﻴﺎن اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻧﺎم اﻳﺮاﻧﻴﮕﺮی ﻣﯽ زﻳﻨﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ‪ .‬از ﻗﺎﻧﻮﻧﻬﺎی ﺧﻮد‬
‫ﭘﻴﺮوی ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻧﻪ از ﻗﺎﻧﻮﻧﻬﺎی اﺳﻼم‪...‬‬
‫ﻧﺎﭼﺎرم در اﻳﻨﺠﺎ ﻳﺎدﺁوری ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ و ﭼﻪ ﺟﻨﺎب ﺁﻗﺎی ﺑﻴﺎت و ﭼﻪ هﺮ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ دﻳﮕﺮی‪،‬‬
‫ﺷﺎﻩ اﻳﻦ ﺗﻮدﻩ و ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ اﻳﻦ ﺗﻮدﻩ اﻧﺪ و اﻳﻦ ﺑﺎﻳﻨﺪﻩ ]ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ[ اﻳﺸﺎﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻴﺶ از هﻤﻪ و ﭘﻴﺶ از هﻤﻪ در ﭘﯽ ﺁﺳﺎﻳﺶ و‬
‫ﻓﻴﺮوزی اﻳﻦ ﺗﻮدﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﺷﺎﻩ و ﭼﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﺣﻖ ﻧﺪارﻧﺪ ﺗﻮدﻩ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻨﺪ و ﺗﻨﻬﺎ در ﭘﯽ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﮐﺎر ﺧﻮد‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ...‬اﮔﺮ ﺑﺎ ﻣﻼﻳﺎن ﻣﻤﺎﺷﺎت ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﭘﺲ ﻣﺸﺮوﻃﻪ را رهﺎ ﮐﻨﻨﺪ و ﻣﺮدم را از اﻳﻦ دو دﻟﯽ و ﺳﺮﮔﺮداﻧﯽ ﺑﻴﺮون‬
‫ﺁورﻧﺪ‪ .‬ﻣﺸﺮوﻃﻪ را رهﺎ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﺁﺑﺮوی دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ را ﻧﺒﺮﻧﺪ‪...‬‬
‫ﺑﻴﺶ از هﻤﻪ روی ﺳﺨﻨﻢ ﺑﺎ ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ ﺟﻮان اﻳﺮان اﺳﺖ‪ .‬اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت درس ﺧﻮاﻧﺪﻩ اﻧﺪ و اروﭘﺎ دﻳﺪﻩ اﻧﺪ و از هﻤﻪ ﭼﻴﺰ‬
‫ﺁﮔﺎهﻨﺪ‪ .‬ﭼﺮا از ﺳﻮد ﺗﻮدﻩ ﺧﻮد ﻧﺎﺁﮔﺎهﯽ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ؟! ﭼﺮا راهﯽ را ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﻨﺪ رﻓﺖ ﻧﻤﯽ روﻧﺪ؟! ﻳﮏ واژﻩ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻣﺎ را‬
‫ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺨﻮاهﺪ ﮔﺮداﻧﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ واژﻩ را وزﻳﺮان ﺑﺪﺧﻮاﻩ از ﺧﻮد ﺗﺮاﺷﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﮔﻮش اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت رﺳﺎﻧﻴﺪﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﺁن ﮐﺪام ﺳﻴﺎﺳﺘﯽ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺑﻴﺴﺖ ﻣﻠﻴﻮن ]ﺟﻤﻌﻴﺖ ﮐﺸﻮر در ﺳﺎل ‪ ١٣٢٤‬ﺧﻮرﺷﻴﺪی[ ﺗﻮدﻩ را ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ؟! ﺁن ﮐﺪام هﻤﺴﺎﻳﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺁﺷﮑﺎری ﺑﺎ ﻣﺎ دﺷﻤﻨﯽ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟! ﻣﻦ ﺳﻴﺎﺳﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ زﺑﻮﻧﯽ و ﺑﻴﭽﺎرﮔﯽ ﻧﺎﭼﺎر ﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ‬
‫هﻢ ﭼﻨﺎن ﺳﻴﺎﺳﺘﯽ هﺴﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﺎﭼﺎر از ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﺁن ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ .‬در ﺟﻬﺎن هﻴﭻ ﻧﻴﺮوﻳﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻏﻮﻃﻪ ﺧﻮردن‬
‫در ﻣﻴﺎن ﺁﻟﻮدﮔﻴﻬﺎی ﻗﺮون وﺳﻄﯽ و ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺎﻣﺪن از ﺗﻮی ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎﭼﺎر ﺳﺎزد‪.1‬‬
‫ﺑﺎز ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻢ‪ :‬اﻳﻦ ﻋﻨﻮان را وزﻳﺮان ﺑﺪﺧﻮاﻩ ﺧﺎﺋﻦ از ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮدﺷﺎن اﻳﻦ ﺗﻮدﻩ را هﻤﻴﺸﻪ درﻣﺎﻧﺪﻩ و ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﻣﯽ‬
‫ﺧﻮاهﻨﺪ و ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ای هﻢ ﭘﺪﻳﺪ ﺁوردﻩ اﻧﺪ‪ ...‬اﻣﺮوز اﻳﺮان در ﻣﻴﺎن ﻣﻮﺟﻬﺎی دو درﻳﺎی ﺑﺰرگ ﻣﺘﻼﻃﻢ اﻓﺘﺎدﻩ و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ‬
‫ﺳﻴﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺮای ﻣﺎ و ﭼﻪ ﺑﺮای دﻳﮕﺮان‪ ،‬هﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ از اﻳﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎرﻳﻬﺎ رهﺎ ﮔﺮدﻳﻢ و ﺗﻮدﻩ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪی ﺑﺎﺷﻴﻢ و در‬
‫ﻣﻴﺎن ﺁن دو درﻳﺎ دﻳﻮاری ﭘﺪﻳﺪ ﺁورﻳﻢ و از ﺑﻬﻢ ﺧﻮردن ﺑﺎز دارﻳﻢ‪...‬‬
‫ﺁﻗﺎی دﺷﺘﯽ در ﮔﻔﺘﻪ هﺎی ﺧﻮد ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ را ﺑﻪ رخ ﻣﺎ ﮐﺸﻴﺪﻩ و ﻣﯽ داﻧﻴﻢ ﮐﻪ دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺸﻴﺪ‪ ...‬ﺑﺴﻴﺎر ﻧﻴﮏ‪،‬‬
‫ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻣﺬهﺐ ﺷﻴﻌﻪ را ﻣﺬهﺐ رﺳﻤﯽ اﻳﺮان ﮔﺮداﻧﻴﺪﻩ‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﺬهﺐ ﺷﻴﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﮐﻪ ﭘﺎﻳﻪ و ﺑﻨﻴﺎد ﺁن‬
‫ﻗﺎﻧﻮﻧﺴﺖ ﻧﻤﯽ ﺳﺎزد ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺮد؟! ﺁﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ هﻤﭽﻨﺎن اﻳﺴﺘﺎد و ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮد؟! ﺁﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺴﺖ ﻣﻠﻴﻮن ﺗﻮدﻩ را ﻓﺪای اﺻﻞ ﻗﺎﻧﻮن‬
‫اﺳﺎﺳﯽ ﮔﺮداﻧﻴﺪ؟!‪...‬‬
‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ در ﭘﺎرﻟﻤﺎن اﻳﺮان هﻮاداری ﺑﻪ ﮐﻴﺶ ﺷﻴﻌﯽ ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﺎﻩ ﻣﻼﻳﺎن ﻧﻤﻮدﻩ اﻳﺪ از ﻧﻴﮑﻴﻬﺎی ﺷﻤﺎ‬
‫‪2‬‬
‫ﺷﻤﺮدﻩ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ و ﺳﺎﻟﻬﺎی ﺳﺎل ﻣﺎﻳﻪ ﺑﺪﮔﻤﺎﻳﻨﻬﺎ درﺑﺎرﻩ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪«...‬‬
‫اﻧﺘﻘﺎدات ﮐﺴﺮوی ﺑﻪ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﺁوردﻩ اﻳﻢ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮد و درﻳﻎ و اﻧﺪوﻩ ﮐﻪ ﻣﺠﺎل ﻧﻘﻞ هﻤﻪ هﺸﺪارهﺎی‬
‫ﺷﻮراﻧﮕﻴﺰ ﮐﺴﺮوی ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﯽ ﺗﺮدﻳﺪ هﻤﻪ اﻓﮑﺎر اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪ دﻟﻴﺮ ﺧﺎﻟﯽ از اﻧﺘﻘﺎد ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺻﻤﻴﻤﯽ ﺑﻮدن و اﻧﺴﺎﻧﯽ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن و ﻣﻴﻬﻦ دوﺳﺘﯽ او‬
‫ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺧُﺮدﻩ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬در ﮐﻼم او ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻔﺘﻮﻧﯽ او ﺑﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﻳﺶ ﻣﯽ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﭼﻨﺎن ﺑﺎ ﺷﻴﻔﺘﮕﯽ اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎی ﺧﻮد‬
‫را ﺑﻪ روی ﮐﺎﻏﺬ ﻣﯽ ﺁورد ﮐﻪ ﻣﺠﺎﻟﯽ ﺑﺮای ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ﺧﻮد ﺑﺮای ﺗﻌﻤﻖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﺬارد‪ .‬زﻧﺪﮔﯽ او ﭼﻮن ﮔﻞ ﻧﺴﺘﺮن‬
‫ﭘﻴﭻ در ﭘﻴﭻ در ﺧﻮد ﻣﯽ ﺧﻠﻴﺪ و ﭘﺮواﻳﯽ ﻧﺪاﺷﺖ از اﻳﻨﮑﻪ ﮔﺎهﯽ دوراﻧﺪﻳﺸﯽ را ﺑﻪ ﮐﻨﺎری ﮔﺬاردﻩ و ﺷﻴﻔﺘﻪ ﻧﻈﺮﻳﺎت ﺧﻮد‬
‫ﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﺁﺛﺎر او ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺷﻌﺮ و ﺷﺎﻋﺮی ﺑﯽ ﺗﺮدﻳﺪ ذوق ﺑﺴﻴﺎری از ﺷﺎﻋﺮان زﻣﺎن ﺧﻮد را ﮐﻮر ﮐﺮد‪ .‬ﮐﺴﺮوی ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺤﺚ و‬
‫ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ او از هﻤﻪ ﮐﺲ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ زﻳﺮا در ﻣﺤﺪودﻩ ﻣﺬهﺐ و ﺗﺎرﻳﺦ اﻃﻼﻋﺎت ﺑﺴﻴﺎر و در ﺑﺤﺚ ﻣﻬﺎرت‬
‫و اﺳﺘﻌﺪادی اﺳﺘﺜﻨﺎﻳﯽ داﺷﺖ‪.‬‬
‫اﮔﺮ در دوران ﺧﺪﻣﺖ او در دادﮔﺴﺘﺮی ﻧﻮﺑﻨﻴﺎد اﻳﺮان دﻗﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮی ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ در ﻣﯽ ﻳﺎﺑﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻗﺎﻧﻮن و‬
‫ﻣﺸﺮوﻃﻪ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ و ﺑﻬﺘﺮ از دﻳﮕﺮان ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪ‪ .‬ﮐﺴﺮوی در ﺟﺮﻳﺎن ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ‪ ٥٣‬ﻧﻔﺮ وﮐﻴﻞ ﻣﺪاﻓﻊ ﻣﺤﻤﺪ ﺷﻮرﺷﻴﺎن‪،‬‬
‫ﻳﮑﯽ از ‪ ٥٣‬ﻧﻔﺮ‪ ،‬ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺲ از ﺷﻬﺮﻳﻮر ‪ ١٣٢٠‬وﮐﺎﻟﺖ رﮐﻦ اﻟﺪﻳﻦ ﻣﺨﺘﺎری‪ ،‬رﻳﻴﺲ ﺷﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﺪﻧﺎم رﺿﺎ ﺷﺎﻩ را ﻗﺒﻮل‬
‫ﮐﺮد و دﻓﺎﻋﻴﺎت او ﺁن زﻣﺎن ﻃﻨﻴﻦ ﺧﺎﺻﯽ در ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮان اﻓﮑﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ از ﺷﻬﺮﻳﻮر ﺑﻴﺴﺖ ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم »ﺑﺎهﻤﺎد‬
‫ﺁزادﮔﺎن« ]ﺁزادﮔﺎن ﻣﺘﺤﺪ[ ﻳﺎ »ﭘﺎﮐﺪﻳﻨﺎن« ﺑﻨﻴﺎد ﻧﻬﺎد ﮐﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﭘﺮﭼﻢ ﺳﺨﻨﮕﻮی ﺁن ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺴﺮوی روز ﻳﮑﻢ دﻳﻤﺎﻩ را »روزﺑﻪ« ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺑﻮد و در اﻳﻦ روز »ﺟﺸﻦ ﮐﺘﺎﺑﺴﻮزان« در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﺑﺮ ﭘﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﻳﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ رﺑﺎﻋﻴﺎت ﺧﻴﺎم‪ ،‬دﻳﻮان ﺣﺎﻓﻆ‪ ،‬ﮔﻠﺴﺘﺎن و ﺑﻮﺳﺘﺎن ﺳﻌﺪی‪ ،‬ﻣﺜﻨﻮی‪ ،‬ﺣﻠﻴﻪ اﻟﻤﺘﻘﻴﻦ و ﻣﻔﺎﺗﻴﺢ اﻟﺠﻨﺎن را ﺑﻪ ﺁﺗﺶ‬
‫ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺟﺸﻦ ﮐﺘﺎﺑﺴﻮزان ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﮐﺴﺮوی ﺁﻏﺎز ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬وی هﺮ ﮐﺘﺎﺑﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﯽ داﺷﺖ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺁﺗﺶ ﺑﺨﺎری ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد اﻧﺪازد‪ ،‬ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﻣﻔﺎﺳﺪ ﺁن ﮐﺘﺎب ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﺑﻴﺎن ﻣﯽ داﺷﺖ و ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺷﻌﻠﻪ هﺎی ﺳﻮزان ﻣﯽ ﺳﭙﺮد‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﻣﺮاﺳﻢ ﺑﺮﺧﯽ از ﻳﺎران او ﻧﻴﺰ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ در ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﮐﺴﺮوی ﺑﻴﺎن ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ادﻳﺒﺎن ﺑﺮ او ﺧُﺮدﻩ‬

‫‪1‬‬
‫]ﮐﺴﺮوی ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺟﻨﮓ ﺳﺮد ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬اﻣﻴﺪ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻴﺎری ﻣﺬاهﺐ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی از ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﻢ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻴﺠﺎﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ در ﺁرزوی‬
‫ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی از ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﯽ اﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺨﻨﺎن ﭘﺎﻳﺪارﺗﺮ و واﻻﺗﺮ از ﮔﻔﺘﻪ هﺎی ﺧﻮد ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﻬﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ واﻳﺮادهﺎﻳﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺒﺎدی ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﯽ ﺗﻮان‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ دﻻﻳﻞ روﺷﻦ ﮔﺮداﻧﺪ‪ ...‬اﮔﺮ در اﻳﺮان ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺘﯽ ﺑﺸﻮد ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ از ﮔﺮوﻳﺪن ﺑﻪ ﺁن ﺧﻮدداری‬
‫ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪ ...‬روزی ﻳﮑﯽ ]از ﺳﻴﺎﺳﺘﺒﺎزان[ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻮن دوﻟﺖ ﺷﻮروی دﻳﻦ را ﻣﻤﻨﻮع ﮔﺮداﻧﻴﺪﻩ ﻣﺎ ﻣﻨﻈﻮرﻣﺎن ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺜﺒﻴﺖ اﺳﻼم‬
‫از ﻧﻔﻮذ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺁن دوﻟﺖ در اﻳﺮان ﺑﮑﺎهﻴﻢ‪ «...‬ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ »ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﻳﺮان ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ« ﺑﻪ ﻗﻠﻢ اﺣﻤﺪ ﮐﺴﺮوی[‬
‫‪2‬‬
‫]ﻧﺎﻣﻪ ﺳﺮﮔﺸﺎدﻩ ﺑﻪ »ﺟﻨﺎب ﺁﻗﺎی ﺑﻴﺎت ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ اﻳﺮان« )دوﻟﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﺎﺳﺦ دهﺪ([‬

‫‪29‬‬
‫ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﻣﻼﻳﺎن ﺷﺎﻳﻊ ﺳﺎزﻧﺪ ﮐﻪ وی در اﻳﻦ ﻣﺮاﺳﻢ ﻗﺮﺁن ﻣﯽ ﺳﻮزاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎهﻤﺎد ﺁزادﮔﺎن ﻳﮏ ﻣﺤﻔﻞ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬در‬
‫ﺳﺮاﺳﺮ اﻳﺮان ﺷﻌﺒﺎﺗﯽ ﺑﺎز ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و از هﻤﻪ ﻗﺸﺮهﺎ و ﻃﺒﻘﺎت ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮان در ﺁن ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﮐﺴﺮوی را‬
‫ﭘﻴﺸﻮای ﺧﻮد ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻼﻳﺎن در ﭼﻬﺮﻩ اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ و ﻣﺼﻤﻢ او دﺷﻤﻦ راﺳﺦ ﺧﻮد را ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺴﺮوی و دﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﯽ و ﺷﺶ ﺳﺎل هﺮ دو ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺗﻔﮑﺮ واﭘﺴﻤﺎﻧﺪﻩ ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻳﮑﯽ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ‬
‫ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم ﺑﺮای رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﻋﻤﻠﻴﺎت ﺗﺮورﻳﺴﺘﯽ ﺧﻮد را ﺁﻏﺎز ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و دﻳﮕﺮی هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ‬
‫ﯽ ﺑﯽ هﻤﺘﺎﻳﯽ ﺷﺮاﻳﻄﯽ را ﮐﻪ ﻗﺪرت‬ ‫اﺧﻼف ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﺟﻠﻮس ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﺴﺮوی ﺑﺎ روﺷﻦ ﺑﻴﻨ ِ‬
‫ﺑﻪ دﺳﺖ روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺷﻴﻌﻪ ﺑﻴﻔﺘﺪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺮاﻳﻄﯽ ﮐﻪ در ﺁن ﻃﺒﻴﻌﺘًﺎ ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺮای اﻣﺜﺎل وی و دﺷﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ‬
‫وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺑﻴﺎﻳﻴﻢ ﻣﻔﺘﻮن و ﺷﻴﻔﺘﻪ اﻓﮑﺎر‪ ،‬ﺷﺨﺼﻴﺖ‪ ،‬هﺸﺪارهﺎی ﺧﺮدﻣﻨﺪاﻧﻪ و ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﻴﻬﺎی اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎدة ﮐﺴﺮوی‬
‫ﻧﺸﻮﻳﻢ و ﺑﺮ ﻗﻀﻴﻪ ﮐﺘﺎﺑﺴﻮزی و ﻳﺎ ﺑﺮﺧﯽ از ﻋﻘﺎﻳﺪ او از ﺟﻤﻠﻪ در ﻣﻮرد زﻧﺎن ﺻﺤﻪ ﻧﮕﺬارﻳﻢ‪ .‬ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﺬهﺒﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ‬
‫دﻳﮕﺮان را اﺣﺘﺮام ﮔﺰارﻳﻢ و در ﻓﻀﺎﻳﯽ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﻘﺪ ﺗﻔﮑﺮات ﺧﻮد و دﻳﮕﺮان ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‪» .‬ﺷﺎهﻨﺸﺎﻩ ﺟﻮان اﻳﺮان« را‬
‫ﻣﻼﻣﺖ ﻧﮑﻨﻴﻢ‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﮐﺴﺮوی »اﻋﻠﻴﺤﻀﺮت درس ﺧﻮاﻧﺪﻩ اﻧﺪ و اروﭘﺎ دﻳﺪﻩ اﻧﺪ و از هﻤﻪ ﺟﻴﺰ ﺁﮔﺎهﻨﺪ«‪.‬‬
‫ﺣﺪاﻗﻞ اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ را ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﻢ ﮐﻪ در ﺁن دوران ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺟﻮاﻧﯽ ‪ ٢٥‬ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد و ﺗﺠﺮﺑﻪ زﻣﺎﻣﺪاری ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ را‬
‫ﻣﯽ داﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﺗﺎ ﮐﻮدﺗﺎی ‪ ٢٨‬ﻣﺮداد دﺧﺎﻟﺖ ﭼﻨﺪاﻧﯽ در اﻧﺘﺨﺎب ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮان ﻧﺪاﺷﺖ و دوﻟﺘﻬﺎی ﭘﺲ از‬
‫ﺷﻬﺮﻳﻮر ﺑﻴﺴﺖ ﺗﺎ ‪ ٢٨‬ﻣﺮداد ‪ ٣٢‬از اﺳﺘﻘﻼل ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺴﻦ ﻧﻴّﺖ را ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارﻳﻢ‪ .‬ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ در روﻳﺪادهﺎی ﭘﺲ از ‪ ٢٨‬ﻣﺮداد دﻳﮕﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺷﺎﻩ و هﻤﻪ‬
‫رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ و اﺟﺘﻤﺎی در ﺁزاد ﮔﺬاﺷﺘﻦ دﺳﺖ روﺣﺎﻧﻴﺖ در ﭘﺨﺶ اﻓﮑﺎر اﻓﮑﺎر واﭘﺴﮕﺮا و ﺷﺮﮐﺖ ﭘﻴﺪا و ﭘﻨﻬﺎن ﺁﻧﺎن در‬
‫ﺑﺎزﻳﻬﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻣﻘﺼﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ وﻳﮋﻩ ﺷﺎﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺒﻮد دﺧﺎﻟﺖ روﺣﺎﻧﻴﻮن در اﻣﺮ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازﻩ ﻣﺨﺮب اﺳﺖ و‬
‫در ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺨﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ وی را وﺳﻴﻠﻪ هﻤﺎن ﻣﻼﻳﺎن ﺑﻪ زﻳﺮ ﮐﺸﺪ‪...‬‬

‫اﺻﻼﺣﺎت و روﺣﺎﻧﻴﺖ‬
‫ﻓﻮت ﺁﻳﺖ اﷲ ﺑﺮوﺟﺮدی )‪ ٢٢‬اﺳﻔﻨﺪ ‪ (١٣٤٠‬و ﻳﮏ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻓﻮت ﺁﻳﺖ اﷲ ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺮای ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ‬
‫رﺳﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﻮد را از ﺷ ّﺮ روﺣﺎﻧﻴﻮن رهﺎ ﺳﺎزد‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻠﮕﺮاﻓﯽ ﺑﻪ ﺁﻳﺖ اﷲ ﺣﮑﻴﻢ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻠﮑﻪ ﺣﻮزﻩ ﻗﻠﻢ را ﺗﻀﻌﻴﻒ و‬
‫ﻣﺮﺟﻌﻴﺖ را ﺑﻪ ﮐﺸﻮر ﻋﺮاق ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﮐﺎر ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻗﺪرت ﻣﺬهﺒﯽ در اﻳﺮان ﺑﻪ ﺗﺸﺘّﺖ ﺁن اﻧﺠﺎﻣﺪ و ﺑﻪ‬
‫دﻧﺒﺎل ﺁن روﺣﺎﻧﻴﻮن ﺟﻮان و اﻓﺮاﻃﯽ و ﺟﻮﻳﺎی ﻧﺎم ﻣﻴﺪان ﻋﻤﻞ ﺑﻴﺸﺘﺮی ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁورﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﮐﻮدﺗﺎ‪ ،‬ﺷﺎﻩ و رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺧﻮد را ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ از اﺻﻼﺣﺎت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و اﻗﺘﺼﺎدی ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬زﻳﺮا درﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﺑﺎ ﻗﺪرت ﻧﻈﺎﻣﯽ اداﻣﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻴﺴّﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻪ اﻳﺮان اوﺿﺎع ﻣﺎﻟﯽ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ داﺷﺖ و ﻧﻪ هﻢ ﭘﻴﻤﺎﻧﺎن ﺧﺎرﺟﯽ‪ ،‬رﻏﺒﺘﯽ‬
‫ﺑﻪ رﻓﻮرم در اﻳﺮان ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دادﻧﺪ‪ .‬ﺟﺎن اف ﮐﻨﺪی ﺑﻪ رﻳﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮری ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ رﺳﻴﺪ و ﺑﺎ ﺳﻴﺎﺳﺖ »دروازﻩ هﺎی ﺑﺎز«‬
‫در ﭘﯽ اﺳﺘﺤﮑﺎم اوﺿﺎع اﻗﺘﺼﺎدی و ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺟﻬﺎن ﺳﻮم ﺑﺮﺁﻣﺪ‪ .‬دوﻟﺖ دﮐﺘﺮ ﻋﻠﯽ اﻣﻴﻨﯽ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺷﺎﻩ و ﺗﺄﻳﻴﺪ دوﻟﺖ ﮐﻨﺪی‬
‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺎر ﺁﻣﺪ و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﺻﻼﺣﺎت ارﺿﯽ ﺷﺮوع ﺷﺪ‪ .‬ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﺁﻧﮑﻪ دﮐﺘﺮ ﻋﻠﯽ اﻣﻴﻨﯽ هﻤﺎن ﺗﺰ »دروازﻩ هﺎی ﺑﺎز«‬
‫ﮐﻨﺪی را ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ دوﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ اﻋﻼم ﮐﺮد‪ .‬اﻣﺎ وی ﭼﻨﺪان ﺗﻮﻓﻴﻘﯽ در ﺣﻞ ﺑﺤﺮان ﮐﺎر و اﻗﺘﺼﺎد ﮐﺸﻮر ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ .‬وی اوﻟﻴﻦ‬
‫ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪاری اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺳﻔﺮی ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻗﻢ ﺑﺎ ﻣﺮاﺟﻊ ﺗﻘﻠﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﺎورﻩ ﻧﺸﺴﺖ و »ﺣﺎج روح اﷲ« را هﻢ در ﺁﺧﺮ ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ‬
‫ﮐﻮﺗﺎﻩ ﮐﺮد‪ .‬از اﻳﻦ زﻣﺎن ﺧﻤﻴﻨﯽ وﺟﻬﻪ ای دﻳﮕﺮ ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﺪهﺎ از ﺁن ﺳﻮد ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﻋﻠﯽ اﻣﻴﻨﯽ‪ ،‬اﺳﺪاﷲ ﻋﻠﻢ ﺑﻪ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮی رﺳﻴﺪ و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ »ﺷﺎﻩ و ﻣﺮدم« ﺁﻏﺎز ﺷﺪ و »اﻧﻘﻼب ﺳﻔﻴﺪ« در ﻣﻘﺎﺑﻞ‬
‫»اﻧﻘﻼب ﺳﺮخ« در زﻣﺴﺘﺎن ‪ ١٣٤١‬ﺑﺎ اﻋﻼم ﻣﻮاد ﺁن‪ ،‬ﻣﺎﺷﻴﻦ اﺻﻼﺣﺎت و رﻓﻮرم از ﺑﺎﻻ را ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫روﺣﺎﻧﻴﻮن ﺑﺎ اﺻﻼﺣﺎت ارﺿﯽ و ﺑﻪ وﻳﮋﻩ اﻋﻄﺎی ﺣﻘﻮق ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﻪ زﻧﺎن‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺧﻮد را ﺁﻏﺎز ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻩ در ﭼﻬﺎرم‬
‫ﺑﻬﻤﻦ ‪ ٤٢‬ﺑﻪ ﻗﻢ رﻓﺖ و اﺳﻨﺎد ﻣﺎﻟﮑﻴﺖ ﮐﺸﺎورزان اﻃﺮاف ﻗﻢ را ﺷﺨﺼًﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ داد و در ﺁﻧﺠﺎ در ﻟﻔﺎﻓﻪ روﺣﺎﻧﻴﻮن را‬
‫»ارﺗﺠﺎع ﺳﻴﺎﻩ و ﮐﺮﻣﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﮐﺜﺎﻓﺖ ﻏﻮﻃﻪ ورﻧﺪ و ﺑﯽ ﺧﺒﺮﻧﺪ و ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻐﺰﺷﺎن هﺰار ﺳﺎل اﺳﺖ ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮردﻩ و‬
‫ﺟﺎﻣﺪ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ« ﻧﺎﻣﻴﺪ و ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﺄﺳﻴﺲ »ﺳﺎزﻣﺎن اوﻗﺎف ﮐﺸﻮر« ﮐﻪ ﻣﻨﺒﻊ ﻣﺎﻟﯽ روﺣﺎﻧﻴﺖ را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬روﺣﺎﻧﻴﻮن را ﺑﺎ هﻤﻪ اﺧﺘﻼﻓﺎت و‬
‫رﻗﺎﺑﺘﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﻦ ﺧﻮد داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻣﺘﻔﻖ ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﻣﻘﺎم و ﻣﻨﺰﻟﺖ ﺁﻧﺎن در ﻧﺰد ﻋﻮام ﺑﺎ ﺧﻄﺮی ﺟﺪّی روﺑﺮو‬
‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﺗﻔﺎق و هﻤﮕﺎﻣﯽ را در ﮔﺰارﺷﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻴﻢ ﮐﻪ در هﻤﺎن اﻳﺎم و ﭼﻨﺪ روز ﭘﻴﺶ از ﻏﻮﻏﺎی ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ‬
‫اﺻﻼح ﻗﺎﻧﻮن اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت و دادن ﺣﻖ رأی ﺑﻪ زﻧﺎن‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻌﺪا ﺑﻪ ﻏﺎﺋﻠﻪ ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﺧﺮداد اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﻳﮑﯽ از وﻋﺎظ ﺗﻬﺮان ﺑﻪ‬
‫ﻻ ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﺳﺎواک ﺳﻔﺮی ﺑﻪ ﻗﻢ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻣﺮاﺟﻊ‬ ‫ﻧﺎم ﻋﻠﯽ ﻧﺨﻌﯽ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ اﻓﺼﺢ اﻟﻤﺘﮑﻠﻤﻴﻦ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬او اﺣﺘﻤﺎ ً‬
‫دﻳﻨﯽ ﺁن زﻣﺎن ﻣﺬاﮐﺮﻩ و ﺟﺮﻳﺎن ﮔﻔﺘﮕﻮهﺎی ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﺑﻪ ﺳﺎزﻣﺎن اﻃﻼﻋﺎت و اﻣﻨﻴﺖ ﮐﺸﻮر ﮔﺰارش داد‪.‬‬
‫ﻋﻠﯽ ﻧﺨﻌﯽ ﮔﺰارش ﺧﻮد را ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻏﺎز ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪» :‬ﺣﻀﻮر ﻣﺤﺘﺮ ﺟﻨﺎب ﺁﻗﺎی ﺳﺮهﻨﮓ ﻧﺸﺎط داﻣﺖ ﺑﺮﮐﺎﺗﻪ‪ .‬ﻣﺤﺘﺮﻣًﺎ اﻳﻦ‬
‫ﺟﺎﻧﺐ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻢ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم ﻣﻼﻗﺎﺗﻬﺎﻳﯽ از ﺁﻗﺎی ﺣﺎج ﺷﻴﺦ ﻋﺒﺪاﻟﻨﺒﯽ ﻋﺮاﻗﯽ ]ﺁﻳﺖ اﷲ اراﮐﯽ[ و ﺁﻗﺎی ﺣﺎﺟﯽ‬
‫ﺷﺮﻳﻌﺘﻤﺪاری و ﺁﻗﺎ ﺣﺎج روح اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁوردم ﮐﻪ ﻣﻘﺼﻮدﺷﺎن را از ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺧﻮاﻧﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دوﻟﺖ ﺗﺤﻘﻴﻖ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻢ«‪ .‬در ﻓﺮوردﻳﻦ ‪ ٤٢‬ﻣﺎﺟﺮای ﻣﺪرﺳﻪ ﻓﻴﻀﻴﻪ ﻗﻢ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻠﯽ ﻧﺨﻌﯽ »ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺁﻗﺎی اراﮐﯽ را راﺟﻊ ﺑﻪ ﺣﻮادث‬
‫ﻗﻢ« ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺪ‪ .‬ﺁﻳﺖ اﷲ اراﮐﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽ دهﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻣﻦ هﺮ دو دﺳﺘﻪ‪ ،‬هﻢ ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ دوﻟﺖ و هﻢ ﻣﺮاﺟﻊ روﺣﺎﻧﻴﺖ‬
‫ﺗﺠﺎوزﮐﺎری ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ زﻳﺮا ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﻦ دوﻟﺖ ﺗﮑﻠﻴﻔﺸﺎن اﻧﺤﺼﺎرًا اﺟﺮای ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ دﺧﺎﻟﺖ زﻧﺎن را در رﺗﻖ‬

‫‪30‬‬
‫و ﻓﺘﻖ ﻗﻮﻩ ﻣﻘﻨﻨﻪ ﻧﻔﯽ و ﻧﻬﯽ ﻧﻤﻮدﻩ و دﻟﻴﻠﯽ ﻣﻮﺟﻮد ﻧﺒﻮد‪ ...‬ﻣﺪاﺧﻠﻪ اﻳﺸﺎن را در اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﺗﺠﻮﻳﺰ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ دﻳﻨﺪاران را‬
‫ﻧﺎراﺿﯽ ﮔﺮداﻧﻨﺪ‪ ...‬و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻗﺎﻳﺎن هﻢ ﺳﻨﺦ ﺧﻮدم هﻢ ﻣﺘﺠﺎوزﻧﺪ‪«...‬‬
‫ﺁﻳﺖ اﷲ اراﮐﯽ وﻇﻴﻔﻪ روﺣﺎﻧﻴﻮن را ﺗﻨﻬﺎ و ﻓﻘﻂ »اﻣﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮوف و ﻧﻬﯽ از ﻣﻨﮑﺮ« ﻣﯽ ﺷﻤﺎرد و »ﻣﺼﻠﺤﺖ ]دوﻟﺖ را[‬
‫در ﺳﮑﻮت« ﻣﯽ داﻧﺪ‪ .‬ﻋﻠﯽ ﻧﺨﻌﯽ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﺁﻳﺖ اﷲ ﺷﺮﻳﻌﺘﻤﺪاری ﻣﯽ رود و ﺟﻮﻳﺎی ﻧﻈﺮ وی در ﻣﻮرد ﺣﻘﻮق‬
‫ﺑﺎﻧﻮان ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬وی »ﭘﺲ از ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﯽ ﺗﺬﮐﺮ« ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ »ﻣﻘﺎﻣﺎت اﺟﻨﺒﯽ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻧﻴّﺘﻬﺎی اﺳﺘﻌﻤﺎری‬
‫روزاﻓﺰوﻧﺸﺎن ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ ﻧﺴﻮان را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻧﻔﻮذ و رﺳﻮخ ﺧﻮد در ﻣﺠﻠﺴﻬﺎی اﻳﺎﻟﺘﯽ و وﻻﻳﺘﯽ و ﺷﻮرا و ﺳﻨﺎ ﻗﺮار دادﻩ اﻧﺪ و‬
‫دﻳﺎﻧﺖ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﻓﺮدًا ﻓﺮد ﻣﺎ را ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺎ اﻋﺎدی ]دﺷﻤﻨﺎن[ دﻳﻦ ﻣﺒﻴﻦ ﻧﻤﻮدﻩ‪ ...‬ﻃﺒﻖ ﻗﻮاﻋﺪ دﻳﻦ ﻧﺴﻮان ﻧﺒﺎﻳﺪ در اﻣﻮر‬
‫ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻗﻀﺎﻳﯽ اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ رأی ﮐﻨﻨﺪ‪ .«...‬ﺁﻳﺖ اﷲ ﺷﺮﻳﻌﺘﻤﺪاری روﺣﺎﻧﻴﻮن را »راﺳﺨﺘﺮﻳﻦ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن اﺳﺘﻘﻼل ﻣﻤﻠﮑﺖ«‬
‫ﻣﯽ ﻧﺎﻣﺪ و ﺧﻮد و روﺣﺎﻧﻴﻮن هﻢ ﺳﻨﺦ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﻟﻔﺎﻇﯽ ﺗﺤﻘﻴﺮﺁﻣﻴﺰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﺳﻠﻄﻨﺖ‪ ،‬ﺣﺎﻓﻆ »ﺗﺎج و ﺗﺨﺖ‬
‫ﺳﻠﻄﻨﺘﺸﺎن« ﻣﯽ ﺷﻤﺎرد و »ﻧﻮﻋﺎً‪ ،‬اﻣﺜﺎل ﻣﺎ‪ ،‬روﺣﺎﻧﻴﺘﯽ ﺑﻮدﻩ اﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ از اﺧﺮاج ﺷﺎﻩ از ﻣﻤﻠﮑﺖ و ﺗﺴﻠﻂ ﻃﺮﻓﺪاران‬
‫ﺑﺎﻟﺸﻮﻳﮏ ﺑﺮ دوﻟﺖ ﻣﯽ ﺷﺪﻩ اﻳﻢ و ﻣﻠﮏ و ﻣﺎل و ﻣﺬهﺒﺸﺎن را ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ داﺷﺘﻴﻢ‪ «...‬ﻣﯽ داﻧﺪ و در ﭘﺎﻳﺎن ﮔﻮﺷﺰد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫»در راﻩ ﺣﻔﻆ دﻳﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪﻩ دﻓﺎع ﺧﻮاهﻴﻢ ﮐﺮد«‪.‬‬
‫ﻋﻠﯽ ﻧﺨﻌﯽ در ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ ﺣﺎج روح اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ وی ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺗﺮ از ﺁﻗﺎﻳﺎن اراﮐﯽ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌﺘﻤﺪاری‪،‬‬
‫ﮔﻠﭙﺎﻳﮕﺎﻧﯽ و ﻧﺠﻔﯽ ﻣﺮﻋﺸﯽ در ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ دوﻟﺖ اﻗﺪام ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﯽ ﭘﺮدﻩ ﺑﻪ راﺑﻂ ﺳﺎواک ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﺎدام ﮐﻪ اﻳﻦ‬
‫دوﻟﺖ ]ﻋﻠﻢ[ ﻣﺼﺪر ﮐﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬داﺧﻞ هﻴﭻ ﻗﺴﻢ ﻣﺬاﮐﺮﻩ ﺻﻠﺢ و ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ای ﻧﺨﻮاهﻴﻢ ﺷﺪ زﻳﺮا اﻳﻦ دوﻟﺖ ﺗﺮﺗﻴﺒﯽ ﺑﺎ اهﻞ ﻋﻠﻢ‬
‫ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎس ﺳﺮان ﺣﻮزﻩ ﻋﻠﻤﻴﻪ‪ ...‬اﻧﺘﺤﺎر روﺣﺎﻧﻴﺖ اﺳﺖ‪ ...‬ﻣﺎ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﺎﻓﻞ‬
‫ﻻﻣﺬهﺐ ﺑﻬﺎﻳﻴﻬﺎی ﻳﻬﻮدی اﻻﺻﻞ اﻳﺮان و ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ارادﻩ دارﻧﺪ درﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺴﺎوی ﺣﻘﻮق زن و ﻣﺮد را ﺁﻟﺖ ﺗﺠﺎوز ﺑﻪ ﺣﺮﻳﻢ‬
‫ﻣﺬهﺐ رﺳﻤﯽ اﻳﻦ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﻗﺮار دهﻨﺪ و دﻳﻦ اﺳﻼم را ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﻘﺎء اﺳﺘﻘﻼل ﻇﺎهﺮی اﻳﻦ ﻣﻠﮏ و ﻣﻠّﺖ اﺳﺖ ﺗﻀﻌﻴﻒ‬
‫ﮐﻨﻨﺪ« ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺣﺎج روح اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮدن اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﻣﯽ ﭘﺮدازد ﮐﻪ در ﻣﺮاﺳﻼت ﻣﺘﻌﺪدی دوﻟﺖ را ﺑﺮﺣﺬر داﺷﺘﻴﻢ و‬
‫»درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﺠﺪدًا از زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻮهﻮن ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ ﻧﺴﻮان ]در ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرا و ﺳﻨﺎ[ ﮐﻪ ﻧﻘﺾ ﻇﻮاهﺮ ﻗﺮﺁن ﻣﯽ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ دﺳﺖ ﺑﺮدارﻧﺪ«‪.‬‬
‫ﻋﻠﯽ ﻧﺨﻌﯽ اﻇﻬﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ »ﺗﺼﺎدﻓًﺎ ﻳﮑﯽ دو ﻣﺎﻩ اﺳﺖ ﺗﺮﻗﯽ ﻏﻴﺮﻣﻨﺘﻈﺮﻩ ای ﻧﻤﻮدﻩ و هﻴﭻ ﭼﺎرﻩ ای از ﺑﺮای‬
‫رﻓﻊ ﺧﻄﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻬﺎی ﺁﻳﻨﺪﻩ اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﻳﮑﯽ از ﻋﻠﻤﺎی ﻣﻌﺘﺪﻟﺘﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻗﺎی ﻧﺠﻔﯽ ﻳﺎ ﺁﻗﺎی ﻋﺮاﻗﯽ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺷﺪﻩ‬
‫دﺳﺖ او را از ﺣﻮزﻩ ﻗﻢ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﮐﻨﻨﺪ«‪ .‬ﻋﻠﯽ ﻧﺨﻌﯽ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ اﻓﺼﺢ اﻟﻤﺘﮑﻠﻤﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﺎواک ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪» :‬ﻧﻈﺮ ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ‬
‫ﻼ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺪاری از درﺑﺎر و دوﻟﺖ ﻣﻌﺮﻓﯽ و ﻣﻌﺮوف ﺷﺸﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺼﻮر ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﻘﻮﻳﺖ‬ ‫اﻗﺎی ]ﺁﻳﺖ اﷲ ﻣﺮﻋﺸﯽ[ ﻧﺠﻔﯽ ﻣﺜ ً‬
‫اﻳﺸﺎن ﻧﺘﻴﺠﻪ ای داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺗﻨﻬﺎ راﻩ ﺣﻠّﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻋﻘﺐ ﻧﺸﺎﻧﺪن ﻧﺎﻣﺒﺮدﮔﺎن ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ اﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺁﻗﺎی ]ﺁﻳﺖ اﷲ[ ﺣﺎج ﺷﻴﺦ ﻋﺒﺪاﻟﻨﺒﯽ ﻋﺮاﻗﯽ ]اراﮐﯽ[ ﮐﻪ ﻋﺎﻟﻤﯽ ﻣﻌﻤﺮﺗﺮ و ﻣﻮﺟﻪ ﺗﺮ از ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ رﻗﻴﺐ و ﺑﻪ ﺧﻮدی‬
‫ﺧﻮد دارای ﻣﺬاق ﻣﺤﺎﻓﻈﻪ ﮐﺎری اﺳﺖ ﺗﻮﺳﻂ ﻃﺮﺣﻬﺎی ﺧﻴﻠﯽ ﻣﺎهﺮاﻧﻪ ای ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ دﺳﺖ ﺗﻬﺮان را در ﺁن ﻃﺮﺣﻬﺎ هﻮﻳﺪا‬
‫ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺷﻮد ﺗﺎ ﻣﺮﺟﻌﻴﺖ ﺗﻘﻠﻴﺪ اﻳﺮان ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﺮدد و در راﻩ اﺟﺮای ﻧﻈﺮ راهﻬﺎﻳﯽ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ در‬
‫ﺻﻮرت ﻟﺰوم ﻣﻌﺮوض ﺧﻮاهﻴﻢ داﺷﺖ«‪.1‬‬
‫‪ ١٥‬ﺧﺮداد ‪ ١٣٤٢‬ﺑﻪ واﻗﻊ واﮐﻨﺶ ارﺗﺠﺎع در ﺑﺮاﺑﺮ رﻓﻮرﻣﻬﺎ و اﺻﻼﺣﺎت ﺷﺎﻩ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ اﺻﻼﺣﺎت ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺎ ﺷﺘﺎب و‬
‫ﻧﻴﺮوی اﻧﻘﻼﺑﯽ ﺁﻏﺎز ﺷﺪ و اﮔﺮ ﺑﺎ دﻗﺖ و ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ و ﺑﺪون ﻋﺠﻠﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﺑﻪ ﺑﺎر ﺁورد‪.‬‬
‫هﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﺪًا ﻣﻮاد »اﻧﻘﻼب ﺳﻔﻴﺪ« ﺑﻪ ﺑﻴﺶ از ﺑﻴﺴﺖ ﻣﺎدّﻩ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد و ﺗﻨﻬﺎ ﻇﺎهﺮی ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ داﺷﺖ و ﺑﺎ روح ﺟﺎﻣﻌﻪ‬
‫ﺳﻨّﺘﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ اﻳﺮان ﺳﺎزش ﻧﺪاﺷﺖ اﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮد ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﺤﻮل ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮان ﺷﺪ و رﻳﺸﻪ در ﻓﺮهﻨﮓ ﺳﻴﺎﺳﯽ‬
‫اﻳﺮان دواﻧﻴﺪ ﺑﻄﻮری ﮐﻪ ارﺗﺠﺎﻋﯽ ﺗﺮﻳﻦ اﻧﻘﻼب ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺸﺮﻳﺖ ﺑﺎ ﻣﺮﺗﺠﻌﺘﺮﻳﻦ رهﺒﺮی ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﭘﺲ از ﮐﻮدﺗﺎی‬
‫‪ ٢٨‬ﻣﺮداد ﺗﺎ ﺳﻘﻮط ﺷﺎﻩ اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ و در ﺑﻄﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮان رﺳﻮخ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮد‪.‬‬
‫ﻼ ﻧﻤﯽ‬‫ﺑﺎ اﻋﻼم ﻣﻮاد اﻧﻘﻼب ﺳﻔﻴﺪ‪ ،‬اﺣﺰاب ﭼﭗ و راﺳﺖ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺷﺎﻩ در ﺗﻨﮕﻨﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺷﺪﻳﺪی ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻋﻤ ً‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺟﻨﺠﺎل ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰ و ﻣﺘﺮﻗﯽ و ﻣﺘﺠﺪد ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬هﺮﮔﻮﻧﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدات ﺷﺎﻩ ﺗﻬﻤﺖ‬
‫ارﺗﺠﺎﻋﯽ و ﺿﺪ ﻣﻨﺎﻓﻊ دهﻘﺎﻧﺎن و ﮐﺎرﮔﺮان و ﻃﺮﻓﺪاری از ﻧﻈﺎم ارﺑﺎب و رﻋﻴﺘﯽ را ﺑﻪ هﻤﺮاﻩ ﻣﯽ داﺷﺖ‪ .‬رﻓﺮاﻧﺪوم‬
‫ﻇﺎهﺮًا ﺑﺎ ﺷﺶ ﻣﻴﻠﻴﻮن رأی ﻣﻮاﻓﻖ و دو ﺳﻪ هﺰار رأی ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺧﻤﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺁن زﻣﺎن اﺷﺘﻬﺎری ﻧﺪاﺷﺖ‬
‫و ﺑﻪ ﻗﻮل دﮐﺘﺮ ﻋﻠﯽ اﻣﻴﻨﯽ و ﺣﺎج ﻣﻬﺪی ﻋﺮاﻗﯽ ﺑﺎ ﻧﺎم »ﺣﺎج روح اﷲ« در ﺣﻮزﻩ ﻗﻢ ﺗﺪرﻳﺲ ﻣﯽ ﮐﺮد و هﻨﻮز ﻋﻨﻮان ﺁﻳﺖ‬
‫اﻟﻠﻬﯽ درﻳﺎﻓﺖ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬در ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺤﺮﻳﮏ ﻣﺮدم ﻣﺬهﺒﯽ ﻋﻠﻴﻪ اﺻﻼﺣﺎت ارﺿﯽ و ﺣﻘﻮق زﻧﺎن ﭼﻨﺪﻳﻦ اﻋﻼﻣﻴﻪ ﺗﻨﺪ و‬
‫زﻧﻨﺪﻩ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﭘﯽ اﻧﺘﺸﺎر اﻳﻦ اﻋﻼﻣﻴﻪ هﺎ دﺳﺘﮕﻴﺮ و ﭘﺲ از ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎهﯽ ﺁزاد ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻠَﻢ ﺟﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ دوﻟﺖ ﺣﺴﻨﻌﻠﯽ ﻣﻨﺼﻮر داد‪ .‬وی در ﻣﻬﺮﻣﺎﻩ ‪ ١٣٤٣‬ﻻﻳﺤﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﻋﺪم ﻣﺠﺎزات ﻣﺴﺘﺸﺎران و‬ ‫دوﻟﺖ َ‬
‫واﺑﺴﺘﮕﺎن ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ در اﻳﺮان را ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺮد ﮐﻪ ﭘﺲ از ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ رﺳﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻻﻳﺤﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ از‬
‫ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﻧﺎم »ﮐﺎﭘﻴﺘﻮﻻﺳﻴﻮن« ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﭼﭗ‪ ،‬ﺟﺒﻪ ﻣﻠّﯽ و ﮔﺮوهﻬﺎی ﻣﺬهﺒﯽ اﻓﺮاﻃﯽ ﻣﺨﺎﻟﻒ اﺻﻼﺣﺎت‬
‫ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ داد ﺗﺎ ﺷﺎﻩ و هﻤﻪ رﻓﻮرﻣﻬﺎی او را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم»اﻧﻘﻼب ﺷﺎهﻪ و ﻣﺮدم« در رﺳﺎﻧﻪ هﺎی ﮔﺮوهﯽ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻣﯽ ﺷﺪ‬

‫‪1‬‬
‫]ﮔﺰارش ﻋﻠﯽ ﻧﺨﻌﯽ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ اﻓﺼﺢ اﻟﻤﺘﮑﻠﻤﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﺮهﻨﮓ ﻧﺸﺎط ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ »ﺗﻬﺮان ‪ «١٣٤٢/٢/١١‬در ﮐﻴﻬﺎن ﻟﻨﺪن ﺷﻤﺎرﻩ ‪ ٢٤ ،٨٩٣‬ﺑﻬﻤﻦ‬
‫‪ ١٣٨٠‬ﺧﻮرﺷﻴﺪی ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ[‬

‫‪31‬‬
‫زﻳﺮ ﺳﺌﻮال ﺑﺒﺮﻧﺪ و ﻟﺒﻪ ﺗﻴﺰ ﺣﻤﻼت ﺧﻮد را ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺎﻩ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ و وی را دﺳﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ و اﺳﺘﻌﻤﺎر ﺟﻬﺎﻧﯽ‬
‫ﺑﻨﺎﻣﻨﺪ و دﺧﺎﻟﺖ ﺷﺎﻩ را در اﻣﻮر ﺳﻴﺎﺳﯽ ﮐﺸﻮر ﻏﻴﺮﻗﺎﻧﻮﻧﯽ و ﻣﺨﺎﻟﻒ اﺻﻮل ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﺑﺸﻤﺎرﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻻ ﺑﺎ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻣﺸﺮوﻃﻪ اﻳﺮان ﻣﻐﺎﻳﺮﺗﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻌﻼوﻩ‬ ‫اﺻﻼﺣﺎت و رﻓﻮرم ﺧﻮاﺳﺘﻪ هﻤﻪ ﺁزادﻳﺨﻮاهﺎن ﺑﻮد و اﺻﻮ ً‬
‫هﺪف اﺳﺎﺳﯽ اﻧﻘﻼب ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ اﻳﺮان ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ از ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻗﺎﻧﻮن ﻋﺪم ﻣﺠﺎزات ﻣﺴﺘﺸﺎران و واﺑﺴﺘﮕﺎن ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ‬
‫در اﻳﺮان‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﻋﺎﻣﺪاﻧﻪ اﺻﻼﺣﺎت و رﻓﻮرم را ﺑﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن ﻧﺴﺒﺖ دادﻧﺪ و ﺁن را ﻳﮏ ﻓﮑﺮ ﻏﻴﺮ اﻳﺮاﻧﯽ ﻗﻠﻤﺪاد ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺴﺒﺖ دادن رﻓﻮرم و اﺻﻼﺣﺎت ﺑﻪ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ و »ﺻﻬﻴﻮﻧﻴﺴﻢ« از ﺟﺎﻧﺐ روﺣﺎﻧﻴﺖ ﻗﺸﺮی‪ ،‬ﺟﺒﻪ ﻣﻠّﯽ‪ ،‬ﭼﭗ اﺳﻼﻣﯽ و ﭼﭗ‬
‫رادﻳﮑﺎل‪ ،‬ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ اﺻﻼﺣﺎت را ﺳﺌﻮال ﺁﻣﻴﺰ ﻧﻤﻮد‪ .‬ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت ﮔﺮوﻩ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﮐﺎرﺳﺎزﺗﺮ ﺑﻮد زﻳﺮا رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ از اﻳﻨﮑﻪ هﻤﻪ‬
‫ﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﻧﺴﺒﺖ دهﻨﺪ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻗﺸﺮی ﺑﺎ ﻋﻠﻢ ﮐﺮدن ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﺣﮑﺎم اﺳﻼم و اﻳﻨﮑﻪ ﻓﮑﺮ اﺻﻼﺣﺎت ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻴﻌﯽ اﻳﺮان ﻏﺮﻳﺒﻪ اﺳﺖ‪ ،‬و‬
‫ﮔﺮوﻩ هﺎی ﭼﭗ اﺳﻼﻣﯽ و ﭼﭗ رادﻳﮑﺎل ﺑﺎ ﻧﺴﺒﺖ دادن اﻳﻦ اﺻﻼﺣﺎت ﺑﻪ »اﻣﭙﺮﻳﺎﻟﻴﺴﻢ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ« ﺑﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺳﺎزی ﺁن‬
‫ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ .‬در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ اﺻﻼﺣﺎت ﻧﻪ ﺑﺎ اﺻﻮل اﻧﻘﻼﺑﺎت ﻣﺮدﻣﯽ ﻣﻐﺎﻳﺮﺗﯽ و ﻧﻪ ﺑﺎ ﻓﮑﺮ دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ و ﻧﻬﺎﻳﺘًﺎ ﻣﺮدم ﺳﺎﻻری‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ داﺷﺖ‪ .‬ﻗﺪم در راﻩ ﻣﺪرﻧﻴﺰﻩ ﮐﺮدن ﮐﺸﻮر و رﻓﻮرم ﻣﺴﺘﻤﺮ از ﺑﻨﻴﺎن ﺑﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪ و اﻳﺪﺋﻮﻟﻮژی ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ ﺗﻮاﻓﻖ‬
‫داﺷﺖ‪ .‬ﺗﺤﺼﻴﻠﮑﺮدﮔﺎن و ﻧﻴﺮوهﺎی ﻣﺘﺮﻗﯽ ﺗﻨﻬﺎ و ﻓﻘﻂ در هﻤﺎن رؤﻳﺎی اﻧﻘﻼب ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﮐﺎری در ﺧﻮر‬
‫ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺮای ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﺁرﻣﺎﻧﻬﺎی اﻧﻘﻼب ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﮑﺎری ﺟﻤﻌﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫واﻗﻌﻪ ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﺧﺮداد ‪ ١٣٤٢‬ﺑﺮای ﺷﺎﻩ و ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻧﺶ ﺑﺎزﺗﺎﺑﯽ ﻳﮑﺴﺎن ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺷﺎﻩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﺎﻧﺪن ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻦ ﺑﻪ‬
‫اﺻﻼﺣﺎت ﻓﻮری ﺑﺪهﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﺗﻮدﻩ اﻳﺮاﻧﻴﺴﺖ‪ .‬دوﻟﺘﻤﺮدان و ﻧﻈﺮﻳﻪ ﭘﺮدازان ﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺁﮔﺎهﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﺳﻄﺤﯽ‬
‫وﻧﺎﭼﻴﺰی ﮐﻪ از روﻧﺪ ﺗﺎرﻳﺨﯽ – اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﻳﺮان داﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺷﺘﺎﺑﺰدﻩ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮﺁورد ﺁﻧﺎن ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪:‬‬
‫‪ -١‬دهﻘﺎﻧﺎن و ﮐﺎرﮔﺮان ﻋﻤﻴﻘًﺎ ﻓﻘﻴﺮ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻣﺬهﺒﯽ هﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ -٢‬روﺷﻨﻔﮑﺮان و ﺗﺤﺼﻴﻠﮑﺮدﮔﺎن راﺑﻄﻪ ﻋﻤﻴﻘﯽ ﺑﺎ ﻣﺬهﺐ ﻧﺪارﻧﺪ و ﻧﺸﺎﻧﻪ ای از اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﺬهﺐ ﺑﺮای اﻣﻮر ﺳﻴﺎﺳﯽ‬
‫روی ﺑﻴﺎورﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد‪.‬‬
‫ﻻ ﻣﺮﺟﻊ ﻋﺎﻟﻴﻘﺪری ﮐﻪ ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل ﻋﺎﻣﻪ‬ ‫‪ -٣‬ﺑﺮای ﭘﻴﺸﺒﺮد رﻓﻮرم ﺑﻪ رهﺒﺮان ﻣﺬهﺒﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان اﻣﻴﺪی داﺷﺖ و اﺻﻮ ً‬
‫روﺣﺎﻧﻴﻮن ﺑﺎﺷﺪ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬
‫‪ -٤‬اﻓﮑﺎر ﻣﻠّﯽ و ﻣﺬهﺒﯽ ﺗﺸﮑّﻠﯽ ﻧﺪارﻧﺪ و ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ زودﻳﻬﺎ ﺗﺸﮑﻴﻼت ﻣﺆﺛﺮی ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁورﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -٥‬ﺳﺮان اﺣﺰاب و ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎی ﭼﭗ در زﻧﺪان ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ و ﻋﻨﺎﺻﺮ ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ ﭼﭗ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺳﮑﻮت هﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﭼﺸﻢ اﻧﺪاز اﺻﻼﺣﺎت ﺑﺎﻳﺪ در دو ﺳﻮ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﮔﺬارد‪ .‬از ﻳﮏ ﺳﻮ اﺻﻼﺣﺎت ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺬهﺒﻴﻮن اﻓﺮاﻃﯽ و ارﺗﺠﺎﻋﯽ را از‬
‫داﻳﺮﻩ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺮدم ﺧﺎرج ﺳﺎزد و اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﺎ اﺻﻼﺣﺎت ارﺿﯽ و ﺳﭙﺎﻩ داﻧﺶ و ﺳﻬﻴﻢ ﮐﺮدن ﮐﺎرﮔﺮان در ﺳﻮد ﮐﺎرﺧﺎﻧﺠﺎت‬
‫و ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺎ ﺑﻴﺴﻮادی اﻣﮑﺎن ﭘﺬﻳﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد و از ﺳﻮی دﻳﮕﺮ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﭼﭗ را ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺑﻨﻴﺔ اﻗﺘﺼﺎدی دهﻘﺎﻧﺎن و‬
‫ﮐﺎرﮔﺮان از ﺑﻴﻦ ﺑﺮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺷﺎﻩ ﺗﺤﻠﻴﻞ و ﺗﺼﻮﻳﺮ دﻳﮕﺮی از واﻗﻌﻪ ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﺧﺮداد و ﺗﺤﻮﻻت زﻣﺎن ﺑﺮای ﺧﻮد ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪:‬‬
‫‪ -١‬اﺳﺘﻔﺎدﻩ از ﻣﺮدم ﻣﺬهﺒﯽ در ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ‪ ،‬ﭼﺸﻢ اﻧﺪاز اﻣﻴﺪوارﮐﻨﻨﺪﻩ ای دارد‪.‬‬
‫‪ -٢‬ﻣﺒﺎرزﻩ ﻋﻠﻨﯽ اﻣﮑﺎﻧﭙﺬﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزات زﻳﺮزﻣﻴﻨﯽ و ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ روی ﺁورد‪.‬‬
‫‪ -٣‬ﻣﺒﺎرزات ﻣﺬهﺒﻴﻮن ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﻣﺮاﺟﻊ ﺗﻘﻠﻴﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ -٤‬واﻗﻌﻪ ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﺧﺮداد ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺷﺎﻩ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺬهﺒﻴﻮن ﺁﺳﻴﺐ ﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ -٥‬ﻋﺪم ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻣﺮﺟﻌﻴﺖ و ﺗﺸﺘﺖ ﺁراء‪ ،‬ﻣﺮاﺟﻊ ﺗﻘﻠﻴﺪ و دﺳﺘﮕﺎﻩ روﺣﺎﻧﻴﺖ را در ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﻴﻞ ﺑﻨﻴﺎن ﮐﻦ ﺗﺠﺪد و‬
‫اﺻﻼﺣﺎت ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدی ﺧﻮاهﺪ ﮐﺸﺎﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ هﻤﺒﺴﺘﮕﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮی هﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ -٦‬ﻧﺒﻮد اﺣﺰاب و ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻣﺘﺮﻗﯽ و ﻏﻴﺮواﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ دوﻟﺖ‪ ،‬راﻩ هﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ و ﺁﺷﺘﯽ را ﺑﻴﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن‬
‫و دﺳﺘﮕﺎﻩ دوﻟﺖ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﺟﺰ ﻣﺒﺎرزﻩ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ و ﻣﺨﻔﯽ ﭼﺎرﻩ ای ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺪﻩ ای از اﺣﺰاب و ﮔﺮوهﻬﺎی ﭼﭗ ﺑﻪ ﺟﻨﺎح دوﻟﺘﯽ ﻃﺮﻓﺪار اﺻﻼﺣﺎت ﭼﺴﺒﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺗﺤﻠﻴﻞ ﺁﻧﺎن ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﺤﻮر دور ﻣﯽ زد‬
‫ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ راﻩ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻳﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ‪ ،‬زﻣﺎﻧﯽ اﻣﮑﺎﻧﭙﺬﻳﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻮرژوازی و ﺧﺮدﻩ ﺑﻮرژوازی رﺷﺪ اﻗﺘﺼﺎدی‬
‫ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻨﻤﺎﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﻀﺎد ﻃﺒﻘﺎﺗﯽ ﻇﺎهﺮ ﮔﺮدد و ﺗﻮدﻩ هﺎ اﻧﻘﻼب ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ را ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﺸﻤﺎرﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﭼﭗ رادﻳﮑﺎل ﮐﻪ از ﺑﻄﻦ ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ اﻳﺮان ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺲ از ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﺧﺮداد ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ دﻳﮕﺮی رﺳﻴﺪ و ﺁن اﻳﻨﮑﻪ‬
‫ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ اﺻﻠﯽ ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﮐﺎرﮔﺮان و دهﻘﺎﻧﺎن ﺑﻪ اﺻﻼﺣﺎت ﮔﺮدن ﻧﻬﺎدﻩ و ﺑﻪ ﺁن دل ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ و از اﻳﻦ رو ﭼﺎرﻩ دﻳﮕﺮی‬
‫ﺟﺰ ﻣﺒﺎرزﻩ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪﻩ رهﺒﺮان ﭼﭗ رادﻳﮑﺎل‪ ،‬ﺷﻴﻮﻩ هﺎی ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ ﺁﻣﻴﺰ و ﺳﺎزﺷﮑﺎراﻧﻪ ﺟﺒﻪ ﻣﻠّﯽ‪،‬‬
‫ﺣﺰب ﺗﻮدﻩ اﻳﺮان و ﻣﺬهﺒﻴﻮن ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺷﺎﻩ‪ ،‬اﻧﻘﻼب ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻣﯽ راﻧﺪ و ﺳﺒﺐ رﮐﻮد ﻣﺒﺎرزﻩ ﻣﯽ ﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﺗﺌﻮرﻳﻬﺎی ﺟﻨﮕﻬﺎی ﭘﺎرﺗﻴﺰاﻧﯽ ﭼﻴﻦ‪ ،‬وﻳﺘﻨﺎم‪ ،‬ﮐﻮﺑﺎ‪ ،‬اﻟﺠﺰاﻳﺮ و ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ اﻟﻬﺎم ﺑﺨﺶ ﮔﺮوهﻬﺎ و ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﭼﭗ‬
‫رادﻳﮑﺎل ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﯽ از اﻋﻀﺎی اﻳﻦ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎ در ﮐﺸﻮرهﺎی ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺟﻨﮕﻬﺎی ﭘﺎرﺗﻴﺰاﻧﯽ و ﻧﺎﻣﻨﻈﻢ ﻣﺸﻐﻮل‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬هﺮ ﮔﺮوهﯽ ﮐﻮﺷﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد اﺟﺘﻤﺎع اﻳﺮان را ﺑﺎ ﺗﺌﻮرﻳﻬﺎ و ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ هﺎی ﺧﻮد ﺗﻄﺒﻴﻖ دهﺪ‪ .‬ﺑﺎزﺗﺎب ﮐﻠّﯽ اﻳﻦ ﺑﺮرﺳﻴﻬﺎ‬
‫و اﻟﮕﻮﺑﺮدارﻳﻬﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎﻳﯽ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺗﻮدﻩ‪ ،‬ﺧﻠﻖ و رﻧﺠﺒﺮ از ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮد ﺑﯽ ﺧﺒﺮﻧﺪ واﮔﺮ ﻣﻴﻞ و ﮐﺸﺸﯽ ﺑﻪ »اﻧﻘﻼب‬
‫دﻣﻮﮐﺮاﺗﻴﮏ ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ« ﻧﺸﺎن ﻧﻤﯽ دهﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ وﻇﻴﻔﻪ ﻧﻴﺮوهﺎی ﻣﺒﺎرز اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﮓ و ﮔﺮﻳﺰ و ﻣﺒﺎرزﻩ ﭼﺮﻳﮑﯽ‪،‬‬
‫ﺗﻮدﻩ ﻧﺎراﺿﯽ اﻣﺎ ﺧﺎﻣﻮش را ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻮد ﺑﮑﺸﺎﻧﻨﺪ و اﻧﻘﻼب ﺗﻮدﻩ ای و ﺧﻠﻘﯽ را ﺑﻪ ﭘﻴﺮوزی رﺳﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫‪32‬‬
‫ﻋﺪﻩ ای از ﭼﭗ ﻣﺬهﺒﯽ ﭼﻮن ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺰاران »ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺠﺎهﺪﻳﻦ ﺧﻠﻖ اﻳﺮان« ﮐﻪ ﺧﻮد از »ﻧﻬﻀﺖ ﺁزادی« و »اﻧﺠﻤﻦ‬
‫ﺣﺠﺘﻴﻪ« ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻔﺴﻴﺮهﺎ و ﻗﺮاﺋﺘﻬﺎی ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﻣﺪرن از اﺳﻼم ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ از ﺑﺮرﺳﻴﻬﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت‬
‫و ﺗﺠﺮﺑﻴﺎت ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ اﺣﮑﺎم اﺳﻼم ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮی ﻣﺸﮑﻼت ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ اﻗﺘﺼﺎدی‪،‬‬
‫اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ اﻧﺴﺎن اﻣﺮوزی ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﺧﺮداد و ﻗﻴﺎم ﻣﺬهﺒﻴﻮن را از ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺒﺮدﻩ و ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﯽ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺬهﺐ هﻨﻮز ﻣﻴﺎن ﺗﻮدﻩ اﻳﺮاﻧﯽ ﻣﻘﺒﻮﻟﻴﺖ ﻋﺎﻣﻪ دارد و ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﺎ ﺑﺴﻴﺞ ﻣﺮدم ﻣﺬهﺒﯽ و ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺘﻦ اهﺮم‬
‫ﻣﺬهﺐ ﻣﻮﺗﻮر از ﮐﺎر اﻓﺘﺎدﻩ اﻧﻘﻼب را ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ در ﺁورد‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮای ﺑﺴﻴﺞ ﻋﺎﻣﻪ ﮐﻪ ﻣﺬهﺒﯽ ﺳﺖ و ﺗﺤﺼﻴﻠﮑﺮدﮔﺎن ﮐﻪ‬
‫راﺑﻄﻪ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﺬهﺐ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﺪﺋﻮﻟﻮژی ﺟﺪﻳﺪی ﺑﻨﻴﺎن ﻧﻬﺎد ﮐﻪ اﻣﻴﺨﺘﻪ ای از ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﻢ ﻋﻠﻤﯽ و اﺳﻼم ﺑﺎ‬
‫ﺗﻌﺎﺑﻴﺮ و ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ ﻋﻠﯽ ﺷﺮﻳﻌﺘﯽ‪ ،‬ﺑﺪون ﻓﻘﻪ ﺟﻌﻔﺮی و ﺑﺎ ﭼﺎﺷﻨﯽ ﻣﺒﺎرزﻩ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫در ﻣﺠﻤﻮع اﻋﻀﺎی »ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎی ﭼﭗ رادﻳﮑﺎل« ﺑﺎ هﻤﻪ اﺷﺘﺒﺎهﺎﺗﯽ ﮐﻪ در ﻣﺴﻴﺮ ﻣﺒﺎرزﻩ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺁﮔﺎهﺘﺮ‪ ،‬وﻓﺎدارﺗﺮ و‬
‫ﺁرﻣﺎﻧﺨﻮاﻩ ﺗﺮ از اﻋﻀﺎی ﻣﺠﺎهﺪﻳﻦ ﺧﻠﻖ اﻳﺮان ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ ﻧﻪ »ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎی ﭼﭗ رادﻳﮑﺎل« و ﻧﻪ »ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﺠﺎهﺪﻳﻦ‬
‫ﺧﻠﻖ اﻳﺮان« ﺑﺎ هﻤﻪ ﻣﺒﺎرزات ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ و ﮐﺸﺘﻦ و ﮐﺸﺘﻪ دادن‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺎهﻴﺖ ﻣﺨﻔﯽ و زﻳﺮ زﻣﻴﻨﯽ ﺷﺎن ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﻴﺎن‬
‫ﻻ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﺧﻮد و ﺗﻮدﻩ هﺎ راﺑﻄﻪ ای ﻋﻤﻴﻖ ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﻼوﻩ اﻳﻦ ﺳﺌﻮال ﻗﺎﺑﻞ ﻃﺮح اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ اﺻﻮ ً‬
‫هﺎی ﺗﻴﻤﯽ ﻣﺨﻔﯽ هﺴﺘﻨﺪ و ﻃﺒﻴﻌﺘًﺎ ﺳﺎﺧﺘﺎر دﻣﻮﮐﺮاﺗﻴﮏ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ راﺑﻄﻪ ای ﺑﺎ ﻣﺮدم ﮐﻮﭼﻪ و ﺑﺎزار داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ؟ و ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ در ﺁﻳﻨﺪﻩ و ﭘﺲ از ﭘﻴﺮوزی اﻧﻘﻼب ﻣﻮرد ﻧﻈﺮﺷﺎن‪ ،‬ﺳﺎﺧﺘﺎر دﻣﻮﮐﺮاﺗﻴﮏ ﭘﻴﺪا‬
‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد؟ زﻳﺮا دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ ﺑﺪون ﺣﻀﻮر داﺋﻤﯽ و ﺑﯽ وﻗﻔﻪ و ﺷﺮﮐﺖ ﻓﻌﺎل و دﻣﻮﮐﺮاﺗﻴﮏ ﻣﺮدم در ﻓﺮاﮔﺮدهﺎی ﻃﺮح‬
‫و ﻋﻤﻞ ﻣﻌﻨﯽ و ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﭘﻴﺪا ﻧﺨﻮاهﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻋﻼﻣﻴﻪ ﻣﻌﺮوف ‪ ١٣‬ﺁﺑﺎن ‪ ١٣٤٣‬ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻗﺎﻧﻮن ﻋﺪم ﻣﺠﺎزات ﻣﺴﺘﺸﺎران و واﺑﺴﺘﮕﺎن ﻧﻈﺎﻣﯽ‬
‫ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ در اﻳﺮان ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ و در ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ هﻤﺎن روز ﺧﻤﻴﻨﯽ دﺳﺘﮕﻴﺮ و ﺑﻪ ﺗﺮﮐﻴﻪ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﮔﺮدﻳﺪ و ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ ﻧﺠﻒ‬
‫رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻗﺒﻞ از ﺗﺒﻌﻴﺪ و ﺧﺮوج از اﻳﺮان ﻓﺮﺻﺖ ﺁن را ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ راﻩ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﭼﻨﺪ هﻴﺌﺖ روﺿﻪ ﺧﻮاﻧﯽ و ﺳﻴﻨﻪ زﻧﯽ در‬
‫اﻃﺮاف ﺑﺎزار و ﻣﻴﺪاﻧﻬﺎی ﺗﺮﻩ ﺑﺎر در ﻣﻴﺪان ﺷﻮش‪ ،‬ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﻩ اﻋﻀﺎی ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮورﻳﺴﺘﯽ ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم را ﺑﻪ ﻳﮏ اﺋﺘﻼف‬
‫دﻋﻮت ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ هﺮ روی‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ اﻳﻨﺎن ﺑﺎ هﻢ ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪﻧﺪ و زﻳﺮ ﻧﺎم »هﻴﺌﺘﻬﺎی ﻣﺆﺗﻠﻔﻪ اﺳﻼﻣﯽ« ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮐﺎر‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺶ از ﺟﺮﻳﺎن ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﺧﺮداد »ﺣﺰب ﻣﻠﻞ اﺳﻼﻣﯽ« وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ در ﺗﻈﺎهﺮات ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﯽ ﻓﻌﺎل ﺑﻮد و اﻋﻼﻣﻴﻪ هﺎی‬
‫ﺧﻤﻴﻨﯽ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻳﮏ »ﺑﺮادر ﻣﺒﺎرز« ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ زودی هﻤﮕﯽ دﺳﺘﮕﻴﺮ و ﺑﻪ زﻧﺪان اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻓﮑﺮ ﺗﺄﺳﻴﺲ‬
‫»ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ« از ﺟﺎﻧﺐ اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮔﺮاﻳﺸﻬﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزﻩ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داد‪ .‬اﻣﺎ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‬
‫ﻧﻪ »ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم« و ﻧﻪ »ﻧﻬﻀﺖ ﺁزادی اﻳﺮان« و ﻧﻪ »ﺟﻤﻌﻴﺘﻬﺎی ﻣﺆﺗﻠﻔﻪ اﺳﻼﻣﯽ« و ﺷﺨﺺ ﺧﻤﻴﻨﯽ در اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺗﺄﺳﻴﺲ‬
‫ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﺎ در زﻧﺪان اﻋﻀﺎی اﻳﻦ اﺣﺰاب و ﮔﺮوهﻬﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ از ﺁن‬
‫اﻣﺎم زﻣﺎن اﺳﺖ و هﺮﮔﻮﻧﻪ ﺣﺰب ﮔﺮاﻳﯽ را ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺁرﻣﺎن »ﻣﻬﺪوﻳﺖ« ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﮑﺮ »ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ« ﺑﺎ اوج ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺒﺎرزات ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ در اواﺧﺮ ﺳﺎﻟﻬﺎی ‪ ١٣٤٨/٤٩‬در ﻣﻴﺎن ﮔﺮوهﻬﺎی رادﻳﮑﺎل‬
‫ﻣﺬهﺒﯽ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺷﺎﻩ رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ رﺳﻮخ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﻧﺠﻒ دروﺳﯽ را ﺑﺮای ﻋﺪﻩ ای از ﻃﻼب ﺑﻪ ﺻﻮرت‬
‫ﺷﻔﺎهﯽ ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﮐﺮد و هﻨﻮز ﮐﺘﺎب »وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ«‪ 1‬ﺷﮑﻞ ﻣﺪوﻧﯽ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬هﺮ ﭼﻪ داﻣﻨﻪ ﻣﺒﺎرزات ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ در اﻳﺮان‬
‫وﺳﻌﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮی ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ هﻤﺎن ﺷﺪت و ﺣﺮارت ﻣﻀﻤﻮن دروس ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﻧﺠﻒ ﻗﻬﺮﺁﻣﻴﺰﺗﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫اوﻟﻴﻦ اﻗﺪام ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ »هﻴﺌﺘﻬﺎی ﻣﺆﺗﻠﻔﻪ اﺳﻼﻣﯽ« ﺗﺮور ﺣﺴﻨﻌﻠﯽ ﻣﻨﺼﻮر ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ در اواﺧﺮ ﺳﺎل ‪ ١٣٤٣‬ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺿﺎرﺑﻴﻦ ﻣﻨﺼﻮر‪ ،‬ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺨﺎراﻳﯽ‪ ،‬ﺣﺎج ﺻﺎدق اﻣﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻣﺮﺗﻀﯽ ﻧﻴﮏ ﻧﮋاد و رﺿﺎ ﺻﻔﺎر هﺮﻧﺪی از اﻋﻀﺎی ﻗﺪﻳﻤﯽ‬
‫ﺳﺎزﻣﺎن ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ زﻳﺮ ﻧﺎم هﻴﺌﺘﻬﺎی ﻣﺆﺗﻠﻔﻪ اﺳﻼﻣﯽ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻣﺬﮐﻮر اﻋﺪام ﺷﺪﻧﺪ و ﻋﺪﻩ‬
‫زﻳﺎدی از اﻋﻀﺎی هﻴﺌﺖ ﻣﺆﺗﻠﻔﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮ و ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﻬﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻋﺪﻩ ای از روﺣﺎﻧﻴﻮن ﮐﻪ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح‬
‫ﺟﻨﺎح ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻧﻴﻤﻪ ﻣﺨﻔﯽ هﻴﺌﺘﻬﺎی ﻣﺆﺗﻠﻔﻪ را ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽ دادﻧﺪ ﺑﻪ اﻋﺪام و زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪن اﻋﻀﺎی هﻴﺌﺘﻬﺎی ﻣﺆﺗﻠﻔﻪ اﻋﺘﺮاض‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﺗﻌﺪادی از ﺁﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﻪ زﻧﺪان اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺗﺮور ﻣﻨﺼﻮر‪ ،‬اﻣﻴﺮ ﻋﺒﺎس هﻮﻳﺪا ﺑﺮای ﻣﺪت ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮ ﺷﺪ‪ .‬دو ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ از ﺗﺮور ﻣﻨﺼﻮر‪ ،‬ﺳﺮﺑﺎز‬
‫ﮔﺎرد ﺷﻤﺲ ﺁﺑﺎدی در ﮐﺎخ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺷﺎﻩ ﺁﺗﺶ ﮔﺸﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﻩ ﺑﻄﻮر ﻣﻌﺠﺰﺁﺳﺎﻳﯽ از اﻳﻦ ﺗﺮور ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ در ﺑﺮد‪.‬‬
‫رهﺒﺮی ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﻋﺮاق ﺑﺎ ﮐﻤﮑﻬﺎی ﺑﯽ درﻳﻎ دوﻟﺖ ﻋﺮاق و ﺳﺎزﻣﺎن ﺁزادﻳﺒﺨﺶ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﻣﻴﺎن‬
‫روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺳﺎﮐﻦ اﻳﺮان ﺗﺜﺒﻴﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬هﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ رﻗﺎﺑﺘﻬﺎی ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺑﻴﻦ وی و روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻃﺮاز اول ﻣﻘﻴﻢ ﻧﺠﻒ و ﻗﻢ‬
‫ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﻋﺮاق دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ و دوﻟﺘﻬﺎﻳﺶ »ﻧﺼﺤﻴﺖ« ﻧﻤﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ رادﻳﮑﺎل ﺷﺪن ﻣﺒﺎرزات‬
‫ﻋﻠﻴﻪ ﺷﺎﻩ و ﺳﻴﺎﺳﺘﻬﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮوازاﻧﻪ ﺻﻨﻌﺘﯽ و اﻗﺘﺼﺎدی وی ﮐﻪ هﻴﭻ زﻣﻴﻨﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬داﻣﻨﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎی‬
‫ﺧﻤﻴﻨﯽ وﺳﻌﺖ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬رﻓﻮرﻣﻬﺎی ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﺪم ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﻣﺮدم در ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮد ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻗﺒﻮل ﻣﺮدم‬
‫ﻧﻤﯽ ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ﺁﻧﺎن را ﺳﺮﺧﻮردﻩ و ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺷﺎﻩ را از ﺳﺮﺷﺖ اﺻﻠﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮان دور ﻣﯽ‬
‫ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬هﺮ ﭼﻪ ﺷﺎﻩ در رؤﻳﺎی »ﺗﻤﺪن ﺑﺰرگ« از ﻳﮏ ﭘﻬﻠﻮ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮی دﻳﮕﺮ در ﮔﺮدش ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ هﻤﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﻣﺮدم ﺑﺎ‬

‫‪1‬‬
‫]در ﮐﺘﺎب »ﺧﺎﻃﺮات ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻠﺨﺎﻟﯽ« ﺷﻴﺦ ﺻﺎدق ﺧﻠﺨﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ در ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺳﺎل ‪ ١٣٤٦‬در ﻧﺠﻒ »ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم اﻣﺎم ﻗﺴﻤﺘﯽ از‬
‫ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ را ﻧﻮﺷﺘﻪ« اﺳﺖ )ﺻﻔﺤﻪ ‪ ،١٦٠‬ﻧﺸﺮ ﺳﺎﻳﻪ(‪ .‬ﺟﻼل اﻟﺪﻳﻦ ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﺮﺧﻼف ﻧﻈﺮ ﺷﻴﺦ ﺻﺎدق ﺧﻠﺨﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬در ﻣﺮداد ﺳﺎل‬
‫‪ ٤٩‬وﻗﺘﯽ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺗﺎزﻩ هﻔﺖ ﻳﺎ هﺸﺖ ﻣﺎﻩ ﺑﻮد ﺑﺤﺚ وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ را در ﻧﺠﻒ ﺷﺮوع ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪) «...‬روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﻴﻤﺮوز‪ ،‬ﺷﻤﺎرﻩ ‪[(٧٠٨‬‬

‫‪33‬‬
‫اﺷﺘﻴﺎق ﺑﻴﺸﺘﺮی ﺑﻪ ﻣﺬهﺒﻴﻮن و ﮔﺮوهﻬﺎی رادﻳﮑﺎل ﭼﭗ و راﺳﺖ ﻧﺰدﻳﮑﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ و هﺮ ﭼﻪ اﻳﻦ ﻣﺒﺎرزات در ﺟﺎﻣﻌﻪ‬
‫اﻳﺮان ﺷﮑﻞ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ای ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪ هﻤﺎن ﻣﻘﺪار ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺎ زﻳﺮﮐﯽ ﺑﺮ اﻣﻮاج ﻣﺒﺎرزات داﺧﻞ ﮐﺸﻮر ﺳﻮار‬
‫ﻣﯽ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺗﺎ ﺳﺎل ‪ ١٣٤٧‬ﺑﻪ روش ﻓﺪاﻳﻴﺎن اﺳﻼم از ﺗﺮور اﻓﺮاد ﻣﻌﺮوف ﺳﻴﺎﺳﯽ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬اﻣﺎ در ﺷﻬﺮﻳﻮر‬
‫‪ ١٣٤٧‬ﻳﮏ اﻓﺴﺮ ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ و ﻣﺮﻣﻮز ﻋﺮاﻗﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺤﻤﺪ ﺻﺎدق ﻗﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﻇﺎهﺮًا ﺑﺎ »ﺟﺒﻪ ﺧﻠﻖ ﺑﺮای ﺁزادی ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ«‬
‫ﺑﻪ رهﺒﺮی ﺟﺮج ﺣﺒﺶ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺗﻤﺎﺳﻬﺎﻳﯽ را ﺁﻏﺎز ﮐﺮد‪ .‬اﻳﻦ دو ﭘﺲ از ﮔﻔﺘﮕﻮهﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﻮاﻓﻖ و‬
‫ﺗﻔﺎهﻢ ﺑﻴﺴﺎﺑﻘﻪ ﺗﺎرﻳﺨﯽ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺁن ﻓﺘﻮای ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﺟﻮاب اﺳﺘﻔﺘﺎﻳﯽ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﺎدق ﻓﻬﻤﯽ اﻓﺴﺮ‬
‫ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ ﻋﺮاﻗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﺒﻪ ﺧﻠﻖ‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻃﺮﻓﺪاران ﺧﻤﻴﻨﯽ را در اردوﮔﺎهﻬﺎی ﭼﺮﻳﮑﯽ ﺧﻮد ﺗﻌﻬﺪ ﻣﯽ‬
‫ﮐﺮد‪ .‬ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ »ﺟﺒﻪ ﺧﻠﻖ ﺑﺮای ﺁزادی ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ« اﺳﺘﻔﺘﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﺷﺮح زﻳﺮ ﺑﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ داد‪:‬‬
‫»ﻣﺤﻀﺮ ﻣﺒﺎرک ﭘﻴﺸﻮای ﻣﺠﺎهﺪ‪ ...‬ﺁﻳﺖ اﷲ اﻟﻌﻈﻤﯽ ﺁﻗﺎی ﺧﻤﻴﻨﯽ ادام اﷲ ﻇﻠﻪ اﻟﻌﺎﻟﯽ‪ .‬ﭘﻴﺸﻮای ﺟﻠﻴﻞ اﻟﻘﺪر‪ .‬از ﻧﻈﺮ ﻣﺒﺎرک‬
‫ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺧﻴﺎﻧﺖ و ﺟﻨﺎﻳﺖ ﭘﻴﺸﻪ ﮐﻔﺎر ﺣﺮﺑﯽ ﻳﻬﻮد ﺑﺮ ﻣﺴﺠﺪ اﻗﺼﯽ و زﻣﻴﻨﻬﺎی اﺳﻼﻣﯽ دﻳﮕﺮی ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﮔﺸﺘﻪ‬
‫و ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﻴﮕﻨﺎﻩ ﺁن ﺳﺎﻣﺎن را ﺁوارﻩ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ ﻧﻤﻮدﻩ اﺳﺖ و اﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﺳﺘﺨﻼص اﻣﺎﮐﻦ ﻣﻘﺪﺳﻪ و اﺳﺘﺮداد زﻣﻴﻨﻬﺎی‬
‫اﺳﻼﻣﯽ ﺟﺰ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﻤﻠﻴﺎت »ﻓﺪاﻳﯽ« ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﺎرﻩ ای ﻧﻴﺴﺖ و در ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮاﻳﻂ و زﻣﻴﻨﻪ‬
‫ای ﺁﻳﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ ﺣﻤﻞ ﺳﻼح و ﺟﻬﺎد داﺷﺘﻪ‪ ...‬و در ﺻﻮرت وﺟﻮب ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺁﻳﺎ ﺟﺎﻳﺰ اﺳﺖ از ﻣﻮرد ﺣﻘﻮق‬
‫ﺷﺮﻋﻴﻪ از ﻗﺒﻴﻞ زﮐﺎت و ﻏﻴﺮﻩ در ﻣﻮرد ﻣﺴﻠﺢ ﻧﻤﻮدن ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺁﻧﺎن اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﺮد ﻳﺎ ﺧﻴﺮ؟ ﻣﺘﻤﻨﯽ اﺳﺖ رأی‬
‫ﻣﺒﺎرک را در اﻳﻦ ﺑﺎرﻩ ﺑﻴﺎن ﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ‪«...‬‬
‫ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﺟﻮاب ﺷﺮﻋﯽ اﺳﺘﻔﺘﺎء ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ »ﺟﺒﻪ ﺧﻠﻖ ﺑﺮای ﺁزادی ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ« ﻓﺘﻮا ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ‪» :‬ﺑﺴﻢ اﷲ اﻟﺮﺣﻤﻦ‬
‫ﻼ هﻢ ﺗﺬﮐﺮ دادﻩ ام ﮐﻪ دوﻟﺖ ﻏﺎﺻﺐ اﺳﺮاﻳﻴﻞ ﺑﺎ هﺪﻓﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ دارد ﺑﺮای اﺳﻼم و ﻣﻤﺎﻟﮏ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺧﻄﺮ ﻋﻈﻴﻢ‬ ‫اﻟﺮﺣﻴﻢ‪ .‬ﻗﺒ ً‬
‫دارد‪ ...‬ﻻزم اﺳﺖ ﺑﺮ دول اﺳﻼﻣﯽ ﺑﺨﺼﻮص و ﺑﺮ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻋﻤﻮﻣًﺎ ﮐﻪ دﻓﻊ اﻳﻦ ﻣﺎدﻩ ﻓﺴﺎد را ﺑﻪ هﺮ ﻧﺤﻮ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن‬
‫دارد ﺑﻨﻤﺎﻳﻨﺪ و از ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﻣﺪاﻓﻌﻴﻦ ﮐﻮﺗﺎهﯽ ﻧﮑﻨﻨﺪ و ﺟﺎﻳﺰ اﺳﺖ از ﻣﺤﻞ زﮐﺎت و ﺳﺎﻳﺮ ﺻﺪﻗﺎت در اﻳﻦ اﻣﺮ ﻣﻬﻢ ﺣﻴﺎﺗﯽ‬
‫ﺻﺮف ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ«‪.1‬‬
‫از هﻤﻴﻦ زﻣﺎن ﺑﺮای اوﻟﻴﻦ ﺑﺎر ﻳﮏ ﻣﺠﺘﻬﺪ ﺷﻴﻌﻪ‪ ،‬ﭘﺮداﺧﺖ زﮐﺎت ﺷﻴﻌﻴﺎن را ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻏﻴﺮﺷﻴﻌﻪ ﻣﺠﺎز ﻣﯽ ﺷﻤﺮد و ﺑﻪ‬
‫ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ از ﺟﻨﮕﻬﺎی ﭼﺮﻳﮑﯽ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻴﺰد‪ .‬ﻓﺘﻮای ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان رﺳﻴﺪ و ﻣﻴﺎن ﻃﺮﻓﺪاران و ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن وی اﻧﺘﺸﺎر ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺁﻣﻮزش ﻃﻼب و اﻓﺮاد ﻣﺬهﺒﯽ اﻳﺮاﻧﯽ در اردوﮔﺎهﻬﺎی ﺳﺎزﻣﺎن ﺁزادﻳﺒﺨﺶ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺑﺮای ﮐﺴﺐ ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﭼﺮﻳﮑﯽ ﺁﻏﺎز‬
‫ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﭼﻨﮓ دوﻟﺖ ﻋﺮاق و ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎی رادﻳﮑﺎل ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﯽ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد و رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ دروس »وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ« ﺑﺎ ﮐﻤﮏ‬
‫هﻤﮑﺎراﻧﺶ در ﺑﻴﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎی ‪ ١٣٤٨/٤٩‬ﺁﻏﺎز و در ﺣﺪود ﺳﺎل ‪ ١٣٥٠‬ﻣﺪون و در ﻟﺒﻨﺎن ﭼﺎپ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ‬
‫در ﺻﻔﺤﺎت ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮐﺘﺎب »وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ« ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪:‬‬
‫»ﺑﺮای روﺷﻦ ﺷﺪن ﻣﻄﻠﺐ اﻳﻦ ﺳﺌﻮال را ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ :‬از ﻏﻴﺒﺖ ﺻﻐﺮی ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﮐﻪ هﺰار و ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﺳﺎل ﻣﯽ ﮔﺬرد‬
‫و ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺻﺪهﺰار ﺳﺎل دﻳﮕﺮ ﺑﮕﺬرد و ﻣﺼﻠﺤﺖ اﻗﺘﻀﺎ ﻧﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ]ﺻﺎﺣﺐ زﻣﺎن[ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎورد‪ ،‬در ﻃﻮل‬
‫اﻳﻦ ﻣﺪت ﻣﺪﻳﺪ اﺣﮑﺎم اﺳﻼم ﺑﺎﻳﺪ زﻣﻴﻦ ﺑﻤﺎﻧﺪ و اﺟﺮا ﻧﺸﻮد؟‪] ...‬ﺁﻳﺎ[ ﻗﻮاﻧﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﻼم در راﻩ ﺑﻴﺎن و ﺗﺒﻠﻴﻎ و ﻧﺸﺮ و‬
‫اﺟﺮای ﺁن ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل زﺣﻤﺖ ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎ ﮐﺸﻴﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﻣﺪت ﻣﺤﺪودی ﺑﻮد؟‪ ...‬اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﻳﺎ اﻇﻬﺎر‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺪﺗﺮ از اﻋﺘﻘﺎد و اﻇﻬﺎر ﻣﻨﺴﻮخ ﺷﺪن اﺳﻼم اﺳﺖ‪ ...‬هﻴﭽﮑﺲ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ...‬اﻣﺮوز ﻣﺎﻟﻴﺎت و ﺟﺰﻳﻪ و ﺧﺮاج و‬
‫ﺧﻤﺲ و زﮐﺎت ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﻗﺎﻧﻮن ﮐﻴﻔﺮی اﺳﻼم و دﻳﺎت و ﻗﺼﺎص ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺷﻮد‪ .‬هﺮ ﮐﻪ اﻇﻬﺎر ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺸﮑﻴﻞ‬
‫ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﺿﺮورت ﻧﺪارد‪ ،‬ﻣﻨﮑﺮ ﺿﺮورت اﺟﺮای اﺣﮑﺎم اﺳﻼم ﺷﺪﻩ و ﺟﺎﻣﻌﻴﺖ اﺣﮑﺎم و ﺟﺎوداﻧﮕﯽ دﻳﻦ ﻣﺒﻴﻦ‬
‫اﺳﻼم را اﻧﮑﺎر ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ از رﺣﻠﺖ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل اﮐﺮم )ص( هﻴﭽﻴﮏ از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن در اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ‬
‫ﻻزم اﺳﺖ ﺗﺮدﻳﺪ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬هﻴﭽﮑﺲ ﻧﮕﻔﺖ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻻزم ﻧﺪارﻳﻢ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺮﻓﯽ از هﻴﭽﮑﺲ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻧﺸﺪ‪ .‬در ﺿﺮورت ﺗﺸﮑﻴﻞ‬
‫ﺣﮑﻮﻣﺖ هﻤﻪ اﺗﻔﺎق ﻧﻈﺮ ﮐﺎﻣﻞ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬اﺧﺘﻼف ﻓﻘﻂ در ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﻬﺪﻩ دار اﻳﻦ اﻣﺮ ﺷﻮد و رﻳﻴﺲ دوﻟﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪...‬‬
‫ﻣﻌﺎﻧﺪﻳﻦ و ﺑﻨﯽ اﻣﻴﻪ ﻟﻌﻨﻬﻢ اﷲ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼم ﺑﺎ وﻻﻳﺖ ﻋﻠﯽ ﺑﯽ اﺑﻴﻄﺎﻟﺐ )ع( ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﻮد‪ .‬ﻧﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ﮐﻪ‬
‫ﻣﺮﺿﯽ ﺧﺪای ﺗﺒﺎرک و ﺗﻌﺎﻟﯽ و رﺳﻮل اﮐﺮم )ص( ﺑﻮد در ﺧﺎرج وﺟﻮد ﭘﻴﺪا ﻧﺪ‪ .‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ اﺳﺎس ﺣﮑﻮﻣﺖ را دﮔﺮﮔﻮن‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ‪ ...‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺿﺮورت ﺷﺮع و ﻋﻘﻞ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ در دورﻩ ﺣﻴﺎت رﺳﻮل اﮐﺮم )ص( و زﻣﺎن اﻣﻴﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ‬
‫اﺑﻴﻄﺎﻟﺐ )ع( ﻻزم ﺑﻮدﻩ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺣﮑﻮﻣﺖ و دﺳﺘﮕﺎﻩ اﺟﺮاء و ادارﻩ‪ ،‬ﭘﺲ از اﻳﺸﺎن و در زﻣﺎن ﻣﺎ ﻻزم اﺳﺖ‪.2«...‬‬
‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻤﻴﻨﯽ در »وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ« )ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ( ﺁﻧﭽﻪ در ‪ ٢٣‬ﺳﺎل دوران رﺳﺎﻟﺖ و در دوران ﺧﻼﻓﺖ ﻋﻠﯽ اﺗﻔﺎق‬
‫اﻓﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﻟﺸﮑﺮﮐﺸﻴﻬﺎ‪ ،‬ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻳﻬﺎ‪ ،‬ﭼﭙﺎول اﻣﻮال ﺳﺮزﻣﻴﻨﻬﺎی ﻓﺘﺢ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻣﺼﺎدرﻩ اﻣﻮال ﻳﻬﻮدﻳﺎن‪ ،‬ﻗﻠﻊ و ﻗﻤﻊ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻳﻬﻮدی و‬
‫ﻋﺮب‪ ،‬ﺟﻨﮕﻬﺎی ﺟﻤﻞ و ﻧﻬﺮوان‪ ،‬و ﺧﻼﺻﻪ ﺁﻧﭽﻪ در اﻳﺎم اوﻟﻴﻪ اﺳﻼم اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬اﺟﺮای ﺑﯽ ﭼﻮن و ﭼﺮای اﺣﮑﺎم و از‬
‫اﺟﺰای اﻧﻔﮑﺎک ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ روﻧﺪ و در هﻤﻪ ﻗﺮون و اﻋﺼﺎر و ﺣﺎل و ﺁﻳﻨﺪﻩ ﭘﺎﻳﺪار‪ ،‬و اﺳﺘﻤﺮار‬
‫ﺁن از ﺿﺮورﻳﺎت اﺳﻼم اﺳﺖ و از ﺁﻧﺠﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﻪ »ﺟﺎوداﻧﮕﯽ دﻳﻦ ﻣﺒﻴﻦ اﺳﻼم« اﻋﺘﻘﺎد و اﻳﻤﺎن دارد و اﺣﮑﺎم‬

‫‪1‬‬
‫]»ﻧﻬﻀﺖ اﻣﺎم ﺧﻤﻴﻨﯽ«‪ ،‬ﺗﺄﻟﻴﻒ ﺳﻴﺪ ﺣﻤﻴﺪ روﺣﺎﻧﯽ )زﻳﺎرﺗﯽ(‪ ،‬ﺟﻠﺪ دوم‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪ .٣٨٧‬اﻳﻦ ﻓﺘﻮا ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ در روزﻧﺎﻣﻪ هﺎی ﺟﺒﻪ ﻣﻠّﯽ در اروﭘﺎ‬
‫ﻧﻴﺰ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ‪» .‬ﺑﺎﺧﺘﺮ اﻣﺮوز« دورﻩ ﺳﻮم‪ ،‬ﺷﻤﺎرﻩ ‪ ،٣٣‬ﻓﺮوردﻳﻦ ‪ ١٣٤٨‬و »ﺧﺒﺮﻧﺎﻣﻪ ﺟﺒﻪ ﻣﻠّﯽ در اروﭘﺎ« ﺷﻤﺎرﻩ ‪ ،١٦‬اﺳﻔﻨﺪ ‪[١٣٤٧‬‬
‫‪2‬‬
‫]ﮐﺘﺎب »ﻧﺎﻣﻪ ای از اﻣﺎم ﻣﻮﺳﻮی ﮐﺎﺷﻒ اﻟﻐﻄﺎء« )وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ و ﻳﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ( ﻧﻮﺷﺘﻪ روح اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ[‬

‫‪34‬‬
 ‫اﺳﻼم ﺑﺮای او »ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻄﻠﻖ« هﺴﺘﻨﺪ و ﺗﺎ اﺑﺪﻳﺖ ﺑﺮﻗﺮار و اﺳﺘﻮار ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ در هﻤﻪ ﺣﺎل ﻗﺎﺑﻞ اﺟﺮاء‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫ﷲ ﻣﻐﻠُﻮﻟ ُﻪ« ﻳﻌﻨﯽ دﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﺮای ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺑﺮای هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ و رﺳﻮل اﷲ »ﺧَﺎﺗَﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻤﻴﻨﯽ »ﻳ ُﺪَا ِ‬
‫اﻟﻨﱠﺒﻴﻴّﻦ« و اﺣﮑﺎم اﺳﻼم ﺗﺎ ﻇﻬﻮر ﻣﻬﺪی ﺻﺎﺣﺐ اﻟﺰﻣﺎن ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ اﺟﺮاء ﮔﺮدد‪ .‬ﺑﻌﻼوﻩ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺻﺪهﺰار ﺳﺎل دﻳﮕﺮ‬
‫ﺑﮕﺬرد و ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻣﻼﻳﺎن اﻗﺘﻀﺎء ﻧﮑﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﻬﺪی ﺻﺎﺣﺐ اﻟﺰﻣﺎن ﺗﺸﺮﻳﻒ ﺑﻴﺎورد و از ﺁﻧﺠﺎﻳﯽ ﮐﻪ هﻨﻮز از اول‬
‫ﺧﻠﻘﺖ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن و ﺑﯽ ﺗﺮدﻳﺪ ﺗﺎ اﺑﺪﻳﺖ از ﻋﺎﻟﻢ ﺑﺎﻻ ﮐﺴﯽ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن رﺟﻌﺖ ﻧﮑﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ و وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ ﺗﺎ‬
‫»ﺻﺪ هﺰار ﺳﺎل« اﻣﺘﺪاد دارد و ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﺟﺮای دﺳﺘﻮرات رﺳﻮل اﷲ و ﻋﻠﯽ اﺑﻦ اﺑﻴﻄﺎﻟﺐ در ﻋﻬﺪ ﺟﺎهﻠﻴﺖ‬
‫هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎی اﺳﺘﺪﻻل ﺧﻤﻴﻨﯽ‪ ،‬وﻟﯽ ﻓﻘﻴﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻓﺮﻣﺎﻧﻬﺎی وی ﻓﺮﻣﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺮای ﺁﻧﮑﻪ ﺟﺎی هﻴﭻ ﺗﺮدﻳﺪی ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬در ﺗﺸﺮﻳﺢ ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ‬
‫هﻴﭽﻴﮏ از اﻧﻮاع ﻃﺮز ﺣﮑﻮﻣﺘﻬﺎی ﻣﻮﺟﻮد ﻧﻴﺴﺖ‪ ...‬ﺷﺎرع ﻣﻘﺪس اﺳﻼم ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻗﺪرت ﻣﻘﻨﻨﻪ اﺳﺖ‪ .‬هﻴﭽﮑﺲ ﺣﻖ‬
‫ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺰاری ﻧﺪارد و هﻴﭻ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺟﺰ ﺣﮑﻢ ﺷﺎرع را ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ ﻣﻮرد اﺟﺮا ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ در ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﺠﻠﺲ ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺰاری ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از ﺳﻪ دﺳﺘﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن را ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽ دهﺪ‪ ،‬ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻳﺰی وﺟﻮد دارد‬
‫ﮐﻪ ﺑﺮای وزارﺗﺨﺎﻧﻪ هﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ در ﭘﺮﺗﻮ اﺣﮑﺎم اﺳﻼم ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻣﯽ دهﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ هﺎ ﮐﻴﻔﻴﺖ اﻧﺠﺎم ﺧﺪﻣﺎت‬
‫ﻋﻤﻮﻣﯽ را در ﺳﺮاﺳﺮ ﮐﺸﻮر ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ...‬ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼم‪ ،‬ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﻃﺮز ﺣﮑﻮﻣﺖ‪ ،‬ﺣﺎﮐﻤﻴﺖ‬
‫ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺧﺪا اﺳﺖ و ﻗﺎﻧﻮن ﻓﺮﻣﺎن و ﺣﮑﻢ ﺧﺪا اﺳﺖ‪ ...‬ﺑﺴﻴﺎری از اﺣﮑﺎم‪ ،‬از ﻗﺒﻴﻞ دﻳﺎت ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﺎﻧﺶ‬
‫دادﻩ ﺷﻮد‪ ،‬ﻳﺎ ﺣﺪود و ﻗﺼﺎﺻﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺣﺎﮐﻢ اﺳﻼﻣﯽ اﺟﺮاء ﺷﻮد ﺑﺪون ﺑﺮﻗﺮاری ﻳﮏ ﺗﺸﮑﻴﻼت ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ﺗﺤﻘﻖ‬
‫ﻧﻤﯽ ﻳﺎﺑﺪ‪«...‬‬
‫ﻼ ﺣﮑﻮﻣﺖ وﻟﯽ ﻓﻘﻴﻪ را در اﻟﻔﺎظ ﺁﺧﻮﻧﺪی ﻣﯽ ﭘﻴﭽﺪ‬ ‫ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺪون ﺁﻧﮑﻪ واژﻩ »ﺧﺪا ﺳﺎﻻری« را ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﻋﻤ ً‬
‫و ﺁن را در ﻣﻘﺎﺑﻞ »ﻣﺮدم ﺳﺎﻻری« ﻗﺮار ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬ﺻﺮف ﻧﻈﺮ از اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎور ﺑﺎﺷﻴﻢ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ‬
‫»ﻣﺮدم ﺳﺎﻻری« ﻳﻌﻨﯽ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺸﺮوﻃﻪ در اﻳﺮان ﺑﺮﻗﺮار ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ‪ ،‬وﻟﯽ ﻓﻘﻴﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﺪﺋﻮﻟﻮژی ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ‬
‫ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫ﻧﻈﺎم ﺧﺪاﺳﺎﻻری »ﻣﻘﺎم اﻧﺴﺎن« را ﻋﺒﻮدﻳﺖ ﻣﺤﺾ و ﺑﻨﺪﮔﯽ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮی ﺑﯽ ﭼﻮن و ﭼﺮا از دﺳﺘﻮرات‪ ،‬اﺣﮑﺎم و‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﻬﺎی »اﷲ« ﻣﯽ داﻧﺪ‪ .‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از ﻓﺮﻣﺎن اﷲ ﺳﺮﭘﻴﭽﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﺎ اﮔﺮ »ﻓﺮﺷﺘﻪ« ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ »اﺑﻠﻴﺲ« ﻣﺒﺪل ﻣﯽ ﺷﻮد و‬
‫اﮔﺮ هﻴﮑﻞ ﺑﺸﺮی ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺣﺘﺎ اﮔﺮ »اﺑﻮاﻟﺤﮑﻢ« هﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻋﻨﻮان »اﺑﻮﺟﻬﻞ« درﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻗﺒﻞ از ﻇﻬﻮر اﺳﻼم‬
‫ﺑﺸﺮ ﻋﺼﺮ ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﻋﺒ ِﺪ ﺑﺘﻬﺎ و ﻣﻈﺎهﺮ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺧﻮد ﺑﻮد و ﻧﺎﻣﯽ ﺟﺰ »ﻋﺒﺪ ﻣﻨﺎت«‪» ،‬ﻋﺒﺪاﻟ ُﻌﺰّی« و »ﻋﺒﺪاﷲ« و اﻣﺜﺎﻟﻬﻢ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ رﺳﻢ ﭘﺲ از ﻇﻬﻮر اﺳﻼم هﻢ ﻣﺘﺪاول ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎﻧﻨﺪ‪» :‬ﻋﺒﺪاﻟﺼﻤﺪ«‪» ،‬ﻋﺒﺪاﻟﺠﺒﺎر«‪» ،‬ﻋﺒﺪاﻟﻘﻬّﺎر« و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁن‪.‬‬
‫اﻧﺘﺨﺎب ﺁﻳﻦ ﻧﺎﻣﻬﺎ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺳﺮﺳﭙﺮدﮔﯽ و ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻓﺮاﻣﻴﻦ اوﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺪﻳﻬﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫ﺧﻮد در ﻧﻈﺎم »ﺧﺪاﺳﺎﻻری« ﺑﻄﻮر ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﻓﺮﻣﺎن ﻧﻤﯽ راﻧﺪ و از ﻃﺮﻳﻖ وﺣﯽ و ﺗﻨﺰﻳﻞ ﺁﻳﺎت و »اﺣﮑﺎم« اﻳﺠﺎد‬
‫»ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺰاری« ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و رﺳﻮﻻﻧﯽ ﺑﺮای ﺗﻨﻔﻴﺬ ﺁن ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﺑﺮای ﻋﺒﺎد ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺪ‪» .‬ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺰاری« از ﺁن ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﻧﻪ‬
‫از ﺁن اﻧﺴﺎن )ﻋﺒﺎد(‪ .‬از اﻳﻦ رو‪ ،‬ﺧﻤﻴﻨﯽ در وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ »ﺣﺎﮐﻤﻴﺖ« )ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺰاری( را در اﻧﺤﺼﺎر ﺧﺪا ﻣﯽ داﻧﺪ و ﻗﺎﻧﻮن‬
‫اﺳﺎﺳﯽ در ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ هﻤﺎن »ﻗﺎﻧﻮن و ﻓﺮﻣﺎن و ﺣﮑﻢ ﺧﺪا« ﻳﻌﻨﯽ اﺣﮑﺎم ﻗﺮﺁن و ﺳﻨّﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ در ﻋﻬﺪ ﺟﺎهﻠﻴﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻻ »ﻗﺎﻧﻮن و ﻓﺮﻣﺎن و ﺣﮑﻢ ﺧﺪا« را ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺠﺎز اﺳﺖ‬ ‫ﺣﺎل ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ راﺳﺘﻴﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ در زﻣﻴﻦ اﺳﺖ و اﺻﻮ ً‬
‫در ﻗﺮن ﭘﺎﻧﺰدهﻢ هﺠﺮی ﻗﻤﺮی )ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺖ و ﻳﮑﻢ ﻣﻴﻼدی( در ﻧﺒﻮدن رﺳﻮل اﷲ و اﻣﺎﻣﺎن و ﺧﻠﻔﺎی ﺑﺮﺣﻖ او ﺑﻪ اﺟﺮاء‬
‫ﮔﺬارد‪ ،‬ﭘﺮﺳﺸﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻪ هﺰار و ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﺎل ﻗﺪﻣﺖ دارد و ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﭘﺎﺳﺦ و راﻩ ﺣﻞ ﻧﻴﺰ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﻃﺒﻴﻌﺘًﺎ ﺑﻪ درازای ﺗﺎرﻳﺦ ِﻓﺮَق اﺳﻼﻣﯽ ﻗﺪﻳﻤﯽ و ﺗﮑﺮاری ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ را از »اﺧﻮان اﻟﻤﺴﻠﻤﻴﻦ«‬
‫و دﻳﮕﺮ ِﻓﺮَق اﺳﻼﻣﯽ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد و ﺁن را ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﺎ اﺣﺎدﻳﺚ و اﺧﺒﺎر ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل ﺷﻴﻌﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺗﺮﮐﻴﺒﯽ اﻓﺮاﻃﯽ از دﻳﻦ و‬
‫ﺳﻴﺎﺳﺖ اراﺋﻪ ﻣﯽ دهﺪ‪.‬‬
‫در ﻧﻈﺎم »ﺧﺪاﺳﺎﻻری«‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ‪ ،‬ﻓﻘﻬﺎ ﺣﮑﺎم ﺣﻘﻴﻘﯽ و راﺳﺘﻴﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ هﺴﺘﻨﺪ و در ﺷﺮاﻳﻂ »وﻟﯽ ﻓﻘﻴﻪ«‬
‫ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ »ﻋﻘﻞ و ﺗﺪﺑﻴﺮ« »دو ﺷﺮط اﺳﺎﺳﯽ دﻳﮕﺮ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‪ -١ :‬ﻋﻠﻢ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن‬
‫]اﺳﻼﻣﯽ[ ‪ -٢‬ﻋﺪاﻟﺖ‪ ...‬و اﻳﻦ ﻣﺴﻠّﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻟﻔﻘﻬﺎء ﺣﮑﺎم ﻋﻠﯽ اﻟﺴﻼﻃﻴﻦ ]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺳﻼﻃﻴﻦ اﮔﺮ ﺗﺎﺑﻊ اﺳﻼم ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺗﺒﻌﻴﺖ ﻓﻘﻬﺎ درﺁﻳﻨﺪ و ﻗﻮاﻧﻴﻦ و اﺣﮑﺎم را از ﻓﻘﻬﺎ ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ و اﺟﺮاء ﮐﻨﻨﺪو در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺣﮑﺎم ﺣﻘﻴﻘﯽ هﻤﺎن ﻓﻘﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪،‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺴﺘﯽ ﺣﺎﮐﻤﻴﺖ رﺳﻤًﺎ ﺑﻪ ﻓﻘﻬﺎ ﺗﻌﻠﻖ ﺑﮕﻴﺮد ﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺟﻬﻞ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن ]اﺳﻼﻣﯽ[ ﻣﺠﺒﻮرﻧﺪ از ﻓﻘﻬﺎ ﺗﺒﻌﻴﺖ‬
‫ﮐﻨﻨﺪ‪ ...‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﺷﻴﻌﻪ در ﻣﻮرد ﻃﺮز ﺣﮑﻮﻣﺖ واﻳﻦ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻳﺎﻳﺪ ﻋﻬﺪﻩ دار ﺁن ﺷﻮﻧﺪ در دورﻩ رﺣﻠﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫اﮐﺮم )ص( ﺗﺎ زﻣﺎن ﻏﻴﺒﺖ واﺿﺢ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺁن‪ ،‬اﻣﺎم ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺎﺿﻞ و ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ اﺣﮑﺎم و ﻗﻮاﻧﻴﻦ و در اﺟﺮای ﺁن ﻋﺎﻣﻞ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬اﻳﻦ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﮐﻪ ﻋﺒﺎرت از ﻋﻠﻢ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن وﻋﺪاﻟﺖ ﺑﺎﺷﺪ در ﻋﺪﻩ ﺑﻴﺸﻤﺎری از ﻓﻘﻬﺎی ﻋﺼﺮ ﻣﺎ وﺟﻮد دارد‪ ...‬اﮔﺮ‬
‫ﻓﺮد ﻻﻳﻘﯽ ﮐﻪ دارای اﻳﻦ دو ﺧﺼﻠﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺧﺎﺳﺖ و ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ داد هﻤﺎن وﻻﻳﺘﯽ را ﮐﻪ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل‬
‫اﮐﺮم )ص( در اﻣﺮ ادارﻩ ﺟﺎﻣﻌﻪ داﺷﺖ دارا ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮ هﻤﻪ ﻣﺮدم ﻻزم اﺳﺖ ]و واﺟﺐ[ اﺳﺖ ﮐﻪ از او اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﻨﺪ«‪.‬‬
‫ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﻋﺒﺎد‪ ،‬ﺻﻐﻴﺮ ﻳﻌﻨﯽ ﻧﺎدان از ﻓﻬﻢ اﺣﮑﺎم اﺳﻼﻣﯽ هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻠﺰم و ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﻋﺒﻮدﻳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﻧﺘﻴﺠﺘًﺎ‬
‫اﻳﻦ ﻋﺒﻮدﻳﺖ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮی از ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎن و ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن راﺳﺘﻴﻦ ﺧﺪا در ﻧﺒﻮدن ﺁﻧﺎن ﺑﻪ ﻓﻘﻬﺎ ﺗﻌﻤﻴﻢ دادﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬

‫‪35‬‬
‫ﻟﻴﮑﻦ ﻣﻴﺰان »ﻋﻘﻞ‪ ،‬ﺗﺪﺑﻴﺮ‪ ،‬ﻋﻠﻢ ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﻼﻣﯽ وﻋﺪاﻟﺖ« را در ﻓﻘﻬﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺳﻨﺠﺪ و ﻣُﻬﺮ ﺗﺄﻳﻴﺪ و ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﯽ زﻧﺪ‬
‫ﻻ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ و ﮐﺪام ﻳﮏ از ﻓﻘﻬﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ادﻋﺎ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﻗﻠﺘﺮﻳﻦ‪ ،‬ﻋﺎﻟﻤﺘﺮﻳﻦ و ﻋﺎدﻟﺘﺮﻳﻦ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ‬ ‫و اﺻﻮ ً‬
‫روی زﻣﻴﻦ ﮔﺮدد؟ ﺑﻌﻼوﻩ ﻣﻌﻨﯽ و ﻣﺪارج ﻋﻘﻞ‪ ،‬ﺗﺪﺑﻴﺮ‪ ،‬ﻋﻠﻢ و ﻋﺪل را ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟‬
‫ﺑﺪﻳﻬﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ وﻟﯽ ﻓﻘﻴﻪ ﺧﻮد هﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺸﻬﺎ را ﺟﻮاب دهﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﻣﮕﺮ هﺮﮔﺰ اﻣﮑﺎن ﺁن وﺟﻮد دارد ﮐﻪ‬
‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ )ﻋﺒﺎد( از ﭘﺮﺳﺶ و ﺗﺮدﻳﺪ در ﻣﺴﺌﻠﻪ ای اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺎﺳﯽ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺁﻧﺎن را ﺗﺴﺨﻴﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬دﺳﺖ از ﭘﺮﺳﺶ و‬
‫ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺑﺮدارﻧﺪ؟‬
‫درزﻣﺎن ﺧﻼﻓﺖ ﻋﻠﯽ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ از ﻗﺘﻞ »ﻋﺜﻤﺎن» ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻋﺼﻴﺎن ﻋﻠﻴﻪ ﻋﺒﻮدﻳﺖ ﻣﺤﺾ در ﺑﺮاﺑﺮ ارادﻩ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ‬
‫وﺟﻮد ﺁﻣﺪ‪ .‬ﻣﻌﺎوﻳﻪ ﻋﻠﯽ را ﻏﺎﺿﺐ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ در زﻣﻴﻦ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ و ﻋﻠﯽ ﺧﻮد را ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺑﺮﺗﺮ و ﺑﺮﺣﻖ ﻣﯽ‬
‫ﭘﻨﺪاﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ دو ﺗﻦ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را »ﻣﻈﻬﺮ ارادﻩ ﺧﺪاوﻧﺪ« در روی زﻣﻴﻦ ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ‪ .‬از هﻤﺎن زﻣﺎن ﭘﺮﺳﺸﻬﺎی ﺟﺎوداﻧﯽ‬
‫در ذهﻦ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺧﻄﻮر ﮐﺮد و ﺗﺮدﻳﺪ در ﺻﺤﺖ و اﺻﺎﻟﺖ ﺧﻼﻓﺖ )اﻣﺎﻣﺖ( ﻣﻴﺎن ﺁﻧﺎن راﻩ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫هﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ در روزهﺎی ﻧﺨﺴﺖ اﻧﻘﻼب اﺳﺎﻟﻤﯽ‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻣﻄﻠﻊ و ﺁﮔﺎﻩ و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻓﻘﻬﺎﻳﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻈﺮﻳﻪ »وﻻﻳﺖ‬
‫ﻓﻘﻴﻪ« را‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از اﺳﺎس ﻓﻘﺎهﺖ ﺧﻤﻴﻨﯽ را اﻧﮑﺎر و او را ﻏﺎﺻﺐ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﯽ ﺧﺪا ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ »ﻋﻘﻞ‪ ،‬ﺗﺪﺑﻴﺮ‪ ،‬ﻋﻠﻢ و‬
‫ﻋﺪل« وی ﺗﺮدﻳﺪ داﺷﺘﻨﺪ و او را ﺑﻪ ﮐﻔﺮ و ارﺗﺪاد ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﯽ در اﺳﻼم ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ روﻳﺪاد ﺗﺎرﻳﺨﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﻤﭽﻨﺎن ﻳﮏ ﻣﺴﺌﻠﻪ دﻳﻨﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود‪ .‬ﻓﺮد‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺑﺮ ﺣﻖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ روی زﻣﻴﻦ ﮐﻴﺴﺖ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﮑﻠﻴﻒ وی را روﺷﻦ ﻣﯽ ﺳﺎزد‬
‫و ﻣﻴﺎن »ﺣﻖ« و »ﺑﺎﻃﻞ« ﺗﻔﮑﻴﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎهﻴﺖ »ﻧﻈﺎم اﺳﻼﻣﯽ« ‪» ،‬ﺗﺌﻮﮐﺮاﺗﻴﮏ« و »ﺧﺪاﺳﺎﻻر« اﺳﺖ! در ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻧﻬﺎﻳﯽ ﻣﺮدم در ﺁن ﻧﻘﺶ »اﻃﺎﻋﺖ« و ﻧﻘﺶ‬
‫ن ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ از ﺁن اﻧﺴﺎن‪ .‬از‬ ‫»اﺟﺮاﻳﯽ« را دارا هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در ﻧﻈﺎم اﺳﻼﻣﯽ ﻧﻘﺶ »داوری« و »ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺰاری« از ﺁ ِ‬
‫اﻳﻦ روی هﺮﮔﻮﻧﻪ داوری‪ ،‬هﺮﮔﻮﻧﻪ اراﺋﻪ راﻩ ﺣﻞ ﻧﻬﺎﻳﯽ‪ ،‬ﻳﮏ راﻩ ﻗﺎﻃﻊ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻨﺪﻩ و ﺷﺎﻳﺎن ﭘﺬﻳﺮش از ﻃﺮف ﻋﻤﻮم ﺑﻪ‬
‫ﺷﻤﺎر ﻧﻤﯽ رود و ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﻼم ﺧﻮد ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﺎهﺪ اﻳﻦ ﻋﺪم اﻣﮑﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺬاهﺐ اﺳﻼم در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻣﻌﻨﯽ‪،‬‬
‫ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﺎﻣﻮﻓﻖ ﮐﻮﺷﺶ اﻧﺴﺎن ﺑﺮای ﻳﺎﻓﺘﻦ راﻩ ﺣﻠّﯽ هﻤﻪ زﻣﺎﻧﯽ و هﻤﻪ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﺮای ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﯽ راﺳﺘﻴﻦ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ در زﻣﻴﻦ و ﺣﻖ ﻣﻄﻠﻖ »رهﺒﺮی ﻣﺮدﻣﺎن« و ﺣﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻳﺎ ﻋﺼﻴﺎن اﻧﺴﺎﻧﻬﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﺗﮑﺎﭘﻮﻳﯽ ﺑﺮای اﻧﺘﻘﺎل و ﺗﻐﻴﻴﻴﺮ ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ اﻧﺴﺎن از ﻗﻠﻤﺮو »ﻋﺒﻮدﻳﺖ ﻣﺤﺾ« ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ »ﺧﻮد – رهﺒﺮی«‪ ،‬ﺑﻪ »ﺧﺪا –‬
‫هﻤﺴﺎﻧﯽ«‪ ،‬ﺑﻪ »اﻧﺴﺎن ﺳﺎﻻری« و ﺣﺘﺎ ﺑﻪ »اﻧﺴﺎن – ﺧﺪاﻳﯽ« درﻳﺎﻓﺖ ﻋﺎﻃﻔﯽ‪ ،‬ﺑﻴﻨﺶ دل ﺁﮔﺎهﯽ و اﺳﺘﻨﺒﺎط ﺧﺮدﻣﻨﺪاﻧﻪ اﻳﻦ‬
‫ﺗﺤﻮل اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ‪ :‬اﮔﺮ »ﻓﺮد« از ﻗﻴﺪ »ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﺤﺾ«‪ ،‬از ﻗﻴﺪ ﻋﺒﻮدﻳﺖ ﻣﻄﻠﻖ‪ ،‬از ﻗﻴﺪ ﻓﺮﻣﺎﻧﮕﻴﺮی از ﻓﺮاﺳﻮی ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﻻ از »ﺑﻦ ﺑﺴﺖ‬ ‫رهﺎﻳﯽ ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺧﻮد رهﺒﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ و ﺧﻮد ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﮔﺮدد‪ ،‬در ﺁن ﺻﻮرت ﺁﻳﺎ اﺻﻮ ً‬
‫ﺧﺪاﺳﺎﻻری« ﺧﺎرج ﻧﻤﯽ ﺷﻮد؟ و از ﻗﻴﺪ ﻣﻌﻤﺎی ﻧﺎﮔﺸﻮدﻧﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ راﺳﺘﻴﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ در زﻣﻴﻦ رهﺎﻳﯽ ﻧﻤﯽ ﻳﺎﺑﺪ؟‬
‫در هﺮ ﺣﺎل‪ ،‬اﻳﻦ ﻳﮏ ﻧﻮع ﺟﺴﺘﺠﻮ وﺗﮑﺎﭘﻮ در ﺗﻤﺪن اﺳﻼﻣﯽ ﺑﺮای ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﻳﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ رهﺒﺮی اﻧﺴﺎن اﺳﺖ و ﺟﺎی‬
‫‪1‬‬
‫ﺷﮕﻔﺘﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﮔﺎهﯽ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ارﺗﺪاد‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﺼﻴﺎن ﻋﻠﻴﻪ ﻧﻈﺎم ﺧﺪاﺳﺎﻻری و ﺑﻪ ﺿﺪﻳﺖ ﺑﺎ اﺳﻼم ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ!‬
‫ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﮐﺘﺎب »وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ« اﺷﺎراﺗﯽ ﺑﻪ ﻧﻘﺶ »دوﻟﺘﻬﺎی اﺳﺘﻌﻤﺎری« و »ﻟﺰوم اﻧﻘﻼب ﺳﻴﺎﺳﯽ اﺳﻼﻣﯽ« ﻣﯽ‬
‫ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻬﺎی ﺻﺪر اﺳﻼم ﻣﯽ اﻧﺪﻳﺸﺪ و ﻣﻴﻞ دارد ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ »ﺟﺰﻳﻪ و ﺧﺮاج« از ﮐﻔّﺎر و ﻣﺸﺮﮐﻴﻦ‪ ،‬اﻳﻦ ﺛﺮوﺗﻬﺎی ﺑﯽ‬
‫ﺣﺴﺎب را »ﺑﻪ ﻣﺼﺮف ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ« ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ و ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺰﻳﻪ و ﺧﺮاج ﺑﺮ »اهﻞ ذﻣّﻪ‪ ...‬درﺁﻣﺪ ﻓﻮق اﻟﻌﺎدﻩ ای‬
‫را ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽ ﺁورد« و اﻗﺘﺼﺎد ﮐﺸﻮر اﺳﻼﻣﯽ را ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺎن ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ! ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ را در ﺳﺮ ﻣﯽ ﭘﺮوراﻧﺪ ﮐﻪ‬
‫ﭼﻮن اﮐﺜﺮﻳﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮان ﻣﺴﻠﻤﺎن اﺳﺖ و ﻧﻤﯽ ﺗﻮان از ﺁﻧﺎن ﺧﺮاج و ﺟﺰﻳﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ را ﺻﺎدر‬
‫ﮐﺮد و در ﺳﺮزﻣﻴﻨﻬﺎی ﻏﻴﺮاﺳﻼﻣﯽ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ راﻩ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ دﻳﻦ اﺳﻼم را ﺟﻨﮓ ﺁﻓﺮﻳﻦ و رهﺒﺮان ﺁن را‬
‫ﺟﻨﮕﺠﻮ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻗﻮل وی »اﺋﻤﻪ دﻳﻦ ﻣﺎ ﺟﻨﺪی ]ﻧﻈﺎﻣﯽ[ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮدار ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻨﮕﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در ﺟﻨﮕﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺷﺮﺣﺶ را در ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﻴﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎس ﺳﺮﺑﺎزی ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺁدم ﻣﯽ ﮐﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽ داﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻣﻴﺮاﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ]ﻋﻠﯽ[ ﺧُﻮد ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﺒﺎرک ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و زرﻩ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺣﻤﺎﻳﻞ داﺷﺖ«‪ .‬ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺑﺎرهﺎ در‬
‫هﻤﻴﻦ ﮐﺘﺎب از »اﻣﭙﺮاﺗﻮران رم« ﻧﺎم ﻣﯽ ﺑﺮد و ﻓﺮق ﻣﻴﺎن »رم« و »روم« را ﻧﻤﯽ داﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮای اﺛﺒﺎت‬
‫ﻧﻈﺮﻳﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻓﻘﻬﺎ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﻗﻀﺎﻳﺎی ﺗﺎرﻳﺨﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ از ﺑﻨﻴﺎن ﺑﺎ ﻣﺴﺘﻨﺪات ﺗﺎرﻳﺦ ﻓﺮق ﻓﺎﺣﺶ دارﻧﺪ‪ .‬از ﻧﻈﺮ‬
‫ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺗﺎرﻳﺨﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﺳﻼﻣﯽ ﻧﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺻﻔﻮﻳﺎن ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻼﻓﺖ ﻋﺜﻤﺎﻧﻴﺎن اﺳﺖ‪ .‬وی ﻧﻤﯽ داﻧﺪ و ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﺪاﻧﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺗﺄﺳﻴﺲ اﻣﭙﺮاﺗﻮری ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ ﺑﺮای ﻣﺮدم ﻣﻴﻬﻦ ﻣﺎ ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازﻩ ﺟﻨﮓ و ﺧﻮﻧﺮﻳﺰی ﺑﻪ دﻧﺒﺎل داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺘﺎب »وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ« را ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ هﻢ ﻃﺮاز ﮐﺘﺎب »ﻧﺒﺮد ﻣﻦ« از ﺁدُﻟﻒ هﻴﺘﻠﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﺁورد‪ .‬ﻣﺘﻦ ﮐﺘﺎب ﻇﺎهﺮًا از ﺳﺮ‬
‫دﻟﺴﻮزی ﺑﺮای ﻧﺠﺎت اﺳﻼم و ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻟﻴﮑﻦ در ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺳﻄﻮر ﺁن ﭼﺸﻤﻬﺎی ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ و روح اﻧﺘﻘﺎﻣﺠﻮی ﺁﻳﺖ‬
‫اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ هﻮﻳﺪاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ در ﺑﻄﻦ اﻳﻦ ﻧﻈﺮﻳﻪ ﭘﺮدازﻳﻬﺎی ﻣﺬهﺒﯽ – ﺳﻴﺎﺳﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻗﺮار داﺷﺖ و از ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺎهﺪ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻳﻦ‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎی ﭘﺮ اﻟﺘﻬﺎب ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺮأت ﻣﯽ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﮐﻮدﺗﺎی ‪ ٢٨‬ﻣﺮداد ‪ ١٣٣٢‬از ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﭘﺮﺷﻮر ﺻﺤﻨﻪ ﺳﻴﺎﺳﯽ‬
‫اﻳﺮان ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رﻓﺖ و اﮔﺮ ﭼﻪ دﻳﮕﺮ ﺷﻮر و ﺣﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﻧﺪاﺷﺖ وﻟﯽ از ﺳﻴﺎﺳﺖ و دﮔﺮﮔﻮﻧﻴﻬﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ‬
‫اﻳﺮان دوری ﻧﺠﺴﺖ و ﺑﺎ دﻗﺖ و ﮐﻨﺠﮑﺎوی ﺗﻼﺷﻬﺎی ﺳﻴﺎﺳﻴﻮن و ﺑﻪ وﻳﮋﻩ ﻣﺬهﺒﻴﻮن را زﻳﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺖ و ﺑﺮﺧﻼف دوران‬
‫‪1‬‬
‫]هﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ اﻧﺘﺸﺎر ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﮐﺘﺎب »ﺧﻂ ﺳﻮم« از دﮐﺘﺮ ﻧﺎﺻﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺻﺎﺣﺐ اﻟﺰﻣﺎﻧﯽ ﺑﺪون ﺳﺎﻧﺴﻮر در ﻣﺮداد ‪١٣٥١‬‬
‫ﭼﺎپ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﮐﻪ ﻓﺮازهﺎﻳﯽ از ﺁن ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ را ﻧﻘﻞ ﮐﺮدﻩ اﻳﻢ[‬

‫‪36‬‬
‫ﺳﻴﺎﺳﺖ ﭘﻴﺸﮕﯽ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ روی ﺁورد و ﺁﺛﺎر ﻓﺮاواﻧﯽ را ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ ادﺑﻴﺎت اﻳﺮان ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﺮد‪ .‬او ﭘﺲ از ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ‬
‫ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای ﻣﻠﯽ در ﺳﺎل ‪ (١٩٥٤) ١٩٣٣‬ﺑﻪ ﺳﻨﺎﺗﻮری ﻣﻨﺼﻮب ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻨﺎ راﻩ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ادﺑﯽ دﺷﺘﯽ‬

‫زﻧﺎن در ﺳﺎل ‪ (١٩٣٦) ١٣١٥‬ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺗﺮک ﭼﺎدر ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﻓﺘﺘﺎح داﻧﺸﮕﺎﻩ و داﻧﺸﺴﺮای ﻋﺎﻟﯽ ﺑﺮای ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﻌﻠﻢ ﺳﺒﺐ ﺷﺪ‬
‫ﮐﻪ زﻧﺎن دوش ﺑﻪ دوش ﻣﺮدان ﺑﻪ ﮐﺴﺐ داﻧﺶ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻓﺮهﻨﮕﯽ ﺑﭙﺮدازﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﯽ‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﺎن و ﻣﺮدان ﺗﻌﺎﺑﻴﺮ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ از ﺁزادی داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬دﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ ﻣﺠﻠﺴﻴﻦ ﺷﻮرا و ﺳﻨﺎ و اﺷﺘﻬﺎرش در‬
‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﯽ و روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎری‪ ،‬در ﻣﻬﻤﺎﻧﻴﻬﺎی اﺷﺮاف راﻩ ﻳﺎﻓﺘﻪ و درﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ دﮔﺮﮔﻮﻧﻴﻬﺎﻳﯽ در رواﺑﻂ ﺑﻴﻦ ﻣﺮد و زن‬
‫اﻳﺠﺎد ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑُﻦ ﻣﺎﻳﻪ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎی ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪ .‬وی ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ داﺳﺘﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﺎم »ﻓﺘﻨﻪ« ﺑﺎ ﻣﻘﺪﻣﻪ ای‬
‫از اﺳﺘﺎد ﻟﻄﻔﻌﻠﯽ ﺻﻮرﺗﮕﺮ در ﺳﺎل ‪ (١٩٤٣) ١٣٢٢‬ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮد‪ .‬ﮐﺘﺎب ﻣﻮرد ﭘﺴﻨﺪ اﻓﺘﺎد و دوﺑﺎرﻩ در ﺳﺎل ‪) ١٣٢٨‬‬
‫‪ (١٩٤٩‬ﺗﺠﺪﻳﺪ ﭼﺎپ ﺷﺪ‪ .‬در ‪ (١٩٤٦) ١٣٢٥‬ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ »ﺳﺎﻳﻪ« و در ﺳﺎل ‪» (١٩٥١) ١٣٣٠‬ﺟﺎدو« و ﺳﺮاﻧﺠﺎم‬
‫»هﻨﺪو« در ﺳﺎل ‪ (١٩٥٥) ١٣٣٤‬ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن داﺳﺘﺎﻧﻬﺎی دﺷﺘﯽ زﻧﺎن ﻃﺒﻘﻪ اﺷﺮاف هﺴﺘﻨﺪ و او ﺑﺎ اﺳﺘﺎدی و دﻗﺖ ﺑﻴﻤﺎﻧﻨﺪی دﺳﻴﺴﻪ هﺎ و دﻟﺒﺮﻳﻬﺎی ﺣﺴﺎﺑﮕﺮاﻧﻪ‬
‫ﺁﻧﺎن را ﺗﺮﺳﻴﻢ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎ واﮐﻨﺶ ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪی در ﻃﺒﻘﻪ راﺳﺖ ﺳﻨّﺘﯽ اﻳﺠﺎد ﮐﺮد و ﻋﺪﻩ ای از ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن دﺷﺘﯽ‬
‫ﭼﻮن »ﻏﻼﻣﺤﺴﻴﻦ ﻣﺼﺎﺣﺐ« ﻧﻘﺪهﺎی ﺗﻨﺪی ﻋﻠﻴﻪ وی ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮدﻧﺪ »و ﭼﻮن در ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ زﻧﺎن رﻓﺘﺎری ﺑﻪ ﺷﻴﻮﻩ‬
‫ﻓﺮﻧﮕﻴﺎن داﺷﺖ‪ ،‬ﻧﺎ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎن داغ ﻓﺴﻖ ﺑﺮ ﺟﺒﻴﻦ اﻋﻤﺎﻟﺶ ﻧﻬﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺷﺎخ و ﺑﺮﮔﺶ دادﻩ‪ ...‬درﻳﻐﺎ ﮐﻪ ﻣﺪﻋﻴﺎن هﻤﻴﻦ را ﻣﯽ‬
‫دﻳﺪﻧﺪ«‪ .1‬دﺷﺘﯽ ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ در رﻣﺎن ﻧﻮﻳﺴﯽ ﻣﻮﻓﻘﻴﺘﻬﺎﻳﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﺮد و ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ اهﻞ ادب ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬وﻟﯽ دﻳﮕﺮ ﮐﺎری در‬
‫اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ از او دﻳﺪﻩ ﻧﺸﺪ‪.‬‬
‫او رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ادﺑﻴﺎت ﮐﻼﺳﻴﮏ اﻳﺮان ﻗﺪم ﻧﻬﺎد و ﺑﺎ اﻧﺘﺸﺎر ﮐﺘﺎب ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺸﺪﻧﯽ و ﺟﻨﺠﺎل ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰ »ﻧﻘﺸﯽ از‬
‫ﺣﺎﻓﻆ« ﺑﺮای ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺷﻴﻮﻩ ای ﻣﺪرن ﺑﻪ ﻧﻘﺪ »و ﺗﺤﻠﻴﻞ و ﺗﻔﺴﻴﺮ زﺑﺎن ﺟﺎدوﻳﯽ و ﻓﺎﺧﺮ« ﺣﺎﻓﻆ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﺳﻌﻴﺪی‬
‫ﺳﻴﺮﺟﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﺳﺮ و ﺻﺪاﻳﺶ در ﻣﻄﺒﻮﻋﺎت ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﭼﻮن ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ در ﺑﺮﮐﻪ ای ﺁرام اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬‬
‫وﻗﺎر ﺷﺘﺮﻣﺂب ﻣﺤﺎﻓﻞ ادﺑﯽ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ را در هﻢ ﺷﮑﺴﺖ«‪ .‬ﺳﭙﺲ ﮐﺘﺎب »ﺳﻴﺮی در دﻳﻮان ﺷﻤﺲ« و ﺁﻧﮕﺎﻩ »در ﻗﻠﻤﺮو‬
‫ﺳﻌﺪی« در ﺳﺎل ‪» ،(١٩٦١) ١٣٤٠‬ﺷﺎﻋﺮی دﻳﺮ ﺁﺷﻨﺎ« ﻧﻘﺪی ﺑﺮ ﺧﺎﻗﺎﻧﯽ‪ ،‬و ﺁﻧﮕﺎﻩ »دﻣﯽ ﺑﺎ ﺧﻴﺎم« در ‪(١٩٦٥) ١٣٤٤‬‬
‫ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ‪» .‬ﻧﮕﺎهﯽ ﺑﻪ ﺻﺎﺋﺐ« را در ‪ (١٩٧٤) ١٣٥٣‬ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮد‪ .‬ﺁﺛﺎری ﭼﻮن »ﮐﺎخ اﺑﺪاع اﻧﺪﻳﺸﻪ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺣﺎﻓﻆ« و‬
‫»ﺗﺼﻮﻳﺮی از ﻧﺎﺻﺮ ﺧﺴﺮو« ﻳﮑﯽ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮی ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ دوﻣﯽ ﺑﻌﺪهﺎ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ‪ .2‬ﺳﻌﻴﺪی ﺳﻴﺮﺟﺎﻧﯽ ﭘﺲ از‬
‫ﻣﺮگ ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰ »ﭘﻴﺮﻣﺮد« ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪:‬‬
‫»ﭘﺲ از ﻋﻤﺮی ﻗﻠﻢ زدن و ﺑﻪ ﺷﺮح ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻋﻴﺶ و ﻋﺸﺮت ﭘﺮداﺧﺘﻦ و راوی راز و ﻧﻴﺎزهﺎی ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ اﻳﻦ و ﺁن ﺷﺪن‪،‬‬
‫راﻩ ﺧﻮد را ﻳﺎﻓﺘﻪ و رو ﺑﻪ ﮔﻨﺠﻴﻨﻪ ﻻﻳﺰال ادب ﻓﺎرﺳﯽ ﺁوردﻩ ﺑﻮد و اﻳﻦ ﺗﺤﻮل ﻓﮑﺮی ﻣﺎﻳﻪ ﺑﺮﮐﺖ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻮد و وﺳﻴﻠﻪ‬
‫ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﺟﻮاﻧﺎن اﻳﺮاﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﻔﺎﺧﺮ ارزﻧﺪﻩ ﻧﻴﺎﮐﺎﻧﺸﺎن‪ .‬اﻳﻦ او ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺪد ﻃﺒﻊ ﺗﺎزﻩ ﺟﻮی و ﻧﮑﺘﻪ ﻳﺎﺑﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖ ﻗﻠﻢ ﻣﺆﺛﺮ‬
‫و هﻨﺮﻧﻤﺎﻳﺶ‪ ،‬ﺳﻌﺪی را از ﮔﻮﺷﻪ ﻣﺪرﺳﻪ و ﻣﺴﻨﺪ ﺷﻴﺨﯽ ﻧﺠﺎت داد و ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻓﻞ ﺧﺼﻮﺻﯽ وﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﺮد و ﺷﻴﺦ ﺷﻴﺮاز را‬
‫هﻤﻨﺸﻴﻦ و هﻤﺪم ﺟﻮاﻧﺎﻧﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺁزردﻩ از ﺑﻮی ﻧﻤﻮر ﻣﮑﺘﺒﺨﺎﻧﻪ هﺎ‪ ،‬رو ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﭘﺮ زرق و ﺑﺮق ﻓﺮﻧﮓ ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬او‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻘﺎب اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎی ﻣﺒﺘﺬل را از ﭼﻬﺮﻩ درﺧﺸﺎن ﻣﻮﻟﻮی و ﺷﻤﺲ ﺗﺒﺮﻳﺰی ﺑﻪ ﻳﮏ ﺳﻮ زد و زاوﻳﻪ ﻧﺸﻴﻦ ﺧﺎﻧﻘﺎﻩ ﻗﻮﻧﻴﻪ‬
‫را از ﻣﺠﺎﻟﺲ درﺑﺴﺘﻪ ﺳﻤﺎع ﺻﻮﻓﻴﺎن ﺑﻴﺮون ﮐﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﻣﺤﺎﻓﻞ اﺷﺮاﻓﯽ ﻧﻮدوﻟﺘﺎن و ﺑﻪ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﭘﺮ ﺟ ّﺮ و ﺑﺤﺚ روﺷﻨﻔﮑﺮان‬
‫ﺁورد و هﺮ دو ﻃﺒﻘﻪ از ﻧﺴﻞ ﻣﻌﺎﺻﺮ اﻳﺮان را ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩ درﺧﺸﺎن ﻣﻮﻻﻧﺎ و ﻋﺮﻓﺎن ﺟﻬﺎن ﭘﺴﻨﺪش ﺁﺷﻨﺎ ﮐﺮد‪ .‬اﻳﻦ او ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﺧﻴﺎم را از ﭘﺴﺘﻮی دودزدﻩ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ هﺎی ﻻﻟﻪ زار و اﺳﺘﺎﻧﺒﻮل و از ﭼﻨﮓ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ ﻣﺴﺘﺎن ﭘﺮت و ﭘﻼی ﮔﻮی ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺒﻬﺎ‬
‫ﻧﺠﺎت داد و ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻨﻬﺎی ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ و ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺑﺤﺚ داﻧﺸﮕﺎهﻴﯽ و ﻣﺤﺎﻓﻞ ﮔﺮم وﺳﺎﻟﻢ ﺧﺎﻧﻮادﻩ هﺎ ﺑﺮد و از ﭘﺸﺖ ﻣﺎﺳﮏ‬
‫ﻣﻴﺨﻮارﻩ ای ﻟﻮﻃﯽ ﻣﻨﺶ‪ ،‬ﻗﻴﺎﻓﻪ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﺑﻠﻨﺪ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺳﺘﻴﺰ او را ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ او ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺎﻗﺎﻧﯽ ﻣﻐﺮور‬
‫دﻳﺮﺁﺷﻨﺎ را از ﻏﺎر ﻋﺰﻟﺖ در ﮐﻤﺮﮐﺶ ﻗﺎف ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ‪ ،‬ﮐﺸﺎن ﮐﺸﺎن ﺑﻪ ﻧﺎف اﺟﺘﻤﺎع ﺁوردﻩ و ﺑﺎ ﺟﻮاﻧﺎن ﺗﻨﮓ ﺣﻮﺻﻠﻪ اﻣﺮوز‬
‫ﺁﺷﺘﯽ دادﻩ ﺑﻮد‪ ...‬ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﻪ ﻋﺰم ﺳﻴﺮ و ﺳﻴﺎﺣﺖ ﺳﻔﺮی ﺑﻪ دﻳﻮان ﺷﻤﺲ ﺗﺒﺮﻳﺰی ﮐﺮد‪ ...‬از اﻳﻦ ﺻﻮﻣﻌﻪ ﺑﻪ ﺁن ﺧﺎﻧﻘﺎﻩ و از‬
‫اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻘﺎﻩ ﺑﻪ ﺁن ﻣﺪرﺳﻪ ﺳﺮ زد و ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻣﺴﻨﺪﻧﺸﻴﻨﺎن ﭘﺮﺁوازﻩ ﺟﻬﺎن ﺗﺼﻮف رﻓﺖ و ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ وﺣﻴﺮﺗﺰدﻩ ﺑﺎز ﺁﻣﺪ ﮐﻪ از‬
‫دﻟﻖ ﭘﻮش ﺻﻮﻣﻌﻪ ﺑﻮی رﻳﺎ ﺷﻨﻴﺪﻩ و ﻣﺪﻋﻴﺎن ﺗﺨﺘﻪ ﭘﻮﺳﺖ دروﻳﺸﯽ را دﻻﻻن ﺟﻬﺎن ﺳﻴﺎﺳﺖ دﻳﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬داﻋﻴﻪ داران ﮐﺸﻒ‬
‫و ﮐﺮاﻣﺎت ﺗﻮﻓﻴﻘﯽ در ﺟﻠﺐ و ﺟﺬب ذهﻦ ﺷﮑﺎک و رﻣﻨﺪﻩ او ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻴﺎوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ...‬از اﻳﻦ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺟﺎی ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻗﺎﻧﯽ و ﺧﻴﺎم و ﺳﻌﺪی‪ ،‬ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻗﻠﻢ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ ﺟﺎن داﻋﻴﻪ داران ﺗﺼﻮف اﻓﺘﺎد و ﺑﺎ ﺳﻼح ﺗﻌﻘﻞ و اﺳﺘﺪﻻل ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‬
‫ﺧﺮاﻓﺎت وﺗﻌﺼﺐ رﻓﺖ و در اﻳﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ‪ ،‬ﻣﺮد ﺑﻪ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﻧﻮد ﺳﺎﻟﮕﯽ رﺳﻴﺪﻩ‪ ...‬ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺑﻪ ﻓﻴﺾ هﻮش ﻓﻄﺮی و ﺗﺠﺎرب‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ‪ ،‬ﺑﻴﻨﺶ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺖ و ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ هﺎی ﭘﺮﺁﺷﻮب اﻳﺮان را در ﺳﺎﻟﻬﺎی ﺟﻮاﻧﻴﺶ دﻳﺪﻩ و ﺗﻠﺨﯽ‬
‫ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺳﺎﻣﺎﻧﻴﻬﺎ را ﭼﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﺣﻔﻆ ﻗﺪرت ﻣﺮﮐﺰی ﺑﻮد‪ ،‬ﻗﺪرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﻮن و ﺟﻬﺎﻟﺖ ﻧﮕﺮاﻳﺪ و از ﻓﺴﺎد اﺳﺘﺒﺪاد‬
‫ﺑﺮﮐﻨﺎر ﻣﺎﻧﺪ‪ ...‬او ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺷﻮم ﺷﺎﻩ را ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‪ ،‬در ﺳﺎﻟﻬﺎی اﻗﺎﻣﺖ ﺑﻴﺮوﺗﺶ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﯽ ﮐﺮدﻩ و ﻃﯽ ﻧﺎﻣﻪ‬

‫‪1‬‬
‫]»در ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻣﺮﻗّﻊ« اﺛﺮ زﻧﺪﻩ ﻳﺎد ﺳﻌﻴﺪی ﺳﻴﺮﺟﺎﻧﯽ‪ ،‬ﭼﺎپ اول‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪ ،٣٣٩‬اﻧﺘﺸﺎرات ﻧﻮﻳﻦ ﺗﻬﺮان‪ ،‬ﺷﻬﺮﻳﻮر ‪[١٣٦٣‬‬
‫‪2‬‬
‫]ﮐﺘﺎب »ﺗﺼﻮﻳﺮی از ﻧﺎﺻﺮ ﺧﺴﺮو« ﻗﺒﻞ از اﻧﻘﻼب ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد وﻟﯽ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﭘﺲ از ﻣﺮگ دردﻧﺎک دﺷﺘﯽ وﺳﻴﻠﻪ ﺧﻮاهﺮزادﻩ اش ﺑﻪ ﻧﺎم‬
‫ﻣﻬﺪی ﻣﺎﺣﻮزی در ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺳﺎل ‪ (١٩٨٣) ١٣٦٢‬ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ[‬

‫‪37‬‬
‫ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺁﻣﻴﺰی ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﻴﺮﺗﺰدﻩ ﭘﺎﺳﺦ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ از وﻃﻦ دوری و از ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت‬
‫‪1‬‬
‫ﻟُﺮی ﭘﻮﺳﺖ ﮐﻨﺪﻩ‪ :‬ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻣﻮﻗﻮف!‪«...‬‬
‫ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﻳﮏ ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار ادﻳﺐ ﺑﻮد‪ .‬در ﻓﺮﻧﮕﺴﺘﺎن رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻓﺮاواﻧﯽ ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ هﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎرﻳﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﺮای ﺁﻧﺎن ﻓﺮاهﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎز هﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺁﺛﺎر ﺧﻮاﻧﺪﻧﯽ و ﻣﺸﻬﻮری ﻣﻮﻓﻖ ﮔﺮدﻳﺪﻩ اﻧﺪ‪ .‬از رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ در‬
‫اﻳﺮان‪ ،‬ﮐﻤﺘﺮ در زﻣﻴﻨﻪ هﺎی ﻋﻠﻤﯽ و ادﺑﯽ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﯽ دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل«‬

‫ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺗﺤﺼﻴﻼﺗﺶ در ﻣﺪارس ﻋﻠﻮم دﻳﻨﯽ و از ﺁﻧﺠﺎﻳﯽ ﮐﻪ هﻴﭽﮕﺎﻩ راﺑﻄﻪ وی ﺑﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺳﻴﺎﺳﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ‬
‫اﻳﺮان ﻗﻄﻊ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬در ﮐﻮران ﺗﺒﻠﻴﻐﺎت و ﻣﺒﺎرزات ﻣﺴﻠﺤﺎﻧﻪ ﻣﺬهﺒﻴﻮن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و رﺳﺎﻻت و ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ دﻗﺖ‬
‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺧﺎﻟﯽ از ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ و ﺟﺰوات ﮔﺮوهﻬﺎی رادﻳﮑﺎل اﺳﻼﻣﯽ و ﻏﻴﺮاﺳﻼﻣﯽ‪ ،‬ﺑﺎ هﻤﻪ ﺧﻄﺮاﺗﯽ‬
‫ﮐﻪ در ﺑﺮ داﺷﺖ‪ ،‬اﻋﻢ از ﺁﻧﭽﻪ در زﻧﺪان و ﺧﺎرج زﻧﺪان ﺗﺪوﻳﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ ،‬در دﺳﺘﺮس زﻧﺪاﻧﻴﺎن و ﻣﺮدم ﮐﻮﭼﻪ و ﺑﺎزار ﻗﺮار‬
‫داﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﮐﺘﺎب »وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ« در ﺳﺎل ‪ ١٣٥١‬در زﻧﺪاﻧﻬﺎی رژﻳﻢ ﮔﺪﺷﺘﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﺮدﻳﺪ و ﺑﺤﺚ‬
‫ﭘﻴﺮاﻣﻮن اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﻣﻴﺎن زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﻪ ﮔﺮﻣﯽ رواج داﺷﺖ‪.2‬‬
‫ﺗﻮﺟﻪ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ اﻳﻦ ﺁﺛﺎر ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻘﺪ و ﺑﺮرﺳﯽ ﻓﺮهﻨﮓ اﺳﻼﻣﯽ اﻓﺘﺎد‪ .‬وی در ﺳﺎل ‪(١٩٧١) ١٣٥٠‬‬
‫ﮐﺘﺎب »ﺟﺒﺮ و اﺧﺘﻴﺎر« را ﺑﺪون ذﮐﺮ ﻧﺎم ﺧﻮﻳﺶ در ﻣﺠﻠﻪ ادﺑﯽ »وﺣﻴﺪ« ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﻘﺎﻻت ﺑﻌﺪًا ﺑﻪ ﺻﻮرت‬
‫ﮐﺘﺎب ﺑﻪ ﭼﺎپ رﺳﻴﺪ‪ .‬دﺷﺘﯽ در اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﻪ ﻧﻘﺪ ﺗﻘﺪﻳﺮ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ در ﺁﺛﺎر روﺣﺎﻧﻴﻮن و ﺻﻮﻓﻴﺎن ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﺑﻪ‬
‫ﻋﻘﻞ ﮔﺮاﻳﯽ دﻋﻮت ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ وی در هﻤﻴﻦ زﻣﻴﻨﻪ دو ﮐﺘﺎب دﻳﮕﺮ ﻧﻮﺷﺖ ﺑﺎ ﻋﻨﻮاﻧﻬﺎی »در دﻳﺎر ﺻﻮﻓﻴﺎن« و »ﻋﻘﻼی ﺑﺮﺧﻼف ﻋﻘﻞ« )‬
‫‪ (١٩٧٢/١٣٥١‬ﮐﻪ ﻧﻘﺪی ﺑﺮ ﺗﺼﻮف و ﻣﻌﺠﺰات اﻗﻄﺎب ﺻﻮﻓﻴﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﮐﺘﺎب »ﭘﺮدﻩ ﭘﻨﺪار« )‪ (١٩٧٣/١٣٥٢‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ‬
‫دﻧﺒﺎﻟﻪ دو ﮐﺘﺎب ﻗﺒﻠﯽ او ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ و ﺟﻨﺠﺎﻟﯽ ﺗﺮﻳﻦ اﺛﺮ وی در ﺳﺎﻟﻬﺎی ‪ (١٩٧١-٧٢) ١٣٤٩-١٣٥٠‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ در‬
‫واﻗﻊ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﻣﺬهﺒﻴﻮﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ ﺗﺤﺮﻳﻒ ﺷﺪﻩ ﺧﻮد از ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﻼم‪ ،‬ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁن و ﺣﺪﻳﺚ و رواﻳﺖ‪ ،‬در ﭘﯽ اﺛﺒﺎت‬
‫ﺗﺌﻮرﻳﻬﺎی »وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ« هﺴﺘﻨﺪ و ﻳﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ دوران رﺳﻮل اﷲ و ﺧﻼﻓﺖ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﻴﻄﺎﻟﺐ را ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫دﺷﺘﯽ ﭘﻴﺶ از ﻧﮕﺎرش »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« در اﺛﺮ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم »ﺗﺨﺖ ﭘﻮﻻد« ﺑﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺧﻴﺎﻟﯽ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻳﮏ ﻣﺠﺘﻬﺪ ﻃﺮاز‬
‫اول ﺑﺎ ﻋﺪﻩ ای از ﻃﻠﺒﻪ هﺎی ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﺮدازد‪ .‬ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﺑﺮﺧﻼف ﻣﻌﻤﻮل در ﺣﺠﺮﻩ هﺎی ﺗﻨﮓ و ﺗﺎرﻳﮏ ﻣﺪارس‬
‫دﻳﻨﯽ اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺠﺘﻬﺪ و ﻃﻼﺑﺶ ﺑﻪ ﺧﺎرج ﺷﻬﺮ اﺻﻔﻬﺎن ﻣﯽ روﻧﺪ ﺗﺎ از ﭼﺸﻢ زﺧﻢ ﺟُﻬﻼ و ﻗﺸﺮﻳﻮن ﻣﺬهﺒﯽ‬
‫در اﻣﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ .‬در ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﺗﺎرﻳﺨﯽ و دوراﻓﺘﺎدﻩ ﮐﻪ ﻋﺪﻩ ای از ﻣﺠﺘﻬﺪﻳﻦ ﻃﺮاز اول در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاب اﺑﺪی ﻓﺮو رﻓﺘﻪ‬
‫اﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت ﺑﺎ ﺣﺮارت و ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‪ .‬در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل اﻧﺘﺨﺎب ﻳﮏ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎن ﻣﺘﺮوﮐﻪ و ﻃﺮح ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت ﺑﺮ‬
‫روی ﻗﺒﻮر ﻋﻠﻤﺎی ﻧﺎﻣﯽ ﺷﻴﻌﻪ‪ ،‬ﮐﻨﺎﻳﻪ ای زﻳﺮﮐﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﮐﻬﻨﮕﯽ و ﺗﻬﯽ ﺑﻮدن از ﺣﻴﺎت و ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺑﻮدن اﻳﻦ ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ‬
‫اﻣﺮوزی و دﻟﻴﻠﯽ ﺑﺮ واﭘﺴﮕﺮاﻳﯽ و ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت ﺑﺮ روی ﻗﺒﻮر ﻋﻠﻤﺎ ﺑﺮ ﮔِﺮد اﻳﻦ‬
‫ﻣﻮﺿﻮع دور ﻣﯽ زﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﺗﺮﺟﻤﻪ و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺁﻳﺎت و رواﻳﺎت و دادن ﻧﺴﺒﺘﻬﺎی ﻧﺎدرﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﻦ از ﻧﻈﺮ ﺷﺮﻋﯽ‬
‫ﻣﺠﺎز اﺳﺖ ﻳﺎ ﺧﻴﺮ؟‬
‫ﮐﺘﺎب »ﺗﺨﺖ ﭘﻮﻻد« ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب »وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ« و اﺣﺎدﻳﺚ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﻮاﺗﺮ ﺁن دارد و ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ‬
‫ﮐﻪ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻧﺎدرﺳﺖ از ﺗﻔﺴﻴﺮ و ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁن و ﺣﺪﻳﺚ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺨﺮﻳﺐ دﻳﻦ و ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻓﻠﺴﻔﻪ وﺟﻮدی و روح‬
‫اﺳﻼم اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﺎرهﺎ ﺑﺪون ﻧﺎم ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ در اﻳﺮان و ﺧﺎرج ﮐﺸﻮر ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﺟﺎی ﺁن دارد ﮐﻪ ﺑﺎز هﻢ‬
‫ﻣﻮرد ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﺬهﺒﻴﻮن ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫ﺑﯽ ﺗﺮدﻳﺪ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﮐﻪ رواﺑﻂ ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﺑﺎ رژﻳﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ داﺷﺖ‪ ،‬از ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎی زﻳﺮزﻣﻴﻨﯽ ﮔﺮوهﻬﺎی اﻓﺮاﻃﯽ ﻣﺬهﺒﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ‬
‫ﺁﮔﺎﻩ ﻣﯽ ﮔﺮدﻳﺪ و ﻣﻄﻤﺌﻨًﺎ در ﺳﺎﻟﻬﺎی ‪ (١٩٧١/٧٢) ١٣٥٠/٥١‬ﺑﺎ ﮐﺘﺎب »وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ« ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﺗﻌﻤﻖ در ﮐﺘﺎب »وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ« وی را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻣﺒﺎرزﻩ روﻳﺎروی دﺳﺖ زﻧﺪ و در ﺟﻠﺴﺎت هﻔﺘﮕﯽ‬
‫ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻪ وی ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺪون ﻣﻄﺮح ﮐﺮدن ﻧﺎم ﮐﺘﺎب »وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ« ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺣﺚ اﺳﻼﻣﯽ – ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﭘﺮﺳﺸﻬﺎ و‬
‫ادﻋﺎهﺎی ﺧﻤﻴﻨﯽ ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺗﺎرﻳﺦ و اﺣﮑﺎم اﺳﻼم ﺷﺮح ﻣﺴﺘﻨﺪی ﺑﻴﺎن ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﮔﻮﻳﻴﻬﺎی ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ در‬
‫ﮐﺘﺎب »وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ« ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ را در ﺣﻴﻦ ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻳﮏ ﺁن ﻧﻴﺰ رهﺎ ﻧﮑﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽ داﻧﻴﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﺎﻳﺪ در هﻤﻴﻦ دوران ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁﺛﺎر و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ اﺣﻤﺪ ﮐﺴﺮوی اﻓﺘﺎدﻩ و در ﺧﻠﻮت ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﺪال ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮد ﺑﺎ‬
‫او اﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩ و هﺰاران ﺑﺎر ﺟﺎی او را در ﮐﻨﺎر ﺧﻮد ﺧﺎﻟﯽ دﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽ داﻧﻴﻢ‪.‬‬
‫دﺷﺘﯽ ﺗﺼﻮﻳﺮ زﻧﺪﻩ ای از زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ رﺳﻮل اﻟﻠﻬﻪ و ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻗﺪرت ﻃﻠﺐ و اﻧﺘﻘﺎﻣﺠﻮی وی ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﻣﺮوز‬
‫ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ﮐﺘﺎب ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻓﻘﻬﺎ در ذهﻨﺶ ﻧﻘﺶ ﻣﯽ ﺑﻨﺪد‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﻧﺘﺸﺎر ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬
‫در اﻳﺮان ﻣﻤﻨﻮع اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ دارﻧﺪﻩ و ﻳﺎ ﻧﺎﺷﺮ ﺁن ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺳﺮ دار ﻣﯽ رود‪.‬‬

‫‪1‬‬
‫]»در ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻣﺮﻗّﻊ«‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪[٣٤٥ -٣٣٧‬‬
‫‪2‬‬
‫]ﻳﺎدداﺷﺘﻬﺎی ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﻋﺒﺎس ﻣﻈﺎهﺮی از ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺰاران و ﻓﻌﺎﻻن ﺣﺰب ﻣﻠﻞ اﺳﻼﻣﯽ ﮐﻪ در اﺧﺘﻴﺎر ﻧﮕﺎرﻧﺪﻩ ﻗﺮار دارد[‬

‫‪38‬‬
‫ﺧﻤﻴﻨﯽ در ﺻﻔﺤﺎت ﻧﺨﺴﺖ ﮐﺘﺎب ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺪ‪ :‬ﺁﻳﺎ »ﻗﻮاﻧﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﻼم در راﻩ ﺑﻴﺎن و ﺗﺒﻠﻴﻎ و ﻧﺸﺮ و اﺟﺮای ﺁن‬
‫ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﺎل زﺣﻤﺖ ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎ ﮐﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﻣﺪت ﻣﺤﺪودی ﺑﻮد؟«‬
‫ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ را در ﻣﻨﺘﻬﺎی ﻓﻀﻞ و ﮐﻤﺎل‪ ،‬ﺑﺎ زﻳﺮﮐﯽ و دﻟﻴﺮی در ﮐﺘﺎب ﺑﯽ هﻤﺘﺎی »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل» ﭘﺎﺳﺦ‬
‫ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬وی ﺑﻪ دﻟﻴﻞ اﻃﻼﻋﺎت وﺳﻴﻌﯽ ﮐﻪ از اﺣﮑﺎم و ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﻼم‪ ،‬ﺑﻪ وﻳﮋﻩ ﻓﺮﻗﻪ ﺷﻴﻌﻪ دارد‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪاری‬
‫دﻧﻴﺎدﻳﺪﻩ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺷﺎهﺪ ﺗﺤﻮﻻت ﻣﺬهﺒﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ اﻳﺮان ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬وی ﻧﻪ‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺁرام ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﺧﻼف دوران ﺟﻮاﻧﯽ و ﻣﻴﺎﻧﺴﺎﻟﯽ‪ ،‬در ﺻﺪد ﻳﮏ ﭼﺎﻟﺶ ﻋﻠﻨﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺧﺮاﻓﺎت و ﻋﻘﺎﻳﺪ‬
‫ﭘﻮچ ﻣﺬهﺒﻴﻮﻧﯽ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﮐﻪ از ﻧﺎداﻧﯽ و ﻧﺎﺁﮔﺎهﯽ ﺗﻮدﻩ ﻣﺬهﺒﯽ ﺳﻮد ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ‪ .‬وی ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﻧﻪ ﺑﺤﺚ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﻼم و‬
‫اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎی اﺳﻼﻣﯽ در اﻧﺤﺼﺎر ﻣﻼﻳﺎن ﺣﻮزﻩ ﻋﻠﻮم دﻳﻨﯽ اﺳﺖ و ﻧﻪ زﻣﺎن ﺳﮑﻮت در ﻣﻘﺎﺑﻞ »اﻣﻮاج ﮐﻮﻩ ﭘﻴﮑﺮ« ﺧﺮاﻓﺎت‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﻴﺮاﻣﻮن زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ رﺳﻮل اﷲ و ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل دوران ﭘﺮﻣﺎﺟﺮای رﺳﺎﻟﺖ وی از دﻳﺮزﻣﺎن ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﻓﺮاواﻧﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻄﻠﻌﻴﻦ و ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎن و ﻏﻴﺮﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ اﻧﺪ ﮐﻪ در ﻣﻮرد هﻴﭻ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ و رﺳﻮﻟﯽ اﻳﻦ ﻣﻘﺪار ﮐﺘﺎب و‬
‫رﺳﺎﻟﻪ در دوران ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻪ ﺣﻴﺎﺗﺸﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای ﮐﻪ اﻳﻦ اﻣﺘﻴﺎز در هﻴﭻ ﻳﮏ از ادﻳﺎن دﻳﮕﺮ ﻣﻼﺣﻈﻪ‬
‫ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﮐﺜﺮت و ﻓﺮاواﻧﯽ ﻧﮕﺎرش در ﺳﻴﺮت رﺳﻮل اﷲ دﻻﻳﻞ ﻣﺘﻌﺪدی دارد‪ .‬ﻟﻴﮑﻦ ﻳﮑﯽ‪ ،‬و ﺷﺎﻳﺪ اﺳﺎﺳﯽ ﺗﺮﻳﻦ دﻟﻴﻞ وﺟﻮد اﻳﻦ هﻤﻪ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ و ﺗﺄﻟﻴﻒ‪ ،‬ﺗﻌﺪاد ﺑﯽ ﺷﻤﺎر ِﻓﺮَق و ﻣﺬاهﺐ و وﺳﻌﺖ ﺳﺮزﻣﻴﻨﻬﺎی ﺗﺴﺨﻴﺮﺷﺪﻩ در ﻗﺮون اوﻟﻴﻪ ﮔﺴﺘﺮش اﺳﻼم اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﯽ داﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ از ﻣﺮگ رﺳﻮل اﷲ ﻳﻮرش و ﺣﻤﻠﻪ ﺗﺎزﻳﺎن ﺑﻪ ﺷﺮق و ﻏﺮب ﺁﻏﺎز ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎهﯽ‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻨﻬﺎی وﺳﻴﻊ و ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ و ﺑﺎ ﻓﺮهﻨﮓ ﺑﻪ زﻳﺮ ﺳﻠﻄﻪ ﺧﻠﻔﺎ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﺎن اﺳﻼﻣﯽ رﻓﺖ‪ .‬ﻣﺬاهﺐ و ِﻓﺮُق اﺳﻼﻣﯽ در‬
‫ﻧﻘﺎط ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻗﻠﻤﺮو اﺳﻼم ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎزﻩ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﻓﺮهﻨﮓ ﻏﻨﯽ ﺗﺮی از اﻋﺮاب ﺑﺎدﻳﻪ ﻧﺸﻴﻦ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﻮﺁورﻳﻬﺎی ﻓﻠﺴﻔﯽ‪ ،‬ادﺑﯽ‪ ،‬اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ‪ ،‬ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻣﺬهﺒﯽ از ﺟﺎﻧﺐ ﺗﺎزﻩ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻏﻴﺮ ﻋﺮب ﺑﻪ وﺟﻮد‬
‫ﺁﻣﺪ و در اﻳﻦ راﻩ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺳﻬﻢ اﺳﺎﺳﯽ را در ﺗﺤﻮﻻت ﻋﻤﻴﻖ دﻳﻨﯽ و ﺗﺎرﻳﺨﯽ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺁﻧﭽﻪ اﮐﻨﻮن در اﺳﻼم از ﺗﺎرﻳﺦ و ﻣﻌﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻓﻠﺴﻔﻪ‪ ،‬ﺣﮑﻤﺖ و زﺑﺎن ﻋﺮﺑﯽ وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﺳﺎﺧﺘﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ و ﭼﮑﻴﺪﻩ ﺧﺎﻣﻪ ﺗﻮاﻧﺎی‬
‫ن اﻳﺮاﻧﻴﺎن اﺳﺖ‪ .‬هﺮ ﭼﻪ از دوران‬ ‫اﻳﺮاﻧﻴﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺁﺛﺎر ﻓﻘﻬﯽ و ﮐﻼﻣﯽ در ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﺬاهﺐ و ِﻓﺮَق اﺳﻼﻣﯽ از ﺁ ِ‬
‫رﺳﻮل اﷲ و ﺧﻠﻔﺎی اوﻟﻴﻪ اﺳﻼﻣﯽ ﻓﺎﺻﻠﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺎز ﺑﻴﺸﺘﺮی در ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺷﺮح ﺣﺎل و ﺟﻤﻊ ﺁوری ﮐﻠﻤﺎت‬
‫رﺳﻮل و ﻳﺎران اوﻟﻴﻪ او اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ وِﻳﮋﻩ ﮐﻪ ﭘﻴﺮوان ﻣﺬاهﺐ و ِﻓﺮَق ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ وﺣﺸﺖ از در هﻢ ﺁﻣﻴﺨﺘﻦ ﺑﺎ‬
‫ﻣﺸﺮﺑﻬﺎی دﻳﮕﺮ ﺧﻮد را ﻣﻠﺰم ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ رﺳﺎﻟﻪ هﺎی ﻓﻘﻬﯽ و زﻧﺪﮔﻴﻨﺎﻣﻪ وﻳﮋﻩ ای ﭘﻴﺮاﻣﻮن رﺳﻮل اﷲ ﻣﯽ دﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫هﺮ ﮐﺪام از اﻳﻦ ِﻓﺮَق ﺑﺮداﺷﺘﯽ وﻳﮋﻩ از دﺳﺘﻮرات و ﻳﺎ روش زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ اﺳﻼم داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻄﻮری ﮐﻪ هﻴﭻ ﮐﺘﺎﺑﯽ در‬
‫ﻼ در ﻓﻘﻪ و اﺣﮑﺎم اﺳﻼﻣﯽ و ﻳﺎ ﺗﺮﺟﻤﻪ و‬ ‫دﻧﻴﺎی اﺳﻼم ﭘﻴﺪا ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل هﻤﻪ ِﻓﺮَق اﺳﻼﻣﯽ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪ .‬ﻣﺜ ً‬
‫ﺗﻔﺴﻴﺮ و ﺗﻼوت ﻗﺮﺁن روش ﻣﺘﺤﺪی وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.1‬‬
‫‪2‬‬
‫ﻼ ﻗﺼﻪ »ﻏﺪﻳﺮ ﺧُﻢ« ﮐﻪ ﺷﻴﻌﻴﺎن دوازدﻩ اﻣﺎﻣﯽ ﺁن را دﻟﻴﻞ‬ ‫در ﻗﻀﺎﻳﺎی ﺗﺎرﻳﺨﯽ ﻧﻴﺰ رﺳﻢ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﻣﻨﻮال اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺜ ً‬
‫اﻧﺘﺼﺎب ﻋﻠﯽ اﺑﻦ اﺑﻴﻄﺎﻟﺐ ﺑﻪ اﻣﺎﻣﺖ و ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﯽ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل ِﻓﺮَق دﻳﮕﺮ ﺷﻴﻌﻪ و اهﻞ ﺳﻨّﺖ ﻧﻴﺴﺖ و هﺮ‬
‫ﮐﺪام از ِﻓﺮَق اﺳﻼﻣﯽ ﺗﻌﺒﻴﺮ و ﺗﻔﺴﻴﺮی وﻳﮋﻩ در اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﺑﺮاز ﻣﯽ دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﺗﻤﺎﻣﯽ ِﻓﺮَق اﺳﻼﻣﯽ ﮐﺘﺐ و‬
‫ﺗﺄﻟﻴﻔﺎت ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺣﺎل ﻗﺒﻮل ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻧﻬﺎ راﺣﺘﺎ ﻣﻮرد اﻟﺘﻔﺎت ﻧﻴﺰ ﻗﺮار ﻧﺪادﻩ و از ﺑﻨﻴﺎن‬
‫ﺧﻮاﻧﺪن ﺁن ﺁﺛﺎر را ﺑﺮای ﻃﺮﻓﺪاران ﺧﻮد زﻳﺎﻧﺒﺎر اﻋﻼم ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﮔﺎهﯽ ﻣﺆﻟﻔﻴﻦ ﺷﻴﻌﻪ و ﻳﺎ ﺳﻨّﯽ ﺑﻪ ﮐﺘﺐ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ‬
‫اﺳﺘﻨﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺁن ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ را ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای ﻋﻘﻴﺪﻩ و رأی ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﺁﻧﻬﺎ را ﺗﺄﻳﻴﺪ و ﻳﺎ اﺛﺒﺎت ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ‬
‫ﻼ اﺣﺎدﻳﺜﯽ را‬‫ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮی‪ .‬اﻳﻦ روش در ﻧﻘﻞ اﺣﺎدﻳﺚ و رواﻳﺎت ﻣﻨﻘﻮل از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ و ﻳﺎ ﻳﺎران اوﻟﻴﻪ او رﻋﺎﻳﺖ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺜ ً‬
‫ﮐﻪ ﺳﻨّﻴﺎن از اﺑﻮﺑﮑﺮ‪ ،‬ﻋﻤﺮ‪ ،‬ﻋﺜﻤﺎن‪ ،‬ﻋﺎﻳﺸﻪ‪ ،‬ﻃﻠﺤﻪ و زﺑﻴﺮ و دﻳﮕﺮ ﻳﺎران و ﻧﺰدﻳﮑﺎن اوﻟﻴﻪ رﺳﻮل اﷲ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻮرد‬
‫ﻗﺒﻮل ﺷﻴﻌﻴﺎن دوازدﻩ اﻣﺎﻣﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ هﻤﻪ ﮐﺲ ﻣﯽ داﻧﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ اﻓﺮاد از ﻳﺎران ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺰدﻳﮏ رﺳﻮل اﷲ ﺑﻮدﻩ‬
‫ﺸﺮِﻩ«‪ 3‬ﺑﻮدﻩ و ﻃﺒﻖ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺪون هﻴﭻ ﻗﻴﺪ و ﺷﺮﻃﯽ ﺑﻬﺸﺖ ارزاﻧﯽ ﺷﺪﻩ و ﻧﺎﻣﺒﺮدﮔﺎن‬ ‫ﺸﺮِة ُﻣ َﺒ ّ‬
‫ﻋَ‬
‫اﻧﺪ و ﺟﺰو » َ‬
‫از ﻳﺎران اوﻟﻴﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ اﺳﻼم ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ روﻧﺪ و در اﻋﺘﻼی اﺳﻼم ﮐﻮﺷﻴﺪﻩ اﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ در ﺳﺮﺁﻏﺎز ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﺑﻪ درﺳﺘﯽ ﻳﺎدﺁوری ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫»هﺰارهﺎ ﮐﺘﺎب درﺑﺎرﻩ زﻧﺪﮔﯽ و ﺣﻮادث ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻇﻬﻮر و اﻓﻮل او و هﻤﻪ ﮐﺮدارهﺎ و ﮔﻔﺘﺎرهﺎی اﻳﻦ ﻣﺮد ﻓﻮق‬
‫اﻟﻌﺎدﻩ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﺗﺤﻘﻴﻘًﺎ از او ﺑﻴﺶ از ﺗﻤﺎم رﺟﺎل ﺗﺎرﻳﺨﯽ ﻗﺒﻞ از او اﺳﻨﺎد و ﻣﺪارک و ﻗﻮاﻧﻴﻦ در دﺳﺘﺮس ﻣﺤﻘﻘﺎن‬
‫و ﭘﮋوهﻨﺪﮔﺎن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻌﺬﻟﮏ هﻨﻮز ﮐﺘﺎب روﺷﻦ و ﺧﺮدﭘﺴﻨﺪی درﺑﺎرﻩ وی ]رﺳﻮل اﷲ[ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺳﻴﻤﺎی او را ﻋﺎری از ﮔﺮد و ﻏﺒﺎر و اﻏﺮاض و ﭘﻨﺪارهﺎ و ﺗﻌﺼﺒﺎت ﻧﺸﺎن دهﺪ«‪.‬‬

‫‪1‬‬
‫]ﺑﺮای اﻃﻼع ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺁﺛﺎری ﭼﻮن »ﺗﺎرﻳﺦ ﻗﺮﺁن ﮐﺮﻳﻢ« ﺗﺄﻟﻴﻒ ﺳﻴﺪ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺟﻼﻟﯽ ﻧﺎﺋﻴﻨﯽ‪ ،‬ﺗﻬﺮان‪ .‬ﮐﺘﺎب »راهﻨﻤﺎی‬
‫ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت ﻗﺮﺁن« ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺻﺎدق‪ ،‬ﭼﺎپ ﻟﻨﺪن‪» .‬ﺗﺎرﻳﺦ ﻗﺮﺁن« ﻧﻮﺷﺘﻪ دﮐﺘﺮ ﻣﺤﻤﻮد راﻣﻴﺎر‪ .‬ﭘﮋوهﺸﯽ در »ﺗﺎرﻳﺦ ﻗﺮﺁن ﮐﺮﻳﻢ« از دﮐﺘﺮ ﺳﻴﺪ ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﺑﺎﻗﺮ ﺣﺠﺘﯽ[‬
‫‪2‬‬
‫]در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ »ﺧﻼﻓﺖ« از ﻓﺼﻞ »ﭘﺲ از ﻣﺤﻤﺪ« در هﻤﻴﻦ ﮐﺘﺎب[‬
‫‪3‬‬
‫ﺸﺮِﻩ ﻳﻌﻨﯽ »دﻩ ﺗﻦ ﻣﮋدﻩ دادﻩ ﺷﺪﻩ«‪ .‬اﻳﻨﺎن دﻩ ﺗﻦ از ﺻﺤﺎﺑﻪ رﺳﻮل اﷲ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﮋدﻩ ﺑﻬﺸﺖ داد و ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‪ :‬ﻋﻠﯽ ﺑﻦ‬
‫ﻋﺸَﺮة ُﻣ َﺒ ّ‬
‫]َ‬
‫اﺑﻴﻄﺎﻟﺐ‪ ،‬اﺑﻮﺑﮑﺮ‪ ،‬ﻋﻤﺮ‪ ،‬ﻋﺜﻤﺎن‪ ،‬زﺑﻴﺮ‪ ،‬ﻃﻠﺤﻪ‪ ،‬ﺳﻌﻴﺪﺑﻦ ﺳﻌﺪ‪ ،‬ﺳﻌﺪﺑﻦ اﺑﯽ وﻗﺎص‪ ،‬اﺑﻮﻋﺒﻴﺪﻩ‪ ،‬ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﻋﻮف[‬

‫‪39‬‬
‫ﭘﺲ از اﻳﻦ‪ ،‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﮐﺘﺎب اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻤﻮﻧﻪ از ﺟﻌﻠﻴﺎت ﺗﺎرﻳﺨﯽ در اﺳﻼم ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﺎ ﻓﺮوﺗﻨﯽ ﺑﻪ ﺁهﻨﮓ ﺗﻨﺪی ﮐﻪ‬
‫ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮاﻧﯽ را ﺑﻪ ﺳﻮی ﺧﺮاﻓﻪ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ ﻧﻈﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و اﻧﮕﻴﺰﻩ واﻗﻌﯽ ﻧﮕﺎرش ﮐﺘﺎب را ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﺎن ﻣﯽ‬
‫ﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫»ﻣﻦ در اﻳﻦ ﻣﺨﺘﺼﺮ داﻋﻴﻪ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل از ﻋﻤﺮ ‪ ٦٣‬ﺳﺎﻟﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ را ﻧﺪارم‪ ...‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻪ در ﺧﻮد‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺷﮑﻴﺐ را ﺳﺮاغ دارم و ﻧﻪ ﺁن هﻤّﺖ را ﮐﻪ ﺑﺎ اﻣﻮاج ﮐﻮﻩ ﭘﻴﮑﺮ و ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺧﺮاﻓﺎت ﺑﻪ ﺳﺘﻴﺰﻩ ﺑﺮﺧﻴﺰم‪ .‬ﻗﺼﺪ‬
‫ﻣﻦ از اﻳﻦ ﻣﺨﺘﺼﺮ‪ ،‬ﺑﻴﺮون ﮐﺸﻴﺪن ﺧﻄﻮﻃﯽ ﭼﻨﺪ و ﺑﻴﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺷﺒﺤﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺧﻮاﻧﺪن ﻗﺮﺁن و ﺳﻴﺮ اﺟﻤﺎﻟﯽ‬
‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ اﺳﻼم در ذهﻨﻢ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬راﺳﺖ و ﺻﺮﻳﺤﺘﺮ ﮔﻮﻳﻢ‪ ...‬ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻋﻘﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺧﺮد و ادراک ﺁدﻣﯽ از ﮐﺎر ﻣﯽ‬
‫اﻓﺘﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﯽ داﻧﻴﻢ ﻋﻘﺎﻳﺪی از ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺗﻠﻘﻴﻦ ﺷﺪﻩ و زﻣﻴﻨﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎی او ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﻴﺮد و ﺁن وﻗﺖ ﻣﯽ‬
‫ﺧﻮاهﺪ هﻤﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ را ﺑﻪ ﺁن ﻣﻌﺘﻘﺪات ﺗﻠﻘﻴﻨﯽ ﮐﻪ هﻴﭻ ﻣﺼﺪر ﻋﻘﻼﻳﯽ ﻧﺪارﻧﺪ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺳﺎزد‪.1«...‬‬
‫ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎی ﭼﻨﻴﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﻓﮑﺮی و ﻋﺎﻃﻔﯽ‪ ،‬از ﺟﺎﻧﺐ ﺷﺨﺼﯽ ﻧﮕﺎرش ﻳﺎﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺳﺎﻟﻬﺎ از‬
‫ﻃﻼب ﻣﺪارس دﻳﻨﯽ ﻧﺠﻒ و ﮐﺮﺑﻼ ﺑﻮدﻩ و ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻤﻴﻘﯽ ﺑﺎ ﻋﻠﻮم اﺳﻼﻣﯽ داﺷﺖ و در اﻳﻤﺎن و اﻋﺘﻘﺎد او ﺑﻪ اﺳﻼم‬
‫هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺷﮏ و ﺗﺮدﻳﺪی وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬هﺪف وی ﺳﺘﻴﺰ ﺑﺎ اﻣﻮاج ﮐﻮﻩ ﭘﻴﮑﺮ ﺧﺮاﻓﺎﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮاﻧﯽ رﻳﺸﻪ‬
‫ﺗﺎرﻳﺨﯽ دارد‪ .‬او ﺁﻣﺎل و ﺁرزوﻳﯽ ﺟﺰ ﻧﺸﺮ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﺎب دﻳﻨﯽ در ﺳﺮ ﻧﻤﯽ ﭘﺮوراﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﯽ ﺟﻮﻳﺎی اﺷﺘﻬﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫هﺪف او واﻻﺗﺮ از ﺷﻬﺮت ﮐﺎذب و ﻣﺒﺘﺬل راﻳﺞ زﻣﺎن ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ وﻳﮋﻩ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﺎ ﻧﻈﺎم‬
‫ﻓﺮهﻨﮕﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺳﺎﻟﻪ اﺧﻴﺮ اﻳﺮان دارد‪ .‬وی ﻟﺤﻈﻪ ای ﺗﺮدﻳﺪ و دو دﻟﯽ در ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ﭘﻴﺮاﻣﻮن رﺳﻮل اﷲ و ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ‬
‫رﺳﺎﻟﺖ او اﻳﺠﺎد ﻧﻤﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬اﻧﺪﻳﺸﻪ و هﺪف او را در ﺳﺮاﺳﺮ ﮐﺘﺎب دﻧﺒﺎل ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ از ﺳﺮ ﻧﻴﮑﺨﻮاهﯽ و ﻋﺸﻖ ﺑﻪ اﺳﻼم‬
‫ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب دﺳﺖ زدﻩ و ﺧﻄﺮات ﻧﻮﺷﺘﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺘﺎﺑﯽ را ﺧﻮد ﻣﺘﺬﮐﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬در ﮐﺸﻮری ﮐﻪ ﺑﻴﺎن و ﻧﻮﺷﺘﻦ‬
‫اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ‪ ،‬اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﻣﺬهﺒﯽ‪ ،‬ﺑﻪ وﻳﮋﻩ اﮔﺮ ﺑﺎ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻣﺘﻮﻟﻴﺎن ﻣﺬهﺐ رﺳﻤﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺨﺖ‬
‫ﺗﺮﻳﻦ و ﺷﺪﻳﺪﺗﺮﻳﻦ ﺷﮑﻞ ﻣﻤﮑﻦ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدی ﻣﯽ ﮔﺮدد‪ ،‬ﭼﺎرﻩ ای ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ دﮔﺮاﻧﺪﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺘﻬﺎی ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ و ﻳﺎ‬
‫»زﻳﺮزﻣﻴﻨﯽ« ﺑﺮای اﺑﺮاز ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺧﻮد روی ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ دﻗﻴﻘﺘﺮ‪ ،‬ﻋﻤﻠﻴﺎت زﻳﺮزﻣﻴﻨﯽ زاﻳﻴﺪﻩ ﺟﻮاﻣﻊ ﺑﺴﺘﻪ و اﺳﺘﺒﺪادزدﻩ‬
‫و ﺑﺎزﺗﺎب ﻓﺸﺎر و اﺧﺘﻨﺎق ﺣﮑﻮﻣﺘﻬﺎی ﻣﺴﺘﺒﺪ و ﺧﻮدﮐﺎﻣﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﺗﺎرﻳﺦ ادﺑﻴﺎت ﺟﻬﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎی ﻓﺮاواﻧﯽ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺎم ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﺁن ﺁﺛﺎر ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﭘﻨﻬﺎن ﻣﺎﻧﺪﻩ و ﻳﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎی دراز‬
‫ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻧﺸﺎن‪ ،‬ﻧﺎم ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﮔﺎن ﺁن ﺁﺛﺎر ﺁﺷﮑﺎر ﮔﺮدﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﮐﺎﻓﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ اﻳﺮان ﭘﺲ از ﺣﻤﻠﻪ اﻋﺮاب‬
‫ﻧﮕﺎهﯽ ﺷﺘﺎﺑﺰدﻩ ﺑﻴﻔﮑﻨﻴﻢ‪ .‬ﺁﺛﺎر زردﺷﺘﻴﺎن‪ ،‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن‪ ،‬ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن‪ ،‬ﻣﺎﻧﻮﻳﺎن‪ ،‬ﻣﺰدﮐﻴﺎن‪ ،‬ﻧﻘﻄﻮﻳﺎن‪ ،‬ﺣﺮوﻓﻴﺎن‪ ،‬راوﻧﺪﻳﺎن و اﺧﻮان‬
‫اﻟﺼﻔﺎء و ﺻﺪهﺎ اﺛﺮ از ِﻓﺮَق اﺳﻼﻣﯽ و ﻏﻴﺮ اﺳﻼﻣﯽ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺳﻄﻮر ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﻳﺎ ﺑﻪ ﮐﻠّﯽ هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ‬
‫ﻣﺆﻟﻔﻴﻨﺸﺎن از ﺑﻴﻦ رﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﻳﺎ ﻧﺎم ﻣﺆﻟﻔﻴﻦ و ﻧﮕﺎرﻧﺪﮔﺎن ﺁن ﺁﺛﺎر ﻣﺒﻬﻢ و ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬در ﻣﻮاردی ﮐﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن‬
‫ﺁﻧﺎن ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‪ ،‬در اﻳﺮان اﺟﺎزﻩ اﻧﺘﺸﺎر ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻳﮏ ﻧﻈﺎم ﺁزاد و دﻣﻮﮐﺮاﺗﻴﮏ در‬
‫اﻳﺮان ﭘﺎی ﻧﮕﻴﺮد‪ ،‬اﻳﻦ ﺁﺛﺎر ﺑﻪ دﺳﺖ ﮐﻨﺠﮑﺎوان و ﻋﻼﻗﻤﻨﺪان و ﺷﺎﻳﺪ زﻧﺪﻳﻘﺎن ﺑﺰرگ و ﮐﻮﭼﮏ ﻧﺨﻮاهﺪ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫در دوران ﺻﻔﻮﻳﻪ و ﻗﺎﺟﺎرﻳﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﻓﺮاواﻧﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻳﺎ از ﻧﺎم ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﺁن ﺁﺛﺎر ﻧﺸﺎﻧﯽ در دﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ و ﻳﺎ ﭘﺲ‬
‫از ﺳﺎﻟﻬﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﺎ ﻧﺎم ﺁﻧﺎن ﺁﺷﻨﺎ ﮔﺸﺘﻪ اﻳﻢ‪ .‬ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﻳﯽ ﭼﻮن »ﻣﮑﺘﻮﺑﺎت« ﻣﻴﺮزا ﻓﺘﺤﻌﻠﯽ ﺁﺧﻮﻧﺪزادﻩ؛ »ﺳﻴﺎﺣﺘﻨﺎﻣﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ‬
‫ﺑﻴﮏ« از زﻳﻦ اﻟﻌﺎﺑﺪﻳﻦ ﻣﺮاﻏﻪ ای‪» ،‬رؤﻳﺎی ﺻﺎدﻗﻪ« از ﺳﻴﺪ ﺟﻤﺎل اﻟﺪﻳﻦ اﺻﻔﻬﺎﻧﯽ و دﻳﮕﺮان و ﻳﺎ ﮐﺘﺎب ﻓﺎﺧﺮ و دوﺳﺖ‬
‫داﺷﺘﻨﯽ »ﺳﻪ ﻣﮑﺘﻮب« از ﻣﻴﺮزا ﺁﻗﺎﺧﺎن ﮐﺮﻣﺎﻧﯽ و ﺻﺪهﺎ اﺛﺮ ﺧﻄﯽ و ﭼﺎپ ﻧﺸﺪﻩ در ﮔﻨﺠﻴﻨﻪ هﺎی ﺧﺼﻮﺻﯽ و دوﻟﺘﯽ در‬
‫داﺧﻞ اﻳﺮان و ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر دﻟﻴﻞ ﺻﺎدﻗﯽ اﺳﺖ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﺪﻋﺎ‪ .‬ﺑﺮﺧﯽ از اﻳﻦ ﺁﺛﺎر ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ دﺳﺘﻨﻮﻳﺲ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪،‬‬
‫ﻟﻴﮑﻦ ﭼﺎپ اﻳﻦ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﻣﻤﻨﻮع و ﺧﻮاﻧﺪن ﺁن ﺑﺎ ﺧﻄﺮاﺗﯽ هﻤﺮاﻩ ﺑﻮدﻩ و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن اﻳﻦ ﺁﺛﺎر ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﻧﺪ‪ .‬اﻧﺘﺸﺎر‬
‫ﺁﺛﺎر ﻃﺎﻟﺒﻮف‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﻴﮑﻤﺮد ﺁذرﺑﺎﻳﺠﺎﻧﯽ ﮐﻪ هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ اﻧﺘﻘﺎدی ﺑﺮ ﻣﺬهﺐ رﺳﻤﯽ در ﺁن دﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‪ ،‬ﺳﺒﺐ ﺧﺸﻢ ﺁﺧﻮﻧﺪ ﺷﻴﺦ‬
‫ﻓﻀﻞ اﷲ ﻧﻮری ﺷﺪ و ﻓﺘﻮا ﺑﻪ ﮐﻔﺮ و زﻧﺪﻗﻪ وی داد‪ .‬در هﻤﻴﻦ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻟﻪ اﺧﻴﺮ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﻄﻮر ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﭼﺎپ و‬
‫ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻧﺎم ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻧﺸﺎن ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ و هﻢ اﮐﻨﻮن در ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﻳﯽ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻧﺎم‬
‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ دارﻧﺪ و ﻧﻪ ﻣﮑﺎن ﭼﺎپ و اﻧﺘﺸﺎر اﻳﻦ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﻣﺸﺨﺺ و ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮای دردﻧﺎک و ﺣﺰن اﻧﮕﻴﺰ ﻧﻘﺶ روﺣﺎﻧﻴﺖ ﻣﺘﻌﺼﺐ و ﻗﺸﺮی ﺗﺮدﻳﺪﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ زﻳﺮا ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻴﺮزا ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻴﻢ‬
‫ﻃﺎﻟﺒﻮف »اﻳﻦ ﺑﻴﭽﺎرﻩ هﺎ ﭼﻪ ﺑﮑﻨﻨﺪ؟ ﭼﻨﺪ ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎب ﻓﻘﻪ و اﺻﻮل ﺧﻮاﻧﺪﻩ و هﻢ از اﺧﺒﺎر و اﺣﺎدﻳﺚ ﮐﺎذﺑﻪ و ﺟﻌﻠﯽ ﻳﺎد‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ« ‪ 2‬و هﺮ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺟﺪﻳﺪی را ﺷﻨﻴﺪﻩ اﻧﺪ ﻧﻌﺮﻩ وااﺳﻼﻣﺎ ﺳﺮ دادﻩ اﻧﺪ و ﻳﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ داﻣﺎن ﺣﮑﻮﻣﺖ وﻗﺖ ﺷﺪﻩ و از رواج‬
‫ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدﺷﺎن »ﺿﺎﻟﻪ« و »ﺿﺪ اﺳﺎﻟﻤﯽ و ﻗﺮﺁﻧﯽ«‪ 3‬ﺷﮑﺎﻳﺖ ﺑﺮدﻩ اﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰ اﺣﻤﺪ ﮐﺴﺮوی‪ ،‬ﺁن هﻢ در ﮐﺎخ دادﮔﺴﺘﺮی‪ ،‬ﻳﮑﯽ از ﺳﻴﺎهﺘﺮﻳﻦ ﺻﻔﺤﺎت ﺗﺎرﻳﺦ اﻳﺮان ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر‬
‫ﻣﯽ رود‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻼﻳﺎن هﺮ ﻳﺎوﻩ ای ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ و هﻴﭻ دادﮔﺮی ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﻠﻮی اﻳﻦ اﻧﺒﺎﻧﻬﺎی ﺧﺮاﻓﺎت را ﻧﮕﺮﻓﺖ‪،‬‬
‫ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮای ﺗﻮﺳﻌﻪ اﻳﻦ ﺁﺛﺎر »اﺳﻼﻣﯽ« رژﻳﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮدﺟﻪ هﺎی ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺧﺮج ﮐﺮد‪ .‬ﭘﺲ اﻳﻦ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل«‬
‫ﺑﺪون »ﻧﺎم و ﻧﺸﺎن« ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﮑﻮﻩ و ﻣﻼل ﻣﻼﻳﺎن ﮔﺮدد‪ .‬زﻳﺮا ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل«‬
‫در ﺗﻬﺮان ﻧﮕﺎرش ﻳﺎﻓﺖ اﻣﺎ اﺟﺎزﻩ ﭼﺎپ و اﻧﺘﺸﺎر ﻧﻴﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫‪1‬‬
‫]ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﺘﻦ ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل«[‬
‫‪2‬‬
‫]ﮐﺘﺎب »ﺁزادی و ﺳﻴﺎﺳﺖ« از ﻃﺎﻟﺒﻮف ﺗﺒﺮﻳﺰی‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪[٥٨‬‬
‫‪3‬‬
‫]ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ »ﻟﻮاﻳﺢ ﺷﻴﺦ ﻓﻀﻞ اﷲ ﻧﻮری« ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺶ هﻤﺎ رﺿﻮاﻧﯽ و ﮐﺘﺎب »ﮐﺸﻒ اﻻﺳﺮار« از ﺧﻤﻴﻨﯽ‬

‫‪40‬‬
‫ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﺁرام ﻧﮕﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﺷﻨﺎﻳﻴﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ در دوران ﺳﻔﺎرت در ﻟﺒﻨﺎن ﺑﺎ ﻧﺎﺷﺮان ﭘﻴﺪا ﮐﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﺘﺎﺑﺶ را ﺑﺮای ﭼﺎپ‬
‫ﺑﻪ ﻟﺒﻨﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﮐﺘﺎب در ﻟﺒﻨﺎن ﭼﺎپ ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ از ﺷﮕﻔﺘﯽ روزﮔﺎر‪ ،‬ﻣﺬهﺒﻴﻮن ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﯽ ﮐﻪ هﻨﻮز ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬از‬
‫ﭼﺎپ ﮐﺘﺎب در ﻟﺒﻨﺎن ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﺎﻧﻊ اﻧﺘﺸﺎر ﺁن ﮔﺮدﻳﺪﻧﺪ! در هﻤﻴﻦ اﻳﺎم ﻋﻠﻴﻨﻘﯽ ﻣﻨﺰوی در ﻟﺒﻨﺎن اﻗﺎﻣﺖ داﺷﺖ و ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮاهﺶ دﺷﺘﯽ ﺑﺮای رهﺎﻳﯽ ﮐﺘﺎب از ﭼﺎﭘﺨﺎﻧﻪ و ﺣﻤﻞ ﺁن ﺑﻪ اﻳﺮان اﻗﺪاﻣﺎﺗﯽ اﻧﺠﺎم داد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺁﻣﻴﺰ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﭼﺎپ ﻟﺒﻨﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ دﺷﺘﯽ رﺳﻴﺪ‪ .‬او ﻧﺴﺨﻪ هﺎﻳﯽ از ﺁن را ﺑﻪ ﺑﺮﺧﯽ از دوﺳﺘﺎن و‬
‫ﺁﺷﻨﺎﻳﺎن ﺧﻮد هﺪﻳﻪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﺳﻄﻮرﻩ اﻧﻘﻼب در اذهﺎن اﺛﺮ ﺧﻮد را ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬هﺸﺪارهﺎی ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﭼﻮن ﻧﻐﻤﺎت دﺷﺘﺴﺘﺎﻧﯽ در ﻓﻀﺎی‬
‫ﺗﺎرﻳﮏ و ﭘﺮ ﻓﺮﻳﺐ ﺁن زﻣﺎن ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺳﺎﻟﻬﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ هﻤﮑﺎری و ﻣﺪارای ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﻣﻼﻳﺎن‪ ،‬ﺣﻮادث ﺳﺎل ‪١٣٥٦‬‬
‫و ﺳﭙﺲ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ را در ﺳﺎل ‪ ١٣٥٧‬ﺑﻪ دﻧﺒﺎل داﺷﺖ‪.‬‬
‫اﻧﻘﻼب ‪ (١٩٧٩) ١٣٥٧‬ﺑﯽ ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﺎزﺗﺎب ﺗﺤﻮﻻت ﻣﺬهﺒﯽ – ﺳﻴﺎﺳﯽ ﭘﻨﺞ ﻗﺮن اﺧﻴﺮ اﻳﺮان و زﻣﻴﻨﻪ ﺳﺎز ﭘﻴﺮوزی اﺳﻼم‬
‫ﺳﻨّﺘﯽ و ﺑﺪوی و رﺳﻴﺪن ﺁن ﺑﻪ ﻗﺪرت اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺪﻩ ای ادﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ دﻟﻴﻞ ﺑﻪ ﻗﺪرت رﺳﻴﺪن ﻣﺬهﺒﻴﻮن ﺑﺎ ﺗﻔﮑﺮات واﭘﺴﻤﺎﻧﺪﻩ‬
‫اﺳﻼﻣﯽ‪ ،‬رﻓﻮرم و اﺻﻼﺣﺎت ﺷﺘﺎﺑﺰدﻩ ﺑﺮای رﺳﺎﻧﺪن اﻳﺮان ﺑﻪ »دروازﻩ هﺎی ﺗﻤﺪن ﺑﺰرگ« از ﻃﺮف ﺷﺎﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺪﻩ ای‬
‫دﻳﮕﺮ ﻣﺪﻋﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﺗﻔﺎﻗًﺎ اﻗﺪاﻣﺎت ﺷﺎﻩ ﺑﺮای رﻓﻮرم واﺻﻼﺣﺎت ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻻزم و ﺑﻄﻮر اﺳﺎﺳﯽ اﻧﺠﺎم ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ در ﺳﺎل ‪ ١٩٧٧‬اوﺿﺎع اﻗﺘﺼﺎدی اﻳﺮان ﺑﻪ ﻳﮏ ﺑﺤﺮان اﺳﺎﺳﯽ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺎ اﻧﻘﻼب و‬
‫ﻼ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﭘﺲ از ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ دوم ﺗﺎ ﮐﻨﻮن‬ ‫ﺳﺮﻧﮕﻮﻧﯽ رژﻳﻢ ﻣﺸﺮوﻃﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﭘﺬﻳﺮد‪ .‬اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺎﻣ ً‬
‫ﺧﻴﻠﯽ از ﮐﺸﻮرهﺎی ﺟﻬﺎن ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼت و ﺑﺤﺮاﻧﻬﺎی اﻗﺘﺼﺎدی ﻋﻤﻴﻘﯽ روﺑﺮو ﺷﺪﻧﺪ و اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻧﻈﺎم ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ﺁﻧﺎن‬
‫ﻧﻴﺎﻧﺠﺎﻣﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻄﻠﻌﻴﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ اﻳﺮان در ﺳﺎﻟﻬﺎی هﻔﺘﺎد ﻣﻴﻼدی در اﻧﺘﻈﺎر هﻴﭻ ﺗﻐﻴﻴﺮ اﺳﺎﺳﯽ در اﻳﺮان ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ از‬
‫ﺟﺎﻧﺐ ﭼﭗ اﻓﺮاﻃﯽ و رادﻳﮑﺎل اﻳﺮان‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺳﻘﻮط دﮐﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺼﺪق در ﺳﺎل ‪ ١٩٥٣‬ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺷﺎﻩ ﻗﺪرت ﺑﻴﺸﺘﺮی ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﻩ ﭼﺎرﻩ ای‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ و ﻣﺘﺤﺪان ﺧﺎرﺟﯽ و داﺧﻠﯽ اﻧﺘﻈﺎر دﻳﮕﺮی ﻧﻴﺰ از وی ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ زﻳﺮا ﺑﻌﺪ از ﺳﻘﻮط ﻣﺼﺪق ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل‬
‫ﻋﺎم ﻧﻪ ﻣﻴﺎن رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻧﻪ در ﻧﻬﻀﺖ ﻣﻠﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺷﺎﻩ اﺻﻼﺣﺎﺗﯽ را ﺁﻏﺎز ﮐﺮد ﮐﻪ ﻃﺒﻴﻌﺘًﺎ ﺳﺮﺷﺘﯽ ﻏﺮﺑﯽ‬
‫داﺷﺖ‪ .‬ﻏﺮﺑﻴﻬﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﭘﻴﺶ اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ اﺻﻼﺣﺎت را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮان ﻣﺬهﺒﯽ و ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺳﻨّﺘﯽ از درک اﻳﻦ‬
‫اﺻﻼﺣﺎت واﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد و ﺁهﺴﺘﻪ ﺁهﺴﺘﻪ اﺣﺴﺎس وﺣﺸﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ دﻳﮕﺮ در دﻧﻴﺎی ﻣﺘﻤﺪن و ﻣﺪرن ﺟﺎﻳﮕﺎهﯽ ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮاﺟﻊ دﻳﻨﯽ ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺪرن و اﻣﺮوزی ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ و ﻳﺎ ﭼﺎرﻩ ای ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎ رﻓﻮرم ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ و‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ورزﻧﺪ‪ .‬روﺣﺎﻧﻴﻮن و ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺳﻨّﺘﯽ راﻩ دوّم را رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻩ در ﻣﻘﺎﺑﻞ روﺣﺎﻧﻴﻮن و ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺳﻨّﺘﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و اﻳﻦ اﻣﺮ در دراز ﻣﺪت ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺳﻮد ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺸﺮوﻃﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻗﺪرت ﺷﺎﻩ ﺑﺮ روی دو ﺳﺘﻮن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ارﺗﺶ و ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﻏﺮب و در رأس ﺁن ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ‪ .‬ﺗﺎ ﺳﺎل ‪ ١٩٦٠‬هﻨﻮز‬
‫دوﻟﺘﻬﺎی اروﭘﺎﻳﯽ و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﺑﻄﻮر ﮐﻠّﯽ ﺑﺎ اﺻﻠﺤﺎت و رﻓﻮرم در اﻳﺮان ﺗﻔﺎهﻤﯽ ﻧﺸﺎن ﻧﻤﯽ دادﻧﺪ‪ .‬ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺧﺎرﺟﯽ‬
‫ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ و ﻣﺘﺤﺪﻳﻦ ﻏﺮﺑﯽ او ﺑﺮ ﻣﺤﻮر ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺟﻨﮓ ﺳﺮد دور ﻣﯽ زد و در ﻣﻮرد اﻳﺮان اﻳﻦ ﻧﻈﺮ را دﻧﺒﺎل ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ‬
‫اﻳﺮان را ﺑﻪ هﺮ وﺳﻴﻠﻪ ای ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ از ﻳﮏ اﻧﻘﻼب ﺳﺮخ دور ﻧﮕﺎﻩ دارﻧﺪ زﻳﺮا ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﻧﻴﺮوی ﺣﺮﮐﺖ و ﺑﻘﺎی‬
‫ﺗﮑﻨﻮﻟﻮژی ﻏﺮب در ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎرس ﺑﻮدﻩ و هﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺑﻪ ﻗﺪرت رﺳﻴﺪن ﺟﺎن اف ﮐﻨﺪی‪ ،‬ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ ﮐﻤﯽ ﺗﻐﻴﻴﺮ‬
‫ﻳﺎﻓﺖ و ﻃﺒﻴﻌﺘًﺎ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺧﺎرﺟﯽ ﺷﺎﻩ و دوﻟﺘﻬﺎی او ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﮐﻤﮑﻬﺎی ﻣﺎﻟﯽ ﻏﺮب ﺑﻪ ﺷﺎﻩ و‬
‫دوﻟﺘﻬﺎﻳﺶ ﻓﺮﺻﺖ اﻧﺠﺎم اﺻﻼﺣﺎت را ﻣﯽ داد‪.‬‬
‫دوﻟﺖ اﻣﻴﻨﯽ ﭼﻨﺪان ﻣﻮﻓﻘﻴﺘﯽ ﻧﻴﺎﻓﺖ و ﺣﺘﺎ از ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻟﯽ اﻳﺮان را ورﺷﮑﺴﺘﻪ اﻋﻼم ﮐﺮد و ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ وام ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺪﺗﯽ از‬
‫ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬در ﺳﺎل ‪ ١٩٦٢‬دوﻟﺖ اﻣﻴﻨﯽ ﺳﻘﻮط ﮐﺮد‪ .‬از اﻳﻦ زﻣﺎن ﺷﺎﻩ ﺧﻮد ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ هﺎی اﺻﻼﺣﯽ و رﻓﻮرم را ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﺨﺴﺖ وزﻳﺮان ﻣﻨﺘﺨﺐ او ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮان ﻣﻄﻴﻊ او ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺻﻼﺣﺎت ارﺿﯽ رواﺑﻂ ﺳﻨّﺘﯽ ﺑﺰرگ ﻣﺎﻟﮑﺎن و دهﻘﺎﻧﺎن را ﺑﻪ هﻢ رﻳﺨﺖ‪ .‬رواﺑﻂ ارﺑﺎب و رﻋﻴﺘﯽ اﻟﺰاﻣًﺎ دﺳﺘﺨﻮش‬
‫ﺑﺤﺮان اﺻﻼﺣﺎت ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎﻟﮑﻴﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﻓﺮوش زﻣﻴﻨﻬﺎی اﺿﺎﻓﯽ ﺧﻮد ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﻮل درﻳﺎﻓﺘﯽ ﺧﻮد را در ﺑﺨﺶ ﺧﺼﻮﺻﯽ‬
‫و ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﮔﺬاری ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﮏ ﻣﻴﻠﻴﻮن و هﻔﺘﺼﺪهﺰار دهﻘﺎن ﺻﺎﺣﺐ زﻣﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺻﻼﺣﺎت ارﺿﯽ ﺑﺎ هﻤﻪ اﻳﺮاداﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁن وارد ﺑﻮد‪ ،‬در ﺁﻏﺎز ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮی ﭘﻴﺪا ﮐﺮد‪ .‬اﻳﻦ اﺻﻼﺣﺎت در دﻩ ﺳﺎل‬
‫اوﻟﻴﻪ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﺑﺪون ﻣﺸﮑﻞ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻌﺮﻳﻔﯽ اداﻣﻪ ﭘﻴﺪا ﮐﺮد‪ .‬ﺳﻴﺴﺘﻢ زراﻋﯽ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و دوﻟﺖ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺳﻴﺎﺳﺘﻬﺎی‬
‫ﺟﺪﻳﺪی ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ اﺻﻼﺣﺎت اﻧﺠﺎم ﺷﺪﻩ را ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺎن رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﺎﻩ و دوﻟﺘﻬﺎی او ﺑﻴﺶ از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﺸﮑﻼت‬
‫ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮی ﺑﻪ ﺻﻨﻌﺘﯽ ﮐﺮدن ﮐﺸﻮر داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﺎﻟﯽ ﮐﻤﺘﺮی در اﺧﺘﻴﺎر‬
‫ﻣﺠﺮﻳﺎن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ هﺎی زراﻋﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺻﻨﻌﺘﯽ ﮐﺮدن ﮐﺸﻮر‪ ،‬زارﻋﻴﻦ ﮐﻮﭼﮏ را ﺑﺮ ﺁن داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای درﺁﻣﺪ‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮهﺎی ﺑﺰرگ روی ﺑﻴﺎورﻧﺪ ﺗﺎ درﺁﻣﺪ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﮐﺎر در واﺣﺪهﺎی ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺑﻬﺒﻮد ﺑﺨﺸﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﺳﺎل ‪ ١٩٧٦‬ﻃﺒﻖ ﺑﺮﺁورد ﻣﺮﮐﺰ ﺁﻣﺎر اﻳﺮان ﻧﻴﻤﯽ از ﺟﻤﻌﻴﺖ اﻳﺮان در ﺷﻬﺮهﺎی ﺑﺰرگ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ‬
‫دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﮐﻨﺘﺮل و رﺷﺪ ﺟﻤﻌﻴﺖ در ﺷﻬﺮهﺎی ﺑﺰرگ ﻣﺸﮑﻼت ﻣﺘﻌﺪدی را ﺑﻪ هﻤﺮاﻩ ﻣﯽ ﺁورد‪ .‬دوﻟﺖ‬
‫ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ رﻓﻮرم اداری و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺑﻴﺎورد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺳﻬﻮﻟﺘﻬﺎﻳﯽ در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ در ﺷﻬﺮهﺎ اﻳﺠﺎد ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫دوﻟﺖ ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ ﺁن را داﺷﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﺎ ﺑﺎ ﻗﺴﻤﺘﯽ از درﺁﻣﺪ ﻧﻔﺖ اوﺿﺎع اﻗﺘﺼﺎدی و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ را ﺑﻬﺘﺮ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ دﮔﺮﮔﻮﻧﻴﻬﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و اﻗﺘﺼﺎدی ﻃﺒﻘﻪ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺟﺪﻳﺪی را ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁورد ﮐﻪ ﻣﻌﻴﺎرهﺎ و ارزﺷﻬﺎی ﺟﺪﻳﺪی را ﺑﻪ‬
‫هﻤﺮاﻩ داﺷﺖ‪ .‬ﻧﻈﺎم ﻓﺮهﻨﮕﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺳﻨّﺘﯽ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮد را ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﺻﻼﺣﺎت و رﻓﻮرم از هﺮ ﺟﻬﺖ‬

‫‪41‬‬
‫ﺗﺤﻮﻻت ﺑﻨﻴﺎﻧﯽ را در ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮان ﻣﯽ ﻃﻠﺒﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻏﻠﻂ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺑﻪ وﻳﮋﻩ از ﺳﻮی ﻣﺬهﺒﻴﻮن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬
‫ﻏﺮﺑﺰدﮔﯽ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺎ هﻤﻪ ﻧﻴﺮو راﻩ ﺧﻮد را ﭘﻴﻤﻮد و در هﻤﻪ ﺟﻬﺎت زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدم ﺗﻐﻴﻴﺮاﺗﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد‬
‫ﻣﯽ ﺁورد و ﺗﻀﺎد ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺳﻨّﺘﯽ ﺁﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻳﺮان ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ اﺻﻼﺣﺎت اﺳﺎﺳﯽ و ﺑﻨﻴﺎﻧﯽ در ﺣﻮزﻩ دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ ﺳﻴﺎﺳﯽ و از ﻣﻴﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻴﻦ ﺳﻨّﺖ و‬
‫ﻣﺪرﻧﻴﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ از ﺑﺮزخ ﻣﺸﮑﻼت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ و اﻗﺘﺼﺎدی ﺧﺎرج ﮔﺮدد ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺮور زﻣﺎن ﻗﺎﺑﻞ ﺣﻞ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ دوﻟﺘﻬﺎی ﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻟﻮدﮔﯽ ﺑﻪ ﻣﻔﺎﺳﺪ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻧﻪ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﺮای ﻣﺸﮑﻼت ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮان داﺷﺘﻨﺪ و ﻧﻪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ‬
‫اﺧﻼﻗﯽ ﺑﺮای ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺸﮑﻼت‪ .‬وﺟﻮد رواﺑﻂ ﻧﺎﺳﺎﻟﻢ اﻗﺘﺼﺎدی و ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﺎ ﮐﺸﻮرهﺎی ﺑﺰرگ و ﻋﺪم ﺗﻤﺎﻳﻞ و ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ‬
‫ﺷﺎﻩ ﺑﻪ اﻳﺠﺎد اﺻﻼﺣﺎت ﺳﻴﺎﺳﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و اﻋﻄﺎی ﺁزادﻳﻬﺎی ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮات اﻗﺘﺼﺎدی و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و از هﻤﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ‬
‫ﻋﺪم ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ وی در اﻳﺠﺎد ﺁراﻣﺶ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﺳﻘﻮط وی ﮐﻤﮏ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺮﺧﻼف ﺗﺼﻮر ﺷﺎﻩ و دوﻟﺘﻬﺎی وی ﮐﺎرﮔﺮان و دهﻘﺎﻧﺎن ﮐﻪ اﻣﻴﺪهﺎی ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺤﻮﻻت ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ از‬
‫رؤﻳﺎهﺎی ﺷﺎﻩ و دوﻟﺘﻬﺎی او دور ﺷﺪﻧﺪ و ﻣﺬهﺒﻴﻮن ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮداران ﺳﻨّﺘﯽ از ﻧﺎرﺿﺎﻳﺘﻴﻬﺎی ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮐﻢ درﺁﻣﺪ و ﺑﯽ ﺑﻬﺮﻩ از‬
‫ﺗﺤﻮﻻت اﻗﺘﺼﺎدی ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻬﺎﺟﺮان ﺷﻬﺮهﺎی ﺑﺰرگ در ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺗﻬﺮان‪ ،‬اﺻﻔﻬﺎن‪ ،‬ﺗﺒﺮﻳﺰ و ﺷﻴﺮاز ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ هﺎی ﻣﺤﻘﺮ ﺧﻮد‬
‫را در ﮐﻨﺎر ﮐﺎﺧﻬﺎی ﻣﺠﻠﻞ ﺑﻨﺎ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺳﺮﺑﺎزان ﺑﯽ ﺟﻴﺮﻩ و ﻣﻮاﺟﺐ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺷﺎﻩ ﮔﺮدﻳﺪﻧﺪ‪ .‬هﻤﻴﻦ‬
‫ﭘﺎﺑﺮهﻨﮕﺎن روزﻣﺰد‪ ،‬ﺑﯽ ﺁﻳﻨﺪﻩ و ﻧﺎاﻣﻴﺪ‪ ،‬وارد ﺑﺎزار ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ و ﮐﺎر ﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﻇﺎهﺮًا ﺷﺎﻩ و دوﻟﺘﻬﺎی او ﻓﺎﻗﺪ هﺮﮔﻮﻧﻪ ﭘﺎﺳﺦ‬
‫ﻋﻤﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻼت ﺣﻠﺒﯽ ﺁﺑﺎدهﺎ و ﮔﻮدﻧﺸﻴﻨﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻓﺎﺻﻠﻪ زﻣﺎﻣﺪاران و دوﻟﺘﻤﻨﺪان ﺑﺎ ﻧﻴﺮوهﺎی ﺟﺪﻳﺪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ و‬
‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺮدم اﻳﺮان روز ﺑﻪ روز ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺗﻼﺷﻬﺎی اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮن ﺑﺮای ﺑﺎزﮐﺮدن ﻣﺤﻴﻂ ﺳﻴﺎﺳﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ از زﻣﺎن ﮐﻮدﺗﺎی ‪ ٢٨‬ﻣﺮداد ‪(١٩٥٣) ١٣٣٢‬‬
‫ﺳﺮﺳﺨﺘﺎﻧﻪ ﺳﺮﮐﻮب ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻩ هﺮ ﮔﻮﻧﻪ اﻧﺘﻘﺎد از ﺟﺎﻧﺐ اﭘﻮزﻳﺴﻴﻮن را ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺎدﻳﺪﻩ وﻧﺎﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺗﺨﻄﺌﻪ ﺁن ﻣﯽ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﻴﺮوهﺎی ﭘﻠﻴﺴﯽ و اﻣﻨﻴﺘﯽ در اﺧﺘﻴﺎر ﻳﮏ ﻓﮑﺮ ﻗﺮار داﺷﺖ و ﺁن ﺳﺮﮐﻮب و زﻳﺮ ﻓﺸﺎر‬
‫ﻗﺮار دادن ﺗﻔﮑﺮات ﺳﻮﺳﻴﺎﻟﻴﺴﺘﯽ و ﺣﺘﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎی ﻟﻴﺒﺮال ﻣﻠّﯽ از ﺻﺤﻨﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮهﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺷﺎﻩ و‬
‫دوﻟﺘﻤﺪاران وی ﺑﺮ ﮔﺮد ﻣﺤﻮر اﺳﺘﺤﮑﺎم ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺒًﺎ ﺑﺰرﮔﺪاﺷﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ هﺎی ﮐﻬﻦ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮﮔﺰاری‬
‫ﺟﺸﻨﻬﺎی ﺗﺎﺟﮕﺬاری و ‪ ٢٥٠٠‬ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ ﺗﻼﺷﯽ ﺑﻮد ﺑﺮای ﻣﺸﺮوﻋﻴﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪن ﺑﻪ رژﻳﻢ و ﻏﻴﺮﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﭘﻴﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﺑﻪ‬
‫ﻣﺘﺤﺪان ﻏﺮﺑﯽ ﮐﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ در اﻳﺮان زﻳﺮ ﮐﻨﺘﺮل اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻴﺎﺳﺖ دوﻟﺖ و ﺳﺎزﻣﺎن اﻃﻼﻋﺎت و اﻣﻨﻴﺖ ﮐﺸﻮر )ﺳﺎواک( ﺑﺮ ﮔﺮد ﻣﺼﺎﻟﺤﻪ ﺑﺎ روﺣﺎﻧﻴﺖ دور ﻣﯽ زد و اﻳﻦ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺟﺰ‬
‫ﺑﺎ دادن اﻣﺘﻴﺎزاﺗﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﺎﻩ روﺣﺎﻧﻴﺖ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬هﺮ ﺳﺎزش ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﻳﮑﯽ از روﺣﺎﻧﻴﻮن ﻣﺸﻬﻮر‪ ،‬داﻣﻨﻪ رﻗﺎﺑﺖ و‬
‫دﺷﻤﻨﯽ را ﺑﻴﻦ روﺣﺎﻧﻴﻮن داﻣﻦ ﻣﯽ زد‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ هﻴﭻ ﻣﺮﺟﻌﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن ﺑﻼﻣﻌﺎرض دوﻟﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﻩ‬
‫ﺑﺮﺧﻼف وزراء و ﻣﺸﺎوران اﺳﻼم زدﻩ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﻴﺶ از ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﺧﺮداد ‪ ٤٢‬و ﺑﻪ وﻳﮋﻩ ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬اﺣﺴﺎس »ﻣﻠّﺖ‬
‫ﺷﺪن« را ﺑﻪ وﻳﮋﻩ در ﻧﻴﺮوهﺎی ﻣﺘﺮﻗﯽ و ﭘﻴﺸﺮو ﮐﻪ ﺁن زﻣﺎن ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﭘﺬﻳﺮای رﻓﻮرم و اﺻﻼﺣﺎت ﺑﻮدﻧﺪ و اﻗﺪاﻣﺎت ﺷﺎﻩ‬
‫را‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻤﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ از ﺁن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺮاﺟﻊ ﻗﺸﺮی ﻗﺮار دهﺪ و ﺑﺎ ﻳﮏ هﻤﻪ‬
‫ﭘﺮﺳﯽ ﺁزاد و زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎی ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ‪ ،‬ﻣﺸﺮوﻋﻴﺖ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ و اﺻﻼﺣﺎت را درﻳﺎﻓﺖ دارد‪ .‬ﭘﺲ از ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﺧﺮداد‬
‫اﮐﺜﺮﻳﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮان ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن اﺻﻼﺣﺎت ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻩ در ﻣﻮﻗﻌﻴﺘﯽ ﻗﺮار داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎب ﮔﻔﺘﻤﺎن ﺳﻴﺎﺳﯽ – ﻣﺬهﺒﯽ‬
‫را ﺑﺮای هﻤﻪ ﮐﺲ ﺑﺎز ﮔﺬارد و ﻣﻴﺪان ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ و ﻳﺎ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ را ﺑﻪ ﻧﻴﺮوهﺎی ﻣﺬهﺒﯽ و اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪان ﻋﺮﻓﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺳﭙﺎرد و‬
‫ﺳﻴﺎﺳﺖ اﺻﻼﺣﺎت را ﻧﻪ از ﺁن ﺷﺎﻩ ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﺔ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺸﻨﺎﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻩ ﭼﺎرﻩ ای ﺟﺰ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﺟﺮای »اﺻﻮل ﻗﺎﻧﻮن‬
‫اﺳﺎﺳﯽ ﻣﺸﺮوﻃﻴﺖ« ﻧﺪاﺷﺖ و اﻳﻦ اﻣﺮ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﯽ ﺷﺎﻩ را از ﻣﻮاﺿﻊ ﺗﺴﺨﻴﺮﺷﺪﻩ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﻃﻠﺒﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻩ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از اﻓﺮاد ﺗﻮاﻧﺎی ﮔﺮوهﻬﺎی ﻣﺨﺎﻟﻒ ﮐﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ اداﻣﻪ اﺻﻠﺤﺎت و ﻧﻴﺰ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﻳﯽ ﺑﻪ ﺗﻮﻗﻌﺎت ﻣﺮدم‬
‫و ﺣﻔﻆ ﻧﻈﻢ در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻤﮏ ﮔﻴﺮد‪ .‬ﻟﻴﮑﻦ ﻓﺮﺻﺖ از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﺮﻋﺖ ﺟﺮﻳﺎن وﻗﺎﻳﻊ و ﻋﺪم ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﻴﺮی و‬
‫ﻣﺼﻠﺤﺖ اﻧﺪﻳﺸﯽ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ رهﺒﺮان ﺟﺒﻪ ﻣﻠّﯽ و هﻮاداران ﻣﺼﺪق را ﻳﺎری دهﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﻣﺮد روزهﺎی ﺑﺤﺮان ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮدم ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ اﮔﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮ اﺳﺎﺳﯽ ﻧﻴﺰ اﻧﺠﺎم ﮔﻴﺮد‪ ،‬هﻤﻪ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻴﻬﺎی ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺑﺮ ﺟﺎی ﺧﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ و ﻓﻘﻂ ﺑﺎ در هﻢ‬
‫ﺷﮑﺴﺘﻦ هﻴﺌﺖ ﺣﺎﮐﻤﻪ از ﻓﺴﺎد و هﺮج و ﻣﺮج رهﺎﻳﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﺳﻘﻮط دوﻟﺘﻬﺎی هﻮﻳﺪا‪ ،‬ﺁﻣﻮزﮔﺎر و ﺷﺮﻳﻒ اﻣﺎﻣﯽ ﻳﮑﯽ‬
‫ﭘﺲ از دﻳﮕﺮی ﺷﺎﻩ را ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﻋﻼم ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬او ﻃﯽ ﻧﻄﻘﯽ اﺑﺮاز داﺷﺖ ﮐﻪ »ﺻﺪای اﻧﻘﻼب ﻣﻠّﺖ« را‬
‫ﺷﻨﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن و ﻣﺬهﺒﻴﻮن ﮐﻪ ﻣﻴﻞ داﺷﺘﻨﺪ ﭼﺮخ ﺗﺎرﻳﺦ را ﺑﻪ دوران ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﻨﺪ دﻳﮕﺮ اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ‬
‫هﺎی ﺷﺎﻩ و رﺟﺎل اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ وی ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬راﻳﺤﻪ ﺧﻮش ﺁزادی هﻤﻪ ﺟﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻃﺒﻘﻪ ﻧﻮﭘﺎی ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮان از ﺗﺤﻮﻻت‬
‫ﺗﺎرﻳﺨﯽ و اﻗﺘﺼﺎدی اﻳﺮان ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد و روز ﺑﻪ روز ﺑﻪ ﺗﻮﻣﺎر ﻣﻄﺎﻟﺒﺎت ﺧﻮد ﻣﯽ اﻓﺰود و ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻗﺪرت اﻳﻨﺎن ﺑﺎ ﻗﺪرت‬
‫دوﻟﺖ و ﺳﻴﺎﺳﺖ هﻴﺌﺖ ﺣﺎﮐﻤﻪ در ﺗﻀﺎد ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻀﺎد هﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ درﮔﻴﺮی ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﺎ ﺑﺤﺮاﻧﻬﺎی اﻗﺘﺼﺎدی و اداری روز‬
‫اﻓﺰون در هﻢ ﺁﻣﻴﺨﺖ و ﻣﺸﮑﻞ ﺣﻞ و ﻓﺼﻞ ﺗﻀﺎدهﺎی ﺑﻴﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ و ﻣﻨﻄﻘﻪ ای ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺁن اﻓﺰودﻩ ﮔﺸﺖ‪ .‬ﺷﺎﻩ رﻓﺖ و ﺧﻤﻴﻨﯽ‬
‫ﺁﻣﺪ‪ .‬اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ ﭘﻴﺮوزی رﺳﻴﺪ و دوران وﺣﺸﺖ و ﻓﺮﻳﺐ ﺁﻏﺎز ﮔﺮدﻳﺪ‪...‬‬
‫ﺑﺎ ﺑﻪ ﻗﺪرت رﺳﻴﺪن ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ و ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺰاری ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ در اﻳﺮان‪ ،‬ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« اﺷﺘﻬﺎر ﺗﺎزﻩ ای‬
‫ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﺎرهﺎ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺑﻄﻮر زﻳﺮزﻣﻴﻨﯽ ﭼﺎپ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪42‬‬
 ‫اﻧﺘﺸﺎر و اﺳﺘﻘﺒﺎل ﺑﯽ ﻧﻈﻴﺮ ﻣﺮدم ﺑﺮای ﺧﻮاﻧﺪن ﮐﺘﺎب‪ ،‬روﺣﺎﻧﻴﻮن را ﺑﻪ وﺣﺸﺖ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﻄﻮری ﮐﻪ در ﻧﺎﻣﻪ هﺎی‬
‫ﺳﺮﮔﺸﺎدﻩ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﺧﺸﻢ ﺧﻮد را از اﻧﺘﺸﺎر ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« اﻋﻼم و رﺳﺎﻻت و ﻣﻘﺎﻻﺗﯽ ﺑﺮ ر ّد‬
‫ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﻧﻮﺷﺘﻪ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮدﻧﺪ‪.1‬‬
‫ﻳﮑﯽ از ﻣﺘﻮﻟﻴﺎن ﺗﻌﺼﺐ و ﺣﻤﺎﻗﺖ و از ﭘﺎﺳﺪاران ﻇﻠﻢ و ﺷﻘﺎوت ﮐﻪ هﺮ ﭼﻨﺪ زﻣﺎﻧﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ای زﻳﺮ ﻋﻨﻮان »ﺧﻴﺎﻧﺖ در‬
‫ﮔﺰارش ﺗﺎرﻳﺦ« و ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﺧﻮد »ﻧﻘﺪ ﮐﺘﺎب ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻟﻄﺎﻳﻒ اﻟﺤﻴﻞ دوﺳﺘﺪاران و اﻧﺘﺸﺎر دهﻨﺪﮔﺎن‬
‫ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« را ﺗﻬﺪﻳﺪ و ﺣﻮاﻟﻪ ﺑﻪ »ذواﻟﻔﻘﺎر ﻋﻠﯽ« ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬او در ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺟﻠﺪ اول و دوم ﮐﺘﺎﺑﺶ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪:‬‬
‫»ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﻣﺎﺟﺮاﻳﯽ دارد ﮐﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ اﺳﺖ‪ ...‬ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن را از ﺁن ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎزم«‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺷﺮح ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻳﮑﯽ از ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻧﺶ ﻗﺒﻞ از ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻄﻠﻘﻪ ﻓﻘﻴﻪ‪» 2‬در ﺟﻠﺴﻪ ای راﻩ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ در ﺁﻧﺠﺎ هﺮ هﻔﺘﻪ ﻋﺪﻩ ای از ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﺎن ﻣﺠﻠﺲ‬
‫ﺳﻨﺎ از ﻣﺮد و زن ﺣﻀﻮر ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﻳﮑﯽ از اﻳﺸﺎن ﮐﻪ در ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﺴﻮت روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺑﺮ ﺗﻦ داﺷﺘﻪ و ﻣﻦ در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺎم‬
‫او را ﻧﻤﯽ ﺑﺮم دروﺳﯽ را درﺑﺎرﻩ ﺳﻴﺮت ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ اﺳﻼم )ص( ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل اﻟﻘﺎء ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ ...‬از اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا‬
‫دﻳﺮی ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻨﻴﺪم دروس ﮐﺬاﻳﯽ را از ﻃﺮﻳﻖ ﺳﻔﺎرت ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ اﻳﺮان در ﻟﺒﻨﺎن ﺑﻪ ﺑﻴﺮوت ﺑﺮدﻩ اﻧﺪ و در ﺁﻧﺠﺎ‬
‫ﺑﻪ ﭼﺎپ رﺳﺎﻧﻴﺪﻩ و ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﺁوردﻩ اﻧﺪ و ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻓﺮوش ﻣﯽ رﺳﺎﻧﻨﺪ‪ .‬در ﺻﺪد ﻳﺎﻓﺘﻦ ﮐﺘﺎب ﻣﺰﺑﻮر ﺑﺮﺁﻣﺪم و ﺑﺮ‬
‫ﺁن دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻢ و ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﮐﻪ ﺣﺮوف ﮐﺘﺎب از ﻧﻮع ﺣﺮوﻓﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻟﺒﻨﺎن رواج دارد و در اﻳﺮان ﻣﻮﺟﻮد ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺘﺎب ﻧﻪ ﻧﺎم و ﻧﺸﺎن ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ را ﺑﺎ ﺧﻮد داﺷﺖ و ﻧﻪ در ﺁﻏﺎز و ﭘﺎﻳﺎن ﺁن از ﭼﺎﭘﺨﺎﻧﻪ اش‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻼف رﺳﻢ ﻣﻌﻤﻮل‪ ،‬ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ‬
‫ذﮐﺮی رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬در اواﻳﻞ اﻧﻘﻼب ﺑﺎزار اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﮔﺮم ﺷﺪ و ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﭼﺎپ ﭘﻴﺪا ﮐﺮد و ﭼﭙﮕﺮاهﺎی ﻃﺮﻓﺪار روﺳﻴﻪ‬
‫اﻳﻦ ﮐﺎر را ﺑﻪ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ...‬در ﭼﺎپ ﺗﺎزﻩ ﻧﺎم دﮐﺘﺮ ﻋﻠﻴﻨﻘﯽ ﻣﻨﺰوی ﺑﺮ روی ﮐﺘﺎب ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ‬
‫هﻤﺎن ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﮔﻠﺪزﻳﻬﺮ ‪ Goldziher‬ﺧﺎورﺷﻨﺎس ﻣﻐﺮض ﻳﻬﻮدی را ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﻋﺮﺑﯽ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان‬
‫»اﻟﻌﻘﻴﺪﻩ و اﻟﺸﺮﻳﻌﻪ ﻓﯽ اﻻﺳﻼم« ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺎرﺳﯽ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﻪ ﻧﺎم »درﺳﻬﺎﻳﯽ از اﺳﻼم« اﻧﺘﺸﺎر داد‪ .‬هﺮ‬
‫ﭼﻨﺪ اﺻﻞ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﺎ »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﭘﻴﻮﻧﺪی ﺧﺎص دارد وﻟﯽ ﺑﻪ هﺮ ﺻﻮرت ﻋﻠﻴﻨﻘﯽ ﻣﻨﺰوی در ﺑﺮﺧﯽ از‬
‫روزﻧﺎﻣﻪ هﺎ اﻧﺘﺴﺎب ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﺗﮑﺬﻳﺐ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ و اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻴﻮﻩ ﻧﮕﺎرش و اﺳﻠﻮب ﺳﺨﻦ‬
‫ﭘﺮدازی از او ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﺲ از ﺗﺠﺪﻳﺪ ﭼﺎپ ﺷﻬﺮت ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« روزاﻓﺰون ﺷﺪ‪.3«...‬‬
‫از ﺷﮕﻔﺘﯽ روزﮔﺎر اﻳﻨﮑﻪ ﮐﺘﺎب »وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ« ﻳﺎ »ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ« ﺁﻳﺖ اﷲ روح اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﻧﻴﺰ ﺑﺮای ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر‬
‫ﺑﺪون ﻧﺎم و ﻧﺸﺎن ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ‪ ،‬در ﺣﺪود ﺳﺎل ‪ ١٣٥٠‬ﺧﻮرﺷﻴﺪی و ﺑﺪون ذﮐﺮ ﻧﺎم ﭼﺎﭘﺨﺎﻧﻪ زﻳﺮ ﻋﻨﻮان »ﻧﺎﻣﻪ ای از اﻣﺎم‬
‫ﻻ در هﻤﺎن ﭼﺎﭘﺨﺎﻧﻪ و ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ هﻤﺎن ﻋﻮاﻣﻠﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻮﺳﻮی ﮐﺎﺷﻒ اﻟﻐﻄﺎء«‪ 4‬در هﻤﺎن ﺑﻴﺮوت و ﺑﺎ هﻤﺎن ﺣﺮوف و اﺣﺘﻤﺎ ً‬
‫در ﭼﺎپ واﻧﺘﺸﺎر ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« دﺧﺎﻟﺖ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺎپ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ! ﺁﻳﺎ ﺳﻔﺎرت ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ و ﻳﺎ ﺳﺎواک در‬
‫ﻟﺒﻨﺎن ﻣﺨﺎرج ﺁن را دادﻩ اﻧﺪ؟! ﮐﺎﺷﻒ اﻟﻐﻄﺎء ﻟﻘﺐ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از ﻋﻠﻤﺎی اﺳﻼﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪون ذﮐﺮ ﻧﺎم و ﮐﻨﻴﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺎ ﺁن زﻣﺎن‬
‫از ﺟﺎﻧﺐ ﮐﺴﯽ ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ و هﻴﭽﮑﺲ ﺧﻤﻴﻨﯽ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﻨﻮان ﻧﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﻧﻪ در زﻣﺎن اﻗﺎﻣﺖ در‬
‫ﻋﺮاق و ﺳﭙﺲ در اﻳﺮان ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﺖ ﭘﻨﻬﺎﻧﮑﺎری ﺧﻤﻴﻨﯽ‪ ،‬ﺁن هﻢ در ﮐﺸﻮر ﻋﺮاق‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ؟!‬
‫هﻮﺷﻨﮓ ﻣﻌﻴﻦ زادﻩ‪ 5‬ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬روزی ﻳﮏ اﻳﺮاﻧﯽ ﮐﻪ دوﺳﺘﯽ ﺳﺎدﻩ ای ﺑﺎ ﻣﻦ داﺷﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺮان و ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت و‬
‫ﺑﻪ دﻳﺪار ﻣﻦ ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻗﺎی ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ و ﺧﻮاهﺶ ﮐﺮدﻩ ﮐﻪ ﺁن را در ﺑﻴﺮوت ﭼﺎپ و ﺑﺮاﻳﺸﺎن‬
‫ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ هﻢ اﻳﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮدﻩ ام‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺲ از ﭼﺎپ ﺁن ﺑﻌﻀﯽ از ﺁﺧﻮﻧﺪهﺎی اﻳﺮاﻧﯽ ﻣﻘﻴﻢ ﺑﻴﺮوت ﺑﻪ ﺁﻗﺎی ﻣﻮﺳﯽ‬
‫ﺻﺪر رﻳﻴﺲ ﻣﺠﻠﺲ اﻋﻠﯽ ﺷﻴﻌﻪ ﻟﺒﻨﺎن ﻣﺮاﺟﻌﻪ و از اﻳﺸﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ ﺟﻠﻮی اﻧﺘﺸﺎر اﻳﻦ ﮐﺘﺎب را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و ﺁن را‬
‫ﺗﻮﻗﻴﻒ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬ﻣﮕﺮ ﮐﺘﺎب ﭼﻪ اﻳﺮادی دارد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ از اﻧﺘﺸﺎر ﺁن ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﮐﻨﻨﺪ؟‬

‫‪1‬‬
‫]ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر ﺁﻳﺖ اﷲ زﻧﺠﺎﻧﯽ در ﻧﺎﻣﻪ ﺳﺮﮔﺸﺎدﻩ ﺧﻮد ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ ﭘﺲ از ﺑﻴﺎن ﻧﮕﺮاﻧﻴﻬﺎی ﺧﻮد در ﻣﻮرد اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ و رژﻳﻢ‬
‫وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺤﺒﻮﺑﻴﺖ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب و رﻏﺒﺖ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﺁن اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد و ﻧﺎﺧﺸﻨﻮدی ﺧﻮد را اﺑﺮاز داﺷﺖ‪ .‬ﻧﮕﺎرﻧﺪﻩ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر از ﻃﺮﻳﻖ‬
‫هﻤﻴﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺳﺮﮔﺸﺎدﻩ ﺑﺎ ﻧﺎم ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪهﺎ ﺑﺮ ﺁن دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﺎ اﻟﻬﺎم از ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ‬
‫ﺳﺎل« ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﻳﯽ در ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺘﺎب »ﻗﻀﺎوت« از ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ‪» ،‬ﺁﺧﻮﻧﺪﻳﺴﻢ« ﺗﺄﻟﻴﻒ ﻧﺎﺻﺮ ﻣﻠﮑﯽ‪» ،‬ﺗﻮﺿﻴﺢ‬
‫اﻟﻤﺴﺎﺋﻞ« و »ﭘﻴﮑﺎر ﺑﺎ اهﺮﻳﻤﻦ« و »ﺗﻮﻟﺪی دﻳﮕﺮ« از ﺷﺠﺎع اﻟﺪﻳﻦ ﺷﻔﺎ‪» ،‬اﺳﻼم دﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ« و »ﺑﻴﻤﺎری اﺳﻼم زدﮔﯽ« از رواﻧﺸﺎد دﮐﺘﺮ ﺣﺴﻦ‬
‫ﻧﻈﺮی‪» ،‬ﺑﺎزﺷﻨﺎﺳﯽ ﻗﺮﺁن« و »ﻣﺤﻤﺪﺑﻦ ﻋﺒﺪاﷲ« و »اﷲ اﮐﺒﺮ« و »اﺳﻼم و ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ« و »ﺷﻴﻌﻪ ﮔﺮی و اﻣﺎم زﻣﺎن« از دﮐﺘﺮ ﻣﺴﻌﻮد اﻧﺼﺎری‬
‫)روﺷﻨﮕﺮ(‪» ،‬ﭘﮋوهﺸﯽ در زﻧﺪﮔﯽ ﻋﻠﯽ« ﺗﺄﻟﻴﻒ دﮐﺘﺮ ﺁﻟﻪ‪» ،‬در ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ« از داﻧﺸﻤﻨﺪی ﻓﺮزاﻧﻪ در ﺁﻣﺮﻳﮑﺎ‪ ،‬ﻣﻘﺎﻻت دﮐﺘﺮ‬
‫ﺁرﻳﺎﻣﻨﺶ از اﻧﺘﺸﺎرات ﭘﺎﺳﺪاران ﻓﺮهﻨﮓ اﻳﺮان‪ ،‬ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﺧﻮاﻧﺪﻧﯽ هﻮﺷﻨﮓ ﻣﻌﻴﻦ زادﻩ[‬
‫‪2‬‬
‫]ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ وﺻﻴﺘﻨﺎﻣﻪ ﺁﻳﺖ اﷲ روح اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ[‬
‫‪3‬‬
‫]ﮐﺘﺎب »ﺧﻴﺎﻧﺖ در ﮔﺰارش ﺗﺎرﻳﺦ‪ ،‬ﻧﻘﺪ ﮐﺘﺎب ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﺗﺄﻟﻴﻒ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﺣﺴﻴﻨﯽ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎﻳﯽ‪ ،‬ﺟﻠﺪ اول‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪١٣٦١ ،٨‬‬
‫‪4‬‬
‫]ﻧﮕﺎرﻧﺪﻩ اﻳﻦ ﺳﻄﻮر ﺧﻮد ﻳﮏ ﻧﺴﺨﻪ از اﻳﻦ ﮐﺘﺎب را دارد‪ .‬ﮐﺘﺎب »وﻻﻳﺖ ﻓﻘﻴﻪ« ﭼﺎپ ﺑﻴﺮوت در ﺻﻔﺤﻪ ‪ ٢٠٨‬ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻣﯽ ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬اﻣﺎ در ﺻﻔﺤﻪ‬
‫‪» ٢١١‬ﻣﻘﺪﻣﻪ ای از ﻧﺎﺷﺮ« ﺗﺤﺖ ﻧﺎم »ﺟﻬﺎد اﮐﺒﺮ« ﭼﺎپ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺻﻔﺤﻪ ‪ ٢٢٩‬ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‪ .‬در ﺁﺧﺮ هﻤﻴﻦ ﺻﻔﺤﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ذی اﻟﺤﺠﻪ‬
‫اﻟﺤﺮام ‪ ١٣٩٢‬هﺠﺮی ﻗﻤﺮی دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬از ﺻﻔﺤﻪ ‪ ٢٣١‬ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﮐﺘﺎب‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪ ،٢٩٤‬دوﺑﺎرﻩ رﺳﺎﻟﻪ ﻣﺨﺘﺼﺮی ﭼﺎپ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ از ﺳﻴﺎق ﺟﻤﻼت‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺁن ﺁﻳﺖ اﷲ ﺧﻤﻴﻨﯽ اﺳﺖ[‬
‫‪5‬‬
‫]هﻮﺷﻨﮓ ﻣﻌﻴﻦ زادﻩ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی »ﺧﻴﺎم و ﺁن دروغ دﻻوﻳﺰ«‪» ،‬ﺁﻧﺴﻮی ﺳﺮاب« و »ﮐﻤﺪی ﺧﺪاﻳﺎن« ‪ .‬او در اواﻳﻞ دهﻪ هﻔﺘﺎد ﻣﻴﻼذی در‬
‫ﺳﻔﺎرت ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ اﻳﺮان در ﻟﺒﻨﺎن )ﺑﻴﺮوت( ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﻮد و اﻳﻦ درﺳﺖ هﻤﺎن ﺳﺎﻟﻬﺎﻳﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« در ﺑﻴﺮوت ﭼﺎپ‬
‫و ﺳﭙﺲ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺧﻮاهﺶ ﻣﻦ ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮد را ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« در دو ﺻﻔﺤﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ و در اﺧﺘﻴﺎر ﻧﮕﺎرﻧﺪﻩ‬
‫ﻗﺮار دادﻩ اﻧﺪ ﮐﻪ در اﻳﻨﺠﺎ از ﺁن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﻳﺎدداﺷﺘﻬﺎی ﺷﺨﺼﯽ هﻮﺷﻨﮓ ﻣﻌﻴﻦ زادﻩ« ﻧﺎم ﻣﯽ ﺑﺮﻳﻢ[‬

‫‪43‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬هﻴﭻ‪ ،‬ﮐﺘﺎب ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﻼم و ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﻇﻬﻮر و ﮔﺴﺘﺮش اﺳﻼم اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻳﮏ ﮐﺎر ﺗﺤﻘﻴﻘﯽ اﻧﺠﺎم‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪«...‬‬
‫ﻣﻌﻴﻦ زادﻩ اداﻣﻪ ﻣﯽ دهﺪ‪» :‬ﻗﺒﻞ از هﺮﮔﻮﻧﻪ اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ ﻳﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﻴﺮی از اﻳﺸﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﮔﺮ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻳﮏ ﻧﺴﺨﻪ از‬
‫ﮐﺘﺎب را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪهﺪ ﮐﻪ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮐﺘﺎﺑﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ دوﺳﺘﻢ از ﮐﻴﻒ ﺧﻮد ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« را ﺑﻪ ﻣﻦ داد‪ .‬وﻗﺘﯽ‬
‫از او ﻋﻠﺖ اﻳﻨﮑﻪ ﻧﺎم ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺁن ﭼﺎپ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ را ﭘﺮﺳﻴﺪم ﺑﺎ ﺗﺄﺳﻒ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﮔﺮ ﺁﺧﻮﻧﺪهﺎ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب را ﭼﻪ ﮐﺴﯽ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ دﭼﺎر ﻣﺸﮑﻼت ﻓﺮاواﻧﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻻﺑﺪ ﻣﯽ داﻧﯽ ﮐﻪ ﺁﺧﻮﻧﺪهﺎ ﺳﺮ ﻣﺮﺣﻮم ﮐﺴﺮوی ﭼﻪ‬
‫ﺁوردﻧﺪ؟‪ ...‬در دﻳﺪار ﺑﻌﺪی از دوﺳﺖ ﺧﻮد ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬ﺷﻤﺎ ﻳﻘﻴﻦ دارﻳﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب را ﺁﻗﺎی ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ و ﺑﺮای ﺷﻤﺎ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﺳﺖ؟ ﭼﻮن هﻴﭻ اﺷﺎرﻩ ای ﺑﻪ ﻧﺎم اﻳﺸﺎن در ﮐﺘﺎب ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻠﯽ و ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد اﻳﺸﺎن‬
‫ﺗﻤﺎس ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ از او ﭘﺮﺳﻴﺪم‪ :‬ﺁﺧﻮﻧﺪهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻗﺎی ﻣﻮﺳﯽ ﺻﺪر ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ از ﮐﺠﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪﻩ اﻧﺪ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب‬
‫ﻻ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﻣﺬهﺒﯽ اﻳﺮان و ﻋﺮاق را ﭼﺎپ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﭼﺎپ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﺘﺎب در ﭼﺎﭘﺨﺎﻧﻪ ﻳﮏ ﺁﺧﻮﻧﺪ اﻳﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮ ً‬
‫ﭼﺎپ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻧﺠﺎ ﭘﺎﺗﻮق ﺁﺧﻮﻧﺪهﺎی اﻳﺮاﻧﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮد ﺻﺎﺣﺐ ﭼﺎﭘﺨﺎﻧﻪ هﻴﭻ ﻧﻮع ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﺤﺘﻮای ﮐﺘﺎب ﻧﺪاﺷﺘﻪ و‬
‫ﻧﺪارد‪«...‬‬
‫ﻣﻌﻴﻦ زادﻩ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﻪ اﻳﺮان ﮔﺰارش ﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب از ﻃﺮف ﺷﺎدروان‬
‫ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﺑﺮای ﭼﺎپ ﺑﻪ ﺑﻴﺮوت ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺎﺳﺦ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺁﻗﺎی ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ اﺳﺖ و هﻴﭻ رﺑﻄﯽ‬
‫ﺑﻪ دوﻟﺖ اﻳﺮان ﻧﺪارد‪ ...‬ﺳﻔﺎرت در اﻳﻦ ﺑﺎرﻩ دﺧﺎﻟﺘﯽ ﻧﮑﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺮای راﺑﻂ ﺷﺮح دادم‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ او ﺑﻪ راﺑﻄﻪ ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﻦ و ﺁﻗﺎی ﻣﻮﺳﯽ ﺻﺪر ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮاهﺶ‬
‫ﮐﺮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣﻦ ]هﻮﺷﻨﮓ ﻣﻌﻴﻦ زادﻩ[ ﺑﺎ ﺁﻗﺎی ﻣﻮﺳﯽ ﺻﺪر ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ راﻩ ﺣﻠّﯽ ﺑﺮای اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﭘﻴﺪا ﮐﻨﺪ‬
‫ﺗﺎ از ﺿﺒﻂ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ دﻳﺪار ﺁﻗﺎی ﻣﻮﺳﯽ ﺻﺪر رﻓﺘﻢ و ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺷﺮح دادم‪ .‬اﻳﺸﺎن ﮐﻪ در ﺟﺮﻳﺎن اﻣﺮ ﻗﺮار داﺷﺖ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﻣﯽ داﻧﯽ اﻳﻦ ﺁﺧﻮﻧﺪهﺎی ﺑﻴﮑﺎری ﮐﻪ در ﺑﻴﺮوت ول هﺴﺘﻨﺪ دﻧﺒﺎل ﺑﻬﺎﻧﻪ ای ﻣﯽ ﮔﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺮ و ﺻﺪا راﻩ ﺑﻴﺎﻧﺪازﻧﺪ و اﻇﻬﺎر‬
‫وﺟﻮدی ﺑﮑﻨﻨﺪ و اﮔﺮ ﻣﻦ در ﻣﻘﺎﻣﯽ ﮐﻪ هﺴﺘﻢ اﻗﺪاﻣﯽ در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﻧﮑﻨﻢ‪ ،‬ﻓﺮدا هﻤﻪ ﺟﺎ ﺷﺎﻳﻌﻪ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ هﻢ در‬
‫اﻳﻦ ﮐﺎر دﺳﺖ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺨﺼﻮص اﻳﻨﮑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺪﻋﯽ هﺴﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺿﺪ دﻳﻦ و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﻼم ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ راﻩ‬
‫ﭼﺎرﻩ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮای ﺗﻮﻗﻴﻒ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب دو ﺳﻪ روزی اﻳﻦ دﺳﺖ و ﺁن دﺳﺖ ﮐﻨﻢ و در اﻳﻦ ﻣﺪت ﺗﻮ ﺑﻪ دوﺳﺖ ﺧﻮد‬
‫ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب را از ﭼﺎﭘﺨﺎﻧﻪ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﮕﻴﺮد و از ﺑﻴﺮوت ﺧﺎرج ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ از دوﻟﺖ ﻟﺒﻨﺎن درﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻮﻗﻴﻒ‬
‫ﮐﺘﺎب را ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﮐﺘﺎب از اﻳﻦ ﻣﻤﻠﮑﺖ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻗﻀﻴﻪ را ﺑﺎ دوﺳﺖ ﺧﻮد در ﻣﻴﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻢ و او ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ و درک ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﺁﻗﺎی ﻣﻮﺳﯽ ﺻﺪر‪ ،‬ﻧﻈﺮ اﻳﺸﺎن را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﭼﺎﭘﺨﺎﻧﻪ‪ ...‬در اﺳﺮع وﻗﺖ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ را ﺗﺤﻮﻳﻞ دوﺳﺖ ﻣﺎ داد و هﻤﺎن روز ﻧﻴﺰ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ اﻳﺮان ﺣﻤﻞ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺘﺎب در ﺗﻴﺮاز هﺰار ﻧﺴﺨﻪ ﭼﺎپ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﺪون هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﻧﺎﻣﯽ از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ و ﭼﺎﭘﺨﺎﻧﻪ و ﺷﻬﺮ و ﮐﺸﻮری ﮐﻪ ﮐﺘﺎب در‬
‫ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﭼﺎپ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪.1«...‬‬
‫ﻋﻠﻴﻨﻘﯽ ﻣﻨﺰوی در اواﻳﻞ اﻧﻘﻼب ﺑﻪ دﻟﻴﻞ اﻧﺘﺴﺎب ﮐﺘﺎب ﺑﻪ وی دﺳﺘﮕﻴﺮ و ﻣﺪﺗﯽ در زﻧﺪان و ﺷﮑﻨﺠﻪ و ﭘﺲ از ﺗﺨﻠﻴﻪ‬
‫اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺑﺎ اﻋﻼﻧﻬﺎی ﭘﯽ در ﭘﯽ در روزﻧﺎﻣﻪ هﺎی ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ اﻧﺘﺴﺎب ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« را‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﺗﮑﺬﻳﺐ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻮاد وهﺎب زادﻩ در ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﺧﺎﻃﺮات ﺧﻮد از ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪:‬‬
‫»ﭘﺲ از اﻧﻘﻼب اﻓﺮاد ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ را ﺑﻪ اﺗﻬﺎم ﻧﻮﺷﺘﻦ ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« دﺳﺘﮕﻴﺮ و زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬از ﺁن ﺟﻤﻠﻪ دﮐﺘﺮ‬
‫ﻋﻠﻴﻨﻘﯽ ﻣﻨﺰوی ﻣﺪﺗﻬﺎ در ﺑﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬در هﻤﻴﻦ اﻳﺎم ﺷﺎدروان دﺷﺘﯽ هﻢ دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻳﮑﯽ از دﻻﻳﻞ دﺳﺘﮕﻴﺮی اﻳﺸﺎن ﻧﻮﺷﺘﻦ‬
‫هﻤﻴﻦ ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﺣﺎل ﺷﺎدروان دﺷﺘﯽ ﺑﻮدم و ﺑﺮای ﺁﻧﮑﻪ ﺧﺒﺮی از اﻳﺸﺎن ﺑﮕﻴﺮم‬
‫ﻣﺮﺗﺒًﺎ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن و ﺁﺷﻨﺎﻳﺎن اﻳﺸﺎن ﺗﻤﺎس ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻮم ﺳﻌﻴﺪی ﺳﻴﺮﺟﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻳﺎری وﻓﺎدار و‬
‫ﻣﺼﺎﺣﺒﯽ ﺑﺰرﮔﻮار و دوﺳﺖ ﺻﻤﻴﻤﯽ دﺷﺘﯽ ﺑﻮد ﺷﺪم‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﮑﺎﻟﻤﺎت ﺗﻠﻔﻨﯽ ﻣﺘﻌﺪد و اﺻﺮار ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﻤﺎرﻩ ﺗﻠﻔﻦ‬
‫ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺷﺎدروان دﺷﺘﯽ در ﺁن ﺑﺴﺘﺮی ﺑﻮد در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ دﺷﺘﯽ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﮐﻮﺗﺎﻩ‬
‫ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم‪ .‬ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﺎﻟﻤﻪ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ اواﺳﻂ دﻳﻤﺎﻩ ‪ ١٣٦٠‬ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ روز ﻗﺒﻞ از ﻓﻮت اﻳﺸﺎن‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﮕﻮی ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﮐﻮﺗﺎﻩ و ﺻﺪای ﺷﺎدروان دﺷﺘﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﺿﻌﻴﻒ و ﺟﻤﻠﻪ هﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻘﻄﻊ و ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎرهﺎ از‬
‫اﻳﺸﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪم ﮐﻪ ﺁﻳﺎ داروﻳﯽ اﺣﺘﻴﺎج دارﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮای اﻳﺸﺎن ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺧﻮاهﺶ ﻣﻦ را ر ّد ﮐﺮدﻧﺪ و ﭼﻨﻴﻦ درﻳﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ‬
‫ﻼ ﻣﻴﻠﯽ ﺑﻪ درﻣﺎن ﺧﻮد ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﻣﺎ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪.‬‬‫اﺻ ً‬
‫ﻣﺮﺣﻮم ﺳﻌﻴﺪی ﺳﻴﺮﺟﺎﻧﯽ ﭘﺲ از ﻓﻮت زﻧﺪﻩ ﻳﺎد دﺷﺘﯽ‪ ،‬در ﺳﻔﺮی ﺑﻪ ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر‪ ،‬ﭼﻨﺪ روزی ﻣﻬﻤﺎن ﻣﻦ در ﺷﻬﺮ‬
‫ﻣﻮﻧﻴﺦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺳﻔﺮ‪ ،‬ﻣﺮﺣﻮم ﺳﻌﻴﺪی ﺳﻴﺮﺟﺎﻧﯽ ﻣﺸﺮوﺣًﺎ از ﺁﺧﺮﻳﻦ روزهﺎی ﺣﻴﺎت زﻧﺪﻩ ﻳﺎد دﺷﺘﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﻧﮑﺘﻪ از ﺁن را ﺑﺎزﮔﻮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫‪1‬‬
‫]ﻣﺎﺟﺮای اﻧﺘﺸﺎر ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﺷﺎدروان ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‪ ،‬ﻳﺎدداﺷﺘﻬﺎی ﺷﺨﺼﯽ هﻮﺷﻨﮓ ﻣﻌﻴﻦ زادﻩ‪ ،‬ﭘﺎرﻳﺲ‪ .‬ﺁن ﻓﺮد اﻳﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای‬
‫درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻤﮏ هﻮﺷﻨﮓ ﻣﻌﻴﻦ زادﻩ ﺑﻪ ﺳﻔﺎرت ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ اﻳﺮان ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﻗﺮاﻳﻦ و ﺑﻪ وﻳﮋﻩ ﮐﻪ ﻋﻠﻴﻨﻘﯽ ﻣﻨﺰوی ﺑﻪ اﺗﻬﺎم ﺗﺄﻟﻴﻒ ﮐﺘﺎب‬
‫»ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« در اواﻳﻞ اﻧﻘﻼب دﺳﺘﮕﻴﺮ و ﻣﺪﺗﻬﺎ در زﻧﺪاﻧﻬﺎی ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮد‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﺟﺰ ﻋﻠﻴﻨﻘﯽ ﻣﻨﺰوی ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫هﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﻗﺎی هﻮﺷﻨﮓ ﻣﻌﻴﻦ زادﻩ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ دﻻﻳﻠﯽ از ﺁوردن ﻧﺎم او ﺧﻮدداری ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ[‬

‫‪44‬‬
‫در زﻧﺪان ﺁزار و ﺷﮑﻨﺠﻪ زﻳﺎدی ﺑﻪ ﺷﺎدروان ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ وارد ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﺣﺘﺎ در زﻧﺪان ﺑﺮ اﺛﺮ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻟﮕﻦ ﺧﺎﺻﺮﻩ‬
‫اﻳﺸﺎن ﺁﺳﻴﺐ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﺪ و ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ او را از زﻧﺪان ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺟﻢ اﻧﺘﻘﺎل ﻣﯽ دهﻨﺪ‪ .‬ﺳﻌﻴﺪی ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﮐﻤﮏ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎن ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن از زﻧﺪﻩ ﻳﺎد دﺷﺘﯽ ﻋﻴﺎدت ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺎرهﺎ دﺷﺘﯽ از ﺳﻌﻴﺪی‬
‫ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻣﻮاد ﺳﻤّﯽ )ﺳﻴﺎﻧﮑﺎﻟﯽ‪ ،‬ﺳﻴﺎﻧﻮر( ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﺧﺎﺗﻤﻪ دهﺪ«‪.1‬‬
‫ﭘﻴﺮ ﺳﻴﺎﺳﺖ و ادب‪ ،‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺟﻢ ﺗﻬﺮان‪ ،‬در ﮐﻤﺎل رﻧﺠﻮری و درد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻋﻮارض ﻧﺎﺷﯽ از ﺷﮑﻨﺠﻪ‬
‫هﺎی زﻧﺪان‪ ،‬زﻳﺮ ﺑﺮق ﺳﺮﻧﻴﺰﻩ ﭘﺎﺳﺪاران ﺟﺎن ﺳﭙﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺎﺻﻤﯽ ﺻﺎﺣﺐ اﻣﺘﻴﺎز و ﺳﺮدﺑﻴﺮ ﻣﺎهﻨﺎﻣﻪ »ﮐﺎوﻩ« در اﺳﻔﻨﺪ ﻣﺎﻩ ‪ ١٣٦٠‬در ﺳﻮگ »ﻣﺮگ اﺳﺘﺎد دﺷﺘﯽ« ﻣﯽ‬
‫ﻧﻮﻳﺴﺪ‪:‬‬
‫»ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ او را دﻳﺪم ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ ١٣٥٢‬در هﺘﻞ ﮐﻮﻧﻴﮕﺲ هﻮف ﻣﻮﻧﻴﺦ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ هﻤﺮاﻩ ﺟﻮاد وهﺎب زادﻩ دوﺳﺖ هﻢ‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ‪ ...‬اﻳﻨﮏ او در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻗﺎﻣﺘﯽ ﮐﺸﻴﺪﻩ و ﻻﻏﺮ‪ ،‬رﻳﺸﯽ ﮐﻪ ﺳﻔﻴﺪﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﻴﺎهﻴﺶ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﯽ ﻓﺮوﺧﺖ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ‬
‫ﻧﺎﻓﺬ و ﭼﻬﺮﻩ ای ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺑﻴﺎﻧﯽ ﮔﺮم و ﺁرام‪ ...‬ﭘﺲ از ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻴﻢ‪ ،‬دﻓﺘﺮ ﻗﻄﻮری ﺑﻪ ﻣﻦ داد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺗﺎ ﭘﺲ‬
‫ﻓﺮدا اﻳﻨﺠﺎ هﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻣﻤﻨﻮن ﻣﯽ ﺷﻮم اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﯽ اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ را ﺑﺨﻮاﻧﯽ و ﺑﺮﮔﺮداﻧﯽ‪ ...‬ﻋﻨﻮان اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎ »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ‬
‫ﺳﺎل« ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻪ ﭘﺲ ﻓﺮدا‪ ،‬ﮐﻪ ﻓﺮدا ﺑﻪ دﻳﺪﻧﺶ و اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ زﻳﺎرﺗﺶ رﻓﺘﻢ و دﻳﮕﺮ ﻣﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ هﻤﻪ ﺣﺮف ﺑﻮدم و او هﻤﻪ‬
‫ﻦ‬
‫ﻻ در اﻳﻦ ﺳ ّ‬‫ﮔﻮش‪ ...‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ درﺑﺎرﻩ او ﭼﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎﻳﯽ داﺷﺘﻢ و اﻳﻨﮏ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻌﻤﻮ ً‬
‫و ﺳﺎل ﺑﺴﻴﺎری از ﻣﺮدم ﺁﮔﺎﻩ و داﻧﺎ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ روزﮔﺎری ﻳﮑّﻪ ﺗﺎز ﻣﻴﺪان ﺟﺪال ﺑﺎ اوهﺎم و ﺧﺮاﻓﺎت ﺑﻮدﻩ اﻧﺪ‪ ،‬از ﮔﻔﺘﻪ هﺎ و‬
‫ﮐﺮدﻩ هﺎ اﻋﺮاض ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﺑﻪ ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﺟﺴﺎرت دوران ﺟﻮاﻧﯽ ﭘﺮدﻩ دری ﮐﺮدﻩ اﻳﺪ و ﺳﺮﻣﺸﻘﯽ ﺷﺪﻩ اﻳﺪ‬
‫ﺑﺮای هﻤﻪ روﺷﻨﮕﺮان زﻣﺎن‪.‬‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ از ﮐﻮدﮐﯽ در ﮐﺮﺑﻼ و در ﺧﺎﻧﻮادﻩ ای ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻌﺼﺐ ﺑﺎ ﺧﺸﮑﻴﻬﺎ و ﻧﺎداﻧﻴﻬﺎ و ﻓﺸﺎرهﺎ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻩ ام و دﻧﻴﺎی‬
‫ﻣﻨﺠﻤﺪ ﻗﺸﺮﻳﻮن را ﺑﺎ هﻤﻪ وﺟﻮدم ﻟﻤﺲ ﮐﺮدﻩ ام و ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ ﺗﻌﺼﺐ ﭼﻪ ﺑﻼﻳﯽ اﺳﺖ و وﻇﻴﻔﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ در‬
‫ﺗﻮان دارم ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﻼ ﺑﺠﻨﮕﻢ‪ ...‬ﭼﺎپ ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« در »ﮐﺎوﻩ« ﺑﻪ هﺼﻮرت ﻣﻘﺎﻻت ﻣﺴﻠﺴﻞ ﺁﻏﺎز ﺷﺪ و در‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﺎﻣﻪ هﺎی ﻓﺮاوان ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﻘﺪﻳﺮ و ﺳﺘﺎﻳﺶ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎران دﺷﻨﺎم و ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺑﺎرﻳﺪن ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ هﺮ‬
‫دو را‪ ،‬هﻢ ﻧﺎﺳﺰا و هﻢ ﺳﺰا را‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎن ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ و ﭼﻮن ﻗﺮار ﻣﺎ ﺑﺎ دﺷﺘﯽ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﮕﻬﺪاﺷﺘﻦ ﻧﺎم او ﺑﻮد ﺗﺎ اﻣﺮوز ﺑﺮ اﻳﻦ‬
‫ﻗﺮار اﻳﺴﺘﺎدﻩ ام‪ ...‬و اﻣﺮوز ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺰرگ‪ ،‬ﻣﺤﻘﻖ داﻧﺸﻤﻨﺪ‪ ،‬ادﻳﺐ ﭘﮋوهﺸﮕﺮ ﺷﺠﺎع در ﺷﺮاﻳﻄﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎﮔﻮار و‬
‫در ﺳﮑﻮﺗﯽ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﻳﺖ اﻧﺪوهﺒﺎر‪ ،‬ﺑﻪ اﺑﺪﻳﺖ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻮد واﺟﺐ ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ ﺳﻴﻤﺎی واﻗﻌﯽ دﺷﺘﯽ ﺑﺰرگ را‬
‫ﺑﻨﻤﺎﻳﺎﻧﻢ‪.2«...‬‬
‫ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﺑﺎ ﺁراﻳﺸﯽ ﺟﺪﻳﺪ در ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر ﭼﺎپ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻬﯽ ﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦ رژﻳﻢ اﺳﻼﻣﯽ ﮔﺰارش‬
‫اﻧﺘﺸﺎر ﻣﺠﺪد و ﻣﺤﺒﻮﺑﻴﺖ ﮐﺘﺎب را ﺑﻪ ﺗﻬﺮان دادﻩ اﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎﻳﯽ از ﻣﺰدوران ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ در ﺟﻠﺪ اول ﮐﺘﺎب ﺧﻮد ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪:‬‬
‫»ﺗﻨﯽ ﭼﻨﺪ از دوﺳﺘﺎن ﺗﻬﺮاﻧﯽ ]![ و ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ]![ و ﺣﺘﺎ از ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر ]![ ﺑﺎ ﺑﻴﺘﺎﺑﯽ از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب‬
‫ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺑﺪهﻢ‪ ...‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﭘﺮوا ﻧﺪارﻳﻢ ﮐﻪ اﻣﺜﺎل ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« از ﺳﻮی ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن اﺳﻼم اﻧﺘﺸﺎر ﻳﺎﺑﺪ‪ ...‬ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ‬
‫ﻣﺠﺎز اﺳﺖ ﮐﻪ دوﻟﺖ دادﮔﺮ ]ﻣﻨﻈﻮرش ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ اﺳﺖ[ ﻣﺮاﻗﺐ و ﺑﻴﺪار ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﺮ ﺁن ﻧﻈﺎرت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ...‬ﭘﺲ‬
‫اﻳﺮاد ﻣﺎ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« از اﻳﻦ ﻧﻈﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ از ﺁن رو ﮐﻪ ﭼﺮا ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﻗﺮﺁن ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ و ﻳﺎ ﭼﻴﺰی‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ ...‬ﻣﺎ ﻧﮕﺎرش و ﻧﺸﺮ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب را ﻧﻮﻋﯽ اﻗﺪام ﺑﺮ ﺿﺪ اﺳﻼم ﻣﯽ ﺷﻤﺮﻳﻢ‪ ...‬ﻟﺬا هﺸﺪار ﻣﯽ دهﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ در‬
‫ﺑﺮاﺑﺮ اﻳﻦ ﺷﻴﻮﻩ هﺎی ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ اﺣﺴﺎس ﻣﺴﺌﻮﻟﻴﺖ ﮐﻨﻨﺪ«‪.3‬‬
‫ﻻ هﺮ ﺁزاداﻧﺪﻳﺸﯽ ﺗﺼﺪﻳﻖ‬ ‫ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﺼﺪﻳﻖ دﺷﻤﻨﺎن و دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻧﻪ »ﺿﺪ اﺳﻼم« ﺑﻮد و ﻧﻪ »ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻗﺮﺁن« و اﺻﻮ ً‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﺗﻨﻬﺎ و ﻓﻘﻂ و ﺷﺎﻳﺪ ﺳﺒﺐ دوری از ﺧﺮاﻓﺎت و ﺗﻌﺼﺒﺎت ﮔﺮدد و ﻧﻪ ﭼﻴﺰ‬
‫دﻳﮕﺮی‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺼﻄﻔﯽ ﻃﺒﺎﻃﺒﺎﻳﯽ »ﻧﺸﺮ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب را ﻧﻮﻋﯽ اﻗﺪام ﺑﺮ ﺿﺪ اﺳﻼم« ﻣﯽ ﺷﻤﺮد و در ﮐﻤﺎل ﺻﺮاﺣﺖ و‬
‫روﺷﻨﯽ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪:‬‬
‫»ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎﻳﻪ هﺸﻴﺎری ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻳﻢ در ﺧﺎرج از اﻳﺮان ﺑﻪ ﺗﻘﻠﻴﺪ از »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﮐﺘﺎب و‬
‫رﺳﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ‪ ...‬اﻳﻨﮏ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻳﻢ ﮐﻪ دﺷﻤﻨﺎن اﺳﻼم ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺘﺎب رﺳﻮا و ﺧﺎﺋﻨﺎﻧﻪ ای را دﺳﺘﻤﺎﻳﻪ ﻗﺮار دادﻩ اﻧﺪ و ﺑﺮ‬
‫ﻣﺒﻨﺎی ﺁن در اروﭘﺎ رﺳﺎﻟﻪ هﺎ ﻣﯽ ﻧﮕﺎرﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻳﮑﯽ از اﻳﻦ رﺳﺎﺋﻞ ﺟﺎهﻼﻧﻪ را ﺑﺮﺧﯽ از دوﺳﺘﺎن ]ﻣﺄﻣﻮرﻳﻦ رژﻳﻢ[‬
‫ﺑﺮای ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﻧﺪ‪ ...‬ﻟﺴﺎن ﺳﻌﺪی در ﮐﺎم و ذواﻟﻔﻘﺎر ﻋﻠﯽ در ﻧﻴﺎم اﺳﺖ«‪.4‬‬
‫اﺷﺘﻬﺎر و رواج ﮐﺘﺎب ﻓﺎﺧﺮ و ﺟﻠﻴﻞ »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎت دﻳﻦ اﺳﻼم ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﮐﺮدﻩ و ﻧﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ‬
‫ﺑﺰرﮔﻮار ﺁن در ﭘﯽ ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺿﺪاﺳﻼﻣﯽ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺣﻴﺮت و ﺧﺸﻢ ﮐﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻮام اﻟﻨﺎس ﺁﻧﺎن را ﮐﺎﺷﻒ‬

‫‪1‬‬
‫]ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﻓﺼﻠﻨﺎﻣﻪ »رﻩ ﺁورد« ﺷﻤﺎرﻩ ‪ ،٥٣‬ﺑﻬﺎر ‪ ،١٣٧٩‬و ﻳﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ هﻤﻴﻦ ﮐﺘﺎب[‬
‫‪In Memory of Ali Dashti, Prominent Iranian Man of Letters. (J. Vahabzadeh). Rahavard, A Persian‬‬
‫‪Journal of Iranian Studies, California. Publisher and Editor: Hassan Shahbaz, No. ٥٣, Spring ٢٠٠٠‬‬
‫‪2‬‬
‫]ﻣﺠﻠﻪ »ﮐﺎوﻩ« ﺳﺎل هﺠﺪهﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎرﻩ اول‪ ،‬ﻓﺮوردﻳﻦ ‪ ،١٣٦١‬ﺻﺎﺣﺐ اﻣﺘﻴﺎز و ﻣﺪﻳﺮ ﻣﺴﺌﻮل دﮐﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺎﺻﻤﯽ‪ .‬در ﭘﺎﻳﺎن ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﻔﻨﺪ‬
‫ﻣﺎﻩ ‪ ١٣٦٠‬ﻣﻨﺪرج اﺳﺖ[‬
‫‪3‬‬
‫]ﮐﺘﺎب »ﺧﻴﺎﻧﺖ در ﮔﺰارش ﺗﺎرﻳﺦ« ﺻﻔﺤﻪ ‪ ٨‬ﺗﺎ ‪[١٤‬‬
‫‪4‬‬
‫]»ﺧﻴﺎﻧﺖ در ﮔﺰارش ﺗﺎرﻳﺦ« ﺻﻔﺤﻪ ‪ ٩‬و ‪[١٠‬‬

‫‪45‬‬
‫اﺳﺮار ﺟﻬﺎن ﭘﻴﺪا و ﻧﺎﭘﻴﺪا ﻣﯽ داﻧﻨﺪ زﻳﺮا اﻳﻨﺎن ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﭘﺮدﻩ اوهﺎم و ﺧﺮاﻓﺎت درﻳﺪﻩ ﺷﻮد‪ ،‬ﺁن ﻣﻔﺘﻮﻧﯽ و‬
‫ﺷﻴﻔﺘﮕﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻳﻪ ﺣﻔﻆ ﻗﺪرت ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ از ﻣﻴﺎن ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ‪.‬‬

‫رواﻧﺸﺎد ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﻗﺎﻣﺖ ﻣﺘﻮﺳﻂ‪ ،‬ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻨﺪﻣﮕﻮن و ﻣﻮی ﮐﻤﯽ داﺷﺖ‪ .‬ﺧﻄﻮط ﭼﻬﺮﻩ او ﺧﻮب ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ‬
‫ﭘﺮ ﺗﺤﺮک و ﻧﺎﻓﺬ ﺑﻮد ﺑﻄﻮری ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻧﺪرت در ﭼﺸﻤﺎن او ﺧﻴﺮﻩ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪» .‬ژﺳﺘﻬﺎی ﻗﺎﻃﻊ دﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ‬
‫ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺟﻨﺒﻪ ﻧﻄﻖ اﻧﻘﻼﺑﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺻﺤﺒﺖ دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﻣﯽ داد‪ ،‬ﺷﺪت ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ و ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﻓﻮق اﻟﻌﺎدﻩ و ﺻﺮاﺣﺖ‬
‫ﻟﻬﺠﻪ زﻳﺎد از ﺣﺪ دﺷﺘﯽ را ﺁﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد«‪.1‬‬
‫ﻣﺮدی را ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ درﺑﺎرﻩ هﺮ ﺷﺎﻋﺮی ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ‪ ،‬ﺷﺎهﮑﺎری ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽ ﺁورد‪ .‬اﮔﺮ هﻤﻪ ﺁن ﺁﺛﺎر ارﺟﻤﻨﺪ و‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺸﺪﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﻨﺤﻨﻴﻬﺎی روح ﺟﻮاﻧﺎن ﻋﺎﺷﻖ ﭘﻴﺸﻪ را ﻧﻮازش ﻣﯽ داد و ﭘﻴﺮان دﻟﺸﮑﺴﺘﻪ را ﺁراﻣﺸﯽ ﻣﯽ‬
‫ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬اﮔﺮ »ﻧﻘﺸﯽ از ﺣﺎﻓﻆ« ‪» ،‬ﻗﻠﻤﺮو ﺳﻌﺪی«‪ ،‬ﺳﻴﺮی در دﻳﻮان ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﻏﺰﻟﻴﺎت ادب ﻓﺎرﺳﯽ‪» ،‬ﺷﻤﺲ« را ﺑﻪ‬
‫ﮐﻨﺎری ﮔﺬارﻳﻢ‪ ،‬ﺧﻮاﻧﺪﻧﯽ ﺗﺮﻳﻦ و درﺧﺸﺎﻧﺘﺮﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻓﺎﺧﺮﺗﺮﻳﻦ و ﻣﺎﻧﺪﻧﯽ ﺗﺮﻳﻦ اﺛﺮ او هﻤﻴﻦ ﮐﺘﺎب هﻤﺎﻳﻮﻧﯽ »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ‬
‫ﺳﺎل« اﺳﺖ‪ .‬هﺮ ﻓﺼﻞ و ﻗﻄﻌﻪ ﺁن ﻧﻤﻮﻧﻪ ای از اﻳﺠﺎز و روﺷﻨﯽ و ﻧﮑﺘﻪ ﺳﻨﺠﯽ اﺳﺖ‪» .‬ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻤﺎﻣﯽ‬
‫ﺁﺛﺎر او از ﭘﺮﮔﻮﻳﻴﻬﺎی ﻣﻼل اﻧﮕﻴﺰ دور و ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ‬
‫ﺑﺎ رﻏﺒﺖ و ﺷﻮق ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺗﻮان ﺁن را ﺑﺎرهﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ هﺮ روی‪ ،‬در ﭘﻴﮑﺮ ﻻﻏﺮ و ﻇﺮﻳﻒ او روﺣﯽ ﺑﺰرگ‬
‫ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬هﻮﺷﯽ ﺗﻨﺪ و ﻗﺮﻳﺤﻪ ای ﻓﻴﺎض داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻴﻬﻦ‬
‫دوﺳﺖ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ اﻳﺮان ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺪون‬
‫ﺗﺮدﻳﺪ ﻳﮑﯽ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻣﻌﺎﺻﺮ اﻳﺮان اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺁﺛﺎرش ﻟﺒﺮﻳﺰ از ﻋﺎﻃﻔﻪ و ﮐﻮﺷﺸﯽ اﺳﺖ ﺑﺮای ﻧﺸﺮ ﺗﻔﺎهﻢ‬
‫و ﺗﺴﺎهﻞ و ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ در ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻳﺮاﻧﯽ‪.‬‬
‫ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ در اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﺎ هﻤﺘﯽ ﺑﺰرگ و ﺑﻴﻨﺸﯽ ژرف‬
‫ﺑﻪ ﺷﮑﺎﻓﺘﻦ ﻋﺎدات و ﻋﻘﺎﻳﺪ اﻋﺮاب ﺻﺪر اﺳﻼم ﭘﺮداﺧﺘﻪ و‬
‫اﻧﮕﻴﺰﻩ و ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺻﺪر اﺳﻼم را ﺑﺎ اراﺋﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪ‬
‫هﺎﻳﯽ ﺗﺎرﻳﺨﯽ از ﺁن دوران و ﻧﻴﺰ ﻋﻠﻞ ﻗﺪرت ﻳﺎﻓﺘﻦ اﺳﻼم‬
‫و ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ »دﻳﻦ ﺣﻨﻴﻒ اﺳﻼم« را ﺷﺮح دادﻩ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﯽ ﮔﻤﺎن ﺗﻔﮑﺮات و اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎی ﻣﻴﺮزا ﻓﺘﺤﻌﻠﯽ‬
‫ﺁﺧﻮﻧﺪزادﻩ‪ ،‬ﻣﻴﺮزا ﺁﻗﺎﺧﺎن ﮐﺮﻣﺎﻧﯽ و اﺣﻤﺪ ﮐﺴﺮوی و‬
‫دﻳﮕﺮ اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪان و ﻣﻨﺘﻘﺪﻳﻦ ﻗﺮن ﻣﻌﺎﺻﺮ اﻳﺮان در ﺗﺄﻟﻴﻒ‬
‫ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﺗﺄﺛﻴﺮ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ هﻴﭽﮑﺪام‬
‫از ﻧﺎﻣﺒﺮدﮔﺎن ﺑﺎ اﻳﻦ ﻇﺮاﻓﺖ ادﻳﺒﺎﻧﻪ و ﺑﺎ اﻳﻦ روش ﻓﺎﺿﻼﻧﻪ و ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﮐﺘﺎب ﺧﻮد را ﻧﻨﻮﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻌﻴﺪی ﺳﻴﺮﺟﺎﻧﯽ ﺷﺎهﺪ ﺁﺧﺮﻳﻦ روزهﺎی زﻧﺪﮔﯽ دﺷﺘﯽ در »ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻣﺮﻗّﻊ« ﺑﺎ ﻧﺜﺮی زﻳﺒﺎ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺑﺎ رﻧﺪی و ﮐﻨﺎﻳﻪ‬
‫ﺧﺎﻃﺮات ﺗﻠﺦ ﺧﻮد را ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽ ﻧﮕﺎرد‪:‬‬
‫»دو ﺳﻔﺮ اﺟﺒﺎری اﺧﻴﺮ ]ﮐﻨﺎﻳﻪ ای ﺑﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮی و زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪن ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ اﺳﺖ[ ﭘﻴﺮﻣﺮد را ﺧﺴﺘﻪ و ﻓﺮﺳﻮدﻩ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫از ﺳﻔﺮ اول ﮐﻪ ﺑﺎز ﺁﻣﺪ ﺣﮑﻴﻤﺎﻧﻪ ﺻﺒﺮ و ﺳﮑﻮت ﭘﻴﺸﻪ ﮐﺮد و از ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺎداﻧﺴﺘﻪ و ﺷﺎﻳﺪ هﻢ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ و داﻧﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺳﻴﻠﯽ‬
‫ﺑﺮ ﺻﻮرت اﺳﺘﺨﻮاﻧﻴﺶ ﻧﻮاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺷﮑﺎﻳﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺷﮑﻮﻩ اش از ﺗﻮهﻴﻦ ﻧﺎﺑﺠﺎﻳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ او و ﭘﺴﺮ ﺧﻮاﻧﺪﻩ اش روا‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﻔﺮ دوم ﻣﺮد را ﺑﻪ ﮐﻠّﯽ در هﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﺨﻮاهﻴﺪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺟﺴﺪ ﺑﻴﺠﺎﻧﯽ ﺑﺎزش ﺁوردﻩ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﮐﺶ ﺑﺴﭙﺎرﻳﻢ‪ .‬ﺑﺮادران ﻣﻴﺮ و ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺧﻮدش دو ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺎزﻧﻴﻦ – ﭘﺮﺳﺘﺎرﻳﺶ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺟﺒﺮان‬
‫ﺷﮑﺴﺘﮕﻴﻬﺎ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ .‬درﻳﻐﺎ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺷﮑﺴﺖ روح ﻣﺮهﻤﯽ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮﻣﺮد از ﺳﻔﺮ دوم ﺷﮑﺎﻳﺘﻬﺎ داﺷﺖ ﮐﻪ‪ :‬ﻣﻌﻨﯽ‬
‫ﺑﻬﺸﺖ و دوزخ را ﺗﺎزﻩ ﻓﻬﻤﻴﺪم‪ ،‬در ﻣﺴﺎﻓﺮت دوم ﭘﯽ ﺑﺮدم ﮐﻪ ﺳﻔﺮ اوﻟﻢ در ﺑﺎغ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ ...‬ﻣﺮد از ﺧُﻠﻖ و ﺧﻮی‬
‫رﻓﻘﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮد و از ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻴﻤﻨﺎک‪ .‬از ﻗﺪرت رﻓﻴﻘﺎن ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد و از ﮐﻴﻨﻪ ﺟﻮﻳﯽ و ﻗﺴﺎوﺗﺸﺎن هﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺮد‬
‫ﻋﺎﺷﻖ زﻧﺪﮔﯽ و زﻳﺒﺎﻳﯽ و ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻮد و ﺑﺎزی زﻣﺎﻧﻪ را ﺑﻨﮕﺮ ﮐﻪ در هﺮ ﺳﻪ ﻣﻮرد ﭼﻪ ﺑﻪ روز و روزﮔﺎرش ﺁوردﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺑﻪ زﻳﺴﺘﻦ ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ورزﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮ اﺛﺮ دو ﺳﻔﺮ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺳﺎﻟﻴﺎن اﺧﻴﺮ‪ ،‬ﭼﻨﺎن از ﺟﺎن و ﺟﻬﺎن ﺑﻴﺰار ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺮﮔﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ دﻗﻴﻘﻪ ﺷﻤﺎری ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻳﮏ ﻣﺎهﯽ ﭘﻴﺶ از ﻣﺮﮔﺶ روزی ﮐﻪ ﺧﻠﻮﺗﯽ دﺳﺖ دادﻩ ﺑﻮد – ﺑﺎ ﻣﻘﺪﻣﻪ‬
‫ﭼﻴﻨﯽ ﻣﻔﺼﻠﯽ در ﻣﻮرد ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﺪت و ﭘﺮ ﮐﻴﻔﻴﺘﻤﺎن و اﻳﻨﮑﻪ اهﻞ ﺗﻌﻘﻞ و ﻣﻨﻄﻘﻢ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ – از ﻣﻦ ﺧﻮاهﺸﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ‬
‫ﻣﻮ ﺑﺮ ﺗﻨﻢ راﺳﺖ ﺷﺪ و ﻋﺮق ﺳﺮدی ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﻢ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮد از ﻣﻦ ﮐﭙﺴﻮل ﺳﻴﺎﻧﻮر ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﮑﻮﺗﯽ ﮐﺮدم و ﻗﻮﻟﯽ‬
‫دادم‪ ،‬ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﻋﻮاﻗﺐ اﻳﻦ ﺗﻌﻬﺪ را ﺳﻨﺠﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ‪ .‬ﺁن هﻢ ﭼﻪ ﻋﻮاﻗﺐ ﺟﺎﻧﮑﺎهﯽ ﮐﻪ در ﻃﻮل ﻳﮏ ﻣﺎﻩ‪ ،‬دﻩ ﺳﺎل ﭘﻴﺮم ﮐﺮد‪ .‬اﮔﺮ‬
‫در ﻋﻤﺮ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺟﺪال دروﻧﯽ ﺗﻌﻘﻞ و ﻋﺎﻃﻔﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ رﻧﺞ ﻣﻦ ﺁﮔﺎهﻴﺪ و ﻧﻴﺎزی ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﻔﺘﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪...‬‬
‫از ﺁن ﭘﺲ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ هﺎی ﻣﮑﺮر او ﺑﻮد و وﻋﺪﻩ هﺎی اﻣﺮوز و ﻓﺮدای ﻣﻦ‪ ...‬ﺑﻪ ﺧﻼف ﺳﺎﺑﻖ ﻣﯽ ﮐﻮﺷﻴﺪم ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ دﻳﺪﻧﺶ‬

‫‪1‬‬
‫]»ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﻋﺼﺮ ﻃﻼﻳﯽ« ﺻﻔﺤﻪ ‪[١٦٢‬‬

‫‪46‬‬
‫ﺑﺮوم و هﺮ ﺑﺎر اﻧﺒﺎن ﻓﺮﻳﺐ و دروﻏﯽ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻤﺎن هﻮﺷﻴﺎر و دﻗﻴﻘﻪ ﻳﺎﺑﺶ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻢ و ﺑﺎ وﻋﺪﻩ ﻓﺮداﻳﯽ از ﭼﻨﮓ‬
‫اﺻﺮارش ﺧﻼص ﺷﻮم و روزی ﮐﻪ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻨﺎر ﺳﻨﮓ ﻏﺴﺎﻟﺨﺎﻧﻪ اﻳﺴﺘﺎدﻩ و ﺷﺎهﺪ ﺷﺴﺘﺸﻮی ﭘﻴﮑﺮ ﻧﺤﻴﻔﺶ ﺑﻮدم‪ ،‬روح‬
‫او را دﻳﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﻻی ﭘﻴﮑﺮ ﺑﻴﺠﺎﻧﺶ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﺪ و ﺑﺎ هﻤﺎن ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻌﻬﻮد دﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻧﺎزﻧﻴﻦ ﻣﻦ‪ ...‬دﻳﺪی ﭼﻄﻮر ﻗﺎﻟَﺖ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻢ و رﻓﺘﻢ؟‪ ...‬ﭼﻪ ﺗﻠﺦ و دردﻧﺎک اﺳﺖ ﺑﺎزﻳﻬﺎی ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‪ ...‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم او را ]در ﺧﻮاب[ دﻳﺪم ﮐﻪ از‬
‫ﺗﺨﺘﺨﻮاﺑﺶ ﻓﺮو ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﻋﻴﻨﮑﺶ را از ﻣﻴﺰ ﮐﻨﺎر دﺳﺘﺶ ﺑﺮﻣﯽ دارد و ﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﮔﺬارد‪ ...‬دﻣﭙﺎﻳﻴﻬﺎﻳﺶ را ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺪ و ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮف ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‪ .‬اﻧﮕﺸﺘﺎن ﻇﺮﻳﻔﺶ را ﻻی ﻣﻮهﺎی ﺳﺮم ﻓﺮو ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ داری ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬
‫ﺗﻮی ﭼﻪ ﻓﮑﺮی ﺑﻮدی؟ ﻧﮑﻨﺪ ﺑﺎز هﻢ داﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭘﺮ اﻓﺘﺨﺎر ﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدی؟ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﯽ ﭼﻪ ﻣﻠﺖ ﺣﻖ ﺷﻨﺎس و‬
‫ﻓﺮهﻨﮓ دوﺳﺘﯽ دارﻳﻢ؟ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﯽ ﭼﻪ‪.1«...‬‬
‫‪2‬‬
‫س ﭼﮏ ﻣﺎدام ورا ﮐﻮﺑﻴﭻ‬ ‫اﺑﺮاهﻴﻢ ﺧﻮاﺟﻪ ﻧﻮری‪ ،‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ را ﻳﮑﯽ از »ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﻋﺼﺮ ﻃﻼﻳﯽ« ﻣﯽ داﻧﺪ ‪ .‬ﺧﺎورﺷﻨﺎ ِ‬
‫ﮐﻮا ‪ Vera Kubickova‬دﺷﺘﯽ را ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺳﺒﮏ و ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻧﻮﻳﻨﺶ در ﺷﻤﺎر ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻧﺜﺮ ﻧﻮﻳﻦ اﻳﺮان ﻧﺎم ﻣﯽ‬
‫ﺑﺮد‪ .3‬ﭘﻴﺘﺮ اﻳﻮری ‪ Peter Avery‬اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ‪ ،‬دﺷﺘﯽ را ﻳﮏ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻣﺒﺮّز اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ اﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ‬
‫‪ .4‬دﮐﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪ اﺳﺘﻌﻼﻣﯽ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺛﺎر دﺷﺘﯽ »ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﭘﮋوهﺸﯽ و ﺑﺮرﺳﯽ« ﺑﻴﺸﺘﺮی اﺳﺖ‪ 5‬و هﻤﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ‬
‫داﻧﺶ و اﻧﺼﺎف داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ وی را از ﭘﻴﺸﺘﺎزان ﻗﺼﻪ ﻧﻮﻳﺴﯽ و ادب ﻧﺴﻞ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﻌﺎﺻﺮ اﻳﺮان ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪.‬‬
‫درﺑﺎرﻩ دﺷﺘﯽ ﭼﻪ در زﻣﺎن ﺣﻴﺎﺗﺶ و ﭼﻪ ﭘﺲ از ﻣﺮﮔﺶ ﻧﺎﺳﺰا و ﺳﺰا ﻓﺮاوان ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ هﻤﻪ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮهﺎ در ارزش‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎ‪ ،‬در ﻗﺪر و ﻣﻨﺰﻟﺖ ادﺑﯽ او ﺗﺄﺛﻴﺮی ﻧﺪارد و اﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ هﻤﻴﻦ ﮐﺘﺎب ﻓﺎﺧﺮ و ﮔﺮاﻧﻘﺪر »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« از او ﺑﻪ‬
‫ﻳﺎدﮔﺎر ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬او را ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺗﻬﻮر و ﺷﺠﺎﻋﺘﺶ و ﺑﻴﺒﺎﮐﯽ و ﭘﻴﮑﺎرش ﻋﻠﻴﻪ ﺧﺮاﻓﺎت و ﺗﻌﺼﺒﺎت ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻧﻤﻮد و‬
‫ﺑﺰرﮔﺶ ﺷﻤﺮد‪.‬‬
‫هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ در ﮐﻬﻮﻟﺖ‪ ،‬دﻟﺸﮑﺴﺘﻪ و ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎر ﺧﻮد را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ دﻳﺎری ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺘﺎﻓﺖ‪ ،‬دوﺳﺘﺪاران ﺁﺛﺎرش ﺁﮔﺎﻩ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ »ادﻳﺐ دﻳﺮﺁﺷﻨﺎ« ﻧﮕﺎرﻧﺪة ﻳﮑﯽ از ﺟﻨﺠﺎﻟﻴﺘﺮﻳﻦ و ﭘﺮ ارزﺷﺘﺮﻳﻦ ﺁﺛﺎر ﻗﺮن اﺧﻴﺮ اﻳﺮان ﺑﻮدﻩ و هﻤﻪ ﻣﺒﻬﻮت‬
‫دﻟﻴﺮی و ﺷﺠﺎﻋﺖ او ﮔﺸﺘﻨﺪ و هﺎج و واج در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺗﺮدﻳﺪ‪ ،‬در ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺷﺨﺼﻴﺖ او ﺑﺎ ﺷﮕﻔﺘﯽ ﻳﺎدش ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮد او ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺗﺎرﻳﺦ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ورق ﻣﯽ ﺧﻮرد‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ روزهﺎﻳﯽ ﻣﯽ رﺳﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺒﺪأ ﺣﻮادث و دﮔﺮﮔﻮﻧﻴﻬﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ‬
‫و ﻣﺴﻴﺮ ﺗﺎرﻳﺦ را ﺗﻐﻴﻴﺮ دادﻩ در ذهﻦ اﻧﺴﺎن ﺟﺎوﻳﺪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ«‪.6‬‬

‫ﻣﻦ وﻳﺮاﻳﺶ اﻳﻦ ﮔﺮاﻣﯽ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺎ ﻣﻨّﺖ و اﻓﺘﺨﺎر ﺑﺮ دوش ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺁﻧﭽﻪ در ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻮد اﻧﺠﺎم دادم‪ .‬ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁﻧﯽ را ﺗﺼﺤﻴﺢ‬
‫ل ﻣﺸﮑﻞ ﭘﺴﻨﺪان اِﻋﺮاب ‪ Eräb‬ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪ .‬ﺑﺮﺧﯽ ﻟﻐﺎت و اﺻﻄﻼﺣﺎت و اﻋﻼم را ﻣﻌﻨﯽ و ﺷﺮح ﮐﺮدم و‬ ‫و ﺑﺮای ﺧﺎﻃﺮ د ِ‬
‫ﺑﺮﺧﯽ از اﺷﺘﺒﺎهﺎت ﭼﺎﭘﯽ را ﺑﺎ ﻗﻴﺪ اﺣﺘﻴﺎط ﺗﺼﺤﻴﺢ ﻧﻤﻮدم ﮐﻪ ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﻋﻼﻣﺖ ] [ در ﻣﺘﻦ و ﻳﺎ زﻳﺮﻧﻮﻳﺲ ﮔﻨﺠﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﺻﻔﺤﺎت ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺷﺮح دادم ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﭘﻴﺶ ﻧﻮﻳﺲ ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« را ﺑﺮای ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ در ﺟﻠﺴﺎت‬
‫ﺧﺼﻮﺻﯽ در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدش ﺗﻬﻴﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و ﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮐﺘﺎب‪ .‬اﺣﺘﻤﺎل ﻣﯽ رود هﻤﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﻧﻮﻳﺲ ﺑﻪ ﻟﺒﻨﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ‬
‫ﺷﺪﻩ و ﺑﺪون ﺗﺼﺤﻴﺢ ﮐﺘﺎب ﭘﺲ از ﺣﺮوف ﭼﻴﻨﯽ ﺑﻪ ﭼﺎپ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ اﻏﻼط ﭼﺎﭘﯽ و ﺑﯽ ﻧﻈﻤﯽ در ﭼﺎپ‬
‫ﺑﻴﺮوت دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺿﻴﺢ دادﻩ ﺷﻮد ﮐﻪ ﭼﻮن روش ﻣﺘﺤﺪی در ﺷﻤﺎرﻩ ﮔﺬاری ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁن وﺟﻮد‬
‫ﻧﺪارد ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ در ﻗﺮﺁﻧﻬﺎی ﭼﺎپ اﻳﺮان ﺷﻤﺎرﻩ ﺁﻳﺎت ﻣﺘﻐﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ و اﻣﮑﺎن دارد ﮐﻪ ﺷﻤﺎرﻩ ﺁﻳﺎﺗﯽ ﮐﻪ در‬
‫ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﺁﻣﺪﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﺮﺁن ﻣﻮرد ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ اﻳﺮادی ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﺑﻪ ﺷﻤﺎر‬
‫ﻧﻤﯽ رود‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﮑﯽ دو ﺁﻳﻪ ﭘﻴﺶ و ﻳﺎ ﭘﺲ از ﺁﻳﻪ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ را ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎرﻩ هﺎی ﻳﺎدﺷﺪﻩ در ﮐﺘﺎب ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ‬
‫راهﻨﻤﺎی ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫ﺗﺮدﻳﺪ ﻧﺪارم ﮐﻪ در ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺰدﻳﮏ‪ ،‬اﻳﺮاﻧﻴﺎﻧﯽ ﭘﻴﺪا ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ روش ﺗﺤﻘﻴﻖ رواﻧﺸﺎد ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ را دﻧﺒﺎل ﺧﻮاهﻨﺪ‬
‫ﮐﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﮐﺘﺎب از روی ﻧﺴﺨﻪ ﺣﺮوف ﭼﻴﻨﯽ ﺷﺪﻩ در ﺑﻴﺮوت ﮐﻪ اﻏﻼط ﻓﺮاواﻧﯽ داﺷﺖ‪ ،‬دوﺑﺎرﻩ و ﺑﺎ ﺣﻔﻆ اﻣﺎﻧﺖ ﺣﺮوف‬
‫ﻻ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎری ﻣﻮرد ﭘﺴﻨﺪ وﻳﺮاﺳﺘﺎر اﻳﻦ ﮐﺘﺎب و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﭼﻴﻨﯽ ﺷﺪ و هﻴﭻ ﺗﻐﻴﻴﺮی در ﻣﺘﻦ ﮐﺘﺎب دادﻩ ﻧﺸﺪﻩ و اﺻﻮ ً‬
‫اﺛﺮی ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬هﺮ ﻓﺼﻞ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑُﻦ ﻣﺎﻳﻪ ﺻﺪهﺎ ﮐﺘﺎب و رﺳﺎﻟﻪ ﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﺑﻪ هﺮ روی‪ ،‬ﮐﺎر وﻳﺮاﻳﺶ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺧﺎﻟﯽ از ﻟﻐﺰش ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ از ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮان و ﻣﻄﻠﻌﻴﻦ ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﻣﯽ‬
‫ﺧﻮاهﻢ ﮐﻪ اﺷﺘﺒﺎهﺎت را ﺑﻨﻤﺎﻳﺎﻧﻨﺪ و اﮔﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﻣﺮا ﺑﺎ ﺑﺰرﮔﻮاری ﻣﻄﻠﻊ ﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎورم ﮐﻪ هﻴﭻ ﺧﺪﻣﺘﯽ‬
‫ﺑﺎﻻﺗﺮ و ﺷﺎﻣﺦ ﺗﺮ از ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪن ﮔﻮﺷﻪ هﺎﻳﯽ از هﻮﻳﺖ ﻓﺮهﻨﮕﯽ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﺎﻳﺪ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮد ﮐﻪ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﺑﺎ ﺑﻴﺒﺎﮐﯽ‬
‫ﺑﻬﺮام ﭼﻮﺑﻴﻨﻪ ‪ -‬ﺧﺮداد ‪١٣٨١‬‬ ‫وﺟﺴﺎرت‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺄﻟﻴﻒ ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﺧﺪﻣﺘﯽ ﻋﻈﻴﻢ اﻧﺠﺎم دادﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪1‬‬
‫]»در ﺁﺳﺘﻴﻦ ﻣﺮﻗّﻊ« ﺗﺄﻟﻴﻒ ﺳﻌﻴﺪی ﺳﻴﺮﺟﺎﻧﯽ‪ ،‬ﭼﺎپ اول‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪ ٣٤٧‬ﺗﺎ ‪ ،٣٥٠‬ﺗﻬﺮان ﺷﻬﺮﻳﻮر ‪١٣٦٣‬‬
‫‪2‬‬
‫]ﮐﺘﺎب »ﺑﺎزﻳﮕﺮان ﻋﺼﺮ ﻃﻼﻳﯽ« )داور‪ ،‬ﺗﻴﻤﻮرﺗﺎش‪ ،‬ﺁﻳﺮم‪ ،‬اﻣﻴﺮﻃﻬﻤﺎﺳﺒﯽ‪ ،‬دﺷﺘﯽ‪ ،‬ﻣﺪرّس( از اﺑﺮاهﻴﻢ ﺧﻮاﺟﻪ ﻧﻮری‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪ ١٠٦‬ﺗﺎ ‪[٢٠٤‬‬
‫‪3‬‬
‫]ﮐﺘﺎب »ادﺑﺒﻴﺎت ﻧﻮﻳﻦ اﻳﺮان« ﺗﺮﺟﻤﻪ و ﺗﺄﻟﻴﻒ ﻳﻌﻘﻮب ﺁژﻧﺪ‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪ ٩٣‬و ‪ ،٩٤‬اﻧﺘﺸﺎرات اﻣﻴﺮﮐﺒﻴﺮ[‬
‫‪4‬‬
‫]هﻤﺎن ﮐﺘﺎب ﺻﻔﺤﻪ ‪ ١٣٤ ،١٣٣‬و ‪[١٤١‬‬
‫‪5‬‬
‫]ﮐﺘﺎب »ﺑﺮرﺳﯽ ادﺑﻴﺎت اﻣﺮوز اﻳﺮان« ﺗﺄﻟﻴﻒ دﮐﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪ اﺳﺘﻌﻼﻣﯽ‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪[١٢٧‬‬
‫‪6‬‬
‫]ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« اﺛﺮ ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ[‬

‫‪47‬‬
‫ﻣﺤﻤّﺪ‬
‫‪ -١‬ﺗﻮﻟﺪ ﻗﻬﺮﻣﺎن‬
‫‪ -٢‬ﮐﻮدﮐﯽ‬
‫‪ -٣‬رﺳﺎﻟﺖ‬
‫‪ -٤‬ﺑﻌﺜﺖ‬
‫‪ -٥‬ﭘﺲ از ﺑﻌﺜﺖ‬

‫‪48‬‬
 ‫ﺗﻮّﻟ ِﺪ ﻗﻬﺮﻣﺎن‬
‫رهﯽ ﺟﺰ ﮐﻌﺒﻪ و ﺑﺘﺨﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﭘﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ‬
‫ﮔﺮوهﯽ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺖ اﻳﻨﺠﺎ و ﻣﺸﺘﯽ ﺧﻮدﭘﺮﺳﺖ ﺁﻧﺠﺎ‬
‫ﻣﻮﻟﻮی‬

‫ﺳﺎل ‪ ٥٧٠‬ﻣﻴﻼدی ﮐﻮدﮐﯽ از ﺁﻣﻨﻪ ﺑﻨﺖ ]دﺧﺘﺮ[ وهﺐ در ﻣﮑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮔﺸﻮد واو را ﻣﺤﻤﺪ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻮزاد ﭘﺲ‬
‫از ﻣﺮگ ﭘﺪر ﺧﻮد ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ و در ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻣﺎدر ﺧﻮد را از دﺳﺖ داد و ﭘﺲ از اﻧﺪﮐﯽ ﺟ ّﺪ ﺗﻮاﻧﺎ‬
‫و ﮐﺮﻳﻤﺶ ﮐﻪ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺣﺎﻣﯽ و ﻧﮕﻬﺒﺎن وی ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﻬﺎن دﻳﮕﺮ ﺷﺘﺎﻓﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﮐﻪ ﻋﻤﻮهﺎی ﻣﺘﻌﺪد و ﻧﺴﺘﺒًﺎ ﻣﺘﻤﮑّﻦ داﺷﺖ‪،‬‬
‫ﺗﺤﺖ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﻳﮑﯽ از ﻓﻘﻴﺮﺗﺮﻳﻦ‪ ،‬وﻟﯽ ﺟﻮاﻧﻤﺮدﺗﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺣﻴﺮﺗﺰا و ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﻴﺰی دارد ﮐﻪ‬
‫ﺷﺎﻳﺪ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺮدان ﺧﻮدﺳﺎﺧﺘﻪ و ﺣﺎدﺛﻪ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫هﺰارهﺎ ﮐﺘﺎب درﺑﺎرﻩ زﻧﺪﮔﯽ و ﺣﻮادث ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﻇﻬﻮر و اﻓﻮل او و هﻤﻪ ﮐﺮدارهﺎ و ﮔﻔﺘﺎرهﺎی اﻳﻦ ﻣﺮد ﻓﻮق‬
‫اﻟﻌﺎدﻩ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﺗﺤﻘﻴﻘًﺎ از او ﺑﻴﺶ از ﺗﻤﺎم رﺟﺎل ﺗﺎرﻳﺨﯽ ﻗﺒﻞ از او اﺳﻨﺎد و ﻣﺪارک و ﻗﻮاﻧﻴﻦ در دﺳﺘﺮس ﻣﺤﻘﻘﺎن‬
‫و ﭘﮋوهﻨﺪﮔﺎن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻌﺬاﻟﮏ هﻨﻮز ﮐﺘﺎب روﺷﻦ و ﺧﺮدﭘﺴﻨﺪی درﺑﺎرﻩ وی ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻴﻤﺎی او را‬
‫ﻋﺎری از ﮔﺮد و ﻏﺒﺎر اَﻏﺮاض و ﭘﻨﺪارهﺎ و ﺗﻌﺼﺒﺎت ﻧﺸﺎن دهﺪ و اﮔﺮ هﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺪان دﺳﺖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ام‪.‬‬
‫ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﺣﻘﻴﻘﯽ روی ﻧﻴﺎوردﻩ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﮐﻮﺷﻴﺪﻩ اﻧﺪ از وی ﻳﮏ ﻣﻮﺟﻮد ﺧﻴﺎﻟﯽ‪ ،‬وﺟﻮدی ﻣﺎﻓﻮق ﺑﺸﺮ و ﻧﻮﻋﯽ‬
‫ﺧﺪا در ﻟﺒﺎس ﻳﮏ اﻧﺴﺎن ﺑﺴﺎزﻧﺪ و ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﺧﺼﺎﻳﺺ ذات ﺑﺸﺮی او را ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ و در اﻳﻦ ﮐﺎر ﺣﺘﯽ راﺑﻄﻪ ﻋﻠﺖ و‬
‫ﻣﻌﻠﻮل را ﮐﻪ اﺻﻞ ﺣﻴﺎت اﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﻴﺰی ﻧﺸﻤﺮدﻩ و ﺑﻪ هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺻﻮرت ﺧَﺮق ]ﺧﻼف[ ﻋﺎدت دادﻩ اﻧﺪ‪.‬‬
‫از اﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﺗﺎ ﺳﺎل ‪ ٦١٠‬ﻣﻴﻼدی ﻳﻌﻨﯽ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻦ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﯽ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ اﺛﺮ ﻣﻬﻤﯽ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻴﺴﺖ و ﺣﺘﯽ در‬
‫ﺳﻴﺮﻩ‪ 1‬و رواﻳﺎت ﺁن زﻣﺎن‪ ،‬ﺧﺒﺮ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮ و ﻓﻮق اﻟﻌﺎدﻩ ای ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﻴﻢ وﻟﯽ »ﻣﺤﻤﺪﺑﻦ ﺟﺮﻳﺮ ﻃﺒﺮی«‪ 2‬ﮐﻪ در اواﺧﺮ ﻗﺮن‬
‫ﺳﻮم هﺠﺮی ﺗﻔﺴﻴﺮی ﺑﺮ ﻗﺮﺁن ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺪون ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ در ذﻳﻞ ﺁﻳﻪ ‪ ٢٣‬ﺳﻮرﻩ ﺑﻘﺮﻩ‪ ،‬راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﻮﻟﺪ او ﻣﻄﻠﺒﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‬
‫ﮐﻪ ﻧﻤﻮدار اﻧﺤﺮاف از ﺟﺎدﻩ واﻗﻊ ﺑﻴﻨﯽ و رﻏﺒﺖ ﻣﻬﺎرﻧﺸﺪﻧﯽ اﺳﻼف]ﺟﻤﻊ ﺳﻠﻒ‪ ،‬ﮔﺬﺷﺘﮕﺎن[ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎی‬
‫ﻋﺎﻣﻴﺎﻧﻪ؛ و ﻧﻘﻞ ﺁن ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﻮرخ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻮرخ ﺑﻤﺎﻧﺪ و دﺳﺘﺨﻮش ﭘﻨﺪارهﺎ و اﺳﺎﻃﻴﺮ ﻧﺸﻮد‪.‬‬
‫ﺁﻳﻪ ‪ ٢٣‬ﺳﻮرﻩ ﺑﻘﺮﻩ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﻦ«‬
‫ﺷﻬَﺪاﮐُﻢ ﻣِﻦ دوُن اﷲ اِن ﮐُﻨﺘُﻢ ﺻﺎ ِدﻗﻴ َ‬
‫» َواِن ﮐُﻨﺘُﻢ ﻓﯽ رَﻳﺐ ﻣﻤّﺎ َﻧﺰّﻟﻨﺎ ﻋَﻠﯽ ﻋَﺒﺪِﻧﺎ َﻓﺘُﻮا ﺑِﺴﻮرَة ﻣِﻦ ِﻣﺜِﻠﻪ وَادﻋ َﻮ ا ُ‬
‫ﻣﻌﻨﯽ ﺁن واﺿﺢ اﺳﺖ‪ :‬اﮔﺮ در ﺑﺎب ﻗﺮﺁن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﻮد ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﻳﻢ ﺷﮏ دارﻳﺪ ﻳﮏ ﺳﻮرﻩ ﻣﺜﻞ ﺁن ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺟﺮﻳﺮ ﻃﺒﺮی در ذﻳﻞ اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪:‬‬

‫‪1‬‬
‫]ﺳﻴﺮ ‪ : Siyar‬ﻋﻠﻢ ﺗﺎرﻳﺦ‪ ،‬ﺑﻴﺎن ﺣﺎل ﮔﺬﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬ﺷﺮح ﺣﻴﺎت رﺳﻮل اﷲ[‬
‫‪2‬‬
‫]ﻣﺤﻤﺪﺑﻦ ﺟﺮﻳﺮ ﻃﺒﺮی ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻃﺒﺮی ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻊ اﻟﺒﻴﺎن ﻓﯽ ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻟﻘﺮﺁن ﺗﺄﻟﻴﻒ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺟﺮﻳﺮ ﻃﺒﺮی ﻓﻘﻴﻪ و داﻧﺸﻤﻨﺪ و ﻣﻮرخ اﻳﺮاﻧﯽ‬
‫ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺣﺪود ‪ ٢٢٦‬ﻩ‪ .‬ق‪ .‬ﻣﺮگ ‪ ، ٣١٠‬ﮐﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺁن ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻃﺒﺮی ﺷﻬﺮت دارد[‬

‫‪49‬‬
‫»ﻗﺒﻞ از ﺑﻌﺜﺖ در ﻣﮑﻪ ﺁوازﻩ ای دراﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮی ﻇﻬﻮر ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ ﺷﺮق و ﻏﺮب ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن او‬
‫درﺁﻳﺪ‪ .‬ﺑﺪان روزﮔﺎر ﭼﻬﻞ زن در ﻣﮑﻪ ﺑﺎر داﺷﺘﻨﺪ و هﺮ ﻳﮏ از ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ زاﺋﻴﺪ اﺳﻢ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ‬
‫ﻣﮕﺮ او هﻤﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﻮﻋﻮد ﺑﺎﺷﺪ«‪.‬‬
‫ﺳﺨﺎﻓﺖ]ﮐﻢ ﻋﻘﻠﯽ و ﺳﺒﮏ ﻣﻐﺰی[ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎر ﺁﺷﮑﺎرﺗﺮ از ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ درﺑﺎرﻩ ﺁن ﭼﻴﺰی ﮔﻔﺘﻪ ﺁﻳﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﺁوازﻩ ای در ﻣﮑﻪ ﺑﻮدﻩ‬
‫و ﻧﻪ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ اﺛﺮی از رﺳﺎﻟﺖ ﻣﺮدی ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺤﻤﺪ‪ ،‬و ﺣﺘﯽ اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ هﻢ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﯽ و وﻟﯽ او ﺑﻮد از اﻳﻦ ﺁوازﻩ هﺎ و ﻧﺸﺎﻧﻪ‬
‫هﺎ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد‪ ،‬از هﻤﻴﻦ روی اﺳﻼم ﻧﻴﺎوردﻩ از دﻧﻴﺎ رﻓﺖ‪ .‬ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﻧﻴﺰ ﺗﺎ ﻗﺒﻞ از ﺑﻌﺜﺖ از رﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮد اﻃﻼﻋﯽ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .3‬ﮐﺪام ﺁﻣﺎر در ﻣﮑﻪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺸﺎن دهﺪ در ﺳﺎل ‪ ٥٧٠‬ﻣﻴﻼدی ﻓﻘﻂ ﭼﻬﻞ و ﻧﻪ زن و ﻧﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﺑﺴﺘﻦ‬
‫ﺑﻮدﻩ و هﻤﻪ ﺁن هﺎ هﻢ ﺑﺪون اﺳﺘﺜﻨﺎء ﭘﺴﺮ زاﺋﻴﺪﻩ اﻧﺪ و ﻧﺎم هﻤﻪ ﺁن ﭘﺴﺮهﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ و ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ در دوران‬
‫ﮐﻮدﮐﯽ ﭼﻬﻞ ﻣﺤﻤﺪ هﻢ ﺳﻦ و ﺳﺎل داﺷﺘﻪ اﺳﺖ؟‬
‫واﻗﺪی‪ 4‬ﺑﻪ ﺷﮑﻞ دﻳﮕﺮ از ﺗﻮﻟﺪ ﺁن ﺣﻀﺮت ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬هﻤﻴﻦ ﮐﻪ از ﻣﺎدر ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ ﮔﻔﺖ اﷲ اﮐﺒﺮ ﮐﺒﻴﺮا‪ 5‬در ﻣﺎﻩ‬
‫اول ﻣﯽ ﺳُﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻩ دوم ﻣﯽ اﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬ﻣﺎﻩ ﺳﻮم راﻩ ﻣﯽ رﻓﺖ‪ ،‬ﻣﺎﻩ ﭼﻬﺎرم ﻣﯽ دوﻳﺪ‪ ،‬و ﻣﺎﻩ ﻧﻬﻢ ﺗﻴﺮ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ«‪.‬‬
‫ﺁﻳﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰی روی دادﻩ ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﻤﺎم ﺳﺎﮐﻨﺎن ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﮑﻪ از ﺁن ﻣﺴﺘﺤﻀﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺖ ﺳﻨﮕﯽ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ در ﻗﺒﺎل ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺧﺎک ﻧﻴﻔﺘﺎدﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟‬
‫اﻳﻦ ﻳﮏ ﻧﻤﻮﻧﻪ از ﻃﺮز ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻮﻳﺴﯽ و اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺳﺮاﺋﯽ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ اﻏﺮاض دﻳﻨﯽ ﭘﺎرﻩ ای ﺗﺮﺳﺎﻳﺎن‬
‫]ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن[ ﺑﺎﺧﺘﺮی را ﺑﺮ ﺁن داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ را دروﻏﮕﻮ‪ ،‬ﺟﺎهﻞ‪ ،‬ﺣﺎدﺛﻪ ﺟﻮ‪ ،‬ﺟﺎﻩ ﻃﻠﺐ و ﺷﻬﻮﺗﺮان ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻬﯽ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ هﻴﭻ ﻳﮏ از اﻳﻦ دو ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ وﻗﺎﻳﻊ را ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ هﺴﺖ دﻧﺒﺎل ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻠﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪات ﺧﻮاﻩ ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﺧﻮاﻩ دﻳﻨﯽ و ﻣﺬهﺒﯽ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻊ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﺧﺮد ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪازد و‬
‫روﺷﻦ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﺪ‪ .‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﭘﺮدﻩ ای از ﺧﻮﺑﯽ ﻳﺎ ﺑﺪی روی ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺚ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻬﺮ و ﮐﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻌﺼﺐ و ﻟﺠﺎج و‬
‫ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺗﻠﻘﻴﻨﯽ‪ ،‬ﺷﺨﺺ ﻣﻮرد ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ را در ﺑﺨﺎر و ﻣﻪ و ﺗﺨﻴﻼت ﻓﺮو ﻣﯽ ﭘﻴﭽﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺷﺒﻬﻪ ای ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ‬
‫از اﻗﺮان ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻤﺘﺎز اﺳﺖ و وﺟﻪ ﺗﻤﺎﻳﺰ او هﻮش ﺣﺎد‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻋﻤﻴﻖ و روح ﺑﻴﺰار از اوهﺎم و ﺧﺮاﻓﺎت ﻣﺘﺪاول زﻣﺎن‬
‫اﺳﺖ و از هﻤﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﻗﻮت ارادﻩ و ﻧﻴﺮوی ﺧﺎرق اﻟﻌﺎدﻩ ای اﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺗﻨﻪ او را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ اهﺮﻳﻤﻦ ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ زﺑﺎﻧﯽ‬
‫ﮔﺮم ﻣﺮدم را از ﻓﺴﺎد و ﺗﺒﺎهﯽ ﺑﺮﺣﺬر ﻣﯽ دارد‪ ،‬ﻓﺴﻖ و ﻓﺠﻮر و دروغ و ﺧﻮدﺧﻮاهﯽ را ﻧﮑﻮهﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺒﺪاری‬
‫از ﻃﺒﻘﻪ ﻣﺤﺮوم و ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻴﺰد‪ ،‬ﻗﻮم ﺧﻮد را از اﻳﻦ ﺣﻤﺎﻗﺖ ﮐﻪ ﺑﺠﺎی ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﺪای ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎی ﺳﻨﮕﯽ‬
‫ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺧﺪاﻳﺎن ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﺎﺗﻮان و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻣﯽ داﻧﺪ‪ .‬ﻃﺒﻌًﺎ ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ در اﺟﺘﻤﺎع‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺄن و اﻋﺘﺒﺎری هﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻘﺎم اﺳﺘﻮاری دارﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن وی وﻗﻌﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﺬارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮدن ﻧﻬﺎدن ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻓﺮورﻳﺨﺘﻦ ﺗﻤﺎم ﺁداب و رﺳﻮم و ﻋﻘﺎﻳﺪی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺮﻧﻬﺎ ﺑﺪان ﺧﻮی ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﻣﺜﻞ‬
‫ﺗﻤﺎم ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﻮروﺛﯽ‪ ،‬اﻣﻮری ﻣﺴﻠﻢ و رﺧﻨﻪ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫از هﻤﻪ ﺑﺪﺗﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﻧﻈﺎم اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺁﻧﺎن را ﺑﺮهﻢ زﻧﺪ و ﺑﻨﻴﺎد اﺟﺪادی ﺁﻧﻬﺎ را ﻓﺮو رﻳﺰد ﮐﻪ ﺷﺄن و اﻋﺘﺒﺎری ﭼﻮن‬
‫ﺧﻮد ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺪارد‪ .‬ﮐﻮدک ﻳﺘﻴﻤﯽ از ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺧﻮد ﺁﻧﻬﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ از راﻩ ﺗﺮﺣﻢ در ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻤﻮی ﺧﻮﻳﺶ و در ﺗﺤﺖ رﻋﺎﻳﺖ او‬
‫ﺑﺰرگ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و دوران ﮐﻮدﮐﯽ را در ﭼﺮاﻧﻴﺪن ﺷﺘﺮ ﻋﻤﻮ و هﻤﺴﺎﻳﮕﺎن ﮔﺬراﻧﻴﺪﻩ و در ﺁﻏﺎز ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺎﻧﻮﺋﯽ‬
‫ﻣﺎﻟﺪار در ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ و از ﺁن رو دارای اﻋﺘﺒﺎر و ﺷﺄﻧﯽ ﮔﺮدﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ دﻳﺮوز ﻓﺮدی ﻋﺎدی از ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻗﺮﻳﺶ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ ﺷﺪﻩ و هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ اﻣﺘﻴﺎز و ﺗﺸﺨﺼﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ اﮐﻨﻮن‬
‫دﻋﻮی ارﺷﺎد و رهﺒﺮی ﺁﻧﺎن را ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻣﺪﻋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ رﺳﺎﻟﺖ از ﻃﺮف ﺧﺪا ﺑﻪ وی ﺗﻔﻮﻳﺾ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬
‫وﻟﻴﺪ ﺑﻦ ﻣﻐﻴﺮﻩ‪ 6‬ﮐﻪ از رؤﺳﺎی ﺑﻨﺎم ﻗﺮﻳﺶ اﺳﺖ ﻃﺮز ﻓﮑﺮ و روﺣﻴﻪ ﺳﺮان ﻗﺒﻴﻠﻪ را ﺧﻮب ﻣﺠﺴﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬وﻟﻴﺪﺑﻦ ﻣﻐﻴﺮﻩ ﺑﺎ‬
‫ﺧﺸﻢ و ﺗﮑﺒﺮ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽ زد‪» :‬ﺑﺎ وﺟﻮد ﺑﻮدن ﻣﻦ ﺑﺮ رأس ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻗﺮﻳﺶ و ﻣﺮدی ﭼﻮن ﻋﺮوﻩ ﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد‪ 7‬در ﺻﺪر ﻃﺎﻳﻔﻪ‬
‫ﺑﻨﯽ ﺛﻘﻴﻒ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣﺤﻤﺪ دﻋﻮی ﭘﻴﻐﻤﺒﺮی ﮐﻨﺪ؟«‪ 8‬اﺑﻮﺟﻬﻞ‪ 9‬هﻢ روزی ﺑﻪ اَﺧﻨﺲ ﺑﻦ ﺷﺮﻳﻖ‪ 10‬ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫‪3‬‬
‫ﺁﻳﻪ ‪ ١٦‬ﺳﻮرﻩ ﻳﻮﻧﺲ ﺷﺎهﺪی اﺳﺖ ﮔﻮﻳﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ اﻣﺮ‪ :‬ﻗﻞ ﻟﻮ ﺷﺎء اﷲ ﻣﺎ ﺗﻠﻮﺗﻪ ﻋﻠﻴﮑﻢ وﻻ ادراﮐﻢ ﺑﻪ ﻓﻘﺪ ﻟﺒﺌﺚ ﻓﻴﮑﻢ ﻋﻤﺮًا ‪ ،‬ﻣﻔﺎد ﺁن اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ‪:‬‬
‫ﻋﻤﺮی ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم و ادﻋﺎﺋﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ .‬اﮐﻨﻮن از ﻃﺮف ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ وﺣﯽ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬
‫‪4‬‬
‫]اﺑﻮ ﻋﻤﺮ ﻋﺒﺪاﷲ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﻤﺮو واﻗﺪی ﺗﻮﻟﺪ ‪ ١٣٠‬ﻩ‪.‬ق‪ .‬ﻣﺮگ ‪ ٢٠٧‬از ﻣﻮرﺧﺎن و ﻣﺤﺪﺛﺎن ﺷﻬﻴﺮ اﺳﻼم[‬
‫‪5‬‬
‫در ﮐﺘﺎب ﻣﻌﺮوف ﺑﺎﺑﻴﺎن ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ »ﻧﻘﻄﺔ اﻟﮑﺎف« ﮐﻪ ﺑﻬﺎﻳﻴﺎن ﮐﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﺁن را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻨﺪ و از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻴﺮزا ﺟﺎﻧﯽ ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ ﻧﻈﻴﺮ ﺁن را ﺑﻪ‬
‫ﺳﻴﺪ ﻋﻠﯽ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎب ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺗﻮﻟﺪ از ﻣﺎدر‪ ،‬ﺳﻴﺪ ﻋﻠﯽ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻟﻤﻠﮏ اﷲ ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬
‫‪6‬‬
‫]وﻟﻴﺪ ﺑﻦ ﻣﻐﻴﺮﻩ ﺳﺮدار ﻋﺮب درﺣﺪود ‪ ٥٨٠‬ﻣﻴﻼدی در ﻣﮑﻪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻟﺸﮑﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ رﺳﻮل اﷲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻟﻴﮑﻦ ﺑﻌﺪًا ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪ و‬
‫ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﯽ ﻟﺸﮑﺮ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﭘﻴﺮوزﻳﻬﺎی ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ وی ﺑﺮ ﻃﻮاﻳﻒ ﻳﻬﻮدی و ﻣﺴﻴﺤﯽ ﻣﻮردﺗﻮﺟﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﺮگ رﺳﻮل اﷲ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮﮐﻮب ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺷﻮرﺷﯽ ﻋﺮب ﻣﺄﻣﻮر و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻓﺘﺢ ﺳﻮرﻳﻪ و اﻳﺮان ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ‪[.‬‬
‫‪7‬‬
‫]ﻋﺮوة ﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد‪ ،‬رﺋﻴﺲ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺑﻨﯽ ﺛﻘﻴﻒ‪ ،‬در ﺁﻏﺎز ﺑﻌﺜﺖ ﺑﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ دﺷﻤﻨﯽ و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮐﺎر رﺳﺎﻟﺖ‪ ،‬ﺑﻌﺪهﺎ ﻳﮑﯽ‬
‫از ﻳﺎران ﻧﺰدﻳﮏ رﺳﻮل اﷲ ﺷﺪ‪ .‬در ﺳﺎل ‪ ٦٥٣‬ﻣﻴﻼدی ﻓﻮت ﮐﺮد[‬
‫‪8‬‬
‫ﻦ ﻋَﻈﻴِﻢ‪َ .‬ا ُه ُﻢ‬
‫ن ﻋَﻠﯽ َرﺟُﻞ ﻣِﻦ اﻟﻘَﺮ َﻳ َﺘ ِ‬
‫ﺁﻳﺎت ‪ ٣١‬و ‪ ٣٢‬ﺳﻮرﻩ زُﺧﺮف اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ و ﺟﻮاب اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻋﺎﻣﻴﺎﻧﻪ اﺳﺖ »وَﻗﺎُﻟﻮُا ُﻧﺰﱠل هﺬَا اﻟﻘُﺮا ُ‬
‫ﺸ َﺘﻬُﻢ ﻓﯽ اﻟﺤﻴﻮة اﻟﺪﱡﻧﻴﺎ‪ «...‬ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﭼﺮا ﻗﺮﺁن ﺑﺮ ﻳﮑﯽ از ﻣﺮدان ﺑﺰرگ دو ﻗﺮﻳﻪ ﻧﺎزل ﻧﺸﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﻦ ﻗَﺴﻤﻨَﺎ ﺑﻴ َﻨﻬُﻢ َﻣﻌِﻴ َ‬
‫ﺖ رﺑَﮏ ﻧَﺤ ُ‬
‫ن رَﺣ َﻤ َ‬
‫ﺴﻤُﻮ َ‬
‫ﻳَﻘ ِ‬
‫ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻋﻨﺎﻳﺎت ﺧﺪاوﻧﺪ هﺴﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻌﻤﺖ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ را دادﻩ اﻳﻢ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬
‫‪9‬‬
‫]اﺑﻮﺟﻬﻞ ﻧﺎم ﮐﻨﺎﻳﻪ ﺁﻣﻴﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﻪ اﺑﻮاﻟﺤﮑﻢ از ﺣﮑﻤﺎ و از اﺷﺮاف ﻣﮑﻪ دادﻩ اﻧﺪ‪ .‬وی ﻳﮑﯽ از ﺳﺮﺳﺨﺖ ﺗﺮﻳﻦ دﺷﻤﻨﺎن رﺳﻮل اﷲ و‬
‫ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬در ﺟﻨﮓ ﺑﺪر ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪[.‬‬
‫‪10‬‬
‫]اﺧﻨﺲ ﺑﻦ ﺷﺮﻳﻖ ﻳﮑﯽ از ﺷﺎﻋﺮان ﺻﺪر اﺳﻼم و ﻣﺨﺎﻟﻒ رﺳﻮل اﷲ ﺑﻮد[‬

‫‪50‬‬
‫»ﻣﺎ و ﺑﻨﻮ ﻋﺒﺪ ﻣﻨﺎف ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺰرﮔﯽ و رﻳﺎﺳﺖ ﻣﻨﺎﻗﺸﻪ و رﻗﺎﺑﺖ داﺷﺘﻴﻢ؛ اﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ و دﻋﻮی ﭘﻴﻐﻤﺒﺮی ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﺪﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ ﺑﻨﻮ ﻋﺒﺪ ﻣﻨﺎف ﻣﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﻔﻮق ﻳﺎﺑﻨﺪ«‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺎ را از ﻧﻮع ﻓﮑﺮ و ﻃﺮز ﺑﺮﺧﻮرد ﺳﺮان ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺎ دﻋﻮت ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺁﮔﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ‬
‫ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻣﺮ ﻧﺒﻮت ﺑﻪ دﻳﺪﻩ ﻣﺜﺒﺖ ﻧﻤﯽ ﻧﮕﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ اﺑﺪًا ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺁن هﺎ ﺧﻄﻮر ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاﺋﯽ هﺴﺖ و ﻳﮑﯽ‬
‫از اﻓﺮاد ﺁن هﺎ را ﻣﺄﻣﻮر هﺪاﻳﺖ و ارﺷﺎدﺷﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ و ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﮑﺮر در ﻗﺮﺁن ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ اﻳﺮاد ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎ را ارﺷﺎد ﮐﻨﺪ ﭼﺮا ﻳﮏ ﻓﺮد ﻋﺎدی و ﺑﺸﺮی را ﻣﺎأﻣﻮر اﻳﻦ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻓﺮﺷﺘﻪ ای را ﺑﻪ ﺳﻮی‬
‫ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ...‬ﮐﻪ ﺑﺎز در ﻗﺮﺁن ﺟﻮاب ﺁن هﺎ دادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ در زﻣﻴﻦ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎ هﻢ از‬
‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﺮ ﺁن هﺎ رﺳﻮل ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ وﻧﮑﺘﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺄﻣﻞ و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻣﻼﺣﻈﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ اﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ اﺑﺪًا ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻄﻠﻘًﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ هﺎی ﻣﺤﻤﺪ و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ او ﮔﻮش ﻧﻤﯽ دادﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﮐﻪ او ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﭼﻪ درﺟﻪ ﺻﺤﻴﺢ و ﻣﻨﻄﺒﻖ‬
‫ﺑﺮ ﻣﻮازﻳﻦ ﻋﻘﻠﯽ و ﺻﻼح اﺟﺘﻤﺎع اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ در هﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ای هﺮﭼﻨﺪ ﺗﺒﺎﻩ و ﻓﺎﺳﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻋﺪﻩ ای روﺷﻦ ﺑﻴﻦ و ﻧﻴﮏ اﻧﺪﻳﺶ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﺣﻖ را ﻣﯽ ﭘﺴﻨﺪﻧﺪ و از‬
‫دهﺎن هﺮ ﮐﺲ درﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﯽ ﺳﺘﺎﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﺑﻮﺑﮑﺮ‪ 11‬را ﻳﮑﯽ از ﭘﻴﺶ ﻗﺪﻣﺎن اﻳﻦ اﻓﺮاد داﻧﺴﺖ و ﺑﻪ ﭘﻴﺮوی از او ﭼﻨﺪ‬
‫ﺗﻦ از ﻣﺘﻌﻴﻨﺎن ﻗﺮﻳﺶ ﭼﻮن ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﯽ ﻋﻮف‪ 12‬و ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻦ ﻋﻔﺎن‪13‬و زﺑﻴﺮﺑﻦ اﻟﻌﻮام‪ 14‬و ﻃﻠﺤﺔ ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﷲ‪ 15‬و ﺳﻌﺪﺑﻦ‬
‫اﺑﯽ وﻗﺎص‪ 16‬اﺳﻼم ﺁوردﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ در هﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ای ﻃﺒﻘﻪ ای ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻧﻌﻤﺎت ﻃﺒﻘﻪ ﻣﺘﻨﻌﻢ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﻧﻴﺴﺖ و ﻃﺒﻌًﺎ ﻗﺸﺮ ﻧﺎراﺿﯽ‬
‫ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬اﻳﻦ دو ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻪ وی ﻣﯽ ﮔﺮوﻧﺪ و در ﺳﺘﻮدن وی و اﻓﮑﺎر وی هﻢ داﺳﺘﺎن ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺁن وﻗﺖ‬
‫ﻃﺒﻌًﺎ ﻧﺒﺮد اﻗﻠﻴﺖ و اﮐﺜﺮﻳﺖ روی ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬اﮐﺜﺮﻳﺖ ﺑﻪ زور و ﭘﻮل ﺧﻮد ﻣﯽ ﻧﺎزد و اﻗﻠﻴﺖ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ روش و ﻃﺮﻳﻘﻪ‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﻣﯽ ﭘﺮدازد و ﺑﺮای ﺗﺒﻠﻴﻎ دﻳﮕﺮان ﻧﺎﭼﺎر ﻣﺰاﻳﺎ و ﺧﺼﺎﻳﺼﯽ ﺑﺮای رهﺒﺮ و هﺎدی ﺧﻮد ﻗﺎﺋﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ اﻳﻦ روش در زﻣﺎن ﺣﻴﺎت رهﺒﺮ ﺗﺎ ﺣﺪودی ﻣﻌﻘﻮل ﻣﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ وﻟﯽ ﭘﺲ از ﻣﺮگ وی روز ﺑﻪ روز ﻓﺰوﻧﯽ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‬
‫ﺑﺤﺪی ﮐﻪ ﺁن رهﺒﺮ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪی ﺑﻪ ﻧﻴﺮوی ﭘﻨﺪار و ﻗﻮﻩ واهﻤﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺸﺮ ﻧﺒﻮدﻩ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﻋﻠﺖ ﻏﺎﺋﯽ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ و ﺣﺘﯽ‬
‫ﻣﺪﻳﺮ و ﮔﺮداﻧﻨﺪﻩ ﺟﻬﺎن ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻳﮏ ﻧﻤﻮﻧﻪ و ﺷﺎهﺪ روﺷﻦ و ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ اﻧﮑﺎر ﺑﻤﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺴﻴﺎری از ﺗﺼﻮرات و ﭘﻨﺪارهﺎ ﺟﺎن ﻣﯽ ﮔﻴﺮد و‬
‫ﻓﺮع زاﻳﺪ ﺑﺮ اﺻﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﻗﺮﺁن ﻣﺤﮑﻢ ﺗﺮﻳﻦ و اﺳﺘﻮارﺗﺮﻳﻦ ﺳﻨﺪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬در ﺁﻏﺎز ﺳﻮرﻩ اﻻﺳﺮا‪ 17‬ﮐﻪ از ﺳﻮرﻩ‬
‫هﺎی ﻣﮑّﯽ‪ 18‬اﺳﺖ و ﻗﻀﻴﻪ ﻣﻌﺮاج از ﺁن ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد ﺁﻳﻪ ای اﺳﺖ ﺳﺎدﻩ و ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻴﻪ و ﺗﻌﻘﻞ‪:‬‬

‫ﺠ ِﺪ اُاﻻَﻗﺼَﺎ اّﻟﺬِی ﺑﺎ َرﮐَﻨﺎ ﺣَﻮَﻟ ُﻪ ِﻟ ُﻨ ِﻮ َﻳ ُﻪ ﻣِﻦ ﺁﻳﺎﺗِﻨﺸﺎ ِاﻧﱠ ُﻪ‬

‫ﺤﺮَام ِاﻟَﯽ اﻟَﻤﺴ ِ‬
‫ﺠ ِﺪ اﻟ َ‬
‫ﻦ اُﻟﻤَﺴ ِ‬
‫ﻼ ِﻣ َ‬
‫ن َاّﻟﺬَی اَﺳﺮی ﺑﻌَﺒ ِﺪ ِﻩ ﻟَﻴ ً‬ ‫»ﺳُﺒﺤﺎ َ‬
‫ﺴﻤِﻴ ُﻊ اﻟﺒَﺼ ِﻴﻴَﺮ«‪.‬‬
‫ُهﻮَاﻟ ﱠ‬

‫هﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ اﺑﻬﺎﻣﯽ در اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺷﺮﻳﻔﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ :‬ﺑﺰرگ و ﻣﻨﺰﻩ اﺳﺖ ﺧﺪاﺋﯽ ﮐﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﻮد را ﺷﺒﺎﻧﻪ از ﻣﺴﺠﺪاﻟﺤﺮام‬
‫ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪاﻻﻗﺼﯽ‪ 19‬ﮐﻪ ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺁن را ﻣﺒﺎرک ﺳﺎﺧﺘﻪ اﻳﻢ ﺳﻴﺮ داد ﺗﺎ ﺁﻳﺎت ﺧﻮد را ﺑﺪو ﻧﺸﺎن دهﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺁﻳﻪ را ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﺮ ﻳﮏ ﺳﻴﺮ ﻣﻌﻨﻮی ﺣﻤﻞ ﮐﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﻴﺮهﺎ ﺑﺮای اﺷﺨﺎﺻﯽ ﮐﻪ در ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮو ﻣﯽ روﻧﺪ و‬
‫ﺳﺮﮔﺮم روﻳﺎی روﺣﯽ ﺧﻮﻳﺸﻨﺪ روی ﻣﯽ دهﺪ وﻟﯽ در ﻣﻴﺎن ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﭘﻴﺮاﻣﻮن اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺳﺎدﻩ داﺳﺘﺎن هﺎی ﺣﻴﺮت اﻧﮕﻴﺰ ﭘﻴﺪا‬
‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ هﻴﭽﻮﺟﻪ ﺑﺎ ﻣﻮازﻳﻦ ﻋﻘﻠﯽ ﺳﺎزﮔﺎر ﻧﻴﺴﺖ و در اﻳﻨﺠﺎ ﻓﻘﻂ ﺷﮑﻞ ﺳﺎدﻩ و رواﻳﺖ ﻣﻌﻘﻮل ﺗﺮ را از ﺗﻔﺴﻴﺮ‬
‫ﺟﻼﻟﻴﻦ ﻣﯽ ﺁورﻳﻢ‪ .‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ از ﻣﻌﺘﺒﺮﺗﺮﻳﻦ و ﻣﻮﺟﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﺗﻔﺴﻴﺮهﺎی ﻗﺮﺁن اﺳﺖ زﻳﺮا ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﺁن از اﻧﺘﺴﺎب ﺑﻪ‬
‫ﻓﺮﻗﻪ هﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ دور و ﮐﻤﺘﺮ ﺁﻟﻮدﻩ ﺑﻪ ﺗﻌﺼﺐ و ﺟﺎﻧﺒﺪاری از اﻳﻦ و ﺁﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﺁن ﺑﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻣﻌﺎﻧﯽ ﻗﺮﺁن و ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﻔﺎد ﺁن ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮐﺮدﻩ و ﮔﺎهﯽ ﺷﺄن ﻧﺰول ﺑﻌﻀﯽ ﺁﻳﺎت را ﺑﻴﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ‬
‫هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ راﺟﻊ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺁﻳﻪ اول ﺳﻮرﻩ »اﺳﺮی« ﺑﯽ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ از ﻗﻮل ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﻧﺪ ﻋﻠﺖ‬
‫ﻧﺰول اﻳﻦ ﺁﻳﻪ را ﺑﻴﺎن و ﻣﻌﻨﯽ ﻣﺒﻬﻢ ﺁن را ﺗﻮﺟﻴﻪ و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮐﻨﻨﺪ و ﻳﺎ اﺟﻤﺎﻟﯽ از رواﻳﺎت ﺷﺎﻳﻌﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ را ﺑﻴﺎورﻧﺪ؟‬

‫‪11‬‬
‫]اﺑﻮﺑﮑﺮ ﻳﮑﯽ از ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان و ﻳﺎران اوﻟﻴﻪ رﺳﻮل اﷲ در ﻣﮑﻪ‪ ،‬ﻋﺎﻳﺸﻪ دﺧﺘﺮ وی ﺗﻨﻬﺎ زن ﺟﻮان رﺳﻮل اﷲ ﺑﻮد‪ .‬اﺑﻮﺑﮑﺮ ﭘﺲ از ﻣﺮگ رﺳﻮل‬
‫اﷲ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ و ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺷﺪ‪ ،‬در زﻣﺎن او ﻳﻮرش اﻣﭙﺮاﺗﻮری ﺑﻴﺰاﻧﺲ و اﻳﺮان ﺁﻏﺎز ﺷﺪ‪ .‬وی در ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﺪﻓﻮن اﺳﺖ[‬
‫‪12‬‬
‫]ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﻮف ﻳﮑﯽ از ﻳﺎران اوﻟﻴﻪ رﺳﻮل اﷲ‪ ،‬وی هﻤﺮاﻩ رﺳﻮل اﷲ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﻬﺎﺟﺮت ﮐﺮد و در ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺗﺠﺎرت ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬در‬
‫ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﻨﮕﻬﺎی رﺳﻮل اﷲ ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺖ و ﺑﻴﺶ از ﺑﻴﺴﺖ زﺧﻢ ﻣﻬﻠﮏ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬وط در ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﺪﻓﻮن اﺳﺖ[‬
‫‪13‬‬
‫]ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻦ ﻋﻔﺎن ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ‪ ،‬از ﻳﺎران اوﻟﻴﻪ و داﻣﺎد رﺳﻮل اﷲ در ﻣﮑﻪ ﺣﺪود ‪ ٥٨٠‬ﻣﻴﻼدی ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ‪ .‬از اﺷﺮاف و ﺗﺠﺎر ﻣﻮﻓﻖ‬
‫ﺑﻨﯽ اﻣﻴﻪ‪ .‬ﺑﺎ رﺳﻮل ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﻬﺎﺟﺮت ﮐﺮد و از ﻳﺎران ﻧﺰدﻳﮏ وی ﺷﺪ‪ .‬در زﻣﺎن ﺧﻼﻓﺖ او ﺷﻬﺮهﺎی ﻣﻬﻢ اﻳﺮان ﻣﻔﺘﻮح ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ او دﺳﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻮرش زدﻧﺪ و ﻋﺜﻤﺎن ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻼﻓﺖ ‪ ٢٣-٣٥‬هﺠﺮی ﻗﻤﺮی ‪ ٦٤٤ -٦٥٥‬ﻣﻴﻼدی[‬
‫‪14‬‬
‫]زﺑﻴﺮﺑﻦ اﻟﻌﻮام از ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان ﻧﺰدﻳﮏ ﺧﺪﻳﺠﻪ و رﺳﻮل اﷲ و از ﻳﺎران رﺳﻮل[‬
‫‪15‬‬
‫]ﻃﻠﺤﺔ ﺑﻦ ﻋﺒﻴﺪاﷲ از ﻗﺮﻳﺸﻴﺎن و از ﻳﺎران رﺳﻮل اﷲ[‬
‫‪16‬‬
‫]ﺳﻌﺪﺑﻦ اﺑﯽ وﻗﺎص در ﺳﻦ هﻔﺪﻩ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ اﺳﻼم ﮔﺮوﻳﺪ و ﺑﻌﺪهﺎ از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﺎن ﻟﺸﮑﺮ اﺳﻼم ﺷﺪ و ﺑﻪ اﻳﺮان ﻳﻮرش ﺑﺮد‪ .‬از ﻏﻨﺎﻳﻢ ﺟﻨﮕﯽ‬
‫اﻳﺮان‪ ،‬ﺷﻬﺮ ﮐﻮﻓﻪ را ﺑﻨﺎ ﮐﺮد و ﺧﻮد ﺣﺎﮐﻢ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺪ[‬
‫‪17‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ اﻻﺳﺮی‪ ،‬ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ[‬
‫‪18‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﻣﮑّﻪ ﻧﺎزل ﺷﺪﻧﺪ[‬
‫‪19‬‬
‫]ﻣﺴﺠﺪاﻟﺤﺮام ﻳﺎ ﮐﻌﺒﻪ در ﻣﮑﻪ و ﻣﺴﺠﺪاﻻﻗﺼﯽ در ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﺴﺠﺪ ﻋﻤﺮ و دﻳﻮار ﻧﺪﺑﻪ[‬

‫‪51‬‬
‫در هﺮ ﺻﻮرت ﻣﻄﻠﺒﯽ را ﮐﻪ از ﻗﻮل ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁوردﻩ اﻧﺪ ﺑﺪون ﺳﻨﺪ اﺳﺖ و ﺣﺘﯽ اﺷﺎرﻩ ای ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﮐﺪام‬
‫راوی ﮔﻔﺘﻪ هﺮ ﭼﻨﺪ ﺁن راوی ﻣﻌﺘﺒﺮ و ﻗﺎﺑﻞ وﺛﻮق ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﺧﻮد اﻳﻦ اﻣﺮ ﻧﺸﺎن دهﻨﺪﻩ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ دو ﻣﻔﺴﺮ ﻣﺤﺘﺮم‬
‫ﺑﻪ رواﻳﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎری ﻣﻄﻠﺒﯽ ﮐﻪ از زﺑﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪:‬‬
‫ﺁن ﺷﺐ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺁﻣﺪ و ﭼﺎرﭘﺎﺋﯽ هﻤﺮاهﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ از اﻻغ ﺑﺰرﮔﺘﺮ و از اﺳﺘﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ‪ ،‬ﺳﻔﻴﺪ رﻧﮓ‪ ،‬ﺳُﻤﻬﺎﻳﺶ در ﮐﻨﺎرﻩ ﭘﺎ‬
‫ﻻ اﻧﺒﻴﺎء ﻣﯽ‬‫و ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺧﺎرج ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮ ﺁن ﺳﻮار ﺷﺪم‪ .‬ﺑﻪ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس رﻓﺘﻢ‪ ،‬اﻓﺴﺎر ﺑﺮاق‪ 20‬را ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪ ای ﺑﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮ ً‬
‫ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬در ﻣﺴﺠﺪ اﻻﻗﺼﯽ دو رﮐﻌﺖ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪم‪ ،‬ﭘﺲ از ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪن‪ ،‬ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ دو ﻇﺮف از ﺷﻴﺮ و ﺷﺮاب ﺑﺮاﻳﻢ ﺁورد‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻇﺮف ﺷﻴﺮ را اﺧﺘﻴﺎر ﮐﺮدم و ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻣﺮا ﺑﺪﻳﻦ اﺧﺘﻴﺎر ﺗﺤﺴﻴﻦ ﮐﺮد‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﺴﻮی ﺁﺳﻤﺎن اول ﭘﺮواز ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬دم در‬
‫ﺁﺳﻤﺎن ﻣﻮﮐﻞ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻴﺴﺖ؟ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻮﮐﻞ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﮐﻪ هﻤﺮاﻩ ﺗﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺤﻤﺪ‪ .‬ﻣﻮﮐﻞ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﺁﻳﺎ او‬
‫را اﺣﻀﺎر ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ؟ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁری‪ .‬ﭘﺲ در ﺁﺳﻤﺎن را ﺑﺎز ﮐﺮد‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﺁدم ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻮازم ﺷﺘﺎﻓﺖ و ﺧﻴﺮﻣﻘﺪم ﮔﻔﺖ‪...‬‬
‫)ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ هﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎن را ﻣﯽ ﭘﻴﻤﺎﻳﺪ و در هﺮ ﻳﮏ از ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻳﮑﯽ از اﻧﺒﻴﺎ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل وی ﻣﯽ ﺷﺘﺎﺑﺪ( در ﺁﺳﻤﺎن‬
‫هﻔﺘﻢ اﺑﺮاهﻴﻢ را دﻳﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ »ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻌﻤﻮر«‪ 21‬ﮐﻪ روزی هﻔﺘﺎد هﺰار ﻓﺮﺷﺘﻪ وارد ﺁن ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻴﺮون ﻧﻤﯽ ﺁﻳﻨﺪ ﺗﮑﻴﻪ‬
‫ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ از ان ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﺪرة اﻟﻤﻨﺘﻬﯽ‪ 22‬ﺑﺮد ﮐﻪ ﺑﺮﮔﻬﺎﻳﺶ ﻣﺜﻞ ﮔﻮش ﻓﻴﻞ ﺑﻮد و ﺛﻤﺮﻩ اش‪ ...‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ وﺣﯽ ﺷﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪ روز ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﺣﻀﺮت ﻣﻮﺳﯽ در ﻣﺮاﺟﻌﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻨﺠﺎﻩ ]ﺑﺎر[ ﻧﻤﺎز زﻳﺎد اﺳﺖ‪ ،‬از ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫ﺑﺨﻮاﻩ ﺗﺨﻔﻴﻒ ﺑﺪهﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺴﻮی ﺧﺪا ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺗﺨﻔﻴﻒ ﮐﺮدم‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁن را ﺑﻪ ‪ ٤٥‬ﻧﻤﺎز ﺗﺨﻔﻴﻒ داد‪ .‬ﺑﺎز ﻣﻮﺳﯽ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را در ﻗﻮم ﺧﻮد ﺁزﻣﻮدﻩ ام ﻣﺮدم ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺷﺒﺎﻧﻪ روز ‪ ٤٥‬ﻧﻤﺎز ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬دوﺑﺎرﻩ ﺑﺴﻮی ﺧﺪا ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ‬
‫)ﺧﻼﺻﻪ ﺁﻧﻘﺪر ﭼﺎﻧﻪ زدﻩ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ راﺿﯽ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﭘﻨﺞ ]ﺑﺎر[ ﻧﻤﺎز ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﻮد(‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺧﻼﺻﻪ ای ﺑﻮد از ﺁﻧﭽﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ در ﺑﺎب ﻣﻌﺮاج ﺁوردﻩ اﺳﺖ و اﮔﺮ ﺁن را در ﺟﻨﺐ ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎی اﺑﻮﺑﮑﺮ ﻋﺘﻘﻴﻖ‬
‫ﻧﻴﺸﺎﺑﻮری‪ 23‬و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻃﺒﺮی‪ 24‬ﻗﺮار دهﻴﻢ ﺑﺴﯽ ﻣﻌﻘﻮل و ﻣﻮﺟﻪ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫رواﻳﺎت اﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺁﻣﻴﺰی ﻗﻀﻴﻪ ﻣﻌﺮاج را ﭘﺮ و ﺑﺎل دادﻩ اﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﻗﺼﻪ اﻣﻴﺮارﺳﻼن‪ 25‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺒﺎهﺖ‬
‫دارد و ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻴﻦ هﻴﮑﻞ‪ 26‬ﺑﺎ هﻤﻪ ادﻋﺎی ﻋﻘﻞ و روﺷﻨﻔﮑﺮی ﮐﻪ ﻣﻨﮑﺮ ﻣﻌﺮاج ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ اﺳﺖ از ﻗﻮل »درﻣﻨﮓ هﺎﻳﻢ«‬
‫‪ 27‬ﺷﮑﻠﯽ از اﻳﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ را ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻗﺮﺁﻧﮑﻪ ﺣﻮادث ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ اﻳﺎم رﺳﺎﻟﺖ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ در ﺁن ﻣﻨﻌﮑﺲ اﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﺪﻟﻞ ﻣﯽ‬
‫ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﻧﻔﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺗﺼﻮرات اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺁﻣﻴﺰ و ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﻣﻮﻟﻮد روح ﻋﺎﻣﻴﺎن ﺳﺎدﻩ ﻟﻮﺣﯽ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ دﺳﺘﮕﺎﻩ ﺧﺪاوﻧﺪی را از روی ﮔﺮدﻩ ﺷﺎهﺎن و اﻣﻴﺮان ﺧﻮد درﺳﺖ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ در هﻤﻴﻦ ﺳﻮرﻩ‪ 28‬ﮐﻪ ﺁﻳﻪ اول ﺁن‬
‫ﺑﺎﻋﺚ ﻇﻬﻮر اﻳﻦ ﺧﻴﺎﻟﺒﺎﻓﻴﻬﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﭘﺲ از ﺁﻳﺎت ‪ ٩٠ -٩٣‬ﮐﻪ از ﺣﻀﺮت ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﻧﺪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﻻ ]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻣﻦ ﺟﺰ ﺑﺸﺮی هﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩ اوﻳﻢ؟‬

‫ﺖ ِاﻻَﺑﺸَﺮًا َرﺳُﻮ ً‬
‫ن َرﺑّﯽ هَﻞ ﮐُﻨ ُ‬
‫ﻗُﻞ ﺳُﺒﺤﺎ َ‬

‫در ﺁﻳﻪ ‪ ٥١‬ﺳﻮرﻩ ﺷﻮری ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﮑِﻠ ُﻤ ُﻪ اﷲ اُﻻ َو ﺣﻴًﺎ ]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺑﻪ هﻴﭻ ﺑﺸﺮی اﻳﻦ اﻣﮑﺎن دادﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ وی ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ‬
‫ن ِﻟﺒَﺸ ِﺮ اَن ُﻳ ُ‬
‫َوﻣَﺎ ﮐﺎ َ‬
‫ﻣﮕﺮ از راﻩ وﺣﯽ‪.‬‬

‫ﺑﺎ وﺟﻮد وﺣﯽ ﻧﻴﺎزی ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮ ﻓﺮض ﺿﺮورت‪ ،‬دﻳﮕﺮ وﺟﻮد ﭼﺎرﭘﺎی ﺑﺎﻟﺪار ﭼﺮا؟ ﻣﮕﺮ ﺁﺳﻤﺎن‬
‫راهﺶ از ﻣﺴﺠﺪاﻻﻗﺼﯽ‪ 29‬اﺳﺖ؟ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻏﻨﯽ را ﭼﻪ ﻧﻴﺎزی ﺑﻪ ﻧﻤﺎز ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺎﺳﺖ؟ ﻣﻮﮐﻼن ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﭼﺮا از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﯽ اﻃﻼع ﺑﻮدﻧﺪ؟ در ذهﻦ ﺳﺎدﻩ ﻟﻮﺣﺎن ﻣﺘﻌﺒﺪ راﺑﻄﻪ ﻋﻠﺖ و ﻣﻌﻠﻮل ﺑﻬﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد‪ .‬ﭼﻮن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺎﻳﺪ راﻩ دور‬

‫‪20‬‬
‫]ﺑُﺮاق ﻧﺎم ﻣَﺮﮐﺐ رﺳﻮل اﷲ در ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﻌﺮاج اﺳﺖ[‬
‫‪21‬‬
‫]ﺧﺎﻧﻪ اﻳﺴﺖ در ﺁﺳﻤﺎن هﻔﺘﻢ[‬
‫‪22‬‬
‫]درﺧﺘﯽ اﺳﺖ در ﺁﺳﻤﺎن هﻔﺘﻢ ﮐﻪ در ﺳﻮرﻩ ﻧﺠﻢ ﻗﺮﺁن هﻢ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ[‬
‫‪23‬‬
‫]ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ ﺑﻪ دو ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻗﺮﺁن اﻃﻼق ﻣﯽ ﺷﻮد‪ ،‬وﺟﻪ ﺗﺴﻤﻴﻪ ﺁن ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺒﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ هﺮ دو اﻳﻦ ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ وﺳﻴﻠﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻧﯽ ﺗﺄﻟﻴﻒ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﮐﻪ‬
‫ﻧﺎم ﺁﻧﺎن ﺟﻼل اﻟﺪﻳﻦ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﮑﯽ ﺗﻔﺴﻴﺮ ‪ ٨‬ﺟﻠﺪی ﺗﺄﻟﻴﻒ ﺟﻼل اﻟﺪﻳﻦ ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺳﻴﻮﻃﯽ و دﻳﮕﺮی ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻗﺮﺁن از ﺟﻼل اﻟﺪﻳﻦ اﻟﻤﺤﻠﯽ[‬
‫‪24‬‬
‫]ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻃﺒﺮی ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻊ اﻟﺒﻴﺎن ﻓﯽ ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻟﻘﺮﺁن ﺗﺄﻟﻴﻒ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺟﺮﻳﺮ ﻃﺒﺮی ﻓﻘﻴﻪ و داﻧﺸﻤﻨﺪ و ﻣﺮخ اﻳﺮاﻧﯽ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺣﺪود ‪ ٢٢٦‬و ﻣﺮگ‬
‫‪ ٣١٠‬هﺠﺮی ﻗﻤﺮی ﮐﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺁن ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻃﺒﺮی ﺷﻬﺮت دارد[‬
‫‪25‬‬
‫]اﻣﻴﺮارﺳﻼن ﻗﻬﺮﻣﺎن اﻓﺴﺎﻧﻪ ای ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺎهﺰادﻩ ﻓﺮخ ﻟﻘﺎ ﺷﺪ و ﺑﺮای رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﻣﺎﺟﺮاهﺎی ﻓﺮاواﻧﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ‬
‫وﺳﻴﻠﻪ ﻧﻘﻴﺐ اﻟﻤﻠﮏ ﺗﻌﺮﻳﻒ و ﺗﻮﺳﻂ ﻓﺨﺮاﻟﺪوﻟﻪ ﻳﮑﯽ از دﺧﺘﺮان ﻧﺎﺻﺮاﻟﺪﻳﻦ ﺷﺎﻩ اواﺧﺮ ﻗﺮن ﺳﻴﺰدﻩ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ﺗﺤﺮﻳﺮ درﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ارﺳﻼن ﺑﻪ ﺗﺮﮐﯽ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﺷﻴﺮ[‬
‫‪26‬‬
‫)ﮐﺘﺎب ﺣﻴﺎة ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻠﺪ اول( ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‪] .‬ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻴﻦ هﻴﮑﻞ ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار‪ ،‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ و روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎر ﻣﺼﺮی‪ ،‬ﻣﺆﻟﻒ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ از ﺟﻤﻠﻪ‬
‫ﮐﺘﺎب »ﺣﻴﺎت ﻣﺤﻤﺪ« در دو ﺟﻠﺪ‪ ،‬ﺗﺮﺟﻤﻪ اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ ﭘﺎﻳﻨﺪﻩ[‬
‫‪27‬‬
‫]اﻣﻴﻞ درﻣﻨﮓ هﺎﻳﻢ ‪ Emile Dermengheim‬ﻣﺆﻟﻒ ﮐﺘﺎب »ﻣﺤﻤﺪ«[‬
‫‪28‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ‪ ١٧‬ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻳﺎ اﻻﺳﺮاء[‬
‫‪29‬‬
‫]ﺟﺎﻣﻊ اﻗﺼﯽ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺰرگ ﻣﻌﺮوف در ﺑﻴﺖ اﻟﻤﻘﺪس ﮐﻪ در ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮب ﺟﺎﻣﻊ اﻟﻘﺒﻪ ﻳﺎ ﻣﺴﺠﺪ ﻋﻤﺮ و در ﮐﻨﺎر دﻳﻮار ﻧﺪﺑﻪ ﻧﻴﺎﻳﺸﮕﺎﻩ ﻳﻬﻮدﻳﺎن‬
‫واﻗﻊ اﺳﺖ[‬

‫‪52‬‬
‫ﺑﭙﻴﻤﺎﻳﺪ ﻣﺤﺘﺎج ﻣﺮﮐﻮب اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺮﮐﻮب ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺳﺘﺮ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﻮن ﮐﺒﻮﺗﺮ ﺑﻪ ﭘﺮواز ﺁﻳﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﯽ‬
‫ﺧﻮاهﺪ ﭼﺸﻢ ﻣﺤﻤﺪ را ﺧﻴﺮﻩ ﺟﺎﻩ و ﺟﻼل ﺧﻮد ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ دﺳﺘﻮر ﻣﯽ دهﺪ ﻋﺠﺎﺋﺐ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ را ﺑﻪ وی ﻧﺸﺎن ﺑﺪهﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻮن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻗﻬﺎری ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺄﻣﻮران ﺧﻮد دﺳﺘﻮر ﻣﯽ دهﺪ ﻣﺎﻟﻴﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮی ﺑﺮای ﺧﺮﺟﻬﺎی دوﻟﺖ ﺗﻬﻴﻪ ﮐﻨﻨﺪ و وزﻳﺮ‬
‫داراﺋﯽ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ زﻳﺎدﻩ روی ﻧﺸﻮد وﮔﺮﻧﻪ رﻋﺎﻳﺎ ﺑﯽ ﭘﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ از ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد ﻧﻤﺎز ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻤﺎز ﺗﻨﺰل ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪون هﻴﭻ ﺗﺮدﻳﺪی ﻣﺤﻤﺪ از ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﻧﻮاﺑﻎ ﺗﺎرﻳﺦ ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﺗﺤﻮﻻت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﺸﺮ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ اوﺿﺎع اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و‬
‫ﺳﻴﺎﺳﯽ در ﻧﻈﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬هﻴﭽﻴﮏ از ﺳﺎزﻧﺪﮔﺎن ﺗﺎرﻳﺦ و ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﮔﺎن ﺣﻮادث ﺧﻄﻴﺮ ﺑﺎ او ﺑﺮاﺑﺮی ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ اﺳﮑﻨﺪر و‬
‫ﺳﺰار‪ ،‬ﻧﻪ ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن و هﻴﺘﻠﺮ‪ ،‬ﻧﻪ ﮐﻮرش ﺑﺰرگ و ﭼﻨﮕﻴﺰ‪ ،‬ﻧﻪ ﺁﺗﻴﻼ و اﻣﻴﺮ ﺗﻴﻤﻮر ﮔﻮرﮐﺎن هﻴﭽﻴﮏ را ﺑﺎ وی ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﻧﺘﻮان‬
‫ﮐﺮد‪ .‬هﻤﻪ ﺁﻧﺎن ﺑﻪ ﻗﻮای ﻧﻈﺎﻣﯽ و ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎن ﺑﻪ اﻓﮑﺎر ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻣﻠﺖ ﺧﻮد ﻣﺘﮑﯽ ﺑﻮدﻧﺪ در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ‬
‫دﺳﺖ ﺗﻬﯽ و ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻓﺖ ]ﺗﺮس[ و ﻋﻨﺎد ﻣﺤﻴﻂ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﺗﺎرﻳﺦ ﻗﺪم ﻧﻬﺎد‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺸﻮد ﻗﻮﻳﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮد ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ ﻟﻨﻴﻦ را در ﺑﺮاﺑﺮ وی ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺸﺘﮑﺎر‪ ،‬ﭼﺎرﻩ اﻧﺪﻳﺸﯽ‪ ،‬ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮی و ﻋﺪم‬
‫اﻧﺤﺮاف از ﻣﺒﺎدی ﻋﻘﻴﺪﺗﯽ ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل )‪ (١٩٠٥ -١٩٢٤‬ﻓﮑﺮ ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﻴﺰ ﻧﻮﺷﺖ‪ ،‬ﺣﺮﮐﺘﻬﺎی اﻧﻘﻼﺑﯽ را از‬
‫دور ادارﻩ ﮐﺮد و ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ از ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺎزﻧﺎﻳﺴﺘﺎد ﺗﺎ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﻢ را ﺑﻪ رﻏﻢ ﻣﻮاﻧﻊ داﺧﻠﯽ و ﺧﺎرﺟﯽ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫رﻏﻢ ﺷﺮاﻳﻂ ﻧﺎﻣﺴﺎﻋﺪ ﻃﺒﻴﻌﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ در روﺳﻴﻪ ﺑﺮﻗﺮار ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﺑﺎﻳﺪ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﻴﻢ ﻗﺮن ﻧﻬﻀﺖ اﻧﻘﻼﺑﯽ‬
‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد داﺷﺖ‪ ،‬ﺻﺪهﺎ هﺰار ﻧﺎراﺿﯽ و اﻧﻘﻼﺑﯽ از وی ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎز ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﻓﺎﺣﺶ ﮐﻪ ﺳﺮاﺳﺮ‬
‫زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ وی ]رﺳﻮل اﷲ[ ﺑﺎ ﻣﺤﺮوﻣﻴﺖ و زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ زاهﺪاﻧﻪ ﺳﭙﺮی ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ اﻣﺮ ﻃﺒﻴﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﻣﺮگ هﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﺘﻌﻴﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ ای درﺑﺎرﻩ او درﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ ﺟﻨﺒﻪ هﺎی‬
‫ﺿﻌﻒ او ﻓﺮاﻣﻮش و ﺟﻨﺒﻪ هﺎی ﺧﻮب او ﺑﺎزﮔﻮ ﻣﯽ ﮔﺮدد‪ .‬ﺑﺴﯽ از هﻨﺮﻣﻨﺪان و ﻣﺘﻔﮑﺮان از ﺣﻴﺚ ﻣﻮازﻳﻦ اﺧﻼﻗﯽ در‬
‫وﺿﻊ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪی ﻗﺮار داﺷﺘﻪ اﻧﺪ وﻟﯽ ﭘﺲ از ﻣﺮگ‪ ،‬ﺁﺛﺎر ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺟﺎی ﻣﺎﻧﺪﻩ و ﻣﻮرد ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻤﯽ داﻧﻴﻢ‬
‫ﺧﻮاﺟﻪ ﻧﺼﻴﺮاﻟﺪﻳﻦ ﻃﻮﺳﯽ‪ 30‬ﭼﻪ ﺗﺪاﺑﻴﺮی ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم وزارت هﻼﮐﻮ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺪﺑﻴﺮهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﺑﺎ‬
‫ﺿﺎﺑﻄﻪ هﺎی اﺧﻼﻗﯽ ﺟﻮر ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺁﺛﺎر ﻋﻠﻤﯽ او‪ ،‬او را ﻳﮑﯽ از ﻣﻔﺎﺧﺮ اﻳﺮان ﻗﺮار دادﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ اﮔﺮ ﺗﺼﻮرات‪ ،‬ﭘﺲ از ﻓﻮت ﻗﺎﺋﺪی روﺣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر اﻓﺘﺪ و ﺑﺮای وی ﻣﮑﺎرم و ﻓﻀﺎﻳﻞ ﺑﯽ ﺷﻤﺎر ﺑﺴﺎزد‪ ،‬ﺟﺎی ﺗﻌﺠﺐ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﻟﯽ اﺷﮑﺎل ﮐﺎر در اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ در ﺣﺪود ﻣﻌﻘﻮل و ﻣﻮﺟﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ و ﺷﮑﻠﯽ ﺑﺎزاری و ﻋﺎﻣﻴﺎﻧﻪ و‬
‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ]ﺳﺰاوار[ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫ﺗﻮﻟﺪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺜﻞ ﺗﻮﻟﺪ ﻣﻴﻠﻴﺎردهﺎ ﻧﻮزاد دﻳﮕﺮ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ اﺛﺮی و ﺣﺎدﺛﻪ ای روی ﻧﺪادﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﺗﺐ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺳﺎزی‪ ،‬ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺗﺨﻴﻼت و اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎ ﮐﺸﺎﻧﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬از ﺗﻮﻟﺪ ﺣﻀﺮت ﺷﮑﺎﻓﯽ در اﻳﻮان ﻣﺪاﻳﻦ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ و‬
‫ﺁﺗﺸﮑﺪﻩ ﻓﺎرس ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺁﻳﺎ اﻳﻦ اﺛﺮ ﻃﺒﻴﻌﯽ و ذاﺗﯽ ﺗﻮﻟﺪ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل اﺳﺖ ﻳﺎ اﻣﺮی ﺧﺎرق اﻟﻌﺎدﻩ و ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ اﺧﻄﺎرﻳﺴﺖ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ؟‬
‫ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﻋﻘﻞ و ﺑﺮهﺎن ﺣﺴﯽ و رﻳﺎﺿﯽ هﻴﭻ ﻣﻌﻠﻮﻟﯽ ﺑﺪون ﻋﻠﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎم روﻳﺪادهﺎی ﺟﻬﺎن هﺴﺘﯽ ﺧﻮاﻩ ﻃﺒﻴﻌﯽ و ﺧﻮاﻩ‬
‫ﺳﻴﺎﺳﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮل ﻋﻠﻠﯽ هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﮔﺎهﯽ اﻳﻦ ﻋﻠﻞ ﺁﺷﮑﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻓﺘﺎب ﻣﯽ ﺗﺎﺑﺪ‪ ،‬ﮔﺮﻣﯽ و ﻧﻮر ﮐﻪ ﺧﺎﺻﻴﺖ ذاﺗﯽ‬
‫اوﺳﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﺁﺗﺶ ﻣﯽ ﺳﻮزاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﻋﺎﻳﻘﯽ ﻣﺆﺛﺮ ﻣﺎﻧﻊ ﺧﺎﺻﻴﺖ ذاﺗﯽ او ﺷﻮد‪ .‬ﺁب ﺑﻪ ﺳﺮاﺷﻴﺒﯽ ﻣﯽ رود‬
‫ﻣﮕﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﻧﻴﺮوﺋﯽ ﺟﺒﺮًا و ﻗﺴﺮًا ]ﺑﻪ زور ﮐﺴﯽ و ﻳﺎ ﭼﻴﺰی را ﺑﻪ ﮐﺎری وادار ﮐﺮدن[ ﺁن را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﻋﻠﻞ ﺣﻮادث‬
‫ﺁﺷﮑﺎر ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪان ﭘﯽ ﺑﺮد‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﺴﻴﺎری از روﻳﺪادهﺎ ﺳﺎﺑﻘًﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد و ﺑﺸﺮ ﺑﻪ ﮐﺸﻒ ﺁن ﭘﯽ ﺑﺮدﻩ اﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫رﻋﺪ و ﺑﺮق ﻳﺎ ﺑﺮوز اﻣﺮاض و راﻩ ﻋﻼج ﺁن ]هﺎ[‪.‬‬
‫ﻣﻴﺎن ﺗﻮﻟﺪ ﻧﻮزادی در ﻣﮑﻪ و ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪن ﺁﺗﺸﮑﺪﻩ ای در اﻳﺮان هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ راﺑﻄﻪ ﻋﻠﻴّﺖ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻃﺎق ﮐﺴﺮی ﺗﺮک ﺑﺮداﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻌﻠﻮل ﻧﺸﺴﺖ ﮐﺮدن دﻳﻮار ﺁن داﻧﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺗﺮاش ﺁن را ﻳﮏ ﻧﻮع‬
‫اﺧﻄﺎری از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﺧﺪا ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻪ ﺳﺎﮐﻨﺎن ﺗﻴﺴﻔﻮن و ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﻳﺮان ﺑﮕﻮﻳﺪ اﻣﺮ‬
‫ﻣﻬﻤﯽ در ﺷﺮف ﻇﻬﻮر اﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﺆﺑﺪان و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﺁﺗﺸﮑﺪﻩ ﻓﺎرس ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدی اﻣﺮوز ﭘﺎی ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﺣﻴﺎت‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ راﻩ و رﺳﻢ ﺁﺗﺶ ﭘﺮﺳﺘﯽ را ﺑﺮﺧﻮاهﺪ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﻳﺮان ﻳﺎ ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن زردﺷﺘﯽ ﭼﻄﻮر ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺗﺮک ﺧﻮردن ﻃﺎق و ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪن ﺁﺗﺶ را ﻋﻼﻣﺖ ﺗﻮﻟﺪ ﻃﻔﻠﯽ‬
‫ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺑﻪ دﻋﻮت اﺳﻼم ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻴﺰد؟‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﮑﻴﻢ و داﻧﺎ ﭼﺮا ﻣﺘﻮﻗﻊ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم اﻳﺮان ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ از ﺑﻌﺜﺖ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل از ﺑﻌﺜﺖ وی ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﻮﻧﺪ؟‬
‫ﺳﻴﺮ در اوﺿﺎع ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﻗﺒﻞ از ﺑﻌﺜﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺣﻀﺮت رﺳﻮل هﻢ از اﻳﻨﮑﻪ وی ﻣﺒﻌﻮث ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﺧﺒﺮ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺎدر ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻮﻟﺪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ را ﺣﺎدﺛﻪ ای ﺑﺰرگ و ﻏﻴﺮﻣﺘﺮﻗﺒﻪ ﺟﻠﻮﻩ دهﺪ ﭼﺮا در ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻌﺒﻪ ﮐﻪ ﻣﺤﻞ‬
‫ﻇﻬﻮر اﺳﻼم اﺳﺖ ﺷﮑﺎﻓﯽ ﭘﺪﻳﺪ ﻧﻴﺎﻣﺪ و ﺑﺘﺎن ﺑﻴﺠﺎن از ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺧﻮد ﻓﺮو ﻧﺮﻳﺨﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻻاﻗﻞ ﺗﻨﺒﻬﯽ]هﺸﻴﺎری و ﺑﻴﺪاری[ ﺑﺮای‬

‫‪30‬‬
‫]ﻧﺼﻴﺮاﻟﺪﻳﻦ ﻃﻮﺳﯽ‪ ،‬اﺑﻮ ﺟﻌﻔﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ ﻃﻮﺳﯽ‪ ،‬ﺗﻮﻟﺪ در ﺣﺪود ‪ ١٢٠٠‬ﻣﻴﻼدی در ﻃﻮس ﺧﺮاﺳﺎن‪ .‬در ﻧﺨﺴﺖ از ﻃﺮﻓﺪاران ﻓﺮﻗﻪ‬
‫اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻮرش هﻼﮐﻮﺧﺎن ﻣﻐﻮل ﺑﻪ اﻳﺮان‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺑﻪ اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﺎن از ﺁﻧﺎن ﺟﺪا و ﺑﻪ هﻼﮐﻮﺧﺎن ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ هﻼﮐﻮﺧﺎن‬
‫ﮐﺸﺘﺎر وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ از اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻮرﺧﻴﻦ اﺳﻼﻣﯽ وی را ﻋﺎﻣﻞ ﺳﻘﻮط ﺑﻐﺪاد ﺑﻪ دﺳﺖ هﻼﮐﻮﺧﺎن ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﮐﺸﺘﺎر ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ و ﺁﺧﺮﻳﻦ‬
‫ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻋﺒﺎﺳﯽ ﺷﺪ‪ .‬وی وزﻳﺮ هﻼﮐﻮﺧﺎن ﺷﺪ و رﺻﺪﺧﺎﻧﻪ ای ﺑﺮای ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻌﺪ و ﻧﺤﺲ ﺑﺮای ﺧﺎن ﻣﻐﻮل و ﺳﺘﺎرﻩ ﺷﻨﺎﺳﯽ در ﻣﺮاﻏﻪ ﺑﻨﺎ‬
‫ﮐﺮد‪ .‬ﺁﺛﺎر ﻓﺮاواﻧﯽ در ﻧﺠﻮم و ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺳﻼﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ و در ‪ ١٢٧٣‬ﻣﻴﻼدی ﻓﻮت ﮐﺮد[‬

‫‪53‬‬
‫ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺎﺷﺪ و اﺧﻄﺎر او ﻣﺆﺛﺮﺗﺮ از ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪن ﺁﺗﺸﮑﺪﻩ ﺑﺸﻮد؟ ﭼﺮا ﻣﻘﺎرن ﺑﻌﺜﺖ ﻣﻌﺠﺰﻩ ای ﻇﺎهﺮ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻗﺮﻳﺶ‬
‫را ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﮐﺸﺎﻧﺪ و ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎل رﺳﻮل ﻣﺤﺒﻮب او ﻣﻮرد ﺁزار و ﻋﻨﺎد ﻗﺮار ﻧﮕﻴﺮد؟ ﭼﺮا در دل ﺧﺴﺮو ﭘﺮوﻳﺰ ﻓﺮوﻏﯽ‬
‫ﻧﺘﺎﺑﻴﺪ ﺗﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﺣﻀﺮت را ﭘﺎرﻩ ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬هﻢ ﺧﻮد اﻳﻤﺎن ﺁورد و هﻢ ﺑﻪ ﺗﺒﻌﻴﺖ او ﺑﺮ ﺳﺮاﺳﺮ اﻳﺮان ﻧﻮر اﺳﻼم ﺑﺘﺎﺑﺪ و ﺑﺪون‬
‫ﺟﻨﮓ ﻗﺎدﺳﻴﻪ و ﻧﻬﺎوﻧﺪ ﺷﺎهﻨﺸﺎهﯽ اﻳﺮان زﻳﺮ ﭘﺮﭼﻢ اﺳﻼم درﺁﻳﺪ؟‬
‫‪31‬‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺑﺰرگ ﻓﺮاﻧﺴﻪ »ارﻧﺴﺖ رﻧﺎن« ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان »زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻋﻴﺴﯽ« ﺧﻮاﻧﺪم ﮐﻪ در ﺁن‬
‫ﺑﺎ ﻣﻬﺎرت ﻳﮏ ﻧﻘﺎش ﭼﻴﺮﻩ دﺳﺖ ﺳﻴﻤﺎی روﺷﻦ و زﻧﺪﻩ ای از ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪی ﺑﻌﺪ ﮐﺘﺎب دﻳﮕﺮی‬
‫از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻣﻮﺷﮑﺎف ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ »اﻣﻴﻞ ﻟﻮدوﻳﮓ«‪ 32‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﭘﺴﺮ ﺁدم« ﺑﻪ دﺳﺘﻢ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮد او ﺑﺎ ﻓﻘﺪان ﻣﺪارک‬
‫ﺗﺎرﻳﺨﯽ ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد و ﺑﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮی از ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﺷﺨﺼﻴﺖ وی را ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای ﻣﻮﺟﻪ و روﺷﻦ ﻧﺸﺎن دادﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ در اﻳﻦ ﻣﺨﺘﺼﺮ داﻋﻴﻪ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل از ﻋﻤﺮ ‪ ٦٣‬ﺳﺎﻟﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ را ﻧﺪارم و ﺑﺪون ﺗﻮاﺿﻊ دروﻏﻴﻦ ﻧﻪ‬
‫ﻣﻮهﺒﺖ و ﻇﺮاﻓﺖ ﻓﮑﺮی »رﻧﺎن« را در ﺧﻮد ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ و ﻧﻪ ﺷﮑﻴﺒﺎﺋﯽ ﮐﺎﻓﯽ و ﻧﻴﺮوی ﺗﺤﻘﻴﻖ »اﻣﻴﻞ ﻟﻮدوﻳﮓ« را ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ‬
‫ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻗﻮی و ﻗﺪرت روﺣﯽ ﻣﺮدی را ﺗﺮﺳﻴﻢ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻟﻨﻴﻦ ﺣﺎدﺛﻪ ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﻮﺟﻮد ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺸﺮﻳﺘﺶ ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮاﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻟﻨﻴﻦ ﺣﺰﺑﯽ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ و ﻣﺆﺛﺮ ﻗﺮار داﺷﺖ وﻟﯽ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ و ﻳﺎراﻧﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻌﺪود‪ ،‬ﭘﺎی‬
‫ﺑﻪ ﺳﺎﺣﺖ ]ﺻﺤﻨﻪ‪ ،‬ﻣﻴﺪان[ ﺗﺎرﻳﺦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻳﮕﺎﻧﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﮐﺎر او ﻗﺮﺁن ﺑﻮد و ﻗﺮﺁن‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻪ در ﺧﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﺷﮑﻴﺐ را‬
‫ﺳﺮاغ دارم و ﻧﻪ ﺁن هﻤﺖ را ﮐﻪ ﺑﺎ اﻣﻮاج ﮐﻮﻩ ﭘﻴﮑﺮ و ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺧﺮاﻓﺎت ﺑﻪ ﺳﺘﻴﺰﻩ ﺑﺮﺧﻴﺰم‪ .‬ﻗﺼﺪ ﻣﻦ از اﻳﻦ‬
‫ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺑﻴﺮون ﮐﺸﻴﺪن ﺧﻄﻮﻃﯽ ﭼﻨﺪ و ﺑﻴﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺷﺒﺤﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺧﻮاﻧﺪن ﻗﺮﺁن و ﺳﻴﺮ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﭘﻴﺪاﻳﺶ اﺳﻼم در‬
‫ذهﻨﻢ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬راﺳﺖ و ﺻﺮﻳﺢ ﺗﺮ ﮔﻮﻳﻢ‪:‬‬
‫ﻳﮏ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻳﺎ ﻣﻼﺣﻈﻪ رواﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻧﮕﺎﺷﺘﻦ اﻳﻦ ﻳﺎدداﺷﺘﻬﺎ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ و ﺁن ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺗﺤﺖ‬
‫ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻋﻘﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺧﺮد و ادراک ﺁدﻣﯽ از ﮐﺎر ﻣﯽ اﻓﺘﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﯽ داﻧﻴﻢ ﻋﻘﺎﻳﺪی از ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺗﻠﻘﻴﻦ ﺷﺪﻩ و زﻣﻴﻨﻪ‬
‫اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎی او ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﻴﺮد و ﺁن وﻗﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ هﻤﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ را ﺑﻪ ﺁن ﻣﻌﺘﻘﺪات ﺗﻠﻘﻴﻨﯽ ﮐﻪ هﻴﭻ ﻣﺼﺪر ﻋﻘﻼﻳﯽ ﻧﺪارد‪،‬‬
‫ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺳﺎزد‪ .‬ﺣﺘﯽ داﻧﺸﻤﻨﺪان ﻧﻴﺰ ﺑﺠﺰ ﻋﺪﻩ ای اﻧﮕﺸﺖ ﺷﻤﺎر ﺑﻪ اﻳﻦ درد دﭼﺎرﻧﺪ و ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻗﻮﻩ ادراک ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺎر‬
‫اﻧﺪارﻧﺪ و اﮔﺮ هﻢ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪازﻧﺪ ﺑﺮای ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺗﻠﻘﻴﻨﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺸﺮی ﮐﻪ وﺟﻪ اﻣﺘﻴﺎزش ﻗﻮﻩ ادراک اﺳﺖ و ﺑﺎ ﻗﻮﻩ‬
‫ادراک ﻣﺴﺎﺋﻞ رﻳﺎﺿﯽ و ﻃﺒﻴﻌﯽ را ﺣﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬در اﻣﻮر ﻋﻘﻴﺪﻩ ای ﺧﻮاﻩ ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﺧﻮاﻩ دﻳﻨﯽ و ﻏﻴﺮﻩ ﭘﺎی روی ﻋﻘﻞ و‬
‫ﺣﺘﯽ ﻣﺸﻬﻮدات ﻣﯽ ﮔﺬارد‪.‬‬

‫‪31‬‬
‫]ارﻧﺴﺖ رﻧﺎن ‪ (١٨٢٣ -١٨٩٢)Ernest Renan‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ و دﻳﻦ ﺷﻨﺎس ﻓﺮاﻧﺴﻮی‪ ،‬ﮐﺘﺎب »زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻣﺴﻴﺢ« از وی ﺳﺒﺐ ﺑﺤﺜﻬﺎ و ﻣﺠﺎدﻻﺗﯽ‬
‫در ﮐﻠﻴﺴﺎی ﻣﺴﻴﺤﯽ ﺷﺪ‪ .‬وی ﭘﻴﺮاﻣﻮن اﻳﺮان و ﺟﻨﺒﺶ ﺑﺎﺑﯽ ﺁﺛﺎری ﺧﻮاﻧﺪﻧﯽ دارد‪ .‬دﺷﺘﯽ از ﮐﺘﺎب »زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻣﺴﻴﺢ« در ﻧﻮﺷﺘﻦ »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل«‬
‫ﺳﻮد ﻓﺮاوان ﺑﺮدﻩ اﺳﺖ[‬
‫‪32‬‬
‫]اﻣﻴﻞ ﻟﻮدوﻳﮓ ‪ ( ١٨٨١ – ١٩٤٨ Emil Ludwig‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ‪ Emil Cohn‬اﻣﻴﻞ ﮐﻬﻦ ﺑﻴﻮﮔﺮاﻓﻴﻬﺎی اﻓﺴﺎﻧﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﭘﻴﺮاﻣﻮن اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ‪،‬‬
‫روزوﻟﺖ‪ ،‬ﻣﻴﮑﻞ ﺁﻧﮋ و ﺑﺴﻴﻤﺎرک ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ[‬

‫‪54‬‬
 ‫ﮐﻮدﮐﯽ‬
‫از دوران ﮐﻮدﮐﯽ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ اﻃﻼﻋﺎت زﻳﺎدی در دﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻃﻔﻠﯽ ﺑﺪون وﺟﻮد ﭘﺪرو ﻣﺎدر در ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻤﻮی ﺧﻮﻳﺶ‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻤﻮﺋﯽ ﺑﺎ رأﻓﺖ و ﺷﻔﻘﺖ وﻟﯽ ﮐﻢ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﻋﺎﻃﻞ و ﺑﺎﻃﻞ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ و ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ او ﮐﻤﮑﯽ ﮐﺮدﻩ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ اﺷﺘﺮان اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ و دﻳﮕﺮان را ﺑﺮای ﭼﺮا ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﺑﺮدﻩ ﺗﺎ هﻨﮕﺎم ﻏﺮوب در ﺻﺤﺮای ﺧﺸﮏ و ﻋﺒﻮس ﻣﮑﻪ ﺗﮏ و‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﺎهﻮش و ﺣﺴﺎس ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ روز را ﺑﻪ ﺷﺎم ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬رﻧﺞ ﻣﯽ ﺑﺮد و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ رﻧﺞ را ﭼﻮن ﺳﻘﺰی‬
‫ﺗﻠﺦ ﻣﯽ ﺧﺎﻳﺪ ]ﺟﻮﻳﺪن[‪ ،‬ﭼﺮا ﻳﺘﻴﻢ ﺑﯽ ﭘﺪر ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ؟ ﭼﺮا ﻣﺎدر ﺟﻮان و ﻳﮕﺎﻧﻪ ﮐﺎﻧﻮن ﻣﻬﺮ و ﻧﻮازش را ﺑﺪﻳﻦ‬
‫زودی از دﺳﺖ دادﻩ اﺳﺖ؟ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﮐﻮر ﭼﺮا ﺟ ّﺪ ﺑﺰرﮔﻮار و ﺗﻮاﻧﺎﻳﺶ را ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﻣﺎدر از َﮐﻔَﺶ رﺑﻮد ﺗﺎ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻤﻮ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮد؟ ﻋﻤﻮی او ﺧﻮب و ﻧﻴﮏ ﮐﺮدار‪ ،‬اﻣﺎ ﻣُﻌﻴﱢﻞ )ﻋﺎﺋﻠﻪ دار‪ ،‬ﻋﻴﺎﻟﻮار‪ ،‬ﻋﻴﺎﻟﻤﻨﺪ( و ﻓﺎﻗﺪ اﺳﺘﻄﺎﻋﺖ اﺳﺖ از‬
‫اﻳﻦ رو ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ او را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻨﯽ اﻋﻤﺎم )ﻋﻤﻮزادﮔﺎن‪ ،‬ﭘﺴﺮﻋﻤﻮهﺎ( و اﻃﻔﺎل هﻢ ﺷﺄن او ﻧﮕﺎهﺪاری ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻋﻤﻮهﺎی دﻳﮕﺮ‬
‫ﭼﻮن ﻋﺒﺎس و اﺑﻮﻟﻬﺐ‪ 33‬در ﻧﻌﻤﺖ ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﻨﺪ و ﺑﻪ وی ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪارﻧﺪ هﻤﻪ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻼﻳﻤﺎت در روح ﮐﻮدک ﺣﺴﺎس در‬
‫ﻃﯽ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺗﻠﺨﯽ و ﻣﺮارت رﻳﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ و ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ اﻳﻦ ﺻﺤﺮای ﺑﯽ ﺑﺮﮐﺖ ﮐﻪ ﺷﺘﺮان ﺗﻤﺎم ﻧﻴﺮوی ﺧﻮد را در ﮔﺮدن ﻣﯽ ﮔﺬارﻧﺪ ﺗﺎ از ﻻی ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻣﮕﺮ‬
‫ﺧﺎر و ﻋﻠﻔﯽ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ‪ ،‬در اﻳﻦ ﺳﺎﻋﺘﻬﺎی ﺧﺎﻟﯽ و ﻣﻼل اﻧﮕﻴﺰ ﺟﺰ ﻓﮑﺮﮐﺮدن و ﻧﺎﺧﺸﻨﻮدی را در ذهﻦ ﭘﺮورش دادن ﭼﻪ ﻣﯽ‬
‫ﺗﻮان ﮐﺮد؟‬
‫ﻧﺎﺧﺸﻨﻮدی از ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺷﺨﺺ را ﺗﻠﺨﮑﺎم و اﻋﺼﺎب را در ﭼﺸﻴﺪن رﻧﺞ ﺣﺮﻣﺎن ﺣﺴﺎﺳﺘﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺎﺻﻪ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺧﻮد واﮔﺬار ﺷﻮد و ﻣﻮﺟﺒﯽ ﺑﺮای اﻧﺼﺮاف ﻓﺮاهﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬در زﻳﺮ و رو ﮐﺮدن ﻣﻮﺟﺒﺎت ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎری ﺑﺨﺖ‪،‬‬
‫اﻧﺪﻳﺸﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در ﺣﺮﮐﺖ اﺳﺖ و ﻧﺎﭼﺎر ﻣﺴﻴﺮی ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽ ﺗﻮان ﻓﺮض ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺮور زﻣﺎن‪ ،‬ﺳﻴﺮ‬
‫اﻧﺪﻳﺸﻪ اﻳﻦ ﻃﻔﻞ ﺑﺴﻮی ﻧﻈﺎم اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﺮود و ﻣﻨﺸﺄ ﺑﺨﺖ ﺑﺪ را در ﺁﻧﺠﺎ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺴﺮهﺎی هﻢ ﺷﺄن و هﻢ ﺳﻦ او در رﻓﺎﻩ و ﺧﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ زﻳﺮا ﭘﺪراﻧﺸﺎن ﻣﺒﺎﺷﺮ اﻣﻮر ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻌﺒﻪ اﻧﺪ‪ .‬در ﻣﺮاﺳﻢ‬
‫ﺣﺞ ﺑﻪ زاﺋﺮان ﮐﻌﺒﻪ ﻧﺎن و ﺁب ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﻨﺪ و ﺣﻮاﻳﺞ ﺁﻧﻬﺎ را رﻓﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﮐﺎﻻهﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﺷﺎم ﺁوردﻩ اﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎی ﺧﻮﺑﯽ‬
‫ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﻨﺪ و ﻣﺤﺼﻮل ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ارزاﻧﯽ ﻣﯽ ﺧﺮﻧﺪ و از اﻳﻦ راﻩ ﺳﻮد ﻓﺮاوان ﺑﺮﻣﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﻃﺒﻌًﺎ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن‬
‫ﻧﻴﺰ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ از اﻳﻦ ﺗﻮﻟﻴﺖ ﮐﻌﺒﻪ و داد و ﺳﺘﺪ ﺑﺎ ﺑﺎدﻳﻪ ﻧﺸﻴﻨﺎن ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻃﻮاﻳﻒ ﺑﯽ ﺷﻤﺎر ﭼﺮا ﺑﻪ ﮐﻌﺒﻪ روی ﻣﯽ ﺁورﻧﺪ و ﻣﺎﻳﻪ ﺛﺮوت و ﺳﻴﺎدت ﻗﺮﻳﺶ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ؟ ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻌﺒﻪ ﻣﻘ ّﺮ‬
‫ﺑﺘﻬﺎی ﻧﺎﻣﺪار اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ در ﮐﻌﺒﻪ ﺳﻨﮓ ﺳﻴﺎهﯽ ﻗﺮار دارد ﮐﻪ در ﻧﻈﺮ اﻋﺮاب ﻣﻘﺪس اﺳﺖ و ﻃﻮاف ﺑﻪ دور ﺁن را‬
‫ﻣﺎﻳﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ و ﻧﺠﺎت ﻣﯽ داﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﻴﺎن ﺻﻔﺎ‪ 34‬و ﻣﺮوﻩ را هِﺮ ِوﻟِﻪ‪ 35‬ﮐﻨﺎن ﺑﭙﻴﻤﺎﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ دو ﺑﺘﯽ ﮐﻪ‬

‫‪33‬‬
‫]اﺑﻮﻟﻬﺐ ﻋﻤﻮی ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ و از ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ ﺳﺮﺳﺨﺖ رﺳﻮل اﷲ‪ ،‬وی داﻣﺎد اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن ﺑﻮد[‬
‫‪34‬‬
‫]ﺻﺨﺮﻩ ای اﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ در ﻣﮑﻪ و در داﻣﻨﻪ ﮐﻮﻩ اﺑﻮﻗﺒﻴﺲ و ﺁن ﺑﻴﻦ ﻣﮑﻪ و ﺻﺨﺮﻩ ﻣﺮوﻩ واﻗﻊ اﺳﺖ و ﺣﺎﺟﻴﺎن ﺣﺞ ﺧﻮد را در ﺁﻧﺠﺎ ﺗﮑﻤﻴﻞ ﻣﯽ‬
‫ﮐﻨﻨﺪ[‬
‫‪35‬‬
‫]رﻓﺘﺎری ﻣﻴﺎن دوﻳﺪن و رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﮏ ﭘﺎ راﻩ رﻓﺘﻦ[‬

‫‪55‬‬
‫ﺑﺮ ﻗﻠﻪ اﻳﻦ دو ﺗﭙﻪ ﻗﺮار دارد ﻧﻴﺎﻳﺶ و ﻧﻴﺎز ﺑﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ در ﺣﻴﻦ ﻃﻮاف و در اﺛﻨﺎی دوﻳﺪن ﻣﻴﺎن ﺻﻔﺎ و ﻣﺮوﻩ هﺮ‬
‫ﻃﺎﻳﻔﻪ ای ﺑﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻮاﻧﺪ و اﻧﺠﺎم ﺣﺎﺟﺎت ﺧﻮد را ﻣﺴﺌﻠﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺁن هﻮش ﺗﻨﺪ و ﺑﺎ ﺁن ﺣﺴﺎﺳﻴﺖ ﺷﺪﻳﺪ اﻋﺼﺎب و اﻧﺪﻳﺸﻪ روﺷﻦ‪ ،‬ﻣﺤﻤﺪ ﻳﺎزدﻩ‪ ،‬دوازدﻩ ﺳﺎﻟﻪ از ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺪ »ﺁﻳﺎ در اﻳﻦ‬
‫ﺳﻨﮓ ﺳﻴﺎﻩ ﻧﻴﺮوﻳﯽ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ و ﺁﻳﺎ از اﻳﻦ ﻣﺠﺴﻤﻪ هﺎی ﺑﯽ ﺣﺲ و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺎری اﺳﺖ؟« و ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺷﮏ و ﺑﺪﮔﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻨﮓ ﺳﻴﺎﻩ و ﺑُﺘﺎن ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن‪ ،‬ﻧﺎﺷﯽ از ﺗﺠﺮﺑﻪ و ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﺷﺨﺼﯽ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬هﻴﭻ ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد او ﺑﺎ‬
‫ﺷﻮق و اﻣﻴﺪ ﻳﮏ ﻗﻠﺐ ﺷﮑﺴﺘﻪ و روح رﻧﺠﺪﻳﺪﻩ ﺑﺪاﻧﻬﺎ روی ﺁوردﻩ و اﺛﺮی ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﺁﻳﻪ‪» :‬وَاُﻟﺮّﺟ َﺰ ﻓَﺎهﺠُﺮ« )از‬
‫ﭘﻠﻴﺪی اﺟﺘﻨﺎب ﮐﻦ(‪ 36‬ﮐﻪ ﺳﯽ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از دهﺎن ﻣﺒﺎرﮐﺶ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﻣﺆﻳﺪ اﻳﻦ ﻓﺮض و ﺣﺪس ﻧﻴﺴﺖ؟ هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺁﻳﻪ‬
‫ﻻ َﻓﻬَﺪی« )ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺮا ﮔﻤﺮاﻩ ﻳﺎﻓﺖ ﭘﺲ هﺪاﻳﺘﺖ ﻓﺮﻣﻮد(‪ 37‬ﻗﺮﻳﻨﻪ ای ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺮ اﻳﻦ اﺣﺘﻤﺎل ﻧﻴﺴﺖ؟‬ ‫ک ﺿَﺎ ً‬ ‫ﺟ َﺪ َ‬
‫ﺷﺮﻳﻔﻪ‪َ » :‬و َو َ‬
‫ﺁﻳﺎ ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﺮﻳﺶ ﺧﻮد اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ واﺿﺢ و ﺑﺪﻳﻬﯽ را ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻘﻴﻢ اﻳﻦ ﺑﺎرﮔﺎهﻨﺪ و‬
‫اﺛﺮی از ﺣﻴﺎت و ﺣﺮﮐﺖ و ﻓﻴﺾ و رﺣﻤﺖ در ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ واﻗﻌﻴﺘﯽ را ﻧﺪاﻧﻨﺪ؟ ﭘﺲ ﺳﮑﻮت ﺁﻧﻬﺎ و اﺣﺘﺮام ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ‬
‫»ﻻت« و »ﻣﻨﺎت« و »ﻋﺰی«‪ 38‬ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﭼﻪ ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ اﺳﺖ؟ اﺣﺘﺮام اﻣﺎﻣﺰادﻩ ﺑﺎ ﻣﺘﻮﻟﯽ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﺗﻮﻟﻴﺖ از ﺁﻧﻬﺎ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻴﺰی ﻋﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد و هﻤﺎن ﺗﺠﺎرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺎم دارﻧﺪ ﻧﻴﺰ از روﻧﻖ ﻣﯽ اﻓﺘﺪ زﻳﺮا دﻳﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﮑﻪ‬
‫ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﺎع ﺁﻧﻬﺎ را ﮔﺮان ﺑﺨﺮد و ﻣﺘﺎع ﺧﻮد را ارزان ﺑﻔﺮوﺷﺪ‪.‬‬
‫در ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﺑﯽ ﭘﺎﻳﺎن ﺻﺤﺮا و در ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ وﺣﺸﺘﻨﺎک اﻳﻦ روزهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺷﺘﺮان ﺳﺮﮔﺮم ﭘﻴﺪا ﮐﺮدن ﻗﻮت ﻻﻳﻤﻮت ﺑﻮدﻧﺪ و‬
‫ﺁﻓﺘﺎب ﮔﺪازﻧﺪﻩ ﻻﻳﻨﻘﻄﻊ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﻴﺪ‪ ،‬در روح ﺣﺴﺎس و رؤﻳﺎزای ﻣﺤﻤﺪ هﻤﻬﻤﻪ ای ﺑﺮﭘﺎ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ ،‬هﻤﻬﻤﻪ ای ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺮارﺳﻴﺪن‬
‫ﺷﺐ ﻓﺮو ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ زﻳﺮا ﻏﺮوب ﺁﻓﺘﺎب او را ﺑﻪ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ واﻗﻌﯽ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮداﻧﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ اﺷﺘﺮان را ﮔﺮد ﺁ َورَد و روی ﺑﻪ‬
‫ﺷﻬﺮ ﮔﺬارَد‪ ،‬ﺑﺮای ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ هﯽ زﻧﺪ‪ ،‬از ﭘﺮاﮐﻨﺪﮔﻴﺸﺎن ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ ﺳﺎﻟﻢ و درﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﺎﻧﺸﺎن‬
‫ﺑﺮﮔﺮداﻧَﺪ‪ .‬هﻤﻬﻤﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺷﺐ ﺷﮑﻞ رؤﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻴﺮد‪ .‬هﻤﻬﻤﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺮای‬
‫اﻳﻨﮑﻪ ﻓﺮدا در ﺧﻠﻮت ﻳﮑﻨﻮاﺧﺖ ﺻﺤﺮا ﺑﺮﮔﺮدد و ﺧﻮش ﺧﻮش در اﻋﻤﺎق ﺿﻤﻴﺮ او ﭼﻴﺰی ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﺑﭙﻴﻮﻧﺪد‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻃﺒﺎﻳﻊ در ﺧﻮد ﻓﺮورﻓﺘﻪ و ﺳﺮﮔﺮم ﭘﻨﺪار و رؤﻳﺎی دروﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺒﺎت زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را از ﻏﻮﻏﺎی ﺧﺎرﺟﯽ دور‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻇﺎﻟﻢ از ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪﻳﻬﺎی ﺣﻴﺎت ﻣﺤﺮوﻣﺸﺎن ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬در ﺧﻼء ﺻﺤﺮای ﺧﺎﻣﻮش ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد‬
‫ﻓﺮو ﻣﯽ روﻧﺪ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﺒﺤﯽ ﻧﺎﻣﺘﺮﻗﺒﻪ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ و در اﻋﻤﺎق وﺟﻮد ﺧﻮﻳﺶ ﺻﺪای اﻣﻮاﺟﯽ را ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﻮاج ﻳﮏ‬
‫درﻳﺎی ﻧﺎﭘﻴﺪا و ﻣﺠﻬﻮل‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﺑﺪﻳﻦ ﻧﺤﻮ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ واﻗﻌﻪ ای روی داد ﮐﻪ اﺛﺮ ﺗﺎزﻩ ای در ﺟﺎن او ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫در ﺳﻦ ﻳﺎزدﻩ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺎ اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﺑﻪ ﺷﺎم‪ 39‬رﻓﺖ و ﻣﺎﻳﻪ ای ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺮﮐﺖ و ﻏﻮﻏﺎی دروﻧﯽ رﺳﻴﺪ‪ ،‬دﻧﻴﺎﻳﯽ ﺗﺎزﻩ و روﺷﻦ‬
‫ﮐﻪ اﺛﺮی از ﺟﻬﺎﻟﺖ و ﺧﺮاﻓﺖ و ﻧﺸﺎﻧﯽ از زﻣﺨﺘﯽ و ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺳﺎﮐﻨﺎن ﻣﮑﻪ در ﺁن ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﻣﻬﺬﺑﺘﺮ ]ﭘﺎﮐﺘﺮ[‪ ،‬ﻣﺤﻴﻄﯽ روﺷﻨﺘﺮ و ﻋﺎدات و ﺁداﺑﯽ ﺑﺮﺗﺮ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤًﺎ ﺗﺄﺛﻴﺮی ژرف در ﺟﺎن‬
‫وی ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﺪوی و ﺧﺸﻦ و ﺁﻟﻮدﻩ ﺑﻪ ﺧﺮاﻓﺎت ﻗﻮم ﺧﻮد را ﺑﻬﺘﺮ ﺣﺲ ﮐﺮد و ﺷﺎﻳﺪ ﺁرزوی داﺷﺘﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ‬
‫ای ﻣﻨﻈﻢ ﺗﺮ و ﻣﻨﺰﻩ ﺗﺮ از ﺧﺮاﻓﺎت و ﭘﻠﻴﺪی و ﺁراﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺒﺎدی اﻧﺴﺎﻧﯽ در وی ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻦ او اﻗﺘﻀﺎی ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﺗﺤﻘﻴﻘًﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ در اﻳﻦ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﺎ اهﻞ دﻳﺎﻧﺘﻬﺎی ﺗﻮﺣﻴﺪی ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺪ ﺳ ّ‬
‫اﻣﺮی ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ وﻟﯽ ﻣﺴﻠّﻤًﺎ در روح ﺣﺴﺎس و رﻧﺞ ﮐﺸﻴﺪﻩ او اﺛﺮی ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ و ﺷﺎﻳﺪ هﻤﻴﻦ اﺛﺮ او را ﺑﻪ ﺳﻔﺮی‬
‫دﻳﮕﺮ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮ ﺣﺴﺐ اﺧﺒﺎر ﻣﺘﻮاﺗﺮ در ﺳﻔﺮ ﺑﻌﺪی ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮدﻩ و ﻓﮑﺮ ﺗﺸﻨﻪ و ﮐﻨﺠﮑﺎو او ﺑﻬﺮﻩ ای واﻓﺮ از‬
‫ارﺑﺎب دﻳﺎﻧﺎت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺂﻧﮑﻪ اﺷﺎرﻩ ﺷﺪ از دوران ﮐﻮدﮐﯽ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ اﺧﺒﺎری در دﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ و اﻳﻦ اﻣﺮ ﺧﻴﻠﯽ ﻃﺒﻴﻌﯽ و ﻣﻌﻘﻮل اﺳﺖ‪ .‬دورﻩ‬
‫زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﮐﻮدﮐﯽ ﻳﺘﻴﻢ ﮐﻪ در ﮐﻔﺎﻟﺖ ﻋﻤﻮی ﺧﻮﻳﺶ روزﮔﺎر ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﺪﻩ اﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺘﻀﻤﻦ ﺣﻮادﺛﯽ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮐﺴﯽ‬
‫ﺑﻪ وی ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ از وی ﺧﺎﻃﺮﻩ ای داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎ اﮐﻨﻮن ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﻴﻢ از ﺣﺪود ﻓﺮض و ﺣﺪس ﺧﺎرج‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮐﻮدﮐﯽ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎ هﺮ روز ﺑﺎ ﺷﺘﺮان ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﻣﯽ رود‪ ،‬در ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ اﻳﻦ روزهﺎی ﻳﮑﻨﻮاﺧﺖ در ﺧﻮد ﻓﺮو ﻣﯽ‬
‫رود و ﺳﺮﮔﺮم ﺗﺨﻴﻼت و رؤﻳﺎهﺎ ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺁﻳﺎت ﻋﺪﻳﺪﻩ ﻗﺮﺁﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﯽ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از روح ﻣﺘﻼﻃﻢ او ﻓﺮو رﻳﺨﺘﻪ اﺳﺖ ﻧﻤﻮﻧﻪ ای ﺑﺎﺷﺪ از اﻳﻦ ﺗﺄﻣﻼت و ﺗﺄﺛﺮ از‬
‫ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻠﻘﺖ‪.‬‬
‫ﺖ‬
‫ﺼ َﺒ ُ‬
‫ﻒ ُﻧ ِ‬
‫ﺠﺒِﺎل ﮐَﻴ َ‬
‫ﻒ ُر ِﻓﻌَﺖ )‪َ (١٨‬و اَﻟﯽ اﻟ ِ‬ ‫ﺴﻤَﺎء َﮐ ُﻴ َ‬
‫ﺧِﻠ َﻘﺖ )‪َ (١٧‬واِﻟﯽ اّﻟ َ‬
‫ﻒ ُ‬‫ﻞ ﮐَﻴ َ‬
‫ن اِﻟﯽ اِﻻ ِﺑ ِ‬‫ﻈﺮُو َ‬
‫ﻼ ﻳَﻨ ُ‬ ‫اَﻓ َ‬
‫‪40‬‬
‫ﻄﺤَﺖ )‪(٢٠‬‬ ‫ﺳِ‬‫ﻒ ُ‬
‫ﻻرِض ﮐَﻴ َ‬ ‫)‪َ (١٩‬واِﻟﯽ ا َ‬

‫‪36‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻣﺪﺛﺮ ﺁﻳﻪ ‪٥‬‬
‫‪37‬‬
‫ﺳﻮرﻩ واﻟﻀﺤﯽ ﺁﻳﻪ ‪٧‬‬
‫‪38‬‬
‫ﻋﺰّی ‪ Ozzä‬هﺮ ﺳﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ‬ ‫]ﻻت ‪ Lät‬ﺑﺘﯽ ﺑﻮد در ﻣﻌﺒﺪ ﻃﺎﺋﻒ ﮐﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺛﻘﻴﻒ از ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻗﺮﻳﺶ ﺁن را ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻻت‪ ،‬ﻣﻨﺎت‪ Manät‬و ُ‬
‫از ﺑﺘﻬﺎی ﻣﻌﺮوف ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻮدﻧﺪ[‬
‫‪39‬‬
‫]ﺷﺎم در ﻗﺪﻳﻢ هﻤﺎن ﻣﻤﻠﮑﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺒﺮاﺋﻴﺎن ﺁن را ﺁرام ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬دﺷﺖ دﻣﺸﻖ و ﺳﺮزﻣﻴﻨﻬﺎی ﻟﺒﻨﺎن ﮐﻨﻮﻧﯽ ﺟﺰﻳﯽ از ﺁن ﺑﻮد‪ .‬در ﺳﺎل ‪٦٤‬‬
‫ﻗﺒﻞ از ﻣﻴﻼد ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ دﺳﺖ روﻣﻴﺎن اﻓﺘﺎد و ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﺁن اﻧﻄﺎﮐﻴﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺷﺎم در ﺳﺎل ‪ ٦٣٢‬ﻣﻴﻼدی ﻣﻔﺘﻮح ﻟﺸﮑﺮ اﺳﻼم ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ‬
‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﺻﻠﻴﺒﻴﻮن و در ﺳﺎل ‪ ١٥١٧‬ﻣﻴﻼدی ﺑﻪ دﺳﺖ ﺳﻼﻃﻴﻦ ﻋﺜﻤﺎﻧﯽ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺗﺤﺖ ﻗﻴﻤﻮﻣﻴﺖ ﻓﺮاﻧﺴﻪ درﺁﻣﺪ‪ .‬اﮐﻨﻮن ﺳﺮزﻣﻴﻦ‬
‫ﺷﺎم ﻣﺴﺘﻘﻞ و ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﻮرﻳﻪ ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ[‬
‫‪40‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ﻏﺎﺷﻴﻪ ﺁﻳﺎت ‪ ١٧‬ﺗﺎ ‪ ،٢٠‬ﻇﺎهﺮًا ﺷﺎدروان ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ از ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺧﻮد ﺁﻳﺎت ﻣﺬﮐﻮر را ﻧﻘﻞ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﻳﺎت ‪ ١٩‬ﺑﻪ ﺟﺎی ‪ ١٨‬ﻧﻘﻞ‬
‫ﺷﺪﻩ ﮐﻪ اﺑﺪًا ﺗﺄﺛﻴﺮی در اﺻﻞ ﻣﻌﻨﯽ و ﻟﻐﺰﺷﯽ ﺑﺮ اﺳﺘﺪﻻل ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﮐﺘﺎب وارد ﻧﻤﯽ ﺁورد‪ .‬ﻣﻌﻨﯽ ﺁﻳﺎت ﻓﻮق ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﺷﺘﺮ را ﻧﻤﯽ ﻧﮕﺮﻧﺪ ﮐﻪ‬

‫‪56‬‬
 ‫ﺗﺄﻣﻞ در ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﮑّﯽ ﺟﺎن ﭘﺮ از رؤﻳﺎی ﮐﺴﯽ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ از ﺗﻨﻌﻤﺎت ]ﺟﻤﻊ ﺗﻨﻌﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎز و ﻧﻌﻤﺖ زﻳﺴﺘﻦ[‬
‫زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﻪ دور اﻓﺘﺎدﻩ اﺳﺖ و ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ و ﻳﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻧﺠﻮاﻳﯽ دارد و ﮔﺎهﯽ ﺧﺸﻢ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣﺘﮑﺒﺮان ﻣﻐﺮور و ﺑﯽ‬
‫ارزﺷﯽ ﭼﻮن »اﺑﻮ ﻟﻬﺐ« و ]ﻳﺎ[ »اﺑﻮاﻻﺷﺪ«‪ 41‬ﻓﺮو ﻣﯽ رﻳﺰد‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪهﺎ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ دﻋﻮت ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﭘﺲ از ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻳﺎﻓﺘﻦ و ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﺷﺄن او ﻣﺆﻣﻨﺎن از ﺧﺰاﻧﻪ ﻣﻌﻤﻮر ﺗﺨﻴﻼت‬
‫ﺧﻮد ﺣﻮادﺛﯽ ﺁﻓﺮﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ای از ﺁن را در ﻓﺼﻞ ﭘﻴﺶ از ﻃﺒﺮی و واﻗﺪی ﺁوردﻳﻢ‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ اﺷﺎرﻩ ای هﺮ ﭼﻨﺪ‬
‫ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻣﻄﻠﺐ ﺿﺮورت دارد‪:‬‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن اوﺿﺎع ﺣﺠﺎز‪ 42‬و ﺑﺨﺼﻮص ﻣﮑﻪ را ﻗﺒﻞ از ﺑﻌﺜﺖ ﺗﺎرﻳﮑﺘﺮ از ﺁﻧﭽﻪ هﺴﺖ ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ اﺑﺪًا‬
‫ﻓﺮوﺗﻨﯽ از ﻓﮑﺮ ﺳﻠﻴﻢ و ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺁن ﻧﺘﺎﺑﻴﺪﻩ و ﺟﺰ ﻋﺎدات ﺳﺨﻴﻒ و اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ اﺻﻨﺎم ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮی ﻣﺸﺎهﺪﻩ‬
‫ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ اﺻﺮار در اﻳﻦ اﻣﺮ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ارزش ﺑﻴﺸﺘﺮی ﺑﻪ ﻇﻬﻮر و دﻋﻮت رﺳﻮل ﺑﺪهﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎری از‬
‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن ﻣﺤﻘﻖ ﻋﺮب ﭼﻮن ﻋﻠﯽ ﺟﻮاد‪ ،‬ﻋﺒﺪاﷲ ﺳﻤﺎن‪ ،‬دﮐﺘﺮ ﻃﻪ ﺣﺴﻴﻦ‪] ،43‬ﺣﺴﻴﻦ[ هﻴﮑﻞ‪ ،‬ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺰت دروزﻩ‪ ،‬اﺳﺘﺎد‬
‫ﺣﺪاد‪ 44‬و ﻏﻴﺮﻩ هﻢ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺠﺎز در ﻗﺮن ﺷﺸﻢ ﻣﻴﻼدی ﺑﻬﺮﻩ ای از ﺗﻤﺪن داﺷﺘﻪ و ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﯽ ﺁﻧﻘﺪرهﺎ ﮐﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﯽ‬
‫ﮐﻨﻨﺪ ﻣﺠﻬﻮل ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫از ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎی اﻳﻦ ﻣﺤﻘﻘﺎن و از ﻗﺮاﺋﻦ و رواﻳﺎت ﻋﺪﻳﺪﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ در ﻧﻴﻤﻪ دوم ﻗﺮن ﺷﺸﻢ ﻣﻴﻼدی ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ‬
‫ﺑﺮ ﺿﺪ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ در ﺣﺠﺎز ﻇﺎهﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪45‬‬
‫اﻳﻦ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﺗﺎ درﺟﻪ ای ﻣﺮهﻮن ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻃﻮاﻳﻒ ﻳﻬﻮد ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﻳﺜﺮب ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺷﺎم ﺑﻪ‬
‫ﺣﺠﺎز ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺗﺎ درﺟﻪ ای ﻣﻮﻟﻮد ﻓﮑﺮ اﺷﺨﺎﺻﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺣﻨﻔﻴﺎن‪ 46‬ﻣﺸﻬﻮرﻧﺪ‪ .‬در ﺳﻴﺮﻩ اﺑﻦ هﺸﺎم‪ 47‬ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‬
‫ﻋﺰّی ﮐﻪ ﻣﻌﺒﻮد ﺑﺰرگ‬ ‫ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از دﻋﻮت اﺳﻼم‪ :‬روزی ﻗﺮﻳﺶ در ﻧﺨﻠﺴﺘﺎﻧﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﻃﺎﺋﻒ‪ 48‬اﺟﺘﻤﺎع ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺮای ُ‬
‫ﺑﻨﯽ ﺛﻘﻴﻒ ﺑﻮد ﻋﻴﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻬﺎر ﺗﻦ از ﺁن ﻣﻴﺎن ﺟﺪا ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﻣﺮدم راﻩ ﺑﺎﻃﻞ ﻣﯽ روﻧﺪ و دﻳﻦ‬
‫ﭘﺪرﺷﺎن اﺑﺮاهﻴﻢ را از دﺳﺖ دادﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﺮ ﻣﺮدم ﺑﺎﻧﮓ زدﻧﺪ‪ :‬دﻳﻨﯽ ﻏﻴﺮ از اﻳﻦ اﺧﺘﻴﺎر ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼﺮا دور ﺳﻨﮕﯽ ﻃﻮاف‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﺪ و ﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﺳﻮدی ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ و ﻧﻪ زﻳﺎﻧﯽ‪ .‬اﻳﻦ ﭼﻬﺎر ﺗﻦ ﻋﺒﺎرت ﺑﻮدﻧﺪ از ورﻗﺔ ﺑﻦ‬
‫ﻧﻮﻓﻞ‪ ،49‬ﻋﺒﻴﺪاﷲ ﺑﻦ ﺟﺤﺶ‪ ،50‬ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻦ ﺣﻮﻳﺮث‪ ،‬زﻳﺪﺑﻦ ﻋﻤﺮو‪ .‬از ﺁن روز ﺧﻮد را ﺣﻨﻴﻒ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪ دﻳﻦ اﺑﺮاهﻴﻢ‬
‫درﺁﻣﺪﻧﺪ‪ .‬راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ اﺧﻴﺮاﻟﺬﮐﺮ ﻧﻤﺎزی ﻳﺎ دﻋﺎﻳﯽ رواﻳﺖ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻟﺒّﻴﮏ ﺣﻘًﺎ ﺣﻘﺎً‪ ،‬ﺗﻌﺒّﺪًا ورﻗﺎ ﻋﺬت ﺑﻤﺎ‬
‫ﻋﺎذﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ اﻧﻨﯽ ﻟﮏ راﻏﻢ ﻣﻬﻤﺎ ﺟﺸﻤﻨﯽ ﻓﺎﻧﯽ ﺟﺎﺷﻢ«‪ 51‬و ﭘﺲ از ﺁن ﺳﺠﺪﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ اﮐﺜﺮﻳﺖ ﻗﺎﻃﻊ ﺟﺰﻳﺮﻩ اﻟﻌﺮب در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺟﻬﻞ و ﺧﺮاﻓﺎت ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﺮﺳﺘﺶ اﺻﻨﺎم ﺷﻴﻮﻩ ﻏﺎﻟﺐ ﺳﺎﮐﻨﺎن اﻳﻦ‬
‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﻮد‪ ،‬در ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎر ﺁن ﺁﻳﻴﻦ ﺧﺪاﭘﺮﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد‪ .‬در ﺧﻮد ﺣﺠﺎز ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﻳﺜﺮب ﺑﻪ ﺳﺒﺐ وﺟﻮد‬
‫ﻃﻮاﻳﻒ ﻣﺴﻴﺤﯽ و ﻳﻬﻮدی ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﺪای ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻳﮏ اﻣﺮ ﺗﺎزﻩ ای ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫ﭼِﺴﺎن ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ اﻧﺪ )‪ (١٧‬و ﺁﺳﻤﺎن را ﮐﻪ ﭼِﺴﺎن ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ اﻧﺪ )‪ (١٨‬و ﮐﻮهﻬﺎ را ﮐﻪ ﭼِﺴﺎن ﺑﺠﺎ ﻧﻬﺎدﻩ اﻧﺪ )‪ (١٩‬و زﻣﻴﻦ را ﮐﻪ ﭼِﺴﺎن ﮔﺴﺘﺮدﻩ اﻧﺪ )‬
‫‪[(٢٠‬‬
‫‪41‬‬
‫]اﺑﻮاﻻﺷﺪ ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﻓﺮاوان ﻧﺎم ﮐﻨﺎﻳﻪ ﺁﻣﻴﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﻪ اﺑﻮﻟﻬﺐ دادﻩ اﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﺮﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ »ﭘﺪر ﺳﺨﺘﮕﻴﺮان« را ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬اﺑﻮﻟﻬﺐ ﺑﻪ‬
‫اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ اﺑﻮاﻻﺷﺪ ﺷﺪ زﻳﺮا دو ﻓﺮزﻧﺪش ﺑﺎ دﺧﺘﺮان رﺳﻮل ازدواج و ﭘﺲ از ﺑﻌﺜﺖ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺘﻮر وی ﻃﻼق دادﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻼ ﻓﺘﺢ اﷲ ﮐﺎﺷﯽ[‬
‫‪42‬‬
‫]ﺟﻨﻮب ﻏﺮﺑﯽ ﺷﺒﻪ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن را ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺣﺠﺎز ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻨﺪ‪ .‬در هﻤﻴﻦ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺷﻬﺮهﺎی ﻣﮑﻪ و ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ[‬
‫‪43‬‬
‫]دﮐﺘﺮ ﻃﻪ ﺣﺴﻴﻦ )‪ (١٨٨٩ -١٩٧٣‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻣﺸﻬﻮر ﻣﺼﺮی‪ .‬ﻃﻪ ﺣﺴﻴﻦ در ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪ‪ .‬وی ﺁﺛﺎر ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻧﻮﺷﺘﻪ‬
‫و اﺳﺘﺎد ادﺑﻴﺎت ﻋﺮب در داﻧﺸﮕﺎهﻬﺎی ﻣﺼﺮ‪ ،‬اﻧﮕﻠﻴﺲ‪ ،‬ﻓﺮاﻧﺴﻪ و ﺁﻟﻤﺎن ﺑﻮد[‬
‫‪44‬‬
‫]اﺳﺘﺎد ﺣﺪاد ﻣﺴﻴﺤﯽ داﻧﺸﻤﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺘﺎب وی ﺑﻪ ﻧﺎم »اﻟﻘﺮﺁن و اﻟﮑﺘﺎب«[‬
‫‪45‬‬
‫]ﻳﺜﺮب واژﻩ ای ﺁراﻣﯽ اﺳﺖ و ﻳﻌﻨﯽ »ﺷﻬﺮ« ﻳﺎ »ﺁﺑﺎدی« ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ از ﺟﺎﻧﺐ ﺳﮑﻨﻪ ﻗﺪﻳﻤﯽ ﻳﻬﻮدی ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﺪﻳﻨﻪ دادﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪهﺎ ﻣﺪﻳﻨﻪ‬
‫اﻟﻨﺒﯽ ﺷﺪ و اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﺸﻬﻮر اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺁراﻣﮕﺎﻩ رﺳﻮل اﷲ و دﺧﺘﺮ وی ﻓﺎﻃﻤﻪ و ﻋﺪﻩ ای از ﻳﺎران اوﻟﻴﻪ رﺳﻮل اﷲ ﻗﺮار دارد[‬
‫‪46‬‬
‫]ﺣﻨﻔﻴﺎن ﺟﻤﻊ ﺣﻨﻴﻒ ﻳﻌﻨﯽ راﻩ راﺳﺖ‪ .‬ﻋﺪﻩ ای از اﻋﺮاب ﻗﺒﻞ از ﺑﻌﺜﺖ ﺧﻮد را ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ و ﻋﻘﻴﺪﻩ ای ﺑﻪ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺎ‬
‫ﻳﻬﻮدﻳﺎن و ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن رواﺑﻂ ﺣﺴﻨﻪ داﺷﺘﻪ و ﺧﻮد را از ﭘﻴﺮوان اﺑﺮاهﻴﻢ ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ[‬
‫‪47‬‬
‫]ﺳﻴﺮﻩ اﺑﻦ هﺸﺎم‪» ،‬اﻟﺴﻴﺮﻩ اﻟﻨﺒﻮﻳﻪ« ﻳﺎ ﺳﻴﺮت رﺳﻮل اﷲ )زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ رﺳﻮل اﷲ( ﻳﮑﯽ از ﮐﻬﻨﺘﺮﻳﻦ و ﻣﻌﺮوﻓﺘﺮﻳﻦ ﮐﺘﺐ ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﻼم و‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود ﮐﻪ ﺗﺄﻟﻴﻒ اﺑﻮ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻠﮏ ﺑﻦ هﺸﺎم اﺳﺖ‪ .‬وی ﺑﻴﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎی ‪ ٢١٣‬ﺗﺎ ‪ ٢١٨‬هﺠﺮی ﻗﻤﺮی درﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﺻﻞ‬
‫ﮐﺘﺎب دﻩ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ از اﺑﻦ هﺸﺎم وﺳﻴﻠﻪ اﺑﻮ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ اﺳﺤﺎق )‪ ٨٥ -١٥٣‬هﺠﺮی ﻗﻤﺮی( ﮐﻪ از ﻣﺤﺪﺛﻴﻦ و ﻣﻮرﺧﻴﻦ ﺑﺰرگ اﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ‬
‫ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود‪ ،‬ﺑﺮای ﻣﻨﺼﻮر ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻋﺒﺎﺳﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ و اﺑﻦ هﺸﺎم ﺑﻌﺪهﺎ ﺁن را ﺑﺎ اﻧﺪک اﺿﺎﻓﺎﺗﯽ ﺑﺎزﻧﻮﻳﺴﯽ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﻮﺳﻂ ﺳﻴﺪ‬
‫هﺎﺷﻢ رﺳﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ و در دو ﺟﻠﺪ در ﺑﻬﺎر ‪ ١٣٦٤‬ﺧﻮرﺷﻴﺪی در ﺗﻬﺮان ﻣﻨﺸﺘﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ[‬
‫‪48‬‬
‫]ﻃﺎﺋﻒ ﻧﺎم ﻗﺪﻳﻤﯽ ﺻﺤﺮای ﮐﺮﺑﻼ[‬
‫‪49‬‬
‫]ورﻗﺔ ﺑﻦ ﻧﻮﻓﻞ ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪ ﺧﺪﻳﺠﻪ و از ﺣﻨﻔﻴﺎن‪ .‬وی ﻗﺒﻞ از رﺳﻮل اﷲ ﺑﻪ ﻳﮑﺘﺎﭘﺮﺳﺘﯽ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ و اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ را ﺑﻴﻦ اﻋﺮاب ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫وی از ﻣﺸﻮﻗﻴﻦ رﺳﻮل اﷲ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﯽ هﻴﭽﮕﺎﻩ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻧﺸﺪ[‬
‫‪50‬‬
‫]ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﺟﺤﺶ ﭘﺴﺮﻋﻤﻮی رﺳﻮل اﷲ و ﻳﮑﯽ از اوﻟﻴﻦ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ‪ .‬وی ﺑﺎ ﻋﺪﻩ ای از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﺣﺒﺸﻪ رﻓﺖ و ﺳﭙﺲ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن در ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﻧﺨﻠﻪ و در ﺟﻨﮓ اﺣﺪ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ[‬
‫‪51‬‬
‫]اﺟﺎﺑﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﺣﻘﯽ‪ ،‬ﻧﻴﺎﻳﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ را و ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽ ﺑﺮم‪ ،‬ﺑﻪ هﻤﺎن ﭼﻴﺰی ﮐﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽ ﺟﺴﺖ‪ ،‬دور ﺑﻮدم از ﺗﻮ و‬
‫هﺮ ﭼﻪ ﮐﻨﯽ ﺗﻮ ﮐﻨﯽ[‬

‫‪57‬‬
‫ﻗﺒﻞ از ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ اﻧﺒﻴﺎﻳﯽ در ﻧﻘﺎط ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﺑﻪ دﻋﻮت ﻣﺮدم و ﻧﻬﯽ از ﭘﺮﺳﺘﺶ اﺻﻨﺎم ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ‬
‫ذﮐﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از ﺁﻧﻬﺎ در ﻗﺮﺁن ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ :‬هﻮد در ﻗﻮم ﻋﺎد و ﺻﺎﻟﺢ در ﻗﻮم ﺛﻤﻮد و ﺷﻌﻴﺐ در ﻣﺪﻳﻦ‪.52‬‬
‫ﺲ ﺑﻦ‬‫راوﻳﺎن ﻋﺮب از ﺣﻨﻈﻠﻪ ﺑﻦ ﺻﻔﻮان و ﺧﺎﻟﺪﺑﻦ ﺳﻨﺎن و ﻋﺎﻣﺮﺑﻦ ﻇﺮب ﻋﺪواﻧﯽ و ﻋﺒﺪاﷲ ﻗﻀﺎﻋﯽ ﻧﺎم ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ‪ .‬ﻗ ّ‬
‫ﺳﺎﻋﺪﻩ اﻳﺎدی ﮐﻪ ﺧﻄﻴﺒﯽ ﺑﻮد ﺗﻮاﻧﺎ و ﺷﺎﻋﺮی ﻓﺼﻴﺢ در ﮐﻌﺒﻪ و ﺑﺎزار ﻋﮑﺎظ‪ 53‬ﺑﺎ ﺧﻄﺒﻪ هﺎ و اﺷﻌﺎر ﺧﻮد ﻣﺮدم را از‬
‫ﭘﺮﺳﺘﺶ اﺻﻨﺎم ﻣﻨﻊ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻣﻴﻪ ﺑﻦ اﺑﻮﺻﻠﺖ ﮐﻪ از اهﻞ ﻃﺎﺋﻒ و ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺑﻨﯽ ﺛﻘﻴﻒ و ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮد ﻳﮑﯽ از ﻣﺸﺎهﻴﺮ ﺣﻨﻔﺎء اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم را ﺑﻪ‬
‫ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﯽ و ﻳﺰدان ﭘﺮﺳﺘﯽ دﻋﻮت ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬او زﻳﺎد ﺑﻪ ﺷﺎم ﺳﻔﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎ راهﺒﺎن و ﻋﻠﻤﺎی ﻳﻬﻮد و ﻣﺴﻴﺤﯽ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ‬
‫ﻣﯽ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺒﺮ ﻇﻬﻮر ﻣﺤﻤﺪ را ﺷﻨﻴﺪ و ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁن دو را ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ دﺳﺖ داد وﻟﯽ او اﺳﻼم‬
‫ﻧﻴﺎورد و ﺑﻪ ﻃﺎﺋﻒ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻳﺎران ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﺑﻴﺶ از ﻣﺤﻤﺪ از ﮐﺘﺎب و اﺧﺒﺎر ﻣﻠﺘﻬﺎ اﻃﻼع دارم و ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ‬
‫زﺑﺎن ﺁراﻣﯽ و ﻋﺒﺮاﻧﯽ ﻣﯽ داﻧﻢ ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﺒﻮت اﺣﻖ ]ﺑﺮازﻧﺪﻩ[ و اوﻟﯽ ]ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ و ﻻﻳﻘﺘﺮ[ هﺴﺘﻢ‪ .‬در ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺨﺎری‪ 54‬ﺣﺪﻳﺜﯽ‬
‫از ﺣﻀﺮت رﺳﻮل هﺴﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬ﮐﺎد اﻣﻴﻪ ﺑﻦ اﺑﻮاﻟﺼﻠﺖ ان ﻳﺴﻠﻢ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد اﻣﻴﻪ ﺑﻦ اﺑﻮﺻﻠﺖ اﻳﻤﺎن ﺁورد‪.‬‬
‫ﺷﻌﺮ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ اﺷﻌﺎر دورﻩ ﺟﻮاﻧﯽ ﻣﻠﻞ‪ ،‬ﺁﻳﻨﻪ ﻋﻮاﻃﻒ و ﻋﺎدات ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ .‬در اﺷﻌﺎر دورﻩ ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﺑﻪ اﺑﻴﺎﺗﯽ ﺑﺮﻣﯽ‬
‫ﺧﻮرﻳﻢ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﻳﮑﯽ از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ دو ﺑﻴﺖ زهﻴﺮ‪:55‬‬

‫ﻟﻴﺨﻔﯽ و ﻣﻬﻤﺎ ﻳﮑﺘﻢ اﷲ ﻳﻌﻠﻢ‬ ‫ﻓﻼ ﺗﮑﺘﻤﻮ اﷲ ﻣﺎ ﻓﯽ ﻧﻔﻮﺳﮑﻢ‬

‫‪56‬‬
‫ﻟﻴﻮم اﻟﺤﺴﺎب او ﻳﻌﺠﻠﯽ ﻓﻴﻨﻔﻘﻢ‬ ‫ﻳﺆﺧﺮ ﻓﻴﻮﺿﻊ ﻓﯽ ﮐﺘﺎب ﻓﻴﺪﺧﺮ‬

‫ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ اﺑﺮص‪ 57‬ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬

‫رﺳﺎﺋﻞ اﷲ ﻳﺨﻴﺐ‬ ‫ﻣﻦ ﻳﺴﺌﻞ اﻟﻨﺎس ﻳﺤﺮﻣﻮﻩ‬

‫واﻟﻘﻮل ﻓﯽ ﻳﻌﻀﻪ ﺗﻐﻠﻴﺐ‬ ‫ﺑﺎﷲ ﺑﺪرک ﮐﻞ ﺧﻴﺮ‬
‫‪58‬‬
‫ﻋﻼم ﻣﺎ اﺧﻔﺖ اﻟﻘﻠﻮب‬ ‫واﷲ ﻟﻴﺲ ﻟﻪ ﺷﺮﻳﮏ‬

‫و ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻴﺖ ﻟﺒﻴﺪ‪ 59‬اﺳﺘﺸﻬﺎد ﻣﯽ ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬

‫‪60‬‬
‫و ﮐﻞ ﻧﻌﻴﻢ ﻻ ﻣﺤﺎﻟﻪ زاﺋﻞ‬ ‫اﻻ ﮐﻞ ﺷﯽ ﻣﺎ ﺳﻮ اﷲ ﺑﺎﻃﻞ‬

‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ ﻗﺒﻞ از اﺳﻼم ﮐﻠﻤﻪ ﺟﻼل اﷲ در ﺁﺛﺎر ﺑﺴﻴﺎری از ﺷﻌﺮا ﺁﻣﺪﻩ و ﺑﺴﻴﺎری از ﻣﺸﺮﮐﺎن ﻗﺮﻳﺶ ﻧﺎم‬
‫ﻋﺒﺪاﷲ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ از ﺁن ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎم ﭘﺪر ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻠﻤﻪ اﷲ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮدﻩ اﻧﺪ و‬
‫ﺣﺘﯽ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﻗﺮﺁن اﺷﺎرﻩ اﺳﺖ ﺑﺘﻬﺎ وﺳﻴﻠﻪ ﺗﻘﺮب ﺑﻮدﻩ اﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﮑﯽ دﻳﮕﺮ از ﺷﻌﺮای ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﻤﺮوﺑﻦ ﻓﻀﻞ‪ 61‬ﺻﺮﻳﺤًﺎ ﻣﻨﮑﺮ ﺑﺘﺎن ﻣﺸﻬﻮر اﻋﺮاب ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﺗﺮﮐﺖ اﻻت و اﻟﻌﺰی ﺣﻤﻴﻌًﺎ ﮐﺬاﻟﮏ ﻳﻔﻊ اﻟﺠﻠﺪ اﻟﺼﺒﻮر‬

‫ﻓﻼ اﻟﻌﺰی ازور وﻻ اﺑﻨﺘﻴﻬﺎ وﻻ ﺻﻨﻤﯽ ﺑﻨﯽ ﻏﻨﻢ ازور‬

‫‪52‬‬
‫]ﻇﺎهﺮًا ﺷﻌﻴﺐ ﭘﺲ از هﻮد و ﺻﺎﻟﺢ و اﻧﺪﮐﯽ ﭘﻴﺶ از ﻣﻮﺳﯽ ﻣﯽ زﻳﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺪﻳﻦ ﻧﺰدﻳﮏ ﺗﺒﻮک ﺑﻴﻦ ﻣﺪﻳﻨﻪ و ﺷﺎم ﺑﻮد‪ .‬ﻗﻮم ﺷﻌﻴﺐ ﻳﺎ ﺑﻨﯽ ﻣﺪﻳﻦ در‬
‫ﻼ ﺑﺪوی ﻣﯽ زﻳﺴﺘﻨﺪ‪ .‬هﻮد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﻳﻦ ﻗﻮم ﺑﻮد‪ .‬ﻗﻮم ﺑﺪوی ﺛﻤﻮد‬ ‫ﻗﺮﺁن ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﻮم ﻋﺎد ﻗﻮﻣﯽ ﻋﺮب و ﺳﺎﮐﻦ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﺟﻨﻮﺑﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﻣ ً‬
‫ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﻮﺻﻞ و ﻣﻴﺎن ﺣﺠﺎز و ﺷﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺻﺎﻟﺢ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ اﻳﻦ ﻗﻮم ﺑﻮد[‬
‫‪53‬‬
‫]ﻋﮑﺎظ ﻳﮑﯽ از ﺑﺎزارهﺎی ﻣﻌﺮوف ﻋﺮب در دوران ﺟﺎهﻠﻴﺖ[‬
‫‪54‬‬
‫]ﺑﺨﺎری ﻣﻨﺴﻮب ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺨﺎرا ﻧﺰدﻳﮏ ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ در ﺧﺮاﺳﺎن ﺑﺰرگ‪ .‬ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻦ اﺑﺮاهﻴﻢ ﻣﮑﻨﯽ ﺑﻪ اﺑﻮﻋﺒﺪاﷲ )‪ ٨١٠ -٨٧٠‬ﻣﻴﻼدی(‬
‫از ﺑﺰرﮔﺎن ﻋﻠﻤﺎ و ﻣﺤﺪﺛﺎن اهﻞ ﺳﻨّﺖ و ﻣﺆﻟﻒ »اﻟﺠﺎﻣﻊ اﻟﺼﺤﻴﺢ« ﻣﺸﻬﻮر ﺑﻪ »ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺨﺎری« و »اﻟﺘﺎرﻳﺦ«[‬
‫‪55‬‬
‫]ﮐﻌﺐ ﺑﺮادر زهﻴﺮ ﺑﺎ ﺑﺎﻻﮔﺮﻓﺘﻦ دﻳﻦ اﺳﻼم و ﭘﻴﺮوزﻳﻬﺎی ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ اﺳﻼم )‪ ٦٢٨ -٢٩‬ﻣﻴﻼدی( ﮔﺮوﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮادر ﺟﻮاﻧﺘﺮ وی زهﻴﺮ ﮐﻪ ﺷﺎﻋﺮی‬
‫ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد از اﻳﻦ ﮐﺎر ﺳﺮﭘﻴﭽﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و اﺷﻌﺎری در هﺠﻮ رﺳﻮل ﻣﯽ ﺳﺮود‪ .‬رﺳﻮل اﷲ دﺳﺘﻮر ﺑﻪ ﻗﺘﻞ وی داد‪ .‬زهﻴﺮ از ﺗﺮس اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ‬
‫ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺣﺪود ﺳﺎل ‪ ٦٣٠‬ﻣﻴﻼدی ﺑﻪ اﺳﻼم ﮔﺮوﻳﺪ و ﻣﺤﻤﺪ وی را ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪهﺎ اﺷﻌﺎری در ﻣﺪح رﺳﻮل ﺳﺮود و رﺳﻮل اﷲ ﭼﻨﺎن ﻣﻔﺘﻮح ﻣﺪاﻳﺢ وی‬
‫ﺷﺪ ﮐﻪ روزی ﻋﺒﺎی ﺧﻮد را ﺑﺪو ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬زهﻴﺮ از اﺻﺤﺎب ﻣﻌﻠﻘﺎت و دﻳﻮاﻧﯽ دارد[‬
‫‪56‬‬
‫]از ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻣﺪارﻳﺪ ﺁﻧﭽﻪ در ﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ .‬هﺮ اﻧﺪازﻩ ﮐﻪ ﮐﻮﺷﺶ در ﻣﺨﻔﯽ و ﻣﮑﻨﻮن ﻧﮕﺎهﺪاﺷﺘﻦ ﺁن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎز هﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺁن ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﯽ اﻓﺘﺪ وﻟﯽ در ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺛﺒﺖ ﻣﯽ ﮔﺮدد ﺗﺎ روز ﺣﺴﺎب‪ .‬ﺷﺘﺎب ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮاﻧﻤﺎﻳﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد[‬
‫‪57‬‬
‫]ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ اﺑﺮص ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﻏﻠﻂ ﭼﺎﭘﯽ ﺑﺎﺷﺪ زﻳﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﻣﯽ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺑﯽ ﺗﺮدﻳﺪ ﻣﻨﻈﻮر ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ اﻧﺼﺎری ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ‬
‫اﻻﺣﻮص اﺳﺖ‪ .‬اﻻﺣﻮص ﺑﻪ ﻋﺮﺑﯽ ﻳﻌﻨﯽ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﻟﻮچ دارد‪ .‬وﻓﺎت ‪ ٧٣٣‬ﻣﻴﻼدی[‬
‫‪58‬‬
‫]اوﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻧﻴﺎﺷﺶ ﻣﺮدﻣﺎن ﺁرزو ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﷲ روی ﻣﯽ ﺁورﻧﺪ ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﺑﺮﻧﻤﯽ ﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﷲ هﻤﻪ ﺁرزوهﺎ ﺑﺮﺁوردﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﻋﺪﻩ ﮐﻤﯽ ﺗﻐﻠﻴﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﷲ ﺷﺮﻳﮑﯽ ﻧﺪارد و داﻧﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ از او در ﻗﻠﺐ ﺧﻮد ﻣﺨﻔﯽ ﮐﺮدﻩ ای[‬
‫‪59‬‬
‫]ﻟﺒﻴﺪ ﺑﻦ رﺑﻴﻌﺔ ﺑﻦ ﮐﻼب )‪ ٥٦٠ -٦٦١‬ﻣﻴﻼدی( ﻳﮑﯽ از ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺸﻬﻮر ﻋﺮب ﮐﻪ اﺷﺘﻌﺎرش اﺷﺘﻬﺎر دارد[‬
‫‪60‬‬
‫ﺟﺰ ﺧﺪاوﻧﺪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻃﻞ اﺳﺖ و هﺮ ﺧﻮﺷﯽ ﻓﻨﺎ ﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬
‫‪61‬‬
‫]ﻋﻤﺮوﺑﻦ ﻓﻀﻞ ﺷﺎﻋﺮ ﻋﻬﺪ ﺟﺎهﻠﻴﺖ و از اﺻﺤﺎب ﻣﻌﻠﻘﺎت ﺳﺒﻌﻪ[‬

‫‪58‬‬
 ‫‪62‬‬
‫ﻟﻨﺎﻓﯽ اﻟﺪهﺮاذ ﺣﻠﻤﯽ ﺻﻐﻴﺮ‬ ‫ﻼ از وروﮐﺎن رﺑﺎ‬
‫وﻻ هﺒ ً‬

‫ﭘﺲ دﻋﻮت ﺑﻪ ﺗﺮک ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ و روی ﺁوردن ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺰرگ ﻳﮏ اﻣﺮ ﺑﻴﺴﺎﺑﻘﻪ ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻴﺴﺎﺑﻘﻪ اﺳﺖ‬
‫اﺻﺮار و ﭘﺎﻓﺸﺎری در اﻳﻦ اﻣﺮ اﺳﺖ‪ .‬اﻋﺠﺎز ﻣﺤﻤﺪ در اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﭘﺎی ﻧﻨﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اهﺎﻧﺘﻬﺎ و ﺁزارهﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ‬
‫ﮐﺮد و از هﻴﭻ ﺗﺪﺑﻴﺮی روی ﻧﮕﺮداﻧﻴﺪ ﺗﺎ اﺳﻼم را ﺑﺮ ﺟﺰﻳﺮﻩ اﻟﻌﺮب ﺗﺤﻤﻴﻞ ﮐﺮد‪ ،‬ﻗﺒﺎﺋﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ اﻋﺮاب را در ﺗﺤﺖ ﻳﮏ‬
‫ﻟﻮا درﺁورد‪ ،‬اﻋﺮاﺑﯽ ﮐﻪ از اﻣﻮر ﻣﺎوراء اﻟﻄﺒﻴﻌﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ اﻧﺪ و ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺪوی ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺤﺴﻮﺳﺎت روی ﻣﯽ‬
‫ﺁوردﻧﺪ و ﺟﺰ ﺟﻠﺐ ﻧﻔﻊ ﺁﻧﯽ هﺪﻓﯽ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﺗﻌﺪی و دﺳﺖ درازی ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ دﻳﮕﺮان ﮐﺎری از ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬و‬
‫هﺪف ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺴﻠﻂ و ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ اﺷﺎرﻩ ﺷﺪ‪ ،‬اﺑﻮﺟﻬﻞ ﺑﻪ اﺧﻨﺲ ﺑﻦ ﺷﺮﻳﻖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»اﻳﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﺑﺎزی ﻧﻘﺸﯽ ]ﺗﺌﺎﺗﺮ و ﻧﻤﺎﻳﺸﯽ[ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﻮ ]ﭘﺴﺮان[ ﻋﺒﺪ ﻣﻨﺎف ﺑﺮای رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺳﻴﺎدت ]رﻳﺎﺳﺖ[ ﺑﺎزی ﻣﯽ‬
‫ﮐﻨﻨﺪ« و هﻤﻴﻦ ﻓﻌﻞ را ﻳﺰﻳﺪ اﺑﻦ ﻣﻌﺎوﻳﻪ در ﺳﺎل ‪ ٦١‬هﺠﺮی ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ‪ :‬ﮐﺎش ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﺟﻨﮓ ﺑﺪر از ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮردﻧﺪ اﮐﻨﻮن ﻣﯽ دﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﺑﻨﯽ هﺎﺷﻢ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮدﻩ و ﺣﺴﻴﻦ را ﮐﺸﺘﻪ اﻳﻢ‪ .‬و در ﺁﺧﺮ ﺻﺮﻳﺤًﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬

‫ﻟﻌﺒﺖ هﺎﺷﻢ ﺑﺎﻟﻤﻠﮏ ﻓﻼ‬

‫‪63‬‬
‫ﺧﺒﺮ ﺟﺎء وﻻ وﺣﯽ ﻧﺰل‬

‫در ﺁﺧﺮ اﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﺑﺎﻳﺪ اﻓﺰود ﮐﻪ هﻤﻪ ادﺑﺎی ﻣﺤﻘﻖ ﻋﺮب در ادﺑﻴﺎت دوران ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﻣﺘﻔﻖ اﻟﮑﻠﻤﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ درﺳﺘﯽ و‬
‫اﺻﺎﻟﺖ ﺑﻌﻀﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﺷﮏ دارﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ اﻣﺮ ﻣﺴﻠّﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺛﺎر ﺧﺪاﭘﺮﺳﺘﯽ و ﻧﻔﺮت از اوهﺎم ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ در ﻗﺮن‬
‫ﺷﺸﻢ ﻣﻴﻼدی در ﺣﺠﺎز ﺁﻏﺎز ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪62‬‬
‫ﻋﺰّی و ﻧﻪ دو دﺧﺘﺮش را زﻳﺎرت ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و ﻧﻪ دو ﺑﺖ ﻏﻨﻢ و هﺒﻞ را‪ .‬ﻋﻠﯽ‬
‫ﻋﺰّی را ﺗﺮک ﮐﺮدم و ﺷﺨﺺ ﺷﮑﻴﺒﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ُ‬ ‫ﻻت و ُ‬
‫دﺷﺘﯽ‬
‫‪63‬‬
‫]ﻋﺰﻳﺰ ﺑﻨﯽ هﺎﺷﻢ ‪ ،‬ﺣﺴﻴﻦ را ﮐﺸﺘﻴﻢ‪ .‬ﺧﺒﺮ دﻩ ﮐﻪ هﻴﭽﮕﺎﻩ وﺣﯽ ﻧﺎزل ﻧﺸﺪ[‬

‫‪59‬‬
 ‫رﺳﺎﻟﺖ‬
‫در اﻳﻦ اواﺧﺮ ﻣﺤﻘﻘﺎن ﺑﺰرﮔﯽ از ﺑﺎﺧﺘﺮﻳﺎن ]ﻏﺮﺑﻴﺎن[ ﭼﻮن ﻧﻠﺪﮐﻪ‪ ،64‬ﮔﻮﻟﺪزﻳﻬﺮ‪ ،65‬ﮐﺮﻳﻤﺮ‪ ،66‬ﺁدم ﻣﺘﺰ‪ ،67‬ﺑﻼﺷﺮ‪ 68‬و دهﻬﺎ‬
‫داﻧﺸﻤﻨﺪ دﻳﮕﺮ در ﺗﺎرﻳﺦ ﭘﻴﺪاﻳﺶ و ﻧﺸﻮ و ﻧﻤﺎی اﺳﻼم‪ ،‬در ﺗﻨﻈﻴﻢ و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻗﺮﺁن و ﺷﺄن ﻧﺰول ﺁﻳﺎت ﺁن‪ ،‬در ﮐﻴﻔﻴﺖ ﭘﻴﺪاﻳﺶ‬
‫ﺣﺪﻳﺚ و ﺗﺤﻮﻻت و ﺑﺴﻂ و ﻧﻤﻮ ﺁن ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت داﻣﻨﻪ داری ﮐﺮدﻩ و ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﺻﺮﻓﺎ از ﻟﺤﺎظ ﻋﻠﻤﯽ زﻳﺮ ذرﻩ ﺑﻴﻦ ﺗﺤﻘﻴﻖ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ و هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺗﻌﺼﺒﯽ در ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁوردن ﺷﺄن اﺳﻼم ﻧﺸﺎن ﻧﺪادﻩ اﻧﺪ و در ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت و ﺗﺘﺒﻌﺎت ﺧﻮد از ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﻮﺛﻖ‬
‫اﺳﻼﻣﯽ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﺼﺐ دﻳﻨﯽ‪ ،‬ﺑﻴﻨﺶ ﺁﻧﻬﺎ را ﺗﺎر ﮐﺮدﻩ و ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ را ﻣﺎﺟﺮاﺟﻮ‪ ،‬رﻳﺎﺳﺖ ﻃﻠﺐ و در ادﻋﺎی ﻧﺒﻮت‬
‫دروﻏﮕﻮ ﺧﻮاﻧﺪﻩ و ﻗﺮﺁن را وﺳﻴﻠﻪ ای ﺑﺮای ﻧﻴﻞ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺷﺨﺼﯽ و رﺳﻴﺪن ﺑﻪ رﻳﺎﺳﺖ و ﻗﺪرت ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬اﮔﺮ اﻳﻨﺎن‬
‫هﻤﻴﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ را درﺑﺎرﻩ ﺣﻀﺮت ﻣﻮﺳﯽ و ﻋﻴﺴﯽ اﺑﺮاز ﻣﯽ داﺷﺘﻨﺪ ﻣﻄﻠﺒﯽ ﺑﻮد و از ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺚ ﻣﺎ ﺧﺎرج ‪ .‬وﻟﯽ ﺁﻧﻬﺎ‬
‫ﻣﻮﺳﯽ و ﻋﻴﺴﯽ را ﻣﺄﻣﻮر ﺧﺪا ﻣﯽ داﻧﻨﺪ و ﻣﺤﻤﺪ را ﻧﻪ‪.‬‬
‫ﭼﺮا هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ دﻟﻴﻞ ﻋﻘﻞ ﭘﺴﻨﺪی در ﮔﻔﺘﻪ هﺎی ﺁﻧﺎن دﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد؟ ﺑﺎ اﻳﻨﺎن ﺧﻮب اﺳﺖ ﻧﺨﺴﺖ در اﺻﻞ ﻧﺒﻮت ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﭼﺮا ﻧﺒﻮت را ﻳﮏ اﻣﺮ ﺿﺮوری و ﻣﺴﻠّﻢ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﺗﺎ در ﻣﻘﺎم ﺳﺒﮏ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﮐﺮدن ﺁن ﺑﺮﺁﻳﻨﺪ و ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﮑﯽ را ﺗﺼﺪﻳﻖ و‬
‫دﻳﮕﺮی را اﻧﮑﺎر ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺴﯽ از داﻧﺸﻤﻨﺪان ﻓﮑﻮر و روﺷﻦ ﺑﻴﻦ ﭼﻮن ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ زﮐﺮﻳﺎی رازی‪ 69‬و اﺑﻮاﻟﻌﻼء ﻣﻌﺮّی‪ 70‬ﻣﻨﮑﺮ اﺻﻞ ﻧﺒﻮﺗﻨﺪ و ﺁﻧﭽﻪ‬
‫ﻋﻠﻤﺎی ﮐﻼم ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ و در اﺛﺒﺎت ﻧﺒﻮت ﻋﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﺁورﻧﺪ ﻧﺎرﺳﺎ و ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎر ﺑﺎ ﻣﻨﻄﻖ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ‪ .‬ﻋﻠﻤﺎی ﻋﻠﻢ ﮐﻼم در ﺑﺎب‬
‫اﺛﺒﺎت ﻧﺒﻮت ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻼﻳﻖ را از ﺷ ّﺮ و ﺑﺪﮐﺎری دور ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻃﺮﻓﺪاران اﺻﺎﻟﺖ ﻋﻘﻞ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ درﺟﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ و ﻧﻴﮑﯽ و ﻧﻈﻢ و ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻣﺮدم ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ ﭼﺮا هﻤﻪ را ﺧﻮب ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪ؟ ﭼﺮا ﺷ ّﺮ و ﺑﺪی‬
‫را در ﻧﻬﺎد ﺧﻠﻖ ﻧﻬﺎد ﺗﺎ ﻧﻴﺎزی ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدن رﺳﻮل ﭘﻴﺪا ﺷﻮد؟‬
‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷ ّﺮ و ﺑﺪی ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ زﻳﺮا ﺧﺪا ﺧﻴﺮ ﻣﺤﺾ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﻮد ﺁدﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﺳﺘﻌﺪاد ﺷ ّﺮ‬
‫و ﺧﻴﺮ هﺮ دو در ﺁن هﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮاهﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ را‪ ،‬اﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﺘﯽ ﮐﻪ اﻣﮑﺎن ﺷ ّﺮ و ﺑﺪی و هﻤﭽﻨﻴﻦ اﻣﮑﺎن ﺧﻴﺮ و ﻧﻴﮑﯽ در او ]ﺁن[ هﺴﺖ ﮐﻪ ]ﭼﻪ‬
‫ﮐﺴﯽ[ ﺑﻪ اﻳﻦ اﻓﺮاد دادﻩ اﺳﺖ؟‬
‫اﻧﺴﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ ﺣﻴﺎت ﻣﯽ ﮔﺬارد‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﺧﻮاص ﻣﺰاﺟﯽ ﺁﻧﻬﺎ در ﺑﺴﺘﻦ ﻧﻄﻔﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬
‫و ﻧﻮزاد ﺑﺎ ﺧﺼﺎﻳﺺ ﺟﺴﻤﯽ و ﺑﺎﻟﻄﺒﻊ ﺑﺎ ﺧﺼﺎﻳﺺ روﺣﯽ و ﻣﻌﻨﻮی ﮐﻪ ﻻزﻣﻪ ﺗﺮﮐﻴﺒﺎت ﺟﺴﻤﯽ و ﻣﺎدی اوﺳﺖ ﻗﺪم ﺑﻪ دﻧﻴﺎ‬
‫ﻣﯽ ﻧﻬﺪ‪ .‬هﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ارادﻩ ﺁدﻣﯽ در رﻧﮓ ﭼﺸﻢ و ﺷﮑﻞ ﺑﻴﻨﯽ و ﮐﻴﻔﻴﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﻗﻠﺐ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪی ﮐﻮﺗﺎهﯽ ﻗﺎﻣﺖ‪ ،‬ﻗﻮﻩ دﻳﺪ ﻳﺎ‬
‫ﺿﻌﻒ ﮐﻠﻴﻪ او ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ اﺛﺮی ﻧﺪارد‪ ،‬در ﮐﻴﻔﻴﺖ ﺗﺮﮐﻴﺐ ﻣﻐﺰ و اﻋﺼﺎب و ﺗﻤﺎﻳﻞ دروﻧﯽ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ دﺳﺘﺮﺳﯽ ﻧﺪارد‪.‬‬

‫‪64‬‬
‫]ﺗﺌﻮدور ﻧﻠﺪﮐﻪ ‪ ١٨٣٦ -١٩٣٠) Theodor Nöldecke‬م( اﺳﺘﺎد ﺷﺮﻗﺸﻨﺎس‪ .‬اﺛﺮ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ او »ﺗﺎرﻳﺦ ﻗﺮﺁن« ﭼﺎپ ﮔﻮﺗﻴﻨﮕﻦ ‪ ١٨٦٠‬م‪[.‬‬
‫‪65‬‬
‫]ﮔﻮﻟﺪزﻳﻬﺮ ‪ ١٨٥٠ -١٩٢١) Ignaz Goldziher‬م( اﺳﺘﺎد ادﺑﻴﺎت و زﺑﺎن ﺷﺮق در داﻧﺸﮕﺎﻩ ﺑﻮداﭘﺴﺖ‪ .‬وی در ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﻼم ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت وﺳﻴﻌﯽ‬
‫ﺑﻪ ﻳﺎدﮔﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﺷﺎدروان دﺷﺘﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﮐﺘﺎب »درﺳﻬﺎﻳﯽ از اﺳﻼم« ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﻇﺎهﺮًا وﺳﻴﻠﻪ ﻋﻠﻴﻨﻘﯽ ﻣﻨﺰوی از ﻋﺮﺑﯽ ﺑﻪ‬
‫ﻓﺎرﺳﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ و ﺟﻠﺪ اول ﺁن ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺄﺛﻴﺮ ﮐﺘﺎب»درﺳﻬﺎﻳﯽ از اﺳﻼم« را ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ روﺷﻨﯽ در ﮐﺘﺎب »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« دﻳﺪ[‬
‫‪66‬‬
‫]ﮐﺮﻳﻤﺮ ‪ ١٨٢٨ -١٨٨٩) Baron Alfred von Kremer‬م( ﺁﺛﺎر ﻓﺮاواﻧﯽ ﭘﻴﺮاﻣﻮن اﺳﻼم دارد‪ .‬ﻳﮑﯽ از ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺁﺛﺎر او »ﻣﺼﺮ« در‬
‫دو ﺟﻠﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺷﻬﺮ ﻻﻳﭙﺰﻳﮏ ﺁﻟﻤﺎن در ﺳﺎل ‪ ١٨٦٣‬ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ‪» .‬ﺗﺎرﻳﺦ ﻋﻘﺎﻳﺪ در اﺳﻼم« ﮐﻪ در ﺳﺎل ‪ ١٨٦٨‬در ﻻﻳﭙﺰﻳﮏ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫»ﺗﺎرﻳﺦ اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺗﻤﺪن اﺳﻼم« ﮐﻪ در ﺳﺎل ‪ ١٨٧٣‬در هﻤﺎن ﺷﻬﺮ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ‪» .‬ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﻤﺪن ﺷﺮق در دوران ﺧﻠﻔﺎ« در دو ﺟﻠﺪ ﮐﻪ در ﺳﺎﻟﻬﺎی‬
‫‪ ١٨٧٥ -١٨٧٧‬در وﻳﻦ اﻧﺘﺸﺎر ﻳﺎﻓﺖ[‬
‫‪67‬‬
‫]ﺁدام ﻣﺘﺰ ‪ ، Adam Metz‬اﺛﺮ ﻣﻬﻢ او »ﺗﺠﺪد اﺳﻼم« ﭼﺎپ هﺎﻳﺪﻟﺒﺮگ ‪[١٩٢٢‬‬
‫‪68‬‬
‫]ﺑﻼﺷﺮ ‪ Regis Blachere‬ﺷﺮﻗﺸﻨﺎس ﻓﺮاﻧﺴﻮی و ﻣﺤﻘﻖ در اﺳﻼم و ﻗﺮﺁن‪ .‬ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺗﺄﻟﻴﻒ او »ﻗﺮﺁن« در دو ﺟﻠﺪ اﺳﺖ[‬
‫‪69‬‬
‫]ﻣﺤﻤﺪﺑﻦ زﮐﺮﻳﺎی رازی )‪ ٩٣٥‬ﻳﺎ ‪ ٨٦٥ – ٩٢٥‬م( ﻣﺘﻮﻟﺪ در ﺷﻬﺮ ری‪ ،‬ﺟﻨﻮب ﺗﻬﺮان‪ .‬ﻓﻴﻠﺴﻮف‪ ،‬رﻳﺎﺿﻴﺪان‪ ،‬ﻃﺒﻴﺐ‪ ،‬ﻣﻨﻘﺪ ﻓﻠﺴﻔﻪ ارﺳﻄﻮ‪.‬‬
‫ﺑﺮﺧﯽ از ﺁﺛﺎر وی ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎی اروﭘﺎﻳﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ[‬
‫‪70‬‬
‫]اﺑﻮاﻟﻌﻼء ﻣﻌﺮّی )‪ ٩٧٣ -١٠٥٨‬م( ﻟﻐﺖ ﺷﻨﺎس و ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺰرگ ﻋﺮب‪ .‬وی در ﭼﻬﺎرﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺑﻴﻤﺎری ﺣﺼﺒﻪ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻌﺮّی هﻤﻪ‬
‫ﺳﻨﻦ اﺳﻼم را ﺑﻪ ﺑﺎد ﺗﻤﺴﺨﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ و وی را ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ در رﻗﺎﺑﺖ ﺑﺎ ﻗﺮﺁن ﺷﻌﺮ ﻣﯽ ﺳﺮودﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ وی در ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ اﺑﻮاﻟﻌﻼء ﺗﺮدﻳﺪ‬
‫دارﻧﺪ[‬

‫‪60‬‬
‫ﻞ ﺁزادی دﻳﮕﺮان‬ ‫اﺷﺨﺎﺻﯽ ﻓﻄﺮﺗًﺎ ﺁرام و ﻣﻌﺘﺪل و اﺷﺨﺎص دﻳﮕﺮ ذاﺗًﺎ ﺗﻨﺪ و ﺳﺮﮐﺶ و اﻓﺮاط ﮐﺎرﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮدﻣﺎن ﻧﻴﮑﻮﻣﻨﺶ ﻣﺨ ّ‬
‫ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺣﻖ ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﺗﺠﺎوز ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﮐﺴﺎن دﻳﮕﺮ از هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ زورﮔﻮﻳﯽ دﺳﺖ ﺑﺮﻧﻤﯽ دارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺁﻳﺎ ارﺳﺎل َرﺳُﻞ ﺑﺮای اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻃﺒﺎﻳﻊ را ﺗﻐﻴﻴﺮ دهﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺳﻴﺎهﭙﻮﺳﺘﯽ را ﺳﻔﻴﺪ ﮐﺮد ﺗﺎ‬
‫ﺑﺘﻮان ﻃﺒﻊ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺷ ّﺮ را ﻣﺒﺪل ﺑﻪ ﻃﺒﻊ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ ﺳﺎﺧﺖ؟ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد ﭼﺮا ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺸﺮهﺎی ﻣﺘﺪﻳﻦ از ﻟﻮث ﺟﺮاﺋﻢ و‬
‫ﺧﺸﻮﻧﺖ و اﻋﻤﺎل ﻏﻴﺮاﻧﺴﺎﻧﯽ ﻟﺒﺮﻳﺰ اﺳﺖ؟‬
‫ﭘﺲ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺮﺳﻴﻢ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﻓﺮﺳﺘﺎدن اﻧﺒﻴﺎء ﺑﺮ ﻣﺮدم ﮐﻪ هﻤﻪ ﺧﻮب ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﻴﺮ ﮔﺮاﻳﻨﺪ ﻧﺘﻴﺠﻪ‬
‫ﻣﻄﻠﻮب را ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و در اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻳﮏ ﺷﺨﺺ واﻗﻊ ﺑﻴﻦ راﻩ ﻣﻄﻤﺌﻦ دﻳﮕﺮی ﺑﺮای رﺳﻴﺪن ﺑﻪ اﻳﻦ هﺪف وﺟﻮد دارد و‬
‫ﺁن اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺎدر ﻣﺘﻌﺎل هﻤﻪ را ﺧﻮب ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺘﺸﺮﻋﻴﻦ در ﺑﺮاﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺟﻮاﺑﯽ ﺣﺎﺿﺮ دارﻧﺪ ﮐﻪ دﻧﻴﺎ دار ]ﺳﺮای[ اﻣﺘﺤﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮب از ﺑﺪ ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺷﻮد‬
‫ﻟﺘﻤﻴﺰ اﻟﺨﺒﻴﺚ ﻣﻦ اﻟﻄﻴﺐ‪ .‬ﻓﺮﺳﺘﺎدن اﻧﺒﻴﺎء ﻧﻮﻋﯽ اﺗﻤﺎم ﺣﺠﺖ اﺳﺖ ﺗﺎ هﺮ ﮐﻪ از دﺳﺘﻮر ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺮوی ﮐﺮد ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ رود و‬
‫ﺁﻧﮑﻪ ﺳﺮ ﺑﺎز زد ﺑﻪ ﺳﺰای ﮐﺮدار ﺑﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﻣﻨﮑﺮان اﺻﻞ ﻧﺒﻮت ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻋﺎﻣﻴﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺘﺤﺎن ﺑﺮای ﭼﻪ؟ ﺁﻳﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻨﺪﮔﺎن را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﺪ؟ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻏﻠﻂ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ از‬
‫ﺳﺮاﻳﺮ و ﻣﮑﻨﻮﻧﺎت ]اﺳﺮار[ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺁﮔﺎهﺘﺮ از ﺧﻮد ﺑﻨﺪﮔﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺑﻨﺪﮔﺎن ﻣﻌﻠﻮم ﮔﺮدد ﮐﻪ ﺑﺪﻧﺪ؟ ﺁﻧﻬﺎ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﺪ ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ و ﺑﺪﻳﻬﺎ را ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻧﺪ ﺷ ّﺮ ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ از اﻳﻦ رو ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺖ ﺗﻤﺎم اﻓﺮاد ﻳﮑﺴﺎن ﺑﻮد‪ ،‬دﻟﻴﻠﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻋﺪﻩ ای از ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻓﻄﺮت و ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﻮد رﻓﺘﺎر ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻃﺒﻴﻌ ِ‬
‫ﭘﻴﺮوی ﮐﻨﻨﺪ و ﻋﺪﻩ ای ﻧﮑﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ اﮔﺮ اﺳﺘﻌﺪاد ﺧﻮﺑﯽ و ﺑﺪی و ﺧﻴﺮ و ﺷ ّﺮ ﻣﺘﺴﺎوﻳًﺎ در ﻧﻬﺎد ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻞ‬
‫ﺿﺮورﻩ ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ هﻤﮕﯽ ﭘﻴﺮوی ﮐﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﮑﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫از اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺘﺸﺮﻋﻴﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ دهﻬﺎ ﺁﻳﻪ در ﻗﺮﺁن هﺴﺖ ﮐﻪ ﮔﻤﺮاهﯽ و هﺪاﻳﺖ ﺧﻠﻖ را ﺗﺎﺑﻊ ﻣﺸﻴّﺖ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪی ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﻦ اﷲ ﻳَﻬﺪی ﻣِﻦ ﻳَﺸﺎ ُء«‬

‫ﮑﱠ‬‫ﺖ َو ﻟ ِ‬
‫»ِاﻧّﮏ ﻻ ﺗَﻬﺪِی ﻣَﻦ اَﺣﺒَﺒ َ‬
‫ﺗﻮ هﺮ ﮐﻪ را ﺑﺨﻮاهﯽ ﺑﺘﻮاﻧﯽ هﺪاﻳﺖ ﮐﺮد‪ .‬وﻟﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ هﺮ ﮐﻪ را ﺧﻮاﺳﺖ هﺪاﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.71‬‬

‫و در ﺁﻳﻪ ‪ ٢٣‬ﺳﻮرﻩ زﻣﺮ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﷲ ﻓَﻤﺎَﻟ ُﻪ ﻣِﻦ هﺎ ِد«‬

‫ﻞا ُ‬
‫» َوﻣَﻦ ُﻳﻈِﻠ ِ‬
‫ﮐﺴﯽ را ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻤﺮاﻩ ﮐﺮد هﺪاﻳﺖ ﮐﻨﻨﺪﻩ ای ﻧﺨﻮاهﺪ داﺷﺖ‪.‬‬

‫در ﺳﻮرﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﺁﻳﻪ ‪ 72١٣‬ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﺲ هُﺪﻳﻬﺎ«‬
‫» َوﻟَﻮ ﺷِﺌﻨﺎ ﻻ ﺗَﻴﻨﺎ ُﮐﻞﱠ َﻧ َﻔ ِ‬
‫اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ هﺪاﻳﺖ ﻧﺼﻴﺐ اﺷﺨﺎص ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬

‫و ﺁﻳﻪ هﺎی ﻋﺪﻳﺪﻩ دﻳﮕﺮ ﻣﺸﻌﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ هﺪاﻳﺖ و ﮔﻤﺮاهﯽ ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ و ﺁوردن هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ در اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺎ را از ﻣﻮﺿﻮع‬
‫ﺧﻮد ﺧﺎرج ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺳﺨﻦ ﺑﻪ درازا ﻣﯽ ﮐﺸﺪ‪ .‬وﻟﯽ از هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﮏ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﺴﻠّﻢ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﺪون ﻣﺸﻴّﺖ اﻟﻬﯽ‬
‫هﺪاﻳﺖ ﺻﻮرت ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮد‪ .‬ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬رﻳﺸﻪ دﻳﻦ از ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪﻩ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻗﺪر ﻣﺴﻠّﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ‬
‫ﻣﻄﻠﻮب از ﻓﺮﺳﺘﺎدن اﻧﺒﻴﺎء ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ و ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﻣﺘﮑﻠﻤﺎن در اﺛﺒﺎت ﻧﺒﻮت ﻋﺎﻣﻪ رﻧﺞ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺛﺒﺎت ﻧﺒﻮت ﻋﺎﻣﻪ ﮐﻪ ﻋﻠﻤﺎء ﮐﻼم‪ ،‬ﺧﻮاﻩ در دﻧﻴﺎی اﺳﻼم ﺧﻮاﻩ در ﺳﺎﻳﺮ ادﻳﺎن ﺳﺨﺖ ﺑﺪان ﮐﻮﺷﻴﺪﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﻳﮏ اﻣﺮ ﺷﮏ ﭘﺬﻳﺮ‬
‫و ﺑﺎ ﻣﻮازﻳﻦ ﻋﻘﻠﯽ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ اﺛﺒﺎت اﺳﺖ‪ .‬زﻳﺮا اﺛﺒﺎت وﺟﻮد ﭘﺮوردﮔﺎر ﮐﻪ اﻧﺒﻴﺎء ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎدة او ﻣﯽ داﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺑﺮ‬
‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻬﺎن را ﺣﺎدث و ﻣﺴﺒﻮق ﺑﻪ ﻋﺪم ﺑﺪاﻧﻴﻢ‪ .‬اﮔﺮ دﻧﻴﺎی هﺴﺘﯽ ﻧﺒﻮدﻩ و ﺑﻮد ]ﻣﻮﺟﻮدﻳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ[ اﺳﺖ‪ ،‬ﻃﺒﻌًﺎ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ‬
‫ای ﺁن را اﻳﺠﺎد ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺧﻮد اﻳﻦ اﻣﺮ ﻗﺎﺑﻞ اﺛﺒﺎت ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺷﮑﻞ ﻗﻄﻌﯽ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ زﻣﺎﻧﯽ‬
‫ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻬﺎن ﻧﺒﻮدﻩ و ﻧﺸﺎﻧﯽ از هﺴﺘﯽ ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ؟‬
‫اﻳﻦ ﻓﺮض ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻬﺎن ﻧﺒﻮدﻩ و ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﺎ و ﮐﺮﻩ هﺎی ﺗﺎﺑﻊ ﺁن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮر و‬
‫ﺗﺼﺪﻳﻖ اﺳﺖ اﻣﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻮارد ﺗﺸﮑﻴﻞ دهﻨﺪﻩ ﺁن ﻧﻴﺰ ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ و هﺴﺘﯽ ﺁﻧﻬﺎ از ﻋﺪم ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺪان ﻣﻌﻘﻮل ﺑﻪ‬
‫ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽ رﺳﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻌﻘﻮل ﺧﻼف ﺁن اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻮادی وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﭘﻴﺴﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺧﻮرﺷﻴﺪی ﻣﺘﻮﻟﺪ‬
‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﺪون اﻳﻨﮑﻪ از ﻋﻮاﻣﻞ اﻳﻦ ﺗﺮﮐﻴﺐ و ﮐﻴﻔﻴﺖ اﻳﻦ ﭘﻴﺪاﻳﺶ اﻃﻼﻋﯽ ﻗﻄﻌﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ اﻳﻦ ﻓﺮض‬
‫ﻣﻮﺟﻪ و ﻣﻌﻘﻮل اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪهﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﺧﻮرﺷﻴﺪهﺎی دﻳﮕﺮی ﭘﺎ ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ هﺴﺘﯽ ﻣﯽ ﮔﺬارﻧﺪ و‬
‫ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ ﺣﺪوث ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺗﻌﻠﻖ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎهﻴﺖ و اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ اﺛﺒﺎت وﺟﻮد ﺻﺎﻧﻊ دﺷﻮار ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬

‫‪71‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻗﺼﺺ ﺁﻳﻪ ‪٥٦‬‬
‫‪72‬‬
‫]اﻳﻦ ﺁﻳﻪ در ﺳﻮرﻩ ﺳﺠﺪﻩ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ[‬

‫‪61‬‬
‫ﺻﺮف ﻧﻈﺮ از اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ دﺷﻮار و ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺣﻞ‪ ،‬اﮔﺮ ﻓﺮض ﮐﻨﻴﻢ ﺟﻬﺎن هﺴﺘﯽ ﻧﺒﻮدﻩ و ﺑﻪ ارادﻩ ﺧﺪاوﻧ ِﺪ ﻗﺎدر‪ ،‬هﺴﺖ ﺷﺪﻩ‪،‬‬
‫ﻋﻘﻞ در ﻋﻠﺖ ﻏﺎﺋﯽ ﺁن ﺣﻴﺮان ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺑﺎ هﻤﻪ ﺟﻬﺪ و ﭘﺮش ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﻞ اﻳﻦ ﻏﺎﻣﺾ دﻳﮕﺮ دﺳﺖ ﻳﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا‬
‫ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪ و ﻗﺒﻞ از ﺁن ﭼﺮا ﻋﺎﻟﻤﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ؟ ﭼﻪ اﻣﺮی ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ؟‬
‫ﯽ‬
‫ﯽ ﺻِﺮف ﻻﻳﻨﺤﻞ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ اﺛﺒﺎت وﺟﻮد ﺻﺎﻧﻊ ﻳﺎ ﻧﻔﯽ ﺁن ﺑﺎ اﺳﺘﺪﻻل ﻋﻘﻠ ِ‬ ‫ل ﻋﻘﻠ ِ‬
‫ﭘﺲ هﻤﻪ اﻳﻦ اﻣﻮر از ﻟﺤﺎظ اﺳﺘﺪﻻ ِ‬
‫ﺻِﺮف دﺷﻮار و ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﻣﻤﺘﻨﻊ اﺳﺖ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﮔﻴﺮ و دار ﻳﮏ اﻣﺮ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ اﻧﮑﺎر ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺁن هﻢ ﺑﺮای ﻣﺎ ﺳﺎﮐﻨﺎن ﮐﺮﻩ زﻣﻴﻦ‪ .‬و ﺁن اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁدﻣﻴﺎن‬
‫ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ در ردﻳﻒ ﺳﺎﻳﺮ ﺟﺎﻧﻮران ﮐﺮﻩ زﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﭼﻮن اﻧﺪﻳﺸﻪ دارﻧﺪ‪ .‬از دورﺗﺮﻳﻦ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺑﺸﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫دارد ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻪ ﻣﺆﺛﺮی در ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻮدﻩ ‪ .‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ اﻧﺪ وﺟﻮدی اﻳﻦ دﺳﺘﮕﺎﻩ را ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪاﺧﺘﻪ و در ﺧﻴﺮ و ﺷ ّﺮ ﻣﺆﺛﺮ ﺑﻮدﻩ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺒﻨﺎی اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ هﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﻩ اﻧﺪﻳﺸﻪ‪ ،‬ﺧﻮاﻩ ﻏﺮور و ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪی و ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺑﻮدن از ﺳﺎﻳﺮ ﺣﻴﻮاﻧﺎت‪ ،‬ﺑﺸﺮ را ﺑﻪ اﻳﺠﺎد‬
‫دﻳﺎﻧﺎت ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫در اﺑﺘﺪاﻳﯽ ﺗﺮﻳﻦ و وﺣﺸﯽ ﺗﺮﻳﻦ ﻃﻮاﻳﻒ اﻧﺴﺎﻧﯽ‪ ،‬دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻮدﻩ و هﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ ﻣﺘﺮﻗﯽ ﺗﺮﻳﻦ و ﻓﺎﺿﻞ ﺗﺮﻳﻦ اﻗﻮام‪.‬‬
‫ﻧﻬﺎﻳﺖ‪ ،‬در اﻗﻮام اوﻟﻴﻪ ﻳﺎ اﻗﻮام وﺣﺸﯽ ﮐﻨﻮﻧﯽ اﻳﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪات ﺁﻟﻮدﻩ ﺑﻪ اوهﺎم و ﺧﺮاﻓﺎت اﺳﺖ و در ﻣﻠﻞ راﻗﻴﻪ در ﭘﺮﺗﻮ ﻓﮑﺮ‬
‫داﻧﺸﻤﻨﺪان و ﺑﺰرﮔﺎن اﻧﺪﻳﺸﻪ دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺧﻼﻗﯽ و ﻧﻈﺎﻣﺎت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ درﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻟﻤﺎل ﺁﻧﻬﺎ را از ﺣﺎل‬
‫ﺗﻮﺣﺶ درﺁوردﻩ و ﺑﻪ اﻳﺠﺎد ﻧﻈﻢ و ﻋﺪاﻟﺖ و ﺁﺳﺎﻳﺶ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ رهﺒﺮی ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺗﺤﻮل و اﻳﻦ ﺳﻴﺮ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮﺑﯽ ﻣﺮهﻮن ﺑﺰرﮔﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻓﻴﻠﺴﻮف‪ ،‬ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺼﻠﺢ‪ ،‬ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم‬
‫ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺰار و ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻇﺎهﺮ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻤﻮراﺑﯽ‪ ،‬ﮐﻨﻔﻮﺳﻴﻮس‪ ،‬ﺑﻮدا‪ ،‬زردﺷﺖ‪ ،‬ﺳﻘﺮاط‪ ،‬اﻓﻼﻃﻮن و‪...‬‬
‫در اﻗﻮام ﺳﺎﻣﯽ‪ 73‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﺼﻠﺤﺎن ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ درﺁﻣﺪﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﺧﻮد را ﻣﺒﻌﻮث از ﻃﺮف ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮﺳﯽ‬
‫ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﻃﻮر رﻓﺘﻪ اﻟﻮاح ﻧﺎزل ﮐﺮدﻩ و ﻗﻮاﻧﻴﻨﯽ در اﺻﻼح ﺷﺌﻮن ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ وﺿﻊ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﻳﻬﻮد را ﺳﺮﮔﺮم اوهﺎم و ﺧﺮاﻓﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻗﺪ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ و ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺧﻼﻗﯽ ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪ ﺻﻮرت‬
‫ﭘﺪری ﻣﺸﻔﻖ و ﺧﻴﺮﺧﻮاﻩ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدﻩ ﻳﺎ ﺧﻮد ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﭘﺴﺮ ﺁن ﭘﺪر ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻩ اﺳﺖ و ﻳﺎ ﺣﻮارﻳﻮن ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻨﻮاﻧﯽ‬
‫ﺑﻪ وی دادﻩ اﻧﺪ و ﻳﺎ اﻧﺠﻴﻠﻬﺎی ﭼﻬﺎرﮔﺎﻧﻪ‪ 74‬ﺻﻮرت ﻣﺸﻮش و ﻣﺒﺴﻮﻃﯽ اﺳﺖ از ﮔﻔﺘﻪ هﺎی ﻣﺠﻤﻞ او‪.‬‬
‫در ﺁﺧﺮ ﻗﺮن ﺷﺸﻢ ﻣﻴﻼدی ﻣﺮدی ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺤﻤﺪ در ﺣﺠﺎز ﻗﻴﺎم ﮐﺮدﻩ و ﻧﺪای اﺻﻼح در دادﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻣﻴﺎن او و‬
‫ﻣﻮﺳﯽ و ﻋﻴﺴﯽ هﺴﺖ؟ ﻣﺘﺸﺮﻋﺎن ﺳﺎدﻩ ﻟﻮح‪ ،‬دﻟﻴﻞ ﺻﺪق ﻧﺒﻮت را ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻗﺮار ﻣﯽ دهﻨﺪ و از هﻤﻴﻦ روی ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻮﻳﺴﺎن‬
‫اﺳﻼم ﺻﺪهﺎ ﺑﻠﮑﻪ هﺰارهﺎ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺑﺮای ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺷﺮح ﻣﯽ دهﻨﺪ‪ .‬ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﻴﺰﺗﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﻳﮏ داﻧﺸﻤﻨﺪ ﻣﺴﻴﺤﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم‬
‫ﺣﺪاد‪ ،‬ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺗﺄﻟﻴﻒ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم »اﻟﻘﺮﺁن و اﻟﮑﺘﺎب« ﮐﻪ ﮔﻮاﻩ وﺳﻌﺖ داﻣﻨﻪ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت و اﻃﻼﻋﺎت اوﺳﺖ‪.‬‬
‫او در اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﺎ ﺷﻮاهﺪ ﻋﺪﻳﺪﻩ ﻗﺮﺁﻧﯽ ﻧﺸﺎن دادﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻌﺠﺰﻩ ای ﻇﺎهﺮ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ و ﻗﺮﺁن را ﻧﻴﺰ‬
‫ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻧﻤﯽ داﻧﺪ‪ ،‬ﺁن وﻗﺖ در ﮐﻤﺎل ﺳﺎدﻩ ﻟﻮﺣﯽ اﻋﺠﺎز را دﻟﻴﻞ ﺑﺮ ﻧﺒﻮت ﺁوردﻩ و اﺳﺘﺸﻬﺎد ﺑﻪ ﻣﻌﺠﺰات ﻣﻮﺳﯽ و ﻋﻴﺴﯽ‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﺪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ هﻤﻪ ﺁن ﻣﻌﺠﺰات در ﻣﻴﺎن اوهﺎم و ﭘﻨﺪارهﺎ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ رؤﻳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻳﺎ اﮔﺮ ﺣﻀﺮت ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺮدﻩ را‬
‫زﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬در ﺗﻤﺎم ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻳﻬﻮد ﺁن ﺗﺎرﻳﺦ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﭘﺎی او ﻧﻴﻔﺘﺪ و ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎورد؟‬
‫اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﺶ اﻳﻦ ﻗﺪرت را ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدﻩ زﻧﺪﻩ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺁب رودﺧﺎﻧﻪ را از ﺟﺮﻳﺎن ﺑﺎزدارد‪،‬‬
‫ﺧﺎﺻﻴﺖ ﺳﻮزاﻧﺪن را از ﺁﺗﺶ ﺳﻠﺐ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺮدم ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ و دﺳﺘﻮرهﺎی ﺳﻮدﻣﻨﺪ او را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺳﺎدﻩ ﺗﺮ‬
‫و ﻋﻘﻼﻧﯽ ﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻴﺮوی ﺗﺼﺮف در ﻃﺒﺎﻳﻊ ﻣﺮدم را ﺑﻪ وی ﺑﺪهﺪ و ﻳﺎ ﻣﺮدم را ﺧﻮب ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪ؟ ﭘﺲ ﻣﺴﺌﻠﻪ رﺳﺎﻟﺖ‬
‫اﻧﺒﻴﺎء را ﺑﺎﻳﺪ از زاوﻳﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﺁن را ﻳﮏ ﻧﻮع ﻣﻮهﺒﺖ و ﺧﺼﻮﺻﻴﺖ روﺣﯽ و دﻣﺎﻏﯽ ﻓﺮدی ﻏﻴﺮﻋﺎدی ﺗﺼﻮر‬
‫ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻼ در ﺑﻴﻦ ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎن ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﭼﻮن ﮐﻮروش‪ ،‬ﺳﺰار‪ ،‬اﺳﮑﻨﺪر‪ ،‬ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن و ﻧﺎدر ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺪون‬ ‫ﻣﺜ ً‬
‫ﺗﻌﻠﻴﻤﺎت ﺧﺎﺻﯽ در ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻮهﺒﺖ ﻧﻘﺸﻪ ﮐﺸﯽ و ﻓﻦ ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ ﺣﺮﻳﻒ ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ‪ .‬ﻳﺎ در ﻋﺎﻟﻢ داﻧﺶ و هﻨﺮ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﭼﻮن‬
‫اﻧﻴﺸﺘﻦ ]ﺁﻳﻨﺸﺘﺎﻳﻦ[‪ ،‬ارﺳﻄﻮ‪ ،‬ادﻳﺴﻮن‪ ،‬هﻮﻣﺮ‪ ،‬ﻣﻴﮑﻼﻧﮋ‪ ،‬وﻳﻨﭽﯽ ]ﻟﺌﻮﻧﺎردو داوﻳﻨﭽﯽ[‪ ،‬ﺑﺘﻬﻮون‪ ،‬ﻓﺮدوﺳﯽ‪ ،‬ﺣﺎﻓﻆ‪ ،‬اﺑﻦ ﺳﻴﻨﺎ‪،‬‬
‫ﻧﺼﻴﺮاﻟﺪﻳﻦ ﻃﻮﺳﯽ‪ ،‬اﺑﻮاﻟﻌﻼء ﻣﻌﺮّی و ﺻﺪهﺎ ﻋﺎﻟﻢ‪ ،‬ﻓﻴﻠﺴﻮف‪ ،‬هﻨﺮﻣﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺨﺘﺮع و ﻣﮑﺘﺸﻒ ﻇﻬﻮر ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻧﺪﻳﺸﻪ و‬
‫ﻧﺒﻮغ ﺧﻮد ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﻤﺪن ﺑﺸﺮ را ﻧﻮر ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﭼﺮا ﻧﺒﺎﻳﺪ در اﻣﻮر روﺣﯽ و ﻣﻌﻨﻮی ﭼﻨﻴﻦ اﻣﺘﻴﺎز و ﺧﺼﻮﺻﻴﺘﯽ در ﻳﮑﯽ‬
‫از اﻓﺮاد ﺑﺸﺮ ﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫ﭼﻪ ﻣﺤﻈﻮر‪ 75‬ﻋﻘﻠﯽ‪ ،‬در راﻩ اﻣﮑﺎن ﭘﻴﺪا ﺷﺪن اﻓﺮادی هﺴﺖ ﮐﻪ در ﮐُﻨﻪ روح ﺧﻮد ﺑﻪ هﺴﺘﯽ ﻣﻄﻠﻖ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩ و از ﻓﺮط‬
‫ﺗﻔﮑﺮ ﮐﻢ ﮐﻢ ﭼﻴﺰی ﺣﺲ ﮐﺮدﻩ و رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﮐﺸﻒ‪ ،‬ﻧﻮﻋﯽ اﺷﺮاق ﺑﺎﻃﻨﯽ و ﻧﻮﻋﯽ اﻟﻬﺎم ﺑﻪ ﺁﻧﺎن دﺳﺖ دادﻩ ﺑﺎﺷﺪ و‬
‫ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ هﺪاﻳﺖ و ارﺷﺎد دﻳﮕﺮان ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰد؟‬
‫اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ در ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ از دوران ﺻﺒﺎوت ]ﮐﻮدﮐﯽ‪ ،‬ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ[ ﺑﻮدﻩ‪ .‬از اﻳﻦ رو در ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﺎم ﺑﻪ ﺗﺠﺎرت‬
‫اﮐﺘﻔﺎ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ راهﺒﺎن و ﮐﺸﻴﺸﺎن ﻣﺴﻴﺤﯽ ﺗﻤﺎﺳﻬﺎی ﻣﺘﻌﺪد ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺣﺘﯽ هﻨﮕﺎم ﮔﺬﺷﺘﻦ از ﺳﺮزﻣﻴﻨﻬﺎی ﻋﺎد و ﺛﻤﻮدو‬

‫‪73‬‬
‫]اﻗﻮام ﺳﺎﻣﯽ از ﺳﺎم ﭘﺴﺮ ﺑﺰرگ ﻧﻮح ﻧﺸﺄت ﻣﯽ ﮔﻴﺮد ﮐﻪ ﻧﮋاد ﺳﺎﻣﯽ را ﺑﺪو ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽ دهﻨﺪ‪ .‬وی ﺑﺎ زوﺟﻪ ﺧﻮد داﺧﻞ ﮐﺸﺘﯽ ﻧﻮح ﺷﺪ و از‬
‫ﺗﻮﻓﺎن ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺖ[‬
‫‪74‬‬
‫]اﻧﺠﻴﻠﻬﺎی ﭼﻬﺎرﮔﺎﻧﻪ ﻣﺘﯽ‪ ،‬ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﻣﺮﻗﺲ و ﻟﻮﻗﺎ[‬
‫‪75‬‬
‫]ﻣﺤﻈﻮر ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺣﺮام و ﻣﻤﻨﻮع اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ »ﻣﺤﺬور« ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺎﻧﻊ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ[‬

‫‪62‬‬
‫ﻣﺪﻳﻦ ﺑﻪ اﺳﺎﻃﻴﺮ و رواﻳﺎت ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻮش دادﻩ و در ﺧﻮد ﻣﮑﻪ ﺑﺎ اهﻞ ﮐﺘﺎب ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ داﺷﺘﻪ‪ .‬در دﮐﺎن ﺟﺒﺮ‪ 76‬ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ ﻣﯽ‬
‫ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺑﺎ ورﻗﺔ ﺑﻦ ﻧﻮﻓﻞ ﭘﺴﺮﻋﻤﻮی ﺧﺪﻳﺠﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻗﺴﻤﺘﯽ از اﻧﺠﻴﻞ را ﺑﻪ ﻋﺮﺑﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬در ﻣﻌﺎﺷﺮت‬
‫داﺋﻢ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ و هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺁن هﻤﻬﻤﻪ ای را ﮐﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در اﻧﺪرون وی ﺑﻮدﻩ ﻣﺒﺪل ﺑﻪ ﻏﻮﻏﺎﺋﯽ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫داﺳﺘﺎن ﺑﻌﺜﺖ‪ ،‬رواﻳﺎﺗﯽ ﮐﻪ در ﺳﻴﺮﻩ هﺎ و اﺣﺎدﻳﺚ دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺷﺨﺺ اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪ ژرف ﺑﻴﻦ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ از ﺧﻼل ﺁﻧﻬﺎ ﭘﯽ‬
‫ﺑﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺑﺒﺮد‪ ،‬هﻤﭽﻨﻴﻦ از ﻗﺮاﺋﻦ و اﻣﺎراﺗﯽ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺣﺮﮐﺖ و ﺟﻨﺐ و ﺟﻮش ﻏﻴﺮ اﺧﺘﻴﺎری در روح ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﭘﻴﺪا‬
‫ﺷﺪﻩ و او را ﻣُﺴﺨﺮ ﻋﻘﻴﺪﻩ ای ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﻪ رؤﻳﺎ و ﻳﺎ اﺷﺮاق ﻳﺎ ﮐﺸﻒ ﺑﺎﻃﻨﯽ و ﻧﺰول ﭘﻨﺞ ﺁﻳﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻋﻠﻖ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬

‫ن ﻣﺎﻟَﻢ ﻳَﻌﻠَﻢ«‬
‫ﻋَﻠ َﻢ اﻟِﺎﻧﺴﺎ َ‬
‫ﻋَﻠ ﱠﻢ ﺑِﺎﻟ َﻘَﻠﻢِ‪َ ،‬‬
‫ﻋﻠَﻖ ِاﻗَﺮأ َو َر ُﺑّﮏ اﻻﮐ َﺮمُ‪َ ،‬اﻟﱠﺬی َ‬
‫ن ﻣِﻦ َ‬
‫ﻖ‪ .‬اِﻻﻧﺴﺎ َ‬
‫ﺧَﻠ َ‬
‫ﮏ اّﻟﺬَی َ‬
‫»اِﻗﺮَأ ﺑِﺎﺳ ِﻢ َرّﺑ ِ‬
‫ن ﺑﺴﺘﻪ‪ .‬ﺑﺨﻮان ﭘﺮوردﮔﺎر ﮐﺮﻳﻤﺖ را‪ ،‬ﺁﻧﮑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ داد‬ ‫]ﻳﻌﻨﯽ‪ :‬ﺑﺨﻮان ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺮوردﮔﺎرت ﮐﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪ اﻧﺴﺎن را از ﺧﻮ ِ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻦ را ﺑﻪ ﻗﻠﻢ‪ ،‬ﺁﻣﻮزاﻧﻴﺪ اﻧﺴﺎن را ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ[‪.‬‬

‫ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ هﻨﮕﺎم ﺑﻌﺜﺖ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل داﺷﺖ‪ .‬ﻗﺎﻣﺖ ﻣﺘﻮﺳﻂ‪ ،‬رﻧﮓ ﭼﻬﺮﻩ ﺳﺒﺰ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺳﺮﺧﯽ‪ ،‬ﻣﻮی ﺳﺮ و رﻧﮓ ﭼﺸﻤﺎن‬
‫ﺳﻴﺎﻩ‪ .‬ﮐﻤﺘﺮ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬دﺳﺖ ﺟﻠﻮی دهﺎن ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬هﻨﮕﺎم راﻩ رﻓﺘﻦ ﺑﺮ ﮔﺎﻣﯽ ﺗﮑﻴﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد و‬
‫ﺧﺮاﻣﺶ ]ﺧﻮش ﺧﺮاﻣﯽ[ در رﻓﺘﺎر ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﺪﻳﻦ ﺳﻮی و ﺁن ﺳﻮی ﻧﻤﯽ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪ .‬از ﻗﺮاﻳﻦ و اﻣﺎرات ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫در ﺑﺴﻴﺎری از رﺳﻮم و ﺁداب ﻗﻮم ﺧﻮد ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺖ وﻟﯽ از هﺮﮔﻮﻧﻪ ﺟﻠﻔﯽ و ﺳﺒﮑﺴﺮی ﺟﻮاﻧﺎن ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺮﮐﻨﺎر ﺑﻮد و ﺑﻪ‬
‫درﺳﺘﯽ و اﻣﺎﻧﺖ و ﺻﺪق ﮔﻔﺘﺎر‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻣﻴﺎن ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺸﻬﻮر ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ از ازدواج ﺑﺎ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﮐﻪ از ﺗﻼش ﻣﻌﺎش‬
‫ﺁﺳﻮدﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ اﻣﻮر روﺣﯽ و ﻣﻌﻨﻮی ﻣﯽ ﭘﺮداﺧﺖ‪ ،‬ﭼﻮن اﻏﻠﺐ ﺣﻨﻔﻴﺎن‪ .‬ﺣﻀﺮت اﺑﺮاهﻴﻢ در ﻧﻈﺮ وی ﺳﺮﻣﺸﻖ‬
‫ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﯽ ﺑﻮد و ﻃﺒﻴﻌﺘًﺎ از ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﻗﻮم ﺧﻮد ﺑﻴﺰار‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪﻩ دﮐﺘﺮ ﻃﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﻏﺎﻟﺐ ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﺮﻳﺶ ﺣﻘﻴﻘﺘًﺎ از ﺑﺖ‬
‫ﭘﺮﺳﺘﯽ ﻋﻘﻴﺪﻩ ای ﺑﻪ ﺑﺘﺎن ﮐﻌﺒﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ وﻟﯽ ﭼﻮن ﻋﻘﻴﺪﻩ راﻳﺞ اﻋﺮاب ﺑﻪ اﺻﻨﺎم ]ﺟﻤﻊ ﺻﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺘﺎن[ وﺳﻴﻠﻪ ﮐﺴﺐ ﻣﺎل و ﺟﺎﻩ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺪان ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺳﺨﻴﻒ اﺣﺘﺮام ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺗﺄﻣﻞ و ﺁهﻨﮓ داﺷﺖ و ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺣﺘﯽ از دوﺷﻴﺰﻩ ای ﺑﺎﺣﻴﺎﺗﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻴﺮوی ﺑﻴﺎﻧﺶ ﻗﻮی و ﺣﺸﻮ و زواﻳﺪ در‬
‫ﮔﻔﺘﺎر ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻣﻮی ﺳﺮ او ﺑﻠﻨﺪ و ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪ ای از ﮔﻮش وی را ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﮐﻼهﯽ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و‬
‫ﺑﺮ رﻳﺶ و ﻣﻮی ﻋﻄﺮ ﻣﯽ زد‪ .‬ﻃﺒﻌﯽ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺗﻮاﺿﻊ و رأﻓﺖ داﺷﺖ و هﺮ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ دﺳﺖ ﻣﯽ داد‪ ،‬در وا ﭘﺲ ﮐﺸﻴﺪن‬
‫دﺳﺖ ﭘﻴﺸﯽ ﻧﻤﯽ ﺟﺴﺖ‪ .‬ﻟﺒﺎس و ﻣﻮزﻩ ]ﭼﮑﻤﻪ[ ﺧﻮد را ﺧﻮد وﺻﻠﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎ زﻳﺮدﺳﺘﺎن ﻣﻌﺎﺷﺮت ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬
‫ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ و دﻋﻮت ﺑﻨﺪﻩ ای را ﻧﻴﺰ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدﻩ وو ﺑﺎ وی ﻧﺎن ﺟﻮﻳﻦ ﻣﯽ ﺧﻮرد‪ .‬هﻨﮕﺎم ﻧﻄﻖ ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ در ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻬﯽ از‬
‫ﻓﺴﺎد ﺻﺪاﻳﺶ ﺑﻠﻨﺪ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺳﺮخ و ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺸﻢ ﺑﺮ ﺳﻴﻤﺎﻳﺶ ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺷﺠﺎع ﺑﻮد و هﻨﮕﺎم ﺟﻨﮓ ﺑﺮ ﮐﻤﺎﻧﯽ ﺗﮑﻴﻪ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺗﺸﺠﻴﻊ ﻣﯽ ﮐﺮد و اﮔﺮ هﺮاﺳﯽ از‬
‫دﺷﻤﻦ ﺑﺮ ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎن اﺳﻼم ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺤﻤﺪ ﭘﻴﺸﻘﺪم ﺷﺪﻩ و از هﻤﻪ ﺑﻪ دﺷﻤﻦ ﻧﺰدﻳﮑﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻌﺬﻟﮏ ﮐﺴﯽ را ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ ﺧﻮد ﻧﮑﺸﺖ ﺟﺰ ﻳﮏ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ وی ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد و ﺣﻀﺮت ﭘﻴﺸﺪﺳﺘﯽ ﮐﺮدﻩ و ﺑﻪ هﻼﮐﺘﺶ رﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫از ﺳﺨﻨﺎن اوﺳﺖ‪:‬‬

‫»هﺮ ﮐﺲ ﺑﺎ ﺳﺘﻤﮕﺮی هﻤﺮاهﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﻪ او ﺳﺘﻤﮕﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻧﻴﺴﺖ«‬
‫»ﻣﺆﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﻴﺮ ﺑﺎﺷﺪ و در هﻤﺴﺎﻳﮕﯽ ﮔﺮﺳﻨﻪ ای داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ«‬
‫ﻒ دﻳﻦ اﺳﺖ«‬ ‫ﻦ ﺧُﻠﻖ ﻧﺼ ِ‬ ‫»ﺣُﺴ ِ‬
‫»ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﻬﺎدهﺎ ﮐﻠﻤﺔ ﺣﻘّﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻮای ﻇﺎﻟﻢ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ«‬
‫ﻦ ﺷﻤﺎ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﺸﻢ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺷﻮد«‬ ‫»ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪﺗﺮﻳ ِ‬

‫‪76‬‬
‫ﺟﺒﺮ در ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﻣﺮوﻩ دﮐﺎﻧﯽ داﺷﺖ و ﻣﺤﻤﺪ زﻳﺎد ﻧﺰد او ﻣﯽ رﻓﺖ و ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﻗﺮﻳﺶ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺤﻤﺪ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را از ﺟﺒﺮ ﻳﺎد ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‪ .‬ﺁﻳﻪ‬
‫‪ ١٠٣‬ﺳﻮرﻩ ﻧﺤﻞ ﺟﻮاب اﻳﻦ ﺷﺎﻳﻌﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺒﺮ اﻋﺠﻤﯽ اﺳﺖ و ﻗﺮﺁن ﻋﺮﺑﯽ و ﻓﺼﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻘﺪ ﺗﻌﻠﻢ اﻧﻬﻢ ﻳﻘﻮﻟﻮن اِﻧﻤﺎ ﻳﻌﻠﻤﻪ ﺑﺸﺮ ﻟﺴﺎن اﻟﺪی‬
‫ﻳﻠﺤﺪون اﻟﻴﻪ اﻋﺠﻤﯽ و هﺬا ﻟﺴﺎن ﻋﺮﺑﯽ ﻣﺒﻴﻦ‪ .‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﺎم اﺷﺨﺎص دﻳﮕﺮی ﭼﻮن »ﻋﺎﻳﺶ ﻋﻼم ﺣﻮﺑﻄﺐ« در ﺳﻴﺮﻩ هﺎ هﺴﺖ ﮐﻪ دارای ﮐﺘﺎب و‬
‫ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت ﺑﻮد و ﺣﻀﺮت ﻗﺒﻞ از ﺑﻌﺜﺖ ﺑﺎ وی رﻓﺖ و ﺁﻣﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﺳﻠﻤﺎن ﻓﺎرﺳﯽ‪ ،‬ﺑﻼل ﺣﺒﺸﯽ و ﺣﺘﯽ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺻﺪﻳﻖ ﻧﻴﺰ ﻗﺒﻞ از ﺑﻌﺜﺖ ﺑﺎ ﺣﻀﺮت‬
‫رﺳﻮل ﺗﻔﺎهﻢ و ﻣﺬاﮐﺮات داﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬

‫‪63‬‬
 ‫ﺑﻌﺜﺖ‬
‫ﺣﺮّا ﮐﻮهﯽ اﺳﺖ ﺳﻨﮕﯽ و ﺧﺸﮏ در ﺳﻪ ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮی ﺷﻤﺎل ﺷﺮﻗﯽ ﻣﮑﻪ‪ .‬ﺑﺮ ﻣﺮﺗﻔﻌﺎت ﺻﻌﺐ اﻟﻌﺒﻮر ﺁن ﻏﺎرهﺎﻳﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺣﻨﻔﻴﺎن ﻣﺘﺰهﺪ ]زاهﺪ[ ﺑﺪان روی ﻧﻬﺎدﻩ روزی ﭼﻨﺪ در ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﺧﻴﺎل اﻧﮕﻴ ِﺰ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻌﺘﮑﻒ ]ﮔﻮﺷﻪ ﻧﺸﻴﻦ[ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺗﺄﻣﻞ و ﺗﻔﮑﺮ‬
‫ﻣﯽ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮد‪ .‬ﮔﺎهﯽ رﻏﺒﺖ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ و دوری از ﻏﻮﻏﺎی زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ او را ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺎهﯽ ﺁذوﻗﻪ ﮐﺎﻓﯽ ﻣﯽ ﺑﺮد و ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﺮﻧﻤﯽ ﮔﺸﺖ‪ ،‬و ﮔﺎهﯽ ﺑﺎﻣﺪادان ﻣﯽ رﻓﺖ و ﺷﺎﻣﮕﺎهﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻳﮑﯽ از ﻏﺮوﺑﻬﺎی ﭘﺎﻳﻴﺰ )‪ ٦١٠‬ﻣﻴﻼدی( ﮐﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدد ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻧﮕﺮان ﺷﺪﻩ‬
‫ﮐﺴﯽ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل وی ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬وﻟﯽ ﭘﺲ از اﻧﺪﮐﯽ ﺧﻮد ﻣﺤﻤﺪ در ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺮﻳﺪﻩ رﻧﮓ و ﻟﺮزان‪ .‬ﺑﯽ درﻧﮓ‬
‫ﺑﺎﻧﮓ زد‪ :‬ﻣﺮا ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ‪ .‬او را ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ و ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺣﺎل او ﺑﻪ ﺟﺎی ﺁﻣﺪ و ﺣﺎﻟﺖ وﺣﺸﺖ و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﺮﻃﺮف ﺷﺪ‬
‫ﭘﻴﺸﺎﻣﺪی را ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﺮای ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻧﻘﻞ ﮐﺮد‪.‬‬
‫در اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮب اﺳﺖ ﺣﺪﻳﺜﯽ از ﻋﺎﻳﺸﻪ ﻧﻘﻞ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﻣﺤﺪﺛﺎن ﺑﺰرگ و ﻣﻌﺘﺒﺮ ﭼﻮن ﻣﺴﻠﻢ‪ ،77‬ﺑﺨﺎری‪ ،‬اﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﺒﺮ‪،78‬‬
‫اﺑﻮ داود ﻃﻴﺎﺳﯽ‪ ،79‬ﻧﻮﻳﺮی‪ ،80‬اﺑﻦ ﺳﻴﺪاﻟﻨﺎس‪ 81‬و ﻓﻘﻴﻪ ﺑﻨﺎﻣﯽ ﭼﻮن اﺣﻤﺪﺑﻦ ﺣﻨﺒﻞ‪ 82‬در »ﻣﺴﻨﺪ« ﺁوردﻩ اﻧﺪ‪:‬‬
‫»ﺁﻏﺎز وﺣﯽ رﺳﻮل ﺑﻪ ﺷﮑﻞ رؤﻳﺎی ﺻﺎﻟﺤﻪ ]ﻣﺆﻧﺚ ﺻﺎﻟﺢ‪ ،‬ﻧﻴﮑﻮ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ[ ﺑﻪ وی دﺳﺖ ﻣﯽ داد و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﺑﺎﻣﺪاد‬
‫روﺷﻦ ﺑﻮد‪ .‬در ﻏﺮوب ﻳﮑﯽ از روزهﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﻏﺎر ﺣﺮّا ﮔﺬراﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣَﻠﮑﯽ ﺑﺮ وی ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻗﺮأ! ﺑﺨﻮان! و‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺟﻮاب داد ﻣﺎ اﻧﺎ ﺑﻘﺎرء‪ ،‬ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺨﻮاﻧﻢ«‪.‬‬
‫ﺁﻧﭽﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮای ﺣﻀﺮت ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻧﻘﻞ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﻗﺮار اﺳﺖ‪:‬‬
‫»ﻓﺎﺧﺬﻧﯽ و ﻏﻄﻨﯽ ﺣﺘﯽ ﺑﻠﻎ ﻣﻨﯽ اﻟﺠﻬﺪ ﻳﻌﻨﯽ ﺁن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺮا ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ )ﻓﺮو ﭘﻴﭽﻴﺪ( ﺑﻪ ﺣﺪی ﮐﻪ از ﺣﺎل رﻓﺘﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﻮد‬
‫ﺁﻣﺪم ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻗﺮأ! ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺨﻮان! ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ .‬ﺑﺎز ﻣﺮا ﻓﺮوﭘﻴﭽﻴﺪ ﺑﻪ ﺣﺪی ﮐﻪ ﻧﺎﺗﻮان ﺷﺪم‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺮا رهﺎ‬
‫ﮐﺮد و ﺑﺮای ﺑﺎر ﺳﻮم ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺨﻮان! ﺑﺎز ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ‪ .‬ﺑﺎز ﻣﺮا ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻓﺮو ﭘﻴﭽﺎﻧﻴﺪ و ﺳﭙﺲ رهﺎ ﮐﺮدﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻗﺮأ ﺑﺎﺳﻢ‬
‫رﺑﮏ اﻟﺬی ﺧﻠﻖ‪ ،‬ﺧﻠﻖ اﻻﻧﺴﺎن ﻣﻦ ﻋﻠﻖ‪ .‬اﻗﺮأ و ﺑﮏ اﻻﮐﺮم‪ .‬اﻟﺬی ﻋﻠﻢ ﺑﺎﻟﻘﻠﻢ‪ .‬ﻋﻠﻢ اﻻﻧﺴﺎن ﻣﺎﻟﻢ ﻳﻌﻠﻢ«‪ .‬ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ و ﺣﻀﺮت ﺑﻪ ﺧﻮد ﺁﻣﺪﻩ راﻩ ﺧﺎﻧﻪ را ﭘﻴﺶ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺟﺎن ﺧﻮد ﺑﻴﻤﻨﺎک ﺷﺪم »ﺧﺸﻴﺖ ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﯽ« اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﺣﻀﺮت رﺳﻮل را ﺑﺮ‬
‫ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻤﻞ ﮐﺮد؟ ﭼﺮا ﺑﺮ ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﻴﻤﻨﺎک ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺧﻴﺎل ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ در ﻣﺸﺎﻋﺮ وی اﺧﺘﻼﻟﯽ روی دادﻩ اﺳﺖ‬
‫ﻳﺎ ﺳِﺤﺮ و ﺟﺎدوﻳﯽ در ﮐﺎر او ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ و ﻳﺎ ﺑﻴﻤﺎری ﭼﺎرﻩ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮی ﺑﺮ وی ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؟‬

‫‪77‬‬
‫]ﻣﺴﻠﻢ اﺑﻦ ﺣﺠﺎج ﻧﻴﺸﺎﺑﻮری ﻣﮑﻨﯽ ﺑﻪ اﺑﯽ اﺳﺤﺎق از ﻣﺮدم ﺧﺮاﺳﺎن و از ﻣﺤﺪﺛﻴﻦ ﺑﺰرگ و ﻣﺸﻬﻮر ﻗﺮن ﺳﻮم هﺠﺮی اﺳﺖ‪ .‬ﮐﺘﺎب »ﺻﺤﻴﺢ«‬
‫وی در ﻋﻠﻢ ﺣﺪﻳﺚ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻌﺮوف و ﻳﮑﯽ از ﻣﻌﺘﺒﺮﺗﺮﻳﻦ ﮐﺘﺐ ﺣﺪﻳﺚ ﺑﻬﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود و از ﺟﻤﻠﻪ ﮐﺘﺐ ﺳﺘﻪ )ﺷﺶ ﮐﺘﺎب ﻣﻌﺮوف( در ﻋﻠﻢ ﺣﺪﻳﺚ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬وﻓﺎت ‪ ٢٦١‬هﺠﺮی ﻗﻤﺮی[‬
‫‪78‬‬
‫]اﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﺒﺮ ﻣﺤﺪث ﻣﺮاﮐﺸﯽ )‪ ٩٧٨ -١٠٧١‬م( ﺁﺛﺎر ﻓﺮاواﻧﯽ در ﺣﺪﻳﺚ و ﻓﻘﻪ اﺳﻼﻣﯽ دارد[‬
‫‪79‬‬
‫ﻼ اهﻞ ﻓﺎرس ﺑﻮد وﻟﯽ در ﺑﺼﺮﻩ‬ ‫ﻻ ﻳﮏ ﻏﻠﻂ ﭼﺎﭘﯽ اﺳﺖ و ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ اﺑﻮداود ﺑﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻦ داود ﻃﻴﺎﻟﺴﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﺻ ً‬ ‫]اﺑﻮداود ﻃﻴﺎﺳﯽ اﺣﺘﻤﺎ ً‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﻳﻮرش اﻋﺮاب ﺑﻪ اﻳﺮان‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮادﻩ او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﺳﻴﺮ ﺟﻨﮕﯽ رواﻧﻪ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬وی ﺑﺎ ﻋﺪﻩ ای از ﻳﺎران ﻧﺰدﻳﮏ رﺳﻮل اﷲ‬
‫ﻣﻌﺎﺷﺮت داﺷﺖ و ﺗﻌﺪاد زﻳﺎدی ﺣﺪﻳﺚ از زﺑﺎن ﺁﻧﺎن ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ هﻤﻪ ﺁن اﺣﺎدﻳﺚ را در »ﻣﺴﻨﺪ« ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ﺗﺤﺮﻳﺮ ﮐﺸﻴﺪ[‬
‫‪80‬‬
‫]ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﮐﻨﺪی ﻣﺼﺮی ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﻧﻮﻳﺮی ﮐﻨﺪی از ﺧﻮﺷﻨﻮﻳﺴﺎن و ﻣﻮرﺧﻴﻦ ﺑﺰرگ اﺳﻼﻣﯽ‪ .‬ﮐﺘﺎب »ﻧﻬﺎﻳﺖ اﻻدب ﻓﯽ ﻓﻨﻮن اﻻداب« ﻣﺘﺠﺎوز‬
‫از ﺳﯽ ﺟﻠﺪ ﻳﮑﯽ از ﺁﺛﺎر ﻣﻬﻢ اوﺳﺖ‪ .‬وی در ﺣﺪود ‪ ١٣٥٠‬م وﻓﺎت ﮐﺮد[‬
‫‪81‬‬
‫ﻓﺘﺢ اﷲ اﺑﻮاﻟﻔﺘﺢ ﺁﻧﺪﺑﺴﯽ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ اﺑﻦ ﺳﻴﺪاﻟﻨﺎس در دﻣﺸﻖ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪًا در ﻗﺎهﺮﻩ ﻣﺪرس ﻋﻠﻮم اﺳﻼﻣﯽ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺁﺛﺎر ﻧﻈﻢ و ﻧﺜﺮ در‬
‫ﻓﻀﺎﻳﻞ رﺳﻮل ﻧﮕﺎﺷﺖ و در ﺣﺪود ‪ ١٣٥٠‬م وﻓﺎت ﮐﺮد[‬
‫‪82‬‬
‫]اﺑﻮ ﻋﺒﺪاﷲ اﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﻨﺒﻞ از ﺧﺎﻧﻮادﻩ ای اﻳﺮاﻧﯽ و ﭘﺪرش اهﻞ ﻣﺮو ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﻨﺒﻞ در ﺣﺪود ‪ ٧٨٠‬ﻣﻴﻼدی در ﺑﻐﺪاد ﻣﺘﻮﻟﺪ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬وی ﻳﮑﯽ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻋﻠﻤﺎی اﺳﻼﻣﯽ و ﻣﺆﺳﺲ ﻓﺮﻗﻪ ﺣﻨﺒﻠﻴﻪ و ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺰار ﻳﮑﯽ از ﻣﮑﺎﺗﺐ ﻓﻘﻬﯽ اﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود‪ .‬ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ اﺛﺮ وی‬
‫در ﻋﻠﻢ ﺣﺪﻳﺚ ﮐﺘﺎب »ﻣﺴﻨﺪ« اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺪود ‪ ٢٩٠٠٠‬ﺣﺪﻳﺚ در ﺁن ﺟﻤﻊ ﺁوری ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬وی ﺁﺛﺎر ﻓﺮاواﻧﯽ دارد و در ‪ ٨٥٥‬م وﻓﺎت ﮐﺮد[‬

‫‪64‬‬
‫از ﺟﻮاﺑﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺑﻪ وی ﻣﯽ دهﺪ و او را ﺗﺴﻠﻴﺖ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ و ﺁرام ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ زﻳﺮا‬
‫ﺑﻪ وی ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬هﺮﮔﺰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺮد درﺳﺘﯽ ﭼﻮن ﺗﻮ ﮐﻪ از ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان دﺳﺘﮕﻴﺮی ﻣﯽ ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﻣﻬﻤﺎن ﻧﻮاز و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮﻳﺸﺎن ﻣﻬﺮﺑﺎن هﺴﺘﯽ و ﺑﻪ ﺁﺳﻴﺐ زدﮔﺎن ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﯽ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ«‪.‬‬
‫»ﭘﺲ از اﻳﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮ و ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺁراﻣﺶ ﺧﻮد را ﺑﺎز ﻣﯽ ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮک ﮐﺮدﻩ ﺑﻪ ﺳﻮی ورﻗﺔ ﺑﻦ ﻧﻮﻓﻞ‬
‫‪ 83‬ﻣﯽ ﺷﺘﺎﺑﺪ و ﺣﺎدﺛﻪ را ﺑﺮای وی ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ورﻗﺔ ﮐﻪ از ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎن ﻣﮑﻪ ﺑﻴﺰار و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﺤﻤﺪ را ﺑﻪ ﺗﺄﻣﻼت‬
‫روﺣﺎﻧﯽ ﺧﻮﻳﺶ و دوری از ﻋﺎدات ﺳﺨﻴﻒ ﻗﺮﻳﺶ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ »ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪ دﻟﻴﻞ‬
‫ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺪاوﻧﺪی ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺤﻤﺪ را ﺑﻪ هﺪاﻳﺖ ﻗﻮم ﺧﻮد ﻣﺄﻣﻮر ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪«...‬‬
‫در ﺣﺪﻳﺚ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﭼﻴﺰی ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻼف ﻣﻮازﻳﻦ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺁن را ﺑﺎ اﺻﻮل رواﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﻣﻨﻄﺒﻖ‬
‫ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬رﻏﺒﺖ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﻪ اﻣﺮی ﺁن اﻣﺮ را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻇﻬﻮر و واﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﻣﯽ ﺁورد‪ .‬ﺻﻮرت ﺁرزوی ﻣﺮدی ﮐﻪ ﻗﺮﻳﺐ ﺳﯽ‬
‫ﺳﺎل ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﺗﻤﺎس ﺑﺎ اهﻞ ﮐﺘﺎب در ﻧﻔﺲ وی راﺳﺦ ﺷﺪﻩ و ﺑﺎ رﻳﺎﺿﺖ و اﻋﺘﮑﺎف در‬
‫ﻏﺎر ﺣﺮّا از ﺁن ﻓﮑﺮ اﺷﺒﺎع ﺷﺪﻩ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ رؤﻳﺎ ﻳﺎ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻣﺘﺼﻮﻓﻪ اﺷﺮاق ﻇﺎهﺮ ﮔﺮدﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺎن ﻣﯽ‬
‫ﮔﻴﺮد‪ .‬ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ از اﻋﻤﺎق ﺿﻤﻴﺮ ﻧﺎﺧﻮدﺁﮔﺎﻩ ﺑﻴﺮون ﺟﺴﺘﻪ و او را ﺑﻪ اﻗﺪام ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ وﻟﯽ هﻮل اﻗﺪام ﺑﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ او را‬
‫ﻣﯽ ﻓﺸﺎرد ﺑﻪ ﺣﺪی ﮐﻪ ﺗﺎب و ﺗﻮان از او ﺳﻠﺐ ﺷﺪﻩ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻔﮕﯽ ﺑﻪ وی دﺳﺖ ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬ورﻧﻪ ﺗﻮﺟﻴﻪ دﻳﮕﺮی ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺑﺮ‬
‫اﻳﻦ واﻗﻌﻪ ﺗﺼﻮر ﮐﺮد ﮐﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ او را ﻓﺸﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺣﺪی ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﺎﺑﺶ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺻﻮرت ﺿﻤﻴﺮ ﻧﺎﺧﻮدﺁﮔﺎﻩ و ﺁرزوی‬
‫ﻧﻬﻔﺘﻪ در اﻋﻤﺎق وﺟﻮد ﺧﻮد اوﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺒﺮ ﻣﻌﺘﺒﺮ دﻳﮕﺮی در اﻳﻦ ﺑﺎب هﺴﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻓﺮض و ﺗﺤﻠﻴﻞ را ﻣﻮﺟﻪ ﻣﯽ ﺳﺎزد و ﺁن اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﺟﺎﺋﻨﯽ و اﻧﺎ ﻧﺎﺋﻢ ﺑﻨﻤﻂ ﻣﻦ اﻟﺪﻳﺒﺎج ﻓﻴﻪ ﮐﺘﺎب ﻓﻘﺎل‪ :‬اﻗﺮأ‪ ،‬و هﺒﺖ ﻣﻦ ﻧﻮﻣﯽ ﻓﮑﺄﻧﻤﺎ ﮐﺘﺐ ﻓﯽ ﻗﻠﺒﯽ ﮐﺘﺎﺑًﺎ‪] .‬ﻳﻌﻨﯽ[ او )ﻓﺮﺷﺘﻪ(‬
‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاب ﺑﻮدم ﮐﺘﺎﺑﯽ را ﮐﻪ در ﭘﺎرﭼﻪ ای از دﻳﺒﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﺮای ﻣﻦ ﺁورد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﺨﻮان‪ .‬از ﺧﻮاب‬
‫ﺟﺴﺘﻢ وﮔﻮﻳﯽ در ﻗﻠﺒﻢ ﮐﺘﺎب ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫ل ﺧﻠﺴﻪ و اﺳﺘﺮﺧﺎء ]ﺳﺴﺖ و‬ ‫ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻳﮏ روز ﭘﺮ از ﺗﻔﮑﺮ و ﺗﺄﻣﻞ او را ﺑﻪ ﺧﻮاب ﺧﻠﺴﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪی ﻣﯽ اﻓﮑﻨﺪ و در اﻳﻦ ﺣﺎ ِ‬
‫ﻧﺮم ﮔﺸﺘﻦ[ ﺁرزوهﺎی ﻧﻬﻔﺘﻪ ﻇﺎهﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻋﻈﻤﺖ ﮐﺎر و اﻗﺪام‪ ،‬او را ﺑﻪ وﺣﺸﺖ ﻣﯽ اﻧﺪازد‪.‬‬
‫در ﺣﺪﻳﺚ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﻋﺒﺎرت ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪» :‬ﻓﺮﺣﻊ ﺑﻬﺎ رﺳﻮل اﷲ ﻳﺮﺟﻒ ﻓﺆادﻩ ﻓﺪﺧﻞ ﻋﻠﯽ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻓﻘﺎل زﻣﻠﻮﻧﯽ‪ ،‬زﻣﻠﻮﻧﯽ‪،‬‬
‫ﻓﺰﻣﻠﻮ‪ .‬ﺣﺘﯽ ذهﺐ ﻋﻨﻪ اﻟﺮوح« ]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺣﻀﺮت ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﻟﺶ ﻣﯽ ﺗﭙﻴﺪ و ﺑﻪ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﮔﻔﺖ ﻣﺮا‬
‫ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﭘﺲ او را ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ وﺣﺸﺖ او ﺑﺮﻃﺮف ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﮑﻪ از ﻓﺮط هﻮل و هﺮاس ﺑﻪ ﻟﺮزﻩ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد و اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ‬
‫ﮏ روح‬ ‫ﺑﺮای اﺷﺨﺎﺻﯽ ﮐﻪ دو ﻧﺤﻮ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ دارﻧﺪ‪ ،‬ﻳﮑﯽ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻋﺎدی و دﻳﮕﺮی زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ در ﺁﻓﺎق ﻣﺠﻬﻮل و ﻧﻴﻢ ﺗﺎرﻳ ِ‬
‫ﭘﺮ از اﺷﺒﺎح ﺧﻮد‪ ،‬اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از اﻳﻦ واﻗﻌﻪ دوﺑﺎرﻩ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻏﺎر ﺣﺮّا ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮد وﻟﯽ دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ای ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ و ﻧﻪ رؤﻳﺎﻳﯽ دﺳﺖ داد و‬
‫ﻧﻪ هﻢ ﻧﺪاﻳﯽ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﺗﻤﺎم ﺁن واﻗﻌﻪ ﺧﻮاب و ﺧﻴﺎﻟﯽ ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ورﻗﺔ ﺑﻦ ﻧﻮﻓﻞ و ﻧﻮﻳﺪ رﺳﺎﻟﺖ ﺳﺨﻨﯽ‬
‫ب ﺧﻮرﻧﺪﻩ ﺟﺎن او را ﻣﯽ ﺧﻮرد‪ .‬ﻳﺄس ﺑﺮ او ﻏﺎﻟﺐ ﮔﺮدﻳﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﮑﯽ ﭼﻮن ﺗﻴﺰا ِ‬‫واهﯽ و ﮔﺰاف ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ؟ از اﻳﻦ هﻨﮕﺎم ﺷ ّ‬
‫ﺣﺪی ﮐﻪ ﻗﺼﺪ اﻧﺘﺤﺎر در وی ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ و ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﭘﺮت ﮐﺮدن ﺧﻮﻳﺶ از ﮐﻮﻩ در وی ﺁﻣﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ورﻗﺔ و‬
‫ﺧﺪﻳﺠﻪ او را ﺁرام ﮐﺮدﻩ اﻣﻴﺪ ﻣﯽ دادﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺑﯽ ﺧﺒﺮی و ﻧﺮﺳﻴﺪن ﻧﺪای ﻏﻴﺒﯽ ﮐﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﻼم ﺑﻪ اﻧﻘﻄﺎع وﺣﯽ ﻣﺸﻬﻮر اﺳﺖ ﺳﻪ روز ﻳﺎ ﺳﻪ هﻔﺘﻪ و ﻳﺎ ﺑﻪ‬
‫رواﻳﺘﯽ ﺳﻪ ﺳﺎل ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺳﻮرﻩ ﻣﺪﺛﺮ ﻧﺎزل ﺷﺪ و ﺳﭙﺲ دﻳﮕﺮ وﺣﯽ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﻧﺸﺪ‪ .‬اﻧﻘﻄﺎع وﺣﯽ ﻧﻴﺰ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻌﻠﻴﻞ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺁن رؤﻳﺎ و ﻳﺎ ﻇﻬﻮر ﻳﺎ اﺷﺮاق‪ ،‬ﺗﺸﻨﮕﯽ روح ﮔﻢ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ اﻟﺘﻬﺎب و هﻴﺠﺎن ﻓﺮوﮐﺶ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻦ‬
‫ﮏ و ﻳﺄس دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﮐﺎر اﻓﺘﺪ و‬ ‫ﺁرزوی ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺳﺮدی و ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﺑﺮ ﺷﻌﻠﻪ دروﻧﯽ رﻳﺨﺘﻪ اﺳﺖ و ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺷ ّ‬
‫ن ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪة ﺑﺮق را ﭘﺮ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ راﻩ ﺑﻴﻔﺘﺪ و ﺁن ﻣﺤﻤﺪی ﮐﻪ در اﻋﻤﺎق اﻳﻦ ﻣﺤﻤ ِﺪ ﻇﺎهﺮی‬ ‫ﺗﺄﻣﻼت و ﺗﻔﮑﺮات‪ ،‬ﻣﺨﺰ ِ‬
‫ﺧﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻴﺪار ﺷﻮد و ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﺁﻳﺪ‪.‬‬
‫ب ﺧﺮدﻣﻨﺪ‬ ‫در ﺣﺎﺷﻴﻪ ﺣﺪﻳﺚ ﻋﺎﻳﺸﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﻴﻔﻴﺖ ﺑﻌﺜﺖ ﻧﻘﻞ ﭼﻨﺪ ﺳﻄﺮی از ﺳﻴﺮﻩ اﺑﻦ اﺳﺤﻖ ﺑﺮای ﻣﺮدﻣﺎن ﻧﮑﺘﻪ ﻳﺎ ِ‬
‫ﺳﻮدﻣﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬اﺑﻦ اﺳﺤﻖ‪ 84‬در ‪ ١٥٠‬هﺠﺮی ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ در اواﺧﺮ ﻗﺮن اول ﻳﺎ اواﺋﻞ ﻗﺮن دوم ﺑﻪ ﻧﮕﺎﺷﺘﻦ ﺳﻴﺮﻩ‬
‫ﻧﺒﻮی ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺮﻳﺐ ﺻﺪ ﺳﺎل دوری از ﺣﺎدﺛﻪ ﺧﻴﺎﻟﭙﺮدازی ﺟﺎی ﺧﻮد را در زﻣﻴﻨﻪ واﻗﻌﻴﺎت ﺑﺎز ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻴﺎﻟﭙﺮدازی و ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺳﺎزﻳﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮور زﻣﺎن ﻓﺰوﻧﺘﺮ و ﮔﺴﺘﺮدﻩ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫در روزهﺎی ﻗﺒﻞ از ﺑﻌﺜﺖ هﺮﮔﺎﻩ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮای ﻗﻀﺎی ﺣﺎﺟﺖ از ﺧﺎﻧﻪ هﺎی ﻣﮑﻪ دور ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺧﺎﻧﻪ هﺎی ﺷﻬﺮ در‬
‫ﭘﻴﭻ و ﺧﻢ راﻩ از ﻧﻈﺮ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣﯽ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮ ﺳﻨﮕﯽ و درﺧﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ از ﺁﻧﻬﺎ ﺻﺪاﻳﯽ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﺎﺳﺖ ﮐﻪ‪ :‬اﻟﺴﻼم‬

‫‪83‬‬
‫]ورﻗﺔ ﺑﻦ ﻧﻮﻓﻞ ﺑﻦ اﺳﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻌﺰی از ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻗﺮﻳﺶ اﺳﺖ‪ .‬وی ﭘﻴﺶ از ﺗﻮﻟﺪ رﺳﻮل اﷲ ﻣﯽ زﻳﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ در ﻋﺼﺮ ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮد‬
‫از ﺑﺘﻬﺎ دوری ﮔﺮﻓﺖ و از ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ اﻋﺮاب ﺑﺮای ﺑﺘﺎن ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ اﻣﺘﻨﺎع ﻧﻤﻮد‪ .‬او اواﻳﻞ ﻋﺼﺮ ﺑﻌﺜﺖ را درک ﮐﺮد وﻟﯽ اﺳﻼم ﻧﻴﺎورد‪.‬‬
‫اﺷﻌﺎری ﺑﺪو ﻣﻨﺴﻮب اﺳﺖ[‬
‫‪84‬‬
‫]اﺑﻮ ﻋﺒﺪاﷲ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ اﺳﺤﻖ )اﺑﻮﺑﮑﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ اﺳﺤﺎق( در اواﺧﺮ ﻋﻬﺪ اﻣﻮی در ﻣﺪﻳﻨﻪ رﺷﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬وی در ﻣﺪﻳﻨﻪ اﺣﺎدﻳﺚ و اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎﻳﯽ را ﮐﻪ‬
‫ﭘﻴﺮاﻣﻮن رﺳﻮل اﷲ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺟﻤﻊ ﺁوری ﮐﺮدﻩ و ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻬﻢ ﻣﯽ ﺷﻤﺮد و ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ اﺧﺘﻼﻓﺎﺗﯽ ﺑﺎ ﻣﺎﻟﮏ ﺑﻦ اﻧﺲ ﻣﺆﺳﺲ ﻣﮑﺘﺐ ﻓﻘﻬﯽ ﻣﺎﻟﮑﯽ‬
‫ﭘﻴﺪا ﮐﺮد و ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﻣﺪﻳﻨﻪ را ﺗﺮک و ﺑﻪ ﻣﺼﺮ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺑﻐﺪاد ﺑﺮود‪ .‬او در هﻤﻴﻦ ﺷﻬﺮ در ﺗﺎرﻳﺦ ‪ ٧٦٨‬م وﻓﺎت ﮐﺮد‪ .‬وی از ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺗﺎرﻳﺦ‬
‫ﻧﮕﺎران ﺻﺪر اﺳﻼم و از ﺁﺛﺎر ﻣﻌﺮوف او »اﻟﻤﺒﺘﺪأ« و »اﻟﻤﻐﺎزی« اﺳﺖ‪ .‬ﻃﺒﺮی از او ﻓﺮاوان ﻧﻘﻞ ﮐﺮدﻩ و ﻣﻘﺪار زﻳﺎدی از ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت وی در‬
‫»ﺳﻴﺮﻩ اﻟﻨﺒﻮﻳﻪ« اﺑﻦ هﺸﺎم ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ[‬

‫‪65‬‬
‫ﻋﻠﻴﮏ ﻳﺎ رﺳﻮل اﷲ‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﺧﻮد ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﮐﺴﯽ را ﻧﻤﯽ دﻳﺪ و ﻏﻴﺮ از ﺳﻨﮓ و درﺧﺖ ﭼﻴﺰی ﭘﻴﺮاﻣﻮن‬
‫او ﻧﺒﻮد‪...‬‬
‫ﺑﺪﻳﻬﯽ اﺳﺖ ﻧﻪ درﺧﺖ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ و ﻧﻪ ﺳﻨﮓ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺁﺷﮑﺎر ﮐﻪ ﺁﻟﺖ ﺻﻮت در ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﻣﺴﻠّﻢ ﺗﺮ‬
‫ﮐﻪ ذﻳﺮوح ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻓﮑﺮ و ارادﻩ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺁن را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻟﻔﻆ درﺁورﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ رواﻳﺖ ﺑﻪ درﺟﻪ ای ﻧﺎﻣﻌﻘﻮل و ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﻋﻘﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎری از ﻓﻘﻬﺎ و ﻣﻔﺴﺮﻳﻦ ﺳﻴﺮﻩ هﺎ ﻧﻴﺰ ﺁن را ﻣﻨﮑﺮ ﺷﺪﻩ‬
‫و ﺻﺪا را از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن داﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ و ﺑﺪﻳﻬﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ذهﻦ هﻴﭽﻴﮏ از ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺻﺪا‪ ،‬ﺻﺪای روح ﺧﻮد‬
‫ﻣﺤﻤﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺗﻔﮑﺮ و اﺷﺒﺎع ﺷﺪن روح از ﻳﮏ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﺴﺘﻠﺰم اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁن اﻧﺪﻳﺸﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت واﻗﻊ درﺁﻳﺪ و‬
‫ﺣﻘﻴﻘﺘًﺎ در ﺟﺎن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣُﺴﺨﺮ اﻣﺮی و اﻧﺪﻳﺸﻪ ای ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺻﺪاﻳﯽ ﻃﻨﻴﻦ ﻣﯽ اﻓﮑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻬﺎﻳﺖ ﭼﻮن ﺟﺮأت ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ اﺑﻦ اﺳﺤﻖ را ﻣﺠﻌﻮل و ﻣﺮدود ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺻﺪا را از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﮔﻔﺘﻪ و ﺗﻮﺟﻴﻪ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ و‬
‫ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ ﻳﺎ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ اﻳﻦ اﻣﺮ ﺑﺪﻳﻬﯽ را ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮد راﻩ ﺑﺪهﻨﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﻮد ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﺳﻼم ﮐﻨﻨﺪ در‬
‫ن اﻋﺮاب اﺳﺖ ﺑﯽ‬ ‫ﺣﻀﻮر ﻣﺮدم اﻳﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ هﻤﮕﺎن ﺑﻪ وی اﻳﻤﺎن ﺁورﻧﺪ و ﻣﻘﺼﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﻪ اﺳﻼم ﺁورد ِ‬
‫دردﺳﺮ اﻧﺠﺎم ﭘﺬﻳﺮد‪ .‬ﺑﺪﻳﻬﯽ اﺳﺖ در ﺁن ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان از ﻓﻘﻴﻬﺎن و ﻣﻔﺴﺮان ﻣﺘﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﻀﻴﻪ را اﮔﺮ راﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺁن ﺻﺪا را ﺻﺪای روح ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﺑﺪاﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﻨﺠﺎ اﻳﻦ ﻣﺸﮑﻞ را ﻧﻴﺰ ﻣﻄﺮح ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ و ﭼﻨﻴﻦ ﺻﺪاﻳﯽ ﺑﻪ ﮔﻮش وی رﺳﻴﺪﻩ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ از ﮐﺠﺎ ﻣﺴﺘﺤﻀﺮ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﺧﻮد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻄﻠﺒﯽ را ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﻔﺘﻪ اﺳﺖ و ﺣﺪﻳﺜﯽ ﻣﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻌﺘﺒﺮ‬
‫در اﻳﻦ ﺑﺎب ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻃﺒﻌًﺎ ﻣﺨﻠﻮق ﻗﻮﻩ ﻣﺨﻴﻠﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯽ درﻳﻎ در ﻣﻘﺎم ﺑﻴﺎن اﻋﺠﺎز و ﺟﻌﻞ ﺧﻮارق‬
‫هﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻦ دروغ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ وﺣﺘﻤًﺎ از ﮐﺴﯽ ﺷﻨﻴﺪﻩ و ﭼﻮن ﻣﻄﺎﺑﻖ ذوق و ﻃﺒﻊ‬ ‫اﺑﻦ اﺳﺤﻖ هﻢ دروغ ﻧﮕﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻗﺼﺪ ﮔﻔﺘ ِ‬
‫ﻣﺆﻣﻦ او ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺒﻮل ﮐﺮدﻩ و اﺑﺪًا از ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ رواﻳﺖ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ و ﺧﻮد هﻢ ﻗﻀﻴﻪ را ﻧﺴﻨﺠﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺳﻨﮓ‬
‫و درﺧﺖ ﺳﻼم ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ و ﺧﻮد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ هﻤﭽﻨﻴﻦ ادﻋﺎﻳﯽ ﻧﮑﺮدﻩ اﺳﺖ و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻄﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪،‬‬
‫هﻤﺎن ﺣﮑﺎﻳﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻋﺎﻳﺸﻪ ﻧﻘﻞ ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ اﻧﺴﺎن اﺳﻴ ِﺮ ﻋﻘﺎﻳ ِﺪ ﺗﻌﺒﺪی ﺧﻮﻳﺶ و ﻣﻨﻘﺎد ]ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار[ ﺧﻮاهﺸﻬﺎی‬
‫ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ و ﻧﻔﺴﯽ ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻗﻮﻩ ﺗﻌﻘﻞ ﺗﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ و ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ روﺷﻦ ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﺣﺘﯽ هﺮ دﻟﻴﻞ ﻣﺨﺎﻟﻔﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪﻩ و ﻣﺸﺘﻬﻴﺎت ]ﺟﻤﻊ ﻣﺸﺘﻬﯽ‪ ،‬ﺧﻮاهﺶ و ﻧﻴﺎز[ ﺟﺴﻤﯽ و ﻣﻌﻨﻮی او ﺧﺮاﺷﯽ وارد ﮐﻨﺪ ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد و ﺑﻪ هﺮ ﮔﻮﻧﻪ‬
‫ﻗﺮﻳﻨﻪ اﺣﺘﻤﺎﻟﯽ ﭼﻨﮓ ﻣﯽ زﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﻨﺪارهﺎ و رﻏﺒﺎت ]ﭼﻴﺰهﺎی ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ‪ ،‬ﺁرزوهﺎ[ ﺧﻮد را ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺟﻠﻮﻩ دهﺪ‪ .‬ﺳ ﱢﺮ ﺷﻴﻮع‬
‫ﺧﺮاﻓﺎت و اوهﺎم ﻧﻴﺰ ﺟﺰ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫‪66‬‬
 ‫ﭘﺲ از ﺑﻌﺜﺖ‬
‫ﺁﻏﺎز دﻋﻮت اﺳﻼم ﺑﻄﻮر ﻗﻄﻊ ﻣﻌﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ زﻳﺮا ﭘﺲ از ‪ ٥‬ﺁﻳﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺳﻮرﻩ »ﻋﻠﻖ« ﮐﻪ در ﺳﻦ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺮ ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﻧﺎزل ﺷﺪ و ﺑﻌﺜﺖ را ﻣﻘﺮر ﻓﺮﻣﻮد‪ ،‬ﻣﺪﺗﯽ وﺣﯽ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬دﻋﻮت ﻣﺪﺗﯽ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ و ﻣﻴﺎن ﻋﺪﻩ ﻣﻌﺪودی‬
‫ﺻﻮرت ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬وﻟﯽ از هﻤﺎن هﻔﺖ ﺗﺎ دﻩ ﺳﻮرﻩ ای ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﺳﻮرﻩ ﻋﻠﻖ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺁﺛﺎر ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ و اﺳﺘﻬﺰاء و‬
‫اﻧﮑﺎر در ﻣﺮدم ﻇﺎهﺮ ﮔﺮدﻳﺪﻩ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺷﮏ و ﺗﺮدﻳﺪ و ﺗﺰﻟﺰل در ﻣﺤﻤﺪ دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺖ ﺑﯽ ذوﻗﯽ در ﺗﺪوﻳﻦ ﺁن ﺑﻪ ﮐﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ و هﻤﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﻗﺮﺁن ﻣﺘﺤﻴﺮﻧﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻗﺮﺁن ﺑﺪ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺷﺪﻩ و ﻧﻬﺎﻳ ِ‬
‫ﭼﺮا ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺗﺮﻳﻦ و ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺗﺮﻳﻦ روش ﺗﺪوﻳﻦ را در ﭘﻴﺶ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﻗﺮﺁن را ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻧﺴﺨﻪ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﯽ ﻃﺎﻟﺐ ﻳﻌﻨﯽ‬
‫ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﺰول‪ ،‬ﺟﻤﻊ ﺁوری و ﺗﺪوﻳﻦ ﻧﮑﺮدﻩ اﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﻣﺮدﻣﺎن ﺁﻳﻨﺪﻩ را هﻢ ﺑﻪ ﮐﻴﻔﻴﺖ ﻧﺸﻮ و ﻧﻤﺎی‬
‫اﺳﻼم و هﻢ ﺑﻪ ﻃﺮز ﻓﮑﺮ و روﺣﻴﺎت ﺷﺎرع ﺁن ﺁﺷﻨﺎﺗﺮ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺪوﻳﻦ ﻗﺮﺁن‪ ،‬ﻋﻤﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺰد اﺑﻮﺑﮑﺮ رﻓﺘﻪ و اﺻﺮار ورزﻳﺪ ﻗﺮﺁن ﺟﻤﻊ ﺁوری و ﺗﺪوﻳﻦ ﺷﻮد‪ ،‬زﻳﺮا هﻢ اﺧﺘﻼف در‬
‫ﻣﺘﻦ و ﻗﺮاﺋﺖ ﻗﺮﺁن زﻳﺎد ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و هﻢ ﻋﺪﻩ ای از ﺻﺤﺎﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ در ﺟﻨﮓ ﻳﻤﺎﻣﻪ ]ﻧﺎﺣﻴﻪ ای در ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن[ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﻗﺮﺁﻧﻬﺎی ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﺮگ درﺧﺘﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﺧﻮردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﺑﻮﺑﮑﺮ از اﻳﻦ ﮐﺎر اﮐﺮاﻩ داﺷﺖ‬
‫زﻳﺮا ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻻزم ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ در زﻣﺎن ﺣﻴﺎﺗﺶ ﺑﺪان ﻣﺒﺎدرت ﻣﯽ ورزﻳﺪ‪ .‬ﻧﺎﭼﺎر ﭘﺲ از اﺻﺮار ﻋﻤﺮ‪ ،‬زﻳﺪ ﺑﻦ‬
‫ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﮐﺎﺗﺐ وﺣﯽ ﺑﻮد اﺣﻀﺎر و ﻣﺄﻣﻮر ﺟﻤﻊ ﺁوری ﻗﺮﺁن ﺷﺪ و ﭘﺲ از ﺁن در ﺧﻼﻓﺖ ﺧﻮد ﻋﻤﺮ‪ ،‬ﻋﺜﻤﺎن ﻣﺄﻣﻮر‬
‫اﻳﻦ ﮐﺎر ﺷﺪ و ﺑﺎ هﻤﮑﺎری ﻋﺪﻩ ای ﻗﺮﺁن را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﮑﻞ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﺑﺰرﮔﯽ و ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺳﻮرﻩ هﺎﺳﺖ و‬
‫ﺑﻌﻀﯽ ﺁﻳﺎت ﻣﮑّﯽ ]ﻣﻨﺴﻮب ﺑﻪ ﻣﮑّﻪ[ را در ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﺪﻧﯽ ]ﻣﻨﺴﻮب ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ[ و ﺁﻳﻪ هﺎی ﻣﺪﻧﯽ را در ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﮑّﯽ‬
‫ﮔﻨﺠﺎﻧﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻘﻘﺎن اﺳﻼﻣﯽ و ﻓﺮﻧﮕﯽ از روی ﻗﺮاﺋﻦ و اﻣﺎرات ﺗﺎرﻳﺨﯽ و ﺣﻮادث و وﻗﺎﻳﻊ و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻔﺎد ﺁﻳﺎت‪ ،‬ﺗﺮﺗﻴﺐ و ﺗﺎرﻳﺦ‬
‫ﻧﺰول ﺳﻮرﻩ هﺎ را ﺑﻄﻮر ﺗﻘﺮﻳﺐ ﻣﺴﺠﻞ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ )ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﻧُﻠﺪِﮐﻪ(‪.‬‬
‫ﻼ‬
‫در هﺮ ﺻﻮرت ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣﮑّﯽ ﻗﺮﺁن ﺗﺎ درﺟﻪ ای ﻣﺎ را از ﻣﻨﺎزﻋﺎت ﺳﺎﻟﻬﺎی اوﻟﻴﻪ اﺳﻼم ﻣﻄﻠﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺜ ً‬
‫در ﺳﻮرﻩ اﻟﻀﺤﯽ ﭘﺲ از ﻗﺴﻤﻬﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ک ﻳَﺘﻴﻤًﺎ َﻓﺎَوی َو‬

‫ﮏ َﻓﺘَﺮﺿﯽ‪َ .‬اﻟَﻢ َﻳﺠِﺪ َ‬
‫ﮏ َرﱡﺑ َ‬
‫ﻦ اﻻوُﻟﯽ َو َﻟﺴَﻒ ﻳُﻌﻄﻴ َ‬
‫ﮏ ِﻣ َ‬
‫ﺧ َﺮ َﻟ َ‬
‫ﺧ َﺮ ُﻩ َ‬
‫ﻼِ‬ ‫ﮏ َو ﻣﺎ ﻗَﻠﯽ َو َﻟ َ‬
‫ﮏ َرﱡﺑ َ‬ ‫ﻣﺎ َودﱠﻋ َ‬
‫ﻼ َﻓﺎَﻏﻨﯽ‪...‬‬ ‫ک ﻋﺎ ِﺋ ً‬ ‫ﺟ َﺪ َ‬
‫ک ﺿﺎّﻟًﺎ َﻓﻬَﺪی َو َو َ‬
‫َوﺟَﺪ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ ﻗﺴﻢ ﺑﻪ روز و ﺷﺐ ﺁن دَم ﮐﻪ ﺗﺎرﻳﮏ ﮔﺮدد ﮐﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻧﻪ ﺗﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻩ ﻧﻪ دﺷﻤﻨﺖ ﺷﺪﻩ‪ ،‬و دﻧﻴﺎی‬
‫دﻳﮕﺮ ﺑﺮای ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻦ دﻧﻴﺎﺳﺖ‪ ،‬زود ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻋﻄﺎﻳﺖ دهﺪ و ﺧﺸﻨﻮد ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ ﻳﺘﻴﻤﺖ ﻳﺎﻓﺖ‬
‫و ﺟﺎ داد و رﻩ ﮔﻢ ﮐﺮدﻩ ات ﻳﺎﻓﺖ و راﻩ ﻧﻤﻮد و ﻣﺤﺘﺎﺟﺖ ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﯽ ﻧﻴﺎز ﮐﺮد‪[...‬‬

‫ﭼﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺤﻤﺪ را ﺗﺴﻠﻴﺖ ﻣﯽ دهﺪ و ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ اﻳﻦ ﺳﻮرﻩ ﭘﺲ از اﻧﻘﻄﺎع وﺣﯽ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ در ﺁﻳﻪ ‪ ٣‬ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮ را رهﺎ ﻧﮑﺮدﻩ و ﺑﯽ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ؟‬

‫‪67‬‬
‫اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺟﻼﻟﻴﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺳﻮرﻩ دوم ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ هﻤﻪ ﺗﺪوﻳﻦ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﺁن را‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻳﺎزدﻩ ﻗﺮار دادﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺁﻳﻪ هﺎ ﺑﺮای ﺗﺸﻮﻳﻖ و رﻓﻊ ﺗﺰﻟﺰل ﺧﺎﻃﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﺖ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻧﮑﺎر ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﮐﻪ ﻣﯽ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮐﺎر ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ از ﺁﻏﺎز ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪهﺪ ﮐﻪ راﺿﯽ ﺷﻮی‪ .‬ﺁﻳﺎ ﻳﺘﻴﻢ ﻧﺒﻮدی؟ ﭘﻨﺎهﮕﺎهﯽ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻮ ﻧﺪاد؟ ﮔﻤﺮاﻩ ﻧﺒﻮدی؟ هﺪاﻳﺘﺖ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﯽ ﭼﻴﺰ ﻧﺒﻮدی؟ ﻣﺴﺘﻐﻨﻴﺖ ﮐﺮد‪.‬‬
‫هﻤﭽﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﺳﻮرﻩ اﻧﺸﺮاح ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﺳﻮرﻩ ﻗﺮار دارد و ﺑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻧﺰول‪ ،‬ﺳﻮرﻩ دوازدهﻢ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ‬
‫ک‪ 85«...‬ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﺳﻮرﻩ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ هﻤﺎن ﻣﻀﺎﻣﻴﻦ ﺳﻮرﻩ‬ ‫ﮏ َو ز َر َ‬‫ﻋ ُﻨ َ‬
‫ک َو َوﺿَﻌﻨَﺎ َ‬ ‫ﺻ َﺮ َ‬‫ﮏ َ‬ ‫ﺸﺮَح َﻟ َ‬‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ :‬اَﻟﻢ َﻧ ُ‬
‫ﭘﻴﺶ اﺳﺖ و ﮔﻮﻳﯽ ﺑﺮای رﻓﻊ ﺗﺰﻟﺰل ﺧﺎﻃﺮ و ﺗﻘﻮﻳﺖ روﺣﯽ ﻣﺤﻤﺪ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻴﻢ ﺑﺎ دﻳﺪﻩ واﻗﻊ ﺑﻴﻦ ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ‬
‫و ﻣﻄﻠﺐ را از ﻟﺤﺎظ رواﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﮐﻨﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ دو ﺳﻮرﻩ را ﺻﺪای روح و ﺗﻤﻨﻴﺎت ﺟﺎن ﺧﻮد او ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ‪.‬‬
‫ﮏ‬
‫ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ دﻋﻮت ﺑﻪ اﺳﻼم ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ و ﻣﻴﺎن ﻋﺪﻩ ای اﻧﺠﺎم ﺷﺪ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ دﺳﺘﻮر ﭘﺮوردﮔﺎر و ﺁﻳﻪ‪َ :‬واَﻧﺬِر ﻋَﺸﻴ َﺮ َﺗ َ‬
‫ﻦ‪ 86‬ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ رؤﺳﺎی ﻗﺮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺻﻔﺎ دﻋﻮت ﮐﺮد و هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ هﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ دﻳﻦ اﺳﻼم‬ ‫اﻻَﻗﺮَﺑﻴ َ‬
‫ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬اﺑﻮ ﻟﻬﺐ از ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻓﺮﻳﺎد زد‪:‬‬
‫ﻋﻮَﺗﻨﺎ؟«‬
‫ﺤﻤِﺪ‪ .‬اَﻟﻬﺬَا َد َ‬ ‫ﮏ ﻳﺎ ُﻣ َ‬
‫»ﺗَﺒّﺎ َﻟ َ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ زﻳﺎن و ﺁﺳﻴﺐ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎد ای ﻣﺤﻤﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﺎ را دﻋﻮت ﮐﺮدی؟‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻣﺴ ّﺪ ﺟﻮاب اﻳﻦ ﭘﺮﺧﺎش اﺑﻮﻟﻬﺐ اﺳﺖ و هﻤﺎن ﮐﻠﻤﻪ »ﺗﺐ« را ﮐﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺧﺴﺮان و زﻳﺎن ﻣﯽ دهﺪ اﺳﺘﻌﻤﺎل ﮐﺮدﻩ‬
‫اﺳﺖ‪:‬‬
‫ﺐ«‬ ‫ﺐ َو َﺗ ّ‬‫» َﺗﺒﱠﺖ ﻳَﺪا اَﺑﯽ َﻟ َﻬ ِ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ دﺳﺘﻬﺎی اﺑﻮﻟﻬﺐ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﺎد‪.‬‬
‫او ﺑﻪ ﻣﺎل و ﭘﺴﺮان ﺧﻮد ﻣﯽ ﻧﺎزﻳﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ :‬ﻣﺎل و اوﻻد او هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺷﺮارﻩ ﺁﺗﺶ در او ﺑﮕﻴﺮد ﺑﻪ ﮐﺎرش ﻧﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ زن او ا ّم ﺟﻤﻴﻞ را ﮐﻪ در راﻩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺮ او ﺧﺎر و ﺧﺎﺷﺎک ﻣﯽ رﻳﺨﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﯽ ﻧﺼﻴﺐ از ﺁﺗﺶ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬زﻧﺶ‬
‫هﻴﺰم ﮐﺶ اﺳﺖ و ﺑﺮ ﮔﺮدن ﻃﻨﺎﺑﯽ از ﻟﻴﻒ ﺧﺮﻣﺎ دارد‪:‬‬
‫ﻞ‬
‫ﺐ‪ .‬ﻓﯽ ﺟﻴﺪِهﺎ ﺣَﺒ ُ‬ ‫ﻄ ِ‬
‫ﺤَ‬‫ﺣﻤﱠﺎَﻟ َﻪ اﻟ َ‬
‫ﺐ‪َ .‬و اﻣﺮَا ُﺗ ُﻪ َ‬
‫ﺳﻴَﺼﻠﯽ ﻧﺎرًا ذات َﻟ َﻬ ِ‬ ‫ﺐ‪َ .‬‬
‫ﺴ َ‬ ‫ﺐ‪ .‬ﻣﺎ اَﻏﻨﯽ ﻋَﻨ ُﻪ ﻣﺎ ُﻟ ُﻪ َو ﻣﺎ َﮐ َ‬ ‫ﺐ َو َﺗ َ‬‫» َﺗﺒﱠﺖ ﻳَﺪا اَﺑﯽ َﻟ َﻬ ِ‬
‫‪87‬‬
‫ﺴ ِﺪ«‬
‫ﻣِﻦ َﻣ َ‬
‫از ﺳﻴﺮ ﺗﺎرﻳﺦ ‪ ١٣‬ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻌﺪ از ﺑﻌﺜﺖ ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ از ﻣﺮور در ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﮑّﯽ ﻗﺮﺁن‪ ،‬ﺣﻤﺎﺳﻪ ﻣﺮدی ﻇﺎهﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ‬
‫ﻳﮏ ﺗﻨﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻃﺎﻳﻔﻪ اش ﻗﺪ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ از ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ هﺮ وﺳﻴﻠﻪ ای ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﻋﺪﻩ ای ﺑﻪ ﺣﺒﺸﻪ و اﺳﺘﻤﺪاد از ﻧﺠﺎﺷﯽ‬
‫ﺑﺮای ﺳﺮﮐﻮﺑﯽ ﻗﻮم ﺧﻮد روی ﻧﮕﺮداﻧﻴﺪﻩ و از ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺎ اﺳﺘﻬﺰا و ﺑﺪزﺑﺎﻧﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎز ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺎص ﺑﻦ واﺋﻞ ﭘﺲ از ﻣﺮدن ﻗﺎﺳﻢ ﻓﺮزﻧﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ او را ﺳﺮﮐﻮﻓﺖ داد و »اﺑﺘﺮ« ﻳﺎ »ﺑﻼﻋﻘﺐ« ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﯽ درﻧﮓ‬
‫ﺳﻮرﻩ ﮐﻮﺛﺮ ﻧﺎزل ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ وی ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬ان ﺷﺎﻧﺌﮏ هﻮاﻻﺑﺘﺮ«‪ 88‬ﻳﻌﻨﯽ ﮐﻴﻨﻪ ﺗﻮز و ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺗﻮ‬
‫اﺑﺘﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫در اﻳﺎم ﺣﺞ ﮐﻪ ﻃﻮاﻳﻒ ﺑﻪ ﮐﻌﺒﻪ رو ﻣﯽ ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ رؤﺳﺎی ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺮ ﻣﯽ زد هﻤﻪ را ﺑﻪ دﻳﻦ اﺳﻼم دﻋﻮت ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻋﻤﻮی ﻣﺘﺸﺨﺺ او اﺑﻮﻟﻬﺐ هﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﯽ رﻓﺖ و در ﺣﻀﻮر ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺑﺮادرزادﻩ ﻣﻦ دﻳﻮاﻧﻪ‬
‫اﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ وی اﻟﺘﻔﺎت ﻧﮑﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫در ﺳﻮرﻩ ﻃﻮر‪ 89‬ﮐﻪ از ﻓﺼﻴﺢ ﺗﺮﻳﻦ و ﺧﻮﺷﺎهﻨﮓ ﺗﺮﻳﻦ ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﮑّﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻮﺷﻪ ای از اﻳﻦ ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﻗﻮم‬
‫ﺧﻮد ﺗﺮﺳﻴﻢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ن‪ .‬ﻗُﻞ َﺗ َﺮّﺑﺼُﻮا َﻓﺎِﻧﯽ َﻣ َﻌﮑُﻢ‬

‫ﺐ اﻟ َﻤﻨُﻮ ِ‬
‫ﺺ ِﺑ ِﻪ رَﻳ َ‬
‫ﻋ ُﺮ َﻧﺘَﺮﺑﱠ ُ‬
‫ن ﺷﺎ ِ‬‫ﻦ َو ﻻ ﻣَﺠﻨُﻮن‪ .‬اَم َﻳﻘُﻮﻟُﻮ َ‬ ‫ﮏ ﺑﮑﺎه ِ‬ ‫ﺖ ﺑِﻨ ُﻌﻤَﻪ َر ِﺑ َ‬ ‫ﻓَﺬﮐﺮ ﻓَﻤﺎ اَﻧ َ‬
‫ﻦ‪.‬‬
‫ﺚ ِﻣ ِﺜِﻠ ِﻪ اِن ﮐﺎﻧُﻮا ﺻﺎدﻗِﻴ َ‬ ‫ن[ َﻓﻠَﻴﺄﺗُﻮا ِﺑﺤَﺪﻳ ِ‬
‫ن َﺗﻘَﻮَﻟ ُﻪ ]ﺑَﻞ ﻻﻳُﻮ ِﻣﻨُﻮ َ‬
‫ﻦ‪ ...‬اَم َﻳ ُﻘ ُﻮﻟَﻮ َ‬
‫ﻦ اَﻟ ُﻤُﺘ َﺮﺑِﺼﻴ َ‬
‫ِﻣ َ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﺗﻮ ﮐﺎر ﺧﻮد را ﺑﮑﻦ از ﻋﻨﺎﻳﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر‪ .‬ﻧﻪ ﮐﺎهﻨﯽ‪ ،‬ﻧﻪ دﻳﻮاﻧﻪ‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺷﺎﻋﺮﻳﺴﺖ ]ﮐﻪ[‬
‫ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﺑﻬﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ زودی در ﺣﻮادث دهﺮ ﺑﻬﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﮕﻮ ﻣﻦ هﻢ ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﻣﺘﺮﻗﺐ و ﻣﻨﺘﻈﺮم‬
‫ﮐﻪ ﮐﺪام ﻳﮏ از ﻣﺎ از ﻣﻴﺎن ﺧﻮاهﻴﻢ رﻓﺖ‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻗﺮﺁن ﮐﻼم ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﺤﻤﺪ ﺁن را ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ‬
‫راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁن ﺑﺴﺎزﻧﺪ‪.‬‬

‫در ﺁﻳﻪ هﺎی ‪ ٧ ،٦ ،٥ ،٤‬و ‪ ٨‬ﺳﻮرﻩ ﻓﺮﻗﺎن ﻧﻮع اﺗﻬﺎﻣﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ زدﻩ اﻧﺪ ﺑﻴﺎن ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫‪85‬‬
‫]ﺷﺎدروان ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎ دو ﺁﻳﻪ ﺁﻏﺎزﻳﻦ از ﺳﻮرﻩ اﻧﺸﺮاح را ﻧﻘﻞ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮای اﻃﻼع ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺳﻮرﻩ اﻧﺸﺮاح ﻧﻘﻞ ﻣﯽ‬
‫ﺷﻮد‪ :‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ ﺳﻴﻨﻪ ﺗﻮ را ﮔﺸﺎدﻩ ﮐﺮدﻳﻢ )‪ (١‬و ﺑﺎر ﮔﺮاﻧﺖ را ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺗﻮ را ﺳﻨﮕﻴﻦ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد )‪ (٢‬از ﺗﻮ ﺑﺮداﺷﺘﻴﻢ )‪ (٣‬و ﺁوازﻩ ات را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدﻳﻢ )‬
‫‪ (٤‬ﮐﻪ از ﭘﯽ دﺷﻮاری ﺁﺳﺎﻧﯽ هﺴﺖ )‪ (٥‬ﺣﻘًﺎ ﮐﻪ از ﭘﯽ دﺷﻮاری ﺁﺳﺎﻧﯽ هﺴﺖ )‪ (٦‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﻓﺮاﻏﺘﯽ ﻳﺎﻓﺘﯽ ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت ﮐﻮش )‪ (٧‬و ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر‬
‫ﺧﻮﻳﺶ اﻣﻴﺪوار ﺑﺎش )‪[(٨‬‬
‫‪86‬‬
‫]ﺁﻳﻪ ‪ ٢١٤‬ﺳﻮرﻩ ﺷﻌﺮا‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ‪ :‬و ﺑﻴﻢ دﻩ ﻋﺸﻴﺮﻩ و ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﺖ را[‬
‫‪87‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ﻣﺴ ّﺪ )ﻟﻬﺐ( ﺁﻳﺎت ‪ ١‬ﺗﺎ ﺳﻪ ﻳﻌﻨﯽ‪ :‬ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﺎد دو دﺳﺖ اﺑﯽ ﻟﻬﺐ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﻨﮓ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ زﻧﺪ‪ .‬دﻓﻊ ﻧﮑﻨﺪ از او ﻣﺎل او و ﺁﻧﭽﻪ ﮐﺴﺐ‬
‫ﺶ زﺑﺎﻧﻪ ﮐﺸﻴﺪﻩ‪ .‬و زن او ﮐﻪ هﻴﺰم ﮐﺶ ﺟﻬﻨﻢ اﺳﺖ و در ﮔﺮدن او رﻳﺴﻤﺎﻧﯽ اﺳﺖ از ﻟﻴﻒ ﺧﺮﻣﺎ[‬ ‫ﮐﺮدﻩ‪ .‬زود ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ درﺁﻳﺪ ﺑﻪ ﺁﺗ ِ‬
‫‪88‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ﮐﻮﺛﺮ ﺁﻳﻪ ‪ ١‬ﺗﺎ ‪ ٣‬ﮐﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﻣﺎ ﺗﻮ را ﻓﺰوﻧﯽ ﺑﺨﺸﻴﺪﻳﻢ )‪ (١‬ﭘﺲ ﺑﺮای ﭘﺮوردﮔﺎرت ﻧﻤﺎز ﮐﻦ و ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻦ )‪ (٢‬ﮐﻪ‬
‫دﺷﻤﻦ ﺗﻮ هﻤﻮ ﺑﯽ دﻧﺒﺎﻟﻪ )ﺑﻼﻋﻘﺐ( اس )‪[(٣‬‬
‫‪89‬‬
‫]ﺁﻳﺎت ‪ ٣٠‬ﺗﺎ ‪[٣٥‬‬

‫‪68‬‬
‫ن َﻓﻘَﺪ ﺟﺎ ُؤ ﻇُﻠﻤًﺎ َو زُورًا‪َ .‬و ﻗﺎﻟُﻮا‬ ‫ﺧﺮُو َ‬ ‫ﻋﻠَﻴ ِﻪ ﻗَﻮ ُم ﺁ َ‬
‫ﮏ اﻓﺘَﺮﻳ ُﻪ َو اَﻋﺎ َﻧ ُﻪ َ‬ ‫ﻦ َﮐ َﻔﺮُوا اِن هﺬا اﻻ اِﻓ ُ‬ ‫ل اﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫َو ﻗﺎ َ‬
‫ن‬
‫ض ِاﻧﱠ ُﻪ ﮐﺎ َ‬‫ت وَاﻻَر ِ‬ ‫ﯽ اﻟﺴﱠﻤﻮا ِ‬ ‫ﺴ ّﺮ ﻓ ِ‬‫ﻼ‪ .‬ﻗُﻞ اَﻧ َﺰَﻟ ُﻪ اﻟﱠﺬی ﻳَﻌَﻠ ُﻢ اﻟ ﱢ‬‫ﻦ اﮐ َﺘ َﺒﻬَﺎ َﻓﻬِﯽ ﺗُﻤﻠﯽ ﻋَﻠﻴ ِﻪ ﺑُﮑﺮَﻩ َو اﺻﻴ ً‬ ‫ﻻوﱠﻟﻴ َ‬‫اَﺳﺎﻃﻴُﺮا َ‬
‫ن َﻣ َﻌ ُﻪ ﻧَﺬﻳﺮًا‪.‬‬
‫ل اَﻟﻴ ِﻪ ﻣَﻠﮏٌ ﻓَﻴﮑُﻮ َ‬
‫ق ﻟَﻮﻻ ُاﻧِﺰ َ‬ ‫ﯽ اﻻﺳﻮا ِ‬ ‫ﻞ اّﻟﻄَﻌﺎ َم ِو ﻳَﻤﺸﯽ ﻓ ِ‬ ‫ل ﻳَﺎ ُﮐ ُ‬
‫ﻏﻔُﻮرًا رَﺣﻴﻤﺎً‪َ ،‬و ﻗَﺎﻟُﻮا ﻣﺎﻟﻬﺬَا اﻟﺮﱠﺳﻮ ِ‬ ‫َ‬
‫ﻼ ﻣَﺴﺤُﻮرًا‪.‬‬ ‫ﺟً‬ ‫ن اِﻻ َر ُ‬ ‫ن اِن َﺗﱠﺘ ِﺒﻌُﻮ َ‬
‫ل اﻟﻈّﺎِﻟﻤُﻮ َ‬
‫ﻞ ﻣِﻨﻬﺎ َو ﻗﺎ َ‬ ‫ﺟ َﻨﻪٌ ﻳَﺎ ُﮐ ُ‬
‫ن َﻟ ُﻪ َ‬
‫ﮑ ُﻮ ُ‬
‫اَو ﻳُﻠﻘﯽ اِﻟﻴِﻪ ﮐَﻨ ًُﺰ اَوﺗ ُ‬

‫ﺧﻼﺻﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﮐﺎﻓﺮان ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪:‬‬

‫ﻗﺮﺁن ﺟﻌﻞ و دروغ اﺳﺖ و دﻳﮕﺮان او را در ﭘﺮداﺧﺘﻦ اﻳﻦ ﻣﺠﻌﻮﻻت ﻳﺎری ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﺑﯽ اﻧﺼﺎف ﻣﺮدﻣﺎﻧﻨﺪ!‬
‫اﻳﻦ ﻗﺮﺁن اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎی ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ دﻳﮕﺮان ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ و ﺑﺎﻣﺪاد ﺗﺎ ﺷﺎم ﺑﺮ او اﻣﻼ و ﺗﻠﻘﻴﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﮕﻮ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺮ اﺳﺮاﺳﺮ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ داﻧﺎﺳﺖ ﺁن را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬اﻳﻦ ﭼﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻳﺴﺖ ﮐﻪ هﻢ ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮرد و هﻢ ﺑﻪ ﺑﺎزار ﻣﯽ رود‪ .‬اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺁﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﻮد ﻓﺮﺷﺘﻪ ای‬
‫از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻣﯽ ﺁورد ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ هﺎﻳﺶ را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﮐﻨﺪ ﻳﺎ ﻻاﻗﻞ ﮔﻨﺠﯽ ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﯽ ﺁورد ﻳﺎ ﺑﺎﻏﺴﺘﺎﻧﯽ ﻣﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ از‬
‫ﺁن ارﺗﺰاق ]رزق روزاﻧﻪ ﺧﻮد را ﭘﻴﺪا[ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﻴﺎزی ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﺑﺎزار ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫در ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﮑّﯽ ﺻﺤﻨﻪ هﺎی ﻓﺮاواﻧﯽ از ﻣﺠﺎدﻻت دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻧﻮع اﺗﻬﺎﻣﺎت در ﺁن ﺑﻴﺎن ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ :‬دﻳﻮاﻧﻪ‪،‬‬
‫ﺟﺎدوﮔﺮ‪ ،‬ﺟﻦ زدﻩ‪ ،‬واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ‪ ،‬و ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻇﻬﺎرات ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ دﻳﮕﺮان ﺑﻪ وی ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ اﻧﺪ زﻳﺮا‬
‫ﺧﻮاﻧﺪن و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﻤﯽ داﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻼﻳﻤﺘﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﺮدﻳﺴﺖ ﺧﻴﺎﻟﺒﺎف و اﺳﻴﺮ ﺧﻮاﺑﻬﺎی ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻳﺎ‬
‫ﺷﺎﻋﺮﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮاب و ﭘﻨﺪارهﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﺜﺮ ﻣﺴﺠﻊ ﻣﯽ ﺁورد‪.‬‬
‫اﻣﺎ در ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﮑّﯽ ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ ﺁﻳﺎﺗﯽ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻢ ﮐﻪ از ﺳﻴﺎق اﻳﻦ ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﻣﺴﺘﻤﺮ دور ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﮑﻪ ﺣﺎﻟﺖ‬
‫ﻧﻮﻣﻴﺪی ﺑﻪ ﺣﻀﺮت دﺳﺖ دادﻩ و از اﻳﻦ روی در ﻧﻴﺮوی ﻣﻘﺎوﻣﺖ او ﻓﺘﻮری ]ﺳﺴﺘﯽ[ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ و ﺑﻮی ﺳﺎزش ﺑﺎ‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن از ﺁن اﺳﺘﻨﺒﺎط ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﮔﻮﻳﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻮﻳﺪ دوﺳﺘﯽ ﻣﺸﺮﮐﺎن و ﻣﺪارای ﺁﻧﺎن ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺳﺎزش‬
‫ﺑﺮﺳﺪ‪ .‬ﺁﻳﻪ هﺎی ‪ ٧٣‬ﺗﺎ ‪ ٧٥‬ﺳﻮرﻩ اﺳﺮا اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ‪:‬‬

‫ت‬
‫ک َﻟﻘَﺪ ﮐِﺪ َ‬
‫ﻼ‪َ .‬و ﻟﻮ اَن َﺛﺒّﺘﻨﺎ َ‬
‫ک ﺧَﻠﻴ ً‬
‫ﺨﺬُو َ‬ ‫ﻋﻠَﻴﻨﺎ ﻏَﻴ َﺮ ُﻩ َو اَذا ﻻﱠﺗ َ‬
‫ﮏ ِﻟﺘَﻔ َﺘﺮِی َ‬
‫ﻦ اّﻟﺬَی اَو ﺣَﻴﻨﺎ ِاﻟَﻴ َ‬
‫ﻋِ‬‫ﮏ َ‬
‫َو اِن ﮐﺎدُو اَﻟﻴَﻔﺘُﻨ ُﻮ َﻧ َ‬
‫‪90‬‬
‫ﻋﻠَﻴﻨﺎ ﻧَﺼﻴﺮًا‬
‫ﮏ َ‬
‫ﺠ ُﺪ َﻟ َ‬
‫ت ُﺛﻢﱠ ﻻ َﺗ ِ‬
‫ﻒ اﻟﻤَﻤﺎ ِ‬ ‫ﺤﻴَﻴﻮِﻩ َو ﺿِﻌ َ‬ ‫ﻖ اﻟ َ‬
‫ک ﺿِﻌ َ‬ ‫ﻼ‪ .‬اِذا ﻻذَﻗﻨﺎ َ‬
‫ﻦ ِاﻟَﻴﻬِﻢ ﺷَﻴﺌًﺎ ﻗَﻠﻴ ً‬
‫ﺗَﺮ َﮐ ُ‬

‫ﻣﻔﻬﻮم اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺳﻪ ﺁﻳﻪ ﻓﻮق ﺷﺎﻳﺎن دﻗﺖ و ﺗﻔﮑﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬
‫ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد ﺗﻮ را ﻓﺮﻳﺐ دهﻨﺪ و ﺟﺰ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ وﺣﯽ ﮐﺮدﻩ اﻳﻢ ﺑﮕﻮﻳﯽ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺑﺎ ﺗﻮ دوﺳﺖ ﻣﯽ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ وﻟﯽ ﻣﺎ ﺗﻮ را از اﻳﻦ ﻟﻐﺰش ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻴﻢ ورﻧﻪ ﻋﺬاب دﻧﻴﺎ و ﺁﺧﺮت را ﺑﺮای ﺧﻮد ذﺧﻴﺮﻩ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدی‪.‬‬

‫ﺁﻳﺎ راﺳﺘﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ دﺳﺖ دادﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻟﺠﺎج و ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻋﻨﻮداﻧﻪ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﺘﻮﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎﻟﻨﺘﻴﺠﻪ ﻓﮑﺮ‬
‫ﺳﺎزش ﻳﺎ ﻻاﻗﻞ ﻣﻤﺎﺷﺎت در وی ﭘﺪﻳﺪار ﮔﺮدﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫ﺷﺎﻳﺪ‪ ...‬از ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺁدﻣﯽ در ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ دﺷﻮارﻳﻬﺎ و ﻧﻮﻣﻴﺪی از ﭘﻴﺮوزی ﭼﻨﻴﻦ واﮐﻨﺸﯽ ﭼﻨﺪان دور ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﮐﻪ‬
‫ﻗﺼﻪ ﻏﺮاﻧﻴﻖ در ﺑﺴﻴﺎری از ﺳﻴﺮﻩ هﺎ و رواﻳﺎت ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ و ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﻔﺴﺮﻳﻦ ﺷﺄن ﻧﺰول اﻳﻦ ﺁﻳﺎت را ﻗﻀﻴﻪ ﻏﺮاﻧﻴﻖ‬
‫داﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻗﻀﻴﻪ ﻏﺮاﻧﻴﻖ‬
‫ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ روزی در ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻌﺒﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺳﻮرﻩ اﻟﻨﺠﻢ را ﺑﺮ ﻋﺪﻩ ای از ﻗﺮﻳﺶ ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺳﻮرﻩ اﻳﺴﺖ زﻳﺒﺎ و‬
‫ﻧﻤﻮدار ﻧﻴﺮوی ﺧﻄﺎﺑﯽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ و ﺣﻤﺎﺳﻪ روﺣﺎﻧﯽ او از رﺳﺎﻟﺖ و ﺻﺪق ادﻋﺎی ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺣﺎﻣﻞ وﺣﯽ‬
‫ﺑﺮ اوﻧﺎزل ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ و در ﻃﯽ ﺑﻴﺎن ﺧﻮد اﺷﺎرﻩ ای ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎی ﻣﺸﻬﻮر ﻋﺮب ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫‪91‬‬
‫ت وَاﻟ ُﻌﺰّی َو ﻣَﻨﻮ َﻩ اﻟﺜّﺎِﻟ َﺜ َﻪ اﻻُﺧﺮی‬
‫َا َﻓ َﺮاَﻳﺘُﻢ اﻟﻼ َ‬

‫ﺁﻳﻪ هﺎی ‪ ٢٠‬و ‪ ٢١‬ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ در ﻣﻘﺎم ﺗﺤﻘﻴﺮ اﻳﻦ ﺳﻪ ﺑﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺎری از ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از اﻳﻦ دو ﺁﻳﻪ‪ ،‬دو ﺁﻳﻪ دﻳﮕﺮ هﺴﺖ ﮐﻪ از ﻣﺘﻦ اﻏﻠﺐ ﻗﺮﺁﻧﻬﺎ ﺣﺬف ﺷﺪﻩ اﺳﺖ زﻳﺮا ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺷﻴﻄﺎن اﻳﻦ دو ﺁﻳﻪ را ﺑﺮ‬
‫زﺑﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺟﺎری ﺳﺎﺧﺖ و ﺑﻌﺪًا ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ از ﮔﻔﺘﻦ ﺁن ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪ‪ .‬دو ﺁﻳﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ‪:‬‬

‫‪90‬‬
‫]ﻣﻌﻨﯽ ﺁﻳﺎت ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ وﺣﯽ ﮐﺮدﻩ اﻳﻢ ﻣﻨﺤﺮﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻏﻴﺮ ﺁن را ﺑﻪ دروغ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺒﻨﺪی‪ .‬ﺁن وﻗﺖ ﺗﻮ را ﺑﻪ‬
‫دوﺳﺘﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﺳﺘﻮارت ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﺪﮐﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺷﻮی‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ دو ﺑﺮاﺑﺮ در زﻧﺪﮔﯽ و دو ﺑﺮاﺑﺮ در ﻣﺮگ‬
‫ﻋﺬاﺑﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ و ﺑﺮای ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﺎ ﻳﺎوری ﻧﻤﯽ ﻳﺎﻓﺘﯽ[‬
‫‪91‬‬
‫ﻋﺰّی و ﻣﻨﺎت ﮐﻪ ﺳﻴﱡﻤﯽ دﻳﮕﺮ اﺳﺖ[‬‫]ﻣﻌﻨﯽ ﺁن ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﭘﺲ ﺧﺒﺮ دهﻴﺪ از ﻻت و ُ‬

‫‪69‬‬
 ‫‪92‬‬
‫ﻋُﺘ ُﻬﻦﱠ َﻟﺘُﺮﺟَﯽ )اوﺗﺮﺗﺠﯽ(‬
‫ﺷﻔَﺎ َ‬
‫ف َ‬
‫ﻖ اﻟﻌُﻠﯽ‪ .‬ﻓَﺴﻮ َ‬
‫ﻏﺮَاﻧِﻴ ُ‬
‫ﮏ َ‬
‫ﺗِﻠ َ‬

‫ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺳﻪ ﺑﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﺎم ﺑﺮدﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﻃﺎﻳﺮان ]ﻣﺮﻏﺎن[ ﺑﻠﻨﺪﭘﺮوازﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﻣﻴﺪی ﺑﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﭘﺲ از ﺁن ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ‬
‫اﻓﺘﺎدﻩ و ﻗﺮﻳﺸﻴﺎن ﺣﺎﺿﺮ ﭼﻮن دﻳﺪﻧﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺧﺪای ﺁﻧﺎن اﺣﺘﺮام ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﻗﺎﺑﻞ وﺳﺎﻃﺖ و ﺷﻔﺎﻋﺖ داﻧﺴﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻞ ﻋﺼﻤﺖ را اﻣﺮی ﻣﺴﻠّﻢ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ و وﻗﻮع ﭼﻨﻴﻦ اﻣﺮی ﺧﻠﻠﯽ ﺑﺪان اﺻﻞ وارد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺣﮑﺎﻳﺖ را‬ ‫ﻋﺪﻩ ای ﮐﻪ اﺻ ِ‬
‫ﻣﺠﻌﻮل ﮔﻔﺘﻪ و ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﻣﻨﮑﺮ وﻗﻮع ﺁن ﺷﺪﻩ اﻧﺪ و ﺣﺘﯽ ﺁن دو ﺟﻤﻠﻪ را از ﻗﺮﺁن ﺣﺬف ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ رواﻳﺎت ﻣﺘﻮاﺗﺮ و‬
‫ﺗﻌﺒﻴﺮات ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﻔﺴﺮﻳﻦ وﻗﻮع ﺣﺎدﺛﻪ را ﻣﺤﺘﻤﻞ اﻟﻮﻗﻮع ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ ﮐﻪ دو ﻧﻮﻳﺴﻨﺪة ﺁن از ﻣﺘﺪﻳﻨﺎن و ﻣﺘﺸﺮﻋﺎن ﺑﯽ ﺷﺎﺋﺒﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺄن ﻧﺰول ﺁﻳﻪ ‪ ٥٢‬ﺳﻮرﻩ ﺣﺞ را هﻤﻴﻦ اﻣﺮ داﻧﺴﺘﻪ‬
‫اﻧﺪ و ﺁن را ﻳﮏ ﻧﻮع ﺗﺴﻠﻴﺖ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای رﻓﻊ ﻧﺪاﻣﺖ ﺷﺪﻳﺪی ﮐﻪ از ﮔﻔﺘﻦ اﻳﻦ دو ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫روی دادﻩ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺁراﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮ وی ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻳﻪ ‪ ٥٢‬ﺳﻮرﻩ ﺣﺞ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ن ُﺛﻢﱠ‬
‫ﷲ ﻣﺎ ﻳُﻠﻘِﯽ اﻟﺸﱠﻴﻄﺎ ُ‬
‫ﺦا ُ‬
‫ﺴُ‬‫ن ﻓﯽ ُا ِﻣ َﻨﱠﻴ ِﺘ ِﻪ َﻓﻴَﻨ َ‬
‫ﯽ اِﻻ اِذا َﺗ َﻤﻨّﯽ َاﻟَﻘﯽ اﻟﺸﱠﻴﻄﺎ ُ‬
‫ل وَﻻ َﻧ ِﺒ ّ‬
‫ﮏ ﻣِﻦ َرﺳُﻮ ِ‬‫َو ﻣﺎ اَرﺳَﻠﻨﺎ ﻣِﻦ ﻗَﺒِﻠ َ‬
‫ﷲ ﻋَﻠﻴُﻢ ﺣَﮑﻴﻢ‪.‬‬
‫ُﻳﺤِﮑ ُﻢ اﷲ ﺁﻳﺎﺗِﻪ َو ا ُ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﻗﺒﻞ از ﺗﻮ ﻧﻴﺰ اﻳﻦ اﻣﺮ ﺑﺮای ﺳﺎﻳﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان روی دادﻩ و ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﺑﺮ زﺑﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺎری ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‬
‫وﻟﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻳﺎت ﺧﻮد را اﺳﺘﻮار ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و اﻟﻘﺎﺋﺎت ﺷﻴﻄﺎن را ﻧﺴﺦ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺺ ﺻﺮﻳﺢ ﻣﻨﺎﻓﯽ ﺑﺎ اﺻﻞ ﻋﺼﻤﺖ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺪی ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از داﻧﺸﻤﻨﺪان‬ ‫ﭼﻮن ﻧﻈﺎﻳﺮ اﻳﻦ اﻣﺮ در ﻗﺮﺁن هﺴﺖ و ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻧ ّ‬
‫اﺳﻼﻣﯽ ﻋﺼﻤﺖ را ﻓﻘﻂ در اﻣﺮ اﺑﻼغ رﺳﺎﻟﺖ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻗﻀﻴﻪ ﺁﺳﺎن ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ از ﻋﻨﺎد ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ در ﻗﻴﺎﻓﻪ ﺣﺎﺿﺮان ﺗﻤﻨﺎی ﺳﺎزش و ﻣﻤﺎﺷﺎت ﺗﻔﺮّس ]ﺑﻪ ﻓﺮاﺳﺖ درﻳﺎﻓﺘﻦ[ ﮐﺮدﻩ‬
‫اﺳﺖ و ﺑﻄﻮر ﻃﺒﻴﻌﯽ ﻳﮑﯽ دو ﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮای رام ﮐﺮدن ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺧﺸﻨﻮد ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ درﺁﻣﺪﻩ اﻧﺪ‬
‫وﻟﯽ اﻧﺪﮐﯽ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﺁن ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺘﻔﺮق ﺷﺪﻩ و ﺻﺤﻨﻪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺁراﺋﯽ از اﻋﻤﺎق روح ﻣﺤﻤﺪ‪ ،‬ﻣﺤﻤﺪی ﮐﻪ ﺑﻴﺶ از‬
‫ﺳﯽ ﺳﺎل ﺑﻪ ﺗﻮﺣﻴﺪ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩ و ﺷﺮک ﻗﻮم ﺧﻮد را ﻟﮑﻪ ﺗﺎرﻳﮑﯽ و ﭘﻠﻴﺪی داﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد و او را از اﻳﻦ ﻣﻤﺎﺷﺎت‬
‫ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺁن وﻗﺖ ﺁﻳﻪ هﺎی ‪ ٧٣ -٧٥‬ﺳﻮرة اﺳﺮا ﭘﯽ در ﭘﯽ ﻧﺎزل ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﻔﺎد ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﻓﺮض ﮐﺮدﻳﻢ‬
‫ﻼ ﻣﻨﻄﺒﻖ اﺳﺖ‪.‬‬‫ﮐﺎﻣ ً‬
‫ﻣﮕﺮ ﺁﻧﮑﻪ هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﻳﮏ ﻧﻮع ﺻﺤﻨﻪ ﺳﺎزی ﻓﺮض ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺸﺮﮐﺎن ﻗﺮﻳﺶ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ‬
‫از در ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ و ﻣﻤﺎﺷﺎت در ﺁﻣﺪم و ﺑﺮای ﺟﻠﺐ دوﺳﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﮔﺎﻣﯽ ﺑﺮداﺷﺘﻢ وﻟﯽ اﻳﻨﮏ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮا از ﺁن ﻧﻬﯽ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ اﺣﺘﻤﺎل ﺑﺎ ﺻﺪاﻗﺖ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ و اﻣﺎﻧﺘﯽ ﮐﻪ از ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ ﻗﺪری ﻣﻐﺎﻳﺮت دارد‪.93‬‬

‫‪92‬‬
‫ﻋ ُﺘ ُﻬﻦﱠ َﻟﺘُﺮ َﺗﺠَﯽ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻮﺗﻴﻤﺎران ﻳﺎ ﻃﺎﻳﺮان ﺑﻠﻨﺪﭘﺮوازﻧﺪ و ﺷﺎﻳﺪ اﻣﻴﺪی ﺑﻪ‬
‫ﺷﻔَﺎ َ‬
‫ن َ‬
‫ﻼ َو ِا ﱠ‬
‫ﻖ اﻟ ُﻌ َ‬
‫ﮏ اﻟ َﻐﺮَاﻧَﻴ ُ‬
‫]اﻳﻦ ﺁﻳﺎت ﭼﻨﻴﻦ هﻢ ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‪ :‬ﺗِﻠ َ‬
‫ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ[‬
‫‪93‬‬
‫]ﻏﺮاﻧﻴﻖ‪ :‬ﺟﻤﻊ ﻏﺮﻧﻮق ﻳﻌﻨﯽ ﺻﻨﻢ و ﺑﺖ‪ .‬ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﻗﻀﻴﻪ ﻏﺮاﻧﻴﻖ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﺗﺤﻘﻴﻘﯽ و ارزﺷﻤﻨﺪ »ﺗﺎرﻳﺦ ﻗﺮﺁن« ﺗﺄﻟﻴﻒ دﮐﺘﺮ‬
‫ﻣﺤﻤﻮد راﻣﻴﺎر و ﻳﺎ »ﺗﺎرﻳﺦ ﺟﻤﻊ ﻗﺮﺁن ﮐﺮﻳﻢ« از دﮐﺘﺮ ﺳﻴﺪﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺟﻼﻟﯽ ﻧﺎﺋﻴﻨﯽ[‬

‫‪70‬‬
‫دﻳﻦ اﺳﻼم‬

‫‪ -١‬ﻣﺤﻴﻂ ﭘﻴﺪاﻳﺶ اﺳﻼم‬

‫‪ -٢‬ﻣﻌﺠﺰﻩ‬
‫‪ -٣‬ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻗﺮﺁن‬
‫‪ -٤‬ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺸﺮ اﺳﺖ‬

‫‪71‬‬
 ‫ﻣﺤﻴﻂ ﭘﻴﺪاﻳﺶ اﺳﻼم‬
‫دﻳﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺣﻘﻴﻘﯽ در اﻋﺮاب ﺑﺎدﻳﻪ ﻧﺸﻴﻦ رﻳﺸﻪ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﻧﺪارد و ﺗﺎ اﻣﺮوز هﻢ ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﻋﻮاﻟﻢ روﺣﺎﻧﯽ و ﻣﺎﻓﻮق‬
‫اﻟﻄﺒﻴﻌﻪ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺮدﻣﯽ ﻓﻘﻴﺮ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﺸﮏ و ﺑﯽ ﺑﺮﮐﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﺟﺰ ﭘﺎرﻩ ای ﻋﺎدات و رﺳﻮم‪ ،‬هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﻧﻈﺎم اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ‬
‫اﺳﺘﻮاری ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﺳﺮﻳﻊ اﻻﻧﻔﻌﺎل‪ ،‬از ﺑﻴﺖ ﺷﻌﺮی ﺑﻪ وﺟﺪ و ﻧﺸﺎط ﺁﻣﺪﻩ و از ﺑﻴﺖ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ‬
‫و ﮐﻴﻨﻪ ﻣﯽ اﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮدﺧﻮاﻩ و ﻣﻐﺮورﻧﺪ و ﺑﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻔﺎﺧﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﻘﺎط ﺿﻌﻒ و ﺑﻪ ﺟﺮم و ﺧﺸﻮﻧﺖ و‬
‫اﻋﻤﺎل ﻋﻨﻴﻒ ]ﺧﺸﻦ[ ﺧﻮد‪ .‬ﻣﺮدﻣﯽ ﻧﺎدان و دﺳﺘﺨﻮش اوهﺎم و اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ از ﭘﻨﺪار ﺧﺮاﻓﯽ ﺑﻪ ﺣﺪی ﮐﻪ در زاوﻳﻪ هﺮ ﺗﺨﺘﻪ‬
‫ﺳﻨﮕﯽ ﺟﻨّﯽ و ﺷﻴﻄﺎﻧﯽ در ﮐﻤﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮏ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ از زراﻋﺖ ﮐﻪ اﺳﺎس ﺗﻤﺪن اﻧﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﺑﻴﺰارﻧﺪ و ﺧﻮاری را در دُم ﮔﺎو و‬ ‫ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺧﺸ ِ‬
‫ﻋﺰّت را در ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ اﺳﺐ ﻣﯽ ﺟﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﺟﺰ اﻧﺠﺎم ﺣﻮاﻳﺞ ﺿﺮوری و ﺁﻧﯽ و ﺑﻬﻴﻤﯽ ]ﺣﻴﻮاﻧﯽ[ ﺧﻮد هﺪﻓﯽ ﻧﺪارﻧﺪ و ﺑﺘﻬﺎ را‬
‫ﺑﺮای هﻤﻴﻦ ﻣﻘﺼﻮد ﻣﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ و ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪ و از ﺁﻧﻬﺎ ﻳﺎری ﻣﯽ ﺟﻮﻳﻨﺪ‪ .‬ﺗﺠﺎوز ﺑﻪ دﻳﮕﺮان اﻣﺮﻳﺴﺖ ﻣﺘﺪاول و راﻳﺞ ﻣﮕﺮ‬
‫اﻳﻨﮑﻪ ﺁن دﻳﮕﺮان ﻣﺠﻬﺰ و ﺁﻣﺎدﻩ دﻓﺎع از ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﺗﺠﺎوز ﺑﻪ ﺣﻘﻮق ﻏﻴﺮ و ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪاﺧﺘﻦ هﻨﻒ ﻣﺎﻳﻪ ﻣﺒﺎهﺎت ﻣﯽ‬
‫ﺷﻮد و اﺷﻌﺎر ﺣﻤﺎﺳﯽ ﺑﺮای ﺁن ﻣﯽ ﺳﺮاﻳﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ زن دﻳﮕﺮی دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎی اﻳﻨﮑﻪ ﺷﻴﻮﻩ ﺟﻮاﻧﻤﺮدی ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪاﺧﺘﻪ و‬
‫اﺳﺮار او را ﻓﺎش ﻧﺴﺎزﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﺁن زن را رﺳﻮا ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﻧﺸﺎﻧﻴﻬﺎﻳﯽ از اﻧﺪام وی را در ﺷﻌﺮی ﺷﺮح ﻣﯽ دهﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪا از ﻧﻈﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﮏ ﻣﻮﺟﻮد ﻗﺮاردادی اﺳﺖ‪ .‬واﻗﻊ و ﻧﻔﺲ اﻻﻣﺮ ﺑﺮای او ﻗﺎﺋﻞ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو در ﻣﻘﺎم رﻗﺎﺑﺖ ﺑﺎ ﻗﺒﻴﻠﻪ ای‬
‫ﮐﻪ ﺑﺖ ﻣﻌﺮوﻓﯽ دارد‪ ،‬ﺑﺮای ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﺘﯽ دﻳﮕﺮ ﻣﯽ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺁن ﻣﯽ ﭘﺮدازﻧﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻌﺒﻪ ﺑﺘﺨﺎﻧﻪ ﺑﺰرگ و ﻗﺒﻠﻪ‬
‫ﻃﻮاﻳﻒ ﻋﺮب اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮرد اﺣﺘﺮام و ﻣﮑﺎﻧﯽ ﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﺁﻳﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﻋﺒﺪاﻟﺪارﺑﻦ ﺣﺪﻳﺐ ﺑﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺧﻮد ﺟﻬﻴﻨﻪ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد‬
‫ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺣﻮراء‪ 1‬ﺧﺎﻧﻪ ای ﺑﺴﺎزﻳﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ ﮐﻌﺒﻪ ﺗﺎ ﻗﺒﺎﺋﻞ ﻋﺮب ﺑﺪان روی ﺁورﻧﺪ و ﭼﻮن او ﻗﺒﻴﻠﻪ او اﻗﺪام‬
‫ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎری را ﺧﻄﻴﺮ و ﺑﺰرگ داﻧﺴﺖ و ﺑﺎ وی ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻧﮑﺮد‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را هﺠﻮ ﮐﺮد‪.2‬‬
‫در هﻤﻴﻦ ﮐﺘﺎب ]ﺗﻨﮑﻴﺲ اﻻﺻﻨﺎم[ رواﻳﺘﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ روﺣﻴﻪ اﻋﺮاب را ﺗﺎ ﺣﺪی ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ‪:‬‬
‫اﺑﺮهﻪ در ﺻﻨﻌﺎ ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻗﻠﻴﺲ از ﺳﻨﮓ و ﭼﻮﺑﻬﺎی ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ ﺳﺎﺧﺖ و ﮔﻔﺖ دﺳﺖ از ﻋﺮب ﺑﺮﻧﺪارم ﺗﺎ ﮐﻌﺒﻪ را رهﺎ‬
‫ﮐﺮدﻩ و ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﺒﺪ روی ﺁورﻧﺪ و ﻳﮑﯽ از ﺳﺮان ﻋﺮب ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﻗﻠﻴﺲ را ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺜﺎﻓﺖ و ﻧﺠﺎﺳﺖ اﻧﺪودﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮد‬
‫ﻼ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺑﺘﯽ ﺑﻪ ذواﻟﺨﻠﺼﻪ روی ﻣﯽ ﺁورد‪ .‬ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ازﻻم ]ﻳﻌﻨﯽ[‬ ‫ﭘﺪر ﮐﺸﺘﻪ ای ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺨﻮاهﯽ ﭘﺪر ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻴﺰد وﻟﯽ ﻗﺒ ً‬
‫ﺗﻴﺮ‪ ،‬از وی ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻗﺎﺗﻞ ﭘﺪر ﺑﺮود ﻳﺎ ﻧﻪ؟ اﺗﻔﺎﻗًﺎ ﻓﺎل ﺑﺪ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ذواﻟﺨﻠﺼﻪ او را از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل اﻳﻦ ﮐﺎر‬
‫ﻣﻨﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺮد ﻋﺮب ﺑﯽ درﻧﮓ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ذواﻟﺨﻠﺼﻪ ﮐﺮدﻩ و ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﮔﺮ ﭼﻮن ﻣﻦ ﭘﺪر ﺗﻮ را ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ هﺮﮔﺰ‬
‫دﺳﺘﻮر ﻧﻤﯽ دادی از ﺧﻮﻧﺨﻮاهﯽ ﭘﺪر ﺑﺎز اﻳﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫ان ﮐﻨﺖ ﻳﺎ ذواﻟﺨﻠﺼﻪ اﻟﻤﻮﺗﻮرا‬

‫ﻣﺜﻠﯽ و ﮐﺎن ﺷﻴﺨﮏ اﻟﻤﻘﺒﻮرا‬
‫‪3‬‬
‫ﻟﺴﻢ ﺗﻨﻪ ﻋﻦ ﻗﺘﻞ اﻟﻌﺪاة زورا‬

‫اﮔﺮ اﻗﻮام اﺑﺘﺪاﻳﯽ‪ ،‬ﺁﻓﺘﺎب و ﻣﺎﻩ و ﺳﺘﺎرﮔﺎن را ﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻩ اﻧﺪ‪ ،‬اﻋﺮاب ﺑﺪوی ﺷﻴﻔﺘﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ دور ﺁن ﻃﻮاف ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮ ﺑﺎدﻳﻪ ﺑﻪ هﺮ ﻣﻨﺰل ﮐﻪ ﻣﯽ رﺳﻴﺪ ﻧﺨﺴﺖ ﭼﻬﺎر ﺳﻨﮓ ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﺁﻧﮑﻪ زﻳﺒﺎﺗﺮ ﺑﻮد ﺑﺮای ﻃﻮاف ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺮ ﺳﻪ‬

‫‪] 1‬در اﺻﻞ ﺣَﻮران ﻧﺎﺣﻴﻪ ای ﺑﻴﻦ دﻣﺸﻖ و ﺣﺠﺎز‪ ،‬ﺷﻤﺎل ﺷﺮﻗﯽ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ‪ .‬در ﻗﺪﻳﻢ ﺷﻬﺮی ﺁﺑﺎد ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ[‬
‫‪ 2‬ﻧﻘﻞ از ﮐﺘﺎب ﺗﻨﮑﻴﺲ اﻻﺻﻨﺎم‪ .‬اﻳﻦ ﮐﮑﺘﺎب ﻣﻌﺘﺒﺮ از هﺸﺎم ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻠﺒﯽ در اول ﻗﺮن ﺳﻮم ﺗﺄﻟﻴﻒ و اﺧﻴﺮًا ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﻓﺎﺿﻼﻧﻪ ﺳﻴﺪ ﻣﺤﻤﺪ رﺿﺎ ﺟﻼﻟﯽ‬
‫ﻧﺎﺋﻴﻨﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﻧﻴﻢ رخ واﺿﺤﯽ از ﻧﺤﻮﻩ ﻋﻘﺎﻳﺪ و ﮐﻴﻔﻴﺖ ﺗﺪﻳﻦ اﻋﺮاب رﺳﻢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬
‫‪] 3‬اﮔﺮ ای دواﻟﺨﻠﺼﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎروا ﻣﯽ رﻓﺖ ﺁﻧﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ رﻓﺖ‪ ،‬و اﮔﺮ ﭘﺪر ﺗﻮ ﭼﻮن ﭘﺪر ﻣﻦ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ و در ﻗﺒﺮ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮﻧﺨﻮاهﯽ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدی[‬

‫‪72‬‬
‫ﺳﻨﮓ دﻳﮕﺮ دﻳﮓ ﺧﻮد را ﺑﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ و ﺑﺰ و ﺷﺘﺮ ﺣﺘﻤًﺎ ﺑﺎﻳﺪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺷﻮد و ﺧﻮﻧﺶ ﺳﻨﮓ را‬
‫رﻧﮕﻴﻦ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺑﺪ ﻧﻴﺴﺖ رواﻳﺖ دﻳﮕﺮی از ﮐﺘﺎب ﺗﻨﮑﻴﺲ اﻻﺻﻨﺎم ﺑﻴﺎورﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﺸﺎن دهﻨﺪﻩ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ در ﺑﺖ‬
‫ح ﺿﻌﻴﻒ و ﻧﺎدان ﺧﻮﻳﺸﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺮﺳﺘﯽ ﻧﻴﺰ ﺟﺪی ﻧﺒﻮدﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در روی ﺁوردن ﺑﻪ اﺻﻨﺎم ﺗﺎﺑﻊ اوهﺎ ِم رو ِ‬
‫ﻣﺮد ﻋﺮﺑﯽ ﺷﺘﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻮی ﺑﺘﯽ ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ »ﺳﻌﺪ« ﺑﺮد ﺗﺎ ﺗﺒﺮّک ﺟﻮﻳﺪ‪ .‬ﺷﺘﺮان از ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺧﻮن ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎ ﺁن را‬
‫رﻧﮕﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد رﻣﻴﺪﻧﺪ‪] .‬ﻣﺮد ﻋﺮب[ از ﺧﺸﻢ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁن ﺑﺖ ]ﺳﻌﺪ[ ﮐﻮﻓﺖ و ﻓﺮﻳﺎد زد‪ :‬ﺧﺪا ﺗﻮ را از ﺑﺮﮐﺖ‬
‫ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﺮدم دور ﮐﻨﺎد! و اﻳﻦ اﺑﻴﺎت ﻳﺎدﮔﺎر ﺁن ﺣﺎدﺛﻪ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﺁﺗﻴﻨﺎ اﻟﯽ ﺳﻌﺪ ﻟﻴﺠﻤﻊ ﺷﻤﻠﻨﺎ‬

‫ﻓﺸﺘﺘﻨﺎ ﺳﻌﺪ ﻓﻼ ﻧﺤﻦ ﻣﻦ ﺳﻌﺪ‬
‫و هﻞ ﺳﻌﺪ اﻻﺧﺼﺮﻩ ﺑﺘﻨﻮﻓﺔ‬
‫ﻣﻦ اﻻرض ﻻﻳﺪﻋﯽ ﻟﻐﯽ وﻻرﺷﺪ‬

‫ﻳﻌﻨﯽ‪ :‬ﻣﺎ ﻧﺰد ﺳﻌﺪ ﺁﻣﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ را از ﭘﺮاﮐﻨﺪﮔﯽ ﻧﺠﺎت دهﺪ و او ﻣﺎ را ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﮕﺮ ﺳﻌﺪ ﺟﺰ ﭘﺎرﭼﻪ ﺳﻨﮓ در ﺑﻴﺎﺑﺎن‬
‫اﻓﺘﺎدﻩ اﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻪ هﺪاﻳﺖ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ و ﻧﻪ ﮔﻤﺮاﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟‬
‫از ﺳﻴﺮ در ﺗﺎرﻳﺦ ﺳﺎﻟﻬﺎی ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ هﺠﺮت اﻳﻦ ﺧﺼﻮﺻﻴﺖ ﻗﻮﻣﯽ ﺧﻮب ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد ]ﮐﻪ[ ﺗﺮس ﻳﺎ اﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﻏﻨﺎﻳﻢ‪،‬‬
‫ﻃﻮاﻳﻒ ﻣﺪﻳﻨﻪ را ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻣﯽ ﺑﺮد و ﺷﮑﺴﺖ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﭼﻮن ﺷﮑﺴﺖ ]ﺟﻨﮓ[ اﺣﺪ ﺁﻧﺎن را دور ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ و ﻣﻮﺟﺐ‬
‫ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن روی ﺁورﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻼ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮد‪ .‬از اﻳﻦ رو در ﻗﺮﺁن ﻣﮑﺮر ﺑﻪ ﺁﻳﺎﺗﯽ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻢ ﮐﻪ هﻤﻴﻦ ﻣﻌﻨﯽ را‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺧﻮی و روش ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺎﻣ ً‬
‫ﻣﯽ ﭘﺮوراﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ در ﺳﻮرﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻗﺮﺁﻧﯽ و ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻳﻪ هﺎی ‪ ٥٠‬و‬
‫‪ ١٠١‬را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ ﮐﻪ در ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﺻﺮﺣﻴًﺎ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﷲ« ﻳﻌﻨﯽ اﻋﺘﺮاب ﺑﻴﺶ از هﺮ ﻗﻮﻣﯽ ﺑﻪ ﮐﻔﺮ و ﻧﻔﺎق‬ ‫لا ُ‬

‫ب ﻣﺎ اَﻧ َﺰ َ‬
‫ﺣﺪُو َ‬
‫ﻻ ﻳَﻌَﻠﻤُﻮا ُ‬
‫ﺷ ﱠﺪ ُﮐﻔِﺮًا َو ﻧِﻔﺎﻗًﺎ َو اَﺟ َﺪ ُر َا ﱠ‬
‫ب َا َ‬
‫»َاﻻَﻋﺮا ُ‬
‫ﻣﯽ ﮔﺮاﻳﻨﺪ و اﺑﺪًا ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﯽ ﺁن را ﻧﺪارﻧﺪ ﮐﻪ اﺻﻮل ﺧﺪاﭘﺮﺳﺘﯽ را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﻨﺪﻧﺪ‬

‫ﻦ«‪.4‬‬
‫ﻋﺠَﻤﻴ َ‬
‫ﺾ اﻻ َ‬
‫و از اﻳﻦ رو ﺁرزو ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﺎش ﻗﺮﺁن ﺑﺮ ﻏﻴﺮ ﻋﺮب ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪َ » :‬وﻟَﻮ َﻧﺰﱠﻟﻨﺎ ُﻩ ﻋَﻠﯽ ﺑَﻌ ِ‬

‫ﺑﺎری ﺳﺨﻦ از ﺷﻴﻮع اوهﺎم و ﺧﺮاﻓﺎت در ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﺘﻬﺎ را ﻧﻴﺰ ﺑﺮای اﻧﺠﺎم ﺣﻮاﺋﺞ ﺿﺮوری و زودﮔﺬر‪،‬‬
‫روزاﻧﻪ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ اﻣﺎ در ﺣﺠﺎز و ﺧﺼﻮﺻًﺎ در دو ﺷﻬﺮ ﻣﮑﻪ و ﻣﺪﻳﻨﻪ اﻣﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺳﺎﮐﻨﺎن اﻳﻦ دو ﺷﻬﺮ ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ‬
‫ﻳﺜﺮب ﺗﺎ ﺣﺪ زﻳﺎدی در ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن و ﺗﺮﺳﺎﻳﺎن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﻠﻤﺔ اﷲ ﻣﻴﺎن ﺁﻧﺎن رواج ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﻮد را‬
‫از اﻋﻘﺎب ﺣﻀﺮت اﺑﺮاهﻴﻢ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬از اﺧﺒﺎر ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ و رواﻳﺎت ﺗﻮرات ﮐﻢ و ﺑﻴﺶ اﻃﻼع داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻗﺼﻪ ﺁدم و‬
‫ﺷﻴﻄﺎن در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ رواج ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ وﺟﻮد ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ]و[ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﺻﻮرت دﺧﺘﺮ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‬
‫و در ﻗﺮﺁن ﻣﮑﺮر ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺑﺎﻃﻞ اﺷﺎرﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﮑ ُﻢ اﻟﺬﱠ َﮐ ُﺮ َو َﻟ ُﻪ اﻻُﻧﺜﯽ«‬
‫»اَﻟ ُ‬
‫‪5‬‬
‫ﺁﻳﺎ دﺧﺘﺮان از ﺧﺪاوﻧﺪﻧﺪ و ﭘﺴﺮان از ﺷﻤﺎ؟‬

‫ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺴﻴﺎری از ﻋﺎدات ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺘﺪاول ﺷﺪﻩ ﺑﻮد از ﻗﺒﻴﻞ ﺧﺘﻨﻪ‪ ،‬ﻏﺴﻞ ﺟﻨﺎﺑﺖ‪ ،‬دوری از زﻧﺎن در ﺣﺎل‬
‫ﻗﺎﻋﺪﮔﯽ و ﺗﻌﻄﻴﻞ روز ﺟﻤﻌﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻨﺒﻪ‪.‬‬
‫ﻼ ﻧﻮﻇﻬﻮر و ﺑﻪ ﮐﻠّﯽ ﻣﺒﺎﻳﻦ ﻣﺤﻴﻂ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ وﺟﻮد‬ ‫ﺑﻨﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬دﻋﻮت اﺳﻼم در ﺣﺠﺎز ﻳﮏ اﻣﺮ ﮐﺎﻣ ً‬
‫اﺷﺨﺎﺻﯽ روﺷﻦ ﮐﻪ ﺣﻨﻴﻒ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ و از ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ اﺟﺘﻨﺎب داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬در ذهﻦ هﻤﺎن ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎن ﻓﺮوغ ﻟﺮزاﻧﯽ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ‬
‫ﺑﻮد و در ﻗﺮﺁن ﻧﻴﺰ ﻣﮑﺮر ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬
‫‪6‬‬
‫ﷲ‬
‫ﻦا ُ‬
‫ﺧَﻠ َﻘﻬُﻢ َﻟ َﻴﻘُﻮَﻟ ﱠ‬
‫َوَﻟﺌِﻦ ﺳَﺄﻟَﺘﻬُﻢ ﻣَﻦ َ‬
‫]و اﮔﺮ ﺑﭙﺮﺳﯽ از اﻳﺸﺎن ﮐﻪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪ اﻳﺸﺎن را هﺮ ﺁﻳﻨﻪ ﮔﻮﻳﻨﺪ اﻟﺒﺘﻪ اﷲ[‬
‫‪7‬‬
‫ن«‬
‫ﷲ َﻓَﺎﻧّﯽ ﻳُﺆ َﻓﮑُﻮ َ‬
‫ﻦا ُ‬
‫ﺲ َو اﻟ َﻘ َﻤ َﺮ َﻟ َﻴﻘُﻮُﻟ َ‬
‫ﺨ َﺮ اﻟﺸﱠﻤ َ‬
‫ﺳﱠ‬‫ض َو َ‬
‫ت وَاﻻر َ‬
‫ﻖ اﻟﺴﱠﻤﻮا ِ‬
‫ﺧَﻠ َ‬
‫ﺳﺌَﻠ َﺘﻬُﻢ ﻣَﻦ َ‬
‫» َو َﻟﺌِﻦ َ‬

‫‪4‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺷﻌﺮا ﺁﻳﻪ ‪١٩٨‬‬
‫‪5‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻧﺠﻢ ﺁﻳﻪ ‪٢١‬‬
‫‪6‬‬
‫ﺳﻮرﻩ زﺧﺮف ﺁﻳﻪ ‪٨٧‬‬
‫‪7‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻋﻨﮑﺒﻮت ﺁﻳﻪ ‪٦١‬‬

‫‪73‬‬
‫]و هﺮ ﺁﻳﻨﻪ اﮔﺮ ﺑﭙﺮﺳﯽ از اﻳﺸﺎن ﮐﻪ ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ را و ﻣﺴﺨّﺮ ﮐﺮد ﺁﻓﺘﺎب و ﻣﺎﻩ را‪ ،‬ﮔﻮﻳﻨﺪ اﷲ‪،‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﻳﺪ[‬

‫ﮐﻪ در هﺮ دو ﺁﻳﻪ ﺻﺮﻳﺤًﺎ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﮐﻪ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ]ﭼﻪ ﮐﺴﯽ[ دﻧﻴﺎ را ﺁﻓﺮﻳﺪ و ﺁﻓﺘﺎب و ﻣﺎﻩ را ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪاﺧﺖ ﻣﯽ‬
‫ﮔﻮﻳﻨﺪ »ﺧﺪا« ]اﷲ[‪.‬‬
‫ﻣﺸﺮﮐﺎن ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺘﻬﺎ را رﻣﺰ ﻗﺪرت ﻣﻌﻨﻮی و وﺳﻴﻠﻪ ﺗﻘﺮب ﺑﻪ ﺧﺪای ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﺁﻳﻪ ‪ ٣‬ﺳﻮرﻩ زﻣﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ‬
‫اﺷﺎرﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﷲ زُﻟﻔﯽ«‬
‫ﻻ ِﻟ ُﻴ َﻘ ِﺮﺑُﻮﻧﺎ اُﻟﯽ ا َ‬
‫»ﻣﺎ ﻧَﻌ ُﺒ ُﺪ هُﻢ ِا ّ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﻴﻢ ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻨﻬﺎ اﺳﻼم در ﻣﮑﻪ ﻧﺸﻮ و ﻧﻤﺎ ﻧﻴﺎﻓﺖ و ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎل دﻋﻮت ﻣﺴﺘﻤﺮ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ و ﻧﺰول ﺁﻳﺎت ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺁﺳﺎی‬
‫ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﮑّﯽ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺑﻪ ﺑﺎر ﺁورد ﺑﻄﻮری ﮐﻪ ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﺣﺪس ﺳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد ﻋﺪﻩ اﺳﻼم ﺁورﻧﺪﮔﺎن در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻴﺶ از‬
‫ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺟﻬﺎد واﻗﻌﯽ و ﻣﺴﺘﻤﺮ و ﺷﺒﺎﻧﻪ روزی ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ در ﻃﯽ ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎل ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻋﻨﺎد و ﻟﺠﺎج ﻗﺮﻳﺶ را در هﻢ ﺷﮑﻨﺪ و‬
‫ﮔﺮوﻧﺪﮔﺎن ﺑﻪ اﺳﻼم ﺟﺰ ﻋﺪﻩ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﻤﺎری ﭼﻮن‪ :‬اﺑﻮﺑﮑﺮ‪ ،‬ﻋﻤﺮ‪ ،‬ﻋﺜﻤﺎن‪ ،‬ﺣﻤﺰﻩ‪ ،‬ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﻮف‪ ،‬ﺳﻌﺪ ﺑﻦ اﺑﯽ‬
‫وﻗﺎص و ﻏﻴﺮﻩ هﻢ ﻏﺎﻟﺒًﺎ از ﻗﺸﺮهﺎی ﭘﺎﻳﻴﻦ و از ﻃﺒﻘﻪ ﺑﯽ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﻧﻈﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺣﺠﺎز ارزش و اﻋﺘﺒﺎری‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ورﻗﻪ ﺑﻦ ﻧﻮﻓﻞ ﮐﻪ ﺧﻮد رﺳﻤًﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد وﻟﯽ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﺤﻤﺪ را ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد اﺑﻮﺑﮑﺮ را‬
‫ﺑﻪ اﺳﻼم دﻋﻮت ﮐﻨﺪ و ﭼﻮن ﻣﺮد ﻣﺤﺘﺮﻣﯽ اﺳﺖ اﻳﻤﺎن او ﺗﺄﺛﻴﺮی در روﻧﻖ دﻋﻮت اﺳﻼم ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ‪ .‬هﻤﻴﻨﻄﻮر هﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﯽ در ﻧﺘﻴﺠﻪ اﺳﻼ ِم او‪ ،‬ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻦ ﻋﻔﺎن و ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﻮف و ﻃﻠﺤﻪ ﺑﻦ ﻋﺒﻴﺪاﷲ و ﺳﻌﺪ ﺑﻦ اﺑﯽ وﻗﺎص و زﺑﻴﺮ ﺑﻦ‬
‫اﻟﻌﻮام ﻧﻴﺰ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫از ﺻﻔﺤﺎت ﻣﺸﺨﺺ دﻋﻮت اﺳﻼم ﭘﺎﻳﺪاری و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ اﺳﺖ‪ .‬رﺳﻮخ و اﺳﺘﻮاری ﻳﮏ ﻣﻘﺼﺪ اﻋﻠﯽ از ﺁن‬
‫هﻮﻳﺪاﺳﺖ‪ .‬هﻴﭻ ﻣﺎﻧﻌﯽ ﻣﺤﻤﺪ را از دﻋﻮت ﺧﻮد ﻣﻨﺼﺮف ﻧﮑﺮد‪ .‬ﻧﻪ وﻋﺪﻩ و ﻧﻪ وﻋﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻤﺴﺨﺮ و اﺳﺘﻬﺰاء و ﻧﻪ ﺁزار ﻳﺎران‬
‫ﺿﻌﻴﻒ او‪ .‬از اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﭼﺎرﻩ ﺟﻮ اﺳﺖ و ﺑﻪ هﺮ وﺳﻴﻠﻪ ای ﻣﺘﻮﺳﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬در ﺳﺎل ﭘﻨﺠﻢ ﺑﻌﺜﺖ ﻋﺪﻩ ای از ﻳﺎران‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺣﺒﺸﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺑﺪﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺣﺒﺸﻪ ﺑﻪ ﻳﺎری وی ﺑﺸﺘﺎﺑﺪ‪ .‬ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺣﺒﺸﻪ ﺧﺪاﭘﺮﺳﺖ و ﻣﺴﻴﺤﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺣﻘًﺎ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﺎری ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﻗﻴﺎم ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ﺑﺸﺘﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ اﻣﺮ ﻗﺮﻳﺶ را ﻧﮕﺮان ﺳﺎﺧﺖ و ﺁﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﻋﺪﻩ ای ﺑﺎ هﺪاﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﻮی ﻧﺠﺎﺷﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺑﺪﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﮐﻪ ﻧﺠﺎﺷﯽ ﮔﻮش ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن‬
‫ﻣﻬﺎﺟﺮان ﻧﺪهﺪ و ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺮدﻣﺎن ﻣﻨﺤﺮف و ﻋﺎﺻﯽ ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ در ﺑﺪاﻳﺖ اﻣﺮ و ﺁﻏﺎز دﻋﻮت اﺳﻼم‪ ،‬ﻗﺮﻳﺶ ﭼﻨﺪان ﺑﺪﻳﻦ ادﻋﺎ اهﻤﻴﺖ ﻧﻤﯽ دادﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﻤﺴﺨﺮ و اﺳﺘﻬﺰاء و ﺗﺤﻘﻴ ِﺮ ﻣﺤﻤﺪ‬
‫اﮐﺘﻔﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬او را دﻳﻮاﻧﺔ ﺷﺎﻋﺮ‪ ،‬ﻳﺎوﻩ ﺳﺮا‪ ،‬دروﻏﮕﻮ‪ ،‬ﮐﺎهﻦ و ﻣﺮﺑﻮط ﺑﺎ اﺟﻨّﻪ و ﺷﻴﺎﻃﻴﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ اﺻﺮار ﺣﻀﺮت‬
‫ﻣﺤﻤﺪ در دﻋﻮت ﺧﻮد و روی ﺁوردن ﻋﺪﻩ ای ﻣﺘﻌﻴﻦ و ﻣﺘﺸﺨﺺ رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﮕﺮان ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻨﮑﻪ روز ﺑﻪ روز ﻋﻨﺎد و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺎ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻓﺰوﻧﯽ ﮔﺮﻓﺖ دﻟﻴﻞ ﺁﺷﮑﺎر دارد‪ .‬رؤﺳﺎی ﻗﺮﻳﺶ ﺗﺼﻮر ﮐﺮدﻧﺪ‬
‫و در اﻳﻦ ﺗﺼﻮر ﻣﺤﻖ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺎر ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻻ ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻨﻴﺎد زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮو ﻣﯽ رﻳﺰد‪.‬‬
‫ﮐﻌﺒﻪ زﻳﺎرﺗﮕﺎﻩ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻋﺮب اﺳﺖ‪ .‬هﺮ ﺳﺎل هﺰاران ﺗﻦ ﺑﺪاﻧﺠﺎ روی ﻣﯽ ﺁورﻧﺪ‪ .‬ﻣﺤﻞ ﺗﻼﻗﯽ ﻓﺼﺤﺎ و ﺷﻌﺮا اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎزار‬
‫ﻣﮑﺎرﻩ و ﻣﺤﻞ داد و ﺳﺘﺪ ﺗﻤﺎم ﻋﺮب ﺷﺒﻪ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن اﺳﺖ‪ .‬از اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدم ﻣﮑﻪ و ﺷﺄن و ﺣﻴﺜﻴﺖ رؤﺳﺎی‬
‫ﻗﺮﻳﺶ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺑﺮ ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ اﻋﺮاب اﺳﺖ و اﻋﺮاب ﺑﺮای زﻳﺎرت ﺑﺘﻬﺎی ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻌﺒﻪ ﺑﻪ ﻣﮑﻪ روی ﻣﯽ ﺁورﻧﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻣﻄﺎﺑﻖ دﻳﺎﻧﺖ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺘﺎن از ﮐﻌﺒﻪ ﻓﺮو رﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮد دﻳﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﮐﻌﺒﻪ روی ﻧﻤﯽ ﺁورد‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﻣﻼﺣﻈﺎت ﭘﺎﻧﺰدﻩ‬
‫ﺷﺎﻧﺰدﻩ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﮐﻪ اﺳﻼم ﻗﻮت ﮔﺮﻓﺖ و در ﺳﺎل دﻩ هﺠﺮی ﻣﮑﻪ ﻓﺘﺢ ﺷﺪ و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﺻﺮﻳﺢ ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁﻧﯽ ورود در ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﮐﻌﺒﻪ را ﺑﺮ ﻣﺸﺮﮐﻴﻦ ﺣﺮام ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻣﮑﻪ ﺑﺮای اﻣﺮ ﻣﻌﻴﺸﺖ ﺧﻮد ﻧﮕﺮان ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺮای رﻓﻊ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻳﻪ ‪ ٢٨‬ﺳﻮرﻩ‬
‫ﺗﻮﺑﻪ ﻧﺎزل ﺷﺪ ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﷲ ﻣِﻦ ﻓَﻀِﻠ ِﻪ«‬

‫ﮑ ُﻢ ا ُ‬
‫ف ﻳُﻐﻨﻴ ُ‬
‫»اِن ﺧِﻔﺘُﻢ ﻋَﻴَﻠ ًﻪ َﻓﺴَﻮ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ اﮔﺮ از ﻓﻘﺮ و ﮐﺴﺎد ﺑﺎزار ﻧﮕﺮان هﺴﺘﻴﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﻮرت دﻳﮕﺮی ﺷﻤﺎ را ﺑﯽ ﻧﻴﺎز ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺑﺎری‪ ،‬ﭘﺲ از اﻳﻨﮑﻪ ﻗﺮﻳﺶ ﻣﺄﻳﻮس ﺷﺪ از اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺤﻤﺪ را از دﻋﻮت ﻣﻨﺼﺮف ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺨﺼﻮص ﮐﻪ ﺧﻄﺮ دﻋﻮت ﻣﺤﻤﺪ را‬
‫ﺑﻬﺘﺮ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬رؤﺳﺎی ﻗﺮﻳﺶ روش ﺟﺪّی ﺗﺮی در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﮐﻪ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻣﻮﺟﻪ ﻗﻮم ﺑﻮد و‬
‫ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺳﺨﻦ او در ﺑﺮادرزادﻩ اش ﺗﺄﺛﻴﺮ ﮐﻨﺪ روی ﺁوردﻧﺪ و از او ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﺤﻤﺪ را از اﻳﻦ ﮐﺎر ﻣﻨﺼﺮف ﮐﻨﺪ و‬
‫ﺁﻧﻬﺎ در ﻋﻮض ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻘﺎم و ﻣﻨﺼﺐ در ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻌﺒﻪ ﺑﺪهﻨﺪ‪.‬‬

‫‪74‬‬
‫ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮادرزادﻩ ﺧﻮد را از دﻋﻮت ﺑﺎزدارد‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻨﯽ هﺎﺷﻢ را ﺗﺤﺮﻳﻢ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻧﮑﻨﺪ و ﻣﺪﺗﯽ ﺁﻧﻬﺎ در ﻣﻀﻴﻘﻪ اﻓﺘﺎدﻧﺪ ﺗﺎ ﺣﻤﻴﺖ ﻋﺮﺑﯽ ﺑﻌﻀﯽ اﻓﺮاد ﺑﻪ ﺟﻮش ﺁﻣﺪ و ﺑﻨﯽ هﺎﺷﻢ را از اﻳﻦ ﻣﺨﻤﺼﻪ‬
‫ﺑﻴﺮون ﺁوردﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ از اﻳﻦ واﻗﻌﻪ و ﭘﺲ از اﻳﻨﮑﻪ از ﺁرام ﮐﺮدن ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺼﻮﺻًﺎ ﭘﺲ از ﻓﻮت اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬در ﻣﻘﺎم‬
‫ﭼﺎرﻩ ﻗﻄﻌﯽ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻳﺎ ﺣﺒﺲ ﻳﺎ ﻧﻔﯽ َﺑﻠَﺪ ﻳﺎ ﻗﺘﻞ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭘﺲ از زﻳﺮ و رو ﮐﺮدن اﻳﻦ ﺳﻪ ﺷﻖ‪ ،‬ﮐﺸﺘﻦ وی را ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﺗﺮﻳﻦ راﻩ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎﻳﺖ‬
‫ﺑﺎﻳﺴﺘﯽ دﺳﺖ هﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﻮن ﻣﺤﻤﺪ ﺁﻟﻮدﻩ ﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﻨﯽ هﺎﺷﻢ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ از ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺧﺎﺻﯽ ﺧﻮﻧﺨﻮاهﯽ ﮐﻨﻨﺪ و اﻳﻦ ﻓﮑﺮ در ﺳﺎل‬
‫دوازدﻩ و ﺳﻴﺰدﻩ ﺑﻌﺜﺖ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ و ﻣﻮﺟﺐ ﻣﻬﺎﺟﺮت ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬

‫‪75‬‬
 ‫ﻣﻌﺠﺰﻩ‬
‫ﺑﺮای ﻳﮏ اﻳﺮاﻧﯽ ﮐﻪ از در و دﻳﻮارش ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻣﯽ ﺑﺎرد و هﺮ اﻣﺎﻣﺰادﻩ ای‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻣﺠﻬﻮل اﻟﻨﺴﺐ‪ ،‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪،‬‬
‫از ﻣﺮور ﻗﺮﺁن ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺘﯽ ﻣﯽ اﻓﺘﺪ ﮐﻪ اﺛﺮی از ﻣﻌﺠﺰﻩ در ﺁن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﺶ از ﺑﻴﺴﺖ ﻣﻮﺿﻊ در ﻗﺮﺁن دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﻨﮑﺮان از ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ و او ﻳﺎ ﺳﮑﻮت ﮐﺮدﻩ و ﻳﺎ‬
‫ﺳﺮ ﺑﺎز زدﻩ و ﺑﺪﻳﻦ اﮐﺘﻔﺎء ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﺑﺸﺮی هﺴﺘﻢ ﭼﻮن ﺷﻤﺎ و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻓﻘﻂ ﻣﺄﻣﻮر اﺑﻼغ داﻧﺴﺘﻪ و ﻓﺮﻣﻮدﻩ‬
‫اﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﺒﺸّﺮ و ﻣُﻨﺬِرم ]ﺑﺸﺎرت دهﻨﺪﻩ و ﺑﻴﻢ دهﻨﺪﻩ[‪.‬‬
‫روﺷﻨﺘﺮﻳﻦ اﻳﻦ ﻣﻮارد ﺁﻳﻪ هﺎی ‪ ٩٠‬ﺗﺎ ‪ ٩٣‬ﺳﻮرﻩ اﺳﺮای ]اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬اﺳﺮا‪ ،‬اﻻﺳﺮی[ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﺠ َﺮ اﻻَﻧﻬﺎر ﺧِﻼﻟَﻬﺎ‬‫ﺟ َﻨ ُﻪ ﻣِﻦ ﻧَﺨﻴﻞ َو ﻋِﻨﺐ َﻓ ُﺘ َﻔ ﱠ‬ ‫ﮏ َ‬‫ن َﻟ َ‬ ‫ض ﻳَﻨﺒُﻮﻋًﺎ‪ .‬اَو َﺗﮑُﻮ َ‬

‫ﻦ اﻻَر ِ‬ ‫ﺣﺘّﯽ َﺗ ُﻔﺠَﺮ ﻟَﻨﺎ ِﻣ َ‬ ‫ﮏ َ‬ ‫ﻦ َﻟ َ‬‫»وَﻗﺎﻟُﻮا ﻟَﻦ ﻧُﺆ ِﻣ َ‬
‫ف اَو‬
‫ﺖ ﻣِﻦ زُﺧ ُﺮ ِ‬‫ﮏ ﺑَﻴ ُ‬ ‫ن َﻟ َ‬ ‫ﻼ‪ .‬اَو َﻳﮑُﻮ َ‬
‫ﷲ َو اﻟﻤَﻼ ِﺋﮑَﻪ ﻗَﺒﻴ ً‬
‫ﻋﻠَﻴﻨﺎ ِﮐﺴَﻔًﺎ اَو ﺗَﺄﺗِﻲ ﺑِﺎ ِ‬ ‫ﺖ َ‬‫ﻂ اّﻟﺴَﻤﺂء ﮐَﻤﺎ َزﻋَﻤ َ‬ ‫ﺗَﻔﺠﻴﺮًا‪ .‬اَو ﺗُﺴ ِﻘ َ‬
‫ﻻ«‬
‫ﻻ َﺑﺸَﺮًا َرﺳُﻮ ً‬ ‫ﺖ ِا ّ‬
‫ن َرﺑّﯽ هَﻞ ﮐُﻨ ُ‬‫ﻋﻠَﻴﻨﺎ ﮐِﺘﺎﺑًﺎ ﻧَﻘﺮُؤ ُﻩ ﻗُﻞ ﺳُﺒﺤﺎ َ‬
‫ل َ‬‫ﺣﺘّﯽ ُﺗ َﻨ ﱠﺰ َ‬
‫ﮏ َ‬‫ﻦ ِﻟ ُﺮ ِﻗّﻴ َ‬
‫ﯽ اّاﻟﺴَﻤﺎء َو ﻟَﻦ ﻧُﺆ ِﻣ َ‬‫ﺗَﺮﻗﯽ ﻓ ِ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ‪] :‬ﮔﻔﺘﻨﺪ[ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﯽ ﺁورﻳﻢ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﭼﺸﻤﻪ اﺑﯽ از زﻣﻴﻦ ﺑﺠﻮﺷﺎﻧﯽ ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎﻏﺴﺘﺎﻧﯽ از ﻧﺨﻞ و‬
‫ﺗﺎک داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﺟﻮﻳﻬﺎ در ﺁن روان ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪ ای ﻗﻄﻌﻪ ای از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﻣﺎ ﻓﺮود ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ‬
‫ﺧﺪا و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن دهﺪی‪ ،‬ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺧﺎﻧﻪ از زر ﻧﺎب داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ و ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﺷﻮی و‬
‫ﻋﺮوج ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﻢ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ از ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺎﻣﻪ ای ﺑﺮ ﺻﺪق ﮔﻔﺘﺎر ﺧﻮد ﻓﺮود ﺁوری ﮐﻪ ﻣﺎ ﺁن را‬
‫ﺑﺨﻮاﻧﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ ﻣﻦ ﻏﻴﺮ از ﺑﺸﺮی هﺴﺘﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩ؟‬

‫ﺑﯽ درﻧﮓ ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺳﻪ ﺁﻳﻪ از ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻣﻨﮑﺮان ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدﻩ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﮑ ُﻪ‬
‫ض ﻣَﻼ ِﺋ َ‬
‫ﯽ اﻻَر ِ‬
‫نﻓِ‬
‫ﻻ‪ .‬ﻗُﻞ ﻟَﻮﮐﺎ َ‬
‫ﷲ َﺑﺸَﺮًا َرﺳُﻮ ً‬
‫ﺚا ُ‬
‫س اَن ﻳُﺆ ِﻣﻨُﻮا اِذا ﺟﺎ َء ُه ُﻢ اﻟﻬُﺪی اِﻻ اَن ﻗﺎﻟُﻮا َا َﺑ َﻌ َ‬ ‫» َو ﻣﺎ َﻣﻨَﻊ اﻟّﻨﺎ َ‬
‫ﻻ«‬
‫ﻦ اّﻟﺴُﻤﺎ َء ﻣَﻠﮑًﺎ َرﺳُﻮ ً‬
‫ﻋﻠَﻴﻬ ِﻢ ِﻣ َ‬
‫ﻦ َﻟ َﻨﺰﱠﻟﻨﺎ َ‬
‫ﻄ َﻤ ِﺌﻨّﻴ َ‬
‫ن ُﻣ َ‬
‫ﻳَﻤﺸُﻮ َ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﭼﺮا ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﺣﻖ ﮔﺮدن ﻧﻨﻬﺎدﻩ و ﻣﺘﻮﻗﻌﻨﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺧﺪا ﻣﻼﺋﮑﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ‪ :‬اﮔﺮ در زﻣﻴﻦ‬
‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را از ﺟﻨﺲ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻌﻴﻦ ﮐﺮدﻩ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ‪.8‬‬

‫اﻳﻦ دو ﺁﻳﻪ روﺷﻦ و ﻣﻨﻄﻘﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺨﺼﯽ از ﻣﻴﺎن ﻗﻮﻣﯽ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻴﺰد‪ .‬ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ اﻧﺪﻳﺸﺪ‪ ،‬روﺷﻨﺘﺮ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻄﻼن ﺧﺮاﻓﺎت‬
‫و ﺳﺨﺎﻓﺖ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ و ﻋﺎدات زﻳﺎن ﺑﺨﺶ و ﺧﻼف ﺁدﻣﻴﺖ را ﻧﻬﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺳﺨﻨﺎن درﺳﺖ و‬
‫روﺷﻦ او ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﻴﺮی ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ و ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﻴﺮی اﺳﺖ ﻧﻴﺰ روﺷﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮدﻣﯽ ﺑﺪﻳﻦ‬
‫ﻋﺎدات ﺳﺨﻴﻒ و ﺟﺎهﻼﻧﻪ ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬از ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ اﻟﻘﺎء ﺷﺪﻩ و در ﺁﻧﻬﺎ رﻳﺸﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬در ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻗﺮن‬
‫ﻋﻘﻞ و روﺷﻨﯽ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﻣﮕﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ﺑﺸﺮ ﺗﺎﺑﻊ ﻋﻘﻞ ﺧﻮد و ﻣﻨﺰﻩ از ﻋﺎدات و ﻣﻌﺘﻘﺪات ﺗﻠﻘﻴﻨﯽ‬
‫هﺴﺘﻨﺪ؟‬
‫در ﺁن زﻣﺎن ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻪ اوﻟﯽ‪ ،‬ﻣﺮدم از ﭘﻴﺮوی ﻣﺮدی ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﻋﻘﺎﻳﺪ و ﻋﺎدات اﺟﺪادی ﺁﻧﻬﺎ را در هﻢ ﺑﺮﻳﺰد‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﺎز‬
‫ﻣﯽ زدﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﮔﻔﺖ ﻣﻦ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را از ﻃﺮف ﺧﺪا ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬از او دﻟﻴﻞ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﺧﻮد اﻳﻦ ﻣﺮد ﺑﺮای‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻌﺠﺰات ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪﻩ و ﺁﻧﭽﻪ را از ﺑﺎب دﻳﺎﻧﺎت راﺟﻊ ﺑﻪ اﻧﺒﻴﺎء ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ ﺑﺮای ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮدﻩ‬
‫اﺳﺖ و ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﻣﺜﻞ ﻣﺸﻬﻮر‪ ،‬ﺳﺮود ﻳﺎد زﻣﺴﺘﺎن دادﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ اﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺧﻮد او رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻇﺎهﺮ ﺳﺎزد‪.‬‬
‫ﻣﺮدم ﻗﺮﻳﺶ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ زﻳﺮ ﺑﺎر ﻳﮑﯽ از اﻣﺜﺎل ﺧﻮد ﺑﺮوﻧﺪ از اﻳﻦ رو ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪:‬‬

‫ن َﻣ َﻌ ُﻪ ﻧَﺬﻳﺮًا‪ .‬اَو ﻳُﻠﻘﯽ اَﻟﻴ ِﻪ ﮐَﻨ ُﺰاَو‬

‫ل اَﻟﻴ ُﻪ َﻣﻠَﮏ ﻓَﻴﮑُﻮ َ‬
‫ق ﻟَﻮﻻ اَﻧ ِﺰ َ‬‫ﯽ اﻻﺳﻮا ِ‬ ‫ﻞ اّﻟﻄَﺎ َم َو ﻳَﻤﺸﯽ ﻓ ُ‬ ‫ل ﻳَﺎ ُﮐ َ‬
‫» َو ﻗﺎﻟُﻮ ﻣﺎﻟﻬﺬَا اﻟ ﱠﺮﺳُﻮ ِ‬
‫‪9‬‬
‫ﻼ ﻣَﺴﺤُﻮرًا«‬ ‫ﺟً‬ ‫ﻻ َر ُ‬
‫ﻦ ِا ّ‬
‫ن اِن َﺗﱠﺘ ِﺒ ُﻌ َ‬
‫ل اﻟﻈّﺎِﻟﻤُﻮ َ‬
‫ﺟﱠﻨ ُﻪ ﻳَﺎﮐُﻞ ﻣِﻨﻬﺎ َو ﻗﺎ َ‬
‫ن َﻟ ُﻪ َ‬
‫ﮑ ُﻮ َ‬
‫ﺗُ‬
‫‪8‬‬
‫ﺳﻮرﻩ اﺳﺮا ﺁﻳﻪ ‪ ٩٤‬و ‪٩٥‬‬
‫‪9‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻓﺮﻗﺎن ﺁﻳﻪ هﺎی ‪٨ -٧‬‬

‫‪76‬‬
‫ﻣﺜﻞ اﻳﻨﮑﻪ ﺧﻮردن و ﺑﻪ ﺑﺎزار رﻓﺘﻦ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﻘﺎم ﻧﺒﻮت اﺳﺖ‪ .‬ﮔﻮﻳﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺒﯽ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮدﻣﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ و‬
‫اﺣﺘﻴﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺧﻮردن و ﺁﺷﺎﻣﻴﺪن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از اﻳﻦ رو ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺳﺎدﻩ ﻟﻮﺣﯽ و ﻧﺎداﻧﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪:‬‬
‫»اﻳﻦ ﻣﺮد ﭼﮕﻮﻧﻪ دﻋﻮی ﭘﻴﻐﻤﺒﺮی ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ هﻢ ﻃﻌﺎم ﻣﯽ ﺧﻮرد و هﻢ در ﺑﺎزار راﻩ ﻣﯽ رود؟ اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﯽ‬
‫ﮔﻔﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ای هﻤﺮاﻩ ﺧﻮد ﻣﯽ اورد ﮐﻪ ﻋﻴﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ او را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﮐﻨﺪ ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻻاﻗﻞ ﮔﻨﺠﯽ از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﯽ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﻌﺎش ﻧﻴﺎزی ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺑﺎزار ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﻓﺎﻗﺪ اﻳﻨﻬﺎﺳﺖ ﻳﺎ ﺟﻨّﯽ ]ﺳﺤﺮ[ ﺷﺪﻩ و‬
‫اهﺮﻳﻤﻨﯽ ]دﻳﻮی[ در وی ﺣﻠﻮل ﮐﺮدﻩ ﻳﺎ دﻳﻮاﻧﻪ اﺳﺖ«‪.‬‬

‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎ و ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺟﻮﻳﯽ‪ ،‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺟﻮاﺑﯽ ﻧﻤﯽ دهﺪ و ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻣﻌﺠﺰﻩ را ﺑﺎ ﺳﮑﻮت ﺑﺮﮔﺬار ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ در ﭼﻨﺪ‬
‫ﺁﻳﻪ ﺑﻌﺪ )ﺁﻳﻪ ‪ ٣٠‬ﺳﻮرﻩ ﻓﺮﻗﺎن( ﺑﻪ ﻳﮏ ﻗﺴﻤﺖ از اﻳﺮادهﺎی ﺁﻧﻬﺎ از ﻗﻮل ﺧﺪا ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از ﺗﻮ هﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮی را ﮐﻪ‬
‫ﻣﺄﻣﻮر هﺪاﻳﺖ ﺧﻠﻖ ﮐﺮدﻳﻢ هﻢ ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮردﻧﺪ و هﻢ در ﺑﺎزارهﺎ راﻩ ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﺳﻮرﻩ ﺣﺠﺰ ﺑﺎز ﻗﻀﻴﻪ ﺗﮑﺮار ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻨﮑﺮان ﺻﺮﻳﺤًﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ای ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻗﺮﺁن ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮ دﻳﻮاﻧﻪ ای‪ .‬اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﯽ ﻓﺮﺷﺘﻪ ای ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻴﺎور‪:‬‬

‫ﻦ«‪.10‬‬
‫ﻦ اﻟﺼّﺎدِﻗﻴ َ‬
‫ﺖ ِﻣ َ‬
‫ﮑ ِﻪ اِن ﮐُﻨ َ‬
‫ن‪ .‬ﻟَﻮ ﻣﺎ َﺗﺎُﺗﻴﻨﺎ ﺑُﺎﻟﻤُﻼ ِﺋ َ‬
‫ﮏ ﻟﻤَﺠﻨُﻮ َ‬
‫ﻋﻠَﻴ ِﻪ اّﻟﺬِﮐ ُﺮ ِاﱠﻧ َ‬
‫» َو ﻗﺎﻟُﻮا ﻳﺎ َاﱡﻳﻬَﺎ ّاﻟَﺬی ُﻧﺰﱠل َ‬

‫در ﺁﻳﺎت اوﻟﻴﻪ ﺳﻮرﻩ اﻧﺒﻴﺎء ﺑﺎز اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺗﮑﺮار ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﻋ ُﺮ َﻓﻠَﻴﺄ ﺗِﻨﺎ‬
‫ﻞ اﻓﺘَﺮﻳ ُﻪ ﺑَﻞ ُه َﻮ ﺷﺎ ِ‬
‫ص اَﺣﻼم َﺑ ِ‬
‫ن‪ ...‬ﺑَﻞ ﻗﺎﻟﻮُا اَﺿﻐﺎ ُ‬
‫ن اﻟﺴِﺤ َﺮ َو اَﻧﺘُﻢ ﺗُﺒﺼِﺮ ُو َ‬
‫ﺸ ُﺮ ﻣِﺜُﻠﮑُﻢ َا َﻓﺘَﺎﺗُﻮ َ‬
‫»هَﻞ هﺬا ِاّﻟَﺎ َﺑ َ‬
‫ن«‪.11‬‬ ‫ﻻ َوﻟُﻮ َ‬
‫ﻞاّ‬ ‫ﺳَ‬ ‫ﺑِﺂ َﻳ ِﺔ ﮐَﻤﺎ اُر ِ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ‪» :‬اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﺸﺮﻳﺴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﭼﺮا ﻣﺠﺬوب ﺷﻌﺮ او ﻣﯽ ﺷﻮﻳﺪ؟ ﺧﻮاﺑﻬﺎی ﭘﺮﻳﺸﺎن ﻳﺎ ﺗﺨﻴﻼت‬
‫ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻈﻴﺮ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺒﻴﺎء ﺳﻠﻒ ﺁوردﻩ اﻧﺪ‬
‫ﺑﻴﺎورد«‪.‬‬

‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ در ﺟﻮاب ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺪﻳﻦ اﮐﺘﻔﺎء ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫»ﻗﺒﻞ از ﺗﻮ ﻣﺮداﻧﯽ ﺑﺮای هﺪاﻳﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ وﺣﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮردﻧﺪ و‬
‫از زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺟﺎوﻳﺪ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻧﻤﯽ داﻧﻴﺪ از داﻧﺎﻳﺎن ﻳﻬﻮد و ﻧﺼﺎرای ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ«‪.12‬‬

‫روﻳﻬﻢ رﻓﺘﻪ ﺑﻴﺶ از ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺑﺎر اﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺟﻮﻳﯽ و ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺧﻮاﺳﺘﻦ در ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﮑّﯽ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ و در ﺑﺮاﺑﺮ اﻳﻦ‬
‫ﺗﻘﺎﺿﺎهﺎ‪ ،‬ﺟﻮاب ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻳﺎ ﺳﮑﻮت ﺑﻮد ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺻﺮاﺣﺖ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﻧﺪ ﻣﻦ ﺑﺸﺮی هﺴﺘﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ از ﻃﺮف‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ وﺣﯽ و اﻟﻬﺎم درﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫در ﺁﻳﻪ ‪ ٢٠‬ﺳﻮرﻩ ﻳﻮﻧﺲ ﻋﻴﻦ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﻦ«‪.‬‬
‫ﻈﺮِﻳ َ‬
‫ﯽ َﻣ َﻌﮑُﻢ ﻣِﻦ اﻟﻤُﻨ َﺘ ِ‬
‫ﻈﺮُوا ِاّﻧ ِ‬
‫ﺐ ﷲ ﻓَﺎﻧ َﺘ ِ‬
‫ﻋﻠَﻴ ِﻪ ﺁ َﻳ ُﻪ ﻣﱢﻦ َرّﺑﻪِ‪َ ،‬ﻓﻘُﻞ ِاﱠﻧﻤَﺎ اَﻟﻐَﻴ ُ‬
‫ل َ‬
‫» َﻳﻘُﻮﻟُﻮن ﻟَﻮﻟَﺂ أُﻧ ِﺰ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺸﺮﮐﺎن ﭼﺮا ﻧﺸﺎﻧﻪ و ﻋﻼﻣﺘﯽ از ﺧﺪاﻳﺶ ﻇﺎهﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد؟ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ‪ :‬اﻣﻮر ﻣﺨﺼﻮص ذات‬
‫ﭘﺮوردﮔﺎر اﺳﺖ )ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻦ هﻢ ﭼﻮن ﺷﻤﺎ از ﻣﮑﻨﻮﻧﺎت ﻏﻴﺒﯽ و ارادﻩ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ اﻃﻼﻋﯽ ﻧﺪارم(‪ ،‬ﻣﻦ هﻢ ﭼﻮن ﺷﻤﺎ‬
‫ﻣﻨﺘﻈﺮم )ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻇﻬﻮر ﻣﻌﺠﺰﻩ(‪.‬‬

‫ﺑﺎز در ﺳﻮرﻩ رﻋﺪ ﺁﻳﻪ ‪ ٧‬هﻤﺎن ﻣﻌﻨﯽ ﺗﮑﺮار ﺷﺪﻩ اﺳﺖ وﻟﯽ ﭘﻴﻐﻤﺮ در ﺁﻧﺠﺎ ﻓﻘﻂ ﺧﻮد را ﻣﺄﻣﻮر اﺑﻼغ اواﻣﺮ ﻣﯽ ﻧﺎﻣﺪ و‬
‫ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﭼﺮا ﺁﻳﻪ ای ﻧﺎزل ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻤﯽ دهﺪ‪:‬‬

‫ﮑﻞّ ﻗَﻮ ِم هﺎ ِد«‪.‬‬

‫ﺖ ﻣُﻨﺬ ُر َو ِﻟ ُ‬
‫ﻋﻠَﻴ ِﻪ ﺁ َﻳ ُﻪ ﻣِﻦ َرّﺑ ِﻪ‪ِ .‬اﻧﱠﻤﺎ اَﻧ َ‬
‫ل َ‬
‫ل ّاﻟَﺬﻳﻦ َﮐ َﻔ ُﺮ واﻟَﻮﻻ اُﻧ ِﺰ َ‬
‫» َو َﻳﻘُﻮ ُ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﮐﺎﻓﺮان ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﺸﺎﻧﻪ و ﺁﻳﺘﯽ ﺑﺮ ﺻﺤﺖ ﮔﻔﺘﺎر او از ﻃﺮف ﺧﺪاوﻧﺪش ﻇﺎهﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد؟ در‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﻴﻢ دهﻨﺪﻩ ای و هﺮ ﻗﻮم ﭘﻴﺸﻮاﻳﯽ دارد‪) .‬ﻳﻌﻨﯽ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﺗﻮ اﺑﻼغ اواﻣﺮ اﺳﺖ‪ ،‬دﻳﮕﺮ‬
‫ﺁوردن ﻣﻌﺠﺰﻩ ﮐﺎر ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ(‪.‬‬

‫‪ 10‬ﺳﻮرﻩ ﺣﺠﺮ ﺁﻳﻪ ‪ ٦‬و ‪٧‬‬

‫‪ 11‬ﺳﻮرﻩ اﻧﺒﻴﺎء ﺁﻳﺎت ‪ ٣‬ﺗﺎ ‪٥‬‬
‫‪ 12‬ﺳﻮرﻩ اﻧﺒﻴﺎء ﺁﻳﺎت ‪ ٧‬و ‪] ٨‬ﻣﺘﻦ ﻋﺮﺑﯽ ﺁﻳﺎت ﻧﻘﻞ ﺷﺪﻩ در ﺑﺎﻻ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪» :‬و ﻣﺎ ارﺳﻠﻨﺎ ﻗﺒﻠﮏ اﻻ رﺟﺎل ﻳﻮﺣﯽ اﻟﻴﻬﻢ ﻓﺎﺳﺌﻠﻮا اهﻞ اﻟﺬﮐﺮ ﮐﻨﺘﻢ ﻻ‬
‫ﺗﻌﻠﻤﻮن‪ ،‬و ﻣﺎ ﺟﻌﻠﻨﺎ هﻢ ﺟﺴﺪًا ﻻ ﻳﺄﮐﻠﻮن اﻟﻄﻌﺎم و ﻣﺎ ﮐﺎﻧﻮا ﺧﺎﻟﺪﻳﻦ«[‬

‫‪77‬‬
‫ﻋﻴﻦ اﻋﺘﺮاض ﻣﺸﺮﮐﺎن و ﺟﻮاب ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣُﻨﺬِرم وﻧﺸﺎﻧﻪ و ﺁﻳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻌﺠﺰﻩ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮص ذات ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ .‬در‬
‫ﺟﺎﻳﯽ دﻳﮕﺮ ﺗﮑﺮار ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁﻳﺖ و ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺧﻮد را ﻗﺮﺁن ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫ﻦ«‪.‬‬
‫ﷲ َو ِاﻧﱠﻤﺎ اَﻧَﺎ ﻧَﺬﻳُﺮ ﻣُﺒﻴ ُ‬
‫ت ﻋِﻨﺪَا ِ‬
‫ت ﻣِﻦ ﻗُﻞ ِاّﻧﻤَﺎ اﻻﻳﺎ ُ‬
‫ﻋﻠَﻴ ِﻪ ﺁﻳﺎ ُ‬
‫ل َ‬
‫» َو ﻗﺎﻟُﻮ ﻟَﻮﻻ اُﻧ ِﺰ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭼﺮا ﺧﺪاﻳﺶ ﺁﻳﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﻓﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺁﻳﺘﻬﺎ هﻤﻪ ﻣﺨﺼﻮص ذات ﭘﺮوردﮔﺎر اﺳﺖ و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ‬
‫ﺑﻴﻢ دهﻨﺪﻩ ام‪.13‬‬

‫اﻣﺎ ﭘﺲ از ﺁن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ن«‪.14‬‬
‫ﮏ َﻟﺮَﺣ َﻤ ًﻪ َو ذِﮐﺮی ِﻟﻘَﻮ ِم ﻳُﺆ ِﻣﻨُﻮ َ‬
‫ﯽ ذِﻟ َ‬
‫نﻓ ِ‬
‫ﻋﻠَﻴﻬﻢ ِا ﱠ‬
‫ب ﻳُﺘﻠﯽ َ‬
‫ﮏ اﻟﮑِﺘﺎ َ‬
‫ﻋﻠَﻴ َ‬
‫»ا َوﻟَﻢ ﻳَﮑ ِﺒﻬِﻢ َاﻧّﺎ اَﻧﺰَﻟﻨﺎ َ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ‪ :‬ﺁﻳﺎ ﻧﺎزل ﮐﺮدن ﻗﺮﺁن ﺑﺮ ﺗﻮ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﮐﻔﺎﻳﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ در ﺁن ﺗﺬﮐﺮات و رﺣﻤﺖ ﺑﺮای اهﻞ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫در ﺳﻮرﻩ ﻣﻠﮏ ﺁﻳﻪ ‪ ٢٥‬ﮐﻪ ﻣﺸﺮﮐﺎن ﺑﻪ او ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﭘﺲ اﻳﻦ روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ از ﺁن ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﯽ ﮐﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ؟«‬
‫ﺗﺼﺮﻳﺢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﻠﻢ ﺑﺮ ﺁن ﻣﺨﺼﻮص ذات ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ و ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﺬﻳﺮم‪» : 15‬ﻗُﻞ ِاﱠﻧﻤَﺎ اﻟﻌِﻠ ُﻢ ﻋِﻨ َﺪا ِ‬
‫ﷲ َو ِاﻧّﻤﺎ َاﻧَﺎ ﻧَﺬﻳ ُﺮ‬
‫ﻦ«‪.‬‬
‫ﻣُﺒﻴ ُ‬
‫در ﺳﻮرﻩ ﻧﺎزﻋﺎت ﺁﻳﻪ هﺎی ‪ ٤٥ ،٤٤ ،٤٣‬ﮐﻪ ﺑﺎز ﺻﺤﺒﺖ از روز ﺣﺸﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻔﯽ ﻋﻠﻢ از ﺷﺨﺺ رﺳﻮل ﺑﻄﻮر‬
‫ﺻﺮﻳﺤﺘﺮی ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﺖ ﻣُﻨ ِﺬ ُر ﻣَﻦ ﻳَﺨﺸﻴﻬﺎ«‪.‬‬

‫ﮏ ﻣُﻨﺘَﻬﻴﻬﺎ‪ِ .‬اﻧﱠﻤﺎ اَﻧ َ‬
‫ﺖ ﻣِﻦ ذِﮐﺮﻳﻬﺎ‪ .‬اِﻟﯽ َر ِﺑ َ‬
‫»ﻓﻴ َﻢ اَﻧ َ‬
‫]ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ[ ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﻣﯽ داﻧﯽ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﮐﯽ ﻣﯽ رﺳﺪ؟ ﻓﻘﻂ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽ داﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮدم را از‬
‫روز ﺟﺰا ﺑﻴﻢ دهﯽ‪.‬‬

‫اﺻﺮار ﻣﺘﻮاﻟﯽ و ﻣﮑﺮر ﻣﺸﺮﮐﺎن در ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻣﻌﺠﺰﻩ و ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎدﮐﺮدن ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ اﻋﺠﺎزی ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﭘﻴﻮﻧﺪد‬
‫اﻳﻤﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁورد‪ ،‬رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ در ﻧﻔﻮس ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن و ﺣﺘﯽ در ﮐﻨﻪ روح ﺧﻮد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﻳﻦ ﺁرزو را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ ﮐﻪ ﮐﺎش ﺧﺪا‬
‫ﺗﻔﻀﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻳﮑﯽ از ﺗﻘﺎﺿﺎهﺎی ﻣﺸﺮﮐﺎن را در ﺑﺎب اﻋﺠﺎز و ﺗﺄﻳﻴﺪ رﺳﺎﻟﺖ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮﺁوردﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ هﻤﻪ ﻣﻨﮑﺮان‬
‫ﻣﺎت و ﻣﺒﻬﻮت ﺷﺪﻩ و اﻳﻤﺎن ﻣﯽ ﺁوردﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻪ ﺁﻳﻪ ﺳﻮرﻩ اﻧﻌﺎم را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪:‬‬

‫ن‪َ .‬و‬‫ت ﻋِﻨﺪَاﻟﻠَﻪ َو ﻣﺎ ﻳُﺸﻌِﺮﮐُﻢ َاﻧﱠﻬﺎ اِذا ﺟﺄت ﻻﻳُﺆﻣِﻨ ُﻮ َ‬ ‫» َو َﻗﺴَﻤﻮُا ﺑِﺎﷲ ﺟَﻬ َﺪ اَﻳﻤﺎ ِﻧﻬُﻢ َﻟﺌِﻦ ﺟﺎﺋﺘﻬُﻢ ﺁ َﻳ ُﻪ َﻟﻴُﺆ ُﻣﻦﱠ ﺑِﻬﺎ ﻗُﻞ ِاﻧﱠﻤﺎ ﺁﻻﻳﺎ ُ‬
‫ﮑ َﻪ َو‬
‫ن‪َ .‬وﻟَﻮ َاﻧﱠﻨﺎ َﻧﺰَﻟﻨﺎ ِاﻟَﻴ ِﻬ ُﻢ اﻟﻤُﻼ ِﺋ َ‬‫ﯽ ﻃُﻐﻴﺎﻧِﻬ ِﻢ ﻳَﻌ َﻤﻬُﻮ َ‬‫ل َﻣ ﱠﺮ ِﻩ َو َﻧ َﺬ ُرهُﻢ ﻓ ِ‬
‫ﺐ اَﻓﺌ َﺪ َﺗ ُﻬ ِﻢ َو اَﺑﺼﺎ َرهُﻢ ﮐَﻤﺎﻟَﻢ ﻳُﺆ ِﻣﻨُﻮا ِﺑ ِﻪ َا َو َ‬
‫ُﺗ َﻘﻠّ ُ‬
‫ن«‪.16‬‬ ‫ﻦ اَﮐ َﺜ َﺮهُﻢ ﻳَﺠﻬَﻠ ُﻮ َ‬
‫ﮑَ‬‫ﷲ وَﻟ ﱠ‬‫ﻻ اَن ﻳَﺸﺎء ا ُ‬ ‫ﻼ ﻣﺎ ﮐﺎﻧُﻮاِﻟﻴُﺆﻣِﻨﻮُا َا ّ‬ ‫ﻋﻠَﻴﻬِﻢ ُﮐﻞّ ﺷَﯽء ُﻗُﺒ ً‬ ‫ﺣﺸَﺮﻧﺎ َ‬‫َﮐّﻠ َﻬ ِﻢ اﻟﻤَﻮﺗﯽ َو َ‬

‫ﻣﻔﻬﻮم ﺁﻳﺎت ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ‪» :‬ﻣﺸﺮﮐﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ]ﻣﺤﻤﺪ[ ﺁﻳﺘﯽ ]ﻧﺸﺎﻧﻪ ای و ﻣﻌﺠﺰﻩ ای[ ﻇﺎهﺮ ﺳﺎزد‪،‬‬
‫]و ﻳﺎ[ ﻳﮑﯽ از ﺗﻘﺎﺿﺎهﺎی ﺁﻧﻬﺎ اﻧﺠﺎم ﺷﻮد‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻣﯽ ﺁورﻧﺪ‪ .‬ای ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ ﺁﻳﺎت ﻧﺰد ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ )ﻳﻌﻨﯽ در دﺳﺖ ﻣﻦ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ( ﻣﯽ داﻧﻴﺪ اﮔﺮ ﺁﻳﺎﺗﯽ هﻢ ﻇﺎهﺮ ﺳﺎزم ﺑﺎز اﻳﻤﺎن ﻧﻤﯽ ﺁورﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را در ﮔﻤﺮاهﯽ ﺧﻮد ﺑﺎﻗﯽ ﺑﮕﺬارﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ از ﺁﺳﻤﺎن‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺎزل ﺷﻮد و اﮔﺮ ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺁﻳﻨﺪ و هﻤﻪ اﻣﻮر ﺧﺎرق اﻟﻌﺎدﻩ را در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻬﻴﻢ ﺑﺎز اﻳﻤﺎن ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺁورد ﻣﮕﺮ‬
‫اﻳﻨﮑﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاهﺪ اﻣﺎ اﻏﻠﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ«‪.‬‬
‫ﻻ ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪:‬‬ ‫اﮐﻨﻮن ﻣﻄﺎﻟﺐ اﻳﻦ ﺳﻪ ﺁﻳﻪ را اﺟﻤﺎ ً‬
‫‪ -١‬ﻣﺸﺮﮐﺎن ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻳﮑﯽ از ﻣﻌﺠﺰاﺗﯽ ﮐﻪ از ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﻧﺪ ﻇﺎهﺮ ﺳﺎزد اﻳﻤﺎن ﻣﯽ ﺁورﻧﺪ و‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ اﻋﺠﺎز از ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ و از ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺮق ﻋﺎدات در دﺳﺖ‬
‫ﺁدﻣﻴﺰاد ﻧﻴﺴﺖ هﺮ ﭼﻨﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻻﻳﺘﻐﻴﺮ اﺳﺖ و ﺧﻼف ﺁن ﺻﻮرت ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮد‪ .‬ﺧﺎﺻﻴﺖ ﺁﺗﺶ‪،‬‬
‫ﺳﻮزاﻧﺪن اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺧﺎﺻﻴﺖ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ اوﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ -٢‬ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ :‬ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﻴﺪ اﮔﺮ هﻢ ﻣﻌﺠﺰﻩ ای روی ﺑﺪهﺪ ﺑﺎز هﻢ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﯽ ﺁورﻧﺪ‪ .‬ﻣﯽ ﺗﻮان ﺟﻮاب ﻧﻘﻀﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫ﻗﻀﻴﻪ داد و ﮔﻔﺖ از ﮐﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﻌﺠﺰﻩ ای روی ﻣﯽ داد اﻳﻤﺎن ﻧﻤﯽ ﺁوردﻧﺪ! ﻇﺎهﺮ اﻣﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ هﺮ‬
‫ﺧﺮق ﻋﺎدﺗﯽ ﺑﺸﺮ را ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺘﯽ ﻣﯽ اﻧﺪازد و ﺑﻪ ﺁن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﺮق ﻋﺎدت را ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﯽ ﻧﮕﺮد و هﻴﭻ‬
‫ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻔﺴﺮان ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻇﺎهﺮﻧﺸﺪن ﻣﻌﺠﺰﻩ از اﻳﻦ روﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽ داﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﯽ‬
‫ﺁورﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -٣‬ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪َ » :‬و ﺗَﻘﻠﺐ اﻓﺌﺪﺗﻬُﻢ َو اَﺑﺼﺎرهُﻢ« ﻳﻌﻨﯽ »ﻣﺎ دﻳﺪﻩ و دل ﺁﻧﻬﺎ را از ﺣﻖ ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪﻩ اﻳﻢ از اﻳﻦ رو ﺑﻪ ﺁﻳﺎﺗﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺳﺎﺑﻘًﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻧﺪ«‪ .‬ﺧﺪاﻳﺎ‪ ،‬راﺳﺖ ﮔﻮﻳﻢ ﻓﺘﻨﻪ از ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺎدر ﻣﺘﻌﺎل ﻣﺮدم را از دﻳﺪن ﺣﻖ‬

‫‪13‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻋﻨﮑﺒﻮت ﺁﻳﻪ ‪٥٠‬‬
‫‪14‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻋﻨﮑﺒﻮت ﺁﻳﻪ ‪٥١‬‬
‫‪15‬‬
‫]ﻧَﺬﻳﺮ و ﻣُﻨﺬِر ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺑﻴﻢ دهﻨﺪﻩ اﺳﺖ و هﺮ دو از اﻟﻘﺎب ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ اﺳﻼم هﺴﺘﻨﺪ[‬
‫‪16‬‬
‫ﺳﻮرﻩ اﻧﻌﺎم ﺁﻳﺎت ‪ ١١٠ ،١٠٩‬و ‪١١١‬‬

‫‪78‬‬
‫ﮐﻮر ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﺗﻮﻗﻌﯽ ﻣﯽ ﺗﻮان از ﺁﻧﻬﺎ داﺷﺖ و ﭼﺮا ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺒﻌﻮث ﻣﯽ ﺷﻮد؟ اﻣﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‬
‫ﺳﻠَﻒ‬‫ﺳﻠَﻒ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ؟ از اﻧﺒﻴﺎء َ‬ ‫ﺳﺎﺑﻘًﺎ ﺁﻳﺎﺗﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻘﺼﻮد از ﺳﺎﺑﻖ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﻘﺼﻮد اﻧﺒﻴﺎء َ‬
‫ﺧﺒﺮ ﺻﺤﻴﺤﯽ در دﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت هﻤﻴﻦ ﻗﺮﺁن ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﺸﺮﮐﺎن ﺁﻳﺎﺗﯽ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﻧﺪ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻮاب دادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺸﻴﺮ ]ﺑﺸﺎرت و ﻣﮋدﻩ دهﻨﺪﻩ[ و ﻧﺬﻳﺮ ]ﺑﻴﻢ دهﻨﺪﻩ و‬
‫ﺗﺮﺳﺎﻧﻨﺪﻩ[ اﺳﺖ و ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻘﺼﻮد از ﺟﻤﻠﻪ »ﺳﺎﺑﻘًﺎ ﺁﻳﺎﺗﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻧﺪ« هﻤﻴﻦ ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ‬
‫ﺟﻮاب ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻴﺴﺖ زﻳﺮا ﻣﺸﺮﮐﺎن ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁﻧﯽ اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ و اذﻋﺎن ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ از ﻃﺮف ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ دﻟﻴﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻋﻴﺴﯽ و ﻣﻮﺳﯽ و ﺻﺎﻟﺢ و ﺳﺎﻳﺮ اﻧﺒﻴﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد ﻗﺮﺁن ﺑﺮای ﺁﻧﻬﺎ‬
‫ﻣﻌﺠﺰاﺗﯽ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻳﮑﯽ از ﺁن ﻣﻌﺠﺰات را ﻇﺎهﺮ ﺳﺎزد‪.‬‬
‫‪ -١‬ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺁﻳﻪ ‪] ١١١‬ﺳﻮرﻩ[ اﻧﻌﺎم ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ :‬اﮔﺮ ﻣﻼﺋﮑﻪ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ و ﻣﺮدﮔﺎن ﻧﻴﺰ از ﻗﺒﺮ ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ و‬
‫ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﯽ ﺁورﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ از ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﺄﻳﻴﺪ ﮔﻔﺘﻪ هﺎی ﺧﻮد ﻓﺮﺷﺘﻪ ای از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻪ‬
‫زﻣﻴﻦ ﺑﻴﺎورد ﻳﺎ ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺮدﻩ ای را زﻧﺪﻩ ﮐﻨﺪ و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ هﻢ ﺁرزو داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از اﻳﻦ اﻣﻮر ﺻﻮرت ﮔﻴﺮد‬
‫وﻟﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ او ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ اﮔﺮ اﻳﻦ اﻣﻮر هﻢ واﻗﻊ ﺷﻮد‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﯽ ﺁورﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -٢‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﯽ ﺁورﻧﺪ و در ﻋﻠﻢ ﺧﺪاوﻧﺪی ﮐﻔﺮ و ﺷﺮک ﺁﻧﻬﺎ ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﻣﺮدی‬
‫ﺑﺮای دﻋﻮت و هﺪاﻳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻳﮏ اﻣﺮ ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﮑﻴﻢ و داﻧﺎ ﮐﻪ اﻣﺮی ﺑﺮﺧﻼف ﻣﺼﻠﺤﺖ و‬
‫ﺣﮑﻤﺖ از وی ﺳﺮ ﻧﻤﯽ زﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺎر ﻋﺒﺚ ﻧﺴﺒﺖ داد؟ ﻗﻄﻌًﺎ ﻣﺘﻌﺒﺪان ]ﻋﺒﺎدت ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن و ﻣﺬهﺒﻴﻮن[ ﻗﺸﺮی ﮐﻪ ﻋﻘﻞ را در‬
‫ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻌﺘﻘﺪات ﺑﻪ ﻳﮏ ﺳﻮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﻧﺪ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ اﻣﺮ ﺑﺮای اﺗﻤﺎم ﺣﺠﺖ و ﺑﺮای ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﺧﻠﻖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻮد ﻣﺮدﻣﺎن ﺗﺒﻬﮑﺎری هﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻋﺬاب ﺁﺧﺮت‪ .‬اﻣﺎ ﺟﻮاب ﺁﻧﻬﺎ در ﺁﺧﺮ هﻤﺎن ﺁﻳﻪ ]‪ ١١١‬ﺳﻮرﻩ اﻧﻌﺎم[‬
‫ﻻ اَن ﻳَﺸﺎء اﷲ«‪] .‬ﻳﻌﻨﯽ[ اﻳﻦ ﻣﺮدم اﻳﻤﺎن ﻧﻤﯽ ﺁورﻧﺪ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاهﺪ‪ .‬ﭘﺲ‬ ‫ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬ا ّ‬
‫ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻻزم ﻗﻀﻴﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻮن ﺧﺪا ﻧﺨﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻧﺪ و اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﺻﺮﻳﺤًﺎ در ﺁﻳﻪ ‪ ١١٠‬ﻓﺮﻣﻮدﻩ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ‪ :‬ﻣﺎ ﭼﺸﻢ و دل اﻳﺸﺎن را از ﮔﺮوﻳﺪن ﺑﻪ ﺣﻖ ﮔﺮداﻧﻴﺪﻩ اﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ ﺁﻳﺎت در هﻤﻴﻦ ﺳﻮرﻩ اﻧﻌﺎم در ﺁﻳﻪ ‪ ١٠٧‬ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪َ » :‬وﻟُﻮ ﺷﺎءَاﷲ ﻣَﺎ اَﺷ ِﺮﮐُﻮا«‪] .‬ﻳﻌﻨﯽ[ اﮔﺮ ﺧﺪا ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﻣﺸﺮک ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺸﺮک ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨﺪﻩ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪای ﺗﻮاﻧﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺮد؟ ﭘﺲ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ هﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ را از ﺷﺮک ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﻣﻨﺼﺮف ﮐﻨﺪ ﺑﺮای ﺁﻧﮑﻪ ﺷﺮک ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻌﻠﻮل ارادﻩ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ‬
‫ﻣﻌﻠﻮل ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﭼﺮا ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻋﺬاب ﺁﺧﺮت ﺑﻴﻢ ﻣﯽ دهﻨﺪ؟‬
‫اﮔﺮ ﻣﺸّﻴﺖ اﻟﻬﯽ ﻣﻼک اﻳﻤﺎن ﻣﺮدم اﺳﺖ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ و ﻋﻘﻞ ﻧﺰدﻳﮑﺘﺮ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺁن ﻣﺸﻴّﺖ اﻟﻬﯽ ﺑﻪ ﻧﻴﮑﯽ و هﺪاﻳﺖ‬
‫ﻣﺮدم ﺗﻌﻠﻖ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﻧﻴﺎزی ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدن اﻧﺒﻴﺎء ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﺪا از رﺳﻮل ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ و اﻳﻦ هﻤﻪ ﻋﺬر ﺑﺮای‬
‫ﻧﻴﺎوردن ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻧﻴﺎورﻧﺪ؟‬
‫از ﺳﻴﺎق اﻳﻦ ﺁﻳﺎت و ﺁﻳﺎت دﻳﮕﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت اﻧﺠﺎم ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻣﺸﺮﮐﺎن را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺴﺎﻣﺤﻪ و ﻃﻔﺮﻩ ﻣﯽ دهﺪ‬
‫و اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ از ﺳﻮرﻩ ﺗﮑﻮﻳﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﺴﺘﻔﺎد ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﺳﻮرﻩ ﺗﮑﻮﻳﺮ از ﺑﻠﻴﻎ ﺗﺮﻳﻦ و ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﮑّﯽ‪ ،‬ﺑﺴﯽ‬
‫ﻣﻮزون و ﻣﺴﺠﻊ و ﺧﻮش ﺁهﻨﮓ اﺳﺖ و ﻗﻮﻩ دﻻﻳﻞ ﺧﻄﺎﺑﯽ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل از ﺁن ﺳﺎﻃﻊ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ از ﺟﻮاب ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺸﺮﮐﺎن ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﺑﺎرزی اﺟﺘﻨﺎب ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬در ﻋﻮض ادﻋﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﮔﺮم و ﻣﺆﺛﺮی ﺑﻴﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ هﻤﻪ ﻣﻄﺎﻟﺐ‬
‫از ﻃﺮف ﺧﺪا ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﭘﺲ از ‪ ١٨‬ﺳﻮﮔﻨﺪ در ‪ ١٨‬ﺁﻳﻪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺸﺮﮐﺎن را ﮐﻪ ﻣﺪﻋﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ هﺎی ﻣﺤﻤﺪ هﺬﻳﺎن‬
‫ﮐﺎهﻨﺎن و ﻣﻮﻟﻮد دﻣﺎغ ﻋﻠﻴﻞ ﺷﺨﺺ ﻣﺼﺮوﻋﯽ اﺳﺖ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﻖ‬
‫ن َو َﻟﻘَﺪ رَا ُﻩ ﺑِﺎﻻُﻓ ِ‬
‫ﺣ ُﺒﮑُﻢ ِﺑﻤَﺠﻨِﻮ ِ‬
‫ع َﺛ ﱠﻢ ﺁﻣﻴﻦِ‪َ ،‬و ﻣﺎ ﺻﺎ ِ‬
‫ﻦ ﻣُﻄﺎ ِ‬
‫ش ﻣﮑﻴ ِ‬‫ل ﮐَﺮﻳ ِﻢ‪ .‬ذی ُﻗﻮﱠﻩ ﻋِﻨ َﺪ ذی اﻟﻌَﺮ َ‬ ‫ل َرﺳُﻮ ِ‬
‫»ِاﻧﱠ ُﻪ َﻟﻘَﻮ ُ‬
‫ن رَﺟﻴ ِﻢ«‪.‬‬ ‫ل ﺷَﻴﻄﺎ ِ‬
‫ﻦ َو ﻣﺎ ُه َﻮ ِﺑﻘَﻮ ِ‬
‫ﺐ ِﺑﻀَﻨﻴ ِ‬
‫ﻋﻠَﯽ اﻟﻐَﻴ ُ‬
‫ﻦ َو ﻣﺎ هُﻮش َ‬ ‫اﻟﻤَﺒﻴ ِ‬

‫ﮐﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺁن ﺑﻄﻮر ﺧﻼﺻﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﻗﺮﺁن ﺳﺨﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﻳﺴﺖ اﻣﻴﻦ )ﻣﻘﺼﻮد ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ اﺳﺖ( ﮐﻪ در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺑﺎرﻳﺘﻌﺎﻟﯽ‬
‫ﻣﺴﺘﻘﺮ اﺳﺖ و ﻣﻄﺎع اﺳﺖ و اﻣﻴﻦ‪] .‬ﺻﺎﺣﺐ[ ﻣﺮد ﺷﻤﺎ ﻣﺤﻤﺪ دﻳﻮاﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬او را )ﻳﻌﻨﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺧﺪا را( در اﻓﻖ روﺷﻦ‬
‫ﺧﺎور دﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺤﻤﺪ در اﺑﻼغ ﭘﻴﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﻴﻞ ﻧﻴﺴﺖ و ﺁن ﭘﻴﺎم از ﺷﻴﻄﺎن رﺟﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ«‪.17‬‬
‫اﻏﻠﺐ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﻮﻧﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺑﺎرﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺎزل ﮐﻨﻴﻢ و‬
‫ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﺎز اﻳﻤﺎن ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺁورد«‪ ،‬دﻩ دوازدﻩ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﺑﺮق ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﺤﻤﺪ و ﻳﺎراﻧﺶ درﺧﺸﻴﺪن‬
‫ﷲ اَﻓﻮاﺟًﺎ«‪ .18‬و ﺷﺎهﺪ ﺑﺎرزﺗﺮ‪ ،‬ﻗﻀﻴﻪ‬
‫ﻦا ِ‬‫ن ﻓﯽ دﻳ ِ‬
‫ﺧﻠُﻮ َ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪ .‬ﺑﻄﻮری ﮐﻪ ﺧﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‪» :‬ﻳَﺪ ُ‬
‫اﺳﻼم ﺁوردن اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن ﮐﻪ از ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺳﺮﺳﺨﺖ ﺑﻮد و در ﺟﻨﮕﻬﺎی ﻋﺪﻳﺪﻩ ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺖ‪،‬‬
‫در ﺳﺎل دهﻢ هﺠﺮی ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪ‪ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ هﺰار ﺗﻦ ﺑﻪ ﻓﺘﺢ ﻣﮑﻪ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻋﺒﺎس ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ او ]اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن[‬
‫را ﻧﺰد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁورد و ﭘﻴﻐﺒﻤﺮ ﺑﺮ او ﺑﺎﻧﮓ زد‪» :‬وای ﺑﺮ ﺗﻮ‪ ،‬هﻨﻮز ﻧﻤﯽ داﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاﻳﯽ ﺟﺰ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻴﺴﺖ؟«‬
‫اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا‪ ،‬ﮐﻢ ﮐﻢ دارم ﺑﺪﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻣﯽ ﮔﺮاﻳﻢ«‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﺎز ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬هﻨﻮز ﻣﻨﮑﺮی ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ رﺳﻮل اوﺳﺖ؟«‬
‫اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن ﺗﻤﺠﻤﺞ ]ﮐﻠﻤﺎت ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم ادا[ ﮐﺮدﻩ ﮔﻔﺖ‪» :‬در اﻳﻦ ﺑﺎب ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻢ«‪ .‬ﻋﺒﺎس ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن‪ ،‬زودﺗﺮ‬
‫‪17‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺗﮑﻮﻳﺮ ﺁﻳﺎت ‪١٩ -٢٤‬‬
‫‪18‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻧﺼﺮ ﺁﻳﻪ ‪ .٢٠‬ﻳﻌﻨﯽ داﺧﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ در دﻳﻦ ﺧﺪا ﻓﻮج ﻓﻮج[‬

‫‪79‬‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﻮ وﮔﺮﻧﻪ هﻢ اﮐﻨﻮن ﻣﺤﻤﺪ اﻣﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮔﺮدﻧﺖ را ﺑﺰﻧﻨﺪ«‪ .‬اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن ﻣﺴﺘﺄﺻﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد وﻧﺎﭼﺎر در ﻣﻴﺎن اردوی‬
‫ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ اﺳﻼم ﻣﯽ ﺁورد و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺮای رﺿﺎﻳﺖ ﺧﺎﻃﺮ او ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻋﺒﺎس ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ ﺧﺎﻧﻪ او را ﭼﻮن ﺣﺮﻳﻢ ﮐﻌﺒﻪ‬
‫ن ﺁﻣِﻨﺎ«‪ 19‬و ﭘﺲ از ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ ﻗﺒﻴﻠﻪ هﻮازن در هﻤﻴﻦ ﺳﺎل و ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردن ﻏﻨﺎﻳﻢ‬
‫ﻞ ﺑَﻴ ِﺘ ُﻪ ﮐﺎ ِ‬
‫ﺧَ‬‫ﻣﺄﻣﻦ ﻗﺮار دادﻩ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻣَﻦ َد َ‬
‫ﺑﯽ ﺷﻤﺎر‪ ،‬ﺳﺮان ﻗﺮﻳﺶ و اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن را ﺑﻪ ﻋﻄﺎﻳﺎ و ﺑﺨﺸﺸﻬﺎی ﺷﺎهﺎﻧﻪ ﻣﺨﺼﻮص ﮔﺮداﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺻﺪای ﻧﺎرﺿﺎﻳﯽ‬
‫ﺳﺮان اﻧﺼﺎر را در ﺁورد‪.‬‬
‫ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ ﻣﻮارد ﻓﻮق‪ ،‬وﺣﺸﯽ ﮐﻪ ﺣﻤﺰﻩ را ﮐﺸﺘﻪ و ﺟﺴﺪ او را ﻣُﺜﻠﻪ‪ 20‬ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و ﻓﺮﻳﺎد ﺧﺸﻢ و ﻏﻀﺐ و ﻧﻔﺮت ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را‬
‫ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ ﺑﻮد و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻧﺘﻘﺎم ﻋﻤﻮی ﺷﺠﺎع و ﻣﺤﺒﻮب ﺧﻮد را از او ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ رﺳﻴﺪ و اﺳﻼم ﺁورد‪ ،‬اﺳﻼم او را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺪﻳﻬﯽ اﺳﺖ اﺳﻼم ﺁﻧﻬﺎ از ﺗﺮس ﺑﻮد وﻟﯽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ هﻤﻴﻦ اﺳﻼم ﺁوردن‬
‫دروﻏﻴﻦ ﺁﻧﺎن را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺁﻧﭽﻪ در ﺑﺎب ﺳﻪ ﺁﻳﻪ ﺳﻮرﻩ اﻧﻌﺎم ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺻﺮف ﺣﺪس و ﻓﺮض ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻗﺮاﺋﺘﯽ در ﺁﻳﺎت دﻳﮕﺮ ﻗﺮﺁﻧﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺣﺪس و‬
‫ﻓﺮض را ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﺧﻮد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ از اﻳﻦ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻳﺘﯽ ﺑﺮای ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻧﺒﻮت او ﻧﻤﯽ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬در ﺑﺎب رﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮد دﭼﺎر ﻧﻮﻋﯽ ﺷﮏ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺻﺮﻳﺤﺘﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻳﺎت ‪ ٩٤‬و ‪ ٩٥‬ﺳﻮرﻩ ﻳﻮﻧﺲ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﻦ‬
‫ﮏ ﻓَﻼ َﺗﮑُﻮﱠﻧ َ‬
‫ﻖ ﻣِﻦ َرّﺑ َ‬
‫ﺤّ‬
‫ﮏ َﻟﻘَﺪ ﺟﺎ َء ک اَﻟ َ‬
‫ب ﻣِﻦ َﻗﺒِﻠ َ‬
‫ن اﻟﮑِﺘﺎ َ‬‫ﻦ ﻳَﻘ َﺮ ُؤ َ‬
‫ﻞ ّاﻟّﺬﻳ َ‬
‫ﮏ ﻓَﺴ َﺌ ِ‬‫ﮏ ِﻣﻤّﺎ اَﻧﺰَﻟﻨﺎ ِاﻟَﻴ َ‬ ‫ﺷ ّ‬‫ﺖ ﻓﯽ َ‬ ‫» َﻓﺎِن ﮐُﻨ َ‬
‫ﻦ«‪.‬‬‫ﻦ اﻟﺨﺎﺳِﺮﻳ َ‬ ‫ن ِﻣ َ‬
‫ﷲ ﻓَﺘﮑُﻮ َ‬ ‫تا ِ‬ ‫ﻦ َﮐ ﱠﺬﺑُﻮا ﺑِﺎ اﻳﺎ ِ‬
‫ﻦ اﻟﱠﺬﻳ َ‬‫ﻦ ِﻣ َ‬‫ﻦ‪َ .‬و ﻻ َﺗﮑُﻮ َﻧ ﱠ‬
‫ﻦ اﻟﻤُﻤﺘَﺮﻳ َ‬
‫ِﻣ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ اﮔﺮ ﺷﮏ داری در ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺎزل ﮐﺮدﻩ اﻳﻢ از ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﺗﻮرات ﺑﭙﺮس‪ .‬ﺣﻘﻴﻘﺖ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ‬
‫رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ و در ﺁﻧﻬﺎ ﺷﮏ ﻣﮑﻦ و از ﺁن ﻣﺮﻣﺎن ﻣﺒﺎش ﮐﻪ ﺁﻳﺎت ﺧﺪاوﻧﺪی را دروغ داﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ ورﻧﻪ از‬
‫زﻳﺎﻧﮑﺎران ﺧﻮاهﯽ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺁﻳﺎ اﻳﻦ دو ﺁﻳﻪ را ﻧﻮﻋﯽ ﺻﺤﻨﻪ ﺳﺎزی ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮض ﮐﺮد ﮐﻪ ]ﻣﺤﻤﺪ[ ﺑﺮای اﻗﻨﺎع ﻣﺮدم ﺿﻌﻴﻒ و ﺷﮑّﺎک ﻓﺮو ﺧﻮاﻧﺪﻩ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد او ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ دﭼﺎر ﺷﮏ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و اﻳﻨﮏ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﮏ را ﺑﺮﻃﺮف ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ اﻳﻦ دو‬
‫ﺁﻳﻪ ﺻﺪای وﺟﺪان ﻋﻤﻴﻖ و ﺿﻤﻴﺮ ﻧﺎﺧﻮدﺁﮔﺎﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺄﻳﻮس از ﻣﻌﺠﺰﻩ اﺳﺖ؟‬
‫ﺗﻨﻬﺎ اﻳﻦ دو ﺁﻳﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﺎن ﻣﻔﺎهﻴﻤﯽ را ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬در ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﮑّﯽ ﻧﻈﻴﺮ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﯽ ﺗﻮان ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ را ]از[‬
‫اﻧﻘﻼب ﺑﺤﺮان ﮔﻮﻧﻪ ای در روح ﺣﻀﺮت ﺧﺒﺮ ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ از ﺁﻳﻪ ]‪ [١٤‬ﺳﻮرﻩ ]هﻮد[ ﻧﻮﻋﯽ ﻋﺘﺎب و ﻣﻼﻣﺖ اﺳﺘﻨﺒﺎط‬
‫ﻣﯽ ﺷﻮد‪:‬‬

‫ﮏ‪ِ .‬اﻧﱠﻤﺎ‬
‫ﻋﻠَﻴ ِﻪ ﮐَﻨ ُﺰاَو ﺟﺎ َء َﻣ َﻌ ُﻪ َﻣَﻠ ُ‬
‫ک اَن َﻳﻘُﻮﻟُﻮا ﻟَﻮﻻ اُﻧﺰِل َ‬
‫ﻖ ِﺑ ِﻪ ﺻَﺪ ُر َ‬
‫ﮏ َو ﺿﺎ ِﺋ ُ‬
‫ﺾ ﻣﺎ ﻳُﻮﺣﯽ ِاﻟَﻴ َ‬
‫ک ﺑَﻌ َ‬
‫» َﻓ َﻌَﻠّﮏ ﺗﺎ ِر ُ‬
‫ﺖ ﻧَﺬﻳ ُﺮ«‪.‬‬
‫اَﻧ َ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻮ ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ وﺣﯽ ﮐﺮدﻩ اﻳﻢ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻧﻤﯽ ﮔﻮﻳﯽ و ﻧﻮﻋﯽ ﮔﺮﻓﺘﮕﯽ‬
‫ﺧﺎﻃﺮ و ﻧﺎراﺣﺘﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﯽ ﭼﺮا ﮔﻨﺠﯽ ﻇﺎهﺮ ﻧﻤﯽ ﺳﺎزی ﻳﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ای‬
‫ﺑﺮای ﺻﺪق ﮔﻔﺘﺎر ﺧﻮد ﻧﻤﯽ ﺁوری؟ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻣﺒﻠّﻎ و داﻋﯽ هﺴﺘﯽ و دﻳﮕﺮ ﺗﮑﻠﻴﻔﯽ ﻧﺪاری ﮐﻪ هﺮ ﭼﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﻧﺪ اﻧﺠﺎم‬
‫دهﯽ‪.‬‬
‫ﺑﺎز در ﺁﻳﻪ ‪ ٣٥‬ﺳﻮرﻩ اﻧﻌﺎم ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای دﻳﮕﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻮرد ﻋﺘﺎب ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﻴﺮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان ﻓﺮض ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﻀﺮت از اﻳﻦ‬
‫اﻣﺮ دﻟﮕﻴﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ او ﻗﺪرت اﻋﺠﺎز ﻧﺪادﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﯽ اﻟﺴﱡﻤﺎء َﻓﻨَﺎ ِﺗ َﻴﻬُﻢ ﺑِﺂﻳ ِﻪ َوﻟَﻮ ﺷﺎ َء‬

‫ﺳﻠﱠﻤًﺎ ﻓ ِ‬
‫ض اَو ُ‬
‫ﯽ اﻻر ِ‬
‫ﺖ اَن ﺗَﺒ َﺘﻐَﯽ َﻧﻔَﻘًﺎ ﻓ ِ‬
‫ن اﺳ َﺘﻄَﻌ َ‬
‫ﺿﻬُﻢ َﻓِﺎ ِ‬‫ﮏ اِﻋﺮا َ‬ ‫ﻋﻠَﻴ َ‬
‫ن َﮐ ُﺒ َﺮ َ‬
‫» َواِن ﮐﺎ َ‬
‫ﻦ«‪.‬‬‫ﻦ اﻟﺠﺎهِﻠﻴ َ‬
‫ﻦ ِﻣ َ‬‫ﻋﻠَﯽ اﻟﻬُﺪی ﻓَﻼ َﺗﮑُﻮ َﻧ ﱠ‬
‫ﺠ َﻤ َﻌﻬُﻢ َ‬
‫ﷲ َﻟ َ‬
‫ا ُ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ اﮔﺮ اﻧﮑﺎر و ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﻴﺮی ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﺮ ﺗﻮ ﮔﺮان ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﻧﻘﺒﯽ در زﻣﻴﻦ زن ﻳﺎ ﻧﺮدﺑﺎﻧﯽ در ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺴﺎز ﺗﺎ‬
‫ﺗﻮاﻧﯽ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ]ﻣﻌﺠﺰﻩ[ ﻓﺮاهﻢ ﺳﺎزی‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ هﻤﮕﯽ هﺪاﻳﺖ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ وﻟﯽ ﺗﻮ ﻧﺎدان‬
‫ﻣﺒﺎش‪.‬‬
‫در ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎء ]ﺁﻳﻪ ‪ [١٥٢‬اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﻃﻮری دﻳﮕﺮ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ و اﻳﻦ دﻓﻌﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ اهﻞ ﮐﺘﺎب ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﻳﻬﻮد‬
‫ﻧﻴﺰ از وی ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﻧﺪ و ﺑﺮای ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁﻧﺎن اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫‪] 19‬اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﻣﻨﺎف ﻓﺮﻳﺸﯽ اﻣﻮی ﭘﺪر ﻣﻌﺎوﻳﻪ و ﻳﺰﻳﺪ‪ .‬ﻳﮑﯽ از اﺷﺮاف ﻗﺮﻳﺶ در اﻳﺎم ﺟﺎهﻠﻴﺖ‪ .‬در ﻓﺘﺢ ﻣﮑﻪ ﺑﺎ ﺗﻬﺪﻳﺪ رﺳﻮل اﷲ ﺑﻪ اﺳﻼم‬
‫اﻳﻤﺎن ﺁورد‪ .‬ﻣﻮرﺧﻴﻦ اﺳﻼﻣﯽ در اﻳﻤﺎن او ﺗﺮدﻳﺪ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ و ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﻪ وی ﻧﻔﺎق و دو روﻳﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽ دهﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ ﻋﺒﺎس ﻋﻤﻮی رﺳﻮل‬
‫اﷲ او را از ﻣﺮگ ﻧﺠﺎت داد و ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﺟﺎزﻩ ﻓﺮﻣﺎی ﮐﻪ هﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ او در ﺁﻳﺪ اﻳﻤﻦ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬و رﺳﻮل اﷲ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﻓﺮﻣﻮد هﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن در ﺁﻳﺪ اﻳﻤﻦ اﺳﺖ و هﺮ ﮐﺲ داﺧﻞ ﮐﻌﺒﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻤﻦ اﺳﺖ و هﺮ ﮐﺲ د ِر ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺒﻨﺪد اﻳﻤﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﻟﻐﺘﻨﺎﻣﻪ دهﺨﺪا‪،‬‬
‫زﻳﺮ واژﻩ اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن[‬
‫‪ Mosle 20‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮔﻮش و ﺑﻴﻨﯽ ﻳﺎ ﻋﻀﻮ دﻳﮕﺮ ﺑﺪﻧﺶ را ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺷﺪﻩ[‬

‫‪80‬‬
‫ﺧﺬَﺗ ُﻬ ُﻢ‬
‫ﷲ ﺟَﻬ َﺮ ﱠﻩ َﻓَﺎ َ‬‫ﮏ ﻓَﻘﺎﻟُﻮا َا ِرﻧَﺎ ا َ‬
‫ﻦ اّﻟﺴُﻤﺎء َﻓﻘَﺪ ﺳَﺎﻟُﻮا ﻣُﻮﺳﯽ اَﮐ َﺒ َﺮ ﻣِﻦ ذِﻟ َ‬ ‫ﻋﻠَﻴﻬِﻢ ﮐِﺘﺎﺑًﺎ ِﻣ َ‬
‫ب اَن ُﺗ َﻨﺰّل َ‬‫ﻞ اﻟﮑِﺘﺎ ِ‬ ‫ﮏ اَه ُ‬ ‫»ﻳَﺴ َﺌُﻠ َ‬
‫ﮏ َو ﺁﺗَﻴﻨﺎ ﻣُﻮﺳﯽ ﺳُﻠﻄﺎﻧًﺎ ﻣُﺒﻴﻨًﺎ«‪.‬‬ ‫ت َﻓ َﻐﻔَﻮﻧﺎ ﻋَﻦ ذ ِﺑ َ‬
‫ﻞ ﻣِﻦ ﺑَﻌﺪِﻣﺎ ﺟﺎﺋﺘ ُﻬ ُﻢ اﻟ َﺒﻴّﻨﺎ ُ‬ ‫ﺨﺬُوا اﻟِﻌﺠ َ‬ ‫ﻋ َﻘ ُﻪ ِﺑﻈُﻠ ِﻤﻬِﻢ ُﺛﻢﱠ اﱠﺗ َ‬
‫اﻟﺼﺎ ِ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ اهﻞ ﮐﺘﺎب از ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮای ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺘﺎب ﺁوری‪ .‬از ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎ داﺷﺘﻨﺪ و ﻣﯽ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺧﺪا را ﻋﻠﻨًﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎن دهﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺟﻮاب ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺳﺘﻤﮑﺎراﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ای روی‬
‫ﺁوردﻧﺪ ﭘﺲ از ﺁن هﻤﻪ دﻻﻳﻞ ﺧﺪاوﻧﺪی ﻣﻌﺬﻟﮏ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻧﻴﺰ ﺳﻴﻄﺮﻩ ﻣﺴﻠّﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬

‫در ﺁﻳﻪ ‪ ٥٩‬ﺳﻮرﻩ اﺳﺮی ﻋﺬر ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻧﻴﺎوردن اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ت اﻟّﺎ‬
‫ﻞ ﺑِﺎﻻﻳﺎ ِ‬
‫ﺳُ‬‫ﻈَﻠﻤُﻮا ﺑِﻬﺎ َو ﻧُﺮ ِ‬
‫ﺼ َﺮ ﱠﻩ َﻓ َ‬
‫ن َو ﺁﺗَﻴﻨﺎ َﺛﻤُﻮدَاﻟﻨﺎ َﻗ ُﻪ ﻣُﺒ ِ‬
‫ﻻ ّوﻟُﻮ َ‬
‫ب ِﺑﻬَﺎ ا َ‬
‫ت اِﻻ اَن َﮐ ﱠﺬ َ‬
‫ﻞ ﺑِﺎﻻﻳﺎ ِ‬
‫ﺳَ‬‫»وَﻣﺎ َﻣ َﻨﻌَﻨﺎ اَن ﻧُﺮ ِ‬
‫ﺗَﺨﻮﻳﻔًﺎ«‬
‫ﺐ ﻧﻴﺎوردن ﻣﻌﺠﺰﻩ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﺑﻘًﺎ در ﻗﻮم ﺛﻤﻮد ﻧﺎﻗﻪ ﺻﺎﻟﺢ ‪21‬را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ وﻟﯽ ﺑﺎز اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻧﺪ‪،‬‬ ‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺳﺒ ِ‬
‫از اﻳﻦ رو هﻼﮐﺸﺎن ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﺑﺮای ﺗﻮ ﻣﻌﺠﺰﻩ ای ﻇﺎهﺮ ﺳﺎزﻳﻢ و اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎورﻧﺪ ﻣﺴﺘﺤﻖ هﻼک ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‬
‫در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻬﻠﺖ دهﻴﻢ ﺗﺎ ﮐﺎر ﻣﺤﻤﺪ ﺗﻤﺎم ﺷﻮد )ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ(‪.‬‬

‫ﺁﻳﻪ ﺑﻌﺪی ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﻧﺪﻧﯽ و ﺳﺰاوار ﺗﺄﻣﻞ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ن َو‬
‫ف اﻟﻘُﺮﺁ ِ‬
‫ﺠ َﺮ َﻩ اﻟﻤَﻠﻌُﻮ َﻧ َﻪ ِ‬
‫ﺸَ‬‫س َو اﻟ ﱠ‬
‫ک اِﻻ ﻓِﺘ َﻨ ًﻪ ﻟِﻠﻨّﺎ ِ‬
‫ﺟﻌَﻠﻨَﺎ اّﻟ ُﺮﻳَﺎ اﻟﱠﺘﯽ َارَﻳﻨﺎ َ‬
‫س َو ﻣﺎ َ‬‫ط ﺑِﺎﻟﻨّﺎ ِ‬
‫ﮏ اَﺣﺎ َ‬
‫ن َرﱠﺑ َ‬ ‫ﮏ ِا ﱠ‬
‫» َو اِذﻗُﻠﻨﺎ َﻟ َ‬
‫ﺨ ِﻮ ُﻓﺨُﻢ ﻓَﻤﺎ ﻳَﺰﻳ ُﺪهُﻢ اِﻻ ﻃُﻐﻴﺎﻧًﺎ ﮐَﺒﻴﺮًا«‪.‬‬‫ُﻧ ّ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ در اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ :‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺧﺪای ﺗﻮ ﻣﺤﻴﻂ و ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺑﺮ ﻣﺮدم اﺳﺖ ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺘﺮس و ﺣﺮف ﺧﻮد‬
‫را ﺑﺰن‪ .‬ﺑﺎز ﻣﯽ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ :‬رؤﻳﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻇﺎهﺮ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ ﺑﺮای اﻣﺘﺤﺎن ﻣﺮدم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻘﺼﻮد داﺳﺘﺎن ﻣﻌﺮاج اﺳﺖ و در‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺎم رؤﻳﺎ ﺑﺮ ﺁن ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ و ﺁن را ﺑﺮای ﺁزﻣﻮدن ﻣﺮدم ﻇﺎهﺮ ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﺲ از اﻳﻦ ﮐﻪ ﻗﺼﻪ ﻣﻌﺮاج را ﻧﻘﻞ‬
‫ﮐﺮدﻩ او را ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻋﺪﻩ ای از اﺳﻼم ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ :‬ﺷﺠﺮﻩ ﻣﻠﻌﻮﻧﻪ‪ ،‬درﺧﺖ زﻗﻮم ﮐﻪ در ﻗﺮﺁن ﺁﻣﺪﻩ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮای ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﺧﻠﻖ و ﺑﺮای ﺗﺮﺳﺎﻧﺪن اﺳﺖ ﮐﻪ هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﻃﻐﻴﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮐﺸﺎﻧﻴﺪ زﻳﺮا ﻋﺮﺑﻬﺎ ﺑﻨﺎی ﺗﻤﺴﺨﺮ‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ درﺧﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ در ﺁﺗﺶ ﺳﺒﺰ ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ در هﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻧﺸﺎن دادن‪ ،‬ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺑﻪ دوزخ در ﮐﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در هﻤﻴﻦ ﺳﻮرﻩ اﺳﺮا ﺁﻳﻪ ‪ ٥٨‬ﻣﯽ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﻞ ﻳَﻮ ِم اﻟﻘِﻴﻤُﻪ اَو ُﻣ َﻌ ّﺬﺑُﻮهﺎ ﻋَﺬاﺑًﺎ ﺷَﺪﻳﺪًا«‪.‬‬

‫ﻦ ﻣُﻬِﻠﮑُﻮهﺎ ﻗُﺒ َ‬
‫ﻻ ﻧَﺤ ُ‬
‫» َو اَن ﻣِﻦ ﻗَﺮ َﻳ ِﻪ ِا ّ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺑﺴﺎ ﺳﺎﮐﻨﻴﻦ ﻗﺮﻳﻪ هﺎ را ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﻪ هﻼﮐﺖ رﺳﺎﻧﻴﺪﻳﻢ ﻳﺎ دﭼﺎر ﻋﺬاب ﺳﺎﺧﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻋﺠﺐ ﺧﺪای رﺋﻮف و ﻋﺎدﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﺲ هُﺪﻳﻬﺎ«‪.22‬‬
‫» َوﻟَﻮ ﺷِﺌﻨﺎ ﻟَﺎﺗَﻴﻨﺎ ُﮐﻞﱠ َﻧ َﻔ ِ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﻧﻮر هﺪاﻳﺖ در هﺮ ﻧﻔﺴﯽ ﻣﯽ اﻓﮑﻨﺪﻳﻢ‪.‬‬

‫وﻟﯽ ﻣﻌﺬﻟﮏ ﺁﻧﻬﺎ را‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ هﺪاﻳﺖ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ هﻼﮐﺖ و ﻋﺬاب ﺷﺪﻳﺪ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﻮد‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎی اﻳﻦ ﺗﺸﺪّد ﻳﮏ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻇﺎهﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ هﻤﻪ اﺳﻼم ﻣﯽ ﺁوردﻧﺪ و ﺁن هﻤﻪ ﺟﻨﮓ و ﺧﻮﻧﺮﻳﺰی ﺻﻮرت ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺖ؟‬
‫در ﺁﻳﻪ ‪ ٣٧‬ﺳﻮرﻩ اﻋﺎم ﻋﺬر ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻧﻴﺎوردن ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای دﻳﮕﺮ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ از ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻋﺬاب ﻧﻴﺴﺖ‪:‬‬

‫ن«‪.‬‬
‫ﻦ اَﮐ َﺜ َﺮهُﻢ ﻟَﺎ ﻳَﻌَﻠﻤُﻮ َ‬
‫ﮑﱠ‬‫ل ﺁ َﻳ ِﻪ وَﻟ ِ‬
‫ﷲ ﻗﺎ ِد ُر ﻋَﻠﯽ اَن ُﻳ َﻨ ّﺰ َ‬
‫نا َ‬
‫ﻋﻠَﻴ ِﻪ ﺁ َﻳ ُﻪ ﻣِﻦ َرّﺑ ِﻪ ﻗُﻞ ِا ﱠ‬
‫ل َ‬
‫»وَﻗﺎﻟُﻮا ﻟَﻮﻻ ُﻧ ّﺰ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﭼﺮا ﺧﺪای او ﺁﻳﺘﯽ )ﻣﻌﺠﺰﻩ ای( ﺑﺮ ﺻﺪق ﮔﻔﺘﺎرش ﻧﻤﯽ ﻓﺮﺳﺘﺪ؟ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ ﺧﺪا ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺁﻳﺘﯽ‬
‫ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ وﻟﯽ اﮐﺜﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺗﻼزم ]ﻻزم هﻢ ﺑﻮدن‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﻋﻘﻞ و ﻣﻨﻄﻖ[ ﻋﻘﻠﯽ و ﻣﻨﻄﻘﯽ در اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﻣﻨﮑﺮان ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻣﯽ‬
‫ﺧﻮاهﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻮاب دادﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺁﻳﺘﯽ ﻧﺎزل ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺧﺪا ﻗﺎدراﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻨﮑﺮان ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا‬

‫‪] 21‬ﻧﺎﻗﻪ ﺻﺎﻟﺢ ﻃﺒﻖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻃﺒﺮی‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ و ﺣﺒﻴﺐ اﻟﺴﻴﺮ‪ :‬ﺻﺎﻟﺢ ﭘﻴﻴﻐﻤﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ درﺧﻮاﺳﺖ ﻗﻮم ﺛﻤﻮد ﻣﻌﺠﺰﻩ ای ﻇﺎهﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ از دل ﺳﻨﮓ‪،‬‬
‫ﺷﺘﺮی ﻣﺎدﻩ وﺑﺎ ﺑﭽﻪ اش هﻮﻳﺪا و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭼﺮا ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺛﻤﻮدﻳﺎن ﻣﻌﺠﺰﻩ را ﺳﺤﺮ و ﺟﺎدو ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺻﺎﻟﺢ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪهﺎ‬
‫ﺛﻤﻮدﻳﺎن ﺷﺘﺮهﺎ را ﮐﺸﺘﻨﺪ و ﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدن رﻋﺪ و ﺑﺮق و ﺗﻮﻓﺎن ﺛﻤﻮدﻳﺎن را هﻼک ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﻟﻐﺖ ﻧﺎﻣﻪ دهﺨﺪا زﻳﺮ‬
‫واژﻩ ﻧﺎﻗﻪ ﺻﺎﻟﺢ و ﻳﺎ ﺻﺎﻟﺢ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ[‬
‫‪ 22‬ﺳﻮرﻩ ﺳﺠﺪﻩ ﺁﻳﻪ ‪١٢‬‬

‫‪81‬‬
‫ﻗﺎدر اﺳﺖ و از هﻤﻴﻦ روی ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﮐﻪ ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻌﺠﺰﻩ روی دهﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﻌﺠﺰﻩ ای‬
‫ﻇﺎهﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد و ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ »اﮐﺜﺮهﻢ ﻻ ﻳﻌﻠﻤﻮن« )اﮐﺜﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ( اﮐﺘﻔﺎ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺮدم ﭼﻪ ﻣﻄﻠﺒﯽ را ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ؟ اﻳﻨﮑﻪ‬
‫ﺧﺪا ﻗﺎدر اﺳﺖ؟ از ﻗﻀﺎ اﻳﻦ را ﻣﯽ داﻧﻨﺪ و ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ‪.‬‬
‫از ﺑﺲ ﺗﻼزم ﻋﻘﻠﯽ ﻣﻴﺎن درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮدم و ﺟﻮاب ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺤﻮ و ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ‪:‬‬
‫»اﮐﺜﺮ اﻳﻦ درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺑﻪ وﻗﻮع ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﺁﻧﻬﺎ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺘﺤﻖ هﻼﮐﺖ‬
‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ«‪.‬‬
‫ﻻ ﭼﺮا اﮔﺮ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎورﻧﺪ؟‬ ‫او ً‬
‫ﺖ ﻓﮑﺮ و ﻋﻨﺎ ِد ﺟﺎهﻼﻧﻪ ﮐﻪ در ﺻﻮرت وﻗﻮع ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺑﺎز اﻳﻤﺎن ﻧﻤﯽ ﺁورﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ هﻼک ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺛﺎﻧﻴًﺎ ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺨﺎﻓ ِ‬
‫ﻣﮕﺮ ﭼﻬﻞ و هﺸﺖ ﻧﻔﺮ ﺁﻧﻬﺎ در ﺟﻨﮓ ﺑﺪر ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﭼﻪ زﻳﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن رﺳﻴﺪ؟‬

‫‪82‬‬
 ‫ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻗﺮﺁن‬

‫در ﻓﺼﻞ ﭘﻴﺶ ﮔﻔﺘﻴﻢ روش ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ در ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﻣﻌﺠﺰﻩ‪ ،‬ﺳﻠﺒﯽ ]ﻣﻨﻔﯽ[ اﺳﺖ و ﺟﻮاب او ﺑﻪ ﻣﺸﺮﮐﺎن اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻣﺒﺸّﺮ و ﻣَﻨﺬِرم‪ .‬وﻟﯽ روش او در ﺑﺎب ﻗﺮﺁن ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﮑﺮان ﻗﺮﺁن را ﻣﺠﻌﻮل ]ﺟﻌﻠﻴﺎت[ ﺧﻮد او ﻳﺎ ﺗﻠﻘﻴﻨﺎت‬
‫دﻳﮕﺮان ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻓﻮرًا ﺟﻮاب ﻣﯽ دهﺪ‪ :‬اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬دﻩ ﺳﻮرﻩ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁن ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻦ«‪.23‬‬
‫ﷲ اِن ﮐُﻨﺘُﻢ ﺻﺎدِﻗﻴ َ‬
‫نا ُ‬
‫ﻦ اﺳ َﺘﻄَﻌﻨُﻢ ﻣَﻦ د ُو َ‬
‫ت َو ادﻋُﻮا َﻣ ِ‬
‫ﺳ َﻮ ِر ﻣِﺜِﻠ ِﻪ ﻣُﻔ َﺘﺮَﻳﺎ ِ‬
‫ن اﻓﺘَﺮﻳ ُﻪ ﻗُﻞ ﻓَﺄﺗُﻮا ِﺑ َﻌﺸِﺮ ُ‬
‫»اَم َﻳﻘُﻮﻟُﻮ َ‬

‫و در ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺸﺮﮐﺎن ﮐﻪ ﻗﺮﺁن را اﺳﺎﻃﻴﺮاﻻوﻟﻴﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﻣﺪﻋﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻴﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁن را ﻣﯽ ﺁورﻳﻢ‪ 24‬ﻣﯽ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﺾ ﻇَﻬﻴﺮًا«‪.‬‬
‫ﻀﻬُﻢ ِﻟﺒَﻌ ِ‬
‫ن ﺑَﻌ ُ‬
‫ن ِﺑ ِﻤ ِﺜِﻠ ِﻪ َو ﻟَﻮ ﮐﺎ َ‬
‫ن ﻻﻳَﺄﺗُﻮ َ‬
‫ﻋﻠﯽ اَن ﻳَﺄﺗُﻮا ِﺑ ِﻤﺜِﻞ هﺬَا اﻟﻘُﺮﺁ ِ‬
‫ﻦ َ‬
‫ﺠُ‬‫ﺲ وَاﻟ ِّ‬
‫ﺖ اﻻِﻧ ُ‬
‫ﻦ اﺟ َﺘ َﻤ َﻌ ِ‬
‫»ﻗَﻞ َﻟ ِﺜ ِ‬
‫‪25‬‬
‫ﻦ و اِﻧﺲ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁن را ﺑﻴﺎورﻧﺪ ‪.‬‬ ‫ﻳﻌﻨﯽ اﮔﺮ ﺟ ّ‬

‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻗﺮﺁن را ﺳﻨﺪ رﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﯽ داﻧﺪ‪ .‬ﻋﻠﻤﺎء اﺳﻼم ﻧﻴﺰ ﺑﺮ اﻳﻦ اﻣﺮ اﺗﻔﺎق دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﺠﺰﻩ او ﻗﺮﺁن‬
‫اﺳﺖ اﻣﺎ در اﻳﻨﮑﻪ ﻗﺮﺁن از ﺣﻴﺚ ﻟﻔﻆ و ﻓﺼﺎﺣﺖ و ﺑﻼﻏﺖ ﻣﻌﺠﺰﻩ اﺳﺖ ﻳﺎ از ﺣﻴﺚ ﻣﻌﺎﻧﯽ و ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺁن ﻳﺎ از هﺮ دو ﺣﻴﺚ‪،‬‬
‫ﺑﺤﺚ ﻓﺮاواﻧﯽ در ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﻋﻠﻤﺎی اﺳﻼم از هﺮ دو ﺣﻴﺚ ﻗﺮﺁن را ﻣﻌﺠﺰﻩ داﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪﻳﻬﯽ اﺳﺖ رأی ﺑﺪﻳﻦ ﻗﺎﻃﻌﯽ ﻧﺎﺷﯽ از ﺷﺪت اﻳﻤﺎن اﺳﺖ ﻧﻪ ﻣﺤﺼﻮل ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺑﯽ ﻏﺮﺿﺎﻧﻪ و از اﻳﻦ رو ﻣﺤﻘﻘﺎن و ادﻳﺒﺎن‬
‫ﻏﻴﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎن اﻧﺘﻘﺎدات ﺑﯽ ﺷﻤﺎری ﺑﺮ ﻓﺼﺎﺣﺖ و ﺑﻼﻏﺖ ﻗﺮﺁن دارﻧﺪ ﮐﻪ در ﭘﺎرﻩ ای از ﺁﻧﻬﺎ داﻧﺸﻤﻨﺪان اﺳﻼﻣﯽ ﻧﻴﺰ هﻢ‬
‫داﺳﺘﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎﻳﺖ در ﻣﻘﺎم ﺗﻮﺟﻴﻪ و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺁن ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﻳﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻓﺼﻠﯽ از »اﺗﻘﺎن« ﺳﻴﻮﻃﯽ‪ 26‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﺧﺘﺼﺎص‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻗﺮﺁن از ﺣﻴﺚ ﻟﻔﻆ‬

‫از ﻋﻠﻤﺎی ﭘﻴﺸﻴﻦ اﺳﻼم ﮐﻪ هﻨﻮز ﺗﻌﺼﺐ و ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ اوج ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﭼﻮن اﺑﺮاهﻴﻢ ﻧﻈﺎم‪ 27‬ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻢ ﮐﻪ‬
‫ﺻﺮﻳﺤًﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﻈﻢ ﻗﺮﺁن و ﮐﻴﻔﻴﺖ ﺗﺮﮐﻴﺐ ﺟﻤﻠﻪ هﺎی ﺁن ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻧﻴﺴﺖ و ﺳﺎﻳﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻧﻈﻴﺮ ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ از‬

‫‪] 23‬ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻗﺮﺁن ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﻣﻔﺘﺮﻳﺎت ﺧﻮدش اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ اﮔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻴﺪ دﻩ ﺳﻮرﻩ ﻣﺜﻞ هﻤﻴﻦ ﻣﻔﺘﺮﻳﺎت ﺑﻴﺎورﻳﺪ و ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ و هﺮ ﮐﻪ را ﻣﯽ‬
‫ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻪ ﻳﺎری ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ‪ ،‬اﮔﺮ از راﺳﺘﮕﻮﻳﺎن هﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﺳﻮرﻩ هﻮد ﺁﻳﻪ ‪[١٣‬‬
‫‪ 24‬ﺳﻮرﻩ اﻧﻔﺎل ﺁﻳﻪ ‪» ٣‬واذاﺗﺘﻠﯽ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺁﻳﺎﺗﻨﺎ ﻗﺎﻟﻮا ﻗﺪ ﺳﻤﻌﻨﺎ ﻟﻮ ﻧﺸﺎء ﻟﻘﻠﻨﺎ ﻣﺜﻞ هﺬا ان هﺬا ان هﺬا اﻻ اﺳﺎﻃﻴﺮ اﻻوﻟﻴﻦ« ]ﻳﻌﻨﯽ‪ :‬و ﭼﻮن ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﻮد ﺑﺮ‬
‫اﻳﺸﺎن ﺁﻳﺘﻬﺎی ﻣﺎ‪ ،‬ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺷﻨﻴﺪﻩ اﻳﻢ و اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ را ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻴﻢ اﻳﻦ ﺁﻳﺎت ﭼﻴﺰی ﺟﺰ اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎی ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن ﻧﻴﺴﺖ[ ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ‬
‫ﻧﺼﺮﺑﻦ ﺣﺎرث اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺟﻨﮓ ﺑﺪر اﺳﻴﺮ ﺷﺪ و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﻣﺮ ﮐﺮد ]ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ هﻤﻴﻦ اﻋﺘﺮاض و ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ[ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﯽ ﻃﺎﻟﺐ او را ﮔﺮدن‬
‫ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬
‫‪ 25‬ﺳﻮرﻩ اﺳﺮا ﺁﻳﻪ ‪٨٨‬‬
‫‪] 26‬ﺟﻼل اﻟﺪﻳﻦ ﺳﻴﻮﻃﯽ در ﻗﺎهﺮﻩ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﮐﺮد و ﺑﻴﺶ از ﺷﺸﺼﺪ ﮐﺘﺎب در ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻣﺨﺘﻠﻒ اﺳﻼﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ‪ .‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ از وی اﺷﺘﻬﺎر‬
‫دارد‪ .‬ﺁﺛﺎر وی ﺗﺎ ﮐﻨﻮن در ﻣﺪارس ﻋﻠﻮم اﺳﻼﻣﯽ ﺗﺪرﻳﺲ ﻣﯽ ﺷﻮد )‪ ١٤٤٥-١٥٠٥‬م([‬
‫‪] 27‬اﺑﺮاهﻴﻢ ﻧﻈﺎم از ادﻳﺒﺎن ﺑﺰرگ و ﻳﮑﯽ از ﻣﺸﺎهﻴﺮ ﻋﻠﻤﺎی اﺳﻼﻣﯽ ﻗﺮن دوم هﺠﺮی‪ .‬وی در ﺣﺪود ‪ ٨٤٠‬ﻣﻴﻼدی در ﺑﺼﺮﻩ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ‬
‫اﺻﻞ ﺑﻦ ﻋﻄﺎء و ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺒﻴﺪ‪ ،‬دو ﻣﺆﺳﺲ اﺻﻠﯽ ﻓﺮﻗﻪ ﻣﻌﺘﺰﻟﻪ در ﺁن ﺷﻬﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺎﺣﻆ ﻣﻌﺘﺰﻟﯽ از ﺷﺎﮔﺮدان وی ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺄﻟﻴﻔﺎت و ﺗﺼﻨﻴﻔﺎت‬
‫وی در ﺣﺪود ﺻﺪ ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎب ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وی ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺮﺁن ﺣﺎدث اﺳﺖ و ﮐﻼم ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ[‬

‫‪83‬‬
‫ﺁن ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ ،‬و ﭘﺲ از ﺁن وﺟﻪ اﻋﺠﺎز ﻗﺮﺁن را در اﻳﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ در ﻗﺮﺁن از ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺧﺒﺮ ﻣﯽ دهﺪ‪ ،‬ﺁن هﻢ ﻧﻪ ﺑﺮ وﺟﻪ‬
‫ﻏﻴﺒﮕﻮﻳﯽ ﮐﺎهﻨﺎن‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ اﻣﻮر ﻣﺤﻘﻖ اﻟﻮﻗﻮع‪.‬‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﻘﺎدر ﺑﻐﺪادی در ﮐﺘﺎب اﻟﻔﺮق ﺑﻴﻦ اﻟﻔﺮق‪ 28‬اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را از اﺑﻦ راوﻧﺪی ﺑﺮای ﻃﻌﻦ و اﻋﺘﺮاض ﺑﻪ ]اﺑﺮاهﻴﻢ[ ﻧﻈﺎم‬
‫‪29‬‬

‫ﻧﻘﻞ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ زﻳﺮا ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﺻﺮﻳﺢ ﺁﻳﻪ ﻗﺮﺁن اﺳﺖ »ﻟﻮ اﺟﺘﻤﻌﺖ اﻻﻧﺲ واﻟﺠﻦ ﻋﻠﯽ ان ﻳﺄﺗﻮا ﺑﻤﺜﻞ هﺬا اﻟﻘﺮﺁن ﻻﻳﺄﺗﻮن‬
‫ﺺ ﻗﺮﺁن ﻋﻘﻴﺪﻩ ای‬‫ﺑﻤﺜﻠﻪ« ]ﻳﻌﻨﯽ[ اﮔﺮ اﻧﺲ و ﺟﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ ﻗﺮﺁن را ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻧﻈﺎم ﺑﺮ ﺧﻼف ﻧ ّ‬
‫اﺑﺮاز ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪32‬‬ ‫‪31‬‬ ‫‪30‬‬
‫ﺷﺎﮔﺮدان و ﭘﻴﺮوان ﻧﻈﺎم‪ ،‬ﭼﻮن اﺑﻦ ﺣﺰم و ﺧﻴﺎط از وی دﻓﺎع ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺴﯽ از ﺳﺮان ﻣﻌﺘﺰﻟﻪ ﺑﺎ وی هﻢ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻧﺪ و‬
‫ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﻴﺎن ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻈﺎم ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ و ﻣﻔﺎد ﺁﻳﻪ ﻗﺮﺁن ﻣﻨﺎﻓﺎﺗﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﺟﻪ اﻋﺠﺎز ﻗﺮﺁن از اﻳﻦ راﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻦ‬
‫ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ را از ﻣﺮدم زﻣﺎن ﻧﺒﻮت ﺳﻠﺐ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﻈﻴﺮ ﻗﺮﺁن را ﺑﻴﺎورﻧﺪ ورﻧﻪ ﺁوردن ﺷﺒﻴﻪ ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁﻧﯽ ﻣﻤﮑﻦ و ﺑﻠﮑﻪ ﺳﻬﻞ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﯽ را ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻟﻔﺼﻮل و اﻟﻐﺎﻳﺎت را اﺑﻮاﻟﻌﻼء ﻣﻌﺮّی ﺑﻪ ﻗﺼﺪ رﻗﺎﺑﺖ ﺑﺎ ﻗﺮﺁن اﻧﺸﺎء ﮐﺮدﻩ و از ﻋﻬﺪﻩ ﺑﺮ‬
‫ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺮﮐﻴﺒﺎت ﻧﺎرﺳﺎ و ﻏﻴﺮ واﻓﯽ ]ﻧﺎ ﺗﻤﺎم و ﻧﺎﮐﺎﻣﻞ[ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ و ﻣﻘﺼﻮد و ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﺗﻔﺴﻴﺮ‪ ،‬واژﻩ هﺎی ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻳﺎ‬
‫ﻧﺎﻣﺄﻧﻮس ﺑﻪ زﺑﺎن ﻋﺮب اﺳﺘﻌﻤﺎل ﮐﻠﻤﻪ در ﻣﻌﻨﯽ ﻏﻴﺮ ﻣﺘﺪاول‪ ،‬ﻋﺪم ﻣﺮاﻋﺎت ﻣﺬﮐﺮ و ﻣﺆﻧﺚ ﻳﺎ ﻋﺪم ﺗﻄﺎﺑﻖ ﻓﻌﻞ ﺑﺎ ﻓﺎﻋﻞ ﻳﺎ‬
‫ﺻﻔﺖ ﺑﺎ ﻣﻮﺻﻮف و ارﺟﺎع ﺿﻤﻴﺮ ﺑﺮ ﺧﻼف ﻗﻴﺎس و دﺳﺘﻮر‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺳﺠﻊ دور اﻓﺘﺎدن ﻣﻌﻄﻮف از ﻣﻌﻄﻮف ﻋﻠﻴﻪ و‬
‫ﻣﻮارد ﻋﺪﻳﺪﻩ ای از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ اﻧﺤﺮاﻓﺎت در ﻗﺮﺁن هﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻴﺪاﻧﯽ ﺑﺮای ﻣﻨﮑﺮان ﻓﺼﺎﺣﺖ ﺑﻼﻏﺖ ﻗﺮﺁن ﮔﺸﻮدﻩ اﺳﺖ و ﺧﻮد‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻣﺘﺪﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺪان ﭘﯽ ﺑﺮدﻩ اﻧﺪ و اﻳﻦ اﻣﺮ ﻣﻔﺴﺮان را ﺑﻪ ﺗﮑﺎﭘﻮ ﺗﺄوﻳﻞ و ﺗﻮﺟﻴﻪ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ و ﺷﺎﻳﺪ ﻳﮑﯽ از ﻋﻠﻞ‬
‫اﺧﺘﻼف در ﻗﺮاﺋﺖ ﻧﻴﺰ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ »ﻳﺎ اﻳﻬﺎ اﻟﻤﺘﺪﺛﺮ« »ﻳﺎ اﻳﻬﺎاﻟﻤﺪﺛﺮ« ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﻣﻔﺴﺮ ﻣﺠﺒﻮر اﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ »ت« ﺑﻪ‬
‫»د« ﺗﺒﺪﻳﻞ و در »د« ادﻏﺎم ﺷﺪﻩ هﺎﺳﺖ‪ .‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻳﺎ »اﻳﻬﺎاﻟﻤﺘﺮﻣﻞ« ﮐﻪ »ﻳﺎاﻳﻬﺎﻟﻤﺰﻣﻞ« ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬در ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎء ﺁﻳﻪ ‪١٦١‬‬
‫ن اﻟﺰُﮐﺎﻩ‪] «...‬ﻟﻴﮑﻦ راﺳﺨﻴﻦ در‬ ‫ﻦ اﻟﺼَﻼﻩ وَاﻟﻤُﺆﺗُﻮ َ‬ ‫ن‪ ...‬وَاﻟﻤُﻘﻴِﻤﻴ َ‬
‫ف اﻟ ِﻌﻠِﻢ ﻣِﻨﻬُﻢ َو اﻟﻤُﺆ ِﻣﻨُﻮ َ‬‫ن ِ‬ ‫ﺳﺨُﻮ َ‬‫ﻦ اﻟﺮّا ِ‬
‫ﮑِ‬‫ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬ﻟ ِ‬
‫ﻋﻠﻢ و ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ‪ ...‬و ﺑﺮ ﭘﺎ دارﻧﺪﮔﺎن ﻧﻤﺎز و دهﻨﺪﮔﺎن زﮐﺎت[‪.‬‬
‫ﺟﻤﻠﻪ »ﻣﻘﻴﻤﻦ اﻟﺼﻠﻮﻩ« ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ »راﺳﺨﻮن«‪» ،‬ﻣﺆﻣﻨﻮن« و »ﻣﺆﺗﻮن« در ﺣﺎل رﻓﻊ و ﺑﻪ ﺻﻮرت »ﻣﻘﻴﻤﻮن« ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻦ اﻗ َﺘﺘَﻠﻮُا« ]و اﮔﺮ دو ﮔﺮوﻩ از ﻣﺆﻣﻨﺎن ﮐﺎرزار ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎ هﻢ[ ]ﺣﺮف[‬ ‫ﻦ اﻟﻤُﻮﻣِﻨﻴ َ‬
‫ن ِﻣ َ‬ ‫در ﺳﻮرﻩ ﺣﺠﺮات ﺁﻳﻪ ‪َ » ٩‬واِن ﻃﺎ ِﺋﻔَﺘﺎ ِ‬
‫»ن« ﻓﺎﻋﻞ ﺟﻤﻠﻪ‪ ،‬ﮐﻠﻤﻪ »ﻃﺎﺋﻔﺘﺎن« اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮ ﺣﺴﺐ اﺻﻞ در زﺑﺎن ﻋﺮﺑﯽ ﻓﻌﻞ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺘﯽ »اﻗﺘﺘﻠﺘﺎ« ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻓﺎﻋﻞ ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ‬
‫ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺁﻳﻪ ‪ ١٧٧‬ﺳﻮرﻩ ﺑﻘﺮﻩ ﮐﻪ در ﺟﻮاب ﺑﻪ اﻋﺘﺮاض ﻳﻬﻮد اﺳﺖ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻗﺒﻠﻪ از ﻣﺴﺠﺪ اﻻﻗﺼﯽ ﺑﻪ ﮐﻌﺒﻪ ﻣﻀﻤﻮن زﻳﺒﺎ و‬
‫ﺧ َﺮ«‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﺧﻮﺑﯽ‬
‫ﷲ َو اﻟﻴَﻮ ِم اﻻ ِ‬
‫ﻦ ﺑِﺎ ِ‬
‫ﻦ ﺁ َﻣ َ‬
‫ﻦ اﻟﺒﱠﺮ ِﻣ َ‬
‫ﮑﱠ‬‫ب َو ﻟ ِ‬
‫ق َو اﻟﻤ َﻐ ِﺮ ِ‬‫ﺲ اﻟﱠﺒ َﺮ اَن ُﺗ َﻮّﻟﻮُا ُوﺟُﻮهَﮑﻢ ِﻗﺒَﻞ اﻟﻤَﺸ ِﺮ ِ‬
‫ارﺟﻤﻨﺪی دارد‪» :‬ﻟَﻴ َ‬
‫در اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ روی ﺑﻪ ﻣﺸﺮق ﺁورﻧﺪ ﻳﺎ ﻣﻐﺮب‪ .‬ﺧﻮﺑﯽ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا و روز ﺑﺎزﭘﺴﻴﻦ ﺁورد‪» .‬ﮐﻪ« ﻋﻄﻒ‬
‫ﺷﺨﺺ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﻔﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮﺑﯽ روی ﺁوردن ﺑﻪ ﻣﺸﺮق ﻳﺎ ﻣﻐﺮب ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا‬
‫اﻳﻤﺎن ﺁرد‪.‬‬
‫‪33‬‬
‫ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ ﺟﻤﻠﻪ »ﻟﮑﻦ اﻟﺒَﺮ« را ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ »و ﻟﮑﻦ اﻟﺒِﺮ«‪ُ .‬ﻣ َﺒﺮّد ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ‬
‫ﻋﻠﻤﺎی ﻧﺤﻮ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻳﮑﯽ از ﻗﺮاء ﺑﻮدم اﻳﻦ ﮐﻠﻤﻪ »ﺑ ّﺮ« را ﺑﺎ ﮐﺴﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻧﺪم‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬
‫ﺑﺎ زﺑﺮ و ﻣﻔﺘﻮح ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪم ﺗﺎ »ﺑَﺮ« ﻣﺨﻔﻒ »ﺑﺎ ّر« ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﻌﻨﯽ ﻧﮑﻮﮐﺎر دهﺪ و ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻣﻄﻌﻮن ]ﺳﺮزﻧﺶ ﺷﺪﻩ[ ﺷﺪ و‬
‫وی را ﺳﺴﺖ اﻳﻤﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﺁﻳﻪ ‪ ٦٣‬ﺳﻮرﻩ ﻃﻪ ﻗﻮم ﻓﺮﻋﻮن راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ و ﺑﺮادرش هﺎرون ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ان هﺬان ﻟﺴﺎﺣﺮان‪ .‬در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ اﺳﻢ ﺑﻌﺪ‬
‫از ﺣﺮف »ﺁن« ]هﺬا[ ﺑﺎﻳﺪ در ﺣﺎل ﻧﺼﺐ ﺑﺎﺷﺪ و »هﺬﻳﻦ« ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد و ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺜﻤﺎن و ﻋﺎﻳﺸﻪ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺮاﺋﺖ‬
‫ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺼﺐ و ﺟﻤﻮد در ﻋﻘﻴﺪﻩ اﺷﺨﺎص ﭘﯽ ﺑﺒﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺧﻮب اﺳﺖ رأی ﻳﮑﯽ از داﻧﺸﻤﻨﺪان اﺳﻼﻣﯽ را ﮐﻪ‬

‫‪] 28‬اﺑﻮ ﻣﻨﺼﻮر ﻋﺒﺪاﻟﻘﺎدر ﺑﻐﺪادی ﻣﺆﻟﻒ ﮐﺘﺎب اﻟﻔﺮق ﺑﻴﻦ اﻟﻔﺮق ﻣﺘﻮﻓﯽ ‪ ٤٢٩‬هﺠﺮی‪ .‬اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﺴﻴﺎر ارزﺷﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ و اهﺘﻤﺎم اﺳﺘﺎد دﮐﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﺟﻮاد ﻣﺸﮑﻮر زﻳﺮ ﻋﻨﻮان ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺬاهﺐ اﺳﻼم ﺗﺮﺟﻤﻪ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ[‬
‫ﻼ از ﻣﺮدم راوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻴﺎن اﺻﻔﻬﺎن و ﮐﺎﺷﺎن از ﻣﺘﮑﻠﻤﺎن ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود )‪٢٠٥ -٢٤٥‬‬ ‫‪] 29‬اﺑﻮاﻟﺤﺴﻴﻦ اﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﻳﺤﻴﯽ ﺑﻦ راوﻧﺪی اﺻ ً‬
‫هﺠﺮی([‬
‫‪] 30‬اﺑﻮﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﺰم ﺁﻧﺪﻟﺴﯽ‪ ،‬اﻳﺮاﻧﯽ ﺗﺒﺎر‪ ،‬اﺟﺪاد او اﺳﻴﺮان ﺟﻨﮕﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬او اواﺳﻂ ﻗﺮن دهﻢ ﻣﻴﻼدی ﻣﺘﻮﻟﺪ و اواﺳﻂ ﻗﺮن ﻳﺎزدﻩ وﻓﺎت ﮐﺮد‪ .‬ﺁﺛﺎر‬
‫ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻋﺮﺑﯽ در ادﺑﻴﺎت و ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت اﺳﻼﻣﯽ دارد[‬
‫‪] 31‬اﺑﻮاﻟﺤﺴﻴﻦ ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﻴﺎط )‪ ٨٤٠ -٩٢٠‬م( ﻳﮑﯽ از ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺰاران ﻣﮑﺘﺐ ﻣﻌﺘﺰﻟﻪ‪ .‬وی ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ دارای اﻋﻀﺎی ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ‬
‫اﺳﺖ[‬
‫‪] 32‬ﻣﻌﺘﺰﻟﻪ ﻓﺮﻗﻪ ﻣﻌﺘﺒﺮی ﺑﻮدﻧﺪ در اﺳﻼم ﮐﻪ در اواﺧﺮ ﻋﺼﺮ ﺑﻨﯽ اﻣﻴﻪ ﻇﻬﻮر ﮐﺮدﻧﺪ و ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻗﺮن در ﻣﺴﺎﺋﻞ اﺳﻼﻣﯽ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺆﺳﺲ اﻳﻦ‬
‫ﻓﺮﻗﻪ واﺻﻞ ﺑﻦ ﻋﻄﺎ از ﺷﺎﮔﺮدان ﺣﺴﻦ ﺑﺼﺮی )ﻣﺮگ ‪ ١١٠‬ﻩ ق( ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﻋﻤﺮوﺑﻦ ﻋﺒﻴﺪ اﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ را ﭘﺪﻳﺪ ﺁورد‪ .‬ﭘﻴﺮوان اﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ را در‬
‫ﻓﺎرﺳﯽ »ﻋﺪﻟﯽ ﻣﺬهﺐ« ﻧﻴﺰ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﻇﻬﻮر اﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ ﺳﺒﺐ اﻳﺠﺎد ﻳﮏ ﻧﻬﻀﺖ و ﺗﺤﻮل ﺑﺰرگ ﻓﮑﺮی در اﺳﻼم ﺷﺪ و ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ را ﺑﺎ ﻋﻠﻮم و ﻓﻠﺴﻔﻪ‬
‫ﺁﺷﻨﺎ ﮐﺮد زﻳﺮا اﻳﻨﺎن ﺑﺮای اﺛﺒﺎت ﻋﻘﺎﻳﺪ واﻓﮑﺎر ﺧﻮد از ﻗﺒﻴﻞ ﺗﻮﺣﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻔﯽ ﺟﺴﻤﻴﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﻋﺪم اﻣﮑﺎن رؤﻳﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﻋﺪل و اﺧﺘﻴﺎر و ﻏﻴﺮﻩ از ﻓﻠﺴﻔﻪ‬
‫اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺣﺚ ﻋﻘﻠﯽ و ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ روی هﻤﻴﻦ اﺻﻞ ﻣﻮرد ﺑﻐﺾ و ﮐﻴﻨﻪ ﺷﺪﻳﺪ اﻏﻠﺐ ِﻓﺮَق اﺳﻼﻣﯽ ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﻣﺤﺪﺛﻴﻦ‬
‫و اﺷﺎﻋﺮﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺰار ﻋﻠﻢ ﮐﻼم در اﺳﻼم هﺴﺘﻨﺪ و ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁن را ﺗﺄوﻳﻞ و ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻌﺘﺰﻟﻪ ﺑﻪ ﺣﺪود ﺑﻴﺴﺖ ﻓﺮﻗﻪ‬
‫ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪﻧﺪ[‬
‫‪ُ ] 33‬ﻣ َﺒﺮّد‪ .‬ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻳﺰﻳﺪ ﻧﺤﻮی ﺑﺼﺮی‪ .‬ﺣﺪود ‪ ٢١٠ -٢٨٥‬هﺠﺮی ﻗﻤﺮی‪ ،‬در ﻧﺤﻮ و ﻟﻐﺖ از ﻣﺸﺎهﻴﺮ ادب ﻋﺮب اﺳﺖ و ﺗﺄﻟﻴﻔﺎت ﺳﻮدﻣﻨﺪ ﻓﺮاوان‬
‫دارد‪ .‬ﻣﺸﻬﻮرﺗﺮﻳﻦ ﺁﻧﺎن ﮐﺘﺎب »اﻟﮑﺎﻣﻞ« در ﻟﻐﺖ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ از ارﮐﺎن ادب و ﮐﻼم ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود]‬

‫‪84‬‬
‫در ﺟﺎﻳﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ام ﻧﻘﻞ ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ داﻧﺸﻤﻨﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ اوراﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﻢ ﻗﺮﺁن در ﻣﻴﺎن دو ﺟﻠﺪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ اﺟﻤﺎع‬
‫ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﮐﻼم ﺧﺪا اﺳﺖ‪ .‬در ﮐﻼم ﺧﺪا اﺷﺘﺒﺎﻩ راﻩ ﻧﻤﯽ ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﭘﺲ اﻳﻦ رواﻳﺖ ﮐﻪ ﻋﺜﻤﺎن و ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﻪ ﺟﺎی »هﺬا« »هﺬﻳﻦ«‬
‫ﺧﻮاﻧﺪﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺎﺳﺪ و ﻧﺎدرﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ ﺑﻪ ﻃﺮز ﻣﻼﻳﻤﺘﺮی ﺑﻪ رﻓﻊ اﺷﮑﺎل ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ و ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ در اﻳﻦ ﺗﺜﻨﻴﻪ در هﺮ ﺳﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺼﺐ و رﻓﻊ و ﺟ ّﺮ ﺑﺎ‬
‫اﻟﻒ ﺁوردﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد وﻟﯽ اﺑﻮ ﻋﻤﺮو ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﺜﻤﺎن و ﻋﺎﻳﺸﻪ »هﺬﻳﻦ« ﻗﺮاﺋﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﺳﻮرﻩ ﻧﻮر ﺁﻳﻪ ای ]‪ [٣٣‬اﺳﺖ ﺷﺮﻳﻒ و اﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ را از وﺟﻮد ﻳﮏ رﺳﻢ زﺷﺖ و ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ در ﺁن زﻣﺎن ﺁﮔﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪:‬‬

‫ﷲ ﻣِﻦ ﺑَﻌ ِﺪ‬

‫ن ا َ‬
‫ض اﻟﺤَﻴﻮ ِﻩ اﻟﺪﱡﻧﻴﺎ َو ﻣَﻦ ﻳُﮑﺮِه ُﻬﻦﱠ َﻓَﺎ ﱠ‬
‫ﺤﺼﱡﻨﺎ ِﻟﺘَﺒ َﺘ ُﻐﻮُا ﻋَﺮ َ‬
‫ن َﺗ َ‬
‫ﻋﻠَﯽ اﻟﺒِﻐﺎء اِن َارَد َ‬
‫»ﻻﺗﮑِﺮهُﻮا َﻓﺘَﻴﺎ ِﺗﮑُﻢ َ‬
‫ﻏﻔُﻮ ُر رَﺣﻴﻢ«‪.‬‬ ‫ﻦ َ‬‫اِﮐﺮا ِه ِﻬ ﱠ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ دﺧﺘﺮان ﺧﻮد را ﺑﺮای ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻣﺎل ﺑﻪ زﻧﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ .‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﺠﺒﻮر ﮐﻨﺪ ﭘﺲ از ﻣﺠﺒﻮر ﮐﺮدن‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻣﺮزﻧﺪﻩ و رﺣﻴﻢ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭘﺮواﺿﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﻬﯽ از ﻳﮏ ﮐﺎر زﺷﺖ و ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﻴﺰ و ﺑﺮدﻩ دارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺼﺪ اﻧﺘﻔﺎع و‬
‫ﺑﻪ ﺟﻴﺐ زدن ﻣﺰد هﻤﺨﻮاﺑﮕﯽ ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﻧﺰد ﺣﺮﻳﻒ ﻧﻔﺮﺳﺘﻨﺪ و ﺑﻪ زﻧﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﮑﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫و ﺑﺎز واﺿﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ از ﺟﻤﻠﻪ »ﻓﺎن اﷲ ﻣﻦ ﺑﻌﺪ اﮐﺮاهﻬﻦ ﻏﻔﻮر رﺣﻴﻢ« اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﮐﻨﻴﺰ و ﺑﺮدﻩ ای ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫اﻣﺮ ﻣﻮﻻی ﺧﻮد ﺗﻦ ﺑﻪ زﻧﺎ دادﻩ اﺳﺖ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺎﻳﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﻇﺎهﺮ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﺗﮑﺒﺎن اﻳﻦ ﻋﻤﻞ‪ ،‬ﻏﻔﻮر و‬
‫رﺣﻴﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻋﺒﺎرت ﻧﺎرﺳﺎ و ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﺷﺮﻳﻒ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ واﻓﯽ ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﻪ رأی اﺑﺮاهﻴﻢ ﻧﻈﺎم درﺑﺎرﻩ ﻗﺮﺁن اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدﻳﻢ و‬
‫ﺑﺎﻳﺪ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ او در اﻳﻦ رأی ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺴﯽ از ﻣﻌﺘﺰﻟﻴﺎن دﻳﮕﺮ ﭼﻮن ﻋﺒﺎدﺑﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎن‪ 34‬و ﻓﻮﻃﯽ‪ 35‬ﮐﻪ هﻤﻪ از‬
‫ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺑﻨﺎﻣﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ وی هﻢ رأﻳﻨﺪ و اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ را ﻣﺒﺎﻳﻦ اﺳﻼم و اﻳﻤﺎن ﺧﻮد ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪﻳﻬﯽ اﺳﺖ ﻧﺎم ﻣﺘﻔﮑﺮ ﺑﺰرگ و روﺷﻨﻔﮑﺮﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮدان ﻋﺮب‪ ،‬اﺑﻮاﻟﻌﻼء ﻣﻌﺮّی را ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻧﻤﯽ ﺁورﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﺸﺌﺎت ﺧﻮد را‬
‫اﺻﻴﻞ ﺗﺮ و ﺑﺮﺗﺮ از ﻗﺮﺁن ﻣﯽ داﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎری ﺑﻴﺶ از ﺻﺪ ﻣﻮرد اﻧﺤﺮاف از اﺻﻮل و اﺳﺘﺨﻮان ﺑﻨﺪی زﺑﺎن ﻋﺮﺑﯽ را از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﮐﻪ اﺷﺎرﻩ ﺷﺪ ﺛﺒﺖ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ و‬
‫ﻧﻴﺎزی ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻔﺴﺮﻳﻦ و ﺷﺎرﺣﺎن ﻗﺮﺁن در ﺗﻮﺟﻴﻪ اﻳﻦ اﻧﺤﺮاﻓﻬﺎ ﮐﻮﺷﺸﻬﺎ و ﺗﺄوﻳﻠﻬﺎ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ و از ﺁن ﺟﻤﻠﻪ اﺳﺖ‬
‫زﻣﺨﺸﺮی‪ 36‬ﮐﻪ از اﺋﻤﻪ زﺑﺎن ﻋﺮب و از ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻣﻔﺴﺮان ﻗﺮﺁن ﮐﺮﻳﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود و ﻳﮑﯽ از ﻧﺎﻗﺪان اﻧﺪﻟﺴﯽ‪] ،‬ﮐﻪ[‬
‫ﻧﺎﻣﺶ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺪارم‪ ،‬درﺑﺎرﻩ وی ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ اﻳﻦ ﻣﺮد ﻣﻼ ﻧﻘﻄﯽ و ﻣﻘﻴﺪ ﺑﻪ ﻗﻮاﻋﺪ زﺑﺎن ﻋﺮب ﻳﮏ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﻓﺎﺣﺶ ﮐﺮدﻩ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ اﻳﻢ ﻗﺮاﺋﺖ را ﺑﺮ دﺳﺘﻮر زﺑﺎن ﻋﺮﺑﯽ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺳﺎزﻳﻢ‪ .‬ﺗﮑﻠﻴﻒ ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺮﺁن را درﺑﺴﺖ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻴﻢ و‬
‫ﻗﻮاﻋﺪ زﺑﺎن ﻋﺮب را ﺑﺮ ﺁن ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺳﺎزﻳﻢ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺗﺎ درﺟﻪ ای درﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺼﺤﺎی ﺑﺰرگ ]هﺮ[ ﻗﻮﻣﯽ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﻩ دﺳﺘﻮر زﺑﺎن ﻣﻠﺖ ﺧﻮﻳﺸﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﮐﻪ در‬
‫اﺳﺘﻌﻤﺎل ﮐﻠﻤﺎت و ﺗﺮﮐﻴﺐ ﺟﻤﻠﻪ از اﺻﻮل ﻣﺘﺪاول و راﻳﺞ و ﻗﺎﺑﻞ ﻓﻬﻢ و ﻗﺒﻮل ﻋﺎﻣﻪ دور ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﻣﮕﺮ ﺿﺮورﺗﯽ ﺁﻧﺎن را‬
‫ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻣﺤﻪ ﺑﮑﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﺣﺴﻦ ﺑﻴﺎن و ﺷﻌﺮ ﺧﻮب ﻗﺒﻞ از اﺳﻼم در ﻣﻠﺖ ﻋﺮب ﻧﺸﻮ و ﻧﻤﺎ ﮐﺮدﻩ و ﻗﻮاﻋﺪ زﺑﺎن ﻋﺮب اﺳﺘﻮار‬
‫ﮔﺮدﻳﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﺮﺁن در ﻓﺼﺎﺣﺖ و ﺑﻼﻏﺖ از ﺗﻤﺎم ﻣﻮاﻟﻴﺪ ﻗﺮﻳﺤﻪ ﻓﺼﻴﺤﺎن ﻗﺒﻞ از ﺧﻮد ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻤﺘﺮ از هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ از اﺻﻮل زﺑﺎن و ﺿﻮاﺑﻂ ﻓﺼﺎﺣﺖ ﻣﻨﺤﺮف ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺎﻗﺪ اﻧﺪﻟﺴﯽ از اﻳﻦ ﺣﻴﺚ هﻢ ﺧﺪﺷﻪ ﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﻀﻴﻪ را ﻣﻌﮑﻮس ﻃﺮح ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻗﻀﻴﻪ ﺑﻄﻮر اﺳﺎﺳﯽ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻨﻄﻮر‬
‫ﻃﺮح ﺷﻮد‪:‬‬
‫ﻗﺮﺁن در ﺣﺪ اﻋﻼی ﻓﺼﺎﺣﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ درﺟﻪ ای ﮐﻪ ﺑﺸﺮ از ﺁوردن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁن ﻋﺎﺟﺰ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﮐﻼم ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺁن ﮐﺴﯽ‬
‫ﮐﻪ ﺁن را ﺁوردﻩ اﺳﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﻧﺎﻗﺪ اﻧﺪﻟﺴﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﻗﺮﺁن ﮐﻼم ﺧﺪا اﺳﺖ ﭘﺲ اﺻﻴﻞ و ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ اﻳﺮاد اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ هﺮﮔﻮﻧﻪ اﻧﺤﺮاف از اﺻﻮل زﺑﺎن‬
‫ﻋﺮب در ﺁن اﺻﻞ اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﻗﻮاﻋﺪ زﺑﺎن ﻋﺮب را ﺗﻐﻴﻴﺮ داد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ﻓﺼﺎﺣﺖ و ﺑﻼﻏﺖ ﻗﺮﺁن را دﻟﻴﻞ ﻧﺒﻮت ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻗﺮار دهﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻨﮑﺮان را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻟﯽ ﻧﺎﻗﺪ اﻧﺪﻟﺴﯽ ﻧﺒﻮت ﺣﻀﺮت را اﻣﺮی ﻣﺴﻠّﻢ ﻣﯽ داﻧﺪ و ﭼﻮن او ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﻗﺮﺁن ﺳﺨﻦ ﺧﺪا اﺳﺖ ﭘﺲ دﻳﮕﺮ د ِر هﺮﮔﻮﻧﻪ‬
‫ﮔﻔﺖ و ﺷﻨﻮد ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ درﺑﺴﺖ ﺁن را ﻗﺒﻮل ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﻗﺮﺁن اﺑﺪاﻋﯽ اﺳﺖ ﺑﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ و ﺑﯽ ﺳﺎﺑﻘﻪ در ادﺑﻴﺎت ﺟﺎهﻠﻴﺖ‪ .‬در ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﮑّﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻮرﻩ »واﻟﻨﺠﻢ« اﻧﺴﺎن‬
‫ﺑﻪ ﻳﮏ ﻧﻮع ﺷﻌﺮ ﺣﺴﺎس و ﺣﻤﺎﺳﻪ روﺣﺎﻧﯽ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮرد ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ای از ﻗﻮت ﺑﻴﺎن و اﺳﺘﺪﻻل ﺧﻄﺎﺑﯽ ﻣﺤﻤﺪ اﺳﺖ و‬
‫ﻧﻴﺮوی اﻗﻨﺎﻋﯽ در ﺁن ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪] 34‬ﻋﺒﺎد ﺑﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎن در ﺣﺪود ‪ ٨٧٠‬ﻣﻴﻼدی ﻓﻮت ﮐﺮد‪ .‬از ﺳﺮان ﻣﻌﺘﺰﻟﻪ و از ﻃﺮﻓﺪاران هﺸﺎم ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ﻓﻮط ﺑﻮد‪ .‬او ﺁﺛﺎر ﻓﺮاواﻧﯽ دارد[‬
‫‪] 35‬هﺸﺎم ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ﻓﻮﻃﯽ از ﺳﺮان ﻣﻌﺘﺰﻟﻪ در اواﺧﺮ ﻗﺮن ﻧﻬﻢ ﻣﻴﻼدی درﮔﺬﺷﺖ[‬
‫‪] 36‬ﻣﺤﻤﺪ زﻣﺨﺸﺮی در ﺣﺪود ﺳﺎل ‪ ١٠٧٥‬ﻣﻴﻼدی در ﺳﻤﺮﻗﻨﺪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ‪ .‬از زﺑﺎﻧﺸﻨﺎﺳﺎن و ﻋﻠﻤﺎی ﺑﺰرگ اﺳﻼﻣﯽ‪ .‬زﻣﺨﺸﺮی ﺑﻪ زﺑﺎن ﻋﺮﺑﯽ ﻣﯽ‬
‫ﻧﻮﺷﺖ و ﻓﻘﻂ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ را در ﺗﺪرﻳﺲ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﺑﺮد‪ .‬ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﮐﺎر او ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻗﺮﺁن ﺑﻪ ﻧﺎم »اﻻﮐﺸﺎف« اﺳﺖ‪ .‬ﮐﺘﺎب ﺻﺮف و ﻧﺤﻮ او در زﺑﺎن‬
‫ﻋﺮب هﻨﻮز ﻣﻮرد ﻣﺮاﺟﻌﻪ اﻋﺮاب اﺳﺖ‪ .‬زﻣﺨﺸﺮی در ﺳﺎل ‪ ١١٤٤‬ﻣﻴﻼدی وﻓﺎت ﮐﺮد[‬

‫‪85‬‬
‫اﮔﺮ ﺁﻳﻪ ‪ ٣٣‬را ﮐﻪ از ﺁﻳﺎت ﻣﺪﻧﯽ اﺳﺖ و ﺷﺨﺺ ﻧﻤﯽ داﻧﺪ ﭼﺮا ﺣﻀﺮت ﻋﺜﻤﺎن و ﻳﺎراﻧﺶ ﺁن را در اﻳﻦ ﺳﻮرﻩ ]ﻣﮑّﯽ[‬
‫ﮔﻨﺠﺎﻧﻴﺪﻩ اﻧﺪ ﺑﺮدارﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻏﺰﻟﻬﺎی ﺳﻠﻴﻤﺎن‪ 37‬ﻟﻄﻴﻒ‪ ،‬ﺷﻴﺮﻳﻦ و ﺧﻴﺎل اﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ در اﻳﻦ ﺳﻮرﻩ از زﻳﺒﺎﻳﯽ‬
‫دﺧﺘﺮان اورﺷﻠﻴﻢ و ﻣُﻐﺎزﻟﻪ ﺑﺎ دوﺷﻴﺰﮔﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺴﺘﺎﻧﺸﺎن ﭼﻮن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺮ ﮐﻮﻩ ﺟﻠﻌﺎر‪ 38‬ﺧﻔﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻴﺰی دﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫رﺟﺰﺧﻮاﻧﯽ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺧﺪا ﻣﯽ داﻧﺪ و ﮐﻴﻔﻴﺖ وﺣﯽ و اﺷﺮاق و رؤﻳﺎهﺎی ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻴﺎن‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪:‬‬

‫ﻋﱠﻠ َﻤ ُﻪ ﺷَﺪﻳﺪُاﻟﻘُﻮی‪ ،‬ذُو ﻣﺮﱠﻩ‬

‫ﻦ اﻟﻬَﻮی‪ ،‬اِن ُهﻮَاﻟّﺎ وَﺣﯽُ‪َ ،‬‬ ‫ﻋِ‬
‫ﻖ َ‬‫ﻄُ‬‫ﺣ ُﺒﮑُﻢ َو ﻣﺎﻏَﻮی‪َ ،‬و ﻣﺎ ﻳَﻨ ِ‬ ‫ﻞ ﺻﺎ ِ‬
‫ﺿﱠ‬‫»وَاﻟﻨﱠﺠ ِﻢ اِذا هَﻮی‪ ،‬ﻣﺎ َ‬
‫ﺳ ُﺪ َر ِﻩ‬
‫ب ﻓَﻮﺳَﻴﻦ اَو اَدﻧﯽ‪َ ،‬ﻓﺎَوﺣﯽ اِﻟﯽ ﻋَﺒ ِﺪ ِﻩ ﻣﺎ اَوﺣﯽ‪ ...‬ﻋِﻨ َﺪ ِ‬‫ن ﻗﺎ َ‬‫ﻓَﺎﺳﺘَﻮی َو ُه َﻮ ﺑِﺎﻻ ُﻓﻖ اﻻَﻋﻠﯽ‪ُ ،‬ﺛﻢﱠ دَﻧﯽ َﻓ َﺘ َﺪﻟّﯽ ﻓَﮑﺎ َ‬
‫ت َرّﺑ ِﻪ‬ ‫ﺼ ُﺮ َو ﻣﺎ ﻃَﻐﯽ‪َ ،‬ﻟﻘَﺪ رَأی ﻣِﻦ ﺁﻳﺎ ِ‬ ‫غ اﻟ َﺒ َ‬
‫ﺟ ﱠﻨﻬُﺎﻟﻤَﺄوی اِذ ﻳَﻐﺸَﯽ اﻟﺴّﺪ ِر َﻩ ﻣﺎ ﻳَﻐﺸﯽ‪ ،‬ﻣﺎ زا َ‬ ‫اﻟﻤُﻨﺘَﻬﯽ‪ ،‬ﻋِﻨﺪَهﺎ َ‬
‫اﻟﮑُﺒﺮی‪.39«...‬‬

‫ﺑﺪﻳﻬﯽ اﺳﺖ در ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﻘﺪاری از زﻳﺒﺎﻳﻴﻬﺎی ﺳﻮرﻩ ﮐﻪ در ﺁن روح ﮔﺮم ﻣﺤﻤﺪ ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ را ﺑﻪ وﺟﺪ ﻣﯽ ﺁورد از ﻣﻴﺎن‬
‫ﻣﯽ رود وﻟﯽ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻪ اﺧﺘﺼﺎر ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯽ دهﺪ‪:‬‬
‫ﺑﻪ ﺛﺮﻳﺎ ﮐﻪ ﻏﺮوب ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎر ﺷﻤﺎ ﻧﻪ ﮔﻤﺮاﻩ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺑﺪﮐﺎر‪ ،‬ﺑﻪ او وﺣﯽ ﺷﺪﻩ و ﻓﺮﺷﺘﻪ ای ﺗﻮاﻧﺎ در اﻓﻖ ﺑﺎﻻ ﺑﺮ او ﻇﺎهﺮ‬
‫ﺷﺪﻩ و ﺑﻪ او اواﻣﺮ اﻟﻬﯽ را ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺣﺪ ﮐﻤﺘﺮ از دو ﮐﻤﺎن و ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪو ﺑﮕﻮﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ ،‬در‬
‫اﻳﻦ ﮐﺸﻒ و وﺣﯽ دروغ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﮐﺸﻒ و اﺷﺮاق ﺑﺎ وی ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ دﻓﻌﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ او را‬
‫در ﺳﺪرﻩ اﻟﻤﻨﺘﻬﯽ و ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻬﺸﺖ دﻳﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬دﻳﺪﻩ او ﺑﺪو ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﮑﺮدﻩ اﺳﺖ و ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ دﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬از ﻋﺠﺎﻳﺐ ﺁﻳﺎت‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺰرگ ﭼﻴﺰهﺎ دﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﭘﻨﺪ و ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺑﺎز ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‪:‬‬

‫ﻞ‬
‫ﺿﱠ‬‫ﮏ ُه َﻮ اَﻋَﻠ ُﻢ ِﺑﻤَﻦ َ‬
‫ن َرﱠﺑ َ‬
‫ﻦ اﻟﻌِﻠ ِﻢ ِا ﱠ‬
‫ﮏ ﻣَﺒَﻠ ُﻐﻬُﻢ ِﻣ َ‬
‫ﻻ اﻟﺤَﻴﻮَﻩ اﻟﺪﱡﻧﻴﺎ‪ ،‬ذِﻟ َ‬
‫ﻦ َﺗﻮَﻟﯽ‪ ،‬ﻋَﻦ ِذﮐِﺮﻧﺎ َوﻟَﻢ ُﻳﺮِد ِا ﱠ‬ ‫» َﻓﺎَﻋﺮِض ﻋَﻦ َﻣ ُ‬
‫ﻦ اهﺘَﺪی«‪.‬‬‫ﻋَﻦ ﺳﺒﻴِﻠ ِﻪ َو ُه َﻮ اَﻋَﻠ ُﻢ ِﺑ َﻤ ِ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﻣﺎ روی ﺑﺮ ﺗﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﺑﻪ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻇﺎهﺮ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن دل ﺧﻮش ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ روی ﺑﺮﮔﺮدان‪.‬‬
‫اﻳﻨﺎن ﺑﻴﺶ از اﻳﻨﮑﻪ داﻧﺶ و ﺧﺮد ﻧﺪارﻧﺪ و ﺧﺪای ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ از هﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺁﻧﺎن ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪.40‬‬

‫روزی زن ﻋﻤﻮی ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ »ام ﺟﻤﻴﻞ« ﺑﻪ وی ﻣﯽ رﺳﺪ و ﻃﻌﻨﻪ زﻧﺎن ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬اﻣﻴﺪوارم ﺷﻴﻄﺎن رهﺎﻳﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ« و ﺁن‬
‫هﻨﮕﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ وﺣﯽ ﻗﻄﻊ ﮔﺮدﻳﺪ و ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺄﻳﻮس و اﻧﺪوهﮕﻴﻦ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﭘﺮت ﮐﺮدن ﺧﻮﻳﺶ از ﮐﻮﻩ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻮرﻩ ﻣﺘﺮﻧﻢ‬
‫»واﻟﻀﺤﯽ« ﭘﺲ از اﻳﻦ واﻗﻌﻪ ﻧﺎزل ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻮرﻩ زﻳﺒﺎ ﮐﻪ در ﺁن ﻧﺎﻣﯽ از زن ﺑﻮﻟﻬﺐ و ﮔﻔﺘﺎر اﺳﺘﻬﺰا ﺁﻣﻴﺰش ﻧﻴﺴﺖ‪،‬‬
‫ﺗﺴﻠﻴﺖ ﺑﺨﺶ و ﻧﻮﻳﺪ اﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﮏ‬
‫ﮏ َرﱡﺑ َ‬ ‫ف ﻳُﻌﻄﻴ َ‬ ‫ﻦ اﻻوُﻟﯽ َو َﻟﺴَﻮ َ‬ ‫ﮏ ِﻣ َ‬‫ﺧ َﺮ ُﻩ ﺧَﻴ ُﺮ َﻟ َ‬
‫ﮏ َو ﻣﺎ ﻗَﻠﯽ َو ﻟَﻼ ِ‬ ‫ﮏ َرﱡﺑ َ‬
‫ﻞ اِذا ﺳَﺠﯽ‪ ،‬ﻣﺎ َودﱠﻋ َ‬ ‫»وَاﻟﻀﱡﺤﯽ‪ ،‬وَاّﻟﻠَﻴ ِ‬
‫ﻞ ﻓَﻼ‬‫ﻼ َﻓﺎَﻏﻨﯽ ﻓَﺄﻣﱠﺎ اﻟﻴَﺘﻴ َﻢ ﻓَﻼ ﺗَﻘﻬَﺮ َو َاﻣﱠﺎ اﻟﺴّﺎ ِﺋ َ‬‫ک ﻋﺎ ِﺋ ً‬ ‫ﺟ َﺪ َ‬
‫ﻻ َﻓﻬَﺪی َو َو َ‬‫ک ﺿﺎ ً‬ ‫ﺟ َﺪ َ‬
‫ک ﻳَﺘﻴﻤًﺎ ﻓَﺂوی َو َو َ‬
‫َﻓﺘَﺮﺿﯽ َاﻟَﻢ َﻳﺠِﺪ َ‬
‫ﺤﺪّث«‪.‬‬
‫ﮏ َﻓ ِ‬
‫ﺗَﻨﻬَﺮ َو َاﻣﱠﺎ ِﺑﻨِﻌ ِﻤ َﻪ َرﱠﺑ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺧﺪا ﺗﻮ را رهﺎ ﻧﮑﺮﻩ و ﺑﯽ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻧﺸﺪﻩ و ﻓﺮﺟﺎم ﮐﺎر ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ از ﺁﻏﺎز ﺁن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪهﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺧﺸﻨﻮد ﺷﻮی‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻳﺘﻴﻢ ﻧﺒﻮدی ﭘﻨﺎهﺖ داد‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻓﻘﻴﺮ ﻧﺒﻮدی ﺑﯽ ﻧﻴﺎزت ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﮔﻤﺮاﻩ ﻧﺒﻮدی هﺪاﻳﺘﺖ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﻳﺘﻴﻤﺎن را ﺑﻨﻮاز وﻣﺴﺘﻤﻨﺪان را ازﺧﻮد ﻣﺮان‪ ،‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻋﻨﺎﻳﺖ و ﻧﻌﻤﺖ ﺣﻀﺮت ﺣﻖ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪.41‬‬

‫ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺼﺎف داد ﻗﺮﺁن اﺑﺪاﻋﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﮑّﯽ و ﮐﻮﭼﮏ ﺳﺮﺷﺎر از ﻧﻴﺮوی ﺗﻌﺒﻴﺮ و ﻗﻮﻩ اﻗﻨﺎع‪ ،‬ﺳﺒﮏ ﺗﺎزﻩ ای اﺳﺖ‬
‫در زﺑﺎن ﻋﺮب‪ .‬ﺟﺎری ﺷﺪن ﺁن از زﺑﺎن ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺧﻮاﻧﺪن و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻪ‪ ،‬درس ﻧﺨﻮاﻧﺪﻩ و ﺑﺮای ﮐﺎر ادب ﺗﺮﺑﻴﺘﯽ‬
‫ﻧﺪﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،42‬ﻣﻮهﺒﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻢ ﻧﻈﻴﺮ و اﮔﺮ از اﻳﻦ ﻟﺤﺎظ ﺁن را ﻣﻌﺠﺰﻩ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻄﺎ ﻧﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﺁن دﺳﺘﻪ ای ﮐﻪ ﻗﺮﺁن را‬

‫‪] 37‬ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻓﺮزﻧﺪ داود‪ .‬هﺮ دو از اﻧﺒﻴﺎء ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ .‬ﺳﻪ ﮐﺘﺎب اﻣﺜﺎل ﺳﻠﻴﻤﺎن‪ ،‬ﮐﺘﺎب ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺳﻠﻴﻤﺎن و ﻏﺰل ﻏﺰﻟﻬﺎی ﺳﻠﻴﻤﺎن در ﺗﻮرات ﻳﺎ ﻋﻬﺪ‬
‫ﻋﺘﻴﻖ از اوﺳﺖ[‬
‫‪] 38‬ﺑﺎﻳﺪ ﺟﻠﻌﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﻮهﯽ اﺳﺖ در ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﻣﺪﻳﻨﻪ[‬
‫‪ 39‬ﺁﻳﺎت ‪ ١‬ﺗﺎ ‪ ١٨‬ﺳﻮرﻩ ﻧﺠﻢ‬
‫‪ 40‬ﺁﻳﺎت ‪ ٢٩‬و ‪ ٣٠‬ﺳﻮرﻩ ﻧﺠﻢ‬
‫‪ 41‬ﺁﻳﺎت ‪ ١‬ﺗﺎ ‪ ١١‬ﺳﻮرﻩ واﻟﻀﺤﯽ‬
‫‪ 42‬ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﺤﻘﻘﺎن ﻣﻨﮑﺮ ﺑﻴﺴﻮادی ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪﻧﺪ و ﮐﻠﻤﻪ ُاﻣّﯽ را ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻋﺮﺑﻬﺎی ﻏﻴﺮ اهﻞ ﮐﺘﺎب ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬در ﻗﺮﺁن ﻧﻴﺰ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﺁﻣﺪﻩ‬
‫ﻻ‪ .‬وﻟﯽ ﺗﻮاﺗﺮ و اﺟﻤﺎع و ﻗﺮاﺋﻦ ﻋﺪﻳﺪﻩ ﺣﺎﮐﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ﻗﺎدر ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ اواﺧﺮ ﻣﯽ‬ ‫اﺳﺖ‪ :‬هﻮاﻟﺬی ﺑﻌﺚ ﻣﻦ اﻻﻣﻴﻴﻦ رﺳﻮ ً‬
‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﺎرﻩ ای ﮐﻠﻤﺎت را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ ﻋﺒﺎرات روﺷﻦ و ﺧﺪﺷﻪ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ در ﻗﺮﺁن ﻧﻴﺰ اﺷﺎرﻩ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ هﺴﺖ‪» :‬و ﻣﺎ ﮐﻨﺖ ﺗﺘﻠﻮا ﻣﻦ ﻗﺒﻠﻪ ﻣﻦ‬
‫ﮐﺘﺎب وﻻ ﺗﺨﻄﻪ ﺑﻴﻤﻴﻨﮏ« ]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻗﺒﻞ از ﻧﺰول ﻗﺮﺁن ﺗﻮ ﻧﻪ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯽ ﺧﻮاﻧﺪ و ﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯽ ﺑﻨﻮﻳﺴﯽ‪ .‬ﺳﻮرﻩ ﻋﻨﮑﺒﻮت ﺁﻳﻪ ‪ .٤٨‬در ﺁﻳﻪ ‪٥‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻓﺮﻗﺎن اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ روﺷﻨﺘﺮ اﺳﺖ‪ :‬ﻗﺎﻟﻮا اﺳﺎﻃﻴﺮ اﻻوﻟﻴﻦ اﮐﺘﺘﺒﻬﺎ ﻓﻬﯽ ﺗﻤﻠﯽ ﻋﻠﻴﻪ‪] ...‬ﻳﻌﻨﯽ[ دﻳﮕﺮان ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ و ﺑﻪ وی اﻣﻼء ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ از ﺣﻔﻆ‪،‬‬
‫ﻗﺮﺁن را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ...‬ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯽ ﺷﻮد ﻣﺸﺮﮐﺎن ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ و ﻧﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬

‫‪86‬‬
 ‫از ﺣﻴﺚ ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ دﭼﺎر اﺷﮑﺎل ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰ ﺗﺎزﻩ ای ﮐﻪ دﻳﮕﺮان ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ در ﺁن ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم دﺳﺘﻮرهﺎی اﺧﻼﻗﯽ ﻗﺮﺁن از اﻣﻮر ﻣﺴﻠّﻢ و راﻳﺞ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺼﺺ ﺁن ﻣﻘﺘﺒﺲ از اﺧﺒﺎر و رواﻳﺎت ﻳﻬﻮد و ﺗﺮﺳﺎﻳﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ در ﺿﻤﻦ ﺳﻔﺮهﺎی ﺷﺎم و ﺑﺤﺚ و ﻣﺬاﮐﺮﻩ ﺑﺎ اﺣﺒﺎر و راهﺒﺎن و ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪﮔﺎن ﻋﺎد و ﺛﻤﻮد ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ و در ﻗﺮﺁن‬
‫ﺑﻪ هﻤﺎن ﺷﮑﻞ ﻳﺎ ﺑﺎ اﻧﺪک اﻧﺤﺮاﻓﻬﺎﻳﯽ ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺼﺎف داد ﮐﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ از ﺷﺄن ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻤﯽ ﮐﺎهﺪ‪ .‬اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺮدی ُاﻣّﯽ ﭘﺮورش ﻳﺎﻓﺘﻪ در ﻣﺤﻴﻄﯽ ﺁﻟﻮدﻩ ﺑﻪ‬
‫اوهﺎم و ﺧﺮاﻓﺎت در ﻣﺤﻴﻄﯽ ﮐﻪ ﻓﺼﻖ و ﺷﺘﻢ راﻳﺞ اﺳﺖ و ﺿﺎﺑﻄﻪ ای ﺟﺰ زور و ﻗﺴﺎوت وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺸﺮ ﻣﻠﮑﺎت‬
‫ﻓﺎﺿﻠﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰد و ﻣﺮدم را از ﺷﺮک و ﺗﺒﺎهﯽ ﻧﻬﯽ ﮐﻨﺪ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺮای ﺁﻧﻬﺎ از اﻗﻮام ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮغ ﻓﻄﺮی و‬
‫ﺗﺄﻳﻴﺪات روﺣﯽ و ﺻﺪای وﺟﺪان ﭘﺎک و اﻧﺴﺎﻧﯽ اوﺳﺖ‪ .‬ﮔﻮش دهﻴﺪ اﻳﻦ ﻣﺮد ﺑﻴﺴﻮاد ﭼﮕﻮﻧﻪ در ﺳﻮرﻩ »ﻋﺒﺲ« ﺳﺨﻦ ﻣﯽ‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﻮرﻩ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﮐﺎﻣﻠﯽ اﺳﺖ از ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ روﺣﺎﻧﯽ و ﻧﻴﺮوی روﺣﯽ‪ .‬در ﺿﻤﻦ اﻳﻦ ﺁﻳﺎت ﺧﻮش ﺁهﻨﮓ ﮔﻮﻳﯽ ﻃﭙﺶ‬
‫ﻗﻠﺐ ﮔﺮم ﻣﺤﻤﺪ را ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫ﺸ َﺮﻩُ‪،‬‬
‫ﺴ َﺮﻩُ‪ُ ،‬ﺛﻢﱠ اَﻣﺎ َﺗ ُﻪ َﻓﺎَﻗ َﺒ َﺮ ُﻩ ُﺛﻢﱠ اِذا ﺷﺎ َء اَﻧ َ‬
‫ﻞ َﻳ ﱠ‬
‫ﺧَﻠ َﻘ ُﻪ َﻓ َﻘ ﱠﺪ َرﻩُ‪ُ ،‬ﺛﻢﱠ اﻟﺴﱠﺒﻴ َ‬
‫ﺧَﻠ َﻘ ُﻪ ﻣِﻦ ﻧُﻄ َﻘ ِﻪ َ‬
‫ی ﺷَﯽء َ‬ ‫ن ﻣﺎ اَﮐ َﻔ َﺮﻩُ‪ ،‬ﻣِﻦ َا ﱠ‬
‫ﻞ اﻻِﻧﺴﺎ ُ‬
‫» ُﻗ ِﺘ َ‬
‫ﺣّﺒًﺎ َو‬‫ﺷ ّﻘًﺎ َﻓﺎَﻧﺒَﺘﻨﺎ ﻓﻴﻬﺎ َ‬ ‫ﺷﻘَﻘﻨَﺎ اﻻَرضَ‪َ ،‬‬ ‫ﺻّﺒﺎً‪ُ ،‬ﺛﻢﱠ َ‬
‫ﺻﺒَﺒﻨَﺎ اﻟﻤﺎء َ‬ ‫ن اِﻟﯽ ﻃَﻌﺎ ِﻣﻪِ‪َ ،‬اﻧّﺎ َ‬ ‫ﺾ ﻣﺎ َا َﻣ َﺮ ُﻩ ﻓَﻠﻴَﻨﻈُﺮ اِﻻﻧﺴﺎ ُ‬ ‫ﻼ ﻟَﻤﺎ ﻳَﻘ ِ‬
‫ﮐً‬
‫ت اﻟﺼّﺎﺧﱠ ُﻪ«‪.‬‬ ‫ﻖ ﻏُﻠﺒًﺎ َو ﻓﺎَﮐﻪ َو َاّﺑًﺎ ﻣَﺘﺎﻋًﺎ َﻟﮑُﻢ َو ﻟَﺎﻧﻌﺎ ِﻣﮑُﻢ َﻓﺎِذا ﺟﺄ ِ‬ ‫ﻼ َو ﺣَﺪا ِﺋ َ‬‫ﻋﻨَﺒًﺎ َو ﻗَﺼﺒًﺎ َو زَﻳﺘُﻮﻧًﺎ َو ﻧَﺨ ً‬ ‫ِ‬

‫ﻣﻌﻨﯽ ﺁن ﺑﻄﻮر ﺧﻼﺻﻪ و ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ‪ :‬ﺧﺎک ﺑﺮ ﺳﺮ اﻧﺴﺎن و ﮐﻔﺮ او‪ ،‬از ﭼﻪ ﺧﻠﻖ ﺷﺪﻩ؟ از ﻧﻄﻔﻪ ای‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﭼﻨﻴﻦ‬
‫ﺑﺮازﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬او ﻣﯽ ﻣﻴﺮد و اﮔﺮ ﺧﺪای ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎز زﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮراک ﺧﻮد ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﺁب ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻋﻄﺎ‬
‫ﮐﺮدﻳﻢ ﻣﺎ زﻣﻴﻦ را ﺑﺮاﻳﺶ ﻣﻬﻴﺎ ﮐﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺧﻮراﮐﻬﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن و ﻟﺬﻳﺬ ﺑﺮای ﺁﻧﻬﺎ روﻳﺎﻧﺪﻳﻢ ﺑﺮای ﺧﻮدﺷﺎن و ﺣﻴﻮاﻧﺎﺗﺸﺎن اﻣﺎ‬
‫‪43‬‬
‫هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺷﺪ‪...‬‬
‫اﻳﻦ ﺗﻮاﻟﯽ ﺟﻤﻼت ﺧﻮش ﺁهﻨﮓ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻏﺰل ﺣﺎﻓﻆ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬از دهﺎن ﮔﺮم ﻳﮏ ﻣﺮد ُاﻣّﯽ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ‬
‫ﺿﺮﺑﺎن ﻗﻠﺐ ﺗﺒﺪارش هﻤﺎهﻨﮕﯽ دارد‪.‬‬
‫در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﺧﻄﺎﺑﻪ هﺎی زﻳﺒﺎی ﺧﻮد ﻣﯽ ﮐﻮﺷﺪ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ را هﺪاﻳﺖ ﮐﻨﺪ و هﻤﻪ ﮔﻮﻧﻪ روﺣﺎﻧﻴﺖ از ﺁن ﻣﯽ‬
‫ﺗﺮاود‪ ،‬ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﻗﺮﺁن را از ﺣﻴﺚ دﺳﺘﻮرهﺎی اﺧﻼﻗﯽ ﻣﻌﺠﺰﻩ داﻧﺴﺖ‪ .‬ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎزﮔﻮﮐﻨﻨﺪﻩ اﺻﻮﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ از ﻗﺮﻧﻬﺎ‬
‫ﭘﻴﺶ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ و در هﻤﻪ ﺟﺎ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻮدا‪ ،‬ﮐﻨﻔﺴﻴﻮس‪ ،‬زردﺷﺖ‪ ،‬ﺳﻘﺮاط‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ و ﻣﻮﺳﯽ هﻤﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽ‬
‫ﻣﺎﻧﺪ اﺣﮑﺎم و ﺷﺮاﻳﻌﯽ ﮐﻪ ﺷﺎرع اﺳﻼم ﺁوردﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻣﺎ از ﺣﻴﺚ اﺣﮑﺎم و ﺷﺮاﻳﻊ‬

‫ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ در ﻧﻈﺮ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ وﻗﺎﻳﻊ روزاﻧﻪ و ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪان وﺿﻊ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬از اﻳﻦ رو‪ ،‬هﻢ‬
‫ﺗﻐﺎﻳﺮ در ﺁﻧﻬﺎ هﺴﺖ و هﻢ ﻧﺎﺳﺦ و ﻣﻨﺴﻮخ‪ .‬و ﭘﺲ از ﺁن ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮد ﮐﻪ ﻓﻘﻪ اﺳﻼم ﻣﻮﻟﻮد ﮐﻮﺷﺶ ﻣﺴﺘﻤﺮ ﻋﻠﻤﺎء‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن اﺳﺖ و در ﻃﯽ ﺳﻪ ﻗﺮن اول هﺠﺮی ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺪون ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ورﻧﻪ ﺷﺮاﻳﻊ ﻗﺮﺁﻧﯽ ﻣﻮﺟﺰ و ﻏﻴﺮواﻓﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ‬
‫ﺑﺰرﮔﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻴﻢ ﻗﺮن و ﻳﮏ ﻗﺮن ﭘﺲ از هﺠﺮت ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪ‪ .‬ﻣﻬﻤﺘﺮ از اﻳﻦ ﻧﮑﺎت‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻬﻢ و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺗﺄﻣﻞ و‬
‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻏﻠﺐ اﻳﻦ اﺣﮑﺎم ﻣﻘﺘﺒﺲ از ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻳﻬﻮد ﻳﺎ ﻋﺎدات و ﺁداب زﻣﺎن ﺟﺎهﻠﻴﺖ اﻋﺮاب اﺳﺖ‪.‬‬

‫روزﻩ‬
‫ﻼ روزﻩ از ﻳﻬﻮد ﺑﻪ اﺳﻼم ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎﻳﺖ از ﻣﺠﺮای ﻋﺎدات اﻋﺮاب ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﮐﻪ روز دهﻢ ﻣﺤﺮم »ﻋﺎﺷﻮرا ]ﻳﻌﻨﯽ[‬ ‫ﻣﺜ ً‬
‫ﮐﺒﻮر« را روزﻩ را ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ از هﺠﺮت ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮐﺮد‪ ،‬روزﻩ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ اﻳﺎم ﻣﻌﺪودات ﻣﺒﺪل ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻼ ﺟﺪا ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻩ رﻣﻀﺎن‬‫ﻳﻌﻨﯽ دﻩ روز اول ﻣﺤﺮم را روزﻩ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺧﺮج ﺧﻮد را از ﻳﻬﻮد ﮐﺎﻣ ً‬
‫ﺑﻪ روزﻩ اﺧﺘﺼﺎص ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻧﻤﺎز‬
‫ﻧﻤﺎز در هﻤﻪ ادﻳﺎن هﺴﺖ و رﮐﻦ اوﻟﻴﻪ دﻳﺎﻧﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ روی ﺑﻪ ﺧﺪا ﺁرﻧﺪ و او را ﺳﺘﺎﻳﺶ ﮐﻨﻨﺪ و ﮔﻮﻳﺎ در اﺳﻼم ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ‬
‫ﻓﺮﻳﻀﻪ اﺳﻼﻣﯽ اﺳﺖ و ﺑﺪﻳﻦ ﺷﮑﻞ و ﻃﺮز ﻣﺨﺼﻮص دﻳﺎﻧﺖ اﺳﻼم اﺳﺖ ﮐﻪ از راﻩ ﺳﻨّﺖ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ورﻧﻪ در ﻗﺮﺁن‬
‫از ﺗﻔﺼﻴﻞ و ﺟﺰﺋﻴﺎت ﺁن ﺧﺒﺮی ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻗﺒﻠﻪ هﻢ در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎﻟﻪ رﺳﺎﻟﺖ او ]ﻣﺤﻤﺪ[ در ﻣﮑﻪ و ﻳﮏ ﺳﺎل و ﻧﻴﻢ ﭘﺲ‬
‫از هﺠﺮت‪ ،‬هﻤﺎن ﻗﺒﻠﻪ ﻳﻬﻮد ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺴﺠﺪ اﻻﻗﺼﯽ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪43‬‬
‫ﺁﻳﺎت ‪ ١٨‬ﺗﺎ ‪ ٣٤‬ﺳﻮرﻩ ﻋﺒﺲ‬

‫‪87‬‬
 ‫ﺣﺞ‬
‫ﺣﺞ ﺗﺤﻘﻴﻘًﺎ ﺑﺮاِی ﺗﺄﻳﻴﺪ و ﺗﺜﺒﻴﺖ ﻋﺎدات ﻗﻮﻣﯽ ﻋﺮب ﻣﻘﺮر ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻣﻨﺎﺳﮏ ﺣﺞ و ﻋﻤﺮﻩ‪ ،‬اﺣﺮام‪ ،‬ﻟﺜﻢ و ﻟﻤﺲ‬
‫ﺣﺠﺮاﻻﺳﻮد‪ ،‬ﺳﻌﯽ ﺑﻴﻦ ﺻﻔﺎ و ﻣﺮوﻩ‪ ،‬وﻗﻔﻪ در ﻋﺮﻓﺎت و رﻣﯽ ﺟﻤﺮﻩ‪ ،‬هﻤﮕﯽ در دورﻩ ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﻣﺘﺪاول ﺑﻮد و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻌﻀﯽ‬
‫ﺗﻌﺪﻳﻼت در ﺣﺞ اﺳﻼﻣﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دورﻩ ﺟﺎهﻠﻴﺖ روی دادﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺰّی« و »ﻟﺒﻴﮏ ﻳﺎ ﻣﻨﺎت« ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ و هﺮ ﻗﻮﻣﯽ ﺑﺖ ﺧﻮد‬ ‫اﻋﺮاب ﻗﺒﻞ از اﺳﻼم هﻨﮕﺎم ﻃﻮاف »ﻟﺒﻴﮏ ﻳﺎ ﻻت«‪» ،‬ﻟﺒﻴﮏ ﻳﺎ ُ‬
‫را ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬در اﺳﻼم »اﻟﻠﻬﻢ« ﺟﺎی ﺑﺘﻬﺎ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺁن ﻋﺒﺎرت ﺑﺪﻳﻦ ﺷﮑﻞ ﺗﻌﺪﻳﻞ ﺷﺪ‪ :‬ﻟﺒﻴﮏ اﻟﻠﻬﻢ ﻟﺒﻴﮏ‪.‬‬
‫ﻋﺮﺑﻬﺎ ﺻﻴﺪ را در ﻣﺎﻩ ﺣﺞ ﺣﺮام ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺣﺮﻣﺖ ﺻﻴﺪ را ﻣﺨﺼﻮص اﻳﺎم ﺣﺞ و هﻨﮕﺎم اﺣﺮام ﻣﻘﺮر ﻓﺮﻣﻮد‪.‬‬
‫ﻋﺮﺑﻬﺎ ﮔﺎهﯽ ﻟﺨﺖ ﺑﻪ ﻃﻮاف ﮐﻌﺒﻪ ﻣﯽ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ .‬اﺳﻼم ﺁن را ﻣﻨﻊ ﮐﺮد و هﻤﺎن ﭘﻮﺷﻴﺪن ﻟﺒﺎس دوﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ را ﻣﻘﺮر ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻋﺮب از ﺧﻮردن ﮔﻮﺷﺖ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ اﮐﺮاﻩ داﺷﺖ‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁن را ﻣﺠﺎز ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺸﻬﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﭘﺲ از ﻓﺘﺢ ﻣﮑﻪ و ﺑﺮاﻧﺪاﺧﺘﻦ اﺻﻨﺎم ﻗﺮﻳﺶ از ﺳﻌﯽ ﺑﻴﻦ ﺻﻔﺎ و ﻣﺮوﻩ اﮐﺮاﻩ داﺷﺘﻨﺪ زﻳﺮا ﻗﺒﻞ از‬
‫اﺳﻼم ﺑﺮ اﻳﻦ دو ﮐﻮﻩ دو ﺑﺖ ﺳﻨﮕﯽ ﻗﺮار داﺷﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﺟﻴﺎن و زاﺋﺮان دورﻩ ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﺳﻌﯽ ﺑﻴﻦ ﺻﻔﺎ و ﻣﺮوﻩ را ﺑﺮای‬
‫ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪن ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ و دﺳﺖ ﮐﺸﻴﺪن و ﺑﻮﺳﻴﺪن ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺴﺐ ﺗﺒﺮک ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻴﻦ ﺻﻔﺎ و ﻣﺮوﻩ را ﻣﺠﺎز‬
‫ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﺁﻳﻪ ‪ ١٥٨‬ﺳﻮرﻩ ﺑﻘﺮﻩ ﺁن را از ﺷﻌﺎﺋﺮ اﷲ ﻗﺮار داد‪.‬‬
‫ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﯽ در ﻣﻠﻞ و ﻧﺤﻞ‪ 44‬ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪ :‬ﺑﺴﻴﺎری از ﺗﮑﺎﻟﻴﻒ و ﺳﻨﻦ اﺳﻼﻣﯽ اداﻣﻪ ﻋﺎدات دورﻩ ﺟﺎهﻠﻴﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻋﺮاب‬
‫ﺁﻧﻬﺎ را از ﻳﻬﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺁن زﻣﺎن ازدواج ﺑﺎ ﻣﺎدر و دﺧﺘﺮ ﺣﺮام ﺑﻮد‪ .‬ازدواج ﺑﺎ دو ﺧﻮاهﺮ ﻗﺒﻴﺞ و ﻧﮑﺎح ﺑﺎ زن ﭘﺪر‬
‫ﺣﺮام ﺑﻮد‪ .‬ﻏﺴﻞ ﺟﻨﺎﺑﺖ‪ ،‬ﻏﺴﻞ ﻣﺲ ﻣﻴﺖ‪ ،‬ﻣﻀﻤﻀﻪ و اﺳﺘﻨﺸﺎق‪ ،‬ﻣﺴﺢ ﺳﺮ‪ ،‬ﻣﺴﻮاک‪ ،‬اﺳﺘﻨﺠﺎء‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﺎﺧﻦ‪ ،‬ﮐﻨﺪن ﻣﻮی‬
‫ﺑﻐﻞ و ﺗﺮاﺷﻴﺪن ﻣﻮی زهﺎر‪ ،‬ﺧﺘﻨﻪ و ﺑﺮﻳﺪن دﺳﺖ راﺳﺖ دزد‪ ،‬هﻤﻪ ﭘﻴﺶ از ﻇﻬﻮر اﺳﻼم ﻣﺘﺪاول ﺑﻮد و ﻏﺎﻟﺒًﺎ از ﻳﻬﻮد ﺑﺪاﻧﻬﺎ‬
‫رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺟﻬﺎد و زﮐﺎت‬
‫در ﻣﻴﺎن ﻓﺮاﺋﺾ دو ﻓﺮﻳﻀﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺨﺼﻮص ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﻼﻣﯽ اﺳﺖ و ﺁن دو ﺟﻬﺎد و زﮐﺎت اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ در ﺳﺎﻳﺮ ﺷﺮاﻳﻊ‬
‫از اﻳﻦ دو ﻓﺮﻳﻀﻪ اﺛﺮی ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺮای اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎرﻋﺎن دﻳﮕﺮ دارای هﺪﻓﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ داﺷﺖ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‬
‫دوﻟﺘﯽ ﺗﺸﮑﻴﻞ دهﺪ و ﻃﺒﻌًﺎ ﭼﻨﺎن دوﻟﺘﯽ ﺑﺪون ﻟﺸﮑﺮ و ﭘﻮل ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﻮد و ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﺎﻳﺪار ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻬﺎد از ﺷﺮاﻳﻊ ﺧﺎص اﺳﻼم اﺳﺖ و ﺑﯽ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺸﺮ وﺿﻊ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ و ﺁن را ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮﻟﻮد ﻓﺮاﺳﺖ و‬
‫ﮐﻴﺎﺳﺖ و واﻗﻊ ﺑﻴﻨﯽ ﻣﺤﻤﺪ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻳﮕﺎﻧﻪ راﻩ ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻞ را َد ِم ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺁﻳﺎت ﺧﻮش ﺁهﻨﮓ و روﺣﺎﻧﯽ ﺳﻮرﻩ‬
‫هﺎی ﻣﮑّﯽ‪.‬‬
‫داﺷﺘﻦ ﺳﭙﺎﻩ ﺣﺎﺿﺮ ﮐﻪ هﺮ ﺷﺨﺺ ﺳﺎﻟﻢ و ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎﻳﺪ در ﺁن ﺳﻬﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎل ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻏﻨﺎﺋﻢ و ﺑﻪ دﺳﺖ‬
‫ک ﺳﭙﺎهﻴﺎن اﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‪ .‬وﻟﯽ ﻋﺎﻳﺪی ﻣﺴﺘﻤﺮ و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺗﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺿﺮورت دارد و ﺁن را ﻗﺎﻧﻮن زﮐﺎت‬ ‫ﺁوردن ﻣﺎل‪ ،‬ﻣﺤ ّﺮ ِ‬
‫ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎدﻩ و ﻗﻤﺎر‬
‫ﻓﮑﺮ ﻣﺜﺒﺖ و ﺑﻴﻨﺎﻧﮕﺰار ﻣﺤﻤﺪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻮﺟﺒﺎت و ﻣﻘﺘﻀﻴﺎت ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺟﺪﻳﺪ را در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺁﻧﭽﻪ او را ﺑﻪ هﺪف ﻧﺰدﻳﮏ‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﺑﻨﺪد‪ .‬از ﺁن ﺟﻤﻠﻪ اﺳﺖ ﻧﻬﯽ ﻣﺴﮑﺮات ﮐﻪ ﺁن هﻢ از ﻣﺨﺘﺼﺎت ﺷﺮاﻳﻊ اﺳﻼﻣﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻬﺎﻳﺖ اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻟﺤﺎظ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ وﺿﻊ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻬﻪ اﻋﺮاب ﺧﻮﻧﮕﺮم اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ و ﺑﯽ ﺑﻨﺪ و ﺑﺎر اﮔﺮ ﺑﻪ‬
‫ﻼ راﻳﺞ و ﻣﺘﺪاول ﺑﻮد روی ﺁورﻧﺪ‪ ،‬ﺷ ّﺮ و ﻓﺴﺎد از ﺁن ﻧﺎﺷﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد و از هﻤﻴﻦ روی در ﺳﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺁن را‬ ‫ﻣﺴﮑﺮات ﮐﻪ ﮐﺎﻣ ً‬
‫ﻣﻨﻊ ﻓﺮﻣﻮد‪.‬‬
‫ﻧﺨﺴﺖ ﺁﻳﻪ ‪ ٢١٩‬ﺳﻮرﻩ ﺑﻘﺮﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ‪» :‬وﻳﺴﺌﻠﻮﻧﮏ ﻋﻦ اﻟﺨﻤﺮ واﻟﻤﻴﺴﺮ ﻗﻞ ﻓﻴﻬﺎ اﺛﻢ ﮐﺒﻴﺮ و ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻟﻠﻨﺎس«‪] .‬ﻳﻌﻨﯽ[ از ﺗﻮ‬
‫راﺟﻊ ﺑﻪ ﺑﺎدﻩ و ﻗﺼﺎرﻩ ﭘﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮ ﺁن دو ﻣﺴﺘﻠﺰم ﮔﻨﺎﻩ و ﺷﺮّﻧﺪ و ﺳﻮدی هﻢ ﺑﺮای ﻣﺮدم دارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺁن ﺁﻳﻪ ای اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻧﻤﺎز ﮔﺰاردن ﻳﮑﯽ از ﻣﻬﺎﺟﺮان در ﺣﺎل ﻣﺴﺘﯽ و ﺳﺮ زدن اﺷﺘﺒﺎهﯽ از او در ﺁن ﺣﺎل‬
‫ﺼﻠَﻮ َﻩ َو اَﻧﺘُﻢ ﺳَﮑﺎری‪.45«...‬‬ ‫ﻦ ﺁﻣُﻨﻮ ﻻﺗَﻘ َﺮ ُﺑﻮا اﻟ ّ‬
‫ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬ﻳﺎ َاﱡﻳﻬَﺎ َاﻟّﺬﻳ َ‬
‫وﻟﯽ ﺣﺮﻣﺖ ﺁن ﺑﻄﻮر ﻣﻄﻠﻖ و دﻟﻴﻞ اﻳﻦ ﺣﺮﻣﺖ در ﺁﻳﻪ هﺎی ‪ ٩١‬و ‪ ٩١‬ﺳﻮرﻩ ﻣﺎﺋﺪﻩ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬در ﺁﻳﻪ ‪ ٩٠‬ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ای ﻗﺎﻃﻊ‬
‫ن ﻓَﺎﺟ َﺘﻨِﻨ ُﺒﻮُﻩ«‪] .‬ﻳﻌﻨﯽ[ ﺧﻤﺮ و ﻗﻤﺎر‬ ‫ﻞ اﻟﺸﱠﻴﻄﺎ ِ‬
‫ﻋ َﻤ ِ‬ ‫ﺲ ﻣِﻦ َ‬ ‫ب َو اﻻَزﻻ ُم رِﺟ ُ‬ ‫و ﺁﻣﺮاﻧﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ِ» :‬اﱠﻧﻤَﺎ اﻟﺨَﻤ َﺮ َو اﻟ َﻤﻴِﺴ َﺮ َو اﻻَﻧﺼﺎ ُ‬
‫و ﺑﺖ از ﮐﺎرهﺎی ﭘﻠﻴﺪ ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ از ﺁن دوری ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻤﺮ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻗﻤﺎر ﺁﻣﺪﻩ و در اﻳﻨﺠﺎ »اﻧﺼﺎب و ازﻻم« ﮐﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﺑﺘﺎن واﺳﺘﺸﺎرﻩ از ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻟﯽ در ﺁﻳﻪ ﺑﻌﺪی ]ﻳﻌﻨﯽ[ ‪ ٩١‬ﺑﺎز ﺧﻤﺮ و ﻗﻤﺎر را ﭘﻴﺶ ﮐﺸﻴﺪﻩ و ﻋﻠﺖ ﻧﻬﯽ ﺁن را ﺑﻴﺎن ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﻗﻮی ﺑﺮ‬
‫ﺼ ﱠﺪﮐُﻢ‬
‫ﺴ ِﺮ َو َﻳ ُ‬
‫ﺨﻤِﺮ وَاﻟﻤَﻴ ِ‬
‫ﮑ َﻢ اﻟﻌَﺪا َو َﻩ َو اﻟﺒَﻌﻀﺎء ﻓِﯽ اﻟ َ‬
‫ن اَن ﻳُﻮ ِﻗ َﻊ ﺑَﻴﻨ َ‬
‫اﺛﺮ ﺣﺪوث ﺣﺎدﺛﻪ ای ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ِ» :‬اﻧﱠﻤﺎ ﻳُﺮﻳُﺪ اﻟﺸﱠﻴﻄﺎ َ‬

‫‪] 44‬اﺑﻮاﻟﻔﺘﺢ ﻣﺤﻤﺪ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻧﯽ در ﺣﺪود ‪ ١٠٧٦‬ﻣﻴﻼدی در ﺧﺮاﺳﺎن ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ و در ﻣﻮﻃﻦ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﺤﺼﻴﻞ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﭘﺲ از ﺗﺤﺼﻴﻞ ﺑﻪ زﻳﺎرت‬
‫ﮐﻌﺒﻪ رﻓﺖ و ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﻪ ﺳﺎل در ﺑﻐﺪاد ﺳﮑﻮﻧﺖ ﮔﺰﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺮاﺳﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ )‪ ١١٥٣‬ﻣﻴﻼدی( ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ و ﺗﺄﻟﻴﻒ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ‬
‫اﺛﺮ او ﮐﺘﺎب ﻣﺸﻬﻮل »ﻣﻠﻞ و ِﻧﺤَﻞ« اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎرهﺎ ﺑﻪ ﭼﺎپ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ[‬
‫‪] 45‬ﺁﻳﻪ ‪ ٤٣‬ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎ‪ .‬ای ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻳﺪ‪ ،‬در ﺣﻴﻦ ﻣﺴﺘﯽ ﻧﻤﺎز ﻣﮕﺬارﻳﺪ‪[...‬‬

‫‪88‬‬
‫ن«‪] .‬ﻳﻌﻨﯽ[ ﺷﻴﻄﺎن از راﻩ ﻣﺸﺮوب و ﻗﻤﺎر ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﮐﻴﻨﻪ و ﺧﺼﻮﻣﺖ ﺑﺮ ﻣﯽ‬ ‫ﻦ اﻟﺼّﻠﻮِﻩ َﻓﻬَﻞ اَﻧﺘُﻢ ﻣُﻨ َﺘﻬُﻮ َ‬
‫ﻋِ‬‫ﷲ َو َ‬‫ﻋَﻦ ِذﮐِﺮ ا ِ‬
‫اﻧﮕﻴﺰد و ﺷﻤﺎ را از ﻧﻤﺎز و ﻳﺎد ﺧﺪای ﻏﺎﻓﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﭘﻨﺪ ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻳﺪ؟‬
‫اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ را در ﺳﻄﻮر ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﻴﺪن ﻣﺴﮑﺮ و ارﺗﮑﺎب ﻗﻤﺎر ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺰاغ و ﺟﻨﺠﺎل راﻩ ﻣﯽ‬
‫اﻓﺘﺎد‪ .‬اﺣﮑﺎم راﺟﻊ ﺑﻪ زﻧﺎ و ﻟﻮاط و ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﻌﺪد زوﺟﺎت و ﻃﻼق و ﺑﺴﻴﺎری از اﺣﮑﺎم دﻳﮕﺮ ﺗﻌﺪﻳﻠﯽ اﺳﺖ از‬
‫ﺷﺮاﻳﻊ ﻳﻬﻮد و اﺻﻼﺣﯽ اﺳﺖ در ﻋﺎدات ﻣﺘﺪاول ﻣﻴﺎن ﻋﺮب‪.‬‬
‫ﺑﺎ هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﻗﺮﺁن ﻣﻌﺠﺰﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻌﺠﺰﻩ هﺎی ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن ﻣﻪ و ﻏﺒﺎر اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎی ﻗﺮون ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ و ﺟﺰ ﺳﺎدﻩ ﻟﻮﺣﺎن و ﺑﻴﭽﺎرﮔﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻗﺮﺁن ﻣﻌﺠﺰﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻌﺠﺰﻩ زﻧﺪﻩ و ﮔﻮﻳﺎ‪ .‬ﻗﺮﺁن ﻣﻌﺠﺰﻩ‬
‫اﺳﺖ وﻟﯽ ﻧﻪ از ﺣﻴﺚ ﻓﺼﺎﺣﺖ و ﺑﻼﻏﺖ وﻧﻪ از ﺣﻴﺚ ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت اﺧﻼﻗﯽ و اﺣﮑﺎم ﺷﺮﻋﯽ‪ .‬ﻗﺮﺁن از اﻳﻦ ﺣﻴﺚ ﻣﻌﺠﺰﻩ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺗﻬﯽ و ﺑﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﺳﻮاد ﺧﻮاﻧﺪن و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﺮ ﻗﻮم ﺧﻮد ﭘﻴﺮوز ﺷﺪ و ﺑﻨﻴﺎدی ﺑﺮ ﭘﺎ‬
‫ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﻗﺮﺁن ﻣﻌﺠﺰﻩ اﺳﺖ ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ددان ﺁدﻣﯽ ﺻﻮرت را ﺑﻪ اﻧﻘﻴﺎد ﮐﺸﺎﻧﻴﺪ و ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺁﻳﺎت ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ارادﻩ ﺁورﻧﺪﻩ ﺧﻮد‬
‫را ﺑﺮ هﻤﻪ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﮐﺮد‪ ...‬ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﻗﺮﺁن ﺑﺎﻟﻴﺪﻩ و ﺁن را ﺳﻨﺪ ﺻﺪق رﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮد ﻗﺮار دادﻩ اﺳﺖ زﻳﺮا ﺁن وﺣﯽ‬
‫ﭘﺮوردﮔﺎر و او واﺳﻄﻪ اﺑﻼغ اوﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮐﻠﻤﻪ »وﺣﯽ« ﺑﻴﺶ از ﺷﺼﺖ ﺑﺎر در ﻗﺮﺁن ﺁﻣﺪﻩ و ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﺑﻪ هﻤﺎن ﻣﻌﻨﯽ ﻟﻐﻮی اﺳﺘﻌﻤﺎل ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻋﺒﺎرت اﺳﺖ از اﻟﻘﺎء ﺑﻪ‬
‫ذهﻦ‪ ،‬ﻣﻄﻠﺒﯽ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دﻳﮕﺮی اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻳﺎ اﺷﺎرﻩ زودﮔﺬر ﻧﻬﺎﻧﯽ‪ .‬از هﻤﻴﻦ روی‪ ،‬ﭘﺲ از هﺮ وﺣﯽ ﺣﻀﺮت ﺷﺘﺎب داﺷﺖ‬
‫ن ﻣِﻦ‬‫ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از ﮐﺎﺗﺒﺎن وﺣﯽ ﺁن را ﺛﺒﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬در دو ﺳﻪ ﺟﺎی ﻗﺮﺁن اﺷﺎرﻩ ای ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﺘﺎﺑﺰدﮔﯽ اﺳﺖ‪» :‬وَﻻ ﺗَﻌﺠَﻞ ﺑِﺎﻟﻘُﺮﺁ ِ‬
‫ﻞ ِﺑ ِﻪ‪.47«...‬‬
‫ﺠَ‬‫ﮏ ِﻟﺘَﻌ َ‬
‫ﺤﺮّک ِﺑ ِﻪ ﻟِﺴﺎ َﻧ َ‬ ‫ﮏ«‪» .46‬ﻻ ُﺗ َ‬ ‫ﻞ اَن ﻳُﻘﻀﯽ ِاﻟَﻴ َ‬‫ﻗَﺒ ِ‬
‫در اﻳﻦ ﺷﺘﺎﺑﺰدﮔﯽ ﻧﮑﺘﻪ ای دﻗﻴﻖ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺖ وﺣﯽ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺎﺻﯽ اﺳﺖ و ﻓﺮوﻏﯽ ﮐﻪ در ﺁن ﺣﺎل ﺑﺮ ذهﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﻣﯽ ﺗﺎﺑﺪ ﻏﻴﺮ از ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻋﺎدی زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ اﺳﺖ و از اﻳﻦ رو‪ ،‬ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺣﺪﻳﺜﯽ ﮐﻪ ﻣُﺴﻠِﻢ از اﺑﻮ ﺳﻌﻴﺪ ﺧﺪری‪ 48‬ﻧﻘﻞ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺟﺰ ﻗﺮﺁن از ﻣﻦ ﭼﻴﺰی ﻧﻘﻞ ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺟﺰ ﻧﺺ ﻗﺮﺁن از ﻣﻦ ﭼﻴﺰ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﺤﻮ ﮐﻨﺪ«‪.‬‬
‫ﻧﮑﺘﻪ ﺷﻨﻴﺪﻧﯽ و ﺷﺎﻳﺎن ﺗﻮﺟﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻏﻴﺮﻋﺎدی هﻨﮕﺎم وﺣﯽ ﺑﺮ ﺣﻀﺮت ﮐﺎری ]ﺟﺎری[ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﮔﻮﻳﯽ ﺟﻬﺪی‬
‫ﺷﺪﻳﺪ و دروﻧﯽ روی ﻣﯽ دادﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺨﺎری ﺑﻪ ﻧﻘﻞ از ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺁوردﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ‪ :‬ﺣﺎرث ﺑﻦ هﺸﺎم از ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﮐﻴﻔﻴﺖ‬
‫وﺣﯽ را ﭘﺮﺳﻴﺪ و ﺣﻀﺮت ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪ :‬ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻮن ﺁوای ﺟﺮﺳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ در ذهﻨﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺎهﯽ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﺮدی ﻇﺎهﺮ ﺷﺪﻩ و ﭘﺲ از درﻳﺎﻓﺖ ﻣﻄﻠﺐ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد«‪.‬‬
‫ﻋﺎﻳﺸﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬هﻨﮕﺎم وﺣﯽ ﺣﺘﯽ در روزهﺎی ﺳﺮد‪ ،‬ﻋﺮق از ﭘﻴﺸﺎﻧﻴﺶ ﻣﯽ رﻳﺨﺖ و در ﺗﺄﻳﻴﺪ اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﻋﺎﻳﺸﻪ‪ ،‬ﺑﺨﺎری‬
‫از ﺻﻔﻮان ﺑﻦ ﺑﻌﻠﯽ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﻠﯽ ﺁرزو داﺷﺖ ﺣﻀﺮت را در ﺣﺎل وﺣﯽ ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﮐﻨﺪ‪ .‬روزی ﻣﺮدی ﺑﺎ ﺟﺒﻪ ای‬
‫]ﺟﺎﻣﻪ ﮔﺸﺎد و ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻪ روی ﺟﺎﻣﻪ هﺎی دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﻨﻨﺪ[ ﻣﻌﻄﺮ از ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺳﺌﻮال ﮐﺮد ﮐﻪ اﺣﺮام ﺣﺞ ﻋﻤﺮﻩ را ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ‬
‫ﺁن ﺟﺒﻪ اﻧﺠﺎم دهﺪ؟ ﺣﺎﻟﺖ وﺣﯽ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت دﺳﺖ داد‪ .‬ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺑﻌﻠﯽ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد و او ﺑﻪ داﺧﻞ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬دﻳﺪ ﺣﻀﺮت ﻣﺜﻞ ﮐﺴﯽ‬
‫ﮐﻪ در ﺧﻮاب اﺳﺖ ﺧُﺮﺧُﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و رﻧﮓ ﻣﺒﺎرﮐﺶ ﺳﺮخ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ از اﻧﺪﮐﯽ از ﺁن ﺣﺎﻟﺖ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺳﺌﻮال ﮐﻨﻨﺪﻩ‬
‫را ﺧﻮاﺳﺖ و ﺑﻪ وی ﻓﺮﻣﻮد ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺟﺒﻪ ﺧﻮد را از ﻋﻄﺮ ﺑﺸﻮﻳﺪ و اﺣﺮام ﻋﻤﺮﻩ ﻧﻴﺰ ﭼﻮن اﺣﺮام ﺣﺞ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺁورد‪.‬‬

‫‪46‬‬
‫ﺁﻳﻪ ‪ ١١٤‬ﺳﻮرﻩ ﻃﻪ‪] .‬و ﺷﺘﺎب ﻣﮑﻦ ﺑﻪ ﻗﺮﺁن ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ وﺣﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ دادﻩ ﺷﻮد[‬
‫‪47‬‬
‫ﺁﻳﻪ ‪ ١٦‬ﺳﻮرﻩ ﻗﻴﺎﻣﺖ ]ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺪﻩ زﺑﺎﻧﺖ را ﺗﺎ ﺷﺘﺎب ﮐﻨﯽ در ﺁن[‬
‫‪48‬‬
‫]اﺑﻮﺳﻌﻴﺪ ﺧﺪری از ﻳﺎران رﺳﻮل در ﻣﺪﻳﻨﻪ ﮐﻪ اﺣﺎدﻳﺚ ﻓﺮاواﻧﯽ از وی ﻣﻨﻘﻮل اﺳﺖ‪ .‬او در ﺣﺪود ﺳﺎل ‪ ٨٧٥‬ﻣﻴﻼدی درﮔﺬﺷﺖ[‬

‫‪89‬‬
 ‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺸﺮ اﺳﺖ‬
‫اﻧﺒﻴﺎء ﻋﺎﻣﯽ ﺑﺪﻧﺪی ﮔﺮﻧﻪ از اﻟﻄﺎف ﺧﻮﻳﺶ‬
‫ﺑﺮ ﻣﺲ هﺴﺘﯽ ﺁﻧﺎن ﮐﻴﻤﻴﺎ ﻣﯽ رﻳﺨﺘﯽ‬
‫ﻣﻮﻟﻮی‬

‫ﺸ ُﺮ ﻣِﺜُﻠﮑُﻢ‬
‫اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺸﺮﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﻋﻼوﻩ اﻣﺘﻴﺎز روﺣﯽ ﻣﻴﺎن ﺗﻤﺎم ﻋﻠﻤﺎی ﭘﻴﺸﻴﻦ اﺳﻼم ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺁﻳﻪ »ﻗُﻞ ِاﻧﱠﻤﺎ َاﻧَﺎ ِﺑ َ‬
‫ﯽ«‪ 49‬ﻣﻮرد اﺗﻔﺎق ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻋﻠﻤﺎی اهﻞ ﺳﻨّﺖ‪ ،‬ﻋﺼﻤﺖ و ﻋﻠﻢ را ﻻزﻣﻪ ذات ﻧﺒﯽ و از ﺻﻔﺎت او ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﻳُﻮﺣﯽ ِاَﻟ ﱠ‬
‫ﺁن را ﻣﻮهﺒﺘﯽ از ﻃﺮف ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﻼن ﺁدﻣﯽ را ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﮐﻪ دارای ﻋﺼﻤﺖ و ﻋﻠﻢ و ﺳﺎﻳﺮ‬
‫ﺻﻔﺎت ﻓﻮق اﻟﻌﺎدﻩ ﺑﺸﺮی اﺳﺖ ﺑﻪ رﺳﺎﻟﺖ ﺑﺮﻧﮕﺰﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻮن او را ﻣﺄﻣﻮر هﺪاﻳﺖ ﺧﻠﻖ ﻓﺮﻣﻮدﻩ‪ ،‬ﻣﻮاهﺒﯽ ﻓﻮق‬
‫ﻣﻮاهﺐ ﺑﺸﺮی ﺑﻪ او اﻋﻄﺎء ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ از اﻳﻦ ﺣﻴﺚ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯽ اﻳﻤﺎن ﻣﯽ ﺁورﻳﻢ ﮐﻪ او را ﺣﺎﻣﻞ وﺣﯽ ﻓﺮض ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ ﻧﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﭼﻮن ﺧﺪاوﻧﺪ او را‬
‫در ﺳﻄﺤﯽ ﺑﺮﺗﺮ از ﻋﻠﻢ و اﺧﻼق ﻗﺮار دادﻩ اﺳﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﯽ داﻧﻴﻢ و در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﺑﻪ ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁن اﺳﺘﻨﺎد ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪:‬‬

‫ﺟﻌَﻠﻨﺎ ُﻩ ﻧُﻮرًا ﻧَﻬﺪی ِﺑ ِﻪ ﻣَﻦ ﻧَﺸﺎ ُء‬

‫ن َو ﻟﮑِﻦ َ‬
‫ﻻ اﻻﻳﻤﺎ ُ‬
‫ب َو َ‬
‫ﺖ ﺗَﺪری ﻣَﺎاﻟﮑِﺘﺎ ُ‬
‫ﮏ روُﺣًﺎ ﻣِﻦ اَﻣﺮِﻧﺎ ﻣﺎ ﮐُﻨ َ‬
‫ﮏ اَوﺣَﻴﻨﺎ َاﻟَﻴ َ‬
‫» َو ﮐَﺬِﻟ َ‬
‫ﻣِﻦ ﻋِﺒﺎدِﻧﺎ‪«...‬‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ وﺣﯽ رﺳﺎﻧﻴﺪﻳﻢ و ﻗﺒﻞ از ﺁن از ﮐﺘﺎب و اﻳﻤﺎن اﻃﻼﻋﯽ ﻧﺪاﺷﺘﯽ‪ .‬ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻗﺮﺁن هﺮ ﻳﮏ از ﺑﻨﺪﮔﺎن را‬
‫ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﻴﻢ هﺪاﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪.50‬‬

‫ﺁﻳﻪ ﻗﺒﻞ از اﻳﻦ هﻢ ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ دﻻﻟﺖ ﺑﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﻨﺎﻳﯽ دارد و ﺑﺨﺼﻮص ﺁﻳﻪ ‪ ٥٠‬ﺳﻮرﻩ اﻧﻌﺎم در ﺟﻮاب ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺻﺮﻳﺢ ﺑﻴﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪:‬‬

‫ﯽ‪«...‬‬
‫ﮏ اِن َاﱠﺗ ِﺒ ُﻊ اِﻻ ﻣﺎ ﻳُﻮﺣﯽ ِاَﻟ ﱠ‬
‫ل َﻟﮑُﻢ ِاﻧّﯽ َﻣَﻠ ُ‬
‫ﺐ َو ﻻ َاﻗُﻮ ُ‬
‫ﷲ َو ﻻ اَﻋﻠ ُﻢ اﻟﻐَﻴ َ‬
‫ﻦا ِ‬
‫ل َﻟﮑُﻢ ﻋِﻨﺪی ﺧَﺰا ِﺋ ُ‬
‫»ﻗَﻞ ﻻَاﻗُﻮ ُ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ای ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﻳﻢ ﮔﻨﺠﻬﺎی ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺰد ﻣﻦ اﺳﺖ و از ﻏﻴﺐ ﺧﺒﺮی دارم ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ام‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺎﺑﻊ اﻟﻬﺎم ﺿﻤﻴﺮ و رﺳﺎﻧﻴﺪن وﺣﯽ هﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫در ﺁﻳﻪ ‪ ١٨٨‬ﺳﻮرﻩ اﻋﺮاف ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﺴﻨِﯽ اﻟﺴّ ُﻮ ُء‬

‫ﻦ اﻟﺨَﻴ ِﺮ َو ﻣﺎ َﻣ ﱠ‬
‫ت ِﻣ َ‬
‫ﻻ ﺳﺘَﮑ َﺜ ُﺮ ُ‬
‫ﺐ َ‬
‫ﺖ اَﻋَﻠ ُﻢ اﻟﻐَﻴ َ‬
‫ﷲ َو ﻟَﻮ ﮐُﻨ ُ‬
‫ﺿ ّﺮًا اِﻻ ﻣﺎ ﺷﺎءَا ُ‬
‫ﮏ ِﻟﻨَﻔﺴﯽ ﻧَﻔﻌًﺎ َو ﻻ َ‬ ‫»ﻗَﻞ ﻻ اَﻣِﻠ ُ‬
‫ن«‪.‬‬ ‫اِن َاﻧَﺎ اِﻻ ﻧَﺬﻳﺮ َو ﺑَﺸﻴﺮ ِﻟﻘَﻮ ِم ﻳُﺆ ِﻣﻨُﻮ ُ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ای ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ ﻣﻦ ﺳﻮد و زﻳﺎﻧﯽ در اﻳﻦ اﻣﺮ ﻧﺪارم ﻣﮕﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاهﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻏﻴﺐ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ هﻢ‬
‫ﺟﻠﺐ ﺧﻴﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم و هﻢ ﺑﺪی را از ﺧﻮﻳﺶ دﻓﻊ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺟﺰ داﻋﯽ ﺣﻖ ﺑﺮای ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻧﻴﺰ ﺟﻮاب ﻣﺸﺮﮐﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﮔﺮ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﯽ و ﺑﺎ ﻋﺎﻟﻢ ﻏﻴﺐ ﺳﺮ و ﮐﺎر داری ﭼﺮا در ﻣﻘﺎم ﺗﺠﺎرت و‬
‫ﺳﻮد ﺑﺮدن ﻧﻴﺴﺘﯽ؟‬
‫ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁﻧﯽ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﺻﺮﻳﺢ و روﺷﻦ اﺳﺖ و اﺣﺎدﻳﺚ و ﻣﻨﺪرﺟﺎت ﺳﻴﺮﻩ هﺎی ﻣﻌﺘﺒﺮ هﻤﻪ ﻣﺆﻳﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫داﻋﻴﻪ ﻋﺼﻤﺖ و ﮐﺸﻒ ﻣﻐﻴﺒﺎت ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺳﺎدﮔﯽ و ﺻﺪاﻗﺖ ﺑﻪ ﺿﻌﻔﻬﺎی ﺑﺸﺮی ﺧﻮﻳﺶ واﻗﻒ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪49‬‬
‫ﺻﻮرﻩ ﻓﺼﻠﺖ ﺁﻳﻪ ‪] ٦‬ﺑﮕﻮ ﺟﺰ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻧﺴﺎﻧﯽ هﺴﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ وﺣﯽ ﮐﺮدﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد[‬
‫‪50‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺷﻮری ﺁﻳﻪ ‪٥٢‬‬

‫‪90‬‬
‫ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻌﺘﺒﺮی از ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﺌﻮاﻻت ﭘﺮت و ﭘﻼی ﻣﺸﺮﮐﺎن ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ وی را ﻋﺎﺟﺰ ﮐﻨﻨﺪ ﻣﯽ‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اﻳﻨﻬﺎ از ﻣﻦ ﭼﻪ ﺗﻮﻗﻊ دارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺪاﻳﻢ و ﺟﺰ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ«‪.‬‬
‫ﻋَﺒﺲ‪ 51‬ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺳﺘﺎﻳﺶ اﻧﮕﻴﺰی ﺳﺎﻃﻊ اﺳﺖ و ﻋﺘﺎب ﻣﻼﻣﺖ ﺁﻣﻴﺰ ﺧﺪاوﻧﺪی ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﺻﺪاﻗﺖ و درﺳﺘﯽ ﻣﺤﻤﺪ در ﺳﻮرﻩ َ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ از ﺁن هﻮﻳﺪاﺳﺖ وﻟﯽ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﮐﻤﺎل راﺳﺘﯽ ﺁن را ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬

‫ﺼﺪّی‬
‫ﺖ َﻟ ُﻪ َﺗ َ‬
‫ﮏ َﻟ َﻌﱠﻠ ُﻪ َﻳ ﱠﺰﮐّﯽ‪ .‬اَو َﻳﺬﱠﮐﱠ ُﺮ َﻓﺘَﻨ َﻘ َﻌ ُﻪ اﻟ ِّﺬﮐﺮی‪ .‬اَﻣﺎ ﻣَﻦ اﺳﺘَﻐﻨﯽ‪ .‬ﻓَﺄﻧ َ‬
‫ﺲ َو َﺗ َﻮﻟّﯽ‪ .‬اَن ﺟﺎ َء اﻻَﻋﻤﯽ َو ﻣﺎ ﻳُﺪرﻳ ُ‬‫ﻋ َﺒ َ‬
‫»َ‬
‫‪52‬‬
‫ﻼ ِاﻧﱠﻬﺎ ﺗَﺬ ِﮐ َﺮ ُﻩ‪. «...‬‬
‫ﺖ ﻋَﻨ ُﻪ َﺗَﻠﻬّﯽ ﮐ ّ‬‫ک ﻳَﺴﻌﯽ َو ُه َﻮ ﻳَﺨﺸﯽ‪َ .‬ﻓﺎَﻧ َ‬ ‫ﻻ َﻳ ﱠﺰﮐّﯽ َو َاﻣّﺎ ﻣَﻦ ﺟﺎ َء َ‬
‫ﮏ َا ّ‬
‫ﻋﻠَﻴ َ‬
‫َو ﻣﺎ َ‬

‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﻳﻦ ﻣﻴﻞ ﺑﺸﺮی را داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮدﻣﺎن ﻣﺘﻤﮑﻦ و ﻣﺘﻨﻌﻢ ﺑﻪ اﺳﻼم درﺁﻳﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ در اﻳﻦ ﻣﻴﻞ و رﻏﺒﺖ ﻣﺤﻖ‬
‫ﻦ َﻧ ِﺪّﻳًﺎ‪] «...‬ﻳﻌﻨﯽ[ ﮐﺪام ﻳﮏ از ﻣﺎ دو ﻃﺮف‬ ‫ﺴُ‬‫ﺣَ‬
‫ﻦ ﺧَﻴ ُﺮ ﻣَﻘﺎﻣًﺎ َو ا َ‬ ‫ی اﻟﻔَﺮﻳﻘَﻴ ِ‬
‫ﺑﻮد زﻳﺮا ﻣﺸﺮﮐﺎن در ﻣﻘﺎم ﺗﻔﺎﺧﺮ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪َ» :‬ا ﱡ‬
‫‪53‬‬
‫)ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن و ﻣﺸﺮﮐﺎن( ﺑﻴﺸﺘﺮ و در اﺟﺘﻤﺎع ﻣﺤﺘﺮم ﺗﺮﻳﻢ؟‬
‫ﭘﺲ ﻃﺒﻌًﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﻴﻞ داﺷﺖ ﻣﺘﻌﻴﻨﻴﻦ و ﻣﺤﺘﺮﻣﻴﻦ را ﮔﺮد ﺧﻮد ﺟﻤﻊ ﮐﻨﺪ‪ .‬روزی ﮐﻪ ﺑﺎ ﻳﮑﯽ از اﻓﺮاد اﻳﻦ ﻃﺒﻘﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ‬
‫ﮐﺮد و ﻗﻄﻌًﺎ ﺑﺮای اﻗﻨﺎع او ﮔﺮم ﻣﺬاﮐﺮﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻮری ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ام ﻣﮑﺘﻮم ﮐﻪ اﺳﻼم ﺁوردﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ وی رﺳﻴﺪ و ﮔﻔﺖ از‬
‫ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺗﻮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ اﺳﺖ ﭼﻴﺰی ﺑﻪ ﻣﺎ ﻳﺎد ﺑﺪﻩ‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﺣﺮف او اﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﻧﮑﺮد و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪ .‬ﺁن وﻗﺖ اﻳﻦ ﺳﻮرﻩ‬
‫ﻋﺒَﺲ ﻧﺎزل ﺷﺪ ﮐﻪ ﻟﻬﺠﻪ ﻋﺘﺎب از ﺁن هﻮﻳﺪاﺳﺖ‪» :‬اﺧﻢ ﮐﺮد و روی ﮔﺮداﻧﺪ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﺑﻪ او رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯽ‬ ‫ﺷﺮﻳﻔﻪ َ‬
‫داﻧﯽ ﺷﺎﻳﺪ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺳﺨﻨﺎن ﺗﻮ ﺑﻪ وی ﺁراﻣﺶ ﻣﯽ داد‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﺘﺸﺨﺺ روی ﺁوردی‪ ،‬از او ﭼﻪ زﻳﺎﻧﯽ ﻣﯽ رﺳﺪ‬
‫ﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردی‪ .‬اﻣﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺗﻮ ﺷﺘﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﮔﺮوﻳﺪﻩ و ﺗﻮ ﺑﺪو اﻟﺘﻔﺎﺗﯽ ﻧﺪاﺷﺘﯽ‪ .‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻳﻨﻄﻮر ﺑﺎﺷﺪ و اﻳﻦ را ﺑﻪ‬
‫ﻋﻨﻮان ﻳﺎدﺁوری ﮔﻔﺘﻴﻢ«‪.‬‬
‫ﺑﻌﺪهﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ هﺮ وﻗﺖ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ام ﻣﮑﺘﻮم را ﻣﯽ دﻳﺪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﻮد ﺧﻮش ﺁﻣﺪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮای ﺧﺎﻃﺮ او ﻣﺮا ﻋﺘﺎب‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪.‬‬
‫در ﺳﻮرﻩ ﻏﺎﻓﺮ ]ﻣﺆﻣﻦ[ ﺁﻳﻪ ‪ ٥٥‬ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬
‫ﯽ َو اﻻِﺑﮑﺎ ِر«‪.‬‬
‫ﺸّ‬‫ﮏ ﺑِﺎﻟ َﻌ ِ‬
‫ﺢ ِﺑﺤَﻤ ِﺪ َرّﺑ َ‬
‫ﺳ ِﺒ ّ‬
‫ﮏ َو َ‬
‫ﻖ َو اﺳﺘَﻐﺒِﺮ ِﻟﺬَﻧ ِﺒ َ‬
‫ﺣّ‬
‫ﷲ َ‬
‫ن وَﻋﺪَا ِ‬
‫»ﻓَﺎﺻﺒِﺮ ِا ﱠ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﺷﮑﻴﺒﺎ ﺑﺎش‪ ،‬وﻋﺪﻩ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺘﻮار اﺳﺖ‪ ،‬از ﮔﻨﺎهﺎن ﺧﻮد ﺑﻪ درﮔﺎﻩ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺘﻐﻔﺎر ﮐﻦ و ﻧﻤﺎزهﺎی ﭘﻨﺠﮕﺎﻧﻪ‬
‫را ﺑﺠﺎی ﺁور‪.‬‬

‫ﺺ ﻗﺮﺁن ﻣﻨﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﺑﺎ ﻋﺼﻤﺖ ﻣﻄﻠﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪهﺎ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ‬‫ﻧﺴﺒﺖ دادن ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ و اﻣﺮ ﺑﻪ ﻃﻠﺐ ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ از ﺁن ﮔﻨﺎﻩ در ﻧ ّ‬
‫ﺑﺮای ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬در ﺳﻮرﻩ اﻟﺸﺮح ]اﻧﺸﺮاح[ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ دﻳﮕﺮی اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﺗﮑﺮار ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﺾ ﻇَﻬ َﺮکَ؟«‬
‫ک‪ .‬اﻟﱠﺬی اَﻧ َﻘ َ‬
‫ﮏ وِز َر َ‬
‫ک َو َوﺿَﻌﻨﺎ ﻋَﻨ َ‬
‫ﮏ ﺻَﺪ َر َ‬
‫»َاﻟَﻢ ﻧَﺸﺮَح َﻟ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺁﻳﺎ ﺳﻴﻨﻪ ات را ﺑﺮای وﺣﯽ ﺑﺎز ﻧﮑﺮدﻳﻢ و ﺑﺎر ﮔﻨﺎهﺎن )ﺧﻄﺎهﺎ( را ﮐﻪ ﺑﺮ دوش ﺗﻮ ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد از ﺗﻮ‬
‫‪54‬‬
‫ﺑﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ؟‬

‫در ﺳﻮرﻩ ﻓﺘﺢ ﺑﺎز ﮐﻠﻤﻪ »ذﻧﺐ« ﻳﻌﻨﯽ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﺎی »وزر« ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﮏ ﺻِﺮاﻃًﺎ‬ ‫ﮏ َو ﻳَﻬ ِﺪ َﻳ َ‬
‫ﻋﻠَﻴ َ‬
‫ﺧ َﺮ َو ُﻳ ِﺘﻢﱠ ﻧِﻌ َﻤ َﺘ ُﻪ َ‬
‫ﮏ َو ﻣﺎ َﺗَﺎ ﱠ‬
‫ﷲ ﻣﺎ َﺗ َﻘ ﱠﺪ َم ﻣِﻦ ذَﻧ ِﺒ َ‬
‫ﮏا ُ‬
‫ﮏ ﻓَﺘﺤًﺎ ﻣُﺒﻴﻨًﺎ‪ِ .‬ﻟﻴَﻐ ِﻔ َﺮ َﻟ َ‬
‫»ِاﻧّﺎ َﻓﺘَﺤﻨﺎ َﻟ َ‬
‫ﻣُﺴﺘَﻘﻴﻤًﺎ«‪.‬‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﭘﻴﺮوزی درﺧﺸﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ دادﻳﻢ ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻨﺎهﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺁﻳﻨﺪﻩ ات را ﺑﺒﺨﺸﺪ و ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم‬
‫ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ راﻩ راﺳﺖ هﺪاﻳﺘﺖ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪.55‬‬

‫روﻳﻬﻢ رﻓﺘﻪ از ﻧﺼﻬﺎی ﺻﺮﻳﺢ و ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺧﺪﺷﻪ ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁﻧﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺣﻀﺮت دﻋﻮی ﻋﺼﻤﺖ و ﻣﺮﺗﺒﻪ‬
‫ﻓﻮق اﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻌﺪهﺎ دﻳﮕﺮان ﺑﺮای او درﺳﺖ ﮐﺮدﻧﺪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺟﺎﺋﺰاﻟﺨﻄﺎ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ و هﻤﻴﻦ اﻣﺮ ﺷﺄن او را در‬
‫ﻧﻈﺮ اهﻞ ﻓﮑﺮ و ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺑﺎﻻ ﺑﺮدﻩ و ارزش ﻣﻠﮑﺎت و ﻧﻴﺮوی روﺣﯽ او را ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫‪] 51‬ﺁﻳﻪ ‪ ٢‬ﺗﺎ ‪[١٢‬‬

‫‪] 52‬روی ﺗﺮش ﮐﺮد و ﭘﺸﺖ ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺁن ﮐﻮر ﻧﺰد وی ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﻪ داﻧﯽ ﺷﺎﻳﺪ او ﭘﺎک ﺷﻮد و ﻳﺎ ﺗﺬﮐﺎر ﻳﺎﺑﺪ و ﺗﺬﮐﺎرش ﺳﻮد دهﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺁﻧﮑﻪ‬
‫ﺑﯽ ﻧﻴﺎزی ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺪو اﻗﺒﺎل ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ هﻢ ﭘﺎک ﻧﺸﻮد ﮔﻨﺎهﯽ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺷﺘﺎﺑﺎن ﻧﺰد ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻩ و هﻤﻮ ﺗﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺗﻮ از وی ﺗﻐﺎﻓﻞ ﻣﯽ‬
‫ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﮑﻦ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺗﺬﮐﺎرﻳﺴﺖ[‬
‫‪ 53‬ﺳﻮرﻩ ﻣﺮﻳﻢ ﺁﻳﻪ ‪٧٣‬‬
‫‪ 54‬ﺳﻮرﻩ اﻟﺸﺮح )اﻻﻧﺸﺮاح( ‪ ١‬ﺗﺎ ‪٣‬‬
‫‪ 55‬ﺳﻮرﻩ ﻓﺘﺢ ﺁﻳﻪ هﺎی ‪ ١‬و ‪٢‬‬

‫‪91‬‬
‫اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺟﺰ در اﻣﻮر رﻳﺎﺿﯽ ﮐﻪ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﺛﺎﺑﺖ دارﻧﺪ و ﺟﺰ در اﻣﻮر ﻃﺒﻴﻌﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺘًﺎ از ﻣﻘﻮﻻت ﻣﺜﺒﺘﻪ و ﻋﻘﻴﻠﻪ اﻧﺪ در ﺳﺎﻳﺮ‬
‫اﻣﻮر ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﺬهﺒﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻋﺎدات اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﺑﺪًا ﻋﺎﻣﻞ ﻋﻘﻞ را ﺑﻪ ﮐﺎر ﻧﻤﯽ اﻧﺪازﻧﺪ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ اﻣﺮی ﻣﻌﺘﻘﺪ ﻣﯽ‬
‫ﺷﻮﻧﺪ و ﺳﭙﺲ ﻋﻘﻞ و اﻧﺪﻳﺸﻪ را ﺑﺮای اﺛﺒﺎت ﺁن ﺑﻪ ﺗﮑﺎﭘﻮ و ﺗﻼش ﺑﺮ ﻣﯽ اﻧﮕﻴﺰاﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻠﻤﺎء اﺳﻼم ﻧﻴﺰ از اﻳﻦ اﺻﻞ ﮐﻠّﯽ ﻣﻨﺤﺮف ﻧﮕﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ از ﻓﺮط ارادت ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﻌﺼﻮم اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ از ﺁن‬
‫ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣُﺼﺮّﺣﺎت ﻗﺮﺁﻧﯽ را ﺗﺄوﻳﻞ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻔﺴﺮان در اﻳﻦ ﺑﺎب ﻣﯽ زﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻗﻀﻴﻪ ﺳﻬﻞ ﺗﺴﺘﺮی‪) 56‬ﺷﻮﺷﺘﺮی ﻣﺘﻮﻓﯽ ‪ (٢٧٣‬را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽ ﺁورد ﮐﻪ‬
‫ﻳﮑﯽ از ﻣﺮﻳﺪان ﻧﺰد وی ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ ﻣﺮدم ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺗﻮ روی ﺁب راﻩ ﻣﯽ روی‪.‬‬
‫ﺳﻬﻞ ﮔﻔﺖ‪ :‬از ﻣﺆذن ﻣﺴﺠﺪ ﺑﭙﺮس ﮐﻪ ﺁدم راﺳﺘﮕﻮﻳﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮﻳﺪ رﻓﺖ ﻧﺰد ﻣﺆذن و ﻗﻀﻴﻪ را ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﺆذو ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻧﻤﯽ داﻧﻢ‬
‫ﮐﻪ او روی ﺁب راﻩ ﻣﯽ رود ﻳﺎ ﻧﻪ وﻟﯽ اﻳﻦ را ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ روزی ﺳﻬﻞ ﺑﺮای ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﺣﻮض ﺁﻣﺪﻩ و در ﺁب اﻓﺘﺎد و‬
‫اﮔﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮدم و او را در ﻧﻤﯽ ﺁوردم ﺧﻔﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺮی ﮐﻪ ﭘﮋوهﻨﺪﻩ ﺑﯽ ﻃﺮف و ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺟﻮی را ﮔﻤﺮاﻩ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺜﺮت‬
‫ﻣﺴﺘﻨﺪات اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﻮﻟﺪزﻳﻬﺮ‪ 57‬ﻧﻴﺰ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ رواﻳﺎت و اﺣﺎدﻳﺚ و ﺳﻴﺮﻩ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﻗﻄﻌﯽ و روﺷﻦ از ﺷﺎرع اﺳﻼم ﺗﺮﺳﻴﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪،‬‬
‫در هﻴﭻ ﻳﮏ از ﺗﻮارﻳﺦ دﻳﻨﯽ ﺟﻬﺎن دﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد و هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺤﻤﺪ را ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻋﻮارض ﺑﺸﺮی ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﻣﺴﺘﻨﺪات ﺗﻼﺷﯽ ﺻﻮرت ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ وی را از ﺗﻤﺎﻳﻼت ﺑﺸﺮی دور ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻟﻌﮑﺲ او را ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن و‬
‫اﻃﺮاﻓﻴﺎﻧﺶ ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽ ﺳﺎزﻧﺪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ‪ :‬در ﺟﻨﮓ ﺧﻨﺪق ﭼﻮن ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﺑﻪ ﮐﻨﺪن زﻣﻴﻦ ﻣﯽ ﭘﺮداﺧﺖ و درﺑﺎرﻩ ﺧﻮﺷﯽ‬
‫ﯽ اَﻟﺼﻼﻩ« ]ﻳﻌﻨﯽ[ از دﻧﻴﺎی ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺮ و زن و ﻧﻤﺎز‬ ‫ﺐ ﻣِﻦ دُﻧﻴﺎ ُﮐﻢّ ﺛَﻼث‪ :‬اَﻟﻄَﻴﺐ َواَﻟﻨِﺴﺎء و ﻗُﺮﻩ ﻋَﻴﻨ ِ‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬اَﺣ ﱡ‬
‫را دوﺳﺖ دارم‪.‬‬
‫و از هﻤﻴﻦ روی اﻋﻤﺎﻟﯽ از وی رواﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﺪان ﺗﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﺎ زهﺪ و ﺗﺮک دﻧﻴﺎ ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﺑﺎ وﺟﻮد ﻣﺴﺘﻨﺪات ﻓﺮاوان ﭼﻪ در ﻗﺮﺁن و ﭼﻪ در اﺣﺎدﻳﺚ و ﭼﻪ در ﺳﻴﺮﻩ هﺎ و رواﻳﺎت ﭘﺲ از رﺣﻠﺖ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﺗﻤﺎم‬
‫ﺧﺼﺎﺋﺺ ﺑﺸﺮی از وی ﺳﻠﺐ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﻓﺮدای وﻓﺎت او ﻋﻤﺮ‪ ،‬ﻳﺎ ﻳﮑﯽ از ﺻﺤﺎﺑﻪ هﺎی ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻪ ﮐﻒ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽ‬
‫زﻧﺪ هﺮ ﮐﺲ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﻣُﺮد ﺑﺎ اﻳﻦ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﮔﺮدن وی را ﺧﻮاهﻢ زد‪ .‬ﺧﺪا ﭘﺪر اﺑﻮﺑﮑﺮ را ﺑﻴﺎﻣﺮزد ﮐﻪ ﺑﺮ وی ﺑﺎﻧﮓ زد‬
‫ن«‪.58‬‬ ‫ﺖ َو اﱠﻧﻬُﻢ َِﻣﺘُﻮ َ‬
‫ﮏ ِﻣﻴّ ُ‬
‫ﻣﮕﺮ ﻧﻪ در ﻗﺮﺁن ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ِ» :‬اّﻧ َ‬
‫هﺮ ﻗﺪر ﻓﺎﺻﻠﻪ زﻣﺎﻧﯽ و ﻣﮑﺎﻧﯽ از ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺳﺎل ﻳﺎزدﻩ هﺠﺮی ﻓﺰوﻧﯽ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﻗﻮﻩ ﭘﻨﺪار ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ اﻓﺘﺪ و‬
‫ﮐﺎر اﻏﺮاق و ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﭼﻨﺎن ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد ﮐﻪ ﺑﻨﺪﻩ و ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺧﺪا ﻳﻌﻨﯽ دو ﺻﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮای ﺧﻮد ﻗﺎﺋﻞ ﺑﻮد‬
‫و ﺁن دو را در ﻧﻤﺎزهﺎی ﭘﻨﺠﮕﺎﻧﻪ و در ﺁﻳﺎت ﻋﺪﻳﺪﻩ ﻗﺮﺁن ذﮐﺮ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬او را ﻋﻠﺖ ﻏﺎﺋﯽ ﺟﻬﺎن‬
‫ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ و ﻣﺼﺪاق »ﻟﻮﻻک ﻟﻤﺎ ﺧﻠﻘﺖ اﻻﻓﻼک«‪ 59‬ﻣﻌﺮف ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺎدر و ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﺟﻬﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ‬
‫ﮐﻠﻤﻪ »ﮐﻦ – ﺑﺎش« ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺧﻠﻘﺖ ]ﺧﻠﻌﺖ[ هﺴﺘﯽ ﺑﺮ ﮐﺎﺋﻨﺎت ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮای ﻣﻮاد اوﻟﻴﻪ ﺧﻠﻘﺖ ﻧﺎﭼﺎر ﻣﯽ ﺷﻮد ﻧﺨﺴﺖ‬
‫ﻧﻮر ﻣﺤﻤﺪی ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﺮ ﺁن ﻧﻮر ﻧﻈﺮ اﻓﮑﻨﺪ ﺗﺎ از ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺁن ﻧﻈﺮ ﻋﺮق ﺷﺮم ﺑﺮ ﻧﻮر ﻧﺸﻴﻨﺪ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ از ﺁن‬
‫ﻋﺮق‪ ،‬روح اﻧﺒﻴﺎء و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن را ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁورد‪ .60‬ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺒﺪاﷲ اﻟﺴﻤﺎن در ﮐﺘﺎب ﻣﺤﻤﺪ رﺳﻮل ﺑﺸﺮ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪ :‬ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﭼﻮن اﻧﺒﻴﺎء دﻳﮕﺮ ﺑﺸﺮ ﺑﻮد ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﻳﺮ ﺁدﻣﻴﺎن ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ‪ ،‬زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮد و ﻣُﺮد‪ .‬ﺷﺌﻮن رﺳﺎﻟﺖ او را از ﺣﺪود ﺑﺸﺮﻳﺖ ﺧﺎرج‬
‫ﻧﮑﺮد و ﻣﺜﻞ هﻤﻪ ﻣﺮدم ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ‪ ،‬ﺧﺸﻨﻮد‪ ،‬راﺿﯽ و ﻣﻐﻤﻮم ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﺳﻮد ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ اﺑﻦ اﺳﺪ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ‬
‫ﺧﺪاﻳﺎ ﮐﻮرش ﮐﻦ و ﭘﺴﺮش را ﻳﺘﻴﻢ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺰت دروزﻩ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻓﻠﺴﻄﻴﻨﯽ ﮐﺘﺎﺑﯽ در ﺳﻴﺮﻩ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﻧﻮﺷﺘﻪ و ﻣﻘﻴﺪ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﺁراء و ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺧﻮد را ﺑﺮ‬
‫ﻧﺼﻮص ﻗﺮﺁﻧﯽ ﻣﺘﮑﯽ ﺳﺎزد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎن روﺷﻨﻔﮑﺮ ﮐﻪ در ﺳﺮاﺳﺮ دو ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎب ﺷﺮﻳﻒ و ﺟﻠﻴﻞ ﺧﻮد ﺧﻠﻮص و اﻳﻤﺎن او ﺑﻪ‬
‫ﻏﻠّﺎت« ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﭼﻮن ﻗﺴﻄﻼﻧﯽ‪ 61‬راﻩ‬ ‫ﺣﻀﺮت رﺳﻮل و ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﺳﺎﻃﻊ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺗﺄﺳﻒ اﻋﺘﺮاف ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ » ُ‬
‫ﮐﺞ در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﻣﺒﺎﻟﻐﺎﺗﯽ دﺳﺖ زدﻩ اﻧﺪ ﮐﻪ اﺑﺪًا ﺑﺎ ﻧﺼﻮص ﻗﺮﺁن ﮐﺮﻳﻢ ﺳﺎزﮔﺎر ﻧﻴﺴﺖ و ﺣﺘﯽ در اﺣﺎدﻳﺚ ﻣﻌﺘﺒﺮ و‬
‫ﻣﻮﺛﻖ ﺻﺪر اﺳﻼم ﻧﺸﺎﻧﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﻳﺎﺑﻴﻢ‪ .‬در ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻧﺎﻣﻮﺟﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁدم را ﺑﺮای اﻳﻦ ﺁﻓﺮﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ از ﻧﺴﻞ او ﺑﻪ‬
‫ﻦو‬‫وﺟﻮد ﺁﻳﺪ و ﻣﻘﺼﻮد از ﺧﻠﻘﺖ ﻧﻮع اﻧﺴﺎﻧﯽ او ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﺣﺘﯽ ﻟﻮح و ﻗﻠﻢ و ﻋﺮش و ﮐﺮﺳﯽ ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻤﺎم ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺟ ّ‬
‫اﻧﺲ‪ ،‬ﺑﻬﺸﺖ و دوزخ و ﺧﻼﺻﻪ ﺗﻤﺎم ﮐﺎﺋﻨﺎت در ﭘﺮﺗﻮ ﻧﻮر ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ و ﺻﺮاﺣﺖ ﺁﻳﻪ ‪ ١٢٤‬ﺳﻮرﻩ اﻧﻌﺎم را‬
‫ﮐﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬اﷲ اﻋﻠﻢ ﺣﻴﺚ ﻳﺠﻌﻞ رﺳﺎﻟﺘﻪ« ]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺧﺪا داﻧﺎﺳﺖ ﮐﻪ رﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﻪ ﺗﻔﻮﻳﺾ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﻩ‬
‫اﻧﺪ و اﻳﻦ اﺻﻞ ﺑﺰرگ دﻳﺎﻧﺖ اﺳﻼم ﮐﻪ »ﻳﮕﺎﻧﻪ ﻣﺆﺛﺮ در ﻋﺎﻟﻢ وﺟﻮد ﺧﺪاﺳﺖ« ﭘﺲ ﮔﻮش اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ روﺷﻨﻔﮑﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎن اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻧﺼﻮص ﻗﺮﺁﻧﯽ هﻤﻪ اﻧﺒﻴﺎء ﺑﺸﺮهﺎی ﻋﺎدی اﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺁﻧﻬﺎ را‬
‫ﺑﺮای هﺪاﻳﺖ ﻣﺮدم ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫‪] 56‬ﺳﻬﻞ ﺗﺴﺘﺮی )ﺷﻮﺷﺘﺮی( ﻳﮑﯽ از ﺻﻮﻓﻴﺎن ﻣﻌﺮوف اهﻞ ﺷﻮﺷﺘﺮ در ﺧﻮزﺳﺘﺎن اﻳﺮان‪ .‬ﺣﺪود ‪ ٨٨٦‬ﻣﻴﻼدی درﮔﺬﺷﺖ[‬
‫‪] 57‬ﮔﻮﻟﺪزﻳﻬﺮ ‪ Goldziher‬ﺧﺎورﺷﻨﺎس ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ ﻣﺆﻟﻒ ﮐﺘﺎب »درﺳﻬﺎﻳﯽ از اﺳﻼم« ) ‪ . (Vorlesungen über den Islam‬اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﻮﺳﻂ‬
‫ﻋﻠﻴﻨﻘﯽ ﻣﻨﺰوی از ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻋﺮﺑﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم »اﻟﻌﻘﻴﺪﻩ و اﻟﺸﺮﻳﻌﻪ ﻓﯽ اﻻﺳﻼم« ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ[‬
‫‪] 58‬ﺑﻪ درﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺮدﻧﯽ هﺴﺘﯽ و دﻳﮕﺮان هﻢ ﻣﺮدﻧﯽ اﻧﺪ‪ .‬ﺳﻮرﻩ زﻣﺮ ﺁﻳﻪ ‪[٣٠‬‬
‫‪] 59‬ﺣﺪﻳﺚ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ رﺳﻮل اﷲ‪ :‬اﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﺒﻮدی ﻣﻦ اﻓﻼک را ﻧﻤﯽ ﺁﻓﺮﻳﺪم[‬
‫‪ 60‬ﮐﺘﺎب ﻣﺮﺻﺎد اﻟﻌﺒﺎد ﺷﻴﺦ ﻧﺠﻢ اﻟﺪﻳﻦ داﻳﻪ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬
‫‪] 61‬اﺑﻮاﻟﻌﺒﺎس اﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻗﺴﻄﻼﻧﯽ اﻧﺪﻟﺴﯽ ﺷﺎﻓﻌﯽ )‪ ١٤٤٨ -١٥١٧‬م( ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﮐﺘﺎب وی »ﻟﻄﺎﻳﻒ اﻻﺷﺎرات ﺑﻔﻨﻮن اﻟﻘﺮﺁت[‬

‫‪92‬‬
‫ن اّﻟﻄَﺎ َم‬
‫ﺟﺴُﺪًا ﻻﻳَﺎ َﮐﻠُﻮ ُ‬
‫ﺟﻌَﻠﻨﺎهُﻢ َ‬
‫ن َو ﻣﺎ َ‬
‫ﻞ اﻟ ّﺬ ِﮐﺮِان ﮐَﻨﺘُﻢ ﻻ ﺗ ﱠﻌَﻠﻤُﻮ ُ‬
‫ﻻ ﻧُﻮﺣﯽ ِاﻟَﻴﻬِﻢ ﻓَﺴﺌَﻠﻮُا اَه َ‬
‫ﻻ رِﺟﺎ ً‬
‫ﮏ ِا ّ‬
‫» َو ﻣﺎ اَرﺳَﻠﻨﺎ ﻗَﺒَﻠ َ‬
‫‪62‬‬
‫ﻦ«‬
‫َو ﻣﺎ ﮐﺎﻧُﻮا ﺧﺎﻟِﺪﻳ َ‬

‫ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ ﻣﺮداﻧﯽ را ﺑﻪ وﺣﯽ اﺧﺘﺼﺎص دادﻳﻢ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﯽ ﺧﻮردﻧﺪ و ﺟﺎوﻳﺪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪.63‬‬

‫وی ﺁﻳﻪ هﺎی ﻋﺪﻳﺪﻩ ای از ﻗﺮﺁن ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﻌﺮ اﺳﺖ ﺑﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان ﺟﺰ ﻣﺰﻳّﺖ وﺣﯽ و ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺷﺪن از ﻃﺮف‬
‫ﺣﻀﺮت ﺣﻖ‪ ،‬ﻣﺰّﻳﺖ دﻳﮕﺮی ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎﻧﻨﺪ‪:‬‬

‫ﻻ« ]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺑﮕﻮ ﻣﻨﺰﻩ اﺳﺖ ﺧﺪای ﻣﻦ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺟﺰ ﺑﺸﺮی هﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻻ َﺑﺸَﺮًا َرﺳُﻮ ً‬
‫ﺖ ِا ّ‬
‫ن َرﺑّﯽ هَﻞ ﮐُﻨ ُ‬
‫»ﻗُﻞ ﺳُﺒﺤﺎ َ‬
‫‪64‬‬
‫رﺳﺎﻟﺖ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺷﺪم؟«‬

‫ﻻ«‪] .‬ﻳﻌﻨﯽ[ ﻣﺮدم ﺑﺪﻳﻦ ﺧﻴﺎل واهﯽ‬

‫ﷲ َﺑﺸَﺮًا َرﺳُﻮ ً‬
‫ﺚا ُ‬
‫ﻻ اَن ﻗﺎﻟُﻮا َا َﺑ َﻌ َ‬
‫س اَن ﻳُﺆ ِﻣﻨُﻮا اِذا ﺟﺎ َء ُه ُﻢ اﻟﻬُﺪی ِا ّ‬
‫» َو ﻣﺎ َﻣ َﻨ َﻊ اّﻟﻨﺎ ُ‬
‫از ﭘﻴﺮوی ﺣﻖ ﺳﺮ ﺑﺎز ردﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻮد را از ﻣﻴﺎن ﺑﺸﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪.65‬‬

‫ﻻ ﻳُﻮﺣﯽ ِاﻟَﻴﻬِﻢ‪] «...‬ﻳﻌﻨﯽ[ ﻗﺒﻞ از ﺗﻮ ﻣﺮداﻧﯽ را ﺑﺮای وﺣﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﻳﻢ‪.66‬‬

‫ﻻ رِﺟﺎ ً‬
‫ﮏاّ‬
‫» َو ﻣﺎ اَرﺳَﻠﻨﺎ ﻗَﺒﻠ َ‬

‫ق« ]ﻳﻌﻨﯽ[ اﻳﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﻳﺴﺖ ﮐﻪ هﻢ ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮرد‬

‫ﻞ اﻟﻄﱠﻌﺎ َم َو ﻳَﻤﺸﯽ ﻓِﯽ اﻻَﺳﻮا ِ‬
‫ل ﻳَﺎ ُﮐ ُ‬
‫» َو ﻗﺎﻟُﻮ اﻣﺎ ﻟِﻬﺬَا اﻟ ﱠﺮﺳُﻮ ِ‬
‫‪67‬‬
‫و هﻢ ﺑﻪ ﺑﺎزار ﻣﯽ رود ‪.‬‬

‫ﻦ« ]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻣﺎ ﺑﺎ‬

‫ﺖ ﻣِﻦ ﻗَﺒِﻠ ِﻪ َﻟﻤِﻦ اﻟﻐﺎﻓِﻠﻴ َ‬
‫ﮏ هﺬَا اﻟﻘُﺮﺁن َو اِن ﮐُﻨ َ‬
‫ﺺ ﺑِﻤﺎ اَوﺣَﻴﻨﺎ ِاﻟَﻴ َ‬
‫ﺼ ِ‬
‫ﻦ اﻟ َﻘ َ‬
‫ﺴَ‬‫ﮏ اَﺣ َ‬
‫ﻦ َﻧ ُﻘﺺﱠ ﻋَﻠﻴ َ‬
‫»ﻧَﺤ ُ‬
‫‪68‬‬
‫وﺣﯽ ﺧﻮد ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺣﮑﺎﻳﺘﻬﺎ را در ﻗﺮﺁن ﺁوردﻳﻢ‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ ﻗﺒﻞ از وﺣﯽ و ﻗﺒﻞ از ﻗﺮﺁن ﺗﻮ ﻧﻴﺰ از ﻏﺎﻓﻼن ﺑﻮدی ‪.‬‬

‫ن« ]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺑﺮای هﻴﭻ ﺑﺸﺮ ﻋﻤﺮ ﺟﺎوﻳﺪان ﻣﻘﺮر ﻧﮑﺮدﻩ اﻳﻢ‬
‫ﺖ َﻓ ُﻬ ُﻢ اﻟﺨﺎِﻟﺪُو َ‬
‫ن ﱠﻣ َ‬
‫ﮏ اﻟﺨُﻠ َﺪ َا َﻓِﺎ َ‬
‫ﺸ ﱠﺮ ﻣِﻦ َﻗﺒِﻠ َ‬
‫ﺟﻌَﻠﻨﺎ ِﻟ َﺒ َ‬
‫» َو ﻣﺎ َ‬
‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻤﻴﺮی و ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺎوﻳﺪان ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.69‬‬

‫ﻞ‪] «...‬ﻳﻌﻨﯽ[ﻣﺤﻤﺪﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﮑﯽ از ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از وی‬

‫ﺳُ‬‫ﺧﻠَﺖ ﻣِﻦ َﻗ ِﺒﻠِﻪ اﻟﺮّ ُ‬
‫ل ﻗَﺪ َ‬
‫ﻻ َرﺳُﻮ ُ‬
‫» َو ﻣﺎ ُﻣﺤﱠ َﻤ ُﺪ ِا ّ‬
‫ﺁﻣﺪﻩ اﻧﺪ‪.70‬‬

‫ن« ]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺗﻮ ﺧﻮد ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﯽ ﮐﺘﺎب ﭼﻴﺴﺖ و اﻳﻤﺎن ﭼﻴﺴﺖ‪.71‬‬

‫ل اﻻﻳﻤﺎ ُ‬
‫ب َو َ‬
‫ﺖ ﺗَﺪری ﻣﺎ اِﻟﮑﺘﺎ ُ‬
‫»ﻣﺎ ﮐُﻨ َ‬

‫ﻦ«‬
‫ب َو ﻻ ِﺑﮑُﻢ اِن َا َﺗ َﺒ ُﻊ اِﻻ ﻣﺎ ﻳُﻮﺣﯽ ِاﻟّﯽ َو ﻣﺎ َاﻧَﺎ اِﻻ ﻧَﺬﻳ ُﺮ ﻣُﺒﻴ ُ‬
‫ﻞ ِ‬
‫ﻞ َو ﻣﺎ اَدری ﻣﺎ ﻳُﻔ َﻌ َ‬
‫ﺳِ‬‫ﻦ اﻟﺮ ُ‬
‫ﺖ ﺑِﺪﻋًﺎ ِﻣ َ‬
‫»ﻗَﻞ ﻣﺎ ﮐُﻨ ُ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻣﻦ ﺑﺪﻋﺖ ﺗﺎزﻩ ای در ﻣﻴﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان ﻧﻴﺴﺘﻢ و ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد اﮔﺮ ﺟﺰ ﺁﻧﭽﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻦ وﺣﯽ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺟﺰ ﻧﺬﻳﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪.72‬‬

‫در ﻏﺰوﻩ ﺑﻨﯽ ﻣﻌﻮﻧﻪ ﮐﻪ هﻔﺘﺎد ﺗﻦ از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪﻳﻦ روز ﻧﻤﺎز ﺑﺎﻣﺪاد را ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﺁﻏﺎز ﻣﯽ ﮐﺮد‪» :‬اَﻟﻠﻬُﻢ‬
‫ﻋﻠَﯽ ُﻣﻀِﺮ« ]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺧﺪاوﻧﺪا ﺑﻨﯽ ﻣﻀﺮ را در هﻢ ﺑﮑﻮب‪ .‬ﺁﺛﺎر ﺑﺸﺮ ﺑﻮدن و دﭼﺎر ﺿﻌﻔﻬﺎی ﺁن ﺷﺪن هﻤﻪ ﺟﺎ‬ ‫ﮏ َ‬
‫ﺷ َﺪ َد و ﻃﺄ َﺗ َ‬
‫َا ّ‬
‫در اﺣﻮال ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺸﻬﻮد اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺷﮑﺴﺖ ُاﺣُﺪ و ﻗﺘﻞ ﺣﻤﺰﻩ ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ‪ ،‬وﺣﺸﯽ ﺣﺒﺸﯽ‪ ،‬دﻣﺎغ و ﮔﻮش او را ﺑﺮﻳﺪ و هِﻨﺪ زن اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن ﺳﻴﻨﻪ او را‬
‫ﺷﮑﺎﻓﺖ و ﺟﮕﺮش را ﺑﻴﺮون ﺁورد و ﺟﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ از ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﺟﺴﺪ ﻣُﺜﻠﻪ ﺷﺪﻩ ﺣﻤﺰﻩ ﭼﻨﺎن در ﺧﺸﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ اﻧﺘﻘﺎم‬
‫ﺟﻮﻳﺎﻧﻪ ﻓﺮﻳﺎد زد‪ :‬ﺑﺨﺪا ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺗﻦ از ﻗﺮﻳﺶ را ﻣُﺜﻠﻪ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﻮد اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ و ﻧﻈﺎﺋﺮ ﺁن ﺧﺸﻮﻧﺖ روح و ﮐﻴﻨﻪ ﺟﻮﻳﯽ‬

‫‪] 62‬ﻧﻔﺮﺳﺘﺎدﻩ اﻳﻢ ﭘﻴﺶ از ﺗﻮ ﺑﺠﺰ ﻣﺮداﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ وﺣﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ اﮔﺮ ﺧﻮدﺗﺎن ﻧﻤﯽ داﻧﻴﺪ از اهﻞ ﮐﺘﺎب ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان را ﺟﺴﺪهﺎ ﻧﮑﺮدﻳﻢ‬
‫ﮐﻪ ﻏﺬا ﻧﺨﻮرﻧﺪ و ﺟﺎوداﻧﻴﺸﺎن ﻧﮑﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺳﻮرﻩ اﻧﺒﻴﺎء ﺁﻳﺎت ‪ ٧‬و ‪[٨‬‬
‫‪ 63‬ﺳﻮرﻩ اﻧﺒﻴﺎء ﺁﻳﺎت ‪ ٧‬و ‪٨‬‬
‫‪] 64‬ﺳﻮرﻩ[ اﺳﺮا ﺁﻳﻪ ‪٩٤‬‬
‫‪ 65‬ﺳﻮرﻩ اﺳﺮا ﺁﻳﻪ ‪٩٤‬‬
‫‪ 66‬ﺳﻮرﻩ اﻧﺒﻴﺎء ﺁﻳﻪ ‪٧‬‬
‫‪ 67‬ﺳﻮرﻩ ﻓﺮﻗﺎن ﺁﻳﻪ هﺎی ‪ ٧‬و ‪٨‬‬
‫‪ 68‬ﺳﻮرﻩ ﻳﻮﺳﻒ ﺁﻳﻪ ‪٣‬‬
‫‪ 69‬ﺳﻮرﻩ اﻧﺒﻴﺎء ﺁﻳﻪ ‪٣٤‬‬
‫‪ 70‬ﺳﻮرﻩ ﺁل ﻋﻤﺮان ﺁﻳﻪ ‪١٤٤‬‬
‫‪ 71‬ﺳﻮرﻩ ﺷﻮری ﺁﻳﻪ ‪٥٢‬‬
‫‪ 72‬ﺳﻮرﻩ اﺣﻘﺎف ﺁﻳﻪ ‪٩‬‬

‫‪93‬‬
 ‫اﻋﺮاب را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ زﻧﯽ ﻣﺘﺸﺨﺺ ﺳﻴﻨﻪ ﮐﺸﺘﻪ ای را ﺷﮑﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺟﮕﺮ او را در ﺁ َورَد و ﺑﺨﻮرَد و ﭼﻮن ﻏﺬای‬
‫ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ای ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺮون اﻧﺪازد‪ .‬هﻤﻴﻦ هﻨﺪ و ﺑﻌﻀﯽ از زﻧﺎن ﻣﺘﺸﺨﺺ دﻳﮕﺮ ﺑﺮای ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎن ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ‬
‫اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﺎ ﻧﻮﻳﺪ ﻟﻄﻒ زﻧﺎﻧﻪ ﺧﻮد و وﻋﺪﻩ هﺎی ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ دﻳﮕﺮ ﺗﺸﺠﻴﻌﺸﺎن ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﺳﻴﺮﻩ اﺑﻦ هﺸﺎم ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از ﻗﺒﻴﻠﻬﻪ ﺑﺤﻴﺮﻩ زار و ﺑﻴﻤﺎر ﻧﺰد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁﻣﺪﻩ از او ﻣﺴﺎﻋﺪت ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ را‬
‫ﺑﻴﺮون ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻧﺰد ﺷﺘﺮﺑﺎﻧﺎن ﺧﻮد ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ از ﺷﻴﺮ ﺷﺘﺮ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ و ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ از اﺳﺘﻔﺎدﻩ از ﺷﻴﺮ ﺷﺘﺮ و ﺁﺳﻮدﻩ ﺷﺪن از‬
‫رﻧﺞ‪ ،‬ﺷﺘﺮﺑﺎن را ﮐﺸﺘﻪ‪ ،‬ﺧﺎر در ﭼﺸﻤﺶ ﻓﺮو ﮐﺮدﻧﺪ و ﺷﺘﺮ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ رﺳﻴﺪ ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﺁﻣﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺑﯽ درﻧﮓ ﮐﺮز ﺑﻦ ﺟﺎﺑﺮ را ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ هﻤﻪ را اﺳﻴﺮ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﺤﻤﺪ ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺮ ﮐﺮد‬
‫ﺸ ِﺮ اَﻏﺼَﺐ َو‬‫دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺸﺎن را ﻗﻄﻊ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن را ﮐﻮر ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬در ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺨﺎری ﺣﺪﻳﺜﯽ اﺳﺖ از ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮐﻪ‪» :‬اِﻧﺎ َﺑ َ‬
‫ﺐ اﻟ َﺒﺸّﺮ«‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﺸﺮم ﭼﻮن ﺳﺎﻳﺮ ﺁدﻣﻴﺎن ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﻣﯽ ﺁﻳﻢ و ﻣﺘﺄﺛﺮ ﻣﯽ ﺷﻮم‪.‬‬
‫ﻀ ُ‬
‫ﻒ ﮐَﻤﺎ ﻳَﻐ ِ‬
‫ﺁﺳ ِ‬
‫ﺣﮑﺎﻳﺎت و رواﻳﺎت ﺑﯽ ﺷﻤﺎری هﺴﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎر را ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﺑﻮ رهﻢ ﻏﻔﺎری ﻳﮑﯽ از ﺻﺤﺎﺑﻪ اﺳﺖ‪ .‬در ﻳﮑﯽ از‬
‫ﻏﺰوات در ﺻﻒ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺮﮐﺐ ﻣﯽ راﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮﮐﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ اﺗﻔﺎق ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪ ﺑﻄﻮری ﮐﻪ ﮐﻔﺶ زﻣﺨﺖ او‬
‫ﺑﻪ ﺳﺎق ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻮرد و ﻣﺘﺄﻟﻤﺶ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﺁﺛﺎر ﺧﺸﻢ ﺑﺮ او ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﭘﺎی اﺑﻮ رهﻢ زد‪ .‬ﺧﻮد اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻧﻘﻞ‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﭼﻨﺎن ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺗﺮﺳﻴﺪم ﺁﻳﻪ ای در ﺑﺎرﻩ ﻣﻦ و ﮐﺎر ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻣﻦ ﻧﺎزل ﮔﺮدد‪.‬‬
‫در روزهﺎی ﺁﺧﺮ ﺣﻴﺎت‪ ،‬اﺳﺎﻣﻪ ﺑﻦ زﻳﺪ را ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﯽ ﻟﺸﮑﺮی ﮔﻤﺎﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺄﻣﻮر هﺠﻮم ﺑﻪ ﺷﺎم ﺑﻮد‪ .‬ﻃﺒﻌًﺎ ﻧﺎرﺿﺎﻳﻴﻬﺎ و‬
‫ﺑﮕﻮﻣﮕﻮهﺎﻳﯽ ﻣﻴﺎن ﺧﻮاص روی دادﻩ ﮐﻪ ﺟﻮان ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ای را ﭼﺮا ﺑﺮ ﻟﺸﮑﺮی ﮐﻪ ﺻﺤﺎﺑﻪ ای ﺑﺰرگ ﭼﻮن اﺑﻮﺑﮑﺮ در‬
‫ﺁن ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺘﻪ اﻣﻴﺮ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ؟ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﮔﻮش ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎن ﺑﺮﺁﺷﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ از ﺑﺴﺘﺮ ﻧﺎﺧﻮﺷﯽ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺧﻮد را‬
‫ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ رﺳﺎﻧﻴﺪ و ﭘﺲ از ﻧﻤﺎز‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﻧﮓ زﻧﺪ‪ :‬اﻳﻦ ﭼﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ رﺳﺪ و اﻋﺘﺮاض ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‬
‫ﮐﻪ اﺳﺎﻣﻪ را اﻣﺎرت ﻟﺸﮑﺮ دادﻩ ای؟ هﻤﭽﻨﻴﻦ در ﺁﺧﺮﻳﻦ روز ﺑﻴﻤﺎری ﮐﻪ دﭼﺎر اﻏﻤﺎء ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ داروﻳﯽ را ﮐﻪ در ﺣﺒﺸﻪ‬
‫ﻳﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺎﺿﺮ ﮐﺮد‪ .‬ﺁن دارو را در دهﺎن ﺣﻀﺮت رﻳﺨﺘﻨﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻪ ﺧﻮد ﺁﻣﺪ و ﺧﺸﻤﻨﺎک ﻓﺮﻳﺎد زد ﭼﻪ ﮐﺴﯽ اﻳﻦ‬
‫ﮐﺎر را ﮐﺮد؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ دوا را ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﺑﻪ دﺳﺖ ﻋﻤﻮﻳﺖ ﻋﺒﺎس در دهﺎﻧﺖ رﻳﺨﺘﻨﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻏﻴﺮ از ﻋﺒﺎس دوا را در دهﺎن‬
‫هﻤﻪ ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ ﺑﺮﻳﺰﻳﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺧﻮد ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ ﮐﻪ روزﻩ ﺑﻮد از ﺁن دوا ﺧﻮرد‪.‬‬
‫در ﺣﻮادث ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ در اﻳﺎم اﻗﺎﻣﺖ در ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺷﻮاهﺪ زﻳﺎدی هﺴﺖ از اﻧﻔﻌﺎﻻت روﺣﯽ و‬
‫ﺗﺄﺛﺮات ﺑﺸﺮی ﭼﻮن ﻗﻀﻴﻪ اﻓﮏ‪ ،‬ﻣﺎرﻳﻪ ﻗﺒﻄﻴﻪ و ﺗﺤﺮﻳﻢ او ﺑﺮ ﺧﻮد و ﻳﺎ ﺷﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای رﺳﻴﺪن ﺑﻪ زﻳﻨﺐ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن داد و‬
‫ﺑﯽ درﻧﮓ ﭘﺲ از ﺳﺮ رﻓﺘﻦ اﻳﺎم ﻋﺪّﻩ او ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ اش رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ وﺟﻮد هﻤﻪ اﻳﻦ ﺷﻮاهﺪ و ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻨﮑﻪ در ﻗﺮﺁن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ دﻋﻮی اﻋﺠﺎز ﻧﮑﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ از رﺣﻠﺖ ﺁن ﺣﻀﺮت ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺳﺎزی ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﮐﺎر اﻓﺘﺎد و هﯽ ﺧﺮق ﻋﺎدت و اﻧﺠﺎم اﻣﻮر ﻣﺤﺎل ﺑﻪ او ﻧﺴﺒﺖ دادﻧﺪ‪ .‬هﺮ ﻗﺪر ﻓﺎﺻﻠﻪ زﻣﺎﻧﯽ و‬
‫ﻣﮑﺎﻧﯽ ﻓﺰوﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺠﻢ ﻣﻌﺠﺰات ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻧﺎﻣﻮﺟﻬﯽ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻩ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎری از ﻋﻠﻤﺎء و ﻣﺤﻘﻘﺎن اﺳﻼﻣﯽ‬
‫ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﺎروا و ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل داﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ و ﺁوردن ﻳﮑﯽ دو ﺷﺎهﺪ ﻣﺎ را از ﺗﻔﺼﻴﻞ ﺑﯽ ﻧﻴﺎز ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮدی ﺑﻪ ﻧﺎم ﻗﺎﺿﯽ‬
‫ﻋﻴﺎض اﻧﺪﻟﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﻗﺮون ‪ ٥‬و ‪ ٦‬هﺠﺮی زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬هﻢ ﺷﺎﻋﺮ هﻢ ﻣﺤﺪث هﻢ ﻗﺎﺿﯽ و هﻢ ﻋﺎﻟِﻢ ﺑﻪ اﻧﺴﺎب ﻋﺮب‬
‫ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺗﺄﻟﻴﻒ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم »اﻟﺸﻔﺎء ﺑﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺣﻘﻮق اﻟﻤﺼﻄﻔﯽ«‪.‬‬
‫ﺷﺨﺺ ﻣﺘﻮﻗﻊ اﺳﺖ در اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﻪ ﺷﺮح ﻣﮑﺎرم و ﻓﻀﺎﻳﻞ و ﻗﻮﻩ ﺗﺪﺑﻴﺮ و ﺳﻴﺎﺳﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺮﺧﻮرد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ در اﻳﻦ‬
‫ﮐﺘﺎب ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﺣﻴﺮت ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺁدﻣﻴﺰاد ﮐﺘﺎب ﺧﻮاﻧﺪﻩ و ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ از ﺣﺪاﻗﻞ ﻓﻬﻢ‬
‫ﻼ ﻗﺪرت ﺧﺎرق اﻟﻌﺎدﻩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ در ﺟﻤﺎع را از ﻓﻀﺎﻳﻞ ﺁن ﺣﻀﺮت‬ ‫و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻋﻠﻤﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ را درﺑﺎرﻩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪ .‬ﻣﺜ ً‬
‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﺁوردﻩ و از اﻧﺲ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﮏ‪ 73‬رواﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺁن ﺣﻀﺮت در ﺷﺒﺎﻧﻪ روز ﺑﻪ زﻧﺎن ﻳﺎزدﻩ ﮔﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ رﺳﻴﺪﻩ و‬
‫ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﻣﻌﻬﻮد و ﻣﺸﻬﻮد ﺑﻮد ﮐﻪ در وی ﻗﻮﻩ ﺳﯽ ﻣﺮد وﺟﻮد دارد‪ ،‬و ﺑﺎز از اﻧﺲ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﮏ رواﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﺮ دﻳﮕﺮان ﭼﻬﺎر ﻣﺰﻳﺖ اﺳﺖ‪» :‬ﺳﺨﺎوت‪ ،‬ﺷﺠﺎﻋﺖ‪ ،‬ﮐﺜﺮت ﺟﻤﺎع و ﮐﺸﺘﻦ«‪.74‬‬
‫هﺮ ﺧﺮدﻣﻨﺪی ﺣﻖ دارد در ﺻﺤﺖ اﻳﻦ رواﻳﺖ ﺁن هﻢ از اﻧﺲ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﮏ ﺷﮏ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﺪ هﻴﭽﮕﺎﻩ ﺧﻮدﺳﺘﺎﻳﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد و از‬
‫َﮐﺮَم و ﺷﺠﺎﻋﺖ ﺧﻮد در ﻗﺮﺁن هﺮﮔﺰ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺘﻪ و راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪ اﻧﮏ ﻟﻌﻠﯽ ﺧﻠﻖ ﻋﻈﻴﻢ اﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ و ﺑﺎ‬
‫وﺟﻮد اﻳﻦ اﮔﺮ اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ دهﺶ و دﻻوری ﺧﻮد ﺑﺒﺎﻟﺪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻴﻪ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺑﺎﻟﻴﺪن ﺑﻪ ﮐﺜﺮت ﺟﻤﺎع و ﺑﻴﺒﺎﮐﯽ در ﮐﺸﺘﻦ‬
‫دﻳﮕﺮان ﭼﻨﺪان ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺒﺎهﺎت ﻧﻴﺴﺖ و هﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ از دهﺎن ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻗﺎﺿﯽ ﻋﻴﺎض ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﻧﻤﯽ ﻧﮕﺮد‪ .‬ﻣﮑﻨﻮن روح و ﺧﻮاهﺸﻬﺎی ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ ﺧﻮد را ﺑﻴﺮون ﻣﯽ رﻳﺰد و در ﺗﺐ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺮای‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻔﺎت ﻏﻴﺮ ﺑﺸﺮی ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮد ﺑﺪان درﺟﻪ ای ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ از ﺑﻮل و ﻏﺎﻳﻂ ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﺁوردﻩ ﻣﺪﻋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺑﻌﻀﯽ از ﻋﻠﻤﺎء ﺑﻮل و ﻏﺎﻳﻂ اﻧﺒﻴﺎء را ﭘﺎک و ﻃﺎهﺮ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ‪ .‬و در ﮔﺮﻣﯽ هﺬﻳﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﭼﻨﺎن ﭘﻴﺶ ﻣﯽ رود ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‬
‫ام اﻳﻤﻦ‪ ،‬ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﻣﺤﻤﺪ‪ ،‬روزی از ﺑﻮل ﺁن ﺣﻀﺮت ﺑﻪ ﻧﻴﺖ اﺳﺘﺸﻔﺎء ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺣﻀﺮت ﺑﻪ او ﻓﺮﻣﻮد ﺗﺎ زﻧﺪﻩ اﺳﺖ دﭼﺎر‬
‫ﺷﮑﻢ درد ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ .‬و اﺑﺪًا ﺑﻪ ذهﻨﺶ ﺧﻄﻮر ﻧﮑﺮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﺠﺎم ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎری ﺑﻪ ﭼﻪ ﺻﻮرﺗﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ روی دهﺪ‪.‬‬

‫‪] 73‬اﻧﺲ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﮏ اﻧﺼﺎری ﺣﺪود ‪ ٦١٢‬ﻣﻴﻼدی ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ‪ .‬در ﺳﻦ دﻩ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺑﻪ رﺳﻮل اﷲ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪهﺎ از ﻧﺰدﻳﮑﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮔﺮدﻳﺪ و ﺗﺎ ﻣﺮگ‬
‫رﺳﻮل اﷲ در ﺧﺎﻧﻪ او ﻣﺎﻧﺪ و در ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﻨﮕﻬﺎی رﺳﻮل ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺖ‪ .‬اﻧﺲ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﮏ ﭘﺲ از ﻗﺘﻞ ﻋﺜﻤﺎن ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺳﻮم ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ از ﻋﻠﯽ ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺪﺗﯽ در ﺑﺼﺮﻩ زﻳﺴﺖ‪ .‬اﺣﺎدﻳﺚ ﺑﯽ ﺷﻤﺎری از وی ﻣﻨﻘﻮل اﺳﺖ و ﻣﻮرد اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﺤﺪﺛﻴﻦ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ اﻧﺲ ﺑﻦ ﻣﺎﻟﮏ را ﺑﺎ ﻣﺎﻟﮏ ﺑﻦ اﻧﺲ ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺰار ﻓﺮﻗﻪ‬
‫ﻣﺎﻟﮑﯽ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﮔﺮﻓﺖ[‬
‫‪ 74‬در ﻋﺮﺑﯽ ﮐﻠﻤﻪ »ﺑﻄﺶ« ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺁدﻣﮑﺸﯽ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ رواﻳﺎت ﻣﺴﺘﻨﺪ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﺟﺰ ﻳﮏ ﺑﺎر ﺷﺮﮐﺖ در ﺟﻨﮓ‬
‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﮐﺴﯽ را ﻧﮑﺸﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬

‫‪94‬‬
‫ﻣﻀﺤﮏ ﺗﺮ از هﻤﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪ :‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺮای ﻗﻀﺎی ﺣﺎﺟﺐ ﺑﻴﺮون ﻣﮑﻪ ﻣﯽ رﻓﺖ‪ ،‬ﺳﻨﮕﻬﺎ و درﺧﺘﺎن ﺑﻪ‬
‫ﺣﺮﮐﺖ در ﺁﻣﺪﻩ ﭘﻴﺮاﻣﻮن او ﺣﺼﺎری ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ از اﻧﻈﺎر ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر ﺷﺨﺺ در ﻣﻮرد اﻳﻦ ﻳﺎوﻩ ﺳﺮاﻳﻴﻬﺎ از ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺪ اﻳﻦ ﻣﺮدی ﮐﻪ اﺻﺮار دارد ﺻﻔﺎت و ﺧﺼﻮﺻﻴﺎت ﺑﺸﺮی‬
‫را از ﻣﺤﻤﺪ دور ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻗﻀﺎء ﺣﺎﺟﺖ او اﻳﻦ ﺗﻔﺼﻴﻼت را ﺑﻴﺎﻓﺮﻳﻨﺪ ﺁﻳﺎ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺗﺮ و ﻋﻘﻼﻧﯽ ﺗﺮ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻏﺬا ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد ﺗﺎ ﻧﻴﺎزی ﺑﻪ دﻓﻊ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﺗﺎ ﺑﺮای رﻓﻊ اﻳﻦ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﺸﺮی درﺧﺖ و ﺳﻨﮓ از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺣﺮﮐﺖ‬
‫ﮐﻨﻨﺪ؟ واﻧﮕﻬﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﻨﮓ و درﺧﺖ از ﺟﺎی ﺧﻮد ﭼﻴﺰی ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻮر ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬هﻤﻪ اهﻞ ﻣﮑﻪ از ﺁن ﻣﺴﺘﺤﻀﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ‬
‫و ﺗﻤﺎم ﻣﺸﺮﮐﺎن ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻌﺠﺰﻩ ای داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ هﺬﻳﺎﻧﻬﺎی ﺗﺐ ﺁﻟﻮدﻩ اﺧﺘﺼﺎص ﺑﻪ ﻗﺎﺿﯽ ﻋﻴﺎض ﻧﺪارد‪ .‬دهﻬﺎ ﺳﻴﺮﻩ ﻧﻮﻳﺲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺴﻄﻼﻧﯽ ﺻﺪهﺎ از اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﻄﺎﻟﺐ‬
‫ﺳﺨﻴﻒ ﻧﻘﻞ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺑﯽ ﻧﻈﻴﺮ ﻣﺤﻤﺪ را در ﻣﻌﺮض ﺗﺨﻔﻴﻒ و اﺳﺘﻬﺰاء ﻗﺮار ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ از زﺑﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺁدم را ﺁﻓﺮﻳﺪ ﻣﺮا در ﺻﻠﺐ او ﻗﺮار داد و ﭘﺲ از ﺁن در ﺻﻠﺐ ﻧﻮح ﺳﭙﺲ در ﺻﻠﺐ اﺑﺮاهﻴﻢ‪...‬‬
‫هﻤﻴﻨﻄﻮر در اﺻﻼب و رﺣﻤﻬﺎی ﭘﺎﮐﻴﺰﻩ ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ از ﻣﺎدر ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪم‪.‬‬
‫ﻣﺜﻞ اﻳﻨﮑﻪ ﺳﺎﻳﺮ اﻓﺮاد ﺑﺸﺮ ﻳﮏ ﻣﺮﺗﺒﻪ از زﻳﺮ ﺑﻮﺗﻪ در ﺁﻣﺪﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎﻟﻘﻮﻩ هﻤﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ وﻟﯽ ﺑﺎﻟﻔﻌﻞ ﺷﺨﺺ ﺁﻧﮕﺎﻩ‬
‫ﻣﻮﺟﻮد ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ از رﺣﻢ ﻣﺎدر ﺑﻴﺮون ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﻗﺎﺿﯽ ﻋﻴﺎض ﻣﺪﻋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ از هﺮﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﺳﻨﮓ‬
‫و درﺧﺖ ﺑﻪ ﺻﺪا درﺁﻣﺪﻩ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻟﺴﻼم ﻋﻠﻴﮏ ﻳﺎ رﺳﻮل اﷲ«‪ .‬اﮔﺮ ﺣﻴﻮان ﺑﻪ ﮔﻔﺘﺎر در ﺁﻳﺪ ﺑﺎز ﭼﻴﺰﻳﺴﺖ زﻳﺮا ﻻاﻗﻞ‬
‫ﺣﻠﻘﻮم و ﺣﻨﺠﺮﻩ و زﺑﺎن دارد و از ﺣﺮﮐﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺎﻧﮕﯽ در ﺁﻳﺪ‪ .‬وﻟﯽ از ﺟﺴﻢ ﺟﺎﻣﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺻﺪا در‬
‫ﺁﻳﺪ؟ ﺳﻨﮓ و ﮔﻴﺎﻩ روح و ﻣﻐﺰ و ﺑﺎﻟﻨﺘﻴﺠﻪ ﻗﻮﻩ درک و ارادﻩ ﻧﺪارﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﺨﺼﯽ را ﺑﻪ ﻧﺒﻮت ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ و ﺑﺪو ﺳﻼم ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﻣﻌﺠﺰﻩ در هﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮاهﻢ ﮔﻔﺖ ﭼﺮا ﻳﮏ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﺠﺰﻩ ای در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻣﺸﺮﮐﺎن ﻗﺮﻳﺶ ﺻﻮرت‬
‫ﻧﮕﺮﻓﺖ ﺗﺎ هﻤﻪ اﻳﻤﺎن ﺁورﻧﺪ‪ .‬در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺁﻧﺎن ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻤﺘﺮ از اﻳﻦ ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﭼﺸﻤﻪ ﺁﺑﯽ‬
‫از ﺳﻨﮓ راﻩ اﻧﺪازد ﻳﺎ ﺳﻨﮓ را ﻣﺒﺪل ﺑﻪ زر ﮐﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺑﻪ وی ﺳﻼم ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺮا در ﺟﻨﮓ اﺣﺪ‪ ،‬ﺳﻨﮕﯽ ﺑﻪ دهﺎن‬
‫ﻣﺒﺎرﮐﺶ ﺁﺳﻴﺐ رﺳﺎﻧﻴﺪ؟ ﻧﺎﭼﺎر ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﺁن ﺳﻨﮓ ﮐﺎﻓﺮ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪75‬‬
‫در دهﻬﺎ ﮐﺘﺎب ﺳﻨّﯽ و ﺷﻴﻌﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﺣﻀﺮت ﺳﺎﻳﻪ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬هﻢ از ﺟﻠﻮ ﻣﯽ دﻳﺪ هﻢ از ﻋﻘﺐ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺷﻌﺮاﻧﯽ در »ﮐﺸﻒ‬
‫اﻟﻐﻤﻪ« ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ از ﺟﻬﺎت ارﺑﻌﻪ ﻣﯽ دﻳﺪ‪ .‬در ﺷﺐ اﺷﻴﺎء را ﻣﺜﻞ روز ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺎ ﻣﺮد ﺑﻠﻨﺪی راﻩ ﻣﯽ‬
‫رﻓﺖ‪ ،‬از او ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻣﯽ ﻧﻤﻮد و هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬دوﺷﻬﺎﻳﺶ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ از ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﺑﻮد«‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺳﺎدﻩ ﻟﻮﺣﺎن ﺑﻴﭽﺎرﻩ ﻣﻌﻴﺎری ﺑﺮای ﺗﻔﻮق و ﺑﺮﺗﺮی ﺷﺨﺼﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺟﺰ اﻣﻮر ﻇﺎهﺮی و ﺟﺴﻤﯽ ﻧﺪارﻧﺪ و ﺁﻧﻘﺪر ﮐﻮﺗﻪ‬
‫ﻧﻈﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ ﺑﺮﺗﺮی ﺷﺨﺼﯽ ﺑﺮ ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ‪ ،‬ﻧﻴﺮوی روح و ﻗﺪرت ادراک و ﻗﻮت ﺳﺠﺎﻳﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﻴﺮت اﻧﮕﻴﺰ اﻳﻨﮑﻪ هﻴﭽﻴﮏ از اﻳﻦ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺳﺎزان ﺑﺪﻳﻦ ﺻﺮاﻓﺖ ﻧﻴﻔﺘﺎدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺿﺮورﺗﺮﻳﻦ ﻣﻌﺠﺰات روی ﻧﺪادﻩ و‬
‫ﺣﻀﺮت ﺧﻮاﻧﺪن و ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻳﺎد ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺳﺎﻳﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﻳﺎ از ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﻳﮏ ﺳﺮ و ﮔﺮدن ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺑﻮدن ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﻮد ﻗﺮﺁن را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺒﺎرک ﺧﻮد ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ ﺗﺎ‬
‫ﻳﻬﻮدی را ﺑﺮای ﮐﺘﺎﺑﺖ ﻗﺮﺁن اﺟﻴﺮ ﻧﮑﻨﻨﺪ؟‬
‫ﺑﺎز ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﻴﺰ و ﺣﻴﺮﺗﺰا اﻳﻨﮑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺗﺮاﺷﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺮﺁن ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻋﺮﺑﯽ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ و ﻣﻌﺎﻧﯽ ﻗﺮﺁن را هﻢ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮﺑﯽ درک ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻌﺬﻟﮏ ﺑﺮﺧﻼف ﻧﺼﻮص روﺷﻦ ﻗﺮﺁن دﺳﺘﺨﻮش اوهﺎم ﺷﺪﻩ‪ ،‬اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎی ﻧﺎﻣﻌﻘﻮل را ﭼﻮن ﺣﻘﺎﻳﻖ‬
‫ﻣﺴﻠّﻢ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁﻧﯽ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻳﮏ ﻓﺮد ﺁدﻣﯽ اﺳﺖ و در ﺗﻤﺎم ﻏﺮاﺋﺰ ﺟﺴﻤﯽ و ﻣﺸﺘﻬﻴﺎت روﺣﯽ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﺁدﻣﻴﺎن ﺷﺮﻳﮏ‬
‫اﺳﺖ ﺑﺴﻴﺎر روﺷﻦ و ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺄوﻳﻞ اﺳﺖ‪ .‬در ﺁﻳﻪ ‪ ١٣١‬ﺳﻮرﻩ ﻃﻪ ﮐﻪ از ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﮑّﯽ اﺳﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻴﻢ‪:‬‬

‫ﺧ ُﺮ َو اﺑَﻘﯽ«‪.‬‬
‫ﮏ َ‬
‫ق َرّﺑ َ‬
‫ﮏ اِﻟﯽ ﻣﺎ َﻣﺘﱠﻌﻨﺎ ِﺑ ِﻪ اَزواﺟًﺎ ﻣِﻨﻬُﻢ زَه َﺮ َﻩ اﻟﺤَﻴﻮ ِﻩ اﻟﺪﱡﻧﻴﺎ ِﻟﻨَﻔ ِﺘ َﻨﻬُﻢ ﻓﻴ ِﻪ َورِز ُ‬
‫ﻻ ﺗ ُﻤﺪﱠنﱠ ﻋَﻴﻨَﻴ َ‬
‫» َو َ‬
‫ی‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺑﻪ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﮐﻪ در رﻓﺎﻩ و ﺧﻮﺷﯽ ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺣﺴﺮت ﻣﻨﮕﺮ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮای ﺁزﻣﺎﻳﺶ اﺳﺖ‪ .‬روز ِ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺎوﻳﺪ اﺳﺖ‪.76‬‬

‫در ﺳﻮرﻩ ﻣﮑّﯽ ﺣﺠﺮ ﺁﻳﻪ ‪ ٨٨‬ﻋﻴﻦ هﻤﻴﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﺷﻮد‪:‬‬

‫ﻦ«‪.‬‬
‫ﮏ ﻟِﻠﻤُﺆﻣِﻨﻴ َ‬
‫ﺣ َ‬
‫ﻋﻠَﻴﻬِﻢ َو اﺧﻔِﺾ ﺟَﻨﺎ َ‬
‫ﮏ اِﻟﯽ ﻣﺎ َﻣﺘﱠﻌﻨﺎ ِﺑ ِﻪ اَزواﺟًﺎ ﻣِﻨﻬُﻢ َو ﻻﺗَﺤﺰِن َ‬
‫»ﻻ َﺗ ُﻤﺪﱠنﱠ ﻋَﻴﻨَﻴ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﺮدﻣﺎن ﻣﺘﻤﺘﻊ ﭼﺸﻢ ﻣﺪوز و ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ اﻧﺪوهﮕﻴﻦ ﻣﺒﺎش و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻓﺮوﺗﻨﯽ ﮐﻦ‪.‬‬

‫ﺁﻳﺎ از ﻣﻔﺎد دو ﺁﻳﻪ ﺳﺎﺑﻖ اﻟﺬﮐﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﻧﻮﻋﯽ رﺷﮏ در ﺟﺎن ﻣﺤﻤﺪ هﻮﻳﺪا ﺷﺪﻩ و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ هﻤﭽﻮن ﺳﺮان‬
‫ﻗﺮﻳﺶ از داﺷﺘﻦ ﻣﺎل و ﻓﺮزﻧﺪ ذﮐﻮر ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫اﮐﺜﺮﻳﺖ ﻗﺎﻃﻊ ﻣﻌﺎرﺿﺎن‪ ،‬ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﻣﺮﻓﻪ و ﻣﺘﻌﻢ اﻧﺪ و ﻃﺒﻌًﺎ ﺑﺎ هﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮی ﻣﺨﺎﻟﻒ و ﻣﺎﻳﻠﻨﺪ هﺮ ﺻﺪاﻳﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﺋﺒﻪ ﺧﻠﻞ‬
‫رﺳﺎﻧﻴﺪن ﺑﻪ وﺿﻊ ﻣﺴﻘﺘﺮ ﺁﻧﻬﺎ در ﺁن ﺑﺎﺷﺪ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﻃﺒﻌًﺎ دﺳﺘﻪ ﻧﺎراﺿﯽ و ﻣﺮدﻣﺎن ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ ﮔﺮد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ‬

‫‪] 75‬ﻋﺒﺪاﻟﻮهﺎب ﺑﻦ اﺣﻤﺪ ﺷﻌﺮاﻧﯽ ﺻﻮﻓﯽ )‪ ١٤٩٢ -١٥٦٥‬م( ﮐﺘﺐ زﻳﺎدی در ﺗﺼﻮف و ﺣﺪﻳﺚ دارد[‬
‫‪] 76‬دﻳﺪﮔﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺁن ﭼﻴﺰهﺎ ﮐﻪ روﻧﻖ زﻧﺪﮔﯽ دﻧﻴﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺑﻌﻀﯽ دﺳﺘﻪ هﺎﻳﺸﺎن ﺑﻬﺮﻩ دادﻩ اﻳﻢ ﮐﻪ درﺑﺎرﻩ ﺁن ﻋﺬاﺑﺸﺎن ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻧﮕﺮان ﻣﺴﺎز ﮐﻪ‬
‫ﭘﺮوردﮔﺎرت ﺑﻬﺘﺮ و ﭘﺎﻳﺪارﺗﺮ اﺳﺖ[‬

‫‪95‬‬
‫اﻧﺪ و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﺁزردﻩ و ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﺳﺖ و ﺁرزو دارد ﻣﺮدﻣﺎن ﻣﺘﺸﺨﺺ و ﻣﺘﻤﮑﻦ و ﺗﻮاﻧﺎ ﺑﻪ اﺳﻼم روی‬
‫ﺁورﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﺸﻢ وی ﻻاﻗﻞ از اﻳﻦ ﺣﻴﺚ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺁﻧﺎن دوﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺧﺪاوﻧﺪ وی را ﻧﻬﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺁﻳﺎت ‪ ٣٤‬و ‪ ٣٥‬ﺳﻮرﻩ ﺳﺒﺄ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ‪:‬‬

‫ﻻ َو اَوﻻدًا َو ﻣﺎ‬
‫ﻦ اَﮐ َﺜ ُﺮ اَﻣﻮا ً‬
‫ن‪َ .‬و ﻗﺎﻟﻮُا ﻧَﺤ ُ‬
‫ل ﻣُﺘ َﺮﻓُﻮهﺎ ِاﻧّﺎ ﺑِﻤﺎ ُارُﻟﺘُﻢ ِﺑ ِﻪ ﮐﺎﻓِﺮ ُو ُ‬
‫» َو ﻣﺎ اَرﺳَﻠﻨﺎ ﻓﯽ ﻗَﺮ َﻳ ِﻪ ﻣِﻦ ﻧَﺬﻳ ِﺮ اِﻻ ﻗﺎ َ‬
‫ﻦ«‪.‬‬‫ﻦ ِﺑ ُﻤ َﻌﺬﱠﺑﻴ َ‬
‫ﻧَﺤ ُ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ در هﺮ ﺷﻬﺮی ﮐﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺧﺪاوﻧﺪ رﻓﺖ ﻣﺘﻨﻌﻤﻴﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﺗﻮ را و ﮔﻔﺘﻪ هﺎی ﺗﻮ را ﻧﻤﯽ ﭘﺬﻳﺮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪ و‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮی دارﻳﻢ و در رﻧﺞ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫در ﺳﻮرﻩ اﻧﻌﺎم ﺁﻳﻪ ای ]ﺁﻳﻪ ‪ [٥٢‬هﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ هﺮ ﻣﺮد ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮی را ﺧﻴﺮﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪:‬‬

‫ﻋﻠَﻴﻬِﻢ ﻣِﻦ ﺷَﯽء َﻓﺘَﻄ ُﺮ َد هُﻢ‬

‫ﮏ َ‬
‫ﮏ ﻣِﻦ ﺣُﺴﺎ ِﺑ َ‬
‫ﻋﻠَﻴ َ‬
‫ن وَﺟ َﻬ ُﻪ ﻣﺎ َ‬
‫ﯽ ﻳُﺮﻳﺪُو َ‬
‫ﺸِ‬‫ن َرﱠﺑﻬُﻢ ﺑِﺎﻟﻐَﺪوِﻩ َو اﻟ َﻌ ِّ‬
‫ﻦ ﻳَﺪﻋُﻮ ُ‬
‫»وَﻻ ﺗَﻄ ِﺮدٌ اﻟﺬّﻳ ُ‬
‫ﻦ«‬
‫ن ﻣِﻦ اﻟﻈّﺎﻟِﻤﻴ َ‬ ‫ﮑ ُﻮ ُ‬
‫َﻓ َﺘ ُ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺪای روی ﺁوردﻩ اﻧﺪ از ﺧﻮد ﻣﺮان‪ ،‬ﮐﺎر ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ و ﺣﺴﺎب ﮐﺎر ﺗﻮ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ را ﻃﺮد ﮐﺮدی از ﺳﺘﻤﮕﺮاﻧﯽ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﻟﻬﺠﻪ ﻋﺘﺎب ﺁﻣﻴﺰ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯽ دهﺪو ﺣﺎﻟﺖ ﻃﺒﻴﻌﯽ و ﺑﺸﺮی ﺣﻀﺮت رﺳﻮل در ﺁن ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد زﻳﺮا ﻣﺸﺮﮐﺎن‬
‫ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﺟﻤﻊ ﺑﯽ ﺳﺮ و ﭘﺎ ﻣﺎﻧﻊ از ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮای ﺟﻠﺐ ﻃﺒﻘﻪ ﻣﺘﻤﮑﻦ‪ ،‬وﺳﻮﺳﻪ ای ﻧﻴﺰ در‬
‫ذهﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﭘﺪﻳﺪار ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ و ﺣﺎﻟﺖ ﺗﺤﻘﻴﺮی ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﺗﺒﺎع ﻓﻘﻴﺮ ﺧﻮد در او ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻴﺰی ﮐﻪ اﻳﻦ ﻓﺮض و ﻧﻈﺮ را ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻳﻪ ‪ ٢٨‬ﺳﻮرﻩ ﮐﻬﻒ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ در ﺷﺄن ﻋﻴﻴﻨﻪ ﺑﻦ ﺣﺼﻦ‬
‫و ﻳﺎراﻧﺶ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ از ﻣﺤﻤﺪ ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺷﺪﻧﺪ ﺑﯽ ﺳﺮ و ﭘﺎﻳﺎن را از ﮔﺮد ﺧﻮد ﺑﺮاﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ وی روی ﺁورﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﯽ دهﺪ‪:‬‬

‫ک ﻋَﻨﺨُﻢ ﺗُﺮﻳ ُﺪ زﻳ َﻨ َﻪ اﻟﺤَﻴﺤﻮ ِﻩ‬

‫ن وَﺟ َﻬ ُﻪ َو ﻻ ﺗَﻌ ُﺪ ﻋَﻴﻨﺎ َ‬ ‫ﯽ ﻳُﺮﻳﺪُو ُ‬‫ﺸّ‬‫ن َرّﺑﻬُﻢ ﺑِﺎﻟﻐَﺪوَﻩ َو اﻟ َﻌ ِ‬ ‫ﻦ ﻳَﺪﻋُﻮ ُ‬ ‫ﮏ َﻣ َﻊ اّﻟﺬَﻳ َ‬
‫ﺴ َ‬
‫»وَاﺻﺒِﺮ ﻧَﻔ َ‬
‫ﻖ ﻣِﻦ َرﱠﺑﮑُﻢ َﻓﻤَﻦ ﺷﺎ َء ﻓَﻠﻴُﻮﻣِﻦ َو‬‫ﻞ اﻟﺤﱠ ُ‬ ‫ن اَﻣ ُﺮ ُﻩ ُﻓﺮُﻃًﺎ َو َﻗ ِ‬
‫اّﻟﺪُﻧﻴﺎ َو ﻻ َﺗﻄِﻤﻊ ﻣِﻦ اَﻏ َﻔﻠُﻨﺎ ﻗَﻠ َﺒ ُﻪ ﻋَﻦ ذِﮐﺮِﻧﺎ َو َا َﺗ َﺒ َﻊ هَﻮﻳ ُﻪ َو ﮐﺎ َ‬
‫ﻦ ﻧﺎرًا«‪.‬‬
‫ﻣَﻦ ﺷﺎ َء َﻓﻠَﻴﮑﻔُﺮ ِاﻧّﺎ اَﻋﺘَﺪﻧﺎ ِﻟﻠّﻈﺎﻟِﻤﻴ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺑﺎ هﻤﺎن ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺐ و روز ﺟﺰ ﺧﺪا ﻧﻤﯽ ﺟﻮﻳﻨﺪ ﺑﺎش و ﭼﺸﻢ ﻋﻨﺎﻳﺖ از ﺁﻧﺎن ﺑﺮای زﻳﻨﺖ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ‬
‫دﻧﻴﻮی دﻳﮕﺮان ﺑﺎز ﻣﺪار‪ .‬ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ او را از ذﮐﺮ ﺧﻮد ﺑﺎز داﺷﺘﻪ اﻳﻢ و ﺟﺰ ﭘﻴﺮوی از هﻮای ﻧﻔﺲ‬
‫ﮐﺎری ﻧﺪارد ﮔﻮش ﻣﮑﻦ‪ .‬ﺑﮕﻮ ﺣﻖ‪ ،‬ﻗﺮﺁن‪ ،‬از ﻃﺮف ﺧﺪاﺳﺖ هﺮ ﮐﺲ ﺧﻮاﺳﺖ اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورد و هﺮ ﮐﺲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ‬
‫ﮐﻔﺮﮔﺮاﻳﺪ‪ .‬و ﺳﺰای ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺘﻤﮕﺮاﻧﯽ ﺁﺗﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻪ ﺁﻳﻪ ]‪ [٧٥ - ٧٦ -٧٧‬ﺳﻮرﻩ اﺳﺮاء و ﺷﺄن ﻧﺰوﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺁن ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎ هﻤﻪ اﺧﺘﻼﻓﺎت رواﻳﺎت ﻳﮏ ﻣﻌﻨﯽ را ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ و ﺁن ﻣﺼﻮن ﻧﺒﻮدن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ از ﺧﻄﺎ و زﻟﻞ ]ﻟﻐﺰش‪ ،‬ﺧﻄﺎ[ ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺸﺮ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻌﻨﯽ اﻟﮑﻠﻤﻪ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ت‬
‫ک َﻟﻘَﺪ ﮐِﺪ َ‬
‫ﻼ‪ .‬وﻟَﻮﻻ اَن َﺛﺒّﺘﻨﺎ َ‬
‫ک ﺧَﻠﻴ ً‬
‫ﺨﺬُر َ‬ ‫ی ﻋَﻠﻴﻨﺎ ﻏَﻴ َﺮ ُﻩ َو اِذًا ﻻّﺗ َ‬
‫ﮏ ِﻟﺘَﻔﺘَﺮ َ‬
‫ﻦ اﻟّﺬی اَوﺣَﻴﻨﺎ ِاﻟَﻴ َ‬‫ﻋِ‬
‫ﮏ َ‬ ‫» َواِن ﮐﺎدُوا َﻟﻴَﻔﺘﻨُﻮ َﻧ َ‬
‫ﻋﻠَﻴﻨﺎ ﻧَﺼﻴﺮًا«‪.‬‬
‫ﮏ َ‬
‫ﺠ ُﺪ َﻟ َ‬
‫ت ُﺛﻢﱠ ﻻ َﺗ ِ‬
‫ﻒ اﻟﻤَﻤﺎ ِ‬ ‫ﻒ اﻟﺤَﻴﻮِﻩ وش ﺿِﻌ َ‬ ‫ک ﺿِﻌ َ‬ ‫ﻻذَﻓﻨﺎ َ‬
‫ﻼ‪ .‬اِذًا َ‬
‫ﺗَﺮﮐَﻦ ِاَِﻟﻬِﻢ ﺷَﻴ َﺌًﺎ ﻓَﻠﻴ ً‬

‫ﮐﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯽ دهﺪ‪:‬‬

‫ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد از ﺟﺎدﻩ اﻣﺎﻧﺖ و از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ وﺣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ ﻣﻨﺤﺮف ﺷﻮی و ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﺎروا ﻧﺴﺒﺖ دهﯽ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت‬
‫ﻣﺸﺮﮐﺎن ﺑﻪ دوﺳﺘﯽ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﮔﺮاﻳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﺗﻮ را ﺑﺮ اﻳﻤﺎن ﺧﻮد اﺳﺘﻮار ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﺟﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدی و‬
‫اﻧﺪﮐﯽ ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﻘﺎﺻﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ رﻓﺘﯽ در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻋﻨﺎﻳﺖ و ﻟﻄﻒ ﻣﺎ را از دﺳﺖ دادﻩ و ﺑﻪ ﻋﺬاب دو ﺟﻬﺎن‬
‫دﭼﺎر ﻣﯽ ﺷﺪی‪.‬‬

‫ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﻔﺴﺮان ﺷﺄن ﻧﺰول اﻳﻦ ﺁﻳﻪ را واﻗﻌﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﺳﻮرﻩ ﻧﺠﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﺮان ﻗﺮﻳﺶ و ﮔﻔﺘﻦ دو ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻠﮏ اﻟﻐﺮاﻧﻴﻖ‬
‫اﻟﻌﻠﯽ و ﺷﻔﺎﻋﺘﻬﻦ ﺳﻮف ﺗﺮﺗﺠﯽ و ﺑﻌﺪ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﯽ از ﺁن‪ ،‬ﮐﻪ ﺳﺎﺑﻘًﺎ ذﮐﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﯽ داﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺑﻦ ﺟﺒﻴﺮ و ﻗﺘﺎدﻩ ﺷﺄن ﻧﺰول ﺁن ﺳﻪ ﺁﻳﻪ را در ﻣﺬاﮐﺮاﺗﯽ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻴﺎن ﺳﺮان ﻗﺮﻳﺶ و ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ روی دادﻩ و ﺁﻧﻬﺎ‬
‫اﺻﺮار داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮی ﺧﺪاﻳﺎن ﺁﻧﻬﺎ را ]ﺑﻪ رﺳﻤﻴﺖ[ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ و و ﻳﺎ ﻻاﻗﻞ ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﻧﮑﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ در‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬وی را ﺁﺳﻮدﻩ ﮔﺬارﻧﺪ و ﺑﺎ او از در دوﺳﺘﯽ در ﺁﻳﻨﺪ و ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺣﻘﻴﺮ و ﺑﯽ ﭘﻨﺎﻩ و ﻋﺎﺟﺰ را ﮐﺘﮏ ﻧﺰﻧﻨﺪ و در ﺁﻓﺘﺎب‬
‫روی ﺳﻨﮓ داغ ﻧﻴﻨﺪارﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻇﺎهﺮ اﻣﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ﻳﺎ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻳﺎ ﻻاﻗﻞ ﻧﺮم ﺷﺪﻩ روی ﺧﻮش ﺑﻪ اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدهﺎ ﻧﺸﺎن دادﻩ اﻣﺎ در ﻣﻘﺎم ﻋﻤﻞ از‬
‫اﻳﻦ ﺗﻮاﻓﻖ ﻋﺪول ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎل اﻳﻦ ﻋﺪول ﻳﺎ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺗﻔﮑﺮ و ارادﻩ ﺧﻮد ﻣﺤﻤﺪ روی دادﻩ اﺳﺖ )ﺁن ﻣﺤﻤﺪی ﮐﻪ در‬

‫‪96‬‬
‫اﻋﻤﺎق وﺟﻮد او هﺴﺖ و ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻪ اﻣﻮر ﻣﺎﻓﻮق اﻟﻄﺒﻴﻌﻪ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩ و ﺑﺮای ﻣﺤﻮ ﺷﺮک و ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﻗﻴﺎم ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ( ﭼﻪ اﻳﻦ‬
‫ﺳﺎزش از ﺷﺄن و ﺣﻴﺜﻴﺖ دﻋﻮت او ﻣﯽ ﮐﺎﺳﺘﻪ و ﺑﻪ ﮐﻠّﯽ رﺷﺘﻪ هﺎ را ﭘﻨﺒﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﻳﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻗﻮی اﻻﺧﻼق و‬
‫ﻗﻮی اﻟﺮوﺣﯽ ﭼﻮن ﻋﻤﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ هﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺪارا ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮدﻧﺪ ﻳﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﻠﯽ و ﺣﻤﺰﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﻣﺒﺎرزﻃﻠﺒﯽ ﻣﻤﺘﺎز و‬
‫ﻣﺘﺼﻒ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﺎزش را ﺷﮑﺴﺖ و ﺧﻼف ﻣﺼﻠﺤﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬در هﺮ ﺻﻮرت ﻣﻔﺎد ﺳﻪ ﺁﻳﻪ ﻣﺰﺑﻮر ﻃﺒﻴﻌﺖ و ﻓﻄﺮت‬
‫ﺑﺸﺮی ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ در ﻣﻌﺮض اﻏﻮا ﻗﺮار ﮔﻴﺮد و ﺁﻳﺎت دﻳﮕﺮ ﻗﺮﺁن ﻧﻴﺰ ﺑﺮ اﻳﻦ اﻣﺮ‬
‫ﮔﻮاهﯽ ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬از ﺟﻤﻠﻪ ﺳﻮرﻩ ﻳﻮﻧﺲ ﺁﻳﺎت ‪ ٩٥‬و ‪ ٩٦‬و ﺁﻳﻪ ‪ ٦٧‬ﺳﻮرﻩ ﻣﺎﺋﺪﻩ‪:‬‬

‫ﻦ‬
‫ﮏ ﻓَﻼ َﺗﮑُﻮ َﻧ ﱠ‬
‫ﻖ ﻣِﻦ َرّﺑ َ‬
‫ﺤﱡ‬
‫ﮏ َﻟﻘَﺪ ﺟﺎ َء ک َ اﻟ َ‬
‫ب ﻣِﻦ َﻗﺒِﻠ َ‬
‫ن اﻟﮑِﺘﺎ َ‬
‫ﻞ اﻟّﺬﻳﻨﺶ ﻳَﻘﺮَؤ َ‬
‫ﮏ ﻓَﺴ َﺌ ِ‬
‫ﮏ ِﻣﻤّﺎ اَﻧﺰَﻟﻨﺎ ِاﻟَﻴ َ‬
‫ﺷ ﱠ‬
‫ف َ‬‫ﺖ ِ‬‫» َﻓﺎِن ﮐُﻨ َ‬
‫ﻦ«‪.‬‬
‫ﻣِﻦ اَاﻟ ُﻤﺘَﺮﻳ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ اﮔﺮ در ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﻳﻢ ﺷﮏ داری از ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﺗﻮرات ﺳﺌﻮال ﮐﻦ‪ .‬ﺣﻘﻴﻘﺖ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻩ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﮑﺎﮐﺎن ﻣﺒﺎش«‪.‬‬

‫ﻦ«‪.‬‬
‫ﻦ اﻟﺨﺎﺳِﺮﻳ َ‬
‫ن ِﻣ َ‬
‫ﷲ ﻓَﺘﮑُﻮ َ‬
‫تا ُ‬
‫ﻦ َﮐ ﱠﺬﺑُﻮا ﺑِﺂﻳﺎ ِ‬
‫ﻦ اﻟّﺬﻳ َ‬
‫» َو ﻻ َﺗﮑُﻮُﻧﻦﱠ ِﻣ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ از زﻣﺮﻩ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻳﺎت ﺧﺪاوﻧﺪی ﮔﺮدن ﻧﻤﯽ ﻧﻬﻨﺪ ﻣﺒﺎش ورﻧﻪ زﻳﺎن ﺧﻮاهﯽ دﻳﺪ‪.‬‬

‫س«‪.‬‬
‫ﮏ ﻣِﻦ اﻟﻨّﺎ ِ‬
‫ﷲ ﻳَﻌﺼِﻤ َ‬
‫ﺖ رُﺳﺎﻟ َﺘ َﺘ ُﻪ وَا ُ‬
‫ﮏ َو اِن ﻟَﻢ ﺗَﻔﻌَﻞ ﻓَﻤﺎ َﺑﻠﱠﻐ َ‬
‫ﮏ ﻣِﻦ َرّﺑ َ‬
‫ل ِاﻟَﻴ َ‬
‫ل َﺑّﻠ ِﻎ ﻣﺎ اُﻧ ِﺰ َ‬
‫»ﻳﺎ اﻳﱡﻬﺎاﻟ َﺮﺳُﻮ ُ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ای ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺑﻪ ﻣﺮدم اﺑﻼغ ﮐﻦ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل ﮐﺮدﻩ ام اﮔﺮ اﻳﻦ ﮐﺎر را ﻧﮑﻨﯽ رﺳﺎﻟﺖ و اﻣﺮ ﺧﺪای را اﻧﺠﺎم‬
‫ﻧﺪادﻩ ای و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮ را از ﻣﺮدم ﺣﻔﻆ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ و اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻗﺮﺁن را ﮐﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺪاﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺁﻳﺎت را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟ ﺁﻳﻦ‬
‫ﺗﺄﮐﻴﺪ و اﻣﺮ ﺗﺸﺪّد ﺁﻣﻴﺰ ﺑﺮای ﭼﻴﺴﺖ؟‬
‫ﺁﻳﺎ ﺟﺰ اﻳﻦ ﻣﺤﻤﻠﯽ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺁورد ﮐﻪ ﺿﻌﻒ و ﻓﺘﻮر ﺑﺸﺮی ﺑﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺷﺪﻩ و ﺗﺮس از ﻣﺮدم ﭼﻨﺎن ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ او ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﺘﺮس! ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮ را از ﺷﺮ ﻣﺮدم ﺣﻔﻆ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻟﻴﺪ ﺑﻦ ﻣﻐﻴﺮﻩ‪ ،‬ﻋﺎص ﺑﻦ واﺋﻞ‪ ،‬ﻋﺪی ﺑﻦ ﻗﻴﺲ‪ ،‬اﺳﻮد ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ و اﺳﻮد ﺑﻦ ﻋﺒﺪ ﻳﻐﻮث وی را و ﮔﻔﺘﻪ هﺎی وی را ﺑﻪ‬
‫ﺑﺎد اﺳﺘﻬﺰا ﻣﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺳﺨﺖ ﻣﺘﺄﺛﺮ و ﻣﺘﺄﻟﻢ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺷﺎﻳﺪ در ﮐﻨﻪ ﺿﻤﻴﺮ او ﻧﺪاﻣﺘﯽ از اﻳﻦ دﻋﻮت ﻇﺎهﺮ ﻣﯽ‬
‫ﮔﺮدد ﺑﻪ ﺣﺪی ﮐﻪ ﺧﻴﺎل ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻗﻀﻴﻪ را رهﺎ ﮐﻨﺪ و ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﺎن واﮔﺬارد ورﻧﻪ ﭼﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ وی ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﻦ«‬
‫ک اﻟﻤُﺴﺘَﻬﺰِﺋﻴ َ‬
‫ﻦ‪ِ .‬اﻧّﺎ َﮐﻔَﺒﻴﻨﺎ َ‬
‫ﻦ اﻟﻤُﺸﺮِﮐﻴ َ‬
‫ﻋِ‬‫»ﻓَﺼﺪَع ﺑِﻤﺎ ﺗُﺆ َﻣ ُﺮ َو اَﻋﺮِض َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ دﺳﺘﻮر ﻣﺎ را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﻨﺪ و از ﻣﺸﺮﮐﺎن روی ﺑﮕﺮدان‪ .‬ﻣﺎ ﺧﻮد ﮐﺎر ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن و اﺳﺘﻬﺰا ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن را ﻣﯽ‬
‫ﺳﺎزﻳﻢ‪.77‬‬

‫ﭼﻴﺰی ﮐﻪ ﻓﺮض ﻣﺎ را ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺁﻳﻪ ‪ ٩٩ ،٩٨ ،٩٧‬هﻤﻴﻦ ﺳﻮرﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ درﺳﺖ ﺑﻌﺪ از ﺁن دو ﺁﻳﻪ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ و ﻣﯽ ﺗﻮان‬
‫ﮔﻔﺖ ﻣﻔﺴﺮ و ﻣﺒﻴﻦ ﺁن دو ﺁﻳﻪ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﮏ‬
‫ﺣﺘّﯽ ﻳﺄ ِﺗ َﻴ َ‬
‫ﮏ َ‬
‫ﻦ‪َ .‬و اﻋﺒُﺪ َرﱠﺑ َ‬
‫ﻦ اﻟﺴّﺎﺟِﺪﻳ َ‬
‫ﮏ َو ﮐُﻦ ِﻣ َ‬
‫ن‪َ .‬ﻓﺴﱠﺒﺢ ِﺑﺤَﻤ ِﺪ َرﱢﺑ َ‬
‫ک ﺑِﻤﺎ َﻳﻘُﻮﻟُﻮ َ‬
‫ﻖ ﺻَﺪ ُر َ‬
‫ﮏ ﻳَﺼﻴ ُ‬
‫» َو َﻟﻘَﺪ ﻧَﻌُﻠ ُﻢ َاﱠﻧ َ‬
‫ﻦ«‬‫اﻟﻴَﻘﻴ ُ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻣﺎ ﻣﯽ داﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﺳﻴﻨﻪ ات از ﮔﻔﺘﺎر ﺁﻧﺎن ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ وﻟﯽ ﺗﻮ ﺧﺪای ﺧﻮد روی ﺁورد‪ ،‬او را ﺳﺘﺎﻳﺶ ﮐﻦ ﺗﺎ‬
‫ﻳﻘﻴﻦ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﻼ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﺤﻤﺪ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺣ ّﺪ ﺷﮏ‪ ،‬ﺷﮏ در ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﺧﻮد‪ ،‬رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ و ﺳﺘﺎﻳﺶ ﭘﺮوردﮔﺎر‬ ‫اﻳﻦ ﺳﻪ ﺁﻳﻪ ﮐﺎﻣ ً‬
‫‪78‬‬
‫و ﺳﺠﺪﻩ ﺑﻪ درﮔﺎﻩ او ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻳﻘﻴﻦ ﻳﻌﻨﯽ اﻋﺘﻤﺎد و اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﻪ دﻋﻮت ﺧﻮد ﺑﺮای او ﺣﺎﺻﻞ ﺁﻳﺪ ‪ .‬در ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺁﻳﻪ‬
‫ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺻﺮﻳﺤًﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ اﻣﺮ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﮐﻪ از ﺧﺪا ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ و از ﮐﻔّﺎر و ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن ﭘﻴﺮوی ﻧﮑﻨﻴﺪ‪:‬‬

‫ﻦ«‬
‫ﻦ َو اﻟﻤُﻨﺎﻓِﻘﻴ َ‬
‫ﻄ ِﻊ اﻟﮑﺎﻓِﺮﻳ َ‬
‫ﷲ وَﻻ ُﺗ ِ‬
‫ﻖا َ‬
‫ﯽ اﱠﺗ ِ‬
‫»ﻳﺎ َاﻳﱡﻬﺎاﻟﻨﱠﺒ ُ‬

‫در ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ در ﻣﻌﻨﯽ اﺗﻖ اﷲ – ﺑﭙﺮهﻴﺰ از ﺧﺪا – ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪ :‬ﭘﺮهﻴﺰﮐﺎری را اداﻣﻪ ﺑﺪﻩ‪.‬‬

‫‪ 77‬ﺳﻮرﻩ ﺣﺠﺮ ﺁﻳﻪ هﺎی ‪ ٩٤‬و ‪٩٥‬‬

‫‪ 78‬ﮐﻠﻤﻪ ﻳﻘﻴﻦ در ﺟﻤﻠﻪ ﺣﺘﯽ ﻳﺄﺗﻴﮏ اﻟﻴﻘﻴﻦ را ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﻔﺴﺮﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﺮگ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﺑﺪﻳﻬﯽ اﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺷﮑّﯽ در ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻣﻌﺼﻮم اﺳﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‪ .‬از اﻳﻦ رو ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺄوﻳﻠﻬﺎﻳﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻠّﯽ ﺑﺎ ﺳﻴﺎق ﮐﻼم ﻗﺮﺁن ﻣﺘﻐﺎﻳﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬

‫‪97‬‬
‫در ﺗﻔﺴﻴﺮ دﻳﮕﺮی ﮐﻪ هﻤﻴﻦ ﻣﻌﻨﯽ را ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ رﺳﻮل اﺳﺖ اﻣﺎ ﻣﺮاد اﻣّﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ‬
‫ﺗﻔﺴﻴﺮهﺎ ﮐﺎﺳﻪ ﮔﺮﻣﺘﺮ از ﺁش را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽ ﺁورد‪ ،‬ﭼﻪ در ﺁﻳﻪ دوم هﻤﻴﻦ ﺳﻮرﻩ ﺻﺮﻳﺤًﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬وَاﱠﺗﺒِﻊ‬
‫ﮏ« ]ﻳﻌﻨﯽ[ ﭘﻴﺮوی ﮐﻦ وﺣﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮد را‪.‬‬ ‫ﮏ ﻣِﻦ َر ِﺑ َ‬
‫ﻣﺎﻳُﻮﺣﯽ ِاﻟَﻴ َ‬
‫از دو ﺁﻳﻪ ﻓﻮق ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ در ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻓﺘﻮری روی دادﻩ اﺳﺖ و ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﺸﺮی ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮد و ﺧﺪاوﻧﺪ او را از اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﻪ ﺷﺪت ﻧﻬﯽ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ و اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻴﻢ ﺁن را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻋﻠﻤﯽ و ﻋﻘﻠﯽ ﺗﻔﺴﻴﺮ‬
‫ﮐﻨﻴﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮض ﮐﻨﻴﻢ ﺣﻀﺮت ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻃﺒﺒﻴﻌﺖ ﺑﺸﺮی ﺧﻮد ﺧﺴﺘﻪ و ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻣﯽ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺁن روح ﺗﻮاﻧﺎ ﮐﻪ در اﻋﻤﺎق‬
‫وﺟﻮد او ﮐﺎﻣﻞ اﺳﺖ او را از ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﺎزداﺷﺘﻪ و ﺑﻪ وی اﻣﺮ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ راﻩ ﺧﻮد را ﺗﺮک ﻧﮑﻨﺪ‪ .‬ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ‬
‫را ﻧﻮﻋﯽ ﺻﺤﻨﻪ ﺳﺎزی ﺗﻮﺟﻴﻪ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﻧﺸﺎن دهﺪ ﮐﻪ وی ﻧﺮم ﺷﺪﻩ و در‬
‫ﻣﻘﺎم ﻣﻤﺎﺷﺎت ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ و ﻣﻴﻞ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺁﻧﺎن روی ﺳﺎزش ﻧﺸﺎن دهﺪ وﻟﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ وی را ﻣﻨﻊ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫از هﻮش و دهﺎء ]هﻮﺷﻤﻨﺪی و زﻳﺮﮐﯽ[ و ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ اﻳﻦ ﻓﺮض ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ وﻟﯽ از ﺻﺪاﻗﺖ و ﻳﮑﺪﻧﺪﮔﯽ و‬
‫ﻗﺪرت ﺳﺠﺎﻳﺎی او ﻗﺪری دور اﺳﺖ زﻳﺮا ﻣﺴﻠّﻤًﺎ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻬﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ و ﺁن را وﺣﯽ ﺧﺪاوﻧﺪی‬
‫ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻓﺼﻞ را ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﻣﻄﻠﺒﯽ از ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮐﻤﺒﺮﻳﺞ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻣﯽ دهﻢ ﮐﻪ ﻃﺮز ﻓﮑﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻗﺮﻧﻬﺎی ﺑﻌﺪ از هﺠﺮت ﺗﺎ درﺟﻪ ای‬
‫ﺁﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺑﻪ ﮐﻠّﯽ ﻣﺒﺎﻳﻦ اوﺿﺎع زﻣﺎن ﻧﺰول ﻗﺮﺁن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺘﺒﻪ ﺑﻦ اﺑﯽ ﻟﻬﺐ ﭘﺲ از ﻧﺰول ﺳﻮرﻩ ﻧﺠﻢ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﭘﻴﻐﺎم داد ﮐﻪ »ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺠﻮم ﻗﺮﺁن ﮐﺎﻓﺮم«‪ .‬ﺣﻀﺮت در ﺧﺸﻢ ﺷﺪ و او‬
‫را ﻧﻔﺮﻳﻦ ﮐﺮد ﮐﻪ »اﻟﻠﻬﻢ ﺳﻠﻂ ﻋﻠﻴﻪ ﺳﺒﻌًﺎ ﻣﻦ ﺳﺒﺎﻋﮏ«‪ .79‬ﭼﻮن ﻋﺘﺒﻪ از ﺁن ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪ‪ ،‬دﭼﺎر وﺣﺸﺖ ﺷﺪ و هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ‬
‫ﻧﻤﯽ رﻓﺖ‪ .‬در ﺁن روزﮔﺎر ﺑﺎ ﮐﺎرواﻧﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬در ﺣﺮان‪ ،‬ﮐﺎروان ﻓﺮود ﺁﻣﺪ و ﻋﺘﺒﻪ ﻣﻴﺎن ﻳﺎران ﺑﺨﻔﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﺷﻴﺮی‬
‫را ﺑﺮﮔﻤﺎﺷﺖ و او را از ﻣﻴﺎن ﻳﺎران ﺑﻴﺮون ﺑﺮد‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ هﻤﻪ ﺟﺎی او را ﺑﺸﮑﺴﺖ و ﭘﺎرﻩ ﮐﺮد و ﭼﻴﺰی ﻧﺨﻮرد‪ ،‬از ﭘﻠﻴﺪی و‬
‫ﻣﻠﻌﻮﻧﯽ ﮐﻪ او ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ هﻤﻪ ﻣﺮدم ﺑﺪاﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﻴﺮ او را ﻧﻪ ﺑﺮای ﺧﻮردن ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد هﻤﮕﯽ ﺑﺮای دﻋﺎی ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‪.80‬‬
‫اﺑﺪًا ﺑﻪ ذهﻦ ﺟﺎﻋﻼن اﻳﻦ داﺳﺘﺎن ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎی ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﺧﻄﺎب رﺣﻤﻪ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ دﻋﺎی ﺧﻴﺮی‬
‫درﺑﺎرﻩ ﻋﺘﺒﻪ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﺳﻼم ﺁورد‪ .‬اﻣﺎ در ﻣﺪﻳﻨﻪ اﻣﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎم اﺣﮑﺎم و ﻓﺮاﻳﺾ در دﻩ ﺳﺎﻟﻪ اﺧﻴﺮ ﺻﺎدر و ﻣﻘﺮر‬
‫ﮔﺮدﻳﺪ و اﺳﻼم ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺷﺮﻳﻌﺘﯽ ﻧﻮ در ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻘﺪﻣﺎت ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻳﮏ دوﻟﺖ ﻋﺮﺑﯽ ﻓﺮاهﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ اﻗﺪام‪،‬‬
‫ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪن ﻗﺒﻠﻪ از ﻣﺴﺠﺪ اﻻﻗﺼﯽ ﺑﻪ ﮐﻌﺒﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮ هﻢ ﺧﺮج ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن را از ﻳﻬﻮد ﺟﺪا ﮐﺮد و ﻋﻘﺪﻩ ﺣﻘﺎرﺗﯽ را ﮐﻪ اﻋﺮاب ﻣﺪﻳﻨﻪ در ﺧﻮد داﺷﺘﻨﺪ زاﻳﻞ ﮐﺮد و هﻢ‬
‫ﻧﻮﻋﯽ ﺣﻤﻴﺖ ﻗﻮﻣﯽ را در اﻋﺮاب ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ‪ ،‬ﭼﻪ هﻤﻪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﮐﻌﺒﻪ اﺣﺘﺮام داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﮐﻌﺒﻪ ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺮﮐﺰ اﺻﻨﺎم و‬
‫ﺳﺘﺎﻳﺸﮕﺎﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ و اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻋﺮاب ﺧﻮد را از ﻧﺴﻞ ﺁﻧﺎن ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﮐﻴﻔﻴﺖ ﺷﺎرغ اﺳﻼم‬
‫ﺗﺒﻌﻴﺖ از ﻳﻬﻮد را در اﻣﺮ روزﻩ ﺗﺮک ﮐﺮد و روزﻩ ﻣﻌﻤﻮل ﺁﻧﻬﺎ را ﮐﻪ در دهﻢ ﻣﺤﺮم اﻧﺠﺎم ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ اﻳﺎم ﻣﻌﺪود‬
‫ﻣﺒﺪل ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ ﺗﻤﺎم ﻣﺎﻩ رﻣﻀﺎن را ﺑﺪان اﺧﺘﺼﺎص داد‪.‬‬
‫اﺣﮑﺎم راﺟﻊ ﺑﻪ ﻃﻼق و ﻧﮑﺎح‪ ،‬ﺣﺪود ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﺤﺎرم‪ ،‬ارث‪ ،‬ﺣﻴﺾ‪ ،‬ﺗﻌﺪد زوﺟﺎت‪ ،‬ﺣ ّﺪ زﻧﺎ و ﺳﺮﻗﺖ‪ ،‬ﻗﺼﺎص و دﻳﻪ و ﺳﺎﻳﺮ‬
‫اﺣﮑﺎم ﺟﺰاﻳﯽ و ﻣﺪﻧﯽ و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﺠﺎﺳﺎت و ﻣﺤﺮﻣﺎت و ﺧﺘﻨﻪ‪ ...‬ﮐﻪ ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﻳﺎ ﻣﻘﺘﺒﺲ از ﺷﺮاﻳﻊ ﻳﻬﻮد ﻳﺎ ﻋﺎدات زﻣﺎن ﺟﺎهﻠﯽ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻌﺪﻳﻼت و ﺗﻐﻴﻴﺮاﺗﯽ در ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﻘﺮر ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬اﺣﮑﺎم ﻣﺪﻧﯽ و اﻣﻮر ﺷﺨﺼﻴﻪ هﺮ ﭼﻨﺪ از دﻳﺎﻧﺖ ﻳﻬﻮد و ﻋﺎدات دور‬
‫ﺟﺎهﻠﻴﺖ رﻧﮓ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮای ﻧﻈﻢ اﺟﺘﻤﺎع و ﻣﺮﺗﺐ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﻌﺎﻣﻼت‪ ،‬ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ اﻧﮑﺎر اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪79‬‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ ﺧﺪاﻳﺎ‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻳﮑﯽ از ﺣﻴﻮاﻧﺎت وﺣﺸﯽ اش ﮐﻦ[‬
‫‪80‬‬
‫ﺟﻠﺪ ‪ ٢‬ﺻﻔﺤﻪ ‪] ٢٩٥‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮐﻤﺒﺮﻳﺞ[‬

‫‪98‬‬
‫ﺳﻴﺎﺳﺖ‬

‫‪ -١‬هﺠﺮت‬
‫‪ -٢‬ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺗﺎزة ﻣﺤﻤﺪ‬
‫‪ -٣‬اﻳﺠﺎد اﻗﺘﺼﺎد ﺳﺎﻟﻢ‬
‫‪ -٤‬ﺟﻬﺶ ﺑﻪ ﺳﻮی ﻗﺪرت‬
‫‪ -٥‬ﻧﺒﻮت و إﻣﺎرت‬
‫‪ -٦‬زن در اﺳﻼم‬
‫‪ -٧‬زن و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬

‫‪99‬‬
 ‫هﺠﺮت‬
‫ﺗﺎرﻳﺦ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ورق ﻣﯽ ﺧﻮرد‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ روزهﺎﻳﯽ ﻣﯽ رﺳﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺒﺪأ ﺣﻮادث و دﮔﺮﮔﻮﻧﻴﻬﺎﻳﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﻣﺴﻴﺮ‬
‫ﺗﺎرﻳﺦ را ﺗﻐﻴﻴﺮ دادﻩ در ذهﻦ اﻧﺴﺎن ﺟﺎوﻳﺪ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫دوازدهﻢ رﺑﻴﻊ اﻻوّل )اﮐﺘﺒﺮ ﺳﺎل ‪ ٦٦٢‬ﻣﻴﻼدی(‪ 1‬ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﻳﺜﺮب ﺁﻣﺪ ﻳﮑﯽ از اﻳﻦ روزهﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫‪2‬‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺳﺎدﻩ ﻟﻮح اﻳﻦ زﻣﺎن از راﻩ ﺣﻤﻴﺖ‪ ،‬هﺠﺮت را ﻣﺒﺪأ ﺗﺎرﻳﺦ ﻗﺮار دادﻧﺪ‪ .‬اﻋﺮاب ﻣﺒﺪأ ﺻﺤﻴﺤﯽ ﺟﺰ ﻋﺎم اﻟﻔﻴﻞ‬
‫ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﻴﻼدی ﻧﻴﺰ ﺟﺰ درﻣﻴﺎن ﺗﺮﺳﺎﻳﺎن ﻣﺘﺪاول ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ‪ ،‬از راﻩ ﺑﺎﻟﻴﺪن ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﮐﻪ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﮐﺮدﻩ و ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ و دو ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺑﺰرگ ﭼﻮن اوس و ﺧﺰرج‬
‫ﻣﺤﻤﺪ را درﺗﺤﺖ ﺣﻤﺎﻳﺖ و ﭘﻨﺎﻩ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬هﺠﺮت را ﻣﺒﺪأ ﺗﺎرﻳﺦ ﻗﺮار دادﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺁﻏﺎز ﺳﺎل را ﺑﻪ ﺟﺎی‬
‫دوازدهﻢ رﺑﻴﻊ اﻻوّل‪ ،‬اول ﻣﺤﺮم هﻤﺎن ﺳﺎل ﻗﺮار دادﻧﺪ‪ .‬در ﺁن روزﮔﺎر اﺑﺪًا ﺑﻪ ﻣﺨﻴﻠﻪ اﻋﺮاب ﺧﻄﻮر ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ‬
‫روز ‪ ١٢‬رﺑﻴﻊ اﻻوّل ﻣﺒﺪأ ﺗﺤﻮل ﺑﯽ ﺳﺎﺑﻘﻪ اﻳﺴﺖ در زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺁﻧﻬﺎ و ﻣﺸﺘﯽ ﻣﺮدم ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﮕﺮد ﮐﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺪﻧﻴﺖ ﻗﺪر و‬
‫اﻋﺘﺒﺎری ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﻃﻮاﻳﻒ ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮد را ﺑﻪ دوﻟﺖ اﻳﺮان و روم ﻧﺰدﻳﮏ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﻘﺮب ﺑﻪ درﺑﺎر‬
‫ﮐﺴﺮی و اﻣﭙﺮاﻃﻮر روم را ﻣﺎﻳﻪ ﻣﺒﺎهﺎت ﺧﻮﻳﺶ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﺰرﮔﯽ از ﻣﻌﻤﻮرﻩ ]ﻧﻮاﺣﯽ ﺁﺑﺎد[ ﺟﻬﺎن‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﮐﻮچ ﮐﺮدن ﻣﺤﻤﺪ و ﻳﺎراﻧﺶ از ﻣﮑﻪ ﺑﻪ ﻳﺜﺮب ﺣﺎدﺛﻪ ای ﺑﻮد ﮐﻮﭼﮏ و ﺑﯽ اهﻤﻴﺖ و ﺷﺎﻣﻞ ﻋﺪﻩ ای ﺑﺴﻴﺎر ﮐﻢ‪ .‬ﮔﺮﻳﺰی‬
‫ﺑﻮد از ﺑﺪرﻓﺘﺎری ﻣﺸﺮﮐﺎن ﻗﺮﻳﺶ‪ .‬وﻟﯽ هﻤﻴﻦ ﻣﻬﺎﺟﺮت ﻇﺎهﺮًا ﺑﯽ اهﻤﻴﺖ ﻣﺼﺪر ﺗﺤﻮل ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود‪.‬‬
‫ﺗﺤﻮﻟﯽ ﮐﻪ در ﻇﺮف دﻩ ﺳﺎل اﻧﺠﺎم ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻗﻠﻴﻠﯽ ﮐﻪ ﮔﺎهﯽ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ‪ ،‬ﮔﺎهﯽ ﺁﺷﮑﺎر‪ ،‬ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮار و ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﻴﺮ و ﺳﻴﺎﺣﺖ ﻣﮑّﻪ را ﺗﺮک‬
‫ﮐﺮدﻩ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ از دﻩ ﺳﺎل ﻣﮑﻪ را ﻓﺘﺢ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن را ﺑﻪ زاﻧﻮ در ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاﻳﺎن ﺁﻧﻬﺎ را‬
‫در هﻢ ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ و اﺳﺎس ﺗﻮﻟﻴﺖ ﮐﻌﺒﻪ را ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻮد و ﻣﺼﺪر ﻋﺰّت و ﺗﺸﺨﺺ و ﺗﻨﻌﻢ ﺳﺮان ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮد از ﺑﻴﺦ و‬
‫ﺑﻦ ﮐﻨﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن ﻣﻐﺮور و ﺳﺮﮐﺶ و ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ اﺑﻮﻟﻬﺐ و اﺑﻮﺟﻬﻞ از ﺑﻴﻢ ﺟﺎن ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪ و ﺗﻤﺎم ﻣﻌﺎﻧﺪان‬
‫ﻧﻴﺰ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺎهﯽ ﺣﻮادث ﮐﻮﭼﮏ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ هﻢ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﻴﺮد و ﺑﻪ ﺣﺎدﺛﻪ ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﻧﻤﻮﻧﻪ هﺎی ﺑﺴﻴﺎری در ﺗﺎرﻳﺦ‬
‫ﺗﺤﻮﻻت ﺑﺸﺮی از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬اﻧﻘﻼب ﺑﺰرگ ﻓﺮاﻧﺴﻪ‪ ،‬اﻧﻘﻼب روﺳﻴﻪ و هﺠﻮم ﻣﻐﻮﻻن ﺑﻪ اﻳﺮان‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ دﻋﻮﺗﯽ را ﺷﺮوع ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺳﺮان ﻗﺮﻳﺶ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ در ﺑﺪو اﻣﺮ ﺗﺼﻮر ﻧﻤﯽ ﮐﺮد دﻋﻮت وی ﮐﻪ‬
‫ﺑﻨﻴﺎﻧﯽ ﺧﺮد ﭘﺴﻨﺪاﻧﻪ دارد و ﺷﺒﻴﻪ دو دﻳﺎﻧﺖ دﻳﮕﺮ ﺳﺎﻣﯽ اﺳﺖ ﺑﺎ ﭼﻨﺎن ﻟﺠﺎج و ﻋﻨﺎد روﺑﺮو ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻋﺪم ﺗﻮﺟﻪ‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻬﻢ ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ دﻋﻮت ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺧﺎﺗﻤﻪ ﺳﻴﺎدت ﻗﺮﻳﺶ و ﺗﻨﻌﻢ رؤﺳﺎی ﺁن ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺎﭼﺎر ﻓﮑﺮ‬
‫ﭼﺎرﻩ اﻧﺪﻳﺶ او در ﺟﺴﺘﺠﻮی راﻩ ﭘﻴﺮوزی ﺑﺮﺁﻣﺪ‪ .‬ﻗﺒﻞ از هﺠﺮت ﺑﻪ ﻳﺜﺮب دو اﻗﺪام از وی دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ‬
‫اﻗﺪام‪ ،‬هﺠﺮت ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﺣﺒﺸﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﻬﺎﺟﺮت دو ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻇﺎهﺮ اﻣﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺮﻳﺶ‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺿﻌﻴﻒ و ﺑﺪون ﺣﺎﻣﯽ را ﺁزار ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﮐﺮد ﺑﻪ ﺣﺒﺸﻪ روﻧﺪ اﻣﺎ از ﺗﻔﻀﻴﻼت‬
‫هﺠﺮت دوم ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﺣﺒﺸﻪ ﮐﻪ ﻋﺪﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﺷﺨﺼﯽ ﭼﻮن ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ هﻤﺮاﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮد و از‬
‫دﺳﺘﻮرهﺎﻳﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﻬﺎﺟﺮت از روی ﻧﻘﺸﻪ و ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﮑﺮ‬
‫ﺗﻼﺷﮕﺮ ﭼﺎرﻩ اﻧﺪﻳﺶ ﻣﺤﻤﺪ اﻣﻴﺪوار ﺑﻮد ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻧﺠﺎﺷﯽ را ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ‪ .‬در ﺗﺼﻮر او ﻗﻀﻴﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪:‬‬
‫ﻧﺠﺎﺷﯽ ﻣﺴﻴﺤﯽ اﺳﺖ و ﻃﺒﻌًﺎ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺷﺮک و ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺪاﻧﺪ ﻋﺪﻩ ای ﻣﻮﺣﺪ در ﻣﮑﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اﻧﺪ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در زﺣﻤﺖ و ﺁزارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻳﺖ از ﺧﺪاﭘﺮﺳﺘﺎن ﻟﺸﮑﺮی ﺑﻪ ﻣﮑﻪ ﮔﺴﻴﻞ دارد و از‬
‫اﻳﻦ رو ﺟﻌﻔﺮ ﺑﻦ اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ را ﮐﻪ از ﻣﺤﺘﺮﻣﻴﻦ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻮرد ﺁزار و اذﻳﺖ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪،‬‬

‫‪1‬‬
‫ﻻ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﭼﺎﭘﯽ اﺳﺖ[‬
‫]‪ ٦٢٢‬ﻣﻴﻼدی ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎ ً‬
‫‪2‬‬
‫]ﻋﺎم اﻟﻔﻴﻞ‪ ،‬ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺣﺒﺸﻴﺎن ﺑﺎ ﻓﻴﻠﻬﺎی ﺧﻮد در ﺣﺪود اواﺳﻂ ﻗﺮن ﺷﺶ ﻣﻴﻼدی ﺑﺮ ﺣﺠﺎز ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﺎل ﺧﻮد ﻳﮑﯽ از ﻣﺒﺪأهﺎی ﺗﺎرﻳﺦ‬
‫ﻋﺮب دورﻩ ﺟﺎهﻠﻴﺖ اﺳﺖ[‬

‫‪100‬‬
 ‫هﻤﺮاﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬ﻗﺮﻳﺶ ﻧﻴﺰ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ اﻟﻌﺎص و ﻋﺒﺪاﷲ اﺑﻦ اﺑﻮ رﺑﻴﻌﻪ را ﺑﺎ هﺪاﻳﺎﻳﯽ ﺑﺮای ﻧﺠﺎﺷﯽ ﺑﻪ ﺣﺒﺸﻪ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺗﺎ در ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺣﺮف ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺸﺘﺎﺑﺪ و اﮔﺮ هﻢ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن را ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﺗﺤﻮﻳﻞ دهﺪ‪.‬‬
‫واﻗﻌﻪ دوم‪ ،‬رﻓﺘﻦ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻃﺎﺋﻒ در ‪ ٦٢٠‬ﻣﻴﻼدی‪ .‬اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﭘﺲ از ﺁن روی داد ﮐﻪ ﺣﻀﺮت‬
‫دو ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن ﻗﻮی ﺧﻮد ﻳﻌﻨﯽ اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ و ﭘﺲ از او ﺧﺪﻳﺠﻪ را از دﺳﺖ دادﻩ و ﺑﻴﺶ از ﺳﺎﺑﻖ و ﺑﻪ ﻃﺮز ﺁﺷﮑﺎرﺗﺮی در‬
‫ﻣﻌﺮض ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ و ﻋﻨﺎد ﻗﺮﻳﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬او اﻣﻴﺪ داﺷﺖ ﻳﺎری ﺑﻨﯽ ﺛﻘﻴﻒ را ﮐﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻣﺎدری او ﺑﻮدﻧﺪ ﺟﻠﺐ‬
‫ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻨﯽ ﺛﻘﻴﻒ در ﻃﺎﺋﻒ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺷﺄن و اﻋﺘﺒﺎری داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮدم ﻃﺎﺋﻒ ﺑﺮ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻣﻤﺘﺎز ﻣﮑﻪ و ﺣﻴﺜﻴﺖ ﻗﺮﻳﺶ در ﻣﻴﺎن‬
‫ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻋﺮب رﺷﮏ ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﺪ و ﻃﺒﻌًﺎ ﺁرزو داﺷﺘﻨﺪ ﺷﻬﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺒﻠﻪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻋﺮب ﮔﺮدد و در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺑﻪ ﺑﺮﺗﺮی‬
‫ﻗﺮﻳﺶ ﮔﺮدن ﻧﻨﻬﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﻣﺮ ﺻﺮف ﺗﺼﻮر و ﺣﺪس ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از ﺑﻨﯽ ﺛﻘﻴﻒ ﻧﺰد وی‬
‫ﺁﻣﺪﻩ و ﺑﻪ وی ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺣﻀﺮت در دﻳﺎﻧﺖ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﻮد ﻃﺎﺋﻒ را ﭼﻮن ﻣﮑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺣﺮام ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ و ﺁﻧﺠﺎ را‬
‫ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪس ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻗﺮار دهﺪ‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎل ﻗﻮی ﻣﯽ رود ﮐﻪ اهﻞ ﻃﺎﺋﻒ ﺑﻪ اﺳﻼم روی ﺁورﻧﺪ و دﻋﻮت او را ﻗﺒﻮل‬
‫ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻗﺒﻞ از ﺁن‪ ،‬از ﻃﺮف ﺑﻨﯽ ﻋﺎﻣﺮ ﻧﻴﺰ ﻧﻈﻴﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎدی ﺑﻪ وی ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺮ اﺛﺮ ﻳﺎری ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺎر‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﺎﻻ ﮔﻴﺮد و دﻳﺎﻧﺖ ﺟﺪﻳﺪ اﺳﺘﻮار ﺷﻮد‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﻣﻘﺎم ﻗﺮﻳﺶ را ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ واﮔﺬار ﮐﻨﺪ و ﺁﻧﺎن را اﺷﺮف ﻃﻮاﻳﻒ‬
‫ﻣﻘﺮر ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ‪ ،‬رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻃﺎﺋﻒ ﻧﻮﻋﯽ ﭼﺎرﻩ اﻧﺪﻳﺸﯽ و دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ای ﻣﺆﺛﺮ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻨﯽ ﺛﻘﻴﻒ ﺑﻪ ﻳﺎری‬
‫وی ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺎﺿﻊ ﮐﺮدن ﻗﺮﻳﺶ اﻣﮑﺎن ﭘﺬﻳﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ .‬از اﻳﻦ رو در اﻧﺠﺎم اﻳﻦ ﻧﻘﺸﻪ ﺑﺎ زﻳﺪ ﺑﻦ ﺣﺎرﺛﻪ ﭘﺴﺮ‬
‫ﺧﻮاﻧﺪﻩ و ﺁزادﮐﺮدﻩ ﺧﻮد ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ راﻩ ﻃﺎﺋﻒ را در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺣﺴﺎب ﻧﻴﺰ ﻏﻠﻂ در ﺁﻣﺪ و ﺑﻨﯽ ﺛﻘﻴﻒ از ﻳﺎری وی‬
‫ﺳﺮ ﺑﺎز زدﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻋﺮاب ﺑﻪ اﻣﻮر ﻣﻌﻨﻮی و روﺣﺎﻧﯽ ﮔﺮاﻳﺸﯽ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ اﻣﺮوز ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺘﻦ ﭼﻬﺎردﻩ ﻗﺮن از ﺑﻌﺜﺖ‪ ،‬دﻳﻦ در ﻧﻈﺮ ﺁﻧﻬﺎ‬
‫وﺳﻴﻠﻪ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ دﻧﻴﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻨﯽ ﺛﻘﻴﻒ ﮐﻪ دﻧﺒﺎل زﻧﺪﮔﯽ روزاﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﺎدّی و ﺁﻧﯽ ﺧﻮد ﺑﺮای وﻋﺪﻩ ﺁﺧﺮت ﭼﺸﻢ ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻃﺎﺋﻒ ﻳﻴﻼق ﻣﮑﻪ اﺳﺖ‪ .‬از ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ و ﺗﺠﺎرت ﻣﮑﻴﺎن ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ و ﺣﻤﺎﻳﺖ از‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﻗﺮﻳﺶ درﮔﻴﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺧﺮدﻣﻨﺪاﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ اوﺿﺎع ﺛﺎﺑﺖ و ﻣﺮﻓﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ وﻋﺪﻩ هﺎی ﺗﺤﻘﻖ‬
‫ب ﺳﻮد و زﻳﺎن ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﻳﺎری وی درﻳﻎ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ رذاﻟﺖ را ﭘﻴﺸﻪ‬ ‫ﻧﺎﻳﺎﻓﺘﻪ ﻣﺤﻤﺪ از دﺳﺖ ﺑﺪهﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺴﺎ ِ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ از ﺁزار و اهﺎﻧﺖ او ﮐﻮﺗﺎهﯽ ﻧﮑﺮدﻧﺪ و ﺣﺘﯽ ﺁﺧﺮﻳﻦ درﺧﻮاﺳﺖ او را ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﻳﻨﮑﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮت را ﻓﺎش‬
‫ﻧﺴﺎزﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺷﮑﺴﺖ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻗﺮﻳﺸﻴﺎن ﻧﺮﺳﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را ﺟﺮی ﺗﺮ ﻧﺴﺎزد‪ ،‬ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو‪ ،‬ﭘﺲ از ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﻣﮑﻪ‪ ،‬ﺧﺼﻮﻣﺖ ﻣﺸﺮﮐﺎن ﺷﺪت ﻳﺎﻓﺖ ﺑﻪ ﺣﺪی ﮐﻪ در داراﻟﻨَﺪوِﻩ ]ﻣﺤﻞ اﻧﺠﻤﻦ[ اﺟﺘﻤﺎع ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺮای ﻳﮑﺴﺮﻩ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻦ ﮐﺎر وی و ﺧﺎﺗﻤﻪ دادن ﺑﺪﻳﻦ دﻋﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ هﺴﺘﯽ و ﺷﺄن و ﺗﻨﻌﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺸﻮرت ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و از‬
‫ﺳﻪ وﺳﻴﻠﻪ ای ﮐﻪ در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻄﺮح ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﺸﺘﻦ او را ﺑﺮ ﺣﺒﺲ و ﻃﺮد ﻣﺤﻤﺪ از ﻣﮑﻪ ﺗﺮﺟﻴﺢ دادﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻴﺎن ﻳﺜﺮب و ﻣﮑﻪ رﻗﺎﺑﺖ ﺑﻮد‪ .‬هﻢ از ﻟﺤﺎظ ﺗﺠﺎرت و هﻢ از ﺣﻴﺚ ﺷﺄن اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ‪ .‬در ﻣﮑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻌﺒﻪ واﻗﻊ ﺑﻮد و در‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻌﺒﻪ ﺑﺘﺎن ﻧﺎﻣﺪار ﻏﺮب ﺟﺎی داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺁن ﺷﻬﺮ ﻣﻄﺎف و ﻗﺒﻠﻪ ﮔﺎﻩ ﻃﻮاﻳﻒ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻋﺮب ﺑﻮد‪ .‬ﻃﺒﻌًﺎ‬
‫ﻗﺮﻳﺶ ﮐﻪ ﭘﺮدﻩ دار ﺣﺮام و ﻣﺘﺼﺪی ﺗﻮﻟﻴﺖ و ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺣﻮاﺋﺞ زاﺋﺮان ﮐﻌﺒﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺄن ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺘﻨﺪ و ﺧﻮد را ﺷﺮف‬
‫ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻋﺮب ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﻳﺜﺮب از ﺣﻴﺚ زراﻋﺖ و ﺗﺠﺎرت ﺑﺎ روﻧﻖ ﺗﺮ از ﻣﮑﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﺳﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻳﻬﻮدی‬
‫ﮐﻪ اهﻞ ﮐﺘﺎب ﺑﻮدﻧﺪ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﻴﺸﺘﺮی از ﻓﻀﻞ و ﻣﻌﺮﻓﺖ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻣﻌﻪ ای ﻣﺘﺮﻗﯽ ﺗﺮ داﺷﺖ وﻟﯽ‬
‫ﺑﺎ هﻤﻪ اﻳﻦ ﻣﺰاﻳﺎ ﺷﻬﺮ دوم ﺣﺠﺎز ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رﻓﺖ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﮑﻪ در ﻣﻘﺎﻣﯽ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺮ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫در ﻳﺜﺮب دو ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺑﺰرگ ﻋﺮب ﺑﻪ ﻧﺎم اوس و ﺧﺰرج زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ اﺧﺘﻼف و ﻣﻨﺎزﻋﺎت‬
‫ﺷﺪﻳﺪ روی ﻣﯽ داد و هﺮ ﻳﮏ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻳﮑﯽ از ﻃﻮاﻳﻒ ﻳﻬﻮدﻳﺎن دوﺳﺘﯽ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اوس و ﺧﺰرج ﮐﻪ از ﻗﺤﻄﺎﻧﻴﺎن ﻳﻤﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﻋﺪﻧﺎﻧﻴﺎن ﻣﮑﻪ ﻧﻴﺰ رﻗﺎﺑﺖ داﺷﺘﻨﺪ وﻟﯽ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﺗﻨﺒﻠﯽ و ﻋﺪم ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑﻪ‬
‫اﻣﻮر زراﻋﺖ و ﺗﺠﺎرت از زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮﻓﻬﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﻧﺒﻮدﻧﺪ و ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺪام ﻳﻬﻮدان در ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ و از اﻳﻦ رو ﺑﺎ‬
‫هﻤﻪ ﭘﻴﻤﺎﻧﻬﺎی دوﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻳﮑﯽ از ﺳﻪ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻳﻬﻮد داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬از ﺗﻔﻮق ﻓﺮوﺷﯽ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﮐﺎرﻓﺮﻣﺎﻳﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ رﻧﺞ ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺒﺮ ﻇﻬﻮر ﻣﺤﻤﺪ در ﻣﮑﻪ و دﻋﻮت ﺑﻪ اﺳﻼم‪ ،‬ﮔﺮوﻳﺪن ﻋﺪﻩ ای ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ و ﮐﺸﻤﮑﺸﻬﺎی ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ در‬
‫هﻤﻪ ﺣﺠﺎز ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ و ﺑﻴﺶ از هﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﻳﺜﺮب رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ ﻳﺜﺮﺑﻴﺎن ﺑﻪ ﻣﮑﻪ و ﻣﻼﻗﺎت ﭘﺎرﻩ ای از ﺁﻧﺎن‬
‫ﺑﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ از ﺳﺮان اوس و ﺧﺰرج را ﺑﺪﻳﻦ ﻓﮑﺮ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ از ﺁب ﮔﻞ ﺁﻟﻮد ﻣﺎهﯽ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻣﺤﻤﺪ و ﻳﺎراﻧﺶ ﺑﻪ ﻳﺜﺮب ﺁﻳﻨﺪ و ﺑﺎ وی هﻢ ﭘﻴﻤﺎن ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪﻳﻦ دﺷﻮار ﺁﺳﺎن ﻣﯽ ﺷﻮد‪:‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ و ﻳﺎراﻧﺶ از ﻗﺮﻳﺸﻨﺪ ﭘﺲ ﺷﮑﺎﻓﯽ ﺑﻪ دﻳﻮار ﻣﺴﺘﺤﮑﻢ ﻗﺮﻳﺶ وارد ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫هﻢ ﭘﻴﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ و ﻳﺎراﻧﺶ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺧﻮد ﺁﻧﻬﺎ را از ﺷ ّﺮ ﻧﻔﺎق داﺧﻠﯽ و ﻣﻨﺎزﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ روی ﻣﯽ‬
‫داد رهﺎﻳﯽ دهﺪ‪ .‬ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﺤﻤﺪ دﻳﻦ ﺟﺪﻳﺪی ﺁوردﻩ اﺳﺖ و اﮔﺮ ﮐﺎر اﻳﻦ دﻳﻦ ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻳﻬﻮدان را ﮐﻪ ﻣﺪﻋﯽ‬
‫اﻧﺪ اهﻞ ﮐﺘﺎب و ﻗﻮم ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺧﺪاﻳﻨﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻔﻮﻗﯽ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ .‬از هﻢ ﭘﻴﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ و ﻳﺎراﻧﺶ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﻪ ﻃﺎﻳﻔﻪ‬
‫ﻳﻬﻮ ِد ﻳﺜﺮب ﻗﻮﻩ ﺟﺪﻳﺪی ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‪.‬‬
‫در ﺣﺞ ﺳﺎل ‪] ٦٢٠‬ﻣﻴﻼدی[ ﺷﺶ ﻧﻔﺮ از ﻳﺜﺮﺑﻴﺎن ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدﻩ و ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن او ﮔﻮش دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در ﺣﺞ ﺳﺎل‬
‫‪ ٦٢١‬ﻳﮏ ﻋﺪﻩ ‪ ١٢‬ﻧﻔﺮی ﺑﺎ وی ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدﻧﺪ و دﻳﺪﻧﺪ ﺣﺮﻓﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯽ زﻧﺪ ﺧﻮب اﺳﺖ و از ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻴﺰ زﻳﺎدی‬

‫‪101‬‬
‫ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﺪ‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ زﻧﺎ ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ ،‬رﺑﺎ ﻧﺨﻮرﻳﺪ‪ ،‬دروغ ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎی ﺑﺘﻬﺎ ﮐﻪ ﻣﺨﻠﻮق دﺳﺖ ﺑﺸﺮﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﯽ روی‬
‫ﺁورﻳﺪ ﮐﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎر ﺟﻬﺎن اﺳﺖ و ﺳﺎﻳﺮ اهﻞ ﮐﺘﺎب ﻧﻴﺰ او را ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺁن دوازدﻩ ﻧﻔﺮ ﺑﺎ وی ﺑﻴﻌﺖ ﮐﺮدﻧﺪ و در ﻣﺮاﺟﻌﺖ ﺑﻪ ﻳﺜﺮب ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪن ﺧﻮد و ﻓﮑﺮ هﻢ ﭘﻴﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ را ﺑﺎ ﮐﺴﺎن‬
‫ﺧﻮﻳﺶ در ﻣﻴﺎن ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﮔﻮﻳﯽ اﻳﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮ و ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻣﻮرد ﭘﺴﻨﺪ و ﻗﺒﻮل ﻋﺪﻩ ﺑﻴﺸﺘﺮی ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و از هﻤﻴﻦ روی‬
‫ﺳﺎل ﺑﻌﺪ‪] ،‬ﻳﻌﻨﯽ در ﺳﺎل[ ‪ ٦٢٢‬ﻳﮏ ﻋﺪﻩ هﻔﺘﺎد و ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮی )‪ ٧٣‬ﻣﺮد و ‪ ٢‬زن( در ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﻴﺮون از ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم‬
‫ﻋﻘﺒﻪ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدﻧﺪ و ﭘﻴﻤﺎن ﻋﻘﺒﻪ دوم ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻓﮑﺮ ﻣﻬﺎﺟﺮت ﺑﺎ ذهﻦ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد و ﻣﻬﺎﺟﺮت ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﺣﺒﺸﻪ در ﺁﻳﻪ ‪ ١٠‬ﺳﻮرﻩ زﻣﺮ اﺷﺎرﻩ ﺑﺪﻳﻦ‬
‫ﻣﻌﻨﯽ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﺳ َﻌ ُﺔ«‬
‫ﷲ وا ِ‬
‫ضا ِ‬
‫ﺴ َﻨ ُﺔ َو اَر ُ‬
‫ﺣَ‬
‫ﯽ ه ِﺬ ِﻩ اﻟ ُﺪّﻧﻴﺎ َ‬
‫ﺴﻨُﻮا ﻓ ِ‬
‫ﻦ اَﺣ َ‬
‫ﻦ ﺁﻣﻨُﻮا اﱠﺗﻘُﻮا َرﱠﺑﮑُﻢ ِﻟﻠﱠﻴ َ‬
‫»ﻗُﻞ ﻳﺎ ﻋِﺒﺎدِاﻟّﺬ َﻳ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ اﻧﺪ ﺑﮕﻮ ﭘﺮهﻴﺰﮐﺎر ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﻧﻴﮑﯽ ﭘﺎداش ﻧﻴﮑﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد و زﻣﻴﻦ ﺧﺪا‬
‫ﻓﺮاخ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﯽ اﮔﺮ در ﻣﮑﻪ ﺁزار ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻬﺎﺟﺮت ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﻴﻤﺎن ﻋﻘﺒﻪ ﺟﻮاﺑﮕﻮی ﺁرزوهﺎی ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎل دﻋﻮت در ﻣﮑﻪ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ درﺧﺸﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺑﺎر ﻧﻴﺎوردﻩ ﺑﻮد‬
‫و ﮔﺎهﯽ ارﺗﺪاد ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻳﺄس اﻧﮕﻴﺰ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺴﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﺳﻼم ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪] ،‬اﻣﺎ[ ﭼﻮن ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﯽ در ﮐﺎر‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻤﯽ دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻃﺒﻊ ﻧﺎﭘﺎﻳﺪار ﻗﻮﻣﯽ از اﺳﻼم ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ ﻣﻮﺟﺐ ﺁزار‬
‫و ﺗﺤﻘﻴﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﺸﺮﮐﺎن ﮐﻪ اهﻞ ﻧﻌﻤﺖ و ﻣﮑﻨﺖ ﺑﻮدﻧﺪ ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ارﺗﺪاد ﺗﻘﺸﻮﻳﻖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫روی ﺁوردن ﺑﻪ ﻃﺎﺋﻒ و ﺟﻠﺐ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺑﻨﯽ ﺛﻘﻴﻒ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﺛﺮی ﻧﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻌﮑﻮس ﺑﻪ ﺑﺎر ﺁوردﻩ و ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ‬
‫ﻗﺮﻳﺶ را ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﯽ هﺎﺷﻢ از وی ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ وﻟﯽ اﻳﻦ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻓﻘﻂ ﺷﺨﺺ وی را از ﺁزار ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﻣﺼﻮن‬
‫ﻣﯽ ﮐﺮد و ﮐﺎر ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻨﯽ هﺎﺷﻢ در ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺎ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺎ وی هﻤﺪاﺳﺘﺎن ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ هﻢ ﭘﻴﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎ اوس و ﺧﺰرج ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮی ﺑﻮد و ﻳﺎری ﺁﻧﺎن ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺎ ﻗﺮﻳﺶ را ﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬اﮔﺮ در ﻣﮑﻪ‬
‫اﺳﻼم ﭘﺎی ﻧﮕﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ در ﻣﺪﻳﻨﻪ‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ رﻗﺎﺑﺖ اوس و ﺧﺰرج ﺑﺎ ﻗﺮﻳﺶ هﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻳﻦ‬
‫ﺧﻮاب ﻃﻼﻳﯽ ﺻﻮرت ﮔﻴﺮد و اﺳﻼم ﭘﺎی ﮔﻴﺮد‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﮐﻪ در ﻳﺜﺮب زراﻋﺖ و ﺗﺠﺎرت رواج ﺑﻴﺸﺘﺮی داﺷﺖ و‬
‫ﻣﻬﺎﺟﺮان ﺑﻪ ﺳﻬﻮﻟﺖ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫درﻣﻌﺎهﺪﻩ ای ﮐﻪ ﺑﻴﻦ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ و ﺳﺮان اوس و ﺧﺰرج در ﻋﻘﺒﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻋﺒﺎس ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﻇﺎهﺮًا‬
‫اﺳﻼم ﻧﻴﺎوردﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﺣﺎﻣﯽ ﺑﺮادرزادﻩ اش ﺑﻮد ﺣﻀﻮر داﺷﺖ و ﻃﯽ ﻧﻄﻘﯽ از ﻳﺜﺮﺑﻴﺎن ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ در دل‬
‫دارﻧﺪ و ﺑﺮ ﺁن ﻣﺼﻤﻢ هﺴﺘﻨﺪ ﺁﺷﮑﺎر ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ و ﺑﺪون ﭘﺮدﻩ ﭘﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﺤﻤﺪ و ﺑﺮ ﺿﺪ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺑﺮﺧﻮاهﺪ ﺧﺎﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺮداﻧﻪ ﻗﻮل ﻣﯽ دهﻴﺪ ﮐﻪ از وی ﻣﺎﻧﻨﺪ زن و ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮد ﺣﻤﺎﻳﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ‬
‫ﺑﺮادرزادﻩ ﻣﺮا ﺑﻪ وﻋﺪﻩ هﺎی ﺑﻴﻬﻮدﻩ دﭼﺎر ﻓﺘﻨﻪ ﻧﺴﺎزﻳﺪ‪.‬‬
‫»ﺑﺮاء ﺑﻦ ﻣﻌﺮور« ﺑﺎ ﺣﻤﺎﺳﻪ و هﻴﺠﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ اهﻞ ﻧﺒﺮدﻳﻢ‪ .‬از ﺟﻨﮓ ﻧﻤﯽ هﺮاﺳﻴﻢ و در ﺗﻤﺎم دﺷﻮارﻳﻬﺎ ﺑﺎ هﻢ‬
‫هﻤﺮاﻩ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﻮد«‪.‬‬
‫»اﺑﻮاﻟﻬﻴﺜﻢ ﺗﻴﻬﺎن« ﮐﻪ ﻣﺮدی ﺑﻮد دوراﻧﺪﻳﺶ و ﺑﻪ ﺣﺰم و ﭘﺨﺘﮕﯽ ﻣﻮﺻﻮف‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮐﻨﻮن ﻣﻴﺎن ﻣﺎ و‬
‫ﻳﻬﻮدان ﮐﻤﺎﺑﻴﺶ ارﺗﺒﺎﻃﯽ هﺴﺖ‪ .‬ﭘﺲ از ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﭘﻴﻤﺎن ﺑﺎ ﺗﻮ و ﻳﺎراﻧﺖ اﻳﻦ راﺑﻄﻪ ﻣﯽ ﮔﺴﻠﺪ‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﺎر ﺗﻮ‬
‫ﺑﺎﻻ ﮔﻴﺮد و ﺑﺎ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺧﻮد ﺳﺎزش ﮐﻨﯽ‪ .‬ﺁﻳﺎ در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻣﺎ را رهﺎ ﺧﻮاهﯽ ﮐﺮد؟«‬
‫ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺳﻴﺮﻩ اﺑﻦ هﺸﺎم ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺗﺒﺴﻤﯽ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﻞ اﻟﺪم اﻟﺪم‪ ،‬اﻟﻬﺪم‪ ،‬اﻟﻬﺪم‪ .‬اﻧﺎ ﻣﻨﮑﻢ واﻧﺘﻢ ﻣﻨﯽ‪ .‬اﺣﺎرب ﻣﻦ‬
‫ﺣﺎرﺑﺘﻢ و اﺳﻠﻢ ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻤﺘﻢ«‪] .‬ﻳﻌﻨﯽ[ ﺧﻮن‪ ،‬ﺧﻮن‪ ،‬وﻳﺮاﻧﯽ‪ ،‬وﻳﺮاﻧﯽ‪ .‬ﻣﻦ از ﺷﻤﺎﻳﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ از ﻣﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ هﺮ ﮐﺲ ﺟﻨﮓ‬
‫ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﯽ ﺟﻨﮕﻢ و ﺑﺎ هﺮ ﮐﺲ ﺳﺎزش ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺳﺎزش ﻣﯽ ﮐﻨﻢ«‪.‬‬
‫ﺁﻳﺎ ﺗﮑﺮار ﮐﻠﻤﻪ هﺎی »ﺧﻮن« و »اﻧﻬﺪام« ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻌﺮوف »ﻣﺎرا« اﻧﻘﻼﺑﯽ ﻣﻌﺮوف ﻓﺮاﻧﺴﻪ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﯽ ﺁورد ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺧﻮن ﻣﯽ ﺧﻮاهﻢ«؟‬
‫ﻳﮏ ﺟﻤﻠﻪ دﻳﮕﺮ در هﻤﻴﻨﺠﺎ و در ﺟﻮاب اﺑﻮاﻟﻬﻴﺜﻢ از وی ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪» :‬ﺣﺮب اﻻﺣﻤﺮ و اﻻﺳﻮد ﻣﻦ‬
‫اﻟﻨﺎس«‪] .‬ﻳﻌﻨﯽ[ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ هﻤﻪ ﮐﺲ‪ .‬ﺑﺎ ﺳﻴﺎﻩ و ﺳﻔﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﺮب و ﻋﺠﻢ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺸﺎن دهﻨﺪﻩ ﮐﻨﻪ ﺗﻤﺎﻳﻼت او ]ﻣﺤﻤﺪ[ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ دﻳﮕﺮ ﺻﻮرت ﺧﻮاﺳﺘﻪ هﺎی دروﻧﯽ اوﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ هﺎ‬
‫ﻓﺮﻳﺎد ﺻﺮﻳﺢ ﻣﺤﻤﺪﻳﺴﺖ ﮐﻪ در اﻋﻤﺎق اﻳﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻇﺎهﺮی ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺁرزوهﺎی ﺧﻔﺘﻪ در روح ﻣﺤﻤﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ در‬
‫ﻗﺎﻟﺐ اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت در ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‪ .‬ﺟﻤﺎﻋﺖ اوس و ﺧﺰرج درﻳﭽﻪ ﻓﺮوغ ﺑﺨﺸﯽ ﺑﺮ روی او ﻣﯽ ﮔﺸﺎﻳﺪ‪ .‬اﻣﮑﺎن ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ‬
‫دﻋﻮت اﺳﻼم را ﺑﻪ وی ﻧﻮﻳﺪ ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬ﻣﻌﺎﻧﺪان ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺪﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﻨﮑﻮب ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و از اﻳﻦ رو ﺧﻮ ِد ﻧﻬﻔﺘﻪ اش ﻣﯽ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﺪ ]ﺁﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﺷﻮد[ و ﻣﺤﻤﺪی ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺰﻳﺮة اﻟﻌﺮب را ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ در ﺁورد‪ ،‬از ﮔﺮﻳﺒﺎن ﻣﺤﻤﺪی ﮐﻪ ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎل‬
‫ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﺮدﻩ و ﺳﻮدی ﺑﻪ ﺑﺎر ﻧﻴﺎوردﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﻴﺮون ﻣﯽ ﮐﺸﺪ‪.‬‬

‫‪102‬‬
 ‫ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺗﺎزﻩ ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﻣﺴﻴﺮ ﺗﺎرﻳﺦ ﻏﺎﻟﺒًﺎ در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺣﺎدﺛﻪ ای ﮐﻮﭼﮏ ﻳﺎ روی دادن ﭘﻴﺸﺎﻣﺪهﺎﻳﯽ ﻇﺎهﺮًا ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻇﻬﻮر و ﺳﻘﻮط‬
‫ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن و ﭘﻴﺮوزی و ﺷﮑﺴﺖ هﻴﺘﻠﺮ ﻧﻤﻮﻧﻪ اﻳﺴﺖ از اﻳﻦ روﻳﺪادهﺎ‪.‬‬
‫هﺠﺮت ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﻳﺜﺮب ﺗﺤﻮﻻت ﻋﻈﻴﻤﯽ ﮐﻪ در ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻗﻮم ﻋﺮب روی داد و ﭘﺲ از ﺁن ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﮕﺮﻓﯽ‬
‫ﮐﻪ در ﺳﻴﺮ ﺗﺎرﻳﺦ ﺟﻬﺎن ﺁن زﻣﺎن ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ‪ ،‬از اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﭘﻴﺸﺎﻣﺪهﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ روﻳﺪاد ﻇﺎهﺮًا ﻳﮏ ﺣﺎدﺛﻪ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﻣﺤﻠﯽ اﺳﺖ وﻟﯽ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻮاﻟﯽ ﺣﻮادث و اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﺤﻘﻘﺎن ﺗﺎرﻳﺦ‬
‫زﻣﻴﻨﻪ ﮔﺴﺘﺮدﻩ ای ﻓﺮاهﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﻮادث را ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ رﺑﻂ دادﻩ و ﻣﻮﺟﺒﺎت ﺑﺮوز ﺁن ﺣﻮادث را ﺑﻴﺎن ﮐﻨﻨﺪ و‬
‫ﺧﻼﺻﻪ ﻋﻠﻞ ﮐﺎﻣﻦ ]ﭘﻨﻬﺎن و ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ[ در اﺟﺘﻤﺎع ﺁن ﻋﺼﺮ را هﻮﻳﺪا ﺳﺎزد‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن اﻣﺮی ﮐﻪ ﺑﻴﺶ از هﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟﻪ و ﺑﺎﻋﺚ ﺣﻴﺮت اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻳﮑﯽ از ﺳﺎزﻧﺪﮔﺎن‬
‫ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﺸﺮی اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺷﺨﺼﻴﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺪان رﺳﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ و اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ »ﻇﻬﻮر و ﺑﺮوز ﺷﺨﺼﻴﺖ‬
‫ﺟﺪﻳﺪی« ﮐﻪ در ژرﻓﺎی ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻬﺘﻔﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺰدﻳﮑﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫هﺠﺮت ﻧﺒﻮی ﻣﺒﺪأ ﺗﺎرﻳﺦ و ﻣﺼﺪر ﺗﺤﻮﻟﯽ اﺳﺖ ﺑﺰرگ‪ .‬وﻟﯽ ﺧﻮ ِد اﻳﻦ روﻳﺪاد ﻣﻌﻠﻮل ﺗﺤﻮل ﺷﮕﺮﻓﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در‬
‫ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ و ﺳﺰاوار اﺳﺖ زﻳﺮ ذرﻩ ﺑﻴﻦ رواﻧﺸﻨﺎﺳﺎن و داﻧﺸﻤﻨﺪان و ﺟﻮﻳﻨﺪﮔﺎن اﺳﺮار روح‬
‫ﺁدﻣﯽ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺮدی زاهﺪ و وارﺳﺘﻪ از ﺁﻟﻮدﮔﻴﻬﺎی زﻣﺎن ﺧﻮد ﮐﻪ دﻧﻴﺎ را در ﻣﺮاﺣﻞ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺧﻮد ﺗﺼﻮر ﮐﺮدﻩ و روز ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ‬
‫را ﻗﺮﻳﺐ اﻟﻮﻗﻮع ﻣﯽ داﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮدی ﮐﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺁﺧﺮت اﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬ﻗﻮم ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﻬﺎن دﻋﻮت ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪،‬‬
‫زور و ﺳﺘﻢ را ﻧﮑﻮهﺶ و اﻓﺮاط در ﺧﻮﺷﮕﺬراﻧﯽ و ﻏﻔﻠﺖ از ﺣﺎل ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان را ﻣﻼﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫روش ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺮاﭘﺎ ﺷﻔﻘﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﮑﺒﺎرﻩ ﻣﺒﺪل ﺑﻪ ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺳﺮﺳﺨﺖ و ﺑﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ دﻳﺎﻧﺖ ﺧﻮد‬
‫را ﺑﻪ زور ﺷﻤﺸﻴﺮ رواج دهﺪ‪ .‬ﻟﺬا در ﻣﻘﺎم ﺗﺄﺳﻴﺲ دوﻟﺘﯽ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ در راﻩ ﺗﺤﻘﻖ ﺁن از هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ وﺳﻴﻠﻪ ای‬
‫روﻳﮕﺮدان ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻗﻴﺎﻓﻪ داود ﻇﺎهﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺮد ﺁراﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﺶ از ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﺎ زﻧﯽ ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎل‬
‫از ﺧﻮد او ﻣﺴﻦ ﺗﺮ ﺑﺴﺮ ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﮑﻞ اﻏﺮاق ﺁﻣﻴﺰی ﺑﻪ زن روی ﻣﯽ ﺁورد‪.‬‬
‫وﻳﻠﺰ‪ 3‬ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺁدﻣﻴﺎن ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در ﺣﺎل ﺗﺤﻮل و ﺗﻐﻴﻴﺮﻧﺪ و اﻳﻦ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﺁهﺴﺘﮕﯽ و ﻣﺮور اﻧﺠﺎم ﻣﯽ ﮔﻴﺮد و از‬
‫هﻤﻴﻦ روی ﺑﻪ ﺁن ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺪارﻳﻢ و ﺧﻴﺎل ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ ﺷﺨﺺ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎﻟﻪ هﻤﺎن ﺷﺨﺺ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ اﺳﺖ‪ .‬در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ‬
‫ﭼﻴﺰی از ﺁن ﺟﻮان ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ در او ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻓﺮض از اﻳﻦ ﻟﺤﺎظ ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﻮای ﺣﻴﺎﺗﯽ رو ﺑﻪ ﺿﻌﻒ و اﻓﻮل ﻣﯽ ﮔﺬارﻧﺪ و از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﻗﻮای‬
‫ﻣﻌﻨﻮی در اﺛﺮ ﺧﻮاﻧﺪن‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن و ﺁزﻣﻮدن ﺑﻪ ﺳﻮی ﮐﻤﺎل ﻣﯽ ﮔﺮاﻳﻨﺪ‪ .‬ﺗﻔﺎوت ﺷﺨﺺ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﺎ هﻤﺎن ﺁدم‬
‫ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ‪ ،‬ﻓﺮو ﻧﺸﺴﺘﻦ هﻴﺠﺎﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺷﻬﻮات و ﺧﻮاهﺸﻬﺎی ﺷﺪﻳﺪ ﺟﺴﻤﯽ و روﺣﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ وﻳﮋﻩ ﭘﺨﺘﻪ ﺷﺪن ﺗﺪرﻳﺠﯽ‬
‫ﻓﮑﺮ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ و ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت و ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻌﻘﻮﻻت و ﺧﻼﺻﻪ ﻧﻤﻮد ﺗﺪرﻳﺠﯽ ﻣﻌﻨﻮﻳﺎت‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻓﺮض ﮐﻪ در ﺟﺎی ﺧﻮد واﺟﺪ ارزش اﺳﺖ اﺑﺪًا درﺑﺎرﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﺻﺪق ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬زﻳﺮا او در ‪ ٥٣‬ﺳﺎﻟﮕﯽ وارد ﻣﺪﻳﻨﻪ‬
‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ در هﻤﺎن ﺳﻨﯽ ﮐﻪ هﻤﻪ ﻗﻮای ﺟﺴﻤﯽ و ﻣﻌﻨﻮی ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺘﻮﺳﻂ و ﻋﺎدی ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ از ﺁﻏﺎز‬
‫ورود ﺑﻪ ﻳﺜﺮب‪ ،‬ﻣﺤﻤﺪی دﻳﮕﺮ از ﮔﺮﻳﺒﺎن ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺮ در ﻣﯽ ﺁورد و در ﻣﺪت دﻩ ﺳﺎل در ﻣﮑﻪ ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﻣﺮدﻣﯽ‬
‫ﻦ«‪ 4‬ﺧﻮﻳﺸﺎن و ﮐﺴﺎن ﺧﻮد را‬ ‫ﮏ اﻻَﻗﺮﺑَﻴ َ‬
‫دﻋﻮت ﻣﯽ ﮐﺮد ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬از ﻟﺒﺎس ﭘﻴﻐﻤﺒﺮی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻔﺎد » َواَﻧﺬِر ﻋَﺸﻴﺮ َﺗ َ‬
‫ﻒ ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﺑﺮهﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺮون ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﻧﺨﺴﺖ هﻤﺎن ﻋﺸﻴﺮﻩ اﻗﺮﺑﻴﻦ را زﺑﻮن ﺳﺎزد و هﻤﺎن‬ ‫از ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﻋﺎدات ﺳﺨﻴ ِ‬
‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ]را[ ﮐﻪ ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎل او را ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺁزار رﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ زاﻧﻮ در ﺁورد‪.‬‬
‫ﮐﺴﻮت »ِﻟﺘَﻨﺬِر َا ﱠم اﻟﻘَﺮی َو ﻣَﻦ ﺣَﻮﻟَﻬﺎ«‪ 5‬را ﺑﻪ ﻳﮏ ﺳﻮی اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﻟﺒﺎس رزم ﺑﻪ ﺗﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و در ﻣﻘﺎم ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم‬
‫ﺟﺰﻳﺮة اﻟﻌﺮب را‪ ،‬از ﻳﻤﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺷﺎم‪ ،‬زﻳﺮ ﻟﻮای ﺧﻮد در ﺁورد‪.‬‬
‫ﺁﻳﺎت ﺧﻮش ﺁهﻨﮓ ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﮑّﯽ ﮐﻪ ﮔﺎهﯽ ﮔﻔﺘﻪ هﺎی اﺷﻌﻴﺎء و ارﻣﻴﺎء ﻧﺒﯽ را در ﺧﺎﻃﺮ زﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و از هﻴﺠﺎن‬
‫روح ﮔﺮم ﻣﺮدی ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﺠﺬوب اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎی رؤﻳﺎﮔﻮن ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ در ﻣﺪﻳﻨﻪ ﮐﻤﺘﺮ دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﺁهﻨﮓ‬
‫ﺷﻌﺮ و ﻃﻨﻴﻦ ﻣﻮﺳﻴﻘﯽ در ﺁﻳﺎت ﻣﺪﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﻣﯽ ﮔﺮاﻳﺪ و ﺑﻪ اﺣﮑﺎﻣﯽ ﻗﺎﻃﻊ و ﺑﺮّﻧﺪﻩ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬

‫‪3‬‬
‫]وﻳﻠﺰ ‪ H.G.Wells‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ و داﺳﺘﺎن ﻧﻮﻳﺲ اﻧﮕﻠﻴﺴﯽ[‬
‫‪4‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ‪ ٢٦‬ﺁﻳﻪ ‪ .٢١٤‬ﻳﻌﻨﯽ‪ :‬هﺪاﻳﺖ ﮐﻦ ﻋﺸﻴﺮﻩ و ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﺖ را ﮐﻪ ﻧﺰدﻳﮑﺘﺮﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ[‬
‫‪5‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ‪ ٦‬ﺁﻳﻪ ‪ .٩٢‬هﺪاﻳﺖ ﮐﻦ اهﻞ ﻣﮑﻪ را و ﺣﻮاﻟﯽ ﺁن را[‬

‫‪103‬‬
‫در ﻣﺪﻳﻨﻪ اﻣﺮ و ﺣﮑﻢ ﺻﺎدر ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬اﻣﺮ ﺳﺮداری ﮐﻪ هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺗﺨﻠﻒ و اﻧﺤﺮاﻓﯽ را ﻧﻤﯽ ﺑﺨﺸﺪ و ﺳﺴﺘﯽ و اهﻤﺎل‬
‫در اﻧﺠﺎم اﻣﺮ و ﻓﺮﻣﺎن او ﮐﻴﻔﺮهﺎی ﮔﺪازﻧﺪﻩ ای در ﭘﯽ دارد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻗﻮل ﮔﻮﻟﺪزﻳﻬﺮ‪ 6‬اﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ و ﺑﺪون ﻃﯽ ﻣﺮاﺣﻞ ﺗﺤﻮل را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺁن اﻣﺮی ﺣﻤﻞ ﮐﺮد ﮐﻪ »راک« ﺁن را‬
‫‪7‬‬

‫ﺑﻴﻤﺎری ﻣﺨﺼﻮص ﻣﺮدان ﻓﻮق اﻟﻌﺎدﻩ ﻧﺎم ﻧﻬﺎدﻩ و ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻧﻴﺮوی ﺷﮕﻔﺖ ﺁﻧﻬﺎ داﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻴﺮوی روﺣﯽ‬
‫ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻋﺰم و هﻤﺖ و ﻣﻨﺒﻊ ﮐﻮﺷﺶ و ﺣﺮﮐﺖ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺁﻧﺎن اﺳﺖ‪ .‬در ﭘﺮﺗﻮ اﻳﻦ ﻧﻴﺮو ﻧﻮﻣﻴﺪی و ﺳﺴﺘﯽ را ﺑﻪ‬
‫ﺟﺎن ﺁﻧﻬﺎ راﻩ ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﻮاﻧﻊ ﺑﺰرگ را ﺑﻪ ﭼﻴﺰی ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﮐﺎرهﺎﻳﯽ از ﺁﻧﺎن ﺳﺮ ﻣﯽ زﻧﺪ ﮐﻪ از‬
‫اﺷﺨﺎص ﻋﺎدی و ﻣﺘﻌﺎدل ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ از هﺠﺮت ﺑﻪ ﻳﺜﺮب‪ ،‬ﺳﻴﻤﺎﻳﯽ دﻳﮕﺮ از ﻣﺤﻤﺪ در ﺁﻳﻨﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻇﺎهﺮ ﻣﯽ‬
‫ﺷﻮد‪ ،‬ﺁﻳﻪ هﺎی ﻣﮑّﯽ و ﻣﺪﻧﯽ ﺗﻔﺎوت اﻳﻦ ﺳﻴﻤﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬در ﻣﮑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ او ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﻻ َو‬
‫ن َﻟﺪَﻳﻨﺎ اَﻧﮑﺎ ً‬
‫ﻼ ِا ﱠ‬
‫ﯽ اﻟﻨﱠﻌ َﻤ ِﺔ َو َﻣﻬﱠﻠﻬُﻢ ﻗَﻠﻴ ً‬
‫ﮑﺬِﺑﻴﻦ اوُﻟ ِ‬
‫ﻼ‪َ ،‬وذَرﻧﯽ وَاﻟ ُﻤ َ‬
‫ن َو اهﺠُﺮهُﻢ هَﺠﺮًا ﺟَﻤﻴ ً‬
‫»وَﺻﺒِﺮ ﻋَﻠﯽ ﻣﺎ َﻳﻘُﻮﻟُﻮ َ‬
‫ﺣَﺠﻴﻤًﺎ«‪.‬‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮔﻔﺘﺎر ﺁﻧﻬﺎ )ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن( ﺑﺮدﺑﺎری ﭘﻴﺸﻪ ﺳﺎز و ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﮐﻦ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﻌﺎﻧﺪان ﻣﺘﻨﻌﻢ را ﺑﻪ ﻣﻦ واﮔﺬار‬
‫و اﻧﺪﮐﯽ ﻣﻬﻠﺖ دﻩ‪ .‬ﻧﺰد ﻣﺎ ﻏُﻞ و زﻧﺠﻴﺮ و ﺁﺗﺶ دوزخ اﻓﺮوﺧﺘﻪ و ﻣﻬﻴﺎﺳﺖ‪.8‬‬

‫ﻼ« ﻳﻌﻨﯽ »از ﺁﻧﺎن ﺑﻪ ﺁراﻣﯽ و ﻣﻼﻳﻤﺖ روی ﺑﮕﺮدان« ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﻳﻦ‬
‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ ﭘﺲ از ﺟﻤﻠﻪ »واﺣﺠﺮ هﻢ هﺠﺮًا ﺟﻤﻴ ً‬
‫ﺁﻳﻪ ﻗﺒﻞ از اﻣﺮ ﺟﻬﺎد و ﻗﺘﺎل ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺴﯽ ﺑﻪ واﻗﻊ و ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺰدﻳﮑﺘﺮ ﺑﻮد اﮔﺮ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ روش و رﻓﺘﺎر ﻗﺒﻞ از رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻗﺪرت و ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻗﺒﺎﻳﻞ اوس‬
‫و ﺧﺰرج ﺗﻮﺻﻴﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ زﻳﺮا اﻣﺮ ﺑﻪ ﻗﺘﺎل و ﮐﺸﺘﻦ ﮐﻔﺎر ﭘﺲ از اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺤﻤﺪ از ﺑﺎزوهﺎی ﺷﻤﺸﻴﺮزن ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺎزل‬
‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ در ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺁﻳﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎزل ﻣﯽ ﺷﻮد‪:‬‬

‫ﻞ «‪.‬‬
‫ﻦ اﻟﻘَﺘ َ‬
‫ﺷ ﱡﺪ ِﻣ َ‬
‫ﺺ اَﺧ َﺮﺟُﻮﮐُﻢ َو اﻟﻔِﺘ َﻨ ُﺔ َا َ‬
‫ﺺ َﻗﻘِﻔ ُﺘﻤُﻮهُﻢ َو اَﺧ ِﺮﺟُﻮهُﻢ ﻣِﻦ ﺣَﻴ ُ‬
‫»وَﻗ ُﺘﻠُﻮهُﻢ ﺣَﻴ ُ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ هﺮ ﮐﺠﺎ ﻣﺸﺮﮐﺎن را ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ ﺑﮑﺸﻴﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را از ﺧﺎﻧﻪ هﺎﻳﺸﺎن ﺁوارﻩ ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺷﻤﺎ را ﺁوارﻩ ﮐﺮدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﮐﺎرهﺎی ﻓﺘﻨﻪ اﻧﮕﻴﺰ ﺁﻧﺎن ﺑﺪﺗﺮ از ﮐﺸﺘﺎر اﺳﺖ‪.9‬‬

‫در ﺳﻮرﻩ ﻣﮑّﯽ اﻧﻌﺎم ﺁﻳﻪ ‪ ١٠٨‬ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻴﻢ‪:‬‬

‫ﺟ ُﻌﻬُﻢ‬
‫ﻋ َﻤَﻠﻬُﻢ ُﺛﻢﱠ اِﻟﯽ َرّﺑﻬِﻢ ﻣَﺮ ِ‬
‫ﮑﻞﱠ ُا ِﻣ ٍﺔ َ‬
‫ﮏ ز ّﻳﻨّﺎ ِﻟ ُ‬
‫ﷲ ﻋَﺪوًا ِﺑ َﻐﻴِﺮ ﻋِﻠ ٍﻢ ﮐَﺬِﻟ َ‬
‫ﺴّﺒﻮُا ا َ‬
‫ﷲ َﻓ َﻴ ُ‬
‫نا ِ‬
‫ن ﻣِﻦ دُو ِ‬
‫ﻦ ﻳَﺪﻋُﻮ َ‬ ‫ﺴﺒّﻮا اّﻟﺬَﻳ َ‬
‫»وَﻻ َﺗ ُ‬
‫ن«‬‫َﻓ ُﻴ َﻨﱠﺒﻬُﻢ ﺑِﻤﺎ ﮐﺎﻧُﻮا ﻳَﻌَﻠﻤُﻮ َ‬
‫]و دﺷﻨﺎم ﻣﺪهﻴﺪ ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ ﻏﻴﺮ از اﷲ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ دﺷﻨﺎم ﻣﯽ دهﻨﺪ ﺧﺪا را از روی دﺷﻤﻨﯽ و ﺑﺪون ﺁﻧﮑﻪ‬
‫ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ درﺳﺘﯽ ﮐﻪ زﻳﻨﺖ دادﻳﻢ از ﺑﺮای هﺮ ﮔﺮوهﯽ ﮐﺮدارﺷﺎن و ﻋﺎﻗﺒﺖ‪ ،‬ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻮی‬
‫ﭘﺮوردﮔﺎرﺷﺎن اﺳﺖ‪ ،‬و از اﻋﻤﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ﺧﺒﺮﺷﺎن ﻣﯽ دهﺪ[‬

‫در اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻳﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻌﻀﯽ از ﻳﺎران ﺳﺮﮐﺶ و ﺗﻨﺪﺧﻮی ﺧﻮد ﭼﻮن ﻋﻤﺮ و ﺣﻤﺰﻩ‬
‫اﻳﻦ دﺳﺘﻮر را ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﺎن ﻗﺮﻳﺶ دﺷﻨﺎم ﻧﺪهﻴﺪ زﻳﺮا ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ از روی ﻧﺎداﻧﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ را دﺷﻨﺎم ﻣﯽ دهﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺧﻮد‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﻳﻢ ﮐﻪ هﺮ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺑﻪ ﮐﺮدار ﺧﻮد ﺑﺒﺎﻟﺪ وﻟﯽ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺪاﺳﺖ و او ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﮐﻴﻔﺮ ﮐﺮدارﺷﺎن‬
‫ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ در ﻣﺪﻳﻨﻪ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﻗﻮت ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻓﺰوﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺤﺒﺖ از دﺷﻨﺎم و ﻧﺎﺳﺰا‬
‫ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﺎن ﻗﺮﻳﺶ در ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻧﺎن را از ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ و روی ﺧﻮش ﻧﺸﺎن دادن ﺑﻪ ﮐﺎﻓﺮان ﻧﻬﯽ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﷲ َﻣ َﻌﮑُﻢ َو ﻟَﻦ َﻳﺘِﺮﮐُﻢ اَﻋﻤﺎَﻟﮑُﻢ«‪.‬‬

‫ن َو ا ُ‬
‫ﺴﻠِﻢ َو اَﻧ ُﺘ ﱠﻢ اﻻَﻋﻠَﻮ َ‬
‫»ﻓَﻼ َﺗ ِﻬﻨُﻮا َوﺗَﺪﻋُﻮا اِﻟﯽ اَﻟ ﱠ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺳﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺮج ﻧﺪهﻴﺪ و ﺑﻪ ﺻﻠﺢ ﻧﮕﺮاﻳﻴﺪ ﭼﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺗﺮ و ﻗﻮﻳﺘﺮﻳﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﮐﺎرهﺎی ﺷﻤﺎ ﻧﻘﺾ روا‬
‫ﻧﻤﯽ دارد‪.10‬‬
‫ﮔﺎهﯽ دو دﺳﺘﻮر ﻣﺨﺘﻠﻒ در ﻳﮏ ﺳﻮرﻩ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻮرﻩ ﺑﻘﺮﻩ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺳﻮرﻩ اﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ از هﺠﺮت ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و‬
‫ﭼﻮن ﺳﻮرﻩ ﻣﻔﺼﻠﯽ اﺳﺖ اﺣﺘﻤﺎل دارد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺁن در ﻃﯽ ﻳﮑﯽ دو ﺳﺎل ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺁﻳﻪ زﻳﺮ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در‬
‫هﻤﺎن اواﻳﻞ اﻣﺮ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪:‬‬

‫‪6‬‬
‫]‪ [Goldziher‬در ﮐﺘﺎب ﻋﻘﻴﺪﻩ و ﺷﺮﻳﻌﺖ در اﺳﻼم‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬
‫‪7‬‬
‫]راک‪ ،‬دوﻟﻒ ﻓﻮن هﺎرﻧﺎک ‪ Adolf von Harnack‬در ﺧﺎﻧﻮادﻩ ای ﻣﺬهﺒﯽ ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ ١٨٥١‬ﻣﻴﻼدی ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺪر او ﮐﺸﻴﺶ ﮐﻠﻴﺴﺎی‬
‫ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن ﺑﻮد‪ .‬وی ﺁﺛﺎر ﻓﺮاواﻧﯽ ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﮐﺘﺎب او زﻳﺮ ﻋﻨﻮان »ﺗﺒﻠﻴﻎ و اﻧﺘﺸﺎر ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ« ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ ﮔﻠﺪزﻳﻬﺮ ﻗﺮار‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و در ﮐﺘﺎب »ﻋﻘﻴﺪﻩ و ﺷﺮﻳﻌﺖ در اﺳﻼم« از وی ﺟﻤﻼﺗﯽ را ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ادوﻟﻒ هﺎرﻧﺎک در هﺎﻳﺪﻟﺒﺮگ ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ ١٩٣٠‬وﻓﺎت ﮐﺮد[‬
‫‪8‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻣﺰﻣﻞ ﺁﻳﺎت ‪ ١٠‬ﺗﺎ ‪١٢‬‬
‫‪9‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺑﻘﺮﻩ ﺁﻳﻪ ‪١٩١‬‬
‫‪10‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﺁﻳﻪ ‪٣٥‬‬

‫‪104‬‬
 ‫ﮏ ﺑِﺎﻟﻌُﺮ َوةِاﻟﻮُﺛﻘﯽ«‪.‬‬
‫ﺴ َ‬
‫ﷲ َﻓﻘَﺪ اِﺳﺘُﻤ َ‬
‫ت َو ﻳُﺆﻣِﻦ ﺑِﺎ ِ‬
‫ﻦ اَﻟﺮُﺷ ُﺪ ِﻣﻨَﺎﻟﻐﱠﯽ‪َ .‬ﻓﻤَﻦ ﻳَﮑﻔُﺮ ﺑِﺎﻟﻄّﺎﻏُﻮ ِ‬
‫ﻦ‪ .‬ﻗَﺪ َﺗ َﺒﱠﻴ َ‬
‫»ﻻاِﮐﺮا َﻩ ﻓِﯽ اﻟﺪّﻳ ِ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ اﺳﻼم ﺁوردن اﺟﺒﺎری ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬راﻩ از ﺑﻴﺮاهﻪ ﺗﺸﺨﻴﺺ دادﻩ ﺷﺪﻩ هﺮ ﮐﺲ ﻣﻨﮑﺮ ﻃﺎﻏﻮت )اﺻﻨﺎم( ]ﺑﺘﻬﺎ[‬
‫ﺑﺸﻮد و ﺑﻪ ﺧﺪا روی ﺁورد‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﮑﻴﻪ ﮔﺎهﯽ اﺳﺘﻮار و ﻣﺤﮑﻢ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪.11‬‬

‫وﻟﯽ ﺁﻳﻪ ‪ ١٩٣‬هﻤﻴﻦ ﺳﻮرﻩ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺲ از ﻗﻮت ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻳﺎ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺎﻣﺪ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﺪت‬
‫ﻋﻤﻞ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد‪:‬‬

‫ﻦ «‪.‬‬
‫ﻋﻠَﯽ اﻟﻈّﺎﻟِﻤﻴ َ‬
‫ن اِﻻ َ‬
‫ن اﻧ َﺘﻬَﻮا ﻓَﻼ ﻋُﺪوا َ‬
‫ﻦ ِﻟّﻠ ِﻪ َﻓِﺎ ِ‬
‫ن اﻟّﺬﻳ ُ‬
‫ن ﻓِﺘﻨَﺔ َو َﻳﮑُﻮ َ‬
‫ﺣﺘّﯽ ﻻ َﺗﮑُﻮ َ‬
‫»وَﻗﺎ ِﺗﻠُﻮ هُﻢ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺠﻨﮕﻴﺪ ﺗﺎ ﻓﺘﻨﻪ روی ﻧﺪهﺪ‪ .‬اﻳﻤﺎن از ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ اﻣﺎ اﮔﺮ از ﻓﺘﻨﻪ اﻧﮕﻴﺰی دﺳﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ‬
‫ﮐﺎری ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬دﺷﻤﻨﯽ و ﮐﺸﺘﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺘﻤﮕﺮان ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎ در ﺳﻮرﻩ ﺑﺮاﺋﺖ ﮐﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻗﺮﺁن اﺳﺖ ﻟﻬﺠﻪ ﻗﺎﻃﻌﺘﺮ و دﺳﺘﻮر ﺷﺪت ﻋﻤﻞ ﺻﺮﻳﺤﺘﺮ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﺧ ِﺮ‪«...‬‬
‫ﷲ َو ﻻ ﺑِﺎﻟﻴﻮ ِم اﻻ ِ‬
‫ن ﺑِﺎ ُ‬
‫ﻦ ﻻﻳُﺆ ِﻣﻨُﻮ َ‬
‫»ﻗﺎ ِﺗﻠُﻮا اﻟّﺬﻳ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺑﮑﺸﻴﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا و روز ﺑﺎزﭘﺴﻴﻦ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﯽ ﺁورﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻦ‪«...‬‬
‫ﻦ ﺁﻣﻨُﻮا اَن ﻳَﺴﺘَﻐ ِﻔﺮُوا ﻟِﻠﻤُﺸﺮِﮐﻴ َ‬
‫ﺲ وَاﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫ن ﻟﱠﻠ َﻨ ِﺒ ﱠ‬
‫»ﻣﺎ ﮐﺎ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ و ﻣﺆﻣﻨﺎن را ﺑﺎ ﻣﺸﺮﮐﻴﻦ ﻣﺪاراﻳﯽ ﻧﻴﺴﺖ و ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﻤﯽ ﺑﺨﺸﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺲ اﻟﻤَﺼﻴ ُﺮ«‪.‬‬
‫ﺟ َﻬّﻨ ُﻢ َو ﺑِﺌ ُ‬
‫ﻋﻠَﻴﻬِﻢ َو ﻣَﺎوﻳﻬُﻢ َ‬
‫ﻦ وَاﻏﻠُﻆ َ‬
‫ﮑﻔّﺎ َر وَاﻟﻤُﻨﺎﻓِﻘﻴ َ‬
‫ﯽ ﺟﺎ ِه ِﺪ اﻟ ُ‬
‫»ﻳﺎ َا ُﻳّﻬﺎاّﻟ َﻨ ِﺒ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ای ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺑﺎ ﮐﻔﺎر و ﻣﺸﺮﮐﺎن ﺟﻬﺎد ﮐﻦ و ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺪت ﺑﻪ ﺧﺮج دﻩ ﺟﺎی ﺁﻧﻬﺎ در دوزخ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻈ ًﺔ«‪.‬‬
‫ﺠﺪُوا ﻓﻴﮑُﻢ ﻏِﻠ َ‬
‫ﮑﻔّﺎ ِر َو ﻟ َﻴ ِ‬
‫ﻦ اﻟ ُ‬
‫ﻦ َﻳﻠُﻮﻧﮑُﻢ ِﻣ َ‬
‫ﻦ ﺁ َﻣﻨُﻮا ﻗﺎ ِﺗﻠُﻮا اﻟّﺬﻳ َ‬
‫»ﻳﺎ َاّﻳ ُﻬَﺎ اﻟّﺬﻳ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﮔﺮوﻩ ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬ﺑﮑﺸﻴﺪ ﮐﺎﻓﺮان را‪ .‬ﻳﮑﯽ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮی )هﺮ ﮐﻪ ﻧﺰدﻳﮑﺘﺮ و ﺑﻴﺸﺘﺮ در دﺳﺘﺮس اﺳﺖ( ﺁﻧﺎن‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺨﺘﮕﻴﺮی و ﻋﺪم ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻼﻳﻤﺖ را در ﺷﻤﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻨﺪ‪.12‬‬

‫اﻣﺮ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻋﻤﻞ در ﺳﻮرﻩ ﺗﺤﺮﻳﻢ ﮐﻪ از ﺳﻮرﻩ هﺎی اواﺧﺮ ﺳﺎﻟﻬﺎی هﺠﺮت اﺳﺖ ﻧﻴﺰ دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد‪:‬‬

‫ﻋﻠَﻴﻬِﻢ«‪.‬‬
‫ﻦ َو اﻏﻠُﻆ َ‬
‫ﮑﻔّﺎ َر وَاﻟﻤُﻨﺎﻓِﻘﻴ َ‬
‫ﯽ ﺟﺎ ِه ِﺪ اﻟ ُ‬
‫»ﻳﺎ َاﱡﻳﻬَﺎاﻟﻨﱠﺒ َ‬
‫ﺑﺎ ﮐﺎﻓﺮان و ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن ﺑﺠﻨﮓ و ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺪت ﺑﻪ ﺧﺮج دﻩ‪.13‬‬

‫اﻳﻦ دﺳﺘﻮر ﺑﻪ ﺷﺪت و ﻏﻠﻈﺖ در اﺑﺘﺪا وﺟﻮد ﻧﺪارد و ﺣﺘﯽ در ﺁﻳﻪ ‪ ٣٩‬ﺳﻮرﻩ ﺣﺞ ﮐﻪ ﺁن را ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺁﻳﻪ ﺣﮑﻢ ﺟﻬﺎد ﻣﯽ‬
‫ﻇِﻠﻤُﻮا«‪ .‬در اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺑﻪ‬
‫ن ﺑِﺎﱠﻧﻬُﻢ ُ‬
‫ﻦ ﻳُﻘﺎ َﺗﻠُﻮ َ‬
‫ن ﻟﱠﻠﺬﻳ ُ‬
‫داﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺘﺎل ﺑﺎ ﮐﻔّﺎر ﺑﻪ ﺻﻴﻐﻪ اﻣﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﺒﻴﺮ اﺟﺎزﻩ اﺳﺖ‪ُ» :‬ا ِذ َ‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن اﺟﺎزﻩ ﻗﺘﺎل دادﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد زﻳﺮا ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻇﻠﻢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬در ﺁﻳﻪ ﺑﻌﺪ ﺳﺘﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﺎن‬
‫ﻣﯽ ﺷﻮد‪:‬‬

‫ﷲ «‪.‬‬
‫ﻻ اَن َﻳﻘُﻮﻟُﻮا َرﱠﺑﻨَﺎ ا ُ‬
‫ﻖ ِا ّ‬
‫ﺣﱠ‬
‫ﻦ اُﺧ ِﺮﺟُﻮا ﻣِﻦ دﻳﺎ ِرهِﻢ ِﺑ َﻐﻴِﺮ َ‬
‫»َاﻟّﺬﻳ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﺰ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺗﻘﺼﻴﺮی ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ از دﻳﺎر ﺧﻮد راﻧﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪.14‬‬

‫زﻣﺨﺸﺮی ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺁﻳﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻣﺸﺮﮐﻴﻦ را روا ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ در هﻔﺘﺎد و اﻧﺪی از‬
‫ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁﻧﯽ ﻧﻬﯽ از ﻗﺘﺎل ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫در ﺗﻌﻠﻴﻞ اﺟﺎزﻩ ﻗﺘﺎل ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻓﺮاﺳﺖ ﺟﺒﻠﯽ را ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﺑﻴﺮون ﮐﺮدن ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن از ﻣﮑﻪ را ﻳﺎدﺁور ﺷﺪﻩ‬
‫اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺴﻦ ﺑﻴﺎن ﮐﻴﻨﻪ ﻣﻬﺎﺟﺮان را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰد‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﺟﺎی دﻳﮕﺮ ﻋﻴﻦ اﻳﻦ ﺗﺪﺑﻴ ِﺮ ﺧﻄﺎﺑﯽ را ﺑﻪ‬
‫ﮐﺎر ﺑﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻬﺎﻳﺖ از زﺑﺎن ﻗﻮم ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪:‬‬

‫ﷲ َو ﻗَﺪ اُﺧﺮِﺟﻨﺎ ﻣِﻦ دِﻳﺎرِﻧﺎ َو اَﺑﻨﺎﺋِﻨﺎ«‪.‬‬

‫ﻞا ِ‬
‫ﯽ ﺳَﺒﻴ ِ‬
‫ﻞﻓ َ‬
‫» َو ﻣﺎ ﻟَﻨﺎ َاﻟّﺎ ﻧُﻘﺎ ِﺗ َ‬

‫‪11‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺑﻘﺮﻩ ﺁﻳﻪ ‪٢٥٦‬‬
‫‪12‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﺁﻳﻪ ‪١٢٣‬‬
‫‪13‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺗﺤﺮﻳﻢ ﺁﻳﻪ ‪٩‬‬
‫‪14‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺣﺞ ﺁﻳﻪ ‪٤٠‬‬

‫‪105‬‬
 ‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﭼﺮا در راﻩ ﺧﺪا ﺟﻨﮓ ﻧﮑﻨﻴﻢ در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ و ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﺎ را ﺑﻴﺮون ﮐﺮدﻧﺪ‪.15‬‬

‫ﺟﻨﮓ در راﻩ ﺧﺪا اﺳﺖ اﻣﺎ ﻳﺎدﺁوری زﻳﺎﻧﻬﺎی ﺷﺨﺼﯽ ﺑﺮای ﺗﺤﺮﻳﮏ ﺣﺲ اﻧﺘﻘﺎم و ﺷﺘﺎﻓﺘﻦ ﻣﺆﻣﻨﺎن اﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‪ .‬در‬
‫ﻣﮑﻪ ﺟﻨﮕﯽ در ﮐﺎر ﻧﺒﻮدﻩ ﺣﺘﯽ از ﺁﻳﻪ ‪ ٦٨‬ﺳﻮرﻩ اﻧﻌﺎم ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﺎ ﻣﺸﺮﮐﺎن ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ و ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‬
‫داﺷﺖ و ﮔﺎهﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﯽ ادﺑﯽ ﮐﺮدﻩ در ﻣﻘﺎم ﺗﻤﺴﺨﺮ او ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻩ اﻧﺪ‪:‬‬
‫ن ﻓَﻼ‬
‫ﮏ اّﻟﺸَﻴﻄﺎ ُ‬
‫ﺴ َﻴّﻨ َ‬
‫ﺚ ﻏَﻴ ِﺮ ِﻩ َو ِاﻣّﺎ ﻳُﻨ ِ‬
‫ﺣﺘّﯽ َﻳﺨُﻮﺿُﻮا ﻓﯽ ﺣَﺪﻳ ٍ‬
‫ن ﻓﯽ ﺁﻳﺎﺗِﻨﺎ َﻓﺎَﻋﺮِض ﻋَﻨﻬُﻢ َ‬ ‫ﻦ َﻳﺨُﻮﺻُﻮ َ‬ ‫ﺖ اﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫» َواِذا َراَﻳ َ‬
‫ﻦ «‪.‬‬‫ﺗَﻘﻌُﺪ ﺑَﻌ َﺪ اّﻟﺬِﮐﺮی َﻣ َﻊ اﻟﻘَﻮ ِم اﻟﻈّﺎﻟِﻤﻴ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ از ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎم ﺧﺮدﻩ ﮔﻴﺮی و اﺳﺘﻬﺰاء ﺁﻳﺎت ﻣﺎ هﺴﺘﻨﺪ روی ﺑﺮﮔﺮدان ]و[ ﺑﺎ اﻧﺎن ﻣﻌﺎﺷﺮت ﻣﮑﻦ ﺗﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺳﺨﻦ دﻳﮕﺮ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺷﻴﻄﺎن اﻳﻦ دﺳﺘﻮر را از ذهﻦ ﺗﻮ زدودﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﻧﺸﺴﺖ و‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ وﻟﯽ ﭘﺲ از اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ ﻣﻐﺮور و ﺑﯽ اﻳﻤﺎن ﻣُﺠﺎﻟِﺴﺖ ﻣﮑﻦ‪.‬‬

‫در ﻣﮑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ل ِاﻟَﻴﻌﮑُﻢ َو‬
‫ل ِاﻟَﻴﻨﺎ َو اُﻧ ِﺰ َ‬
‫ﻇَﻠﻤُﻮا ﻣِﻨﻬُﻢ َو ﻗُﻮﻟُﻮا ﺁ َﻣﻨّﺎ ﺑِﺎﻟّﺬی اُﻧ ِﺰ َ‬
‫ﻦ َ‬
‫ﻻ َاﻟَﺬﻳ َ‬
‫ﻦ ِا ّ‬
‫ﺴُ‬‫ﯽ اَﺣ َ‬
‫ﻻ ﺑِﺎﻟﱠﺘﯽ ِه َ‬ ‫ب ِا ّ‬
‫وَﻻ ﺗُﺠﺎ ِدﻟُﻮا اَهﻠَﺎﻟﮑِﺘﺎ ِ‬
‫ن «‪.‬‬‫ﻦ َﻟ ُﻪ ﻣُﺴِﻠﻤُﻮ ُ‬
‫ِاﻟُﻬﻨﺎ َو اِﻟ ُﻬﮑُﻢ َو اِﺣ ُﺪ َو ﻧَﺤ ُ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺑﺎ اهﻞ ﮐﺘﺎب‪ ،‬ﺟﺰ ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﺟﺎدﻩ اﻧﺼﺎف ﺑﺪورﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮز ﺧﻮب و زﺑﺎن ﻣﻨﻄﻖ ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﮐﻨﻴﺪ و ﺑﻪ‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ و ﺷﻤﺎ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ اﻳﻢ‪ .‬ﺧﺪای ﻣﺎ و ﺧﺪای ﺷﻤﺎ ﻳﮑﯽ اﺳﺖ‪.16‬‬

‫ﺁﻳﺎت ﻋﺪﻳﺪﻩ دﻳﮕﺮی ﺣﺘﯽ در اواﻳﻞ هﺠﺮت در ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﺪﻧﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﺴﻦ رﻓﺘﺎر را ﺑﺎ اهﻞ ﮐﺘﺎب ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪:‬‬

‫غ «‪.‬‬
‫ﮏ اﻟﺒَﻼ ُ‬
‫ﻋﻠَﻴ َ‬
‫ﻦ اَﺳﻠُﻤﺘُﻢ َﻓﺎِن اَﺳَﻠﻤُﻮا َﻓﻘَﺪ اهﺘﺪَوا َو اِن ﺗَﻮﻟّﻮا َﻓِﺎﻧﱠﻤﺎ َ‬
‫ب وَاﻻﱠﻣﻴّﻴ َ‬
‫ﻦ اُوﺗُﻮا اﻟﮑِﺘﺎ َ‬
‫» َو ﻗُﻞ ﻟﱠﻠﺬﻳ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺑﻪ اهﻞ ﮐﺘﺎب و هﻤﭽﻨﻴﻦ اﻋﺮاب ﻣﺸﺮک ﺑﮕﻮ ﺁﻳﺎ اﺳﻼم ﻣﯽ ﺁورﻳﺪ؟ اﮔﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪﻧﺪ ﭘﺲ رﺳﺘﮕﺎرﻧﺪ و‬
‫اﮔﺮ از دﻋﻮت روی ﮔﺮداﻧﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺎری ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪ .‬وﻇﻴﻔﻪ ﺗﻮ اﺑﻼغ اواﻣﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪.17‬‬

‫ف‬
‫ﻻ ﺧَﻮ ُ‬
‫ﻞ ﺻﺎﻟِﺤًﺎ‪َ ...‬و َ‬
‫ﻋ ِﻤ َ‬
‫ﺧ ِﺮ َو َ‬
‫ﷲ َو اﻟﻴَﻮ ِم اﻻ ِ‬
‫ﻦ ﺑِﺎ ِ‬
‫ﻦ ﻣَﻦ ﺁ َﻣ َ‬
‫ﻦ هﺎدُوا َو اﻟﻨﱠﺼﺎری َو اّﻟﺼﺎﺑِﺌﻴ َ‬
‫ﻦ ﺁﻣَﻨﻮُا َو اّﻟﺬَﻳ َ‬
‫ن اﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫»ِا ﱠ‬
‫ن «‪.‬‬
‫ﻋﻠَﻴﻬِﻢ َو ﻻ هُﻢ ﻳَﺤ َﺰﻧُﻮ ُ‬ ‫َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺑﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻳﻬﻮد و ﺗﺮﺳﺎﻳﺎن و ﺻﺎﺋﺒﻴﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا و روز واﭘﺴﻴﻦ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ و ﮐﺎر ﻧﻴﮑﻮ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻴﻤﯽ و‬
‫اﻧﺪوهﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪.18‬‬

‫ﻋﻴﻦ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ در ﺳﻮرﻩ ﻣﺎﺋﺪﻩ ﺁﻳﻪ ‪ ٦٩‬ﺗﮑﺮار ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ در ﻳﮑﯽ دو ﺳﺎل اول هﺠﺮت اﻳﻦ ﺁﻳﺎت ﻧﺎزل‬
‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ در ﺳﺎل دهﻢ هﺠﺮی ﭘﺲ از ﻓﺘﺢ ﻣﮑﻪ اﻣﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ و ﺳﻮرﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ اهﻞ ﮐﺘﺎب ﺻﺎﻋﻘﻪ ﻧﺎزل ﻣﯽ‬
‫ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ اهﻞ ﮐﺘﺎب ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻣﮑﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ دﺳﺘﻮر ﻣﯽ دهﺪ ﺑﺎ زﺑﺎن ﺧﻮش ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺤﺚ و ﺟﺪل ﮐﻦ و هﻤﻴﻦ اهﻞ‬
‫ﮐﺘﺎﺑﯽ ک ﺑﻌﻼوﻩ اﻣﻴﻴﻦ ]ُاﻣّﯽ[ در ﺻﻮرت اﺳﻼم ﻧﻴﺎوردن‪ ،‬ﻣﺠﺎزاﺗﯽ ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد و رﺳﺎﻟﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ‬
‫اﺑﻼغ اواﻣﺮ اﻟﻬﯽ ﻣﺤﺪود ﻣﯽ ﺷﻮد‪ ،‬در ﺳﺎل دهﻢ هﺠﺮی ﺑﻪ ﺟﺰﻳﻪ دادن ﻣﺤﮑﻮم ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺁن هﻢ ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺧﻮاری و‬
‫ﻓﺮوﺗﻨﯽ ورﻧﻪ ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ اﻋﺪاﻣﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻦ‬
‫ﻖ ِﻣ َ‬
‫ﺤﱠ‬
‫ﻦ اﻟ َ‬
‫ن دﻳ َ‬
‫ﷲ َو َرﺳُﻮُﻟ ُﻪ َو ﻻ ﻳَﺪﻳﻨُﻮ َ‬
‫ﺣ ﱠﺮ َم ا ُ‬
‫ن ﻣﺎ َ‬
‫ﺤ ّﺮﻣُﻮ َ‬
‫ﺧ ِﺮ َو ﻻ ُﻳ َ‬
‫ﷲ َو ﻻ ﺑِﺎﻟﻴُﻮ ِم اﻻ ِ‬‫ن ﺑِﺎ ُ‬
‫ﻦ ﻻ ﻳُﺆ ِﻣﻨُﻮ َ‬
‫»ﻗﺎ ِﺗﻠُﻮا اﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫ن «‪.‬‬
‫ﺖ ﻳُﻌﻄُﻮا اﻟﺠِﺰ َﻳ َﺔ ﻋَﻦ َﻳ ِﺪ َو هُﻢ ﺻﺎِﻋﺮُو َ‬‫ﺣ ِ‬‫ب َ‬ ‫ﻦ ا ُوﺗُﻮا اﻟﮑِﺘﺎ َ‬
‫اﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺑﮑﺸﻴﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا و روز ﺁﺧﺮت اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻩ و ﺣﺮام ﺧﺪاوﻧﺪ و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮش را ﺣﺮام ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ‬
‫و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺁن دﺳﺘﻪ از اهﻞ ﮐﺘﺎب را ﮐﻪ ﺑﻪ دﻳﻦ ﺣﻖ )ﻳﻌﻨﯽ اﺳﻼم( اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﺎ‬
‫ﺧﻮاری و ﻓﺮوﺗﻨﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﺟﺰﻳﻪ دهﻨﺪ‪.19‬‬

‫ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن‪ ،‬اﻳﻦ اهﻞ ﮐﺘﺎب‪ ،‬ﺷﺮّاﻟﺒﺮﻳﻪ ]ﺑﻼ و دﺷﻤﻦ ﺑﺸﺮﻳﺖ[ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ و اﻳﻦ ﻳﺎﺳﺎی ]رﺳﻢ و ﻗﺎﻋﺪﻩ[ ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﮐﻪ ﭘﺲ از ﻗﻠﻊ و ﻗﻤﻊ ﻳﻬﻮد و ﭘﺲ از ﻓﺘﺢ ﺧﻴﺒﺮ و ﻓﺪک و ﭘﺲ از ﻓﺘﺢ ﻣﮑﻪ ﻳﻌﻨﯽ در اوج ﻗﺪرت اﺳﻼم ﺻﺎدر ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﻣﯽ‬
‫رﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ زﺑﺎن وش و ﺑﺤﺚ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﺪارد و اﻳﻨﮏ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ زﺑﺎن ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫‪15‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺑﻘﺮﻩ ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﺁﻳﻪ ‪ ٢٤٦‬از زﺑﺎن ﻗﻮم ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺮای ﺗﻨﺒﻪ و ﻋﺒﺮت ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬
‫‪16‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻋﻨﮑﺒﻮت ﺁﻳﻪ ‪٤٦‬‬
‫‪17‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺁل ﻋﻤﺮان ﺁﻳﻪ ‪٢٠‬‬
‫‪18‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺑﻘﺮﻩ ﺁﻳﻪ ‪٦٢‬‬
‫‪19‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﺁﻳﻪ ‪٢٩‬‬

‫‪106‬‬
 ‫اﻳﺠﺎ ِد اﻗﺘﺼﺎ ِد ﺳﺎﻟﻢ‬

‫از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدن ﻳﻬﻮد‬

‫ﻣﻬﺎﺟﺮت ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ و ﻳﺎران ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ وارد ﻳﺜﺮب ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻣﻴﺎن ﺁﻧﺎن و اﻧﺼﺎر ﭘﻴﻤﺎن ﺑﺮادری ﺑﺴﺖ و‬
‫هﺮ ﻳﮏ از ﺁﻧﻬﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮادرﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮود ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻬﺎﺟﺮان در ﻣﻘﺎم ﭘﻴﺪا ﮐﺮدن ﮐﺎری ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﮐﺴﺐ ﻳﺎ‬
‫ﻣﺰدوری در ﻣﺰارع ﻳﺎ ﺑﺎزار ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ اﻳﻦ وﺿﻊ ﭼﻨﺪان ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ و ﻗﺎﺑﻞ دوام ﻧﺒﻮد زﻳﺮا ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ در ﻣﻌﺮض‬
‫ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺎ ﻗﺮﻳﺸﻨﺪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ اﺳﺘﻮارﺗﺮی ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪﻧﺪ‪ .‬از ﺣﻴﺚ ﻣﻌﻴﺸﺖ و اﻣﻮر زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮ ﭘﺎی ﺧﻮد ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮد‬
‫ی[ ﺑﺨﻮر و ﻧﻤﻴﺮی داﺷﺖ‪ .‬دﭼﺎر ﺳﺨﺘﯽ ﻣﻌﻴﺸﺖ ﺑﻮد‬ ‫ﺣﻀﺮت ﮐﻪ ﮐﺎر ﻧﻤﯽ ﮐﺮد و از هﺪﻳﻪ ﺗﻌﺎرف ﻣﻬﺎﺟﺮ و اﻧﺼﺎر ]روز ِ‬
‫ﺑﻄﻮری ﮐﻪ اﺣﻴﺎﻧًﺎ ﺳﺮ ﺑﯽ ﺷﺎم ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﺎهﯽ ﺑﺎ ﺧﻮردن ﭼﻨﺪ ﺧﺮﻣﺎ ﺳ ّﺪ ﺟﻮع ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ وﺿﻌﯽ‬
‫ﭼﺎرﻩ ﭼﻴﺴﺖ؟ راﻩ وﺻﻮل ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻘﺼﺪ ﻣﻬﻢ واﺳﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺳﺮ ﭘﺎی ﺧﻮد ﺑﺎﻳﺴﺘﻨﺪ و ﻣﻌﻴﺸﺖ اﺳﺘﻮاری‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺪام اﺳﺖ؟‬
‫‪20‬‬
‫ﺳﺮّﻳﺔ اﻟﻨﺨﻠﻪ ]ﻏﺰوﻩ ﺑﺪر[‬
‫از دﻳﺮﺑﺎز ﻣﻴﺎن ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻋﺮب اﻳﻦ ﻋﺎدت ﻣﺘﺪاول ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﺎل و دوﻟﺖ ﺑﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺿﻌﻴﻒ ﺗﺮ هﺠﻮم ﮐﻨﻨﺪ و ﻣﺎل‬
‫و ﺧﻮاﺳﺘﻪ ]داراﻳﯽ[ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺁورﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮای ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻳﺜﺮب در ﺁن زﻣﺎن ﺟﺰ اﻳﻦ راﻩ‪ ،‬راﻩ دﻳﮕﺮی وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫از اﻳﻨﺠﺎ ﻏﺰوﻩ هﺎی اﺳﻼﻣﯽ ﺁﻏﺎز ﺷﺪ‪ .‬ﻏﺰوﻩ ﻳﻌﻨﯽ ﺣﻤﻠﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﺎروان ﻳﺎ ﻗﺒﻴﻠﻪ دﻳﮕﺮ و ﺗﺼﺎﺣﺐ اﻣﻮال و زﻧﺎن ﺁﻧﻬﺎ‪.‬‬
‫ﺳﺎدﻩ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﮑﻞ ﺗﻨﺎزع ﺑﻘﺎ در ﺷﺒﻪ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﺧﺒﺮ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﮐﺎرواﻧﯽ از ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻪ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﻋﻤﺮوﺑﻦ ﺧﻀﺮﻣﯽ از ﺷﺎم ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﮑﻪ ﻣﯽ رود و اﻣﺘﻌﻪ‬
‫ﻓﺮاواﻧﯽ دارد‪ .‬ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ]ﻋﺒﻴﺪاﻟﻠﻬﻪ ﺑﻦ[ ﺟﺤﺶ را ﺑﻪ ﺳﺮﮐﺮدﮔﯽ ﻋﺪﻩ ای ﻣﻬﺎﺟﺮ ﻣﺄﻣﻮر هﺠﻮم ﺑﻪ ﺁن ﮐﺎروان ﮐﺮد‪ .‬در‬
‫ﺟﺎﻳﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﻘﺎم ﻧﺨﻠﻪ ﮐﻤﻴﻦ ﮐﺮدﻧﺪ و هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﮐﺎروان ﺑﺪاﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪ ﺑﺮ ﺁن هﺠﻮم ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﻗﺎﻓﻠﻪ را ﮐﺸﺘﻨﺪ و دو‬
‫ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ را اﺳﻴﺮ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﻣﻮال رهﺴﭙﺎر ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺷﺪﻧﺪ و اﻳﻦ ﻏﺰوﻩ ﺑﻪ ﻧﺎم »ﺳﺮﻳﺔ اﻟﻨﺨﻠﻪ« در ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﻼم ﺛﺒﺖ‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻏﺰوﻩ اﺳﻼﻣﯽ هﻴﺎهﻴﻮﻳﯽ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ و ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺰرﮔﯽ ﭘﺪﻳﺪ ﺁورد و ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺳﻨّﺖ دوران ﺟﺎهﻠﻴﺖ در ﭼﻬﺎر‬
‫ﻣﺎﻩ رﺟﺐ‪ ،‬ذﻳﻘﻌﺪﻩ‪ ،‬ذﻳﺤﺠﻪ و ﻣﺤﺮم ﺟﻨﮓ ﺣﺮام ﺑﻮد‪ .‬هﺠﻮم ﺑﻪ ﮐﺎروان ﭼﻮن روز اول رﺟﺐ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد‬
‫ﺧﺸﻢ و اﻋﺘﺮاض ﻗﺮﻳﺶ را از ﺧﺮق ﺣﺮﻣﺖ ﻣﺎﻩ ﺣﺮام ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﻃﺒﻌًﺎ اﻳﻦ اﻋﺘﺮاض در اﻓﮑﺎر ﻋﻤﻮﻣﯽ و ﺳﺎدﻩ ﺳﺎﻳﺮ ﻗﺒﺎﻳﻞ‬
‫اﻧﻌﮑﺎس ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺑﯽ داﺷﺖ و از هﻤﻴﻦ ﺟﺮﻳﺎن ﻳﮏ ﻧﻮع ﻧﺎراﺣﺘﯽ در ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺪا ﺷﺪ و از اﻳﻦ رو ﻧﺴﺒﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻋﺒﺪاﷲ ]ﻋﺒﻴﺪاﷲ ﺟﺤﺶ[ و هﻤﺪﺳﺘﺎﻧﺶ روی ﺧﻮش ﻧﺸﺎن ﻧﺪاد و ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﭼﻪ روﺷﯽ ﭘﻴﺶ ﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫ﻋﺒﺪاﷲ ]ﻋﺒﻴﺪاﷲ[ ﻣﺪﻋﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ هﺠﻮم روز ﺁﺧﺮ ﺟﻤﺎدی اﻟﺜﺎﻧﯽ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﺧﻮد اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع راﻩ ﺣﻠّﯽ ﺑﺮای‬
‫رﻓﻊ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻏﻨﺎﻳﻢ در ﭘﻴﺶ ﺑﻮد و اﻳﻦ ﻏﻨﺎﻳﻢ ﺳﺮ و ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻳﺎران ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯽ داد و‬
‫ﻧﻤﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ اﻋﺘﺮاض واهﯽ ﻗﺮﻳﺶ ﺁن را از دﺳﺖ داد‪.‬‬
‫هﻴﭻ ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از اﺻﺤﺎب ﺑﻪ وی ﻳﺎدﺁور ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺎرﻳﺴﺖ ﮔﺬﺷﺘﻪ و هﺮﮔﻮﻧﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﯽ اﻋﺘﺮاﻓﯽ اﺳﺖ‬
‫ﺑﻪ ﺗﻘﺼﻴﺮ و اذﻋﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن و ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺁن ﻏﻨﺎﻳﻢ ﺳﺮ و ﺻﻮرﺗﯽ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﻬﺎﺟﺮان ﺧﻮاهﺪ داد‪.‬‬
‫راﻩ ﺣﻞ ﻗﺎﻃﻌﺘﺮ و اﺳﺎﺳﯽ ﺗﺮی ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺸﮑﻞ را از ﺑﻴﻦ ﺑﺮد‪ ،‬ﻧﺰول ﺁﻳﻪ ‪ ٢١٧‬ﺳﻮرﻩ ﺑﻘﺮﻩ ﺑﻮد‪:‬‬

‫ج‬
‫ﺠ ِﺪ اﻟﺤَﺮا ِم َو اِﺧﺮا ُ‬
‫ﷲ َو ﮐُﻔ ُﺮ ِﺑ ِﻪ وَاﻟﻤَﺴ ِ‬
‫ﻞا ِ‬ ‫ﺻ َﺪ ﻋَﻦ ﺳَﺒﻴ ِ‬
‫ل ﻓﻴ ِﻪ ﮐَﺒﻴ ُﺮ َو َ‬ ‫ل ﻓﻴ ِﻪ ﻗُﻞ ﻗِﺘﺎ ُ‬‫ﻦ اﻟﺸﱠﻬ ِﺮ اﻟﺤَﺮا ِم ﻗِﺘﺎ ٍ‬ ‫ﻋِ‬‫ﮏ َ‬ ‫»ﻳَﺴ َﺌﻠُﻮ َﻧ َ‬
‫ن اﺳﺘَﻄﺎﻋُﻮَا«‪.‬‬ ‫ﺣﺘّﯽ َﻳ ُﺮ ّد ُوﮐُﻢ ﻋَﻦ دﻳ ِﻨﮑُﻢ ِا ِ‬
‫ن ﻳُﻘﺎ ِﺗﻠُﻮ َﻧﮑُﻢ َ‬
‫ﻞ َو ﻻﻳَﺰاﻟُﻮ َ‬‫ﻦ اﻟﻘَﺘ ِ‬
‫ﷲ َو اﻟﻔِﺘ َﻨ ُﻪ اَﮐ َﺒ ُﺮ ِﻣ َ‬
‫اَهِﻠ ِﻪ ﻣِﻨ ُﻪ اَﮐ َﺒ ُﺮ ﻋِﻨﺪَا ِ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻋﺘﺮاض ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ در ﺷﻬﺮ ﺣﺮام ﺟﻨﮓ و ﺧﻮﻧﺮﻳﺰی ﻣﺠﺎز اﺳﺖ؟ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ ﺁری ﺟﻨﮓ در‬
‫ﻣﺎﻩ ﺣﺮام ﻧﺎرواﺳﺖ وﻟﯽ ﻧﻪ ﺟﻨﮓ در راﻩ ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﺎرواﺗﺮ از ﺁن ﮐﻔﺮ و ﺑﻴﺮون ﮐﺮدن ﻣﺮدم از ﻣﮑﻪ و ﻣﻨﻊ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ‬
‫از زﻳﺎرت ﮐﻌﺒﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺘﻨﻪ ای ﮐﻪ در ﻣﮑﻪ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ از ﺁدﻣﮑﺸﯽ ﺑﺪﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪20‬‬
‫]ﺑﺪر ﭼﺎهﯽ اﺳﺖ ﻣﻴﺎن ﻣﮑﻪ و ﻣﺪﻳﻨﻪ‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺟﻨﮓ ﻣﻴﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن و ﻣﺸﺮﮐﺎن در ﻣﺎﻩ رﻣﻀﺎن ﺳﺎل دوم هﺠﺮت )‪ ٦٢٣‬م( روی داد‬
‫ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﭘﻴﺮوز ﺷﺪﻧﺪ و ﺁن را ﺑﺪراﻟﮑﺒﺮی ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮﻳﺔ اﻟﻨﺨﻠﻪ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﭼﺎﻩ ﺑﺪر و ﺗﻮﻗﻔﮕﺎﻩ ﮐﺎرواﻧﻴﺎن ﺑﻮد[‬

‫‪107‬‬
‫ﭘﺲ از ﺳﺮﻳﺔ اﻟﻨﺨﻠﻪ هﺠﻮم ﺑﻪ ﻗﺎﻓﻠﻪ هﺎی ﻗﺮﻳﺶ و ﻃﺎﻳﻔﻪ هﺎی ﻣﺨﺎﻟﻒ‪ ،‬ﻳﮕﺎﻧﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﺗﺄﻣﻴﻦ اوﺿﺎع ﻣﺎﻟﯽ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺷﺪ ﺳﺮﻳﺔ‬
‫اﻟﻨﺨﻠﻪ ﺁﻏﺎز ﻏﺰوﻩ هﺎی دﻳﮕﺮﻳﺴﺖ ﮐﻪ اوﺿﺎع ﻣﺎﻟﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ و ﻳﺎراﻧﺶ را ﺑﻬﺒﻮد ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ‬
‫ﺳﻮی ﻗﺪرت و اﺳﺘﻴﻼء ﺑﺮ ﺷﺒﻪ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن رهﻨﻤﻮن ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺣﺎدﺛﻪ ای ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤًﺎ ﺳﺒﺐ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺑﻨﻴﻪ ﻣﺎﻟﯽ و‬
‫ازدﻳﺎد ﺷﺄن ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺑﺮ اﻣﻮال ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻳﺜﺮب ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺗﺼﻔﻴﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻳﺜﺮب‬

‫در ﻳﺜﺮب ﺳﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻳﻬﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﻨﯽ ﻗﻴﻨﻘﺎع‪ ،‬ﺑﻨﯽ اﻟﻨﻀﻴﺮ و ﺑﻨﯽ ﻗﺮﻳﻈﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﺷﺘﻐﺎل ﺑﻪ اﻣﺮ‬
‫زراﻋﺖ و ﺗﺠﺎرت و داد و ﺳﺘﺪ‪ ،‬در رﻓﺎﻩ و ﺗﻨﻌﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ دﻳﻨﯽ و ﺳﻮاد ﺧﻮاﻧﺪن و ﻧﻮﺷﺘﻦ در‬
‫ﺳﻄﺤﯽ ﺑﺮﺗﺮ از دو ﻗﺒﻴﻠﻪ دﻳﮕﺮ اوس و ﺧﺰرج ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺴﻴﺎری از اﻓﺮاد اﻳﻦ دو ﻗﺒﻴﻠﻪ از ﺧﺪﻣﺖ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺰدوری در ﻣﺰارع ﻳﺎ ﻣﺒﺎﺷﺮت ﮐﺎرهﺎی ﺗﺠﺎرﺗﯽ ﺁﻧﺎن اﻣﺮار‬
‫ﻣﻌﺎش ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و از اﻳﻦ ﺣﻴﺚ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁن ﺳﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪ رﺷﮏ و اﺣﺴﺎس زﺑﻮﻧﯽ و ﺣﻘﺎرت داﺷﺘﻨﺪ و ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ اﺷﺎرﻩ ﺷﺪ‬
‫ﻋﻠﺖ اﺳﺎﺳﯽ روی ﺁوردن اوس و ﺧﺰرج ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ و ﺑﺴﺘﻦ ﭘﻴﻤﺎن ﻋﻘﺒﻪ‪ ،‬رهﺎﻳﯽ از هﻤﻴﻦ ﻋﻘﺪﻩ ﺣﻘﺎرت و ﺗﺴﻠﻂ ﺑﺮ ﻳﻬﻮدان‬
‫ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ در اﺑﺘﺪای ورود ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ در رﻓﺘﺎر ﺧﻮد ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺪﺑﻴﺮی ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺴﺖ و ﺑﺎ ﮐﻴﺎﺳﺖ و ﻣﺂل اﻧﺪﻳﺸﯽ‬
‫ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻌﺘﺮض ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ هﻢ ﻗﻮی ﺑﻮدﻧﺪ و هﻢ ﻣﺘﻤﮑﻦ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻳﮏ ﻧﻮع ﭘﻴﻤﺎن ﻋﺪم ﺗﻌﺮض و اﺣﻴﺎﻧًﺎ هﻤﮑﺎری ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ‬
‫ﻣﻨﻌﻘﺪ ﮐﺮد )ﻋﻬﺪ ﻣﻮادﻋﻪ( ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺁن ﻣﻘﺮر ﺷﺪ هﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ دﻳﻦ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﺘﻴﺰﻩ ﺟﻮﻳﯽ ﻗﺮﻳﺶ ﻳﺎ‬
‫هﺠﻮم ﻃﺎﻳﻔﻪ ای ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ و ﻳﻬﻮد ﻣﺸﺘﺮﮐًﺎ از ﻳﺜﺮب دﻓﺎع ﮐﻨﻨﺪ و هﺮ دو ﻃﺮف‪ ،‬ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻣﺘﺨﺎﺻﻢ را ﺑﻪ‬
‫ﺧﺮج ﺧﻮد اﻧﺠﺎم دهﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻳﮏ وﺟﻪ ﻣﺸﺘﺮﮐﯽ ﻧﻴﺰ ﻣﻴﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن و ﻳﻬﻮد ﺑﻮد‪ .‬هﺮ دو از ﺷﺮک و ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ و هﺮ دو ﺑﻪ‬
‫ﺳﻮی ﻳﮏ ﻗﺒﻠﻪ ﻧﻤﺎز ﻣﯽ ﮔﺰاردﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺿﻌﻴﻒ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺎدﺛﻪ ای روی ﻧﺪاد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﺳﺎل و ﻧﻴﻢ ﭘﺲ‬
‫از هﺠﺮت‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻗﺒﻠﻪ را ﺗﻐﻴﻴﺮ داد و ﺁن را از ﻣﺴﺠﺪ اﻻﻗﺼﯽ ﺑﻪ ﮐﻌﺒﻪ ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﺎﻋﺚ‬
‫اﻋﺘﺮاض ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﮔﺮدﻳﺪ و ﺁﻳﻪ ‪ ١٧٧‬ﺳﻮرﻩ ﺑﻘﺮﻩ در ﺟﻮاب ﺁﻧﺎن ﻧﺎزل ﺷﺪ‪:‬‬

‫ﺧ ِﺮ‪«...‬‬
‫ﷲ َو اﻟﻴُﻮ ِم اﻻ ِ‬
‫ﻦ ﺑِﺎ ِ‬
‫ﻦ اﻟ ِﺒ ﱠﺮ ﻣَﻦ ﺁ َﻣ َ‬
‫ﮑﱠ‬‫ب َو ﻟ ِ‬
‫ق وَاﻟﻤَﻐ ِﺮ ِ‬
‫ﻞ اﻟﻤَﺸ ِﺮ ِ‬
‫ﺲ اﻟﱠﺮ اَن ُﺗﻮّﻟُﻮا ُوﺟُﻮ َهﮑُﻢ ِﻗ َﺒ َ‬
‫»ﻟَﻴ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ‪ :‬ﻧﻴﮑﯽ ﺁن ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ روی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣﺸﺮق و ﻣﻐﺮب ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻴﮏ ﺁن ﮐﺲ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا و روز‬
‫ﺟﺰا و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان اﻳﻤﺎن دارد[‬

‫ﺑﺮای ﻳﻬﻮدﻳﺎن اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ زﻧﮓ ﺧﻄﺮی ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رﻓﺖ و ﻏﺰوﻩ هﺎی ﻣﺘﻮاﻟﯽ ﮐﻮﭼﮏ و هﺠﻮم ﺑﻪ ﻗﺎﻓﻠﻪ هﺎی ﺗﺠﺎرﺗﯽ‬
‫ج ﺑﯽ‬
‫ﻣﮑّﻴﺎن ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺪر و ﭘﻴﺮوزی ﻳﺎران ﻣﺤﻤﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺁﻧﻬﺎ اﻓﺰود‪ .‬اﮐﻨﻮن ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﺎی اوس و ﺧﺰر ِ‬
‫اﺛﺮ و ﺑﯽ ﻣﺎﻳﻪ ای ﮐﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺪام ﺧﻮد در ﻣﯽ ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻮاﺟﻪ ﺑﺎ اوس و ﺧﺰرﺟﯽ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ ﮐﻪ زﻳﺮ ﻟﻮای‬
‫ﻣﺤﻤﺪ درﺁﻣﺪﻩ و ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺻﻒ ﻣﺤﮑﻢ و ﻣﺼﻤﻤﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم اﺳﻼم در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫از اﻳﻦ رو ﺑﻌﻀﯽ از ﺳﺮان ﻳﻬﻮد ﭼﻮن ﮐﻌﺐ ﺑﻦ اﻻﺷﺮف‪ 21‬ﺑﻪ ﻣﮑﻪ رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﻗﺮﺷﻴﺎن ]ﻗﺮﻳﺸﻴﺎن[ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮردﻩ در‬
‫ﺟﻨﮓ ﺑﺪر هﻤﺪردی ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ و ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ و ﻳﺎراﻧﺶ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺁﻳﻪ ‪ ٥٢‬ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎء اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ اﻳﻦ‬
‫ﻣﻮﺿﻮع اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﻦ‬
‫ﻦ اﻟﱡﺬﻳ َ‬
‫ﻦ َﮐ َﻔﺮُوا هﺆﻻء اَهﺪی ِﻣ َ‬
‫ن ِﻟﻠَﺬﻳ َ‬
‫ت َو َﻳﻘُﻮﻟُﻮ َ‬
‫ﺖ َو اﻟﻄّﺎﻏُﻮ ِ‬
‫ن ﺑِﺎﻟﺠِﺒ ِ‬
‫ب ﻳَﺆ ِﻣﻨُﻮ َ‬
‫ﻦ او ُﺗﻮُا ﻧَﺼﻴﺒًﺎ ِﻣﻨَﺎﻟﮑِﺘﺎ ِ‬
‫»َاﻟَﻢ َﺗ َﺮ اِﻟﻴَﺎﻟَﺬﻳ َ‬
‫ﻼ «‪.‬‬‫ﺁ َﻣﻨُﻮا ﺳَﺒﻴ ً‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد را اهﻞ ﮐﺘﺎب ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﺘﺎن روی ﺁوردﻩ و ﺑﻪ ﮐﺎﻓﺮان ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ اﻳﻨﺎن ﺑﻴﺶ از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‬
‫در راﻩ راﺳﺖ هﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻧﮑﻮهﺶ ﺻﺮﻳﺤﯽ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد را اهﻞ ﮐﺘﺎب ﻣﯽ داﻧﻨﺪ و ﮐﺘﺎب ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺷﺮک و ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ اﺳﺖ و‬
‫اﻳﻨﮏ ﺑﺎ ﻣﺸﺮﮐﺎن دﻣﺴﺎز ﺷﺪﻩ و ﺁﻧﺎن را از ﻳﺎران ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاﭘﺮﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ و ﺑﺮﺗﺮ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﺿﻤﻦ ﺣﺎدﺛﻪ ای ﮐﻮﭼﮏ و ﺑﯽ اهﻤﻴﺖ در ﺑﺎزار ﻣﺪﻳﻨﻪ روی داد ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺑﻨﯽ ﻗﻴﻨﻘﺎع و ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﮐﻮی‬
‫ﺁﻧﺎن ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻗﻀﻴﻪ از اﻳﻦ ﻗﺮار ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﯽ از اﻧﺼﺎر ﻧﺰد زرﮔﺮی ﻳﻬﻮدی از ﺑﻨﯽ ﻗﻴﻨﻘﺎع رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬زرﮔﺮ ﻳﻬﻮدی ﺑﺎ وی‬
‫ﻣﻐﺎزﻟﻪ ﺁﻏﺎز ﮐﺮد و زن ﻣﺴﻠﻤﺎن در ﻣﻘﺎم اﺳﺘﻨﮑﺎف ﺑﺮﺁﻣﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﻳﻬﻮدی ﺑﺮای اهﺎﻧﺖ و ﺗﺨﻔﻴﻒ وی ﺁهﺴﺘﻪ ﭘﺸﺖ ﺟﺎﻣﻪ وی‬
‫را ﺑﺎ ﺧﺎری ﺑﻪ ﺑﺎﻻی ﺟﺎﻣﻪ اش ﺑﺴﺖ ﺑﻄﻮری ﮐﻪ هﻨﮕﺎم ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﻨﻪ زن ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺷﺪ و ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫زن ﻣﺴﻠﻤﺎن از اﻳﻦ ﮐﺎر ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﺁﻣﺪ و ﻓﺮﻳﺎدش ]ﻣﺮد[ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ را ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻳﺖ او ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺮد ﻣﺴﻠﻤﺎن زرﮔﺮ ﻳﻬﻮدی را ﮐﺸﺖ‪ .‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻳﺖ هﻢ ﮐﻴﺶ ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﻣﺮد ﻣﺴﻠﻤﺎن را ﮐﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﻏﻮﻏﺎﻳﯽ‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺷﮑﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﻧﺰد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ دﺳﺘﻮر وی ﺑﻪ ﮐﻮی ﺑﻨﯽ ﻗﻴﻨﻘﺎع هﺠﻮم ﺑﺮدﻧﺪ و ﺁﻧﺎن را ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ و راﻩ ﺁذوﻗﻪ را ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﭘﺲ از ﭘﺎﻧﺰدﻩ روز ﻗﻴﻨﻘﺎع ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﺮط ﮐﻪ از ﺣﻴﺚ ﺟﺎن در اﻣﺎن‬

‫‪21‬‬
‫]ﮐﻌﺐ ﺑﻦ اﻟﺸﺮف ﺷﺎﻋﺮی ﻧﻴﻤﻪ ﻳﻬﻮدی اهﻞ ﻣﺪﻳﻨﻪ[‬

‫‪108‬‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ وﻟﯽ از ﻳﺜﺮب ﮐﻮچ ﮐﻨﻨﺪ و ﺟﺰ اﺛﺎث واﺷﻴﺎء ﻣﻨﻘﻮل ﺧﻮد‪ ،‬ﺁن هﻢ ﺑﻘﺪری ﮐﻪ ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮان ﺣﻤﻞ ﺁن را داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬هﻤﻪ داراﻳﯽ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺟﺎی ﮔﺬارﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻴﺎن ﻣﻬﺎﺟﺮان ﺑﯽ ﺧﺎﻧﻪ و ﻓﺎﻗﺪ ﻟﻮازم زﻧﺪﮔﯽ ﺗﻮزﻳﻊ ﺷﻮد‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪ‪ ،‬ﺑﻨﻴﻪ ﻣﺎﻟﯽ ﻣﻬﺎﺟﺮان را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﮐﺮد و هﺮاﺳﯽ در دل ﻳﻬﻮدﻳﺎن اﻧﺪاﺧﺖ و اﻧﺪﮐﯽ ﺑﻌﺪ ﺑﺎز در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺣﺎدﺛﻪ ای‬
‫دﻳﮕﺮ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﯽ اﻟﻨﻀﻴﺮ رﺳﻴﺪ و ﺑﺎﻋﺚ ﺁن اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﺎ ﻋﺪﻩ ای از ﻳﺎران ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺤﻠﻪ ﺑﻨﯽ اﻟﻨﻀﻴﺮ رﻓﺖ ﺗﺎ‬
‫اﺧﺘﻼف ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ دﻳﻪ ﮐﺸﺘﻪ ای را ﺗﺼﻔﻴﻪ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﮐﻪ از ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﻳﮑﯽ از رؤﺳﺎی ﺧﻮد‪ ،‬ﮐﻌﺐ ﺑﻦ اﺷﺮف‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫دﺳﺘﻮر ﺣﻀﺮت رﺳﻮل در ﺧﺸﻢ ﺑﻮدﻧﺪ در ﻣﻘﺎم ﻃﻐﻴﺎن ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺁهﻨﮓ ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ اﻣﺮ ﺑﻪ ﻗﺘﺎل‬
‫داد و ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﮐﻮی ﺑﻨﯽ اﻟﻨﻀﻴﺮ را ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬راﻩ ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ و ﺁذوﻗﻪ را ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺑﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻨﯽ اﻟﻨﻀﻴﺮ ﻣﺠﻬﺰﺗﺮ از ﺑﻨﯽ ﻗﻴﻨﻘﺎع ﺑﻮدﻧﺪ و ﺷﺎﻳﺪ از ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺁﻧﺎن ﻋﺒﺮت ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺧﻮﻳﺶ را ﺁﻣﺎدﻩ ﺗﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬از‬
‫اﻳﻦ رو ﻣﺮداﻧﻪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺣﺪی ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻃﺒﻊ ﻧﺎﭘﺎﻳﺪار و‬
‫ﻧﺎاﺳﺘﻮار ﻗﻮﻣﯽ از ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺁﻧﺎن ﺧﺴﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎ ﻧﺨﻠﺴﺘﺎن ﺑﻨﯽ اﻟﻨﻀﻴﺮ را ﺁﺗﺶ‬
‫زﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺨﻞ ﭼﻮن ﺷﺘﺮ و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺛﺮوت اﺳﺎﺳﯽ و ﻣﻨﺒﻊ ارﺗﺰاق اﻋﺮاب اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻓﺮﻳﺎد اﻋﺘﺮاض ﺑﻨﯽ اﻟﻨﻀﻴﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‬
‫و ﺑﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻧﮓ زدﻧﺪ‪» :‬ﺗﻮ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﻣﺮدی ﻣﺼﻠﺢ ﻣﯽ داﻧﯽ و ﻣﺮدم را از وﻳﺮاﻧﯽ و ﺗﺒﺎهﯽ و ﻓﺴﺎد ﻣﻨﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﭼﺮا‬
‫دﺳﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﮐﺎر ﻏﻴﺮ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽ زﻧﯽ و ﻣﻮﺟﻮدهﺎی ﺛﻤﺮﺑﺨﺶ را از ﺑﻴﻦ ﻣﯽ ﺑﺮی‪...‬؟«‬
‫اﻣﺎ ﻣﺤﻤﺪ دﺳﺖ از ﺁن ﮐﺎر ﻧﮑﺸﻴﺪ و در ﺟﻮاب ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻳﻪ هﺎی ‪ ٥ ،٤ ،٣‬ﺳﻮرﻩ ﺣﺸﺮ را ﻧﺎزل ﮐﺮد و ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮو ﺧﻮاﻧﺪ ﺗﺎ‬
‫اﻗﺪام ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﻮﺟﻪ و ﻣﺸﺮوع ﺟﻠﻮﻩ دهﺪ‪:‬‬

‫ﷲ َو َرﺳُﻮَﻟ ُﻪ َو‬
‫ﮏ ِﺑَﺎﱠﻧﻬُﻢ ﺷﺎﻗُﻮا ا َ‬
‫ب اﻟﻨّﺎ ِر ذِﻟ َ‬
‫ﺧ َﺮ ِة ﻋَﺬا ُ‬
‫ف اﻟﺪﱡﻧﻴﺎ َو َﻟﻬُﻢ ﻓِﯽ اﻻ ِ‬
‫ﻋﻠَﻴ ُﻬ ِﻢ اﻟﺠَﻼء َﻟ َﻌ ﱠﺬ َﺑﻬُﻢ ِ‬
‫ﷲ َ‬
‫ﺐا ُ‬ ‫» َوﻟَﻮﻻ اَن َﮐ َﺘ َ‬
‫ﷲ َو ِﻟﻴُﺨﺰِی‬ ‫ن ا ِ‬
‫ب ﻣﺎ َﻗﻄَﻌﺘُﻢ ﻣِﻦ ﻟﻴ َﻨ ٍﺔ اَو ﺗَﺮﮐ ُﺘﻤُﻮهﺎ ﻗﺎ ِﺋ َﻤ ًﺔ ﻋَﻠﯽ ُاﺻُﻮﻟِﻬﺎ َﻓ ِﺒﺎِذ ِ‬ ‫ﷲ ﺷَﺪﻳ ُﺪ اﻟﻌِﻘﺎ ِ‬ ‫ن ا َ‬
‫ﷲ َﻓِﺎ ﱠ‬
‫ﻣَﻦ ﻳُﺸﺎقﱠ ا َ‬
‫ﻦ «‪.‬‬
‫اﻟﻔﺎﺳِﻘﻴ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ اﮔﺮ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺮک دﻳﺎر ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن دﭼﺎر ﻋﺬاب ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ و در ﺁن ﺟﻬﺎن هﻢ در ﺁﺗﺸﻨﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻠﯽ را ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻴﺪ ﻳﺎ ﺁن را ﺳﺮ ﭘﺎی ﻧﮕﺎﻩ دارﻳﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را ﻣﺨﻴّﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ وﻟﯽ ﻗﻄﻊ ﺁن ﺑﺮای‬
‫ﻣﺠﺎزات ﻓﺎﺳﻘﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺮای رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد‪ ،‬هﺮ وﺳﻴﻠﻪ ای ﻣﺠﺎز و ﻣﺸﺮوع اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ روش ﻳﻌﻨﯽ دﺳﺖ زدن ﺑﻪ هﺮ ﮐﺎری در راﻩ‬
‫رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮد‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﻏﻴﺮ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﻃﻮاﻳﻒ ﻋﺮب ﻣﺘﺪاول و راﻳﺞ ﺑﻮد ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺑﻨﯽ ﺛﻘﻴﻒ و‬
‫ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻃﺎﺋﻒ هﻤﻴﻦ وﺳﻴﻠﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر رﻓﺖ و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﻣﺮ ﮐﺮد ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن‪ 22‬ﺁﻧﻬﺎ را ﺁﺗﺶ زﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺧﻴﻠﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﺁور ﻧﺒﻮد اﮔﺮ در ﺳﺎل ‪ ٦١‬هﺠﺮی ]در ﺻﺤﺮای ﮐﺮﺑﻼ[ ﻟﺸﮑﺮﻳﺎن ﮐﻮﻓﻪ ﺁب را ﺑﺮ ﻧﻮادﻩ ﺧﻮد او و ﺣﺘﯽ‬
‫ﺑﺮ زﻧﺎن و اﻃﻔﺎل وی ﺑﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ را ﺑﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎری ﭘﺲ از ﺑﻴﺴﺖ روز ﺑﻨﯽ اﻟﻨﻀﻴﺮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﺑﻌﻀﯽ از ﺳﺮان ﺧﺰرج ﺑﻨﺎ ﺷﺪ ﺳﺎﻟﻢ از ﻣﺪﻳﻨﻪ‬
‫ﺑﻴﺮون روﻧﺪ و ﺗﻤﺎم داراﻳﯽ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺟﺎی ﮔﺬارﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻴﺎن ﻳﺎران ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺗﻮزﻳﻊ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻨﻬﺎ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻣﻌﺘﺒﺮی ﮐﻪ از ﻳﻬﻮد در ﻳﺜﺮب ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻨﯽ ﻗﺮﻳﻈﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺲ از واﻗﻌﻪ ﺧﻨﺪق ﮐﺎر ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ‬
‫دﺳﺘﺎوﻳﺰ ﮐﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻮد ﺁﻧﻬﺎ از داﺧﻞ ﺑﻪ ﻳﺎری ﻗﺮﻳﺸﻴﺎن ﮐﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ را ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺸﺘﺎﺑﻨﺪ وﻟﯽ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ‬
‫ﺗﺪﺑﻴﺮی ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻔﺎق اﻧﺪاﺧﺖ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺑﻪ ﻳﺎری اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن ﻧﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻌﺬﻟﮏ ﭘﺲ از اﻳﻨﮑﻪ اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن از ﻓﺘﺢ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﺄﻳﻮس‬
‫ﺷﺪ و ﺣﺼﺎر را ﺗﺮک ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮐﺎری ﮐﻪ ﮐﺮدﻧﺪ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﮐﻮی ﺑﻨﯽ ﻗﺮﻳﻈﻪ و ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺁن ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ‬
‫ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ روز ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﻧﻴﺰ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻧﺪ هﻤﭽﻮن دو ﻗﺒﻴﻠﻪ دﻳﮕﺮ داراﻳﯽ ﺧﻮد را ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﺳﺎﻟﻢ از ﻣﺪﻳﻨﻪ‬
‫ﺧﺎرج ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﺤﻤﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻪ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ هﻤﺪاﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﺎ اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن ﮐﻴﻨﻪ ای در دل داﺷﺖ و ﻧﺎﺑﻮدی‬
‫ﺁﻧﺎﻧﻦ را ﺑﺎﻋﺚ ازدﻳﺎد ﺷﻮﮐﺖ اﺳﻼم و ﻣﺮﻋﻮب ﮐﺮدن دﻳﮕﺮان ﻣﯽ داﻧﺴﺖ‪ .‬ﺑﻨﯽ ﻗﺮﻳﻈﻪ از ﺑﻴﻢ اﻳﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ ﻃﺎﻳﻔﻪ اوس‬
‫ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﺪ ﺗﺎ هﻤﺎن رﻓﺘﺎری ﮐﻪ ﺑﺎ وﺳﺎﻃﺖ رؤﺳﺎی ﺧﺰرج ﺑﺎ دو ﻃﺎﻳﻔﻪ دﻳﮕﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﮑ ّﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ هﺮ ﭼﻪ او‬
‫ﺣَ‬
‫وﻗﺘﯽ ﺁﻧﻬﺎ از ﺑﻨﯽ ﻗﺮﻳﻈﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮐﺮدﻧﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻣﻦ ﻳﮑﯽ از رؤﺳﺎی اوس را درﻳﻦ ﮐﺎر َ‬
‫ﮑ ّﻢ ﻗﺮار داد‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻣﻌﺎذ از ﺑﻨﯽ ﻗﺮﻳﻈﻪ دﻟﯽ ﭘﺮ‬ ‫ﺣَ‬
‫ﮔﻔﺖ ﺑﺪان ﻋﻤﻞ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد«‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻣﻌﺎذ را َ‬
‫ﻼ ﺗﺤﻘﻖ ﺑﺨﺸﻴﺪ و ﺣﮑﻢ ﮐﺮد ﺗﻤﺎم ﻣﺮدان ﻗﺮﻳﻈﻪ را ﮔﺮدن ﺑﺰﻧﻨﺪ و زن و‬ ‫ﺧﻮن دارد‪ .‬ﺳﻌﺪ هﻢ ﺣﺪس و ﻣﻴﻞ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را ﮐﺎﻣ ً‬
‫ﻓﺮزﻧﺪ ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﺑﺮدﮔﯽ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و ﺗﻤﺎم اﻣﻮاﻟﺸﺎن ﺑﻴﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﻮد‪ .‬ﺣﮑﻢ ﻇﺎﻟﻤﺎﻧﻪ ﺑﻮد وﻟﯽ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﺮد زﻳﺮا‬
‫هﺮ دو ﻃﺮف ﺑﻪ داوری ﺳﻌﺪ اﺑﻦ ﻣﻌﺎذ ﮔﺮدن ﻧﻬﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺷﺪت ﻋﻤﻞ و ﺗﺪاﺑﻴﺮ ﻗﺎﻃﻊ هﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺨﺎﻟﻒ‬
‫ﺷﺮوط اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﺑﺮای ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺰاری دوﻟﺖ ﻻزم و ﺿﺮوری ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬در ﺑﺎزار ﻣﺪﻳﻨﻪ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﮔﻮدال ﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪ‪.‬‬
‫هﻔﺘﺼﺪ ﻳﻬﻮدی ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻩ و اﻣﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻪ را ﻳﮑﯽ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮی ﮔﺮدن زدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻌﻀﯽ ﻋﺪﻩ اﺳﻴﺮان ﻣﻘﺘﻮل را ﺗﺎ هﺰار ﻧﻔﺮ ذﮐﺮ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪ .‬از ﺁن ﻣﻴﺎن ﺑﺮ ﺧﻼف ﺣﮑﻤﻴﺖ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻣﻌﺎذ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد زﻧﺎن‬
‫ن ﺣﺴﻦ اﻟﻘﺮﻇﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ هﻨﮕﺎم ﻣﺮگ ﻧﺰد ﻋﺎﻳﺸﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ و‬ ‫را ﺑﻪ ﺑﺮدﮔﯽ ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻳﮏ زن را ﻧﻴﺰ ﮔﺮدن زدﻧﺪ و ﺁن ز ِ‬
‫ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﺎم او را ﺑﺮدﻧﺪ ﺑﺎ ﮔﺸﺎدﻩ روﻳﯽ و ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﻮی ﻗﺘﻠﮕﺎﻩ رﻓﺖ‪ .‬ﺟﺮﻣﺶ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ هﻨﮕﺎم‬

‫‪22‬‬
‫ﻻ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﺨﻠﺴﺘﺎن اﺳﺖ[‬
‫]اﺣﺘﻤﺎ ً‬

‫‪109‬‬
‫ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﮐﻮی ﺑﻨﯽ ﻗﺮﻳﻈﻪ ﺳﻨﮕﯽ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺎﻳﺸﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن زﻧﯽ ﺑﺪﻳﻦ ﺧﻮﺷﺮوﻳﯽ و ﺧﻮﺷﺨﻮﻳﯽ و ﻧﻴﮏ‬
‫ﻧﻔﺴﯽ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﺎرﮔﺎﻩ ﺑﺮود ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬ﻣﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺗﻮ را ﺑﮑﺸﻨﺪ!« ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺟﻮاب داد‪:‬‬
‫»ﺑﺮای ﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ ارزﺷﯽ ﻧﺪارد«‪.23‬‬

‫‪23‬‬
‫]رﺟﻮع ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﻴﺮﻩ اﺑﻦ هﺸﺎم‪ ،‬ﺟﻠﺪ دوم‪ ،‬ﺻﻔﺤﺎت ‪ ١٧٨‬و ‪[١٧٩‬‬

‫‪110‬‬
 ‫ﺟﻬﺶ ﺑﻪ ﺳﻮی ﻗﺪرت‬

‫ﻣﻘﺪﻣﺎت ﺗﺸﮑﻴﻞ دوﻟﺖ‬

‫از ﺳﻴﺮ در ﺣﻮادث دﻩ ﺳﺎﻟﻪ اول هﺠﺮت ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ دوﻟﺘﯽ در ﺷﺮف ﺗﺄﺳﻴﺲ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺒﻮت ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎﻟﻪ‬
‫ﻣﮑﻪ از ﺻﻮرت وﻋﻆ و ﭘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺮﺳﺎﻧﺪن ﻣﺮدم از روز ﺟﺰا و ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺑﻪ ﻧﻴﮑﯽ ﺧﺎرج ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺻﻮرت دﺳﺘﮕﺎهﯽ در ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬
‫ﮐﻪ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﻣﺮدم ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﻨﺪ و ﺧﻮاﻩ و ﻧﺎﺧﻮاﻩ ﺁﺋﻴﻦ ﺟﺪﻳﺪ را ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻘﺒﻮﻻﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮای رﺳﻴﺪن ﺑﻪ اﻳﻦ هﺪف‪ ،‬ﺑﻪ هﺮ‬
‫وﺳﻴﻠﻪ و ﺗﺪﺑﻴﺮی دﺳﺖ زدن ﻣﺠﺎز اﺳﺖ‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻨﺎﻓﯽ ﻣﻘﺎم روﺣﺎﻧﻴﺖ و ﻣﻐﺎﻳﺮ ﺷﺄن ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ دﻋﻮی ارﺷﺎد و هﺪاﻳﺖ‬
‫دارد‪.‬‬
‫ﻗﺘﻠﻬﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ ﮐﻪ در اﻳﻦ اﻳﺎم ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻏﺰوﻩ هﺎ ﮐﻪ ﻇﺎهﺮًا ﻣﺠﻮزی ﻧﺪارد‪ ،‬هﺠﻮم ﺑﻪ ﻃﻮاﻳﻔﯽ ﮐﻪ هﻨﻮز در ﻣﻘﺎم‬
‫هﺠﻮم ﺑﺮﻧﻴﺎﻣﺪﻩ اﻧﺪ وﻟﯽ ﺟﺎﺳﻮﺳﺎن ﺧﺒﺮ ﺁوردﻩ اﻧﺪ ﮐﻪ در ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻨﺐ و ﺟﻮﺷﯽ و ﻧﻴﺖ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن هﺴﺖ هﻤﻪ ﺑﺮای‬
‫رﺳﻴﺪن ﺑﺪﻳﻦ هﺪف اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻴﺰ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﮐﺎرواﻧﻬﺎی ﺗﺠﺎرﺗﯽ ﻗﺮﻳﺶ‪ ،‬هﻢ ﺑﺮای ﺿﺮﺑﺖ وارد ﮐﺮدن‪ ،‬هﻢ ﺑﺮای ﮐﺴﺐ ﻏﻨﺎﻳﻢ و‬
‫هﻢ ﺑﺮای اﻳﺠﺎد رﻋﺐ و ازدﻳﺎد ﺷﻮﮐﺖ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻻزم ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‪ .‬در اﻳﻦ دورﻩ ﮐﻮﺗﺎﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺮاﻳﻊ اﺳﻼم ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ‬
‫اﺳﺖ و ﻧﻈﺎﻣﺎﺗﯽ ﻣﺎﻟﯽ و ﻣﺪﻧﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﮔﺮدﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﻣﮑﻪ اﺣﮑﺎم و ﺷﺮاﻳﻌﯽ وﺿﻊ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺪی ﮐﻪ ﮔﻮﻟﺪزﻳﻬﺮ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎت ﻣﮑّﯽ ﻣﺸﻌﺮ ﺑﺮ ﺁوردن دﻳﻦ ﺟﺪﻳﺪی‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺁﻳﺎت ﻣﮑّﯽ ﻗﺮﺁن ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﺗﺮﻏﻴﺐ زهﺪ‪ ،‬ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﮑﺘﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﻤﺎز‪ ،‬ﻧﻴﮑﯽ ﮐﺮدن ﺑﻪ دﻳﮕﺮان و اﺟﺘﻨﺎب‬
‫از اﺳﺮاف در اﮐﻞ و ﺷﺮب ]ﺧﻮردن و ﻧﻮﺷﻴﺪن[ اﺳﺖ«‪.‬‬
‫در ﻣﮑﻪ ﻓﻘﻂ ﭘﻨﺞ اﺻﻞ ﻣﻘﺮر ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪:‬‬
‫‪ -1‬ﺗﻮﺣﻴﺪ و اﻗﺮار ﺑﻪ رﺳﺎﻟﺖ‬
‫‪ -2‬ﻧﻤﺎز‬
‫‪ -3‬زﮐﺎت‪ 24‬وﻟﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ اﻧﻔﺎق اﺧﺘﻴﺎری‬
‫‪ -4‬روزﻩ ﺁن هﻢ ﺑﻪ روش ﻳﻬﻮد‬
‫‪ -5‬ﺣﺞ ﻳﻌﻨﯽ زﻳﺎرت ﻣﻌﺒﺪ ﻗﻮﻣﯽ ﻋﺮب‬

‫ﺳﻴﻮﻃﯽ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﮑﻪ »ﺣ ّﺪ« ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺠﺎزات ﺷﺮﻋﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﺪﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻣﺴﻠّﻢ ﮐﻪ هﻨﻮز اﺣﮑﺎﻣﯽ ﺻﺎدر ﻧﺸﺪﻩ‬
‫ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺟﻌﺒﺮی ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬هﺮ ﺳﻮرﻩ ای ﮐﻪ در ﺁن ﻓﺮﻳﻀﻪ ای هﺴﺖ‪ ،‬ﺣﺘﻤًﺎ از ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﺪﻧﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺎﻳﺸﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬در ﻗﺮﺁن ﻣﮑّﯽ ﻓﻘﻂ ﺳﺨﻦ از ﺑﻬﺸﺖ و دوزخ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﻼل و ﺣﺮام ﭘﺲ از ﻧﻤﻮ اﺳﻼم ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ در ﻣﺪﻳﻨﻪ اﻣﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎم اﺣﮑﺎم و ﻓﺮاﻳﺾ در دﻩ ﺳﺎﻟﻪ اﺧﻴﺮ ﺻﺎدر و ﻣﻘﺮر ﮔﺮدﻳﺪ و اﺳﻼم ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ‬
‫ﺷﺮﻳﻌﺘﯽ ﻧﻮ در ﺁﻣﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻘﺪﻣﺎت ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻳﮏ دوﻟﺖ ﻋﺮﺑﯽ ﻓﺮاهﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ اﻗﺪام‪ ،‬ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪن ﻗﺒﻠﻪ از ﻣﺴﺠﺪ اﻻﻗﺼﯽ ﺑﻪ‬
‫ﮐﻌﺒﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮ هﻢ ﺧﺮج ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن را از ﻳﻬﻮد ﺟﺪا ﮐﺮدﻩ و ﻋﻘﺪﻩ ﺣﻘﺎرﺗﯽ را ﮐﻪ اﻋﺮاب ﻣﺪﻳﻨﻪ در ﺧﻮد داﺷﺘﻨﺪ زاﻳﻞ ﮐﺮد و هﻢ‬
‫ﻧﻮﻋﯽ ﺣﻤﻴﺖ ﻗﻮﻣﯽ را در اﻋﺮاب ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ‪ ،‬ﭼﻪ هﻤﻪ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﮐﻌﺒﻪ اﺣﺘﺮام داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﮐﻌﺒﻪ ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﺮﮐﺰ اﺻﻨﺎم‬
‫و ﺳﺘﺎﻳﺸﮕﺎﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ و اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻋﺮاب ﺧﻮد را از ﻧﺴﻞ ﺁﻧﺎن ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﮐﻴﻔﻴﺖ ﺷﺎرع اﺳﻼم ﺗﺒﻌﻴﺖ از ﻳﻬﻮد را در اﻣﺮ روزﻩ ﺗﺮک ﮐﺮدﻩ و روزﻩ ﻣﻌﻤﻮل ﺁﻧﻬﺎ را ﮐﻪ در دهﻢ ﻣﺤﺮم اﻧﺠﺎم‬
‫ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ اﻳﺎم ﻣﻌﺪودﻩ ﻣﺒﺪل ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ ﺗﻤﺎم ﻣﺎﻩ رﻣﻀﺎن را ﺑﺪان اﺧﺘﺼﺎص داد‪.‬‬
‫اﺣﮑﺎم راﺟﻊ ﺑﻪ ﻃﻼق و ﻧﮑﺎح‪ ،‬ﺣﺪود ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻣﺤﺎرم‪ ،‬ارث‪ ،‬ﺣﻴﺾ‪ ،‬ﺗﻌﺪد زوﺟﺎت‪ ،‬ﺣﺪ زﻧﺎ و ﺳﺮﻗﺖ‪ ،‬ﻗﺼﺎص و دﻳﻪ و‬
‫ﺳﺎﻳﺮ اﺣﮑﺎم ﺟﺰاﻳﯽ و ﻣﺪﻧﯽ و هﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺠﺎﺳﺎت و ﻣﺤﺮﻣﺎت و ﺧﺘﻨﻪ‪ ...‬ﮐﻪ ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﻳﺎ ﻣﻘﺘﺒﺲ از ﺷﺮاﻳﻊ ﻳﻬﻮد ﻳﺎ ﻋﺎدات زﻣﺎن‬
‫ﺟﺎهﻠﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻌﺪﻳﻼت و ﺗﻐﻴﻴﺮاﺗﯽ ﺗﻤﺎم اﻳﻨﻬﺎ در ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﻘﺮر ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬

‫‪24‬‬
‫]ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﺷﺮع‪ ،‬ﻓﻘﻴﺮ و ﻣﺴﺘﺤﻖ را دهﻨﺪ و اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻓﺮض اﺳﺖ‪ .‬زﮐﺎت ﺑﺮ ﺷﺘﺮ‪ ،‬ﮔﺎو‪ ،‬ﺑﺰ‪ ،‬ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ و ﺣﻴﻮاﻧﺎت اهﻠﯽ و ذر و‬
‫ﺳﻴﻢ و ﻣﺎل اﻟﺘﺠﺎرﻩ و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﺧﺮﻣﺎ و اﻧﮕﻮر ﺗﻌﻠﻖ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد و زﮐﺎت هﺮ ﻳﮏ از اﻳﻨﻬﺎ را ﻧﺼﺎﺑﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎل زﮐﺎت ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﺁﻳﻪ ‪ ٦٠‬از ﺳﻮرﻩ ‪٩‬‬
‫ﻗﺮﺁن ﻣﺨﺼﻮص ﻃﺒﻘﺎت ﻣﻌﻴﻨﯽ از ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﺧﻼف ﻏﻨﻴﻤﺖ‪ ،‬زﮐﺎت ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﺧﺎﻧﺪان رﺳﻮل ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﺳﻴّﺪهﺎ زﮐﺎت ﻧﻤﯽ دهﻨﺪ[‬

‫‪111‬‬
‫اﺣﮑﺎم ﻣﺪﻧﯽ و اﻣﻮر ﺷﺨﺼﻴﻪ هﺮ ﭼﻨﺪ از دﻳﺎﻧﺖ ﻳﻬﻮد و ﻋﺎدات دورﻩ ﺟﺎهﻠﻴﺖ رﻧﮓ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮای ﻧﻈﻢ اﺟﺘﻤﺎع و‬
‫ﻣﺮﺗﺐ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﻌﺎﻣﻼت ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ اﻧﮑﺎر اﺳﺖ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻤﺎم ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺗﻤﺪن ﻣﻠﻞ از ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ رﻧﮓ ﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮﻧﺪ‪ .‬ﻋﺒﺎدات در‬
‫ﺗﻤﺎم ادﻳﺎن هﺴﺖ و ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻧﻮﻋﯽ ﺗﻬﺬﻳﺐ‪ ،‬ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺷﺌﻮن‪ ،‬ﻃﺮز ﻳﺎ ﮐﻴﻔﻴﺖ ﺁن ﭼﻨﺪان اهﻤﻴﺖ ﻧﺪارد‪ .‬اﻣﺎ اﻧﺴﺎن ﻣﺘﻔﮑﺮ ﻧﻤﯽ‬
‫ﺗﻮاﻧﺪ از ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺣﺞ و اﻧﺠﺎم اﻋﻤﺎﻟﯽ ﮐﻪ در ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻮد و ﻣﻮﺟﺐ ﻋﻘﻼﻧﯽ دﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ﺳﺮ در ﺁورد‪.‬‬
‫ﻋﺰم ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ در ﺳﺎل هﺸﺘﻢ هﺠﺮی ﺑﻪ زﻳﺎرت ﮐﻌﺒﻪ ﺗﺎ ﺣﺪی ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻌﻤﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ واﻗﻌًﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد‬
‫ﮐﻌﺒﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪاﺳﺖ ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺮای ارﺿﺎء ﺧﺎﻃﺮ ﻳﺎران ﺧﻮد ﮐﻪ زﻳﺎرت ﮐﻌﺒﻪ ﺑﺮای ﺁﻧﻬﺎ ﻋﺎداﺗﯽ ﮐﻬﻨﻪ و اﺟﺪادی ﺑﻮد دﺳﺖ‬
‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر زد؟ ﺁﻳﺎ ﺧﻮد اﻳﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻮاﺟﻪ ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻗﺮﻳﺶ و ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ از ورود ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﮑﻪ ﺷﺪ و ﺻﻠﺢ‬
‫ﺷﮑﺴﺖ ﻣﺎﻧﻨ ِﺪ ﺣﺪﻳﺒﻴﻪ را ﺑﻪ ﺑﺎر ﺁورد‪ ،‬ﻳﮏ ﻧﻮع ﺻﺤﻨﻪ ﺳﺎزی و ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﮐﺜﺮت ﻋﺪﻩ و ﺷﻮﮐﺖ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ را ﺑﻪ‬
‫رخ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﮑﺸﺪ و ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺿﻌﻔﺎ و ﺳﺎﮐﻨﺎن ﻣﺘﻮﺳﻂ و ﻏﻴﺮ ﻣﺘﻌﺼﺐ ﻣﮑّﻴﺎن ﺑﻪ دﻳﻦ ﺟﺪﻳﺪ ﮔﺮدد؟‬
‫ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دﻳﻨﯽ ﺗﺎزﻩ و ﺷﺮﻳﻌﺘﯽ ﺟﺪﻳﺪ ﺁوردﻩ و ﭘﺸﺖ ﭘﺎ ﺑﻪ هﻤﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪات و ﺧﺮاﻓﺎت ﻗﻮم ﺧﻮد زدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻏﻠﺐ هﻤﺎن‬
‫ﻋﺎدات ﻗﺪﻳﻢ را ﺑﻪ ﺻﻮرت دﻳﮕﺮی اﺣﻴﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟‬
‫ﺁﻳﺎ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺪاﭘﺮﺳﺖ و ﺷﺎرع اﺳﻼم ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻳﮑﺘﺎ را هﺪف اﺳﺎﺳﯽ ﺧﻮد ﻗﺮار دادﻩ اﺳﺖ و ﺑﺮ‬
‫ﻗﻮم ﺧﻮد ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽ زﻧﺪ‪» :‬ﻗﻮﻟﻮا ﻻ اﻟﻪ اﻻ اﷲ ﺗﻔﻠﺤﻮا« و ااﺳﺎس ﺗﻘﺮب را ﺑﺮ ﻓﻀﻴﻠﺖ و ﺗﻘﻮی ﻧﻬﺎدﻩ و ﺻﺮﻳﺤًﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫»ان اﮐﺮﻣﮑﻢ ﻋﻨﺪاﷲ اﺗﻘﺎﮐﻢ«‪ .25‬در ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺣﻤﻴﺖ ﻗﻮﻣﯽ و ﺗﻌﺼﺐ ﻧﮋادی درﺁﻣﺪﻩ و ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﺎﻧﻪ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ‬
‫را ﺷﻌﺎر ﻗﻮﻣﻴﺖ ﻗﺮار دهﺪ؟‬
‫در هﺮ ﺻﻮرت اﻳﻦ اﻣﺮ ﺑﻪ درﺟﻪ ای ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﻴﺰ و ﺑﻪ ﺣﺪی ﺑﺎ ﻣﺒﺎﻧﯽ ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﻣﻐﺎﻳﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎری از‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن در ﺳﻌﯽ ﺑﻴﻦ ﺻﻔﺎ و ﻣﺮوﻩ ﮐﻪ ﻋﺎدت ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎن ﺑﻮدﻩ اﮐﺮاﻩ داﺷﺘﻨﺪ و ﺣﻔﻆ اﻳﻦ ﻋﺎدت ﺑﻪ زور ﺁﻳﻪ ﻗﺮﺁن ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ‬
‫ﻗﺒﻮﻻﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮ ﺣﺴﺐ رواﻳﺎت ﻣﺴﺘﻨﺪ ﻋﻤﺮ ﮐﻪ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ و از ﺧﻮش ﻓﮑﺮﺗﺮﻳﻦ ﺣﻮارﻳﻮن اوﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ اﮔﺮ ﻣﻦ‬
‫ﺧﻮدم ﻧﻤﯽ دﻳﺪم ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ﺣﺠﺮاﻻﺳﻮد را ﻣﯽ ﺑﻮﺳﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ اﻳﻦ ﺳﻨﮓ ﺳﻴﺎﻩ را ﻧﻤﯽ ﺑﻮﺳﻴﺪم‪.‬‬
‫ﺣﺠﺖ اﻻﺳﻼم ﻣﻄﻠﻖ و ﺑﺤﻖ اﻣﺎم ﻣﺤﻤﺪ ﻏﺰاﻟﯽ‪ 26‬ﺻﺮﻳﺤًﺎ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﻣﻦ هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ دﻟﻴﻞ ﻣﻮﺟﻬﯽ ﺑﺮای اﻋﻤﺎل و‬
‫ﻣﻨﺎﺳﮏ ﺣﺞ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ام وﻟﯽ ﭼﻮن اﻣﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﻧﺎﭼﺎر اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ«‪ .‬در ﻗﺮﺁن ﺁﻳﻪ ای هﺴﺖ ﮐﻪ روزﻧﻪ ای ﺑﺮ روی‬
‫اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﯽ ﮔﺸﺎﻳﺪ و ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺟﻮاﺑﯽ ﺑﻪ ﺳﺌﻮاﻟﻬﺎ ﺑﺪهﺪ‪:‬‬

‫ﷲ‬
‫ﮑ ُﻢ ا ُ‬
‫ف ﻳُﻐﻨﻴ ُ‬
‫ﺠﺪَاﻟﺤَﺮا َم ﺑَﻌ َﺪ ﻋﺎ ِﻣﻬِﻢ هﺬا َواِن ﺧِﻔﺘُﻢ ﻋَﻴَﻠ ﱠﺔ َﻓﺴَﻮ َ‬
‫ﺲ ﻓَﻼﻳَﻘ َﺮﺑُﻮا اﻟﻤَﺴ ِ‬
‫ﺠ ُ‬
‫ن َﻧ َ‬
‫ﻦ ﺁﻣُﻨﻮ ِاﱠﻧﻤَﺎ اﻟﻤُﺸ ِﺮﮐُﻮ َ‬
‫»ﻳﺎ َا َﻳﻬَﺎاﻟّﺬﻳ َ‬
‫ﻣِﻦ ﻓَﺼِﻠ ِﻪ«‪.‬‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ای ﮔﺮوﻩ ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬ﻣﺸﺮﮐﺎن ﭘﻠﻴﺪﻧﺪ ]ﻧﺠﺲ و ﮐﺜﻴﻔﻨﺪ[ و ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺳﺎل )ﺳﺎل دهﻢ هﺠﺮت( ﺑﻪ ﮐﻌﺒﻪ‬
‫ﺁﻳﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ از ﻓﻘﺮ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻓﻀﻞ ﺧﻮد ﺑﯽ ﻧﻴﺎز ﺧﻮاهﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪.27‬‬

‫ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﻓﺘﻮﺣﺎت و ﺟﺰﻳﻪ اﻋﺮاب را ﺑﯽ ﻧﻴﺎز ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﺳﻮرﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻗﺮﺁن اﺳﺖ‬
‫و ﭘﺲ از ﻓﺘﺢ ﻣﮑﻪ در ﺳﺎل دهﻢ هﺠﺮی ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ در اﻳﻦ ﺁﻳﻪ زﻳﺎرت ﮐﻌﺒﻪ را ﺑﺮ ﻃﻮاﻳﻒ ﻏﻴﺮﻣﺴﻠﻤﺎن ﺣﺮام‬
‫ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ ﻃﻮاﻳﻒ و ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻋﺮب وﺟﻪ ارﺗﺰاق اهﻞ ﻣﮑﻪ و ﺑﺎﻋﺚ روﻧﻖ ﮐﺴﺐ و ﮐﺎر ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﺮدم ﻣﮑﻪ ﻧﺎراﺿﯽ ﻣﯽ‬
‫ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮدم ﻣﮑﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪ اوﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﻏﺎﻟﺒًﺎ از ﺗﺮس ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‪ .‬از روﻧﻖ اﻓﺘﺎدن ﻣﮑﻪ ﺧﻄﺮ ارﺗﺪاد در ﺑﺮ دارد‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎ‬
‫وﺟﻮب ]واﺟﺐ ﺷﺪن زﻳﺎرت ﮐﻌﺒﻪ در ﻣﮑﻪ[ ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ اﻳﻦ ﺧﻄﺮ از ﺑﻴﻦ ﻣﯽ رود‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺗﻮﺟﻴﻬﯽ اﺳﺖ و ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﺑﺎ واﻗﻊ و ﻧﻔﺲ اﻻﻣﺮ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬وﻟﯽ در هﺮ ﺣﺎل ﺑﺮای ﻣﻨﺎﺳﮏ‬
‫ﺣﺞ ﻳﻌﻨﯽ اﻋﻤﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎن دوران ﺟﺎهﻠﻴﺖ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دادﻧﺪ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻋﻘﻞ ﭘﺴﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﻠﮑﻪ ﺷﺮع ﭘﺴﻨﺪ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﯽ‬
‫ﺗﻮان ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺰرگ ﻋﺮب و ﻓﻴﻠﺴﻮف روﺷﻨﻔﮑﺮ ﺟﻬﺎﻧﯽ اﺑﻮاﻟﻌﻼء ﻣﻌﺮّی ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬

‫ﻟﺰﻣﯽ اﻟﺠﻤﺎر وﻟﺜﻢ اﻟﺤﺠﺮ‬ ‫و ﻗﻮم اﺗﻮا ﻣﻦ اﻗﺎﺻﯽ اﻟﺒﻼد‬

‫‪28‬‬
‫اﻳﻌﻤﯽ ﻋﻦ اﻟﺤﻖ ﮐﻞ ﺗﺎ ﺑﺸﺮ‬ ‫ﻓﻮ ا ﻋﺠﺒﺎ ﻣﻦ ﻣﻘﺎﻻﺗﻬﻢ‬

‫‪25‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ‪ ٤٩‬ﺁﻳﻪ ‪[١٣٠‬‬
‫‪26‬‬
‫]ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ اﺣﻤﺪ ﻃﻮﺳﯽ ﻣﮑﻨﯽ ﺑﻪ اﺑﻮﺣﺎﻣﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﻏﺰاﻟﯽ و ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﺣﺠﺔ اﻻﺳﻼم‪ ،‬داﻧﺸﻤﻨﺪ ﻣﻌﺮوف دورﻩ ﺳﻠﺠﻮﻗﯽ )‪ ١١١١ -١٠٥٨‬م(‪ .‬وی‬
‫در ﻓﻘﻪ و ﺣﮑﻤﺖ و ﮐﻼم ﺳﺮﺁﻣﺪ ﻋﺼﺮ ﺑﻮد‪ .‬در ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻋﺮﻓﺎن روی ﺁورد و ﺁﺛﺎر ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ و ﻋﺮﺑﯽ دارد از ﺟﻤﻠﻪ »ﮐﻴﻤﻴﺎی‬
‫ﺳﻌﺎدت« و »اﺣﻴﺎی ﻋﻠﻮم اﻟﺪﻳﻦ«[‬
‫‪27‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﺁﻳﻪ ‪٢٨‬‬
‫‪28‬‬
‫]ﻣﻌﻨﯽ ﺷﻌﺮ‪ :‬ﻣﺮدﻣﺎن از ﺑﻼد دور ﻣﯽ ﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﺳﻨﮓ ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﻨﮓ ﺳﻴﺎﻩ )ﮐﻌﺒﻪ( را ﺑﺒﻮﺳﻨﺪ‪ ،‬ﻋﺠﺐ ﮐﺎر ﻣﺴﺨﺮﻩ ای‪ ،‬ﺁﻳﺎ‬
‫ﻣﺮدﻣﺎن از دﻳﺪن ﺣﻖ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ هﺴﺘﻨﺪ؟[‬

‫‪112‬‬
‫ﺣﺮﻣﺖ ﺧﻤﺮ و ﻗﻤﺎر ﮐﻪ از ﺷﺮاﻳﻊ ﺧﺎص اﺳﻼﻣﯽ اﺳﺖ و در ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺻﺎدر ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺗﺼﻮر ﮐﺮد ﮐﻪ‬
‫ﻣﻘﺘﻀﻴﺎت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺻﺪور ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﻣﺪﻳﻨﻪ زﮐﺎت از ﺻﻮرت اﻣﺮ ﺧﻴﺮ و اﻧﻔﺎق اﺧﺘﻴﺎری ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﺎﻟﻴﺎﺗﯽ‬
‫در ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺟﻮاﺑﮕﻮی هﺰﻳﻨﻪ دوﻟﺖ ﺗﺎزﻩ ﺑﻨﻴﺎد ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﮐﻪ در هﻴﭽﻴﮏ از ﺷﺮاﻳﻊ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ و ﺑﺸﺮی ﻧﻈﻴﺮ ﺁن را ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺣﮑﻢ ﺟﻬﺎد اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرت‬
‫اﺟﺎزﻩ اﺳﺖ‪» .‬اذن ﻟﻠﻤﺆﻣﻨﻴﻦ اﻟﻘﺘﺎل« و ﭘﺲ از ﺁن ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺻﻴﻐﻪ هﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن اﻣﺮ و ﺷﺪت ﻋﻤﻞ در ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﺪﻧﯽ‬
‫ﺑﻘﺮﻩ‪ ،‬اﻧﻔﺎل‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ و ﻏﻴﺮﻩ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ و ﻋﺒﺮت ﺁﻧﮑﻪ در ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﮑّﯽ ﻧﺎﻣﯽ از ﺟﻬﺎد و ﻗﺘﺎل ﻣﺸﺮﮐﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ وﻟﯽ در ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﺪﻧﯽ ﺑﻘﺪری ﺁﻳﺎت‬
‫ﻗﺘﺎل و ﺟﻬﺎد ﻓﺮاواﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﺷﻮد درﺑﺎرﻩ هﻴﭻ اﻣﺮی و ﺣﮑﻤﯽ اﻳﻨﻘﺪر ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺻﻮرت ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ‬
‫دو اﻣﺮ را ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻳﮑﯽ ﺑﺼﻴﺮت ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮ روﺣﻴﻪ اﻋﺮاب و راﻩ اﺳﺘﻴﻼی ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ و ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ اﺻﻞ ﮐﻪ ﺟﺰ‬
‫ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﻳﮏ دوﻟﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁورد و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻳﮏ واﺣﺪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺗﺸﮑﻴﻞ داد‪ .‬زﻳﺮا ﺧﻮد اﻳﻦ‪ ،‬ﻣﻨﺘﺰع‬
‫از ﻋﺎدات و ﻓﻄﺮت ﻗﻮم ﻋﺮب اﺳﺖ و دوم ﭘﺎﻳﻤﺎل ﺷﺪن ﺣﻖ ﺁزادی ﻓﮑﺮ و ﻋﻘﻴﺪﻩ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺷﺮﻳﻒ ﺗﺮﻳﻦ ﺣﻖ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺻﺪای اﻋﺘﺮاض ﺑﺴﯽ از ﻣﺘﻔﮑﺮان را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺁن را ﺗﻮﺟﻴﻪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺁﻳﺎ ﺑﻪ زور ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﻗﺒﻮل ﻋﻘﻴﺪﻩ و دﻳﻨﯽ ﻣﺠﺒﻮر ﮐﺮدن ﮐﺎری ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ و ﺑﺎ ﻣﺒﺎدی ﻓﺎﺿﻠﻪ ﻋﺪل و اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ‬
‫ﺳﺎزﮔﺎر اﺳﺖ؟ ﺑﺪﻳﻬﯽ اﺳﺖ در ﺟﺎﻣﻌﻪ هﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﺸﺮی در هﺮ زﻣﺎن و در هﺮ ﻣﮑﺎن ﮐﻤﺎﺑﻴﺶ ﺳﺘﻢ و ﺗﺒﺎهﯽ ﻣﻮﺟﻮد‬
‫اﺳﺖ وﻟﯽ از ﻧﻈﺮ اهﻞ ﻓﮑﺮ هﻴﭻ ﺳﺘﻤﯽ ﺗﺎرﻳﮑﺘﺮ‪ ،‬ﻧﺎﻣﻌﻘﻮﻟﺘﺮ و ﻧﺎﻣﺮدﻣﯽ ﺗﺮ از اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺎهﯽ ﻳﺎ هﻴﺌﺖ ﺣﺎﮐﻤﻪ ای‬
‫ﺑﺮای ﻣﺮدم ﺣﻖ ﺁزادی ﻓﮑﺮ و ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻳﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮوا و ﻳﺎ ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺧﻮد را از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮد‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺻﻮرﺗﯽ اﺳﺖ از ﺗﻨﺎزع ﺑﻘﺎء‪ .‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺨﺎﻟﻒ اﺻﻮل اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ﭼﻮن او ﻓﮑﺮ ﻧﻨﺪ و‬
‫ﻣﻄﺎﺑﻖ ذوق و ﻣﺸﺮب او رﺁی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﯽ و ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻌﺬﻟﮏ در ﻃﻮل ﺗﺎرﻳﺦ و در ﺗﻤﺎم ﻣﻠﻞ ج‬
‫هﺎن اﻳﻦ اﺟﺤﺎف ﺑﻪ ﺣﻖ ﻣﺮدم روی دادﻩ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ اﻧﺴﺎن راﻳﺞ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻋﺎﻣﻪ ﻣﺮدم‬
‫ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻨﻨﺪ ﻳﻌﻨﯽ هﻤﺎن اﺳﺘﺒﺪاد‪ ،‬هﻤﺎن ﺧﻮدﮐﺎﻣﯽ و ﺧﻮدرأﻳﯽ ﻃﺎﻏﻴﺎن و ﻣﺴﺘﺒﺪان را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺴﺘﻪ و ﺗﺎب ﺷﻨﻴﺪن ﻓﮑﺮ و‬
‫ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﻌﺘﻘﺪات ﺧﻮد را ﻧﺪارﻧﺪ و ﺧﻮد اﻳﻦ اﻣﺮ ﺻﻔﺤﻪ هﺎی ﺗﺎرﻳﮏ و ﺳﻴﺎهﯽ را در ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ اﻧﺴﺎن ﮔﺸﻮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺁدﻣﻴﺎن را ﮐﺸﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻮزاﻧﺪﻩ اﻧﺪ و ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﻬﺎی ﺗﺎرﻳﮏ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺸﺎن را ﻗﻄﻊ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ دار ﺁوﻳﺨﺘﻪ اﻧﺪ و‬
‫ﮐﺸﺘﺎر دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﻧﻤﻮﻧﻪ هﺎی ﺑﺎرزی ﮐﻪ در ﻋﺼﺮ ﺧﻮد ﻣﺎ و ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ روی دادﻩ اﺳﺖ‪ ،‬وﻗﺎﻳﻊ‬
‫ﺧﻮﻧﻴﻦ ﮐﺸﻮرهﺎی ﻧﺎزی و ﻓﺎﺷﻴﺴﺖ و ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﺑﻪ ﺁزادی ﻓﮑﺮ و ﻋﻘﻴﺪﻩ در هﻤﻪ ﺟﻬﺎن و ﻣﻴﺎن هﻤﻪ اﻗﻮام ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ وﻟﯽ ﻣﻄﻠﺐ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﻼﺣﻈﻪ‬
‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﻋﻴﻦ روش از ﻃﺮف ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭘﺮﭼﻢ هﺪاﻳﺖ را ﺑﺮ دوش ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و در ﺟﺎﻳﯽ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬ﻻ اﮐﺮاهﻪ‬
‫ﻓﯽ اﻟﺪﻳﻦ«‪ 29‬و در ﺟﺎی دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﮐﺎﻓﺮان ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻟﮑﻢ دﻳﻨﮑﻢ وﻟﯽ دﻳﻦ«‪ 30‬و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬ﻟﻴﻬﻠﮏ ﻣﻦ هﻠﮏ‬
‫ﻋﻦ ﺑﻴﻨﺔ و ﻳﺤﻴﯽ ﻣﻦ ﺣﯽ ﻋﻦ ﺑﻴﻨﺔ«‪ 31‬و از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ »رﺣﻤﺔ اﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ« ﻟﻘﺐ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﺼﺪاق »اﻧﮏ ﻟﻌﻠﯽ ﺧﻠﻖ‬
‫ﻋﻈﻴﻢ«‪ 32‬ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺰاوار و رواﺳﺖ؟ ﺁن هﻢ ﻣﺮدی ﮐﻪ در ﻣﮑﻪ ﺑﺎ ﺻﺪای ﮔﺮم و ﭘﺮ از اﻳﻤﺎن ﺧﻮد ﺳﻮرﻩ ﺑﻠﺪ ]ﺳﻮرﻩ‬
‫‪ ٩٠‬ﺁﻳﺎت ‪ ٥‬ﺗﺎ ‪ [١٩‬را ﺑﺮ اﺑﻮاﻻﺷﺪ‪ 33‬ﻓﺮو ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‪:‬‬

‫ﻞ‬‫ﺣ ُﺪ َاﻟَﻢ ﻧَﺠﻌ َ‬ ‫ﺐ اَن ﻟَﻢ َﻳ َﺮ ُﻩ َا َ‬

‫ﺴ ُ‬
‫ﻻ َﻟﺒَﺪاً‪َ ،‬اﻳَﺤ َ‬
‫ﺖ ﻣﺎ ً‬‫ل اَهﻠَﮑ ُ‬ ‫ﺣ ُﺪ َﻳﻘُﻮ ُ‬
‫ﻋﻠَﻴ ِﻪ َا َ‬
‫ﺐ اَن ﻟَﻦ ﻳَﻘ ِﺪ َر َ‬ ‫ﺴ ُ‬
‫ن ﻓِﯽ َﮐ َﻴ ٍﺪ َاﻳَﺤ َ‬
‫ﺧﻠَﻘﻨَﺎ اﻟِﺎﻧﺴﺎ َ‬
‫»َﻟﻘَﺪ َ‬
‫ﮏ‬‫ﮏ ﻣَﺎ اﻟ َﻌ َﻘ َﺒ ُﺔ َﻓ ﱠ‬ ‫ﮏ ﻣَﺎ اﻟ َﻌ َﻘ َﺒ َﺔ َو ﻣﺎ اَدرﻳ َ‬ ‫ﺤ َﻢ اﻟ َﻌ َﻘ َﺒ َﺔ َو ﻣﺎ اَدرﻳ َ‬‫ﻼ اﻗ َﺘ َ‬‫ﻦ َﻓ َ‬ ‫ﻦ َو َهﺪَﻳﻨﺎ ُﻩ اﻟﻨﱠﺠﺪﻳَﻴ ِ‬‫ﺷ َﻔﺘَﻴ ِ‬
‫َﻟ ُﻪ ﻋَﻴﻨﻴﻦ َوﻟِﺴﺎﻧًﺎ َو َ‬
‫ﻦ ﺁ َﻣﻨُﻮ َو ﺗَﻮاﺻَﻮا ﺑِﺎﻟﺼّﺒ ِﺮ َو‬ ‫ن ِﻣﻨَﺎﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫ﻆ اَو ﻣِﺴﮑﻴﻨًﺎ ذاﻣَﺘ َﺮ َﺑ ٍﺔ ُﺛﻢﱠ ﮐﺎ َ‬ ‫َر َﻗ َﺒ َﺔ اَو اﻳﺜﻌﺎ ُم ﻓِﯽ ﻳَﻮ ٍم ذی ﻣَﺘ َﻐ َﺒ ٍﺔ ﻳَﺘﻴﻤًﺎ ذا ﻣَﻘ َﺮ َﺑ ٍ‬
‫ب اﻟﻤَﻴ َﻤ َﻨ ٍﺔ‪»...‬‬
‫ک اَﺻﺤﺎ ُ‬ ‫ﺣ َﻤ ِﺔ ا ُوﻟِﺪ َ‬
‫ﺗَﻮاﺻَﻮا ﺑِﺎﻟﻤَﺮ َ‬

‫درﻳﻎ ﮐﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ اﻳﻦ ﺁﻳﺎت ﺧﻮش ﺁهﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﻧﻴﺮوی ﺧﻄﺎﺑﯽ ﻣﺤﻤﺪ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ دﺷﻮار اﺳﺖ‪ .‬راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺮد زورﻣﻨﺪ و‬
‫ﭘﻮﻟﺪاری ﮐﻪ زور و ﭘﻮل ﺧﻮد را ﺑﺮﺗﺮ از ﻣﺤﻤﺪ و اﺳﻼم و روﺣﺎﻧﻴﺖ او ﻣﯽ داﻧﺪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬رﻧﺞ و ﻣﺸﻘﺖ ﻣﻼزم وﺟﻮد‬
‫ﺁدﻣﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻳﺎ او ﻣﯽ ﭘﻨﺪارد ﮐﻪ هﻴﭽﮑﺲ ﺑﺮ او ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ ﻧﺪارد؟ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﻣﺎل ﺑﺴﻴﺎر ﺗﻠﻒ ﮐﺮدم‪ .‬ﺁﻳﺎ ﻣﯽ ﭘﻨﺪارد ﮐﺴﯽ‬
‫ﺑﺪان ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﻪ او دو ﭼﺸﻢ ﺑﻴﻨﺎ ﻋﻄﺎ ﻧﮑﺮدﻳﻢ و او را زﺑﺎن و دو ﻟﺐ ﻧﺒﺨﺸﻴﺪﻳﻢ؟ و راﻩ ﺧﻴﺮ و ﺷ ّﺮ را ﺑﻪ او ﻧﻨﻤﻮدﻳﻢ؟‬
‫او ﻧﻤﯽ داﻧﺪ دﺷﻮاری ﭼﻴﺴﺖ و راﻩ رهﺎﻳﯽ از ﺁن ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬رهﺎﻳﯽ از دﺷﻮاری و ﮐﺎر ﺧﻮب‪ ،‬ﺁزاد ﮐﺮدن ﺑﻨﺪﻩ اﺳﺖ در راﻩ‬
‫ﺧﺪا و ﺑﻪ ﻳﺎری ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان ﺷﺘﺎﻓﺘﻦ‪ ،‬ﮔَﺮد از ﭼﻬﺮﻩ ﻳﺘﻴﻤﯽ زدودن و ﺻﻠﻪ رﺣﻢ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺁوردن اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺪﻳﻦ روش ﺑﻪ ﺧﺪا‬
‫اﻳﻤﺎن ﺁورﻧﺪ و ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﺑﻪ اهﻤﻴﺖ ﺻﺒﺮ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺧﻠﻖ ﺳﻔﺎرش ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ رﺳﺘﮕﺎری و ﺳﻌﺎدﺗﻨﺪ«‪.‬‬

‫‪29‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ‪ ٢‬ﺁﻳﻪ ‪[٢٥٦‬‬
‫‪30‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ‪ ٨‬ﺁﻳﻪ ‪[٤٤‬‬
‫‪31‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ‪ ٢١‬ﺁﻳﻪ ‪[١٠٧‬‬
‫‪32‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ‪ ٦٨‬ﺁﻳﻪ ‪[٤‬‬
‫‪33‬‬
‫ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ اﺑﻮاﻻﺷﺪ ﺗﻨﺎور و زورﻣﻨﺪ و ﻣﺎﻟﺪار ﺑﻮد‪ .‬در ﺑﺎزار ﻋﮑﺎظ ﺑﺮ ﻓﺮﺷﯽ ﻣﯽ اﻳﺴﺘﺎد و ﻣﺒﻠﻎ هﻨﮕﻔﺘﯽ ﺟﺎﻳﺰﻩ ﻣﻌﻴﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﮐﻪ‬
‫ﻓﺮش را از زﻳﺮ ﭘﺎی او ﺑﮑﺸﺪ‪ .‬ﺟﻮاﻧﺎن هﺠﻮم ﻣﯽ ﺁوردﻧﺪ و ﻓﺮش را از هﺮ ﺳﻮ ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﺎرﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ و او از ﺟﺎﻳﺶ ﺗﮑﺎن ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد‪ .‬ﻋﻠﯽ‬
‫دﺷﺘﯽ‬

‫‪113‬‬
‫ﻣﺮدی ﮐﻪ در ﻣﮑﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻟﺤﻦ ﮔﻴﺮا و ﺳﺮﺷﺎر از رأﻓﺖ و روﺣﺎﻧﻴﺖ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ ،‬در ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺗﻐﻴﻴﺮ روش ﻣﯽ‬
‫دهﺪ و ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ل «‪.‬‬
‫ﮑ ُﻢ اﻟﻘِﺘﺎ ُ‬
‫ﻋﻠَﻴ ُ‬
‫ﺐ َ‬
‫» ُﮐ ِﺘ َ‬
‫‪34‬‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺟﻬﺎد ]ﻗﺘﻞ و ﮐﺸﺘﺎر[ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ واﺟﺐ ﺷﺪ ‪.‬‬

‫ن «‪.‬‬
‫ﻦ ﻻ ﻳُﺆ ِﻣﻨُﻮ َ‬
‫»ﻗﺎ ِﺗﻠُﻮا اﻟّﺬﻳ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺑﺎ ﻏﻴﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻣﺒﺎرزﻩ ﮐﻨﻴﺪ ]ﺑﮑﺸﻴﺪ ﻏﻴﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎن را[‪.35‬‬

‫ﻞ ﻣِﻨ ُﻪ«‪.‬‬
‫» َوﻣَﻦ ﻳَﺒ َﺘ ِﻎ ﻏَﻴﺮَاﻻِﺳﻼ ِم دﻳﻨًﺎ َﻓﻠَﻦ ﻳُﻘ َﺒ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺟﺰ اﺳﻼم دﻳﻨﯽ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.36‬‬

‫ق «‪.‬‬
‫ﺸ ّﺪوُا اﻟﻮَﺛﺎ َ‬
‫ﺣﺘّﯽ اِذا اَﺛﺨَﻨ ُﺘﻤُﻮهُﻢ َﻓ ُ‬
‫ب َ‬
‫ب اﻟﺮﱠﻗﺎ ِ‬
‫ﻦ َﮐ َﻔﺮُوا َﻓﻀَﺮ َ‬‫» َﻓﺎِذا اﻟ َﻘِﻴ ُﺘ ُﻢ اﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﮐﻔﺎر را هﺮ ﮐﺠﺎ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ ﮔﺮدن ﺑﺰﻧﻴﺪ ﺗﺎ زﻣﻴﻦ از ﺧﻮﻧﺸﺎن رﻧﮕﻴﻦ ﺷﻮد‪ .‬اﺳﻴﺮان را ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ ﮐﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ‬
‫ﻓﺮار ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‪.37‬‬
‫دهﻬﺎ ﺁﻳﻪ از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ و ﺷﺪﻳﺪﺗﺮ ﻓﻘﻂ در ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﯽ در ﮐﻪ هﻨﻮز ﺧﻮاص ﺁهﻦ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮدﻩ و در ﻣﺪﻳﻨﻪ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﺐ «‪.‬‬
‫ﺳَﻠ ُﻪ ﺑِﺎﻟﻐَﻴ ِ‬
‫ﺼ ُﺮ ُﻩ َو ُر ُ‬
‫ﷲ َم ﻳَﻨ ُ‬
‫س َو ِﻟﻴَﻌَﻠ َﻢ ا ُ‬
‫س ﺷَﺪﻳُﺪ َو ﻣَﻨﺎ ِﻓ ُﻊ ﻟِﻠﻨّﺎ ِ‬
‫» َو اَﻧ َﺰﻟَﻨﺎ اﻟﺤَﺪﻳ َﺪ ﻓﻴ ِﻪ ﺑَﺄ ُ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺁهﻦ را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ ﺑﺮای ﺗﺮﺳﺎﻧﺪن ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﺮدم ﺳﻮدﻣﻨﺪ ﻧﻴﺰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺪاﻧﺪ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ او و‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮش را ﻳﺎری ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪.38‬‬

‫ﮔﻮﻳﯽ در ﻣﮑﻪ ﺁهﻦ ﻧﺒﻮد ﻳﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻠﻴﻢ و ﺣﮑﻴﻢ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪی ﮐﻪ »ﻻﻳﺸﻌﻠﻪ ﺷﺄن ﻋﻦ ﺷﺄن« ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ‬
‫دﺷﻤﻦ ﺧﻮد و رﺳﻮﻟﺶ را ﺑﺎزﺷﻨﺎﺳﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو‪ ،‬در ﺁﻧﺠﺎ‪] ،‬در[ ﻣﮑﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ دﺳﺘﻮر ﻣﯽ دهﺪ‪:‬‬

‫ﻞ ﻋَﻦ‬
‫ﺿﱠ‬‫ﮏ ُه َﻮ اَﻋَﻠ ُﻢ ِﺑﻤَﻦ َ‬
‫ن َرﱠﺑ َ‬
‫ﺴﻦُ‪ِ ،‬ا ﱠ‬
‫ﺴ َﻨ ِﺔ َو ﺟﺎدِﻟﻬُﻢ ﺑَﺎﻟّﺘﯽ هِﯽ اَﺣ َ‬
‫ﺤَ‬
‫ﻈ ِﺔ اﻟ َ‬
‫ﻋَ‬
‫ﮏ ﺑِﺎﻟﺤِﮑ َﻤ ِﺔ َو اﻟﻤَﻮ ِ‬
‫ﻞ َرّﺑ َ‬ ‫ع اِﻟﯽ ﺳَﺒﻴ ُ‬ ‫»اَد َ‬
‫ﻦ «‪.‬‬
‫ﺳَﺒﻴِﻠ ِﻪ َو ُه َﻮ اَﻋَﻠ ُﻢ ﺑِﺎﻟﻤُﻬﺘَﺪﻳ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺁﻧﺎن )ﻣﺸﺮﮐﺎن( را ﺑﺎ ﺣﮑﻤﺖ و ﭘﻨﺪهﺎی ﻧﻴﮑﻮ ﺑﻪ راﻩ ﺧﺪا ﺑﺨﻮان ﺑﺎ ﻣﻼﻃﻔﺖ و ﺧﺮدﻣﻨﺪی ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺤﺚ و‬
‫ﺟﺪل ﮐﻦ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮد داﻧﺎﺗﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻪ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﮔﻤﺮاهﻨﺪ و ﭼﻪ اﺷﺨﺎﺻﯽ راﻩ راﺳﺖ در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪.39‬‬

‫ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ اﺳﻼم رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ از ﺻﻮرت دﻋﻮﺗﯽ ﺻﺮﻓًﺎ روﺣﺎﻧﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﺎهﯽ ﻣﺒﺪل ﺷﺪ رزﻣﺠﻮ و ﻣﻨﺘﻘﻢ ﮐﻪ ﻧﺸﻮ و ﻧﻤﺎی‬
‫ﺁن ﺑﺮ ﺣﻤﻠﻪ هﺎی ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ‪ ،‬ﮐﺴﺐ ﻏﻨﺎﻳﻢ و اﻣﻮر ﻣﺎﻟﯽ ﺁن ﺑﺮ زﮐﺎت اﺳﺘﻮار ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺴﻴﺎری از ﺣﻮادث دﻩ ﺳﺎﻟﻪ هﺠﺮت از ﻗﺒﻴﻞ ﮐﺸﺘﻦ اﺳﻴﺮان ﺑﺎ ﻗﺘﻠﻬﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻣﺮ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ و‬
‫ﻧﺎﻗﺪان ﺧﺎرﺟﯽ را ﺑﻪ اﻋﺘﺮاض ﮐﺸﺎﻧﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﺳﺘﻮار ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺗﺤﮑﻴﻢ ﻣﺒﺎﻧﯽ دوﻟﺖ دﻳﻨﯽ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ از ﺟﻨﮓ‬
‫ﺑﺪر اﺳﻴﺮاﻧﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ اﻓﺘﺎد]ﻧﺪ[ و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺮدد ﺑﻮد ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ از ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺪﻳﻪ ]ﻣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﺳﻴﺮان ﺑﺮای رهﺎﻳﯽ‬
‫ﺧﻮد ﺑﺪهﻨﺪ[ ﮔﺮﻓﺘﻪ ]و[ ﺁزادﺷﺎن ﮐﻨﺪ ﺗﺎ از اﻳﻦ راﻩ ﭘﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﺟﻴﺐ ﻣﺠﺎهﺪان ﺑﺮﺳﺪ ﻳﺎ ﭼﻮن ﺑﺮدﻩ ﻧﮕﺎهﺪارﻳﺸﺎن ﮐﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ‬
‫زﻧﺪاﻧﺸﺎن اﻓﮑﻨﺪ؟‬
‫ﻋﻤﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ دﻳﺪی واﻗﻊ ﺑﻴﻦ و ﻓﮑﺮی ﻣﺂل اﻧﺪﻳﺶ و ﺑﺎ ﻗﻮّت ﺳﺠﺎﻳﺎ و ﺣﺪّت ﺑﺼﻴﺮت ﺑﻪ اوﺿﺎع ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﻣﯽ ﺗﻮان او‬
‫را از ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺬاران اﺳﻼم و دوﻟﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮد زﻳﺮا ﻓﺪﻳﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﺁزاد ﮐﺮدن ﺁﻧﻬﺎ را ﺧﻼف‬
‫ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد در ﺁن ﺻﻮرت ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﻣﯽ ﭘﻴﻮﻧﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﮐﻴﻨﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮی ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻴﺰﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﻧﮕﺎهﺪاری ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺑﺮدﻩ و ﭼﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ زﻧﺪاﻧﯽ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺧﺮج اﺳﺖ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﺘﻀﻤﻦ ﺧﻄﺮ ﻓﺮار و ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪن‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ دﺳﺘﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ اﺳﺖ‪ .‬در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﻦ ﺁﻧﺎن رﻋﺒﯽ در ﻗﺒﺎﻳﻞ اﻓﺘﺎدﻩ و ﺷﻮﮐﺖ اﺳﻼم اﻓﺰودﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ‬
‫ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺁﻳﻪ ‪ ٦٧‬اﻧﻔﺎل ﻧﺎزل ﮔﺮدﻳﺪ‪:‬‬

‫‪34‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺑﻘﺮﻩ ﺁﻳﻪ ‪ ٢١٧‬و ‪] .٢٤٩‬ﺁﻳﺎت ﻓﺮاواﻧﯽ در ﻣﻮرد ﮐﺸﺘﺎر ﻏﻴﺮﻣﺆﻣﻨﻴﻦ در ﻗﺮﺁن ﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬از ﺟﻤﻠﻪ‪ :‬ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎء ﺁﻳﺎت ‪ ٧٧‬و ‪،٩١‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻣﺎﺋﺪﻩ ﺁﻳﻪ ‪ ،٣٧‬ﺳﻮرﻩ اﻧﻔﺎل ﺁﻳﻪ ‪ ،١٢‬ﺳﻮرﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﺁﻳﻪ ‪ ،٢٥‬ﺳﻮرﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﺁﻳﻪ ‪ ،١٢٢‬ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب ﺁﻳﺎت ‪ ٢٦‬و ‪ ٢٧‬و ‪[...‬‬
‫‪35‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﺁﻳﻪ ‪٢٩‬‬
‫‪36‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺁل ﻋﻤﺮان ﺁﻳﻪ ‪٨٥‬‬
‫‪37‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﺁﻳﻪ ‪٤‬‬
‫‪38‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ﺣﺪﻳﺪ ﺁﻳﻪ ‪[٢٥‬‬
‫‪39‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻧﺤﻞ ﺁﻳﻪ ‪١٢٥‬‬

‫‪114‬‬
 ‫ﺧ َﺮ َة«‪.‬‬
‫ﷲ ﻳُﺮﻳُﺪ اﻻ ِ‬
‫ﻋﺮَض اﻟﺪﱡﻧﻴﺎ َو ا ُ‬
‫ن َ‬
‫ض ﺗَﺮﻳﺪُو َ‬
‫ﻦ ﻓِﯽ اﻻَر ِ‬
‫ﺨِ‬‫ﺣﺘّﯽ ﻳُﺜ َ‬
‫ن َﻟ ُﻪ اَﺳﺮی َ‬
‫ﯽ اَن َﻳﮑُﻮ َ‬
‫ن ِﻟﻨﱠﺒ ِ‬
‫»ﻣﺎ ﮐﺎ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ ]ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ[ ﮐﻪ اﺳﻴﺮان را ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻓﺪﻳﻪ ﺁزاد ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮن ﻧﺎﭘﺎﮐﺎن رﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ )ﺻﺎﺣﺒﺎن اﺳﻴﺮان( اﺳﺘﻔﺎدﻩ از وﺟﻪ ﻓﺪﻳﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﯽ ﺧﻮاهﻴﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺮای ﺁﺧﺮت را ﺑﺮای ﺷﻤﺎ‪.‬‬

‫ﮐﺸﺘﻦ دو اﺳﻴﺮ‬
‫از ﺟﻤﻠﻪ اﺳﻴﺮان ﺑﺪر‪ ،‬ﻋﻘﺒﺔ ﺑﻦ اﺑﯽ ﻣﻌﻴﻂ و ﻧﻀﺮﺑﻦ ﺣﺎرث ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬از ﻣﺸﺎهﺪﻩ اﻳﻦ دو ﺗﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ و ﺷﺮارت‬
‫ﺁﻧﻬﺎ در ﻣﮑﻪ اﻓﺘﺎدﻩ‪ ،‬اﻣﺮ ﮐﺮد ﮔﺮدن ﺁن دو را ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ .‬ﻧﻀﺮ اﺳﻴﺮ ﻣﻘﺪاد ﺑﻮد و ﻣﻘﺪاد ﻃﻤﻊ ﺑﻪ ﻓﺪﻳﻪ داﺷﺖ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺑﻪ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ اﺳﻴﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﺣﻖ ﻣﻦ اﺳﺖ و ﺟﺰء ﻏﻨﺎﻳﻢ‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﮕﺮ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﻩ ای ﮐﻪ اﻳﻦ ﭘﻠﻴﺪ‬
‫ﻦ« ]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻣﺎ ﻗﺮﺁن را ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ اﮔﺮ‬ ‫ﻻوﱠﻟﻴ َ‬
‫ن هﺬا ِاﻟّﺎ اَﺳﺎﻃﻴ ُﺮ ا َ‬
‫ﻞ هﺬا ِا َ‬‫ﺳﻤِﻌﻨﺎ ﻟَﻮ ﻧَﺸﺎ ُء َﻟﻘُﻠﻨﺎ ﻣِﺜ َ‬
‫درﺑﺎرﻩ ﻗﺮﺁن ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪» :‬ﻗَﺪ َ‬
‫ﺑﺨﻮاهﻴﻢ ﻧﻈﻴﺮ ﺁن را ﺧﻮاهﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ ﺟﺰ اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎی ﮐﻬﻨﻪ ]ﮐﻬﻦ[ ﭼﻴﺰی ﻧﻴﺴﺖ‪.40‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﺎﺑﻘﻪ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺧﻮن او هﺪر و ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻘﺪاد دم در ﮐﺸﻴﺪ و ﻧﻀﺮﺑﻦ ﺣﺎرث را ﮔﺮدن زدﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﻣﻨﺰل ﺑﻌﺪی‪ ،‬ﻋﻘﺒﻪ را اﺣﻀﺎر و ﻋﺎﺻﻢ ﺑﻦ ﺛﺎﺑﺖ را اﻣﺮ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ وی ﮐﺮد‪ .‬ﻋﻘﺒﻪ از وﺣﺸﺖ ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬ﭘﺲ ﺑﭽﻪ هﺎﻳﻢ‬
‫ﭼﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ؟« ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اﻟﻨّﺎر« ]ﺁﺗﺶ[‪.‬‬
‫در ﻓﺘﺢ ﻣﮑﻪ دﺳﺘﻮر ﻋﻔﻮ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺻﺎدر ﺷﺪ وﻟﯽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ را ﻣﺴﺘﺜﻨﯽ ﮐﺮد و اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮد ﺁﻧﻬﺎ را هﺮ ﮐﺠﺎ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬
‫ﺑﮑﺸﻨﺪ‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﺮدﻩ هﺎی ﮐﻌﺒﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.41‬‬
‫ﺻﻔﻮان ﺑﻨﯽ اﻣﻴﻪ‪ ،‬ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﺧﻄﻞ‪ ،‬ﻣﻘﺒﺲ ﺑﻦ ﺻﺒﺎب‪ ،‬ﻋﮑﺮﻣﻪ ﭘﺴﺮ اﺑﻮﺟﻬﻞ‪ ،‬ﺣﻮﻳﺮث ﺑﻦ ﻧﻘﻴﺬ ﺑﻦ وهﺐ و ﺷﺸﻤﯽ ﻋﺒﺪاﷲ‬
‫ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ اﺑﯽ ﺳﺮح‪ 42‬ﻧﺎم داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽ در ﻣﺪﻳﻨﻪ از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن وﺣﯽ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﯽ ﮔﺎهﯽ ﺁﺧﺮ ﺁﻳﺎت را ﺑﺎ اﺟﺎزﻩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﻼ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪« :‬واﷲ ﻋﺰﻳﺰ ﺣﮑﻴﻢ«‪ ،‬او ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻄﻮر اﺳﺖ ﺑﮕﺬارﻳﻢ »واﷲ ﻋﻠﻴﻢ ﺣﮑﻴﻢ«‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬ ‫ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﯽ داد‪ .‬ﻣﺜ ً‬
‫ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﺎﻧﻌﯽ ﻧﺪارد‪ .‬ﭘﺲ از ﺗﮑﺮار ﭼﻨﺪ ﺗﻐﻴﻴﺮ از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ از اﺳﻼم ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ وﺣﯽ‬
‫اﻟﻬﯽ ﺑﺎ اﻟﻘﺎء ﻣﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮐﻨﺪ و از ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺳﻮی ﻗﺮﻳﺶ رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻣﺮﺗﺪ ﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺮد را دو ﺟﺎرﻳﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم ﻓﺮﺗﻨﺎ و ﻗﺮﻳﺒﻪ ﮐﻪ‬
‫ﺗﺼﻨﻴﻔﻬﺎﻳﯽ در هﺠﻮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬هﺮ دو ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬هﻤﭽﻨﻴﻦ دو زن دﻳﮕﺮی ﺑﻪ ﻧﺎم هﻨﺪ ﺑﻨﺖ ﻋﺘﺒﻪ و ﺳﺎرﻩ‬
‫ﻣﻮﻻة ﻋﻤﺮوﺑﻦ هﺎﺷﻢ از ﺑﻨﯽ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ ﮐﻪ در اﻳﺎم اﻗﺎﻣﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ در ﻣﮑﻪ وی را ﺑﺴﯽ ﺁزار دادﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ اﺑﯽ اﻟﺴﺮح ﮐﻪ ﺑﺮادر رﺿﺎﻋﯽ ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ وی ﭘﻨﺎهﻨﺪﻩ ﺷﺪ‪ .‬ﻋﺜﻤﺎن ﭼﻨﺪ روزی او را ﻣﺨﻔﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ‬
‫ﺟﻮش و ﺧﺮوﺷﻬﺎ ﺗﺴﮑﻴﻦ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ او را ﻧﺰد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁوردﻩ و اﺳﺘﺪﻋﺎی ﻋﻘﻮ او را ﮐﺮد‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ ﺳﮑﻮت‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪َ :‬ﻧﻌَﻢ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺎ اﮐﺮاﻩ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻋﺜﻤﺎن را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬ﻋﺒﺪاﷲ ﻣﺠﺪدًا اﺳﻼم ﺁورد و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻋﺜﻤﺎن از ﻣﺤﻀﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﺑﻴﺮون ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از رﻓﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻠﺖ ﺳﮑﻮت ﻃﻮﻻﻧﯽ را از ﺣﻀﺮت ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬اﺳﻼم او اﺟﺒﺎری و از ﺗﺮس ﺑﻮد و ﻣﻦ از ﻗﺒﻮل‬
‫ﻼ او را ﻣﻬﺪوراﻟﺪّم ﻓﺮﻣﻮدﻩ و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‬ ‫ﺁن اﮐﺮاﻩ داﺷﺘﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﻳﮑﯽ از ﺷﻤﺎهﺎ ﺑﺮﺧﻴﺰد و ﮔﺮدن او را ﺑﺰﻧﺪ زﻳﺮا ﻗﺒ ً‬
‫هﺮ ﮐﺠﺎ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ ﺑﮑﺸﻴﺪ‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﺮدﻩ ﮐﻌﺒﻪ ﺁوﻳﺨﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻳﮑﯽ از اﻧﺼﺎر ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﺮا ﺑﺎ ﭼﺸﻢ اﺷﺎرﻩ ای ﻧﻔﺮﻣﻮدی؟ ﺣﻀﺮت ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪ :‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻴﺎﻧﺘﮑﺎر داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﻇﺎهﺮًا ﺳﮑﻮت ﮐﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ اﻣﺮ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ دهﺪ‪ .‬هﻤﻴﻦ ﺷﺨﺺ ]ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ اﺑﯽ اﻟﺴﺮح[ در ﺧﻼﻓﺖ‬
‫ﻋﺜﻤﺎن ﺳﺮدار ﺳﭙﺎهﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺄﻣﻮر ﻓﺘﺢ ﺷﻤﺎل ﺁﻓﺮﻳﻘﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و در اﻳﻦ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ و ﺳﺰاوار از ﮐﺎر ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ و از‬
‫هﻤﻴﻦ رو ﻋﺜﻤﺎن‪ ،‬ﻋﻤﺮوﺑﻦ اﻟﻌﺎص را از ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﺼﺮ ﻋﺰل ﮐﺮد و او ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ واﻟﯽ ﻣﺼﺮ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻗﺘﻠﻬﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ‬
‫ﮐﻌﺐ ﺑﻦ اﻻﺷﺮف از ﻳﻬﻮدان ﺑﻨﯽ اﻟﻨﻀﻴﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺟﻨﮓ ﺑﺪر از ﺑﺴﻂ ﻧﻔﻮذ و ﻗﺪرت ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﮕﺮان ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﮑﻪ رﻓﺖ‬
‫و ﺑﺎ ﻗﺮﻳﺶ هﻤﺪردی و ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺗﺸﻮﻳﻘﺸﺎن ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﭘﺲ از ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺷﻴﻮﻩ ﺧﻮد ﺑﺎ زﻧﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﻐﺎزﻟﻪ‬
‫ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮدﻩ ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬ﻣﻦ ﻟﯽ ﺑﺎﺑﻦ اﻻﺷﺮف‪ ،‬ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﺎر اﻳﻦ ﭘﻠﻴﺪ را ﺑﺴﺎزد؟ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ‬
‫ﻣﺴﻠﻤﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ ﮐﺎر او را ﻣﯽ ﺳﺎزم‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬اﮔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺴﺎز‪ .‬ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ از ﻗﺒﻴﻠﻪ اوس را ﺑﺎ وی‬
‫هﻤﺮاﻩ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ اﺑﻮ ﻧﺎﺋﻠﻪ ﺑﺮادر رﺿﺎﻋﯽ ﮐﻌﺐ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﻴﻠﻪ ﮐﻌﺐ ﺑﺪﮔﻤﺎن ﻧﺸﺪﻩ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﺁﻳﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ‬
‫ﺁﻧﻬﺎ را ﺗﺎ ﺧﺎرج ﺷﻬﺮ ﻣﺸﺎﻳﻌﺖ ﮐﺮدﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮوﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﺪا ﻳﺎر ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪40‬‬
‫ﺳﻮرﻩ اﻧﻔﺎل ﺁﻳﻪ ‪٣١‬‬
‫‪41‬‬
‫رﺟﻮع ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﻴﺮﻩ اﺑﻦ هﺸﺎم‪ ،‬ﺟﻠﺪ دوم‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪[٤٢‬‬
‫‪42‬‬
‫]ﻋﺒﺪاﷲ اﺑﻦ ﺳﻌﺪ اﺑﻦ اﺑﯽ ﺳﺮح ﮐﺎﺗﺐ وﺣﯽ رﺳﻮل اﷲ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﺪهﺎ ادﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ در ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁن ﺟﻤﻼﺗﯽ از ﺧﻮد اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮدﻩ و اﺣﺎدﻳﺚ‬
‫ﺟﻌﻠﯽ ﻓﺮاواﻧﯽ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻧﻬﺞ اﻟﻔﺼﺎﺣﻪ از اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ ﭘﺎﻳﻨﺪﻩ[‬

‫‪115‬‬
 ‫دﺳﺘﻪ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮی ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ راﻩ اﻓﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﻴﺒﺮ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻌﺐ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﺑﻮﻧﺎﺋﻠﻪ ﺑﺪﮔﻤﺎن ﻧﺸﺪ و از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون‬
‫ﺁﻣﺪ و ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﭼﺮب زﺑﺎن ﮔﺮم ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺷﺪ ﺗﺎ از ﺣﺼﺎر ﺧﻴﺒﺮ دور ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻨﺞ ﺗﻦ ﺑﺮ ﺳﺮش رﻳﺨﺘﻪ ﮐﺎرش را‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ هﻨﻮز ﺑﻴﺪار و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺧﺒﺮ ﺧﻮش ﺑﻮد‪.43‬‬
‫]اﺑﯽ راﻓﻊ[ ﺳﻼم ﺑﻦ اﺑﯽ اﻟﺤﻘﻴﻖ از دوﺳﺘﺎن ﻗﺒﻴﻠﻪ اوس ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺰرﺟﻴﺎن از ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺟﺎزﻩ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﻼم ﺑﻦ اﺑﯽ اﻟﺤﻘﻴﻖ را‬
‫ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از ﺳﺮﺷﻨﺎﺳﺎن ﻳﻬﻮد و هﻢ ﭘﻴﻤﺎن ﺑﺎ ﻃﺎﻳﻔﻪ اوس ﺑﻮد ﺑﮑَﺸﻨﺪ‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺟﺎزﻩ داد و ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﻋﺘﻴﮏ را ﺑﻪ رهﺒﺮی‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﮔﻤﺎﺷﺖ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﺤﻮ دﻟﺨﻮاﻩ اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ و ﺳﻼم ﺑﻦ اﺑﯽ اﻟﺤﻘﻴﻖ را ﮐﺸﺘﻨﺪ و هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ از ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬اﷲ اﮐﺒﺮ«‪.44‬‬
‫ﭘﺲ از ﮐﺸﺘﻦ ﮐﻌﺐ ]اﺷﺮف[ و ﺳﻼم ]ﺑﻦ اﺑﯽ اﻟﺤﻘﻴﻖ[ ﻋﺒﺪاﻟﺒﻪ ﺑﻦ رواﺣﻪ ﻣﺄﻣﻮر ﮐﺸﺘﻦ ﻳﺴﻴﺮ ﺑﻦ ﺑﺮزام ]ﻳﺴﻴﺮﺑﻦ زرام[ ﺷﺪ‬
‫زﻳﺮا او در ﺑﻨﯽ ﻏﻄﻔﺎن ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﺎﻟﺪ ﺑﻦ ﺳﻔﻴﺎن هﺬﻟﯽ در ﻧﺨﻠﻪ ﻣﺮدم را ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﺑﺮﻣﯽ اﻧﮕﻴﺨﺖ‪ .‬اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮد ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ُاﻧَﻴﺲ ﮐﺎر او را ﺑﺴﺎزد و او ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮد‪.45‬‬
‫رﻓﺎﻋﺔ ﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻗﻴﺲ را ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺗﺤﺮﻳﮏ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﺟﺪر ]ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﺣﺪرد[ از ﻃﺮف ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﻣﺄﻣﻮر ﺷﺪ ﺳﺮ او را ﺑﻴﺎورد و ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ در ﮐﻤﻴﻦ او ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺎ ﺗﺒﺮی وی را از ﭘﺎی در ﺁورد‪.‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺳﺮش را ﺑﺮﻳﺪﻩ ﻧﺰدﻩ ﺣﻀﺮت ﺁورد‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮوﺑﻦ اﻣﻴﻪ ]ﺿﻤﺮی[ ﻣﺄﻣﻮر ﻗﺘﻞ اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬وﻟﯽ اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪﻩ ﺟﺎن ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺮد و ﭼﻮن ﺗﻮﻓﻴﻖ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻤﺮو در ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ‪ ،‬ﻗﺮﻳﺸﯽ ﺑﻴﮕﻨﺎﻩ و ﻣﺮد دﻳﮕﺮی را ﮐﺸﺖ‪.46‬‬
‫ﭘﻴﺮﻣﺮد ﺻﺪ و ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ای ﺑﻪ ﻧﺎم اﺑﻮ ﻋﻔﮏ‪ 47‬ﺑﻪ ﺟﺮم ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺘﻠﮑﯽ ﮔﻔﺘﻪ و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را در ﺷﻌﺮی هﺠﻮ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻦ ﻋﻤﻴﺮ ]ﺑﻦ ﻋﺪی[ و ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ »ﻣﻦ ﻟﯽ ﺑﻬﺬا اﻟﺨﺒﻴﺚ« ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ و در ﭘﯽ ﺁن‬
‫ﻋﺼﻤﺎء‪ 48‬دﺧﺘﺮ ﻣﺮوان ﮐﻪ ﻗﺘﻞ ﺁن ﭘﻴﺮﻣﺮد او را ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺎﺳﺰاﻳﯽ درﺑﺎرﻩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮐﺸﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫اﺑﻮ ﻋﺰة اﻟﺠﻤﺤﯽ و ﻣﻌﺎوﻳﻪ ﺑﻦ ﻣﻐﻴﺮﻩ ﮐﻪ از اﺳﺮای ﺑﺪر ﺑﻮدﻧﺪ وﻟﯽ اﻣﺎن ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ در ﻣﺪﻳﻨﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ از‬
‫ﺷﮑﺴﺖ اﺣﺪ ﻣﻌﺎوﻳﻪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬اﺑﻮ ﻋﺰة ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻗﻠﻨﯽ«‪] .‬ﻳﻌﻨﯽ[ ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ ﻳﺎ ﺁزاد ﮐﻦ‪ .‬ﻣﺤﻤﺪ ﺑﯽ درﻧﮓ ﺑﻪ‬
‫زﺑﻴﺮ اﻣﺮ ﮐﺮد ﮔﺮدﻧﺶ را ﺑﺰﻧﺪ و ﮐﺴﯽ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻌﺎوﻳﺔ ﺑﻦ ﻣﻐﻴﺮﻩ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﺮ او دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﻗﺘﻠﺶ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ و اﻳﻦ‬
‫دﺳﺘﻮر ﻧﻴﺰ اﺟﺮا ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ اﺑﯽ ]ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ اﺑﯽ ﺳﺮح[ از ﺳﺮان ﺧﺰرج ﺑﻮد ﮐﻪ اﺳﻼم ﺁوردﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ از ﺗﻐﻴﻴﺮ وﺿﻊ و ﻣﺸﺎهﺪﻩ‬
‫ﺑﺴﻂ ﻧﻔﻮذ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺳﺨﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺪی ﮐﻪ دﻳﮕﺮ از ﺧﻠﻮص و اﻳﻤﺎن ﻧﺸﺎﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬از‬
‫اﻳﻦ رو او را در رأس ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ ﺁورﻧﺪ‪ .‬ﻧﻔﺎق و دﺳﻴﺴﻪ ]وی ﺑﺮ[ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﻴﺰ ﻣﮑﺸﻮف ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﺣﺘﯽ ﻋﻤﺮ‬
‫ﻣﺼﻤﻢ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ وی ﺑﻮد‪ .‬وﻟﯽ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺎدﻩ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ وی ﻣﺪارا ﮐﻦ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮ را ﺑﺮای ﻣﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﮐﻪ از ﺷ ّﺮ‬
‫رﻳﺎﺳﺖ ﻃﻠﺒﯽ او راﺣﺖ ﺷﻮﻳﻢ وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺮاﻳﺶ در ﺻﺪد ﺗﻬﻴﻪ ﻣﻬﺮﻩ و درﺳﺖ ﮐﺮدن ﻧﺎﺟﯽ ﺑﻮدﻳﻢ«‪.49‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻴﻦ هﻴﮑﻞ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬روزی ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺑﻪ رأی ﺗﻮ رﻓﺘﺎر ﮐﺮدﻩ و‬
‫ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ اﺑﯽ را ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺨﻮاهﯽ وی ﺑﺮﻣﯽ ﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ رﻓﺘﺎر او ﻃﻮری ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ‬
‫ﻓﺮﻣﺎن دهﻢ‪ ،‬هﻤﺎن ﮐﺴﺎﻧﺶ او را ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺸﺖ«‪ .‬و ﺑﺎز در هﻤﻴﻦ ﺑﺎب ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﺣﺘﯽ ﭘﺴﺮ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ اﺑﯽ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬

‫‪43‬‬
‫]ﻗﺘﻞ ﮐﻌﺐ ﺑﻦ اﺷﺮف در ﺳﺎل ﺳﻮم هﺠﺮی روی داد‪ .‬ﻃﺒﺮی در ﺷﺮح وﻗﺎﻳﻊ اﻳﻦ ﺳﺎل‪ ،‬ﺗﺎرﻳﺦ دﻗﻴﻖ اﻳﻦ ﺗﺮور را در ﻣﺎﻩ رﺑﻴﻊ اﻻول اﻳﻦ ﺳﺎل‬
‫ﻼ ﻣﺎﺟﺮای ﺗﺮور ﮐﻌﺐ ﺑﻦ اﺷﺮف و ﺟﺰﺋﻴﺎت ﻧﻘﺸﻪ‬ ‫ذﮐﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﺑﻦ هﺸﺎم در ﮐﺘﺎب ﺧﻮد »ﺳﻴﺮﻩ اﺑﻦ هﺸﺎم« ﺟﻠﺪ دوم ﺻﻔﺤﻪ ‪ ٧٩‬ﺗﺎ ‪ ٨٣‬ﻣﻔﺼ ً‬
‫ﮔﺮوﻩ ﺗﺮور را ﺷﺮح دادﻩ و ﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ رﺳﻮل اﷲ ﺗﺮورﻳﺴﺘﻬﺎ را ﻣﺠﺎز ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ هﺮ ﭼﻪ ﺻﻼح ﻣﯽ داﻧﻨﺪ اﻧﺠﺎم دهﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺑﻦ هﺸﺎم ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻣﺴﻠﻤﻪ )ﺳﺮﮐﺮدﻩ ﮔﺮوﻩ ﺗﺮور( ﻋﺮض ﮐﺮد‪ :‬ﻳﺎ رﺳﻮل اﷲ ﻣﺎ ﺑﺮای اﻧﺠﺎم اﻳﻦ ﮐﺎر ﻧﺎﭼﺎرﻳﻢ ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ )ﺑﺮ ﺧﻼف‬
‫ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺧﻮد( ﺑﺮ زﺑﺎن ﺟﺎری ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬ﺑﺎﮐﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬هﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﺟﺎﻳﺰ اﺳﺖ«‪ .‬ﺗﺎرﻳﺦ ﺗﺤﻠﻴﻠﯽ اﺳﻼم ﺟﻠﺪ ﻳﮑﻢ ﺻﻔﺤﻪ‬
‫‪ ، ١٣٥‬ﺗﺄﻟﻴﻒ دﮐﺘﺮ ﻣﺤﻤﻮد ﻃﺒﺎﻃﺒﺎﻳﯽ اردﮐﺎﻧﯽ‪ ،‬اﻧﺘﺸﺎرات اﺳﺎﻃﻴﺮ‪[١٣٦٨ ،‬‬
‫‪44‬‬
‫]رﺟﻮع ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ »ﺳﻴﺮﻩ اﺑﻦ هﺸﺎم« ﺟﻠﺪ دوم‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪[١٨٦‬‬
‫‪45‬‬
‫]رﺟﻮع ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺘﺎب »ﺳﻴﺮﻩ اﺑﻦ هﺸﺎم« ﺟﻠﺪ دوم ﺻﻔﺤﻪ ‪ ٣٩٥‬و ‪ .٣٩٦‬اﺑﻦ هﺸﺎم ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ رﺳﻮل اﷲ ﺑﻪ ﭘﺎس اﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﻋﺼﺎﻳﯽ‬
‫ﺑﻪ رﺳﻢ ﺟﺎﻳﺰﻩ ﺑﻪ ﻋﺒﺪاﷲ ُاﻧَﻴﺲ‪ ،‬ﻗﺎﺗﻞ ﺧﺎﻟﺪ ﺑﻦ ﺳُﻔﻴﺎن هﺬﻟﯽ ﻣﯽ دهﺪ و ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻋﺼﺎ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﻦ و ﺗﻮ در روز ﻗﻴﺎﻣﺖ اﺳﺖ و هﻤﺎﻧﺎ‬
‫ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ﻣﺮدم در ﺁن روز ﮐﺴﺎﻧﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺼﺎ ﺗﮑﻴﻪ زدﻩ اﻧﺪ«‪[.‬‬
‫‪46‬‬
‫]ﻋﻤﺮوﺑﻦ اﻣﻴﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮی )ﺟﻠﺪ ﺳﻮم ﺻﻔﺤﻪ ‪» (١٠٤٨‬در ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﻣﺮدی ﺁدﻣﮑﺶ و ﺷﺮور ﺑﻮد« ﻣﺄﻣﻮر ﮐﺸﺘﻦ اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن رﻳﻴﺲ‬
‫ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻗﺮﻳﺶ ﺷﺪ‪ .‬وﻟﯽ او از ﻧﻘﺸﻪ ﺗﺮور ﺧﻮد ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪ و ﻓﺮار ﮐﺮد‪ .‬ﻋﻤﺮو ﺑﻦ اﻣﻴﻪ در راﻩ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ‪ ،‬ﺷﺨﺼﯽ از ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻪ ﻧﺎم »ﻋﺜﻤﺎن‬
‫ﺑﻦ ﻣﺎﻟﮏ« را ﺑﺎ ﺣﻴﻠﻪ ﮐﺸﺖ و ﺳﭙﺲ ﭼﻮﭘﺎن ﻳﮏ ﭼﺸﻤﯽ را ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد هﺮﮔﺰ دﻳﻦ اﺳﻼم را ﻧﺨﻮاهﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ در ﺧﻮاب ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﮐﺮد و ﺑﻪ‬
‫اﻋﺘﺮاف ﺧﻮدش »ﮐﻤﺎن ﺧﻮد را در ﭼﺸﻢ ﺳﺎﻟﻢ او ﻓﺮو ﮐﺮدم ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ در ﺁﻣﺪ«‪ .‬ﭘﺲ از ﺁن ﻧﻴﺰ دو ﺗﻦ دﻳﮕﺮ از ﻣﺮدم ﺑﻴﮕﻨﺎﻩ ﻣﮑﻪ ﺑﺮﺧﻮرد‬
‫ﮐﺮد اﻣﺎ ﭼﻮن ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻳﮑﯽ را ﻣﯽ ﮐﺸﺪ و دﻳﮕﺮی را ﺑﻪ اﺳﺎرت ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻧﺰد رﺳﻮل اﷲ ﻣﯽ ﺑﺮد‪ .‬ﻃﺒﺮی از ﻗﻮل ﻋﻤﺮو ﺑﻦ اﻣﻴﻪ ﻣﯽ‬
‫ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ در ﻣﻦ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﭼﻨﺎن ﺑﺨﻨﺪﻳﺪ ﮐﻪ هﻤﻪ دﻧﺪاﻧﻬﺎﻳﺶ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺷﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺮا ﺳﺘﻮد و دﻋﺎی ﺧﻴﺮ ﮐﺮد«‪ .‬ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮی ﺟﻠﺪ ﺳﻮم‪،‬‬
‫ﺻﻔﺤﻪ ‪[١٠٥٠‬‬
‫‪47‬‬
‫]اﺑﻮ ﻋﻔﮏ ﺷﺎﻋﺮ ﻳﻬﻮدی ﮐﻪ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺗﺮور ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ و ﺗﻮﻃﺌﻪ ﺁﻣﻴﺰ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم »ﺣﺎرث ﺑﻦ ﺻﺎﻣﺖ« ﻣﺘﺂﺛﺮ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺷﻌﺮی در ﻣﺬﻣﺖ رﺳﻮل‬
‫اﷲ ﻣﯽ ﺳﺮاﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺰای هﻤﻴﻦ ﮔﻨﺎﻩ‪ ،‬رﺳﻮل اﷲ ﻓﺮﻣﺎن ﺗﺮور او را ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬رﺟﻮع ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ »ﺳﻴﺮﻩ اﺑﻦ هﺸﺎم« ﺟﻠﺪ دوم‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪[٤١١‬‬
‫‪48‬‬
‫]ﻋﺼﻤﺎء دﺧﺘﺮ ﻣﺮوان‪ ،‬ﺷﺎﻋﺮی ﺁزادﻩ و دﻟﻴﺮ ﺑﻮد‪ .‬وی ﺑﻪ دﻟﻴﻞ اﺷﻌﺎر اﻧﺘﻘﺎدی ﮐﻪ در ﻣﺬﻣﺖ ﻗﺘﻞ ﻋﺎم ﻳﻬﻮدﻳﺎن و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺗﺮور اﺑﻮ ﻋﻔﮏ ﺑﻪ‬
‫ﻗﻮل ﺳﺮودﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺑﻦ هﺸﺎم رﺳﻮل اﷲ »ﻋُﻤﻴﺮ ﺑﻦ ﻋﺪی را ﻣﺄﻣﻮر ﮐﺸﺘﻦ او ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻋُﻤﻴﺮ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺼﻤﺎء ﻣﯽ رود و او را ﻣﯽ‬
‫ﮐﺸﺪ و ﺻﺒﺢ زود ﺧﺒﺮ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﻋﺼﻤﺎء را ﺑﻪ رﺳﻮل اﷲ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ای ﻋُﻤﻴﺮ‪ ،‬ﺧﺪا و رﺳﻮﻟﺶ را ﻳﺎری ﮐﺮدی«‪ .‬رﺟﻮع‬
‫ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪ ‪ ٤١٢‬ﺟﻠﺪ دوم ﮐﺘﺎب »ﺳﻴﺮﻩ اﺑﻦ هﺸﺎم« [‬
‫‪49‬‬
‫]رﺟﻮع ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب »ﺳﻴﺮﻩ اﺑﻦ هﺸﺎم« ﺻﻔﺤﻪ ‪ ٢٧١‬و ‪ .٢٧٢‬و ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺟﻠﺪ ﺳﻮم »ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮی« ﺻﻔﺤﻪ ‪[١١٨٧‬‬

‫‪116‬‬
‫ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاهﯽ ﭘﺪرم را ﺑﮑﺸﯽ‪ ،‬ﺧﻮد ﻣﺮا ﻣﺄﻣﻮر ﮐﻦ زﻳﺮا اﮔﺮ دﻳﮕﺮان ﺑﻪ اﻣﺮ ﻗﻴﺎم ﮐﻨﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ رﺳﻢ و ﻣﻌﻤﻮل‬
‫ﻋﺮب ﻣﺠﺒﻮر ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺨﻮاهﯽ او ﺑﺮﺧﻴﺰم«‪.‬‬
‫ن اَن ﺗَﻬﺪُوا ﻣَﻦ‬
‫ﺴﺒُﻮا َاﺗُﺮﻳﺪُو َ‬
‫ﺴﻬُﻢ ﺑِﻤﺎ َﮐ َ‬ ‫ﷲ اَر َﮐ َ‬
‫ﻦ وَا ُ‬
‫ﻦ ِﻓ َﺌﺘَﻴ ِ‬‫اﻣﺎ ﺳﻴﻮﻃﯽ در ﺷﺄن ﻧﺰول ﺁﻳﻪ ‪ ٨٨‬ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎء‪» :‬ﻓَﻤﺎَﻟﮑُﻢ ﻓِﯽ اﻟﻤُﻨﺎﻓِﻘﻴ َ‬
‫ﷲ«‪] .‬ﻳﻌﻨﯽ[ ﺷﻤﺎ را ﭼﻪ ﮐﻪ درﺑﺎرﻩ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن دو دﺳﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﻳﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮدودﻧﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاهﯽ ﮐﺴﯽ را ﮐﻪ ﺧﺪا ﮔﻤﺮاﻩ‬ ‫ﻞا ُ‬
‫ﺿﱠ‬‫َا َ‬
‫ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ ﮐﻨﻴﺪ؟ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪ :‬ﻣﻘﺼﻮد ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ اﺑﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ از وی ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا از‬
‫ﺷ ّﺮ وﺟﻮد ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در ﺻﺪد ﺁزار ﻣﻦ اﺳﺖ و ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﻣﺮا در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺮد ﻣﯽ ﺁورد ﻧﺠﺎت دهﺪ؟ وﻟﯽ‬
‫ﻣﻴﺎن اوس و ﺧﺰرج دو دﺳﺘﮕﯽ اﻓﺘﺎد و هﻤﻴﻦ اﻣﺮ او را از ﮐﺸﺘﻦ ﻧﺠﺎت داد‪.50‬‬
‫ﮔﺎهﯽ ﻧﻴﺰ ﻳﺎ از راﻩ ﺧﻮش ﺧﺪﻣﺘﯽ ﻳﺎ از راﻩ ﻏﺮض ﺷﺨﺼﯽ ﮐﺴﯽ را ﻣﯽ ﮐﺸﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺣﺴﺎب اﺳﻼم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ ﺑﺮای ﺗﺎﺟﺮ ﻳﻬﻮدی ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺁﻣﺪ و ﺷﺪ ﻣﯽ ﮐﺮد و رواﺑﻂ ﺧﻮﺑﯽ هﻢ داﺷﺖ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ‪ .‬روزی ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬ﺑﺮ هﺮ ﻳﮏ از رﺟﺎل ﻳﻬﻮد دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﮑﺸﻴﺪ! ﻣﺤﻴﺼﺔ اﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد از ﺟﺎ ﺟﺴﺖ و اﺑﻦ ﻧﻴﻪ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻩ را ﺑﮑﺸﺖ و‬
‫ﺟﺰ ﺑﺮادرش ﮐﺴﯽ او را ﺑﺮ اﻳﻦ ﮐﺎر ﻣﻼﻣﺖ ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫هﻨﮕﺎم ﺟﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ روﻣﻴﺎن ﺑﻪ راﻩ اﻧﺪازﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﺧﺒﺮ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺟﻤﻌﯽ در ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮﻳﻠﻢ ﻳﻬﻮدی اﺟﺘﻤﺎع‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﻋﻠﻴﻪ اﻳﻦ ﺟﻨﮓ ﮐﻨﮑﺎش ]ﻣﺸﻮرت[ دارﻧﺪ‪ ،‬ﻃﻠﺤﻪ را ﺑﺎ ﻋﺪﻩ ای ﻣﺄﻣﻮر ﮐﺮد‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺁن ﺧﺎﻧﻪ را ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﮐﺮدﻩ ﺁﺗﺶ‬
‫زدﻧﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻓﺮار ﮐﻨﺪ ﮐﻪ او هﻢ ﭘﺎﻳﺶ ﺷﮑﺴﺖ‪) .‬ﺁﻳﻪ ‪ ٨١‬ﺳﻮرﻩ ﺑﺮاﺋﺔ راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ ک ﺑﻪ واﺳﻄﻪ‬
‫ﺣﺮَرًا«‪] .‬ﻳﻌﻨﯽ[ ﮔﻔﺘﻨﺪ در‬ ‫ﺷ ﱡﺪ َ‬‫ﺟ َﻬﱠﻨ َﻢ َا َ‬
‫ﺤ ﱠﺮ ﻗُﻞ ﻧﺎ ُر َ‬
‫ﮔﺮﻣﺎی ﺷﺪﻳﺪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ در ﺟﻨﮓ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪» :‬وَﻗﺎﻟُﻮا ﻻ ﺗَﻨﻔِﺮوا ﻓِﯽ اﻟ َ‬
‫ﮔﺮﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻧﺮوﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ ﺁﺗﺶ دوزخ ﺑﺴﯽ ﺳﻮزاﻧﺘﺮ اﺳﺖ(‪.51‬‬

‫‪50‬‬
‫]ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺗﺮورهﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ »ﺳﻴﺮﻩ اﺑﻦ هﺸﺎم«[‬
‫‪51‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺑﺮاﺋﺖ ﻳﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﺁﻳﻪ ‪٨١‬‬

‫‪117‬‬
 ‫ﻧﺒﻮّت و اﻣﺎرت‬
‫اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺨﻮاهﺪ ﻣﺤﻤﺪ را در ﮐﺴﻮت ﻧﺒﻮت ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﮑّﯽ ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﺑﻌﻀﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻮن‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻣﺆﻣﻨﻮن‪ ،‬ﺳﻮرﻩ ﻧﺠﻢ و اﻣﺜﺎل ﺁن ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﺪ‪ .‬روﺣﺎﻧﻴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ درﺧﺸﺎﻧﯽ از ﺁﻳﺎت ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﻃﻊ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻋﮑﺲ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﺪ ﻣﺤﻤﺪ را ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ اﻣﺎرت و رﻳﺎﺳﺖ و ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺬاری ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﺪﻧﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻘﺮﻩ‪ ،‬ﻧﺴﺎء‪،‬‬
‫ﺣﻤﺪ و ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﺳﻮرﻩ ﺗﻮﺑﻪ روی ﺁورد‪.‬‬
‫ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﭘﺲ از هﺠﺮت ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﭘﺲ از ﺗﺼﻔﻴﻪ ﻳﺜﺮب از ﻳﻬﻮد ﻣﺪﻳﻨﻪ و ﻣﻨﮑﻮب ﮐﺮدن ]ﻗﺒﻴﻠﻪ[ ﺑﻨﯽ ﻣﺼﻄﻠﻖ ﺁﺛﺎر‬
‫اﻣﺎرت هﻢ از اﺣﮑﺎم و هﻢ از رﻓﺘﺎر ﺧﻮد ﻣﺤﻤﺪ ﻇﺎهﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫در ﺳﻴﺮﻩ اﺑﻦ هﺸﺎم ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﺣﯽ ﺑﻦ اﺧﻄﺐ ﺧﻮاب داﻳﺪ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ داﻣﻦ وی ﻓﺮود ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ و ﺧﻮاب ﺧﻮد را ﺑﺮای‬
‫ﺷﻮهﺮ ﺧﻮد ﻧﻘﻞ ﮐﺮد‪ .‬ﺷﻮهﺮ در ﺧﺸﻢ ﺷﺪﻩ ﭼﻨﺎن ﺳﻴﻠﯽ ﺑﺮ ﺻﻮرت او ﻧﻮاﺧﺖ ﮐﻪ ﺑﺮق از ﭼﺸﻤﺶ ﺟﻬﻴﺪ و ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬ﺗﻮ‬
‫ﺁرزو داری زن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺣﺠﺎز ﺷﻮی«‪ .‬از ﻗﻀﺎ ﭘﺲ از ﻓﺘﺢ ﺧﻴﺒﺮ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ زﻧﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭘﻴﻮﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از ﻣﺘﻌﻴﻨﺎن ﻳﻬﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﺳﻼم ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻬﻮدان ﺑﻪ وی ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ داﻧﯽ ﮐﻪ‬
‫ﻧﺒﻮت در ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ اﺳﺖ ﻧﻪ در ﻋﺮب‪ .‬ﺁﻗﺎی ﺗﺎزﻩ ﺗﻮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺷﺎﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ن اﺟﺒﺎری ﺑﻪ ﻋﺒﺎس ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﺮادرزادﻩ ات ﮐﺸﻮری ﺑﻴﮑﺮان دارد‪ .‬ﻋﺒﺎس ﺑﻪ وی‬ ‫اﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎن هﻨﮕﺎم اﺳﻼم ﺁورد ِ‬
‫ﺟﻮاب داد‪ :‬اﻳﻦ ﻗﻠﻤﺮ ِو ﻧﺒﻮت اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮ ﻳﮑﯽ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ و ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﺷﺨﺼﻴﺘﻬﺎی اﺳﻼم و ﻣﻮرد اﻋﺘﻤﺎد و اﺣﺘﺮام ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻮد و هﻤﺎن ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫در ﺳﺎﻟﻬﺎی اول ﺑﻌﺜﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁرزو داﺷﺖ ﮐﻪ در ﺟﺮﮔﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن درﺁﻳﺪ زﻳﺮا ﺑﻪ ﻗﻮت ﺳﺠﺎﻳﺎ و ﺷﺠﺎﻋﺖ و ﺻﺮاﺣﺖ‬
‫ﻣﻮﺻﻮف ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ از ﺻﻠﺢ ﺣﺪﻳﺒﻴﻪ‪ 52‬ﺑﺮﺁﺷﻔﺖ و ﺁن ﻣﻌﺎهﺪﻩ را ﺷﮑﺴﺖ و رﺳﻮاﻳﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻗﺮﻳﺶ ﺗﻤﺎم ﺷﺮاﻳﻂ ﺧﻮد را‬
‫ﺑﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻗﺒﻮﻻﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻤﺮ در اﻳﻦ ﺑﺤﺚ ﺑﻪ ﺣﺪی ﺗﻨﺪی ﮐﺮد ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺮﺁﺷﻔﺖ و ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬ﺛﮑﻠﺘﮏ اﻣﮏ«‪.‬‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻣﺎدرت ﺑﻪ ﻋﺰاﻳﺖ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪ .‬و ﻋﻤﺮ ﺑﯽ درﻧﮓ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺸﻢ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ دم ﻓﺮو ﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﺤﻤﺪی ﮐﻪ ﺻﻠﺢ ﺣﺪﻳﺒﻴﻪ را اﻣﻀﺎء ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺁن ﻣﺤﻤﺪ دوازدﻩ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ ﮐﻪ ﺁرزو ﻣﯽ ﮐﺮد اﺷﺨﺎﺻﯽ ﭼﻮن ﻋﻤﺮ و‬
‫ﺣﻤﺰﻩ اﺳﻼم ﺁورﻧﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﻧﺎزل ﮐﺮدن ﺳﻮرﻩ ﻓﺘﺢ »اﻧﺎ ﻓﺘﺤﻨﺎ ﻟﮏ ﻓﺘﺤﺎ ﻣﺒﻴﻨﺎ« ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﯽ و ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﻗﺮﻳﺶ را ﭘﻴﺮوزی درﺧﺸﺎن‬
‫ﻣﯽ ﻧﺎﻣﺪ و هﻤﻪ ﻧﻴﺰ ﻗﺒﻮل ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﺣﺘﯽ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺑﺎوﻗﺎر و ﭘﺨﺘﮕﯽ ذاﺗﯽ ‪ ،‬ﺧﺸﻢ و ﻧﺎرﺿﺎﻳﯽ ﻋﻤﺮ را ﻓﺮو ﻣﯽ ﻧﺸﺎﻧﺪ و او‬
‫را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺻﻠﺢ ﺣﺪﻳﺒﻴﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﯽ ﺑﻮد و از اﻳﻦ رو ﻋﻤﺮ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ وﻟﯽ در هﻤﻴﻦ ﺣﺎل اﻳﻦ ﺻﻠﺢ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺣﻀﺮت‬
‫رﺳﻮل را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ و ﻣﯽ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ از اﻳﻦ رو ﺁن را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮد در ﺻﻮرت درﮔﻴﺮی ﺟﻨﮓ‪ ،‬ﻗﺮﻳﺶ‬
‫ﻣﺨﺬول ]ﺧﻮار و زﺑﻮن[ و ﻣﻨﮑﻮب ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در ﻓﮑﺮ او ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ و ﻣﺘﺎرﮐﻪ ﺑﯽ ﺧﻄﺮ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﻣﺸﮑﻮک اﺳﺖ زﻳﺮا‬
‫اﮔﺮ در ﺳﺘﻴﺰﻩ ﺟﻮﻳﯽ ﺷﮑﺴﺖ ﻣﯽ ﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺮﻳﺶ ﺟﺮی ﺷﺪﻩ و اﻋﺮاب ﻧﮕﺮان از ازدﻳﺎد ﻧﻔﻮذ وی‪ ،‬ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ هﻤﺪﺳﺖ ﮔﺸﺘﻪ و‬
‫ﻳﻬﻮدان زﺧﻢ ﺧﻮردﻩ ﻧﻴﺰ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﻣﻠﺤﻖ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ و ﮐﺎر ﻣﺤﻤﺪ و ﻳﺎراﻧﺶ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﮔﺮاﻳﻴﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻣﻼﺣﻈﺎت‬
‫ﺧﺮدﻣﻨﺪاﻧﻪ در ذهﻦ ﺷﺨﺼﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ در ﻣﻘﺎم ﺣﺎدﺛﻪ ﺟﻮﻳﯽ ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﻠﮑﻪ در ﺻﺪد ﺗﺄﺳﻴﺲ دوﻟﺘﯽ اﺳﺖ‪ .‬او‬
‫ﺗﻤﺎم ﺷﺮوط ﻗﺮﻳﺸﻴﺎن را ﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮد ﺑﺪﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺳﺎل ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﻗﻮت و ﺷﻮﮐﺖ او اﻓﺰودﻩ ﺷﻮد و ﺑﯽ دردﺳﺮ و ﺑﺪون ﺧﻄﺮ‬
‫ﺷﮑﺴﺖ‪ ،‬ﺣﺞ را ﺑﺮای ﺧﻮد و ﻳﺎراﻧﺶ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ اﻗﺪام ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ او ﭘﺲ از ﺻﻠﺢ ﺣﺪﻳﺒﻴﻪ اﻳﻦ ﻧﻈﺮ و ﻓﺮض ﻣﺎ را ﺗﺄﻳﻴﺪ و ﺗﺪﺑﻴﺮ ﮐﺸﻮرداری وی را ﻣﺴﺠﻞ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ‬
‫درﮔﻴﺮی ﺑﺎ ﻗﺮﻳﺶ اﻣﺮی ﻣﺸﮑﻮک ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬هﺠﻮم ﺑﻪ ﺧﻴﺒﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬در ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻗﺮﻳﺶ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺴﻴﺎری از ﻣﻬﺎﺟﺮان‬
‫ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻗﺮاﺑﺖ ﺑﺎ اﻋﺮاب ﻗﺮﻳﺶ ﻳﺎ ﻧﻔﻮذ ﻗﺮﻳﺶ در ﺁﻧﻬﺎ در ﺟﻨﮓ ﺗﻬﺎون ]ﮐﻮﺗﺎهﯽ و ﺳﻬﻞ اﻧﮕﺎری[ ورزﻧﺪ وﻟﯽ هﺠﻮم ﺑﻪ‬
‫ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺳﻨﮕﺮ ﻳﻬﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﮐﻪ ﻏﻨﺎﻳﻢ ﻓﺮاوان ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ وﻋﺪﻩ دادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫‪52‬‬
‫ﺑﻪ ﺳﺎل ﺷﺶ هﺠﺮی ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ و ﻋﺪﻩ زﻳﺎدی از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺣﺞ راهﯽ ﻣﮑﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻗﺮﻳﺶ ﮐﻪ از ﺁن ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺠﻬﺰ ﺷﺪﻩ در ﻣﻘﺎم‬
‫ﻣﻨﻊ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن از ورود ﺑﻪ ﻣﮑﻪ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن در دو ﻓﺮﺳﺨﯽ ﻣﮑﻪ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﺎﻧﺪﻩ‪ ،‬ﻣﺬاﮐﺮاﺗﯽ ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ و ﻗﺮﻳﺶ روی داد ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﻪ ﺻﻠﺢ‬
‫ﺣﺪﻳﺒﻴﻪ ﮔﺮدﻳﺪ و ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺁن ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺘﯽ ﺁن ﺳﺎل ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ و ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺑﺪاﻧﻬﺎ اﺟﺎزﻩ زﻳﺎرت ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻌﺒﻪ دادﻩ ﺷﻮد‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬

‫‪118‬‬
‫ﺠ َﺮ ِة َﻓ َﻌِﻠ َﻢ ﻣﺎ ﻓﯽ ُﻗﻠُﻮ ِﺑﻬِﻢ‪َ ...‬واَﺛﺎ َﺑﻬُﻢ ﻓَﺘﺤًﺎ ﻗَﺮﻳﺒًﺎ َو ﻣَﻐﺎ ِﻧ َﻢ ﮐَﺜﻴ َﺮ ُة‬‫ﺸَ‬ ‫ﺖ اﻟ ﱠ‬ ‫ﮏ ﺗَﺤ َ‬‫ﻦ اِذﻳُﺒﺎ ِﻳﻌُﻮ َﻧ َ‬ ‫ﻦ اﻟﻤُﺆﻣِﻨﻴ َ‬
‫ﻋِ‬‫ﷲ َ‬‫ﺿﻴَﺎ ُ‬
‫»َﻟﻘَﺪ َر ِ‬
‫ﮑﻢ « ‪.‬‬ ‫س ﻋَﻨ ُ‬‫ی اﻟﻨّﺎ ِ‬
‫ﻒ اَﻳﺪ َ‬‫ﻞ َﻟﻤُﻢ ه ِﺬ ِﻩ َو َﮐ ﱠ‬
‫ﺠَ‬‫ﺧﺬُوﻧَﻬﺎ َﻓ َﻌ َ‬
‫ﷲ ﻣَﻐﺎ ِﻧ َﻢ ﮐَﺜﻴ َﺮ ُة َﺗُﺎ ُ‬
‫ﻋ َﺪ ُﮐ ُﻢ ا ُ‬
‫ﷲ ﻋَﺰﻳﺰًا ﺣَﮑﻴﻤًﺎ َو َ‬ ‫نا ُ‬‫ﺧ ُﺬ ُوﻧَﻬﺎ َو ﮐﺎ َ‬
‫ﻳَﺄ ُ‬
‫‪53‬‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺧﺪاوﻧﺪ راﺿﯽ اﺳﺖ از ﻣﺆﻣﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ زﻳﺮ درﺧﺖ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭘﻴﻤﺎن ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﭘﻴﺮوزی و ﻏﻨﻴﻤﺘﻬﺎی‬
‫ﺑﯽ ﺷﻤﺎرﻧﺪ و او )ﺧﺪاوﻧﺪ( ﻏﻨﻴﻤﺘﻬﺎی ﺑﯽ ﺷﻤﺎر را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ وﻋﺪﻩ ﻣﯽ دهﺪ‪) .‬ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ داﺳﺘﺎن ﺣﺪﻳﺒﻴﻪ را‬
‫ﺣﻞ ﮐﺮد( و ﺷﻤﺎ را از ﺷ ّﺮ ﻣﺮدم ﭘﻨﺎﻩ داد‪.54‬‬

‫از اﻳﻦ رو ﭘﺲ از ﺻﻠﺢ ﺣﺪﻳﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺑﻴﺶ از ﭘﺎﻧﺰدﻩ روز ﺑﺮای ﺑﺴﻴﺞ ﺟﻨﮓ ﺧﻴﺒﺮ در ﻣﺪﻳﻨﻪ‬
‫ﻧﻤﺎﻧﺪ زﻳﺮا ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪ اﺧﺘﻼف ﻧﻈﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن درﺑﺎرﻩ ﺻﻠﺢ ﺣﺪﻳﺒﻴﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﺟﺮﻩ اﻧﺠﺎﻣﺪ‪ .‬ﺑﺨﺼﻮص ﮐﻪ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ‬
‫ﻼ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮد و اﺛﺮ ﻣﻤﺎﺷﺎت و ﺗﺴﻠﻴﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻗﺮﻳﺶ را از ﺑﻴﻦ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﻏﻨﻴﻤﺘﻬﺎی ﻓﺮاوان ﺧﻴﺒﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن را ﮐﺎﻣ ً‬
‫از ﺁﻳﻪ ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﺳﻮرﻩ ﻓﺘﺢ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺣﺮص و اﻣﻴ ِﺪ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻏﻨﺎﻳ ِﻢ ﺧﻴﺒﺮ ﭼﻨﺎن ﺷﻮق و هﻴﺠﺎﻧﯽ در دل اﻋﺮاب‬
‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﻗﺮﻳﺶ ﺳﺴﺘﯽ ورزﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺠﺎهﺪان اﺳﻼم در ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻴﺒﺮ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻧﺪ‪:‬‬

‫ﺧ ُﺬ ُو هﺎ َذرُوﻧﺎ َﻧﱠﺘﺒِﻌﮑُﻢ‪«...‬‬
‫ﻄﻠَﻘﺘُﻢ اِﻟﯽ ﻣَﻐﺎ ِﻧ َﻢ َﻟﺘَﺄ ُ‬
‫ن اِذا اﻧ َ‬
‫ﺨﱠﻠﻘُﻮ َ‬
‫ل اﻟ ُﻤ ِ‬
‫ﺳ َﻴﻘُﻮ ُ‬
‫»َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻣﺘﺨﻠﻔﻴﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﻔﺖ وﻗﺘﯽ ﺑﺮای ﮐﺴﺐ ﻏﻨﺎﻳﻢ ﻣﯽ روﻳﺪ اﺟﺎﻩ دهﻴﺪ ﻣﺎ هﻢ دﻧﺒﺎل ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻴﻢ‪.‬‬

‫در ﺁﻳﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫س ﺷَﺪﻳ ٍﺪ«‪.‬‬
‫ن اِﻟﯽ ﻗَﻮ ٍم اوُﻟﯽ ﺑَﺎ ٍ‬
‫ﺳﺘُﺪﻋَﻮ َ‬
‫ب َ‬
‫ﻦ اﻻَﻋﺮا ِ‬
‫ﻦ ِﻣ َ‬
‫ﺨﻠﱠﻔﻴ َ‬
‫»ﻗَﻞ ﻟِﻠ ُﻤ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺘﺨﻠﻔﻴﻦ )ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻗﺮﻳﺶ ﺳﺴﺘﯽ ﻧﺸﺎن دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ( ﺑﮕﻮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﺗﻮاﻧﺎ و‬
‫ﺟﻨﮕﺎور ﮐﻪ ﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ و ﻳﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮔﺮدﻧﺪ ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﻴﺪ )ﻣﺮداﻧﻪ در ﺟﻨﮓ ﺷﺮﮐﺖ‬
‫ﮐﻨﻴﺪ( ﭘﺎداش ﻧﻴﮑﻮ ﺧﻮاهﻴﺪ داﺷﺖ و اﮔﺮ ﺑﺎز هﻤﭽﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﻬﺎون ورزﻳﺪ دﭼﺎر ﻋﺬاب ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻴﺒﺮ ﻣﺮﮐّﺐ از ﭼﻨﺪ ﻗﻠﻌﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن روز ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﻪ دژ ﺳﺎم ﺑﻦ ﻣﺸﮑﻢ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدﻧﺪ و ﻗﺮﻳﺐ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺗﻦ از ﺁﻧﺎن ﮐﺸﺘﻪ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁن دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺑﺎ ﻋﺪﻩ ای ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﻧﺎﻋﻢ هﺠﻮم ﮐﺮد و ﮐﺎری از ﭘﻴﺶ ﻧﺒﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻋﻤﺮ ﺑﺪان ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد و‬
‫ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرد ﺗﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﻴﻄﺎﻟﺐ ﺁن را ﮔﺸﻮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﺮ ﻗﻠﻌﻪ زﺑﻴﺮ ﺁب ﺑﺴﺘﻨﺪ و ﺳﺎﮐﻨﻴﻦ ﺁن ﺑﺮای ﺟﻨﮓ ﺑﻴﺮون‬
‫ﺷﺪﻧﺪ و ﻋﺎﻗﺒﺖ ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻗﻠﻌﻪ دﻳﮕﺮ را ﻳﮑﯽ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮی ﮔﺸﻮدﻧﺪ ﺗﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ دو ﻗﻠﻌﻪ ﺳﻼﻟﻢ و وﻃﻴﺢ ﮐﻪ زﻧﺎن و‬
‫ﮐﻮدﮐﺎن در ﺁن ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺎﭼﺎر ﻳﻬﻮدان اﻣﺎن ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ رﺿﺎﻳﺖ داد ﮐﻪ از رﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮن ﺁﻧﻬﺎ ﺻﺮﻓﻨﻈﺮ ﺷﻮد و اراﺿﯽ و ﻣﺰارع ﺁﻧﺎن از ﺁن‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﮔﺮدد‪ .‬ﻧﻬﺎﻳﺖ در ﺗﺼﺮف ﻳﻬﻮد ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺸﺮوط ﺑﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﻧﺼﻒ ﻋﻮاﻳﺪ را ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﺪهﻨﺪ‪.‬‬
‫از ﺟﻤﻠﻪ ﻏﻨﺎﺋﻤﯽ ﮐﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﺻﻔﻴﻪ دﺧﺘﺮ ﺣﯽ ﺑﻦ اﺧﻄﺐ ﺑﻮد )هﻤﺎن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاب دﻳﺪ ﻣﺎهﯽ ﺑﻪ داﻣﻦ وی‬
‫ﻓﺮود ﺁﻣﺪﻩ و از ﺷﻮهﺮ ﺧﻮد ﮐﻨﺎﻧﺔ ﺑﻦ رﺑﻴﻊ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻘﻞ اﻳﻦ ﺧﻮاب ﺳﻴﻠﯽ ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد( ﮐﻪ در ﻣﺮاﺟﻌﺖ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺣﻀﺮت‬
‫ﺑﺎ وی هﻢ ﺑﺴﺘﺮ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻓﺪک از ﺧﻴﺒﺮ درس ﻋﺒﺮت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺪون ﺟﻨﮓ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪ و ﻗﺒﻮل ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﺼﻒ داراﻳﯽ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺎﻟﺼﻪ رﺳﻮل‬
‫اﷲ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮐﻨﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﻏﻨﺎﻳﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺪون ﺟﻨﮓ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ از ﺁن رﺳﻮل اﷲ ﺑﻮد‪.‬‬
‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻗﺒﺎﻳﻞ ﻳﻬﻮدی »وادی اﻟﻘﺮی« و »ﺗﻴﻤﺎ« ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ دادن ﺟﺰﻳﻪ رﺿﺎﻳﺖ دادﻧﺪ و ﺑﺪﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﭘﻴﺮوزی ﺑﺮ ﺷﻤﺎل‬
‫ﺣﺠﺎز ﻣﺤﻤﺪ را ﻣﺴﻠّﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ را ﺑﺎﻳﺪ اﻓﺰود ﮐﻪ در ﺣﻤﻠﻪ ﺧﻴﺒﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺑﻪ ﺧﺮج دادﻩ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻨﯽ ﻏﻄﻔﺎن را ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻳﻬﻮدان ﺧﻴﺒﺮ‬
‫ﺑﺸﺘﺎﺑﺪ و در ﺁن ﺻﻮرت ﮐﺎر ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ دﺷﻮار ﺷﻮد ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ هﻤﺮاﻩ ﮐﺮد و ﻗﺮار ﮔﺬاﺷﺖ ﻧﻴﻤﯽ از ﻏﻨﺎﻳﻢ ﺧﻴﺒﺮ را ﺑﺪاﻧﻬﺎ‬
‫واﮔﺬار ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﺮﻳﺎن و ﺣﻮادث دﻳﮕﺮی ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﭘﺲ از هﺠﺮت ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻪ وﻋﻆ ﻧﭙﺮداﺧﺘﻪ‬
‫ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺪﺑﻴﺮ و ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﻏﺰوﻩ هﺎ ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﺑﻪ اﺻﻞ ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ و هﺠﻮم ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﮔﺮاﻳﺶ داﺷﺖ و ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﻗﺒﻞ از اﻗﺪام‪ ،‬اﺷﺨﺎﺻﯽ را ﺑﻪ ﺗﺠﺴﺲ ﻣﯽ‬
‫ﮔﻤﺎﺷﺖ‪ .‬ﻗﻮاﻓﻞ ﺗﺠﺎرﺗﯽ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺪاﻧﮕﻮﻧﻪ ﻣﮑﺸﻮف و ﻣﻮرد ﺗﻬﺎﺟﻢ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و اﻳﻦ اﻗﺪام ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﺗﻴﺮی ﺑﻮد ﮐﻪ دو‬
‫ﻧﺸﺎن را ﻣﯽ زد‪ .‬هﻢ ﺿﺮﺑﻪ و زﻳﺎن ﻣﺎﻟﯽ ﺑﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺑﻮد و هﻢ ﮐﺴﺐ ﻏﻨﺎﻳﻤﯽ ﺑﺮای دﻟﮕﺮﻣﯽ ﻣﻮاﻓﻘﺎن‪ .‬در ﺟﻨﮓ اﺣﺪ اﮔﺮ‬
‫ﻼ ﻋﻤﻞ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺤﺎﻓﻈﻴﻦ ﻣﺮﺗﻔﻌﺎت ﺑﻪ ﻃﻤﻊ ﻏﻨﺎﻳﻢ ﺟﺎی ﺧﻮد را ﺗﺮک ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﮐﺴﺐ‬ ‫ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺗﮋی وی ﮐﺎﻣ ً‬
‫ﻏﻨﺎﻳﻢ ﻧﻤﯽ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﺁن ﺷﮑﺴﺖ ﻓﺎﺣﺶ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺤﺎرﺑﺎن اﺳﻼم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ‪ .‬در ﺟﻨﮓ ﺧﻨﺪق و ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﮐﺎر‬
‫ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن دﺷﻮار ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﺧﻄﺮ ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻨﯽ ﻗﺮﻳﻈﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﺎﺟﻤﺎن ﻣﮑﻪ اﻣﺮی ﻣﻤﮑﻦ اﻟﻮﻗﻮع ﺑﻮد و هﺮﮔﺎﻩ ﺻﻮرت ﻣﯽ‬

‫‪53‬‬
‫ﻗﺒﻞ از ﺻﻠﺢ ﺣﺪﻳﺒﺒﻴﻪ ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻗﺮﻳﺶ ﻣﯽ رﻓﺖ‪ ،‬ﺣﻀﺮت از ﻳﺎران ﺧﻮد ﺑﻴﻌﺖ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ در ﺻﻮرت ﻋﻨﺎد ﻗﺮﻳﺶ‪ ،‬ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺠﻨﮕﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﻼم ﺁن را ﺑﻴﻌﺔ اﻟﺮﺿﻮان ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻨﺪ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬
‫‪54‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻓﺘﺢ ﺁﻳﻪ هﺎی ‪ ١٨‬ﺗﺎ ‪٢٠‬‬

‫‪119‬‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﯽ ﺗﺮدﻳﺪ دﭼﺎر ﺷﮑﺴﺖ ﻗﻄﻌﯽ ﺷﺪﻩ و ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﻗﻮی ﺑﻪ ﮐﻠّﯽ ﮐﺎر ﺗﺒﺎﻩ ﺷﺪﻩ و ﻧﻬﻀﺖ ﻣﺤﻤﺪی از ﺑﻴﻦ ﻣﯽ‬
‫رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺪﺑﻴﺮ و ﺳﻴﺎﺳﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮔﺮﻩ ﮐﺎر ﮔﺸﻮدﻩ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﻴﻨﯽ ﻣﮑّﻴﺎن اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ در ﺁن واﻗﻌﻪ‪ ،‬ﺷﺨﺼﯽ از ﺑﻨﯽ ﻏﻄﻔﺎن را ﮐﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ اﺳﻼم ﺁوردﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺄﻣﻮر ﺗﻔﺘﻴﻦ و اﻳﺠﺎد ﻧﻔﺎق ﻣﻴﺎن ﺑﻨﯽ ﻗﺮﻳﻈﻪ و‬
‫اردوی ﻣﮑّﻴﺎن ﮐﺮد و ﭼﻮن اﻳﻦ ﺷﺨﺺ )ﻧﻌﻴﻢ ﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد( ﺑﺎ ﻳﻬﻮدان دوﺳﺘﯽ ﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﺎ و ﺑﺎ ﻗﺮﺷﻴﺎن ﻧﻴﺰ ﺣﺴﻦ راﺑﻄﻪ داﺷﺖ‬
‫و هﺮ دو ﻃﺮف او زا از ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺎﺷﻴﺪن ﺗﺨﻢ ﻧﻔﺎق ﭘﺮداﺧﺖ و دو ﻃﺮف را ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺑﺪﮔﻤﺎن‬
‫ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ن ﺑﺎ ِد ﺗﻨﺪی ﻧﻴﺰ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد و ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن را ﻧﺎراﺣﺖ ﺳﺎﺧﺖ و ﭼﻮن از هﻤﮑﺎری ﺑﻨﯽ ﻗﺮﻳﻈﻪ ﻣﺄﻳﻮس‬ ‫اﺗﻔﺎﻗًﺎ وزﻳﺪ ِ‬
‫ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﮑﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از رﻓﻊ ﺣﺼﺎر از ﻣﺪﻳﻨﻪ و اﻳﻤﻦ ﺷﺪن از ﺧﻄﺮ ﻗﺮﻳﺶ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺤﺎرﺑﺎن ﻣﺠﻬﺰ را ﺑﻪ ﺳﻮی ﺑﻨﯽ ﻗﺮﻳﻈﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺑﻨﯽ ﻗﺮﻳﻈﻪ از ﻳﺎری اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن ﺳﺮ ﺑﺎز زدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﺳﻮد ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺪان ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ‬
‫ﺑﺎﻳﺴﺘﯽ ﻣﻮرد رأﻓﺖ ﻳﺎ ﻻاﻗﻞ ﻣﺪارای ﻣﺤﻤﺪ ﻗﺮار ﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ وﺻﻒ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ اﻧﻬﺪام ﺁﻧﺎن ﮔﺮﻓﺖ زﻳﺮا وﺟﻮد ﺁﻧﻬﺎ‬
‫در داﺧﻞ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﺘﻀﻤﻦ ﺧﻄﺮی ﺑﻮد‪ .55‬ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬از ﺑﻴﻦ ﺑﺮدن ﺁﻧﻬﺎ رﻋﺐ اﺳﻼم را در دﻟﻬﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﯽ ﺁورد‪.‬‬
‫ﻏﻨﺎﻳﻢ ﻓﺮاواﻧﯽ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻣﯽ ﺷﺪ و اوس و ﺧﺰرج زﻳﺮ ﻟﻮای او اﺳﺘﻮارﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺁﺗﺶ زدن ﻧﺨﻠﺴﺘﺎن ﺑﻨﯽ اﻟﻨﻀﻴﺮ ﮐﻪ ﻓﯽ ﺣ ّﺪ ذاﺗﻪ ﻋﻤﻠﯽ ﻧﮑﻮهﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﭼﻮن ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺑﻪ زاﻧﻮ در ﺁوردن ﺣﺮﻳﻒ ﺑﻮد ﺻﻮرت‬
‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ اﻋﺘﺮاﺿﺎت ﺁﻧﻬﺎ اﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﻧﺸﺪ و ﺣﺘﯽ ﺑﺮای ﺗﻮﺟﻴﻪ و ﺗﺄﻳﻴﺪ و ﺗﺰﮐﻴﻪ رﻓﺘﺎر ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁﻳﺎﺗﯽ‪ 56‬هﻢ ﻧﺎزل ﺷﺪ‪.‬‬
‫در ﺳﺎل دهﻢ هﺠﺮی ﺑﺎ ﻣﻮﺳﺘﺎن ]ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن[ ﺑﻨﯽ ﺛﻘﻴﻒ ﮐﻪ در ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﺷﺪت ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﮐﺎر‬
‫رﻓﺖ زﻳﺮا ﻧﺨﺴﺖ راﻩ ﺁذوﻗﻪ را ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﭼﻮن درﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﺼﻮرﻳﻦ ﺑﻘﺪر ﮐﺎﻓﯽ ﺁذوﻗﻪ دارﻧﺪ و ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‬
‫ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺑﻪ ﻃﻮل اﻧﺠﺎﻣﺪ و ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﻣﻘﺘﻀﺎی ﻃﺒﻊ ﻣﺘﻠّﻮن و ﻧﺎﭘﺎﻳﺪار ﻗﻮﻣﯽ ﺧﺴﺘﻪ و ﻣﻠﻮل ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺣﻀﺮت اﻣﺮ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ‬
‫زدن ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﻮﺳﺘﺎن ﻣﻨﺒﻊ درﺁﻣﺪی ﻣﻬﻢ ﺑﻮد‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺑﻨﯽ ﺛﻘﻴﻒ ﮐﺴﯽ را ﻧﺰد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﮐﻪ از اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﺨﺮب دﺳﺖ‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺗﻤﺎم ﺁن ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن را ﺑﻪ ﺗﺼﺮف درﺁورد ﺗﺎ از ﺁن ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ در هﻤﻴﻦ ﺟﻨﮓ و ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ از‬
‫ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻃﺎﺋﻒ ﺻﺮف ﻧﻈﺮ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻣﮑﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﻏﻨﺎﻳﻤﯽ را ﮐﻪ از ﻗﺒﻴﻠﻪ هﻮازن ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردﻩ اﺳﺖ ﻣﻴﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‬
‫ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮای ﻣﺎﻟﮏ ﺑﻦ ﻋﻮف از ﺳﺮان ﺑﻨﯽ ﺛﻘﻴﻒ ﭘﻴﻐﺎم ﻓﺮﺳﺘﺎد ﮐﻪ اﮔﺮ اﺳﻼم ﺁورد زن و اﻃﻔﺎل او را ﺁزاد ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‬
‫و ﻳﮏ ﺻﺪ ﺷﺘﺮ ﺑﻪ وی ﺧﻮاهﺪ داد‪ .‬ﻣﺎﻟﮏ ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ از ﻃﺎﺋﻒ ﺑﻴﺮون ﺷﺪﻩ و ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ رﺳﻴﺪ و اﺳﻼم ﺁورد‪.‬‬
‫اﻳﻦ رواﻳﺎت هﻤﻪ ﻣﺴﺘﻨﺪ و ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ و ﺗﻤﺎم وﻗﺎﻳﻌﯽ ﮐﻪ در اﺳﻼم رخ دادﻩ اﺳﺖ‪ ،‬اﺳﻨﺎد ﮔﻮﻳﺎﻳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ روﺣﻴﻪ ﻣﺮدم و‬
‫ﻋﻠﺖ ﮔﺴﺘﺮش اﺳﻼم و ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﮐﺎر ﻣﺤﺤﻤﺪ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬در ﺳﺎل دهﻢ ﮐﻪ ﻓﺘﺢ ﻣﮑﻪ و ﺷﮑﺴﺖ ﻗﺒﻴﻠﻪ هﻮازن روی داد‪،‬‬
‫ﻏﻨﺎﻳﻢ ﺑﺴﻴﺎری از ﺁﻧﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁﻣﺪ و هﻨﮕﺎم ﺗﻮزﻳﻊ ﻏﻨﺎﻳﻢ ﭼﻨﺎن ﺣﺮﺻﯽ ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ از ﺑﺬل و ﺑﺨﺸﺶ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﺎزﻩ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻧﮕﺮان ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﺳﻬﻤﻴﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻢ ﺷﻮد زﻳﺮا ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ اﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎن و ﻣﻌﺎوﻳﻪ و‬
‫ﺣﺎرث ﺑﻦ ﺣﺎرث و ﺣﺎرث ﺑﻦ هﺸﺎم و ﺳﻬﻞ ﺑﻦ ﻋﻤﺮ و ﺣﻮﻳﻄﺐ ﺑﻦ ﻋﺒﺪ اﻟﻌﺰی ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻓﺘﺢ ﻣﮑﻪ از راﻩ اﺿﻄﺮار اﺳﻼم‬
‫ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ هﺮ ﻳﮏ ﺻﺪ ﺷﺘﺮ ﺑﺨﺸﻴﺪ و ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﻧﺎﻣﺪاران ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻘﺪر ﺷﺄن ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻄﺎﻳﺎﻳﯽ داد‪ .‬اﻳﻦ اﻣﺮ ﻧﺎرﺿﺎﻳﯽ‬
‫ﺷﺪﻳﺪی ﻣﻴﺎن اﻧﺼﺎر ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ و ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺎدﻩ ﺧﺒﺮ ﺁن را ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﻧﺼﺎر را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻩ و ﺑﺮ‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻄﺎﺑﻪ ﻣﺆﺛﺮی اﻟﻘﺎء ﮐﺮد ﮐﻪ ﻗﻮﻩ ﺗﺪﺑﻴﺮ و هﻮش ﮐﺸﻮرداری و ﻧﻴﺮوی رام ﮐﺮدن ﺟﻤﺎﻋﺖ در ﺁن ﻣﺤﺴﻮس اﺳﺖ و در‬
‫ﺁﺧﺮ ﺑﻴﺎﻧﺎت ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻳﺎ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ای ﺟﻤﺎﻋﺖ اﻧﺼﺎر و ﻳﺎری ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﻣﻦ‪ ،‬ﺳﺰاوارﺗﺮ و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺘﺮ و‬
‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻧﺼﻴﺐ دﻳﮕﺮان ﺷﻮد و ﺷﻤﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان ﺧﺪا را هﻤﺮاﻩ ﺑﺒﺮﻳﺪ؟ و ﺑﺪﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ ﺁﺗﺶ ﺣﺮص ﺑﻪ ﻏﻨﺎﻳﻢ را در ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮو‬
‫ﻧﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺁﺛﺎر ﺗﺪﺑﻴﺮ و ﺳﻴﺎﺳﺖ در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل دﻩ ﺳﺎل و اﻧﺪی ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ در ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﺴﺮ ﺑﺮد‪ ،‬در رﻓﺘﺎر و ﮔﻔﺘﺎر او دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد و‬
‫ب دﻗﻴﻖ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ اﺳﺘﺨﺮاج ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﺳﻴﺮﻩ ﭘﺮ اﺳﺖ از ﺣﻮادﺛﯽ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﻧﮑﺘﻪ ﻳﺎ ِ‬
‫ﺷﺄن ﻧﺰول ﺁﻳﺎت ‪ ١٠٥‬ﺗﺎ ‪ ١٠٨‬ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎء ﻃﺒﻖ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻃﻌﻤﺔ ﺑﻦ اﺑﻴﺮق زرهﯽ دزدﻳﺪ و ﻧﺰد ﺟﻬﻮدی‬
‫ﻣﺨﻔﯽ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﺻﺎﺣﺐ زرﻩ ﺁن را ﮐﺸﻒ ﮐﺮد و ﻃﻌﻤﺔ ﮐﻪ ﻣﻈﻨﻮن ﺑﺪﻳﻦ ﮐﺎر ﺧﻼف ﺑﻮد ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرد ﮐﻪ دزدی ﮐﺎر او‬
‫ﻧﺒﻮدﻩ و ﺑﺪﻳﻦ ﮐﺎر دﺳﺖ ﻧﺰدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻳﮏ ﺗﻦ ﻳﻬﻮدی را ﻣﺘﻬﻢ ﮐﺮد و ﮐﺴﺎﻧﺶ داوری ﻧﺰد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺮدﻧﺪ ﮐﻪ او را ﺗﺒﺮﺋﻪ‬
‫ﻼ ﺣﺎﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬ ‫ﮐﻨﺪ )اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﺎل اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺤﻤﺪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻳﻬﻮدی از او ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد( اﻣﺎ ﺁﻳﺎت ﻣﺰﺑﻮر ﮐﺎﻣ ً‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﻧﮑﺮدﻩ و در اﻳﻦ ﻣﻘﺎم‪ ،‬اﺟﺮای ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺒﺪاری از ﻧﺎﺣﻖ ﺗﺮﺟﻴﺢ دادﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﻦ ﺧَﺼﻴﻤًﺎ‪«...‬‬
‫ﻦ اﻟﺨﺎﺋِﻔﻴ َ‬
‫ﮑُ‬‫ک وَﻻ َﺗ ِ‬
‫ﮏ اﻟﮑِﺘﺎب ﺑِﺎﻟﺤَﻖ ِﻟﺘَﺤﮑُﻢ ﺑِﻴﻨَﺎﻟﻨﱠﺎس ﺑِﻤﺎ اَرا َ‬
‫»اَﻧَﺎ اَﻧﺰَﻟﻨﺎ ِاﻟَﻴ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻣﺎ ﻗﺮﺁن را ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﺎزل ﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﺤﻖ رﻓﺘﺎر ﮐﺮدﻩ ﺑﻪ ﺳﻮد ﺧﻴﺎﻧﺘﮑﺎران رأی ﻧﺪهﯽ‪.‬‬

‫ﻧﻈﻴﺮ اﻳﻦ ﺁﻳﻪ‪ ،‬ﺁﻳﻪ ﺳﻮرﻩ ﺣﺠﺮات اﺳﺖ ﮐﻪ هﻢ ﺳﻴﺎﺳﺖ و هﻢ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺣﻀﺮت را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ و هﻢ اوﺿﺎع اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و‬
‫ﺁﻏﺎز ﺗﻌﺼﺒﺎت اﺳﻼﻣﯽ را‪:‬‬

‫‪55‬‬
‫]رﺟﻮع ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ »ﺳﻴﺮﻩ اﺑﻦ هﺸﺎم«‪ ،‬ﺟﻠﺪ دوم‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪ ١٧٨‬و ﻳﺎ ﺑﻪ »ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮی« ‪ ،‬ﺟﻠﺪ ﺳﻮم‪ ،‬ﺻﻔﺤﺎت ‪ ١٠٠٣‬ﺗﺎ ‪[١٠٠٦‬‬
‫‪56‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ‪ ٥٩‬ﺁﻳﻪ ‪ ٢‬ﺗﺎ ‪[١٧‬‬

‫‪120‬‬
‫ﺣﺘّﯽ ﺗَﻔﯽ َء‬
‫ﻋﻠِﯽ اﻟُﺨﺮی‪ ،‬ﻓَﻘﺎ ِﺗﻠُﻮا اﻟﱠﺘﯽ ﺗَﺒﻐﯽ َ‬
‫ﻦ اَﻓ َﺘﺘَﻠﻮُا ﻓﺎًﺻِﻠﺤُﻮا ﺑَﻴ َﻨﻬُﻤﺎ َﻓﺎِن َﺑﻐَﺖ اِﺣﺪ ِﺑﻬِﻤﺎ َ‬
‫ن ِﻣﻨَﺎﻟﻤُﺆﻣِﻨﻴ َ‬
‫» َواِن ﻃﺎ ِﺋﻔَﺘﺎ ِ‬
‫ل «‪.‬‬ ‫ﷲ َﻓﺎِن ﻓﺎءَت َﻓﺎَﺻِﻠﺤُﻮا ﺑَﻴ َﻨﻬُﻤﺎ ﺑِﺎﻟﻌَﺪ ِ‬ ‫اِﻟﯽ اَﻣ ِﺮ ا ُ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ اﮔﺮ دو ﻃﺎﻳﻔﻪ از ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺻﻠﺢ دهﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻳﮑﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﺑﺮ دﻳﮕﺮی ﺗﺠﺎوز ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺘﺠﺎوز ﺑﺘﺎزﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺧﺪا ﺑﮕﺮاﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﮔﺮاﻳﻴﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺁﺷﺘﯽ دهﻴﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻓﯽ ﺣ ّﺪ ذاﺗﻪ روﺷﻦ و ﺣﮑﻴﻤﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬در ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ زﻳﺮ اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺣﮑﺎﻳﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﺎ ﺷﺄن ﻧﺰول ﺁن را ﺑﻴﺎن‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ذﮐﺮ ﺁن از اﻳﻦ ﺣﻴﺚ ﺳﻮدﻣﻨﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺒﻴّﻦ اوﺿﺎع اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺁن ﻋﺼﺮ اﺳﺖ و ﺁﻏﺎز ﺗﻌﺼﺐ و ﺟﺎﻧﺒﺪاری از‬
‫ﻣﺤﻤﺪ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ‪:‬‬
‫»ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺮ ﺧﺮی ﺳﻮار ﺑﻮد و ﺑﺮ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ اﺑﯽ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬در هﻤﻴﻦ هﻨﮕﺎم اﻻغ ﺁب اﻧﺪاﺧﺖ و اﺑﻦ اﺑﯽ ﺑﻴﻨﯽ ﺧﻮد را ﺑﺮای‬
‫اﺟﺘﻨﺎب از اﺳﺘﻨﺸﺎق ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﺑﻦ رواﺣﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮد و ﺑﻪ اﺑﻦ اﺑﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﺑﻮی ﺷﺎش اﻻغ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮﺗﺮ از‬
‫ﻋﻄﺮﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﻮد زدﻩ ای‪ .‬ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﻦ ﺣﺮف دو دﺳﺘﻪ از ﮐﺴﺎن ﺑﻪ ﺟﺎن ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﺑﺎ ﭼﻮب و ﮐﻔﺶ ﮐﺘﮏ‬
‫ﮐﺎری راﻩ اﻓﺘﺎد«‪.‬‬
‫اﻳﻦ اوﺿﺎع و اﺣﻮال هﻤﻪ ﻧﺸﺎن دهﻨﺪﻩ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻦ ﺷﺄن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ و ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪن رﻋﺐ او در دﻟﻬﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ از ﻓﺘﺢ ﻣﮑﻪ ﺑﺠﻴﺮﺑﻦ‬
‫زهﻴﺮ ﺑﻦ اﺑﯽ ﺳﻠﻤﯽ ﺑﻪ ﺑﺮادرش ﮐﻌﺐ ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺷﺨﺎﺻﯽ را ﮐﻪ در ﻣﮑﻪ هﺠﻮش ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ﻳﺎ ﺁزارش رﺳﺎﻧﻴﺪﻩ اﻧﺪ‬
‫ﻣﯽ ﮐﺸﺪ و ﺗﻤﺎم ﺷﻌﺮا ﮐﻪ در اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ دﺳﺖ داﺷﺘﻪ اﻧﺪ از ﻣﮑﻪ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاهﯽ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد او ﭘﻨﺎﻩ‬
‫ﺑﺒﺮ زﻳﺮا ﮐﺴﯽ را ﮐﻪ از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪﻩ و ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﺪ‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ ﺧﻮدت را ﻧﺠﺎت دﻩ و در اﻳﻦ ﻧﻮاﺣﯽ ﻇﺎهﺮ‬
‫ﻣﺸﻮ‪ ...‬ﮐﻌﺐ هﻢ ﻗﺼﻴﺪﻩ ای در ﻣﺪح ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ و اﺳﻼم ﺁورد و از ﻣﺮگ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺖ‪) 57‬اﻳﻦ ﻗﺼﻴﺪﻩ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ‬
‫»ﺑﺮدﻩ« اﺳﺖ زﻳﺮا ﺣﻀﺮت ردای ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﻠﻌﺖ ﺑﻪ وی داد(‪.‬‬
‫ﻣﺮدم ﺳﺎدﻩ ﻟﻮح ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁزادی ﺧﻮ ﮔﺮﻓﺘﻪ و اهﻞ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬در ﺁﻏﺎ ِز ﮐﺎر ﺑﺎ رهﺒﺮ ﺧﻮد ﺑﺪون ﺗﮑﻠﻒ رﻓﺘﺎر ﮐﺮدﻩ و ﺟﺰ‬
‫اﻃﺎﻋﺖ از اواﻣﺮ و ﻧﻮاهﯽ ﻗﺮﺁن ﺗﮑﻠﻴﻔﯽ ﺑﺮای ﺧﻮد ﻓﺮض ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و از اﻳﻦ رو ﻣﺤﻤﺪ را ﻳﮑﯽ ﭼﻮن ﺧﻮد ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻟﯽ اﻳﻦ راﻩ و رﺳﻢ ﺑﺪوی ﻗﺎﺑﻞ دوام ﻧﺒﻮد‪ .‬ﭘﻴﺮوان ﺑﺎﻳﺴﺘﯽ ﻗﺪری ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻩ و اﺣﺘﺮاﻣﯽ را ﮐﻪ در ﺧﻮر اﻣﻴﺮ و‬
‫رﻳﻴﺲ اﺳﺖ ﻣﻨﻈﻮر دارﻧﺪ‪ .‬ﺁﻳﻪ هﺎی ‪ ٥ ،٤ ،٣ ،٢ ،١‬ﺳﻮرﻩ ﺣﺠﺮات ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ اﺻﻮل ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﯽ اﺳﺖ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ ﺗﺎ‬
‫ﺣﺪود رﻓﺘﺎر ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻌﻴﻦ ﮐﻨﺪ‪:‬‬

‫«‪.‬‬
‫ﷲ َو َرﺳُﻮﻟِﻪ ِ‬
‫یا ُ‬
‫ﻦ َﻳ َﺪ ِ‬
‫ﻦ ﺁﻣَﻨﻮا ﻻ ُﺗ َﻘﺪﱠ ﻣُﻮا ﺑَﻴ َ‬
‫‪» -١‬ﻳﺎ َاﻳﱡﻬﺎ اﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ای ﮔﺮوﻩ ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬در ﺳﺨﻦ و ﻋﻤﻞ ﺑﺮ ﺧﺪا و ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ او ﭘﻴﺶ دﺳﺘﯽ ﻧﮑﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪﻳﻬﯽ اﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺳﺨﻦ ﻳﺎ ﮐﺎر ﺳﺒﻘﺖ ﺟﻮﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ در اﻳﻨﺠﺎ ﻓﻘﻂ ﻗﺼﺪ رﺳﻮل اوﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭘﻴﺶ‬
‫از وی اﻇﻬﺎر ﻋﻘﻴﺪﻩ ﮐﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺪون اﺟﺎزﻩ او ﺑﻪ ﮐﺎری دﺳﺖ ﻳﺎزﻧﺪ‪.‬‬

‫«‪.‬‬
‫ﺼﮑُﻢ ِﻟﺒَﻌﺾ ٍ‬
‫ل َﮐﺠَﻬ ِﺮ ﺑَﻌ ِ‬
‫ﯽ وَﻻ ﺗَﺠﻬَﺮ َواَﻟ ُﻪ ﺑِﺎﻟﻘَﻮ ِ‬
‫ت اﻟﱠﻨ ِﺒ ﱠ‬
‫ق ﺻَﻮ ُ‬‫ﻻ ﺗَﺮ َﻗﻌُﻮا اَﺻﻮا َﺗﮑُﻢ ﻓَﻮ َ‬
‫ﻦ ﺁ َﻣﻨُﻮا َ‬
‫‪» -٢‬ﻳﺎ َا ُﻳّﻬﺎ اﻟّﺬﻳ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ای ﮔﺮوﻩ ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬ﺻﺪای ﺧﻮد را ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ از ﺻﺪای ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﮑﻨﻴﺪ و ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ در رواﺑﻂ ﺧﻮد ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺑﯽ‬
‫ﭘﺮوا رد و ﺑﺪل ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻧﺮاﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺜﻞ ﻋﻤﺮ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺻﻠﺢ ﺣﺪﻳﺒﻴﻪ رأی ﺧﻮد را ﺑﻠﻨﺪ و ﻗﺎﻃﻊ در ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ رأی ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁﺷﮑﺎر ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ‬
‫و ﺑﻪ ﺟﺎی ﮔﻔﺘﻦ »ﻳﺎ ﻣﺤﻤﺪ«‪» ،‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﻳﺎ رﺳﻮل اﷲ« ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪.‬‬

‫ﷲ ﻗُﻠ ُﻮ َﺑﻬُﻢ ﻟِﻠﺘﱠﻘﻮی َﻟﻬُﻢ ﻣَﻐ َﻔ ِﺮ َة َو اَﺟ ُﺮ ﻋَﻈﻴ ُﻢ«‪.‬‬

‫ﻦا ُ‬
‫ﺤَ‬‫ﮏ اﻟﱠﺬﻳﻨﺶ اَﻣ َﺘ َ‬
‫ﷲ ا ُوﻟِﺌ َ‬
‫لا ِ‬
‫ن اَﺻﻮا َﺗﻬُﻢ ﻋِﻨ َﺪ رَﺳﻮ ِ‬
‫ﻦ َﻳ ُﻐﻀﱡﻮ َ‬
‫ن اﻟّﺬﻳ َ‬
‫‪ِ» -٣‬ا ﱠ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺣﻀﻮر ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺮهﻴﺰﮐﺎرﻧﺪ و ﺳﺰاوار ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ هﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻌﻠﻮم ﻣﯽ ﺷﻮد ﻣﺮاﻋﺎت ادب در ﻣﻴﺎن اﻋﺮاب ﺑﺪﻳﻦ ﺷﮑﻞ راﻳﺞ ﻧﺒﻮدﻩ و در ﺣﻀﻮر ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﭘﺲ‬
‫ﻋُﻠﻮّ ﺷﺄن وی ﻣﺮاﻋﺎت ادب ﻻزم ﺗﺸﺨﻴﺺ دادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮐﺎر و ُ‬

‫ن «‪.‬‬
‫ت اَﮐ َﺜ ُﺮهُﻢ ﻻﻳَﻌ ِﻘﻠُﻮ َ‬
‫ﺤﺠُﺮا ِ‬
‫ﮏ ﻣِﻦ وَرا ِء اﻟ ُ‬
‫ﻦ ﻳُﻨﺎدُو َﻧ َ‬
‫ن اﻟّﺬﻳ َ‬
‫‪ِ» -٤‬ا ﱠ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻏﺎﻟﺐ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﭘﺸﺖ اﺗﺎﻗﻬﺎی ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻮ را ﺑﺎﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻨﺪ راﻩ و رﺳﻢ ادب را ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻋﺮاب ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﭘﺸﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮐﻪ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﺣﺠﺮﻩ هﺎی ﻋﺪﻳﺪﻩ زﻧﺎﻧﺶ ﺑﻮد ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽ زدﻧﺪ‪» :‬ﻳﺎ ﻣﺤﻤﺪ«‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ از‬
‫اﻳﻦ ﮐﺎر ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ‪ ،‬وﻟﯽ ﺣﻤﻞ ﺑﺮ ﺑﯽ ﺷﻌﻮری ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺣﻖ هﻢ ﺑﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﺖ‪ ...‬اﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﺮدم‪ .‬اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‬
‫ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ وی ﭼﻨﻴﻦ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ از ﺷﺄن او ﮐﺎﺳﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد زﻳﺮا ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ او ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻩ و‬
‫دﻳﮕﺮ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﺑﻖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻳﺎران ﺧﻮد در ﮐﻨﺪن ﺧﻨﺪق و ﺧﺎﮐﺒﺮداری ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻏﻔُﻮ ُر رَﺣﻴ ُﻢ«‪.‬‬

‫ﷲ َ‬
‫ن ﺧَﻴﺮًا َﻟﻬُﻢ وش ا ُ‬
‫ج ِاﻟَﻴﻬِﻢ ﻟَﮑﺎ َ‬
‫ﺣﺘّﯽ ﺗَﺨ ُﺮ َ‬
‫ﺻ َﺒﺮُوا َ‬
‫‪َ » -٥‬وﻟَﻮ َاﱠﻧﻬُﻢ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺻﺒﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻮ از ﺧﺎﻧﻪ در ﺁﻳﯽ ﺑﺮای ﺧﻮد ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪57‬‬
‫]رﺟﻮع ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ »ﺳﻴﺮﻩ اﺑﻦ هﺸﺎم«‪ ،‬ﺟﻠﺪ دوم‪ ،‬ﺻﻔﺤﻪ ‪ ٣١٩‬ﺗﺎ ‪[٣٢٠‬‬

‫‪121‬‬
‫ﺁﻳﻪ ‪ ١٣‬ﺳﻮرﻩ ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﺑﻴﺶ از هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺟﻨﺒﻪ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت دارد زﻳﺮا ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن اﻣﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﻼ ﺻﺪﻗﻪ ﺑﺪهﻨﺪ‪:‬‬
‫ﻣﺬاﮐﺮﻩ ای ﮐﻨﻨﺪ ﻗﺒ ً‬

‫ﺻﺪَﻗ ٍﺔ«‪.‬‬
‫ﻦ َﻳﺪَی ﻧَﺠﻮﻳﮑُﻢ َ‬
‫ل َﻓ ﱠﻘ ﱠﺪ ﻣُﻮاﺑَﻴ َ‬
‫ﻦ ﺁ َﻣﻨُﻮا اِذا ﻧﺎﺟَﻴ ُﺘ ُﻢ اﻟ ّﺮﺳُﻮ َ‬
‫»ﻳﺎ َاُّﻳﻬَﺎ اﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫ﻼ ﺻﺪﻗﻪ ای ﺑﺪهﻴﺪ‪.‬‬ ‫]ﻳﻌﻨﯽ[ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ وارد ﻣﺬاﮐﺮﻩ ای ﺷﻮﻳﺪ ﻗﺒ ً‬

‫ﮔﻮﻳﺎ اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﮔﺮان ﺁﻣﺪ و ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎﺧﺸﻨﻮدی ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺑﺎ ﺁﻳﻪ ‪ ١٣‬هﻤﺎن ﺳﻮرﻩ‪ ،‬اﻳﻦ رﺳﻢ ﻣﻨﺴﻮخ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻈﻴﺮ اﻳﻦ ﺁﻳﺎت در ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﺧﻠُﻮا‬
‫ﻦ اِﻧﻴ ُﻪ َو ﻟﮑِﻦ اِذا دُﻋﻴﺘُﻢ ﻓَﺎد ُ‬
‫ن َﻟﮑُﻢ اِﻟﯽ ﻃﻌﺎ ٍم ﻏَﻴ َﺮ ﻧﺎﻇِﺮﻳ َ‬ ‫ﻻ اَن ﻳُﺆ َذ َ‬
‫ﯽ ِا ّ‬
‫ت اﻟﱠﻨ ِﺒ ﱠ‬
‫ﺧﻠُﻮا ُﺑﻴُﻮ َ‬
‫ﻦ ﺁ َﻣﻨُﻮا ﻻ ﺗَﺪ ُ‬‫»ﻳﺎ َاﱡﻳﻬَﺎ اﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫ﻖ «‪.‬‬‫ﺤِ‬‫ﻦ اﻟ َ‬‫ﷲ ﻻ ﻳُﺴﺘَﺤﻴﯽ ِﻣ َ‬ ‫ﯽ َﻓﻴَﺴﺘَﺤﻴﯽ ﻣِﻨﮑُﻢ وَا ُ‬ ‫ن ﻳُﻮذِی اﻟﻨﱠﺒ ِ‬
‫ﺚ اﱠن ذِﻟﮑُﻢ ﮐﺎ َ‬ ‫ﻦ ِﻟﺤَﺪﻳ ٍ‬ ‫ﺴﺮُوا وَﻻ ﻣَﺴﺘَﺂﻧِﺴﻴ َ‬ ‫ﻃﻌِﻤﺘُﻢ ﻓَﺎﻧ َﺘ ِ‬
‫َﻓﺎِذا َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ای ﮔﺮوﻩ ﻣﺆﻣﻨﺎن وارد ﺧﺎﻧﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﺸﻮﻳﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﺎ اﺟﺎزﻩ ﺑﻪ ﺧﻮراک ]ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ[ و ﺧﻮد را ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻃﺒﺦ‬
‫ﻏﺬا ﻧﺸﺎن ﻧﺪهﻴﺪ ]ﻣﻨﺸﻨﻴﺪ[‪ .‬ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ داﺧﻞ ﺷﺪﻳﺪ و ﻏﺬا ﺧﻮردﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻔﺮق ﺷﻮﻳﺪ و در ﻣﻘﺎم وﻗﺖ ﮔﺬراﻧﺪن ﺑﻪ‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ از اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﻮد وﻟﯽ ﺷﺮم ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ اﻣﺎ ﺧﺪا از ﮔﻔﺘﻦ ﺣﻖ ﺷﺮم‬
‫ﻧﺪارد‪.58‬‬

‫اﻳﻦ ﺁﻳﻪ اﺣﺘﻴﺎج ﺑﻪ ﺷﺮح و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻧﺪارد و ﺧﻮد ﺑﻴﺎن ﮐﻨﻨﺪﻩ واﻗﻌﻴﺎت اﺳﺖ‪ .‬اﺻﺤﺎب ﻣﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮدﻣﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮزدﻩ وارد ﺧﺎﻧﻪ اش ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﻏﺬا ﺑﺮای اﻳﺸﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ و ﭘﺲ از ﺻﺮف ﻏﺬا ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ و ﺣﺮف‬
‫ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎ اﻳﻨﻬﺎ دون ﺷﺄن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﻳﺴﺖ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن رﻳﻴﺲ دوﻟﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺮﻳﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﺮم دارد ﺑﻪ‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺧﺪا ﺷﺮم ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ و ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ ﻣﺤﻤﺪ از زﺑﺎن ﺧﺪا ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺁداب ﻣﻌﺎﺷﺮت ﺑﺎ رﻳﻴﺲ‬
‫دوﻟﺖ را ﻣﯽ ﺁﻣﻮزد‪.‬‬
‫دﻧﺒﺎﻟﻪ هﻤﻴﻦ ﺁﻳﻪ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﺐ دﻳﮕﺮی اﺷﺎرﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﺆﻳﺪ اﻳﻦ اﺳﺘﻨﺒﺎط اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﻦ «‪.‬‬
‫ب ذِﻟﮑُﻢ اَﻃ َﻬ ُﺮ ِﻟ ُﻘﻠُﻮ ِﺑﮑُﻢ َو ُﻗﻠُﻮ ِﺑ ِﻬ ﱠ‬
‫ﻦ ﻣَﺘﺎﻋًﺎ ﻓَﺎﺳ َﺌﻠُﻮ ُهﻦﱠ ﻣِﻦ وَرا ِء ﺣِﺠﺎ ٍ‬
‫ﺳﺎَﻟ ُﺘﻤُﻮ ُه ﱠ‬
‫» َو اِذا َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ اﮔﺮ از زﻧﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭼﻴﺰی ﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ‪ ،‬از ﭘﺸﺖ ﭘﺮدﻩ ﺑﺨﻮاهﻴﺪ‪ .‬هﻢ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ و هﻢ ﺑﺮای ﺁﻧﺎن اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ‬
‫ﺑﻪ ﭘﺎﮐﻴﺰﮔﯽ اﺧﻼق ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫در اﻳﻦ ﺑﺎب ﺣﺪﻳﺜﯽ اﺳﺖ از ﻋﺎﻳﺸﻪ ﮐﻪ »ﺑﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ در ﻇﺮﻓﯽ ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮردﻳﻢ‪ .‬ﻋﻤﺮ از ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ او را دﻋﻮت‬
‫ﺑﻪ ﻏﺬا ﮐﺮد‪ .‬در ﺿﻤﻦ ﻏﺬا ﺧﻮردن‪ ،‬اﻧﮕﺸﺖ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﻣﻦ ﺧﻮرد‪ .‬ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻓﺴﻮس اﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻦ ﮔﻮش ﻣﯽ‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻤﯽ ﺷﻤﺎ را ﻧﻤﯽ دﻳﺪ«‪ .‬و ﭘﺲ از ﺁن ﺁﻳﻪ ﺣﺠﺎب ﻧﺎزل ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﻋﺒﺎس ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬زﻧﺎن ﺗﻮ ﭼﻮن دﻳﮕﺮ زﻧﺎن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ را در ﺣﺠﺎب ﮐﻦ‪ .‬ﻟﺬا ﺁﻳﻪ ﺣﺠﺎب‬
‫ﻧﺎزل ﺷﺪ‪:‬‬

‫ﺣ ٍﺪ ِﻣﻨَﺎﻟﻨﱠﺴﺎء«‪.‬‬
‫ﯽ ﻟَﺴُﺘﻦﱠ ﮐَﺎ َ‬
‫»ﻳﺎ ِﻧِﺴﺎء اﻟﱠﻨ ِﺒ ﱠ‬
‫‪59‬‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ زﻧﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭼﻮن دﻳﮕﺮ زﻧﺎن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ‪.‬‬

‫ﭼﺮا زﻧﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭼﻮن زﻧﺎن دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟ ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺤﻤﺪ در ردﻳﻒ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮدان ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺷﺄن و ﻣﻘﺎم او از ﺣﻴﺚ زن‬
‫ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺤﻔﻮظ ﺑﺎﺷﺪ و زﻧﺎن وی ﭼﻮن ﺷﺎهﺰادﻩ ﺧﺎﻧﻤﻬﺎی ﻣﺸﺮق در ﺣﺠﺎب ﺑﺮوﻧﺪ و از هﻤﻴﻦ روی در ﺁﺧﺮ ﺁﻳﻪ ‪ ٥٣‬اﺣﺰاب‬
‫ﮐﻪ ﻗﺴﻤﺘﻬﺎﻳﯽ از ﺁن ﺳﺎﺑﻘًﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺁﻣﺪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﺟ ُﻪ ﻣِﻦ ﺑَﻌﺪ ٍﻩ َاﺑَﺪًا«‪.‬‬

‫ﮑﺤُﻮا اَزوا َ‬
‫ﷲ َو ﻻ ﺗَﻨ ِ‬
‫لا ِ‬
‫ن َﻟﮑُﻢ اَن ﺗُﺆذوُا َرﺳُﻮ َ‬
‫» َو ﻣﺎ ﮐﺎ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را ﻧﻴﺎزارﻳﺪ و ﭘﺲ از ﻣﺮگ وی ﺑﺎ هﻴﭽﻴﮏ از زﻧﺎن او ازدواج ﻧﮑﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺰرﮔﯽ اﺳﺖ زﻳﺮا ﻣﺤﻤﺪ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﺣﺴّﺎس اﺳﺖ و ﺣﺘﯽ ﭘﺲ از ﻣﺮگ هﻢ ﭼﻮن ﺷﺎهﺎن ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﮐﺴﯽ ﺣﻖ‬
‫ﻧﺪارد ﺑﺎ زن او هﻤﺨﻮاﺑﻪ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺁﺛﺎر اﻳﻦ اﻣﺘﻴﺎز و ﺑﺮﺗﺮی ﮔﺮﻓﺘﻦ از ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺨﻠﻮق ]ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت[ در اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﻗﺮﺁن ﺧﻮب ﻣﺤﺴﻮس اﺳﺖ و ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎﻳﯽ و‬
‫اﺳﺘﻐﻨﺎ از ﺁن ﻣﯽ ﺗﺮاود‪:‬‬

‫‪58‬‬
‫ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب ﺁﻳﻪ ‪٥٣‬‬
‫‪59‬‬
‫ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب ﺁﻳﻪ ‪٣٢‬‬

‫‪122‬‬
 ‫ن ﻓﯽ ُﻗﻠُﻮ ِﺑﮑُﻢ«‪.‬‬
‫ﻞ اﻻﻳﻤﺎ ُ‬
‫ﺧِ‬‫ب اَﻣﻨّﺎ ﻗَﻞ ﻟَﻢ ﺗُﺆ ِﻣﻨُﻮا َو ﻟﮑِﻦ ﻗُﻮﻟُﻮا اَﺳﻠَﻤﻨﺎ وَﻟ ّﻤّﺎ ﻳَﺪ ُ‬
‫ﺖ اﻻَﻋﺮا ُ‬
‫»ﻗﺎَﻟ ِ‬
‫ﮑﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻳﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬هﻴﭽﮕﺎﻩ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ دﻟﺸﺎن راﻩ‬ ‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻋﺮﺑﻬﺎ ﭘﺲ از ﻣ ّ‬
‫ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.60‬‬

‫هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﺎزﻩ اﺳﻼم ﺁورﻧﺪﮔﺎن ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ زور و ﺟﻨﮓ اﺳﻼم ﻧﻴﺎوردﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﻃﻴﺐ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪن ﺧﻮد را ﺑﻪ رخ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﮑﺸﻨﺪ و ﺑﺮ وی ﻣﻨّﺖ ﮔﺬارﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻳﺎت ‪ ١٧‬و ‪ ١٨‬ﺳﻮرﻩ ﺣﺠﺰات ﻧﺎزل ﻣﯽ‬
‫ﺷﻮد‪:‬‬

‫ﻦ «‪.‬‬
‫ن اِن ﮐَﻨﺘُﻢ ﺻﺎدِﻗﻴ َ‬
‫ﻋﻠَﻴﮑُﻢ اَن هَﺪﻳﮑُﻢ ﻟِﻠﻴﻤﺎ ِ‬
‫ﻞ اﻟ ُﻪ َﻳ ُﻤﻦﱡ َ‬
‫ﯽ اِﺳﻼ َﻣﮑُﻢ َﺑ ِ‬
‫ﻋَﻠ ﱠ‬
‫ﮏ اَن اَﺳَﻠﻤُﻮا ﻗُﻞ ﻻ َﺗ ُﻤّﻨﻮُا َ‬
‫ﻋﻠَﻴ َ‬
‫ن َ‬
‫» َﻳ ُﻤ ِﻨّ ُﻮ ُ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ای ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻨّﺖ ﻣﯽ ﮔﺬارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺁﻧﺎن را ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﻨّﺘﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﺷﺎﮐﺮ و ﻣﻤﻨﻮن هﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ اﺳﻼم هﺪاﻳﺖ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮ از راﺳﺘﮕﻮﻳﺎن هﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﻟﻬﺠﻪ ﺧﺸﮏ و ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﮐﺠﺎ و ﺁن ﺧﻄﺎﺑﻪ هﺎی ﮔﺮم و ﻋﺘﺎب ﺁﻣﻴﺰ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﭼﻮن‬
‫ارﻣﻴﺎی ﻧﺒﯽ ﺳﻮرﻩ ﻓﺠﺮ را در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺑﻪ دﻳﻮار ﮐﻌﺒﻪ ﺗﮑﻴﻪ ﮐﺮدﻩ ]زدﻩ[ ﺑﻮد ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻨﺪ و اﻧﺪرز ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮو ﻣﯽ‬
‫رﻳﺨﺖ و راﻩ و رﺳﻢ ﺁدﻣﻴﺖ را ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داد‪:‬‬

‫ﻦ ﺟﺎﺑُﻮا اﻟﺼﱠﺨ َﺮ ﺑِﺎﻟﻮا ِد َو‬ ‫ت اﻟﻌِﻤﺎ ِد اﻟﱠﺘﯽ ﻟَﻢ ﻳُﺨﻠَﻖ ﻣِﺴﻠُﻬﺎ ﻓِﯽ اﻟﺒِﻼ ِد َو َﺛﻤُﻮ َد اﻟﱠﺬﻳ َ‬‫ﮏ ﺑِﻌﺎ ٍد ِا َر َم ذا ِ‬
‫ﻞ َرﱡﺑ َ‬ ‫ﻒ َﻓ َﻌ َ‬
‫»َاﻟَﻢ َﺗ َﺮﮐَﻴ َ‬
‫ﮏ‬‫ن َرﱠﺑ َ‬ ‫ب ِا ﱠ‬ ‫ط ﻋَﺬا ٍ‬ ‫ﮏ ﺳَﻮ َ‬ ‫ﺐ ﻋَﻠﻴﻬِﻢ َرﱡﺑ َ‬ ‫ﺼ ﱠ‬
‫ﻃﻐَﻮا ﻓِﯽ اﻟﺒِﻼ ِد ﻓَﺎﮐ َﺜﺮُوا ﻓﻴﻬَﺎ اﻟﻔَﺴﺎ َد َﻓ َ‬ ‫ﻦ َ‬ ‫ن ذِی اﻻَوﺗﺎ ِد اﻟﱠﺬﻳ َ‬ ‫ﻓِﺮﻋَﻮ َ‬
‫ل‬‫ن اﻟﻤﺎ َ‬‫ﺤﺒﱠﻮ َ‬ ‫ﻼ َﻟﻤّﺎ َو ُﺗ ِ‬
‫ث اَﮐ ً‬
‫ن اﻟﺘﱡﺮا َ‬ ‫ﻦ َو ﺗَﺎ ُﮐﻠُﻮ َ‬
‫ن ﻋَﻠﯽ ﻃَﻌﺎ ِم اﻟﻤِﺴﮑﻴ ِ‬ ‫ن اَﻟﻴَﺘﻴ َﻢ وَﻻ ﺗَﺨﺎﺿﱡﻮ َ‬ ‫ﻼ ﺑَﻞ ﻻﺗُﮑ ِﺮﻣُﻮ َ‬ ‫َﻟﺒِﺎﻟﻤِﺮﺻﺎد‪ .‬ﮐ ّ‬
‫ﺟ ّﻤًﺎ«‪.‬‬
‫ﺣّﺒًﺎ َ‬‫ُ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻃﺎﻏﻴﺎن و ﻣﻐﺮوران را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدهﻪ اﻳﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ دﭼﺎر ﻗﻬﺮ ﺧﺪاوﻧﺪی ﺷﺪﻧﺪ؟ از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻨﺪ ﮔﻴﺮﻳﺪ و‬
‫راﻩ و رﺳﻢ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ را ﺑﻴﺎﻣﻮزﻳﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻳﺘﻴﻢ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻤﯽ ﮔﺬارﻳﺪ و ﺣﻘﺶ را ﭘﺎﻳﻤﺎل ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬از ﻧﻌﻤﺎت ﺧﻮد ﺑﺮ‬
‫ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان و ﺑﻴﻨﻮاﻳﺎن ﻧﻤﯽ ﺑﺨﺸﺎﻳﻴﺪ‪ .‬ارث زﻧﺎن و ﺻﻐﻴﺮان را ﺑﻪ ﻋﻨﻒ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‪ .‬ﺁز ﭼﺸﻤﺎن ﺷﻤﺎ را ﮐﻮر و‬
‫ﺣﺮص ﻣﺎل وﺟﺪاﻧﺘﺎن را ﺗﺎرﻳﮏ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﻣﺎ روز ﺑﺎزﭘﺴﻴﻦ در ﮐﻤﻴﻦ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪.61‬‬

‫درﻳﻎ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ هﺎی ﻣﺘﻮاﻟﯽ و ﺧﻮش ﺁهﻨﮓ را ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﻤﻪ و ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫در ﻣﺪﻳﻨﻪ دﺳﺘﻮرهﺎ ﺟﻨﺒﻪ ﻋﻤﻠﯽ و اﻧﺘﻈﺎﻣﯽ دارد و در ﻣﻘﺎم ﻟﮕﺎم زدن ﺑﻪ ﺧﻮدﮐﺎﻣﯽ و ﺧﻮدرأﻳﯽ اﻋﺮاب ﺑﯽ ﺑﻨﺪ و ﺑﺎر اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﺁﻳﻪ ‪ ٩٦‬ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎء ﺗﺼﺮﻳﺢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ض‬
‫ﻋ َﺮ َ‬
‫ن َ‬‫ﺖ ﻣُﺆﻣِﻨًﺎ ﺗَﺒ َﺘﻐُﻮ َ‬‫ﮑ ُﻢ اﻟﺴّﻼ َم ﻟَﺴ َ‬
‫ﷲ َﻓ َﺘﱠﺒ َﻴ ُﻨﻮُا َو ﻻ َﺗﻘُﻮﻟُﻮا ِﻟﻤَﻦ اَﻟﻘﯽ ِاﻟَﻴ ُ‬
‫ﻞا ُ‬
‫ﻦ ﺁ َﻣﻨُﻮا اِذا ﺿَﺮ َﺑﺘُﻢ ﻓﯽ ﺳَﺒﻴ ِ‬ ‫»ﻳﺎ َاﱠﻳﻬُﺎ اﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫ن ﺧَﺒﻴﺮًا«‪.‬‬ ‫ن ﺑِﻤﺎ ﺗَﻌ َﻤﻠُﻮ َ‬
‫ﷲ ﮐﺎ َ‬
‫نا َ‬ ‫ﻋﻠَﻴﮑُﻢ َﻓ َﺘﺒﱠﻴﻨُﻮا ِا ﱠ‬
‫ﷲ َ‬
‫ﻞ َﻓﻤﱠﻦ ا ُ‬
‫ﮏ ﮐَﻨﺘُﻢ ﻣِﻦ ﻗَﺒ ُ‬ ‫ﷲ ﻣَﻐﺎ ِﻧ ُﻢ ﮐَﺜﻴﺮة ﮐَﺬ ِﺑ َ‬
‫اﻟﺤَﻴﻮة اﻟﺪﱡﻧﻴﺎ َﻓﻌِﻨﺪَا ِ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ای ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ در راﻩ ﺧﺪا ﮔﺎم ﺑﺮ ﻣﯽ دارﻳﺪ )ﺟﻬﺎد( ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬هﺸﻴﺎر ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻼم ﮐﺮد ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ ﺗﻮ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻧﻴﺴﺘﯽ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺮای دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ داراﻳﯽ او ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﮑﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻏﻨﺎﻳﻢ ﺑﯽ ﺷﻤﺎری ﺑﺮای ﺷﻤﺎ دارد‪ .‬ﺳﺎﺑﻘًﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮدﻳﺪ ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻨّﺖ ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻗﺒﻞ از اﻗﺪام ﺑﻪ‬
‫هﺮ ﻋﻤﻠﯽ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫اﻳﻦ ﺁﻳﻪ در ﺷﺄن ﻋﺪﻩ ای از ﻳﺎران ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ هﻨﮕﺎم ﺳﻔﺮی ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯽ از ﺑﻨﯽ ﺳﻠﻴﻢ ﺑﺮﺧﻮردﻧﺪ ﮐﻪ‬
‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﺧﻮد را ﻣﯽ ﺑﺮد‪ .‬او ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻼم ﮐﺮد و ﺳﻼم ﺷﻌﺎر ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﻣﺮد از ﺗﺮس ﺳﻼم ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ او را ﮐﺸﺘﻨﺪ و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪاﻧﺶ را ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﺳﻮرﻩ ﺣﺠﺮات ﺁﻳﻪ هﺎی دﻳﮕﺮی هﺴﺖ ﮐﻪ ﺁداب زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ را ﻳﺎد ﻣﯽ دهﺪ‪ ،‬از ﻗﺒﻴﻞ ﺁﻳﻪ ‪ ١١‬ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﮑﻦﱠ ﺧَﻴﺮًا‬
‫ﻦ ﺁ َﻣﻨُﻮا ﻻ ﻳَﺴﺨَﺮ ﻗَﻮ ُم ﻣِﻦ ﻗَﻮ ٍم ﻋَﺴﯽ اَن ﻳﮑُﻮﻧُﻮا ﺧَﻴﺮًا ِﻣﻨُﻢ وَﻻ ﻧِﺴﺎ ُء ﻣِﻦ ﻧِﺴﺎ ٍء ﻋَﺴﯽ اَن َﻳ ُ‬ ‫»ﻳﺎ َاﱡﻳﻬَﺎ اﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫ن «‪.‬‬
‫ق ﺑَﻌﺪَاﻻﻳﻤﺎ ِ‬‫ﺲ اﻻِﺳ ُﻢ اﻟ ُﻔﺴُﻮ ُ‬
‫ب ﺑِﺌ َ‬
‫ﺴﮑُﻢ َو ﻻ ﺗَﻨﺎ َﺑﺰُوا ِﺑﺎﻻﻟﻘﺎ ِ‬
‫ﻣِﻨ ُﻬﻦﱠ وَﻻﺗَﻠﻤِﺰوُا اَﻧ ُﻔ َ‬
‫اﻳﻦ ﺁﻳﻪ درﺑﺎرﻩ دﺳﺘﻪ ای از ﺑﻨﯽ ﺗﻤﻴﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﺮای ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ )ﭼﻮن ﻋﻤﺎرﻩ و ﺻﻬﻴﺐ( را ﻣﺴﺨﺮﻩ و ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫ای ﮔﺮوﻩ ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬دﺳﺘﻪ ای دﺳﺘﻪ دﻳﮕﺮ را اﺳﺘﻬﺰا ﻧﮑﻨﻴﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻬﺘﺮ از ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﺷﺎرﻩ و ادا در ﺁوردن‬
‫ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻧﮑﻨﻴﺪ و ﻋﻨﻮاﻧﻬﺎی ﺑﺪ و ﻧﺎﺧﻮش ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻣﺪهﻴﺪ‪ .‬ﭘﺲ از اﻳﻤﺎن ﺁوردن و ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪن‪،‬‬
‫ﻧﺎﻣﻬﺎی زﻧﻨﺪﻩ و ﻓﺎﺳﻘﺎﻧﻪ ﺑﺮ دﻳﮕﺮان ﻧﻨﻬﻴﺪ‪.‬‬

‫‪60‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺣﺠﺮات ﺁﻳﻪ ‪١٤‬‬
‫‪61‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ﻓﺠﺮ ﺁﻳﻪ ‪[٧‬‬

‫‪123‬‬
‫دهﻬﺎ ﺁﻳﻪ ﻗﺮﺁن درس ﺁداب ﺳﮑﻮن و ﺣﺴﻦ رﻓﺘﺎر و اﺧﻼق اﺳﺖ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل اوﺿﺎع اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﻋﺮاب زﻣﺎن ﺣﻀﺮت‬
‫رﺳﻮل را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ‪.‬‬

‫‪124‬‬
 ‫زن در اﺳﻼم‬
‫و اﺳﺘﻮﺻﻮا ﺑﺎﻟﻨﺴﺎء ﺧﻴﺮًا ﻓﺎﻧﻬﻦ‬
‫‪62‬‬
‫ﻦ ﺷﻴﺌ ًﺎ‬
‫ﻋﻮان ﻻﻳﻤﮑﻦ ﻻ ﻧﻔﺴﻬ ّ‬

‫در ﺣﺠﺔ اﻟﻮداع )ﺳﺎل دهﻢ هﺠﺮی( ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ درﺑﺎرﻩ زﻧﺎن ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ اﺧﺘﻴﺎری از ﺧﻮد ﻧﺪارﻧﺪ و اﺳﻴﺮ‬
‫ﻣﺮداﻧﻨﺪ‪ .‬درﺑﺎرﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﮑﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬
‫زن در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻋﺮب ﻗﺒﻞ از اﺳﻼم ﺷﺨﺼﻴﺖ و اﺳﺘﻘﻼﻟﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺟﺰء ﻣﺎﻳﻤﻠﮏ ﻣﺮد ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رﻓﺖ و هﺮﮔﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎری‬
‫ﺑﺎ وی ﻣﺠﺎز و ﻣﺘﺪاول ﺑﻮد‪ .‬هﺮ ﻗﺪر هﻢ ﺁن رﻓﺘﺎر از راﻩ و رﺳﻢ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺑﻪ دور ﻣﯽ ﺑﻮد‪ .‬زن ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ َﺗﺮَﮐﻪ ﻣﻴّﺖ ﺑﻪ‬
‫وارث او ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ‪ .‬وارث ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ زن وی را ﺑﻪ ﺧﻮد اﺧﺘﺼﺎص دادﻩ ﺑﺪون ﻣﻬﺮﻳﻪ او را ﺗﺼﺎﺣﺐ ﮐﻨﺪ و هﺮ ﮔﺎﻩ‬
‫ﺑﺪﻳﻦ اﻣﺮ رﺿﺎﻳﺖ ﻧﻤﯽ داد‪ ،‬او را در ﻗﻴﺪ اﺳﺎرت ﺧﻮد ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ داﺷﺖ و اﺟﺎزﻩ ازدواج ﻣﺠﺪد ﺑﻪ وی ﻧﻤﯽ داد‪ .‬ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ‬
‫ﺣﻖ اﻻرث ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺮد وارث ﺑﺒﺨﺸﺪ ورﻧﻪ ﺁﻧﻘﺪر ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻤﻴﺮد و داراﻳﯽ او ارث ﻣﺮد ﻣﺎﻟﮏ ﺷﻮد‪ .‬ﺁﻳﻪ ‪ ١٨‬از‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎء ﺑﺮای ﻧﻬﯽ از اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻏﻴﺮاﻧﺴﺎﻧﯽ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﻦ‬
‫ﻦ اِﻻ اَن َﻳﺎُﺗﻴ َ‬
‫ﺾ ﻣﺎ ﺁﺗَﻴ ُﺘﻤُﻮ ُه ﱠ‬
‫ﺼﻠُﻮ ُهﻦﱠ ِﻟﺘَﺬ َهﺒُﻮا ِﺑﺒَﻌ ِ‬
‫ﻞ َﻟﮑُﻢ اَن َﺗ ِﺮﺛُﻮا اﻟﻨﱢﺴﺎء ﮐَﺮهًﺎ وَﻻﺗَﻌ ُ‬ ‫ﺤِ‬‫ﻦ ﺁ َﻣﻨُﻮ اﻻﻳ ﱠ‬
‫»ﻳﺎ َاﱠﻳﻬَﺎ اﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫ف «‪.‬‬ ‫ﺷﺮُو ُهﻦّ ﺑِﺎﻟﻤَﻌﺮ ُو ِ‬
‫ﺸ ٍﺔ ُﻣ َﺒ ِﻴّﻨ ٍﺔ َو ﻋﺎ ِ‬
‫ﺣَ‬
‫ﺑِﻔﺎ ِ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ای ﮔﺮوﻩ ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻪ اﺟﺒﺎر و اﮐﺮاﻩ ارث زﻧﺎن را از ﺁن ﺧﻮد ﺳﺎزﻳﺪ ﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ را در ﺑﻨﺪ و‬
‫اﺳﺎرت ﺧﻮد ﻧﮕﺎﻩ دارﻳﺪ ﺗﺎ ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﻣﻬﺮﻳﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ واﮔﺬارﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﮏ رﻓﺘﺎر ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.63‬‬

‫ﻋﻠَﯽ اﻟﻨﱠﺴﺎء« ]ﻣﺮدان ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻨﺪ ﺑﺮ زﻧﺎن[ از ﺁﻳﻪ ‪ ٣٤‬ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎء اﻳﻦ اﺻﻞ را ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬ ‫ن َ‬
‫ل َﻗﻮّاﻣُﻮ َ‬
‫ﻋﺒﺎرت »اَﻟﺮﱠﺟﺎ ُ‬
‫ﮐﻪ زن و ﻣﺮد در ﺗﻤﺎم ﺣﻘﻮق ﻣﺪﻧﯽ ﻣﺴﺎوی ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در هﻤﻴﻦ ﺁﻳﻪ دﻟﻴﻞ ﺗﺴﻠﻂ و ﺳﻴﺎدت ﺑﺮ زن ﺑﻄﻮر اﺟﻤﺎل ذﮐﺮ ﺷﺪهﻪ‬
‫ﺾ َو ﺑِﻤﺎ اَﻧﻔﻘُﻮا ﻣِﻦ اَﻣﻮاِﻟﻬِﻢ« ﮐﻪ ﻗﺴﻤﺖ اول ﺁن ﻣﺒﻬﻢ اﺳﺖ زﻳﺮا ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ :‬ﺑﻪ دﻟﻴﻞ‬
‫ﻀﻬُﻢ ﻋَﻠﯽ ﺑَﻌ ٍ‬
‫ﷲ ﺑَﻌ َ‬
‫ﻞا ُ‬ ‫ﻀَ‬‫اﺳﺖ‪» :‬ﺑِﻤﺎ َﻓ ﱠ‬
‫اﻳﻨﮑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻓﺮاد ﺑﺸﺮ را ﻏﻴﺮﻣﺘﺴﺎوی ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺑﻌﻀﯽ را ﺑﺮ ﺑﻌﺾ دﻳﮕﺮ ﺑﺮﺗﺮی دادﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ وﺟﻪ ﺗﻔﻀﻴﻞ ﻣﺮد را ﺑﺮ زن‪ ،‬ﻋﻘﻞ و ﻋﻠﻢ و وﻻﻳﺖ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫زﻣﺨﺸﺮی و ﺑﻴﻀﺎوی‪ 64‬و ﺑﻌﻀﯽ دﻳﮕﺮ ﺁن را )وﺟﻪ اﻣﺘﻴﺎز ﻣﺮد را ﺑﺮ زن( ﻣﺸﺮوﺣﺘﺮ ﺑﻴﺎن ﮐﺮدﻩ و ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺗﻔﻮق و‬
‫اﺳﺘﻴﻼی ﻣﺮد ﺑﺮ زن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﺴﻠﻂ وﻻت و ﺣﮑﺎم اﺳﺖ ﺑﺮ رﻋﻴﺖ‪ .‬ﺁﻧﻮﻗﺖ در ﻣﻘﺎم ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﺎﻓﯽ و ﻋﻠﺖ ﺗﺮاﺷﯽ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ و ﮔﻔﺘﻪ‬
‫اﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدان ﺑﻪ ﺧﺮد و زور و ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺁراﺳﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬از اﻳﻦ رو ﻧﺒﻮت‪ ،‬اﻣﺎﻣﺖ و وﻻﻳﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ اﺧﺘﺼﺎص ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ارث‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ و ﺷﻬﺎدت ﺁﻧﻬﺎ در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﻣﺤﮑﻤﻪ هﺎی ﺷﺮﻋﯽ ﻣﻌﺘﺒﺮﺗﺮ و دو ﺑﺮاﺑﺮ زن اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻬﻢ ﺁﻧﻬﺎ از ارث دو ﺑﺮاﺑﺮ‬
‫زن‪ ،‬ﺟﻬﺎد و ﻧﻤﺎز ﺟﻤﻌﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮد و ﺣﻖ ﻃﻼق ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اذان‪ ،‬ﺧﻄﺒﻪ‪ ،‬اﻣﺎﻣﺖ ﻧﻤﺎز ﺟﻤﺎﻋﺖ‪،‬‬
‫ﺳﻮارﮐﺎری‪ ،‬ﺗﻴﺮاﻧﺪازی و ﺷﻬﺎدت ]ﮔﻮاهﯽ دادن[ در اﺟﺮاء ﺣﺪود ﺷﺮﻋﯽ و ﻏﻴﺮﻩ و ﻏﻴﺮﻩ هﻤﻪ ﻣﺨﺼﻮص ﻣﺮدهﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ اﺳﺘﺪﻻل ﺑﺴﻴﺎر ﺿﻌﻴﻒ اﺳﺖ و ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﻣﻌﻠﻮل را ﺑﻪ ﺟﺎی ﻋﻠﺖ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﺧﻴﺎل ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‬
‫ﭼﻮن ﺑﺴﻴﺎری از ﮐﺎرهﺎ را ﻧﻈﺎﻣﺎت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﻋﺎدات و رﺳﻮم‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮص ﻣﺮدهﺎ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﭘﺲ زن در ﻣﺮﺗﺒﻪ ﭘﺎﻳﻴﻨﺘﺮ‬
‫ﻗﺮار دارد ﻳﻌﻨﯽ اﺳﺘﻌﺪاد و ﻟﻴﺎﻗﺖ ﺁن ﮐﺎرهﺎ را ﻧﺪارد و از هﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﺗﺴﻠﻂ ﻣﺮد را ﺑﺮ زن ﻣﺴﻠّﻢ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﻌﮑﻮس ﺁن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺮع اﺳﻼم ﭼﻮن زن را ﺿﻌﻴﻒ داﻧﺴﺘﻪ ﺣﻖ او را در ارث و ﺷﻬﺎدت ﻧﺼﻒ ﻣﺮد ﻗﺮار دادﻩ اﺳﺖ ﻧﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﭼﻮن زن در‬
‫ارث و ﺷﻬﺎدت ﻧﻴﻤﻪ ﺣﻖ ﻣﺮد را داراﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ در ﻣﺮﺗﺒﻪ ﭘﺎﻳﻴﻨﺘﺮ از ﻣﺮد ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﺣﮑﻢ روﺷﻨﺘﺮ از ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ‬

‫‪62‬‬
‫]از ﺟﺎﻣﻊ اﻟﺨﺒﺎر‪ ،‬ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺣﺪﻳﺚ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ« ﺧﻮب ﻣﻮاﻇﺐ زﻧﺎن ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ اﺳﻴﺮ ﻣﺮداﻧﻨﺪ و هﻴﭻ اﺧﺘﻴﺎری از ﺧﻮد ﻧﺪارﻧﺪ[‬
‫‪63‬‬
‫ﻻ ﺑﻌﺪهﺎ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب اﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪﻩ و ﺑﺮای رﻋﺎﻳﺖ اﻣﺎﻧﺖ ﺑﻪ هﻤﺎن ﺷﮑﻞ در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻘﻞ‬ ‫]ﺟﻤﻠﻪ ای ﭘﺲ از ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺁﻳﻪ در وﻳﺮﮔﻮل ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎ ً‬
‫ﻣﯽ ﺷﻮد‪» :‬هﻢ از ﺣﻴﺚ ﮔﻔﺘﮕﻮ‪ ،‬هﻢ ﻧﻔﻘﻪ و هﻢ از ﺣﻴﺚ وﻇﺎﻳﻒ زﻧﺎﺷﻮﻳﯽ«[‬
‫‪64‬‬
‫]ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﻋﻤﺮ ﺑﻴﻀﺎوی ﻳﮑﯽ از ﺑﺰرگ ﻋﺎﻟﻤﺎن اﺳﻼﻣﯽ در ﻓﺎرس در ﺧﺎﻧﻮادﻩ ای ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﭘﺪر وی در ﻓﺎرس ﻗﺎﺿﯽ اﻟﻘﻀﺎت ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻴﻀﺎوی در اﺑﺘﺪا در ﺷﻴﺮاز ﺑﻪ ﻗﻀﺎوت ﭘﺮداﺧﺖ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺗﺒﺮﻳﺰ رﻓﺖ و ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻗﻀﺎوت‪ ،‬ﺗﺪرﻳﺲ و ﺗﺄﻟﻴﻒ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ‪ .‬ﻗﺎﺿﯽ‬
‫ﺑﻴﻀﺎوی ﺣﺎﺷﻴﻪ ای ﺑﺮ »ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮐﺸﺎف« زﻣﺨﺸﺮی ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ هﻨﻮز از ﺟﺎﻧﺐ ﺳّﻨﻴﺎن ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬وی ﺁﺛﺎری در ﺗﺼﻮف‪ ،‬ﻗﻀﺎء و ﺻﺮف و‬
‫ﻧﺤﻮ ﻋﺮﺑﯽ ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺁﺛﺎری هﻢ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ دارد[‬

‫‪125‬‬
‫ﺑﺮای ﺗﻌﻠﻴﻞ ﺁن اﻧﺪﻳﺸﻪ را در داﻻﻧﻬﺎی ﺗﺎرﻳﮏ ﺑﮕﺮداﻧﻨﺪ‪ .‬در ﺗﻤﺎم اﻗﻮام اﺑﺘﺪاﻳﯽ و از ﺁن وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻪ ﻳﺎد دارد ﭼﻮن‬
‫زور و ﺗﻼش روزی ﺑﺎ ﻣﺮد ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬زن در ﻣﺮﺗﺒﻪ دوم ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻗﻮل ﻓﻴﻠﺴﻮف ﺁﻟﻤﺎﻧﯽ ﻧﻴﭽﻪ‪ ،‬ﺑﺸﺮ ﺷﻤﺎرﻩ‬
‫دو ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﻋﺮب اﻳﻦ اﺻﻞ ﻳﻌﻨﯽ اﺻﻞ ﺑﺸﺮ ﺷﻤﺎرﻩ دو ﺑﻮدن زن ﺑﻪ ﺷﮑﻞ وﺣﺸﻴﺎﻧﻪ ﺗﺮ و رﺳﻮاﺗﺮی وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ و ﺣﻀﺮت‬
‫ﻣﺤﻤﺪ در ﺿﻤﻦ ﺗﺸﺮﻳﻌﻬﺎ و ﺗﻮﺻﻴﻪ هﺎی ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن از ﺣﺪّت اﻳﻦ روش وﺣﺸﻴﺎﻧﻪ ﮐﺎﺳﺘﻪ و ﺑﺮای زن ﺣﻘﻮﻗﯽ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ در ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎء ﺑﺴﻴﺎری از ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﻪ‪ ...‬ﻧﻪ‪ ...‬ﺗﻌﻠﻴﻞ ﻣﻔﺴﺮﻳﻦ و ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺑﺎﻓﯽ ﺁﻧﺎن از ﻟﺤﺎظ ﻣﻨﻄﻖ و ﻋﻘﻠﯽ ارزش زﻳﺎدی ﻧﺪارد و در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ‬
‫ﻣﻴﺎن اﻋﺮاب ﻣﺘﺪاول ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺄﻳﻴﺪ و ﺗﺜﺒﻴﺖ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ و از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻴﻠﯽ اﻳﺮاد ﻧﻴﺴﺖ زﻳﺮا ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﻧﺪ ﺟﻤﻠﻪ‬
‫ﺾ« را ﺗﻮﺟﻴﻪ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻀﻬُﻢ ﻋَﻠﯽ ﺑَﻌ ٍ‬ ‫ﻀﻠِﻨﺎ ﺑَﻌ َ‬
‫» َﻓ ﱠ‬
‫در ﺟﻤﻠﻪ دوم‪ ،‬وﺟﻪ اﻓﻀﻞ ﺑﻮدن ﻣﺮد ﺑﺮ زن ﺗﺼﺮﻳﺢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻮازﻳﻦ ﻋﻘﻠﯽ ﺳﺎزﮔﺎرﺗﺮ اﺳﺖ زﻳﺮا ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬
‫»ﺑِﻤﺎ اَﻧ َﻔﻘُﻮا ﻣِﻦ اَﻣﻮاِﻟﻬِﻢ« ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻮن ﻣﺮد ﻣﺘﮑﻔﻞ ﻣﺨﺎرج زن اﺳﺖ ﭘﺲ زن ﻣﺘﻌﻠﻘﻪ اوﺳﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻄﻴﻊ اواﻣﺮ و ﻧﻮاهﯽ او‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻣﻄﺎﺑﻖ رأی ﺑﻴﻀﺎوی و زﻣﺨﺸﺮی و ﺑﺴﻴﺎری از ﻣﻔﺴﺮﻳﻦ‪ ،‬ﻣﺮد ﺣﺎﮐﻢ و زن رﻋﻴﺖ‪ ،‬ﻣﺮد ﺁﻗﺎ و زن‬
‫ت‬
‫ﺗﺎﺑﻊ اﺳﺖ و از هﻤﻴﻦ رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮ هﻤﻴﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺮﺁن ﺟﻤﻠﻪ دﻳﮕﺮﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﺁن را ﺧﻮب واﺿﺢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪» :‬ﻓَﺎﻟّﺼﺎﻟِﺤﺎ ُ‬
‫ن ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ‪ ،‬زﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻄﻴﻊ ﻣﺮد ﺧﻮد ﺑﻮدﻩ و در ﻏﻴﺒﺖ ﺷﻮهﺮ‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﺮای وی‬ ‫ﺐ«‪ .‬ﭘﺲ ز ِ‬‫ت ﻟِﻠﻐَﻴ ِ‬
‫ت ﺣﺎﻓِﻈﺎ ُ‬‫ﻗﺎﺋِﻨﺎ ُ‬
‫ﻧﮕﺎهﺪارد و ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ،‬زﻧﺎن اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ را ﮐﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺮد ﺧﻮد هﺴﺘﻨﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎء ﮐﻪ‬
‫ﺷﺎرع اﺳﻼم ﺣﻘﻮق و ﺣﺪود زن و ﻣﺮد را ﻣﻌﻴﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺗﻌﺪﻳﻞ ﻋﺎدات ﺟﺎهﻠﻴﺖ و ارﻓﺎق ﺑﻪ ﺟﻨﺲ زن ﻧﺸﺎن دادﻩ‬
‫ﻣﯽ ﺷﻮد‪:‬‬

‫ﺧﺬُو َﻧ ُﻪ ﺑُﻬﺘﺎﻧًﺎ َواِﺛﻤًﺎ ﻣُﺒﻴﻨًﺎ‪.‬‬

‫ﺧﺬُوا ﻣِﻨ ُﻪ ﺷَﻴﺌًﺎ‪َ .‬اﺗَﺄ ُ‬
‫ج وَﺁﺗﻴﺘُﻢ اِﺣﺪﻳ ُﻬﻦﱠ ﻗِﻨﻄﺎرًا ﻓَﻼ ﺗَﺄ ُ‬
‫ن َزو ٍ‬
‫ج ﻣَﮑﺎ َ‬
‫ل زَو ٍ‬
‫» َواِن َارَد ُﺗ ُﻢ اﺳﺘِﺒﺪا َ‬
‫ن ﻣِﻨﮑُﻢ ﻣﻴﺜﺎﻗًﺎ ﻏَﻠﻴﻈًﺎ«‪.‬‬‫ﺾ َوَاﺧَﺬ َ‬
‫ﻀﮑُﻢ اِﻟﯽ ﺑَﻌ ٍ‬‫ﺧﺬُو َﻧ ُﻪ َو ﻗَﺪ اَﻓﻀﯽ ﺑَﻌ ُ‬
‫ﻒ ﺗَﺄ ُ‬
‫َوﮐَﻴ َ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ زن دﻳﮕﺮ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ از ﮐﺎﺑﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زن ﺳﺎﺑﻖ دادﻩ اﻳﺪ ﭼﻴﺰی ﭘﺲ ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ زﻳﺮا ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ‬
‫ﺗﺮاﺿﯽ ﮐﺮدﻳﺪ و روی ﻣﻬﺮ ﻣﻌﻴﻦ زن و ﺷﻮهﺮ ﮔﺸﺘﻪ و از او ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﺷﺪﻩ اﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺲ هﻨﮕﺎم ﺟﺪاﻳﯽ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮐﺎﺑﻴﻦ‬
‫]ﻣﺎل[ دادﻩ ﺷﺪﻩ از روی ﺗﺮاﺿﯽ ]رﺿﺎﻳﺖ[ را ﭘﺲ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪.‬‬

‫از اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ اﺳﺘﻨﺒﺎط ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﺮد ﻋﺮب وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از زن ﺧﻮد ﺟﺪا ﺷﻮد‪ ،‬ﮐﺎﺑﻴﻨﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ وی دادﻩ‬
‫ﺑﻮد ﭘﺲ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﺁن را ﻧﻬﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ در ﺁﺧﺮ ﺁﻳﻪ ‪ ٣٤‬از ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎء ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از ﻋﺎدات دوران ﺟﺎهﻠﻴﺖ را ﺗﺠﻮﻳﺰ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ زﻳﺮا ﺑﻪ ﻣﺮد‬
‫اﺟﺎزﻩ ﻣﯽ دهﺪ زن ﺧﻮد را ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻗﺪرت ﺟﺴﻤﯽ از دﻳﺮﺑﺎز ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﯽ در ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺟﻮاﻧﻤﺮدی و ﻣﻨﺎﻓﯽ ﺑﺎ اﺻﻞ ﻋﺪاﻟﺖ ﺟﺎرﻳﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺁن را ﺟﺰء ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻗﺮار دادن‪ ،‬زﺑﺎن ﻃﻌﻨﻪ زﻧﺎن را ﻗﺪری ﺑﺎز‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺘﻤﻢ ﺁﻳﻪ ‪ ٣٤‬ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﺟ ِﻊ وَاﺿ ِﺮﺑُﻮ ُهﻦﱠ‪«...‬‬

‫ﺠﺮُو ُهﻦﱠ ﻓِﯽ اﻟﻤَﺼﺎ ِ‬
‫ن ُﻧﺸُﻮ َز ُهﻦﱠ َﻓ ِﻌﻈُﻮ ُهﻦﱠ وَاه ُ‬
‫»وَاﻟّﻼﺗﯽ ﺗَﺨﺎﻓُﻮ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ اﮔﺮ زن ﺷﻤﺎ در ﻣﻘﺎم ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ و ﺳﺮﮐﺸﯽ ﺑﺮﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ او را ﭘﻨﺪ دهﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ راﻩ ﻧﻴﺎﻣﺪ از هﻤﺨﻮاﺑﮕﯽ‬
‫ﻣﺤﺮوﻣﺶ ﺳﺎزﻳﺪ و اﮔﺮ ﺑﺎز ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﺸﺪ و اﻃﺎﻋﺖ ﻧﮑﺮد‪ ،‬او را ﺑﺰﻧﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺮاﻳﻊ هﺮ ﻗﻮﻣﯽ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻋﺎدات و اﺧﻼق و ﻧﺤﻮﻩ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺁﻧﻬﺎ اﺳﺖ‪ .‬زدن زن اﻣﺮی ﻣﺘﺪاول و راﻳﺞ ﺑﻮد‪ .‬از رواﻳﺎت‬
‫و ﺳﻴﺮ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻗﻮم ﻋﺮب و از ﺧﻮد اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﺮد ﺧﻮد را ﻣﺎﻟﮏ زن ﻓﺮض ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ و هﺮ‬
‫ﺑﻼﻳﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮ ﺳﺮش ﻣﯽ ﺁورد‪.‬‬
‫ﻋﺸَﺮﻩ ُﻣ َﺒﺸّﺮﻩ‬
‫اﺳﻤﺎء دﺧﺘﺮ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﮐﻪ زن ﭼﻬﺎر زﺑﻴﺮ ﺑﻦ اﻟﻌﻮام ﺑﻮد و زﺑﻴﺮ ﺑﻦ ﻋﻮام ﻳﮑﯽ از اﺻﺤﺎب ﺧﺎص ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ و از َ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬هﺮ وﻗﺖ زﺑﻴﺮ ﺑﺮ ﻳﮑﯽ از ﻣﺎ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻮب ﭼﻨﺎن ﻣﺎ را ﻣﯽ زد ﮐﻪ ﭼﻮب ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺖ«‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﻻاﻗﻞ اﻳﻦ ﻓﻀﻞ را ﺑﺮای ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﻣﻮﻋﻈﻪ و ﭘﺲ از ﺁن ﺗﺮک هﻤﺨﻮاﺑﮕﯽ را ﺗﻮﺻﻴﻪ‬
‫ن زن را اﺟﺎزﻩ دادﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ن ﺁن دو‪ ،‬ﺗﺪﺑﻴ ِﺮ زد ِ‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻩ و در ﺻﻮرت ﺳﻮدﻣﻨﺪ واﻗﻊ ﻧﺸﺪ ِ‬
‫ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﻔﺴﺮان و ﻓﻘﻬﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ زدن ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺘﻦ اﺳﺘﺨﻮان ﺷﻮد وﮔﺮﻧﻪ ﺣﮑ ِﻢ ﻗﺼﺎص ﺑﺮ ﺁن وارد ﻣﯽ‬
‫ﺷﻮد‪ .‬زﻣﺨﺸﺮی در ﺗﻔﺴﻴﺮ اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﺑﻌﻀﻴﻬﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻣﺠﺎزات زن ﻧﺎﺷﺰﻩ‪ 65‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻧﺒﻮدﻩ و ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ هﺮ‬
‫ﺳﻪ وﺳﻴﻠﻪ را ﻣﺠﺎز داﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ«‪.‬‬
‫‪66‬‬
‫ﻗﻄﻌًﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از ﺁﻳﻪ ﻓﻮق ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﻨﯽ را اﺳﺘﻨﺒﺎط ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬از ﻋﻠﻤﺎء ﻣﺘﻌﺼﺐ ﻋﺮب ﺷﺒﻴﻪ اﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﻨﺒﻞ ﻳﺎ اﺑﻦ ﺗﻴﻤﻴﻪ‬
‫ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﺁﻳﻪ ﻗﺮﺁن واﺿﺢ اﺳﺖ و ﺁﻳﻪ ﺑﻌﺪی ﺁن را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ‪:‬‬

‫‪65‬‬
‫]زن ﻧﺎﺷﺰﻩ زﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﺷﻮهﺮ ﺧﻮد ﻧﮑﻨﺪ و ﻧﺎﺳﺎزﮔﺎری و ﺑﺪرﻓﺘﺎری ﮐﻨﺪ[‬
‫‪66‬‬
‫]ﺗﻘﯽ اﻟﺪﻳﻦ اﺑﻮاﻟﻌﺒﺎس اﺑﻦ ﺗﻴﻤﻴﻪ در اواﺧﺮ ﻗﺮن ‪ ١٣‬ﻣﻴﻼدی در دﻣﺸﻖ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ‪ .‬از ﻃﺮﻓﺪاران اﺑﻦ ﺣﻨﺒﻞ ﺑﻮد‪ .‬وی ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ در ﻗﺮﺁن‬
‫ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﺪون ﺗﻔﺴﻴﺮ و ﺗﺄوﻳﻞ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺧﺪای ﻣﺠﺴﻢ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺖ[‬

‫‪126‬‬
 ‫ﺣﮑَﻤًﺎ ﻣِﻦ اَهﻠِﻬﺎ اِن ﻳُﺮﻳﺪا اِﺻﻼﺣًﺎ«‪.‬‬
‫ﺣﺤَﻤًﺎ ﻣِﻦ اَهِﻠ ِﻪ َو َ‬
‫ق ﺑَﻴ ِﻨﻬِﻤﺎ ﻓَﺎﺑ َﻌﺜُﻮا َ‬
‫» َواِن ﺧِﻔﺘُﻢ ﺷِﻘﺎ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ اﮔﺮ اﺧﺘﻼف ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪ ،‬داوری از ﻃﺮف ﻣﺮد و داوری از ﻃﺮف زن ﻣﻌﻴﻦ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻳﺎ ﺁﻧﻬﺎ را‬
‫ﺻﻠﺢ دهﻨﺪ و ﻳﺎ از هﻢ ﺗﻔﺮﻳﻖ ]ﺟﺪا[ ﮐﻨﻨﺪ‪.67‬‬

‫در اﻳﻦ ﺳﻮرﻩ ﺗﮑﻠﻴﻒ ارﺗﺒﺎﻃﺎت ﻣﺮد و زن ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻧﻬﺎ در ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻳﻬﻮد هﻢ هﺴﺖ و در ﻣﻴﺎن اﻋﺮاب‬
‫دورﻩ ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﻧﻴﺰ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﺟﺰ ﺁﻳﻪ ‪ ٢٢‬ﮐﻪ ﻧﮑﺎح زن ﭘﺪر را ﻧﻬﯽ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ و ﺁن را ﻋﻤﻞ زﺷﺖ و ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ‬
‫وﺻﻒ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ و ﻣﯽ ﺗﻮان از ﺁن ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺘﻨﺒﺎط ﮐﺮد ﮐﻪ در دوران ﺟﺎهﻠﻴﺖ اﻳﻦ رﺳﻢ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ دﻟﻴﻞ‬
‫ﺳﻠَﻒ از هﻤﺎن ﺁﻳﻪ‪.‬‬
‫ﺟﻤﻠﻪ اِﻻ ﻣﺎ ﻗَﺪ َ‬
‫ﭼﻴﺰی ﮐﻪ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺖ‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﺎزﮔﯽ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺁﻳﻪ ‪ ٢٣‬ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎء اﺳﺖ ﮐﻪ ازدواج ﺑﺎ زن ﺷﻮهﺮدار را‬
‫ﻣﻄﻠﻘًﺎ ﺣﺮام ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﺁن زن از راﻩ ﺧﺮﻳﺪ ﻣﻤﻠﻮک ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺟﻨﮓ و اﺳﻴﺮﺷﺪن ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁﻣﺪﻩ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﭼﻮن ﺷﻴﺮ ﻣﺎدر ﺣﻼل اﺳﺖ‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﺷﻮهﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻋﻠﺖ ﺁن رواﻳﺘﯽ اﺳﺖ از اﺑﻦ ﺳﻌﻴﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬
‫»اﺳﺮاﻳﯽ از ]ﻗﺒﻴﻠﻪ[ اوﻃﺎس ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺎ اﻓﺘﺎدﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﻮهﺮ داﺷﺘﻨﺪ و ﭼﻮن ﻣﺎ ﮐﺮاهﺖ داﺷﺘﻴﻢ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ هﻤﺨﻮاﺑﻪ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬از‬
‫ﻦ اﻟﻨﱡﺴﺎ ِء اِﻻ ﻣﺎ ﻣَﻠﮑَﺖ اَﻳﻤﺎ ُﻧﮑُﻢ‪ 68«...‬ﭘﺲ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﺼﺮف ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ت ِﻣ َ‬‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎزل ﺷﺪ‪» :‬وَاﻟﻤُﺤﺼَﻨﺎ ُ‬
‫ﺣﻼل ﺷﺪ«‪.‬‬
‫وﻟﯽ در هﻤﻴﻦ ﺁﻳﻪ ‪ ٢٣‬ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎء ﺑﺎز دﺳﺘﻮرﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را ﺑﻪ ﺣﻘﻮق زن و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻋﺎدت ﻣﺬﻣﻮم و‬
‫ﻣﺘﺪاول ﺁن زﻣﺎن ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬ﻏﻴﺮ از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺣﺮام ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺎ دادن ﮐﺎﺑﻴﻦ از زﻧﻬﺎ‬
‫ﻣﺘﻤﺘﻊ ﺷﻮﻳﺪ ﺑﺪون اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ زﻧﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺷﺮط اﻳﻨﮑﻪ در اﻳﻦ ﺗﻤﺘﻊ ﻣﺰد ﻳﺎ اﺟﺮ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺮ ﺗﺮاﺿﯽ ﻃﺮﻓﻴﻦ‬
‫ﺑﭙﺮدازﻳﺪ« و ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ هﻤﻴﻦ ﺁﻳﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺘﻌﻪ ]‪ [Motae‬ﻳﺎ ازدواج ﻣﻮﻗﺖ در ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﻣﺒﺎح ﺷﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﻋﻠﻤﺎء‬
‫ﺳﻨّﯽ ﺁن را ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ زﻳﺮا ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﺟﻤﻠﻪ » َﻓﻤَﺎ اﺳﺘَﻤﺘَﻌﺘُﻢ ِﺑ َﻪ ﻣِﻨ ُﻬﻦﱠ ﻓَﺂﺗُﻮ ُهﻦﱠ ُاﺟُﻮ َر ُهﻦﱠ‪] ...‬ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ را ﻣُﺘﻌﻪ ﮐﺮدﻳﺪ از‬
‫اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺪهﻴﺪ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﻬﺮهﺎﺷﺎن را‪ 69[...‬هﻨﮕﺎم ﻓﺘﺢ ﻣﮑﻪ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﻣﺪت ﺁن ﺳﻪ روز ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﭘﺲ‬
‫از ﺁن ﻣﻠﻐﯽ ﮔﺮدﻳﺪ و دﻟﻴﻞ ﺁن را هﻢ اﻳﻦ ﻣﯽ ﺁورﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﻠﻤﻪ »ُاﺟُﻮر ُهﻦﱠ«‪] ،‬ﻳﻌﻨﯽ[ ﻣﺰ ِد ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬در اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ذﮐﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﻧﻪ‬
‫ﺻﺪاق ﻳﺎ ﻣﻬﺮ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﻴﻌﻪ اﻳﻦ ﻧﻮع ازدواج را ﻣﺒﺎح داﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﻦ ﺑﺎب ﺁﻳﻪ دﻳﮕﺮی هﺴﺖ ﮐﻪ ﺁوردن ﺁن ﻣﺎ را ﺑﻪ وﺿﻊ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﻳﻦ زﻣﺎن و ﺑﺮ اﻳﻨﮑﻪ اﻣﻮر ﻣﺎﻟﯽ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ در‬
‫رواﺑﻂ ﻣﺮد و زن ﻣﻼﺣﻈﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬واﻗﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪:‬‬

‫ﮑﺤُﻮ ُهﻦﱠ‬
‫ﻋﻠَﻴﮑُﻢ اَن ﺗَﻨ ِ‬
‫ح َ‬‫ﮑﻔّﺎ ِر‪ ...‬وَﺁﺗُﻮهُﻢ ﻣﺎ اَﻧ َﻔﻘُﻮا وَﻻ ﺟُﻨﺎ َ‬ ‫ﯽ اﻟ ُ‬
‫ﺟﻌُﻮ ُهﻦﱠ اِﻟ َ‬ ‫ت‪ ...‬ﻓَﻼﺗَﺮ ِ‬ ‫ت ﻣُﻬﺎﺟِﺮا ٍ‬‫»اِذا ﺟﺎ ِء ُﮐ ُﻢ اﻟﻤُﺆﻣِﻨﺎ ٍ‬
‫ﺼ ِﻢ اﻟﮑَﻮا ِﻓ ِﺮوَاﺳ َﺌﻠُﻮا ﻣﺎ اَﻧﻔَﻘﺘُﻢ َو ﻟَﻴﺴ َﺌﻠُﻮا ﻣﺎ اَﻧ َﻔﻘُﻮا‪.70«...‬‬
‫ﺴﮑُﻮا ِﺑ ِﻌ َ‬
‫ﻦ ُاﺟُﻮر ُهﻦﱠ وَﻻ ﺗُﻤ ِ‬‫اِذا ﺁﺗَﻴ ُﺘﻤُﻮ ُه ﱠ‬
‫ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ :‬اﮔﺮ زﻧﯽ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪ و ﻣﻬﺎﺟﺮت ﮐﺮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺷﻮهﺮش ﺑﺮ او ﺣﻘﯽ ﻧﺪارد و اﮔﺮ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﮐﺮد زن ﺧﻮد‬
‫را‪ ،‬زﻧﺶ را ﺑﻪ او ﻧﺪهﻴﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺮﺟﯽ را ﮐﻪ درﺑﺎرﻩ ﺁن زن ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﺑﻪ او ﺑﺪهﻴﺪ‪ .‬هﻤﭽﻨﻴﻦ اﮔﺮ زن ﺷﻤﺎ ﺑﺮ‬
‫ﺷﺮک ﺧﻮد ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺳﻮی ﻣﺸﺮﮐﻴﻦ ﺑﺮﮔﺮدد‪ ،‬اﺻﺮاری در ﻧﮕﺎهﺪاری او ﻧﮑﻨﻴﺪ )ﻣﺒﺎدا ﺳﺘﻮن ﭘﻨﺠﻢ‬
‫ﺷﻮد( وﻟﯽ در ﻋﻮض ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺮج او ﮐﺮدﻩ اﻳﺪ از او ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫در ﺳﻮرﻩ ﺑﻘﺮﻩ ﺁﻳﺎﺗﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ ﻋﺪاﻟﺖ و ﻓﮑﺮ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ و اﻋﺮاب را از ﺑﺪرﻓﺘﺎری ﺑﺎ زن ﻧﻬﯽ ﻣﯽ‬
‫ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻳﻪ ‪:٢٣١‬‬

‫ف «‪.‬‬
‫ﺳ ﱠﺮﺣُﻮ ُهﻦﱠ ِﺑﻤَﻌﺮ ُو ٍ‬
‫ف اَو َ‬
‫ﮑ ُﻮهﱠﻦ ِﺑﻤَﻌﺮ ُو ٍ‬
‫ﺴُ‬
‫ﻦ َﻓﺎَﻣ ِ‬
‫ﺟَﻠ ُﻬ ﱠ‬
‫ﻦ َا َ‬
‫ﻃﻠﱠﻘ ُﺘ ُﻢ اﻟ ِﻨُﺴﺎ َء َﻓ َﺒﻠَﻐ َ‬
‫» َواِذا َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ اﮔﺮ زن ﺧﻮد را ﻃﻼق دادﻳﺪ و ﺳﺮﺁﻣﺪن ﻋﺪّﻩ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪ‪ ،‬رﺟﻮع و ﻋﺪ ِم رﺟﻮع ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮاﻓﻖ اﺻﻞ ﻋﺪل و‬
‫اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ اﻳﻨﮑﻪ رﺟﻮع ﮐﻨﻴﺪ ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻓﺪﻳﻪ دهﻴﺪ ﻳﺎ اﻳﺎم ﺣﺒﺲ و ﻋﺪم ﺁزادی او را ﻃﻮﻻﻧﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫هﻤﭽﻨﻴﻦ در ﺁﻳﻪ ‪ ٢٣٢‬اﻣﺮ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﺮدی زﻧﺶ را ﻃﻼق داد و ﻋﺪّﻩ او ﻣﻨﻘﻀﯽ ﺷﺪ اﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﻮهﺮ ﺧﻮد‬
‫دوﺑﺎرﻩ ازدواج ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻤﺎﻧﻌﺖ ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ .71‬اﻳﻦ ﺁﻳﻪ درﺑﺎرﻩ ﺷﺪت و ﺧﺸﻮﻧﺖ ﻣﻌﻘﻞ ﺑﻦ ﻳﺴﺎر ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮاهﺮ ﻣﻄﻠﻘﻪ اش‬
‫ﺑﺎ ﺷﻮهﺮ ﺧﻮد دوﺑﺎرﻩ ازدواج ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫در هﻤﻴﻦ ﺳﻮرﻩ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﺒﯽ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻢ ﮐﻪ هﺮﭼﻨﺪ از ﻣﻮﺿﻮع ﺧﺎرج اﺳﺖ وﻟﯽ ﭼﻮن ﻃﺮﻓﻪ ]ﺷﮕﻔﺖ ﺁور[ و ﺑﺪﻳﻊ ]ﺗﺎزﻩ و‬
‫ﻧﻮ[ و ﺣﺎﮐﯽ از اوﺿﺎع اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻋﺼﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﺖ و ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ در ﭼﻪ ﻧﻮع ﻣﻮﺿﻮﻋﻬﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺮاﺟﻌﻪ‬
‫ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﺷﺎرﻩ ﺑﺪان ﺧﻮب و ﻋﺒﺮت اﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪67‬‬
‫ﺁﻳﻪ ‪ ٣٥‬ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎء‬
‫‪68‬‬
‫]ﻣﻌﻨﯽ ﺁﻳﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ :‬و زﻧﺎن ﺷﻮهﺮدار‪ ،‬ﻣﮕﺮ زﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻟﮏ ﺁن ﺷﺪﻩ اﻳﺪ[‬
‫‪69‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎء ﺁﻳﻪ ‪[٢٣‬‬
‫‪70‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻣﻤﺘﺤﻨﻪ ﺁﻳﻪ ‪١٠‬‬
‫‪71‬‬
‫و اذا ﻃﻠﻘﺘﻢ اﻟﻨﺴﺎء ﻓﺒﻠﻐﻦ اﺟﻠﻬﻦ ﻓﻼ ﺗﻌﻀﻠﻮهﻦ ان ﻳﻨﮑﺤﻦ ازواﺟﻬﻦ اذا ﻓﺮاﺿﻮاا‪ ...‬اﻟﺦ ]ﺳﻮرﻩ ﺑﻘﺮﻩ ﺁﻳﻪ ‪[٢٣٢‬‬

‫‪127‬‬
‫در ﺁﻳﻪ ‪ ٢٢٢‬ﺳﻮرﻩ ﺑﻘﺮﻩ ﺣﮑﻢ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻪ زن اﺳﺖ در اﻳّﺎم ﻗﺎﻋﺪﮔﯽ ﺗﺎ ﺣﺎﻟﺖ ﻃﻬﺮ ]ﭘﺎک ﺷﺪن زن از ﺣﻴﺾ[ ﻓﺮا رﺳﺪ‪ .‬ﭘﺲ‬
‫ﷲ« ﮐﻪ اﺟﺎزﻩ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﭘﺲ از ﻃﻬﺮ ﻧﺰد زﻧﺎن ﺧﻮد‬ ‫ﺚ ُاﻣَﺮ ُﮐ ُﻢ ا ُ‬
‫ن َﻓَﺎﺗُﻮ ُهﻦﱠ ﻣِﻦ ﺣَﻴ ُ‬
‫ﻄﻬﱠﺮ َ‬
‫از ﺁن اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬ﻓَﺎذِا َﺗ َ‬
‫ﺑﺮوﻧﺪ از ﺁن ﺳﻮﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ‪ ،‬از هﻤﺎن ﺳﻮﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﺣﻴﺾ از‬
‫ﺸ ِﻌ ِﺮ ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﻔﻬﻮم‬
‫رﻓﺘﻦ ﺑﺪان ﺳﻮ ﻣﻨﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺲ از اﻳﻦ‪ ،‬ﺁﻳﻪ ‪ ٢٢٣‬ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﮑﻠّﯽ ﭼﻴﺰ ﺗﺎزﻩ و ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﻣ ُ‬
‫ﻗﺒﻠﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ث َﻟﮑُﻢ َﻓُﺎﺗُﻮا ﺣ َﺮ َﺛﮑُﻢ َاﻧّﯽ ﺷِﺌﺘُﻢ«‪.‬‬

‫»ﻧِﺴﺎ ُؤﮐُﻢ ﺣَﺮ ُ‬
‫ﺖ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻴﺪ وارد ﺷﻮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺖ ﺷﻤﺎﻳﻨﺪ و در هﺮ ﺟﺎی ﮐﺸ ِ‬ ‫ﻳﻌﻨﯽ زﻧﺎن ﺷﻤﺎ ﮐﺸ ِ‬

‫ﺟﻼﻟﻴﻦ در ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻤﻠﻪ »اﻧّﯽ ﺷﺌﺘﻢ« ]ﻳﻌﻨﯽ[ »ﺑﻪ هﺮ ﺳﻮی ﻣﺰرﻋﻪ« ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﻣَﻦ ﻗﻴﺎ ِم َو ُﻗﻌُﻮد َواِﺿﻄِﺠﺎع َو اِﻗﺒﺎل و‬
‫اِدﺑﺎر«‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎدﻩ ]و[ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ ]و[ از ﭘﻴﺶ ] ُﻗﺒُﻞ[ و از ﭘﺲ ] ُدﺑُﺮ[‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺁن ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ اﻳﻦ ﺁﻳﻪ در ر ّد ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺟﻬﻮدان ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﮔﺮ از ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ زن روی ﺁورﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺑﭽﻪ او ﭼﭗ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻴﻮﻃﯽ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻳﻪ ‪] ٢٢٣‬ﮐﻪ[ ﺻﺮﻳﺤًﺎ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻧﺰد زﻧﺎن ﺧﻮد از ﺁن ﺳﻮﻳﯽ روی ﺁورﻳﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮدﻩ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻨﺎ ﺑﺮ اﻋﺘﺮاض ﻋﻤﺮ و ﺟﻤﻌﯽ از ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻧﺴﺦ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ زﻳﺮا اهﻞ ﮐﺘﺎب ﭘﻬﻠﻮی زﻧﺎن ﺧﻮد ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻧﺪ و ﻃﺒﻌًﺎ‬
‫اﻧﺼﺎر ﮐﻪ اهﻞ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮدﻧﺪ اﻳﻦ روش را ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺠﺐ و ﻣﺴﺘﻮری زن ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻬﺎﺟﺮان ﺑﻨﺎ ﺑﻪ‬
‫ﻋﺎدت ﻗﺮﻳﺶ و اهﻞ ﻣﮑﻪ‪ ،‬زن را ﺑﻪ اﻧﻮاع ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ دﺳﺘﻤﺎﻟﯽ ﮐﺮدﻩ و از هﺮ ﻃﺮف او را ﻣﯽ ﻏﻠﺘﺎﻧﻴﺪﻧﺪ و ﻟﺬﺗﯽ ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﺪ از‬
‫اﻳﻨﮑﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﻴﻔﮑﻨﻨﺪ و َدﻣَﺮ ﺑﻴﻨﺪارﻧﺪ و ﻳﺎ ﺑﺎ ﭘﺲ و ﭘﻴﺶ او‪ ،‬هﺮ دو‪ ،‬ﺳﺮ و ﮐﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻳﮑﯽ از ﻣﻬﺎﺟﺮان زﻧﯽ از اﻧﺼﺎر را ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ وی ﭼﻨﺎن ﮐﻨﺪ‪ .‬زن ﺗﻦ در ﻧﺪادﻩ و ﮔﻔﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﮏ ﭘﻬﻠﻮ ﻣﯽ‬
‫ل ﻣﺮد اﺳﺖ و هﺮﮔﻮﻧﻪ دﻟﺨﻮاﻩ اوﺳﺖ ﻣﯽ‬ ‫ﺧﻮاﺑﻴﻢ‪ .‬ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل رﺳﻴﺪ و ﺑﺪﻳﻦ ﺟﻬﺖ اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻧﺎزل ﺷﺪ ﮐﻪ »زن ﻣﺎ ِ‬
‫ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ او ﺑﺮﺁﻳﺪ«‪.‬‬
‫اﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﻨﺒﻞ و ﺗﺮﻣﺬی از اﺑﻦ ﻋﺒﺎس ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﺎﻣﺪادی ﻧﺰد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻳﺎ رﺳﻮل اﷲ هﻠﮑﺖ‪] .‬ﻳﻌﻨﯽ[‬
‫ای ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﺪا از دﺳﺖ رﻓﺘﻢ‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮد ﻣﺎ اهﻠﮑﺖ ﻳﺎ ﻋﻤﺮ؟ ]ﭼﮕﻮﻧﻪ هﻼک ﺷﺪی ﻳﺎ ﻋﻤﺮ؟[ ﻋﺮض ﮐﺮد رﺣﻠﯽ اﻟﻠﻴﻠﺔ‬
‫ﻓﻠﻢ ﻳﺮد ﻋﻠﻴﻪ ﺷﻴﺌًﺎ‪] .‬ﻳﻌﻨﯽ[ ﮐﺎری ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻧﺠﺎم دهﻢ و ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺁن وﻗﺖ اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻧﺎزل ﺷﺪ و ﻣﻌﻨﯽ »َاﻧّﯽ ﺷِﺌﺘُﻢ« اﻳﻦ اﺳﺖ‪:‬‬
‫»ﻣﻘﺒﻼت‪ ،‬ﻣﺪﺑﺮات و ﻣﺴﺘﻠﻘﻴﺎت ]ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ[ ﻳﻌﻨﯽ از ﺟﻠﻮ‪ ،‬از ﻋﻘﺐ ﻃﺎﻗﺒﺎز و َدﻣَﺮ«‪.‬‬
‫در ﺁﻳﺎت ﻋﺪﻳﺪﻩ ﻗﺮﺁن و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ وﺿﻊ ﻧﺎهﻨﺠﺎر زن در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻋﺮب و رﻓﺘﺎر ﻏﻴﺮاﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣﺮدان ﺑﺎ زﻧﺎن‬
‫روﺷﻦ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺁﻳﻪ ‪ ٣٥‬ﺳﻮرﻩ ﻧﻮر ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺣﮑﻢ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﻣﺮدان زﻧﻬﺎی ﻣﻤﻠﻮک ﺧﻮد را ﺑﺮای ﺳﻮ ِد دﻧﻴﺎﻳﯽ ﺑﻪ‬
‫زﻧﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﮑﻨﻨﺪ‪:‬‬

‫ض اﻟﺤُﻴﺎة اﻟ ُﺪّﻧﻴﺎ«‪.‬‬
‫ﺤﺼﱡﻨًﺎ ِﻟﺘَﺒ َﺘﻐُﻮا ﻋَﺮ َ‬
‫ن َﺗ َ‬
‫ﻋﻠَﯽ اﻟﺒِﻐﺎ ِء اِن َارَد َ‬
‫»ﻻﺗُﮑ ِﺮهُﻮا َﻓﺘَﻴﺎ ِﺗﮑُﻢ َ‬

‫ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ اﻳﻦ ﺁﻳﻪ درﺑﺎرﻩ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ اﺑﯽ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و از ﻇﻮاهﺮ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ اﺑﯽ در اﻳﻦ ﻋﻤﻞ زﺷﺖ‬
‫ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻔﺮد ﻧﺒﻮدﻩ و ﻧﻮﻋﯽ ﮐﺴﺐ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﺮدﮔﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺎر زﻧﺎ وادارد ﺗﺎ وﺟﻪ ﺁن را درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﻓﺘﺢ ﻣﮑﻪ‪ ،‬ﻋﺪﻩ زﻳﺎدی از زﻧﻬﺎی ﻣﮑﻪ ﺑﺮای ﺑﻴﻌﺖ و اﺳﻼم ﺁوردن ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺁﻳﻪ ]‪ [١٣‬ﺳﻮرﻩ‬
‫ﻣﻤﺘﺤﻨﻪ در ﺷﺮط ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ اﺳﻼم ﺁﻧﺎن ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﻦ اَوﻻد ُهﻦﱠ‬
‫ﻦ وَﻻ ﻳَﻘﺘُﻠ َ‬
‫ﻦ وَﻻ ﻳَﺰﻧﻴ َ‬
‫ﷲ ﺷَﻴﺌًﺎ وَﻻ ﻳَﺴﺮِﻓ َ‬‫ﻦ ﺑِﺎ ِ‬
‫ﮏ ﻋَﻠﯽ اَن ﻻﻳُﺸﺮِﮐ َ‬‫ت ﻳُﺒﺎﻳِﻌ َﻨ َ‬‫ک اﻟﻤُﺆﻣِﻨﺎ ُ‬ ‫ﯽ اِذا ﺟﺎ َء َ‬ ‫»ﻳﺎ َاﱡﻳﻬَﺎ اﻟﱠﻨ ِﺒ ﱡ‬
‫ﻦ‪.«...‬‬‫ف ﻓَﺒﺎ ﻳِﻌ ُﻬ ﱠ‬
‫ﮏ ﻓﯽ ﻣَﻌﺮُو ٍ‬ ‫ﻦ َو ﻻ ﻳَﻌﺼﻴ َﻨ َ‬
‫ﺟِﻠ ِﻬ ﱠ‬
‫ﻦ َو اَر ُ‬‫ﻦ اَﻳﺪﻳ ِﻬ ﱠ‬
‫ن ﻳَﻔﺘَﺮﻳ َﻨ ُﻪ ﺑَﻴ َ‬
‫ﻦ ِﺑﺒُﻬﺘﺎ ٍ‬ ‫وَﻻ ﻳَﺄﺗﻴ َ‬

‫اﻳﻦ ﺷﺮﻃﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﺮای ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ اﺳﻼ ِم ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻨﻮان ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺖ‪:‬‬
‫اﻧﺒﺎزی ]ﺷﺮﻳﮑﯽ[ ﺑﺮای ﺧﺪا ﻧﺸﻨﺎﺳﻨﺪ‪ ،‬دزدی ﻧﮑﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮﺗﮑﺐ زﻧﺎ ﻧﺸﻮﻧﺪ‪ ،‬اوﻻد ﺧﻮد را ﻧﮑﺸﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻮدک ﻧﺎﻣﺸﺮوع ﺧﻮد را ﺑﻪ‬
‫رﻳﺶ ﺷﻮهﺮ ﺧﻮد ﻧﺒﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻧﻴﮏ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺴﺘﻪ ﻋﺎدت ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﻧﻮﺣﻪ ﺧﻮاﻧﯽ‪ ،‬ﭼﺎک زدن ﮔﺮﻳﺒﺎن‪ ،‬ﺑﺮﻳﺪن ﻣﻮی و‬
‫ﺧﺮاﺷﻴﺪن روی را رهﺎ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت اﺳﻼم ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﭙﺬﻳﺮ‪.‬‬
‫ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ هﻨﮕﺎم ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﺷﺮوط‪ ،‬هِﻨﺪ زن اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن و ﻣﺎدر ﻣﻌﺎوﻳﻪ در اﻳﻨﮑﻪ زﻧﻬﺎ زﻧﺎ ﻧﮑﻨﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬زﻧﺎن ﺷﺮﻳﻒ و ﺁزادﻩ‬
‫هﺮﮔﺰ ﮔﺮ ِد ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎری ﻧﻤﯽ ﮔﺮدﻧﺪ« و ﻋﻤﺮ ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻨﺪﻩ ﺳﺮ داد‪.‬‬
‫ﻳﮑﯽ از ﻋﺎدات زﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺳﻼم ﺁن را ﻣﻨﻊ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺸﺘﻦ ﻣﻮﻟﻮد دﺧﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻗﺮﺁن ﺻﺮﻳﺤًﺎ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬
‫»ﺑﺄی ذﻧﺐ ﻗﺘﻠﺖ« و اﻳﻦ از اﻳﻦ ﺑﺎب ﺑﻮد ﮐﻪ اﻋﺮاب دﺧﺘﺮ را ﻣﺎﻳﻪ ﻧﻨﮓ داﻧﺴﺘﻪ ﺧﻮاهﺎن ﭘﺴﺮ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺪان ﻣﺒﺎهﺎت ﻣﯽ‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ و از ﻓﺮط ﻧﺎداﻧﯽ هﻴﭻ ﻧﻤﯽ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ اﻣﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ و دﺧﺘﺮی ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻧﺴﻞ ﺑﺸﺮ ﻣﻨﻘﺮض ﻣﯽ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬در ﺁﻳﻪ هﺎی ‪ ٥٨‬و ‪ ٥٩‬ﺳﻮرﻩ ﻧﺤﻞ اﻳﻦ ﺧﻮی ﻧﮑﻮهﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫‪128‬‬
‫ن‬
‫ﻋﻠَﯽ هُﻮ ٍ‬
‫ﮑ ُﻪ َ‬
‫ﺴُ‬
‫ﺸ َﺮ ِﺑ ِﻪ َاﻳُﻤ ِ‬
‫ﺳﻮِء ﻣﺎ ُﺑ ّ‬
‫ﻦ اﻟﻘَﻮ ِم ﻣِﻦ ُ‬
‫ﻞ وَﺟ ُﻬ ُﻪ ﻣُﺴ َﻮ ّدًا َو ُه َﻮ ﮐَﻈﻴ ُﻢ َﻳﺘَﻮاری ِﻣ َ‬
‫ﻇﱠ‬‫ﺣ ُﺪهُﻢ ﺑِﺎﻻﻧﺜﯽ َ‬
‫ﺸ َﺮ َا َ‬
‫» َو اِذا ُﺑ ﱠ‬
‫ب «‪.‬‬‫اَم َﻳ ُﺪﺳﱡ ُﻪ ﻓِﯽ اﻟﺘﱡﺮا ِ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﺎن ﺧﺒﺮ ﻣﯽ دادﻧﺪ ﮐﻪ زﻧﺶ دﺧﺘﺮی زاﺋﻴﺪﻩ اﺳﺖ از ﻓﺮط ﺧﺸﻢ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ ،‬از‬
‫ن ﺧﻮد ﮐﻨﺎرﻩ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ دﭼﺎر ﺳﺮزﻧﺶ و ﺷﻤﺎﺗﺖ ﻧﺸﻮد‪ ،‬و در اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﯽ رﻓﺖ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ‬ ‫ﺷﺪت اﻧﺪوﻩ از ﮐﺴﺎ ِ‬
‫داﺷﺘﻦ دﺧﺘﺮ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ ﻳﺎ ﻃﻔﻞ ﻣﻌﺼﻮم را ﺧﺎک ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫‪129‬‬
 ‫زن و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﮔﻮﻟﺪ زﻳﻬﺮ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ در هﻴﭽﻴﮏ از ادﺑﻴﺎت دﻳﻨﯽ ﻧﻈﻴﺮ اﻳﻦ وﺿﻮح و روﺷﻨﯽ‪ ،‬ﺁﻧﻬﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﺰﺋﻴﺎت ﺣﻴﺎت‬
‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ اﺳﻼم دﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺤﻠﻴﻞ و ﺗﻮﺻﻴﻔﯽ ﮐﻪ از زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ وی ﺿﻤﻦ اﺣﺎدﻳﺚ و ﺳﻴﺮﻩ هﺎ‬
‫ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ هﻴﭽﻴﮏ از ﻣﺆﺳﺴﻴﻦ دﻳﺎﻧﺎت دﻳﮕﺮ روی ﻧﺪادﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺑﻴﺎن ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺁﻣﻴﺰ در ﻳﮑﯽ از ﻓﺼﻮل ﮐﺘﺎب ﮔﺮاﻧﻘﺪر او »ﻋﻘﻴﺪﻩ و ﺷﺮﻳﻌﺖ در اﺳﻼم« ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ رﻏﺒﺖ‬
‫روز اﻓﺰون رﺳﻮل اﮐﺮم ﺑﻪ زن ﺁﻣﺪﻩ و ﺁن را ﺣﻘﻴﻘﺘﯽ ﺗﺎرﻳﺨﯽ ﻣﯽ ﻧﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﻨﺎد ﻣﻮﺛﻖ ﺗﮑﻴﻪ دارد‪.‬‬
‫راﺳﺖ اﺳﺖ ﻧﻮح و اﺑﺮاهﻴﻢ ﺳﺮ ﺟﺎی ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺎ از زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻣﻮﺳﯽ و ﻋﻴﺴﯽ ﮐﻪ در ﮔﺮد و ﻏﺒﺎر اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎی‬
‫ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﺁﻣﻴﺰ ﻗﻮﻣﯽ و ﺗﻌﺼﺐ هﺎی ﻧﮋادی و دﻳﻨﯽ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﭼﻴﺰی ﻧﻤﯽ داﻧﻴﻢ وﻟﯽ ﺑﺮای زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﺻﺪهﺎ ﺁﻳﻪ و ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻌﺘﺒﺮ و ﺳﻴﺮﻩ هﺎﻳﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻪ زﻣﺎن رﺣﻠﺖ او و هﻤﭽﻨﻴﻦ رواﻳﺎﺗﯽ ﮐﻪ هﻨﻮز ﺗﻌﺼﺒﻬﺎ ﺁن را‬
‫ﻣﺴﺦ و ﺗﺒﺎﻩ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ در دﺳﺖ دارﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻬﻤﺘﺮ از هﻤﻪ ﻗﺮﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺧﻼل ﺁﻳﺎت و ﺷﺄن ﻧﺰوﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻔﺴﺮان‬
‫ع ﻣﻮر ِد ﺑﺤﺚ‬
‫ﺑﺮای ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺴﯽ از وﻗﺎﻳﻊ و ﺣﻮادث زﻣﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در هﻤﻴﻦ ﻣﻮﺿﻮ ِ‬
‫ﺁﻳﺎت ﻋﺪﻳﺪﻩ ای هﺴﺖ و ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻔﺴﺮان ﺷﺄن ﻧﺰول ﺁﻳﻪ ‪ ٥٨‬ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎء را ﺧﺮدﻩ ﮔﻴﺮی ﺟﻬﻮدان ﺑﺮ رﻏﺒﺖ رﺳﻮل‬
‫اﮐﺮم ﺑﻪ زن و ﻃﻌﻦ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺟﺰ زن ﮔﺮﻓﺘﻦ ﮐﺎری ﻧﺪارد‪ ،‬داﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ‪:‬‬

‫ب َو اﻟﺤِﮑ َﻤ َﺔ َو اَﺗﻴﻨﺎهُﻢ ﻣُﻠﮑًﺎ‬

‫ل اِﺑﺮاهﻴ َﻢ اﻟﮑِﺘﺎ َ‬
‫ﷲ ﻣِﻦ ﻓَﻀِﻠ ِﻪ َﻓﻘَﺪ ﺁﺗﻴﻨﺎ ا َ‬
‫س ﻋَﻠﯽ ﻣﺎ اﺗﻴ ُﻬ ُﻢ ا ُ‬
‫ن اﻟﻨّﺎ َ‬
‫ﺴﺪُو َ‬
‫»اَم ﻳَﺤ ُ‬
‫ﻋَﻈﻴﻤًﺎ«‪.‬‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺁﻧﻬﺎ )ﻳﻬﻮدان( ﺑﺮ ﻓﻀﻞ و ﻋﻨﺎﻳﺖ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻣﺤﻤﺪ رﺷﮏ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ )ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺮ ﻣﻘﺎم ﻧﺒﻮت و‬
‫ﮐﺜﺮت زﻧﺎن( و ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ اﮔﺮ او ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻮد اﻳﻨﻘﺪر ﺑﻪ زﻧﺎن روی ﻧﻤﯽ ﺁورد‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪان اﺑﺮاهﻴﻢ هﻢ‬
‫ﮐﺘﺎب و ﺣﮑﻤﺖ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮدﻳﻢ و هﻢ ﮐﺸﻮری ﺑﺰرگ‪.‬‬

‫ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ در اﻳﻦ ﺁﻳﻪ اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ داود اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ‪ ٩٩‬زن داﺷﺖ و ﺳﻠﻴﻤﺎن هﺰار زن ﺁزاد و ﺑﻨﺪﻩ در ﺣﺮم‬
‫ﻧﮕﺎهﺪاری ﻣﯽ ﮐﺮد و اﻳﻦ اﻣﺮ از ﻣﺮﺗﺒﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮی ﺁﻧﺎن ﻧﮑﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮد اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎی ﻣﻠﻮک ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﻳﻴﻞ ﺁﻟﻮدﻩ ﺑﻪ اﻏﺮاق و ﻣﺰﻳﻦ ﺑﻪ اﻓﺴﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺮدﻩ ﮔﻴﺮان ﻓﺮﻧﮕﯽ اﻳﻦ رﻏﺒﺖ ﻣﻔﺮط ﺑﻪ زن را ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻣﻘﺎم روﺣﺎﻧﻴﺖ ﻣﺮدی ﮐﻪ زهﺪ و ﻗﻨﺎﻋﺖ را ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬
‫ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪ و ﺣﺘﯽ ﺁﻧﺎن اﻧﺪازﻩ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﮐﻪ در ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ اﺻﻼح ﺷﺌﻮن و ﺣﻘﻮق زن اﺳﺖ ﻧﺎﺷﯽ از ﻣﻴﻞ ﺷﺨﺼﯽ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ زن ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻗﻀﻴﻪ هﺮا ﺻﺮﻓًﺎ ﺑﺎ ﻣﻨﻄﻖ ﻋﻘﻠﯽ ﻧﻪ ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺑﺴﻨﺠﻴﻢ‪ ،‬ارزش اﻳﺮاد ﺁﻧﺎن ﮐﺎهﺶ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‪ .‬ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺸﺮ اﺳﺖ و ﺑﺸﺮ از‬
‫ﻧﻘﻄﻪ هﺎی ﺿﻌﻒ ﺧﺎﻟﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺟﻨﺴﯽ ﺟﺰء ﻏﺮاﻳﺰ ﺁدﻣﻴﺴﺖ و ﺑﻴﺶ و ﮐﻢ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺚ ﻗﺮار‬
‫ﮔﻴﺮد ﮐﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮی در اﻓﮑﺎر و ﻳﺎ ﮐﺮدار ﻳﮏ ﺷﺨﺺ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت روﺷﻨﺘﺮ‪ ،‬ﺧﺼﻠﺖ ﺷﺨﺺ‬
‫هﻨﮕﺎﻣﯽ ﻧﮑﻮهﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ زﻳﺎﻧﺒﺨﺶ ﺑﻪ ﺣﺎل اﺟﺘﻤﺎع ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ورﻧﻪ در زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺷﺨﺼﯽ و ﺧﺼﻮﺻﯽ‪ ،‬ﺧﻮﺑﯽ ﻳﺎ ﺑﺪی و ﻧﻘﻄﻪ‬
‫ﻗﻮت ﻳﺎ ﺿﻌﻒ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ و ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫از ﻓﮑﺮ ﺳﻘﺮاط ﺑﺮ ﺁﺗﻦ ﻧﻮر ﻣﯽ رﻳﺨﺖ و از ﺁﺗﻦ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻳﻮﻧﺎن و از ﻳﻮﻧﺎن ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻧﺴﺎﻧﯽ‪ .‬اﮔﺮ ﺳﻘﺮاط در زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ‬
‫ﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮد ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ دﻳﮕﺮان زﻳﺎﻧﯽ وارد ﻧﮑﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺚ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪ .‬در هﻴﺘﻠﺮ‬
‫ﻏﺮﻳﺰﻩ ﺟﻨﺴﯽ ﻳﺎ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﻳﺎ ﺳﺮﮐﺶ ﻧﺒﻮد‪ ،‬و از اﻳﻦ ﺣﻴﺚ ﻣﯽ ﺗﻮان او را ﭘﺎﮐﻴﺰﻩ ﮔﻔﺖ‪ .‬وﻟﯽ در ﻋﻮض اﻓﮑﺎر ﺷﻮﻣﯽ داﺷﺖ‬
‫ﮐﻪ دﻧﻴﺎ را ﺑﻪ ﺧﻮن و ﺁﺗﺶ اﻓﮑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﺧﻮد را ﺑﺸﺮی ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺧﺪا ﮔﺮدن ﻧﻬﺎدﻩ و ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺧﻮد را از ﭘﻠﻴﺪی ﺳﺘﺎﻳﺶ اﺻﻨﺎم‬
‫ﻧﺠﺎت دهﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎﻳﻞ او ﺑﻪ زن و ﺗﻌﺪد زوﺟﺎت وی ﻧﻪ ﺁﺳﻴﺒﯽ ﺑﻪ اﺻﻮل دﻋﻮت او رﺳﺎﻧﻴﺪ و ﻧﻪ زﻳﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺣﻘﻮق دﻳﮕﺮان‪ .‬ﺑﺮ‬
‫اﻋﻤﺎل و اﻓﮑﺎر ﻣﺮدان ﺑﺰرگ اﺟﺘﻤﺎع از اﻳﻦ زاوﻳﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﺁﻧﻬﺎ را از ﻟﺤﺎظ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ و ﺧﻴﺮ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ‬
‫ﻗﻀﺎوت ﮐﺮد‪ .‬از اﻳﻦ ﻟﺤﺎظ ﺳﻠﺐ ﺣﻖ ﺁزادی ﻓﮑﺮ و ﻋﻘﻴﺪﻩ از دﻳﮕﺮان و ﻣﺨﻴّﺮ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺁﻧﺎن ﺑﻴﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪن و ﺟﺰﻳﻪ‬
‫دادن‪ ،‬ﺁﻧﻬﻢ ﺑﺎ ﺧﻮاری و زﺑﻮﻧﯽ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺤﺚ اﺳﺖ‪.‬‬
‫از ﺳﻮی دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای دﻳﮕﺮ راﻩ ﻏﻠﻂ رﻓﺘﻪ و ﺑﺮای ﺗﺠﻠﻴﻞ از ﭘﻴﺸﻮای ﺑﺰرگ اﺳﻼم ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﮔﻔﺘﻪ و‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﻳﻦ ﻣﺼﺮﺣﺎت ﻗﺮﺁن و رواﻳﺎت ﻣﺴﻠّﻢ ﺻﺪر اﺳﻼم اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻣﺮد ﻓﺎﺿﻠﯽ ﮐﻪ در ﻋﺼﺮ ﻣﺎﻩ در زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ‬

‫‪130‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﻓﺮاهﻢ ﮐﺮدﻩ و ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪ 72‬ﺑﺎ دﻳﺪی روﺷﻦ و ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ اﻓﮑﺎر ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ ﻗﻀﻴﻪ را زﻳﺮ و ﺑﺎﻻ ﮐﻨﺪ‪،‬‬
‫از اﻳﻦ ﺧﺮدﻩ ﮔﻴﺮی اروﭘﺎﻳﻴﺎن ﺑﺮﺁﺷﻔﺘﻪ و ﻃﯽ ﻓﺼﻠﯽ در ﻣﻘﺎم دﻓﺎع از ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ و ﺑﮑﻠّﯽ ﻣﻨﮑﺮ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺁن‬
‫ﺣﻀﺮت ﺑﻪ زن ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪:‬‬
‫»ﻣﺤﻤﺪ ‪ ٢٨‬ﺳﺎل ﺑﺎ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺑﺴﺮ ﺑﺮد و هﻮس ﮔﺮﻓﺘﻦ زن دﻳﮕﺮ ﻧﮑﺮد‪ ...‬اﻳﻦ اﻣﺮ ﻃﺒﻴﻌﯽ اﺳﺖ و ﺟﺰ اﻳﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺗﻮاﻧﮕﺮ و ﻣﺘﺸﺨﺺ ﺟﻮان ﻓﻘﻴﺮ وﻟﯽ ﺟﺪّی و درﺳﺘﮑﺎری را ﮐﻪ در ﺧﺪﻣﺘﺶ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻮهﺮی ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺰﻳﻨﺪ و‬
‫داﻣﺎد را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺁورد‪ .‬ﭼﻮن ذاﺗًﺎ ﻳﺎ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻣﻘﺘﻀﻴﺎت زﻧﺪﮔﯽ از هﻮس و ﻋﺎدات ﺟﻠﻒ ﺟﻮاﻧﺎن ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺮﮐﻨﺎر اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﺧﺪﻳﺠﻪ ﭘﺨﺘﻪ و ﺟﺎ اﻓﺘﺎدﻩ از ﺷﻮهﺮ ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﺳﺎل ﺟﻮاﻧﺘﺮ از ﺧﻮد ﻣﺮاﻗﺒﺖ و ﭘﺮﺳﺘﺎری ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺛﺮوت ﺧﻮد ﻣﻮﺟﺒﺎت رﻓﺎﻩ‬
‫او را ﻓﺮاهﻢ ﻣﯽ ﺳﺎزد ﺗﺎ ﻣﺤﻨﺖ دوران ﮐﻮدﮐﯽ و ﻃﻔﻴﻠﯽ ﺑﻮدن در ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻤﻮ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ و ﺁﺳﻮدﮔﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺑﻪ وی ﻣﺠﺎل ﻣﯽ دهﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﻘﻴﺐ اﻧﺪﻳﺸﻪ هﺎی دﻩ دوازدﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺧﻮد ﺑﭙﺮدازد‪ .‬ﻳﻘﻴﻦ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺑﺎ ﺗﺼﻮرات و اﻓﮑﺎر ﭘﺮهﻴﺰﮐﺎراﻧﻪ وی روی ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻧﺸﺎن دادﻩ اﺳﺖ زﻳﺮا دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮی ورﻗﺔ ﺑﻦ ﻧﻮﻓﻞ اﺳﺖ و‬
‫ﻃﺒﻌًﺎ ﺗﻤﺎﻳﻠﯽ ﺑﻪ ﺣﻨﻔﻴﺎن دارد‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ در ﻣﺒﺪأ ﺑﻌﺜﺖ رؤﻳﺎی او را ﺻﺎدﻗﻪ و ﻧﺸﺎﻧﻪ وﺣﯽ اﻟﻬﯽ ﻣﯽ داﻧﺪ و ﺧﻮد ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ‬
‫ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ اﻳﻤﺎن ﻣﯽ ﺁورد‪ .‬از اﻳﻨﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺧﺪﻳﺠﻪ ﻣﺎدر ﭼﻬﺎر دﺧﺘﺮ او زﻳﻨﺐ‪ ،‬رﻗﻴﻪ‪ ،‬ام ﮐﻠﺜﻮم و ﻓﺎﻃﻤﻪ اﺳﺖ‬
‫‪.73‬‬
‫ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ اوﺿﺎع و اﺣﻮال ﻣﺤﻤﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺧﺪﻳﺠﻪ زن دﻳﮕﺮ ﺑﮕﻴﺮد؟ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﭘﺲ از وﻓﺎت‬
‫ﺧﺪﻳﺠﻪ ﺑﯽ درﻧﮓ ﻋﺎﻳﺸﻪ را ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﮐﺮد و ﭼﻮن ﻋﺎﻳﺸﻪ هﻨﻮز ﺧﺮدﺳﺎل ﺑﻮد و ﺑﻴﺶ از هﻔﺖ ﺳﺎل ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺳﻮدﻩ ﺑﻴﻮﻩ‬
‫ﺳﮑﺮان ﺑﻦ ﻋﻤﺮﻩ را ﺑﻪ زﻧﯽ ﮔﺮﻓﺖ«‪.‬‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻴﻦ هﻴﮑﻞ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﻣﻄﻠﺒﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ و ﮔﻮﻳﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ را از رﻏﺒﺖ ﺑﻪ زن ﺗﺒﺮﺋﻪ ﮐﻨﺪ‪ .‬او‬
‫ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺳﻮدﻩ ﺟﻤﺎﻟﯽ و ﻣﺎﻟﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ازدواج ﺑﺎ وی ﻧﻮﻋﯽ اﻗﺪام ﺑﻪ اﻣﺮ ﺧﻴﺮ و ﻧﻮازش زن ﺑﯽ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ ﻳﮑﯽ از‬
‫ﻣﻬﺎﺟﺮان ﺣﺒﺸﻪ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ«‪.‬‬
‫ﺁﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﻮد ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻪ داری و ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ از ﭼﻬﺎر دﺧﺘﺮ ﺟﻮان ﺧﻮد زن ﺟﺎاﻓﺘﺎدﻩ ای ﭼﻮن ﺳﻮدﻩ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮد؟‬
‫وﻟﯽ در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ وی اﻋﺘﺮاض ﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﻋﺎﻳﺸﻪ روی ﺁورد و ﭼﻮن او ﻃﻔﻞ ﺑﻮد و‬
‫ازدواج ﺁن دو ﺑﻪ دو ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻣﻮﮐﻮل ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﻮدﻩ را ﮔﺮﻓﺖ زﻳﺮا ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺪون زن زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ و اﻳﻦ هﻢ ﻋﻴﺐ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻳﮏ ﻋﻠﺖ دﻳﮕﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ زن دﻳﮕﺮی در دﺳﺘﺮس ازدواج ﻧﺒﻮد‪ .‬زﻳﺮا ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ زن ﻧﻤﯽ دادﻧﺪ و ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻴﺎن‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺁن ﺗﺎرﻳﺦ دﺧﺘﺮی و زﻧﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ازدواج ﻣﺤﻤﺪ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ از اﻳﻦ رو ﺑﻪ ﺳﻮدﻩ اﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮد‪ .‬ﺁﻧﻬﻢ ﺗﺎ ﻣﺪت ﮐﻤﯽ‬
‫ﭘﺲ از ﻓﻮت ﺧﺪﻳﺠﻪ ﮐﻪ در ﻣﮑﻪ ﺑﺴﺮ ﺑﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺲ از هﺠﺮت ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﭘﺲ از ﺣﺼﻮل اﻣﮑﺎﻧﺎت‪ ،‬اﻳﻦ رﻏﺒﺖ‬
‫ﻣﻔﺮط رﺳﻮل اﮐﺮم ﺑﻪ زن ﺧﻮب دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻗﺎﺑﻞ اﻧﮑﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد زﻧﺎن وی ﻧﻈﺮی اﺟﻤﺎﻟﯽ و‬
‫ﻓﻬﺮﺳﺖ وار ﺑﻴﻔﮑﻨﻴﻢ‪:‬‬

‫‪ -١‬ﺣﻀﺮت ﺧﺪﻳﺠﻪ دﺧﺘﺮ ﺧﻮﻳﻠﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻧﻮی ﻣﺘﺸﺨﺺ و ﻣﺘﻤﮑﻨﯽ ﮐﻪ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺷﻮهﺮ او ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻮد و از ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﭼﻬﺎر دﺧﺘﺮ و دو ﭘﺴﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻗﺎﺳﻢ و ﻃﺎهﺮ ﮐﻪ زﻧﺪﻩ ﻧﻤﺎﻧﺪﻧﺪ زاﻳﻴﺪ‪.‬‬
‫‪ -٢‬ﺳﻮدﻩ دﺧﺘﺮ زﻣﻌﻪ و ﺑﻴﻮﻩ ﺳﮑﺮان ﺑﻦ ﻋﻤﺮو ﮐﻪ از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺣﺒﺸﻪ ﺑﻮد و هﻤﺎﻧﺠﺎ وﻓﺎت ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ هﻴﮑﻞ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺳﻮدﻩ را از راﻩ ﺗﺮﺣﻢ و ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻴﻮﻩ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫‪ -٣‬ﻋﺎﻳﺸﻪ دﺧﺘﺮ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺻﺪﻳﻖ اﺳﺖ ﮐﻪ در هﻔﺖ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻧﺎﻣﺰد ﺷﺪ و در ﻧﻪ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺎ ﺗﻔﺎوت ﺑﻴﺶ از ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﺳﻦ‬
‫‪ 74‬ﺑﻪ زوﺟﻴﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ درﺁﻣﺪ و هﻨﮕﺎم رﺣﻠﺖ ﺣﻀﺮت ﺷﺎﻧﺰدﻩ ﻳﺎ هﻔﺪﻩ ﺳﺎل داﺷﺖ و ﺑﻴﺶ از زﻧﺎن دﻳﮕﺮ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺎﻳﺸﻪ از ﺟﻤﻠﻪ ﺣﻔﻀﻪ ]ﺣﺎﻓﻈﻴﻦ[ ﻗﺮﺁن و از ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﻬﻢ ﺣﺪﻳﺚ و ﺳﻨّﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود و ﭘﺲ از ﻗﺘﻞ ﻋﺜﻤﺎن ﺑﺮ‬
‫ﺿﺪ ﺧﻼﻓﺖ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﻴﻄﺎﻟﺐ ﻗﻴﺎم ﮐﺮد و ﺟﻨﮓ ﺟﻤﻞ را ﺑﻪ راﻩ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬
‫‪ُ -٤‬امّ ﺳﻠﻤﻪ ]دﺧﺘﺮ ﺑﻨﯽ اﻣﻴﻪ ﮐﻪ ﺑﻴﻮﻩ ﻳﮏ ﻣﺮد ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺟﻨﮓ اﺣﺪ زﺧﻢ ﻣﻬﻠﮑﯽ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﺮد[‪.‬‬
‫‪ -٥‬ﺣﻔﺼﻪ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﺮ ﺑﻦ اﻟﺨﻄﺎب اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺑﻴﻮﻩ ﮔﯽ ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺴﺮای ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ و ﻣﯽ ﺗﻮان اﻳﻦ ازدواج‬
‫را از ازدواﺟﻬﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﺁورد‪.‬‬
‫ﻼ[ زن زﻳﺪ ﺑﻦ اﻟﺤﺎرﺛﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان ازدواج ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را ﺑﺎ وی‬ ‫‪ -٦‬زﻳﻨﺐ دﺧﺘﺮ ﺟﺤﺶ‪] .‬او ﻗﺒ ً‬
‫ﺟﺰء داﺳﺘﺎﻧﻬﺎی ﻋﺸﻘﯽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ درﺁورد و ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ زﻳﺪ و زﻳﻨﺐ درﺑﺎرﻩ ﺁن ﺳﺮودﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و از ﺣﻴﺚ ﻟﻄﻒ و‬
‫ﻋﻨﺎﻳﺖ و ﻣﺤﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ وی داﺷﺖ‪ ،‬او را رﻗﻴﺐ ﻋﺎﻳﺸﻪ داﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ -٧‬ﺟﻮﻳﺮﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺣﺎرث ﺑﻦ اﺑﻮﺿﺮار رﻳﻴﺲ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺑﻨﯽ ﻣﺼﻄﻠﻖ و زن ﻣﺴﺎﻓﻊ ﺑﻦ ﺻﻔﻮان ﮐﻪ زن ﺑﺎ ﻓﻀﻞ و ﮐﻤﺎﻟﯽ‬
‫ﺑﻮد و در ﺳﺎل ﺷﺸﻢ هﺠﺮی ﺟﺰو ﻏﻨﺎﻳﻢ و اﺳﺮای ﺑﻨﯽ ﻣﺼﻄﻠﻖ ﻧﺼﻴﺐ ﻳﮑﯽ از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻬﺎ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎﻟﮏ او از او ﻓﺪﻳﻪ ﻣﯽ‬

‫‪72‬‬
‫اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻴﻦ هﻴﮑﻞ از ﻓﻀﻼ و ﺳﻴﺎﺳﻴﻮن ﻣﺼﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽ رﻳﻴﺲ ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻨﺎی ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم »ﺣﻴﺎت ﻣﺤﻤﺪ« ﻧﻮﺷﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ اﺑﻮاﻟﻘﺎﺳﻢ ﭘﺎﻳﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ در ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬
‫‪73‬‬
‫زﻳﻨﺐ زن اﺑﻮاﻟﻌﺎص‪ ،‬ﺧﻮاهﺮزادﻩ ﺧﺪﻳﺠﻪ و رﻗﻴﻪ و ام ﮐﻠﺜﻮم زن ﻋﺘﺒﻪ و ﻋﺘﻴﺒﻪ ﻓﺮزﻧﺪان اﺑﻮﻟﻬﺐ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺁﻏﺎز دﻋﻮت اﺳﻼم‪ ،‬اﺑﻮﻟﻬﺐ ﺑﻪ‬
‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد اﻣﺮ ﮐﺮد دﺧﺘﺮان ﻣﺤﻤﺪ را ﻃﻼق دهﻨﺪ و ﻋﺜﻤﺎن ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻌﺪ از دﻳﮕﺮی ﺑﻪ زﻧﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﺣﻀﺮت ﻓﺎﻃﻤﻪ زن ﻋﻠﯽ اﺑﻦ‬
‫اﺑﻴﻄﺎﻟﺐ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬
‫‪74‬‬
‫]رﺳﻮل اﷲ ‪ ٥٣‬ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺎﻳﺸﻪ ‪ ٩‬ﺳﺎﻟﻪ ﻧﮑﺎح ﮐﺮد‪ .‬وی ﺗﻨﻬﺎ زن ﺑﺎﮐﺮﻩ و ﺑﻘﻴﻪ ﺛﻴﺒﻪ ‪ Sayyebe‬ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻴﻮﻩ و ﻧﺎدوﺷﻴﺰﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﺎﻳﺸﻪ در‬
‫ﺳﺎل ‪ ٥٧‬هﺠﺮی وﻓﺎت ﮐﺮد و در ﺑﻘﻴﻊ ﺑﻪ ﺧﺎک ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪ[‬

‫‪131‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺟﻮﻳﺮﻳﻪ ﮔﺰاف ﻣﯽ ﺁﻣﺪ و از اداء ﺁن ﻋﺎﺟﺰ ﺑﻮد‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺑﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ رﻓﺖ ﮐﻪ ﺷﻔﺎﻋﺖ‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﻣﺒﻠﻎ ﻓﺪﻳﻪ را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁورد‪ .‬ﻋﺎﻳﺸﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺟﻮﻳﺮﻳﻪ زﻳﺒﺎ و ﺟﺬّاب ﺑﻮد‪ .‬هﺮ ﮐﺲ او را ﻣﯽ دﻳﺪ‪ ،‬ﺷﻴﻔﺘﻪ او ﻣﯽ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ او را ﺑﺮ در ﺣﺠﺮﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﻳﺎﻓﺘﻢ‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﮐﺮدم زﻳﺮا ﻳﻘﻴﻦ داﺷﺘﻢ ﭼﺸﻢ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ او اﻓﺘﺪ‬
‫ﻣﻔﺘﻮن وی ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬هﻤﻴﻨﻄﻮر هﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ از رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ و ﺑﻴﺎن ﺣﺎﺟﺖ ﺧﻮد‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﻓﺮﻣﻮد ﻣﻦ‬
‫ﮐﺎر ﺑﻬﺘﺮی ﺑﺮاﻳﺖ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دهﻢ‪ .‬ﻓﺪﻳﻪ ﺗﻮ را ﺧﻮدم ﺧﻮاهﻢ داد و ﺗﻮ را ﺑﻪ زﻧﯽ ﻣﯽ ﮔﻴﺮم‪ .‬ﺟﻮﻳﺮﻳﻪ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و‬
‫ﭘﺲ از اﻳﻨﮑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺎ وی هﻤﺨﻮاﺑﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎری از اﺳﻴﺮان ﺑﻨﯽ ﻣﺼﻄﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﻼﺣﻈﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ داﻣﺎد ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺪﻩ‬
‫اﺳﺖ از ﻃﺮف ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺁزاد ﺷﺪﻧﺪ‪» .‬ﮔﻤﺎن ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ هﻴﭻ زﻧﯽ ﺑﺮای ﮐﺴﺎﻧﺶ اﻳﻨﻘﺪر ﺣﺎﻣﻞ ﺧﻴﺮ و ﺑﺮﮐﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ«‬
‫]ﮔﻔﺘﻪ ﻋﺎﻳﺸﻪ اﺳﺖ[‪.‬‬
‫‪75‬‬
‫‪ُ -٨‬امّ ﺣﺒﻴﺒﻪ ﺧﻮاهﺮ اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن و ﺑﻴﻮﻩ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﺟﺤﺶ ﮐﻪ در ﺣﺒﺸﻪ ﻣﺮدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﯽ ﺑﻦ اﺧﻄﺐ ]ﻳﻬﻮدی[ و زن ﮐﻨﺎﻧﻪ ﺑﻦ رﺑﻴﻊ ﮐﻪ از رؤﺳﺎی ﺧﻴﺒﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ از ﻣﻴﺎن اﺳﻴﺮان ﺻﻔﻴّﻪ‬ ‫‪ -٩‬ﺻﻔﻴّﻪ دﺧﺘﺮ ﺣ ّ‬
‫را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد و در ﺷﺐ هﻤﺎن روزی ﮐﻪ از ﺧﻴﺒﺮ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﺮاﺟﻌﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﻮد ﺑﺎ وی هﻤﺨﻮاﺑﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ -١٠‬ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ دﺧﺘﺮ ﺣﺎرث اﻟﻬﻼﻟﻴﻪ ﺧﻮاهﺮ زن اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن و ﻋﺒﺎس ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ و ﺧﺎﻟﻪ ﺧﺎﻟﺪ ﺑﻦ وﻟﻴﺪ‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﭘﺲ‬
‫از اﻳﻦ وﺻﻠﺖ‪ ،‬ﺧﺎﻟﺪ اﺳﻼم ﺁورد و ﺑﻪ اردوﮔﺎﻩ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺁﻣﺪ و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ او ﭼﻨﺪ اﺳﺐ داد‪.‬‬
‫‪ -١١‬ﻓﺎﻃﻤﻪ دﺧﺘﺮ ﺳﺮﻳﺢ‪.‬‬
‫‪ -١٢‬هﻨﺪ دﺧﺘﺮ ﻳﺰﻳﺪ‪.‬‬
‫‪ -١٣‬اﺳﻤﺎء دﺧﺘﺮ ﺳﻴﺎء‪.‬‬
‫‪ -١٤‬زﻳﻨﺐ دﺧﺘﺮ ﻳﺰﻳﺪ‪.‬‬
‫‪ -١٥‬هﺒﻠﻪ دﺧﺘﺮ ﻗﻴﺲ و ﺧﻮاهﺮ اﺷﻌﺚ‪.‬‬
‫‪ -١٦‬اﺳﻤﺎء دﺧﺘﺮ ﻧﻌﻤﺎن‪.‬‬
‫‪76‬‬
‫‪ -١٧‬ﻓﺎﻃﻤﻪ دﺧﺘﺮ ﺿﺤّﺎک ‪.‬‬
‫‪ -١٨‬ﻣﺎرﻳﻪ ﻗﺒﻄﻴﻪ ﮐﻪ از ﻣﺼﺮ ﺑﺮای ﺣﻀﺮت هﺪﻳﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و اﺑﺮاهﻴﻢ ﮐﻪ در دوران ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ درﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬از او‬
‫ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪77‬‬
‫‪ -١٩‬رﻳﺤﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎرﻳﻪ ﻗﺒﻄﻴﻪ ﺑَﺮدﻩ و ﻣﺸﻤﻮل اﺻﻄﻼح ﻗﺮﺁﻧﯽ »ﻣﺎ ﻣﻠﮑﺖ اﻳﻤﺎﻧﮑﻢ« ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ و هﻤﺨﻮاﺑﮕﯽ‬
‫ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮاﺳﻢ و ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﯽ را اﻳﺠﺎب ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬رﻳﺤﺎﻧﻪ ﺟﺰء اﺳﺮای ﺑﻨﯽ ﻗﺮﻳﻈﻪ و ﺳﻬﻢ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻧﻪ اﺳﻼم ﺁورد و ﻧﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ زن ﻋﻘﺪی ﻣﺤﻤﺪ ﮔﺮدد و ﺗﺮﺟﻴﺢ داد ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﺮدﮔﯽ در ﺧﺎﻧﻪ وی ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ُ -٢٠‬امّ ﺷﺮﻳﮏ دوﺳﻴﻪ‪ .‬و او ﻳﮑﯽ از ﭼﻬﺎر زﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻏﻴﺮ از زﻧﺎن‬
‫ﻋﻘﺪی ﮐﻪ ازدواج ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﯽ ﭼﻮن ﻣﻬﺮ‪ ،‬ﺣﻀﻮر ﮔﻮاﻩ و رﺿﺎﻳﺖ وﻟﯽ اﺳﺖ و ﻏﻴﺮ از ﺑﺮدﮔﺎن ﮐﻪ در‬
‫ﺻﻮرت داﺷﺘﻦ ﺷﻮهﺮ ﮐﺎﻓﺮ ﻳﺎ ﻣﺸﺮک ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺣﻼل هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در ﺣﺮﻣﺴﺮای ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻃﺒﻘﻪ دﻳﮕﺮی ﻧﻴﺰ از زﻧﺎن‬
‫وﺟﻮد داﺷﺖ و ﺁﻧﺎن زﻧﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ هﺒﻪ ]ﺑﺨﺸﻴﺪن[ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬او ]ا ّم ﺷﺮﻳﮏ دوﺳﻴﻪ[ ﻧﻴﺰ ﺧﻮد‬
‫را ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ هﺒﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪) .‬ﺳﻪ ]زن[ دﻳﮕﺮ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ‪ ،‬زﻳﻨﺐ و ﺧﻮﻟﻪ اﻧﺪ(‪.‬‬
‫هﺒﻪ ﮐﺮدن ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‪ ،‬ﻋﺎﻳﺸﻪ را ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺳﺎﺧﺖ زﻳﺮا ا ّم ﺷﺮﻳﮏ زﻳﺒﺎ ﺑﻮد و ﺣﻀﺮت ﺑﯽ درﻧﮓ اﻳﻦ ﺗﻘﺪﻳﻤﯽ را‬
‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ]ﻋﺎﻳﺸﻪ[ از ﻓﺮط ﻏﻴﻆ و رﺷﮏ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪» :‬ﻧﻤﯽ داﻧﻢ زﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻪ ﻣﺮدی ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﻨﺪ ﭼﻪ‬
‫ﻞ ُامّ ﺷﺮﻳﮏ و ﻗﺒﻮل‬ ‫ارزﺷﯽ دارد؟« و از اﻳﻦ رو ﻗﺴﻤﺖ اﺧﻴﺮ ﺁﻳﻪ ‪ ٥٠‬ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب ﻧﺎزل ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﺄﻳﻴﺪ و ﺗﺼﻮﻳﺐ ﻋﻤ ِ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﺖ از ﻃﺮف ﺣﻀﺮت ﺣﻖ‪ .‬ﻗﺴﻤﺖ اﺧﻴﺮ ﺁﻳﻪ ‪ ٥٠‬ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﻦ «‪.‬‬
‫ن اﻟﻤﺆﻣِﻨﻴ َ‬
‫ﮏ ﻣِﻦ د ُو ِ‬
‫ﺼ ًﺔ َﻟ َ‬
‫ﯽ اَن ﻳَﺴ َﺘﻨِﮑﺤَﻬﺎ ﺧﺎِﻟ َ‬
‫ﯽ اِن اَرا َد اﻟﱠﻨ ِﺒ ﱡ‬
‫»وَاﻣ َﺮُا ًة ﻣُﺆ ِﻣ َﻨ ًﺔ اِن َو َهﺒَﺖ ﻧَﻔﺴَﻬﺎ ﻟِﻠﱠﻨ ِﺒ ﱠ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ هﺮﮔﺎﻩ زﻧﯽ ﻣﺆﻣﻨﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ]ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ ،‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ[ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﺪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ او را ﺑﻪ ﻧﮑﺎح ﺧﻮد‬
‫درﺁورد و اﻳﻦ اﻣﺘﻴﺎز ﻣﺨﺼﻮص ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﺖ ﻧﻪ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ‪.‬‬

‫ﻋﺎﻳﺸﻪ ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻧﯽ اری رﺑﮏ ﻳﺴﺎرع ﻓﯽ هﻮاک«‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ ﺧﺪاﻳﺖ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم‬
‫ﺧﻮاهﺸﻬﺎی ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺷﺘﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫در رواﻳﺖ ﻣﻌﺘﺒﺮ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ ﺷﻴﺨﻴﻦ از ﻋﺎﻳﺸﻪ‪ ،‬ﻣﺸﺎﺟﺮﻩ ﻣﻴﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ و ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت دﻳﮕﺮ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ‬
‫رواﻳﺖ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺁﻳﻪ ‪ ٥٠‬ﻧﺎزل ﺷﺪ و ﻋﺎﻳﺸﻪ از ﺁن ﺁﮔﺎﻩ ﮔﺮدﻳﺪ و ﺗﺎزﻩ ﻗﻀﻴﻪ ُامّ ﺷﺮﻳﮏ روی دادﻩ ﺑﻮد‪ ،‬از ﻓﺮط ﻏﻴﻆ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬زﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻪ ﻣﺮدی ﻋﺮﺿﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ارزﺷﯽ دارﻧﺪ؟ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺑﺮای ﺗﻨﺒﻴﻪ او ﺁﻳﻪ ‪ ٥١‬ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب‬
‫ﻧﺎزل ﺷﺪ و ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ‪ ٥١‬ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺁن ﺟﻤﻠﻪ ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ را ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ‪» :‬ﺧﺪاﻳﺖ ﺧﻮب ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﺁرزوهﺎﻳﺖ ﻣﯽ‬
‫ﺷﺘﺎﺑﺪ«‪.‬‬
‫ﺁﻳﻪ ‪ ٥٠‬ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب ﮐﻪ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را ﻋﻤﻮﻣًﺎ درﺑﺎرﻩ زﻧﺎن ﻣﻌﻴﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪:‬‬

‫‪75‬‬
‫]ام ﺣﺒﻴﺒﻪ ﺧﻮاهﺮ اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن ﻧﺒﻮد ﺑﻠﮑﻪ دﺧﺘﺮ اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن و ﺧﻮاهﺮ ﻣﻌﺎوﻳﻪ اوﻟﻴﻦ ﺧﻠﻴﻔﻪ اﻣﻮی ﺑﻮد[‬
‫‪76‬‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺎ دو زن اﺧﻴﺮ ]اﺳﻤﺎء و ﻓﺎﻃﻤﻪ[ ازدواج ﮐﺮدﻩ ﻟﻴﮑﻦ هﻤﺒﺴﺘﺮ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬
‫‪77‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ‪ ٤‬ﺁﻳﻪ ‪[٢٨‬‬

‫‪132‬‬
‫ﮏ‬
‫ﻋ ﱠﻤ َ‬
‫ت َ‬ ‫ﮏ َو ﺑَﻨﺎ ِ‬‫ﻋﻠَﻴ َ‬‫ﷲ َ‬ ‫ﮏ ِﻣﻤّﺎ اَﻓﺎء ا ُ‬ ‫ﺖ ُاﺟُﻮ َر ُهﻦﱠ َو ﻣﺎ َﻣَﻠﮑَﺖ ﻳَﻤﻴ ُﻨ َ‬
‫ﮏ اﻟﻼﺗﯽ ﺁﺗَﻴ َ‬‫ﺟ َ‬ ‫ﮏ اَزوا َ‬ ‫ﯽ ِاﻧّﺎ اَﺣﻠَﻠﻨﺎَﻟ َ‬‫»ﻳﺎ َاﱡﻳﻬَﺎاﻟﱠﻨ ِﺒ ﱡ‬
‫ﯽ اِن‬
‫ﮏ َو اﻣ َﺮاُة ﻣُﺆ ِﻣ َﻨ ًﺔ اِن َو َهﻴَﺖ ﻧَﻔﺴَﻬﺎ ﻟِﻠﱠﻨ ِﺒ ﱠ‬
‫ن َﻣ َﻌ َ‬‫ﻻ ﺗﯽ هﺎﺟَﺮ َ‬ ‫ﮏاّ‬ ‫ت ﺧﺎﻻ ِﺗ َ‬‫ﮏ َو ﺑَﻨﺎ ِ‬ ‫ت ﺧﺎﻟ َ‬ ‫ﮏ َوﺑَﻨﺎ ِ‬ ‫ت ﻋﱠﻤﺎ ِﺗ َ‬ ‫َو ﺑَﻨﺎ ِ‬
‫ﺟﻬِﻢ َو ﻣﺎ َﻣَﻠﮑَﺖ‬ ‫ﻋﻠَﻴﻬِﻢ ﻓﯽ اَزوا ِ‬ ‫ﻋﻠِﻤﻨﺎ ﻣﺎ َﻓﺮَﺿﻨﺎ َ‬ ‫ﻦ ﻗَﺪ َ‬‫ن اﻟﻤُﺆﻣِﻨﻴ َ‬‫ﮏ ﻣِﻦ د ُو ِ‬
‫ﺼ ًﺔ َﮐ َ‬ ‫ﮑﺤَﻬﺎ ﺧﺎِﻟ َ‬ ‫ﯽ اَن ﻳَﺴ َﺘ ُﻨ ِ‬ ‫اَرا َد اﻟﱠﻨ ِﺒ ﱡ‬
‫ﻏﻔُﻮرًا رَﺣﻴﻤًﺎ«‪.‬‬ ‫ﷲ َ‬
‫نا ُ‬‫ج َو ﮐﺎ َ‬ ‫ﺣ َﺮ ُ‬
‫ﮏ َ‬‫ﻋﻠَﻴ َ‬
‫ن َ‬ ‫اَﻳﻤﺎ ُﻧﻬُﻢ ِﻟﻠَﻴﻼ َﻳﮑُﻮ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ای ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺣﻼل ﮐﺮدﻳﻢ زﻧﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﻣﺰد ﺁﻧﻬﺎ را ﭘﺮداﺧﺘﻪ ای هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺟﺎرﻳﻪ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ از‬
‫ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردﻩ ای و دﺧﺘﺮان ﻋﻤﻮ‪ ،‬دﺧﺘﺮان ﻋﻤﻪ‪ ،‬دﺧﺘﺮان داﻳﯽ و دﺧﺘﺮان ﺧﺎﻟﻪ هﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻬﺎﺟﺮت‬
‫ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪ ،‬هﻤﭽﻨﻴﻦ زن ﻣﺆﻣﻨﻪ ای ﮐﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯽ او را ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﺧﻮد درﺁوری‬
‫و اﻳﻦ اﻣﺘﻴﺎز از ﺁن ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﮐﻪ ﺗﮑﻠﻴﻔﺸﺎن را ﻣﻌﻴﻦ ﮐﺮدﻩ اﻳﻢ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺣﻖ داﺷﺘﻦ ﭼﻬﺎر زن‬
‫و هﻤﺒﺴﺘﺮی ﺑﺎ ﺟﻮاری ﺧﻮد ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﺣﮑﻢ ﺑﺮای اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺣﺮﺟﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ )از ﺣﻴﺚ زن در ﻣﻀﻴﻘﻪ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﯽ( و ﺧﺪاوﻧﺪ رﺣﻴﻢ و ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻋﺘﺮاض ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ اﺧﻴﺮ اﻳﻦ ﺁﻳﻪ اﺳﺖ و ﺑﺮای ﺗﺄدﻳﺐ وی ﺁﻳﻪ ‪ ٥١‬ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب ﻧﺎزل ﺷﺪ ﮐﻪ ]ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ[ ﺣﺪود‬
‫اﺧﺘﻴﺎرات ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را درﺑﺎرﻩ زﻧﺎن ﺧﻮد ﻣﻌﻴﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁزادی ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻪ وی ﻣﯽ دهﺪ و زﻧﺎن وی را از هﺮﮔﻮﻧﻪ ادﻋﺎ‬
‫و ﺗﻘﺎﺿﺎﻳﯽ ﻣﺤﺮوم ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺁﻳﻪ ‪ ٥١‬ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﮏ اَدﻧﯽ اَن‬
‫ﮏ ذِﻟ َ‬
‫ﻋﻠَﻴ َ‬
‫ح َ‬ ‫ﺖ ﻓَﻼ ﺟُﻨﺎ َ‬‫ﻋﺰَﻟ َ‬
‫ﺖ ِﻣﻤﱠﻦ َ‬ ‫ﻦ اﺑ َﺘﻐَﻴ َ‬
‫ﮏ ﻣَﻦ ﺗَﺸﺎ ُء َو َﻣ ِ‬ ‫»ﺗُﺮﺟﯽ ﻣَﻦ ﺗَﺸﺎ ُء ﻣِﻨ ُﻬﻦﱠ َو ﺗُﺆی ِاﻟَﻴ َ‬
‫ﷲ ﻋَﻠﻴﻤًﺎ ﺣَﻠﻴﻤًﺎ«‪.‬‬
‫نا ُ‬
‫ﷲ ﻳَﻌَﻠ ُﻢ ﻣﺎ ﻓﯽ َﻗﻠُﻮ ِﺑﮑُﻢ َو ﮐﺎ َ‬
‫ﻦ ُﮐﻠﱡ ُﻬﻦﱠ وَا ُ‬
‫ﻦ ﺑِﻤﺎ ﺁﺗَﻴ َﺘ ُﻬ ﱠ‬
‫ن َو ﻳَﺮﺿَﻴ َ‬
‫َﺗ َﻘ ﱠﺮاَﻋُﻴُﻨ ُﻬﻦﱠ وَﻻ ﻳَﺨ َﺰ ﱠ‬

‫ﮐﻪ ﺧﻼﺻﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯽ دهﺪ‪:‬‬

‫ﻻزم ﻧﻴﺴﺖ در هﻤﺒﺴﺘﺮ ﺷﺪن ﺑﺎ زﻧﻬﺎی ﺧﻮد ﻧﻮﺑﺖ را ﻣﺮاﻋﺎت ﮐﻨﯽ‪ .‬هﺮ ﮐﺪام را ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻧﺰد ﺧﻮد ﺑﺨﻮان و هﺮ‬
‫ک ﺁﻧﻬﺎ داری و ﺑﺮای ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ‬
‫ﻳﮏ را ﺧﻮاﺳﺘﯽ ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬار‪ ،‬ﺑﺮ ﺗﻮ اﻳﺮادی ﻧﻴﺴﺖ ﺁزادی و اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻄﻠﻖ در ﺗﺮ ِ‬
‫اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺁرزوهﺎی ﺷﻤﺎ واﻗﻒ اﺳﺖ‪.‬‬

‫در »ﮐﺸﺎف« ﺷﺄن ﻧﺰول ﺁﻳﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﺎن ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ زﻧﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ رﻗﺎﺑﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و از ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﻔﻘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮی‬
‫ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .78‬ﺑﻨﺎ ﺑﺮ رواﻳﺖ ﻋﺎﻳﺸﻪ‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﻳﮏ ﻣﺎﻩ ﻣﻌﺎﺷﺮت ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﺗﺮک ﮐﺮد و اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻧﺎزل ﺷﺪ و دﺳﺖ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را در رﻓﺘﺎر ﺑﺎ زﻧﺎﻧﺶ ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬زﻧﻬﺎ ﻧﮕﺮان ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﮔﻔﺘﻨﺪ از وﺟﻮد ﺧﻮد و ﻣﺎل ﺧﻮد هﺮ‬
‫ﻗﺪر ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻩ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ و ﺑﻪ دﻟﺨﻮاﻩ ﺧﻮد رﻓﺘﺎر ﮐﻦ‪.‬‬
‫زﻣﺨﺸﺮی ﺑﻄﻮر ﺗﻔﺼﻴﻞ ﺁﻳﻪ ‪ ٥١‬را ﺷﺮح ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﺧﻼﺻﻪ ﺁن ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪» :‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ در روی ﺁوردن ﺑﻪ هﺮ ﻳﮏ از‬
‫ک ﺁﻧﻬﺎ ﺁزاد اﺳﺖ« و اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪:‬‬ ‫زﻧﺎن ﺧﻮد و روی ﮔﺮداﻧﻴﺪن از هﺮ ﻳﮏ از ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺨﺘﺎر اﺳﺖ و در ﻃﻼق و ﺗﺮ ِ‬
‫»ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ در ازدواج ﺑﺎ هﺮ ﻳﮏ از زﻧﺎن اﻣّﺘﺶ ﻣﺨﺘﺎر و ﺁزاد اﺳﺖ و از ﺣﻀﺮت ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ از زﻧﯽ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺖ ﺑﻪ ﺁن زن روی ﺁورد ﻣﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺻﺮف ﻧﻈﺮ ﻣﯽ‬
‫ﮐﺮد«‪.‬‬
‫ﺑﺎز زﻣﺨﺸﺮی در اﻳﻦ ﺑﺎب ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬در ﺁن ﺗﺎرﻳﺦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ‪ ٩‬زن داﺷﺖ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﺗﻦ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻔﺎد »ﺗﺮﺟﯽ ﻣﻦ‬
‫ﺗﺸﺄ« رﻋﺎﻳﺖ ﻧﻮﺑﺖ ﻧﮑﺮدﻩ و ﺳﻬﻢ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺁﻧﻬﺎ ﻋﺒﺎرت ﺑﻮدﻧﺪ از ﺳﻮدﻩ‪ ،‬ﺟﻮﻳﺮﻳﻪ‪ ،‬ﺻﻔﻴﻪ‪ ،‬ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ و‬
‫ام ﺣﺒﻴﺒﻪ و ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮی ﮐﻪ ﻣﻮرد ﻟﻄﻒ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻨﻈﻤًﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮی ﺧﻮد ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ ﻋﺒﺎرت ﺑﻮدﻧﺪ از ﻋﺎﻳﺸﻪ‪ ،‬ﺣﻔﺼﻪ‪ ،‬ام‬
‫ﺳﻠﻤﻪ و زﻳﻨﺐ«‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﻋﺎﻳﺸﻪ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﮐﻤﺘﺮ روزی ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ هﻤﻪ ﻣﺎ ﺳﺮ ﻧﺰﻧﺪ وﻟﯽ ﻣﺒﺎﺷﺮت ﻣﺨﺼﻮص ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﻧﻮﺑﺖ او ﺑﻮد و ﺁن ﺷﺐ را ﻧﺰد او ﺑﺴﺮ ﻣﯽ ﺑﺮد و ﭼﻮن ﺳﻮدﻩ دﺧﺘﺮ زﻣﻌﻪ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ او را ﻃﻼق دهﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت‬
‫ﮔﻔﺖ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﺮا ﻣﺮاﻋﺎت ﻣﮑﻦ ﻣﻦ ﺗﻮﻗﻊ هﻤﺒﺴﺘﺮی ﺑﺎ ﺗﻮ را ﻧﺪارم و ﺷﺐ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﻣﯽ دهﻢ وﻟﯽ ﻣﺮا ﻃﻼق ﻣﺪﻩ‬
‫زﻳﺮا ﻣﯽ ﺧﻮاهﻢ روز ﺣﺸﺮ ﺟﺰء زﻧﺎن ﺗﻮ ﻣﺤﺴﻮب ﺑﺸﻮم‪.‬‬
‫ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻬﻢ‪ ،‬ﻗﺴﻤﺖ ﺁﺧﺮ ﺁﻳﻪ ‪] ٥١‬ﺳﻮرﻩ[ اﺣﺰاب اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ هﻤﻪ اﺧﺘﻴﺎرات و ﺁزادی ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺗﻔﻮﻳﺾ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬
‫و زﻧﺎن وی هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎ و ﺣﻖ ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻧﺪارﻧﺪ و هﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﻮﻗﻊ ﺁﻧﻬﺎ اﻧﺤﺮاف از اﻣﺮ و ارادﻩ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮض ﺷﺪﻩ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬در ﺁﺧﺮ ﺁﻳﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬ذﻟﮏ ادﻧﯽ‪ «...‬اﻟﺦ‪] .‬ﻳﻌﻨﯽ[ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﺮای ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ زﻳﺮا رﻗﺎﺑﺖ از ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ‬
‫ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻴﺰد و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺧﺸﻨﻮد و راﺿﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮای ﻣﺴﺘﻬﻠﮏ ﮐﺮدن اﺛﺮ اﻳﻦ ﺿﺮﺑﻪ ای ﮐﻪ ﺑﺮ ﺷﺨﺼﻴﺖ زﻧﻬﺎ‬
‫وارد ﺷﺪﻩ و ﺑﺮای ﺁرام ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺟﺮﻳﺤﻪ ای ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺰّت ﻧﻔﺲ ﺁﻧﻬﺎ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﺁﻳﻪ ‪ ٥٢‬ﻧﺎزل ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻪ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺁن را‬
‫ﻣﯽ ﺗﻮان ﻧﻮﻋﯽ ﺗﻠﻄﻒ و ﺗﺴﻠﻴﺖ و اﻳﺠﺎد ﺧﺸﻨﻮدی ﺷﻤﺮد‪:‬‬

‫ﷲ ﻋَﻠﯽ‬
‫نا ُ‬
‫ﮏ َو ﮐﺎ َ‬
‫ﻻ ﻣﺎ َﻣَﻠﮑَﺖ ﻳَﻤﻴ ُﻨ َ‬
‫ﮏ ﺣُﺴُﻨ ُﻬﻦﱠ ِا ّ‬
‫ﺠ َﺒ َ‬
‫ج َوﻟَﻮ اَﻋ َ‬
‫ﻦ ﻣِﻦ اَزوا ٍ‬
‫ل ِﺑ ِﻬ ﱠ‬
‫ﮏ اﻟﻨﱠﺴﺎ ُء ﻣِﻦ ﺑَﻌ ُﺪوَﻻ اَن َﺗ َﺒ ﱠﺪ َ‬
‫ﻞ َﻟ َ‬‫ﺤﱡ‬
‫»ﻻ َﻳ ِ‬
‫ُﮐﱠﻠﺸَﺊ رَﻗﻴﺒًﺎ«‪.‬‬
‫‪78‬‬
‫اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﻌﺪ از ﻗﺘﻞ ﻋﺎم ﺑﻨﯽ ﻗﺮﻳﻈﻪ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻏﻨﺎﻳﻢ ﻓﺮاواﻧﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ اﻓﺘﺎد و ﻃﺒﻌًﺎ ﺧﻤﺲ ﻏﻨﺎﻳﻢ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺖ‬
‫و اﻳﻦ اﻣﺮ زﻧﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﻧﻔﻘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮی ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬

‫‪133‬‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ از اﻳﻦ ﭘﺲ زﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺣﻼل ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ )اﺟﺎزﻩ ﻧﺪاری ﺑﻪ زﻧﺎن دﻳﮕﺮ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﯽ( هﻤﭽﻨﻴﻦ دﻳﮕﺮ ﺣﻖ ﻧﺪاری‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎی اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ زﻧﺎن دﻳﮕﺮ روی ﺁوری هﺮﭼﻨﺪ زﻳﺒﺎﺋﻴﺸﺎن ﺗﻮ را ﺧﻴﺮﻩ و ﻣﻔﺘﻮن ﮐﻨﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﺮدﮔﺎن ﮐﻪ )ﺧﻮاﻩ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺮﻳﺪاری‪ ،‬ﺧﻮاﻩ ﺑﻪ اﺳﺎرت( از ﺁن ﺗﻮ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.79‬‬
‫در هﻤﻴﻦ ﺑﺎب ﺑﺎز ﺟﺎی ﺣﺮف هﺴﺖ زﻳﺮا ﺣﺪﻳﺜﯽ از ﻋﺎﻳﺸﻪ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺤﺪﺛﻴﻦ ﺑﻪ ﺻﺤﺖ ﺁن رأی دادﻩ اﻧﺪ و ﺁن‬
‫اﻳﻨﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ وﻓﺎت ﻧﮑﺮد ﻣﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﺗﻤﺎم زﻧﻬﺎ ﺑﺮ وی ﺣﻼل ﺑﻮد‪.‬‬
‫زﻣﺨﺸﺮی ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ دﻟﻴﻞ ﺑﺮ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﻳﻪ ‪ ٥٢‬ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب از راﻩ ﺳﻨّﺖ و ﻳﺎ ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺁﻳﻪ »اﺣﻠﻠﻨﺎ ﻟﮏ‬
‫اﻟﻨﺴﺎء« ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از ﺁن ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻧﺴﺦ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺁﻳﻪ ﺑﻌﺪی ﺑﺎﻳﺴﺘﯽ ﻧﺎﺳﺦ ﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺎﺳﺦ‪ ،‬ﺁﻳﻪ ﻗﺒﻠﯽ‬
‫اﺳﺖ و اﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ اﺧﻴﺮ‪ ،‬رأی ﺳﻴﻮﻃﯽ اﺳﺖ در »اﺗﻘﺎن«‪.‬‬
‫از ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺘﻌﺪد ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﻴﺰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ داﻳﺮﻩ اﻣﺘﻴﺎزات ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ در ﺑﺎب زن‬
‫وﺳﻴﻊ اﺳﺖ‪:‬‬
‫ﺑﻴﺶ از ﭼﻬﺎر زن ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻗﺮﺑﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻬﺎﺟﺮت ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ﺑﺮ وی ﺣﻼل هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬هﺮ زن ﻣﺆﻣﻨﻪ ای ﮐﻪ‬
‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﺪو ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻨﺪ ﺑﺪون ﻣﻬﺮ و ﺷﻬﻮد ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ هﻤﺨﻮاﺑﮕﯽ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﭙﺬﻳﺮد‪ .‬از رﻋﺎﻳﺖ ﻋﺪاﻟﺖ و ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﺣﻖ‬
‫ﺗﺴﺎوی ﻣﻴﺎن زﻧﺎن ﺧﻮد ﻣﻌﺎف اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻮﺑﺖ هﺮ ﻳﮏ از ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﺄﺧﻴﺮ اﻧﺪازد و ﺣﺘﯽ وی را ﺗﺮک ﮐﻨﺪ‪ .‬هﺮ‬
‫زﻧﯽ را ﺧﻮاﺳﺖ و ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﮐﺮد ﺑﺮ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺣﺮام اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﺮگ او ﮐﺴﯽ ﺣﻖ ﻧﺪارد ﺑﺎ ﻳﮑﯽ از زﻧﺎن او‬
‫ازدواج ﮐﻨﺪ )ﺁﻳﺎت ‪ ٥٣‬و ‪ ٥٥‬ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب(‪ .‬و از هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬زﻧﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺣﻖ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻧﻔﻘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﻦ اﻣﺘﻴﺎزات و اﺧﺘﻴﺎرات و ﺁزادی ﻋﻤﻞ رﺳﻮل اﷲ‪ ،‬زﻧﺎﻧﺶ ﺗﮑﻠﻴﻒ و ﻣﺤﺪودﻳﺘﻬﺎﻳﯽ دارﻧﺪ‪:‬‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺳﺎﻳﺮ زﻧﺎن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺮ ﻣﺮدم ﻇﺎهﺮ ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﺎﻳﺪ از ﭘﺸﺖ ﭘﺮدﻩ ﺑﺎ ﻣﺮدان ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬از زﻳﻨﺘﻬﺎی‬
‫ﻣﺘﺪاول دوران ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻔﻘﻪ ای ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دادﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد ﻗﺎﻧﻊ ﺑﺎﺷﻨﺪ و از ﻋﺪم ﻣﺮاﻋﺎت ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮد دﻟﺘﻨﮓ‬
‫ﻧﺸﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫در ﺁﺧﺮ ﺁﻳﻪ ‪ ٥٣‬ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب ﺻﺮﻳﺤًﺎ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﺟ ُﻪ ﻣِﻦ ﺑَﻌﺪ ٍﻩ َاﺑَﺪًا«‪.‬‬

‫ﮑﺤُﻮا اَزوا َ‬
‫ﷲ َو ﻻ اَن ﺗَﻨ ِ‬
‫لا ِ‬
‫ن َﻟﮑُﻢ اَن ﺗُﺆذوُا رَﺳ ُﻮ َ‬
‫» َو ﻣﺎ ﮐﺎ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ روا ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را ﺁزار دهﻴﺪ و ﭘﺲ از او ﺑﺎ ﻳﮑﯽ از هﻤﺴﺮان وی ازدواج ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫در ﺗﻠﻤﻮد ﻋﻴﻦ اﻳﻦ ﺣﮑﻢ راﺟﻊ ﺑﻪ زﻧﺎن ﺷﺎهﺎن ﻳﻬﻮد ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﺑﻦ ﻋﺒﺎس ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺷﺨﺼﯽ ﭘﻴﺶ ﻳﮑﯽ از هﻤﺴﺮان ﺣﻀﺮت ﺁﻣﺪ و ﺣﻀﺮت ﺑﻪ وی ﻓﺮﻣﻮد از اﻳﻦ ﭘﺲ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎری‬
‫از ﺗﻮ ﺳﺮ زﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ زن‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮی ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ از ﻣﻦ ﻋﻤﻠﯽ ﻧﺎروا ﺳﺮ زد و ﻧﻪ از وی‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫اﻳﻦ را ﻣﯽ داﻧﻢ وﻟﯽ ﮐﺴﯽ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻏﻴﻮرﺗﺮ و از ﻣﻦ ﻏﻴﻮرﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﺮد دﻣﻎ ﺷﺪ و از ﺁﻧﺠﺎ رﻓﺖ و ﻗﺮﻗﺮﮐﻨﺎن ﻣﯽ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا از ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻮﻳﻢ ﻣﻨﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ از ﻣﺮﮔﺶ ﺑﺎ وی ازدواج ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد«‪ .‬و ﺁﻳﻪ ‪ ٥٣‬ﺳﻮرﻩ‬
‫اﺣﺰاب ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻴﺰی ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ در اﻳﻦ ﺑﺎب اﻓﺰود اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ هﻴﭽﻮﻗﺖ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻳﻦ ﺑﻴﺴﺖ زن در ﺣﺮﻣﺴﺮای ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﺒﻮدﻩ اﻧﺪ و دو ﻧﻔﺮ از‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﻇﺎهﺮًا و اﺳﻤًﺎ ﺟﺰء ازواج ﻧﺒﯽ ﺁﻣﺪﻩ اﻧﺪ و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ هﻤﺒﺴﺘﺮ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻮن ﺣﻀﺮت ﺧﺪﻳﺠﻪ و‬
‫زﻳﻨﺐ دﺧﺘﺮ ﺧﺰﻳﻤﻪ و رﻳﺤﺎﻧﻪ درﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﺑﻄﻮرﻳﮑﻪ هﻨﮕﺎم رﺣﻠﺖ ﻧُﻪ زن ﺑﻴﺸﺘﺮ در ﺧﺎﻧﻪ او ﻧﺒﻮد و ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ دو دﺳﺘﮕﯽ‬
‫و رﻗﺎﺑﺖ ﺑﻮد‪ .‬در ﻳﮏ ﺳﻤﺖ ﻋﺎﻳﺸﻪ‪ ،‬ﺣﻔﺼﻪ‪ ،‬ﺳﻮدﻩ و ﺻﻔﻴﻪ ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ و در ﺳﻮی دﻳﮕﺮ زﻳﻨﺐ ﺑﻦ ﺟﺤﺶ و ام ﺳﻠﻤﻪ و‬
‫دﻳﮕﺮ زوﺟﺎت‪.‬‬
‫ﭘﺎرﻩ از از زوﺟﺎت ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ در ﺗﺎرﻳﺦ و ادب اﺳﻼم ﻣﺎﺟﺮاﻳﯽ دارﻧﺪ‪ .‬از ﺁن ﺟﻤﻠﻪ اﺳﺖ ﺣﺪﻳﺚ اﻓﮏ ﻳﻌﻨﯽ اﺗﻬﺎم ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﺎ‬
‫ﺻﻔﻮان ﺑﻦ اﻟﻤﻌﻄﻞ‪ .‬در ﺳﺎل ﺳﻮم هﺠﺮی ﭘﺲ از ﻏﺰوﻩ ﺑﻨﯽ ﻣﺼﻄﻠﻖ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﻧﻮﮐ ِﺮ ﻋﻤﺮ و ﻳﮑﯽ از ﻣﺮدﻣﺎن ﺧﺰرج ﻧﺰاﻋﯽ‬
‫در ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ اﺑﯽ ﮐﻪ از ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن ﻣﻌﺮوف ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮد و در ﺗﺎرﻳﺦ ﺻﺪر اﺳﻼم ﻋﻨﻮان ﺧﺎﺻﯽ دارد‪ ،‬از اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ‬
‫ﺑﺮﺁﺷﻔﺖ و ﺑﻪ ﮐﺴﺎن ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺑﻼﻳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮ ِد ﻣﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮدﻣﺎن ﺁوردﻳﻢ )ﻳﻌﻨﯽ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدن هﺠﺮت و ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ‬
‫ﻣﻬﺎﺟﺮان ﻗﺮﻳﺶ را(‪ .‬و اﻳﻦ ﻣَﺜﻞ درﺑﺎرﻩ ﻣﺎ ﺻﺎدق اﺳﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺳﮓ ﺧﻮد را ﺳﻴﺮ ﮐﺮدی‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﮔﺮدﻳﻢ ﺑﻪ ﻳﺜﺮب ﺗﺎ ﺑﺎ اﮐﺜﺮﻳﺖ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬اﻗﻠﻴﺖ ﺧﻮار را ﺑﻴﺮون رﻳﺰﻳﻢ«‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ رﺳﻴﺪ و در ﻣﺮاﺟﻌﺖ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺷﺘﺎب ﮐﺮد ﺗﺎ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ اﺑﯽ را از ﺗﺤﺮﻳﮏ و دﺳﻴﺴﻪ ﺑﺎز‬
‫دارد‪ .‬اﻳﻦ راهﭙﻴﻤﺎﻳﯽ ﻣﺘﻮاﺻﻞ ﺑﻮد و ﺣﻀﺮت در ﻣﻨﺎزل ﻣﻴﺎن راﻩ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻤﺘﺮ ﺗﻮﻗﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬در اﻳﻦ‬
‫ﻒ ﻣﺨﺘﺼﺮی در ﻳﮑﯽ از ﻣﻨﺎزل‬ ‫ﺳﻔﺮ‪ ،‬ﻋﺎﻳﺸﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﻗﺮﻋﻪ هﻤﺮاﻩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻮد‪ ،‬در اﺛﻨﺎی ﻣﺮاﺟﻌﺖ و ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺗﻮﻗ ِ‬
‫ﺑﺮای ﻗﻀﺎی ﺣﺎﺟﺖ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و ﺿﻤﻨًﺎ ﭼﻴﺰی را ﮔﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮی ﺁن‪ ،‬وی را از ﮐﺎروان ﻋﻘﺐ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺷﺘﺮی‬
‫ﮐﻪ هﻮدج وی را ﺣﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﺷﺘﺮان ﺑﻪ راﻩ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻋﺎﻳﺸﻪ در ﺻﺤﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺻﻔﻮان ﺑﻦ اﻟﻤﻌﻄﻞ ﮐﻪ در ﻣﺆﺧﺮﻩ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﮐﻪ هﺮﮔﺎﻩ از ﮐﺴﯽ‬
‫ﭼﻴﺰی اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻴﺎﺑﺪ و ﺑﻴﺎورد‪ ،‬ﺑﻪ وی رﺳﻴﺪ و ﺑﺮ ﺷﺘﺮ ﺧﻮد ﺳﻮارش ﮐﺮدﻩ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺁورد و اﻳﻦ اﻣﺮی ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﺨﻔﯽ‬
‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﮐﻪ ﺣﻤﻴﻨﻪ ﺧﻮاهﺮ زﻳﻨﺐ ﺑﻨﺖ ﺟﺤﺶ از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪ و ﺑﺎ رﻗﺎﺑﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻴﺎن ﻋﺎﻳﺸﻪ و زﻳﻨﺐ‬

‫‪79‬‬
‫ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب ﺁﻳﻪ ‪٥٢‬‬

‫‪134‬‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺑﺮای ﺟﺮح ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁورد و او را ﺑﻪ راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺻﻔﻮان ﻣﺘﻬﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﺣﺴﺎن ﺑﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺎﻋﺮ ﻣﻌﺮوف‬
‫و ﻣﺴﻄﺢ ﺑﻦ اﺛﺎﺛﻪ ﺑﺎ وی هﻤﺰﺑﺎن ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ اﺑﯽ ﮐﻪ ﻧﻔﺎق و ﮐﻴﻨﻪ ﺗﻮزی وی ﺑﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺴﻠّﻢ ﺑﻮد ﻧﻴﺰ ﺑﻴﮑﺎر ﻧﻨﺸﺴﺖ و‬
‫ﺧﺒﺮ را در ﺷﻬﺮ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻇﺎهﺮًا اوﺿﺎع و اﺣﻮال ﭼﻨﺪان ﻣﺴﺎﻋﺪ ﺑﺮاﺋﺖ و ﺑﻴﮕﻨﺎهﯽ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬زﻧﯽ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﯽ و ﺟﻮاﻧﯽ ﻋﺎﻳﺸﻪ درﺳﺖ ﭘﺲ از‬
‫رﻓﺘﻦ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﻏﺰوﻩ ]ﺷﺒﻴﺨﻮن[ رﻗﻴﺒﯽ ﭼﻮن زﻳﻨﺐ ﺑﻨﺖ ﺟﺤﺶ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻮهﺮ ﺑﺰرﮔﻮارش ﺁﻳﺎت ﻋﺪﻳﺪﻩ ﺑﺮای‬
‫دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﺪو ﻧﺎزل ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪] .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ[ در هﻤﻴﻦ ﻏﺰوﻩ و ﭘﺲ از ﭘﻴﺮوزی ﺑﺮ ﺑﻨﯽ ﻣﺼﻄﻠﻖ‪ ،‬ﺟﻮﻳﺮﻳﻪ دﺧﺘﺮ ﺣﺎرث ﺑﻦ‬
‫اﺑﻮﺿﺮار و زن ﻣﺴﺎﻓﻊ ﺑﻦ ﺻﻔﻮان را ﺑﺪان ﻃﺮزی ﮐﻪ اﺷﺎرﻩ ﺷﺪ ﺑﺎ دادن ﭼﻬﺎر ﺻﺪ درهﻢ از ﻣﺎﻟﮏ او ﺧﺮﻳﺪﻩ و ﺑﻪ‬
‫هﻤﺴﺮی ﺧﻮد در ﺁوردﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت واﺿﺤﺘﺮ‪ ،‬ﺣﻀﺮت دو هﻮی زﻳﺒﺎ در اﻧﺪک ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ او ﺁوردﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ‬
‫ﻃﺒﻌًﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ روح ﻟﻄﻴﻒ زﻧﺎﻧﻪ او ﺟﺮﻳﺤﻪ دار ﺷﺪﻩ و از راﻩ اﻧﺘﻘﺎﻣﺠﻮﻳﯽ ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺤﺮاﻓﯽ از وی ﺳﺮ زدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﻻاﻗﻞ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺻﺤﻨﻪ ای ﺑﺮای ﺗﻨﺒﻴﻪ و ﻣﺠﺎزات ﺷﻮهﺮ ﺧﻮد درﺳﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ زﻳﺮا ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﺎرواﻧﯽ ﮐﻮچ ﮐﻨﺪ و‬
‫هﻮدج ﻋﺎﻳﺸﻪ را ﺑﺮ ﺷﺘﺮ ﺑﮕﺬارﻧﺪ و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ ﮐﻪ هﻮدج ﺧﺎﻟﻴﺴﺖ؟‬
‫ﭼﺮا ﺧﻮد ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﺁن هﻤﻪ ﻋﻼﻗﻪ ای ﮐﻪ ﺑﻪ او داﺷﺖ ﻗﺒﻞ از رﺣﻴﻞ از ﺣﺎل او اﺳﺘﻔﺴﺎر ﻧﮑﺮدﻩ اﺳﺖ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‬
‫ﺻﺪهﺎ ﻣﺠﺎهﺪ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺧﺒﺮدار ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺎروان ﻧﺮﺳﺎﻧﺪﻩ و ﺁﻧﻘﺪر در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻣﺎﻧﺪﻩ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺻﻔﻮان ﺑﺪو ﺑﺮﺳﺪ؟ در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺻﻔﻮان هﺮ ﻗﺪر هﻢ در ﻣﺆﺧﺮ ﮐﺎروان ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺴﺘﯽ هﻨﮕﺎم اﺳﺘﺮاﺣﺖ و‬
‫اَﺗﺮاق ﺑﻪ ﮐﺎروان رﺳﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻨﺪان ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﺎ واﻗﻌﻴﺖ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﭘﺲ از ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺎروان ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﮐﺎروان رﺳﻴﺪﻩ‪،‬‬
‫ﻋﺎﻳﺸﻪ را ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎ دﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬هﻤﻪ اﻳﻦ ﻇﻮاهﺮ‪ ،‬ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪن ﻋﺎﻳﺸﻪ را ﻳﮏ اﻣﺮ ﻋﻤﺪی و ﻳﮏ ﺗﺒﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺻﻔﻮان ﻧﺸﺎن ﻣﯽ‬
‫دهﺪ‪ .‬هﻤﺎن ﺑﺎﻣﺪادی ﮐﻪ ﺻﻔﻮان ﻋﺎﻳﺸﻪ را ﺑﺮ ﺗَﺮک داﺷﺖ و وارد ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺷﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﺪﮔﻤﺎﻧﯽ و ﺑﺪزﺑﺎﻧﯽ ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺖ و در‬
‫اﻧﺪک ﻣﺪﺗﯽ در ﺷﻬﺮ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺧﺒﺮی ﺑﺪﻳﻦ اهﻤﻴﺖ در ﺷﻬﺮی ﺑﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﮐﻪ در ﺁن ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ‬
‫ﻣﻄﻠﺐ در اﻧﺪک زﻣﺎﻧﯽ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ ،‬ﭘﺲ از ﺑﻴﺴﺖ روز ﺑﻪ ﮔﻮش ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﺮﺳﺪ و ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻧﺎﺧﻮش ﺷﻮد و ﻳﺎ ﺑﻴﻤﺎری را‬
‫ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪر رود؟ ﭘﺲ ﻃﺒﻌًﺎ ﻣﯽ ﺗﻮان ﻓﺮض ﮐﺮد ﮐﻪ از هﻤﺎن روزهﺎی اول ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ وﻟﯽ ﭘﺲ از‬
‫رﺳﻴﺪن ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﮔﻮش ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ و ﻇﻬﻮر ﺁﺛﺎر ﺳﺮدی و ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎﻳﯽ‪ ،‬ﻧﺎﺧﻮﺷﯽ را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮدﻩ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺪر رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻦ ﻧﺎﻣﺴﺎﻋﺪ هﻴﭻ ﺑﻌﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان ﻣﺪﻋﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﻴﮕﻨﺎﻩ ﺑﻮدﻩ و ﺗﻤﺎم اﻳﻦ روﻳﺪادهﺎ‬
‫ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﻇﻮاهﺮ و ﻗﺮاﻳ ِ‬
‫ﺻﺤﻨﻪ ﺳﺎزی ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ و زﻧﺎﻧﻪ ای ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﮐﻪ ﺻﻔﻮان ﺑﻪ ﻧﻔﺮت از زن ﻣﻌﺮوف ﺑﻮدﻩ ﻣﻌﺬﻟﮏ ﺑﺪﮔﻮﻳﯽ و ﺑﺪزﺑﺎﻧﯽ‬
‫ﻣﺮدم ﮐﻪ ﺧﻮاﻩ ﻧﺎﺧﻮاﻩ ﺑﻪ ﮔﻮش ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺨﺖ او را ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻪ ﺣﺪی ﮐﻪ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﺑﺎ دو ﻧﻔﺮ از‬
‫ﻣﺤﺮﻣﺎن ﺧﻮد‪ ،‬ﻋﻠﯽ اﺑﻴﻄﺎﻟﺐ و اﺳﺎﻣﻪ ﺑﻦ زﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺸﻮرت ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﺳﺎﻣﻪ ﺑﻄﻮر ﻗﻄﻊ ﮔﻔﺖ ﻋﺎﻳﺸﻪ از اﻳﻦ اﺗﻬﺎﻣﺎت ﻣﻨﺰﻩ اﺳﺖ و دﺧﺘﺮ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺻﺪﻳﻖ از اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺁﻟﻮدﮔﻴﻬﺎ ﭘﺎک اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻋﻠﯽ‬
‫ﺑﻦ اﺑﻴﻄﺎﻟﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬زن ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﻗﺤﻂ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ از ﮐﻨﻴﺰ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﮐﺮد‪ .‬و ﺣﺘﯽ ﻋﻠﯽ ﺁن‬
‫ﮐﻨﻴﺰک ﺑﺪﺑﺨﺖ را زد ﺗﺎ راﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ و او هﻢ ﭼﻮن ﭼﻴﺰی ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺮاﺋﺖ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرد‪ .‬و ﺑﺎ وﺟﻮد هﻤﻪ‬
‫اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺷﮏ و ﺗﺮدﻳﺪ و ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺗﺴﮑﻴﻦ ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ .‬ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ اﺑﻮﺑﮑﺮ رﻓﺖ و ﺑﺎ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪﻩ‪ .‬ﻃﺒﻌًﺎ در ﺁﻧﺠﺎ‬
‫ﺻﺤﻨﻪ هﺎﻳﯽ از ﮔﺮﻳﻪ و اﻧﮑﺎر رخ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ زﻳﺮا هﻤﺎﻧﺠﺎ ﺣﻠﺖ وﺣﯽ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ دﺳﺖ ﻣﯽ دهﺪ و او را ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﻨﺪ و‬
‫ﻣﺘﮑﺎﺋﯽ ﭼﺮﻣﯽ زﻳﺮ ﺳﺮش ﻣﯽ ﮔﺬارﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﻏﺮق ﻋﺮق از زﻳﺮ ﮐِﺴﺎء ]ﻋﺒﺎ‪ ،‬ﮔﻠﻴﻢ ﮐﻪ ﺁن را ﭘﻮﺷﻨﺪ[ ﺑﻴﺮون‬
‫ﻣﯽ ﺁﻳﺪ و ﺳﻮرﻩ ﻧﻮر ﻧﺎزل ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﺳﻮرﻩ ﺁﻳﺎت ﻣﺘﻌﺪدی راﺟﻊ ﺑﻪ ﺣ ّﺪ ]ﻣﺠﺎزات[ زﻧﺎ و ﺣ ّﺪ ﺗﻬﻤﺖ زدن و ﺣﺪﻳﺚ‬
‫اﻓﮏ و ﺗﺒﺮﺋﻪ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪.80‬‬
‫زﻣﺨﺸﺮی ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ هﻴﭻ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ در ﻗﺮﺁن ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﺪت ﺗﻌﻘﻴﺐ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ و ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﺎه ِﺪ ﺁن ﺁﻳﻪ ‪ ٢٣‬اﺳﺖ‪:‬‬

‫ب ﻋَﻈﻴ ُﻢ«‪.‬‬
‫ت ُﻟ ِﻌﻨُﻮا ﻓِﯽ اﻟ ﱡﺪ ﻧﻴﺎ وَاﻻﺧِﺮ ِة َو َﻟﻬُﻢ ﻋَﺬا ُ‬
‫ت اﻟﻤُﻮﻣِﻨﺎ ِ‬
‫ت اﻟﻐﺎﻓِﻼ ِ‬
‫ن اﻟﻤُﺤﺼَﻨﺎ ِ‬
‫ﻦ ﻳَﺮﻣُﻮ َ‬
‫ن اﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫»ِا ﱠ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ زﻧﺎن ﻋﻔﻴﻒ و ﻣﺆﻣﻨﻪ را ﺗﻬﻤﺖ ﻣﯽ زﻧﻨﺪ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻣﻄﻌﻮن ]ﺳﺮزﻧﺶ ﺷﺪﻩ[ و در ﺁن دﻧﻴﺎ‬
‫دﭼﺎر ﻋﺬاب ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺒَﻖ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ زﻳﺮا ﻗﺒﻞ از‬

‫در ﭘﺎﻳﺎن ﻣﺎﺟﺮا‪ ،‬ﺁن ﺳﻪ ﻧﻔﺮ را ﮐﻪ در ﺑﻬﺘﺎن ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﺣ ّﺪ زدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﻗﺎﻧﻮن ﻋﻄﻒ ﺑِﻤﺎ َ‬
‫اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﺑﺮای ﺗﻬﻤﺖ زدن ﺣﺪّی ﻣﻌﻴﻦ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬

‫داﺳﺘﺎن زﻳﻨﺐ‬
‫داﺳﺘﺎن ازدواج ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ زﻳﻨﺐ در ﺳﻴﺮﻩ هﺎ و رواﻳﺎت و ﺣﺘﯽ ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁﻧﯽ ﻃﻨﻴﻨﯽ دارد ﺁهﻨﮓ دار و ازدواﺟﯽ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺁن را ازدواج ﻋﺸﻘﯽ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪.‬‬
‫زﻳﻨﺐ زن زﻳﺪ ﺑﻦ ﺣﺎرﺛﻪ اﺳﺖ‪ .‬زﻳﺪ را ﺣﻀﺮت ﺧﺪﻳﺠﻪ در ﺟﻮاﻧﯽ ﺧﺮﻳﺪﻩ و ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻧﻴﺰ او را ﺁزاد‬
‫ﺳﻨَﻦ ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﺣﮑﻢ ﻓﺮزﻧﺪ داﺷﺘﻪ و ﺗﻤﺎم اﺣﮑﺎم ﭘﺪر‬ ‫ﮐﺮد و ﻣﻄﺎﺑﻖ رﺳﻢ ﻋﺮب ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪی ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮاﻧﺪﻩ در ُ‬
‫ﻓﺮزﻧﺪی ﭼﻮن ارث و ﺣﺮﻣﺖ ازدواج ﺑﺎ زن وی در ﻣﻮرد او ﺟﺎری ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﺗﺎ هﻨﮕﺎم ﻧﺎزل ﺷﺪن ﺁﻳﺎت ‪٤‬‬

‫‪80‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻧﻮر از ﺁﻳﻪ ‪ ٣‬ﺗﺎ ‪٢٦‬‬

‫‪135‬‬
‫]ﺗﺎ[ ‪ ٨‬ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب ﺑﺪان ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﻋﻤﺮ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﺎ اﻃﺮاﻓﻴﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‪ ،‬زﻳﺪ را زﻳﺪ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯽ‬
‫ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻪ او ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮﺧﻮاﻧﺪﮔﯽ از ﻳﺎران ﺻﺪﻳﻖ و ﻓﺪاﮐﺎر ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ ﺷﺪ«‪.‬‬
‫زﻳﻨﺐ دﺧﺘﺮ اﻣﻴﻤﻪ ﺑﻨﺖ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ ﻳﻌﻨﯽ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻮد و ﺧﻮد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ او را ﺑﺮای زﻳﺪ ﺑﻦ ﺣﺎرﺛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری‬
‫ﮐﺮد و ﭼﻮن زﻳﺪ ﺑﻨﺪﻩ ﺁزادﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﻨﺐ و ﺑﺮادرش ﻋﺒﺪاﷲ از ﻗﺒﻮل اﻳﻦ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری اﮐﺮاﻩ داﺷﺘﻨﺪ وﻟﯽ ﺁﻳﻪ ﻧﺎزل ﺷﺪ‪:‬‬

‫ﷲ َو‬
‫ﺺا َ‬
‫ﺨ َﺮ َر ُة ﻣِﻦ اَﻣ ِﺮهِﻢ َو ﻣَﻦ ﻳَﻌ ِ‬
‫ن َﻟ ُﻬ ُﻢ اﻟ ِ‬
‫ﷲ َو َرﺳُﻮَﻟ ُﻪ اَﻣﺮًا اَن َﻳﮑُﻮ َ‬‫ﻦ َو ﻻ ﻣُﺆ ِﻣ َﻨ ٍﻪ اِذا َﻗﻀَﯽ ا ُ‬
‫ن ِﻟﻤُﺆ ِﻣ ٍ‬
‫» َو ﻣﺎ ﮐﺎ َ‬
‫ﻻ ﻣُﺒﻴﻨًﺎ«‪.‬‬ ‫ﻞ ﺿَﻼ ً‬ ‫ﺿﱠ‬‫َرﺳُﻮَﻟ ُﻪ َﻓﻘَﺪ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﮔﺎهﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا و رﺳﻮﻟﺶ اﻣﺮی را ارادﻩ ﮐﺮدﻧﺪ دﻳﮕﺮ ﺑﺮای ﻣﺮد ﻣﺆﻣﻦ و زن ﻣﺆﻣﻨﻪ اﺧﺘﻴﺎر ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ و ﺟﺰ‬
‫اﻃﺎﻋﺖ ﺗﮑﻠﻴﻔﯽ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ورﻧﻪ ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‪.81‬‬

‫ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺁﻳﻪ‪ ،‬زﻳﻨﺐ و ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻪ درﺧﻮاﺳﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮔﺮدن ﻧﻬﺎدﻧﺪ و زﻳﻨﺐ را ﺑﺮای زﻳﺪ ﻋﻘﺪ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬داﺳﺘﺎن ﻋﺸﻖ‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﭘﺲ از اﻳﻦ واﻗﻌﻪ ﺁﻏﺎز ﻣﯽ ﺷﻮد وﻟﯽ در ﮐﻴﻔﻴﺖ ﺑﺮوز و ﺿﻬﻮر ﺁن ﻗﺪری ﻧﻮﺳﺎن و اﺧﺘﻼف هﺴﺖ‪ .‬از‬
‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ هﻤﺎن دم ﭘﺲ از اﻧﺠﺎم ﻋﻘ ِﺪ ﻧﮑﺎح زﻳﺪ ﺑﺎ زﻳﻨﺐ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺣﺎﻟﺘﯽ در ﺣﻀﺮت ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ‬
‫ﺣﺒّﻬﺎ«‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﭘﺲ از ﺁن ﻳﺎ ﭘﺲ از اﻧﺪﮐﯽ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮ زﻳﻨﺐ اﻓﺘﺎد و‬ ‫ف ﻧًﻔﺴ ِﻪ ُ‬
‫ﻋﻠِﻴﻬﺎ ﺑَﻌ ِﺪ ﺣﺴﻴﻦ َﻓ َﻮﻗِﻊ ِ‬
‫اﺳﺖ‪ُ » :‬ﺛﻢﱠ َوﻗَﻊ َﺑﺼَﺮﻩ َ‬
‫ﻣِﻬﺮ زﻳﻨﺐ در ﻗﻠﺒﺶ دﻣﻴﺪ‪.‬‬
‫زﻣﺨﺸﺮی در ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺁﻳﻪ ‪ ٣٧‬ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﭘﺲ از اﻧﺠﺎم ﻧﮑﺎح ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ زﻳﻨﺐ اﻓﺘﺎد و‬
‫ﺐ اﻟﻘُﻠﻮب«‪ .‬زﻳﺮا ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺳﺎﺑﻘًﺎ زﻳﻨﺐ را دﻳﺪﻩ ﺑﻮد و از او‬ ‫ن اﷲ ُﻣ َﻘﻠﱠ ُ‬
‫ﭼﻨﺎن از وی ﺧﻮﺷﺶ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳُﺒﺤﺎ َ‬
‫ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ورﻧﻪ از او ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬زﻳﻨﺐ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را ﺷﻨﻴﺪ و ﺑﻪ زﻳﺪ ﮔﻔﺖ و او ﺑﻪ ﻓﺮاﺳﺖ‬
‫درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻗﻠﺐ او ﺑﯽ ﻣﻴﻠﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ زﻳﻨﺐ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻧﺰد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﺘﺎﻓﺖ و ﻋﺮض ﮐﺮد ﻣﯽ ﺧﻮاهﻢ از زﻧﻢ ﺟﺪا‬
‫ﺷﻮم‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎدﻩ؟ ﺁﻳﺎ ﺷﺒﻪ ای از او داری؟ ﻋﺮض ﮐﺮد‪ :‬اﺑﺪاً‪ ،‬ﺟﺰ ﻧﻴﮑﯽ از او ﻧﺪﻳﺪﻩ ام‪ ،‬وﻟﯽ او ﺧﻮد‬
‫ﻖ اﻟَﻠ َﻪ ]ﻳﻌﻨﯽ[ زن‬
‫ﮏ وَاﱠﺗ ِ‬
‫ﺟ َ‬
‫ﮏ زَو َ‬
‫ﺴ َ‬
‫را ﺑﺮﺗﺮ و ﺷﺮﻳﻔﺘﺮ از ﻣﻦ ﻣﯽ داﻧﺪ و اﻳﻦ اﻣﺮ ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﮐﺮدﻩ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺟﻤﻠﻪ »اَﻣ ِ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﺮای ﺧﻮد ﻧﮕﺎهﺪار و ﭘﺮهﻴﺰﮐﺎر ﺑﺎش«‪ 82‬ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻳﻪ ‪ ٣٧‬ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب ﭘﺮﻣﻌﻨﯽ و زﻳﺒﺎﺳﺖ و ﺻﺮاﺣﺖ ﻗﻮل و‬
‫ﺻﺪاﻗﺖ روح ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ‪:‬‬

‫ﷲ ﻣُﺒﺪﻳ ِﻪ َو‬
‫ﮏ ﻣﺎا ُ‬ ‫ﺴ َ‬‫ﷲ َو ﺗُﺨﻔﯽ ﻓﯽ ﻧَﻔ ِ‬ ‫ﻖا َ‬ ‫ﮏ وَاﱠﺗ ِ‬
‫ﺟ َ‬
‫ﮏ زَو َ‬‫ﻋﻠَﻴ َ‬
‫ﻋﻠَﻴ ِﻪ اَﻣﺴِﮏ َ‬ ‫ﺖ َ‬
‫ﻋﻠَﻴ ِﻪ َو اَﻧﻌَﻤ َ‬
‫ﷲ َ‬‫ل ُﻟﻠﱠﺬی اِﻧ َﻌ َﻢ ا ُ‬
‫» َواِذ َﺗﻘُﻮ ُ‬
‫ج ﻓﯽ‬ ‫ﺣ َﺮ ُ‬
‫ﻦ َ‬‫ﻋﻠّﯽ اﻟﻤُﺆﻣِﻨﻴ َ‬
‫ن َ‬‫ﻖ اَن ﺗَﺨﺸﻴ ُﻪ َﻓَﻠﻤّﺎ ﻗَﻀﯽ زَﻳ ُﺪ ﻣِﻨﻬﺎ َو ﻃَﺮًا َزوﱠﺟﻨﺎ ﮐَﻬﺎ ِﻟﮑَﯽ ﻟ َﻴﮑُﻮ َ‬ ‫ﺣﱡ‬‫ﷲ َا َ‬ ‫س وَا ُ‬
‫ﺗَﺨﺸَﯽ اﻟﻨّﺎ َ‬
‫ﻻ «‪.‬‬
‫ﷲ ﻣَﻔﻌُﻮ ً‬
‫ن اَﻣﺮُا ُ‬
‫ج اَدﻋِﻴﺎ ِﺋﻬِﻢ اِذا َﻗﺼَﻮا ِﻣُﻨﻦﱠ َو ﻃَﺮًا َو ﮐﺎ َ‬ ‫اَزوا ِ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺪو ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣﻮدﻩ و ﺗﻮ ﺑﻪ او ﻋﻨﺎﻳﺖ ﮐﺮدی )ﻣﻘﺼﻮد زﻳﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺧﺪا او را هﺪاﻳﺖ ﮐﺮدﻩ و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ او را ﺁزاد ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ( ﻣﯽ ﮔﻮﻳﯽ زن ﺧﻮد را ﺑﺮای ﺧﻮد ﻧﮕﺎهﺪار و از ﺧﺪا‬
‫ﺑﭙﺮهﻴﺰ‪ ،‬در ﺿﻤﻴﺮ و ﺑﺎﻃﻦ ﺧﻮد از ﺗﺮس ﻣﺮدم اﻣﺮی را ﻣﺨﻔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁن را ﻓﺎش ﺧﻮاهﺪ ﺳﺎﺧﺖ‬
‫در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ از ﺧﺪا ﺑﺘﺮﺳﯽ ﻧﻪ از ﻣﺮدم‪ .‬ﭼﻮن زﻳﺪ ﺣﺎﺟﺖ ﺧﻮد را اﻧﺠﺎم داد ﻣﺎ او را )زﻳﻨﺐ را( ﺑﻪ‬
‫زوﺟﻴﺖ ﺗﻮ در ﺁوردﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺮای ﻣﺆﻣﻨﺎن دﻳﮕﺮ هﻢ ﻣﺤﻈﻮری ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ زن ﭘﺴﺮ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺧﻮد ازدواج ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺁﻳﻪ ﺧﻴﻠﯽ روﺷﻦ اﺳﺖ و ﻧﻴﺎزی ﺑﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻧﺪارد‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ از زﻳﻨﺐ ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ زﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮرش رﺳﻴﺪﻩ‬
‫اﺟﺎزﻩ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ او را ﻃﻼق دهﺪ‪ ،‬ﺑﻪ وی ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ :‬ﻃﻼﻗﺶ ﻣﺪﻩ و ﺑﺮای ﺧﻮد ﻧﮕﺎهﺪار‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﻴﺎن روی ﺧﻮاهﺶ‬
‫دروﻧﯽ ﺧﻮد ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻪ زﻳﺪ ﭘﻨﺪ ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ زن ﺧﻮد را ﻧﮕﺎهﺪارد‪ .‬اﻣﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ او ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺗﻮ از ﺗﺮس زﺑﺎن‬
‫ﺑﺪﮔﻮﻳﺎن‪ ،‬ﻣﻴﻞ ﺑﺎﻃﻨﯽ ﺧﻮد را ﮐﻪ ﻃﻼق زﻳﻨﺐ از زﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﻇﺎهﺮ ﻧﺴﺎﺧﺘﯽ‪ .‬در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻳﺪ از ﺧﺪا ﺑﺘﺮﺳﯽ‪.‬‬
‫ﭼﻮن زﻳﺪ ﺣﺎﺟﺖ ﺧﻮد را اﻧﺠﺎم داد‪ ،‬او را ﺑﻪ زﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ دهﻢ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻗﻴﺪ و ﺑﻨﺪی در ازدواج ﺑﺎ زن ﭘﺴﺮ ﺧﻮاﻧﺪﻩ‬
‫ﺷﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺣﺎﻟﺖ و ﺷﻴﻔﺘﮕﯽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭘﺲ از اﻧﺠﺎم ﻋﻘﺪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﺁﻣﺪن زﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺣﻀﺮت و اﺟﺎزﻩ ﻃﻼق ﺧﻮاﺳﺘﻦ و‬
‫دﻟﻴﻞ ﻃﻼق را ﺑﺪرﻓﺘﺎری زﻳﻨﺐ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﮐﺮدن ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽ هﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻢ زﻳﺪ و زﻳﻨﺐ زﻧﺪﮔﯽ زﻧﺎﺷﻮﻳﯽ ﻣﺸﺘﺮک‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻔﺴﻴﺮ زﻣﺨﺸﺮی را ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺟﻤﻠﻪ »ﺳﺒﺤﺎن اﻟﻠﻬﻪ ﻣﻘﻠﺐ اﻟﻘﻠﻮب« ﺑﯽ‬
‫درﻧﮓ ﭘﺲ از اﻧﺠﺎم ﻋﻘﺪ و اﻓﺘﺎدن ﭼﺸﻢ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺮ زﻳﻨﺐ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ و ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ از دهﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ و ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺸﺎهﺪﻩ‬
‫ﺑﺎرﻗﻪ ای در دﻳﺪﮔﺎن ﻣﺤﻤﺪ وی را از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻴﻞ و رﻏﺒﺖ ﺁن ﺣﻀﺮت ﺁﮔﺎﻩ ﮐﺮدﻩ و هﻤﺎن اﻣﺮ‪ ،‬هﻮس دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﺮ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ و زن ﻣﻘﺘﺪرﺗﺮﻳﻦ و ﻣﺘﺸﺨﺺ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﺮدان ﻗﺮﻳﺶ ﺷﺪن را در ﻗﻠﺐ او ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ و ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ‬
‫اﻳﻨﮑﻪ از روز ﻧﺨﺴﺖ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ اﻳﻦ وﺻﻠﺖ ]وﺻﻠﺖ ﺑﺎ زﻳﺪ[ ﺑﻨﺎی ﺑﺪرﻓﺘﺎری ﺑﺎ زﻳﺪ را ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﺑﺮﺗﺮی ﻧﺴﺒﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ‬
‫رخ او ﮐﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ و زﻳﺪ ﭘﺲ از ﺁﮔﺎهﯽ از اﻳﻦ اﻣﺮ از راﻩ ﺧﻠﻮص و ارادت ﺑﻪ ﻣﻮﻻ و ﺁزادﮐﻨﻨﺪﻩ ﺧﻮد‪ ،‬در ﻣﻘﺎم ﻃﻼق‬
‫زﻳﻨﺐ ﺑﺮ ﺁﻣﺪﻩ و ﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﺄﮐﻴﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮐﻪ زن ﺧﻮد را ﻧﮕﺎهﺪار‪ ،‬او را ﻃﻼق دادﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪81‬‬
‫ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب ﺁﻳﻪ ‪٣٦‬‬
‫‪82‬‬
‫ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب ﺁﻳﻪ ‪٣٧‬‬

‫‪136‬‬
‫در ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮐﻤﺒﺮﻳﺞ‪ 83‬ﮐﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺁن ﻣﻌﻠﻮم ﻧﻴﺴﺖ و اﺧﻴﺮًا از ﻃﺮف ﺑﻨﻴﺎد ﻓﺮهﻨﮓ از ﺳﻮرﻩ ﻣﺮﻳﻢ ﺗﺎ ﺁﺧﺮ ﻗﺮﺁن در دو ﺟﻠﺪ‬
‫ﺑﻪ ﭼﺎپ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻗﻀﻴﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ و ﻋﺸﻖ ﺑﻪ زﻳﻨﺐ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای دﻳﮕﺮ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬
‫‪84‬‬
‫»روزی رﺳﻮل ﺻﻠﻮات اﷲ ﻋﻠﻴﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ زﻳﻨﺐ ﺁﻣﺪ و زﻳﺪ را ﻣﯽ ﺟﺴﺘﻪ‪ .‬زﻳﻨﺐ را دﻳﺪ اﻳﺴﺘﺎدﻩ در ﺳﻤﺎﺧﭽﻪ‬
‫داروی ﺑﻮی ﺧﻮش ﻣﯽ ﮐﻮﻓﺖ‪ .‬ﺧﻮﺷﺶ ﺁﻣﺪ و در دﻟﺶ اﻓﺘﺎد اﮔﺮ او زن او ﺑﻮدی‪ .‬ﭼﻮن زﻳﻨﺐ رﺳﻮل را ﺑﺪﻳﺪ‪،‬‬
‫دﺳﺖ ﺑﺮ روی ﻧﻬﺎد‪] .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ[ ﮔﻔﺖ ﻟﺒﺴﺎﻗﺔ و ﺣﺴﻨًﺎ ]ﻳﻌﻨﯽ[ هﻢ ﺷﮑﺮﻳﻨﯽ و هﻢ زﻳﺒﺎﻳﯽ‪ .‬ای زﻳﻨﺐ‪ ،‬ﺳﺒﺤﺎن اﷲ ﻣﻘﻠﺐ‬
‫اﻟﻘﻠﻮب‪ .85‬دوﺑﺎر اﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ و ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬ﭼﻮن زﻳﺪ ﺑﻴﺎﻣﺪ‪ ،‬هﺮ ﭼﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﻴﺶ او ﺑﮕﻔﺖ و ﮔﻔﺖ ﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻧﺘﻮاﻧﯽ‬
‫ﻣﺮا داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺮو دﺳﺘﻮری ﺧﻮاﻩ ﺗﺎ ﻣﺮا ﻃﻼق دهﯽ‪ .‬و زﻳﺪ زﻳﻨﺐ را دﺷﻤﻦ ﮔﺮﻓﺖ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﻴﺶ روی او ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ‬
‫دﻳﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از اﻧﺠﺎم اﻣﺮ ﻃﻼق ﺣﻀﺮت ﺧﻮد زﻳﺪ را ﻣﺄﻣﻮر ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﺑﺮو ]ﺑﻪ[ زﻳﻨﺐ ﺑﮕﻮی ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻌﺎﻟﯽ او را‬
‫ﺑﻪ زﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻩ اﺳﺖ‪ .‬زﻳﺪ ﺑﺮ در زﻳﻨﺐ ﺁﻣﺪ‪ .‬در را ﺑﮑﻮﻓﺖ‪ .‬زﻳﻨﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻴﺴﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬زﻳﺪ اﺳﺖ‪ .‬زﻳﻨﺐ‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ زﻳﺪ از ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻃﻼق دادﻩ اﺳﺖ؟ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﻴﻐﺎم رﺳﻮل اﷲ ﺁوردﻩ ام‪ .‬زﻳﻨﺐ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺮﺣﺒﺎ‬
‫رﺳﻮل اﷲ‪ .‬در ﺑﺎزﮐﺮدﻩ‪ ،‬زﻳﺪ درﺁﻣﺪ و او ﻣﯽ ﮔﺮﻳﺴﺖ‪ .‬زﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺒﺎدا ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﮔﺮﻳﺎن‪ ،‬ﻧﻴﮏ زﻧﯽ ﺑﻮدی‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار‪ ،‬ﺧﺪای ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺗﻮ را ﺑﻪ از ﻣﻦ ﺷﻮﻳﯽ داد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻻ اﺑﺎ ﻟﮏ؟ ﮐﻴﺴﺖ ﺁن ﺷﻮی؟ ﺟﻮاب داد زﻳﺪ ﮐﻪ‬
‫رﺳﻮل ﺧﺪای‪ .‬زﻳﻨﺐ در ﺳﺠﺪﻩ اﻓﺘﺎد«‪.‬‬

‫ﻼ ﻣﻨﻄﺒﻖ اﺳﺖ ﮐﻪ زﻳﺪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬

‫اﻳﻦ رواﻳﺖ ﺑﺎ رواﻳﺖ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﮐﺎﻣ ً‬
‫»ﺑﻪ ﺳﺮای زﻳﻨﺐ ﺷﺪم‪ .‬ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻤﻴﺮﮐﺮدن ﺁرد ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ زودی زن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬هﻴﺒﺖ و‬
‫اﺣﺘﺮام او ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺖ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ روی در روی ﮐﻨﻢ و هﻤﻴﻨﻄﻮر ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ او داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺧﺒﺮ ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را ﺑﻪ او دادم«‪.‬‬

‫و از هﻤﻴﻦ روی در ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ﮔﻮﻳﯽ روزﺷﻤﺎری ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﻋﺪّﻩ زﻳﻨﺐ ﺑﺴﺮ رﺳﻴﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺪون ﻣﻘﺪﻣﻪ و ﺑﺪون ﺗﺸﺮﻳﻔﺎت ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ او ]ﻣﺤﻤﺪ[ رﻓﺖ و در ﺁﻧﺠﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪی ﮐﺸﺘﻨﺪ و ﺗﺎ دﻳﺮﮔﺎﻩ ﻧﺎن و ﮔﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻣﯽ‬
‫دادﻧﺪ و ﺑﺪﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻋﺮوﺳﯽ ﺧﻮد را ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫هﻢ از ﻋﻤﺮ و هﻢ از ﻋﺎﻳﺸﻪ رواﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﻳﻪ ‪ ٣٧‬ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب دﻟﻴﻞ ﺑﺮ ﺻﺮاﺣﺖ و اﻣﺎﻧﺖ و ﺻﺪاﻗﺖ رﺳﻮل اﮐﺮم‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻋﺎﻳﺸﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬اﮔﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﻮد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭼﻴﺰی را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺴﺘﯽ اﻳﻦ ﻣﻴﻞ ﺑﺎﻃﻨﯽ ﺧﻮد را ﺑﻪ زﻳﻨﺐ در ﻗﺮﺁن ﻧﻴﺎورد‪:‬‬
‫»و ﺗﺨﻔﯽ ﻓﯽ ﻧﻔﺴﮏ واﷲ ﻣﺒﺪﻳﻪ«‪.86‬‬
‫راﺳﺖ اﺳﺖ دﻻﻳﻞ ﺻﺪق و ﺻﺮاﺣﺖ و اﻣﺎﻧﺖ رﺳﻮل در ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁﻧﯽ زﻳﺎد اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﭘﺮوای اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ‬
‫ﺿﻌﻔﻬﺎی ﺑﺸﺮی ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ وﻟﯽ ﮐﺎﺳﻪ هﺎی ﮔﺮﻣﺘﺮ از ﺁش ﺑﺪﻳﻦ اﻣﺮ رﺿﺎﻳﺖ ﻧﺪهﻨﺪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﺑﺎب ﻣﻌﺠﺰات ﺷﻤّﻪ ای‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺁﻣﺪ‪ .‬از ﺟﻤﻠﻪ در هﻤﻴﻦ ﺁﻳﻪ ﮐﻪ ﻣﻔﺴﺮان و راوﻳﺎن اﺗﻔﺎق دارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺟﺮﻳﺮ ﻃﺒﺮی در ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺧﻮد ﺑﺪﻳﻦ اﻣﺮ ﮔﺮدن‬
‫ﻧﻨﻬﺎدﻩ و راﺿﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻓﺎﻋﻞ »ﺗﺨﻔﯽ ﻓﯽ ﻧﻔﺴﮏ« ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﻓﺎﻋﻞ ﺁن زﻳﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﺑﻪ زﻳﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬زﻧﺖ را ﻧﮕﺎهﺪار و از ﺧﺪا ﺑﭙﺮهﻴﺰ ﮐﻪ ﺗﻮ در ﺿﻤﻴﺮ ﺧﻮد ﭼﻴﺰی را ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁن را ﺁﺷﮑﺎر‬
‫ﻣﯽ ﺳﺎزد‪ «...‬ﺑﻌﺪ ﺑﺮای اﻳﻦ ﺗﻮﺟﻴﻪ و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻏﻴﺮﻣﻮﺟﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬زﻳﺪ ﻣﺮﺿﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺁن را ﻣﺨﻔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﺮای‬
‫هﻤﺎن ﻣﺮض ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ زﻳﻨﺐ را ﻃﻼق دهﺪ و در اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻘﺼﻮد‪ ،‬ﻣﺨﻔﯽ داﺷﺘﻦ ﺁن ﻣﺮض اﺳﺖ از اﻧﻈﺎر‪.«...‬‬
‫ﺖ داﻳﻪ دﻟﺴﻮزﺗﺮ از ﻣﺎدر ﻣﺤﺮوم ﻧﻤﺎﻧﺪ در ﮐﺘﺎب »ﺣﻴﺎت ﻣﺤﻤﺪ« ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪:‬‬ ‫ﺳ َﻤ ِ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻴﻦ هﻴﮑﻞ هﻢ ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ از ِ‬
‫ﻼ دﻳﺪهﻪ ﺑﻮد و اﺑﺪًا رﻏﺒﺖ ﺑﻪ ازدواج ﺑﺎ وی را ﻧﺪاﺷﺖ و از اﻳﻦ رو اﺻﺮار‬ ‫»زﻳﻨﺐ دﺧﺘﺮ ﻋﻤﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻮد و او را ﻗﺒ ً‬
‫ورزﻳﺪ ﮐﻪ زﻳﺪ زن ﺧﻮد را ﻃﻼق ﻧﺪهﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﮑﻪ زﻳﺪ دﺳﺘﻮر ﻣﻮﻻی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺎر ﻧﺒﺴﺖ و زن ﺧﻮد را ﻃﻼق‬
‫داد‪ ،‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ زﻳﻨﺐ را ﺑﺮای ﺁن ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺳﻨّﺖ ﺟﺎهﻠﯽ اﻋﺮاب را در ﺑﺎب ﺁﺛﺎر ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮاﻧﺪﮔﯽ ﺑﺸﮑﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺆﻣﻨﺎن‬
‫ن ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺧﻮد زﻧﺎﺷﻮﻳﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻟﺬا ﺑﺎ زﻳﻨﺐ ازدواج ﮐﺮد‪ ،‬و ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﺎ ﺁن‬ ‫ﻧﺸﺎن دهﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﺎ ز ِ‬
‫ﺷﺘﺎب ﭘﺲ از ﺳﺮﺁﻣﺪن ﻋﺪّﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ وی ﺷﺘﺎﻓﺖ و ﻋﺮوﺳﯽ ﺧﻮد را وﻟﻴﻤﻪ داد«‪.‬‬

‫‪83‬‬
‫ﮔﻮﻳﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﺴﻴﺮ در ﻗﺮن ﺷﺸﻢ ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺼﻒ اول ﻳﻌﻨﯽ از ﺳﻮرﻩ ﺑﻘﺮﻩ ﺗﺎ ﺳﻮرﻩ ﻣﺮﻳﻢ در دﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ و اﻳﻦ ﻧﺼﻒ دوم ﻧﺴﺨﻪ‬
‫ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻔﺮدی اﺳﺖ در ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﮐﻤﺒﺮﻳﺞ‪ .‬وﻟﯽ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﻌﺘﺒﺮی ﺑﺎ ﻓﺎرﺳﯽ رﺳﺎ و روﺷﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬
‫]اﻳﻦ ﮐﺘﺎب وﺳﻴﻠﻪ اﺳﺘﺎد ادﺑﻴﺎت دﮐﺘﺮ ﺟﻼل ﻣﺘﻴﻨﯽ ﺗﺼﺤﻴﺢ و در اﻧﺘﺸﺎرات ﺑﻨﻴﺎد ﻓﺮهﻨﮓ اﻳﺮان در دو ﺟﻠﺪ ﭼﺎپ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ[‬
‫‪84‬‬
‫ﻻ زﻳﻨﺐ ﻋﺮﻳﺎن ﺑﻮدﻩ و ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ[‬
‫]ﺳﺎﻣﺎﮐﭽﻪ‪ ،‬ﺳﻤﺎﭼﻪ ﻳﻌﻨﯽ ﭘﺴﺘﺎن ﺑﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻴﻨﻪ ﺑﻨﺪ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎ ً‬
‫‪85‬‬
‫ﻼ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ ﮐﻪ روزی رﺳﻮل اﷲ ﺳﺮزدﻩ وارد ﺧﺎﻧﻪ زﻳﺪ‬ ‫]ﻣﻔﺴﺮﻳﻦ و ﻣﻮرﺧﻴﻦ اﺳﻼﻣﯽ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ دﻳﮕﺮی هﻢ ﻧﻘﻞ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﻣﺜ ً‬
‫ﭘﺴﺮﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺧﻮد ﺷﺪ و دﻳﺪ زﻳﻨﺐ در ﺣﺎل ﺣﻤﺎم ﮐﺮدن اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻌﺼﻮم رﺳﻮل اﷲ ﺑﻪ ﺑﺪن ﻋﺮﻳﺎن زﻳﻨﺐ اﻓﺘﺎد و ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر ﺑﺮ زﺑﺎن راﻧﺪ‪:‬‬
‫»ﻓﺘﺒﺎرک اﷲ اﺣﺴﻦ ﻣﻦ اﻟﺨﺎﻟﻘﻴﻦ« )ﺳﻮرﻩ ﻣﺆﻣﻨﻮن ﺁﻳﻪ ‪ (١٤‬ﻳﻌﻨﯽ‪ :‬ﺑﺰرگ اﺳﺖ ﺧﺪای ﻳﮑﺘﺎ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎران اﺳﺖ‪ .‬زﻳﺪ ﺑﻦ ﺣﺎرﺛﻪ ﺑﻦ ﺷﺮاﺣﻴﻞ‬
‫ﮐﻌﺒﯽ ﭘﺴﺮ ﺧﻮاﻧﺪﻩ رﺳﻮل در واﻗﻌﻪ ﻣﺆﺗﯽ ﻟﻮای اﺳﻼم را ﺣﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد و در هﻤﺎن واﻗﻌﻪ در ﺳﺎل هﺸﺖ هﺠﺮی ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ[‬
‫‪86‬‬
‫ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب ﺁﻳﻪ ‪٣٧‬‬

‫‪137‬‬
 ‫ﺣﻔﺼﻪ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﻴﻦ هﻴﮑﻞ ﻏﺎﻟﺐ ازدواﺟﻬﺎی ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را ازدواﺟﻬﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ و ﺑﺮای ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺁن ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪:‬‬
‫»روزی ﻋﻤﺮ ﺑﺎ زن ﺧﻮﻳﺶ در ﺑﺎب اﻣﺮی ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد و زﻧﺶ ﺑﻨﺎی ﻣﺸﺎﺟﺮﻩ و ﻳﮑﯽ ﺑﻪ دو ﮐﺮدن را ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻋﻤﺮ‬
‫ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬زﻧﺎن را ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ در اﻣﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﻣﺮدان ﻣﺤﺎﺟﻪ ﮐﺮدﻩ و از ﺧﻮد رأﻳﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬زن‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﺑﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﺪا ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ ﺣﺪی ﺑﺤﺚ و ﻣﻨﺎﻗﺸﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ رﺳﻮل ﺗﻤﺎم روز را ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺑﺴﺮ ﻣﯽ ﺑﺮد‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻣﺤﺾ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪ ،‬ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺣﻔﺼﻪ رﻓﺘﻪ از او ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮدﻩ وی را از ﻋِﻘﺎب ﺧﺪا و ﻏﻀﺐ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺮﺣﺬر‬
‫ﺳﺎﺧﺖ و ﺿﻤﻨًﺎ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﺑﻪ اﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﺟﻮان)ﻣﻘﺼﻮد ﻋﺎﻳﺸﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳﯽ ﺧﻮد ﻣﯽ ﻧﺎزد و از ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ( ﻧﮕﺎﻩ ﻣﮑﻦ‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺗﻮ را ﺑﺮای ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺖ ورﻧﻪ ﻋﺸﻘﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪارد«‪.‬‬
‫ﺑﺪﻳﻬﯽ اﺳﺖ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﻌﻘﻮل و ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل اﺳﺖ و ﺑﻌﻀﯽ از ازدواﺟﻬﺎی ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را ﺑﺎﻳﺪ ﺣﻤﻞ ﺑﺮ ﻣﺼﻠﺤﺖ و اﻳﺠﺎد ﭘﻴﻮﻧﺪ‬
‫ﺧﻮﻳﺸﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ اﺳﻼم ﺗﻘﻮﻳﺖ ﺷﻮد و ﻋﻠﯽ و ﻋﺜﻤﺎن را ﺑﻪ ﻗﻮل ]ﺣﺴﻴﻦ[ هﻴﮑﻞ از هﻤﻴﻦ روی ﺑﻪ داﻣﺎدی ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ اﺳﺖ‬
‫و ﻣﺸﻬﻮر اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻟﺪ ﺑﻦ وﻟﻴﺪ ﭘﺲ از ازدواج ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻪ اش ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ ﺧﻮاهﺮزن ﻋﺒﺎس ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ و ﺣﻤﺰة ﺑﻦ‬
‫اﻟﻤﻄﻠﺐ در ﺳﺎل ﻧﻬﻢ هﺠﺮی هﻨﮕﺎم ﻋﻤﺮة اﻟﻘﻀﺎ اﺳﻼم ﺁورد‪.‬‬

‫ﺣﺮام ﮐﺮدن ﻣﺎرﻳﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد‬

‫از ﺟﻤﻠﻪ ﺣﻮادﺛﯽ ﮐﻪ در ﺑﺎب زن و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺁورد )زﻳﺮا در ﺁن زﻣﺎن ﺳﺮ و ﺻﺪاﻳﯽ ﺑﻪ راﻩ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺰول ﺁﻳﺎﺗﯽ‬
‫ﭼﻨﺪ ﮔﺮدﻳﺪ( ﺣﺮام ﮐﺮدن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺎرﻳﻪ ﻗﺒﻄﻴﻪ را ﺑﺮﺧﻮد ﺑﻮدﻩ ]ﻳﻌﻨﯽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺎرﻳﻪ را ﺑﺮ ﺧﻮد ﺣﺮام ﮐﺮد[ و ﺁن ﺣﺎدﺛﻪ از‬
‫اﻳﻦ ﻗﺮار اﺳﺖ‪:‬‬
‫ﻣﺎرﻳﻪ روزی ﻧﺰد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺁن روز ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ در ﺧﺎﻧﻪ ﺣﻔﺼﻪ ﺑﻮد و ﺣﻔﺼﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺣﻀﺮت هﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﻣﺎرﻳﻪ‬
‫هﻤﺒﺴﺘﺮ ﺷﺪ و در اﻳﻦ اﺛﻨﺎ ﺣﻔﺼﻪ ﺳﺮ رﺳﻴﺪ و داد و ﺑﻴﺪاد راﻩ اﻧﺪاﺧﺖ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺣﻀﺮت ﺑﺎ ﮐﻨﻴﺰ ﺧﻮد در ﺧﺎﻧﻪ و در ﺑﺴﺘﺮ‬
‫او ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺮای ﺗﺴﮑﻴﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﻔﺼﻪ و ﺁرام ﮐﺮدن وی ﻣﺎرﻳﻪ را ﺑﺮ ﺧﻮد ﺣﺮام ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻻﺑﺪ ﭘﺲ از رﻓﻊ ﺑﺤﺮان ﻳﺎ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﻋﻼﻗﻪ ای ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎرﻳﻪ داﺷﺘﻪ و ﻳﺎ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﺎرﻳﻪ از ﺗﺤﺮﻳﻢ ﺧﻮد ﺑﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪﻩ و ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﻀﺮت از ﺣﺮام ﮐﺮدن ﻣﺎرﻳﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻋﺪول ﮐﺮد و ﺑﺮای ﺗﺒﺮﺋﻪ و ﺗﺰﮐﻴﻪ وی‪،‬‬
‫ﺁﻳﻪ هﺎی اول ﺗﺎ ﭘﻨﺠﻢ ﺳﻮرﻩ ﺗﺤﺮﻳﻢ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﻏﻔُﻮ ُر رَﺣﻴُﻢ«‪.‬‬
‫ﷲ َ‬
‫ﮏ وَا ُ‬
‫ﺟ َ‬
‫ت اَزوا ِ‬
‫ﮏ ﺗَﺒﺘَﻐﯽ ﻣَﺮﺿﺎ َ‬
‫ﷲ َﻟ َ‬
‫ﻞا ُ‬
‫ﺣﱠ‬‫ﺤﺮﱠ ُم ﻣﺎ َا َ‬
‫»ﻳﺎ َاﱠﻳﻬَﺎ اﻟﱠﻨﺒِﯽ ِﻟ َﻢ ُﺗ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ای ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﭼﺮا ﭼﻴﺰی را ﮐﻪ ﺧﺪا ﺣﻼل ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﺑﺮای رﺿﺎﻳﺖ زﻧﺎن ﺧﻮد ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺣﺮام ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮ را ﺑﺮ اﻳﻦ ﺗﺤﺮﻳﻢ )ﮐﺎر ﺑﻴﺠﺎ( ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬

‫در ﺁﻳﻪ ﺑﻌﺪ راﻩ ﻏﻔﺮان و ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﯽ از ﺗﺤﺮﻳﻢ اﻣﺮی ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﻼل ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪﻩ و ﺁن دادن ﮐﻔّﺎرﻩ اﺳﺖ‪،‬‬
‫‪88‬‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁزادﮐﺮدن ﺑﻨﺪﻩ »ﻗﺪ ﻓﺮض اﷲ ﻟﮑﻢ ﺗﺤﻠﺔ اﻳﻤﺎﻧﮑﻢ« ﮐﻪ در ﺳﻮرﻩ ﻣﺎﺋﺪﻩ‪ 87‬وﺟﻮب ﮐﻔّﺎرﻩ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ و از اﻳﻦ رو ﻣﻘﺎﺗﻞ‬
‫ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮐﻔّﺎرﻩ داد و ﺑﻨﺪﻩ ای را ﺁزاد ﮐﺮد« و ﺣﺴﻦ‪ 89‬ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﻪ دﻟﻴﻞ ﺁﺧﺮ ﺁﻳﻪ ﮐﻪ »واﷲ ﻏﻔﻮر رﺣﻴﻢ«‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ او را ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺁﻳﻪ ﺳﻮم ﮐﻪ دﻧﺒﺎﻟﻪ هﻤﻴﻦ ﻗﻀﻴﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺨﺺ را ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺖ ﻣﯽ اﻧﺪازد ﮐﻪ ﻳﮏ اﻣﺮ ﺷﺨﺼﯽ و ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ و ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﮕﻮی زن و ﺷﻮهﺮ در ﻗﺮﺁن ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﺷﻮد‪:‬‬

‫ﺾ‬
‫ص ﻋَﻦ ﺑَﻌ ٍ‬
‫ﻀ ُﻪ َو اَﻋ َﺮ َ‬
‫ف ﺑَﻌ َ‬
‫ﻋ ﱠﺮ َ‬
‫ﻋﻠَﻴ ِﻪ َ‬
‫ﷲ َ‬
‫ﺟ ِﻪ ﺣَﺪﻳﺜًﺎ َﻓَﻠﻤّﺎ َﻧﺒﱠﺄت ِﺑ ِﻪ َو اَﻇ َﻬ َﺮ ُﻩ ا ُ‬
‫ﺾ اَزوا ِ‬
‫ﯽ اِﻟﯽ ﺑَﻌ ِ‬ ‫ﺳ ﱠﺮ اﻟﱠﻨ ِﺒ ﱡ‬
‫» َو اِذَا َ‬
‫ل َﻧﺒﱠﺎﻧِﯽ اﻟﻌَﻠﻴ ُﻢ اﻟﺨَﺒﻴ ُﺮ«‪.‬‬
‫ک هﺬا ﻗﺎ َ‬‫َﻓَﻠﻤّﺎ َﻧﺒﱠﺎهﺎ ِﺑ ِﻪ ﻗﺎﻟَﺖ ﻣَﻦ اَﻧﺒَﺎ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از زﻧﺎن )ﺣﻔﺼﻪ( رازی را ﮔﻔﺖ )ﺗﺤﺮﻳﻢ ﻣﺎرﻳﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد( و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ ﺁن راز را ﺑﻪ‬
‫ﮐﺴﯽ ﻧﮕﻮﻳﺪ اﻣﺎ ﭼﻮن ﺁن راز را ﺑﻪ دﻳﮕﺮی )ﻋﺎﻳﺸﻪ( ﮔﻔﺖ و ﺧﺪاوﻧﺪ او را )ﻳﻌﻨﯽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را( از ﺁن ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺧﺖ و‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺨﺸﯽ از ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺣﻔﺼﻪ ﮔﻔﺖ و از ﮔﻔﺘﻦ ﻗﺴﻤﺘﯽ ﺧﻮدداری ﮐﺮد‪ .‬ﺣﻔﺼﻪ ﺑﻪ ﮔﻤﺎن اﻳﻨﮑﻪ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﻪ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬ﮐﯽ ﺗﻮ را ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺳﺎﺧﺖ؟ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺮ هﻤﻪ اﺳﺮار داﻧﺎ و ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪.90‬‬

‫ﺁﻳﺎ ذﮐﺮ اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺧﺼﻮﺻﯽ در ﻗﺮﺁن ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺑﺪی و دﺳﺘﻮر ﻗﻄﻌﯽ ﺑﺮای ﮐﺎﻓّﻪ ]ﮐﻠﻴّﻪ‪ ،‬ﺗﻤﺎﻣﯽ[ ﻧﻮع اﻧﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ‬
‫ﺷﮕﻔﺖ ﺁور ﻧﻴﺴﺖ؟ و از ﺁن ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﻴﺰﺗﺮ ﺷﺮح و ﺑﺴﻂ ﻣﻔﺴﺮان اﺳﺖ‪ .‬از ﺟﻤﻠﻪ در ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮐﻤﺒﺮﻳﺞ ﻗﻀﻴﻪ را ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺮح‬
‫‪87‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ﻣﺎﺋﺪﻩ ﺁﻳﺎت ‪ ٩٥ ،٨٩ ،٤٥‬دﺳﺘﻮرات و ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ دادن ﮐﻔّﺎرﻩ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ[‬
‫‪88‬‬
‫]ﻣﻘﺎﺗﻞ ﮐﺘﺎﺑﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﻮرد واﻗﻌﻪ ﮐﺮﺑﻼ ﺗﻮﺳﻂ اﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ ﺑﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻦ ﺑﺸﻴﺮ ﺧﺮاﺳﺎﻧﯽ ﻣﺮوزی از ﻣﺤﺪﺛﻴﻦ ﻣﺬهﺐ زﻳﺪﻳﻪ ﺗﺄﻟﻴﻒ ﺷﺪﻩ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮای اﻃﻼﻋﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮ رﺟﻮع ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﻟﻐﺘﻨﺎﻣﻪ دهﺨﺪا[‬
‫‪89‬‬
‫]ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ اﻟﺪاﻧﺪ روﻣﯽ )اﻟﺪﻳﺮوﻣﯽ( ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم »ﻗﺼﺺ اﻻﻧﺒﻴﺎء« ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ درﺑﺎرﻩ زﻧﺪﮔﯽ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان‬
‫دارد[‬
‫‪90‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺗﺤﺮﻳﻢ ﺁﻳﻪ ‪٤‬‬

‫‪138‬‬
‫ﻣﯽ دهﺪ‪» :‬ﭼﻮن ﺣﻔﺼﻪ ﻣﺮ ﻋﺎﻳﺸﻪ را از راز ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﺧﺒﺮ ﮐﺮد و ﺧﺪای ﻋﺰ و ﺟﻞ ﺑﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻮﻳﺶ رﺳﺎﻧﻴﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺣﻔﺼﻪ راز ﺗﻮ را ﭘﻴﺶ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﮕﻔﺖ‪ ،‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺣﻔﺼﻪ را از ﺑﻌﻀﯽ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺁﮔﺎﻩ ﮐﺮد«‪.‬‬
‫ﺁﻳﺎ اﻳﻦ ﺑﮕﻮﻣﮕﻮهﺎی زﻧﺎﻧﮕﯽ ﮐﻪ هﺮ روزﻩ هﺰار ﻣﺎﻧﻨﺪ در هﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﺟﻬﺎن دارد‪ ،‬اﻣﺮﻳﺴﺖ ﮐﻪ در ﻣﺘﻦ ﻗﺮﺁن ﺁﻳﺪ و ﻣﻔﺴﺮان‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺰرگ و ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﮐﺎﺋﻨﺎت را ﺗﺎ ﺣ ّﺪ ﺧﺒﺮﭼﻴﻨﯽ ﺗﻨﺰل دهﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺣﻔﺼﻪ را ﺑﻪ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﻨﺪ؟ در هﺮ ﺻﻮرت‪،‬‬
‫ﺳﻪ ﺁﻳﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺳﻮرﻩ ﺗﺤﺮﻳﻢ در ﺑﺎب اﻳﻦ ﺣﺎدﺛﻪ ﻋﺎدّی و ﻧﻘﺎر ]اﺧﺘﻼف و ﻣﺸﺎﺟﺮﻩ[ زن و ﺷﻮهﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻳﻪ ‪ ٤‬و ‪ ٥‬ﺗﻬﺪﻳﺪ‬
‫ﻋﺎﻳﺸﻪ و ﺣﻔﺼﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ در ﺻﻮرت اداﻣﻪ اﻳﻦ وﺿﻊ و ﺗﻌﻘﻴﺐ اﻳﻦ ادا و اﺻﻮل زﻧﺎﻧﮕﯽ و رﺷﮏ ورزﻳﺪن‪ ،‬ﻣﻮﺟﺒﺎت‬
‫ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را ﻓﺮاهﻢ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﺎﻣﯽ اوﺳﺖ و ﺣﺘﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻃﻼق دادن ﺷﻤﺎ ﺷﻮد‪:‬‬

‫ت َو‬
‫ت ّﺛﻴِﺒﺎ ٍ‬
‫ت ﺳﺎﺋِﺤﺎ ٍ‬
‫ت ﻋﺎﺑِﺪا ٍ‬
‫ت ﺗﺎﺋِﺒﺎ ٍ‬
‫ت ﻗﺎﻧِﺘﺎ ٍ‬
‫ت ﻣُﺆﻣِﻨﺎ ٍ‬
‫ﮑﻦﱠ ﻣُﺴﻠِﻤﺎ ٍ‬
‫ﮑﻦﱠ اَن ﻳُﺒ ِﺪَﻟ ُﻪ اَزواﺟًﺎ ﺧَﻴﺮًا ﻣِﻨ ُ‬
‫ﻃﻠّ َﻘ ُ‬
‫»ﻋَﺴﯽ َرﺑّ ُﻪ اِن َ‬
‫اَﺑﮑﺎرًا«‪.‬‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ را ﻃﻼق دهﺪ اﻣﻴﺪ اﺳﺖ زﻧﺎن ﺑﻬﺘﺮ از ﺷﻤﺎ ]اﷲ[ ﺑﻪ وی ارزاﻧﯽ دارد‪ .‬ﻣﺴﻠﻢ‪ ،‬ﻣﺆﻣﻦ‪ ،‬ﻣﻄﻴﻊ‪،‬‬
‫ﭘﺮهﻴﺰﮐﺎر ﻣﻬﺎﺟﺮ و اﻧﺼﺎر‪ ،‬ﺑﻴﻮﻩ ﻳﺎ ﺑﺎﮐﺮﻩ«‪.‬‬

‫ﻣﻌﻨﯽ ﺁﻳﻪ و ﺷﺄن ﻧﺰول ﺁن واﺿﺢ اﺳﺖ وﻟﯽ در ﻳﮑﯽ از ﺗﻔﺴﻴﺮهﺎ‪ ،‬ﻃﺒﺮی ﻳﺎ ﮐﻤﺒﺮﻳﺞ‪ ،‬ﻣﻄﻠﺒﯽ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر از‬
‫ﺳﺎدﻩ ﻟﻮﺣﯽ ﻣﻔﺴﺮان و ﻓﺮط اﻳﻤﺎن ﺁﻧﺎن ﺧﻨﺪﻩ ﻋﺎرض ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻔﺴﺮ ﺧﺸﮏ ﻣﻘﺪس ﮐﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺄﻧﯽ ﺑﺮای‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ درﺳﺖ ﮐﻨﺪ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :‬ﻣﻘﺼﻮد از ﮐﻠﻤﻪ »ﺑﻴﻮﻩ« ﺁﺳﻴﻪ زن ﻓﺮﻋﻮن اﺳﺖ و ﻣﺮاد از ﮐﻠﻤﻪ »ﺑﺎﮐﺮﻩ« ﺣﻀﺮت ﻣﺮﻳﻢ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﻬﺸﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﻧﺪ و ﺑﺎ وی ازدواج ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد«‪.‬‬
‫ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺪ ﻧﺒﺎﺷﺪ رواﻳﺖ دﻳﮕﺮی ﮐﻪ در ﺷﺄن ﻧﺰول ﺁﻳﺎت اوﻟﻴﻪ ﺳﻮرﻩ ﺗﺤﺮﻳﻢ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﻧﻘﻞ ﺷﻮد‪:‬‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ در ﺧﺎﻧﻪ زﻳﻨﺐ ﻋﺴﻞ ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﯽ از ﻧﺰد وی ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻋﺎﻳﺸﻪ و ﺣﻔﺼﻪ از راﻩ رﻗﺎﺑﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ زﻳﻨﺐ داﺷﺘﻨﺪ‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺑﻮی ﻣﻐﺎﻓﻴﺮ از دهﺎﻧﺖ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ )ﻣﻐﺎﻓﻴﺮ ﺑﻮی ﻧﺎﺧﻮش دارد(‪ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻋﺴﻞ را ﺑﺮ ﺧﻮد‬
‫ﺣﺮام ﮐﺮد و ﭘﺲ از اﻳﻦ‪ ،‬ﻻﺑﺪ از ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮد ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺁﻳﻪ ﻋﺘﺎب ﺳﻮرﻩ ﺗﺤﺮﻳﻢ ﻧﺎزل ﺷﺪ و ﺑﺮای ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺳﻮﮔﻨﺪ‪،‬‬
‫اﺻﻞ ﮐﻔّﺎرﻩ را ﻣﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮد و زﻧﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻃﻼق ﺗﻬﺪﻳﺪ ﮐﺮد‪ ،‬هﺮﮔﺎﻩ از اﻳﻦ رﻗﺎﺑﺖ و ﺣﺴﺪ ورزﻳﺪن ﺗﻮﺑﻪ ﻧﮑﻨﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ‬
‫ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﺷﻮد هﻤﺎن رواﻳﺖ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ زﻳﺮا از ﮔﻔﺘﻦ ﺳﺮّی ﺑﻪ ﺣﻔﺼﻪ و ﻓﺎش ﺷﺪن راز ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﺁﻣﺪﻩ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪139‬‬
‫ﻣﺘﺎﻓﻴﺰﻳﮏ‬
‫ﺧﺪا در ﻗﺮﺁن‬

‫‪140‬‬
 ‫ﺧﺪا در ﻗﺮﺁن‬

‫زﻣﻴﻦ در ﺟﻨﺐ اﻳﻦ ﻧُﻪ ﻃﺎق ﻣﻴﻨﺎ‬

‫ﭼﻮ ﺧﺸﺨﺎﺷﯽ ﺑﻮد ﺑﺮ روی درﻳﺎ‬
‫ﺗﻮ ﺧﻮد ﺑﻨﮕﺮ ﮐﺰﻳﻦ ﺧﺸﺨﺎش ﭼﻨﺪی‬
‫ﺳﺰَد ﮔﺮ ﺑﺮ ﺑُﺮوت‪ 1‬ﺧﻮد ﺑﺨﻨﺪی‬‫ِ‬
‫‪2‬‬
‫]ﺷﻴﺦ ﻣﺤﻤﻮد ﺷﺒﺴﺘﺮی[‬

‫اﻳﻦ داﻧﻪ ﺧﺸﺨﺎش اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﺮ درﻳﺎ ﺑﺎ ﺗﻮدﻩ ای ﺑﻪ وزن ‪ ٦×١٠‬ﺗُﻦ‪ 3‬و ﻣﺤﻴﻄﯽ ﺑﻪ ﻃﻮل ‪ ٤٠٠٧٦٦‬ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮ و ﺑﺎ ﺳﻄﺤﯽ‬
‫ﻣﻌﺎدل ‪ ٥١٠/١٠٠/٠٠٠‬ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﻣﺮﺑﻊ ﻳﮑﯽ از ﺳﻴﺎرات ﮐﻮﭼﮑﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ‪ ٣٦٠‬روز و اﻧﺪی ﺑﻪ دور ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﯽ‬
‫ﭼﺮﺧﺪ و هﺸﺖ ﺳﻴﺎرﻩ دﻳﮕﺮ در اﻳﻦ ﮔﺮدش ﺑﻴﻬﻮدﻩ اﺟﺒﺎری ﺑﺎ وی اﻧﺒﺎزﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺮﻩ اﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻋﻄﺎرد ﺑﻪ‬
‫ﻧﺎم ﭘﻠﻮﺗﻮن ﮐﻪ در ﻣﺪار هﻮﺳﻨﺎک ﺧﻮد ﻣﻴﺎن ‪ ٤/٥‬ﻣﻴﻠﻴﺎرد و ‪ ٧/٥‬ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮ از ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻓﺎﺻﻠﻪ دارد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻴﻢ اﻳﻦ ﺑُﻌﺪ را در ذهﻦ ﻣﺼﻮر ﮐﻨﻴﻢ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺖ ﺳﺮﻳﻊ اﻟﺴﻴﺮی را ﮐﻪ ﺣﺪاﻗﻞ هﺰار ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮ در ﺳﺎﻋﺖ ﻣﯽ‬
‫ﭘﻴﻤﺎﻳﺪ ﺳﻮار ﺷﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﭘﺲ از هﻔﺘﺎد ﺳﺎل ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﺑﻪ وی ﺑﺮﺳﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺁﻧﭽﻪ از ﻗﺮاﺋﻦ ﻋﻠﻤﯽ و رﻳﺎﺿﯽ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﭘﻠﻮﺗﻮن ﻣﻨﺘﻬﺎ اﻟﻴﻪ ﻗﻠﻤﺮو ﺟﺎذﺑﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ اﻳﻦ راﻩ‬
‫را ﭘﻴﻤﻮد ﻳﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ هﻔﺖ هﺰار ﺳﺎل ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻳﮏ هﺰار ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮ در ﺳﺎﻋﺖ ﻃﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮز ﺟﺎذﺑﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ‬
‫دﻳﮕﺮی رﺳﻴﺪ زﻳﺮا ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺟﺎﻩ و ﺟﻼل ﻳﮑﯽ از ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﻣﺘﻮﺳﻂ اﻳﻦ ﮐﻬﮑﺸﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺒﻬﺎی ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﺧﻂ ﺷﻴﺮی رﻧﮕﯽ ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻳﻢ و ﺗﺎ ﮐﻨﻮن از ﻣﻴﺎن ﻏﺒﺎر ﮐﻴﻬﺎﻧﯽ اﻳﻦ ﮐﻬﮑﺸﺎن هﻔﺖ هﺰار ﺳﺘﺎرﻩ را ﺛﺒﺖ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‬
‫ﮐﻪ هﺮ ﮐﺪام ﺧﻮرﺷﻴﺪی اﺳﺖ و ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل و ﻓﺮض ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻪ ﻋﻘﻞ‪ ،‬هﺮ ﻳﮏ از ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺮای ﺧﻮد ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ ای‬
‫ﮐﻤﺎ ﺑﻴﺶ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ ﺷﻤﺴﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ داﻧﻪ ﺧﺸﺨﺎش اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﺮ درﻳﺎ ‪ ٥١٠/١٠٠/٠٠٠‬ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﻣﺴﺎﺣﺖ دارد‪ .‬ﺣﺠﻢ ﺁن ﻣﺴﺎوی ﺑﺎ ‪١/٠٨٢/٨٤٢/٢١٠/٠٠٠‬‬
‫ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﻣﮑﻌﺐ اﺳﺖ )ﮐﻤﺘﺮ از ﻳﮏ هﺰار و ﻳﮏ ﺻﺪ ﻣﻴﻠﻴﺎرد( اﻣﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﻪ درﺟﻪ ای ﺧُﺮد اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ‬
‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ را ﺟﺴﻤﯽ ﻣﻴﺎن ﺗﻬﯽ ﻓﺮض ﮐﻨﻴﻢ ‪ ١ / ٠٠٠ / ٠٠٠‬ﮐﺮﻩ زﻣﻴﻦ در ﺁن ﺟﺎی ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ زﻳﺮا ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ‬
‫‪ ٩٩/٨٦‬درﺻﺪ ﻣﻮاد ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ ﺧﻮد را داراﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ١٤ ،‬درﺻﺪ از ﻳﮏ ﺻﺪم ﺗﻮدﻩ ﺧﻮرﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻧُﻪ ﺳﻴﺎرﻩ و‬
‫اﻗﻤﺎر ﺁن را ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽ دهﺪ و ﺳﻬﻢ زﻣﻴﻦ و ﻣﺎﻩ ﺁن ﮐﻤﺘﺮ از ﻳﮏ ﺻﺪم از ﭼﻬﺎردﻩ ﺻﺪم ﻳﮏ ﺻﺪم ﺧﻮرﺷﻴﺪ اﺳﺖ‪ .‬در‬
‫ﻓﻀﺎ ﺳﺘﺎرﮔﺎﻧﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ از ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﯽ ﺗﻮان ‪ ٥٠٠/٠٠٠/٠٠٠‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ را در ﺟﻮف ﺁﻧﻬﺎ ﺟﺎی داد‪ .‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺎ ‪/٠٠٠‬‬
‫‪ ١/٣٩٢‬ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮ ﻣﺤﻴﻂ داﻳﺮﻩ و ﺑﺎ ﺗﻮدﻩ ای ﻗﺮﻳﺐ ‪ ١/٢٠٠/٠٠٠/٠٠٠‬ﻣﻴﻠﻴﺎرد ﻣﻴﻠﻴﺎرد ﺗُﻦ ﻳﮑﯽ از ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﮐﻬﮑﺸﺎن‬
‫ﺷﻴﺮی اﺳﺖ‪.‬‬
‫در هﺮ ﮐﻬﮑﺸﺎن ﺣﺪاﻗﻞ ‪) ١٠٠/٠٠٠/٠٠٠/٠٠٠‬ﺻﺪ ﻣﻴﻠﻴﺎرد( ﺳﺘﺎرﻩ ﺗﺨﻤﻴﻦ ﻣﯽ زﻧﻨﺪ و ﺁﻧﭽﻪ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﺑﺎ ارﻗﺎم ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ‬
‫ﻗﺎﺑﻞ ﺑﻴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﺳﺎل ﻧﻮری ﻣﯽ ﺳﻨﺠﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ هﺮ ﺳﺎﻟﯽ ﻣﻌﺎدل ‪ ٩/٤٦٠/٨٠٠/٠٠٠/٠٠٠‬ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮ‬
‫)‪ ٣٠٠/٠٠٠‬ﮐﻴﻠﻮﻣﺘﺮ در ﺛﺎﻧﻴﻪ( اﺳﺖ‪ .‬دوری ﭘﺎرﻩ ای از ﺳﺘﺎرﮔﺎن از ﮐﺮﻩ زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺣﺪی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻮر ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺲ از ﺻﺪ ﺗﺎ‬
‫هﺰارهﺎ ﺳﺎل ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ رﺳﺪ‪.‬‬
‫‪1‬‬
‫]ﺑُﺮوت ﻳﻌﻨﯽ رﻳﺶ[‬
‫‪2‬‬
‫]ﺷﻴﺦ ﺳﻌﺪاﻟﺪﻳﻦ ﻣﺤﻤﻮد ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﮑﺮﻳﻢ ﺷﺒﺴﺘﺮی ﻋﺎرف ﻣﻌﺮوف )ﺗﺎرﻳﺦ وﻓﺎت ‪ ٧٢٠‬هﺠﺮی ﻗﻤﺮی( ﺳﺮاﻳﻨﺪﻩ ﻣﺜﻨﻮی ﮔﻠﺸﻦ راز اﺳﺖ‪ .‬و ﻧﻴﺰ ﻧﮕﺎﻩ‬
‫ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ واژﻩ ﺧﺸﺨﺎش در ﻟﻐﺘﻨﺎﻣﻪ ﻋﻼﻣﻪ دهﺨﺪا[‬
‫‪3‬‬
‫‪ ٦/٠٠٠/٠٠٠/٠٠٠/٠٠٠/٠٠٠/٠٠٠/٠٠٠‬ﺷﺶ هﺰار ﻣﻴﻠﻴﺎرد ﻣﻴﻠﻴﺎرد ﺗُﻦ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬

‫‪141‬‬
‫از اﻳﻦ ارﻗﺎم ﮔﻴﺞ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺗﺼﻮر ﻣﺒﻬﻢ و ﺑﺨﺎرﺁﻟﻮدی از ﻋﻈﻤﺖ ﮐﺎﺋﻨﺎت در ذهﻦ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ و ﮐﺮﻩ زﻣﻴﻦ از داﻧﻪ ﺧﺸﺨﺎش اﻓﺘﺎدﻩ‬
‫در اﻗﻴﺎﻧﻮس ﮐﺒﻴﺮ ﺣﻘﻴﺮﺗﺮ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫از ﺗﺼﻮر ﻋﻈﻤﺖ ﮐﺎﺋﻨﺎت ﻋﺠﺰ و ﺣﻘﺎرت دردﻧﺎﮐﯽ ﺑﻪ هﺮ ﺷﺨﺺ اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪ دﺳﺖ ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺮای اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﮔﺴﺘﺮدﻩ و‬
‫ﻇﺎهﺮًا ﻧﺎﻣﺘﻨﺎهﯽ ﻣﺮزی و ﮐﺮاﻧﻪ ای ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از ﺣﺪود اﻧﺪﻳﺸﻪ و ﺣﺘﯽ از ﺣﻮﺻﻠﻪ ﭘﻨﺪار ﺁدﻣﻴﺎن دور و دور و دور اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﯽ‬
‫ﭘﺮش ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ وهﻢ و ﺧﻴﺎل ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ راهﺒﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﺮای اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻧﺎﭘﻴﺪا ﮐﺮاﻧﻪ‪ ،‬ﺁﻏﺎز و اﻧﺠﺎﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ )ﭼﻪ از ﺣﻴﺚ ﻣﮑﺎن( در ﺧﻮر ﻓﻬﻢ و ادراک ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺑﻨﻴﻪ‬
‫ﺗﻮاﻧﺎی ﭘﻨﺪار هﻢ از درﻳﺎﻓﺖ ﺁن ﻧﺎﺗﻮان اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺮای ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺑﺪﻳﻦ ﻋﻈﻤﺖ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ای ﻗﺎﺋﻞ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از‬
‫ﻂ ﺑﺮ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﻳﻦ دﺳﺘﮕﺎﻩ دهﺸﺖ اﻧﮕﻴﺰ و ﺣﺪودﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﮔﺮداﻧﻨﺪﻩ ای داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ ﻧﺎﻣﺤﺪود‬ ‫ﺁن و ﻣﺤﻴ ِ‬
‫و ﻧﺎﻣﺘﻨﺎهﯽ ﺑﺮاﻳﺶ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ن ﺣﻘﻴﺮ‬ ‫ت ﺻﺎﻧﻊ ﻣﺎﻓﻮق ﺗﻮهﻤﺎت و ﭘﻨﺪارهﺎ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد و از ﺗﺼﻮرات ﺣﺪود ﺁﻓﺮﻳﻦ ﻣﺎ ﺑﻴﭽﺎرﮔﺎ ِ‬ ‫ﭼﺎرﻩ ای ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ ذا ِ‬
‫ﻓﺮاﺗﺮ و ﻓﺮاﺗﺮ‪ ،‬ﻣﻨﺰﻩ ﺗﺮ و ﻣﻨﺰﻩ ﺗﺮ‪ ،‬ﺑﺮﺗﺮ و ﺑﺮﺗﺮ‪ ،‬ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺮ و ﻋﻈﻴﻢ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﻗﻮل ﺟﻼل اﻟﺪﻳﻦ ]ﻣﻮﻟﻮی[ »ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺪر‬
‫وهﻢ ﻧﺎﻳﺪ ﺁن ﺑﻮد«‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﺸﺎهﺪات و ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت و ﺑﺮرﺳﻴﻬﺎی ﻋﻘﺎﻳﺪ دﻳﻨﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﺑﺸﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﺪ و ﺟﺰ ﻋﺪﻩ ای‬
‫اﻧﮕﺸﺖ ﺷﻤﺎر‪ ،‬دﺳﺘﮕﺎﻩ ﺑﯽ ﭘﺎﻳﺎن ﺧﺪاوﻧﺪی را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺑﺰرﮔﺘﺮی از روی ﮔَﺮدﻩ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺣﻘﻴﺮ ﺧﻮد ﻗﻴﺎﺳﺖ ﮐﺮدﻩ و ذات‬
‫ﺑﯽ هﻤﺎل ]ﺑﯽ هﻤﺘﺎ[ او را ﻧﻤﻮﻧﻪ وﺟﻮد ﺧﻮد )ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﻧﻔﻌﺎﻻت و ﺗﺄﺛﺮات‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﺿﻌﻔﻬﺎ و ﻧﻘﺼﻬﺎ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﻏﺮاض و‬
‫ﺷﻬﻮات( ﺳﺎﺧﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻬﺎﻳﺖ اﻧﺪﮐﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ‪.‬‬
‫ﻧﻤﯽ داﻧﻢ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺣﺪﻳﺚ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻀﻤﻮﻧﯽ از ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ ﮐﻪ در ﻗﺎﻟﺐ اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﻋﺮﺑﯽ در ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬ﺧﻠﻖ اﻻﻧﺴﺎن‬
‫ﻋﻠﯽ ﺷﺎﮐﻠﺘﻪ« ]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮد ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪.4‬‬
‫اﮔﺮ ﺟﻤﻠﻪ را واروﻧﻪ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ اﻧﺴﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻮد ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺰدﻳﮑﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪی ﭘﻴﺶ‬
‫ﮐﺘﺎﺑﯽ ﭘﺮﻣﻐﺰ و ﻃﻨﺰﺁﻣﻴﺰ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ اﻓﺘﺎد زﻳﺮ ﻋﻨﻮان »و ﻣﻮﺳﯽ ﺧﺪا را ﺁﻓﺮﻳﺪ«‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ او ﻋﺒﺎرت ﺗﻮرات را ﮐﻪ ﻣﯽ‬
‫ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬و ﺧﺪاوﻧﺪ دﻧﻴﺎ را ﺁﻓﺮﻳﺪ« ﻣﻌﮑﻮس ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﺗﺼﻮر ﻣﻮﺳﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺪاﻳﯽ را ﺁﻓﺮﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺪاﻳﯽ ﮐﻪ در ﺳﺮاﺳﺮ ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻇﺎهﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮدی اﺳﺖ ﻗﻬّﺎر ﺳﺮﻳﻊ اﻟﻐﻀﺐ ﺑﯽ اﻏﻤﺎض و ﺗﺸﻨﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ و‬
‫ﻋﺒﺎدت‪ .‬از اﻳﻦ رو از ﻣﻴﺎن ﻣﻴﻠﻴﻮﻧﻬﺎ ﻣﺨﻠﻮق ﺧﻮد‪ ،‬اﺑﺮاهﻴﻢ را دوﺳﺖ ﻣﯽ دارد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﯽ وی ﮔﺮدن ﻧﻬﺎدﻩ اﺳﺖ و‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ُذرّﻳﻪ او را ﺑﺮای ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را ﻗﻮم ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺳﺎزد و ﺁﻧﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺘﯽ ﺑﺮ‬
‫ﮐﺮﻩ زﻣﻴﻦ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻦ ﭘﻴﺮی ﺳﺎرا‬ ‫زﻳﺮا ﭘﺲ از ﻧﻮح ﺑﻨﺪﻩ ای ﭼﻮن وی ﺧﺪﻣﺘﮕﺰار و ﺳﺘﺎﻳﺸﮕﺮ ذات ﺧﻮد ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﻣﻼﺣﻈﺎت در ﺳ ّ‬
‫ﺁﺑﺴﺘﻦ ﻣﯽ ﺷﻮد و اﺳﺤﺎق ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‪ .‬در ﺗﻤﺎم ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﮐﻨﻌﺎن دوﺷﻴﺰﻩ ای ﮐﻪ ﻻﻳﻖ هﻤﺴﺮی اﺳﺤﺎق و ﺑﻪ وﺟﻮد‬
‫ﺁوردن ﻣﻠﺖ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ اﻣﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﺴﯽ را ﺑﻪ ﮐﻠﺪﻩ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ و دﺧﺘﺮ ﺑﺮادر ﺧﻮد رﺑﮑﺎ را‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﮕﺎری ﮐﺮدﻩ ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﺁورد‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ از ﻗﻮم ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻋﻬﺪی ﻣﯽ ﮔﻴﺮد ﮐﻪ ﺟﺰ او ﮐﺴﯽ را ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻧﮑﻨﻨﺪ و در‬
‫ﻋﻮض ﺳﻠﻄﻨﺖ روی زﻣﻴﻦ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﺗﻮرات از ﮐﺎﺋﻨﺎت ﺑﺪان ﻋﻈﻤﺖ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ‬
‫ﺷﻤﺴﯽ ﺑﻪ ﮐﺮﻩ زﻣﻴﻦ و از ﮐﺮﻩ زﻣﻴﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﻣﻌﻄﻮف ﮔﺮدﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻳﮏ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﺪ در دو ﺁﺑﺎدی ﺳﺪوم و ﮔﻤﻮرﻩ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻓﺴﻖ و ﻓﺠﻮر روی ﺁوردﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﻟﺬا در ﺧﺸﻢ ﺷﺪﻩ و ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﻪ‬
‫هﻼک ﺁن دو ﺷﻬﺮ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‪ .‬ﺗﻀﺮع و ﺷﻔﺎﻋﺖ اﺑﺮاهﻴﻢ ﮐﻪ از ﺧﺪا رﺋﻮف ﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اﺛﺮ ﻧﻤﯽ ﺑﺨﺸﺪ و ﺻﺎﻋﻘﻪ ﻓﺮود ﻣﯽ‬
‫ﺁﻳﺪ‪ .‬ﺗﺮ و ﺧﺸﮏ ﺑﺎ هﻢ ﻣﯽ ﺳﻮزﻧﺪ و زن و ﻣﺮد و ﺣﺘﯽ ﮐﻮدﮐﺎن ﺑﻴﮕﻨﺎﻩ ﺑﻪ هﻼﮐﺖ ﻣﯽ رﺳﻨﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﺧﺎﻃﺮ اﺑﺮاهﻴﻢ‬
‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ای را ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺪ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺮادر او »ﻟﻮط« را از اﻳﻦ ﻗﺘﻞ ﻋﺎم ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﺪ‪ ...‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﻧﺤﻮ ﺧﺪا در ﺳﺮاﺳﺮ‬
‫ﺗﻮرات ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻳﮑﯽ از ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﺧﻮدﮐﺎم و ﺧﻮدرأی و ﭘﺮﺗﻘﺎﺿﺎ و ﺑﯽ اﻏﻤﺎض در ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﯽ در ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻣﻮﺳﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺁﻧﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺳﻠﻴﻤﺎن و داود از روی ﺁن ﺻﻮرت اﻳﺪﻩ ﺁﻟﯽ ﺑﺮ ﻳﻬﻮد ﺳﻠﻄﻨﺖ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺣﺘﯽ از‬
‫ﺗﺼﺎﺣﺐ زن دﻳﮕﺮان ﭼﺸﻢ ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪﻧﺪ‪.5‬‬
‫ن‬
‫در ﻗﺮﺁن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺻﻔﺎت ﮐﻤﺎﻟﻴﻪ ﺁراﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬داﻧﺎ‪ ،‬ﺗﻮاﻧﺎ‪ ،‬ﺑﯽ ﻧﻴﺎز‪ ،‬ﺑﻴﻨﺎ‪ ،‬ﺷﻨﻮا‪ ،‬ﺣﮑﻴﻢ و ﻣﺮﻳﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺎ ِ‬
‫هﺴﺘﯽ ﺗﺎﺑﻊ ﻣﺸﻴﺖ اوﺳﺖ‪.‬‬

‫‪4‬‬
‫]ﺁﻳﻪ ﺗﻮرات اﺳﺖ‪ .‬ﺳِﻔ ِﺮ )ﮐﺘﺎب( ﭘﻴﺪاﻳﺶ‪ ،‬ﺑﺎب اول ﺁﻳﻪ ‪ ٢٦‬و ‪[٢٧‬‬
‫‪5‬‬
‫ﺑﻪ داﺳﺘﺎن زن اورﻣﻴﺎ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬
‫ﺣﺘّﯽ ﻳﮑﯽ از اُﻣﺮا و‬
‫]در زﻳﺮﻧﻮﻳﺲ اﺻﻞ ﮐﺘﺎب »اورﻣﻴﺎ« ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﯽ ﺗﺮدﻳﺪ ﻳﮏ اﺷﺘﺒﺎﻩ ﭼﺎﭘﯽ اﺳﺖ و ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ »اورﻳﺎ« ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اوُرﻳﺎی ِ‬
‫ﺳﺮداران ﻣﺸﻬﻮر داود ﻧﺒﯽ ﺑﻮد‪ .‬در ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ ﻳﺎ ﺗﻮرات ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬در وﻗﺖ ﻋﺼﺮ ﮐﻪ داود از ﺑﺴﺘﺮش ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬
‫ﮔﺮدش ﮐﺮد و از ﭘﺸﺖ ﺑﺎم زﻧﯽ را دﻳﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺷﺴﺘﺸﻮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺁن زن ﺑﺴﻴﺎر ﻧﻴﮑﻮﻣﻨﻈﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ داود ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ درﺑﺎرﻩ زن اﺳﺘﻔﺴﺎر‬
‫ﺣﺘّﯽ ﻧﻴﺴﺖ«‪ .‬ﺑﻪ هﺮ روی داود زن اورﻳﺎ را ﺑﻪ ﮐﺎخ ﺧﻮد ﺁورد و ﺑﺎ او هﻤﺒﺴﺘﺮ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺸﺒَﻊ« دﺧﺘﺮ اَﻟﻴﻌﺎم زن اُورﻳﺎی ِ‬
‫ﻧﻤﻮد و او را ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ »ﺑَﺘ َ‬
‫زن اورﻳﺎ از داود ﺣﺎﻣﻠﻪ ﺷﺪ و داود را از وﺿﻊ ﺧﻮد ﻣﻄﻠﻊ ﮐﺮد‪ .‬داود اورﻳﺎ را ﮐﻪ در ﺧﺎرج ﺷﻬﺮ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺰد ﺧﻮد ﺧﻮاﻧﺪ و ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز او‬
‫را هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﻪ ای ﺑﻪ ﻧﺒﺮدی ﺑﯽ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮد ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬داود در ﺁن ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺳﭙﺎﻩ )ﻳﻮﺁب( ﻓﺮﻣﺎن داد ﮐﻪ اورﻳﺎ را ﺑﻪ ﭼﻨﮓ‬
‫ﻓﺮﺳﺘﺪ ﺗﺎ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﻳﻮﺁب ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ داود ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮد و اورﻳﺎ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬داود ﺑﺎ هﻤﺴﺮ اورﻳﺎ ازدواج ﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﭙﺲ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮد و ﻧﺰد ﺧﺪا ﻣﻘﺒﻮل‬
‫ﻼ ﺑﻪ ﺷﺮح اﻳﻦ‬‫اﻓﺘﺎد«‪ .‬ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻧﺒﯽ از هﻤﻴﻦ زن ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻮرد ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب دوم ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻧﺒﯽ‪ ،‬ﺑﺎب ‪ ١١‬و ‪ ١٢‬ﮐﻪ ﻣﻔﺼ ً‬
‫ﻣﺎﺟﺮا ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ[‬

‫‪142‬‬
 ‫اﻣﺎ ﺻﻔﺎت دﻳﮕﺮی ﭼﻮن ﺟﺒّﺎر‪ ،‬ﻗﻬّﺎر‪ ،‬اﻧﺘﻘﺎﻣﺠﻮ و ﮐﻴﻨﻪ ﺗﻮز ﻧﻴﺰ ﺑﻪ وی ﻧﺴﺒﺖ دادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﯽ از ﮐﻴﺪ و ﻣﮑﺮ و ﺧﺸﻢ‬
‫ﺑﻬﺮﻩ واﻓﺮی دارد و ﮔﺎهﯽ »ﺧﻴﺮاﻟﻤﺎﮐﺮﻳﻦ«‪ 6‬ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺁﻳﺎ در اﻳﻨﻬﺎ ﺗﻨﺎﻗﻀﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد؟ اﮔﺮ ذات ﭘﺮوردﮔﺎر ﺟﻮهﺮ و ﻗﺎﺋﻢ ﺑﺎﻟﺬات و ﻧﻤﻮﻧﻪ ﮐﻤﺎل ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ‬
‫ﻋﺮَﺿﻬﺎﻳﯽ ]ﺣﺎﻻت ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ[ ﭼﻮن ﺧﺸﻢ و اﻧﺘﻘﺎﻣﺠﻮﻳﯽ ﺑﺮ او ﻃﺎری ]روی دادن‪ ،‬ﻋﺎرض ﺷﺪن[ ﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺪ؟ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ و‬ ‫َ‬
‫‪7‬‬
‫ﻋﺮَض ]‪ [ Araz‬اﺳﺖ و از ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ دﺳﺖ ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬اﻣﺮی‬ ‫ﺑﯽ ﻧﻴﺎ ِز ﻣﻄﻠﻖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ دﭼﺎر ﺧﺸﻢ ﺷﻮد زﻳﺮا ﺧﺸﻢ َ‬
‫و ﺣﺎدﺛﻪ ای ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻴﻞ و رﺿﺎﻳﺖ ﺷﺨﺺ ﺻﻮرت ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮد‪ ،‬از اﻳﻦ رو ﺣﺎﻟﺖ ﻏﻀﺐ ﺑﺮ او ﻋﺎرض ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﯽ ﻧﻴﺎ ِز‬
‫ﻣﻄﻠﻖ ﭼﮕﻮﻧﻪ از ﻧﺎداﻧﯽ و ﺣﻘﺎرت ﻣﺸﺘﯽ ﺁدﻣﻴﺎن ﺿﻌﻴﻒ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺻﺎﻧﻊ و ﺧﺎﻟﻖ ﺣﻘﻴﻘﯽ ﮐﺎﺋﻨﺎت را ﺗﺸﺨﻴﺺ دهﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﺧﺸﻢ ﺁﻣﺪﻩ و ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﻏﻔﻮر و رﺣﻴﻢ و ﺣﺘﯽ ارﺣﻢ اﻟﺮاﺣﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬ان اﷲ ﻻ ﻳﻐﻔﺮ ﻣﻦ ﻳﺸﺮک ﺑﻪ‪ 8«...‬و ﺁﻧﮕﺎﻩ‬
‫ﻈﻠّﺎ ٍم ﻟِﻠﻌَﺒﻴ ِﺪ«‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺻﻔﺖ ﻋﺪل‬
‫ﺲ ِﺑ َ‬
‫ﷲ ﻟَﻴ َ‬
‫نا َ‬
‫ﺑﺮای ﺁﻧﻬﺎ ﻋﺬاب ﺟﺎوﻳﺪان ﻣﻘﺮر ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪َ» :‬ا ﱡ‬
‫ﺁراﺳﺘﻪ اﺳﺖ ]وﻟﯽ[ ﮔﻨﺎهﮑﺎران را در ﺁﺗﺶ ﺟﺎوﻳﺪان ﻣﯽ اﻧﺪازد و ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﺧﻴﺎل ﻧﮑﻨﻨﺪ ﭘﺲ از اﻓﺘﺎدن در دوزخ ﺳﻮﺧﺘﻦ‬
‫]ﺳﻮﺧﺘﻪ[ و ﻣﻌﺪوم و ﺑﺎﻟﻨﺘﻴﺠﻪ ﻣﻌﺪوم ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬در ﻗﺮﺁن ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:9‬‬

‫ب «‪.‬‬
‫ﺟﻠُﻮدًا ﻏَﻴﺮَهﺎﻟِﻴﺬُو ﻗُﻮاﻟﻌَﺬا َ‬
‫ﺟﻠُﻮ ُدهُﻢ ﺑَﺪﻟﱠﻨﺎهُﻢ ُ‬
‫ﻀﺠَﺖ ُ‬
‫» ُﮐﻠﱠﻤﺎ َﻧ ِ‬
‫‪10‬‬
‫ﻼ ﻋﺬاب را ﺑﭽﺸﻨﺪ ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﯽ هﺮﮔﺎﻩ ﭘﻮﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻮﺧﺖ‪ ،‬ﭘﻮﺳﺖ ﺗﺎزﻩ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ روﻳﺎﻧﻴﻢ ﺗﺎ ﮐﺎﻣ ً‬

‫ﺁﻳﺎ ﺑﺮای اﻳﻦ ﺷﺪت ﻋﻤﻞ ﺟﺰ ﺧﺸﻢ اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺗﺴﮑﻴﻦ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺗﻮﺟﻴﻬﯽ ﻣﯽ ﺗﻮان ﻳﺎﻓﺖ و ﺧﻮد ﺧﺸﻢ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻋﺠﺰ و ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ‬
‫اﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ ﻗﺎﺑﻞ اﻧﺘﺴﺎﺑﺴﺖ؟‬
‫ﺁﻳﺎت ﺑﯽ ﺷﻤﺎری در ﻗﺮﺁن هﺴﺖ ﮐﻪ هﺮﮔﻮﻧﻪ هﺪاﻳﺖ و ﮔﻤﺮاهﯽ را از ﻃﺮف ﺑﺎرﻳﺘﻌﺎﻟﯽ ﻓﺮﻣﻮدﻩ و ﺁﻳﺎت ﺑﯽ ﺷﻤﺎر دﻳﮕﺮی‬
‫هﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺁدﻣﻴﺎن ﺗﮑﺎﻟﻴﻔﯽ ﻣﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮدﻩ و ﻣﺘﺨﻠﻔﺎن از ﺁن ﺗﮑﺎﻟﻴﻒ را ﺑﻪ ﻋﺬاب و ﻋﻘﺎب ﺷﺪﻳﺪ وﻋﺪﻩ دادﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺎهﯽ‬
‫داﻧﺎی ﻣﻄﻠﻖ و ﺗﻮاﻧﺎی ﻣﻄﻠﻖ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﮐﻤﮏ و ﻳﺎری ﺁدﻣﻴﺎن ﻣﯽ ﺷﻮد‪:‬‬

‫ﷲ «‪.‬‬
‫ﻦ اَﻧﺼﺎرُا ِ‬
‫ل اﻟﺤَﻮارِﻳﻮَن ﻧَﺤ ُ‬
‫ﻦ ﻣَﻦ اَﻧﺼﺎری ِاﻟَﯽ اﷲِ؟ ﻗﺎ َ‬
‫ﻦ ﻣَﺮﻳﻢ ﻟِﻠﺤَﻮارِﻳﻴ َ‬
‫ل ﻋﻴﺴَﯽ اﺑ ُ‬
‫»ﻗﺎ َ‬
‫‪11‬‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺣﻮارﻳﻮن ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا در راﻩ ﺧﺪا ﻳﺎری دهﺪ؟ ﺣﻮارﻳﻮن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎ ﻳﺎران ﺧﺪاﺋﻴﻢ ‪.‬‬

‫ﺳَﻠ ُﻪ«‪.‬‬
‫ﺼ ُﺮ ُﻩ َو ُر ُ‬
‫ﷲ ﻣَﻦ ﻳﻨ ُ‬
‫س ﺷَﺪﻳﺪ َو ﻣَﻨﺎ ِﻓ ُﻊ ﻟِﻠﻨّﺎس َو ﻟِﻴﻌَﻠ َﻢ ا ُ‬
‫» َواَﻧ َﺰَﻟﻨَﺎ اﻟﺤَﺪﻳ َﺪ ﻓﻴ ِﻪ َﺑُﺎ ُ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻣﺎ ﺁهﻦ را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﺸﺄ ﺑﻴﻢ و ﺳﻮد ﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺪاﻧﺪ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ او و ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اش را ﻳﺎری‬
‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪.12‬‬

‫اﻳﻦ ﻣﺒﺎﺣﺚ اﺻﻮﻟﯽ را ﺑﮕﺬارﻳﻢ ﺑﺮای ﺷﺎرﺣﺎن ﻗﺮﺁن و داﻧﺸﻤﻨﺪان ﻋﻠﻢ ﮐﻼم ﮐﻪ در ﻃﻮل ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻗﺮن ﺑﻪ ﺗﺄوﻳﻞ و ﺗﻔﺴﻴﺮ‬
‫ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﻧﺪ ﺗﺎ رﻧﮓ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﻳﺎ ﻻاﻗﻞ ﺗﻐﺎﻳﺮ و ﺗﺨﺎﻟﻒ را از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺰداﻳﻨﺪ و اﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﺳﻴﺮی اﺟﻤﺎﻟﯽ و زودﮔﺬر در ﺑﻌﻀﯽ‬
‫ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت ﻗﺮﺁن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻮادث ﺟﺎری ‪] ٢٣‬ﺳﺎل رﺳﺎﻟﺖ[ اﺧﺘﺼﺎص دارد اﮐﺘﻔﺎ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫ن ﺑﯽ ﺁﻏﺎز و ﺑﯽ اﻧﺠﺎم از ﺑﯽ ادﺑﯽ اﺑﻮﻟﻬﺐ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺒﺎﻟﮏ ﻳﺎ ﻣﺤﻤﺪ اﻟﻬﺬا‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺰرگ و ﮔﺮداﻧﻨﺪﻩ اﻳﻦ ﺟﻬﺎ ِ‬
‫دﻋﻮﺗﻨﺎ؟« ]ﻧﻔﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﺤﻤﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﻮد دﻋﻮت ﺗﻮ؟[ در ﺧﺸﻢ ﺷﺪﻩ و ﺑﯽ درﻧﮓ ﺳﻮرﻩ ﻣﺴ ّﺪ را ﻧﺎزل ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ و ﺣﺘﯽ زن‬
‫او را از ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﺧﻮد ﻣﻌﺎف ﻧﻤﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﺐ‪ .‬ﻓﯽ‬
‫ﻄ ِ‬
‫ﺤَ‬
‫ﺣﻤّﺎَﻟ ًﺔ اﻟ َ‬
‫ﺐ‪َ .‬و اﻣ َﺮَا ُﺗ ُﻪ َ‬
‫ت َﻟ َﻬ ٍ‬
‫ﺐ‪ .‬ﺳَﻴﺼﻠﯽ ﻧﺎرًا ذا َ‬
‫ﺴ َ‬
‫ﺐ‪ .‬ﻣﺎ اَﻏﻨﯽ ﻏَﻨ ُﻪ ﻣﺎُﻟ ُﻪ َو ﻣﺎ َﮐ َ‬
‫ﺐ َو َﺗ ﱠ‬
‫» َﺗﺒﱠﺖ ﻳﺪا اَﺑﯽ َﻟ َﻬ ٍ‬
‫ﺴ ٍﺪ«‪.13‬‬‫ﻞ ﻣِﻦ َﻣ َ‬‫ﺟﻴﺪِهﺎ ﺣَﺒ ُ‬

‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺰرگ از ﻏﺮور و ﺧﻮدﺳﺘﺎﻳﯽ اﺑﻮاﻻﺷﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻩ و در ﺳﻮرﻩ ﺑﻠﺪ ﺟﻮاﺑﯽ ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ وار ﺑﻪ ﮐﺒﺮ و ﺧﻮدﻧﻤﺎﻳﯽ او‬
‫ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺳﻮرﻩ هﻤﺰﻩ ﻣﺸﺘﯽ اﺳﺖ ﺑﻪ دهﺎن وﻟﻴﺪ ﺑﻦ ﻣﻐﻴﺮﻩ و اﻣﻴﺔ ﺑﻦ ﺧﻠﻒ ﮐﻪ در ﺣﻀﻮر ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﮏ و‬
‫ﮐﻠﻤﺎت ﻧﻴﺸﺪار ﻣﺤﻤﺪ را اﺳﺘﻬﺰاء ﮐﺮدﻩ و ﺑﻪ ﻣﮑﻨﺖ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺑﺎﻟﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺳﻮرﻩ ﮐﻮﺛﺮ ﺟﻮاب ﺳﺮﮐﻮﻓﺖ ﻋﺎص ﺑﻦ واﺋﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﭘﺴﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ او را اﺑﺘﺮ و ﺑﻼ ﻋﻘﺐ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺰرگ و ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﮐﺎﺋﻨﺎت ازﻣﺴﺎﻓﺮت ﮐﻌﺐ ﺑﻦ اﺷﺮف ﭘﺲ از ﺟﻨﮓ ﺑﺪر ﺑﻪ ﻣﮑﻪ ﺳﺨﺖ در ﺧﺸﻢ ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬

‫‪6‬‬
‫ﻦ ﻣﮑّﺎران اﺳﺖ[‬
‫]در ﺳﻮرﻩ ‪ ٣‬ﺁﻳﻪ ‪ ٤٧‬و ﺳﻮرﻩ ‪ ٨٠‬ﺁﻳﻪ ‪ ٣٠‬ﺧﺪاوﻧﺪ »ﺧﻴﺮاﻟﻤﺎﮐﺮﻳﻦ« ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ اﷲ ﻣﮑّﺎرﺗﺮﻳ ِ‬
‫‪7‬‬
‫ﻋﺮَض از ﺧﻮاص و ﻣﻠﺤﻘﺎت ذاﺗﯽ اﺷﻴﺎء ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﻨﻈﻮر اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺸﻢ از ﻋﻮارض ذاﺗﯽ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ[‬ ‫]َ‬
‫‪8‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ‪ ٤‬ﺁﻳﻪ ‪[١١٧‬‬
‫‪9‬‬
‫]هﻤﭽﻨﻴﻦ در ﺳﻮرﻩ اﻧﻔﺎل ﺁﻳﻪ ‪ ،٥١‬ﺳﻮرﻩ ﺁل ﻋﻤﺮان ﺁﻳﻪ ‪ ،١٨٢‬ﺳﻮرﻩ ﺣﺞ ﺁﻳﻪ ‪[١٠‬‬
‫‪10‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎء ﺁﻳﻪ ‪٥٦‬‬
‫‪11‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺻﻒ ﺁﻳﻪ ‪١٤‬‬
‫‪12‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺣﺪﻳﺪ ﺁﻳﻪ ‪٢٥‬‬
‫‪13‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ‪ ١١١‬ﻣﺴ ّﺪ ﺁﻳﻪ ‪ ١‬ﺗﺎ ‪ .٥‬ﻳﻌﻨﯽ‪ :‬دﺳﺘﻬﺎی ﻟﻬﺐ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﺎد‪ ،‬ﻣﺎل او و ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردﻩ ﮐﺎری ﺑﺮای او ﻧﺴﺎزد‪ ،‬ﺑﻪ زودی وارد ﺁﺗﺸﯽ‬
‫ﺷﻌﻠﻪ ور ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎ زﻧﺶ ﮐﻪ هﻴﺰم ﮐﺶ ﺟﻬﻨﻢ اﺳﺖ و ﻃﻨﺎﺑﯽ ﺗﺎﺑﻴﺪﻩ ﺑﺮ ﮔﺮدن دارد[‬

‫‪143‬‬
‫ن ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮردﻩ هﻤﺪردی ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﮐﻪ ﮐﻌﺐ ﻳﻬﻮدی و اهﻞ ﮐﺘﺎب اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻌﺬاﻟﮏ ﺑﺎ ﻣﺸﺮﮐﺎ ِ‬
‫را ﺑﺮﺗﺮ از ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺪاﭘﺮﺳﺖ و ﻣﻮﺣّﺪ ﻣﯽ داﻧﺪ و در ﺁﻳﻪ هﺎی ‪ ٥٣ ،٥٢ ،٥١‬و ‪ ٥٤‬ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎء ﺷﮑﺎﻳﺖ ﺗﻠﺨﯽ از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ‬
‫دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺣﺸﺮ رﺟﺰﺧﻮاﻧﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ در ﻗﻠﻊ و ﻗﻤﻊ ﺑﻨﯽ اﻟﻨﻀﻴﺮ ﮐﻪ ﺳﺰای ﻳﻬﻮدﻳﮕﺮی ﺁﻧﻬﺎ را ﮐﻒ دﺳﺘﺸﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪ و از‬
‫اﻳﻦ رو اﺑﻦ ﻋﺒﺎس ﺁن ﺳﻮرﻩ را ﺳﻮرﻩ ﺑﻨﯽ اﻟﻨﻀﻴﺮ ﻧﺎم ﻧﻬﺎدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻗﺮﺁن ﺑﻪ ﻣﻌﺎرﺿﻪ ﺑﺎﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻮد و رﻳﺨﺘﻦ ﺧﺸﻢ ﺧﻮد ﺑﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در راﻩ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﺗﻮﻟﻴﺪ اﺷﮑﺎل ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ اﮐﺘﻔﺎ ﻧﮑﺮدﻩ و ﺑﻪ اﻣﻮر داﺧﻠﯽ و ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ وی ﺑﺎ زﻧﺎن ﻣﺘﻌﺪد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ وارد ﻣﯽ‬
‫ﺷﻮد‪ .‬ﻳﮑﯽ از ﺁن ﻣﺸﮑﻼت ﺗﻤﺎﻳﻞ ﻗﻠﺒﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ او ﺑﻪ زﻳﻨﺐ ﺑﻨﺖ ﺟﺤﺶ‪ ،‬زن زﻳﺪ ﺑﻦ ﺣﺎرﺛﻪ اﺳﺖ‪ .‬از اﻳﻦ رو در دل زﻳﺪ‬
‫ﮐﺮاهﺘﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ زﻳﻨﺐ ﻣﯽ ﺁﻓﺮﻳﻨﺪ اﻣﺎ ﭘﺲ از ﻃﻼق و ﺳﺮﺁﻣﺪن ﻋﺪّﻩ او را ﺑﻪ رﺳﻮل ﻣﺤﺒﻮب ﺧﻮد ﺑﻪ زوﺟﻴﺖ ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬در‬
‫هﻤﻴﻦ ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب ﻣﺸﮑﻞ ﻧﻔﻘﻪ اﺿﺎﻓﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ زﻧﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭘﻴﺶ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ زﻳﺮا ﺑﻌﺪ از ﻗﺘﻞ ﻋﺎم ﺑﻨﯽ ﻗﺮﻳﻈﻪ ﻏﻨﺎﺋﻢ ﻓﺮاواﻧﯽ‬
‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ و ﺧﻮد اﻳﻦ اﻣﺮ زﻧﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را ﺑﻪ ادﻋﺎی ﻧﻔﻘﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮی وا ﻣﯽ دارد‪ .‬وﻟﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ‬
‫هﻤﻴﻦ ﻧﻔﻘﻪ ﺑﺴﺎزﻳﺪ ﻳﺎ ﻃﻼق ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ .‬و ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﺸﮑﻞ ﺣﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬ﻣﺸﮑﻞ دﻳﮕﺮی ﭘﻴﺶ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺁﻳﺎت‬
‫زﻳﺎدی از ﺳﻮرﻩ ﺗﺤﺮﻳﻢ ﺑﺪان اﺧﺘﺼﺎص ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﺁن ﻗﻀﻴﻪ هﻤﺨﻮاﺑﮕﯽ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺑﺎ ﻣﺎرﻳﻪ ﻗﺒﻄﻴﻪ و ﻏﻮﻏﺎﮐﺮدن ﺣﻔﺼﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫در ﻓﺼﻞ ﭘﻴﺶ ﺷﺮح ﺁن رﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺖ ﺧﺎﻃ ِﺮ رﺳﻮل ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺎﺧﺸﻨﻮد ﺷﺪﻩ و ﺑﻪ ﺁن دو زن‬ ‫در هﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬ﺧﺪا از ﺣﺴﺎدت ورزی ﻋﺎﻳﺸﻪ و ﺣﻔﺼﻪ و ﻣﺰاﺣﻤ ِ‬
‫اﺧﻄﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﮑﻨﻴﺪ و ﺑﺎﻋﺚ رﻧﺠﺶ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺪا و ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ و ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺻﺎﻟﺢ ﺑﻪ ﻳﺎری او ﻣﯽ ﺷﺘﺎﺑﻨﺪ و اﮔﺮ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ و ﺷﻤﺎ را ﻃﻼق داد‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ زﻧﺎن ﺑﻬﺘﺮی را ﻧﺼﻴﺐ او ]ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ[ ﺧﻮاهﺪ ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬زﻧﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎن‪ ،‬ﻣﻄﻴﻊ‪ ،‬روزﻩ‬
‫ﮔﻴﺮ‪ ،‬ﻧﻤﺎزﮔﺰار‪ ،‬ﻣﻬﺎﺟﺮ‪ ،‬ﺑﻴﻮﻩ و ﺑﺎﮐﺮﻩ‪...‬‬
‫در ﻳﮑﯽ از ﺗﻔﺎﺳﻴﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﻣﻘﺼﻮد از زﻧﺎن ﺑﻴﻮﻩ‪ ،‬ﺁﺳﻴﻪ زن ﻓﺮﻋﻮن و ﻣﻘﺼﻮد از ﺑﺎﮐﺮﻩ ﺣﻀﺮت ﻣﺮﻳﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫اﻳﻦ هﺮ دو در ﺑﻬﺸﺖ زن ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ و اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺗﻔﺴﻴﺮ‪ ،‬اﻧﻌﮑﺎس ﻋﻘﺪﻩ روﺣﯽ ﺧﻮد ﻣﻔﺴﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ورﻧﻪ در‬
‫ﻗﺮﺁن ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻄﻠﺒﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫اﺳﺎس ﺳﻮرﻩ ﻧﻮر ﺑﺮ ﻗﻀﻴﻪ اﻓﮏ و اﺗﻬﺎم ﺣﻀﺮت ﻋﺎﻳﺸﻪ ﻗﺮار دارد و از هﻤﻴﻦ روی در ﺁن ﺳﻮرﻩ ﺣ ّﺪ اﻓﺘﺮای ﺑﺮ زﻧﺎن‬
‫ﻋﻔﻴﻔﻪ ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪﻩ و ﺁن ﺣ ّﺪ ﺑﺮ ﺧﻼف اﺻﻞ‪ ،‬ﻋﻄﻒ ﺑﻤﺎ ﺳﺒﻖ ﻧﻴﺰ ﺷﺪﻩ و ﺑﺎ هﺸﺘﺎد ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ ای ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎن ﺑﻦ ﺛﺎﺑﺖ و ﺣﻤﻴﻪ‬
‫دﺧﺘﺮ ﺟﻬﺶ ﻣﯽ زﻧﻨﺪ ﭘﺎﮐﺪاﻣﻨﯽ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﻣﺴﻠّﻢ ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫در ﺳﺎﻟﻬﺎی ‪ ٦٢٢‬ﺗﺎ ‪ ٦٣٢‬ﻣﻴﻼدی ﺗﻤﺎم ﺁن ﮐﺎﺋﻨﺎت ﻻﻳﺘﻨﺎهﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ اهﻤﺎل و ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪﻩ و ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ‬
‫ب ﺣﺠﺎز و ﻧﺠﺪ ﻓﮑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺰرگ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل‬ ‫ﮐﺸﻮرهﺎی ﮐﺮﻩ زﻣﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ زﻳﺮا ﻣﺸﺘﯽ اﻋﺮا ِ‬
‫ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﮔﺎهﯽ از ﺗﺮس ﻳﺎ ﺗﻨﺒﻠﯽ در ﻏﺰوﻩ ای ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو اﻣﺮ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﻮد ﺁﺗﺶ دوزخ را ﺑﻪ ﺷﺪت‬
‫ﺑﻴﺸﺘﺮی ﺑﺘﺎﺑﻨﺪ و ﺑﺮﻋﮑﺲ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻳﺎ از راﻩ اﻳﻤﺎن و ﻳﺎ ﺑﻪ ﻃﻤﻊ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﺮ ﻏﻨﺎﺋﻢ‪ ،‬رﺷﺎدت و ﺟﻼدت ﺑﻪ ﺧﺮج دادﻩ‬
‫اﻧﺪ‪» ،‬ﺟﻨﺎت ﺗﺠﺮی ﺗﺤﺘﻬﺎ اﻻﻧﻬﺎر«‪ 14‬ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻣﻬﻴﺎ ﮐﻨﻨﺪ و هﺮﮔﺎﻩ رﺳﻮل ﻣﺤﺒﻮﺑﺶ از ﺗﻤﺴﺨﺮ و ﻃﻌﻦ ﺑﻪ رﻧﺞ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫او دﻟﺪاری ﻣﯽ داد ﮐﻪ ﮐﺎر او را ﺑﻪ ﻣﺎ واﮔﺬار ﮐﻦ‪» :‬اﻧّﺎ ﮐﻔﻴﻨﺎک اﻟﻤﺴﺘﻬﺰﺋﻴﻦ«‪.15‬‬
‫ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ و ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺮﻳﻦ دﺧﺎﻟﺖ ﺣﻀﺮت ﺑﺎرﻳﺘﻌﺎﻟﯽ در اﻣﻮر اﻋﺮاب‪ ،‬در ﺟﻨﮓ ﺑﺪر روی داد و ﺳﺮاﺳﺮ ﺳﻮرﻩ اﻧﻔﺎل‬
‫راﺟﻊ ﺑﻪ اﻳﻦ واﻗﻌﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻗﺎﻓﻠﻪ ای ﺑﺎ ﮐﺎﻻی ﻓﺮاوان ﺑﻪ رﻳﺎﺳﺖ اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن از دﻣﺸﻖ ﺑﻪ ﻣﮑﻪ ﻣﯽ رﻓﺖ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ از اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﻄﻠﻊ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﺎ‬
‫ﻳﺎران ﺧﻮد ﺑﺮای زدن ﮐﺎروان و ﺗﺼﺎﺣﺐ اﻣﻮال ﺑﯽ ﺷﻤﺎر از ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺧﺎرج ﺷﺪ‪ .‬اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن ﺑﻮﻳﯽ ﺑﺮد و از ﻣﮑﻪ ﮐﻤﮏ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬اﺑﻮﺟﻬﻞ ﺑﺎ ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎن ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻳﺖ ﮐﺎروان ﺗﺠﺎرﺗﯽ از ﻣﮑﻪ ﺑﻴﺮون ﺷﺘﺎﻓﺖ‪ .‬اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن در ﻋﻴﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻦ‬
‫ﮐﻤﮏ‪ ،‬اﺣﺘﻴﺎط را از دﺳﺖ ﻧﺪادﻩ‪ ،‬راﻩ ﺧﻮد را ﮐﺞ ﮐﺮد و راﻩ ﺳﺎﺣﻠﯽ را ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﺎروان را ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﻣﮑﻪ رﺳﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ و ﻳﺎراﻧﺶ ﺑﻪ ﺟﺎی اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﮐﺎروان اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن ﺑﺮﺳﻨﺪ‪ ،‬در ﺟﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﺪر ﺑﺎ ﻟﺸﮑﺮﻳﺎن ﻗﺮﻳﺶ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ‬
‫و ﻃﺒﻌًﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﻏﻨﺎﺋﻢ ﺑﯽ ﺷﻤﺎر و ﺑﯽ درد ﺳﺮ اﮐﻨﻮن ﻣﻮاﺟﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﮕﺎوران ﻗﺮﻳﺶ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺮدﻳﺪ‬
‫اﻓﺘﺎدﻩ و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺁﻳﻪ ‪ ٧‬ﺳﻮرﻩ اﻧﻔﺎل اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﺳﺖ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻼﻣﺖ و ﺑﻪ ﺟﻨﮓ‬
‫ﺑﺎ ﮐﻔّﺎر ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ و وﻋﺪﻩ ﮐﻤﮏ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻣﯽ دهﺪ و ﻧﻔﺮﻳﻦ اﺑﻮﺟﻬﻞ را ﻧﻴﺰ در ﺁﻳﻪ ‪ ١٩‬ﺳﻮرﻩ اﻧﻔﺎل ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽ‬
‫ﮔﻮﻳﺪ و ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﻄﺎب ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪:‬‬

‫ﷲ رَﻣﯽ«‪.‬‬
‫ﮑﮑﱠﻦ ا َ‬
‫ﺖ َو ﻟ ِ‬
‫ﺖ اِذ َرﻣَﻴ َ‬
‫»وَﻣﺎ َرﻣَﻴ َ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ اﻳﻦ ﻣﺸﺖ ﺷﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺸﺮﮐﺎن ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدی و ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻮر ﺷﺪﻧﺪ ﺗﻮ ﭘﺮﺗﺎب ﻧﮑﺮدی زﻳﺮا ﻳﮏ ﻣﺸﺖ‬
‫ﺷﻦ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺻﺪهﺎ ﺟﻨﮕﺠﻮ ﺑﺮﺳﺪ وﻟﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁن ﺷﻨﻬﺎ را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﮐﻔّﺎر ﭘﺮﺗﺎب ﻓﺮﻣﻮدﻩ‪.‬‬

‫‪14‬‬
‫]ﺑﻬﺸﺘﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻮﻳﻬﺎ روان اﺳﺖ[‬
‫‪15‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ﺣﺠﺮ ﺁﻳﻪ ‪ ٩٥‬ﻳﻌﻨﯽ‪ :‬ﻣﺎ ﺷ ّﺮ اﺳﺘﻬﺰاﮐﻨﻨﺪﮔﺎن را از ﺳﺮ ﺗﻮ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ[‬

‫‪144‬‬
‫ﭘﺲ از ﺷﮑﺴﺖ ﻣﺸﺮﮐﺎن ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻏﻨﺎﺋﻢ ﭘﻴﺶ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻤﺲ‪ 16‬ﻏﻨﺎﺋﻢ را ﻣﺨﺼﻮص رﺳﻮل و ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل‬
‫ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻣﻘﺮر ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ و ﺗﺮﺗﻴﺒﯽ در ﺗﻮزﻳﻊ ﻏﻨﺎﺋﻢ ﻣﯽ دهﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬ﻣﺸﮑﻞ ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ رﻓﺘﺎر ﺑﺎ اﺳﺮا ﭘﻴﺶ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ و ﻧﺨﺴﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ رأی ﻋﻤﺮ را ﮐﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﺑﺮای اﻳﺠﺎد رﻋﺐ‬
‫ﮔﺮدن هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺰﻧﻨﺪ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ :‬ﻣﺎ ﮐﺎن ﻟﻨﺒﯽ ‪ ...‬اﻟﺦ‪ .17‬و ﺳﭙﺲ در ﺁﻳﻪ ‪ ٧٠‬رأی ﻣﻌﺘﺪل اﺑﻮﺑﮑﺮ را ﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮد ﮐﻪ از‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺪﻳﻪ ﮔﻴﺮﻧﺪ و ﺁزادﺷﺎن ﺳﺎزﻧﺪ و ﺧﻼﺻﻪ ﺗﻤﺎم ﺳﻮرﻩ اﻧﻔﺎل ﺷﺎرح ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻼت ﺑﻴﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن و ﻣﺸﺮﮐﺎن و ﻳﻬﻮد اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺁﻳﻪ ‪ ٩‬ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب ﺣﺎﮐﯽ از ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ در ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﮐﻪ اﺗﺤﺎد ﺑﻨﯽ ﻏﻄﻔﺎن و ﻗﺮﻳﺶ ﭘﻴﺶ ﺁوردﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﺪ‬
‫هﺰار ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪» :‬ﻳﺎ اﻳﻬﺎاﻟﺬﻳﻦ ﺁﻣﻨﻮا اذﮐﺮوا ﻧﻌﻤﺖ اﷲ ﻋﻠﻴﮑﻢ اذﺟﺎﺋﺘﮑﻢ ﺟﻨﻮد ﻓﺎرﺳﻠﻨﺎ ﻋﻠﻴﻬﻢ رﺑﺤًﺎ و‬
‫ﺟﻨﻮدًا ﻟﻢ ﺗﺮوهﺎ«‪] .‬ﻳﻌﻨﯽ[ ای ﮔﺮوﻩ ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬ﻧﻴﮑﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮ ﻟﺸﮑﺮﻳﺎن ﻣﻬﺎﺟﻢ و ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻣﺪﻳﻨﻪ‬
‫ﺑﺎد ﺗﻨﺪی ﮔﻤﺎﺷﺘﻴﻢ و ﻟﺸﮑﺮی ﺑﺮای دﻓﻊ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺪﻳﺪﻳﺪ‪ .‬و ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬ﺁﻳﻪ هﺎی ‪ ١٢ ،١٠‬و ‪ ١٣‬هﻤﺎن ﺳﻮرﻩ‬
‫ﺣﺎﮐﯽ از دﺧﺎﻟﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﭘﻴﺸﺎﻣﺪهﺎی ﻧﺎﮔﻮار و ﻳﺎری ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮐﻤﺒﺮﻳﺞ ﻗﻀﻴﻪ را ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺮح ﻣﯽ دهﺪ‪ :‬ﭘﺲ ﺧﺪای ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺑﺎدی ﺑﻔﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﻣﻴﺦ هﺎی ﺧﻴﻤﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﮑﻨﺪ و ﺁﺗﺸﻬﺎی‬
‫اﻳﺸﺎن را ﺑﮑُﺸﺖ و ﻃﻮﻳﻠﻪ اﺳﺒﺎن را ﺑﮕﺴﺴﺖ ﺗﺎ هﻤﻪ در ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺗﮑﺒﻴﺮ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬اﺑﺪًا ﺑﻪ ذهﻦ ﻣﻔﺴﺮ ﻣﺆﻣﻦ‬
‫ﺧﻮش ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺧﻄﻮر ﻧﮑﺮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﺮا اﻳﻦ ﺑﺎد را ﺑﻴﺴﺖ روز ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ و ﻳﺎراﻧﺶ‬
‫را از رﻧﺞ ﮐﻨﺪن ﺧﻨﺪق و از ﻧﮕﺮاﻧﯽ و هﻮل ﻣﻌﺎف ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ .‬و ﺑﺎز ﺑﻪ ذهﻦ او هﻴﭽﻴﮏ از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺁن وﻗﺖ و اﻋﺼﺎ ِر ﺑﻌﺪ‬
‫ﻧﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺟﻨﮓ اﺣﺪ هﻤﺎن دﺳﺘﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺪر ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﺎ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ]را[ ﮐﻪ در ﺟﻨﮓ ﺧﻨﺪق‬
‫ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ ﻧﻔﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺁن ﻓﺎﺟﻌﻪ روی ﻧﺪهﺪ و ﺁن ﺷﮑﺴﺖ دردﻧﺎک ﺻﻮرت ﻧﮕﻴﺮد و هﻔﺘﺎد ﺗﻦ از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﮐﻪ ﻋﻤﻮی دﻟﻴﺮ‬
‫و ﺟﻮان و ﻣﺤﺒﻮب ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﻴﺰ در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮد ﺷﻬﻴﺪ ﻧﺸﻮﻧﺪ؟ اﮔﺮ ﺁن ﺑﺎد ﺑﺎ ﺁن ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن در ﺟﻨﮓ اﺣﺪ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻩ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻨﮓ ﺑﻪ دﻧﺪان ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد و ﺁن اوﺿﺎع ﺗﻠﺦ و ﺷﺮﻣﮕﻴﻦ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ دﻓﺎع ﻣﺮداﻧﻪ و ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ ﻋﻠﯽ‬
‫ﺑﯽ اﺑﻴﻄﺎﻟﺐ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﻧﻴﺰ ﺷﻬﻴﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫از ﺳﻴﺮ در ﻗﺮﺁن ﮐﺮﻳﻢ دورﻧﻤﺎی اوﺿﺎع اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺣﺠﺎز در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﮔﺴﺘﺮدﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد و اﮔﺮ اﺣﮑﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺧﻼﻗﯽ‬
‫را ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺨﺶ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮی از ﻣﻌﺎرﺿﻪ هﺎ و ﺣﻮادث ﺁن زﻣﺎن ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﺻﺪهﺎ ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁﻧﯽ ﺣﺎﮐﯽ از‬
‫ﻣﺠﺎدﻟﻪ‪ ،‬ﺟﻮاب ﻧﺎﺳﺰاﮔﻮﻳﺎن‪ ،‬ﻓﻴﺼﻠﻪ دادن ﻗﻀﺎﻳﺎی ﺧﺼﻮﺻﯽ و ﺷﺨﺼﯽ‪ ،‬ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ و ﺣﺘﯽ ﻣﻼﻣﺖ ﮐﺮدن ﮐﺴﺎﻧﯽ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺴﺘﯽ و ﺗﻬﺎون در اﻳﻦ ﺑﺎب ﻧﺸﺎن دادﻩ اﻧﺪ‪ .‬هﻤﭽﻨﻴﻦ وﻋﺪﻩ ﻏﻨﺎﺋﻢ ﮐﺜﻴﺮﻩ‪ ،‬ﺗﺼﺎﺣﺐ ﻣﺎل و زن دﻳﮕﺮان‪ ،‬اﻧﻮاع ﺗﻬﺪﻳﺪ‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن و ﻋﺬاب ﺟﺎوﻳﺪ ﺑﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻧﮑﺮدﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﺻﺎﻋﻘﻪ ﻏﻀﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ هﻤﭽﻮن ﺷﻤﺸﻴﺮ دﻣﻮﮐﻠﺲ در ﻓﻀﺎ ﻣﻌﻠﻖ‬
‫اﺳﺖ و ﺗﺮ و ﺧﺸﮏ را ﺑﺎ هﻢ ﻣﯽ ﺳﻮزاﻧﺪ و ﻗﺮﻳﻪ ای ﻳﺎ ﺷﻬﺮی را ﺑﺮای ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻋﺪﻩ ای اﻧﮕﺸﺖ ﺷﻤﺎر ﻣﻨﻬﺪم ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﻗﺮﺁن ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺁن اوﺿﺎﻋﯽ ﮐﻪ ﺑﺮازﻧﺪﻩ وﺟﻮد ﺁدﻣﯽ اﺳﺖ‪ ،‬در ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪ :‬راﺿﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ ،‬ﻏﻀﺐ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‬
‫و دوﺳﺖ ﻣﯽ دارد‪ ،‬ﺑﺪش ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺸﻨﻮد ﻣﯽ ﮔﺮدد و ﺧﻼﺻﻪ ﮐﻴﻨﻪ‪ ،‬ﻣﻬﺮ‪ ،‬ﺧﺸﻢ و ﺣﺘﯽ ﮐﻴﺪ و ﻣﮑﺮ و ﺣﻴﻠﻪ و هﻤﻪ‬
‫ﻋﻮارض روح ﺿﻌﻴﻒ ﭘﺮ ﻧﻴﺎز و ﺳﺮﻳﻊ اﻻﻧﻔﻌﺎل ﺁدﻣﯽ ﺑﺮ ذات ﻣﻨﺰﻩ ﺑﺎرﻳﺘﻌﺎﻟﯽ ﻃﺎری ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺮای اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻧﺎﭘﻴﺪا‬
‫ﮐﺮاﻧﻪ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻖ و ﺻﺎﻧﻊ ﻣﺆﺛﺮی ﻓﺮض ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺪاهﺖ ﻋﻘﻞ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻨﺰﻩ از اﻳﻦ اوﺻﺎف ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ را‪ ،‬ﺁن‬
‫اوﺻﺎف ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﮐﺎﺋﻨﺎت را ﺻﻮرت اﻧﻔﻌﺎﻻت روح ﺑﺸﺮی ﺧﻮد ﺣﻀﺮت رﺳﻮل داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬
‫ﻣﻦ هﻢ ﺑﺸﺮم‪ ،‬ﺧﺸﻢ ﻣﯽ ﮔﻴﺮم و ﻣﺘﺄﺛﺮ ﻣﯽ ﺷﻮم‪ .‬و از اﻳﻦ رو ﺑﺮ ﻣﺮگ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﺮﻳﺪ ﻳﺎ از ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﺟﺴﺪ ﻣُﺜﻠﻪ ﺷﺪﻩ‬
‫ﺣﻤﺰﻩ ﭼﻨﺎن از ﺣﺎل ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﯽ ﺧﻮرد ﺳﯽ ﺗﻦ از ﻗﺮﻳﺶ را ﻣُﺜﻠﻪ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫از اﻳﻨﺠﺎ ﻳﮏ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ ذهﻦ ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﻃﺮز ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺄﻣﻠﯽ در ﻗﺮﺁن ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﺨﻠﻮط ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ و‬
‫اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﺟﻴﻬﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان در ﺑﺴﻴﺎری از ﻣﺸﮑﻼت ﻗﺮﺁن ﺁورد و از هﻤﻴﻦ روی اﮔﺮ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﻈﺮ اﻧﺪازﻳﻢ‪،‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﻗﺪری روﺷﻦ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻣﺘﻔﻘﻨﺪ ﮐﻪ ﻗﺮﺁن ﮐﻼم ﺧﺪاﺳﺖ و در ﻣﺘﻦ ﻗﺮﺁن ﻧﻴﺰ ﻣﮑﺮر اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺗﺼﺮﻳﺢ‬
‫ﻻ وَﺣﯽ ﻳﻮﺣﯽ‪] «...‬و[ »ِاﻧّﺎ اَﻧﺰَﻟﻨﺎ ُﻩ ﻓﯽ ﻟَﻴَﻠ ِﺔ اﻟﻘَﺪ ِر‪.18«...‬‬‫ﻦ اﻟﻬَﻮی اِن ُه َﻮِا ّ‬
‫ﻋِ‬‫ﻖ َ‬
‫ﻄُ‬
‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬وَﻣﺎ ﻳﻨ ِ‬
‫ﻗﺮﺁن ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺳﻨﺪ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺧﺪﺷﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ و ﻣﻮﺿﻮع ﺗﮑﺮﻳﻢ و اﺟﻼل ﺁﻧﺎن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ درﺟﻪ ای ﮐﻪ‬
‫ﭘﺲ از ﻳﮏ ﻗﺮن درﺑﺎرﻩ اﻳﻨﮑﻪ ﻗﺮﺁن »ﻣﺤﺪث« ]ﭼﻴﺰی ﮐﻪ ﺗﺎزﻩ ﭘﻴﺪا ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ[ ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺨﻠﻮق ﻳﺎ »ﻗﺪﻳﻢ« اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ذات ﺑﺎرﻳﺘﻌﺎﻟﯽ ﻣﺴﺒﻮق ﺑﻪ ﻋﺪم ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﻋﻠﻤﺎی اﺳﻼم ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت و ﻣﺸﺎﺟﺮاﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ روی داد و داﻣﻨﻪ ﺁن ﺗﺎ ﭼﻨﺪﻳﻦ‬
‫ﻗﺮن ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎل ﮐﺎر ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﺤﺚ ﻧﺪارﻳﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﺒﺎﻳﻦ ﺑﺎ ﻣﺤﺴﻮس و ﻣﺸﻬﻮد و ﻣﻮازﻳﻦ ﻋﻘﻠﯽ اﺳﺖ و ﺣﺘﯽ ﺑﺮﺧﻼف ﻣﻮازﻳﻦ‬
‫ﺷﺮﻋﯽ و اﺻﻮل ﻋﻠﻢ ﮐﻼم اﺳﺖ و اﻣﺎم ﺑﺰرگ اهﻞ ﺳﻨّﺖ‪ ،‬اﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﻨﺒﻞ در زﻣﺎن ﻣﻌﺘﺼﻢ ﺁﻧﻘﺪر ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ ﺧﻮرد ﮐﻪ از‬
‫هﻮش رﻓﺖ و ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ از ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺮدد و ﻗﺮﺁن را ﻣﺨﻠﻮق و ﻣﺤﺪث ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﺟﻤﻠﻪ ﺗﺒﺖ ﻳﺪا اﺑﯽ‬
‫ﻟﻬﺐ و ﺗﺐ ﻣﺎﻧﻨﺪ ذات ﺧﺪاوﻧﺪ ازﻟﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﺒﯽ ﺑﺮ ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﺮف و اﺳﺘﺪﻻل ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺁن را ﺧﺎﻣﻮش و ﺁرام ﮐﺮد‪ .‬اﻣﺎ از ﺧﻮاﻧﺪن‬
‫ﻗﺮﺁن وﻏﻮر ]ﺗﻌﻤﻖ[ در ﺁن ﺑﻌﻀﯽ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺁن ﺁﺷﮑﺎر و ﭘﺪﻳﺪار ﻣﯽ ﮔﺮدد ]ﮐﻪ ﻗﺮﺁن ﻣﺨﻠﻮق ﻓﮑﺮ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ[‪ .‬ﺑﺮای ﻧﻤﻮﻧﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮرﻩ ﻓﺎﺗﺤﻪ ﮐﻪ ﺳﺒﻊ اﻟﺜﺎﻧﯽ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ و ﺁن را از ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻗﺮﺁﻧﯽ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ و از اﻳﻦ رو در ﺻﺪر ﻣﺼﺤﻒ‬

‫‪16‬‬
‫]ﻳﮏ ﭘﻨﺠ ِﻢ هﺮ ﭼﻴﺰ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر ﻳﮏ ﭘﻨﺠﻢ ﺳﻮد ﺗﺠﺎرت و ﻳﺎ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺟﻨﮕﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﻪ رﺳﻮل اﷲ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ اوﻻد و اﺣﻔﺎد وی ﻣﯽ‬
‫ﭘﺮدازﻧﺪ[‬
‫‪17‬‬
‫]در ﻣﺘﻦ اﺻﻠﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ :‬ﺳﻮرﻩ اﺳﺮی ﺁﻳﻪ ‪ ٦٧‬وﻟﯽ ﺳﻮرﻩ اﻧﻔﺎل ﺁﻳﻪ ‪ ٦٨‬درﺳﺖ اﺳﺖ[‬
‫‪18‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ﻧﺠﻢ ﺁﻳﻪ ‪ ٤‬و ﺳﻮرﻩ ﻗﺪر ﺁﻳﻪ ‪[١‬‬

‫‪145‬‬
‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﻧﻈﺮ اﻓﮑﻨﻴﻢ‪ .‬ﺳﻮرﻩ ﻓﺎﺗﺤﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﮐﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﻣﻀﻤﻮن ﺁن ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺶ ﺣﻖ اﺳﺖ‪ ،‬اﻇﻬﺎر ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺑﻪ درﮔﺎﻩ ﺧﺪای ﻋﺎﻟﻤﻴﺎن اﺳﺖ و ﺗﻤﻨﺎی هﺪاﻳﺖ و‬‫ﮐﻼم ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﺖ زﻳﺮا ﺳﺘﺎﻳ ِ‬
‫ﻋﻨﺎﻳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮد ﻧﻤﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﻦ «‪.‬‬
‫ﮏ ﻳﻮ ِم اﻟﺪّﻳ ِ‬
‫ﻦ‪ .‬اﻟ ّﺮﺣَﺤﻤِﻦ اﻟﺮﱠﺣﻴ ِﻢ ﻣﺎِﻟ ِ‬
‫ب اﻟﻌﺎﻟَﻤﻴ َ‬
‫»اَﻟﺤَﻤ ُﺪِﻟّﻠ ِﻪ َر ﱠ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﺳﭙﺎس ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﻬﺎن را ﺳﺰاﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪی ﮐﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ و ﺻﺎﺣﺐ روز رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﮔﺮ ﺳﻮرﻩ ﻓﺎﺗﺤﻪ ﺑﺎ ﮐﻠﻤﻪ »ﻗُﻞ« ﺁﻏﺎز ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﺑﺴﻴﺎری از ﺳﻮرﻩ هﺎ ﻳﺎ ﺁﻳﺎت ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻦ اﺷﮑﺎل ﭘﻴﺶ ﻧﻤﯽ‬
‫ن«‪» .20‬ﻗُﻞ ِاﻧﱠﻤﺎ اِﻧﺎ َﺑﺸَﺮ ِﻣّﺜِﻠﮑُﻢ‪.21«...‬‬‫ﺣ ُﺪ«‪» .19‬ﻗُﻞ ﻳﺎ اَﻳ ُﻬَﺎ اﻟﮑﺎ ِﻓﺮُو َ‬
‫ﺁﻣﺪ ]ﻣﺎﻧﻨﺪ[‪» :‬ﻗُﻞ َهﻮَاﻟّﻠ ُﻪ َا َ‬
‫ﻋﻠَﻴﻬِﻢ ﻏَﻴﺮاﻟﻤَﻐﻀﻮب‬‫ﺖ ِ‬
‫ﻦ اَﻧﻌَﻤ ُ‬
‫ط اﻟّﺬﻳ َ‬
‫ط اﻟﻤُﺴﺘَﻘﻴﻢ‪ .‬ﺻِﺮا َ‬ ‫ﻣﻌﻘﻮل و ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬اِهﺪِﻧﺎ اﻟﺼَﺮا َ‬
‫ﻋﻠَﻴﻬِﻢ وﻻ اﻟﻀﺎﻟِﻴﻦ« ﮐﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺁن واﺿﺢ اﺳﺖ‪ :‬ﻣﺎ را ﺑﻪ راﻩ راﺳﺖ هﺪاﻳﺖ ﮐﻦ‪ .‬راﻩ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻮرد ﻋﻨﺎﻳﺘﻨﺪ ﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ‬ ‫ِ‬
‫ﮔﻤﺮاهﻨﺪ و ﻣﺸﻤﻮل ﺧﺸﻢ و ﻏﻀﺐ هﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺮاﺳﺮ ﺳﻮرﻩ ﻓﺎﺗﺤﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﻧﻴﺎز ﺑﻪ درﮔﺎﻩ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﮐﻼم ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮض ﮐﺮد ﮐﻪ ﮐﻼم ﺧﻮد ﻣﺤﻤﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺁن را اﺧﺘﺼﺎص ﺑﻪ ﻧﻤﺎز دادﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد ﮐﻪ از ﻣﻌﺘﺒﺮﺗﺮﻳﻦ ﮐﺎﺗﺒﺎن وﺣﯽ و ﺣﻔﻈﻪ ﻗﺮﺁن ﺑﻮد‪ ،‬ﺁن‬
‫را و دو ﺳﻮرﻩ ﻣﻌﻮذﺗﻴﻦ‪ 22‬را ﺟﺰء ﻗﺮﺁن ﻧﻤﯽ داﻧﺪ‪ .‬ﺳﻮرﻩ ﻣﺴ ّﺪ از ﺣﻴﺚ ﻣﻮﺿﻮع ﻗﺎﺑﻞ اﻧﺘﺴﺎب ﺑﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺳﻮرﻩ ﺟﻮاب ﭘﺮﺧﺎش و ﺑﯽ ادﺑﯽ اﺑﻮﻟﻬﺐ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻀﺮت از اﻗﻮام و ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﺮﻳﺶ دﻋﻮﺗﯽ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ اﺳﻼم را‬
‫ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺣﻀﺮت ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد را ﮔﻔﺖ‪ ،‬اﺑﻮﻟﻬﺐ ﺑﺮﺁﺷﻔﺖ و ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬ﺗﺒﺎﻟﮏ ﻳﺎ ﻣﺤﻤﺪ!« ﺁﻳﺎ ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ اﻳﻦ‬
‫ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺗﻪ ﻣﺎ را اﻳﻨﺠﺎ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ای؟ از اﻳﻦ رو در ﺳﻮرﻩ ﻣﺴ ّﺪ هﻤﺎن ﮐﻠﻤﻪ »ﺗﺐ« ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺳﻮرﻩ از‬
‫ﻃﺮف ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮐﻪ دﭼﺎر ﺑﯽ اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﺷﺪﻩ و زن اﺑﻮﻟﻬﺐ »ام ﺟﻤﻴﻞ« ﺧﺎر و ﺧﺎﺷﺎک ﺟﻠﻮی ﭘﺎﻳﺶ ﻣﯽ رﻳﺨﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺪان‬
‫ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﻟﯽ از ﺳﺎﺣﺖ ﮐﺒﺮﻳﺎﻳﯽ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﺟﻬﺎن و ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ دور اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻋﺮب ﻧﺎداﻧﯽ دﺷﻨﺎم دهﺪ و‬
‫ﻧﻔﺮﻳﻦ ﮐﻨﺪ و زن او را » ﺣﻤﺎﻟﺔ اﻟﺤﻄﺐ« ﺑﻨﺎﻣﺪ‪.‬‬
‫در ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁﻧﯽ ﻓﺎﻋﻞ ﺟﻤﻠﻪ‪ ،‬ﺷﺨﺺ اول اﺳﺖ‪ ،‬و ﮔﺎهﯽ ﺷﺨﺺ ﺳﻮم ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻨﮑﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ و‬
‫ﻼ در ﺳﻮرﻩ ﻧﺠﻢ ﻧﺨﺴﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ و رﺳﺎﻟﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را‬ ‫ﺳﭙﺲ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺜ ً‬
‫ﻻ وَﺣﯽ ﻳﻮﺣﯽ‪ 23«...‬وﻟﯽ از ﺁﻳﻪ ‪ ٢٠‬ﺗﺎ ‪٢٨‬‬ ‫ﻦ اﻟﻬَﻮی‪ ،‬اِن ُه َﻮ ِا ّ‬‫ﻋِ‬
‫ﻖ َ‬‫ﻄُ‬ ‫ﺣ ُﺒﮑُﻢ َو ﻣﺎﻏَﻮی‪ .‬وَﻣﺎ ﻳﻨ ِ‬ ‫ﻞ ﺻﺎ ِ‬ ‫ﺿﱠ‬ ‫ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ َ‬
‫]ﺳﻮرﻩ ﻧﺠﻢ[ ﻣﺜﻞ اﻳﻨﮑﻪ ﺧﻮد ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﻋﺘﺎب و ﻣﻼﻣﺖ ﺑﻪ اﻋﺮاب ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪»:‬اﻟﮑﻢ اﻟﺬّﮐﺮ وﻟﻪ‬
‫اﻻﻧﺜﯽ«‪] .‬ﻳﻌﻨﯽ[ ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﭘﺴﺮ دارﻳﺪ و او )ﺧﺪاوﻧﺪ( دﺧﺘﺮ دارد؟‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﻤﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬او دﺧﺘﺮ دارد‪ .‬ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ‬
‫اﻳﻦ ﮐﻪ ﺗﻔﺎﺧﺮ ﺑﻪ داﺷﺘﻦ ﭘﺴﺮ و ﻣﺎﻳﻪ ﻧﻨﮓ ﺷﻤﺮدن دﺧﺘﺮ را در اﺧﻼق و ﻋﺎدات ﻋﺮب ﺣﺠﺎز ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﺮد‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در‬
‫ﺁﻳﺎت دﻳﮕﺮ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﻻ ﻋَﻈﻴﻤًﺎ«‪.‬‬
‫ن ﻗَﻮ ً‬
‫ﮑ ِﺔ اِﻧﺎﺛًﺎ ِاﱠﻧﮑُﻢ َﻟ َﺘﻘُﻮﻟُﻮ َ‬
‫ﻦ اﻟﻤَﻼ ِﺋ َ‬
‫ﻦ َو اﱠﺗﺨَﺬ ِﻣ َ‬
‫»َا َﻓَﺎ ﺻﻔﻴﮑُﻢ َرﱡﺑﮑُﻢ ﺑِﺎﻟﺒَﻨﻴ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺁﻳﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻣﺘﻴﺎز داﺷﺘﻦ ﭘﺴﺮ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻩ اﺳﺖ و ﺑﺮای ﺧﻮد از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺟﻨﺲ اﻧﺎث را اﺧﺘﻴﺎر ﮐﺮدﻩ‬
‫‪24‬‬
‫اﺳﺖ؟‬

‫اﮔﺮ ﮐﻼم از ﻃﺮف ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ :‬ﺁﻳﺎ ﻣﻦ اﻣﺘﻴﺎز داﺷﺘﻦ اوﻻد ذﮐﻮر را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادم و ﺧﻮد اﻧﺎث را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪم؟‬
‫ﺑﺪﻳﻬﯽ اﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﻳﺪ زﻳﺮا در ﻧﻈﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺴﺮ و دﺧﺘﺮ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻣﻴﺎن ﻣﻠﻞ ﻣﺘﻤﺪﻧﻪ ﻧﻴﺰ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻨﮓ ﻧﻈﺮی و اﻓﮑﺎر ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻮﺟﻮد ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻋﺮﺑﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ داﺷﺘﻦ ﭘﺴﺮ ﻓﺨﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺣﺘﯽ ﺑﻌﻀﯽ از ﻓﺮط‬
‫وﺣﺸﻴﮕﺮی دﺧﺘﺮان را ﻣﯽ ﮐﺸﺘﻨﺪ و از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ اﺑﻠﻬﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن از ﺟﻨﺲ اﻧﺎث اﻧﺪ و ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﻋﺎدت ﻗﻮﻣﯽ ﺁرزوی ﭘﺴﺮ داﺷﺖ و هﺮ زﻧﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺪﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺴﺮی ﺑﺮای وی ﺑﻴﺎورد و هﻨﮕﺎم‬
‫ﻣﺮدن ﻗﺎﺳﻢ ﻧﻴﺰ ﺳﺨﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﮐﻪ ﻋﺎص ﺑﻦ واﺋﻞ او را ﺳﺮﮐﻮﻓﺖ داد و ﺑﻼﻋﻘﺐ ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ وارث ﺣﻘﻴﻘﯽ‬
‫را ﻋﺮﺑﻬﺎ ﭘﺴﺮ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ و هﻤﭽﻨﻴﻦ از ﺗﻮﻟﺪ اﺑﺮاهﻴﻢ از ﻣﺎرﻳﻪ ﻗﺒﻄﻴﻪ ﺧﺸﻨﻮد و از ﻣﺮگ ﮐﻮدک ﺳﺨﺖ ﻧﺎﻻن و ﮔﺮﻳﺎن‬
‫ﻦ«؟‪ 25‬اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻪ دو ﻣﺘﮑﻠﻢ در ﻳﮏ ﺁﻳﻪ‬‫ﺷﺪﻩ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺤﻤﺪی ﺑﻪ ﻣﺸﺮﮐﺎن ﺧﻄﺎب ﮐﺮدﻩ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪َ» :‬ا َﻓَﺎ ﺻﻔﻴﮑُﻢ َر ُﺑﮑُﻢ ﺑِﺎﻟﺒِﻨﻴ َ‬

‫‪19‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ‪ ١١٢‬ﺁﻳﻪ ‪[١‬‬
‫‪20‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ‪ ١٠٩‬ﺁﻳﻪ ‪[١‬‬
‫‪21‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ‪ ١٨‬ﺁﻳﻪ ‪[١١٠‬‬
‫‪22‬‬
‫]ﻣﻨﻈﻮر ﺳﻮرﻩ ﻓﺎﺗﺤﻪ و ﺳﻮرﻩ هﺎی اﻟﻨّﺎس و ﻓﻠﻖ اﺳﺖ[‬
‫‪23‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ﻧﺠﻢ ﺁﻳﺎت ‪ ٣‬و ‪ ٤‬ﻳﻌﻨﯽ‪ :‬ﮔﻤﺮاﻩ ﻧﺸﺪ ﺻﺎﺣﺐ ﺷﻤﺎ و ﺑﻪ راﻩ ﺑﺎﻃﻞ ﻧﺮﻓﺖ و ﺳﺨﻦ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ از ﺧﻮاهﺶ ﻧﻔﺲ‪ .‬ﻧﻴﺴﺖ ﺁن ﻣﮕﺮ ﮐﻪ وﺣﯽ‬
‫ﮐﺮدﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد[‬
‫‪24‬‬
‫ﺳﻮرﻩ اﺳﺮا ﺁﻳﻪ ‪٤٣‬‬
‫‪25‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ‪ ١٧‬ﺁﻳﻪ ‪[٤١‬‬

‫‪146‬‬
‫ﺑﺎ هﻢ ﻣﯽ ﺁﻣﻴﺰﻧﺪ و ﺧﺪا و ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﺨﻠﻮط ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ در ﻗﺮﺁن ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﻳﮏ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺁﺷﮑﺎر‪ ،‬ﺁﻳﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺳﻮرﻩ‬
‫اﺳﺮاء ]ﺁﻳﻪ ‪ [٢‬اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺁﻳﻪ ای ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺁن را دﻟﻴﻞ ﻣﻌﺮاج ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪:‬‬

‫ﺠ ِﺪ اﻻَﻗﺼَﺎ َاﱠﻟﺬی ﺑﺎرَﮐﻨﺎ ﺣَﻮَﻟ ُﻪ ِﻟ ُﻨﺮِﻳ ُﻪ ﻣِﻦ ﺁﻳﺎﺗِﻨﺎ ِاﻧﱠ ُﻪ‬

‫ﺠ ِﺪ اﻟﺤَﺮا ِم ِاﻟَﯽ اﻟﻤَﺴ ِ‬
‫ﻦ اﻟﻤَﺴ ِ‬
‫ﻼ ِﻣ َ‬
‫ن اﻟﱠﺬی اَﺳﺮی ِﺑﻌَﺒ ِﺪ ِﻩ ﻟَﻴ ً‬ ‫»ﺳُﺒﺤﺎ َ‬
‫َهﻮَاﻟﺴﱠﻤﻴ ُﻊ اﻟﺒَﺼﻴ ُﺮ«‪.‬‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﭘﺎک و ﻣﻨﺰﻩ اﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﻮدش را ﺷﺒﺎﻧﻪ از ﻣﺴﺠﺪاﻟﺤﺮام ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪاﻻﻗﺼﺎ ﮐﻪ ﺑﺮﮐﺎت را ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺁن‬
‫رﻳﺨﺘﻪ اﻳﻢ ﺳﻴﺮ داد ﺗﺎ ﻋﺠﺎﻳﺐ ﻗﺪرت ﺧﻮد را ﺑﺮ وی ﺑﻨﻤﺎﻳﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬او ﺷﻨﻮا و ﺑﻴﻨﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻗﺴﻤﺖ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﭘﺮوردﮔﺎر اﺳﺖ‪ ،‬در ﺳﻴﺮ دادن ﺑﻨﺪﻩ ﺧﻮد از ﻣﮑﻪ ﺗﺎ ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ ﻣﻌﻘﻮل ﻧﻴﺴﺖ از ﻃﺮف‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮد را ﻧﻤﯽ ﺳﺘﺎﻳﺪ و ﺑﻠﮑﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺑﺴﺘﺎﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻌﺪی ﮐﻪ وﺻﻔﯽ از ﻣﺴﺠﺪاﻻﻗﺼﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺁن را ﺑﺮﮐﺖ دادﻳﻢ« از زﺑﺎن ﺣﻀﺮت ﺣﻖ‬
‫اﺳﺖ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺟﻤﻠﻪ »ﻟﻨﺮﻳﻪ ﻣﻦ ﺁﺗﻴﻨﺎ« ]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺗﺎ ﻋﺠﺎﻳﺐ ﻗﺪرت ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﺑﻨﻤﺎﻳﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎز از ﻃﺮف ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﺑﺎز ﺁﺧﺮ‬
‫ﺁﻳﻪ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬او ﺧﻮد ﺑﻴﻨﺎ و ﺷﻨﻮاﺳﺖ زﻳﺮا ﺧﺪا ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﻤﯽ ﮔﻮﻳﺪ او ﺑﻴﻨﺎ و‬
‫ﺷﻨﻮاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻞ ﻓﻌﻞ از ﺷﺨﺺ اول ﻣﺒﺪل ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺳﻮم ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻏﺎز‬ ‫ﻣﻮارد ﻋﺪﻳﺪﻩ ای در ﻗﺮﺁن هﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺪون ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻓﺎﻋ ِ‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻓﺘﺢ‪:‬‬

‫ﺧ َﺮ«‪.26‬‬
‫ﮏ َو ﻣﺎ ﺗَﺄ ﱠ‬
‫ﷲ ﻣﺎ َﺗ َﻘ ﱠﺪ َم ﻣِﻦ ذَﻧ ِﺒ َ‬
‫ﮏا ُ‬
‫ﮏ ﻓَﺘﺤًﺎ ﻣُﺒﻴﻨًﺎ‪ .‬ﻟِﻴﻐ ِﻔ َﺮَﻟ َ‬
‫»ِاﻧّﺎ َﻓﺘَﺤﻌﻨﺎَﻟ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻣﺎ ﭘﻴﺮوزی درﺧﺸﺎﻧﯽ ﻧﺼﻴﺐ ﺗﻮ ﮐﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻨﺎهﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺗﻮ را ﺑﺒﺨﺸﺪ‪.‬‬

‫ﮏ ﻣﺎ َﺗﻘّﺪ َم‪] «...‬ﻳﻌﻨﯽ[ ﺗﺎ ﮔﻨﺎهﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺗﻮ را ﺑﺒﺨﺸﻴﻢ‪ .‬ﺑﺪﻳﻬﯽ اﺳﺖ ﺑﻌﻀﯽ از‬
‫ﮐﻪ ﺳﻴﺎق ﻋﺒﺎرت ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪» :‬اَﻧ َﻐﻔِﺮ َﻟ َ‬
‫اﻳﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺎهﺪ ﻓﻮق ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻴﻪ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺑﻌﻀﯽ دﻳﮕﺮ را دﺷﻮار اﺳﺖ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﮐﺮد ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻳﻪ ]‪ ٢١‬از ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب ﮐﻪ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ[‪ :‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁﻧﻬﺎ راﺿﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از رﺳﻮل اﷲ ﭘﻴﺮوی ﮐﻨﻨﺪ‪] .‬در اﻳﻦ ﺁﻳﻪ[ اﮔﺮ ﺧﻄﺎب از ﻃﺮف‬
‫ﺣﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻳﺎ ﻧﺒﺎﻳﺴﺘﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد‪ :‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ از ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﻣﻦ ﭘﻴﺮوی ﮐﻨﻨﺪ؟ در ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب ﭘﺲ از‬
‫ن ﺻﺎدق در ﺁﻳﻪ ‪ ٢٢‬و در ﺁﻳﻪ ‪ ٢٣‬ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﺳﺘﻮدن ﻣﺆﻣﻨﺎ ِ‬

‫ﻋﻠَﻴﻬِﻢ«‪.‬‬
‫ب َ‬
‫ﻦ اِن ﺷﺎ َء اَوﻳﺘُﻮ َ‬
‫ب اﻟﻤُﻨﺎﻓِﻘﻴ َ‬
‫ﻦ ِﺑﺼِﺪ ِﻗﻬِﻢ َو ﻳ َﻌ ﱠﺬ َ‬
‫ﷲ اﻟﺼّﺎدِﻗﻴ َ‬
‫»ﻟِﻴﺠﺰِی ا ُ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺧﺪاوﻧﺪ راﺳﺘﺎن را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺪاری )در ﺟﻨﮓ ﺧﻨﺪق( ﺳﺰای ﻧﻴﮏ ﻣﯽ دهﺪ و ﻣﻨﺎﻓﻘﻴﻦ را اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺰا ﻣﯽ‬
‫دهﺪ ﻳﺎ ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬

‫ﻇﺎهﺮ ﻋﺒﺎرت اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﻳﺪ در ﺻﻴﻐﻪ ﺷﺨﺺ اول‬
‫ﺁوردﻩ ﺷﻮد و ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬اﺟﺰی اﻟﺼﺎدﻗﻴﻦ‪ «...‬اﻟﺦ‪.‬‬
‫ﺁری‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻣﺤﻤﺪ در ﻗﺮﺁن ﺑﻬﻢ در ﻣﯽ ﺁﻣﻴﺰﻧﺪ‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ و ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﺧﻄﺎب ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﮕﻮ‪ .‬ﮔﺎهﯽ‬
‫ﺳﻴﺎق ﻋﺒﺎرت ﻃﻮری اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ و اﻇﻬﺎر ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁن ﻣﺴﺘﻔﺎد ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﻳﯽ در ﮐُﻨﻪ وﺟﺪان و ﺿﻤﻴﺮ ﻧﺎﺧﻮدﺁﮔﺎﻩ او ﮐﺴﯽ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ او را ﺑﻪ هﺪاﻳﺖ ﻣﺮدم ﻣﺄﻣﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و از ﻟﻐﺰش ﺑﺎز ﻣﯽ‬
‫دارد و ﺑﺪو اﻟﻬﺎم ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ و ﻃﺮﻳﻘﻪ ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻼت را ﭘﻴﺶ ﭘﺎﻳﺶ ﻣﯽ ﮔﺬارد‪ .‬ﺟﺰ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺑﻌﻀﯽ ﺁﻳﺎت را‬
‫ﮐﻪ در ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺴﺒﺖ »ﮐﻴﺪ« و »ﻣﮑﺮ« ﺑﻪ ﺧﺪا دادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﻓﻬﻤﻴﺪ‪ .‬در ﺳﻮرﻩ ﻗﻠﻢ ﺁﻳﺎت ‪ ٤٤‬و ‪ ٤٥‬ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﻦ «‪.‬‬
‫ن ﮐَﻴﺪی ﻣَﺘﻴ ُ‬
‫ن َو اُﻣﻠﯽ َﻟﻬُﻢ ِا ﱠ‬
‫ﺚ ﻻﻳﻌَﻠﻤُﻮ َ‬
‫ﺟﻬُﻢ ﻣِﻦ ﺣَﻴ ُ‬
‫ﺳﻨَﺴﺘَﺪ ِر ُ‬
‫ﺚ َ‬
‫ب ﺑِﻬﺬَا اﻟﺤَﺪﻳ ِ‬
‫ﮑﺬﱠ ُ‬
‫» َﻓﺬَرﻧﯽ َوﻣَﻦ ﻳ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﮐﺎر ﺁﻧﻬﺎ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﮑﺬﻳﺐ ﺗﻮ ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ واﮔﺬار ﺑﺪون ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ دام ﺧﻮاهﻢ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬

‫ﻦ‬
‫ﻋﻴﻦ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ در ﺳﻮرﻩ اﻋﺮاف ﺁﻳﻪ هﺎی ‪ ١٨٢‬و ‪ ١٨٣‬ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ در ﺁﻏﺎز ﺁﻳﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬وَاﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫ﺟﻬُﻢ‪.27«...‬‬
‫ﺳﻨَﺴﺘَﺪ ِر ُ‬
‫َﮐﺬّﺑﻮا ﺑِﺂﻳﺎﺗِﻨﺎ َ‬
‫در ﺁﻳﻪ ‪ ٣٠‬ﺳﻮرﻩ اﻧﻔﺎل ﮐﻪ از ﮐﻨﮑﺎش ﻗﺮﻳﺶ در داراﻟﻨُﺪوﻩ ]ﺳﺮای اﻧﺠﻤﻦ[ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ راﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﻧﺴﺒﺖ ﻣﮑﺮ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ دادﻩ‬
‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﻦ «‪.‬‬
‫ﷲ ﺧَﻴﺮُاﻟﻤﺎﮐﺮِﻳ َ‬
‫ﷲ وَا ُ‬
‫ﮑﺮُا ُ‬
‫ن َو ﻳﻤ ُ‬
‫ﮑﺮُو َ‬
‫ک َو ﻳﻤ ُ‬
‫ک اَوﻳﺨ ِﺮﺟُﻮ َ‬
‫ک اَو ﻳﻘ ُﺘﻠُﻮ َ‬
‫ﻦ َﮐ َﻔ ُﺮوِا ﻟﻴﺜ ِﺒﺘُﻮ َ‬
‫ﮏ اﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫ﮑ ُﺮ ِﺑ َ‬
‫» َواِذ ﻳﻤ ُ‬
‫‪26‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ﻓﺘﺢ ﺁﻳﺎت ‪ ١‬و ‪[٢‬‬
‫‪27‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ اﻋﺮاف ﺁﻳﻪ ‪ ١٨٢‬ﻳﻌﻨﯽ‪ :‬و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺁﻳﺎت ﻣﺎ را دروغ ﺷﻤﺮدﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻬﺎرت از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻧﺪاﻧﻨﺪ ﺑﻪ داﻣﺸﺎن ﺁورﻳﻢ[‬

‫‪147‬‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﮐﺎﻓﺮان ﺣﻴﻠﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ را زﻧﺪاﻧﯽ ﻳﺎ از ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮون ﮐﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﮑﺸﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻴﻠﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ هﻢ‬
‫ﺣﻴﻠﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ وﻟﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺣﻴﻠﻪ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻧﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻣﮑﺮ و ﮐﻴﺪ و ﺣﻴﻠﻪ ﺟﺎی زور و ﻗﺪرت را ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‪ .‬وﻗﺘﯽ ﺷﺨﺺ ﺑﺎ ﺣﺮﻳﻒ زورﻣﻨﺪﺗﺮ از ﺧﻮد روﺑﺮو ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻪ ﻣﮑﺮ‬
‫ﻣﺘﻮﺳﻞ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﺁﻳﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ ﮐﻠﻤﻪ »ﮐُﻦ« ﺟﻬﺎﻧﯽ را ﻣﯽ ﺁﻓﺮﻳﻨﺪ و ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ارادﻩ هﺮ ﭼﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ‬
‫ﺻﻮرت ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‪ ،‬در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻳﮑﯽ از ﺷﻴﻮخ ﻋﺮب درﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﮐﻪ زﻳﺮک ﺗﺮ و ﺑﺎ ﻓﺮاﺳﺖ ﺗﺮ از ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ‬
‫اﺳﺖ و ﻋﻤﺮو ﻋﺎص را در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﺑﻮﻣﻮﺳﯽ اﺷﻌﺮی و ﺣﮑﻤﻴﺖ در ﺑﺎب ﺧﻼﻓﺖ ﻣﻌﺎوﻳﻪ و ﻋﻠﯽ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﯽ ﺁورد؟‬
‫ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪن ﺳﺨﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺳﺨﻦ ﻣﺤﻤﺪ در اﻳﻦ دو ﺁﻳﻪ ‪ ٩٩‬و ‪ ١٠٠‬از ﺳﻮرﻩ ﻳﻮﻧﺲ ﻧﻴﺰ دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد‪:‬‬

‫ﻦ )‪(٩٩‬‬‫ﺣﺘّﯽ ﻳﮑُﻮﻧُﻮا ﻣﺆﻣِﻨﻴ َ‬

‫س َ‬ ‫ﺖ ﺗُﮑ ِﺮ ُﻩ اﻟﻨّﺎ َ‬
‫ض ﱡﮐُﻠﻬُﻢ ﺟَﻤﻴﻌًﺎ‪َ .‬اﻓَﺎﻧ َ‬
‫ﻦ ﻣَﻦ ﻓِﯽ اﻻَر ِ‬ ‫ﮏ ﻻ َﻣ َ‬
‫» َو ﻟَﻮ ﺷﺎ َء َرﱡﺑ َ‬
‫ن )‪(١٠٠‬‬ ‫ﻦ ﻻ ﻳﻌ ِﻘﻠُﻮ َ‬‫ﻋﻠَﯽ اﻟﱠﺬﻳ َ‬ ‫ﺲ َ‬ ‫ﻞ اّﻟﺮِﺟ َ‬‫ﷲ وَﻳﺠ َﻌ ُ‬
‫نا ِ‬
‫ﻦ اِﻻ ﺑِﺎ ِذ ِ‬
‫ﺲ اَن ﺗُﺆ ِﻣ َ‬
‫ن ِﻟﻨَﻔ ٍ‬
‫َو ﻣﺎ ﮐﺎ َ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ‪ :‬اﮔﺮ ﺧﺪای ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ هﻤﮕﯽ ﺳﺎﮐﻨﺎن ﮐﺮﻩ زﻣﻴﻦ اﻳﻤﺎن ﻣﯽ ﺁوردﻧﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯽ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ اﻳﻤﺎن‬
‫ﺑﮑﺸﺎﻧﯽ؟ هﻴﭻ ﻓﺮد ﺁدﻣﯽ ﺟﺰ ﺑﻪ اذن ﺧﺪا )ﺑﻪ ارادﻩ ﺧﺪا( اﻳﻤﺎن ﻧﻤﯽ ﺁورد و ﭘﻠﻴﺪی را ﻣﻼزم ﻣﺮدﻣﺎن ﻏﻴﺮﻋﺎﻗﻞ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ب ﺣﻀﺮت ﺣﻖ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ وﻟﯽ ﺁﻳﻪ دوم ﮔﻮﻳﯽ ﺳﺨﻦ ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ و ﻣﮑﻨﻮن ﻓﮑﺮ اوﺳﺖ و ﻧﻮﻋﯽ‬ ‫ﺁﻳﻪ اول ﺧﻄﺎ ِ‬
‫ﺗﺴﻠﻴﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ و ﺗﻮﺟﻴﻪ اﺻﺮار ﻣﺸﺮﮐﺎن اﺳﺖ در ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻦ دﻋﻮت ﺧﻮد‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺪاﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﺮدم‬
‫اﻳﻤﺎن ﺁورﻧﺪ‪ ،‬ﻃﺒﻌًﺎ از اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردن ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ زﻳﺮا ﺧﺸﻢ هﻨﮕﺎﻣﯽ روی ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ اﻣﺮی ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﻴﻞ و ارادﻩ‬
‫ﺷﺨﺺ رخ دادﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻏﻔُﻮرًا رَﺣﻴﻤًﺎ«‪.‬‬
‫ن َ‬
‫ﷲ ﮐﺎ َ‬
‫نا ُ‬
‫ﻋﻠَﻴﻬِﻢ ِا ﱠ‬
‫ب َ‬
‫ﻦ اِن ﺷﺎ َء اَوﻳﺘُﻮ َ‬
‫ب اﻟﻤُﻨﺎﻓِﻘﻴ َ‬
‫ﻦ ِﺑﺼِﺪ ِﻗﻬِﻢ َو ﻳ َﻌ ﱠﺬ َ‬
‫ﷲ اﻟﺼّﺎدِﻗﻴ َ‬
‫»ﻟِﻴﺠﺰِی ا ُ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺧﺪاوﻧﺪ راﺳﺘﺎن )ﻳﺎ راﺳﺘﮕﻮﻳﺎن( را ﺟﺰای ﺧﻴﺮ و ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن را اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺖ ﻋﺬاب ﻣﯽ دهﺪ و ﻳﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﺷﺎن‬
‫را ﻗﺒﻮل ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﺸﺎﻳﻨﺪﻩ و رﺣﻴﻢ اﺳﺖ‪.28‬‬

‫ﻓﺤﻮای ﺳﺮاﺳﺮ ﺁﻳﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﻪ ﺧﺪا‪ .‬اﻋﺮاب ﻧﺎﭘﺎﻳﺪار و ﻣﺘﻠﻮن اﻟﻤﺰاﺟﻨﺪ‪ .‬از هﺮ‬
‫ﻃﺮف ﺑﺎد ﺑﻮزد‪ ،‬ﺑﺪاﻧﺴﻮی روی ﻣﯽ ﺁورﻧﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو در ﺟﻨﮓ ﺑﺪر ﻋﺪﻩ ای از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻣﮑﻪ هﻤﺮاﻩ ﻟﺸﮑﺮﻳﺎن اﺑﻮﺟﻬﻞ‬
‫ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﺤﻤﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ از اﻳﻦ ﻧﺎﭘﺎﻳﺪاری و ﺑﯽ اﻳﻤﺎﻧﯽ و ﺗﻠﻮّن ﻣﺰاج ﻣﺴﺘﻀﻌﻔﻴﻦ ﭼﻨﺎن ﺑﺪش ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺁﻳﻪ هﺎی ‪ ٩٦‬ﺗﺎ‬
‫‪ ٩٩‬ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎء را درﺑﺎرﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎزل ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬

‫ض‬
‫ص‪ .‬ﻗﺎﻟُﻮا َاﻟَﻢ َﺗﮑُﻦ اَر ُ‬‫ﻦ ﻓِﯽ اﻻَر ِ‬ ‫ﺴﻬُﻢ ﻗﺎﻟُﻮا ﻓَﻴ ِﻢ ﮐَﻨﺘُﻢ؟ ﻗﺎﻟُﻮا ﮐﻨّﺎ ﻣُﺴﺘَﻀﻌَﻔﻴ َ‬
‫ﻦ َﺗ َﻮﻓّﻴ ُﻬ ُﻢ اﻟﻤَﻼﺋِﮑ ُﺔ ﻇﺎﻟِﻤﯽ اَﻧ ُﻔ ِ‬
‫ن اﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫»ِا ﱠ‬
‫نﻻ‬‫ل وَاﻟﻨﱢﺴﺎِأ وَاﻟﻮِﻟﺪا ِ‬
‫ﻦ اﻟﺮﱢﺟﺎ ِ‬
‫ﻦ ِﻣ َ‬ ‫ت ﻣَﺼﻴﺮًا‪ِ .‬اﻟّﺎ اﻟﻤُﺴﺘَﻀﻌَﻔﻴ َ‬ ‫ﺟ ﱠﻬﻨُﻢ َو ﺳﺄ َ‬
‫ﮏ ﻣَﺄوﻳﻬُﻢ َ‬ ‫ﺟ ُﺮ واﻓﻴﻬﺎ ﻓَﺎوُﻟ ِﺌ َ‬
‫ﺳ َﻌ ًﺔ َﻓﺘُﻬﺎ ِ‬
‫ﷲ وا ِ‬‫ا ِ‬
‫ﻏﻔُﻮرًا«‪.‬‬
‫ﻋ ُﻔ ّﻮًا َ‬
‫ﷲ َ‬‫نا ُ‬ ‫ﷲ اَن ﻳﻌ ُﻔ َﻮ ﻋَﻨﻬُﻢ َو ﮐﺎ َ‬
‫ﻋﺴَﯽ ا ُ‬‫ﮏ َ‬ ‫ﻼ ﻓَﺎوُﻟ ِﺌ َ‬‫ن ﺳَﺒﻴ ً‬‫ن ﺣﻴَﻠ ًﺔ َو ﻻ ﻳﻬ َﺘﺪُو َ‬ ‫ﻳﺴﺘَﻄﻴﻌُﻮ َ‬

‫ﮐﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯽ دهﺪ‪:‬‬

‫ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻮدﻳﺪ ﭼﺮا در ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﮑﺮدﻳﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﻮدﻳﻢ‪ .‬ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﭘﺎﺳﺦ‬
‫دادﻧﺪ ﮐﻪ زﻣﻴﻦ ﺧﺪای ﻓﺮاخ ﺑﻮد ﭼﺮا ﻣﻬﺎﺟﺮت ﻧﮑﺮدﻳﺪ؟ ﭘﺲ ﺟﺎی ﺷﻤﺎ در ﺟﻬﻨﻢ اﺳﺖ ﻣﮕﺮ ﻣﺮدان ﺿﻌﻴﻒ ﻳﺎ‬
‫زﻧﺎن و اوﻻد ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺧﺪا ﺁﻧﻬﺎ را ﻋﻔﻮ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫در ﻣﮑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﻞ ﻋَﻦ‬
‫ﺿﱠ‬‫ﮏ ُه َﻮ اَﻋَﻠ ُﻢ ِﺑﻤَﻦ َ‬
‫ن َرﱠﺑ َ‬
‫ﻦ ِا ﱠ‬
‫ﺴُ‬‫ﺴ َﻨ ِﺔ َو ﺟﺎدِﻟﻬُﻢ ﺑِﺎﻟﱠﺘﯽ هِﯽ اَﺣ َ‬
‫ﺤَ‬
‫ﻈ ِﺔ اﻟ َ‬
‫ﻋَ‬
‫ﮏ ﺑِﺎﻟﺤِﮑ َﻤ ِﺔ وَاﻟﻤَﻮ ِ‬‫ﻞ َرﱠﺑ َ‬ ‫ع اِﻟﯽ ﺳَﺒﻴ ِ‬ ‫»اُد ُ‬
‫ﻦ «‪.‬‬
‫ﺳَﺒﻴِﻠ ِﻪ َو ُه َﻮ اَﻋَﻠ ُﻢ ﺑِﺎﻟﻤُﻬﺘَﺪﻳ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ در راهﻨﻤﺎﻳﯽ ﺧﻠﻖ ﺑﻪ ﺣﮑﻤﺖ و اﻧﺪرزهﺎی ﺳﻮدﻣﻨﺪ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﻮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻼﻳﻢ اﺧﻼﻗﯽ ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﻣﺠﺎدﻟﻪ‬
‫ﮐﻦ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮد هﻢ ﮔﻤﺮاهﺎن را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ و هﻢ هﺪاﻳﺖ ﺷﺪﮔﺎن را‪.29‬‬

‫ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎل ﮐﻪ اﺳﻼم ﻗﻮّت ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﻋﺪّﻩ زﻳﺎدی ﺑﻪ ﻣﮑﻪ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ و ﺁن را ﻓﺘﺢ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﻬﺠﻪ‬
‫]ﻟﺤﻦ[ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﭼﻮن ﺟﺒّﺎری ﺑﯽ اﻏﻤﺎض ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﺻ ٍﺪ‪«...‬‬
‫ﺼﺮُوهُﻢ وَاﻗ ُﻌﺪُواَﻟﻬُﻢ ُﮐﻞﱠ ﻣَﺮ َ‬
‫ﺧﺬُوهُﻢ َو اﺣ ُ‬
‫ﺚ َوﺟَﺪ ُﺗﻤُﻮهُﻢ َو ُ‬
‫ﻦ ﺣَﻴ ُ‬
‫ﺤﺮُا ُم ﻓَﺎﻗ ُﺘﻠُﻮا اﻟﻤُﺸﺮِﮐﻴ َ‬
‫ﺦ اﻻَﺷ ُﻬﺮُاﻟ ُ‬
‫ﺴَﻠ َ‬
‫» َﻓِﺎذَا اﻧ َ‬
‫‪28‬‬
‫ﺳﻮرﻩ اﺣﺰاب ﺁﻳﻪ ‪٢٣‬‬
‫‪29‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻧﺤﻞ ﺁﻳﻪ ‪١٢٥‬‬

‫‪148‬‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﻣﺎهﻬﺎی ﺣﺮام ﻣﻨﻘﻀﯽ ﺷﺪ هﺮ ﺟﺎ ﻣﺸﺮﮐﺎن را ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ ﺑﮑﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﺗﻌﻘﻴﺐ و در ﺧﺎﻧﻪ هﺎﺷﺎن‬
‫ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﮐﻨﻴﺪ و در هﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﺑﺮای ﺷﮑﺎر ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﻤﻴﻦ ﻧﺸﻴﻨﻴﺪ‪.30‬‬

‫اﻧﺴﺎن ﺿﻌﻴﻒ ﺑﺎ ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ ﻣﺤﺪود‪ ،‬ﻃﺒﻌًﺎ در ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼت و دﺷﻮارﻳﻬﺎی زﻧﺪﮔﯽ ﻳﺎ در هﻨﮕﺎم ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ و ﮐﺎﻣﺮواﻳﯽ‬
‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ از وی دو ﮔﺎﻧﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺮوز ﮐﻨﺪ و دو روش ﻣﺘﻐﺎﻳﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و دو ﻧﻮع ﺑﻴﺎن از وی ﺳﺮ زﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ اﻳﻦ اﻣﺮ‬
‫درﺑﺎرﻩ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ و داﻧﺎی ﻣﻄﻠﻖ و ﺣﮑﻴﻢ ﻣﻄﻠﻖ ﮐﻪ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺑﺮ وی ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ و هﻴﭻ رادع و ﻣﺎﻧﻌﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ‬
‫ارادﻩ اش ﭘﻴﺪا ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‪ ،‬ﺻﺎدق ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻌﺬﻟﮏ در ﺳﺎل اول هﺠﺮت ﺁﻳﻪ »ﻻ اﮐﺮاﻩ ﻓﯽ اﻟﺪﻳﻦ« ﻧﺎزل ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ‪،‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﻳﮏ ﺳﺎل ]ﺑﻌﺪ[‪ ،‬ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ﷲ‬
‫ﻞ ا ُ‬
‫ﺳﺒِﻴ ِ‬
‫ن ﻓِﯽ َ‬
‫ﻦ‪ ...‬وَاﻟﻤُﺠﺎ ِهﺪُو َ‬
‫ﻦ اﻟﻤﺆ ِﻣﻨِﻴ َ‬
‫ن ِﻣ َ‬
‫ﻻ ﻳﺴ َﺘﻮِی اﻟﻘﺎﻋِﺪو َ‬
‫ﷲ ]ﺑﮑُﺸﻴﺪ در راﻩ ﺧﺪا[ َ‬
‫ﻞ ا ِ‬
‫ﺳﺒِﻴ ِ‬
‫ف َ‬‫» َو ﻗﺎ ِﺗﻠُﻮا ِ‬
‫ﺴ ُﻬ ُﻢ«‪] .‬ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﻧﺸﺴﺘﮕﺎن از ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ‪ ...‬و ﺟﻬﺎدﮐﻨﻨﺪﮔﺎن در راﻩ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎﻟﻬﺎی ﺧﻮد و ﺟﺎﻧﻬﺎی‬ ‫ِﺑﺎَﻣﻮَاِﻟﻬِﻢ َو اَﻧ ُﻔ ِ‬
‫ﺧﻮد[‪.31‬‬

‫ﮐﻪ ]در اﻳﻦ ﺁﻳﻪ[ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺣﮑﻢ ﻣﺤﺎرﺑﻪ ﺑﺎ اﺷﺨﺎص را ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﻮﻧﺪ و ﻳﮏ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ اﺟﺒﺎری ﺑﺮای‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪن ﺁﻧﻬﺎ در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﻧﻴﺰ ﺻﺮﻳﺤًﺎ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺴﺎوی ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻳﺎ ﺑﺎ‬
‫زور ﺷﻤﺸﻴﺮ و ﻳﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪن ﻣﺎل ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﺸﺮﮐﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اﻧﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪﻩ و ﻋﺒﺎدت ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻳﮑﺴﺎن‬
‫ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﺑﺎرﻳﺘﻌﺎﻟﯽ در ﻣﮑﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻮد دﺳﺘﻮر اﺧﻼﻗﯽ ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ‪:‬‬

‫ﮏ َو ﺑَﻴ َﻨ ُﻪ ﻋَﺪا َو ُة َﮐَﺎﱠﻧ ُﻪ َوﻟَﯽ ﺣَﻤﻴ ُﻢ«‪.‬‬

‫ﻦ َﻓِﺎذَا اﻟﱠﺬی ﺑَﻴ َﻨ َ‬
‫ﺴُ‬‫ﻻ اﻟﺴﱠﻴ َﺌ ُﺔ‪ .‬اِدﻓَﻊ ﺑِﺎﻟﱠﺘﯽ هِﯽ اَﺣ َ‬
‫ﺴ َﻨ ُﺔ َو َ‬
‫ﺤَ‬
‫»وَﻻﺗَﺴ َﺘﻮِی اﻟ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺧﻮﺑﯽ و ﺑﺪی ﻳﮑﺴﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺪی را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﭘﺎداش ﻣﺪﻩ )ﺧﺸﻢ را ﺑﺎ ﻣﻬﺮ‪ ،‬ﺧﺸﻮﻧﺖ را ﺑﺎ ﺑﺮدﺑﺎری و‬
‫ﺁزار را ﺑﺎ ﻋﻔﻮ( ﺁﻧﮕﺎﻩ دﺷﻤﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ دوﺳﺖ ﺻﻤﻴﻤﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد‪.32‬‬

‫ف ﺁن را دﺳﺘﻮر ﻣﯽ دهﺪ‪:‬‬
‫اﻣﺎ در ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﺧﻼ ِ‬

‫ن«‬
‫ﻻ ﻋﻠَﻮ َ‬
‫»ﻓَﻼ ﺗَﻴﻨُﻮا َو ﺗَﺪﻋُﻮا اِﻟﯽ اﻟﺴﱠﻠ ِﻢ َو اَﻧ ُﺘ ُﻢ ا َ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ اﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﺑﺮﺗﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺳﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺮج ﻧﺪهﻴﺪ و ﺑﻪ ﺻﻠﺢ و ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ ﻣﮕﺮاﻳﻴﺪ‪.33‬‬

‫ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ روش و ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻟﻬﺠﻪ‪ ،‬ﮔﺎهﯽ در ﻗﺮﺁن ﺑﻪ ﺁﻳﺎﺗﯽ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻢ ﮐﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﮐﺎﺋﻨﺎت و ﻣﺪﻳﺮ و ﻣﺪﺑّﺮ‬
‫ﻣﻴﻠﻴﺎردهﺎ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﺗﻮاﺑﻊ ﺑﻪ ﻣﺸﺘﯽ اﻋﺮاب ﺣﺠﺎز ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ن«‬‫ﻦ اﻟﻤُﻨ ِﺰﻟُﻮ َ‬

‫ن اَم ﻧَﺤ ُ‬
‫ﻦ اﻟ ُﻤ ُﺰ ِ‬
‫»اَﻧﺘُﻢ اَﻧ َﺰَﻟ َﺘﻤَﻮ ُﻩ ِﻣ َ‬
‫‪34‬‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎران را از اﺑﺮ ﻓﺮود ﺁوردﻳﺪ ﻳﺎ ﻣﺎ؟‬

‫ﮔﺎهﯽ ﻧﻴﺰ ﻣﺜﻞ ﻣﺮدﻣﺎن ﻧﺎﺗﻮان و ﺑﯽ ﮐﺲ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻳﺎری ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺁهﻦ را ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺪ ﺗﺎ ﻣﻌﻠﻮم دارد ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ‬
‫ﻳﺎری او ﻣﯽ ﺷﺘﺎﺑﺪ‪:‬‬

‫ﺼ ُﺮ ُﻩ َو ُرﺳُﻮَﻟ ُﻪ«‪.‬‬
‫ﷲ ﻣَﻦ ﻳﻨ ُ‬
‫س َوﻟِﻴﻌَﻠ َﻢ ا ُ‬
‫س ﺷَﺪﻳﺪ َو ﻣَﻨﺎ ِﻓ ُﻊ ﻟِﻠﻨّﺎ ِ‬
‫» َواَﻧﺰَﻟﻨَﺎ اﻟﺤَﺪﻳ َﺪ ﻓﻴ ِﻪ ﺑَﺄ ُ‬
‫‪35‬‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ وﺳﻴﻠﻪ ای اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ]ﻣﻴﺎن[ ﻳﺎران ﺧﻮد و رﺳﻮﻟﺶ را ﺑﺎز ﺷﻨﺎﺳﺪ ‪.‬‬

‫در ﻗﺮﺁن ﺑﻴﺶ از ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ هﺪاﻳﺖ ﻣﺮدم را ﻣﻨﻮط ﺑﻪ ارادﻩ و ﻣﺸﻴﺖ ﺧﻮد ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ن «‪.‬‬
‫ﮏ ﻻﻳﺆ ِﻣﻨُﻮ َ‬
‫ﺖ َرﱠﺑ َ‬
‫ﻋﻠَﻴﻬِﻢ َﮐِﻠ َﻤ ُ‬
‫ﺣﻘﱠﺖ َ‬
‫ﻦ َ‬
‫ن اﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫»ِا ﱠ‬
‫‪36‬‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺰد ﻋﺬاب و ﻗﻬﺮ ﺧﺪاوﻧﺪﻧﺪ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﯽ ﺁورﻧﺪ ‪.‬‬

‫‪30‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﺁﻳﻪ ‪٥‬‬
‫‪31‬‬
‫]در اﻳﻨﺠﺎ ﺷﺎدروان ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ از ﺁﻳﻪ هﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻗﺮﺁن ﻗﺴﻤﺘﻬﺎﻳﯽ را ﻧﻘﻞ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺴﻤﺖ اول ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ از ﺳﻮرﻩ هﺎی ﺑﻘﺮﻩ ﺁﻳﻪ ‪،١٩٠‬‬
‫‪ ٢٤٤‬و ﻳﺎ ﺁل ﻋﻤﺮان ﺁﻳﻪ ‪ ١٦٧‬و ﻗﺴﻤﺖ دوم از ﺳﻮرﻩ ﻧﺴﺎء ﺁﻳﻪ ‪ ٩٥‬و ﻏﻴﺮﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﻧﻘﻞ اﻳﻦ ﺁﻳﺎت‪ ،‬ﺷﺎدروان ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﺟﻮهﺮ و ﻋﺼﺎرﻩ ﻣﻌﺎﻧﯽ‬
‫ﻼ ﺑﺮهﺎن او را ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ[‬
‫ﺁﻳﺎت را در ﺳﻄﻮر ﺑﻌﺪی ﺁوردﻩ ﮐﻪ ﮐﺎﻣ ً‬
‫‪32‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻓُﺼﻠﺖ ﺁﻳﻪ ‪٣٤‬‬
‫‪33‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﺁﻳﻪ ‪٣٨‬‬
‫‪34‬‬
‫ﺳﻮرﻩ واﻗﻌﻪ ﺁﻳﻪ ‪٦٩‬‬
‫‪35‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺣﺪﻳﺪ ﺁﻳﻪ ‪٢٦‬‬
‫‪36‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻳﻮﻧﺲ ﺁﻳﻪ ‪٩٥‬‬

‫‪149‬‬
 ‫ﻦ «‪.‬‬
‫س اَﺟﻤﻌَﻴ َ‬
‫ﺠﱠﻨ ِﺔ وَاﻟﻨّﺎ ِ‬
‫ﻦ اﻟ ِ‬
‫ﺟ َﻬﱠﻨ َﻢ ِﻣ َ‬
‫ﻦ َ‬
‫ﻻ ﻣَﻠ َﺌ ﱠ‬
‫ل ِﻣﻨّﯽ َ‬
‫ﻖ اﻟﻘَﻮ ُ‬
‫ﺣﱠ‬
‫ﺲ هُﺪاﻳﻬﺎ َو ﻟِﮑﻦ َ‬
‫ﻻﺗَﻴﻨﺎ ُﮐﻞﱠ َﻧ َﻔ ٍ‬
‫» َوﻟَﻮ ﺷِﺌﻨﺎ َ‬
‫ﻦ و اِﻧﺲ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﺑﺮ هﺮ ﺷﺨﺼﯽ ﻧﻮر هﺪاﻳﺖ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻴﻢ اﻣﺎ ﺣﺮف ﻣﻦ ﺣﻖ اﺳﺖ و دوزخ را از ﺟ ّ‬
‫ﭘﺮ ﺧﻮاهﻴﻢ ﮐﺮد‪.37‬‬

‫ﺳﭙﺲ ﺑﯽ درﻧﮓ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬

‫ن‪.«...‬‬‫ب اﻟﺨُﻠ ِﺪ ﺑِﻤﺎ ﮐُﻨﺘُﻢ ﺗَﻌَﻠﻤُﻮ َ‬

‫ﻋﺬا َ‬
‫»ﻓَﺬ ُوﻗُﻮا ﺑِﻤﺎ ﻧَﺴﻴﺘُﻢ ﻟِﻘﺎ َء ﻳﻮ ِﻣﮑُﻢ هﺬا‪ِ ،‬اﻧّﺎ ﻧَﺴﻴﻨﺎﮐُﻢ َو ذو ُﻗﻮُا َ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﺰای اﻳﻦ ﮐﻪ روز واﭘﺴﻴﻦ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﻳﺪ اﮐﻨﻮن ﺑﭽﺸﻴﺪ ﻋﺬاب را‪ .‬ﻣﺎ هﻢ اﮐﻨﻮن ﺷﻤﺎ‬
‫را ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ و ﺷﻤﺎ ﺑﺮای هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺳﺰای اﻋﻤﺎل ﺧﻮد در ﻋﺬاب ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد‪.38‬‬

‫از ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ دو ﺁﻳﻪ ﻣﻮی ﺑﺮ اﻧﺪام ﺷﺨﺺ راﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﺧﺪا ﺧﻮد ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم هﺪاﻳﺖ ﺷﻮﻧﺪ و‬
‫ﺁﻧﻮﻗﺖ ﺳﺰای هﺪاﻳﺖ ﻧﺸﺪن‪ ،‬ﻋﺬاب اﺳﺖ‪ ،‬ﺁﻧﻬﻢ ﻋﺬاب ﺟﺎوﻳﺪ‪ .‬ﺧﻮد او ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﺮدم هﺪاﻳﺖ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ‬
‫ﺻﺮﻳﺤًﺎ در ﭼﻨﺪ ﺁﻳﻪ ﻗﺮﺁن از ﺟﻤﻠﻪ ﺁﻳﻪ ‪ ٢٥‬ﺳﻮرﻩ اﻧﻌﺎم ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﺟﻌَﻠﻨﺎ ﻋَﻠﯽ ُﻗﻠُﻮ ِﺑﻬِﻢ َا ِﮐﱠﻨ ًﺔ اَن ﻳﻔ َﻘﻬُﻮ ُﻩ َو ﻓﯽ اِذا ِﻧﻬِﻢ وَﻓﺮًا‪.39«...‬‬
‫» َو َ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺎ ﺑﺮ ﻗﻠﺐ ﺁﻧﺎن ﭘﺮدﻩ ﮐﺸﻴﺪﻩ اﻳﻢ ﺗﺎ ﻓﺮوغ اﻳﻤﺎن ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﻧﺘﺎﺑﺪ و در ﮔﻮش ﺁﻧﺎن ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻳﻢ‬
‫ﮐﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺣﻖ را ﻧﺸﻨﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫و ﺑﺎز ﺑﻴﺶ از ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺷﺼﺖ ﺁﻳﻪ هﺴﺖ ﮐﻪ ﻋﺬاب اﻟﻴﻢ ﺟﺎودان ﺑﺮای ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ هﺪاﻳﺖ ﺷﻮﻧﺪ‪،‬‬
‫ذﺧﻴﺮﻩ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﮐﻪ درﮔﺬرﻳﻢ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع دﻳﮕﺮی ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻮرﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺴﯽ ﻣﺎﻳﻪ ﺷﮕﻔﺘﯽ اﺳﺖ‪ .‬در ﻗﺮﺁن ﻧﺎﺳﺦ و‬
‫ن ﺗﻔﺴﻴﺮ و ﻓﻘﻬﺎی ﻣﺤﻘﻖ ﺗﻤﺎم ﺁﻧﻬﺎ را ﺗﺪوﻳﻦ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﻣﻨﺴﻮخ ﻋﺒﺎرت از ﺁﻳﻪ اﻳﺴﺖ‬
‫ﻣﻨﺴﻮخ زﻳﺎد اﺳﺖ‪ .‬داﻧﺸﻤﻨﺪا ِ‬
‫ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ و ﺑﻌﺪًا ﺁﻳﻪ دﻳﮕﺮی ﻣﻐﺎﻳﺮ و ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺁن ﻧﺎزل ﮔﺮدﻳﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻃﺒﻌًﺎ ﻧﺎﺳﺦ ﺁﻳﻪ ﻗﺒﻠﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﺼﻤﻴﻤﯽ و ﻋﺪول از ﺁن ]و[ اﺗﺨﺎذ روﺷﯽ و ﺳﭙﺲ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺁن اﻣﺮی اﺳﺖ ﻋﺎدی و ﺟﺎری ﺑﺮای ﺁدﻣﯽ ﮐﻪ‬
‫از ﮐُﻨﻪ واﻗﻌﻴﺎت اﻃﻼﻋﯽ ﻧﺪارد‪ .‬اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﺤﺪود او ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ اﻣﺮی ﺷﺪﻩ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺧﻄﺎی ﺧﻮد ﭘﯽ ﺑﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻇﻮاهﺮ ﺣﻮادث او را ﺑﻪ اﺗﺨﺎذ ﺗﺼﻤﻴﻤﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ و ﭘﺲ از ﺳﻨﺠﺶ دﻗﻴﻖ ﻳﺎ ﺑﺮوز واﻗﻌﻴﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﺧﻄﺎی ﺧﻮد ﭘﯽ‬
‫ﻣﯽ ﺑﺮد و ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺁن از رأی ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﻋﺪول ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﭘﻴﺸﺎﻣﺪ ﺑﺮای ﺧﺪاوﻧﺪ داﻧﺎ و ﺗﻮاﻧﺎ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ‬
‫ﺗﻮﺟﻴﻪ اﺳﺖ و از هﻤﻴﻦ رو ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن زﺑﺎن ﺑﻪ ﻃﻌﻦ ﮔﺸﻮدﻩ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﻣﺤﻤﺪ اﻣﺮوز اﻣﺮی ﺻﺎدر ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻓﺮدا‬
‫ﺁن را ﻧﺴﺦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺁﻳﻪ ‪ ١٠٦‬ﺳﻮرﻩ ﺑﻘﺮﻩ ﺟﻮاﺑﯽ اﺳﺖ ﺑﺪﻳﻦ اﻋﺘﺮاض‪:‬‬

‫ﺊ ﻗَﺪﻳ ُﺮ«‪.‬‬
‫ﺷٍ‬‫ﷲ ﻋَﻠﯽ ُﮐﻞﱠ َ‬
‫نا َ‬
‫ت ِﺑﺨَﻴ ٍﺮ ﻣِﻨﻬﺎ اَو ﻣِﺜﻠِﻬﺎ َاﻟَﻢ ﺗَﻌﻠَﻢ َا ﱠ‬
‫»ﻣﺎ ﻧَﻨﺴَﺦ ﻣِﻦ ﺁﻳ ٍﺔ اَوﻧُﻨﺴِﻬﺎ َﻧُﺎ ِ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻣﺎ اﻣﺮی ﻳﺎ ﺁﻳﻪ ای را ﻧﺴﺦ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﻢ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ رهﺎ ﻧﻤﯽ ﺳﺎزﻳﻢ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻳﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﺁن را ﺑﻴﺎورﻳﻢ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯽ داﻧﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ هﺮ اﻣﺮی ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻟﺒﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ هﺮ اﻣﺮی ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺁﻳﻪ ای را ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ و ﺳﭙﺲ ﻧﺴﺦ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ زﻳﺮا ﺗﻮاﻧﺎی‬
‫ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺎﻟﻀﺮورﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدن اﺣﮑﺎﻣﯽ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﻧﺴﺦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬داﻧﺎﻳﯽ و ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ از ﺻﻔﺎت‬
‫ﺿﺮورﻳﻪ ﺣﻀﺮت ﺑﺎرﻳﺘﻌﺎﻟﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺸﺮ ﻣﺘﻔﮑﺮ و ﻣُﺪرِک ﺧﺪاﻳﯽ را ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦ اوﺻﺎﻓﯽ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ‬
‫ﺧﺪای داﻧﺎ و ﺗﻮاﻧﺎ ﭼﺮا اﻣﺮی ﺻﺎدر ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺁن ﻧﺴﺦ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ؟ ﺗﻨﺎﻗﺾ در ﺧﻮد ﺁﻳﻪ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﯽ او‬
‫»ﻋﻠﯽ ﮐﻞ ﺷﺊ ﻗﺪﻳﺮ« اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا از ﻧﺨﺴﺖ ﺁن اﻣ ِﺮ ﺑﻬﺘﺮ را ﺻﺎدر ﻧﻔﺮﻣﻮد؟‬
‫ﮔﻮﻳﺎ ]اﻓﺮاد[ ﻓﻀﻮل و ﮔﺴﺘﺎخ در ﺁن ﻋﺼﺮ هﻢ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﺮ اﻋﺘﺮاض ﺧﻮد ﭘﺎﻓﺸﺎری ﻧﻴﺰ ﻣﯽ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪.‬‬
‫از اﻳﻦ رو در ﺳﻮرﻩ ﻧﺤﻞ هﻤﻴﻦ ﺟﻮاب ﺑﻪ ﺷﮑﻞ دﻳﮕﺮی ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ح اﻟ ُﻘﺪُس ﻣِﻦ‬
‫ن‪ .‬ﻗُﻞ َﻧﺰﱠﻟ ُﻪ ر ُو ُ‬
‫ﺖ ﻣُﻔ َﺘ ٍﺮ ﺑَﻞ اَﮐ َﺜ ُﺮهُﻢ ﻻﻳﻌَﻠﻤُﻮ َ‬
‫ل ﻗﺎﻟُﻮا ِاﻧﱠﻤﺎ اَﻧ َ‬
‫ﷲ اَﻋَﻠ ُﻢ ﺑِﻤﺎ ﻳ َﻨﺰﱠ ُ‬
‫» َو اِذا َﺑﺪﱠﻟﻨﺎ ﺁﻳ ٍﺔ وَا ُ‬
‫ﻦ ﺁ َﻣﻨُﻮا«‪.‬‬ ‫ﺖ اﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫ﻖ ﻟِﻴ َﺜ ِﺒ َ‬
‫ﺤﱠ‬‫ﮏ ﺑِﺎﻟ َ‬
‫َرﱠﺑ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ اﮔﺮ ﺁﻳﻪ ای را ﺑﺎ ﺁﻳﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﺴﺦ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺪاﻧﭽﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺪ داﻧﺎﺳﺖ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮ را ﻣﻔﺘﺮی‬
‫ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ اﻣﺎ اﮐﺜﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ روح اﻟﻘﺪس ﺁن را ﻧﺎزل ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺆﻣﻨﺎن را ﺛﺎﺑﺖ‬
‫ﻗﺪم ﺳﺎزد‪.40‬‬

‫‪37‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺳﺠﺪﻩ ﺁﻳﻪ ‪١٣‬‬
‫‪38‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺳﺠﺪﻩ ﺁﻳﻪ ‪١٤‬‬
‫‪39‬‬
‫ﻋﻴﻦ اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت در ﺁﻳﻪ ‪ ٥٧‬ﺳﻮرﻩ ﮐﻬﻒ ﻧﻴﺰ ﺗﮑﺮار ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬

‫‪150‬‬
‫ن ﻧﺎﻗﺺ‬ ‫ﻓﺮض اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺮﺁن ﺳﺨﻦ ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﻃﺒﻌًﺎ ﺑﺎﻳﺪ رﻧﮓ ﭘﻨﺪارهﺎی ﺁدﻣﻴﺎ ِ‬
‫وﺿﻌﻴﺖ در ﺁن راﻩ ﻧﻴﺎﺑﺪ‪ .‬ﺑﺎز در اﻳﻦ دو ﺁﻳﻪ ﺗﻨﺎﻗﺾ ﺻﺮﻳﺢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺎزل ﻣﯽ ﮐﻨﺪ داﻧﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺁﻳﻪ ای ﺑﻪ ﺁﻳﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن را ﺑﻪ ﺷﮏ ﻣﯽ اﻧﺪازد‪ .‬ﺷﮏ در اﻳﻨﮑﻪ ﺁﻧﻬﺎ از ﻃﺮف ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ زﻳﺮا‬
‫ﺣﺘﯽ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﻋﺎﻣﯽ و ﺳﺎدﻩ ﻟﻮح ﺣﺠﺎز ﮔﻮﻳﯽ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ داﻧﺎ و ﺗﻮاﻧﺎ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد را ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﯽ دهﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ از هﻤﺎن ﺁﻏﺎز ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ اﻗﺘﻀﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﻧﺎزل ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ رأی از ﻟﻮازم ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺿﻌﻴﻒ و ﻧﺎدان‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫از ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﺗﺄﻣﻞ در اﻳﻦ ﺗﻐﺎﻳﺮ و ﺗﺨﺎﻟﻒ ﻧﺎﭼﺎر ﻳﮏ ﺗﻮﺟﻴﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﻳﺎﻓﺖ و ﺁن اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺷﮑﻞ ﻏﻴﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﻔﮑﻴﮑﯽ ﺑﻪ هﻢ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪاﻳﯽ در اﻋﻤﺎق وﺟﻮد ﻧﺎﺧﻮدﺁﮔﺎﻩ ﻣﺤﻤﺪ ﻇﻬﻮر ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬او را ﻣﺒﻌﻮث ﻣﯽ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ و ﻣﺄﻣﻮر ارﺷﺎد ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﻣﯽ ﺳﺎزد‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺤﻤ ِﺪ ﺑﺸﺮ و دارای ﺧﺼﺎﻳﺺ ﺑﺸﺮی ﺑﺪﻳﻦ رﺳﺎﻟﺖ ﻗﻴﺎم ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و‬
‫ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁﻧﯽ از اﻳﻦ دو ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺗﺮاوش ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫رأی ﻋﺠﻴﺐ و ﺳﺰاوار دﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﻟﺪزﻳﻬﺮ در ﺁﻏﺎز ﻓﺼﻞ ﺳﻮم ﮐﺘﺎب ارزﻧﺪﻩ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم »ﻋﻘﻴﺪﻩ و ﺷﺮﻳﻌﺖ در اﺳﻼم«‬
‫ﻞ ﻣﻌﻤّﺎ ﻧﺰدﻳﮏ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪:‬‬‫ﺁوردﻩ اﺳﺖ در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮم ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﻧﻘﻞ ﺁن‪ ،‬ﺷﺨﺺ اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪ را ﺑﻪ ﺣ ّ‬
‫»ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان ﻧﻪ ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﻨﺪ و ﻧﻪ ﻣﺘﮑﻠﻢ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺧﻮد را در ﺗﺤﺖ ﻗﺎﻋﺪﻩ و ﺿﺎﺑﻄﻪ ﻋﻠﻤﯽ درﻧﻴﺎوردﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت‬
‫ﻼ ﭘﯽ رﻳﺰی ﻧﮑﺮدﻩ اﻧﺪ‪ .‬از ﻋﻤﻖ وﺟﺪان ﺁﻧﺎن ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﺑﻴﺮون ﻣﯽ ﺟﻬﺪ و در ﺁن ﭘﻴﺮو‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻳﮏ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﻓﻠﺴﻔﯽ و ﮐﻼﻣﯽ ﻗﺒ ً‬
‫اﻟﻬﺎﻣﺎت دروﻧﯽ ﺧﻮﻳﺸﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﮔﺮوﻧﺪ‪ .‬ﺗﻌﺪاد ﻣﺆﻣﻨﺎن روز ﺑﻪ روز ﻓﺰوﻧﯽ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد ﺗﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻧﻮﻳﻨﯽ ﺑﺮ‬
‫اﺳﺎس ﺁن دﻳﺎﻧﺖ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﻮد‪ .‬ﭘﺲ از ﺁن داﻧﺸﻤﻨﺪاﻧﯽ ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ در ﻣﻘﺎم اﻳﺠﺎد ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ ای ﻓﮑﺮی ﺑﺮای ﻣﻌﺘﻘﺪات‬
‫ﻋﺎﻣﻪ ﺑﺮﺁﻳﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﻼﻓﯽ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻨﺎﻗﻀﯽ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺄوﻳﻞ و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺁن را ﺳﺎزﮔﺎر ﻣﯽ ﺳﺎزﻧﺪ و ﺑﺮای هﺮ‬
‫ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺎدﻩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‪ ،‬ﺑﺎﻃﻨﯽ ﺗﺼﻮر و ﺧﻠﻖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮای اﻇﻬﺎرات اﻟﻬﺎﻣﯽ او ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺘﮑﯽ ﺑﻪ وﺣﯽ ﺿﻤﻴﺮ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪،‬‬
‫اﺳﺘﺪﻻل ﻋﻘﻠﯽ و ﻣﻨﻄﻘﯽ درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻌﺎﻧﯽ و ﻣﻔﺎهﻴﻤﯽ ﮐﺸﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ اﺑﺪًا از ﻣﺨﻴﻠﻪ ﺁن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﮕﺬﺷﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮ ﺳﺌﻮاﻻت و اﻋﺘﺮاﺿﺎﺗﯽ ﮐﻪ اﺑﺪًا ﺻﺎﺣﺐ دﻋﻮت را ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﮑﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﻮاﺑﻬﺎﻳﯽ ﺗﻬﻴﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﺧﻼﺻﻪ‬
‫ﺳﻴﺴﺘﻤﯽ ﻓﻠﺴﻔﯽ و ﮐﻼﻣﯽ ﻣﯽ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﻴﺎل ﺧﻮد دژی رﺧﻨﻪ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﮑّﺎﮐﻴﻦ داﺧﻠﯽ ﻳﺎ ﻣﻌﺎرﺿﻴﻦ ﺧﺎرﺟﯽ‬
‫اﺳﺘﻮار ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و در ﺗﻤﺎم اﻳﻦ ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺬاری ﺑﻪ اﻗﻮال ﺧﻮد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﺘﻨﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ ...‬اﻳﻦ ﻣﻔﺴﺮان و ﻋﻠﻤﺎی ﮐﻼم‪ ،‬ﺑﯽ‬
‫ﻣﻌﺎرض ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﻣﻔﺴﺮان و ﻣﺘﮑﻠﻤﺎن دﻳﮕﺮ از هﻤﺎن اﻗﻮال ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁراﻳﯽ ﻣﺨﺎﻟﻒ اﺳﺘﺨﺮاج ﮐﺮدﻩ و ﻣﻨﻈﻮﻣﻪ دﻳﮕﺮی ﻣﯽ‬
‫ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﮐﻠّﯽ ﻣﻌﺎرض دﺳﺘﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ«‪.41‬‬
‫از ﻗﻀﺎ ﮔﻮﻟﺪزﻳﻬﺮ دﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺎﻓﺬی داﺷﺘﻪ و ﻣﻄﻠﺐ را ﺑﻄﻮرﮐﻠّﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﻠﻴﻪ دﻳﺎﻧﺎت ﺁوردﻩ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﺷﻮد‬
‫و ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻄﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت و ﻣﺸﺎﺟﺮاﺗﯽ ﮐﻪ از ﻗﺮن اول هﺠﺮی ﺟﺎن ﮔﺮﻓﺖ و ﻃﻮاﺋﻒ اﺷﻌﺮی‪ 42‬و ﻣﻌﺘﺰﻟﯽ‬
‫و ﺷﻴﻌﻪ و ﻣﺮﺟﺜﻪ‪ 43‬و ﺧﻮارج‪ 44‬را ﺑﻪ ﺟﺎن ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﻣﺼﺪر اﻟﻬﺎم او ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬او ﺧﻮد ﻳﻬﻮدی اﺳﺖ و از ﺳﻴﺮ‬
‫ﻼ ﺑﺎ اﻃﻼع اﺳﺖ و هﻤﻪ اﻳﻦ ﻗﻀﺎﻳﺎ در دﻳﺎﻧﺖ ﻳﻬﻮد و ﻧﺼﺎری ﻧﻴﺰ روی دادﻩ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ‬ ‫ﺗﺤﻮل ﮐﻠﻴﺴﺎی ﻣﺴﻴﺤﻴﺖ ﮐﺎﻣ ً‬
‫اﻃﻼﻋﺎت داﻣﻨﻪ داری ﮐﻪ در ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت اﺳﻼﻣﯽ دارد او را ﺑﺪﻳﻦ درﺟﻪ روﺷﻦ ﺑﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻮﭼﮏ و‬
‫ﻣﺨﺘﺼﺮ از اﻳﻦ اﺧﺘﻼﻓﺎت و ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت را ﭼﻮن ﻣﻨﺎﺳﺐ اﻳﻦ ﻓﺼﻞ اﺳﺖ در اﻳﻨﺠﺎ ﻣﯽ ﺁورﻳﻢ‪:‬‬
‫در ﻗﺮﺁن ﺗﻌﺒﻴﺮاﺗﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ ذوق ﺳﻠﻴﻢ و هﺮ ﺷﺨﺺ روﺷﻦ ﺑﻴﻨﯽ ﺁن را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ درک ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻣﻮرد هﻴﭻ ﺷﮏ و‬
‫اﻳﺮادی ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ‪» :‬ﻳﺪاﷲ ﻓﻮق اﻳﺪﻳﻬﻢ«‪ 45‬ﻳﻌﻨﯽ دﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﺮﺗﺮ از دﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺣﻘﻴﻘﯽ ﺁن واﺿﺢ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻳﻌﻨﯽ‪ :‬ﻗﺪرت ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎﻓﻮق ﻗﺪرﺗﻬﺎ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﺎ اﻳﻦ ﺗﻌﺒﻴﺮ ﮐﻪ »اﻟﺮّﺣﻤﻦ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺮش اﺳﺘﻮی«‪ 46‬ﻳﻌﻨﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻣﺴﺘﻘﺮ‬

‫‪40‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻧﺤﻞ ﺁﻳﺎت ‪ ١٠١‬و ‪١٠٢‬‬
‫‪41‬‬
‫‪[Ignaz Goldziehr: Vorlesungen über den Islam; Heidelberg ١٩١٠; Kapitel III (Dogmatische‬‬
‫]‪Entwicklungen), S.٨٠‬‬
‫‪42‬‬
‫]ﻓﺮﻗﻪ اﺷﻌﺮﻳﻪ ﭘﻴﺮو اﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ اﺷﻌﺮی‪ .‬وی ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﻌﺘﺰﻟﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪﻩ او اﻳﻤﺎن ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از روی ﻗﻠﺐ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدن‬
‫ﺑﻪ وﺣﺪاﻧﻴﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان و رﺳﺎﻟﺖ ﺁﻧﺎن‪ .‬ﺻﺎﺣﺐ ﮔﻨﺎﻩ اﮔﺮ ﺑﻤﻴﺮد و ﺗﻮﺑﻪ ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺴﺎب او ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﺎ او را ﺑﻪ رﺣﻤﺖ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ‬
‫ﺺ و ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﻃﺮﻳﻘﻪ‬‫و ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺪار ﺟﺮﻣﺶ ﻋﺬاب ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎﻣﺖ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق و اﺧﺘﻴﺎر ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻧ ّ‬
‫اهﻞ ﺳﻨّﺖ را ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬راﺟﻊ ﺑﻪ ﻗﺮﺁن‪ ،‬اﺷﻌﺮﻳﻪ ﺑﺮﺧﻼف ﻣﻌﺘﺰﻟﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﻗﺪﻣﺖ ﺁﻧﻨﺪ[‬
‫‪43‬‬
‫]ﻓﺮﻗﻪ ﻣﺮﺟﺜﻪ در زﻣﺎن ﺧﻼﻓﺖ ﻣﻌﺎوﻳﻪ )ﺧﻼﻓﺖ ‪ ٤١ -٥٩‬هﺠﺮی ﻗﻤﺮی ‪ ٦٦١ -٦٧٨ /‬ﻣﻴﻼدی( ﭘﻴﺪا ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ هﻴﭽﮑﺲ ﺣﻖ ﻧﺪارد‬
‫در دﻧﻴﺎ در ﺑﺎب ﺟﻬﻨﻤﯽ ﺑﻮدن ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎهﺎن ﮐﺒﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ ﺣﮑﻢ دهﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺣﮑﻢ اﻳﻦ اﺷﺨﺎص را ﺑﻪ روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﻮﮐﻮل ﮐﺮد‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺄﺧﻴﺮ‬
‫ﺣﮑﻢ را ارﺟﺎء ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ و ﻣﺄﺧﻮذ اﺳﺖ از ﺁﻳﻪ ‪ ١٠٧‬ﺳﻮرﻩ اﻟﺘﻮﺑﻪ‪ .‬ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻣﺮﺟﺜﻪ درﺑﺎرﻩ اﻣﺎم اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻮن ﮐﺴﯽ ﺑﻪ اﻣﺎﻣﺖ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن اﻧﺘﺨﺎب‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ هﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ )وﻻﻳﺖ ﻣﻄﻠﻘﻪ ﻓﻘﻴﻪ اﻳﻦ اﺻﻞ ﻣﺮﺟﺜﻪ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ(‪ .‬اﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﺎران ﻣﻌﺎوﻳﻪ و ﻃﺮﻓﺪاران ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺁل‬
‫ﺳﻔﻴﺎن ﺑﻮدﻧﺪ[‬
‫‪44‬‬
‫]ﺧﻮارج ﮔﺮوهﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ در زﻣﺎن ﺧﻼﻓﺖ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﯽ ﻃﺎﻟﺐ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻧﮑﻪ ﻋﻠﯽ ﭘﺲ از ﺟﻨﮓ ﺻﻔﻴﻦ ﺑﻪ ﺣﮑﻤﻴﺖ رﺿﺎ دادﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮ او‬
‫ﺧﺮوج ﮐﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻻ ﺣﮑﻢ اﻻﷲ«‪ .‬ﺧﻮارج ﺧﻼﻓﺖ اﺑﻮﺑﮑﺮ‪ ،‬ﻋﻤﺮ‪ ،‬ﻋﺜﻤﺎن و ﻋﻠﯽ را ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﮑﻤﻴﺖ ﺗﻦ ﻧﺪادﻩ ﺑﻮد ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮارج در ﻣﻴﺎن اﻋﺮاب‪ ،‬ﻓﺎرس‪ ،‬ﺳﻴﺴﺘﺎن‪ ،‬ﮐﺮﻣﺎن و ﺧﺮاﺳﺎن ﻃﺮﻓﺪاراﻧﯽ داﺷﺘﻨﺪ و در ﺳﻪ ﻗﺮن اول هﺠﺮی ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﺗﺸﮑﻴﻞ دﺳﺘﻪ هﺎی ﺑﺰرگ ﻣﯽ‬
‫دادﻧﺪ و ﺑﺮای ﺧﻠﻔﺎی اﻣﻮی و ﻋﺒﺎﺳﯽ دﺷﻮارﻳﻬﺎﻳﯽ ﻣﯽ ﺁﻓﺮﻳﺪﻧﺪ‪ .‬از ﺳﺮان ﺧﻮارج در اﻳﺮان ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ از ﺣﻤﺰﻩ ﭘﺴﺮ ﺁذرک ﺷﺎری و ﻋﻤﺎر ﺧﺎرﺟﯽ‬
‫ﻧﺎم ﺑﺮد[‬
‫‪45‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ‪ ٤٨‬ﺁﻳﻪ ‪[١٠‬‬
‫‪46‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ‪ ٢٠‬ﺁﻳﻪ ‪[٥‬‬

‫‪151‬‬
‫ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻃﺒﻌًﺎ ﺧﺪا ﺟﺴﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ و ﻣﻌﻨﯽ ﺁن اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺮوردﮔﺎر ﺑﺮ ﺗﺨﺖ رﺑﻮﺑﻴﺖ اﺳﺘﻮار اﺳﺖ‪ .‬ﻳﺎ در‬
‫ﺗﻮﺻﻴﻒ روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬وﺟﻮﻩ ﻳﻮﻣﺌﺬ ﻧﺎﺿﺮة اﻟﯽ رﺑﻬﺎ ﻧﺎﻇﺮة«‪ 47‬ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺑﺎ رﺧﺴﺎر ﺷﮑﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺪای‬
‫ﺧﻮﻳﺶ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯽ دهﺪ‪ :‬ﻧﻴﮑﺎن ﺑﻪ ﺳﻮی ﺧﺪا ﻧﮕﺮاﻧﻨﺪ ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺪو ﺗﻮﺟﻪ دارﻧﺪ‪» .‬ان اﷲ ﺳﻤﻴﻊ‬
‫ﺑﺼﻴﺮ«‪ 48‬ﻳﻌﻨﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽ ﺷﻨﻮد و ﻣﯽ ﺑﻴﻨﺪ ]ﮐﻪ[ ﻳﻌﻨﯽ‪ :‬هﻴﭻ ﭼﻴﺰی ﺑﺮ وی ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺴﻴﺎری از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺧﺸﮏ و ﺟﺎﻣﺪاﻟﻔﮑﺮ ﮐﻪ ﺑﻨﺎ را ﺑﺮ ﺣﺪﻳﺚ ]و[ ﻣﻨﻘﻮﻻت ﻗﺮار دادﻩ و دﺧﺎﻟﺖ ﻋﻘﻞ را در اﻣﻮر دﻳﺎﻧﺘﯽ‬
‫ﻧﺎروا و ﺑﺎﻋﺚ ﮔﻤﺮاهﯽ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺁﻳﺎت و اﻳﻦ ﺗﻌﺒﻴﺮات را ﺑﻪ هﻤﺎن ﻣﻌﻨﯽ ﺗﺤﺖ اﻟﻠﻔﻈﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻮن ﺁدﻣﻴﺎﻧﺴﺖ و دﺳﺖ و ﭘﺎ و ﭼﺸﻢ و دهﺎن و ﺳﺮ و ﮔﻮش دارد‪.‬‬
‫اﺑﻮ ﻣﻌﻤﺮ ُهﺬَﻟﯽ‪) 49‬ﻣﺘﻮﻓﯽ ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ ٢٣٦‬هﺠﺮی( ﻣﯽ ﮔﻔﺖ هﺮ ﮐﺲ ﺟﺰ اﻳﻦ ﮔﻮﻳﺪ ﮐﺎﻓﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﻨﺒﻠﻴﺎن ﺗﺎﺑﻊ اﻣﺎم اﺣﻤﺪ ﺑﻦ‬
‫ﺣﻨﺒﻞ ﺑﻮدﻧﺪ ]و[ هﻤﭽﻮن رهﺒﺮﺷﺎن ﺟﺎﻣﺪ و ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﺎر ﻣﻨﻘﻮﻻت اﻳﺴﺘﺎدﻩ و هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﺗﺤﺮک ذهﻨﯽ را ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ روا‬
‫ﻧﻤﯽ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺑﻦ ﺗَﻴﻤِﻴﺔ‪ 50‬ﻳﮑﯽ از ﻋﻠﻤﺎی ﺑﺰرگ اﻳﻦ ﻃﺎﻳﻔﻪ اﺳﺖ )ﺑﻴﻦ ﻗﺮن ‪ ٦‬و ‪ ٧‬هﺠﺮی( ﮐﻪ از ﻓﺮط ﺗﻌﺼﺐ‪ ،‬ﻣﻌﺘﺰﻟﻴﺎن را ﮐﺎﻓﺮ و‬
‫اﻣﺎم ﻣﺤﻤﺪ ﻏﺰاﻟﯽ را ﻣﻨﺤﺮف ﻣﯽ داﻧﺴﺖ‪ .‬روزی در دﻣﺸﻖ وﻋﻆ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺁﻳﻪ ﻳﺎ ﺣﺪﻳﺜﯽ از ﻣﻨﺒﺮ ﻓﺮود ﺁﻣﺪ و‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬هﻤﻴﻨﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﻦ از ﻣﻨﺒﺮ ﻓﺮود ﺁﻣﺪم‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ هﻢ از ﺗﺨﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ زﻳﺮ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻌﺼﺐ و ﺟﻤﻮد ﻓﮑﺮی اﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻪ درﺟﻪ ای اﺳﺖ ﮐﻪ اﻗﻮال ﻣﺘﮑﻠﻤﺎن اﺳﻼﻣﯽ و ﻣﻌﺘﺰﻟﻴﺎن و ﺣﺘﯽ اﺷﺎﻋﺮﻩ را ﺑﺎﻃﻞ‬
‫داﻧﺴﺘﻪ و هﺮ ﻧﻮع اﻧﺤﺮاف از ﺁرای ﺳﺨﻴﻒ و ﻋﻮاﻣﺎﻧﻪ ﺧﻮد را ﺑﺪﻋﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺑﻮﻋﺎﻣﺮ ﻗﺮﺷﯽ‪) 51‬ﻣﺘﻮﻓﯽ ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ ٥٢٤‬هﺠﺮی( ﻣﯽ ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﺑﺪﻋﺖ ﮔﺬاری اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻳﻪ »ﻟﻴﺲ ﮐﻤﺜﻠﻪ ﺷﺊ« را ﺑﺪﻳﻦ‬
‫ﻣﻌﻨﯽ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﮐﻪ هﻴﭻ ﭼﻴﺰی ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻌﻨﯽ ﺁﻳﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ در اوﻟﻮهﻴﺖ ﻣﺎﻧﻊ ﻧﺪارد وﮔﺮﻧﻪ ﭼﻮن ﻣﻦ و‬
‫ﺴﺠُﻮ ِد‪] 52«...‬روزی ﮐﻪ ﮐﺸﻒ‬ ‫ن ِاﻟَﯽ اﻟ ﱡ‬
‫ق َو ﻳﺪﻋَﻮ َ‬
‫ﻒ ﻋَﻦ ﺳﺎ ٍ‬
‫ﺸ ُ‬
‫ﺷﻤﺎ اﻋﻀﺎء و ﺟﻮارح دارد و ]ﭘﺲ[ از ﺧﻮاﻧﺪن ﺁﻳﻪ »ﻳﻮ َم ﻳﮑ َ‬
‫ﮐﺮدﻩ ﺷﻮد از ﺳﺎق و ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﻮد ﺑﻪ ﺳﺠﻮد‪ [...‬دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺎق ﭘﺎی ﺧﻮد زد و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺎﻗﻬﺎﻳﯽ ﭼﻮن ﺳﺎق ﭘﺎی ﻣﻦ‬
‫دارد‪.‬‬
‫از ﺳﻴﺮ در ﻋﻘﺎﻳﺪ و ﺁراء اﻳﻦ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﻳﺎد اﻋﺮاب ﺟﺎهﻠﻴﺖ و ﻋﺎدات ﺑﺪوی ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ اﻓﺘﺪ ]ﺑﻄﻮری[ ﮐﻪ‬
‫هﻤﺎن اﻋﺮاب ﺑﺎ هﻤﺎن ﺑﻴﻨﺶ ﻣﺎدّی و ﮔﺮاﻳﺶ ﺑﻪ ﻣﺤﺴﻮﺳﺎت و دورﺑﻮدن از اﻣﻮر روﺣﺎﻧﯽ‪ ،‬از ﮔﺮﻳﺒﺎن ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺳﺮ ﺑﻴﺮون‬
‫ﻣﯽ ﺁورﻧﺪ و اﻣﺘﺰاج ﺑﺎ ﻣﻠﻞ ﺁرﻳﺎﻳﯽ و ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻓﺮﻗﻪ هﺎﻳﯽ ﭼﻮن ﻣﻌﺘﺰﻟﻪ‪ ،‬اﺧﻮان اﻟﺼﻔﺎ‪ ،53‬ﺑﺎﻃﻨﻴﺎن‪ ،54‬ﺻﻮﻓﻴﺎن و ﺳﺎﻳﺮ ﻓﺮﻗﻪ‬
‫هﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﻮﻻت ﻋﻘﻠﯽ روی ﺁوردﻩ اﻧﺪ در ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﻧﮑﺮدﻩ اﺳﺖ و از ﻗﻀﺎ رهﺒﺮان و ﭘﻴﺸﻮاﻳﺎن اﻳﻦ ﻗﻮم هﻤﻪ از ﻧﮋاد‬
‫ﺳﺎﻣﯽ هﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻧﺪرت اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺧﻮش ﻓﮑﺮ و ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﻘﻮﻻت ﻋﻘﻠﯽ در ﺁﻧﻬﺎ دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺮﺧﻼف ﻣﻌﺘﺰﻟﻪ و ﻏﺎﻟﺐ‬
‫ﻋﻠﻤﺎی ﮐﻼم ﮐﻪ ﻳﺎ از ﻏﻴﺮ ﻧﮋاد ﻋﺮﺑﻨﺪ و ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ اﻣﺘﺰاج ﺑﺎ ﻓﮑﺮ ﺁرﻳﺎﻳﯽ ﺟﻤﻮد ﻓﮑﺮی و ﺗﺼﻠّﺐ در ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺑﺪوی‬
‫را از دﺳﺖ دادﻩ اﻧﺪ‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺟﻤﻠﻪ ای ﮐﻪ در ﺻﺪر اﻳﻦ ﻓﺼﻞ ﺁوردﻳﻢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫»اﻧﺴﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺧﻮد ﺁﻓﺮﻳﺪ«‪.‬‬
‫در اوﻗﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ در ﺗﺪارک ﺟﻨﮓ ﺑﺎ روﻣﻴﺎن ﺑﻮد )ﺳﺎل ‪ ١٠‬هﺠﺮی( ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از اﻋﺮاب ﻣﺘﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺁﻳﺎ اﻣﺴﺎل ﺑﻪ‬
‫ﺟﻨﮓ ﺑﺎ روﻣﻴﺎن ﻧﻤﯽ ﺁﻳﯽ؟« ﺟﺪ اﺑﻦ ﻗﻴﺲ ﺟﻮاب داد‪» :‬اﺟﺎزﻩ دهﻴﺪ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﮑﻨﻢ و دﭼﺎر ﻓﺘﻨﻪ ﻧﺸﻮم زﻳﺮا ﻣﻦ زن را زﻳﺎد‬
‫دوﺳﺖ دارم و ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ از دﻳﺪن زﻧﺎن روﻣﯽ اﺧﺘﻴﺎر از دﺳﺖ ﺑﺪهﻢ«‪ .‬ﺁﻳﻪ ‪ ٤٩‬ﺳﻮرﻩ ﺑﺮاﺋﺔ ]ﺗﻮﺑﻪ[ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﻦ «‪.‬‬
‫ﻄ ُﺔ ﺑِﺎﻟﮑﺎﻓِﺮﻳ َ‬
‫ﺟ َﻬﱠﻨ َﻢ ﻟﻤُﺤﻴ َ‬
‫ن َ‬
‫ﺳ َﻘﻄُﻮا َو ِا ﱠ‬
‫ﻻﺗَﻔ ِﺘﻨّﯽ‪ .‬اَﻻ ﻓِﯽ اﻟﻔِﺘﻨِﺔ َ‬
‫ل اﺋﺬَن ﻟﯽ َو َ‬
‫» َوﻣِﻨﻬُﻢ ﻣَﻦ ﻳﻘُﻮ ُ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ اﺷﺨﺎص ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺮا ﻣﻌﺬور دار و دﭼﺎر ﻓﺘﻨﻪ ﻣﺴﺎز‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ در ﻓﺘﻨﻪ اﻓﺘﺎدﻩ اﻧﺪ و دوزخ ﺑﺮ ﮐﻔّﺎر ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪47‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ‪ ٧٥‬ﺁﻳﻪ ‪ ٢٣‬و ‪[٢٤‬‬
‫‪48‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ‪ ٢٢‬ﺁﻳﻪ ‪[٧٥‬‬
‫‪49‬‬
‫]در ﺗﺎرﻳﺦ رﺟﺎل اﺳﻼم ﻧﺎم دو ﮐﺲ ﺑﺎ ﻋﻨﻮان هﺬﻟﯽ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ :‬ﻳﮑﯽ اﺑﻮﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﮑﻠﻢ و ﻣﺘﻔﮑﺮ ﻣﻌﺘﺰﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺼﺮﻩ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ و در‬
‫ﺑﻐﺪاد ﺗﺪرﻳﺲ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺳﻌﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ اﻓﮑﺎر ارﺳﻄﻮ را ﺑﺎ ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁﻧﯽ ﺗﻮاﻓﻖ دهﺪ و در ﺣﺪود ‪ ٨٤٠‬ﻣﻴﻼدی زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻧﮕﺎرﻧﺪﻩ اﻳﻦ‬
‫ﺳﻄﻮر ﮔﻤﺎن ﻣﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺷﺎدروان دﺷﺘﯽ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ُهﺬَﻟﯽ ﻋﺎﻟِﻢ و ادﻳﺐ ﺁﻧﺪﻟﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻗﺮن ‪ ١٤‬ﻣﻴﻼدی زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد[‬
‫‪50‬‬
‫]دو ﮐﺲ ﺑﺎ ﻋﻨﻮان اﺑﻦ ﺗَﻴﻤِﻴﺔ ﻣﻌﺮوف هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ هﺮ دو ﺣﻨﺒﻠﯽ ﻣﺬهﺐ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﮑﯽ‪ :‬ﻣﺠﺪاﻟﺪﻳﻦ اﺑﻮاﻟﺒﺮﮐﺎت ﺑﻦ ﺗﻴﻤﻴﺔ )‪ ١٢٥٤ -١١٩٣‬م( ﻓﻘﻴﻪ و‬
‫ﻋﺎﻟِﻢ ﺣﻨﺒﻠﯽ ﮐﻪ در ﺑﻐﺪاد زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬دﻳﮕﺮی‪ :‬ﺗﻘﯽ اﻟﺪﻳﻦ اﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﺗﻴﻤﻴﺔ )‪ ١٢٦٣ -١٣٢٧‬م( ﻓﻘﻴﻪ ﺣﻨﺒﻠﯽ ﮐﻪ در ﺣﺮّان ﺳﻮرﻳﻪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ و در‬
‫دﻣﺸﻖ اﻣﺎم ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻮد و از ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ ﺷﺎﻓﻌﻴﻮن و در ﺣﺪﻳﺚ و ﻓﻘﻪ و ﮐﻼم ﻣﺸﻬﻮر ﺑﻮد[‬
‫‪51‬‬
‫]اﺑﻮﻋﺎﻣﺮ ﻗﺮﺷﯽ ﻳﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ اﺑﻮ ﻋﺎﻣﺮ ﻗﺮﻃﺒﻪ ای‪ ٩٧٨ -١٠٠٢ ،‬ﻣﻴﻼدی[‬
‫‪52‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﻗﻠﻢ ﺁﻳﻪ ‪٤٢‬‬
‫‪53‬‬
‫]در ﻗﺮن ﭼﻬﺎرم هﺠﺮی ﮔﺮوهﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ اﻓﺘﺎدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻧﺸﺮ ﻋﻠﻮم ﻋﻘﻠﯽ و ﻧﺰدﻳﮏ ﮐﺮدن دﻳﻦ و ﺣﮑﻤﺖ ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ و ﺁﮔﺎﻩ ﮐﺮدن ﻋﺎﻣﻪ‬
‫از ﻣﺒﺎﻧﯽ ﺣﮑﻤﺖ ﻧﻈﺮی و ﻋﻤﻠﯽ‪ ،‬رﺳﺎﻻت ﻣﺨﺘﺼﺮ و ﺳﺎدﻩ ای ﺑﺪون ذﮐﺮ ﻧﺎم ﻣﺆﻟّﻒ ﺑﻨﻮﻳﺴﻨﺪ و اﻧﺘﺸﺎر دهﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺪّﻩ ﺧﻮد را »اﺧﻮان اﻟﺼﻔﺎ و‬
‫ﺧﻼن اﻟﻮﻓﺎء« ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ‪ .‬از ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ ﻣﯽ ﺗﻮان از اﺑﻮ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻌﺸﺮ ﺑﺴﺘﯽ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﯽ‪ ،‬اﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ‬
‫هﺎرون زﻧﺠﺎﻧﯽ‪ ،‬اﺑﻮ اﺣﻤﺪ ﻣﻬﺮﺟﺎﻧﯽ‪ ،‬اﺑﻮاﻟﺤﺴﻦ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ راﻣﻴﻨﺎس ﻋﻮﻓﯽ ﻧﺎم ﺑﺮد‪ .‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن اﺧﻮان اﻟﺼﻔﺎ اﻳﺮاﻧﯽ و ﻳﺎ اﻳﺮاﻧﯽ ﺗﺒﺎر ﺑﻮدﻧﺪ[‬
‫‪54‬‬
‫]ﺑﺎﻃﻨﻴﺎن ﻓﺮﻗﻪ ای از اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﻪ‪ ،‬ﻃﺮﻓﺪاران اﻣﺎﻣﺖ در ﺧﺎﻧﺪان اﺳﻤﺎﻋﻴﻞ ﺑﻪ اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﻪ ﻳﺎ ﺑﺎﻃﻨﻴﻪ ﻣﺸﻬﻮرﻧﺪ‪ .‬از ﺟﻤﻠﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎن اﻳﻦ‬
‫ﻣﺬهﺐ ﻣﺒﺎدرت ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ﻣﻴﻤﻮن ﺑﻦ دﻳﺼﺎن ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﻗﺪاح اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺧﻮزﺳﺘﺎن و ﻋﺮاق و ﺷﺎم ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ اﺷﺘﻐﺎل داﺷﺖ‪ .‬ﻓﺎﻃﻤﻴﺎن ﻣﺼﺮ هﻢ‬
‫ﺑﺨﺸﯽ از اﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ اﻧﺪ و در ﻧﻮاﺣﯽ ﻳﻤﻦ‪ ،‬ﺷﺎم و ﻓﻠﺴﻄﻴﻦ و اﻳﺮان و ﺷﻤﺎل ﺁﻓﺮﻳﻘﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﻪ در هﻨﺪ و ﭘﺎﮐﺴﺘﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻗﺎﺑﻞ‬
‫ﺗﻮﺟﻬﯽ هﺴﺘﻨﺪ[‬

‫‪152‬‬
‫ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﺁﻳﻪ از زﺑﺎن ﻣﺤﻤﺪ اﺳﺖ زﻳﺮا ﺟﺪﺑﻦ ﻗﻴﺲ از او اﺟﺎزﻩ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺟﻨﮓ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﮑﻨﺪ ﻧﻪ از ﺧﺪا‪ .‬وﻟﯽ‬
‫ﺧﺪا زود ﺑﻪ ﻳﺎری ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اش ﻣﯽ ﺷﺘﺎﺑﺪ و ﺁﺗﺶ دوزخ را ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺟﺮﺋﺖ و ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ را ﺑﺪاﻧﺠﺎ رﺳﺎﻧﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ در ﺟﻨﮓ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽ اﻓﺮوزد‪.‬‬

‫ﻦ و ﺟﺎدوﮔﺮی‬
‫ﺟّ‬
‫ﻦ ﻣﻮﺟﻮدی اﺳﺖ ﭼﻮن ﺁدﻣﻴﺎن اﻣﺎ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﺑﺮ ﺁدﻣﻴﺎن ﻇﺎهﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺣﺘﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﭘﺮﻳﺰداﻩ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺸﺮی‬ ‫ﺟّ‬
‫ﻦ ﻧﺮی ﻋﺎﺷﻖ زﻧﯽ از ﺁدﻣﻴﺎن ﮔﺮدد‪ .‬ارواح ﺷﺮﻳﺮﻩ ﮔﺎهﯽ در ﺑﺪن ﺁدﻣﻴﺰاد رﻓﺘﻪ او را ﻣﺼﺮوع‪ 55‬ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻮد‪ .‬ﻳﺎ ﺟ ّ‬
‫اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ اوهﺎم ﻣﻴﺎن هﻤﻪ ﻣﻠﻞ رواج داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺟﺎدوﮔﺮی از ﻗﺪﻳﻢ ﻣﻴﺎن اﻗﻮام ﺑﺸﺮی ﻣﺘﺪاول ﺑﻮدﻩ و ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از اﻳﻨﮑﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن اورادی ﻳﺎ درﺳﺖ ﮐﺮدن‬
‫ﻼ ﺷﺨﺼﯽ را ﺑﮑﺸﺪ‪ ،‬ﻣﺮدی را‬ ‫ﻃﻠﺴﻤﯽ ﻳﺎ ﺗﺮﮐﻴﺐ داروهﺎﻳﯽ ﮐﺎرهﺎﻳﯽ اﻧﺠﺎم دهﺪ ﮐﻪ ﺑﻄﻮر ﻃﺒﻴﻌﯽ ﻗﺎﺑﻞ اﻧﺠﺎم ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺜ ً‬
‫ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬زﻧﯽ را ﺑﻪ دﻳﻮاﻧﮕﯽ اﻧﺪازد‪ ،‬ﻋﺮوﺳﮑﯽ از ﻣﻮم ﺑﺴﺎزد و ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺁن ﺳﻮزﻧﯽ ﻓﺮو ﮐﻨﺪ و ﺑﯽ درﻧﮓ ﺷﺨﺼﯽ‬
‫ﺻﺪ ﻓﺮﺳﻨﮓ دورﺗﺮ ﮐﻮر ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻬﻤﻼت و اﺑﺎﻃﻴﻞ از ﻗﺪﻳﻤﺘﺮﻳﻦ اﻋﺼﺎر و در اﻗﻮام ﺑﺸﺮی ﻣﻮﺟﻮد ]ﺑﻪ وﺟﻮد[ ﺁﻣﺪﻩ‬
‫اﺳﺖ و ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ هﻨﻮز هﻢ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺣﺘﯽ در ﮐﺸﻮرهﺎی رﺷﺪﻳﺎﻓﺘﻪ‪.‬‬
‫ن ﻣُﺪ ِرک اﻧﺪﻳﺸﻪ دارد‪ .‬اﻧﺪﻳﺸﻪ او را ﺑﻪ ﺗﮑﺎﭘﻮ ﻣﯽ اﻧﺪازد‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻴﺮوی اﻧﺪﻳﺸﻪ‬
‫ﻋﻠّﺖ ﺁﺷﮑﺎر و ﻣﺴﻠّﻢ ﻗﻀﻴﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﻴﻮا ِ‬
‫ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﻣﺠﻬﻮﻻت را روﺷﻦ ﮐﻨﺪ و ﻧﺎﭼﺎر دﺳﺘﺨﻮش ﻓﺮض و ﺣﺪس ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﮐﺎری‬
‫از ﭘﻴﺶ ﺑﺒﺮد‪ ،‬ﻗﻮﻩ واهﻤﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ اﻓﺘﺪ‪ .‬ﺁدﻣﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺿﻌﻴﻒ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﯽ ﺗﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺷﻬﻮات و رﻏﺒﺎﺗﯽ دارد ﮐﻪ ﺑﺎ‬
‫وﺳﺎﻳﻞ ﻋﺎدی دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﺪاﻧﻬﺎ دﺷﻮار اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻮاﻣﻠﯽ از اﻳﻦ ﻃﺮاز‪ ،‬او را در ورﻃﻪ ﺧﺮاﻓﺎت ﻣﯽ اﻓﮑﻨﺪ‪ .‬ﻓﺎل ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‪،‬‬
‫ﻃﺎﻟﻊ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬از ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﮕﺮاﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ رﻣﻞ و ﺟﻔﺮ رو ﻣﯽ ﺁورد‪ ،‬در ﺗﺎرﻳﮑﯽ وﺣﺸﺖ ﺑﺮ او ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮدات‬
‫وهﻤﯽ ﺑﻪ اﺷﮑﺎل ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ ﺑﺮ وی هﺠﻮم ﻣﯽ ﺁورﻧﺪ‪ ...‬اﻟﺦ‪ .‬ﭘﺲ ﺟﺎی ﺷﮕﻔﺘﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻋﺮﺑﻬﺎی ﻗﺮن ﺷﺸﻢ ﻣﻴﻼدی ﺑﻬﺮﻩ ای‬
‫ﮐﺎﻓﯽ از اﻳﻦ اوهﺎم داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺷﮕﻔﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ هﺮ دو ﻣﻮﺿﻮع در ﻗﺮﺁن ﻣﻨﻌﮑﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﻢ ﺑﻪ‬
‫ﺻﻮرت اﻳﺠﺎﺑﯽ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻳﮏ اﻣﺮ واﻗﻊ‪ .‬دو ﺳﻮرﻩ »ﻗﻞ اﻋﻮذ ﺑﺮب اﻟﻔﻠﻖ‪ «...‬و »ﻗﻞ اﻋﻮذ ﺑﺮب اﻟﻨﺎس«‪ 56‬راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﺄﺛﻴﺮ‬
‫ﺳﺤﺮ و ﭼﺸﻢ ﺑﺪ اﺳﺖ و ﻏﺎﻟﺐ ﻣﻔﺴﺮان ﻗﺮﺁن ﺑﺮ ﺁﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻟﺒﻴﺪ ﺑﻦ اﻋﺼﻢ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻣﺸﺮﮐﺎن ﻗﺮﻳﺶ در ﮐﺎر ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﺟﺎدوﻳﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺴﺖ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻴﻤﺎر ﺷﺪ ﺗﺎ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻧﺎزل ﺷﺪ و او را از ﭼﻨﻴﻦ اﻣﺮی ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫در ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮐﻤﺒﺮﻳﺞ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ در ﺣﺎل ﺑﻴﻤﺎری ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دو ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﺑﺎﻻی ﺳﺮ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﭘﺎی ﺧﻮد دﻳﺪ‪ .‬ﻳﮑﯽ از‬
‫دﻳﮕﺮی ﭘﺮﺳﻴﺪ اﻳﻦ ﻣﺮد از ﭼﻪ ﻧﺎراﺣﺖ و ﻧﺎﻻن اﺳﺖ؟ دوﻣﯽ ﮔﻔﺖ از ﺳﺤﺮی ﮐﻪ ﻟﺒﻴﺪ در ﮐﺎر او ﮐﺮدﻩ و ﺁن را در ﭼﺎﻩ‬
‫»دروان« دﻓﻦ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪ و ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﯽ ﻃﺎﻟﺐ و ﻋﻤّﺎر را ﻣﺄﻣﻮر ﺑﻴﺮون ﺁوردن ﺳﺤﺮ‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪ .‬ﺁن دو ﺁب ﭼﺎﻩ را ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺳﻨﮓ ﺗﻪ ﭼﺎﻩ را ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و دﻳﺪﻧﺪ هﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬رﺷﺘﻪ ای اﺳﺖ‬
‫دارای ﻳﺎزدﻩ ﮔﺮﻩ‪ .‬ﺁن را ﻧﺰد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁوردﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﻮﻗﺖ دو ﺳﻮرﻩ ﻣﺬﮐﻮر ﮐﻪ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ﻳﺎزدﻩ ﺁﻳﻪ اﺳﺖ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ و هﺮ ﺁﻳﻪ ﮐﻪ‬
‫ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﺮهﯽ ﮔﺸﻮدﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ و در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺖ‪...‬‬
‫ﻃﺒﺮی هﻢ ﺑﺎ ﺁب و ﺗﺎب ﺑﻴﺸﺘﺮی ﻗﻀﻴﻪ را ﺷﺮح ﻣﯽ دهﺪ و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺟﻼﻟﻴﻦ ﺑﺪون ﺁب و ﺗﺎب‪ ،‬ﺧﻮاﻧﺪن هﺮ ﺁﻳﻪ را ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺑﺎز‬
‫ﺷﺪن ﻳﮏ ﮔﺮﻩ ﻣﯽ داﻧﺪ‪ .‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮐﺸﺎف اﺑﺪًا اﺷﺎرﻩ ای ﺑﻪ اﻳﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎ ﻧﮑﺮدﻩ و ﺣﺘﯽ ﻣﻨﮑﺮ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺳﺤﺮ و ﺟﺎدو ﺷﺪﻩ ]و[ ﻣﺜﻞ‬
‫ﺗﻤﺎم ﺧﺮدﻣﻨﺪان »ﺷﺮ ﻣﺎ ﺧﻠﻖ« را ﺑﺮ اﻳﻦ ﺣﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺎ زهﺮ ﻳﺎ اﻣﺜﺎل ﺁﻧﻬﺎ از ﺑﺸﺮی ﺑﻪ ﺑﺸﺮ دﻳﮕﺮ زﻳﺎن‬
‫ﻦ اﺳﺖ زﻳﺮا در ﺑﻴﺶ از دﻩ ﺟﺎی ﻗﺮﺁن ﺑﻪ‬ ‫رﺳﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻄﻠﺒﯽ ﮐﻪ هﻴﭽﻴﮏ از ﻣﻔﺴﺮان و ﻋﻠﻤﺎء اﺳﻼم ﻣﻨﮑﺮ ﻧﺸﺪﻩ اﻧﺪ وﺟﻮد ﺟ ّ‬
‫وﺟﻮد ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺼﺮﻳﺢ ﺷﺪﻩ و ﺣﺘﯽ ﺧﻠﻘﺖ ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﻴﺰ از ﻋﻨﺼﺮ ﺁﺗﺶ ذﮐﺮ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬در ﻗﺮﺁن ﺳﻮرﻩ ای ﺑﺪﻳﻦ‬
‫ﻋُﻠﻮّ ﻣﻌﺎﻧﯽ‬
‫ﻦ[ ﺑﺎ ‪ ٢٨‬ﺁﻳﻪ ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از ﭘﺮﻳﺎن ﺁﻳﺎﺗﯽ از ﻗﺮﺁن ﮔﻮش ﮐﺮدﻧﺪ و از ﻓﺼﺎﺣﺖ ﺑﻴﺎن و ُ‬ ‫ﻋﻨﻮان ]اﻟﺠ ّ‬
‫ﺁن ﺑﻪ وﺟﺪ و ﺷﮕﻔﺖ ﺁﻣﺪﻧﺪ و اﺳﻼم ﺁوردﻧﺪ و ﺑﻪ ﻗﻮم و ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺧﻮد رﻓﺘﻪ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺮﺑﻬﺎ ﭼﻮن هﻤﻪ اﻗﻮام ﺑﺪوی ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ وﺟﻮد ارواح و ﭘﺮﻳﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬ﻣﺤﻴﻂ و دﺷﺘﻬﺎی ﺧﺎﻣﻮش و ﺧﻠﻮت‪ ،‬ﺁﻧﺎن را‬
‫در اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ اوهﺎم ﺳﺨﺖ ﻳﺎری ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻄﻮری ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ]هﺮﮔﺎﻩ[ ﻣﺴﺎﻓﺮی هﻨﮕﺎم ﺷﺐ ﺑﻪ دﺷﺖ ﺑﯽ ﺳﮑﻨﻪ ای ﻓﺮود‬
‫ﻣﯽ ﺁﻣﺪ‪ ،‬از ﺷﺪت وﺣﺸﺖ ﻃﯽ ﻋﺒﺎرﺗﯽ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﻨﺎﻩ ﺷﺎﻩ ﭘﺮﻳﺎن و ﻣﻴﺮ ﺟﻨّﻴﺎن ﻣﯽ ﺳﭙﺮد ﮐﻪ او را از ﺷ ّﺮ ﺳﻔﻴﻬﺎن ﺟﻨّﯽ‬
‫ﺺ ﺁﻳﻪ ﻗﺮﺁن در هﻤﻴﻦ ﺳﻮرﻩ‪ ،‬اﻳﻦ ﭘﻨﺎهﻨﺪﮔﯽ اِﻧﺲ ﺑﻪ ﺟﻨّﻴﺎن‪ ،‬ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﻏﺮور و اﻧﮑﺎر‬ ‫ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ و ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻧ ّ‬
‫ﮐﺸﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻴﻮع اوهﺎم و ﭘﻨﺪارهﺎی دور از ﻣﻮازﻳﻦ ﻋﻘﻠﯽ در اﻗﻮام ﺑﺪوی و ﺣﺘﯽ در ﻣﻴﺎن ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﻠﺘﻬﺎی ﻣﺘﻤﺪن ﭼﻨﺪان ﻣﺎﻳﻪ‬
‫ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﺁﻳﺎ ﺁﻣﺪن ﺁﻧﻬﺎ در ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﺁن را ﮐﻼم ﺧﺪا ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﻢ از ﻃﺮف ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺧﺮاﻓﺎت و‬
‫ﻋﺎدات ﺟﺎهﻼﻧﻪ ﻗﻮم ﺧﻮد ﻗﻴﺎم ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ و در ﻣﻘﺎم اﺻﻼح ﻓﮑﺮ و اﺧﻼق ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺄﻣﻞ و ﺣﻴﺮت ﻧﻤﯽ‬

‫‪55‬‬
‫]ﻣﺼﺮوع ﻳﻌﻨﯽ ﺻﺮع زدﻩ‪ ،‬ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎری ﺻﺮع ﻳﺎ ﻏﺶ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎری ﺑﺎ ﺗﺸﻨﺞ هﻤﺮاﻩ اﺳﺖ و ﺑﺮﺧﯽ از ﺣﻮاس و اﻋﻀﺎی ﺑﻴﻤﺎر را ﺑﺮای‬
‫ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ از ﮐﺎر ﻣﯽ اﻧﺪازد[‬
‫‪56‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ هﺎی ‪ ١١٣‬و ‪، ١١٤‬ﺁﻳﺎت ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ[‬

‫‪153‬‬
 ‫ﺷﻮد؟ ﺁﻳﺎ اﻳﻦ ﺳﻮرﻩ و ﻣﺤﺘﻮﻳﺎت ﺁن را ﻳﮏ ﻧﻮع رؤﻳﺎ و ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ای ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺼﻮر ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ دﺳﺖ دادﻩ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺣﺎﻟﺖ وﺣﯽ و ﻇﻬﻮر ﻓﺮﺷﺘﻪ را در ﺁﻏﺎز ﺑﻌﺜﺖ رؤﻳﺎی ﺻﺎﻟﺤﻪ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ اﻧﺪ و ﺁﻳﻪ اول ﺳﻮرﻩ اﺳﺮی را‬
‫ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺷﺒﺎﻧﻪ از ﻣﺴﺠﺪ اﻟﺤﺮام ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ اﻻﻗﺼﯽ رﻓﺘﻪ هﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮ و ﺗﺄوﻳﻞ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﻌﺘﻘﺪات‬
‫ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻗﻮم ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﭼﻨﺎن در روح ﭘﺮ از رؤﻳﺎی او اﺛﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﮐﻪ رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ واﻗﻌًﺎ ﺗﺼﻮر ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ اﻗﻮاﻣﯽ ﺑﻪ‬
‫ﺻﻮرت و ﻣﻤﻴﺰات ﺁدﻣﯽ در روی زﻣﻴﻦ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ دﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁدﻣﻴﺎن ﺑﻪ ﻋﻘﻞ و ادراک ﻣﻤﺘﺎزﻧﺪ و ﭼﻮن ﺁﻧﺎن‬
‫ﻦ‬‫ﻣﮑﻠﻔﻨﺪ و از اﻳﻦ رو ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻳﮑﺘﺎﭘﺮﺳﺘﯽ و اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﻣﻌﺎد دﻋﻮت ﮐﺮد؟ در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﭼﺮا ﭘﻴﺎﻣﺒﺮی از ﻧﻮع ﺟ ّ‬
‫ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺒﻌﻮث ﻧﺸﻮد؟ ﭼﻪ‪ ،‬در هﻤﻴﻦ ﻗﺮﺁن ﻣﮑﺮر ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ اﺷﺎرﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ رﺳﻮل هﺮ ﻗﻮﻣﯽ از ﻧﮋاد هﻤﺎن ﻗﻮم‬
‫ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ زﺑﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﺗﮑﻠﻢ ﮐﻨﺪ و ﺣﺘﯽ در ﭼﻨﺪ ﺟﺎی ﻗﺮﺁن ﺗﺼﺮﻳﺢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ در زﻣﻴﻦ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻣﯽ زﻳﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬از‬
‫ﻦ را ﻧﻮﻋﯽ ﺻﺤﻨﻪ ﺳﺎزی ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮض ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﭘﻴﺎﻣﺒﺮی ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ‪ .‬ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺳﻮرﻩ ﺟ ّ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻔﺎد ﺑﻴﺖ ﻣﻮﻟﻮی‪:‬‬
‫ﭼﻮن ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻮدک ﺳﺮ و ﮐﺎرت ﻓﺘﺎد‬
‫ﭘﺲ زﺑﺎن ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﺸﺎد‬
‫اﺑﺪاﻋﯽ در ﺑﻴﺎن ﻓﺮﻣﻮدﻩ و ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻋﻘﻮل ﻗﻮم ﺧﻮد داﺳﺘﺎﻧﯽ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻨّﻴﺎن هﻢ از اﻟﻔﺎظ و ﻣﻌﺎﻧﯽ ﻗﺮﺁن ﺑﻪ وﺟﺪ ﺁﻣﺪﻩ‬
‫و ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪﻩ اﻧﺪ؟‬
‫در هﺮ ﺻﻮرت اﻳﺮادی ﺑﺮ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻓﻼﺳﻔﻪ ﺑﺰرگ ﻳﻮﻧﺎن ﺑﺎ ﺁن اﻓﮑﺎر ﺑﻠﻨﺪ و ﺛﺒﺖ در ﻣﺴﺎﺋﻞ رﻳﺎﺿﯽ و‬
‫ﻃﺒﻴﻌﯽ و ﺗﻌﻠﻴﻞ ﺣﻮادث زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻣﻌﺘﻘﺪات ﻗﻮم ﺧﻮد را ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ ﻧﺎدﻳﺪﻩ اﻧﮕﺎرﻧﺪ و در اﺳﺎﻃﻴﺮ و ﻣﻴﺘﻮﻟﻮژی دﻳﻨﯽ‬
‫ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺁﻧﻮﻗﺖ ﻳﮏ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ و ﺁن اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﻗﺮﺁن ﮐﻼم ﺧﺪاﺳﺖ و‬
‫ﻦ[ ﺑﺎ ﮐﻠﻤﻪ »ﻗُﻞ« ﺁﻏﺎز ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻳﺎ‬‫اﻳﻨﻬﺎ را ﻣﺤﻤﺪ ﻧﮕﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺪو وﺣﯽ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ و هﻤﻴﻦ ﺳﻮرﻩ ]اﻟﺠ ّ‬
‫ب ﺣﺠﺎز هﻤﺴﺎز اﺳﺖ و ﻳﺎ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻗﻮﻣﯽ اﻋﺮاب از زﺑﺎن ﺣﻀﺮت رﺳﻮل‬ ‫ﻦ و ﭘﺮی ﺑﺎ ﻋﻘﺎﻳﺪ اﻋﺮا ِ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ هﻢ در ﺑﺎب ﺟ ّ‬
‫ﺟﺎری ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؟‬
‫ﺗﻮراة ]ﺗﻮرات[ از ﻣﻮارﻳﺚ ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎی ﺗﺎرﻳﺦ ﻓﮑﺮ ﺑﺸﺮی اﺳﺖ زﻳﺮا ﺳﺎدﻩ ﻟﻮﺣﯽ اﻗﻮام اﺑﺘﺪاﻳﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺟﻬﺎن و‬
‫ﻃﺮز ﺗﻔﮑﺮ ﺣﻘﻴﺮاﻧﻪ ای ﮐﻪ از ﺧﺎﻟﻖ ﮐﺎﺋﻨﺎت دارﻧﺪ در ﺁن ﻣﻨﻌﮑﺲ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮ ﺣﺴﺐ اﻳﻦ ﮐﺘﺎب‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ را‬
‫در ﻇﺮف ﺷﺶ روز ﺁﻓﺮﻳﺪ و روز هﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ ﻃﺒﻌًﺎ‬
‫ﺧﻮرﺷﻴﺪی وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ﺗﺎ از ﻃﻠﻮع و ﻏﺮوب ﺁن‪ ،‬روز و ﺷﺒﯽ ﭘﺪﻳﺪ ﺷﻮد و ﺑﺸﺮ ﺁن را ﺑﺮای ﺧﻮد ﻣﻌﻴﺎر زﻣﺎن ﻗﺮار دادﻩ‬
‫ن ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﻣﺤﺘﺎج اﻳﻦ ﻣﻌﻴﺎر ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺷﺶ روزی ﮐﻪ ﺑﺮای ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ‬ ‫اﺳﺖ ]دهﺪ[‪ .‬ﺁﻳﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ هﻢ ﺑﺮای ﻧﺸﺎن دادن زﻣﺎ ِ‬
‫ﻼ روزهﺎی ﺳﻴﺎرﻩ ﻧﭙﺘﻮن؟ ﻋﻠﺖ ﺣﺪوث روز و ﺷﺐ‪ ،‬ﻃﻠﻮع و ﻏﺮوب‬ ‫ﺟﻬﺎن ﻣﺼﺮف ﺷﺪﻩ‪ ،‬روزهﺎی ﮐﺮﻩ زﻣﻴﻦ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﺜ ً‬
‫ﺁﻓﺘﺎب اﺳﺖ ﺑﺮ ﮐﺮﻩ زﻣﻴﻦ‪ .‬اﮔﺮ ﻓﺮض ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ هﻨﻮز ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ روز و ﺷﺐ ﺣﺎدث ﻣﯽ ﺷﻮد؟‬
‫ﺁﻳﺎ در ذهﻦ ﺣﻀﺮت ﻣﻮﺳﯽ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣﻌﻠﻮل ﻗﺒﻞ از ﻋﻠﺖ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟‬
‫ﺑﺎری‪ ،‬ﻗﻀﻴﻪ هﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ دﻧﻴﺎ را در ﺷﺶ روز ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ در ﻗﺮﺁن ﻣﮑﺮر ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪ -١‬ﺳﻮرﻩ ﻳﻮﻧﺲ ﺁﻳﻪ ‪٣‬‬

‫ش «‪.‬‬
‫ﻋَﻠﯽ اﻟﻌَﺮ ِ‬
‫ﺳﱠﺘ ِﺔ اَﻳﺎ ٍم ُﺛﻢﱠ اﺳﺘَﻮی َ‬
‫ض ﻓﯽ ِ‬
‫ت وَاﻻَر َ‬
‫ﻖ اﻟﺴﱠﻤﻮا ِ‬
‫ﺧَﻠ َ‬
‫ﷲ اﻟﱠﺬی َ‬
‫ﮑ ُﻢ ا ُ‬
‫ن َرﺑﱠ ُ‬
‫»َا ﱠ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﺧﺪای ﺷﻤﺎ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ را در ﺷﺶ روز ﺁﻓﺮﻳﺪ ﺳﭙﺲ ﺑﺮ ﻋﺮش ﻣﺴﺘﻘﺮ ﮔﺮدﻳﺪ‬

‫‪ -٢‬ﺳﻮرﻩ اﻋﺮاف ﺁﻳﻪ ‪٥٤‬‬

‫ش «‪.‬‬
‫ﻋﻠَﯽ اﻟﻌَﺮ ِ‬
‫ﺳﱠﺘ ِﺔ اَﻳﺎ ٍم ُﺛﻢﱠ اﺳﺘَﻮی َ‬
‫ض ﻓﯽ ِ‬
‫ت َو اﻻَر َ‬
‫ﻖ اﻟﺴﱠﻤﻮا ِ‬
‫ﺧَﻠ َ‬
‫ﷲ اﻟﱠﺬی َ‬
‫ﮑ ُﻢ ا ُ‬
‫ن َرﺑﱠ ُ‬
‫»ِا ﱠ‬
‫ﮐﻪ ﻋﻴﻦ ﻋﺒﺎرت ﺁﻳﻪ ﺳﻮم ﺳﻮرﻩ ﻳﻮﻧﺲ ﺗﮑﺮار ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪ -٣‬ﺁﻳﻪ ‪ ٧‬ﺳﻮرﻩ هﻮد‬

‫ﻼ‪.«...‬‬
‫ﻋ َﻤ ً‬
‫ﻦ َ‬
‫ﺴُ‬‫ﻋﻠَﯽ اﻟﻤﺎ ِء ﻟِﻴﺒﻠُﻮ ﮐُﻢ اَﻳﮑُﻢ اَﺣ َ‬
‫ﺷ ُﻪ َ‬
‫ن ﻋَﺮ ُ‬
‫ﺳﱠﺘ ِﺔ اَﻳﺎ ٍم َو ﮐﺎ َ‬
‫ض ﻓﯽ ِ‬
‫ت وَاﻻَر َ‬
‫ﻖ اﻟﺴﱠﻤﻮا ِ‬
‫ﺧَﻠ َ‬
‫» َو ُه َﻮ اﻟﱠﺬی َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ اوﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ را در ﺷﺶ روز ﺁﻓﺮﻳﺪ و ﻋﺮش او ﺑﺮ روی ﺁب ﻗﺮار داﺷﺖ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ را‬
‫ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﮐﺪام ﻳﮏ ﻧﻴﮑﻮﮐﺎرﺗﺮﻳﺪ‪.‬‬

‫راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻠﻖ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ در ﺷﺶ روز ﺗﮑﺮار ﻣﻄﻠﺐ اﺳﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﻔﺎوت ﮐﻪ در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﻋﺮش ﺧﺪا ﺑﺮ ﺁب‬
‫اﺳﺘﻮار ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﻋﺮش و ﺁب ﻗﺒﻞ از ﺧﻠﻖ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ در دو ﺁﻳﻪ اول‪ ،‬ﭘﺲ از ﺁﻓﺮﻳﺪن‬
‫زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺮ ﻋﺮش ﻣﺴﺘﻘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺗﺎ درﺟﻪ ای هﻤﺎن اﺳﺘﺮاﺣﺖ روز هﻔﺘﻢ ﮐﻪ در ﺗﻮرات ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ از ﺁن‬
‫ﻣﺴﺘﻔﺎد ﻣﯽ ﺷﻮد و ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﻼﺣﻈﻪ ﮔﺮدﻳﺪ در هﺮ ﺳﻪ ﺁﻳﻪ ﺧﻠﻘﺖ زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﺻﻴﻐﻪ ﺷﺨﺺ ﺛﺎﻟﺚ ﺑﻴﺎن ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬اﻣﺎ در ﺁﻳﻪ ]‪ ٣٨‬ﺳﻮرﻩ ق[ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬

‫‪-٤‬‬
‫ب «‪.‬‬
‫ﺳﱠﺘ ِﺔ اَﻳﺎ ٍم َو ﻣﺎ َﻣﺴﱠﻨﺎ ﻣِﻦ ُﻟﻐُﻮ ٍ‬
‫ض َو ﻣﺎ ﺑَﻴ َﻨﻬُﻤﺎ ﻓﯽ ِ‬
‫ت وَاﻻَر َ‬
‫ﺧﻠَﻘﻨَﺎ اﻟﺴﱠﻤﻮا ِ‬
‫» َوَﻟﻘَﺪ َ‬

‫‪154‬‬
 ‫ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺎ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ را و ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎﺑﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ در ﺷﺶ روز ﺁﻓﺮﻳﺪﻳﻢ و ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ راﻩ ﻧﻴﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺗﻔﺎوت اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺑﺎ ﺳﻪ ﺁﻳﻪ ﭘﻴﺸﻴﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ذﮐﺮ ﺁﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ اﮐﺘﻔﺎ ﻧﺸﺪﻩ و ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎﺑﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ﻧﻴﺰ‬
‫ﺗﻌﻠﻖ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد و ]ﺑﻪ[ ﻋﻼوﻩ در اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺧﻄﻴﺮ و ﺳﺘﺮگ‪ ،‬ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ذات ﺑﺎرﻳﺘﻌﺎﻟﯽ راﻩ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺴﺘﮕﯽ ﮐﺎهﺶ ﻧﻴﺮوی ﺣﻴﺎﺗﯽ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﮐﺎهﺶ ﺑﻪ ﻣﻮﺟﻮدهﺎی ﺿﻌﻴﻒ و ﻣﺤﺪود و ﻗﺎﺑﻞ اﻧﻬﺪام اﺧﺘﺼﺎص دارد ﻧﻪ ﺑﻪ ذات‬
‫ن اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﮐﻪ‬ ‫ﭘﺮوردﮔﺎر ﮐﻪ ازﻟﯽ و اﺑﺪی اﺳﺖ و از هﺮﮔﻮﻧﻪ ﮐﺎهﺶ و ﺿﻌﻒ و ﻋﻮارض ﺧﺎرﺟﯽ ﺑﺮﮐﻨﺎر‪ .‬ﭘﺲ‪ ،‬ﺁورد ِ‬
‫از ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ام ﺑﺮای ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﺮای ﺟﻮاب ﺑﻪ ﺗﻮرات اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا روز هﻔﺘﻢ ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺎﻟﻤﻼزﻣﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺧﺴﺘﮕﯽ از ﺁن اﺳﺘﻨﺒﺎط ﻣﯽ ﺷﻮد؟‬

‫‪ -٥‬ﺁﻳﻪ ‪ ٩‬از ﺳﻮرﻩ ﻓﺼّﻠﺖ ]ﺳﺠﺪﻩ[‬

‫ﻦ «‪.‬‬
‫ض ﻓﯽ ﻳﻮﻣَﻴ ِ‬
‫ﻖ اﻻَر َ‬
‫ﺧَﻠ َ‬
‫ن ﺑِﺎﻟﱠﺬی َ‬
‫ﮑﻢ ﻟَﺘﮑ ُﻔﺮُو َ‬
‫»ﻗُﻞ ِاﻧﱠ ُ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ ﺁﻳﺎ ﻣﻨﮑﺮ وﺟﻮد ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ زﻣﻴﻦ را در دو روز ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ؟‬

‫در اﻳﻦ اﻳﻪ ﺑﺎز ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ ﻧﻪ ﻣﺤﻤﺪ و ﻣﺪت ﺧﻠﻘﺖ زﻣﻴﻦ را دو روز ﻣﻌﻴﻦ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺤﻮای ﺁﻳﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫هﻤﻪ اﻋﺮاب ﻣﮑﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ زﻣﻴﻦ در دو روز ﺧﻠﻖ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﺑﻨﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻨﮑﺮ وﺟﻮد ﺷﺨﺼﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺎر‬
‫ﺑﺪﻳﻦ ﻋﻈﻤﺖ را در دو روز اﻧﺠﺎم دادﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻋﺮﺑﻬﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﻃﻼﻋﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﺷﻮد ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﻪ‬
‫ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ زﻣﻴﻦ ﮐﺎﻓﺮﻧﺪ‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ وﻟﯽ اﺳﺘﺪﻻل ﺧﺪاوﻧﺪاﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ زﻳﺮا از ﺁﻧﻬﺎ اﻳﻤﺎﻧﯽ ﺗﻮﻗﻊ دارد ﮐﻪ ﺁن‬
‫اﻳﻤﺎن ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻃﻼع و اذﻋﺎن اﻋﺮاب اﺳﺖ ﺑﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ زﻣﻴﻦ را در دو روز ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﺎﻳﺪ‬
‫ﺁن ]ﺁﻳﻪ[ را ﻣﻮﻟﻮد ﺗﺼﻮر ﺧﻮد ﺣﻀﺮت رﺳﻮل داﻧﺴﺖ‪.‬‬

‫‪-٦‬‬
‫در هﻤﻴﻦ ﺳﻮرﻩ ﻓﺼّﻠﺖ ﺁﻳﻪ ‪ ١٠‬ﻣﺸﻌﺮ اﺳﺖ ﺑﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﭼﻬﺎر روز را ﺧﺪاوﻧﺪ ﺻﺮف اﻳﺠﺎد وﺳﺎﻳﻞ ﻣﻌﻴﺸﺖ ﮐﺮﻩ زﻣﻴﻦ‬
‫ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‪:‬‬
‫ﻦ «‪.‬‬
‫ک ﻓﻴﻬﺎ َو َﻗ ﱠﺪ َر ﺑﻴﻬﺎ اَﻗﻮاﺗَﻬﺎ ﻓﯽ اَر َﺑ َﻌ ِﺔ اَﻳﺎ ٍم ﺳَﻮا ًء ﻟِﻠﺴّﺎﺋِﻠﻴ َ‬
‫ﻞ ﻓﻴﻬﺎ رَواﺳِﯽ ﻣِﻦ ﻓَﻮﻗِﻬﺎ َو ﺑﺎ َر َ‬
‫ﺟ َﻌ َ‬
‫» َو َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ و ﺑﺮ روز زﻣﻴﻦ ﮐﻮهﻬﺎ را ﻗﺮار داد ﮐﻪ زﻣﻴﻦ اﺳﺘﻮار ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺑﺮﮐﺘﻬﺎی ﺧﻮد را ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ ﺟﺎﻧﺪاران‬
‫در ﭼﻬﺎر روز ﻓﺮاهﻢ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬

‫‪-٧‬‬
‫در اﻳﻦ ﺳﻮرﻩ دﻳﮕﺮ از اﺳﺘﻘﺮار ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﻋﺮش ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻧﻤﯽ ﺁﻳﺪ‪ .‬وﻟﯽ در ﻋﻮض در ﺁﻳﻪ ‪ ١١‬هﻤﻴﻦ ﺳﻮرﻩ ﻣﯽ‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬
‫ﻦ «‪.‬‬
‫ض اﺋﺘِﻴﺎ ﻃَﻮﻋًﺎ اَو ﮐَﺮهًﺎ ﻗﺎﻟَﺘﺎ َاﺗَﻴﻨﺎ ﻃﺎﺋِﻌﻴ َ‬
‫ل ﻟَﻬﺎ َو ِﻟﻼَر ِ‬
‫ن ﻓَﻘﺎ َ‬
‫» ُﺛﻢﱠ اﺳﺘَﻮی ِاﻟَﯽ اﻟﺴﱠﻤﺎ ِء َوهِﯽ دُﺧﺎ ُ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﭘﺲ ﺑﺮ اﺳﻤﺎن ﮐﻪ دودی ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮد ﺑﺮ ﺷﺪ و او ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن و ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻣﺮاد ﻣﻦ ﺑﮕﺮدﻳﺪ ﻳﺎ از روی‬
‫رﺿﺎ ﻳﺎ از راﻩ اﺟﺒﺎر‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﻣﻄﻴﻊ اواﻣﺮﻳﻢ‪.‬‬

‫ﺺ هﻤﻴﻦ ﺁﻳﻪ زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن ﻣﺆﻧﺜﻨﺪ و از هﻤﻴﻦ رو ﻓﻌﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ »ﻗﺎﻟﺘﺎ« ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺻﻴﻐﻪ ﺗﺜﻨﻴﻪ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ در ﺁﺧﺮ‬
‫در ﻧ ّ‬
‫ﺁﻳﻪ ﺑﺎ ﮐﻠﻤﻪ »ﻃﺎﺋﻌﻴﻦ« ﺟﻤﻊ ﻣﺬﮐﺮ ﺁﻣﺪﻩ و از ﻣﻮاردی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺨﻠﻒ از اﺻﻮل زﺑﺎن ﻋﺮب روی دادﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪-٨‬‬
‫در ﺁﻳﻪ ‪ ١٢‬هﻤﻴﻦ ﺳﻮرﻩ دو روز ﺑﻪ ﺑﻨﺎی هﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎن اﺧﺘﺼﺎص ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪:‬‬
‫ﻦ َو اَوﺣﯽ ﻓﯽ ُﮐﻞﱠ ﺳَﻤﺎ ٍء اَﻣﺮَهﺎ«‪.‬‬
‫ت ﻓﯽ ﻳﻮﻣَﻴ ِ‬
‫ﻦ ﺳَﺒ َﻊ ﺳَﻤﻮا ٍ‬
‫» َﻓﻘَﻀﻴ ُﻬ ﱠ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﭘﺲ دو روزﻩ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ هﻔﺖ ﺁﺳﻤﺎن ﭘﺮداﺧﺖ و ﺗﮑﻠﻴﻒ هﺮ ﻳﮏ را ﻣﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮد‪.‬‬

‫در اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﮐﻪ ﺳﺨﻦ از ﺑﻨﺎی ﺁﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺪد اﻳﺎم ﺧﻠﻘﺖ ﺑﻪ هﺸﺖ روز ﺑﺎﻟﻎ ﻣﯽ ﺷﻮد ]ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻴﺶ از ﻳﮏ هﻔﺘﻪ[‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﺗﺸﻮﻳﺶ در ﻣﻮﺿﻮع دﻳﮕﺮی ﻧﻴﺰ روی ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺁن را ﺳﺨﻦ ﺧﺪا داﻧﺴﺖ‪.‬‬

‫‪-٩‬‬
‫ﻦ‬
‫ﮏ اﻟﱠﺬﻳ ُ‬
‫ﺣ ُﺮ ُم ذِﻟ َ‬
‫ض ﻣِﻨﻬﺎ اَر َﺑ َﻌ ُﺔ ُ‬
‫ت وَاﻻَر َ‬
‫ﻖ اﻟﺴَﻤﻮا ِ‬
‫ﺧَﻠ َ‬
‫ﷲ ﻳﻮ َم َ‬
‫با ِ‬
‫ﺸ َﺮ ﺷَﻬﺮًا ﻓﯽ ﮐِﺘﺎ ِ‬
‫ﻋَ‬
‫ﷲ اﺛﻨﺎ َ‬
‫ﺸﻬُﻮ ِر ﻋِﻨﺪَا ِ‬
‫ﻋ ﱠﺪ َة اﻟ ُ‬
‫ن ِ‬
‫»ِا ﱠ‬
‫اﻟﻘﱠﻴ ُﻢ«‪.‬‬

‫‪155‬‬
‫ﻳﻌﻨﯽ روزی ﮐﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ را ﺁﻓﺮﻳﺪ ﻋﺪد ﻣﺎهﻬﺎ را دوازدﻩ ﻣﻘﺮر ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ از ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺎهﻬﺎی‬
‫ﺣﺮاﻣﻨﺪ‪) ...‬رﺟﺐ‪ ،‬ذﻳﻘﻌﺪﻩ‪ ،‬ذﻳﺤﺠﻪ و ﻣﺤﺮّم( و اﻳﻦ ﺁﺋﻴﻨﯽ درﺳﺖ اﺳﺖ‪.57‬‬

‫ﺳﺎل در اﺻﻄﻼح ﺳﺎﮐﻨﺎن زﻣﻴﻦ ‪ ٣٦٥‬روز و اﻧﺪی اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺮﻩ زﻣﻴﻦ ﻳﮏ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ دور ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﺪ و از اﻳﻦ‬
‫ﮔﺮدش‪ ،‬ﻓﺼﻮل ارﺑﻌﻪ ﺣﺎدث ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻣﺮدم ﮐﺎرهﺎی زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺧﻮد را از روی ﺁن ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﻣﻠﺘﻬﺎی‬
‫ﭘﻴﺸﺮﻓﺘﻪ ﭼﻮن ﺑﺎﺑِﻠﻴﺎن‪ ،‬ﻣﺼﺮﻳﺎن‪ ،‬ﭼﻴﻨﻴﺎن‪ ،‬اﻳﺮاﻧﻴﺎن‪ ،‬ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن و ﻏﻴﺮﻩ ﺳﺎل را ﺷﻤﺴﯽ ﻣﻌﻴﻦ ﮐﺮدﻩ و ﺁن را ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺑﻪ ﭼﻬﺎر‬
‫ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﻳﻌﻨﯽ دوازدﻩ )‪ (١٢‬ﻣﺎﻩ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ و در اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﻼک و ﺿﺎﺑﻄﻪ ای داﺷﺘﻨﺪ و ﺁن ﺳﻴﺮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ در ﻣﻨﺎﻃﻖ‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻣﺎ در اﻗﻮام ﺑﺪوی و ﺑﯽ اﻃﻼع از رﻳﺎﺿﻴﺎت اﻳﻦ ﮐﺎر دﺷﻮار ﺑﻮد و از اﻳﻦ رو ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﺘﺮﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ ﺗﺤﺪﻳﺪ و ﺗﻌﻴﻴﻦ زﻣﺎن‬
‫ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﻩ ﻗﻤﺮی ﺑﺎﺷﺪ و ﻃﺒﻌًﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻼک ﺗﻨﻈﻴﻢ اﻣﺮ زراﻋﺖ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ و ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ اﺳﺖ‬
‫ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪ .‬اﻣﺎ اﻋﺮاب از اﻳﻦ ﻣﺎهﻬﺎ اﺳﺘﻔﺎدﻩ دﻳﮕﺮی ﮐﺮدﻩ و ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﻓﺘﺮﺗﯽ از ﺟﻨﮓ و ﺧﺼﻮﻣﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻬﺎر‬
‫ﻣﺎﻩ ﺁن را ﺑﺮای ﺟﻨﮓ و ﺧﻮﻧﺮﻳﺰی ﺣﺮام اﻋﻼم ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﺎدت ﻗﻮﻣﯽ در ﻗﺮﺁن ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻳﮏ اﺻﻞ ﺗﺨﻠﻒ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻋﺎﻟﻢ‬
‫ﻃﺒﻴﻌﺖ در ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺪاﻳﯽ ﻳﺎ ﻳﮏ ﺧﺪای ﻣﺤﻠﯽ و ﻣﺨﺼﻮص ﺟﺰﻳﺮة اﻟﻌﺮب اﺳﺖ ﻳﺎ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ اﻳﻦ ﻋﺎدات ﻗﻮﻣﯽ را ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ اﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﻳﮏ اﻣﺮ ﻣﺴﺠّﻞ و ﻻزم اﻻﺗﺒﺎع ﮐﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻳﮏ ﻋﺎدت ﻗﻮﻣﯽ دﻳﮕﺮ را ﺑﻪ‬
‫ﻋﻨﻮان ﺣﺞ ﺟﺰء ﻓﺮاﻳﺾ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﻬﻪ و ﺳﻌﯽ ﺑﻴﻦ ﺻﻔﺎ و ﻣﺮوﻩ را از ﺷﻌﺎﺋﺮ اﷲ ﻗﺮار دادﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ در‬
‫ﺁﻳﻪ ‪ ١٨٩‬ﺳﻮرﻩ ﺑﻘﺮﻩ ﻳﮑﯽ دﻳﮕﺮ از ﻣﻈﺎهﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ را ﻋﻠﺖ ﻳﮑﯽ از ﻋﺎدات و ﻳﮑﯽ از اﺣﮑﺎم ﻗﺮار ﻣﯽ دهﺪ‪:‬‬

‫ﺞ‪«...‬‬
‫ﺤِ‬‫س َو اﻟ ﱠ‬
‫ﺖ ﻟِﻠﻨّﺎ ِ‬
‫ﻻ ﱠهَﻠ ِﺔ ﻗَﻞ هِﯽ ﻣَﻮاﻗﻴ ُ‬
‫ﻦاَ‬
‫ﻋِ‬‫ﮏ َ‬
‫»ﻳﺴ َﺌﻠُﻮ َﻧ َ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ از ﺗﻮ راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﺎﺳﺘﯽ و ﻓﺰوﻧﯽ ﻣﺎﻩ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻨﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ اﻳﻦ ﺣﺎﻻت ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ ﻣﺎﻩ را ﺑﺮای ﺗﻌﻴﻴﻦ وﻗﺘﻬﺎ‬
‫ﻧﻈﻴﺮ ﺣﺞ و ﻏﻴﺮﻩ ﻣﻘﺮر ﺳﺎﺧﺘﻪ اﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻀﺤﮏ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻼﻟﻴﻦ اﻳﻦ ﺁﻳﻪ را ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ :‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺎﻩ ﺑﺮای ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻓﺼﻞ زراﻋﺖ و‬
‫ﻣﻮﺳﻢ ﺣﺞ و روزﻩ و اﻓﻄﺎر اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺪﻳﻬﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎهﻬﺎی ﻗﻤﺮی ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ در اﻣﺮ زراﻋﺖ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺮدم ﺳﻮدﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ و اﻣﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮاﺳﻢ ﭼﻮن ﺣﺞ و روزﻩ‬
‫و ﻏﻴﺮﻩ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺎهﻬﺎی ﻗﻤﺮی ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮای اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎهﻬﺎی ﺷﻤﺴﯽ در ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﻣﺘﺪاول ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁن‬
‫ﻣﺮاﺳﻢ اﻧﺠﺎم ﮔﻴﺮد زﻳﺮا ﻋﻠﺖ ﺣﻘﻴﻘﯽ ﺣﺎﻻت ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ ﻣﺎﻩ از هﻼل ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ]هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ[ ﺑﺪر ﺷﻮد و ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬ﮐﺎهﺶ ﺁن‬
‫ﺗﺎ دوﺑﺎرﻩ هﻼل ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺣﺮﮐﺖ اﻧﺘﻘﺎﻟﯽ اوﺳﺖ ﺑﻪ دور زﻣﻴﻦ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ اﻳﻦ ﺣﺎﻻت ﻣﺨﺘﻠﻔﻪ ﻣﺎﻩ هﺰاران ﺳﺎل‬
‫ﺑﻠﮑﻪ هﺰاران ﻗﺮن وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻴﺶ از اﻳﻨﮑﻪ ﻗﻮﻣﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﺮب در ﺣﺠﺎز و ﻧﺠﺪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺣﺘﯽ ﺷﺎﻳﺪ‬
‫ﭘﻴﺶ از اﻳﻨﮑﻪ ﻧﻮع ﺑﺸﺮ ﺑﺮ ﺳﻄﺢ ﮐﺮﻩ زﻣﻴﻦ ﭘﻴﺪا ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺤﻘﻘًﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ ﮐﺎﺋﻨﺎت اﺳﺖ اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﻣﯽ داﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﻃﺒﻌًﺎ ﻋﻠﺖ را ﺟﺎی ﻣﻌﻠﻮل و ﻣﻌﻠﻮل را ﺟﺎی ﻋﻠﺖ ﻧﻤﯽ ﻧﻬﺪ‪.‬‬
‫ﺁﻳﻪ ای دﻳﮕﺮ در ﺳﻮرﻩ اﻧﺒﻴﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺁدم را ﺑﻪ ﺣﻴﺮت ﻣﯽ اﻧﺪازد‪:‬‬
‫‪58‬‬
‫ض ﮐﺎﻧَﺘﺎ رَﺗﻘًﺎ َﻓ َﻔﺘَﻘﻨﺎ هُﻤﺎ‪«...‬‬
‫ت َو اﻻَر َ‬
‫ن اﻟﺴﱠﻤﻮا ِ‬
‫ﻦ َﮐ َﻔﺮُوا َا ﱠ‬
‫»َا َوﻟَﻢ ﻳﺮَاﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫ﻳﻌﻨﯽ ﺁﻳﺎ ﮐﺎﻓﺮان ﻧﻤﯽ ﺑﻴﻨﻨﺪ )ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ( ﮐﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎز ﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﻓﺮان‪ ،‬ﻏﻴﺮ ﮐﺎﻓﺮان هﻢ ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮔﺸﺎدﻩ ﺷﺪﻧﺪ!‬

‫‪57‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﺁﻳﻪ ‪٣٦‬‬
‫‪58‬‬
‫ﺳﻮرﻩ اﻧﺒﻴﺎء ﺁﻳﻪ ‪٣٠‬‬

‫‪156‬‬
 ‫ﭘﺲ از ﻣﺤﻤﺪ‬

‫‪ -١‬ﺧﻼﻓﺖ‬
‫‪ -٢‬ﺳﻮدای ﻏﻨﻴﻤﺖ‬
‫‪ -٣‬ﺧﻼﺻﻪ‬

‫ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ :‬ﻳﺎدی از زﻧﺪﻩ ﻳﺎد ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ )ﺟﻮاد وهﺎب زادﻩ(‬

‫‪157‬‬
 ‫ﺧﻼﻓﺖ‬
‫ﻳﺎ ﺳﻮدای رﻳﺎﺳﺖ‬
‫در اواﻳﻞ ﺳﺎل ﻳﺎزدﻩ هﺠﺮی ﺳﺘﺎرﻩ ای ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺘﺎرﻩ ای ﮐﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ در ﺁﺳﻤﺎن ﻗﻮﻣﻴﺖ ﻋﺮب‬
‫درﺧﺸﻴﺪن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬از هﻤﺎن ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻏﻮﻏﺎﻳﯽ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬هﻨﻮز ﺟﺴﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﻼم ﺳﺮد ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮﻳﺎد »ﻣﻨﺎ‬
‫اﻣﻴﺮ و ﻣﻨﮑﻢ اﻣﻴﺮ« ]ﻳﮏ اﻣﻴﺮ از ﻣﺎ و ﻳﮏ اﻣﻴﺮ از ﺷﻤﺎ[ در ﺳﻘﻴﻔﻪ ﺑﻨﯽ ﺳﺎﻋﺪﻩ‪ 1‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺳﻮدای رﻳﺎﺳﺖ ﺧﻮن ﻣﻬﺎﺟﺮ و‬
‫اﻧﺼﺎر ﺑﻪ ﺟﻮش ﺁورد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻧﻴﮏ ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﻼم ﺟﺰ ﺗﺎرﻳﺦ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻗﺪرت ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻼش ﻣﺴﺘﻤﺮی اﺳﺖ ﮐﻪ رﻳﺎﺳﺖ ﻃﻠﺒﺎن در راﻩ وﺻﻮل‬
‫ﺑﻪ اﻣﺎرت و ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺴﺘﻪ اﻧﺪ و دﻳﺎﻧﺖ اﺳﻼم وﺳﻴﻠﻪ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﻧﻪ هﺪف‪.‬‬
‫در ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﻴﺎن ﺑﻌﺜﺖ و هﺠﺮت‪ ،‬دﻋﻮت ﺣﻀﺮت ﺻﺮﻓًﺎ روﺣﺎﻧﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁﻧﯽ در اﻳﻦ دورﻩ هﻤﻪ وﻋﻆ اﺳﺖ و‬
‫ارﺷﺎد و ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻧﻴﮑﯽ و اﺟﺘﻨﺎب از زﺷﺘﯽ و ﭘﻠﻴﺪی‪.‬‬
‫اﻣﺎ از هﻤﺎن اواﺋﻞ هﺠﺮت‪ ،‬دﻋﻮت روﺣﺎﻧﯽ ﮐﻤﺮﻧﮓ ﺷﺪﻩ و ﺟﺎی ﺁن اﺣﮑﺎم و ﺷﺮاﻳﻌﯽ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺗﺎ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ را در راﻩ‬
‫ﻣﺒﺎرزﻩ ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﻧﻴﺮو ﺑﺨﺸﺪ و ﺑﻨﻴﺎن ﻳﮏ واﺣﺪ ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻗﻮﻣﯽ رﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮد و ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺷﺪﻩ‪ .‬ﭘﻴﺸﺎﻣﺪهﺎی ﻣﺴﺎﻋﺪ‪ ،‬ﮔﺮاﻳﺶ‬
‫ﺑﻪ اﻳﺠﺎد ﺟﺎﻣﻌﻪ ای ﻧﻮﻳﻦ و ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻳﮏ دوﻟﺖ اﺳﻼﻣﯽ را ﻣﻤﮑﻦ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ هﻤﻪ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻴﺎن دو دورﻩ ﻣﮑﻪ و ﻣﺪﻳﻨﻪ هﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻪ از ﺣﻴﺚ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻗﺮﺁﻧﯽ و ﭼﻪ از ﺟﻨﺒﻪ روش و ﮐﺮدار ﺣﻀﺮت‬
‫ﻣﺤﻤﺪ‪ ،‬ﻳﮏ اﻣﺮ هﻴﭽﮕﺎﻩ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺸﺪ و ﺁن ﭘﺎﻳﻪ ﮔﺬاری اﺳﻼم ﺑﻮد ﮐﻪ در زﻳﺮ ﭘﺮﭼﻢ ﺁن دوﻟﺘﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻧﺸﺮ دﻳﺎﻧﺖ اﺳﻼم ﻣﺤﻮری ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﺪاﺑﻴﺮ و اﻗﺪاﻣﺎت ﺣﻀﺮت ﺑﺮ ﮔﺮد ﺁن ﻣﯽ ﭼﺮﺧﻴﺪ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺷﺪت و‬
‫ﻋﻨﻒ ﻗﺘﻠﻬﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﻳﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻇﺎهﺮًا ﻣﺠﻮز ﺷﺮﻋﯽ و اﺧﻼﻗﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﭘﺲ از رﺣﻠﺖ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل‪ ،‬ﻣﺤﻮر ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮐﺮدﻩ ﺑﻪ ﺟﺎی دﻳﺎﻧﺖ‪ ،‬وﺻﻮل ﺑﻪ اﻣﺎرت ﻧﻘﻄﻪ ﻣﺤﻮری ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻧﻬﺎﻳﺖ‪،‬‬
‫ﭼﻮن ﻋﻠﺖ ﻣﻮﺟِﺪﻩ اﻳﻦ دﺳﺘﮕﺎﻩ ﺗﺎزﻩ دﻳﺎﻧﺖ اﺳﻼم ﺑﻮد‪ ،‬ﻃﺒﻌًﺎ ﺁن ﻋﻠﺖ ﺑﺎﻳﺴﺘﯽ ﻋﻠﺖ ﻣُﺒﻘﻴِﻪ ]ﺑﻘﺎ و ﭘﺎﻳﺪاری[ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻋﺒﺎرت ﺳﺎدﻩ ﺗﺮ‪ ،‬ﭼﻮن اﻣﺎرت و ﺳﻴﺎدت از راﻩ دﻳﺎﻧﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ ﺳﺴﺘﯽ و ﻣﺴﺎﻣﺤﻬﻪ ای ﺑﻪ اﺻﻮل ﺁن‬
‫راﻩ ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬از هﻤﻴﻦ روی در دوازدﻩ ﺳﺎل و اﻧﺪی اﻳّﺎم ﺧﻼﻓﺖ اﺑﻮﺑﮑﺮ و ﻋﻤﺮ ﭘﻴﺮوی از اﺻﻮل اﺳﻼم و ﺳﻨّﺖ رﺳﻮل اﷲ‬
‫دﻗﻴﻘًﺎ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬وﻟﯽ هﺮ ﻗﺪر از زﻣﺎن رﺣﻠﺖ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل دورﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬دﻳﺎﻧﺖ از هﺪف ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ ﻣﺒﺪل ﻣﯽ‬
‫ﺷﻮد‪ .‬ﺁن هﻢ وﺳﻴﻠﻪ ای ﺑﺮای وﺻﻮل ﺑﻪ اﻣﺎرت و رﻳﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﯽ درﻧﮓ ﭘﺲ از رﺣﻠﺖ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل‪ ،‬ﺳﻌﺪﺑﻦ ﻋﺒﺎدﻩ در ﻣﻘﺎم ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁوردن رﻳﺎﺳﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﺮﺁﻣﺪ‪ .‬ﻋﻤﺮ ﺑﺎ‬
‫ﺖ ﻣﺎهﺮاﻧﻪ اﺑﻮﺑﮑﺮ را ﺑﻪ ﻣﺴﻨﺪ ﺧﻼﻓﺖ ]ﻣﯽ[ ﻧﺸﺎﻧﺪ و ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺎدﻩ را ﺑﻪ ﺧﺎک هﻼﮐﺖ ﻣﯽ اﻓﮑﻨﺪ‪ .‬اﺑﻮﺑﮑﺮ‬ ‫ﻳﮏ ﺿﺮب ﺷﺴ ِ‬
‫ﭘﺲ از دو ﺳﺎل و اﻧﺪی ﺧﻼﻓﺖ‪ ،‬وام ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ادا ﮐﺮدﻩ و او را ﺑﺮای ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﯽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﺎﻣﺰد و ﺑﺮای اﻧﺘﺨﺎﺑﺶ ﺑﺪﻳﻦ‬
‫ﻼ ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ‬ ‫ﻣﻘﺎم ﺗﻮﺻﻴﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﻋﻤﺮ در ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮگ ﺷﻮرای ﺷﺶ ﻧﻔﺮی را ﺑﺮای ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﻣﻌﻴﻴﻦ ﮐﺮد وﻟﯽ ﻋﻤ ً‬
‫ﻋﻮف ﺧﻠﻴﻔﻪ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ‪.‬‬
‫ﺟﻤَﻞ و ﻧﻬﺮوان در ﻃﻮل ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺧﻼﻓﺖ او دﺳﺎﻳﺲ ﻋﻤﺮو‬ ‫ﻗﺘﻞ ﻋﺜﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻴﻌﺖ ﺑﺎ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﻴﻄﺎﻟﺐ و ﺳﻪ ﺟﻨﮓ ﺻﻔّﻴﻦ و َ‬
‫ﻋﺎص و ﻣﻌﺎوﻳﻪ و ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺧﻼﻓﺖ اﻣﻮی‪ ،‬ﻓﺎﺟﻌﻪ ﮐﺮﺑﻼ هﺘﮏ ﺣﺮﻣﺖ ﮐﻌﺒﻪ ﺑﺮای دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﺮ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ زﺑﻴﺮ‪ ،‬دﻋﻮت‬
‫ﺑﻨﯽ هﺎﺷﻢ و ﺳﻘﻮط دوﻟﺖ ﺑﻨﯽ اﻣﻴﻪ‪ ،‬روی ﮐﺎر ﺁﻣﺪن ﻋﺒﺎﺳﻴﺎن‪ ،‬ﻧﻬﻀﺖ ﻓﺎﻃﻤﻴﺎن در ﻣﻐﺮب‪ ،‬ﺣﺮﮐﺖ اﻧﻘﻼﺑﯽ اﺳﻤﺎﻋﻴﻠﻴﺎن و‬
‫ﺣﻮادﺛﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ اﺳﺘﻴﻼی هﻼﮐﻮ ﺑﺮ ﺑﻐﺪاد روی داد‪ ،‬هﻤﻪ ﻋﻼﻣﺎت ﺗﺒﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺰاج ﻋﺮب ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺐ اﻣﺎرت‬
‫و رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻗﺪرت اﻣﺎ زﻳﺮ ﻋﻨﻮان ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﯽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‪.‬‬

‫‪] 1‬ﺳﻘﻴﻔﻪ در زﺑﺎن ﻋﺮﺑﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﮑﺎن و ﺳﺮای ﺳﺮﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻳﺎ ﺳﻘﻒ دار اﺳﺖ و ﺑﻨﯽ ﺳﺎﻋﺪﻩ ﻃﺎﻳﻔﻪ ای ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺤﻞ ﺳﺮﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ای اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن ﻣﺤﻞ زﻧﺪﮔﯽ اﻳﻦ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﭘﺲ از رﺣﻠﺖ رﺳﻮل در ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻧﺪ و اﺑﻮﺑﮑﺮ را ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ‬
‫ﻟﻐﺘﻨﺎﻣﻪ دهﺨﺪا[‬

‫‪158‬‬
 ‫ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﯽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫دﺳﺘﮕﺎهﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﺮوی روح ﻣﺤﻤﺪ و ﺑﻪ ﻣﺪد ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁﻧﯽ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﭘﺲ از رﺣﻠﺖ او ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭽﺮﺧﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺘﯽ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺧﻮد را ﻣﻌﻴﻦ ﮐﻨﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺟﺪﻳﺪاﻻﺣﺪاث ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ را روﺷﻦ ﺳﺎزد ﻳﺎ ﺻﺤﺎﺑﻪ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺎ ﻧﻮﻋﯽ ﺗﻮاﻓﻖ و ﺗﺒﺎﻧﯽ ﭘﺲ از ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ او را ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻨﺪ؟ ﺁﻳﺎ هﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ رﺳﺎﻟﺖ ودﻳﻌﻪ اﻳﺴﺖ ﺧﺪاﻳﯽ‪،‬‬
‫اﻣﺎﻣﺖ و ﭘﻴﺸﻮاﻳﯽ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ از اﻳﻦ ﺧﺼﻮﺻﻴﺖ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺁﻳﺎ اﮔﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﻮد ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﯽ ﻣﻌﻴﻦ ﮐﻨﺪ ﭼﻪ‬
‫ﮐﺴﯽ را ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﯽ ﺧﻮد ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺰﻳﺪ؟ ﺁﻳﺎ داﻣﺎد و ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮ و ﻣﺘﺸﺨﺺ ﺗﺮﻳﻦ ﻓﺮد ﺧﺎﻧﺪان ﺑﻨﯽ هﺎﺷﻢ را ﻣﻌﻴﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ‬
‫از ﮐﻮدﮐﯽ در داﻣﺎن وی ﭘﺮورش ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣﺮدﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺪو اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ و ﺑﺎزوی ﺗﻴﻎ زن وی در راﻩ ﺗﺮوﻳﺞ‬
‫اﺳﻼم ﺑﻪ ﮐﺎر اﻓﺘﺎدﻩ و در ﺣﻔﻆ و ﺣﺮاﺳﺖ او ﺑﻪ ﺟﺎن ﮐﻮﺷﻴﺪﻩ اﺳﺖ؟ ﻳﺎ اﻳﻦ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﻪ ]ﻧﺎم[ ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻣﺤﺘﺮﻣﯽ اﺻﺎﺑﺖ ﻣﯽ‬
‫ﮐﺮد ﮐﻪ از هﻤﺎن ﻓﺠﺮ دﻋﻮت اﺳﻼم ﺑﺪو اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ و از اﻳﻦ راﻩ ﺷﺄن و اﻋﺘﺒﺎری ﺑﻪ اﺳﻼم دادﻩ و هﻨﮕﺎم ﻓﺮار از ﻣﮑﻪ ﺑﺎ‬
‫وی هﻤﻘﺪم و ﻳﺎ ِر ﻏﺎر ﺑﻮدﻩ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺻﺪﻳﻘﯽ وﻓﺎدار و ﻣﺆﻣﻨﯽ ﭘﺎﻳﺪار ﻣﺎﻧﺪﻩ و دﺧﺘﺮ زﻳﺒﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﻘﺪ وی در ﺁوردﻩ‬
‫ﯽ ﺗﺰﻟﺰل ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ دﻳﺎﻧﺖ اﺳﻼم ﭼﻮن ﻋﻤﺮ ﺑﻦ‬ ‫اﺳﺖ؟ ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻧﻈﺮ او ﺑﻪ ﻣﺮدی ﻗﻮی اﻻرادﻩ و ﺑﺎ ﺗﺪﺑﻴﺮ و ﺳﻴﺎﺳﺖ دار و ﺣﺎﻣ ِ‬
‫اﻟﺨﻄﺎب ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ؟‬
‫اﺳﺎﺳًﺎ ﺁﻳﺎ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل در ﻣﻘﺎم ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﯽ ﺑﺮای ﺧﻮد ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ؟ در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺁﺛﺎری از اﻳﻦ ﻗﺼﺪ در ﺣﻮادث‬
‫دهﺴﺎﻟﻪ هﺠﺮت دﻳﺪﻩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﭼﺮا؟‬
‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﺗﺼﻮر ﮐﺮد ﻣﺮدی ﺑﻪ ﻓﺮاﺳﺖ و ﺗﺪﺑﻴﺮ و دوراﻧﺪﻳﺸﯽ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل‪ ،‬ﻣﺮدی ﮐﻪ از ﺻﻔﺮ ﺁﻏﺎز ﮐﺮدﻩ ]و[‬
‫ﭼﻨﻴﻦ دﺳﺘﮕﺎهﯽ را از هﻴﭻ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁوردﻩ اﺳﺖ در ﭼﻨﻴﻦ اﻣﺮ ﺧﻄﻴﺮی ﻏﻔﻠﺖ ﮐﻨﺪ؟‬
‫ﻣﺮدی ﮐﻪ در روزهﺎی اﺧﻴﺮ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ در ﺟﺰﻳﺮة اﻟﻌﺮب ﻧﺒﺎﻳﺪ دو دﻳﺎﻧﺖ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻗﻮﻣﻴﺖ ﻋﺮب‬
‫ﺑﺎ دﻳﺎﻧﺖ اﺳﻼم ﺑﺎﻳﺪ ﻳﮑﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ دوﻟﺖ ﺟﺪﻳﺪ اﻻﺣﺪاث را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﺼﺎدف و اﺗﻔﺎق ﺑﺴﭙﺎرد؟‬
‫ﺳﺌﻮاﻻت ﺑﯽ ﺷﻤﺎری از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ در ذهﻦ ﻧﻘﺶ ﻣﯽ ﺑﻨﺪد ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺟﻮاﺑﻬﺎی ﺻﺮﻳﺢ و ﻗﺎﻃﻊ ﺑﺪان ]هﺎ[ داد و هﺮ ﭼﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد از ﺻﻮرت ﻓﺮض و اﺣﺘﻤﺎل ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻨﺸﺄ ﺑﺴﻴﺎری از اﺧﺘﻼﻓﺎت و ﺁﺷﻔﺘﮕﯽ هﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﺗﺎرﻳﺦ دﻳﺎﻧﺖ‬
‫اﺳﻼم دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد از اﻳﻨﺠﺎ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫ﻇﺎهﺮًا ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻗﻄﻌﯽ و ﺻﺮﻳﺢ در ﻣﻘﺎم ﺣﻞ اﻳﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺮﻧﻴﺎﻣﺪﻩ و ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺑﺮای ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﻌﻴﻦ ﻧﮑﺮدﻩ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻻ َﻓﻬِﺬا ﻋَﻠﯽ‬
‫ﻗﺼﻪ ﻏﺪﻳﺮ ﺧُﻢ ﮐﻪ در ﺑﺎزﮔﺸﺖ از ﺣﺠﺔ اﻟﻮداع ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‪» :‬ﻣِﻦ ﮐُﻨﺖ ﻣﻮ َ‬
‫ﻣﻮﻻﻩ«‪ 2‬و ﺷﻴﻌﻴﺎن ﺁن را دﻟﻴﻞ ﻧﺼﺐ ﻋﻠﯽ ﺑﺮ ﺧﻼﻓﺖ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل اهﻞ ﺳﻨّﺖ ﻧﻴﺴﺖ و اﮔﺮ هﻢ وﻗﻮع ﺁن را ﻗﺒﻮل‬
‫ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺁن را دﻟﻴﻞ ﺑﺮ ﺧﻼﻓﺖ ﻋﻠﯽ ﻧﻤﯽ داﻧﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ رأی ﺁﻧﺎن اﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎﻳﺶ رﺳﻮل ﺳﺘﺎﻳﺸﯽ اﺳﺖ از ﺧﺪﻣﺎت ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﯽ‬
‫ﻃﺎﻟﺐ در راﻩ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ اﺳﻼم و هﻤﻪ ﺑﺪان اذﻋﺎن دارﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻴﻢ ﺁن را ﻗﺮﻳﻨﻬﻪ ای ﺑﺮ ﻧﺼﺐ ﻋﻠﯽ ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ‬
‫ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺮﻳﻨﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ وﺟﻮد دارد دال ﺑﺮ ﺗﻌﻴﻴﻦ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ‪ ،‬ﭼﻪ در هﻨﮕﺎم ﺷﺪت ﻣﺮض ﺣﻀﺮت رﺳﻮل اﺑﻮﺑﮑﺮ‬
‫را ﻣﺄﻣﻮر ﮐﺮد ﺑﻪ ﺟﺎی وی ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ رﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﺮدم ﻧﻤﺎز ﮔﺰارد‪ .‬اهﻞ ﺳﻨّﺖ رأی ﻇﺎهﺮًا ﺁراﺳﺘﻪ و ﻣﻮﺟﻪ در ﺑﺎب ﺧﻼﻓﺖ‬
‫ﻋﻠَﻴﮑُﻢ ﻧِﻌﻤَﺘﯽ«‪.3‬‬
‫ﺖ َ‬
‫ﺖ َﻟﮑُﻢ دﻳ َﻨﮑُﻢ َو اَﺗﻤَﻤ ُ‬
‫دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﻳﻦ ﻣﺒﺎدی ﺷﻴﻌﻴﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻔﺎد ﺁﻳﻪ »اَﻟﻴَﻮ َم اَﮐﻤَﻠ ُ‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ رﺳﺎﻟﺖ ﺧﻮد را اﻧﺠﺎم دادﻩ و ﺗﮑﺎﻟﻴﻒ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ را در ﻗﺮﺁن ﻣﻘﺮر ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻧﻘﺼﯽ در ﺷﺮﻳﻌﺖ‬
‫اﺳﻼﻣﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﺗﺎ ﻧﻴﺎزی ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻠﻬﻢ از ﻃﺮف ﺧﺪا و ودارای ﻋﺼﻤﺖ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل )ﻣﻄﺎﺑﻖ رأی‬
‫ﺷﻴﻌﻴﺎن( ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ رﻳﺎﺳﺖ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد ﮐﻪ در اﺟﺮاء اﺣﮑﺎم ﻗﺮﺁن ﺟﺪی ﺑﻮدﻩ و از رﻓﺘﺎر و‬
‫ﮐﺮدار ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭘﻴﺮوی ﮐﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﮐﺴﯽ را ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻨﺪ ﮐﻪ اهﻠﻴﺖ ادارﻩ اﻣﻮر ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ را ﻣﻄﺎﺑﻖ‬
‫ﻗﺮﺁن و ﺳﻨّﺖ رﺳﻮل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ رأی ﻇﺎهﺮًا ﻣﻮﺟﻪ ﺳﻨّﻴﺎن از ﻗﺒﻴﻞ ﺗﻌﻠﻴﻞ ﺑﻌﺪ از وﻗﻮع اﺳﺖ ﻳﻌﻨﯽ از ﺣﻮادث دوران‬
‫ﺧﻠﻔﺎی راﺷﺪﻳﻦ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺳﻴﺮ در ﺗﺎرﻳﺦ ﺧﻼﻓﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ روﺷﻦ و ﺧﺪﺷﻪ ﻧﺎﭘﺬﻳﺮی ﺧﻼف ﺁن را ﻧﺸﺎن‬
‫دادﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻗﻀﺎﻳﺎی ﺳﻘﻴﻔﻪ ﺑﻨﯽ ﺳﺎﻋﺪﻩ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﺷﻮق رﺳﻴﺪن ﺑﻪ رﻳﺎﺳﺖ ﺑﺮ ﻧﻔﻮس ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد ﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﭘﻴﺪا ﮐﺮدن‬
‫ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﮐﻪ اﻣﻮر ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ را ﻣﻄﺎﺑﻖ دو اﺻﻞ ﻗﺮﺁن و ﺳﻨّﺖ اﺟﺮا ﮐﻨﺪ‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ هﺮ ﻳﮏ از ﻣﻬﺎﺟﺮ و اﻧﺼﺎر در ﻣﻘﺎم اﺛﺒﺎت‬
‫اوﻟﻮﻳﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﻢ از راﻩ ﻗﺮاﺑﺖ و ﻳﺎری ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‪ .‬ﺗﺎزﻩ‪ ،‬در اﻳﻦ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ اﺟﺘﻤﺎع ﺳﺮان ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‬
‫ﺧﻼﻓﺖ ﻣﻌﻴﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ هﻴﭻ ﻳﮏ از ﺑﻨﯽ هﺎﺷﻢ ﭼﻮن ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﻴﻄﺎﻟﺐ و ﻋﺒﺎس ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ ﻳﻌﻨﯽ ﻧﺰدﻳﮑﺘﺮﻳﻦ ﻣﻨﺴﻮﺑﺎن‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺣﻀﻮر ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻃﻠﺤﻪ و زﺑﻴﺮ ﮐﻪ در اﻋﺪاد اﺑﻮﺑﮑﺮ و ﻋﻤﺮ ﺟﺰء ﻋﺸﺮﻩ ﻣﺒﺸﺮﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻠﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر‬
‫ﻏﺴﻞ و ﻣﻘﺪﻣﺎت دﻓﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﺧﺒﺮ ﺳﻘﻴﻔﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﯽ رﺳﻴﺪ و از اﺟﺘﻤﺎع ﻃﺮﻓﻴﻦ ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪ و ﺷﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﺑﺮ اﻧﺼﺎر ﻓﺎﻳﻖ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺷﺠﺮﻩ رﺳﻮل اﷲ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اﺣﺘﺠﻮا ﺑﺎﻟﺸﺠﺮﻩ و اﺿﺎﻋﻮا اﻟﺜﻤﺮﻩ«‪] .‬ﻳﻌﻨﯽ[ ﺧﻮد را از ﺷﺠﺮﻩ رﺳﻮل‬
‫داﻧﺴﺘﻪ وﻟﯽ ﻣﻴﻮﻩ ﺷﺠﺮﻩ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫زﺑﻴﺮ ﺑﻦ اﻟﻌﻮام از ﺷﻨﻴﺪن ﺟﺮﻳﺎن اﻣﺮ در ﺳﻘﻴﻔﻪ ﺑﻨﯽ ﺳﺎﻋﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﺁﻣﺪ و ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬ﺷﻤﺸﻴﺮ را در ﻧﻴﺎم ﻧﮕﺬارم ﺗﺎ ﺑﺮای‬
‫ﻋﻠﯽ ﺑﻴﻌﺖ ﮔﻴﺮم«‪ .‬اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ای ﭘﺴﺮان ﻋﺒﺪ ﻣﻨﺎف‪ ،‬ﮔﺮد و ﺧﺎﮐﯽ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺨﻦ ﺧﻮش ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺁن‬

‫‪2‬‬
‫]هﺮ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻮﻻﻳﺶ هﺴﺘﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﻋﻠﯽ هﻢ ﻣﻮﻻی اوﺳﺖ[‬
‫‪3‬‬
‫]ﺁﻳﻪ ‪ ٦‬ﺳﻮرﻩ ﻣﺎﺋﺪﻩ‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ اﻣﺮوز ﮐﺎﻣﻞ ﮐﺮدم ﺑﺮای ﺷﻤﺎ دﻳﻨﺘﺎن را و ﺗﻤﺎم ﮐﺮدم ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮدم را[‬

‫‪159‬‬
‫را ﻓﺮو ﻧﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﭼﺮا اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﻤﺎ دﺳﺖ اﻧﺪازد؟ از ﻋﺒﺎس و ﻋﻠﯽ ﺧﻮارﺗﺮ و ﺿﻌﻴﻒ ﺗﺮ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻼﻓﺖ را در‬
‫ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺮﻳﻦ ﺗﻴﺮﻩ هﺎی ﻗﺮﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻧﺪ؟« ﭘﺲ از ﺁن روی ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﮐﺮدﻩ و ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺳﺘﺖ را دراز ﮐﻦ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻴﻌﺖ ﮐﻨﻢ‬
‫و اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﯽ‪ ،‬ﻣﺪﻳﻨﻪ را از ﺳﻮار و ﭘﻴﺎدﻩ ﭘﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ« و ﺣﻀﺮت ﻋﻠﯽ از ﻗﺒﻮل ﺑﻴﻌﺖ اﻣﺘﻨﺎع ﮐﺮد‪ .‬ﮔﻮﻳﯽ ﺟﺰ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ‬
‫اﺑﯽ ﻃﺎﻟﺐ ﮐﻪ ﺧﻠﻮص و ﺻﺪاﻗﺖ او ﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ و اﺳﺎس اﺳﻼم از ﻣﺮز ﻋﺎدات و اﺧﻼق دورﻩ ﺟﺎهﻠﻴﺖ درﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬‬
‫ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ هﻤﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل رﻳﺎﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻗﻀﻴﻪ ای را ﮐﻪ هﻢ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮی‪ 4‬و هﻢ در ﺳﻴﺮﻩ اﺑﻦ هﺸﺎم ﺁﻣﺪﻩ‪،‬‬
‫در ﺗﺄﻳﻴﺪ اﻳﻦ رأی ﻣﯽ ﺁورﻳﻢ‪:‬‬
‫»ﻋﻠﯽ در روز ﺁﺧﺮ ﺑﻴﻤﺎری ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ از ﺧﺎﻧﻪ او ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ‪ .‬ﻣﺮدم دور وی را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و از ﺣﺎل ﺣﻀﺮت ﺟﻮﻳﺎ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻋﻠﯽ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎرﺋﺎ‪ 5‬ﺑﺤﻤﺪاﷲ«‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ ﺷﮑﺮ ﺧﺪای را ﮐﻪ ﺧﻮﺑﺴﺖ‪ .‬ﻋﺒﺎس ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ او را ﺑﻪ ﮐﻨﺎری ﮐﺸﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ‬
‫ﺣﻀﺮت رﺳﻮل را رﻓﺘﻨﯽ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺁﺛﺎری را ﮐﻪ ﺑﻨﯽ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ در هﻨﮕﺎم ﻣﺮگ ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ داﺷﺘﻨﺪ در ﭼﻬﺮﻩ او‬
‫ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺮﮔﺮد و ﻧﺰد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﺮو و ﺑﭙﺮس ﭘﺲ از او ﮐﺎر ﺑﺎ ﮐﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ اﻣﺮ )ﻳﻌﻨﯽ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﯽ( ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ‪،‬‬
‫ﺁﮔﺎﻩ ﺷﻮﻳﻢ و اﮔﺮ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺗﻌﻠﻖ دارد‪ ،‬دﺳﺘﻮر دهﺪ و ﻣﺎ را ﺗﻮﺻﻴﻪ ﮐﻨﺪ«‪ .‬ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ هﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺌﻮاﻟﯽ ﻧﮑﻨﻢ‬
‫زﻳﺮا اﮔﺮ از ﻣﺎ درﻳﻎ ﮐﺮد‪ ،‬هﻴﭽﮑﺲ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ روی ﻧﺨﻮاهﺪ ﺁورد«‪.‬‬
‫ﺖ رﺳﻴﺪن ﺁن دو ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ‬ ‫اﻣﺮی ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان اﻧﮑﺎر ﮐﺮد اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻼﻓﺖ دو ﺧﻠﻴﻔﻪ اول و دوم ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﮐﻴﻔﻴ ِ‬
‫هﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ و هﺮ ﻗﺪر اﻳﻦ ﺷﺒﻪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ اﺟﻤﺎع ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ اﻣﺎ ﻻاﻗﻞ اﻳﻦ اﺻﻞ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ‬
‫ﺟﺮﻳﺎن داﺷﺖ ﮐﻪ از ﮐﺘﺎب اﷲ و ﺳﻨّﺖ رﺳﻮل اﷲ اﻧﺤﺮاﻓﯽ روی ﻧﺪاد و هﺮ دو ﺧﻠﻴﻔﻪ ﭘﺎک و ﭘﺎﮐﻴﺰﻩ از ﺁب در ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ‬
‫ﺁﻧﮑﻪ ﻋﻠﯽ ﺑﯽ اﺑﯽ ﻃﺎﻟﺐ ﺷﺎﺧﺺ ﺗﺮﻳﻦ ﻣﺪﻋﻴﺎن ﺧﻼﻓﺖ در ﺑﻴﻌﺖ ﺑﺎ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﮐﺮد ]اﻣﺎ[ در ﺑﻴﻌﺖ ﺑﺎ ﻋﻤﺮ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ اﻣﺘﻨﺎع ﻳﺎ ﺗﺮدﻳﺪی از وی ﻧﻘﻞ ﻧﮑﺮدﻩ اﻧﺪ‪.‬‬
‫وﻟﯽ درﺑﺎرﻩ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺳﻮم اﻣﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ و اﻧﺤﺮاف از روش ﺳﻴﻤﻴﻦ ]در اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻌﻨﯽ ﺧﻮب و ﻇﺮﻳﻒ ﻣﯽ دهﺪ[ زﻳﺎد روی‬
‫داد‪ .‬ﺑﻪ ﺣﺪی ﮐﻪ ﻋﺎﻟﻢ اﺳﻼم را ﺑﻪ ﻃﻐﻴﺎن و ﺳﺮﮐﺸﯽ ﮐﺸﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻇﺎهﺮ‪ ،‬اﻧﺘﺼﺎب ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺟﻨﺒﻪ دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ داﺷﺖ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺘﮑﯽ ﺑﻪ اﻓﮑﺎر ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﻮد زﻳﺮا ﻋﻤﺮ‬
‫ﺷﺶ ﻧﻔﺮ را ﻣﻌﻴﻦ ﮐﺮد ﮐﻪ از ﺑﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻠﻴﻔﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻨﺪ و ﺁن ﺷﺶ ﻧﻔﺮ ﻋﺒﺎرت ﺑﻮدﻧﺪ از ﻋﻠﯽ‪ ،‬ﻋﺜﻤﺎن‪ ،‬ﻃﻠﺤﻪ‪ ،‬زﺑﻴﺮ‪ ،‬ﺳﻌﺪ‬
‫ﺑﻦ اﺑﯽ وﻗﺎص و ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﻮف‪.‬‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﺎ ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻴﻌﺖ ﮐﺮد و ]ﺳﭙﺲ[ ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﺑﻴﻌﺖ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ اﻳﻦ اﻣﺮ ﺑﻌﺪ از ﺁن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﻠﯽ‬
‫ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد او را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﻋﺜﻤﺎن ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ در ﻇﺮف ﺳﻪ روز ﻧﻮﻋﯽ رﻓﺮاﻧﺪوم و ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﺑﻪ اﻓﮑﺎر ﻋﻤﻮﻣﯽ‬
‫ع اﻣﺖ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و‬ ‫ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻌﺬﻟﮏ اﻧﺤﺮاف از ﺳﻨّﺖ رﺳﻮل اﷲ در دوران هﻤﻴﻦ ﺧﻠﻴﻔﻪ روی داد ﮐﻪ ﺑﻪ اﺟﻤﺎ ِ‬
‫ﺗﺨﻄﯽ او را از ﺳﻨﻦ ﺗﺎ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﻓﻘﺮﻩ ﺑﺮﺷﻤﺮدﻩ اﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﺠﺎوز از ﺣﺪود ﺳﻨﻦ هﻤﻪ در ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻄﺎﻣﻊ ﺧﺎﻧﺪان ﻋﺜﻤﺎن و‬
‫ﺣﺮص رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺎم روی دادﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺶ اﻗﻮام ﺿﻌﻴﻒ ﺑﻮد و از اﻳﻦ ﺣﻴﺚ در ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﻤﺮ ﻗﺮار داﺷﺖ و ﺣﺘﯽ‬ ‫ﻋﺜﻤﺎن ﻣﺮدی ﻣﺤﺠﻮب و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻮاه ِ‬
‫ﻧﺼﺎﻳﺢ و راهﻨﻤﺎﻳﯽ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﮐُﺒﺎر ]ﻣﻬﻢ و ﻃﺮاز اول[ در وی اﺛﺮ ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫ﺧﻠﻴﻔﻪ ای ﮐﻪ اﻧﺘﺨﺎب او ﺑﻴﺸﺘﺮ از هﻤﻪ ﻣﺘﮑﯽ ﺑﻪ اﻓﮑﺎر ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻣﺪﻳﻨﻪ و ﺻﺤﺎﺑﻪ رﺳﻮل ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻋﻠﯽ ﺑﻦ‬
‫اﺑﯽ ﻃﺎﻟﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ در دورﻩ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺧﻼﻓﺖ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺳﻪ ﺟﻨﮓ روﺑﺮو ﺷﺪ و از هﺮ ﺳﻮ ﺑﺎ ﺣﻴﻠﻪ و دﺳﻴﺴﻪ و ﻏﺪر ]ﻓﺮﻳﺐ[‬
‫ﺚ ]ﻋﻬﺪ ﺷﮑﻨﯽ[ ﺑﻴﻌﺖ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺮ روی او ﺷﻤﺸﻴﺮ‬ ‫ﻣﻮاﺟﻪ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻃﻠﺤﻪ و زﺑﻴﺮ از وی روی ﮔﺮداﻧﻴﺪﻧﺪ و ﻧَﮑ ِ‬
‫ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﻋﻠﯽ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﺼﺮﻩ و ﮐﻮﻓﻪ را از ﺁﻧﻬﺎ درﻳﻎ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻨﺎ ﺑﺮ دهﻬﺎ ﻣﻼﺣﻈﻪ از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﻣﯽ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ اﮔﺮ رأی اهﻞ ﺗﺴﻨّﻦ درﺑﺎرﻩ ﺧﻼﻓﺖ از ﺣﻴﺚ ﻣﺒﻨﺎ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از‬
‫ﺣﻴﺚ ﻋﻤﻞ ﺧﺪﺷﻪ ﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ و ﺣﻮادث ﺗﺎرﻳﺨﯽ ﻧﺸﺎن دادﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﺮ و ﺻﻼح ﺟﺎﻣﻌﻪ اﺳﻼﻣﯽ ﻧﻴﺎﻧﺠﺎﻣﻴﺪﻩ و ﺣﺮص‬
‫رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻗﺪرت و ﻣﮑﻨﺖ ﺑﺮ اﺟﺮای اﺣﮑﺎم ﻗﺮﺁن و ﺳﻨّﺖ رﺳﻮل اﷲ ﻏﺎﻟﺐ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫از اﻳﻦ رو ﺑﺎز اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﺴﻠّﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ ذهﻦ هﻮﻳﺪا ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ در ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺑﻴﺶ از هﺮ‬
‫ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺻﻼﺣﻴﺖ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﻣﺮدی ﮐﻪ ﻗﻄﻊ ﻧﻈﺮ از ﻣﻘﺎم وی و ﻧﺒﻮت‪ ،‬از ﺣﻴﺚ ﻓﮑﺮ و ﻗﻮت اﺧﻼق و ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺰاﻳﺎی‬
‫ﺖ ﻣﺮدم‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﺮ هﻤﻪ ﻳﺎران ﺧﻮد ﺑﺮﺗﺮی ﻣﺴﻠّﻢ داﺷﺖ و ﺑﺴﻂ و اﺳﺘﻮاری دﻳﺎﻧﺖ اﺳﻼم هﺪف اﺳﺎﺳﯽ او ﺑﻮد و ﻓﺮاﺳ ِ‬
‫ﺷﻨﺎﺳﯽ و ﺑﺎز ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ارزش ﻣﻌﻨﻮی ﻳﺎران ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺣ ّﺪ واﻓﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺰاوارﺗﺮ از هﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺮای ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ‬
‫ﺧﻮد ﻧﺒﻮد؟ ﻣﻌﺬﻟﮏ در زﻣﺎن ﺣﻴﺎت و در اوج ﻗﺪرت ﺧﻮﻳﺶ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ را ﻳﺎرای ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ وی ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦ ﮐﺎر دﺳﺖ ﻧﺰد‪.‬‬
‫ﭼﺮا؟ ﺁﻳﺎ از اﻧﺠﺎم اﻳﻦ اﻣﺮ ﺧﻄﻴﺮ ﻏﻔﻠﺖ داﺷﺖ ﻳﺎ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮد هﻨﻮز ﻣﻮﻗﻊ ﺁن ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ و ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﺴﺒﺘًﺎ ﻓﺮاﺧﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ‬
‫ﻦ زﻳﺎدی ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬در ﺷﺼﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻴﻤﺎر ﺷﺪ و ﺑﻴﻤﺎری او‬ ‫دارد و هﻨﻮز وﻗﺖ و ﻣﺠﺎل ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ؟ زﻳﺮا ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺳ ّ‬
‫ﻧﻴﺰ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺧﻴﻠﯽ ﻣﻤﮑﻦ و ﻣﺤﺘﻤﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁن ﺑﻴﻤﺎری را ﻣﻬﻠﮏ ﻓﺮض ﻧﮑﺮدﻩ و ﺗﺎ روز ﺁﺧﺮ اﻣﻴﺪ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻦ در‬

‫‪] 4‬ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮی از ﻣﺤﻤﺪ اﺑﻦ ﺟﺮﻳﺮ ﻣﮑﻨﯽ ﺑﻪ اﺑﻮﺟﻌﻔﺮ‪ ،‬ﻓﻘﻴﻪ و داﻧﺸﻤﻨﺪ و ﻣﻮرخ اﻳﺮاﻧﯽ )ﺗﻮﻟﺪ ﺣﺪود ‪ / ٢٢٦‬وﻓﺎت ‪ ٣١٠‬هﺠﺮی ﻗﻤﺮی در‬
‫ﺑﻐﺪاد(‪ .‬وی ﺧﻮاهﺮزادﻩ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺧﻮارزﻣﯽ ﺑﻮد و در ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻋﻠﻮم ﺗﺄﻟﻴﻒ داﺷﺘﻪ‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﺮگ‪ ،‬ﺷﺒﺎﻧﻪ او را در ﺧﺎﻧﻪ اش دﻓﻦ ﮐﺮدﻧﺪ زﻳﺮا او ﮐﺘﺎﺑﯽ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ و در ﺁن اﺧﺘﻼف ﻓﻘﻬﺎ را ذﮐﺮ ﮐﺮدﻩ وﻟﯽ از اﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﻨﺒﻞ ﻧﺎﻣﯽ ﻧﺒﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻪ او را ﻣﺤﺪث ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ‪ .‬از اﻳﻦ رو ﭘﻴﺮوان اﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﻨﺒﻞ‬
‫از روی ﺗﻌﺼﺐ ﺑﻪ ﺁزار وی ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و ﺑﻪ اﻟﺤﺎد و زﻧﺪﻗﻪ اش ﻣﻨﺴﻮب ﮐﺮدﻧﺪ و روز ﻣﺮگ وی هﻢ از دﻓﻦ او در ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﺘﺎب ﺗﺎرﻳﺦ اﻟﺮﺳﻞ و اﻟﻤﻠﻮک ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮی‪ ،‬ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮐﺒﻴﺮ ﻣﺸﻬﻮر ﺑﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻃﺒﺮی ﮐﻪ ﺑﻌﺪهﺎ ﺑﻪ ﭘﺎرﺳﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪ[‬
‫‪5‬‬
‫]ﺑﺌﺮ‪ ،‬در اﺻﻄﻼح ﻳﻌﻨﯽ ﭼﺸﻤﻪ ای ﮐﻪ ﻣﯽ ﺟﻮﺷﺪ[‬

‫‪160‬‬
 ‫وی ﻗﻮی ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ و ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ روز اول ﺑﻴﻤﺎری ﮐﻪ از زﻧﺎن ﺧﻮد اﺟﺎزﻩ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﺴﺘﺮی ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎ‬
‫]ﺑﻪ[ وی ﮐﻪ در ِد ﺳﺮ ]ﺳﺮ درد[ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻮﺧﯽ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻣﻴﻞ ﻧﺪاری ﻗﺒﻞ از ﻣﻦ ﺑﻤﻴﺮی ﺗﺎ ﺧﻮدم ﺗﻮ را ﻏﺴﻞ دهﻢ و‬
‫ﺑﺮ ﺟﻨﺎزﻩ ات ﻧﻤﺎز ﮔﺰارم؟« ﻋﺎﻳﺸﻪ ﺑﻪ ﻃﻨﺰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺎ ﺁﺳﻮدﻩ ﺧﺎﻃﺮ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ زﻧﺎن ﺧﻮد ﺑﻪ ﻋﻴﺶ ﺑﻨﺸﻴﻨﯽ!«‬
‫ﭘﺲ ﺣﻀﺮت اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎری را ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻋﻤﺮ ﺧﻮد ﺗﺼﻮر ﻧﻤﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻗﺮﻳﻨﻪ ای ﮐﻪ اﻳﻦ اﺣﺘﻤﺎل را ﻣﻮﺟﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺣﺎدﺛﻪ زﻳﺮ‬
‫اﺳﺖ‪:‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﺳﭙﺎهﯽ ﮔﺮد ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﺑﺮای ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﺷﺎم و ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺗﺮﺳﺎﻳﺎن ﻋﺮب و اﺳﺎﻣﺔ ﺑﻦ زﻳﺪ را ﮐﻪ ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ‬
‫ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﺮداری ﺳﭙﺎﻩ ﻣﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻮش او رﺳﻴﺪ ﮐﻪ زﻣﺰﻣﻪ ﻋﺪم رﺿﺎﻳﺖ از اﻳﻦ اﻧﺘﺼﺎب در ﻣﻴﺎن ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﭘﺪﻳﺪ‬
‫ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ زﻳﺮا ﺑﺴﯽ از ﺳﺎﻟﻤﻨﺪان و اﺷﺨﺎص ﻣﻌﺘﺒﺮ از ﻣﻬﺎﺟﺮ‪ .‬و اﻧﺼﺎر ﺟﺰء اﻳﻦ ﺳﭙﺎﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬از ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺧﺒﺮ‪ ،‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﭼﻨﺎن ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺗﺐ ﻋﺼﺎﺑﻪ ای ]ﭘﺎرﭼﻪ ای ﮐﻪ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ ﺑﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬دﺳﺘﺎر‪ ،‬ﺳﺮﺑﻨﺪ[ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺴﺘﻪ و ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ‬
‫رﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﺷﺪ و ﻧﺎﺧﺸﻨﻮدی ﻣﺮدم را ﻧﻮﻋﯽ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﺷﻤﺮد و اﺳﺎﻣﺔ ﺑﻦ زﻳﺪ را از هﺮ ﺣﻴﺚ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻳﻦ اﻧﺘﺼﺎب اﻋﻼم‬
‫ﻓﺮﻣﻮد و ﻏﺎﺋﻠﻪ را ﺧﺘﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﻮد اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﻣﺮض را ﻋﺎرﺿﻪ ای زودﮔﺬر داﻧﺴﺘﻪ و‬
‫ﺑﻪ ﺷﻔﺎی ﺧﻮد اﻣﻴﺪوار ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻗﺮﻳﻨﻪ ای ﮐﻪ اﻳﻦ ﻓﺮض را ﻗﻮت ﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻳﮏ اﻣﺮ ﺧﻄﻴﺮ دﻳﮕﺮی ﮐﻪ از ﺣﻴﺚ اهﻤﻴﺖ و ﺗﺄﺛﻴﺮ در‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ دﻳﺎﻧﺖ اﺳﻼم ﮐﻤﺘﺮ از ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻧﺒﻮد ﻧﻴﺰ ﻧﭙﺮداﺧﺖ و ﺁن اﻣﺮ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺁوری و ﺗﺪوﻳﻦ ﻗﺮﺁن در ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ‬
‫ﺧﻮد او ﺑﻮد‪ .‬ﻗﺮﺁن ﺳﻨ ِﺪ رﺳﺎﻟﺖ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل و دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ رﻓﺘﺎر و ﮐﺮدار ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ اﺳﺖ و ﺗﺎ ﺁن ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﻴﺎن ﺻﺤﺎﺑﻪ و‬
‫ن وﺣﯽ ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ ﺑﻮد و در ﻳﮏ ﺟﺎ ﺟﻤﻊ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﮐﺎﺗﺒﺎ ِ‬
‫ﺗﺪوﻳﻦ ﻗﺮﺁن در ﭘﺮﺗﻮ دﺳﺘﻮر و راهﻨﻤﺎﻳﯽ ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﺑﺴﻴﺎری از ﻣﺸﮑﻼت ﻓﻘﻬﺎ و ﻣﻔﺴﺮﻳﻦ را ﺣﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬اﺧﺘﻼف‬
‫ﻗﺮاﺁت ]ﻗﺮاﺋﺘﻬﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ از ﻗﺮﺁن[ ﭘﻴﺶ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ و ﻧﺎﺳﺦ و ﻣﻨﺴﻮخ ﻣﻌﻴﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ اﮔﺮ ﺳﻮرﻩ هﺎ و ﺁﻳﺎت ﺑﺮ‬
‫ﺣﺴﺐ ﻧﻈﻢ ﻧﺰوﻟﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺪوﻳﻦ ﻣﯽ ﮔﺮدﻳﺪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻋﻠﯽ اﺑﯽ ﻃﺎﻟﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫زﻳﺪ ﺑﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬اﺑﻮﺑﮑﺮ ﻣﺮا اﺣﻀﺎر ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﻋﻤﺮ ﻣﺪﺗﯽ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺻﺮار ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻗﺮﺁن را ﺟﻤﻊ ﺁوری‬
‫و ﺗﺪوﻳﻦ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ از اﻳﻦ ﮐﺎر اﮐﺮاﻩ هﺪاﺷﺘﻢ زﻳﺮا اﮔﺮ ﻻزم ﺑﻮد ﻗﺮﺁن ﺗﺪوﻳﻦ ﺷﻮد ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﺑﺪان ﻣﺒﺎدرت ﻣﯽ ﻓﺮﻣﻮد‬
‫وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮓ ﻳﻤﺎﻣﻪ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎری از ﺻﺤﺎﺑﻪ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ و هﺮ ﻳﮏ ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﻗﺮﺁن را هﻤﺮاﻩ داﺷﺘﻨﺪ و هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ از ﺑﻴﻦ‬
‫رﻓﺖ‪ ،‬رأی ﻋﻤﺮ را ﺻﻮاب ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻢ«‪.‬‬
‫ﻣﻼﺣﻈﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﺪ ]ﮐﻪ[ ﺑﺎز ﻋﻤﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ اﺳﺎﺳﯽ و اﺻﻮﻟﯽ اﻓﺘﺎد و ﺧﻠﻴﻔﻪ را ﺑﺪﻳﻦ ﮐﺎر ﻣﺠﺒﻮر ﮐﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻗﺮﺁﻧﯽ‬
‫ﮐﻪ ﮔﺮدﺁوری ﺁن ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ و ﺑﻪ وﺳﻴﻠﻪ هﻴﺌﺘﯽ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﻋﺜﻤﺎن اﻧﺠﺎم ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﺎﻗﺪ ﻧﻈﻢ ﻧﺰوﻟﯽ اﺳﺖ و در ﺗﺪوﻳﻦ‬
‫ن ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﯽ ﻃﺎﻟﺐ و ﺣﺘﯽ ﻧﺴﺨﻪ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﻣﺴﻌﻮد اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺳﻮرﻩ هﺎی ﺁن ﺑﻪ ﮐﻠّﯽ‬ ‫ﺁن از ﻗﺮﺁ ِ‬
‫ﻣﻐﺸﻮش اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻧﻈﻢ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﮑّﯽ در ﻗﺮﺁن ﻗﺮار ﮔﻴﺮد و ﺳﭙﺲ ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﺪﻧﯽ‪ .‬ﻋﻼوﻩ‬
‫ﺑﺮ اﻳﻨﮑﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺴﯽ از ﺁﻳﺎت ﻣﮑﯽ را ﺿﻤﻦ ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﺪﻧﯽ ﺟﺎی دادﻧﺪ و ﺑﺴﯽ از ﺁﻳﺎت ﻣﺪﻧﯽ را در ﺧﻼل‬
‫ﺳﻮرﻩ هﺎی ﻣﮑﯽ‪.‬‬
‫ﺑﺎری‪ ،‬اﻗﺪام ﻧﮑﺮدن ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﺑﻪ ﺗﺪوﻳﻦ ﻗﺮﺁن‪ ،‬ﻗﺮﻳﻨﻪ ﻣﻌﻘﻮﻟﯽ اﺳﺖ ﺑﺮ اﻳﻨﮑﻪ اﺟﻞ او را ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮ ﮐﺮد‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺗﺎ روز‬
‫ﺁﺧﺮ ‪ ٢٨‬ﺻﻔﺮ ﻳﺎ ‪ ١٢‬رﺑﻴﻊ اﻻول ﻳﺎزدهﻢ هﺠﺮی ﮐﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﻣﺼﺎدف ﺑﺎ ﺗﻴﺮﻣﺎﻩ ﺳﺎل ‪ ٦٣٢‬ﻣﻴﻼدﻳﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎری را ﻣﻬﻠﮏ‬
‫ﻓﺮض ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬در ﺁﺧﺮﻳﻦ روز ﮐﻪ ﻣﺮض ﺷﺪت ﻳﺎﻓﺖ و ﺣﺎﻟﺖ اﻏﻤﺎﺋﯽ ﺑﺪو دﺳﺖ داد‪ ،‬ﭘﺲ از ﺑﻪ هﻮش ﺁﻣﺪن ﮔﻮﻳﯽ‬
‫رﺳﻴﺪن د ِم ﺁﺧﺮ را اﺣﺴﺎس ﻓﺮﻣﻮد‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺑﻪ ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ ﮔﻔﺖ»اَﻳﺘﻮﻧﯽ ﺑﺪوا ٍة و ﺻﺤﻴﻔﺔ اﮐﺘﺐ ﻟَﮑﻢ ﮐِﺘﺎﺑﺎً‪ ،‬ﻟَﻦ ﺗَﻀﻠﻮا ﺑﻌﺪ ِﻩ‬
‫اﺑﺪًا« ﻳﻌﻨﯽ‪ :‬دوات و ﮐﺎﻏﺬی ﺁورﻳﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪ ای ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از ﺁن هﺮﮔﺰ ﮔﻤﺮاﻩ ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ .‬درﻳﻎ ﮐﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺁﺧﺮﻳﻦ درﺧﻮاﺳﺖ‬
‫رﺳﻮل ﺟﻮاب ﻣﺴﺎﻋﺪی دادﻩ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻬﺘﯽ دﺳﺖ داد و ﺳﭙﺲ ﻣﻨﺎﻗﺸﻪ ای درﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻳﮑﯽ ﮔﻔﺖ ﺁﻳﺎ هﺬﻳﺎن ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ؟‬
‫ﺧﻮب اﺳﺖ ﻋﺰﻳﻤﺖ ]ﻏﺰل رﻓﺘﻦ[ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪ .‬زﻳﻨﺐ دﺧﺘﺮ ﺟﺤﺶ و ﻳﺎراﻧﺶ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ :‬ﺁﻧﭽﻪ رﺳﻮل اﷲ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺮاﻳﺶ‬
‫ت ﺗﺐ ﺑﺮ او ﭼﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻗﺮﺁن دارﻳﺪ و ﮐﺘﺎب اﷲ ﻣﺎ را ﮐﺎﻓﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻨﺎﻗﺸﻪ ﻃﻮل ﮐﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪ .‬ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﺪ ِ‬
‫دﺳﺘﻪ ای ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺑﺮای ﺷﻤﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺴﺪ ﮐﻪ ﮔﻤﺮاﻩ ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ .‬دﺳﺘﻪ ای دﻳﮕﺮ از اﻳﻦ اﻣﺘﻨﺎع ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﻗﺮﺁن را‬
‫دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ ﮐﺎﻓﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ از اﻳﻦ ﻣﺸﺎﺟﺮﻩ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ‪ ،‬اﻳﻦ اﺧﺘﻼف ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻣﺤﻀﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ داﻧﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮی ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺧﻮد را‬
‫ﻣﻌﻴﻦ ﮐﻨﺪ ﻳﺎ ﻣﻄﻠﺐ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ای در ﻗﺮﺁن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻗﻮم ﻋﺮب را ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اﻣﻼء ﮐﻨﺪ ﻳﺎ‬
‫ﺣﮑﻤﯽ را از ﻗﺮﺁن ﻧﺴﺦ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ؟ اﮔﺮ اﻣﺮ ﻣﻬﻤﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺁﻳﻨﺪﻩ اﺳﻼم ﺗﺄﺛﻴﺮ داﺷﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﺷﻔﺎهًﺎ ﻧﻔﺮﻣﻮد؟ هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ‬
‫ﺳﺌﻮاﻻﺗﯽ اﺳﺖ ﺑﺪون ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻌﻤﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺣﻞ ﺁن هﻤﻴﺸﻪ ﻣﮑﺘﻮم ﺧﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫از ﻃﺮف دﻳﮕﺮ ﻣﺮد ﻣﺤﮑﻢ و اﺳﺘﻮاری ﭼﻮن ﻋﻤﺮ ﺑﺎ هﻤﻪ ﻋﻼﻗﻪ و ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﮕﺎﻩ اﺳﻼم و ﺷﺎرع اﺳﻼم ﭼﺮا ﻣﺎﻧ ِﻊ‬
‫ن ﻗﻠﻢ و ﮐﺎﻏﺬ ﺷﺪ و اﺻﺮار داﺷﺖ ﮐﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁﺧﺮﻳﻦ وﺻﻴﺖ ﺧﻮد را اﻇﻬﺎر ﻧﮑﻨﺪ و ﺑﻪ ﮐﻔﺎﻧﺎ ﮐﺘﺎب اﷲ ]ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﻣﺎ‬ ‫ﺁورد ِ‬
‫را ﮐﺘﺎب ﺧﺪا[ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮد؟ ﺁﻳﺎ راﺳﺘﯽ اﻳﻦ اﻇﻬﺎر اﺧﻴﺮ ﭘﻴﻐﺒﺮ را ﻧﺎﺷﯽ از ﺷﺪت درد و هﻴﺠﺎن ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺁن ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﺖ واﻗﻊ ﮔﺮای و ﻓﮑﺮ ﻣﺂل اﻧﺪﻳﺶ اﻳﻦ اﺣﺘﻤﺎل را ﻣﻤﮑﻦ‬ ‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ در ﻣﻘﺎم ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ اﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﺎ ﺁن ﺷ ّﻢ ﺳﻴﺎﺳﯽ و ﻓﺮاﺳ ِ‬
‫ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت در دﻗﺎﻳﻖ واﭘﺴﻴﻦ زﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬ﻋﻠﯽ را ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ و رﻳﺎﺳﺖ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻣﻌﻴﻦ ﮐﻨﺪ؟ و در اﻳﻦ ﺻﻮرت‬
‫رﺷﺘﻪ از دﺳﺖ او ﺑﻪ در ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ؟ ﭼﻪ‪ ،‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت اﮐﺜﺮﻳﺖ ﻗﻄﻌﯽ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ از وﺻﻴﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭘﻴﺮوی ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﻣﻴﺪان‬
‫ﺣﺮﮐﺖ و ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ و ﺣﻞ و ﻋﻘﺪ اﻣﻮر ﺑﺮای او ﻣﺤﺪود و ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﺷﻴﻌﻴﺎن ﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﻘﻴﺪﻩ اﻧﺪ و ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻨﺪان ﺑﻴﺮاﻩ ﻧﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ورﻧﻪ ﺑﺮای ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺗﻤﻨﺎی ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺤﻤﻞ دﻳﮕﺮی ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﭘﻴﺪا ﮐﺮد‪.‬‬

‫‪161‬‬
‫ﻋﻤﺮ ﻳﮑﯽ از ارﮐﺎن ﺑﻨﺎی اﺳﻼم و از ﻣﻌﺘﺒﺮﺗﺮﻳﻦ و ﺑﺎ ﻧﻔﻮذﺗﺮﻳﻦ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﺳﺖ و در ﺳﻴﺎﺳﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﻳﺎر و ﭘﺸﺘﻴﺒﺎن‬
‫اوﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﻼوﻩ‪ ،‬ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪاری ﺑﺎ ﻓﺮاﺳﺖ‪ ،‬دوراﻧﺪﻳﺶ و در هﻤﻪ اﻣﻮر ﺻﺎﺣﺐ رأی و ﻧﻈﺮ اﺳﺖ و ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﺮاﺳﺖ درﻳﺎﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻗﺼﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺮ ﻣﻴﺎن اﺑﻮﺑﮑﺮ و ﻋﻠﯽ دور ﻣﯽ زﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻠﯽ ﭼﻮن ﺧﻮد او ﻣﺴﺘﻘﻞ اﻟﻔﮑﺮ و ﺻﺎﺣﺐ ارادﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮد ﻣﺘﺸﺨﺺ ﺧﺎﻧﺪان هﺎﺷﻤﯽ‪ ،‬داﻣﺎد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ و ﻣﺠﺎهﺪ ﺻﻒ‬
‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ و ﮐﺎﺗﺐ وﺣﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﻼوﻩ ذاﺗًﺎ ﺗﺤﺖ ﻧﻔﻮذ دﻳﮕﺮی ﻗﺮار ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮد‪ .‬اﻣﺎ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺑﺎ وی دوﺳﺖ ﺷﻔﻴﻖ و ﺻﻤﻴﻤﯽ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬از هﻤﺎن ﺳﺎل اول هﺠﺮت‪ ،‬راﺑﻄﻪ دوﺳﺘﯽ و رﻓﺖ و ﺁﻣﺪ او ﺑﺎ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺑﻴﺶ از ﺳﺎﻳﺮ اﺻﺤﺎب ﺑﻮد و در اﻏﻠﺐ اﻣﻮر‬
‫هﻢ ﻓﮑﺮ و ﻣﺘﺤﺪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﮑﯽ از اﻳﻦ دو ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬در ﻧﻈﺮ او اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺑﺮ ﻋﻠﯽ رﺟﺤﺎن‬
‫دارد‪.‬‬
‫ﻋﻤَﺮ ﻗﻮﻩ ﻣﺠﺮﻳﻪ او ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻋﻠﯽ ﺗﻤﺎم ﺑﻨﯽ‬ ‫اﺑﻮﺑﮑﺮ ﮐﺲ و ﮐﺎری ﻧﺪارد و ﺑﺎ ﺧﻮی ﻣﻼﻳﻢ و ﺁراﻣَﺶ‪ُ ،‬‬
‫هﺎﺷﻢ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد دارد و ﺑﺴﻴﺎری از ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺑﺰرگ ﺑﻪ وی اﺣﺘﺮام دارﻧﺪ و او )ﻋﻤﺮ( در ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﻴﺮد ﻧﻪ‬
‫ﻣﺘﻦ‪.‬‬
‫ﻦ اﺑﻮﺑﮑﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺁن ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻴﺶ از‬ ‫ﻗﻄﻌًﺎ ﻳﮏ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻬﻢ دﻳﮕﺮ از ﻓﮑﺮ واﻗﻊ ﺑﻴﻦ و ﻣﺂل اﻧﺪﻳﺶ ﻋﻤﺮ دور ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ و ﺁن ﺳ ّ‬
‫ﻦ ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﺟﻠﺐ اﺣﺘﺮام ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮای ﻋﻤﺮ اﻣﻴﺪﭘﺮورﺗﺮ از ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﯽ ﻃﺎﻟﺐ اﺳﺖ‬ ‫ﺷﺼﺖ ﺳﺎل داﺷﺖ و اﻳﻦ ﺳ ّ‬
‫ﮐﻪ در ﺁن ﺗﺎرﻳﺦ ‪ ٣٢‬ﺳﺎل داﺷﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺧﻼﻓﺖ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺑﺮای ﻧﻈﺮهﺎی ﺳﻴﺎﺳﯽ او ارﺟﺢ و ﻧﻮﻳﺪﺑﺨﺶ ﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻣﻼﺣﻈﺎت ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻋﻤﺮ را از ﺗﻘﺎﺿﺎی ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ و ﻧﻮﺷﺘﻦ وﺻﻴﺖ ﺗﻮﺟﻴﻪ و ﺗﻔﺴﻴﺮ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﻼوﻩ‪ ،‬هﻢ ﻧﺒﻮت‬
‫هﻢ ﺧﻼﻓﺖ در ﺧﺎﻧﺪان هﺎﺷﻤﯽ اﻣ ِﺮ ﺳﺎدﻩ و ﺳﻬﻞ اﻟﻘﺒﻮﻟﯽ ﻧﻴﺴﺖ و درﻳﭽﻪ اﻣﻴﺪ را ﺑﺮ روی ﺗﻤﻨﻴّﺎت ﺟﺎﻩ ﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺑﻨﺪد‪.‬‬
‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻗﺼﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻧﺒﻮدﻩ و ﻣﻄﻠﺐ دﻳﮕﺮی ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﻋﻤﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ روزﻩ ﺷﮏ‬
‫دار ﺑﮕﻴﺮد و در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻣﺮ واﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد و ﺣﺘﯽ ﺧﻮد را هﻢ ﺑﻪ اﻳﻦ اﺣﺘﻤﺎل ﺁﺷﻨﺎ ﻧﺸﺎن ﻧﺪاد ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻗﺼﺪ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻨﻴﻦ واﻧﻤﻮد ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﻀﺮت از ﻓﺮط درد و ﺷﺪت ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ و در ﭼﻨﻴﻦ‬
‫ﺣﺎﻟﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻴﺰی ﺑﺮ ﻗﺮﺁن اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻗﺮﺁﻧﯽ ﮐﻪ در هﻨﮕﺎم ﺳﻼﻣﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﺷﺎﻣﻞ ﺗﻤﺎم اﺣﮑﺎم هﺴﺖ‪.‬‬
‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻳﮏ ﻣﻄﻠﺐ دﻳﮕﺮ ﺑﯽ درﻧﮓ ﺑﻪ ذهﻦ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻗﺼﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺧﻮد ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺮا ﺁن را ﺷﻔﺎهًﺎ ﺑﻴﺎن‬
‫ﻧﻔﺮﻣﻮد‪ .‬ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ اﺧﺘﻼف روی داد ]و[ ﺁوردن ﻗﻠﻢ و دوات و ﮐﺎﻏﺬ ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻋﻤﺮ روﺑﺮو ﺷﺪ‪ ،‬ﻻاﻗﻞ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫ﻣﻘﺼﻮد ﺧﻮد را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺷﻴﻌﻴﺎن ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻋﻠﯽ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ‪ ،‬ﺷﻔﺎهًﺎ ﺑﻴﺎن ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﺪ‪ .‬ﺑﺨﺼﻮص ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮان ﻣﺠﻠﺲ ﮐﻢ‬
‫ﻧﺒﻮدﻧﺪ و ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ و ارادﻩ او ﺑﻪ زودی در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﭘﺨﺶ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﺷﻔﺎهًﺎ ﭼﻴﺰی ﺑﻴﺎن ﻧﻔﺮﻣﻮد؟‬
‫ﻇﺎهﺮًا اﻳﻦ ﺳﺌﻮال ﺑﺎز رﻧﮓ ﻣﻌﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﻴﺮد و ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺪان ﺁﺳﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻳﮏ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻬﻢ را ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮد و‬
‫ﺁن اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل از دﻳﺮﺑﺎز ﻣﺴﺨّﺮ ﻳﮏ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ و از ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل ﺑﻪ اﻳﻦ ﻃﺮف اﻳﻦ ﻓﮑﺮ روز‬
‫ﺑﻪ روز ﻗﻮت ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﺪی ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺁن را ﺟﺰو ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺁن ﺣﻀﺮت داﻧﺴﺖ و ﺁن اﻳﺠﺎد ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺟﺪﻳﺪی ﺑﻮد‬
‫ﺑﺮ اﺳﺎس اﺳﻼم ﮐﻪ ﻗﻮﻣﻴﺖ ﻋﺮب ﻧﻴﺰ در ﺁن ﺑﮕﻨﺠﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ ﻓﺮاﺳﺖ ذاﺗﯽ و ﻣﻮهﺒﺖ ﮐﻢ ﻣﺎﻧﻨ ِﺪ ﻣﺮدم ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺑﻪ روﻳﻪ و ﺗﻤﺎﻳﻞ و ارزش ﻳﺎران ﺧﻮد ﺁﺷﻨﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ از ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻋﻤﺮ‪ ،‬ﻗﻮت اﺧﻼق‪ ،‬ﺗﺪﺑﻴﺮ و دوراﻧﺪﻳﺸﯽ او ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ و ﻣﯽ داﻧﺪ ﮐﻪ در ﭘﻴﺸﺎﻣﺪهﺎ واﻗﻊ ﺑﻴﻦ و در‬
‫ﻦ رواﺑﻂ و ﭘﻴﻮﺳﺘﮕﯽ ﻣﻌﻨﻮی او را ﺑﺎ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﻣﯽ داﻧﺪ‪ .‬ﻋﻤﺮ از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺧﻮد اﺳﺘﻮار و ﺑﺪون ﺗﺰﻟﺰل اﺳﺖ‪ .‬ﺣُﺴ ِ‬
‫اﺳﻼم ﺁوردﻩ اﺳﺖ از ﻧﺰدﻳﮑﺘﺮﻳﻦ ﻳﺎران ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻮدﻩ و ﺣﺘﯽ در ﻣﻮاﻗﻊ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎ ﻓﮑﺮ واﻗﻊ ﮔﺮای ﺧﻮد ﺗﺼﻤﻴﻢ هﺎی ﺟﺪﻳﺪ و‬
‫ﺗﺪاﺑﻴﺮی ﮐﻪ در ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﮐﺎر ﻣﺆﺛﺮ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁن ﺣﻀﺮت اﻟﻘﺎ ﮐﺮدﻩ و اﺻﺮار ورزﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻋﻤﺮ‬
‫ﺑﺮ ﺧﻼف اﺑﻮﺑﮑﺮ‪ ،‬ﻣﻄﻴﻊ و ﭘﻴﺮو ﻣﺤﺾ ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ ﺑﻠﮑﻪ از ﺧﻮد رأی و ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ و ﻋﻘﺎﻳﺪ و ﺁراء ﺧﻮد را ﺑﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ در‬
‫ﻣﻴﺎن ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﺑﺴﺎ ﺣﻀﺮت رأی و ﻧﻈﺮ او را ﺻﺎﺋﺐ داﻧﺴﺘﻪ و ﺑﺮ وﻓﻖ ﻧﻈﺮ او اﻗﺪام ﻣﯽ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﻴﻮﻃﯽ در ﮐﺘﺎب »اﺗﻘﺎن« ﻓﺼﻠﯽ دارد ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان »ﺁﻧﭽﻪ در ﻗﺮﺁن ﺑﻪ زﺑﺎن و رأی اﺻﺤﺎب ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ« و ﻗﺴﻤﺖ‬
‫اﻋﻈﻢ ﺁن ﺑﻪ ﻋﻤﺮ اﺧﺘﺼﺎص دارد‪ .‬ﺣﺘﯽ از ﻣﺠﺎهﺪ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ‪» :‬ﮐﺎن ﻋﻤﺮ ﻳﺮی اﻟﺮأی ﻓﻴﻨﺰل ﺑﻪ اﻟﻘﺮﺁن« ﻳﻌﻨﯽ ﻋﻤﺮ‬
‫ﻧﻈﺮی اﺑﺮاز ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺁﻳﺎﺗﯽ ﻣﻮاﻓﻖ ﺁن ﻧﺎزل ﻣﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮد ﻋﻤﺮ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺳﻪ ﻣﻮرد ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁﻧﯽ ﻣﻄﺎﺑﻖ رأی او ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ :‬ﺣﺠﺎب‪ ،‬اﺳﻴﺮان ﭘﺪر و ﻣﻘﺎم اﺑﺮاهﻴﻢ‪ .‬در‬
‫ﺐ ﻣﺴﻠّﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺎب‪ ،‬ﻣﻔﺴﺮان و اهﻞ ﺣﺪﻳﺚ و ﺳﻴﺮﻩ ﻣﻄﺎﻟﺐ زﻳﺎدی ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ از ﻣﺠﻤﻮع ﺁﻧﻬﺎ اﻳﻦ ﻣﻄﻠ ِ‬
‫ﮐﻪ ﻋﻤﺮ ﺧﻮش ﻓﮑﺮ‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ رأی و ﻧﻈﺮ و ﻣﻮرد اﻋﺘﻤﺎد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﺑﻄﻮری ﮐﻪ ﺗﺤﻘﻴﻘًﺎ ﻣﯽ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ در ﻣﻴﺎن‬
‫ﺻﺤﺎﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﭼﻮن ﻋﻤﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻦ وﺻﻴﺖ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ‬
‫ﻗﺼﺪ و ﻧﻴﺘﯽ در ﺳﺮ دارد و اﮔﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﻔﺎهًﺎ ﻋﻠﯽ را ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ ﻣﻌﻴﻦ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ اﻧﺘﺼﺎب ﭘﺲ از ﻓﻮت او‬
‫ﻣﻮاﺟﻪ ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻋﻤﺮ و اﺑﻮﺑﮑﺮ و هﻤﺪﺳﺘﺎن ﺁﻧﺎن ﺷﻮد‪ .‬ﻋﻤﺮ از ارﮐﺎن ﻣﺤﮑﻢ اﺳﻼم اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ او ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﮐﻪ‬
‫اﺑﻮﺑﮑﺮ هﻢ ﺑﻪ وی ﺑﭙﻴﻮﻧﺪد‪ ،‬ﮐﺎر را ﺧﺮاب ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫در زﻣﺎن ﺣﻴﺎت ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﺷﺄن و اﻋﺘﺒﺎر ﻧﺎﻣﺤﺪودی ﮐﻪ ﻣﻘﺎم ﻧﺒﻮت ﺑﻪ وی دادﻩ اﺳﺖ‪ ،‬هﺮ اﻗﺪاﻣﯽ ﺑﺮای ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺳﻬﻞ اﺳﺖ‬
‫ﺣﺘﯽ ﻣﻌﻴﻦ ﮐﺮدن اﺳﺎﻣﺔ ﺑﻦ زﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﺮداری ﺳﭙﺎﻩ‪ .‬زﻳﺮا ﺑﺎ ﻳﮏ ﺟﻤﻠﻪ ﺗﻨﺪ هﻤﻪ را ﺳﺮ ﺟﺎی ﺧﻮد ﻣﯽ ﻧﺸﺎﻧﺪ و ﺻﺪای‬
‫اﻋﺘﺮاض را در ﺳﻴﻨﻪ هﺎ ﺧﻔﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺲ از ﻣﺮگ او ﭼﻄﻮر؟ وﻗﺘﯽ او ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻪ ]ﭼﻪ ﮐﺴﯽ[ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ اﺧﺘﻼﻓﺎت ﻗﺒﻴﻠﻪ‬
‫ای را ﻓﺮو ﻧﺸﺎﻧﺪ؟ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺟﻠﻮ ﺳﻴﻞ ﺧﺮوﺷﺎن ﻣﻄﺎﻣﻊ را ﺑﮕﻴﺮد و ﺟﻬﺶ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﻴﺎدت و اﻣﺎرت را ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﺪ؟ در‬
‫اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬هﺪف اﺳﺎﺳﯽ و اﻋﻼ ﻳﻌﻨﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺟﺪﻳﺪ اﺳﻼم ﺑﻪ ﭼﻪ روزی ﺧﻮاهﺪ اﻓﺘﺎد و ﺁﻳﺎ ﺑﺎز ﻋﺮب دﭼﺎر هﻤﺎن‬
‫ﻣﺸﺎﺟﺮات و ﻣﻨﺎﻗﺸﺎت ﻗﺒﻴﻠﻪ ای ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ؟‬

‫‪162‬‬
 ‫ﺷﺎﻳﺪ ﻣﻼﺣﻈﺎﺗﯽ از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ از ذهﻦ ﺣﻀﺮت ﮔﺬﺷﺘﻪ و از اﻳﻦ رو ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ اﺧﺘﻴﺎر و ﻓﻘﻂ ﺑﺪﻳﻦ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ‬
‫ن ﺣﻀﺮت رﺳﻮل و ﺻﺮف ﻧﻈﺮ ﮐﺮدن از ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺧﻠﻴﻔﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻت‬ ‫را از ﻣﺤﻀﺮ ﺧﻮد دور ﺳﺎزد‪ .‬ﺑﺮای ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﮔﺰﻳﺪ ِ‬
‫دﻳﮕﺮی ﻣﯽ ﺗﻮان ﻓﺮض ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻦ ﻧﻪ‬
‫در ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﯽ ﻃﺎﻟﺐ ﻓﻀﺎﻳﻞ و ﻣﺰاﻳﺎﻳﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ دوﺳﺖ و دﺷﻤﻦ ﺑﺪان اذﻋﺎن دارﻧﺪ‪ .‬او هﺮﮔﺰ ﺑﺖ ﻧﭙﺮﺳﺘﻴﺪﻩ و از ﺳ ّ‬
‫ﺳﻼﮔﯽ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ اﺳﺖ‪ .‬در ﺗﻤﺎم ﻏﺰوﻩ هﺎی ﻣﻬﻢ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻩ و در ﺟﻨﮓ اﺣﺪ ﺟﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را از ﺧﻄﺮ ﻣﺮگ ﻧﺠﺎت‬
‫دادﻩ اﺳﺖ‪ .‬در ﺟﻨﮓ ﺧﻨﺪق ﭘﻬﻠﻮان ﺑﺰرگ ﻋﺮب‪ ،‬ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺒﺪود را از ﭘﺎی در ﺁوردﻩ اﺳﺖ‪ .‬در ﺟﻨﮓ ﺧﻴﺒﺮ ﻗﻠﻌﻪ ﻣﻬﻢ‬
‫ﻦ‬‫ﻧﺎﻋﻢ را ﮔﺸﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬در ﺷﺐ هﺠﺮت در ﺑﺴﺘﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ و در ﻣﻌﺮض ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬در ﮐﺸﺘ ِ‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﺑﻴﺶ از هﻤﻪ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺳﻬﻢ ﺑﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﺮاﺣﺖ و ﻓﺼﺎﺣﺖ و ﺷﺠﺎﻋﺖ و دﻗﺖ در ﭘﻴﺮوی از رﺳﻮل ﻣﻮﺻﻮف ﺑﻮدﻩ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺗﺮﻳﻦ و ﻣﺘﺸﺨﺺ ﺗﺮﻳﻦ اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﺪان هﺎﺷﻤﯽ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ هﻤﻪ اﻳﻦ ﻣﺰاﻳﺎ‪ ،‬ﻋﻠﯽ ﺟﻮاﻧﺘﺮﻳﻦ اﺻﺤﺎب ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫اﺳﺖ و ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮ و داﻣﺎد اوﺳﺖ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﺗﻌﻴﻴﻦ او ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ ﺣﻤﻞ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪﭘﺮﺳﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد و هﻤﻴﻦ اﻣﺮ ﺣﻤﻴﺖ ﻗﺒﻴﻠﻪ ای‬
‫را در ﺳﺎﻳﺮﻳﻦ ﺑﺮﻧﻤﯽ اﻧﮕﻴﺰد و ﺧﻼف و ﺗﺒﺎهﯽ در ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ در ﻧﻤﯽ ﮔﻴﺮد؟ در ﻋﻠﯽ ﻓﻀﺎﻳﻞ و ﻣﮑﺎرم دﻳﮕﺮی هﺴﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮد ﺁن ﻓﻀﺎﻳﻞ و ﻣﮑﺎرم ﻋﺎﻳﻖ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ و ﺳﻨﮕﯽ در راﻩ رﻳﺎﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎرت ﺑﺮ ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﻮدای رﻳﺎﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺷﻮر و ﻣﺎﺟﺮا ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻧﺮم ﺧﻮﻳﯽ و ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﺮاﻋﺎت‬
‫ﺣﻮاﺋﺞ و ﺗﻤﻨﻴّﺎت زﻳﺮدﺳﺘﺎن اﺳﺖ‪ .‬در ﺷﺨﺺ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ اﻳﻦ ﺻﻔﺎت ﺑﻪ ﺣﺪ ﮐﻤﺎل وﺟﻮد داﺷﺖ‪ .‬در ﻓﺘﺢ ﻣﮑﻪ از ﮐﺸﺘﻦ ﺑﺴﯽ از‬
‫ﻣﻌﺎﻧﺪﻳﻦ ﺻﺮف ﻧﻈﺮ ﮐﺮد و ﻏﻨﺎﻳﻢ هﻮازن را ﻣﻴﺎن ﺳﺮان ﺗﺎزﻩ ﺑﻪ اﺳﻼم ﮔﺮوﻳﺪﻩ ﻗﺮﻳﺶ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻋﻠﯽ در اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ‬
‫ﻣﻮارد ﻗﺎﻃﻊ‪ ،‬ﻳﮏ دﻧﺪﻩ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻘﺎﺿﺎهﺎی ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ‪ ،‬اﻧﻌﻄﺎف ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ وﻗﺘﯽ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺳﻮم ﻣﺸﮑﻞ ﮐﺎر‬
‫ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﻋﻤﺮ را ﺑﺎ وی در ﻣﻴﺎن ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﻋﻠﯽ ﺑﺪون ﻣﺴﺎﻣﺤﻪ و ﺗﺄﻣﻞ وی را در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻗﺘﻞ هﺮﻣﺰان ﻣﻄﺎﺑﻖ اﺻﻮل‬
‫ن ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ رﻳﺨﺘﻪ هﺮﻣﺰان‪ ،‬ﭘﺴ ِﺮ‬ ‫اﺳﻼﻣﯽ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻗﺼﺎص داﻧﺴﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻪ رأی وی ﻋﻤﻞ ﻧﮑﺮدﻩ و ﺑﺎ دادن دﻳﻪ ﺧﻮ ِ‬
‫ﻋﻤﺮ را از ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﻧﺠﺎت داد و رواﻧﻪ ﻋﺮاق ﮐﺮد‪ .‬در ﺟﻨﮓ ﻳﻤﻦ ﻏﻨﺎﻳﻢ زﻳﺎدی ﺑﻪ دﺳﺖ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﻋﻠﯽ ﺑﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻣﺠﺎهﺪان‬
‫ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻏﻨﺎﻳﻢ هﻤﺎﻧﺠﺎ ﻣﻴﺎن ﺁﻧﺎن ﺗﻮزﻳﻊ ﺷﻮد ﮔﻮش ﻧﺪادﻩ و هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ را دﺳﺖ ﻧﺨﻮردﻩ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺁورد ﺗﺎ‬
‫ﻞ ﻧﺎﺧﺸﻨﻮدی ﻣﺤﺎرﺑﺎن ﻳﻤﻦ‪ ،‬ﻋﻠﯽ را ﺗﺰﮐﻴﻪ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺗﻮزﻳﻊ ﮐﺮد و در ﻣﻘﺎﺑ ِ‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻪ روﺣﻴﻪ ﻋﻠﯽ و ﻓﻀﺎﻳﻞ او ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﯽ داﻧﺴﺖ او اهﻞ ﻣﻤﺎﺷﺎت و ﻣﺪارا ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬در اﺟﺮای ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ وی ﺣﻖ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬اﻧﻌﻄﺎف ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ و اﻳﻦ روش ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﻓﯽ ﺣ ّﺪ ذاﺗﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺳﺘﺎﻳﺶ اﺳﺖ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ در ﺣﺎﺷﻴﻪ دﻳﺎﻧﺖ و‬
‫اﻳﻤﺎن ﺧﻮد دارای اﻏﺮاض و ﻣﻄﺎﻣﻌﯽ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪان ﻣﻄﻠﻮب ﻧﻴﺴﺖ و از اﻳﻦ رو از ﺳﻴﺎﺳﺖ و اﻣﺎرت او ﻧﮕﺮان ﺧﻮاهﻨﺪ‬
‫ﺷﺪ و هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﺧﻮد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ در ﺻﺤﻨﻪ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﮐﺎر را ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺑﻪ ﺧﻼف و ﻣﺸﺎﺟﺮات ﺑﮑﺸﺎﻧﺪ و در اﻳﻦ‬
‫ﻣﻴﺎن اﺻﻞ ﻣﻘﺼﻮد ﭘﺎﻳﻤﺎل ﺷﻮد‪.‬‬
‫در دورﻩ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺧﻼﻓﺖ ﻋﻠﯽ اﻳﻦ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻪ وﻗﻮع ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﯽ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻓﺎﺳﻘﯽ را ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﻳﮏ‬
‫روز ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﭙﺬﻳﺮد‪ .‬از اﻳﻦ رو ﻣﻌﺎوﻳﻪ را ﺑﺮ ﺿﺪ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ و دو ﺗﻦ از ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺑﺰرگ را از ﺧﻮﻳﺶ رﻧﺠﺎﻧﻴﺪ و‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻟﻨﺘﻴﺠﻪ ﺑﻪ ﺻﻒ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ل ﺑﺮ دراﻳﺖ و دور‬ ‫ﺑﺎری‪ ،‬ﻋﻠﺖ هﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺮ ﺧﻼﻓﺖ در هﻨﮕﺎم رﺣﻠﺖ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪ و ﺷﺎﻳﺪ ﺧﻮد اﻳﻦ اﻣﺮ دا ّ‬
‫اﻧﺪﻳﺸﯽ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ دﺳﺘﻪ ای را ﺑﺮاﺑﺮ دﺳﺘﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰد ﺗﺎ ﺟﻬﺶ ﺑﻪ ﺳﻮی ﻗﺪرت و اﻣﺎرت‬
‫ﺳﻴﺮی ﻃﺒﻴﻌﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮ اﺻﻞ ﺑﻘﺎء اﻧﺴﺐ ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ای ﻧﻴﺎﻧﺠﺎﻣﺪ ﮐﻪ ﻻاﻗﻞ اﺳﻼم ﺑﺮ ﺟﺎی ﻣﺎﻧَﺪ‪.‬‬
‫در ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﻌﺎﺻﺮ‪ ،‬ﺣﺎدﺛﻪ ای ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ و ﺁن ﻧﺎﻣﻪ ای اﺳﺖ ﮐﻪ ﻟﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﮐﻤﻴﺘﻪ ]ﻣﺮﮐﺰی ﺣﺰب[‬
‫ﮐﻤﻮﻧﻴﺴﺖ ﺷﻮروی ﻧﻮﺷﺘﻪ و ﺑﻌﺪهﺎ ﻋﻨﻮان وﺻﻴﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﻟﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻟﻨﻴﻦ در ﺑﺴﺘﺮ ﺑﻴﻤﺎری اﺳﺖ و از ﺣﻀﻮر در‬
‫ﺟﻠﺴﻪ ﮐﻤﻴﺘﻪ ]ﻣﺮﮐﺰی[ ﻧﺎﺗﻮان‪ .‬ﻧﺎﭼﺎر ﻧﺎﻣﻪ ای ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ و در ﺁن ﻣﺰاﻳﺎی دو ﻋﻀﻮ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺣﺰب ﻳﻌﻨﯽ اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ و‬
‫ﺗﺮوﺗﺴﮑﯽ‪ 6‬را ﻧﺎم ﻣﯽ ﺑﺮد و هﺮ دو را ﺑﺮای اﻳﻦ دﺳﺘﮕﺎﻩ ﺟﺪﻳﺪاﻻﺣﺪاث ﺿﺮوری ﻣﯽ داﻧﺪ ]و[ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺧﻮد را از‬
‫ﻣﻌﺎرﺿﻪ ای ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣﻴﺎن ﺁن دو درﮔﻴﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﮐﺘﻤﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﻘﺎط ﺿﻌﻒ هﺮ ﻳﮏ از ﺁن دو ﻧﻴﺰ اﺷﺎرﻩ‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ او هﻢ در ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻞ ﺳﮑﻮت اﺧﺘﻴﺎر ﮐﺮدﻩ و ﺑﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻘﺎء اﻧﺴﺐ )اﻗﻮی( واﮔﺬار ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺒﻞ از اﺳﻼم‪ ،‬ﻋﺮب ﺑﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪ و ﻧﺴﺐ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺑﺎﻟﻴﺪ و ﺣﺘﯽ ﺗﻴﺮﻩ هﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺮ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺗﻔﺎﺧﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻔﺎﺧﺮﻩ‬
‫ﭘﺎی ﻣﮑﺎرم و ﻓﻀﺎﻳﻞ هﻢ در ﻣﻴﺎن ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺑﺮﺗﺮی در زور در ﮐﺸﺘﻦ‪ ،‬ﻏﺎرت و ﺣﺘﯽ در ﺗﺠﺎوز ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻮس دﻳﮕﺮان ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺳﻼﻣﯽ اﻳﻦ اﺻﻞ را ﻣﻨﮑﺮ ﺷﺪﻩ و وﺟﻪ اﻣﺘﻴﺎز اﺷﺨﺎص ﺑﺮ اﻳﻤﺎن و ﺗﻘﻮی ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ وﻟﯽ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺗﺎ ﺳﺎل ‪٢٥‬‬
‫هﺠﺮی ﺑﻴﺸﺘﺮ دوام ﻧﻴﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫‪7‬‬
‫در زﻣﺎن ﺧﻼﻓﺖ ﻋﺜﻤﺎن‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪی ﺟﺎی زهﺪ و ﺗﻘﻮی را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﺑﻮذر و ﻋﻤﺎر ﻳﺎﺳﺮ ﻣﻄﺮود و اﻣﺜﺎل ﺣﮑﻢ ﺑﻦ اﻟﻌﺎص‬
‫و ﻣﻌﺎوﻳﻪ ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺟﺎی ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫در اﻳﺎم ﺧﻼﻓﺖ ﺑﻨﯽ اﻣﻴﻪ ﺑﻪ ﮐﻠّﯽ ﺁن اﺻﻞ ﺑﺰرگ اﺳﻼﻣﯽ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪ و اﺻﻞ ﺗﻔﺎﺧﺮ ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ و ﻗﻮﻣﻴﺖ راﻳﺞ ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬وﻟﯽ‬
‫در زﻣﻴﻨﻪ ای ﭘﻬﻨﺎورﺗﺮ اﻳﻦ ﺑﺎر ﺗﻔﺎﺧﺮ ﺑﻪ ﻗﻮﻣﻴﺖ ﻋﺮب ﺁﻏﺎز و اﻳﻦ ﺗﺸﻨﮕﯽ روﺣﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻠﺘﻬﺎی ﻣﻐﻠﻮﺑﻪ ﺳﻴﺮاب ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ از ﺻﺤﺮای ﺧﺸﮏ و ﺑﯽ ﺣﺎﺻﻞ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﺑﺮ ﻗﺴﻤﺘﯽ از ﻣﻌﻤﻮرﻩ ﺟﻬﺎن دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ‬
‫دﻳﺮوز ﺑﻪ ﺷﻮﮐﺖ و ﺗﻨﻌﻢ و ﺟﻬﺎﻧﮕﺸﺎﻳﯽ ﻣﻌﺮوف ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻮﻋﯽ ﻣﺴﺘﯽ ﻏﺮور ﺑﻪ اﻋﺮاب ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﻧﮋاد ﺧﻮد را ﺑﺮﺗﺮ و اﻗﻮام‬

‫‪] 6‬ﺗﺮوﺗﺴﮑﯽ اﻧﻘﻼﺑﯽ ﻳﻬﻮدی ﺗﺒﺎر روﺳﯽ )‪ (١٨٧٧ -١٩٤٠‬هﻤﮑﺎر ﻟﻨﻴﻦ و ﮐﻤﻴﺴﺮ ﻣﻠّﯽ ﺟﻨﮓ از ‪ ١٩١٨‬ﺗﺎ ‪ .١٩٢٥‬وی ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﺧﺘﻼف ﺑﺎ‬
‫اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ از روﺳﻴﻪ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺷﺪ و در ﻣﮑﺰﻳﮏ ﺗﻮﺳﻂ ﻋﻮاﻣﻞ اﺳﺘﺎﻟﻴﻦ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ[‬
‫‪] 7‬اﺑﻮذر ﻏﻔﺎری )ﻣﺮگ ‪ ٣٢‬هﺠﺮی( از اوﻟﻴﻦ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﺤﻤﺪ‪ .‬ﻋﻤﺎر ﻳﺎﺳﺮ از ﺑﺰرﮔﺎن ﺻﺤﺎﺑﻪ رﺳﻮل اﷲ[‬

‫‪163‬‬
‫ﻣﻐﻠﻮﺑﻪ را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺗﺮ ﻣﯽ دﻳﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ و اﺑﺪًا ﺣﺘﯽ در ﺣﻘﻮق ﺷﺮﻋﯽ و ﻣﺪﻧﯽ ﺁﻧﺎن را ﺑﺎ ﺧﻮد‬
‫ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺮدی اﻳﺮاﻧﯽ از ﻣﻮاﻟﯽ ﺑﻨﯽ ﺳﻠﻴﻢ ﺑﺎ زﻧﯽ از هﻤﺎن ﻗﺒﻴﻠﻪ ازدواج ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺤﻤﺪ اﺑﻦ ﺑﺸﻴﺮ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ رﻓﺖ و ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﻦ هﺸﺎم‬
‫ﺑﻦ ﻣﻐﻴﺮﻩ‪ ،‬واﻟﯽ ﻣﺪﻳﻨﻪ‪ ،‬از اﻳﻦ ﮐﺎر ﺷﮑﺎﻳﺖ ﮐﺮد‪ .‬واﻟﯽ ﻣﺄﻣﻮری ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﻣﺮد اﻳﺮاﻧﯽ را دوﻳﺴﺖ ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ زدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮی ﺳﺮ‬
‫و ﺻﻮرت و اﺑﺮواﻧﺶ را ﺗﺮاﺷﻴﺪﻧﺪ و ﻃﻼق زﻧﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺑﺸﻴﺮ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻗﺼﻴﺪﻩ ای ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ در‬
‫اﻏﺎﻧﯽ‪ 8‬ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺟﻤﻠﻪ اﺑﻴﺎ ِ‬
‫ت ﺁن اﻳﻦ اﺳﺖ‪:‬‬

‫وﻟﻢ ﺗﺮث اﻟﺤﮑﻮﻣﺔ ﻣﻦ ﺑﻌﻴﺪ‬ ‫ﻻ‬

‫ﻗﻀﻴﺖ ﺑﺴﻨﺔ و ﺣﮑﻤﺖ ﻋﺪ ً‬
‫و ﻓﯽ ﺳﻠﺐ اﻟﺤﻮاﺟﺐ واﻟﺤﺪود‬ ‫و ﻓﯽ اﻟﻤﺎء ﺗﻴﻦ ﻟﻠﻤﻮﻟﯽ ﻧﮑﺎل‬
‫ﻓﻬﻞ ﻳﺠﺪ اﻟﻤﻮاﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﺰﻳﺪ‬ ‫اذا ﮐﺎﻓﺌﺘﻬﻢ ﺑﺒﻨﺎت ﮐﺴﯽ‬
‫ﻣﻦ اﺻﻬﺎر اﻟﻌﺒﻴﺪ اﻟﯽ اﻋﺒﻴﺪ‬ ‫ﻓﺎی اﻟﺤﻖ اﻧﺼﻒ ﻟﻠﻤﻮاﻟﯽ‬

‫ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺳﻨّﺖ و ﻋﺪل رﻓﺘﺎر ﮐﺮدی‪ .‬دوﻳﺴﺖ ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ و ﺗﺮاﺷﻴﺪن رﻳﺶ و اﺑﺮو ﺳﺰای او ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮاﻟﯽ ﺑﺎﻳﺪ دﺧﺘﺮان ﮐﺴﺮی را‬
‫ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﺎن ازدواج ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮای ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻗﺼﻪ ﻋﺒﺮت اﻧﮕﻴﺰ از »ﻋﻴﻮن اﻻﺧﺒﺎر« اﺑﻦ ﻗُﺘﻴﺒﻪ‪ 9‬ﻧﻘﻞ ﮐﺮدﻩ و اﻳﻦ ﻓﺼﻞ را ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻣﯽ دهﻴﻢ‪:‬‬
‫ﻋﺮﺑﯽ ﻧﺰد ﻗﺎﺿﯽ رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺪرم ﻣُﺮد و اﻣﻮال ﺧﻮد را ﻣﻴﺎن دو ﺑﺮادر و ﻳﮏ هﺠﻴﻦ‪ 10‬ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﻬﻢ هﺮ‬
‫ﻳﮏ ﭼﻘﺪر ﻣﯽ ﺷﻮد؟‬
‫ﮐﻠﻤﻪ هﺠﻴﻦ را ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪی اﻃﻼق ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ از ﻣﺎدر ﻏﻴﺮﻋﺮب ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ )ﻳﺎ از ﮐﻨﻴﺰ و ﺑﺮدﻩ( و او را ﺣﻘﻴﺮ و‬
‫ﻏﻴﺮﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻗﺎﺿﯽ ﺟﻮاب داد‪ :‬ﻃﺒﻌًﺎ ﺑﻪ هﺮ ﻳﮏ از دو ﺑﺮادر ﺛﻠﺚ اﻣﻮال ﻣﯽ رﺳﺪ‪.‬‬
‫اﻋﺮاﺑﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﮔﻮﻳﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺎ ﻧﺸﺪﻳﺪ‪ .‬ﻣﺎ دو ﺑﺮادرﻳﻢ و ﻳﮏ هﺠﻴﻦ‪.‬‬
‫ﻗﺎﺿﯽ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﺘﺴﺎوﻳًﺎ ارث ﻣﯽ ﺑﺮﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻋﺮاﺑﯽ در ﺧﺸﻢ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭼﻄﻮر هﺠﻴﻦ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺮاﺑﺮ اﺳﺖ؟‬
‫ﮔﻔﺖ‪ :‬اﻳﻦ ﺣﮑ ِﻢ ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺻﺪهﺎ ﺣﮑﺎﻳﺎت از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻗﺮﻧﻬﺎی اوﻟﻴﻪ هﺠﺮی دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻗﺮاﺑﺘﯽ اﺳﺖ ﺑﺮ اﻳﻦ اﻣﺮ ﮐﻪ اﺳﻼم وﺳﻴﻠﻪ‬
‫ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﺑﺮای وﺻﻮل ﺑﻪ ﻗﺪرت و ﺗﺤﻤﻴﻞ ﺳﻴﺎدت ﺑﺮ ﺳﺎﻳﺮ اﻗﻮام‪ .‬از اﻳﻦ رو‪ ،‬اﺣﮑﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ در ﻗﺮﺁن ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ و‬
‫ﺑﺪان ﻋﻤﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ هﻤﺎن ﺗﻔﺎﺧﺮ و ﺗﻔﻮق ﻃﻠﺒﯽ دوران ﺟﺎهﻠﻴﺖ در ﺣﻮادث اﺳﻼﻣﯽ ﻇﺎهﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬وﻟﯽ اﻳﻦ‬
‫ن اَﮐﺮﻣﮑُﻢ ﻋِﻨﺪَاﷲ اَﺗﻘﺎﮐُﻢ« ﺑﻪ دﺳﺖ ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﺳﭙﺮدﻩ ﻣﯽ‬ ‫دﻓﻌﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻏﻴﺮﻋﺮب ﺁن اﺻﻞ ﺑﺰرگ و اﻧﺴﺎﻧﯽ »ا ّ‬
‫ش اﺑﻮﺑﮑﺮ‪ ،‬ﻋﻤﺮ و‬‫ﺷﻮد و ﻋﻠﺖ ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺷﻌﻮﺑﻴﻪ‪ 11‬ﻧﻴﺰ هﻤﻴﻦ اﺳﺖ وﮔﺮﻧﻪ اﮔﺮ اﺳﻼ ِم ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺪاﷲ ]و[ ﭘﺲ از ﺁن رو ِ‬
‫ﻋﻠﯽ دﻧﺒﺎل ﻣﯽ ﺷﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﺷﻌﻮﺑﻴﻪ ﭘﻴﺪا ﻧﻤﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ب ﻋﺮب ﺷﺎﮔﺮد اﺑﻦ درﻳﺪ و اﺑﻦ اﻻﻧﺒﺎری و ﻣﺤﻤﺪ اﺑﻦ ﺟﺮﻳﺮ ﻃﺒﺮی‬ ‫‪] 8‬اﺑﻮاﻟﻔﺮج اﺻﻔﻬﺎﻧﯽ )‪ ٨٩٧ -٩٦٧‬م( ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ و ادﻳﺐ ﻗﺮن ﭼﻬﺎرم‪ .‬وی در اد ِ‬
‫ﺑﻮد و ﮐﺘﺎب ﻣﺸﻬﻮرش »اﻻﻏﺎﻧﯽ« اﺳﺖ‪ .‬ﮐﺘﺎب »ﻣﻘﺎﺗﻞ اﻟﻄﺎﻟﺒﻴﻦ«‪» ،‬اﻻﻣﺎء اﻟﺸﻮاﻋﺮ« و »اﻟﺪﻳﺎرات« از اوﺳﺖ[‬
‫‪] 9‬اﺑﻦ ﻗُﺘﻴﺒﻪ ﻣﺮوزی دﻳﻨﻮری ﻋﺎﻟِﻢ دﻳﻦ و ادب‪ .‬او اﻳﺮاﻧﯽ ﺗﺒﺎر ﺑﻮد و در ﮐﻮﻓﻪ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺪر او از اهﺎﻟﯽ ﻣﺮو ﺑﻮد‪» .‬ﻋﻴﻮن اﻻﺧﺒﺎر« در دﻩ ﺟﻠﺪ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ[‬
‫‪ 10‬هﺠﻴﻦ در اﺻﻞ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺣﺮاﻣﺰادﻩ ﻳﺎ ﺑﭽﻪ ﮐﻨﻴﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬
‫‪] 11‬ﺷﻌﻮﺑﻴﻪ ﻳﺎ ﺷﻌﻮﺑﻴﺎن‪ ،‬ﮔﺮوهﯽ ﮐﻪ ﻃﺮﻓﺪار رﺟﺤﺎن ﻋﺠﻢ ﺑﺮ ﻋﺮﺑﻨﺪ‪ .‬در ﻋﻬﺪ ﺑﻨﯽ اﻣﻴﻪ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﺑﺮﺗﺮی ﻧﮋاد ﻋﺮب رواج ﺑﻴﺸﺘﺮی ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﻣﺸﺎﻏﻞ‬
‫ﻋﻠَﻢ‬
‫ﺑﻪ اﻋﺮاب اﺧﺘﺼﺎص داﺷﺖ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻗﻮام دﻳﮕﺮ ﺗﺤﻘﻴﺮ و اهﺎﻧﺖ ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻮد‪ .‬اﮐﺜﺮﻳﺖ ﺷﻌﻮﺑﻴﻪ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﻦ ﺳﻴﺎﺳﺖ ﻗﺪ َ‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ وﻳﮋﻩ در زﻣﺎن ﺧﻼﻓﺖ ﻋﺒﺎﺳﻴﺎن ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮای ﻧﺸﺮ اﻓﮑﺎر و ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺧﻮد ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺗﺄﻟﻴﻒ ﮐﺘﺐ و رﺳﺎﻻت و ﺳﺮودن اﺷﻌﺎری در ﺑﺎب‬
‫ﻓﻀﻞ و ﺑﺮﺗﺮی ﻗﻮم اﻳﺮاﻧﯽ ﺑﺮ ﻋﺮب و ﺗﻔﺎﺧﺮ ﺑﻪ ﻧﮋاد ﺧﻮد و ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻋﺮب ﺁﻏﺎز ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﺼﻮﺻًﺎ از ﻗﺮون دوم ﺗﺎ ﭼﻬﺎرم هﺠﺮی ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺸﻐﻮل‬
‫ﺗﺒﻠﻴﻎ اﻓﮑﺎر ﺧﻮد ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﻋﺮان و ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن اﻳﺮاﻧﯽ ﺗﺒﺎری ﭼﻮن »ﺧﺮﻳﻤﯽ ﺳﻐﺪی«‪» ،‬ﻣﺘﻮﮐﻠﯽ« از ﻧﺪﻣﺎء ﻣﺘﻮﮐﻞ و »ﺑﺸﺎرﺑﻦ ﺑﺮد ﻃﺨﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ«‬
‫ﺁﺛﺎر ﻓﺮاواﻧﯽ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺆﻟﻒ ﻣﻌﺮوف ﺷﻌﻮﺑﯽ »ﺳﻌﻴﺪ ﺑﻦ ﺣﻤﻴﺪ ﺑﺨﺘﮑﺎن« از ﻧﺠﻴﺐ زادﮔﺎن اﻳﺮاﻧﯽ ﺁﺛﺎری زﻳﺮ ﻋﻨﻮان »اﻧﺘﺼﺎف اﻟﻌﺠﻢ ﻣﻦ اﻟﻌﺮب«‬
‫و »ﻓﻀﻞ اﻟﻌﺠﻢ ﻋﻠﯽ اﻟﻌﺮب« ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺁﺛﺎر ﺷﻌﻮﺑﻴﻪ ﻓﺮاوان اﺳﺖ و در ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ هﺎی ﻋﻤﻮﻣﯽ ﭘﻴﺪا ﻣﯽ ﺷﻮد[‬

‫‪164‬‬
 ‫ﺳﻮدای ﻏﻨﻴﻤﺖ‬
‫ﭘﺎرﻩ ای از ﻣﺤﻘﻘﺎن اﻧﺪﻳﺸﻤﻨ ِﺪ ﻏﺮب اﺳﻼم را ﻳﮏ ﺣﺎدﺛﻪ ﻣﺤﻠﯽ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ و ﺑﺮ ﺑﺴﻴﺎری از اﺣﮑﺎم ﺁن ﺧُﺮدﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ و‬
‫ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ اﺟﺘﻤﺎع ﻣﺘﺮﻗﯽ داﻧﺴﺘﻪ ﺑﻄﻮر َﻣﺜَﻞ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ :‬ﭘﻨﺞ ﻣﺮﺗﺒﻪ در ﺷﺒﺎﻧﻪ روز وﺿﻮ ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﺑﻪ ﻧﻤﺎز اﻳﺴﺘﺎدن و‬
‫ﺑﺮای هﺮ ﻧﻤﺎز ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪی روی ﺁوردن‪ ،‬ﻣﺎهﻬﺎی ﻗﻤﺮی را ﻣﺄﺧﺬ ﺳﺎل ﻗﺮار دادن و ﻳﮏ ﻣﺎﻩ ﺁن را روزﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻳﻌﻨﯽ ﺗﻤﺎم‬
‫روز را از ﻃﻠﻮع ﻓﺠﺮ ﺗﺎ ﻏﺮوب ﺁﻓﺘﺎب از هﺮﮔﻮﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﺣﻴﺎﺗﯽ اﺟﺘﻨﺎب ﮐﺮدن ﺁن هﻢ ﺑﺎ ﻋﺮض ﺟﻐﺮاﻓﻴﺎﻳﯽ ﮐﺮﻩ زﻣﻴﻦ ﮐﻪ‬
‫روزهﺎ در ﺑﻌﻀﯽ از ﮐﺸﻮرهﺎ ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻋﺖ و ﮔﺎهﯽ ﺑﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﻣﯽ رﺳﺪ و در ﻧﻘﺎﻃﯽ ﭼﻨﺪ روزی ﺁﻓﺘﺎب‬
‫ﻏﺮوب ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﺷﺎرع روزﻩ ﻓﻘﻂ ﻣﺤﻴﻂ ﺣﺠﺎز ﺁن هﻢ ﺣﺠﺎز ﻗﺮن هﻔﺘﻢ ﻣﻴﻼدی را ﻣﻼک ﻗﺮار دادﻩ و‬
‫از ﺟﺎهﺎی دﻳﮕﺮ دﻧﻴﺎ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻬﯽ از رِﺑﺎ و ﺗﻨﺰﻳﻞ ﺑﺎ رﺷﺪ اﻗﺘﺼﺎدی و ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ ﺳﺎزﮔﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اِﺑﺎﺣﻪ ]ﻣﺒﺎح ﺑﻮدن[ ﺑﺮدﮔﯽ و‬
‫ﺁدﻣﯽ را در ردﻳﻒ ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎن درﺁوردن‪ ،‬ﻋﺪم ﺗﺴﺎوی زن و ﻣﺮد در ارث ﺑﺮدن ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ زن ﺑﻴﺶ از ﻣﺮد ﻣﺴﺘﺤﻖ ارث‬
‫اﺳﺖ زﻳﺮا در اﺟﺘﻤﺎع ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر و ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺛﺮوت ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﻨﻄﻖ و در ادای ﺷﻬﺎدت او را ﻧﺼﻒ ﻣﺮد ﻓﺮض‬
‫ﮐﺮدن ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺣﻘﻮق اﻧﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻳﺪن دﺳﺖ ﺳﺎرق و در ﺻﻮرت ﺗﮑﺮار ﺑﺮﻳﺪن ﻳﮏ ﭘﺎی وی ﻣﺴﺘﻠﺰم زﻳﺎد ﺷﺪن اﻓﺮاد ﻋﻠﻴﻞ و ﻧﺎﻗﺺ و ﺑﻴﮑﺎر و ﻣﺨﺎﻟﻒ‬
‫ﻣﺼﺎﻟﺢ اﺟﺘﻤﺎع اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻌﺪد زوﺟﺎت ﻋﻘﺪی و ﻧﺎﻣﺤﺪود ﺑﻮدن زﻧﺎن ﺑﺮدﻩ و اﺟﺎزﻩ هﻤﺒﺴﺘﺮی ﺑﺎ زن ﺷﻮهﺮداری ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫اﺳﺎرت در ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺄﻳﻴﺪ و ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ]اﺣﮑﺎم[ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻳﻬﻮد درﺑﺎرﻩ زﻧﺎﮐﺎر و اﺟﺎزﻩ ﺳﻨﮕﺴﺎر ﮐﺮدن او ﺑﺎ ﻣﺒﺎدی اﻧﺴﺎﻧﯽ‬
‫ﺳﺎزﮔﺎر ﻧﻴﺴﺖ و ﻣﺤﺮوم ﮐﺮدن ﺷﺨﺺ از ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺗﮑﻠﻴﻒ داراﻳﯽ ﺧﻮد ﭘﺲ از ﻣﺮگ و ﻣﺤﺼﻮر ﺷﺪن ﻣﻔﺎد وﺻﻴﺖ ﻓﻘﻂ در‬
‫ﺛﻠﺚ اﻣﻮال ﺧﻮد ﺧﻼف اﺻﻞ ﻣﺎﻟﮑﻴﺖ و ﺣﺘﯽ ﺧﻼف اﺻﻞ ﺧﻮد ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﻼﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬اﻟﻨّﺎس ﻣﺴﻠﻄﻮن‬
‫ﻋﻠﯽ اﻣﻮاﻟﻬﻢ و اﻧﻔﺴﻬﻢ« ]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻣﺮدم اﺧﺘﻴﺎردار ﻧﻔﻮس و اﻣﻮال ﺧﻮﻳﺸﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧُﺮدﻩ ﮔﻴﺮی هﺎﻳﯽ از اﻳﻦ دﺳﺖ ﺁﻧﺎن را ﺑﺪﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﮐﺸﺎﻧﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻴﺸﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺟﻬﺎﻧﯽ و داﺋﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ‬
‫ﻣﺸﺎهﺪات ﺑﻪ ﺛﺒﻮت رﺳﺎﻧﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﺑﺴﻴﺎری از اﻳﻦ اﺣﮑﺎم در ﺑﺴﻴﺎری از ﮐﺸﻮرهﺎی اﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺗﻌﻄﻴﻞ اﻓﺘﺎدﻩ اﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫رﺟﻢ ]ﺳﻨﮕﺴﺎر[ زﻧﺎ ]ﮐﺎر[ و ﺑﺮﻳﺪن دﺳﺖ ﺳﺎرق ﻳﺎ ﻗﺼﺎص ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﮔﻮش ﺑﻪ ﮔﻮش و ﺳﺎﻳﺮ ﻗﺼﺎﺻﻬﺎ‪ .12‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ‬
‫ﺑﺎﻧﮑﻬﺎ در هﻤﻪ ﮐﺸﻮرهﺎی اﺳﻼﻣﯽ رﺑﺎ را ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﻧﺪ‪ ...‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ]اﻧﺪﻳﺸﻤﻨﺪان ﻏﺮب[ ﺑﺎ ﻃﻨﺰی ﺧﺮاﺷﻨﺪﻩ اﺷﺎرﻩ ﺑﻪ ﺣﺞ‬
‫ﮐﺮدﻩ و ﺑﺘﺨﺎﻧﻪ ای را ﺑﻴﺖ اﷲ ﻧﺎﻣﻴﺪن و ﺳﭙﺲ ﺑﻮﺳﻴﺪن ﺳﻨﮓ ﺳﻴﺎهﯽ را ﺑﻪ رﺳﻢ ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﺎن ﻗﺮن ‪ ٥ ،٤‬و ‪ ٦‬ﻣﻴﻼدی از‬
‫ﺷﻌﺎﺋﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺘﻦ و ﺧﻼﺻﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻨﺎﺳﮏ ﺣﺞ را ﻣﻨﺎﻓﯽ ﺑﺎ ﺷﺮﻳﻌﺘﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺷﺮک اﺳﺖ و ﻣﺪﻋﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﻣﺮدم را از اوهﺎم و ﺧﺮاﻓﺎت دوران ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﻧﺠﺎت دهﺪ و هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ را ﻧﻮﻋﯽ ﻧﮋادﭘﺮﺳﺘﯽ ﻓﺮض ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و‬
‫ﻣﺪﻋﯽ هﺴﺘﻨﺪ دﻳﻨﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺟﻬﺎﻧﯽ و داﺋﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺧﻴﺮ و ﺻﻼح ﺑﺸﺮﻳﺖ رهﻨﻤﻮن ﺷﻮد و از هﺮﮔﻮﻧﻪ‬
‫ﺗﻌﺼّﺐ ﻣﻠّﯽ و ﻗﻮﻣﯽ و ﻧﮋادی ﮐﻨﺎرﻩ ﮔﻴﺮی ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻨﻬﺎ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺷﺮاﻳﻊ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﺎﻟﻪ ﻋﻤﻴﻘﯽ را ﭘﺮ ﮐﻨﺪ و ﺑﺮ ﺿﺪ ﺷ ّﺮ و ﻓﺴﺎد ﻣﻮﺟﻮدﻩ در ﺟﺎﻣﻌﻪ‬
‫ﻞ ﻧﻔﺲ‪ ،‬راهﺰﻧﯽ‪ ،‬ﺗﺠﺎوز ﺑﻪ ﺣﻘﻮق و ﻣﺎل و ﻧﺎﻣﻮس دﻳﮕﺮان اﻣﺮی ﺟﺎری و ﻣﺘﺪاول‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺮﺧﻴﺰد‪ .‬در ﺳﺮزﻣﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﻗﺘ ِ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺎرﻩ ای ﺟﺰ ﺷﺪت ﻋﻤﻞ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﺣﮑﺎم ﺳﺨﺖ ﻗﺼﺎص و ﺑﺮﻳﺪن دﺳﺖ ﺳﺎرق و ﺳﻨﮕﺴﺎر ﮐﺮدن زاﻧﯽ ﻳﮕﺎﻧﻪ راﻩ‬
‫ﻋﻼج اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮدﮔﯽ در ﺗﻤﺎم اﻗﻮام ﻣﺘﻤﺪن ﺁن ﻋﺼﺮ و ﭘﻴﺶ از ﺁن ﺧﺎﺻﻪ در ﺁﺷﻮر و ﮐﻠﺪﻩ و رم راﻳﺞ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ وﻟﯽ در‬
‫ﻋﻮض ﮐﻔّﺎرﻩ ﺑﺴﯽ از ﮔﻨﺎهﺎن در اﺳﻼم‪ ،‬ﺁزاد ﮐﺮدن ﺑﻨﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﻓﺼﻞ ‪» ١٥‬زن در اﺳﻼم« ]ﻓﺼﻞ ﺷﺸﻢ از ﺑﺨﺶ ﺳﻮم زﻳﺮ ﻋﻨﻮان »ﺳﻴﺎﺳﺖ«[ اﺷﺎرﻩ ﺷﺪ‪ ،‬زن ﻗﺒﻞ از اﺳﻼم‬
‫ﺷﺄن و ﺣﻴﺜﻴﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺣﺘﯽ ﺟﺰء َﺗﺮَﮐﻪ ﻣﻴّﺖ ﭼﻮن ارث ﺑﻪ وارث او ﻣﯽ رﺳﻴﺪ‪ .‬اﺣﮑﺎم اﺳﻼﻣﯽ در ﺑﺎب زن ﻧﻮﻋﯽ‬
‫اﻧﻘﻼب و ﺗﺤﻮل ﻣﺘﺮﻗﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ و ﻣﻮﺟﻪ هﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ اﻋﻤﺎل و اﺣﮑﺎم رهﺒﺮی را ﮐﻪ در اواﻳﻞ ﻗﺮن هﻔﺘﻢ‬
‫ﻼ از ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺘﻮﻗﻊ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﮐﻪ در‬ ‫ﻣﻴﻼدی زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬از زاوﻳﻪ اﻓﮑﺎر و دﻳﺪ ﻗﺮن ‪ ١٩‬و ‪ ٢٠‬ﺑﻨﮕﺮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺜ ً‬
‫ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺮدﮔﯽ ﻧﻘﺶ ﺁﺑﺮاهﺎم ﻟﻴﻨﮑﻠﻦ را اﻳﻔﺎ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫‪] 12‬ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﮐﻪ ﺷﺎدروان ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﺣﺪود دﻩ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ از ﺑﺮﭘﺎﻳﯽ ﻧﻈﺎم ﺟﻤﻬﻮری اﺳﻼﻣﯽ ﮐﺘﺎب »‪ ٢٣‬ﺳﺎل« را ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ از‬
‫ﭘﻴﺮوزی اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﯽ و ﺑﺮﻗﺮاری ﺣﮑﻮﻣﺖ اﷲ در اﻳﺮان ﻗﺼﺎص ﭼﻮن دوران ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﻋﺮب اﺟﺮا ﻣﯽ ﮔﺮدد‪ .‬دﺷﺘﯽ ﭼﻨﻴﻦ اﻣﺮی را ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﯽ‬
‫ﻧﻤﯽ ﮐﺮد و ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﭘﻴﺮوان هﻤﺎن ﻋﻘﺎﻳﺪی ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ وی ﻋﻠﻴﻪ ﺁﻧﻬﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﺑﺮدﻩ ﺑﻮد[‬

‫‪165‬‬
‫ﺑﺴﻴﺎری از اﻳﺮادهﺎ را ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﺎ دﻻﻳﻞ ﻧﻘﻀﯽ ﺟﻮاب داد‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻬﻢ ﺁزادی ﻓﮑﺮ و ﻋﻘﻴﺪﻩ و اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ در‬
‫ﮐﺸﻮرهﺎی ﻣﻐﻠﻮﺑﻪ ﻣﺮدم را ﺑﻴﻦ ﻗﺒﻮل دﻳﺎﻧﺖ اﺳﻼم ﻳﺎ ادای ﺟﺰﻳﻪ ﻣﺨﻴﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻴﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪﻳﻬﯽ اﺳﺖ ﺑﺎ اﻓﮑﺎر‬
‫ﻣﺘﺮﻗﻴﺎﻧﻪ ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ اﻳﻦ ﮐﺎر زﻳﺒﺎ و ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ زور ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﻗﺒﻮل دﻳﺎﻧﺖ اﺳﻼم ﻣﺠﺒﻮر ﮐﻨﻨﺪ و ﻓﮑﺮ‬
‫اﻣﺮوزی ﺑﺸﺮی ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎل اﻋﺮاب ﺟﺰﻳﺮة اﻟﻌﺮب را ﻣﺄﻣﻮر هﺪاﻳﺖ ﻣﺮدم ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ زﻳﺮا اﮔﺮ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ درﺟﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪن اهﺎﻟﯽ ﺳﻮرﻳﻪ و ﻣﺼﺮ و اﻳﺮان داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺴﯽ ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺁﻳﻪ‪:‬‬
‫ﻀﻞﱡ ﻣَﻦ ﻳَﺸﺎ ُء َوﻳَﻬﺪی ﻣَﻦ ﻳَﺸﺎ ُء«‪ 13‬ﺑﻪ راﻩ راﺳﺖ هﺪاﻳﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬در ﺧﻮد ﻗﺮﺁن ﻧﻴﺰ اﻳﻦ روش ﻣﻄﻠﻮب و ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺗﻠﻘﯽ ﻧﺸﺪﻩ‬ ‫» ُﻳ ِ‬
‫‪14‬‬
‫ﯽ ﻋَﻦ َﺑﻴﱠﻨ ٍﺔ« ]ﻳﻌﻨﯽ[ از راﻩ دﻟﻴﻞ و ﺑﺮهﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ هﻼﮐﺖ ﻳﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺣﱠ‬‫ﮏ ﻋَﻦ َﺑﱠﻴﻨ ﱟﺔ َو ﻳَﺤﻴﯽ ﻣَﻦ َ‬
‫ﮏ ﻣَﻦ َهَﻠ َ‬
‫اﺳﺖ و ﺟﻤﻠﻪ »ِﻟﻴَﻬِﻠ َ‬
‫رﺳﺘﮕﺎری رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺒﻴّﻦ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ ﺿﺮب ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﺮدم را هﺪاﻳﺖ ﮐﺮد‪:‬‬

‫ﯽ دﻳِﻦ«‪.15‬‬
‫»َﻟﮑُﻢ دﻳ ُﻨﮑُﻢ َوِﻟ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ دﻳﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﺮای ﺧﻮد ﺷﻤﺎ و دﻳﻦ ﻣﻦ از ﺁن ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺺ ﻗﺮﺁن اﺳﺖ و ﺑﻪ دهﻬﺎ ﺁﻳﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن و ﻣﻔﻬﻮم ﻣﯽ ﺗﻮان اﺳﺘﺸﻬﺎد ﮐﺮد‪ .‬و هﻤﻴﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﺎ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ‬ ‫]اﻳﻦ[ ﻧ ّ‬
‫ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﻴﺰ ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ اﺻﻞ‪ ،‬اﺻﻞ اﺳﻼم ﺁوردن و ﺟﺰﻳﻪ دادن درﺑﺎرﻩ ﺳﺎﮐﻨﺎن ﺟﺰﻳﺮة اﻟﻌﺮب اﺗﺨﺎذ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺁن‬
‫هﻢ ﺑﻌﺪ از ﻓﺘﺢ ﺧﻴﺒﺮ و ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﭘﺲ از ﻓﺘﺢ ﻣﮑﻪ و اﺳﻼم ﺁوردن ﻗﺮﻳﺶ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از ﺟﺰﻳﺮة اﻟﻌﺮب‬
‫ﻳﮏ واﺣﺪ ﺳﻴﺎﺳﯽ درﺳﺖ ﮐﻨﺪ و از اﻳﻦ رو ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﺣﺪﻳﺜﯽ ﻣﻮﺛﻖ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‪ :‬دو دﻳﺎﻧﺖ در ﺟﺰﻳﺮة اﻟﻌﺮب ﻧﺒﺎﻳﺪ وﺟﻮد‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬و ﭘﺲ از ﻓﺘﺢ ﻣﮑﻪ ﺁﻳﻪ ای ﻣﺸﻌﺮ ﺑﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺸﺮﮐﺎن ﭘﻠﻴﺪﻧﺪ و ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪاﻟﺤﺮام ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎزل ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧﮑﺎﺗﯽ ﭼﻨﺪ از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﮐﻪ از ﻣﻔﺎهﻴﻢ ﺳﻮرﻩ ﺑﺮاﺋﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﺑﺮ اﻳﻦ دﻻﻟﺖ دارد ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل اﻳﺠﺎد ﻳﮏ‬
‫واﺣﺪ ﻗﻮﻣﯽ ﻋﺮب در ﺗﺤﺖ ﻟﻮای اﺳﻼم اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺪاﺑﻴﺮ ﺳﺨﺖ و ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺷﺪت و ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺑﺮای رام ﮐﺮدن ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ در هﻤﻴﻦ ﺳﻮرﻩ ﺑﺪاﻧﻬﺎ اﺷﺎرﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬

‫ﷲ«‪.16‬‬
‫لا ُ‬
‫ﺣﺪُو َد ﻣﺎ اَﻧ َﺰ َ‬
‫ﻻ ﻳَﻌَﻠﻤُﻮا ُ‬
‫ﺷ ﱡﺪ ﮐُﻔ َﺮًا َو ﻧِﻔﺎﻗًﺎ َواَﺟ َﺪ ُر َا ّ‬
‫ب َا َ‬
‫»َاﻻَﻋﺮا ُ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﮐﻔﺮ و ﻧﻔﺎق ﺷﻴﻮﻩ ﻓﻄﺮی اﻋﺮاب اﺳﺖ و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺒﺎدی ﻓﺎﺿﻠﻪ دﻳﺎﻧﺖ را درک ﮐﻨﻨﺪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻦ«‪ 17‬اﺷﺎرﻩ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻗﻮام ﻏﻴﺮ ﻋﺮب ﻗﺮﺁن و‬ ‫ﺾ اﻻَﻋﺠَﻤﻴ َ‬
‫در ﺳﻮرﻩ ﺷﻌﺮاء ﺁﻳﻪ ‪َ » : ١٩٨‬وﻟَﻮ َﻧﺰﱠﻟﻨﺎ ُﻩ ﻋَﻠﯽ ﺑَﻌ ِ‬
‫ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺁن را ﺑﻬﺘﺮ درک ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و زودﺗﺮ ﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬از هﻤﻪ ﻣﻼﺣﻈﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﻘﻘﺎن ﻓﺮﻧﮕﯽ وارد ﺳﺎﺧﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬دو‬
‫ﻣﻮﺿﻮع اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﺑﺪون ﺟﻮاب ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ‪ :‬ﻳﮑﯽ اﻳﻨﮑﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮر و ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻋﻘﻞ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻋﺮاب ﺣﺠﺎز را‬
‫ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺁﺧﺘﻪ ﻣﺄﻣﻮر ﺗﻬﺬﻳﺐ و ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﺮدم ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ و ﻳﮑﺘﺎ ﺷﻨﺎﺳﯽ را ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﺑﻴﺎﻣﻮزد و ﭼﻮن ﺗﺼﻮر ﭼﻨﻴﻦ اﻣﺮی‬
‫دﺷﻮار اﺳﺖ ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﺐ دوم ﻣﯽ رﺳﻴﻢ ﮐﻪ‪ :‬ﻋﺎﻣﻞ اﻗﺘﺼﺎدی ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﮕﺸﺎﻳﯽ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﺟﻮاب ﻣﻼﺣﻈﻪ اول ﻣﯽ ﺗﻮان ﺗﺼﻮر ﮐﺮد ﮐﻪ روش ﻗﺒﻮﻻﻧﺪن اﺳﻼم ﺑﻪ ﺿﺮب ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻣﺨﺼﻮص ﺟﺰﻳﺮة اﻟﻌﺮب ﺑﻮدﻩ‬
‫و ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺣﻮادث ﻧﺸﺎن داد ﺟﺰ ﺑﺎ اﻳﻦ روش ﻣﻤﮑﻦ ﻧﺒﻮد اﺳﻼم ﭘﺎی ﮔﻴﺮد‪ .‬و اﻣﺎ درﺑﺎرﻩ ﻣﻼﺣﻈﻪ دوم ﺑﺎ دﻳﺪی ﻣﺜﺒﺖ و‬
‫ﮐﺎوﺷﯽ در ﺣﻮادث ﺗﺎرﻳﺨﯽ‪ ،‬ﺷﺨﺺ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ ﺳﻮدای ﻏﻨﻴﻤﺖ اﻋﺮاب را ﺑﻪ ﺧﺎرج از ﻣﺮزهﺎی ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن‬
‫ﮐﺸﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬
‫در ﻓﺼﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ دﻳﺪﻳﻢ ﺳﻮدای رﻳﺎﺳﺖ و اﻣﺎرت ﺗﻤﺎم ﺣﻮادث ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﻼم را ﺑﻌﺪ از رﺣﻠﺖ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﺑﻪ ﺑﺎر ﺁوردﻩ‬
‫اﺳﺖ و هﻤﺎﻧﻄﻮر ﺳﻮدای دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﺮ ﺛﺮوت دﻳﮕﺮان اﻋﺮاب را ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻧﮕﻴﺮی ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬در ﺳﺮزﻣﻴﻨﯽ ﺧﺸﮏ و‬
‫ﺑﯽ ﺑﺮﮐﺖ ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﺧﺸﻦ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ روزﮔﺎر ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﻨﺪ‪ .‬در ﺁن ﺳﻮی ﻣﺮزهﺎﻳﺸﺎن ﺳﺮزﻣﻴﻨﯽ ﺳﺒﺰ و ﺣﺎﺻﻠﺨﻴﺰ‪ ،‬ﺷﻬﺮهﺎی‬
‫ﺁﺑﺎد و ﻟﺒﺮﻳﺰ از ﺣﻮاﺋﺞ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ‪ ،‬اﻧﻮاع ﺗﻨﻌﻤﺎت و ﺧﻮﺑﻴﻬﺎ ﻣﻮﺟﻮد و ﭼﺸﻢ را ﺧﻴﺮﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻓﺴﻮس اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻨﻬﺎی‬
‫ﺖ ﻓﺎﻗﺪ وﺳﺎﺋﻞ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﺪاﻧﻬﺎ از‬‫ﺁﺑﺎد ﺑﻪ دوﻟﺖ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ اﻳﺮان و روم ﺗﻌﻠﻖ دارد و ﺑﺮای ﻣﺸﺘﯽ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﮕﺮ ِد ﺗﻬﯽ دﺳ ِ‬
‫ﻣﺤﺎﻻت اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﺳﻼم ﺑﺮ ﻧﻔﺎق و ﮐﻮﺗﻪ ﻧﻈﺮی ﺁﻧﺎن ﭼﻴﺮﻩ ﺷﺪ‪ .‬زد و ﺧﻮردهﺎی ﺣﻘﻴﺮ ﻃﺎﻳﻔﻪ ای را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬هﻤﻪ‬
‫را در زﻳﺮ ﭘﺮﭼﻢ ﺧﻮد درﺁورد و از ﺁن ﺟﻤ ِﻊ ﻣﺘﻔﺮق واﺣﺪی ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁورد و ﺁن ﻣﺤﺎل ﻣﻤﮑﻦ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﺮدم ﻓﻘﻴﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ هﺠﻮم ﺑﺮ ﻗﺒﻴﻠﻪ ای ﺿﻌﻴﻒ ﺗﺮ از ﺧﻮد و ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﺮدن دوﻳﺴﺖ ﺳﻴﺼﺪ ﺷﺘﺮ ﺁﺗﺶ ﺣﺮص ﺧﻮد را ﻓﺮو‬
‫ﻣﯽ ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻨﮏ واﺣﺪ ﺑﺰرﮔﯽ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ هﺎی ﺑﺰرﮔﺘﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻨﻬﺎی ﺑﺮﮐﺖ ﺧﻴﺰ و ﭘﺮ از‬
‫ﻧﻌﻤﺖ‪ ،‬ﺑﻪ زﻧﺎﻧﯽ ﺳﻔﻴﺪ و زﻳﺒﺎ و ﺑﻪ اﻏﻨﺎم و اﺣﺸﺎم ﺑﯽ ﺷﻤﺎر دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻏﻨﻴﻤﺖ هﺎی ﺣﻘﻴﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻃﺮﻩ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و از ﻣﺮگ ﺑﺮای ﺳﻴﺮاب ﮐﺮدن ﺗﺸﻨﮕﯽ هﺎی‬
‫ﻣﺎدّی و روﺣﯽ ﻧﻤﯽ هﺮاﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻨﮏ در زﻳﺮ ﻟﻮاء اﺳﻼم ﺑﻪ ﺳﻮی ﻏﻨﻴﻤﺖ هﺎی ﻓﺮاوان رهﺴﭙﺎرﻧﺪ و در اﻳﻦ اﻗﺪام ﮐﻪ ﭼﻪ‬
‫ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯽ روﻧﺪ و ﭼﻪ ﺑﮑﺸﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯽ روﻧﺪ‪ ،‬ﻳﮏ اﺣﺘﻴﺎج ﻣﺒﺮم روﺣﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬اﻳﻨﺎن ﺗﺸﻨﻪ‬

‫‪13‬‬
‫]ﺳﻮرﻩ ﻓﺎﻃﺮ ﺁﻳﻪ ‪ .٨‬ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﺁﻳﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ :‬وا ﻣﯽ ﮔﺬارد ﺁن را ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ و هﺪاﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺁن را ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ[‬
‫‪14‬‬
‫ﺳﻮرﻩ اﻧﻔﺎل ﺁﻳﻪ ‪٤٤‬‬
‫‪15‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﮐﺎﻓﺮون ﺁﻳﻪ ‪٦‬‬
‫‪16‬‬
‫ﺳﻮرﻩ ﺗﻮﺑﻪ ﺁﻳﻪ ‪٩٧‬‬
‫‪17‬‬
‫]ﻣﻌﻨﯽ ﺁﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ :‬و اﮔﺮ ﻧﺎزل ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻳﻢ ﺑﺮ ﺑﻌﻀﯽ ﻋﺠﻤﺎن[‬

‫‪166‬‬
‫ﺗﻔﺎﺧﺮ و ﺗﻔﻮق ﻃﻠﺒﯽ هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﻨﮏ ﺑﻪ ﺟﺎی اﻳﻨﮑﻪ ]ﻗﺒﻴﻠﻪ[ ﺗﻤﻴﻢ ﺑﺮ ﺗﻐﻠﺐ‪ ،‬ﻳﺎ اوس ﺑﺮ ﺧﺰرج‪ ،‬ﻳﺎ ﺛﻘﻴﻒ ﺑﺮ ﻏﻄﻔﺎن ﺑﺘﺎزد و‬
‫ﺗﻔﺎﺧﺮ ﺑﻔﺮوﺷﺪ‪ ،‬هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﻮرﻳﻪ و ﻋﺮاق روی ﻣﯽ ﺁورﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺎﺳًﺎ ﻏﻨﻴﻤﺖ اﺳﺎس ﭘﺎی ﮔﺮﻓﺘﻦ اﺳﻼم و ﺗﻘﻮﻳﻪ ﺑﻨﻴﻪ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﻓﺼﻞ ‪] ١٢‬ﻓﺼﻞ ﺳﻮم از ﺑﺨﺶ ﭼﻬﺎرم‬
‫)ﺳﻴﺎﺳﺖ( زﻳﺮ ﻋﻨﻮان »اﻳﺠﺎد اﻗﺘﺼﺎد ﺳﺎﻟﻢ«[ اﺷﺎرﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺮﻳﺔ اﻟﻨﺨﻠﻪ ﻳﻌﻨﯽ ﺗﺼﺮف ﻳﮏ ﮐﺎروان ﺗﺠﺎرﺗﯽ ﻗﺮﻳﺶ در ﺳﺎل‬
‫دوم هﺠﺮی وﺿﻊ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن را روﺑﺮاﻩ ﮐﺮد‪ .‬ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﺮ ﻗﺴﻤﺘﯽ از اﻣﻮال ﺑﻨﯽ ﻗﻴﻨﻘﺎع و ﺳﭙﺲ ﺑﺮ ﮐﻠﻴﻪ‬
‫داراﻳﯽ ﺑﻨﯽ اﻟﻨﻀﻴﺮ و ﺑﻨﯽ ﻗﺮﻳﻈﻪ اوﺿﺎع ﻣﺎﻟﯽ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ را اﺳﺘﻮار ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺁﻳﻪ ‪ ١٥‬ﺳﻮرﻩ ﻓﺘﺢ اﻳﻦ ﺳﻮدای ﺧﺎﻣﻮش ﻧﺸﺪﻧﯽ اﻋﺮاب را ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ‪:‬‬

‫ﻄﻠَﻘﺘُﻢ اِﻟﯽ ﻣَﻐﺎ ِﻧ َﻢ ِﻟ َﺘُﺎﺧُﺬ ُو هﺎ َذرُوﻧﺎ َﻧﱠﺒﺒِﻌﮑُﻢ«‪.‬‬

‫ن ِاذَا اﻧ َ‬
‫ل اﻟ ُﻤﺨﱠﻠُﻔﻮ َ‬
‫ﺳ َﻴﻘُﻮ ُ‬
‫»َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﻗﺮﻳﺶ ﺗﻬﺎون ]ﺳﻬﻞ اﻧﮕﺎری[ و ﺗﺴﺎﻣﺢ ورزﻳﺪﻧﺪ در ﺑﻴﻌﺖ )ﺗﺤﺖ اﻟﺸﺠﺮﻩ( ﺷﺮﮐﺖ‬
‫ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﻣﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻳﻬﻮدان ﺧﻴﺒﺮ روﻧﺪ‪.‬‬

‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺻﺮﻳﺤًﺎ در ﻗﺮﺁن ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ را ﺑﻪ »ﻏﻨﺎﺋﻢ ﮐﺜﻴﺮﻩ« وﻋﺪﻩ دادﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﻋﺮاب ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ »ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﻣﺎ هﻢ دﻧﺒﺎل‬
‫ﺷﻤﺎ ﺁﻳﻴﻢ و ﺳﻬﻤﯽ از ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺑﺒﺮﻳﻢ«‪ .‬در هﻤﻴﻦ ﺟﻨﮓ ﺧﻴﺒﺮ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﺑﻨﯽ ﻏﻄﻔﺎن را ﮐﻪ هﻢ ﭘﻴﻤﺎن ﺑﺎ ﻳﻬﻮدان ﺧﻴﺒﺮ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ وﻋﺪﻩ دادن ﺳﻬﻤﯽ از ﻏﻨﺎﺋﻢ ﺧﻴﺒﺮ از ﻳﺎری ﺑﻪ ﻳﻬﻮدان ﺧﻴﺒﺮ ﺑﺎزداﺷﺖ‪.‬‬
‫دهﻬﺎ ﻣﻮرد از اﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ در دﻩ ﺳﺎﻟﻪ هﺠﺮت دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺟﻮش و ﺧﺮوش اﻋﺮاب را در رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ‬
‫دهﺪ از ﺟﻤﻠﻪ ﺷﮑﺴﺖ هﻮازن و ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻏﻨﺎﺋﻢ ﻣﻴﺎن ﺳﺮان ﻗﺮﻳﺶ و ﻧﺎراﺿﯽ ﺷﺪن اﻧﺼﺎر ﮐﻪ در ﻳﮑﯽ از ﻓﺼﻮل ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺪان‬
‫اﺷﺎرﻩ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻼﺣﻈﺎﺗﯽ از اﻳﻦ دﺳﺖ‪ ،‬روﺷﻨﮕ ِﺮ ﻃﺮز ﻓﮑﺮ و ﺧﻮی اﻋﺮاب ﻏﻨﻴﻤﺖ ﭘﺮﺳﺖ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻮد و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل‬
‫روﺷﻨﻔﮑﺮی و ﺁﮔﺎهﯽ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل را ﺑﻪ روﺣﻴﻪ ﻗﻮم ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ‪.‬‬
‫ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺪﻳﻦ اﻣﺮ ﺑﺎﻳﺪ اﻓﺰود اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل در دﺳﺖ زدن ﺑﺪﻳﻦ وﺳﺎﺋﻞ و اﺟﺎزﻩ ﮐﺎروان زﻧﯽ ﻳﺎ ﻗﻠﻊ‬
‫و ﻗﻤﻊ ﻳﻬﻮد ﻗﺼﺪی ﺑﺮﺗﺮ از ﺣﺮص ﻣﺎل اﻧﺪوزی اﻋﺮاب داﺷﺖ‪ .‬او ﻣﺮدی ﺑﻮد ﺳﻴﺎﺳﯽ و در ﻧﻈﺮ اهﻞ ﺳﻴﺎﺳﺖ وﺳﺎﺋﻞ هﺮ‬
‫ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﺷﺨﺺ را ﺑﻪ هﺪف رﺳﺎﻧﺪ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ »اﻟﻐﺎﻳﺎت ﺗﺒﺮر اﻟﻤﺒﺎدی = ﻧﺘﺎﻳﺞ ﻣﻄﻠﻮﺑﻪ ﻣﺠﻮز هﺮ ﮔﻮﻧﻪ اﻗﺪاﻣﯽ‬
‫اﺳﺖ«‪.‬‬
‫او ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اﺳﻼم ﭘﺎی ﮔﻴﺮد و ﻟﻮث ﺷﺮک و ﻧﻔﺎق زاﻳﻞ و ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻋﺮﺑﯽ ﻣﺘﺤﺪی در ﻟﻮاء اﺳﻼم ﭘﯽ رﻳﺰی ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻨﺎ‬
‫ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﺗﻤﻬﻴﺪ ﺗﻤﺎم ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻘﺼﺪ ﻋﺎﻟﯽ راهﺒﺮ ﺷﻮد ﻣﺠﺎز اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺘﻴﺠﻪ اﻳﻦ هﺠﻮﻣﻬﺎ و ﻏﺰوﻩ هﺎ ﻋﺎﻳﺪ ﺟﺎﻣﻌﻪ‬
‫ﮐﻮﭼﮏ اﺳﻼﻣﯽ ﺁن وﻗﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ و اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﻮد ﺣﻀﺮت رﺳﻮل در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﻗﻨﺎﻋﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺣﺘﯽ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺗﺼﺮف ﮐﻮی ﺑﻨﯽ ﻗﺮﻳﻈﻪ و ﺑﻪ دﺳﺖ‬
‫ﺁﻣﺪن ﻏﻨﺎﺋﻢ هﻨﮕﻔﺖ‪ ،‬زﻧﺎن وی ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻧﻔﻘﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺣﻀﺮت ﺑﻪ ﺗﻤﻨﻴّﺎت ﺁﻧﺎن روی ﺧﻮش ﻧﺸﺎن ﻧﺪادﻩ و ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﺨﻴّﺮ‬
‫ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻴﻦ ﻃﻼق و ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺑﻪ هﻤﺎن ﻧﻔﻘﻪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺗﺒﻌﻴﺖ از ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﺻﺤﺎﺑﻪ ﮐُﺒﺎر در ﻗﻨﺎﻋﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺣﺮص ﻣﺎل ﺑﺮ هﻴﭽﻴﮏ ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﻧﺸﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺲ‬
‫از رﺣﻠﺖ وی ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﭘﺲ از اﻳﻨﮑﻪ ﻓﺘﻮﺣﺎت اﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ ﺧﺎرج از ﺟﺰﻳﺮة اﻟﻌﺮب ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ و ﻏﻨﺎﺋﻢ ﻓﺮاوان ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ‬
‫ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﺣﺮص ﺟﻤﻊ ﻣﺎل ﺑﺮ ﻣﺰاج اﮐﺜﺮﻳﺖ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻧﻬﺎﻳﺖ‪ ،‬ﺧﻠﻴﻔﻪ دوم ]ﻋﻤﺮ[ روش ﺣﺰم و اﺣﺘﻴﺎط را از دﺳﺖ ﻧﻤﯽ داد و در ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻏﻨﺎﺋﻢ و دادن ﻣﻘﺮری ﺑﻪ ﺳﺮان ﻣﻬﺎﺟﺮ و‬
‫اﻧﺼﺎر و ﺳﺎﻳﺮ ﺷﻬﺮﻳﻪ ﺧﻮاران ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺟﺎﻧﺐ اﻋﺘﺪال را ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ داﺷﺖ و از ﻋﺪل و اﻧﺼﺎف ﻓﺮوﮔﺬار ﻧﻤﯽ ﮐﺮد و ﻧﻤﯽ‬
‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮدم از روش ﺣﻀﺮت دور ﺷﻮﻧﺪ و ﺧﻮد ﻧﻴﺰ زاهﺪاﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺎﻟﻢ‪ ،‬ﺑﻨﺪﻩ ﺁزاد ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ :‬هﻨﮕﺎم ﺧﻼﻓﺖ‪ ،‬ﺳﺮاﭘﺎی ﻟﺒﺎس ﻋﻤﺮ از ﮐﻼﻩ و ﻋﻤﺎﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﮐﻔﺶ ﺑﻴﺶ از ‪ ١٤‬درهﻢ ارزش‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از ﺧﻼﻓﺖ ﻟﺒﺎس ‪ ٤٠‬دﻳﻨﺎری ﺑﻪ ﺗﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺳﺨﺘﮕﻴﺮی ﻋﻤﺮ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﺑﻪ ﺣﺪی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻃﺒﺮی ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪ :‬در اواﺧﺮ ﺧﻼﻓﺘﺶ از وی ﺑﻪ ﺗﻨﮓ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و اﻳﻦ ﻋﺪم‬
‫رﺿﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺧﻮد او رﺳﻴﺪ‪ .‬روزی ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﺷﺪ و ﻧﻄﻖ ﺷﺪﻳﺪ اﻟﻠﺤﻨﯽ اﻳﺮاد ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ در رﺷﺪ اﺳﻼم ﮐﻮﺷﺶ ﮐﺮدﻩ ام‬
‫ﺗﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮوﻣﻨﺪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ اﮐﻨﻮن ﻗﺮﻳﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ اﻣﻮال ﺧﺪا را از دهﺎن ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﺪا ﺑﺮﺑﺎﻳﺪ‪ .‬ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﻄﺎب زﻧﺪﻩ اﺳﺖ‬
‫ﭼﻨﻴﻦ اﻣﺮی ﺻﻮرت ﻧﺨﻮاهﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﮕﺎﻩ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ام و ﺟﻠﻮ ﻗﺮﻳﺶ را ﻣﯽ ﮔﻴﺮم ﮐﻪ از راﻩ راﺳﺖ ﻣﻨﺤﺮف ﻧﺸﻮﻧﺪ و‬
‫ﺑﻪ ﺁﺗﺶ دوزخ ﻧﻴﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎز ﻃﺒﺮی در اﻳﻦ ﺑﺎب ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪ :‬ﺳﺮان ﺻﺤﺎﺑﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺪون اﺟﺎزﻩ وی از ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺧﺎرج ﺷﻮﻧﺪ و اﮔﺮ هﻢ اﺟﺎزﻩ ﻣﯽ‬
‫داد ﺑﺮای ﻣﺪت ﮐﻢ ﻳﺎ ﺑﺮای ﺳﻔﺮ ﺑﻪ داﺧﻠﻪ ﺣﺠﺎز ﺑﻮد زﻳﺮا ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮد رﻓﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﻼد ﻣﻔﺘﻮﺣﻪ ﻣﺘﻀﻤﻦ ﺧﻄﺮی اﺳﺖ‬
‫ﺑﺮای وﺣﺪت ﺟﺎﻣﻌﻪ اﺳﻼﻣﯽ‪ .‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻳﮑﯽ از ﺳﺮان ﻗﺮﻳﺶ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ در ﻳﮑﯽ از ﺟﻨﮕﻬﺎی ﺧﺎرج ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻤﺮ ﺑﻪ‬
‫وی ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻏﺰوﻩ ای ﮐﻪ در رﮐﺎب رﺳﻮل اﷲ ﮐﺮدﻩ ای ﺗﻮ را ﮐﻔﺎﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮای ﺧﻮد ﺗﻮ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ دﻧﻴﺎی ﺧﺎرج را‬
‫ﻧﺒﻴﻨﯽ و دﻧﻴﺎ ﺗﻮ را ﻧﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻘﻖ روﺷﻨﻔﮑﺮ ﻣﺼﺮ دﮐﺘﺮ ﻃﻪ ﺣﺴﻴﻦ در ﺗﻔﺴﻴﺮ و ﺗﻮﺿﻴﺢ ﺳﺨﺘﮕﻴﺮﻳﻬﺎی ﻋﻤﺮ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﺪ‪» :18‬ﻋﻤﺮ از ﻗﺮﻳﺶ ﻧﮕﺮان و ﺑﻪ‬
‫روﺣﻴﻪ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺧﻮد ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ اﻓﺰون ﻃﻠﺐ و ﺗﻔﻮق ﺟﻮی و ﺳﻮد ﭘﺮﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﻗﺮﻳﺶ ﺧﻮد را اﺷﺮف ﻃﻮاﺋﻒ ﻋﺮب ﻣﯽ‬

‫‪18‬‬
‫اﻟﻔﺘﻨﺔ اﻟﮑﺒﺮی‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬

‫‪167‬‬
‫داﻧﺴﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ از اﻳﻦ راﻩ ﮐﻪ ﺗﻮﻟﻴﺖ اﻣﻮر ﮐﻌﺒﻪ را در دﺳﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻌﺒﻪ ﻗﺒﻠﻪ ﻃﻮاﺋﻒ ﻋﺮب و ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺑﺘﺎن ﻧﺎﻣﺪار ﺁﻧﺎن‬
‫ﺑﻮد‪ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻗﺮﻳﺶ ﻋﻘﺎﻳﺪ و ﻋﺎدات دﻳﻨﯽ ﻋﺮب را اﺳﺘﺜﻤﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد و از اﻳﻦ راﻩ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪﺗﺮﻳﻦ ﻃﻮاﺋﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ‬
‫واﺳﻄﻪ اﻣﻨﻴﺖ اﻃﺮاف ﻣﮑﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺗﺠﺎرت ﻣﯽ ﭘﺮداﺧﺖ و در اﻳﻦ ﺑﺎب زﺑﺮدﺳﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻌﺒﻪ ﺑﺮای ﻃﺎﻳﻔﻪ اش وﺳﻴﻠﻪ ﮐﺴﺐ ﺷﺄن و ﺟﻤﻊ ﻣﺎل اﺳﺖ‪ ،‬ورﻧﻪ ﺑﺪان ﺑﺘﺎن ﻋﻘﻴﺪﻩ ای ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و اﮐﻨﻮن هﻢ‬
‫ﮐﻪ اﺳﻼم ﺁوردﻩ اﻧﺪ از ﻧﺎﭼﺎرﻳﺴﺖ و ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﭘﻴﺮوز ﺷﺪ از ﺗﺮس ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪﻧﺪ و ﺣﺘﯽ ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ‬
‫اردوﮔﺎﻩ اﺳﻼم را ﻧﻴﺰ ﻧﻮﻋﯽ ﻗﻤﺎر و ﻣﺨﺎﻃﺮﻩ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺮدم ﺳﻮدﺟﻮ و ﻓﺮﺻﺖ ﻃﻠﺒﯽ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﻴﺪان داد«‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﻋﻤﺮ ﺣﻮادث ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ او روﺷﻦ دﻳﺪﻩ ﺑﻮد و ﻧﻈﺮش ﺻﺎﺋﺐ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺮﭼﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﺮ وﺻﻴﺖ او ﻋﺜﻤﺎن ﺗﻤﺎم‬
‫ﻋﻤﺎل او را ﺗﺎ ﻳﮏ ﺳﺎل ﺑﺮ ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﺎﻗﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺗﻐﻴﻴﺮات را ﭘﺲ از ﻳﮏ ﺳﺎل ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺴﺖ وﻟﯽ از هﻤﺎن ﺁﻏﺎز ﺧﻼﻓﺖ‬
‫د ِر ﺑﺬل و ﺑﺨﺸﺶ از ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﺮ روی ﻣﻬﺎﺟﺮ و اﻧﺼﺎر ﮔﺸﻮدﻩ ﺷﺪ و ﻣﻘﺮرﻳﻬﺎ ﻳﮏ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺻﺪ در ﺻﺪ اﻓﺰودﻩ‬
‫ﮔﺸﺖ‪.‬‬
‫ﮔﺮﭼﻪ ﺧﻮد ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺳﻮم در زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺷﺨﺼﯽ از روش دو ﺧﻠﻴﻔﻪ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺗﺠﺎوز ﻧﮑﺮدﻩ و هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﺧﺼﻮﺻﯽ از ﺑﻴﻦ‬
‫اﻟﻤﺎل ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ را روا ﻧﻤﯽ داﺷﺖ اﻣﺎ ﻋﻄﺎﻳﺎی ﻧﺎﺳﺰاوار او ﺁﺗﺶ ﺣﺮص و ﻃﻤﻊ را در ﺳﻴﻨﻪ هﺎ اﻓﺮوﺧﺖ و اﺻﻮل زهﺪ و ﺑﯽ‬
‫اﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﻣﺎل دﻧﻴﺎ را از ﺑﻴﻦ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮ ﻳﮑﯽ از ﻣﻘﺘﺪرﺗﺮﻳﻦ ﺧﻠﻔﺎی اﺳﻼم و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻋﻨﻮان »اﻣﻴﺮاﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ« ﺑﺪو دادﻧﺪ‪ .‬درﻋﻴﻦ ﺣﺎل‬
‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻟﺒﺎس او هﻨﮕﺎم ﻣﺮگ از ﻋﻤﺎﻣﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﻣﻮزﻩ ﭘﺎ ]ﭘﺎﭘﻮش[ ‪ ١٤‬درهﻢ ﺑﻴﺶ ارزش ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫زهﺪ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﯽ ﻃﺎﻟﺐ ﻣﺸﻬﻮد و ﻣﻮرد اﺗﻔﺎق دوﺳﺖ و دﺷﻤﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻟﺒﺎس وی ﭼﻨﺪان وﺻﻠﻪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺣﻀﺮﺗﺶ از وﺻﻠﻪ‬
‫ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻋﻘﻴﻞ را ﮐﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻣﺴﺎﻋﺪت ﻣﺎﻟﯽ از ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﺮای ﺗﺄدﻳﻪ ﻗﺮوض ﺧﻮد‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﻬﺮ و ﺧﺸﻮﻧﺖ ﭘﺎﺳﺦ داد ﮐﻪ ﻋﻘﻴﻞ ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻪ دﺷﻤﻦ او ﻣﻌﺎوﻳﻪ ﺑﻦ اﺑﯽ ﺳﻔﻴﺎن روی ﺁورد و اﻳﻦ ﺧﻮد ﻧﺸﺎﻧﻪ دﻳﮕﺮی‬
‫از اﻓﺰون ﻃﻠﺒﯽ اﻋﺮاب و ﺣﺮص ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺎل‪.‬‬
‫ﺳﻌﺪ ﺑﻦ اﺑﯽ وﻗﺎص ﮐﻪ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ و ﺟﺰء ﻋﺸﺮﻩ ﻣﺒﺸﺮﻩ ﺑﻮد و از ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ اﺳﻼم ﺁوردﮔﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ‬
‫رﻓﺖ ﻳﮑﯽ از ﺷﺶ ﺗﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﺮای ﺷﻮرا و ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺧﻼﻓﺖ ﻣﻌﻴﻦ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﻃﺒﻌًﺎ ﻧﺎﻣﺰد ﺧﻼﻓﺖ رﺳﻮل اﷲ ﺑﻮد و‬
‫س ]دﻟﻴﺮ و ﺟﻨﮕﺠﻮ[ اﺳﻼم ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ زﻳﺮا ﻓﺎﺗﺢ ﻋﺮاق ﺑﻮد و در اﻳﺎم ﺧﻼﻓﺖ ﻋﻤﺮ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﻮﻓﻪ و ﻣﺪاﻳﻦ را‬ ‫او را ﻓﺎر ِ‬
‫داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ در ﺳﺎل ‪ ٥٥‬هﺠﺮی ﮐﻪ در ﻗﺼﺮ ﺧﻮد ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ ﻋﺘﻴﻖ در ﻣﺪﻳﻨﻪ درﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﻣﻴﺎن دوﻳﺴﺖ ﺗﺎ ﺳﻴﺼﺪ‬
‫هﺰار درهﻢ ﺑﺮ ﺟﺎی ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮد ﮐﻪ ﭘﺴﺮ هﻤﻴﻦ ﺻﺤﺎﺑﯽ ﺑﺰرگ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻃﺮف ﻋﺒﻴﺪاﷲ ﺑﻦ زﻳﺎد در ‪ ٦١‬هﺠﺮی ﺑﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ری‬
‫ﻣﻨﺼﻮب ﺷﺪﻩ ﺑﻮد وﻟﯽ اﺑﻦ زﻳﺎد ﺁن را ﻣﻨﻮط ﺑﺮ اﻳﻦ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺳﺮﮐﺮدﮔﯽ ﻟﺸﮑﺮی را ﺑﭙﺬﻳﺮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ راﻩ را ﺑﺮ ﺣﺴﻴﻦ‬
‫ﺑﻦ ﻋﻠﯽ ﺑﮕﻴﺮد و او را ﺑﻪ ﺑﻴﻌﺖ ﺑﺎ ﻳﺰﻳﺪ ﻣﺠﺒﻮر ﮐﻨﺪ وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺎ وی ﺑﺠﻨﮕﺪ‪ .‬اﺑﻦ ﺳﻌﺪ اﺑﺘﺪا در ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﺁن ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺗﺮدﻳﺪ‬
‫داﺷﺖ و ﺷﺐ ﺑﺎ ﮐﺴﺎن ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﻮر ﻧﺸﺴﺖ و هﻤﻪ وی را از ﻗﺒﻮل اﻳﻦ ﮐﺎر ﻣﻨﻊ ﮐﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﭘﺴﺮ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ اﺑﯽ‬
‫وﻗﺎص‪ ،‬ﺻﺤﺎﺑﯽ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺘﻴﺰﻩ ﺟﻮﻳﯽ ﺑﺎ ﻧﻮﻩ رﺳﻮل اﮐﺮم ﺑﺮﺧﻴﺰد‪ .‬وﻟﯽ ﭼﻮن اﺑﻦ زﻳﺎد در اﻳﻦ ﺑﺎب ﺟﺪّی‬
‫ﺑﻮد و ﺣﺘﻤًﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ او را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ری ﻗﺒﻮل ﮐﺮد و هﻨﮕﺎم ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﺑﺎ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ روش ﺻﻠﺢ ﺟﻮﻳﯽ و ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﺎ ﺳﻪ روز ﮐﻮﺷﻴﺪ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ را ﺑﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ و‬
‫ﺑﻴﻌﺖ ﺑﺎ ﻳﺰﻳﺪ ﺑﮑﺸﺎﻧﺪ و ﭼﻮن ﮐﺎر ﻣﺬاﮐﺮﻩ ﺑﻪ درازا ﮐﺸﻴﺪ و اﺑﻦ زﻳﺎد ﺑﻴﻤﻨﺎک ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﻞ ﺷﺮاﻓﺖ و ﺣﻤﻴﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﺑﺮ ﻣﺰاج‬
‫ﻋﻤﺮ اﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮدﻩ و ﺑﻪ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺮ ﺑﻦ ذی اﻟﺠﻮﺷﻦ را ﻣﺄﻣﻮر ﮐﺮد ﮐﻪ اﮔﺮ اﺑﻦ ﺳﻌﺪ در ﺟﻨﮓ ﺑﺎ‬
‫ﺣﺴﻴﻦ ﺗﮑﺎهﻞ ورزد‪ ،‬از ﺳﺎﻻری ﺳﭙﺎﻩ ﺑﺮﮐﻨﺎر ﺷﻮد و ﺧﻮد او رﻳﺎﺳﺖ ﻟﺸﮕﺮ را ﺑﺮﻋﻬﺪﻩ ﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫اﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪ‪ ،‬ﺳﺎﺑﻘﻪ ﭘﺪرش را در اﺳﻼم ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﻩ و اﺣﺘﺮام ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪان رﺳﻮل را ﺑﻪ ﻳﮏ ﺳﻮی اﻧﺪاﺧﺖ و‬
‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺗﻴﺮ را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻧﻮادﻩ رﺳﻮل اﷲ ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد زﻳﺮا ﺣﮑﻮﻣﺖ ری ﺑﺮ هﺮ اﺻﻞ ﺷﺮﻳﻒ دﻳﻨﯽ و اﺧﻼﻗﯽ و ﻣﺮاﻋﺎت‬
‫ﺣﻖ و ﻋﺪاﻟﺖ رﺟﺤﺎن داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﻃﻠﺤﻪ ﻧﻴﺰ ﻳﮑﯽ از ﻋﺸﺮﻩ ﻣﺒﺸﺮﻩ و از ﺑﺰرﮔﺎن ﺻﺤﺎﺑﻪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ و ﺑﻨﺎ ﺑﺮ وﺻﻴﺖ ﻋﻤﺮ ﻳﮑﯽ از ﺷﺶ ﻧﻔﺮ ﺗﺸﮑﻴﻞ دهﻨﺪﻩ ﺷﻮرای‬
‫ﺧﻼﻓﺖ اﺳﺖ و ﻃﺒﻌًﺎ ﻧﺎﻣﺰد ﺧﻼﻓﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﻃﻠﺤﻪ هﻨﮕﺎم ﻣﺮگ ﻋﻤﺮ در ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻧﺒﻮد و از اﻳﻦ رو ﺷﻮری ﺑﺪون ﺣﻀﻮر او‬
‫ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪ و ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺑﺪون رأی وی اﻧﺘﺨﺎب ﮔﺮدﻳﺪ‪ .‬هﻨﮕﺎم ﻣﺮاﺟﻌﺖ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ‪ ،‬ﺣﺎل ﺗﻌﺮض ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻴﻌﺖ‬
‫ﻧﮑﺮد‪ .‬ﻋﺜﻤﺎن ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ او ﺷﺪ و ﺑﻪ وی ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺗﻮ داوﻃﻠﺐ ﺧﻼﻓﺖ هﺴﺘﯽ ﻣﻦ ﺣﺎﺿﺮم ﮐﻨﺎر ﺑﺮوم‪ .‬ﻃﻠﺤﻪ ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ‬
‫دﻳﺪ‪ ،‬رو در ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻴﻌﺖ ﮐﺮد و در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ‪ ،‬ﻋﺜﻤﺎن ‪ ٥٠/٠٠٠‬ﭘﻨﺠﺎﻩ هﺰار درهﻢ از ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﻪ‬
‫ﻋﻨﻮان ﻗﺮض ﺑﻪ وی داد‪ .‬وﻟﯽ ﺑﻌﺪهﺎ ﺁن ﻣﺒﻠﻎ هﻨﮕﻔﺖ را از وی ﻧﮕﺮﻓﺖ و ﺁن را ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺟﻮاﻧﻤﺮدی و ﺑﻴﻌﺖ ﮐﺮدن وی‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬ﻃﻠﺤﻪ ﻳﮑﯽ از ﻧﺰدﻳﮑﺘﺮﻳﻦ و ﺻﺪﻳﻘﺘﺮﻳﻦ دوﺳﺘﺎن ﻋﺜﻤﺎن ﺷﺪ ﺑﻪ ﺣﺪی ﮐﻪ ﻣﻴﺎن ﺁن دو ﺑﻴﻊ و ﺷﺮاﺋﯽ ]داد و ﺳﺘﺪ‪ ،‬ﺑﺪﻩ‬
‫و ﺑﺴﺘﺎن[ وﺟﻮد داﺷﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻃﻠﺤﻪ ﻣﻠﮑﯽ ﻳﺎ ﻣﺎﻟﯽ در ﻋﺮاق داﺷﺖ و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺁن را در ﺣﺠﺎز ﻳﺎ ﻣﺼﺮ‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻋﺜﻤﺎن ﺑﺮای وی اﻧﺠﺎم ﻣﯽ داد و در ﺗﺒﺪﻳﻞ اﻣﻼک وی در ﻗﻠﻤﺮو ﮐﺸﻮر اﺳﻼﻣﯽ ﺑﯽ درﻳﻎ ﺑﻪ وی ﻣﺪد ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫هﻤﻴﻦ ﻃﻠﺤﻪ در ﺁﻏﺎز ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪن ﻧﻐﻤﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺳﻮم از وی ﺟﺎﻧﺒﺪاری ﻣﯽ ﮐﺮد وﻟﯽ هﻤﻴﻨﮑﻪ ﮐﺎر ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﻋﺜﻤﺎن‬
‫ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬از وی ﮐﻨﺎرﻩ ﮔﻴﺮی ﮐﺮد و ﻋﺒﺮت اﻧﮕﻴﺰ اﻳﻨﮑﻪ هﻨﮕﺎم ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺜﻤﺎن ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﻴﻦ هﻢ ﺻﺪا و هﻤﺮاﻩ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﺟﺎﻳﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ام‪ ،‬در ﺟﻨﮓ ﺟﻤﻞ ﺑﻪ ﺗﻴﺮ ﻣﺮوان ﺑﻦ اﻟﺤﮑﻢ ﮐﻪ ﺧﻮد از دﺷﻤﻨﺎن ﻋﻠﯽ ﺑﻮد ﮐﺸﺘﻪ‬
‫ﺷﺪ و ﻣﺮوان ﭘﺲ از ﻗﺘﻞ وی ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﺧﻮن ﻋﺜﻤﺎن را از ﮐﺴﯽ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫‪168‬‬
‫ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﻗﺒﻞ از اﺳﻼم‪ ،‬ﻃﻠﺤﻪ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﻧﺒﻮد و ]در[ ﺁﺧﺮ ﺧﻼﻓﺖ ﻋﻤﺮ ﻣﺮدی ﻣﺘﻮﺳﻂ اﻟﺤﺎل ﺑﻮد‪ ،‬هﻨﮕﺎم ﻣﺮگ َﺗﺮَﮐﻪ او را ﺑﻪ‬
‫‪ ٣٠/٠٠٠/٠٠٠‬درهﻢ ﺗﺨﻤﻴﻦ ﻣﯽ زدﻧﺪ ﮐﻪ از اﻳﻦ ﻣﺒﻠﻎ ‪ ٢/٢٠٠/٠٠٠‬درهﻢ و ‪ ٢٠٠/٠٠٠‬دﻳﻨﺎر ﻧﻘﺪ و ﻣﺎﺑﻘﯽ اﻣﻼک و‬
‫ﻣﺴﺘﻐﻼت و اﺣﺸﺎم ﺑﻮد‪ .‬در راﻳﺘﯽ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻧﻘﺪﻳﻨﻪ او را ‪ ١٠٠‬ﮐﻴﺴﻪ ﭼﺮﻣﯽ ﺑﺮﺁورد ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ ﮐﻪ در هﺮ ﻳﮏ ﺳﻪ ﻗﻨﻄﺎر ]ﺧﻴﮑﯽ‬
‫از ﭘﻮﺳﺖ ﮔﺎو ﮐﻪ ﭘﺮ از زر ﻧﺎب ﺑﺎﺷﺪ[ زر ﻧﺎب ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫زﺑﻴﺮ ﺑﻦ اﻟﻌﻮام ﻧﻴﺰ از اﺻﺤﺎب ﮐُﺒﺎر و ﺟﺰء ﻋﺸﺮﻩ ﻣﺒﺸﺮﻩ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻪ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل و از ﺟﻬﺎت دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﺪان ﺣﻀﺮت‬
‫ﻣﻨﺴﻮب اﺳﺖ‪ ،‬در ﺟﻨﮕﻬﺎ و ﻏﺰوات ﺑﺴﻴﺎری ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮد و ﺣﻀﺮت او را ﺣﻮاری ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻄﺎب ﻣﯽ ﻓﺮﻣﻮد‪ .‬او ﻳﮑﯽ از‬
‫ﺷﺶ ﻧﻔﺮی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻤﺮ ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﺎﻣﺰد ﺧﻼﻓﺖ ﮐﺮدﻩ و ﺷﻮری را ﺗﺸﮑﻴﻞ دادﻧﺪ‪ .‬ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺳﻮم از ﻣﺘﻦ ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل‬
‫ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ‪ ٦٠٠/٠٠٠‬درهﻢ ﺑﻪ وی ﺑﺨﺸﻴﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد او ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ اﻳﻦ ﻣﺒﻠﻎ ﮔﺰاف را ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺎر اﻧﺪازد و ﺑﻌﻀﯽ از ﻳﺎراﻧﺶ‬
‫وی را راهﻨﻤﺎﻳﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺁن را ﺻﺮف ﺧﺮﻳﺪ ﺧﺎﻧﻪ و ﻣﺴﺘﻐﻞ در ﺷﻬﺮهﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﮐﻨﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو هﻨﮕﺎم ﻣﺮگ ﺧﺎﻧﻪ و‬
‫اﻣﻼک زﻳﺎدی در ﻓﺴﻄﺎط اﺳﮑﻨﺪرﻳﻪ ]در ﻣﺼﺮ[‪ ،‬ﺑﺼﺮﻩ و ﮐﻮﻓﻪ داﺷﺖ‪ .‬در ﺧﻮد ﺷﻬﺮ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻳﺎزدﻩ ﺧﺎﻧﻪ اﺟﺎرﻩ ای داﺷﺖ و‬
‫ﻣﺎ َﺗﺮَک وی را ﻣﻴﺎن ‪ ٣٥/٢٠٠/٠٠٠‬درهﻢ ﺗﺎ ‪ ٥٢/٠٠٠/٠٠٠‬درهﻢ ﺗﺨﻤﻴﻦ ﻣﯽ زﻧﻨﺪ‪ .‬در ﻃﺒﻘﺎت اﺑﻦ ﺳﻌﺪ‪ 19‬ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫زﺑﻴﺮ ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﮐﺴﯽ ﭘﻮل ﺧﻮد را ﻧﺰد وی ﺑﻪ اﻣﺎﻧﺖ ﮔﺬارد زﻳﺮا از ﻓﺮط زهﺪ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﺑﻪ ودﻳﻌﻪ ﻣﺮدم ﺁﺳﻴﺒﯽ رﺳﺪ و‬
‫ﺑﻪ ﺣﻖ اﻟﻨّﺎس زﻳﺎﻧﯽ وارد ﺷﻮد و اﮔﺮ دﻳﮕﺮان اﺻﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎل ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻗﺮض ﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬ﭼﻪ در اﻳﻦ‬
‫ﺻﻮرت هﻢ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺁن را ﭼﻮن ﻣﺎل ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪازد و ﺳﻮدهﺎ ﺑﺮد و هﻢ ﭘﺲ از ﻣﺮگ‪ ،‬وارﺛﺎن ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺗﺄدﻳﻪ‬
‫دﻳﻮن وی ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬از اﻳﻦ رو هﻨﮕﺎم ﻣﺮگ در ﺣﺪود ‪ ٢/٠٠٠/٠٠٠‬درهﻢ ﺑﺪهﮑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺴﺮش ﺁﻧﻬﺎ را ﺗﺄدﻳﻪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﻮف ﮐﻪ او هﻢ از ﻋﺸﺮﻩ ﻣﺒﺸﺮﻩ اﺳﺖ و ﻣﻮرد ﻟﻄﻒ و ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل و ﻃﺮف اﻋﺘﻤﺎد اﺑﻮﺑﮑﺮ و‬
‫ﻋﻤﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺨﺼًﺎ اهﻞ ﺗﺠﺎرت و داد و ﺳﺘﺪ و ﻣﺮد ﮐﺎرﺁﻣﺪی ﺑﻮد‪ .‬او ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﯽ ﺑﻀﺎﻋﺖ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در اﻣﻮر ﺧﻴﺮﻳﻪ ﻧﻴﺰ‬
‫ﭘﻴﺸﻘﺪم ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻌﺬﻟﮏ ﺛﺮوﺗﯽ ﮐﻪ از وی ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﺎﻧﺪ ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﺧﺮﻳﺪ و ﻓﺮوش در ﺑﺎزار ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻮد‪ .‬هﻨﮕﺎم ﻣﺮگ ﭼﻬﺎر‬
‫زن داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ هﺮ ﻳﮏ ﻣﻴﺎن ‪ ٨٠/٠٠٠‬ﺗﺎ ‪ ١٠٠/٠٠٠‬دﻳﻨﺎر ارث رﺳﻴﺪ و ‪ ٥٠/٠٠٠‬دﻳﻨﺎر ﻃﻼ ﺑﻪ اﺿﺎﻓﻪ ‪ ١٠٠٠‬ﺷﺘﺮ و‬
‫‪ ٣٠٠٠‬ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﺮای اﻧﻔﺎق در راﻩ ﺧﺪا وﺻﻴﺖ ﮐﺮد‪.‬‬
‫در زﻣﺎن ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺳﻮم اﻣﺜﺎل ﺣﮑﻴﻢ ﺑﻦ ﺣﺰام ﮐﻪ دﻳﻨﺎری از ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل ﻧﻤﯽ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و از ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﻬﺮﻳﻪ ای ﮐﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﻬﺎﺟﺮ و‬
‫ﻀ َﺔ َو ﻻ‬
‫ﺐ وَاﻟ ِﻔ ﱠ‬
‫ن اﻟ ﱠﺬ َه َ‬
‫ﻦ َﻳﮑِﻨﺰُو َ‬
‫اﻧﺼﺎر ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺳﺮ ﺑﺎز ﻣﯽ زد ﮐﻤﻴﺎب ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬اﺑﻮذر ﻏﻔﺎری ﮐﻪ ﺁﻳﻪ ﺷﺮﻳﻔﻪ »اﻟﱠﺬﻳ َ‬
‫ب أﻟﻴ ٍﻢ« ‪20‬را ﺑﻪ رخ ﻣﻌﺎوﻳﻪ ﮐﺸﻴﺪ و ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﻣﻔﺎد ﺁﻳﻪ وﻇﻴﻔﻪ هﻤﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن‬ ‫ﷲ َﻓ َﺒﺸﱠﺮهُﻢ ِﺑﻌَﺬا ٍ‬
‫ﻞا ِ‬
‫ﻳُﻨ ِﻔﻘُﻮﻧَﻬﺎ ﻓﯽ ﺳَﺒﻴ ِ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻴﻢ و زر را اﻧﺒﺎر ﻧﮑﻨﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ در راﻩ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺼﺮف رﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻨﺼﺮ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮب و اﺧﻼﻟﮕﺮ ﺗﺸﺨﻴﺺ دادهﻪ ﺷﺪ و‬
‫ﺑﺎ اﺟﺎزﻩ ﻋﺜﻤﺎن‪ ،‬ﻣﻌﺎوﻳﻪ او را از ﺷﺎم اﺧﺮاج و ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﭼﻮن در ﻣﺪﻳﻨﻪ هﻢ ﺣﺮف ﺣﻖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺳﻮم‬
‫ﮔﻮﺷﺰد ﮐﺮد‪ ،‬وی را ﻣﻀﺮوب و ﺑﻪ ﺑﻴﻐﻮﻟﻪ ای ﺗﺒﻌﻴﺪ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺻﺤﺎﺑﯽ زاهﺪ و ﻣﺆﻣﻦ در هﻤﺎﻧﺠﺎ در ﻧﮑﺒﺖ و ﻓﻼﮐﺖ ﺟﺎن‬
‫ﺳﭙﺮد‪.‬‬
‫ﺟﺰ اﻓﺮاد ﻣﻌﺪودی هﻤﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﻮل ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺮص ﺑﺮ ﻣﺎل ﺑﺮ ﻣﺰاﺟﻬﺎ ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻣﺮد ﺑﯽ ﺣﺴﺐ و ﻧﺴﺐ‬
‫ﺑﻴﮑﺎرﻩ ای ﺑﻪ ﻧﺎم »ﺟﻨﺎب« ﮐﻪ در ﻣﮑﻪ ﺑﻪ ﭘﺎدوﻳﯽ و ﺣﻤﺎﻟﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد‪ ،‬هﻨﮕﺎم ﻣﺮگ در ﮐﻮﻓﻪ ‪ ٤٠٠٠٠‬درهﻢ ﭘﻮل ﻧﻘﺪ در‬
‫ﮔﻨﺠﻴﻨﻪ ﺧﻮد داﺷﺖ‪ .‬ﺳﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎن از ﻏﻨﺎﺋﻢ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽ ﺁوردﻧﺪ ﺑﺎ ﺣﻘﻮﻗﯽ ﮐﻪ در هﻨﮕﺎم ﺻﻠﺢ از ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل درﻳﺎﻓﺖ‬
‫ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﻮاﻧﮕﺮی ﻣﯽ داد‪.‬‬
‫ﺳﻮاراﻧﯽ ﮐﻪ در ﻟﺸﮑﺮﮐﺸﯽ ﺷﻤﺎل ﺁﻓﺮﻳﻘﺎ زﻳﺮ ﭘﺮﭼﻢ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ اﺑﯽ اﻟﺴﺮح ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﯽ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ هﺮ ﻳﮏ ‪٣٠٠٠‬‬
‫ﻣﺜﻘﺎل زر ﻧﺎب درﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﭘﻴﺎدﻩ هﺎ هﺮ ﻳﮏ ‪ ١٠٠٠‬ﻣﺜﻘﺎل‪.‬‬
‫ﺻﺪهﺎ ﻣﺜﺎل و ﺷﺎهﺪ از اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ در ﮐﺘﺐ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺻﺪر اﺳﻼم ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻣﺠﻤﻮع ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺗﻮان درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ دﺳﺖ‬
‫ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ و ﺗﺼﺎﺣﺐ اﻣﻼک زراﻋﯽ ﻣﺮدم و اﺳﺎرت ﺟﻮاری ]ﺟﻤﻊ ﺟﺎرﻳﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ دﺧﺘﺮﺑﭽﻪ و ﮐﻨﻴﺰک[ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ‬
‫اﻋﺮاب را ﺑﻪ ﺗﮑﺎﭘﻮ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و در راﻩ وﺻﻮل ﺑﻪ اﻳﻦ هﺪﻓﻬﺎ از هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ رﺷﺎدت و ﺣﺘﯽ ﻗﺴﺎوت و ﺑﻴﺮﺣﻤﯽ ﻧﻴﺰ درﻳﻎ‬
‫ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ن اﮐﺮﻣﮑﻢ ﻋﻨﺪاﷲ‬ ‫ﻋﺮب در ﭘﺸﺖ ﺳﻨﮕﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﺳﻴﺎدت و ﻣﻠﮏ و ﺗﻔﻮق ﻣﯽ ﺟﺴﺖ و از اﻳﻦ رو اﺻﻞ ﺑﺰرگ »ا ّ‬
‫اﺗﻘﺎﮐﻢ« را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬ﻃﺒﻌًﺎ ﭼﻨﻴﻦ روﺷﯽ از ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﺧﺎﻟﯽ ﻧﺨﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﻠﻞ دﻳﮕﺮ ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﺑﺪﻳﻦ‬
‫اﺳﺘﺒﺪاد ﮔﺮدن ﻧﻤﯽ ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﺻﻮل ﻣﻘﺪس و اﻧﺴﺎﻧﯽ اﺳﻼم روی ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻔﻮق ﻧﮋادی و ﺣﺮص و ﺛﺮوت‬
‫اﻧﺪوزی اﻋﺮاب‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺁﻧﻬﺎ را ﺷﻌﻮﺑﻴﻪ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﺣﺘﯽ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺮاﺑﺮ زﻧﺪﻗﻪ داﻧﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارم ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ ﮐﺘﺎﺑﯽ در ﻣﺼﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان »زﻧﺪﻗﻪ و اﻟﺸﻌﻮﺑﻴﻪ« ﮐﻪ در ﻗﺮن ﺑﻴﺴﺘﻢ ﻳﮑﯽ‬
‫از اﺳﺘﺎدان داﻧﺸﮕﺎﻩ ﻗﺎهﺮﻩ ﺑﺮ ﺁن ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﺳﻌﯽ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺮاﻳﺶ اﻳﺮاﻧﻴﺎن را ﺑﻪ ﻗﻮﻣﻴﺖ و ﻣﻠﻴﺖ‬
‫ﺧﻮد ﻧﻮﻋﯽ زﻧﺪﻗﻪ و اﻧﺤﺮاف از اﺻﻮل اﺳﻼم ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪ .‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ هﻴﭻ ﺳﺨﻦ از اﻧﺤﺮاف اﺳﺎﺳﯽ ﺧﻮد اﻋﺮاب از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ »ان اﷲ ﻳﺄﻣﺮﮐﻢ ﺑﺎﻟﻌﺪل و اﻻﺣﺴﺎن« ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬

‫‪] 19‬اﺑﻮ ﻋﺒﺪاﷲ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﺑﺼﺮی ﺷﺎﮔﺮد واﻗﺪی در ﺣﺪود ‪ ٨٥٠‬ﻣﻴﻼدی درﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻣﺆﻟﻒ ﮐﺘﺎب »ﻃﺒﻘﺎت« اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ »ﻃﺒﻘﺎت اﺑﻦ ﺳﻌﺪ«‬
‫اﺷﺘﻬﺎر دارد[‬
‫‪ 20‬ﺁﻳﻪ ‪ ٣٤‬ﺳﻮرﻩ ﺗﻮﺑﻪ ] ﻣﻌﻨﯽ ﺁﻳﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﺁﻧﺎن ﮐﻪ اﻧﺒﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻃﻼ و ﻧﻘﺮﻩ را و اﻧﻔﺎق ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ را در راﻩ ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺸﺎرت دﻩ اﻳﺸﺎن‬
‫را ﺑﻪ ﻋﺬاﺑﯽ دردﻧﺎک[‬

‫‪169‬‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ را اﻣﻴﺮاﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﮔﺮدن در ﻣﻨﺠﻼب ﻓﺴﻖ و ﻓﺠﻮر ﻏﺮق ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و در ﺣﻮض ﺷﺮاب ﻋﺴﻞ‬
‫ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺮ ﺧﻼف روش اﻧﺴﺎﻧﯽ و ﺑﺰرﮔﻮار ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮐﻪ ارزش اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را ﺑﻪ درﺳﺘﯽ و ﺗﻘﻮی ﻣﺘﮑﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﯽ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻋﺮب را ﺑﺮ ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻠﻞ اﺳﻼﻣﯽ و از ﻣﻴﺎن ﻋﺮب ﺑﻨﯽ اﻣﻴّﻪ را ﺑﺮ ﺳﺎﻳﺮ ﻃﻮاﺋﻒ ﻋﺮب ﺗﻔﻮق دهﻨﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺴﺎﻧﯽ را اﻣﻴﺮاﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﯽ ﻃﺎﻟﺐ ﻳﻌﻨﯽ ازهﺪ و اﺗﻘﯽ و اﻋﻠﻢ ﺻﺤﺎﺑﻪ رﺳﻮل اﷲ را ﺑﺮ ﻣﻨﺎﺑﺮ ﻧﺎﺳﺰا‬
‫ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﺣﺘﯽ ﮐﺎر ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﮐﻞ ﻋﺒﺎﺳﯽ ﻳﻌﻨﯽ ﻧﻮادﻩ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﻋﺒﺎس در ﻣﺠﻠﺲ ﺧﻮد دﻟﻘﮑﯽ را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ‬
‫ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﯽ ﻃﺎﻟﺐ ﺑﻪ رﻗﺺ و ﻣﺴﺨﺮﮔﯽ در ﻣﯽ ﺁورد و ﻗﺒﺮ ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ را ﺷﻴﺎر ﮐﺮدﻩ و ﺑﺮ ﺁن ﺁب ﺑﺴﺖ ﺗﺎ ﺁﺛﺎر ﻳﮑﯽ از‬
‫ﺑﺎ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﺗﺮﻳﻦ اوﻻد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮد‪.‬‬
‫ﻦ ﺗﺸﺨﻴﺺ را داﺷﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﺎﺳﻘﺎن و زﻧﺒﺎرﮔﺎن و ﻣﻨﺤﺮﻓﺎن از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ‬ ‫ن ﺛﺎﺑﺖ و اﻳﻦ ﺣُﺴ ِ‬ ‫اﻳﺮاﻧﻴﺎن اﻳﻦ ﻓﻬ ِﻢ روﺷﻦ و اﻳﻦ اﻳﻤﺎ ِ‬
‫ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ را ﻻﻳﻖ ﻋﻨﻮان اﻣﻴﺮ اﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬

‫‪170‬‬
 ‫ﺧﻼﺻﻪ‬
‫ﭘﻴﺪاﻳﺶ‪ ،‬رﺷﺪ و ﻧﻤﻮ‪ ،‬اﻧﺘﺸﺎر و ﺗﺴﻠﻂ اﺳﻼم ﻳﮑﯽ از ﺣﻮادث ﺑﯽ ﻧﻈﻴﺮ ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﯽ ﺑﺮدن ﺑﻪ ﻋﻠﻞ و اﺳﺒﺎب ﺣﻮادث‬
‫ﺗﺎرﻳﺨﯽ ﻏﺎﻟﺒًﺎ دﻗﻴﻖ و ﻣﺴﺘﻠﺰم ﮐﺎوش و ﺗﻔﺤﺺ داﻣﻨﻪ دار و هﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮان ﭘﻨﻬﺎن و ﺁﺷﮑﺎر ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎزﻳﺎﻓﺖ و‬
‫ارﺗﺒﺎط ﻣﻴﺎن ﻋﻠﺖ ﻳﺎ ﻋﻠﺘﻬﺎ و ﻣﻌﻠﻮل را روﺷﻦ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫اﻧﺠﺎم ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺤﺜﯽ درﺑﺎرﻩ ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﻼم ﺑﻪ واﺳﻄﻪ وﺟﻮد ﻣﻨﺎﺑﻊ و ﻣﺴﺘﻨﺪات ﻓﺮاوان ﭼﻨﺪان ﺑﺮ ﻣﺤﻘﻘﺎن روﺷﻦ ﺑﻴﻦ دﺷﻮار‬
‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺮط ﺁﻧﮑﻪ از ﻣﻠﮑﻪ اﺟﺘﻬﺎد و اﺳﺘﻨﺒﺎط ﺑﻬﺮﻩ ﮐﺎﻓﯽ داﺷﺘﻪ و در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل از ﻏﺮض و ﺗﻌﺼﺐ ﻋﺎری ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬در‬
‫اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت ﺣﺘﻤًﺎ ﻟﻮح ﺿﻤﻴﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺎدﻩ ﺑﻮدﻩ و ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺗﻌﺒﺪی ﻳﺎ ﺗﻠﻘﻴﻨﺎت ﭘﺪری ﺁن را ﻣﺸﻮب ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در اﻳﻦ‬
‫ﻣﺨﺘﺼﺮ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎر ﺗﺤﻘﻴﻘﯽ ﻣﻬﻢ و ارزﺷﻤﻨﺪی ﺻﻮرت ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ و ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﺗﻼﺷﯽ اﺳﺖ ﺑﺮای ﺗﺮﺳﻴﻢ دورﻧﻤﺎﻳﯽ از ﻣﺠﻤﻮع‬
‫روﻳﺪادهﺎی ‪ ٢٣‬ﺳﺎل‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺠﻤﻞ‪ ،‬ﮐﻪ در ﻗﻀﺎﻳﺎی زﻳﺮ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد‪:‬‬

‫ﻦ ﺷﺶ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ رهﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺤﺮوم از ﻧﻮازش ﭘﺪر و ﻣﻬﺮ ﻣﺎدر در ﺧﺎﻧﻪ ﻳﮑﯽ از‬ ‫‪ -١‬ﮐﻮدﮐﯽ ﻳﺘﻴﻢ از ﺳ ّ‬
‫ﻦ و هﻢ ﺷﺄن ﺧﻮد ﻣﺤﺮوم اﺳﺖ و ﺑﻪ ﭼﺮاﻧﺪن اﺷﺘﺮان در ﺻﺤﺮای ﺧﺸﮏ ﻣﮑﻪ‬ ‫اﻗﻮام زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬از ﺗﻨﻌﻢ اﻃﻔﺎل هﻢ ﺳ ّ‬
‫روزﮔﺎر ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﺪ‪ .‬روح او ﺣﺴّﺎس و ذهﻨﺶ روﺷﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻄﺮﺗﯽ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺗﺨﻴّﻞ دارد‪ .‬ﭘﻨﺞ ﺷﺶ ﺳﺎل ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎ در‬
‫ﺻﺤﺮا ﻣﺎﻧﺪن ﻗﻮﻩ اﺣﻼم و رؤﻳﺎ را در وی ﭘﺮورش ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬ﻣﺤﺮوﻣﻴﺖ و اﺣﺴﺎس ﺑﺮﺗﺮی دﻳﮕﺮان در او ﻋﻘﺪﻩ اﻳﺠﺎد ﻣﯽ‬
‫ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻋﻘﺪﻩ ﻣﺴﻴﺮی دارد‪ .‬ﻧﺨﺴﺖ ﺗﻮﺟﻪ ]ﻣﺘﻮﺟﻪ[ هﻤﺴﺎﻻن و ﺧﻮﻳﺸﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﻣﺘﻤﮑﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ رود و از‬
‫ﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻌﺒﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮﮐﺰﻳﺘﻬﺎی ﻣﺸﻬﻮر ﻋﺮب اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﺼﺪر ﺗﻤﮑﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ رﺳﺪ‪ .‬ﻣﺼﺪر ﺗﻤﮑﻦ‪ ،‬ﺗﻮﻟﻴ ِ‬
‫او در اﻳﻦ ﻃﺮز ﻓﮑﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬هﻢ اهﻞ ﮐﺘﺎب و هﻢ ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﺎﻓﻬﻢ و ادراﮐﯽ در ﻣﮑﻪ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺘﺎن ﺑﻴﺠﺎن را‬
‫ﺳﺨﺎﻓﺖ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ‪ .‬وﺟﻮد اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ اﺷﺨﺎص ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ هﻤﺪﺳﺘﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﮑﻨﻮن ﺿﻤﻴﺮ او ﺟﻮاب ﻣﺴﺎﻋﺪ ﻣﯽ دهﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮﺗﻬﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﺷﺎم در ﺳﻨﻴﻦ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ روی او دﻧﻴﺎﻳﯽ ﻣﯽ ﮔﺸﺎﻳﺪ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ و ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﺮدم و ﻗﻮم ﺧﻮد او در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁن‬
‫ﺣﻘﻴﺮ و ﻣﺴﮑﻴﻦ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬روی ﺁوردن ﺑﻪ ﻣﻌﺎﺑﺪ اهﻞ ﮐﺘﺎب و ﮔﻔﺘﮕﻮی ﺑﺎ ﻣﺘﺼﺪﻳﺎن ﺁن ﻣﻌﺎﺑﺪ‪ ،‬ﮔﻮش دادن ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ‬
‫اﻧﺒﻴﺎء و ﺁﮔﺎهﯽ ﺑﺮ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺁﻧﻬﺎ او را در ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺘﻮار ﻣﯽ ﺳﺎزد‪.‬‬
‫‪ -٢‬اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن ﺑﻪ ﺧﺪا و ﺁﻧﭽﻪ از ﻳﻬﻮدان و ﺗﺮﺳﺎﻳﺎن ]ﻣﺴﻴﺤﻴﺎن[ ﺷﻨﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻘﻄﻪ ﻣﺮﮐﺰی داﻳﺮﻩ ﺣﺮﮐﺖ ذهﻦ او ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ازدواج ﺑﺎ زن ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪی ﮐﻪ او را از ﺗﻼش ﻣﻌﺎش ﺑﯽ ﻧﻴﺎز ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﻣﻌﺎﺷﺮت ﻣﺴﺘﻤﺮ ﺑﺎ ورﻗﺔ ﺑﻦ ﻧﻮﻓﻞ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ‬
‫را در وی راﺳﺦ و ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ‪] Obsession‬ﺷﻴﻔﺘﮕﯽ و ﺟﻨﻮن[ در ﻣﯽ ﺁورد‪ .‬ﺟﺎن وی از ﻓﮑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻏﻴﻮر و ﺟﺒّﺎر‬
‫ﻟﺒﺮﻳﺰ ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺪای او از اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺮدم‪ ،‬دﻳﮕﺮی را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬ﺣﻮادﺛﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻗﻮم ﻋﺎد و ﺛﻤﻮد روی دادﻩ از‬
‫هﻤﻴﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ و از ﮐﺠﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺟﺎم ﺷﻮﻣﯽ ﺑﺮای ﻗﻮم او ﻧﺰدﻳﮏ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ هﺪاﻳﺖ ﺁﻧﺎن ﺑﺸﺘﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫ﮐﻢ ﮐﻢ اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ ﻣﺴﺘﻤﺮ و ﺳﻤﺞ ﺑﺎ رؤﻳﺎهﺎی ﺟﺎن ﻧﮕﺮان او ﻣﺨﻠﻮط ﺷﺪﻩ ﺻﻮرت وﺣﯽ و اﻟﻬﺎم ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‪ .‬ﺧﺪﻳﺠﻪ‬
‫و ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﻳﺶ‪ ،‬ورﻗﺔ ﺑﻦ ﻧﻮﻓﻞ‪ ،‬ﺁن را »رؤﻳﺎی ﺻﺎدﻗﻪ« و ﻧﺸﺎﻧﻪ اﻟﻬﺎم ﺧﺪاوﻧﺪی ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ .‬او ﭼﺮا ﻣﺎﻧﻨﺪ هﻮد و ﺻﺎﻟﺢ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﺪ؟ ﭼﺮا ﭘﻴﻐﻤﺒﺮان ﻓﻘﻂ از ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ و از ﻣﻴﺎن ﭘﺴﺮﻋﻤﻮهﺎی ﺁﻧﺎن ﭘﻴﻐﻤﺒﺮی ﻃﻠﻮع ﻧﮑﻨﺪ؟‬
‫ﻦ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﯽ او را ﺑﻪ دﻋﻮت ﻗﻮم ﺧﻮد ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺳﻴﺮ روﺣﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺤﺮان روﺣﯽ و ﻣﺴﺨّﺮ اﻧﺪﻳﺸﻪ ای ﺷﺪن در ﺳ ّ‬
‫‪ -٣‬ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻮﺟﻮداﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد ﻣﺨﻠﻮق و ﻣﺼﻨﻮع دﺳﺖ ﺁدﻣﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎری ﺳﺨﻴﻒ و ﺑﻄﻼن ﺁن ﺑﺮ هﺮ ﺧﺮدﻣﻨﺪی ﺁﺷﮑﺎر‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮدم را از اﻳﻦ ﻏﻔﻠﺖ ﺑﻴﺮون ﺁورد و ﻃﺒﻌًﺎ در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﻣﺮدم ﺑﻪ وی ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﺮوﻳﺪ و ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﮐﻪ‬

‫‪171‬‬
‫ﻋﺪﻩ ﻣﻌﺪود و اﻧﮕﺸﺖ ﺷﻤﺎری هﻢ ﺁن را ﺗﺼﺪﻳﻖ و ﺗﺄﻳﻴﺪ ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺟﺎی درﻧﮓ ﻧﻴﺴﺖ و ﺁﻳﻪ »واﻧﺬر ﻋﺸﻴﺮﺗﮏ‬
‫اﻻﻗﺮﺑﻴﻦ« ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ اﺟﺮاء درﺁﻳﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ از هﻤﺎن روز ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ اﺳﺘﻬﺰاء روﺑﺮو ﻣﯽ ﺷﻮد زﻳﺮا روح ﺳﺎدﻩ و ﻣﺆﻣﻦ او ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﻬﻢ و اﺳﺎﺳﯽ‬
‫ن ]ﻣﺮدم اﺳﺖ[‪ .‬ﻣﺮدم ﺗﺎﺑﻊ ﻋﺎدات ﺧﻮد هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬و از اﻳﻦ‬ ‫ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮﺑﯽ اﻧﺪﻳﺸﻪ ای و درﺳﺘﯽ ﻣﻄﻠﺒﯽ ﻣﺴﺘﻠﺰم اذﻋﺎ ِ‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬دﻋﻮت او ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻓﺮو رﻳﺨﺘﻦ دﺳﺘﮕﺎهﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺼﺪر ﺷﺄن و ﻣﮑﻨﺖ ﺳﺮان ﻗﺮﻳﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﺮداﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻳﺖ‬
‫ﺁن ﺑﺮﺧﻮاهﻨﺪ ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬از هﻤﻴﻦ روی‪ ،‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در اﺟﺘﻤﺎع ﻗﺮﻳﺶ ﺑﺮ روی او ﭼﻨﮓ زد ﻋﻤﻮی ﺧﻮد او ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬ﺗﺒّﺎﻟﮏ ﻳﺎ ﻣﺤﻤﺪ« ﺁﻳﺎ ﺑﺮای اﻳﻦ ﻣﻬﻤﻼت ﻣﺮا ﺑﺪﻳﻦ اﺟﺘﻤﺎع ﺧﻮاﻧﺪﻩ ای؟‬
‫‪ -٤‬اﺑﻮﺟﻬﻞ روزی ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻖ ﺑﻦ اﺧﻨﺲ ﮔﻔﺖ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ و ﺑﻨﯽ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ رﻗﺎﺑﺖ و ﻣﻨﺎﻓﺴﻪ ای ]هﻢ ﭼﺸﻤﯽ و رﻗﺎﺑﺖ[‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎل ﮐﻪ از هﺮ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ رﺳﻴﺪﻩ اﻳﻢ‪ ،‬از ﺧﻮد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻴﺮون دادﻩ اﻧﺪ ]از ﺧﻮد ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﻧﺪ[ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺮﺗﺮی‬
‫ﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪ ،‬ﺑﻴﺖ ﻣﻨﺴﻮب ﺑﻪ ﻳﺰﻳﺪ را در ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽ ﺁورد‪» :‬ﻟﻌﺒﺖ هﺎﺷﻢ ﻟﻠﻤﻠﮏ ﻓﻼ ﺧﺒﺮ ﺟﺎء و ﻻ‬
‫وﺣﯽ ﻧﺰل«‪.‬‬
‫ﻣﺬاﮐﺮﻩ اﺑﻮ ﺟﻬﻞ و ﺷﺮﻳﻖ ﻃﺮز ﻓﮑﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن را ﺧﻮب ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﺪ ﻓﻘﻴﺮ و ﻳﺘﻴﻢ ﮐﻪ در ﺳﺎﻳﻪ ﻣﮑﻨﺖ زن ﺧﻮد‬
‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺳﺮان ﻣﺘﻤﮑﻦ ﻗﺮﻳﺶ ﻋﻨﻮاﻧﯽ و ﺷﺨﺼﻴﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﻨﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ اﮔﺮ دﻋﻮت او ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺷﺄن‬
‫و ﻋﻨﻮاﻧﯽ ]ﻋﻨﻮان[ ﺁﻧﺎن را هﻢ اﮔﺮ ﺑﻪ ﮐﻠّﯽ ﻣﺤﻮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﻻاﻗﻞ ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻨﯽ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ ﺑﺮ‬
‫ﺳﺎﻳﺮ ﺗﻴﺮﻩ هﺎی ﻗﺮﻳﺶ ﻣﻘﺪم ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ وﻟﯽ از ﻗﻀﺎ ﺑﻨﯽ ﻋﺒﺪاﻟﻤﻄﻠﺐ از وی ﭘﻴﺮوی ﻧﮑﺮدﻧﺪ و ﺣﺘﯽ اﺑﻮﻃﺎﻟﺐ و ﺳﺎﻳﺮ اﻋﻤﺎم‬
‫ﻧﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﻴﺎن ﺧﻮد و ﻗﺮﻳﺶ ﺟﺪاﻳﯽ و اﺧﺘﻼف اﻧﺪازﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ اﮔﺮ از ﺁﻏﺎز اﻣﺮ ﻣﺤﻤﺪ اﻳﻦ ﺻﻌﻮﺑﺎت و اﻳﻦ ﺟﻤﻮد ﻣﺮدم و اﻳﻦ ﻋﻨﺎد و ﻟﺠﻮﺟﯽ را ﮐﻪ در ﻃﯽ ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎل دﻋﻮت‬
‫ﺧﻮد در ﻣﮑﻪ ﺑﺎ ﺁن روﺑﺮو ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺪان ﺳﻬﻮﻟﺖ و راﻳﮕﺎن ﻗﺪم ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻳﺎ اﮔﺮ هﻢ ﻣﯽ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ ﭼﻮن ورﻗﺔ ﺑﻦ ﻧﻮﻓﻞ‪ ،‬اﻣﻴﺔ ﺑﻦ اﺑﯽ اﻟﺼﻠﺖ و ﻗﺲ ﺑﻦ ﺳﺎﻋﺪﻩ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺣﺮف ﺧﻮد اﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮدﻩ راﻩ ﺧﻮد را ﭘﻴﺶ ﻣﯽ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻗﺮاﻳﻦ و اﻣﺎرات و ﺣﻮادث ﺑﻌﺪ از ﺑﻌﺜﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ از ﺁن ﻃﺒﺎﻳﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻓﮑﺮ ﺧﻮد راﺳﺦ و‬
‫ﭘﺎﻳﺪارﻧﺪ و ﺑﺮای رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ از ﻣﻮاﻧﻊ و دﺷﻮارﻳﻬﺎ ﻧﻤﯽ هﺮاﺳﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﺪ ﻣﺴﺨّﺮ ﻋﻘﻴﺪﻩ ای ﺷﺪﻩ و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻣﺄﻣﻮر‬
‫هﺪاﻳﺖ ﻣﺮدم ﻣﯽ داﻧﺪ و ﻗﺮﻳﺐ ﺳﯽ ﺳﺎل اﻳﻦ ﻓﮑﺮ و ﻋﻘﻴﺪﻩ در او راﺳﺦ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ ﻧﻴﺮوی اﻳﻤﺎن از ﻣﻮهﺒﺖ‬
‫دﻳﮕﺮی ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ و ﺁن ﻓﺼﺎﺣﺖ ﺑﯽ ﻧﻈﻴﺮی اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺷﺨﺼﯽ ُاﻣّﯽ و درس ﻧﺨﻮاﻧﺪﻩ اﻋﺠﺎب اﻧﮕﻴﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ‬
‫اﻳﻦ زﺑﺎن ﮔﺮم و ﻓﺼﻴﺢ ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﻓﻀﻴﻠﺖ و درﺳﺘﯽ و اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ دﻋﻮت ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﻳﺎری ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان و ﺿﻌﻴﻔﺎن ﺑﺮﻣﯽ‬
‫ﺧﻴﺰد‪ .‬راﺳﺘﯽ و درﺳﺘﯽ و ﺗﻘﻮا و ﻋﻔﺎف را ﻣﺎﻳﻪ ﻧﺠﺎت ﻣﯽ داﻧﺪ و از اﺧﺒﺎر ﮔﺬﺷﺘﮕﺎن و اﻧﺒﻴﺎء ﺳﻠﻒ ﺳﺨﻨﻬﺎی ﻋﺒﺮت اﻧﮕﻴﺰ‬
‫ﻣﯽ ﺁورد‪.‬‬
‫‪ -٥‬دﻋﻮت اﺳﻼﻣﯽ ﺗﺤﻘﻴﻘًﺎ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ اوﺿﺎع ﻣﮑﻪ اﺳﺖ‪ .‬روز ﺑﻪ روز ﺑﺮ ﻋﺪﻩ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﺑﺖ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﺑﻴﺰار ﺷﺪﻩ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻓﺰودﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ‪ .‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻓﺮاد ﻣﺘﻤﮑﻦ و زورﻣﻨﺪ‪ ،‬ﻃﺒﻘﻪ ای ﺑﯽ ﺑﻀﺎﻋﺖ و ﺿﻌﻴﻒ ﻗﺮار دارﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺣﻤﺎﻳﺖ از اﻳﻦ‬
‫ﻃﺒﻘﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ و روﻧﻖ اﺳﻼم ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺗﻤﺎم ﻧﻬﻀﺘﻬﺎی ﺗﺎرﻳﺦ را ﻃﺒﻘﻪ ﻣﺤﺮوم و ﻣﻈﻠﻮم ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ زورﻣﻨﺪان ﺑﻴﮑﺎر ﻧﻨﺸﺴﺘﻨﺪ و از ﺁزار و ﺣﺘﯽ ﺷﮑﻨﺠﻪ‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻓﻘﻴﺮ و ﺑﯽ ﭘﻨﺎﻩ ﻓﺮوﮔﺬار ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺤﻤﺪ و اﻓﺮاد ﻣﻌﺪودی ﭼﻮن اﺑﻮﺑﮑﺮ‪ ،‬ﻋﻤﺮ و ﺣﻤﺰﻩ و ﺳﺎﻳﺮ‬
‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﯽ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻌﺮض ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ وﻟﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﻋﺎﺟﺰ و ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺑﺎﻳﺴﺘﯽ ﻗﺎﻋﺪﻩ ِه َﺮ ِم دﻳﻦ ﺟﺪﻳﺪ‬
‫را ﺗﺸﮑﻴﻞ دهﺪ‪ ،‬اﻣﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮد‪ .‬از هﻤﻴﻦ روی در ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎل دﻋﻮت ﻣﺴﺘﻤﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻴﺶ از ﻳﮏ ﺻﺪ ﻧﻔﺮ ﻳﺎ‬
‫ﺗﻌﺪادی در اﻳﻦ ﺣﺪود ﭘﻴﺮو ﭘﻴﺪا ﮐﻨﺪ و ﺧﻮد اﻳﻦ اﻣﺮ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻳﮏ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻋﺠﻴﺐ و ﻏﻴﺮﻣﺘﺮﻗﺐ ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ و ﺁن اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ‪:‬‬
‫ﯽ او‬‫ﺖ دﻋﻮت ﻣﺤﻤﺪ‪ ،‬ﻧﻪ روش زاهﺪاﻧﻪ او‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﺼﺎﺣﺖ ﮔﻔﺘﺎر‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪن از ﺁﺧﺮت و ﻧﻪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺧﻼﻗﯽ و اﻧﺴﺎﻧ ِ‬ ‫ﻧﻪ ﺻﺤ ِ‬
‫هﻴﭽﮑﺪام ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻗﻀﻴﻪ را ﺣﻞ و ﺑﻪ اﻧﺘﺸﺎر اﺳﻼم ﺑﻄﻮر ﻣﺆﺛﺮ و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ای ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ -٦‬ﻋﺎﻣﻞ ﻣﻬﻢ و اﺳﺎﺳﯽ ﭘﺎی ﮔﺮﻓﺘﻦ اﺳﻼم و اﻧﺘﺸﺎر ﺁن‪َ ،‬د ِم ﺷﻤﺸﻴﺮ‪ ،‬ﮐﺸﺘﻦ ﺑﯽ درﻳﻎ و ﺷﺪت ﻋﻤﻞ ﺑﻮد و ﺑﺎﻳﺪ ﺑﯽ درﻧﮓ‬
‫اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ اﻳﻦ روش‪ ،‬اﺑﺪاع و اﺑﺘﮑﺎر ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ از ﻋﺎدات و ﺳﻨﻦ ﻗﻮﻣﯽ ﻋﺮب ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫اﻋﺮاب ﻧﺠﺪ و ﺣﺠﺎز اهﻞ زراﻋﺖ و ﺻﻨﻌﺖ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬در ﻣﺤﻴﻂ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻪ ﻗﻮاﻧﻴﻦ ﻣﺪﻧﯽ و اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮد و ﻧﻪ ﺷﺮاﻳﻊ‬
‫ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ‪ .‬ﺣﻤﻠﻪ و هﺠﻮم ]ﻏﺰوﻩ[ ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ اﻣﺮی ﻋﺎدی و راﻳﺞ ﺑﻮد‪ .‬از هﻤﻴﻦ روی‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﻣﺎﻩ ﺳﺎل را ﺑﺮای ﻧﻔﺲ ﮐﺸﻴﺪن‬
‫و ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻗﻮا‪ ،‬ﺟﻨﮓ ﺣﺮام ﺑﻮد‪ .‬ﻳﮕﺎﻧﻪ اﻣﺮی ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ از ﺗﺼﺎﺣﺐ ﻣﺎل و ﻧﺎﻣﻮس دﻳﮕﺮان ﻣﯽ ﺷﺪ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁن دﻳﮕﺮی‬
‫هﺸﻴﺎر و ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ دﻓﺎع ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از هﺠﺮت ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ و ﺑﺮﺧﻮرداری از ﺣﻤﺎﻳﺖ و ﻣﺴﺎﻋﺪت اوس و ﺧﺰرج هﻤﻴﻦ اﺻﻞ ﺑﻪ ﮐﺎر اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻏﺰوات ﻏﺎﻟﺒًﺎ ﺟﺰ‬
‫اﺟﺮای اﻳﻦ اﺻﻞ ﻧﺒﻮد و هﺪف ﺑﺰرگ و ﻣﻄﻤﺌﻦ‪ ،‬ﻃﻮاﻳﻒ ﻳﻬﻮد ﻣﺪﻳﻨﻪ و اﻃﺮاف ﺁن ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﭘﯽ رﻳﺰی دوﻟﺖ‬
‫اﺳﻼﻣﯽ ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺬار و ﻣﺠﺮی و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺁن ﺷﺨﺺ رﺳﻮل اﷲ اﺳﺖ‪ ،‬از اﻳﻨﺠﺎ ﺁﻏﺎز ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫‪ -٧‬اﻋﺮاب ﻗﺒﻞ از اﺳﻼم ﻋﻤﻮﻣًﺎ ﮐﻢ ﻋﻤﻖ‪ ،‬ﻣﺎدّی و اﺳﻴﺮ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺁﻧﯽ ﺧﻮﻳﺸﻨﺪ‪ .‬از ﺑﻴﺘﯽ ﺑﻪ وﺟﺪ ﻣﯽ ﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ‬
‫ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪی ﺑﻪ ﻗﺘﻞ روی ﻣﯽ ﺁورﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻣﻮر ﻣﺤﺴﻮس و روزاﻧﻪ ﭘﺎی ﺑﻨﺪ و از ﻋﻮاﻟﻢ روﺣﺎﻧﻴﺖ و ﻋﺮﻓﺎن و هﺮ ﭼﻪ‬
‫ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻣﺎﺑﻌﺪ اﻟﻄﺒﻴﻌﻪ ﺑﺎﺷﺪ دورﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎﺑﻊ زور و ﻗﺪرﺗﻨﺪ و از هﺮ ﻧﻮع اﻧﺼﺎف و ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ روﻳﮕﺮدان‪.‬‬
‫ﺣﺮص ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ هﺮ ﻃﺮف ﻣﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﻗﻮل ﻳﮏ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﻓﺮﻧﮕﯽ ﮔﺎهﯽ از اردوﮔﺎﻩ ﺧﻮد ﮐﻪ در ﺣﺎل‬
‫ﻣﻐﻠﻮب ﺷﺪن اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ و ﺑﻪ اردوﮔﺎﻩ ﻏﺎﻟﺐ ﻣﻠﺤﻖ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ )اﻓﺮاد ﻧﺎدر و ﻣﺴﺘﺜﻨﯽ در هﺮ ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ ﺑﻮدﻩ و هﺴﺘﻨﺪ(‪.‬‬

‫‪172‬‬
‫در ﭼﻨﻴﻦ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﮐﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ و ﻧﻈﺎﻣﺎﺗﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺣﺎﻓﻆ ﻧﻈﻢ و اﻣﻨﻴﺖ ﺗﻌﺎدل ﻗﻮا و ﺗﺮس از ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫از اﻳﻦ رو هﺮ ﻃﺎﻳﻔﻪ و هﺮ ﺧﺎﻧﻮادﻩ ای ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در ﺣﺎل ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﺎش و دﻓﺎع از ﻣﺎل و زن و اوﻻد ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻋﺮاب ﺗﻔﺎﺧﺮ و ﺧﻮدﺳﺘﺎﻳﯽ را دوﺳﺖ دارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ و ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﯽ ﺑﺎﻟﻨﺪ و ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﻘﺎﻳﺺ و ﻣﻌﺎﻳﺐ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ‬
‫ﻣﺒﺎهﺎت ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬هﺮﮔﻮﻧﻪ ﻣﺰﻳﺖ ﺧﻮد را ﭼﻨﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺰرگ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و از دﻳﺪن ﻧﻮاﻗﺺ ﺧﻮد ﮐﻮرﻧﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﺎ زﻧﯽ ﺑﻄﻮر ﻧﺎﻣﺸﺮوع ﮐﻨﺎر ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮدا ﺁن را در ﺷﻌﺮی وﺻﻒ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و از ﻓﺮط ﺧﻮدﺳﺘﺎﻳﯽ زن ﺑﺪﺑﺨﺖ را رﺳﻮا‬
‫ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺳﺎدﮔﯽ ﺑﺪوی و اﺑﺘﺪاﻳﯽ ﺑﺮ ﻣﺰاج ﺁﻧﻬﺎ ﻏﺎﻟﺐ اﺳﺖ و اﻳﻦ ﺧﻮد اﺣﻴﺎﻧًﺎ ﺳﺎدﮔﯽ ﺣﻴﻮاﻧﺎت و ﻣﺘﺎﺑﻌﺖ ﺁﻧﻬﺎ را از‬
‫ﻏﺮاﻳﺰ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﯽ ﺁورد‪.‬‬
‫اﻣﻮر روﺣﺎﻧﯽ و ﻋﻮاﻟﻢ ﻣﺎﻓﻮق اﻟﻄﺒﻴﻌﻪ را از روی ﮐﺮدﻩ زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺑﺪوی ﺧﻮد ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و اﻳﻦ ﻃﺮز ﺗﻔﮑﺮ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﭘﺲ‬
‫از اﺳﻼم ﻣﻴﺎن ﻋﻠﻤﺎی ﻋﺮب ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﺣﻨﺒﻠﯽ هﺎ ﻧﻴﺰ دﻳﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ هﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﻮﻻت ﻋﻘﻠﯽ را ﮐﻔﺮ و‬
‫زﻧﺪﻗﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -٨‬از ﺳﻴﺮ در ﺣﻮادث دﻩ ﺳﺎﻟﻪ هﺠﺮت ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ اﻳﻦ ﺧﺼﺎﻳﺺ ﻗﻮﻣﯽ را وﺳﻴﻠﻪ‬
‫ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ و اﺳﺘﻮاری اﺳﻼم ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺎهﯽ ﺑﺮای ﺟﺒﺮان ﺷﮑﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﻃﺎﻳﻔﻪ ﺿﻌﻴﻔﯽ ﺣﻤﻠﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺷﺄن اﺳﻼم ﺑﻪ‬
‫ﭘﺴﺘﯽ ﻧﮕﺮاﻳﺪ‪ .‬هﺮ ﻓﺘﺤﯽ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺗﻤﺎﻳﻞ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ اﺳﺖ ﺑﻪ اﺳﻼم ﻳﺎ ﻻاﻗﻞ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺴﺘﻦ ﻋﻬﺪ دوﺳﺘﯽ و ﻋﺪم ﺗﻌﺮض اﺳﺖ‪.‬‬
‫دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﺮ ﻏﻨﺎﺋﻢ ﻳﮑﯽ از ﻣﺆﺛﺮﺗﺮﻳﻦ ﻋﻮاﻣﻞ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ اﺳﻼم اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺣﮑﻢ ﺟﻬﺎد را ﺷﻮق دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﺮ ﻏﻨﺎﺋﻢ‪ ،‬ﺁﺳﺎن‬
‫و ﻣﺠﺮی ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﺑﻌﺪ از ﺻﻠﺢ ﺣﺪﻳﺒﻴﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻴﺰ در ﻗﺮﺁن ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن را ﺑﻪ ﻣﻐﺎﺋﻢ ﮐﺜﻴﺮﻩ وﻋﺪﻩ ﻣﯽ دهﺪ و ﺁن وﻋﺪﻩ ﻧﻘﺪ ﺑﻴﺶ‬
‫از وﻋﺪﻩ ]ﻧﺴﻴﻪ[ »ﺟَﻨﺎت ﺗﺠﺮی ﻣﻦ ﺗﺤﺘﻬﺎ اﻻﻧﻬﺎر« در ﻧﻔﻮس ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺆﺛﺮ ﻣﯽ اﻓﺘﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮﭼﻪ ﺁﻣﺎر درﺳﺖ و ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻋﺘﻤﺎدی هﻨﻮز ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﺎران ﺣﻘﻴﻘﯽ ﻣﺤﻤﺪ را از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻣﺼﻠﺤﺘﯽ ﺗﻔﮑﻴﮏ و‬
‫ﻣﺸﺨﺺ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﻄﻮر اﺟﻤﺎل ﻣﯽ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ هﻨﮕﺎم رﺣﻠﺖ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ‪ ٩٠‬درﺻﺪ ﻣﺮدم ﻳﺎ از ﺗﺮس ﻣﺴﻠﻤﺎن‬
‫ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻳﺎ از راﻩ ﻣﺼﻠﺤﺖ‪ .‬ارﺗﺪاد ﻃﻮاﻳﻒ ﻋﺮب و ﺟﻨﮕﻬﺎی ردّﻩ ]ارﺗﺪاد و از دﻳﻦ ﺑﺮﮔﺸﺘﮕﯽ[ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ را ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ‬
‫ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ‪.‬‬
‫در ﺧﻮد ﻣﺪﻳﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﺮﮐﺰ اﻳﻤﺎن و ﮐﺎﻧﻮن اﺳﻼم ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود‪ ،‬اﻣﺜﺎل ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﯽ ﻃﺎﻟﺐ و ﻋﻤﺎر ﻳﺎﺳﺮ و اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺻﺪﻳﻖ‬
‫ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻤﺘﺮ از ﺁن ﻋﺪﻩ ای اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺣﺎﺷﻴﻪ اﻳﻤﺎن و ﭘﻴﺮوی ﻣﻄﻠﻖ از ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻴﺎت و ﻣﻘﺎﺻﺪ دﻧﻴﻮی ﻧﻴﺰ دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ‬
‫ﺟﻬﺖ ﺳﻮدای رﻳﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺸﺎﺟﺮﻩ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ و اﻧﺼﺎر را ﺑﻪ راﻩ اﻧﺪاﺧﺖ و دﻓﻦ ﺟﺴﺪ ﺣﻀﺮت ﺳﻪ روز ﺑﻪ ﺗﺄﺧﻴﺮ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﻋﻠﯽ‬
‫و ﻃﻠﺤﻪ و زﺑﻴﺮ در ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺎﻃﻤﻪ اﻧﺪ و از ﺟﻮش و ﺧﺮوش رﻳﺎﺳﺖ ﻃﻠﺒﺎن ﺑﯽ ﺧﺒﺮ‪ .‬اﺑﻮﺑﮑﺮ و ﻋﻤﺮ و اﺑﻮ ﻋﺒﻴﺪﻩ ﺟﺮاح و‬
‫ﭼﻨﺪ ﺗﻦ دﻳﮕﺮ در ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺎﻳﺸﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﯽ وارد ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺟﻤﺎﻋﺖ اﻧﺼﺎر دور ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺎدﻩ ﺗﺠﻤﻊ ﮐﺮدﻩ‬
‫اﻧﺪ و اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮهﻴﺪ رﺷﺘﻪ از دﺳﺘﺘﺎن ﺑﻪ در ﻧﺮود ﺑﺸﺘﺎﺑﻴﺪ«‪ .‬ﻋﻤﺮ ﺑﻪ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮﺧﻴﺰ ﺑﺮوﻳﻢ ﺑﻪ ﺳﻮی ﺑﺮادران‬
‫اﻧﺼﺎر و ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﭼﻪ ﮐﺎرﻧﺪ«‪ .‬در ﺳﻘﻴﻔﻪ ﺑﻨﯽ ﺳﺎﻋﺪﻩ‪ ،‬ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺎدﻩ روی ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺮدﻩ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ ﺳﭙﺎﻩ اﺳﻼﻣﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺎ‬
‫ﻳﺎری ﮐﻨﻨﺪﻩ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮﻳﻢ‪ ،‬اﺳﻼم ﺑﻪ زور ﺑﺎزوی ﻣﺎ اﺳﺘﻮار ﺷﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻤﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﻬﺎﺟﺮ ﻧﻴﺰ ﺳﻬﻤﯽ دارﻳﺪ و ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮﻳﻢ«‪ .‬ﻋﻤﺮ ﺑﺎ ﺧﻮی ﺗﻨﺪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮﺧﻴﺰد وﻟﯽ اﺑﻮﺑﮑﺮ دﺳﺖ او را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ وﻗﺎر و ﺁراﻣﺶ ﻓﻄﺮی ﺧﻮد‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻧﭽﻪ در ﺷﺄن اﻧﺼﺎر ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻗﺒﻮل دارﻳﻢ‪ .‬وﻟﯽ اﻳﻦ اﻣﺮ )ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﯽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ( از ﺣﻘﻮق ﻗﺮﻳﺶ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺳﺎﻳﺮ ﻃﻮاﻳﻒ‬
‫ﻋﺮب ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ«‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ دﺳﺖ ﻋﻤﺮ و اﺑﻮ ﻋﺒﻴﺪﻩ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﻳﮑﯽ از اﻳﻦ دو ﺗﻦ ﺑﻴﻌﺖ ﮐﻨﻴﺪ«‪.‬‬
‫ﻏﺮّﻩ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن ﺷﻮر و هﻴﺠﺎن‬ ‫ﻋﻤﺮ ﮐﻪ ﻣﺮد واﻗﻊ ﺑﻴﻦ و ذاﺗًﺎ ﻣﺪﺑّﺮ و ﻣﺂل اﻧﺪﻳﺶ ﺑﻮد‪ ،‬از اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد َ‬
‫اﺣﺴﺎﺳﺎت اﻧﺘﺨﺎب اﺑﻮﺑﮑﺮ ﮐﻪ ﻳﺎ ِر ﻏﺎ ِر ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺑﻮدﻩ و در ﺣﺎل ﻣﺮض‪ ،‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ او را ﻣﺄﻣﻮر ﻧﻤﺎزﮔﺰاردن ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﮐﺮدﻩ‬
‫اﺳﺖ و ﺷﺨﺼًﺎ ﻣﺴﻦ ﺗﺮ و ﻣﻮﻗﺮﺗﺮ از ﺳﺎﻳﺮ ﻣﻬﺎﺟﺮﻳﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ راﻩ ﺣﻞ ﻗﻀﻴﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ .‬از اﻳﻦ رو ﺑﯽ درﻧﮓ از ﺟﺎی‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و از اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺧﻮاﺳﺖ دﺳﺖ ﺧﻮد را ﭘﻴﺶ ﺁورد‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ هﻤﻪ را ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻣﺮ واﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ وی ﺑﻴﻌﺖ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻃﺒﻌًﺎ ﻣﻬﺎﺟﺮان ﻧﻴﺰ از وی ﭘﻴﺮوی ﮐﺮدﻧﺪ و اﻧﺼﺎر ﻧﻴﺰ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﻴﺮ اﻳﻦ ﺿﺮب ﺷﺴﺖ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺑﻴﻌﺖ ﮐﺮدﻧﺪ و‬
‫ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﮐﺎر ﻳﮑﺴﺮﻩ ﺷﻮد و ﺟﺎی ﺗﺮدﻳﺪ و دو دﻟﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻋﺒﺎدﻩ را از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺑﻪ زﻳﺮ اﻓﮑﻨﺪ و ﺑﺎ ﻳﺎری‬
‫ﭼﻨﺪ ﺗﻦ دﻳﮕﺮ ﺁن ﭘﻴﺮﻣﺮد ﻧﺎﺧﻮش را ﭼﻨﺎن زدﻧﺪ ﮐﻪ در هﻤﺎن ﻣﺠﻠﺲ ﺟﺎن داد‪.‬‬
‫ن ﻋﻠﯽ ﺑﺎ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺑﻴﻌﺖ ﻧﮑﺮدن ﺑﻨﯽ هﺎﺷﻢ اﺳﺖ و ﺧﻼﻓﺖ اﺑﻮﺑﮑﺮ‬ ‫و ﺑﺎز هﻤﻴﻦ ﻋﻤﺮ ﮐﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﺑﻴﻌﺖ ﻧﮑﺮد ِ‬
‫اﺳﺘﻮار ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ ﻣﮕﺮ ﺑﺎ ﺑﻴﻌﺖ و ﻃﺮﻓﺪاری ﺑﻨﯽ هﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺑﺎ وی رﻓﺖ و ﺁﻣﺪ ﮐﺮد و اﺻﺮار ورزﻳﺪ ﺗﺎ او را ﺑﻪ‬
‫ﺑﻴﻌﺖ ﮐﺮدن ﺑﺎ اﺑﻮﺑﮑﺮ و ﮔﺮدن ﻧﻬﺎدن ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ او راﺿﯽ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺖ‬
‫‪ -٩‬اﮔﺮ ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻌﺜﺖ ﺗﺎ هﺠﺮت را از ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﻼم ﺑﺮدارﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﻼم ﻳﮑﺴﺮﻩ ﺗﺎرﻳﺦ زورﺁزﻣﺎﻳﯽ و ﺳﺮﮔﺬﺷ ِ‬
‫دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻗﺪرت اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺗﺎ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل زﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻗﺼﺪ اﺻﻠﯽ ﺑﺴﻂ دﻳﺎﻧﺖ اﺳﻼم و ﻗﺒﻮﻻﻧﺪن ﺁن ﺑﺮ ﺑﺖ‬
‫ش ﻣﺴﺘﻤﺮی اﺳﺖ در وﺻﻮل ﺑﻪ رﻳﺎﺳﺖ و اﻣﺎرت‪.‬‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﺎن ﺑﻮد وﻟﯽ از ﺁن ﭘﺲ ﺗﻼ ِ‬
‫دﻳﺪﻳﻢ ﻋﻤﺮ ﺑﺎ ﭼﻪ زﺑﺮدﺳﺘﯽ ﺧﻼﻓﺖ را ﺑﺮای اﺑﻮﺑﮑﺮ ﻣﺴﻠّﻢ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬اﺑﻮﺑﮑﺮ هﻢ در ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮگ ردای ﺧﻼﻓﺖ را ﺑﺮ اﻧﺪام‬
‫ﻋﻤﺮ راﺳﺖ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﺧﻮد او ﻋﻤﺮ ﺑﺪون ﻣﻨﺎزع ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ ﺧﻼﻓﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺗﮑﻴﻪ ﮐﺮد و ﭘﺲ از دﻩ ﺳﺎل و اﻧﺪی در‬
‫ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻟﺤﻈﺎت زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻮراﻳﯽ از ﻋﻠﯽ و ﻋﺜﻤﺎن و ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﻦ ﻋﻮف و ﻃﻠﺤﻪ و زﺑﻴﺮ و ﺳﻌﺪ ﺑﻦ اﺑﯽ وﻗﺎص ﺗﻌﻴﻴﻦ‬
‫ﮐﺮد ﮐﻪ از ﻣﻴﺎن ﺧﻮد ﻳﮑﯽ را ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻮری ]ﺷﻮرا[ ﮔﺮد ﺁﻣﺪ‪ .‬وﻟﯽ هﻴﭽﻴﮏ از ﺣﻀﺎر ﮐﺴﯽ را ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ ﻧﺎﻣﺰد ﻧﮑﺮد زﻳﺮا هﺮ ﻳﮏ از ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد‬
‫ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﻧﺎﭼﺎر ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را از ﻧﺎﻣﺰدی ﺧﻼﻓﺖ ﺑﺮﮐﻨﺎر ﮐﺮد‪ .‬وﻟﯽ ﺑﺎز ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪ و رأی اﺑﺮاز‬

‫‪173‬‬
‫ﻧﮑﺮد‪ .‬از اﻳﻦ رو ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﻗﻄﻊ و ﻓﺼﻞ اﻣﺮ را ﺑﻪ ﺳﻪ روز ﺑﻌﺪ ﻣﻮﮐﻮل ﮐﺮد ﮐﻪ ﺿﻤﻨًﺎ از ﺁراء ﻣﻬﺎﺟﺮ و اﻧﺼﺎر ﻧﻴﺰ‬
‫ﻣﻄﻠﻊ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ در ﻣﺪت ﺳﻪ روز ﻧﻈﺮ اهﻞ ﺣﻞ و ﻋﻘﺪ را ﺟﻮﻳﺎ ﺷﺪ و ﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ از ﻋﺜﻤﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ :‬اﮔﺮ ﺧﻼﻓﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ‬
‫ﺗﻌﻠﻖ ﻧﮕﻴﺮد‪ ،‬از ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ ﮐﻪ ]ﭼﻪ ﮐﺴﯽ[ را ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﯽ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﯽ داﻧﯽ؟ و ﻋﺜﻤﺎن ﻋﻠﯽ را اوﻟﯽ و اﺣﻖ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻼﻓﺖ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻋﻴﻦ ﺳﺌﻮال را از ﻋﻠﯽ ﮐﺮد و ﻋﻠﯽ ﻧﻴﺰ از ﻣﻴﺎن ﭼﻬﺎرﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻋﺜﻤﺎن را ﺳﺰوارﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ‬
‫ﮔﻔﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺳﻪ روز در ﻣﺴﺠﺪ رﺳﻮل اﷲ اﺟﺘﻤﺎع ﮐﺮدﻧﺪ و ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﺑﺮ هﻤﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از دو ﻧﻔﺮ ﻋﻠﯽ و ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻪ‬
‫ﺧﻼﻓﺖ ﺧﻮاهﻨﺪ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻪ ﻧﺮم ﺧﻮﻳﯽ و ﺣﻴﺎ و ﺳﺨﺎوت ﻃﺒﻊ ﻣﻌﺮوف و ﻋﻠﯽ ﺑﻪ ﺷﺠﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺗﻘﻮی و ﺳﺨﺘﮕﻴﺮی در‬
‫اﺻﻮل دﻳﺎﻧﺖ ﻣﺸﻬﻮر ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮدم دﻧﻴﺎ دوﺳﺖ ﮐﻪ از دﻗﺖ و ﺳﺨﺘﮕﻴﺮی دﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﻋﻤﺮ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از روی ﮐﺎر ﺁﻣﺪن‬
‫ﻋﻠﯽ ﺑﻴﻤﻨﺎک ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ هﻤﺎن روش ﻋﻤﺮ اداﻣﻪ ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﻟﺬا ﺑﻪ ﻋﻤﺮو ﻋﺎص ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬او ﺷﺐ ﺑﻪ ﻧﺰد‬
‫ﻋﻠﯽ رﻓﺖ و ﺑﻪ وی ﮔﻔﺖ‪ :‬ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ روی ﻣﯽ ﺁورد و ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﯽ رﺳﻮل را ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ وﻟﯽ‬
‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺷﺄن ﺗﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﯽ درﻧﮓ ﺑﭙﺬﻳﺮی‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮای اﺳﺘﺤﮑﺎم اﻣﺮ و اﺳﺘﻮاری ﺧﻼﻓﺖ ﺳﺰاوارﺗﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ‬
‫ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﺧﻮد را ﺗﮑﺮار ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫روز ﻣﻮﻋﻮد ﻓﺮا رﺳﻴﺪ و ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﺮ ﻣﻨﺒ ِﺮ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﺪ و ﻧﺨﺴﺖ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﯽ ﻃﺎﻟﺐ را ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺗﻮ ﭘﺴﺮ‬
‫ﻋﻤﻮی ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‪ ،‬داﻣﺎد او‪ ،‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣﺴﻠﻤﺎن و ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻣﺠﺎهﺪی و اﮔﺮ ﻗﻮل ﻣﯽ دهﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب اﷲ و ﺳﻨّﺖ رﺳﻮل اﷲ‬
‫و ﺳﻴﺮﻩ ﺷﻴﺨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯽ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ ﺑﻴﻌﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﻋﻠﯽ ﻓﺮﻣﻮد‪ :‬ﮐﺘﺎب ﺧﺪا و ﺳﻨّﺖ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را ﻗﺒﻮل دارم وﻟﯽ ﺑﻪ روش ﺧﻮد رﻓﺘﺎر ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﯽ درﻧﮓ ﻋﺜﻤﺎن را ﺧﻄﺎب ﮐﺮدﻩ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﭘﺲ از ﻋﻠﯽ ﺗﻮ ﻣﻮﺟﻪ ﺗﺮﻳﻦ ﻧﺎﻣﺰدهﺎی ﺧﻼﻓﺘﯽ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﮐﺘﺎب ﺧﺪا و‬
‫ﺳﻨّﺖ رﺳﻮل اﷲ و ﺳﻴﺮﻩ ﺷﻴﺨﻴﻦ ﻋﻤﻞ ﺧﻮاهﯽ ﮐﺮد ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻴﻌﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﻋﺜﻤﺎن ﺑﯽ درﻧﮓ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد و ﺑﺪﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ‬
‫رﺳﻴﺪ‪.‬‬
‫اﻳﻦ واﻗﻌﻪ را ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮی‪ 21‬ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ای ﺷﺮح دادﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻘﻞ ﺁن ﻣﺮد ﻧﮑﺘﻪ ﺳﻨﺞ را ﺑﻪ اوﺿﺎع اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺁن زﻣﺎن و‬
‫ﺳﻮداﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای رﻳﺎﺳﺖ و رهﺎﻳﯽ از ﺳﺨﺘﮕﻴﺮﻳﻬﺎی ﻋﻤﺮ ﺑﺮ ﭘﺎرﻩ ای از ﺳﺮان اﺻﺤﺎب ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫»و ﭼﻮن ﻋﻤﺮ ﺑﻤﺮد هﺮ ﭼﻪ اﻧﺪر ﺑﺎدﻳﻪ ﮐﺲ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ هﻤﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ از ﻣﻬﺘﺮان ﺑﻪ ﺗﻌﺰﻳﺖ و ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ از هﺮ ﻳﮑﯽ‬
‫ﻣﺸﻮرت هﻤﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ اﻧﺪر اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ‪ .‬هﻤﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺷﺐ اﻧﺪر ﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎن ﺳﻮی ﻋﻤﺮﺑﻦ اﻟﻌﺎص ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺘﺎ اﻣﺸﺐ ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ زی ]ﻧﺰد[ ﻣﻦ ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﺮ دو ﺗﻦ‬
‫ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ :‬ﻋﺜﻤﺎن و ﻋﻠﯽ‪ ،‬و ﻣﻦ ﻋﺜﻤﺎن را ﺧﻮاﺳﺘﻢ‪ .‬ﻋﻤﺮو ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ]ﻧﺰد[ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد و ﻣﻦ هﻢ ﻋﺜﻤﺎن را‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻢ‪.‬‬
‫اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮐﻨﻴﻢ؟ ﮐﻪ ﻋﺜﻤﺎن ﻣﺮدی ﻧﺮم اﺳﺖ ﻣﺒﺎدا اﻳﻦ ﮐﺎر از ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﺎز اﻓﮑﻨﺪ و ﻋﻠﯽ ﺑﻪ زﻳﺮﮐﯽ اﻳﻦ‬
‫ﮐﺎر درﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫اﺑﻮ ﺳﻔﻴﺎن ﺁن ﺷﺐ ﺑﺎ ﻋﻤﺮو ﻋﺎص هﻤﯽ ﺑﻮد و هﻤﯽ ﮔﻔﺖ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﻪ ﻋﺜﻤﺎن اﻓﺖ؟ ﻋﻤﺮو ﻋﺎص هﻤﺎن ﺷﺐ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﻠﯽ ﺷﺪ و او را ﮔﻔﺖ ﺗﻮ داﻧﯽ دوﺳﺘﯽ ﻣﻦ ﺗﻮ را از ﻗﺪﻳﻢ و ﻣﻴﻞ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ‪ ،‬و اﻳﻦ ﮐﺎر از هﻤﻪ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ و ﻣﻴﺎن‬
‫ﺗﻮ و ﻋﺜﻤﺎن ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬و ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ اﻣﺸﺐ ﺑﺮ هﻤﻪ ﻣﻬﺘﺮان ﺑﺮﮔﺸﺖ ﮐﻪ از اﻳﻦ دو ﺗﻦ ﮐﻪ را ﺧﻮاهﻴﻢ؟ ﻣﺮدﻣﺎن ﻟﺨﺘﯽ‬
‫]ﺑﺮﺧﯽ[ ﺗﻮ را ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ و ﻟﺨﺘﯽ ﻋﺜﻤﺎن را‪ .‬و ﺳﻮی ﻣﻦ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ را ﺧﻮاهﻢ و اﮐﻨﻮن زی ﺗﻮ ﺁﻣﺪم ﮐﻪ ﺗﻮ را‬
‫ﻧﺼﻴﺤﺖ ﮐﻨﻢ اﮔﺮ ﺑﭙﺬﻳﺮی ﻓﺮدا اﻳﻦ ﮐﺎر ﺗﻮ را ﺑﻮد‪ .‬ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺘﺎ ﺑﭙﺬﻳﺮم هﺮ ﭼﻪ ﻓﺮﻣﺎﻳﯽ‪ .‬ﮔﻔﺘﺎ ﺑﺪان ﺷﺮط ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻋﻬﺪ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ‬
‫اﻳﻦ‪ ،‬ﮐﺲ را ﻧﮕﻮﻳﯽ هﺮﮔﺰ‪ .‬ﻋﻠﯽ ﻋﻬﺪ ﮐﺮد و ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﻋﻤﺮو ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﻣﺮدﻳﺴﺖ ﺑﺎ ﺻﻼح و ﻋﻔﺎف‪ .‬اﻳﺪون ]ﭼﻨﻴﻦ[ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻓﺮدا اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﺮ ﺗﻮ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻨﺪ ﺗﻮ‬
‫اﻧﺪر ﺁن رﻏﺒﺖ ﻧﮑﻨﯽ ﮐﻪ ﭼﻮن از ﺗﻮ ﺁهﺴﺘﮕﯽ ﺑﻴﻨﺪ و رﻏﺒﺖ ﻧﺎ ﮐﺮدن‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ اﻧﺪر رﻏﺒﺖ ﮐﻨﺪ و اﮔﺮ از ﺗﻮ رﻏﺒﺖ ﺑﻴﻨﺪ و‬
‫ب ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬روی از ﺗﻮ ﺑﮕﺮداﻧﺪ‪ .‬ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺷﺘﺎ ِ‬
‫ﭘﺲ هﻢ در ]هﻤﺎن[ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻋﺜﻤﺎن ﺷﺪ‪ .‬هﻤﺎن ﮔﺎﻩ و ﻣﺮ او را ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻣﻦ ﺑﭙﺬﻳﺮی ﻓﺮدا اﻳﻦ ﮐﺎر ﻣﺮ ﺗﻮ را‬
‫ﺑﺎﺷﺪ و اﮔﺮ ﻧﭙﺬﻳﺮی ﻋﻠﯽ ﮐﺎر از ﺗﻮ اﻧﺪر رﺑﺎﻳﺪ‪ .‬ﻋﺜﻤﺎن ﮔﻔﺖ ﭘﺬﻳﺮم ﺑﮕﻮی‪ .‬ﮔﻔﺘﺎ ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﻣﺮدی اﺳﺖ درﺳﺖ راﺳﺖ و‬
‫ﺳﺮ ﺑﻪ اﻋﻼﻧﻴﺖ ﻳﮑﯽ دارد‪ .‬ﻓﺮدا ﭼﻮن اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﺮ ﺗﻮ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻨﺪ ﻧﮕﺮ ﺗﺎ ﮔﺮاﻧﯽ ﻧﮑﻨﯽ و اﮔﺮ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻨﺪ ﻧﮕﻮی ﻧﺘﻮاﻧﻢ‪ .‬هﺮ‬
‫ﭼﻪ ﮔﻮﻳﺪ زود اﺟﺎﺑﺖ ﮐﻦ‪ .‬ﮔﻔﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﻢ و ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ دﻳﮕﺮ روز ﺑﻪ ﻣﺰﮔﺖ ]واژﻩ ﻣﺴﺠﺪ از هﻤﻴﻦ واژﻩ اﺳﺖ[ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﻧﻤﺎز ﺑﺎﻣﺪاد ﺑﮑﺮد ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻪ‬
‫ﭘﻴﺸﻴﻦ و ﮔﻔﺖ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﻤﺮ رﺿﯽ اﷲ ﻋﻨﻪ از ﮐﺮاهﻴﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر را داﺷﺖ ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺲ را ﺧﻠﻴﻔﺖ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ از ﻣﺰد‬
‫و ﺑﺰﻩ ]ﮔﻨﺎﻩ[ اﻳﻦ ﮐﺎر رﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﮐﺎر در ﮔﺮدن ﻣﺎ ﭘﻨﺞ ﺗﻦ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺎ ﭘﺎی ﺧﻮﻳﺶ از اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﻴﺮون ﺁوردﻳﻢ و ﺳﻌﺪ و‬
‫زﺑﻴﺮ ﻧﺼﻴﺐ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮا ﺑﺨﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬اﮐﻨﻮن اﻳﻦ ﮐﺎر ﻣﻴﺎن ﻋﻠﯽ و ﻋﺜﻤﺎن ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ را ﮔﺰﻳﻨﻴﺪ ﺗﺎ او را ﺑﻴﻌﺖ ﮐﻨﻢ و‬
‫هﺮ ﮐﺴﯽ از اﻳﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﺎزﮔﺮدد ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﻪ اﻣﻴﺮاﻟﻤﺆﻣﻨﻴﻦ ﮐﻴﺴﺖ؟ ﮔﺮوهﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻋﻠﯽ را ﺧﻮاهﻴﻢ‪ .‬ﮔﺮوهﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻋﺜﻤﺎن را‬
‫ﺧﻮاهﻴﻢ و اﺧﺘﻼف ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﻌﺪ ﺑﻦ زﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻣﺎ را ﺗﻮ ﺧﻮﺷﺘﺮی و ﺗﻮ را ﭘﺴﻨﺪﻳﻢ اﮔﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻴﻌﺖ ﮐﻨﯽ ﮐﺲ ﺧﻼف‬
‫ﻧﮑﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ 21‬ﺻﻔﺤﻪ ‪ ٨٠ -٨٢‬ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺑﻠﻌﻤﯽ‪ ،‬ﻧﺴﺨﻪ ﻋﮑﺴﯽ ﺑﻨﻴﺎد ﻓﺮهﻨﮓ ]اﺑﻮ ﻋﻠﯽ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻠﻌﻤﯽ‪ ،‬ﺗﺎرﻳﺦ ﻓﻮت ‪ ٩٧٤‬ﻣﻴﻼدی‪ ،‬وزﻳﺮ ﻣﻨﺼﻮر ﻧﻮح ﺳﺎﻣﺎﻧﯽ و‬
‫ﻋﺎِﻟ ِﻢ ﺗﺎرﻳﺦ‪ .‬وی ﺗﺎرﻳﺦ ﻃﺒﺮی را ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﺗﺮﺟﻤﻪ و ﺑﻪ ﺁن اﺳﻨﺎد و ﻣﺪارک دﻳﮕﺮی اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم »ﺗﺎرﻳﺦ ﺑﻠﻌﻤﯽ« اﺷﺘﻬﺎر ﻳﺎﻓﺖ[‬

‫‪174‬‬
 ‫ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﺎر از اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﺗﺎ از اﻳﻦ دو ﺗﻦ ﮐﺪام ﺻﻮاﺑﺘﺮ و اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﻋﻤﺎر ﻳﺎﺳﺮ ﮔﻔﺖ اﮔﺮ‬
‫ﺧﻮاهﯽ ﮐﻪ ﺧﻼف ﺑﺮﻧﺨﻴﺰد ﻋﻠﯽ ﺑﻦ اﺑﯽ ﻃﺎﻟﺐ را ﺑﻴﻌﺖ ﮐﻦ‪ .‬ﻣﻘﺪاد ﮔﻔﺖ ﻋﻤﺎر راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻋﻠﯽ را ﺑﻴﻌﺖ ﮐﻨﯽ‬
‫ﮐﺲ اﺧﺘﻼف ﻧﮑﻨﺪ‪ .‬ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ ﺳﻌﺪ ﺑﻦ اﺑﯽ ﺳﺮح ﺷﻴﺮﺧﻮردﻩ ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻮد و ﻳﮑﺒﺎر ﻣﺮﺗﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﺑﺎز ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪﻩ از ﻣﻴﺎن‬
‫ﺧﻠﻖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ را ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺧﻮاهﯽ ﮐﻪ ﮐﺲ ﺧﻼف ﻧﮑﻨﺪ ﻋﺜﻤﺎن را ﺑﻴﻌﺖ ﮐﻦ‪.‬‬
‫ﻋﻤﺎر ﻋﺒﺪاﷲ را دﺷﻨﺎم داد و ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﻣﺮﺗﺪ ﺗﻮ را ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﭼﮑﺎر اﺳﺖ؟ و ﺗﻮ را از ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ ﭼﻪ ﻧﺼﻴﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﺪر‬
‫ﮐﺎر اﻣﻴﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن هﻤﯽ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﯽ؟ ﻣﺮدی از ﺑﻨﯽ ﻣﺨﺰوم ﻋﻤﺎر را ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﺑﻨﺪﻩ و ﺑﻨﺪﻩ زادﻩ‪ ،‬ﺗﻮ را ﺑﺎ ﺣﺪﻳﺚ ﻗﺮﻳﺶ‬
‫ﭼﮑﺎر اﺳﺖ؟‬
‫ﭘﺲ ﺁن ﻗﻮم ﺑﻪ دو ﮔﺮوﻩ ﺷﺪﻧﺪ و ﻟﺠﺎج و ﺁﺷﻮب ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﺳﻌﺪ ﺑﻦ اﺑﯽ وﻗﺎص ﺑﺮ ﭘﺎی ﺧﺎﺳﺖ و ﮔﻔﺖ ای ﻣﺮد‪ ،‬اﻳﻦ ﮐﺎر‬
‫زودﺗﺮ ﺑﺮﮔﺰار‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﻓﺘﻨﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰد‪ .‬ﭘﺲ ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺑﺮ ﭘﺎی ﺧﺎﺳﺖ و ﮔﻔﺖ ﺧﺎﻣﺶ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺁن ﺣﮑﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻧﺪر‬
‫اﻳﻦ داﻧﻢ ﺑﮑﻨﻢ‪ .‬ﻣﺮدﻣﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﻋﻠﯽ ﺑﺮ ﭘﺎی ﺧﻴﺰ‪ .‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﭘﻴﺶ ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ دﺳﺖ راﺳﺖ ﻋﻠﯽ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﭼﭗ ﺧﻮﻳﺶ ﮔﺮﻓﺖ و دﺳﺖ راﺳﺖ ﺑﺮﺁورد ﮐﻪ ﺑﺮ دﺳﺖ راﺳﺖ ﻋﻠﯽ دهﺪ و ﮔﻔﺖ‬
‫ﻳﺎ ﻋﻠﯽ ﻋﻬﺪ و ﻣﻴﺜﺎق ﺧﺪای ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﺑﺮاﻧﯽ ﺑﺮ ﮐﺘﺎب و ﺳﻨّﺖ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ و ﺑﺮ ﺳﻴﺮت اﺑﻦ دو ﺧﻠﻴﻔﻪ ﮐﻪ از‬
‫ﭘﺲ او ﺑﻮدﻧﺪ؟‬
‫ﻋﻠﯽ را ﺁن ﺳﺨﻦ ﻋﻤﺮو ﺑﻦ ﻋﺎص ﻳﺎد ﺁﻣﺪ ﮐﻪ وی را ﺷﺒﺎﻧﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ را ﮔﻔﺖ اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﺪﻳﻦ ﺷﺮط دﺷﻮار ﺑﻮد‬
‫و ﮐﯽ داﻧﺪ هﻤﻪ ﺣﮑﻢ ﮐﺘﺎب ﺧﺪای و هﻤﻪ ﺳﻨّﺖ ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ؟ وﻟﮑﻦ ﺑﺪان ﻗﺪر ﮐﻪ ﻋﻠﻢ ﻣﻦ اﺳﺖ و ﻃﺎﻗﺖ و ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ ﻣﻦ‪ ،‬ﺟﻬﺪ ﮐﻨﻢ‬
‫و از ﺧﺪای ﺗﻮﻓﻴﻖ ﺧﻮاهﻢ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ دﺳﺖ ﭼﭗ از دﺳﺖ ﻋﻠﯽ ﺑﺎز داﺷﺖ و دﺳﺖ راﺳﺖ ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻮﻳﺶ هﻤﯽ داﺷﺖ و ﻋﻠﯽ را ﮔﻔﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﺿﻌﻴﻔﯽ و‬
‫ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺴﺘﯽ و ﺑﺪﻳﻦ ﺷﺮط؟ ﻳﺎ ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻴﺎی‪ .‬ﻋﺜﻤﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻴﺎﻣﺪ‪ .‬ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ دﺳﺖ راﺳﺖ ﻋﺜﻤﺎن را ﺑﻪ دﺳﺖ ﭼﭗ‬
‫ﺑﮕﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﻋﺜﻤﺎن ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﯽ ﻋﻬﺪ و ﻣﻴﺜﺎق ﺧﺪای ﮐﻪ ﮐﺎر اﻳﻦ اﻣﺖ ﺑﺮ ﺣﮑﻢ ﮐﺘﺎب ﺧﺪای و ﺳﻴﺮت ﭘﻴﻐﺎﻣﺒﺮ و ﺳﻴﺮت‬
‫اﻳﻦ دو ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺑﺮاﻧﯽ؟ ﻋﺜﻤﺎن ﮔﻔﺖ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻢ‪.‬‬
‫ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﺁن دﺳﺖ راﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻠﯽ را ﺑﺮ ﻧﺰدﻩ ﺑﻮد زود ﺁورد و ﺑﺮ دﺳﺖ ﻋﺜﻤﺎن زد و ﺑﻴﻌﺖ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﺑﺎرک اﷲ ﻟﮏ‬
‫ﻓﻴﻤﺎ ﺻﻴّﺮﻩ اﻟﻴﮏ‪ .‬و ﺧﻠﻖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و ﺑﻴﻌﺖ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻋﻠﯽ هﻤﭽﻨﺎن ﺑﺮ ﭘﺎی ﻣﺎﻧﺪ ﻣﺘﺤﻴﺮ‪ .‬ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ را ﮔﻔﺖ ﺧﺪ ﻋﺘﻤﻮﻧﯽ‬
‫ﺧﺪﻋﺔ‪] .‬ﻳﻌﻨﯽ[ ﺑﻔﺮﻳﻔﺘﻴﺪ ﻣﺮا ﻓﺮﻳﻔﺘﻨﯽ‪.‬‬
‫ﻋﻠﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﮐﻪ ﻋﻤﺮو ﻋﺎص ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ و ﻋﺜﻤﺎن و ﺳﻌﺪ و زﺑﻴﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﻋﻠﯽ‬
‫هﻤﭽﻨﺎن ﻣﺘﺤﻴﺮ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬ﭼﻮن روی ﺑﮕﺮداﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ ﮔﻔﺖ ﻳﺎ ﻋﻠﯽ ﮐﺠﺎ هﻤﯽ ﺷﻮی و ﺑﻴﻌﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﺧﺪای ﮔﻔﺖ َو‬
‫ﻣﻦ ﻧﮑﺚ ﻓﺎﻧﻤﺎ ﻳﻨﮑﺚ ﻋﻠﯽ ﻧﻔﺴﻪ؟ ]ﻳﻌﻨﯽ[ و ﻧﻪ ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ از اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﻴﺮون ﺁوردم ﮐﻪ هﺮ ﭼﻪ ﻣﻦ ﺣﮑﻢ ﮐﻨﻢ ﺑﭙﺴﻨﺪی؟ و ﻧﻪ‬
‫ﻋﻤﺮ ﮔﻔﺖ هﺮ ﮐﻪ رأی ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ را ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺷﻮد ﺑﮑﺸﻴﺪش؟ ﻋﻠﯽ ﭼﻮن اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﺷﻨﻴﺪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺑﻴﻌﺖ ﮐﺮد و ﺁن روز‬
‫ﯽ ﻋﺜﻤﺎن ﮐﺮد«‪.‬‬‫ﻧﻤﺎز دﻳﮕﺮ ﺑﻴﻌﺖ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و اﻣﺎﻣ ِ‬
‫‪22‬‬
‫اﻳﻦ اﺑﻮﺳﻔﻴﺎن ﮐﻪ )ﺑﻪ ﻗﻮل ﻃﺒﺮی( ﺑﺎ ﻋﻤﺮو ﻋﺎص ﺑﺮای ﺧﻼﻓﺖ ﻋﺜﻤﺎن ﭼﺎرﻩ اﻧﺪﻳﺸﯽ ﮐﺮد و از ﺧﻼﻓﺖ ﻋﻠﯽ ﺑﻴﻤﻨﺎک ﺑﻮد‬
‫‪ ٢٥‬ﺳﺎل ]ﺑﺎﻳﺪ ‪ ١٢‬ﺳﺎل درﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ[ ﭘﻴﺶ از اﻧﺘﺨﺎب اﺑﻮﺑﮑﺮ در ﺧﺸﻢ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻋﻠﯽ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد ﺑﺎ وی ﺑﻴﻌﺖ ﻧﮑﻨﺪ و‬
‫ﻣﺪﻳﻨﻪ را ﭘﺮ از ﺟﻨﮕﺠﻮﻳﺎن ﻗﺮﻳﺶ ﺳﺎزد‪ .‬اﻣﺎ اﮐﻨﻮن ﮐﻪ اﻣﺮ ﻣﻴﺎن ﻋﻠﯽ و ﻋﺜﻤﺎن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻋﺜﻤﺎن را ﺑﺮ ﻋﻠﯽ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽ‬
‫دهﺪ زﻳﺮا در ﺳﺎﻳﻪ ﻋﺜﻤﺎن ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﻮاﻳﯽ ﺑﺮﺳﺪ و از ﺗﻘﻮای ﻋﻠﯽ ﺑﻴﻤﻨﺎک اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﺤﻘﻘًﺎ اﮔﺮ ﻋﻠﯽ ﭘﺲ از ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ ﻣﯽ رﺳﻴﺪ‪ ،‬دورﻩ ﻃﻼﻳﯽ اﺳﻼم ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻃﻮل ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬اﺧﺘﻼﻓﺎت روی ﻧﻤﯽ داد‪.‬‬
‫اﻧﺤﺮاف از اﺻﻮل اﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ وﻗﻮع ﻧﻤﯽ ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ .‬اﻗﻮا ِم ﺳﻮدﺟﻮی ﻋﺜﻤﺎن ﺑﺮ ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺑﺰرگ ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ دﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و‬
‫ﺑﺴﻴﺎری از ﺣﻮادث ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﻪ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﻌﺎوﻳﻪ و ﺳﻠﺴﻠﻪ اﻣﻮی ﺷﺪ واﻗﻊ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ -١٠‬ﻳﺎران ﺣﻀﺮت رﺳﻮل را ﭘﺲ از رﺣﻠﺖ وی ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ دو دﺳﺘﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﺮد‪:‬‬
‫دﺳﺘﻪ ای ﮐﻪ ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اذﻏﺎن ﺑﻪ ﻧﺒﻮت ﻣﺤﻤﺪ وی را ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪﻩ دﺳﺘﮕﺎهﯽ ﺗﺸﺨﻴﺺ دادﻩ و ﺧﻮد در ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﺁن ﺳﻬﻤﯽ داﺷﺘﻪ و‬
‫اﻳﻨﮏ ﮐﻢ و ﻳﺶ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را وارث اﻳﻦ دﺳﺘﮕﺎﻩ و ﻣﮑﻠﻒ ﺑﻪ ﺣﻔﻆ و ﺣﺮاﺳﺖ ﺁن ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ و هﺮ دو در ﺗﻌﻈﻴﻢ و ﺗﮑﺮﻳﻢ و‬
‫اﻋﻼی ﺷﺄن وی هﻢ داﺳﺘﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪون ﺗﺮدﻳﺪ ﻋﻤﺮ ﻓﺮد ﺑﺎرز اﻳﻦ دﺳﺘﻪ و از هﻤﻴﻦ رو ﺑﺮ در ﻣﺴﺠﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻪ ﮐﻒ ﻣﺮدم را ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ‬
‫ﻧﻤﺮدﻩ ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻮن ﻣﻮﺳﯽ ﭼﻬﻞ روز ﻏﻴﺒﺖ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﺁﻳﻪ ﻗﺮﺁن را ﺑﺮ او ﻓﺮو ﺧﻮاﻧﺪ ﮐﻪ‪» :‬اﻧﮏ ﻣﻴﺖ و اﻧﻬﻢ‬
‫ﻣﻴﺘﻮن« و ﭘﺲ از ﺁن ﺑﺮ ﻣﻨﺒﺮ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻣﺤﻤﺪ را ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺤﻤﺪ ﻣُﺮد‪ .‬وﻟﯽ اﮔﺮ ﺧﺪای را ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫هﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﻣﻴﺮد‪.‬‬
‫و ﺳﭙﺲ ﺁﻳﻪ ‪ ١٤٤‬ﺳﻮرﻩ ﺁل ﻋﻤﺮان را ﺗﻼوت ﮐﺮد‪:‬‬

‫ﻞ اﻧ َﻘﺒَﻠﺘُﻢ ﻋَﻠﯽ اَﻋﻘﺒﺎ ِﺑﮑُﻢ«‪.‬‬

‫ت اَو ُﻗ ِﺘ َ‬
‫ﻦ ﻣﺎ َ‬
‫ﻞ َاﻓَﺎﺋ ِ‬
‫ﺳُ‬‫ﺧﻠَﺖ ﻣِﻦ ﻗَﺒِﻠ ِﻪ اﻟﺮّ ُ‬
‫ل ﻗَﺪ َ‬
‫ﻻ َرﺳُﻮ ُ‬
‫ﺤﻤﱠ ُﺪ ِا ّ‬
‫» َو ﻣﺎ ُﻣ َ‬
‫]ﻳﻌﻨﯽ[ ﻣﺤﻤﺪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﻳﺴﺖ ﭼﻮن ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺳﺎﺑﻖ‪ .‬ﺁﻳﺎ اﮔﺮ ﻣُﺮد ﻳﺎ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ از دﻳﻦ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدﻳﺪ؟‬

‫‪22‬‬
‫]ﻋﻤﺮو ﻋﺎص ﻧﺨﺴﺖ از دﺷﻤﻨﺎن ﺳﺮﺳﺨﺖ اﺳﻼم ﺑﻮد و ﺳﭙﺲ از ﺳﺮداران اﺳﻼم ﺷﺪ‪ .‬او ﻓﺎﺗﺢ ﻣﺼﺮ اﺳﺖ[‬

‫‪175‬‬
‫ﻋﻤﺮ ﺑﺎ ﺁن ﺗﺪﺑﻴﺮ و رﺷﺎدت ﺧﻼﻓﺖ را از ﻣﺸﺎﺟﺮﻩ ﻣﻬﺎﺟﺮ و اﻧﺼﺎر ﺑﻴﺮون ﮐﺸﻴﺪ و ﺑﺎ ﺗﺮدﺳﺘﯽ ﺁن را ﺑﺮ اﺑﻮﺑﮑﺮ ﻣﺴﻠّﻢ‬
‫ﺳﺎﺧﺖ و ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬ﺟﻨﮓ ﺑﺎ اهﻞ ردّﻩ را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ و ﺑﺮای اﺧﻀﺎع ]ﺑﻪ زاﻧﻮ در ﺁوردن[ ﻃﻮاﻳﻒ ﻣﺮﺗﺪ از هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ‬
‫ﺷﺪت ﻋﻤﻞ درﻳﻎ ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫ﺑﯽ اﺧﺘﻴﺎر اﻳﻦ ﺳﺌﻮال در ذهﻦ ﻧﻘﺶ ﻣﯽ ﺑﻨﺪد ﮐﻪ در ﻧﻈﺮ ﻋﻤﺮ ﺁﻳﺎ ﻧﻔﺲ دﻳﺎﻧﺖ اﺳﻼم ﻣﻘﺼﻮد ﺑﺎﻟﺬات ﺑﻮد ﻳﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ‬
‫اﺳﻼﻣﯽ؟ در هﺮ ﺻﻮرت دﺳﺘﮕﺎهﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﻳﺴﺖ از ﺑﻴﻦ ﺑﺮود‪ .‬اﻳﻦ ﺣﮑﻮﻣﺖ و ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻧﻮ ﺑﻨﻴﺎدی ﮐﻪ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁوردﻩ ﺑﻮد و ﺑﻪ اوﺿﺎع ﺟﺎهﻼﻧﻪ و ﺣﻘﻴﺮاﻧﻪ ﻃﻮاﻳﻒ ﻋﺮب ﺧﺎﺗﻤﻪ دادﻩ ﺑﻮد ﺑﺎﻳﺴﺘﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬اﺧﺘﻼﻓﺎت‬
‫و ﮐﻮﭼﮏ ﻧﻈﺮی اﻋﺮاب ﺑﺎدﻳﻪ ﻧﺸﻴﻦ از ﺑﻴﻦ ﺑﺮود و در ﺗﺤﺖ ﻟﻮای اﺳﻼم ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺟﺪﻳﺪی ﭘﺎی ﮔﻴﺮد‪.‬‬
‫از هﻤﻴﻦ روی ﻋﻤﺮ ﭘﺲ از ﻓﺮاﻏﺖ از ﺟﻨﮓ ﻣﺮﺗﺪﻳﻦ ﻗﻮای ﻣﻮﺟﻮد را ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻣﺮی ﺧﻄﻴﺮ و ﺑﯽ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﻋﻤﺮ ﺑﺎ‬
‫ﻓﮑﺮ واﻗﻊ ﮔﺮای و دﻳﺪ روﺷﻦ و ﺁﮔﺎهﯽ ﺑﺮ ﻃﺒﻴﻌﺖ ﻗﻮم ﻋﺮب‪ ،‬ﺟﻨﮓ ﺑﺎ اﻳﺮان و روم را ﭘﻴﺶ ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬او ﻣﯽ داﻧﺴﺖ اﻳﻦ‬
‫ﻃﻮاﻳﻒ ﻧﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻪ زراﻋﺖ و ﺻﻨﻌﺖ و ﺗﺠﺎرت ﺁرام ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﻴﺮوی ﮐﺎﻣﻨﻪ ]ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ[ در وﺟﻮد‬
‫ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺨﺮﺟﯽ ﻣﯽ ﺟﻮﻳﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ اهﻞ ﺗﻔﺎﺧﺮ و ﺟﻨﮕﻨﺪ و دﻧﺒﺎل زن و ﻣﺎﻟﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﺮوی رام ﻧﺸﺪﻧﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬
‫هﺪﻓﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ و ﺳﻮدﺁور ﺷﻮد و ﺣﺮص اﻋﺮاب ﺑﻪ ﮐﺴﺐ ﻣﺎل و ﺷﻬﻮت ﺑﺪان ﺳﻮی ﻣﺮزهﺎ ﻣﻨﻌﻄﻒ ﮔﺮدد‪ .‬ﺗﺎرﻳﺦ ﻧﺸﺎن داد‬
‫ﮐﻪ در اﺗﺨﺎذ اﻳﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮ‪ ،‬رأی اش ﺻﺎﺋﺐ ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -١١‬ﺟﻨﮕﻬﺎی ﭘﯽ در ﭘﯽ اﻳﺮان و روم ﺑﻨﻴﻪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺁن دو را ﺳﺴﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﯽ ﻣﻬﻤﺘﺮ و ﻣﺆﺛﺮﺗﺮ از ﺁن‬
‫وﺟﻮد اﻋﺮاب در ﺷﻤﺎل ﺷﺒﻪ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ از دو ﺳﻪ ﻗﺮن ﭘﻴﺶ از هﺠﺮت ﺑﻪ ﺗﺪرﻳﺞ ﺑﻪ ﺳﻮرﻩ و اردن و ﻋﺮاق‬
‫ﻣﻬﺎﺟﺮت ﮐﺮدﻩ و ﺣﺘﯽ در ﺗﺤﺖ ﺣﻤﺎﻳﺖ اﻳﺮان و روم دوﻟﺘﻬﺎﻳﯽ ﻧﻴﺰ ﺗﺸﮑﻴﻞ دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻨﺎن‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ‪،‬‬
‫هﻤﺪﺳﺘﺎن ﺑﺮازﻧﺪﻩ ای ﺑﺮای ﻟﺸﮑﺮﻳﺎن اﺳﻼم و ﻣﺎﻳﻪ اﺻﻠﯽ ﺟﻬﺎﻧﮕﻴﺮی ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺷﺎﻳﺪ وی را ﻧﻴﺰ ﺑﺪﻳﻦ‬
‫اﻗﺪام ﺗﺸﻮﻳﻖ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ زﻳﺮا اﺳﻼم ﻣﺒﺪل ﺑﻪ دﺳﺘﮕﺎهﯽ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﻮﻣﻴﺖ ﻋﺮب را ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪] .‬اﺳﻼم[ ﺣﻤﺎﺳﻪ ای‬
‫ل‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺸﻨﮕﯽ اﺳﺘﻴﻼی ﺑﺮ دﻳﮕﺮان و دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﺮ ﻏﻨﺎﺋﻢ ﺑﯽ ﺷﻤﺎر ﻓﺮو ﻣﯽ ﻧﺸﺎﻧﺪ و ﻋﻼوﻩ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ را از ذ ّ‬
‫]ﺧﻮاری و اﻧﻘﻴﺎد و[ ﺧﻀﻮع و اﻃﺎﻋﺖ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻣﯽ رهﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -١٢‬در اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ از روی ﺧﻠﻮص ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺑﻪ اﺳﻼم ﮔﺮوﻳﺪﻩ اﻧﺪ و در اﻳﻨﮑﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺒﺎدی اﺳﻼﻣﯽ و اﺟﺮای اﻣﺮ‬
‫ﺟﻬﺎد ﻋﺪﻩ ای را ﺑﻪ ﺳﻮی ﺷﺎم و ﻋﺮاق رواﻧﻪ ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺗﺮدﻳﺪی ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﻗﺮاﻳﻦ و اﻣﺎرات و ﺳﻴﺮ در ﺣﻮادث ﻓﺘﻮﺣﺎت‬
‫اﺳﻼﻣﯽ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دهﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﺮک اﺳﺎﺳﯽ اﺳﺘﻴﻼء ﺑﺮ داراﻳﯽ دﻳﮕﺮان اﺳﺖ‪ .‬زهﺪ و ﻋﺪم اﻟﺘﻔﺎت ﺑﻪ ﻣﺎل دﻧﻴﺎ در داﻳﺮﻩ ای‬
‫ﺗﻨﮓ و ﻣﺤﺼﻮر ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ‪ .‬ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ و ﺣﺘﯽ ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺑﺰرگ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ از اﻳﻦ ﻓﺘﻮﺣﺎت ﺑﻪ ﻣﺎل و ﻣﮑﻨﺖ ﻓﺮاوان رﺳﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻃﻠﺤﻪ و زﺑﻴﺮ از ﺻﺤﺎﺑﻪ ﺑﺰرگ و ﺟﺰء ﻋﺸﺮﻩ ﻣﺒﺸﺮﻩ و هﺮ دو ﻋﻀﻮ ﺷﻮراﻳﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﻤﺮ ﺑﺮای ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺧﻠﻴﻔﻪ ﺗﺸﮑﻴﻞ‬
‫ن دو ﺁﺗﺸﻪ هﻨﮕﺎم ﻣﺮگ ﺑﻴﺶ از ﺳﯽ ﭼﻬﻞ ﻣﻴﻠﻴﻮن درهﻢ ﭘﻮل ﻧﻘﺪ و ﻣﻠﮏ و ﻣﺴﺘﻐﻞ در ﻣﮑﻪ‬ ‫دادﻩ ﺑﻮد‪ .‬هﺮ ﻳﮏ از اﻳﻦ ﻣﺆﻣﻨﺎ ِ‬
‫و ﻣﺪﻳﻨﻪ و ﻣﺼﺮ و ﻋﺮاق داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬هﺮ دو ﭘﺲ از ﻗﺘﻞ ﻋﺜﻤﺎن ﺑﺎ ﻋﻠﯽ ﺑﻴﻌﺖ ﮐﺮدﻧﺪ وﻟﯽ ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﮑﻪ دﻳﺪﻧﺪ ﻋﻠﯽ ﺷﻴﻮﻩ ﺑﺬل و‬
‫ﺑﺨﺸﺶ ﻋﺜﻤﺎن را ﺑﻪ ﮐﺎر ﻧﻤﯽ ﺑﻨﺪد و در ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺳﺨﺘﮕﻴﺮی ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﺮ وی ﺧﺮوج ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺎﻳﺸﻪ زن ﻣﺤﺒﻮب ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﮐﻪ از ﻣﺤﺘﺮم ﺗﺮﻳﻦ ﺧﻮاﺗﻴﻦ اﺳﻼم ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود و ﺟﺰء ﺣﻔﻈﻪ ﻗﺮﺁن و راوﻳﺎن ﻣﻮﺛﻖ اﺳﺖ‬
‫ﺑﺮﺧﻼف اﺟﻤﺎع اﻣﺖ ﮐﻪ ﻋﻠﯽ را ﺑﻪ ﺧﻼﻓﺖ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻗﺘﻞ ﻋﺜﻤﺎن را ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﺮدﻩ ﺟﻨﮓ ﺟﻤﻞ را ﺑﻪ راﻩ اﻧﺪاﺧﺖ زﻳﺮا‬
‫ﻋﻠﯽ ﭼﻮن ﻋﺜﻤﺎن از ﺑﻴﺖ اﻟﻤﺎل ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﺮ وی ﺑﺨﺸﺶ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد و ﺷﺎﻳﺪ در ﻗﻀﻴﻪ »اﻓﮏ« ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻴﻞ او رأی ﻧﺪادﻩ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻋﻠﺖ ﺟﻨﮕﻬﺎی ﺻﻔﻴﻦ و ﺟﻤﻞ و ﻧﻬﺮوان را ﺟﺰ اﻳﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﺣﻤﻞ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻋﻠﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ روش ﻋﺜﻤﺎن و ﻧﺮﻣﺨﻮﻳﯽ‬
‫او را اداﻣﻪ دهﺪ و ﺗﻤﺎم ﺁن ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺲ از روش ﻋﻤﺮ در دورﻩ ﺧﻼﻓﺖ ﻋﺜﻤﺎن ﺑﻪ ﻧﻮاﻳﯽ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از روش‬
‫ﭘﺮهﻴﺰﮐﺎراﻧﻪ ﻋﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ وی ﻣﻌﺎوﻳﻪ ﺑﺎ ﺳﻴﺎﺳﺖ و ﺗﺪﺑﻴﺮ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و در‬
‫ﺗﺤﮑﻴﻢ اﺳﺎس ﮐﺎر ﺧﻮد از هﻴﭻ اﻗﺪاﻣﯽ درﻳﻎ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬
‫‪ -١٣‬ﺗﺎ ﺣﻀﺮت رﺳﻮل زﻧﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﻴﺮوی ﺁﻳﺎت ﻗﺮﺁن ﺗﺪﺑﻴﺮ و ﺳﻴﺎﺳﺖ و ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺷﻤﺸﻴﺮ و ارﻋﺎب اﺳﻼم را ﺑﺮ ﻃﻮاﻳﻒ‬
‫ﺳﻮدﺟﻮی و ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ از ﻋﻮاﻟﻢ روﺣﺎﻧﯽ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﮐﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺲ از رﺣﻠﺖ‪ ،‬ﺟﺎﻧﺸﻴﻨﺎن او از ﻧﺎم او اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﺮدﻩ و ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻗﻮﻣﯽ‬
‫ﻋﺮب را اﺳﺘﻮار ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫از اﻳﻦ ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺮدﻩ ای از ﮐﺒﺮﻳﺎ و ﻣﻌﺠﺰات و اﻋﻤﺎل ﺧﺎرق اﻟﻌﺎدﻩ در ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﻧﺎم ﻣﺤﻤﺪ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺤﻤﺪی ﮐﻪ‬
‫در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت رﺳﺎﻟﺖ‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺪای ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ از ﻣﺮگ از ﺻﻒ ﺑﺸﺮ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﻗﺪس ﺧﺪاوﻧﺪان‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﻣﺮگ هﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﺘﻌﻴّﻦ و ﺑﺰرﮔﯽ اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎﻳﯽ ﭘﻴﺮاﻣﻮن وی درﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬اﻧﺴﺎن هﺮ ﻗﺪر ﻣﺘﺸﺨﺺ و‬
‫ﺑﺰرﮔﻮار ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺸﺮ اﺳﺖ و ﻧﺎﭼﺎر دارای ﻧﻘﺎط ﺿﻌﻒ‪ .‬ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ ،‬ﺗﺸﻨﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ ،‬از ﺳﺮﻣﺎ و ﮔﺮﻣﺎ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﻣﯽ‬
‫ﮔﺮدد‪ ،‬ﺗﻤﺎﻳﻞ ﺟﻨﺴﯽ دارد و در اﻧﺠﺎم ﺁن ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ از ﺣﺪود ﺣﺸﻤﺖ و اﻋﺘﺪال ﺧﺎرج ﺷﻮد‪ .‬در ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﺻﻌﻮﺑﺎت و‬
‫دﺷﻮارﻳﻬﺎ دﭼﺎر ﺳﺴﺘﯽ ﺷﺪﻩ و در هﻨﮕﺎم ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ و ﺧﺼﻮﻣﺖ دﻳﮕﺮان ﺑﻪ ﺧﺸﻢ و ﮐﻴﻨﻪ ﻣﯽ ﮔﺮاﻳﺪ و ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻪ دﻻﻳﻞ و‬
‫ﻣﻮﺟﺒﺎﺗﯽ رﺷﮏ ﺑﺮ او ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺲ از ﻣﺮگ‪ ،‬هﻤﻪ اﻳﻦ اﻣﻮر ﮐﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ اﺻﻄﮑﺎک ﺑﺎ دﻳﮕﺮان اﺳﺖ ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﯽ‬
‫ﺷﻮد‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺁﺛﺎر ﺧﻮب و ﻣﻮاﻟﻴﺪ ﻗﺮﻳﺤﻪ و اﻧﺪﻳﺸﻪ او ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ و ﻳﺎ ﺑﻪ دﻳﺪﻩ اﻏﻤﺎض ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﻃﺒﻌًﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺬار دﻳﺎﻧﺘﯽ ﮐﻪ هﺰاران هﺰار ﺗﺎﺑﻊ و ﻣﺆﻣﻦ دارد‪ ،‬در ﺣﺠﻤﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﺳﻄﺤﯽ ﺑﺲ ﺑﺮﺗﺮ‬
‫روی ﻣﯽ دهﺪ‪ .‬در ﺟﻨﮓ ﺧﻨﺪق‪ ،‬ﻗﺮﻳﺶ ﻋﻴﻴﻨﺔ ﺑﻦ ﺣﺼﻦ را ﻧﺰد ﻣﺤﻤﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺮﻣﺎی ﺁن ﺳﺎل ﻣﺪﻳﻨﻪ را ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ‬
‫ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﺑﺪهﻨﺪ ﺗﺎ ﻟﺸﮑﺮ ﻗﺮﻳﺶ و ﻏﻄﻔﺎن ﺑﺮﮔﺮدد‪ .‬ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﻗﺮﻳﺶ ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻧﻴﻤﯽ هﻢ ﺑﺪهﯽ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدﻳﻢ‪ .‬ﺣﻀﺮت ﮐﻪ از‬
‫اﺗﺤﺎد ﻗﺒﺎﻳﻞ در هﺮاس ﺑﻮد و ﺑﻪ هﻤﻴﻦ دﻟﻴﻞ دور ﻣﺪﻳﻨﻪ را ﺧﻨﺪق ﮐﻨﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﻗﺒﻮل ﮐﺮد و ﭼﻮن ﺧﻮاﺳﺖ ﺻﻠﺤﻨﺎﻣﻪ را ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ‬

‫‪176‬‬
‫ﺳﻌﺪ ﺑﻦ ﻣﻌﺎذ‪ ،‬از رؤﺳﺎی اوس ﭘﺮﺳﻴﺪ ﺁﻳﺎ ﻗﺒﻮل اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد وﺣﯽ ﺧﺪاوﻧﺪی اﺳﺖ؟ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻓﺮﻣﻮد ﻧﻪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﺗﻤﺎم ﻃﻮاﻳﻒ‬
‫ﻋﺮب ﻣﺘﺤﺪ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ و ﺧﻄﺮ هﻤﮑﺎری ﻳﻬﻮدان ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ از داﺧﻞ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﻣﯽ رود‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮداﻧﻴﻢ و ﺳﭙﺲ‬
‫ﺑﺮ ﻳﻬﻮدان ﻣﯽ ﺗﺎزﻳﻢ‪ .‬ﺳﻌﺪ ﮔﻔﺖ ﺁﻧﻬﺎ در دوران ﮐﻔﺮ و ﻋﺼﺮ ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﺣﺘﯽ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻳﮏ ﺧﺮﻣﺎ از ﻣﺎ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬اﮐﻨﻮن ﮐﻪ‬
‫ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻴﻢ و ﺧﺪا هﻤﺮاﻩ ﻣﺎﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﻨﮓ را ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻴﻢ و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎج ﻧﻤﯽ دهﻴﻢ‪ .‬ﺟﻮاب ﺁﻧﻬﺎ َد ِم ﺷﻤﺸﻴﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﺳﺨﻦ او را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ و از ﺑﺎج دادن اﻣﺘﻨﺎع ﮐﺮد‪.‬‬
‫در ﺗﺎرﻳﺦ ‪ ٢٣‬ﺳﺎﻟﻪ رﺳﺎﻟﺖ ﺷﺒﻴﻪ اﻳﻦ ﻗﻀﻴﻪ ﻣﮑﺮر روی دادﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از ﺻﺤﺎﺑﻪ رأی ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ را زدﻩ اﺳﺖ ﻳﺎ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ‬
‫ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﻣﺸﻮرت ﮐﺮدﻩ و ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ اﻧﺪ ﮐﻪ رأی ﺧﺪاوﻧﺪ در اﻳﻦ ﺑﺎب ﭼﻴﺴﺖ و ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺗﺼﻤﻴﻢ را ﺑﻪ رأی ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻮﮐﻮل ﮐﺮدﻩ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﭘﺲ از رﺣﻠﺖ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﻧﻘﻄﻪ هﺎی ﺿﻌﻒ ﺑﺸﺮی ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪ و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ در وی ﻧﻤﻮﻧﻪ ﮐﻤﺎل و ﻣﻈﻬﺮ ارادﻩ ﺧﺪاوﻧﺪی‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺘﺼﺪﻳﺎن اﻣﻮر در هﺮ اﻣﺮی و در هﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﻪ رﻓﺘﺎر و ﮐﺮدار او اﺳﺘﻨﺎد ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺳﺎدﻩ ﻟﻮح ﺁن اﻳﺎم ﺁن‬
‫ﺑﺰرﮔﻮار را ﺑﺰرﮔﺘﺮ و ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و هﺮ ﮐﺲ ﺑﺮای ﺧﻮد ﺷﺄﻧﯽ درﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد از اﻳﻨﮑﻪ ﻓﻼن ﺟﻤﻠﻪ را از‬
‫ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﺷﻨﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﺣﮑﺎم و ﺷﺮاﻳﻊ ﻗﺮﺁﻧﯽ هﻤﻪ واﺿﺢ و ﻣﻌﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﺣﺪود ﺗﮑﺎﻟﻴﻒ ﺧﻮد را ﺑﺎﻳﺪ از ﮐﺮدار و رﻓﺘﺎر ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﻌﻴﻦ‬
‫ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻧﻤﺎز ﺑﻄﻮر ﻣﺠﻤﻞ در ﻗﺮﺁن واﺟﺐ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﮐﻴﻔﻴﺖ و ﺗﻌﺪاد ﺁن ﺑﺎﻳﺪ از روی ﮐﺮدار ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﻮد‪ .‬از‬
‫اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺪﻳﺚ و ﺳﻨّﺖ ﺁﻏﺎز ﺷﺪ و روز ﺑﻪ روز زﻳﺎد ﺷﺪ ﺑﻄﻮری ﮐﻪ در ﻗﺮن ﺳﻮم و ﭼﻬﺎرم ﻋﺪﻩ اﺣﺎدﻳﺚ از هﺰارهﺎ‬
‫ﺗﺠﺎوز ﮐﺮد و ﺻﺪهﺎ ﻧﻔﺮ از ﻳﮏ ﺳﻮی ﮐﺸﻮرهﺎی اﺳﻼﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﻮی دﻳﮕﺮ ﻣﯽ ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﺪﻳﺚ ﺟﻤﻊ ﺁوری ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻃﺒﻘﻪ‬
‫ﻣﺤﺪﺛﻴﻦ ﮐﻪ در ﺳﺮاﺳﺮ ﮐﺸﻮرهﺎی اﺳﻼﻣﯽ ﻣﻮرد اﻋﺘﺒﺎر و اﺣﺘﺮام ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬هﺰارهﺎ ﺣﺪﻳﺚ از ﺣﻔﻆ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ اﺑﻦ‬
‫ﻋﻘﺪﻩ‪ ،‬ﻣﺘﻮﻓﯽ ﺑﻪ ﺳﺎل ‪ ٣٣٢‬هﺠﺮی‪ ،‬دوﻳﺴﺖ و ﭘﻨﺠﺎﻩ هﺰار ﺣﺪﻳﺚ ﺑﺎ اﺳﻨﺎد از ﺣﻔﻆ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺪﻳﻬﯽ اﺳﺖ ﺳﻨﮓ ﺑﺰرگ ﻧﺸﺎﻧﻪ‬
‫ﻧﺰدن اﺳﺖ و وﺟﻮد اﻳﻦ هﻤﻪ ﺣﺪﻳﺚ ﺧﻮد دﻟﻴﻞ ﺑﺮ ﻋﺪم ﺻﺤﺖ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ ﻧﻤﺎﻳﺎﻧﻨﺪﻩ اﻳﻦ اﻣﺮ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻣﺮدم هﻤﻪ‬
‫ﮐﺎر ﺧﻮد را رهﺎ ﮐﺮدﻩ و در ﭘﯽ ﺟﻤﻊ ﺣﺪﻳﺚ ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺮای ﻋﻘﻞ و ﺗﻔﮑﺮ ﺁدﻣﯽ ارزش ﺑﺎﻗﯽ‬
‫ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬اﺑﻦ ﺗﻴﻤﻴﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺟﺰ ﺁﻧﭽﻪ از ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬ﻳﺎ داﻧﺸﻤﻨﺪی ﭼﻮن ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ارﺑﻠﯽ‬
‫‪ ،23‬ﻓﻮت در ‪ ٦٦٠‬هﺠﺮی‪ ،‬هﻨﮕﺎم ﻣﺮگ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺻﺪق اﷲ و ﮐﺬب اﺑﻦ ﺳﻴﻨﺎ ]اﷲ راﺳﺘﮕﻮ و اﺑﻦ ﺳﻴﻨﺎ دروﻏﮕﻮﺳﺖ[‪.‬‬
‫‪ -١٤‬اﻣﺮ ﻣﺤﺴﻮس و ﻏﻴﺮ ﻗﺎﺑﻞ اﻧﮑﺎر اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ هﺮ ﻗﺪر از ﺣﻴﺚ زﻣﺎن و ﻣﮑﺎن از ﺳﺎل ‪ ١١‬هﺠﺮی و از ﻣﺤﻴﻂ ﺣﺠﺎز‬
‫دور ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺣﺠﻢ ﻣﻌﺠﺰات ﻓﺰوﻧﯽ ﻣﯽ ﮔﻴﺮد زﻳﺮا ﭘﻨﺪارهﺎ و ﺗﺨﻴﻼت ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ اﻓﺘﺪ و از ﻳﮏ ﻧﻔﺮ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻮاهﺐ و‬
‫ﻣﮑﺎرم ﻓﮑﺮی و اﺧﻼﻗﯽ ﺁراﺳﺘﻪ اﺳﺖ و از اﻳﻦ رو ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﺴﻴﺮ ﺗﺎرﻳﺦ را ﺗﻐﻴﻴﺮ دهﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺟﻮدی ﻣﯽ ﺁﻓﺮﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﺰ‬
‫در اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫‪ -١٥‬اﻳﺮان ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرد‪ .‬ﻣﺘﻮاﻟﻴًﺎ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرد‪ .‬در ﻗﺎدﺳﻴﻪ و هﻤﺪان ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرد‪ .‬ﺑﻄﻮر ﻧﻨﮕﻴﻦ و دردﻧﺎﮐﯽ ﺷﮑﺴﺖ‬
‫ﺧﻮرد‪ .‬ﺷﮑﺴﺘﯽ ﮐﻪ اﺳﺘﻴﻼی اﺳﮑﻨﺪر و اﻳﻠﻐﺎر ﻣﻐﻮل در ﺟﻨﺐ ﺁن ﮐﻤﺮﻧﮓ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﯽ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ‬
‫هﺮﮔﺎﻩ ﮐﺸﻮر ﻣﺪﻳﺮ ﺑﺎ ﺗﺪﺑﻴﺮ و ﭘﺎﺷﺎﻩ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻴﺖ و ﮐﻔﺎﻳﺘﯽ ﻧﺪارد ﺣﺘﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺸﺘﯽ اﻋﺮاب ﻧﺎﻣﺠﻬﺰ و ﺑﯽ اﻃﻼع از ﺁﺋﻴﻦ‬
‫ﺳﻠﺤﺸﻮری هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻣﯽ دهﺪ‪.‬‬
‫اﻳﺮان ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ و اﻳﺎﻟﺖ ﺑﻪ اﻳﺎﻟﺖ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮔﺮدﻳﺪ و ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺷﺪ ﻳﺎ اﺳﻼم ﺁورد و ﻳﺎ در ﮐﻤﺎل ﺧﻮاری و ﻓﺮوﺗﻨﯽ ﺟﺰﻳﻪ دهﺪ‪.‬‬
‫ﮔﺮوهﯽ ﺑﺮای ﻓﺮار از ﺟﺰﻳﻪ‪ ،‬ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪﻧﺪ و ﮔﺮوهﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﺮای رهﺎﻳﯽ از ﺳﻠﻄﻪ ﻧﺎﻣﻌﻘﻮل ﻣﻮﺑﺪان‪ .‬دﻳﺎﻧﺖ ﺳﺎدﻩ اﺳﻼم‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺷﻬﺎدﺗﻴﻦ ﺻﻮرت ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﻋﻤﻮﻣﻴﺖ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﻣﺨﺼﻮﺻًﺎ ﮐﻪ َد ِم ﺗﻴﻎ ﺑُﺮﻧﺪﻩ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺁن ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻳﺮاﻧﻴﺎن ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺷﻴﻮﻩ ﻣﻠﯽ ﺧﻮد در ﻣﻘﺎم ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪن ﺑﻪ ﻗﻮم ﻓﺎﺗﺢ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ و از در اﻃﺎﻋﺖ و ﺧﺪﻣﺖ وارد ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬هﻮش و‬
‫ﻓﮑﺮ و ﻣﻌﻠﻮﻣﺎت ﺧﻮد را در اﺧﺘﻴﺎر ارﺑﺎب ﺟﺪﻳﺪ ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬زﺑﺎن ﺁﻧﻬﺎ را ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ و ﺁداب ﺁﻧﻬﺎ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻟﻐﺎت ﻗﻮم‬
‫ﻓﺎﺗﺢ را ﺗﺪوﻳﻦ و ﺻﺮف و ﻧﺤﻮ ﺁن را درﺳﺖ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﻓﺎﺗﺤﺎن ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﺑﺎزی ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ از هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ اﻇﻬﺎر‬
‫اﻧﻘﻴﺎد و ﻓﺮوﺗﻨﯽ ﺧﻮدداری ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ .‬در ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ از ﺧﻮد ﻋﺮﺑﻬﺎ ﭘﻴﺸﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺣﺘﯽ در ﻣﻘﺎم ﺗﺤﻘﻴﺮ دﻳﻦ و ﻋﺎدات ﮔﺬﺷﺘﻪ‬
‫ﺧﻮد ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ هﻤﺎن ﻧﺴﺒﺖ در ﺑﺎﻻ ﺑﺮدن ﺷﺄن ﻋﺮب و ﺑﺰرﮔﺎن ﻋﺮب ﺗﻼش ﮐﺮدﻧﺪ و اﺻﻞ ﺷﺮف و ﺟﻮاﻧﻤﺮدی و ﻣﺎﻳﻪ‬
‫ﺳﻴﺎدت و ﺑﺰرﮔﻮاری را هﻤﻪ در ﻋﺮب ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ب ﺟﺎهﻠﻴﺖ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺣﮑﻤﺖ و ﭼﮑﻴﺪﻩ ﻣﻌﺮﻓﺖ و اﺻﻞ‬ ‫هﺮ ﺷﻌﺮ ﺑﺪوی و هﺮ ﻣﺜﻞ ﺟﺎهﻼﻧﻪ و هﺮ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺗﻪ اﻋﺮا ِ‬
‫زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻮﻻی ﻓﻼن ﻗﺒﻴﻠﻪ و ﮐﺎﺳﻪ ﻟﻴﺲ ﺳﻔﺮﻩ ﻓﻼن اﻣﻴﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ اﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻓﺘﺨﺎر ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﺮب‬
‫دﺧﺘﺮﺷﺎن را ﺑﮕﻴﺮد و ﻣﺒﺎهﺎت ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺎم ﻋﺮﺑﯽ ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺬارﻧﺪ‪ .‬ﻓﮑﺮ و ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺁﻧﺎن در ﻓﻘﻪ و ﺣﺪﻳﺚ و ﮐﻼم و‬
‫ادب ﻋﺮب ﺑﻪ ﮐﺎر اﻓﺘﺎد و هﻔﺘﺎد درﺻﺪ ﻣﻌﺎرف اﺳﻼﻣﯽ را ﺑﻪ ﺑﺎر ﺁورد‪.‬‬
‫در ﺑﺎدی اﻣﺮ از ﺗﺮس ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺷﺪﻧﺪ وﻟﯽ ﭘﺲ از دو ﺳﻪ ﻧﺴﻞ در ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﯽ از ﻋﺮﺑﻬﺎی ﻣﺴﻠﻤﺎن ﻧﻴﺰ ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮای‬
‫ﺗﻘﺮب ﺑﻪ دﺳﺘﮕﺎﻩ ﺣﺎﮐﻤﻪ ﺑﻨﺎی ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﯽ و ﻣﺪاهﻨﻪ را ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﺪی ﮐﻪ وزﻳﺮ ﺑﯽ ﻧﻈﻴﺮ ﺁﻧﻬﺎ در ﺁﻳﻨﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ‬
‫ﻣﺒﺎدا ﺻﻮرت ﻳﮏ ﻋﺠﻤﯽ را در ﺁﻳﻨﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮای اﻳﻨﮑﻪ ﺣﺎﮐﻢ و اﻣﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻨﺪﻩ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار اﻣﺮای ﻋﺮب ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ‬
‫از ﺁن ﺧﻮان ﻳﻐﻤﺎ ﻧﺼﻴﺒﯽ ﺑﺒﺮﻧﺪ وﻟﯽ رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ اﻣﺮ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺸﺘﺒﻪ ﺷﺪ ﺑﻄﻮری ﮐﻪ در ﻗﺮن ﺳﻮم و ﭼﻬﺎرم اﻳﺮاﻧﯽ‬
‫دﻳﮕﺮ ﺧﻮد را ﺻﻔﺮ و ﺣﺠﺎز را ﻣﻨﺸﺄ ﺗﻤﺎم اﻧﻌﺎم ﺧﺪاوﻧﺪی ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮد‪.‬‬

‫‪] 23‬ارﺑﻞ ‪ Arbel‬ﺷﻬﺮی ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﻮﺻﻞ در ﻋﺮاق‪ .‬ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ اﺣﻤﺪ ﺑﻦ ﻧﺠﺎ ﻣﻠﻘﺐ ﺑﻪ ﻋﺰاﻟﺪﻳﻦ در ارﺑِﻞ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ و در ‪ ٦٦٠‬هﺠﺮی‬
‫ﻗﻤﺮی دﻣﺸﻖ ﻓﻮت ﮐﺮد‪ .‬او ﮐﻮر ﺑﻮد و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﺎن دﻳﻨﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﺪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺗﺎرﻳﺨﯽ ﺑﻪ او ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽ دهﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺎم »ﺗﺎرﻳﺦ ارﺑﻞ«‪ .‬ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻴﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻟﻐﺘﻨﺎﻣﻪ دهﺨﺪا[‬

‫‪177‬‬
‫ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺒﺪأ ﺧﺮاﻓﺎت و ﭘﻨﺪارهﺎی ﻧﺎﻣﻌﻘﻮل و زﻳﺎد ﺷﺪن ﺣﺠﻢ ﻣﻌﺠﺰات هﻤﻴﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و اﮔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ اوﺿﺎع ﻣﮑﻪ و‬
‫ﻣﺪﻳﻨﻪ و ﺗﻤﺎم ﺣﻮادث ﺳﻴﺰدﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﮑﻪ و دﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ را ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ هﺴﺖ در ذهﻦ ﻣﺼﻮر ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﯽ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻣﺠﻠﺴﯽ در ﺑﺤﺎراﻻﻧﻮار‪ 24‬ﻧﻘﻞ ﮐﻨﺪ‪:‬‬
‫»رواﻳﺖ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ در ﻳﮏ روز ﻋﻴﺪ ﺣﻀﺮت اﻣﺎم ﺣﺴﻦ و ﺣﻀﺮت اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ از ﺟ ّﺪ ﺑﺰرﮔﻮار ﺧﻮدﺷﺎن ﺣﻀﺮت رﺳﻮل‬
‫اﮐﺮم ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻟﺒﺎس ﻋﻴﺪی ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻧﺎزل ﺷﺪ و از ﺑﺮای ﺁن دو ﻟﺒﺎس ﺳﻔﻴﺪ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫ﮐﻮدﮐﺎن در روز ﻋﻴﺪ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎی رﻧﮕﻴﻦ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﻨﺪ ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺮای ﺣﺴﻦ و ﺣﺴﻴﻦ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎی ﺳﻔﻴﺪ ﺁوردﻩ ای! ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﻃﺸﺖ‬
‫و اﺑﺮﻳﻖ از ﺑﻬﺸﺖ ﺣﺎﺿﺮ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪ :‬هﺮ رﻧﮓ ﺑﺨﻮاهﻴﺪ ارادﻩ ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺁب ﻣﯽ رﻳﺰم و ﺷﻤﺎ ﺷﺴﺘﺸﻮ دهﻴﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺎﺳﻬﺎ هﻤﺎن‬
‫رﻧﮓ ﮐﻪ ﻧﻴّﺖ ﮐﺮدﻩ اﻳﺪ در ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻀﺮت اﻣﺎم ﺣﺴﻦ رﻧﮓ ﺳﺒﺰ و ﺣﻀﺮت اﻣﺎم ﺣﺴﻦ رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎ رﻧﮕﻴﻦ ﺷﺪ ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ‬
‫اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺣﻀﺮت رﺳﻮل ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪ :‬اﻃﻔﺎل ﻣﻦ اﻣﺮوز ﻣﺴﺮور ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﻋﺮض ﮐﺮد‪ :‬ﻳﺎ رﺳﻮل اﷲ‬
‫ﺣﻀﺮت ﺣﺴﻦ رﻧﮓ ﺳﺒﺰ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ و اﻳﻦ ﺑﻪ ﺁن دﻟﻴﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺷﻬﺎدت از اﺛﺮ زهﺮ ﺑﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﺳﺒﺰی ﺧﻮاهﺪ‬
‫ﮔﺮاﻳﻴﺪ و ﺣﻀﺮت ﺣﺴﻴﻦ رﻧﮓ ﻗﺮﻣﺰ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﭼﻮن دروﻗﺖ ﺷﻬﺎدت زﻣﻴﻦ از ﺧﻮن ﺣﻀﺮﺗﺶ ﻗﺮﻣﺰ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ«‪.25‬‬
‫ﺳﺎل اول هﺠﺮت و ﻗﺒﻞ از ﻏﺰوﻩ ﻧﺨﻠﻪ‪ ،‬ﻣﺤﻤﺪ و ﻳﺎراﻧﺶ در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺳﺨﺘﯽ و ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﯽ ﺑﺴﺮ ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺜﺎل ﻋﺒﺪاﻟﺮﺣﻤﻦ‬
‫ﺑﻦ ﻋﻮف ﮐﻪ ﺷ ّﻢ ﮐﺴﺐ داﺷﺖ و از هﻤﺎن اوان ورود ﺑﻪ ﻣﺪﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزار رﻓﺘﻪ و ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر ﺷﺪ و ﺳﻮد ﺑﺮد‪ ،‬زﻳﺎد ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎﺑﻘﯽ ﺑﻪ ﻣﺰدوری در ﻧﺨﻠﺴﺘﺎن هﺎی ﻳﻬﻮد ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﭼﻮن از زراﻋﺖ اﻃﻼﻋﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺑﻴﻞ زدن و از ﭼﺎﻩ ﺁب‬
‫ﮐﺸﻴﺪن اﮐﺘﻔﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮد ﺣﻀﺮت ﻣﺤﻤﺪ ﮐﺎر ﻧﻤﯽ ﮐﺮد و از ﺗﻌﺎرف و هﺪﻳﻪ دﻳﮕﺮان اﻣﺮار ﻣﻌﺎش ﻣﯽ ﮐﺮد و ﮔﺎهﯽ ﺳﺮ ﺑﯽ ﺷﺎم ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﯽ‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﺎهﯽ ﺑﺎ ﺧﻮردن ﭼﻨﺪ ﺧﺮﻣﺎ ﺳ ّﺪ ﺟﻮع ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬اﻳﻦ را ﺑﺮای ﺗﺤﻘﻴﺮ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁوردن ﺷﺄن ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﻳﻴﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻋﮑﺲ‪ ،‬ﺷﺄن و ارزش او در اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺗﻬﯽ و ﻓﻘﺪان وﺳﺎﺋﻞ ﻣﺎدی از ﭘﺎی ﻧﻨﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺟﺰﻳﺮة اﻟﻌﺮب‬
‫ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺷﺪ و از اﻳﻦ ﺣﻴﺚ در ﺗﺎرﻳﺦ ﻣﺮدان ﺧﻮدﺳﺎﺧﺘﻪ دﻧﻴﺎ ﮐﻢ ﻧﻈﻴﺮ اﺳﺖ و اﻃﻼع ﺑﺮ اوﺿﺎع و اﺣﻮال ﺁن زﻣﺎن ﻧﺸﺎن‬
‫دهﻨﺪﻩ اﻳﻦ ﻣﻌﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺸﺮی ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﭼﻮن ﺳﺎﻳﺮ ﺁدﻣﻴﺎن و هﻴﭻ ﻗﻮﻩ ﻓﻮق ﻃﺒﻴﻌﯽ و اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ وی ﻧﺸﺘﺎﻓﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺟﻨﮓ ﺑﺪر را رﺷﺎدت و ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ و ﺗﻬﺎون و ﺳﺴﺘﯽ ﻗﺮﻳﺶ ﺑﻪ ﭘﻴﺮوزی رﺳﺎﻧﻴﺪ ﻧﻪ هﺰار ﻓﺮﺷﺘﻪ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺟﻨﮓ اﺣﺪ‬
‫را ﺗﺨﻠﻒ از اﺳﺘﺮاﺗﮋی ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺖ ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﻣﻨﺠﺮ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﻮد ﺧﺪا ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻳﺎری ﻣﺴﻠﻤﻴﻦ ﺑﺸﺘﺎﺑﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻏﺰوﻩ‬
‫هﺎ ﻻزم ﻣﯽ ﺁﻣﺪ و ﻧﻪ ﮐﻨﺪن ﺧﻨﺪق ﺑﻪ دور ﺷﻬﺮ ﻣﺪﻳﻨﻪ و ﻧﻪ ﻗﺘﻞ ﻋﺎم ﺑﻨﯽ ﻗﺮﻳﻈﻪ‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﻮازﻳﻦ ﻋﻘﻞ ﻧﺰدﻳﮑﺘﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺁﻳﻪ »وﻟﻮ ﺷﺌﻨﺎ ﻻﺗﻴﻨﺎ ﮐﻞ ﻧﻔﺲ هﺪاهﺎ«‪ 26‬ﻓﺮوغ اﺳﻼم را ﺑﺮ ﺗﻤﺎم ﮐﻔّﺎر و ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن ﻣﯽ ﺗﺎﺑﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ‪ ١٥‬روز ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﻳﻬﻮد ﺑﻨﯽ ﻗﻴﻨﻘﺎع و ﺑﺴﺘﻦ ﺁب و ﺁذوﻗﻪ ﺑﺮ روی ﺁﻧﻬﺎ و ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻳﻬﻮد‪ ،‬ﻣﺤﻤﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ هﻤﻪ ﺁﻧﺎن‬
‫را ﺑﮑﺸﺪ‪ .‬ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ اﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﺎن هﻢ ﭘﻴﻤﺎن ﺑﻮد وﺳﺎﻃﺖ ﮐﺮد‪ .‬ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ و ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ اﺑﯽ ﭼﻨﺎن ﻋﺮﺻﻪ را ﺑﺮ‬
‫ﻣﺤﻤﺪ ﺗﻨﮓ ﮐﺮد و ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﮔﺮﻳﺒﺎن او را ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﻤﺪ از ﺧﺸﻢ ﺳﻴﺎﻩ ﺷﺪ و ﭼﻮن دﻳﺪ ﻋﺒﺪاﷲ ﺑﻦ اﺑﯽ ﻗﺴﻢ ﻳﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ از‬
‫ﺣﻤﺎﻳﺖ ﺁﻧﻬﺎ دﺳﺖ ﻧﺨﻮاهﺪ ﮐﺸﻴﺪ و ﺣﺘﯽ ﺗﻬﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻋﻠﻨﯽ ﮐﺮد‪ ،‬از ﮐﺸﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺻﺮف ﻧﻈﺮ و ﺑﺪﻳﻦ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ در‬
‫ﻇﺮف ﺳﻪ روز ﻣﺪﻳﻨﻪ را ﺗﺮک ﮔﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬
‫از اﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺿﻌﻔﻬﺎی ﺑﺸﺮی ﺻﺪهﺎ ﻣﻮرد در ﮐﺘﺐ ﺳﻴﺮﻩ و ﺗﺎرﻳﺦ ﺻﺪر اﺳﻼم ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ و ﺷﻮاهﺪ ﮔﻮﻳﺎﻳﯽ اﺳﺖ ﺑﺮ اﻳﻨﮑﻪ‬
‫هﻴﭽﮕﻮﻧﻪ ﻗﻮای ﻓﻮق ﻃﺒﻴﻌﺖ دﺳﺖ اﻧﺪر ﮐﺎر ﻧﺸﺪﻩ و ﺣﻮادث ﺁن زﻣﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﻮادث ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺎن و در ﺗﻤﺎم اﻋﺼﺎر ﺑﻨﺎ ﺑﺮ‬
‫اﺳﺒﺎب و ﻋﻠﻞ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ و اﻳﻦ اﻣﺮ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﺷﺄن ﻣﺤﻤﺪ ﻧﻤﯽ ﮐﺎهﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻏﻴﺮﻋﺎدی و ﻗﻮت‬
‫روح او را ﺑﻴﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺸﺮ ﻋﺎدت ﻧﺪارد ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻨﮕﺮد و ﮔﻮﻳﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺳﻴﺮ ﻃﺒﻴﻌﯽ و ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺣﻮادث را ﺗﻌﻠﻴﻞ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻟﺬا ﻗﻮﻩ واهﻤﻪ‬
‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺮای او ﺧﺪا ﻣﯽ ﺁﻓﺮﻳﻨﺪ‪ .‬هﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ اﻗﻮام ﺑﺪوی و ﻧﺎدان ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻏﺮش رﻋﺪ و درﺧﺸﻴﺪن ﺑﺮق را ﺗﻌﻠﻴﻞ‬
‫ﮐﻨﻨﺪ و ﻧﺎﭼﺎر ﺁن را ﺻﺪای ﺧﺪا و ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻗﻬﺮ و ﺧﺸﻢ ﻣﻮﺟﻮد ﻗﻬّﺎر و ﮐﻴﻨﻪ ﺗﻮزی ﻣﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺗﺨﻠﻒ از اواﻣﺮ او‬
‫ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺸﺮهﺎی ﻋﺎﻗﻞ و داﻧﺸﻤﻨﺪ ﻧﻴﺰ از رﺑﻂ دادن ﻋﻠﻞ و ﻣﻌﻠﻮﻟﻬﺎ روی ﮔﺮداﻧﺪﻩ و در هﺮ ﭼﻴﺰی هﺮ ﻗﺪر ﭘﺴﺖ و ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺿﺮوری داﻧﺴﺘﻪ اﻧﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺰرگ و ﻗﺎدر ﻳﻌﻨﯽ ﮔﺮداﻧﻨﺪﻩ ﺟﻬﺎن ﺑﯽ ﺁﻏﺎز واﻧﺠﺎم را ﻣﻮﺟﻮدی ﭼﻮن‬
‫ﺧﻮد ﻓﺮض ﮐﺮدﻩ اﻧﺪ و از اﻳﻦ رو ﺑﺮای ﺣﺴﻦ و ﺣﺴﻴﻦ ﺟﺎﻣﻪ از ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺪ و ﺟﺒﺮﺋﻴﻞ وی ﭼﻮن رﻧﮕﺮزان ﺁن را ﺑﻪ‬
‫رﻧﮓ ﺳﺮخ و ﺳﺒﺰ در ﻣﯽ ﺁورد و ﺑﻌﺪ هﻢ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫‪] 24‬ﻣﻼ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻗﺮ ﻣﺠﻠﺴﯽ )‪ (١٦٢٧ -١٦٩٩‬ﻣﻌﺮوﻓﺘﺮﻳﻦ ﻋﺎﻟِﻢ ﺷﻴﻌﯽ‪ .‬وی ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﻗﺎﺿﯽ اﻟﻘﻀﺎت اﻳﺮان در اواﺧﺮ ﻋﺼﺮ ﺻﻔﻮﻳﻪ و‬
‫ﭘﺮﻧﻔﻮذﺗﺮﻳﻦ ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار دوران ﺷﺎﻩ ﺳﻠﻄﺎن ﺣﺴﻴﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ رود‪ .‬ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ ﺗﺎرﻳﺦ ﺻﻔﻮﻳﻪ وی را ﻣﺴﺌﻮل ﺳﻘﻮط اﻳﺮان ﺑﻪ داﻣﺎن اﻓﺎﻏﻨﻪ‬
‫ﻣﯽ داﻧﻨﺪ‪ .‬ﺗﺄﻟﻴﻔﺎت ﻓﺮاواﻧﯽ دارد ﻣﺎﻧﻨﺪ »ﺑﺤﺎراﻻﻧﻮار« و »ﺣﻠﻴﺔ اﻟﻤﺘﻘﻴﻦ« ﮐﻪ ﺳﺮاﺳﺮ ﻣﻤﻠﻮ از ﺧﺮاﻓﺎت اﺳﺖ[‬
‫‪ 25‬ﻋﻴﻦ اﻳﻦ ﺣﮑﺎﻳﺖ ﻧﺎﻣﻌﻘﻮل و ﺳﺨﻴﻒ را در ﮐﺘﺎب »ﻧﻘﻄﺔ اﻟﮑﺎف« ﻣﻴﺮزا ﺟﺎﻧﯽ ﮐﺎﺷﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﻴﻢ و ﻣﯽ ﺑﻴﻨﻴﻢ ﺧﺮاﻓﺎت ﺷﻴﻌﻴﺎن ﺑﻪ ﻓﺮﻗﻪ ﺑﺎﺑﻴﻪ ﮐﻪ‬
‫ﻻ ‪ Mobde‬ﻣُﺒﺪع ﻳﻌﻨﯽ اﺑﺪاع ﮐﻨﻨﺪﻩ[ و ﺑﻨﻴﺎﻧﮕﺬار دﻳﻦ ﺟﺪﻳﺪی ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﺑﻪ ارث رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬
‫ﺧﻮد را ﻣﺼﺪح ]اﺣﺘﻤﺎ ً‬
‫‪] 26‬ﺳﻮرﻩ ﺳﺠﺪﻩ ﺁﻳﻪ ‪ .13‬ﻣﻌﻨﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﺁﻳﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ :‬و اﮔﺮ ﺧﻮاهﻴﻢ هﺮ اﻧﺴﺎﻧﯽ را هﺪاﻳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ وﻟﯽ وﻋﺪﻩ ﻣﻦ ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺟﻬﻨﻢ را ﭘﺮ از‬
‫ﻦ و اﻧﺲ ﺳﺎزم[‬ ‫ﺟّ‬

‫‪178‬‬
‫ﮐﺘﺎب »ﺑﺤﺎر اﻻﻧﻮار« ﮐﺘﺎب اﺳﺘﺜﻨﺎﻳﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ از ﻣﺎهﻴﻬﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﮐﺮﮐﺮة ﺑﻦ ﻋﺮﻋﺮة ﺑﻦ ﺻﺮﺻﺮة‪ 27‬ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﻣﯽ‬
‫ﺁورد‪.‬‬
‫‪29‬‬ ‫‪28‬‬
‫ﺻﺪهﺎ ﮐﺘﺎب ﭼﻮن »ﺣﻠﻴﺔ اﻟﻤﺘﻘﻴﻦ« و »ﺟﻨﺎت اﻟﺨﻠﻮد« و »اﻧﻮار ﻧﻌﻤﺎﻧﯽ« و »ﻣﺮﺻﺎد اﻟﻌﺒﺎد« و »ﻗﺼﺺ اﻻﻧﺒﻴﺎء«‬
‫و »ﻗﺼﺺ اﻟﻌﻠﻤﺎء«‪ 30‬در اﻳﺮان هﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮای ﻣﺴﻤﻮم ﮐﺮدن و ﺗﺒﺎﻩ ﮐﺮدن اﻓﮑﺎر ﻣﻠﺘﯽ ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻧﺴﺎن ﻋﺎﻗﻞ در ﺗﺐ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺗﺮاﺷﯽ ﺑﻪ ﮐﻠّﯽ ﻋﻘﻞ ﺧﻮد را ﮐﻨﺎر ﻣﯽ ﮔﺬارد‪ .‬ﻣﯽ داﻧﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﭼﻮن ﺳﺎﻳﺮ ﻣﺮدم ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ و‬
‫ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮرد و ﻃﺒﻌًﺎ ﺑﺎز ﻣﺜﻞ ﻣﺮدم ﺑﺮای ﻗﻀﺎی ﺣﺎﺟﺖ ﺑﻴﺮون ﻣﯽ رﻓﺖ‪ .‬وﻟﯽ در اﻳﻨﺠﺎ دﻳﮕﺮ ﻏﻴﺮت دﻳﻨﯽ ﺑﻪ او اﺟﺎزﻩ‬
‫ﻧﻤﯽ دهﺪ ﺧﺎﻣﻮش ﻧﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬ﻟﺬا ﻣﺪﻋﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ هﻨﮕﺎم ﻗﻀﺎی ﺣﺎﺟﺖ ﺳﻨﮓ و درﺧﺖ از ﺟﺎی ﺧﻮد ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و‬
‫دور وی ﺣﺼﺎر ﻣﯽ ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﻣﺮدم ﭘﻨﻬﺎن ﺑﺎﺷﺪ و ﺷﮕﻔﺖ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﻩ واهﻤﻪ ﺁﻧﺎن اﻳﻦ ﻓﺮض راﻩ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺑﮕﻮﻳﺪ او ﻏﺬا ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد ﺗﺎ ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﺁﻓﺘﺎب هﻢ ﺳﺎﻳﻪ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ دﻟﻴﻞ ﻣﺴﻠّﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺮدم‬
‫ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻏﺬا ﻣﯽ ﺧﻮرد ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻌﺠﺰﻩ را در ﺟﺎﻳﯽ دﻳﮕﺮ ﺁورد ﺗﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ دﻳﮕﺮی از ﺳﺎﻳﺮ اﻓﺮاد ﺑﺸﺮ‬
‫ﻣﺘﻤﺎﻳﺰ ﺷﻮد و اﻳﻦ ﺗﻤﺎﻳﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ در ﺣﺪود اﻣﮑﺎﻧﺎت ﺑﺸﺮی ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪] 27‬اﻳﻦ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﻔﺼ ً‬

‫ﻼ در ﮐﺘﺎب »ﺣﻠﻴﺔ اﻟﻤﺘﻘﻴﻦ« ﺗﺄﻟﻴﻒ ﻣﻼ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎﻗﺮ ﻣﺠﻠﺴﯽ هﻢ ﺁﻣﺪﻩ و ﻧﺎم ﻣﺎهﻴﻬﺎی ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ذﮐﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ[‬
‫‪] 28‬ﻣﺮﺻﺎد اﻟﻌﺒﺎد ﮐﺘﺎﺑﯽ در ﺗﺼﻮف‪ ،‬ﺗﺄﻟﻴﻒ ﺷﻴﺦ ﻧﺠﻢ اﻟﺪﻳﻦ رازی ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ داﻳﻪ‪ ،‬ﻓﻮت ‪ ٦٥٤‬ﻗﻤﺮی[‬
‫‪] 29‬ﻗﺼﺺ اﻻﻧﺒﻴﺎء‪ ،‬ﻋﻠﻤﺎی اﺳﻼﻣﯽ زﻳﺮ اﻳﻦ ﻋﻨﻮان ﮐﺘﺐ ﻓﺮاواﻧﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﻓﺮاوان ﻣﻨﻈﻮر ﺷﺎدروان دﺷﺘﯽ ﮐﺘﺎب ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺣﺴﻦ‬
‫اﻟﺪاﻧﺪ روﻣﯽ )اﻟﺪﻳﺮوﻣﯽ( ﺷﺎﻣﻞ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎی ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ اﺳﺖ[‬
‫‪] 30‬ﻗﺼﺺ اﻟﻌﻠﻤﺎء ﮐﺘﺎﺑﯽ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ‪ ،‬ﺗﺄﻟﻴﻒ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻦ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺗﻨﮑﺎﺑﻨﯽ‪ .‬وی ﺷﺮح ﺣﺎل ‪ ١٥٣‬ﺗﻦ از ﻋﻠﻤﺎء ﺷﻴﻌﻪ را از ﻗﺮن ﭼﻬﺎرم ﺗﺎ‬
‫ﺳﻴﺰدهﻢ هﺠﺮی ﻗﻤﺮی ﻧﻘﻞ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ[‬

‫‪179‬‬
 ‫ﭘﻴﻮﺳﺖ‬

‫ﻳﺎدی از زﻧﺪﻩ ﻳﺎد ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‬

‫∗‬
‫در واﭘﺴﻴﻦ روزهﺎی زﻧﺪﮔﯽ‬

‫ﻧﻮﺷﺘﻪ‪ :‬ﺟﻮاب وهﺎب زادﻩ‬

‫ﺷﺎدروان ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ و ﺟﻮاب وهﺎب زادﻩ – ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ‪ ١٩٧٣‬اﺗﺮﻳﺶ‬

‫ﺧﺎﻧﻪ ام در ﺗﻴﻐﺴﺘﺎن ﻗﻠﻬﮏ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻨﻄﻘﻪ ای‬
‫ﺑﺎ ﺑﺎﻏﺴﺘﺎﻧﻬﺎی زﻳﺒﺎ‪ ،‬در ﻣﺠﺎورت ﻣﻨﺰل‬
‫ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ زﻧﺪﻩ ﻳﺎد ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ‪ ،‬ﺷﺎدروان‬
‫ﻋﺒﺎس ﻣﺴﻌﻮدی و ﺟﻤﻌﯽ دﻳﮕﺮ از رﺟﺎل‬
‫ﺁن زﻣﺎن‪.‬‬
‫ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ ﭘﺪرم ﺑﺎ اﻳﻦ دوﺳﺘﺎن‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ‬
‫هﻤﺴﺎﻳﮕﯽ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺷﻐﻞ وی و ﻳﮏ دورﻩ‬
‫ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای ﻣﻠﯽ‪ ،‬اﻳﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪ را‬
‫رﻳﺸﻪ دارﺗﺮ و ﻋﺎﻃﻔﯽ ﺗﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ‬
‫وﻳﮋﻩ اﻳﻨﮑﻪ ﺁﻧﺎن هﻤﻪ اهﻞ ﮐﺘﺎب و ﺷﻴﻔﺘﻪ‬
‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ در ادب ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‬
‫ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻤﻌﯽ ﺗﻨﻬﺎ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫درﺧﺸﺸﯽ ﭘﻴﺪا ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﮐ ِﺰ ﮐﺸﺸﯽ در ﺁن‬
‫وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮﮐﺰ ﮐﺸﺶ و ﻣﻴﺪان‬
‫ن اﻳﻦ ﻣﺤﻔﻞ ﮐﺴﯽ ﺟﺰ ﺷﺎدروان دﺷﺘﯽ ﻧﺒﻮد و او ﺑﻮد ﮐﻪ هﻤﻪ اﻳﻦ رﺟﺎل ﺳﻴﺎﺳﯽ‪ ،‬اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ادﺑﯽ را‬ ‫ﺟﺎذﺑﻪ و ﺷﻤﻊ ﻓﺮوزا ِ‬
‫در روزهﺎی ﺁدﻳﻨﻪ و در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﮔﺮد ﻣﯽ ﺁورد ﺗﺎ ﺑﺎ ﺷﻌﻒ ﺑﺴﻴﺎر در ﻣﺤﻀﺮش ﺑﻪ ﮔﻔﺖ و ﺷﻨﻮدی ﺧﺮدﻣﻨﺪاﻧﻪ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪ او ﻣﺠﻠﺲ اهﻞ ادب و ﺳﺨﻦ ﺑﻮد‪ .‬هﻤﺪﻟﯽ و ﻳﮑﺮﻧﮕﯽ در اﻳﻦ ﺟﻤﻊ ﺁﺷﮑﺎرا ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﺼﺪاق ﺷﻌﺮ ﻣﻮﻻﻧﺎ‪:‬‬

‫در ﮐﻒ هﺮ ﮐﺲ اﮔﺮ ﺷﻤﻌﯽ ﺑُﺪی‬

‫اﺧﺘﻼف از ﮔﻔﺘﺸﺎن ﺑﻴﺮون ﺷﺪی‬
‫ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺘﯽ‪ ،‬در هﻔﺖ هﺸﺖ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺮای ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر‪ ،‬هﻤﺮاﻩ ﭘﺪر ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ اﻳﻦ ادﻳﺐ ﻧﺎﻣﻮر رﻓﺘﻢ‪ .‬ﺁن ﺳﺎل‪،‬‬
‫ﺳﺎل ‪ ١٣١٢‬ﺧﻮرﺷﻴﺪی ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﺎ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن ﺧﻮد ﺑﺎ ﺑﺰرﮔﻮاری و ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ رﻓﺘﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﺳﻴﻤﺮﻏﯽ را ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﻏﺎن‬
‫را هﻤﺮاﻩ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻮی ﻗﻠّﻪ ﺣﮑﻤﺖ راﻩ ﻣﯽ ﺑﺮد‪.‬‬
‫زﻧﺪﻩ ﻳﺎد ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﻣﺮدی ﭘﺮﺷﻮر ﺑﻮد و ﺑﻴﺎﻧﯽ ﮔﺮم داﺷﺖ‪ .‬در ﻣﺒﺎﺣﺚ ﺳﻴﺎﺳﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ دﻟﻴﺮ و ﻣﻄﻠﻊ ﺑﻮد و در ﺑﻴﺎن‬
‫ﻣﺴﺎﻳﻞ ادﺑﯽ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ و در زﻣﻴﻨﻪ هﺎی ادب و ﻣﺸﺎرب و ﻣﺴﺎﻟﮏ ﺑﺸﺮ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎت وﺳﻴﻌﯽ داﺷﺖ‪ .‬اﻓﺰون ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬دارای‬
‫روﺣﯽ ﺣﺴﺎس و دﻟﯽ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﺎر و رﻓﺘﺎر او در ﺷﻨﻮﻧﺪﻩ و هﻤﻨﺸﻴﻨﺎﻧﺶ اﻳﺠﺎد اﺣﺘﺮام ﻣﯽ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻦ از روز ﻧﺨﺴﺖ‬

‫∗ ]اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﻋﻴﻨًﺎ از ﻓﺼﻠﻨﺎﻣﻪ »رﻩ ﺁورد« ﺷﻤﺎرﻩ ‪ 53‬ﺑﻬﺎر ‪ 1379‬و ﺑﺎ اﺟﺎزﻩ ﺁﻗﺎی ﺟﻮاد وهﺎب زادﻩ ﻧﻘﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬
‫‪In Memory of Ali Dashti, Prominent Iranian Man of Letters; J. Vahabzadeh; Rahavard: A Persian‬‬
‫‪Journal of Iranian Studies; California; Publisher and Editor: Hassan Shahbaz; Nineteenth Year; No.‬‬
‫]‪53; Spring 2000‬‬

‫‪180‬‬
‫ﻣﻔﺘﻮن ﺷﺨﺼﻴﺖ او ﺷﺪم و ﺗﺎ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎی ﺣﻴﺎت او ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ اﻳﺸﺎن را ﮔﺮاﻣﯽ ﻣﯽ ﺷﻤﺮدم و ﺣﺮﻣﺖ ﺁن روح ﺑﺰرﮔﻮار‬
‫را ﮔﺮاﻣﯽ ﻣﯽ داﺷﺘﻢ‪.‬‬
‫ﺧﺎﻃﺮات و ﻳﺎدﺑﻮدهﺎی ﻓﺮاواﻧﯽ از اﻳﺸﺎن در ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺧﻮد دارم ﮐﻪ اﮐﻨﻮن ﻓﺮﺻﺖ ﺁن ﻧﻴﺴﺖ هﻤﻪ ﺁن را ﺑﺮ روی ﮐﺎﻏﺬ‬
‫ﺑﻴﺎورم‪ .‬اﻣﺎ ﻳﮏ ورق از دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮات ﻣﻦ ﺑﺎ زﻧﺪﻩ ﻳﺎد دﺷﺘﯽ هﻤﻴﺸﻪ ﮔﺸﻮدﻩ ﺑﻮدﻩ و اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ زﻣﺎن ﺁن رﺳﻴﺪﻩ و ﻣﯽ‬
‫ﺑﺎﻳﺪ اﮐﻨﻮن ﺁن ﺧﺎﻃﺮﻩ را ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎدروان ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ هﻤﻪ ﺳﺎﻟﻪ در ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن و هﺮ ﺑﺎر ﺳﻪ هﻔﺘﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺘﮕﺎﻩ ﺑﺎدﮔﺸﺘﺎﻳﻦ )‪ (Kurort Badgastein‬در‬
‫ﻻ اﻳﺸﺎن ﺷﻴﻔﺘﻪ‬
‫ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﺷﻬﺮ ﺳﺎﻟﺰﺑﻮرگ در ﮐﺸﻮر اﺗﺮﻳﺶ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ و در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ و ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻣﯽ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ .‬اﺻﻮ ً‬
‫ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺁراﻣﺶ در ﻃﺒﻴﻌﺖ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻌﻘﺘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ در ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺳﺒﺐ ﺁراﻣﺶ روح و ﻃﻮﻻﻧﯽ‬
‫ﺷﺪن ﻋﻤﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺑﻴﻤﺎری ﺟﺴﻤﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ در ﺳﻨﻴﻦ ﺑﺎﻻﻳﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺗﻨﺪرﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ در ﮐﻨﺎر اﻳﺸﺎن در ﺟﻨﮕﻠﻬﺎی اﻃﺮاف ﺑﺎدﮔﺸﺘﺎﻳﻦ راهﭙﻴﻤﺎﻳﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻳﻢ‪ .‬در اﻳﻦ ﻣﻮارد زﻧﺪﻩ ﻳﺎد دﺷﺘﯽ در ﻣﻘﻮﻟﻪ هﺎی‬
‫ﺳﻴﺎﺳﯽ و ادﺑﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ داﺷﺖ‪ .‬ﻟﺤﻈﺎت دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺸﺪﻧﯽ ﺑﻮد و ﺑﯽ اﻏﺮاق زﻳﺒﺎﺗﺮﻳﻦ و ﭘﺮﺧﺎﻃﺮﻩ ﺗﺮﻳﻦ‬
‫اﻳﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽ روﻧﺪ‪ .‬هﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﺁن اﻳّﺎم ﻣﯽ اﻧﺪﻳﺸﻢ‪ ،‬ﺳﺎﻳﻪ ای از ﻏﻢ و اﻧﺪوﻩ ﺑﺮ ﺟﺎن و رواﻧﻢ ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫هﺮ زﻣﺎن ﮐﻪ اﻗﺎﻣﺖ ﺳﻪ هﻔﺘﻪ ای اﻳﺸﺎن در ﺑﺎدﮔﺸﺘﺎﻳﻦ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﯽ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻦ زﻧﺪﻩ ﻳﺎد داﺷﺘﯽ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻮﻧﻴﺦ ﻣﺤﻞ‬
‫اﻗﺎﻣﺖ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺑﺮدم‪ .‬اﻳﺸﺎن دو ﺳﻪ روزی در هﺘﻞ ﮐﻮﻧﻴﮕﺲ هﻮف )‪ (Hotel Königshof‬اﻗﺎﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺳﭙﺲ‬
‫ﻋﺎزم ﺗﻬﺮان ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫در اواﺧﺮ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ‪) ١٣٥١‬ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ‪ (١٩٧٢‬ﻃﺒﻖ ﻣﺮﺳﻮم هﻤﻪ ﺳﺎﻟﻪ اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﻣﻮﻧﻴﺦ ﺁوردم‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر زﻧﺪﻩ ﻳﺎد دﺷﺘﯽ در‬
‫هﺘﻞ ﮐﻮﻧﻴﮕﺲ هﻮف ﮐﺘﺎﺑﯽ اﺳﺘﻨﺴﻴﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﺻﻔﺤﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺁن ﻋﻨﻮان »ﮐﺘﺎب ‪ ٢٣‬ﺳﺎل« ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﻧﺎﻣﯽ از ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﮐﺘﺎب ﺑﺮدﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺗﺄﮐﻴﺪ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺁن را ﺑﻌﺪًا ﺑﺨﻮاﻧﻢ و ﻧﻈﺮ ﺧﻮد را در ﻣﻮرد ﻣﻄﺎﻟﺐ ﮐﺘﺎب اﺑﺮاز‬
‫دارم‪ .‬در ﺿﻤﻦ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ‪ :‬ﺁﻳﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯽ ﭘﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺁن ﺑﺒﺮی؟!‬
‫ﮐﺘﺎب را ﺑﺎ وﻟﻊ ﺗﻤﺎم ﺧﻮاﻧﺪم‪ .‬ﻣﻦ ﺗﺎ ﺁن زﻣﺎن در ادﺑﻴﺎت ﻓﺎرﺳﯽ هﺮﮔﺰ ﮐﺘﺎﺑﯽ در ﻧﻘﺪ ﺗﺎرﻳﺦ اﺳﻼم ﻧﺨﻮاﻧﺪﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﻓﺼﻞ ﺁﺧﺮ‬
‫ﮐﺘﺎب ﻣﺮا ﺑﻴﺶ از ﻓﺼﻮل دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل داﺷﺖ‪ .‬ﺳﺒﮏ ﻧﮕﺎرش ﮐﺘﺎب ﺑﺮاﻳﻢ ﺟﺎی ﺷﺒﻪ ای ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ ﻧﮕﺎرﻧﺪﻩ‬
‫ﮐﺘﺎب ﮐﺴﯽ ﺟﺰ زﻧﺪﻩ ﻳﺎد دﺷﺘﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬
‫روز ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق دوﺳﺖ ﻗﺪﻳﻤﯽ ﺧﻮد‪ ،‬ﺁﻗﺎی دﮐﺘﺮ ﻣﺤﻤﺪ ﻋﺎﺻﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ دﻳﺪار زﻧﺪﻩ ﻳﺎد دﺷﺘﯽ‬
‫رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﭘﺲ از ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻋﺎﺻﻤﯽ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮد و رﻓﺖ و ﻣﻦ و دﺷﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ‪.‬‬
‫اﻳﺸﺎن از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ از ﮐﺘﺎب ﺧﻮﺷﻢ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ و ﺁﻳﺎ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﮐﺘﺎب را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ؟ ﻣﻦ ﻳﮑﺘﺎﻳﯽ و ارزﺷﻤﻨﺪی ﮐﺘﺎب را‬
‫ﮔﻮﺷﺰد ﮐﺮدم و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﭘﺮ واﺿﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﮐﺘﺎب ﺟﺰ ﺷﻤﺎ ﮐﺲ دﻳﮕﺮی ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻪ‬
‫ﻣﻦ را هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺗﺄﻳﻴﺪ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ از ﺳﺎﻋﺘﯽ در ﺣﻴﻦ ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب را ﺑﺮای ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ در اﺧﺘﻴﺎر دوﺳﺘﻢ دﮐﺘﺮ ﻋﺎﺻﻤﯽ‬
‫ﺑﮕﺬارم‪ .‬ﻣﻦ و دﮐﺘﺮ ﻋﺎﺻﻤﯽ هﺮ دو ﻣﺴﺤﻮر ﻣﻄﺎﻟﺐ ﮐﺘﺎب »‪ ٢٣‬ﺳﺎل« ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ و ﺑﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺧﻮاهﺶ او ﻣﻦ در دﻳﺪار‬
‫ﺑﻌﺪی از زﻧﺪﻩ ﻳﺎد دﺷﺘﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪم ﮐﻪ ﺁﻳﺎ اﺟﺎزﻩ ﻣﯽ دهﻨﺪ ﺑﺨﺸﻬﺎﻳﯽ از ﮐﺘﺎب را در ﻣﺠﻠﻪ »ﮐﺎوﻩ« ﭼﺎپ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺑﻌﺪًا از ﺗﻬﺮان ﺷﻤﺎ را ﻣﻄﻠﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪ .‬از ﺗﻬﺮان ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻴﻐﺎم ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﺎپ ﺑﺨﺸﻬﺎﻳﯽ از ﮐﺘﺎب در ﻣﺠﻠﻪ »ﮐﺎوﻩ«‬
‫ﻣﺎﻧﻌﯽ ﻧﺪارد‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺪون ذﮐﺮ ﻧﺎم اﻳﺸﺎن‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﻣﺸﻮرت دﮐﺘﺮ ﻋﺎﺻﻤﯽ‪ ،‬ﻓﺼﻞ ﺁﺧﺮ ﮐﺘﺎب »‪ ٢٣‬ﺳﺎل« را ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان »ﭘﺲ از ‪ ٢٣‬ﺳﺎل‪ ،‬ﻣﺎﺟﺮای ﺧﻼﻓﺖ« ﺑﻮد‪،‬‬
‫اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﻳﻢ و در ﻓﺮوردﻳﻦ ‪) ١٣٥٢‬ﻣﺎرس ‪ (١٩٧٣‬هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﻣﻘﺪﻣﻪ ای از ﻧﮕﺎرﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﭼﺎپ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﻧﻘﻞ ﺁن ﺧﺎﻟﯽ از‬
‫ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‪:‬‬
‫»ﻋﺎﺻﻤﯽ ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﻳﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن ارﺟﻤﻨﺪ و ﺑﺰرﮔﻮار ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ای ﺳﺮﺷﻨﺎس و ﻣﺮدی اﺳﺖ ﻣﺮدﺳﺘﺎن‪ ،‬از راﻩ ﻟﻄﻒ‬
‫و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ‪ ،‬ﮐﺘﺎب ﭘﻴﻮﺳﺖ را ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان »ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل« ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﯽ ﮐﺘﺎب را ﺧﻮاﻧﺪم ﺑﻪ اﻳﻦ ﻓﮑﺮ اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺗﻮ درﺑﺎرﻩ ﭼﺎپ و ﻧﺸﺮ ﺁن ﺗﺼﻤﻴﻤﯽ اﺗﺨﺎذ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﭼﻮن ﺑﺎ وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯽ‬
‫ﻣﺠﻠﻪ ﺁﺷﻨﺎ هﺴﺘﻢ و از ﻣﺸﮑﻼت ﮐﺎ ِر ﺗﻮ در اﻳﻦ زﻣﻴﻨﻪ ﺁﮔﺎهﻢ‪ ،‬ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﭼﺎپ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ اﻳﻦ اﺛﺮ ﻧﻔﻴﺲ ﺑﺮای‬
‫»ﮐﺎوﻩ« اﻣﮑﺎن ﻧﺪارد و ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻗﺴﻤﺘﻬﺎﻳﯽ از اﻳﻦ ﮐﺘﺎب را در ﻣﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﭼﺎپ ﺑﺮﺳﺎﻧﯽ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ از‬
‫ﻧﻈﺮ ﻣﺎﻟﯽ دﺳﺘﺖ ﺑﺎز ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﺎپ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﺁن ﻣﺒﺎدرت ورزی‪...‬‬
‫اﻳﻦ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺻﺎﺣﺐ ﻋﻘﻴﺪﻩ از رﺟﺎل ادﺑﯽ و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﻌﺮوف اﻳﺮان اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎﻟﻬﺎی درازی ﮐﻪ ﻣﻦ و ﺗﻮ هﻨﻮز ﺧﻮد را ﻧﻤﯽ‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻴﻢ‪ ،‬روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﻳﺴﯽ ﺑﻨﺎم ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ و ﺷﻤﺎرﻩ ﺗﺄﻟﻴﻔﺎﺗﺶ از اﻋﺪاد دو رﻗﻤﯽ در ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ و ﺳﻴﺮ و ﺳﻠﻮﮐﺶ در دواوﻳﻦ‬
‫ﻣﺘﻘﺪﻣﻴﻦ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺎ از ﺗﻔﺤﺺ هﺎی ﻣﺆﺛﺮ و ﺟﺎﻧﺪار دوران اﺧﻴﺮ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻼ ﺑﺎ ﻧﺎم ﺧﻮدﺷﺎن ﻧﺸﺮ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ ﺳﺒﮏ هﺮ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ای ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁن ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ‬ ‫اﻳﺸﺎن دﻟﺸﺎن ﻧﻤﯽ ﺧﻮاهﺪ اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻓﻌ ً‬
‫اﺳﺖ و ﻃﺒﻴﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻓﺘﻮا ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن هﻮﺷﻴﺎر ﻣﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﻓﺮاﺳﺖ درﺧﻮاهﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﺜﺮ ﻣﺤﮑﻢ و ﻣﺴﺘﺪل و‬
‫ﺳﻨﮕﻴﻦ و دﻟﭙﺬﻳﺮ از ﺧﺎﻣﻪ ﮐﺪام هﻨﺮﻣﻨﺪ ﺧﻼﻗﯽ ﺗﺮاوﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺳﻼم و اﺧﻼص و ﺳﭙﺎس‪ ،‬ﺟﻮاد وهﺎب زادﻩ«‬

‫ﻣﺠﻠﻪ »ﮐﺎوﻩ« را هﻤﺮاﻩ ﻧﺎﻣﻪ ای ﺑﺮای زﻧﺪﻩ ﻳﺎد دﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﻬﺮان ﻓﺮﺳﺘﺎدم‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ در ﻧﺎﻣﻪ ای ﻃﻮﻻﻧﯽ ﭘﺲ از ﺗﻔﻘﺪ و‬
‫ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻣﺘﺬﮐﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻦ ﻣﻘﺪﻣﻪ هﻤﻪ ﮐﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﮐﺘﺎب ﻣﻦ هﺴﺘﻢ و ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ‬

‫‪181‬‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﻓﻘﻂ ﻧﺎم و ﻧﺸﺎﻧﯽ ﻣﻨﺰل ﻣﻦ را ﮐﻢ داﺷﺖ و ﺗﺄﮐﻴﺪ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﻤًﺎ درﺷﻤﺎرﻩ ﺑﻌﺪی »ﮐﺎوﻩ« ﺑﻪ ﻧﺤﻮی ﺑﻪ‬
‫اﺻﻼح ﺁن ﺑﭙﺮدازم‪ .‬در ﺷﻤﺎرﻩ ﺑﻌﺪی ﻣﺠﻠﻪ »ﮐﺎوﻩ« ﺧﺮداد ﻣﺎﻩ ‪ ١٣٥٢‬ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ژوﺋﻦ ‪ ١٩٧٣‬ﺑﺨﺶ دوم ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان »‪٢٣‬‬
‫ﺳﺎل‪ ،‬ﺳﻮدای ﻏﻨﻴﻤﺖ« ﺑﺎ ﻧﺎﻣﻪ ای ﮐﻮﺗﺎﻩ از ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺮح زﻳﺮ ﺑﻪ ﭼﺎپ رﺳﻴﺪ‪:‬‬
‫»ﻋﺎﺻﻤﯽ ﻋﺰﻳﺮ‪ ،‬ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺷﻤﺎرﻩ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎهﯽ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﺬﮐﺮ اﻣﻴﺪ رﻓﻊ ﺁن را دارم‪ .‬ﻗﻀﻴﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ دوﺳﺖ‬
‫ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮ ﺑﻨﺪﻩ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ را ﺑﻪ اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ ﺁن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ اﺻﻠﯽ را اﻳﺸﺎن هﻢ‬
‫ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ هﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺴﻠّﻢ اﺳﺖ و ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻣﺠﻠﻪ هﻢ ﻣﺆﻳﺪ ﺁﻧﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ اﺳﺖ ﻋﻤﻴﻖ‪ ،‬ﭘﺮﻣﻐﺰ و‬
‫روﺷﻨﮕﺮ و ﻋﻠﯽ ﻋﻠﻴﻪ اﻟﺴﻼم ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‪ :‬ﺑﻨﮕﺮ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻨﮕﺮ ﮐﻪ ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎﻳﺪ از اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ هﺎ‬
‫ﺑﻬﺮﻩ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻏﻨﺎی اﻧﺪﻳﺸﻪ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد‪ .‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﻩ هﺮ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﺪاﻳﺶ ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ در اﻧﺪﻳﺸﻴﺪن ﺑﺪهﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﻧﻴﺰ از‬
‫اﻳﻦ رهﮕﺬر ﻧﺼﻴﺒﯽ رﺳﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ ﺳﻼم و اﺧﻼص و ﺳﭙﺎس‪ ،‬ﺟﻮاد وهﺎب زادﻩ«‬

‫ﺷﺎدروان ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ ﻣﻴﻞ داﺷﺖ ﮐﺘﺎب »‪ ٢٣‬ﺳﺎل« را در اﻳﺮان ﭼﺎپ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﻨﺪ و ﺑﻌﺪهﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ‬
‫ﮐﺘﺎب»‪ ٢٣‬ﺳﺎل« را ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ رﺟﻞ ﺳﻴﺎﺳﯽ ﺁن اﻳّﺎم‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ اﮐﻨﻮن ﻣﻴﻞ ﻧﺪارم ﻧﺎم او را اﻓﺸﺎ ﮐﻨﻢ‪ ،‬دادم‪ .‬ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و‬
‫»ﺑﺴﻴﺎر هﻢ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻧﺪ«‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ زﻧﺪﻩ ﻳﺎد دﺷﺘﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺻﻼح ﻧﻴﺴﺖ در اﻳﺮان ﭼﺎپ ﺷﻮد«‪.‬‬
‫ﮐﺘﺎب ﭘﺲ از ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎهﯽ در ﻟﺒﻨﺎن ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ‪ .‬در ﺳﻔﺮ ﺑﻌﺪی ﮐﻪ ﺑﻪ اروﭘﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻳﺸﺎن ﭼﻨﺪ ﺟﻠﺪ ﮐﺘﺎب هﻤﺮاﻩ ﺧﻮد ﺑﺮای‬
‫ﻣﻦ هﺪﻳﻪ ﺁوردﻧﺪ ﮐﻪ هﻨﻮز ﻣﻦ ﻳﮏ ﻧﺴﺨﻪ ﺁن را در ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺧﻮد دارم‪.‬‬
‫ﭘﺲ از اﻧﻘﻼب اﻓﺮاد ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ را ﺑﻪ اﺗﻬﺎم ﻧﻮﺷﺘﻦ ﮐﺘﺎب »‪ ٢٣‬ﺳﺎل« دﺳﺘﮕﻴﺮ و زﻧﺪاﻧﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬از ﺁن ﺟﻤﻠﻪ دﮐﺘﺮ ﻋﻠﯽ ﻧﻘﯽ‬
‫ﻣﻨﺰوی ﻣﺪﺗﻬﺎ در ﺑﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬در هﻤﻴﻦ اﻳّﺎم ﺷﺎدروان دﺷﺘﯽ هﻢ دﺳﺘﮕﻴﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﻳﮑﯽ از دﻻﻳﻞ دﺳﺘﮕﻴﺮی اﻳﺸﺎن ﻧﻮﺷﺘﻦ هﻤﻴﻦ ﮐﺘﺎب‬
‫»‪ ٢٣‬ﺳﺎل« ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﺣﺎل ﺷﺎدروان دﺷﺘﯽ ﺑﻮدم و ﺑﺮای ﺁﻧﮑﻪ ﺧﺒﺮی از اﻳﺸﺎن ﺑﮕﻴﺮم‪ ،‬ﻣﺮﺗﺒًﺎ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن و ﺁﺷﻨﺎﻳﺎن اﻳﺸﺎن ﺗﻤﺎس ﻣﯽ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻮم ﺳﻌﻴﺪی ﺳﻴﺮﺟﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻳﺎری وﻓﺎدار و ﻣﺼﺎﺣﺒﯽ ﺑﺰرﮔﻮار و دوﺳﺖ ﺻﻤﻴﻤﯽ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد‬
‫ﺷﺪم‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﮑﺎﻟﻤﺎت ﺗﻠﻔﻨﯽ ﻣﺘﻌﺪد و اﺻﺮار ﻣﻦ‪ ،‬اﻳﺸﺎن ﺷﻤﺎرﻩ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺷﺎدروان دﺷﺘﯽ در ﺁن ﺑﺴﺘﺮی ﺑﻮد‬
‫در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم‪ .‬ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﺗﻠﻔﻨﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ‬
‫اﻳﺸﺎن ﺑﻪ اواﺳﻂ دﻳﻤﺎﻩ ‪ ١٣٦٠‬ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ روز ﻗﺒﻞ از ﻓﻮت اﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻔﺘﮕﻮی ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﮐﻮﺗﺎﻩ و ﺻﺪای ﺷﺎدروان‬
‫دﺷﺘﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﺿﻌﻴﻒ و ﺟﻤﻠﻪ هﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻘﻄﻊ و ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎرهﺎ از اﻳﺸﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪم ﮐﻪ ﺁﻳﺎ داروﻳﯽ اﺣﺘﻴﺎج دارﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاﻳﺸﺎن‬
‫ﻼ ﻣﻴﻠﯽ ﺑﻪ درﻣﺎن ﺧﻮد ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﻣﺎ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺧﻮاهﺶ ﻣﻦ را ر ّد ﮐﺮدﻧﺪ و ﭼﻨﻴﻦ درﻳﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ اﺻ ً‬
‫ﻣﺮﺣﻮم ﺳﻴﻌﺪی ﺳﻴﺮﺟﺎﻧﯽ ﭘﺲ از ﻓﻮت زﻧﺪﻩ ﻳﺎد دﺷﺘﯽ‪ ،‬در ﺳﻔﺮی ﺑﻪ ﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر ﭼﻨﺪ روزی ﻣﻬﻤﺎن ﻣﻦ در ﺷﻬﺮ ﻣﻮﻧﻴﺦ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺳﻔﺮ ﻣﺮﺣﻮم ﺳﻌﻴﺪی ﺳﻴﺮﺟﺎﻧﯽ ﻣﺸﺮوﺣًﺎ از ﺁﺧﺮﻳﻦ روزهﺎی ﺣﻴﺎت زﻧﺪﻩ ﻳﺎد دﺷﺘﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻧﺪ‬
‫ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﻧﮑﺘﻪ ﺁن را ﺑﺎزﮔﻮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫در زﻧﺪان ﺁزار و ﺷﮑﻨﺠﻪ زﻳﺎدی ﺑﻪ ﺷﺎدروان ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ وارد ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﺣﺘﯽ در زﻧﺪان ﺑﺮ اﺛﺮ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻟﮕﻦ ﺧﺎﺻﺮﻩ اﻳﺸﺎن‬
‫ﺁﺳﻴﺐ ﻣﯽ ﺑﻴﻨﺪ و ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ او را از زﻧﺪان ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺟﻢ اﻧﺘﻘﺎل ﻣﯽ دهﻨﺪ‪ .‬ﺳﻌﻴﺪی ﺗﻌﺮﻳﻒ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ‬
‫ﺁﺷﻨﺎﻳﺎن ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن از زﻧﺪﻩ ﻳﺎد دﺷﺘﯽ ﻋﻴﺎدت ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺎرهﺎ دﺷﺘﯽ از ﺳﻌﻴﺪی ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻣﻮاد‬
‫ﺳﻤّﯽ )ﺳﻴﺎﻧﮑﺎﻟﯽ‪ ،‬ﺳﻴﺎﻧﻮر( ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﺧﺎﺗﻤﻪ دهﺪ‪.‬‬
‫زﻧﺪﻩ ﻳﺎد ﻋﻠﯽ دﺷﺘﯽ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺧﻮد در ﺑﺴﺘﺮ درد و اﻧﺪوﻩ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﻴﺶ از هﺮ ﭼﻴﺰ ﻧﮕﺮان ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﮐﺸﻮر و‬
‫ﻣﻴﻬﻨﺶ ﺑﻮد و ﺗﺎب و ﺗﺤﻤﻞ دﻳﺪن ﺳﻘﻮط اﻳﺮان را ﺑﻪ درّﻩ ﻓﻨﺎ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ در ﺣﺎﻟﻴﮑﻪ ﺁﺛﺎر ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺑﺮ ﭘﻴﮑﺮ اﺳﺘﺨﻮاﻧﯽ او‬
‫ﻦ ‪ ٨٨‬ﺳﺎﻟﮕﯽ در ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺟﻢ‬ ‫هﻮﻳﺪا ﺑﻮد ﺑﺎ درد و اﻧﺪوﻩ و در ﻓﻀﺎﻳﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﻏﻢ اﻧﮕﻴﺰ در ‪ ٢٦‬دﻳﻤﺎﻩ ‪ ١٣٦٠‬در ﺳ ّ‬
‫درﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬
‫∗‬
‫ﻳﺎدش هﻤﻴﺸﻪ ﮔﺮاﻣﯽ ﺑﺎد ‪.‬‬

‫ﺗﺎ ﺣﺪﻳﺚ ﻋﺎﺷﻘﯽ و ﻋﺸﻖ ﺑﺎﺷﺪ در ﺟﻬﺎن‬

‫ن ﻋﺸﻖ‬ ‫ﻧﺎم او ﺑﺎدا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺮ ﺳ ِﺮ دﻳﻮا ِ‬

‫∗ زﻳﺮﻧﻮﻳﺲ ﻓﺼﻠﻨﺎﻣﻪ »رﻩ ﺁورد«‪ :‬زﻧﺪﻩ ﻳﺎد دﺷﺘﯽ در ‪ ١٢٧٧‬در دﺷﺘﺴﺘﺎن ﻣﺘﻮﻟﺪ و در ﺟﻮاﻧﯽ هﻤﺮاﻩ ﭘﺪر ﺑﺮای ﺗﺤﺼﻴﻞ ﻋﺎزم ﮐﺮﺑﻼ و ﻧﺠﻒ‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪ ١٢٩٧ .‬ﭘﺲ از ﺧﺎﺗﻤﻪ ﺗﺤﺼﻴﻼت ﺑﻪ اﻳﺮان ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ١٣٠٦ .‬ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای ﻣّﻠﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬در ‪ ١٣١٤‬زﻧﺪاﻧﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪١٣١٨ .‬‬
‫ﻣﺠﺪدًا ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮرای ﻣﻠّﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪﻧﺪ و ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻪ وﮐﺎﻟﺖ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬از ﺳﺎل ‪ ١٣٣٣‬ﺗﺎ ‪ ١٣٥٨‬ﺳﻨﺎﺗﻮر در ﻣﺠﻠﺲ ﺳﻨﺎ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎدروان دﺷﺘﯽ هﺮﮔﺰ ازدواج ﻧﮑﺮد و ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪ زﻳﺎدی ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ ﺧﻮاهﺮزادﻩ دارﻧﺪ ﮐﻪ در ﺗﻬﺮان زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻬﺪی‬
‫ﻣﺎﺣﻮزی ﮐﻪ در ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺳﺎل ‪ ٦٢‬ﭘﺲ از ﻓﻮت دﺷﺘﯽ‪ ،‬ﻳﺎدداﺷﺘﻬﺎی ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻧﺸﺪﻩ ﺷﺎدروان دﺷﺘﯽ را ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﻧﺎﺻﺮ ﺧﺴﺮو ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان »ﺗﺼﻮﻳﺮی‬
‫از ﻧﺎﺻﺮﺧﺴﺮو« ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫‪182‬‬