A arte barroca

A nova mentalidade barroca

A arte barroca
Nace como instrumento artstico dunha iglesia catlica en plena loita co protestantiasmo, esgrimindo a doutrina da contrarreforma xurdida do Concilio de Trento. As monarquas absolutas servense do barroco para presentar un xigantesco espectculo de poder e gloria. A arte desempea polo tanto, unha dobre funcin a de impresionar primeiro e a de transmisin de contidos ideolxicos

Palacio de Versalles

Xardns de Vesalles

A arte barroca
O barroco chama a atencin aos sentidos do espectador e quere fascinalo. Dirxese aos sentidos non razn. O Barroco movemento, ansia de novededade, contraste, mestura audaz de tdalas artes, teatral e fastuoso. Todo fronte ao equilibrio, sobriedade, racionalismo, lxica, contencin e serenidade propia do renacemento.

Arquitectura barroca
Concibido como unha gran escultura, un bloque nico que se articula como un todo. Gosta das plantas elpticas, ovais ou de gran complexidade xeomtrica. Vocacin de movemento: Lias curvas e superficies onduladas (paredes, entablamentos, etc.) Orde ondulante e orde xigante, que se suman o resto de ordes clascos. Utilizacin das volutas e aletas de forma profusa. Arcos ovais, mixtilineos, alterna tramos de paredes rectas con curvos. Decoracin tupida que contribe ao movemento

Arquitectura barroca

Arquitectura barroca
Dramatizacin da atmsfera: violentos claroscuros, contrastes entre pronunciados entrantes e saintes. Procurase buscar o efecto si e necesario a travs de efectos pticos: se non hai marmore facemos pasar a madeira por marmore, se non temos ouro, durase o xeso. Colocacin de espellos para alterar as perspectivas das estancias. Os teitos planos convrtense en bvedas gracias aos frescos.

Arquitectura barroca

Arquitectura barroca
Os edificios caracterizanse polo seu dinamismo den plantas e alzados xenerando claroscuros en moitas ocasions Ao ser un arte de propaganda para Papas e Reis abundan as cpulas e a orde xigante ou colosal Os elementos sustentantes son mis variados: columnas, caritides, atlantes, columnas salomnicas A ornamentacin e rica e abundante

Columnata de San Pedro do Vaticano

Arquitecto: Bernini, Gian Lourenzo. Cronoloxa:1656-1667 Localizacin: Cidade do Vaticano, Roma. Estilo: Barroco

Columnata de San Pedro do Vaticano

Ten que salvar varios problemas, desde calquera punto ten que verse ao papa no balcn da Loggia. Centrar o obelisco. Superar os desniveis do terreo. Ter un significado especial como sede da igrexia crsiti.

O diseo curvo das columnatas orixina un efecto de movimento e ilusin espacial

Columnata de San Pedro do Vaticano

Duas prazas, primeira delimitada por dous tramos rectos, que se abren para formar unha gran plaza elptica. Esta praza recta est organizada en terrazas para salvar o desnivel. Os dous brazos circulares simbolizan a vontade de acollida da igrexa

Columnata de San Pedro do Vaticano

Catro fileiras de piares e columnas dricas, que forman tres ras. O entablamento e xnico. A columnata culmina nunha balaustrada que acolle 140 estatuas de santos e mrtires.

Columnata de San Pedro do Vaticano

Bernini consigue acentuala altura da fachada e converte-la cpula no smbolo da cabeza da cristiandade. Bernini da pouca altura columnata ademis de introducir pesadas columnas dricas que contrastan coas mis esbeltas da fronte da baslica construida por Maderno.

O baldaquino de Bernini
Arquitecto: Bernini, Gian Lorenzo Cronoloxa: 1624-1633 Localizacin : Baslica Vaticana

O baldaquino de Bernini
Sntese entre escultura e arquitectura. Base de marmol que da paso a catro columnas helicoidais en bronce. O dosel acolle catro enormes volutas que prolongan o movemento das columnas. Finalizando coa cruz e o globo terrestre. Sitase baixo a cpula creada por Miguel Anxo.

O baldaquino de Bernini
Contrastes de color entre baldaquino oscuro e pilares que sosteen a cpula. Gran dinamismo nas columnas salomnicas, acanaladas na sua parte inferior e decorada con vexetais na superior. O seu entaboamanento formado por cortinaxes acenta o teatralizante da obra.

BERNINI San Andrs do Quirinal (1658-1670)

E un perfecto exemplo de unha planta dinmica na que alterna o muro convexo e o prtico cncavo A planta e ovalada con capelas Alterna a orden xigante e a normal O uso na portada dun frontn triangular e unha cornisa curva serve para crear o dinamismo

Fachada do vaticano Maderno

Arquitecto: Maderno, Carlo (1556-1629) Cronoloxa: 1607-1612 Localizacin: Vaticano

Fachada de San Pedro do Vaticano (Maderno)

Fachada horizontal, que ira rematada nos seus extremos con das torres que enmarcaran a cpula de Miguel Anxo. Utilizou o orden xigante nas pilastras e semicolumnas corintias. Ademis de un entaboamento e un tico coroado por unha balaustrada. A parte central avanza cara praza para dar a sensacin de movemento. Rematada nun pequeo frontn

BORROMINI SantIvo alla Sapienza (1642-1650)

Hai unha disposicin novedosa do atrio e a iglesia. Non temos unha fachada tradicional, e cncava, xerando sorpresa A cpula e convexa ao exterior e no interior e mixtilneo e sin pechinas No exterior da cpula toma a forma dunha espiral (ascensin) A pranta da igrexa e mixtilnea

BORROMINI San Carlos de las cuatro fuentes (1638-1667)

Divide a fachada en dous andares, e para darlles carcter unitario combina columnas normais e xigantes. O resto dos elementos tratan de romper esa unidade dando sensacin de movemento a travs de ritmos ondulantes. Entaboamento inferior ondulado, horizontal he corrido, mentres o superior esta segmentado por un medalln que da sentido ascendente.

BORROMINI San Carlos de las cuatro fuentes (1638-1667)

As columnas xigantes ao estaren xuntas e seren tan altas potencian o impulso vertical. Movemento ondulante na sa mxima manifestacin nos entrantes e saintes cncavos convexos dos tres sectores da fachada.

BORROMINI San Carlos de las cuatro fuentes (1638-1641)

A planta na sa esencia e un valo combinado con espacios sinusos e ondulantes. O interior 16 columnas de orde composta, modelan o muro e coa sa funcin de carga liberan o espacio central do valo. Entaboamento de formas caprichosas crea unha slida barreria horizontal que gua a vista polo seu permetro

BORROMINI San Carlos de las cuatro fuentes (1638-1641)

Sobre el arcos de medio punto que sosteen unha cpula tamn oval. (pechinas con medallns) Cpula decorada con casetns que disminen de tamao (sensacin de maior altura) As fiestras escondidas dan a sensacin de que a cpula flota sobre a igrexa

BORROMINI San Carlos de las cuatro fuentes (1638-1641)

Fachada do Obradoiro
Autor: Fernando de Casas Novoa Cronoloxa:1738 Estilo: Barroco Galego

Fachada do Obradoiro
A fachada deba resolver tres codicionantes: Protexelo Prtico da Gloria, integrar o edificio na estructura urbanstica da cidade, e acolle-la escalinata barroca xa construida. O Prtico Romnico, escndese tras un fronte de deseo piramidal. Dividido en tres ras a travs de columnas estriadas. Dividido en dous niveis, e flanqueado por das torres.

Fachada do Obradoiro
Na estructura abrense enormes fiestras que desmaterializan a fachada ademis de darlle un impulso ascensional. Ainda que a sa funcin primodial fose a de Iluminar o Prtico da Gloria. Un remate en varios niveis descendentes remata a fachada.

Fachada do Obradoiro
O nome ven determinado polo minucioso traballo de filigrana, ao que lle imprime un carcter lixeiro e etreo comparabel s labores de ourivera. O s carcter transparente da fachada unido ao seu maxistral xogo de luces e sombras da lugar a unha gran escultura monumental

Torre do reloxio
Autor: Domingo de Andrade. Cronoloxa: 1680 Estilo: Barroco Galego

Torre do reloxio

O oco xoga un papel tan fundamental como a masa. Ademis interpreta o gusto naturalista na decoracin que ser caracterstico dos arquitectos da sua xeracin: frutas, vexetais, trofeos ou figuras fantsticas. Nesta torre incorporou a sa experiencia no campo do retablo. Aproveita a vella torre do sculo XIV e levanta sobre ela una estructura cbica con catro templetes circulares nas esquinas e un corpo octogonal con idnticos templetes e remate con cpula, linterna y cupuln.
A decoracin con pilastras con sartas de frutas nos cupulins e novedosa e nos muros tamn inclue sartas de frutas, e acanto. A verticalidade da torre serve de contrapunto horizontalidade da Quintana, donde Andrade empregou rdes xigantes como un tributo a Miguel Anxo.

Convento de Santa Clara

Autor: Simn Rodrguez Cronoloxa:1719 Estilo: Barroco galego

Fachada ficticia tras a cal non se acha a igrexa senn simplemente a portera do convento e un pequeno xardn polo que se accede ao recinto relixioso.

Convento de Santa Clara

A fachada se retranquea con respecto aomuro do convento para conseguir un efecto de sorpresa no espectador e unha autntica fachada-teln xa que non se corresponde coa igrexa senn que conduce a un zagun e a un xardincillo no que, moito mis atrasada, atpase a igrexa. Encadrada por das xigantescas pilastras de festn vertical refundido, que a percorren ata a cornisa, divdese en tres cales e igual nmero de corpos. A decoracin agrpase na ra central. Nesta ra sitase a porta, enmarcada por un groso baquetn formando orejeras e continundose por unha placa recortada co medio cilindro,todo coma se fosen pezas de marquetera. Sobre a porta brense dous nichos, o inferior rectangular, cegado, e o superior, de medio punto, introdcese no crebado frontn rompendo o entaboamento. A hornacina acubilla a imaxe da Santa titular(Sta. Clara), que sostn nunha man o viril e na outra o bculo abacial, e por detrs dela unha fiestra, a xeito de transparente, solucin moi barroca. Unindo os dous nichos aparecen formas de asa a xeito de grapas, co seu perfil exterior lobulado, que se repiten nas orejeras da hornacina onde est a Santa. Este corpo remtao unha voladsima cornisa, moi crebada,con cortes profundos, que se rompe para dar cabida ao escudo de San Francisco coas cinco llagas. A cornisa continase por un frontn curvo, similar ao anterior, pero moito mis salinte. Sobre o robusto frontn asntanse os colosais cilindros que producen unha sensacin extraordinaria de movemento e inestabilidade.

Convento de Santa Clara

As ras laterales son moi sinxelas. No primeiro corpo, a cada lado, unha cartela ou placa de dobre plano e sobre elas un valo ou elipse. No segundo e terceiro corpo fiestras con montante includo en marco de guarnicin abocelado. A fachada, por estar atrasada en relacin ao muro do convento, goza dun espazo diante que foi aproveitado para construr a dobre escalina ta de tres tramos que d acceso porta. Todo feito en pedra, tanto a balaustrada como os pedestales repiten varios motivos de placas ou crculos similares aos do frontis. Da contemplacin desta fachada se observ non utilizacin da orde clsica de columnas, o mnimo emprego da decoracin vexetal e a tendencia a levar os grandes volumes s partes altas. Trata o artista de sacar o mximo partido pedra, ao duro e spero granito. Por iso utiliza elementos xeomtricos, xa de formas rectangulares ou circulares, onde poida conseguir calidades ao rudo material. Deste xeito os seus molduras son dun grosor incrible, o mesmo que as placas, as volutas, nas que se aprecian distintos planos de relevo. Todo consegue producir magnficos efectos de luz e sombra, buscndose tamn a alternancia de van e macizo co mesmo fin. A sensacin de inestabilidade consguese levando os volumes e as masas cara parte superior, de a as voadas cornisas e grandes placas. Acentuando mis a sensacin de vigor e movemento os tres grandes cilindros que, montados sobre uns corpos cbicos, parece que van irse abaixo ao mis lixeiro tremor.

Placas
O santiagus Simn Rodrguez o introductor do "barroco de placas" caracterizado pola ornamentacin das fachadas con grandes placas ptreas que xeran efectos lumnicos. tamn o creador dun tipo de torrecampanario de gran influxo posterior en toda Galicia. Dun s corpo alzado sobre un pequeno basamento liso, ornamntase con grandes placas superpuestas con profundos corte que xeran xogos de luces e sombras. Intentan transmitirunha sensacin de inestabilidade acumulando os volumes na parte superior (ej. Igrexa de San Fiz de Solovo (Santiago) Cara a 1719 realiza a fachada da portera do convento de Sta.Clara de Santiago, unha obra que lle proporcionou fama inmediata pola sa orixinalidade e pola sa perfecta adecuacin a lospostuladosbarrocos(carcter escenogrfico, inestabilidade, fachada-teln etc)

Fachada Barroca

Escultura Barroca

Caractersticas da escultura Barroca

O artista barroco busca sempre o naturalismo En moitas ocasins domina o pathos (dramatismo) O ascetismo e a mstica estn presentes en moitas ocasins E un arte dirixido aos sentidos, non razn Moitas obras xeneran movimento hacia fora Son frecuentes os escorzos e a tensin dinmica Se presta gran atencin ao movemento das roupaxes xerando claroscuros

Caractersticas da escultura Barroca

Preocpase moito pola representacin da realidade sempre cargada de elementos pasionais. As superficies intentan reproducir as diferentes calidades dos obxetos. Temtica variada, apoloxa da igrexa e do Estado, aparece tamn a morte como elemento dramtico.

Apolo e Dafne
Autor: Bernini Cronoloxa: 1622-1625 Material: Mrmore Representacin do mito de Apolo e Dafne na que a ninfa convrtese nun loureiro para escapar da persecucin do deus.

Apolo e Dafne
Parecen representacins do mundo clsico. O autor busca que o movemento sexa o mis realista posible dentro da accin. Trtase de captar a fugacidade do instante. Fixndose na expresin dos persoaxes: Dafne aterrorizada ante a posibilidade de ser atrapada polo deus, sin saber que se est a convertir en loureiro. Apolo, que si percibe o cambio parece estupefacto.

Apolo e Dafne
Escultura exenta, pero deseada para ver dende un punto de vista privilexiado. Ainda que Bernini non se rende ao bloque nico xa quepretende que as sas esculturas se integren na sa redonda. Tamen est interesado na luz, pule unhas superficies e entretalla outras para que a luz se concentrase (baleira o redor dos ollos) Gran virtuosismo no tratamento das texturas, gran levedade no cabelo de Dafne

xtase de Santa Teresa

Autor: Bernini Cronoloxa:1647-1652 Estilo: Escultura Barroco Capela de Santa Mara de lla vittoria

xtase de Santa Teresa

Unin de arquitectura, escultura, e pintura formar un maxistral espacio escenogrfico. Non e posible sacar a escultura do marco que a rodea. Na capela abrese un nicho donde se coloca a escultura facendo as veces dun escenario. Desenvlvese a trama sobre unha nube, donde o anxo traspasa coa lanza o corazn da Santa.

xtase de Santa Teresa

Evidente efecto teatral, consegue fusiona-las artes porque o conxunto escultrico completase con dous palcos dende os que certas persoas asisten ao xtase. E a primeria vez que se esculpen nubes A obra mostra a xtase da Santa, pero para algns ten unha forte dose ertica O tratamento das roupaxes e moi acertado, as roupaxes teen consistencia e as calidades son excepcionais.

xtase de Santa Teresa

A Santa entra en xtase, demaida, abandoada de ps e mans, cabeza cara atrs ollos pechados e aletas do nariz abertas e boca entreaberta. A escea est iluminada por unha fiestra de cristal amarelo que incide nos raios que envolven aos persoaxes.

Cristo xacente
Autor: Gregorio Fernndez Cronoloxa:1614 Estilo: Barroco espaol. Material: Madeira policroma.

Escultura relixiosa: nin a realeza nin a nobreza exercen de mecenas, debido situacin de decaemento das clases mis altas. Son os mosteiros e as parroquias as que se encargan da produccin escultrica. Trtase de esculturas para ser vistas polo pobo (procesins) , como demanda a Contrarreforma en oposicin s reformistas relixiosas.

Cristo xacente
Cristo recien morto, rostro de sufrimento, e feridas abertas. Signos de sufrimento son observables, sangre que brota dende costado, xeonllos e fronte. Ollos pechados e longos cabellos humidos de sudor Boca entreaberta vemos algn dente.

Cristo Xacente
Preciso estudio anatmico, con detalles naturalistas como as costelas marcadas ou a elevacin do esterno. Gran dominio da tcnica nos pregamentos da saba. Uso da policroma para acentua-lo patetismo, regueiros de sangue, negrns nos ps, etc.

Cristo Xacente
Realismo pattico, sin idealizacin. Expresividade no seu rostro. Profunda religiosidade. Roupas moi convencionais, excesivamente angulosos. Uso da policroma,

David
Autor: Bernini Cronoloxa: 1623 Material: Mrmore

Rapto de Proserpina

A beata Ludovica Albertoni

Piedade
Gregorio Fernndez 1616

PINTURA BARROCA EUROPEA

Pintura Barroca
Tendencia ao realismo: reflexo fiel da realidade Estudio da luz. Bsqueda de fortes contrastes: tenebrismo (claroscuro) Temtica variada: relixiosa, retratos, mitoloxa, bodegns, escenas costumistas. Predominio da pintura ao leo, sobre lenzo Bsqueda do movemento: asimetra, lia curva, tensin

Pintores: Caravaggio (Italia), Rubens (Flandes) Rembrandt e Vermeer (Holanda)

A pintura barroca
A pintura barroca basase no efmero, no transitorio e no cambiante O naturalismo leva a pintar o que se ve Hai maior liberdade de traballo e non sempre se pinta por encargo, de ah a proliferacin de autorretratos Os bodegns e paisaxes, temas secundarios no Renacemento, convirtense en temas importantes As composicins tenden monumentalidade e recurren a elementos asimtricos, diagonais, escorzos, e persoas de espalda Representanse vidas de santos, temas mitolxicos e desnudos Conquistas da pintura barroca: a luz, o movemento e a cor Difuminado das formas fronte ao dibuxo

Debido ao independente desenvolvemento das escolas pictricas non son moitas as notas comns que caracterizan pintura barroca; sinalamos as seguintes: - Realismo. Bscanse os modelos da natureza, incluso chegando ao naturalismo, a preocupacin pola representacin do estado psicolxico, dos sentimentos (dor, alegra), etc. A luz ponse ao servizo do realismo. - Predominio da cor sobre o debuxo. Nos grandes mestres as manchas son as definidoras das formas (Velzquez ou Rembrandt). Pntanse as cousas como se ven na realidade, con manchas de cor e luz, perdndose os detalles e co contorno non precisado. Profundidade. No barroco abandnase o rigor da perspectiva lineal, para obter a sensacin de profundidade utilizando lias converxentes, series de escorzos, un primeiro trmino desmesurado, un primeiro trmino escuro, xogos de luces, plasmacin de efectos atmosfricos

Hexemona da luz. Abandnase o esfumato de Leonardo psase a planos de luz e sombras onde as formas debxanse con gran precisin. O barroco a arte de plasmar pictricamente a luz , xogando a sombra un papel ata entn indito, especialmente nos primeiros ensaios do estilo que vieron a denominarse Tenebrismo. No Barroco a forma subordnase luz. Liberdade na composicin, dicir composicin asimtrica . A tendencia instintiva a colocar a figura principal no medio e a pintar das metades de teas semellantes (simetra). Prefrese todo aquilo que mostre desequilibrio ou suxira que a escena contina mis al dos lmites do marco. Consguese mediante as lias diagonales que substiten s composicins piramidais do sculo anterior. - Preocupacin por plasmar o movemento. A pintura barroca a pintura da vida e esta non pode representarse baixo formas estticas. A turbulencia anteponse quietud; as figuras son inestables e os escorzos e ondulaciones multiplcanse. s veces este movemento non existe e o exceso de quietud e austeridad dbese relacionar co desexo de vincular a obra coa transcendencia relixiosa.

-A fbula pagana cultivarase en Francia e Flandes.

- Os holandeses destacarn no retrato de grupo e a paisaxe convrtese en xnero independente e dentro del temas especiais como, escenas realistas ( de interiores e de vida coti), marias, batallas navales, etc. - Tamn se desenvolve o cadro de arquitectura, o bodegn, os de naturezas mortas. Tcnicas. A importancia da cor e o desexo de mostralo en toda a sa brillantez fai que se abandone o temple e xeneralzase o leo e o uso do lenzo, s veces de grandes proporcins e a pintura sobre tboa case se abandona. A tcnica do fresco sguese utilizando para a pintura decorativa das paredes. - Temas. Aqu onde a multiplicidade de escolas provoca unha absoluta variedade nos temas.

Vocacin de San Mateo

Autor: Caravaggio Cronoloxa: 1599-1600 Estilo: Barroco italiano Tcnica: leo Cristo na compaa de San Pedro, entra nunha estancia onde Mateo se ocupa das sas tarefas como recadador. Xess sinala a Mateo como o elexido.

A vocacin de San Mateo

Execucin novedosa, pola distribucin dos persoaxes na metade inferior do lenzo, permanecendo baleira a superior. A luz exterior ilumina de forma diagonal os rostros dos persoaxes. A luz centra a atencin do observador pola sa descoecida procedencia.

A vocacin de San Mateo

Caravaggio utiliza a tcnica do tenebrismo, xogando co claroscuro, contastando luces e sombras. Ilumina aquilo que desexa e deixa na oscuridade o que non lle interesa. Sendo o raio de luz o verdadeiro estructurador do cadro, unha diagonal de luz ilumina as cabezas sorprendidas dos presentes. As cores que utiliza Caravaggio son cores clidos.

A morte da virxe
As grandes achegas de Caravaggio ao claroscuro e ao naturalismo na captacin da realidade acadan unha intensidade dramtica sin precedentes. Influencias de Miguel Anxo na modelaxe escultrica dos corpos. Tenebrismo: Tcnica que utiliza o claroscuro, as composicins en diagonal, naturalismo na representacin dos persoaxes, e desacralizacin de temas relixiosos (esceas da vida cotidi) Despois da aparicin de Caravaggio, remtase co manierismo, e influir en gran medida en Rembrandt e Velzquez.

Santo enterro
Autor: Caravaggio Cronoloxa:1602-1604 Estilo: Barroco italiano Xos de Arimatea e Nicodemo sosteen con esforzo o corpo de Cristo morto, detrs encuentranse la Virgen Mara, Mara Magdalena e Mara de Cleofs. Nesta pintura barroca conforme o ollo do espectador descende da penumbra temos, tamn, un descenso dende la histeria de Mara Cleofs a traveso dunha emocin contida da Virxe cuia lamentacin ocupa o posto central, ata a morte como o silencio emocional definitivo. Caravaggio presenta persoaxes abatidos, agachados, tumbados ou polo menos pensativos, alonxndose as dos modelos estatuarios do Alto Renacemiento.

A deposicin de Cristo
Un cadro que unha escea de teatro. O escenario na lousa sepulcral elevando aos actores, a escuridade que invade o fondo e a luz que selecciona aos protagonistas entre o grupo de personaxes apiados.
En primeiro plano o corpo espido de Cristo, unha corpo musculoso malia a morte. Rodano unha cascada de cabezas e mans formando un abanico Un horizonte visual situado no primeiro terzo do cadro. Mrcao unha lia que percorre o corpo inclinado de Xos de Arimatea, a cara de Juan e a man de Maria nai. O abanico formado polas cabezas e mans de todos os pesonajes completa o seu xiro no brazo de Cristo, especialmente iluminado, que descende ata a tumba, conectando simblicamente o mundo dos vivos co mundo da morte. Na tumba, unha planta simboliza a resurreccin e a inmortalidad de Deus. Un horizonte visual situado no primeiro terzo do cadro. Mrcao unha linea que percorre o corpo inclinado de Jos de Arimatea, a cara de Juan e a man de Maria nai. O abanico curva das cabezas e mans de todos os pesonajes completa o seu xiro no brazo de Cristo, especialmente iluminado, que descende ata a tumba, conectando simblicamente o mundo dos vivos co mundo da morte. Na tumba, unha planta simboliza a resurreccin e a inmortalidad de Deus.

As tres Gracias
Autor: Rubens Cronoloxa:1639 Estilo: Barroco Flamenco Contexto histrico Durante o sculo XVII, prodcese a escisin poltica e relixiosa entre Flandes e Holanda. Flandes queda baixo a monarqua espaola e o Catolicismo, mentres que Holanda se independiza e rxese pola moral protestante. A pintura dos Pases Baixos evoluciona pese sa historia comn cara a das tendencias moi distintas. Rubens a figura mis importante do mundo flamenco. O cadro representa unha escena de tema mitolxico onde aparecen as tres fillas de Zeus e Eurimone: Eufrsine, Tala e Anglaia. Son as representacins da afabilidade, a simpata e a delicadeza e sempre aparecen espidas, xa que segundo a mitologa, a beleza non deba taparse.

As Tres gracias
Prefire as composicins asimtricas e en diagonal, creando un ritmo curvilneo froito do movemento en espiral co que dota s sas figuras. Logo dunha etapa inicial no que os seus cadros reflicten a importancia do debuxo preciso e do modelado dos seus personaxes. Pasarn a segundo plano ante a cor e a luz de Venecia. A pincelada e a cores son viva As vibracins do amencer e do ocaso presaxian a chegada do impresionismo. A luz neste cadro de Rubens moldea o corpo humano.- O ser humano de Rubens sensual e carnoso nos seus espidos. O corpo feminino resulta brando e vibrante e de entonaciones rosadas.

As tres gracias
As figuras estn conectadas entre si a travs dos brazos, o veo e as sas miradas, dicir, psicolgicamente, dando as nova unidade ao grupo. Caracterstico de Rubens o canon de beleza que emprega na representacin das sas mulleres, entradas en carnes pero proporcionadas e elegantes. A sensacin de movemento e graza que irradian excelente, obtendo o efecto de invitar ao espectador a integrarse na escena. A graciaa da dereita ten o rostro da muller do pintor, Isabella Brandt, e segundo algns autores a da esquerda sera Hlne Fourment, a sa segunda esposa, que xa retratara en multitude de cadros. As flores da guirnalda superior e o fondo de paisaxe acentan a beleza do conxunto. O forte foco de luz que utiliza o mestre resalta o colorido perlado das raparigas

Leccin de anatoma
Autor: Rembrandt Van Rijn Cronoloxa: (1606-1669) Estilo: Barroco Holandes
sen dbida o pintor mis importante desta escola, entre as sas caractersticas sobresaen: Influencia de Caravaggio no realismo e na utilizacin da luz. Emprego do claroscuro que se degrada en douradas penumbras. A luz ten valor simblico e psicolxico, vez que formal. Utilizacin de formas suxeridas por manchas densas e amplas. Pincelada solta e de grandes e espesos empastes. Realismo impregnado de idealismo e espiritualidade. Preocupacin por captar a psicoloxa do retratado, o seu estado anmico. Gran variedade de temtica: mitolgico, retratos, retratos colectivos, bodegones, paisaxes.

Ronda nocturna
Autor: Rembrandt Van Rijn Cronoloxa: 1642 Estilo: Barroco Holandes

Este cadro foi pintado por encargo dunha compaa de arcabuceros voluntarios, os kloveniers, que eran unha milicia urbana formada por membros destacados da cidade.
En realidade, o ttulo do cadro non correcto. En realidade de da, pero os membros da milicia saen dun arco que est na escuridade e un potente raio de sol ilumnaos.

Ronda nocturna
O gran xito de Rembrandt neste enorme cadro a composicin. Trtase dunha galera de retratos nun s cadro. O cadro de Rembrandt case un teatro na ra: parece que a compaa sae triunfante dun desfile a travs dun arco. Hai un can, pcaros correteando, un soldado que carga un mosquetn, outro que sorr, o capitn Banning Cocq ordea ao seu tenente que organice a marcha. Hai rudo, cancins, xuramentos. No cadro hai vida, parece un fotograma conxelado no tempo.

Ronda nocturna
Outra das caractersticas propias de Rembrandt que o seu cadro presntanos tipos sociais distintos. Temos ao capitn e ao tenente (os dous en primeiro plano), membros da clase alta. Por detrs, os arcabuceiros, de clase mis baixa. Os nenos, que forman parte do pobo... Etc.

La chica de la perla
Cronoloxa: 1665 -1667 Autor: Vermeer Johannes Estilo: Barroco holands A maiora dos seus cadros presentan sinxelas escenas hogareas en casas tpicamente holandesas. Os seus personaxes, polo xeral unha muller, estn realizando algunha tarefa do fogar, luz do da que penetra por algunha fiestra. Expresando sentimentos contidos, xestos imperceptibles, momentos ntimos, atmosferas... A muller, dentro dos principios morais protestantes da poca, deba levar unha vida dedicada familia e ao traballo no fogar; a casa era o seu mundo
Coecido polo seu tratamento da luz, a textura, a perspectiva e as cores trasparentes. Soubo reflectir con gran maestra a luz sobre os obxectos. A mirada da moza constite a esencia do cadro, a gran protagonista, que se complementa coa sensualidad dos beizos, prescindindo de detalles que poidan desviar a atecin. O fondo escuro, neutral, reforza a plasticidad do rostro e realza o efecto tridimensional da figura un fondo escuro, neutral, reforza a plasticidad do rostro e realza o efecto tridimensional da figura A modelo leva un vestido amarelo, contra o que destaca o luminoso branco do pescozo da blusa e o turbante azul do que cae unha banda entonada co vestido amarelo limn sobre os ombreiros; na orella loce unha perla en forma de pinga, de reflexos opalinos. A sa forma ovoide transmite peso e volume Vincent van Gogh dixo del: unir o amarelo limn, o azul plido e o gris claro tan caracterstico del, como a armonizacin do negro, o branco, o gris e o rosa en Velzquez

Paisaxes
Cronoloxa: 1670 Autor: Ruysdael Jacob Estilo: Barroco Holands O ceo xoga un papel moi importante e especialmente dramtico debido gran cantidade de nubes que hai e ao feito de que ocupe as das terceiras partes do cadro. Un ceo que, anuncia tormenta . Jacob Ruysdael, adoitaba pintar a natureza dun xeito moito mis impresionante do que era en realidade, dando un aspecto moito mis dramtico s sas obras. Os paisaxistas holandeses do sculo XVII, utilizaban puntos de vista moi baixos, o que permite que salga moito mis ceo. Ademais, esta forma de pintar fai que certos elementos destaquen mis. o caso do muio. A gama cromtica impresionante: azuis, verdes, ocres, grises, brancos, marrns e negros.

Diego Velzquez
Etapa de formacin (1617-1622)
Aos 18 anos conseguiu licenza para pintar, dos seus mestres tomou os principios manieristas ademais do tenebrismo. Neste periodo, caracterizado polo tratamento naturalistas. Asimilou o programa do naturalismo e consagru a sa arte observacin obxetiva da realidade, Bodegons con figuras: O aguador de Sevilla (1620), Vella fritindo ovos (1618) Caractersticas de este periodo son: o tenebrismo, con fortes contrastes de luces e sombras, predominio de los cores terrosos, sencillez na composicin.

Diego Velzquez
Autor: Velzquez Fecha: 1630 Estilo: Barroco Material: Oleo sobre lienzo Pintado na sa primeira viaxe a Italia. O tema elixido est inspirado nas Metamorfoses de Ovidio: Apolo achgase fragua de Vulcano para contarlle a infidelidade da sa esposa, Venus, con Marte. Ao escoitar a noticia toda a fragua qudase petrificada: esta sensacin conseguiuna perfectamente o artista.

Diego Velzquez
Velzquez pxose en contacto coa arte italiana, como se observa nas anatomas dos axudantes de Vulcano, situados en diferentes posturas para demostrar o dominio das figuras. Tamn se advirte o interese mostrado por conseguir o efecto espacial, recorrendo a dispoer figuras en diferentes planos, ocupando todo o espazo, relacionndose a travs de lias en zig-zag. A luz tamn experimentou un sensible cambio ao modelar con ela as formas dos corpos que revelan a estrutura dos sos e msculos baixo a pel. Estamos ante unha nova fase da arte de Velzquez.

A fragua de Vulcano
A representacin duns belos espidos masculinos. Parece que o pintor, tras ver e estudar os relevos clsicos e as obras de de os pintores do Renacimiento e dos seus contemporneos quixese demostrar o seu dominio do espido, sereno e escultrico. A influencia de Tiziano e Tintoretto reflctense nos meticulosos estudos anatmicos e no desenvolvemento dos msculos tensados dos herreros. O escorzo do da dereita, inclinado cara a adiante -algo tan de Tintoretto-, serve ademais para crear o primeiro plano de profundidade.

A fragua de Vulcano
A composicin e o ritmo da obra est moi planificado. A luz e as miradas guannos. Apolo, no extremo esquerdo, atrae a nosa atencin en primeiro lugar polo colorido e o brillo que lle envolve. O segundo golpe de vista lvanos ao cclope que est de costas e sobre o que cae o foco de luz. Este e Apolo enmarcan a Vulcano como nun parntese, os seus ollos botan fascas como o ferro que est golpeando sobre o iunque. Ao ver a expresin da sa mirada, inmediatamente fainos fixarnos na dos seus axudantes. O mis novo non pode crer o que oe e queda pampo coa boca aberta. Entre todos os personaxes crase unha elipse que os achega As novas cores. Predominan nos tons ocres/terra propios da sa primeira etapa, pero incorpora novas cores propias da escola veneciana como o brillante anaranjado da tnica de Apolo ou do ferro incandescente. Grises suts e certos verdes e malvas fros sern xa caractersticos do seu paleta. A pincelada fxose mis alada. O esprito do bodegonista. Os obxectos seguen interesando a Velzquez como nos seus anos sevillanos. A fragua ten pequenos bodegones repartidos por todos os lados: as armaduras, os yunques, as mazas, as pinzas, cadeas, o horno, o xarrio de auga e unha lmpada de aceite colgada da repisa...

A rendicin de Breda

Cronoloxa: 1635
Representa un episodio da Guerra de Flandes ocorrido o 5 de xuo de 1625. Tras un ano de sitio por parte das tropas espaolas, a cidade holandesa de Breda caeu rendida, o que provocou que o seu gobernador, Justino de Nassau, entregase as chaves da cidade ao xeneral vencedor, Ambrosio de Spnola. O centro da composicin a chave e os dous xenerais. As tropas espaolas aparecen dereita, tralo cabalo, representadas como homes experimentados. esquerda sitanse os holandeses, homes novos e inexpertos, cuxo grupo pecha o outro cabalo. Todas as figuras parecen autnticos retratos , ao fondo aparecen as humaredas da batalla e unha vista en perspectiva da zona de Breda. A composicin est estructurada a travs de dous rectngulos: un para as figuras e outro para a paisaxe. Os homes se articulan sa vez ao longo dun aspa en profundidade, pechando devandito rectngulo cos cabalos dos xenerais. A pincelada que utiliza o artista non sempre a mesma senn que se adapta calidade dos materiais que representa, podendo ser ben compacta, como na capa da figura da esquerda, ben solta, como na banda e armadura de Spnola.

A rendicin de Breda
Contrapone un primeiro plano de cores intensas e figuras silueteadas de cores clidas a un extraordinario fondo de cores fras, con luces do amencer. unha paisaxe luminosa e brumoso a un tempo, no que vemos os campos de combate cos fumes dos restos dos caonazos, confundidos cos ceos neblinosos do norte de Europa. un exercicio de pintura o como fai o fondo deste cadro, traballando magistralmente a gama dos azuis, os grises e os brancos entremezclados para constitur o efecto atmosfrico da escena. A tcnica empregada con respecto pincelada non uniforme, adptase s calidades dos materiais. As por exemplo, compacta na chaqueta do primeiro plano, toma aspecto de acuarela no traxe branco do personaxe holands e crea aspectos plsticos na armadura. A partir de agora, comeza a dar un novo tratamento pincelada e cor, co que se vai disolvendo a forma, xa que a pincelada faise mis solta, suxerndoa, e que o ollo do espectador concle.

As meninas
Cronoloxa:1656 A sa poltica interior e exterior levara a Espaa a unha runa econmica que se deixaba ver en todos os recunchos do pas e en palacio servase en pratos de ouro, intentando manter as aparencias dunha dinasta fracasada. Felipe IV herdara un forte imperio que foi aos poucos perdendo e non s no que a territorios se refire, senn a relacins econmicas, rebeliones, perda de rutas comerciais?todo podase resumir nun absoluto fracaso.

As meninas

En primeiro trmino e de esquerda a dereita temos a Mara Agustina Sarmiento que est facendo unha reverencia e ofrecendo nunha bandexa plateada un jarrito ou bcaro vermello infanta Margarita de Austria que se atopa no centro da composicin. dereita vemos a outra menina, Isabel de Velasco, que tamn mostra os seus respectos mediante unha suave reverencia. A seguinte Maribrbola, enana macrocfala de orixe alem. Por ltimo Nicolasillo Pertusato, que parece un neno pero tamn era un enano que lle est dando unha patada a un gran mastn tombado no chan.

As Meninas
Un pouco mis atrs, esquerda, est o pintor. Nun segundo plano aparecen dous personaxes: a dama Marcela Ulloa, e un cabaleiro sen identificar que sera un servinte da corte. Para marcar a distancia e o espazo, Velzquez sitaos a ambos en penumbra e mis abocetados que as meninas. Ao fondo, unha porta de madeira brese a unha estancia moi iluminada e Jos Nieto, aposentador da corte. A luz de tal intensidade que fai brillar a escaleira, a porta e a persoa de Jos Nieto.

As meninas
Colgado na parede ves un espello que reflicte a luz e onde o rei e a raa aparecen cun cortinaje vermello. A estancia ampla e de teito alto, sera o estudo do pintor e por iso hai grandes cadros polas paredes Existen fiestras na parede dereita e estn alternativamente abertas e pechadas o que nos acenta a sensacin de profundidade e de atmosfera real.

O gran tamao das figuras, case natural, sublia anda mis a sa presenza nun espazo moi creble.

As Meninas

O conxunto de perspectivas utilizadas produce un efecto atmosfrico no ambiente representado, coma se o pintor pintase o aire entre as figuras. A primeira perspectiva que se observa a lineal (lia do teito-parede; cadros colgados, o chan) guan nosa vista cara ao fondo e fan o cadro tridimensional. Este asombroso efecto refrzase cun chan neutro, de moqueta, que avanza cara nosa posicin. Sobre todo, uns espazos alternativamente iluminados e en penumbra que sublian o efecto de alonxamento. A outra perspectiva a area, a difuminacin progresiva dos contornos e a degradacin das gamas tonales co aumento da distancia e o alejamiento. Como remate, Velzquez pon un buraco iluminado no centro (a porta aberta) que d a unha estancia onde non vemos o fin, dicir, o cadro ten unha perspectiva ilimitada.

As Meninas
A gama cromtica empregada por Velzquez nesta obra limitada e contida, predominan os grises e os ocres, no entanto, aplica cores fortes como o vermello en pequenos detalles da vestimenta das nenas como os lazos, pasadores de pelo e adornos floraises. Deste xeito rompe a monotona de cores e atrae a nosa atencin. A calidade de representacin das sedas brillantes con grises e brancos moi luminosos resultan dunha beleza deslumbrante.

Bufns

Velzquez, cos seus seis ou sete monstros, est brindando a reis e cortesns un espello e unha leccin. Os nobres necesitan cerca aos bufns enanos e meninas, por mellor contrastar continuamente a sa propia altivez, perfeccin (relativa) e resplandores. Pero Velzquez pinta un enano coa mesma solemnidad, maxestade e intencin que si pintase unha infanta ou un prncipe. Est degradando indirectamente a sa pintura nobre. O outro Velzquez, en fin, tmase a revancha e vinganza da sa pintura de Corte entronizando bufns, e isto si que unha bufonada ou bufonera. Nas Meninas chega a mesturar o un e o outro. En canto a modernidade , Velzquez arrxanos cara a esttica do feo, o fesmo, e de a viran logo Goya, Picasso, e tantos outros. Non se resigna a quedar como pintor de cortesanas. Pintando enanos e bufns escapa a encargos e desemboza innobles nobres, damas castaetas. Decadencia de Espaa que empeza na sa pintura."

Bufns: Calabacillas (1639)

O bufn calabacillas, de mirada bizca, aparece sentado en difcil postura sobre unhas pedras de pouca altura, coas pernas recolleitas e cruzadas e frotndose as mans. O seu sorriso estpido e o seu xesto medorento, seguramente o mis estremecedor de toda a serie. Harmona de negros e pardos violceos e a ligereza do pincel que, nalgns fragmentos, como no rostro, chega a extremos que s nas obras ltimas volveremos atopar. Ao fondo un recuncho apenas debuxado. A sobriedade do colorido, a economa pictrica que respira todo o conxunto, a sorprendente expresin de idiotez bondadosa da cara, todo lle converte nun dos seus mellores retratos.

Bufns:
TIPO DE OBRA: pintura. TTULO: Don Sebastin de Morra AUTOR: Diego de Silva Velzquez DATA: 1643-1644.
Velzquez presntanos neste cadro a un personaxe enano, Don Sebastin de Morra, un deses seres monstruosos que abundaban na Corte de Felipe IV. Don Sebastin aparece ricamente ataviado cun traxe abotoado de pano verde, sobre o que se sita unha capa en prpura e ouro. Os puos e o pescozo, realizados en encaixe flamenco. O enano, aparece sentado sobre o chan, coas pernas en escorzo, de tal xeito que as adoites dos seus zapatos quedan en primeiro plano. A mirada de Don Sebastin fonda e dirxese cara ao espectador, acentuada si cabe pola expresividade dos seus ollos negros. A actitude xeral seria e adusta, anda que o conxunto do personaxe transmite certa tristeza e pesimismo. vez que unha intelixencia esperta e crtica.

Sebastin de Morra
O chan e o fondo que pechan a composicin son case monocromos, anda que o pintor xogou cos efectos da luz para xerar o volume que corresponde estancia. Toda a obra est realizada con pincelada solta Velzquez introduce algns smbolos destacados : Dun lado, o traxe de pano fai referencia a unha boa posicin social e a sa cor verde o usado habitualmente nas caceras. A esa mesma situacin de privilexio fan referencia o pescozo e os puos de encaixe que loce o bufn.

Segunda viaxe a Italia (1649-1651)

Pinceladas soltas que sern precursoras do Impresionismo. Paleta de moi poucas cores. Tonos marrns e grisaceos.